EMMA [KAORU MORI]

[x for xepeta]

 

Καταλάβετέ με. Γεννήθηκα το 1974. Άρχισα να συνειδητοποιούμαι το 1979-1980. Όλες οι τότε εμπειρίες μου ήταν σημαδιακές. Ότι έβλεπα ήταν καινούριο για μένα. Το κουτί της τηλεόρασης ήταν ένα μεγάλο παράθυρο στον Κόσμο.

 

Επόμενο ήταν οι πρώτοι μου έρωτες να ήταν τηλεοπτικοί. Η Κλάρα, η φίλη της Χάιντι, χαριτωμένη αλλά ελεγκάντ, ξανθιά με λεπτούς τρόπους, ήταν η πρώτη μου αγάπη. Είχα και μπουρνουζοπετσέτα με τη φάτσα της, και ήθελα με αυτήν να σκουπίζομαι μετά το μπάνιο. Ακολούθησε η Κάντι. Ορφανή και κατατρεγμένη, αγαπητή από όλους και μισητή πάλι από αυτούς που καταλάβαιναν το μεγαλείο της αλλά δεν το άντεχαν, έψαχνε να βρει τον εαυτό της και έρωτες. Πολλούς έρωτες! Μιλάμε ότι είχε τόσα τυχερά που λίγο ακόμη θα έβγαινε το όνομά της. Όχι, δεν την ερωτεύτηκα. Αλλά αυτό το κορίτσι και η τηλεοπτική της ζωή – σαπουνόπερα ήταν κάτι που συγκλόνισε την Ελλάδα του 1984. Ρωτήστε τους γονείς σας και τους παππούδες σας. Όλοι τη γνωρίζουν.

 

 

Εδώ που τα λέμε αυτό το κορίτσι χρυσό έπιανε κάρβουνο το έκανε. Αλλά πονούσαμε μαζί της. Δεν ασχολήθηκα με κάτι παρόμοιο. Ακολούθησαν κάτι Σάντιμπελ, ήρθαν τα βραζιλιάνικα παιδικά σίριαλ, χωρίς να αγγίξουν. Εγώ διάβαζα Σπάιντερ-μαν και Χη-Μεν. Και κείνο το ΚΟΜΙΞ γιατί με ενθουσίαζε το «συλλεκτικό» χωρίς να μπορέσω να το εκτιμήσω ποτέ.

 

Μάνγκα. Γιαπωνέζικα κόμικς. Κάτι ακόμη που δεν μπήκε στην καρδιά μου. Αλλά ήρθε το Ρομποτέκ, υπήρχε το Διαστημόπλοιο Αργό και η Ομάζα Τζι, και είχα λεφτά για ξόδεμα. Τρέχα γύρευε. Λίγο αυτό, λίγο εκείνο, διάβασα κάτι λίγα μάνγκα. Όσο με επέτρεπε η ημιδυτικοευρωπαϊκή μου παιδεία.

Και τι με τράβηξε; Ένα μικρό αρθράκι για την ιστορία μιας υπηρέτριας του 19^ου αιώνα που περνάει και αυτή από χίλια κύματα. Αυτό είναι το EMMA.

 

 

Το ΕΜΜΑ είναι ένα γιαπωνέζικο κόμικ της Kaoru Mori. Εξιστορεί τις περιπέτειες μιας φτωχής υπηρέτριας που ερωτεύεται με την πρώτη ματιά έναν μεσοαστό, τον William Jones. Κανείς δεν εκδηλώνεται αμέσως αλλά η ατμόσφαιρα μυρίζει έρωτα. Ο ηττοπαθής χαρακτήρας του και η καταπιεσμένη του προσωπικότητα δεν τον αφήνουν να ανταποκριθεί και δίνει μάχη μέσα του και με την οικογένειά του για να διεκδικήσει την ελευθερία της καρδιάς του. Ο πατέρας του τον προορίζει για μεγάλα σαλόνια. Υπάρχουν και άλλοι που την πολιορκούν, όσο μπορεί βέβαια να χρησιμοποιηθεί ένα τέτοιο ρήμα στην εποχή του πρεπεισμού.

 

Το σενάριο είναι πολύ όμορφο. Χωρίς κρεσέντα συναισθημάτων, χωρίς έντονα ξεσπάσματα, βλέπουμε μια συμπαθητική ιστορία δυο ερωτευμένων στο Λονδίνο του 1895. Η πάλη των τάξεων μέσα από μια περιπέτεια της καρδιάς είναι ό, τι πρέπει για ένα χαλαρό ανάγνωσμα. Η πρωταγωνίστρια δεν έχει πληθωρικό χαρακτήρα, συνεσταλμένη και λιγομίλητη, κερδίζει την εκτίμηση των υπολοίπων χαρακτήρων και των αναγνωστών.

 

 

Το σκίτσο είναι πολύ πιο ρεαλιστικό απ’ ότι μας έχει συνηθίσει η Ιαπωνική σκηνή, με λεπτά στιβαρά σίγουρα μελάνια και λεπτομέρειες που δεν πνίγουν το σκίτσο. 10 κλασικοί μανγκα τόμοι που εκδόθηκαν από την DC Comics κάτω από τη θυγατρική CMX, που κατάφερε να το ολοκληρώσει λίγο πριν κατεβάσει ρολά. Τώρα επανεκδίδονται σε 5 διπλούς χονδρόδετους τόμους από την YEN PRESS. Δε υπάρχουν καλοί και κακοί. Υπάρχουν μόνο άνθρωποι στην ιστορία, που σκιαγραφούνται με αρκετή μελέτη. Η σκιτσογράφος ζήτησε τη βοήθεια ειδικού ιστορικού για πολλές λεπτομέρειες, και όταν έγινε η μεταφορά σε anime συνέβαλε και σε αυτό. Έχουν εκδοθεί και βιβλία που αναλύουν τα ιστορικά στοιχεία και τις καταστάσεις του κόμικ.

 

 

Το ΕΜΜΑ είναι ένα κόμικ που αξίζει να το διαβάσετε τώρα το καλοκαίρι. Τρυφερό και ανάλαφρο, δε θα σας κουράσει και πιστεύω ότι εύκολα θα το φτάσετε μέχρι το τέλος. Παραδεχτείτε το. Μετά το Downtow Abbey διψάτε για έρωτες με καθωσπρεπισμό, τσάι, κορσέδες και φαρδιές τουαλέτες.

 

Kaoru Mori στο Wiki.

To κόμικ Emma στο Wiki.

 

[mal type=manga id=729]

 

[GreekComicFan]

Να μια κατηγορία που δεν έχουν πιάσει στα Άρλεκιν.

[Θρηνωδός]

  Το Emma της Mori το είχα στα υπόψιν για παρουσίαση. Το είχα διαβάσει πριν 1-2 χρόνια και έχω να πω τα εξής ολίγα.

 

Όλοι γνωρίζουμε το μοτίβο της χαμηλοταξικής παραδουλεύτρας και του ευγενούς/πλούσιου άνδρα που ερωτεύονται και έρχονται αντιμέτωποι με το κοινωνικό σκάνδαλο που γιγαντώνεται γύρω από τη σχέση τους. Σε τι διαφέρει λοιπόν το Emma από, για παράδειγμα, την τυπική ιστορία της Σταχτοπούτας; Σε τίποτα ιδιαίτερο αν δούμε μόνο την γενική πλοκή. Αν όμως υπολογίσουμε το περιβάλλον, τους χαρακτήρες και κυρίως τον ρεαλισμό θα δούμε ότι δεν είναι τελικά και τόσο πολλά τα κοινά στοιχεία.

 

Ένα από τα πιο καλά χαρακτηριστικά της συγκεκριμένης σειράς, είναι οι χαρακτήρες. Δεν είναι μόνο καθορισμένοι μεταξύ τους όσον αφορά την προσωπικότητα και την συμπεριφορά, αλλά ακόμα και με αυτή την διαφοροποίηση παραμένουν σε αρμονία με την πλοκή. Το ενδιαφέρον είναι πως παρόλο το μεγάλο cast, κάθε άνθρωπος πήρε την προσοχή και το δουλεμένο background σε μόλις 7 τομάκια. Κανένας από τους κύριους χαρακτήρες δεν παραμελείται αλλά αλληλεπιδρούν ομοιόμορφα συνεχώς, κάτι που κάνει την σειρά απολαυστικά συμπαγή.

 

Τώρα το σχέδιο, το διαχώρισα σε 3 κατηγορίες: Περιβάλλοντα, κουστούμια και σχεδιασμός χαρακτήρων. Οι δύο πρώτες μαρτυρούν την αγάπη και αφοσίωση που έχει η Mangaka στη λεπτομέρεια, όχι μόνο για τις ίδιες τις λεπτομέρειες αλλά και για τον χρόνο που αφιέρωσε να ερευνά την αρχιτεκτονική, τη μόδα και το στυλ της εποχής για να δώσει όσο το δυνατόν πιο ρεαλιστική προσέγγιση. Η τρίτη κατηγορία έχει ένα μικρό μείον, μιας και αν ένας χαρακτήρας δεν είχε ένα πολύ συγκεκριμένο χαρακτηριστικό (γυαλιά, μούσια) δεν ήταν πάντα εύκολο να αντιληφθείς ποιος είναι - υπήρχε μια παρόμοια προσέγγιση στο σκίτσο χαρακτήρων ίδιας κατηγορίας (π.χ. όλες οι γυναίκες έμοιαζαν μεταξύ τους υπερβολικά και μπορούσες μόνο από τον ρουχισμό να καταλάβεις ποια είναι ποια). Το στυλ μου θύμισε ολίγον FMA.

 

Το προτείνω σε όποιον θέλει να διαβάσει μια καλή ιστορία με καλούς χαρακτήρες και καλό διάλογο που οδεύει προς τον δρόμο του ρεαλισμού της Αγγλίας των 20s παρά την χώρα της φαντασίας. 

[x for xepeta]

Ναι, διαβασα για την αρτια εκμεταλευση των χαρακτηρων στα επομενα σταδια, αλλα αφου διαβασα μονο τον πρωτο μεγαλο τομο ειπα να μην αναφερω ενα σχολιο αλλων. Και τωρα που δεν μπορω να αγορασω τους επομενους τομους (οχι οτι εκδοθηκαν ακομη) θα παω στα δωρεαν σκαναρισματα

[x for xepeta]

Επιτέλους πήρα τους τόμους 2 και 3. Έμειναν άλλοι 2.

 

Είναι υπέροχο. Όχι απλά κυλάει αλλά δε θέλεις να το αφήσεις στη μέση. Η σεμνή και λιγομίλητη πρωταγωνίστρια καταφέρνει να δώσει τόσα συναισθήματα, να κάνει όλους να την προσέξουν, χωρίς να προκαλέσει. Μπορεί να κουράζουν οι πολυσέλιδες σκηνές (και ναι, κουράζουν), αλλά σχεδόν μυρίζεις την ατμόσφαιρα. Κάποιες στιγμές ξεδίνει η δημιουργός κάνοντας καποιους πρωταγωνιστές να ουρλιάζουν λες και παίζουν πόκεμον αλλά το ξεπερνάς.

 

Ναι, κάποιοι χαρακτήρες ζωγραφίζονται πλακάτ και δεν μπορείς να τους ξεχωρίσεις από άλλους.

 

Προβλέπω

να έχει κάποιο αριστοκρατικό παρελθόν

 

 

Βάζω στοίχημα.

[x for xepeta]

Ολοκλήρωσα τους 5 διπλούς τόμους. Ενώ η ιστορία δείχνει να ολοκληρώνεται στα μισά του 3ου, συνεχίζει με μικρές περιπέτειες των δεύτερων χαρακτήρων. Κάποιοι έχουν ενδιαφέρον. Η δημιουργός δεν ήθελε να παρατήσει αμέσως τον κόσμο που δημιούργησε. Η πορεία μιας εφημερίδας, ένας σκίουρος χάθηκε, το λανθάνων φλέρτ μεταξύ δύο υπηρετριών, ένα ερωτικό τρίγωνο στα παρασκήνια μιας όπερας. Χρειαζόταν το κόμικ να κλείσει γιατί ίσως κούρασε κάποιους.

 

Εκείνο που θαυμάζω είναι η λεπτομέρεια, οι πολύ λεπτές γραμμές που ντύνουν τα καρέ, κεντήματα πάνω στο χαρτί.  Τι όμορφες κομψές γραμμές γεμάτες καλαίσθητες πορσελάνινες φιγούρες του καθωπρεπισμού του Λονδίνου του 1900. Τα μυτερά σαγόνια και τα υστερικά ουρλιαχτά που χαρακτηρίζουν τη μανγκα αισθητική όμως δεν είναι του γούστου μου, και πολύ περισσότερο δεν ταιριάζουν σε αυτό το έργο.

 

Τέλος...

 

 

Δεν είχε αριστοκρατικό παρελθόν.

 

[ΤασίαΚούτ]

Πολύ όμορφο άρθρο, για μια πολύ όμορφη ιστορία. Μπράβο