Search the Community

Στον τόμο «Diabolik - Τα νεανικά χρόνια» ανακαλύψαμε τα πρώτα βήματα του νεαρού Ντιαμπόλικ στο νησί του Κινγκ, τους ανθρώπους και τις καταστάσεις που τον επηρέασαν θέτοντας τα θεμέλια της εγκληματικής «σταδιοδρομίας» του! Γνωρίζουμε πως το όνομα του έγινε συνώνυμο του «Άρχοντα του Τρόμου». Αυτό που αγνοούσαμε μέχρι σήμερα, ήταν το πότε και το πώς εξαπλώθηκε η φήμη του και το πως έκανε τα πρώτα του βήματα σε ένα μέρος που του ήταν τελείως άγνωστο: το Κλέρβιλ. Τώρα, ήρθε η ώρα να αποκαλυφτεί και αυτό το μυστήριο!

Τον Νοέμβριο του 2007 κυκλοφόρησε ο πρώτος τόμος μιας τριμηνιαίας ανθολογίας τρόμου με τίτλο DYLAN DOG + DAMPYR από την Jemma Press. Αν και η συγκεκριμένη ανθολογία χρεώνεται στην Sergio Bonelli Editore, στην ταυτότητα του περιοδικού αναφέρεται και η Strip Art Features. Ο Ντύλαν Ντόγκ είναι γνωστός και από την κυκλοφορία της ομότιτλης σειράς μέσω της Μαμούθ (αφιέρωμα εδώ), ενώ μπορείτε να πάρετε και μιά ιδέα από το αφιέρωμα που κοσμεί τις σελίδες του Greek Comics. To DYLAN DOG εκπροσωπείται σε αυτή την ανθολογία 204 σελίδων (μαζί με τα εξώφυλλα) από το τεύχος 80 και έπειτα της σειράς, και το DAMPYR από το πρώτο τεύχος. Ποιοτικά η έκδοση είναι άψογη με σκληρό χοντρό χαρτί που αποδίδει πολύ καλά το ασπρόμαυρο σχέδιο με τις πλούσιες σκιές (όπως αρέσει στον θείο germ δηλαδή ). Μπορείτε να το προμηθευτείτε προς 10 ευρώ ή προς 9 ευρώ από τα Jemma. Πρώτο τεύχος DYLAN DOG - Ο ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ ΤΟΥ ΚΙΛΛΕΞ (ll cervello di Killex) DAMPYR - Ο ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ (ll figlio del Diavolo) Δεύτερο τεύχος DYLAN DOG - JOHNNY FREAK DAMPYR - Η ΓΕΝΙΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ Ευχαριστούμε για τα εξώφυλλα τους The_Sandman, Melandros, leonidio, Pavlos & ftsgr.

Αρχές Μαρτίου η "Jemma Press" κυκλοφόρησε τον πρώτο τόμο της τριλογίας που έγραψε και σχεδίασε ο Vittorio Giardino, No Pasaran, με ήρωα τον Μαξ Φρίντμαν που στην Ελλάδα τον έχουμε γνωρίσει μέσα από την Ουγγρική Ραψωδία του ίδιου συγγραφέα. Η συγκεκριμένη τριλογία αποτελείτε από: Max Fridman: No Pasaran (1999) Max Fridman: Rio de Sangre (2002) Max Fridman: Sin Ilusion (2008) Σε αυτό τον τόμο παρακολουθούμε τον Φρίντμαν όπου το Φθινόπωρο του 1938 αποφασίζει να επιστρέψει στην Ισπανία για να βρει έναν παλιό του φίλο που όλα δείχνουν ότι έχει εξαφανιστεί. Και από εκείνη τη στιγμή αρχίζει η περιπέτεια. Τα γεγονότα διαδραματίζονται σε μια Ισπανία που υπάρχει εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα σε Δημοκράτες και Φασίστες και μάλιστα κοντά στο τέλος αυτού του πολέμου, γιατί τον Μάρτιο του 1939 η Δημοκρατία χάνει. Από το οπισθόφυλλο Οκτώβρης 1938. Η Ισπανία είναι βυθισμένη στον τρόμο του εμφυλίου πολέμου. Ο Μαξ Φρίντμαν αναγκάζεται να αφήσει την ηρεμία του σπιτιού του στα περίχωρα της Γενεύης για να επιστρέψει στην ταραγμένη Ιβηρική χερσόνησο αναζητώντας έναν παλιό του φίλο, έναν εθελοντή μαχητή της ελευθερίας που τα ίχνη του έχουν χαθεί στη φρίκη του μετώπου. Ο Φρίντμαν συναντά παλιούς εχθρούς και φίλους και προσπαθεί αρχικά να κρατήσει ουδέτερη στάση, αλλά γρήγορα παρασύρεται σε μια δίνη από ίντριγκες και σκευωρίες… Μια καταπληκτική ιστορία (επίκαιρη) με ένα όμορφο σχέδιο. Στα της έκδοσης: μεγάλο σχήμα, εξώφυλλο-οπισθόφυλλο στα ίδια στάνταρ με τις περισσότερες εκδόσεις της εταιρίας, αλλά το χαρτί εσωτερικά λίγο πιο ματ (οικονομία). Στα έξτρα έχουμε στην αρχή τρεις σελίδες με μια σύντομη ιστορική αναδρομή και μια εισαγωγή και στο τέλος τέσσερις σελίδες με την αφηγηματική μηχανή του Βιτόριο Τζαρντίνο. Η εκδοτική συνεχίζει να μας προσφέρει αξιόλογους τίτλους. Ας ελπίσουμε να δούμε σύντομα και τους άλλους δύο τόμους που ολοκληρώνουν την ιστορία.

To 2017 o Δημήτρης Αγκαράι κυκλοφορεί υπό την μορφή αυτοέκδοσης τον Σύμβουλο Ερωτικών Υποθέσεων, ένα κόμικ που εμπνέεται τόσο από το Αθηναϊκό τοπίο, όσο κι από τα διάφορα γεγονότα και καταστάσεις που υπήρχαν στην Αθήνα την περίοδο της βαθιάς κρίσης. Ένα νουάρ σενάριο με λογοτεχνική υφή (όχι σε όλα τα σημεία) κι αξιόλογο τρόπο αφήγησης, που θυμάμαι ότι μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση όταν το διάβασα. Η έκδοση (όπως ήταν φυσικό) εξαντλήθηκε και ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να επανακυκλοφορήσει αυτή την φορά υπό την μορφή μιας πιο επαγγελματικής δουλειάς, υπό την αιγίδα μίας μεγάλης εταιρίας στον χώρο, της Jemma. Αυτό που κάνει εντύπωση είναι ότι δεν αποδόθηκε αυτούσιο το κόμικ, αλλά έχει επιδεχθεί αλλαγές σε πολλά σημεία. Από το σενάριο και τους διαλόγους, μέχρι και το σχέδιο, το οποίο αποτελεί και την μεγαλύτερη έκπληξη του κόμικ. Το φινάλε μάλιστα είναι δικαίως... έγχρωμο. Ο δημιουργός στους λογαριασμούς του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχει ανεβάσει εικόνες με διαφορές ανάμεσα στην παρούσα έκδοση και την προηγούμενη. Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, οι αλλαγές είναι κάτι περισσότερο από αισθητές Αν και το φανζίν αποτελούσε κι εκείνο μία εξαιρετική εκδοτική προσπάθεια, εντούτοις και η έκδοση της Jemma κυμαίνεται στα γνωστά στάνταρ της. Το μέγεθός της θυμίζει BD, η ράχη είναι πολύ στιβαρή, ενώ οι εσωτερικές σελίδες αποτελούνται από ματ χαρτί, αλλά με καλής απόδοσης εκτύπωση. Σαν συνοδευτικό υλικό μπορούμε να εντάξουμε μία σελίδα με λίγα λόγια για το κόμικ και μία σελίδα με μία σύντομη βιογραφία του δημιουργού. Τέλος, οφείλουμε να αναφέρουμε ότι την γραφιστική επιμέλεια την έχει κάνει η Ελευθερία Σκλάβου. Ο λογαριασμός του δημιουργού στο Facebook Ο λογαριασμός του δημιουργού στο Instagram

Σύνοψη από την εκδοτική: Όταν ένα τραγικό ατύχημα θα κοστίσει τις ζωές των αγαπημένων του, ο Γρηγόρης θα αποτραβηχτεί σε ένα απόμερο σπίτι στο βουνό, προσπαθώντας να διαχειριστεί τον πόνο της απώλειας και να μπορέσει να πολεμήσει την κατάθλιψή του. Όμως κάτι υπάρχει εκεί… Κάτι που καραδοκεί στις σκοτεινές γωνιές του παλιού σπιτιού, κάτι που γεννάει εφιάλτες και παραισθήσεις, κάτι που ρουφάει τη ζωή από μέσα του! Ο Γρηγόρης θα χρειαστεί σύντομα να αποφασίσει αν θα αντιδράσει και θα παλέψει για την επιβίωση του ή θα αφεθεί και θα οδηγηθεί στην παράνοια και στον θάνατο. Σχολιασμός της έκδοσης: Δεν έχω κρύψει τον ενθουσιασμό μου για τις δουλειές που έχει κάνει ο @ Malk γενικά. Τον θεωρώ από τους κορυφαίους horror σχεδιαστές στη χώρα και όταν διάβασα το concept του Alone έγινε απευθείας στόχος αγοράς για το Comicdom. Το συγκεκριμένο κόμικ είναι ο ορισμός του ατμοσφαιρικού. Για μένα αν θέλετε να το απολαύσετε, μείνετε ξύπνιοι μέχρι αργά το βράδυ, κλείστε τα φώτα, ανοίξτε ένα φως γραφείου και εθιστείτε στην ατμόσφαιρα του, μπείτε στο σύμπαν που φτιάχνει ο Malk. Το μέγεθος είναι το κλασικό μικρό της Jemma τύπου σαν αυτό στο Τέζα Omnibus, ωστόσο δεν αδικεί καθόλου το σχέδιο που είναι λεπτομερές και όμορφο, ενώ ταυτόχρονα υπάρχουν μικρά στοιχεία όπως το κιτρινισμένο χαρτί και η πλήρης απουσία χρώματος που βοηθούν πάρα πολύ σε αυτήν την ατμόσφαιρα κατάθλιψης, μοναξιάς και τρόμου. Δεν ξέρω αν θα ήθελα να έχει χρώμα, γιατί το εξώφυλλο είναι φανταστικό και θυμίζει λίγο Stranger Things, ωστόσο διαβάζοντας το θα διαπιστώσετε ότι μάλλον το χρώμα θα έπαιρνε κάτι από την dark αισθητική του. Διαβάζεται γρήγορα και ευχάριστα και προτείνεται ανεπιφύλακτα. Μιας και είναι μέλος του GreekComics, θέλω να ευχηθώ στον Malk καλή επιτυχία, καλές πωλήσεις και μακάρι να δούμε κι άλλες ιδέες του στο χαρτί λίαν συντόμως! Καλό διάβασμα σε όλους

Η σημειωτική των κόμικς Η σημειωτική των κόμικς είναι ένα πεδίο το οποίο έχει εξετασθεί ελάχιστα. Αυτό το βιβλίο θέτει τις βάσεις της έρευνας, ξεκινώντας από τις κλασικές έννοιες της εκφοράς και της αφηγηματικότητας, για να συμπεριλάβει το ιδιαίτερο νόημα της αφήγησης μέσω των κόμικς. Το κάνει μέσα από τις αναλογίες και τις αντιπαραθέσεις που προκύπτουν από τη σύγκριση με τον κινηματογράφο και το μυθιστόρημα. Στη συνέχεια ερευνά τα γραφικά χαρακτηριστικά των κόμικς στην ιδιόμορφη αλληλεπίδραση που αναπτύσσεται μεταξύ εικόνας και γραφής. Καταλήγει με τη δημιουργία του ρυθμού, τη διαχείριση της προσοχής του αναγνώστη και τις τεχνικές καθοδήγησης των αφηγηματικών εντάσεων, που ίσως είναι κοινές σε όλα τα αφηγηματικά είδη, αλλά παρ’ όλα αυτά αποδεικνύονται διαφορετικές ανά περίπτωση. Το βιβλίο ―που απευθύνεται σε επαρκείς αναγνώστες και ειδικούς― προσπαθεί να αντιμετωπίσει με έναν απλό τρόπο ιδιαιτέρως πολυσύνθετα προβλήματα, αντιπαραβάλλοντας μια θεωρία του κειμένου σε μορφή κόμικς με τις υπάρχουσες θεωρίες του κινηματογράφου, του μυθιστορήματος και του ποιητικού κειμένου. Ο Ντανιέλε Μπαρμπιέρι είναι ένας από τους σημαντικότερους μελετητές των κόμικς στην Ιταλία. Σπούδασε φιλοσοφία και σημειωτική με καθηγητή τον Ουμπέρτο Έκο. Ως σημειολόγος, το αντικείμενό του είναι η οπτική επικοινωνία, επίσης όμως ασχολείται με την ποίηση και τη μουσική. Γύρω από αυτά τα θέματα έχει εκδώσει μέχρι στιγμής 22 βιβλία και έχει γράψει περισσότερα από 400 άρθρα. Διδάσκει στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Μπολόνια, στο Πανεπιστήμιο ISIA του Ουρμπίνο και στο Πανεπιστήμιο του Σαν Μαρίνο. Τα έργα του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά και πορτογαλικά. Του Daniele Barbieri Μετάφραση: Γιάννης Μιχαηλίδης Επιμέλεια έκδοσης: Δημήτρης Αρβανίτης Εικονογράφηση εξωφύλλου: Tasmar 192 Σελ. Μ/Α Τιμή: 15,50 € ISBN: 978-618-5623-38-8 Το βιβλίο θα παρουσιαστεί, παρουσία του συγγραφέα του, στις 23 Σεπτεμβρίου, στις 21.00, στο 7ο Chaniartoon - International Comic & Animation Festival, στα Χανιά, στο θέατρο "Μίκης Θεοδωράκης". DIABOLIK – Το όνομα μου είναι Ντιαμπόλικ Στον τόμο «Diabolik - Τα νεανικά χρόνια» ανακαλύψαμε τα πρώτα βήματα του νεαρού Ντιαμπόλικ στο νησί του Κινγκ, τους ανθρώπους και τις καταστάσεις που τον επηρέασαν θέτοντας τα θεμέλια της εγκληματικής «σταδιοδρομίας» του! Γνωρίζουμε πως το όνομα του έγινε συνώνυμο του «Άρχοντα του Τρόμου». Αυτό που αγνοούσαμε μέχρι σήμερα, ήταν το πότε και το πώς εξαπλώθηκε η φήμη του και το πως έκανε τα πρώτα του βήματα σε ένα μέρος που του ήταν τελείως άγνωστο: το Κλέρβιλ. Τώρα, ήρθε η ώρα να αποκαλυφτεί και αυτό το μυστήριο! Μια ιδέα του Mario Gomboli & Tito Faraci Σενάριο: Tito Faraci Σχέδιο & εικόνα εξωφύλλου: Giuseppe Palumbo Σχέδιο στις σελίδες 7-10 & 171-176: Enzo Facciolo Μετάφραση: Γαβριήλ Τομπαλίδης 176 Σελ. Μ/Α Τιμή:13,50 € ISBN: 978-618-5623-39-5

Μετά την ακύρωση της μεταφοράς της πολυβραβευμένης σειράς κόμικς «Bone» σε τηλεοπτική σειρά από το Netflix, οι ήρωες της Μπόουνβιλ θα συναντήσουν το κοινό τους στα παλιά χάρτινα λημέρια των κόμικς. Περισσότερο από δέκα χρόνια μετά την κυκλοφορία του γκράφικ νόβελ «Tall Tales», στο οποίο ο Σμάιλι Μπόουν διηγείται ιστορίες από το παρελθόν της Μπόουνβιλ σε μια παρέα νεαρών προσκόπων, ακόμα μία συνέχεια της πολυβραβευμένης σειράς κόμικς «Bone» (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Jemma Press) κυκλοφορεί τον Σεπτέμβριο του 2023. Ο λόγος για το «More Tall Tales: A Graphic Novel». Στη νέα έκδοση, ο Σμάιλι Μπόουν, ο Φόουν Μπόουν και ο φιλικός Αγριοπόντικας Μπάρτλεμπι συνοδεύουν τους νεαρούς προσκόπους σε ένα θρυλικό μνημείο, το οποίο τα ξαδέρφια Μπόουν είχαν ανακαλύψει όταν ήταν παιδιά. Για ακόμη μια φορά διηγούνται ιστορίες γύρω από τη φωτιά, τις οποίες έγραψαν ο Τζεφ Σμιθ και ο Τομ Σνιεγκόσκι και εικονογράφησαν οι Τζεφ Σμιθ, Σταν Σακάι, Κάτι Κουκ, Ματ Σμιθ και Σκοτ Μπράουν. Ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η ανακοίνωση της κυκλοφορίας του… προγόνου του «Bone», της σειράς κόμικς «Thorn» που φιλοτέχνησε ο Σμιθ για την εφημερίδα του Κρατικού Πανεπιστημίου του Οχάιο «The Lantern» κατά τη διάρκεια των σπουδών του, την περίοδο 1982-1986. Τα κόμικς στριπ της νεανικής ηλικίας του Τζεφ Σμιθ, τα οποία αποτέλεσαν τη βάση για το magnum opus που σφράγισε την ιστορία της 9ης Τέχνης, κυκλοφορούν για πρώτη φορά σε μια πλήρη έκδοση η οποία, εκτός από το σύνολο της σειράς, θα περιλαμβάνει και επιπλέον αδημοσίευτο υλικό, πρωτόλεια σχέδια των χαρακτήρων του «Bone», συνεντεύξεις και σχετικά άρθρα. Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που τα συγκεκριμένα στριπ βλέπουν το φως της δημοσιότητας μετά την αρχική τους δημοσίευση στην πανεπιστημιακή εφημερίδα του Οχάιο. Μερικά εξ αυτών είχαν δημοσιευτεί σε βιβλίο με τίτλο «THORN: Tales from The Lantern» το 1983, ενώ το 2008 είχαν κυκλοφορήσει μερικά ακόμη στο πλαίσιο έκδοσης του Κρατικού Πανεπιστημίου του Οχάιο για την επέτειο των 25 ετών της σειράς, με τίτλο «Before BONE». Αμφότερες οι εκδόσεις είχαν κυκλοφορήσει σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων, με αποτέλεσμα να αποκτήσουν συλλεκτική αξία, η οποία σε πρόσφατη δημοπρασία ξεπέρασε τα 13.000 δολάρια. Ο Τζεφ Σμιθ σχολιάζει με σκωπτικό τρόπο τα αλλεπάλληλα ναυάγια της μεταφοράς του κόμικς του στη μεγάλη και τη μικρή οθόνη, μετά την τελευταία ακύρωση, αυτήν τη φορά από το Netflix. Η συλλεκτική έκδοση αναμένεται να κυκλοφορήσει εντός του 2024 από την εκδοτική εταιρεία του Τζεφ Σμιθ, Cartoon Books, χρηματοδοτούμενη από τους αναγνώστες μέσω της πλατφόρμας του Kickstarter. Η σχετική καμπάνια θα ξεκινήσει τον Οκτώβριο του 2023. ♦ Εκτός από τα ευχάριστα νέα της εκδοτικής δραστηριότητας του κορυφαίου Αμερικανού δημιουργού κόμικς, την προηγούμενη εβδομάδα ενημερωθήκαμε πως ο Τζεφ Σμιθ υπέστη ένα ήπιο καρδιακό επεισόδιο, το οποίο επέβαλε και την ακύρωση των προγραμματισμένων εμφανίσεών του στις ΗΠΑ για το υπόλοιπο του έτους. Η ομάδα του «Καρέ Καρέ» εκφράζει τις ειλικρινείς ευχές της για ταχεία ανάρρωση. Και το σχετικό link...

Σύνοψη από την εκδοτική: Ένας συγκεντρωτικός τόμος που περιλαμβάνει όλες τις περιπέτειες του Καπετάν Νυχτερίδα που έχει γράψει και σχεδιάσει ο Πέτρος Χριστούλιας! Αναλυτικά περιλαμβάνονται τα: “Γυρνώ σαν Νυχτερίδα”, “ Τριγυρνώ μες στην Αθήνα”, “ Αφού μ’ αρέσει να γυρνώ”, το αδημοσίευτο “Η Νυχτερίδα της ασφάλτου”, αρχειακό υλικό και επίλογος από τον δημιουργό της σειράς, καθώς και fan-art από τους: Ηλία Κυριαζή, Αγγελική Σαλαμαλίκη, Γιάννη Ρουμπούλια, Παύλο Κιζιρίδη και Θανάση Πέτρου! Μια από τις καλύτερες ελληνικές κόμικς σειρές της τελευταίας δεκαετίας, μαζεμένη σε έναν τόμο! Λίγα λόγια για την έκδοση: Μετά το Μπάτμαν αυτή η Αδερφή 2 του Πέτρου Χριστούλια, η σειρά του Έλληνα δημιουργού φιλοξενήθηκε στο socomic.gr και στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, η Jemma ξεκίνησε να εκδίδει άλμπουμ σχετικά με τη σειρά. Κατά την προσφιλή της τακτική τελευταία (και κατά τη γνώμη μου ολόσωστα), η εκδοτική προχωράει σε έκδοση και των τριών άλμπουμ μαζί με αδημοσίευτο υλικό και fan art που αφορούν τον Κάπτεν Νυχτερίδα. Κάθε άλμπουμ διαθέτει τέσσερα κεφάλαια και πιο συγκεκριμένα: 1. Γυρνώ σαν Νυχτερίδα: - Αυτή η αδερφή - Ο ζητιάνος της αγάπης - Που να 'σαι αλήθεια το βράδυ αυτό; - Όταν μπουκάρω στον τεκέ 2. Τριγυρνώ μες στην Αθήνα - Ου γαρ έρχεται μόνον - Ο γάμος του Καραγκιόζη - Το είπε το φλιτζάνι - Εκείνο το κρύο πρωινό 3. Αφού μ’ αρέσει να γυρνώ - Για ένα καθαρό κούτελο - Εμπορική πανήγυρις - Βραδινή παράσταση - Ρουφιανιά και κουτσομπολιό Η έκδοση είναι στα πρότυπα του Τέζα Omnibus, ένα ωραίο βιβλίο με ασπρόμαυρο σχέδιο και τις περιπέτειες του Καπετάν Νυχτερίδα που είναι πολύ διασκεδαστικές, ενώ είναι χορταστικότατη αφού περιέχει 280 σελίδες. Μερικοί ακόμα σύνδεσμοι για το κόμικ στο φόρουμ: Αφιέρωμα στον Πέτρο Χριστούλια Παρουσίαση του Γυρνώ σαν Νυχτερίδα Παρουσίαση του Τριγυρνώ μες στην Αθήνα Παρουσίαση του Αφού μ’ αρέσει να γυρνώ Το Κανάλι του Νυχτερίδα στο Youtube με making of της σειράς και άλλα βίντεο Καλό διάβασμα σε όλους

Ο δημοσιογράφος του Star μιλάει για τη metal και τα κόμικς που σχεδιάζει. Αυτό που κάνει τον Άρη να ξεχωρίζει, εκτός από την εργατικότητα και την αφοσίωση του να φέρνει εις πέρας κάθε δημοσιογραφική αποστολή, είναι η άλλη του πλευρά, η γεμάτη ευαισθησίες, την οποία και θαυμάζω. Και βέβαια οι καλλιτεχνικές του ευαισθησίες είναι αυτές που σφραγίζουν τον χαρακτήρα του. Σχεδιάζει και γράφει σενάρια για κόμικς, τραγουδάει σε μέταλ συγκροτήματα κι όλα αυτά καλύπτοντας ταυτόχρονα την επικαιρότητα πάντα στην πρώτη γραμμή. Πάμε να γνωρίσουμε τον καλλιτέχνη Άρη Λάμπο. – Πότε ξεκίνησες να σχεδιάζεις το πρώτο σου comic; Τι ήταν αυτό που σε κέντρισε; Το πρώτο μου κόμικ το ξεκίνησα το καλοκαίρι της πρώτης γυμνασίου στην κατασκήνωση. Ούτε που θυμάμαι πόσων ετών ήμουν. Μέχρι τότε διάβαζα τα κλασσικά Λούκυ Λουκ, Αστερίξ και Μίκυ Μάους. Όμως τότε ήταν που ήρθα σε επαφή με τους υπερήρωες της Μάρβελ. Σπάιντερμαν κλπ. Οπότε ήθελα να φτιάξω (όπως τα περισσότερα παιδιά υποθέτω) τον δικό μου υπερήρωα. Ήταν κάτι ανάμεσα σε Hulk με Spider Man και τον έλεγαν Chemi Man επειδή έπεσε σε χημικά και απέκτησε δυνάμεις. Τότε μου φαινόταν τρομερή ιδέα. Ευτυχώς μεγάλωσα! Πάντα σχεδίαζα, ωστόσο δεν είχα μπει ποτέ στη διαδικασία να φτιάξω κόμιξ. Αυτό που με κέντρισε ήταν, εκτός από τα κόμιξ της Marvel, ένας heavy metal δίσκος που άκουγα πολύ τότε με το όνομα Chemical Wedding και ήθελα να φτιάξω τη δική μου ιστορία για αυτό που με ενέπνεε. Από τότε φαινόταν ότι τα Comics και το heavy metal θα ήταν για μένα έννοιες αναπόσπαστες... – Πώς προέκυψε η σειρά «Μεταλλάδες»; Αρχικά μου είχε έρθει η ιδέα να φτιάξω μια σειρά κινουμένων σχεδίων με αστείες ιστορίες στις οποίες να πρωταγωνιστούν οι οπαδοί του σκληρού ήχου. Ωστόσο επειδή η παραγωγή ενός τέτοιου εγχειρήματος είναι υπερβολικά σύνθετη και χρονοβόρα, δύο πολύ καλές μου φίλες με μεγάλη εμπειρία στα ελληνικά comics, η Μυρτώ και η Άννα Τριανταφύλλου, με συμβούλευσαν ότι το να κάνω κόμιξ θα ήταν πολύ πιο εφικτό. Είχα άλλωστε περισσότερη εμπειρία στα strips. Οπότε τις ευχαριστώ που μου άνοιξαν τα μάτια. Εκείνη την εποχή η ION «έτρεχε» το SoComic όπου φιλοξενούσε αρκετούς καλλιτέχνες. Επικοινώνησα τη δουλειά μου στην «ψυχή» του SoComic, τη Ντορίτα Καλούδη, και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Κάθε Πέμπτη δημοσίευα τους «Μεταλλάδες» για πάνω από 3 χρόνια με το moto «Πέμπτη η μέρα του Θωρ». Πέμπτη δηλαδή Thursday, που προέρχεται από το Thor 's Day, και ο Θωρ ο θεός του κεραυνού στη σκανδιναβική μυθολογία είναι «σύμβολο» για τους απανταχού μεταλλάδες. Έτσι ξεκίνησε η διαδικτυακή σειρά και στη συνέχεια με πρωτοβουλία του Λευτέρη Σταυριανού, υπεύθυνου των εκδόσεων Jemma Press, είχαμε το πρώτο τεύχος στα χέρια μας. – Διαβάζοντας τους Μεταλλάδες ο αναγνώστης διακρίνει την καυστική και χιουμοριστική σου διάθεση, αλλά φαίνεται και η ανάγκη σου να πεις ότι όσοι ασχολούνται με την metal μουσική έχουν κατά βάθος μια ευαίσθητη καρδιά. Ήταν αυτή η πρόθεση σου από την αρχή; Σε ένα μεγάλο βαθμό οι ιστορίες είναι αυτοσαρκαστικές, αφού στην πλειοψηφία τους βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα και σκηνικά. Η αφοσίωση με την οποία οι μεταλλάδες προσεγγίζουμε τη μουσική μας σίγουρα σηκώνει πολλή πλάκα. Όσο για την ευαίσθητη καρδιά, νομίζω ότι δεν ήταν κάτι εσκεμμένο αλλά αναπόφευκτο. Σκεφτείτε ότι στο κάτω κάτω της γραφής μιλάμε για ανθρώπους που είναι συναισθηματικά δεμένοι μέχρι τέλους με μια τέχνη. Πώς γίνεται να μην είναι ευαίσθητοι; – Μετά τους «Μεταλλάδες» ακολούθησε και δεύτερο τεύχος, «Οι Μεταλλάδες encore». Μίλησε μας για τη νέα αυτή έκδοση. Τα επεισόδια των Μεταλλάδων είναι αυτοτελείς μονοσέλιδες ιστοριούλες, οι οποίες φάνηκε ότι έγιναν αρκετά δημοφιλείς σε μια μερίδα του κοινού των comics. Η σελίδα στο Facebook συγκέντρωσε πάνω από 9.000 ακόλουθους, ενώ το πρώτο τεύχος εξαντλήθηκε και δε μπορεί πια να το βρει κανείς πουθενά. Οπότε ήταν μονόδρομος να βγάλουμε το δεύτερο τεύχος. Το encore στις metal συναυλίες είναι όταν φαινομενικά έχει τελειώσει το live και το κοινό φωνάζει «κι άλλο, κι άλλο». Οπότε από εκεί εμπνευστήκαμε τον τίτλο. – Πόσο χρόνο χρειάζεται για να σκιτσάρεις ένα comic; Μία σελίδα όπως αυτές των «Μεταλλάδων» απαιτεί τουλάχιστον 8 ώρες. Να σκεφτείς την ιδέα, να σκιτσάρεις με μολύβι, να περάσεις μελάνι, να σκανάρεις το χαρτί, να χρωματίσεις το τελικό αρχείο. Καμιά φορά αν δε σου βγαίνει το αστείο μπορεί να πάρει περισσότερο ή αν έχεις κάποιο πάνελ με πολύπλοκα σχέδια όπως π.χ. μια πόλη. Το αστείο είναι ότι δαπανάς ώρες ολόκληρες για να αρπάξεις τον άλλον σε ένα με δύο δευτερόλεπτα που χρειάζονται για να διαβάσει το στριπάκι. Από εκεί και πέρα σκεφτείτε ότι ένα πιο πολυσέλιδο κόμιξ που αφηγείται μια ολοκληρωμένη ιστορία απαιτεί μήνες ολόκληρους, μπορεί και πάνω από ένα χρόνο. – Διάβασα το «Μαύρο Φως», σε σενάριο του Ηλία Κατιρτζιγιανόγλου και εικονογράφηση δική σου. Πόσο δύσκολο είναι να αποδόσεις ένα σενάριο άλλου δημιουργού; Όταν δουλεύεις αμιγώς επαγγελματικά μοιραία θα βρεθείς και μπροστά σε ιστορίες που δε σε εμπνέουν. Αυτό σημαίνει ότι ίσως είναι δύσκολο να καλουπωθείς σε σενάριο άλλου. Στη δική μου περίπτωση αυτό δε συνέβη. Ο Ηλίας Κατιρτζιγιανόγλου και εγώ έχουμε πολύ παρόμοια αισθητική όσον αφορά τις ιστορίες τρόμου και μοιραζόμαστε τις ίδιες απόψεις ως προς το πως πρέπει να αποτυπώνονται. Οπότε ήταν σαν βρισκόμαστε ο ένας στο κεφάλι του άλλου. Σχεδιάζοντας λοιπόν το «Μαύρο Φως» ένιωσα μια πολύ έντονη καλλιτεχνική ελευθερία και «έπαιξα» με τεχνικές όπως ακριβώς ήθελα. Μετά από τόσα χρόνια είμαι ακόμα πολύ περήφανος για αυτή τη δουλειά, η οποία επίσης εξαντλήθηκε και επανακυκλοφορεί. – Πρόσφατα κυκλοφόρησε το νέο σου comic με τίτλο «Dread Fools». Είναι αρκετά διαφορετικό από τ' άλλα έργα σου. Τι ήταν αυτό που θέλεις να κρατήσει ο αναγνώστης σου; Θέλω να γελάσει με τα σκοτεινά και μακάβρια αστεία της σειράς. Το Dread Fools ξεκίνησε σαν προσωπική μου αποσυμπίεση. Συνδυάζει τα δύο αγαπημένα μου στοιχεία. Τον γοτθικό τρόμο με το μαύρο χιούμορ. Κάτι που διέπει πιστεύω σχεδόν όλα μου τα σχέδια ανεξαρτήτως του που τοποθετούνται. Ο σκοπός αυτού του βιβλίου ήταν να απολαύσω τη δημιουργική διαδικασία χωρίς πίεση. Και το πέτυχα. Επίσης θέλω να απευθύνεται σε μεγαλύτερο κοινό και για αυτό είναι γραμμένο στα αγγλικά. – Πιστεύεις ότι τα comics απευθύνονται πλέον σε μεγαλύτερη μερίδα κοινού; Το πιστεύω. Κυρίως λόγω των ταινιών και των σειρών που βγαίνουν τελευταία οι οποίες είναι συνήθως βασισμένες σε comic ήρωες. Έτσι το κοινό διευρύνεται. Ωστόσο δε θεωρώ ότι ακόμα η αγορά στην Ελλάδα έχει το μέγεθος που χρειάζεται για να κάνει τη δραστηριότητα βιώσιμη όσον αφορά τους καλλιτέχνες. Αν θες να ζεις από τα κόμιξ πρέπει συνήθως να δουλεύεις για το εξωτερικό ή να είσαι ο Αρκάς. Ελπίζω αυτό να αλλάξει. Και νομίζω ότι κάποιοι καλλιτέχνες το πετυχαίνουν με το να τους χρηματοδοτεί απευθείας το κοινό τους. – Είσαι λάτρης της metal μουσικής. Τραγουδούσες στους Deathcrop Valley και τα τελευταία χρόνια στους Dragon Skull. Πόσο σπουδαία είναι η εμπειρία αυτή στη ζωή σου; Και πιο πριν στους System Decay. Η μουσική είναι αναπόσπαστο κομμάτι μου. Ακόμα και να μην ήμουν σε κανένα συγκρότημα θα έγραφα κομμάτια και στίχους και θα τραγουδούσα ακόμα και αν το έκανα κλεισμένος στο δωμάτιό μου. Σίγουρα η ανάμειξη με συγκροτήματα έχει δώσει πλήθος ιδεών για τα κόμιξ μου αλλά η σημασία της δεν περιορίζεται εκεί. Η ίδια η μουσική έχει φερθεί με περίσσια γενναιοδωρία απέναντί μου κάνοντάς με να νιώσω πολύ έντονα και όμορφα σε αμέτρητες πτυχές της ζωής μου. – Μου αρέσει πολύ το τραγούδι «Sons of the Brave». Μίλησε μας γι' αυτό και με ποιο τρόπο συνδέεσαι με τους στίχους του. Λοιπόν αυτό που λατρεύω στο εν λόγω κομμάτι είναι το ότι γράφτηκε σα να ήταν πάντα εκεί. Δηλαδή κυριολεκτικά μια μέρα πήρα την κιθάρα και άρχισα να παίζω αυτοσχεδιαστικά συνθέτοντάς το σχεδόν μονομιάς. Ήθελα πάντα να γράψω ένα επικό τραγούδι που να είναι σκληρό χωρίς όμως να χρειάζεται παραμορφωμένες κιθάρες και δυνατές φωνές. Το Sons of the brave είναι μια ωδή στη γενναιότητα. Ελπίζω να το πέτυχα. – Διάβασα κάπου ότι οι λάτρεις της metal μουσικής έχουν το ίδιο ψυχολογικό προφίλ με τους οπαδούς της κλασικής μουσικής. Ποια είναι η γνώμη σου; Δεδομένου του ότι υπάρχουν πολλά υποείδη στο Μέταλ που εμποτίζουν το σκληρό ήχο με συμφωνικές ορχήστρες μπορώ να το καταλάβω. Συν τοις άλλοις υπάρχουν genre που έχουν τόσο μαθηματική προσέγγιση στη σύνθεση που μπορώ να καταλάβω τη σύνδεση με την κλασική. Γνωρίζω πολλούς μεταλλάδες που λατρεύουν την κλασική μουσική. Δεν ξέρω αν οπαδοί της κλασικής μουσικής λατρεύουν τη Μέταλ. – Ασχολείσαι επαγγελματικά με τη δημοσιογραφία. Πώς τα συνδυάζεις; Με πολύ κόπο!!! Γνωρίζεις πολύ καλά τις απαιτήσεις της δουλειάς μας. Παλιότερα κουβάλαγα όλα τα καρπούζια κάτω από μία μασχάλη. Τώρα κάθομαι και απολαμβάνω το καρπούζι με την ησυχία μου. Έχω αφαιρέσει την επαγγελματική πλευρά του σχεδίου από τη ζωή μου και φροντίζω ό,τι κάνω όσον αφορά τη μουσική και τα κόμιξ να παίρνει από μένα την πλήρη καλλιτεχνική φροντίδα που του αξίζει. Παλιότερα έκανα εκπτώσεις. Τώρα κατάλαβα ότι για να μου προσφέρει πρέπει να του προσφέρω. – Όλη αυτή η καλλιτεχνική σου δραστηριότητα πόσο σε βοηθάει στις καθημερινές επάλξεις της δουλειάς; Θέλω να πιστεύω ότι με βοηθάει στο να καλλιεργώ μια αισθητική την οποία σίγουρα χρειάζεται η τηλεοπτική δημοσιογραφία. Είναι αλληλοτροφοδοτούμενα. Η δουλειά με προσγειώνει και με βοηθάει να καταλαβαίνω πως λειτουργεί ο κόσμος γύρω μου και η τέχνη να τον προσαρμόζω στο πως θα ήθελα να δουλεύει. – Και κάτι πρακτικό για τους αναγνώστες μας. Είναι αλήθεια ότι η ακρόαση heavy metal μπορεί να μειώσει τα επίπεδα θυμού; Σίγουρα! Αφού εκτονώνεσαι. Κάντε ένα πείραμα. Την επόμενη φορά που θα θέλετε να τα σπάσετε όλα βάλτε να ακούσετε Slayer. Δουλεύει. Λίγα λόγια για τον Άρη Λάμπο Ο Άρης Λάμπος αν δεν ήταν άνθρωπος θα προτιμούσε να είναι Gargoyle. Αν δε ζούσε στο σήμερα θα προτιμούσε να ζει στο χθες. Το πολύ χθες. Ή το πολύ αύριο. Αυτοί οι υπαρξιακοί προβληματισμοί αντανακλώνται στα σχέδιά του. Είναι υπεύθυνος για τα comics «Μεταλλάδες» και «Mr. Bleak» ενώ είναι υπαίτιος για την εικονογράφηση του κόμιξ «Μαύρο Φως» και των διηγημάτων «Ο εθισμός του Κριστιάν Αμπρόζ» και «Γεννημένος στο σκοτάδι». Εργάζεται ως δημοσιογράφος σε τηλεοπτικό σταθμό και ακούει–παίζει–ξυπνάει–κοιμάται με heavy metal. Και το σχετικό link...

Δύο καινούργια ελληνικά κόμικς από νέους δημιουργούς, τα «Σύμβουλος Ερωτικών Υποθέσεων» και «Ντανταϊστικό Κοκτέιλ», πραγματεύονται την αναζήτηση του έρωτα με φόντο τη σκληρή ελληνική πρωτεύουσα. H αναζήτηση του άλλου μισού ήταν πάντα ένα από τα θεμελιώδη ζητήματα – αν όχι το θεμελιώδες – της ανθρώπινης ύπαρξης, γι’ αυτό και υπήρξε η μεγαλύτερη πηγή έμπνευσης για όλες τις μορφές τέχνης. Η επιδίωξη, δε, της αγάπης μέσα σε μια μεγαλούπολη που καλλιεργεί τη μοναξιά και τη βαρβαρότητα, κάνει την αναζήτηση ακόμα πιο δύσκολη και μάταιη. Με θέμα την αναζήτηση αγάπης σε μια τέτοια πόλη, όπως η Αθήνα του 21ου αιώνα, κυκλοφόρησαν τα δύο νέα κόμικς «Σύμβουλος Ερωτικών Υποθέσεων» του Jimmy-Chris Agarai (εκδ. Jemma Press) και «Ντανταϊστικό Κοκτέιλ» του Άρη Τ. (αυτοέκδοση). Τα έργα των δύο νέων σε ηλικία δημιουργών ντεμπούταραν στα πρόσφατα φεστιβάλ κόμικς και τραβούν την προσοχή με την υπόθεση, τη σκηνοθεσία και τα μηνύματά τους. Καρέ από το κόμικς «Ντανταϊστικό Κοκτέιλ» Ο «Σύμβουλος» πρωτοδημοσιεύτηκε το 2016 από τον δημιουργό του σε μορφή αυτοέκδοσης με λιγότερες σελίδες (η 1η αυτή εκδοχή είχε μάλιστα σχολιαστεί στο ένθετό μας από τον Γιάννη Κουκουλά). Φέτος, η ιστορία κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Jemma Press επαναδιατυπωμένη, με νέο σχέδιο και περισσότερες σελίδες. Ο πρωταγωνιστής Σεβαστιανός Κανελάς επαγγέλλεται «σύμβουλος ερωτικών υποθέσεων» και κάνει τα πάντα δυνατά ώστε ο πελάτης του να τα φτιάξει με το υποκείμενο του πόθου του: ρυθμίζει συνθήκες, στήνει καταστάσεις, κατασκοπεύει, υπονομεύει τρίτους. Στο τέλος, όλοι οι πελάτες του ταιριάζουν με τον έρωτά τους, αρκεί να διαθέτουν υπομονή και χρήματα. Ο ίδιος ο Σεβαστιανός είναι μοναχικός και αντιμετωπίζει τον έρωτα κυνικά: είναι απλά μια δουλειά. Η αληθινή πρόκληση όμως, έρχεται όταν ο επόμενός του πελάτης, ένας ισχυρός άνθρωπος της νύχτας, του ζητά να ταιριάξει με τη Νεφέλη, την πρώτη και αληθινή του αγάπη. Στον «Σύμβουλο», ο αλβανικής καταγωγής Agarai στήνει προσεκτικά ένα νουάρ κόμικς που λειτουργεί ταυτόχρονα σαν ψυχογράφημα και ηθογραφία. Ο πρωταγωνιστής, άνθρωπος τραυματισμένος από οικογενειακά και κοινωνικά «πρέπει», υποχρεώνεται να αλλοτριωθεί, να προσαρμοστεί και να δουλέψει για ισχυρούς και διεφθαρμένους. Όσο μελοδραματικό κι αν φαίνεται ή εφαρμόζεται μερικές φορές στο κόμικς, μονάχα αποδεχόμενοι την αγάπη οι ήρωες βρίσκουν την ευτυχία στη μίζερη, ασπρόμαυρη πολιτεία. Το ψυχογράφημα των χαρακτήρων με χρήση εσωτερικών μονολόγων είναι εξαιρετικό, όπως και το ψυχογράφημα της πόλης: φοβισμένοι μετανάστες, νεοναζί μπράβοι (που παρά τη γιγαντιαία σβάστικα-τατουάζ στο κεφάλι αρνούνται τη σύνδεση με τον ναζισμό), διμοιρίες ματ που δέρνουν καταμεσής των δρόμων, υπόκοσμος, ορίζοντες ατελείωτων πολυκατοικιών, η Ερμού, το Θησείο, το γλυπτό «Φάρος» στα Κάτω Πατήσια. Όλα υπό τον φωτισμένο Παρθενώνα που μοιάζει να φλέγεται μέσα στη νύχτα. Το σχέδιο του Agarai είναι ασπρόμαυρο με μεγάλες αναφορές στα manga, έντονες εκφράσεις και άγρια γραμμή που αποτυπώνει τα συναισθήματα των χαρακτήρων αλλά και τη δράση και τη βία όταν εκδηλώνονται στο έργο. Σελίδα από το κόμικς «Σύμβουλος Ερωτικών Υποθέσεων» Σε χαμηλότερους τόνους και σε πιο ήσυχα κύματα πλέει το «Ντανταϊστικό Κοκτέιλ» του Άρη Τ. Δεν πρόκειται για ένα αναρχικό κολάζ φόρο τιμής στο κίνημα του Νταντά, όπως μας προϊδεάζει (και εξαπάτησε και εμένα) ο τίτλος. Μέσα σε αυτό το ασπρόμαυρο χορταστικό βιβλιαράκι, ένας νεαρός, περιμένοντας στη στάση του λεωφορείου, συναντά ένα γιγάντιο χάρτινο καραβάκι. Επιβιβάζεται πάνω του. Είναι το γράμμα χωρισμού της κοπέλας του, Νεφέλης. Ο αναγνώστης παρακολουθεί στη συνέχεια την άνοδο και την πτώση της ερωτικής σχέσης ανάμεσα στον Άρη και στη Νεφέλη, έναν έρωτα που έσμιξαν, κράτησαν και χώρισαν το σινεμά και η τέχνη. Το κόμικς «Σύμβουλος Ερωτικών Υποθέσεων» κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις Jemma Press. Το αυτοαναφορικό (;) αυτό κόμικς θα μπορούσε να είναι μια ταινία του Γούντι Άλεν γυρισμένη στην Κυψέλη. Από το Café Voltaire (αναφορά στο διάσημο καλλιτεχνικό καφέ του Παρισιού), όπου το ζευγάρι γνωρίζεται, μέχρι τα βίντεο κλαμπ και τα θερινά σινεμά του αθηναϊκού κέντρου, οι πρωταγωνιστές γνωρίζονται, ερωτεύονται και επικοινωνούν συνειδητά με κινηματογραφικές ατάκες και αναφορές στο θέατρο και στις εικαστικές τέχνες. Η αγάπη του Άρη Τ. για το σινεμά δεν κρύβεται. Τα σκηνοθετικά τρικ με τα καρέ, τα σκίτσα και τα κολάζ κινηματογραφικών σκηνών κάνουν το «Ντανταϊστικό Κοκτέιλ» από ένα φλερτ ανάμεσα σε δύο νέους σε ένα φλερτ ανάμεσα σε 7η και 9η Τέχνη. Το σχέδιο είναι εκ πρώτης όψεως απλό, ασπρόμαυρο σκίτσο με έντονες παχιές πινελιές μελανιού που θυμίζει αντίστοιχα alternative αμερικανικά και ευρωπαϊκά κόμικς. Το διακριτικό χιούμορ και η ποιητική μελαγχολία (το προαναγγελθέν τέλος της σχέσης) σκεπάζουν το κόμικς σαν παχιά σκιά από μελάνι, σαν αυτές που γκριζάρουν τους χαρακτήρες, τις πολυκατοικίες, τις στάσεις και τα βαγόνια του μετρό. Ο αναγνώστης ταξιδεύει σε μια μοναχική Αθήνα μαγικού ρεαλισμού, όπου ακόμα και οι αγαλμάτινοι ερωτιδείς της πλατείας Εξαρχείων μπορούν να μιλήσουν. Το κόμικς «Ντανταϊστικό Κοκτέιλ» κυκλοφορεί στα καταστήματα κόμικς Comicstrip, Solaris και Relax your soul. Τα «Σύμβουλος Ερωτικών Υποθέσεων» και «Ντανταϊστικό Κοκτέιλ» είναι δύο αξιοπρόσεκτα νουάρ κόμικς, δύο ερωτικά γράμματα στην αναγκαιότητα του έρωτα. Μα – εκτός από την άθελη χρήση του ονόματος «Νεφέλη» ως ερωτικού υποκείμενου των πρωταγωνιστών τους – έχουν κι ένα ακόμα θεμελιώδες κοινό: οι δημιουργοί τους ανήκουν στην ίδια γενιά. Γεννημένοι και οι δύο στη δεκαετία του ’90 (όπως και ο γράφων) έζησαν την παιδική ηλικία στον νεοπλουτισμό της δεκαετίας του 2000 και πέρασαν την εφηβεία στη δεκαετία του 2010, των μνημονίων και της χρηματοπιστωτικής τιμωρίας. Μέσα από τα μάτια τους, τα μάτια της γενιάς που μεγάλωσε στην ψεύτικη αφθονία και ενηλικιώθηκε στις κρίσεις, μας παρουσιάζουν την Αθήνα που ζουν, την Αθήνα τού τώρα. Ο Agarai αποτυπώνει το βρόμικο πρόσωπό της, ο Άρης Τ. εκείνο που κρύβει ακόμα λίγη ποίηση. Και οι δύο τους – ίσως και ασυνείδητα – αποτυπώνουν την αγωνία μιας ολόκληρης γενιάς. Οι ήρωές τους δεν αναζητούν απλώς την αγάπη στην τσιμεντούπολη. Αναζητούν την ελπίδα σε μια χώρα που παραπαίει, λίγο χρώμα και ομορφιά που μοιάζει μοναδική σωτηρία – έστω προσωπική – σε μια πόλη που γίνεται όλο και πιο απρόσωπη, που γεμίζει με διαφθορά, υποκρισία και φασισμό. Γιατί τι είναι η αναζήτηση της αγάπης αν όχι η αναζήτηση λίγου φωτός μέσα στο σκοτάδι; Και το σχετικό link...

Ο Μαξ Φρίντμαν το 1938, στην κόλαση του μετώπου στον Ισπανικό Εμφύλιο, αναζητά τον αγαπημένο του σύντροφο Τρέβες. Είχαμε γράψει για τον γνωστό Ιταλό κομίστα Βιτόριο Τζιαρντίνο με αφορμή το πρώτο μέρος της τριλογίας «No Pasarán» (Εκδ. Jemma Press). Ο Μπολονέζος δημιουργός μιλά για τον Ισπανικό Εμφύλιο με εξαιρετική αναλυτική ικανότητα μέσα από την περίπτωση του Γαλλοεβραίου Μαξ Φρίντμαν, πρώην πράκτορα της γαλλικής αντικατασκοπείας. Στο πρώτο ομώνυμο μέρος, ο Μαξ ζει με την οικογένειά του στη Γενεύη της Ελβετίας. Προηγουμένως είχε πολεμήσει με τους Δημοκρατικούς στην εμφύλια σύρραξη. Εκεί τον επισκέπτεται η γυναίκα του συμπολεμιστή του ταγματάρχη Γκουίντο Τρέβες για να τον πληροφορήσει για την εξαφάνισή του, μήνες τώρα, εκ Βαρκελώνης. Έτσι, ο Μαξ πείθεται να επιστρέψει στην Ισπανία προς αναζήτησή του. Βρισκόμαστε στον Οκτώβριο του 1938 και ενώ έχει υπογραφεί η Συμφωνία του Μονάχου, με την οποία δυστυχώς οι δημοκρατικές χώρες εγκρίνουν την προσάρτηση μέρους της Τσεχοσλοβακίας, δηλώνοντας την ουδετερότητά τους στον πόλεμο της Ιβηρικής με τη διάλυση των Διεθνών Ταξιαρχιών και την αποχώρηση των αντιφασιστών, όχι όμως των τεθωρακισμένων μεραρχιών των Ιταλών και της γερμανικής αεροπορίας. Μάλιστα, οι φαλαγγίτες ενισχύονται με πυρομαχικά και βαρέα όπλα από τους ναζί καθώς ο Φράνκο παραχωρεί στον Χίτλερ σχεδόν πλήρη δικαιώματα εξόρυξης στα ορυχεία πολύτιμων μετάλλων για την πολεμική του βιομηχανία. Και ενώ οι διεθνείς μαχητές αποχωρούν, ο Μαξ επιστρέφει στην πρωτεύουσα της Καταλονίας. Εκεί μαθαίνει πως ο Τρέβες, όντας σε δυσμένεια, αναχώρησε για το μέτωπο. Ο πρώην μυστικός βρίσκει ξανά φίλους και εχθρούς ενώ τον παρακολουθεί η Σεγουριδάδ, καθώς τον συκοφαντούν πως είναι ξένος πράκτορας. Εντάσσεται στην ομάδα δημοσιογράφων – μαζί με τη γενναία Κλερ που ήδη γνωρίσαμε – και ταξιδεύουν προς κάλυψη της άνισης, πλέον, μάχης. Από εδώ άρχεται το δεύτερο μέρος με τίτλο «Rio de Sangre» – σε μετάφραση Γαβριήλ Τομπαλίδη, πάλι από την Jemma Press. Στην κόλαση του πολέμου Είμαστε πλέον στον Νοέμβριο του 1938 και το μέτωπο που δεσπόζει είναι αυτό του ποταμού Έβρου. Φτάνοντας στην πρώτη γραμμή του πυρός μαθαίνει πως το μέτωπο του ποταμού υποχωρεί εις βάρος των Δημοκρατικών λόγω υπεροπλίας γερμανικών αεροπλάνων. Ο Μαξ και η Κλερ δεν πηγαίνουν από ασφαλείς δρόμους μαζί με τους συναδέλφους τους, παρά επιλέγουν να συμπορευτούν με το στράτευμα. Κάποια στιγμή γνωρίζουν τον θρυλικό στρατηγό Λίστερ. Στο μεταξύ η Σεγουριδάδ μαθαίνει διαρκώς τις κινήσεις του Μαξ, μιας και ο οδηγός στο αυτοκίνητο Τύπου καθοδηγείται από την Ασφάλεια. Σκηνές αυτοθυσίας αποτυπώνονται στα γραφήματα του Giardino, με ανατινάξεις γεφυρών και θαρραλέας αντίστασης εκ μέρους των μαχητών. Στις βαριά χιονισμένες εκτάσεις ο Μαξ τραυματίζεται κατά λάθος στο χέρι από φίλια πυρά, αλλά περιποιούνται την πληγή στο κινητό στρατιωτικό ιατρείο. Με τα ίχνη του φίλου του Τρέβες να τον στέλνουν όλο και πιο βαθιά στην κόλαση του πολέμου, ο ήρωάς μας και η φίλη του ενώνονται με τους υπόλοιπους δημοσιογράφους, που γι’ αυτούς είναι απλά ακόμη μια επαγγελματική ανταπόκριση χωρίς κανένα ανθρωπιστικό ενδιαφέρον. Στον δρόμο της επιστροφής στη Βαρκελώνη... αναμένουμε το τελικό επεισόδιο χωρίς ψευδαισθήσεις, «Sin ilusión». Vittorio Giardino «Rio de Sangre» Εκδόσεις Jemma Press Σελίδες: 56 Τιμή: 11,66 ευρώ Και το σχετικό link...

Ο Βιτόριο Τζιαρντίνο σκιαγραφεί με γκρίζα χρώματα την περίπλοκη κατάσταση που επικρατεί στις γραμμές των Δημοκρατικών στον Ισπανικό Εμφύλιο. Όπου συναντάμε ξανά τον σπουδαίο Ιταλό κομίστα Βιτόριο Τζιαρντίνο στο τρίτο και τελευταίο μέρος του «No pasaran!». Πολυγραφότατος του graphic novel και πολυβραβευμένος, έχει δημιουργήσει πολλούς δυναμικούς χαρακτήρες σε διάφορα είδη και εν προκειμένω αυτόν του Γαλλοεβραίου Μαξ Φρίντμαν, πρώην πράκτορα της γαλλικής αντικατασκοπείας. Ύστατο μέρος της τριλογίας, το «Sin ilusion» (εκδόσεις Jemma Press, σε μετάφραση Γαβριήλ Τομπαλίδη) αναφέρεται φυσικά στον Ισπανικό Εμφύλιο. Στην πρώτη πράξη του δράματος ο Μαξ επιστέφει στη φλεγόμενη Ισπανία ύστερα από προτροπή της γυναίκας του συμπολεμιστή του ταγματάρχη Γκουίντο Τρέβες, καθώς τον πληροφορεί για την εξαφάνισή του, μήνες τώρα, από τη Βαρκελώνη. Είναι Οκτώβρης του 1938, έχει ήδη υπογραφτεί η Συμφωνία του Μονάχου με αποτέλεσμα την ουδετερότητα των δυτικών δυνάμεων στον πόλεμο και τη διάλυση των Διεθνών Ταξιαρχιών. Οι αντιφασίστες αποχωρούν, όχι όμως και τα τανκ των Ιταλών και τα αεροπλάνα των ναζί. Παράλληλα, ο Φράνκο ενισχύεται με βαρέα όπλα και πυρομαχικά. Στη Βαρκελώνη ο Μαξ μαθαίνει ότι ο Τρέβες έχει αναχωρήσει για το μέτωπο. Παράλληλα, οι μυστικοί της Σεγουριδάδ τον παρακολουθούν καθώς ακούγεται πως είναι ξένος πράκτορας. Με τη βοήθεια της νεαρής Βελγίδας Κλερ Μπλον πηγαίνει τον Νοέμβριο του 1938 στο μέτωπο του ποταμού Έβρου. Οι Δημοκρατικοί υποχωρούν σταδιακά λόγω υπεροπλίας γερμανικών αεροπλάνων. Στιγμές αυτοθυσίας και ηρωικής αντίστασης εκ μέρους των μαχητών, ενώ ο Μαξ τραυματίζεται στο χέρι κατά λάθος από συμπολεμιστές του. Ο Γκουίντο Τρέβες παραμένει άφαντος. Στρατεύματα υποχωρούν και επιστρέφουν στη Βαρκελώνη. Τώρα, η τρίτη συνέχεια μας βρίσκει στην πρωτεύουσα της Καταλονίας. Είναι Δεκέμβριος του 1938. Τα στρατεύματα των φαλαγγιτών προελαύνουν. Υπό την παρακολούθηση της Σεγουριδάδ και του συνταγματάρχη Λόπες, ο Φρίντμαν πληγωμένος και εξουθενωμένος συνεχίζει να ψάχνει τον φίλο του. Ο βασικός χαρακτήρας ξαναβρίσκεται με τον Ιρλανδό αντιφασίστα Έντι Κορκ και τον στρατιωτικό Κάρλο Ντελγάδο, από τον οποίο μαθαίνουν ότι ο Τρέβες θεωρείται πλέον λιποτάκτης από τους κομμουνιστές. Ο Φράνκο κερδίζει τις μάχες και η Βαρκελώνη πλημμυρίζει με 1 εκατομμύριο πρόσφυγες από τις κατακτημένες περιοχές. Οι βομβαρδισμοί συνεχείς. Αποθήκες πυρομαχικών του Δημοκρατικού Στρατού ανατινάσσονται. Είναι τότε που η Κλερ και ο Μαξ προκειμένου να προστατευτούν αγκαλιάζονται και έρχονται, συναισθηματικά, πολύ κοντά. Ανανεωμένος με πλήθος πολεμοφοδίων – χάριν της παράδοσης των ορυχείων στους ναζιστές –, ο φρανκικός στρατός προχωρά ακάθεκτος προς τη γη της ελευθερίας, την ένδοξη Καταλονία. Εν τω μεταξύ, η επερχόμενη ήττα φέρνει διάσπαση στις τάξεις του αριστερού πολιτικού μπλοκ και υπάρχουν φήμες για λίστες προγραφών των κομμουνιστών. Η δεύτερη απόπειρα δολοφονίας ενάντια στον Μαξ έχει ως αποτέλεσμα τον επιπόλαιο τραυματισμό τού συντρόφου του Έντι στο πόδι. Η Σεγουριδάδ χρησιμοποιεί τους δύο φίλους ως δόλωμα για να συλλάβει τους φασίστες μυστικούς που λίγο έλειψε να τους σκοτώσουν. Γίνεται γνωστό ότι στις τάξεις του λαϊκού στρατού δρα χαφιές υπό το ψευδώνυμο «Κοκορίτο». Θα προλάβουν άραγε να τον ξεσκεπάσουν; Vittorio Giardino No pasaran! III, Sin Ιlusiοn Εκδόσεις Jemma Press Σελίδες: 70 Τιμή: 12,55 ευρώ Και το σχετικό link...

Ο εικονογράφος κομίστας Vittorio Giardino αναφέρεται στο τέλος του Ισπανικού Εμφυλίου, με τον ήρωά του Μαξ Φρίντμαν να ψάχνει την αλήθεια πίσω από τα γεγονότα. O Μπολονέζος κομίστας Βιτόριο Τζιαρντίνο θεωρείται μετρ του είδους, γι’ αυτό και έχει βραβευτεί πολλάκις, αφότου παράτησε στα 31 του μια επιτυχημένη καριέρα τεχνικού ηλεκτρονικών υπολογιστών για να ασχοληθεί αποκλειστικά με το γκράφικ νόβελ. Ακολουθεί επισταμένη ιστορική έρευνα, αλλά και επιμονή στη λεπτομέρεια της εικόνας και στο βάθος της. Επιρροές του αποτέλεσαν τόσο τα hard boiled αστυνομικά των Χάμετ, Τσάντλερ, αλλά και ο Ντόναλντ Ντακ του Καρλ Μπαρκς, ο Μίκυ Μάους του Φλόιντ Γκότφρεντσον. Μέντοράς του, ο μεγάλος Ούγκο Πρατ. Διάφοροι χαρακτήρες περιλαμβάνονται στην εικονογραφία του: ο Σαμ Πέτζο απ’ τα αμερικανικά αστυνομικά φιλμ, ο Τζόνας Φινκ που δρα στον λεγόμενο υπαρκτό σοσιαλισμό, η λάγνα και αφελής Λιτλ Έγκο και, βεβαίως, ο πιο δυναμικός Μαξ Φρίντμαν του Μεσοπολέμου. Τώρα, ο Γαλλοεβραίος Φρίντμαν, πρώην πράκτορας της γαλλικής αντικατασκοπείας, πρωταγωνιστεί στο «No pasaran» (εκδόσεις Jemma Press) σε μετάφραση του Γαβριήλ Τομπαλίδη, το πρώτο βιβλίο της αφιερωμένης στον Ισπανικό Εμφύλιο τριλογίας. Τον γνωρίσαμε στην «Ουγγρική ραψωδία» (εκδόσεις Βαβέλ). Εδρεύει, πλέον, στα περίχωρα της Γενεύης με την οικογένειά του. Τον Οκτώβριο του 1938 τον επισκέπτεται η γυναίκα ενός αγαπημένου συντρόφου που πολέμησαν μαζί ως εθελοντές για την κοινωνική δημοκρατία και έσωσαν αλλήλους μέσα στην κόλαση της αιματηρής σύγκρουσης. Είναι η Άντα, του φίλου του ταγματάρχη Γκουίντο Τρέβες, του οποίου τα ίχνη έχουν χαθεί εδώ και δυο μήνες. Μαθαίνουμε πως ο τελευταίος έχει έλθει σε σύγκρουση με τον κομματικό μηχανισμό και γι’ αυτό έχει προγραφτεί. Προφανώς η εξαφάνισή του σχετίζεται με αυτό το γεγονός. Ο Φρίντμαν πείθεται από την απελπισμένη γυναίκα και ταξιδεύει με τρένο στη Βαρκελώνη. Η κατάσταση εκεί είναι πολύ δύσκολη. Μόλις έχει υπογραφεί η Συμφωνία του Μονάχου, με την οποία – προς κατευνασμό του Χίτλερ – οι Δημοκρατίες εγκρίνουν την προσάρτηση μέρους της Τσεχοσλοβακίας, δηλώνοντας την ουδετερότητά τους στον Πόλεμο της Ιβηρικής. Ούτως, οι Διεθνείς Ταξιαρχίες διαλύονται και οι αντιφασίστες αποχωρούν, όχι όμως οι Γερμανοί και οι Ιταλοί στρατιώτες. Στο τρένο γνωρίζει τη νεαρή και λαλίστατη δημοσιογράφο Κλερ Μπλον. Καταλύουν στο περίφημο ξενοδοχείο Αουρόρα. Στο ρεστοράν ο Φρίντμαν συναντά τον θρυλικό Σοβιετικό στρατηγό Πάβελ Γκάσκιν, γνωστό με το ψευδώνυμο «Γκάλγκο», που έλαβε μέρος στην κατάληψη των χειμερινών ανακτόρων της Πετρούπολης. Τον γνωρίζει στην Μπλον και η αφελής Γαλλίδα αναφέρει τη συνάντησή τους με τον φίλα προσκείμενο στους τροτσκιστές Βίκτορ Σερζ – κόκκινο πανί για τους σταλινικούς! Ο συνταγματάρχης Λόπεζ της Ασφάλειας παρακολουθεί τον ήρωά μας συνεχώς. Στο μεταξύ η αεροπορία του Άξονα βυθίζει, ανοιχτά των Βαλεαρίδων, δυο ρωσικά πλοία φορτωμένα με πυρομαχικά και όπλα. Ο κομισάριος Ρουμπίτζοφ πείθει τον «Γκάλγκο» πως ο Φρίντμαν είναι ξένος πράκτορας. Σκηνοθετούν μια απόπειρα δολοφονίας εναντίον του και τον πάνε στο τμήμα. Παρόλο που ο Μαξ επιθυμεί να κρατήσει ουδέτερη στάση, γνωρίζοντας από παλιά εχθρούς και φίλους, αναγκάζεται γρήγορα να εμπλακεί. Με τη βοήθεια του Ιρλανδού διεθνιστή Έντι Κορκ μαθαίνει πως ο Τρέβες είναι στο μέτωπο. Και εκεί αποφασίζει να πάει. Η συνέχεια έπεται. Vittorio Giardino «No pasaran» Εκδόσεις Jemma Press Σελίδες: 56 Τιμή: 11,66 ευρώ Και το σχετικό link...

Ο Θανάσης Καραμπάλιος και ο Νίκος Σταυριανός συμπράττουν δημιουργικά και με τη γλώσσα των κόμικς μάς αφηγούνται ιστορίες της θεσσαλικής ΄ενδοχώρας΄. Όταν πληροφορηθήκαμε τη δημιουργική σύμπραξη του Θανάση Καραμπάλιου (σεναριογράφου και σχεδιαστή της εξαιρετικής σειράς «1800») και του Νίκου Σταυριανού (ανερχόμενου και πολλά υποσχόμενου νέου δημιουργού), δεν βλέπαμε την ώρα να πιάσουμε στα χέρια μας τον καρπό αυτής της συνεργασίας. Πόσο μάλλον όταν η δουλειά αυτή έχει να μας αφηγηθεί ιστορίες και θρύλους από τα χωριά της Ελασσόνας. «Στη σκιά του Ολύμπου» τιτλοφορείται το κόμικς των Καραμπάλιου και Σταυριανού (σε κείμενα του πρώτου και σχέδια του δεύτερου), το οποίο αποτελεί μια συλλογή τεσσάρων ιστοριών από τα χωριά της Ελασσόνας: του Γιώργη Βαϊνά που παρακαλούσε θεούς και νύμφες για έναν απόγονο, για τη μακάβρια προέλευση της ονομασίας «Κεφαλόβρυσο», για τη ματωμένη μάχαιρα ενός ιερέα, για την αιματηρή κατάληξη του προδότη Μπαμπέλη. Ο κόσμος «στη σκιά του Ολύμπου» είναι ένας κόσμος αρχαϊκός, χθόνιος, κατάφορτος από παγανιστικές δοξασίες και μαγικές πρακτικές. Ένας κόσμος γεμάτος νεράιδες, νύμφες, στοιχειά και αρχαίες ειδωλολατρικές συνήθειες που εξακολουθούν να επιβιώνουν, είτε φανερά είτε συγκεκαλυμμένα, στο μεταίχμιο μεταξύ προνεωτερικότητας και επικράτησης του σύγχρονου καταναλωτικού μοντέλου. Πρόκειται για τον κόσμο που μας διέσωσε στις «Παραδόσεις» του ο πατέρας της λαογραφικής επιστήμης Νικόλαος Πολίτης. Είναι ο κόσμος που άλλοτε θάλλει υπό το φως του ήλιου κι άλλοτε κρύπτεται σε σπήλαια ανήλιαγα· εκεί όπου το πραγματικό και το φανταστικό συναντιούνται, δημιουργώντας για τους θνητούς ένα περιβάλλον εφιαλτικό. Για τον Καραμπάλιο, αυτός ο κόσμος είναι οικείος: «Είχα την τύχη από μικρός να μεγαλώσω σε ένα περιβάλλον με ανθρώπους που τους άρεσε να διηγούνται ιστορίες αλλά και να τις ακούνε. […] Τα έφερε έτσι η ζωή μου να λέω κι εγώ ιστορίες και να έχω την τύχη να υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να τις διαβάσουν», μας αναφέρει στο προλογικό του σημείωμα. Για καλή του τύχη – αλλά και δική μας – ο Καραμπάλιος βρήκε στον Σταυριανό τον ιδανικό καλλιτέχνη για να αποδώσει με τις έντονες σχεδιαστικές του γραμμές και τις κοντράστ φόρμες του το γκροτέσκο ύφος των ιστοριών του: «Το σκίτσο σε ένα κόμικς είναι ακόμα ένα μέσο για να πεις μια ιστορία. Και υπάρχουν σκίτσα που όταν τα βλέπεις είναι λες και σου φωνάζουν οι ιστορίες στο κεφάλι σου “αυτό μας ταιριάζει”! Σαν κάλεσμα απόκοσμης φωνής που βγαίνει από σπήλαιο βαθύ και σε υπνωτίζει, κάνοντάς σε να φανταστείς κάτι καθαρά, πριν καν αυτό δημιουργηθεί. Έτσι ένιωσα όταν είδα τα σχέδια του Νίκου Σταυριανού. Ήταν ο ιδανικός για να αποδώσει, να γίνει κι αυτός παραμυθάς και με τα μελάνια του να σας πει τις ιστορίες μου». Και το σχετικό link...

Μια σκληρή ποιητική αλληγορία που πραγματεύεται τα ζητήματα της κακοποίησης, της γυναικείας σεξουαλικής ηδονής, αλλά και της αυτοκτονίας. «Λένε πως ο έρωτας είναι υπέροχος, αλλά αυτό δεν ισχύει…! Είναι ψεύτης, κακιασμένος και εγωιστής…! Ξέρω πως θα έπρεπε κάποτε να ερωτευτώ, αλλά δεν ξέρω πώς να το κάνω…! Και από τη στιγμή που έχω αφεθεί να ζω σαν μια άθλια πουτάνα, προτιμώ να δώσω ένα τέλος!». Με αυτά τα λόγια η Ιλόνα, η νεαρή ηρωίδα του «Ένας μικρός θάνατος», απευθύνεται στη Σουσπίρια, τη χυμώδη και σαγηνευτική διαβολική θεότητα, προσωποποίηση της αιώνιας θηλυκότητας. Σε αυτόν τον δεύτερο τόμο της σειράς Suspiria, επισκεπτόμαστε ξανά τον άγριο, αισθησιακό, απόκοσμα τρομακτικό κόσμο του Ιταλού δημιουργού Luca Laca Montagliani, σε σχέδιο Andrea Bulgarelli. Μια σκληρή ποιητική αλληγορία που πραγματεύεται τα ζητήματα της κακοποίησης, της γυναικείας σεξουαλικής ηδονής, αλλά και της αυτοκτονίας. Ένα άλμπουμ στα πρότυπα των κλασικών ερωτικών fumetti τρόμου των δεκαετιών του ’60 και του ’70, κατάλληλο για ηλικίες 18+. Το κόμικς «Suspiria – Βασίλισσα του Νεκρόκοσμου: Ένας μικρός θάνατος» κυκλοφορεί σε μετάφραση Γαβριήλ Τομπαλίδη, από τις εκδόσεις Jemma Press. Και το σχετικό link...

Πίσω στο μακρινό Φθινόπωρο του 2007, τα Κουραφέλκυθρα ξεκίνησαν να δημοσιεύονται στο portal του comicdom.gr. Ένα εκ των δημοφιλέστερων, αν όχι το πλέον, ελληνικών webcomics, που δεν άργησε να αποκτήσει καλτ διαστάσεις και κοινό. Σχέδιο με χαρακτήρα που παραπέμπει σε παιδικό, κατά κάποιους δε ερασιτεχνικό. Ανατρεπτικά σενάρια, εντελώς σουρεάλ χαρακτήρες κι επαναλαμβανόμενα μοτίβα. Ο Κλέαρχος με το πάντοτε άκαιρο εκφραστικό του τικ, η οικογένεια Δαπόντε με τις επισκέψεις των εκκεντρικών μνηστήρων της νεαράς κορασίδας, η Ζοζεφίνα με τις απρόβλεπτες απορίες της κλπ. Η Jemma παίρνει την πρωτοβουλία να εκδόσει μια συλλογή, που περιλαμβάνει όλα τα Κουραφέλκυθρα (γύρω στα 260) με σχολια από το δημιουργό, 17 σελίδες αδημοσίευτου υλικού, καθώς και τα 40 πρώτα Κολυμπηθρόξυλα, της επόμενης σειράς του Αντώνη Βαβαγιάννη. Κατα τη γνώμη μου, η πεμπτουσία της φετινής φουρνιάς εκδόσεων του Comicdom. Το χιούμορ του Βαβαγιάννη καμμένο, αλλά ευφυέστατο, ενώ το απλοϊκό σχέδιο δένει απροσδόκητα καλά με το ύφος των ιστοριών. Όσον αφορά τα της έκδοσης, στα συν η αναλογία τιμής - σελίδων (έγχρωμες), ενώ στα αρνητικά το γεγονός ότι τα χρώματα είναι κάπως άτονα σε σχέση με την ηλεκτρονική μορφή των στριπς. Δε ξέρω αν έμειναν απούλητα αντίτυπα. Αν ναι, δεν προτείνεται απλά ανεπιφύλακτα. Επιβάλλεται! Ακόμα κάθεσαι; Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τους Ion & Θρηνωδός.

Στο ComicDom 2017,η JEMMA κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος της δουλειάς φαντασίας της Αγγελικής Σαλαμαλίκη,με τίτλο "Η μητρόπολη του χρυσού"...!Το τεύχος αυτό φέρει τον τίτλο "Ο Σκλάβος"...! Εντύπωση κάνει το λιγοστό κείμενο που υπάρχει στις σελίδες ,ενώ οι σκηνές μάχης είναι χορταστικές...!Το σχέδιο είναι πολύ εκφραστικό και με πολλές γωνίες...! Αντιγραφή από το οπισθόφυλλο...! Να θυμίσουμε ότι η δημιουργός,πρόσφατα κατάφερε να εκδώσει,μέσω crowdfunding το έργο της MONSIEUR CHARLATAN...! Αφιέρωμα στην Αγγελική Σαλαμαλίκη Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τους Βασιλεύς των Κόμικς & albertus magnus.

Μετά τις Ψηφίδες τρόμου, η JEMMA συνεχίζει την εκδοτική της πορεία στον κόσμο των manga με το δεύτερο κατά σειρά κόμικ της, που φέρει τον τίτλο Σεληνιασμένοι εραστές. Η συγκεκριμένη δουλειά αποτελεί μία ανθολογία δημιουργημένη από τον Suehiro Maruo, η οποία περιλαμβάνει τις εξής ιστορίες: "Ο ηδονοβλεψίας στην σοφίτα" "Χοΐτσι ο κουφός – Α’ μέρος" "Χοΐτσι ο κουφός – Β’ μέρος" "Δωμάτιο στον Παράδεισο" "Κόκκινα φρύδια" "Ο γητευτής των σκυλοδαιμόνων 1" "Ο γητευτής των σκυλοδαιμόνων 2" "Η παθητική υπακοή της πόλης" Η θεματολογία επάνω στην οποία κινούνται τα συγκεκριμένα σενάρια, όπως εύστοχα κι εύλογα μας προειδοποιεί το οπισθόφυλλο, ανήκουν στην σφαίρα της ακραίας φρίκης, η οποία αγγίζει τα όρια της παρανοϊκής διαστροφής. Ο Maruo, θιασώτης κι ένας από τους πρωτοπόρους του είδους (των manga ero-guro, όπως αυτά αποκαλούνται) έχει σαν τοπικό πλαίσιο την Ιαπωνία του προηγούμενου αιώνα και τα πολιτικά γεγονότα που την επηρέασαν και μέσα από αυτά περιγράφει στον αναγνώστη και τον τρόπο ζωής της πατρίδας του εκείνη την περίοδο. Μέσα από εκεί, λοιπόν, γεννιούνται ερωτικές καταστάσεις, που μετατρέπονται σε μακάβριες σκηνές, αρκετές μάλιστα από αυτές να είναι για γερά… στομάχια. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι το συγκεκριμένο άλμπουμ δεν με κάλυψε και δεν με διασκέδασε στο ελάχιστο. Δεν ξέρω αν είμαι πουριτανός ή αν απλά δεν αρέσκομαι σε τέτοιου είδους αναγνώσματα. Θεωρώ ότι ο δημιουργός δεν θέλει απλά να αποτυπώσει στο χαρτί το αποκύημα της φαντασίας του, αλλά αυτό που επιζητεί είναι να σοκάρει στον υπερθετικό βαθμό το κοινό του και να προκαλέσει. Γι΄ αυτό και στην πλειοψηφία των ιστοριών που παρατίθενται, αυτό που μου έμεινε είναι οι φρικιαστικές σκηνές κι όχι μία horror πλοκή με εντάσεις κι αγωνία. Πολλά σημεία των πλοκών είναι ασύνδετα μεταξύ τους, τόσο στον τομέα του σκίτσου, όσο και των διαλόγων, με αποτέλεσμα να νιώσω ότι ο συγγραφέας δεν εστίαζε και πολύ σε αυτούς. Εν κατακλείδι, αν και μου αρέσει το horror στοιχείο στα κόμικς, στις σειρές και στην ταινίες, εντούτοις, το παρόν κόμικ δεν με κάλυψε με την συγκεκριμένη φιλοσοφία που υιοθέτησε. Προτείνεται εξολοκλήρου στους λάτρεις των ero-guro manga κι εκείνους που δεν διστάζουν να δοκιμάσουν κάτι διαφορετικό από την πεπατημένη. Οι υπόλοιποι να κάνουν αυτό που προτρέπει το οπισθόφυλλο. Να αφήσουν το κόμικ στο ράφι. Αν και το αναγράφει κι επάνω στο κόμικ, νομίζω ότι δεν χρειάζεται να τονίζουμε ότι η συγκεκριμένη δουλειά ΔΕΝ απευθύνεται σε παιδιά. Ο εικαστικός τομέας σχεδιαστικά είναι πολύ καλός, αλλά φοβάμαι ότι ο σουρεαλισμός του σεναρίου δεν τον έχει αφήσει ανεπηρέαστο. Πολλά από τα καρέ δεν έχουν μεγάλη συνοχή μεταξύ τους, με αποτέλεσμα, μέσα από την αχαλίνωτη φαντασία, να χάνεται η ουσία και η πορεία που προσπαθεί να χαράξει η πλοκή της κάθε ιστορίας. Παρόλα αυτά μου άρεσε περισσότερο από τα σενάρια. Το ασπρόμαυρο χρώμα πιστεύω ότι είναι το ιδανικότερο για το είδος. Η έκδοση της JEMMA είναι αρκετά τίμια κι έχει κρατήσει την φιλοσοφία των manga. Το τεύχος διαβάζεται “ανάποδα” από τα δυτικά κόμικς, έχει μεσαίο (προς μικρό) μέγεθος και ματ χαρτί, κάπως λεπτό. Το δέσιμο των σελίδων έχει γίνει με κόλλα, η οποία είναι αρκετά ανθεκτική και υπόσχεται πολλά ξεφυλλίσματα. Δεν ξέρω αν οφείλεται στο πάχος του χαρτιού ή στην ποιότητά του, αλλά το τεύχος είναι αρκετά ελαφρύ για τον αριθμό των σελίδων που περιέχει. Αν θα μπορούσαμε να το πούμε συνοδευτικό υλικό, αυτό θα ήταν ένας δισέλιδος επίλογος, επιμελημένος από την Μυρτώ Τσελέντη, στον οποίο επιχειρείται μία αναφορά στην βιογραφία του δημιουργού, καθώς και δύο λόγια για τα ero-guro κόμικς. Αφιέρωμα στην εκδοτική

Ο Τεξ Γουίλερ, ο ήρωας του Sergio Bonelli που γνωρίσαμε στα Ροκ και Ροντέο, επιστρέφει με 240 α/μ σελίδες χάρη στη Jemma Press. Έκδοση του 2007, 17χ24 εκ. σε σενάριο του Nizzin (που έχει γράψει παλαιότερα Tex αλλά και Mister No), σκίτσο του θρυλικού Joe Kubert (ναι... του Fax from Serajevo Joe Kubert (και όχι μόνο)) και μετάφραση Μπέλλα Σπυροπούλου. Χορταστικό σε μέγεθος, ενδιαφέρον σε πλοκή, πολύ καλό ρεαλιστικό σκίτσο (λες και υπήρχε αμφιβολία). Δεν μου έκανε το τρελλό κλικ, αλλά κι από την άλλη το ρούφηξα μονοκοπανιάς και δεν έκλαψα τα λεφτά μου (τιμή στο εξώφυλλο 15 γιούρια) Τίτλος πρωτότυπου Tex - The Lonesome Rider

Ο Αδριανός Σταγγίδης, γνωστός για τα πολύ όμορφα φανζίν του “Ψαράκια” και “Νερόκοτα: 10+1 ιστορίες αφροσύνης και μωρίας”, μπαίνει στα σαλόνια των επαγγελματικών εκδόσεων και τίθεται υπό την εκδοτική αιγίδα της JEMMA. Το νέο του πόνημα, στο οποίο έχει επιμεληθεί το σενάριο και το σχέδιο, ονομάζεται “Ο Λάθος Ήρως: Η πριγκίπισσα και ο εραστής” και στο οποίο γνωρίζουμε τον Τζίμι Καμάκη, έναν ριψοκίνδυνο χαρακτήρα, που όμως δεν είναι κι ο καλύτερος στις φιλοφρονήσεις προς το γυναικείο φύλλο. Το αντίθετο θα λέγαμε. Είναι ένας λίγδας πέφτουλας! Ο Τζίμις, λοιπόν, καλείται από τον Δήμαρχο της περιοχής “Δέκα Κατσίκια” (ο οποίος γνωρίζει τον πατέρα του) για να τον βοηθήσει σε μία τραγική περίπτωση. Η Ροσελία, κόρη του Εσμεράλδου Φον Γουέλινγκτον, μεγάλου ονόματος στην περιοχή, έχει πέσει θύμα απαγωγής. Ο πλούσιος πατέρας της δίνει όσα-όσα για να την ελευθερώσει και να τιμωρήσει τον απαγωγέα. Επιστρατεύεται, λοιπόν, ο Τζίμις και ξεκινάει, μαζί με τον πιστό του Κορνήλιο (μία γιγαντιαία χελώνα) για το εξοχικό της οικογένειας Γουέλινγκτον, όπου ο απαγωγέας έχει κάνει κατάληψη. Και η περιπέτεια αρχίζει… Έχοντας διαβάσει το πειρατικό του κόμικ “Ψαράκια”, που μου άφησε θετικότατες εντυπώσεις, ξεκίνησα να διαβάζω το παρόν κόμικ με καλή διάθεση κι ομολογώ ότι δεν με απογοήτευσε. Έχουμε ένα σενάριο, που στηρίζεται επάνω στο κωμικό στοιχείο, αλλά δεν αφήνεται μόνο στο αστείο και χτίζει μία ενδιαφέρουσα πλοκή, με αξιόλογη αφήγηση, καλοστημένους χαρακτήρες, ενώ δεν λείπει και το αναπάντεχο plot twist όσο πλησιάζουμε στο φινάλε. Η ένταση ανεβαίνει εκθετικά όσο πλησιάζουμε στην τελική αναμέτρηση, ενώ δεν λείπουν και οι σκηνές δράσης και μάχης. Εν κατακλείδι, πιστεύω ότι είναι ένα κόμικ που πολλοί αναγνώστες θα το βρουν του γούστου τους, καθώς συνδυάζει το χιούμορ με την δράση και την έξυπνη πλοκή. Συστήνεται ανεπιφύλακτα σε όλους. Ο εικαστικός τομέας φέρνει πολύ σε manga, ενώ το όλο σουλούπι του κεντρικού πρωταγωνιστή μού έφερε στο μυαλό κάτι από την “Μαύρη Φουστανέλα”, του Χρήστου Σταμπουλή. Ίσως ο Αδριανός να άντλησε την έμπνευσή του από εκεί. Ποιος ξέρει? :thinking: Τα καρέ έχουν πολλές λεπτομέρειες και καλό μελάνωμα. Δυνατό σημείο, αν αναλογιστούμε ότι επικρατούν μόνο οι τόνοι του άσπρου και του μαύρου. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν και καρέ που είναι παραφορτωμένα και αλλοιώνουν λίγο το τελικό αποτέλεσμα. Σε γενικές γραμμές, πάντως και το σχέδιο ακολουθεί την πορεία του σεναρίου. Αυτή προς το θετικό πρόσημο. Εκδοτικά έχουμε να κάνουμε με ένα μικρό προς μεσαίο έντυπο, το οποίο φέρει ματ και παχύ χαρτί στο εσωτερικό. Για την εκτύπωση διατηρώ τις επιφυλάξεις μου, μιας και το μελάνωμα μού φάνηκε πολύ άτονο και ξεθωριασμένο. Δεν γνωρίζω αν μιλάμε για αστοχία του τυπογραφείου ή αν πρόκειται για κάποια τεχνοτροπία του καλλιτέχνη. Το εξώφυλλο έχει ικανοποιητικό πάχος, ενώ την κόλλα στην ράχη την βρήκα ανθεκτική. Δυστυχώς αυτός που θέλει τα κόμικς του να έχουν κάποιο εξτραδάκι (όπως η αφεντιά μου) θα απογοητευτεί οικτρά. Το τεύχος δεν… αποκλίνει ούτε μία μοίρα από την απλή παράθεση του κόμικ. Ο λογαριασμός του δημιουργού στο Instagram Αφιέρωμα στην εκδοτική

Ο Θανάσης Καραμπάλιος, γνωστός από την εξαιρετική best seller σειρά του “1800”, ενώνει τις δυνάμεις του με τον Νίκο Σταυριανό, γιο του εκδότη της Jemma, με πολλά fanzines στο ενεργητικό του και μαζί επιχειρούν να μας περιγράψουν μερικές ιστορίες από τα χωριά της Ελασσόνας, όπως τις άκουσαν από τους καλύτερους story tellers του κόσμου, που δεν είναι άλλοι από τους παππούδες μας. Κι όλα αυτά… Στη σκιά του Ολύμπου. Στο άλμπουμ περιέχονται τέσσερις σύντομες, αλλά απολαυστικές ιστορίες, κάποιες αληθινές, κάποιες φανταστικές και κάποιες και τα δύο, όπως μας ενημερώνει ο Θανάσης, τις οποίες τις άκουσε κατά την παιδική του ηλικία από συγγενικά του πρόσωπα. Οι ιστορίες αυτές παίρνουν τους τίτλους τους από τα χωριά στα οποία “γεννήθηκαν” και είναι οι εξής: “Καρυά” (Ένα ζευγάρι προσπαθεί να κάνει παιδιά, αλλά δεν τα καταφέρνει. Αποφασίζει, λοιπόν, να ζητήσει την βοήθεια μίας νεράιδας που κατοικεί σε μία λίμνη. Το αντίτιμο, όμως, θα είναι πολύ βαρύ.) “Κεφαλόβρυσο” (Ένα φτωχό ορφανό κλέβει φαγητό από τον μεγαλο-κτηματία της περιοχής, ο οποίος το είχε εμπιστευτεί. Όταν αυτός το μαθαίνει, η κατάληξη θα είναι πολύ άσχημη.) “Πύθιο” (Ένας Ιερέας, βλέποντας ότι το ποίμνιό του χάνει την πίστη του στον Θεό, δεν διστάζει να αναμετρηθεί με τον κόσμο της μαγείας.) “Παλαιόκαστρο” (Ένας προδότης καταδίδει τους κλέφτες και τους αρματολούς του χωριού του στην Χωροφυλακή και η ποινή που θα του επιβληθεί από τους προδομένους επαναστάτες θα είναι τρομακτική.) Επηρεασμένος από τις ιστορίες που άκουγα κι εγώ μικρός στο χωριό μου και οι οποίες με τρόμαζαν, αλλά παράλληλα με συνάρπαζαν, βρήκα την συγκεκριμένη ανθολογία του γούστου μου. Σε όλες τις ιστορίες επικρατεί το horror στοιχείο, το οποίο στήνεται εκθετικά και δημιουργεί αγωνία για την κατάληξη, που ομολογουμένως δεν μας εκπλήσσει όταν τελικά έρχεται. Ο Καραμπάλιος βρίσκεται στο στοιχείο του κι έτσι αποδεικνύει ότι διαθέτει άνεση στην περιγραφή ιστοριών που βασίζονται σε χρονικά πλαίσια μιας άλλης εποχής, παλαιότερης. Εν κατακλείδι, όλες οι ιστορίες με ικανοποίησαν και δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω κάποια. Αν, πάντως, θα έπρεπε να το κάνω αυτή θα ήταν η ιστορία από την “Καρυά”. Προτείνεται ανεπιφύλακτα στους λάτρεις των σεναρίων της αντίστοιχης θεματολογίας και φυσικά στους θαυμαστές του συγγραφέα. Πιστεύω ότι δεν θα απογοητευτούν. Αν θέλουμε να μιλήσουμε για τον εικαστικό τομέα, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο Νίκος Σταυριανός αρχίζει κι ανδρώνεται επαγγελματικά κι οπτικοποιεί τα μακάβρια σενάρια με το κατάλληλο ύφος και με σχεδιαστικά μοτίβα που θυμίζουν πολύ το στυλ του μεγάλου Mike Mignola. Η αλήθεια είναι ότι εντοπίζουμε καρέ που θα τα χαρακτηρίζαμε αρκετά αφηρημένα, αλλά υπάρχουν κι άλλα που είναι περισσότερο εύστοχα κι αληθοφανή. Οι σκιάσεις κι ο ασπρόμαυρος χρωματισμός στέκονται ιδανικά σε μία τέτοια θεματική ιστοριών, αλλά έχω την εντύπωση ότι το παρακάνει λίγο με τους τόνους του μαύρου. Η Jemma φρόντισε να δώσει στην έκδοσή της το μέγεθος ενός τυπικού BD και η κόλληση στην ράχη απαντάει στα γνωστά επίπεδά της. Το χαρτί στο εσωτερικό είναι παχύ και ματ κι έχω την αίσθηση ότι όπου θα έπρεπε να υπάρχει ένα αμιγώς λευκό χρώμα, αυτό έχει αντικατασταθεί με μία κρεμ απόχρωση. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η αντίθεση που υπάρχει με το μαύρο, να μην είναι τόσο κολακευτική για το σχέδιο. Αυτό, βέβαια, αποτελεί μία προσωπική μου εκτίμηση και σίγουρα δεν είναι κάτι που με απέτρεψε από το να απολαύσω το κόμικ. Όσον αφορά το εξώφυλλο, αυτό θα το ήθελα λίγο πιο παχύ για να αποφεύγονται τα τσαλακώματα και τα κατσαρώματα από την υγρασία. Να πούμε ότι οι ιστορίες χωρίζονται μεταξύ του με ένα μονοσέλιδο σκίτσο, που φέρει τον τίτλο της καταγωγής τους. Πέρα από ένα εισαγωγικό σημείωμα του συγγραφέα, που το βρίσκουμε στο εσωτερικό μέρος του εξώφυλλου, δεν θα βρούμε άλλο εξτραδάκι. Αφιέρωμα στην εκδοτική

Τα Μυστήρια Πράματα του Θανάση Πετρόπουλου ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 2018, στο socomic.gr, και ολοκληρώθηκε τον Απρίλη του επόμενου χρόνου. Το κόμικ ανήκει στο είδος του υπερφυσικού τρόμου. Πρωταγωνιστές είναι ο Φιλήμων Καρτέρης και ο Σερ Ζάκαρυ Νίκολσον -Έλληνας ακαδημαϊκός και Ιρλανδός περιηγητής αντίστοιχα-, οι οποίοι σαν άλλοι πράκτορες του BPRD, τα βάζουν με καταχθόνια πλάσματα στην ελληνική ύπαιθρο του 19ου αιώνα. Η φυσική μορφή του κόμικ, από τις εκδόσεις Jemma Press, περιλαμβάνει δύο ιστορίες από τις τρεις που έχουν δημοσιευτεί στην πλατφόρμα. Για εμένα προσωπικά ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη το γεγονός ότι ο Πετρόπουλος έκανε κάτι τελείως έξω από αυτά που τον έχουμε συνηθίσει. Μπορεί το σχέδιό του να μην προϊδεάζει για horror, αλλά το έχει τροποποιήσει αρκετά ώστε -τουλάχιστον για εμένα- να εξυπηρετεί το σενάριο, ακόμη και στις πιο gory στιγμές του. Το δυνατό σημείο βεβαια είναι σενάριο. Εξαιρετικά ενδιαφέρον. Το ελληνικό φολκλόρ είναι πλούσιο και ανεκμετάλλευτο και ο Πετρόπουλος το διαχειρίζεται πολύ καλά. Οι κεντρικοί χαρακτήρες είναι συμπαθέστατοι και έχουν χημεία, αν μπορεί να ειπωθεί αυτό για ένα κόμικ. Και μέσα σ' όλα δε λείπει το χιούμορ, προερχόμενο κυρίως από την φλεγματική ιδιοσυγκρασία του Νίκολσον. Η έκδοση είναι απλή αλλά καλαίσθητη και περιέχει επίσης pin-ups από τους Αγγελική Σαλαμαλίκη, Δημήτρη Καμένο, Αλέξια Οθωναίου, PanPan, Έφη Θεοδωροπούλου, Γιάννη Ρουμπούλια, Δήμητρα Αδαμοπούλου και Δημήτρη Κάσδαγλη. Συνολικά, θα έλεγα ότι είναι ένα απρόσμενα διασκεδαστικό τομάκι. Ίσως «λίγο», αλλά που αξίζει να διαβάσουν όσοι αρέσκονται σε τέτοιες θεματολογίες. +.||.+ Παρουσίαση του webcomic Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τους germanicus & albertus magnus.

Τον Απριλιο του 2006, και παραλληλα με την εμφανιση του δημιουργου στην Ελλαδα, η JEMMA PRESS Κυκλοφορησε τον τομο Dawn, Η Αλως Του Εωσφορου, του Joseph Michael Linsner.Πολυτελης εκδοση 208 σελιδων (+4 με τα εξωφυλλα),αναγλυφα γραμματα οπως και αναγλυφη εικονα του οπισθοφυλλου με τιμη 19,90 ευρω, στο μονο που μειονεκτει ειναι οτι η ραχη δεν κραταει και πολυ καλα τις σελιδες στην θεση τους,σε αντιθεση με τις αλλες εκδοσεις της εταιριας. Οσο αφορα την Dawn τωρα, η πρωτη της εμφανιση εγινε στο Cry For Dawn 01 του Δεκεμβριου του 1989, οπου η χαρακτηρας ειχε ενα αντιστοιχο με του ΦΥΛΑΚΑ ΤΗΣ ΚΡΥΠΤΗΣ ρολο οπως ευστοχα αναφερει ο Linsner στην εισαγωγη του τιτλου. Παρολα αυτα μπορουμε να πουμε οτι η χαρακτηρας ειναι η (καλως εννοουμενη) εμμονη του δημιουργου και χαρακτηριζει ολο του το εργο και τον ιδιο, καθως με διαφορες παραλλαγες (χρωμα μαλλιων ,σωματοτυπο,ρουχα, κ.τ.λ.) συνανταται στο συνολο του εργου του.Η Μουσα του θα μπορουσε να πει κανεις... Πρωτη σχεδιαση της <<παιζει>> να ειναι αυτη: Για την υποθεση δεν θα αναφερω τιποτα παραπανω απο αυτα που θα διαβασετε στο οπισθοφυλλο.Μπορει να μην ειναι πολλα, αλλα θεωρω οτι ειναι ακριβως οσα χρειαζεται να ξερετε.Σε ενα βαθια αλληγορικο εργο οπως αυτο , ο καθενας πρεπει να μπαινει με τις δικες του αποσκευες... Το εξωφυλλο αποτελει αποκλειστικη σχεδιαση του Linsner για την Ελληνικη εκδοση, κατι το οποιο μαλλον γινεται για πρωτη φορα στα μερη μας! Dawn @ Comicvine

1800. Τουρκοκρατία. Ελασσόνα. Δίπλα από τη Μελούνα. Εκεί που θα είναι τα όρια του Ελληνικού Κράτους μετά τη προσάρτηση της Θεσσαλίας το 1881 και κατά τον πόλεμο του 1897. Ο Δήμος Καραμάνος έχει τη φαμέλια του, έχει τα 5 παιδιά του, ζει μια φυσιολογική φτωχική ζωή. Έχει όμως ένα παρελθόν. Το οποίο τον βρίσκει. Και μαζί με αυτό το παρελθόν συναντάμε και εμείς ονόματα τόσο από το 1821, όσο κυρίως από την περίοδο λίγο πριν το 1821. Δεν τα αναφέρω για να μειώσω τα σπόιλερ Δημιουργός ο πρωτοεμφανιζόμενος (σε εμένα έστω) Θανάσης Καραμπάλιος. Από την Ελασσόνα Στη σελίδα του στο φβ έχει καμπόσες σελίδες μέσα από το κόμικ. Χωρίς μπαλονάκια και αναρτημένες το 2016. Άρα προφανώς το δουλεύει καιρό Παραθέτω μερικές για να έχετε μια ιδέα για το σχέδιο. Το κόμικ περιέχει 2σέλιδη εισαγωγή από τον Πάνο Ζαχαρη, 2 σελίδες με βιογραφικά ιστορικών χαρακτήρων που εμφανίστηκαν στον τόμο (η βιογραφία τους μέχρι το 1800 αλλά και με τα στοιχεία που εξηγούν τα όσα είδαμε στο κόμικ) και μια σελίδα με μια βιβλιογραφία που αποτελείται κυρίως από πρωτογενείς και δευτερογενείς πηγές. === Σχόλια? Με το που έμαθα πριν κανά μήνα από το τόπικ Νέα Κόμικς από την Jemma και το λαγωνικό τον GCF ότι βγαίνει και εν συνεχεία είδα τις σελίδες στο φβ του δημιουργού, έπαθα κάτι τις. Το υλικό με αφορούσε 132%. (α) Ελλαδάρα (β) Ελληνική Ιστορία (γ) μια περίοδος που δεν "πολυεπισκεπτόμαστε". Χτες είπαν από τη Jemma στο φβ ότι το παρέλαβαν (αφού σκοπεύουν να το κάνουν επίσημη πρεμιέρα στο Γαλλικό στη Θεσ/νικη το ερχόμενο ΣΚ), σήμερα με το που άνοιξαν το μαγαζί ήμουν εκεί για να το τσιμπήσω Δεν τα συνηθίζω αυτά Expectations στο Θεό λοιπόν, κάτι που συνήθως μεταφράζεται σε απογοήτευση Συνήθως. Διότι εδώ δεν απογοητεύθηκα Το σχέδιο μου άρεσε πάρα πολύ. Υπάρχουν κάποια καρέ που δε με ενθουσίασε η απουσία φόντου, υπάρχουν καρέ που με μάγεψαν με την Ελλαδάρα του 1800 που δείχνουν. Ο ρυθμός πάρα πολύ καλός. Άμα ξεκινάει τις επίσημες εκδόσεις του ο Καραμπάλιος με αυτό τον τρόπο, τι ακριβώς θα κάνει στο μέλλον? Δηλώνω πάντως φαν Σενάριο. Δεν είναι το Watchmen το 1986 ή το Batman Year One το 1987. Δεν αφηγείται μια περιπέτεια που δεν έχει ξανααφηγηθεί κανείς Τα μοτίβα είναι γνώριμα. Δεν την βρήκα όμως κλισαρισμένη. Είναι μια δετή σφιχτή περιπέτεια, έχει ρυθμό, ήταν ένα άγριο αχαλίνωτο σεξ με τον εγκέφαλό μου Συν τοις άλλοις καραγουστάρησα μέχρι εκεί που δεν πάει κάποια από τα ιστορικά πρόσωπα που εμφανίζονται. Σε τεράστιο βαθμό διότι εμφανίζονται με την ηλικία που είχαν το 1800 (και πάντα με σεβασμό στα όσα ξέρουμε από τις πηγές για τον χαρακτήρα τους). Πάρα πολύ μεγάλη απόλαυση. Συνήθως μνημονεύουμε κάποιους ανθρώπους από το 1821, χωρίς όμως να λέμε τι ηλικία είχαν ανά πάσα στιγμή. Για παράδειγμα, εκτιμώ πως το 99% εξ ημών δεν γνωρίζει εάν το 1821 στην Αλαμάνα ο Αθανάσιος Διάκος ήταν 23 ετών, 33 ετών, 43 ετών ή κάτι άλλο Τεράστια όμως η κουβέντα του Ζάχαρη όπως εμφανίζεται στο οπισθόφυλλο. "Οι πρωταγωνιστές της περιόδου, οι καπεταναίοι, οι κλέφτες και οι αρματολοί, δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν σε γοητεία από τους πολυσκιτσαρισμένους ντεσπεράντο και τους σκοτεινούς παρανόμους των μαύρων ευρωπαϊκών δασών". Τεράστια. Και 100% αληθινή Το κακό είναι ότι το τέλειωσα... Και η ιστορία συνεχίζεται. 48 σελίδες και έχω την αίσθηση πως είμαστε ακόμα στον προλογο. Έχουν εμφανιστεί πολλοί "παίχτες", έχει απλωθεί πολύς τραχανάς, θέλω τους επόμενους τόμους (που δεν ξέρω πόσοι θα είναι) ΤΩΡΑ Ελπίζω επίσης να πατήσει πολλούς κάλλους και να εκνευρίσει πολλούς Διότι υπάρχει η ιστορία, όπως συνέβη, με τα καλά της και με τα κακά της, υπάρχουν όμως και οι εθνικοί μύθοι Που, well... είναι μυθοι. Εθνικοι Καραγουστάρησα Φέρτε μου τα επόμενα λέμε Τώρα που γυρίζει Ευχαριστούμε για το υπόλοιπα εξώφυλλα τους albertus magnus, Jack62 & Comichunter.

“Για την πριγκίπισσα θα πω από την Ολαρτάνη, Που ο νους σου δεν τα βάνει, Τα βάσανα που πέρασε Σε τόπους και ταξίδια Και όσους άντρες γνώρισε, Ήτανε όλοι γίδια...” Ο Σταύρος Κιουτσιούκης (“Yellow Boy”, “Έγκλημα στο πάρτι ανταλλαγής ερωτικών συντρόφων”, “Χυλόπιτα”) αφήνει για λίγο το αγαπημένο του φετίχ (τα… “Πατουσάκια”) και σε συνεργασία με την Έφη Θεοδωροπούλου (“Η τσαλακωμένη ουρά”, “The 3isters”, “The very closed circle”), που έχει επιμεληθεί τον εικαστικό τομέα, δημιουργεί “Το έπος της Δόνας Κικατριδίνης της Ολαρτάνης”. Πρωταγωνίστρια του έργου είναι μία πριγκίπισσα από την μακρινή Ολαρτάνη, η οποία από τις πρώτες κιόλας στιγμές της νιότης της φαινόταν ότι είναι ασυμβίβαστη κι ελεύθερο πνεύμα. Μάταια οι γονείς της προσπαθούσαν να την συνετίσουν να αποδεχτεί την θέση της τόσο ως γυναίκα (εκείνη την εποχή), όσο κι ως μέλος της βασιλικής οικογένειας. Τα χρόνια πέρασαν, οι γονείς της γέρασαν κι όλα τα αδέλφια της, εκτός από τον Ροσιμπάλδο (ο οποίος υπολειπόταν πνευματικά), έφυγαν για έναν πόλεμο, με σκοπό να υπερασπιστούν τα πάτρια εδάφη, αλλά τελικά δεν τα κατάφεραν να επιστρέψουν… Έτσι, από την στιγμή που η μοίρα έπαιξε αυτό το φοβερό παιχνίδι και την έχρισε μελλοντική βασίλισσα, το πρωτόκολλο πρόσταζε να παντρευτεί. Η γλυκύτατη Δόνα, λοιπόν, ξεκινάει ένα ταξίδι, παρέα με το άλογό της και τον πιστό της γάτο σε όλα τα μέρη που είναι κοντά στην Ολαρτάνη, προς αναζήτηση του ιδανικότερου άνδρα που θα την αγαπήσει και θα δεχτεί να σταθεί στο πλάι της ως άνακτας. Κάτι τέτοιο, όμως, αποδείχθηκε τρομερά δύσκολο. Εκτός από την ιστορία, η οποία είναι γλυκιά κι εύπεπτη, το πρώτο πράγμα που εντοπίζει ο αναγνώστης είναι ο έμμετρος στίχος, επάνω στον οποίο είναι γραμμένο ολόκληρο το σενάριο. Ένας στίχος χωρίς υπερβολές, με όμορφη ομοιοκαταληξία, με αρκετό χιούμορ, ο οποίος παραθέτει μία εύστοχη αφήγηση και δεν μας κάνει να βαρεθούμε σε κανένα σημείο του. Αυτό και μόνο δίνει έξτρα πόντους στην πλοκή (η οποία δανείζεται, τουλάχιστον προς το τέλος, κάτι από την “Οδύσσεια” του Ομήρου) και μας κάνει να υποκλιθούμε στο ταλέντο του Σταύρου, ο οποίος αποδεικνύει περίτρανα ότι το έχει με όλα τα σεναριακά (τουλάχιστον) μοτίβα. Πάντα τον εκτιμούσα τόσο σαν καλλιτέχνη, όσο και σαν άνθρωπο, αλλά με αυτή του την δουλειά με εξέπληξε στον υπερθετικό βαθμό, εννοείται ευχάριστα. Επίσης, το έργο είναι χωρισμένο σε ενότητες, οι οποίες αποκαλούνται πράξεις, σαν αυτές που βρίσκουμε στις θεατρικές παραστάσεις. Ακόμα μία έξυπνη πρωτοτυπία της αφήγησης. Όσον αφορά την υπόθεση, βγάζει μία όμορφη παιδικότητα κι αθωότητα και το χρονικό πλαίσιο, επάνω στο οποίο βασίζεται, βοηθάει στο να καλπάσει η φαντασία του αναγνώστη. Ίσως αν δεν υπήρχε αυτή η συγγραφική ιδιαιτερότητα που περιέγραψα πιο πάνω, να έχανε κάπως, μιας και δεν περιγράφει κάτι που δεν έχει γραφτεί ξανά σε βιβλία, περιοδικά και λαϊκά αναγνώσματα. Εν κατακλείδι, προτείνεται πρωτίστως σε εκείνους που έχουν περιέργεια να δουν μία άλλη πλευρά του Θεσσαλονικιού Φαρμακοποιού δημιουργού, αλλά και στους λάτρεις τον ρομαντικών (με αρκετές δόσεις ποιοτικού χιούμορ) ιστοριών της Μεσαιωνικής και της Ιπποτικής εποχής. Ο εικαστικός τομέας θεωρώ ότι έρχεται δεύτερος σε σχέση με το σενάριο. Το σχέδιο λειτουργεί υποστηρικτικά κι απλά κάνει σε κάθε σελίδα (συνήθως στις δεξιές) μία περίληψη του κειμένου (που το συναντούμε στις αριστερές). Ουσιαστικά δεν έχουμε μία ενιαία δουλειά που θα μπορούσε να διαβαστεί και μόνη της, σε αντίθεση με το κείμενο, το οποίο άνετα θα μπορούσε να λειτουργήσει αυτόνομα. Όσον αφορά την ποιότητά του, μπορώ να πω ότι με ικανοποίησε χωρίς όμως να με ενθουσιάσει. Το βασικό του “ελάττωμα” έγκειται στην έλλειψη ρεαλισμού και στις πολλές γωνίες που είχε. Ο χρωματισμός είχε κι εκείνος την μονοτονία του, καθώς αποτελούνταν αποκλειστικά από τόνους του γκρι και του κόκκινου. Κι εδώ δεν μπορώ να πω ότι δεν ικανοποιήθηκα, αλλά και πάλι δεν θα τον χαρακτήριζα αριστουργηματικό. Η έκδοση της JEMMA είναι μετρίου μεγέθους και με γερή κόλληση στην ράχη. Το χαρτί από το οποίο αποτελείται το εσωτερικό είναι ματ, αλλά με καλή απόδοση των χρωμάτων, ενώ το εξώφυλλο έχει χαρτονένια υφή και πάχος ικανό να αποτρέψει οποιαδήποτε ήπια κακομεταχείριση. Το έντυπο περιέχει “αυτάκια” τα οποία φέρουν τις βιογραφίες των δημιουργών στο εξώφυλλο (του Κιουτσιούκη) και στο οπισθόφυλλο (της Θεοδωροπούλου). Αυτό που με παραξένεψε είναι ότι στην βιογραφία του Κιουτσιούκη έχουν γραφτεί δύο αράδες όλες κι όλες, σε αντίθεση με την Θεοδωροπούλου, που οριακά έφτασε ο χώρος! Μην περιμένετε κανένα άλλο εξτραδάκι. Αφιέρωμα στην εκδοτική Αφιέρωμα στον Σταύρο Κιουτσιούκη Αφιέρωμα στην Έφη Θεοδωροπούλου