Στο limbo της καθημερινότητας [Κουκουλάς Γιάννης, efsyn.gr, 6/07/2024]

[ramirez]

Πόσα και πόσα αντικείμενα δεν έχουμε στο σπίτι μας που παραμένουν σε ένα διαρκές μεταφορικό limbo, μεταξύ παραδείσου και κόλασης, ζωής και θανάτου, ύπαρξης και ανυπαρξίας; Ένας αναπτήρας που κάποτε άναβε αλλά πέρυσι σταμάτησε, έλα όμως που κάποιες φορές βγάζει μια κάποια σπίθα. Δυο λυγισμένοι και λίγο σκουριασμένοι συνδετήρες που τους κρατάς 12 χρόνια τώρα στο συρτάρι γιατί όλο ξεχνάς να πάρεις καινούργιους και, ποτέ δεν ξέρεις, ίσως κάποτε να τους χρειαστείς. Ένας παλιός φορτιστής που δεν θυμάσαι αν ήταν για το κινητό που είχες στις διακοπές του 1996 ή για την ξυριστική μηχανή από τον στρατό… Κάθε τέτοιο αντικείμενο κρύβει τη δική του ιστορία και η παραμονή του εν ακινησία υπό καθεστώς πλήρους αχρησίας και αχρηστίας γεννά νέες χιουμοριστικές ιστορίες ή αλλιώς, «Ιστορίες που κρύβονταν σε προφανή μέρη» όπως τις αφηγείται η Αλέξια Οθωναίου (εκδόσεις Jemma Press, 48 σελίδες).

 

 

 

 

Πρόκειται για τον τρίτο τόμο της σειράς με υπότιτλο «Ιν Λίμπο» (ο πρώτος είχε κυκλοφορήσει το 2017 και ο δεύτερος το 2019) και δεν περιορίζεται μόνο σε περιπέτειες αντικειμένων αλλά επεκτείνεται στις αμέτρητες λεπτομέρειες της ζωής που περνούν απαρατήρητες μέχρι να αποφασίσεις να στρέψεις το βλέμμα σου προς αυτές: στα λουλούδια του μπαλκονιού σου μετά από 28 μέρες απουσίας, στις φυλές των κομμωτών που εμπιστεύεσαι το κεφάλι σου, στα χαμένα μαγιό σου, στον λογαριασμό της ΔΕΗ και στα ανεξήγητα ποσά που σου χρεώνουν, στα ακατάληπτα σύμβολα του πλυντηρίου ρούχων.

 

 

 

 

Η Αλέξια Οθωναίου που κάθε εβδομάδα μάς παρουσιάζει ακόμα ένα σπαρταριστό επεισόδιο του Χ εις τον Ψ ακριβώς κάτω από αυτήν τη στήλη, έχει μια απίστευτη ικανότητα να ανακαλύπτει θησαυρούς μέσα σε σωρούς σκουπιδιών και να ξεθάβει διαμάντια από την άβυσσο των τετριμμένων και κοινότοπων καθημερινών μας στιγμών. Με τον σαρκασμό και αυτοσαρκασμό της μπορεί να μην κάνει τη ζωή μας καλύτερη, αλλά σίγουρα την κάνει πιο αστεία και γι’ αυτό πιο υποφερτή.

 

 

 

 

Και το σχετικό link...