Search the Community

Όπλα, πετρέλαιο, μαύρο χρήμα, ομήρους, εκβιασμούς, μυστικούς πράκτορες και γεωπολιτικά παιχνίδια από τη Λατινική Αμερική μέχρι τα βάθη της Ασίας είχε το σκάνδαλο Ιράν – Κόντρας. Ο Νικόλας Ρώσσης μάς το θυμίζει και αναρωτιέται ποιοι ακριβώς ήταν οι τρομοκράτες σε αυτήν την τραγελαφική ιστορία. Όλα τα σκάνδαλα, παρά το σοκ που προκαλούν όταν ξεσπούν, κάποτε ξεχνιούνται. Το ίδιο συνέβη και με το σκάνδαλο «Ιράνγκεϊτ». Και μάλιστα, όσο απομακρυνόμαστε από τη δεκαετία του 1980 τόσο πιο αμυδρές γίνονται οι μνήμες, τόσο λιγότερο το ενδιαφέρον. Προκύπτουν συνεχώς άλλωστε νέα σκάνδαλα, μεγαλύτερων διαστάσεων και πιο εντυπωσιακά. Υπάρχουν ωστόσο κάποιοι που επιμένουν στη διατήρηση της μνήμης, διδάσκονται από το παρελθόν και προσπαθούν με τη σειρά τους να διδάξουν τις νέες γενιές. Ο Νικόλας Ρώσσης είναι ένας από αυτούς. «Ο Νικόλας Ρώσσης δεν είναι επαγγελματίας δημιουργός κόμικς. Είναι κάτοχος διδακτορικού διπλώματος Διεθνών Σχέσεων με πλούσια ερευνητική και διδακτική εμπειρία για τη Μέση Ανατολή. Αυτό είναι το πρώτο του βιβλίο κόμικς και πραγματεύεται το περίφημο σκάνδαλο “Ιράνγκεϊτ” ή υπόθεση Ιράν – Κόντρας, όπως είναι πιο γνωστή στον αγγλοσαξονικό κόσμο. Το σκάνδαλο, που συγκλόνισε τις ΗΠΑ, αφορούσε τη μυστική πώληση το 1986 κατά παραβίαση της αμερικανικής νομοθεσίας, με τη μεσολάβηση του Ισραήλ, οπλικών συστημάτων στο ισλαμικό καθεστώς του Ιράν σε μια προσπάθεια απόσπασης υποσχέσεων από την Τεχεράνη ότι θα πιέσει τους συμμάχους της στον Λίβανο να απελευθερώσει Αμερικανούς πολίτες που είχαν απαχθεί. Τα χρήματα δε από την πώληση των όπλων χρησίμευσαν για την ενίσχυση των δεξιών ανταρτών Κόντρας που πολεμούσαν στη Νικαράγουα το αριστερό καθεστώς των Σαντινίστας. Σημειωτέον, ότι το αμερικανικό Κογκρέσο είχε χαρακτηρίσει παράνομη τη χρηματοδότηση των Κόντρας από τρίτες χώρες» επισημαίνει ο Χαράλαμπος Τσαρδανίδης, καθηγητής του Τμήματος Μεσογειακών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου και διευθυντής του Ινστιτούτου Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων, προλογίζοντας το βιβλίο του Νικόλα Ρώσση «Οι Τρομοκράτες – Μια εξωφρενική αλλά άκρως αληθινή ιστορία» (εκδόσεις Jemma Press, 112 σελίδες). Όλη αυτήν τη βρόμικη ιστορία στην οποία ενεπλάκησαν πολιτικοί, στρατιωτικοί, διπλωμάτες, πράκτορες και έμποροι όπλων από πολλές χώρες προσπαθεί να ανασυστήσει και να αναπαραστήσει μέσω των κόμικς του ο Ρώσσης. Στο εισαγωγικό του σημείωμα διευκρινίζει το γιατί: «Διδάσκοντας “Πολιτική Οικονομία της Τρομοκρατίας” στο Arcadia University, μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετώπιζα με τους φοιτητές μου ήταν να μην παρανοηθεί κάτι ως θεωρία συνωμοσίας. Χρησιμοποιούσα συχνά το σκάνδαλο Ιράν – Κόντρας ως χαρακτηριστικό παράδειγμα, μιας και είναι επαρκώς καταγεγραμμένο, έχει περάσει μια “ασφαλής” περίοδος από τότε που εκτυλίχτηκε και ως περιστατικό είναι πραγματικά τραγελαφικό και διασκεδάζει. Είναι απορίας άξιο πώς δεν το έχουν κάνει ταινία ακόμα. Αν και ο Tom Cruise το άγγιξε επιδερμικά στο American Made». Για να δημιουργηθεί φυσικά ένα τέτοιο βιβλίο που αφορά πραγματικά γεγονότα και αναφέρεται σε συγκεκριμένα πρόσωπα και πράγματα του πρόσφατου παρελθόντος, είναι αναγκαία η διεξοδική έρευνα και η πλήρης τεκμηρίωση. Από την άλλη, για να μην καταντήσει το βιβλίο ανιαρό και εγκυκλοπαιδικού τύπου βιβλιογραφική αναφορά απαιτούνται σενάριο, ντεκουπάζ και γενναίες καλλιτεχνικές επιλογές ως προς την εξέλιξη της ιστορίας και την απόδοση των πραγματολογικών στοιχείων. Ο Ρώσσης επέτυχε σε όλα. Βάσισε το μεγαλύτερο μέρος των σχεδίων του σε εικόνες της εποχής (φωτογραφίες, βίντεο κ.λ.π.) και σχεδόν το σύνολο της ιστορίας του σε αντικειμενικά στοιχεία από πρωτογενείς και δευτερογενείς πηγές τις οποίες παραθέτει αναλυτικά στη βιβλιογραφία του στο τέλος του βιβλίου. Όπως ο ίδιος αναφέρει: «Το περιεχόμενο προκύπτει μέσα από μια πραγματικά εξαντλητική έρευνα, όπου μακάρι να είχα κάνει αντίστοιχη και στη διατριβή μου ως φοιτητής. Η πλειονότητα του υλικού προέρχεται από αποχαρακτηρισμένες εκθέσεις της CIA, καταθέσεις, δικαστικές αποφάσεις, αρχειακό οπτικοακουστικό υλικό συνεντεύξεων από τα αρχεία του Κογκρέσου και άλλων ιδρυμάτων, αλλά και από τη διεθνή βιβλιογραφία. Ένα ικανό ποσοστό των διαλόγων είναι μάλιστα όπως προέκυψε μέσα από παλαιότερα διαβαθμισμένες αναφορές. Παρακολούθησα μάλιστα αρκετές άσχετες με το θέμα συνεντεύξεις και ομιλίες των πρωταγωνιστών, ώστε να σχηματίσω μια βασική εικόνα για την προσωπικότητά τους και τις απόψεις τους με σκοπό οι διάλογοι να μην απέχουν πολύ από την ιδιοσυγκρασία τους, όπως τουλάχιστον την αντιλαμβάνομαι εγώ». Σε αυτό το κομφούζιο από όπλα και χρήμα που αλλάζουν χέρια στα παιχνίδια γεωπολιτικής και οικονομικής εξουσίας κατά τα τελευταία χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, πρωταγωνιστές ήταν αναμφίβολα ο πρόεδρος Ρίγκαν («Οι κομμουνιστές θέλουν να καταστρέψουν τις δημοκρατικές μας αξίες! Αν δεν τους σταματήσουμε, σύντομα και εμείς και οι γειτονικές μας χώρες θα βρίσκονται κάτω από την επιρροή των Σοβιετικών» είναι τα εναρκτήρια λόγια του), Άραβες και Ιρανοί αξιωματούχοι, Σαουδάραβες εκατομμυριούχοι, πολιτικοί και αντάρτες και πολλοί ακόμα στο προσκήνιο ή το παρασκήνιο. Ο σούπερ σταρ του σκανδάλου ήταν όμως ο λοχαγός Oliver North, ένας στρατιωτικός καριέρας μπλεγμένος σε κάθε πτυχή αυτής της σκοτεινής υπόθεσης, σε ανοιχτή γραμμή με πολιτικούς και διπλωμάτες σε πολλές χώρες και με απίστευτη εξουσία και χρήμα στα χέρια του. Ένας άνθρωπος που υποτίθεται πως εργαζόταν κατ’ εντολήν του προέδρου του ενάντια στους «τρομοκράτες» αλλά οι πράξεις του προκάλεσαν περισσότερο τρόμο από αυτές των «αντιπάλων» του. Και όπως καταλήγει ο Νικόλας Ρώσσης: «Η πρόκληση για τον αναγνώστη, μέσω αυτού του graphic novel, είναι να διακρίνει τελικά τον “τρομοκράτη”». Και το σχετικό link...

Τα γυναικεία γεννητικά όργανα έχουν περιγραφεί με αμέτρητους τρόπους και η γυναικεία σεξουαλικότητα έχει ερμηνευτεί με άλλους τόσους. Κατά κανόνα από άνδρες. Η Liv Stromquist κάνει μια ιστορική αναδρομή και με άφθονο χιούμορ κριτικάρει την κυρίαρχη αντρική ματιά που σχεδόν πάντα αποδείχτηκε λανθασμένη. «Γεια και χαρά σας! Ίσως να πιστεύετε πως υπάρχει ένα πρόβλημα στην κουλτούρα μας, πως αυτό που αποκαλούμε “γυναικεία γεννητικά όργανα” είναι κάτι αόρατο και ντροπιαστικό, πως θεωρούμε ότι είναι λάθος να μιλάμε γι’ αυτό, πως είναι κάτι που έχουμε διαγράψει, κάτι που το κρατάμε κρυφό, που όλοι είναι αμήχανοι απέναντί του μέχρι που πιστεύουν πως δεν έχει κάποιο κανονικό όνομα! Ίσως και να πιστεύετε πως αυτό έχει να κάνει με την επιρροή των ανδρών στην κοινωνία, ότι δηλαδή οι άνδρες έχουν καταφέρει με διάφορους τρόπους να δημιουργήσουν μια κουλτούρα που το έχει μετατρέψει σε κάτι ντροπιαστικό, κάτι που πρέπει να κρατάμε κρυφό. Ωστόσο. Υπάρχουν πολύ, πολύ μεγαλύτερα και πιο σοβαρά προβλήματα στην κουλτούρα μας! Μιλάω για τους άνδρες που δείχνουν ένα υπερβολικά μεγάλο ενδιαφέρον σ’ αυτό που συνήθως αποκαλούμε “γυναικεία γεννητικά όργανα”». Έτσι ξεκινά η Liv Stromquist το βιβλίο της με τον έξυπνο τίτλο «Το Φρούτο της Γνώσης – Το αιδοίο εναντίον της πατριαρχίας» (μετάφραση: Βαγγέλης Γιαννίσης, εκδόσεις Jemma Press, 152 σελίδες). Και αφιερώνει ένα μεγάλο μέρος του ακριβώς σε αυτούς τους «άνδρες που έδειχναν υπερβολικά μεγάλο ενδιαφέρον γι’ αυτό που συνήθως αποκαλούμε “γυναικεία γεννητικά όργανα”». Στους πρώτους άνδρες αυτής της κατηγορίας λοιπόν, η Stromquist τοποθετεί πρώτο και καλύτερο τον Τζον Χάρβεϊ Κέλογκ, τον ίδιο που είχε ανακαλύψει τα κορν φλέικς. Ο Κέλογκ ήταν ένας διάσημος γιατρός στα τέλη του 19ου αιώνα που θεωρούσε πως ο γυναικείος αυνανισμός προκαλούσε καρκίνο της μήτρας, επιληψία, παραφροσύνη και γενικότερη σωματική και νοητική αδυναμία. Ως «θεραπεία» πρότεινε στις γυναίκες να χύνουν οξύ στην κλειτορίδα τους ώστε να περιορίζεται ο ερεθισμός και να μην κινδυνεύουν απ’ όσα ο Κέλογκ πίστευε ότι προκαλεί ο αυνανισμός. Αμέσως μετά η Stromquist αναφέρεται αναλυτικά στις θεωρίες του δρα Άϊζακ Μπέικερ-Μπράουν (1811-1873) που πίστευε πως η λύση για την υστερία, τον πονοκέφαλο, την κατάθλιψη, τον ερεθισμό του νωτιαίου μυελού, την απώλεια όρεξης και την ανυπακοή των γυναικών είναι η κλειτοριδεκτομή. Μάλιστα ο ίδιος ο Μπέικερ-Μπράουν έκανε και ο ίδιος κλειτοριδεκτομές και επηρέασε καθοριστικά τη γυναικολογία της εποχής. Το ευτράπελο είναι ότι ο ιατρικός σύλλογος του αφαίρεσε την άδεια όταν υπήρξαν καταγγελίες ότι χειρουργεί γυναίκες «χωρίς την άδεια των συζύγων τους». Και το πιο τραγικό, ότι οι αποκαλούμενες θεραπευτικές κλειτοριδεκτομές συνεχίστηκαν στις ΗΠΑ μέχρι το 1948 ακόμα και σε μικρά, ανήλικα κορίτσια. Ιδιαίτερη περίπτωση ήταν και ο βαρόνος Ζορζ Κιβιέ (1769-1832) που θεωρούσε – και οι απόψεις του είχαν πολύ μεγάλη απήχηση στους επιστημονικούς κύκλους – ότι τα μεγάλα χείλη του αιδοίου που έχουν πολλές γυναίκες στην Αφρική είναι μια τρανή απόδειξη της φυλετικής κατωτερότητάς τους αλλά παράλληλα και της ηθικής τους κατάπτωσης! Εκτός από τις απαράδεκτες απόψεις που είχαν διατυπωθεί κατά το παρελθόν από πολλούς επιστήμονες, η Stromquist ρίχνει φως και σε πολλές αναπαραστάσεις και περιγραφές των γυναικείων γεννητικών οργάνων σε πληθώρα περιπτώσεων, όπως για παράδειγμα τα σχολικά εγχειρίδια ή ακόμα και η εικόνα της γυναίκας και του άντρα που έστειλε η NASA στο Διάστημα το 1972. Σε αυτή την εικόνα, αφαιρέθηκε την τελευταία στιγμή η μικρή γραμμούλα που υπαινισσόταν σχεδιαστικά τον γυναικείο κόλπο για να μη σκανδαλιστεί η ηγεσία της NASA. Αντιθέτως το ανδρικό πέος και οι όρχεις φαίνονται κανονικότατα, χωρίς να υπάρχει κίνδυνος να σκανδαλίσουν τους εξωγήινους που θα δουν γυμνό έναν άνδρα σε «πλήρη ανάπτυξη» και μια γυναίκα χωρίς γεννητικά όργανα. Ως προς τις αναπαραστάσεις σε βιβλία σε διάφορες εποχές, η Stromquist είναι απολαυστική. Πρώτα απ’ όλα θυμίζει την κλασική, στερεοτυπική έκφραση που χρησιμοποιούν πολλοί ενήλικοι για να περιγράψουν τα ανθρώπινα γεννητικά όργανα στα μικρά παιδιά: «Τα αγόρια έχουν πουλάκι. Τα κορίτσια δεν έχουν»! Παρά τον εμφανή παραλογισμό της η φράση αυτή δεν ξενίζει τον αναγνώστη ή τον ακροατή της και γίνεται συχνά δεκτή σε περιγραφές ανατομίας του φύλου. Η ίδια προτείνει όμως στους αναγνώστες μια μικρή παραλλαγή αυτής της φράσης ως εξής: «Τα κορίτσια έχουν μουνί και τα αγόρια δεν έχουν μουνί». Είναι δεδομένο πως μια τέτοια φράση θα απορριπτόταν μετά βδελυγμίας… Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα είναι και η ανάλυση της Stromquist στο θέμα του γυναικείου οργασμού και των διαφορετικών αντιλήψεων που επικρατούσαν γύρω απ’ αυτόν στα χρόνια πριν από τον Διαφωτισμό και στη νεωτερική εποχή. Σημείο καμπής για τη θεώρηση του γυναικείου οργασμού ως περιττής και περίπλοκης διαδικασίας ήταν τα χρόνια μετά τον Διαφωτισμό με τις απόλυτες εξειδικεύσεις, τις κατατάξεις, τις ταξινομήσεις και τις αναζητήσεις ειδοποιών διαφορών. «Τα γεννητικά όργανα και η σεξουαλικότητα έγιναν η ιδανική σκηνή για να προβληθούν οι θεωρίες σχετικά με τις διαφορές ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες», σύμφωνα με τη Σουηδή συγγραφέα. Που συνεχίζει: «Έτσι η γυναικεία σεξουαλικότητα άρχισε να παρουσιάζεται ως αδύναμη ή ως ανύπαρκτη, ενώ η ανδρική παρουσιαζόταν ως ισχυρή και ανεξέλεγκτη». Τέτοιου τύπου αντιλήψεις οδήγησαν στη μετατροπή της γυναικείας σεξουαλικότητας στην ανδρική συνείδηση σε κάτι άχρηστο και ανούσιο. Η γυναίκα ήταν αρκετό να εξυπηρετεί τον άνδρα ώστε αυτός να εκσπερματίζει. Και τέλος. Αν η γυναίκα επιζητούσε τον δικό της οργασμό, κατευθείαν θεωρούνταν μια πόρνη... Αυτά και πολλά ακόμη, υπό μια εμφανώς φεμινιστική οπτική, περιλαμβάνονται στο «Φρούτο της Γνώσης». Ένα βιβλίο πολύτιμο στην κατανόηση και την ιστορική εξέλιξη των αντιλήψεων γύρω από τη γυναικεία σεξουαλικότητα. Και ταυτόχρονα ένα βιβλίο γεμάτο έξυπνα σχέδια και σαρκαστικό χιούμορ. Ένα βιβλίο που, όπως γράφει στον επίλογό του, γίνεται «πότε εξοργιστικό, πότε ξεκαρδιστικά αστείο αποκαλύπτοντας τη δυσάρεστη αλήθεια για το πόσο (δεν) έχουμε προχωρήσει τόσους αιώνες». Και το σχετικό link...

Ένα σχετικά άγνωστο στη Δύση περιστατικό με συγκλονιστική εξέλιξη που έλαβε χώρα στο όρος Σινγκάλ, στα βάθη της Ασίας, καταγράφουν οι Tore Rorbaek και Mikkel Sommer σε μια υποδειγματικά δοσμένη και τεκμηριωμένη ιστορία. Στα σύνορα μεταξύ Τουρκίας, Συρίας και Ιράκ δεν είναι σπάνιες οι συρράξεις λόγω της ρευστής πολιτικής κατάστασης και των ευμετάβλητων στρατιωτικών συμμαχιών καθώς και λόγω των διαφιλονικούμενων εδαφών. Σε τέτοια εδάφη ζουν τα μέλη της θρησκευτικής μειονότητας των Γεζίντι που συχνά στη διάρκεια της Ιστορίας βρέθηκαν στο στόχαστρο άλλων εθνικών και θρησκευτικών ομάδων. Ένα τέτοιο περιστατικό έλαβε χώρα τον Αύγουστο του 2014, όταν το «Ισλαμικό κράτος» εξαπέλυσε μια ανελέητη επίθεση κατά των Γεζίντι με σκοπό τον αφανισμό τους. Οι Γεζίντι έμειναν μόνοι τους χωρίς καμιά ελπίδα. Αλλά το βουνό τούς «βοήθησε» για ακόμη μια φορά. Όπως περιγράφει ο Tore Rorbaek, συγγραφέας του «Σινγκάλ» (μετάφραση: Μπέλλα Σπυροπούλου, εκδόσεις Jemma Press): «Η κρυφή αποχώρηση των δυνάμεων των Πεσμεργκά (σ.σ.: Κούρδοι που είχαν αναλάβει επισήμως την προστασία των Γεζίντι) μέσα στη νύχτα, η αποστράτευση και ο αφοπλισμός των Γεζίντι του ιρακινού στρατού που ήταν τοποθετημένοι στο Σινγκάλ, αλλά και η δημιουργία διαύλου από το YPG και το PKK, που έσωσε τις ζωές χιλιάδων Γεζίντι, είναι όλα πραγματικά γεγονότα. Ωστόσο σπάνια περιλαμβάνονται στις αφηγήσεις που αφορούν τη γενοκτονία που διαπράχθηκε στο Σινγκάλ το 2014». Την έλλειψη φωτογραφικού υλικού από τα συγκεκριμένα περιστατικά, καθώς και την απουσία δημοσιογραφικών αποστολών και ερευνών αλλά και γραπτών κειμένων – πλην εξαιρέσεων – από όσους συμμετείχαν σε αυτά ή μεταγενέστερους μελετητές, έρχεται να καλύψει το συγκεκριμένο βιβλίο. Η έρευνα των δύο δημιουργών του ήταν μακρόχρονη και έγινε τόσο με επιτόπιες επισκέψεις όσο και με εξαντλητικές συζητήσεις και συνεντεύξεις με μάρτυρες και κατοίκους της περιοχής. Το αποτέλεσμα όμως δεν δίνεται ως μια δημοσιογραφική έρευνα, αλλά ως μια μυθοπλασία βασισμένη στα πραγματικά γεγονότα που διαδραματίζεται ακριβώς εκεί. Αυτού του είδους τα κόμικς όπως έχουμε επανειλημμένα αναφέρει και παρουσιάσει στο Καρέ Καρέ αποτελούν μια από τις πιο ισχυρές τάσεις του είδους τα τελευταία χρόνια. Άλλοι δημιουργοί όπως ο Joe Sacco επιλέγουν συνήθως να συμμετέχουν και οι «ίδιοι» ως χαρακτήρες στις ιστορίες τους που εξελίσσονται σε πρώτο χρόνο – με τον δημιουργό τους να τις ζει και να καταθέτει την προσωπική του μαρτυρία – ενώ άλλοι δημιουργοί προτιμούν, άλλοτε κατ’ επιλογήν και άλλοτε αναπόφευκτα, να τις αφηγούνται ως μυθοπλασίες. Οι Rorbaek και Sommer επιλέγουν τη δεύτερη μέθοδο αλλά δίνουν ιδιαίτερο βάρος στην ακρίβεια των γεγονότων, στην απεικόνιση των τοποθεσιών, των περιοχών, των κτιρίων, των ενδυμασιών των ανθρώπων και του οπλισμού τους, των οχημάτων τους κ.λ.π. Η γνώση που κατέκτησαν από την επιτόπια έρευνά τους δεν ήταν όμως ποτέ ανώδυνη. Και πάντα εντός ενός επικίνδυνου περιβάλλοντος με τις απειλές να είναι διαρκείς, όπως ακριβώς και αυτές που δέχονται εδώ και δεκαετίες οι μόνιμοι κάτοικοι της περιοχής. Όπως γράφει ο Rorbaek στο Υστερόγραφό του: «Όταν ο Mikkel Sommer και εγώ επισκεφθήκαμε το Σινγκάλ τον Οκτώβρη του 2017, το “Ισλαμικό κράτος” δεν υπήρχε πια. Το ίδιο μέτωπο που χώριζε τους Πεσμεργκά και τον ISIS τώρα χώριζε τους Πεσμεργκά και τους Χασντ αλ Σαάμπι, μια πολιτοφυλακή που ελέγχει η ιρακινή κυβέρνηση. Επισκεφθήκαμε το μέτωπο με σκοπό να ταξιδέψουμε από την περιοχή που έλεγχαν οι Πεσμεργκά στη Σίμπα, η οποία ήταν υπό τον έλεγχο των Χασντ αλ Σαάμπι. Οδηγηθήκαμε κατά μήκος των αμμόσακων σε ένα μικρό καταφύγιο όπου ένας στρατηγός των Πεσμεργκά μάς είπε ότι ήταν αδύνατο να περάσουμε στην άλλη πλευρά. “Η Σίμπα ανήκει στην κεντρική κυβέρνηση τώρα. Οι Χασντ αλ Σαάμπι την πήραν από τον ISIS με τη βοήθεια αμερικανικής αεροπορικής δύναμης. Έχουν καταστραφεί τα πάντα. Το μόνο που υπάρχει είναι νάρκες και ερείπια”». Στη μυθοπλασία που φιλοτεχνούν οι Rorbaek και Sommer τον πρωταγωνιστικό ρόλο τον κρατά το όρος Σινγκάλ, το καταφύγιο και η προστασία των Γεζίντι, το μέρος «που λέγεται ότι προσάραξε η Κιβωτός του Νώε μετά τον Κατακλυσμό» όπως οι ίδιοι πιστεύουν. Δύο από αυτούς είναι ο Μζλουμ και ο Ασμαήλ, των οποίων παρακολουθούμε τις προσπάθειες να σώσουν τις οικογένειές τους και την περιοχή τους από τους εισβολείς. Όλα τα δεδομένα και η κοινή λογική είναι εναντίον τους. Η υπεροπλία του αντιπάλου θα έπρεπε υπό άλλες συνθήκες να λειτουργήσει εντελώς αποτρεπτικά ακόμα και στη σκέψη για αντίσταση. Όμως ο Μαζλούμ και ο Ασμαήλ δεν λειτουργούν μόνο βάσει της λογικής αλλά κυρίως του πάθους τους για ελευθερία και αξιοπρέπεια. Άλλωστε το βουνό έχει βοηθήσει τους ομόθρησκούς τους κατ’ επανάληψιν κατά το παρελθόν, γιατί όχι ακόμα μια φορά; Κι έτσι, σε μια ιστορία γεμάτη αγωνία που γίνεται δυσβάσταχτη στον αναγνώστη όταν συνειδητοποιεί ότι βασίζεται σε μια πολύ πρόσφατη πραγματικότητα, οι άνθρωποι καταφεύγουν στο Σινγκάλ και προσπαθούν να παραμείνουν ενωμένοι κόντρα σε έναν ισχυρότερο αντίπαλο. Δυστυχώς δεν θα τα καταφέρουν να μείνουν όλοι ζωντανοί, σε ένα εσκεμμένα διφορούμενο τέλος στο οποίο τον τελευταίο «λόγο» τον έχει και πάλι το Σινγκάλ που εξακολουθεί να ρίχνει βαριά τη σκιά του στην Ιστορία, στο παρόν και στο μέλλον των Γεζίντι και να καθορίζει τη μοίρα τους. Και το σχετικό link...

Με καθυστέρηση σχεδόν ενάμιση χρόνου απονεμήθηκαν τα Ελληνικά Βραβεία Κόμικς για τα έργα που δημιουργήθηκαν το 2019. Ξεχωριστή θέση σε αυτά είχαν το «Ψηφιδωτό» των Τάσου Ζαφειριάδη και Πέτρου Χριστούλια και ο «Ζητιάνος» του Κανέλλου Cob. Απόσπασμα του εξωφύλλου του άλμπουμ «Ψηφιδωτό» (εκδόσεις Jemma Press) των Τάσου Ζαφειριάδη (σενάριο) και Πέτρου Χριστούλια (σχέδιο) Μία από τις σημαντικότερες στιγμές του φεστιβάλ του Comicdom είναι κάθε χρόνο η απονομή των Ελληνικών Βραβείων Κόμικς (χιουμοριστικά για τους επαΐοντες «Ελ Βράκο»). Η πολυπληθής «ακαδημία» που αποτελείται από καλλιτέχνες, δημοσιογράφους, θεωρητικούς, εκδότες κ.ά. ψηφίζει τα καλύτερα έργα σε διάφορες κατηγορίες και τα βραβεία απονέμονται στην εναρκτήρια ημέρα του φεστιβάλ. Το φεστιβάλ λόγω Covid δεν πραγματοποιήθηκε ούτε τον Μάιο του 2020 ούτε και τον Μάιο του 2021, με συνέπεια να μην υπάρξει και απονομή βραβείων. Με καθυστέρηση ενάμιση χρόνου όμως πραγματοποιήθηκε την περασμένη εβδομάδα και συγκέντρωσε δεκάδες χιλιάδες φίλους των κόμικς. Και επιτέλους δόθηκαν και τα βραβεία σε δέκα διαφορετικές κατηγορίες. Τα βραβευμένα κόμικς «Ψηφιδωτό», «Ο ζητιάνος» και «Τρεις» Με παρουσιαστή τον stand up κωμικό Δημήτρη Δούκογλου, σε μια πολύ λιτή και δικαιολογημένα αμήχανη τελετή (μάσκες, αποστάσεις κ.λ.π.) που διέφερε από αυτές των προηγούμενων ετών και με ολιγάριθμο κοινό, στο κτίριο της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης οι Νίκος Γιακουμέλος και Αθηνά Κακλαμάνη από το Smassing Culture ανακοίνωσαν τους νικητές. Αναμφίβολα το «Ψηφιδωτό» (εκδόσεις Jemma Press), μια πολυεπίπεδη αφήγηση και περιπλάνηση στο Βυζάντιο με «πυξίδα» κάποιες παράξενες ψηφίδες των Τάσου Ζαφειριάδη (σενάριο) και Πέτρου Χριστούλια (σχέδιο) ξεχώρισε, καθώς απέσπασε το μεγαλύτερο βραβείο, αυτό του Καλύτερου Κόμικς για το 2019, αλλά και το βραβείο Σεναρίου (Τάσος Ζαφειριάδης) και το βραβείο Καλλιτεχνικής Επιμέλειας (Λευτέρης Σταυριανός, Τάσος Ζαφειριάδης, Πέτρος Χριστούλιας). Δύο σημαντικά βραβεία, Σχεδίου και Εξωφύλλου, κατέκτησε ο Κανέλλος Cob με την πανέξυπνη προσαρμογή του «Ζητιάνου» (εκδόσεις Polaris) του Ανδρέα Καρκαβίτσα σε κόμικς, ενώ το βραβείο του Καλύτερου Νέου Καλλιτέχνη απονεμήθηκε στον Δημήτρη Κοσκινά για τα «Σκοτεινά Μυστικά». Κανέλλος Cob Το βραβείο Καλύτερης Μεταφρασμένης Έκδοσης απέσπασε το «Τρεις» (εκδόσεις Jemma Press) των Kieron Gillen (σενάριο) και Ryan Kelly (σχέδιο) σε μετάφραση Μπέλλας Σπυροπούλου, ενώ το βραβείο Καλύτερου Ένθετου (κόμικς που δημοσιεύονται σε περιοδικά, εφημερίδες κ.λ.π.) απονεμήθηκε στους Ηλία Κυριαζή (σενάριο) και Έλενα Γώγου (σχέδιο) για την «Άρπη» από το περιοδικό «Μπλε Κομήτης». Δύο ξεχωριστά βραβεία τέλος απέσπασαν και οι μόνιμοι συνεργάτες του Καρέ Καρέ Δημήτρης Καμένος και Πάνος Ζάχαρης. Ο Δημήτρης τιμήθηκε με το βραβείο Καλύτερης Αυτοέκδοσης για το «Μεφίστο – Ένα Ιατρικό Σήριαλ», το πρώτο μέρος της φαουστικής του παρωδίας που δημοσιεύεται εδώ και χρόνια στην «Εφ.Συν.», ενώ ο Πάνος απέσπασε το βραβείο του Καλύτερου Διαδικτυακού Κόμικς για την πολύ επιτυχημένη σειρά «Working Dead», με τους χιλιάδες φίλους στο διαδίκτυο. Πέτρος Χριστούλιας Με την ευχή ότι το φεστιβάλ του Comicdom και η ετήσια απονομή των «Ελ Βράκο» δεν θα ανασταλούν ξανά, η επόμενη χρονιά αναμένεται με ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον καθώς οι βραβεύσεις θα αφορούν τόσο το 2020 όσο και το 2021. Χρόνια δύσκολα και σκοτεινά, αλλά με σημαντικά και όμορφα κόμικς που ποτέ δεν παύουν να δημιουργούνται. Και το σχετικό link...

Από το site της εκδοτικής: Είμαστε στα 80s. Οι βάτες, οι περμανάντ και τα σπορτέξ ιριδίζουν ακόμα στις ντισκοτέκ και στις βιντεοκασέτες μοναχικοί ήρωες τα βάζουν με ολόκληρους στρατούς και γυρίζουν την πλάτη τους στις εκρήξεις. Ο Ψυχρός Πόλεμος μαίνεται λίγο κάτω από την επιφάνεια και μέσα από ένα κυκεώνα διαχρονικών παρανοήσεων, παρεξηγήσεων και αδιανόητων κακών αποφάσεων, ίσως και υπό τους ήχους ενός συνθεσάιζερ, αναδύεται ο πολύ πραγματικός “ήρωας” της ιστορίας μας, ο Oliver North. Ο Ollie, όπως τον λένε οι φίλοι, είναι το επίκεντρο της παρανοϊκής “Υπόθεσης Ιράν-Κόντρας”, η οποία δεν έχει ανάγκη από στερεοτυπικούς villains, καθώς όπως ξεκινάει στις ΗΠΑ και κάνει βόλτα από την Νικαράγουα και το Μπρουνέι ως το Ιράν, το Λίβανο και καμιά δεκαριά ακόμα χώρες, ξεπερνά κάθε όριο λογικής. Κατά την άποψη μου, μία ακόμα αξιόλογη έκδοση από την Jemma με σενάριο και σχέδιο του Νικόλλα Ρώσση, σε 112 ασπρόμαυρες σελίδες μεγέθους 14x21. Ονομαστική τιμή 9,95€

Από το site της εκδοτικής O Κωνσταντής, τσοπάνος από το χωριό κει σα πάνω που ενώνονται οι παράλληλοι κόσμοι, ψάχνει τον έρωτα. Θα έπρεπε να ξέρει όμως ότι υπάρχουν καλύτεροι τρόποι να τον βρει από τις απρόσεχτες ευχές πάνω από το ρήγμα Χαμένος τώρα στις πλαγιές της Σπαζοραχούλας, στον κόσμο που συμβαίνουν οι θρύλοι και τα παραμύθια, πρέπει να βρει πάση θυσία έναν τρόπο να γυρίσει το χωριό του. Ευτυχώς όμως, έχει τη βοήθεια του όμορφου (πολύ όμορφου) Πάρι, που μπορεί να τον γυρίσει πίσω, με αντάλλαγμα μόνο ένα τόσο δα ταξιδάκι μέχρι το άντρο κάτι μαγισσών που του ‘κλεψαν τον θησαυρό του θεού Ήλιου που φυλούσε Σίγουρα τίποτα δεν μπορεί να πάει στραβά. Σωστά; Ένα σενάριο του Στηβ Στιβακτή και σχέδιο της Έλενας Γώγου, τυπωμένο σε 96 έγχρωμες σελίδες το οποίο είναι το έμμεσο prequel του comic "Εσμέ" Ονομαστική τιμή 12,95€

Πίσω στο μακρινό Φθινόπωρο του 2007, τα Κουραφέλκυθρα ξεκίνησαν να δημοσιεύονται στο portal του comicdom.gr. Ένα εκ των δημοφιλέστερων, αν όχι το πλέον, ελληνικών webcomics, που δεν άργησε να αποκτήσει καλτ διαστάσεις και κοινό. Σχέδιο με χαρακτήρα που παραπέμπει σε παιδικό, κατά κάποιους δε ερασιτεχνικό. Ανατρεπτικά σενάρια, εντελώς σουρεάλ χαρακτήρες κι επαναλαμβανόμενα μοτίβα. Ο Κλέαρχος με το πάντοτε άκαιρο εκφραστικό του τικ, η οικογένεια Δαπόντε με τις επισκέψεις των εκκεντρικών μνηστήρων της νεαράς κορασίδας, η Ζοζεφίνα με τις απρόβλεπτες απορίες της κλπ. Η Jemma παίρνει την πρωτοβουλία να εκδόσει μια συλλογή, που περιλαμβάνει όλα τα Κουραφέλκυθρα (γύρω στα 260) με σχολια από το δημιουργό, 17 σελίδες αδημοσίευτου υλικού, καθώς και τα 40 πρώτα Κολυμπηθρόξυλα, της επόμενης σειράς του Αντώνη Βαβαγιάννη. Κατα τη γνώμη μου, η πεμπτουσία της φετινής φουρνιάς εκδόσεων του Comicdom. Το χιούμορ του Βαβαγιάννη καμμένο, αλλά ευφυέστατο, ενώ το απλοϊκό σχέδιο δένει απροσδόκητα καλά με το ύφος των ιστοριών. Όσον αφορά τα της έκδοσης, στα συν η αναλογία τιμής - σελίδων (έγχρωμες), ενώ στα αρνητικά το γεγονός ότι τα χρώματα είναι κάπως άτονα σε σχέση με την ηλεκτρονική μορφή των στριπς. Δε ξέρω αν έμειναν απούλητα αντίτυπα. Αν ναι, δεν προτείνεται απλά ανεπιφύλακτα. Επιβάλλεται! Ακόμα κάθεσαι; Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τους Ion & Θρηνωδός.

1800. Τουρκοκρατία. Ελασσόνα. Δίπλα από τη Μελούνα. Εκεί που θα είναι τα όρια του Ελληνικού Κράτους μετά τη προσάρτηση της Θεσσαλίας το 1881 και κατά τον πόλεμο του 1897. Ο Δήμος Καραμάνος έχει τη φαμέλια του, έχει τα 5 παιδιά του, ζει μια φυσιολογική φτωχική ζωή. Έχει όμως ένα παρελθόν. Το οποίο τον βρίσκει. Και μαζί με αυτό το παρελθόν συναντάμε και εμείς ονόματα τόσο από το 1821, όσο κυρίως από την περίοδο λίγο πριν το 1821. Δεν τα αναφέρω για να μειώσω τα σπόιλερ Δημιουργός ο πρωτοεμφανιζόμενος (σε εμένα έστω) Θανάσης Καραμπάλιος. Από την Ελασσόνα Στη σελίδα του στο φβ έχει καμπόσες σελίδες μέσα από το κόμικ. Χωρίς μπαλονάκια και αναρτημένες το 2016. Άρα προφανώς το δουλεύει καιρό Παραθέτω μερικές για να έχετε μια ιδέα για το σχέδιο. Το κόμικ περιέχει 2σέλιδη εισαγωγή από τον Πάνο Ζαχαρη, 2 σελίδες με βιογραφικά ιστορικών χαρακτήρων που εμφανίστηκαν στον τόμο (η βιογραφία τους μέχρι το 1800 αλλά και με τα στοιχεία που εξηγούν τα όσα είδαμε στο κόμικ) και μια σελίδα με μια βιβλιογραφία που αποτελείται κυρίως από πρωτογενείς και δευτερογενείς πηγές. === Σχόλια? Με το που έμαθα πριν κανά μήνα από το τόπικ Νέα Κόμικς από την Jemma και το λαγωνικό τον GCF ότι βγαίνει και εν συνεχεία είδα τις σελίδες στο φβ του δημιουργού, έπαθα κάτι τις. Το υλικό με αφορούσε 132%. (α) Ελλαδάρα (β) Ελληνική Ιστορία (γ) μια περίοδος που δεν "πολυεπισκεπτόμαστε". Χτες είπαν από τη Jemma στο φβ ότι το παρέλαβαν (αφού σκοπεύουν να το κάνουν επίσημη πρεμιέρα στο Γαλλικό στη Θεσ/νικη το ερχόμενο ΣΚ), σήμερα με το που άνοιξαν το μαγαζί ήμουν εκεί για να το τσιμπήσω Δεν τα συνηθίζω αυτά Expectations στο Θεό λοιπόν, κάτι που συνήθως μεταφράζεται σε απογοήτευση Συνήθως. Διότι εδώ δεν απογοητεύθηκα Το σχέδιο μου άρεσε πάρα πολύ. Υπάρχουν κάποια καρέ που δε με ενθουσίασε η απουσία φόντου, υπάρχουν καρέ που με μάγεψαν με την Ελλαδάρα του 1800 που δείχνουν. Ο ρυθμός πάρα πολύ καλός. Άμα ξεκινάει τις επίσημες εκδόσεις του ο Καραμπάλιος με αυτό τον τρόπο, τι ακριβώς θα κάνει στο μέλλον? Δηλώνω πάντως φαν Σενάριο. Δεν είναι το Watchmen το 1986 ή το Batman Year One το 1987. Δεν αφηγείται μια περιπέτεια που δεν έχει ξανααφηγηθεί κανείς Τα μοτίβα είναι γνώριμα. Δεν την βρήκα όμως κλισαρισμένη. Είναι μια δετή σφιχτή περιπέτεια, έχει ρυθμό, ήταν ένα άγριο αχαλίνωτο σεξ με τον εγκέφαλό μου Συν τοις άλλοις καραγουστάρησα μέχρι εκεί που δεν πάει κάποια από τα ιστορικά πρόσωπα που εμφανίζονται. Σε τεράστιο βαθμό διότι εμφανίζονται με την ηλικία που είχαν το 1800 (και πάντα με σεβασμό στα όσα ξέρουμε από τις πηγές για τον χαρακτήρα τους). Πάρα πολύ μεγάλη απόλαυση. Συνήθως μνημονεύουμε κάποιους ανθρώπους από το 1821, χωρίς όμως να λέμε τι ηλικία είχαν ανά πάσα στιγμή. Για παράδειγμα, εκτιμώ πως το 99% εξ ημών δεν γνωρίζει εάν το 1821 στην Αλαμάνα ο Αθανάσιος Διάκος ήταν 23 ετών, 33 ετών, 43 ετών ή κάτι άλλο Τεράστια όμως η κουβέντα του Ζάχαρη όπως εμφανίζεται στο οπισθόφυλλο. "Οι πρωταγωνιστές της περιόδου, οι καπεταναίοι, οι κλέφτες και οι αρματολοί, δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν σε γοητεία από τους πολυσκιτσαρισμένους ντεσπεράντο και τους σκοτεινούς παρανόμους των μαύρων ευρωπαϊκών δασών". Τεράστια. Και 100% αληθινή Το κακό είναι ότι το τέλειωσα... Και η ιστορία συνεχίζεται. 48 σελίδες και έχω την αίσθηση πως είμαστε ακόμα στον προλογο. Έχουν εμφανιστεί πολλοί "παίχτες", έχει απλωθεί πολύς τραχανάς, θέλω τους επόμενους τόμους (που δεν ξέρω πόσοι θα είναι) ΤΩΡΑ Ελπίζω επίσης να πατήσει πολλούς κάλλους και να εκνευρίσει πολλούς Διότι υπάρχει η ιστορία, όπως συνέβη, με τα καλά της και με τα κακά της, υπάρχουν όμως και οι εθνικοί μύθοι Που, well... είναι μυθοι. Εθνικοι Καραγουστάρησα Φέρτε μου τα επόμενα λέμε Τώρα που γυρίζει Ευχαριστούμε για το υπόλοιπα εξώφυλλα τους albertus magnus, Jack62 & Comichunter.

Έχει μπόλικο ταλέντο αλλά και χιούμορ, τον εμπνέει η ποπ κουλτούρα αλλά και η μυθολογία και η λαϊκή παράδοση, είναι «δημιουργικά υπερκινητικός» και πολυλογάς, δηλώνει ευθαρσώς τρανς και bisexual και η ΛΟΑΤΚΙ θεματολογία είναι συχνά παρούσα στη δουλειά του. Όχι γιατί επιδιώκει να προκαλέσει ή να σοκάρει αλλά επειδή «είμαστε κοινότητα και φτιάχνουμε πράγματα για να φροντίσουμε ο ένας τον άλλον», καθώς το θέτει. Φέτος εξέδωσε μία ακόμα ιδιαίτερη δουλειά, τη «Σπαζοραχούλα» (Jemma Press) σε συνεργασία με την Έλενα Γώγου, συμμετέχει στo συλλογικό πρότζεκτ «When I was me» (Moments of Gender Euphoria), θα είναι επίσης παρών στο φετινό 15ο ComicDom (10-12/9, πλατεία Κλαυθμώνος και Ελληνοαμερικανική Ένωση), όπου μας προσκαλεί κιόλας. Λατρεύει τα φανζίν και τις indie αυτοεκδόσεις, παραμένει φανατικός του «Dungeons and Dragons», έχει μια σειρά ακόμα πρότζεκτ κατά νου, ελπίζει δε το επόμενο να το «τρέξει» αραχτός σε ένα τροπικό νησί είτε σε κάποια βουνοκορφή ‒ σε όλα μέσα είναι και αναμένει προτάσεις. – Πόσο καιρό ασχολείσαι με τα κόμικς και πώς σε παρέσυραν στον κόσμο τους; Με το κόμικ ασχολούμαι από τότε που ξεκίνησα να διαβάζω. Συγκεκριμένα από το περιοδικό «ΚΟΜΙΞ», από τότε που έβγαζε σε επεισόδια το «Ο βίος και η πολιτεία του Σκρουτζ ΜακΝτακ» και από τη συλλογή «Αστερίξ» που είχαμε στο σπίτι. Ασχολήθηκα αρχικά με υπερηρωικά κόμικς και μετά με μάνγκα, γρήγορα όμως λάτρεψα την indie σκηνή και τα φανζίν. – Ποιοι είναι οι μέχρι τώρα σταθμοί της καριέρας σου και από πού αντλείς έμπνευση συνήθως; Παρότι ξεκίνησα να κάνω κάποιες δουλειές από το 2008 και είχα τραπέζι σε Comic Convention πρώτη φορά το 2013, θεωρώ ότι η καριέρα μου ξεκίνησε πραγματικά το 2017, που κυκλοφόρησα το «Εσμέ». Είναι μια δουλειά βασισμένη σε παραδοσιακά παραμύθια, με όσο χιούμορ μπορούσα να χώσω και με μπόλικα queer στοιχεία. Γενικά είμαι μεγάλος φαν του fantasy και του sci-fi και λατρεύω κόσμους εμπνευσμένους από τις εμπειρίες και τις κουλτούρες κάθε συγγραφέα, που ξεφεύγουν από τους κλασικούς αγγλοσαξονικούς κόσμους που έχουμε συνηθίσει. Οπότε τείνω να γράφω ελληνικό fantasy, με στοιχεία από το φολκλόρ και τη μυθολογία αλλά και γενικότερα την ποπ κουλτούρα, ελληνική και ξένη – δείτε για παράδειγμα το κόμικ που κάναμε με τον Γιώργο Κομιώτη το 2019, τα «Πουλιά!», που έχει πρωταγωνιστές πτηνά (ναι, για τέτοια πουλιά ο λόγος) στην Αθήνα του ’50-’60 σε μια ιστορία νουάρ, και μία σε στυλ Φίνος Φιλμ. Ενίοτε το ρίχνω στον σουρεαλισμό, όπως π.χ. στη «Σκιτσούχτρα», το μικρό σατανικό πλάσμα που βασανίζει δημιουργούς. Μερικές φορές, ξέρεις, η πιο τρελή ιδέα λειτουργεί. – Mπορεί σήμερα ένας δημιουργός κόμικ στην Ελλάδα να βιοποριστεί αξιοπρεπώς από την τέχνη του; Προσωπικά ευτυχώς τα βγάζω πέρα, δεν δουλεύω ωστόσο μόνο πάνω σε κόμικς. Έχω μαγαζί στο Etsy, όπου διαθέτω τη δουλειά μου εκτυπωμένη σε αυτοκόλλητα, καρφίτσες και τέτοια, ανεβάζω σχέδιά μου σε site με μπλούζες και διάφορα προϊόντα, εργάζομαι επίσης ως εικονογράφος. Ευτυχώς ή δυστυχώς, οι περισσότερες δουλειές μου γίνονται από το εξωτερικό, ακόμα και στην περίπτωση των Comic Cons σε κανονικές συνθήκες συνηθίζω να πηγαίνω σε τρία-τέσσερα διαφορετικά ευρωπαϊκά κάθε χρόνο, πέρα από τα ντόπια. Στην Ελλάδα θεωρώ ότι σήμερα δεν είναι ακατόρθωτο να βγάλει κανείς τα προς το ζην, αλλά σίγουρα είναι δύσκολο. Όπως και για σχεδόν κάθε επαγγελματία, βέβαια. – Εκδώσατε φέτος με την Έλενα Γώγου (σχέδιο) τη «Σπαζοραχούλα» στην Jemma Press. Τι σόι μέρος είναι αυτό, που στην εικονογράφηση βλέπουμε να διαθέτει εκκλησία, τζαμί, αρχαίους κίονες, αιγυπτιακές Σφίγγες, ανεμογεννήτριες και weird χωρικούς που φοράνε φουστανέλες και σεγκούνια; Είναι ένας παράλληλος κόσμος όπου συμβαίνουν όλοι οι μύθοι απ’ όλες τις παράλληλες διαστάσεις ταυτόχρονα και «τρέχουν» οι περισσότερες παραμυθοπεριπέτειες. Τον είχα παρουσιάσει αρχικά στο «Εσμέ», με σχέδιο και σενάριο δικό μου, όπου οι τρεις πρωταγωνιστές έχουν καθένας από μια επική αποστολή. Στη «Σπαζοραχούλα», που συνδέεται έμμεσα με το «Εσμέ», ο πρωταγωνιστής μας, ο Κωνσταντής, είναι ένας ταπεινός γκέι τσοπάνης που ψάχνει τον πραγματικό έρωτα και δεν έχει ακριβώς κάποια αποστολή να φέρει εις πέρας, αλλά καταφέρνει μερικά επικά πράματα έτσι κι αλλιώς – κάτι στο οποίο βοήθησε αφάνταστα το σχέδιο της Έλενας, η οποία φτιάχνει κατά βάση κόμικ δράσης και πήγε την ιστορία σε εντελώς άλλο επίπεδο, δίνοντάς της πολλά ιδιαίτερα στοιχεία στο σχέδιο που δεν υπήρχαν καν στο αρχικό κείμενο. Είμαστε και οι δυο πολύ περήφανοι γι’ αυτήν τη δουλειά κι ελπίζουμε να τη χαρείτε κι εσείς. Είμαστε επίσης τυχεροί που τα παιδιά στην Jemma Press ήταν διατεθειμένα να ποντάρουν στα πολύ queer κόμικς μας. Avatar του Steve Stivaktis. – Καταπιάνεσαι συχνά με ΛΟΑΤΚΙ θεματολογία, συνεργάζεσαι με το «Antivirus», συμμετέχεις και στην ανθολογία «When I was me» (Moments of Gender Euphoria, Quindrie Press). Θα μπορούσε να πει κανείς ότι κάνεις ακτιβιστική τέχνη; Πόσο έχει προοδεύσει το queer κόμικ, πόσο πιο αποδεκτό έχει γίνει; Δεν ξέρω κατά πόσο θα έλεγα ότι κάνω ακτιβιστική ή «στρατευμένη» τέχνη, όχι πάντως με τον τρόπο που φαντάζεται ο περισσότερος κόσμος. Ανήκω στη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα· δεν είναι μυστικό πως είμαι τρανς και μπαϊσέξουαλ, είτε στην προσωπική είτε στην επαγγελματική μου ζωή. Μεγάλωσα σε μια εποχή, καθόλου παλιά, που αυτά τα πράγματα ήταν είτε αόρατα είτε στόχος επιθέσεων ή χλεύης. Είχα ανάγκη τότε να δω άτομα σαν κι εμένα να μοιράζονται τις ιστορίες, τις ιδέες και τις εμπειρίες τους μέσα από τα αγαπημένα μου μίντια, όπως ο καθένας. Μεγαλώνοντας θέλησα να πω τις ιστορίες που είχα ανάγκη μικρός και ευτυχώς το καταφέρνω σιγά σιγά. Ελπίζω να το εξελίξω ακόμα περισσότερο κι ελπίζω να έχουν την ίδια ευκαιρία δημιουργοί απ’ όλες τις περιθωριοποιημένες ομάδες. Ευελπιστώ επίσης να μπορέσουν όσα άτομα δεν ανήκουν σ’ αυτές τις ομάδες είτε να ευαισθητοποιηθούν είτε να τους φύγει λίγη από την αμηχανία του αγνώστου που πιθανόν να έχουν. Νομίζω πάντως ότι το queer κόμικ έχει την ίδια μοίρα με την queer παρουσία οπουδήποτε – δεν θεωρώ ότι έχει γίνει ακριβώς αποδεκτό, περισσότερο αρνούμαστε πια να μείνουμε στο περιθώριο χωρίς λόγο και ο κόσμος αναγκάζεται να το συνηθίσει πρώτα και μετά ίσως να δει ότι, α εντάξει, δεν είναι απαραίτητα του διαβόλου πράματα, και κοίτα, ίσως να υπάρχουν και μερικές ωραίες φάσεις εκεί γύρω. Το Ίντερνετ βοηθάει, εφόσον πλέον υπάρχουν επιλογές αν θέλει κάποιος να μοιραστεί τη δουλειά του ή να κάνει crowdfunding, χωρίς να χρειάζεται την άδεια κάποιου συντηρητικού εκδότη. Γενικά χαίρομαι πολύ βλέποντας τη νέα γενιά δημιουργών να έχει διαθέσιμες και πολύ περισσότερες γνώσεις και πρόσβαση στην queer κοινότητα και σε queer δουλειές που ταιριάζουν με τις εμπειρίες της και ίσως τη βοηθάνε να μάθει πράγματα για τον εαυτό της. Γι’ αυτό άλλωστε φτιάχνουμε queer κόμικς κυρίως: όχι για να «προκαλέσουμε» ή για να σοκάρουμε, αλλά γιατί είμαστε (σπόιλερ αλέρτ!) κοινότητα και φτιάχνουμε πράγματα για να φροντίσουμε ο ένας τον άλλον. Όποιος απέξω έχει όρεξη να διασκεδάσει μαζί μας ή να μάθει κάτι απ’ αυτό, είναι φυσικά ευπρόσδεκτος. – Μίλα μου λίγο για το Dungeons and Dragons, γιατί κι εκεί διαπρέπεις. Αχ, Dungeons and Dragons. Λίγο η δουλειά, λίγο οι καραντίνες, έχω να παίξω κανονικό, μακροπρόθεσμο campaign πολύ περισσότερο καιρό απ’ όσο θα ’θελα. Είναι ένα χόμπι με το οποίο καταπιάνομαι εδώ και καμιά δεκαπενταριά χρόνια, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, από τότε που μας δούλευαν γι’ αυτό. Υποθέτω ότι πάντα μου άρεσε να λέω ιστορίες και να φτιάχνω φανταστικούς χαρακτήρες, οπότε ένα τέτοιο παιχνίδι ρόλων ήταν από τα καλύτερα πράγματα με τα οποία θα μπορούσα να καταπιαστώ. Έτυχε κάποια στιγμή που μου ήρθε να κάνω fan art με ζάρια και βαρβάρους να κυκλοφορήσουν ταυτόχρονα το «Critical Role» και το «Adventure Zone», να φέρουν ξαφνικά το D&D στο προσκήνιο και να το κάνουν λίγο πιο κουλ. Άλλο που δεν ήθελα εγώ. Είναι τόσο τέλειο ξαφνικά όλος ο κόσμος να μοιράζεται το χόμπι σου και να μπορείς να το συζητήσεις με τους πάντες! Άσε το πόση δουλειά έχω βρει από κόσμο που θέλει να τους σχεδιάσω τους χαρακτήρες τους και πόσα μπλουζάκια με σχέδιά μου με ζάρια έχω δει σε comic-con. Και άσε με πόσους καταπληκτικούς καλλιτέχνες έχω έρθει σε επαφή μέσω του συγκεκριμένου παιχνιδιού. Ζωάρα λέμε. – Με το animation ασχολείσαι καθόλου ή θα ήθελες να ασχοληθείς; Πολύ δύσκολα, εκτός αν ήταν να γράψω κανένα σενάριο. Θαυμάζω την τέχνη του animation αλλά η μάνα μου δεν με γέννησε με τόση υπομονή. Παρ’ όλα αυτά ξεκίνησα πρόσφατα να μαθαίνω να χτυπάω τατουάζ, κυρίως επειδή λατρεύω την τέχνη και επειδή μου ζητάνε σχέδιά τόσο πολύ, που λυπάμαι να χρεώνω τον κόσμο και για το σχέδιο που θα ξαναπληρώσει στον τατουατζή. Οπότε αυτό είναι το πρώτο καλλιτεχνικό «έξτρα». Το δεύτερο είναι ότι προσπαθώ (καιρό τώρα) να ασχοληθώ περισσότερο με το γράψιμο, πέρα από τα κόμικς. Αν όλα πάνε καλά και σταματήσω να στρεσάρομαι, ελπίζω να μπορέσω να μοιραστώ ακόμα περισσότερες ιστορίες αρκετά σύντομα. – Άλλοι καλλιτέχνες του είδους που σε έχουν συγκινήσει ιδιαίτερα; Ενδεικτικά: «Ο βίος και η πολιτεία του Σκρουτζ» που λέγαμε στην αρχή, του Ντον Ρόσα, η «Nimona» τ@ Noelle Stevenson, το «Saga» των Brian K. Vaughn και Fiona Staples, το «Maus» του Art Spiegelman, το «Homunculus» του Joe Sparrow, το «Pantheon» του Hamish Steele, το «Laura Dean keeps breaking up with me» των Mariko Tamaki και Rosemary Valero-O’ Connell. Από ελληνικά κόμικς δεν θα ξεχωρίσω κάποια συγκεκριμένα, γιατί θα φανεί σαν να προμοτάρω φίλους και γνωστούς έτσι μικρή που είναι η σκηνή, άσε που θα μιλάω μέχρι μεθαύριο, κάτι το οποίο ναι μεν κάνω συχνά, καθότι παρλαπίπας, αλλά δεν ενδείκνυται για άρθρα, οπότε θα πρότεινα να κάνετε μια βόλτα σε οποιοδήποτε τοπικό φεστιβάλ κόμικς και να σηκώσετε τα πάντα. Οι δουλειές που παρουσιάζονται τα τελευταία χρόνια είναι εξαιρετικές και αν έχετε ακούσει κάποια μεγάλα ονόματα, δεν είναι τυχαίο. – Πώς βλέπεις το σύγχρονο κόμικ στην Ελλάδα και διεθνώς; Υπάρχει πάντα ενδιαφέρον για το τυπωμένο κόμικ ή το έχει υπερκεράσει το ψηφιακό; Πόσο διαφέρει το δεύτερο; Περιέργως είχα μια παρόμοια συζήτηση πρόσφατα, που είχαμε μαζευτεί διάφορα άτομα στο Twitter και σχολιάζαμε πόσο πολύ λατρεύουμε το έντυπο κόμικ. Νομίζω ότι θα επανέλθω σε μια φράση που είχα ακούσει παλιά για το ψηφιακό βιβλίο: «Το τυπωμένο κόμικ κινδυνεύει από το ψηφιακό όσο και οι σκάλες από τα ασανσέρ». Είναι απλώς διαφορετικό format, σημασία έχει να τα διαβάζουμε, το πώς είναι δευτερεύον. Ιδανικά να μην πειρατεύουμε κιόλας, ε; Όσο για το σύγχρονο κόμικ, προσωπικά με ενθουσιάζει. Κάθε χρόνο βλέπουμε όλο και περισσότερες εξαιρετικές δουλειές στην indie σκηνή, με τεράστια ποικιλία και ολοένα περισσότερα νέα ταλέντα. Γι’ αυτό λατρεύω και τα comic-cons, επειδή δίνουν την ευκαιρία να τα βρεις όλα μαζί και πολλές φορές νέους δημιουργούς, πολύ στην αρχή τους. – Με τι καταγίνεσαι αυτόν τον καιρό; Τι άλλα πρότζεκτ έχεις κατά νου; Επειδή ως άνθρωπος είμαι γενικά λίγο δημιουργικά υπερκινητικός, έχω ανά πάσα στιγμή τουλάχιστον καμιά δεκαριά πράγματα που θέλω να κάνω «του χρόνου», κι αν δύο-τρία συμβούν είναι νίκη. Σ’ αυτήν τη φάση ετοιμάζω μια πρόταση για μία ακόμα queer ανθολογία σαν το «When I was me» και το «Ambrosia» (το δεύτερο θα το έχω και στο ComicDom), κάνω εικονογραφήσεις για ένα role-playing game που θα κυκλοφορήσει μέσω Kickstarter σύντομα και έχω και τρία ακόμα κόμικς στα σκαριά: ένα ημι-αυτοβιογραφικό για την τρανς εμπειρία και για τους έμφυλους ρόλους, ένα επιστημονικής φαντασίας, ξανά σε συνεργασία με την Έλενα Γώγου, και ένα κοινωνικού περιεχομένου όπου κάνω μόνο το σχέδιο, το οποίο πήρε επιδότηση πρόσφατα και θα κυκλοφορήσει κάποια στιγμή μέσα στο 2022. Ευτυχώς από δουλειά δεν έχω παράπονο. Απλώς σ’ αυτήν τη φάση, και μετά από τόσο καιρό με κορωνοϊό, ελπίζω το επόμενο πρότζεκτ μου να έχει τη βάση του σε κάποιο τροπικό νησί, όπου θα πληρώνομαι με ανανάδες και καρύδες που θα μου φέρνουν στην πλάτη τους εκπαιδευμένες θαλάσσιες χελώνες. Και με φραπέδες και στριφτάρι σε κάνα καφενείο στο βουνό βολεύομαι, ό,τι κάτσει. Δέχομαι προτάσεις. Ambrosia – Εκτός από τη δική σου επιβλητική παρουσία στο Artists Alley, τι άλλο αξίζει να δει κάποιος στο φετινό 15ο ComicDom; Καταρχάς περάστε οπωσδήποτε από τον πάγκο μας με την Έλενα Γώγου, όπου θα έχουμε ένα σωρό κόμικς, αυτοκόλλητα, αφίσες και σπέσιαλ καλούδια να σας φιλέψουμε. Δίπλα μας ακριβώς θα είναι και ο Γιώργος Κομιώτης, στου οποίου τον πάγκο θέλετε να πάτε, αν ποτέ εκτιμήσατε το καλό, εξοντωτικό χιούμορ. Μη χάσετε το «Τσοντοκόμικ 2», την ερωτική ανθολογία (Νο 2!) που έβγαλαν δεκατρείς ντόπιες σκιτσογράφοι – θα το βρείτε και στη μεριά του πάγκου μας που θα κάθεται η Έλενα, αλλά και στους πάγκους των περισσότερων άλλων δημιουργών, όπως π.χ. της Γεωργίας Ζάχαρη, αν σας αρέσει το concept της «Σπαζοραχούλας» θα λατρέψετε και τα κόμικς της Γεωργίας. Αν ψάχνετε κι άλλα queer κόμικς, προτιμήστε το «Equidistance» που βγαίνει από τη Nerdula Lab. Στην Ελληνοαμερικανική Ένωση θα υπάρχει αφιέρωμα στο τσέχικο κόμικ, το οποίο δυστυχώς δεν θα μπορέσω να δω, μια και θα έχω πάγκο στην πλατεία Κλαυθμώνος, αλλά ακούγεται σούπερ ενδιαφέρον. Έπειτα, είναι δεδομένο και απαραίτητο να έρθετε σε επαφή με τα πιο μεγάλα και γνωστά ονόματα της ελληνικής κόμικ σκηνής, οπότε δεν θα μείνω σ’ αυτά. Αντίθετα, θα επιμείνω να πάτε στις αυτοεκδόσεις με ακόμα μεγαλύτερο ενθουσιασμό απ’ ότι στο Artists Alley. Λατρεύουμε φανζίν και τα στηρίζουμε πάντα! Και το σχετικό link...

"Angela & Luciana Giussani "Το 1962 η Angela και η Lucianna Giussani, δυο ομορφες,καλλιεργημενες,πνευματώδεις κ ανησυχες κυριες της μιλανέζικης αστικής τάξης είχαν το θάρρος να ξεκινήσουν την εκδοτικη τους δραστηριοτητα μη δισταζοντας να βρεθουν αντιμετωπες με κατηγορίες και κρίτικες,δικαστήρια και κατασχεσεις προκειμένου να συνεχίσουν τη "μεγάλη περιπέτεια τους" τον Diabolik. Ευφυεστατες δημιουργικά δεν επινόησαν ¨απλως" εναν χαρακτηρα που πέρασε στη συλλογικη μνημη των Ιταλών,αλλα και εναν αποκλειστικά δικό τους τρόπο δημιουργίας κομικς. Το γεγονος πως ακομα και εως τις μερες μας ο Βασιλιάς του Τρόμου αποτελεί εναν μύθο τοσο για τους αναγνωστες οσο και για τους επαγγελματίες του χωρου,οφείλεται κατα ενα μεγαλο μερος στις βασεις που εκεινες έβαλαν,κατι περισσοτερο απο μισο αιωνα πριν." (Σημείωμα στον κολλοφονα της εκδοσης) Εδω επειτα απο αρκετες δεκαετιες που ειχαμε να δουμε Diavolik στα Ελληνικα (Βλεπε DIABOLIK το 1970 ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ και ΔΙΑΒΟΛΙΚ στα 1983 απο τον ΑΡΗ ΓΚΡΙΤΖΑΛΗ) https://www.greekcomics.gr/forums/index.php?/topic/6434-diabolik/ https://www.greekcomics.gr/forums/index.php?/topic/6432-διαβολικ/ επανερχονται τα Ιταλικα Fumetto (ή αλλιως "φουμέτια"οπως επικρατησαν να χαρακτηριζονται στον Ελλαδικο χωρο αυτες οι εκδοσεις.) Βλεπουμε μια ανθολογια ιστοριων απο πασιγνωστους Ιταλους δημιουργους. Ορισμενους τους ξερουμε με την ενασχοληση τους και στα Ντισνεικα κομικ (π.χ. Cavazzano, Ziche) αλλα ολοι ανεξεραιτως ειναι κορυφαιοi. H εκδοση στην Ιταλια εγινε με αφορμη τα 55 χρονια υπαρξης του Diavolik.. Η συνολικη αισθηση που αποπνεει η εκδοση ειναι στα γνωστα στανταρ που μας εχει μαθει η Jemma press. To σχεδιο παροτι ασπρομαυρο αναδυκνειται και δεν κουραζει στην αναγνωση. Η προελευση της εκδοσης ειναι απο τον κορυφαιο Ιταλικο εκδοτικο Mondatori που πρωτοκυκλοφορησε στην γειτονικη μας χωρα στις 31.10.2017 (Diabolik. Fuori dagli schemi).Βεβαια εδω κυκλοφορησε με μαλακο εξωφυλλο εν αντιθεση με το σκληροδετο Ιταλικο.. Προτεινεται για τους μυημενους-να θυμηθουν τον ηρωα της νιοτης τους-και στους νεοτερους -για να μαθουν και αυτοι.. Υ.Γ.Αφησε να ενοηθει ο υπεθυνος της εκδοτικης οτι αναλογως την αποδοχη και τις πωλησεις που θα κανει η κυκλοφορια θα εχει και συνεχεια..Οποτε σπευσατε.. Υ.Γ.2 Μαζι με το καταπληκτικο εξωφυλλο και τον προλογο του Milo Manara δινοταν και ποστερ μαζι με την αγορα του τιτλου σε περιορισμενα κομματια. (To poster δια χειρος Milo Manara)

Το αιδοίο, ο κόλπος, η κλειτορίδα και η εμμηνόρροια έχουν γίνει αντικείμενο εγκωμίων, ύμνων, νοσηρών φόβων και πολιτικοποίησης από την εποχή του Αδάμ και της Εύας μέχρι τα σεξιστικά σχόλια του προέδρου Τραμπ.. Σ’ αυτό το κόμικς η Liv Strömquist φέρνει στο φως το πώς, από αμνημονεύτων χρόνων, οι άντρες που έχουν έμμονη ιδέα με τα γεννητικά όργανα στιγμάτισαν το σώμα των γυναικών, τους αρνήθηκαν τη σεξουαλικότητά τους, δημιούργησαν την αμφίβολη δυαδικότητα των φύλων, και πολύ περισσότερα ακόμα. Τα δηκτικά, εμπεριστατωμένα σχόλιά της εξερευνούν τη σχετική ιστορία και τα ταμπού, από τα πιο σκοτεινά κεφάλαια (μια κλειτοριδεκτομή σε πεντάχρονο παιδί στην Αμερική του 1948) μέχρι τα πιο ανάλαφρα (τα αιδοία στην αρχιτεκτονική ως σύμβολα προστασίας). Πότε εξοργιστικό, πότε ξεκαρδιστικά αστείο, το Φρούτο της Γνώσης αποκαλύπτει τη δυσάρεστη αλήθεια για το πόσο (δεν) έχουμε προχωρήσει τόσους αιώνες. Από το site της εκδοτικής.

Ξεκίνησε το 2017 και ολοκληρώθηκε πριν από λίγες εβδομάδες η «Μητρόπολη του Χρυσού» της Αγγελικής Σαλαμαλίκη, μια συναρπαστική ιστορία επικής φαντασίας σε τέσσερα μέρη για τη φιλία, την αφοσίωση, την επανάσταση, την αντίσταση στην εξουσία. «Άκου… Αυτόν τον πόλεμο δεν τον θέλαμε. Αλλά όταν έρχονται να σε σκοτώσουν και να καταστρέψουν ό,τι αγαπάς, οφείλεις να αμυνθείς. Έτσι δεν είναι; Έχουν μείνει ελάχιστοι πλέον από εμάς και όλοι αιχμάλωτοι. Ο χρυσός. Ο χρυσός μάς κρατάει αιχμάλωτους. Όταν κατάλαβαν ότι μπορούν να μας ελέγχουν με τον χρυσό, μετατραπήκαμε σε όπλα. Φυλές εξαφανίστηκαν. Κόσμοι καταστράφηκαν. Και οι δυνατοί έμειναν να παλεύουν. Οι Κανίβαλοι γιατί είναι πολεμιστές και δεν ξέρουν τίποτα άλλο να κάνουν από το να σκοτώνονται σε μάχες και οι Αλχημιστές που είναι οι μόνοι που κατασκευάζουν τον χρυσό. Και οι δυο κοιτάνε ποιος θα κυριαρχήσει. Θες να σου πω εγώ; Κανείς. Κανείς δεν θα κυριαρχήσει. Γιατί σύντομα όλοι θα είναι νεκροί». Με αυτό τον πρόλογο ξεκινούσε το πρώτο μέρος από τη «Μητρόπολη του Χρυσού» (εκδόσεις Jemma Press) της Αγγελικής Σαλαμαλίκη («Monsieur Charlatan» κ.ά.) συστήνοντας στους αναγνώστες τους κεντρικούς πρωταγωνιστές: τον Ιγκόρ, στρατηγό του στρατού των Αλχημιστών την ώρα που κινδυνεύει να πεθάνει από τα χέρια των συντρόφων του σε έναν αγώνα για την εξουσία, και ένα πανίσχυρο τηλεπαθητικό Γουίβερν, έναν Σκλάβο που μπορεί να γίνει υπερόπλο στα χέρια των μοχθηρών. Ο Σκλάβος ζητά άσυλο αλλά διψά για εκδίκηση από όσους του κατέστρεψαν τη ζωή. Είναι φοβερά επιφυλακτικός, έχει όμως αισθήματα και ένα ισχυρό ένστικτο να εμπιστεύεται το Καλό. Μια μοναδική φιλία αναπτύσσεται ανάμεσα στον Σκλάβο και τον Ιγκόρ που θα εξελιχθεί σε ερωτική σχέση μεταξύ τους. Ανατρέποντας κάθε στερεότυπο στην επική φαντασία, εκεί που συνήθως οι άνδρες είναι αρρενωποί, μάτσο και «κυνηγοί» θηλυκών και νοιάζονται μόνο για την ολοκλήρωση της αποστολής τους, την επίδειξη της ανδρείας τους, την απόδειξη της υπακοής τους στον αρχηγό, τον βασιλιά, τον αφέντη. Θα ήταν αρκετή και μόνο η τόλμη της δημιουργού, σε ένα περιβάλλον με φωτιές, αποκεφαλισμούς, θανάτους και άφθονο αίμα, να επικεντρωθεί σε έναν έρωτα μεταξύ ανδρών για μια αναφορά στο έργο της. Όμως δεν είναι μόνο αυτό. Είναι και η μεστή ιστορία, οι κοφτοί διάλογοι, οι ανατροπές και πάνω απ’ όλα τα πολύ όμορφα σχέδια. Για το πρώτο μέρος της σειράς με τίτλο «Ο Σκλάβος» η Αγγελική Σαλαμαλίκη απέσπασε το Βραβείο Καλύτερου Σχεδίου στα Ελληνικά Βραβεία Κόμικς το 2018, και πάνω σε αυτή την επιτυχημένη συνταγή συνέχισε και στα τρία επόμενα τεύχη της σειράς («Ο Αλχημιστής», «Γενοκτονία» και «Αμάλγαμα»), παρουσιάζοντας εντυπωσιακές σκηνές μαχών με πλάσματα μιας οργιώδους φαντασίας και συνθέτοντας έναν δυστοπικό κόσμο που μόνα κίνητρα είναι η επιβίωση, ο χρυσός και η εξουσία. Αυτό το κλισέ σε πολλά ανάλογης θεματικής έργα που αρκούνται στην περιπέτεια, τη δράση και τη δύναμη, καταρρέει από την αφοσίωση των δύο πρωταγωνιστών και την πίστη τους σε έναν καλύτερο κόσμο πάνω σε άλλα πρότυπα. Με την αγάπη τους να μην είναι ίσως ικανή να νικήσει τα πάντα. Να είναι αρκετή όμως για να τους κάνει ευτυχισμένους. Και το σχετικό link...

Ανθολογία με έργα 14 δημιουργών για την κατοχή. Τα ολιγοσέλιδα κόμικ είχαν δημιουργηθεί για την ομώνυμη έκθεση που έλαβε χώρα τον Οκτώβριο του 2016 στο πολιτιστικό κέντρο Μελίνα Μερκούρη. Στην ανάρτηση για την εκδήλωση μπορείτε να δείτε τις διαφορετικές τεχνοτροπίες των δημιουργών καθότι το σκανάρισμα σελίδας από το κόμικ είναι δύσκολο. Απ'ότι βλέπω ο μόνος που λείπει από την ανθολογία είναι ο Γεώργιος Τραγάκης. Περιεχόμενα: σ.5 Πρόλογος, Γιάννης Κοκουλάς σ.7 Εισαγωγή, Μενέλαος Χαραλαμπίδης σ.12 Μαύρες Ελιές, Τόμεκ Γιοβάνης σ.17 Ο Τερματοφύλακας μιλάει για τον Μεγάλο Αγώνα, Γιώργος Γούσης σ.22 Σκιές στο Μνημείο, Σπύρος Δερβενιώτης σ.27 Το Φιλί, Πέτρος Ζερβός σ.32 Το Πείραμα, Δημήτρης Καμένος σ.37 Πουθενά, Λέανδρος σ.42 Das Roastbeef, Τάσος Μαραγκός σ.47 Το Ρεβίθι, Θοδωρής Μπαργιώτας σ.52 Η Μπερέτα, Αλέξια Οθωναίου σ.57 Η Καπαρτίνα, Αλέκος Παπαδάτος σ.62 Ξεροκόμματο, Θανάσης Πέτρου σ.67 Σουλτς και Σαχτ, Soloup σ.72 Μέλπω, Γιώργος Φαραζής σ.77 Μαθημένοι, Πέτρος Χριστούλιας Πριν από κάθε ιστορία προηγείται μια σελίδα με φωτογραφία του δημιουργού και ένα σύντομο βιογραφικό σημείωμα. Το κόμικ πρωτοκυκλοφόρησε 30/8 στο 48ο φεστιβάλ βιβλίου στο Ζάππειο. Διαφορετικές τεχνοτροπίες, διαφορετικές εμπνεύσεις, διαφορετικές αφηγήσεις. Αλλού είναι καθαρή μυθοπλασία, αλλού είναι ιστορίες της προφορικής παράδοσης, αλλού μεταφορές λογοτεχνικού έργου, αλλού απόδοση ιστορικών γεγονότων. Άνισο, όπως ίσως κάθε ανθολογία, αλλά ενδιαφέρον. Κάποιες ιστορίες μου μίλησαν πολύ. Σχετικά άρθρα 14 δημιουργοί για την απελευθέρωση της Αθήνας [Ιατρού Γιάννης, efsyn.gr, 31/08/2019] Η κατοχική Αθήνα με την πένα των σκιτσογράφων [Τζουμερκιώτη Κατερίνα, Έθνος, 10/10/2016] Ένα γλυκό ξημέρωμα [Αντωνόπουλος Γιάννης, edromos.gr, 11/10/2016]

Είσαι γυναίκα, η ζωή σου δεν πάει καλά, ζείς στην μέση του πουθενά μιας χώρας που είναι το κέντρο του κόσμου και ξαφνικά μέσα στην έρημο μια έκρηξη... Και μια βροχή απο σφαιρίδια κάποιου άγνωστου υγρού μετάλλου πέφτει πάνω σου... Ο Terry Moore φτιάχνει ένα πολύ καλό κόμικ, όπου οι πολιτικές και οικολογικές του προεκτάσεις δεν κρύβονται πίσω απο τη δράση, αλλά περιγράφονται ξεκάθαρα. Μια όμορφη έκδοση στα γνωστά στάνταρ της Jemma. Στα μείον, το μέγεθός του. Το σχέδιο του Moore ήθελε μερικά εκατοστά ακόμα σε ύψος και σε πλάτος για να αναπνεύσει ελεύθερα. Ευχαριστούμε για το οπισθόφυλλο τον ftsgr.

Berlin. Πρώτος θάνατος. Στη ράχη έχει τον αριθμό 1. Σημάδι ότι φιλοδοξεί να είναι σειρά. Και εγώ ρωτάω "που είναι ο δεύτερος τόμος και γιατί δεν έχει βγει ακόμα". Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2020 έσκασε στον Πειραιά στο κατάστημα της Jemma. Άκουσα noir, μου άρεσε το εξώφυλλο, έσκασα κι εγώ εκεί για να προλάβω το lockdown. Ο Σταυριανός μου είπε ότι εάν το πάρω ως "Jemma Store Exclusive", θα υπάρχει και μια μικρή αφισσούλα. Δεν φημίζομαι για τη φειδώ μου. Του τα έδωσα. Μου τα έδωσε. Αλισβερίσι και νταραβέρι. Παραφυσικό, urban, neo-noir λέει από πίσω. Aλήθεια. Στο σενάριο ο Κυριάκος Αθανασιάδης. Φαν του Λαβκραφτ. Προφανώς. Φαν και των νουάρ. Κάνει αυτό που λέει το οπισθόφυλλο. Περίπου. Στη πραγματικότητα απλά στήνει τον καμβά για τον 50 χρονο βετεράνο Νίκο Κούρτη. Ο οποίος κάνει πράγματα που δεν έχω ξαναδεί Έλληνα να κάνει. Σπανίως τα βλέπω και σε ξένο κόμικ. Δεν μπορώ να σπάσω το κόμικ για σκανάρισμα. Περιορίζομαι λοιπόν σε μια εικόνα που ανέβασε ο Κούρτης στο φβ του. και σε ένα promo video που έφτιαξε η Jemma. 10000000_810525212841813_5463602137512912853_n.mp4 Το σχέδιο πραγματικά με σόκαρε. Σχεδόν οι μισές σελίδες είναι επιπέδου splash page με τρελή λεπτομέρεια και συγκλονιστική ατμόσφαιρα. It has to be seen, to be believed. Και κόσμο δημιουργεί, και παπάδες κάνει, και μητροπολίτες, και πατριάρχες. Του πήρε 2-2,5 χρόνια για να το φτιάξει. Το πιστεύω. Κομιξάρα που άνετα την εκδίδει ο οιοσδήποτε στο εξωτερικό. Ο οιοσδήποτε. φβ του Κούρτη

Ο Μάρκο Στογιάνοβιτς στο σενάριο και οι Μάρκο Νίκολιτς – Ντέγιαν Νενάντοβ στα σχέδια αναμιγνύουν ιστορικά γεγονότα και πραγματικά πρόσωπα, μεταξύ αυτών και ο Μότσαρτ, με βαλκανικές παραδόσεις και μπόλικη φαντασία στον πρώτο τόμο της νέας σειράς με τίτλο «Οι Αιώνιοι». Ο Μάρκο Κράλιεβιτς, ιστορικά γνωστός ως Μάρκο Μρνιάβτσεβιτς (1335-1395), γιος του Βούκασιν, ευγενούς επί εποχής του τσάρου Ντούσαν του Ισχυρού, υπήρξε μια ξεχωριστή μορφή στις παραδόσεις των βορείων Βαλκανίων. Ένα πρόσωπο που έχει εμπνεύσει μύθους και θρύλους, τραγούδια, παραμύθια και προφορικές αφηγήσεις στη Σερβία και στις γύρω περιοχές. «Τα παιδιά της πρώην Γιουγκοσλαβίας όμως δεν μαθαίνουν τον Μάρκο Κράλιεβιτς από τα βιβλία Ιστορίας. Όσοι γεννηθήκαμε στη Σοσιαλιστική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας πρωτακούσαμε για τον Μάρκο από τις οικογένειές μας. Καθόλου παράξενο, αφού πρόκειται για μια κεντρική μορφή τόσο της προφορικής όσο και της γραπτής λαϊκής παράδοσης της Σερβίας και της Βόρειας Μακεδονίας. Ο Μάρκο Κράλιεβιτς είναι ο μοναδικός ήρωας που έχει έναν ολόκληρο κύκλο από ποιήματα αφιερωμένα στη ζωή και στο θάνατό του – σύμφωνα με την τελευταία καταμέτρηση γύρω στα 300. Προσθέστε σε αυτά μύθους, θρύλους, πίνακες, θεατρικά και ναι, κόμικς, ε, αποκλείεται να μη μαθαίνατε κάτι για αυτόν. Και πόσο σπουδαίος ήρωας ήταν! Δυνατός, ατρόμητος, ένας αήττητος σχεδόν πολεμιστής – ταυτόχρονα όμως και βαθιά προβληματικός. Βίαιος και μέθυσος, ευερέθιστος και με απαίσιους τρόπους» γράφει ο Μάρκο Στογιάνοβιτς στον πρόλογο του πρώτου τόμου των «Αιώνιων» (μετάφραση: Μπέλλα Σπυροπούλου, εκδόσεις Jemma Press, 56 σελίδες). Και συνεχίζει αναπτύσσοντας τον παραλληλισμό του Κράλιεβιτς με μυθικές φιγούρες αλλά και με αντιήρωες των κόμικς: «Πρόκειται για το ίδιο μοτίβο στο οποίο βασίστηκε ο Ηρακλής και στο οποίο στράφηκε εκείνο το είδος του υπερήρωα της δεκαετίας του ’80 που αποδόμησε τον υπερήρωα. Δεν είναι περίεργο που ο Μάρκο Κράλιεβιτς είναι γνωστός σε όλα τα Βαλκάνια (όπως μου έχει πει ο φίλος μου Τάσος Ζαφειριάδης, μέχρι τραγούδια και ποιήματα έχουν γραφτεί για αυτόν στην Ελλάδα) και είναι επόμενο Σέρβοι, Βόρειοι Μακεδόνες και Βούλγαροι να τον θεωρούν ξεχωριστά δικό τους ήρωα, ανάλογα με το ποιον ρωτάς». Αυτός ο παράξενος ήρωας γίνεται πρωταγωνιστής σε μια φανταστική ιστορία που ξεκινά στη Βιέννη του 1791, κουβαλώντας το δώρο αλλά και την κατάρα να είναι αθάνατος. Ένας «αιώνιος» που περιδιαβαίνει τους αιώνες σαν βαμπίρ, συναντώντας βαμπίρ και πολεμώντας βαμπίρ. Έχοντας στο πλευρό του σε αυτόν τον πρώτο τόμο της σειράς έναν αινιγματικό Κινέζο, που φυσικά είναι κι αυτός βαμπίρ, και συμπρωταγωνιστή έναν βασανισμένο Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ που έχοντας πουλήσει την ψυχή του πασχίζει να ολοκληρώσει το «Ρέκβιεμ», αυτό που όπως ο ίδιος ισχυρίζεται, «είναι δίχως αμφιβολία το καλύτερο έργο μου». Αυτόν τον διαρκή πόνο μιας αθανασίας που μπορεί να ακούγεται ως η μεγαλύτερη ευκαιρία της ζωής αλλά να εξελίσσεται ως ένα αδιάκοπο μαρτύριο περιγράφουν οι Στογιάνοβιτς, Νίκολιτς και Νενάντοβ σε ένα βιβλίο με υπέροχα σχέδια αλλά και βουτηγμένο στο αίμα και το σκοτάδι, που όπως φαίνεται θα έχει ακόμα πολλές συνέχειες, ανάλογες με τις πολλές περιπέτειες του Κράλιεβιτς στην πραγματική ζωή και τους αμέτρητους μύθους γύρω από την αντι-ηρωική προσωπικότητά του. Και το σχετικό link...

Τον Αύγουστο του 2014 το Ισλαμικό Κράτος εξαπέλυσε μια ανελέητη επίθεση κατά της θρησκευτικής μειονότητας των Γεζίντι με σκοπό τον αφανισμό της. Οι Κούρδοι Πεσμεργκά –που επισήμως είχαν αναλάβει την προστασία τους –τους εγκαταλείψαν και οι Γεζίντι αναζήτησαν καταφύγιο στο όρος Σινγκάλ, που οι απότομες πλαγιές του έχουν προσφέρει επανειλημμένα προστασία στον λαό τους ανά τους αιώνες. Πάνω από 50.000 άνθρωποι παγιδεύτηκαν στην κορφή του βουνού μέσα στην ανελέητη ζέστη, χωρίς σκιά, χωρίς νερό, χωρίς τρόπο διαβίωσης. Η ιστορία που πρόκειται να διαβάσετε είναι βασισμένη στις μαρτυρίες των αδερφών Μαζλούμ και Ασμαήλ και των οικογενειών τους που ζουν στους πρόποδες του Σινγκάλ. Είναι μια ιστορία για την προδοσία, τον θρησκευτικό φανατισμό αλλά και για το θάρρος, την αυτοθυσία και τη συμπόνια Από την σελίδα της εκδοτικής.

Καλώς ήρθατε στον παράξενο, αλλόκοτο και εναλλακτικό κόσμο του Δημήτρη Καμένου που δημιούργησε και γνωρίσαμε στο HOMO. Οί γνωστοί χαρακτηρες ,επιστρέφουν αυτή την φορά σε έναν τόμο 50 σελίδων. Παρέα με τον Μπόγκυ (Χάμφρέυ Μπόγκαρτ) σαν Ρίκ στην Καζαμπλάνκα να δίνει μία εύθυμη νότα στην ιστορία, συνεχίζουν ακάθεκτοι τις περιπέτειες τους. Βρισκόμαστε στο έτος 1940 και ένας απόλυτος πόλεμος μεταξύ των ανθρωπίνων ειδών μοιάζει αναπόφευκτος. Οι δυνάμεις του Γενοσοσιαλιστικού Άξονα, αποτελούμενες από Homo Sapiens και Neanderthal γενικεύουν την επίθεση εναντίον των ανθρώπων της Χαϊδελβέργης, των αυστραλοπιθήκων και των άλλων ανθρωπιδών που θεωρούν «μη καθαρά». Η κατεχόμενη Σιλεσιοπομερανική Κοινοπολιτεία γεμίζει από στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η Φραγκία έχει κατακτηθεί και οι δυνάμεις της Ιγγλετέρας, καθηλωμένες, αντιμετωπίζουν τους βομβαρδισμούς των φασιστών. Το μπαρ του Ντικ, κάπου στην Β.Α. Αφρική, θεωρείται ουδέτερο έδαφος. Εκεί συχνάζουν αξιωματικοί της πανίσχυρης Ένωσης Δενισοβιετικών Δημοκρατιών. Εκεί οι εξόριστοι ακούν τους φλογερούς λόγους του πρωθυπουργού της Ιγγλετέρας που προσπαθεί να ενισχύσει το φρόνημα των κατατρεγμένων. Εκεί βρίσκεται και ο Υπερνεκρομάντης Άλιστερ Κρώλεϊ που περιμένει τον Αρχινεκρομάντη Φράνσις Μπάρετ με μια διαταγή στα χέρια του, υπογεγραμμένη από τον ίδιο τον Αλόις Χίτλερ. Ο πρώτος τόμος του World War Sapiens εξιστορεί νέα, αιματοβαμμένα κεφάλαια του Μεγάλου Γονιδιακού Πολέμου και μας γυρίζει πίσω στο συναρπαστικό παράλληλο σύμπαν που θεμελίωσε η τετραλογία του Homo και επέκτεινε η cult ανθολογία Homo: Ιστορίες από το Μέτωπο. Σε ενα καρέ βλέπουμε την Ινγκριντ Μπέργκμαν, τον Σαμ να "τραγουδά" το γνωστό τραγούδι του έργου AS TIME GOES BY, ''ακούμε την γνωστή φράση του φινάλε «Αυτή είναι η αρχή μιας ωραίας φιλίας» και την πιο γνωστή ατάκα που ποτέ δεν ακούστηκε ποτέ στο έργο «Παίξτο ξανά ΣΑΜ».*Ο τόμος είναι η άμεση συνέχεια των 4 πρώτων τευχών. Το άλμπουμ πλαισιώνει και μια μικρη ιστορία 8 σέλιδων ,με πρωταγωνιστες τον ΣΕΡΤΖΙΟ ΜΟΓΚΡΕΓΚΟΡΕ και την ΣΙΜΟΝΟΒΝΑ. Καλοφτιαγμένη έκδοση, ιστορία που δεν σε αφήνει να την παρατήσεις στην μέση, σχέδιο αυτό που ξέρουμε, ωραίο χιούμορ εκεί που δεν το περιμένεις. Αφού το διαβάσεις έχεις την αίσθηση του "κορεσμού", ότι πήρες την δόση σου αλλά ότι πεινάς και άλλο για το τι θα γίνει ύστερα, στο μεταίχμιο δηλαδή, πράγμα που το καταφέρνουν οι καλοί σεναριογράφοι. Δεν πρέπει να λείπει απο την βιβλιοθήκη σας. Τίτλος πρώτου τόμου : ΑΝΘΡΩΠΟΙ & ΚΟΥΝΟΥΠΙΑ Τίτλος προσεχούς τόμου :ΔΕΝΙΣΟΒΙΕΤΙΚΑ ΖΟΜΠΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΦΑΣΙΣΤΩΝ (Ελπίζω να μην καθυστερήσει πολύ). * Κανονική ατάκα του έργου ήταν "ΤΟ ΠΑΙΞΕΣ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΗΝ, ΠΑΙΞΤΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ". Η ατάκα "ΠΑΙΞΤΟ ΞΑΝΑ, ΣΑΜ" ακούστηκε στο έργο "PLAY IT AGAIN SAM'" του Γούντι Αλλεν. Είναι πρώτη φορα που μια ατάκα άλλου έργου έγινε γνωστή για άλλο έργο.

Περιπέτεια που διαδραματίζεται στην Αρχαία Σπάρτη το 364πΧ. Σενάριο Kieron Gillen, σχέδιο Ryan Kelly, χρώματα Jordie Bellaire. Πρώτη έκδοση 2013-2014 σε 5 τευχάκια για την Image ως Three. Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο την περίληψη της υπόθεσης: "364 πΧ. Μετά από έναν αιώνα ηγεμονίας, η Σπάρτη καταρρέει. Μια σφαγή αθώων ειλώτων εξελίσσεται σε ένα κυνήγι που θα μπορούσε να σημάνει το τέλος αυτής της στρατιωτικής κοινωνίας. Τρεις δούλοι τρέχουν για να σωθούν. Στα χνάρια τους τριακόσιοι από τους Σπαρτιάτες αφέντες τους. Έχουν άραγε ελπίδα να επιβιώσουν απέναντι στους σπουδαιότερους πολεμιστές που γνώρισε ποτέ ο κόσμος;" οκ Υπερβάλλει Έχω τις ενστάσεις μου στην περιγραφή, αλλά νταξ. Όντως μια Σπάρτη κυνηγάει 3 είλωτες. Σχεδόν μια Σπάρτη. Διότι έχει απ'όλα μέσα Κάποιοι λχ δε νοιάζονται Εν πάση περιπτώσει, θα το πάρετε, θα το διαβάσετε, θα δείτε Και στο τέλος θα μάθετε ότι τον φόνο τον έκανε ο μπάτλερ, αλλά αυτό το ξέρατε προτού πιάσετε το κόμικ. Τι δεν ξέρατε? Ότι είναι ένα από τα καλύτερα ιστορικά κόμικ που έχω διαβάσει ποτέ μου. Το είχα διαβάσει στα Αγγλικά όταν βγήκε, το τσίμπησα (πρωτοφανώς) και στην Ελληνική του έκδοση. Ένα βραδάκι, μετά από καμπόσο αλκοόλ, γυρνώντας ψιλοκομμάτια ο Gillen σπίτι, σωριάστηκε στον καναπέ και κάνοντας μια από πίσω, τσίμπησε στην τύχη ένα κόμικ για να περάσει την ώρα του. Στα χεράκια του έπιασε τους 300 του Miller. Προφανώς το είχε ξαναδιαβάσει. Και του άρεσε. Αυτή τη φορά όμως του καρφώθηκε μια έντονη ιδέα ότι δεν ήταν έτσι ακριβώς τα πράγματα στην αρχαία Σπάρτη, ότι το συγκεκριμένο κόμικ ήταν "κάπως" και του καρφώθηκε στο μυαλό το να γράψει μια άλλου είδους ιστορία για τους Σπαρτιάτες. Στη συγγραφή του κόμικ ο Gillen συνεργάστηκε με τον καθηγητή Stephen Hodkinson του University of Nottingham. O Stephen Hodkinson, επίτιμος δημότης της Σπάρτης από το 2010, έφτιαξε με άλλους το Κέντρο Σπαρτιατικών και Πελοποννησιακών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Νότιγχαμ το 2005 και ήταν διευθυντής του έκτοτε μέχρι το 2018. Εξ'όσων γνωρίζω είναι το μοναδικό ινστιτούτο που έχει μια τέτοια θεματολογία, έχει ενεργή παρουσία στη Λακωνία και θα συμμετάσχει του χρόνου στις διάφορες εκδηλώσεις του Δήμου Σπάρτης για τα 2500 χρόνια από τη Μάχη των Θερμοπυλών. Διευθύντρια του Κέντρου αυτή τη στιγμή είναι η καθηγήτρια Χρυσάνθη Γάλλου. Το Κέντρο συνέβαλλε και στη μετάφραση του κόμικ στα Ελληνικά σύμφωνα με τις σημειώσεις. Φαντάζομαι στο σκέλος της ορθής απόδοσης διαφόρων όρων και εννοιών. Σενάριο, απεικονίσεις, μετάφραση λοιπόν είναι "ψαγμένα". Χωρίς όμως να βαραίνουν το κόμικ και τη ροή του. Είναι διάσπαρτες πινελιές. Είναι οι ιστορίες που αφηγούνται οι χαρακτήρες. Είναι τα ρούχα που φοράνε. Είναι η συμπεριφορά και τα θέλω τους. Είναι οι αξίες που έχουν. Ζωντανεύει μια κοινωνία και ένας κόσμος μέσα σε αυτές τις σελίδες με όχημα μια δετή περιπέτεια που έχει ρυθμό, ανατροπές, αρχή, μέση και τέλος. Τεράστιο ατού του είναι οι σημειώσεις 130 περίπου σελίδες κόμικ, 7 σελίδες με τα εξώφυλλα των τευχών (κανονικά και κάποια εναλλακτικά), 4 σελίδες έξτρα σχέδια και 10 σελίδες σημειώσεις γύρω από στιγμές του κόμικ με 12 σελίδες συζήτηση μεταξύ του σεναριογράφου και του καθηγητή. Όλα αυτά τα έξτρα, δεν χρειάζονται για να απολαύσει κανείς το κόμικ. Άνετα θα μπορούσαν να λείπουν Η ύπαρξή τους όμως απογειώνει την εμπειρία της ανάγνωσης. Όταν ξεκίνησα να το διαβάζω στα αγγλικά, αμέσως ξύπνησε η υπεροψία μέσα μου. Έχουμε μεγάλες αμφιβολίες για το πως ακριβώς ήταν η αρχαία Σπάρτη. Οι ίδιοι οι Σπαρτιάτες δεν έχουν αφήσει κείμενα. Οι σημαντικότερες πηγές μας είναι πράγματα όπως ο σύγχρονός τους Αθηναίος Ξενοφώντας που τους εκθείαζε ή ο Πλούταρχος που έγραψε για αυτούς 300-700 χρόνια αργότερα Οι σύγχρονοι ακαδημαϊκοί αναρωτιούνται για το άμα όντως οι είλωτες ήταν "είλωτες", άμα όντως υπήρχε η Κρυπτεία (μια φορά το χρόνο να κυνηγάνε οι Σπαρτιάτες και να σκοτώνουν είλωτες), άμα όντως πέταγαν τα παιδιά τους στον Καιάδα. Οι σημειώσεις λοιπόν τα αποσαφηνίζουν όλα αυτά και εξηγούν το πως οι δημιουργοί γνωρίζουν αυτές τις κουβέντες, έκαναν όμως επιλογές για το τι θα δείξουν, δεν ήθελαν να ξενίσουν τελείως τον αναγνώστη και άφησαν μικρές πινελιές μέσα στο κόμικ που αφήνουν υπαινιγμούς για κάποια θέματα Ένα χαρακτηριστικό σημείο επιλογής αναφέρθηκε στο panel που έγινε για το κόμικ στο Αθενσκον. Ξέρουμε ότι τα αρχαία αγάλματα είχαν χρώματα και δεν ήταν κατάλευκα Δείτε λχ αυτή εδώ την διάλεξη, αν και άνετα θα βρείτε διάφορα άρθρα με ένα απλό γκουγκλάρισμα Οι δημιουργοί όμως επέλεξαν να τα δείξουν άσπρα. Είναι αυτό μια συγκλονιστική λεπτομέρεια? Όπως είπα, όχι Δεν χρειάζεται να το ξέρεις για να απολαύσεις το κόμικ. Υπάρχουν όμως άλλες πινελιές, όπως λχ το να έχει μια γυναίκα περιουσία και να την μεταφράζει σε άλογα που θα λάβουν μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες, που είναι ωραίο το να διαβάσεις σχόλια για αυτό στις σημειώσεις. Δεν είναι το πλέον κοινό μοτίφ όταν σκεφτόμαστε τους αρχαίους Σπαρτιάτες Η έκδοση είναι στα γνωστά στάνταρ της Jemma Προτείνεται! 4/5 από εμένα. Link στο goodreads για το αγγλικό TPB To κόμικ είχε παρουσιαστεί και στις Ξένες Εκδόσεις το 2014. Μπορείτε να διαβάσετε σχόλια και εκεί. Οι πρώτες σελίδες μέσα από το Αγγλόφωνο νομίζω πως ήμουν Λακωνικός

Μια σύντομη περιγραφή της σειράς «Μυστήρια πράματα» του Θανάση Πετρόπουλου είναι «βουκολικός τρόμος στην ελληνική επαρχία του 19ου αιώνα». Η πραγματικότητα όμως είναι πάντα πιο περίπλοκη. Στον πρώτο τόμο από τα «Μυστήρια πράματα», ο Θανάσης Πετρόπουλος («Πλασματικά νούμερα», «Καμένα Βούρλα», «Προτελευταίοι» σε συνεργασία με τον Αντώνη Βαβαγιάννη) εγκαινίασε ένα πρωτότυπο για τα ελληνικά κόμικς είδος. Τοποθέτησε την ιστορία του στην ανεξερεύνητη ελληνική επαρχία του τέλους του 19ου αιώνα, πρόσθεσε καλικάντζαρους, ξωτικά, νεράιδες, τέρατα, δράκους και άλλα πλάσματα των παραμυθιών, έχρισε πρωταγωνιστές τον «ερευνητή καθηγητή του Πανεπιστημίου των Αθηνών και ιδρυτή της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας» Φιλήμονα Καρτέρη και τον «Ιρλανδό φιλέλληνα, περιηγητή, ιππότη του Τάγματος του Μαύρου Σκύλου» Σερ Ζάκαρυ Νίκολσον και έπλασε τρομακτικές αφηγήσεις με φόντο αφιλόξενα δάση, ομιχλώδεις κάμπους, κρυμμένα χωριά και σκοτεινά αγροτόσπιτα. Στο δεύτερο μέρος με υπότιτλο «Λύκοι της Ζήρειας» (κυκλοφορεί όπως και ο πρώτος τόμος από τις εκδόσεις Jemma Press) κρατά τα βασικά συστατικά απαράλλαχτα και μεταφέρει τη δράση στις στοιχειωμένες πλαγιές της Ορεινής Κορινθίας του 1894. Σκαρώνει μόνο μία ιστορία (48 σελίδες) που οδηγεί τους δυο κυνηγούς μυστήριων και ανεξιχνίαστων γεγονότων στους γκρεμούς και το οροπέδιο της Ζήρειας εις αναζήτηση λύκων. Που δεν είναι όμως συνηθισμένοι και, αλίμονο στους ανθρώπους, δεν είναι τετράποδοι. Στα βασικά συστατικά βέβαια παραμένει και το χιούμορ, ιδιαίτερα στους διαλόγους των δυο φίλων που αλληλοσυμπληρώνονται: ο ένας, μορφωμένος και επιστήμονας που προσπαθεί να ερμηνεύσει λογικά, με τεκμήρια και στοιχεία τα μεταφυσικά φαινόμενα, ο άλλος πιο αποφασιστικός, μπρουτάλ και εμπειριστής που αναλαμβάνει πρωτοβουλίες. «Παρ’ όλους τους αστεϊσμούς… δεν σας λείπει το σμαραγδένιο σας νησί;» ρωτά ο Φιλήμονας Καρτέρης. Και ο Σερ Νίκολσον του απαντά: «Only all the time… Ένα από αυτά που μας αρέσουν να κάμουμε στην Ιρλανδία είναι να διηγούμεθα ιστορίες. Νομίζω πως θα επιστρέψω εκεί όταν θα έχω αρκετές να διηγηθώ και όταν το σώμα μου δεν θα με αφήνει καμιά πια να ζήσω παραπάνω. Unless… Εκτός βεβαίως εάν στο μεταξύ κάποια από αυτές τις ιστορίες με σκοτώσει, κύριε Καρτέρη. Οπότε και θα αναγκαστείτε να την διηγηθείτε εσείς!» Στα «Μυστήρια πράματα», αναβιώνουν μύθοι και θρύλοι της ελληνικής υπαίθρου όπως τους διηγούνταν οι γιαγιάδες και στοίχειωναν τη φαντασία των παιδιών αλλά και όπως μεταφέρονταν μέσω των προφορικών παραδόσεων, συντηρώντας και διαιωνίζοντας το αίσθημα φόβου απέναντι στη φύση και τα φαινόμενά της. Και ακριβώς επειδή αφορούν πολύ κοντινές μας περιοχές και εποχές, μας είναι οικείοι μέσα στην απόλυτη ανοικείωση που δημιουργούν οι φανταστικές ιστορίες. Όπως επισημαίνει και ο Αντώνης Βαβαγιάννης στο οπισθόφυλλο του βιβλίου: «Τα Μυστήρια Πράματα μου φέρνουν στο μυαλό τα παλιά καλά περιπετειώδη κόμικς περιπτέρου, είναι κάτι σαν μια ανίερη συνεύρεση Τεντέν, Hellboy και Γκόλφως που σε ρουφάει και σε αφήνει να περιμένεις τη συνέχεια. Ε λοιπόν, η συνέχεια είναι επιτέλους εδώ με περισσότερους σκοτεινούς θρύλους και περισσότερα σατανισμένα ζώα. Απολαύστε το όπως θα απολάμβανε ένας βουρβόλακας ένα καλό λασπόλουτρο». Και το σχετικό link...

Από τον εκδότη: Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το περιεχόμενο αυτού του τόμου θα σοκάρει. Αυτός άλλωστε είναι και ο σκοπός του Shintaro Kago. Σεξ, αίμα και βία στην όσο το δυνατόν πιο διαστροφική τους μορφή είναι οι κυρίαρχες εικόνες. Αυτό όμως που είναι μοναδικό στο έργο του είναι ο χειρισμός του μέσου και η αποδόμησή του με τρόπο που το καθιστούν πρωτοποριακό, καινοτόμο και ακραία πειραματικό, διατηρώντας παράλληλα μια κυνικά κριτική ματιά απέναντι στην κοινωνία της εποχής μας. Προσωπική άποψη:

Τα Μυστήρια Πράματα του Θανάση Πετρόπουλου ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 2018, στο socomic.gr, και ολοκληρώθηκε τον Απρίλη του επόμενου χρόνου. Το κόμικ ανήκει στο είδος του υπερφυσικού τρόμου. Πρωταγωνιστές είναι ο Φιλήμων Καρτέρης και ο Σερ Ζάκαρυ Νίκολσον -Έλληνας ακαδημαϊκός και Ιρλανδός περιηγητής αντίστοιχα-, οι οποίοι σαν άλλοι πράκτορες του BPRD, τα βάζουν με καταχθόνια πλάσματα στην ελληνική ύπαιθρο του 19ου αιώνα. Η φυσική μορφή του κόμικ, από τις εκδόσεις Jemma Press, περιλαμβάνει δύο ιστορίες από τις τρεις που έχουν δημοσιευτεί στην πλατφόρμα. Για εμένα προσωπικά ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη το γεγονός ότι ο Πετρόπουλος έκανε κάτι τελείως έξω από αυτά που τον έχουμε συνηθίσει. Μπορεί το σχέδιό του να μην προϊδεάζει για horror, αλλά το έχει τροποποιήσει αρκετά ώστε -τουλάχιστον για εμένα- να εξυπηρετεί το σενάριο, ακόμη και στις πιο gory στιγμές του. Το δυνατό σημείο βεβαια είναι σενάριο. Εξαιρετικά ενδιαφέρον. Το ελληνικό φολκλόρ είναι πλούσιο και ανεκμετάλλευτο και ο Πετρόπουλος το διαχειρίζεται πολύ καλά. Οι κεντρικοί χαρακτήρες είναι συμπαθέστατοι και έχουν χημεία, αν μπορεί να ειπωθεί αυτό για ένα κόμικ. Και μέσα σ' όλα δε λείπει το χιούμορ, προερχόμενο κυρίως από την φλεγματική ιδιοσυγκρασία του Νίκολσον. Η έκδοση είναι απλή αλλά καλαίσθητη και περιέχει επίσης pin-ups από τους Αγγελική Σαλαμαλίκη, Δημήτρη Καμένο, Αλέξια Οθωναίου, PanPan, Έφη Θεοδωροπούλου, Γιάννη Ρουμπούλια, Δήμητρα Αδαμοπούλου και Δημήτρη Κάσδαγλη. Συνολικά, θα έλεγα ότι είναι ένα απρόσμενα διασκεδαστικό τομάκι. Ίσως «λίγο», αλλά που αξίζει να διαβάσουν όσοι αρέσκονται σε τέτοιες θεματολογίες. +.||.+ Παρουσίαση του webcomic

Στο ComicDom 2017,η JEMMA κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος της δουλειάς φαντασίας της Αγγελικής Σαλαμαλίκη,με τίτλο "Η μητρόπολη του χρυσού"...!Το τεύχος αυτό φέρει τον τίτλο "Ο Σκλάβος"...! Εντύπωση κάνει το λιγοστό κείμενο που υπάρχει στις σελίδες ,ενώ οι σκηνές μάχης είναι χορταστικές...!Το σχέδιο είναι πολύ εκφραστικό και με πολλές γωνίες...! Αντιγραφή από το οπισθόφυλλο...! Να θυμίσουμε ότι η δημιουργός,πρόσφατα κατάφερε να εκδώσει,μέσω crowdfunding το έργο της MONSIEUR CHARLATAN...! Αφιέρωμα στην Αγγελική Σαλαμαλίκη Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τους Βασιλεύς των Κόμικς & albertus magnus.

Σύνοψη από την εκδοτική Ποιος είναι ο Μάρκο Κράλιεβιτς; Σε όσους έχουν μια εικόνα της ιστορίας και της προφορικής λαϊκής παράδοσης των Βαλκανίων είναι πολύ πιθανό το όνομα να είναι οικείο. Ο Πρίγκιπας Μάρκο ή Μάρκος Μρνιάβτσεβιτς ή και Μάρκος Κράλης, όπως είναι γνωστότερος στην Ελλάδα, είναι μια ιστορική φιγούρα που έγινε μυθική και πέρασε από γενιά σε γενιά μέσα από τις ιστορίες και τα παραμύθια. Μια φιγούρα για τους σλαβόφωνους αντίστοιχη με τον δικό μας Διγενή Ακρίτα! Τη φιγούρα αυτή δανείζεται ο Marko Stojanovic σε αυτόν τον πρώτο τόμο της σειράς “Αιώνιοι” για να μας μεταφέρει στη Βιέννη του 1791 και να μας αφηγηθεί μια ιστορία γεμάτη με άναιμα βαμπίρ, δολοπλόκους ευγενείς, αθάνατους πολεμιστές, τον Μότσαρτ και φυσικά με τον ίδιο τον Μάρκο Κράλιεβιτς! Η ιστορία των Αιώνιων Πρόκειται για μια σειρά φτιαγμένη από Σέρβους δημιουργούς γύρω από την ιστορία Μάρκου Κράλιεβιτς. Διαδραματίζεται στη Βιέννη του 18ου αιώνα και όντως το setting σε προϊδεάζει για κάτι θετικό. Παρ' όλα αυτά και για να μη μπερδευτεί κάποιος, δεν πρόκειται για ένα ιστορικό κόμικ με τις περιπέτειες μιας ιστορικής προσωπικότητας. Αντιθέτως αφορά τον πόλεμο που έχουν οι Αιώνιοι, συνεπώς μιλάμε κυρίως για βαμπίρ και πρόσωπα που είναι επιφανή για τη ζωή της Βιέννης, τα οποία έρχονται σε κόντρα με τον Κράλιεβιτς. Η έκδοση Το κόμικ προλογίζει τόσο ο συγγραφέας του Marko Stojanovic όσο και ο Αμερικάνος D.J Kirkbride, συγγραφέας του Errand Boys που σχεδίασε ο Νίκος Κούτσης και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μικρός Ήρως. Όπως φαίνεται και από την αρίθμηση, το Ρέκβιεμ είναι το πρώτο κεφάλαιο της ιστορίας των Αιωνίων. Επίσης το κόμικ έχει κυκλοφορήσει και σε άλλες χώρες των Βαλκανίων και πρέπει να πω ότι το εξώφυλλο της ελληνικής έκδοσης είναι μακράν το ομορφότερο. Το μέγεθος είναι το κλασικό μεγάλου μεγέθους της Jemma, δηλαδή όσο είναι το 1800 και βοηθάει φυσικά το σχέδιο να αναδειχθεί. Η δική μου γνώμη Αποφεύγω συνήθως στις παρουσιάσεις να γράφω τη γνώμη μου, αλλά τώρα λέω να το κάνω. Όταν είδα τους Αιώνιους μου φάνηκε αρκετά ενδιαφέρον και δοκίμασα να το αγοράσω, δε μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα με το τελικό αποτέλεσμα. Το σχέδιο είναι πολύ συμπαθητικό, κάπως άνισο, αλλά έχει και κάποια πολύ λεπτομερή καρέ και αποδίδεται άριστα η σκοτεινή ατμόσφαιρα της Βιέννης με τα βαμπίρ. Το ίδιο ισχύει και για τη χρωματική παλέτα Από την άλλη το σενάριο το βρήκα προβληματικό. Όταν θες να ξεκινήσεις μια ιστορία με ένα τέτοιο trade, καλό είναι να έχει εισαγωγικό χαρακτήρα όπως του Λανφέστ. Εδώ ένιωσα σε πολλά σημεία μπλεγμένος λες και έχουν συμβεί πράγματα που έπρεπε να τα ξέρω ή δεν έβρισκα λόγο για επιλογές και αποφάσεις. Θα το ξαναδιαβάσω σίγουρα και ίσως αλλάξω γνώμη. Από εκεί και πέρα καλή ανάγνωση σε όλους.

Οι περιπέτειες του ΒΟΝΕ ξεκίνησαν να δημοσιεύονται στην Ελλάδα τον Οκτώβριο του 2006 και ολοκληρώθηκαν σε 9 τόμους στις 12 Σεπτεμβρίου 2011. Η σειρά κυκλοφορεί από την Jemma Press σε πολυτελές χαρτί με σκληρο-μαλακό εξώφυλλο. Δεν είναι Hardcover, όμως είναι πιο ανθεκτικό από τα τυπικά Paperbacks. Η μετάφραση είναι πολύ πετυχημένη και ταιριαστή επίσης. Το σκανάρισμα αδικεί τα εξώφυλλα επειδή έχουν γυαλιστερά κόκκινα γράμματα και το scanner δεν τα αναγνωρίζει. Οι σελίδες, η ονομαστική τιμή και και η αναγραφόμενη ημερομηνία κυκλοφορίας ανά τόμο ακολουθούν παρακάτω. Οι διαστάσεις των τόμων είναι 16,50 Χ 23: 1ος τόμος: Σελίδες: 144 + 4, Τιμή: 10,95€, Οκτώβριος 2006 (Η επανέκδοση κοστίζει 12,95€) 2ος τόμος: Σελίδες: 144 + 4, Τιμή: 12,95€, Σεπτέμβριος 2007 3ος τόμος: Σελίδες: 192 + 4, Τιμή: 12,95€, Ιούλιος 2008 4ος τόμος: Σελίδες: 176 + 4, Τιμή: 12,95€, Μάιος 2009 5ος τόμος: Σελίδες: 128 + 4, Τιμή: 12,95€, Νοέμβριος 2009 6ος τόμος: Σελίδες: 128 + 4, Τιμή: 12,95€, Μάιος 2010 7ος τόμος: Σελίδες: 160 + 4, Τιμή: 12,95€, Οκτώβριος 2010 8ος τόμος: Σελίδες: 144 + 4, Τιμή: 13,50€, Ιούλιος 2011 9ος τόμος: Σελίδες: 224 + 4, Τιμή: 16,00€, Αύγουστος 2011 Η ιστορία του Jeff Smith δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1991 και ολοκληρώθηκε το 2004 σε 55 τεύχη. Μπορείτε να βρείτε τα εξώφυλλα αυτών των τευχών εδώ. Με το που ολοκληρώθηκε το 2004, βγήκε όλη η ιστορία συγκεντρωμένη σε έναν τόμο περίπου 1.350 σελίδων Μέχρι τότε το Bone είχε αποσπάσει ένα σωρό βραβεία, μεταξύ άλλων 10 βραβεία Eisner και 11 Harvey. Το 2005 η Scholastic Graphics ανέλαβε να χρωματίσει και να εκδώσει εκ νέου όλη την ιστορία. Βγάζοντας έναν τόμο κάθε εξάμηνο, ολοκλήρωσε τη σειρά στα αγγλικά το 2009 σε 9 τόμους. Η ελληνική εκδοτική Jemma εξέδωσε την έκδοση της Scholastic και τελείωσε την έκδοση στα ελληνικά τον Σεπτέμβρη 2011. Η Jemma ξεκίνησε με έναν τόμο ανά χρόνο, όμως τελικά τελείωσε τη σειρά πολύ πιο γρήγορα απ' ό,τι ελπίζαμε (το 2014 δηλαδή αν συνέχιζε να βγάζει έναν τόμο ανά χρόνο). Παρακάτω παραθέτω τα εξώφυλλα των τόμων της Scholastic Graphix. Το Bone μέχρι στιγμής έχει κυκλοφορήσει σε 17 χώρες. Η Jemma εξέδωσε την ιστορία στα ελληνικά στο πλαίσιο της ταυτόχρονης έκδοσής του σε 7 ευρωπαϊκές χώρες (Ελλάδα, Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία, Γερμανία, Αγγλία, Νορβηγία) και Καναδά. Στα μέσα Δεκέμβρη 2011 για τα 20 χρόνια του Bone, θα κυκλοφορήσει από τη Scholastic Graphix η έγχρωμη έκδοση (που εξέδωσε και η Jemma), σε έναν επίτομο Hardcover τόμο. Κι αυτός θα έχει περί τις 1.350 σελίδες όπως ο προηγούμενος, όμως με σαφώς μεγαλύτερη τιμή. Αυτό οφείλεται στο ότι αυτός είναι έγχρωμος, το χαρτί πιάνει περισσότερο χώρο επειδή είναι κλάσεις ανώτερης ποιότητας και έχει σκληρό εξώφυλλο. Για να προλάβω ερωτήσεις, αναφέρω πως λόγω τιμής, αγοραστικού κοινού και της γενικότερης οικονομικής κατάστασης της χώρας μας, το να κυκλοφορήσει τέτοιο τούβλο στα ελληνικά από την Jemma (και όχι μόνο) είναι όνειρο θερινής νυκτός. Όλες οι εκδόσεις είναι πλήρεις, δεν υπάρχει κάποια έκδοση που να μην περιλαμβάνει όλη την ιστορία. Οι 9 τόμοι της Scholastic Graphix (κατ' επέκταση και της ελληνικής Jemma) περιλαμβάνουν την ίδια ακριβώς ιστορία που περιλαμβάνει και το ασπρόμαυρο επίτομο. Οι τόμοι της Jemma έχω παρατηρήσει πως περιλαμβάνουν πολλά και διάφορα illustrations που παρεμβάλλονται στα κεφάλαια, τα οποία illustrations δεν περιλαμβάνονται στο αγγλικό ασπρόμαυρο επίτομο. Το μοναδικό πράγμα που δεν είδα στους τόμους της Jemma, είναι ο χάρτης του κόσμου του Bone που περιλαμβάνεται στην τελευταία σελίδα του ασπρόμαυρου επίτομου. Σαν σύνολο όμως, η έκδοση της Jemma μου φάνηκε πιο πλήρης σε extras. Η ιστορία ξεκινάει με τα ξαδέρφια Bone να διώχνονται από την Μπόουνβιλ, το μέρος όπου έμεναν. Αντί να καταφέρουν να επιστρέψουν, χάνονται σε περιοχές που δεν τις έχει καν ο χάρτης τους. Στην συνέχεια βρίσκουν ο ένας τον άλλον αλλά γεννιόνται πολλά ερωτηματικά που έχουν να κάνουν κυρίως με τους αγριοπόντικες, οι οποίοι έχουν λάβει οδηγίες να εξοντώσουν τους Bone. Στην περιπέτειά τους θα τους βοηθήσουν η Θορν, η γιαγιά Μπεν και ένας μυστηριώδης κόκκινος δράκος. Αυτά περιληπτικά όσον αφορά την ιστορία, η συνέχεια στους τόμους Οι κύριοι χαρακτήρες που εμφανίζονται είναι: Αυτό που μου αρέσει στο Bone δεν είναι τόσο η ιστορία, όσο η φοβερή αίσθηση του χιούμορ που το διακατέχει. Είναι πραγματικά πολύ απολαυστικό να βλέπω τις γκριμάτσες του Smiley, την γαϊδουριά και το πείσμα του Phoney και την αθωότητα του Fone. Σε συνδυασμό με τον περίγυρό τους συνθέτουν μία ιστορία που με κάνει να σχηματίζω ένα χαμόγελο ικανοποίησης όποτε το πιάνω στα χέρια μου. Η αρχή όμως δεν προδίδει καθόλου την επική ιστορία που πρόκειται να επακολουθήσει, η οποία γίνεται σαφώς πιο σκοτεινή από τους πρώτους τόμους, όμως χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι ακατάλληλο για μικρές ηλικίες. Ιδού και 2 σελίδες από τον πρώτο τόμο Η άποψή μου για την ελληνική έκδοση είναι η καλύτερη και πραγματικά προτείνω να αγοράσετε τους τόμους από την Jemma αν νιώθετε πως θα σας αρέσει σαν ιστορία. Από εκεί και πέρα, υπάρχει η φθηνή λύση του ασπρόμαυρου επίτομου για όσους δεν θέλουν να ξοδευτούν, και ο "κυριλάτος" έγχρωμος hardcover τόμος της Scholastic που θα κυκλοφορήσει εντός ολίγου. Όμως προσωπικά πιστεύω πως το Bone ήταν ένα επιχειρηματικό στοίχημα του εκδότη και αξίζει να το στηρίξουμε, δεδομένου του ότι έγινε καλή δουλειά σε όλους τους τομείς (μετάφραση, έκδοση, ποιότητα χαρτιού, τιμή, συχνότητα κυκλοφορίας, κλπ). Αναμένω σχόλια απ' όσους το έχουν διαβάσει Ευχαριστούμε για τα εξώφυλλα τους Valtasar, ramirez & Yioshimitsu. Μπορείτε να βρείτε τη σειρά διαθέσιμη για ανάγνωση στη βιβλιοθήκη της Λέσχης Φίλων Κόμικς. Τον χάρτη του κόσμου μπορείτε να τον βρείτε σε μεγαλύτερη ανάλυση εδώ Τελευταίο update 18/01/2018