Search the Community

Τα Μυστήρια Πράματα του Θανάση Πετρόπουλου ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 2018, στο socomic.gr, και ολοκληρώθηκε τον Απρίλη του επόμενου χρόνου. Το κόμικ ανήκει στο είδος του υπερφυσικού τρόμου. Πρωταγωνιστές είναι ο Φιλήμων Καρτέρης και ο Σερ Ζάκαρυ Νίκολσον -Έλληνας ακαδημαϊκός και Ιρλανδός περιηγητής αντίστοιχα-, οι οποίοι σαν άλλοι πράκτορες του BPRD, τα βάζουν με καταχθόνια πλάσματα στην ελληνική ύπαιθρο του 19ου αιώνα. Η φυσική μορφή του κόμικ, από τις εκδόσεις Jemma Press, περιλαμβάνει δύο ιστορίες από τις τρεις που έχουν δημοσιευτεί στην πλατφόρμα. Για εμένα προσωπικά ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη το γεγονός ότι ο Πετρόπουλος έκανε κάτι τελείως έξω από αυτά που τον έχουμε συνηθίσει. Μπορεί το σχέδιό του να μην προϊδεάζει για horror, αλλά το έχει τροποποιήσει αρκετά ώστε -τουλάχιστον για εμένα- να εξυπηρετεί το σενάριο, ακόμη και στις πιο gory στιγμές του. Το δυνατό σημείο βεβαια είναι σενάριο. Εξαιρετικά ενδιαφέρον. Το ελληνικό φολκλόρ είναι πλούσιο και ανεκμετάλλευτο και ο Πετρόπουλος το διαχειρίζεται πολύ καλά. Οι κεντρικοί χαρακτήρες είναι συμπαθέστατοι και έχουν χημεία, αν μπορεί να ειπωθεί αυτό για ένα κόμικ. Και μέσα σ' όλα δε λείπει το χιούμορ, προερχόμενο κυρίως από την φλεγματική ιδιοσυγκρασία του Νίκολσον. Η έκδοση είναι απλή αλλά καλαίσθητη και περιέχει επίσης pin-ups από τους Αγγελική Σαλαμαλίκη, Δημήτρη Καμένο, Αλέξια Οθωναίου, PanPan, Έφη Θεοδωροπούλου, Γιάννη Ρουμπούλια, Δήμητρα Αδαμοπούλου και Δημήτρη Κάσδαγλη. Συνολικά, θα έλεγα ότι είναι ένα απρόσμενα διασκεδαστικό τομάκι. Ίσως «λίγο», αλλά που αξίζει να διαβάσουν όσοι αρέσκονται σε τέτοιες θεματολογίες. +.||.+ Παρουσίαση του webcomic Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τους germanicus & albertus magnus.

"Μάτια χωρίς ζωή... Κομμένα κεφάλια... Σωροί από κουφάρια... Τέτοιες λέξεις με ευφραίνουν!" SLAINE: Ο ΚΕΡΑΣΦΟΡΟΣ ΘΕΟΣ Άπο την εκδοτική: Προϊόν της συνεργασίας του Pat Mills (σενάριο) και του Simon Bisley (σχέδιο), το Σλέιν: Ο Κερασφόρος Θεός θεωρείται μια από τις κορυφαίες ιστορίες του χαρακτήρα αλλά και ένα δημιουργικό επίτευγμα της 9ης τέχνης. Η δημοσίευση αυτής της ιστορίας στις σελίδες του 2000 AD αποτέλεσε μια από της λαμπρότερες στιγμές της ιστορίας των κόμικς, ενώ οι εικαστικά εντυπωσιακές σκηνές επικών μαχών που παραπέμπουν στο έργο του Frank Frazetta αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για γενιές καλλιτεχνών. Η επετειακή αυτή έκδοση για τα 35 χρόνια από την κυκλοφορία της πρωτοποριακής ιστορίας, έχει σκαναριστεί εκ νέου από τα πρωτότυπα φιλμ, προσφέροντας ένα εκπληκτικό οπτικό θέαμα της ζωγραφικής του Simon Bisley. Ο τόμος περιέχει έξτρα υλικό, σκίτσα του Bisley, αλλά και τα εξώφυλλα της αρχικής έκδοσης. H ιστορία (περίληψη): Σε μια εποχή που δεν υπάρχει χρόνος, σ' έναν τόπο που δεν είναι τόπος, ο νάνος Ούκκο, γράφει για τα ανδραγαθήματα του σπουδαίου Βασιλιά Σλέιν Μακ Ροθ. Αφού δούμε τα γεγονότα που συνέβησαν πριν την συγκεκριμένη ιστορία στον Σλέιν, κάτι πολύ χρήσιμο για εμάς που δεν έχουμε διαβάσει πολλά από τον χαρακτήρα, ο Ούκκο ξεκινά να γράφει για τον Κερασφόρο Θεό. Ο Σλέιν Μακ Ροθ λοιπόν, πλεόν Βασιλιάς των Σέσσαιρ, δεν μπορεί να ανεχτεί άλλο τους σατανικούς Άρχοντες Ντρουν, που με τις στρατιές τους καταδυναστεύουν τους ανθρώπους του. Έτσι, παρά τις προειδοποιήσεις του Δρυίδη της Φυλής του, υποκινούμενος από την Θεά της Γης Ντάνου, αποφασίζει να προσπαθήσει να ενώσει τα 4 Βασίλεια της Τιρ-Ναν-Ογκ και τα Όπλα της Θεάς, και να γίνει ο εκλεκτός της, ο Κερασφόρος Θεός. Όμως, οι ακόλουθοι του παλιού Κερασφόρου Θεού και αρχηγού των Ντρουν, του υπεραιωνόβιου Σλάου Φεγκ, προσπαθούν να τον εμποδίσουν. Ο πόλεμος είναι αναπόφευκτος, και οι ανατροπές πληθαίνουν... Σχόλια για σενάριο, σχέδιο και έκδοση: Το σενάριο της συγκεκριμένης ιστορίας με έχει αφήσει με το στόμα ανοιχτό! Μπορώ με απόλυτη βεβαιότητα να πω ότι είναι το πιο επικό Fantasy κόμικ που έχω διαβάσει ποτέ. Η πλοκή και η εξέλιξη της ιστορίας είναι απλά αριστουργηματικές. Ο Mills, που έχει πολλές φορές αποδείξει ότι είναι ένας θρυλικός συγγραφέας χρησιμοποιεί την Βρετανική Μυθολογία και παράδοση, που έχει πλήθος Sword And Sorcery στοιχείων, και στήνει ένα υπέροχο Fantasy σκηνικό, ιδανικό για την ιστορία ενός ολίγον τι τραγικού φιλόδοξου ήρωα. Οι χαρακτήρες έχουν πολύ βάθος και ψυχή, ενώ τα κίνητρά τους και η νοοτροπίες τους είναι αρμόζουσες. Κάτι που κάνει την ιστορία ακόμα πιο ρεαλιστική και πρωτότυπη είναι ότι βλέπουμε πως γίνεται η συγγραφή της από τον Ούκκο. Επίσης, θεωρώ ότι το τέλος είναι επίσης σωστό, και μας αφήνει με μια πικρόγλυκη γεύση. Ο Simon Bisley, περήφανος εκπρόσωπος της painted art, μας χαρίζει μία σχεδιαστική οπτασία! Το σχέδιό αγγίζει τα επίπεδα του αριστουργηματικού με τα φορτωμένα, σουρεαλιστικά Fantasy σκηνικά, τα απολύτως ρεαλιστικά και εκφραστικά πρόσωπα, ενώ φτάνει στο αποκορύφωμά του στην τελική μάχη. Οι χρωματισμοί προσθέτουν πάαααρα πολλά στο μυθικό περιβάλλον και επηρεάζουν το τελικό αποτέλεσμα πολύ θετικά. Θαυμάστε! Η Jemma εξέδωσε αυτό το απίστευτο κόμικ στο φετινό Comicdom, όπου έδωσε το παρών και ο ίδιος ο Simon Bisley. Η έκδοση είναι άψογη, με εξαιρετική μετάφραση και αξιόλογη γραφιστική επιμέλεια. Δεν θα διστάσω να την χαρακτηρίσω πολυτελή, καθώς χρησιμοποιείται το καλύτερο κατ' εμέ χαρτί και υπάρχουν πολλά εξτραδάκια. Εν κατακλείδι, το συγκεκριμένο κόμικ είναι το καλύτερο Fantasy που έχω διαβάσει ποτέ, και σίγουρα ένα από τα πιο αξιόλογα έργα που έχουν κυκλοφορήσει στην χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα να είναι τόσο καλό όταν το αγόρασα. Το θέμα μου τώρα είναι, για ποιον λόγο να το προτείνω πρώτα. Για το μοναδικό σενάριο; Για το απίστευτο σχέδιο; Για την υπέροχη έκδοση; Το σίγουρο πάντως είναι ότι προτείνεται ΑΝΕΠΙΦΥΛΑΚΤΑ! Καλή ανάγνωση σε όλους/ες!

Η μεταφορά του ιστορικού αργεντίνικου κόμικς Eternauta στη μικρή οθόνη και στο Netflix κάνει ξανά δημοφιλή μια ιστορία θριάμβου της αλληλεγγύης και της συλλογικής δράσης έναντι σε δυστοπίες και ολοκληρωτισμούς που έχουν... τρομακτικές ομοιότητες με το καθεστώς του Χαβιέρ Μιλέι. Καρέ από το αυθεντικό κόμικς Eternauta της δεκαετίας του '50 Ο Eternauta (Κοσμοναύτης του Απείρου), ένα ιστορικό αργεντίνικο κόμικς που έγινε σειρά στο Netflix, είναι πλέον μια διεθνής επιτυχία που ξεπέρασε τα όρια της πατρίδας του, μιλώντας για μια δυστοπική πραγματικότητα απέναντι στην οποία μόνη διέξοδος και σωτηρία είναι η συλλογική δράση. Μια πραγματική διακήρυξη αρχών σε εποχές ταραγμένες, όπου το κεντρικό μήνυμα του βιβλίου «κανείς δεν σώζεται μόνος του» έρχεται σε ευθεία ρήξη με την επιταγή του αναρχοκαπιταλιστή προέδρου Χαβιέρ Μιλέι και του ακραίου ατομικισμού του «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Η σειρά, που βασίζεται σε κόμικς (το πρώτο ισπανόφωνο και από τα κορυφαία έργα της λατινοαμερικανικής επιστημονικής φαντασίας) του Έκτορ Χερμάν Ουέστερχελντ (αγνοούμενος της δικτατορίας μαζί με πολλά μέλη της οικογένειάς του), αναθέρμανε τις διαμαρτυρίες εναντίον του ακροδεξιού Μιλέι και έδωσε νέα πνοή στις Γιαγιάδες της Πλατείας του Μάη και άλλες οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων που απαιτούν να μάθουν τι έγιναν οι αγνοούμενοι και τα κλεμμένα παιδιά τους και μάχονται για δικαίωση, τιμωρία, μνήμη. O Eternauta δημοσιεύτηκε το 1957-1959 σε συνέχειες στο περιοδικό Hora Cero, αφηγούμενος μια ιστορία αντίστασης: όταν ένα τοξικό χιόνι και μια εισβολή εξωγήινων σκοτώνουν μαζικά ανθρώπους θέλοντας να τους υποτάξουν, μόνη διέξοδος επιβίωσης αναδεικνύεται η συλλογική αντίσταση απέναντι στον τύραννο εχθρό. Για πολλούς Αργεντίνους σήμερα αυτό το τοξικό χιόνι που σκοτώνει ανθρώπους και διαλύει τον κοινωνικό ιστό είναι οι τοξικές πολιτικές ενός ακροδεξιού – διαταραγμένου σαν εξωγήινος – προέδρου που αφήνει πίσω του ερείπια, μιζέρια, καταστολή και ανθρώπους ξεχασμένους στην τύχη τους (ή την ατυχία τους). Είναι το σωτήριο «εμείς» απέναντι στο καταστροφικό μεσσιανικό «εγώ». Ένα παρόν δεμένο με το τραύμα του παρελθόντος Το βιβλίο γράφτηκε σε μια περίοδο βαθιών πολιτικών διεργασιών, που διαπερνούν τις γραμμές του: ο Ψυχρός Πόλεμος να δίνει τον τόνο και οι πυρηνικές δοκιμές να ξεσηκώνουν πάθη και φόβους στον κόσμο, ενώ στην Αργεντινή το πραξικόπημα του 1955 κατά του προέδρου Περόν και η αποκαλούμενη Απελευθερωτική Επανάσταση και η στυγνή δικτατορία του Αραμπούρου να εγκαινιάζουν τον αιματηρό διωγμό των περονιστών. Στη μεταφορά του στην οθόνη το κείμενο προσαρμόστηκε στο σήμερα και φέρει αναφορές και σε άλλα, πιο πρόσφατα ιστορικά γεγονότα: η δικτατορία του Βιντέλα, ο πόλεμος στις Μαλβίδες, οι οικονομικές κρίσεις, η νεο-αποικιοκρατία του δολαρίου, όλα πλεγμένα σε «ένα παρόν δεμένο με το τραύμα του παρελθόντος». Το έργο είναι αδιαχώριστο από την ίδια τη ζωή του Ουέστερχελντ. Στρατευμένος στους αγώνες της εποχής του, μέλος πια των Μοντονέρος, της επαναστατικής πτέρυγας των περονιστών, συνελήφθη στη διάρκεια της δικτατορίας και το 1978 χάθηκαν για πάντα τα ίχνη του. Προηγουμένως είχαν εξαφανίσει τις τέσσερις κόρες του, ηλικίας από 18 ως 25 ετών (οι δύο από αυτές έγκυες που οι στρατιωτικοί τούς έκλεψαν τα παιδιά τους) και τρεις γαμπρούς του. Με την επιστροφή της δημοκρατίας το 1983, το έργο βρέθηκε στο επίκεντρο της πολιτικής ως ένα προφητικό κείμενο για τη βία αλλά και τη συλλογική αντίσταση αφού, όπως έγραφε ο συγγραφέας, «ο πραγματικός ήρωας είναι ένας συλλογικός ήρωας, μια ανθρώπινη ομάδα». Έμπνευση για νέες κινητοποιήσεις Στην Αργεντινή ο αντίκτυπος της ταινίας είναι τεράστιος. Οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα όπως οι HIJOS (οργάνωση των παιδιών των αγνοούμενων και δολοφονημένων), έκαναν καμπάνια με μια εικόνα από την ταινία όπου πρόσθεσαν τις φωτογραφίες από τις εξαφανισμένες κόρες του Ουέστερχελντ γράφοντας: «Ήξερες πως δύο εγγόνια του δημιουργού του Eternauta είναι αγνοούμενα και μπορεί να βρίσκονται εν ζωή; Αν γεννήθηκες ανάμεσα στον Νοέμβριο του 1976 και τον Ιανουάριο του 1978 ή αμφιβάλλεις για την ταυτότητα κάποιου που γεννήθηκε σε αυτό το διάστημα, επικοινώνησε με της Γιαγιάδες της Πλατείας του Μάη». Έκτοτε έχει εκτοξευτεί ο αριθμός των ανθρώπων που έρχονται σε επαφή με την οργάνωση για να διαπιστώσουν μέσα από γενετική ταυτοποίηση αν είναι παιδιά αγνοούμενων. Φράσεις και αντικείμενα που χρησιμοποιούνται στη σειρά γίνονται συνθήματα και σύμβολα των αυξανόμενων διαμαρτυριών που ξεσπούν στην Αργεντινή και του πνεύματος συλλογικής αντίστασης στην ακραία λιτότητα του καθεστώτος. «Κανείς δεν σώζεται μόνος του», «Δεν ηττηθήκαμε, η αντίσταση ΖΕΙ», «Η θύελλα προχωρά, η αντίσταση επίσης», δεσπόζουν στις διαδηλώσεις μαζί με τις προστατευτικές στολές και τις αντιασφυξιογόνες μάσκες, ανάλογες αυτών που χρησιμοποιούνται (και εξίσου χρήσιμες κατά των χημικών που εκτοξεύονται με περισσή βία εναντίον τους). Την περασμένη Τετάρτη, σαν κλωνοποιημένα αντίγραφα των πρωταγωνιστών της σειράς, εκατοντάδες Eternautas με αδιάβροχες στολές και αντιασφυξιογόνες μάσκες – όλοι τους μέλη συνδικάτων επιστημόνων – κατέβηκαν στους δρόμους καταγγέλλοντας τους πενιχρούς μισθούς τους, που έχασαν το 40-50% της πραγματικής τους αξίας λόγω του πληθωρισμού, και τις τραγικές περικοπές που υπονομεύουν (όταν δεν αναστέλλουν) το ερευνητικό τους έργο και την ίδια την ύπαρξη του Conicet, του βασικού επιστημονικού οργανισμού της χώρας, του οποίου περίπου το 15% του προσωπικού λόγω των συνθηκών έφυγε από τη χώρα. Το 2025 ο κρατικός προϋπολογισμός για τις επιστήμες ισοδυναμεί στο 0,152% του ΑΕΠ. Και μαζί στις διαδηλώσεις που κάθε Τετάρτη κάνουν οι συνταξιούχοι απαιτώντας αξιοπρέπεια την ώρα που οι 7 στους 10 δεν παίρνουν παρά 300 ευρώ: στο όριο της φτώχειας. Και τώρα αυτή η συλλογική διεκδίκηση γίνεται πράξη καθώς σήμερα, συνδικάτα συνταξιούχων, καθηγητών, επιστημόνων, υγειονομικών, δημοσιογράφων, ατόμων με αναπηρίες, φεμινιστικές οργανώσεις ανάμεσα στα πολλά άλλα, κατεβαίνουν έπειτα από μεγάλο διάστημα όλοι μαζί συντονισμένα σε μια αντιπολίτευση μη κομματική και σύσσωμη από τα κάτω, και πάλι στην κεντρική πλατεία, απέναντι από το Κογκρέσο. «Ο Κοσμοναύτης του Απείρου» έγινε έτσι απρόσμενα ένα ισχυρό πολιτικό όπλο στην Αργεντινή, προτείνοντας ένα «άλλο παιχνίδι, συλλογικό, δίκαιο, δημοκρατικό», απαραίτητο περισσότερο από ποτέ μπροστά στις ενδιάμεσες εκλογές του Οκτωβρίου, που θα καθορίσουν πολλά για τις εξελίξεις στη χώρα, γράφει ο ερευνητής του Conicet Αλεχάντρο Ρουίς Μπάλσα. «Μπροστά στην κανονικοποίηση της χυδαιότητας, του θεάματος χωρίς ηθική και της επίκλησης της ατομικότητας ως ανώτατης αρχής της κοινωνίας, θυμίζει την ανατρεπτική δύναμη της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης (και της ενότητας μπροστά σε έναν πανίσχυρο επικίνδυνο εχθρό) ως οχημάτων κοινωνικής προόδου. Και το σχετικό link...

Ένας συγγραφέας παιδικών βιβλίων σκαλίζει τις μνήμες του προσωπικού του coming out και της φυλομετάβασής του για να αφηγηθεί τις εμπειρίες του. Και αν και οι αναμνήσεις δεν είναι εύκολες, η διαδικασία θα είναι εν τέλει λυτρωτική και απελευθερωτική. Τις μέρες που ο Στιβ Στιβακτής παραλάμβανε το ένα μετά το άλλο τα μεγαλύτερα βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κόμικς για το συγκλονιστικό «Gérard ή το σπαθί στην πλάτη του» έναν χρόνο μετά την πρώτη κυκλοφορία του, ένα νέο βιβλίο, το δεύτερο κατά σειρά του «Project Μουτζούρα» των εκδόσεων Jemma Press, που εστιάζει σε ιστορίες τρανς ατόμων έκανε την πρώτη του εμφάνιση στο Comicdom Con Athens και στα μεγάλα βιβλιοπωλεία. Δημιουργός του ο Χάρρυ Σάξον που με τίτλο «Ο Τηλέμαχος και το Δέρας» φιλοτεχνεί μια ιδιαίτερη ιστορία για τις αναμνήσεις και τις μάχες με τα φαντάσματα του παρελθόντος, τη φυλομετάβαση και την υπερηφάνεια χωρίς όρους, τη φιλία, το δέσιμο, την καλοσύνη των ανθρώπων, για τη συμφιλίωση με «το τομάρι που κουβαλάς και σε βαραίνει, έτσι ώστε να συνεχίσεις την πορεία της ζωής σου πιο ανάλαφρα». Εν μέρει αυτοβιογραφικός, ο «Τηλέμαχος» είναι μια σύντομη ιστορία με ζωόμορφους χαρακτήρες και πρωταγωνιστή ένα συμπαθέστατο λιοντάρι που, όπως σημειώνει η Κάθριν Ράιλι στον πρόλογό της «στέκει περήφανος, δυνατός, έχοντας περάσει από φωτιά και έχοντας βγει αλώβητος – ίσως όχι ακριβώς ο ίδιος όπως ξεκίνησε, αλλά πιο αληθινός από ποτέ». Και η ιστορία του, ή καλύτερα η προσπάθειά του να συνειδητοποιήσει ότι μπορεί και πρέπει να μοιραστεί την ιστορία του, όπως επισημαίνει η Κάθριν Ράιλι, λειτουργεί ως ευχή: «Να διαβαστεί αυτή η ιστορία και να γίνει γέφυρα κατανόησης. Να γίνουν οι ζωές των τρανς ανθρώπων ορατές. Να μη χρειάζεται να εξηγούν ξανά και ξανά την ύπαρξη τους. Να μπορεί η κοινωνία να σταθεί δίπλα τους, με σεβασμό και αποδοχή». Σύμφωνα με το σενάριο, ο Τηλέμαχος Λεοντάρης, επιτυχημένος συγγραφέας παιδικών βιβλίων, δέχεται από τον εκδοτικό του οίκο την πρόσκληση να φιλοτεχνήσει την «ιστορία της ζωής του» και να μοιραστεί με τους αναγνώστες και τις αναγνώστριες τις εμπειρίες του από το coming out του, τη φυλομετάβαση κ.ά. Και τότε έρχονται οι κρίσεις πανικού, η ανασφάλεια για το ποιον, το αν και το πόσο μπορεί να ενδιαφέρει αυτή η διαδικασία, ο εντοπισμός των κενών διαστημάτων μιας όχι ανέφελης ζωής, οι χαμένες και θαμμένες μνήμες που δεν επιστρέφουν κ.λ.π. Δεν πρόκειται ωστόσο για μια δραματική ή τραγική ιστορία, αλλά για μια όμορφη περιπλάνηση στη μνήμη με στόχο ένα καλύτερο αύριο. Όπως γράφει και ο Χάρρυ Σάξον, για τα κόμικς και γενικότερα τις ιστορίες με τρανς χαρακτήρες «υπάρχει πάντα η τάση τού να εμφανίζονται οι ζωές μας ως ένα βάσανο, trauma porn με σχεδόν σαδιστική ματιά όσον αφορά το πώς ζούμε, το πώς μας φέρονται, πώς σκεφτόμαστε. Υπάρχει μια αδικαιολόγητη δίψα για εξιστορήσεις ιατρικών παρεμβάσεων, γλαφυρές περιγραφές επιθέσεων, κακοποίηση, κακές συνθήκες και πολλή λύπηση. Μπορεί να περνάμε δύσκολα και πρέπει να το καταλάβει κάποιος που δεν έχει ιδέα, αλλά οι ζωές μας είναι πολύπλευρες, δεν υπάρχει μόνο η μαύρη κι άραχνη πλευρά. Έτσι είναι και οι ζωές των cis ατόμων, σπανίως κάποιο άτομο να είναι μονοδιάστατο και – όπως υπάρχουν οι μαύρες μέρες – υπάρχουν και οι άσπρες.» Κάθε άλλο παρά μονοδιάστατος λοιπόν είναι ο «αυτοδημιούργητος κύριος Λεοντάρης» («Ο αυτοδημιούργητος κύριος Σάξον» ήταν ο τίτλος της στήλης του Χάρρυ Σάξον στο περιοδικό Antivirus, στην οποία κατέγραφε τη φυλομετάβασή του επί σειρά ετών), όπως και οι υπόλοιποι χαρακτήρες του «Τηλέμαχου» που παίζουν σε μια πάνω απ’ όλα ενδιαφέρουσα και επίκαιρη ιστορία για την ανθρωπιά, τη διαφορετικότητα, την επιλογή ταυτότητας, την αποδοχή, τις διαρκείς αλλαγές που μπορεί να συμβαίνουν γύρω μας αργά, αλλά συμβαίνουν! Και κάνουν τις ζωές πιο όμορφες, πιο ασφαλείς και πιο πολύχρωμες. Και το σχετικό link...

Δεκάδες είναι οι παρωδίες που έχουν φιλοτεχνηθεί πάνω στο εξώφυλλο του πρώτου τεύχους των «Fantastic Four» των Stan Lee και Jack Kirby (1961). Δεν χωρά αμφιβολία ωστόσο, ότι η καλύτερη όλων είναι αυτή του Γαβριήλ Τομπαλίδη για το εξώφυλλο του επίτομου «Έπους των Απέθαντων»! Γιατί πρόκειται για τη μοναδική παρωδία της ιστορίας στην οποία συμμετέχουν ο Κθούλου, ο Σαρλοζόμπι, ο Οικοδόμος-Λυκάνθρωπος, ο Δράκουλας και το Τέρας του Αϊνστάιν, όλοι μαζί στην ίδια εικόνα. Η tubanus omnibus έκδοση περιλαμβάνει όλα τα μέρη της τριλογίας της σειράς «Φέσι» από την Jemma Press («Οι 3 Απέθαντοι Μπάσταρδοι» του 2010, «Το Έπος των Ανελέητων Παλιοτόμαρων» του 2011, «Το Πολύσπορο Ζυμάρι από την Κόλαση» του 2012) και εξτρά απολαυστικό υλικό από έναν καλλιτέχνη που ακριβώς επειδή έχει βαθιά γνώση των κόμικς και της ιστορίας τους, μπορεί και να τα παρωδεί τόσο επιτυχημένα. Όπως επισημαίνει και ο Δημήτρης Βανέλλης στην προμετωπίδα του με τον ταιριαστό τίτλο «Ταπεινός πρόλογος σε ένα αριστούργημα. Μια διεπιστημονική προσέγγιση», το βιβλίο αυτό είναι μια απόδειξη της ύπαρξης χρονομηχανών, καθώς γίνονται άμεσα αντιληπτές οι επιρροές του Προυστ από τον Τομπαλίδη καθώς και γεννιούνται συνειρμοί για τις ομοιότητες μεταξύ Τομπαλίδη, Μπέκετ, Έλιοτ και Βέφας Αλεξιάδου. «Και για το σχέδιο; […] Κατά καιρούς έχει συγκριθεί με τις τοιχογραφίες του Τιντορέτο και με τα γκράφιτι της Θύρας 17 του Αλμωπού Αριδαίας αλλά και με τα σχέδια ενός Ρέμπραντ, ενός Τζακομέτι ή ενός άλλου που δεν θυμάμαι τώρα». Διαβάζοντας το «Έπος», ο αναγνώστης είναι βέβαιο ότι όπως και τα θύματα των αρχικακοποιών του, θα αναφωνήσει έντρομος: «Ζαλίζουμαι!» και «Τρελαίνουμαι!». Και το σχετικό link...

Οι απίθανες περιπέτειες του Σπιφ και του Σπαφ - Πριν χτυπήσει το κουδούνι (Καλό αλλά όχι σαν το πρώτο) Ο Σπιφ και ο Σπαφ επέστρεψαν. Κατανοούν πιο πολλά απ’ όσα ξέρουν, ή κατέχουν περισσότερα απ’ όσα καταλαβαίνουν; Είναι ιδιοφυΐες ή εντελώς ηλίθιοι; Έχουν αδέρφια; Είναι ο γείτονας τους αυτός που νομίζουμε ή ένας άλλος, ίδιος; Ισχύουν οι προφητείες αν είναι ανορθόγραφες; Ήταν το όπλο του Τσέχωφ ακτινοπίστολο; Πώς τελειώνει ο κόσμος; Ένα κόμικς που αφυπνίζει τις μάζες κλπ. Φτιαγμένο εξ ολοκλήρου με τεχνητή νοημοσύνη. Εκτός από το πρωτότυπο, μιμείται και τους/τις εξής: Αδαμοπούλου, Ανθηροπούλου, Βαβαγιάννη, Δερβενιώτη, Θεοδωροπούλου, Καμένο, Κιουτσιούκη, Κωνσταντίνου, Λαγκούση, Λαγουβάρδο, Μοσχόπουλο, Οθωναίου, Παν Παν, Πετρόπουλο, Πέτρου, Σκούρα, Σπυρλιάδου, Τasmar, Τζωρτζακάκη, Tomek, Flores, Χατζηδάκη & Χριστούλια. Σενάριο & Σχέδιο: Τάσος Ζαφειριάδης 80 σελίδες, Μ/Α Τιμή: 10,95€ ISBN: 978-618-5623-73-9 O Τηλέμαχος και το δέρας Ο Τηλέμαχος, ένας επιτυχημένος συγγραφέας παιδικών βιβλίων, ζει ευτυχισμένος με τη σύντροφό του σε ένα διαμέρισμα στον Πεντάλοφο της Σαββάνα. Μια μέρα όμως, ένα τηλεφώνημα θα φέρει τα πάνω-κάτω, καθώς ο εκδοτικός οίκος που ο Τηλέμαχος συνεργάζεται, θα του αναθέσει να γράψει ένα βιβλίο για εκείνον, για τη ζωή του και τη φυλομετάβασή του. Ο Τηλέμαχος θα πρέπει να βουτήξει σε έναν ωκεανό οδυνηρών αναμνήσεων και να παλέψει ξανά με τα φαντάσματα του παρελθόντός του προκειμένου να τα καταφέρει. Σενάριο, σχέδιο & χρώμα: Xάρρυ Σάξov Εισαγωγή: Κάθριν Ράιλι 120 σελίδες, τετράχρωμο Τιμή: 15,95€ ISBN: 978-618-5623-76-0 Hard Rock vol.2 #8 Φινίτο λα μούζικα, πασάτο λα φιέστα… Σε αυτό το τεύχος όλοι, όλες τελειώνουν, μαζί και ο δεύτερος κύκλος του Hard Rock! Σενάριο, σχέδιο: Tasmar Fan art: Θανάσης Πετρόπουλος, Έφη Θεοδωροπούλου, Dani, Γεωργία Ζάχαρη, Γιώργος Παπαηλιού, Δημήτρης Κάσδαγλης 48 σελίδες, Μ/Α Τιμή: 7,95€ ISBN: 978-618-5623-77-7 Μυστήρια Πράματα - Ξυλόκαστρον & Πέριξ Κορινθία, δεκαετία του 1890. Λίγο πριν η Ελλάδα περάσει το κατώφλι του 20ου Αιώνα, οι δύο κυνηγοί μυστήριων πραγμάτων, Φιλήμων Καρτέρης και Σερ Ζάκαρυ Νίκολσον, μέσα από τις πολυάριθμες περιπέτειές τους στον Νομό - κατώφλι της Πελοποννήσου θα ανακαλύψουν ότι τα στοιχειά, οι νεράιδες και τα ξωτικά παραμένουν ριζωμένα βαθειά, δραστήρια και με καμία διάθεση να χαθούν μαζί με τον αιώνα που φεύγει.. Αυτό είναι ένα κόμικς για τα μυστήρια πράματα, γι’ αυτούς που τα είδαν με τα μάτια τους και γι’ αυτούς που τα ‘βαλαν μαζί τους. «Αντλώντας έμπνευση από τις πιο αλαφροΐσκιωτες γωνιές της εγχώριας λαογραφίας, τα Μυστήρια Πράματα στήνουν απολαυστικές αιματοβαμμένες περιπέτειες σε σκοτεινές γωνιές της πάλαι ποτέ ελληνικής επαρχίας, την οποία νεκροζωντανεύουν με ανατριχιαστική επιτυχία. Ένας Έλληνας λαογράφος, ένας Ιρλανδός φιλέλληνας, θρύλοι και έθιμα βγαλμένα από τα κάρβουνα της σόμπας και τις διηγήσεις των γερόντων, συνθέτουν μαζί με μπόλικο χιούμορ ένα έργο που αναδύει την ανάσα του βουνού και τη αχλή των καντηλιών του τάφου». —Χρυσόστομος Τσαπραΐλης Συγγραφέας /Μεταφραστής (Παγανιστικές δοξασίες της Θεσσαλικής επαρχίας) Σενάριο, σχέδιο: Θανάσης Πετρόπουλος 48 σελίδες, Τετράχρωμο Τιμή: 7,95€ ISBN: 978-618-5623-80-7 Ένα Αρκούδι Μετράει τ’ άστρα ΜIΑ ΧΩΡΑ, ΜIΑ ΣΥΝΟIΚIΑ, ΕΝΑ ΑΡΚΟΥΔI Το χρονικό μιας Ελληνικής συνοικίας όπου ζει μια γριά χελώνα, μια αλεπού ινφλουένσερ, ένα νευρικό τσακάλι, ένας συνωμοσιολόγος κροκόδειλος, ένας ελληνορθόδοξος νίντζα, ένας σιωπηλός ματάκιας, ένας Μεξικανός μετανάστης, ένα υστερόβουλο Α.Ι. και ένας -εχμ- πολύ παρατηρητικός αρκούδος. Το βιβλίο αυτό συγκεντρώνει τα καλύτερα στριπ της σειράς «Ένα Αρκούδι Μετράει τ’ άστρα» που πρωτοδημοσιεύτηκαν στο «Καρέ Καρέ» της Εφημερίδας των Συντακτών. Σενάριο, σχέδιο: Δημήτρης Καμένος Εισαγωγή: Σπύρος Δερβενιώτης 64 σελίδες, Τετράχρωμο Τιμή: 8,50€ ISBN: 978-618-5623-74-6 ZAWA + Η Κοιλιά του Κτήνους Το απροσδιόριστο πνεύμα-φύλακας Ζάουα είναι αιώνια παγιδευμένο μέσα στο βουνό του, ένας λαϊκός θρύλος που τρέφεται με βιομηχανικά απόβλητα χωρίς τίποτα το θρεπτικό. Αυτό γεννά πικρία, παράνοια, και μια ζωή που δεν θα τη ζήλευε κανείς. Όταν όμως δυο αδέρφια από ένα γειτονικό χωριό, ο Μπάντιτ και η Θάτσερ, το βοηθούν να αποδράσει, σύντομα θα ανακαλύψουν πως ο τρόπος για να ζεστάνεις την καρδιά της Ζάουα είναι ένα καλό γεύμα με φίλους! Βέβαια, θα χρειαστούν πολύ περισσότερα για να διορθωθούν τα πράγματα, μολαταύτα, με έναν διεφθαρμένο δήμαρχο και τον ιδιωτικό στρατό του να είναι έξω φρενών με την προοπτική του να κυκλοφορεί ελεύθερη η Ζάουα… Από τον βραβευμένο με GLAAD και υποψήφιο για το βραβείο Eisner δημιουργό MICHAEL DIALYNAS (Wynd, Teenage Mutant Ninja Turtles) αυτό το μακάβριο αλλά συνάμα γοητευτικό οικολογικό παραμύθι για την ελευθερία στη φιλία, θα ζεστάνει την καρδιά των αναγνωστών ανεξαρτήτου ηλικίας. Σενάριο, σχέδιο: Michael Dialynas Μετάφραση: Γαβριήλ Τομπαλίδης 160 σελίδες, Τετράχρωμο Τιμή: 16,50€ ISBN: 978-618-5623-81-4 Πολύ Νορμάλ Μια συλλογή κόμικς στριπ Μια ανθολογία (Best of θα λέγαμε) με ξεκαρδιστικά στριπάκια της Δήμητρας Αδαμοπούλου από τα παλαιότερα έως και τα πιο πρόσφατα. Καθίστε αναπαυτικά, φτιάξτε μια φραπεδιά (όχι εσπρέσο, καπουτσίνο και τέτοια νεωτεριστικά) και βυθιστείτε στον Πολύ Νορμάλ καθημερινό σουρεαλισμό της ζωής της Δήμητρας. Σίγουρα θα βρείτε κοινά σημεία με τη δική σας καθημερινή τρέλα. Σενάριο, σχέδιο: Δήμητρα Αδαμοπούλου 200 σελίδες, Τετράχρωμο Τιμή: 17,95€ ISBN: 978-618-5623-79-1 Καταραμένα Νανουρίσματα Τέσσερις ιστορίες ιαπωνικού τρόμου από τον μεγάλο mangaka, Χιντέσι Χίνο! Ιστορίες από αποτρόπαια ακραίες έως και… συγκινητικές που θα «βοηθήσουν» να χάσετε τον ύπνο σας! 18+ Σενάριο, σχέδιο: Χιντέσι Χίνο Μετάφραση: Τζίνα Βάγια Επιμέλεια: Μυρτώ Τσελέντη 232 σελίδες, Μ/Α Τιμή: 15,50€ ISBN: 978-618-5623-78-4 Σλέιν: Ο Κερασφόρος Θεός Προϊόν της συνεργασίας του Pat Mills (σενάριο) και του Simon Bisley (σχέδιο), το Σλέιν: Ο Κερασφόρος Θεός θεωρείται μια από τις κορυφαίες ιστορίες του χαρακτήρα αλλά και ένα δημιουργικό επίτευγμα της 9ης τέχνης. Η δημοσίευση αυτής της ιστορίας στις σελίδες του 2000 AD αποτέλεσε μια από της λαμπρότερες στιγμές της ιστορίας των κόμικς, ενώ οι εικαστικά εντυπωσιακές σκηνές επικών μαχών που παραπέμπουν στο έργο του Frank Frazetta αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για γενιές καλλιτεχνών. Η επετειακή αυτή έκδοση για τα 35 χρόνια από την κυκλοφορία της πρωτοποριακής ιστορίας, έχει σκαναριστεί εκ νέου από τα πρωτότυπα φιλμ, προσφέροντας ένα εκπληκτικό οπτικό θέαμα της ζωγραφικής του Simon Bisley. Ο τόμος περιέχει έξτρα υλικό, σκίτσα του Bisley, αλλά και τα εξώφυλλα της αρχικής έκδοσης. Σενάριο: Pat Mills Σχέδιο: Simon Bisley Μετάφραση: Μπέλλα Σπυροπούλου 208 σελίδες, Τετράχρωμο Τιμή: 27,95€ ISBN: 978-618-5623-75-3 To Έπος των Απέθαντων (Tubanus Omnibus Edition) Αυτός ο τόμος συγκεντρώνει τα τρία, πλέον κλασικά και δυσεύρετα, έργα του Γαβριήλ Τομπαλίδη: «Οι 3 Απέθαντοι Μπάσταρδοι», «Το Έπος των Ανελέητων Παλιοτόμαρων» και «Το Πολύσπορο Ζυμάρι από την Κόλαση». Επιπλέον περιλαμβάνει τις ιστορίες: «Χαρούμφ το κεσεδάκι του Χάρου», «Το Σαρλοζόμπι περπατά στη Γη» καθώς και το μονοσέλιδο αριστούργημα «Σέρλοκ Χολμς vs Εραστή της Λαίδης Τσάτερλυ». Αξίζει να σημειωθεί πως ο Γαβριήλ Τομπαλίδης είναι ο μοναδικός δημιουργός που εκδίδεται στην ξεχωριστή σειρά των εκδόσεων μας Jemma Press / Φέσι. Σενάριο & Σχέδιο: Γαβριήλ Τομπαλίδης Εισαγωγή: Δημήτρης Βανέλλης 56 σελίδες, Μ/Α Τιμή: 5,95€ ISBN: 978-618-5623-84-5 Επικίνδυνα Ζαχαρωτά Από τον δημιουργό του «Αταξινόμητα είδη», Κωστή Τζωρτζακάκη, μια ολοκαίνουργια συλλογή από 108 σχέδια, το καθένα τους συνοδευόμενο από ένα μικρό ποίημα. «Έτσι και στα ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΖΑΧΑΡΩΤΑ, οι γυναίκες του Κωστή δεν είναι ερωτικά σύμβολα, ακόμα και όταν είναι ντυμένες προκλητικά ή και εντελώς γυμνές. Καμιά τους δεν δείχνει να ντρέπεται. Αντιθέτως πρόκειται για γυναίκες που λάμπουν έχοντας βρει τη σεξουαλική τους δύναμη και όσα απορρέουν από αυτήν». —Μυρτώ Τσελέντη Από την εισαγωγή της Ποιήματά & Σχέδια: Κωστής Τζωρτζακάκης Εισαγωγή: Μυρτώ Τσελέντη 112 σελίδες, Μ/Α Τιμή: 9,95€ ISBN: 978-618-5623-82-1

Η νέα σειρά επιστημονικής φαντασίας «El Eternauta – Ο Κοσμοναύτης του Απείρου» στο Netflix, βασισμένη στο ομώνυμο κόμικς των Oesterheld – Lopez, υπενθυμίζει την ανάγκη του συλλογικού αγώνα ενάντια στην εξουσία που επιχειρεί να κυριεύσει όχι μόνο το σώμα αλλά κυρίως, το μυαλό. Από το 1957 ως το 1959 δημοσιεύτηκε σε συνέχειες στο περιοδικό Hora Cero Semanal της Αργεντινής κι από τότε μέχρι σήμερα έχει αναδημοσιευτεί, αποσπασματικά ή ολοκληρωμένο, σε δεκάδες γλώσσες. Θεωρείται, όχι άδικα, ένα από τα σημαντικότερα και πιο επιδραστικά κόμικς της ιστορίας λόγω κυρίως του πολιτικού περιεχομένου με το οποίο οι δημιουργοί του, Hector Oesterheld και Francisco Lopez, μπόλιασαν μια ιστορία επιστημονικής φαντασίας. Το El Eternauta που κυκλοφορεί στα ελληνικά σε δύο τόμους από την Jemma Press με υπότιτλο «Ο Κοσμοναύτης του Απείρου», αποτελεί ένα εμβληματικό και πολυεπίπεδο έργο με βαθιά νοήματα που αποκαλύπτονται σελίδα σελίδα μέχρι το συγκλονιστικό τέλος. Ο Oesterheld άλλωστε, ήταν ανέκαθεν ένας στρατευμένος στην Αριστερά συγγραφέας και σεναριογράφος που είχε φιλοτεχνήσει το αντιπολεμικό «Ερνι Πάικ» με τη συνεργασία του Hugo Pratt, ενώ το 1968 έγραψε το σενάριο μιας υπέροχης βιογραφίας του Τσε Γκεβάρα έναν μόλις χρόνο μετά τη δολοφονία του, την οποία σχεδίασαν οι Enrique και Alberto Breccia. Το έργο και η πολιτική του δράση ήταν και οι λόγοι για τους οποίους απήχθη από παρακρατικές ομάδες συνεργαζόμενες με το δικτατορικό καθεστώς το 1977 και κατά τα φαινόμενα δολοφονήθηκε λίγο αργότερα, ενώ το ίδιο τραγικό τέλος είχαν και οι τέσσερις κόρες του. Η υπόθεση του Eternauta αρχικά φαίνεται απλή και, ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες, αποτελεί επαναλαμβανόμενη συνταγή στην επιστημονική φαντασία. Σταδιακά όμως, γίνεται όλο και πιο σύνθετη και συνεχώς προκύπτουν ερωτήματα και προβληματισμοί γύρω από την έννοια της ελευθερίας της βούλησης, της συνεργασίας και της αλληλεγγύης, του αγώνα ενάντια στην εξουσία και τους σκοπούς της. Μια παράξενη χιονόπτωση στην Αργεντινή αποδεικνύεται πολύ γρήγορα ότι έχει θανατηφόρες συνέπειες σε όσους εκτεθούν στις νιφάδες της. Οι τρομαγμένοι άνθρωποι κλείνονται στα σπίτια τους αλλά σύντομα αντιλαμβάνονται ότι αν θέλουν να επιβιώσουν πρέπει να αντιμετωπίσουν την κατάσταση, να προστατεύσουν τους εαυτούς τους και τους οικείους τους και να βγουν αναζητώντας τρόφιμα και άλλους επιζώντες. Τότε θα καταλάβουν ότι τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα, καθώς στους δρόμους κυκλοφορούν ατέλειωτα αποκρουστικά πλάσματα που σπέρνουν το θάνατο καθοδηγούμενα από μια μεγαλύτερη δύναμη εξωγήινης προέλευσης. Κι ενώ η ήττα της ανθρωπότητας μοιάζει προδιαγεγραμμένη, η αλληλεγγύη, η αγάπη, η κατανόηση, η συλλογικότητα, η ενσυναίσθηση ακόμα και απέναντι στον εχθρό, αρχίζουν να αναπτερώνουν τις ελπίδες. Με αυτήν την κεντρική ιδέα προχώρησε ο Bruno Stagnaro στη σκηνοθεσία της σειράς El Eternauta για λογαριασμό του Netflix. Η υπόθεση μεταφέρθηκε στη σύγχρονη εποχή και τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν καθ’ ολοκληρίαν σε σημαντικά σημεία του Μπουένος Άϊρες όπως η Plaza Italia, το Στάδιο Monumental της ποδοσφαιρικής Ρίβερ Πλέιτ και η Plaza del Congreso που μεταμορφώθηκαν σε μετααποκαλυπτικές τοποθεσίες, καλυμμένες από χιόνι και πτώματα. Η επιτυχία των έξι επεισοδίων της πρώτης σεζόν ήταν μεγάλη με αποτέλεσμα να ανακοινωθεί ήδη η δεύτερη σεζόν με οκτώ επεισόδια στα οποία θα ολοκληρώνεται η σειρά. Μια σειρά γεμάτη αλληγορίες και συμβολισμούς που σέβεται σε μεγάλο βαθμό τις ιδέες του Oesterheld και την αισθητική του Lopez και υπενθυμίζει ότι η εξουσία είναι απάνθρωπη και αμείλικτη, αλλά όχι ανίκητη. Και το σχετικό link...

Με αφορμή την παρουσίαση του queer κόμικ του «Ο Τηλέμαχος και το Δέρας» στο 9ο Comic Con, ο Χάρρυ Σάξον μιλά για την επιστροφή του μετά από απουσία 13 ετών, για το ταξίδι της φυλομετάβασής του, και για την παρουσία όλων και περισσότερων ΛΟΑΤΚΙ+ δημιουργών στον χώρο. Ο Χάρρυ Σάξον είναι ένας αξιόλογος κομίστας ο οποίος, πέρα από την προσωπική του δουλειά, έχει προσφέρει από διάφορα πόστα στον χώρο του κόμικ. Επιστρέφει μετά από χρόνια απουσίας από το δημιουργικό κομμάτι με ένα πρωτότυπο queer κόμικ που σχετίζεται «με την καλλιτεχνική δημιουργία, τις αναμνήσεις, το τραύμα, τις έμφυλες ταυτότητες καθώς και την καθημερινή ζωή σε μια χώρα που μοιάζει με την Ελλάδα, αλλά κατοικείται από ανθρωπόμορφα ζώα − ή ζωόμορφους ανθρώπους, αν θέλετε». Το κόμικ «Ο Τηλέμαχος και το δέρας» (Jemma Press) θα παρουσιαστεί στο προσεχές 9ο Comic Con στη Θεσσαλονίκη, κι αμέσως μετά στο 19ο Comicdom Con στην Τεχνόπολη στην Αθήνα. ― Πώς εμπνεύστηκες τον «Τηλέμαχο και το Δέρας» και πόσο σχετίζεται με την Αργοναυτική Εκστρατεία της αρχαιοελληνικής μυθολογίας; Είναι η φυλομετάβαση του Τηλέμαχου μια αναφορά στη δική σου; Να πω αρχικά ότι το κόμικ αυτό είναι πράγματι ημιαυτοβιογραφικό. Πολλές από τις εμπειρίες του Τηλέμαχου είναι δικές μου 100%, άλλες κατά 75%, άλλες πάλι βασίζονται σε εμπειρίες φίλων και γνωστών μου. Εκείνο όμως που θέλω να βγάλουν αυτοί οι χαρακτήρες και οι εμπειρίες τους δεν είναι μυθολογικό αλλά εντελώς αυθεντικό. Η φυλομετάβαση του Τηλέμαχου σίγουρα παραπέμπει στη δική μου, παρότι κάποια στοιχεία και συνθήκες διαφέρουν, είναι επίσης νομίζω φανερό ότι δεν είμαι λιοντάρι! Όχι, δεν σχετίζεται με την Αργοναυτική Εκστρατεία περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ιστορία που αφορά σε δύσκολα ταξίδια, κυριολεκτικά ή μεταφορικά. Υπάρχει βέβαια κι εδώ ένα «δέρας», απλώς δεν είναι χρυσόμαλλο ούτε από κριάρι, είναι λεοντή και δεν έχει υλική υπόσταση. ― H αυξημένη παρουσία και ορατότητα των τρανς ανθρώπων τα τελευταία χρόνια συνδυάστηκε με την κατοχύρωση μια σειράς δικαιωμάτων και την αύξηση των επαγγελματικών ευκαιριών σε αρκετές χώρες, εξελίξεις που υπονομεύει το τρανσφοβικό «τσουνάμι» που προκάλεσε η επανεκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ. Πόσο αισιοδοξείς για το μέλλον; Τείνω να είμαι απαισιόδοξος άνθρωπος, ίσως γι’ αυτόν τον λόγο έκανα το κόμικ μου να έχει ελπιδοφόρο μήνυμα, γιατί καμιά φορά ξεχνάω κι εγώ ότι δεν είναι όλα μαύρα. Κατοχυρώθηκαν πράγματι κάποια δικαιώματα ύστερα από μακροχρόνιους αγώνες, ακριβώς επειδή υπάρχουν άνθρωποι που τα χρειάζονται, κι αυτό θα συνεχιστεί. Προσωπικά εκτιμώ ότι σε βάθος χρόνου όλοι αυτοί οι τρανσφοβικοί τύποι και τα «τσουνάμι» τους θα εκλείψουν. Μπορεί να μην προλάβω να το δω, όμως η ιστορία δικαιώνει τους αδικημένους. Το να μπορούμε να ζούμε ελεύθερα, ανοιχτά και με αξιοπρέπεια δεν σηκώνει καμία συζήτηση, κι αυτό ισχύει για κάθε άνθρωπο, είτε είναι τρανς, είτε cis, είτε ημεδαπός, είτε αλλοδαπός κ.λ.π. ― Υπάρχει η εντύπωση ότι οι τρανς άντρες δεν στοχοποιούνται όσο οι τρανς γυναίκες, ούτε προκαλούν το ίδιο έντονες αντιδράσεις. Πόσο ισχύει αυτό από την προσωπική σου εμπειρία και ποιες είναι οι μεγαλύτερες δυσκολίες για έναν τρανς άντρα; Η αντίληψη αυτή καταρχάς υπονομεύει το τι περνούν οι τρανς θηλυκότητες, γιατί δεν έχει νόημα να συγκρίνουμε τις τρανς γυναίκες με τους τρανς άντρες. Πιστεύω ότι ο λόγος που λέγεται αυτό είναι πως ακόμα και τώρα ο περισσότερος κόσμος δεν ξέρει ότι οι τρανς άντρες υπάρχουμε, και ας είμαστε ορατοί, και ας μιλάμε δημόσια. Έχουν μείνει πολύ πίσω, σε εποχές που ακούγονταν μόνο οι τρανς γυναίκες κι ακόμα και τότε, επειδή η πλειοψηφία δεν ήξερε, χρησιμοποιούσε τους ίδιους όρους για πολλές διαφορετικές ταυτότητες. Επίσης, επειδή ζούμε σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, μην ξεχνάμε πως σχεδόν όλα τα άτομα που τους αποδόθηκε το θηλυκό γένος κατά τη γέννηση έχουν μεγαλώσει ως κορίτσια, με πολύ έντονο το στοιχείο «μη μιλάς πολύ, μην ακούγεσαι». Αυτού του είδους η ανατροφή είναι καταστροφική και παίρνει πολλά χρόνια να καταλάβεις πως έχει περάσει στο υποσυνείδητό σου, πόσο μάλλον να καταφέρεις να την ξεμάθεις. Γι’ αυτό και πολλές τρανς αρρενωπότητες δεν εκφράζονται πολύ, ούτε είναι όσο θα μπορούσαν ορατές. Πιστεύω πώς οι μεγαλύτερες δυσκολίες για έναν τρανς άνδρα είναι να κάνει την κοινωνία να τον αποδεχτεί, να ξεπεράσει τη «θηλυκή» ανατροφή του, όπως και να αποφύγει την παγίδα της τοξικής αρρενωπότητας. Επίσης τα πιο πρακτικά ζητήματα, όπως τα θέματα αναπαραγωγικής υγείας και φυλομετάβασης στο σύστημα υγείας μας, είναι δυστυχώς μια πονεμένη ιστορία. ― Ο «Τηλέμαχος» σηματοδοτεί, καθώς γράφεις, την επιστροφή σου στα κόμικς ύστερα από δεκατρία χρόνια απουσίας. Είχες «στερέψει» δημιουργικά, στραφεί σε άλλες αναζητήσεις ή ασχολίες, ή συνέτρεχαν λόγοι ανωτέρας βίας; Η δημιουργία είναι, ξέρεις, περίεργο πράγμα. Όταν ήμουν ακόμα «στην ντουλάπα» κι έπρεπε να προστατεύω τον εαυτό μου, είχα πολλή όρεξη και χρόνο για κόμικς, αργότερα όμως, λόγω του ότι η τύχη το έφερε να καταλήξω να ασχολούμαι σχεδόν αποκλειστικά με τον χρωματισμό κόμικς, δεν σχεδίαζα αρκετά. Ό,τι δεξιότητες είχα, θεωρούσα ότι ατρόφησαν, ενώ παράλληλα δεν διέθετα χρόνο για κάτι δημιουργικό που να μη βοηθά ευθέως τον βιοπορισμό μου. Η αυτοπεποίθησή μου όσον αφορά τη δουλειά μου είχε καταβαραθρωθεί και κάθε μέρα που περνούσε και δεν σχεδίαζα το έκανε χειρότερο. H συγκυρία τού να θέλουμε την ίδια χρονική στιγμή καλλιτέχνες με παρόμοιες ταυτότητες και εμπειρίες για να φτιάξουμε κόμικς και για να εκφραστούμε υπήρξε καταλυτική. Κάπως έτσι δημιουργήθηκε το Project Μουτζούρα (ή «Project Ψυχοψάξιμο», αναλόγως ποιον θα ρωτήσεις, μιας και το λογότυπό μας είναι μια μουτζούρα που δεν προφέρεται!), το οποίο αποσκοπεί στο να δημιουργηθούν κόμικς που κατά πρώτο λόγο να εκφράζουν τις ανησυχίες μας μέσα από ιστορίες που είναι τόσο διαφορετικές όσο διαφορετικοί είμαστε κι εμείς. ― Πώς αποφάσισες όμως αρχικά να ασχοληθείς με τα κόμικς; Οι αγαπημένοι σου δημιουργοί; Κάποια κόμικς που θα ξεχώριζες; Να πω την αλήθεια, δεν θυμάμαι πια τι με ώθησε να ασχοληθώ με τα κόμικς. Ήμουν πολύ μικρός όταν άρχισα να διαβάζω κόμικς και πάντα με συνάρπαζαν. Ίσως αυτό που με τραβάει είναι πως μπορείς να γνωρίσεις έτσι τον κόσμο και να ανακαλύψεις ζωές και εμπειρίες που πότε δεν είχες και ούτε ήξερες πως υπάρχουν. Είναι σπουδαίο εργαλείο οι ιστορίες. Μεγάλωσα με τις ιστορίες του Αστερίξ, οπότε το σχέδιο του Albert Uderzo κατέχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Στην εφηβεία λάτρεψα τη δουλειά του Bruce Timm στα κόμικς του Μπάτμαν, αλλά και στη σειρά κινουμένων σχεδίων που πρόβαλλε τότε η τηλεόραση. Από ελληνικό σχέδιο έμαθα να ξεχωρίζω από πολύ μικρή ηλικία τη δουλειά του Σπύρου Ορνεράκη και του Γιάννη Καλαϊτζή∙ αμφότεροι έχουν υπέροχο σχέδιο. Από σχετικά πιο καινούργιες δουλειές που θα σκέφτομαι πάντα είναι το «20th Century Boys» του Naoki Urasawa. ― Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε μια άνθηση στον χώρο, βλέπουμε επιπλέον ολοένα περισσότερους ΛΟΑΤΚΙ+ δημιουργούς, πολλοί από τους οποίους μάλιστα συμμετείχαν πέρσι στο Queer Con. Τι είναι, πιστεύεις, αυτό που προσελκύει τους τελευταίους σε αυτό το είδος τέχνης; Ως ένας από τους διοργανωτές του Queer Con, χαίρομαι ιδιαίτερα για την επιτυχία που γνώρισε. Ναι, όσο περνάει ο καιρός βλέπουμε περισσότερους καλλιτέχνες να καταπιάνονται με ΛΟΑΤΚΙ+ θεματικές επειδή αισθάνονται περισσότερη αποδοχή στον χώρο αυτό. Υπάρχει επίσης κοινό που διψάει για ιστορίες «αλλιώτικες» και χαρακτήρες μέσα στους οποίους μπορεί να δει στοιχεία του εαυτού του. ― Η κυκλοφορία της τελευταίας δουλειάς σου συμπίπτει σχεδόν με το φετινό, 19ο Comicdom Con. Πώς κρίνεις αυτή τη διοργάνωση και πόσο ικανοποιημένος είσαι από τη μέχρι τώρα πορεία της; Τι θα ξεχώριζες περισσότερο και τι επιπλέον θα ήθελες να δεις σε αυτή; Δεδομένου ότι θυμάμαι το Comicdom Con από τότε που το artist alley και οι αυτοεκδόσεις ήταν μόλις μερικά τραπέζια, είναι υπέροχο να βλέπεις πόσο έχει μεγαλώσει έκτοτε. Την αγαπώ αυτή την εκδήλωση, έχω βοηθήσει στη διοργάνωσή της αρκετά χρόνια και φαίνεται πόσο νοιάζεται για τα κόμικς, όπως και πόσο ενδιαφέρεται το κοινό της γι’ αυτά. Είμαι πολύ χαρούμενος που μετράει 19 διοργανώσεις μαζί με τη φετινή και ήδη ανυπομονώ για την επετειακή 20ή! Επιπλέον, μιας και μιλάμε για φεστιβάλ κόμικς, ο «Τηλέμαχος» θα πρωτοεμφανιστεί στο Comic Con 9 της Θεσσαλονίκης, για το οποίο θα ήθελα να πω πως − αν και δεν έχω πάει σε πολλές διοργανώσεις του, καθώς δημιουργήθηκε όσο έμενα στο εξωτερικό − είναι ένα πολύ καλόκαρδο con, με άρτια διοργάνωση. Δεν μπορούν όλα τα ενδιαφερόμενα άτομα να κατεβαίνουν Αθήνα για το Comicdom Con και η Βόρεια Ελλάδα έχει το δικό της con που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από αντίστοιχα του εξωτερικού. Χαίρομαι όταν μπορώ να ταξιδέψω για να το επισκεφτώ. Έχουμε γενικά θαυμάσιες διοργανώσεις στην Ελλάδα και είναι νομίζω φανερό από την απήχηση που έχουν και τον κόσμο που συγκεντρώνουν πόσο τιμάμε την 9η τέχνη στη χώρα μας. Αυτό που μου λείπει λίγο ως δημιουργός που συμμετέχει σε comic cons, είναι πως δεν έχω χρόνο να παρακολουθήσω workshops και ομιλίες, μιας και πρέπει να είμαι στον πάγκο μου και να δουλεύω! Το κόμικ «Ο Τηλέμαχος και το δέρας» (Jemma Press) θα παρουσιαστεί στο 9ο Comic Con (Θεσσαλονίκη, Βελλίδειο 9-11/5) κι αμέσως μετά στο 19ο Comicdom Con (Αθήνα, Τεχνόπολη 16-18/5). Και το σχετικό link...

«Ο κοσμοναύτης του απείρου» έκανε πρεμιέρα πριν από μερικές μέρες, σε μια μεταφορά αντάξια του θρύλου που συνοδεύει τόσο το έργο όσο και τον δημιουργό του, ο οποίος βρήκε τραγικό τέλος στα χέρια της αργεντινής χούντας. Ένα από τα πιο σημαντικά κόμικς όλων των εποχών, και σίγουρα το πιο διάσημο στην Αργεντινή – μια χώρα με πολύ σοβαρή και βαθιά παράδοση στο είδος – αν όχι σε ολόκληρη τη Νότιο Αμερική, βρήκε τον δρόμο προς την μυθοπλασία της οθόνης, έξι δεκαετίες έστω μετά την πρώτη κυκλοφορία του. Το μνημειώδες αυτό έπος επιστημονικής φαντασίας (και πολιτικής αλληγορίας) γράφτηκε από τον Έκτορ Έστερχελντ και εικονογραφήθηκε από τον Φρανσίσκο Σολάνο Λόπες και είχε εμφανιστεί και στη χώρα μας σε βραχύβια περιοδικά κόμικς της δεκαετίας του ’80 όπως το «Σκαθάρι» και ο «Σκορπιός» – τίτλοι που χάθηκαν στην εκδοτική λήθη ή στην αιωνιότητα, σύμφωνα και με τον τίτλο του έργου: El Eternauta. Τελικά κυκλοφόρησε ολόκληρο στα ελληνικά σε δύο τόμους το 2008 και το 2009 από τον μικρό εκδοτικό οίκο Jemma, με τον (ιδανικά επεξηγηματικό) τίτλο «El Eternauta: Ο κοσμοναύτης του απείρου». Η μεταφορά του βιβλίου από το Netflix με πρωταγωνιστή τον γνωστό Αργεντινό ηθοποιό Ρικάρντο Νταρίν αποτελεί μια σύγχρονη και φιλόδοξη υπερπαραγωγή που κρατάει τα βασικά στοιχεία της δομής, της πλοκής και της ατμόσφαιρας του «ιερού» αυτού για τους Αργεντινούς έργου, μεταφέροντας την δράση στο σήμερα, ο θεατής όμως θα πρέπει να περιμένει μέχρι το τελευταίο από τα έξι επεισόδια του πρώτου κύκλου της σειράς, για να υποψιαστεί σε τι ή σε ποιον αναφέρεται ο τίτλος. (Αμέσως μετά την πρεμιέρα της σειράς, ανακοινώθηκε ότι θα υπάρξει και δεύτερος κύκλος όπου θα αναπτυχθούν περαιτέρω τα φιλοσοφικά / «χωροχρονικά» θέματα του έργου). Χρειάζεται συνεπώς μια κάποια υπομονή εκ μέρους του κοινού μέχρι να αποκαλυφθούν οι διαστάσεις του οράματος του Έκτορ Έστερχελντ, ο οποίος μέσω των ιστοριών του έβρισκε τον τρόπο να στηλιτεύει τις χούντες που ταλάνιζαν την πατρίδα του, στάση που πλήρωσε με την ίδια του την ζωή. Το 1977, και ενώ κυκλοφορούσε κρυφά από το ένα κρησφύγετο στο άλλο, υπαγορεύοντας τα σενάριά του από τηλεφωνικούς θαλάμους, απήχθη από το στυγνό καθεστώς του Στρατηγού Βιδέλα, και έκτοτε δεν τον ξαναείδε κανείς ποτέ. Την ίδια τραγική μοίρα είχαν και οι τέσσερις κόρες του. Ήδη όμως ο «Κοσμοναύτης του απείρου» είχε γίνει στην κοινή συνείδηση ένας «συλλογικός ήρωας», ένα σύμβολο αντίστασης ενάντια στον ολοκληρωτισμό και την καταπίεση. Η ιστορία ξεκινάει μια χριστουγεννιάτικη (δηλαδή ζεστή για το νότιο ημισφαίριο) μέρα στο Μπουένος Άιρες – που είναι ο αδιαφιλονίκητος πρωταγωνιστής τόσο του κόμικ όσο και της σειράς, έστω και στην «μετα-αποκαλυπτική» εκδοχή του – όταν ξαφνικά μια μυστηριώδης τοξική χιονοθύελλα καλύπτει τα πάντα φονεύοντας ακαριαία οποιονδήποτε κυκλοφορεί στο δρόμο χωρίς πλήρη εξάρτηση προστασίας. Πώς συνέβη αυτό; Πρόκειται για ακραίο μετεωρολογικό φαινόμενο ή για κάτι άλλο ακόμα πιο απειλητικό; Τότε είναι που ξεκινάει η περιπλάνηση του κεντρικού ήρωα, του μεσόκοπου Χουάν Σάλβο – που βασανίζεται από οράματα ολέθρου και από έντονα déjà vu – και των οικείων του, σε μια υποβλητική όσο και τρομακτική αρένα επιβίωσης. Η σειρά φέρνει στο μυαλό μια αλληλουχία από γνωστά έργα επιστημονικής φαντασίας, από τον «Πόλεμο των κόσμων» του Χ.Τζ. Γουέλς και τα αμερικάνικα B-movies επιστημονικής φαντασίας του ’50 – φιλτραρισμένα τα περισσότερα από το κλίμα της ψυχροπολεμικής παράνοιας που επικρατούσε τότε – μέχρι τις σύγχρονες σειρές με φόντο έναν κόσμο «μετά την καταστροφή», όπως το The Last of Us. Διατηρεί όμως αυτούσια σχεδόν την ειδική του υπόσταση και την αργεντινή του ταυτότητα. Και το σχετικό link...

Φέτος το Netflix αποφάσισε να ζωντανέψει έναν ήρωα κόμικ και με την ευκαιρία να μας υπενθυμίσει μια ιστορία που δεν πρέπει να ξεχαστεί ποτέ. Μιλάμε για τη σειρά (6 επεισοδίων) «El Eternauta: ο Κοσμοναύτης του Απείρου» ή ο «Αειναύτης» όπως εναλλακτικά θα μπορούσε να μεταφραστεί, αφού το «eternal» έχει σχέση με το αιώνιο και όχι το άπειρο (infinite). Η πλοκή της σειράς βασίζεται στο κόμικ επιστημονικής φαντασίας του Αργεντινού συγγραφέα Έκτορ Γερμάν Έστερχελντ, «The Eternaut» που κυκλοφόρησε το 1957, με εικονογράφηση του Φρανσίσκο Σολάνο Λόπεζ. Ο κεντρικός ήρωας, Χουάν Σάλβο, ένας μεσήλικας με γυναίκα και μια κόρη, παίζει χαρτιά στο σπίτι φίλων του στο Μπουένος Άιρες, όταν αρχίζει ξαφνικά να πέφτει χιόνι. Όλοι απορούν, αφού είναι καλοκαίρι, και θαυμάζουν – με κάποια αμηχανία βέβαια – το παράδοξο φυσικό φαινόμενο. Γρήγορα όμως καταλαβαίνουν ότι το χιόνι αυτό σκοτώνει όποιον ακουμπήσει. Σε λίγη ώρα, όσοι κυκλοφορούσαν στους δρόμους της πόλης είναι όλοι νεκροί. Ζωντανοί μένουν όσοι βρίσκονταν σε κλειστούς χώρους. Σε λίγες ώρες τα πάντα παραλύουν. Οι επιζήσαντες συνειδητοποιούν πως η «βασική συνθήκη της ζωής» έχει αλλάξει απότομα. Δεν υπάρχει μόνο ο εξωτερικός κίνδυνος, αλλά και οι άνθρωποι που όταν βρίσκονται σε κατάσταση αστάθειας γίνονται επικίνδυνοι για τους ίδιους. Μελέτες δείχνουν πως πέντε (5) ώρες κοινωνικής αστάθειας, ασχέτως αν η αιτία είναι γνωστή ή άγνωστη, είναι αρκετές για να διαλύσουν τον κοινωνικό ιστό κάθε συντεταγμένης χώρας. Κάθε απότομη μεταβολή στο «κοινωνικό συνεχές», είτε λόγω μιας πανδημίας, είτε λόγω μιας γενικευμένης διακοπής ρεύματος (Black Out), είτε λόγω πτώσης των επικοινωνιών, είτε λόγω εισβολής από εχθρό, είτε λόγω εισβολής εξωγήινων, οδηγεί αναπόφευκτα σε κοινωνικές ταραχές. Η Αργεντινή περνά απότομα σε μια κατάσταση γενικευμένης αναρχίας. Οι λίγοι επιζήσαντες φτιάχνουν στολές για να προστατευτούν από το θανατηφόρο άγγιγμα του χιονιού, μαζεύουν προμήθειες και εξοπλίζονται. Τελικά αντιλαμβάνονται ότι δεν πρόκειται για φυσικό φαινόμενο, αλλά για εισβολή εξωγήινων όντων, που με τον τρόπο αυτό καταλαμβάνουν την εξουσία του πλανήτη. To 1969, το κόμικ επιστρέφει με μια πιο πολιτικοποιημένη δεύτερη ιστορία. Τα σχέδια κάνει ο Αλμπέρτο Μπρέτσια. Εδώ, ο Όστερχελντ κριτικάρει τα ολοκληρωτικά καθεστώτα και τις χούντες της Λατινικής Αμερικής. Η ιστορία διηγείται πως οι ΗΠΑ και οι «Μεγάλες Δυνάμεις» συνθηκολογούν με τον «εχθρό», και παραχωρούν τη Λ. Αμερική στους εξωγήινους με αντάλλαγμα τη δική τους ασφάλεια. Το 1975, κυκλοφορεί το «El Eternauta: secunda parte», πάλι σε σχέδια του Σολάνο Λόπεζ. Την εποχή εκείνη ο συγγραφέας, Όστερχελντ, έχει γίνει πλέον εκπρόσωπος των Αργεντινών ανταρτών «Μοντονέρος» και αναγκάζεται να διαφύγει κυνηγημένος από το Μπουένος Άιρες, και να ολοκληρώσει την ιστορία του κρυμμένος στα βουνά. Η ιστορία αυτή περιγράφει τον αγώνα των «Μοντονέρος» και ο Όστερχελντ εμφανίζεται σαν αφηγητής στην αρχή και το τέλος της ιστορίας. Το 1976, ο αιμοσταγής στρατηγός Χόρχε Ραφαέλ Βιντέλα κάνει πραξικόπημα και κηρύσσει δικτατορία στην Αργεντινή. Στο κόμικ οι εξωγήινοι σκοτώνουν τον πληθυσμό του Μπουένος Άιρες, τώρα τη θέση τους έχουν πάρει οι δικτάτορες και οι παραστρατιωτικές ομάδες που σκοτώνουν τους σαστισμένους κατοίκους. Ένα χρόνο αργότερα, το 1977, ο Όστερχελντ θα πέσει θύμα «απαγωγής και εξαφάνισης» από Αργεντινούς παρακρατικούς και το πτώμα του δεν θα βρεθεί ποτέ. Ήταν ένας από τους δεκάδες χιλιάδες «desaparecidos», δηλαδή εξαφανισμένους της Αργεντινής. Τον επόμενο χρόνο απήχθησαν και οι τέσσερεις (4) κόρες του Όστερχελντ, Εστέλα (25), Νταϊάνα (23), Μπέατρις (19) και Μαρίνα (18), από τις δυνάμεις του δικτατορικού στρατού. Δεν τις ξαναείδε ποτέ κανείς. Η ιστορία επαναλαμβάνεται όπως στο κόμικ. Η εισβολή και η επιβολή μιας «ξένης ανώτερης δύναμης», ομάδες πολιτών που αντιστέκονται για να κρατήσουν την ανθρωπιά τους, αιχμαλωσία, στρατόπεδα και βασανιστήρια, εξαφανίσεις πολιτών. Ο ήρωας, Χουάν Σάλβο, είναι ένας άνθρωπος αποστεγνωμένος, μόνος κι έρημος. Είναι καταδικασμένος να μάχεται και να αναζητά την οικογένειά του μέσα στο Χώρο και το Χρόνο. Καταδικασμένος να αναζητά τη ζωή μέσα στον Αιώνα του θανάτου. Δεν πρόκειται για μια απλή ιστορία κόμικ, αλλά για τη βιωμένη μας δυστοπία. Και το σχετικό link...

Μια από τις πιο δυσάρεστες εκπλήξεις που μπορεί να περιμένει ένας φανατικός αναγνώστης κόμικς είναι η διακοπή της σειράς την οποία με ευλάβεια παρακολουθεί. Έχει συμβεί αρκετές φορές κατά το παρελθόν και για ποικίλους λόγους, οι οποίοι όσο κι αν γίνονται κατανοητοί μέσα σε ένα βαρύ κλίμα οικονομικής δυσπραγίας και αναγκαστικών εκδοτικών αποφάσεων που ξεπερνούν τη θέληση και τις καλές προθέσεις, δεν παύουν να έχουν ως αποτέλεσμα μια βαθιά ενόχληση του αναγνώστη, στα όρια της προδοσίας και του αισθήματος της εγκατάλειψης. Αντιθέτως, όταν μια σειρά προχωρά απρόσκοπτα έστω και σε αυτοτελείς ιστορίες, και γνωρίζεις ότι σε τακτά διαστήματα ο αγαπημένος σου τίτλος θα επιστρέψει για να τον απολαύσεις μέχρι την ολοκλήρωση της σειράς, χτίζεται ένα κλίμα εμπιστοσύνης και, σε κάποιο βαθμό, αλληλεγγύης και συνευθύνης απέναντι στον εκδότη που είναι συνεπής. Ακόμα πιο έντονο είναι το ευχάριστο αίσθημα όταν η σειρά είναι «δύσκολη» και ο εκδότης δεν προσδοκά πως θα μετατραπεί σε μπεστ σέλερ αλλά, αντιλαμβανόμενος την ευθύνη του, παίρνει το ρίσκο και, στο μέτρο του δυνατού, αναλαμβάνει το κόστος. Μια τέτοια περίπτωση είναι αναμφίβολα η σειρά Diabolik που εκδίδει με συνέπεια εδώ και μερικά χρόνια η Jemma Press. Ο Diabolik, προϊόν της έμπνευσης των Angela και Luciana Giusani, άσος των μεταμφιέσεων και πολυμήχανος κακοποιός αλλά με απαράβατες ηθικές αρχές στις πράξεις του, είναι ένας από τους πιο δημοφιλείς χαρακτήρες στην Ιταλία από το 1962 που πρωτοκυκλοφόρησαν οι ιστορίες του. Στην Ελλάδα αργήσαμε να τον γνωρίσουμε αλλά από τότε που η Jemma Press ξεκίνησε να δημοσιεύει τους ογκώδεις τόμους με τις περιπέτειές του, η γνωριμία έγινε φιλία και εξελίσσεται με συνέπεια και περιοδικότητα. Η πιο πρόσφατη ιστορία του έχει τίτλο «Χρόνια πνιγμένα στο αίμα» και βασίζεται σε μια ιδέα των Mario Gomboli και Tito Faraci, σε σενάριο του τελευταίου και σχέδια των Giuseppe Palumbo και Pierluigi Cerveglieri (μετάφραση: Γαβριήλ Τομπαλίδης, 176 σελίδες). Και είναι ιδιαιτέρως πρωτότυπη και ενδιαφέρουσα καθώς εκτυλίσσεται στα βάθη και στις ζούγκλες της Ανατολής κι όχι σε πολυτελείς επαύλεις και απαστράπτοντα σαλόνια, σε ένα σκοτεινό περιβάλλον που βαραίνει από τις πολιτικοοικονομικές ίντριγκες και τα μυστικά του παρελθόντος που βγαίνουν στην επιφάνεια. Και σύντομα ακολουθεί η επόμενη! Και το σχετικό link...

Σε μια από τις κορυφαίες και πιο ανατριχιαστικές στιγμές των manga τρόμου, ο Hideshi Hino «οδηγεί» ένα τερατόμορφο κοριτσάκι από τη χωματερή του Τόκιο στην εκδίκηση και την ανθρωπιά. Διακριτό είδος μέσα στην πανσπερμία της τεράστιας παραγωγής των ιαπωνικών κόμικς είναι τα body horror manga, με πιο χαρακτηριστικό εκπρόσωπό τους τον πρωτοπόρο Hideshi Hino. Γεννημένος το 1946 στην κατεχόμενη από τους Ιάπωνες Μαντζουρία στη βορειοανατολική Κίνα, ο Hino επέστρεψε με τους γονείς του στο Τόκιο υπό τον φόβο των διωγμών μετά τη λήξη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, σε μια πόλη κατεστραμμένη και σε μια χώρα ηττημένη και βαθιά τραυματισμένη. Αν και ξεκίνησε να δημιουργεί χιουμοριστικά κόμικς σε ηλικία μόλις 21 ετών, σύντομα τον τράβηξε ο τρόμος και το 1971 εγκαινίασε τη σειρά «Το σοκαριστικό θέατρο του Hideshi Hino», ενώ το 1985 άρχισε τη σειρά σπλάτερ κινηματογραφικών ταινιών «Γκίνι Πίγκου». «Η σειρά αποτελείται από έξι ταινίες μυθοπλασίας και δύο ντοκιμαντέρ για την παραγωγή τους. Οι ταινίες αυτές αποτελούν έναν ύμνο βίας, αίματος, βασανισμών, ακρωτηριασμών και φόνων και έχουν μια ξεχωριστή, θρυλική θέση στο σύμπαν των ταινιών τρόμου, καθώς φημολογείται ότι αφενός επηρέασαν τον κατά συρροή δολοφόνο Τσουτάμου Μιγιαζάκι και αφετέρου αποτέλεσαν πηγή μιας ολόκληρης παραφιλολογίας για το αν πρόκειται για ταινίες σναφ, δηλαδή αν οι φόνοι και οι βασανισμοί που διαδραματίζονται στο σελιλόιντ είναι αληθινοί» όπως εξηγεί η Μυρτώ Τσελέντη στο επιλογικό της σημείωμα στο «Η Κόρη της Κολάσεως» (μετάφραση: Τζίνα Βάγια, 192 σελίδες). Το πρώτο έργο του Hino (1982), που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Jemma Press, οι οποίες έχουν εκδώσει τα τελευταία χρόνια και άλλα ανάλογα manga όπως τους «Σεληνιασμένους Εραστές» του Suehiro Maruo, τις «12 Πριγκίπισσες του Αέναου Κάστρου» του Shintaro Kago, τις «Ψηφίδες Τρόμου» του Junji Ito κ.ά., αποτελεί μια κλασική πλέον ιστορία σωματικού τρόμου γύρω από το προσωπικό τραύμα, την κοινωνική αποξένωση, τη διαφορετικότητα και την απόρριψη και παράλληλα μια τραγική αλληγορία για την κακοποίηση, την εγκατάλειψη, την αναζήτηση της θέσης στον κόσμο και τη διαμόρφωση της συνείδησης. Πρωταγωνίστρια είναι ένα μικρό κορίτσι που γεννιέται φριχτά παραμορφωμένο και πετιέται κυριολεκτικά στη χωματερή από τον πατέρα της, ο οποίος επιλέγει να κρατήσει μόνο την «κανονική» δίδυμη αδελφή της. Μεγαλώνοντας στα σκουπίδια και τρώγοντας ωμά ζώα για να επιβιώσει, η «Κόρη της Κολάσεως» κάποια μέρα θα γίνει «Η Βασίλισσα του Νεκροταφείου» και θα σαγηνευτεί από «Τα Φώτα της Πόλης» (όπως ονομάζονται τα αντίστοιχα κεφάλαια). Θα αναδυθεί από τον μεταφορικό Κάτω Κόσμο και θα βυθιστεί στα σκοτάδια και την υποκρισία ενός ακόμα χειρότερου, του πραγματικού, για να σκορπίσει κι εκεί τον τρόμο ακρωτηριάζοντας και τρώγοντας ανθρώπους μέσα σε λουτρά αίματος. Για να φτάσει καταδιωκόμενη σε έναν απρόσμενο «προορισμό», που της ξυπνά μια αίσθηση οικειότητας. Εκεί θα αισθανθεί για πρώτη φορά άνθρωπος και σε ένα συγκινητικό, συναισθηματικό και διόλου «ευτυχισμένο» τέλος, θα λυτρωθεί από τον εφιάλτη στον οποίο καταδικάστηκε από μια κοινωνία που δεν ανέχεται καμιά παρέκκλιση, καμιά διαφορά. Και το σχετικό link...

Οι περιπέτειες του ΒΟΝΕ ξεκίνησαν να δημοσιεύονται στην Ελλάδα τον Οκτώβριο του 2006 και ολοκληρώθηκαν σε 9 τόμους στις 12 Σεπτεμβρίου 2011. Η σειρά κυκλοφορεί από την Jemma Press σε πολυτελές χαρτί με σκληρο-μαλακό εξώφυλλο. Δεν είναι Hardcover, όμως είναι πιο ανθεκτικό από τα τυπικά Paperbacks. Η μετάφραση είναι πολύ πετυχημένη και ταιριαστή επίσης. Το σκανάρισμα αδικεί τα εξώφυλλα επειδή έχουν γυαλιστερά κόκκινα γράμματα και το scanner δεν τα αναγνωρίζει. Οι σελίδες, η ονομαστική τιμή και και η αναγραφόμενη ημερομηνία κυκλοφορίας ανά τόμο ακολουθούν παρακάτω. Οι διαστάσεις των τόμων είναι 16,50 Χ 23: 1ος τόμος: Σελίδες: 144 + 4, Τιμή: 10,95€, Οκτώβριος 2006 (Η επανέκδοση κοστίζει 12,95€) 2ος τόμος: Σελίδες: 144 + 4, Τιμή: 12,95€, Σεπτέμβριος 2007 3ος τόμος: Σελίδες: 192 + 4, Τιμή: 12,95€, Ιούλιος 2008 4ος τόμος: Σελίδες: 176 + 4, Τιμή: 12,95€, Μάιος 2009 5ος τόμος: Σελίδες: 128 + 4, Τιμή: 12,95€, Νοέμβριος 2009 6ος τόμος: Σελίδες: 128 + 4, Τιμή: 12,95€, Μάιος 2010 7ος τόμος: Σελίδες: 160 + 4, Τιμή: 12,95€, Οκτώβριος 2010 8ος τόμος: Σελίδες: 144 + 4, Τιμή: 13,50€, Ιούλιος 2011 9ος τόμος: Σελίδες: 224 + 4, Τιμή: 16,00€, Αύγουστος 2011 Η ιστορία του Jeff Smith δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1991 και ολοκληρώθηκε το 2004 σε 55 τεύχη. Μπορείτε να βρείτε τα εξώφυλλα αυτών των τευχών εδώ. Με το που ολοκληρώθηκε το 2004, βγήκε όλη η ιστορία συγκεντρωμένη σε έναν τόμο περίπου 1.350 σελίδων Μέχρι τότε το Bone είχε αποσπάσει ένα σωρό βραβεία, μεταξύ άλλων 10 βραβεία Eisner και 11 Harvey. Το 2005 η Scholastic Graphics ανέλαβε να χρωματίσει και να εκδώσει εκ νέου όλη την ιστορία. Βγάζοντας έναν τόμο κάθε εξάμηνο, ολοκλήρωσε τη σειρά στα αγγλικά το 2009 σε 9 τόμους. Η ελληνική εκδοτική Jemma εξέδωσε την έκδοση της Scholastic και τελείωσε την έκδοση στα ελληνικά τον Σεπτέμβρη 2011. Η Jemma ξεκίνησε με έναν τόμο ανά χρόνο, όμως τελικά τελείωσε τη σειρά πολύ πιο γρήγορα απ' ό,τι ελπίζαμε (το 2014 δηλαδή αν συνέχιζε να βγάζει έναν τόμο ανά χρόνο). Παρακάτω παραθέτω τα εξώφυλλα των τόμων της Scholastic Graphix. Το Bone μέχρι στιγμής έχει κυκλοφορήσει σε 17 χώρες. Η Jemma εξέδωσε την ιστορία στα ελληνικά στο πλαίσιο της ταυτόχρονης έκδοσής του σε 7 ευρωπαϊκές χώρες (Ελλάδα, Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία, Γερμανία, Αγγλία, Νορβηγία) και Καναδά. Στα μέσα Δεκέμβρη 2011 για τα 20 χρόνια του Bone, θα κυκλοφορήσει από τη Scholastic Graphix η έγχρωμη έκδοση (που εξέδωσε και η Jemma), σε έναν επίτομο Hardcover τόμο. Κι αυτός θα έχει περί τις 1.350 σελίδες όπως ο προηγούμενος, όμως με σαφώς μεγαλύτερη τιμή. Αυτό οφείλεται στο ότι αυτός είναι έγχρωμος, το χαρτί πιάνει περισσότερο χώρο επειδή είναι κλάσεις ανώτερης ποιότητας και έχει σκληρό εξώφυλλο. Για να προλάβω ερωτήσεις, αναφέρω πως λόγω τιμής, αγοραστικού κοινού και της γενικότερης οικονομικής κατάστασης της χώρας μας, το να κυκλοφορήσει τέτοιο τούβλο στα ελληνικά από την Jemma (και όχι μόνο) είναι όνειρο θερινής νυκτός. Όλες οι εκδόσεις είναι πλήρεις, δεν υπάρχει κάποια έκδοση που να μην περιλαμβάνει όλη την ιστορία. Οι 9 τόμοι της Scholastic Graphix (κατ' επέκταση και της ελληνικής Jemma) περιλαμβάνουν την ίδια ακριβώς ιστορία που περιλαμβάνει και το ασπρόμαυρο επίτομο. Οι τόμοι της Jemma έχω παρατηρήσει πως περιλαμβάνουν πολλά και διάφορα illustrations που παρεμβάλλονται στα κεφάλαια, τα οποία illustrations δεν περιλαμβάνονται στο αγγλικό ασπρόμαυρο επίτομο. Το μοναδικό πράγμα που δεν είδα στους τόμους της Jemma, είναι ο χάρτης του κόσμου του Bone που περιλαμβάνεται στην τελευταία σελίδα του ασπρόμαυρου επίτομου. Σαν σύνολο όμως, η έκδοση της Jemma μου φάνηκε πιο πλήρης σε extras. Η ιστορία ξεκινάει με τα ξαδέρφια Bone να διώχνονται από την Μπόουνβιλ, το μέρος όπου έμεναν. Αντί να καταφέρουν να επιστρέψουν, χάνονται σε περιοχές που δεν τις έχει καν ο χάρτης τους. Στην συνέχεια βρίσκουν ο ένας τον άλλον αλλά γεννιόνται πολλά ερωτηματικά που έχουν να κάνουν κυρίως με τους αγριοπόντικες, οι οποίοι έχουν λάβει οδηγίες να εξοντώσουν τους Bone. Στην περιπέτειά τους θα τους βοηθήσουν η Θορν, η γιαγιά Μπεν και ένας μυστηριώδης κόκκινος δράκος. Αυτά περιληπτικά όσον αφορά την ιστορία, η συνέχεια στους τόμους Οι κύριοι χαρακτήρες που εμφανίζονται είναι: Αυτό που μου αρέσει στο Bone δεν είναι τόσο η ιστορία, όσο η φοβερή αίσθηση του χιούμορ που το διακατέχει. Είναι πραγματικά πολύ απολαυστικό να βλέπω τις γκριμάτσες του Smiley, την γαϊδουριά και το πείσμα του Phoney και την αθωότητα του Fone. Σε συνδυασμό με τον περίγυρό τους συνθέτουν μία ιστορία που με κάνει να σχηματίζω ένα χαμόγελο ικανοποίησης όποτε το πιάνω στα χέρια μου. Η αρχή όμως δεν προδίδει καθόλου την επική ιστορία που πρόκειται να επακολουθήσει, η οποία γίνεται σαφώς πιο σκοτεινή από τους πρώτους τόμους, όμως χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι ακατάλληλο για μικρές ηλικίες. Ιδού και 2 σελίδες από τον πρώτο τόμο Η άποψή μου για την ελληνική έκδοση είναι η καλύτερη και πραγματικά προτείνω να αγοράσετε τους τόμους από την Jemma αν νιώθετε πως θα σας αρέσει σαν ιστορία. Από εκεί και πέρα, υπάρχει η φθηνή λύση του ασπρόμαυρου επίτομου για όσους δεν θέλουν να ξοδευτούν, και ο "κυριλάτος" έγχρωμος hardcover τόμος της Scholastic που θα κυκλοφορήσει εντός ολίγου. Όμως προσωπικά πιστεύω πως το Bone ήταν ένα επιχειρηματικό στοίχημα του εκδότη και αξίζει να το στηρίξουμε, δεδομένου του ότι έγινε καλή δουλειά σε όλους τους τομείς (μετάφραση, έκδοση, ποιότητα χαρτιού, τιμή, συχνότητα κυκλοφορίας, κλπ). Αναμένω σχόλια απ' όσους το έχουν διαβάσει Ευχαριστούμε για τα εξώφυλλα τους Valtasar, ramirez & Yioshimitsu. Μπορείτε να βρείτε τη σειρά διαθέσιμη για ανάγνωση στη βιβλιοθήκη της Λέσχης Φίλων Κόμικς. Τον χάρτη του κόσμου μπορείτε να τον βρείτε σε μεγαλύτερη ανάλυση εδώ Τελευταίο update 18/01/2018

Αν και στο Ανατολικό Μέτωπο γράφτηκαν οι πιο χρυσές σελίδες της ανθρωπότητας ενάντια στον ναζισμό κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, αυτό δεν αντανακλάται στις κινηματογραφικές ταινίες, τις τηλεοπτικές σειρές, τα κόμικς που δημιουργήθηκαν από τότε μέχρι σήμερα. Προφανώς επειδή ήταν ο Κόκκινος Στρατός της Σοβιετικής Ένωσης που, παρά τις τεράστιες απώλειές του, κατατρόπωσε τον Χίτλερ, η Δυτική Τέχνη έκτοτε αποφάσισε να παραδώσει το Ανατολικό Μέτωπο στη λήθη και να ασχοληθεί με όλα όσα συνέβησαν στη Δυτική Ευρώπη, τις ΗΠΑ, την Ιαπωνία. Σ’ αυτό το ξεχασμένο και πάντα χιονισμένο Ανατολικό Μέτωπο τοποθετούν την ιστορία τους με τίτλο «Τα Τέρατα του Ανατολικού Μετώπου» οι Gerry Finley-Day και Carlos Ezquerra, μια ιστορία που πρωτοδημοσιεύτηκε στο εμβληματικό αγγλικό περιοδικό 2000 AD το 1980 και κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Jemma Press (μετάφραση: Γαβριήλ Τομπαλίδης, 48 σελίδες). Μόνο που το θέμα τους δεν είναι οι σφοδρές συγκρούσεις μεταξύ του γερμανικού και του σοβιετικού στρατού, ούτε η αρχική προέλαση των ναζί και η αντεπίθεση του Κόκκινου Στρατού που ήταν η αρχή του τέλους για τον Χίτλερ. Οι Finley-Day και Ezquerra αφηγούνται μια φανταστική και άκρως συμβολική ιστορία τρόμου που εκτυλίσσεται στα παγωμένα χαρακώματα κατά τη διάρκεια των αρχών της Επιχείρησης Μπαρμπαρόσα το 1941, στην καρδιά του ρωσικού χειμώνα. Πρωταγωνιστής είναι ένας φιλόδοξος Γερμανός στρατιώτης που ονειρεύεται να παρασημοφορηθεί για την ανδρεία του αλλά αντί γι’ αυτό, την πρώτη νύχτα του στο μέτωπο αντικρίζει τη σκληρή πραγματικότητα του πολέμου και φτάνει μια ανάσα από τον θάνατο. Την τελευταία στιγμή θα τον σώσει όμως μια ομάδα αλλόκοτων, ανατριχιαστικών Ρουμάνων πολεμιστών που δηλώνουν σύμμαχοι των Γερμανών. Για να αποκαλυφθεί πολύ σύντομα ότι οι παράξενοι Ρουμάνοι κοιμούνται σε φέρετρα, απεχθάνονται το φως, μεταμορφώνονται σε λύκους και νυχτερίδες, τρώνε ανθρώπινη σάρκα, είναι αθάνατοι. Οι Ρουμάνοι ναζί, τα Τέρατα του Ανατολικού Μετώπου, είναι βρικόλακες! Αλλά ακόμα κι έτσι, οι ναζί θα ηττηθούν με ένα παλούκι στην καρδιά. Και όσες φορές κι αν ξαναγεννηθούν από τις στάχτες τους θα τους αξίζει το ίδιο τέλος. Και το σχετικό link...

Οι περισσότεροι έφηβοι της δεκαετίας του 1970 έμαθαν σημαντικές λεπτομέρειες για το σεξ από τα φθηνά περιοδικά κόμικς ελαφράς πορνογραφίας, πολύ πριν από το internet και την ευκολία πρόσβασης σε αμέτρητα sites κλιμακούμενης χυδαιότητας με τη λέξη «porn» στον τίτλο τους. Συνήθως τα αγόρια, κάτω από τα σχολικά θρανία, περιφέρανε τα τσαλακωμένα και σχισμένα περιοδικά και τα έκρυβαν κάτω από τα κρεβάτια τους μέχρι να τα ανακαλύψουν οι δάσκαλοι και οι γονείς και να αρχίσουν οι ηθικοπλαστικές κατσάδες. Στην Ελλάδα, ίσως η πιο δημοφιλής πρωταγωνίστρια τέτοιων κόμικς να ήταν η ξανθιά βρικόλακας Ζάκουλα, της οποίας οι περιπέτειες ξεκίνησαν να δημοσιεύονται το 1977 από τις εκδόσεις Πολυεκδοτική και ολοκληρώθηκαν μετά από 196 τεύχη. Στην Ιταλία ήταν ήδη σούπερ σταρ από το 1969 στο πλαίσιο του φαινομένου των fumetti neri, των ασπρόμαυρων περιοδικών τσέπης με το φθηνό χαρτί και τις χιλιάδες πωλήσεις. Δημιουργοί της ήταν οι Renzo Barbieri και Rubino Ventura στα σενάρια και αρχικοί σχεδιαστές οι Giorgio Cambiotti και Massimo Belardinelli, ενώ η δεκαπενθήμερη έκδοση κυκλοφόρησε συνολικά 327 τεύχη με αιματοβαμμένες σέξι ιστορίες γοτθικού τρόμου στις οποίες εμφανίστηκαν αμέτρητα μυθολογικά τέρατα, φαντάσματα, ζόμπι, μάγισσες, περιβόητοι εγκληματίες και δημοφιλείς χαρακτήρες όπως ο Σέρλοκ Χολμς, ο Αρσέν Λουπέν, ο Βαν Χέλσινγκ και η Κοκκινοσκουφίτσα, αλλά και ιστορικά πρόσωπα όπως ο Σίγκμουντ Φρόιντ και ο Τουλούζ Λοτρέκ. Σε παρόμοιες ιστορίες αλλά σε ένα σκοτεινό μεσαιωνικό περιβάλλον έγινε διάσημη η Λουσιφέρα (1971-1980) ανάμεσα σε δαίμονες, ιεροεξεταστές, τέκτονες ιππότες, αριστοκράτες, δήμιους και βασανιστές, τον Δρα Φάουστ και τον Αδόλφο Χίτλερ. Ως συνεχίστρια της παράδοσης αυτής «γεννήθηκε» η Σουσπίρια του Λούκα Λάκα Μονταλιάνι, που επιχειρεί εδώ και χρόνια να αναβιώσει το είδος του ερωτικού τρόμου των μαύρων ιταλικών κόμικς. Στον τόμο «Διαβολικές Αδελφές» (εκδόσεις Jemma Press, μετάφραση: Γαβριήλ Τομπαλίδης, 80 σελίδες), με εξαιρετικά εισαγωγικά και ιστορικά κείμενα, ο Μονταλιάνι συγκεντρώνει τρεις ιστορίες με αυτές τις πρωταγωνίστριες («Ζάκουλα» σε σενάριο και σχέδια του Μονταλιάνι, «Λουσιφέρα» σε σενάριο του Fabio Celoni και σχέδια του Alex Horley και «Σουσπίρια» σε σενάριο του Μονταλιάνι και σχέδια του Franco Saudelli) και θυμίζει στους ενήλικους αναγνώστες αυτό το ενδιαφέρον είδος του συνδυασμού σεξ και τρόμου μιας άλλης εποχής. Και το σχετικό link...

1800. Τουρκοκρατία. Ελασσόνα. Δίπλα από τη Μελούνα. Εκεί που θα είναι τα όρια του Ελληνικού Κράτους μετά τη προσάρτηση της Θεσσαλίας το 1881 και κατά τον πόλεμο του 1897. Ο Δήμος Καραμάνος έχει τη φαμέλια του, έχει τα 5 παιδιά του, ζει μια φυσιολογική φτωχική ζωή. Έχει όμως ένα παρελθόν. Το οποίο τον βρίσκει. Και μαζί με αυτό το παρελθόν συναντάμε και εμείς ονόματα τόσο από το 1821, όσο κυρίως από την περίοδο λίγο πριν το 1821. Δεν τα αναφέρω για να μειώσω τα σπόιλερ Δημιουργός ο πρωτοεμφανιζόμενος (σε εμένα έστω) Θανάσης Καραμπάλιος. Από την Ελασσόνα Στη σελίδα του στο φβ έχει καμπόσες σελίδες μέσα από το κόμικ. Χωρίς μπαλονάκια και αναρτημένες το 2016. Άρα προφανώς το δουλεύει καιρό Παραθέτω μερικές για να έχετε μια ιδέα για το σχέδιο. Το κόμικ περιέχει 2σέλιδη εισαγωγή από τον Πάνο Ζαχαρη, 2 σελίδες με βιογραφικά ιστορικών χαρακτήρων που εμφανίστηκαν στον τόμο (η βιογραφία τους μέχρι το 1800 αλλά και με τα στοιχεία που εξηγούν τα όσα είδαμε στο κόμικ) και μια σελίδα με μια βιβλιογραφία που αποτελείται κυρίως από πρωτογενείς και δευτερογενείς πηγές. === Σχόλια? Με το που έμαθα πριν κανά μήνα από το τόπικ Νέα Κόμικς από την Jemma και το λαγωνικό τον GCF ότι βγαίνει και εν συνεχεία είδα τις σελίδες στο φβ του δημιουργού, έπαθα κάτι τις. Το υλικό με αφορούσε 132%. (α) Ελλαδάρα (β) Ελληνική Ιστορία (γ) μια περίοδος που δεν "πολυεπισκεπτόμαστε". Χτες είπαν από τη Jemma στο φβ ότι το παρέλαβαν (αφού σκοπεύουν να το κάνουν επίσημη πρεμιέρα στο Γαλλικό στη Θεσ/νικη το ερχόμενο ΣΚ), σήμερα με το που άνοιξαν το μαγαζί ήμουν εκεί για να το τσιμπήσω Δεν τα συνηθίζω αυτά Expectations στο Θεό λοιπόν, κάτι που συνήθως μεταφράζεται σε απογοήτευση Συνήθως. Διότι εδώ δεν απογοητεύθηκα Το σχέδιο μου άρεσε πάρα πολύ. Υπάρχουν κάποια καρέ που δε με ενθουσίασε η απουσία φόντου, υπάρχουν καρέ που με μάγεψαν με την Ελλαδάρα του 1800 που δείχνουν. Ο ρυθμός πάρα πολύ καλός. Άμα ξεκινάει τις επίσημες εκδόσεις του ο Καραμπάλιος με αυτό τον τρόπο, τι ακριβώς θα κάνει στο μέλλον? Δηλώνω πάντως φαν Σενάριο. Δεν είναι το Watchmen το 1986 ή το Batman Year One το 1987. Δεν αφηγείται μια περιπέτεια που δεν έχει ξανααφηγηθεί κανείς Τα μοτίβα είναι γνώριμα. Δεν την βρήκα όμως κλισαρισμένη. Είναι μια δετή σφιχτή περιπέτεια, έχει ρυθμό, ήταν ένα άγριο αχαλίνωτο σεξ με τον εγκέφαλό μου Συν τοις άλλοις καραγουστάρησα μέχρι εκεί που δεν πάει κάποια από τα ιστορικά πρόσωπα που εμφανίζονται. Σε τεράστιο βαθμό διότι εμφανίζονται με την ηλικία που είχαν το 1800 (και πάντα με σεβασμό στα όσα ξέρουμε από τις πηγές για τον χαρακτήρα τους). Πάρα πολύ μεγάλη απόλαυση. Συνήθως μνημονεύουμε κάποιους ανθρώπους από το 1821, χωρίς όμως να λέμε τι ηλικία είχαν ανά πάσα στιγμή. Για παράδειγμα, εκτιμώ πως το 99% εξ ημών δεν γνωρίζει εάν το 1821 στην Αλαμάνα ο Αθανάσιος Διάκος ήταν 23 ετών, 33 ετών, 43 ετών ή κάτι άλλο Τεράστια όμως η κουβέντα του Ζάχαρη όπως εμφανίζεται στο οπισθόφυλλο. "Οι πρωταγωνιστές της περιόδου, οι καπεταναίοι, οι κλέφτες και οι αρματολοί, δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν σε γοητεία από τους πολυσκιτσαρισμένους ντεσπεράντο και τους σκοτεινούς παρανόμους των μαύρων ευρωπαϊκών δασών". Τεράστια. Και 100% αληθινή Το κακό είναι ότι το τέλειωσα... Και η ιστορία συνεχίζεται. 48 σελίδες και έχω την αίσθηση πως είμαστε ακόμα στον προλογο. Έχουν εμφανιστεί πολλοί "παίχτες", έχει απλωθεί πολύς τραχανάς, θέλω τους επόμενους τόμους (που δεν ξέρω πόσοι θα είναι) ΤΩΡΑ Ελπίζω επίσης να πατήσει πολλούς κάλλους και να εκνευρίσει πολλούς Διότι υπάρχει η ιστορία, όπως συνέβη, με τα καλά της και με τα κακά της, υπάρχουν όμως και οι εθνικοί μύθοι Που, well... είναι μυθοι. Εθνικοι Καραγουστάρησα Φέρτε μου τα επόμενα λέμε Τώρα που γυρίζει Ευχαριστούμε για το υπόλοιπα εξώφυλλα τους albertus magnus, Jack62, Comichunter & albert.

Υπάρχει ακόμα έρωτας και ρομαντισμός; Ή όλοι και όλες κλείνονται στον εαυτό τους αναζητώντας μόνο σεξ; Πώς εξελίχτηκαν οι ανθρώπινες σχέσεις από την Αρχαία Ελλάδα μέχρι τα σύγχρονα ριάλιτι; Η Λιβ Στρόμκβιστ ιχνηλατεί την έννοια της αγάπης και επιχειρεί να δώσει απαντήσεις. Με παράδειγμα τις αμέτρητες, εφήμερες και πολυδιαφημισμένες «σχέσεις» του Λεονάρντο ντι Κάπριο με μοντέλα και άλλες σελέμπριτι, η Λιβ Στρόμκβιστ συμπεραίνει πως στην εποχή μας «το συναίσθημα συναντάται ολοένα και πιο σπάνια ή και καθόλου. Όλοι μας είμαστε ο Λεονάρντο». Για να εντοπίσει τις αιτίες ανατρέχει στη φιλοσοφία, την κοινωνιολογία, την ψυχολογία, την πολιτική θεωρία, τις σχέσεις διασημοτήτων του παρελθόντος, σε έργα τέχνης και κόμικς, στον Πλάτωνα και τα Στρουμφάκια, σε τηλεοπτικά σίριαλ, κινηματογραφικές ταινίες και λογοτεχνικά έργα. Κι όσο προσεγγίζει τις απαντήσεις τόσο αυξάνονται οι ερωτήσεις. Μετά «Το Φρούτο της Γνώσης – Το Αιδοίο εναντίον της Πατριαρχίας», μια μελέτη της ανθρώπινης σεξουαλικότητας από φεμινιστική οπτική, η Σουηδή δημιουργός κόμικς, κοινωνιολόγος, πολιτική επιστήμων και διδάκτωρ του Πανεπιστημίου του Μάλμε επιστρέφει σε μια ανάλογη μελέτη για το παρελθόν και το παρόν του συναισθήματος, του έρωτα, της αγάπης με τίτλο «Το πιο Κόκκινο Τριαντάφυλλο Ανθίζει – Ο ρομαντικός έρωτας από την Αρχαία Ελλάδα έως τα ριάλιτι» (μετάφραση: Βαγγέλης Γιαννίσης, εκδόσεις Jemma Press). Κι αν το θέμα ακούγεται «βαρύ» και «δύσκολο», η Στρόμκβιστ έχει έναν μοναδικό τρόπο να το κάνει προσιτό κι ανάλαφρο τόσο μέσω της ρέουσας γλώσσας της με τις κατάλληλες παραπομπές, τις εύστοχες ερωταπαντήσεις και την έμφαση στα πιο σημαντικά σημεία όσο και μέσω της έξυπνης εικονογράφησης. Γιατί, πάνω απ’ όλα, το βιβλίο της είναι κόμικς και η Στρόμκβιστ γνωρίζει πολύ καλά τη γλώσσα του μέσου ώστε να διατηρεί διαρκώς το ενδιαφέρον του αναγνωστικού κοινού, οδηγώντας το με λογικές συνεπαγωγές από τη μια άποψη στην άλλη, από τη μια εποχή στην επόμενη, από την αρχαιότητα στους μεταμοντέρνους καιρούς του ύστερου καπιταλισμού. «Αρωγούς» στην πορεία αυτή βρίσκει μια σειρά από φιλοσόφους, επιστήμονες, συγγραφείς, τραγουδίστριες, ηθοποιούς και κόμικς χαρακτήρες που εισβάλλουν στην αφήγησή της σε κάθε σελίδα και την κάνουν ακόμα πιο ενδιαφέρουσα. Το βιβλίο χωρίζεται σε δύο κεφάλαια, με το πρώτο να καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος και να διαιρείται στις ενότητες «Οι Άλλοι έχουν εξαφανιστεί», «Η προώθηση της λογικής επιλογής», «Ο νέος τρόπος για να γίνεις επιτυχημένος άντρας», «Η απομάγευση του κόσμου» και «Δεν ξέρουμε πώς να πεθάνουμε» και το δεύτερο με τίτλο «Έναν άλλο σαν κι εσένα στο λεπτό» να ξεκινά με την Μπιγιονσέ και να συνεχίζεται με τον Κίρκεγκορ, τον Μπιουνγκ Τσουλ Χαν, την Εύα Ιλούζ, τον λόρδο Βύρωνα, τον θεό Σίβα και την πριγκίπισσα Παρβάτι, τον Θησέα και την Αριάδνη, για να καταλήξει σε έναν συγκινητικό επίλογο εν είδει συμπεράσματος της ίδιας της Στρόμκβιστ γύρω από όσα μπορούμε να κάνουμε αν θέλουμε να έχουμε σχέσεις, να γνωρίζουμε το πρόσωπο που ζει δίπλα μας, να ανοίγουμε τον εαυτό μας στους άλλους και να μοιραζόμαστε τις ζωές μας: «…αν θέλουμε αυτή η μαγεία να εξακολουθήσει να υπάρχει, θα πρέπει να συμπεριφερόμαστε σαν δύο πιστοί σε μια ιδιωτική εκκλησία οι οποίοι αφιερώνουν χρόνο μαζί για να φάνε τάπας, να θυμιατίζουμε, να γιορτάζουμε επετείους, να κοινωνάμε, να θυμόμαστε κάτι σημαντικό που μας έχει πει ο σύντροφός μας […], να ακούμε μαζί το “τραγούδι μας” για να θυμόμαστε πώς γεννήθηκε αυτό το θαύμα, να επαναλαμβάνουμε σαν μάντρα το “σ’ αγαπώ”…». Και το σχετικό link...

Η ΥΠΟΘΕΣΗ: Σε ένα παράλληλο σύμπαν, τα διάφορα είδη ανθρώπων (Homo: άνθρωπος στα Λατινικά, εξού και ο τίτλος, για να μην πάει το μυαλό σας αλλού), όπως ο Homo Sapiens, ο Άνθρωπος του Νεάντερταλ, ο Άνθρωπος της Χαϊδελβέργης και άλλα ζουν αρμονικά (ή σχεδόν), μέχρι που ο φυσιοδίφης Κάρολος Δαρβίνος ανακαλύπτει, ότι, σε αντίθεση με την κατεστημένη αντίληψη, τα ανθρώπινα είδη δεν εμφανίσθηκαν την ίδια χρονική στιγμή, αλλά κάποια προϋπήρχαν και ενδεχομένως, κάποια άλλα να είναι περισσότερο και άλλα λιγότερο εξελιγμένα. Η ανακάλυψη αυτή πυροδοτεί συγκρούσεις, που θα καταλήξουν στον αιματηρό Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, στον οποίο καθοριστικό ρόλο θα έχει, από ό,τι φαίνεται, ο Νεκρομάντης Μπάρετ. Η ΑΠΟΨΗ: Απίστευτη σεναριακή ιδέα, έτσι; Απολύτως πρωτότυπη και γεμάτη αλληγορίες. Και συνοδεύεται και από ένα εντυπωσιακό σχέδιο. Να πω ότι έμεινα απόλυτα ικανοποιημένος από τις πρώτες 24 σελίδες; Θα πω ψέματα; Να πω όμως ότι δεν θα αγοράσω και το επόμενο; Πάλι θα πω ψέματα. Δύσκολο το θέμα, είναι σαφές ότι ο δημιουργός κάπου θέλει να το πάει, πρέπει να περιμένουμε και θα δούμε. Ελπίζω να υπάρχει κάποιο σχέδιο και να μη γίνονται όλα χάριν εντυπωσιασμού. Και ελπίζω να μη βάζει πολλά καρπούζια κάτω από τη μασχάλη του, γιατί, για να πω την αμαρτία μου, μια τέτοια εντύπωση μου δόθηκε. Από την άλλη, πολλά πράγματα θέλουν μια κάποια επεξήγηση και σίγουρα θέλω να δω πώς (και εάν) θα αποσαφηνιστούν στα προσεχή τεύχη. Επιπλέον μπόνους πόντοι δίδονται για το χιούμορ και την εν γένει ανατρεπτική διάθεση. Είμαι ιδιαίτερα επιφυλακτικός και ίσως υπέρ το δέον αυστηρός, ακριβώς επειδή η ιδέα και η αρχική σύλληψη με εντυπωσίασε, αλλά θεωρώ ότι οι λεπτομέριες θέλουν δουλειά και πιθανόν και υπομονή εκ μέρους των αναγνωστών. Εύχομαι να μην προδοθεί ο δημιουργός από μια τυχόν ακανόνιστη συχνότητα έκδοσης. Η οποία έκδοση είναι φυσικά εξαιρετική, αλλά και κομματάκι ακριβή για τον αριθμό των σελίδων. Ειλικρινά εύχομαι να μακροημερεύσει η σειρά, αφού είναι σαφές ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια δυνητικά πολύ ενδιαφέρουσα εξέλιξη. Ελπίζω να την διαβάσετε και να γράψετε κι εσείς την άποψή σας. Και ελπίζω διπλά να μην σας πάρω στο λαιμό μου εάν απογοητευτείτε και με βλαστηματε μετά.. Ευχαριστούμε για τα εξώφυλλα τους The_Sandman & Indian.

Από το κείμενο στο οπισθόφυλλο του βιβλίου Κάτω από τα φώτα των Ναζί κοιμάται η Σαλονίκη Ο Νεκρομάντης Άρθουρ Μπάρετ καταλήγει στην πρωτεύουσα της Άνω Γραικίας που διαθέτει Νεάντερταλ, Αυστραλοπιθήκους και πλήθος άλλους παρανθρώπους, αλλά οπωσδήποτε όχι μετρό. Ένας ντόπιος μεσεγγυούχος, μια καλλίγραμμη Αυστριακή αρχαιολόγος και ο ίδιος ο Υπερνεκρομάντης Κρώλεϊ θα τον συνοδέψουν σε μια επικίνδυνη αποστολή. Θα βρουν άραγε τον τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου ή απλά σκάβουν το λάκκο τους; Μία συνεργασία στο σενάριο του Δημήτρη Καμένου με τον σχεδιαστή Χρήστο Σταμπουλή, η οποία διαδραματίζεται στον κοσμο του "WWS" (World War Sapiens) σε 32 ασπρόμαυρες σελίδες μεγέθους 17x24. Ονομαστική τιμή 5.50€.

Μαύρα χρώματα, τρομακτικά σύμβολα, αντισυμβατικές συμπεριφορές. Μια μπάντα και τα μέλη της οικογένειας του ηγέτη της αποθεώνουν το heavy metal σε μια απολαυστική κι αυτοσαρκαστική σάτιρα. Μία από τις πιο γνήσιες και αγνές εκδοχές του χιούμορ είναι ο αυτοσαρκασμός. Η αδυναμία αυτοσαρκασμού είναι συχνά ένδειξη μιας ανεπιτυχούς άμυνας απέναντι στην ανασφάλεια και τη μειωμένη αυτοεκτίμηση. Αντιθέτως, ο αυτοσαρκασμός μπορεί να είναι έκφραση αυτογνωσίας και συμφιλίωσης με τις ατέλειες του εαυτού, τις ιδιαιτερότητες και τις εμμονές του. Δεν πρέπει να κρύβουμε αυτό που είμαστε, αλλά δεν χρειάζεται και να νιώθουμε (τουλάχιστον όχι πάντα) υπερήφανοι γι’ αυτό. Αρκεί να είμαστε εντάξει με τον εαυτό μας και να μπορούμε να κάνουμε πλάκα μαζί του. Κι αυτό κάνει απολύτως επιτυχημένα ο JP Ahonen στον δεύτερο τόμο του Belzebubs με υπότιτλο «Οι αμαρτωλοί δεν έχουν λυτρωμό» (εκδόσεις Jemma Press, μετάφραση Βασίλης Μπαμπούρης) και έναν γλυκό επίλογο του Mikael Akerfeldt του σουηδικού συγκροτήματος Opeth. O Φινλανδός δημιουργός, που είναι προφανές ότι λατρεύει τη metal μουσική και κουλτούρα, συστήθηκε στο ελληνικό κοινό το 2018 με τον πρώτο τόμο του Belzebubs και πρωταγωνιστές τα μέλη μιας metal μπάντας αλλά και της οικογένειας του τραγουδιστή τους σε απολαυστικές περιπέτειες καθημερινής τρέλας και άγριας μουσικής. Τα κόμικς του Ahonen σημείωναν ήδη τεράστια επιτυχία στη χώρα του όπου η heavy metal μουσική είναι ιδιαίτερα δημοφιλής, ενώ από τότε το Belzebubs ξέφυγε από τα όρια της ένατης τέχνης και αποτελεί πια ένα μεγάλο, διεθνές πρότζεκτ σε ποικίλα μέσα (μουσική, κινούμενα σχέδια, διαδίκτυο). Αυτή η επιτυχία ωστόσο δεν οφείλεται στην εξύμνηση του black metal, στη θεοποίηση των συγκροτημάτων του και την εξιδανίκευση των οπαδών του, αλλά αντιθέτως στην (αυτο)σαρκαστική διάθεση απέναντι στην κουλτούρα και τις «παραδόσεις» του και στο άφθονο χιούμορ με το οποίο περιγράφονται οι συνήθειες των θιασωτών του. Γιατί είναι σε κάθε σελίδα, σε κάθε σκίτσο, σε κάθε διάλογο ορατό ότι ο Ahonen αγαπά αυτή τη μουσική κι αυτήν την κουλτούρα αλλά δεν διστάζει να τη σατιρίσει. Τα μέλη της γκοθ οικογένειας, από τo μεγαλύτερo μέχρι το μικρότερο, ντυμένα όλα μέσα στη μαυρίλα θυμίζουν την Οικογένεια Άνταμς, τα ονόματά τους είναι βγαλμένα από ταινία τρόμου κι απόκρυφα βιβλία (Λεβιάθαν, Λίλιθ, Σλοθ, Λούσυφερ), το βαρύ make-up τους καλύπτει τα χαρακτηριστικά των προσώπων τους. Τα μωρά αντί να παίζουν με χρωματιστές μπαλίτσες και αρκουδάκια έχουν νεκροκεφαλές και κόκαλα, τα ρούχα τους στολίζουν πεντάλφες και μεταλλικά καρφιά. Ο μικρός Λεβιάθαν στο σχολείο αποκεφαλίζει ένα πρόβατο ως επίκληση στον δαίμονα Βελιάλ και η μαμά του τον υπερασπίζεται («προτιμούμε να λέμε “θυσίασε”», διορθώνει την εξοργισμένη διευθύντρια). Όλοι μαζί παραγγέλνουν φαγητά παραφράζοντάς τα για να γελούν μόνο αυτοί («κθουλουτσίνι με ντομάτα», «φούνγκι γιονγκοθίνι», «χθονιόκι με γαρίδες» κ.ά.) ενώ η γιαγιά αναπολεί την εποχή που «για κολατσιό τρώγαμε μύξες και παρωνυχίδες και τις καταπίναμε με δάκρυα απόγνωσης […] όταν μαζευόμασταν όλοι στην παγερή καλύβα που βρομούσε κάτουρο και ζεσταίναμε ο ένας τον άλλον με γερές φάπες στον πισινό! Ήταν τέλεια!». Και το σχετικό link...

Ο Θανάσης Καραμπάλιος, γνωστός από την εξαιρετική best seller σειρά του “1800”, ενώνει τις δυνάμεις του με τον Νίκο Σταυριανό, γιο του εκδότη της Jemma, με πολλά fanzines στο ενεργητικό του και μαζί επιχειρούν να μας περιγράψουν μερικές ιστορίες από τα χωριά της Ελασσόνας, όπως τις άκουσαν από τους καλύτερους story tellers του κόσμου, που δεν είναι άλλοι από τους παππούδες μας. Κι όλα αυτά… Στη σκιά του Ολύμπου. Στο άλμπουμ περιέχονται τέσσερις σύντομες, αλλά απολαυστικές ιστορίες, κάποιες αληθινές, κάποιες φανταστικές και κάποιες και τα δύο, όπως μας ενημερώνει ο Θανάσης, τις οποίες τις άκουσε κατά την παιδική του ηλικία από συγγενικά του πρόσωπα. Οι ιστορίες αυτές παίρνουν τους τίτλους τους από τα χωριά στα οποία “γεννήθηκαν” και είναι οι εξής: “Καρυά” (Ένα ζευγάρι προσπαθεί να κάνει παιδιά, αλλά δεν τα καταφέρνει. Αποφασίζει, λοιπόν, να ζητήσει την βοήθεια μίας νεράιδας που κατοικεί σε μία λίμνη. Το αντίτιμο, όμως, θα είναι πολύ βαρύ.) “Κεφαλόβρυσο” (Ένα φτωχό ορφανό κλέβει φαγητό από τον μεγαλο-κτηματία της περιοχής, ο οποίος το είχε εμπιστευτεί. Όταν αυτός το μαθαίνει, η κατάληξη θα είναι πολύ άσχημη.) “Πύθιο” (Ένας Ιερέας, βλέποντας ότι το ποίμνιό του χάνει την πίστη του στον Θεό, δεν διστάζει να αναμετρηθεί με τον κόσμο της μαγείας.) “Παλαιόκαστρο” (Ένας προδότης καταδίδει τους κλέφτες και τους αρματολούς του χωριού του στην Χωροφυλακή και η ποινή που θα του επιβληθεί από τους προδομένους επαναστάτες θα είναι τρομακτική.) Επηρεασμένος από τις ιστορίες που άκουγα κι εγώ μικρός στο χωριό μου και οι οποίες με τρόμαζαν, αλλά παράλληλα με συνάρπαζαν, βρήκα την συγκεκριμένη ανθολογία του γούστου μου. Σε όλες τις ιστορίες επικρατεί το horror στοιχείο, το οποίο στήνεται εκθετικά και δημιουργεί αγωνία για την κατάληξη, που ομολογουμένως δεν μας εκπλήσσει όταν τελικά έρχεται. Ο Καραμπάλιος βρίσκεται στο στοιχείο του κι έτσι αποδεικνύει ότι διαθέτει άνεση στην περιγραφή ιστοριών που βασίζονται σε χρονικά πλαίσια μιας άλλης εποχής, παλαιότερης. Εν κατακλείδι, όλες οι ιστορίες με ικανοποίησαν και δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω κάποια. Αν, πάντως, θα έπρεπε να το κάνω αυτή θα ήταν η ιστορία από την “Καρυά”. Προτείνεται ανεπιφύλακτα στους λάτρεις των σεναρίων της αντίστοιχης θεματολογίας και φυσικά στους θαυμαστές του συγγραφέα. Πιστεύω ότι δεν θα απογοητευτούν. Αν θέλουμε να μιλήσουμε για τον εικαστικό τομέα, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο Νίκος Σταυριανός αρχίζει κι ανδρώνεται επαγγελματικά κι οπτικοποιεί τα μακάβρια σενάρια με το κατάλληλο ύφος και με σχεδιαστικά μοτίβα που θυμίζουν πολύ το στυλ του μεγάλου Mike Mignola. Η αλήθεια είναι ότι εντοπίζουμε καρέ που θα τα χαρακτηρίζαμε αρκετά αφηρημένα, αλλά υπάρχουν κι άλλα που είναι περισσότερο εύστοχα κι αληθοφανή. Οι σκιάσεις κι ο ασπρόμαυρος χρωματισμός στέκονται ιδανικά σε μία τέτοια θεματική ιστοριών, αλλά έχω την εντύπωση ότι το παρακάνει λίγο με τους τόνους του μαύρου. Η Jemma φρόντισε να δώσει στην έκδοσή της το μέγεθος ενός τυπικού BD και η κόλληση στην ράχη απαντάει στα γνωστά επίπεδά της. Το χαρτί στο εσωτερικό είναι παχύ και ματ κι έχω την αίσθηση ότι όπου θα έπρεπε να υπάρχει ένα αμιγώς λευκό χρώμα, αυτό έχει αντικατασταθεί με μία κρεμ απόχρωση. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η αντίθεση που υπάρχει με το μαύρο, να μην είναι τόσο κολακευτική για το σχέδιο. Αυτό, βέβαια, αποτελεί μία προσωπική μου εκτίμηση και σίγουρα δεν είναι κάτι που με απέτρεψε από το να απολαύσω το κόμικ. Όσον αφορά το εξώφυλλο, αυτό θα το ήθελα λίγο πιο παχύ για να αποφεύγονται τα τσαλακώματα και τα κατσαρώματα από την υγρασία. Να πούμε ότι οι ιστορίες χωρίζονται μεταξύ του με ένα μονοσέλιδο σκίτσο, που φέρει τον τίτλο της καταγωγής τους. Πέρα από ένα εισαγωγικό σημείωμα του συγγραφέα, που το βρίσκουμε στο εσωτερικό μέρος του εξώφυλλου, δεν θα βρούμε άλλο εξτραδάκι. Αφιέρωμα στην εκδοτική

Στον δεύτερο κύκλο του περνά το «1800» του Θανάση Καραμπάλιου, με την οικογένεια του Καραμάνου να προσπαθεί να ανασυνταχθεί και την Ελλάδα να βρίσκεται ένα βήμα πιο κοντά στην Επανάσταση. «Έχουμε μια απίστευτα πλούσια ιστορία σ’ αυτόν τον τόπο. Γιατί να τη χαρίσουμε στους φασίστες;», μου είχε πει ο Θανάσης Καραμπάλιος σε μια από τις πολλές μας συζητήσεις γύρω από την Ιστορία και τους λόγους που τον ώθησαν να φιλοτεχνήσει μια μυθοπλασία με επίκεντρο τα προεπαναστατικά χρόνια των αρχών του 19ου αιώνα. Αυτή τη φράση τη χρησιμοποίησα στην εισαγωγή του έκτου τόμου του «1800» όταν ο Θανάσης Καραμπάλιος και ο Λευτέρης Σταυριανός της Jemma Press με τίμησαν ζητώντας μου να γράψω λίγα λόγια για την ολοκλήρωση του πρώτου κύκλου της σειράς. Η ίδια φράση θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και πάλι στον πρώτο τόμο του δεύτερου κύκλου που μόλις κυκλοφόρησε. Γιατί φανερώνει τη βαθύτερη αιτία της επίμονης ενασχόλησης ενός κομμουνιστή δημιουργού κόμικς με την ελληνική ιστορία. Ό,τι μαθαίναμε και εν μέρει συνεχίζουν να μαθαίνουν τα παιδιά στο σχολείο για το 1821 είναι υπερβολικά απλοποιημένο, ανυπόφορα μπολιασμένο από τους εθνικούς μας μύθους. Αντιμετωπίζουμε τα πρόσωπα της Επανάστασης σαν ιερά και αρυτίδωτα τοτέμ με πολύχρωμες φουστανέλες, ενώ είμαστε πεπεισμένοι πως τις πράξεις τους τις καθοδηγούσε ο Θεός (της Ελλάδος!) και τις καθαγίαζε κάποια μεταφυσική αφοσίωση σ’ έναν ανώτερο σκοπό. Δυστυχώς μετά το σχολείο η συντριπτική πλειονότητα παραμένει σε αυτή την επιφανειακή (μη) γνώση που υπηρετεί τη διαιώνιση της αυταρέσκειας ενός έθνους ανάδελφου. Το χειρότερο ωστόσο, είναι η αποϊστορικοποιημένη «ερμηνεία» και πρόσληψη της Επανάστασης με όρους όπως «παλλαϊκός ξεσηκωμός», «παλιγγενεσία» κ.λ.π. που παραβλέπουν και συσκοτίζουν τις αντιφάσεις της εποχής και τη σύνθετη πραγματικότητά της, θυσιάζοντας την αλήθεια στον βωμό εθνικών επιταγών. Σημαντικό μέρος αυτής της αλήθειας, χωρίς εξωραϊσμούς, απέδωσε με συναρπαστικό τρόπο ο Θανάσης Καραμπάλιος στους έξι πρώτους τόμους του «1800» («Πατέρας», «Ελένη», «Αγία Μαύρα», «Χάκι», «Μαύρα Καράβια», «Ζίχνα») και στο ίδιο πνεύμα συνεχίζει και στον πρώτο τόμο («Δροσιά») του δεύτερου κύκλου. Ο Καραμάνος μπορεί να μη ζει πια («Πάρε το μάτι του αητού και τ’ αλαφιού το βήμα και βγες απάνω στην κορφή να το βροντοφωνάξεις, ο Καραμάνος πέθανε, ο Καραμάνος πάει»), αλλά η ιστορία προχωρά «με συντροφιά τη φαμελιά του και τους συντρόφους του, οι παράλληλες ιστορίες των οποίων μας βοηθούν να νιώσουμε οικεία μια εποχή που ενώ ιστορικά είναι κοντινή, φαντάζει ξένη και μακρινή», όπως έγραφε ο Πάνος Ζάχαρης κατά την έναρξη της επικής σειράς. Πρωταγωνίστρια είναι πλέον η νύφη του Καραμάνου που καταφεύγει με το μωρό της στη Σκόπελο. Εκεί θα βρει μια απρόσμενη σύμμαχο και παρά την όχι και τόσο ενθαρρυντική γνωριμία («Έπρεπε να μείνουν στη γη τους να πολεμήσουν. Εδώ τι μας κουβαλήθηκαν; Μετά βίας μπορούμε να ταΐσουμε τους εαυτούς μας», λέει η Μαρίκα για τους ξένους, θυμίζοντας το σύγχρονο ρατσιστικό λεξιλόγιο εναντίον των μεταναστών) θα γίνουν καλές φίλες. Με τη Δροσιά να προσπαθεί να ξεπεράσει τις απανωτές τραγωδίες και την Ελλάδα που βράζει να πλησιάζει, έστω και χωρίς πυξίδα, στο 1821. Και το σχετικό link...

Πρόκειται για μία XXXL έκδοση που κυκλοφόρησε η JEMMA στα πλαίσια του ComicDom 2017 και το χαρακτηρίζει σαν ένα "Cult διαμάντι των fumetti της δεκαετίας του '70"...!Το βιβλίο μας περιγράφει τις περιπέτειες του "Άγνωστου",οι οποίες χωρίζονται σε επεισόδια...! Ο πρώτος τόμος περιλαμβάνει τα επεισόδια: Λίγες ώρες πριν την αυγή Η πλατεία των τριών μελισσών Θάνατος στη Ρώμη Στην αρχή του τόμου ο αναγνώστης θα βρει 9 σελίδες με ένα αφιέρωμα στον δημιουργό από τους μεταφραστές...!Το βιβλίο είναι μεν τεράστιο,αλλά κάθε σελίδα περιέχει το πολύ δύο καρέ...!Η γραφιστική επιμέλεια,το lettering και τα layouts έγιναν από την Eyeworks,ενώ τον σχεδιασμό του εξώφυλλου επιμελήθηκε ο Φραγκίσκος Ζουταλούρης...!Η έκδοση της JEMMA είναι ρετρό και μοιάζει με λογοτεχνικό βιβλίο...!Έχει ανθεκτική κόλληση στην ράχη και ματ χαρτί...! Αντιγραφή από το οπισθόφυλλο...! Ο Magnus στην Wikipedia

Το Belzebubs είναι ένα ονλάιν κόμικ του Φιλανδού JP Ahonen, το οποίο παρουσιάζει τα έργα και ημέρες μιας οικογένειας μπλακμεταλάδων. Μετά την επιτυχία που έχει γνωρίσει σε αρκετές χώρες της Ευρώπης, ήρθε και στην χώρα μας από την Jemma Press. Αρκετά καλό στριπ, με εύκολα αναγνωρίσιμες καταστάσεις/συμπεριφορές που παρωδεί - με αγάπη και πόνο - ο δημιουργός, την όλη εικόνα - και σε κάποιες περιπτώσεις - ιδεολογία που πουλάνε τα μπλακ μέταλ συγκροτήματα. Όσοι γνωρίζουν την ιστορία της σκηνής θα καταλάβουν πολλά (αν και δεν υπάρχει εμφανής αναφορά σε κάποιο γνωστό γεγονός) αλλά και οι μη γνώστες θα περάσουν ευχάριστα. Ευτυχώς δεν μένει στην εύκολη ατάκα και πιάνει και τις προσωπικές σχέσεις των μελών της οικογένειας, αλλά και της μπάντας του πατέρ φαμίλια, που είναι σε αδράνεια. Επίσης, ο δημιουργός φροντίζει να έχει το κάθε μέλος ευδιάκριτη προσωπικότητα. Το σχέδιο δε, είναι αξιολάτρευτο και τεχνικά άρτιο αξιοθρήνιτο και δαιμονικά σάπιο. Η σειρά ξεκίνησε το 2016 και ο τόμος της Jemma - άρτιος σε όλα του - περιέχει στριπς από το 2016 μέχρι και σήμερα. Περιέχει επίσης μια από τις πρωτότυπες εισαγωγές που έχω διαβάσει εδώ και καιρό από την Μπέκυ Κλούναν. Σελίδα δείγμα (στα αγγλικά) Πρώτη διανομή στο AthensCon 2018, όπου ήρθε και ο καλλιτέχνης για αυτόγραφα και σκιτσοαφιερώσεις. Στα πλαίσια του συνέδρειου επίσης, η Jemma έδινε με την αγορά του άλμπουμ και μια πάνινη τσάντα δώρο. Trivia. Η φανταστική μπάντα του κόμικ έχει και δικιά της σελίδα, ενώ έχει συμπεριληφθεί και στην Encyclopedia Metallum. Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τον Indian.

Η επίσκεψη του Σιντάρο Κάγκο στη χώρα μας στάθηκε αφορμή για μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση για τη δική του οπτική στην καλλιτεχνική δημιουργία. Ο Σιντάρο Κάγκο γεννήθηκε στο Τόκιο το 1969 και ξεκίνησε την καριέρα του ως σχεδιαστής κόμικς ήδη από την ηλικία των 19 ετών, στο περιοδικό «Comic Box» το 1988. Η έντονα σατιρική του διάθεση αναπτύσσεται άλλοτε με ευφάνταστες πλην όμως λεπτομερείς απεικονίσεις ωμής, εκτεταμένης βίας, άλλοτε με σοκαριστικά προκλητικές ερωτικές σκηνές, άλλοτε με οπτικούς πειραματισμούς που αξιοποιούν στο έπακρο τους κανόνες του μέσου για να τους σπάσουν. Το ερωτικό και το φρικιαστικό στο έργο του δεν είναι ο αυτοσκοπός, αλλά εργαλεία που μεγιστοποιούν την αντίδραση αλλά και την εμπλοκή τελικά του αναγνώστη. Η επίσκεψη του μεγάλου Ιάπωνα καλλιτέχνη στη χώρα μας, στο πλαίσιο της όγδοης διοργάνωσης του φεστιβάλ κόμικς και κινουμένων σχεδίων Chaniartoon στα όμορφα Χανιά, στάθηκε αφορμή για μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση για τη δική του οπτική στην καλλιτεχνική δημιουργία. ● Ποιες είναι οι εντυπώσεις σας από την εμπειρία σας στην Ελλάδα και ειδικότερα στα Χανιά; Πώς αισθάνεστε που τα έργα σας κυκλοφορούν σε μια μικρή ευρωπαϊκή χώρα, όπως η Ελλάδα; Η Ελλάδα, και ιδιαίτερα η Κρήτη, είναι πανέμορφη, με τη θάλασσα και τα γραφικά της τοπία, και η τοπική κουζίνα ήταν εξαιρετικά νόστιμη. Οι άνθρωποι ήταν όλοι πολύ καλοί και φιλόξενοι και η υποδοχή που μου επιφυλάχθηκε από τους Έλληνες αναγνώστες ήταν πραγματικά θερμή. Είναι η πρώτη φορά που επισκέπτομαι τη χώρα σας και είμαι εντυπωσιασμένος από την ομορφιά και τη φιλοξενία της. Εκτός από την Ελλάδα, θα ήθελα τα βιβλία μου να μεταφραστούν και να εκδοθούν σε πολλές άλλες χώρες. ● Τα έργα σας είναι εξαιρετικά διαφορετικά μεταξύ τους, ενώ μοιράζονται κάποια κοινά μοτίβα. Πώς προσεγγίζετε την αφήγηση σε σύντομες και εκτενείς ιστορίες και ποια είναι η προτίμησή σας μεταξύ των δύο; Όταν δουλεύω σε μια εκτενή ιστορία, πρέπει να δημιουργήσω έναν πλήρη και λεπτομερή κόσμο, να σχεδιάσω την πλοκή και να αναπτύξω τις σχέσεις των χαρακτήρων. Είναι μια διαδικασία που μου αρέσει πολύ, καθώς μου επιτρέπει να εμβαθύνω στις λεπτομέρειες και να εξετάσω πιο περίπλοκες καταστάσεις. Αντίθετα, οι σύντομες ιστορίες είναι πιο άμεσες και λιγότερο περίπλοκες. Οι ιδέες σε αυτές τις ιστορίες συνήθως χρησιμοποιούνται μόνο μία φορά και τελειώνουν γρήγορα. ● Τι σας ενέπνευσε να επιστρέψετε στον ιδιαίτερο, πολυσυμπαντικό χώρο του «Αέναου Κάστρου» και να τον εξερευνήσετε περισσότερο; Η ιδέα για την «Πριγκίπισσα του Αέναου Κάστρου» ήταν αρχικά μια παραγγελία από τον ιταλικό εκδοτικό οίκο Hollow Press, απ’ όπου μου ζητήθηκε να φτιάξω μια ιστορία εμπνευσμένη από το ιαπωνικό ιστορικό δράμα, αλλά σε έναν άλλο κόσμο. Η ιδέα για την «Πριγκίπισσα του Αέναου Κάστρου» επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί μόνο σε αυτό το βιβλίο, αλλά επειδή ο ίδιος εκδοτικός οίκος μού ζήτησε να γράψω μια νέα ιστορία στο ίδιο περιβάλλον, δημιούργησα μια δεύτερη ιστορία βασισμένη στην ίδια θεματική. ● Μια πτυχή της καλλιτεχνικής σας προσέγγισης είναι η ανάμιξη του ερωτικού με το γκροτέσκο, σε βαθμό που προκαλεί αμηχανία ή σοκ στον αναγνώστη. Ωστόσο, ο τρόμος και η φρίκη στο έργο σας δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά ένα όχημα για καυστική σάτιρα και σουρεαλιστικό χιούμορ. Ποιες καλλιτεχνικές ανάγκες εξυπηρετεί η κάθε σας πλευρά και πώς καταφέρνετε αυτές οι δύο να «συνομιλούν» μεταξύ τους – και τελικά με τον αναγνώστη; Τα έργα μου περιέχουν πολλά στοιχεία γκροτέσκου και βίας, κι αυτό πιστεύω ότι οφείλεται πρωτίστως στο γεγονός ότι μου αρέσουν πολύ οι ταινίες τρόμου. Ωστόσο, αυτά τα γκροτέσκα και βίαια στοιχεία συχνά λειτουργούν ως συνέχεια της κωμωδίας, όχι για να προκαλέσουν στην πραγματικότητα τρόμο. Για μένα, τα έργα μου είναι ουσιαστικά κωμωδίες, παρά ιστορίες τρόμου. Κατ’ επέκταση, όλα τα στοιχεία που παραδοσιακά συναντούμε σε μυθοπλασία τρόμου, όπως το γκροτέσκο και η βία για τα οποία έγινε λόγος, αποτελούν τελικά στοιχεία κωμικής υπερβολής. Ο τρόμος και η κωμωδία διαφέρουν ως προς την οπτική με την οποία βλέπουμε τα πράγματα. Για παράδειγμα, αν ένας περαστικός πατήσει μια μπανανόφλουδα και πέσει, αυτό μπορεί να φανεί κωμικό για έναν εξωτερικό παρατηρητή. Ωστόσο, για το άτομο που έπεσε μπορεί να είναι ένα σοβαρό περιστατικό, γεμάτο πόνο και – γιατί όχι – τρόμο. Με άλλα λόγια, το ίδιο γεγονός μπορεί να είναι κωμικό ή τραγικό ανάλογα με το πρίσμα από το οποίο το βλέπουμε, ανάλογα τη θέση μας. Σχεδόν όλα τα έργα μου τα προσεγγίζω από την οπτική της κωμωδίας. Αυτή η οπτική δεν έχει αλλάξει από την αρχή της καριέρας μου μέχρι σήμερα. ● Τα έργα σας βρίθουν πολιτικού και κοινωνικού σχολιασμού, κάτι που είναι εμφανές τόσο στις σύντομες ιστορίες σας όσο και σε έργα όπως το «Αέναο Κάστρο», που εμπνέεται τρόπον τινά από την ιαπωνική πολιτική ιστορία. Εξίσου έντονη είναι και η παρουσία στοιχείων αλληγορίας και μεταφοράς στο έργο σας. Εάν πάρουμε την έννοια της «δικαιοσύνης» σαν παράδειγμα, βλέπουμε πως η ιδέα για το τι είναι δίκαιο διαφέρει ανάλογα με τη χώρα, το άτομο και την εποχή. Υπήρξε μια εποχή που ήταν κοινωνικά αποδεκτό να περιφρονεί κανείς ή να διακρίνει αρνητικά άτομα διαφορετικής φυλής, αλλά πλέον αυτό δεν είναι αποδεκτό. Ωστόσο, αν οι εποχές αλλάξουν, κάποια στιγμή ίσως αυτό να θεωρηθεί και πάλι σωστό. Έτσι, οι πολιτικές και κοινωνικές αντιλήψεις ποτέ δεν είναι σταθερές. Το τι θεωρείται σωστό ευρέως μεταβάλλεται ανάλογα με την εποχή και τον τόπο. Πιστεύω ότι τα έργα μου κατευθύνουν πάντοτε τον αναγνώστη σε ερωτήματα όπως «Αυτό θεωρείται τώρα σωστό, αλλά είναι πράγματι σωστό;» ή «Κάτι που θεωρείται σήμερα κακό είναι πραγματικά κακό;» δίχως να δίνουν απαραίτητα την απάντηση. ♦ Ευχαριστούμε θερμά την Τζίνα Βάγια για τη μετάφραση της συνέντευξης. Και το σχετικό link...