Search the Community

Η αλήθεια είναι ότι είχα όρεξη για ένα καλό Batman κόμικ, αλλά είπα να κάνω ένα ολιγοήμερο διάλειμμα από το run του Tom King που καλύπτω με τις κριτικές μου, οπότε τσέκαρα το DC Black Label και με κέρδισε το The Imposter. Πρόκειται για μια ιστορία μόλις τριών τευχών και στο σχέδιο έχει τον Andrea Sorrentino που αν και φέτος ακούστηκε αρκετά το όνομα του λόγω του ότι κατηγορήθηκε για χρήση ΑΙ σε κάποια καρέ του, πρόκειται για έναν φανταστικό σχεδιαστή που θυμίζει το σχέδιο του Sean Phillips και έχει στην πλάτη του εξαιρετικές δουλειές, κυρίως με τον Jeff Lemire στα Gideon Falls, Joker: Killer Smile, Batman: Smile Killer και Old Man Logan. Η ιστορία Το The Imposter είναι μια ιστορία του Mattson Tomlin που προέρχεται από το χώρο των ταινιών, έχοντας συμβάλλει στο The Batman του Matt Reeves, με τον οποίο θα γράψουν μαζί το σενάριο του sequel. Όπως καταλαβαίνετε, προφανώς η ιστορία είναι αρκετά επηρεασμένη από το noir στυλ το οποίο αρέσει στον Tomlin και ο Sorrentino είναι ιδανικός να το πλαισιώσει. Η ιστορία αφορά ένα εναλλακτικό σύμπαν προφανώς, όπου μετά το θάνατο των γονιών του ο Bruce Wayne γίνεται ένα δύσκολο παιδί, ο Alfred παραιτείται και τελικά ο Bruce πηγαίνει σε ένα στρατιωτικό σχολείο στη Ρωσία και φεύγει για χρόνια από τη Gotham. Πλέον ο Bruce είναι εδώ και λίγο καιρό ο Batman και μετά από ένα δύσκολο ανθρωποκυνηγητό που τον τραυμάτισε άσχημα, καταφεύγει στην Leslie Thompkins η οποία τον γιατρεύει μεν, αλλά κάνει μαζί του μια συμφωνία. Θα αναλάβει ξανά την ψυχοθεραπεία του σε καθημερινή βάση σε αντάλλαγμα με το να μην αποκαλύψει την ταυτότητα του. Ο Batman αποτελεί πρόβλημα για τους πλούσιους της πόλης και ιδιαίτερα τον Mr. Wesker, έναν ευκατάστατο πολίτη και χορηγό της αστυνομίας που αναθέτει στη Detective Blair Wong, τον συνεργάτη της Hatcher και άλλους αστυνομικούς να συλλάβουν τον Batman. Τα προβλήματα ξεκινούν όταν εμφανίζεται ένας νέος Batman, προφανώς ψεύτικος, ο οποίος σκοτώνει εγκληματίες. Η αστυνομία νομίζοντας ότι είναι ο κανονικός, εξαπολύει κανονικότατο κυνήγι εναντίον του. Γρήγορα βρίσκουν ότι οι εγκληματίες που σκοτώνονται έχουν κοινά στοιχεία και ξετυλίγουν το κουβάρι του μυστηρίου. Την ίδια ώρα ο Bruce συνεχίζει τις ψυχοθεραπείες με τη Leslie, η οποία προσπαθεί να τον πείσει ότι δεν είναι αρκετό το να είναι ο Batman για να βοηθήσει την πόλη. Ωστόσο ο Bruce θα συνεργαστεί με την Detective Wong προκειμένου να έχει περισσότερα στοιχεία να βρει τον μιμητή του. Οι εντυπώσεις μου για το σενάριο και το σχέδιο Είναι μια πραγματικά πολύ όμορφη, noir ιστορία που έχει μόλις τρία τεύχη, αλλά προλαβαίνει πολύ να αναπτύξει τις ιστορίες που χρειάζονται. Εντάσσεται στην κατηγορία των Bat μυστηρίων υπό την έννοια ότι προσπαθούμε να μάθουμε ποιος είναι ο Imposter Batman και τι σχέση έχει με τον κανονικό. Παράλληλα στους χαρακτήρες γίνεται εξαιρετική δουλειά και η σύνδεση του Batman με τη Detective και τους υπόλοιπους χαρακτήρες χτίζεται πολύ οργανικά και πολύ σταθερά. Η αποκάλυψη είναι δυνατή και ο Tomlin έχει φροντίσει να αφήσει τα απαραίτητα στοιχεία στα προηγούμενα τεύχη. Από εκεί και πέρα αν σου αρέσει ο Andrea Sorrentino στο Joker: Killer Smile δε γίνεται να μη σου αρέσει και εδώ. Προσθέτει περισσότερες noir πινελιές, κάνει τις σκιές του πολύ πιο έντονες και απεικονίζει λιγότερο φωτεινά τα χαρακτηριστικά των ηρώων του. Μπορείτε να δείτε και από τις φωτογραφίες ότι το στυλ είναι πολύ σκοτεινό, αλλά αυτό αρμόζει σε μια τέτοια ιστορία μυστηρίου όπου αντιμετωπίζει τις θεματικές του αν σκοτώνει ο Batman και αν κάνει καλό ο Bruce Wayne στην πόλη του με το να είναι ο Batman. Εμένα με κέρδισε αυτή η ιστορία και τη θεώρησα ένα ευχάριστο ανάγνωσμα, ιδιαίτερα στη φάση που είμαι και θέλω ένα καλό μυστήριο να διαβάσω. Επίσης θα ήταν καλή επιλογή για έκδοση στα ελληνικά

Φτάσαμε σιγά σιγά στο όγδοο trade του run του Tom King στον Batman, ο οποίος μετά από 50 τεύχη, ξεκινάει ένα νέο τελείως διαφορετικό κεφάλαιο για τον ήρωα μας. Τα τρία πρώτα volumes αφιερώθηκαν στον Bane και την προσπάθεια του να κατακτήσει την Gotham, στα επόμενα ζυμώθηκε η σχέση των Batman, Catwoman που τελικά δεν ολοκληρώθηκε με τον γάμο τους και πλέον βλέπουμε έναν τραυματισμένο ψυχικά Bruce Wayne να βρίσκεται στην καρδιά του χειμώνα με δύο πολύ όμορφες ιστορίες. Τα όρια του Bruce αρχίζουν να δοκιμάζονται Είναι προφανές ότι στα πρώτα volumes αρχίζουμε να βλέπουμε τον Bruce σιγά σιγά να μαλακώνει και να ερωτεύεται. Τον βλέπουμε πρώτη φορά ευτυχισμένο και χαρούμενο. Δυστυχώς η άδοξη κατάληξη του γάμου με την Catwoman τον οδηγούν σε νέα μονοπάτια. Στο Cold Days, την πρώτη ιστορία μας, ο Bruce καλείται ως ένορκος στο δικαστήριο στη δίκη που γίνεται για τον Mr. Freeze, ο οποίος κατηγορείται για το φόνο τριών γυναικών. Η αστυνομία δεν έχει στοιχεία στα χέρια της για σύνδεση των φόνων, αλλά ο Batman κάνει τη δική του έρευνα και ανακαλύπτει ένα κοινό στοιχείο που οδηγεί στον Freeze. Στη συνέχεια παλεύει με τον Freeze και τον δέρνει τόσο αλύπητα που φτάνει λίγο πριν τον σκοτώσει εξαναγκάζοντας τον να δηλώσει ότι έκανε τους φόνους. Όμως ο Bruce εμφανίζεται στο δικαστήριο και σε μια ιστορία που θυμίζει πάρα πολύ τους 12 ενόρκους, προσπαθεί να μεταπείσει τους υπόλοιπους ότι ίσως ο Batman έκανε λάθος και το κοινό στοιχείο που ανακάλυψε να μην ίσχυε. Είναι μια καταπληκτική ιστορία με τον Bruce να καταλαβαίνει πόσο βίαια φέρθηκε στον Freeze και ταυτόχρονα να πείθει συμπολίτες που έχουν τον Batman ως Θεό ότι στην πραγματικότητα είναι ένας ακόμα άνθρωπος και μπορεί να έκανε λάθος. Πραγματικά από τις πολύ δυνατές ιστορίες του King. Όσο ο Bruce είναι στο δικαστήριο, o Dick Grayson αναλαμβάνει το πόστο του ως Batman και στο επόμενο τεύχος ο King επενδύει στη σχέση των δύο. Δείχνει όσα έζησε ο Bruce μεγαλώνοντας τον Dick και ειδικά το πως ένα πληγωμένο παιδί σαν τον Dick έγινε σιγά σιγά ένας πρόσχαρος, γεμάτος κέφι ενήλικος ήρωας. Σειρά θα πάρει η δεύτερη ιστορία Beasts of Burden με τον KGBeast να επιστρέφει αν και ακρωτηριασμένος και αναλαμβάνει να σκοτώσει τον Nightwing. Ο Batman θα παλέψει απέναντι του μέσα στο καταχείμωνο, αλλά δε θέλει να μάθει από τον εχθρό του το ποιος διέταξε τη δολοφονία. Είναι η ώρα να το μάθει ο ίδιος ως ο World's Greatest Detective. Να πω την αλήθεια χαίρομαι πολύ που φύγαμε από τις ιστορίες με το ρομάντσο και επιτέλους βλέπουμε έναν Bruce Wayne πιο θυμωμένο, πιο πληγωμένο, έναν άνθρωπο ψυχικά τραυματισμένο που παραδέχεται ότι δεν είναι καλά. Ο Bat έχασε την Cat και μαζί έφυγε μία ακόμα ευκαιρία να ζήσει ευτυχισμένος. Όταν δε, απειλείται η οικογένεια που του έχει απομείνει, αποφασίζει να είναι αμείλικτος. Ο Matt Wagner δε με εντυπωσίασε σχεδιαστικά, αλλά ο King έχει βρει τη χημεία του με τους Lee Weeks και Tony S. Daniel και τα αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά, σκοτεινά και όσο βρώμικα χρειάζεται για ένα καλό Batman κόμικ. Ειδικά η πρώτη ιστορία με το δικαστήριο πάντως αξίζει πολύ να την ψάξετε. Όσο προχωράει το run θα μάθουμε και ποιος είναι αυτός που θέλησε να σκοτώσει τον Nightwing και να καταστρέψει κι άλλο τον Bruce. Οι υπόλοιπες παρουσιάσεις μου στα Batman του Tom King: Vol. 1: I Am Gotham Vol. 2: I Am Sucide Vol. 3: I Am Bane Vol. 4: The War of Jokes and Riddles Vol. 5: The Rules of Engagement Vol. 6: Bride or Burglar Vol.7: The Wedding Vol. 9: The Tyrant Wing Vol. 10: Knightmares

E καιρός ήταν αυτός να παντρευτούν! Το run του Tom King κέρδισε οπαδούς, αλλά είχε και τους επικριτές του όσον αφορά το πόσο πολύ επικεντρώθηκε στον πραγματικό έρωτα μεταξύ Batman και Catwoman και σε αυτό το volume φτάνουμε επιτέλους στην κορύφωση της ιστορίας έως τώρα με τη μέρα που οι Bruce Wayne και Selina Kyle θα παντρευτούν να φτάνει επιτέλους. Μερικά αριστουργηματικά τελευταία κεφάλαια Λοιπόν αυτό που κάνει ο King να μας πετάει σε ένα εναλλακτικό timeline ή από το πουθενά να βρισκόμαστε σε άγνωστες συνθήκες έχει αρχίσει κάπως να με κουράζει. Παρ' όλα αυτά έχουμε μια πρώτη ιστορία με πρωταγωνιστή τον Booster Gold, ο οποίος θέλει να κάνει ένα δώρο στον Bruce για τον επερχόμενο γάμο και ταξιδεύει πίσω στο χρόνο για να σώσει τους γονείς του από τον θάνατο. Φυσικά όπως ξέρουμε ήδη, σε τέτοιες αυτό δεν πάει καθόλου καλά και τελικά δημιουργείται ένα διαφορετικό timeline όπου οι δύο ήρωες μας δεν παντρεύονται, αλλά αντιθέτως είναι πολύ διαφορετικοί. Συνολικά αν και στην αρχή σε πιάνει λίγο εξ απήνης καταλήγει να είναι μια όμορφη ιστορία. Το highlight όμως είναι η ιστορία The Best Man. Ο KIng δεν χρησιμοποίησε πολύ τον Joker, αλλά όποτε το έκανε ήταν μαγικός. Εδώ λοιπόν έχουμε δύο τεύχη όπου ο Joker σε μια απίστευτη φάση σαδισμού αποφασίζει να δείξει στους δύο ήρωες τι σημαίνει για εκείνους. Στο πρώτο τεύχος έχουμε μια νέα εκ βαθέων μελέτη στη σχέση Batman και Joker με τους δύο ήρωες να πολεμούν, αλλά και να συζητούν. Το ίδιο συμβαίνει και με την Catwoman όπου συζητάνε τόσο τη μεταξύ των σχέση, όσο και το γιατί αποφάσισε να παντρευτεί τον Batman, με τον Joker να πιστεύει ότι παρά τις μάχες τους με τον μελλοντικό σύζυγό της, συνεχίζουν να είναι σημαντικοί ο ένας για τον άλλον. Μία απίστευτη μελέτη, ένα τρομερό σενάριο όπου ένας περίεργος Joker που ισορροπεί ανάμεσα στην τρέλα και την λογική, αναλύει διεξοδικά τις διαπροσωπικές του σχέσεις με τους Bat και Cat. Για το κλείσιμο έχουμε τον γάμο, όπου η ιστορία δεν έχει πολλά καρέ, αλλά αντιθέτως δίνεται χώρος σε καλλιτέχνες να δημιουργήσουν τα δικά τους πάνελ-φόρο τιμής στο ζευγάρι από πολύ παλιές και κλασικές ιστορίες με διαφορετικά designs στις στολές μέχρι πολύ σύγχρονες των τελευταίων χρόνων. Ο γάμος κλείνει πανέμορφα με ένα cliffhanger που αφορά επιστροφή κακού, ενώ ποιοτικά είναι από τα καλύτερα volumes της σειράς. Είναι το κατάλληλο τέλος σε μια τρομερή ιστορία που αξίζει πολύ να ψάξετε, αλλά θέλει να έχεις επενδύσει σε όλο το run όπως έχω κάνει εγώ έως τώρα για να νιώσεις περισσότερο τις σχέσεις των πρωταγωνιστών να χτυπάνε το σπουδαιότερο σημείο τους. Από εκεί και πέρα έχω απορία πως θα συνεχίσει το run, ειδικά στα volumes που προηγούνται του City of Bane μιας και νιώθω ότι ο King φέρνει πολλούς και διαφορετικούς κακούς. Θα δούμε σύντομα ελπίζω... Οι υπόλοιπες παρουσιάσεις μου στα Batman του Tom King: Vol. 1: I Am Gotham Vol. 2: I Am Sucide Vol. 3: I Am Bane Vol. 4: The War of Jokes and Riddles Vol. 5: The Rules of Engagement Vol. 6: Bride or Burglar Vol. 8: Cold Days Vol. 9: The Tyrant Wing Vol. 10: Knightmares

Βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες το πολυαναμενόμενο «Alien: Romulus», ένα interquel του δημοφιλούς franchise επιστημονικής φαντασίας και διαστημικού τρόμου, 45 χρόνια μετά τη θρυλική πρώτη ταινία του Ridley Scott. Το «Romulus» αποτελεί το έβδομο μέρος της σειράς («Alien», «Aliens», «Alien 3», «Alien: Resurrection», «Prometheus» και «Covenant» οι έξι προηγούμενες) ή το ένατο αν συνυπολογιστούν και τα δύο «Aliens vs. Predator». Πέραν των κινηματογραφικών ταινιών, τα αποκρουστικά εξωγήινα πλάσματα με τα διπλά στόματα, τα όξινα σωματικά υγρά, την τερατώδη δύναμη και τη μοναδική ικανότητα επιβίωσης, έχουν πρωταγωνιστήσει σε video games, μυθιστορήματα, διηγήματα, ταινίες μικρού μήκους, animation αλλά και σε πολλά κόμικς. Τα περισσότερα από αυτά έχουν κυκλοφορήσει από την εταιρεία Dark Horse (Earth War, Genocide, Labyrinth, Survival, Xenogenesis κ.ά.), κάποια από τη Marvel (Bloodlines, Revival, Icarus κ.ά.) και ορισμένα από μικρότερους εκδοτικούς οίκους. Από τις δεκάδες ιστορίες που συμπληρώνουν τον μύθο των Aliens, κάποιες εξαιρετικές για τους πιστούς οπαδούς του franchise και κάποιες αδύναμες και άνισες, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα crossovers, καθώς σε αυτά έχουν λάβει μέρος διάφοροι σούπερ σταρ των κόμικς όπως ο Superman, ο Batman, ο Green Lantern, ο Judge Dredd, η Vampirella και οι WildC.A.T.S. Έχει κυκλοφορήσει μάλιστα και ένα τετραπλό crossover με τίτλο «Superman and Batman Versus Aliens and Predator» με τους δύο υπερήρωες να ενώνουν τις δυνάμεις τους ενάντια στα δύο απειλητικά είδη από το Διάστημα, τα οποία επιπλέον μάχονται και μεταξύ τους. Από τις ευφάνταστες εμφανίσεις των Aliens ωστόσο ξεχωρίζει αυτή που φιλοτέχνησαν οι Ron Marz και Bernie Wrightson με τίτλο «Batman – Aliens», κυρίως για την εναρκτήρια σεκάνς του δεύτερου τεύχους: o κοιμισμένος Άνθρωπος-Νυχτερίδα, αναρρώνοντας από την αναμέτρησή του με τα τέρατα στη ζούγκλα μεταξύ Γουατεμάλας και Μεξικού, βλέπει μια φρικιαστική εκδοχή του κλασικού εφιάλτη του. Είναι παιδί και βγαίνει από ένα σινεμά μαζί με τους γονείς του. Αυτοί δέχονται επίθεση και πεθαίνουν μπροστά στα μάτια του. Δράστης όμως δεν είναι ένας μικροκακοποιός για λίγα δολάρια. Είναι το Alien! Και το σχετικό link...

Είχαμε μείνει ίσως λίγο πίσω σε αυτή τη σειρά, όμως έχω σκοπό να συνεχίσω τα αναλυτικά reviews μου για κάθε τεύχος όλου του run του Tom King, καθώς και να παρουσιάσω το Murphyverse στις ξένες εκδόσεις του Greekcomics! Έχουμε αφήσει το run μας λίγο πριν τη μέση, όταν και η Catwoman με τον Batman έχουν αποφασίσει να παντρευτούν και περνάνε ένα διάστημα που προσπαθούν να μάθουν ο ένας τον άλλον όσο καλύτερα γίνεται. Ο King δεν προτιμά μεγάλες ιστορίες των 4-5 τευχών, αλλά περισσότερο πιο μικρές που βάζουν το λιθαράκι τους σε αυτή τη σχέση. Οι δύο ήρωες καταλαβαίνουν καλύτερα ο ένας τον άλλον Η πρώτη ιστορία είναι αυτή που έχει να κάνει λιγότερο με τη σχέση Bat και Cat. Ένα μικρό Batman mystery σχετικά με έναν κακό που σκοτώνει όπως ο Zsasz, ο οποίος όμως είναι φυλακισμένος. Ένα παιδί του οποίου οι γονείς δολοφονήθηκαν από τον κακό φιλοξενείται από τον Bruce, αλλά γρήγορα οι γρίφοι περιπλέκονται και στο παιχνίδι μπαίνουν κακοί όπως ο Two Face. Ένα σύντομο και φρικιαστικό τεύχος που διαβάζεται αυτόνομα. Συνεχίζουμε με μια ιστορία όπου ο Batman με τη Wonder Woman αντικαθιστούν στα καθήκοντά του τον Gentle Man κάτι που του είχαν υποσχεθεί. Ο Gentle Man θα περάσει κάποιες ώρες με την Catwoman εξηγώντας της πως ζει εκτός του realm του, μέσα στο οποίο οι Batman και Wonder Woman μάχονται ορδές κακών για πάρα πολλά χρόνια αφού ο χρόνος περνάει πιο αργά. Μέσα από αυτές τις δύο ιστορίες, η Catwoman φτάνει στα άκρα για τον αγαπημένο της και αντίστοιχα το ίδιο κάνει και ο Bruce δίνοντας στη Diana που είναι φίλη του, να καταλάβει ότι ουσιαστικά έχει πάρει απόφαση να παντρευτεί τη γυναίκα που αγαπάει. Ακούγεται φλατ και ρομαντικό, αλλά δεν είναι καθόλου. Πως θα ήταν αν η Poison Ivy είχε τη δύναμη να καταλάβει κάθε άνθρωπο στη Γη εκτός των Batman, Catwoman που έχουν το αντίδοτο. Αυτό συμβαίνει στο ζευγάρι που κυκλοφορεί σε μια πόλη που ελέγχει πλήρως η Ivy. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη ιστορία και είναι αρκετά ενδιαφέρουσα, αφού το δίδυμο δένεται ενώ ταυτόχρονα φτάνει ξανά στα άκρα για να σώσει τον κόσμο και για να μπορεί να ζήσει μια ζωή όπως την επιθυμεί. Για το τέλος έχουμε το τεύχος που η Catwoman κάνει πράξη το να ρωτήσει τον εαυτό της αν είναι νύφη ή μια κλέφτρα σε ένα τεύχος με εξαιρετικό σχέδιο. Ξανά περισσότεροι σχεδιαστές βάζουν την πινελιά τους Ο Mike Janin, κλασικός πλέον συνεργάτης του King δανείζει τα μολύβια του και είναι πάντα εξαιρετικός. Τις ιστορίες που δίνουν βάση στις γυναικείες παρουσίες σχεδιάζει η Joelle Jones που την είχαμε δει και στο Rules of Engagement. Ο Travis Moore μπορεί να σχεδιάζει την πρώτη ιστορία, αλλά κάνει φανταστική δουλειά. Σε γενικές γραμμές αφού αφηγηματικά ακολουθείται η λογική των μικρότερων ιστοριών που ολοκληρώνεται σε 1-2 τεύχη, λογική και η αλλαγή σχεδιαστών αναλόγως ποιος ταιριάζει στο στυλ της ιστορίας. Λίγο πριν τον γάμο Φτάνουμε στον πολυπόθητο γάμο και μπορούμε να πούμε ότι αν και κάπως γλυκανάλατες, οι ιστορίες του King δεν χάνουν σε badassery και η δουλειά που γίνεται στους χαρακτήρες είναι πολύ καλή, πολύ προσεγμένη και ο King οδηγεί μεθοδικά τους χαρακτήρες του στο σημείο που θέλει. Ας δούμε τώρα τι θα γίνει στο γάμο λοιπόν... Οι υπόλοιπες παρουσιάσεις μου στα Batman του Tom King: Vol. 1: I Am Gotham Vol. 2: I Am Sucide Vol. 3: I Am Bane Vol. 4: The War of Jokes and Riddles Vol. 5: The Rules of Engagement Vol. 7: The Wedding Vol. 8: Cold Days Vol. 9: The Tyrant Wing Vol. 10: Knightmares

Οκ, λιγάκι backstory: το σύμπαν της DC αποτελείται από 52 σύμπαντα. Στο κάθε σύμπαν υπάρχει η αντίστοιχη Γη. Πριν το αχταρμοπελώριο crossover event 52, η Earth One ήταν η Γη της βασικής και δικιάς μας πραγματικότητας, με GC, ΛΕΦΙΚ, Σαβραμόπουλο, και τα συναφή. Όμως μετά το 52, η βασική Γη έγινε η New Earth (μάλλον έπαιξε το ρόλο του το Flashpoint εκείθε Λάθος 52, μπερδεύτηκα με το new 52 ) και έτσι η Earth One έγινε ένα ακόμα σύμπαν, από τα 51 υπόλοιπα. Όχι η Earth Thirteen δεν είναι γρουσούζικη. Λοιπόν αυτό το σύμπαν η DC (όχι ο Dark Chris ε?) θα χρησιμοποιήσει για να εισάγει νέους αναγνώστες στους βασικούς υπερήρωες. Κάτι σαν το Ultimate της Marvel αλλά πιο συμμαζεμένο. Ή έτσι φαίνεται τουλάχιστον. Οκ, για να μην μακρηγορούμε, για αρχή βγαίνουν 2 graphic novelια στο σύμπαν της Πρώτης Γαίας. Το ένα ήταν το Superman. Το άλλο...goddammit το άλλο είναι αυτό που λέει ο goddamn τίτλος! Για πάμε... O Bruce Wayne είναι ένα κακομαθημένο πλουσιόπαιδο. Ζει στη βίλα των ζάμπλουτων γονιών του, Thomas & Martha, που βρίσκονται σε προεκλογικό πυρετό - ο Thomas είναι υποψήφιος για δήμαρχος! - . Μέσα σε όλα, ο Thomas καλεί σπίτι του ένα φίλο από τα παλιά, με τον οποίο είχαν πολεμήσει παλιότερα στην έρημο και ο οποίος του είχε σώσει τη ζωή. Το όνομά του; Alfred Pennyworth. Καμία σχέση όμως με τον κλασικό μπάτλερ που ξέρουμε. Δυναμικός, με ένα πόδι+μπαστούνι και γκρίζους κροτάφους+γενάκι. Λοιπόν, αφού γίνεται το κλασικό που ξέρουμε όλοι ότι γίνεται η αιτία να γίνει ο Bruce Νυχτερίδας, ο Alfred αναλαμβάνει την κηδεμονία του Bruce, γιατί ο Thomas το είχε γράψει στη διαθήκη του! Και κάπως έτσι ξεκινάει η ιστορία του Νυχτεριδανθρώπου της Γης Ένα... Μακράν ο πιο ανθρώπινος Batman ever! Το κόμικ παίζει αρκετά με flashbacks και το παρελθόν χορεύει με το παρόν, όπου βλέπουμε και άλλους κλασικούς χαρακτήρες του Year One εντός: το χήρο και τρομοκρατημένο Ντετέκτιβ James Gordon και την κόρη του (Barbara!), τον Harvey Bullock (αλλά αντί για τετράπαχος διεφθαρμένος, είναι σταρ της τηλεόρασης που πήρε μετάθεση από το Χόλυγουντ για να εξιχνιαστεί η δολοφονία των Waynes και να πάρει τη δόξα!), τον γκατζετάκια/tech Mr.Fox, τον Oswald Cobblepot (ο Πιγκουίνος!) ως το...διεφθαρμένο δήμαρχο του Gotham (!), έναν serial killer ονόματι Birthday Boy και δε συμμαζεύεται! Όμως ο Μπάτς της Γης Ένα είναι σαν τον "κλασικό"; Η απάντηση είναι όχι. Εξακολουθεί να είναι ένα κακομαθημένο και απίστευτα απρόσεκτο πλουσιοπαίδι που απλά ντύνεται Νυχτεριδάνθρωπος για να προκαλέσει τον φόβο στους αντιπάλους του, ενώ ψάχνει το δολοφόνο των γονιών του για να εξιλεωθεί! Πλακώνεται με όλους! Με τον Gordon, τον Alfred (επική σύγκρουση, ίσως από τις καλύτερες στο κόμικ!) και κοντεύει να πεθάνει ερχόμενος αντιμέτωπος με όλο το σάπιο σύστημα της Gotham! Γενικά, ως ένας από εκείνους που από Μπάτμαν ξέρει μονάχα τα βασικά και έχει διαβάσει ελάχιστα κόμικς του, έμεινα παραπάνω από ικανοποιημένος, χώρια τις ανατριχίλες σε κάποιες σελίδες. Ναι, είναι πολύ καλό. Χαλαρά προτείνεται σε νέους αναγνώστες και όχι μόνο. Το δίδυμο έκανε πολύ καλή δουλειά και θυμίζει ελάχιστα τον "κλασικό"! Anubi, βγάλτο. Λέει! 8.95/10 από εμέ! & να ευχηθώ σε συνέχεια στο εγχείρημα! Επιτέλους ένα Batman και για μας τους άσχετους που δε θέλουμε να μπλέξουμε με τα λαβυρινθώδη crossoverια! H ελληνικη εκδοση του κομικ απο την Anubis ΕΔΩ Περισσοτερα απο τον Geoff Johns : The Flash : ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ(Anubis) The Flash : Rebirth Flashpoint (Anubis) The Avengers : Κοκκινη Ζωνη Superman (Anubis) DC UNIVERSE (Anubis) Justice League (Anubis) Justice League

Δύο θρύλοι ενώνουν τις δυνάμεις τους για να αντιμετωπίσουν δύο απόλυτους εγκληματίες από δύο εντελώς διαφορετικά σύμπαντα των κόμικς. Μπάτμαν και Ντίλαν Ντογκ συναντιούνται στους υπονόμους του Λονδίνου! Εδώ και πολλές δεκαετίες, συνήθης εμπορική τακτική των μεγάλων εταιρειών κόμικς και των σπουδαίων δημιουργών τους είναι να προχωρούν σε σεναριακές ακροβασίες και ρηξικέλευθους πειραματισμούς αναφορικά με την προέλευση των χαρακτήρων, τον τόπο και την εποχή δράσης τους, τις ικανότητές τους κ.λ.π. Στο πλαίσιο αυτό έχουν δοκιμαστεί αμέτρητα crossovers, ακόμα και των πιο φαινομενικά αταίριαστων ηρώων που υπό συγκεκριμένες συνθήκες συναντιούνται στα πιο απίθανα μέρη και ζουν τις περιπέτειές τους σε «what if» εναλλακτικά περιβάλλοντα που σπάνε τη ρουτίνα και ανανεώνουν το ενδιαφέρον για τις ιστορίες τους. Αμέτρητοι τέτοιοι συνδυασμοί έχουν υπάρξει μέχρι τώρα και ακόμα περισσότερους θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς για το μέλλον. Κάποιες διασταυρώσεις βέβαια, αγγίζουν τα όρια του εξωφρενικού και της εκκεντρικότητας μέχρι να συμβούν και να αναγκάσουν τους αναγνώστες να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους για το τι τελικά μπορεί να συμβεί στα κόμικς. Επιβεβαιώνοντας το ότι κάποιοι δημιουργοί με τη δεξιοτεχνία τους μπορούν να υπερβούν κάθε εμπόδιο και να προτείνουν ως εφικτό σενάριο ακόμα και την πιο απρόσμενη συνάντηση. Μια τέτοια συνάντηση μεταξύ δύο θρυλικών μορφών των κόμικς λαμβάνει χώρα στο «Η Σκιά της Νυχτερίδας» (μετάφραση: Γαβριήλ Τομπαλίδης, εκδόσεις Μικρός Ήρως, 218 σελίδες), με τον Μπάτμαν και τον Ντίλαν Ντογκ να μεταφέρουν τη δράση τους στο διαρκώς βροχερό, σκοτεινό και gothic Λονδίνο, στα υπόγεια και τους υπονόμους κάτω από τα υπερκαταστήματα με τις φανταχτερές επιγραφές. Είναι όμως εντέλει τόσο απρόσμενη αυτή η συνάντηση; Η απάντηση θα ήταν καταφατική αν λαμβανόταν υπόψη μόνο η προέλευση των δύο χαρακτήρων και το περιβάλλον εντός του οποίου έγιναν και παραμένουν δημοφιλείς. Ο παγκοσμίως γνωστός Άνθρωπος-Νυχτερίδα είναι ένας πολυεκατομμυριούχος, γυμνασμένος και επινοητικός αλλά χωρίς καμιά υπερδύναμη, εμμονικός διώκτης του εγκλήματος στο φανταστικό Γκόθαμ από το 1939. Από την άλλη, ο Ντίλαν Ντογκ είναι ένας απένταρος και «ταπεινός» ιδιωτικός ερευνητής του παραφυσικού και του ανεξήγητου, ευρηματικός και ετοιμόλογος αλλά ταυτόχρονα εύθραυστος και ανασφαλής που προσπαθεί να εξιχνιάσει μυστήρια και υποθέσεις με μάγους, βαμπίρ, λυκάνθρωπους και μεταλλαγμένα πλάσματα, γνωστός κυρίως στην Ιταλία στην οποία αποτελεί εκδοτικό φαινόμενο εδώ και σχεδόν τέσσερις δεκαετίες. Ο πρώτος έχει για μπάτλερ τον αριστοκράτη Άλφρεντ και για βοηθό του τον Ρόμπιν, ζει σε πύργο και κυκλοφορεί ως Μπρους Γουέιν με το ιδιωτικό του τζετ και ως Μπάτμαν με απίθανα τροχοφόρα και αεροσκάφη εξοπλισμένα με γκάτζετ τελευταίας τεχνολογίας, εχθρός του είναι ο παρανοϊκός Τζόκερ ενώ συχνά-πυκνά συναντιέται με τον Σούπερμαν με τον οποίο διατηρεί ανταγωνιστικές σχέσεις. Ο δεύτερος έχει για βοηθό του έναν μονίμως απλήρωτο, πεινασμένο και φιλάσθενο φουκαρά κατ’ εικόνα και ομοίωση του Γκράουτσο Μαρξ, κυκλοφορεί με τα πόδια και μεγάλος του αντίπαλος είναι ο, πιθανώς πατέρας του, Δρ Ξάμπαρας, ένας μυστικιστής γιατρός στο κυνήγι της επίτευξης της αθανασίας. Παρά τις χαώδεις διαφορές τους ωστόσο, οι δύο χαρακτήρες έχουν τελικά πολλά κοινά. Καταρχάς η χρονιά (1986) που χωρίς πολλές τυμπανοκρουσίες και προσδοκίες δημοσιεύτηκε η πρώτη περιπέτεια του Ντίλαν Ντογκ με τίτλο «Η Αυγή των Ζωντανών Νεκρών» είναι η ίδια που κυκλοφόρησαν οι «Watchmen» των Άλαν Μουρ και Ντέιβ Γκίμπονς και κυρίως, η περιπέτεια-σταθμός «Ο Σκοτεινός Ιππότης» του Φρανκ Μίλερ, μια ιστορία που άλλαξε για πάντα όχι μόνο το περιεχόμενο των κόμικς του Μπάτμαν, ενός γερασμένου και ψυχικά καταρρακωμένου, αποσυρμένου ήρωα που επιστρέφει στη δράση για να πατάξει εγκληματικότητα και διαφθορά, αλλά και ολόκληρου του υπερηρωικού είδους συμβάλλοντας καθοριστικά στην περαιτέρω ενηλικίωσή του. Τόσο στα κόμικς του Μπάτμαν όσο και σε αυτά του Ντίλαν Ντογκ κυριαρχεί το σκοτάδι, το μακάβριο, το γκροτέσκο. Είναι και οι δυο θνητοί και τρωτοί, όχι υπεράνθρωποι, που πασχίζουν να ξορκίσουν τους προσωπικούς τους δαίμονες (στην περίπτωση του Ντίλαν Ντογκ, κυριολεκτικούς και μεταφορικούς), αφοσιωμένοι ολοκληρωτικά και ψυχαναγκαστικά σε έναν στόχο από τον οποίο δεν μπορούν να παρεκκλίνουν. Κάθε επιτυχία τούς οδηγεί στην επόμενη αποστολή και κάθε αποτυχία τούς πεισμώνει. Ούτε καν περνά από το μυαλό τους να τα αφήσουν όλα πίσω και να χαρούν τη ζωή τους σαν πραγματικοί άνθρωποι. Στη «Σκιά της Νυχτερίδας» των Roberto Recchioni (σενάριο) και Werther Dell’ Edera – Gigi Cavenago (σχέδια) κυριαρχούν αυτές οι ομοιότητες και έτσι γεφυρώνονται οι διαφορές με τους δύο ήρωες να λειτουργούν αλληλοσυμπληρωματικά για να καταφέρουν να εξουδετερώσουν τους επίσης συνεργαζόμενους αντιπάλους τους. Τη διπλή διασταύρωση κάνουν ακόμη πιο απολαυστική και πολυεπίπεδη μια σειρά από πρόσωπα από τα δύο «σύμπαντα» όπως η Σελίνα Κάιλ – Κατγούμαν, ο Τζον Κόνσταντιν, οι επιθεωρητές Γκόρντον και Μπλοχ, η Μαντάμ Τρελκόφσκι κ.ά. σε αναπάντεχες εμφανίσεις που χαρακτηρίζονται από σαρκαστικούς διαλόγους, μαύρο χιούμορ και αιχμηρές ατάκες με διαρκείς αναφορές στο πλούσιο παρελθόν των δύο ηρώων. Σε ένα άλμπουμ-ορόσημο στην ιστορία τόσο του Μπάτμαν όσο και του Ντίλαν Ντογκ, αλλά κυρίως στην ιστορία και τη δυναμική των crossovers που υπερβαίνοντας στερεότυπα και προκαταλήψεις μπορούν να εξερευνήσουν ακόμη περισσότερες πτυχές σε ένα είδος κόμικς που αποδεικνύεται πανίσχυρο και ανεξάντλητο. Και το σχετικό link...

Σύνοψη από την εκδοτική: TΟ ΞΙΦΟΣ ΤΟΥ ΑΖΡΑΗΛ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΘΗΚΕ! Η αστική ζούγκλα, το Γκόθαμ Σίτι, κατασπαράζεται από τον πόλεμο ανάμεσα στον Μπάτμαν και τον Τζόκερ — ένας πόλεμος στον οποίο η διαφορά μεταξύ ήρωα και εγκληματία έχει γίνει ανυπόφορα δυσδιάκριτη. Τώρα, με την προσωπικότητα του καλοπροαίρετου Τζακ Νέιπιερ βυθισμένη βαθιά κάτω από έναν κυρίαρχο Κλόουν Πρίγκιπα του Εγκλήματος, ο Τζόκερ ετοιμάζεται να πάει αυτόν τον πόλεμο στο επόμενο επίπεδο — και ο στρατός έχει έναν καινούργιο νεοσύλλεκτο. Κραδαίνοντας ένα φλεγόμενο σπαθί και φέρων το βάρος εκατοντάδων χρόνων ιστορίας στους ώμους του, ο Αζραήλ είναι ο σκοτεινότερος ιππότης που έχει δει ποτέ το Γκόθαμ. Ένας ένας, οι εχθροί του Μπάτμαν θα πέσουν από τη λεπίδα του — και λίγο λίγο, αυτός ο νέος σταυροφόρος θα ξαναφτιάξει το Γκόθαμ Σίτι στη δική του εκδοχή του παραδείσου επί της Γης. Μόνο ο Μπάτμαν και οι αποξενωμένοι του σύμμαχοι μπορούν να τον σταματήσουν — αλλά η έλλειψη εμπιστοσύνης μεταξύ τους είναι βαθιά. Και όταν ο Τζόκερ και ο Αζραήλ αποκαλύψουν την κρυφή ιστορία της οικογένειας Γουέιν, κάθε πίστη στον Σκοτεινό Ιππότη μπορεί να κλονιστεί για πάντα. Πως προέκυψε το Batman: Curse of the White Knight Το ημερολόγιο λέει Οκτώβριος 2017. Το DC Black Label έχει ξεκινήσει ως imprint, αλλά στα σπάργανα βρίσκεται ένα κόμικ, το οποίο έμελλε να είναι τόσο ρηξικέλευθο, τόσο καινοτόμο που θα ξεκινούσε ένα δικό του καινούριο σύμπαν. Το Batman: White Knight σε σενάριο και σχέδιο Sean Murphy κερδίζει αμέσως κοινό και κριτικούς, καθώς φέρνει μια καινούρια πρόταση. Πως θα ήταν αν ο Joker εγκατέλειπε τη ζωή του εγκληματία και ως πολιτικός πλέον ονόματι Jack Napier προσπαθούσε να πείσει το Gotham ότι ο πραγματικός κακός μεταξύ των δύο είναι ο Batman; Η ιδέα ήταν τόσο καλή και άρεσε αρκετά, ώστε λίγο καιρό μετά την ολοκλήρωση της σειράς, ανακοινώθηκε το sequel Curse of the White Knight. Μικρό spinoff μέσα στην παρουσίαση: Το Curse of the White Knight αποτελεί μέρος ενός μεγαλύτερου σύμπαντος Προκειμένου να σας βοηθήσω να κατανοήσετε περισσότερο το κόμικ, θα σας βάλω χρονολογικά που τοποθετείται το Curse of the White Knight. Η συγκεκριμένη σειρά ανήκει σε ένα ενιαίο, καινούριο σύμπαν που δεν έχει καμία σχέση με το DC Black Label που λέγεται Murphyverse με τον Sean Murphy να έχει αναλάβει σενάριο και σχέδιο, αλλά και την επίβλεψη όλων των τίτλων που θα βγουν υπό το δικό του σύμπαν. Το Batman: White Knight είναι ο τίτλος που τα ξεκίνησε όλα και ακολούθησε το Batman: White Knight Presents Von Freeze, ένα one-shot τεύχος που προηγείται του Curse. Μάλιστα η έκδοση της Οξύ συμπεριλαμβάνει το one-shot του Von Freeze στην έκδοση του Curse of the White Knight. Σε λίγες μέρες ολοκληρώνεται η κυκλοφορία του Batman: White Knight Presents: Harley Quinn σε σενάριο Murphy και Katana Collins και σχέδιο Matteo Scalera. Στα τέλη Μαρτίου ξεκινάει στην Αμερική η κυκλοφορία του Batman: Beyond the White Knight που αποτελεί το τρίτο μέρος της ιστορίας του Λευκού Ιππότη με τον Sean Murphy να έχει αναλάβει τα πάντα ξανά, θα τρέξει και αυτό για οχτώ τεύχη και φαντάζομαι θα το δούμε να εκδίδεται μελλοντικά. Εντός του 2022 ετοιμάζεται και το Batman: White Knight: Red Hood, ενώ στο στάδιο της παραγωγής είναι σειρές για την Justice League, τον Nightwing και την Batgirl! Τέλος να σας πω κάτι ενδιαφέρον για τα White Knight. O Murphy έχει θέσει έξι κανόνες σε όλους τους συγγραφείς: 1. Όποιος πεθαίνει, δεν ανασταίνεται. 2. Όχι εσωτερικοί μονόλογοι στο σενάριο. 3. Όχι βιασύνες στην ολοκλήρωση της σειράς. 4. Κύριος στόχος να ικανοποιήσουμε τους αναγνώστες 5. Τουλάχιστον ένα όχημα να εμφανίζεται στη σειρά. 6. Καμία σειρά δεν μπορεί να κάνει crossover με άλλη σειρά του Murphyverse. Η ιστορία του Curse of the White Knight Αφού σας είπα λίγα πράγματα για το σύμπαν που λαμβάνει χώρα η ιστορία, ας πούμε για το Curse of the White Knight. Στην ιστορία μας αυτή, τα πράγματα ξεκινούν στο τέλος της προηγούμενης. Η δεύτερη Harley Quinn ή Neo Joker έχει πλέον ηττηθεί, αλλά ο Napier δεν καταφέρνει να μείνει σώφρων και εν τέλει μετατρέπεται ξανά μόνιμα στον Joker και οδηγείται ξανά στο Arkham. Αποτέλεσμα της ζημιάς που έκανε ο Napier στον Batman είναι ο τελευταίος να πρέπει να ξανακερδίσει την πόλη του, αποκαλύπτοντας αρχικά στον Gordon ότι είναι ο Bruce Wayne. Στο Curse of the White Knight λοιπόν ο Napier έχει αποδεχθεί ότι πλέον θα είναι μόνο ο Joker, ενώ ταυτόχρονα εμφανίζεται ένας ολοκαίνουριος αντίπαλος, ο Azrael ο οποίος θέλει να μετατρέψει τη Gotham σε μια δική του πόλη. Ο Jean-Paul Valley ή αλλιώς Azrael παρουσιάζεται συχνά ως αντιήρωας, αλλά σε αυτό το κόμικ θα είναι εχθρός του Batman και μάλιστα ο σκοπός του Murphy είναι διαρκώς να οδηγεί τους δύο ήρωες στα άκρα της αντιπαράθεσης και να τους δώσει μια πάρα πολύ εντυπωσιακή, coming of age τελική μάχη προκειμένου να δούμε ποιος τελικά θα κουβαλήσει την κληρονομιά του Gotham. Μια κληρονομιά που στο Curse of the White Knight συνεχώς δοκιμάζεται χάρη στις ενέργειες του Joker. Μαζί λοιπόν με τον Azrael κάνουν μία ακόμα προσπάθεια να σπιλώσουν την εικόνα του ήρωα και να τον φέρουν ξανά αντιμέτωπο με τη δημόσια κατακραυγή. Αποκαλύπτουν όλη την ιστορία του Gotham από τη μέρα που δημιουργήθηκε μέχρι το σήμερα, αποκαλύπτοντας το βρώμικο ρόλο και τα κρυμμένα μυστικά της οικογένειας Wayne όλα αυτά τα χρόνια και όλες τις ενέργειες που ζημίωσαν τη Gotham. Αυτή λοιπόν είναι η Κατάρα που αναφέρεται στον τίτλο. Ο Napier και ο Azrael δείχνουν ότι η Κατάρα της Gotham είναι για πάντα να είναι μια πόλη που θα μαστίζεται από την εγκληματικότητα και τους κακοποιούς και θα μαστίζεται ακριβώς επειδή η οικογένεια Wayne έχει βάλει το χέρι της. Θέλουν να δείξουν πως ο Bruce Wayne ή ο Batman είναι όντως ο κακός της ιστορίας, αυτός που το όραμα του δε θα οδηγήσει σε μια καλύτερη εκδοχή της πόλης, αλλά θα συνεχίσει να τη βυθίζει στον όλεθρο. Και αυτό θα κληθεί να κάνει ο Batman σε αυτό το κόμικ. Να πάρει στις πλάτες του τα κακώς κείμενα και την κληρονομιά της οικογένειας του, να συνεργαστεί με τους συμμάχους που δείχνουν ξεκάθαρη δυσπιστία στο πρόσωπο του και να οδηγήσει την πόλη του σε ένα καλύτερο μέλλον. Το αν θα τα καταφέρει; Θα το περιμένω στις δικές σας κριτικές Το χαρακτηριστικό σχέδιο του Sean Murphy Ο Sean Murphy πέραν από αρχιτέκτονας του White Knight σεναριακά (μετά το Curse είπε ότι έχει προγραμματίσει ακόμα δύο συνέχειες, η μία προφανώς είναι το Beyond που αναφέραμε πιο πάνω), είναι και ένας πάρα πολύ καλός σχεδιαστής. Κάνει όμορφα redesigns στους Batman κακούς και το σχέδιο του είναι αρκετά σκοτεινό, με έντονα μελάνια για άλλη μια φορά. Να δείξετε προσοχή και στους χρωματισμούς, στο πρώτο κόμικ δόθηκε έμφαση για προφανείς λόγους στο λευκό και το μαύρο, εδώ ο Azrael φέρνει αρκετές αποχρώσεις κόκκινου και ο Joker λευκού και μπλε. Δεν ξέρω αν είναι για όλους, αλλά δε θα μπορούσα να φανταστώ ποιο ταιριαστό στυλ σχεδίου για τη σειρά. Η έκδοση, τελικός απολογισμός και σε ποιους προτείνεται Για μένα το Murphyverse είναι μακράν το πιο ενδιαφέρον Batman project που τρέχει εδώ και καιρό στα αμερικάνικα κόμικς. Πιο πάνω και από τη main σειρά το βάζω. Έχει εξαιρετικά βαθύ σενάριο και πολύπλοκους χαρακτήρες. Αν σας άρεσε η ιδιαιτερότητα του πρώτου, τότε να πάρετε κι αυτό ασυζητητί. Η έκδοση της Οξύ είναι στο κλασικό της μέγεθος, με ωραίο χαρτί, όμως το τεράστιο μέγεθος του τόμου, οδηγεί ξανά σε ένα θέμα που έχει αναφερθεί στο παρελθόν. Αρκετά μπαλονάκια που βρίσκονται πιο κεντρικά στις δύο σελίδες, θα σας δυσκολέψουν λίγο στο διάβασμα. Από εκεί και πέρα ανταποκρίνεται στα ποιοτικά στάνταρ της εκδοτικής και μπράβο τους που κάνουν μια προσπάθεια πάρα πολύ καλή με το Murphyverse, μακάρι να τη συνεχίσουν. Η τιμή είναι λίγο αλμυρή, αλλά δυστυχώς όποιος βρίσκεται στην αγορά ξέρει για τις ανατιμήσεις σε πρώτες ύλες και το χαρτί έχει πάει στο Θεό. Δυστυχώς πολλά κόμικς που είχαμε συνηθίσει σε συγκεκριμένο πλαίσιο τιμών, θα ακριβύνουν δυστυχώς. Ελπίζω να σας άρεσε το αφιέρωμα μου, καθώς μου πήρε αρκετή ώρα και έβαλα όσο περισσότερη πληροφορία γίνεται για να σας ξεδιαλύνω απορίες. Καλό διάβασμα σε όλους

Συνεχίζω να διαβάζω το run του Tom King στο Batman και να σας παρουσιάζω όλες τις ιστορίες του και σήμερα έχουμε το The Rules of Engagement. Κάπου εδώ ακούστηκαν τα πρώτα παράπονα σχετικά με αυτό το run και αρχίζω και το πιάνω. Ο λόγος είναι το πόσο πολύ επικεντρώθηκαν στο Batman-Catwoman και παραμέρισαν τις ιστορίες των κακών. Οι ιστορίες Το Rules of Engagement είναι κλασική συρραφή τευχών (συνεχόμενων βέβαια) με διαφορετικές ιστορίες που έχουν όμως μια κοινή θεματική. Και ο Batman και η Catwoman έχουν καταλάβει ότι οδεύοντας προς τον γάμο πρέπει να ανακαλύψουν περισσότερο ο ένας τον άλλον και να μάθουν καλύτερα τα χούγια τους. Στην πρώτη ιστορία έχουμε τους δύο πρωταγωνιστές μας να ταξιδεύουν βαθιά στην έρημο προκειμένου να αντιμετωπίσουν μια πρόκληση. Αυτή της πρώην του Bruce, της Talia Al Ghul. Σε αυτήν την ιστορία έχουμε μιας μορφής εξιλέωσης για την Catwoman και ταυτόχρονα είναι η στιγμή που βλέπουμε τα βαθιά συναισθήματα που νιώθουν και οι δύο ήρωες. Επίσης η Bat Family μαθαίνει για τον αρραβώνα και ο Damian προσπαθεί να το αποδεχτεί. Ποιο είναι όμως το επόμενο βήμα; Να γνωρίσεις τη μέλλουσα γυναίκα σου στους φίλους σου. Η Selina προσπαθεί να πείσει τον Bruce ότι όσο κι αν δεν το πιστεύει, ο καλύτερος του φίλος είναι ο Superman. O Superman (που έχει μάθει για τον αρραβωνα) εκμυστηρεύεται στη Lois ότι δεν πιστεύει ότι ο Bruce θα του γνωρίσει τη Selina. Έχουμε ένα τεύχος που με παράλληλη αφήγηση (που εξελίσσεται εξαιρετικά) μαθαίνουμε πως νιώθουν ο ένας για τον άλλον, πόσο θαυμάζει ο ένας τον άλλον και γιατί ο Bruce θεωρεί τον Clark καλύτερο άνθρωπο από εκείνον, ενώ ο Clark πιστεύει το αντίθετο. Στη συνέχεια έχουμε επιτέλους την έξοδο των δύο ζευγαριών σε ένα τεύχος σοκαριστικά αστείο, αφού πηγαίνουν σε λούνα παρκ όπου όλοι είναι ντυμένοι υπερήρωες και τα δύο ζευγάρια ανταλλάσσουν ρόλους. Είναι από αυτές τις feelgood ιστορίες που χρειάζονται που και που, έχει πολλά αστεία και αναφορές και νιώθεις πως τα δύο ανδρόγυνα δένονται περισσότερο μεταξύ τους. Για το τέλος έχουμε ένα τεύχος flashback από αυτά που αρέσουν στον King που αφορά μια από τις πολλές ιστορίες του πως ο Batman και η Catwoman είχαν μπλέξει ερωτικά στο παρελθόν, ενώ το Annual 2 είναι πραγματικά σπουδαίο καθώς απεικονίζει τους Bruce και Selina σε μια ζωή στα 50-60. Το σχέδιο Διαφορετικοί καλλιτέχνες και διαφορετικές τεχνοτροπίες σε κάθε ιστορία. Η Joelle Jones προσφέρει μια πολύ όμορφη γυναικεία ματιά σε ένα σχέδιο πολύ θελκτικό στο μάτι με ωραία μελάνια και καλή δράση. O Clay Mann εντυπωσιάζει με το συνδυασμό λεπτομέρειας και αφαιρετικότητας σε κάποια καρέ του με λεπτές γραμμές και χωρίς έντονα μελάνια. Ο Lee Weeks έχει μια άλλη τεχνοτροπία και κάθε του καρέ θυμίζει πίνακα όπως ζωγραφίζει τα φόντα του και το σχέδιο του γενικά είναι αρκετά σκοτεινό και απαισιόδοξο. Όλοι πάντως δίνουν κάτι ενδιαφέρον σε όλο αυτό το πρότζεκτ με διαφορετικές ιστορίες στην θεματική ότι οι Batman-Catwoman εξερευνούν τη σχέση τους. Τελική σύνοψη Μπαίνουμε πολύ έντονα στην εποχή που η σχέση των Batman-Catwoman καταλαμβάνει το κόμικ, κάτι που προφανώς θα συνεχιστεί μέχρι τον γάμο σε δύο τόμους. Σε γενικές γραμμές, οι ιστορίες είναι καλές και με τους χαρακτήρες να βγάζουν πολύ έντονα συναισθήματα. Θέλω πραγματικά να δω πως θα κολλήσει με τη συνέχεια αυτός ο τόμος γιατί είναι ξεκάθαρα μεταβατικός Οι υπόλοιπες παρουσιάσεις μου στα Batman του Tom King: Vol. 1: I Am Gotham Vol. 2: I Am Sucide Vol. 3: I Am Bane Vol. 4: The War of Jokes and Riddles Vol. 6: Bride or Burglar? Vol. 7: The Wedding Vol. 8: Cold Days Vol. 9: The Tyrant Wing Vol. 10: Knightmares

Έψαξα πάρα πολύ να βρω τι θρεντ υπήρχε για αυτήν την ιστορία γιατί θυμάμαι κάπου να τη σχολιάζουν, αλλά δυστυχώς δεν το βρήκα. Πάμε λοιπόν σήμερα να μιλήσουμε για το The War of Jokes and Riddles, μια από τις πιο πολυσυζητημένες Batman ιστορίες των τελευταίων χρόνων και να δούμε πως συνεχίζει ο Tom King να χτίζει τον Batman του μετά από αυτήν την τριλογία ιστοριών που είδαμε. Ο Joker και ο Riddler ξεκινούν πόλεμο Ο Πόλεμος των Αστείων και των Γρίφων έχει αναφερθεί από τα πρώτα τεύχη του King, δείχνοντας ότι προφανώς υπήρχε στο μυαλό του. Μάλιστα στον προηγούμενο τόμο το αναφέρει ο Riddler και γενικότερα χτίζεται ως ένα πολύ συνταρακτικό γεγονός για την τότε Gotham. Ο Πόλεμος αυτός έρχεται ξανά στο προσκήνιο σε μια συζήτηση του Bruce με τη Selina στην οποία έχει κάνει μεν πρόταση γάμου, αλλά ένα βράδυ θέλει να της μιλήσει ανοικτά για τα γεγονότα εκείνου του πολέμου και ειδικά για ένα γεγονός που τον έχει στιγματίσει. Παρατηρούμε γρήγορα ότι η ιστορία δείχνει ότι υπήρχαν ερωτικά ψήγματα μεταξύ των δύο και στο παρελθόν, ωστόσο το σημαντικό είναι να επικεντρωθείς στην ουσία του πολέμου. Από τη μία πλευρά ο Joker, ο οποίος πλέον δεν μπορεί να απολαύσει τίποτα και να γελάσει με το οτιδήποτε. Από την άλλη ο Riddler που αποδρά από τη φυλακή για να προτείνει μια συνεργασία στον Clown Prince of Crime για να σκοτώσουν τον Batman, αλλά τελικά αρνείται. Γρήγορα θα αναπτυχθεί μια μεταξύ τους κόντρα σχετικά με το ποιος θα σκοτώσει τον Caped Crusader. Καταλαβαίνουμε όμως ότι το πρόβλημα τους είναι πιο βαθύ. Ο ένας δεν βρίσκει τίποτα απολύτως αστείο. Ο άλλος βαριέται τους γρίφους πάρα πολύ. Και οι δύο πιστεύουν ότι αν γίνουν οι ίδιοι δολοφόνοι του Batman, αυτό θα αλλάξει. Η κοσμοθεωρία τους και η αντίληψή τους για τον Batman έχει άμεση εξάρτηση με τη φύση του τι είναι αστείο και τι είναι γρίφος. Και τελικά συμμαχεί ο καθένας με άλλους κακούς προκειμένου ο ένας να βγάλει από τη μέση τον άλλον με τεράστιες απώλειες αθώων ανθρώπων και αμάχων σε όλη τη Gotham. Η ιστορία εμβαθύνει πολύ και στους δύο κακούς, αλλά και σε πιο side χαρακτήρες που θα παίξουν σημαντικό ρόλο όπως ο Kite Man και προς το τέλος της ιστορίας, ο King χτίζει ένα ξέσπασμα, μια ανατροπή. Τι ήταν αυτό που έκανε τον Batman να ξεφύγει, τι τον διέλυσε και πως προσεγγίζει φιλοσοφικά ο Bruce το όλο θέμα. Είναι μια καλογραμμένη ιστορία με πολλή ουσία για το ποιος είναι ο Batman, πως φέρεται ο Joker και αναπτύσσει έναν διαφορετικό, εντυπωσιακό Riddler (κάτι που είχε κάνει και ο Scott Snyder) δημιουργώντας ένα ενδιαφέρον τρίπτυχο. Το σημαντικό είναι τα layers που προστίθεται στον χαρακτήρα του Batman και στο χτίσιμο της σχέσης του με τη Selina. Μια σχέση πάθους αλλά και εμπιστοσύνης. Εξαιρετικός ξανά ο Mikel Janin Εναλλάξ το πηγαίνανε με τον Finch στις πρώτες ιστορίες μάλλον και αυτά τα τεύχη τα αναλαμβάνει ο Mikel Janin με τον Ισπανό να κάνει για ακόμα μία φορά εξαιρετική δουλειά. Η σκηνοθεσία των καρέ είναι πολύ καλή, η ροή του ειδικά στα δισέλιδα είναι απολαυστική και τα πρόσωπα που ζωγραφίζει είναι εκφραστικά και όμορφα απελευθερώνοντας τον πόνο και τα συναισθήματα των χαρακτήρων. Από μένα μεγάλο ναι! Τελική σύνοψη Ο King δεν το έχει χάσει με την ιστορία έως τώρα και όπως έκανε ο Snyder με το Zero Year, επιστρέφει την ιστορία λίγα χρόνια πίσω, με ένα μεγάλο flashback προκειμένου να κάνει πιο ισχυρή την εμπιστοσύνη που έχουν μεταξύ τους Bruce και Selina και ταυτόχρονα να μας δείξει τι μπορεί να κάνει με χαρακτήρες όπως ο Joker και ο Riddler που δεν είμαι σίγουρος ότι εμφανίζονται για μεγάλο διάστημα στη συνέχεια. Οι υπόλοιπες παρουσιάσεις μου στα Batman του Tom King: Vol. 1: I Am Gotham Vol. 2: I Am Sucide Vol. 3: I Am Bane Vol. 5: The Rules of Engagement Vol. 6: Bride or Burglar? Vol. 7: The Wedding Vol. 8: Cold Days Vol. 9: The Tyrant Wing Vol. 10: Knightmares

Ξεκινάμε λοιπόν φίλες και φίλοι. Έχω μπει για τα καλά στο διάβασμα του run του Tom King και αν κάτι δεν είχα συνειδητοποιήσει είναι ότι πριν το War of Jokes and Riddles, ο King φτιάχνει μια ολόκληρη τριλογία με τα I Am Gotham, I Am Suicide και I Am Bane, η οποία θέτει τον τόνο και τις αφηγηματικές κατευθύνσεις για όλα τα τεύχη που θα ακολουθήσουν. Στο τέλος του review θα βρείτε τις κριτικές μου στις δύο πρώτες ιστορίες. Ο Bane επιτίθεται Είχαμε μείνει λοιπόν στο σημείο που ο Batman εισβάλλει στο άνδρο του Bane για να απαγάγει τον Psycho Pirate προκειμένου να βοηθήσει την Gotham Girl που είχε μείνει σε πολύ κακή κατάσταση από την πρώτη ιστορία. Ο Batman τα καταφέρνει δύσκολα και ο Bane έχει στόχο να πάρει εκδίκηση. Ξαναπαίρνει Venom με αποτέλεσμα να ξανακερδίσει τις δυνάμεις του και ετοιμάζεται για εισβολή στο Gotham. O Bane που γράφει ο King φαίνεται πραγματικά παντοδύναμος και ίσως δεν είναι ο tactical mastermind που είδαμε να ενσαρκώνει ο Tom Hardy στο The Dark Knight Returns, αλλά σίγουρα διαθέτει στοιχεία του που τον κάνουν να μη φαίνεται ένα ωμό τέρας. Το πιο ωραίο σε αυτήν την ιστορία είναι η αντίθεση των δύο ηρώων. Ειδικά σε ένα τεύχος ο King αποτυπώνει σε κάθε σελίδα (μισή για τον Bruce, μισή για τον Bane) το πόσο σκληρά έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους, πόσο δύσκολη ήταν η αποδοχή του θανάτου, πόσο εξασκήθηκαν στο να γίνουν πιο μυώδεις και ογκώδεις, αλλά ταυτόχρονα το πόσο δύσκολα μεγάλωσε ο Bane στο περιβάλλον της φυλακής, την ίδια ώρα που ο Bruce Wayne είχε όλα τα κομφόρ και μπορούσε να απολαύσει λίγο την πολυτελή ζωή του. Η μάχη μεταξύ των δύο είναι ανατριχιαστική και τρομερά physical με τον καθένα να έχει να αποδείξει πολλά. Η όλη ιστορία με τη γιατρειά της Gotham Girl και οι περιπέτειες που περνάει ο Batman με τη Selina επίσης αποτυπώνονται υπέροχα. Αν και φαίνεται κάπως απότομο, ο King έχει αποφασίσει να "σπάσει" λίγο τη σκληρή πλευρά του Batman και να βγάλει την ανθρώπινη. Μέσα από αυτήν την τριλογία βλέπουμε το πως ο Bruce νιώθει πως κάνει πολλά για τους γύρω του, αλλά μέσα του συγκρατείται συνεχώς, φοβάται να ζήσει, να αλλάξει, να εξελιχθεί και αυτό είναι που τον οδηγεί στο τέλος στο να κάνει πρόταση γάμου στη γυναίκα που είναι ερωτευμένος. Εδώ είναι που ουσιαστικά ξεκινάει η ιστορία των δύο και αν αναλώθηκε υπερβολικά πολύ ο συγγραφέας, θα το δούμε στο review των επόμενων ιστοριών. Ο Finch επιστρέφει και είναι απολαυστικός Θεωρώ πως ο Finch έλειψε πολύ από την προηγούμενη ιστορία, αν και ο Janin είναι εξαιρετικός σχεδιαστής. Ο Finch όμως είναι εξαιρετικά ικανός στο να σε κάνει να νιώθεις το physicality, οι φιγούρες του είναι μυώδεις και επιβλητικές και η μάχη του Bane με τον Batman είναι μια από τις πραγματικά πιο εντυπωσιακές που έχω δει. Επίσης το γεγονός ότι φέρνει τον Bane αντιμέτωπο με άλλους κακούς σε βοηθάει να δεις πόσο αυθεντικά καλός σχεδιαστής είναι για τον Batman. Σύνοψη Κακώς η Anubis δε συνέχισε τη σειρά, να βγάλει έστω την τριλογία ολόκληρη. Λένε ότι το τρίτο μέρος μιας τριλογίας είναι σχεδόν πάντα το πιο αδύναμο, αλλά το I Am Bane είναι η εξαίρεση. Είναι ο τέλειος επίλογος σε μια τριλογία Batman χωρίς τους πολλούς κακούς, με νέους χαρακτήρες, με πάρα πολλή δράση, με λίγη Bat Family και με πολλές αλλαγές προς το καλύτερο. Χωρίς υπερβολή, νιώθω πως είχα καιρό να βιώσω τόσο πολύ ένα κόμικ του Batman και αυτό με άγγιξε. Φυσικά περιμένω εναγωνίως να πιάσουμε το The War of Jokes and Riddles. Οι υπόλοιπες παρουσιάσεις μου στα Batman του Tom King: Vol. 1: I Am Gotham Vol. 2: I Am Sucide Vol. 4: The War of Jokes and Riddles Vol. 5: The Rules of Engagement Vol. 6: Bride or Burglar? Vol. 7: The Wedding Vol. 8: Cold Days Vol. 9: The Tyrant Wing Vol. 10: Knightmares

Τιμή καταλόγου: 16,50€ Συνεχίζοντας από εκεί που σταμάτησε η ιστορία στο Σύγκρουση στο Γκόθαμ και λαμβάνοντας χώρα πριν τα γεγονότα της Κονκάρδας, ο Μπάτμαν αναγκάζεται να ακολουθήσει το μοτίβο της Αμάντα Γουόλερ και να φτιάξει μια ομάδα αυτοκτονίας, αποτελούμενη από τρόφιμους του άσυλου Άρκαμ, συν την Κάτγουμαν, για να αντιμετωπίσει τον Μπέιν, το άτομο που του είχε σπάσει την πλάτη στο παρελθόν. Συνεχίζεται λοιπόν και η κάλυψη του run του Tom King, με ανεβασμένους ρυθμούς, σε σύγκριση με την αντίστοιχη κάλυψη του run του Snyder. Κάτι μου λέει πως μέχρι το τέλος της χρονιάς θα έχουμε δει και το I Am Bane. Ο παρόν τόμος έκανε πρεμιέρα στο Comicdom Con Athens 2018. Ο τόμος είναι στα γνωστά στάνταρ της Anubis για τα τελευταία 2+ χρόνια.

Η σειρά που περιμέναμε ήρθε σε δύο διπλά τεύχη απο την ANUBIS.O σκοτεινός ιππότης στο BATMAN EUROPA,όπου μολυσμένος απο εναν θανατηφόρο ιιό,έχει μία εβδομάδα ζωής για να βρεί την θεραπεία και τον ένοχο. Ενα υπέροχο σκοτεινό,υποβλητικό και ατμοσφαιρικό σχέδιο σε προεδεάζει στο τι θα ακολουθήσει. Μία καλή κίνηση της εκδοτικής να εκδόσει τον τίτλο μία εβδομάδα πριν την πρεμιέρα της ταινίας <<ΑΥΓΗ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ>>.Την έβαλε και σε διαφήμηση πάνω απο τον τίτλο. Επόμενο τεύχος σε ένα μήνα 28/4 Φτιάξτε ζεστό καφέ και .. ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ Ευχαριστούμε για το εξώφυλλο του τόμου τους ftsgr & hudson.

Σύνοψη από την εκδοτική: ΤΟ ΜΝΟ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΗΤΑΝ ΝΑ ΤΟΝ ΜΕΤΑΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΜΕΡΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. Ήταν από εκείνες τις αποστολές που ο Μπάτμαν είχε αναλάβει χιλιάδες φορές. Από ψηλά επάνω από τους αποπνικτικούς δρόμους του καλοκαιρινού Γκόθαμ, ο Μπάτμαν θα συνόδευε τους αστυνόμους του ΑΤΓΣ, ενώ αυτοί μετέφεραν τον επικίνδυνο μετά-άνθρωπο εγκληματία, γνωστός ως Ε.Μ.Π., από ένα προσωρινό κελί κράτησης στο μόνιμο σπίτι του στη φυλακή Μπλάκγκεϊτ στο λιμάνι του Γκόθαμ. Οι ηλεκτρικές δυνάμεις του Ε.Μ.Π. είναι μια επικίνδυνη απειλή, αλλά η κατάσταση ήταν πλήρως υπό έλεγχο. Μέχρι που δεν ήταν. Τώρα όλα τα φώτα στο Γκόθαμ είναι σβηστά, η αστυνομία έχει αποδιοργανωθεί πλήρως και ένας τσακισμένος Μπάτμαν που αιμορραγεί πρέπει να πολεμήσει για να φτάσει στην Μπλάκγκεϊτ, τετράγωνο το τετράγωνο, κουβαλώντας στην πλάτη του τον Ε.Μ.Π. Δεν είναι, όμως, μόνο οι συμμορίες που θέλουν να κάνουν δύσκολη τη ζωή του Μπάτμαν. Οι σκοτεινές γωνιές του Γκόθαμ κρύβουν πολλές εκπλήξεις και ο Ε.Μ.Π έχει να προκαλέσει ακόμα πολλά ηλεκτροσόκ, προτού τελειώσει η νύχτα! Η ιστορία Αν θες σκοτεινό σχέδιο και DC, αλλά ειδικότερα Batman, το μυαλό σου θα περάσει σίγουρα και από τον Jock. Ο Βρετανός κομίστας έχει μια μοναδική ικανότητα στο να σχεδιάζει περίεργες και σκοτεινές ιστορίες του Batman όπως το Black Mirror και το The Batman Who Laughs και έτσι θα το σκέφτηκαν και οι ιθύνοντες της DC δίνοντας του όχι μόνο να σχεδιάσει αλλά και να γράψει μια ιστορία τριών τευχών για τον Batman και το DC Black Label. Δεν ήθελε όμως να κάνει μια ιστορία με κάποιον πολύ γνωστό villain, αλλά προτιμούσε μια πιο περίεργη ιστορία που θα εστίαζε στην ατμόσφαιρα. Καλοκαίρι λοιπόν, βραδινές ώρες και ο Batman έχει αναλάβει την επιτήρηση της μεταφοράς του metahuman Ε.Μ.Π από το Arkham στην Blackgate. Όπως βλέπουμε στον χάρτη τα δύο σημεία απέχουν μια ολόκληρη πόλη μεταξύ τους. Η μεταφορά είναι έργο της Ρίτα Βάσκεζ, η οποία έχει κάνει πολλά βήματα με το άσυλο Arkham αλλά παρά τη διαφωνία πολλών, επιμένει να γίνει η μεταφορά του Ε.Μ.Π. Ο συγκεκριμένος δεν είναι τόσο ένας κακός εγκληματίας, όσο ένας άνθρωπος που μπορεί να εκμεταλλευτεί τον ηλεκτρισμό και έχει τρομερές δυνάμεις χωρίς όμως να το θέλει ιδιαίτερα ή να είναι δαιμονικά κακός. Το πρόβλημα είναι ότι το φορτηγό που τον μεταφέρει, περνάει από όλες τις περιοχές του Γκόθαμ και αλλού υπάρχουν μέλη της συμμορίας του, αλλού μέλη αντίπαλων συμμοριών και όλοι έχουν στόχο να τον ξυπνήσουν. Προφανώς αυτό επιτυγχάνεται και ο Batman τον κυνηγά μέχρι που ο Ε.Μ.Π υπερφορτώνεται και ξαφνικά βραδιάτικα όλη η Gotham έχει black out. O Batman συνεννοείται μαζί του και τον παίρνει στις πλάτες του για να πάνε στη φυλακή, αλλά πρέπει να προσπεράσουν πολλούς φίλους και εχθρούς στον δρόμο τους, ενώ και η Βάσκεζ δεν έχει πει την τελευταία της λέξη. Το σενάριο είναι πολύ ωραίο και στρωτό και στο σχέδιο ο Jock κάνει παπάδες. Σκοτεινά χρώματα που δημιουργούν μια κλειστή και αποπνικτική ατμόσφαιρα, υπέροχες λεπτομέρειες όπως το αίμα, εντυπωσιακές μάχες και κυρίως πρόσωπα που βγάζουν μια αλητεία και μια επιθετικότητα που χρειάζεται σε ένα κόμικ τέτοιου είδους. Γενικότερα πέρασα πολύ όμορφα διαβάζοντας το και θα το πρότεινα αν είστε φαν του Batman και θέλετε μια ιστορία επικεντρωμένη σε αυτόν και όχι τους κακούς του, αν και έχουν ένα μερίδιο ευθύνης σε κάποια θέματα όσων αφορά τις εξελίξεις που συμβαίνουν. Η έκδοση Το DC Black Label θέλει μεγάλο μέγεθος και η Οξύ ξέρει πως να το χειριστεί. Φέρνει λοιπόν ακριβώς αυτό με ωραίο χαρτί και ικανοποιητικό μέγεθος που κάνει όλα τα πάνελ του Jock να φέρονται πιο ευκρινή, πιο όμορφα και σε παρασέρνει πολύ μαζί του σε όλο αυτό βάζοντας σε μέσα στην δράση όσο διαδραματίζεται. Με τον @ Loss εντοπίσαμε κάποια θέματα στη Λέσχη όσον αφορά την πλαστικοποίηση ειδικά στο εξώφυλλο. Σε γενικές γραμμές πάντως είναι ικανοποιητική έκδοση και όπως είπα και πριν την προτείνω αν δεν έχετε δει τι εστί Jock και να μάθετε

Ακούμε για την Γκόθαμ Σίτι σε κάθε περιπέτεια του Μπάτμαν. Γνωρίζουμε όμως την ιστορία της; Κατά το 12ο αιώνα στην πόλη Γκόθαμ του Νότιγχαμσάϊρ στην Αγγλία, συνέβη ένα περιστατικό θρυλικών διαστάσεων. Ο Βασιλιάς Ιωάννης είχε κάνει γνωστό πως ήθελε να ταξιδέψει στην εξοχή μαζί με την ακολουθία του. Εκείνη την εποχή, κάθε δρόμος από τον οποίο θα διερχόταν ο Βασιλιάς έπρεπε να βγεί εκτός κυκλοφορίας, καθώς εθεωρείτο πως «του ανήκει». Όμως οι κάτοικοι της Γκόθαμ δεν ήθελαν κάτι τέτοιο. Και αποφάσισαν να αποθαρρύνουν τον Βασιλιά. Το τρελό σχέδιο τους Οι Γκοθαμίτες ήξεραν πως θα ερχόταν στην πόλη τους κάποιοι ακόλουθοι του Βασιλιά, ώστε να τους ειδοποιήσουν πως εκείνος θα περνούσε από εκεί. Έτσι, έβαλαν σε εφαρμογή ένα τρελό σχέδιο. Θα παρίσταναν τους τρελούς κάθε φορά που θα τους έβλεπαν οι άνθρωποι του Βασιλιά! Σύμφωνα με αναφορές σε ιστορικά βιβλία του 1874, οι αγγελιοφόροι του Βασιλιά Ιωάννη είδαν τους κατοίκους να «προσπαθούν να πνίξουν ένα χέλι σε μια λίμνη», ενώ άλλοι έφτιαχναν κατασκευές γύρω από κορμούς δέντρων «για να τα προφυλάξουν από τον ήλιο». Άλλοι πάλι έπαιζαν με τυριά, προσπαθώντας να τα κάνουν να τσουλήσουν σε κατηφορικούς δρόμους (!). Οι κάτοικοι της πόλης έγιναν γνωστοί ως «οι Σοφοί Άντρες της Γκόθαμ» ή και «οι Ανόητοι Άντρες της Γκόθαμ». Στη βρετανική γραμματεία παρέμειναν γνωστοί μέσα από το νανούρισμα Three wise men of Gotham (Τρεις Σοφοί από την Γκόθαμ). Πήγαινε κάπως έτσι: Three wise men of Gotham, They went to sea in a bowl, And if the bowl had been stronger My song would have been longer Στην ποπ κουλτούρα Ο κομίστας Μπίλι Φίνγκερ στο κόμικ Batman Chronicles 6 (1996), έδωσε το όνομα Γκόθαμ Σίτι στην πόλη όπου δρούσε ο Μπάτμαν. Την αναφέρει μάλιστα ως μια πόλη που στην πρώτη της μορφή, ήταν ένα μεγάλο άσυλο για επικίνδυνους ψυχοπαθείς. Σε ένα κόμικ στριπ, ο Ρόμπιν διαβάζει ένα βιβλίο που εξηγεί το όνομα της πόλης: «Έχουμε και ένα όνομα για την πόλη. Θα την πούμε Γκόθαμ, από ένα χωριό στην Αγγλία, στο οποίο σύμφωνα με το θρύλο όλοι οι άντρες έχασαν τα λογικά τους». Πρώτος απ' όλους ο Τζόκερ; Και το σχετικό link...

Σύνοψη βιβλίου: Απ’ όταν ξεκίνησε να τιμωρεί το έγκλημα, ο Μπάτμαν πρόλαβε γρήγορα να δει μεγάλο μέρος της σκοτεινής πλευράς της ανθρωπότητας – αν και δεν ήταν τίποτα μπροστά σ’ αυτό που βγαίνει τώρα απ’ τις σκιές γελώντας φωναχτά: μια χαμογελαστή μορφή με πρόσωπο λευκό σαν κιμωλία, που η τρέλα της απειλεί να σαρώσει ό,τι βρεθεί στο διάβα της. Για τον υπερασπιστή του Γκόθαμ Σίτι, η πρώτη επαφή με το πλάσμα που λέγεται Τζόκερ θα είναι η απόλυτη δοκιμασία – μια μάχη που θα κρίνει τον διαρκή αγώνα του ενάντια στις δυνάμεις του χάους και της παράνοιας. Χρόνια αργότερα, οι ίδιες δυνάμεις εξαπολύονται ξανά από ένα εντελώς αναπάντεχο μέρος – και φαντάσματα του παρελθόντος, καλά και κακά, θα έρθουν αντιμέτωπα με το σκληρό φως αμείλικτων ερωτημάτων πριν μπορέσουν τελικά να αναπαυθούν. Ο κάτοχος των βραβείων Eisner και Harvey (GOTHAM CENTRAL, Captain America) επιστρέφει στους κακόφημους δρόμους του Γκόθαμ για δύο καθηλωτικές ιστορίες του Μεγαλύτερου Ντετέκτιβ του Κόσμου, παρέα με τους αγαπημένους σχεδιαστές Doug Mahnke (JLA, The Mask), Patrick Zircher (NIGHTWING, Iron Man) και Aaron Sowd (THE BATMAN CHRONICLES, The Uncanny X-Men). Σχολιασμός: Πρόκειται για μια αυτοτελή έκδοση του Batman, με την ιστορία The Man Who Laughs του Ed Brubaker, όπου κυκλοφόρησε αρχικά το 2005 σε συνέχεια του Batman: Year One. Στην ιστορία βλέπουμε την πρώτη συνάντηση του Batman με τον Joker, συμβαδίζοντας με την πρωτότυπη ιστορία της συνάντησης στο Batman #1 (1940). Ο τίτλος είναι φόρος τιμής στο ομόνυμο μυθιστόρημα του Βίκτορ Ουγκό, μιας και οι δημιουργοί του Τζόκερ είχαν εμπνευστεί αρχικά από τον πρωταγωνιστή της. Η έκδοση συμπεριλαμβάνει και την ιστορία Made of Wood από το Detective Comics #784-786. Μια όμορφη έκδοση που διαβάζεται ευχάριστα. Η έκδοση είναι στα ποιοτικά δεδομένα που μας έχει συνηθίσει η Οξύ. Σας το προτείνω!

Δεν θυμάσαι που έχει παίξει ο Jack Reacher; Η αλήθεια είναι ότι ποτέ κανείς δεν θα έπαιρνε στα σοβαρά τον Alan Ritchson αν απλώς συμμετείχε στο Fast & Furious franchise ή ήταν μέρος του cast των Hunger Games, εάν δεν είχαμε βιώσει τον brutal χαρακτήρα του στο Reacher. Μπορεί τον Jack Reacher να τον μάθαμε με το πρόσωπο του Tom Cruise, ωστόσο, ο θηριώδης Ritchson έδωσε κάτι διαφορετικό και σίγουρα πιο masculine, από αυτό που είχαμε συνηθίσει στις ταινίες του συγκεκριμένου ήρωα. Και τελικά μας άρεσε πολύ παραπάνω. Τον τελευταίο καιρό που η DC προετοιμάζει το έδαφος για να επιστρέψει για τα καλά στην superhero πραγματικότητα και να καταφέρει επιτέλους να κοντράρει την Marvel και το MCU, ο αρχιτέκτονας του σύμπαντος, James Gunn έχει βγει σε αναζήτηση νέου Μπάτμαν -καμία σχέση με εκείνον του Robert Pattinson – προκειμένου να παίξει τον ήρωα στο Batman: The Brave and the Bold όπου θα μας συστήσει τον μικρότερο Robin, δηλαδή τον Damien Wayne. O James Gunn έχει μεγάλο όραμα για το DCU. Και με βάση τις προτιμήσεις του κοινού -και ενδεχομένως της Warner Bros.- δύο είναι οι ηθοποιοί που έχουν συγκεντρώσει τις μεγαλύτερες πιθανότητες να αναλάβουν τον ρόλο. Ο Jensen Ackles (o Dean του Supernatural και Soldier Boy του The Boys) και ο Alan Ritchson. Ο δεύτερος μάλιστα έχει αφήσει να εννοηθεί ότι δεν θα είχε κανένα θέμα να αναλάβει έναν τόσο ιστορικό και απαιτητικό ρόλο. Άλλωστε έχει και μεγάλη εμπειρία στο superhero κομμάτι. Μην ξεχνάμε ότι πρόσφατα υποδύθηκε τον ταλαιπωρημένο και άκρως αγαπητό στον κόσμο Hank Hall, πιο γνωστό ως Hawk στη σειρά Titans πριν αρχίσει να φουσκώνει επικίνδυνα για να μετατραπεί σε Jack Reacher. Αν αναλάβει τον ρόλο του Μπάτμαν, ωστόσο, δεν θα μπει στο ξεχωριστό κλαμπ ηθοποιών που έχουν υποδυθεί δύο superheroes (βλ. Ben Affleck που έχει υποδυθεί και Daredevil και Batman, ή Ryan Reynolds με Green Lantern και Deadpool) αλλά θα φτιάξει δική του ειδική κατηγορία: Εκείνων που έχουν αναλάβει τρεις υπερήρωες. Μπορεί ο Jason Momoa να ήταν εκείνος που υποδύθηκε για πρώτη φορά τον Aquaman στο σινεμά, στην τηλεόραση όμως τον είχε προλάβει ο Ritchson για την σειρά Smallville. Και εδώ που τα λέμε, παίζει να του ταίριαζε περισσότερο ο ρόλος. Αν και έχουμε μία παραπάνω αδυναμία στον Ackles, δεν θα μας χαλούσε ένας Batman με το διαμέτρημα και την πυγμή του Alan Ritchson. Για να δούμε τι θα αποφασίσει ο James Gunn. Πηγή: https://www.ratpack.gr/buzz/story/33613/an-o-alan-ritchson-paixei-ton-mpatman-paei-gia-superhero-rekor

Σύνοψη του τόμου: BATMAN: ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΣ. Ο Τζόκερ είναι νεκρός. Δεν υπάρχει αμφιβολία περί αυτού. Αλλά παραμένει ακόμη μυστήριο αν ο Μπάτμαν τελικά του έσπασε τον κοκαλιάρικο λαιμό του ή κάποια άλλη μοχθηρή δύναμη στο Γκόθαμ Σίτι είναι υπεύθυνη. Το πρόβλημα είναι ότι ο Μπάτμαν δεν μπορεί να θυμηθεί… και, όσο περισσότερο ερευνά αυτή τη λαβυρινθώδη υπόθεση, τόσο περισσότερο αρχίζει ν’ αμφιβάλλει για όλα όσα αποκαλύπτει. Οπότε ο καλύτερος για να τον φέρει στα ίσια του δεν είναι άλλος από τον… Τζον Κόνσταντιν! Όμως, όσο κι αν αρέσει στον Τζον ένα καλό μυστήριο, λατρεύει πολύ περισσότερο να παίζει με τα μυαλά των ανθρώπων. Έτσι η «βοήθεια» του Τζον θα αποδειχτεί πολύτιμη, για να σκάψουν στο ρυπαρό υπογάστριο του Γκόθαμ Σίτι και να οδηγηθούν προς την απίστευτη αποκάλυψη του δολοφόνου του Τζόκερ. Το BATMAN: ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΣ είναι μια πρωτοποριακή παραφυσική ιστορία τρόμου, από δύο μεγάλους σύγχρονους δημιουργούς κόμικς: τον Brian Azzarello (DARK KNIGHT III: THE MASTER RACE, 100 BULLETS) και τον Lee Bermejo (HELLBLAZER, JOKER). Η έκδοση που κρατάτε στα χέρια σας περιλαμβάνει τα BATMAN: DAMNED 1-3 και μία behind-the-scenes συλλογή με έξτρα υλικό και με επίλογο από τον Brian Azzarello. Το BATMAN DAMNED μπορεί πολύ εύκολα να ξεχωρίσει στο είδος του. – IGN Ένα υπερφυσικό, εκτός continuity μυστήριο φόνου με κατασκότεινο τόνο και γεμάτο στιγμές γνήσιου τρόμου, χάρη στο σχέδιο του Bermejo. – CBR Το σχέδιο είναι τόσο απίθανα καλό. – Nerdist Η πλοκή: Το Damned ξεφεύγει από τις περισσότερες ιστορίες Batman και προσθέτει περισσότερα στοιχεία υπερφυσικού τρόμου. Η βασική υπόθεση της σειράς είναι ότι ο Joker φαίνεται ότι έχει πεθάνει σε μία σύγκρουση με τον Batman, ο οποίος όμως δε θυμάται τίποτα από όλο αυτό. Έτσι το alter ego του Bruce Wayne ζητάει τη βοήθεια του John Constantine προκειμένου να λύσουν το μυστήριο. Μαζί οι δύο ήρωες ξεκινούν μία περιπέτεια στον υπόκοσμο του Gotham, συναντώντας αρκετούς χαρακτήρες του σύμπαντος της DC που έχουν σχέση με τον υπερφυσικό και τη μαγεία όπως είναι οι Spectre, Etrigan, Deadman, Zatanna, Swamp Thing και Enchantress. Τα κύρια αφηγηματικά της στοιχεία και το σχέδιο: Πρόκειται για την ελληνική έκδοση του Batman: Damned, του πρώτου τίτλου που κυκλοφόρησε η DC μέσω του νεοσύστατου, τότε, imprint DC Black Label, το οποίο θα επέτρεπε στους δημιουργούς να δοκιμάσουν εντελώς καινούρια πράγματα με τους γνωστούς υπερήρωες της εκδοτικής. Το εξώφυλλο είναι μια δημιουργία στην οποία έχει συμβάλλει και ο γνωστός σχεδιαστής Jim Lee. Οι Azzarello και Bermejo περιέγραψαν σαν ένα τρόπον τινά sequel του graphic novel Joker, δουλειά των ίδιων από το 2008 και την οποία έχουμε δει στα ελληνικά από τις εκδόσεις Anubis. Αυτό που δήλωσαν οι συντελεστές είναι πως σκέφτονταν καιρό να δημιουργήσουν μια συνέχεια για το Joker και έτσι προέκυψε το Damned. Επίσης δήλωσαν δεν είναι ακριβές sequel, ούτε χρειάζεται να διαβάσει κανείς το Joker για να καταλάβει το Damned, αλλά οποιοσδήποτε τα διάβαζε θα καταλάβαινε τις μεταξύ τους συνδέσεις. Επίσης αφηγηματικά το Joker είναι ένα κόμικ που ο Clown Prince of Crime πρωταγωνιστεί και ο Batman έχει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη, αλλά εμφανίζεται ελάχιστα, ενώ στο Damned συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή ο Joker εμφανίζεται λίγο στην αρχή, αλλά κατά τ' άλλα είναι μία ιστορία 100% Batman. Στόχος του διδύμου με το Damned είναι να παρουσιάσει τον Batman περισσότερο ευάλωτο σε σχέση με ιστορίες των τελευταίων χρόνων. Ο Bermejo σημείωσε ότι οι σύγχρονες ερμηνείες του χαρακτήρα τον απεικονίζουν ως κάποιον που είναι πάντα έτοιμος, γεγονός που αφαιρεί από το χαρακτήρα του κάποια πιο ανθρώπινα στοιχεία. Ήθελαν λοιπόν να βγάλουν τον ήρωα από τα νερά του, να τον παρουσιάσουν πιο μπερδεμένο και να μην έχει πάντα τον έλεγχο των καταστάσεων και της μοίρας του, αλλά να εξαρτάται από άλλους χαρακτήρες. Ο Azzarello κατάλαβε κατά τη διάρκεια των αρχικών συζητήσεων για το Damned ότι ο John Constantine έπρεπε να είναι μέρος της ιστορίας και τον επέλεξε ως αφηγητή. Ο Constantine διαθέτει περισσότερα στοιχεία από την απεικόνιση στην κλασική σειρά Hellblazer (1988-2013), στην οποία ήταν αρκετά σκληρότερο σε σχέση με τις μετέπειτα εμφανίσεις του στο DC Universe. Ο Azzarello, ο οποίος έγραψε πολλά τεύχη του Hellblazer, πίστευε ότι η ωριμότητα ήταν ουσιαστικό κομμάτι του χαρακτήρα. Επίσης το δίδυμο δοκιμάζει εντελώς καινούρια πράγματα με χαρακτήρες όπως ο Deadman και ο Etrigan, αλλάζοντας και σε αυτούς διάφορα στοιχεία τους. Για κάθε σελίδα ο Bermejo χρειάστηκε περίπου τρεις ή τέσσερις ημέρες για να την ολοκληρώσει. Επειδή ο ίδιος έκανε και τον χρωματισμό, ο χρόνος της παραγωγής έγινε λίγο μεγαλύτερος από το μέσο κόμικ. Ο Bermejo δήλωσε πως αν και το σχέδιο είναι στο παραδοσιακό του στυλ, θεωρούσε πως έβαλε περισσότερα καινούρια στοιχεία στο έργο του με χαρακτηριστικότερο τον εντονότερο και πιο πολύχρωμο χρωματισμό. Ο Azzarello περίμενε να δει την τελική σελίδα για να γράψει το σενάριο, καθώς πολλές φορές αφού έβλεπε μία σελίδα μπορεί να άλλαζε το διάλογο που είχε στο μυαλό του. Ο Azzarello δήλωσε επίσης ότι η γραμματοσειρά του letterer Jared K. Fletcher βοήθησε πολύ τη σειρά. Η ελληνική έκδοση: Η έκδοση της Οξύ περιλαμβάνει και τα τρία τεύχη της αμερικάνικης σειράς και είναι στα συνήθη ποιοτικά της στάνταρ. Αυτό που εξέπληξε αρκετούς είναι ότι δεν τυπώθηκε στο κλασικό μέγεθος των κόμικ της εκδοτικής, αλλά σε λίγο μεγαλύτερο μέγεθος, προσπάθεια που κέρδισε θετικά σχόλια. To μεγαλύτερο σχήμα βοηθάει πάρα πολύ το σχέδιο του Bermejo, το οποίο είναι αρκετά ρεαλιστικό και ταυτόχρονα κάθε σελίδα περιλαμβάνει μεγάλα καρέ, συνήθως 3-6 και βοηθάει αρκετά στο να φαίνονται ακόμα και μικρές λεπτομέρειες στο σχέδιο. Εκτός αυτών υπάρχουν και σελίδες όπου τις καταλαμβάνει ολόκληρες ένα καρέ, συνεπώς το μεγαλύτερο μέγεθος βοηθάει αρκετά στο να φαίνεται πιο επιβλητική η σελίδα. Σύγκριση μεγέθους στην πρώτη φωτογραφία με το Λανφέστ και ένα Κόρτο Μαλτέζε. Στη δεύτερη φωτογραφία είναι το μέγεθος του Μπατμαν: Ο Γελαστός Άντρας, επίσης των εκδόσεων Οξύ με το Καταραμένος. Ο Γελαστός Άντρας έχει το σύνηθες μέγεθος των graphic novels της εκδοτικής, ωστόσο τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των σελίδων παραμένουν ίδια. Εύστοχο επίσης βρήκα το χρωματισμό της έκδοσης, είναι ιδιαίτερος ο τρόπος που ένα κόμικ με σκοτεινή αισθητική μπορεί ταυτόχρονα να έχει αρκετά έντονα χρώματα, προκειμένου όλα τα καρέ να είναι σαφή και το σχέδιο να φαίνεται ακόμα πιο όμορφο. Κατ' αυτόν τον τρόπο οι σκηνές που κυριαρχεί η μαγεία ή υπάρχουν βίαιες μάχες μεταξύ του Batman και του εκάστοτε κακού φαίνονται με έντονα και ζωντανά χρώματα την ίδια ώρα που οι ήρωες έχουν μία πιο σκοτεινή προσέγγιση, προκαλώντας, υπάρχει μία διαφορετικότητα που βρήκα πολύ εύστοχη για τον συγκεκριμένο τίτλο. Σύγκριση του μεγέθους του Batman: Καταραμένος με το Λανφέστ που βρίσκεται από κάτω και ένα Κόρτο Μαλτέζε και ένα Αστερίξ από πάνω. Συνολικά η εκδοτική κίνηση της Οξύ να φέρει τον πρώτο τίτλο του DC Black Label imprint στα ελληνικά μου άρεσε πολύ και όπως αναφέρω το διαφορετικό και πιο μεγάλο μέγεθος προσθέτει πολλούς πόντους και δικαιολογεί την τιμή καταλόγου. Για μένα αξίζει να το τιμήσετε και να το διαβάσετε πολύ προσεκτικά για να προσέξετε τις λεπτομέρειες που μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Καλή διασκέδαση σε όλους! Ευχαριστώ τον Valtasar για την παροχή του εξωφύλλου και του φωτογραφικού υλικού

Όσο χειρότερο είναι αυτό που φοβάσαι ότι θα συμβεί, τόσο πιθανότερο να αισθανθείς ανακούφιση, ίσως και ευγνωμοσύνη, αν αυτό που πραγματικά συμβεί είναι μεν κακό, αλλά όχι όσο αυτό που φοβόσουν. Είναι γνωστό το ανέκδοτο με τον διευθυντή των φυλακών που διαδίδει μέσω των σπιούνων του ότι «από αύριο, λόγω περικοπών στον προϋπολογισμό, όλοι οι κρατούμενοι θα τρώνε σκατά πρωί-μεσημέρι-βράδυ». Κι όταν αυτοί εξεγείρονται και ετοιμάζονται να κάνουν γυαλιά καρφιά τη φυλακή, τους συγκεντρώνει στο προαύλιο και τους ανακοινώνει ότι «κατάφερα να πείσω τον υπουργό να μην κάνει τόσο μεγάλες περικοπές. Εξασφάλισα τα χρήματα ώστε να μη χρειαστεί να τρώτε σκατά πρωί-μεσημέρι-βράδυ. Θα τα τρώτε μόνο βράδυ». Και έτσι ο διευθυντής γίνεται ήρωας, η εξέγερση ματαιώνεται και οι κρατούμενοι τρώνε σκατά μόνο κάθε βράδυ και είναι ευτυχισμένοι. Έτσι και με τα τιμολόγια της ενέργειας για τα οποία όλοι τρέμουμε για το πώς θα διαμορφωθούν από την 1η Ιανουαρίου. Έχουμε πανικοβληθεί γιατί, απ’ ότι αφήνουν να διαρρεύσει, θα χρειαστεί να δίνουμε κάθε μήνα και από ένα ζωτικό μας όργανο για να πληρώνουμε το ρεύμα. Αν τελικά όταν εφαρμοστεί το νέο σύστημα, η τιμή του ρεύματος δεν είναι ας πούμε πενταπλάσια αλλά τετραπλάσια της τρέχουσας ή δοθεί μια επιδότηση-χαρτζιλίκι για ακόμη μία φορά, όλοι θα νιώσουμε ανακούφιση… Παρομοίως και με τα «επικίνδυνα καιρικά φαινόμενα». Σε προειδοποιούν για τον ερχομό του Αρμαγεδδώνα σε κάθε καλοκαιρινό τριανταοχτάρι της θερμοκρασίας και όταν περάσει το διήμερο του «μίνι καύσωνα», νιώθεις ευτυχία για τα κλιματιστικά σου και το μπανάκι που κατάφερες να κάνεις στη Λούτσα. Αλλά και σε κάθε «επέλαση του χιονιά» πάλι καταφέρνεις να επιβιώσεις από το «πολικό ψύχος» και να βγεις νικητής από την «εκδίκηση της φύσης». Αυτή την ψυχολογία της αποτροπής του χειρότερου σεναρίου χρησιμοποίησαν κατ’ επανάληψη τα κόμικς προηγούμενων δεκαετιών. Ανακοίνωναν διά εξωφύλλου την καταστροφή, την αποκάλυψη, το τέλος, τον θάνατο του υπερήρωα. Για να αποτραπεί το μοιραίο στην τελευταία σελίδα, ακόμα και την 31η Ιανουαρίου, ώστε το νέο έτος να τους βρει όλους ζωντανούς. Και ακριβώς γι’ αυτό, ευτυχισμένους. Στην ίδια κατάσταση που μέχρι χθες ήταν τραγική, αλλά σίγουρα καλύτερη από το χειρότερο σενάριο. Και το σχετικό link...

Είναι από τα λίγα θεατρικά που πίσω από την ιστορία του έργου υπάρχει ακόμα μία ιστορία, η οποία αντικατοπτρίζει δεκάδες άλλες ιστορίες. Το «Αντίο Μπάτμαν» είναι το πρώτο διήγημα του Τάσου Θεοφίλου που έγινε κόμικς το 2017 από τον Kanello Cob και θεατρικό τώρα από τον Γιάννη Αγγελάκη. Δεν είναι ένα αστυνομικό διήγημα, είναι ένα βαθιά κοινωνικοπολιτικό κείμενο, το οποίο αποδομεί όχι μόνο τον ίδιο τον υπερήρωα (αυτό ίσως δεν είναι τόσο δύσκολο), αλλά κυρίως τη ματιά μας πάνω στις έννοιες «ήρωας», «σωτήρας», «πολίτης», «ευθύνη» κ.λ.π. Γιάννης Αγγελάκης, σκηνοθέτης – Τάσος Θεοφίλου, συγγραφέας Ο συγγραφέας είναι ο γνωστός Τάσος Θεοφίλου, το παιδί που το 2012 συνελήφθη ως ύποπτος με βάση μια «ανώνυμη» καταγγελία κι ένα άσχετο με τη δικογραφία εύρημα DNA, για συμμετοχή στη ληστεία της Alpha Bank στην Πάρο και στη δολοφονία του οδηγού ταξί Δημήτρη Μίχα, ο οποίος προσπάθησε να εμποδίσει τους ληστές, καθώς και για συμμετοχή στην οργάνωση «Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς». Πρωτόδικα καταδικάστηκε σε 25 χρόνια κάθειρξη, απόφαση εναντίον της οποίας άσκησε έφεση και πριν από έξι χρόνια το Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων τον απάλλαξε οριστικά από όλες τις κατηγορίες, αναγνωρίζοντας ότι τα ενοχοποιητικά στοιχεία εναντίον του ήταν απολύτως ανεπαρκή, και αφέθηκε ελεύθερος ενώ είχε αναπτυχθεί μαζικό κίνημα συμπαράστασης υπέρ του. Ο σκηνοθέτης της παράστασης Γ. Αγγελάκης είναι συνθέτης (έχει γράψει και τη μουσική της παράστασης) και μάλιστα βραβευμένος, με συνθετική δράση σε διεθνές επίπεδο. Μάλιστα, μετά την ολοκλήρωση των παραστάσεων «Αντίο Μπάτμαν» θα παρουσιάσει την παράσταση χορού που έχει δημιουργήσει μαζί τον χορογράφο και χορευτή Αλέξανδρο Βαρδαξόγλου «A Man and His Double» (θα παιχτεί για λίγες παραστάσεις την άνοιξη), συμμετέχει ως συνθέτης στο πρωτότυπο μουσικό θέατρο «Η Φωνή των Βακχών», σε συνεργασία με τους Ergon Ensemble και σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή, το οποίο θα παιχτεί τον Μάιο στην Εναλλακτική Σκηνή της Λυρικής, και μια νέα παραγγελία για κουαρτέτο εγχόρδων που θα παιχτεί τον Οκτώβριο στη Νέα Υόρκη. Στην παράσταση πρωταγωνιστούν τρεις εξαιρετικοί ηθοποιοί. Οι Θεοδώρα Καμπόσου, Νικόλας Μπράβος και Μαίρη Ντίνου. Ο Νικόλας μάλιστα (έχει σπουδάσει Ιατρική και είναι και πιανίστας) γνωρίστηκε με τον σκηνοθέτη εν μέσω κορονοϊού, καθώς δούλευε ως διανομέας! Στην Αθήνα. Σε μια πόλη που, όπως μας λέει ο Τάσος Θεοφίλου, έχει «τα ίδια μοτίβα με το Γκόθαμ Σίτι»: «Αυτός είναι ο καπιταλισμός. Μέσα στα πλαίσια της λειτουργίας του υπάρχει η ανάγκη της εξουσίας να διαχειριστεί, μεταξύ άλλων, τη φτώχεια και την παραβατικότητα και να προπαγανδίσει τις μεθόδους της ως τις πιο έγκυρες. Η ποπ κουλτούρα είναι ένα σημαντικό κομμάτι αυτού του μηχανισμού. Ένας τομέας όπου καταγράφονται, αντανακλώνται και κυρίως επιβάλλονται οι κοινωνικές πεποιθήσεις. Οι υπερήρωες λειτουργούν ως πρότυπα, εξυπηρετώντας συγκεκριμένους προπαγανδιστικούς σκοπούς» εξηγεί. Στο έργο γίνεται λόγος (με ιδιαίτερο σατιρικό ύφος και καυστικό τόνο, που έχει δραματοποιηθεί με μεγάλη προσοχή και ουσιαστικό τρόπο από τον Γιάννη) για «επιδεικτικό πλούτο του παράνομου καπιταλισμού», για «ταξικό ζήτημα στο θέμα “κατσαρίδα”», για «διανοούμενους που αντλούν από τη δυστυχία», για «ιδιότυπους κατοίκους μιας παραγκούπολης», για ελεημοσύνη σε αντίθεση με την αλληλεγγύη. «Η πρώτη εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό είναι από ένα ποίημα του Μartin Niemöller, το οποίο γράφτηκε κατά τη διάρκεια της ναζιστικής Γερμανίας και χρησιμοποιήθηκε από τον Μπρεχτ: "Όταν ήρθαν να πάρουν τους Τσιγγάνους δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν Τσιγγάνος. Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν Εβραίος. Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα, δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει"», σχολιάζει ο σκηνοθέτης, αναφερόμενος στους παραπάνω βασικούς εννοιολογικούς άξονες του έργου. «Εμείς που μπορούμε και βλέπουμε την παράσταση, μάλλον δεν είμαστε ούτε οι “ιδιότυποι κάτοικοι” της παραγκούπολης ούτε οι “μεταβιομηχανικοί τροφοσυλλέκτες” που επιβιώνουν με ληγμένα τρόφιμα», συνεχίζει. «Το ζήτημα όμως δεν είναι να προστατεύσουμε μόνο την κατηγορία στην οποία ανήκουμε, αλλά να καταλάβουμε πως οποιαδήποτε κοινωνική ομάδα είναι ευάλωτη κι επομένως ανά πάσα στιγμή εκτεθειμένη σε κάποια άλλη κοινωνική ομάδα, ενδεχομένως ισχυρότερη, η οποία μπορεί και υψώνει την αδικία της στη δύναμη του απείρου. Το πιο ισχυρό δίπολο που μπορεί να μας ταρακουνήσει, ανεξαρτήτως των πολιτικών μας πεποιθήσεων, ως θεατές και με το οποίο η παράσταση στοχεύει να εμπλουτίσει τα ταξικά δίπολα του διηγήματος, είναι η σύγκρουση μεταξύ ενός αδύναμου κι ενός ισχυρού». «Ο Μπάτμαν συγκεκριμένα εξυπηρετεί την ακροδεξιάς υφής αντεγκληματική ρητορική», συμπληρώνει ο Τάσος. «Στην πραγματικότητα, ενσαρκώνει έναν παρακρατικό μηχανισμό που αναλαμβάνει τη διαχείριση της παραβατικότητας στο πλαίσιο του δικαιώματος αυτοδικίας που διεκδικεί η αστική τάξη για τον εαυτό της. Κατ’ αυτήν την αλτ ράιτ ρητορική η αστυνομία είναι ανίκανη, καθώς δεσμεύεται από παράλογους νόμους που προστατεύουν τους αδίστακτους εγκληματίες. Είναι αυτή η λογική που έχει μέσα στα χρόνια κερδίσει ακόμα μεγαλύτερο έδαφος, οδηγώντας σε σειρά αστυνομικών δολοφονιών σε βάρος Ρομά και όχι μόνο, με τους δράστες να απολαμβάνουν ένα είδος ποινικής ασυλίας». Την ίδια στιγμή βέβαια φαίνεται να έχουμε ανάγκη όσο ποτέ την πίστη σε υπερήρωες, αλλά και ήρωες. Δεν είναι τυχαίο πως η κυβέρνηση της Ν.Δ. έχει χρησιμοποιήσει αυτή τη λέξη, καθώς και το «θυσία» (για να μην ξεχνάμε και τα Τέμπη) περισσότερο από κάθε άλλη κυβέρνηση στο παρελθόν: «Υπήρξαν φορές και στην ενήλικη ζωή μου που αναρωτήθηκα γιατί δεν υπάρχει ένας Μπάτμαν σήμερα να αποδώσει δικαιοσύνη και να μας σώσει από το έγκλημα και τη διαφθορά. Τώρα θα έλεγα πως όχι μόνο έχω ξεριζώσει την ανάγκη μου για υπερήρωες, αλλά είμαι πλέον καχύποπτος με οποιαδήποτε μορφή σωτηρίας προβάλλω σε εξωτερικούς παράγοντες. Από την άλλη, πώς μπορώ να είμαι σίγουρος; Νομίζω πως η ανάγκη για κάτι “σωτήριο” έξω από μας είναι μια ανάγκη βαθιά ριζωμένη μέσα μας και χρειαζόμαστε πολλή δουλειά ακόμη, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, προκειμένου να μπορέσουμε να ελευθερωθούμε από αυτήν» εξηγεί ο Γιάννης. Και συνεχίζει: «Στο κοινωνικό φαντασιακό οι “ήρωες” υπακούν στους νόμους, υποκύπτουν στον θάνατο και θυσιάζονται για το κοινό καλό, ενώ οι “υπερήρωες” υπερβαίνουν τον νόμο και ξεπερνούν τον θάνατο με πρόσχημα το κοινό καλό. Μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να κατανοήσω με ψυχολογικούς όρους γιατί ένας λαός έχει ανάγκη από ήρωες/θύματα και υπερήρωες/σωτήρες, οι οποίοι υπόσχονται την αλλαγή με μαγικούς τρόπους και τοποθετούνται σε βάθρα με θρησκευτική ευλάβεια. Οπότε δεν μπορώ να απαντήσω εάν είναι η εμπιστοσύνη, ο φόβος ή κάτι άλλο που οδηγεί τους ανθρώπους σε τέτοιες αποφάσεις. Το να μην πιστεύει μια κοινωνία στην υπερβατική πηγή των θεσμών και των νόμων και να μπορεί να δημιουργεί η ίδια τους θεσμούς και τους νόμους της, να τους εμπιστεύεται αλλά και να τους ελέγχει, είναι εξαιρετικά δύσκολο, όπως εξαιρετικά δύσκολο είναι να συνειδητοποιήσουμε πως ό,τι είναι να γίνει πρέπει να το κάνουμε εμείς οι ίδιοι και να το προσφέρουμε στον εαυτό μας και στην κοινωνία μας. Δεν κατηγορώ – συμπάσχω με τους ανθρώπους που είναι εγκλωβισμένοι σε ανελεύθερες συνθήκες. Ελπίζω όμως ταυτόχρονα ότι η αυτονομία δεν είναι απλώς μια φιλοσοφική φαντασίωση, αλλά ένας εφικτός τρόπος ζωής». Τότε γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Γιατί ο ελληνικός λαός ξαναψήφισε αυτούς που ψήφισε και έβαλε μια «μαύρη» Βουλή στο προσκήνιο; «Δεν βρίσκω κάτι παράλογο στο αποτέλεσμα των εκλογών», μας λέει ο Τάσος. «Ένας σταθερά μεγάλος αριθμός ψηφοφόρων που εξαρτά ή νομίζει ότι εξαρτά τα συμφέροντά του από αυτήν την κυβέρνηση την ξαναψήφισε. Την ίδια στιγμή, ένα ακόμα πιο μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων έμεινε χωρίς επιλογή. Σε σχέση με τη μετατόπιση της κοινωνίας προς τα δεξιά και ακροδεξιά, αρκεί να σημειώσω ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ενός κόμματος που παριστάνει ακόμα το προοδευτικό, δήλωσε πρόσφατα ότι ο Μπάτμαν είναι αριστερός! Από αυτό και μόνο μπορούμε να καταλάβουμε πού είναι ο πήχης...», καταλήγει. Τελικά ποιος είναι ο «Μπάτμαν»; Τον έχουμε μέσα μας; Είναι το παρακράτος το οποίο τελικά ενυπάρχει σε μια στρεβλωμένη συνείδηση που επιδιώκει να επιβιώσει επί του αδύναμου, ειδικά αν βρεθεί στα δύσκολα; Ποια είναι η απάντηση και πώς αυτή μπορεί να παρουσιαστεί σε ευρύ κοινό καθαρά; Η απάντηση είναι μία και μόνη: μέσω της τέχνης. Αυτό δηλαδή ακριβώς που κάνει η παράσταση «Αντίο Μπάτμαν». «Ο Τάσος με έναν μαγικό τρόπο καταπιάνεται με δύσκολες πολιτικές έννοιες και τις κάνει να ηχούν ως ποίηση», λέει ο Γιάννης. «Η Γκόθαμ Σίτι δε μοιάζει να είναι μια δυστοπική πόλη του μέλλοντος, αλλά η Αθήνα του σήμερα. Μαζί με αυτή την καινούργια αίσθηση γεννήθηκε κι η ανάγκη να πω αυτή την ιστορία. Ωστόσο, θα ήταν αδύνατο να το κάνω αποκλειστικά μέσω της μουσικής, γιατί, όσο κι αν κατάφερνα να προσεγγίσω με τους ήχους μου την αίσθηση της Γκόθαμ Σίτι, θα χανόταν ουσιαστικά η εγγενής δύναμη του διηγήματος, δηλαδή ο πολιτικός του λόγος. Έτσι, αποφάσισα ότι θα έπρεπε, πέρα από τον ήχο, να δουλέψω και με ηθοποιούς. Μάλιστα ο Τάσος μού έδωσε την ελευθερία να κάνω ό,τι θέλω με το κείμενο και η αλήθεια είναι ότι ενώ το κείμενο του έργου προέρχεται από κείμενα που έχει γράψει ο Τάσος, του έχω αλλάξει τα φώτα! Για λόγους δραματουργίας έχω ξετρυπώσει διάφορους αλλόκοτους χαρακτήρες από άλλα κείμενα του Τάσου, οι οποίοι ξεπηδάνε μέσα από τις δυστοπικές εικόνες που σκιαγραφούνται κι ενσωματώνονται στην Γκόθαμ Σίτι του “Αντίο Μπάτμαν”. Επομένως, η παράσταση είναι αφενός μια θεατρική διασκευή κι αφετέρου μια προσωπική σύνθεση κειμένων, η οποία όμως είναι συμπύκνωση της ταυτότητας του Τάσου και της θεματολογίας που τον απασχολεί. Για παράδειγμα, υπάρχει μια σκηνή όπου ένας κρατούμενος φυλακής συνομιλεί με μια κατσαρίδα. Μας αποκαλύπτεται η ταξική τους διαφορά χωρίς όμως να υπογραμμίζεται κειμενικά, οι φωνές τους είναι παραμορφωμένες ηλεκτρονικά, η μουσική είναι έντονα σωματική, σαν να γεννιέται από τα σπλάχνα των ηρώων, οι φωτισμοί δημιουργούν μια ονειρική ατμόσφαιρα και ξαφνικά μεταφερόμαστε σε έναν άλλο κόσμο, παράλογο αλλά και οικείο ταυτόχρονα, που θυμίζει κόμικς ή πίνακες ποπ αρτ του Roy Lichtenstein ή σκηνές από ταινίες του David Lynch. Γενικά, οι σκηνές που μου αρέσουν περισσότερο είναι αυτές που το πολιτικό τους πρόσημο είναι καλυμμένο από μια σουρεαλιστική συνθήκη και στις οποίες ο ηχητικός και φωτιστικός σχεδιασμός συνδυάζονται για να αναδείξουν το εικαστικό κομμάτι της παράστασης, μια παράμετρος για την οποία έχουμε εργαστεί συστηματικά με τους υπόλοιπους συνεργάτες»... Έτσι είναι. Όταν το σουρεαλιστικό επιτυγχάνεται, τότε το ρεαλιστικό αναδεικνύεται ολοκάθαρα. «Αντίο Μπάτμαν» λοιπόν ή «Καλώς μας όρισες Αλήθεια»... 📌 Info «Αντίο Μπάτμαν» – Η παράσταση συνεχίζει για λίγες βραδιές ακόμα. Σήμερα και αύριο 9, 10/12 και στις 16, 17/12 στις 20.30, στο θέατρο ΠΛΥΦΑ (Κτίριο 7Α, Κορυτσάς 39, τηλ. 6987142735). ΠΡΟΣΟΧΗ: είσοδος μόνο με ηλεκτρονική αγορά μέσω more.gr (www.more.com/theater/antio-mpatman/). Στο θέατρο δεν θα υπάρχει η δυνατότητα για αγορά εισιτηρίου. Το βιβλίο του Τάσου Θεοφίλου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Red ’n’ Noir. Και το σχετικό link...

4 Μαρτίου του 2022 απο προχθες εχει βγει η ειδηση οποτε ας το βαλουμε κ εδω Ο Ben Affleck εκτος απο πρωταγωνιστης θα ειναι και σκηνοθετης της νεας σολο ταινιας του Batman που θα βγει στους κινηματογραφους το 2018. Σεναριογραφος θα ειναι ο Chris Terrio που εγραψε και το σεναριο της Batman v Superman. περισσοτερα εδω [imdb=tt1877830]

Ο Μπρους Γουέιν ήταν πλουσιόπαιδο. Γόνος εύπορης ευκατάστατης οικογένειας, με πατέρα καλλιεργημένο μεγαλοεπιχειρηματία, δεν θα μεγαλώσει ωστόσο με τους γονείς του: θα τους δει να δολοφονούνται άγρια μια νύχτα, έπειτα από μια κινηματογραφική παράσταση της ταινίας «Εξκάλιμπερ», από έναν κοινό κλέφτη στη μέση του δρόμου. Στην κηδεία των γονιών του ο Μπρους το βάζει στα πόδια πανικόβλητος. Καθώς τρέχει περίπου στα τυφλά, πέφτει μέσα σε ένα αποξηραμένο πηγάδι γεμάτο νυχτερίδες. Ο μικρός Μπρους δέχεται επίθεση από τις νυχτερίδες και παραλύει από τον φόβο. Λίγα χρόνια μετά ωστόσο, αυτό τον φόβο απέναντι στις νυχτερίδες θα μετατρέψει σε όπλο: μεγαλώνοντας γίνεται διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας του πατέρα του, κυρίως όμως θα επινοήσει έναν μυστικό ρόλο για τον εαυτό του, αυτόν του Ανθρώπου-Νυχτερίδας, του θρυλικού Μπάτμαν, με στόχο να γίνει τιμωρός του εγκλήματος. Κάπως έτσι γεννήθηκε ο μύθος του Μπάτμαν. Και, όπως φάνηκε από την προχθεσινή τηλεοπτική συνέντευξη στον Σταύρο Θεοδωράκη και στην εκπομπή «Πρωταγωνιστές», ο Μπάτμαν είναι ο αγαπημένος υπερήρωας του Στέφανου Κασσελάκη. Αλλά δεν είναι μόνον αυτό: κατά τον νέο αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ, ο «Μπάτμαν είναι αριστερός». Όπως είπε, ο Μπάτμαν «Είναι μία φυσιογνωμία που επιλέγει να βάλει τον εαυτό του σε κίνδυνο και να προσφέρει κάτι προς το κοινό καλό, και το κάνει με τον δικό του τρόπο, χωρίς να έχει υπερδυνάμεις, έχει τα κατάλληλα εργαλεία». Η ταύτιση είναι προφανής: ο Στ. Κασσελάκης βάζει τον εαυτό του σε κίνδυνο για να προσφέρει προς το κοινό καλό δίχως να πετάει όπως ο Σούπερμαν ή να σκαρφαλώνει σε ουρανοξύστες όπως ο Σπάιντερμαν. Ο Μπάτμαν είναι ένας υπερήρωας χωρίς υπερδυνάμεις. Όπως, ας πούμε, ο Στ. Κασσελάκης. Και όπως ο Στ. Κασσελάκης, ο Μπάτμαν/Μπρους Γουέιν είναι επίσης γόνος εύπορης οικογένειας που, παρά τη βολή του, ξεπέρασε τους φόβους του και επέλεξε να αποδώσει δικαιοσύνη. Ο Μπάτμαν είναι αριστερός διότι, επιπλέον, είναι ένας αριστερός CEO ενός επιχειρηματικού κολοσσού. Δεν είναι μονάχα αγωνιστής των αδύναμων και των αδικημένων. Είναι και τεχνοκράτης καπιταλιστής. Αριστερός διευθύνων σύμβουλος μεγάλης επιχείρησης; Ναι. Γιατί όχι; Ταιριάζει γάντι στον νέο αρχηγό της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και, έξυπνα μάλλον, επιλέγει ως προσωπικό του ήρωα τον Μπάτμαν, βαφτίζοντάς τον και αριστερό. Μια χαρά. Οι δυνάμεις και οι αντοχές του αριστερού CEO θα του χρειαστούν, καταπώς φαίνεται, όχι τόσο για να νικήσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αλλά για να υπερβεί τις αντιστάσεις εντός του κόμματός του. Τα 16 λευκά της Κοινοβουλευτικής Ομάδας από την προχθεσινή συνεδρίαση στην ψηφοφορία για την έγκριση του νέου προεδρείου της Κ.Ο. είναι ένα προμήνυμα. Ίσως αυτά τα 16 λευκά να είναι οι δικές του μαύρες νυχτερίδες που επιτίθενται στον μικρό Μπρους Γουέιν μέσα στο πηγάδι. Και το σχετικό link...

Τα επιχειρήματα όλων των πλευρών και τελικά, η αποκάλυψη. Εντύπωση στον μεγάλο κόσμο των οπαδών των κόμικς στην Ελλάδα έκανε κάτι που είπε στη χτεσινή του συνέντευξη στον Σταύρο Θεοδωράκη ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Στέφανος Κασσελάκης. Συγκεκριμένα ο κος Κασσελάκης είπε ότι o αγαπημένος του υπέρ ήρωας είναι ο Batman ο οποίος “είναι αριστερός γιατί βάζει το κοινό καλό, πάνω από το δικό του καλό”. Μία πολύ απλοποιημένη άποψη για το τι είναι η αριστερά, αλλά τελικά ισχύει; Είναι ο “σκοτεινός ιππότης” αριστερός; To 2008 η DC comics κυκλοφόρησε ένα διαφορετικό κόμικ, το “Decisions”, στο οποίο ο Batman μαζί με τους άλλους υπερήρωες του σύμπαντος του προσπαθούν να προστατεύσουν τους υποψήφιους προέδρους της Αμερικής από κάποιον κακό που θέλει να τους σκοτώσει. Ο Batman διαλέγει να προστατεύσει τον κεντροαριστερό υποψήφιο, αλλά χρησιμοποιεί τακτικές παρακολούθησης των διαφωνούντων με τον υποψήφιο του που παραπέμπουν σε δικτατορικά καθεστώτα. Πολλοί οπαδοί των κόμικς θέλησαν τότε να πούνε τη γνώμη τους για τις πολιτικές απόψεις του Batman. “Θα μπορούσα να δω τον Batman να υποστηρίζει την αποτοξίνωση από τη φυλάκιση, τον έλεγχο των όπλων και τη βοήθεια στους φτωχούς. Ο Bruce Wayne είναι πάνω από όλα φιλάνθρωπος. Δεν τον πειράζει να πληρώνει παραπάνω φόρους για να βοηθάει την κοινότητα. Οι ρεπουμπλικάνοι δε δέρνουν αστυνομικούς και ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας”, γράφει ο Daniel που θεωρεί αριστερό τον Batman. Από κάτω ο arseinstein του απαντάει ότι ο Batman είναι υπέρ του ελεύθερου εμπορίου και νεοφιλελεύθερος. Ο Necrotoxin γράφει ότι ο Batman έχει πολλά χαρακτηριστικά των ρεπουμπλικάνων και το μόνο δημοκρατικό πράγμα που έχει είναι ότι δε χρησιμοποιεί όπλα, και από κάτω ο VolettaFalcon του λέει ότι στην κανονική του ζωή ως Bruce Wayne έχει χρηματοδοτεί μία οργάνωση που προσφέρει κοινωνικά προγράμματα και γενικότερα βοηθάει τους ανθρώπους οπότε είναι δημοκράτης, τουτέστιν κεντρο-αριστερός. “Ο Batman είναι δεξιός και μάλιστα υπέρ της ελεύθερης οικονομίας, είναι υπέρ του νόμου και της τάξης και της θανατικής ποινής” λέει ο Corpore Metal. Στο reddit πρόσφατα έχει αρχίσει και εκεί η διαμάχη για το προς τα που κλείνει πολιτικά ο τιμωρός της Gotham: “Ο Μπρους είναι ένας δισεκατομμυριούχος που παίρνει το νόμο στα χέρια του από τη θεμελιώδη πεποίθηση ότι το σύστημα είναι σπασμένο και αρνείται να συνεργαστεί με την ομοσπονδιακή κυβέρνηση σε κάθε δυνατή στροφή (εκτός από το να τους πουλάει τεχνολογία εννοώ). Είναι νεοφιλελεύθερος.” Γράφει ένας redditor, με τους αρκετούς να συμφωνούν μαζί του. “Νομίζω ότι ο Γουέιν ταιριάζει στο αρχέτυπο του ρεπουμπλικάνου Τζέραλντ Φορντ. Η ατάκα για τον Φορντ ήταν ότι ήταν ο τύπος του ανθρώπου που θα έβλεπε έναν άστεγο και θα άνοιγε το πορτοφόλι του και θα του έδινε χρήματα, αλλά θα πάλευε σαν τον διάολο για να βεβαιωθεί ότι δεν το έκανε η κυβέρνηση. Ήταν προοδευτικός με τα δικά του χρήματα, αλλά συντηρητικός με τα χρήματα των άλλων.” Γράφει κάποιος άλλος. O Κρίστιαν Μπέιλ που έπαιξε τον Batman στη μεγάλη οθόνη το 2012 είχε πει “Για μένα είναι ένας αναρχικός και ένα ελεύθερο πνεύμα. Ξέρει ότι υπάρχουν παραλληλισμοί μεταξύ αυτού και των εχθρών του, επειδή η ζωή δεν είναι ποτέ σταθερή – πάντα πρέπει να παλεύεις γι’ αυτήν”. Η προσωπική μου άποψη συνοψίζεται στο παρακάτω ποστ του χρήστη venuswasaflytrap στο Reddit. “Δεξιός, σίγουρα. Πρώτον, είναι καλύτερο για την κάλυψή του. Ένας δισεκατομμυριούχος γενικά θα ελεγχόταν περισσότερο αν ήταν φανερά αριστερός. Αλλά δεύτερον, όλο το προσωπικό του ήθος είναι απίστευτα συντηρητικό. Όταν βοηθάει τους φτωχούς, το κάνει μέσω της ιδιωτικής φιλανθρωπίας, όχι υποστηρίζοντας τις δημόσιες δομές. Η όλη ιδέα του ιδρύματος Γουέιν έχει τις ρίζες της στην ιδέα ότι η φιλανθρωπία είναι μια ιδιωτική επιχείρηση. Μια πιο αριστερή/σοσιαλιστική άποψη θα ήταν ότι η κυβέρνηση θα έπρεπε να έχει το δικαίωμα να καθορίζει τον τρόπο βοήθειας των ανθρώπων και ότι οι ιδιωτικές φιλανθρωπίες δε θα έπρεπε να υπάρχουν/να είναι απαραίτητες, αλλά αντίθετα οι άνθρωποι θα έπρεπε να φορολογούνται. Διαθέτει ένα οπλοστάσιο μη καταγεγραμμένων στρατιωτικών όπλων. Η συγκεκριμένη στάση του κατά των όπλων δεν υπονομεύει πραγματικά την προφανή υπονοούμενη πίστη στο δικαίωμα των ατόμων να οπλοφορούν. Είναι τόσο κρυψίνους που η πραγματική του προσωπικότητα δεν είναι καν γνωστή στον κόσμο. Δε θέλει η κυβέρνηση να ελέγξει τη σπηλιά της νυχτερίδας, να ελέγξει για παραβάσεις της υγείας και της ασφάλειας, για κινδύνους για τα παιδιά κ.λ.π. Επιπλέον, η αιτιολόγηση ότι του αξίζει ο πλούτος επειδή τον κέρδισε με τη δική του σκληρή δουλειά, είναι μια αρκετά συντηρητική ιδεολογία από μόνη της. Ακόμα και αν ανέβηκε μόνος του από τη φτώχεια (χωρίς πλούσια ανατροφή ή κληρονομιά, χωρίς μπάτλερ της SAS να τον καθοδηγεί, χωρίς τρόπο να πληρώσει την πτήση στο Θιβέτ για να πάει να μάθει πώς να γίνει Batman), το “το κέρδισα, άρα είναι δικό μου”, είναι πολύ συντηρητικό. Δεν είναι ξεκάθαρη η κατάσταση των πολιτικών κομμάτων στο σύμπαν της DC. Δεν υπάρχει τίποτα εγγενώς ηθικό ή ανήθικο στις παραπάνω ιδεολογίες. Η πιθανότητα ενός σούπερ διεφθαρμένου Δημοκρατικού κόμματος που διαστρεβλώνει τις αριστερές πεποιθήσεις σε κάτι ανήθικο είναι δυνατή, όπως και η πιθανότητα ενός σούπερ διεφθαρμένου Ρεπουμπλικανικού κόμματος που διαστρεβλώνει τις κατά τα άλλα ηθικά ουδέτερες ιδεολογίες σε κάτι διεφθαρμένο. Θα μπορούσε ένα συγκεκριμένο πολιτικό κόμμα να έχει ορισμένα μέλη που ο Bruce εμπιστεύεται ή δεν εμπιστεύεται. Αλλά αφηρημένα, οι πολιτικές του τάσεις είναι πολύ εμφανώς νεοφιλελεύθερες και δεξιές.” Μπορεί ο κος Στέφανος Κασσελάκης να βλέπει στον Batman (και στον εαυτό του;) έναν πάμπλουτο αριστερό, αλλά η αλήθεια είναι ότι όπως γράφει και το παραπάνω ποστ, ο Bruce Wayne είναι ένας δισεκατομμυριούχος που πιστεύει στην ελεύθερη οικονομία και αποστρέφεται οτιδήποτε κρατικό, οπότε στο πολιτικό φάσμα βρίσκεται προς τη δεξιά πλευρά. Και το σχετικό link...

Το επόμενο ωριαίο κινούμενο σχέδιο με πρωταγωνιστή τον Batman είναι σχεδόν έτοιμο. Βασισμένο στο βιντεοπαιχνίδι Batman: Arkham. Συμπρωταγωνιστές είναι η ομάδα Suicide Squad που τον τελευταίο καιρό παίρνει τα πάνω της με την εμφάνισή της στο σίριαλ Arrow, και στο νέο τους τίτλο που βγαίνει στα κομικσοβιβλιοπωλεία το Καλοκαίρι. Η Amanda Waller ηγείται μιας κυβερνητικής οργάνωσης και χειραγωγεί μια ομάδα πρώην κατάδικων. Αποστολή τους να εισβάλουν στο Ίδρυμα για ψυχοπαθείς Arkham και να κλέψουν μια συσκευή με πληροφορίες. Ο Riddler και ο Joker είναι αυτοί που πρέπει να αντιμετωπίσουν, και κάπου στη γωνία υπάρχει και ο Batman, ο οποίος λειτουργεί περισσότερο σαν guest star και όχι σαν πρωταγωνιστής της ιστορίας. Πολύ βία, αίμα, ξύλο και αρκετό βρόμικο λεξιλόγιο. Μιλάμε για κομμένα κεφάλια. Και σεξ. Όχι φιλάκια και χαδάκια, αλλά καθαρές αναφορές για πλήρες πρόγραμμα. Δεν είναι για κάτω των 13 ετών. Η ομάδα είχε πρωτοεμφανιστεί το 1987 με το κύμα των νέων τίτλων του Crisis. Ένας ξεχωριστός τίτλος με βετεράνους του εγκλήματος που δούλευαν για την κυβέρνηση, είτε για να εξιλεωθούν είτε με τη βία. Αρκετά ξεχωριστός τίτλος και καλοφτιαγμένος. Εδώ οι χαρακτήρες μοντερνοποιήθηκαν αρκετά, τόσο που θα σας φανούν αγνώριστοι αν δεν έχετε διαβάσει το New52 ή αν δε γνωρίζετε λεπτομέρειες του παιχνιδιού. Σελίδα στο Wikipedia εδώ. [imdb=tt3139086]

Έλεγα να φτιάξω την παρουσίαση όταν τελειώσει η ιστορία, αλλά μιας και έχουμε δύο ακόμα τεύχη μέχρι να τελειώσει αυτός ο τίτλος, προτιμώ για τους λίγους που (λογικά) θα ενδιαφέρονται να φτιάξω ένα θρεντ-παρουσίαση για να συζητάμε τι συμβαίνει σε κάθε νέο τίτλο. Πως φτάσαμε στο The Three Jokers Το Batman: Three Jokers λοιπόν είναι μια σειρά που περιμένουμε αρκετά χρόνια να απαντήσει στα ερωτήματα που μας έχουν δημιουργηθεί από το τέλος του Darkseid War. Συγκεκριμένα τότε ο Batman έχοντας καθίσει στην καρέκλα του Mobius μπορούσε να θέσει δύο ερωτήσεις. Η πρώτη ήταν το όνομα του δολοφόνου των γονιών του όπου δόθηκε η σωστή απάντηση και η δεύτερη ήταν το όνομα του Joker. Η απάντηση που έλαβε όμως τον προβλημάτισε, καθώς μαθαίνουμε ότι υπάρχουν 3 Jokers. Στα επόμενα τεύχη και στο one-shot DC Rebirth που ξεκίνησε το σχετικό relaunch έγιναν κάποιες νύξεις με τον Bruce να μελετάει διάφορες εικόνες του Joker, αλλά δε δόθηκε επίσημη απάντηση έως τη μέρα που ανακοινώθηκε ότι ο Geoff Johns (τότε writer του Justice League) θα συνεργαστεί με τον Jason Fabok σε μια μίνι σειρά τριών τευχών για το Black Label της DC για να μάθουμε εν τέλει την απάντηση σε όσα αναρωτιόμαστε και στις υποθέσεις που κάνουμε τόσα χρόνια. Το τεύχος #1 κυκλοφόρησε φέτος τον Αύγουστο, το επόμενο αναμένεται στα τέλη Σεπτέμβρη και το τρίτο και τελευταίο τον Οκτώβρη, ενώ σχετικά γρήγορα, δηλαδή το Νοεμβρη θα βγει η collected έκδοση. Το σενάριο του Geoff Johns Το θετικό στο σενάριο του Johns είναι ότι δεν επικεντρώνεται στον Batman, αλλά και σε δύο ακόμα μέλη της Bat Family, τα οποία έχουν σημαδευτεί από τον Joker και έτσι επιλέγει τη Barbara Gordon και τον Jason Todd. Η Barbara Gordon που είναι η Batgirl έχει πυροβοληθεί από τον Joker στο The Killing Joke, το οποίο την άφησε παράλυτη και ο Jason Todd είχε δολοφονηθεί από τον Joker στο A Death In the Family όταν ήταν ο Robin δίπλα στον Bruce Wayne πριν τελικά αναστηθεί και γίνει ο Red Hood. Μάλιστα το γεγονός ότι ο Jason έχει την ταυτότητα που είχε ο Joker πριν μετεξελιχθεί στον σημερινό κακό είναι κάτι που ο Johns θα εξερευνήσει από το πρώτο τεύχος. Επίσης ο Geoff φροντίζει απευθείας να μας συστήσει στο ποιοι είναι οι Jokers της ιστορίας σε συνδυασμό με τους ήρωες που σημάδεψαν. Έτσι έχουμε πρώτα τον Bruce Wayne σε ένα εκπληκτικό καρέ που δείχνει όλους τους τραυματισμούς και τα σημάδια από μάχες από όλα αυτά τα χρόνια να αναπολεί επιθέσεις άλλων κακών αλλά και του Joker εναντίον του και εκεί μαθαίνουμε ότι ο πρώτος είναι ο Criminal. Ύστερα η Barbara θυμάται τη μέρα του πυροβολισμού της από τον δεύτερο, τον Comedian. Και τέλος ο Red Hood καθώς μάχεται θυμάται τη δολοφονία του από τον τρίτο, τον Clown. Η ιστορία εξελίσσεται, καθώς συμβαίνουν εγκλήματα σε τρεις διαφορετικές περιοχές την ίδια ώρα και σε όλα εμπλέκεται ο Joker. Έτσι μαθαίνουμε πως οι τρεις Jokers συνεργάζονται μεταξύ τους και γι' αυτό το λόγο ο Batman, o Red Hood και η Batgirl ξεκινούν την αποστολή τους προκειμένου να ξεδιαλύνουν το μυστήριο και το ποιος βρίσκεται πίσω από όλα και το ποιος είναι ο πραγματικός Joker. Μέσα σε όλα όμως ο εκάστοτε Joker θυμίζει στον κάθε ένα τι έχει κάνει, χτυπάει στις αδυναμίες των ηρώων και εκείνοι πρέπει να έρθουν αντιμέτωποι με το παρελθόν κάτι που δεν τους κάνει καλό και δεν τους βοηθάει στο να παίρνουν ψύχραιμα τις αποφάσεις. Η ιστορία είναι πολύ σκοτεινή και ο Johns φροντίζει όπου μπορεί να αποδίδει φόρο τιμής. Βασίζεται σε όσα έγραψαν ο Moore, o Starlin, o Wolfman και άλλοι συγγραφείς Batman, αλλά αναπτύσσει μια εντελώς καινούρια και διαφορετική ιστορία. Προσωπικά αν και το πρώτο τεύχος μου άρεσε, θεωρώ ότι κάποια μοτίβα του επαναλαμβάνονται από παρελθοντικές ιστορίες Batman και γενικότερα ο Batman στη μετά Scott Snyder εποχή μοιάζει να έχει ιστορίες που έχουν μπει σε μια λούπα, αλλά περιμένω να δω πως θα εξελιχθεί η ιστορία παρακάτω. Το σχέδιο του Jason Fabok Αν και το σενάριο του Johns είναι καλό, το σχέδιο του Fabok θεωρώ ότι πάει το κόμικ σε άλλο επίπεδο. Είναι πραγματικά τρομερός artist και όσον αφορά τον Batman έχει καταφέρει να κάνει κάθε σελίδα να είναι πανέμορφη και κάθε του πάνελ να έχει κάτι να πει. Κάθε μάχη του Fabok έχει βαρύτητα και ζωντάνια, αλλά το πιο σημαντικό είναι το πόσο υπέροχα σχεδιάζει πρόσωπα και πόσο διακριτές κάνει τις διαφορές ανάμεσα στους Jokers. Μια ιστορία που βασίζεται στο συναίσθημα και θέλει να φέρει τους ήρωες αντιμέτωπους με παρελθοντικά τους τραύματα χρειάζεται ένα σχεδιαστή που θα μπορεί να τα αποτυπώσει στο χαρτί και ο Fabok το κάνει σε κάθε σελίδα. Επίσης είναι ωραία επιλογή που οι περισσότερες σελίδες έχουν εννιά πάνελ, τρεις λωρίδες με τρία πάνελ η κάθε μία, βοηθάει πάρα πολύ τη ροή και το σενάριο προσαρμόζεται τέλεια, γιατί βλέπεις τον Red Hood σε μάχη και ταυτόχρονα θυμάται τη δολοφονία του, οπότε τα εννιά πάνελ δίνουν πολύ καλύτερη συνέχεια και δένουν πιο όμορφα την ιστορία. Για τη δουλειά του Johns έχω βρει αρκετά αντικρουόμενες απόψεις, αλλά δεν έχω δει έως τώρα κανέναν να πει κάτι κακό για το σχέδιο του Fabok. Οι αναφορές Και ο Johns με το σενάριό του και ο Fabok με το σχέδιό του αποτίουν φόρο τιμής σε παλιότερα Batman κόμικ με ρετρό στιγμές να απεικονίζονται στο σχέδιο, πολλά στοιχεία από παλιότερα κόμικ να είναι διακριτά σε πάνελ και φυσικά πολλές ιστορίες από το παρελθόν να έρχονται ξανά στο προσκήνιο. Ψάχνοντας λίγο στο Ίντερνετ μπορεί να βρει κανείς πολλές στιγμές ή αναφορές σε εξώφυλλα και ιστορίες πολύ παλαιότερων δεκαετιών. Είναι γραμμένο από ανθρώπους που αγαπούν τους ήρωες για ανθρώπους που επίσης τους αγαπούν. Σύνοψη Το πρώτο τεύχος φαίνεται πάρα πολύ ελπιδοφόρο. Ελπίζω να συνεχίσει έτσι και να πάρουμε επιτέλους ενδιαφέρουσες απαντήσεις σε ερωτήματα που εδώ και χρόνια ψάχνουμε. Τα λέμε σε περίπου ένα δεκαήμερο με το επόμενο τεύχος της σειράς