Search the Community

Σύνοψη από την εκδοτική: Στο Άσυλο Άρκαμ βρίσκονται πολλοί από τους μεγαλύτερους εχθρούς του Μπάτμαν -και ανάμεσά τους ο πιο επικίνδυνος απ’ όλους, ο Τζόκερ. Κανένας ψυχολόγος ή ψυχοθεραπευτής δεν κατάφερε ποτέ να νικήσει την παραφροσύνη που έχει κυριέψει το μυαλό του Τζόκερ. Για την ακρίβεια, πολλοί έχουν συντριβεί στην προσπάθειά τους αυτή. Αλλά ο Δρ. Μπεν Άρνελ ξέρει ότι αυτός είναι διαφορετικός. Είναι σίγουρος ότι θα καταφέρει να βρει τον άνθρωπο που κρύβεται πίσω από την τρέλα -και θα τον θεραπεύσει. Ο Δρ. Άρνελ πιστεύει ότι είναι ικανός να αντισταθεί με ευκολία στο σαγηνευτικό κενό που κρύβεται πίσω από τα μάτια του Τζόκερ. Και είναι απολύτως βέβαιος πως, ό,τι κι αν βιώσει στη δουλειά του, θα μπορέσει να κρατήσει το σκοτάδι μακριά από την οικογένειά του. Κάνει πολύ, πολύ μεγάλο λάθος. Η ιστορία: H αλήθεια είναι ότι με εξέπληξε που δεν βρήκα παρουσίαση για το συγκεκριμένο κόμικ, μιας και έχει κυκλοφορήσει καιρό. Δεν ήθελα να την κάνω, γιατί έχω παρουσίαση και το Joker: Killer Smile και το Batman: Smile Killer (που περιλαμβάνεται σε αυτήν την έκδοση) στις ξένες τους εκδόσεις. Ωστόσο αν και είναι ένα δύσκολο ανάγνωσμα, έβρισκα το σχέδιο του Sorrentino να ρέει πολύ ωραία και θα βοηθούσε να είναι αυτό το πρώτο υπερηρωικό που θα διαβάσω μετά από πολύ καιρό. Τι ακριβώς είναι το Joker: Killer Smile λοιπόν; Είναι ένα κόμικ που καταφέρνει να σε βυθίσει μέσα στην παράνοια και την αδιανόητη ατμόσφαιρά του, γιατί ουσιαστικά αποτελεί μία ακόμα μελέτη και μια άλλη ματιά στον χαρακτήρα του Joker. Όσο περνάνε τα χρόνια, πολλοί συγγραφείς επιχειρούν να μπουν στον ψυχισμό αυτού του χαρακτήρα, να τον σπάσουν και να τον αναλύσουν. Κανένας δεν τα καταφέρνει ωστόσο, γιατί για να αναλύσεις τον Joker πρέπει να τον διαβρώσεις και να τον αλλάξεις, πρέπει να τον κάνεις να καταλάβει ο ίδιος τα αίτια της κακίας του όπως έκανε ο Sean Murphy στο White Knight. O Jeff Lemire το γνωρίζει αυτό και για αυτό δεν επιχειρεί να φτιάξει τόσο πολύ μια ιστορία για τον ομώνυμο χαρακτήρα. Ο βασικός μας χαρακτήρας λέγεται Ben Arnell και δουλεύει ως ψυχολόγος στο Άσυλο Arkham. Μέσα από τις συνεδρίες του με τον Joker, προσπαθεί (και λέει ανοικτά) ότι θέλει να επιτύχει το ακατόρθωτο. Θέλει να κάνει τον Joker καλά. Θέλει να τρυπήσει τον ψυχισμό του και να μάθει τις αληθινές ιστορίες πίσω από τον ήρωα. Βέβαια ο Joker δεν είναι πρωτάρης και αντί να μπαίνει ο Ben στο δικό του μυαλό, τελικά καταφέρνει να μπει ο ίδιος στο δικό του. Η προϊσταμένη του Ben φοβάται πολύ ότι όλο αυτό θα τον επηρεάσει στην προσωπική του ζωή και την οικογένειά του. Όπως βλέπουμε, σιγά σιγά ο Joker καταφέρνει να μπει στο μυαλό του, καθώς ο Ben παθαίνει στο σπίτι αρκετές κρίσεις, φοβάται μόνιμα ότι κάποιος τον ακολουθεί, ενώ δίπλα στον γιο του βρίσκει ένα πολύ περίεργο βιβλίο για τον Κύριο Γελαστό, ενός μυστήριου σαδιστικού κλόουν που σκοτώνει τους κατοίκους του Χαρούμενου Χωριού. Πριν όμως αποκαλυφθεί η αλήθεια, ο Joker αναλαμβάνει να εξηγήσει στον Ben τι συμβαίνει και βλέπει όλα αυτά που βλέπει. Ο Lemire χρησιμοποιεί το παραμύθι του Κυρίου Γελαστού για να εξηγήσει με αλληγορίες το τι συμβαίνει στην πραγματική ζωή. Ότι δεν μπορείς ουσιαστικά να αναλύσεις τον Joker και ότι όλη αυτή η γενναία προσπάθεια είναι αυτή που τον οδηγεί στην παράνοια και στα φαινόμενα που βλέπει γύρω του. Στο Batman: Smile Killer, η ιστορία του Κυρίου Γελαστού συνεχίζεται με τον Batman δίνοντας στο origin του χαρακτήρα του Bruce Wayne μια εντελώς διαφορετική διάσταση, την οποία και δεν περιμένετε. Για περισσότερη ανάλυση, μπορείτε να πάτε και στις άλλες παρουσιάσεις. Το σχέδιο: Ο Andrea Sorrentino είναι ένας καλλιτέχνης που δένει τέλεια με το συγγραφικό στυλ του Lemire. Το σχέδιο του μπορεί να καλύψει τέλεια τόσο τη noir αισθητική της Gotham, όσο και την πίεση που έχει η εργασία σε ένα άσυλο αλλά και τις σκοτεινές στιγμές που ζει με την οικογένεια του ο Ben στην αληθινή ζωή. Ο τρόπος που ζωγραφίζει σκιές, το πως εντάσσονται τα έντονα μελάνια ακόμα και όταν θέλει να ζωγραφίσει έναν μορφασμό ή μια αντίδραση, το πόσο φρικιαστικός μοιάζει ακόμα και ο κόσμος του χαρούμενου παραμυθιού δείχνουν ότι ο Ιταλός χρησιμοποίησε πολύ μεράκι και αρκετή ευρωπαϊκή τεχνοτροπία και εν τέλει σχεδίασε μια εξαιρετική ιστορία. Η έκδοση: Η Anubis τιμά το μεγάλο μέγεθος όπως στις περισσότερες εκδόσεις του DC Black Label αναδεικνύοντας το σχέδιο του Sorrentino και κάνοντας το κόμικ συνολικά ομορφότερο. Το χαρτί και η ποιότητα της έκδοσης είναι στα συνήθη στάνταρ της. Έχοντας διαβάσει και τις δύο ιστορίες στα αγγλικά, πρέπει να πω πως η απόδοση που κάνει στα ελληνικά ο Ηλίας Τσιάρας (@ Ilias ) είναι εξαιρετική, καταφέρνοντας να αποδώσει τα πολύπλοκα λογύδρια του Joker και να τα κάνει 100% κατανοητά όσον αφορά τα βαθύτερα νοήματα που ήθελε να περάσει ο Lemire. Μια ιστορία που αξίζει πολύ και θεωρώ ότι πρέπει να έχετε στη συλλογή σας αν σας αρέσει η DC. Καλό διάβασμα σε όλους

Η δεύτερη προσθήκη στη σειρά κόμικς της DC από το Έθνος και την Anubis μετά τον Superman, είναι φυσικά αφιερωμένη στον Batman. H έκδοση περιέχει τα αμερικάνικα τεύχη Batman 608, Detective Comics 821 και 824, όλες ιστορίες του παλιού σύμπαντος της DC, εννοείται. Η πρώτη από αυτές τις ιστορίες (τρίτη μέσα στο περιοδικό) είχε δημοσιευτεί αρχικά στο περιοδικό DC Universe της Anubis και στη συνέχεια στον τόμο Hush. Για την ποιότητα της έκδοσης έγραψα στην παρουσίαση του Superman, ισχύουν κι εδώ τα ίδια. Την άλλη εβδομάδα, έχει Flash.

Αν ο Batman αποτελεί έναν από τους δημοφιλέστερους κομιξικούς χαρακτήρες όλων των εποχών σε παγκόσμια κλίμακα, ο Dylan Dog αποτελεί μια αντίστοιχα επιδραστική φιγούρα για τα ευρωπαϊκά σύνορα. Δύο χαρακτήρες που έχουν γράψει το όνομά τους με χρυσά γράμματα στην ιστορία του μέσου, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, και οι οποίοι συναντιούνται για πρώτη φορά σε ένα μάλλον αναπάντεχο crossover: το Dylan Dog Batman, Η Σκιά της Νυχτερίδας. Όπως σε κάθε crossover, έτσι και εδώ, η σεναριακή συνθήκη που φέρνει κοντά τους δύο χαρακτήρες είναι τυπική, χωρίς ιδιαίτερη σημασία, και ακολουθεί μια μάλλον αναμενόμενη πορεία. Ο μεγαλύτερος ανταγωνιστής του Dylan Dog, Doctor Xabaras, συνάπτει μια ανιερή συμμαχία με τη νέμεσις του Batman, Joker και αυτό αρκεί, ώστε οι δύο χαρακτήρες να συνεργαστούν, ακόμα και αν στην αρχή αυτό το σενάριο δεν γοητεύει ούτε τον έναν, ούτε τον άλλον. Αυτό που έχει περισσότερη σημασία είναι πως το σενάριο σέβεται τους χαρακτήρες και δεν υποτιμά ποτέ τη νοημοσύνη του αναγνωστικού κοινού, παραδίδοντας μια ιστορία, η οποία ναι μεν δεν πρόκειται να μείνει αλησμόνητη στους θαυμαστές των δύο ηρώων, αλλά αποτελεί σίγουρα μια απολαυστική ευκαιρία για μια πρώτη επαφή μαζί τους. Έτσι λοιπόν, αν κάποιο άτομο δεν γνωρίζει τον Dylan Dog (που μεταξύ μας είναι και το πιθανότερο), μπορεί μέσα από τη Σκιά της Νυχτερίδας να αντιληφθεί σημαντικές πληροφορίες για τον κόσμο του. Διότι τελικά, η συνάντηση με τον Batman και μισή ντουζίνα χαρακτήρες από τη μυθολογία του, βοηθάει το κοινό να κατανοήσει καλύτερα ποιος είναι ο ρόλος του κάθε χαρακτήρα (πχ, ο Doctor Xabaras είναι ο αντίστοιχος Joker, ο Groucho ο αντίστοιχος Alfred κ.ο.κ.). Σε κάθε περίπτωση, το δυνατότερο χαρτί του κόμικ πρέπει να αναζητηθεί στο σχέδιο των Werther Dell’ Ederra και Gigi Cavenago και τον χρωματισμό των Cavenago, Giovanna Niro και Luca Del Salivo. Η καθαρή δομή των σελίδων, τα εκφραστικά πρόσωπα, τα δυναμικά καρέ, αλλά και η μουντή πολυχρωμία συνθέτουν μια οπτικά απολαυστική αφήγηση ευρωπαϊκών επιρροών, η οποία αναδεικνύεται από το μεγάλο μέγεθος της έκδοσης. Σε κάθε περίπτωση, το δυνατότερο χαρτί του κόμικ πρέπει να αναζητηθεί στο σχέδιο των Werther Dell’ Ederra και Gigi Cavenago και τον χρωματισμό των Cavenago, Giovanna Niro και Luca Del Salivo. Η καθαρή δομή των σελίδων, τα εκφραστικά πρόσωπα, τα δυναμικά καρέ, αλλά και η μουντή πολυχρωμία συνθέτουν μια οπτικά απολαυστική αφήγηση ευρωπαϊκών επιρροών, η οποία αναδεικνύεται από το μεγάλο μέγεθος της έκδοσης. Δίχως να διεκδικεί δάφνες σεναριακής ευρηματικότητας, αλλά λειτουργώντας εξαιρετικά ως μια ωδή στη μυστηριώδη και διαχρονική γοητεία δύο εμβληματικών χαρακτήρων, το κόμικ Dylan Dog Batman: Η Σκιά της Νυχτερίδας αποτελεί μια ιδανική ευκαιρία να γνωρίσει ένα ευρύτερο κοινό τον Dylan Dog, μια απ’ τις σημαντικότερες μορφές των ευρωπαϊκών κόμικ. Το κόμικ Dylan Dog Batman: Η Σκιά της Νυχτερίδας κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μικρός Ήρωας. Πηγή: https://thedirectorscut.gr/dylan-dog-batman-συνάντηση-δύο-θρύλων/

Ο… αγνώριστος Κόλιν Φάρελ με την Κρίστιν Μιλιότι μαγνητίζουν με τις ερμηνείες τους στη σειρά «The Penguin» Η σειρά «The Penguin» αρνείται τις κόμικς ρίζες της και μοιάζει σαν ο «Σημαδεμένος» να συνάντησε τους «Sopranos». Το 2022 το «The Batman» του Ματ Ριβς με τον Ρόμπερτ Πάτινσον στον ομώνυμο ρόλο ήταν όχι μια τυπική υπερηρωική περιπέτεια, αλλά ένα σκοτεινό νουάρ με ισχυρό ρεαλιστικό εκτόπισμα. Από εκείνο το φιλμ που γνώρισε μεγάλη εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία –παρεμπιπτόντως θα δούμε τη συνέχειά του το 2026 και πάλι διά χειρός Ριβς με έναν νέο Τζόκερ ως αντίπαλο δέος του Μπάτμαν– ξεχώρισαν ο σαλεμένος Γρίφος του Πολ Ντέινο αλλά και ο Πιγκουίνος του αγνώριστου Κόλιν Φάρελ. Η DC Comics βλέποντας την αίσθηση που προκάλεσε ο χαρακτήρας του σημαδεμένου Οζι ή Οσγουολντ Κόμπλεποτ (το πραγματικό όνομα του Πιγκουίνου) άναψε το πράσινο φως για να γυριστεί η spin-off σειρά με πρωταγωνιστή τον Κόλιν Φάρελ σε επιμέλεια της Λορίν ΛεΦράνκ («Impulse», 2018). Οι πρωταγωνιστές Από την εισαγωγή κιόλας του πρώτου επεισοδίου της σειράς που έκανε ποδαρικό τον Σεπτέμβριο του 2024 βλέπουμε να δημιουργείται ένα κενό εξουσίας στην Γκόθαμ Σίτι λόγω του θανάτου του αφεντικού του εγκλήματος Κάρμινε Φαλκόνε (τον ρόλο του Τζον Τορτούρο της ταινίας του Ριβς αναλαμβάνει εδώ ο Μαρκ Στρονγκ), με τον οξύθυμο Οζι να δίνει τα διαπιστευτήριά του λόγω ενός αχρείαστου φόνου, ο οποίος όμως θα του δημιουργήσει πονοκέφαλο για τη στρατηγική που θα πρέπει να ακολουθήσει από εδώ και πέρα. Οντας ο βασικός ύποπτος για τη δολοφονία του αγαπημένου αδερφού της Σοφία Φαλκόνε, ο Οζι θα προσπαθήσει να ελιχτεί με όλα τα όπλα που διαθέτει προκειμένου να την πείσει για την αθωότητά του. Ομως η ευφυής μέσα στην παράνοιά της Σοφία δείχνει ικανή να βρει τις κατάλληλες μεθόδους προκειμένου να αποσπάσει την ομολογία του Πιγκουίνου. Η σχέση τους πάντως κρατά από πολύ παλιά, καθώς ο παραμορφωμένος ήρωας ήταν ο σοφέρ της όταν εκείνη ήταν έφηβη. Τον ρόλο της θυγατέρας του Φαλκόνε κρατά η Κρίστιν Μιλιότι που είναι εξαιρετικά συνεπής στις διαφορετικές φάσεις της ζωής της και καταφέρνει να… αιχμαλωτίσει τον φακό ό,τι κι αν κάνει. Ειδικά στις σκηνές που σατιρίζει τον καθωσπρεπισμό των «φυσιολογικών» ανθρώπων, αλλά και με το ελαφρύ τικ του ματιού όταν η πίεση μοιάζει να την καταβάλλει. Δεν είναι τυχαίο ότι το καλύτερο επεισόδιο της σειράς που έχουμε δει μέχρι τώρα (κάθε βδομάδα βγαίνει κι ένα νέο) είναι το τέταρτο, με τίτλο «Cent’Anni» που είναι αφιερωμένο στην τραγική προσωπική ιστορία της Σοφία. Παιχνίδι εξουσίας Η σειρά όμως αφορά τη μεγάλη ευκαιρία που παρουσιάζεται στον Πιγκουίνο για να μπει γερά στο παιχνίδι της εξουσίας. Ακολουθώντας πιστά τα μοτίβα του γκανγκστερικού δράματος και με στόρι που διατηρεί στενή συγγένεια με την ταινία του Ριβς –άλλωστε η πλοκή συνεχίζει εκεί που τελειώνει το φιλμ– το «Penguin» καταφέρνει να ρίξει μια διαφορετική ματιά στην γκανγκστερική μυθολογία. Ο Κόλιν Φάρελ, που είναι αγνώριστος κάτω από το βαρύ μακιγιάζ του Πιγκουίνου, δήλωσε ότι ο συγκεκριμένος ρόλος ήταν από τις πιο ιδιαίτερες εμπειρίες της καριέρας του. Εκτός από τη σχέση του με τη Σοφία, ο Πιγκουίνος αποκτά έναν απρόσμενο σύμμαχο στη μορφή του πιτσιρικά Βίκτορ (Ρένζι Φελίζ), με τον οποίο δημιουργεί ένα είδος πατρικής φιλίας, η οποία όμως ακροβατεί συνεχώς μεταξύ χιούμορ και καταστροφής λόγω της ασταθούς συμπεριφοράς του επικίνδυνου πρωταγωνιστή. Τέλος, αξίζει να σημειωθεί ότι σύμφωνα με φήμες το φινάλε της σειράς ταυτίζεται με την έναρξη της ταινίας «The Batman 2», που όπως προαναφέραμε θα βγει στις αίθουσες τον Οκτώβριο του 2026. Και η πηγή

Πριν ξεκινήσω, θέλω να πω φτάνοντας στο τέλος αυτού του run, ενός μεγάλου ταξιδιού που ξεκίνησε αρχές Ιουλίου και τελειώνει τρεις μήνες μετά, ότι ελπίζω να σας άρεσε αυτή η σειρά παρουσιάσεων και να την απολαύσατε όσο κι εγώ. Έχω σαν σκέψη να συνεχίσω να κάνω reviews στην κύρια σειρά του Batman, αλλά περιμένω και τη γνώμη σας πάνω σε αυτό. Το City of Bane λοιπόν αποτελεί το φινάλε για το Batman run του Tom King. Ένα run που ήταν να φτάσει στα 100 τεύχη, εν τέλει έκλεισε στα 85 συν τη σειρά Batman/Catwoman που θα δούμε κάποια άλλη στιγμή. Αν και όλο το run ήταν έντονο και με πολλά συναισθήματα, το City of Bane χαρακτηρίστηκε κάπως anticlimactic ως φινάλε. Αν και είχε τις στιγμές του, θεωρώ ως ένα βαθμό δίκαιο τον χαρακτηρισμό. Η τελική σύγκρουση έρχεται στο Gotham (θα έχουμε πάρα πολλά spoilers οπότε διαβάζετε με δική σας ευθύνη) Στο The Fall and the Fallen έχουμε ένα πρώτο conclusion όσον αφορά την ιστορία μας έως τώρα. Ο Bane και ο Thomas Wayne από το Flashpoint συμμάχησαν εναντίον του Batman και κατέλαβαν όλη τη Gotham. O Bane το έκανε προκειμένου να σπάσει τον Batman στήνοντας ό,τι έγινε σε όλα τα τεύχη που διαβάσαμε, συμπεριλαμβανομένου του έρωτά του με την Catwoman, ενώ ο Thomas Wayne θέλει ο γιος του να μην είναι ο Batman γιατί υποτίθεται πως τον νοιάζεται και δε θέλει άλλο να πονάει από το γεγονός ότι πρέπει να είναι ο τιμωρός της πόλης. Το City of Bane είναι αρκετά μεγάλο και σπάει σε δύο μέρη. Στο πρώτο βλέπουμε πως ο Bane έχει καταλάβει την πόλη και διάφοροι κακοποιοί του Arkham έχουν πόστα σε δημόσιες δομές και λειτουργίες όπως η αστυνομία. Ο Thomas ως Batman και η Gotham Girl ενισχυμένη με Venom την προστατεύουν από εξωτερικούς εχθρούς της όπως η Justice League. Από την άλλη πλευρά βλέπουμε τον Bruce Wayne σωματικά τραυματισμένο και εν τέλει η Catwoman κάνει την επιστροφή της και τον σώζει. Τον βοηθάει να γιατρέψει τις πληγές του και σιγά σιγά γεννιέται η ιδέα του. Ο Bruce αποφασίζει να γυρίσει στην Gotham και να πάρει πίσω την πόλη του. Ο King σιγά σιγά χτίζει τη σχέση του πρώην ζευγαριού. Προπονούνται μαζί, γιατρεύονται μαζί ψυχικά και τελικά επανενώνονται αργά και σταθερά και χωρίς πολλές βιασύνες. Τελικά κόβουν την παροχή του Super Venom στη Gotham, ώστε οι Bane και Gotham Girl να ξεμείνουν και αποφασίζουν να επιστρέψουν στην πόλη για να αντιμετωπίσουν τους κακούς. Φυσικά ο Bruce έχει άσους στο μανίκι του και επιφυλάσσει εκπλήξεις στον Thomas και τον Bane. Κάποιες πιάνουν, αλλά άλλες οδηγούν σε τραγικά αποτελέσματα. Η προσπάθεια να γίνει όμηρος ο Damian για να μπορέσει από μένα να φέρει την Bat Family να αντιμετωπίσει τον Thomas είναι καλή, αλλά δεν πετυχαίνει. Μάλιστα η επίθεση του Damian παραβαινει έναν κανόνα που είχε θέσει ο Thomas. Έτσι σκοτώνει τον Alfred σε μια σοκαριστική κίνηση που προφανώς θα κοστίσει πάρα πολύ στον Bruce. O Batman γυρίζοντας αποφασίζει ότι δε θα σκοτώσει, αλλά για πρώτη φορά βλέπουμε έναν Bruce πιο διαλλακτικό. Κερδίζει μεν, αλλά λέει ψέματα και σπάει γενικότερα τον κώδικα ηθικής του, πράγμα λογικό αν συνειδητοποιήσεις πόσο τον έσπασαν εκείνοι. Σίγουρα έχουμε μεγάλες μάχες ως payoffs και φυσικά το κορυφαίο είναι πως ο τελικός αντίπαλος είναι ο Thomas. Προσπαθεί να πείσει τον Bruce να διαλέξει μια ζωή με οικογένεια, παιδιά και να μην είναι ο Batman και φυσικά ο Bruce αποφασίζει ότι δεν πρόκειται να κάνει οτιδήποτε τέτοιο όσο όμορφα ή άσχημα και να του το πει κάποιος που δεν τον θεωρεί πατέρα του. Είναι ένα καλό φινάλε που του λείπει κάτι κατά τη γνώμη μου. Ίσως η κορύφωση του να ήταν στον προηγούμενο τόμο και σε αυτόν απλά να είχαμε τις τελευταίες μάχες. Οι καλλιτέχνες Αν και ξεκίνησε με τον David Finch, ο King συνεργάστηκε στη συνέχεια με πάρα πολλούς δημιουργούς και ο καθένας έβαλε τη δική του πινελιά. Το ίδιο έκανε και στο City of Bane, αλλάζοντας σχεδιαστή ακόμα και μέσα στο ίδιο το τεύχος αν άλλαζε η ιστορία σε διαφορετικές σκηνές. Ο Mikel Janin ήταν ο πιο αξιόπιστος συνεργάτης σε αυτό το run με εξαιρετικές εικόνες και πολύ όμορφες μάχες. Στο ίδιο στυλ ακολούθησε και ο Tony S. Daniel. O Clay Mann χρησιμοποιήθηκε για τις ρομαντικές σκηνές των Batwoman και Catwoman επειδή έχει πιο γλυκό σχέδιο και τα πρόσωπα του είναι λιγότερο έντονα και με πιο λεπτή γραμμή θυμίζοντας ευρωπαϊκό στυλ. Οι Mitch Gerads και Jorge Fornes χρειάστηκε να μπουν σε ιστορίες πιο ψυχεδελικές και με τα καρέ να χαρίζονται πιο ίσια και στρωτά σε κάθε σελίδα για να εξυπηρετήσουν το σενάριο. Ακόμα και ο John Romita Jr. που περισσότερο είχαμε δει στα All-Star Batman ανακατεύεται σε δύο τεύχη και θα πω ότι ναι, ο πρόσφατος Romita Jr. είναι αρκετά καλύτερος από τον παλιό και το σχέδιό του είναι άρτιο. Συνολικά μιλάμε για έναν καλοσχεδιασμένο τόμο με πολλούς διαφορετικούς σχεδιαστές να βάζουν το λιθαράκι τους και για αυτό πρέπει ο καθένας να απολαύσει το χαρακτηριστικό στυλ του καθενός και το λόγο που χρησιμοποιείται ο καθένας σε συγκεκριμένες ιστορίες και τεύχη. Συνολική άποψη για το run του King Συνολικά βρήκα αυτό το run καλογραμμένο και με φρέσκες ιδέες. Με κούρασε πολύ το ρομάντσο και το κριντζ Bat-Cat σαν διάλογος, αλλά νομίζω πως ο King έφερε μια διαφορετική πνοή στον Batman ως ήρωα. Τον έκανε να ερωτευτεί, τον έκανε να διαλυθεί, τον απομάκρυνε λίγο από την Bat Family και τον άφησε πιο μοναχικό, τον έσπασε ψυχολογικά και κυρίως τον έβαλε να σκεφτεί το υπέρτατο ερώτημα. Αξίζει τελικά ο Bruce Wayne να είναι ο Batman; Θέλει να είναι; Αντέχει το να υποφέρει από αυτό και να χάνει στιγμές με δικούς του ανθρώπους; Οι φιλοσοφικές αναζητήσεις του run αυτού επισκιάζουν τα λάθη του που προφανώς υπήρξαν. Ελπίζω να το διαβάσετε και εσείς και περιμένω τη γνώμη σας. Οι υπόλοιπες παρουσιάσεις μου στα Batman του Tom King: Vol. 1: I Am Gotham Vol. 2: I Am Sucide Vol. 3: I Am Bane Vol. 4: The War of Jokes and Riddles Vol. 5: The Rules of Engagement Vol. 6: Bride or Burglar Vol.7: The Wedding Vol. 8: Cold Days Vol. 9: Tyrant Wing Vol. 10: Knightmares Vol. 11: The Fall and the Fallen

Ο Μπάτμαν θεωρείται – δικαίως – η πιο σκοτεινή persona του σύμπαντος των χάρτινων, comic, υπερηρώων και ο πιο «αληθινός», ο πιο ανθρώπινος. Διότι δεν έχει καμία υπερφυσική ή μεταφυσική υπερδύναμη. Ούτε καν μια επιστημονικοφανή. Δηλαδή δεν τον τσίμπησε καν ραδιενεργή αράχνη μεταφέροντάς του, μεγεθυμένες, τις δυνάμεις της, όπως συνέβη με τον Spider-Man. Ούτε είναι ένας τυχεράκιας εξωγήινος που στο περιβάλλον της Γης, η φυσιολογία του απλώς τον μετατρέπει σε υπεράνθρωπο, όπως ο Superman. Ο Μπάτμαν βασίζεται στην εξαιρετική φυσική του κατάσταση – αποτέλεσμα εντατικής γυμναστικής – και στην εντυπωσιακή οικονομική του επιφάνεια, την οποία κληρονόμησε και δεν φαίνεται να κάνει και πολλά για να την αβγατίσει, που του επιτρέπει να δημιουργεί και να εξελίσσει φουτουριστικά gadget και επίγεια και εναέρια οχήματα, τα οποία τον βοηθούν στην αέναη σταυροφορία του εναντίον του εγκλήματος. Ενώ ο δυϊσμός του, αν και βασικό χαρακτηριστικό των περισσότερων υπερηρώων, στον Μπάτμαν – κατά κόσμον ο βαθύπλουτος Μπρους Γουέιν – προκύπτει από την βαθιά του κατάθλιψη λόγω του βίαιου θανάτου των γονιών του, τον οποίο δεν θα ξεπεράσει ποτέ. Στην πραγματικότητα, ο Μπάτμαν, περισσότερο ακόμη και από «σκοτεινός ιππότης» – όπως παρουσιάζεται – είναι ένας ιδιωτικός ντεντέκτιβ με κάπως εξεζητημένη εμφάνιση, μεγάλα ψυχολογικά ζητήματα και τρελά λεφτά, που του επιτρέπουν να έχει άφθονο ελεύθερο χρόνο. Ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας δηλαδή. Τα παραπάνω χαρακτηριστικά είναι, εν πολλοίς, εκείνα που κατέστησαν τον Μπάτμαν έναν εκ των διαχρονικότερων υπερηρώων, απολαμβάνοντας, μέχρι και σήμερα, από το μακρινό 1939 που πρωτοεμφανίστηκε, ανεξάντλητης δημοφιλίας, αναγνωρισιμότητας και εμπορικής επιτυχίας. Ντα Βίντσι και Ζορό Το μυαλό, η ψυχή, το δημιουργικό δαιμόνιο πίσω από αυτόν τον ιδιαίτερο χαρακτήρα είναι ο Μπομπ Κέιν, ο οποίος γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 24 Οκτωβρίου του 1915, στην Νέα Υόρκη. Την πόλη στην οποία παραπέμπει απευθείας η Γκόθαμ, το νοσηρό αστικό σκηνικό δράσης του Μπάτμαν. Τους διαλόγους υπέγραψε ο Μπιλ Φίνγκερ. Ίσως δεν έχει χυθεί τόσο μελάνι για την ανάλυση της προσωπικότητας ενός φανταστικού ήρωα – ακόμη και από το λογοτεχνικό σύμπαν – όσο αυτό που χύθηκε για τον Μπάτμαν. Από αυτή την άποψη, το ενδιαφέρον για τον δημιουργό του είναι εύλογο. Κυρίως, για το πώς «γεννήθηκε» στο μυαλό του ο Μπάτμαν. Από όσα είπε πολλές δεκαετίες αργότερα ο ίδιος ο Κέιν προκύπτει, ότι ο Μπάτμαν είναι το αποτέλεσμα ενός μίγματος επιρροών, από τον Λεονάρντο Ντα Βίντσι και τον Ζορό, σε συνδυασμό… με την υπόσχεση μεγαλύτερης αμοιβής από την DC Comics. «Υποθέτω ότι εξαρχής είχα μελάνι στις φλέβες μου αντί για αίμα» έλεγε για την παιδική ηλικία του. Από όσο μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου, είχα ένα μολύβι στο χέρι μου. Όταν ήμουν δέκα, ο μπαμπάς μου ήταν τυπογράφος στη New York Daily News και έφερνε στο σπίτι όλα τα κόμικς της εφημερίδας και τα αντέγραφα αμέσως. Τα έκανα σχεδόν τόσο τέλεια όσο τα πρωτότυπα». Αυτή η άτυπη εκπαίδευση οδήγησε τον νεαρό Κέιν στο να δημιουργήσει τα δικά του κόμικς και μέχρι το 1938 πωλούσε χιουμοριστικές μικρές ιστορίες στην DC Comics, συμπεριλαμβανομένων των χαρακτηριστικών «Professor Doolittle» και «Ginger Snapp». Εκείνη την χρονική στιγμή θα εμφανιζόταν ο Μπάτμαν. Σε συνέντευξή του τον Ιούνιο του 1989, με αφορμή τα γυρίσματα της ταινίας «Μπάτμαν» του Τιμ Μπάρτον, με τον Μάικλ Κίτον στον ρόλο του υπερήρωα και έναν γκροτέσκα δαιμονικό Τζακ Νίκολσον στον ρόλο του Τζόκερ, αναφέρει σχετικά: «’Ηταν η χρονιά μετά την εμφάνιση του Superman το 1938. Ήμουν 18 ετών. Έπινα ένα ποτό με τον Βίνσετ Σάλιβαν (σσ. πρωτοπόρος επιμελητής και εκδότης κόμικ, η ψυχή της εμβληματική DC Comics στα πρώτα της βήματα) και μου λέει, “μπορείς να μου βρεις έναν άλλο χαρακτήρα υπερήρωα, γιατί ψάχνουμε έναν;”. Λέω, πόσα βγάζουν ο (Τζέρι) Σίγκελ και ο (Τζο) Σούστερ; (σσ. δημιουργοί του Superman). Έβγαζαν λοιπόν περίπου 800 δολάρια την ιστορία, δηλαδή 1.600 δολάρια την εβδομάδα. Και εγώ έκανα cartoons για την DC βγάζοντας όχι παραπάνω από 30 δολάρια την εβδομάδα. Του λέω “άκου, αν πρόκειται να βγάζω 1.500 δολάρια την εβδομάδα, μπορώ να ζωγραφίσω τα πάντα!”. Λοιπόν, πιστέψέ το, ήταν Παρασκευή και λέω, “την Δευτέρα θα έχετε έναν νέο υπερήρωα”. Αυτή είναι η αλήθεια». Εντάξει, όχι όλη. Διότι, ναι μεν ο «τοκετός» μιας ιδέας είναι στιγμιαίος, αλλά η «ζύμωσή» της είναι το αποτέλεσμα μακρόχρονης διαδικασίας. Ο Κέιν, φυσικά, το παραδέχθηκε: «Στην πραγματικότητα, όλοι έχουμε επηρεαστεί από πολλές επιρροές στην ζωή μας. Και σε ό,τι κάνεις μετά, βάζεις πολλά από την δική σου προσωπικότητα. Το θέμα είναι ότι όλοι βλέπουμε τα ίδια πράγματα ταυτόχρονα, αλλά τα ερμηνεύουμε με τον δικό μας τρόπο. Όταν ήμουν, 12 ή 13 ετών είδα ένα βιβλίο με εφευρέσεις του Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Και, όπως γνωρίζετε, ήταν εκείνος που άνοιξε τους δρόμους στις περισσότερες από τις εφευρέσεις που έχουμε σήμερα. Προέβλεψε την πτήση του ανθρώπου, το ελικόπτερο, το πολυβόλο, την ατμομηχανή. Ένα όμως τράβηξε πραγματικά την προσοχή μου τότε και αυτό ήταν ένας άνθρωπος πάνω σε έλκηθρο με μεγάλα φτερά νυχτερίδας. ‘Ηταν το πρώτο ανεμόπτερο σε πτήση, 500 χρόνια πριν. Και ο Ντα Βίντσι είχε γράψει ότι “το πουλί δεν θα έχει κάτι άλλο για μοντέλο, από την νυχτερίδα”. Ετσι, κοιτώντας αυτά τα μεγάλα φτερά και διαβάζοντας αυτό το απόσπασμα, ήταν σαν να “φυτεύτηκε” ο Μπάτμαν στο μυαλό μου. Αλλά δεν ήμουν ακόμα έτοιμος να δημιουργήσω τον Μπάτμαν, τον έβαλα στην άκρη και πήγα στις ταινίες. Είδα το “Σημάδι του Ζορό” με τον Νταγκλας Φέρμπανκς, ο οποίος ήταν το ίνδαλμα των παιδικών μου χρόνων, ενός παιδιού της Νέας Υόρκης, του Μπρονξ συγκεκριμένα. Ο Ζορό ήταν ο πιο τολμηρός διάβολος που είχα δει στη ζωή μου. Ήταν χιλιάδες φορές λιγότερο ακροβατικός από τον Μπάτμαν, αλλά μου έδωσε την ιδέα της διπλής ταυτότητας. Τη μέρα ήταν ο βαρετός δανδής Δον Ντιέγκο Βέγκα, γιος μιας από τις πλουσιότερες οικογένειες στο Μεξικό, γύρω στο 1820. Ήταν όμως η εποχή που κυριαρχούσαν οι Ισπανοί κατακτητές, που προκαλούσαν όλων των ειδών τις τρομερές αδικίες εναντίον των φτωχών. Και ο Δον Ντιέγκο συνέβαινε να είναι πολύ αλτρουιστής και αποφάσισε να γίνει διώκτης του εγκλήματος. Ετσι, τη νύχτα, φορούσε τη μάσκα, ένα μαντήλι με σχισμές στα μάτια, έδενε την θήκη ενός αξιόπιστου σπαθιού στο πλευρό του και εφορμούσε από μια σπηλιά πάνω σε ένα μαύρο άλογο που νομίζω ότι το έλεγαν Θύελλα. Πραγματικά εδώ μπορείτε να δείτε την αναφορά όπου πολλά χρόνια αργότερα μετουσιώθηκε στην ιδέα ενός σπηλαίου νυχτερίδας και του αυτοκινήτου-νυχτερίδα, αντί του αλόγου. Ήταν μια βαθιά επιρροή αυτή για μένα η διπλή ταυτότητα. Υπήρχαν και άλλα παραδείγματα διπλής ταυτότητας, αλλά εμπνεύστηκα τη δική μου από τον Ζορό». Ακόμη μία επιρροή ήταν ο χαρακτήρας του Phantom που εμφανίστηκε το 1934. «Ηταν ένας διώκτης του εγκλήματος από την Αφρική» λέει ο Κέιν. «Φορούσε μια γκρίζα στολή με μάσκα και κάτι πήρα από αυτό. Στο πρώτο εξώφυλλο του Batman το 1939, ήταν απλά μια γκρίζα φιγούρα με κουκούλα και είχε άκαμπτα πτερύγια νυχτερίδας που ήταν κάπως στερεωμένα στο πίσω μέρος των χεριών του. Ο λόγος που αναθεώρησα αυτό το κομμάτι ήταν ότι κατάλαβα πως θα ήταν πολύπλοκο να πολεμά έτσι. Οπότε έκανα αλλαγές στην εμφάνιση σε κάθε ιστορία. Πραγματικά, ο Μπάτμαν άρχισε να ωριμάζει πολύ γρήγορα, μόλις μέσα σε ένα χρόνο. Τα σχέδια γίνονταν καλύτερα, τα φτερά της νυχτερίδας έρεαν καλύτερα κλπ.». Το όνομα του Μπρους Γουέιν εμπνεύστηκε από τον Ρόμπερτ Μπρους ή Ροβέρτο τον Α’ της Σκωτίας, τον θρυλικό ηγέτη του Μεσαίωνα και διακρίθηκε στους πολέμους της Σκωτσέζικης Ανεξαρτησίας. Ο θρίαμβος του «Σκοτεινού Ιππότη» Η πρώτη ιστορία του Μπάτμαν στο Detective Comics ήταν μόλις έξι σελίδες αλλά αμέσως τράβηξε το ενδιαφέρον του κοινού. Από την δεύτερη εμφάνιση άρχισε να πουλάει καλά. «Πολύ καλύτερα ακόμη και από την πρώτη φορά που σύστησα τον Ρόμπιν». Ο Ρόμπιν, ένα αγόρι υπερήρωας, μπαίνει στην ζωή του Μπάτμαν το 1940 και για τον Κέιν αποτελεί ένα «σπουδαίο άγγιγμα ιδιοφυίας», διότι έδωσε τη δυνατότητα να ταυτιστούν τα παιδιά με έναν συνομήλικό τους υπερήρωα που παλεύει δίπλα στο ίνδαλμα τους. Ο Μπάτμαν κατάκτησε νωρίς το Χόλιγουντ, επισφραγίζοντας την επιτυχία του. Η πρώτη σειρά με τις περιπέτειές του γυρίστηκε το 1943 από την Columbia. Ο Κέιν θυμάται την φτωχή παραγωγή και την έκπληξη του όταν είδε ένα μικρό γκρι αυτοκίνητο που προοριζόταν για Batmobile. «’Ηξερα ότι ήταν χαμηλός ο προϋπολογισμός αλλά αυτό ήταν γελοίο» έλεγε αργότερα. Τότε είπε στον σκηνοθέτη να πάρει μια μαύρη λιμουζίνα, να της κολλήσει ένα πτερύγιο που να μοιάζει με φτερό νυχτερίδας και θα είχε ένα αξιοπρεπές Batmobile. Ο Κέιν συνέχισε να σκιτσάρει τις περιπέτειες του Μπάτμαν μέχρι και το 1943 και μετά αφοσιώθηκε στο καθημερινό κόμικ «Μπάτμαν και Ρόμπιν» για τις εφημερίδες. Επέστρεψε στην δημιουργία μεγάλων ιστοριών του Μπάτμαν το 1946 και εξακολουθούσε να έχει ενεργητική συμβολή στην δημιουργία του μέχρι που αποσύρθηκε από την ενεργό καλλιτεχνική δράση το 1968. Η επιτυχία της τηλεοπτικής μεταφοράς του Μπάτμαν το 1966 άνοιξε νέο κύκλο δημοφιλίας του ήρωα και του δημιουργού του σε ένα νέο κοινό. Η δουλειά του μπήκε στις αίθουσες τέχνης και στα μουσεία, επηρεάζοντας το ρεύμα της pop art. Ο Κέιν συνέβαλε ως καλλιτεχνικός σύμβουλος και στις πρώτες τρεις ταινίες του Μπάτμαν από το 1989. Έφυγε από την ζωή στις 3 Νοεμβρίου του 1998. Ο Μπάτμαν αιχμαλώτισε τις καρδιές και τα μυαλά των νέων γενιών επί επτά δεκαετίες και εξακολουθεί να το κάνει. Ο «Σκοτεινός Ιππότης» έχει καταστεί ένας μύθος που ξεπερνά σε επιρροή τις εκδόσεις και τις μεταφορές του στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Έγινε αναπόσπαστο κομμάτι του λαϊκού πολιτισμού των Αμερικανών και έγινε αποδεκτός από όλες τις τάξεις και τα πνευματικά επίπεδα συμβάλλοντας εντυπωσιακά στην αποενοχοποίηση της τέχνης των κόμικ από την «ρετσινιά» του προϊόντος της «υποκουλτούρας». Αν και ο Μπάτμαν δεν υπονόησε αντισυστημικές οπτικές, ωστόσο, ο κόσμος του είναι ένα νοσηρό «περιβόλι» στο οποίο «ανθίζουν» η βία, το έγκλημα, η πολιτική και οικονομική διαφθορά, η παρακμή κάθε αξίας του αστικού κόσμου. Ο μανιχαϊσμός του είναι δηλωμένος αλλά στην πράξη γίνεται ασαφής. Το αίσθημα και η ανάγκη για δικαιοσύνη δεν ξεφεύγει από την προσωπική, ωμή οριοθέτηση της εκδίκησης και σε συνδυασμό με την κυριαρχία του αρχετυπικού «μοναχικού τιμωρού», του φοβικού έστω και στην υποψία συνεργατικής δράσης – ο Ρόμπιν θα είναι πάντα ένα ανείπωτο βάρος – οδηγεί σε ένα αίσθημα ματαιότητας. Στην Γκόθαμ, η οποία θα μπορούσε άνετα να είναι η επιτομή της καπιταλιστικής μητρόπολης, εντελώς διαφορετική από την Μητρόπολη του Superman που αφήνει περιθώρια στην ψευδαίσθηση του θριάμβου του Καλού, τα όρια ανάμεσα στο Καλό και το Κακό είναι τόσο δυσδιάκριτα, όσο εκείνα της τυχαιότητας με την οποία αποφασίζει την τύχη των θυμάτων του, στρίβοντας ένα κέρμα, ο επίσης διχασμένος, πρώην εισαγγελέας – άγγελος της Κάθαρσης, Χάρβεϊ Ντεντ, που ένα ατύχημα θα τον μετατρέψει στον επικίνδυνο εγκληματία Two-Face. ‘Η όπως η επίσης σκοτεινή Σέλινα Κάιλ, η Catwoman. Ακόμη και ο Τζόκερ, ο πλέον αμοραλιστής εχθρός του Μπάτμαν, λειτουργεί ως ένα ιδιότυπο alter ego για έναν υπερήρωα ο οποίος υπάρχει μέσα από την ύπαρξη του απόλυτου Κακού. Παρά τις συνεχείς, αντικειμενικές προσαρμογές του στην αισθητική κάθε εποχής, την πρόσκαιρη «ελαφρότητα» του χαρακτήρα του από την στιγμή της εμφάνισης του «πολύχρωμου» Ρόμπιν, τους διαφορετικούς καλλιτέχνες και συγγραφείς που πήραν την σκυτάλη των ιστοριών του στο πέρασμα του χρόνου, ο Μπάτμαν εξακολουθεί να κοιτά μέσα από την μάσκα του κατευθείαν στην ψυχή μας, στις μύχιες σκέψεις και τα ανεκπλήρωτα όνειρά μας, στην «σκοτεινή» μας πλευρά. Ίσως επειδή έρχεται από πολύ μακριά. Από το αναγεννησιακό πνεύμα που όμως γεννήθηκε μέσα από την «σκοτεινιά» του Μεσαίωνα και τον κουβαλά. Ίσως γι’ αυτό ο Κέιν έλεγε με κάθε ευκαιρία: «Και τώρα κλείνοντας θέλω να πω, σ’ ευχαριστώ Λεονάρντο, όπου κι αν βρίσκεσαι!». Πηγή: https://tvxs.gr/istoria/san-simera-istoria/mpatman-i-pop-ekdoxi-tis-anagennisiakis-antifasis/

Η συμβολή του στη γιγάντωση της βιομηχανίας των κόμικς και της κουλτούρας των σούπερ ηρώων. Ο Αμερικανός σκιτσογράφος Μπομπ Κέιν περιτριγυρισμένος από συλλεκτικά αντικείμενα του Μπάτμαν. Ο καλλιτέχνης και συγγραφέας κόμικς που δημιούργησε τον Μπάτμαν για λογαριασμό της DC ενώ ήταν ακόμα στην εφηβεία του, γεννήθηκε σαν σήμερα στις 24 Οκτωβρίου 1915. Ο Μπάτμαν γνώρισε άμεση επιτυχία χάρη στο ταλέντο του Αμερικανού κομίστα Μπομπ Κέιν, ενώ οι εικονογραφημένες ιστορίες του «σταυροφόρου με την κάπα» εκδίδονται ανελλιπώς από το 1939, με τις κινηματογραφικές και τηλεοπτικές διασκευές των περιπετειών του να αγγίζουν ολοένα ευρύτερο ακροατήριο. Όλα αυτά χάρη στον Μπομπ Κέιν, έναν αυτοαποκαλούμενο «μουτζούρη», ο οποίος είπε κάποτε ότι εμπνεύστηκε τον Μπάτμαν αφού μελέτησε τα σχέδια του Λεονάρντο ντα Βίντσι. Ο Μπομπ Κέιν γεννήθηκε ως Ρόμπερτ Καν στη Νέα Υόρκη. Οι γονείς του, η Αυγούστα και ο Χέρμαν Καν, ήταν Εβραίοι καταγόμενοι από την κοινότητα των Ασκενάζι. Φίλος στο σχολείο με ένα ακόμη κορυφαίο όνομα των Αμερικανικών κόμικς, τον Γουίλ Άισνερ, αποφοιτώντας από το λύκειο άλλαξε το όνομά του σε Ρόμπερτ Κέιν. Μπήκε στον χώρο των κόμικς το 1936 δουλεύοντας ως freelancer στο «Wow, What a Magazine!», όπου εξέδωσε την πρώτη του δουλειά με μολύβι και μελάνι στη σειρά Χίραμ Χικ. Τον επόμενο χρόνο ο Κέιν άρχισε να εργάζεται στο στούντιο Άισνερ & Ίγκερ, ένα από τα πρώτα ατελιέ που παρήγαγαν κόμικς κατά παραγγελία για τους εκδότες που εισέρχονταν στο νέο μέσο κατά τη διάρκεια της χρυσής εποχής του, στα τέλη της δεκαετίας του 1930 και του 1940. Ο Μπομπ Κέιν ποζάρει με σχέδιο του Μπατμομπίλ. Δεξιά, η πρώτη εμφάνιση του Μπάτμαν τον Μάιο του 1939 στο Detective Comics. Μεταξύ των εργασιών του εκεί ήταν το ομιλούν ζώο Πίτερ Παπ, το οποίο διάνθιζε την παιγνιώδη εμφάνισή του με υπονοούμενα «μυστηρίου και απειλής». Ο Κέιν παρήγαγε επίσης έργα για λογαριασμό των Άισνερ & Ίγκερ για δύο από τις εταιρείες που αργότερα θα συγχωνεύονταν για να σχηματίσουν την DC Comics, συμπεριλαμβανομένων των χιουμοριστικών Τζίντζερ Σναπ, Όσκαρ δε Γκάμσου για τη Detective Comics και Προφέσορ Ντουλίτλ για την Adventure Comics. Για τον τελευταίο τίτλο δημιούργησε το πρώτο του περιπετειώδες στριπ, Ο Ράστι και οι φίλοι του. Η εποχή των υπερηρώων και ο ρόλος του Μπιλ Φίνγκερ Στις αρχές του 1939, η επιτυχία της DC με τον πρωτοποριακό υπερήρωα Σούπερμαν στο περιοδικό Action Comics ώθησε τους εκδότες να αναζητήσουν περισσότερους τέτοιους χαρακτήρες. Σε απάντηση, ο Μπομπ Κέιν συνέλαβε τον «Bat-Man». Ο Κέιν είπε ότι οι επιρροές του για την επινόηση του Μπάτμαν περιλάμβαναν την κινηματογραφική απεικόνιση του Ζορό από τον ηθοποιό Ντάγκλας Φέρμπανκς, το διάγραμμα του Λεονάρντο ντα Βίντσι για το ορνιθόπτερο, μια ιπτάμενη μηχανή με τεράστια φτερά που έμοιαζε με νυχτερίδα, καθώς και την ταινία του 1930 «The Bat Whispers», βασισμένη σε μυθιστόρημα μυστηρίου της Μαίρη Ράινχαρτ. Ο Μπιλ Φίνγκερ εντάχθηκε στο νεοσύστατο στούντιο του Μπομπ Κέιν το 1938. Ένας επίδοξος συγγραφέας και πωλητής παπουτσιών μερικής απασχόλησης, είχε γνωρίσει τον Κέιν σε ένα πάρτι και ο Κέιν αργότερα του προσέφερε δουλειά ως συγγραφέας – φάντασμα στα στριπ τα οποία υπέγραφε. Στα χρόνια που ακολούθησαν, η συμβολή του Κέιν αλλά και η ενδεχόμενη έλλειψή της στη δημιουργία του μασκοφόρου χαρακτήρα παραμένει αμφιλεγόμενη. Ο ίδιος ο Φίνγκερ δήλωνε ότι πρότεινε καίριες παρεμβάσεις, όπως το να δώσει στον άνθρωπο νυχτερίδα κουκούλα και κάπα με κυματιστές άκρες αντί για φτερά, να προσθέσει γάντια, να αφήσει κενές τις οπές της μάσκας για να υποδηλώσει μυστήριο και να αφαιρέσει τα έντονα κόκκινα τμήματα της αρχικής στολής, προτείνοντας αντί αυτών ένα γκρι-μαύρο χρώμα. Ο Φίνγκερ είπε επιπλέον ότι οι προτάσεις του επηρεάστηκαν από το Δε Φάντομ του Λι Φαλκ, έναν χαρακτήρα κόμικς με τον οποίο ήταν εξοικειωμένος και ο Κέιν. Ο Μπομπ Φίνγκερ, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι επινόησε επίσης το πολιτικό όνομα του χαρακτήρα, Μπρους Γουέιν, έγραψε την πρώτη ιστορία του Μπάτμαν ενώ ο Κέιν παρείχε τα σχέδια. Έχοντας ωστόσο ήδη υποβάλει την πρόταση για τον Μπάτμαν στην DC και κατέχοντας συμβόλαιο με την εταιρία, ο Μπομπ Κέιν είναι το μόνο πρόσωπο που έχει λάβει επίσημη αναγνώριση για τη δημιουργία του Μπάτμαν. Ο ιστορικός των κόμικς Ρον Γκούλαρτ, αναφέρεται στον Μπάτμαν στην Εγκυκλοπαίδεια των Κόμικς ως «δημιουργία του καλλιτέχνη Μπομπ Κέιν και του συγγραφέα Μπιλ Φίνγκερ». Σύμφωνα με τον Κέιν, «ο Μπιλ Φίνγκερ συνέβαλε στον Μπάτμαν από την αρχή. Έγραψε τις περισσότερες από τις σπουδαίες ιστορίες και άσκησε επιρροή στον καθορισμό του ύφους και του είδους που θα μιμούνταν άλλοι συγγραφείς... Έκανα τον Μπάτμαν έναν υπερήρωα – εκδικητή όταν τον δημιούργησα αρχικά. Ο Μπιλ τον μετέτρεψε σε ντετέκτιβ». Το ντεμπούτο του Μπάτμαν και οι «καλλιτέχνες – φαντάσματα» του Μπομπ Κέιν Ο χαρακτήρας έκανε το ντεμπούτο του στο τεύχος 27 του Detective Comics τον Μάιο του 1939 και αποδείχθηκε μεγάλη επιτυχία. Μέσα σε ένα χρόνο, ο Κέιν προσέλαβε τους Τζέρι Ρόμπινσον και Τζορτζ Ρούσσος ως βοηθούς. Αν και οι τελευταίοι δούλευαν στο στούντιο του Κέιν στο κτίριο των New York Times, ο ίδιος έκανε όλα τα σχέδιά του στο σπίτι του. Λίγο αργότερα, όταν η DC θέλησε περισσότερες ιστορίες του Μπάτμαν από όσες μπορούσε να παραδώσει το στούντιο του Μπομπ Κέιν, η εταιρεία διόρισε τον Ντικ Σπρανγκ και άλλους σκιτσογράφους ως «καλλιτέχνες-φαντάσματα», οι οποίοι σχεδίαζαν χωρίς αναγνώριση του έργου τους υπό την επίβλεψη του Κέιν. Άνδρας ντυμένος ως Μπάτμαν με φωτογραφία του Μπομπ Κέιν, κατά την τελετή απονομής αστεριού στον δημιουργό του «ανθρώπου νυχτερίδα» στη Λεωφόρο της Δόξας του Χόλιγουντ το 2015. «Ο Μπάτμαν και εγώ» Το 1966 ο Κέιν αποσύρθηκε από την DC Comics, επιλέγοντας να επικεντρωθεί στο προσωπικό του καλλιτεχνικό έργο. Καθώς η δουλειά του Κέιν στα κόμικς μειωνόταν τη δεκαετία του 1960, ο ίδιος εκμεταλλεύτηκε την ιδιότητά του ως δημιουργού του Μπάτμαν για να κατακτήσει μια ελάσσονα διασημότητα. Μετά τα κόμικς έκανε καριέρα στα τηλεοπτικά κινούμενα σχέδια δημιουργώντας τους χαρακτήρες Courageous Cat και Cool McCool, ενώ ως ζωγράφος παρουσίαζε έργα του σε γκαλερί, αν και μερικοί από αυτούς τους πίνακες είχαν παραχθεί και πάλι από καλλιτέχνες – φαντάσματα. Η DC Comics ονόμασε τον Κέιν το 1985 ως έναν από τους τιμώμενους στην επετειακή έκδοση της εταιρείας για τα 50 χρόνια από τη σύστασή της. Το 1989, ο Μπομπ Κέιν δημοσίευσε την αυτοβιογραφία «Batman and Me», με την ανανεωμένη έκδοση «Batman and Me: The Saga Continues», να ακολουθεί το 1996. Εργάστηκε παράλληλα ως σύμβουλος στην ταινία «Batman» του 1989 καθώς και στις τρεις συνέχειές της, με τους σκηνοθέτες Τιμ Μπάρτον και Τζόελ Σουμάχερ. Ο Κέιν πέθανε στις 3 Νοεμβρίου 1998 στο Λος Άντζελες σε ηλικία 83 ετών. Στις 21 Οκτωβρίου 2015 έλαβε μετά θάνατον ένα αστέρι στη Λεωφόρο της Δόξας του Χόλιγουντ. Έργα του φυλάσσονται σε συλλογές στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης, στο Μουσείο Αμερικανικής Τέχνης Γουΐτνεϊ και στο Πανεπιστήμιο του Σεντ Τζονς. Και το σχετικό link...

Σήμερα είχα διάθεση για ένα μικρό one-shot οπότε είδα ότι είχα να διαβάσω το Dark Knight Returns: The Golden Child, ένα από τα τρόπον τινά sequels που έγραψε ο Frank Miller σχετικά με το σύμπαν του Dark Knight Returns και το οποίο κυκλοφόρησε για το DC Black Label. Νομίζω ότι ο Frank Miller θα έχει πάντα το ελεύθερο να κάνει ό,τι γουστάρει με το σύμπαν του Dark Knight Returns λόγω του πρώτου κόμικ που είναι αριστούργημα της ένατης τέχνης. Από εκεί και μετά έχει προσφέρει ένα κακό sequel και το πολύ μέτριο The Master Race όπου κυριολεκτικά δε γινόταν τίποτα. Αυτό το μικρό τευχάκι για να φανταστείτε δεν έχει καν Batman. Οι ήρωες μας είναι οι Carrie Kelley ως Batwoman και τα παιδιά του Superman, η Lara και ο Jonathan με την πρώτη να έχει παίξει σημαντικό ρόλο έως τώρα, ιδιαίτερα στο Master Race. Νομίζω ότι το μεγάλο κακό είναι αυτή η διάθεση καυστικού πολιτικού σχολιασμού που υπάρχει από τον Miller. Δεν είναι ένα κόμικ με γενικότερες πολιτικές προεκτάσεις όπως το πρώτο Dark Knight Returns, είναι ένα δημιούργημα που για να φέρει κακούς όπως ο Joker και ο Darkseid χρησιμοποιεί σε μεγάλο βαθμό τον Trump και την τεταμένη jκαι τοξική πολιτική κατάσταση που υπήρχε στην Αμερική ως υπόβαθρο για τα κίνητρά τους. Η ιστορία αναπτύσσεται σχετικά γρήγορα, αλλά δεν προλαβαίνεις να δεθείς με χαρακτήρες, ούτε είναι πολύ ξεκάθαρος ο στόχος του Miller καταλήγοντας γενικότερα να έχει μια πλοκή-αχταρμά. O Rafael Grampá στο σχέδιο αποτελεί μια φρέσκια και έξυπνη επιλογή. Έχει πιο καθαρό σχέδιο από τον συγγραφέα του κόμικ που στο Strikes Again κόντευε να θέλει να μας βάλει φωτιά στα μάτια και ταυτόχρονα είναι τόσο βρώμικα και σκοτεινά τα καρέ του που καταλαβαίνεις ότι ανήκει 100% σε αυτό το universe. Οι μάχες είναι καλές, η στολή της Batwoman είναι όμορφη, γενικά είναι πρωτότυπο και ταιριαστό, αλλά όπως διάβασα και σε ξένες κριτικές εκνευρίστηκαν και εκείνοι όπως και εγώ, με το πόσο πυκνογραμμένο είναι το σενάριο του Miller στη φάση της αφήγησης που κρύβει μέρος των καρέ. Σε γενικές γραμμές, το Golden Child είναι μια συνέχεια του The Master Race που συνεχίζει τη σειρά εξίσου μέτρια και χωρίς ιδιαίτερο νόημα. Θέλει να μιλήσει για υπερήρωες, να βάλει στο παιχνίδι μεγάλους κακούς, να κάνει πολιτική σάτιρα και τελικά όλο αυτό καταλήγει σε ένα πολύ μπερδευτικό και άνευ ουσίας αποτέλεσμα. Μάλλον χαρακτηριστικό του Miller τα τελευταία χρόνια...

Είπα κάπως να πάρω ένα break από το διάβασμα του Batman του Tom King μετά το Knightmares μιας και τώρα μπαίνω στην τελική ευθεία με το City of Bane. Πριν ξεκινήσει όμως το φινάλε, ο Tom King ετοίμασε μια σειρά πολύ καλών τευχών που μας δείχνει το μεγαλύτερο πλάνο που είχε για τη σειρά. It was Bane all along (θα ακολουθήσουν πολλά spoilers που δε θα κρύψω) Παραφράζοντας το γνωστό τραγούδι για την Agatha του MCU, αυτός είναι ο τίτλος που μπορώ να βάλω στο The Fall and the Fallen. Η απορία που μας είχε δημιουργηθεί είναι πως ο Thomas Wayne από το Flashpoint ήρθε στο DC Universe, γιατί συμμάχησε με τον Bane και γιατί έβαλαν τον Bruce στη διαδικασία των Knightmares με τους συνεχόμενους εφιάλτες. Σε αυτά τα ερωτήματα έρχεται σε μεγάλο βαθμό να μας απαντήσει αυτή η σειρά τευχών. Αρχικά βλέπουμε πως ο Bruce αποδρά από το Arkham Asylum δέρνοντας όποιον κακό βρήκε μπροστά του. Στη συνέχεια κατευθύνεται προς την Gotham ζητώντας βοήθεια από την Bat Family. Φαίνεται όμως ότι είναι αρκετά σπασμένος και ότι ο Bane έχει μπει για τα καλά στο κεφάλι του. Ο King παίρνει δύο πολύ καλούς σχεδιαστές με εντελώς διαφορετικό στυλ προκειμένου να τους ξεχωρίζεις εικαστικά και ουσιαστικά αφηγείται δύο διαφορετικές ιστορίες. Στη μία δείχνει τον Bruce με την Bat Family ενώ στην άλλη έχουμε μια μάχη του Batman με τον Bane, ο οποίος καταφέρνει τελικά να τον σπάσει. Αυτή είναι και μια αφήγηση που υπήρχε από τα πρώτα τρία volumes της σειράς με τον Bane ως κακό. Το σχέδιο του Bane ξεδιπλώνεται σιγά σιγά και είναι σατανικό. Μετά την τελευταία του ήττα, αποφασίζει πως είναι η ώρα πλέον να σπάσει τον Batman όχι μόνο σωματικά, αλλά και ψυχικά. Και ποιος είναι ο τρόπος να του το κάνεις αυτό; Να τον κάνεις ευτυχισμένο, να τον κάνεις να σκέφτεται το αν αξίζει πλέον να φοράει τη στολή, να τον κάνει χαρούμενο και μετά να του τα πάρεις όλα. O Bane κρύβεται πίσω απ' όλα όσα έχτιζε ο Tom King για εβδομήντα τεύχη. Από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο γεγονός ο Bane ήταν αυτός που αποφάσισε να κάνει θολά τα όρια της πραγματικότητας. Ποιος είναι ο Bruce; Ποιος είναι ο Batman; Αρέσκεται στο να είναι αυτός ο τιμωρός; Ο Bane ξέρει τα πάντα. Ξέρει για το πως ένιωσε ο Batman στο τέλος του πολέμου των αστείων και των γρίφων. Ξέρει την ψυχοσύνθεση του και ξέρει πως κατά βάθος κάθε μέρα είναι δυστυχισμένος, έχει εφιάλτες, δεν είναι ικανοποιημένος. Έτσι του έδωσε την Catwoman για να ερωτευτεί και μετά του την πήρε προκειμένου να τον ρίξει ακόμα βαθύτερα στη δυστυχία. Μέσα σε όλα αυτά που του συμβαίνουν έρχεται και ο Thomas Wayne σε ένα storyline που μας είχαν σετάρει στο The Button. Εκεί λοιπόν ο Thomas είχε γνωρίσει τον Bruce και παρά τη συγκίνηση που υπήρχε, αποφάσισε ότι δεν ήθελε ο γιος του να είναι ο Batman. Σε μια ακόμα σεκάνς με όνειρα, ο Bruce και ο Thomas περνούν χρόνο μαζί με τον Thomas να δείχνει την πρόθεση του να θυσιάσει το γιο του προκειμένου να ζήσει τελικά η γυναίκα του. Πιστεύει ότι αποκόπτοντας τον Bruce από τον Batman και σκοτώνοντας τον θα κάνει το καλύτερο για εκείνον. Γενικά η παρουσία του Thomas και η συμμαχία του με τον Bane δε μου άρεσε καθόλου και τη θεωρώ περιττή. Ο Bane αρκούσε ως κακός της όλης ιστορίας. Όπως και να 'χει, πλέον όλοι οι κακοί έχουν ελευθερωθεί από το Arkham και ο Batman έχει δύσκολο έργο μπροστά του. Το City of Bane είναι μεγάλο σε μέγεθος και θα διαβαστεί το συντομότερο. Γενικά το The Fall and the Fallen είχε την αποστολή να σε προετοιμάσει για το φινάλε και το καταφέρνει. Η ιστορία του Bane είναι πολύ καλή, του Thomas Wayne περιμένω να δω πως θα καταλήξει αλλά μάλλον δε θα μου αρέσει. Όπως και να 'χει εικαστικά είναι ένας πραγματικά πολύ καλός τόμος με τους Fornes και Janin να ταιριάζουν τέλεια στη γραφή του King και να παραδίδουν άρτιες και πανέμορφες σελίδες. Τα λέμε στο επόμενο που θα είναι και το τελευταίο! Οι υπόλοιπες παρουσιάσεις μου στα Batman του Tom King: Vol. 1: I Am Gotham Vol. 2: I Am Sucide Vol. 3: I Am Bane Vol. 4: The War of Jokes and Riddles Vol. 5: The Rules of Engagement Vol. 6: Bride or Burglar Vol.7: The Wedding Vol. 8: Cold Days Vol. 9: Tyrant Wing Vol. 10: Knightmares Vol. 12: City of Bane

Η αλήθεια είναι ότι είχα όρεξη για ένα καλό Batman κόμικ, αλλά είπα να κάνω ένα ολιγοήμερο διάλειμμα από το run του Tom King που καλύπτω με τις κριτικές μου, οπότε τσέκαρα το DC Black Label και με κέρδισε το The Imposter. Πρόκειται για μια ιστορία μόλις τριών τευχών και στο σχέδιο έχει τον Andrea Sorrentino που αν και φέτος ακούστηκε αρκετά το όνομα του λόγω του ότι κατηγορήθηκε για χρήση ΑΙ σε κάποια καρέ του, πρόκειται για έναν φανταστικό σχεδιαστή που θυμίζει το σχέδιο του Sean Phillips και έχει στην πλάτη του εξαιρετικές δουλειές, κυρίως με τον Jeff Lemire στα Gideon Falls, Joker: Killer Smile, Batman: Smile Killer και Old Man Logan. Η ιστορία Το The Imposter είναι μια ιστορία του Mattson Tomlin που προέρχεται από το χώρο των ταινιών, έχοντας συμβάλλει στο The Batman του Matt Reeves, με τον οποίο θα γράψουν μαζί το σενάριο του sequel. Όπως καταλαβαίνετε, προφανώς η ιστορία είναι αρκετά επηρεασμένη από το noir στυλ το οποίο αρέσει στον Tomlin και ο Sorrentino είναι ιδανικός να το πλαισιώσει. Η ιστορία αφορά ένα εναλλακτικό σύμπαν προφανώς, όπου μετά το θάνατο των γονιών του ο Bruce Wayne γίνεται ένα δύσκολο παιδί, ο Alfred παραιτείται και τελικά ο Bruce πηγαίνει σε ένα στρατιωτικό σχολείο στη Ρωσία και φεύγει για χρόνια από τη Gotham. Πλέον ο Bruce είναι εδώ και λίγο καιρό ο Batman και μετά από ένα δύσκολο ανθρωποκυνηγητό που τον τραυμάτισε άσχημα, καταφεύγει στην Leslie Thompkins η οποία τον γιατρεύει μεν, αλλά κάνει μαζί του μια συμφωνία. Θα αναλάβει ξανά την ψυχοθεραπεία του σε καθημερινή βάση σε αντάλλαγμα με το να μην αποκαλύψει την ταυτότητα του. Ο Batman αποτελεί πρόβλημα για τους πλούσιους της πόλης και ιδιαίτερα τον Mr. Wesker, έναν ευκατάστατο πολίτη και χορηγό της αστυνομίας που αναθέτει στη Detective Blair Wong, τον συνεργάτη της Hatcher και άλλους αστυνομικούς να συλλάβουν τον Batman. Τα προβλήματα ξεκινούν όταν εμφανίζεται ένας νέος Batman, προφανώς ψεύτικος, ο οποίος σκοτώνει εγκληματίες. Η αστυνομία νομίζοντας ότι είναι ο κανονικός, εξαπολύει κανονικότατο κυνήγι εναντίον του. Γρήγορα βρίσκουν ότι οι εγκληματίες που σκοτώνονται έχουν κοινά στοιχεία και ξετυλίγουν το κουβάρι του μυστηρίου. Την ίδια ώρα ο Bruce συνεχίζει τις ψυχοθεραπείες με τη Leslie, η οποία προσπαθεί να τον πείσει ότι δεν είναι αρκετό το να είναι ο Batman για να βοηθήσει την πόλη. Ωστόσο ο Bruce θα συνεργαστεί με την Detective Wong προκειμένου να έχει περισσότερα στοιχεία να βρει τον μιμητή του. Οι εντυπώσεις μου για το σενάριο και το σχέδιο Είναι μια πραγματικά πολύ όμορφη, noir ιστορία που έχει μόλις τρία τεύχη, αλλά προλαβαίνει πολύ να αναπτύξει τις ιστορίες που χρειάζονται. Εντάσσεται στην κατηγορία των Bat μυστηρίων υπό την έννοια ότι προσπαθούμε να μάθουμε ποιος είναι ο Imposter Batman και τι σχέση έχει με τον κανονικό. Παράλληλα στους χαρακτήρες γίνεται εξαιρετική δουλειά και η σύνδεση του Batman με τη Detective και τους υπόλοιπους χαρακτήρες χτίζεται πολύ οργανικά και πολύ σταθερά. Η αποκάλυψη είναι δυνατή και ο Tomlin έχει φροντίσει να αφήσει τα απαραίτητα στοιχεία στα προηγούμενα τεύχη. Από εκεί και πέρα αν σου αρέσει ο Andrea Sorrentino στο Joker: Killer Smile δε γίνεται να μη σου αρέσει και εδώ. Προσθέτει περισσότερες noir πινελιές, κάνει τις σκιές του πολύ πιο έντονες και απεικονίζει λιγότερο φωτεινά τα χαρακτηριστικά των ηρώων του. Μπορείτε να δείτε και από τις φωτογραφίες ότι το στυλ είναι πολύ σκοτεινό, αλλά αυτό αρμόζει σε μια τέτοια ιστορία μυστηρίου όπου αντιμετωπίζει τις θεματικές του αν σκοτώνει ο Batman και αν κάνει καλό ο Bruce Wayne στην πόλη του με το να είναι ο Batman. Εμένα με κέρδισε αυτή η ιστορία και τη θεώρησα ένα ευχάριστο ανάγνωσμα, ιδιαίτερα στη φάση που είμαι και θέλω ένα καλό μυστήριο να διαβάσω. Επίσης θα ήταν καλή επιλογή για έκδοση στα ελληνικά

Στις αρχές Ιουλίου που ξεκίνησα αυτό το πρότζεκτ με το διάβασμα και την παρουσίαση όλου του run του Tom King στο Batman με τη σωστή σειρά, δεν περίμενα να μπαίνει ο Οκτώβρης και να πλησιάζουμε προς το τέλος. Κι όμως λοιπόν, πάμε να δούμε τι συνέβη στο Knightmares... Ένα ακόμα ταξίδι του Tom King στην ψυχοσύνθεση του Batman Το Tyrant Wing τελειώνει με ένα πολύ ενδιαφέρον cliffhanger όπου ο Batman συνειδητοποιεί ότι βρίσκεται αντιμέτωπος με τον Thomas Wayne, δηλαδή τον Batman του Flashpoint. Το Knighmares λοιπόν είναι μια σειρά ημιαυτόνομων ιστοριών που ανατρέχει στο run του Tom King μέχρι τώρα. Η βασική υπόθεση είναι πως ο Batman έχει παγιδευτεί από τον Bane που συνεργάζεται με τον Thomas Wayne και έχουν βάλει τον Scarecrow να του προκαλεί εφιάλτες. Κάθε τεύχος είναι και ένας διαφορετικός εφιάλτης με αναφορά σε μια προηγούμενη ιστορία όπου ένα παιδί νομίζει πως είναι ο Bruce Wayne, ενώ στο δεύτερο ο Batman βλέπει τον Damian να κρύβεται πίσω από τη μάσκα του Professor Pyg. Το Knightmares εξελίσσεται σε ένα ακόμα ψυχογράφημα του Tom King στον Batman και για αυτό οι περισσότεροι εφιάλτες καταλήγουν τελικά στην Catwoman που μονοπώλησε το δεύτερο μέρος της σειράς (πρώτο μέρος θεωρώ τα πρώτα τρία volumes με τον Bane). Ο Bruce βλέπει όνειρα για το πως θα ήταν να παντρευτεί, πως θα ήταν να κάνει bachelor με τον Superman, τι θα συζητούσε με τον Clark σχετικά με την μυστική του ταυτότητα και γενικότερα του πετάει πολλές φορές μια ευτυχισμένη εικόνα που γρήγορα του την παίρνει πίσω. Ωστόσο η ένταση κορυφώνεται όταν ο Batman έχει μια συζήτηση με την Catwoman (εν μέσω ενός χορού που σκηνοθετείται εξαιρετικά), η οποία του εξηγεί το λόγο που τελικά δεν παντρευτήκανε και το λόγο που δε μπορούν να είναι μαζί. Κι αυτός είναι ότι ο Bruce έχει αφιερωθεί στο να είναι ο Batman, έχει επενδύσει σε αυτό. Όπως του λέει ο Clark νωρίτερα σε ένα φανταστικό quote: Λατρεύω να είμαι ο Superman, σιχαίνομαι ότι πρέπει να είμαι ο Superman. Εσύ σιχαίνεσαι να είναι ο Batman, αλλά λατρεύεις ότι πρέπει να είσαι ο Batman. Ο King εξερευνά τέλεια τη σπασμένη ψυχοσύνθεση του Bruce μέσα από αυτούς τους εφιάλτες, μα δείχνει την τρομακτική συνεργασία Bane-Thomas Wayne και τελικά γράφει μία ακόμα ενδιαφέρουσα ιστορία οδηγώντας μας σιγά σιγά στο τελικό κεφάλαιο αυτού του run. Εικαστικά προσεγγίζουν το Knightmares με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Για κάθε τεύχος διαλέγουν και διαφορετικό σχεδιαστή που να ταιριάζει τέλεια με το θέμα της ιστορίας. Το καθαρό σχέδιο του Travis Moore έρχεται σε κόντρα με τις σκοτεινές τεχνοτροπίες του Mitch Gerads και από τις υπέροχες εικόνες του Mikel Janin και του Lee Weeks που είναι και οι δύο μεγάλες σταθερές δίπλα στον King περνάμε στον τρομερά ταλαντούχο Jorge Fornés. για να κλείσουμε με τα καταπληκτικά πάνελ του Yanick Paquette. Πραγματικά όλοι οι σχεδιαστές κάνουν το παν και το σενάριο δένει τις διαφορετικές εικόνες που προσφέρει ο καθένας. Το Knightmares από εκεί που δεν το περιμέναμε εξελίχθηκε σε διαμαντάκι της σειράς με το ώριμο σενάριο του και τις συνεχείς αλλαγές στο σχέδιο του. Πριν το City of Bane, ανυπομονώ να δούμε τι θα γίνει στο The Fall and the Fallen. Οι υπόλοιπες παρουσιάσεις μου στα Batman του Tom King: Vol. 1: I Am Gotham Vol. 2: I Am Sucide Vol. 3: I Am Bane Vol. 4: The War of Jokes and Riddles Vol. 5: The Rules of Engagement Vol. 6: Bride or Burglar Vol.7: The Wedding Vol. 8: Cold Days Vol. 9: Tyrant Wing Vol. 11: The Fall and the Fallen Vol. 12: City of Bane

Συνεχίζουμε το ταξίδι μας στο Batman του Tom King και αυτή τη φορά η ιστορία συνεχίζεται ιδιαίτερα δυναμικά. Στο Cold Days είχαμε μείνει στο σημείο όπου ο KGBeast προσπαθεί να σκοτώσει τον Nightwing σύμφωνα με τις εντολές κάποιου που ο Batman ορκίζεται πως θα βρει. Ο Batman περνάει γενικότερα μια μεγάλη κρίση μετά την άδοξη λήξη του γάμου του με την Catwoman και μάλιστα έχει ξεσπάσει ήδη μια φορά με πάρα πολύ βίαιο τρόπο απέναντι στον Mr Freeze για τις δολοφονίες τριών νεαρών γυναικών. Ξεκινώντας το Tyrant Wing, ο Bruce είναι πιο αποφασισμένος από ποτέ, αλλά ταυτόχρονα η ηθική και προσωπική του κατάπτωση γίνεται συνεχώς μεγαλύτερη. Μέσα σε όλο αυτό το πλαίσιο ο Batman αποφασίζει να στραφεί απέναντι στον Penguin, γνωρίζοντας πως ο ίδιος έχει τεράστια γνώση του υποκόσμου του Gotham. O Penguin ωστόσο τελικά θα σταθεί στο πλευρό του μακροχρόνιου εχθρού του και θα του πει κάτι αδιανόητο. Ενορχηστρωτής των πάντων είναι ο Bane, ο οποίος έχει κάνει δικό του το Arkham και τα πάντα περνάνε από τον έλεγχο του. Τα πράγματα όμως παίρνουν μια σκοτεινή τροπή. Ο Bane λέει πως είναι αθώος και μάλιστα αστυνομικοί και ο Gordon επιβεβαιώνουν πως δεν κινείται μυστικά μέσα στις Φυλακές και ότι είναι υπό άκρα παρακολούθηση. Ο Batman πλέον δεν αντέχει και ξεσπάει στον Bane και σιγά σιγά απέναντι σε όποιον απλώς διαφωνεί μαζί του με αποτέλεσμα να την πληρώσει και ο Gordon. Ζώντας ξανά το τέλος του The Dark Knight, βλέπουμε πως ο Batman αρχίζει και καταργείται ως σύμβολο, βρίσκεται ηθικά στο κατώτατο σημείο του και ενώ φαίνεται πως δύσκολα θα βρεθεί τρόπος να τελειώσει η κατάσταση, μία έκπληξη φαίνεται να περιμένει τον Bruce Wayne.... Ο τόμος πέραν του Tyrant Wing των τριών τευχών συμπεριλαμβάνει το Batman: Secret Files με μικρές ιστοριούλες από διαφορετικές δημιουργικές ομάδες, ενώ έχει και το Annual #3 που είναι υπέροχο και εμβαθύνει στη σχέση του Alfred με τον Bruce. Εικαστικά έχουμε τον σχεδόν μόνιμο πλέον Mikel Janin, ο οποίος ταιριάζει γάντι με τις ιστορίες του King, ενώ θα δούμε και μικρή συμμετοχή του Jorge Fornes που αργότερα συνεργάστηκε με τον King στο Rorschach. Η ιστορία συνεχίζει αρκετά όμορφα και στο τέλος έχουμε μια μεγάλη ανατροπή, οπότε περιμένω να διαβάσω το Knightmares, καθώς μπαίνουμε στην τελική ευθεία για το City of Bane. Οι υπόλοιπες παρουσιάσεις μου στα Batman του Tom King: Vol. 1: I Am Gotham Vol. 2: I Am Sucide Vol. 3: I Am Bane Vol. 4: The War of Jokes and Riddles Vol. 5: The Rules of Engagement Vol. 6: Bride or Burglar Vol.7: The Wedding Vol. 8: Cold Days Vol. 10: Knightmares Vol. 11: The Fall and the Fallen Vol. 12: City of Bane

Φτάσαμε σιγά σιγά στο όγδοο trade του run του Tom King στον Batman, ο οποίος μετά από 50 τεύχη, ξεκινάει ένα νέο τελείως διαφορετικό κεφάλαιο για τον ήρωα μας. Τα τρία πρώτα volumes αφιερώθηκαν στον Bane και την προσπάθεια του να κατακτήσει την Gotham, στα επόμενα ζυμώθηκε η σχέση των Batman, Catwoman που τελικά δεν ολοκληρώθηκε με τον γάμο τους και πλέον βλέπουμε έναν τραυματισμένο ψυχικά Bruce Wayne να βρίσκεται στην καρδιά του χειμώνα με δύο πολύ όμορφες ιστορίες. Τα όρια του Bruce αρχίζουν να δοκιμάζονται Είναι προφανές ότι στα πρώτα volumes αρχίζουμε να βλέπουμε τον Bruce σιγά σιγά να μαλακώνει και να ερωτεύεται. Τον βλέπουμε πρώτη φορά ευτυχισμένο και χαρούμενο. Δυστυχώς η άδοξη κατάληξη του γάμου με την Catwoman τον οδηγούν σε νέα μονοπάτια. Στο Cold Days, την πρώτη ιστορία μας, ο Bruce καλείται ως ένορκος στο δικαστήριο στη δίκη που γίνεται για τον Mr. Freeze, ο οποίος κατηγορείται για το φόνο τριών γυναικών. Η αστυνομία δεν έχει στοιχεία στα χέρια της για σύνδεση των φόνων, αλλά ο Batman κάνει τη δική του έρευνα και ανακαλύπτει ένα κοινό στοιχείο που οδηγεί στον Freeze. Στη συνέχεια παλεύει με τον Freeze και τον δέρνει τόσο αλύπητα που φτάνει λίγο πριν τον σκοτώσει εξαναγκάζοντας τον να δηλώσει ότι έκανε τους φόνους. Όμως ο Bruce εμφανίζεται στο δικαστήριο και σε μια ιστορία που θυμίζει πάρα πολύ τους 12 ενόρκους, προσπαθεί να μεταπείσει τους υπόλοιπους ότι ίσως ο Batman έκανε λάθος και το κοινό στοιχείο που ανακάλυψε να μην ίσχυε. Είναι μια καταπληκτική ιστορία με τον Bruce να καταλαβαίνει πόσο βίαια φέρθηκε στον Freeze και ταυτόχρονα να πείθει συμπολίτες που έχουν τον Batman ως Θεό ότι στην πραγματικότητα είναι ένας ακόμα άνθρωπος και μπορεί να έκανε λάθος. Πραγματικά από τις πολύ δυνατές ιστορίες του King. Όσο ο Bruce είναι στο δικαστήριο, o Dick Grayson αναλαμβάνει το πόστο του ως Batman και στο επόμενο τεύχος ο King επενδύει στη σχέση των δύο. Δείχνει όσα έζησε ο Bruce μεγαλώνοντας τον Dick και ειδικά το πως ένα πληγωμένο παιδί σαν τον Dick έγινε σιγά σιγά ένας πρόσχαρος, γεμάτος κέφι ενήλικος ήρωας. Σειρά θα πάρει η δεύτερη ιστορία Beasts of Burden με τον KGBeast να επιστρέφει αν και ακρωτηριασμένος και αναλαμβάνει να σκοτώσει τον Nightwing. Ο Batman θα παλέψει απέναντι του μέσα στο καταχείμωνο, αλλά δε θέλει να μάθει από τον εχθρό του το ποιος διέταξε τη δολοφονία. Είναι η ώρα να το μάθει ο ίδιος ως ο World's Greatest Detective. Να πω την αλήθεια χαίρομαι πολύ που φύγαμε από τις ιστορίες με το ρομάντσο και επιτέλους βλέπουμε έναν Bruce Wayne πιο θυμωμένο, πιο πληγωμένο, έναν άνθρωπο ψυχικά τραυματισμένο που παραδέχεται ότι δεν είναι καλά. Ο Bat έχασε την Cat και μαζί έφυγε μία ακόμα ευκαιρία να ζήσει ευτυχισμένος. Όταν δε, απειλείται η οικογένεια που του έχει απομείνει, αποφασίζει να είναι αμείλικτος. Ο Matt Wagner δε με εντυπωσίασε σχεδιαστικά, αλλά ο King έχει βρει τη χημεία του με τους Lee Weeks και Tony S. Daniel και τα αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά, σκοτεινά και όσο βρώμικα χρειάζεται για ένα καλό Batman κόμικ. Ειδικά η πρώτη ιστορία με το δικαστήριο πάντως αξίζει πολύ να την ψάξετε. Όσο προχωράει το run θα μάθουμε και ποιος είναι αυτός που θέλησε να σκοτώσει τον Nightwing και να καταστρέψει κι άλλο τον Bruce. Οι υπόλοιπες παρουσιάσεις μου στα Batman του Tom King: Vol. 1: I Am Gotham Vol. 2: I Am Sucide Vol. 3: I Am Bane Vol. 4: The War of Jokes and Riddles Vol. 5: The Rules of Engagement Vol. 6: Bride or Burglar Vol.7: The Wedding Vol. 9: The Tyrant Wing Vol. 10: Knightmares Vol. 11: The Fall and the Fallen Vol. 12: City of Bane

E καιρός ήταν αυτός να παντρευτούν! Το run του Tom King κέρδισε οπαδούς, αλλά είχε και τους επικριτές του όσον αφορά το πόσο πολύ επικεντρώθηκε στον πραγματικό έρωτα μεταξύ Batman και Catwoman και σε αυτό το volume φτάνουμε επιτέλους στην κορύφωση της ιστορίας έως τώρα με τη μέρα που οι Bruce Wayne και Selina Kyle θα παντρευτούν να φτάνει επιτέλους. Μερικά αριστουργηματικά τελευταία κεφάλαια Λοιπόν αυτό που κάνει ο King να μας πετάει σε ένα εναλλακτικό timeline ή από το πουθενά να βρισκόμαστε σε άγνωστες συνθήκες έχει αρχίσει κάπως να με κουράζει. Παρ' όλα αυτά έχουμε μια πρώτη ιστορία με πρωταγωνιστή τον Booster Gold, ο οποίος θέλει να κάνει ένα δώρο στον Bruce για τον επερχόμενο γάμο και ταξιδεύει πίσω στο χρόνο για να σώσει τους γονείς του από τον θάνατο. Φυσικά όπως ξέρουμε ήδη, σε τέτοιες αυτό δεν πάει καθόλου καλά και τελικά δημιουργείται ένα διαφορετικό timeline όπου οι δύο ήρωες μας δεν παντρεύονται, αλλά αντιθέτως είναι πολύ διαφορετικοί. Συνολικά αν και στην αρχή σε πιάνει λίγο εξ απήνης καταλήγει να είναι μια όμορφη ιστορία. Το highlight όμως είναι η ιστορία The Best Man. Ο KIng δεν χρησιμοποίησε πολύ τον Joker, αλλά όποτε το έκανε ήταν μαγικός. Εδώ λοιπόν έχουμε δύο τεύχη όπου ο Joker σε μια απίστευτη φάση σαδισμού αποφασίζει να δείξει στους δύο ήρωες τι σημαίνει για εκείνους. Στο πρώτο τεύχος έχουμε μια νέα εκ βαθέων μελέτη στη σχέση Batman και Joker με τους δύο ήρωες να πολεμούν, αλλά και να συζητούν. Το ίδιο συμβαίνει και με την Catwoman όπου συζητάνε τόσο τη μεταξύ των σχέση, όσο και το γιατί αποφάσισε να παντρευτεί τον Batman, με τον Joker να πιστεύει ότι παρά τις μάχες τους με τον μελλοντικό σύζυγό της, συνεχίζουν να είναι σημαντικοί ο ένας για τον άλλον. Μία απίστευτη μελέτη, ένα τρομερό σενάριο όπου ένας περίεργος Joker που ισορροπεί ανάμεσα στην τρέλα και την λογική, αναλύει διεξοδικά τις διαπροσωπικές του σχέσεις με τους Bat και Cat. Για το κλείσιμο έχουμε τον γάμο, όπου η ιστορία δεν έχει πολλά καρέ, αλλά αντιθέτως δίνεται χώρος σε καλλιτέχνες να δημιουργήσουν τα δικά τους πάνελ-φόρο τιμής στο ζευγάρι από πολύ παλιές και κλασικές ιστορίες με διαφορετικά designs στις στολές μέχρι πολύ σύγχρονες των τελευταίων χρόνων. Ο γάμος κλείνει πανέμορφα με ένα cliffhanger που αφορά επιστροφή κακού, ενώ ποιοτικά είναι από τα καλύτερα volumes της σειράς. Είναι το κατάλληλο τέλος σε μια τρομερή ιστορία που αξίζει πολύ να ψάξετε, αλλά θέλει να έχεις επενδύσει σε όλο το run όπως έχω κάνει εγώ έως τώρα για να νιώσεις περισσότερο τις σχέσεις των πρωταγωνιστών να χτυπάνε το σπουδαιότερο σημείο τους. Από εκεί και πέρα έχω απορία πως θα συνεχίσει το run, ειδικά στα volumes που προηγούνται του City of Bane μιας και νιώθω ότι ο King φέρνει πολλούς και διαφορετικούς κακούς. Θα δούμε σύντομα ελπίζω... Οι υπόλοιπες παρουσιάσεις μου στα Batman του Tom King: Vol. 1: I Am Gotham Vol. 2: I Am Sucide Vol. 3: I Am Bane Vol. 4: The War of Jokes and Riddles Vol. 5: The Rules of Engagement Vol. 6: Bride or Burglar Vol. 8: Cold Days Vol. 9: The Tyrant Wing Vol. 10: Knightmares Vol. 11: The Fall and the Fallen Vol. 12: City of Bane

Βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες το πολυαναμενόμενο «Alien: Romulus», ένα interquel του δημοφιλούς franchise επιστημονικής φαντασίας και διαστημικού τρόμου, 45 χρόνια μετά τη θρυλική πρώτη ταινία του Ridley Scott. Το «Romulus» αποτελεί το έβδομο μέρος της σειράς («Alien», «Aliens», «Alien 3», «Alien: Resurrection», «Prometheus» και «Covenant» οι έξι προηγούμενες) ή το ένατο αν συνυπολογιστούν και τα δύο «Aliens vs. Predator». Πέραν των κινηματογραφικών ταινιών, τα αποκρουστικά εξωγήινα πλάσματα με τα διπλά στόματα, τα όξινα σωματικά υγρά, την τερατώδη δύναμη και τη μοναδική ικανότητα επιβίωσης, έχουν πρωταγωνιστήσει σε video games, μυθιστορήματα, διηγήματα, ταινίες μικρού μήκους, animation αλλά και σε πολλά κόμικς. Τα περισσότερα από αυτά έχουν κυκλοφορήσει από την εταιρεία Dark Horse (Earth War, Genocide, Labyrinth, Survival, Xenogenesis κ.ά.), κάποια από τη Marvel (Bloodlines, Revival, Icarus κ.ά.) και ορισμένα από μικρότερους εκδοτικούς οίκους. Από τις δεκάδες ιστορίες που συμπληρώνουν τον μύθο των Aliens, κάποιες εξαιρετικές για τους πιστούς οπαδούς του franchise και κάποιες αδύναμες και άνισες, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα crossovers, καθώς σε αυτά έχουν λάβει μέρος διάφοροι σούπερ σταρ των κόμικς όπως ο Superman, ο Batman, ο Green Lantern, ο Judge Dredd, η Vampirella και οι WildC.A.T.S. Έχει κυκλοφορήσει μάλιστα και ένα τετραπλό crossover με τίτλο «Superman and Batman Versus Aliens and Predator» με τους δύο υπερήρωες να ενώνουν τις δυνάμεις τους ενάντια στα δύο απειλητικά είδη από το Διάστημα, τα οποία επιπλέον μάχονται και μεταξύ τους. Από τις ευφάνταστες εμφανίσεις των Aliens ωστόσο ξεχωρίζει αυτή που φιλοτέχνησαν οι Ron Marz και Bernie Wrightson με τίτλο «Batman – Aliens», κυρίως για την εναρκτήρια σεκάνς του δεύτερου τεύχους: o κοιμισμένος Άνθρωπος-Νυχτερίδα, αναρρώνοντας από την αναμέτρησή του με τα τέρατα στη ζούγκλα μεταξύ Γουατεμάλας και Μεξικού, βλέπει μια φρικιαστική εκδοχή του κλασικού εφιάλτη του. Είναι παιδί και βγαίνει από ένα σινεμά μαζί με τους γονείς του. Αυτοί δέχονται επίθεση και πεθαίνουν μπροστά στα μάτια του. Δράστης όμως δεν είναι ένας μικροκακοποιός για λίγα δολάρια. Είναι το Alien! Και το σχετικό link...

Είχαμε μείνει ίσως λίγο πίσω σε αυτή τη σειρά, όμως έχω σκοπό να συνεχίσω τα αναλυτικά reviews μου για κάθε τεύχος όλου του run του Tom King, καθώς και να παρουσιάσω το Murphyverse στις ξένες εκδόσεις του Greekcomics! Έχουμε αφήσει το run μας λίγο πριν τη μέση, όταν και η Catwoman με τον Batman έχουν αποφασίσει να παντρευτούν και περνάνε ένα διάστημα που προσπαθούν να μάθουν ο ένας τον άλλον όσο καλύτερα γίνεται. Ο King δεν προτιμά μεγάλες ιστορίες των 4-5 τευχών, αλλά περισσότερο πιο μικρές που βάζουν το λιθαράκι τους σε αυτή τη σχέση. Οι δύο ήρωες καταλαβαίνουν καλύτερα ο ένας τον άλλον Η πρώτη ιστορία είναι αυτή που έχει να κάνει λιγότερο με τη σχέση Bat και Cat. Ένα μικρό Batman mystery σχετικά με έναν κακό που σκοτώνει όπως ο Zsasz, ο οποίος όμως είναι φυλακισμένος. Ένα παιδί του οποίου οι γονείς δολοφονήθηκαν από τον κακό φιλοξενείται από τον Bruce, αλλά γρήγορα οι γρίφοι περιπλέκονται και στο παιχνίδι μπαίνουν κακοί όπως ο Two Face. Ένα σύντομο και φρικιαστικό τεύχος που διαβάζεται αυτόνομα. Συνεχίζουμε με μια ιστορία όπου ο Batman με τη Wonder Woman αντικαθιστούν στα καθήκοντά του τον Gentle Man κάτι που του είχαν υποσχεθεί. Ο Gentle Man θα περάσει κάποιες ώρες με την Catwoman εξηγώντας της πως ζει εκτός του realm του, μέσα στο οποίο οι Batman και Wonder Woman μάχονται ορδές κακών για πάρα πολλά χρόνια αφού ο χρόνος περνάει πιο αργά. Μέσα από αυτές τις δύο ιστορίες, η Catwoman φτάνει στα άκρα για τον αγαπημένο της και αντίστοιχα το ίδιο κάνει και ο Bruce δίνοντας στη Diana που είναι φίλη του, να καταλάβει ότι ουσιαστικά έχει πάρει απόφαση να παντρευτεί τη γυναίκα που αγαπάει. Ακούγεται φλατ και ρομαντικό, αλλά δεν είναι καθόλου. Πως θα ήταν αν η Poison Ivy είχε τη δύναμη να καταλάβει κάθε άνθρωπο στη Γη εκτός των Batman, Catwoman που έχουν το αντίδοτο. Αυτό συμβαίνει στο ζευγάρι που κυκλοφορεί σε μια πόλη που ελέγχει πλήρως η Ivy. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη ιστορία και είναι αρκετά ενδιαφέρουσα, αφού το δίδυμο δένεται ενώ ταυτόχρονα φτάνει ξανά στα άκρα για να σώσει τον κόσμο και για να μπορεί να ζήσει μια ζωή όπως την επιθυμεί. Για το τέλος έχουμε το τεύχος που η Catwoman κάνει πράξη το να ρωτήσει τον εαυτό της αν είναι νύφη ή μια κλέφτρα σε ένα τεύχος με εξαιρετικό σχέδιο. Ξανά περισσότεροι σχεδιαστές βάζουν την πινελιά τους Ο Mike Janin, κλασικός πλέον συνεργάτης του King δανείζει τα μολύβια του και είναι πάντα εξαιρετικός. Τις ιστορίες που δίνουν βάση στις γυναικείες παρουσίες σχεδιάζει η Joelle Jones που την είχαμε δει και στο Rules of Engagement. Ο Travis Moore μπορεί να σχεδιάζει την πρώτη ιστορία, αλλά κάνει φανταστική δουλειά. Σε γενικές γραμμές αφού αφηγηματικά ακολουθείται η λογική των μικρότερων ιστοριών που ολοκληρώνεται σε 1-2 τεύχη, λογική και η αλλαγή σχεδιαστών αναλόγως ποιος ταιριάζει στο στυλ της ιστορίας. Λίγο πριν τον γάμο Φτάνουμε στον πολυπόθητο γάμο και μπορούμε να πούμε ότι αν και κάπως γλυκανάλατες, οι ιστορίες του King δεν χάνουν σε badassery και η δουλειά που γίνεται στους χαρακτήρες είναι πολύ καλή, πολύ προσεγμένη και ο King οδηγεί μεθοδικά τους χαρακτήρες του στο σημείο που θέλει. Ας δούμε τώρα τι θα γίνει στο γάμο λοιπόν... Οι υπόλοιπες παρουσιάσεις μου στα Batman του Tom King: Vol. 1: I Am Gotham Vol. 2: I Am Sucide Vol. 3: I Am Bane Vol. 4: The War of Jokes and Riddles Vol. 5: The Rules of Engagement Vol. 7: The Wedding Vol. 8: Cold Days Vol. 9: The Tyrant Wing Vol. 10: Knightmares Vol. 11: The Fall and the Fallen Vol. 12: City of Bane

Οκ, λιγάκι backstory: το σύμπαν της DC αποτελείται από 52 σύμπαντα. Στο κάθε σύμπαν υπάρχει η αντίστοιχη Γη. Πριν το αχταρμοπελώριο crossover event 52, η Earth One ήταν η Γη της βασικής και δικιάς μας πραγματικότητας, με GC, ΛΕΦΙΚ, Σαβραμόπουλο, και τα συναφή. Όμως μετά το 52, η βασική Γη έγινε η New Earth (μάλλον έπαιξε το ρόλο του το Flashpoint εκείθε Λάθος 52, μπερδεύτηκα με το new 52 ) και έτσι η Earth One έγινε ένα ακόμα σύμπαν, από τα 51 υπόλοιπα. Όχι η Earth Thirteen δεν είναι γρουσούζικη. Λοιπόν αυτό το σύμπαν η DC (όχι ο Dark Chris ε?) θα χρησιμοποιήσει για να εισάγει νέους αναγνώστες στους βασικούς υπερήρωες. Κάτι σαν το Ultimate της Marvel αλλά πιο συμμαζεμένο. Ή έτσι φαίνεται τουλάχιστον. Οκ, για να μην μακρηγορούμε, για αρχή βγαίνουν 2 graphic novelια στο σύμπαν της Πρώτης Γαίας. Το ένα ήταν το Superman. Το άλλο...goddammit το άλλο είναι αυτό που λέει ο goddamn τίτλος! Για πάμε... O Bruce Wayne είναι ένα κακομαθημένο πλουσιόπαιδο. Ζει στη βίλα των ζάμπλουτων γονιών του, Thomas & Martha, που βρίσκονται σε προεκλογικό πυρετό - ο Thomas είναι υποψήφιος για δήμαρχος! - . Μέσα σε όλα, ο Thomas καλεί σπίτι του ένα φίλο από τα παλιά, με τον οποίο είχαν πολεμήσει παλιότερα στην έρημο και ο οποίος του είχε σώσει τη ζωή. Το όνομά του; Alfred Pennyworth. Καμία σχέση όμως με τον κλασικό μπάτλερ που ξέρουμε. Δυναμικός, με ένα πόδι+μπαστούνι και γκρίζους κροτάφους+γενάκι. Λοιπόν, αφού γίνεται το κλασικό που ξέρουμε όλοι ότι γίνεται η αιτία να γίνει ο Bruce Νυχτερίδας, ο Alfred αναλαμβάνει την κηδεμονία του Bruce, γιατί ο Thomas το είχε γράψει στη διαθήκη του! Και κάπως έτσι ξεκινάει η ιστορία του Νυχτεριδανθρώπου της Γης Ένα... Μακράν ο πιο ανθρώπινος Batman ever! Το κόμικ παίζει αρκετά με flashbacks και το παρελθόν χορεύει με το παρόν, όπου βλέπουμε και άλλους κλασικούς χαρακτήρες του Year One εντός: το χήρο και τρομοκρατημένο Ντετέκτιβ James Gordon και την κόρη του (Barbara!), τον Harvey Bullock (αλλά αντί για τετράπαχος διεφθαρμένος, είναι σταρ της τηλεόρασης που πήρε μετάθεση από το Χόλυγουντ για να εξιχνιαστεί η δολοφονία των Waynes και να πάρει τη δόξα!), τον γκατζετάκια/tech Mr.Fox, τον Oswald Cobblepot (ο Πιγκουίνος!) ως το...διεφθαρμένο δήμαρχο του Gotham (!), έναν serial killer ονόματι Birthday Boy και δε συμμαζεύεται! Όμως ο Μπάτς της Γης Ένα είναι σαν τον "κλασικό"; Η απάντηση είναι όχι. Εξακολουθεί να είναι ένα κακομαθημένο και απίστευτα απρόσεκτο πλουσιοπαίδι που απλά ντύνεται Νυχτεριδάνθρωπος για να προκαλέσει τον φόβο στους αντιπάλους του, ενώ ψάχνει το δολοφόνο των γονιών του για να εξιλεωθεί! Πλακώνεται με όλους! Με τον Gordon, τον Alfred (επική σύγκρουση, ίσως από τις καλύτερες στο κόμικ!) και κοντεύει να πεθάνει ερχόμενος αντιμέτωπος με όλο το σάπιο σύστημα της Gotham! Γενικά, ως ένας από εκείνους που από Μπάτμαν ξέρει μονάχα τα βασικά και έχει διαβάσει ελάχιστα κόμικς του, έμεινα παραπάνω από ικανοποιημένος, χώρια τις ανατριχίλες σε κάποιες σελίδες. Ναι, είναι πολύ καλό. Χαλαρά προτείνεται σε νέους αναγνώστες και όχι μόνο. Το δίδυμο έκανε πολύ καλή δουλειά και θυμίζει ελάχιστα τον "κλασικό"! Anubi, βγάλτο. Λέει! 8.95/10 από εμέ! & να ευχηθώ σε συνέχεια στο εγχείρημα! Επιτέλους ένα Batman και για μας τους άσχετους που δε θέλουμε να μπλέξουμε με τα λαβυρινθώδη crossoverια! H ελληνικη εκδοση του κομικ απο την Anubis ΕΔΩ Περισσοτερα απο τον Geoff Johns : The Flash : ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ(Anubis) The Flash : Rebirth Flashpoint (Anubis) The Avengers : Κοκκινη Ζωνη Superman (Anubis) DC UNIVERSE (Anubis) Justice League (Anubis) Justice League

Δύο θρύλοι ενώνουν τις δυνάμεις τους για να αντιμετωπίσουν δύο απόλυτους εγκληματίες από δύο εντελώς διαφορετικά σύμπαντα των κόμικς. Μπάτμαν και Ντίλαν Ντογκ συναντιούνται στους υπονόμους του Λονδίνου! Εδώ και πολλές δεκαετίες, συνήθης εμπορική τακτική των μεγάλων εταιρειών κόμικς και των σπουδαίων δημιουργών τους είναι να προχωρούν σε σεναριακές ακροβασίες και ρηξικέλευθους πειραματισμούς αναφορικά με την προέλευση των χαρακτήρων, τον τόπο και την εποχή δράσης τους, τις ικανότητές τους κ.λ.π. Στο πλαίσιο αυτό έχουν δοκιμαστεί αμέτρητα crossovers, ακόμα και των πιο φαινομενικά αταίριαστων ηρώων που υπό συγκεκριμένες συνθήκες συναντιούνται στα πιο απίθανα μέρη και ζουν τις περιπέτειές τους σε «what if» εναλλακτικά περιβάλλοντα που σπάνε τη ρουτίνα και ανανεώνουν το ενδιαφέρον για τις ιστορίες τους. Αμέτρητοι τέτοιοι συνδυασμοί έχουν υπάρξει μέχρι τώρα και ακόμα περισσότερους θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς για το μέλλον. Κάποιες διασταυρώσεις βέβαια, αγγίζουν τα όρια του εξωφρενικού και της εκκεντρικότητας μέχρι να συμβούν και να αναγκάσουν τους αναγνώστες να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους για το τι τελικά μπορεί να συμβεί στα κόμικς. Επιβεβαιώνοντας το ότι κάποιοι δημιουργοί με τη δεξιοτεχνία τους μπορούν να υπερβούν κάθε εμπόδιο και να προτείνουν ως εφικτό σενάριο ακόμα και την πιο απρόσμενη συνάντηση. Μια τέτοια συνάντηση μεταξύ δύο θρυλικών μορφών των κόμικς λαμβάνει χώρα στο «Η Σκιά της Νυχτερίδας» (μετάφραση: Γαβριήλ Τομπαλίδης, εκδόσεις Μικρός Ήρως, 218 σελίδες), με τον Μπάτμαν και τον Ντίλαν Ντογκ να μεταφέρουν τη δράση τους στο διαρκώς βροχερό, σκοτεινό και gothic Λονδίνο, στα υπόγεια και τους υπονόμους κάτω από τα υπερκαταστήματα με τις φανταχτερές επιγραφές. Είναι όμως εντέλει τόσο απρόσμενη αυτή η συνάντηση; Η απάντηση θα ήταν καταφατική αν λαμβανόταν υπόψη μόνο η προέλευση των δύο χαρακτήρων και το περιβάλλον εντός του οποίου έγιναν και παραμένουν δημοφιλείς. Ο παγκοσμίως γνωστός Άνθρωπος-Νυχτερίδα είναι ένας πολυεκατομμυριούχος, γυμνασμένος και επινοητικός αλλά χωρίς καμιά υπερδύναμη, εμμονικός διώκτης του εγκλήματος στο φανταστικό Γκόθαμ από το 1939. Από την άλλη, ο Ντίλαν Ντογκ είναι ένας απένταρος και «ταπεινός» ιδιωτικός ερευνητής του παραφυσικού και του ανεξήγητου, ευρηματικός και ετοιμόλογος αλλά ταυτόχρονα εύθραυστος και ανασφαλής που προσπαθεί να εξιχνιάσει μυστήρια και υποθέσεις με μάγους, βαμπίρ, λυκάνθρωπους και μεταλλαγμένα πλάσματα, γνωστός κυρίως στην Ιταλία στην οποία αποτελεί εκδοτικό φαινόμενο εδώ και σχεδόν τέσσερις δεκαετίες. Ο πρώτος έχει για μπάτλερ τον αριστοκράτη Άλφρεντ και για βοηθό του τον Ρόμπιν, ζει σε πύργο και κυκλοφορεί ως Μπρους Γουέιν με το ιδιωτικό του τζετ και ως Μπάτμαν με απίθανα τροχοφόρα και αεροσκάφη εξοπλισμένα με γκάτζετ τελευταίας τεχνολογίας, εχθρός του είναι ο παρανοϊκός Τζόκερ ενώ συχνά-πυκνά συναντιέται με τον Σούπερμαν με τον οποίο διατηρεί ανταγωνιστικές σχέσεις. Ο δεύτερος έχει για βοηθό του έναν μονίμως απλήρωτο, πεινασμένο και φιλάσθενο φουκαρά κατ’ εικόνα και ομοίωση του Γκράουτσο Μαρξ, κυκλοφορεί με τα πόδια και μεγάλος του αντίπαλος είναι ο, πιθανώς πατέρας του, Δρ Ξάμπαρας, ένας μυστικιστής γιατρός στο κυνήγι της επίτευξης της αθανασίας. Παρά τις χαώδεις διαφορές τους ωστόσο, οι δύο χαρακτήρες έχουν τελικά πολλά κοινά. Καταρχάς η χρονιά (1986) που χωρίς πολλές τυμπανοκρουσίες και προσδοκίες δημοσιεύτηκε η πρώτη περιπέτεια του Ντίλαν Ντογκ με τίτλο «Η Αυγή των Ζωντανών Νεκρών» είναι η ίδια που κυκλοφόρησαν οι «Watchmen» των Άλαν Μουρ και Ντέιβ Γκίμπονς και κυρίως, η περιπέτεια-σταθμός «Ο Σκοτεινός Ιππότης» του Φρανκ Μίλερ, μια ιστορία που άλλαξε για πάντα όχι μόνο το περιεχόμενο των κόμικς του Μπάτμαν, ενός γερασμένου και ψυχικά καταρρακωμένου, αποσυρμένου ήρωα που επιστρέφει στη δράση για να πατάξει εγκληματικότητα και διαφθορά, αλλά και ολόκληρου του υπερηρωικού είδους συμβάλλοντας καθοριστικά στην περαιτέρω ενηλικίωσή του. Τόσο στα κόμικς του Μπάτμαν όσο και σε αυτά του Ντίλαν Ντογκ κυριαρχεί το σκοτάδι, το μακάβριο, το γκροτέσκο. Είναι και οι δυο θνητοί και τρωτοί, όχι υπεράνθρωποι, που πασχίζουν να ξορκίσουν τους προσωπικούς τους δαίμονες (στην περίπτωση του Ντίλαν Ντογκ, κυριολεκτικούς και μεταφορικούς), αφοσιωμένοι ολοκληρωτικά και ψυχαναγκαστικά σε έναν στόχο από τον οποίο δεν μπορούν να παρεκκλίνουν. Κάθε επιτυχία τούς οδηγεί στην επόμενη αποστολή και κάθε αποτυχία τούς πεισμώνει. Ούτε καν περνά από το μυαλό τους να τα αφήσουν όλα πίσω και να χαρούν τη ζωή τους σαν πραγματικοί άνθρωποι. Στη «Σκιά της Νυχτερίδας» των Roberto Recchioni (σενάριο) και Werther Dell’ Edera – Gigi Cavenago (σχέδια) κυριαρχούν αυτές οι ομοιότητες και έτσι γεφυρώνονται οι διαφορές με τους δύο ήρωες να λειτουργούν αλληλοσυμπληρωματικά για να καταφέρουν να εξουδετερώσουν τους επίσης συνεργαζόμενους αντιπάλους τους. Τη διπλή διασταύρωση κάνουν ακόμη πιο απολαυστική και πολυεπίπεδη μια σειρά από πρόσωπα από τα δύο «σύμπαντα» όπως η Σελίνα Κάιλ – Κατγούμαν, ο Τζον Κόνσταντιν, οι επιθεωρητές Γκόρντον και Μπλοχ, η Μαντάμ Τρελκόφσκι κ.ά. σε αναπάντεχες εμφανίσεις που χαρακτηρίζονται από σαρκαστικούς διαλόγους, μαύρο χιούμορ και αιχμηρές ατάκες με διαρκείς αναφορές στο πλούσιο παρελθόν των δύο ηρώων. Σε ένα άλμπουμ-ορόσημο στην ιστορία τόσο του Μπάτμαν όσο και του Ντίλαν Ντογκ, αλλά κυρίως στην ιστορία και τη δυναμική των crossovers που υπερβαίνοντας στερεότυπα και προκαταλήψεις μπορούν να εξερευνήσουν ακόμη περισσότερες πτυχές σε ένα είδος κόμικς που αποδεικνύεται πανίσχυρο και ανεξάντλητο. Και το σχετικό link...

Σύνοψη από την εκδοτική: TΟ ΞΙΦΟΣ ΤΟΥ ΑΖΡΑΗΛ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΘΗΚΕ! Η αστική ζούγκλα, το Γκόθαμ Σίτι, κατασπαράζεται από τον πόλεμο ανάμεσα στον Μπάτμαν και τον Τζόκερ — ένας πόλεμος στον οποίο η διαφορά μεταξύ ήρωα και εγκληματία έχει γίνει ανυπόφορα δυσδιάκριτη. Τώρα, με την προσωπικότητα του καλοπροαίρετου Τζακ Νέιπιερ βυθισμένη βαθιά κάτω από έναν κυρίαρχο Κλόουν Πρίγκιπα του Εγκλήματος, ο Τζόκερ ετοιμάζεται να πάει αυτόν τον πόλεμο στο επόμενο επίπεδο — και ο στρατός έχει έναν καινούργιο νεοσύλλεκτο. Κραδαίνοντας ένα φλεγόμενο σπαθί και φέρων το βάρος εκατοντάδων χρόνων ιστορίας στους ώμους του, ο Αζραήλ είναι ο σκοτεινότερος ιππότης που έχει δει ποτέ το Γκόθαμ. Ένας ένας, οι εχθροί του Μπάτμαν θα πέσουν από τη λεπίδα του — και λίγο λίγο, αυτός ο νέος σταυροφόρος θα ξαναφτιάξει το Γκόθαμ Σίτι στη δική του εκδοχή του παραδείσου επί της Γης. Μόνο ο Μπάτμαν και οι αποξενωμένοι του σύμμαχοι μπορούν να τον σταματήσουν — αλλά η έλλειψη εμπιστοσύνης μεταξύ τους είναι βαθιά. Και όταν ο Τζόκερ και ο Αζραήλ αποκαλύψουν την κρυφή ιστορία της οικογένειας Γουέιν, κάθε πίστη στον Σκοτεινό Ιππότη μπορεί να κλονιστεί για πάντα. Πως προέκυψε το Batman: Curse of the White Knight Το ημερολόγιο λέει Οκτώβριος 2017. Το DC Black Label έχει ξεκινήσει ως imprint, αλλά στα σπάργανα βρίσκεται ένα κόμικ, το οποίο έμελλε να είναι τόσο ρηξικέλευθο, τόσο καινοτόμο που θα ξεκινούσε ένα δικό του καινούριο σύμπαν. Το Batman: White Knight σε σενάριο και σχέδιο Sean Murphy κερδίζει αμέσως κοινό και κριτικούς, καθώς φέρνει μια καινούρια πρόταση. Πως θα ήταν αν ο Joker εγκατέλειπε τη ζωή του εγκληματία και ως πολιτικός πλέον ονόματι Jack Napier προσπαθούσε να πείσει το Gotham ότι ο πραγματικός κακός μεταξύ των δύο είναι ο Batman; Η ιδέα ήταν τόσο καλή και άρεσε αρκετά, ώστε λίγο καιρό μετά την ολοκλήρωση της σειράς, ανακοινώθηκε το sequel Curse of the White Knight. Μικρό spinoff μέσα στην παρουσίαση: Το Curse of the White Knight αποτελεί μέρος ενός μεγαλύτερου σύμπαντος Προκειμένου να σας βοηθήσω να κατανοήσετε περισσότερο το κόμικ, θα σας βάλω χρονολογικά που τοποθετείται το Curse of the White Knight. Η συγκεκριμένη σειρά ανήκει σε ένα ενιαίο, καινούριο σύμπαν που δεν έχει καμία σχέση με το DC Black Label που λέγεται Murphyverse με τον Sean Murphy να έχει αναλάβει σενάριο και σχέδιο, αλλά και την επίβλεψη όλων των τίτλων που θα βγουν υπό το δικό του σύμπαν. Το Batman: White Knight είναι ο τίτλος που τα ξεκίνησε όλα και ακολούθησε το Batman: White Knight Presents Von Freeze, ένα one-shot τεύχος που προηγείται του Curse. Μάλιστα η έκδοση της Οξύ συμπεριλαμβάνει το one-shot του Von Freeze στην έκδοση του Curse of the White Knight. Σε λίγες μέρες ολοκληρώνεται η κυκλοφορία του Batman: White Knight Presents: Harley Quinn σε σενάριο Murphy και Katana Collins και σχέδιο Matteo Scalera. Στα τέλη Μαρτίου ξεκινάει στην Αμερική η κυκλοφορία του Batman: Beyond the White Knight που αποτελεί το τρίτο μέρος της ιστορίας του Λευκού Ιππότη με τον Sean Murphy να έχει αναλάβει τα πάντα ξανά, θα τρέξει και αυτό για οχτώ τεύχη και φαντάζομαι θα το δούμε να εκδίδεται μελλοντικά. Εντός του 2022 ετοιμάζεται και το Batman: White Knight: Red Hood, ενώ στο στάδιο της παραγωγής είναι σειρές για την Justice League, τον Nightwing και την Batgirl! Τέλος να σας πω κάτι ενδιαφέρον για τα White Knight. O Murphy έχει θέσει έξι κανόνες σε όλους τους συγγραφείς: 1. Όποιος πεθαίνει, δεν ανασταίνεται. 2. Όχι εσωτερικοί μονόλογοι στο σενάριο. 3. Όχι βιασύνες στην ολοκλήρωση της σειράς. 4. Κύριος στόχος να ικανοποιήσουμε τους αναγνώστες 5. Τουλάχιστον ένα όχημα να εμφανίζεται στη σειρά. 6. Καμία σειρά δεν μπορεί να κάνει crossover με άλλη σειρά του Murphyverse. Η ιστορία του Curse of the White Knight Αφού σας είπα λίγα πράγματα για το σύμπαν που λαμβάνει χώρα η ιστορία, ας πούμε για το Curse of the White Knight. Στην ιστορία μας αυτή, τα πράγματα ξεκινούν στο τέλος της προηγούμενης. Η δεύτερη Harley Quinn ή Neo Joker έχει πλέον ηττηθεί, αλλά ο Napier δεν καταφέρνει να μείνει σώφρων και εν τέλει μετατρέπεται ξανά μόνιμα στον Joker και οδηγείται ξανά στο Arkham. Αποτέλεσμα της ζημιάς που έκανε ο Napier στον Batman είναι ο τελευταίος να πρέπει να ξανακερδίσει την πόλη του, αποκαλύπτοντας αρχικά στον Gordon ότι είναι ο Bruce Wayne. Στο Curse of the White Knight λοιπόν ο Napier έχει αποδεχθεί ότι πλέον θα είναι μόνο ο Joker, ενώ ταυτόχρονα εμφανίζεται ένας ολοκαίνουριος αντίπαλος, ο Azrael ο οποίος θέλει να μετατρέψει τη Gotham σε μια δική του πόλη. Ο Jean-Paul Valley ή αλλιώς Azrael παρουσιάζεται συχνά ως αντιήρωας, αλλά σε αυτό το κόμικ θα είναι εχθρός του Batman και μάλιστα ο σκοπός του Murphy είναι διαρκώς να οδηγεί τους δύο ήρωες στα άκρα της αντιπαράθεσης και να τους δώσει μια πάρα πολύ εντυπωσιακή, coming of age τελική μάχη προκειμένου να δούμε ποιος τελικά θα κουβαλήσει την κληρονομιά του Gotham. Μια κληρονομιά που στο Curse of the White Knight συνεχώς δοκιμάζεται χάρη στις ενέργειες του Joker. Μαζί λοιπόν με τον Azrael κάνουν μία ακόμα προσπάθεια να σπιλώσουν την εικόνα του ήρωα και να τον φέρουν ξανά αντιμέτωπο με τη δημόσια κατακραυγή. Αποκαλύπτουν όλη την ιστορία του Gotham από τη μέρα που δημιουργήθηκε μέχρι το σήμερα, αποκαλύπτοντας το βρώμικο ρόλο και τα κρυμμένα μυστικά της οικογένειας Wayne όλα αυτά τα χρόνια και όλες τις ενέργειες που ζημίωσαν τη Gotham. Αυτή λοιπόν είναι η Κατάρα που αναφέρεται στον τίτλο. Ο Napier και ο Azrael δείχνουν ότι η Κατάρα της Gotham είναι για πάντα να είναι μια πόλη που θα μαστίζεται από την εγκληματικότητα και τους κακοποιούς και θα μαστίζεται ακριβώς επειδή η οικογένεια Wayne έχει βάλει το χέρι της. Θέλουν να δείξουν πως ο Bruce Wayne ή ο Batman είναι όντως ο κακός της ιστορίας, αυτός που το όραμα του δε θα οδηγήσει σε μια καλύτερη εκδοχή της πόλης, αλλά θα συνεχίσει να τη βυθίζει στον όλεθρο. Και αυτό θα κληθεί να κάνει ο Batman σε αυτό το κόμικ. Να πάρει στις πλάτες του τα κακώς κείμενα και την κληρονομιά της οικογένειας του, να συνεργαστεί με τους συμμάχους που δείχνουν ξεκάθαρη δυσπιστία στο πρόσωπο του και να οδηγήσει την πόλη του σε ένα καλύτερο μέλλον. Το αν θα τα καταφέρει; Θα το περιμένω στις δικές σας κριτικές Το χαρακτηριστικό σχέδιο του Sean Murphy Ο Sean Murphy πέραν από αρχιτέκτονας του White Knight σεναριακά (μετά το Curse είπε ότι έχει προγραμματίσει ακόμα δύο συνέχειες, η μία προφανώς είναι το Beyond που αναφέραμε πιο πάνω), είναι και ένας πάρα πολύ καλός σχεδιαστής. Κάνει όμορφα redesigns στους Batman κακούς και το σχέδιο του είναι αρκετά σκοτεινό, με έντονα μελάνια για άλλη μια φορά. Να δείξετε προσοχή και στους χρωματισμούς, στο πρώτο κόμικ δόθηκε έμφαση για προφανείς λόγους στο λευκό και το μαύρο, εδώ ο Azrael φέρνει αρκετές αποχρώσεις κόκκινου και ο Joker λευκού και μπλε. Δεν ξέρω αν είναι για όλους, αλλά δε θα μπορούσα να φανταστώ ποιο ταιριαστό στυλ σχεδίου για τη σειρά. Η έκδοση, τελικός απολογισμός και σε ποιους προτείνεται Για μένα το Murphyverse είναι μακράν το πιο ενδιαφέρον Batman project που τρέχει εδώ και καιρό στα αμερικάνικα κόμικς. Πιο πάνω και από τη main σειρά το βάζω. Έχει εξαιρετικά βαθύ σενάριο και πολύπλοκους χαρακτήρες. Αν σας άρεσε η ιδιαιτερότητα του πρώτου, τότε να πάρετε κι αυτό ασυζητητί. Η έκδοση της Οξύ είναι στο κλασικό της μέγεθος, με ωραίο χαρτί, όμως το τεράστιο μέγεθος του τόμου, οδηγεί ξανά σε ένα θέμα που έχει αναφερθεί στο παρελθόν. Αρκετά μπαλονάκια που βρίσκονται πιο κεντρικά στις δύο σελίδες, θα σας δυσκολέψουν λίγο στο διάβασμα. Από εκεί και πέρα ανταποκρίνεται στα ποιοτικά στάνταρ της εκδοτικής και μπράβο τους που κάνουν μια προσπάθεια πάρα πολύ καλή με το Murphyverse, μακάρι να τη συνεχίσουν. Η τιμή είναι λίγο αλμυρή, αλλά δυστυχώς όποιος βρίσκεται στην αγορά ξέρει για τις ανατιμήσεις σε πρώτες ύλες και το χαρτί έχει πάει στο Θεό. Δυστυχώς πολλά κόμικς που είχαμε συνηθίσει σε συγκεκριμένο πλαίσιο τιμών, θα ακριβύνουν δυστυχώς. Ελπίζω να σας άρεσε το αφιέρωμα μου, καθώς μου πήρε αρκετή ώρα και έβαλα όσο περισσότερη πληροφορία γίνεται για να σας ξεδιαλύνω απορίες. Καλό διάβασμα σε όλους

Συνεχίζω να διαβάζω το run του Tom King στο Batman και να σας παρουσιάζω όλες τις ιστορίες του και σήμερα έχουμε το The Rules of Engagement. Κάπου εδώ ακούστηκαν τα πρώτα παράπονα σχετικά με αυτό το run και αρχίζω και το πιάνω. Ο λόγος είναι το πόσο πολύ επικεντρώθηκαν στο Batman-Catwoman και παραμέρισαν τις ιστορίες των κακών. Οι ιστορίες Το Rules of Engagement είναι κλασική συρραφή τευχών (συνεχόμενων βέβαια) με διαφορετικές ιστορίες που έχουν όμως μια κοινή θεματική. Και ο Batman και η Catwoman έχουν καταλάβει ότι οδεύοντας προς τον γάμο πρέπει να ανακαλύψουν περισσότερο ο ένας τον άλλον και να μάθουν καλύτερα τα χούγια τους. Στην πρώτη ιστορία έχουμε τους δύο πρωταγωνιστές μας να ταξιδεύουν βαθιά στην έρημο προκειμένου να αντιμετωπίσουν μια πρόκληση. Αυτή της πρώην του Bruce, της Talia Al Ghul. Σε αυτήν την ιστορία έχουμε μιας μορφής εξιλέωσης για την Catwoman και ταυτόχρονα είναι η στιγμή που βλέπουμε τα βαθιά συναισθήματα που νιώθουν και οι δύο ήρωες. Επίσης η Bat Family μαθαίνει για τον αρραβώνα και ο Damian προσπαθεί να το αποδεχτεί. Ποιο είναι όμως το επόμενο βήμα; Να γνωρίσεις τη μέλλουσα γυναίκα σου στους φίλους σου. Η Selina προσπαθεί να πείσει τον Bruce ότι όσο κι αν δεν το πιστεύει, ο καλύτερος του φίλος είναι ο Superman. O Superman (που έχει μάθει για τον αρραβωνα) εκμυστηρεύεται στη Lois ότι δεν πιστεύει ότι ο Bruce θα του γνωρίσει τη Selina. Έχουμε ένα τεύχος που με παράλληλη αφήγηση (που εξελίσσεται εξαιρετικά) μαθαίνουμε πως νιώθουν ο ένας για τον άλλον, πόσο θαυμάζει ο ένας τον άλλον και γιατί ο Bruce θεωρεί τον Clark καλύτερο άνθρωπο από εκείνον, ενώ ο Clark πιστεύει το αντίθετο. Στη συνέχεια έχουμε επιτέλους την έξοδο των δύο ζευγαριών σε ένα τεύχος σοκαριστικά αστείο, αφού πηγαίνουν σε λούνα παρκ όπου όλοι είναι ντυμένοι υπερήρωες και τα δύο ζευγάρια ανταλλάσσουν ρόλους. Είναι από αυτές τις feelgood ιστορίες που χρειάζονται που και που, έχει πολλά αστεία και αναφορές και νιώθεις πως τα δύο ανδρόγυνα δένονται περισσότερο μεταξύ τους. Για το τέλος έχουμε ένα τεύχος flashback από αυτά που αρέσουν στον King που αφορά μια από τις πολλές ιστορίες του πως ο Batman και η Catwoman είχαν μπλέξει ερωτικά στο παρελθόν, ενώ το Annual 2 είναι πραγματικά σπουδαίο καθώς απεικονίζει τους Bruce και Selina σε μια ζωή στα 50-60. Το σχέδιο Διαφορετικοί καλλιτέχνες και διαφορετικές τεχνοτροπίες σε κάθε ιστορία. Η Joelle Jones προσφέρει μια πολύ όμορφη γυναικεία ματιά σε ένα σχέδιο πολύ θελκτικό στο μάτι με ωραία μελάνια και καλή δράση. O Clay Mann εντυπωσιάζει με το συνδυασμό λεπτομέρειας και αφαιρετικότητας σε κάποια καρέ του με λεπτές γραμμές και χωρίς έντονα μελάνια. Ο Lee Weeks έχει μια άλλη τεχνοτροπία και κάθε του καρέ θυμίζει πίνακα όπως ζωγραφίζει τα φόντα του και το σχέδιο του γενικά είναι αρκετά σκοτεινό και απαισιόδοξο. Όλοι πάντως δίνουν κάτι ενδιαφέρον σε όλο αυτό το πρότζεκτ με διαφορετικές ιστορίες στην θεματική ότι οι Batman-Catwoman εξερευνούν τη σχέση τους. Τελική σύνοψη Μπαίνουμε πολύ έντονα στην εποχή που η σχέση των Batman-Catwoman καταλαμβάνει το κόμικ, κάτι που προφανώς θα συνεχιστεί μέχρι τον γάμο σε δύο τόμους. Σε γενικές γραμμές, οι ιστορίες είναι καλές και με τους χαρακτήρες να βγάζουν πολύ έντονα συναισθήματα. Θέλω πραγματικά να δω πως θα κολλήσει με τη συνέχεια αυτός ο τόμος γιατί είναι ξεκάθαρα μεταβατικός Οι υπόλοιπες παρουσιάσεις μου στα Batman του Tom King: Vol. 1: I Am Gotham Vol. 2: I Am Sucide Vol. 3: I Am Bane Vol. 4: The War of Jokes and Riddles Vol. 6: Bride or Burglar? Vol. 7: The Wedding Vol. 8: Cold Days Vol. 9: The Tyrant Wing Vol. 10: Knightmares Vol. 11: The Fall and the Fallen Vol. 12: City of Bane

Έψαξα πάρα πολύ να βρω τι θρεντ υπήρχε για αυτήν την ιστορία γιατί θυμάμαι κάπου να τη σχολιάζουν, αλλά δυστυχώς δεν το βρήκα. Πάμε λοιπόν σήμερα να μιλήσουμε για το The War of Jokes and Riddles, μια από τις πιο πολυσυζητημένες Batman ιστορίες των τελευταίων χρόνων και να δούμε πως συνεχίζει ο Tom King να χτίζει τον Batman του μετά από αυτήν την τριλογία ιστοριών που είδαμε. Ο Joker και ο Riddler ξεκινούν πόλεμο Ο Πόλεμος των Αστείων και των Γρίφων έχει αναφερθεί από τα πρώτα τεύχη του King, δείχνοντας ότι προφανώς υπήρχε στο μυαλό του. Μάλιστα στον προηγούμενο τόμο το αναφέρει ο Riddler και γενικότερα χτίζεται ως ένα πολύ συνταρακτικό γεγονός για την τότε Gotham. Ο Πόλεμος αυτός έρχεται ξανά στο προσκήνιο σε μια συζήτηση του Bruce με τη Selina στην οποία έχει κάνει μεν πρόταση γάμου, αλλά ένα βράδυ θέλει να της μιλήσει ανοικτά για τα γεγονότα εκείνου του πολέμου και ειδικά για ένα γεγονός που τον έχει στιγματίσει. Παρατηρούμε γρήγορα ότι η ιστορία δείχνει ότι υπήρχαν ερωτικά ψήγματα μεταξύ των δύο και στο παρελθόν, ωστόσο το σημαντικό είναι να επικεντρωθείς στην ουσία του πολέμου. Από τη μία πλευρά ο Joker, ο οποίος πλέον δεν μπορεί να απολαύσει τίποτα και να γελάσει με το οτιδήποτε. Από την άλλη ο Riddler που αποδρά από τη φυλακή για να προτείνει μια συνεργασία στον Clown Prince of Crime για να σκοτώσουν τον Batman, αλλά τελικά αρνείται. Γρήγορα θα αναπτυχθεί μια μεταξύ τους κόντρα σχετικά με το ποιος θα σκοτώσει τον Caped Crusader. Καταλαβαίνουμε όμως ότι το πρόβλημα τους είναι πιο βαθύ. Ο ένας δεν βρίσκει τίποτα απολύτως αστείο. Ο άλλος βαριέται τους γρίφους πάρα πολύ. Και οι δύο πιστεύουν ότι αν γίνουν οι ίδιοι δολοφόνοι του Batman, αυτό θα αλλάξει. Η κοσμοθεωρία τους και η αντίληψή τους για τον Batman έχει άμεση εξάρτηση με τη φύση του τι είναι αστείο και τι είναι γρίφος. Και τελικά συμμαχεί ο καθένας με άλλους κακούς προκειμένου ο ένας να βγάλει από τη μέση τον άλλον με τεράστιες απώλειες αθώων ανθρώπων και αμάχων σε όλη τη Gotham. Η ιστορία εμβαθύνει πολύ και στους δύο κακούς, αλλά και σε πιο side χαρακτήρες που θα παίξουν σημαντικό ρόλο όπως ο Kite Man και προς το τέλος της ιστορίας, ο King χτίζει ένα ξέσπασμα, μια ανατροπή. Τι ήταν αυτό που έκανε τον Batman να ξεφύγει, τι τον διέλυσε και πως προσεγγίζει φιλοσοφικά ο Bruce το όλο θέμα. Είναι μια καλογραμμένη ιστορία με πολλή ουσία για το ποιος είναι ο Batman, πως φέρεται ο Joker και αναπτύσσει έναν διαφορετικό, εντυπωσιακό Riddler (κάτι που είχε κάνει και ο Scott Snyder) δημιουργώντας ένα ενδιαφέρον τρίπτυχο. Το σημαντικό είναι τα layers που προστίθεται στον χαρακτήρα του Batman και στο χτίσιμο της σχέσης του με τη Selina. Μια σχέση πάθους αλλά και εμπιστοσύνης. Εξαιρετικός ξανά ο Mikel Janin Εναλλάξ το πηγαίνανε με τον Finch στις πρώτες ιστορίες μάλλον και αυτά τα τεύχη τα αναλαμβάνει ο Mikel Janin με τον Ισπανό να κάνει για ακόμα μία φορά εξαιρετική δουλειά. Η σκηνοθεσία των καρέ είναι πολύ καλή, η ροή του ειδικά στα δισέλιδα είναι απολαυστική και τα πρόσωπα που ζωγραφίζει είναι εκφραστικά και όμορφα απελευθερώνοντας τον πόνο και τα συναισθήματα των χαρακτήρων. Από μένα μεγάλο ναι! Τελική σύνοψη Ο King δεν το έχει χάσει με την ιστορία έως τώρα και όπως έκανε ο Snyder με το Zero Year, επιστρέφει την ιστορία λίγα χρόνια πίσω, με ένα μεγάλο flashback προκειμένου να κάνει πιο ισχυρή την εμπιστοσύνη που έχουν μεταξύ τους Bruce και Selina και ταυτόχρονα να μας δείξει τι μπορεί να κάνει με χαρακτήρες όπως ο Joker και ο Riddler που δεν είμαι σίγουρος ότι εμφανίζονται για μεγάλο διάστημα στη συνέχεια. Οι υπόλοιπες παρουσιάσεις μου στα Batman του Tom King: Vol. 1: I Am Gotham Vol. 2: I Am Sucide Vol. 3: I Am Bane Vol. 5: The Rules of Engagement Vol. 6: Bride or Burglar? Vol. 7: The Wedding Vol. 8: Cold Days Vol. 9: The Tyrant Wing Vol. 10: Knightmares Vol. 11: The Fall and the Fallen Vol. 12: City of Bane

Ξεκινάμε λοιπόν φίλες και φίλοι. Έχω μπει για τα καλά στο διάβασμα του run του Tom King και αν κάτι δεν είχα συνειδητοποιήσει είναι ότι πριν το War of Jokes and Riddles, ο King φτιάχνει μια ολόκληρη τριλογία με τα I Am Gotham, I Am Suicide και I Am Bane, η οποία θέτει τον τόνο και τις αφηγηματικές κατευθύνσεις για όλα τα τεύχη που θα ακολουθήσουν. Στο τέλος του review θα βρείτε τις κριτικές μου στις δύο πρώτες ιστορίες. Ο Bane επιτίθεται Είχαμε μείνει λοιπόν στο σημείο που ο Batman εισβάλλει στο άνδρο του Bane για να απαγάγει τον Psycho Pirate προκειμένου να βοηθήσει την Gotham Girl που είχε μείνει σε πολύ κακή κατάσταση από την πρώτη ιστορία. Ο Batman τα καταφέρνει δύσκολα και ο Bane έχει στόχο να πάρει εκδίκηση. Ξαναπαίρνει Venom με αποτέλεσμα να ξανακερδίσει τις δυνάμεις του και ετοιμάζεται για εισβολή στο Gotham. O Bane που γράφει ο King φαίνεται πραγματικά παντοδύναμος και ίσως δεν είναι ο tactical mastermind που είδαμε να ενσαρκώνει ο Tom Hardy στο The Dark Knight Returns, αλλά σίγουρα διαθέτει στοιχεία του που τον κάνουν να μη φαίνεται ένα ωμό τέρας. Το πιο ωραίο σε αυτήν την ιστορία είναι η αντίθεση των δύο ηρώων. Ειδικά σε ένα τεύχος ο King αποτυπώνει σε κάθε σελίδα (μισή για τον Bruce, μισή για τον Bane) το πόσο σκληρά έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους, πόσο δύσκολη ήταν η αποδοχή του θανάτου, πόσο εξασκήθηκαν στο να γίνουν πιο μυώδεις και ογκώδεις, αλλά ταυτόχρονα το πόσο δύσκολα μεγάλωσε ο Bane στο περιβάλλον της φυλακής, την ίδια ώρα που ο Bruce Wayne είχε όλα τα κομφόρ και μπορούσε να απολαύσει λίγο την πολυτελή ζωή του. Η μάχη μεταξύ των δύο είναι ανατριχιαστική και τρομερά physical με τον καθένα να έχει να αποδείξει πολλά. Η όλη ιστορία με τη γιατρειά της Gotham Girl και οι περιπέτειες που περνάει ο Batman με τη Selina επίσης αποτυπώνονται υπέροχα. Αν και φαίνεται κάπως απότομο, ο King έχει αποφασίσει να "σπάσει" λίγο τη σκληρή πλευρά του Batman και να βγάλει την ανθρώπινη. Μέσα από αυτήν την τριλογία βλέπουμε το πως ο Bruce νιώθει πως κάνει πολλά για τους γύρω του, αλλά μέσα του συγκρατείται συνεχώς, φοβάται να ζήσει, να αλλάξει, να εξελιχθεί και αυτό είναι που τον οδηγεί στο τέλος στο να κάνει πρόταση γάμου στη γυναίκα που είναι ερωτευμένος. Εδώ είναι που ουσιαστικά ξεκινάει η ιστορία των δύο και αν αναλώθηκε υπερβολικά πολύ ο συγγραφέας, θα το δούμε στο review των επόμενων ιστοριών. Ο Finch επιστρέφει και είναι απολαυστικός Θεωρώ πως ο Finch έλειψε πολύ από την προηγούμενη ιστορία, αν και ο Janin είναι εξαιρετικός σχεδιαστής. Ο Finch όμως είναι εξαιρετικά ικανός στο να σε κάνει να νιώθεις το physicality, οι φιγούρες του είναι μυώδεις και επιβλητικές και η μάχη του Bane με τον Batman είναι μια από τις πραγματικά πιο εντυπωσιακές που έχω δει. Επίσης το γεγονός ότι φέρνει τον Bane αντιμέτωπο με άλλους κακούς σε βοηθάει να δεις πόσο αυθεντικά καλός σχεδιαστής είναι για τον Batman. Σύνοψη Κακώς η Anubis δε συνέχισε τη σειρά, να βγάλει έστω την τριλογία ολόκληρη. Λένε ότι το τρίτο μέρος μιας τριλογίας είναι σχεδόν πάντα το πιο αδύναμο, αλλά το I Am Bane είναι η εξαίρεση. Είναι ο τέλειος επίλογος σε μια τριλογία Batman χωρίς τους πολλούς κακούς, με νέους χαρακτήρες, με πάρα πολλή δράση, με λίγη Bat Family και με πολλές αλλαγές προς το καλύτερο. Χωρίς υπερβολή, νιώθω πως είχα καιρό να βιώσω τόσο πολύ ένα κόμικ του Batman και αυτό με άγγιξε. Φυσικά περιμένω εναγωνίως να πιάσουμε το The War of Jokes and Riddles. Οι υπόλοιπες παρουσιάσεις μου στα Batman του Tom King: Vol. 1: I Am Gotham Vol. 2: I Am Sucide Vol. 4: The War of Jokes and Riddles Vol. 5: The Rules of Engagement Vol. 6: Bride or Burglar? Vol. 7: The Wedding Vol. 8: Cold Days Vol. 9: The Tyrant Wing Vol. 10: Knightmares Vol. 11: The Fall and the Fallen Vol. 12: City of Bane

Τιμή καταλόγου: 16,50€ Συνεχίζοντας από εκεί που σταμάτησε η ιστορία στο Σύγκρουση στο Γκόθαμ και λαμβάνοντας χώρα πριν τα γεγονότα της Κονκάρδας, ο Μπάτμαν αναγκάζεται να ακολουθήσει το μοτίβο της Αμάντα Γουόλερ και να φτιάξει μια ομάδα αυτοκτονίας, αποτελούμενη από τρόφιμους του άσυλου Άρκαμ, συν την Κάτγουμαν, για να αντιμετωπίσει τον Μπέιν, το άτομο που του είχε σπάσει την πλάτη στο παρελθόν. Συνεχίζεται λοιπόν και η κάλυψη του run του Tom King, με ανεβασμένους ρυθμούς, σε σύγκριση με την αντίστοιχη κάλυψη του run του Snyder. Κάτι μου λέει πως μέχρι το τέλος της χρονιάς θα έχουμε δει και το I Am Bane. Ο παρόν τόμος έκανε πρεμιέρα στο Comicdom Con Athens 2018. Ο τόμος είναι στα γνωστά στάνταρ της Anubis για τα τελευταία 2+ χρόνια.

Η σειρά που περιμέναμε ήρθε σε δύο διπλά τεύχη απο την ANUBIS.O σκοτεινός ιππότης στο BATMAN EUROPA,όπου μολυσμένος απο εναν θανατηφόρο ιιό,έχει μία εβδομάδα ζωής για να βρεί την θεραπεία και τον ένοχο. Ενα υπέροχο σκοτεινό,υποβλητικό και ατμοσφαιρικό σχέδιο σε προεδεάζει στο τι θα ακολουθήσει. Μία καλή κίνηση της εκδοτικής να εκδόσει τον τίτλο μία εβδομάδα πριν την πρεμιέρα της ταινίας <<ΑΥΓΗ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ>>.Την έβαλε και σε διαφήμηση πάνω απο τον τίτλο. Επόμενο τεύχος σε ένα μήνα 28/4 Φτιάξτε ζεστό καφέ και .. ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ Ευχαριστούμε για το εξώφυλλο του τόμου τους ftsgr & hudson.

Σύνοψη από την εκδοτική: ΤΟ ΜΝΟ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΗΤΑΝ ΝΑ ΤΟΝ ΜΕΤΑΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΜΕΡΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. Ήταν από εκείνες τις αποστολές που ο Μπάτμαν είχε αναλάβει χιλιάδες φορές. Από ψηλά επάνω από τους αποπνικτικούς δρόμους του καλοκαιρινού Γκόθαμ, ο Μπάτμαν θα συνόδευε τους αστυνόμους του ΑΤΓΣ, ενώ αυτοί μετέφεραν τον επικίνδυνο μετά-άνθρωπο εγκληματία, γνωστός ως Ε.Μ.Π., από ένα προσωρινό κελί κράτησης στο μόνιμο σπίτι του στη φυλακή Μπλάκγκεϊτ στο λιμάνι του Γκόθαμ. Οι ηλεκτρικές δυνάμεις του Ε.Μ.Π. είναι μια επικίνδυνη απειλή, αλλά η κατάσταση ήταν πλήρως υπό έλεγχο. Μέχρι που δεν ήταν. Τώρα όλα τα φώτα στο Γκόθαμ είναι σβηστά, η αστυνομία έχει αποδιοργανωθεί πλήρως και ένας τσακισμένος Μπάτμαν που αιμορραγεί πρέπει να πολεμήσει για να φτάσει στην Μπλάκγκεϊτ, τετράγωνο το τετράγωνο, κουβαλώντας στην πλάτη του τον Ε.Μ.Π. Δεν είναι, όμως, μόνο οι συμμορίες που θέλουν να κάνουν δύσκολη τη ζωή του Μπάτμαν. Οι σκοτεινές γωνιές του Γκόθαμ κρύβουν πολλές εκπλήξεις και ο Ε.Μ.Π έχει να προκαλέσει ακόμα πολλά ηλεκτροσόκ, προτού τελειώσει η νύχτα! Η ιστορία Αν θες σκοτεινό σχέδιο και DC, αλλά ειδικότερα Batman, το μυαλό σου θα περάσει σίγουρα και από τον Jock. Ο Βρετανός κομίστας έχει μια μοναδική ικανότητα στο να σχεδιάζει περίεργες και σκοτεινές ιστορίες του Batman όπως το Black Mirror και το The Batman Who Laughs και έτσι θα το σκέφτηκαν και οι ιθύνοντες της DC δίνοντας του όχι μόνο να σχεδιάσει αλλά και να γράψει μια ιστορία τριών τευχών για τον Batman και το DC Black Label. Δεν ήθελε όμως να κάνει μια ιστορία με κάποιον πολύ γνωστό villain, αλλά προτιμούσε μια πιο περίεργη ιστορία που θα εστίαζε στην ατμόσφαιρα. Καλοκαίρι λοιπόν, βραδινές ώρες και ο Batman έχει αναλάβει την επιτήρηση της μεταφοράς του metahuman Ε.Μ.Π από το Arkham στην Blackgate. Όπως βλέπουμε στον χάρτη τα δύο σημεία απέχουν μια ολόκληρη πόλη μεταξύ τους. Η μεταφορά είναι έργο της Ρίτα Βάσκεζ, η οποία έχει κάνει πολλά βήματα με το άσυλο Arkham αλλά παρά τη διαφωνία πολλών, επιμένει να γίνει η μεταφορά του Ε.Μ.Π. Ο συγκεκριμένος δεν είναι τόσο ένας κακός εγκληματίας, όσο ένας άνθρωπος που μπορεί να εκμεταλλευτεί τον ηλεκτρισμό και έχει τρομερές δυνάμεις χωρίς όμως να το θέλει ιδιαίτερα ή να είναι δαιμονικά κακός. Το πρόβλημα είναι ότι το φορτηγό που τον μεταφέρει, περνάει από όλες τις περιοχές του Γκόθαμ και αλλού υπάρχουν μέλη της συμμορίας του, αλλού μέλη αντίπαλων συμμοριών και όλοι έχουν στόχο να τον ξυπνήσουν. Προφανώς αυτό επιτυγχάνεται και ο Batman τον κυνηγά μέχρι που ο Ε.Μ.Π υπερφορτώνεται και ξαφνικά βραδιάτικα όλη η Gotham έχει black out. O Batman συνεννοείται μαζί του και τον παίρνει στις πλάτες του για να πάνε στη φυλακή, αλλά πρέπει να προσπεράσουν πολλούς φίλους και εχθρούς στον δρόμο τους, ενώ και η Βάσκεζ δεν έχει πει την τελευταία της λέξη. Το σενάριο είναι πολύ ωραίο και στρωτό και στο σχέδιο ο Jock κάνει παπάδες. Σκοτεινά χρώματα που δημιουργούν μια κλειστή και αποπνικτική ατμόσφαιρα, υπέροχες λεπτομέρειες όπως το αίμα, εντυπωσιακές μάχες και κυρίως πρόσωπα που βγάζουν μια αλητεία και μια επιθετικότητα που χρειάζεται σε ένα κόμικ τέτοιου είδους. Γενικότερα πέρασα πολύ όμορφα διαβάζοντας το και θα το πρότεινα αν είστε φαν του Batman και θέλετε μια ιστορία επικεντρωμένη σε αυτόν και όχι τους κακούς του, αν και έχουν ένα μερίδιο ευθύνης σε κάποια θέματα όσων αφορά τις εξελίξεις που συμβαίνουν. Η έκδοση Το DC Black Label θέλει μεγάλο μέγεθος και η Οξύ ξέρει πως να το χειριστεί. Φέρνει λοιπόν ακριβώς αυτό με ωραίο χαρτί και ικανοποιητικό μέγεθος που κάνει όλα τα πάνελ του Jock να φέρονται πιο ευκρινή, πιο όμορφα και σε παρασέρνει πολύ μαζί του σε όλο αυτό βάζοντας σε μέσα στην δράση όσο διαδραματίζεται. Με τον @ Loss εντοπίσαμε κάποια θέματα στη Λέσχη όσον αφορά την πλαστικοποίηση ειδικά στο εξώφυλλο. Σε γενικές γραμμές πάντως είναι ικανοποιητική έκδοση και όπως είπα και πριν την προτείνω αν δεν έχετε δει τι εστί Jock και να μάθετε