Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'ντόναλντ ντακ'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Το «Der Fuehrer ’s Face» («Το πρόσωπο του φίρερ») δημιουργήθηκε από την εταιρεία Disney το 1942, σε σενάριο Joe Grant και Dick Huemer και σκηνοθεσία Jack Kinney. Φανταστείτε μια χώρα όπου θα ήσασταν αναγκασμένοι να ξυπνάτε κάθε πρωί υπό τους ήχους εμβατηρίων, να φωνάζετε κάθε λίγα δευτερόλεπτα «Χάιλ Χίτλερ» χαιρετώντας ναζιστικά και να εργάζεστε… 48 ώρες την ημέρα για τον φίρερ. Αυτή είναι η εφιαλτική καθημερινότητα για τον Ντόναλντ Ντακ στη χώρα των ναζί ή αλλιώς τη «Nutziland». Στη χώρα αυτή τα πάντα είναι προσαρμοσμένα στην ιδεολογία και τα σύμβολα του Τρίτου Ράιχ. Εκεί τα δέντρα είναι κλαδεμένα σε μορφή σβάστικας, ενώ και τα σύννεφα στον ουρανό σχηματίζουν αγκυλωτούς σταυρούς. Μέχρι και τα κοκόρια ξεκινούν τη μέρα τους κράζοντας «Χάιλ Χίτλερ». Πρόκειται βέβαια για την υπόθεση του αμερικανικού προπαγανδιστικού φιλμ κινουμένων σχεδίων από την εποχή του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου με τον τίτλο «Der Fuehrer ’s Face» («Το πρόσωπο του φίρερ»). Δημιουργήθηκε από την εταιρεία Disney το 1942 σε σενάριο Joe Grant και Dick Huemer και σκηνοθεσία Jack Kinney. Φέτος συμπληρώθηκαν 80 χρόνια από την πρεμιέρα του στις κινηματογραφικές αίθουσες, τη διθυραμβική υποδοχή του από κοινό και κριτικούς, αλλά και τη βράβευσή του στη 15η Τελετή Απονομής Βραβείων Όσκαρ με Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Μικρού Μήκους. Σημειωτέον ότι μέχρι σήμερα παραμένει το μοναδικό καρτούν με πρωταγωνιστή τον Ντόναλντ Ντακ που κέρδισε Όσκαρ. Αρχικά η ταινία τιτλοφορήθηκε ως «A Nightmare in Nutziland», καθώς πρόκειται πράγματι για έναν εφιάλτη του Ντόναλντ: ο αγαπημένος μας πάπιος βλέπει στον ύπνο του ότι ζει στη ναζιστική Γερμανία, στο καθεστώς που σε οδηγεί στην απόλυτη «τρέλα» (το λογοπαίγνιο «Nutziland» συνδυάζει τις λέξεις nuts και nazi). Τελικά όμως επικράτησε ο τίτλος «Der Fuehrer ’s Face», από το ομότιτλο τραγούδι του Oliver Wallace που είχε ερμηνεύσει πριν από τη δημιουργία της ταινίας το συγκρότημα Spike Jones and His City Slickers. Ανεπίσημα γνωστό και ως «Nazi song», το «Der Fuehrer ’s Face» παρωδούσε τον ναζιστικό ύμνο «Horst Wessel Lied». Αυτή η μουσική παρωδία χρησιμοποιήθηκε ως μουσικό χαλί του animation, ενώ οι στίχοι του ενέπνευσαν και την πλοκή του: «When der fuehrer says we is de master race / We heil heil right in der fueher ’s face / Not to love der fuehrer is a great disgrace / So we heil heil right in der fuehrer ’s face». Στη Nutziland λοιπόν ο Ντόναλντ είναι υποχρεωμένος να σηκώνεται από τα άγρια χαράματα υπό τους ήχους εμβατηρίων για να συντηρεί με την καταναγκαστική εργασία του την πολεμική μηχανή του Ράιχ. Ολόκληρη η μέρα του εκτυλίσσεται σε ένα εργοστάσιο παραγωγής πολεμικού υλικού στο οποίο βιδώνει ασταμάτητα οβίδες για το πυροβολικό. Και το χειρότερο; Κάθε φορά που το πορτρέτο του Χίτλερ περνάει από μπροστά του είναι υποχρεωμένος να επαναλαμβάνει «Χάιλ Χίτλερ» και να το χαιρετάει ναζιστικά. Σε αυτή τη δυστοπία δεν διαφαίνεται καμιά ελπίδα διαφυγής, καμιά διέξοδος. Ο Ντόναλντ καταλήγει στην παράνοια. Αν και το «πατριωτικό» κλείσιμο του φιλμ μάς προκαλεί κάποια θυμηδία, αρκεί να θυμηθούμε ότι για τον αμερικανικό λαό του 1943 στον οποίο απευθυνόταν η ταινία η υπεράσπιση της φιλελεύθερης δημοκρατίας τους απέναντι στην παγκόσμια ναζιστική απειλή είχε πραγματικό νόημα. Και είναι γεγονός ότι το «Der Fuehrer ’s Face» συγκαταλέγεται σε μια σειρά προπαγανδιστικών animation που παρουσίαζαν τις χώρες του Άξονα ως απόλυτα χειραγωγούμενες από τους ηγέτες τους και τη μέχρι τέλους αναμέτρηση μαζί τους ως ζήτημα ζωής και θανάτου. Ογδόντα χρόνια μετά την πρεμιέρα του, το «Der Fuehrer ’s Face» παραμένει το πιο «πολιτικοποιημένο» και καθαρά αντιφασιστικό animation που δημιούργησε ποτέ η Disney, χωρίς να έχει χαθεί ούτε ίχνος από το ευφυές, σπαρταριστό χιούμορ του. Και το σχετικό link...
  2. Την περασμένη βδομάδα διάβαζα στο Μίκυ Μάους 135 την ιστορία "Κεραυνοί κι Αστροπελέκια", σχεδιασμένη από τον Massimo De Vita, και πρόσεξα ότι στη σελίδα 7, τελευταίο καρέ, ένα ζευγάρι 'ματάκια' παρακολουθούσαν τον Μίκυ καθώς περπατούσε. Μόνο 'ματάκια'. Ούτε πρόσωπο, ούτε κεφάλι. Το επόμενο καρέ όμως συνέχιζε με μια αναπάντεχη αλλαγή στη ροή της ιστορίας και έτσι απορροφήθηκα στο διάβασμα, ξεχνώντας παντελώς τα 'ματάκια'. Προχθές, διάβαζα μια άλλη ιστορία σε σχέδιο Massimo De Vita, "Το Δόρυ των Σέμινολ" στο Μίκυ Μάους 93. Καθώς η υπόθεση κυλούσε όμορφα κι ωραία, πετάγονται τα δύο γνωστά 'ματάκια' πίσω από ένα φωτιστικό μιας βιβλιοθήκης και παρακολουθούν τον θείο Ιερεμία! (αυτό συνέβη στη σελίδα 25, δεύτερο καρέ). Σταματώ το διάβασμα, βρίσκω αμέσως το ΜΜ 135 που διάβασα την περασμένη βδομάδα, και κάθομαι και παρακολουθώ τα 2 καρέ με τα επίμαχα 'ματάκια': Ακολούθως, θυμήθηκα ότι είχα προσέξει και παλαιότερα σε άλλες ιστορίες αυτά τα 'ματάκια'. Αν ήταν σε ιστορίες σχεδιασμένες από τον Massimo De Vita όμως, αυτό δεν μπορώ να το ξέρω. Οι δύο ιστορίες που αναφέρω έχουν διαφορετικό σεναριογράφο, επομένως εικάζω ότι τα 'ματάκια' είναι επινόηση του σχεδιαστή De Vita. Γνωρίζει κάποιος κάτι σχετικά με τα 'ματάκια' του De Vita?? ----------------------EDIT---------------------- Μετά από την επιβεβαίωση και από άλλο κομικσόφιλο συμφορουμίτη ότι υπάρχουν κι άλλα 'ματάκια' σε άλλες ιστορίες του Massimo De Vita, ετοιμάζω την ακόλουθη λίστα με όσα έχουμε βρει, και καλείστε όλοι να συνεισφέρετε στην ολοκλήρωση της: · "Ένδοξη Αποστολή" (1988), Μίκυ Μάους 2201, σελίδα 39, πέμπτο καρέ. · "Το Κόλπο των Β.Α.Μ.Π.Ι.Ρ.!" (1989), Μίκυ Μάους 1498, σελίδα 3, δεύτερο καρέ. · "Η Θαυματουργή Πηγή" (1989), Κλασικά 233, σελίδα 57, τέταρτο καρέ. · "Το Πνεύμα της Ευφυΐας" (1990), Μίκυ Μάους 2015, σελίδα 19, πέμπτο καρέ. · "Φάντομ Ντακ Εναντίον Σκούπι Ντο" (1991), Αλμανάκο 118, σελίδα ??, καρέ ??. · "Ο Μαγικός Θρόνος" (1993), Μεγάλα Σήριαλ 30, σελίδα 12 του Β' μέρους, έκτο καρέ. · "Το Χτύπημα του Γάτου" (1998), Μίκυ Μάους 2268, σελίδα 18, πρώτο καρέ. · "Αστεροειδείς Εναντίον Γης" (2000), Μεγάλα Σήριαλ 38, σελίδα 20, πρώτο καρέ. · "Η Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας" (2002), Μεγάλα Σήριαλ 7, σελίδα 177, πρώτο καρέ. · "Το Ακρωτήρι της Ομίχλης" (2003), Μίκυ Μάους 2095, σελίδα 9, πρώτο καρέ. · "Ο Παλιός Συμμαθητής" (2004), Μίκυ Μάους 2033, σελίδα 23, δεύτερο καρέ. · "Η Σούπερ Θεία" (2007), Μίκυ Μάους 2217, σελίδα 6, πρώτο καρέ. · "Η Πριγκίπισσα της Αόρατης Λίμνης" (2010), Νέο Μίκυ Μάους 170, σελίδα 112, πέμπτο καρέ. · "Το Δόρυ των Σέμινολ" (2012), Νέο Μίκυ Μάους 93, σελίδα 25, δεύτερο καρέ. · "Η Eφεύρεση του Ζβάινσταιν" (2012), Νέο Μίκυ Μάους 85, σελίδα 9, τρίτο καρέ. · "Αποστολή στον ΑΣΣΟ" (2013), Νέο Μίκυ Μάους 88, σελίδα 28, τελευταίο καρέ. · "Ο Τυφώνας της Αβύσσου" (2014), Νέο Μίκυ Μάους 180, σελίδα 27, πέμπτο καρέ. · "Κεραυνοί κι Αστροπελέκια" (2014), Νέο Μίκυ Μάους 135, σελίδα 7, τελευταίο καρέ. · "Μυστικές Σκέψεις" (2014), Νέο Μίκυ Μάους 72, σελίδα 63, τελευταίο καρέ. · "Ο Γκαφατζής Σούπερ Μάους" (2016), Νέο Μίκυ Μάους 179, σελίδα 55, πέμπτο καρέ. Εκτός από τα πιο πάνω, σε αρκετές ιστορίες βρέθηκαν και κάποια guest-star ματάκια (ή φατσούλες), σχεδιασμένα σε άλλο στυλ. Από αυτά παραθέτουμε ένα μικρό δείγμα πιο κάτω: · "Το Υπερηχητικό Περιστέρι" (1973), Κλασικά 217, σελίδα ??, καρέ ?? (ματάκια σε κάδρο!): · "Φάντομ Ντακ Εναντίον Σκούπι Ντο" (1991), Αλμανάκο 118: · "Ήρωας σε Κρίση" (1991), Αλμανάκο 111, σελίδα 44, τρίτο καρέ (κι άλλα ματάκια σε κάδρο!!): · "Το Φαράγγι του Διαβόλου" (2013), Νέο Μίκυ Μάους 99, σελίδα 63, τελευταίο καρέ (εδώ βρέθηκε ένας συνδυασμός από ματάκια):
  3. Στην ιστορία Αρχιτεκτονική Κληρονομιά των Tito Faraci, Giorgio Salati και Roberto Vian του 2010 (βλέπε Νέο Μίκυ Μάους 267), υπάρχουν μερικές ενδιαφέρουσες κρυμμένες πληροφορίες (easter eggs στη νεοελληνική καθομιλουμένη των 30χρονων και κάτω νεαρών) τις οποίες θα εξετάσουμε λεπτομερώς. Στην αρχή της ιστορίας, καθώς ο Ντόναλντ προσπαθεί να γκρεμίσει το σπίτι του με τις κλωτσιές, εμφανίζεται ο μεσίτης υπερπολυτελείας Ρούμπικ Σφαιροκιούμπικ (ιταλικό όνομα: Dorick Sferocubik, βάσει του paperpedia) και μας πληροφορεί ότι το σπίτι του Ντόναλντ είναι έργο του Πάολο Μακέτο, εκπρόσωπου της οργανοπαικτικής αρχιτεκτονικής, δηλαδή συνταξιούχος οργανοπαίκτης που στράφηκε στην αρχιτεκτονική! Κοιτάζοντας στο inducks, η ιταλική περίληψη της ιστορίας αναφέρει ότι το ιταλικό όνομα του Πάολο Μακέτο είναι Alvar Baasso. Εδώ πρέπει να πούμε ότι η λέξη basso (όχι Baasso) στα ιταλικά σημαίνει 'χαμηλός' ή 'μπάσο' = 'βαθύφωνο', δηλαδή 'χαμηλός ήχος'. Ο όρος αυτός χρησιμοποιείται εκτενώς στην όπερα (και στην ηχητική μηχανική) για τους βαθύφωνους ήχους ή τύπους φωνής. Τι γίνεται τώρα εάν ανταλλάξουμε τη λέξη βαθύφωνο/μπάσο (basso στα ιταλικά), η οποία βρίσκεται στη μια πλευρά του εύρους της φωνητικής κλίμακας, με την αντίστοιχη λέξη που περιγράφει την αντίθετη πλευρά της φωνητικής κλίμακας; Έχουμε τη λέξη άλτο (alto στα ιταλικά, το οποίο σημαίνει και ψηλός). Αν προσθέσουμε και ένα έξτρα 'άλφα' στην ιταλική λέξη, όπως έγινε για το επίθετο Baasso, έχουμε το αντίστοιχο επίθετο Aalto. Προσθέτοντας και το όνομα Alvar, καταλήγουμε στο ονοματεπώνυμο Alvar Aalto. Ο οποίος, φυσικά, είναι ο διάσημος Φινλανδός αρχιτέκτονας και βιομηχανικός σχεδιαστής Alvar Aalto! (τι οργανοπαίκτης, τι βιομηχανικός σχεδιαστής...) Έτσι λύθηκε το (ιταλικό) μυστήριο του υπό εξέταση ονόματος! Αν κοιτάξουμε τις φωτογραφίες των αρχιτεκτόνων, του πραγματικού και του φανταστικού, βλέπουμε και την ομοιότητα: Φυσικά παραμένει το ερώτημα, γιατί στα ελληνικά να μεταφραστεί το όνομα του σε Πάολο Μακέτο...? Το μόνο που μπορεί να περάσει από το μυαλό μου είναι ότι χρησιμοποιήθηκαν το όνομα και το επίθετο από κάποιους ιταλούς δημιουργούς, π.χ. του Augusto Macchetto και του Paolo Mottura ή του Paolo De Lorenzi. Αλλά δεν βλέπω να βγάζει και πολύ νόημα μια τέτοια εξήγηση, αφού η μετάφραση έγινε μάλλον από έλληνα μεταφραστή. Αν έχει κάποιος άλλη γνώμη, είναι ευπρόσδεκτος να σχολιάσει. @PhantomDuck ...??? Πριν να κλείσουμε την έρευνα μας, να πάμε πίσω στον υπερπολυτελή μεσίτη Ρούμπικ Σφαιροκιούμπικ/Dorick Sferocubik. Φαντάζομαι ότι όλοι μας γνωρίζουμε τον κύβο του Ρούμπικ. Πιο κάτω βλέπουμε τον δημιουργό του κύβου, Έρνο Ρούμπικ, και τις ομοιότητες με τον ντισνεϋκό Ρούμπικ Σφαιροκιούμπικ (κασκόλ, κινήσεις των χεριών, μαλλιά, κλπ): (μη με ρωτήσετε γιατί το μικρό ιταλικό όνομα είναι Dorick... δεν έχω ιδέα...) Αυτά εν ολίγης. Επόμενη έρευνα όταν και εάν το επιτρέψουν οι συνθήκες της καθημερινότητας (τώρα με την καραντίνα, έχω ακόμα λιγότερο ελεύθερο χρόνο). Καλά να περνάτε και προσοχή στους παντός είδους κορονοϊούς!
  4. Λέμε για τον Παπακαλιάτη, αλλά κι εσύ ρε Νόλαν δεν κάθεσαι λίγο ήσυχος... Δεν υπάρχει αμφιβολία, ένας απ' τους σκηνοθέτες που σημάδεψαν την τελευταία εικοσαετία (κι ακόμα σημαδεύουν!) είναι ο Κρίστοφερ Νόλαν. Ο άγνωστος που "σ' έκαψε" με το Memento, ο τύπος που σε μάγεψε με το Prestige, ο άνθρωπος που άλλαξε τον Μπάτμαν και σ' έκανε βόλτα στο διάστημα του Interstellar. Και φυσικά, ο τύπος που μπούκαρε με το έτσι θέλω στα όνειρά σου, μ' ένα απ' τα πιο ψαγμένα σενάρια της ιστορίας του κινηματογράφου. Ο "γραφιάς" πίσω απ' το Inception. Σκηνοθετικά λοιπόν, οι εμμονές του τον οδηγούν σε εξαίρετα αποτελέσματα (πελώριος μάγκας, συνεχίζει μες στην ψηφιακή εποχή να γυρνάει την πλάτη του στο CGI), όμως αν έχει ένα δυνατό χαρτί, αυτό είναι οι ιστορίες του. Φαντασία, σκέψη έξω απ' το κουτί, προσοχή σε κάθε λεπτομέρεια. Και στο Inception, αυτό το ταλέντο του τύπου έπιασε κορυφή. Τρομερή σύλληψη, τρομερό χτίσιμο, τρομερή αληθοφάνεια. Δεν ήταν τυχαία υποψήφιο για Όσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου. Και μεταξύ μας, αδικήθηκε που δεν το πήρε. Ή τέλος πάντων, έτσι θα λέγαμε, μόνο που το σενάριο του Inception δεν ήταν κι εντελώς πρωτότυπο. Μάλιστα, ο κύριος Nolan... "έκλεψε"! Μια φορά κι έναν καιρό, μια σπείρα κακοποιοί μπήκαν στα όνειρα ενός επιχειρηματία... ήταν το πιο πλούσιο παπί του κόσμου. Ήταν ο Σκρουτζ Μακ Ντακ. Κι οι Μουργόλυκοι, στην ιστορία "Το Όνειρο μιας Ζωής" χρησιμοποίησαν ένα μηχάνημα για να μπουκάρουν στα όνειρά του. Σκοπός τους; Να του αποσπάσουν τον κωδικό για να μπουν στο θησαυροφυλάκιο. Σου θυμίζει τίποτα; Και φυσικά οι "ομοιότητες" δεν σταματούν εδώ. Αν παγιδευόντουσαν μέσα στο όνειρο, οι Μουργόλυκοι θα είχαν κακά ξεμπερδέματα. Το ίδιο κι ο Σκρουτζ. Επιπλέον, οι "εισβολείς" έχουν τη δυνατότητα να "σκηνοθετήσουν" το όνειρο, ενώ τα εξωτερικά ερεθίσματα επηρεάζουν κι αυτά το σκηνικό - ο Σκρουτζ ακούει ήχους αυτοκινήτων και βλέπει στο όνειρό του ένα μποτιλιάρισμα. Σου θυμίζει τίποτα;;; Κι αν αναρωτιέσαι, κοινή είναι και η απάντηση στο μεγάλο ερώτημα: Άντε και μπήκα, πώς βγαίνω απ' το όνειρο; Μα, είναι πολύ απλό. Πρέπει να πέσεις! ΣΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ ΤΙΠΟΤΑ;;; Μα φυσικά και σου θυμίζει. Κι αυτό γιατί... ο φίλος μας ο Κρις, πήρε μια ιστορία που ήδη υπήρχε, την "ενηλικίωσε" και την έφερε στο πανί του σινεμά. Φυσικά, αυτό δεν είναι καθόλου κακό από μόνο του. Κάθε άλλο. Το πρόβλημα είναι πως ο Νόλαν, δεν αναφέρει πουθενά στους τίτλους τέλους, μήτε αρχής, μήτε κάπου στο ενδιάμεσο, (ούτε στο imdb υπάρχει αναφορά) τον άνθρωπο που υπογράφει αυτή την απίστευτη ιστορία. Τον άνθρωπο δηλαδή που κρύβεται πίσω από κάθε σπουδαία σύγχρονη ιστορία κόμικ των παπιών της Λιμνούπολης. Τον τεράστιο Ντον Ρόσα! Για να μην αποδίδω ωστόσο τα του Θεού τω Καίσαρι, ούτε του Ντον είναι η αρχική ιδέα αυτής της πανέξυπνης ιστορίας. Του την έστειλε ένας Γάλλος αναγνώστης του, που τη σκέφτηκε βλέποντας την ταινία του 2000 "To Kελί". Και πριν προλάβει κανείς να υποθέσει πως κι ο Ρόσα έκλεψε τον αναγνώστη του, χωρίς ούτε ένα ευχαριστώ, ας ξεκαθαρίσουμε πως ο ίδιος αναγνώστης, θέλοντας να μείνει κρυφό το όνομά του, ζήτησε σε αντάλλαγμα να γίνει για μια φορά D.U.C.K. Δηλαδή, αντί για τα περίφημα 4 γράμματα που κρύβει στο πρώτο καρέ κάθε ιστορίας του ο Ντον (σαν αφιέρωση στον μεγάλο δάσκαλό του, τον Καρλ Μπαρκς), αυτή τη φορά να κρύψει τα αρχικά F.S.M. (το όνομα του αναγνώστη). Ο Ντον το έκανε με μεγάλη του χαρά! Οπότε, για να επιστρέψουμε πίσω στον μπαταχτσή τον Νόλαν: Κρις σκηνοθετάρα μου, δεν κάνουν έτσι οι καλλιτέχνες! Και ντάξει, υπάρχει πάντα η πιθανότητα να μιλάμε γι' απλές συμπτώσεις. Αλλά πολλές συμπτώσεις ρε παιδί μου! Κι όταν μας λέει "έτυχε" ο δικός μας, ξέρεις, ο Χριστόφορος ντε, τονε σταυρώνουμε. Εσένα να μη σου ρίξουμε έστω μια κατσάδα; Τέλος πάντων, καθότι είσαι μεγάλη μορφή και γύρισες "όνειρο μες στο όνειρο (μες στο όνειρο)" χωρίς ούτε λίγα ψηφιακά εφέ, συγχωρεμένος. Αλλά το άρθρο τούτο θα είναι πάντα εδώ, για να υποκλίνεται στον Ντον τον Ρόσα και να του φωνάζει τα μπράβο που δεν του έδωσες. Ύπαγε στην ευχή, Νόλαν, μα να θυμάσαι: Όποιος κλέβει τον Σκρουτζ, δεν τη γλυτώνει ποτέ! Υ.Γ. Και κάπως έτσι, μας λύθηκε κι η μεγάλη απορία που αφήνει αναπάντητη το Inception. Τη μηχανή που σε βάζει στα όνειρα του άλλου, την κατασκεύασε ο Κύρος Γρανάζης. Μόνο αυτός θα μπορούσε, αυτός το έκανε πράξη! Και το σχετικό link...
  5. Δεν είναι τυχαία "το πιο πλούσιο παπί του κόσμου". Δεν έχει τυχαία περιουσία που αγγίζει τα 6 απιθανικομμύρια, 7 φανταστικομμύρια, 8 πολυμυριαδομμύρια, 9 δισεκατομμύρια, 1 εκατομμύριο, 23 δολάρια και 45 σεντς. Δεν έφτασε τυχαία, από φτωχός λουστράκος στη Γλασκόβη, να 'ναι σήμερα ο πιο σκληρός καπιταλιστής του ντουνιά. Όχι, όχι, καθόλου τυχαία. Η τυχερή του δεκάρα σίγουρα έπαιξε τον ρόλο της, όμως ο θείος Σκρουτζ πάνω απ' όλα είχε αρχές. Και σήμερα, λαμβάνω την τιμή να σου παρουσιάσω τις 10 βασικές αρχές που πρέπει ν' ακολουθήσεις αν θες κι εσύ να γίνεις πλούσιος. Στην μπάντα Τζον Ρόμπαξ, Μπομπ Σόρος, Σκληρόκαρδε Χρυσοκούκη και Μπιλ Γκέιτς! Όταν ο Σκρουτζ ΜακΝτακ διδάσκει καπιταλισμό, οι υπόλοιποι κοιτάνε και μαθαίνουν. Δίδαξέ μας, δάσκαλε! 1. Αν σου χρωστάνε, ψάξε και βρες τους! Και στου βοδιού το κέρατο να κρυφτούν... 2. Κανένα χρέος δεν είναι αρκετά μικρό, ΤΙΠΟΤΑ δεν χαρίζεται! 3. Στρέψε το πόπολο ενάντια στον ίδιο του τον εαυτό. 4. Οδηγίες για να 'σαι σωστό αφεντικό: Πάντα καλοπληρωτής... ...και ντόμπρος στις απολύσεις! 5. Μην φοβάσαι κράτος - μην σκιάζεσαι δημόσιο. 6. Ούτε οικολογίες... ...ούτε έρωτες κι αηδίες πρέπει να σ' επηρεάζουν! 7. Να 'χεις τα σωστά πρότυπα... ...και μη φοβάσαι να χρησιμοποιείς ουσίες κι οινοπνεύματα! 8. Πάντα να διαβάζεις καλά τα ψιλά γράμματα. Όλες οι κομπίνες εκεί είναι κρυμμένες... 9. Μη ρισκάρεις κέρδος, ούτε για το ίδιο σου το αίμα. 10. Μην πετάς ποτέ, ούτε 10 δολλάρια! Όμως παρόλα αυτά, ο θείος Σκρουτζ δεν είναι και τόσο καλός καπιταλιστής. Κι αυτό γιατί τελικά, στο βάθος, δεν είναι τα χρήματα που έχουν σημασία γι' αυτόν. Είναι το κυνήγι που του αρέσει, περισσότερο κι απ' τον θησαυρό. Και πάνω απ' όλα, ο θείος Σκρουτζ αγαπάει την οικογένειά του. Με τον δικό του τρόπο... Κι εμείς σ' αγαπάμε, ρε πάπιε! Και το σχετικό link...
  6. Η τσιγκουνιά δεν είναι καλό πράγμα. Ιδιαίτερα αν είσαι και τσιγκούνης και δύστροπος, δύσκολα να σε συμπαθήσει κάποιος. Εκτός αν είσαι ο Σκρουτζ Μακ Ντακ. Το πιο πλούσιο και φιλάργυρο παπί του κόσμου εμφανίστηκε την 1η Δεκεμβρίου 1947 και από τότε μέχρι σήμερα παραμένει ο αγαπημένος μας... τσιγκούνης. Ένας από τους πιο αγαπημένους ήρωες του παπιόκοσμου του Καρλ Μπαρκς, ο διασημότερος κάτοικος της Λιμνούπολης, ο πιο κοντινός συγγενής του Ντόναλντ Ντακ, ο πιο μεγάλος τσιγκούνης όλων των εποχών. Ο Σκρουτζ Μακ Ντακ είναι το πλουσιότερο παπί του κόσμου και εμφανίστηκε σαν σήμερα, την 1η Δεκεμβρίου 1947. Όλα ξεκίνησαν όταν ο Καρλ Μπαρκς σχεδίαζε μία χριστουγεννιάτικη ιστορία για το εορταστικό τεύχος του περιοδικού ‘Ντόναλντ Ντακ’ και χρειαζόταν ένα δευτερεύοντα χαρακτήρα, ένα θείο του μόνιμου ήρωά του, τον οποίο δεν είχε σκοπό να χρησιμοποιήσει σε άλλες ιστορίες. Μιας και επρόκειτο για ένα δύστροπο τσιγκούνη, ο Μπαρκς εμπνεύστηκε το όνομά του από το χαρακτήρα του Kαρόλου Ντίκενς, του Εμπενίζερ Σκρουτζ. Ο Σκρουτζ Μακ Ντακ είχε μόλις γεννηθεί, και εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην ιστορία «Χριστούγεννα στο Βουνό της Αρκούδας», το 1947. Εκεί, τον βλέπουμε ως ηλικιωμένο πάπιο, με φαβορίτες και ματογυάλια, φορώντας ρόμπα. Έχει πλέον αποσυρθεί από την ενεργό δράση και περνάει το χρόνο του κλεισμένος στην απομονωμένη έπαυλή του, ενώ το φημισμένο Θησαυροφυλάκιό του είναι κλειστό κι εγκαταλειμμένο. Όμως ο Παπιάνθρωπος (το παρατσούκλι που έδωσαν στον Καρλ Μπαρκς συνάδελφοι και θαυμαστές του) είχε υπολογίσει χωρίς την απήχηση που θα είχε ο νέος του ήρωας στο κοινό, το οποίο λάτρεψε το θείο Σκρουτζ ήδη από την πρώτη του εμφάνιση. Οι επόμενες ιστορίες του είχαν την ίδια επιτυχία, κι έτσι σύντομα ο θείος έγινε εξίσου διάσημος με τον ανιψιό. Το 1952 μάλιστα, απέκτησε και το ολόδικό του περιοδικό, με τίτλο το όνομά του: ‘Θείος Σκρουτζ’. Το ντεμπούτο του στη μικρή οθόνη έγινε το 1955, στην τηλεοπτική εκπομπή “The Mickey Mouse Club”, ενώ στη μεγάλη το 1967, στην μεσαίου μήκους ταινία “Ο Σκρουτζ Μακ Ντακ και το χρήμα”. Το πιο πλούσιο παπί του κόσμου γεννήθηκε στη Σκωτία, και συγκεκριμένα στη Γλασκώβη, το 1867. Καταγόταν από φτωχή οικογένεια, κάτι που τον ανάγκασε να μεταναστεύσει στην Αμερική ήδη από νεαρή ηλικία, και δούλεψε σκληρά επί πολλά χρόνια για να καταφέρει να συγκεντρώσει την αμύθητη περιουσία του. Κάθε νόμισμα που βρίσκεται στο Θησαυροφυλάκιό του, σύμφωνα με τον ίδιο, έχει τη δική του ιστορία, γι’ αυτό και δε θέλει να τα αποχωρίζεται ποτέ. Είναι συναισθηματικά δεμένος με την περιουσία του περισσότερο, παρά με το χρήμα ως έννοια. Μετά την πρώτη του εμφάνιση σ’ εκείνη την ιστορία του 1947, ο Καρλ Μπαρκς άλλαξε την εμφάνιση του Σκρουτζ, διαμορφώνοντας την εικόνα του ήρωά του σε αυτήν που έχουμε γνωρίσει κι αγαπήσει: φοράει το μόνιμο μάλλινο κόκκινο πανωφόρι του, που είχε αγοράσει στη Σκωτία το 1902, γκέτες, ημίψηλο καπέλο, γυαλιά χωρίς σκελετό, που είχε αγοράσει το 1885, ενίοτε κρατάει μπαστούνι, ενώ συνεχίζει να διατηρεί τις περιβόητες φαβορίτες του. Ζει μόνιμα στο Θησαυροφυλάκιό του, που βρίσκεται χτισμένο σ’ έναν λόφο της Λιμνούπολης, απ’ όπου διευθύνει την αχανή αυτοκρατορία του και όπου φυλάει όλα του τα χρήματα – εκτός από την ακίνητη περιουσία που διαθέτει σ’ όλα τα γνωστά και άγνωστα μέρη του κόσμου! Μπορεί τα νούμερα της ακριβούς του περιουσίας να ποικίλλουν από ιστορία σε ιστορία σε αρκετά φανταστικοαπιθανικομμύρια αλλά, χοντρικά, καλύπτουν τρία κυβικά στρέμματα του Θησαυροφυλακίου του! Τα αγαπημένα του χόμπι είναι τα καθημερινά μακροβούτια στα λεφτά του, τα οποία περιποιείται σαν να είναι παιδιά του! Σε αντίθεση με τον ανιψιό του, τον αργόσχολο Ντόναλντ, ο Σκρουτζ έχει έμφυτο το αίσθημα της περιπέτειας. Η περιπέτεια και το χιούμορ, άλλωστε, είναι τα δύο στοιχεία που κυριαρχούν σε όλες τις ιστορίες με κεντρικό ήρωα το παπί με το φλογερό ταμπεραμέντο. Έχοντας μόνιμους συντρόφους στα ταξίδια τον ανιψιό του, τον οποίο πληρώνει με το ‘εξωφρενικό’ ποσό των τριών δεκάρων την ώρα, και τα τρία ανιψάκια τους, τον Χιούη, τον Λιούη και τον Ντιούη, έχουν γυρίσει όλον τον κόσμο, προς αναζήτηση περιπέτειας και… χαμένων θησαυρών! Ο Καρλ Μπαρκς, μεγάλος λάτρης των ταξιδιών ο ίδιος, είχε έτσι την ευκαιρία να παρουσιάσει και να σκιτσάρει υπαρκτά και φανταστικά μέρη, όπου λάμβαναν χώρα οι ιστορίες του κάθε φορά, πληροφορίες για τα οποία ξεσήκωνε κυρίως μέσα από τα άρθρα και τις φωτογραφίες του περιοδικού ‘National Geographic’. Ένας ήρωας με τόσο περιπετειώδες παρελθόν και με τέτοια αμύθητη περιουσία δε θα μπορούσε βέβαια να μην έχει εχθρούς. Οι Μουργόλυκοι, η απίστευτη συμμορία των ηλίθιων κλεφταράδων της Λιμνούπολης, που το μεγαλύτερό τους όνειρο είναι να αδειάσουν το Θησαυροφυλάκιο, ο Τζον Ρόμπαξ, επιχειρηματικός αντίπαλος του Σκρουτζ και η μάγισσα Μάτζικα Ντε Σπελ, που ποτέ δεν κουράζεται να προσπαθεί –πάντα ανεπιτυχώς– να κλέψει την πρώτη του δεκάρα, είναι οι κυριότεροι ‘κακοί’ που εμφανίζονται κατά καιρούς στις ιστορίες του θείου Σκρουτζ. Από τη στιγμή που ο Καρλ Μπαρκς αποφάσισε να χρησιμοποιήσει, μόνιμα πια, τον Σκρουτζ Μακ Ντακ στις ιστορίες του, άρχισε να εμπλουτίζει τη ζωή του με αναφορές σε περιπέτειες που είχε ζήσει ο ήρωάς μας στα νιάτα του. Οι πληροφορίες αυτές ήταν διάσπαρτες στις διάφορες ιστορίες του Μπαρκς, κάνοντας δύσκολο το έργο των πιστών αναγνωστών, που έπρεπε να ανατρέχουν κάθε φορά σε αμέτρητα καρέ, ψάχνοντας λεπτομέρειες για το αγαπημένο τους παπί. Έπρεπε να έρθει ο Ντον Ρόσα, ο σημαντικότερος συνεχιστής του Μπαρκς στον κόσμο των κόμιξ, για να συγκεντρώσει όλες τις μικρές και τις μεγάλες αναφορές του Παπιάνθρωπου σε ένα έργο, που αποτελεί τη Βίβλο όλων των φανατικών θαυμαστών του Σκρουτζ: το έργο «Ο Βίος και η Πολιτεία του Σκρουτζ Μακ Ντακ». Στα 12 κεφάλαια αυτού του επικού πραγματικά έργου παρουσιάζονται τα σημαντικότερα γεγονότα της ζωής του Σκρουτζ από τα παιδικά του χρόνια, στη Σκωτία του 1877, έως και τα Χριστούγεννα του 1947, στη Λιμνούπολη. Ο Ντον Ρόσα χρειάστηκε πολλή μελέτη, πολλή έρευνα και δύο χρόνια προκειμένου να ολοκληρώσει το έργο του, το οποίο άρχισε να δημοσιεύεται σε συνέχειες το 1994, όμως σίγουρα άξιζε τον κόπο. Μιλάμε για τη μεγαλύτερη, τη σημαντικότερη και την πληρέστερη βιογραφία του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Δημοσιεύτηκε σε συνέχειες στο ελληνικό περιοδικό ‘Κόμιξ’ (τεύχη 100 έως και 111) αλλά κυκλοφορεί και σε ξεχωριστή έκδοση. Ένας πραγματικός θησαυρός για όλους τους θαυμαστές του Σκρουτζ! Σύμφωνα με δηλώσεις του Ντον Ρόσα, ο Σκρουτζ ‘πέθανε’ το 1967 – τη χρονιά δηλαδή που ο δημιουργός του, Καρλ Μπαρκς, αποσύρθηκε από την ενεργό δράση – σε ηλικία 100 ετών. Φυσικά, τέτοια ιστορία δε γράφτηκε ποτέ, ούτε και θα γίνει κάτι τέτοιο στο μέλλον. Το πλουσιότερο παπί του κόσμου ζει, και θα συνεχίσει να ζει για πάντα, μέσα από τα πενάκια των ταλαντούχων συνεχιστών του άξιου δημιουργού του. Τα κύρια χαρακτηριστικά του Σκρουτζ είναι τα απίστευτα πλούτη του (είναι μακράν το πιο πλούσιο άτομο στον κόσμο της Ντίσνεϋ αλλά και ίσως σε όλο τον κόσμο της φαντασίας - μυθοπλασίας) αλλά και η απύθμενη τσιγκουνιά του. Ο θείος Σκρουτζ είναι οξύθυμος στις συναλλαγές του. Δεν διστάζει να κυνηγήσει και να ξυλοφορτώσει όσους προκαλούν την οργή του, ή όσους τολμούν να απειλήσουν την περιουσία του, όπως οι περίφημοι Μουργόλυκοι. Ο Σκρούτζ θα είναι πάντα μια φιγούρα-σύμβολο της αθεράπευτης φιλαργυρίας. Ότι κι αν κάνει αδυνατεί να δραπετεύσει απ’ αυτήν την ταυτότητα. Ακόμη και όταν αποφασίζει να αρνηθεί τον ίδιο του τον εαυτό. "Δεν ήμουν σίγουρος για το πώς ήθελα να διαμορφώσω τον Σκρουτζ… Πόσο τσιγκούνη ή πόσο δύστροπο θα έπρεπε να τον κάνω… Φοβόμουν ότι, αν τον έκανα υπερβολικά καλόκαρδο, θα καταντούσε ανούσιος". - Καρλ Μπαρκς Ο πλούσιος θείος του Ντόναλντ δεν ήταν απλώς ένας στριμμένος γερο-τσιγκούνης, ήταν ένα σκληροτράχηλο παπί που διψούσε για δράση. Η αμύθητη περιουσία του, λοιπόν, καρπός, αν όχι ενθύμιο, μιας ζωής γεμάτης αγώνες και περιπέτειες. Όπως κάθε θρυλικός μεγιστάνας, έτσι και ο Σκρουτζ έχει κάτι από την αίγλη και την σκληρότητα ενός αυτοδημιούργητου, χωρίς όμως να είναι αδίστακτος τυχοδιώκτης, και με το πέρασμα των χρόνων εξελίσσεται σε δύστροπο και ζάπλουτο μαγκούφη. Ο Μπαρκς δεν ακολούθησε προκαθορισμένο σχέδιο για την ανάπτυξη του ήρωά του, όμως ήξερε ότι, αν ήθελε να τον ξαναχρησιμοποιήσει, έπρεπε να του χαρίσει πιο σύνθετη προσωπικότητα. Ο Σκρουτζ παρουσιάστηκε στο Ελληνικό κοινό από πολύ παλιά και είναι ένας από τους βασικούς πρωταγωνιστές του περιοδικού Μίκυ Μάους όπως και άλλων περιοδικών της Ντίσνεϋ. Από το 1988 με την κυκλοφορία του περιοδικού ΚΟΜΙΞ το ελληνικό κοινό ήρθε σε επαφή και με τα κλασσικά αριστουργήματα του Καρλ Μπαρκς αλλά και των διαδόχων του, όπως ο Ντον Ρόσα. Η σειρά επεισοδίων «Ο Βίος και η πολιτεία του Σκρουτζ Μακ Ντακ» αφού δημοσιεύτηκε στο ΚΟΜΙΞ σε συνέχειες, κυκλοφόρησε το 2004 σε έναν τόμο από τις εκδόσεις Νέα Ακτίνα Α.Ε. Το 2006 κυκλοφόρησε και ο συμπληρωματικός τόμος "Τα Xαμένα Eπεισόδια". Επίσης τα κλασσικά αριστουργήματα του Μπαρκς και του Ρόσα με τον Σκρουτζ κυκλοφόρησαν και μέσα από τις σειρές συλλεκτικών τόμων όπως Η Μεγάλη Βιβλιοθήκη Disney και η Βιβλιοθήκη Κόμιξ. Και το σχετικό link...
  7. «Γεια και χαρά σας, μικροί μου εξερευνητές. Με το βιβλίο αυτό οι ανιψιοί του Ντόναλντ, Χιούι, Λιούι και Ντιούι κατόρθωσαν να ξεμπλέξουν θριαμβευτικά από πολύ επικίνδυνες περιπέτειες». Έτσι αρχίζει το βιβλίο των Μικρών Εξερευνητών, «ευαγγέλιο» για κάθε πρόσκοπο. Μέσα από το βιβλίο των Μικρών Εξερευνητών οι Χιούι, Λιούι και Ντιούι μαθαίνουν τους αναγνώστες να αγαπούν και να σέβονται τη φύση, να υπερασπίζονται τα αδύναμα πλάσματα, να προσέχουν και να παρατηρούν. Τα τρία παπάκια πρωτοεμφανίστηκαν σε κόμικ τον Οκτώβριο του 1937 κι έναν χρόνο αργότερα έκαναν την εμφάνισή τους στη μεγάλη οθόνη, πρωταγωνιστώντας στην ταινία «τα ανίψια του Ντόναλντ». Τα τρία ανθρωπόμορφα παπάκια είναι τα παιδιά της αδερφής του Ντόναλντ, Ντέλα, η οποία τα έστειλε να μείνουν προσωρινά μαζί του όσο ο πατέρας τους ήταν στο νοσοκομείο, μετά από μια σκανταλιά των τριών αδερφών που του έβαλαν ένα πυροτέχνημα κάτω από την καρέκλα του. Το γιατί έμειναν μόνιμα μαζί του παραμένει μυστήριο, καθώς δεν αναφέρονται ποτέ ξανά οι γονείς τους. Σύμφωνα με μια ολλανδική επετειακή έκδοση, προς τιμήν της 80ης επετείου του Ντόναλντ Ντακ, η Ντέλα είναι μία από τις πρώτες γυναίκες πιλότους η οποία τελικά έγινε αστροναύτης, αφήνοντας τα παιδιά της με τον αδελφό της λίγο πριν φύγει για ένα ταξίδι στο διάστημα. Αν και σκανδαλιάρικα, τα τρία παπάκια είναι πανέξυπνα και πολλές φορές είναι η σωτηρία τόσο του Ντόναλντ όσο και του Σκρουτζ, που μπλέκουν σε περιπέτειες και ξεμπλέκουν μόνο χάρη στην ευφυΐα του Χιούι, του Λιούι και του Ντιούι. Το βιβλίο των Μικρών Εξερευνητών είναι κάτι σαν οδηγός επιβίωσης στη φύση, τον οποίο χρησιμοποιούν τα αξιολάτρευτα ανιψάκια του Ντόναλντ, που επίσης είναι μέλη της Λέσχης Μικρών Εξερευνητών. Σκοπός τους είναι να προστατεύσουν τη φύση και να δώσουν συμβουλές για όσους αγαπούν τη ζωή στην ύπαιθρο. Η σειρά βιβλίων κυκλοφόρησε στην Ελλάδα τη δεκαετία του ΄70 από τις Εκδόσεις «Ελληνική Παιδεία». Μικροί τόμοι με σκίτσα και ζωγραφιές που περιέχουν συμβουλές για το «πώς να μην χάσετε τα ίχνη σας στο δάσος», «πώς να φτιάξετε μια καλύβα», «πώς να μαγειρέψετε στην εξοχή», πώς να προστατεύσετε ένα πληγωμένο ζώο» ή «πώς να μάθετε τι ώρα είναι χωρίς να έχετε ρολόι». Τα βιβλία περιέχουν και διάφορες γνώσεις όπως για τα σήματα μορς, τους αστερισμούς. τους ναυτικούς κόμπους, την κατασκευή χαρταετού, τις βιταμίνες και πίνακες μετατροπών από μίλια σε χιλιόμετρα, από πόδια σε μέτρα, από ίντσες σε εκατοστά και από γαλόνια σε λίτρα. Και το σχετικό link...
  8. Στην Ολλανδία στις 5 Ιουνίου με το περιοδικό Ντόναλντ Ντακ κυκλοφόρησε στο 24 τεύχος μια ολοκαίνουργια ιστορία για τα 80 χρόνια του Ντόναλντ! Η ιστορία αυτή εξηγεί με κάποιο τρόπο που θα δούμε παρακάτω την εξαφάνιση της Ντέλλα της αδερφής του Ντόναλντ Ντακ! Για περισσότερα από είκοσι χρόνια κανένας άλλος συγγραφέας κόμικς δεν έχει χρησιμοποιήσει την Ντέλλα. Το 2014 η πάπια επανεμφανίστηκε στην ιστορία της Ολλανδίας 80 is prachtig του Έβερτ Gerardts και Tortajada Maximino Aguilar , εκδόθηκε με την ευκαιρία της ογδοηκοστή επέτειο της δημιουργίας του Ντόναλντ Ντακ. Από αυτή την ιστορία μαθαίνουμε ότι Ντέλλα είχε αφήσει τα παιδιά της μαζί με τον αδελφό της (που εμφανίζονται εδώ, ως βρέφη, σε αντίθεση με τις προηγούμενες ιστορίες), επειδή ασχολείται με μακροχρόνια διαστημικά ταξίδια. Η Ντέλλα ήταν μια από τις πρώτες γυναίκες πιλότους και τελικά έγινε αστροναύτης, αφήνοντας τα παιδιά της μαζί με τον αδερφό της ακριβώς πριν φύγει για ένα διαστημικό ταξίδι! Η ιστορία στο Inducks! Πως σας φαίνεται η εξήγηση της νέας ιστορίας; Πάντως η εξαφάνιση των γονέων των ανιψιών του Ντόναλντ είναι κάτι σε πολλούς μας κινεί την περιέργεια. Κάποτε ο ίδιος ο Ντον Ρόσα είχε προσπαθήσει να γράψει μια σχετική ιστορία αλλά βρέθηκε σε αδιέξοδο... Πιστεύετε ότι ίσως στο μέλλον να βρεθεί κάποιος δημιουργός που θα δώσει μια καλή απάντηση ή καλύτερη από την απάντηση που δόθηκε παραπάνω για την Ντέλλα και τον άντρα της; Επίσης, εγώ θα ήθελα να δημοσιευτεί στο ΚΟΜΙΞ κάποια στιγμή η ιστορία..
  9. Μια σειρά από αρθρα της Λίλιαν Κουίδου (ιδιοκτήτριας της ΣΠΗΛΙΑΣ ΤΩΝ ΚΟΜΙΚΣ) στο ένθετο περιοδικό ΕΠΙΛΟΓΕΣ της εφημερίδας ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ. Δεν έχω ημερομηνίες έτσι είπα να τα μαζέψω σε ένα θέμα. Κάποια είναι απλά κείμενα, κάποια έχουν μεγάλο ενδιαφέρον. Η σειρά τους είναι τυχαία. Ζητώ συγνώμη για μερικά που είναι σκισμένα, έτσι έφτασαν στα χέρια μου. Αν κάποιο άρθρο υπάρχει σε άλλο θέμα πείτε να το σβήσω. Γεια σου Βαγγελιώ!
  10. Γέρε χρόνε, μη φεύγεις ακόμα Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Την περασμένη εβδομάδα αφιερώσαμε αυτόν εδώ τον χώρο στους Αϊ-Βασίληδες των κόμικς και ειδικότερα στις γκροτέσκες εκδοχές τους. Σήμερα, λίγες μόνο ώρες πριν από την έλευση του νέου έτους, ας δούμε ορισμένες από τις επιλογές δημιουργών κόμικς του παρελθόντος για την αλλαγή του χρόνου. Με τη δυσάρεστη αίσθηση της βεβαιότητας ότι η αισιοδοξία που πηγάζει από τα περισσότερα εξ αυτών των κόμικς δεν εδράζεται σε πραγματικά στοιχεία… Κατά το παρελθόν, σε μικρότερο βαθμό ακόμη και σήμερα, μια εικόνα που επαναληπτικά χρησιμοποιήθηκε για να σηματοδοτήσει την αλλαγή του χρόνου στα κόμικς και τις γελοιογραφίες ήταν αυτή της αποχώρησης ενός καταπονημένου και ταλαίπωρου γεράκου που κρατούσε ένα τεράστιο δρεπάνι και ταυτόχρονα της έλευσης ενός χαμογελαστού μωρού που τον διαδεχόταν. Τόσο ο υπέργηρος αποχωρών όσο και ο χαρούμενος νεοαφιχθείς έφεραν στο στήθος τους μια μεγάλη κορδέλα με το έτος που αντιπροσώπευε ο καθένας (παραδόξως πάντα αρσενικοί…). Ηδη από το 1936, στο εξώφυλλο του New Adventure Comics, o απερχόμενος παππούλης εμφανιζόταν ρακένδυτος και με εμφανή τα σημάδια του «χρόνου» πάνω του σε αντίθεση με το μωρό που έσφυζε από υγεία φορώντας ένα ημίψηλο καπέλο. Το ευμέγεθες δρεπάνι του γερο- χρόνου στο ένα χέρι, στα όρια της παρεξήγησης αν συνοδευόταν και από ένα σφυρί, και η κρεμασμένη κλεψύδρα στον ώμο του αντιπροσώπευαν το παλιό που έδινε τη θέση του στο νέο. Ενα χρόνο αργότερα, ο Γκούφι έπαιζε τον ρόλο του γέρου σε μια παρόμοια σύνθεση και ο Ντόναλντ τον ρόλο του μωρού εκφράζοντας, όχι ίσως με τον πιο δόκιμο και καλύτερο τρόπο, το πνεύμα του 1938. Ο ρόλος του ωστόσο θα αντιστρεφόταν το 1942, όταν και παρουσιάστηκε ως ο γενειοφόρος γέρος που υποδέχεται τον καινούργιο χρόνο σε τρεις δόσεις με τη μορφή των ανιψιών του Χιούι, Λιούι και Ντιούι, ενώ το 1943 ο Πόρκι Πιγκ ενσάρκωσε το μωρό του νέου έτους με τον Μπάγκς Μπάνι να προσπαθεί να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα. Την επόμενη χρονιά, ο Σούπερμαν ανέλαβε να μεταφέρει με τα στιβαρά του μπράτσα το παλιό και το νέο έτος σε μια πτήση πάνω από την ακμάζουσα και πανηγυρίζουσα Μητρόπολη, παρά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, και λίγα χρόνια αργότερα, ως παρωδία φυσικά, ο εύσωμος Τάμπι έγινε το πρόσωπο του 1950 αφήνοντας πίσω τη Μικρή Λουλού με το δρεπάνι και την τελειωμένη κλεψύδρα. Σχεδόν ταυτόχρονα, στο εξώφυλλο του Little Max Comics, ο γερο-χρόνος εμφανίζεται ως υπέρβαρος και απογοητευμένος σε αντίθεση με το χαμογελαστό μωρό στα χέρια του Joe Palooka με τις καραμούζες, τις σερπαντίνες και τα εορταστικά κομφετί. Κάπως έτσι κυλούσε η αποκαλούμενη «χρυσή εποχή των κόμικς» και της αθωότητας. Κάποτε όμως ήρθε το τέλος της και οι πρωτοχρονιάτικες, ελπιδοφόρες και παραδοσιακά χιουμοριστικές εικόνες της αλλαγής του χρόνου έδωσαν τη θέση τους σε πιο βίαιες και πιο πραγματιστικές. Ο αιχμάλωτος και δεμένος πισθάγκωνα Μπάτμαν το 1973 πάνω σε μια εορταστική πρωτοχρονιάτικη μπάλα δεν είναι και το πιο αισιόδοξο σημάδι. Κι ακόμα περισσότερο όταν στην επιγραφή «ευτυχισμένο το νέο έτος» η πρώτη λέξη έχει αντικατασταθεί από τη λέξη «θανατηφόρο». Ο Μπάτμαν όμως την έβγαλε καθαρή τότε. Και την παραμονή Πρωτοχρονιάς του 1995, σε μια αγωνιώδη αντίστροφη μέτρηση για τον ερχομό του νέου έτους, κατόρθωσε να εξουδετερώσει την ωρολογιακή βόμβα που είχε τοποθετήσει ο Τζόκερ πάνω σε μια τεράστια καμπάνα. Για χάρη της ξέφρενης γιορτής στο Γκόθαμ ο Μπάτμαν μάλιστα άφησε την καμπάνα να πέσει στο κεφάλι του διαχρονικού εχθρού, μη τηρώντας το κλίμα άφεσης αμαρτιών των ημερών. Είκοσι χρόνια αργότερα η Harley Quinn, τρελά ερωτευμένη με τον Τζόκερ, ίσως προσπαθεί ασυνείδητα να πάρει την πρωτοχρονιάτικη εκδίκησή της για τις πολλαπλές ταπεινώσεις του από τον Μπάτμαν. Γι’ αυτό και στέκεται εμπόδιο στην ομαλή διεξαγωγή της αλλαγής χρονιάς ανάμεσα στον γέροντα με το δρεπάνι και το φιλόδοξο μωρό. Ο πνευματικά ασταθής και ψυχικά διαταραγμένος Deadpool δεν φαίνεται να πολυνοιάζεται για τέτοιες πεζότητες. Προτιμά να πανηγυρίζει φορώντας την κορδέλα του νέου έτους μέσα σε βροχή από χρώματα και μουσικές, όχι όμως για τον ερχομό του νέου χρόνου, αλλά για την κυκλοφορία του εικοστού πέμπτου τεύχους με τις περιπέτειές του. Μη μπορώντας και μη θέλοντας να μοιραστούμε την υπεραισιοδοξία όλων των προαναφερθέντων κόμικς αλλά ούτε και τον, τάχα, νομοτελειακό θρίαμβο του νέου απέναντι στο παλιό προτιμούμε για το νέο έτος την εικόνα από το Shoe Comics των Gary Brookins και Susie MacNelly: η ανορθόγραφη «παραφωνία» λόγω της αλλαγής θέσης των μπαλονιών του μεθυσμένου πρωταγωνιστή είναι ταυτόχρονα και η μεταφορική παραφωνία στην επιβεβλημένη αισιοδοξία και στην υποχρεωτική, στα όρια του καταναγκασμού, εορταστική διάθεση που πρέπει να αισθανόμαστε. Δεν μπορούμε και δεν θέλουμε να εναποθέσουμε σε μια μεταφυσική αισιοδοξία που πηγάζει από την τεχνητή αλλαγή ενός ημερολογιακού έτους την ελπίδα μας. Κάθε πέρυσι και καλύτερα μέχρι να προκύψουν, με τη συμβολή μας, οι όροι για ένα συλλογικό καλύτερο. Δεν συμμεριζόμαστε την προσμονή ενός ουδέτερου καινούργιου και δεν ανοίγουμε σαμπάνιες για το 2016. Κι ο ευτυχής, μες στην άγνοιά του, πρωταγωνιστής του εξώφυλλου του πρωτοχρονιάτικου Forbidden Worlds από τη δεκαετία του 1950 σε κάτι καλό προσδοκούσε. Αλλά… Πηγή
  11. Έχουν πει ότι αποτελεί ένα από τα πιο αγαπημένα πλάσματα της ανθρώπινης φαντασίας -κι ας πρόκειται για πάπια! Ο Ντόναλντ Ντακ, που συμπλήρωσε πρόσφατα 80 χρόνια ζωής, ντεμπουτάρισε στις 9 Ιουνίου 1934 σε ένα καρτούν του Ντίσνεϊ με τίτλο «Η σοφή κοτούλα». Από τότε, δεν ξανακοίταξε πίσω. Η άνοδός του ήταν ραγδαία, ανάλογη της δημοτικότητας που γνώρισε εξαρχής. Η εικόνα του, σε συνδυασμό με τον ζωηρό χαρακτήρα του, είχαν άμεσο αντίκτυπο τόσο στους ενήλικες, όσο και στα παιδιά. Ο Ντόναλντ Φοντλερόι Ντακ, όπως είναι το πλήρες όνομά του, «πλάστηκε» στα χέρια δύο animator, των Αρτ Μπάμπιτ και Ντικ Χιούμερ. Ολοκληρώθηκε, όμως, από τον Φρεντ Σπένσερ που υπήρξε και ο επίσημος… ενδυματολόγος, αφού αυτός του πρωτοφόρεσε τα γνωστά ναυτικά ρούχα. Τρεις μήνες μετά την παρθενική του εμφάνιση στην οθόνη, ο Ντόναλντ ήταν έτοιμος να κατακτήσει και τα κόμικς. Η παράλληλη καριέρα του στις εικονογραφημένες σελίδες ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς, δια χειρός Φλόιντ Γκότφρεντσον. Δύο χρόνια αργότερα, ο Ντόναλντ θα αποκτούσε δικό του περιοδικό, με νέο σχεδιαστή τον Αλ Ταλιαφέρο. Επόμενη κατάκτηση υπήρξε η έκδοση των ιστοριών του σε άλμπουμ (1943), αλλά και η παρουσία ενός μεγάλου δημιουργού που θα απογείωνε τον ήρωα. Ο Καρλ Μπαρκς, χάρη στον οποίο εμπλουτίστηκε ο θίασος της Λιμνούπολης (Σκρουτζ Μακ Ντακ, Νταίζη Ντακ, γιαγιά Ντακ και Γκαστόνε οφείλουν σε αυτόν την ύπαρξή τους), έκανε το αποφασιστικό βήμα: κατάργησε τα σύνορα ανάμεσα στην πάπια και τον άνθρωπο, εμφυσώντας ζωή στη χάρτινη φιγούρα. Ο Ντόναλντ είναι μια πάπια/άνθρωπος, που διαθέτει όσα χαρακτηρίζουν την ανθρώπινη φύση. Με όλα τα καλά της, αλλά (κυρίως αυτό!) και με όλα τα στραβά της. Στον χαρακτήρα και τη συμπεριφορά του αναγνωρίζουμε τις δικές μας ατέλειες. Συμπάσχουμε στις -λανθασμένες- προσπάθειες να ελέγξει τις αντιδράσεις του. Και γελάμε, συναινώντας στο πάθος με το οποίο βιώνει τα βατερλό των προσπαθειών του. Ο Ντόναλντ διακρίνεται για το θάρρος και την αποφασιστικότητά του. Διακρίνεται, όμως, και για την επιπολαιότητα, την απερισκεψία και τις ανεξέλεγκτες αντιδράσεις του, που τον οδηγούν σε μεγάλους μπελάδες. Η υπερηφάνειά του πληγώνεται διαρκώς και δεν ανέχεται τα αστεία - ιδίως όταν είναι σε βάρος του. Οπως κάθε εγωκεντρικός χαρακτήρας, βρίσκεται συνεχώς αντιμέτωπος με καταστάσεις που προορίζονται να τον προσβάλλουν. Για όλους αυτούς (κι ακόμα περισσότερους) λόγους, η δημοτικότητα του Ντόναλντ εξαπλώθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο. Έχει πρωταγωνιστήσει σε εκατοντάδες κινηματογραφικά και τηλεοπτικά καρτούν της Ντίσνεϊ, τα κόμικς στριπ με τις ιστορίες του δημοσιεύονται σε περισσότερες από 400 εφημερίδες, εκτός ΗΠΑ, ενώ τα περιοδικά και τα άλμπουμ του εκδίδονται σε 47 χώρες (στα καθ’ ημάς, το κενό που προέκυψε από την αναστολή έκδοσης του ομώνυμου περιοδικού και των άλμπουμ, αναπλήρωσε, προσωρινά και εν μέρει, η κυριακάτικη «Καθημερινή»). Πολλοί αξιόλογοι σχεδιαστές ανέλαβαν τις τύχες της πάπιας. Αμερικανοί όπως ο Ντον Ρόσα, ή ο Γουίλιαμ Βαν Χορν, ο Ολλανδός Νταν Γίπες, οι Ιταλοί Τζόρτζιο Καβατζάνο, Ρομάνο Σκάρπα, Γκουίντο Μαρτίνα, Τζοβάν Μπατίστα Κάρπι κ.λπ. Στους δύο τελευταίους, μάλιστα, οφείλεται η δημιουργία του Φάντομ Ντακ (Παπερινίκ στα ιταλικά), του μασκοφόρου άλτερ έγκο του Ντόναλντ. Ο φωνακλάς ήρωας ογδοντάρισε, αλλά δεν λέει να το βάλει κάτω. Ο κόσμος συνεχίζει να τον αγαπά παρά, ή μάλλον, εξαιτίας των ατελειών του. Για να το πούμε με τα λόγια του Καρλ Μπαρκς: «Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην αναγνωρίζει τον εαυτό του στον Ντόναλντ. Είναι τα πάντα, είναι ο καθένας, κάνει τα ίδια λάθη που κάνουμε όλοι μας. Μερικές φορές είναι ανυπόφορος, τις περισσότερες φορές ένας καλός τύπος και πάντα ένα αδέξιο άτομο, όπως καθένας από εμάς. Αυτό νομίζω ότι είναι ένας από τους βασικότερους λόγους που ο κόσμος αγαπά την πάπια». Πηγή
  12. Πέντε απίθανες ανακαλύψεις από τις διάσημες πάπιες της Disney! Τα τελευταία 50 χρόνια, οι περιβόητες πάπιες της Disney έχουν καταφέρει να αλλάξουν τον κόσμο. Ιδού το γιατί: 5. Το Inception ήταν αρχικά ιδέα του Σκρουτζ Μακ Ντακ Μία από τις μεγαλύτερες εμπορικές επιτυχίες του Χόλιγουντ, η ταινία Inception εγκαινίασε ευφάνταστες τεχνικές, όπως κοινά όνειρα μέσω κλοπής, ψυχολογική λήθη και αποφυγή του υποσυνείδητου χάρη σε ειδικές τεχνικές. Πανέξυπνα εργαλεία, που χρησιμοποιήθηκαν ωστόσο αρχικά από τον Σκρουτζ Μακ Ντακ. Σε κόμικ του 2002, το μυαλό του Σκρουτζ καταλήφθηκε από τους Μουργόλυκους. Οι τελευταίοι, ως κλέφτες ονείρων, μπήκαν στο μυαλό του Σκρουτζ για να κλέψουν το μυστικό κωδικό του θησαυροφυλακίου του. Κάπως έτσι ξεκινά και το Inception… 4. Ο Σκρουτζ Μακ Ντακ εμπνέει τη συνέχεια του Ιντιάνα Τζόουνς Στην έναρξη της ταινίας Οι Κυνηγοί της Χαμένης Κιβωτού, ο Ιντιάνα Τζόουνς εισβάλει σε ένα ναό, κλέβει ένα θησαυρό και κάνει στην άκρη έναν τεράστιο ογκόλιθο. Οι Σπίλμπεργκ και Λούκας εμπνεύστηκαν για τη σκηνή αυτή από δύο διαφορετικά κόμικ με τον Σκρουτζ Μακ Ντακ. Ο ίδιος ο Σπίλμπεργκ έχει αποδεχτεί δημοσίως ότι και ο χαρακτήρας του Ιντιάνα Τζόουνς και ο ογκόλιθος που τον κυνηγά στη συνέχεια προέρχονται ως ιδέα από το κόμικ του 1954 «7 πόλεις της Τσιμπόλα». Στο κόμικ αυτό, οι πάπιες και οι Μουργόλυκοι βρίσκουν ένα ανεκτίμητο είδωλο σε μια υπόγεια ταβέρνα. Το δεύτερο μέρος της ταινίας – η αίθουσα των βελών και οι εχθρικοί αυτόχθονες που κυνηγούν τον Τζόουνς μέσα στη ζούγκλα – αποτελεί έμπνευση από το κόμικ του 1959, Prize of Pizarro. 3. Ο Ντόναλντ Ντακ ανακαλύπτει μέθοδο ανέλκυσης ναυαγίων Δεν είναι όμως μόνο οι ταινίες που έχουν εμπνευστεί από τις περιβόητες πάπιες. Το 1964, ένα φορτηγό πλοίο ανατράπηκε στην ακτή του Κουβέιτ. Το πλοίο ήταν γεμάτο με 5.000 πρόβατα, που πνίγηκαν και άρχισαν να αποσυντίθενται σε κοντινή απόσταση από την πηγή πόσιμων υδάτων του Κουβέιτ. Ο Δανός εφευρέτης Karl Kroyer σχεδίασε μια τεχνική ανέλκυσης ναυαγίων, που περιλάμβανε το γέμισμα του πλοίου με μικρές μπάλες, μέσω ενός σωλήνα. Η συνδυαζόμενη πλευστότητα του σωλήνα και των μπαλών θα επέτρεπε την άνοδο του πλοίου στην επιφάνεια. Χρειάστηκαν 27 εκατ. μπάλες, αλλά τελικά λειτούργησε. Ο Kroyer, όπως είναι κατανοητό θέλησε να κατοχυρώσει την ιδέα. Απευθύνθηκε στις αρμόδιες υπηρεσίες σε Γερμανία, Βρετανία και Δανία. Κι ενώ οι δύο πρώτες χώρες δέχτηκαν το αίτημά του, η τρίτη του είπε πως η ιδέα του ήταν κλεμμένη από τον Ντόναλντ Ντακ! Το 1949, 15 χρόνια πριν τον Kroyer, ο Carl Barks έγραψε την ιστορία «Το βυθισμένο Γιοτ», στο οποίο ο Ντόναλντ Ντακ προσπαθούσε να βρει έναν οικονομικό τρόπο για να ανελκύσει το βυθισμένο πλοίο του θείου του. Η λύση που βρήκε ήταν ένας σωλήνας που θα έφτανε στο πλοίο, γεμάτος με μπάλες του πινγκ πονγκ… 2. Ο Ντόναλντ Ντακ ανακαλύπτει ένα νέο μόριο 20 χρόνια πριν από την επιστήμη Ο Carl Barks και οι πάπιες προσέφεραν τόσα στον επιστημονικό κόσμο, που το πανεπιστήμιο Κορνέλ έδωσε το όνομα του δημιουργού σε έναν αστεροειδή. Είχε προηγηθεί η δημοσίευση σε ένα επιστημονικό περιοδικό για το κόμικ του, που κατά λάθος ανακάλυψε ένα νέο μόριο. Το 1944, σε ένα κόμικ του Ντόναλντ Ντακ, ο τελευταίος χτυπά το κεφάλι του καθώς βοηθά τους ανιψιούς του σε ένα επιστημονικό πείραμα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να ανακαλύψει το «Duckmite». Ο Barks δεν διέθετε καθόλου γνώσεις φυσικής ή χημείας και θεωρούσε ότι τα έβγαζε όλα από το κεφάλι του. Είκοσι χρόνια αργότερα, έλαβε ένα γράμμα από το Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Καλιφόρνια, που τον ενημέρωνε ότι ένα επιστημονικό άρθρο με τον τίτλο «Το καθεστώς ιδιοπεριστροφής των καρβενίων», που αποτελούσε το πρώτο που ασχολιόταν με το καρβένιο «μεθυλένιο», το οποίο είχε μόλις ανακαλυφθεί.. Ο Barks είχε αναφερθεί στο μεθυλένιο (CH2) πριν από 20 χρόνια, όταν η επιστήμη δεν είχε καταφέρει να αποδείξει την ύπαρξή του. 1. Ο Σκρουτζ Μακ Ντακ δημιούργησε τα Manga Ο Σκρουτζ Μακ Ντακ αποτέλεσε μεγάλη πηγή έμπνευσης για τον Osamu Tezuka, γνωστό και ως «πατέρα των Manga». Ο Tezuka δηλώνει πως οφείλει τα πάντα σχετικά με το έργο του στον Σκρουτζ Μακ Ντακ, καθώς όλο το καλλιτεχνικό τους στιλ – όπως τα υπερβολικά μεγάλα, χαριτωμένα μάτια και τα μικρά στόματα – αποτελούν ακόμη καθοριστικές βάσεις του ιαπωνικού animation. Το έργο του αποτέλεσε τη βάση για όλα τα manga, και ο Tezuka έχει επιβεβαιώσει πως ο Σκρουτζ Μακ Ντακ αποτέλεσε την πηγή έμπνευσης για το έργο του. Πηγή
  13. Αφιέρωμα σε μια ταινία μικρού μήκους, που κέρδισε και Όσκαρ Κινουμένων Σχεδίων. Για τη συγκεκριμένη ταινία και για πάρα πολλές άλλες παρόμοιες, μπορείτε να διαβάσετε το αφιέρωμα εδώ. ΤΑ ΠΟΛΕΜΙΚΑ ΚΟΜΙΚΣ ΤΗΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ Πως ο Ντόναλντ Ντακ του Ντίσνεϋ εγινε ναζί!Του Δημήτρη Βάλλα Τον… διάσημο Ντόναλντ Ντακ που γεννήθηκε από το σχεδιαστικό πενάκι του Walt Disney, μάλλον δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην τον γνωρίζει, αυτός με τα τρία του ανίψια, τον Χιούι, τον Ντιούι, τον Λιούι, αλλά και τον επίσης φιλάργυρο θειο του Σκρουτζ Μακ Ντακ, μεγάλωσαν ολόκληρες γενιές παιδιών χαρίζοντας το γέλιο την περιπέτεια, αλλά –και γιατί όχι τις γνώσεις με ένα τρόπο μοναδικό! Θα διερωτηθείτε, και δικαίως, τι να γυρεύει σήμερα αυτή… η άσπρη πάπια στις ιχνηλασίες του Σαββάτου, όμως, η απορία σας θα λυθεί σύντομα! Πριν όμως φθάσουμε εκεί, ένα σύντομο βιογραφικό της λευκής πάπιας, κρίνεται απαραίτητο… Ο Ντόναλντ λοιπόν δημιουργήθηκε από το πενάκι του Ντίσνεϊ το 1934 κι έκανε το κινηματογραφικό ντεμπούτο του στις 9 Ιουνίου του ίδιου χρόνου, στην ταινία κινουμένων σχεδίων The Wise Little Hen (Η μικρή σοφή πουλάδα). Τα επόμενα δύο χρόνια συμμετείχε σε διάφορα κόμικ-στριπ και ταινίες κινουμένων σχεδίων, με τον Μίκυ Μάους, τη Μίνι, τον Γκούφι και τον Πλούτο. Το 1936 ξανασχεδιάστηκε και πρωταγωνίστησε στην πρώτη δική του ταινία. Αργότερα, το 1938 απέκτησε και τη δική του καθημερινή σειρά κόμικς σε εφημερίδα. Λόγω του ανατρεπτικού χιούμορ και της φλογερής ιδιοσυγκρασίας του, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η δημοτικότητα του Ντόναλντ Ντακ άρχισε ν' ανεβαίνει... Ως το τέλος της δεκαετίας του '40 είχε γίνει ο πιο δημοφιλής ήρωας της Ντίσνεϊ, ξεπερνώντας ακόμη και τον Μίκυ Μάους! …Σήμερα λοιπόν θα δούμε μια άλλη πλευρά του διάσημου ήρωα του Ντίσνεϋ, αυτήν που για τις ανάγκες του πολέμου τότε, κάπου στο 1942 ο δημιουργός του τον έντυσε με την χαριστική φαιά στολή των ναζί, του έβαλε περιβραχιόνιο με τον αγκυλωτό σταυρό και τον έκανε να διαβάζει ακόμα και το βιβλίο του Χίτλερ Mein Kampf (Ο Αγών Μου) αλλά και να χαιρετά ναζιστικά με τεντωμένη τη δεξιά παλάμη! Μια ιστορία, άγνωστη στους πολλούς που σκαλίζουμε σήμερα και που έχει σχέση με τα κόμικς του πολέμου εκείνης της εποχής που χρησιμοποιήθηκαν για προπαγανδιστικούς λόγους, δίνοντας και αυτά τον δικό τους παράξενο πόλεμο: «Χάιλ Χίτλερ!»λοιπόν, φωνάζει ο Ντόναλντ στο «Der Fuehrer΄s face» (1943), στη πιο διάσημη και γνωστή ταινία κινουμένων σχεδίων που γυρίστηκε τότε. Ο Ντόναλντ, με το χαρακτηριστικό περιβραχιόνιο της σβάστικας στον ώμο, είναι κάτοικος της Νutzi Land- όπου οι Νutzi έχουν δώσει ακόμη και στα δέντρα της περιοχής σχήμα σβάστικας-, σηκώνει το χέρι του ψηλά σαν να χαιρετίζει τον Χίτλερ ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να συγχρονίσει τη δουλειά του στο εργοστάσιο πολεμικής βιομηχανίας. Εν τω μεταξύ η περιοχή λιμοκτονεί, ελευθερία δεν υπάρχει, όλα μοιάζουν με πολύ κακό όνειρο. Και είναι. Ο Ντόναλντ ξυπνά από τον εφιάλτη και κάνει τον σταυρό του που τελικά είναι πολίτης των ΗΠΑ. Το φιλμ τελειώνει με μια ντομάτα στο πρόσωπο του Χίτλερ. Το «Der Fuehrer΄s face», που δημιουργήθηκε για λογαριασμό της αμερικανικής κυβέρνησης, παίχθηκε στις αίθουσες το 1942 και απέσπασε το Οσκαρ καλύτερης ταινίας μικρού μήκους O Ντόναλντ όμως δεν ήταν ο μόνος χαρακτήρας της Ντίσνεϊ που επρόκειτο να λάβει μέρος στην αντιναζιστική εκστρατεία της αμερικανικής πολεμικής μηχανής. Τα ίχνη του ακολούθησαν ο σκύλος Πλούτο, ο ποντικός Μίκι Μάους στο «Μickey Μouse on the Ηome Front», ακόμη και το ελαφάκι Μπάμπι, το οποίο υπήρξε εθελοντής σωτήρας του αμερικανικού στρατού στο «Volunteer army». Το παράδειγμα της Disney πολύ σύντομα μιμήθηκαν ανταγωνιστικά στούντιο, όπως η Warner Βros, που σατίρισε τον Χίτλερ στο «Τhe ducktators», ενώ το κατάμαυρο παπί Ντάφι Ντακ πρωταγωνίστησε στο «Daffy: Τhe commando», ένα από τα πιο γνωστά καρτούν της Warner, με τη χαρακτηριστική σκηνή της εκτόξευσής του με κανόνι στη Γερμανία- όπου καταλήγει στο …κεφάλι του Χίτλερ. Και στο «Scrap Ηappy Daffy» τα νεύρα του Αδόλφου γίνονται ρετάλια επειδή ο Ντάφι έχει στην κατοχή του ένα βουνό μετάλλου... Στο παιχνίδι μπήκε και η Μetro Goldwyn Μayer με το «Βlitz Wolf», όπου ο κακός λύκος με μουστάκι α λα Χίτλερ αποτυγχάνει στην «επιχείρηση» καταβρόχθισης των τριών μικρών γουρουνιών. ΤΟ ΣΕΝΑΡΙΟ Αλλά, μια που φθάσαμε ως εδώ, ας μάθουμε λοιπόν και λίγα πράγματα για το σενάριο της ταινίας στο οποίο τελικά για να μην παρεξηγήσουμε τον ήρωα των παιδικών μας χρόνων, έβλεπε απλά ένα όνειρο… Η ταινία “Der Fuehrer’s Face,” που γυρίζεται το 1942, πρόκειται ουσιαστικά για μία αντιναζιστική προπαγάνδα που όπως έιπαμε και πριν, τελικά κέρδισε το Όσκαρ της «Καλύτερης Ταινίας Μικρού Μήκους Κινουμένων Σχεδίων». Η σκηνοθεσία είναι του Jack Kinney και βγήκε στις αίθουσες την πρωτοχρονιά του 1943. Εκει, μεταξύ άλλων ο Ντόναλντ υποχρεώνετε να δουλεύει 48άωρες βάρδιες στο εργοστάσιο και να χαιρετάει Ναζιστικά κάθε φορά που εμφανίζετε το πορτρέτο του Χίτλερ. Ο εξαναγκασμός του Ντόναλντ απ’ τις κοφτερές λόγχες που τον οδηγούν στη γραμμή παραγωγής του εργοστασίου περνούσε το μήνυμα ξεκάθαρα της έλλειψης της ελευθερίας της θέλησης, που αποτελεί και ένα από ένα από τα κυρίαρχα ιδεώδη του Αμερικάνικου τρόπου ζωής… Καταπληκτική ιστορία και τελικά ως …από μηχανής θεός έρχεται και το μεγάλο φινάλε… Επρόκειτο απλά για έναν εφιάλτη στον ύπνο, που τελειώνει, και ό Ντόναλντ ξυπνάει ντυμένος με… αμερικάνικη πιζάμα και «πανηγυρίζει» αγκαλιά με το άγαλμα της ελευθερίας!! Ο Ντόναλντ και τα αντιπολεμικά κατορθώματά του έγιναν νοσταλγική ανάμνηση ως το 1984, όταν 50 χρόνια μετά τη λήξη του πολέμου ο Ντόναλντ τιμήθηκε με ειδικό βραβείο για τις υπηρεσίες του προς την πατρίδα. Μάλιστα, για να δείξει την ευγνωμοσύνη του, ο στρατός τον προήγαγε σε λοχία και στη συνέχεια τον απάλλαξε από τα καθήκοντά του…. Ήταν τελικά, η πρώτη και τελευταία πάπια που έγινε λοχίας! Βλέπετε, ο πόλεμος τελείωσε, οι συνήθεις άλλαξαν, το Μίκυ Μάους σταμάτησε τη έκδοσή του και οι απόγονοι του ήρωά μας κατέληξαν στην …κατσαρόλα! Το λινκ είναι εδώ.
  14. Άρθρο για τις λίγες επιτυχημένες δουλειές του Ντόναλντ, όπως τις έπλασε η φαντασία του Καρλ Μπαρκς. Από το τεύχος 241 (Ιούλιος 2008). Inducks Τεύχους ________________ Τα υπόλοιπα άρθρα του ΚΟΜΙΞ βρίσκονται εδώ.
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.