ΤασίαΚούτ

Άπαικτη τέχνη.

Που μπορεί κανείς να βρει αυτά τα αριστουργήματα; Μερικά από αυτά είναι όντως απαικτα.

Φίλε μου, εδώ καταργήθηκε η ορθογραφία και το συντακτικό .Οι τόνοι είναι νεκροί εδώ και χρόνια.Αν πεις σε κάποιον βάλε τόνο βρε μεγάλε θα σου πει "Το ψάρι σε κονσέρβα;" Τώρα το και, θα το γράφουμε με κε ή με καί ή με κ; Θέλω να ερωτήσω κάτι.Αν τα καταργήσουμε όλα τότε πως θα γράφουμε; Ε;

Φίλε μου Totally Wired καλησπέρα σας και καλό σας μήνα, έστω και καθυστερημένα (εξαιτίας λόγω φόρτου εργασίας).Διάβασα την απάντησή σας και συμφωνώ, σε πολλά από αυτά που μου παραθέσατε.Ιδιαίτερα το γράφημα που μου αποστείλατε ήταν άκρως αποκαλυπτικό. Τώρα, όσον αφορά το ερώτημά σας στο εάν γνωρίζω ότι δεν υπάρχουν οικογένειες θα σας πω με βεβαιότητα, βάση αποτελεσμάτων, ότι η έννοια της οικογένειας που έχουμε εμείς εδώ δεν υπάρχει εκεί.Διότι ,εάν υπήρχε τότε δεν θα υπήρχαν εκείνα τα φρικτά έκτροπα που συνέβησαν και συμβαίνουν.Αν γινόταν αυτό το πράγμα εδώ, τότε θα καιγόταν για μια ακόμη φορά η Αθήνα.Αλήθεια και αναρωτιέμαι-πως αυτοί οι γονείς δεν έχουν κάνει τίποτε τόσο καιρό .Πως οι μαθητές, δεν έχουν ενεργοποιηθεί για τέτοια φλέγοντα θέματα.Που είναι η χάλια παιδεία η κατοχή όπλων και πολλά άλλα.Τα παιδιά ανεξαρτήτως ηλικίας θέλουν ουσιαστικές αξίες, όπως στήριξη ,αγάπη , σωστή μάθηση δηλαδή να γνωρίζουν σωστή ορθογραφία ,αριθμητική, ανάγνωση για να σταθούν επάξια στην ζωή με αυτοπεποίθηση , αξίες στο να σέβονται τους συμμαθητές τους , να προστατεύουν τους αδυνάτους, να είναι ευγενικοί και βεβαίως να έχουν κριτική σκέψη.Για να μην τους πιάσουν ζουλάπια. Οι γονείς να μαθαίνουν στα παιδιά τους, ότι είναι μοναδικά και να αγαπούν τον εαυτό τους.Αλλά και να το διορθώνουν όταν αυτά παρεκτρέπονται(Διότι αν δεν τα παιδαγωγεί ο γονιός -και δεν εννοώ το ξύλο- τότε, φίλε μου και θα συμφωνήσεις και εσύ σε αυτό, θα πέσουν σε χέρια τα οποία θα είναι πολύ, μα πολύ σκληρά και άσχημα με τις γνωστές καταλήξεις) .Επίσης θα πρέπει να υπάρχει μια σωστή πολιτεία η οποία θα φροντίζει για την ασφάλεια και την στήριξή όλων των παιδιών αν χρειαστεί, διότι αυτά΄είναι το μέλλον της. Δεν επιτρέπεται, τα παιδιά να παίρνουν όπλα .Τα όπλα, δεν είναι για αυτά.Η μάθηση, η σωστή κρίση ,η ζωντάνια για την ζωή , η δημιουργικότητα , οι σταθερές αξίες της φιλίας και της αξιοπρέπειας και γιατί και της οικογένειας, η καλής ποιότητας παιδεία για όλους , αυτά θα πρέπει να είναι τα όπλα τους . Όμως, όταν δεν υπάρχουν ενεργοί πολίτες ακόμη και για τις κοινωνικές ανισότητες που αναφέρατε όπως και σοβαροί γονείς και δάσκαλοι τότε θα υπάρχουν Columbine.Και θα υπάρχουν και πάλι θα κλαίμε όλοι μας .Διότι θα μιλάμε για χαμένες ψυχές.Πάντως, σας ευχαριστώ για το post σας. Μα φίλε μου είμαι σίγουρη και θα πιω ένα χάπι depon .Αλλά είμαι ένα ζωντανό άτομο, μια έφηβη .Όμως αυτές είναι οι απόψεις μου ,που σίγουρα πολλοί θα συμφωνούν με αυτές. Όταν αναφέρθηκα στην οικογένεια - εννοούσα γονείς οι οποίοι να στηρίζουν τα παιδιά τους και όχι μονάχα οικονομικά.Αν υπήρχαν σωστοί γονείς και πολιτεία δεν θα θρηνούσαμε κανένα θύμα. Μιλάμε για παιδιά γυμνασίου .Αν υπήρχαν φορείς, δεν θα υπήρχαν άνθρωποι με όπλα.Αν υπήρχαν αξιακές δεν θα υπήρχαν ανισότητες.Αλλά η απόσταση από το Αν στο τώρα είναι άστα.........Να σας αναφέρω και κάτι άλλο; Όταν βλέπω ένα παιχνίδι χαίρομαι.Διαβάζω από Μικι Μάους μέχρι που βλέπω και παιδικά. Τελικά η εφηβεία, δεν είναι ηλικιακό θέμα.Είναι το πως ζεις την εφηβεία .Η τελευταία θα πρέπει να την ζεις ζωντανά με όνειρα ,φρεσκάδα , ελπίδες ,με δυναμική και με αθωότητα.Διότι κακά τα ψέμματα αν δεν ζήσεις την φρεσκάδα των 16, αν αναλώνεσαι με σκουπίδια τότε θα φτάσει κάποτε ο καιρός που θα θέλεις να την βιώσεις αλλά θα είναι αργά.Να σας πω και κάτι άλλο; Μέσα μου είμαι 15 ετών νιώθω έτσι αλλά είμαι ένα 15 ντάρικο παιδί του 1989.Αλλά πάντα νέα. Να έχετε φωνή και να αντιδράτε και έτσι πρέπει να είναι, διότι το αντίθετο θα ήταν προβληματικό .Θα έδειχναν άτομα, χωρίς ουσιαστικούς προβληματισμούς και ενδιαφέροντα.Όμως να αντιδράτε για τα κακώς κείμενα που είναι εις βάρος της ελευθερίας σας,της αξιοπρέπειάς σας και του μέλλοντός σας . Ακολούθως κανένας δεν υποδεικνύει και ούτε θα πρέπει, στο τι είναι σωστό και τι είναι λάθος. Όχι.Ακολούθως, οι απόψεις μου προέρχονται από εμένα και δεν είναι απόρροια επηρεασμού είτε από τους παπάδες είτε από άλλους στενόμυαλους (ξου ξου μακριά από εμένα και από τον καθένα αυτά τα σύνολα) ,ούτε πιστεύω σε συντηρητισμούς. Είναι καθαρά, δικές μου απόψεις και μόνο.Επίσης πιστεύω, ότι η ελευθερία αυτή κάθε αυτή θέτει η ίδια τα όρια της και κανείς άλλος. Όσο για την Τέχνη που σωστά το αναφέρατε το γνωρίζω το τι κτυπήματα δέχεται καθημερινά .Τέλος, να ακούτε την μουσική σας, να διαβάζετε τα κόμιξ που σας αρέσουν, να ζείτε την εποχή και δη τα χρόνια σας αλλά όχι εις βάρος σας.Ποτέ μην το κάνετε αυτό .Δεν θα ήταν κρίμα το αντίθετο .Ε ;

Άπαικτος όπως πάντα ο Αρκάς. Όπως πάντα.Το τεύχος του με τον Προφήτη το έχω. Πολύ γέλιο.

Πολύ όμορφο άρθρο, για μια πολύ όμορφη ιστορία. Μπράβο

Διαβάζοντας τα νέα για το πρόσφατο μακελειό που έλαβε χώρα σε σχολείο των ΗΠΑ, με θύματα 17 μαθητές, δεν ένιωσα τίποτε άλλο παρά θλίψη.Για τόσες ψυχές που χάθηκαν, για όνειρα που δεν θα γίνουν ποτέ πραγματικότητα, όπως επίσης για την ασχήμια του κόσμου που βρισκόμαστε η οποία καθημερινά γίνεται πιο μεγάλη, πιο αποκαρδιωτική και πιο τρομακτική.Γνωρίζω ότι το θέμα είναι βαρύ. Αλλά ο σκοπός του, δεν είναι στο να καταστρέψει την ήδη χάλια διάθεση που έχουμε όλοι μας τελευταία. Όχι. Όμως,η ηλικία όλων εκείνων των θυμάτων μου θυμίζει πολλούς από τους μαθητές μου που είχα έως τώρα, τα μικροξαδέλφια μου, όπως και πολλούς φίλους του Φόρουμ. Ναι μάλιστα και όλο αυτό, με έκανε να το γράψω. Τι έφταιξε και έφτασαν τα πράγματα εκεί που έφτασαν; Γιατί οι κάτοικοι εκείνης της χώρας δεν έχουν διαμαρτυρηθεί έντονα για αυτήν την κατάσταση, η οποία υπάρχει χρόνια στα σχολεία τους;Μήπως φταίνε και άλλα πράγματα;Εγώ έχω υπόψιν μου κάποια από αυτά τα οποία και θα αναφέρω. Διότι αυτό που έγινε εκεί, είναι απόρροια τους.Ποίο συγκεκριμένα αυτά είναι: Το ποιόν της Οικογένειας. Πόσοι έφηβοι εγκαταλείπουν τα σπίτια τους, επειδή η οικογένειά τους είναι προβληματική;Με όλη την σημασία της λέξεως. Στη συνέχεια, τι απογίνονται αυτά τα παιδιά; Θύματα ποικιλότροπης εκμετάλλευσης, το τέλος των οποίων είναι γνωστό .Φυλακή ή θάνατος . Δεν υπάρχουν σοβαρές μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, για την προστασία του Παιδιού και του Εφήβου όπως εδώ στην Ελλάδα .Δεν υπάρχει πχ Το Χαμόγελο του Παιδιού ή η Κιβωτός του Κόσμου. Σύλλογοι οι οποίοι υπάρχουν για τα ορφανά και τα εγκαταλελειμμένα παιδιά, όπως και για εκείνα που προέρχονται από οικογένειες με σοβαρά θέματα συμπεριφοράς και χαρακτήρα. Δεν υπάρχει η έννοια της Οικογένειας που έχουμε εμείς εδώ.Αν το παιδί μας, ή ο αδελφός μας, ή η αδελφή μας, ή ένας από τους γονείς μας χάσει την δουλειά του -λέμε τώρα- όλοι μας θα τον/την στηρίξουμε με ότι δυνάμεις διαθέτουμε.Και όχι, να το πετάξουμε στο δρόμο όπως συμβαίνει εκεί. Δεν υπάρχουν ουσιαστικές αξίες, για να εμπνέουν τους νέους. Παρά μονάχα, ο άκρατος καταναλωτισμός, η συνεχής επιμόρφωση αμφιβόλου ποιότητας διαμέσω της τηλεόρασης και των βιβλίων διασκέδασης, όπως και αδιαφορία για τα προβλήματα που καιροφυλακτούν και πολλά άλλα. Δεν υπάρχουν σοβαρά νεανικά κινήματα όπως μαθητικές και φοιτητικές παρατάξεις και νεολαίες, τα οποία κινήματα ανεξαρτήτως πολιτικής πτέρυγας αφυπνίζουν πραγματικά τους νέους και τους μαθητές για τα προβλήματα που τους απασχολούν.Μπορεί εμείς να είμαστε αυτοί που είμαστε, αλλά ευτυχώς και ώριμο μυαλό διαθέτουμε και πλήρη γνώση για τα δρώμενα έχουμε. Έστω και αν ορισμένες φορές κάνουμε λάθη. Όμως εκεί,δεν υπάρχει απολύτως τίποτε.ΜΑ τίποτε.Τι υπάρχει instead; Αδιαφορία και αποβλάκωση.Αδιαφορία, για τον κακό δάσκαλο -τον αδιάφορο καθηγητή- τα χάλια βιβλία που εκδίδονται - η παθολογική λατρεία σε ανύπαρκτες αξίες πχ ο δήθεν ο δείνα, αυτός που κερδίζει εις βάρος άλλων.Ο Killer που πατεί επί πτωμάτων προκειμένου να πάρει αυτό που θέλει. Η δόξα του Bullying και αυτών που το κάνουν .Ο κούκλος με την κορμάρα .Η κούκλα -μαζορέτα- με μέντορα την Μπάρμπι. Ανύπαρκτους ή υπαρκτούς ήρωες χωρίς ιδιαίτερη αξία, τα λεφτά εύκολα αποκτηθέντα, τον κάθε selebrity με ολίγον ή καθόλου νιονιό ο οποίος βγάζει δυσεκατομμύρια και κάθε άλλο illustration σκουπίδι. Καθώς επίσης και η αποχαύνωση με μια πληθώρα σαπουνόπερων, οι οποίες εμμέσως περνούν τα μηνύματα του τύπου : Αν σε αδικούν, τότε πάρε τον νόμο στα χέρια σου. Όπως κάνουν οι ήρωες που βλέπεις και διαβάζειςΕπιπρόσθετα, εφόσον υπάρχει η ελεύθερη πρόσβαση σε όπλα τι σε κ@λωνει να το πράξεις; Δώσε χρήματα και δη την ζωή σου.Ή αν δεν έχεις λεφτά δεν έχεις δυνατότητα για πιο cool ντύσιμο.Ή αν δεν είσαι ωραίος δεν σε θέλει κανείς.Με άλλα λόγια αν δεν είσαι αυτός που θέλουν και δη διακηρύττουν καθημερινά γονείς, συνάδελφοι,σχολεία, λέσχες,βιβλία κόμικς, κινηματογράφοι και γενικά η κοινωνία στην οποία και ζεις -Όπως καλή ώρα, εκείνη η αμερικανική κωμόπολη και κάθε κωμόπολη- τότε δεν έχεις θέση σε αυτό τον κόσμο. Και το βασικότερο που σου μαθαίνουν εκείνες οι παρανοϊκές νόρμες ; Η παντελής έλλειψη σεβασμού προς τον διαφορετικό, προς τον αδύναμο όποιος και να είναι αυτός.Και ότι σου λέει το σκουπιδαριό για Hollywood ή αυτά που παίζονται συνεχώς στην τηλεόραση αυτά εσύ θα πρέπει να ακούς και να ακολουθείς, διότι αυτά ισχύουν. Όμως, δεν σου λένε ότι όλα αυτά υπάρχουν μονάχα στο χαρτί των βιβλίων και των τευχών καθώς και στο βινύλιο της ταινίας. Και σε αντίθεση με όλες εκείνες τις ψευδαισθήσεις για χαρακτήρες οι οποίοι και ευχάριστο τέλος έχουν και χρήματα κερδίζουν, εσύ δεν παίρνεις απολύτως τίποτε. Οπότε ελλείψει σοβαρών και ουσιαστικών προτύπων από γονείς μέχρι και δεν ξέρω εγώ τι τότε αυτά τα μέσα, αντικαθιστούν τα κενά και στην συνέχεια σου λένε τι να κάνεις και πως να το κάνεις.Και βεβαίως για όλα αυτά δεν φταίει τίποτε άλλο παρά το φτωχό ,το τεμπέλικο και το ανύπαρκτο μυαλό των μεγαλύτερων σε ηλικία πολιτών .Και για αυτό εκεί τα πράγματα έφτασαν εκεί που έφτασαν. Όμως θα αναφέρω και κάτι άλλο το οποίο δύναται να ξενίσει.Αλλά ψυλλιάζομαι, ότι είναι μια άλλη βασική αιτία εκείνου που συνέβη εκεί.Τα παιδιά εκείνης της μακρινής χώρας του Βορρά, επιλέγουν να ζουν και με αποκλειστικά δική τους ευθύνη - σε επίπλαστους κόσμους, οι οποίοι έντεχνα πλασάρονται. Από την άλλη μεριά σε αντίθεση με τα νεαρά άτομα της Αμερικανικής Επικράτειας τα εδώ νεαρά παιδιά -και δεν αναφέρομαι μονάχα στα ελληνάκια- ούτε αδιαφορούν ούτε ζουν στον κόσμο τους.Μονάχα ονειρεύονται για ένα καλύτερο μέλλον για αυτά.Πως θα σπουδάσουν για να γίνουν καλοί επαγγελματίες,έχοντας ταυτόχρονα και τις ανάλογες φιλοδοξίες.Και παρότι τους τρώει η κατάσταση της ανεργίας και της φτώχειας φτύνουν αίμα και κόκαλα, για να μην κουράσουν τους γονείς τους.Οι οποίοι και συμπαραστέκονται και αγωνίζονται για εκείνα με ότι διαθέτουν. Και κυρίως να τα σπουδάσουν από το υστέρημα τους .Συν των άλλων, οι νεαροί αυτού του τόπου αντιδρούν δυναμικά για τα κακώς κείμενα της παιδείας και της κοινωνίας, θερίζουν τα Social Media και τα κάνουν να πιάνουν φωτιά.Διότι, δεν δέχονται να ζουν.Ούτε να σκέφτονται επιφανειακά όπως συμβαίνει εκεί στην Αμερική. Επίσης, αν τα αμερικανόπουλα είχαν έστω και το παραμικρό ίχνος αντοχών και δυναμικών όπως οι δικές μας. Αν για παράδειγμα, καθοντουσαν να διαβάσουν έστω μια στις τόσες ένα σοβαρό βιβλίο ή να παρακολουθήσουν μια σοβαρή συζήτηση, τότε τίποτε από όλα αυτά δεν θα γινόταν.Τελικά από ότι διαπιστώνεται από όλη αυτήν την ιστορία όλα είναι θέμα επιλογών και με βάση αυτών, κρίνονται οι πάντες και τα πάντα. Όταν το MTV υπήρχε ακόμη στην Ελλάδα και σε ελεύθερη μετάδοση (γιατί τώρα το βλέπεις μονάχα από συνδρομητική),μου άρεσαν δύο σειρές: Το Teen Mom, που έδειχνε τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι πολύ νεαρές μητέρες και το Aquward, που αναφερόταν στην προσπάθεια και τις αγωνίες μιας νεαρής μαθήτριας να ενταχθεί στο κλίμα του σχολείου της, αλλά εκείνες οι σειρές είχαν -και ακόμη έχουν- ωραία μηνύματα .Τώρα επειδή έχω συνδρομητική βλέπω το συγκεκριμένο κανάλι και τις προαναφερθείσες σειρές, αλλά και το Teen Wolf.Το οποίο είναι καλό, αλλά ο χαρακτήρας που μου αρέσει (ακόμη και από τον Derek) είναι ο Stillinsky.Γιατί; Διότι είναι το μοναδικό παιδί με μια φυσιολογική εμφάνιση και με μπόλικη λογική και ωριμότητα.Όμως εκείνος ο έφηβος μαθητής έχει την ιδιότυπη ατυχία, να βρίσκεται σε έναν σχολικό χώρο-ο οποίος έχει ως πρότυπο τα τέλεια κορμιά συνοδευμένα από την παντελή έλλειψη της πραγματικής ευφυίας και εξυπνάδας, συνοδευμένα με απίστευτη σκληρότητα και αγένεια.Χαρακτηριστικά τα οποία κρύβουν επιμελώς έναν βαθύ κομπλεξισμό. Διότι κακά τα ψέματα στην ουσία, αυτό υπάρχει από κάτω. Παράλληλα, η πλειονότητα των μαθητών εκείνου του ιδιότυπου γυμνασίου πλην του Stillinsky ζουν βάση οικονομικών δυνατοτήτων οι οποίες, ουδεμία σχέση δεν έχουν με την ζωή των πραγματικών μαθητών γυμνασίων.Πχ υπερβολικά ακριβά πάρτι,ρούχα και αυτοκίνητα(Τώρα χωρίς πλάκα ποίος μαθητής γυμνασίου -πλην των γόνων των πραγματικά πλουσίων- έχει camaro;)Επιπρόσθετα εκείνα τα παιδιά, είναι μεγαλωμένα από γονείς οι οποίοι είναι τόσο cool λέγοντας ναι σε όλα. Άσχετοι στην πραγματικότητα με εκείνους, οι οποίοι με τις συμβουλές και τις πράξεις τους μας νοιάζονται πραγματικά. Και όλα αυτά διαδραματίζονται σε ένα απλό γυμνάσιο μιας φανταστικής πόλης!!!! Ανεξαρτήτως λυκανθρώπων ή όχι που όμως, απευθύνεται ως τηλεοπτική σειρά σε εφήβους.Όμως εγώ δεν είμαι πλέον έφηβη ηλικιακά. Αλλά ένα άτομο μιας Α ηλικίας που τα βλέπει κάπως διαφορετικά τα πράγματα και συνεπώς όλα εκείνα που βλέπω στην εν λόγω σειρά, δεν με επηρεάζουν καθόλου. Διότι ξέρω, ότι είναι απλά ένα εφηβικό παραμύθι και τίποτε άλλο. Όμως, τι γίνεται με έναν έφηβο ο οποίος, χωρίς καμιά ουσιαστική προστασία βομβαρδίζεται καθημερινά από όλα εκείνα που του τα πλασάρουν, ως μοναδικές αξίες προκειμένου να έχει και αυτός μια θέση στον κόσμο μιας μικρόνους κοινωνίας;Η απάντηση,είναι πολύ απλή: Νιώθει άγχος και ντροπή για την εμφάνισή του αν εκείνος δεν είναι εμφανίσιμος ή δεν έχει λεφτά για το τάδε ντύσιμο της τάδε μάρκας Και αν με όλα αυτά δεν έχει και την σωστή και κατάλληλη υποστήριξη; Τότε τα ψυχολογικά προβλήματα γιγαντώνονται και στην συνέχεια αυτό το παιδί χάνεται .Είτε με την μορφή της αυτοκτονίας, είτε ως θύμα τέτοιων μοιραίων γεγονότων ίδιων με εκείνο που ακολούθησαν το Colummbine Το ξέρω ότι ίσως για πολλούς από εσάς τους φίλους του Φόρουμ να ακούγομαι ως πουρό. Όμως δεν θα ήθελα ν α με παρεξηγήσετε ως τέτοιο, διότι έχω ακόμη την φλόγα της εφηβείας μέσα μου. Όμως φοβάμαι και τρέμω για όλα εκείνα τα παιδιά που βρίσκονται στις μικρότερες ηλικίες εξαιτίας αυτών που υπάρχουν ως πρότυπα ,και που στην ουσία τους επιβάλλονται.Τρέμω διότι διαισθάνομαι ,ότι αν κάποια πράγματα δεν αλλάξουν και σύντομα τότε θα έχουμε και άλλα θύματα στο μέλλον .Και αυτό βρε παιδιά δεν είναι κρίμα; Σημείωση.Ο Α Λύκος και εννοώ για το γνωστό αγρίμι είναι συνήθως ο οικογενιάρχης. Οι αγέλες των λύκων στην ουσία είναι οικογένειες όπως η δική μας.Μπαμπάς Μαμά, παιδιά, άντε και συγγενείς και βεβαίως οι λύκοι σε αντίθεση με εμάς, θέτουν κανόνες, κάνουν τα μικρά΄τους να σέβονται τους μεγαλύτερους σε ηλικία και προστατεύουν τα αδύναμα μέλη τους.Α είναι και μονογαμικά ζώα. ................

Από σχέδιο τι λέει; Αξίζει ή ............... Σε όλα τα άλλα συμφωνώ πλην ενός σημείου: Το Star Wars έγινε αριστούργημα με την κλασσική ανυπέρβλητη τριλογία . Εγώ τώρα, τι θα πρέπει να κάνω; Να πάω να δω την ταινία ή να το διαβάσω σε κόμικ; Μπορείτε να με βοηθήσετε βρε παιδιά; Έτσι, για να μην πάθω ακόμη ένα σοκ όπως την έπαθα πέρυσι με το ένθετο της Καθημερινής το θυμόσαστε -το τρίτο τεύχος της σειράς Star Wars . Συμφωνώ και επαυξάνω μαζί σου για την ταινία "Phantom Menace" Ήταν, τουλάχιστον για τα σκουπίδια και πολύ είναι ενώ ο χαρακτήρας Jar Jar Binks είναι ο χειρότερος που πέρασε από την συγκεκριμένη σειρά και έγινε και σημαίνον πρόσωπο. ΑΑΧΧΧ κλαίω που το σκέπτομαι. Άστα, μην τα θυμάμαι καλύτερα........ Να μου πείτε, ποιος είναι εκείνος ο τύπος που έγραψε αυτά; Μπορώ να καταλάβω, την άποψή του για την ταινία .Οκ δεν του άρεσαν κάποια σημεία της .Όμως το να αναφέρει την συμμετοχή ενός Αφροαμερικανού, με κάπως αρνητικό τρόπο (εμένα έτσι μου φάνηκε εκτός και αν κατάλαβα λάθος )όπως και για τον Φεμινισμό νομίζω ότι το πήγε πολύ μακριά .

Wolf Rain,Lone Wolf and the pup ,Prodigy's Child, και το κομμάτι που λείπει συναντά το μεγάλο Ο .Α και το Θηρίο στο τωρινό τεύχος του Μπλέ Κομήτη.

Παιδιά καλησπέρα σας και χρόνια πολλά για τις Αποκριές και δη για τα Kούλουμα που ακολουθούν. Το τελευταίο διάστημα έμαθα ότι αναστήθηκε ο Wolverine. Που το έμαθα; Από τα νέα του Ίντερνετ. ΧΕΧΕ και συγκεκριμένα από το adroid μου. Ξέρετε, όταν πατούμε το Google και εκεί εμφανίζονται τα διάφορα νέα. Και εκεί, έμαθα για την ανάσταση του Wolverine. Συγκεκριμένα η Marvel στην Αμερική έβγαλε το τεύχος MARVEL LEGACY (2017) #1 το οποίο και θα εκδώσει στο επόμενο διάστημα -εκτός και αν κάνω λάθος. Και εσείς θα μου πείτε.Καλά βρε Τασία, αυτά είναι παλιά νέα εσύ τώρα τα έμαθες; Ελάτε ντε. Τα έμαθα πρόσφατα και ειλικρινά, δεν ξέρω τι να κάνω. Να χαρώ ή να κλάψω; Και δεύτερον, που θα έπρεπε να κατατάξω αυτό το post για να μην μπερδέψω πάλι και δη κουράσω τους διαχειριστές του Φόρουμ; Ακολούθως όταν το έμαθα, έψαξα το Ίντερνετ -εκεί στις Εικόνες- όπου και πέτυχα κάποια καρέ από το νέο άλμπουμ τα οποία με έκαναν να δοξάζω τον Μεγαλοδύναμο έχοντας ταυτόχρονα και ανάλογες ελπίδες για τα υπόλοιπα.Μπορώ να ομολογήσω, ότι ο σχεδιασμός τους είναι υπέροχος και αυτό μου άρεσε. Όμως εκείνο που έτρεμα ήταν το σενάριο. Αν δεν ήταν καλό; Αν πάλι, αντί για μια ωραία και ενδιαφέρουσα ιστορία ξαναβάλουν τα ίδια κλισέ; Έψαξα και για αυτό λέγοντας παράλληλα από μέσα μου «Μην κρίνεις πριν το δεις και το διαβάσεις. Μπορεί, η ιστορία να είναι πολύ ωραία και γιατί όχι;» Όμως το διάβασα και δυστυχώς, οι φόβοι μου επαληθεύτηκαν. Για να μην μακρηγορώ και σας κουράζω άλλωστε,αυτό το post δεν αφορά τίποτε άλλο παρά το συγκεκριμένο τεύχος- το story της υπόθεσης έχει ως εξής: Ο Wolverine ως Star-Lord!!!!- αγγλικά καταλαβαίνουμε όλοι μας –μαζί με τον Captain Marvel και μαζί με τους υπόλοιπους Guardians of the Galaxy!! βρίσκονται στο κυνήγι κάποιων μαγικών πετρών. Μάλιστα μέχρι εδώ καλά είμαστε.Ύστερα μπλέκονται χαρακτήρες, από τον Κόναν του Howard!!! και συγκεκριμένα ένας Frost Giant, ένας Loki από την Σκανδιναβική Μυθολογία και πολλοί πολλοί άλλοι και άντε εσύ να βρεις άκρη με αυτόν τον νέο κυκεώνα που προέκυψε. Και από ότι κατάλαβα από αυτό, σε αυτό το τεύχος που θα εκδοθεί οι ήρωες του προσπαθούν να βρουν τις άλλες πέτρες, έτσι ώστε να μην κινδυνεύσει το Σύμπαν!!!!!! αν αυτές οι πέτρες -ναι παρακαλώ- πέσουν σε ακατάλληλα χέρια.Εγώ αυτά έπιασα. Τώρα αν εσείς διαβάσατε την ιστορία στο διαδίκτυο και αν καταλάβατε τίποτε μπορείτε να μας βοηθήσετε και εμάς τους υπόλοιπους να βρούμε μια άκρη; Διότι εγώ δεν μπόρεσα και το ομολογώ . Αντιθέτως το μόνο που κατάλαβα είναι ότι σύμπαν που υπάρχει εκεί είναι εκείνο της Αφασίας συνοδευμένο με τις ανάλογες σάλτσες. Όπως κέτσαπ, μουστάρδα, μαγιονέζα μαζί με μπόλικο σκουπιδαριό(Το οποίο ως ποσότητα ανταγωνίζεται την χωματερή των Άνω Λιοσίων).Με άλλα λόγια, κλασσικές συνταγές της προχειρότητας σε συνδυασμό με το ανάλογο μάρκετινγκ. Αμερικανιές δηλαδή, οι οποίες δεν συνάδουν με την σοβαρότητα.Αλλά όπως είναι γνωστό, ή άγνοια δεν σκοτώνει διότι -μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι γιατί εκεί απευθύνεται το συγκεκριμένο τεύχος. Θα μου απαντήσετε και πάλι. Τασία μου υπάρχουν φαν που μπορεί να τους αρέσει το σενάριο και για κόμικ είναι πολύ κουλ.Ναι δεν αντιλέγω, αλλά αυτό μου ήρθε ταμπλάς. Ειλικρινά μου ερχόταν να βάλω τα κλάματα.Κοινώς έγινα πίτα.Παιδιά να έχετε βοήθεια την Παναγία. Εσείς τι θα κάνατε, αν μαθαίνατε ότι επέστρεψε ένας ήρωας σας με ωραία παρουσίαση και δη εντυπωσιακή και στην συνέχεια να απογοητεύεστε από την πλοκή της Ιστορίας; Και εφόσον σκόπευαν να τον ξαναφέρουν, για να κάνει τα ίδια και τα ίδια και δη χειρότερα, τότε τι νόημα είχε η επαναφορά του; Για να μου πείτε εσείς.Και τι θα έπρεπε να κάνω εγώ ως φαν; Να φανταστείτε ότι μόλις πρόσφατα αποδέχθηκα τον θάνατό του. Το πώς ένοιωσα δεν περιγραφόταν.Ήμουν σαν κάποιος ο οποίος υπέστη σοκ, για κάτι ωραίο το οποίο έχασε και στην συνέχεια να μαθαίνει ότι εμφανίστηκε. Όμως, όταν το είδε το περιεργάστηκε και ύστερα διαπίστωσε με λύπη ότι δεν είναι εκείνο που περίμενε. Κοντολογίς Αφήστε τα να πάνε. Βρε μεγάλε για εταιρία, τι πήγες και έκανες και γιατί; Μήπως το έκανες επειδή οι υπόλοιποι της σειράς, όπως και τα παιδιά του Logan( εμένα μου άρεσε ο πολλά υποσχόμενος ξανθός Jim Hanson )δεν πουλούσαν; Δεν έφερναν τα αναμενόμενα για σένα κέρδη; Ωραία, το καταλαβαίνω και καλά έκανες.Όμως, δεν θα έπρεπε πρώτα να βρεις έναν πετυχημένο συγγραφέα για να σου φτιάξει ένα ωραίο υπόβαθρο το οποίο να στηρίζει το συγκεκριμένο κόμικ; Ε; Χάθηκαν τόσοι πραγματικά ταλαντούχοι άνθρωποι εκεί έξω; Μα καλά, ποτέ σου δεν έμαθες από τα λάθη και τις παραλείψεις που έκανες όλα αυτά τα χρόνια; Η απάντηση είναι όχι.Διότι πολύ απλά, δεν θέλεις να μάθεις ότι με τις συνταγές που σε οδήγησαν και εσένα ως εταιρεία σε χάσιμο χρημάτων και δη αποτυχία, όπως και στον αφανισμό ενός γνωστού ήρωα θα έχεις ξανά οικτρά αποτελέσματα.Και ξέρεις γιατί; Διότι εκείνοι οι φαν θα το πάρουν το τεύχος και θα χάσουν την γη κάτω από τα πόδια τους. Μπορεί όμως και να πετάξουν στα ουράνια –ίσα για να βγάλεις εσύ τα κέρδη σου.Αλλά ακόμα και εκείνοι οι κακόμοιροι φαν, θα προσγειωθούν απότομα στον πλανήτη. Μπορεί και όχι και μακάρι να κάνω λάθος Όμως, εκείνο που κατάλαβα είναι ότι σαν εταιρεία δεν σέβεσαι την φήμη σου, δίνοντας ταυτόχρονα σε πάρα πολλούς την εικόνα ενός ατόμου, το οποίο βαριέται να ψάξει αλλά στην πραγματικότητα, φοβάται να δοκιμάσει και συνεπώς κρύβεται στα παλιά γνώριμα τερτίπια . Πάω τώρα στο σενάριο, που κακά τα ψέματα μαζί με το σχέδιο συνιστούν τη σπονδυλική στήλη των κόμικ. Φίλε μου, για σεναριογράφος-αν είσαι ένας- δεν παίζεσαι με τίποτε. Μα με τίποτε και ξέρεις κάτι; Σε σχέση με αυτά που έγραψες, καλύτερη είναι η φαντασία εκείνων που πάσχουν από maladaptive daydreaming. Ήθελες και έβαλες μυθολογίες και χαρακτήρες; Καλά έκανες. Και κανένας δεν σε κατηγορεί για αυτό.Άλλωστε είναι ένα τεύχος Κόμικς και όλοι μας καταλαβαίνουμε, ότι τα Κόμικς είναι ένα πεδίο, στο οποίο επιτρέπεται η αχαλίνωτη φαντασία.Αλλά, γιατί δεν έκατσες- τουλάχιστον για μια ώρα- να το παλέψεις και να το δέσεις στιβαρά και έξυπνα το πράγμα; Διότι αν μεγάλε μου, οι ιστορίες κόμικ είναι έτσι όπως εσύ το καταλαβαίνεις, τότε και εγώ που είμαι άσχετη με σενάρια κόμικ μπορώ να το κάνω. Να κοτσάρω 10 μυθολογικούς ήρωες- ήρωες που όλοι μας αγαπήσαμε και μετά να βάλω και άλλους τόσους.Στην συνέχεια, θα τους πετάξω μέσα σε ένα κουβά για σενάριο-όπως έκανες εσύ- και να το ανακατέψω προσθέτοντας παράλληλα, ότι μπαχαρικό διαθέτει το ράφι της κουζίνας μου και ύστερα, να το τρίψω στην μούρη όλων των άλλων ως πετυχημένη ιστορία και έχει ο Θεός.Όμως στην πραγματικότητα η δική μου περίπτωση σέβεται τον εαυτό της, διαθέτοντας παράλληλα και τον ανάλογο ρεαλισμό και αυτογνωσία. Ότι δεν είμαι ταλαντούχος συγγραφέας ούτε και το πιστεύω.Αλλά του λάχιστον σέβομαι τους αναγνώστες του Φόρουμ .Και το πιο σημαντικό; Όταν γράφω μια ιστορία για κόμικ επειδή δεν έχω πλέον χρόνο για να ζωγραφίζω, εργάζομαι πάνω σε αυτή αφιερώνοντας παράλληλα πολύ ώρα-Όπως άλλωστε και θα έκανα αν ζωγράφιζα διότι και η γραφή είδος ζωγραφικής είναι - και στην συνέχεια, το παρουσιάζω σε χιλιάδες μέλη του Φόρουμ οι οποίοι την κρίνουν αυστηρά.Αλλά δίκαια. Αλήθεια φίλε μου δοκίμασες να παρουσιάσεις την ιστορία σου σε ένα από τα Φόρα που αφορούν τα Κόμικς ; Μα τι στο καλό, έχει έλλειψη η Αμερική από social media; Αλλά θα μου πεις, έτσι είναι το επαγγελματικό σενάριο Κόμικ. Μα καλά, μασάει η κατσίκα ταραμά; Μας δουλεύεις; Σε ποιους νομίζεις ότι απευθύνεσαι; Σε τίποτε πυθιγκουίνια και λοιπά χ άπατα ,τα οποία δεν έχουν νιονιό και τρώνε ότι σκ@το τους σερβίρεις για ιστορία; Ακόμη δεν ξεστραβώθηκες ώστε να δεις καθαρά, το σύνολο στο οποίο απευθύνεσαι; Εσύ δεν είσαι σεναριογράφος. Μάπα είσαι και λίγα αναφέρω.Παίρνεις υλικά, τα βάζεις στην κατσαρόλα και βγαίνει κάτι που μόνο η κούτρα σου μπορεί να καταλάβει. Από την άλλη το φαγητό, δεν τρώγεται με τίποτε.Ούτε οι κατσαρίδες, δεν θα το φάνε αυτόν τον αχταρμά που πρόκειται να μας σερβίρεις. Δεν το έχεις; Άσε το καλύτερα το ρημάδι.Τι πας και μπλέκεις, επιβεβλημένες αξίες του Φανταστικού άσχετες στην ουσία μεταξύ τους και τα κάνεις να μην πω τι. Τουλάχιστον, όσον αφορά την Μαγειρική, όλοι μας δεν είμαστε σαν τον 'Ακη Περζεντίκη αλλά βρε παιδάκι μου χρυσό, ακολουθούμε πιστά τις συνταγές του και δη κάνουμε ότι μας λέει. Διότι και επιτυχημένος είναι και έχει και πείρα με τον ανάλογη φρεσκάδα της νιότης .Έτσι θα έπρεπε να είναι και στον τομέα των Κόμικ.Αλλά τι να πω.. Και να φανταστείτε παιδιά, ότι έχω διαβάσει ιστορίες του John Howard με τον διάσημο Κιμμέριο όπως και Stephen King πχ ο Μαύρος Πύργος.Καθώς επίσης και κόμικς από τις ιστορίες των δύο συγγραφέων.Αλλά όλα εκείνα τα κόμικ έγιναν με σεβασμό και στον συγγραφέα και στον ηρώα του. Αυτό εδώ όμως;Έχουν πλέον καμία σημασία όλα αυτά τα πράγματα ; Όχι. Διότι τους ήρωες του εν λόγω κόμικ που πρόκειται να εκδοθεί, δεν είναι αποκυήματα της φαντασίας ή ενός διάσημου συγγραφέα, ή συγγραφέων. Διότι αν ήταν, θα είχαν καλύτερη αντιμετώπιση και όχι αυτήν εδώ.Που την ξανα-είχαν είτε πριν πεθάνουν αυτοί οι χαρακτήρες είτε είχαν να εμφανιστούν πολύ καιρό και πρόσφατα εμφανίστηκαν ξανά. Αλλά θα μου πείτε- Εδώ τον Σούπερμαν τον έφεραν τουλάχιστον εμφανισιακά, στην εποχή που οι πατεράδες μας ήταν παιδιά τους άλλους θα πρόσεχαν; Ελα ντε; Τι κάθεσαι και σκοτίζεσαι και πρήζεις και τους άλλους ;Διότι δεν έχει νόημα να παλεύεις για κάτι που δεν έχει νόημα επειδή δεν ακούνε. Αλλιώς τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Στην συνέχεια, οι σεναριογράφοι της δεκάρας -αν αυτοί είναι πολλοί- έκατσαν να διαβάσουν ένα manga; Εγώ τα διαβάζω και να δείτε, το τι θαύματα κάνουν με κάθε ιστορία. είτε αυτή είναι απλή, είτε είναι περίπλοκη, είτε είναι οτιδήποτε, οι δημιουργοί τους και δη οι σεναριογράφοι τους κάθονται και μετατρέπουν ακόμη και μια χαζή ιστορία σε αριστούργημα. Δεν λέω για τον σχεδιασμό, ο οποίος είναι τουλάχιστον άψογος.Όμως η πλοκή των ιαπωνικών κόμικ είναι άπαικτη ,Θεϊκή ,Θεσπέσια.Διότι έχω προσφάτως διαβάσει δουλειές των πραγματικά παιχταράδων της Άπω Ανατολής και μου έφυγε το καφάσι. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο που η Ιαπωνική Σχολή είναι ΣΧΟΛΗ ΑΠΟ ΜΟΝΗ ΤΗΣ και όλοι οι υπόλοιποι θα πρέπει να την μελετούμε και δη να την θαυμάζουμε.Διότι εκεί στύβουν την πέτρα και την κάνουν ένα υπέροχο κόμικ που διαβάζεται ΜΟΝΟΡΟΥΦΙ. Ακόμη και ιστορίες άρλεκιν έχουν καταφέρει να τις κάνουν πολύτιμα πετράδια, που αξίζουν να υπάρχουν στις βιβλιοθήκες όλων των φαν των κόμικς ανεξαρτήτως Σχολής.Ποια; Τα άρλεκιν που είναι βιβλία τσέπης, βάση έτοιμων συνταγών και τα οποία, στην χειρότερη περίπτωση είναι τουλάχιστον για γέλια. Άρα δίκαιο είχε ένας φίλος του Φόρουμ ο οποίος, είχε αναφέρει ότι τα ιαπωνικά anime και τα Manga έχουν λύσει το πρόβλημα αφού ΟΜΩΣ πρώτα έχουν ιδρώσει πολύ. Όχι σαν εσένα «μεγαλοφυΐα» για σεναριογράφο που έκατσες- προφανώς ένα πρωινό στην λεκάνη της τουαλέτας για την πρωινή σου ανάγκη- και ύστερα ότι σου κατέβη την έκανες ιστορία και με βάση ποιούς; Σε πασίγνωστους ήρωες και δεν αναφέρομαι μονάχα στον Wolverine. Φίλε μου δεν φταις εσύ. Φταίει η εταιρία που σε προσέλαβε, για να αναλάβεις ένα τέτοιο project που είναι η επαναφορά ενός πολύ πετυχημένου χαρακτήρα.Ίσως, να φταίει ο πανικός που ακολούθησε την πτώση των πωλήσεων, μετά το θάνατο του Logan και δεν τους κατηγορώ για αυτό. Διότι αν μια εταιρία δεν πάει καλά, τότε θα απολυθεί κόσμος. Και στην Αμερική, τα πράγματα είναι πολύ σκληρότερα για τους ανέργους από ότι εδώ. Όμως έστω και για αυτό θα έπρεπε να δουλέψεις και μάλιστα πάρα πολύ.Αν όμως εσύ θεωρείσαι πετυχημένος, τότε δεν φταις εσύ.Αλλά η αποβλάκωση που ίσως υπάρχει εκεί πέρα και η οποία, μαζί με τα άλλα θα έχει αναδείξει και εσένα. Δεν σεβάστηκες τους χαρακτήρες και έκανες ότι έκανες. Δεν σεβάστηκες τουλάχιστον την υπέροχη πένα του Comic Artist και τον κόπο του, προκειμένου να σηκώσει το ανεκδιήγητο σενάριό σου; Όχι και ξέρεις και κάτι άλλο; Στην ουσία την κατέστρεψες, όπως επίσης και τα υπόλοιπα.Αλλά τι αναφέρω εγώ, μια απλή αναγνώστρια κόμικ; Το μόνο που μπορώ να πω φίλε μου είναι, ότι όλους τους ήρωες του τεύχους σου τους έχεις ήδη καταδικάσει ξανά σε θάνατο. Το λοιπόν, για να τελειώνουμε με τις αηδίες και την λόξα εκείνων που πιστεύουν ότι είναι Σεναριογράφοι (ενώ στην πραγματικότητα, οι ιστορίες που γράφουν δεν διαβάζονται ούτε από την ίδια τους την μητέρα)Σας συστήνω ταπεινά να διαβάσετε τα εξής κόμικ: 1)Το Prodigαl Child με τον έφηβο Logan το οποίο κόμικ είναι ιαπωνικό manga. Δείτε σχέδιο, διαβάσετε ιστορία και θα πάθετε την πλάκα σας .Θα τρίβετε τα μάτια σας .Έτσι για να αναδεικνύουμε σοβαρότατες δουλειές με σεβασμό και στον ήρωα και στην συγκεκριμένη Τέχνη και στους αναγνώστες. 2)To Lone Wolf and the Cup. Τα σχόλια είναι περιττά –Είναι αριστούργημα τι να κάνουμε. 3)Το Θηρίο στο τωρινό τεύχος του Μπλε Κομήτη το οποίο είναι άρτιο κόμικ.Και από μεριάς σεναρίου και από μεριάς φαντασίας και από μεριάς συναισθημάτων συνοδευμένο από υπέροχα μηνύματα που σε κάνουν πραγματικά να το χαίρεσαι. Όχι εκείνα τα χάλια που πρόκειται να εκδώσει η Marvel και το κάνουν και βούκινο «Ήμαρτον Κύριε» όπως θα έλεγε ο γνωστός δημοσιογράφος και αθλητικογράφος Γεωργίου speaking . Υ.Σ Α έμαθα ότι ο Wolverine θα παλεύει μαζί με τον Κόναν τον Βάρβαρο στοιχείο το οποίο θα αγνοήσω.

Μου αρέσει κυρίως, η απόδοση του νεκροταφείου κάτω από το φως της σελήνης.

Μα καλά αυτός δεν είναι ο σύζυγος της Storm; Εκτός και αν έχασα πολλά επεισόδια.

Πολλές φορές, έχουμε ακούσει για ερασιτεχνισμούς και ερασιτέχνες .Στην δουλειά, στις σχέσεις και γενικά στην καθημερινή μας ζωή. Με αποτέλεσμα, η έννοια ερασιτέχνης να αποκτήσει μια αρνητική έννοια. Τσαπατσούλης , ή κομπογιαννίτης ή απατεώνας και πολλά άλλα .Όμως είναι έτσι ή, μας διαφεύγει κάτι; Πριν από πολύ καιρό, είχα θίξει το θέμα του ταλέντου στο σχέδιο κόμικ.Μάλιστα, είχα παραθέσει και κάποιες εικόνες. Κάποιος φίλος μου απάντησε και σωστά ότι είναι θέμα δουλειάς και όχι ταλέντου. Ισχύει και αυτό και γενικά παντού και έρχομαι στα του θέματος. Δεν είναι κακό ,να είσαι ερασιτέχνης.Μάλιστα η συγκεκριμένη λέξη σημαίνει, ο εραστής της Τέχνης και δεν αναφέρομαι μονάχα στις τέχνες.Αλλά παντού.Τέχνη είναι και ο δάσκαλος,τέχνη είναι και ο υδραυλικός ή ο γιατρός και γενικά, οποιαδήποτε άλλο επάγγελμα. Όμως το να αγαπάς ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ αυτό που κάνεις όπως αγαπά ένας εραστής ανεξάρτητα αν διαθέτεις ταλέντο ή όχι είναι πολύ σημαντικό και κερδίζεις.Πολλά. Τα πράγματα, είναι σαν τον γάμο και κακά τα ψέμματα ο γάμος δεν είναι επάγγελμα; Δεν έχει υποχρεώσεις; Όμως, αν δεν αγαπάς πραγματικά αυτό που επέλεξες να είσαι, ή την κατάσταση στην οποία επέλεξες εσύ να είσαι τότε το πράγμα, παύει να ισχύει, αρχίζει να μπάζει νερά και λοιπά σκ@τά και τότε εκεί έρχεται ο εραστής. Καλύπτοντας όλα τα κενά, κάνοντας σε παράλληλα να νιώθεις καλύτερα και γιατί όχι; Φανταστείτε κάποιον ο οποίος να κάνει μια δουλειά βάση σπουδών του αλλά να μην δίνει αυτά που πρέπει, ακόμη και αν εκείνος διακηρύττει ότι την ποθεί Τι γίνεται τότε ; Η δουλειά τον εξουθενώνει, τον κάνει αδιάφορο και δη τσαπατσούλη με αποτέλεσμα να πέφτουν οι επιδόσεις του.Τι γίνεται μετά; Έρχεται ο προϊστάμενος και του λέει απολύεσαι .Γιατί; Δεν αγαπούσε το αντικείμενό του δεν το είχε σπουδάσει; Διότι πολύ απλά βρέθηκε κάποιος άλλος, με μεγαλύτερη όρεξη αλλά και μεράκι ή αγάπη (όπως θέλετε πάρτε το)ο οποίος λατρεύει το αντικείμενο.Με ελάχιστες γνώσεις ίσως και με περισσότερες γνώσεις ποιος ξέρει; Αλλά τα κατάφερε;Η απάντηση είναι εύλογη...... Θα σας αναφέρω δύο παραδείγματα, από την προσωπική μου ζωή. Πριν από αρκετό καιρό έμαθα ότι μια συμμαθήτριά μου από το λύκειο, άνοιξε ινστιτούτο αισθητικής με προϊόντα γνωστής εταιρίας στο μέρος καταγωγής μου .Όμως προσοχή!!!!! Η συμμαθήτριά μου αυτή, είχε παρακολουθήσει πρωτύτερα ένα σεμινάριο για αισθητική διάρκειας ενός μηνός. Στο χωριό μου, υπήρχε και μια άλλη κυρία κανονική-επαγγελματίας- αισθητικός .Όμως εκείνη απέτυχε. Γιατί; Ήταν κακή; Όχι .Δεν είχε γνώσεις και πτυχίο; Αντιθέτως, τα απέκτησε όλα και με άριστο βαθμό.Τότε τι έφταιξε και έκλεισε το δικό της κατάστημα; Και πώς η συμμαθήτριά μου, με σεμινάρια ενός μηνός κατάφερε όχι μονάχα να κερδίσει την αντίπαλό της; Αλλά και να έχει πελατεία, τις κυρίες των γύρω χωριών; Η απάντηση είναι απλή.Αγαπούσε πραγματικά αυτό που έκανε ,το λάτρευε και συν των άλλων ήταν ανθρώπινη στις σχέσεις της. Όπως ευχάριστη και επικοινωνιακή. Ήξερε επίσης, να κάνει το ένα δέκα βάζοντας ταυτόχρονα το μυαλό της να δουλεύει.Επιπρόσθετα έμπαινε στην θέση των άλλων στις ανάγκες και στις απαιτήσεις τους. Την ίδια στιγμή οι υπόλοιποι συμπεριλαμαβανομένου και εμού προσωπικά, έβλεπαν έναν άνθρωπο με πραγματική ζέση ο οποίος πάλευε ταυτόχρονα και λυσσαλέα να βελτιωθεί .Δεν είχε ούτε κανένα ιδιαίτερο ταλέντο ούτε και μακροχρόνιες γνώσεις αλλά είχε αφιερωθεί καρδιά ψυχή και σώματι σε αυτό που έκανε .Με πάθος και έτσι πέτυχε. Το δεύτερο παράδειγμα είναι από την μαθητική μου ζωή. Όταν ήμουν μαθήτρια στο λύκειο, είχαμε δύο καθηγητές μαθηματικών.Οι δύο τους ,ήταν εξίσου νέοι. Ο μεν πρώτος ήταν διάνοια ο οποίος σημειωτέον, είχε πάρει και βραβεία (έτσι μας έλεγαν) και ένας άλλος . Ο μεν πρώτος παρότι τις γνώσεις και την πείρα του, έκανε τους μαθητές να βγουν μια μέρα από την τάξη αρνούμενοι να κάνουν το μάθημά του και την ίδια στιγμή ο τότε διευθυντής, προσπαθούσε να εξομαλύνει την κατάσταση. Από την άλλη μεριά ,ο άλλος καθηγητής ήταν προσηνής, δεν κούραζε και έκανε το μάθημα αγαπητό σε όλα τα παιδιά και ιδιαίτερα, σε εκείνα που δεν τα ενδιέφεραν τα μαθηματικά.(Ξέρετε τα μαθηματικά είναι ένα πολύ δύσκολο μάθημα σαν τα φασολάκια που πρέπει να φάμε. Διότι σε αντίθεση με κάποιους από εμάς που έχουν κλίση, οι υπόλοιποι δεν είμαστε εξοικειωμένοι με αυτά.).Θέλετε και μια άλλη αλήθεια; Ο άλλος ο πραγματικά -όπως διαπιστώθηκε εκ του αποτελέσματος καλός σε όλα δάσκαλος- δεν ήταν και κάτι σπουδαίο. Ούτε μεγάλη ευφυία ήταν ,ούτε βραβεία είχε κερδίσει κατά το παρελθόν, ούτε μεγάλη πείρα κατείχε και όμως, κέρδισε.Την αγάπη των παιδιών και δη την αποδοχή τους .Διότι κακά τα ψέμματα αν ένα περιβάλλον δεν σε θέλει τότε, δεν μπορείς να σταθείς σε αυτό.Τι απέγινε ο διάνοιας; Έμεινε στο χωριό , οι νέες γενιές μαθητών δεν τον παρακολουθούσαν και έκαναν φασαρία και καλά έκαναν, ή έκαναν υπομονή σπάζοντας ταυτόχρονα τα νεύρα του καθηγητή.Δεν μπορούσε να τους κόψει στο μάθημα, διότι σήμερα και ευτυχώς υπάρχουν μηχανισμοί που προστατεύουν τους μαθητές ,από κάτι τέτοια απωθημένα. Τώρα, περιμένει την σύνταξή του και κανένας συγχωριανός δεν του μιλά. Φοβερό πράγμα η μοναξιά δυστυχώς. Όμως ας πρόσεχε.Ο άλλος ο καλός, διορίστηκε κάπου αλλού έγινε γυμνασιάρχης και από ότι έμαθα πολύ αγαπητός σε όλα τα παιδιά. Οπότε, ποιος είναι στην πραγματικότητα ο άριστος; ,o winner που τα πήρε όλα και έφυγε; Και οι δύο δεν ήταν πιστοποιημένοι επαγγελματίες ; Το ίδιο δεν έγινε και η τότε συμμαθήτριά μου ; Δεν πήρε την έγκυρη και έγκριτη πιστοποίηση της αισθητικού; Το ίδιο δεν είχε και η άλλη ; Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΉ αγάπη σε αυτό που κάνεις φίλε μου -ανεξαρτήτως χαρίσματος σπουδών ή όχι- σε κάνει καλό διότι ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ,ΣΟΥ ΔΙΝΕΙ ΤΟ ΚΙΝΗΤΡΟ ΚΑΙ ΔΗ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΓΙΑ ΣΚΛΗΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ . Όπως άλλωστε κάνει ένας εραστής, για να προσελκύσει το ταίρι του.Δεν παλεύει σκληρά στο να το ευχαριστήσει; Δεν κοπιάζει στο να καλυτερεύει τον εαυτό του; Στο να είναι καθαρός και ευπαρουσίαστος, να φορά ωραία ρούχα ,να έχει το σπίτι του περιποιημένο και τακτικό ,για να προσκαλεί σε αυτό το ταίρι του, να προσφέρει δώρα για την αγαπημένη ή τον αγαπημένο της χαλώντας ένα κάρο λεφτά; Παρατηρήστε τους εραστές και πως αυτοί ενεργούν και τότε θα με θυμηθείτε.Επίσης ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΚΑΛΟΣ επαγγελματίας ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΕΡΑΣΤΗΣ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΤΟΥ.Δηλαδή ερασιτέχνης και να αναφέρω και κάτι άλλο; Ποτέ να μην υποτιμάτε κανέναν ΚΑΙ τίποτε και ιδιαίτερα τους εραστές .Διότι αν στην δουλειά μας ή στις σπουδές μας ή στο αντικείμενο μας εμφανιστεί κάποιος" εραστής" τότε ο γάμος μας με την δουλειά μας και δη με το επάγγελμά μας ή το ταλέντο μας έχει τελειώσει .Διότι ο εραστής ξέρει, βλέπει τι θέλεις ως ειδίκευση , διαπιστώνει με επιτυχία τα κενά και στην συνέχεια τα γεμίζει .Με τον δικό του ευχάριστο και επικοινωνιακό τρόπο. Δεν σε πρήζει , δεν σε κουράζει αντιθέτως σε κάνει να σκέφτεσαι και να καταλαβαίνεις το λάθος σου χωρίς να σε προσβάλλει Και το σπουδαιότερο; Ο ΕΡΑΣΤΗΣ ΑΚΟΥΕΙ, ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑΝΟΕΙ ΑΡΙΣΤΑ τα πάντα που σε απασχολούν. Ψέμματα; Η κάνω λάθος; Συμπερασματικά ,καλύτερα να είσαι ερασιτέχνης παρά ένας νωθρός , plain και δη ένας κάκιστος επαγγελματίας και αν σας αποκαλέσουν ως τέτοιους .Δηλαδή ως ερασιτέχνες μην το εκλάβετε ως προσβολή. Διότι αυτοί που σας το είπαν προφανώς σας φοβούνται διότι σε αντίθεση με αυτούς εσείς είστε οι καλύτεροι. Διότι ξέρετε και δίνετε αυτά που πραγματικά ζητούνται -τονίζοντας ταυτόχρονα την ανεπάρκεια τους και δη την ανικανότητά εκείνων που σας αποκάλεσαν έτσι.Γιατί πολύ απλά όταν ποθείς κάτι πραγματικά, κινείς γη και ουρανό. Και δη βιβλιοθήκες για να εμπλουτίσεις τις γνώσεις σου .Όπως επίσης και τρέξιμο 24 ώρες όλες τις μέρες της εβδομάδας έτσι ώστε, να το κάνεις ωραίο και να το βελτιώσεις .Και να ξέρετε μια άλλη βασική αλήθεια.Το αποτέλεσμα μετρά, και όλα κρίνονται βάση αυτού. Όλα τα υπόλοιπα είναι χάσιμο χρόνου και χαρτο-μαντηλιών. Υ.Σ Θυμάστε μια ταινία, για έναν φτωχό άλλα χαρισματικό μαθητή ο οποίος, δούλευε στις οικοδομές και ο οποίος έγινε δεχτός, σε ένα μεγάλο και γνωστό πανεπιστήμιο; Ε λοιπόν σε μια σκηνή της εκείνος και ένας φίλος του, μια μέρα πήγαν σε ένα μπαρ κοντά στο πανεπιστήμιο.Εκεί υπήρχε και ένας άλλος φοιτητής ο οποίος, άρχισε να πουλά πνεύμα.Τότε ο χαρισματικός νεαρός της ιστορίας ,του την είπε και η ατάκα του ήταν η εξής : Αντί ν α κάνεις τον έξυπνο εδώ Θα μπορούσες να πας, στην δημοτική βιβλιοθήκη και να διαβάσεις τσάμπα και όση ώρα θέλεις για αυτό το αντικείμενο το οποίο και δεν το ξέρεις και δεν το κατέχεις και πληρώνεις και ένα κάρο λεφτά για να το αποκτήσεις.Η αντίδραση των υπολοίπων, που ήταν εκείνη την στιγμή στο μπαρ; Χειροκρότημα. (Θα πρέπει να αναφέρω ότι πέρασε πολύς καιρός, από τότε που έχω δει την ταινία αλλά αυτή η σκηνή, μου έμεινε στο μυαλό.Αν κάνω κάποιο λάθος να με διορθώσετε).

Απλά θα αργήσουμε να ωριμάσουμε Άλλωστε, μην ξεχνάμε ότι εμείς ως χώρα ,τώρα κάνουμε τα πρώτα μας βήματα σε τέτοιου είδους τέχνη.Εκτός και αν κάνω κανένα λάθος Όμως, για να βρεις ένα πραγματικά΄καλό κόμικ φίλε μου, ιδιαίτερα εδώ θα πρέπει να το ψάξεις πολύ.Μα πάρα πολύ. Φιλε μου με καλύψες σε όλα.Μπράβο σου και εδώ στο Ελλαδισταν μπερδεύουν ακόμη τα πράγματα καί όχι μονάχα στα κόμικ Κατα εμέ,σοβαρό κόμικ είναι σύνολο απο επιμέρους πράγματα που δένονται άριστα μεταξύ τους.Ωραίος σχεδιασμός,πιασαρικο σενάριο ,ευφυές χιούμορ και αρκγό γλώσσα δοσμένα με προσοχή οπως και σεβασμός στον αναγνώστη. Μακάρι να το καταλάβουν αυτό, αυτοί του Μπλε Κομήτη και να μην αφήσουν τίποτε φοβίες, ή διθενκουλτούρα ριστικές βλακείες να αλλοιώσουν την προσπάθεια τους.Διότι, μπορεί εδώ τα κόμικς να θεωρούνται ακόμη αναγνώσματα για μικρά αλλά εδώ,υπ άρχει και ενας άκρα απαιτητικός πυρήνας πραγματικα ψαγμενων φίλων των κόμικς. Που αν δουν ,οτι κάτι άσχημο πάει να παίξει τότε ,θα το κλείσουν το μαγαζί.Όπως είχε γίνει τοτε, με την Βαβελ.Που κακά τα ψέματα είχε δουλειές και ποιότητες ,ανώτερες απο εκεινες του Κομήτη .Και να που όμως έσβησε απο τον εκδοτικό χάρτη. Αλλά είναι νωρίς ακόμη για να πούμε.Όμως, για να δούμε.

Μου φάνηκε, σαν ένας διάλογος μεταξύ, δύο χαζών κοριτσιών .Η μια, καμαρώνει το σιλικονάτο στήθος της και η άλλη, μάλλον την ρωτά που πήγε και πόσο, της στοίχισε. .Πόσο χάπατα μπορούμε, εμείς οι γυναίκες να γίνουμε καμιά φορά. Αστα.

Πολύ ωραίο άρθρο .Μπράβο.

Ένας "άπιστος Θωμάς" στα παραφυσικά φαινόμενα δημόσιος υπάλληλος κατά την διαδρομή προς το χωριό του, χάνει τον δρόμο του και βρίσκεται σε ένα μέρος όπου.... Μια επιτυχημένη και άκρως εμμονική χρηματίστρια του Σίτι, καταφέρνει να ζήσει το πιο τρελό της όνειρο.Αλλά, με το ανάλογο τίμημα.... Ιστορία πρώτη. Ο δημόσιος υπάλληλος (Δ.Υ)που ζωγράφιζε γάτες. Ο Γιώργος Δημητρίου δεν πίστευε στα φαντάσματα των νεκρών, ή σε άλλα μεταφυσικά υποκείμενα τα οποία στοίχειωναν ή σπίτια ή μέρη. Παρά μονάχα σε εκείνα των ζωντανών.Μάλιστα η πεποίθηση του αυτή ενισχύθηκε ακόμα περισσότερο μετά, από τον πρόσφατο και δύσκολο χωρισμό του που είχε με την κοπέλα του ύστερα από πέντε χρόνια σχέσης. Ευτυχώς είχε την δουλειά του. Ήταν μόνιμος υπάλληλος στο Υπουργείο Υγείας. Η υψηλόβαθμη θέση του όπως και η κάπως καλύτερη μισθολογική του κατάσταση,του επέτρεπε να ζει όπως ήθελε. Τις μπύρες με την παρέα του στο δώμα που είχε κληρονομήσει από την γιαγιά του στη περιοχή του Γκύζη,τις εξόδους του καθώς επίσης και την συντροφιά με τις γάτες του. Τις λάτρευε τις γάτες και μάλιστα, παρά πολύ. Τις θεωρούσε έμπιστες.Όπως επίσης, έξυπνες και ανεξάρτητες. Μόνο σε εκείνες, έβρισκε παρηγοριά και ηρεμία. Μάλιστα, η τωρινή του γάτα ονόματι Μίμι ήταν η καλύτερη πού είχε ως τότε. Όμως, είχε ένα κουσούρι. Ζωγράφιζε γάτες και μάλιστα σε μέρη όπου δεν έπρεπε. Σε συστατικές επιστολές του υπουργείου, σε εγκυκλίους,σε αναφορές και σε άλλα συναφή έγγραφα. Μια μέρα ο γενικός διευθυντής, τον κάλεσε στο γραφείο του και του συνέστησε να μην το κάνει. Όμως, οι ζωγραφισμένες γάτες του έγιναν πασίγνωστες στα γραφεία και έτσι ο Γιώργος, έγινε γνωστός ως ο Δ.Υ που ζωγράφιζε γάτες. Μια Παρασκευή του Οκτωβρίου, έλαβε ένα μήνυμα στον τηλεφωνητή του σπιτιού του. Ήταν ο πατέρας του από το χωριό που τον ενημέρωσε ότι την Κυριακή θα παντρευόταν μια από τις εξαδέλφες του και επομένως, εκείνος θα έπρεπε να παραστεί. Ο Γιώργος το θεώρησε μεγάλη ευκαιρία, για να ξεχάσει τον πρόσφατο χωρισμό του και να πάρει το κεφάλι του λίγο αέρα. Έτσι την ίδια μέρα, έδωσε την γάτα του στο ζευγάρι ηλικιωμένων που έμεναν στο ρετιρέ από κάτω προκειμένου να την φροντίζουν όσο εκείνος θα έλειπε, έβαλε δυο ρούχα στη βαλίτσα του και με το αυτοκίνητο του ξεκίνησε για το χωριό.................. ........................................................................................... Η κίνηση στους δρόμους της Αθήνας ήταν μεγάλη, όμως εκείνον δεν τον ένοιαζε. Αντιθέτως η κυκλοφοριακή συμφόρηση της ημέρας, του έδωσε την ευκαιρία να σκεφτεί ποια διαδρομή θα έπρεπε να πάρει. Από την νέα διαπολιτειακή λεωφόρο; Ή τους κλασσικούς παράδρομους που γνώριζε από παρελθόν; Οπότε εκείνη την στιγμή αποφάσισε, ότι δεν θα έπαιρνε την διαδρομή μέσω της νέας οδού Αθηνών/Κορίνθου. Αλλά εκείνη που ήξερε από τα νεανικά του χρόνια •Τότε, που ήταν φοιτητής και πηγαινοερχόταν με το ΚΤΕΛ από το χωριό του στην Πρωτεύουσα και αυτό έκανε. Θα τού έπαιρνε μεν πολύ χρόνο, αλλά δεν καιγόταν να φτάσει γρήγορα στα πατρώα εδάφη.Έτσι με αυτόν τον τρόπο, θα του δινόταν η ευκαιρία να απολαύσει λίγο καθαρό αέρα όπως και πραγματικό πράσινο. Μετά από μισής ώρας αναμονή οι σηματοδότες άλλαξαν την ένδειξη από κόκκινο σε πράσινο, δίνοντας επιτέλους την άδεια στους οδηγούς για να ξεκινήσουν. Όπως επίσης άμεση και δη μεγάλη ανακούφιση σε αρκετούς από αυτούς ανάμεσα στους οποίους ήταν και ο Γιώργος (που εν το μεταξύ, είχε ήδη αρχίσει να κουράζεται από τη αναμονή)•Έτσι, αφού είπε σιγανά «φτου ξε- ελευθερία» έπιασε το τιμόνι, άνοιξε το ραδιόφωνο και ξεκίνησε για να παραστεί στο γάμο τεσσάρων έως και πέντε ωρών απόσταση. ...................................................................................................... Αργά το απόγευμα, κάπου κοντά στο Αίγιο έπιασε βροχή.Η νεροποντή ήταν δυνατή και οι καθαριστές στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου κινούνταν ασταμάτητα. Όμως εκείνος ήταν βυθισμένος στις σκέψεις του και χωρίς να το καταλάβει, βρέθηκε πολύ μακριά και βαθιά μέσα σε έναν δρόμο που δεν τον είχε δει ποτέ του.Μπροστά του, ήταν μια πινακίδα με μισό σβησμένο το όνομα ενός χωριού ονόματι Κρίστενα. Μα, τι στο διάβολο συνέβη; αναρωτήθηκε ο Γιώργος συνειδητοποιώντας την ίδια στιγμή ότι χάθηκε. Να ήταν η βροχή; Η αφηρημάδα του; Η χαλαρωτική χροιά της φωνής του εκφωνητή της ΕΡΑ Sport;Όποιος λόγος και να ήταν αυτός,θα έπρεπε να βρει έναν τρόπο για να γυρίσει πίσω. Όμως, κοιτώντας τις ενδείξεις για την ποσότητα βενζίνης κατάλαβε, ότι θα έπρεπε να φουλάρει ξανά το αυτοκίνητο του. Αλλιώς, θα έμενε στην μέση του πουθενά. Οπότε, θα πήγαινε σε εκείνο το χωριό, θα ρωτούσε αν υπάρχει κοντά κάποιο βενζινάδικο και ύστερα,θα οδηγούσε προς τον προορισμό του. Κατά τα μέσα της διαδρομής όντως συνάντησε ένα πρατήριο βενζίνης. Αλλά εκείνο πού πρόσεξε σε αυτό ήταν: κάτι παλιές αντλίες, μια σειρά μπάζα από σίδερα παρατημένη παραδίπλα, ένα κακορίζικο σκυλί δεμένο με σκοινί σε -ένα αγνώστου χρήσης- σιδερένιο πάσσαλο και δυο άνδρες•Οι οποίοι καθόταν κάτω από μια αυτοσχέδια τσίγκινη τέντα, για να προφυλαχθούν από τον καιρό. Ένας γέρος ο οποίος, θα πρέπει να ήταν ο ιδιοκτήτης και ένας πολύ νεότερος άνδρας -προφανώς αλλοδαπός-που ήταν ντυμένος με παλιά,βρώμικα και κουρελιασμένα ρούχα. Ο Γιώργος μόλις τον είδε τον λυπήθηκε. Αμέσως σταμάτησε το αυτοκίνητο του,κάλυψε το κεφάλι του με μια ζακέτα που είχε μαζί του για να μην βραχεί και ύστερα βγήκε. Στην συνέχεια, ζήτησε ευγενικά από τον ηλικιωμένο να του φουλάρει το αυτοκίνητο. Αμέσως ο άλλος, διέταξε απότομα τον νεαρό να γεμίσει το ντεπόζιτο του οχήματος. Έτσι και έγινε •και περιμένοντας να τελειώσει το γέμισμα ο νεαρός αλλοδαπός ο Γιώργος, άρχισε να ρωτά ποια διαδρομή θα έπρεπε να πάρει για να βγει στην Παλιά Εθνική Οδό διότι είχε χαθεί. «Φίλε μου, θα ήταν καλύτερα να περιμένεις μέχρι το επόμενο πρωί γιατί έχει ήδη σκοτεινιάσει και ο καιρός είναι χάλια •Όπως βλέπεις, απόψε το πάει για μεγάλη καταιγίδα. Και επειδή δεν είσαι από τα μέρη μας, δεν ξέρεις τις εδώ διαδρομές και έτσι μπορείς να χαθείς. Εκτός αυτού, θα μπορούσες να πάθεις κάτι γιατί οι δρόμοι εδώ,είναι κακοτράχαλοι «Τώρα» τον πλησίασε ο ιδιοκτήτης «σου προτείνω κάτι. Να μείνεις σε ένα πανδοχείο που έχουμε, έως ότου εγώ να έρθω το πρωί για να σε συνοδέψω μέχρι την άκρη του δρόμου που σε βγάζει στην Εθνική Οδό. Και όσο για το πανδοχείο; Μην φανταστείς τίποτα σπουδαίο. Είναι ένα απλό οίκημα το οποίο είναι πολύ καθαρό,παρέχει ζεστό φαγητό και κρεβάτι.» «Πως θα το βρω;» «Θα πάρεις ίσια τον δρόμο που περνά μέσα από το χωριό μας και ύστερα, από μισή και βάλε ώρα διαδρομής θα το δεις μπροστά σου. Είναι μια απομονωμένη οικία, η οποία ανήκει σε μια χήρα.Την κυρά Σώμαινα. Εκεί μένει και φροντίζει για όλα εκείνα που χρειάζονται. Θα το δεις. Είναι καλυμμένο με τριανταφυλλιές και τα βράδια καλή ώρα όπως τώρα, είναι φωταγωγημένο από παντού.» «Πόσο θα κοστίσει η διαμονή;» «Όσα έχεις ευχαρίστηση. Μόνο,να μην χτυπήσεις δυνατά την πόρτα• Ούτε, να φωνάξεις ή να μιλήσεις δυνατά μήπως και ξυπνήσεις την ιδιοκτήτρια. Είναι μεγάλης ηλικίας και καταλαβαίνεις..... Θα έχει πάρει φάρμακα και θα έχει κοιμηθεί. Δύσκολο πράγμα τα γηρατειά. Όμως να μη ανησυχήσεις, στο ότι θα μείνεις έξω. Απεναντίας, δεν θα δυσκολευτείς να μπεις..........Μέχρι τις δώδεκα το βράδυ, το σπίτι είναι ξεκλείδωτο.» «Μάλιστα, κατάλαβα. Σας ευχαριστώ.» «Και κοίταξε! Περίμενε με το πρωί να έρθω,για να σε συνοδέψω μέχρι το δρόμο. Εντάξει ;» «Μια χαρά.» «Έτσι παλικάρι μου» απάντησε ο γέρος στον Γιώργο με ένα χαμόγελο το οποίο, για μια στιγμή φάνηκε στο νεαρό οδηγό σαν μειδίαμα αρπακτικού λίγο πριν κατασπαράξει το θύμα του. Αμέσως ο Γιώργος, ένιωσε ένα ρίγος να περνά την ραχοκοκαλιά του. Ψυχραιμία, έλεγε από μέσα του. Μην πανικοβάλλεσαι Άλλωστε, όταν σε καταβάλλει η κούραση,σου φαίνονται διάφορα. «Πόσο στοιχίζει η βενζίνη;» «Τίποτε παλικάρι μου.Είναι κέρασμα από μένα, επειδή έρχεσαι για πρώτη φορά στα μέρη μας.» Ο Γιώργος, πήγε να διαμαρτυρηθεί. Τζάμπα βενζίνη; Κάτι έπρεπε να δώσει. Έφερε το χέρι του προς την τσέπη του παντελονιού του εκεί, που είχε το πορτοφόλι του Όμως ο γέρος τον σταμάτησε. «Κέρασμα είναι.» Ο ταξιδιώτης, τον ευχαρίστησε ξανά με ένα νεύμα. Αμέσως μετά, έτρεξε στο αυτοκίνητο του για να μην βραχεί, μπήκε μέσα και έβαλε εμπρός την μηχανή. Λίγο πριν φύγει άκουσε τον γέρο να του φωνάζει: «Και όπως είπαμε,εντάξει;» Ο οδηγός του αυτοκινήτου κορνάρισε, δείχνοντας με αυτό τον τρόπο ότι συμφωνούσε και χάθηκε στη στροφή.. ....................................................................................... Λίγη ώρα μετά, ο Γιώργος περνούσε μέσα από το χωριό και η εντύπωση που αποκόμισε από αυτό ήταν, ότι φαινόταν κάπως.... αλλόκοτο • Αίφνης, ένιωσε ένα παράξενο αίσθημα το οποίο, δεν μπορούσε επακριβώς να προσδιορίσει. Ήταν κάτι ανάμεικτο μεταξύ ανησυχίας και φόβου. Με αποτέλεσμα, να του προκαλέσει πρωτοφανή δυσφορία.Μια άσχημη, βαριά και ζοφερή ατμόσφαιρα επικρατούσε εκεί πέρα. Όλα ήταν κλειστά και παντού επικρατούσε νεκρική ηρεμία. Παρότι που ήταν ακόμα νωρίς εντούτοις, δεν είδε ούτε έναν άνθρωπο ή ενα ζώο στους δρόμους ενώ παράλληλα, δεν υπήρχαν αναμμένα φώτα στα σπίτια.«Μα τι μέρος είναι αυτό;» αναρωτήθηκε. Ακόμα και τα πιο απομακρυσμένα χωριουδάκια όπως για παράδειγμα το δικό του, είναι κατοικημένα με κόσμο. Τα σπίτια τους είναι φωτισμένα,ενώ τα μαγαζάκια τους όπως και οι καφετέριες τους είναι γεμάτα με ζωή. Ανεξάρτητα αν ο καιρός, είναι καλός ή όχι. Ετούτο εδώ όμως...Αυτοστιγμεί το μόνο πού ήθελε, ήταν να πάει στο πανδοχείο όσο πιο γρήγορα γινόταν για να περάσει την νύχτα και την επόμενη μέρα, όπου φύγει φύγει. Έτσι, πάτησε με δύναμη το γκάζι αυξάνοντας την ταχύτητα στο μέγιστο προκειμένου, να απομακρυνθεί στο κατά δύναμη από εκείνη την αφιλόξενη περιοχή. ……………………………………………………………………… Ο ήχος της ξαφνικής βροντής που ξέσπασε από τα δυτικά, τον έκανε να αναπηδήσει από την τρομάρα του. Όπως και να του τσιτώσει ακόμα πιο πολύ τα νεύρα, φέρνοντας τον σε οριακή κατάσταση. Κοίταξε στο πλάι, για να διαπιστώσει αν έφυγε τελείως από την επικράτεια του χωριού έχοντας συνεχώς πατημένο το γκάζι. Δεν είδε τίποτε. Ούτε μια χαμοκέλα και αυτό σήμαινε, ότι πλέον το είχε αφήσει πίσω. Αμέσως, ένοιωσε κάπως καλύτερα• Σαν να έφυγε ένα βάρος από επάνω του. Στη συνέχεια, κοίταξε το καντράν της βενζίνης. Ευτυχώς είχε πολύ ακόμη. Στιγμιαία ανακουφίστηκε. Αλλά όχι για πολύ. Διότι η κατάσταση του, του υπενθύμιζε ότι ήταν ακόμη εγκλωβισμένος στο ψυχοπλάκωμα της Κρίστενας. Εν το μεταξύ, στην προσπάθεια του να διώξει από το μυαλό του εκείνη την δυσάρεστη εντύπωση που αποκόμισε από εκεί, άνοιξε το ραδιόφωνο μπας και ηρεμούσε λιγάκι. Όμως παρότι που έψαχνε για σταθμό, δεν μπορούσε να βρει κανένα. Γύριζε το κουμπί από τα αριστερά, από τα δεξιά, από πάνω, από κάτω αλλά τίποτε δεν ακουγόταν. Παρά μονάχα, ο θόρυβος που κάνουν οι οπτικοακουστικές συσκευές όταν δεν λαμβάνουν σήμα. «Τέλεια» είπε μονολογώντας νευριασμένα. «Δεν έφτανε ότι έχασα τον δρόμο μου και ξέμεινα εδώ, δεν έχω ούτε και ραδιόφωνο».Έτσι,παράτησε την προσπάθεια να ψάχνει για σταθμούς και επικεντρώθηκε στον προορισμό του. ................................................................................ Ο ρυθμικός ήχος των υαλοκαθαριστήρων που απομάκρυναν τις ψιχάλες της βροχής από το παρμπρίζ, ήταν το μόνο που ακουγόταν• ενώ, οι ακτίνες των μπροστινών φακών φώτιζαν αδύναμα τον χωμάτινο δρόμο που ξετυλιγόταν μπροστά του. Παράλληλα, ολόκληρη η πλάση ολόγυρα του είχε καλυφθεί με πυκνή ομίχλη η οποία, μαζί με το σκοτάδι έκαναν την οδήγηση ακόμη πιο κουραστική. Όμως, διάφορες -σαν λαγωνικά- σκέψεις κυνηγούσαν τον Γιώργο και δεν τον άφηναν σε ησυχία. Πλήθος από δαύτες κατέκλυζαν το μυαλό του προερχόμενες από τις πληροφορίες που του δόθηκαν και δη από τις εντυπώσεις, που αποκόμισε από τις εικόνες του χωριού •Όπως και των μοναδικών ανθρώπινων πλασμάτων που είχε συναντήσει, από την στιγμή που έχασε τον δρόμο του και βρέθηκε εκεί.• Μπάζα και σκελετωμένα σκυλιά, όπως και άνθρωποι χωμένοι στην λάσπη της μιζέριας,της βρωμιάς,της εκμετάλλευσης και δη της εξαθλίωσης. Για γυναίκες μεγάλης ηλικίας, που παρά την αύξηση της εγκληματικότητας έμεναν μόνες τους χωρίς να φοβούνται, μέσα σε αφύλακτα και απομονωμένα σπίτια/πανδοχεία στο μέσω των ερημιών .Κατοικημένες περιοχές χωρίς την παραμικρή ένδειξη ζωής όμως… Κάτι άλλο, πολύ περίεργο παιζόταν εκεί και ότι και να ήταν μα το Θεό, δεν θα ήθελε να βρίσκεται • Όχι μονάχα σε μεγάλη απόσταση από αυτό. Αλλά ούτε, και σε ακτίνα 2000 χιλιομέτρων μακριά από δαύτο και βάλε..Αλλά έτη φωτός. Ενώ το πρόσωπο του γερό -βενζινά παρότι την συμπαθητική όψη και την ευγενική φωνή που το συνόδευε για μια στιγμή του φάνηκε, ότι είχε μεταμορφωθεί σε κάτι πολύ εχθρικό και συνάμα πολύ επικίνδυνο. Σαν εκείνο ενός δολοφόνου. Ναι έτσι ήταν. «Σταμάτα να σκέφτεσαι, τέτοιες μαλακίες» έλεγε στον εαυτό του. «Απλά ο ντόπιος ξαφνιάστηκε, που είδε έναν ξενομερίτη. Το μόνο πού χρειάζεσαι αυτή τη στιγμή, είναι ένας καλός ύπνος» Ξαφνικά,κάτι ανάμεσα από τους θάμνους ξεπετάχτηκε μπροστά του και στιγμιαία ο οδηγός φρενάρισε απότομα. Αμέσως βγήκε έξω, για να δει τι ήταν αυτό. Ήταν άνθρωπος ο οποίος κειτόταν κάτω. Ο Γιώργος έσκυψε άμεσα επί τόπου για να κοιτάξει, μήπως τον χτύπησε. Στην συνέχεια τον ρώτησε, αν ήταν καλά και ο άλλος του απάντησε σε σπαστά ελληνικά, ότι ήταν. Ο Γιώργος τον αναγνώρισε. Ήταν ο νεαρός που δούλευε στο βενζινάδικο. Αν από μακριά- τότε, που τον είχε δει για πρώτη φορά στο πρατήριο βενζίνης - τα ρούχα εκείνου του πλάσματος του είχαν φανεί φτωχικά από κοντά, ήταν τουλάχιστον οικτρά. «Μπες μέσα μην κρυώσεις. Θα σου δώσω να φορέσεις ένα επιπλέον ζευγάρι παπούτσια που έχω, ένα πουλόβερ, ένα παντελόνι και κάλτσες. Δεν θέλω να αρρωστήσεις. Πώς σε λένε;» «Χουσεΐν. Είμαι από Συρία.» «Γιώργος.» «Ναι, σε ξέρω. Είσαι εκείνος, που χάθηκε σήμερα.» «Πόσο καιρό, είσαι εδώ;» «Τρεις μήνες.» Ο Γιώργος δεν ρώτησε αν του Χουσεΐν του άρεσε να δουλεύει σε αυτό το μέρος, γιατί θα ακουγόταν ηλίθιος.Άλλωστε, η ποιότητα των εργασιακών συνθηκών δεν είχε σημασία για εκείνον τον άτυχο άνθρωπο. Αν η ζωή είναι σκατά για άλλους στερώντας ταυτόχρονα το δικαίωμα επιλογών το μόνο πού μετρά, είναι η επιβίωση και τίποτε άλλο. «Πεινάς; Έχω σάντουιτς.» «Όχι ευχαριστώ. Έφαγα. Εσύ, πού πας τώρα;» «Σε ένα πανδοχείο ή κάτι τέτοιο, που μου είπε το αφεντικό σου. Πρέπει να περάσω την νύχτα εδώ, διότι βρέχει και δεν ξέρω τον δρόμο για να γυρίσω πίσω. Θα πρέπει να περιμένω μέχρι το πρωί. Τότε, θα έρθει το αφεντικό σου για να μου δείξει προς τα πού θα πάω.» «Εκεί που πας, θα είναι άλλοι ή μόνος;» «Δεν ξέρω. Μου είπε ότι μένει μια γριά ή κάτι τέτοιο.» Ο ξένος πού λεγόταν Χουσεΐν δεν μίλησε. Από την άλλη ο Γιώργος, αναρωτήθηκε αν έκανε καλά πού είχε ανοιχτεί σε έναν άγνωστο. Τόσα γίνονταν τελευταία. Παρά ταύτα, παρότι την έντονη και δη ενδόμυχη επιφυλακτικότητα που ένιωθε, θα τον ρωτούσε που έμενε για να τον πάει τουλάχιστον στο σπίτι του. Δεν θα το άντεχε η συνείδηση του, στο να τον αφήσει να περπατά μονάχος του μέσα σε εκείνα τα σκοτάδια, σαπίζοντας ταυτόχρονα στη βροχή. .................................................... ...................................................................................... ........................................................ Το όχημα συνέχιζε την μοναχική του πορεία, μέσα στην νύχτα και στην νεροποντή που ολοένα και δυνάμωνε. Μέσα σε αυτό, οι επιβάτες του έμεναν σιωπηλοί και απορροφημένοι στους προβληματισμούς τους και στην εικόνα της κακοκαιρίας που λυσσομανούσε κτυπώντας με σφοδρότητα το παρμπρίζ . Ξαφνικά,ο Χουσεΐν γύρισε προς την μεριά του οδηγού και του είπε : «Σε ευχαριστώ πολύ που με ρώτησε, αν εγώ είμαι καλά. Σε ευχαριστώ για τα λόγια σου. Άκου καλά. Οκ; » «Οκ Χουσεΐν, ακούω και για τα άλλα, δεν έκανα τίποτε.» Ο άλλος κούνησε το κεφάλι του, ως βουβή ένδειξη ευγνωμοσύνης για την καλοσύνη του οδηγού. Όπως και για την προσοχή του προς εκείνον και στην συνέχεια, του μίλησε σιγανά. Σχεδόν ψιθυριστά. «Το μέρος είναι κακό. Οι άνθρωποι, όχι καλοί. Εκεί πού θα πας, μην φας.Φαΐ είναι όχι καλό. Οκ; Μην κοιμηθείς εκεί σε κρεβάτι. Αλλά, να κρυφτείς σε μικρό μέρος.Έτσι, δεν θα σε βρουν.» «Μα..» «Άκου με. Οκ; Κάτι παραπάνω ξέρω από σένα κύριο Γιώργο. Ζω εδώ, πολύ καιρό. Εσύ, σήμερα ήρθες. Είναι κακοί. Οκ;» Ο Γιώργος δεν επέμεινε άλλο.Άλλωστε, ο συνεπιβάτης του είχε δίκιο. Ήξερε τους ανθρώπους εκείνου του μέρους• ενώ εκείνος, δεν ήταν παρά ένας τυχαίος περαστικός. Έπρεπε να τον ακούσει.Ύστερα από μια παρατεταμένη σιωπή, ο Χουσεΐν του είπε: «Άσε με εδώ.» «Μα εδώ είναι ερημιά. Πού,πως θα γυρίσεις με αυτή την βροχή;» «Μην ανησυχείτε κύριο Γιώργο. Όλα καλά. Να εδώ.» Ο οδηγός του αυτοκινήτου σταμάτησε αμέσως. Μετά, ο άλλος άνδρας βγήκε από το όχημα και έκλεισε την πόρτα. Ύστερα, χτύπησε το τζάμι και ο Γιώργος το κατέβασε. Ο Χουσεΐν του έδωσε το χέρι του. Ο Γιώργος, έκανε το ίδιο. «Ευχαριστώ. Α, έχω και ένα μήλο. Δεν έχω κάτι άλλο.» Ο Γιώργος πήγε να πει κάτι, αλλά ο ξένος τον διέκοψε. «Προσοχή, μην ξεχάσεις.» Ο οδηγός, πήρε το φτωχικό δώρο του ξένου και το έβαλε στην θέση του συνοδηγού.Όταν όμως σήκωσε το κεφάλι του, ο άνδρας είχε εξαφανιστεί. Σαν να άνοιξε η γη και τον κατάπιε. Το μόνο που πρόλαβε να δει, ήταν η ασπρόμαυρη ουρά ενός γατιού !!!που χωνόταν πίσω από έναν θάμνο.Ο Γιώργος δεν πίστευε στα μάτια του. Από την άλλη μεριά όμως, μία τέτοια ζωή όπως εκείνη που βίωνε ο Χουσεΐν, τον έκανε να κρύβεται καλά. Αυτό είχε καταλάβει ο οδηγός και ξεκίνησε για το πανδοχείο. Τίποτε άλλο δεν έπαιζε.. Άλλωστε, δεν πίστευε σε μεταφυσικές αρλούμπες. .......................................................................... Έφτασε εκεί, γύρω στις 11 το βράδυ. Όντως, ήταν όπως του το είχαν περιγράψει. Φωτεινό, με μια τεράστια - χρώματος κόκκινου-όμορφη τριανταφυλλιά να καλύπτει μεγάλα μέρη των τοίχων. Χτύπησε την πόρτα.Αλλά έξαφνα θυμήθηκε, ότι το πανδοχείο ήταν ανοικτό έως τα μεσάνυχτα και αμέσως την έσπρωξε. Ήταν όντως ανοικτά, όπως του είχαν αναφέρει. Μπήκε μέσα και αμέσως τον κατέκλυσε ένα κύμα ζέστης. Φώναξε το όνομα της γηραιάς κυρίας. Αλλά, δεν έλαβε καμία απάντηση.Μονομιάς, θυμήθηκε εκείνα που του είχε πει νωρίτερα ο ιδιοκτήτης του βενζινάδικου για την οικοδέσποινα της αγροικίας. Η ηλικιωμένη ιδιοκτήτρια είχε πέσει νωρίς για ύπνο. Μπήκε στο σαλόνι όπου εκεί υπήρχε ένα μεγάλο ,ογκώδες ξύλινο τραπέζι με όλες τις λιχουδιές της κουζίνας ενός χωριού. Πίτες γλυκές και αλμυρές, συνοδευμένες από πιάτα γεμάτα με διάφορα τυριά•Όπως επίσης και πιατέλες, με βραστό και ψητό κρέας. Πήγε να φάει. Αλλά σκέφτηκε, ότι μήπως πολλά από αυτά ήταν ληγμένα και έτσι δεν το έκανε. Αντίθετα, παρόλο που το στομάχι του αντιδρούσε σφοδρά από την πείνα -μιας και οι μεθυστικές μυρωδιές την είχαν ξυπνήσει- έφαγε το μήλο, που του είχε δώσει ο συμπαθής νεαρός. Όμως.. Αμέσως η κούραση και το στρες τον κατέβαλλαν. Οπότε, ο μόνος τρόπος για να χαλαρώσει ήταν στο να ζωγραφίσει μερικές γάτες. Αλλά, δεν είχε μαζί του γραφική ύλη για να το κάνει. Καθώς προσπαθούσε να βρει κάτι, έστω και μια χαρτοπετσέτα να ζωγραφίσει η ματιά του περί εργάστηκε τους τοίχους και δη τον υπόλοιπο χώρο του σπιτιού. Τότε πρόσεξε ότι μερικά σημεία της πέτρινης επιφάνειας ήταν καλυμμένα με μούχλα, μαζί με κάποιες μεγάλες και παράξενες κηλίδες χρώματος καφέ. Παράλληλα σε κάποια άλλα σημεία του σπιτιού υπήρχαν πολλές ρωγμές κατά μήκος και διαγώνια. Όπως και κάτι άλλα περίεργα πράγματα, που ήταν μαζεμένα στις γωνίες των πατωμάτων. Εκείνα έμοιαζαν με χωμάτινους σβόλους, για τους οποίους ο Γιώργος δεν ήθελε να μάθει.(Παρότι ενδόμυχα είχε ήδη καταλάβει το τι επακριβώς ήταν)•ενώ οι γωνίες του ταβανιού, όπως επίσης και μέρη του πολυελαίου ήταν καλυμμένες με πυκνούς και βρώμικους ιστούς αράχνης. Μάλλον η ρουστίκ πανσιόν της περιοχής, δεν ήταν τόσο γερή και τόσο τακτική όσο φαινόταν απέξω. Σκέφτηκε γελώντας από μέσα του νιώθοντας παράλληλα κάπως ενοχλημένος, για την κουτοπονηριά ορισμένων κατοίκων της επαρχίας. Μετά από λίγα λεπτά αναζήτησης, βρήκε δίπλα από μια πολυθρόνα μια πλαστική σακούλα γεμάτη με κάρβουνο που προοριζόταν για το τζάκι και στην συνέχεια, πήρε ένα κομμάτι από εκεί και άρχισε να σχεδιάζει τα αγαπημένα του αιλουροειδή. Εκείνη την στιγμή δεν ήθελε τίποτε άλλο, παρά να ηρεμήσει και δη να χαλαρώσει. Άλλωστε, δεν ήταν λίγη η ταλαιπωρία που πέρασε. Κάποια στιγμή όμως του την έδωσε και πέταξε με δύναμη το κάρβουνο στο πάτωμα, όπου και έγινε θρυψαλλα. Στο ότι βρέθηκε εκεί στην μέση του απόλυτου πουθενά. Για τον περίεργο ιδιοκτήτη του πρατηρίου βενζίνης, για την δυστυχία του Χουσεΐν όπως και για εκείνο το βρώμικο με ποντικό κούραδα πανδοχείο. (Τουλάχιστον, είχαν την ευγένεια να μην ζητήσουν Τα Ποσά όπως γινόταν αλλού, με τις ίδιες προδιαγραφές). Τέλος, τα έβαλε και με τον εαυτό του. Κυρίως με αυτόν. Αν δεν ήταν τόσο αφηρημένος στο να σκέφτεται τα παλιά, δεν θα βρισκόταν σε εκείνη την κατάσταση. Έτσι για να σταματήσει τις σκέψεις που τον ενοχλούσαν και δη τον νευρίαζαν, ξανακοίταξε τους τοίχους ψάχνοντας για ενα νέο σημείο από όπου θα ξανάάρχιζε να ζωγραφίζει τις γάτες.Αν όμως προέκυπτε θέμα με την ιδιοκτήτρια; Παραδόξως, αυτή η πιθανότητα δεν τον απασχολούσε και πολύ. Έτσι και αλλιώς,δεν θα έκανε κάτι επιλήψιμο. Απεναντίας οι γάτες του και θα κάλυπταν τα παλαιά και λεκιασμένα ντουβάρια και θα ομόρφυναν τον χώρο. Συν των άλλων, θα άφηνε αρκετά χρήματα. Όπως επίσης και τον αριθμό τηλεφώνου του, σε περίπτωση που θα γινόταν κάτι. Αλλά και πάλι… Τέλος πάντων. ...................................................................................... Ζωγράφιζε για αρκετή ώρα και του φαινόταν ότι βρισκόταν ξανά πίσω στο υπουργείο.Την ίδια στιγμή, οι τοίχοι μετατρεπόταν νοερά σε γραφική-έντυπη ύλη του Δημοσίου και οι οποίοι καλυπτόταν σταδιακά με γάτες διαφόρων σχημάτων, στάσεων, μεγεθών και χρωμάτων της κλίμακας του Γκρι. Χοντρές,λεπτές, φουντωτές,μαύρες,άσπρες, ασπρόμαυρες. Σιγά σιγά, άρχισε να νυστάζει και αποφάσισε να πάει στο υπνοδωμάτιο, ώσπου θυμήθηκε έξαφνα τα λόγια του Χουσεΐν. Μικρά μέρη. Έψαξε και βρήκε ένα τέτοιο μέρος. Μια καλά κρυμμένη αποθήκη, πίσω από την τουαλέτα. Όπου μπήκε μέσα σε αυτή και αφότου έκλεισε σιγανά και καλά την πόρτα, την κλείδωσε σύροντας τον σύρτη και ύστερα ξάπλωσε αποκαμωμένος, από την κούραση και την ταλαιπωρία της ημέρας που πέρασε. ................................................................................................................................................ Κατά τις δύο η ώρα το πρωί, ξύπνησε τρομαγμένος από κάτι περίεργους θορύβους οι οποίοι ολοένα και δυνάμωναν. Ήταν βογκητά και στριγκλιές, σαν να σφαγιάζονταν ζώα. Παράλληλα το οίκημα κουνιόταν συθέμελα, σαν να γινόταν σεισμός. Ο Γιώργος είχε παραλύσει από τον φόβο του και λουσμένος από τον ιδρώτα, από πάνω μέχρι κάτω έλεγε από μέσα του όλες τις προσευχές που ήξερε από μικρό παιδί. Έτρεμε και το μόνο που έκανε, ήταν να κλείσει τα μάτια του, να κάμψει το σώμα του σε εμβρυϊκή στάση και να προσευχηθεί ακόμα πιο πολύ. ..................................................................................................................................................................... Δεν ήξερε πόσες ώρες πέρασαν. Αλλά κάποια στιγμή, οι θόρυβοι σταμάτησαν. Όπως και το ταρακούνημα του σπιτιού. Ο Γιώργος κάθιδρος, κοίταξε το ρολόι του.Ήταν 5 η ώρα και έτσι αποφάσισε να παραμείνει στην κρυψώνα του μέχρι να ξημερώσει• Και αν έβγαινε σώος από όλο αυτό, θα έφευγε σφουρεκι από εκείνο το κωλό-μερος και στην πρώτη εκκλησία που θα συναντούσε,θα άναβε λαμπάδα. Πέρασε αρκετή ώρα ακόμη και ο οδηγός, δεν έβγαινε από την αποθήκη παρά μονάχα όταν είδε -από τις γρίλιες των εξώφυλλων του παραθύρου της τουαλέτας, ότι ο ήλιος είχε φτάσει αρκετά ψηλά .Τότε το τόλμησε και άνοιξε αθόρυβα την πόρτα του μέρους και στην συνέχεια βγήκε από την κρυψώνα του. Περπάτησε με τις μύτες των ποδιών του και τότε θυμήθηκε την γατούλα του την Μίμη που έκανε το ίδιο. Αχ και να ήταν πίσω στο διαμέρισμα του, στην Αθήνα. Οπότε, βρήκε το θάρρος να προχωρήσει και άλλο. Βάδισε προσεκτικά προς στο σαλόνι,μπήκε μέσα σε αυτό και εκείνο που είδε τον σόκαρε μέχρι θανάτου. Το τραπέζι με τα πλούσια εδέσματα που είχε δει το προηγούμενο βράδυ δεν υπήρχε πλέον. Σαν ως δια μαγείας εκείνο να είχε εξαφανιστεί. Την ίδια στιγμή επάνω στο ξύλινο πάτωμα του σαλονιού, κειτόταν τα πτώματα κάποιων πλασμάτων που έμοιαζαν με ανθρώπους. Πλησίασε για να τα περιεργαστεί από κοντά.Τα πρόσωπα τους ήταν κάτι, μεταξύ ανθρώπων και ποντικών. Επίσης το στόμα ορισμένων από αυτών πλαισιωμένο με σειρές σουβλερών δοντιών, έχασκε ανοικτό σε ένα μακάβριο χλευασμό. Επιπρόσθετα, μαύρες και βρώμικες μουσούδες υπήρχαν στην θέση της ανθρώπινης ρινικής περιοχής. Ανάμεσα σε αυτά τα νεκρά αλλόκοτα ανθρωποειδή αναγνώρισε και τον ιδιοκτήτη του βενζινάδικου, πού του είχε υποδείξει το πανδοχείο. Εκτός αυτού, στα χέρια όλων τους υπήρχαν μαχαίρια και τσεκούρια. Μήπως ερχόταν για να τον σκοτώσουν; Αμέσως συνειδητοποίησε, τι επρόκειτο να πάθει. Θεέ μου, σκέφτηκε. Άγιο είχε. Πήγαινε σε ένα γάμο και κατέληξε μάρτυρας της μάχης μεταξύ Καλού και κακού, σε μεταφυσικό επίπεδο. Ύστερα ρώτησε από μέσα του. “Τότε τι τα σκότωσε και πως;” Ξαφνικά ο Γιώργος, σήκωσε το κεφάλι του από το αποτρόπαιο θέαμα που υπήρχε στο πάτωμα και κοίταξε τις ζωγραφιές του στον τοίχο και τότε, αυτό που είδε τον έφερε στα πρόθυρα τής λιποθυμίας. Τα στόματα των γατιών του, ήταν μουσκεμένα στο αίμα. Αίφνης, ένοιωσε σκοτοδίνη. Πήρε βαθιές αναπνοές. “Ψυχραιμία αγόρι μου”, έλεγε στον εαυτό του και έχει ο Θεός. Στην συνέχεια, έκανε τον σταυρό του και βγήκε έξω. Η όμορφη τριανταφυλλιά που κάλυπτε τον μπροστινό τοίχο δεν υπήρχε πλέον.Σαν εκείνη να είχε χαθεί μυστηριωδώς ,όπως η ροτόντα με τα φαγητά στο σαλόνι. Στην θέση της υπήρχε ένα πράμα που έμοιαζε σε κάτι μεταξύ αγριόχορτου, ακανθώδους φυτού και κισσού με άνθη στο χρώμα ενός αρρωστιάρικου κίτρινου. Δεν είχε ξαναδεί τέτοιο φυτό στην ζωή του. Παράλληλα, εκείνη η περιποιημένη οικία με τα ωραία φώτα είχε μετατραπεί σε ένα γκριζωπό με ρωγμές παλιόσπιτο. Δεν πίστευε εκείνο που έβλεπε ενώπιόν του. Ίσως,όσα είχε δει και βιώσει το προηγούμενο βράδυ να ήταν πάρα πολλά για να το αντέξει και έτσι ο εγκέφαλός του, δεν δεχόταν αυτό που πραγματικά έστεκε μπροστά του. Περπάτησε βιαστικά προς το πίσω μέρος του σπιτιού και τότε, σε μια εσοχή ενός τοίχου είδε μια στοίβα από σπασμένα ανθρώπινα κόκαλα, ολόκληρους σκελετούς και σκισμένα ρούχα. Στα χέρια μερικών εξ αυτών, υπήρχαν τσάντες διαφόρων ειδών και χρωμάτων. Ήθελε να ουρλιάξει. Αλλά δεν μπορούσε να βγάλει άχνα. Τόσο μεγάλο ήταν το κλαζάκ που υπέστη. Πλησίασε κοντά σε εκείνο το μακάβριο λόφο και με ένα μαντίλι που είχε μαζί του, άνοιξε μια από τις τσάντες που ήταν εγκλωβισμένη, μέσα στη κλειστή παλάμη ενός εκ των θυμάτων. Ήταν αντρική •και ο Γιώργος αναρωτιόταν, τι ηλικία είχε εκείνος ο άτυχος άνθρωπος. Ήταν νέος, γέρος. Τι; Τότε με το μαντίλι του,άνοιξε προσεκτικά εκείνο το αξεσουάρ και είδε διάφορα μικροαντικείμενα που υπήρχαν μέσα σε αυτό. Μια χτένα, τα κλειδιά ενός αυτοκινήτου τα οποία φαινόταν πολύ παλιά και ένας πλαστικός αναπτήρας με σκουριασμένο το στόμιο, από όπου έβγαινε η φλόγα. Ένοιωθε παράξενα που το έκανε, σαν να είχε εισβάλει στην ιδιωτική ζωή κάποιου άλλου. Όμως το έκανε από περιέργεια. Στο να μάθει, τι ήθελαν να πάρουν από εκείνον τα τέρατα που είδε στο πάτωμα του σπιτιού. Χρήματα, ή κάτι άλλο; Βρήκε ένα πορτοφόλι και εκείνο δερμάτινο. Το άνοιξε •Και εκεί βρήκε μια στοίβα από χαρτονομίσματα. Ήταν οι παλιές, ελληνικές δραχμές.Εκείνες με την προτομή του Ποσειδώνα. Ύστερα, άγγιξε το μέρος του πορτοφολιού που είναι για την ταυτότητα, μήπως και την έβρισκε έτσι ώστε να ενημερώσει τις Αρχές και την οικογένεια του νεκρού. Αν αυτή υπήρχε ακόμη. Τελικά την είδε και την έβγαλε προσεκτικά από την θέση της. Ήταν αρκετά ξεθωριασμένη. Αλλά μπόρεσε να διαβάσει τα στοιχεία, που είχαν γραφτεί με το χέρι. Όπως και να δει την φωτογραφία, που απεικόνιζε το πρόσωπο ενός νεαρού άνδρα. Στην συνέχεια, είδε την ημερομηνία γέννησης.25/8/1955. Ύστερα έριξε την ματιά του, στην ημερομηνία έκδοσης της ταυτότητας που αναγραφόταν πιο κάτω. Ήταν 18/3/1982!!Τόσο παλιά •Και μετά από έναν πρόχειρο υπολογισμό, κατέληξε στο ότι ο άνθρωπος αυτός ήταν τότε 27 χρονών. Αυτό το παιδί είχε γονείς και αδέλφια αν είχε. Προφανώς θα είχε ή καμιά φιλενάδα ή, να ήταν παντρεμένος. Επίσης, θα είχε φίλους• Και όλοι εκείνοι οι άνθρωποι του, θα τον περίμεναν να γυρίσει κοντά τους. Καλή ώρα, όπως οι δικοί του εκείνον. Επιπρόσθετα, θα πρέπει να εργαζόταν. Όπως επίσης θα είχε και όνειρα. Πολλά όνειρα, για ένα μέλλον το οποίο δεν ήρθε ποτέ. Αμέσως, ένοιωσε πόνο και άρχισε σιγανά να ξεσπά σε λυγμούς. Για μια ζωή που είχε χαθεί τόσο άδικα και με τέτοιο τρόπο, σε εκείνα τα γ@ μημενα βρομοχώραφα. Εκείνη την στιγμή, ένοιωσε οργή για εκείνους τους αλήτες που διέλυσαν τα πάντα και δεν άφησαν τίποτε. Μόνο να αναλογιστεί κανείς, την αγωνία των οικείων του νεκρού αναμειγμένη με ελπίδες,στην διάρκεια των τριάντα επτά ολόκληρων χρόνων. “Απίστευτο” μονολόγησε δυνατά.Α ρε π@υστηδες.37 ολόκληρα χρόνια. Τότε ο Γιώργος κατάλαβε, τι συνέβαινε σε εκείνο το χωριό του Τρόμου. Άνθρωποι χανόντουσαν και στην συνέχεια, βρισκόταν εκεί και ζητούσαν βοήθεια. Μετά ή ο ιδιοκτήτης του πρατηρίου βενζίνης ή κάποιοι άλλοι, τους έστελναν στο πανδοχείο. Πεινασμένοι και κουρασμένοι όπως ήταν οι ταξιδιώτες, έτρωγαν τα φαγητά που υπήρχαν στο σαλόνι τα οποία, θα πρέπει να είχαν κάποιου είδους υπνωτική ουσία. Έτσι, τα μισοκοιμισμένα και ναρκωμένα θύματα μην έχοντας πλέον τις αισθήσεις τους οξυμένες για οποιοδήποτε ενδεχόμενο, έπεφταν στο κρεβάτι όπου και πέθαιναν. Με φρικτό τρόπο, που εκείνα τα τέρατα της κολάσεως τον είχαν ετοιμάσει πρωτύτερα με πανουργία •Και από ότι φάνηκε εκ των πραγμάτων δεν ήθελαν ούτε χρήματα, ούτε άλλα τιμαλφή. Αλλά κρέας και μάλιστα, ανθρώπινο. Το οποίο και κατακρεουργούσαν με αιχμηρά αντικείμενα, μέχρι εκείνο να ξεψυχήσει. Μα τι πλάσματα ήταν τούτα; σκέφτηκε. Πάντως,από τον Θεό δεν ήταν. Αυτό ήταν σίγουρο. Έπρεπε να φύγει οπωσδήποτε από εκεί και εκείνη την στιγμή θυμήθηκε τον Χουσεΐν. Τον πρόσφυγα που με την συμβουλή του, του έσωσε την ζωή. Θα έπρεπε, να τον βρει και να τον πάρει από κει πέρα.Μετά, θα έπαιρνε τηλέφωνο την αστυνομία για να αναφέρει την ύπαρξη των πτωμάτων. Πρώτα όμως, θα έπρεπε να βρει τον Χουσεΐν και γρήγορα. Ξαφνικά, άκουσε ένα νιαούρισμα. Γύρισε και είδε μια ασπρόμαυρη γάτα. Πρόσεξε την ουρά της και θυμήθηκε ότι ήταν η ίδια ουρά που είχε δει στο δρόμο. Τότε, που κατευθυνόταν προς το πανδοχείο του τρόμου. Ύστερα, πρόσεξε το πρόσωπο της. Ήταν λεκιασμένο με αίματα. Δεν ήθελε να σκεφτεί παραπάνω, διότι δεν ήθελε να χάσει ούτε λεπτό σε αναζητήσεις απαντήσεων. Άλλωστε η κατάσταση δεν σήκωνε περαιτέρω καθυστερήσεις. Επιπλέον, θα έπαιρνε και την γάτα μαζί του για να κάνει παρέα στην δική του. Την πλησίασε. Ήταν γάτος με ωραία κεχριμπαρένια μάτια. Τον κάλεσε να έρθει κοντά του. Όμως εκείνος δεν ερχόταν. Παρά στεκόταν εκεί που ήταν και τον κοιτούσε επίμονα. Τον πλησίασε. Όμως ο γάτος έτρεξε μακριά και κρύφτηκε πίσω από κάτι χαμόκλαδα. Ο Γιώργος αναστέναξε με λύπη, διότι δεν ήθελε να αφήσει ένα άλλο ζωντανό και συνάμα, αθώο πλάσμα εκεί πέρα. Αν υπήρχαν και αλλά τέρατα, σαν εκείνα που είχε δει πρωτύτερα στο πάτωμα του πανδοχείου και το σκότωναν; Σηκώθηκε αμέσως τρεκλίζοντας και τρέχοντας προς το όχημα, η σκέψη που έκανε για την γάτα .Στο ότι μπορεί να υπήρχαν και άλλα φρικιά τα οποία για διάφορους λόγους δεν είχαν εμφανιστεί ακόμη, τον γέμισε με νέα φρίκη. Έπρεπε, να το σκάσει άμεσα. Προτού ξυπνήσουν οι υπόλοιποι νοματαίοι του χωριού και τον πάρουν στο κατόπι. .......................................................................................................................... Αμέσως, άρχισε να ψάχνει με ζέση για το αυτοκίνητο του. Όμως από το άγχος, δεν μπορούσε να θυμηθεί που το είχε παρκάρει. Ξαφνικά, είδε κάτι που έμοιαζε με μονοπάτι. Το ακολούθησε και βρέθηκε μπροστά σε ένα ξέφωτο. Όπου εκεί, υπήρχε ένας ολόκληρος λόφος από στοιβαγμένα οχήματα περασμένων ετών. Ένα νεκροταφείο ψυχών σκέφτηκε. Προφανώς, μόλις τα θύματα έμπαιναν στο σπίτι εκείνης της γριάς και δη για τον αγύριστο τότε εκείνα τα τέρατα, με κάποιο τρόπο έκλεβαν τα οχήματα και ύστερα, τα έφερναν εκεί.Στο ξέφωτο. Όπου και τα έκρυβαν έτσι ώστε σε περίπτωση που οι οικείοι θα αναζητούσαν τους αγνοούμενους τους, να μην υπήρχαν ίχνη τα οποία θα υποδήλωναν, το πέρασμά των δικών τους ανθρώπων από εκεί. Το ίδιο θα έκαναν και σε εκείνον. Αμέσως, ουρλιάζοντας από το νέο κύμα φρίκης που τον κατέκλυσε έτρεξε γρήγορα από εκεί. Έπρεπε να βρει το αυτοκίνητο του και άμεσα• Αλλιώς,δεν θα ήξερε από που και από ποιους, θα έπρεπε να κρυφτεί. Εξάλλου δεν ήθελε να μάθει περαιτέρω,τι άλλα φοβερότερα κακά κρυβόταν σε εκείνο το μέρος.Τελικά βρήκε το όχημά του και αμέσως δόξαζε το Θεό. Ήταν εκεί όπου το έχει αφήσει και ευτυχώς ήταν άθικτο. Μπήκε γρήγορα μέσα σε αυτό, άνοιξε αμέσως την μηχανή με τα κλειδιά του (που τα είχε φυλάξει πολύ προσεκτικά,μέσα σε μια τσέπη του παντελονιού του) και στην συνέχεια ξεκίνησε πατώντας με δύναμη το γκάζι, αφήνοντας για πάντα πίσω του το χωριό- εφιάλτη και όλα εκείνα που βίωσε σε αυτό. Βρήκε ένα παράδρομο, που τον οδήγησε πίσω στην παλιά Εθνική Οδό. Εκεί,στην άκρη της τελευταίας στροφής λίγο πριν μπει για τα καλά στο Εθνικό Οδικό Δίκτυο είδε τον Χουσεΐν έχοντας παραδίπλα του το σκυλί, που είχε δει δεμένο στο βενζινάδικο. Τον κάλεσε να μπει μέσα και εκείνος δέχθηκε.Έκατσε δίπλα στον οδηγό, ενώ στα πίσω καθίσματα το σκυλί γρύλιζε από χαρά που γλύτωσε από του Χάρου τα δόντια. Μετά ο Γιώργος, ανέπτυξε μεγάλη ταχύτητα και έφυγε προς το χωριό του, όπου τον περίμενε η ζωή και ότι αγαπούσε. Οι γονείς του, οι συγγενείς του και οι φίλοι του. ........................................................................................................................... Λίγες ώρες μετά και αφού άφησαν το Αίγιο ο Γιώργος, άρχισε να εξιστορεί στον Χουσεΐν αυτά που συνέβησαν στο πανδοχείο. Μιλούσε πολύ ώρα και απορροφημένος όπως ήταν, δεν πρόσεξε ότι στη θέση του συνοδηγού επικρατούσε ησυχία. Στο μεταξύ στο πίσω κάθισμα, ο σκύλος κοιμόταν ξέγνοιαστος και ήρεμος. Γύρισε να δει αν ο φίλος του ήταν καλά. Όμως αντί για τον Χουσεΐν είδε τον γάτο !!!Ήταν ο ίδιος που είχε αφήσει -πίσω- στη αυλή του πανδοχείου.Νέο σοκ κατέκλυσε τον οδηγό, ο οποίος δεν μπορούσε να διανοηθεί εκείνο που μόλις συνέβη. Ένα γατί σε μορφή ανθρώπου !!!!!.Παράλληλα η συνείδησή του έθετε πληθώρες νέων ερωτημάτων, όπως τότε που κατευθυνόταν προς το πανδοχείο.Μήπως, ο ξένος φίλος του ήταν η μετεμψύχωση -ενός νεκρού από χρόνια- δικού του ανθρώπου σε γάτο ο οποίος ήθελε να τον προστατεύσει;Μήπως τον Χουσεΐν, τον έστειλαν εκείνες οι χαμένες στα έρμα και σκότεινα- ψυχές προκειμένου να εκδικηθούν για τον θάνατό τους ;Μήπως εκείνος ο πρόσφυγας δεν ήταν τίποτε άλλο, παρά ένα πνεύμα. Ένας άγγελος σε μορφή γατιού, που έστειλαν η γατούλα του και όλες οι γάτες που εκείνος αγάπησε έτσι ώστε, να τον φυλάξει από τις φρικτές παγίδες του βενζινά και των υπολοίπων κατοίκων της Κρίστενας;Δεν μπορούσε να απαντήσει, δεν ήξερε. Όμως εκείνο που κατάλαβε, από αυτήν την ιστορία ήταν στο υπάρχουν διαστάσεις, πέρα από την αντίληψη αυτού του κόσμου .Όπως και στο ότι η Ζωή είναι τόσο πολύτιμη και εύθραυστη, η οποία μπορεί να χαθεί ανά πάσα στιγμή.... Έξαφνα το αιλουροειδές, ακούμπησε το ποδαράκι του στο τζάμι του συνοδηγού. Αμέσως ο οδηγός, σταμάτησε το αυτοκίνητο και άνοιξε την πόρτα. Τότε με ένα τελευταίο νιαούρισμα ο γάτος, πήδηξε από το όχημα και έτρεξε προς κάτι κοντινά χωράφια με ελιές που βρισκόταν στην απέναντι μεριά του δρόμου. ”Έχε γεια φίλε μου”.Μουρμούρισε βραχνιασμένα ο οδηγός κοιτώντας προς το μέρος που έφυγε ο γάτος, ενώ καυτά δάκρυα μούσκευαν το πρόσωπό του. ”Μακάρι κάποια μέρα να συναντηθούμε και πάλι και υπό καλύτερες συνθήκες. Πρόσεχε.” Ύστερα, κούνησε το χέρι του φωνάζοντας δυνατά το όνομα του Σύρου πρόσφυγα στέκοντας παράμερα και για αρκετή ώρα στην άκρη του δρόμου μαζί με τον σκύλο. Ο οποίος, ούρλιαζε με πόνο κλαίγοντας για τον σωτήρα του που δεν θα ξανά έβλεπε ποτέ. Ο Γιώργος κοιτούσε συνεχώς,προς την κατεύθυνση των χωραφιών μέχρι, που το επίμονο κορνάρισμα ενός διερχόμενου αυτοκινήτου τον επανέφερε στον πραγματικό χρόνο και δη, τον επανακινητοποίησε. Οπότε έκλεισε την πόρτα, άνοιξε την μηχανή και συνέχισε το ταξίδι του. …………………………………………………………. Πέρασε πολύ ωραία στον γάμο. Χόρεψε και τραγούδησε με την καρδιά του. Ήταν, μια από τις πιο ευτυχισμένες μέρες της ζωής του• Και την επόμενη της αναχώρησης του, άφησε τον σκύλο στους γονείς του για παρέα. Εκείνοι, το δέχθηκαν με χαρά. Άλλωστε, ήθελαν την παρέα, ενός όμορφου λυκόσκυλου. Τέλος κατά την επιστροφή του, αποφάσισε να πάει από το νέο οδικό δίκτυο. Όσο ακριβά και να στοίχιζαν τα διόδια. ……………………………………………….. Λίγο πριν φτάσει στην Αθήνα, κάπου κοντά στην Ελευσίνα πήρε τηλέφωνο την αστυνομία και τους ανέφερε τα καθέκαστα. Τον κάλεσαν στο τμήμα της περιοχής, για να δώσει κατάθεση. Ο Γιώργος Δημητρίου, ανέφερε τα πάντα στους αστυνομικούς. Ότι πηγαίνοντας στο χωριό του δια μέσω του Παλαιού Οδικού Δικτύου, χάθηκε και βρέθηκε εκεί που βρέθηκε. Ωστόσο, παρέλειψε επίτηδες να αναφέρει την ύπαρξη των από κόσμων πλασμάτων που πήγαιναν να τον σκοτώσουν. Δεν ήθελε να τον θεωρήσουν, ή τρελό ή τύπο, που ενοχλεί άσκοπα τις Αρχές. Αφού τελείωσε την κατάθεση, πήγε σε μια εκκλησία και άναψε λαμπάδα παρακαλώντας παράλληλα τον Θεό και τους πολιούχους Αγίους του ναού, για τον Χουσεΐν. Λίγες ώρες μετά, βρισκόταν πίσω στην ασφάλεια του διαμερίσματος του και στην αγαπημένη του γάτα. Την Μίμη. ....................................................................................................................................... Μερικές μέρες αργότερα, το κυρίαρχο θέμα των ειδήσεων ήταν η εύρεση των πτωμάτων σε μια ερημική περιοχή ονόματι Κρίστενα. Σημείωση. Το χωριό όπως και οι χαρακτήρες, είναι προϊόντα φαντασίας και ουδεμία σχέση δεν έχουν με πραγματικά πρόσωπα ή τοποθεσίες. Τυχόν συνωνυμία, είναι καθαρά συμπτωματική. Τέλος, εμπνεύστηκα την ιστορία από ένα παραμύθι του Λευκάδιου Χέρν με τίτλο: Το αγόρι, που ζωγράφιζε γάτες. Κλαζάκ=σοκ. Ιστορία δεύτερη. Ο καθρέπτης της Αλίκης. «Πρόσεξε τι τάζεις, γιατί παίζει να το πιάσεις.» Αυτό έλεγε ο εκφωνητής της διαφήμισης του ΟΠΑΠ η οποία ακουγόταν από την οθόνη της πανάκριβης σουίτας του Χίλτον όπου διέμενε η Αλίκη Τζανέτου, πασίγνωστη και άκρως πετυχημένη χρηματιστής του City του Λονδίνου. Είχε έρθει νωρίτερα το μεσημέρι της ίδιας ημέρας στη Αθήνα, για να διευθετήσει τις τελευταίες λεπτομέρειες για την πώληση του πατρικού της σπιτιού • Ένα μικρό διαμέρισμα κάπου στα Κάτω Πετράλωνα και στην συνέχεια, να σηκωθεί να φύγει από την χώρα. Δεν ήθελε καμία σχέση με το παρελθόν •και το διαμέρισμα που το εκπροσωπούσε, της θύμιζε τον βίαιο πατέρα της και το ξύλο που έδινε στην μητέρα της, εξαιτίας της φτώχειας και των γυναικών. Έτσι με την πώληση του, θα απαλλασσόταν μια και καλή από εκείνες τις νοσηρές εποχές, που κατά καιρούς την στοίχειωναν. Ξαφνικά, χτύπησε το κινητό της. Ήταν μια φίλη της με την οποία τις συνέδεαν δύο πράγματα. Οι αποτυχημένες σχέσεις τους, με τους άνδρες και οι αντίκες. Ήταν και οι δύο φιλότεχνες και δεν άφηναν εκθέσεις για εκθέσεις. Όπως και Antiquery, για Antiquery. Άρχισαν να συζητούν για πολύ ώρα για διάφορα θέματα, ώσπου η φίλη της της συνέστησε μιας και που ήταν στην Αθήνα -να επισκεφτεί μια νέα antiquery που είχε ανοίξει πρόσφατα, κάπου στο Μοναστηράκι. Θα ήταν μεγάλη ευκαιρία για εκείνη, προκειμένου να βρει αυτό που έψαχνε για καιρό. Η Αλίκη, θεώρησε πολύ ωραία την ιδέα τής φίλης της και της ζήτησε την διεύθυνση. Έτσι το πρωί της επόμενης μέρας, η χρηματιστής πήρε το μετρό και ύστερα από μια στάση κατέβηκε στον προορισμό της. ………………………………….. Αν δεν είχε ανάγκη για κάτι, ή δεν ενδιαφερόταν για αυτό τότε δεν ασχολούνταν με δαύτο διότι, το θεωρούσε χάσιμο χρόνου. Όμως ετούτο, δεν ίσχυε σε αυτήν την περίπτωση. Διότι εκείνη την φορά, γύρευε ένα συγκεκριμένο αντικείμενο. Έναν μεγάλο καθρέφτη για το καθιστικό, του πανάκριβου διαμερίσματος που έβλεπε στον Τάμεση. Μετά από λίγη ώρα περπάτημα, βρήκε το μέρος που ήθελε. Ήταν ένα μικρό κατάστημα αλλά όταν μπήκε μέσα, αυτό που είδε την εξέπληξε. Τα αντικείμενα που υπήρχαν εκεί ήταν απαράμιλλης ομορφιάς, φινέτσας και σπανιότητας. Εντύπωση η οποία, την έκανε να εκτιμήσει θετικά την ποιότητα του συγκεκριμένου antique shop. Ο ιδιοκτήτης, ένα μικροκαμωμένο αλλά οξυδερκή γεροντάκι την ρώτησε ευγενικά τι ζητούσε. Εκείνη του απάντησε, ότι γύρευε έναν μεγάλο καθρέφτη για το σαλόνι της. Αμέσως ο γέρος την οδήγησε σε ένα απομονωμένο σημείο του καταστήματος, όπου υπήρχε ένας μεγάλος ορθογώνιου σχήματος καθρέπτης. Η Αλίκη μόλις τον είδε, έπαθε την πλάκα της. Ήταν εκείνο που έψαχνε από καιρό. Σαν εκείνος ο καθρέφτης την περίμενε, για να τον αποκτήσει. Ένιωθε, ότι το αντικείμενο της μιλούσε και έλεγε ότι ήταν μονάχα για αυτήν. (Όπως και ο Darien με τον τρόπο του. Εκείνος ο σέξι λυκάνθρωπος- καουμπόι του Όρεγκον. Ο οποίος, ήταν ο κεντρικός ήρωας ενός on Line ρομαντικού μυθιστορήματος που διάβαζε τελευταία.)Αποφάσισε ότι θα τον αγοράσει και έτσι έπραξε. Αργά το απόγευμα, ένας υπάλληλος του ξενοδοχείου έφερε την συσκευασία στο δωμάτιο της Αλίκης. Ήταν πολύ χαρούμενη και ήθελε να το γιορτάσει. Παρήγγειλε ένα πλούσιο γεύμα για βραδινό και στην συνέχεια, άνοιξε τον φορητό υπολογιστή της και άρχισε να διαβάζει το μυθιστόρημα από το σημείο που το είχε αφήσει. …………………………………................................................................................. Η οθόνη της τηλεόρασης ήταν ανοικτή, αλλά η χρηματιστής δεν έβλεπε. Αντιθέτως, ήταν απορροφημένη στο on line βιβλίο της•Και στο αγαπημένο της καουμπόι με το υπέροχο χαμόγελο του, την αξιοσημείωτη κορμοστασιά του κάπου στο 1.95 ύψος και την άγρια ομορφιά του στοιχεία, που την έκαναν να τον λατρέψει παθολογικά. Μάλιστα, ο έρωτας που είχε για εκείνον ήταν τόσο βαθύς που την έκανε αδύνατο να καταλάβει, ότι ο Darien δεν ήταν παρά ένα αποκύημα της φαντασίας μίας ξένης συγγραφέως. Παράλληλα, την εκνεύριζε η ύπαρξη μια άλλης ηρωίδας. Μια κοκκινομάλλα ονόματι Lelandi.Η Αλίκη δεν άντεχε το γεγονός, ότι η όμορφη σγουρομάλλα του παραμυθιού που διάβαζε (για να περάσει την ώρα της. Αλλά κυρίως, για να καλύψει το μεγάλο συναισθηματικό κενό που την βασάνιζε) ήταν γύρω από τον Darien.Δεν μπορούσε, δεν άντεχε, της την έδινε.Εκείνο δεν ήταν απλά ένα μαρτύριο. Αλλά η ίδια η κόλαση και αυτό την έκανε να την μισήσει ακόμη πιο πολύ. Εκτός αυτού ήταν το γεγονός στο ότι η Lelandi, της θύμιζε και την πραγματική αιτία που χώρισε με τον πρώην της. Μια άλλη γυναίκα συνάδελφός της,μια σκρόφα η οποία ενεργούσε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο όπως και η ηρωίδα του ρομάντζου!!!! Όμως στο τέλος, όπως συνήθως συμβαίνουν με αυτά τα πράγματα ο πρώην και το τσουλί παντρεύτηκαν• Και έζησαν αυτοί καλύτερα και η Αλίκη έμεινε με το πουλί στο χέρι. Φτάνει ως εκεί,με τις αλήθειες και ψέματα τέτοιου τύπου όπως και με τους άντρες που τα έλεγαν και έκαναν. Δεν ήθελε άλλο από δαύτα. Μόνο εκείνον ήθελε, διότι διέφερε από τους άλλους πού είχε γνωρίσει ως τότε. Πίστευε, ότι ήταν η αδελφή ψυχή το άλλο της μισό. Και όχι η άλλη, που σκόπευε να της τον πάρει μακριά από αυτήν!!Που να την έπαιρνε ο διάβολος και να την έθαβε ζωντανή, δέκα μέτρα βαθιά. Όμως ο παροξυσμός της για τον κεντρικό ήρωα, δεν επέτρεπε χώρο για την λογική.Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να κάνει πρωτοφανή, τραγελαφικά και ανεκδιήγητα πράγματα • Όπως, στο να αναφέρει τον Darien στις φίλες της ως ένα πραγματικό άνθρωπο, με τον οποίο είχε σχέση !!! Ότι εκείνος την προσκαλούσε στην πόλη του και δη, στην πέτρινη βίλα του στην Αμερική τα σαββατοκύριακα και στις γιορτές πληρώνοντας της τα εισιτήρια ή, ότι την βολτάριζε με το πανάκριβο SUV του με τα δερμάτινα καθίσματα γύρω από τα χωράφια με τις παχυλές ασπρόμαυρες αγελάδες.Ή την ξεναγούσε στο εργοστάσιο επεξεργασίας δέρματος, ή στο ορυχείο ασημιού που κατείχε ζητώντας παράλληλα τις συμβουλές της, στα περί των οικονομικών και των δυο του επιχειρήσεων. Όπως, και για διάφορα επενδυτικά σχέδια και άλλα τέτοια. Υπήρχαν δε φορές, που όταν τηλεφωνούσε στις φίλες της και η κουβέντα το έφερνε στα της καθημερινότητας των σχέσεων με το άλλο φύλο τότε τους εξιστορούσε χαρούμενη και με μεγάλη λεπτομέρεια, τα γεγονότα του έργου όπως φλογέρα λόγια και φιλιά του ήρωα ή, οι γενναίες του πράξεις ως αληθινές καταστάσεις που της τύχαιναν!!! Από την άλλη μεριά οι φίλες της, δεν έκαναν τίποτε άλλο παρά να την μακαρίζουν λέγοντας της ότι πόσο τυχερή ήταν που είχε έναν τέτοιο άνδρα και ότι επιτέλους, είχε βρεθεί ο κατάλληλος για αυτή ζηλεύοντας παράλληλα και προφανώς φθονώντας -και γιατί όχι;- για το κελεπούρι που της έλαχε. Που να ήξεραν ότι απέναντι τους δεν είχαν την Επιτομή,την Απόδειξη και την Ύπαρξη του Απόλυτου Έρωτα με σάρκα και οστά. Αλλά, τον μουρλό φίλο του Βασίλη Λογοθετίδη στη ταινία “ο Ζηλιαρόγατος” που ότι έβλεπε στον κινηματογράφο το πίστευε για αληθινό και το έκανε πράξη. ……………… ……………….. ……………… ................................ Όταν τα σύνορα, μεταξύ της λογικής και της παράνοιας παραβιάζονται συστηματικά βάση θελήσεως και πεποιθήσεων τότε, αρχίζουν τα δύσκολα για όλους εκείνους τους ζουρλούς ήρωες του "Ζηλιαρόγατου" (συμπεριλαμβανομένης σε αυτούς και η Αλίκη). Όπως, η οριστική ρήξη και δη η κατάρρευση της σχέσης του νου με την πραγματικότητα η οποία συνοδεύεται, από τις ανάλογες επιπτώσεις στην ψυχοσύνθεση του ατόμου. Στην περίπτωση της χρηματιστή και Ιδιαίτερα αφότου διάβαζε τις ερωτικές περιπτύξεις των ηρώων του έργου- ο κανόνας αυτός επιβεβαιωνόταν, με άγριες και απανωτές κρίσεις υστερίας συνοδευμένες με ατελείωτο κλάμα. Φοβερές εκρήξεις θυμού τις οποίες υφίστατο οι υφιστάμενοι της κυρίως, οι αναλυτές στην χρηματιστηριακή εταιρεία όπου και δούλευε. Αμέτρητα πακέτα ακριβής μάρκας τσιγάρων που κάπνιζε τις νύχτες και δη, βρογχικά. Σπασμένα ποτήρια και πιάτα Baccarat, βρίζοντας και βλαστημώντας ταυτόχρονα τον μακαρίτη τον πατέρα της. Ανάλωση ποτού μαζί με ντουζίνες αντικαταθλιπτικά χάπια με τις ψευδαισθήσεις των οποίων, εξαφάνιζε την κεντρική ηρωίδα και στην συνέχεια, έπαιρνε την θέση της στα πάντα και δη στην καρδιά του Darien. Όμως..................... Δεν πάει να την εξαΰλωνε, με ότι τρόπο μπορούσε να φανταστεί. Με πιστόλια, με μαχαίρια, με λέιζερ, με ραδιουργίες •Και να σου πάλι, εκείνη η ριμάδα η αλήθεια βρισκόταν συνεχώς μπροστά της, με το πρόσωπο της Lelandi. Ήταν σαν ένας μεγάλος και επίμονος λεκές, επάνω στο αγαπημένο της φόρεμα ο οποίος δεν έφευγε με τίποτε. Όσο και αν πάλευε λυσσαλέα για να τον βγάλει. Μάλιστα, όταν διάβασε μια παράγραφο στην οποία η ηρωίδα βάζει με γερά σκαμπίλια κάποιες άλλες στην θέση τους γιατί την ενοχλούσαν τότε, έκλεισε με δύναμη τον φορητό της υπολογιστή, πήρε το πακέτο με τα τσιγάρα (που είχε νωρίτερα αγοράσει, από ένα περίπτερο στο κέντρο)άνοιξε οοολα τα παράθυρα της σουίτας και άρχισε τρέμοντας από οργή, να καπνίζει με μανία το ένα τσιγάρο μετά το άλλο. Ακούς εκεί, το θρασίμι να σηκώσει το χέρι σε εκείνες τις 3 κυρίες, επειδή οι τελευταίες είχαν πρωτύτερα τολμήσει να πουν την γνώμη τούς για το ποιόν της!!! Αν ήταν εκεί, θα τις βοηθούσε εκείνες τις κακομοίρες. Στην συνέχεια, θα έδινε μια δυο ανάποδες σε εκείνο το κοκκινομάλλικο τσουλί δίνοντας με αυτόν τον τρόπο και σε εκείνο το χαμένο •Αλλά και σε ολόκληρη την Πολιτεία του Όρεγκον !!!! μια γεύση, το τι πραγματικά εστί Κάτω Πετράλωνα!!! Αμ το άλλο; Επειδή η ακατονόμαστη έψαχνε τον φονιά της δίδυμης αδελφής της που ήταν παντρεμένη άκουσον, άκουσον με Εκείνον!!!!!! –(άλλη τσούλα από κει Φαίνεται, ότι το έχουν οικογενειακώς -)είναι η νέα ατρόμητη αγωνίστρια, που θα ταίριαζε στον Darien για σύζυγος του; Να δεις η Τζανέτου τι μάχες έχει δώσει μέχρι τώραMrs Spears( η συγγραφέας του έργου) και όχι απλά μπατσάκια, που έδωσε η Lelandi σου σε εκείνες τις αδικημένες φτωχούλες του Θεού. Αλλά κάτι χαστούκια. Μα κάτι χαστούκια, που σε κάνουν να βλέπεις τον ουρανό σφοντύλι. Στιγμιαία η χρηματιστής κατάλαβε ότι θα έπρεπε να δράσει και μάλιστα γρήγορα. Γιατί το κακό είχε παραγίνει με δαύτη εκεί πέρα. Το πώς θα γινόταν αυτό, ήταν ένα θέμα. Αλλά εκείνη, θα έβρισκε τον τρόπο. Εδώ, αναστήθηκε ο Λάζαρος που ήταν νεκρός. Εδώ ζώα γίνονται αρχηγοί κρατών και δεν μπορούσε εκείνη, να βρει τον καλό της και να στείλει την άλλη από κει που ήρθε;(Με βαρύτατες, ξεγυρισμένες, ultra σκαμπιλάτες ανάποδες παρακαλώ!!!). ……………………………………................................................................................................................. Δεν κατάλαβε πόσο γρήγορα πέρασε η ώρα και άρχισε να πεινά.Έτσι, πλησίασε το καροτσάκι με το φαγητό το οποίο στο μεταξύ είχε ήδη κρυώσει και άρχισε να τρώει. Ενώ απολάμβανε το γεύμα της, η Αλίκη σκεφτόταν το πώς θα πάει στον Άνδρα των Ονείρων της. Δηλαδή, μέσα στην φωλιά του Κούκου.Όμως, στο διαταραγμένο της πλέον μυαλό ετούτος ο άντρας υπήρχε και ότι η απόσταση, μεταξύ του Darien και αυτής ήταν απλώς ένα ζήτημα όχι μεταξύ χώρο χρόνου και διάστασης. Όχι. Αλλά 11 ωρών πτήση, μεταξύ Αθήνας και Νέας Υόρκης. Οπότε το θέμα αυτό θα επιλύονταν, γρήγορα και εύκολα!!!Πίστευε, ότι όλα ήταν δυνατά, ότι λύσεις υπάρχουν και όταν ήθελε κάτι το έπαιρνε. Αλλιώς, θα έμενε σε εκείνο το διαμέρισμα στα Κάτω Πετράλωνα με όλες εκείνες τις δυσάρεστες αναμνήσεις που εκείνο κουβαλούσε και θα ζούσε κ@λοζωή, κλαίγοντας την μοίρα της. -Αχ και τι δεν θα έδινα για να είμαι αυτήν την στιγμή μαζί του- μονολόγησε με πόνο, σε μια από τις σπάνιες αναλαμπές της θρυμματισμένης λογικής της. Εν το μεταξύ επάνω σε έναν από τους καναπέδες, ήταν προσεκτικά τοποθετημένος ο αγαπημένος της καθρέπτης. Γύρισε το κεφάλι της προς σε αυτόν και τον κοίταξε •Και στην συνέχεια του είπε, παραφράζοντας τα λόγια της κακιάς μητριάς της Χιονάτης: -« Καθρέφτη,καθρεφτάκι μου!! Μακάρι να ήσουν μαγικός και με τις δυνάμεις που εσύ θα διέθετες, να με οδηγούσες σε εκείνον. Διότι τον αγαπώ και να το ξέρεις, είναι μόνο για εμένα.» -Αλλά το μόνο που πήρε η Αλίκη από την συσκευασμένη αντίκα ήταν σιωπή. Έξαφνα, ξανάκουσε την ατάκα από την διαφήμιση της Λοταρίας «Πρόσεχε τι τάζεις, διότι παίζει να το πιάσεις.» Ήταν πολύ κουρασμένη. Έπρεπε να κοιμηθεί. Έτσι, έβαλε τον αυτόματο τηλεφωνητή και ενεργοποίησε το ξυπνητήρι,για τις 9 το επόμενο πρωί. Άλλωστε, είχε και δουλειές…. ………………….............................................................................................................................................................. Εκείνος την επισκέφθηκε κατά το μέσο της νυκτός κρατώντας την ανάμεσα στα δυνατά, με γραμμωμένους μύες μπράτσα του. Ύστερα,πήρε μια βαθιά ανάσα και βύθισε το πρόσωπό του εκεί. Στην γούβα, πίσω από το δεξί τις αυτί προσπαθώντας με αυτόν τον τρόπο, να περιεργαστεί την μυρωδιά της. Εκείνη κατάλαβε που το πήγαινε αυτός, αλλά σιγά μωρέ και τι έγινε; Μετά με το δάκτυλό του, χάιδεψε τον γυμνό της ώμο - είπαμε στα όνειρα όλα γίνονται αληθινά- και στην συνέχεια, της έκλεισε το πρόσωπο με τις μεγάλες και τραχιές παλάμες του και την φίλησε με έναν τρόπο, σοκαριστικά ερωτικό. Παράλληλα της έλεγε πώς ήταν δυνατό, η υπέροχη ύπαρξη της να συνεχίζει να τον βασανίζει στα όνειρα του; !!Διότι δεν άντεχε να είναι άλλο μόνος. Περιτριγυρισμένος παράλληλα από ακατάλληλες, όπως διαπίστωσε με πικρία γυναίκες!!!!. Αλλά ήθελε εκείνη !! «Αλίκη. Εσύ είσαι ο ψυχικός μου δεσμός και τα όνειρα που βλέπω κάθε βράδυ, μου δείχνουν τον δρόμο προς σε εσένα!!»Συνέχιζε να της μιλά, κοιτώντας την ταυτόχρονα με εκείνο το σκοτεινό βλέμμα του που προκαλούσε ρίγη απόλαυσης. «Εσύ»!!Της ψιθύριζε για μια ακόμη φορά στο αυτί της, έχοντάς την μέσα στην καυτή αγκαλιά του. Όμως όταν εκείνη ρώτησε για την Lelandi και τι έπαιζε με τούτη, εκείνος από τραβήχτηκε απότομα από κοντά της και η έκφραση του άλλαξε σε αυτή, που έχει ένας αγριεμένος λύκος. Η χρηματιστής το ερμήνευσε ως απέχθεια προς την άλλη. Ξύπνησε απότομα, ενώ βαθύ σκοτάδι επικρατούσε στο δωμάτιο. Το μόνο πράγμα που φωτιζόταν αχνά από τα φώτα της πόλης ήταν ο συσκευασμένος καθρέφτης. Ανακάθισε στο κρεβάτι της, φέρνοντας για αρκετά λεπτά στο νου της, τις εικόνες του ονείρου που μόλις είχε δει. Θεέ μου, ήταν τόσο ζωντανός που σχεδόν ένοιωθε τόσο το άγγιγμα του. Όσο, και την ανάσα του. Τότε, ύστερα από μια αναλυτική ερμηνεία του νοήματος των ιστοριών που πλάθει ο εγκέφαλος και δη το ασυνείδητο κατά την διάρκεια του ύπνου κατάλαβε ότι αυτό, ήταν η απάντηση του σύμπαντος στις προσευχές της. Αλλά και στους σκληρούς αγώνες που είχε δώσει ως τότε. Ο Θεός δεν επιβραβεύει τους τεμπέληδες. Το τελευταίο, το πίστευε ανέκαθεν. ....................................................................................................... Δυο μέρες μετά στο διαμέρισμα τής στο Λονδίνο, η Αλίκη τοποθέτησε επιτέλους τον καθρέπτη σε περίοπτη θέση του σαλονιού. Πόσο χαρούμενη ήταν. Και ο καθρέπτης. Αχ πόσο αρχοντικός και μεγαλόπρεπος φαινόταν από εκείνο το σημείο, με την ωραία του σκαλισμένη κορνίζα από μασίφ ξύλο καρυδιάς. Το απόγευμα κατά τις 5, κάλεσε την φίλη της (εκείνη που της είχε συστήσει το μαγαζί με τις αντίκες στο Μοναστηράκι), προκειμένου να της δείξει το νέο απόκτημα. Η φίλη της ήρθε, αλλά όταν είδε το καθρέφτη ένοιωσε μια δυσάρεστη ανατριχίλα. Κάτι είχε εκείνο το αντικείμενο και ότι και να ήταν, δεν ήταν καλό. Η φίλη έκατσε και ήπιε καφέ, συνοδευμένο με κουλουράκια έχοντας απέναντι της το κάτοπτρο το οποίο της φαινόταν, σαν να ήταν κάτι ζωντανό που όμως την κοιτούσε απειλητικά. Με αποτέλεσμα το γλυκό έδεσμα,να της κατεβαίνει δύσκολα στο λαιμό. Από την άλλη, το στόμα της Αλίκης δεν έκλεινε με τίποτε. Η Αλίκη δεν έπαυε να της λέει τα πάντα. Ιδιαίτερα, όσον αφορά την απόκτηση του καθρέφτη. Η άλλη, κοιτούσε την φίλη της ρίχνοντας ταυτόχρονα κλεφτές ματιές στη νέο αποκτηθείσα αντίκα. Η οποία σε μια στιγμή της φάνηκε, ότι θα ξεκρεμαζόταν μόνη της από τον τοίχο και ύστερα,αιωρούμενη στον αέρα θα έπεφτε πάνω της και θα την πλάκωνε. Στη συνέχεια η οικοδέσποινα σηκώθηκε για να φέρει χυμούς από την κουζίνα. Το ίδιο έκανε και η φίλη της αλλά, για να παρατηρήσει τον καθρέπτη από κοντά Όμως εκείνο που είδε, της πάγωσε το αίμα. Εκεί μέσα, υπήρχε η αντανάκλαση ενός μέρους που έμοιαζε με κάτι σαν ράντζο στο οποίο, βρισκόταν μια πέτρινη μεγαλόπρεπη οικία. Όμως εκείνη κατοικούνταν, από κάτι σκοτεινά και δύσμορφα πλάσματα με χαρακτηριστικά κυνοειδούς ντυμένα με ανθρώπινα ρούχα. Παράλληλα τα χέρια τους έμοιαζαν σαν πέλματα μεγάλου σκύλου, τα νύχια τους ήταν σουβλερά ενώ το μοχθηρό χαμόγελο τους, αποκάλυπτε μια σειρά από μακριά και μυτερά δόντια. Το τοπίο που περιέκλειε την κατοικημένη περιοχή φαινόταν ειδυλλιακό με μακρινά, πράσινα βουνά να στολίζουν τον ορίζοντα. Αλλά σε αντίθεση με την εικόνα του φυσικού περιβάλλοντος που προξενούσε ηρεμία και γαλήνη στον θεατή, τα ρούχα και τα χέρια των ανθρωποειδών ήταν λεκιασμένα με αίμα. Αμέσως, έβγαλε μια πνιχτή κραυγή. Η χρηματιστής την άκουσε και βγήκε αμέσως από την κουζίνα, για να δει τι συνέβη. Είδε την φίλη της να κάθεται τρεμάμενη στον καναπέ. Την ρώτησε αν είναι καλά αλλιώς, θα έπρεπε να καλέσουν τον γιατρό. Η γυναίκα αρνήθηκε ευγενικά. Τι να τις έλεγε άλλωστε; Ότι είχε δει, την εφιαλτική εκδοχή του Μικρού Σπιτιού στο Λιβάδι; Και μάλιστα, μέσα σε έναν καθρέπτη με μπορντούρα -τεχνοτροπίας Ροκοκό- της ύστερης περιόδου, του 18ου αιώνα;Έτσι σκαρφίστηκε μια δικαιολογία για να φύγει. Στο ότι περίμενε τον κούριερ, για κάτι σημαντικά έγγραφα και ότι το είχε ξεχάσει και όπου να ήταν εκείνος θα ερχόταν και δεν θα την έβρισκε, για να της τα παραδώσει. Η Αλίκη έδειξε κατανόηση. Δεν πειράζει, της απάντησε. Κάποια άλλη φορά που θα είχε χρόνο, θα καθόταν μαζί για να συζητούν με τις ώρες. Αυτοστιγμεί η άλλη πετάχτηκε σαν ελατήριο, φόρεσε βιαστικά το μπουφάν της και έφυγε γρήγορα από κει μέσα. .................................................................................................. Δεν την πείραξε που εκείνη έφυγε, άρον άρον. Απεναντίας ήθελε να ξεκουμπιστεί μια ώρα αρχύτερα διότι της φαινόταν βαρετή. Ακούς εκεί να της λες τα νέα και αυτή, να κάνει την μουγκή!!Τέτοια αδιαφορία και ιδιαίτερα για τον καθρέπτη!!! Ευτυχώς που ήταν μόνη είπε από μέσα της, στενάζοντας με ανακούφιση. Ύστερα, στράφηκε προς την μεριά του κατόπτρου. Πλησίασε ακόμη πιο κοντά και εκεί τον είδε. Εκείνον να της χαμογελά φορώντας το στέτσον του δηλαδή, το καουμπόικο καπέλο του,ένα θεόστενο μπλε ξεθωριασμένο τζιν που τόνιζε τους γυμνασμένους και καλοσχηματισμένους μηρούς του συνοδευμένο με ένα κολλητό λευκό και δη ιδρωμένο φανελάκι, που κάλυπτε το πλατύ στέρνο του. Μόλις τον είδε ντυμένο έτσι, της κόπηκε η ανάσα και ξαναμμένη από την εικόνα του του ανταπέδωσε το χαμόγελό του με το δικό της ακούγοντας στο μυαλό της εκείνον να της λέει ότι την περιμένει. ………………………………………………………. Την νύχτα, είδε το ίδιο όνειρο. Εκείνος να την καλεί και στην συνέχεια να τής δίνει ένα από τα πιο συγκλονιστικά φιλιά τού. Εκείνη ένοιωθε, ότι έλιωνε σαν κερί μέσα στο σφιχτοδεμένο στέρνο του. Ύστερα, ξύπνησε κάθιδρη από τον ιδρώτα. Αμέσως μετά, σηκώθηκε από το κρεβάτι και βγήκε από το υπνοδωμάτιο. Ακολούθως, έτρεξε βιαστικά προς το σαλόνι και είδε ότι ο καθρέπτης εξέπεμπε ένα γλυκό φως. Πλησίασε περισσότερο και ύστερα, ακόμα πιο πολύ. Τότε είδε το ράντζο και το μεγάλο πέτρινο οίκημα με τους ολάνθιστους περιποιημένους κήπους ολόγυρά του, ακούγοντας παράλληλα φωνές να την καλούν λέγοντάς της ότι την περιμένουν. Άπλωσε το χέρι της στην επιφάνεια του γυαλιού και αμέσως,μια δύναμη την τράβηξε μέσα. Η Αλίκη ένοιωσε να βυθίζεται σε έναν στρόβιλο από διάφορα λαμπερά χρώματα και στην συνέχεια, την κάλυψε βαθύ σκοτάδι. …………………………………………………………………….. Η έντονη μυρωδιά αλόγων και κοπριάς, διαπέρασε τις κοιμισμένες της αισθήσεις. Εκείνη άνοιξε δειλά τα μάτια. Η όραση της καθάρισε σταδιακά αποκαλύπτοντας, ότι βρισκόταν ξαπλωμένη ανάμεσα σε στοίβες σανού. Βρισκόταν σε ένα στάβλο ενώ από έξω, ερχόταν φωνές στα αγγλικά η προφορά των οποίων ήταν τραχιά και δυνατή. Ανάμεσα σε αυτές, διέκρινε μια άλλη φωνή και μέσα της κάτι πετάρισε. Αυτός θα πρέπει να ήταν. Ο Darien!!!. Δεν είχε ξανακούσει, μια τέτοια δυναμική χροιά σε μπάσο τόνο. Δεν μπορούσε να το συλλάβει και δη να το πιστέψει. Βρισκόταν επιτέλους στο Όρεγκον. Στην γη των πιο κρυφών, των πιο τρελών και των πιο ονειρεμένων,επιθυμιών της• Και δη, στον άντρα που της άνηκε και που ήταν πλασμένος για αυτήν. Η Αλίκη, περπάτησε δειλά προς την είσοδο και βγήκε έξω. Αμέσως, το λαμπρό φως της χειμωνιάτικης λιακάδας και το παγωμένο σαν γυαλί μπλε του ουρανού την αγκάλιασαν και τότε τον είδε. Ήταν, όπως τον περίγραφε το μυθιστόρημα που διάβαζε. Κοντά καστανά μαλλιά σε πυκνή χαίτη τα οποία κυμάτιζαν στις άκρες, μελαγχολικό και ταυτόχρονα σκοτεινό βλέμμα στο χρώμα του βαθύ μπλε. Βλοσυρή έκφραση, έντονα πλατιά ζυγωματικά, λευκό δέρμα με φακίδες,ψαρά γένια και γενικά τραχιά υπέροχα χαρακτηριστικά, που θύμιζαν λύκο. Ταυτόχρονα, ο αέρας αυτοπεποίθησης που διέθετε όπως επίσης και ο αέρας εξουσίας που εξέπεμπε, επισκίαζαν τους υπόλοιπους που εκείνη την στιγμή ήταν κοντά του. Η Αλίκη, βγήκε τρέχοντας προς στο μέρος του. Εκείνος μόλις την είδε, φώναξε το όνομά της χαρούμενα και την αγκάλιασε αμέσως. Την ρωτούσε που ήταν και ενώ εκείνη προσπαθούσε να του απαντήσει, αυτός την διέκοπτε με φιλιά. Νωρίς το βράδυ, πήγαν στο τοπικό μπαρ της περιοχής όπου ο ιδιοκτήτης της, ένας τραχύς και μεγαλόσωμος άνδρας με γενειάδα ονόματι Sam τους κέρασε ουίσκι. Υπήρχαν και άλλα δυο άτομα εκεί. Η Silva,μια συμπαθέστατη γκαρσόνα και ο Jake που ήταν ο βοηθός του Sam.Ο Darien, τους συνέστησε σε αυτήν. Η χρηματιστής όμως τους ήξερε. Από το ίντερνετικό ρομάντζο που την κρατούσε ξύπνια, μέχρι αργά τα βράδια… Παρόλα αυτά, τους έδωσε μια εγκάρδια χειραψία. Της Αλίκης δεν της ένοιαζε, αν το μπαρ ήταν άδειο και βρώμικο. Ούτε την παραξένεψε η αλλόκοτη ερημιά που επικρατούσε στους δρόμους της μικρής πόλης, όπου ζούσαν οι αγαπημένοι της χαρακτήρες του on line μυθιστορήματος που διάβαζε τότε, που βρισκόταν στην άλλη πλευρά του καθρέφτη. Απεναντίας, ένοιωθε σαν το σπίτι της. Αργά την νύχτα της ίδιας μέρας, εκείνη και ο Darien έκαναν φλογερό έρωτα στο μεγάλο δρύινο υπέρ-διπλο κρεβάτι του υπερπολυτελούς πέτρινου σπιτιού, που άνηκε στον αρχηγό της αγέλης. Δηλαδή σε εκείνον. ……………………………………................................................................... Λίγες ώρες μετά, ησυχία επικρατούσε στο υπνοδωμάτιο. Δίπλα της, σε ύπτια θέση ο Darien κοιμόταν βαθιά. Εκείνη, κινήθηκε αθόρυβα και άγγιξε το στήθος του,με ένα απαλό φιλί. Εκείνος, αναδεύτηκε και γύρισε πλευρό ενώ εκείνη σκεφτόταν πόσο ευλογημένη ήταν. Αυτή, η Αλίκη Τζανέτου ένα φτωχό κορίτσι από τα Κάτω Πετράλωνα, που έφτασε τόσο ψηλά και τόσο μακριά. Ίσως εκείνον τον καθρέπτη, να τον είχε στείλει η συχωρεμένη η μάνα της για να έχει η κόρη της μια καλύτερη τύχη. Ποιος ήξερε; Ο καιρός περνούσε γρήγορα, αλλά εκείνη ζούσε στον παράδεισο. Τις ημέρες ασχολούνταν με τα οικονομικά του ράντζου, με τεράστια επιτυχία πράγμα που της το έλεγαν όλοι καθώς, και το βλέμμα του Darien το οποίο έδειχνε θαυμασμό για της ικανότητές της όπως και λατρεία και τις νύχτες, έκανε καυτό έρωτα με τον αγαπημένο της. Την προηγούμενη ζωή της, δεν την σκεφτόταν καθόλου. Την είχε ήδη ξεχάσει. Τελικά, τόσο ο παράδεισος όσο και η κόλαση έχουν την εξής ιδιότητα. Σε κάνουν να λησμονείς, την πρωτύτερη κατάσταση στην οποία και βρισκόσουν. ..................................................................................... Μια νύχτα κατά την διάρκεια της ερωτικής πράξης, εκείνος την δάγκωσε δυνατά στον ώμο μπήγοντας βαθιά τα δόντια του μέσα στην σάρκα της προσπαθώντας με αυτόν τον τρόπο, να αποκολλήσει κομμάτια από το κρέας. Αμέσως εκείνη ούρλιαξε από τον πόνο και άρχισε να φωνάζει,ενώ μεγάλα ρυάκια αίματος έτρεχαν από το σημείο από όπου ο εραστής είχε προσπαθήσει να το αποκόψει με σφοδρότητα -•με τον τρόπο που κάνουν τα σαρκοβόρα θηρία, όταν κατασπαράζουν το θύμα με το στόμα τους. Όμως εκείνος προς μεγάλη της έκπληξη και δη απογοήτευση, αντί να της ζητήσει συγνώμη όπως όφειλε ξέσπασε σε ένα δυνατό •Αλλά παγερό και διαπεραστικό γέλιο το οποίο,της προξένησε ανησυχία ανάμεικτη, με κάτι πολύ δυσοίωνο. Έξαφνα, την τράβηξε κοντά του με μια απότομη κίνηση η οποία, της εξάρθρωσε σχεδόν ολόκληρο το χέρι της προξενώντας ταυτόχρονα, νέο κύμα πόνου. Ύστερα πλησίασε το πρόσωπο του κοντά στο δικό της και εκείνη πρόσεξε, ότι στο στόμα του δεν υπήρχε η ωραία οδοντοστοιχία η οποία, ομόρφυνε το χαμόγελο του. Αλλά μεγάλα, σουβλερά,βρόμικα και λεκιασμένα με ένα κόκκινο υγρό δόντια. Αμέσως άρχισε να τρέμει από τον φόβο της και τότε θυμήθηκε, την ερώτηση της Κοκκινοσκουφίτσας προς τον Κακό Λύκο-στο γιατί τα δόντια του ήταν μυτερά και μεγάλα-•Όπως, και το πνιχτό ουρλιαχτό της φίλης της την ημέρα που την είχε καλέσει, για να δει τον καθρέπτη. Έκανε να ξεφύγει από την αγκαλιά του, αλλά δεν τα κατάφερε. Ο Darien Silver, ο αρχηγός της αγέλης των λυκανθρώπων της Silver Town δηλαδή, της κωμόπολης όπου και ζούσε την τράβηξε βίαια από κάτω του. Αμέσως η Αλίκη, χτύπησε αδύναμα το μπράτσο του με το χέρι της προκειμένου να αμυνθεί. Όμως εκείνος, της το ανταπέδωσε με μια γροθιά στο πρόσωπο. Η πράξη του αυτή αναβίωσε αυτομάτως, τις δυσάρεστες αναμνήσεις που είχε από το πατρικό της. Όπως, το μωλωπισμένο πρόσωπο της μητέρας της καλυμμένο με δάκρυα και η βίαιη έκφραση του πατέρα της όταν την χτυπούσε. Αμέσως, η Αλίκη αγρίεψε και άρχισε να τον λούζει με μια σειρά από βρισιές στα ελληνικά και στα αγγλικά •Οι οποίες, στον αληθινό κόσμο θα έκαναν και τον πιο σκληροτράχηλο άνδρα να τραπεί νικημένος σε φυγή. Αλλά το αφτί του Darien, δεν ίδρωνε από κάτι τέτοια. Αντίθετα, σηκώθηκε αργά από το κρεβάτι,κρατώντας στο χέρι του ένα μακρύ ρόπαλο που φαινόταν βαρύ και το οποίο το είχε κάπου καλά κρυμμένο. Διότι δεν το είχε ξαναδεί όσο διάστημα βρισκόταν μαζί. Και τότε κατάλαβε τι επρόκειτο να συμβεί οπότε.... Αμέσως άρχισε να ουρλιάζει- αυτή την φορά από τρόμο- και ύστερα, άρχισε να τρέχει προς την πόρτα. Πήγε να την ανοίξει, αλλά ήταν κλειδωμένη. Πίσω της, άκουγε τα βαριά βήματα και την βαθιά αναπνοή εκείνου -του μετατραπέντος σε εφιάλτη έρωτα- που ολοένα και πλησίαζε. Έξαφνα, δυνατά δάχτυλα την άρπαξαν από το λαιμό και αυτοστιγμεί η χρηματιστής, βρέθηκε σωριασμένη επάνω στο επενδυμένο με σπάνιο ξύλο πάτωμα. Προσπάθησε να σηκωθεί. Αλλά αμέσως, το μυώδες πόδι του την έσπρωξε με δύναμη κάτω. Μετά άρχισε να την κλωτσά έως ότου η Αλίκη έπαψε να αντιστέκεται. ……………………………………………………..................................................... Το ξύλο των δέντρων, περιέχει μια πληθώρα αρωματικών ουσιών οι οποίες διαφέρουν ελάχιστα μεταξύ τους. Άλλες είναι γλυκές και άλλες είναι αψιές. Αυτό διαπίστωσε, όταν ήταν ακόμα πεσμένη στο πάτωμα απορώντας και η ίδια με τον εαυτό της πως μπόρεσε να σκεφτεί ένα τόσο γελοίο και συνάμα τόσο ηλίθιο πράγμα.Στο πως μύριζε το παρκέ του δωματίου ενός λυκανθρώπου!! Και μάλιστα όταν η ζωή της, βρισκόταν σε θανάσιμο κίνδυνο. Επιπρόσθετα, δεν γνώριζε πόση ώρα κείτονταν κάτω. Όμως αυτό δεν είχε πια σημασία. Άλλωστε σε εκείνον τον αλλόκοτο κόσμο στον οποίο και βρισκόταν, ο χρόνος λειτουργούσε διαφορετικά. Εκείνο το παράλληλο σύμπαν όπου την είχε στείλει ο καθρέπτης είχε τους δικούς του κανόνες. ………………………………………………………….................................................................................................. Οξύς πόνος διαπερνούσε το σώμα της με αποτέλεσμα να κινεί τα μέλη της μόλις και με τα βίας. Παράλληλα το στόμα της, είχε την μεταλλική γεύση του αίματος που έτρεχε από την μύτη. Ωστόσο, αρνήθηκε να κλάψει. Δεν θα γινόταν όπως η μητέρα της. Μια αδύναμη σάρκινη μάζα βουτηγμένη στο κλάμα. Άνοιξε με δυσκολία τα μάτια της •και τότε, μέσα στο μισοσκόταδο που επικρατούσε στην κρεβατοκάμαρα διέκρινε το αχνό περίγραμμα της αρρενωπής κορμοστασιάς του, που τόσο την είχε μαγέψει όταν διάβαζε την νουβέλα. Ύστερα με βραχνή φωνή τον ρώτησε, γιατί ήθελε να την σκοτώσει. «Για τη Lelandi Διότι εκείνη είναι για εμένα, ο παράδεισος στην γη» της απάντησε εκείνος μέσα από τις σκιές με την βαθιά βελούδινη ερωτική φωνή του «Εσύ δεν σημαίνεις κάτι ούτε για εμένα, ούτε για κανέναν. Παρά ένα γεύμαγια όλους εμάς που σε φέραμε εδώ. Για την δική μου περίπτωση, για εκείνη, όπως και για τα φιλαράκια μου που συνάντησες στο μπαρ»πλησιάζοντας παράλληλα πιο κοντά σε εκείνη με το όμορφο πρόσωπό του -που φωτίζονταν από την πανσέληνο. Η Αλίκη παρατήρησε, ότι τα σουβλερά δόντια είχαν εξαφανιστεί και στην θέση αυτών, ήταν εκείνο το λευκό και τέλειο χαμόγελο του που όμως ήταν ειρωνικό. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα σιωπής εκείνος άρχισε να της λέει σε ουδέτερο τόνο το πως η Αλίκη, θα αναλώνονταν ως τροφή• ενώ εκείνη τον κοιτούσε αποσβολωμένη τόσο από την φρίκη που την περίμενε. Όσο, και από την συνταρακτική αλήθεια. Ότι, όλα τα περί υπάρξεως παραδεισένιας αγάπης του πρίγκιπα των παραμυθιών ήταν ψέματα. Άρα, πουθενά δεν υπήρχε διαφορά είτε σε αυτόν τον κόσμο, είτε στον κόσμο της, είτε κάπου αλλού. Διότι πολύ απλά παντού ήταν το ίδιο ακόμη και στον ίδιο τον Παράδεισο. Που πλέον, από ότι έδειχναν τα πράγματα εκείνη θα τον πλήρωνε πολύ ακριβά….. « Lelandi» φώναξε εκείνος. «Πριγκίπισσα και Θεά μου έλα !! Σου έχω μια έκπληξη για απόψε.» Η χρηματιστής, σηκώθηκε από το πάτωμα και γύρισε αργά για να δει την αντίπαλο που την νίκησε. Μέσα από τις σκοτεινές γωνιές της κάμαρας, εμφανίστηκε μια πολύ αδύνατη σιλουέτα σχεδόν σκελετωμένη. Όταν η μορφή πλησίασε κοντά στο πιο φωτεινό σημείο του υπνοδωματίου, όπου έζησε τα πιο τρελά της ερωτικά όνειρα με τον ραντζιερη εκείνη πάγωσε από αυτό που είδε. Ήταν μια ζωντανή μούμια με ανακατεμένα μακριά και βρώμικα μαλλιά. Το κόκκινο χρώμα που την έκανε τόσο εντυπωσιακή στο μυθιστόρημα, ήταν ένα ξεθωριασμένο πορτοκαλί. Οι κόγχες ήταν άδειες. Δεν υπήρχαν πράσινα μάτια. Αλλά ζόφος και το είδος του σκοταδιού, που ακολουθεί την ταφή. «Αλίκη, από δω η γυναίκα μου και η πραγματική μου αγάπη. Την οποία και θα λατρεύω μέχρι το τέλος του κόσμου Για αυτήν,θα κάνω και αιματηρές θυσίες για να είναι ευτυχισμένη. Όπως για παράδειγμα την δική σου»-και λέγοντας αυτά ο άντρας των ονείρων της σήκωσε το ρόπαλο και στην συνέχεια, χτύπησε με δύναμη το κεφάλι, της Αλίκης. ...................................................................................................................................................................................................... Μια φευγαλέα εικόνα, της πέρασε από το σχεδόν θρυμματισμένο κρανίο της. Ήταν μια απώτερη θύμηση από τα παιδικά της χρόνια με την μορφή, της δασκάλας των Θρησκευτικών στην τετάρτη Δημοτικού την φωνή της οποίας την άκουγε καθαρά. Με τον ίδιο αυστηρό τόνο που χρησιμοποιούσε,όταν δίδασκε της παραβολές του Θεανθρώπου! «Άλικη.Είπε ο Κύριος την παραβολή τούτη. Όταν πας σε έναν γάμο, μην καθίσεις σε ξένες θέσεις. Μήπως έρθει ο οικοδεσπότης και με την απειλή ροπάλου σου πει: Φύγε, ξεκουμπίσου και πήγαινε αλλού διότι ποτέ αυτή δεν ήταν για εσένα. Μα τόσο ανόητη είσαι τελικά;Να πιστεύεις στο κάθε παραμύθι περί του ιδεατού έρωτος και στον καθένα που σου χαμογελά,μέσα από καθρέπτες ;Και ας πούμε» συνέχισε η δασκάλα των Θρησκευτικών η οποία -νεκρή προ αμνημονεύτων χρόνων- βρισκόταν δίπλα της στο δωμάτιο σκύβοντας ταυτόχρονα προς το μέρος της «ότι ο Mr Arlekin υπάρχει. Ποιες είναι οι πιθανότητες να βρεθεί για κάθε μια από εμάς και στην συνέχεια, να εμφανιστεί μπροστά μας; Πως ήταν δυνατό να σου ξεφύγει αυτό το στοιχείο;Εσύ, που είσαι ειδήμων στην θεωρία των πιθανοτήτων και των παιγνίων κερδίζοντας συνεχώς από αυτές τσακίζοντας ταυτόχρονα τα διεθνή χρηματιστήρια;» Την ίδια στιγμή, η χρηματιστής κατέρρευσε και έπεσε κάτω. Αλλά παραδόξως, δεν έχασε τελείως τις αισθήσεις της. Ένοιωσε σουβλερά δόντια να βυθίζονται βαθιά στην σάρκα της και γλώσσες να γλείφουν το αίμα που έτρεχε από παντού. Από το πρόσωπο, από τα μπράτσα, από τους γλουτούς και από τους καρπούς των χεριών. Για μια στιγμή λίγο προτού ξεψυχήσει,είδε την πίσω όψη ενός πανέμορφου γυναικείου κορμιού με έναν χείμαρρο από φωτεινά και φλογερά κόκκινα μαλλιά να καλύπτουν την πλάτη και δύο όμορφα και γεροδεμένα ανδρικά χέρια, να το αγκαλιάζουν με πραγματική λατρεία…... ................................................................................ Μερικές ώρες αργότερα -και υπό την καθοδήγηση του Darien- ο Sam, ο ιδιοκτήτης του μπαρ μαζί με τον Jake τον βοηθό του έσερναν το πτώμα της ατυχής γυναίκας πίσω στον στάβλο. Όταν έφτασαν εκεί κουβάλησαν τη σωρό μέχρι στο πιο σκοτεινό σημείο του όπου σε μια γωνιά υπήρχε κρυμμένη -ανάμεσα σε στοίβες από καναβάτσο και εργαλεία- μια τεράστια, δίφυλλη ντουλάπα Την άνοιξαν και εκεί, φάνηκε ένας καθρέπτης. Ύστερα, απίθωσαν το πτώμα μέσα σε αυτήν και στην συνέχεια έκλεισαν τα φύλλα του μεγάλου, δρύινου επίπλου. Από πίσω τους, στεκόταν η Silva η σερβιτόρα με μια άλλη, πολύ όμορφη γυναίκα με κόκκινα μαλλιά και με λαμπερά πράσινα μάτια. Η χαίτη της ήταν μακριά και σγουρή πιασμένη, με μια ανοικτού τόνου γαλάζια κορδέλα. «Πάει και αυτό, τελείωσε»Είπε ο ιδιοκτήτης του μπαρ. «Και τώρα, τι θα κάνουμε αρχηγέ; » Ρώτησε ο Jake. «Σήμερα τίποτα» απάντησε αυτάρεσκα ο Darien.Τώρα που τα κορίτσια μας έχουν τραφεί καλά, δεν θα χρειαστούμε να το ξανά κάνουμε μέχρι τους επόμενους 6 μήνες. «Έως τότε, θα πρέπει να ετοιμαστούμε για το επόμενο βήμα. Που είναι στην Βραζιλία » «Πάλι, θα είναι ο Trevor; » Ρώτησε ο Sam. «Όχι» Απάντησε, ο αρχηγός των λυκανθρώπων. Δεν τον ξανα-στέλνω ως αντικέρ μεταμφιεσμένο σε γέρο, όπως έγινε στην Αθήνα στο πως το έλεγαν εκείνο το μέρος;» «Μοναστηράκι.» Απάντησε κάποιος άλλος. «Ναι αυτό. Συν των άλλων, δεν θα ήθελα να μας ψυλλιαστούν. Οπότε, αυτήν την φορά εσύ Jake θα κάνεις τον εκπρόσωπο,μιας μεγάλης εταιρίας επίπλων υψηλού ντιζάιν. Επιπλέον, οι περίοικοι της Ipanema είναι πολύ πλούσιοι, πολύ βαρετοί και πολύ ψώνια και έτσι, δεν θα έχουμε πρόβλημα. Εκτός αυτού, εσύ είσαι και φινετσάτος και πολύ υπομονετικός από όλους μας εδώ πέρα και συνεπώς δεν θα έχεις θέμα. Σε αντίθεση με τον Sam» δείχνοντας ταυτόχρονα τον άνθρωπο-γομάρι με τα ογκώδη τριχωτά χέρια ο οποίος, στεκόταν λίγο πιο δίπλα από τον Darien. «Δηλαδή αρχηγέ, εγώ δεν είμαι ευπαρουσίαστος;» Ρώτησε με χιούμορ, ο γενειοφόρος γίγαντας. «Δεν λέω ότι δεν είσαι» του απάντησε ο άλλος, με τον ίδιο τόνο. «Αλλά, δεν θα το έλεγα ότι θα μπορούσες να δουλέψεις σε γκαλερί. Προτιμώ, να σε βλέπω στο μπαρ». Αμέσως όλοι τους, ξέσπασαν σε βροντερά γέλια και μετά ο αρχηγός τους ο Darien Silver,αγκάλιασε τρυφερά την Lelandi και την φίλησε παθιασμένα λέγοντας της ότι καμία άλλη δεν είχε θέση στην καρδιά του. Παρά μονάχα αυτή!!! ………………………………………………………............................................................................................ Ο αστυνομικός βάρδιας,στο υποκατάστημα της Μητροπολιτικής Αστυνομίας του Λονδίνου δέχθηκε ένα τηλεφώνημα από μια ένοικο της πολυκατοικίας που ήταν δίπλα στον Τάμεση. Η κύρια μάλλον ξένη, έκανε παράπονα για μια έντονη μυρωδιά σήψης που ερχόταν από το διπλανό διαμέρισμα της διάσημης broker ονόματι Alice Janettos. Αμέσως,στάλθηκαν αστυνομικοί για να το ερευνήσουν. Χτύπησαν την πόρτα. Από μέσα δεν ακουγόταν τίποτε, παρά μονάχα ο επίμονος ήχος του τηλεφώνου που χτυπούσε ασταμάτητα. Οι αστυνομικοί, έσπασαν γρήγορα την θύρα και μπήκαν. Μπροστά τους, βρισκόταν το νεκρό σώμα της ιδιοκτήτριας που κειτόταν πάνω σε ένα πανάκριβο περσικό χαλί ,που κοσμούσε το ξύλινο από μαόνι πάτωμα του σαλονιού. Όμως, αυτά που είδαν στην συνέχεια τους σόκαρε. Το πτώμα δεν είχε επάνω του, ούτε την παραμικρή υποψία σάρκας. Παρά μονάχα οστά και το δέρμα που τα κάλυπτε. Το κεφάλι από την αριστερή μεριά έως και στο σημείο της μύτης, είχε σχεδόν πολτοποιηθεί ενώ η κάτω γνάθος προεξείχε αφύσικα εμφανίζοντας παράλληλα το εσωτερικό του στόματος. Ήρθε και ο ιατροδικαστής και έπαθε το ίδιο. Δεν είχε ξαναδεί κάτι παρόμοιο στην καριέρα του. Αφού συνήλθε από το αρχικό σοκ, έκατσε ανακούρκουδα και γύρισε απαλά το κρανίο για να το εξετάσει διεξοδικά. Το μεγαλύτερο τμήμα του οστού έλειπε ενώ μυαλά δεν υπήρχαν. Όμως, εκείνο που τον παραξένεψε ακόμη πιο πολύ( λες και τα υπόλοιπα, ήταν σαν και εκείνα που γνώριζε) ήταν οι δαγκωματιές που υπήρχαν στα διάφορα μέρη του σώματος. Σαν, η άτυχη γυναίκα να είχε πέσει θύμα αγέλης άγριων ζώων. Αλλά που; Στο Λονδίνο;Τέλος, με όση ψυχραιμία του απόμεινε έγραψε την γνωμάτευση του. Ύστερα από δέκα περίπου λεπτά, ήρθε το συνεργείο του Εγκληματολογικού και περισυνέλεξε την σωρό της Αλίκης Τζανέτου. Και λίγο πριν φύγουν όλοι οι αστυνομικοί, ένας από αυτούς κοίταξε προς την μεριά του τοίχου όπου φαινόταν αχνά το περίγραμμα ενός αντικειμένου. Πιθανότατα καθρέπτης που για κάποιον λόγο έλειπε από την θέση του. Ο αστυνομικός δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία και λίγο πριν κλείσει την πόρτα, έριξε μια τελευταία ματιά στη θέα με τον Τάμεση που έκοβε την ανάσα.. 6 μήνες μετά. Ρίο ντε Τζανέιρο. Μουσική σε απαλούς ευρωπαϊκούς ρυθμούς, όπως και βαβούρα επικρατούσαν σε μια από τις πιο κομψές. Αλλά πανάκριβες γειτονιές της Ιπανέμα. Δημοσιογράφοι που ασχολούνταν με τα κοσμικά όπως και οι παπαράτσι φωτογράφιζαν τους διάσημους σελέμπριτι, όπως επίσης και τους διάφορους,πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες που παρήλαυναν μπροστά στις κάμερες. Οι «τυχεροί» δημοσιογράφοι κάλυπταν με συνεχείς λεπτομερειακές αναφορές, τα εγκαίνια ενός νέου καταστήματος με ντιζάιν έπιπλα. Προκειμένου να ταΐσουν(και δη να κοροϊδέψουν) με μάτια ψάρια, τόσο τον εαυτό τους. Όσο και τα εκατομμύρια των φτωχών και μικρομεσαίων κατοίκων της πόλης και της λοιπής χώρας που μαστιζόταν σκληρά, από την οικονομική κρίση. Όμως αυτά, δεν είχαν σημασία σε εκείνες τις περιοχές όπου οι τυχεροί και ευλογημένοι αυτού του κόσμου ζούσαν την δική τους πραγματικότητα. Ένας από αυτούς, ήταν και ο διεθνούς φήμης πλαστικός χειρουργός Fernando Tuffao ο οποίος, δεν δίσταζε να ταΐζει τα κουτσομπολίστικα περιοδικά με τα διάφορα σκάνδαλα του. Ωστόσο αυτό, δεν τον ένοιαζε και επομένως δεν προβληματιζόταν. Αλλά, κάτι τον βασάνιζε. Του άρεσαν οι κοκκινομάλλες,τις είχε μεγάλη αδυναμία. Όπως και στα μοντέρνα έπιπλα μεγάλων και διάσημων σχεδιαστών ντιζάιν. Έτσι λοιπόν, μαθαίνοντας το νέο από τα περιοδικά για σελέμπρ καταστάσεις αποφάσισε να παραστεί. Το κατάστημα ήταν λιτό,βαμμένο με απαλές γκάμες του γκρι και του μπεζ αναδεικνύοντας με αυτόν τον τρόπο την γραμμή των πανάκριβων επίπλων. Στην συνέχεια ο πλαστικός χειρουργός, ψάχνοντας για ένα έπιπλο που θα κοσμούσε το υπνοδωμάτιό του στην πανάκριβη μεζονέτα του, βρέθηκε μπροστά σε έναν ορθογώνιο καθρέπτη επενδυμένο με ένα απλό ξύλινο κάδρο από σπάνιο και άριστης ποιότητας ξύλο. «Τι υπέροχος που είναι» μονολόγησε φωναχτά. «Το κάδρο του είναι φτιαγμένο από Ιαπωνικό ξύλο κερασιάς ενώ όσον αφορά το κρύσταλλο, αυτό είναι κατασκευασμένο στο νησί Μουράνο της Ιταλίας » Ακούστηκε πίσω από την πλάτη του,μια βαθιά αντρική φωνή με ξένη χροιά που ήταν μάλλον αμερικανική. Αίφνης ο Tuffao, γύρισε έκπληκτος και ολίγον τι τρομαγμένος. Μπροστά του, στεκόταν ένας στιβαρός γεροδεμένος άνδρας με καστανόξανθα μαλλιά και με μπλε μάτια.Μόλις ο γιατρός τον είδε, έφερε στον νου του τα μοντέλα που κοσμούσαν μεγάλους οίκους μόδας. Πράγματι, η εμφάνιση του εν λόγω νεαρού ήταν πολύ προσεγμένη η οποία αναδείκνυε επαγγελματισμό ενώ παράλληλα, το σμόκιν που φορούσε έπεφτε τέλεια επάνω του. Ο πελάτης επικρότησε νοερά την συνολική εικόνα και συμπέρανε, ότι αυτό το κατάστημα άξιζε την φήμη του. «Θα ήθελα να τον αγοράσω. Δεν με ενδιαφέρει το κόστος. » Ο άλλος, χαμογέλασε αχνά και τον οδήγησε στο ταμείο στο οποίο υπήρχε μια ωραία θηλυκή ύπαρξη που τον εξυπηρέτησε αμέσως. Την επόμενη μέρα ο γιατρός είχε ρεπό και συν των άλλων η μεταφορική έφερε τον καθρέπτη τον οποίον και οι υπάλληλοί της, τον τοποθέτησαν στην κρεβατοκάμαρά του. Το βράδυ της ίδιας ημέρας ο πλαστικός χειρουργός Fernando Tuffao κοιτούσε τον εαυτό του μέσα στο νέο του απόκτημα.Ξαφνικά, το είδωλο του στην επιφάνεια του κατόπτρου χάθηκε και αντί αυτού, εμφανίστηκε ένα μεγάλο μαρμάρινο μπαλκόνι μιας ιταλικής Έπαυλης. Σαν εκείνη που είχε στο Αμάλφι στα Νότια της Ιταλίας όταν πήγαινε στην Ευρώπη για δουλειές, όπως επίσης και για διακοπές. Εκεί, είδε την κοκκινομάλλα που πάντοτε επιθυμούσε να έχει δίπλα του. Ψιλή, ντυμένη με μια στράπλεξ μακριά μπλε τουαλέτα η οποία, αναδείκνυε τις τέλειες σωματικές της αναλογίες. Παράλληλα, τα χαρακτηριστικά του προσώπου της ήταν αξιοσημείωτα.Είχε έντονα αμυγδαλωτά σμαραγδένια μάτια, σε ένα τέλειο οβάλ πρόσωπο που του θύμιζε προσωπογραφίες των γυναικών του Ραφαήλ και του Μποτιτσέλι.Ταυτόχρονα τα μαλλιά της, ήταν πιασμένα σε ένα ψιλό σινιόν κότσο τα οποία, τα στόλιζε μια τιάρα από σμαράγδια. Την ρώτησε πως την λένε. Εκείνη του απάντησε κάτι σαν Λίλα. Στην συνέχεια, του σύστησε έναν εξίσου εντυπωσιακό στην όψη τύπο που στεκόταν λίγο παράμερα το όνομα του οποίου ο γιατρός, δεν μπόρεσε να συγκρατήσει στην μνήμη του. Με θεσπέσια βαθυγάλανα μάτια, με έντονα ζυγωματικά, με σκούρα καστανά μαλλιά κομμένα κοντά, ντυμένος με ένα μαύρο κοντομάνικο μπλουζάκι συνοδευμένο με ένα σκούρο μπλε τζιν και καουμπόικες μπότες, ο νεαρός άνδρας χαμογέλασε αχνά παρουσιάζοντας μια τέλεια λευκή οδοντοστοιχία. Μόλις ο Tuffao τον είδε θυμήθηκε τον καουμπόι της διαφήμισης της γνωστής μάρκας τσιγάρων Μάλμπορο ο οποίος, είχε πεθάνει αρκετά χρόνια πριν από τον καρκίνο του λάρυγγα.Όμως σε αντίθεση με το μοντέλο της αφίσας, εκείνος ο άντρας που υπήρχε στην διάσταση του κόσμου που αντανακλούσε ο καθρέπτης ήταν πολύ πιο ωραίος. Σχεδόν θεϊκός. Ακολούθως, η γυναικεία οπτασία του ψιθύρισε να έρθει κάνοντας και την ανάλογη χειρονομία με το λεπτό όλο χάρη χέρι της ενώ την ίδια στιγμή, ο καουμπόι κινήθηκε και στάθηκε από πίσω της. Αλλά τον γιατρό δεν τον ένοιαζε η παρουσία του άλλου ούτε, του προξένησε είτε απορία είτε τη παραμικρή υποψία. Μάλλον συμπέρανε ο Fernando Tuffao, ο άνδρας αυτός θα πρέπει να ήταν, ή στενός συγγενής της πχ αδελφός ή ξάδελφος. Ή απλά ένας άγνωστος και δη, άσχετος με την κυρία καλεσμένος που έτυχε εκείνη την στιγμή να βρίσκεται στο συγκεκριμένο σημείο και να έβλεπε τον γιατρό ίσως, από κάποιον άλλο καθρέπτη. Ποιος ήξερε; Τέλος πάντων. Το μόνο που ήθελε, ήταν να πάει στην γυναίκα –ιδεατό –και απόλυτο πόθο του. Οπότε, άγγιξε την επιφάνεια του καθρέπτη και ύστερα…………………………………………. Η ηρωίδα Αλίκη Τζανέτου είναι φανταστικό πρόσωπο και οποιαδήποτε ομοιότητα, με πραγματικά πρόσωπα είναι καθαρά συμπωματική. Ακολούθως, δεν ανέφερα την συγκεκριμένη περιοχή των Αθηνών με σκοπό να την ειρωνευτώ.Απεναντίας, την σέβομαι και την εκτιμώ. Τέλος, τους ξένους χαρακτήρες τους δανείστηκα από το μυθιστόρημα της Terry Spears με τίτλο: Destiny of the Wolf.Είναι μια πολύ ωραία ρομαντική ιστορία αγάπης μεταξύ δυο λυκανθρώπων. Και σε όσους αρέσουν οι έρωτες σε μεταφυσικό επίπεδο, θα ενθουσιαστούν πάρα πολύ. Δεν έχει αίματα, ούτε κακούς χαρακτήρες. Ούτε αλλοιώνω το περιεχόμενο της. Αντιθέτως, όλοι οι χαρακτήρες είναι υπέροχοι.Αυτό που ήθελα να τονίσω με την ιστορία μου αυτή είναι, στο που οδηγεί η παράλογη επιθυμία μας για κάτι που δεν μας ανήκει και τι συμβαίνει, όταν το αποκτούμε.

Αν κέρδιζα το Λόττο, -λέμε τώρα- θα έκανα μια εκδοτική Amazon μονάχα, για κόμικ.Ακολούθως, θα αναδείκνυα και δη, θα προωθούσα νέους καλλιτέχνες με ταλέντο και μεράκι. Ελληνες και Ξένους.Παράλληλα, θα έκανα τον κόσμο άνω κάτω για να βρω τις πιο cool, και τις πιο πετυχημένες εκδώσεις όλων των εποχών-Συν των άλλων, για τους κλασσικούς μας ήρωες ,θα προσελάμβανα πραγματικά ταλαντούχους συγγραφείς, ξένους και Ελληνες. Νέους, αλλά και γνωστούς /παλιούς στον χώρο.Την ίδια στιγμή, θα έδινα μάχη, για την αξία των κόμικ, όπως επίσης , την ανάδειξή τους ως εργαλεία μάθησης στα σχολεία και στα πανεπιστήμια.Τέλος , με την εκδοτική μου θα προσπαθούσα, να αναβιώσω την αγάπη του κόσμου για αυτήν την Τέχνη. με καλές και δη ,πολύ προσιτές τιμές. Μου άρεσε πολύ η ιδέες σας για τις υποτροφίες, για τους ερευνητές ταλέντων ,για τα σεμινάρια με εισηγητές ξένους καταξιωμένους καλλιτέχνες .Όπως επίσης, και η πίστη σας, στα δικά μας ταλέντα.Μπράβο .Α το ξέχασα.Οπως και την προσπάθεια σας , για να γνωρίσει ο Ελληνας κάτι πέρα απο εκείνα που ξέρει.Ντίσνευ και υπερηρωικά.

Πριν μια βδομάδα, επικοινώνησα με μια φίλη μου από τον Καναδά δια μέσω του watch up. Ο λόγος; Μου έδειξε, μια φωτογραφία μαζί με το νέο- αποκτημένο κατοικίδιό της, έναν αρσενικό σκύλο ονόματι Parker με γούνα, στις αποχρώσεις του γκρι και του λευκού. Ήταν, όμορφο ζώο το ομολογώ. Στην συνέχεια, την ρώτησα αν το αυτό είναι νέα ράτσα λυκόσκυλου-Του γνωστού, σε όλους εμάς που έχουμε κατοικίδια, τον Γερμανικό Ποιμενικό. Μου απάντησε, πως όχι. Αλλά Wolf-dog.Όταν άκουσα την λέξη, αμέσως η πρώτη σκέψη που πέρασε από το μυαλό μου ήταν κάτι σαν ερώτηση. Σκυλο λυκος; Τι είναι πάλι τούτο; Σαν λέξη δεν μπορείς να την προφέρεις. Τουλάχιστον όχι στα ελληνικά.Μάλλον υβρίδιο αλλά ούτε και αυτό. Στην συνέχεια, όταν την ρώτησα, τι επακριβώς είναι αυτό το ζώο μου απάντησε ότι είναι μίξη λύκου με σκύλο.!!!!! Και μάλιστα, το σκυλί της είναι κατά τρία τέταρτα (75%) λύκος!!!!!. Όταν το άκουσα αυτό, της απάντησα να προσέχει διότι, μπορεί να είναι επικίνδυνο. Άλλωστε,από ότι κατάλαβα δεν είναι και κάτι συνηθισμένο. Ύστερα, την ρώτησα διακριτικά πόσο της στοίχισε για να το αποκτήσει, (διότι κάποιες ράτσες σκύλων,είναι ακριβές και φανταζόμουν ότι λόγο σπανιότητας θα της στοίχισε κάτι πολύ -μα πολύ παραπάνω)και μου είπε, ότι η τιμή του εν λόγω ζωντανού ήταν 4000 δολάρια. Το βράδυ της ίδιας μέρας, (άλλωστε ήταν Σάββατο ) έκατσα μπροστά από τον υπολογιστή, και έψαξα στο διαδίκτυο για το τι ακριβώς είναι αυτά τα ζώα. Διότι έως πρότινος δεν μου ήταν γνωστά , δεν τα είχα ξανακούσει και ποτέ δεν είχα υπόψιν μου την ύπαρξή τους. Γιατί κακά τα ψέματα, η ομορφιά του εν λόγω ζώου με είχε μαγέψει. Όμως, για αυτό το είδος έμαθα και κάποια άλλα πράγματα τα οποία, με έβαλαν σε σκέψεις. Καταρχάς αυτό το πλάσμα δημιουργήθηκε πριν 30 και βάλε χρόνια στις ΗΠΑ από κάποιον καθηγητή βιολογίας ενός γυμνασίου, ονόματι Mark Clemperer.Εκείνο όμως που με ξένισε ακόμη πιο πολύ είναι στο πως ένας άνθρωπος.Ο οποίος δεν έχει βαθύτατες γνώσεις γενετικής τόλμησε και έκανε ένα πλάσμα το οποίο, παρότι αξίζει όλη την αγάπη και την αποδοχή μας δεν μπορεί να ζήσει πουθενά(τους λόγους τους εξηγώ πιο κάτω)Εκείνος ο κατά εμέ μαθητευόμενος μάγος παρενέβη στην Φύση, χωρίς να έχει κάνει πρώτα μια σοβαρότατη έρευνα, χωρίς να έχει σπουδάσει την επιστήμη της Γενετικής σε κάποιο πανεπιστήμιο, χωρίς να έχει κάνει διατριβές, χωρίς να είναι Το Μυαλό.Παρά πήρε δύο -στην ουσία παράταιρα- λόγω χαρακτήρα ζωντανά και έκανε αυτά που έκανε.Υπάρχει μεν και το Τσεχοσλοβάκικο Λυκόσκυλο, το ρωσικό λυκόσκυλο, όπως και το Σάαρλος(οι φαν του Σκύλου τα γνωρίζουν) τα οποία όμως είναι αποτελέσματα ερευνών τουλάχιστον 20 χρονών.Η περίπτωση δε του Τσεχοσλοβάκικου σκυλιού είναι μισός αιώνας.Και μάλιστα όλα αυτά τα σκυλιά έγιναν από λαμπρούς επιστήμονες, τους οποίους είχαν υιοθετήσει οι στρατοί των χωρών τους. Ο συγκεκριμένος Αμερικανός κύριος; Τα συμπεράσματα δικά σας.Από την άλλη, το συγκεκριμένο άτομο έκανε μία εταιρεία παραγωγής και εκτροφής τέτοιων πλασμάτων τα οποία προορίζονται για πολύ πλούσιους. Αναλώσιμα είδη δηλαδή.Και αυτό είναι στην ουσία, διότι τα ζώα αυτά είναι πάρα πολύ έξυπνα δυνατά και αδάμαστα για να περιοριστούν στις ηλίθιες νόρμες μας και συνεπώς τα σκοτώνουν..Αλλά η βλακεία, όπως αναφέρθηκα και αλλού είναι ανίκητη και όποιος κάνει το λάθος να την υποτιμά τότε καλείται να πληρώσει τα σπασμένα.Πολλοί πιστεύουν ότι έχοντας ένα ζώο με την καθαυτή όψη του λύκου το οποίο, θα συμπεριφέρεται ως φύλακας άγγελος, θα ανέχεται τις ιδιοτροπίες και τον χαρακτήρα μας όπως ο charming man και θα κάνει ότι του λέμε, τότε πλανάται οικτρά. Γιατί; 1ον ο λύκος είναι ένα ελεύθερο και αδάμαστο ζώο και όταν ένα υβρίδιο, διαθέτει υψηλά γονίδια του συγκεκριμένου θηρευτή τότε το θέμα αλλάζει. Δεν είναι, σκύλος που θα υπακούσει εύκολα και αβίαστα. Ούτε θα δεχθεί, σωματική πειθαρχία.Και αν το κάνει, ( πολύ απίθανο για να συμβεί) τότε αυτό θα οφείλεται, -μάλλον, και αυτό δεν είναι και σίγουρο- στην ισχυρή προσωπικότητα του ιδιοκτήτη του. Διότι ως λύκος, μετρά τις αξίες των πραγμάτων αλλά, και των χαρακτήρων.(Οι λύκοι το κάνουν αυτό). 2ον Εξαιτίας των μπερδεμένων γονιδίων του λύκου με εκείνα των σκύλων, δεν είναι σίγουρο τι χαρακτήρα θα βγάλει αυτό το ζώο.Τα wolf-dogs στην πραγματικότητα είναι μια ρώσικη ρουλέτα με απρόβλεπτες συνήθως τραγικές συνέπειες. Μέσα τους συγκρούονται δύο κόσμοι, δύο προσωπικότητες, κάτι σαν διχασμός o οποίος και τα τρελαίνει.Επιπρόσθετα απαιτούν μεγάλη προσοχή και φροντίδα.Αυτού του είδους τα κυνοειδή, δεν τρώνε αποξηραμένη τροφή για σκύλους.Αλλά μονάχα φρέσκο κρέας και επί καθημερινής βάσης.Δεν μπορούν να εμβολιαστούν με φάρμακα κατά ασθενειών πχ λύσσα διότι, ο νοθευμένος οργανισμός τους δεν θα τα δεχθεί. Ούτε, μένουν σε περιορισμένο μέρος πχ σε ένα σκυλόσπιτο. Αντιθέτως θέλουν να έχουν ένα μεγάλο μέρος για να προστατεύονται από τα καιρικά φαινόμενα, όπως και να κυκλοφορούν ελεύθερα,σε άνετο μέρος -μιας και οι λύκοι καλύπτουν τεράστιες αχανείς εκτάσεις γης. Και όχι να ζουν και να βαδίζουν σε διαμερίσματα πολυκατοικιών ή να είναι μαντρωμένα σε μικροσκοπικές αυλές οι οποίες, δεν είναι περιφραγμένες όπως πρέπει.Συν των άλλων μπορούν να σκάψουν ή κάτω από φράκτες, ή να τους υπερπηδήσουν διότι είναι μεγαλοφυΐα στη δραπέτευση. Οπότε ,αν έρθει σε σεξουαλική ωριμότητα τότε το σκάει.Αν θελήσει να φύγει τότε πάλι το σκάει.Γενικά την κάνει διότι θέλει να είναι ελεύθερο. 3ον Επιπρόσθετα,εξαιτίας των μεγάλων απαιτήσεων, και δη των αναγκών τους στοιχεία τα οποία μεταφράζονται σε υψηλό οικονομικό κόστος, αυτά τα ζώα συνήθως εγκαταλείπονται. Η,αλυσοδεμένα όπου και πεθαίνουν από πείνα και από δίψα ή, εγκαταλείπονται από τους ιδιοκτήτες τους σε διάφορα κέντρα περίθαλψης ζώων επειδή δεν τα κάνουν καλά. Μάλιστα, τα κέντρα αυτά συνήθως αδυνατούν, να φροντίσουν όλα εκείνα τα εγκαταλειμμένα ζώα εξαιτίας, του αυξημένου αριθμού τους και πλέον,το πρόβλημα εκεί έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις. Οπότε αυτό δεν είναι κρίμα; Εξαιτίας της ανθρώπινης ματαιοδοξίας, να κατέχουμε ένα ζώο για τους δικούς μας λόγους και στο τέλος, να την πληρώνει αυτό; Φίλε ή φίλη αν σου αρέσουν τα ζώα, υιοθέτησε ένα εγκαταλειμμένο σκυλάκι. Αν βεβαίως διαθέτεις την ανάλογη οικονομική δυνατότητα, αλλά και το κατάλληλο μέρος για να ζήσει. 4ον Όλα τα δάκτυλα της παλάμης δεν είναι ίδια μεταξύ τους. Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση όλων εμάς των εμβίων όντων.Οπότε αν δεν έχεις πυγμή και προσωπικότητα, μην διανοηθείς να πάρεις το συγκεκριμένο πλάσμα το οποίο είναι και πανέξυπνο και απρόβλεπτο.Διότι τα wolf-dogs είναι πολύ πιο ευφυή από τους περισσότερους ανθρώπους, δεν μας φοβούνται -και καλά κάνουν- και σε περίπτωση που δεχθούν έστω, και την παραμικρή προσβολή τότε ο άλλος την πληρώνει ΠΟΛΥ ΑΚΡΙΒΑ. Εδώ η δική μου περίπτωση μια μέρα, όταν ήμουν στην παραλία του νησιού μου, με πλησίασε ο Έκτορας,ένα μεγάλο λυκόσκυλο επειδή, έτρωγα σουβλάκι και αμέσως φοβήθηκα.Του έδωσα, και έφαγε και αυτός. Αλλά εκείνος ήταν απλά ένας γερμανικός ποιμενικός σκύλος.Δεν μπορώ να φανταστώ τι θα μου συνέβαινε αν ερχόταν κοντά μου ο σκύλος της φίλης μου από τον Καναδά, που είναι τεράστιος σαν λύκος.(Αναφέρω απλώς την εμπειρία μου στην αντίδραση ενός μεγαλόσωμου ζώου για μια μπουκιά φαΐ .Πόσο μάλλον να του πεις Fido sit down ,ή να του δώσεις, κλωτσιά, ή παντοφλιά ή να το τραβάς με το λουρί.) Οπότε φίλε μου είναι καλύτερα να αγοράσεις ένα λούτρινο ζωάκι παρά αυτό το ζωντανό, διότι δίπλα του εσύ θα είσαι ο αγαθιάρης φίλος του Σκούμπι Ντού. Και κάτι χειρότερο ο Βλάκας υποτακτικός του.Μην νομίζεις, ο λύκος ποτέ δεν πλάθεται, ούτε και ξεγελιέται . Είναι ικανότατος, ευφυέστατος( είναι αυτό που λέει μια δική μας παροιμία για αυτούς -ένας λύκος είναι δυνατός όσο ένας άνθρωπος και έξυπνος όσο επτά -), κόβει το μάτι του, ξέρει τι έχει απέναντί του. Για αυτό, είναι ο πραγματικός άρχοντας του δάσους. Μέχρι και θεό τον είχαν σε κάποιες χώρες.Μάλιστα στην Ιαπωνία ήταν γνωστός και ως Okami, ο οποίος είχε την γνώση να διαβάζει χαρακτήρες. Και να μην πολυλογώ και δη κουράζω,στην περίπτωσή σου ο λύκος ξέρει ποιος είναι το πραγματικό αφεντικό... 5ονΗ ομορφιά ενός πλάσματος,όπως και το πως εκείνο αναδεικνύει το δικό μας image, δεν είναι σοβαροί λόγοι για την κατοχή του. Γιατί, αν νομίζεις φίλε μου στο να βάζεις μια αλυσίδα στον λαιμό ενός- σχεδόν λύκου- για να καμαρώνεις πόσο cool είσαι αυτό σε κάνει και χαζό αλλά και ελλιπή έναντι στα μάτια των άλλων. Διότι τα εύσημα,τα παίρνει το ζώο. και μάλιστα με την αξία του και όχι εσύ..... 6ονΦίλε μου είσαι κτηνοτρόφος και χρειάζεσαι έναν ισχυρό φύλακα; Ίσως ναι. Ίσως όχι και αν ισχύει το τελευταίο τότε, γιατί να αγοράσεις ένα τέτοιο ζώο;Θέτω αυτό το ερώτημα, διότι στις ΗΠΑ αρχικά το αγόραζαν και κτηνοτρόφοι. Τώρα δεν το κάνουν διότι την έπαθαν. Όμως, η ανάγκη για έναν άριστο και ανιδιοτελή τετράποδο φύλακα για τα πάντα, ο οποίος είναι πανέμορφος αλλά και έτοιμος να θυσιαστεί στο καθήκον είναι πάντοτε αυξημένη.Αλλά και αν το έχεις φίλε μου, τότε τι σε κάνει να πιστεύεις ότι θα προστατεύσει το βίος σου; Δεν είναι ποιμενικό σκυλί ή σκυλί φύλακας σπιτιού, γιατί αυτού του είδους το κυνοειδες δεν σκέφτεται όπως τα σκυλιά Διότι τα σκυλιά έχουν μυαλό ενός μικρού μωρού, είναι ευκολόπιστα και δη υπάκουα και συνεπώς εμπιστεύονται εύκολα. Από την άλλη ο λύκος ωριμάζει-και δη πονηρεύεται από πολύ νωρίς από κουτάβι ακόμα, προκειμένου να ανταπεξέρχεται πλήρως στις αντιξοότητες που θα συναντήσει στο εχθρικό φυσικό του περιβάλλον. Όπως αγριόγατες, λυκοτσάκαλα (coyotes) άλλοι λύκοι και φυσικά εμάς . Ακολούθως, έρευνες που έχουν γίνει στις ΗΠΑ δείχνουν έναν άλλο λόγο αυξημένης δημοτικότητας αυτού του ζώου, η οποία βασίζεται σε ένα μεγάλο ψέμα. Ποιο είναι αυτό; Στο ότι είναι άκρως ικανό να προστατεύει, διότι είναι πιο έξυπνο και πιο πιστό από τα σκυλιά.Και έτσι πολλοί, το αγοράζουν πιστεύοντας ότι θα πράξει τα δέοντα για αυτούς και τις περιουσίες τους.Μέχρι να δουν τις ζημιές που κάνουν στους τοίχους και γενικά στο σπίτι, τα κατεστραμμένα έπιπλα, τις γάτες και τα λοιπά οικόσιτα ζωντανά που έχουν κατασπαραχτεί.Συν των άλλων,τα συγκεκριμένα ζώα επειδή έχουν κληρονομήσει το αίσθημα της επιφυλακτικότητας από τους λύκους, δεν ανοίγονται στους ανθρώπους και γενικά δεν τους εμπιστεύονται. Και αν κάποιος κλέφτης επιτεθεί τον ιδιοκτήτη τους τότε αυτά θα κρυφτούν. Το τελευταίο δεν είναι φόβος.Αλλά συμφέρον, διότι δεν θέλουν να έχουν πάρε δώσε με εμάς, ούτε και τους απασχολούν τα προβλήματά μας.Και αν μας φέρονται φιλικά.(Και αυτό έως ότου γίνουν ενός χρόνου, όπου και αρχίζουν τα πραγματικά θέματα που αναφέρθηκαν πιο πάνω) είναι μονάχα για το φαγητό αφενός- και αφετέρου ότι τα φοβόμαστε λόγω του μεγέθους του κορμού και των σιαγόνων τους.Οπότε εσύ γιατί να έχεις ένα τέτοιο; Επιπρόσθετα αν εκείνου, του τι δώσει για τους δικούς του λόγους και αρχίσει να επιτίθεται σε άλλους άσχετους και αθώους τότε, πως θα υπομείνεις τις συνέπειες του Νόμου;Στις ΗΠΑ, τον τόπο δημιουργίας τους, έχουν καταγραφεί αμέτρητες μαρτυρίες για την επιθετικότητα,αυτών των ζώων ακόμη σε παιδιά ή και σε βρέφη!!!! Με άλλα λόγια αλίμονο στα πλάσματα που στο δρόμο του θα βρεθούν.... 7ον Κακά τα ψέματα, δεν είσαι ούτε αστυνομία, ούτε και στρατός. Φορείς, που διαθέτουν και τα μέσα, και τους κατάλληλους εκπαιδευτές. αλλά, και τους σωστούς και αναγκαίους λόγους για να έχουν τέτοια σκυλιά. Τα οποία παράγονται από συγκεκριμένα αξιόπιστα εργαστήρια.Για παράδειγμα, το Τσεχοσλοβάκικο Λυκόσκυλο, που είναι υβρίδιο λύκου σκύλου δημιουργήθηκε στα μέσα του προηγούμενου αιώνα, για να κάνει περιπολίες στα σύνορα της τότε Τσεχοσλοβακίας. Επιπλέον, σε πολλές χώρες χρησιμοποιείται σε διάφορες επιχειρήσεις της αστυνομίας. 8ον.Το να σκοτώνουμε τους λύκους, και μάλιστα να μπαίνουμε βαθιά μέσα στα δάση και να τους κυνηγούμε χωρίς λόγο. (Ίσως, να είναι η χρηματική αμοιβή για την γούνα τους έτσι πιστεύω. Αλλιώς, δεν έχει λογική αυτή η ενέργεια από μέρους αρκετών από εμάς τους ανθρώπους)Ενώ, την ίδια στιγμή, να θέλουμε να έχουμε ένα σκύλο(;) που να του μοιάζει σχεδόν σε όλα δεν είναι μονάχα ηλίθιο αλλά, και παρανοϊκό,Γιατί,να μην στηρίζουμε τις διάφορες ΜΚΟ για την Άγρια Ζωή όπως η Καλλιστώ ή ο Αρκτούρος ή το The International Wolf Center για την προστασία αυτού κατά τα άλλα υπέροχου ζώου; 9ον.Να αφήσουμε την Φύση, να κάνει την δουλειά της.Οι σκύλοι, είναι αποτέλεσμα μιας μακραίωνης φυσικής πορείας -Σύμφωνα, με τους ερευνητές, οι πιστοί μας φίλοι προήλθαν, από ένα παρακλάδι του λύκου το οποίο σταδιακά με την πάροδο χιλιετηρίδων συνδέθηκε με τον άνθρωπο.Από την άλλη μεριά, τα wolf-dogs στην καλύτερη περίπτωση είναι εργαστηριακό αποτέλεσμα, πολλών χρονών Και στην χειρότερη, όπως συμβαίνει στις ΗΠΑ- από άσχετους- οι οποίοι είτε κατέχουν παράνομα λύκους τα κουτάβια των οποίων τα προορίζουν για ζωολογικούς κήπους φυλακές, είτε για αναπαραγωγή καθαρόαιμων κουταβιών για ερευνητικούς και όχι μόνο σκοπούς.Είτε τα μεγαλώνουν, για να γίνουν ζώα που θα αναπαραχθούν με σκύλους.Με σκοπό την παραγωγή νέων δυστυχισμένων πλασμάτων για το κέρδος. Είτε αυτά είναι μεταλλαγμένα είτε όχι. Θα πρέπει δε να σημειωθεί ότι υπάρχουν και τυχαία περιστατικά,που συμβαίνουν κυρίως στην εξοχή όπου, αρσενικοί λύκοι ζευγαρώνουν με οικόσιτα θηλυκά σκυλιά σε οίστρο, και έχουμε αυτό το είδος Που παρεμπιπτόντως είναι γνωστό και σε εμάς ήδη από την αρχαιότητα με την ονομασία Λυκίσκος. Και κάτι άλλο.Ο κόσμος εκεί στις ΗΠΑ δεν έχει καταλάβει, ότι στην ουσία δημιούργησε έναν -κατά εμέ- Urban Wolf. Έναν λύκο των πόλεων με πλήρη αυτοσυνείδηση αλλά και με εκείνη που αφορά εμάς ο οποίος,από ότι κατάλαβα από εκείνα που διάβασα δεν μπορεί να ζήσει ούτε μαζί μας.Αλλά ούτε και στα δάση.Δεν ξέρει πως να προστατευτεί από κινδύνους όπως οι αρκούδες, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις αντίξοες καιρικές συνθήκες, υπό τις οποίες ζει και δρα ο λύκος.Δεν ξέρει να κυνηγά όπως εκείνος και δεν τρώει αυτά που τρώει το αγρίμι των δρυμών. Εκείνο δεν θα έτρωγε το ίδιο κρέας με εμάς, εκτός και αν δεν υπάρχουν οι πραγματικοί φυσικοί του πόροι.Που είναι τα θηράματα του. Όπως ελάφια, βίσονες, αγριόχοιρους κ.α. Όμως ο λύκος των πόλεων τρώει το ίδιο κρέας με εμάς.Και το χειρότερο;Επειδή είναι αποτέλεσμα ένωσης των λύκων με τους σκύλους, το εν λόγω πλάσμα κληρονόμησε την ανυπαρξία του φόβου προς τους ανθρώπους.Στοιχείο που το κάνουν άκρως επικίνδυνο. Ο λύκος μας φοβάται και μας αποφεύγει.Ιδιαίτερα από τις γενοκτονίες που προηγήθηκαν εις βάρος του .Από την άλλη ο σκύλος μας φοβάται; Όχι, διότι έχει προσαρμοστεί γύρω από την παρουσία μας και γενικά στην ζωή μας.Το ίδιο και οι λύκοι των πόλεων 10ον. Ας είμαστε ευχαριστημένοι, με τους τετράποδους φίλους μας.Είτε σκύλοι είναι αυτοί, είτε γάτες. Γιατί είναι, οι μοναδικοί κρίκοι μέσω των όποιων σχετιζόμαστε με την Φύση.Και όχι να ζημιώνουμε την τελευταία, με το να δημιουργούμε πλάσματα τα οποία, στην περίπτωση των wolf-dogs είναι και μόνα και δυστυχισμένα επειδή, δεν ταιριάζουν πουθενά. Σημείωση: Επειδή, δεν μπορώ να παρουσιάσω την φωτογραφία, διότι σε αυτή περιέχεται και η ιδιοκτήτρια οπότε καταλαβαίνετε, θα σας δείξω φωτογραφία από το ίντερνετ, για να έχετε υπόψη σας σαν τι μοιάζει το "σκυλί" της φίλης μου. Παραπομπές: 1) Patricia McConnell The tragedy of Wolf Dogs . 2)The International Wolf Centre -Wolf dogs. Αυτή είναι φωτογραφία που την πήρα από το Ίντερνετ. Φανταστείτε ένα πιο μεγαλόσωμο ζώο σε σχέση με εκείνο της φωτογραφίας.

Τι φοβάμαι, από αυτήν την εξέλιξη ; Ότι μήπως η Ντίσνεϊ, αρχίσει να μετατρέπει κάποιες σειρές ή ,κάποιους ήρωες από ωραίους όψιμους και με ευφυής χιούμορ ,σε γλυκανάλατες φατσούλες, και με διαλόγους μονάχα για παιδιά -και όχι για μεγάλους. Όπως επίσης, και για τις απολύσεις που θα ακολουθήσουν.

Δεν έχω διαβάσει, ακόμη το τεύχος αλλά, από ότι κατάλαβα από το άρθρο, απευθύνεται σε κοινό με γερές ψυχολογικές αντοχές.Ναι, κάποια πράγματα είναι κάπως δύσκολα, ιδιαίτερα η ενηλικίωση .Αλλά αναπόφευκτα ,και δη ωφέλημα. Πάντως, κάτι τέτοια δύσκολα τα συναντά κανείς σε κόμικ .

Φίλε μου, άστο καλύτερα . Μην το ψάχνεις, όσο δίκαιο και αν έχεις που έχεις.Διότι, δεν θα βρεις άκρη .Ο Σούπερμαν, φορούσε το κόκκινο σώβρακο προτού όλοι μας σε αυτό το φόρουμ γεννηθούμε .Μεγαλώσαμε, με την εικόνα του κόκκινου σώβρακου. Διότι μποξεράκι, δεν είναι (το σώβρακο, με το μποξεράκι έχουν διαφορά) και θα πεθάνουμε πάλι, με την εικόνα του Σούπερμαν με το κόκκινο εσώρουχο έξω από την στολή του. Όμως,αν το καλοσκεφτούμε, δεν είναι και τόσο άσχημα όταν κάποιοι στις απόκριες ,ντύνονται σαν ΕΚΕΙΝΟΝ ,(τώρα είναι το Τριώδιο). Οπότε μιας και ο καρνάβαλος είναι κοντά -ας γελάσουμε τουλάχιστον με την ψυχή μας. Ερώτηση : Εκεί στην Αμερική, πως αντέδρασαν οι νεότεροι φαν; και αναφέρομαι στα νεαρά άτομα. Όχι στους μεγάλους.Μπορεί κάποιος να μου απαντήσει;

Αν είχα πολλά χρήματα ,για να θυμίσω το τραγούδι του συχωρεμένου του Κόκοτα -Αν ήμουν πλούσιος - θα παρακαλούσα τους αγαπημένους καλλιτέχνες, να μου σκιτσάρουν αυτοί και μόνο αυτοί μια ιστορία που θα επιθυμούσα .Αλλά αυτά συμβαίνουν, μονάχα στη σφαίρα του ονείρου για πολλούς από εμάς δυστυχώς. Πάντως, αν βρω ένα κομμάτι που μου αρέσει και αν το αντέχει το βαλάντιο μου τότε , γιατί να μην το πάρω;

Ψάχνοντας προχθές, για ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, με μπόλικο ρομάντζο βρήκα τυχαία, το συγκεκριμένο περιοδικό και το άνοιξα .Αφενός,ήμουν πολύ περίεργη για το νέο περιοδικό για κόμικ (σαν τον Βαβέλ, αυτό μου είχε έρθει στο μυαλό μου) και αφετέρου, με γνωρίζουν στο κέντρο τύπου εδώ και πολύ καιρό όποτε με άφησαν. Να σας πω την αλήθεια μου, το βρήκα αρκετά ενδιαφέρον.Κάποιες ιστορίες, μου άρεσαν άλλες πάλι, όχι. Το σενάριό τους ή, ήταν αρκετά βαρύ ή μιμούνταν κάποιους άλλους, μάλλον ξένους -Αλλά βρε παιδιά ,δεν έχω δει ακόμη ένα κόμικ τύπου manga ή ένα τύπου marvel ή DC .(Διότι γνωρίζω, ότι υπάρχουν Έλληνες καλλιτέχνες που κάνουν κόμικ manga. Όσο για την τιμή;Θα το ομολογήσω ότι είναι αρκετά ακριβή , σε τέτοιους καιρούς που διανύουμε αλλά η ποιότητα του χαρτιού είναι άψογη. Μακάρι το συγκεκριμένο περιοδικό ,να πετύχει όχι για τίποτε άλλο .Αλλά επειδή, αναδεικνύει νέους comic artists .Αυτό και μόνο θα άξιζε.