Θρηνωδός

Ένα από τα πολλά στριπάκια του μεξικανού Gordo (εδώ ο ανιψιός του Pepito) που δημοσιεύονταν σε κυριακάτικες εφημερίδες, δια χειρός Gus Arriola. Ingenuity Άγνωστη ημερομηνία αλλά το κόβω κάπου στα '50s (έτρεχε το διάστημα 1941-85).

Το ψυλλιάστηκα όταν είπες για λερώματα. Το αντίτυπο που είχα παραγγείλει ήταν όλο λερωμένο από μπροστά στο λευκό πλαίσιο από μαυρίλες, τρελό χάλι. Από πίσω είχε ζουλήγματα σαν από δέσιμο, όπως αυτά των ένθετων. Δεν ξέρω πως το καταφέρνουν ακριβώς να βγάλουν οφ ένα κόμικ που *λογικά* δεν μπήκε σε αποθήκη μιας και το είχα προπαραγγείλει. Δεν θέλω να φαντάζομαι πως τα στοιβάζουν και τα πετάνε από δω και από κει λες και είναι σακιά. Καλή χρυσή η έκπτωση που προκύπτει αλλά πλέον καταλήγω 2 στα 3 από παραγγελίες να τα επιστρέφω γιατί είναι "καινούργια" σε κατάσταση <6-7. Δεν αξίζει για 2-3 ευρώ λιγότερα, ούτε καν την βενζίνη να πάω από το σπίτι στο κατάστημα.

Πες μου ότι την ώρα που τους είδες πάτησες και τους τενόρους της νταλίκας που ανασταίνουν και νεκρούς. Πάω στοίχημα ότι μετά από κάτι τέτοιο θα έκανε να δει τα δικά του μπαλάκια κάτι μέρες. Αχ, είχα ωραία όνειρα μικρός, να πάρω μια κόρνα νταλίκας να την βάλω στο ποδήλατο και να κερνάω τον κόσμο καρδιακά.

Το mort cinder ειδες Γιώργο? Γιατι αν ναι, ειναι ιδιο με αυτο που εστειλα πισω απο Ροδο.

Εγώ θέλει Δηλώνω συμμετέχων Ευχαριστούμε για τους back-to-back διαγωνισμούς

Εξαιρετικό spash page από το hellboy in hell #1 του 2012.

Όταν ένα στραμπούληγμα γίνεται θανατηφόρο. Robbie and Bobby του Jason Poland.

Εν μέσω διακοπών πέρασα μια βόλτα από το forbidden planet. Όπως έμαθα εκ των υστέρων, είναι μάλλον το μεγαλύτερο κομιξάδικο στην Ευρώπη και όντως, στον κάτω όροφο που είναι τα κόμικς είχε σχεδόν τα πάντα. Σίγουρα άπειρα από dc/marvel/image και μπόλικα ράφια με ταμπελάκι independent όπου υπήρχαν dark horse/fanta/idw/top shelf/archaia. Πολλά bd, περισσότερα από όσο περίμενα. Στο ισόγειο έχει περιφερειακά με πολλές φιγούρες κάθε είδους,μεγέθους και franchise, t-shirts, υλικά για cosplay και επιτραπέζια. Αλλά, αφενός οι τιμές είναι από λίγο έως αρκετά τσιμπημένες σε σχέση με το ίντερνετ (φαινόμενο που είναι λογικό για μικρά κομιξάδικα που δεν αγοράζουν ποσότητες αλλά όχι και τόσο εδώ που κάθε τεμάχιο το είχε x5) αφετέρου η όλη νοοτροπία του μαγαζιού ήταν αυτή του σούπερμαρκετ, του στιλ "εδώ μέσα θα βρεις από καρφίτσες μέχρι ελικόπτερο". Συν ότι οι πωλητές, αν και ευγενικοί, όταν τους ρώτησα για 1-2 τίτλους έπρεπε να ψάχνουν τα ράφια κανένα δεκάλεπτο. Το 'κανα και μόνος μου, αλλά εγώ δεν δουλεύω εκεί μέσα οπότε λογικό να μην ξέρω τι είναι που Εν πάση περιπτώσει, δεν είχε τον χαρακτήρα κομιξάδικου σε καμία περίπτωση αλλά αυτή του "ό,τι πάρεις 0.99". Από προσφορές είχε 3-4 βιβλιοθήκες winter sale όπου ίσως βρεις 1-2 ευκαιρίες, εγώ τσίμπησα ένα old man logan στις 6 λίρες σχεδόν καινούργιο και το ring of roses στην 1. Γενικά το ταξίδι ήταν στοχευμένο αλλού οπότε αυτή η επίσκεψη ήταν και η μόνη που έκανα στο αντικείμενο του φόρουμ.

Και γω ακόμα δε τα'χω διαβάσει

Με γειες!

Τα λέμε εκεί, σιγά. Μπαίνω στο τραινο και έρχομαι, θα συναντηθούμε στο μαγαζάκι κάτω από τον καθεδρικό να πιούμε τα εσπρεσακια μας και πάμε

Over the Hedge από τους Michael Fry και T Lewis. Τι όμορφη εποχή που είναι η άνοιξη!

Όσοι έχουν περάσει από αυτό το thread εδώ, θα έχουν γνωρίσει ψηφιακά το galerie-librairie raspoutine, ένα από τα παλιότερα κομιξάδικα της Ελβετίας και το πιο ιστορικό. Ο παράγοντας που το διαφοροποιεί τόσο έντονα δεν είναι άλλος από τον δραστήριο ιταλογαλλοελβετό Lorenzo, που πραγματικά ξέρει όλα τα μεγάλα ονόματα της κομιξικής Ευρώπης. Α, και μια λεπτομέρεια: Τον 40κάτι Λορέντζο τον έχει βαφτίσει ο ίδιος ο Ούγκο Πραττ. Μια ωραία μεσημβρινή πριν μερικές μέρες βρέθηκα στην Λωζάνη και πέρασα μια βόλτα από την γκαλερί Ρασπουτίν, όνομα εμπνευσμένο από τον ομώνυμο ήρωα του Κόρτο Μαλτέζε. Άλλωστε, το ίδιο το logo του μαγαζιού το έχει σχεδιάσει το 1989 ο Πραττ ο οποίος διατηρούσε πολύ καλές σχέσεις με τον πατέρα του Λορέντζο μιας και διέμεναν στο ίδιο χωριό, το Γκραντβώ. Αν δεν το έχετε κάνει, περάστε μια βόλτα από το μίνι οδοιπορικό του GeoTrou. Θα στεναχωρήσω όσους περιμένουν φωτογραφίες, μιας και σεβάστηκα την επιθυμία του ιδιοκτήτη ανεκτίμητων θησαυρών να μην φωτογραφηθούν και βγουν προς τα έξω, μιας και τους μοιράστηκε μαζί μου εμπιστευτικά. Το λοιπόν, ο Λορέντζο είναι φοβερός τυπάκος, ολίγον επιδειξίας των αποκτημάτων του αλλά, εδώ που τα λέμε, ποιος δεν θα ήταν στην θέση του; Δεν είναι λίγο να έχεις πίνακα του εαυτού σου από τον ίδιο τον Ροζίνσκι ή δωρεάν σκίτσα από Μαρίνι, Ζεπ και karascoet, ενώ τους τοίχους σου κοσμούν αυθεντικές σελίδες του Jacobs, του Pratt και έχεις ακόμα και σκίτσο του Moebius φτιαγμένο ειδικά για σένα. Δεν υπερβάλλω, ο τύπος είναι the real deal. Έχει ένα Α5 σκίτσο μια νεράιδα του δάσους γυμνή από τον Moebius, σκίτσο που κυκλοφόρησε σε 500 αριθμημένες καρτ ποστάλ. Τιμή σκίτσου όταν ρώτησα με σπαστά γαλλικά; Δεν πωλείται, προφανώς. Έχει original σελίδα από προσαρμογή του Hugo Pratt στο "Νησί του θησαυρού" από το μακρινό 1965, και δεν είναι μόνο αυτό. Η σελίδα έχει ένα έξτρα φύλλο όπου υπάρχουν μόνο τα χρώματα, έτσι ώστε όταν την κρατάς σε φως δωματίου φαίνεται ασπρόμαυρη ενώ μπροστά από λάμπα έγχρωμη. Πραγματικά χάζεψα όταν το είδα, άλλο να το περιγράφω και άλλο να το βλέπει κάποιος από κοντά. Ξαναλέω, πίεσα για φωτογραφίες ώστε να μοιραστώ την μαγεία μαζί σας αλλά τον είδα επιφυλακτικό και δεν πίεσα καταστάσεις, ήμουν ήδη πολύ ευγνώμων που θέλησε να τα μοιραστεί μαζί μου. Ίσως κάποια στιγμή να εξελιχθεί η σχέση μου μαζί του τόσο ώστε να μου επιτρέψει να αποθανατίσω τα αποκτήματα του. Πληροφοριακά, τιμή για την "διπλή" σελίδα του Πραττ; 20.000 φράγκα, φιλικά. Η γκαλερί Ρασπουτίν τυπώνει τα δικά της prints τα οποία αναπαράγει αριθμημένα και πουλάει μέχρι να εξαντληθούν. Μετά από καμία ώρα όπου αυτός έδειχνε και εγώ έγνεφα άφωνος, και αφού είχαμε πιει τον πρώτο ελληνικό καφέ από ένα διπλανό μαγαζί που έχει Έλληνας (μεγάλος φαν του ελληνικού ο Λορέντζο και του χρωστάω ένα πακέτο λουμίδη για το δώρο που μου έκανε), ο Λορέντζο βγάζει 4 ντοσιέ όπου αποθηκεύει αλφαβητικά όλα τα πριντ που έχει τυπώσει από το 1989 που άνοιξε το μαγαζί. Άλλος ανεκτίμητος θησαυρός! Πριντς υπογεγραμμένα από Πρατ (ξεκινούν από 400-500 φράγκα έκαστο και ανεβάινουν) μέχρι Μοέμπιους, Craig Thompson, Enrico Marini, Zep, Peeters, Rosinski, Loisel κλπ. Όλα 1/xxx. Γενικά ο τύπος είχε ονειρικό επάγγελμα, αφού δεν με λυπήθηκε και μου έδειξε την συλλογή φωτογραφιών πίσω από το ταμείο όπου στήνεται περήφανος δίπλα σε έναν ήμι-μεθυσμένο Μοέμπιους και έναν φασκιωμένο Πρατ σε έναν παλιό ελβετικό χειμώνα. Τα λόγια του όταν τον ρώτησα πως ήταν ο μεγάλος δάσκαλος και πατέρας του Κόρτο από κοντά; "Ένας άρχοντας μεταξύ των ανθρώπων". Αυτό μου έφτανε, δεν χρειάστηκε να ρωτήσω άλλα. Ξέρω πως το αφιερωματάκι είναι λειψό χωρίς οπτικό υλικό. Θα πρέπει να αρκεστείτε στα λόγια μου και, αν σας βγάλει ο δρόμος και αφού με πάρετε ένα τηλέφωνο, να πάτε οι ίδιοι να γνωρίσετε τον βαφτισιμιό του Ούγκο Πραττ. Να θυμάστε πως το Raspoutine αλλάζει διεύθυνση και από 15 Μαρτίου θα βρίσκεται 2 τετράγωνα παραπάνω από όπου είναι τώρα. Ετοιμάζει μια σειρά καλεσμένων που κατά πάσα πιθανότητα θα με φέρνει κάθε μήνα στην Λωζάνη. Λες και δεν είχα αρκετά έξοδα. Θα κλείσω με ένα δώρο του ευχάριστου ιδιοκτήτη, που απ'ο,τι φαίνεται εκτίμησε την παρέα μου τόσο ώστε να με στείλει στο καλό με ένα νεό πριντ στο χέρι: Ένα σκίτσο του Zep όπου έχει τον Λορέντζο με την μεγάλη του μύτη χωμένη σε ένα κόμικ και ένα κείμενο που γράφει "Το Ρασπουτίν σας εύχεται να αποκτάτε συνέχεια όλο και περισσότερα κόμικς". Υπογεγραμμένο από τον ίδιο τον Ελβετό κομίστα σε 199 κομμάτια και από πίσω αφιέρωση του ιδιοκτήτη σε μένα. για την εμπειρία Λορέντζο, ελπίζω ο παπαγάλος να σ'αρέσει Θα τα ξαναπούμε σύντομα, είμαι σίγουρος.

Έχει μερικές (σίγουρα παραπάνω από 5-6) με 13-15 ευρώ συμπεριλαμβανομένων μεταφορικών στο ebay στην συσκευασία.

Άσε μας ρε Νίκο, άσε μας. Σοβαρέψου τώρα, τι είναι αυτά που μας δείχνεις; Να πάμε δηλαδή και στο άνθος της ηλικίας μας;

Μου είναι πολύ συμπαθητικό μαγαζάκι το comic strip αλλά εδώ αισχροκερδεί λίγο πουλώντας τις φιγούρες που έδινε η deAgostini ένα εικοσάρικο την μία.

Έχει γνώσιν ο σκύλος

Μια long overdue ανάγνωση, αυτή της Αλεξάνδρειας, συνέβη σήμερα. Μόνο που έγινε μέσω του socomic.gr ( ) και όχι του εντύπου, το οποίο έχω βάλει στο πρόγραμμα να αγοράσω σύντομα, ειδικά μετά τα παραπάνω σχόλια του Νικόλα ότι το στήσιμο του είναι τελείως διαφορετικό από του webcomic και τις 8 έξτρα σελίδες που περιέχει. Η σκέψη που μου πέρναγε συνεχώς από το μυαλό όταν το τελείωνα και σκεφτόμουν τι να γράψω, είναι ακριβώς αυτό που είπε και ο Γιάννης (Dredd) παραπάνω, ότι σε τέτοια έργα που είναι πρακτικά καταθέσεις ψυχής, δεν χωράνε οι συνηθισμένες κριτικές. Άλλωστε, η μόνη απορία που είχα ήταν ότι οι σελίδες όπως είχαν ανέβει ψηφιακά ήταν λίγο ασύνδετες μεταξύ τους χρονικά και νοηματικά, απορία που απαντήθηκε από το παραπάνω σχόλιο του Stef ότι προσπαθούσε να ποστάρει σελίδες σχετικές με την περίοδο που ανέβαιναν. Ήταν ένα πολύ συναισθηματικά φορτισμένο κόμικ, χτύπησε ευαίσθητες χορδές και σε μένα μιας και το ένα μέρος της οικογένειας μου ήρθε από τα Βουρλά της Σμύρνης το '22 και πέρασε στο dna των επερχόμενων γενεών ο πόνος του διωγμού και η "ρετσινιά" του πρόσφυγα που ένιωθε ξένος στην ίδια του την χώρα. Επίσης κατάλαβα από πρώτο χέρι τον πόνο των 5 παιδιών όταν έπρεπε να εγκαταλείψουν την Αλεξάνδρεια για την Αθήνα, μιας και όλη μου η παιδική ζωή ήταν μετοικήσεις κάθε δύο χρόνια στις 4 γωνιές της Ελλάδας. Το σχόλιο με οποίο θα κλείσω είναι πως αυτές οι δουλειές έχουν για μένα μεγαλύτερη βαρύτητα από το κόμικ της διπλανής πόρτας. Είναι εύκολο να γράψεις fantasy και sci-fi, να δημιουργήσεις χαρακτήρες και κόσμους με τους οποίους εσύ επιλέγεις το πως θα συνδεθείς μαζί τους εξαρχής. Το να εκθέσεις όμως σκέψεις σου, βιώματα, συναισθήματα αλλά και την ιστορία της ίδιας σου της οικογένειας σε δημόσιο βήμα, είναι θαρραλέο και αξιέπαινο. Εγώ, αν είχα αξιωθεί να είμαι ικανός να σχεδιάζω και να δημιουργώ κόμικς (ρε θα σας είχα τρελάνει σε αυτή την περίπτωση ) λέω ξεκάθαρα πως δεν θα είχα τα κάκαλα να το κάνω, θα φοβόμουν. Οπότε Θα επανέλθω μετά την ανάγνωση της παραλλαγμένης έντυπης εκδοχής. Μέχρι τότε, thanks Stef. Αυτό και το Αϊβαλί του Σολούπ, για τους προφανείς λόγους, είναι τα μόνο δύο κόμικ που έχω προτείνει στην μητέρα μου να διαβάσει. Ξέρω πόσο θα συγκινηθεί και θα δεθεί με αυτά. Κάτι τέτοια κόμικ, που είναι 100% Ελληνικά αν καταλαβαίνετε πως το γράφω, πρέπει να τα φυλάμε σαν τα μάτια μας. Είναι άριστη ευκαιρία να τα δώσουμε στους επόμενους μικρούς κομιξοαναγνώστες (και μη) χωρίς να γίνουμε στιγμή δογματικοί.

Είπα μετά τον ορυμαγδό των προηγούμενων ημερών (τον ποιο; ) αυτό να το αφήσω ασχολίαστο. Είναι τσι μοδός μάλλον! Γενικά ετούτα τα generic άρθρα από παντελώς ξένα στον χώρο άτομα είναι πηγή μελλοντικών ανεκδότων.

Κάτι θες να πεις εσύ τώρα. Μήπως σου ξέφυγε να ποστάρεις το τραγούδι; Έλα να βάλω εγώ ένα λόγω ημέρας.

Πομπώδης τίτλος, ρηχό άρθρο με τουλάχιστον μια ανακρίβεια ("Το πτώμα στην βιβλιοθήκη" αποτελεί την δεύτερη περιπέτεια της Μις Μάρπλ, τρίτη είναι το "The moving finger". Είχε βγει ενδιάμεσα από το The Body in the library και το The Murder at the Vicarage μια συλλογή 13ων αφηγημάτων, το The Thirteen Problems αλλά αν μετρήσουμε και αυτά, το Body in the Library είναι η 15η περιπέτεια της Μαρπλ ) και, για μένα, αδικαιολόγητους διθυράμβους για κόμικ που είναι συμπαθητικά μεν, προσαρμογές (και όχι από τις καλύτερες) δε. Περί ορέξεως βέβαια, κολοκυθόπιτα.

Σκίτσο-φόρος τιμής του Tasmar στον Keith Flint των Prodigy που βρέθηκε νεκρός σήμερα.