Blackbeard

Προχθές νομίζω είδα το καλύτερο κομιξοόνειρο έβερ. Για κάποιο λόγο ήταν ο Καβατσάνο σπίτι μου και καθόταν όλη μέρα στην αυλή σε ένα τραπέζι και σκίτσαρε και υπέγραφε. Ακόμα και με βροχή. Είχε στήσει ομπρέλες από πάνω και συνέχιζε να σκιτσάρει συνεχώς.

Εγώ είμαι κατά 100% για έναν πολύ απλό λόγο. Εφόσον θεωρεί κάποιος δημιουργός ικανό τον εαυτό του να αναλάβει κάτι που κάποιος το έκανε υπερβολικά καλα, γιατί δεν κάνει κάτι δικό του να δούμε και κάτι καινούριο;

Δε θεωρώ κάτι κακό το 90s που βγάζει. Απλά μου είναι κάτι ξένο που ως θεατή με απομακρύνει και απλά παρατηρώ το στόρυ. Ενώ στο How I Met Your Mother νιώθω πιο πολύ συμμετοχή.

Θα πω κι εγώ την άποψή μου για το How I Met Your Mother. Εμένα μου άρεσε όταν το έβλεπα, δηλαδή 15-18 χρονών. Τώρα ίσως δεν απολάμβανα τις τελευταίες σεζόν. Σε σχέση με τα Φιλαράκια αυτό που παρατήρησα, σε μένα τουλάχιστον, είναι ότι πάντα μου έβγαζαν κάτι που δεν ταιριάζει στην εποχή μου. Πάντα το έβλεπα ως κάτι παλιό. Οπότε ο λόγος που πάω το How I Met Your Mother πολύ περισσότερο είναι γιατί είναι πιο πολύ μέσα στην εποχή που έζησα. Τίποτα από τα φιλαράκια δε μου θυμίζει κάτι από την καθημερινότητά μου. (Το Joey, βέβαια, παίζει να είμαι ο μόνος που το θεωρεί αριστούργημα ) Καλύτερη κωμωδία που έχω δει σίγουρα θεωρώ το Community πάντως.

Δεν παρακολουθώ την ελληνική σκηνή, αλλά νομίζω ότι για διάφορους λόγους που δεν έχουν να κάνουν με κόμικς, υπάρχει η σύνδεση μεταξύ σοβαρού και σημαντικού. Πολλοί θέλουν να σώσουν τον κόσμο και να πουν μια κουβέντα που θα έχει σημασία ή που θα τους βοηθήσει να καταλάβουν τη ζωή καλύτερα κτλ. Η προσωπική μου εμπειρία μου έχει δείξει ότι ο μέσος άνθρωπος που στρέφεται σε οποιαδήποτε μορφή τέχνης έχει εφηβικές ανησυχίες, σε όποια ηλικία κι αν ξεκινήσει να ασχολείται. Με λίγα λόγια, παίρνουν πολύ σοβαρά κάποια πράγματα. Κάποιοι το ξεπερνάνε, κάποιοι όχι. Θεωρώ ότι οι περισσότεροι έχουν χάσει το χιούμορ τους και ζουνε πολύ έντονα για τις ιδέες τους. Παραδείγμα που μου έρχεται είναι το Watchmen από τον τομέα των κόμικς, το οποίο για τον Moore ήταν παρωδία και όχημα για να εκμεταλλευτεί το κόμικ ως μέσο, αλλά οδήγησε τα κόμικς στη λεγόμενη dark age γιατί πολλοί το εξέλαβαν ως ότι τα κολάν και τα βρακιά θα μπορούσαν να υπάρχουν μαζί με τον Νίξον και το Βιετναμ και τον ψυχρό πόλεμο. Για παρόμοιο λόγο την είπε στο Χόλυγουντ και ο Κλιντ Ίστγουντ πρόσφατα, ότι έχουνε χάσει το χιούμορ τους. Εκεί που μάλλον καταλήγω είναι ότι οι περισσότεροι δημιουργοί έχουν κάποιες ιδέες. Και αντί να κάνουν ιστορίες που να δουλεύουν οργανικά με αυτές, προσπαθούν να κάνουν ιστορίες που προσαρμόζονται σε κάτι που σκέφτηκαν μια Δευτέρα πρωί που έβρεχε και δεν έβρισκαν πάρκινγκ. Υπάρχουν εξαιρετικά παραδείγματα από κόμικς που έχουν κάτι να πουν αλλά δε στο τρίβουν στη μουρη. Πάνω απ'ολα έχουν να πούνε μια ιστορία.

https://www.youtube.com/watch?v=v9Dwv5kwtcg

Διάβασα και το διήγημα και θα προσθέσω ότι πιστεύω πως θα ήταν πολύ καλύτερο σαν κόμικ, ειδικά άμα ήταν με το σκίτσο που το συνόδευε(που το βρήκα το καλύτερο στο περιοδικό, μάλλον). Και άμα ήταν τα κόμικς τέτοιου τύπου, λίγο πιο καλοδουλεμένα, δηλαδή, σαν πλοκή και στήσιμο, θα το έπαιρνα με ανυπομονησία και κάθε μήνα να έβγαινε. Δεν είδα ιδιαίτερη διαφορά στον σκοπό της ιστορίας του διηγήματος με τα υπόλοιπα κόμικς. Απλά στο διήγημα απολαμβάνεις και μια ιστορία και όχι μόνο μια ιδέα του δημιουργού.

Τα αδιάβαστά μου είναι αρκετά περισσότερα από της φωτογραφίας αλλά έχω πάντα μια στοίβα με αυτά που διαβάζω τη συγκεκριμένη περίοδο.

Νομίζω είναι ο μόνος που δεν ταιριάζει στο τόπικ. Αποκλείεται να πηγαίνει σε καλύτερο μέρος.

Συμφωνώ αρκετά με τον Kurdy μπορώ να πω. Δεν είμαι σίγουρα ο κατάλληλος κριτής γιατί γενικά δε συμπαθώ την ελληνική σκηνή, αλλά νομίζω το βασικότερό μου σχόλιο πάνω στο περιοδικό είναι ότι δε μου κάνει για επαγγελματική δουλειά. Δεν είναι ότι βρήκα κάποια ιστορία για πέταμα ή κατι τέτοιο (αν και συνειδητοποίησα ότι ο Kurdy το έθεσε αρκετά καλά για το Σήμερα είμαι ένα μικρό παιδί), απλά μου κάνει περισσότερο για φανζιν παρά για αξιόλογικη επαγγελματική προσπάθεια. Ξεχώρισα σίγουρα την ιστορία του Ζερβού αλλά για το σενάριό της που ήταν διασκευή. Το σκίτσο δε με κέρδισε καθόλου. Θα έλεγα πως μόνο τα Γυμνά οστά μου δίνουν ελπίδα, γιατί πέρα από το ότι έχει το μόνο αξιόλογο σκίτσο στο περιοδικό, έχει και ένα σενάριο που ξεφεύγει από τα υπόλοιπα που θυμίζουν προσπάθειες παλαιών ετών ή χαζο-ενήλικου περιεχομένου. Για παράδειγμα, θεωρώ πως το Στο παγκάκι στη γωνία δεν έχει λόγο ύπαρξης σε ένα τέτοιο περιοδικό. Και μοιάζει να είναι γραμμένο ή από πολύ νέο ή από μεσήλικα που ζει ακόμα τη δεκαετία που ήτανε νέος. Πολλοί φαίνεται να επιμένουν ότι στην Ελλάδα από σκίτσο καλά πάμε αλλά από σενάριο όχι. Το περιοδικό δε δείχνει να υπάρχει κάποια ιδιαίτερη ικανότητα στο σκίτσο. Το Καραμανιόλα αν και απλό και λιτό σαν σενάριο, αν είχε καλύτερο σκίτσο δε θα μου φαινόταν το ίδιο αδιάφορο. Ο Φιλ Πωτ είχε καλούτσικο σκίτσο, αλλά η θεματολογία μου κάνει κόμικς που ή έκαναν νέοι οι δημιουργοί ή που ήθελαν να κάνουν. Δεν ξέρω πόσο είναι ο Γούσης αλλά δε μου φαίνεται κόμικ που θα έγραφε άνθρωπος στην ηλικία του. Μπορεί να φταίει, βέβαια, και η προιστορία του χαρακτήρα που διάλεξε. Τα Επιδιορθωτής και Πολυμήχανος αστεία ήταν, πλάκα είχαν, αλλά από σκίτσο ασχολίαστος ο επιδιορθωτής. Στον πολυμήχανο ταιριάζει τουλάχιστον. Δεν είναι ότι είναι κακά, αλλά δεν τις θεωρώ δουλειές που αξίζουν να μπουν σε ένα περιοδικό που κοστίζει 6 ευρώ. Σε ένα φανζινάκι να σπάσουμε πλάκα καλές θα ήταν. Το 3,04 ήταν χαριτωμένο αλλά μέχρι εκεί. Τη συνέντευξη με τον Οικονομίδη τη θεωρώ γελοία. Δεν ξέρω από που προέρχεται το κύρος που έχει ως σκηνοθέτης. Και στη συνέντευξη μου φαίνεται ξεκάθαρη η έλλειψη ικανότητας για ικανοποιητική δημιουργική ασχολία. Στην αρχή, επίσης, θα μπορούσαν να βάλουν και κόμικς που δεν τα ξέρουμε όλοι. Μπορεί να φαίνεται ότι θάβω ή ότι το βρήκα πολύ κακό, αλλά αυτό βγαίνει γιατί προσπαθώ να το κρίνω ως προιόν από επαγγελματίες που βγαίνει στην αγορά. Εμένα μου φαίνεται ότι πολλοί από αυτούς νομίζουν ότι αυτά που γράφουν στα φανζίν είναι επαγγελματικού επιπέδου. Το πήρα το περιοδικό γιατί γενικά ψοφάω για τέτοιου τύπου περιοδικά, ό,τι περιεχόμενο κι αν έχουν. Θα πάρω και το δεύτερο. Θα δω πως συνεχίζουν. Ελπίζω να το προσπαθήσουν περισσότερο.

Για όποιον ενδιαφέρεται, ο Yusuke Murata που σκιτάρει το manga, κάνει και stream αρκετά συχνά να σχεδιάζει σελίδες.

Διαβάζω τα πάντα, συνήθως ξένα. Νομίζω στα ελληνικά διαβάζω μόνο τα disney. Και κάτι που δεν έχει καμία κατηγορία αλλά θέλω να αναφέρω είναι ότι δεν έχω ενδιαφέρον για την ελληνική σκηνή. Ό,τι έχω πιάσει απλά δεν ταιριάζουμε. Στη δεύτερη κατηγορία τελευταία επιλογή θα έβαζα υπερηρωικά. Δε διαβάζω κανένα πια παρά μόνο αν το γράφει ή σκιτσάρει κάποιος που εκτιμώ σα δημιουργο. Και αν ήμουν ναυαγός σε νησί θα ήθελα Indie US λόγω ποικιλίας περισσότερο. Σκέφτηκα για λίγο και τα μάνγκα αλλά πιστεύω θα ήθελα αλλαγή σύντομα.

Είδα τις προάλλες το Bringing Up Baby και ακόμα δεν πιστεύουν τα μάτια μου τι είδαν. Όταν το έβαλα περίμενα απλά να δω μια ξεπερασμένη κωμωδία που πολλοί αντέγραψαν ή βασίστηκαν μετά κτλ. κτλ. Αλλά τελικά είδα εύκολα μία από τις καλύτερες κωμωδίες όλων των εποχών και δεν έχει παλιώσει καθόλου! Ηθοποιοί, ατάκες, timing στα αστεία και στη σκηνοθεσία, όλα άριστα. Καταπληκτική ταινία! Καταπληκτικη

Το έχω διαβάσει μέχρι εκεί που έχει φτάσει και εμένα μάλλον μου φαίνεται πως το χάνει λίγο σιγά σιγά. Μπήκε νομίζω πολύ γρήγορα σε βασική μάχη χωρίς να μας έχει καθιερώσει καλά τον κόσμο και τους χαρακτήρες. Ήθελα περισσότερο build-up. Και μου φαίνεται ότι πολλά πράγματα γίνονται για να γίνουν. Περίμενα πολύ περισσότερα πράγματα και έχει ενδιαφέρον το ότι βλέπω καλύτερα το πως αρχίζει να πάει στραβά επειδή διαβάζω έναν έναν τους τόμους όταν κυκλοφορούν. Οι δύο πρώτοι είναι εξαιρετικοί. Μετά, από όταν ξεκινάνε χωρίς ξεκάθαρο λόγο αντεπίθεση, έρχεται ένας μικρός αχταρμάς. Το σκίτσο, βέβαια, πάντα τέλειο θα μου φαίνεται.

Διάβασα το μάνγκα και το θεωρώ μια εξαιρετική ιστορία σαν σύνολο. Από τη μέση και μετά ξεφεύγει από αυτό που ήλπιζα, βέβαια, και μέχρι το τέλος το διάβαζα με πιο χλιαρή διάθεση. Έχει σίγουρα ένα από τα καλύτερα τέλη και γενικά όλο το σκεπτικό πίσω από το setting νομίζω ήταν δελεαστικό και το χειρίστηκε πολύ καλά και ο δημιουργός. Σχέσεις πραγματικών δασκάλων και μαθητευόμενων, ενηλικίωση, πρόοδος στη ζωή, εξέλιξη της αντίληψης των γεγονότων γύρω σου, τρόποι ανατροφής της νέας γενιάς με σκοπό να ανδειχθεί καθε άνθρωπος ξεχωριστά και όχι τυχαία και τυποποιημένα. ΄Εβαλε υπερβολικά δύσκολο στόχο ο Matsui και τον πέτυχε σίγουρα. Πιστεύω πως αποτελεί ήδη μάνγκα σταθμό στο είδος (shonen)(κάτι στο οποίο συμβάλει και το μέγεθός του και η συνεση του Yusei Matsui να πιάσει απλά ένα χρόνο στη ζωή των μαθητών και δασκάλων) και έχω περιέργεια να μάθω τι αντίδραση θα είχα αν το διάβαζα νεότερος. Με χάλασε, παρ'όλα αυτά, το ότι άρχισε να παίρνει πολύ σοβαρά το στόχο που είχε βάλει για την ιστορία που ετοίμαζε να μας πει. Ενώ στην αρχή η ιστορία του βασιζόταν στα ίδια πράγματα με έναν ανάλαφρο τρόπο και καθαρά βασισμένο στους χαρακτήρες και την πλοκή, κάπου το έχασε στη μέση και άρχισε να ξεφεύγει αρκετά και να χάνει λίγο την αξιοπιστία του ο κόσμος που δημιούργησε. Το τέλος, πάντως, ανταμείβει κάθε ανάγνωση και με το παραπάνω. Το άνιμε δεν το έχω δει οπότε δε μπορώ να συγκρίνω.

Είδα το πρώτο επεισόδιο από The Deuce, νέα σειρά από Simon & Pelecanos (The Wire). Νέα Υόρκη του 70, πορνεία και υπόκοσμος. Και James Franco που του έχω μια μεγάλη συμπάθεια ομολογώ. Πολλά υποσχόμενο και νιώθω ότι επιτέλους έχω κάτι να περιμένω να βλέπω με ενθουσιασμό. (Μέχρι να ξεκινήσει 3η σεζόν True Detective ή η καινούρια σειρά του Matthew Weiner). Είχα 1-2 χρόνια να ενδιαφερθώ για καινούρια σειρά. Επίσης είδα και το Baywatch. Μου άρεσε σε βαθμό που θέλω και δεύτερο.

+1 εγώ.

Μόνο αυτό είχε 2 ευρώ.

...πήρα blu-ray με €2,10. To Jersey Boys του Clint Eastwood από Public.

Ο γαστρονόμος πάντα ανεβάζει αρκετά τις πωλήσεις. Δεν ξέρω αν ήταν το φύλλο με τον γαστρονόμο αυτό που είχε παραπάνω.

https://www.youtube.com/watch?v=EAyzpLGBI1E

Στο βιβλίο, πάντως, Ντην Μοριάρτυ είναι ο Neal Cassady. Δεν ξέρω αν δεν ήξεραν τη λεπτομέρεια αυτή ή αν δεν απεικονίζει τον Κέρουακ στο κόμικ αλλά τον Cassady.

Περίμενα να το βρει καποιος πριν το γράψω αλλά φαίνεται μόνο εγώ παρακολουθώ τι κανει ο Μόρρισον. Ετοιμάζει Arkham Asylum 2 με τον Chris Burnham στο εναλλακτικό σύμπαν που δημιούργησε ο ίδιος με τον Damian ως Batman. http://www.hollywoodreporter.com/heat-vision/grant-morrison-unveils-arkham-asylum-2-batman-graphic-novel-plans-at-comic-con-1023154

To Τhe Fix θα έλεγα ότι είναι crime, αστυνομικό, noir και ταυτόχρονα κανένα από αυτά. Γιατί ενώ φαίνεται να απέχει σε αρκετά σημεία από όλα αυτά, ταυτόχρονα έχει και πάρα πολλά κοινά. Το πρώτο τεύχος στο site της Image έχει στην περιγραφή μάλλον την πιο αντιπροσωπευτική ατάκα. If you liked classic crime comics like CRIMINAL and 100 Bullets we apologize in advance for letting you down! Η ιστορία έχει να κάνει με δύο αστυνομικούς στο Λος Άντζελες. Τον Ρόυ και τον Μακ. Οι οποίοι λατρεύουν τη δουλειά τους, αλλά δεν ακολουθούν ιδιαίτερα τους κανόνες της. Και όχι με τον τρόπο που γνωρίζουμε από κλασικές ιστορίες αστυνομικών που παίζουν και στις δύο πλευρές του νόμου. Το κάνουν με τον τρόπο του Λος Άντζελες. Αν το ύφος της επιφάνεια της φήμης του Λος Άντζελες (Χόλυγουντ, celebrities, πορνογραφία, ναρκωτικά) ήταν αστυνομικός, μάλλον θα ήταν ο Ρόυ και ο Μακ. Προσπαθούν να βγάλουν χρήματα εκμεταλλεύοντας τη θέση τους με τους πιο ευφάνταστους τρόπους που έχει να προσφέρει η πόλη (όπως να πουλάν υποθέσεις τους για να γίνουν σενάρια σε ταινίες), κάτι που εννοείται δεν πάει ποτέ όπως θέλουν. Αυτό, όμως, δεν πτοεί το χιούμορ τους και την επιθυμία τους να πετύχουν την καλή με τη μεθοδολογίας τους. Το πιο δυνατό σημείο του κόμικ θα έλεγα πως είναι να συνδυάζει όλη αυτή την ατμόσφαιρα σε έναν κόσμο που αδυνατείς να σκεφτείς ότι κάποιος τον δημιούργησε. Οι χαρακτήρες είναι ολοζώντανοι και οι διάλογοι από τους καλύτερους που έχω διαβάσει έβερ. Και το σκίτσο δεν πάει πίσω. Μπορεί να είναι απλό, αλλά στις κατάλληλες στιγμές βγάζει όλη του τη μαγεία μέσα από εκφράσεις χαρακτήρων ή αστεία σκηνικά. Επίσης, έχει τα πιο ταιριαστά εξώφυλλα και ξεκίνησε την κυκλοφορία του τον Απρίλιο του 2016.

Ορίστε και μερικές φωτογραφίες από το τυπωμένο αντίτυπο.