H.P ΚΑΙ ΤΖΙΟΥΖΕΠΕ ΜΠΕΡΓΚΜΑΝ

[Ion]

Ο Τζιουζέπε Μπέργκμαν είναι ένας ανικανοποίητος και απογοητευμένος απ' την καθημερινότητα νεαρός που αναζητάει την περιπέτεια. Έτσι θα του συστήσουν τον Η.Ρ, έναν δάσκαλο της περιπέτειας που θα τον βοηθήσει να πραγματοποιήσει το όνειρό του. Κατά τη διάρκεια του περιπετειώδους ταξιδιού του, ο Μπέργκμαν θα αντιμετωπίσει ένα σωρό καταστάσεις, όμως όλες καταλήγουν να παίρνουν καταστροφική τροπή και αντίθετα αποτελέσματα από τα επιθυμητά.

Η ιστορία αυτή αρχικά κυκλοφόρησε ως σειρά στο Γαλλο-Βελγικό περιοδικό κόμικ Α Suivre, ενώ αργότερα κυκλοφόρησε και ως αυτοτελής έκδοση. Επίσης να αναφέρω ότι η φιγούρα του H.P είναι εμπνευσμένη από τον HUGO PRATT.

Το άλμπουμ περιέχει τα εξής κεφάλαια:
Ι. Ο Δάσκαλος της Βενετίας
ΙΙ. Το Πλοίο του Ορινοκου
ΙΙΙ. Τζάγκουαρ και Αλλιγάτορες
ΙV. Ο Δρόμος για το Μακοντο
V. Υπο την Απειλή των Όπλων
VI. Η Παράσταση συνεχίζεται
VII. Τα Εφτά Ονόματα του Δαίμονα

Δείτε τα έργα του ΜΑΝΑRA που έχουν κυκλοφορήσει στην Ελλάδα εδώ
 

Και ένα εξώφυλλο ξένης έκδοσης που πέτυχα στο Ίντερνετ:

[germanicus]

Eίναι μέρος των περιπετειών του Τζιουζέπε Μπέργκμαν. 2ο στη σειρά είναι το Μέρες Οργής, 3ο το Όνειρο ίσως, 4ο το Ξαναβλέποντας τα Αστέρια και 5ο η Οδύσσεια του Τζιουζέπε Μπέργκμαν. Όλα αυτοτελή.

 

Τίτλοι (Ιταλικός-Γαλλικός-Αγγλικός): HP e Giuseppe Bergman - Giuseppe Bergman 1: HP et Giuseppe Bergman - The great adventure: HP and Giuseppe Bergman.

 

Επανεκδόθηκε και ξανακυκλοφόρησε από την Panini το 2007 ως ένθετο στην εφημερίδα Espresso

 

Εξ΄όσων γνωρίζω είναι το πρώτο κόμικ του Μανάρα στο οποίο κάνει ο ίδιος το σενάριο. Πρώτη κυκλοφορία έξω το 1978.

 

Ion!

 

[ramirez]

Και η Αμερικάνικη έκδοση του συγκεκριμένου άλμπουμ...

 

 

 

[rotagiatipino]

Περιοδικό ΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ, τ. 19, Νοέμβριος 1986, άρθρο του Αντώνη Κυριαζάνου για το άλμπουμ:

 

[CitizenX]

Πρόκειται για ένα εξαιρετικό κόμικ και μια από τις πιο όμορφες ιστορίες του Milo Manara. Επισυνάπτω και ένα κείμενο σχετικά με το άλμπουμ, όπως αυτό δημοσιεύθηκε στα πρακτικά του 1ου συνεδρίου για τα κόμικς που κάναμε με την ομάδα Iconotopia το 2003 στη Μυτιλήνη. (ο τόμος κυκλοφόρησε με τον τίτλο "Μεταξύ Φαντασίας και Πραγματικότητας"):

 

 

 

Παναγιώτης Κρητικός

 

«H.P και Τζουζέπε Μπέργκμαν»

Η αναζήτηση, η δημιουργία και η εμπειρία μιας περιπέτειας

 

Ήταν ένα υπέροχο πρωινό για τον Τζουζέπε Μπέργκμαν! Η απάντηση στην αίτηση που συμπλήρωσε, πριν κάμποσο καιρό, ήταν θετική και είναι πλέον ο υπερτυχερός στον οποίο δίνεται η ευκαιρία να βιώσει την απόλυτη περιπέτεια. Το άλμπουμ του Milo Manara, «HP και Τζουζέπε Μπέργκμαν» αποτελεί τον πρώτο τόμο μιας σειράς περιπετειών με κεντρικό ήρωα έναν νεαρό, ιταλό αστό,ο οποίος, χάρις σ’ένα αλλόκοτο παιχνίδι της μοίρας, γίνεται μάρτυρας αλλά και κεντρικό πρόσωπο μιας πλειάδας γεγονότων που ακροβατούν ανάμεσα στο παράλογο, το πραγματικό και το φανταστικό. Ξεκινώντας με την απλή και ίσως και λίγο αφελή, πρόφαση της «αναζήτησης της περιπέτειας», ο Μπέργκμαν βιώνει ένα παραληρηματικό ταξίδι μέσα στις σελίδες ενός κόμικ, λειτουργώντας πότε ως αντικείμενο πειραματισμού και εκτόνωσης των «σαδιστικών» ή «παιχνιδιάρικων» διαθέσεων του δημιουργού του και πότε ώς μέσο έκφρασης ηθικού, πολιτικού και υπαρξιακού προβληματισμού.

 

Το «H.P. και Τζουζέπε Μπεργκμαν» είναι ένα κόμικς άλμπουμ απόδοσης φόρου τιμής του Milo Manara, προς το δάσκαλο του, ότι και αν σημαίνει ο όρος «δάσκαλος» στην προκειμένη περίπτωση. Τα αρχικά «Η.Ρ.» του τίτλου, παραπέμπουν στον επίσης Ιταλό σχεδιαστή κόμικς, ζωγράφο και συγγραφέα Hugo Pratt, που στιγμάτισε με την παρουσία του την ευρωπαική σκηνή των κόμικς και που παρέμεινε ως το τέλος της ζωής του ένας μεγάλος παραμυθάς και ονειροπόλος. Μέγας αφηγητής και άρτιος χειριστής της εικόνας και του λόγου, αναμειγνύει τον ιστορικό ρεαλισμό και το μυστικισμό με τη λογοτεχνική έκφραση, μετουσιώνοντας τα σ’ένα εξαίρετο αφηγηματικό αποτέλεσμα που ικανοποιεί τον αναγνώστη τόσο στο πρωταρχικό στάδιο της αφήγησης, αυτό δηλαδή της απλής παράθεσης γεγονότων με αρχή, μέση και τέλος, όσο και στα λοιπά αφηγηματικά επίπεδα, που, ενδεχομένως, ένας υποψιασμένος αναγνώστης ν’αναζητούσε. Οι ιστορίες του Pratt βρίθουν ρεαλισμού και ιστορικών αναφορών και ενώ σπανίως ξεφεύγουν από το μοτίβο της «κλασσικής περιπέτειας», δεν εξαντλούνται στις περιγραφές εξωτικών τόπων, τολμηρών αναζητήσεων και αισθησιακών αλλά επικίνδυνων γυναικών, αντιθέτως προτρέπουν τον αναγνώστη να κοιτάξει πίσω από την αφήγηση, να εστιάσει σε λεπτομέρειες και να αναζητήσει τις πηγές της ιστορίας και όχι να παραμείνει προσκολλημένος στις εικόνες που απορρέουν από αυτές.

 

Ο Pratt, ως αφηγητής, έθεσε τις βάσεις για την ενηλικίωση του ευρωπαϊκού κόμικς, χωρίς, όμως, να επιλέξει την αποδόμηση και τον αυτοπεριορισμό που χαρακτήριζε και εξακολουθεί να χαρακτηρίζει, το underground κίνημα της εικονογραφημένης αφήγησης. Τα κόμικς του Pratt είναι φτιαγμένα και δωσμένα με παραδοσιακό τρόπο και απευθύνονται σ’ένα ευρύ αλλά υποψιασμένο κοινό. Έτσι ο Manara, κατανοώντας τον τρόπο με τον οποίο ο Pratt προσεγγίζει το κοινό και την αφήγηση, χρίζει το Βενετσάνο δημιουργό «πατέρα» και «μέγα διδάσκαλο» της περιπέτειας και τον τοποθετεί ως τοποτηρητή και καθοδηγητή των περιπετειών του δικού του δημιουργήματος. Έτσι, η περιπέτεια του Tζουζέπε Μπέργκμαν ουσιαστικά ξεκινά από τη στιγμή που ο ήρωας φτάνει στο σπίτι του Βενετσάνου δασκάλου (ένα σπίτι που έχουμε συναντήσει ξανά στην ιστορία του Pratt με τίτλο «Ο Άγγελος στο Παράθυρο της Ανατολής») όπου και συναντά, σ’ένα εντυπωσιακό ολοσέλιδο καρέ, έναν τεραστίων διαστάσεων Hugo Pratt, ανάμεσα σε χαρακτήρες που ο ίδιος δημιούργησε, ανάλογος ενός μικρού θεού στο προσωπικό του σύμπαν, το οποίο όμως εγκαταλείπει για να μεταβεί με ανάλογο ρόλο, στο σύμπαν του δημιουργού-μαθητή του.

 

Ολόκληρο το άλμπουμ θα μπορούσε να ειδωθεί ως ένα παιχνίδι εικόνων και καταστάσεων, δοσμένο από μια μεταμοντέρνα και σουρεαλιστική σκοπιά, εμπλουτισμένη πάντα από το ερωτικό στοιχείο που χαρακτηρίζει τις ιστορίες του Milo Manara. Με πρωταγώνιστή έναν χαρακτήρα που που κατά πολλούς ομοιάζει με τον Αλαίν Ντελόν, αλλά που, κατά τη γνώμη μου θυμίζει, περισσότερο, μια εξιδανικευμένη προσωπογραφία του ίδιου του σχεδιαστή (και σίγουρα ο Manara δεν μοιάζει στον Αλαίν Ντελόν) ο ιταλός δημιουργός συνθέτει μια ιστορία με χαλαρή αλλά ουσιαστική αφηγηματική δομή και ένα alter ego εκφραστή των υπαρξιακών του ερωτημάτων γύρω από τον άνθρωπο και την τέχνη. To έντονα πολιτικό και ανατρεπτικό άλμπουμ με τίτλο «Σιμιότο» που προηγήθηκε (σε συνεργασία με τον γιαπωνέζο σεναριογράφο Silverio Pizou) αποτελεί τον πρόδρομο του κόσμου που παρουσιάζεται στις περιπέτειες του Μπέργκμαν, αλλά τα ερωτικά άλμπουμ που ακολουθούν τα επόμενα χρόνια, καταξιώνουν τον Manara ως δημιουργό ερωτικών κόμικς, με έντονα αισθησιακή γραμμή (ενώ πολλοί δεν διστάζουν να τον χαρακτηρίζουν ακόμα και «πορνογράφο», λόγω κάποιου σύντομου περάσματος που έκανε από το χώρο του πορνογραφικού κόμικ). Με τα άλμπουμ του Μπέργκμαν, όμως, προκαλεί το κοινό που τον καθιέρωσε, προσφέροντας του μια περιπετειώδη ιστορία, ξένη προς τις ερωτικές περιπτύξεις της κυρίας Κριστιάνι και του «κουμπιού» της, με περιεχόμενο παράλογο και με το ερωτικό στοιχείο να αποτελεί απλά το «αλλατοπίπερο» και όχι τον κορμό της αφήγησης.

 

Από το πρώτο καρέ της ιστορίας γνωρίζουμε πως αυτό που θα επακολουθήσει είναι μια περιπέτεια.. Έτσι, ως περιπέτεια που σέβεται το εαυτό της και τους δρόμους που ακολούθησε ο Pratt, ως «δάσκαλος της περιπέτειας», ωφείλει να περιλαμβάνει εξωτικά μέρη, μακρινά ταξίδια, επικίνδυνες συναντήσεις με κάθε λογής αλλόκοτους τύπους και μοιραίες γυναίκες, όλα δηλαδή τα στοιχεία που εμπεριέχονται στην αφηγηματική δομή ενός παραδοσιακού, ευρωπαικού κόμικ «κλασσικής περιπέτειας». Ως αφετηρία της αναζήτησης της περιπέτειας ορίζεται το Πουέρτο Αγιακούκο, στον ποταμό Ορινόκο. Εκεί ο Μπέργκμαν επιβιβάζεται σ’ένα ποταμόπλοιο με σκοπό να φτάσει στις πηγές του Ορινόκου, ένας σκοπός απόλυτα εναρμονισμένος με τις φιλόδοξίες και τους στόχους μιας πληθώρας τολμηρών εξερευνητών και τυχοδιωκτών που πρωταγωνιστούσαν στις σελίδες των pulp περιοδικών και των μυθιστορημάτων του Βερν, του Μπάροους, του Ντεφό, του Σουίφτ και τόσων άλλων. Στο σημείο αυτό μάλιστα βλέπουμε μια ιδιαίτερη προσπάθεια του Manara να συνδέσει το σκηνικό των περιπετειών του Μπέργκμαν, μ’αυτό των πρωταγωνιστών της «Καρδιάς του Σκότους», του κλασσικού μυθιστορήματος του αμερικανού συγγραφέα Joseph Conrad. Ένα ποταμόπλοιο, μια παρτίδα πόκερ και μια απόπειρα αναζήτησης του «εξαγνισμού μέσα στην άγρια και παρθένα φύση» και «επιστροφής στην πρωταρχική αθωότητα», όπως ειρωνικά αναφέρει ένας από τους επιβάτες του ποταμόπλοιου, εκθέτουν τη συμβολική ερμηνεία του έργου του Joseph Conrad, όπως αυτή συντάχθηκε από τους εκάστοτε μελετητές του και την εναρμονίζουν με τις πνευματικές αναζητήσεις του ήρωα του Milo Manara. Η «καρδιά του σκότους» μπορεί να μην χτυπά στη «Μαύρη Ήπειρο» του Conrad, αλλά μέσα στη ζούγκλα του Αμαζονίου, ο αντίκτυπος της, όμως, στη ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων είναι ο ίδιος. Ο Μπέργκμαν, όπως και ο πρωταγωνιστής της «Καρδιάς του Σκότους», αναζητά την ταυτότητα του αλλά και το λόγο για τον οποίο κινείται σ’αυτή τη διάσταση. Η κλασσική, όμως, δόμηση της ιστορίας του περιορίζεται εκεί. Η διάσταση που δίνει ο Manara στην ιστορία, ξεπερνά κατά πολύ την αφήγηση μιας απλής περιπέτειας, όσο και αν αυτό αντικρούει την επιμονή του Μπέργκμαν -που σε σημεία μάλιστα, λαμβάνει τις διαστάσεις εμμονής- να προσφέρει στο αναγνωστικό κοινό μια αξιοπρεπή και χορταστική περιπέτεια με όλα όσα πρέπει να περιλαμβάνονται σε αυτή.

 

Σχεδιαστικά, οι πειραματισμοί του δημιουργού δεν είναι ιδιαίτερα έντονοι. Πέρα από κάποιες καρτουνίστικες απεικονίσεις του Μπέργκμαν, σε στιγμές έντασης, τα πάντα είναι σύμφωνα με τη σχεδιαστική αισθητική του Manara εκείνης της περιόδου. Ούτως ή άλλως, οι πειραματισμοί στο σχέδιο θα αγγίξουν το ζενίθ τους σ’ένα από τα επόμενα άλμπουμ του Μπέργκμαν, στο δεύτερο μέρος της «Ημέρας Οργής», το πιο ακραίο και προκλητικό, δημιουργικά, άλμπουμ της καριέρας του. Η πρόκληση στο «Η.P.και Τζουζέπε Μπέργκμαν» έγγειται στον τρόπο με τον οποίο αφηγείται την ιστορία..

 

Στα πλαίσια της μεταμοντέρνας προσέγγισης, ο Μπέργκμαν βρίσκεται σ’ έναν συνεχή διάλογο, τόσο με τον αναγνώστη όσο και με τους παραγωγούς της περιπέτειας του, είτε αυτοί κινούνται στη δική του διάσταση (ο «Παραγωγός» της περιπέτειας και ο Hugo Pratt), είτε πέρα από αυτόν (ο ίδιος ο Manara). O Μπέργκμαν κρίνει, σχολιάζει και προτείνει λύσεις για την εξέλιξη των γεγονότων ισσοροπώντας σε μια πολύ λεπτή διαχωριστική γραμμή μεταξύ ελεύθερης έκφρασης και βούλησης και στην πλήρη υποδούλωση των κινήσεων και των επιλογών του από μια ανώτερη δύναμη.

 

Ο έλεγχος των ενεργειών του Μπέργκμαν γίνεται από τρία διαφορετικά «κέντρα ελέγχου». Στο ανώτερο επίπεδο έχουμε τον σχεδιαστή και συγγραφέα της περιπέτειας, τον Milo Manara, που δίνει την πρωταρχική ώθηση της εξέλιξης των γεγονότων. Ακολουθεί ο «παραγωγός» της περιπέτειας, ένας μεγαλοεπιχειρηματίας αγνώστου προελεύσεως και λοιπόν στοιχείων που χρηματοδοτεί τις περιπέτειες του Μπέργκμαν και τέλος ο Hugo Pratt, o δάσκαλος της περιπέτειας, που λειτουργεί ως καθοδηγητής και σε σημεία ως «από μηχανής θεός» που δίνει τη λύση ή την ώθηση που απαιτούν τα γεγονότα. Οι εμφανίσεις και οι εξαφανίσεις του Pratt σε διάφορες φάσεις της εξέλιξης της ιστορίας είναι, συχνά, καταλυτικές. Γιατί, ακόμα και αν ο Μπέργκμαν είναι, φαινομενικά, ο πρωταγωνιστής και ο δημιουργος αυτής της περιπέτειας, η αυτόβουλη έκφραση και κίνηση μέσα στα καρέ του κόμικ υπάρχει μονάχα στη φαντασία του. Ακόμα και οι στιγμές όπου φαίνεται να συνειδητοποιεί το βαθμό και τη φύση της ύπαρξης του, έχουν μικρή διάρκεια, εφόσον καταφέρνει πάντα ν’απορροφάται από την εξέλιξη των γεγονότων και να χάνει την ικανότητα μιας ευρύτερης και πιο απελευθερωμένης αντίληψης των πραγμάτων. Ζει μέσα σε μια ιστορία κόμικς, το υποψιάζεται αλλά εν τέλει προτιμά να το αγνοήσει.

 

Παίζοντας με αυτή την ιδέα της πλήρους αλλά μη αντιληπτής χαλιναγώγησης του ήρωα του, ο Manara δεν διστάζει να βυθίσει τον Μπέργκμαν σε ολοένα και πιο σουρεαλιστικές καταστάσεις που ξεκινούν από απλές, καθημερινές αντιξοότητες που προκαλούν γέλιο (είναι χαρακτηριστική η σκηνή όπου ο Μπέργκμαν οδηγώντας ένα φορτηγάκι, συναντά μια όμορφη και ελαφρά ντυμένη ταξιδιώτισσα, η οποία όμως κάνει οτοστόπ προς την αντίθετη από αυτόν κατεύθυνση, ενώ λίγα μέτρα πιο κάτω και προς την κατεύθυνση του Μπέργκμαν κάνει ωτοστόπ ένας γενειοφόρος νεαρός) μέχρι την εντελώς σουρεαλιστική σύγκρουση ενός αστυνομικού και ενός διαδηλωτή στο εσωτερικό της κλούβας του φορτηγού του. Μ’ένα αλλόκοτο πλήθος ετερόκλητων χαρακτήρων να παρελαύνει από τις σελίδες του άλμπουμ, ξεκινώντας από πολιτικούς επαναστάτες και νυμφομανείς λουόμενες και καταλήγοντας στον ίδιο τον Σατανά, (με σύντομες, σποραδικές εμφανίσεις που προβληματίζουν) ο Manara συνθέτει ένα ιδιαίτερα απαιτητικό αφηγηματικό μωσαϊκό, που απαιτεί τη συνεχή προσοχή του αναγνώστη αλλά που παράλληλα δεν κουράζει, λόγω της έξυπνης χρήσης ευρηματικών, χιουμοριστικών σκηνών που ελαφρύνουν την όλη ατμόσφαιρα.

 

Όσο ανάλαφρη, όμως και άν είναι η ατμόσφαιρα του άλμπουμ, το « Η.Ρ. και Τζουζέπε Μπέργκμαν» δεν παύει να αποτελεί και μια μορφή υπαρξιακού δράματος. Ο Μπέργκμαν εκπροσωπεί τον μέσο αστό του 20ου αιώνα που, καταβεβλημένος, παρά το νεαρό της ηλικίας του, από τις αντιξοότητες και τη μονότονία της καθημερινής του ζωής αναπτύσσει ιδιαίτερα έντονες τάσεις φυγής, τις οποίες του δίνεται η ευκαιρία να πραγματοποιήσει. Και σ’αυτό το σημείο είναι που ξεκινά το δράμα του. « Η ζωή, μου ανήκει μόνο σ’εμένα και δεν θα αφήσω κανέναν ηλίθιο λεφτά να μ’αναγκάσει να ζήσω σύμφωνα με τα μαλακισμένα του σχέδια!», αναφωνεί και ορμά στην περιπέτεια. Μέσα στον ενθουσιασμό του όμως παραβλέπει το γεγονός ότι η περιπέτεια που ετοιμάζεται να ζήσει χρηματοδοτείται από έναν τέτοιο ηλίθιο «λεφτά» και επιπλέον δεν έχει πλήρη επίγνωση ούτε του τι είναι περιπέτεια ούτε το πως ακριβώς μπορεί να τη ζήσει.

 

Το τραγικό στοιχείο στην περίπτωση του Μπέργκμαν έγγειται στο γεγονός ότι, ενώ οι σελίδες του άλμπουμ κυλούν και οδεύουν προς το τέλος τους, ενώ τα γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο με ταχύ ρυθμό, ο ίδιος παραμένει στην αρχή. Η έναρξη της περιπέτειας του γίνεται πολλές φορές, καμία, όμως από αυτές δεν ολοκληρώνεται. Εγκαταλείποντας τον ουρανοξύστη όπου κατοικεί ο «παραγωγός της περιπέτειας», ξεκινά το ταξίδι του στη Βενετία για να συναντήσει τον Hugo Pratt, υπό την καθοδήγηση του οποίου,θα γίνουν όλες του οι ενέργειες. Η διαδρομή προς τη Βενετία κάλλιστα θα μπορούσε να θεωρηθεί «περιπετειώδης», όμως η έναρξη της περιπέτειας γίνεται επισήμως μετά τη συνάντηση του με τον Pratt. Και πάλι, όμως, έπειτα από πολλές σελίδες, με τα γεγονότα να έχουν φτάσει στην κορύφωση τους και με τον Μπέργκμαν να έχει βιώσει ένα λυρικό και αξιοπρεπή θάνατο (που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ακόμη και αυτοκτονία) η ιστορία δεν ολοκληρώνεται αλλά εξακολουθεί να εξελίσσεται μέσα σ’ένα τραμ, στη Βενετία, με το ασώματο κεφάλι του Μπέργκμαν να γίνεται μάρτυρας αλλόκοτων, χαοτικών σκηνών, μόνο και μόνο για να βρεθεί, λίγα καρέ μετά, να ξυπνά σώος από ένα βαθύ και γεμάτο περίεργα όνειρα ύπνο. Η περιπέτεια δεν είχε καν αρχίσει, ή πιο σωστά, είχε ξεκινήσει αλλά ήταν έτοιμη να ξεκινήσει, πάλι από την αρχή. Πράγματι, μέχρι το τελευταίο καρέ, τα πράγματα δεν έχουν αποκτήσει κάποια ουσιαστική αρχή. Η κάμερα του Manara απομακρύνεται, οι φιγούρες του Pratt και του Μπέργκμαν σμικρύνονται αλλά οι απορίες που τέθηκαν στον αναγνώστη από την αρχή του άλμπουμ παραμένουν.

 

Η αδυναμία του Μπέργκμαν να ξεκινήσει την περιπέτεια του δεν είναι το μόνο τραγικό σημείο της κατάστασης του. Καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού βρίσκεται αντιμέτωπος με τον ίδιο του τον εαυτό, τα πάθη του και τις αδυναμίες του. Ήδη, από τις πρώτες σελίδες, αναγκάζεται να ξεκινήσει το ταξίδι του εγκαταλείποντας τη σύντροφο του, που δεν συμμερίζεται διόλου τον ενθουσιασμό του, να αγνοήσει μια ειδοποίηση από την εισαγγελία του Λούκα και να αποδεχτεί το γεγονός πως πρέπει να πρωταγωνιστήσει σ’ένα παιχνίδι του οποίου αγνοεί τους κανόνες. Μ’ένα τέτοιο αντίξοο ξεκίνημα, διάφορες, λανθάνουσες και μη, πτυχές της προσωπικότητας του αρχίζουν να αποκαλύπτονται. Η συνάντηση του με τον αρχηγό των ανταρτών (ο οποίος παραπέμπει φυσιογνωμικά στον Τσε Γκεβάρα) τον αναγκάζει να συνειδητοποιήσει, με μάλλον βίαιο τρόπο, πως η πολιτική του δράση δεν ήταν τίποτε παραπάνω από μια ψευδαίσθηση ενεργοποίησης των πολιτικών του ενστίκτων, η συνάντηση με το «κορίτσι ταμπού», στο χωριό των Ίντιος αποκαλύπτει την έλειψη ελέγχου της σεξουαλικότητάς του, ενώ η συνάντηση με τους περιθωριακούς της δυτικής κοινωνίας, τους εξαρτημένους από κάθε μορφή ουσίας και πάθος, απλά πιστοποιεί την έλειψη ανεκτικότητας εκ μέρους του απέναντι στους «νοσούντες» της κοινωνίας. Αντιθέτως, δέχεται με μεγάλη υπομονή και αυτοσυγκράτηση τα ούρα του οργάνου της τάξεως που χύνονται στο πρόσωπο του, ως μια ακόμη ταπείνωση που πρέπει να υποστεί για να γλιτώσει το τομάρι του. Στο μόνο που καταφέρνει να φανεί πραγματικά αξιοπρεπής είναι η στιγμή του θανάτου του, όταν αποκεφαλίζεται από έναν ινδιάνο στα βάθη της ζούγκλας. Ο αξιοπρεπής του θάνατος, συνοδευόμενος από ένα λυρικό λογίδριο, τον δικαιώνει με κάποιο τρόπο στα μάτια του αναγνώστη και προσφέρει ενδεχομένως ένα ιδανικό τέλος στην ιστορία. Και παρά το γεγονός οτι ο συγκεκριμένος θάνατος λειτουργεί απλά ως αφορμή για να αρχίσει η ιστορία για μια ακόμη φορά από την αρχή, η συνειδητοποίηση από την πλευρά του Μπέργκμαν, στα τελευταία καρέ του άλμπουμ για το τί τελικά συμβαίνει με τη μεγάλη περιπέτεια, ακόμη και αν οι εξηγήσεις δεν αποκαλύπτονται στον αναγνώστη, αφήνει μια διακριτική άισθηση αισιοδοξίας. Και το ερώτημα που δημιουργείατι είναι έυλογο. Αυτή ήταν τελικά η περιπέτεια; Και αν ναι πως μπορεί να τη ζήσει κανείς;

 

«Ακόμα και εδώ μπορείς να βρεις την περιπέτεια!», δηλώνει ο Pratt στον προβληματισμένο Μπέργκμαν, περιμένοντας στην αίθουσα αναμονής ενός γραφείου κοινωνικής περίθαλψης, τονίζοντας έτσι το κωμικοτραγικό της κατάστασης. Για πάνω από εκατό σελίδες ο Μπέργκμαν έγινε μάρτυρας και πρωταγωνιστής γεγονότων που αδιαφορούσαν για κάθε κανόνα λογικής, κυνηγήθηκε από οτιδήποτε μπορούσε να τον κυνηγήσει, ζώο ή άνθρωπο, διέσχισε τη ζούγκλα του Αμαζονίου σχεδόν πεζός, εκτελέστηκε δια αποκεφαλισμού, μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσει πως οποιοσδήποτε έχει την ωριμότητα και τη θέληση μπορεί να ζήσει την περιπέτεια βιώνοντας απλές καθημερινές καταστάσεις. «Εσύ, δάσκαλε, είσαι σαν το βασιλιά Μίδα. Ό,τι πιάνεις το μεταμορφώνεις σε περιπέτεια», παραδέχεται στον Pratt. Γιατί το κείμενο που διαβάζει μέσα από το τετράδιο που έπεσε από την τσέπη του δασκάλου του, στο τελευταίο κεφάλαιο, αποτελεί ό,τι ουσιαστικότερο έχει βιώσει ο Μπέργκμαν στις εκατόν έντεκα σελίδες του άλμπουμ. Στην εισαγωγή του άλμπουμ του Pratt με τίτλο «Βενετσιάνικο Παραμύθι» (γιατί αυτό είναι το κείμενο που διάβασε ο Μπέργκμαν στο τετράδιο) ο Βενετσάνος δημιουργός περιγράφει σκηνές της παιδικής του ηλικίας με γλαφυρότητα που συναρπάζει, αποδίδοντας υποδειγματικά σε καθημερινές και ουσιαστικά άνευ ουσίας καταστάσεις, τη «μαγεία» και τον αντίκτυπο μιας υπέροχης περιπέτειας. Και αυτή είναι η μαγεία του Pratt.

 

Στην αρχή του τρίτου κεφαλαίου ο Μπέργκμαν είναι απογοητευμένος με τη μέχρι τότε εξέλιξη της ιστορίας. Η περιπέτεια που ζει δεν έχει τίποτε το λυρικό, το όμορφο ή το συναρπαστικό, εφόσον θεωρεί τον εγλωβισμό του σ’ ένα ποταμόπλοιο που διασχίζει τον Ορινόκο, στείρο συναρπαστικών εμπειριών. Ο Pratt όμως, διαφωνεί. Δεν είναι οι καταστάσεις που στερούνται ομορφιάς και λυρισμού. Είμαστε εμείς αυτοί που αδυνατούμε να ανακαλύψουμε το «Θεό των μικρών πραγμάτων».

 

 

 

[GeoTrou]

Απίστευτο κόμικ. Ίσως ότι καλύτερο έχω διαβάσει από Μανάρα. Το σχέδιο εκπληκτικό (από τα κορυφαία του, αν όχι το κορυφαίο), ενδιαφέρων ο πειραματισμός στην αφήγηση (μου θύμισε κάποια πειραματικά του Moebius), έξυπνο χιούμορ, βάθος στο σενάριο και φυσικά περιπέτεια, που ταλαντεύεται μεταξύ πραγματικότητας και παραδόξου. Διαβάζοντας αυτό το κόμικ, σκέφτομαι πως θα μπορούσε η καριέρα του Μανάρα να έχει μια διαφορετική πορεία, πιο μεστή και ουσιαστική. Όπως και 'να χει, όμως, δεν μπορώ παρά να νιώθω ευγνώμων απέναντί του και φυσικά απέναντι στον δάσκαλό του, για όσα μας έχουν προσφέρει. 

 

edit: Α κι όλα αυτά, σε κόμικ με ένα από τα χειρότερα εξώφυλλα που έχω δει στη ζωή μου

Επεξεργασία Μαίου 31, 2015 από GeoTrou

[batigoal]

edit: Α κι όλα αυτά, σε κόμικ με ένα από τα χειρότερα εξώφυλλα που έχω δει στη ζωή μου

Long live BAΒΕΛ :lol:

 

[Θρηνωδός]

Αντί για "H.P. και Τζιουζέπε Μπέργκμαν" θα μπορούσε να λέγεται "Πόσο θα είχε μεγαλουργήσει ο Μανάρα αν δεν το γύρναγε φουλ τάιμ στις τσόντες". 

 

Είναι πολύ περίεργο κόμικ σεναριακά. Αν κάποιοι ψάχνουν στα κόμικ τους συνοχή και δεμένο σενάριο θα περάσουν πολύ άσχημα διαβάζοντας αυτό εδώ. Είναι αφηρημένο και αόριστο, χωρίς αρχή/μέση/τέλος. Για την ακρίβεια, τα τέλη είναι πολλά και εξαρτώνται από την ερμηνεία που δίνει ο κάθε αναγνώστης. Σίγουρα παίρνεις πολλά παραπάνω αν έχεις διαβάσει Κόρτο (όχι μόνο Πρατ αλλά κόρτο συγκεκριμένα), μου ερχόταν ευτυχία σε κάθε μικρή ή μεγάλη αναφορά στο "Βενετσιάνικο Παραμύθι".

 

Και πόσες άλλες θα έχασα, απόδειξη ότι μια ανάγνωση ίσον καμία. Και πάλι δεν μπορώ να πω ότι μ'αρέσει, μου φαίνεται συμβατική η έκφραση. Σίγουρα με γοήτευσε πολύ σαν δόμηση (ή μάλλον η έλλειψη αυτής) και αρχική ιδέα, με εξέπληξε απείρως η δεξιοτεχνία του Μανάρα, αλλά δεν ξέρω αν μ'άρεσε όπως μ'αρέσουν τα υπόλοιπα κόμικ. Με ταξίδεψε αλλά ακόμα δεν έχω αποφασίσει αν το ταξίδι ήταν απολαυστικό, πέρα από ενδιαφέρον, κάτι που γενικά παθαίνω πάντα σε αφαιρετικά/συμβολικά έργα.

 

Το σχέδιο είναι άριστο. Μακράν καλύτερο απ'οτιδήποτε άλλο έχει βγάλει ο Μανάρα, το "H.P. και Τζουζέπε Μπέργκμαν" είναι η σχεδιαστική κορυφή του.

 

Κάποτε που θα έρθει η ώρα του ξανά, κάτι μου λέει ότι το τότε ποστ θα είναι πολύ διαφορετικό από αυτό. 

 

 

[GeoTrou]

Είναι περίεργο κόμικ ή μάλλον διαφορετικό. Κι εγώ, αφότου ξεπέρασα τον αρχικό ενθουσιασμό, έκατσα και σκέφτηκα «Μου αρέσει όντως τόσο πολύ;» Ακόμα δεν μπορώ να απαντήσω με βεβαιότητα, αλλά σίγουρα το θέλω στη βιβλιοθήκη μου και είναι από τα πιο ιδιαίτερα κόμικς που υπάρχουν σε αυτή. Αλέξανδρε. σε παρόμοιο στυλ, αρκετά πιο δυσνόητο όμως, είναι το Σιμμιότο.

[Θρηνωδός]

1 hour ago, GeoTrou said:

Είναι περίεργο κόμικ ή μάλλον διαφορετικό. Κι εγώ, αφότου ξεπέρασα τον αρχικό ενθουσιασμό, έκατσα και σκέφτηκα «Μου αρέσει όντως τόσο πολύ;» Ακόμα δεν μπορώ να απαντήσω με βεβαιότητα, αλλά σίγουρα το θέλω στη βιβλιοθήκη μου και είναι από τα πιο ιδιαίτερα κόμικς που υπάρχουν σε αυτή. Αλέξανδρε. σε παρόμοιο στυλ, αρκετά πιο δυσνόητο όμως, είναι το Σιμμιότο.

Το Σιμμιότο θυμάσαι στο πρώτο φεστιβάλ που είχαμε πάει μαζί ( <3 ) και το είχαμε βρει; Σκέφτηκα τότε να το πάρω αλλά μου φάνηκε φορτωμένο και το πήρες εσύ τελικά. Δεν ξέρω καν αν βρίσκεται. Θέλω να περάσει κάποιος καιρός να αποστασιοποιηθώ από την ανάγνωση για να το ξανασκεφτώ και γω για το εν λόγω κόμικ. 

 

Για όποιον ενδιαφέρει, καταχώρησα την Ελληνική έκδοση του H.P. και Τζιουζέπε Μπέργκμαν στο goodreads για αξιολόγηση.  Η περιγραφή είναι από το πρώτο ποστ μετά από ευγενική χορηγία του Ίωνα. 

[GeoTrou]

Αν πω όχι, θα φανώ πολύ  ;; 

 

εδιτ: Θυμήθηκαααα