SCHIZO

[ramirez]

 

 

Χρώμα: Ασπρόμαυρο (22 σελίδες έγχρωμες)

 

Προσοχή !! Το βιβλίο αυτό απευθύνεται ΑΥΣΤΗΡΑ σε ενήλικους !!

 

O Ivan Brunetti είναι με άνθρωπος με ψυχολογικά προβλήματα. Από μικρή ηλικία ήταν το αντικείμενο χλευασμού και στόχος για πειράγματα (και ξυλοδαρμούς) από τους συμμαθητές του αλλά και από τον πατέρα του. Μεγαλώνοντας δεν κατάφερε να ξεπεράσει τα σύνδρομα ενοχής και κατωτερότητας που του δημιουργήθηκαν, και ως μοναδικό μέσο εξωτερίκευσης και εξαγνισμού είχε τη φόρμα των κόμικς.

 

Στον τόμο αυτό αποτυπώνονται με γλαφυρό (υπέρ του δέοντος) τρόπο η μισανθρωπιά του, τα κόμπλεξ του, η αυτολύπηση και οι σαδομαζοχιστικές του σκέψεις πάνω στον εαυτό του και τους συνανθρώπους του. Νέοι, γέροι, μεσήλικες, μωρά, καλόγριες, δεν αφήνει έξω κανέναν. Χαρακτηριστικό είναι πως τον πρόλογο του βιβλίου δεν τον έγραψε ο εκδότης, κάποιος κριτικός ή κάποιος άλλος καλλιτέχνης όπως συνηθίζεται, αλλά η κοινωνική λειτουργός (!!) που παρακολουθεί την περίπτωσή του.

 

Το καλό είναι πως ο Brunetti έχει τουλάχιστον ένα ταλέντο, τη δημιουργία κόμικς. Χρησιμοποιεί κυρίως ένα καρτουνίστικο στυλ απεικόνισης, με το οποίο είναι φανερό πως νιώθει πιο άνετα, αλλά αν χρειαστεί σκιτσάρει και με πιο ρεαλιστικό στυλ, όπως στην ολιγοσέλιδη ιστορία "Λατρεύω τις κοπέλες". Αν νιώθετε άνετα με το (κατα)μαύρο χιούμορ και τις συνεχείς γραφικές απεικονίσεις φόνων, βιασμών και ακρωτηριασμών, το Schizo είναι μια καλή επιλογή για διάβασμα, αν και η αλήθεια είναι πως πέφτει λίγο βαρύς ο βομβαρδισμός μισανθρωπιάς και αυτολύπησης επί 170 σελίδες σερί.

[DJO]

Προσπάθησα να το διαβάσω ολόκληρο. Στα Αγγλικά. Είναι απίστευτα βαρύ και underground. Είναι ο ορισμός της μισανθρωπιάς, μιζέριας, όλων των αηδιαστικών πραγμάτων στη ζωή και του αυτοκτονισμού. Έχω τσεκάρει και άλλα τέτοια, από underground φανζίνς κλπ -μη φανταστείτε τίποτα το τρομερό- και ποτέ δεν κατόρθωσα να τα διαβάσω ολόκληρα. Ε, εκείνα ήταν νορμάλ μπροστά στο Schizo. Είναι επιπέδου Ηλία Πολίτη αλλά στο (πολύ) πιο κάφρικο. Κι ας πειραματίζεται σε σχεδιαστικά στυλ και έχει 1-2 σελίδες με όμορφο σχεδόν φωτογραφικό σχέδιο, τι να το κάνεις αν όλο το υπόλοιπο είναι ο ορισμός του οχετού? Έχει κάποια ψιλοδίκια σε κάποιες φάσεις, που αποκηρύσσει δεδομένες αξίες, αλλά αποκηρύσσει σχεδόν τα πάντα (ο Man Ray τη γλίτωσε) καταλήγοντας πάντα στο ίδιο ισοπεδωτικό συμπέρασμα: η ζωή δεν έχει νόημα και είναι χάλια. Διαφωνώ, γιατί ο καθένας διαμορφώνει τη δικιά του ζωή με δικές του ενέργειες. Η παθητικότητα ποτέ δεν οφέλησε κανένα, ναι. Αλλά αυτό δε θα πει ότι θα σηκώσουμε τα χέρια ψηλά αποκηρύσοντας τα πάντα. Θα κάνουμε επιλογές. Anyway, το εν λόγω έχει αιματοσεξοδιαστροφικοπρολαγνικό "χιούμορ" που ίσως θυμίσει και σε κάποιον ενήλικους Happy Tree Friends στη λογική... Καμία σχέση όμως με το Bunny Suicides, γιατί εκείνο έχει χιούμορ. Έχει και σε κάποια καρέ guests τον Ποπάυ, την Όλιβ και το μικρό, τη Μαφάλντα, τα Peanuts κλπ αλλά δεν μπορώ να τα επισυνάψω λόγω του περιεχομένου τους. Το Warning για αποκλειστικά ενήλικο περιεχόμενο που γράφει ο Rami στην αρχή της παρουσίασης, είναι 100000% έγκυρο. Επίσης (useless trivia), έχει χαλαρά το μεγαλύτερο μπαλονάκι που'χω δει σε καρέ και δη μονοσέλιδο:

 

 

Αν θα το πρότεινα; Πλάκα με κάνεις; Διαβάστε Deadpool ή στην εσχάτη Cowboy Ninja Viking αν θέλετε κάτι με σχιζοφρενή χαρακτήρα. Δε πα να'ναι Fantagraphics, εγώ του βάζω ένα ολοστρόγγυλο μηδενικό, που πηγαίνει και ασορτί με τον μηδενιστή πρωταγωνιστικό χαρακτήρα.

 

 

Και αφού καλύψαμε τα #1-3, πάμε στο #4 που δεν περιλαμβάνεται στην Ελληνική Έκδοση...

 

Και ναι, επάξια πήρε το 2006 το Ignatz Award for Outstanding Comic of the Year. Έχει μέχρι μονοσέλιδες βιογραφίες από Joris-Karl Huysmans και Erik Satie ως την Francoise Hardy. Ο πειραματισμός στο μεγαλείο του και, αν θεωρήσουμε τα #1-3 ως την εκτόνωση του δημιουργού, αυτά είναι σχεδόν λυτρωτικά. Προσωπικά, πηγαίνετε κατευθείαν στο #4 και παραλείψτε τη μαύρη μαυρίλα των #1-3. Ναι είναι πιο "mainstream" υπό την έννοια του ότι δεν είναι τόσο underground και καρα-dark όσο τα 3. Αλλά ειλικρινά, είναι το μόνο που προτείνω για τσεκάρισμα από τα 4.

 

[mr-d]

Και αφού καλύψαμε τα #1-3, πάμε στο #4 που δεν περιλαμβάνεται στην Ελληνική Έκδοση...

 

σοβαρά μιλάς? γμτ!!

[Λένα]

Βασικά εμένα μου άρεσε.

Τουλάχιστον είναι ειλικρινής, μια ειλικρίνεια τόσο ωμή που τσακίζει κόκκαλα. Πραγματικό ψυχικό ξεγύμνωμα.

Απλά είναι λυπηρό ένας ταλαντούχος άνθρωπος να αναλώνεται στην σεξομανία, την αυτολύπηση και την κατάθλιψη.

 

Το διαβάζω συνήθως ως αντικαταθλιπτικό.

[GreekComicFan]

Βασικά αυτό είναι από τα πρωτότυπα εξώφυλλα που βρίσκει κανείς μέσα στην έκδοση. Οπότε είσαι σίγουρος πως η επανέκδοση βγήκε με αυτό ή βγήκε ως συμπέρασμα από το άρθρο;

Επεξεργασία Μαίου 3, 2011 από GreekComicFan

[Dr Paingiver]

Με τα μάτια μου δεν το έχω δει. Την φωτογραφία του άρθρου είδα και θεώρησα ότι από τη στιγμή που λέει #1, και τα μπαλονάκια είναι στα Ελληνικά, έτσι θα έχει επανεκδοθεί.

 

[DJO]

Noooooope!

 

http://www.inkpress.gr/el/node/18

 

Άρα είναι το εσωτερικό.

[GreekComicFan]

Λογικό συμπέρασμα πάντως. Και για την πρώτη έκδοση αυτό βάζανε δίπλα από την αναφορά στην έκδοση. Γιατί ακόμα και έτσι κουλαμένο που είναι, είναι σαφώς προτιμότερο από το να σου δείχνουν ένα λευκό πράμα.

Επεξεργασία Μαίου 3, 2011 από GreekComicFan

[totally_wired]

Το εχει βρει κανείς κάτω από δεκαρικο;