Απαγορεύονται οι «Καραβολίδες» και τα «Ξερόμυτα». Στα 3 κόρνερ πέναλτι και ο ορισμός του νοητού τέρματος. Ποιος έπαιζε μπακότερμα και γιατί δεν μετρούσαν οι σπόντες. Το ποδόσφαιρο των παιδικών μας χρόνων είχε κανόνες

[leonidio]

Το ακόλουθο άρθρο δεν έχει καμία σχέση με κόμικς, για αυτό και το ανεβάζω στη Γενική Συζήτηση. Το βρήκα στο mixanitouxronou.gr, αλλά είναι αναδημοσίευση από το contra.gr και όπως γράφει και στο τέλος (και συμφωνώ απόλυτα) είναι εξαιρετικό και εξαιρετικά ακριβές. 

Φαντάζομαι ότι θα προκαλέσει ρίγη συγκίνησης στους μεγαλύτερους και πιθανότατα ατελείωτα γέλια στους μικρότερους. Δικαιολογημένα και τα δύο, κατά την άποψή μου.

 

 

Απαγορεύονται οι «Καραβολίδες» και τα «Ξερόμυτα». Στα 3 κόρνερ πέναλτι και ο ορισμός του νοητού τέρματος. Ποιος έπαιζε μπακότερμα και γιατί δεν μετρούσαν οι σπόντες. Το ποδόσφαιρο των παιδικών μας χρόνων είχε κανόνες...

 

 

Το κείμενο είναι του Γιώργου Μυλωνά από το contra

 

Τα βασικά μέρη που δίνονταν τα ποδοσφαιρικά ραντεβού ήταν προαύλια σχολείων, πλατείες, δρόμοι, γήπεδα μπάσκετ και αλάνες. Τα γήπεδα 5×5 αποτελούσαν ακόμα σενάριο επιστημονικής φαντασίας.

 

Το γεγονός ότι θα παίζαμε ποδόσφαιρο δεν σήμαινε απαραίτητα ότι θα είχαμε και μπάλα ποδοσφαίρου. Ποιος δεν έχει παίξει με πατημένο κουτάκι από αναψυκτικό; Όχι, όμως, πατημένο όπως να ναι. Υπήρχε συγκεκριμένη τεχνική, ώστε το κουτάκι να είναι κατάλληλο για ποδόσφαιρο. Έπρεπε να έχει πατηθεί εντελώς κάθετα και να μην είναι στραβό, ώστε να μπορεί να τσουλάει και να αντέχει.Κάποιες φορές και ειδικά τα καλοκαίρια όλο και κάποιο μπαλάκι του τένις ή κάποια μπάλα του βόλεϊ θα είχε ξεμείνει από την οικογένεια κάποιου από την παραλία, με αποτέλεσμα να αναβαθμίζεται αισθητά το παιχνίδι μας.

 

Σαν εναλλακτική υπήρχαν και κάποιες μεγάλες μπάλες που πουλούσαν τα περίπτερα της γειτονιάς και είχαν πάνω τα σήματα μεγάλων ομάδων, γνωστές και ως “αερόμπαλες”, αφού από τη στιγμή που σούταρες, ο αέρας ήταν εκείνος που αποφάσιζε την κατάληξή του σουτ. 

 

Υπήρχαν και εκείνες οι ευλογημένες μέρες που η παρέα είχε στη διάθεση της κάποια κανονική, ποδοσφαιρική μπάλα. Μία “Select”, μια “Mitre” ή κάποια που είχε δέρμα τέλος πάντων. Τότε τα πράγματα σοβάρευαν. Η αδρεναλίνη χτυπούσε κόκκινο και το παιχνίδι είχε την ένταση και το πάθος που θα ζήλευε και ένας τελικός Champions League.

 

Να παίζεις ποδόσφαιρο με μπάλα της οποίας έχουν φύγει οι ραφές και περισσεύει η σκασμένη σαμπρέλα, αξία ανεκτίμητη.

 

Ο κάτοχος της μπάλας...

 

Το παιδί που διέθετε την μπάλα ήταν για την παρέα ό,τι ο Πλατινί για την UEFA. Μπορούσε σχεδόν να ορίσει τους κανόνες του παιχνιδιού από την αρχή και όχι μόνο δεν έβρισκε αντιδράσεις από τους υπόλοιπους, αντιθέτως μάλιστα τον είχαμε στα όπα όπα. Αυτός όριζε την ώρα που θα ξεκινήσει, αλλά και θα τελειώσει το παιχνίδι και όλοι μαζευόμασταν και το “διαλύαμε” με βάση το πρόγραμμά του.

 

Αν μάλιστα τον έφερνε ο πατέρας του, καλοπιάναμε και εκείνον, προκειμένου να αφήσει τον φίλο μας να κάτσει περισσότερο.

 

Δεν ήταν λίγες οι φορές που παρακαλούσαμε τον πατέρα να μας αφήσει την μπάλα με υποσχέσεις ότι θα την προσέχαμε σαν τα μάτια μας και θα του την επιστρέφαμε σώα την επομένη. Τα προνόμια του κατόχου της μπάλας πολλές φορές επεκτείνονταν στο να μπορεί να διαλέξει τους συμπαίκτες του, ακόμα και αν δεν του χαμε κάνει ποτέ ξανά αυτή τη χάρη, αφού στην πραγματικότητα ήταν τελείως άμπαλος....

 

 

Ο ορισμός του τέρματος

 

Στα γήπεδα που αγωνιζόμασταν μικροί είναι προφανές ότι δεν υπήρχαν τέρματα. Αν υπήρχαν, μάλλον δεν θα είχε και κανένα λόγο ύπαρξης το παρόν κείμενο. 

 

Επομένως, πριν από κάθε αγώνα ορίζαμε νοητά το τέρμα. Τα κάθετα δοκάρια μπορούσαν να οριστούν με διάφορους τρόπους. Με σχολικές τσάντες, με πέτρες, με νοητά σημάδια από γκράφιτι σε κάποιο τείχο, με τις βάσεις από μπασκέτες, με ό,τι μπορείς να φανταστείς. Για να ναι ίσα τα τέρματα μετρούσαμε βηματάκια, ενώ ήταν άπειρες οι φορές πριν από κάποιο, πέναλτι, κόρνερ ή φάουλ που ο εκάστοτε τερματοφύλακας αναπροσάρμοζε τις διαστάσεις του τέρματός του.

 

Η μαγεία, όμως, είχε να κάνει με τον ορισμό του οριζόντιου δοκαριού. Τις περισσότερες φορές το οριζόντιο δοκάρι ήταν μέχρι εκεί που έφτανε να πηδήξει ο τερματοφύλακας. Όταν, λοιπόν, ο τερματοφύλακας “έτρωγε” κάποιο γκολ με σουτ που πήγαινε ψηλά, ξεκινούσε καβγάς για το πού βρισκόταν το οριζόντιο δοκάρι, συνοδευόμενος από ταυτόχρονα πηδηματάκια με τεντωμένα χέρια από όλους μας για να δείξουμε ότι δεν φτάναμε το σημείο από το οποίο πέρασε η μπάλα....

 

Οι διαφημίσεις απορρυπαντικών είχαν πρωταγωνιστές μικρούς μπαλαδόρους...

 

Πώς χωριζόμασταν σε ομάδες  

 

Πριν μπουν τα “αριθμάκια” στη ζωή μας, είχαμε έναν πιο ευφάνταστο τρόπο για να ορίζουμε τις ομάδες. Δυο παιδιά, συνήθως οι καλύτεροι παίκτες ή ο κάτοχος της μπάλας, στεκόντουσαν ο ένας απέναντι στον άλλο και έκαναν “βηματάκια” για να δουν ποιος θα διαλέξει πρώτος παίκτη. Θυμάστε τι ήταν τα βηματάκια; Στεκόντουσαν τα δύο παιδιά, το ένα απέναντι στο άλλο σε εύλογη απόσταση και έλεγαν εναλλάξ ονόματα ποδοσφαιρικών ομάδων ή παικτών. Για κάθε συλλαβή της λέξης που έλεγαν έκαναν και ένα βήμα προς τον “αντίπαλο”. Όποιος πατούσε πρώτος τον αντίπαλό του, είχε το bonus να διαλέξει πρώτος παίκτη. Κι αν νομίζεις πώς τα “βηματάκια” ήταν κάτι τυχαίο, είσαι γελασμένος. Υπήρχε τακτική, αφού χρησιμοποιούσαμε και πλαγιαστά “βηματάκια” προκειμένου να μείνουμε μακριά από τον αντίπαλο, αν θεωρούσαμε πως θα μας πατούσε πρώτος.

 

Αφού έβγαινε ο νικητής της παραπάνω διαδικασίας, συνήθως επέλεγε τον καλύτερο παίκτη ή αυτόν που ξέραμε πως θα κάτσει τερματοφύλακας σε όλο τον αγώνα χωρίς να γκρινιάξει και χωρίς να ζητήσει να παίξει καθόλου μέσα.  

 

Όσον αφορά τον τερματοφύλακα, αν δεν υπήρχε κάποιος που θα καθόταν με την θέλησή του -πράγμα σπάνιο- τότε μπαίναμε όλοι τέρμα μέχρι να φάμε ένα γκολ. Επειδή, κάποιοι το έτρωγαν επίτηδες για να ξαναμπούν γρήγορα μέσα, βάζαμε άλλους κανόνες όπως “φάμε-βάλουμε δύο” ή χρονομετρούσαμε τη θητεία του καθενός στο τέρμα.

 

Αν ο αριθμός των παιδιών ήταν μονός, η ομάδα με το πιο αδύναμο “ρόστερ” έπαιρνε τον παίκτη παραπάνω.

 

Όταν χάναμε την μπάλα

 

Πόσες φόρμες και σορτσάκια έχουν σκιστεί στην προσπάθεια μας να φτάσουμε με τα πόδια την μπάλα που είχε καρφωθεί κάτω από κάποιο αυτοκίνητο ή είχε μπει σε κάποιο χώρο που έπρεπε να πηδήξουμε ένα συρματόπλεγμα; Πόσες κλωτσιές έχουμε ρίξει ομαδικά στους κορμούς δέντρων για να πέσει η μπάλα που είχε σφηνώσει σε κάποιο κλαδί; Τις περισσότερες φορές τα παραπάνω γινόντουσαν ενώ φωνάζαμε εν χορώ: “πού ναι η μπάλα, οέο πού ναι η μπάλα”.

 

Επίσης, άπειρες ήταν οι φορές που η μπάλα πήγαινε σε συγκεκριμένο μπαλκόνι ή έσπαγε τα ποτήρια στα τραπέζια συγκεκριμένης κάθε φορά καφετέριας και εμείς παρακαλάγαμε τον ιδιοκτήτη να μας την δώσει πίσω και υποσχόμασταν για χιλιοστή φορά πως η συγκεκριμένη ήταν η τελευταία που συνέβαινε κάτι τέτοιο....

 

Η θρυλική φόρμα της Πειραϊκής Πατραϊκής ήταν κορυφαίο αθλητικό ρούχο...

 

Το λεξικό του ποδοσφαίρου

 

Υπήρχαν μια σειρά από φράσεις και λέξεις που λέγαμε όσοι παίζαμε μπάλα που δεν καταλάβαινε κανείς πλην των συμμετεχόντων.

 

Φυσικό εμπόδιο: Την συγκεκριμένη φράση την αναφέραμε όταν παίζαμε ποδόσφαιρο σε κάποια πλατεία και η μπάλα έπεφτε σε κάποιον διερχόμενο. Λέγοντας “φυσικό εμπόδιο” εννοούσαμε πως το παιχνίδι συνεχίζεται κανονικά, αφού το να συμβεί κάτι τέτοιο ήταν αναμενόμενο.

 

Περίπτερο/καφενείο: ‘Ετσι αποκαλούσαμε τον παίκτη που ελλείψει offside άραζε στην άμυνα του αντιπάλου και δεν το κουνούσε αν δεν ερχόταν η μπάλα στα πόδια του. Προφανώς, το “καφενείο” δεν γυρνούσε ποτέ στην άμυνα.

 

Παγκότερμα/μπακότερμα: Όχι, δεν είναι ανακάλυψη του Νόιερ. “Παγκότερμα” είχαμε συνήθως όταν στο τέρμα καθόταν κάποιος πολύ καλός παίκτης ή κάποιος που βαριόταν να κάτσει τέρμα. Επομένως όταν η ομάδα του ήταν στην επίθεση έβγαινε και αυτός μπροστά, διατηρώντας ταυτόχρονα την ιδιότητα του τερματοφύλακα.

 

Γκελάκια/αγγελάκια/ποδαράκια: Με αυτή τη λέξη εννοούσαμε τα χτυπήματα που μπορούσε να κάνει κάποιος με την μπάλα χωρίς να πέσει εκείνη στο έδαφος. Δεν ήταν λίγες οι φορές που κάναμε διαγωνισμό για το ποιος έκανε τα περισσότερα.

 

Καραβολίδα: Το πάρα πολύ δυνατό σουτ. Υπήρχε μάλιστα ο άγραφος κανόνας σύμφωνα με τον οποίο απαγορεύονταν οι “καραβολίδες” από κοντά, κυρίως μετά από απαίτηση του άτυχου που τον έβαζαν πάντα τέρμα. Παραβίαση του συγκεκριμένου κανόνα ήταν λόγος για καβγά.

 

Ξερόμυτο: Το πολύ δυνατό σουτ που γινόταν με την μύτη του παπουτσιού.

 

Μπεκάτσα/τσαρούχι/στα περιστέρια: Το πολύ άστοχο σουτ που δεν έβρισκε στόχο και θεωρητικά πήγαινε στα πουλιά.

 

Οι κανόνες...

 

 

Το γεγονός ότι παίζαμε ποδόσφαιρο, δεν σημαίνει πως οι κανόνες ήταν δεδομένοι. Προφανώς δεν υπήρχε offside, ενώ ένα ξακαθάρισμα που κάναμε από την αρχή του ματς ήταν το αν θα παίζαμε με “τους παλιούς ή με τους καινούργιους κανόνες”. Το γεγονός ότι στην προηγούμενη πρόταση χρησιμοποιούσαμε πληθυντικό δεν είχε απολύτως κανένα νόημα, αφού στην ουσία ο μοναδικός κανόνας που άλλαζε ήταν το “έμμεσο”.

 

Σύμφωνα με τους παλιούς κανόνες, μπορούσαμε να γυρίσουμε την μπάλα στον τερματοφύλακα και εκείνος να την πιάσει με τα χέρια, χωρίς να καταλογιστεί έμμεσο. Ενώ, με βάση τους καινούργιους, δεν μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο.

 

Δεν μετράνε οι σπόντες: Ο συγκεκριμένος κανόνας έβρισκε εφαρμογή σε γήπεδα που περιλάμβαναν τείχους, όπως τα προαύλια σχολείων. Με αυτό τον κανόνα ξεκαθαρίζαμε το κατά πόσο θα μπορούσαμε να ντριμπλάρουμε κάνοντας σπόντες με τον τοίχο.

 

Στα τρία κόρνερ πέναλτι: Αυτός ο κανόνας αφορούσε τα μονά και συνέβαινε αυτό ακριβώς που περιγράφει. Όταν μια ομάδα έβγαζε την μπάλα τρεις φορές άουτ, οι αντίπαλοι χτυπούσαν πέναλτι.

 

“Αυτό δεν το είχαμε πει από την αρχή”: Η ατάκα αυτή λειτουργούσε ως κανόνας πάνω από τους κανόνες. Αν για παράδειγμα δεν είχαμε ξεκαθαρίσει από την αρχή αν θα παίζαμε π.χ. με σπόντα ή χωρίς, μόλις κάποιος έλεγε αυτή την ατάκα έθετε θέμα για τους κανόνες του παιχνιδιού από εκείνη τη στιγμή και μετά. Συνήθως ήταν λόγος για να ξεσπάσει σύρραξη στο γήπεδο....

 

Η “φάση”

 

Η συγκεκριμένη λέξη αποτελεί την πιο “δημιουργική ασάφεια” του ποδοσφαίρου των παιδικών μας χρόνων. Όταν το παιχνίδι έφτανε χρονικά προς την λήξη του, η ομάδα που καιγόταν να ισοφαρίσει ή να πλησιάσει στο σκορ άρχιζε να φωνάζει “φάση”. Λέγοντας “φάση” στην ουσία εννοούσε πως έπρεπε να γίνει ακόμα μια φάση πριν να ολοκληρωθεί το παιχνίδι. Ποτέ, όμως, δεν είχε διευκρινιστεί με σαφήνεια αν η φάση τελείωνε όταν η μπάλα έβγαινε άουτ, πλάγιο, γινόταν φάουλ ή έμπαινε γκολ.

 

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα πολλές φορές η “φάση” να πλησιάζει σε διάρκεια ολόκληρο το μέχρι τότε παιχνίδι. Κατά τη διάρκεια της “φάσης” έχουν μπει τα πιο επικά γκολ, έχουν γίνει οι πιο εντυπωσιακοί πανηγυρισμοί και έχει πέσει το περισσότερο ξύλο στην ιστορία του ποδοσφαίρου της “αλάνας”....

 

 

Τα παιχνίδια

 

Πέρα από το κλασικό “διπλό” υπήρχε μια σειρά ποδοσφαιρικών παιχνιδιών που παίζαμε είτε για “ζέσταμα” είτε γιατί δεν μαζευόμασταν ο απαραίτητος αριθμός ατόμων για “διπλό’.

 

Πασούλες και σουτ: Μέχρι να μαζευτούμε για να αποφασίσουμε τι θα παίξουμε, όσοι είχαν πάει νωρίτερα στο “γήπεδο” έκαναν πάσες και σούταραν στον τερματοφύλακα. Τόσο απλό!

 

Μονό ή μονάκι: Στο μονό συνήθως συμμετείχαν 3 ή 5 άτομα. Ένας εναντίον ενός ή δύο εναντίον δύο και ένας τερματοφύλακας. Το παιχνίδι ξεκινούσε με τον τερματοφύλακα να έχει γυρισμένη την πλάτη προς τους παίκτες και να τους πετάει την μπάλα στα τυφλά για λόγους αξιοκρατίας. Στο μονό έβρισκε εφαρμογή ο κανόνας “στα τρία κόρνερ πέναλτι”.

 

Ένας άλλος κανόνας που ίσχυε στο μονό ήταν πως για να μετρήσει ένα γκολ θα έπρεπε η μια ομάδα να έχει περάσει τουλάχιστον έναν από τους αντιπάλους. Ο μοναδικός τρόπος για να μετρήσει το γκολ χωρίς να περάσεις τον αντίπαλό σου ήταν να βάλεις γκολ απευθείας από την επαναφορά του τερματοφύλακα, χωρίς εκείνη να έχει προλάβει να ακουμπήσει στο έδαφος.

 

Πρωταθληματάκια: Όταν υπήρχαν πολλά άτομα, αλλά βαριόμασταν να παίξουμε διπλό, χωριζόμασταν σε ομάδες των δύο ατόμων και παίζαμε knock-out μονάκια, μέχρι να αναδειχθεί ο πρωταθλητής.

 

Γερμανικό/άγια: Για το παιχνίδι αυτό χρειαζόταν ένας τερματοφύλακας και δύο έως τέσσερις παίκτες (παραπάνω δεν ήταν βολικό). Σε αυτό το παιχνίδι έπρεπε να σκοράρεις μετά από πάσα χωρίς η μπάλα να πέσει στο έδαφος. Ανάλογα με τον τρόπο που θα έβαζες το γκολ έπαιρνες και πόντους. Για απλό σουτ έπαιρνες έναν πόντο, για κεφαλιά δύο, για ψαλιδάκι -λέμε τώρα- πέντε.

 

Το κείμενο είναι του  Γιώργου Μυλωνά και το βρήκαμε εξαιρετικό και ακριβές ώστε να το αναδημοσιεύσουμε από το contra  ...

 

Πηγή

[totally_wired]

είναι ακριβώς έτσι!

 

Να συμπληρώσω πως στη δική μας γειτονιά λέγαμε "σύρμα" όταν περνούσε αμάξι ή έπρεπε να σταματήσουμε για να περάσει κανείς. Ευτυχώς είχαμε την τύχη να έχουμε στη γειτονιά δένδρα σε εξαιρετικές απόστασης μεταξύ τους για δοκάρια! 

 

 

Μια φορά είχαμε σπάσει τζαμαρία από υπερτσαρούχι και τελικά την πληρώσαμε όλοι. Ένα πράγμα που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι πως μας έπεσε η μπάλα στη θάλασσα (στην πειραϊκή) και ο χειμερινός κολυμβητής (που μας έβλεπε κάθε μέρα) δεν έκανε 2 απλωτές για να μας την φέρει. Ακολουθούσαμε βράχο βράχο την μπάλα για αρκετή ώρα μέχρι που τελικά την πιάσαμε. Όσα χρόνια και αν περάσουν (έχουν περάσει 20-25 ως τώρα) όταν τον βλέπω πάντα αυτό θυμάμαι...

Επεξεργασία Ιανουαρίου 18, 2016 από totally_wired

[Lord Makro]

Τα θυμάμαι και τα έχω ζήσει σχεδόν όλα... αν και με κουτάκια αναψυκτικού ομολογώ ότι δεν παίζαμε στην εποχή μου, όλο και κάποιος θα είχε μια μπάλα!

 

Επίσης, δεν ξέρω αν το είχατε αλλού, αλλά κάποια παιδιά στην περιοχή μου (που θεωρούνταν συνήθως πολύ καλοί παίχτες) είχαν ψευδώνυμα από πραγματικούς ποδοσφαιριστές τα οποία χρησιμοποιούσαν παντού και όχι μόνο στην μπάλα. Θυμάμαι στη γειτονιά μου υπήρχε ένας "Σαραβάκος" και ένας "Ρότσα" τους οποίους τους φωνάζαμε γενικά έτσι και δεν γνωρίζω τα πραγματικά τους ονόματα.

[dimious200]

Αν και μικροτερος τα χω ζησει και γω τα παραπανω Πολυ καλο αρθρο που παρολο που το διαβασα πριν καιρο δεν μπορουσα να το σταματησω τωρα απο τη στιγμη που το αρχισα Χιουμορ και νοσταλγια μαζι, η συνταγη της επιτυχιας!

 

Βεβαια να πουμε και τα στραβα. Ξεχασε (τυχαιως ή σκοπιμως αραγε;;; ) οτι πολλες φορες στα μονακια ο τερματοφυλακας ηταν "πιο" φιλος με μια απο τις 2 ομαδες και ολως τυχαιως πεταγε τη μπαλα προς το μερος τους στην επαναφορα. (για να διατηρησω και το υφος του αρθρογραφου) Αυτο ηταν βεβαια πολλες φορες λογος μαχης και τσακωμου και ηταν και η κυρια αιτια του αλλου κανονα που υπηρχε στα μονα, εκεινου που επετρεπε στα πεναλντι να βαζουν οι ομαδες δικο τους τερματοφυλακα, λογω φοβου οτι ο πουλημενος θα το "πνιξει". Τελος ξεχασε στα παιχνιδια να αναφερει το "αμερικανικο" που παιζαμε οταν ημασταν μονο δυο και περιμεναμε τους υπολοιπους (ή εστω μεχρι να ερθει κανενας ακομα να παιξουμε κανενα μονο/γερμανικο) και ενα αλλο (το οποιο εμεις δεν το ονομαζαμε καπως) οταν βαριομασταν να κατσουμε τερμα ή ημασταν λιγοι (πχ 3vs3 ή 4vs4) που βαζαμε ενα πολυ μικρο και κοντο τερμα (το κατω μερος απο ενα παγκακι πχ) χωρις τερματοφυλακα και ειχαμε εμπνευστει απο αυτην την ιστορικη διαφημιση

 

Τωρα περιμενω ενα ακομα αρθρακι για το μπασκετ,τα μπει-δε-μπει, τα ερμπολ που ομως περασαν πανω απο το στεφανι,την "αλλοιωση", την "ακοπη" και το "χλάτσο"/"χλατσί"  

[GeoTrou]

Όντως δεν είναι για τόσο παλιούς. Κι εμείς είχαμε σχεδόν όλες τις παραπάνω εμπειρίες, αυτούσιες ή με παραλλαγές, και ακόμα νομίζω ότι δεν έχουν αλλάξει τόσο πολύ τα πράγματα. Μόνο που τα πιτσιρίκια πλέον βρίζουν πολύ χειρότερα απ' ότι εμείς στην ηλικία τους. 

Και όσον αφορά το μπασκετάκι που αναφέρει ο dimious, το τι θεωρείται airball παραμένει σημείο τριβής και σήμερα.

[Fandom]

 

Τωρα περιμενω ενα ακομα αρθρακι για το μπασκετ,τα μπει-δε-μπει, τα ερμπολ που ομως περασαν πανω απο το στεφανι,την "αλλοιωση", την "ακοπη" και το "χλάτσο"/"χλατσί"  

 

Υπάρχει και αυτό. Τα είχα πετύχει στο ίδιο site και τα δύο.

[zade]

To διάβασα σήμερα το άρθρο και παρόλο που πίστευα ότι θα αναφερόταν σε πιο "παλιούς" από μένα, όχι μόνο με συμπεριλαμβάνει, αλλά τα έχω ζήσει όλα μα όλα όσα περιγράφει.

 

Εγώ ήμουν πάντα αυτός για τον οποίο οι ομάδες τσακωνόντουσαν ποιά δεν θα τον πάρει οπότε συνήθως με διάλεγαν τελευταίο, εκτός από όταν ήθελε να παίξει και ο υπερ-άμπαλος ο Φάνης , οπότε με διάλεγαν προτελευταίο. Ήμουν στ' αλήθεια τόσο κακός παίχτης.

 

Βέβαια με τον καιρό το πράγμα άλλαξε και τις τελέυταίες φορές που πήγαμε για μπάλα, παρόλο που εξακολουθώ να είμαι παντελώς άχρηστος, με διαλέγουν στην ομάδα διότι είμαι ο μόνος που ακόμα μπορεί και τρέχει και δεν είναι κουράδας σαν όλους τους υπόλοιπους.

[φλοκ]

Τα θυμάμαι και τα έχω ζήσει σχεδόν όλα... αν και με κουτάκια αναψυκτικού ομολογώ ότι δεν παίζαμε στην εποχή μου, όλο και κάποιος θα είχε μια μπάλα!

 

Επίσης, δεν ξέρω αν το είχατε αλλού, αλλά κάποια παιδιά στην περιοχή μου (που θεωρούνταν συνήθως πολύ καλοί παίχτες) είχαν ψευδώνυμα από πραγματικούς ποδοσφαιριστές τα οποία χρησιμοποιούσαν παντού και όχι μόνο στην μπάλα. Θυμάμαι στη γειτονιά μου υπήρχε ένας "Σαραβάκος" και ένας "Ρότσα" τους οποίους τους φωνάζαμε γενικά έτσι και δεν γνωρίζω τα πραγματικά τους ονόματα.

Eμεις είχαμε έναν καλό μπαλαδόρο που τον φωνάζαμε Κρόιφ !!!!Του φερνε και λίγο στη φάτσα ! Το παρατσούκλι αυτό τον ακολουθεί ακόμα ......

 

Το άρθρο είναι όντως καλό και αρκετά περιγραφικό !

[Indian]

Πραγματικά μου ξύπνησαν πολλές όμορφες αναμνήσεις από το άρθρο αυτό...!Που πήγαν αυτά τα χρόνια...?

 

Θυμάμαι σαν να ήταν εχθές το ποδόσφαιρο που παίζαμε με την υπόλοιπη "συμμορία"...!Ξεκινούσαμε στα διαλείμματα του σχολείου,τις περισσότερες φορές με ένα πατημένο κουτάκι αναψυκτικού στην θέση της μπάλας κι όταν σχολούσαμε κλείναμε ραντεβού το απόγευμα και συνεχίζαμε το παιχνίδι με τις ίδιες ομάδες και το ίδιο σκορ...!Και φυσικά όταν κάποιος από την παρέα έφερνε και μπάλα τότε ήταν λες και ήμασταν στο Μπερναμπέου...!

 

Θυμάμαι στο σχολείο είχαμε μία μικρή γκαραζόπορτα η οποία ήταν πάντα κλειδωμένη και τα όρια της οποίας τα χρησιμοποιούσαμε για τέρμα...!Όταν παίζαμε στον δρόμο βάζαμε πέτρες γι'αυτό τον σκοπό...!Και φυσικά εγώ,λόγω όγκου,ήμουν τερματοφύλακας...!

 

Επίσης κάποιες φορές κανονίζαμε τις συναντήσεις μας μέσα στο καταμεσήμερο,αλλά αυτό δεν κράτησε πολύ γιατί,σαν γνήσιοι βάρβαροι,σηκώναμε στο πόδι την γειτονιά και μας έκαναν συνέχεια παρατηρήσεις...! Κι όταν κάποιος από την ομάδα δεν εμφανιζόταν στην ώρα της συνάντησης πηγαίναμε όλοι μαζί έξω από το σπίτι του και του φωνάζαμε να κατέβει...!Καμία δικαιολογία δεν ήταν ικανή να μας κάνει να φύγουμε χωρίς αυτόν...!Και η μάνα του να έβγαινε και να μας έλεγε πχ ότι πρέπει να διαβάσει την αρχίζαμε στις γλύκιες και στις "μαϊμουδιές" και τις περισσότερες φορές το κάστρο έπεφτε...!Εννοείται ότι τα ΣΚ του καλοκαιριού ήταν αφιερωμένα στο υπαίθριο ποδόσφαιρο και στις βόλτες με τα ποδήλατα (και στα κόμικς,μην ξεχνιόμαστε)...!Αργότερα,όταν μεγαλώσαμε λίγο,μπήκε στην ζωή μας και το μπάσκετ (Γκάλης βλέπετε ),αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία...!

 

Αχ,τα είπα και ξελάφρωσα...!Ειλικρινά χάρηκα που μοιράστηκα όλες αυτές τις αναμνήσεις μου μαζί σας...!

[GeoTrou]

Ξέχασα ν' αναφέρω μια πατέντα, με την οποία αντικαθιστούσαμε τα πατημένα κουτάκια ή την μπάλα: ήταν πολλά χαρτιά ενωμένα σε σφαιρικό σχήμα και γύρω-γύρω κολλητική ταινία για να τα συγκρατεί. Αν φτιαχνόταν καλά, μπορούσε να κρατήσει για πολλές ώρες, ίσως και μέρες. Δε βλέπω να την έχει αναφέρει κάποιος, οπότε μάλλον ήμασταν πρωτοπόροι. 

[Fandom]

Ξέχασα ν' αναφέρω μια πατέντα, με την οποία αντικαθιστούσαμε τα πατημένα κουτάκια ή την μπάλα: ήταν πολλά χαρτιά ενωμένα σε σφαιρικό σχήμα και γύρω-γύρω κολλητική ταινία για να τα συγκρατεί. Αν φτιαχνόταν καλά, μπορούσε να κρατήσει για πολλές ώρες, ίσως και μέρες. Δε βλέπω να την έχει αναφέρει κάποιος, οπότε μάλλον ήμασταν πρωτοπόροι. 

 

Meh, τέτοια ερασιτεχνικά μόνο για να βάζουμε καλάθι στον κάδο της τάξης

[GeoTrou]

Μια εικόνα που βρήκα τυχαία σήμερα και ταιριάζει γάντι στο θέμα.

[Dr Paingiver]

"Βρισκόμουνα στο έρημο οικόπεδο με τους φίλους μου, δηλαδή τον Εντ, τον Γκοφρουά, τον Αλσέστ, τον Ανιάν, τον Ρούφους, τον Κλοτέρ, τον Μεξάν και τον Γιοακίμ. Δεν θυμάμαι αν σας έχω μιλήσει για το έρημο οικόπεδο. Είναι τρομερό. Υπάρχουν κουτιά από κονσέρβες, πέτρες γάτες, κομμάτια ξύλα κι ένα αυτοκίνητο. Ένα αυτοκίνητο χωρίς ρόδες, αλλά και χωρίς αυτές παίζουμε πολύ ωραία. Κάνουμε <<βουμ βουμ>>, παίζουμε το λεωφορείο, το αεροπλάνο, είναι καταπληκτικό.

Αλλά αυτή τη φορά δεν ήρθαμε να παίξουμε με το αυτοκίνητο. Ήρθαμε για να παίξουμε ποδόσφαιρο. Ο Αλσέστ έχει μιά μπάλα και μας την δίνει να παίξουμε, αλλά με έναν όρο: να είναι εκείνος τερματοφύλακας, γιατί δεν του αρέσει να τρέχει.  Ο Γκοφρουά που έχει πλούσιο μπαμπά, ήρθε ντυμένος σαν ποδοσφαιριστής, με φανελάκι κόκκινο - μπλε - άσπρο, παντελονάκι άσπρο με κόκκινη ρίγα, χοντρές κάλτσες και κάτι τρομερά ποδοσφαιρικά παπούτσια με καρφιά στις σόλες. Ήτανε, όπως θα έλεγε και ο κύριος που μιλάει στο ράδιο, ένας δυναμικός ποδοσφαιριστής. Ιδίως επειδή φορούσε αυτά τα παπούτσια. Είχαμε κιόλας αποφασίσει πως θα σχηματίσουμε την ομάδα. Τερματοφύλακας ο Αλσέστ, οπισθοφύλακες ο Εντ και ο Ανιάν. Με τον Εντ δεν περνάει κουνούπι, είναι πολύ δυνατός και τον φοβούνται όλοι. Είναι πολύ σκληρός. Τον Ανιάν τον βάλαμε μπακ για να μην μας ενοχλεί και γιατί κανείς δεν τολμάει να τον σπρώξει ούτε να τον χτυπήσει, γιατί φοράει γυαλιά και κλαίει εύκολα.

Μέσοι θα είναι ο Ρούφους, ο Κλοτέρ και ο Γιοακίμ. Εκείνοι θα μας κάνουνε πάσες σ' εμάς που είμαστε στην επίθεση, είμαστε επίσης τρεις, αλλά είμαστε τρομεροί.  Είναι ο Μεξάν με τις μεγάλες γάμπες και τα χοντρά βρόμικα γόνατα, που τρέχει πολύ γρήγορα. Είμαι εγώ που έχω ένα σουτ καταπληκτικό, σαν κανονιά! Κι είναι κι ο Γκοφρουά με τα παπούτσια''.

 

Απόσπασμα από την ιστορία των Sempe'/Goscinny "το ποδόσφαιρο" με τον μικρό Νικόλα, εκδόσεις Τεκμήριο, 1978. Η πρωτότυπη γράφτηκε το 1961 και θα έλεγα ότι είναι καταπληκτικό παράδειγμα της οικουμενικότητας στα παιχνίδια.

 

[Indian]

Μια εικόνα που βρήκα τυχαία σήμερα και ταιριάζει γάντι στο θέμα.

12509018_10154466082150931_1464527642771276580_n.jpg

 

Έτσι ακριβώς...!

 

Δεν θα μπορούσε να είναι πιο σωστό...!