Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'RENE GOSCINNY'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Τυχαία, ψάχνοντας στην κατηγορία ''σειρές βιβλίων'', ξέθαψα ένα ποστ μου με εξώφυλλα από την τελευταία έκδοση του Μικρού Νικόλα από τις εκδόσεις Σύγχρονοι Ορίζοντες. Ο τίτλος του ''Ο Μικρός Νικόλας: το κόκκινο μπαλόνι και άλλες ανέκδοτες ιστορίες με έγχρωμα σκίτσα''. Η παρουσίαση αυτού του τίτλου είναι αφιερωμένη στον Παύλο που επίμονα ζητούσε ξεχωριστή παρουσίαση γι'αυτό. Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο του βιβλίου: Αυτός ο μικρός δε θα μεγαλώσει ποτέ! Πενήντα χρόνια μετά τη γέννηση του, ο μικρός Νικόλας είναι πάλι εδώ, σε ένα ολοκαίνουριο βιβλίο! Ο Ζαν Ζακ Σενπέ ξαναπήρε το πενάκι του και εικονογράφησε, για πρώτη φορά με έγχρωμα σκίτσα, δέκα ανέκδοτες ιστορίες, που έγραψε με το ανεπανάληπτο χιούμορ του ο Ρενέ Γκοσινί. - Δεν πάω στο σχολείο μ' αυτό το πουλόβερ! είπα. Τότε ο μπαμπάς χτύπησε το χέρι του στο τραπέζι. - Νικόλα! Να μου κάνεις τη χάρη να μιλάς καλύτερα στη μητέρα σου! Κι όταν σου κάνει ένα δώρο, να της λες ευχαριστώ, να το φοράς και να καμαρώνεις. - Τότε εσύ, είπα κλαίγοντας, γιατί δε φοράς ποτέ τη γραβάτα που σου χάρισε η μαμά; Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι must για τους φανς του Μικρού Νικόλα. Τώρα που βρίσκομαι Κεφαλονιά το ξανάπιασα στα χέρια μου και μου ξύπνησε όμορφες παιδικές αναμνήσεις Είναι σκληρόδετο, κάτι που προσθέτει πολλά συν στην έκδοση. Οι ιστορίες είναι ξεκαρδιστικές (λόγω Goscinny ) και πλαισιωμένες από τα γλυκύτατα (και έγχρωμα αυτή τη φορά) σχέδια του Sempe. και καλές γιορτές Ομαδοποίηση Μικρού Νικόλα
  2. Dr Paingiver

    Ο ΜΙΚΡΟΣ ΝΙΚΟΛΑΣ

    Μιά παρουσίαση που παραδόξως έλειπε από το φόρουμ. Ο Μικρός Νικόλας είναι ένα δημιούργημα του Rene' Goscinnny που εικονογραφήθηκε αριστουργηματικά από τον Jean Jacques Sempe'. Ξεκίνησε να δημοσιεύεται στο περιοδικό Pilote το 1959 και σταμάτησε το 1965. Σημείωσε πολύ μεγάλη επιτυχία. Διηγείται με αριστοτεχνικό χιουμοριστικό τρόπο τις περιπέτειες μιάς ομάδας παιδιών σε ένα Γαλλικό σχολείο. Ο Μικρός Νικόλας όμως, φαντάζει τόσο πραγματικός που θα μπορούσε να είναι οι παιδικές ιστορίες οποιουδήποτε από εμάς, ιδίως των λίγο παλιότερων που μεγάλωσαν σε παραπλήσιες συνθήκες, τόσο κοινωνικές όσο και παιδαγωγικές. Η πρώτη εμφάνιση του Μικρού Νικόλα στην Ελλάδα, πραγματοποιήθηκε το 1960, μέσα από τις σελίδες της "Διάπλασις των Παίδων", σχετικά παράλληλα με την πρωτότυπη έκδοση και συνεχίστηκε με εβδομαδιαίους ρυθμούς, μία ιστορία την φορά, μέχρι το 1970. Αργότερα, το 1978, η εκδοτική "Τεκμήριο" συγκεντρώνει 83 από τις ιστορίες του Μικρού Νικόλα σε 5 τόμους. Η επανέκδοση είχε διαφορετικά εξώφυλλα Και περίπου 30 χρόνια αργότερα, οι "Σύγχρονοι Ορίζοντες" εκδίδουν σε δύο μεγάλους τόμους 145 ακόμα ιστορίες του Μικρού Νικόλα που δεν είχαν κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Τεκμήριο. Το να συστήσω σε όλους σας να τις διαβάσετε, είναι περιττό. Το θεωρώ "εκ των ουκ άνευ". Σίγουρα θα διασκεδάσετε με την ψυχή σας και... γιατί όχι, θα θυμηθείτε ίσως την δική σας σχολική ηλικία. Ευχαριστούμε για τα εξώφυλλα τον tik. Ομαδοποίηση Μικρού Νικόλα
  3. constantinople

    ΟΙ XII ΑΘΛΟΙ ΤΟΥ ΑΣΤΕΡΙΞ

    Η ταινία ΟΙ 12 ΑΘΛΟΙ ΤΟΥ ΑΣΤΕΡΙΞ είχε βγει στους κινηματογράφους στις 20/10/1976. Για να γιορτάσει την 40η επέτειο της ταινίας, ο Albert Uderzo δημιούργησε ένα νέο άλμπουμ στο στυλ του "Πως ο Οβελίξ έπεσε στη χύτρα όταν ήταν μικρός" το οποίο κυκλοφόρησε στη Γαλλία στις 19/10/2016. Επιβλέποντας προσωπικά τη μελέτη πάνω από 1000 σχεδίων και γραφικών μοντέλων που δημιουργήθηκαν για την ταινία, ο Uderzo συνέθεσε πάνω από 40 μοναδικές εικόνες που αντιπροσωπεύουν σκηνές της ταινίας (κάποιες από αυτές βλέπετε κατωτέρω) και οι οποίες εμφανίζονται ολοσέλιδες στο νέο άλμπουμ, συνοδεία κειμένου που εξιστορεί την πλοκή της ταινίας. Επιπλέον "ξεσκόνισε" τα πινέλα του και σχεδίασε ένα νέο εξώφυλλο γι'αυτή την επετειακή έκδοση! Η έκδοση είναι εντυπωσιακά πολυτελής, χοντρό γυαλιστερό εξώφυλλο και γυαλιστερές σελίδες στο εσωτερικό. Με τις 84 σελίδες του, τα €9.80 που στοιχίζει πραγματικά τα κρατάς στο χέρι σου! Παραθέτω τα δείγματα από την γαλλική έκδοση, γιατί πραγματικά λυπάμαι να ανοίξω διάπλατα αυτό το κόσμημα στο σκάνερ μου και να το τσαλακώσω: Όπως μπορείτε να δείτε, οι πάμπολλες δισέλιδες συνθέσεις που περιέχει είναι σαν πίνακες ζωγραφικής. Καμιά σχέση με την προηγούμενη έκδοση του 1976 που περιείχε θολές εικόνες φωτογραφημένες από την ταινία. Το μόνο μειονέκτημα που μπορώ να βρω είναι ότι δεν περιέχει το παράρτημα με τα προσχέδια της Γαλλικής έκδοσης: Μικρό το κακό όμως, εφόσον η ομορφιά των ολοκληρωμένων συνθέσεων είναι όλη εδώ (εξάλλου θα ανέβαινε και η τιμή αν είχαμε περισσότερες σελίδες). Για τους λάτρεις του Asterix, συνιστάται ανεπιφύλακτα!
  4. Στις 37 προηγούμενες περιπέτειες του Αστερίξ και του Οβελίξ, πρωταγωνιστές ήταν Γαλάτες, Ρωμαίοι, Νορμανδοί, Αιγύπτιοι, Ισπανοί, Ελβετοί, Βέλγοι, Βρετανοί, Κορσικανοί, Έλληνες, Ινδιάνοι, πειρατές κ.ά., σε έναν διαρκή και βίαιο ανταγωνισμό μεταξύ τους. Για πρώτη φορά μια νέα κοπέλα τούς δείχνει έναν εναλλακτικό, ειρηνικό τρόπο ζωής. Στην πρώτη κιόλας σελίδα της πρώτης περιπέτειας του Αστερίξ των Rene Goscinny και Albert Uderzo από το μακρινό 1959, οι αναγνώστες μαθαίνουν για την ήττα των Γαλατών από τις ρωμαϊκές λεγεώνες το 50 π.Χ. και βλέπουν τον Αρβέρνιο αρχηγό Βερσινζετορίξ να αποθέτει τα όπλα του στον Καίσαρα. Από τότε όλη η Γαλατία τελεί υπό την κατοχή των Ρωμαίων. Όλη; Όχι όλη, καθώς το χωριό των Αστερίξ και Οβελίξ παραμένει ανυπότακτο και ανυπάκουο. Από τότε επίσης, οι Goscinny και Uderzo έφτιαξαν πολλές ακόμα ιστορίες με το μοτίβο της γαλατικής αντίστασης να κυριαρχεί. Μετά τον θάνατο του Goscinny το 1977, ο Uderzo συνέχισε μόνος του για να παραδώσει το 2013 στους Jean-Yves Ferri (σενάριο) και Didier Conrad (σχέδια) που από τότε έχουν συνεργαστεί σε τέσσερις ιστορίες. Ο Uderzo πέθανε τον περασμένο Μάρτιο, λίγο μετά την κυκλοφορία της 38ης περιπέτειας και τέταρτης των νέων δημιουργών. Μιας καταπληκτικής και διαφορετικής ιστορίας που πριν από λίγες ημέρες κυκλοφόρησε και στα ελληνικά (εκδόσεις Μαμούθ Κόμιξ) με πρωταγωνίστρια την κόρη του Βερσινζετορίξ. Μια νέα κοπέλα που, με το όνομα Αδρεναλίνη και κουβαλώντας στις πλάτες της χωρίς να ρωτηθεί και χωρίς να το επιλέξει ένα τεράστιο συμβολικό κύρος, αρνείται να γίνει μέρος του αέναου κύκλου της βίας. Και στις τρεις προηγούμενες ιστορίες τους (Ο Αστερίξ στους Πίκτους, Ο Πάπυρος του Καίσαρα, Ο Αστερίξ και ο Υπεριταλικός) οι Ferri και Conrad απέδειξαν ότι είναι άξιοι συνεχιστές των Goscinny και Uderzo. Τόσο το χιούμορ του Ferri με τους ευφυείς αναχρονισμούς, τη λεπτή ειρωνεία, τις πολιτικές αιχμές και τις έμμεσες αναφορές σε υπαρκτά πρόσωπα όσο και τα σχέδια του Conrad με τις εντυπωσιακές πολυπρόσωπες σκηνές και τις απολαυστικές μάχες με τους Ρωμαίους, αλλά και τους τρικούβερτους καβγάδες μεταξύ Γαλατών για ψύλλου πήδημα, αποδεικνύουν ότι ο μύθος του Αστερίξ μπορεί να έχει ακόμα πολλές συνέχειες και να παραμένει επίκαιρος. Κάτι που γίνεται ακόμα πιο εμφατικό με την «Κόρη του Βερσινζετορίξ» και τα νέα σεναριακά μονοπάτια που τολμούν να σκιαγραφήσουν και να διασχίσουν οι δύο Γάλλοι καλλιτέχνες. Κι αυτό γιατί η πραγματική πρωταγωνίστρια στη νέα περιπέτεια απέχει πολύ από το πρότυπο του γενναίου και ανυπότακτου πολεμιστή. Δεν είναι δυνατή, ούτε θέλει να πίνει μαγικό ζωμό για να ξυλοφορτώνει Ρωμαίους. Δεν εκπροσωπεί τον τόπο της, ούτε πασχίζει να κάνει υπερήφανο τον λαό της. Δεν τη συνδέει τίποτα με το παρελθόν της, αντιθέτως προσπαθεί να αποκοπεί από αυτό για να νιώσει ελεύθερη και να ακολουθήσει τον δρόμο της καρδιάς της και των ονείρων της. Είναι μια αναχωρήτρια που δεν διστάζει να το σκάσει από κάθε κατάσταση που την καθιστά εκμεταλλεύσιμο προϊόν λόγω του ονόματός της και του εμβληματικής σημασίας κολιέ της. Την αναζητούν ο Καίσαρας και οι προδότες που συνεργάζονται μαζί του, τη θέλουν δική τους οι Γαλάτες συμπολεμιστές του μπαμπά της, τη φυλάνε ο Αστερίξ, ο Οβελίξ κι ολόκληρο το χωριό τους. Αλλά αυτή νιώθει καλά μόνο με τους συνομηλίκους της. Κι όταν δεν τη χωρά ο τόπος, απλώς φεύγει. «Να ’χεις τον νου σου, την κοπανάει» προειδοποιούν όλοι όποιον αναλαμβάνει να την προσέχει. Μα αυτή εντέλει θα την κοπανήσει γιατί δεν θέλει να την προσέχει κανείς, προκαλώντας καταδιώξεις σε στεριά και θάλασσα και άγριο ξύλο με όλους εναντίον όλων στο γνώριμο ύφος της σειράς. Ο Βερσινζετορίξ το 1959 (αριστερά) και το 2019 (δεξιά), πατέρας της πρωταγωνίστριας της 38ης ιστορίας του Αστερίξ Ένα μοτίβο που συνεχίζεται μεν αλλά αυτοσαρκαστικά υπονομεύεται κιόλας από την έντονη συμμετοχή των εφήβων. Η Αδρεναλίνη, αντί να γίνεται αντικείμενο θαυμασμού, επιλέγει να συναντά τους έφηβους φίλους της στο απόμερο νταμάρι του Οβελίξ, μακριά από τους μεγάλους, και να συζητούν γι' αυτά που απασχολούν τα παιδιά. Με αθωότητα, ειλικρίνεια και με τους δικούς τους κώδικες, οι έφηβοι αρνούνται να βαδίσουν στα χνάρια των γονιών τους. Ο γιος του ψαρά και ο γιος του σιδερά, αντί να σκοτώνονται στο ξύλο όπως οι πατεράδες τους, κουβεντιάζουν για το μέλλον τους, για τις ανασφάλειές τους, για τα ρούχα τους, για τη διατροφή τους, για το περιβάλλον, για την καταπίεση που αισθάνονται, για τις κακές συνήθειες των γονιών τους. Και βρίσκουν σύμμαχο την ορφανή Αδρεναλίνη, που εντέλει είναι πιο ανυπότακτη από όλους, αρνούμενη να υποδυθεί έναν ρόλο που δεν της ανήκει. Αυτή θέλει μόνο να βοηθά τους συνανθρώπους της. Πασχίζει η Μιμίνα να την πείσει να ντύνεται «γυναικεία» για να αποκτήσει θηλυκότητα κι αυτή απαντά «Όχι, είναι βλακεία να ντυθώ σαν κορίτσι! Εμένα μ’ αρέσει να ντύνομαι γοτθικά. Κι έπειτα δεν θέλω να ασχολούνται μαζί μου!». Και λίγο παρακάτω: «Θα πάω να βοηθήσω τα ορφανά παιδιά όπως εγώ… Θα τα πάω σε ένα απομονωμένο νησί πέρα από τη γνωστή Γη, εκεί όπου οι Ρωμαίοι δεν θα με βρουν ποτέ». Μπορεί να φαίνεται διδακτική και ανιαρή η ιστορία των Ferri και Conrad με πρωταγωνίστρια μια κοπέλα που δεν επιθυμεί να δέρνει ούτε να δέρνονται γι’ αυτήν, και δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις προσδοκίες των υπολοίπων γιατί δεν χωρά σε καλούπια. Δεν είναι όμως. Είναι διανθισμένη με τόσα αστεία και τόσες αναφορές που θυμίζει τις καλύτερες στιγμές των πρώτων εμπνευστών της: το θέμα της ιστορίας είναι υβρίδιο των περιπετειών «Ο Αστερίξ και η Χύτρα» και «Ο Αστερίξ στην Ισπανία», μόνο που το γεμάτο λεφτά μαγειρικό σκεύος και το εγωιστικό πιτσιρίκι έχουν αντικατασταθεί από την κόρη του Βερσινζετορίξ που με τον νεανικό της αυθορμητισμό γίνεται πρότυπο, αντιστεκόμενη στα στερεότυπα, το όνομα του Βερσινζετορίξ εκφέρεται χαμηλόφωνα από όλους και γράφεται με μικρότερους χαρακτήρες γιατί θυμίζει την ήττα, παραπέμποντας στον Βόλντεμορτ του Χάρι Πότερ που το όνομά του δεν λέγεται ποτέ, ο νεαρός που θα πάρει μαζί του την Αδρεναλίνη είναι ένα ονειροπόλο παιδί των λουλουδιών που λέγεται Λετιτμπίξ κ.ά. Αυτό που εντυπωσιάζει περισσότερο στη νέα ιστορία είναι η αναβαθμισμένη θέση των παιδιών, των νέων γενικότερα. Σε μια σειρά που βασίζεται εδώ και 60 χρόνια σε συγκεκριμένη σεναριακή ιδέα, αυτήν του υπέρ πάντων αγώνα για την ελευθερία και την ανεξαρτησία, με τους ενηλίκους να λύνουν τα προβλήματά τους με τη βία ακόμα κι όταν μπορούν να την αποφύγουν, τα παιδιά εμφανίζονταν σπάνια και κυρίως για να συνεισφέρουν στο καλοπροαίρετο χιούμορ με την αφέλειά τους, την αταίριαστη με το πνεύμα της ιστορίας και τις συνήθειες των ενηλίκων, άρα και εμμέσως μη «αποδεκτή», συμπεριφορά τους. Η Αδρεναλίνη και τα παιδιά των Γαλατών έρχονται να «διορθώσουν» με τις πράξεις τους αυτή την ακούσια υπεραπλούστευση. Αντιμετωπίζουν την κατάσταση με σύνεση, έχουν επιχειρήματα, συζητούν ήρεμα, δεν καταφεύγουν στη βία, στέκονται αλληλέγγυα το ένα στο άλλο. Όταν ο Αλφαβητίξ ετοιμάζεται να δείρει τον γιο του που εργάζεται στωικά στο ψαράδικο καθαρίζοντας λέπια και μύδια, ο μικρός θα απαντήσει ήρεμα και θα βρει καταφύγιο στην παρέα του την ώρα που θα ξεσπάσει ακόμη ένας αναίτιος καβγάς, με τον Οβελίξ να καταγγέλλει τη βία ρίχνοντας στα κεφάλια αυτών που τσακώνονται ένα πελώριο μενίρ. Και όταν η Αδρεναλίνη ετοιμάζεται να αποδράσει από την καταπίεση των νουθεσιών, θα βρει συμμάχους τους νεαρούς φίλους της που θα σταθούν στο πλευρό της παραβαίνοντας τους κανόνες και αψηφώντας τους κινδύνους. Όλα αυτά με αποκορύφωμα το βαθύτατα συγκινητικό τέλος καθιστούν την 38η περιπέτεια του Αστερίξ μία από τις πιο ξεχωριστές της σειράς. Με τη φρεσκάδα των παιδιών να δίνει νέα πνοή κόντρα στους πάντα προβλέψιμους μεγάλους. Και το σχετικό link...
  5. germanicus

    ASTERIX: Η ΚΑΤΟΙΚΙΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ

    Ειδική έκδοση της Μαμούθ ενός εκ των καλύτερων Αστερίξ με 16 σελίδες έξτρα υλικό. Αποτελεί μετάφραση της έκδοσης Le Domaine des dieux – Edition spéciale της Hachette Livre (που βγάζει τα Αστερίξ στη Γαλλία) από τον Οκτώβρη του 2014. Επισυνάπτω 4 σελίδες της γαλλικής έκδοσης για να πάρετε μια γεύση. Εμπεριέχει τα κάτωθι δισέλιδα Είναι τρελοί αυτοί οι δημιουργοί. Ένα ιστορικό της σειράς μέχρι το 1971 που βγήκε το κόμικ. Έχω μια ιδέα! Τι τους ώθησε να φτιάξουν το συγκεκριμένο σενάριο. Σχεδίασε μου μια κατοικία. Σχόλια για το σχέδιο. Το αδίπλωτο αστείο. Σχόλια για 2 σελίδες του κόμικ. Φόβος πάνω από το χωριό. Σχόλια για διάφορους ανταγωνιστές της σειράς. Τα ζώα, μια ιδέα φιξ! Προφανές το λογοπαίγνιο με το όνομα του Ιντεφίξ (idée fixe). Σχόλια για την πανίδα στο κόμικ. Είναι ξεκάθαρο, σκλάβε; Σχόλια για το κοινωνικοπολιτικό σκέλος του κόμικ. Από το σενάριο στο σχέδιο. Μια σελίδα σενάριο και η αντίστοιχη σελίδα ως σχέδιο πριν τον χρωματισμό. Στη Γαλλία υπάρχει και η λουξ έκδοση 128 σελίδων που περιέχει τις πρωτότυπες σελίδες σκίτσου και 33 σελίδες κείμενο-σχόλια. Δεν με ξετρέλλαναν τα σχόλια. Θα ήθελα σχόλια όπως το ότι ο τελετάρχης Γκουϊλους είναι καρικατούρα του Guy Lux (wiki.fr) Περισσότερο μου έκαναν ως ένα σύνολο διεκπεραιωτικών στεγνών σχολίων, άντε να τα βάλουμε και να πουλήσουμε.... Δεν ένιωσα το μεράκι και την αγάπη oh well. Αξιζει τον κόπο? Εάν κάποιος δεν έχει το κόμικ, τότε ναι. Ας πάρει αυτή την έκδοση και όχι αυτή που δεν έχει καθόλου σχολιασμό. Όλα τα κόμικ βελτιώνονται με τέτοια καλούδια. Το κακό είναι ότι αισθάνομαι πως όλα αυτά είναι απλώς εμπορικά προϊόντα. Σήμερα με κάτι σχόλια, αύριο με τις πρωτότυπες σελίδες, μεθαύριο με σκληρό εξώφυλλο, παραμεθαύριο στο πρωτότυπο μέγεθος των σελίδων (σαν τα Artist's Edition της IDW) και πάει λέγοντας. Μια αγελάδα που θα αρμέγουμε εσαεί. Δεν τα νοιώθω σαν προϊόντα αγάπης (όπως λχ είναι οι ταινίες της Criterion Collection).
  6. Ο Αλμπέρ Ουντερζό ήταν µέχρι τον θάνατό του ο διασηµότερος δηµιουργός κόµικς της Γαλλίας, ένα «ιερό τέρας» της γελοιογραφίας. Το έτερον ήµισυ - µαζί µε τον Ρενέ Γκοσινί - της διάσηµης σειράς «Αστερίξ και Οβελίξ» αποχώρησε από τα εγκόσµια στις 24 Μαρτίου 2020, πλήρης ηµερών στα 92 του, από ανακοπή καρδιάς ενώ κοιµόταν. Ο Ουντερζό ήταν αυτός που σχεδίαζε αρχικά και κατόπιν έγραφε µόνος του και εικονογραφούσε τις περιπέτειες των ανυπότακτων Γαλατών Αστερίξ και Οβελίξ στα περίπου 325 εκατοµµύρια αντίτυπα των 34 άλµπουµ των κόµικς που αγαπήθηκαν πολύ, µεταπήδησαν στον κινηµατογράφο µε 12 ταινίες και απέκτησαν ένα µεγάλο θεµατικό πάρκο στη Γαλλία. Μαζί µε τον σεναριογράφο των περιπετειών αυτών Ρενέ Γκοσινί, ο Αλµπέρ Ουντερζό αποτέλεσε ένα αχτύπητο δίδυµο στο πλαίσιο µιας καλλιτεχνικής συνάντησης που αποδείχθηκε καρµική και τους κατέστησε τους πιο εµπορικούς Γάλλους συγγραφείς στο εξωτερικό. Σήµερα όλοι λένε ότι ο Ουντερζό πήγε επιτέλους να συναντήσει τον φίλο του. Οι Ουντερζό και Γκοσινί ήταν πολύ διαφορετικοί και όµως ταιριαστοί «πατεράδες» ενός ξεχωριστού κόσµου στην κουλτούρα των κόµικς. Ιταλός στην καταγωγή, αλλά Γάλλος µε κάθε ίντσα του ταµπεραµέντου του όπως παραδεχόταν, ο Ουντερζό έµαθε να ζωγραφίζει χάρη στους Αµερικανούς κατά το πρότυπο του Γουόλτ Ντίσνεϊ. Γεννηµένος στην πόλη Φιµ του γαλλικού Βορρά στις 25 Απριλίου 1927 από Ιταλούς γονείς µετανάστες, πήρε το όνοµα του τρίτου παιδιού της οικογένειας των Ουντερζό που έχασε τη ζωή του σε ηλικία µόλις 8 µηνών. Στα παιδικά του χρόνια στα ανατολικά προάστια του Παρισιού, στο Κλισί σου Μπουά, βίωσε τον ρατσισµό κατά των Ιταλών, αν και είχε αποκτήσει τη γαλλική υπηκοότητα από πολύ µικρός, από το 1934, την ίδια χρονολογία που γεννήθηκε και ο Μίκι Μάους. Από το 1951 Η µοίρα του Ουντερζό έµοιαζε µε εκείνη του Γκοσινί, που είχε γεννηθεί το ’26 στο Παρίσι από πατέρα Πολωνό και µητέρα Ουκρανή. Η κοινή τους καλλιτεχνική δηµιουργία από το 1951 έφερε στον κόσµο τον Γάλλο Αστερίξ, «πρόσωπο» της µετανάστευσης, µε ένα τυπογραφικό σύµβολο - τον γνωστό αστερίσκο - για όνοµα, στην αυγή της δεκαετίας του ’60. Ο Αλµπέρ Ουντερζό ασχολήθηκε µε τις τέχνες, κυρίως µε τη ζωγραφική, από µικρή ηλικία. Στα σχέδια του Ντίσνεϊ βρήκε την έµπνευση, στα µεγάλα πρόσωπα του Ποπάι είδε το δικό του όραµα των ανυπότακτων Γαλατών µε τις µεγάλες µύτες και τα έντονα χαρακτηριστικά. Μαζί µε τον Γκοσινί ο Ουντερζό δηµιούργησε σχολή γύρω από τα γαλλόφωνα κόµικς. Το κοινό τους όραµα στη µεταπολεµική Ευρώπη, αν και δεν ξεκίνησε από µια συνειδητή πολιτική στάση, ήταν εδραιωµένο πάνω σε απλές αξίες παγκόσµιου βεληνεκούς: η αντίσταση ενάντια στον κατακτητή έκανε τους αγαπηµένους φίλους και συµπολεµιστές Αστερίξ και Οβελίξ ακαταµάχητους καθώς κατατρόπωναν τους Ρωµαίους που πολιορκούσαν το µικρό γαλατικό χωριό τους από το ένα κόµικς στο άλλο. Φιλία, πίστη σε έναν κοινό στόχο, ελπίδα και µαχητικότητα, χιούµορ που τόνιζε τα προτερήµατα και των Γάλλων αλλά και τα αναγνωρίσιµα ανά τον κόσµο κουσούρια τους, ήταν τα απλά συστατικά του µαγικού φίλτρου που κατέστησαν το κόµικ των Ουντερζό και Γκοσινί δηµοφιλές, µεγαλύτερη επιτυχία στην Ευρώπη από τον «Τεντέν» του Ερζέ. O Ουντερζό αγαπούσε πολύ τον χειροδύναµο, «βραχώδη» Οβελίξ, τον ανθρώπινο υπερδύναµο κολοσσό. Ίσως γιατί ήταν δική του έµπνευση, ένας δυνατός αλλά αργόστροφος σύντροφος για τον ευφυή αλλά µικρόσωµο Αστερίξ. Και ο ίδιος, όπως ο αγαπηµένος του «Οβελίσκος» που δεν σταµατά να λαξεύει τα µενίρ τα οποία κουβαλά στις πλάτες του και εκτοξεύει προς τον εχθρό, ήταν ένας λαξευτής-σχεδιαστής του χαρτιού, επιφορτισµένος να εικονογραφεί τις ιστορίες του Γκοσινί µε τον αστειότερο τρόπο. Ο πρόδρομος του Αστερίξ Ο Αλµπέρ Ουντερζό δηµιούργησε µε τον Ρενέ Γκοσινί πρώτα τον Oumpah-Pah, πρόδροµο του Αστερίξ, κόµικ εντός των σελίδων του γαλλοβελγικού περιοδικού «Τεντέν». Η πρώτη περιπέτεια του Αστερίξ ξεπήδησε από τα πενάκια των δύο συνεργατών το 1959 στο περιοδικό «Pilote», ενώ το πρώτο άλµπουµ του «Αστερίξ του Γαλάτη» εκδόθηκε το 1961: ο Αστερίξ ήταν ένας Γάλλος ήρωας, κατά το κοινό πρότυπο του Γάλλου ήρωα και η κοινή απόφαση ήταν να τοποθετηθεί η δράση στην αρχαία Γαλατία. Η µεγάλη επιτυχία του Αστερίξ απέφερε τα επόµενα χρόνια πωλήσεις εκατοµµυρίων αντιτύπων του κόµικ και όταν ο Γκοσινί πέθανε, το 1977, ο Ουντερζό συνέχισε τις µάχες του γαλατικού χωριού γράφοντας και σχεδιάζοντας µόνος, πουλώντας τα κόµικς µέσω του εκδοτικού του οίκου Albert-Rene. Στα χρόνια που ακολούθησαν προέκυψαν δικαστικές διαµάχες για τη διεκδίκηση των δικαιωµάτων των πρώτων 24 άλµπουµ των Ουντερζό και Γκοσινί από τον Dargaud, αρχικό εκδότη της σειράς των «Αστερίξ και Οβελίξ», ενώ το 2009 ο ίδιος ο Ουντερζό πούλησε το µετοχικό του κεφάλαιο στα δικαιώµατα της πρωτότυπης σειράς που κέρδισε πίσω στον οίκο Hachette, ο οποίος ανέλαβε και τις εκδόσεις των κόµικς. Το αποτέλεσµα ήταν µια νέα δικαστική διαµάχη µε τη µοναχοκόρη του Σιλβί, που απέκτησε µε τη σύζυγό του Άντα Μιλάνι, την οποία παντρεύτηκε το 1953. Η κληρονοµιά των Αστερίξ και Οβελίξ στην ποπ κουλτούρα της εποχής µας θα συνεχιστεί και µετά τον θάνατο του Αλµπέρ Ουντερζό. Άλλωστε είχε φροντίσει ο ίδιος γι’ αυτό παραχωρώντας το πενάκι του σε νεότερους γελοιογράφους µετά τη συνταξιοδότησή του το 2011. Το 2015, στα 87 του χρόνια, είχε επανέλθει στο προσκήνιο µε ένα οργισµένο και θλιµµένο σκίτσο των Αστερίξ και Οβελίξ σε ένδειξη διαµαρτυρίας και πένθους για το τροµοκρατικό χτύπηµα στο σατιρικό περιοδικό «Charlie Hebdo» και την ελευθερία του λόγου που κόστισε τη ζωή σε συναδέλφους του γελοιογράφους. Και το σχετικό link...
  7. Και πριν πεθάνει, σίγουρα τον είχαμε σκεφτεί αρκετοί τούτες τις ζόρικες μέρες τον Αλμπέρ Ουντερζό, τον έναν από τους δύο πατέρες του Αστερίξ, του Οβελίξ και της υπόλοιπης τερπνής παρέας. Είχαμε σκεφτεί δηλαδή, έτσι εγκλωβισμένους όπως μας κρατάει η πανδημία, να ζητήσουμε και πάλι λίγη βοήθεια από τις σελίδες που ιστορούν τις περιπέτειες των ηρωικών Γαλατών επί Ιουλίου Καίσαρα. Δεν είμαστε λίγοι, στην Ελλάδα, στη Γαλλία κι αλλού στην Ευρώπη, που επιστρέφουμε στον «Αστερίξ» κάθε ένα ή δύο χρόνια, με τον ρυθμό του ο καθένας και τις ανάγκες του. Ξαναδιαβάζουμε τα παλιά τεύχη (αρχικά σε μετάφραση του Κώστα Ταχτσή και κατόπιν του Αργύρη Χιόνη) για να χρησιμοποιήσουμε το χιούμορ τους σαν αναμνηστικό εμβόλιο ή σαν αναμνηστικές συνεδρίες βελονισμού. Ίσως με τα χρόνια το άφθονο γέλιο που προκαλούσε κάποια ατάκα του Ρενέ Γκοσινί ή μια εικονογραφική λεπτομέρεια διά χειρός Ουντερζό να έγινε χαμόγελο, αλλά μια χαρά είναι κι έτσι. Είπα λίγο πριν «κι αλλού στην Ευρώπη», άφησα δηλαδή έξω τις Ηνωμένες Πολιτείες. Όσο ξέρω, οι ήρωες που πλάστηκαν από τον Ουντερζό και τον Γκοσινί δεν τα κατάφεραν ιδιαίτερα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού ούτε έντυποι ούτε κινηματογραφημένοι (σαν καρτούν ή εμψυχωμένοι από ηθοποιούς). Κι ας είχαν ανακαλύψει την Αμερική περίπου μιάμιση χιλιετία προ Κολόμβου. Είχαν ανακαλύψει τα «γλου-γλου», δηλαδή τις γαλοπούλες, που όμως όσο νόστιμες κι αν ήταν, δεν μπόρεσαν να λυτρώσουν τον βεργολυγερό Οβελίξ από το πάθος του για τα αγριογούρουνα. Το σπίρτο του γαλλικού διδύμου δεν πέρασε τον ωκεανό. Δεν έχουμε άλλωστε να κάνουμε με κόμικ που το εξαντλεί η μια κι έξω ανάγνωση. Ο Γκοσινί, ο κειμενογράφος, και ο Ουντερζό, ο σκιτσογράφος, που μετά το 1977, οπότε πέθανε το έτερόν του πνευματικό ήμισυ, έγραφε και το κείμενο, ετοίμασαν ένα τραπέζι πλούσιας φαντασίας, σκορπίζοντας πάνω του και κάμποσα ψίχουλα πειραγμένης ιστορίας. Το χιούμορ τους, στον λόγο και στην εικόνα, δεν είναι απλοϊκό και ετοιματζίδικο. Υπάρχουν φυσικά αρκετά μοτίβα, σαν μόνιμα νήματα στην εξύφανση κάθε νέας περιπέτειας (η πείνα του Οβελίξ, ο πανικός από τις μουσικές απόπειρες του Κακοφωνίξ, τα λατινικά του γερο-πειρατή), αλλά κι αυτά με τον τρόπο της έκπληξης μας τα πρόσφερε πάντα η φαντασία του διδύμου στα τεύχη που δημιούργησε η έμπνευσή τους συνεργαζόμενη. Απόδειξη και τα τεύχη του «Αστερίξ» που εμφανίστηκαν στην αγορά με την υπογραφή τρίτων. Όλα τους έμειναν μακριά από το πρότυπο. Και το σχετικό link...
  8. Με τον τρόπο που το εύχεσαι σε πρόσωπο οικείο και αγαπημένο, σε κάποιον μακρινό θείο ξεχασμένο από τον χρόνο. Με τρόπο σχεδόν τρυφερό, σχεδόν παρήγορο. Στα 92 του, στο σπίτι του, στο κρεβάτι του, από ανακοπή στον ύπνο του. Έτσι έφυγε στις 24 του Μάρτη από τη ζωή ο Αλμπέρ Ουντερζό, συνδημιουργός και ζωγράφος του Αστερίξ. Γιατί ο Ουντερζό ήταν ο μακρινός θείος όλων μας. Ο μεγάλος μας οικείος ακόμα κι αν οι περισσότεροι δεν μπορούμε να ανακαλέσουμε το πρόσωπό του στη μνήμη μας. Ανακαλούμε όμως διαρκώς τα πρόσωπα που δημιούργησε, όλους τους ήρωες που πέρασαν από τις σελίδες των Αστερίξ, πρόσωπα με τα οποία συναντηθήκαμε τόσο πολλές φορές που κατέληξαν συγγενικά. Γιατί οι ιστορίες του Γκοσινί και τα σκίτσα του Ουντερζό είναι οι εφευρέτες του άλλου χρόνου μας. Αυτό που επικρατεί στα Αστερίξ είναι μια ιστορικά ακριβής αχρονικότητα. Εκεί όπου το παρελθόν συναντιέται με τρόπο αρμονικό με τα σύγχρονα γεγονότα, τα σύγχρονα ήθη συνυπάρχουν με τρόπους παλαιούς, ενώ ιστορικά πρόσωπα διαφορετικών εποχών συναθροίζονται μέσα στη γελοιογραφία ενός χρόνου συνολικού, πέρα από τον αναχρονισμό. Ο Ιούλιος Καίσαρας και ο Βερσιζεντόριξ συναντούν τους Μπιτλς και τον Κερκ Ντάγκλας, οι γαλέρες και τα ρωμαϊκά στρατόπεδα το μποτιλιάρισμα και την ξενοφοβία. Οι ήρωες δεν γερνούν, τα γεγονότα που πέρασαν σπάνια επηρεάζουν την κατοπινή ζωή τους. Οι ήρωες και τα γεγονότα συμμετέχουν στην ιστορία με τον ίδιο τρόπο που ένα παιδί φαντάζεται τον εαυτό του στο παρελθόν όταν διαβάζει μια ιστορία. Δίπλα στα ιστορικά πρόσωπα, πρωταγωνιστής αλλά πάντοτε με διακριτική παρουσία, με το ανάστημα που μόνο τα παιδικά χρόνια μπορούν να δώσουν. Παντοδύναμος, αθώος και αγαπητός. Ακριβώς σαν τον Οβελίξ και τον Αστερίξ. Και ταυτόχρονα, παράλληλα με την παιδική υφή του κόσμου, παράλληλα με το ατελείωτο χιούμορ και με τη γελοιογραφία της ζωής απλώνεται η εμμονική συνέπεια των δημιουργών στην ιστορική ακρίβεια. Αντλώντας ιστορίες και λεπτομέρειες από τους Βίους του Πλούταρχου, τον Τάκιτο και το Bello Gallico του Ιούλιου Καίσαρα, τόσο στη ροή της αφήγησης όσο και στην αποτύπωση του σκίτσου, ο Γκοσινί και ο Ουντερζό γειώνουν τη φαντασία στην πραγματικότητα αίροντας την αντίθεση μεταξύ τους. Και εντός αυτής της άρσης περνούν μερικοί από τους πιο αγαπημένους ήρωες που αποθηκεύσαμε στον παιδικό μας χρόνο. Είναι αυτοί οι λίγοι, οι ευτυχισμένοι λίγοι. Έγκλειστοι και περιφρουρημένοι, οι Γαλάτες του μικρού χωριού είναι οι πιο ελεύθεροι άνθρωποι στον κόσμο. Περιορισμένοι, ταξιδεύουν ανελλιπώς σε κάθε μήκος και πλάτος, αν και αριθμητικά ελάχιστοι επικρατούν απέναντι στην πραγματικότητα μιας αχανούς αυτοκρατορίας και τελικά κερδίζουν παραμένοντας αθώοι. Οι ήρωες ερωτεύονται κοκκινίζοντας, βοηθούν ο ένας τον άλλο χωρίς ανταλλάγματα, καταναλώνουν την υπερβολή των ατελείωτων πιάτων και όταν καβγαδίζουν κανείς δεν παθαίνει κακό. Γιατί τα Αστερίξ δεν ηθικολόγησαν ποτέ. Οι περιπέτειες των ηρώων, οι νίκες, οι ήττες και οι εκβάσεις του κάθε μύθου ποτέ δεν ορίστηκαν από ένα απόλυτο καλό με όρους ιδανικού ή απαράβατης αλήθειας. Πίσω από τα κίνητρα των ηρώων, πίσω από την ανθρωπινότητα των πρωταγωνιστών αυτό που επικρατεί είναι η ηθική της φιλίας, οι άγραφοι κώδικες της παρέας, όπως αυτοί ενσαρκώνονται περισσότερο από οπουδήποτε στη σχέση του Αστερίξ με τον Οβελίξ. Μια σχέση που διεκδικεί μαζί τους και ο αναγνώστης στην κάθε του νέα ανάγνωση. Γιατί δίπλα στον χρόνο των ιστοριών του Αστερίξ και του Οβελίξ, δίπλα στον χρόνο των αναφορών (από τον Σπάρτακο μέχρι το rock and roll) και στον χρόνο των δημιουργών (του Γκοσινί και του Ουντερζό) έρχεται τελικά να προστεθεί και ο χρόνος του αναγνώστη, το διαρκές παρόν της ανάγνωσης. Ένα παρόν που ενώ προχωρά μέσα στις ηλικίες – από ανάγνωση σε νέα ανάγνωση – και ενώ οι αναγνώστες τελικά μεγαλώνουν, αυτό δεν αλλάζει. Ακόμα και αν κάθε ηλικία μας κατασκευάζει έναν διαφορετικό αναγνώστη με διαφορετικά φορτία και διαφορετικές απαιτήσεις, η επιστροφή στα Αστερίξ μάς επαναφέρει στην πραγματικότητα του ενός αναγνώστη. Εκεί που όλες οι ηλικίες και οι αναγνώσεις συνυπάρχουν συμφιλιωμένες. Ακόμα και μέσα στο χάος των ημερών, με την αναγγελία του θανάτου του Ουντερζό, η παιδική μας ηλικία μοιάζει να γέρασε απότομα. Και το σχετικό link...
  9. Μια συζήτηση με τον δημιουργό του Αστερίξ από το 2005, ο οποίος συνήθιζε να μιλάει με το πενάκι του και απέφευγε τις συνεντεύξεις. Σε μια από τις σπάνιες παραβιάσεις του κανόνα του η Έλγκα Νταϊφά συναντήθηκε μαζί του στο Παρίσι. Ο Αστερίξ, ο Οβελίξ και οι λάτρεις των ιστοριών τους είναι στενοχωρίξ• ούτε το µαγικό φίλτρο δεν µπορεί να τους φτιάξει τη διάθεση. Οι Ρωµαίοι δεν έχουν όρεξη για µάχες, έχουν αφήσει παράµερα τις ασπίδες τους. Τίποτε πια δεν είναι το ίδιο στη Ρωµαϊκή Αυτοκρατορία, στο µικρό γαλατικό αλλά και το παγκόσµιο χωριό. Όλοι είναι κακοκεφίξ. Στις 24 Μαρτίου, οκτώ χρόνια προτού συµπληρώσει τα 100, έφυγε από τη ζωή ο συν-µπαµπάς του πιο αγαπηµένου κόµικ, ο Αλµπέρ Ουντερζό – ή Ιντερζό για τους γαλλοµαθείς – (ο έτερος µπαµπάς, ο σεναριογράφος Ρενέ Γκοσινί, πέθανε το 1977). Στην επίσηµη ιστοσελίδα του Αστερίξ οι Γαλάτες ήρωες αποχαιρετούν τον δηµιουργό τους µε βαθιά υπόκλιση και τη λεζάντα «Μerci Maestro». Εν µέσω της πανδηµίας η οικογένειά του διευκρίνισε πως ο θάνατός του δεν οφείλεται στον κορονοϊό. Τραγική ειρωνεία; Λίγες ηµέρες πριν είχε κάνει τον γύρο του διαδικτύου ένα προφητικό τεύχος του 2017. Στο άλµπουµ µε τίτλο «Ο Αστερίξ και ο υπεριταλικός» αναφέρεται ένας Ρωµαίος λεγεωνάριος που έχει το ευφάνταστο όνοµα Κορονοϊός! Εξήντα ένα χρόνια έχουν περάσει από τότε που ο πλανήτης πρωτογνώρισε τον υπερτεράστιο Οβελίξ και τον υπερεύστροφο Αστερίξ και απόλαυσε τις πολυµήχανες τρικλοποδιές τους στους… πεντάχαζους Ρωµαίους. Από το 1959 έως σήµερα στις βινιέτες των περιπετειών τους έχουν παρελάσει 78 ήρωες. Ο Αστερίξ και ο Οβελίξ έχουν αναδειχθεί σε δυνατά brand names, σπάνε ρεκόρ και φέρνουν εκατοµµύρια ευρώ: έχουν πουληθεί 370 εκατοµµύρια άλµπουµ παγκοσµίως, οι περιπέτειές τους έχουν µεταφραστεί σε 111 γλώσσες και διαλέκτους, οι χαρακτήρες έχουν ζωντανέψει σε 13 φιλµ (live action και animation) που σπάνε ταµεία, ενώ στη µηχανή που γεννάει χρήµατα έχει προστεθεί και ένα πάρκο ψυχαγωγίας µε ετήσια κέρδη 7.000.000 ευρώ. Τα έσοδα του χρυσωρυχείου Αστερίξ φούσκωσαν τους τραπεζικούς λογαριασµούς του Ουντερζό και η περιουσία του ξεπερνάει τα 150 εκατ. ευρώ. Στη λίστα των πολυτελών αποκτηµάτων του φιγουράρουν εντυπωσιακές επαύλεις στην ειδυλλιακή γαλλική εξοχή όπως και η συλλογή του από οκτώ πανάκριβες Ferrari, κατάλοιπο ίσως της ιταλικής καταγωγής του. Στο γκαράζ του έως και το 1991 βρισκόταν και η θρυλική F40 LM (1991) που κυκλοφόρησε σε µόλις 17 αντίτυπα• τελικά ο Ουντερζό την πούλησε για 540.000 ευρώ. Κάπου εδώ το παραµύθι του ταλαντούχου, αυτοδηµιούργητου εικονογράφου που καταφέρνει να αγγίξει την κορυφή ρίχνει τίτλους τέλους και ο «δράκος» κάνει την εµφάνισή του µε τη µορφή ενός ενδοοικογενειακού εµφυλίου: Ουντερζό εναντίον Ουντερζό. Από τη µία πλευρά των χαρακωµάτων ο καλλιτέχνης, από την άλλη η κόρη του Σιλβί µε τον άντρα της και στη µέση εκατοµµύρια ευρώ. Η σύρραξη δεν θα κριθεί στις αρµατοδροµίες ούτε στη ρίψη των κορµών των δέντρων όπως συµβαίνει στην αστερίξεια πραγµατικότητα, αλλά στις αίθουσες των γαλλικών δικαστηρίων µε επιχειρήµατα που πληγώνουν και ευτελίζουν και τα δύο µέρη. Το 2007 η Σιλβί Ουντερζό αντέδρασε έντονα στην απόφαση του πατέρα της να πουλήσει το 60% των δικαιωµάτων του Αστερίξ στον εκδότη του, δίνοντάς του έτσι τη δυνατότητα να κυκλοφορεί βιβλία και µετά τον θάνατό του. Στην αγωγή της αναφέρθηκε στην «εύθραυστη κατάσταση της υγείας» του πατέρα της που «έπεσε θύµα εκµετάλλευσης». Ο Ουντερζό ανταπάντησε πως εκείνη και ο σύζυγός της «του ασκούν ψυχολογική βία» και πως «ενορχηστρωτής της επίθεσης είναι ο γαµπρός του», ενώ υποχρεώθηκε να περάσει ιατρικά τεστ για να αποδείξει την πνευµατική του διαύγεια. Οι γιατροί έκριναν ότι ήταν «διανοητικά υγιής». Το 2014, ύστερα από µια επταετία δικαστικής φαγούρας, πατέρας και κόρη έβαλαν τελεία στην άγρια αντιπαράθεση τους µε δελτίο Τύπου που συνυπέγραψαν: «Ύστερα από αµοιβαίες παραχωρήσεις συµφιλιωθήκαµε και είµαστε αποφασισµένοι να βρούµε ξανά την ευτυχία». Κανείς ποτέ δεν έµαθε πόσο πολλά ευρώ κόστισε η οικογενειακή σύµπλευση που οδήγησε στην αρµονία. Ραντεβού στο ανοιξιάτικο Παρίσι Συνάντησα τον Αλµπέρ Ουντερζό το 2005 στο Παρίσι για µια τετ α τετ συνέντευξη. Ο καιρός ήταν καθαρός, φωτεινός και εγώ ήµουν πολύ κοντά στην Αψίδα του Θριάµβου σε ένα κοµψό, παρισινό quartier. Το γραφείο του βρισκόταν σε ένα από εκείνα τα κτίρια που ξεπήδησαν µέσα από τα σχέδια του πολεοδόµου και αναµορφωτή του παρισινού αστικού τοπίου Ζορζ Εζέν Οσµάν στα τέλη του 18ου αιώνα. Το ατελιέ του θρύλου µε το πενάκι ήταν στον τρίτο όροφο• ο χώρος λευκός µε µεγάλα παράθυρα χωρίς κουρτίνες. Ολόγυρα κουκλάκια Αστερίξ και Οβελίξ, και όµως δεν κυριαρχούσαν αυτά στον χώρο, αλλά η µεγάλη του αγάπη, η συλλογή του από µινιατούρες Ferrari. Παιδικός τρόπος για να θυµίσει πως οι αληθινές Ferrari βρίσκονται στο γκαράζ του σπιτιού του! Αναρωτήθηκα αν µπαίνοντας στο γραφείο του CEO της Ferrari θα έβλεπα φατσούλες του Αστερίξ. Η εσωτερική απορία ήρθε και έφυγε αστραπιαία. Ο Αλµπέρ Ουντερζό από κοντά θύµιζε τον Λάµπρο Κωνσταντάρα. Ήταν ψηλός, κοκέτης, χαµογελαστός, άνετος, πληθωρικός. Ο αέρας της επιτυχίας ή η γαλατική ευγένεια; ∆εν το έψαξα. Το κόκκινο φωτάκι του recorder άναψε και µαζί του και η κουβέντα µας. Τα συστατικά του µαγικού ζωµού είναι µυστικά. Μπορείτε όµως να αποκαλύψετε τους λόγους της πολύ µεγάλης επιτυχίας του Αστερίξ; Είναι µια ερώτηση που απασχολεί κι εµένα αλλά ακόµη δεν έχω καταφέρει να δώσω απάντηση. Ίσως οι αναγνώστες χαίρονται όταν βλέπουν ότι οι αδύναµοι όχι µόνο αντιστέκονται στους δυνατούς αλλά επιπλέον τους κερδίζουν! Γυρνώντας τον χρόνο πίσω µπορείτε να ανακαλέσετε στη µνήµη σας πώς δηµιουργήθηκε ο Αστερίξ; Τον Αύγουστο του 1959 ο Ρενέ Γκοσινί και εγώ προσπαθούσαµε να σκεφτούµε ποια θα ήταν η καινούργια εκδοτική µας προσπάθεια. Αρχικά ο Ρενέ πρότεινε η ιστορία να εξελίσσεται στην προϊστορική εποχή. Τότε του είπα να γράψουµε για τον Νεάντερταλ και την παρέα του αλλά δεν του άρεσε η ιδέα. Αργότερα του µίλησα για τους Γαλάτες… Ενθουσιάστηκε. Το ίδιο απόγευµα ξεκινήσαµε δουλειά. Πιστέψατε τότε ότι είχατε µια δυνατή ιδέα; Θυµάµαι πόσο ξαφνιάστηκα αλλά και πόσο χάρηκα όταν στα πρώτα χρόνια του Αστερίξ κυκλοφορούσα στον δρόµο και άκουσα µια κυρία να φωνάζει τον σκύλο της Ιντεφίξ. Ο Αστερίξ και οι ιστορίες του δηµιουργήθηκαν για να χαρίζουν το χαµόγελο και όχι για να κάνουν µάθηµα. Πότε συνειδητοποιήσατε ότι οι περιπέτειες του Αστερίξ δεν είναι ένα ακόµη κόµικ αλλά γράφουν ιστορία; Πριν από πολλά χρόνια µια συµµαθήτρια της κόρης µου στην ερώτηση της δασκάλας «ποιοι είναι οι δρυΐδες» απάντησε ότι «είναι µάγοι που κόβουν γκι µε το χρυσό δρεπάνι και το χρησιµοποιούν για να παρασκευάσουν τον µαγικό ζωµό των Γαλατών». Απίστευτο; Σχηµατικά ο Αστερίξ συµβολίζει το µυαλό και ο Οβελίξ τη δύναµη. Ποιο στοιχείο είναι χρησιµότερο στις σύγχρονες µάχες, τις µάχες της καθηµερινότητάς µας; Νοµίζω ότι η ουσία κρύβεται στον συνδυασµό. Όλοι µέσα µας κρύβουµε λίγο από Οβελίξ και λίγο από Αστερίξ. Εσείς όµως σε ποιον έχετε αδυναµία; Τους αγαπάω όλους σαν παιδιά µου αλλά ξεχωρίζω τον Οβελίξ, ίσως γιατί µοιάζουµε• έχουµε και οι δύο µεγάλη κοιλιά! Ποια διαδικασία ακολουθείτε για τη δηµιουργία ενός νέου άλµπουµ; Ο κεντρικός κορµός µε παιδεύει πάρα πολύ. Μέχρι να βρω την ιστορία που θα µε ικανοποιήσει απόλυτα είµαι πολύ νευρικός και ιδιαίτερα αγχωµένος. Αφού κατασταλάξω, χρειάζοµαι έναν ολόκληρο χρόνο για να γράψω το σενάριο. Στη συνέχεια ακολουθεί το εύκολο κοµµάτι, η εικονογράφηση. Όταν έφυγε από τη ζωή ο Ρενέ Γκοσινί σκεφτήκατε να βρείτε κάποιον άλλο συνεργάτη; Πεθαίνοντας ο φίλος µου Ρενέ πίστεψα ότι ο Αστερίξ έπρεπε να σταµατήσει, να κλείσει ο κύκλος του. Από την επόµενη µέρα όµως αυτού του τόσο θλιβερού γεγονότος λάµβανα µηνύµατα από τους θαυµαστές των ηρώων µας που µου ζητούσαν – σχεδόν µε παρακαλούσαν – να συνεχίσω και έτσι πήρα το ρίσκο και δεν έβαλα τελεία. Έχετε σχέσεις µε την οικογένεια Γκοσινί; Ναι, αλλά δεν θα ήθελα να επεκταθώ. Στις ιστορίες σας οι Γαλάτες αναφωνούν: «Είναι τρελοί αυτοί οι Ρωµαίοι». Σήµερα εσείς ποιον θα βάζατε στη θέση των «τρελών Ρωµαίων»; Υπάρχουν πολλοί «τρελοί» ανάµεσά µας (γελάει πολύ και δυνατά). Ζούµε δύσκολες µέρες και µια τέτοια κουβέντα σαν αυτή που λένε οι Γαλάτες είναι απόλυτα επίκαιρη και δικαιολογηµένη. Σήµερα θα την έλεγαν σε πολλούς. Σκεφτείτε αυτούς που κυβερνούν αλλά και εκείνους που ευθύνονται για τα τροµοκρατικά χτυπήµατα. Πώς βλέπετε το µέλλον του Αστερίξ; Είναι σαν να ρωτάτε για το δικό µου µέλλον. ∆εν είµαι πια νέος, όταν λοιπόν φύγω από τη ζωή ο Αστερίξ δεν θα υπάρχει ως ιστορία αλλά θα ζει µέσα από τις ταινίες και τα άλµπουµ. Σας υπόσχοµαι όµως ότι θα ζήσω πολλά πολλά χρόνια ακόµη. Όταν ήµουν επτά χρόνων ήθελα να γίνω κλόουν για να προσφέρω γέλιο. Σήµερα µέσα από τον Αστερίξ νιώθω ότι ίσως το πέτυχα. Και το σχετικό link...
  10. Με το έργο του ο Αλμπέρ Ουντερζό έκανε εκατομμύρια ανθρώπους να γελάσουν, να ενδιαφερθούν για την Ιστορία και τον παγκόσμιο πολιτισμό και πάνω απ’ όλα να ζηλέψουν τους ανυπότακτους και αδούλωτους Γαλάτες. Ο Αστερίξ είναι αναμφίβολα ο πιο δημοφιλής χαρακτήρας των ευρωπαϊκών κόμικς και ένας από τους πιο γνωστούς ήρωες της ένατης τέχνης παγκοσμίως. Η ιδέα για τον βραχύσωμο Γαλάτη ξεπήδησε από την οργιώδη φαντασία του Ρενέ Γκοσινί, αλλά για την εικόνα του ήταν αποκλειστικά υπεύθυνος ο Αλμπέρ Ουντερζό. Οι Γκοσινί και Ουντερζό το 1975 Η συνεργασία των δύο εμβληματικών δημιουργών ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1950 και ένα από τα πρώτα αποτελέσματά της ήταν ο Ινδιάνος Ούμπα-Πα, ένας χαρακτήρας που μπορεί να μη γνώρισε την επιτυχία που είχαν όσοι ακολούθησαν αλλά έμαθε τους δυο καλλιτέχνες να δουλεύουν μαζί, να μοιράζονται ιδέες, να πειραματίζονται, να τολμούν. Το 1959 ανέλαβαν από κοινού τις τύχες του περιοδικού Pilote με κόμικς που δεν απευθύνονταν σε μικρούς αναγνώστες αλλά σε μεγαλύτερα παιδιά, εφήβους, ακόμα και ενηλίκους. Ο Γκοσινί ανέλαβε τη συνολική επιμέλεια και ο Ουντερζό την καλλιτεχνική διεύθυνση. Παρά τον φόρτο της έκδοσης ενός περιοδικού και του συντονισμού πλειάδας σπουδαίων δημιουργών, οι δυο φίλοι δεν σταμάτησαν να συνεργάζονται και σύντομα παρουσίασαν την πρώτη τους μεγάλη επιτυχία, μια χιουμοριστική σειρά με Γαλάτες πρωταγωνιστές στα χρόνια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο Αστερίξ, ο Οβελίξ και όλοι οι παράξενοι, ανυπότακτοι και καλοφαγάδες Γαλάτες, που βάζουν πάνω απ’ όλα την ελευθερία τους κόντρα σε έναν πάνοπλο στρατό κατακτητών, κέρδισαν αμέσως τις εντυπώσεις του κοινού. Η πρώτη ιστορία με τίτλο «Αστερίξ ο Γαλάτης», που συγκεντρώθηκε σε ενιαίο άλμπουμ το 1961, άνοιξε τον δρόμο για μια ξέφρενη πορεία, τόσο δημιουργικά για τους δυο καλλιτέχνες όσο και εκδοτικά. Οι Γκοσινί και Ουντερζό εξηγούν πώς συνέλαβαν την ιδέα για τον Αστερίξ (1962) Οι Γκοσινί και Ουντερζό, μέχρι τον θάνατο του πρώτου το 1977 σε ηλικία 51 ετών, φιλοτέχνησαν 24 ιστορίες με πιο γνωστές τις: «Αστερίξ και Κλεοπάτρα» (1965), «Ο Αστερίξ Λεγεωνάριος» (1967), «Ο Αστερίξ στους Ολυμπιακούς Αγώνες» (1968), «Η Κατοικία των Θεών» (1971), «Ο Μάντης» (1972) κ.ά., που όλες μεταφράστηκαν σε δεκάδες γλώσσες, πούλησαν εκατομμύρια αντίτυπα αλλά, παραδόξως, δεν σημείωσαν μεγάλη επιτυχία στις ΗΠΑ, ίσως λόγω της μεγάλης αμερικανικής παράδοσης στο υπερηρωικό είδος που δεν άφηνε χώρο σε εναλλακτικούς και χιουμοριστικούς ήρωες με πεδίο δράσης τους την Ευρώπη της αρχαιότητας. Από το 1977 και μετά ο Ουντερζό συνέχισε τις ιστορίες του Αστερίξ γράφοντας ο ίδιος τα σενάρια και φυσικά σχεδιάζοντάς τα («Η Μεγάλη Τάφρος», «Η Οδύσσεια του Αστερίξ», «Η Γαλέρα του Οβελίξ» κ.ά.) μέχρι το 2005, όταν και κυκλοφόρησε το «Και ο Ουρανός Έπεσε στο Κεφάλι τους» που ήταν και το τελευταίο άλμπουμ του Αστερίξ με τη συμμετοχή του. Η αλήθεια είναι ότι για τις περισσότερες από αυτές τις ιστορίες η κριτική δεν ήταν ένθερμη καθώς, αν και τα σχέδια παρέμειναν στα υψηλά πρότυπα του παρελθόντος, το χιούμορ ήταν εμφανώς διαφορετικό από αυτό του Γκοσινί και τα σενάρια είχαν όλο και περισσότερες αναφορές στη σύγχρονη ζωή, γεγονός που δεν ικανοποίησε μια μερίδα πιστών οπαδών του Αστερίξ. Αυτό από την άλλη δεν μείωσε σε τίποτα την εμπορική επιτυχία και τις ατέλειωτες επανεκδόσεις και μεταφράσεις. Η πρώτη περιπέτεια (1980) που δημιούργησε ο Ουντερζό μόνος του μετά το θάνατο του Γκοσινί Από το 2013 τις τύχες των Γαλατών ανέλαβαν δυο νέοι Γάλλοι δημιουργοί, οι Jean-Yves Ferri και Didier Conrad, που συνεχίζουν πάνω στα χνάρια των Γκοσινί και Ουντερζό με αρκετή επιτυχία μέχρι σήμερα. Ως προς καθαυτό το σχεδιαστικό μέρος και τη μοναδική δεξιοτεχνία του Ουντερζό, αξίζει να επισημανθεί η σπάνια ικανότητά του να αποδίδει με έναν εξόφθαλμα στερεοτυπικό τρόπο σχεδόν κάθε χαρακτήρα, κάθε κοινωνική ομάδα, κάθε εθνική προέλευση, χωρίς ποτέ να γίνεται προσβλητικός ή να μπορεί να χαρακτηριστεί ρατσιστής. Η πολιτική ορθότητα φυσικά δεν είχε απλωθεί τόσο έντονα, στην τέχνη γενικά και στην τέχνη των κόμικς ειδικότερα όταν ο Ουντερζό ξεκίνησε να σχεδιάζει, αλλά το χιούμορ του ήταν τόσο επιτυχές και οι προθέσεις του τόσο προδήλως αγαθές που θα ήταν υπερβολή να δεχτεί κριτική επειδή παρουσιάζει τον αφελή Οβελίξ ως ευτραφή, τον υπερήλικα Μαθουσαλίξ στα όρια της άνοιας, τους Αιγύπτιους κοντούς και σχεδόν ομοιόμορφους, τους Έλληνες με μεγάλες μύτες, τους Αφρικανούς με φουσκωτά χείλια. Αυτό όμως δεν γίνεται για να χλευαστούν οι άνθρωποι ή οι λαοί αλλά για να γίνουν ταχέως αναγνωρίσιμοι. Άλλωστε όλοι αντιμετωπίζονται από τα ευφυή πενάκια του Ουντερζό με την ίδια διάθεση για χιούμορ. Απόσπασμα από «Το δώρο του Καίσαρα» (1974). Όλες οι ιστορίες του Αστερίξ κυκλοφορούν στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μαμούθ Κόμιξ. Όπως σημειώνει και η Μαριάννα Μίσιου στο εξαιρετικό βιβλίο της για τον Γκοσινί και τις θεωρητικές, ερμηνευτικές και διδακτικές διαστάσεις των κόμικς με τίτλο «Τα Κόμικς από το Περίπτερο στη Σχολική Τάξη – Ξεφυλλίζοντας τον Γκοσινί»: «Εκτός από τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά του κάθε λαού, οι ενδυματολογικές επιλογές και τα χρηστικά αντικείμενα συμβάλλουν στον σχηματισμό της εξωτερικής εμφάνισης του Άλλου που τον διαχωρίζει από το Εγώ. Τα κοινά και συνηθισμένα αντικείμενα του Άλλου είναι αξιοπερίεργα και αλλόκοτα για κάποιον που δεν ανήκει στην κουλτούρα του. Για τον λόγο αυτόν κάθε τέτοιο αντικείμενο επισημαίνει την ετερότητα παραπέμποντας στον χαρακτήρα και τη νοοτροπία του Άλλου. Για παράδειγμα στον Αστερίξ, η ενδυμασία που αποτελείται από προβιές ζώων φοριέται από λαούς που εμφανίζονται ως τραχείς, όπως οι Γότθοι και οι Νορμανδοί. Οι Γότθοι τυλίγονται με μια προβιά, τα πόδια τους είναι γυμνά και κρατούν πελέκια ή ρόπαλα, γεγονός που ενισχύει την εντύπωση της βαρβαρότητας. Οι Νορμανδοί φορούν και αυτοί γιλέκα από προβιά και πίνουν από ανθρώπινα κρανία. Αντίθετα οι Έλληνες φορούν χλαμύδα και κρατούν στις πλάτες τους αμφορείς, οι Γαλάτες ψηλές βράκες και ξίφη, ενώ οι ενδυμασίες των Βρετανών είναι από ύφασμα τουίντ ή καρό, από όπου αναδύεται μια σχετική κομψότητα και συχνά κρατούν ένα φλιτζάνι τσάι». Αυτή η πολυποικιλότητα των εμφανίσεων και των συμπεριφορών βρίσκει την αποθέωσή της όμως στους τρόπους που ο Ουντερζό αποδίδει τα πραγματολογικά στοιχεία, την αρχιτεκτονική, τη ρυμοτομία, ακόμα και τα φαγητά και τα οχήματα και περισσότερο τα στοιχεία της πολιτιστικής κληρονομιάς κάθε λαού. Όπως επισημαίνει η Μαριάννα Μίσιου: «Στα “αντικείμενα” του Άλλου ανήκουν και τα αξιοθέατα που ανακαλύπτουν στα ταξίδια τους οι Γαλάτες πρωταγωνιστές, τα οποία αποτελούν ισχυρά σύμβολα της συλλογικής ταυτότητας. Χάρη στη μεγάλη τους διάδοση, τα μνημεία της πολιτισμικής κληρονομιάς του κάθε λαού είναι παγκοσμίως γνωστά και αναγνωρίζονται εύκολα από τους αναγνώστες κάθε πολιτισμού. Παράλληλα το σύνολο αυτών των αναφορών μαρτυρεί την αναγνώριση της πολιτισμικής ταυτότητας του Άλλου. Για παράδειγμα, όταν ο Αστερίξ και οι φίλοι του φτάνουν στην Αθήνα απολαμβάνουν την Ακρόπολη, τις δωρικές στήλες του Παρθενώνα, το χρυσελεφάντινο άγαλμα της Αθηνάς […] Παρόμοια στη Βρετανία ο Οβελίξ φυλακίζεται στον Πύργο του Λονδίνου, ένα από τα πιο γνωστά ιστορικά κτίρια και ένα από τα σύμβολα του Λονδίνου που κατά καιρούς χρησιμοποιήθηκε ως κάστρο και ως φυλακή για αριστοκράτες […] Στην Αίγυπτο οι πρωταγωνιστές συναντούν την αρχαία πόλη Λούξορ, τη Σφίγγα και τις πυραμίδες, ενώ στη Γενεύη διέρχονται από το κτίριο των Ηνωμένων Εθνών». Το στίγμα λοιπόν στις ιστορίες των Γκοσινί και Ουντερζό για περίπου δύο δεκαετίες και στο έργο του Ουντερζό μόνου του για τις επόμενες τρεις δεν δίνουν τα αρνητικά στερεότυπα, αλλά οι χιουμοριστικές αναπαραστάσεις του Άλλου όπως είναι καταγεγραμμένος, εσφαλμένα ίσως, στη συλλογική μνήμη και γνώση. Οι προθέσεις όμως είναι αγαθές και με γνώμονα το καλοπροαίρετο χιούμορ. Επιπλέον, η δημοκρατικότητα των χιουμοριστικών αναπαραστάσεων από τις οποίες δεν ξεφεύγει κανείς, κι ακόμα περισσότερο οι Γαλάτες πρόγονοι του Ουντερζό που αποδίδονται με το μέγιστο του χιούμορ, αίρει κάθε επιφύλαξη. Το έργο του Ουντερζό ήταν και θα είναι αξεπέραστο για πολλές γενιές αναγνωστών που γνώρισαν μέσω των σχεδίων του και των πανέξυπνων αναχρονισμών του δεκάδες πολιτισμούς και συμπεριφορές, μνημεία και συνήθειες λαών, ιστορικά και πολιτικά γεγονότα. Και πάντα με επίκεντρο την αδάμαστη ψυχή μιας ομάδας ανθρώπων που επιλέγουν να ζήσουν αδούλωτοι απέναντι σε μια πολεμική μηχανή. Ο Ουντερζό, όπως και ο Γκοσινί, ποτέ δεν εξιδανίκευσε τον Αστερίξ και τους συγχωριανούς του. Τους παρουσίασε οξύθυμους, γκαφατζήδες, ευκολόπιστους, δεισιδαίμονες αλλά την κρίσιμη στιγμή μονιασμένους και καθόλου διστακτικούς να πράξουν το αυτονόητο: να υπερασπιστούν τη γη τους κόντρα στον εισβολέα. Όχι μόνο με τα λόγια αλλά και εμπράκτως. Με δικαιολογημένη και επιβεβλημένη βία κόντρα στη βία του ισχυρού. Και το σχετικό link...
  11. Είναι σαν να διαλέγεις ένα τραγούδι από το αγαπημένο σου συγκρότημα. Ή το ομορφότερο χαρακτηριστικό ενός προσώπου που δεν χορταίνεις να κοιτάς. Κι ας μιλάμε εδώ για σκίτσα και χρώματα, για τοπία και φιγούρες, σε ιστορίες μόλις 48 σελίδων: αν γέλασες μαζί τους ως παιδί κάποιο καλοκαιρινό απομεσήμερο, αν ως ενήλικας εντόπισες ιστορικές λεπτομέρειες που σου διέφευγαν, τότε όλες οι περιπέτειες του Αστερίξ μοιάζουν τέλειες σαν τη μύτη της Κλεοπάτρας ή τα μαλλιά της Φραμπάλας. Για τα σενάρια του δαιμόνιου Ρενέ Γκοσινί, που έφυγε από τη ζωή το 1977, έχουν ήδη γραφτεί πολλά. Για την εικονογράφηση που τα συνόδευε σε ένα σπάνιο συνδυασμό αφηγηματικού ρυθμού και σχεδιαστικής απλότητας, αρκεί μια ματιά σε τεύχη όπως «Ο Αστερίξ στην Κορσική», «Η κατοικία των θεών» ή «Οι δάφνες του Καίσαρα». Οι ανθρώπινες φιγούρες αποκαλύπτουν μόνες τους τον κωμικά εκφραστικό τους πλούτο: τόσοι ψαρωμένοι λεγεωνάριοι, ματαιωμένοι πειρατές, αγανακτισμένοι πωλητές αγριογούρουνων, αλλά και κρυόμπλαστροι Βρετανοί, καταφερτζήδες Έλληνες ή μιλιταριστές Γότθοι, δείχνουν καθαρά πόσο δύσκολη αλλά διασκεδαστική υπόθεση είναι το οπτικό χιούμορ. Την περασμένη Τρίτη ο Αλμπέρ Ουντερζό, σχεδιαστής όλων των παραπάνω, συνδημιουργός και τελικά μοναχικός ενορχηστρωτής των περιπετειών του Αστερίξ, πέθανε από καρδιακή προσβολή στο σπίτι του στο Νεϊγί σε ηλικία 93 ετών. «Ήταν πολύ κουρασμένος τις τελευταίες εβδομάδες» έλεγε η μελαγχολική κατακλείδα της ανακοίνωσης του θανάτου του, λες και όλα τα σχέδια μιας ζωής τον είχαν καταπονήσει ανεπανόρθωτα. Η αλήθεια είναι ότι τα πρώτα του χρόνια ως επαγγελματίας της Ένατης Τέχνης είχαν ξενύχτι: «Το να ζεις από τα κόμικς ήταν πολύ δύσκολο εκείνες τις μέρες, έπρεπε λοιπόν να σχεδιάζω έναν αστρονομικό αριθμό σελίδων για να βγει ο μήνας», θυμόταν κάποτε. Μιλούσε για την περίοδο μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν είχε εγκαταλείψει τα όνειρα να γίνει κλόουν ή μηχανικός αεροσκαφών σαν τον μεγαλύτερο αδελφό του Μπρούνο και εργαζόταν ως εικονογράφος παιδικών ιστοριών στη Société Parisienne d’Édition, και έπειτα ως κομίστας σε μικρούς εκδοτικούς ή ως «ρεπόρτερ-σχεδιαστής» σε περιοδικά. Στα διαπλαστικά εκείνα χρόνια είχε δημιουργήσει μια παρωδία του Ταρζάν, αλλά και μια ιστορία με πρωταγωνιστές τον παντοδύναμο Άρις Μπακ και τον κοντοπίθαρο Καστανιάκ. Μέχρι που το 1951 στο βελγικό πρακτορείο ειδήσεων International Press γνωρίστηκε με τον Ρενέ Γκοσινί. Σύμφωνα με τον θρύλο, ο ήρωας με τα ξανθά μουστάκια και ο εύσωμος φίλος του με τις κόκκινες κοτσίδες γεννήθηκαν στο διαμέρισμα του Ουντερζό, ένα βράδυ με πολλά τσιγάρα και ποτήρια παστίς. «Στα πρώτα μου σκίτσα εμφανίστηκε ένας χαρακτήρας ψηλός, ταιριαστός με τη διαδεδομένη εικόνα των Γαλατών. Τότε ο Ρενέ μου έβαλε την ιδέα ενός ήρωα μικρόσωμου, αδύναμου, όχι οπωσδήποτε ευφυούς και όμορφου, αλλά πάντως ξύπνιου και επιτήδειου, κόντρα στα πρότυπα που ήθελαν πρωταγωνιστές με τους οποίους να ταυτίζονται τα παιδιά», έγραφε ο Ουντερζό στα απομνημονεύματά του. Κάπως έτσι ο Αστερίξ ο Γαλάτης έκανε το ντεμπούτο του στο περιοδικό Pilote στις 29 Οκτωβρίου του 1959. Η πρώτη ομώνυμη ιστορία του κυκλοφόρησε αυτοτελώς το 1961 από την Dargaud, ενώ σειρά είχαν το «Χρυσό δρεπάνι» και ο «Αστερίξ στους Γότθους». Γκοσινί και Ουντερζό είχαν ήδη συνεργαστεί στις περιπέτειες του ερυθρόδερμου Ούμπα-Πα, όμως εδώ χτύπησαν μια φλέβα ευρωπαϊκή, παγκόσμια: τα καμώματα των πεισματάρηδων και καβγατζήδων Γαλατών, που υπερασπίζονται το μικρό χωριό τους από τους φουκαράδες λεγεωνάριους του Ιούλιου Καίσαρα, παρουσίαζαν μεταπολεμικά την εικόνα ενός κόσμου, όπου όσες μάχες και αν ξεσπούσαν, στο τέλος δεν υπήρχε ούτε ένας νεκρός. Οι μάχες. Οι περίφημες μάχες μεταξύ μαγικού ζωμού και ρωμαϊκού ιμπεριαλισμού, μια πανδαισία από χρώματα και μπούφλες που ο Ουντερζό εμπνεύστηκε έχοντας διαβάσει ως πιτσιρικάς πολύ Ποπάι. Το σχεδιαστικό του στυλ θα εντασσόταν κατόπιν στην «καθαρή γραμμή», τη «ligne claire» των γαλλοβελγικών κόμικς, όμως ο ίδιος θα δήλωνε ότι βασική του επιρροή ήταν ο Γουόλτ Ντίσνεϊ και ταινίες όπως το «Η Χιονάτη και οι επτά νάνοι». Ο Μίκι Μάους επίσης · το 1934 ήταν η χρονιά που κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος του Journal de Mickey στη Γαλλία και που οι γονείς τού Ουντερζό, δύο Ιταλοί μετανάστες εγκατεστημένοι στα προάστια του Παρισιού, πήραν επιτέλους τη γαλλική υπηκοότητα. Η καταγωγή του μικρού Ουντερζό έκανε τους συμμαθητές του να τον φωνάζουν πειρακτικά «μακαρονά» και τον ίδιο να επιμένει ότι δεν τον λένε Αλμπέρτο αλλά Αλμπέρ. Όσο ο πατέρας του εργαζόταν ως ξυλουργός, η μητέρα του έδινε σε εκείνον και στα αδέλφια του λευκά χαρτιά και μολύβια για να περνούν τον ελεύθερο χρόνο τους. Ο Αλμπέρ φαντάστηκε τις πρώτες του ιστορίες επηρεασμένος και πάλι από τον αδελφό του Μπρούνο, που προσπαθούσε να γλιτώσει από τους ναζί στην κατεχόμενη Γαλλία. Το πιο εντυπωσιακό από όλα; Είχε γεννηθεί με έξι δάχτυλα σε κάθε χέρι και αχρωματοψία. Το πρώτο διορθώθηκε με επέμβαση. Το δεύτερο με πολλές ετικέτες κολλημένες στους μαρκαδόρους του. Σε μια συνέντευξη του 2015 έλεγε ότι λίγο μετά την κυκλοφορία του πρώτου Αστερίξ είχε ρωτήσει ένα ψηλομύτικο στέλεχος της Dargaud γιατί δεν προωθεί αρκετά το καινούργιο κόμικ. «Όταν φτάσετε τις 30.000 αντίτυπα θα το σκεφθούμε», ήταν η απάντηση. Δεκαετίες αργότερα, τα συνολικά 38 τεύχη του Αστερίξ έχουν μεταφραστεί σε περίπου 110 γλώσσες και διαλέκτους έχοντας πουλήσει σχεδόν 370 εκατομμύρια αντίτυπα. Στην Ελλάδα ήρθαν στα τέλη του ’60 από τις εκδόσεις «Σπανός», «Ψαρόπουλος» και «Μαμούθ Comix», σε μεταφράσεις του Κώστα Ταχτσή, του Αργύρη Χιόνη, της Ειρήνης Μαραντέι. Η διεθνής εκδοτική τους ιστορία δεν ήταν μόνο ρόδινη: κάτοχος μιας έπαυλης και μια συλλογής από Φεράρι, χρισμένος Ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής, ο Ουντερζό θα έφτανε στα δικαστήρια με την κόρη του Σιλβί το 2014 εξαιτίας της απόφασης να πουλήσει τα πνευματικά δικαιώματα του Αστερίξ στην Hachette. Από το 2011 την αφήγηση και τον σχεδιασμό του κόμικ έχουν αναλάβει οι Ζαν-Ιβ Φερί και Ντιντιέ Κονράντ. Τα τελευταία χρόνια ο Ουντερζό δεν ήταν απλώς «πολύ κουρασμένος» · ήταν ανήμπορος να σχεδιάσει έστω μια μικρή αφιέρωση. Τα γραπτά μένουν όμως, έτσι δεν λέμε; Τα σκίτσα και τα χρώματα ομοίως. Και στο τελευταίο καρέ θα στήνεται πάντα ένα γενναίο τσιμπούσι: οι Γαλάτες θα αγκαλιάζονται χωρίς να φοβούνται τίποτα και οι Ρωμαίοι θα μετράνε μπούφλες και αστράκια. Και το σχετικό link...
  12. Αντί οποιασδήποτε άλλης εθιμικής ψευδοείδησης, την Πρωταπριλιά του 1993 η βρετανική "Independent" ανήγγειλε στους αναγνώστες της ότι επιτέλους η ειδική αγγλο-γαλλική ομάδα αρχαιολόγων είχε βρει το χωριό του Αστερίξ! Τα ερείπια που είχαν βρεθεί επέτρεπαν το συμπέρασμα πως επρόκειτο για το πραγματικό γαλατικό χωριό που εικονιζόταν με μεγεθυντικό φακό στην αρχή κάθε νέου επεισοδίου του Αστερίξ. Επινοημένη η είδηση. Όμως αν έδειχνε κάτι πραγματικό το ψεματάκι της έγκυρης εφημερίδας, αυτό ήταν το διαρκές ενδιαφέρον ενός ευρύτατου κοινού για την Ιστορία που είχε διδαχθεί μέσα από τις εικονογραφημένες χιουμοριστικές αφηγήσεις του Ρενέ Γκοσινί και του Αλμπέρ Ουντερζό. Τρία χρόνια αργότερα,το 1996, το "Figaro Magazine" φωτογράφιζε από ψηλά το λιμάνι Erquy, με τον Ουντερζό μέσα από το ελικόπτερο να το δείχνει με το δάκτυλο... "Πήρα την τρομάρα της ζωής μου. Δεν φορούσα ζώνη ασφαλείας, τα πόδια μου κρέμονταν στο κενό, έβρεχε, και το νερό όπως το έσπρωχνε ο έλικας μου μαστίγωνε το πρόσωπο, ενώ το ελικόπτερο έπαιρνε τη μέγιστη κλίση για να φαίνεται όσο γίνεται καλύτερα το χωριό. Και βέβαια μου ζητούσαν να χαμογελώ και να έχω 'φυσικό ύφος'! Το επάγγελμα του σχεδιαστή έχει και κάποιες βρεγμένες πλευρές" σημείωνε ο Ουντερζό, που μάλλον δεν ήταν κι εντελώς άσχετος με τον εντοπισμό στο συγκεκριμένο χώρο του σκηνικού των περιπετειών του Αστερίξ. Το λιμάνι αυτό ήταν από τα πιο αγαπημένα του μέρη κατά τα χρόνια της Κατοχής όταν ήταν έφηβος. Πιθανότατα οι εφηβικές αποδράσεις του πέρασαν μέσα από τα μολύβια του σχεδιαστή και έγιναν ο φανταστικός χάρτης του ανυπότακτου χωριού των Γαλατών... Μια ανορθόδοξη "αναψηλάφηση" Ο Ρενέ Γκοσινί ήταν αναμφίβολα η κινητήρια ψυχή αυτής της επιτυχημένης αφήγησης. Δικά του τα κείμενα, όπως και πολλά άλλα διάσημα, του Μικρού Νικόλα, του Ούμπα-Πα και του Λούκυ Λουκ. Ήταν κι αυτός σχεδιαστής, όμως τα σενάριά του έγιναν μεγάλες επιτυχίες με τη συνδρομή κατά κανόνα άλλων σχεδιαστών. Με τον Αλμπέρ Ουντερζό συνεργάζονται σε κάμποσα διαφορετικά εγχειρήματα τη δεκαετία του 1950, μέχρι που το '59 ο Αστερίξ καταφέρνει να κλέψει την παράσταση. Μέσα από μια ανορθόδοξη "αναψηλάφηση" της Ιστορίας των προγόνων των Γάλλων υπό ρωμαϊκή κατοχή, με πολλά ευφυή λογοπαίγνια, με ευρηματικά ονόματα που ξεγυμνώνουν άμεσα τον ρόλο των υποκειμένων, με τον συστηματικό σαρκασμό των πολιτισμικών διαφορών... Αλλά και με την εύγλωττη παραστατικότητα των πλάνων του Ουντερζό και το ιδιαίτερα κινητικό για τα στάνταρ της εποχής εκείνης σχέδιο των χαρακτήρων και των στιγμιοτύπων από τα ομαδικά δρώμενα, χωρίς τα οποία θα ήταν οι περιπέτειες των Γαλατών μια ακόμα λογοτεχνία του φανταστικού. Χωρίς οπτική ενσάρκωση και γεωπολιτική εδαφικότητα. Δύο μαέστροι Πολλοί λάτρεις της σειράς που έχουν πέσει μικροί στη χύτρα της μαγείας της λένε πως η ψυχική ορμή της χάθηκε οριστικά με τον ξαφνικό χαμό του Ρενέ Γκοσινί το 1977. Και παρότι ο Ουντερζό συνέχισε να γράφει, να σχεδιάζει και να κυκλοφορεί ιστορίες του Αστερίξ μέχρι το 2011, αυτές δεν διατηρούσαν τη ζωντάνια των παλαιότερων. Ίσως έχουν δίκιο. Όμως είναι αληθινά αδύνατον να ξεχωρίσει κανείς σε ποσοστά την εξ αδιαιρέτου συμβολή του σεναριογράφου και του σχεδιαστή, ως των δύο γονέων της ανεπανάληπτης επιτυχίας. Διότι τα πάντα, από τα σκηνικά και τους χαρακτήρες, από το ντεκουπάζ, τον χωρισμό των καρέ και του κειμένου μέχρι τα ευρηματικά ονόματα και το πάρε-δώσε με την Ιστορία, δηλαδή τον χρόνο, τον τόπο και τη φάρσα τους, ήταν προϊόντα δυναμικής ζύμωσης μεταξύ των δύο μαέστρων. Ήταν κέντημα και των δύο οι ιστορίες που για 28 χρόνια παραδίδονταν από γενιά σε γενιά και κυκλοφορούσαν σε εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα η καθεμιά. Δημιούργημα της μεταπολεμικής περιόδου Μια και μιλάμε όμως για Ιστορία, διαλεκτική ένταση και φαντασία, ας μην περιοριζόμαστε ψάχνοντας μόνο κάποιο DNA της επιτυχημένης συνεργασίας σε κάποιο εργαστήρι. Ήταν και η εποχή που επέτρεψε, αν δεν έσπρωξε, τους δημιουργούς να ξετυλίξουν τα κόλπα τους. Να δέσει ο μαγικός τους ζωμός. Η Ευρωπαϊκή και δη η γαλλική μεταπολεμική συνθήκη. Η σκέψη, η καλλιτεχνική δημιουργία και η αναζήτηση ενός ιδιαίτερου στίγματος μέσα από την ανανέωση και τις ανατροπές των τοτέμ, των ταμπού και των... μενίρ. Το όλο και πιο εγγράμματο και αυτοκριτικό χιούμορ κέρδιζε έδαφος σε μια κοινωνία που βαριόταν, λίγες ώρες πριν ξεσπάσει ο Μάης του '68. Η φαντασία στην εξουσία, η κριτική των... Μαθουσαλίξ, οι έφοδοι στον ουρανό! Στον ουρανό; Λέτε να μας πέσει στο κεφάλι τώρα που φορτώθηκε και τον Αλμπέρ Ουντερζό; Και το σχετικό link...
  13. Ο Αλμπέρ Ουντερζό, ο οποίος έφυγε σήμερα από τη ζωή σε ηλικία 92 ετών από καρδιακή προσβολή, υπήρξε ο τρίτος πιο πολυμεταφρασμένος δημιουργός κόμικς μετά τον Γκοσινί και τον Ερζέ. Θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους δημιουργούς των γαλλοβελγικών κόμικς, με μεγάλη επίδραση στις μεταγενέστερες γενιές. Παιδί Ιταλών μεταναστών, γεννήθηκε στις 25 Απριλίου του 1927 στο Φιμ της Μαρν. Ήδη από το νηπιαγωγείο γέμιζε τα τετράδιά του με σκίτσα. Το 1942 ο αδελφός του Μπρούνο έφυγε για τη Βρετάνη και του ζήτησε να τον συνοδεύσει στο Λε Βιγιάζ. Παρότι του άρεσε η περιοχή, ο πόλεμος τον ανάγκασε να επιστρέψει στο Παρίσι. Κατά την απελευθέρωση εργάστηκε ως σκιτσογράφος σε περιοδικά. Μετά την επιστροφή του από το στρατό το 1947, συνεργάστηκε ως γελοιογράφος με δύο πρακτορεία Τύπου. Παράλληλα άρχισε να εργάζεται σε μια εταιρεία παραγωγής κινουμένων σχεδίων με στόχο να γίνει όπως έλεγε «ο Γάλλος Ντίσνεϋ». Η πρώτη προσωπική δουλειά του Ουντερζό ήταν το «Flamberge, gentilhomme gasconne», μια κόμικ περιπέτεια που δημοσιεύτηκε μεταξύ 1945 και 1946. Ακολούθησαν τα επίσης «Clopinard» (1946) και «Belloy» (1948). Για το τελευταίο, από το 1950 κι έπειτα συνεργάστηκε με τον σεναριογράφο Ζαν-Μισέλ Σαρλιέ. Με τον Ρενέ Γκοσινί γνωρίστηκαν τον χειμώνα του 1951 στο Παρίσι και γρήγορα άρχισαν να δουλεύουν μαζί για ένα βελγικό έντυπο. Ο πρώτος σημαντικός κοινός τους τίτλος είναι το «Ιωάννης Πιστολέ» (1952), ένα κόμικ με πειρατές. Το 1958 δημιούργησαν το «Ούμπα-πα», τον πρόδρομο του Αστερίξ. Παρότι βραχύβια, αυτή η κωμική σειρά με πρωταγωνιστές έναν ρωμαλέο Ινδιάνο και τον Γάλλο φίλο του, θεωρείται πλέον ένα από τα αριστουργήματα του διδύμου Γκοσινί-Ουντερζό. Το 1956 ο Ουντερζό μαζί με τον Γκοσινί, τον Σαρλιέ και τον Ζαν Εμπράρντ, δημιούργησαν τις εταιρίες Edipresse (πρακτορείο Τύπου) και της Edifrance (διαφημιστικό πρακτορείο), οι οποίες τους έδωσαν την ευκαιρία για ελεύθερη δημιουργία και έκφραση. Το 1959 ο Γκοσινί ήταν μεταξύ των συνιδρυτών του περιοδικού νεανικού περιοδικού «Pilote» το οποίο είχε τεράστια επιτυχία, μόλις την πρώτη μέρα κυκλοφορίας της πούλησε 300.000 αντίτυπα. Ο αρχισυντάκτης Φρανσουά Κλωτώ προσπαθώντας να αντισταθεί στην κυριαρχία των βελγικών σειρών «Τεντέν» και «Σπιρού» θέλησε να προωθήσει μια συγκεκριμένη εικόνα της Γαλλίας. Για το λόγο αυτό ο Γκοσινί και ο Ουντερζό αναζήτησαν έμπνευση από τη γαλλική ιστορία. Κάπως έτσι αποφάσισαν να ασχοληθούν με τη ρωμαϊκή κατοχή της Γαλατίας. Αρχικά, ο Ουντερζό είχε στο μυαλό του έναν Αστερίξ ψηλό και μυώδη, αλλά τελικά επικράτησε η ιδέα του Γκοσινί. Στις 29 Οκτωβρίου 1959, στο πρώτο τεύχος του «Pilote», έκαναν την εμφάνισή τους οι δύο εναρκτήριες σελίδες της σειράς. Μέσα στις δεκαετίες που ακολούθησαν γνώρισε τεράστια παγκόσμια απήχηση. Το 1959 έκανε επίσης ντεμπούτο το «Τανγκύ και Λαβεντύρ» σε σενάριο του Σαρλιέ και σχέδια του Ουντερζό. Σε αντίθεση με το γνωστότερο καρτουνίστικο στυλ του, εδώ ο Ουντερζό σχεδιάζει μια ρεαλιστική περιπέτεια με ήρωες δύο πιλότους της Γαλλικής Πολεμικής Αεροπορίας. Παρά το σοβινιστικό πνεύμα που τη διακατέχει, τα σενάρια του Σαρλιέ και το σχέδιο του Ουντερζό κάνουν το Τανγκύ και Λαβερντύρ μια από τις κλασικές σειρές περιπέτειας των γαλλόφωνων κόμικς. Ο Ουντερζό με τον Γκοσινί συνέχισαν να εργάζονται μαζί ή ξεχωριστά μέχρι τις 5 Νοεμβρίου 1977, όταν πάνω σε ένα τεστ κοπώσεως ο Ρενέ Γκοσινί άφησε την τελευταία του πνοή από καρδιακή ανακοπή σε ηλικία 51 χρόνων. Ο Ουντερζό από τότε ανέλαβε μόνος του τις περιπέτειες του Γάλλου ήρωα και δημιούργησε τις Éditions Albert René. Συνέχισε να δημιουργεί μέχρι το 2011 όταν αποσύρθηκε από τη σκιτσογραφία, αφήνοντας ως συνεχιστές του έργου του τον Ζαν-Υβ Φερί (κείμενα) και τον Ντιντιέ Κονράντ (σχέδιο). Η επιτυχία της σειράς 34 τόμων του «Αστερίξ και Οβελίξ» υπήρξε τόσο μεγάλη (325 εκατομμύρια αντίτυπα έχουν πουληθεί μέχρι σήμερα) ώστε οδήγησε στην προσαρμογή αρκετών βιβλίων σε 12 ταινίες: οκτώ κινουμένων σχεδίων και τέσσερις με ζωντανούς ηθοποιούς. Υπάρχει επίσης μια σειρά από παιχνίδια βασισμένα στους χαρακτήρες, και ένα θεματικό πάρκο κοντά στο Παρίσι, το Parc Αστερίξ, που είναι βασισμένο γύρω από τη σειρά. Και το σχετικό link...
  14. Ο μυθικός σχεδιαστής πέθανε στα 92 του χρόνια. Από το 1977, που είχε φύγει από τη ζωή ο δεύτερος δημιουργός του, ο σεναρίστας Ρενέ Γκοσινί, ο Ουντερζό κρατούσε ολομόναχος το βάρος του κόμικς με τις τεράστιες πωλήσεις σε όλο τον κόσμο. Με ιταλικό αίμα και αμερικανικές καλλιτεχνικές επιρροές, κατάφερε να κάνει έναν τριπίθαμο, πανούργο Γαλάτη σύμβολο της Γαλλίας. «Πρέπει να πεθάνω για να πουν καλά λόγια για μένα; Μόνο για τον Τεντέν μιλάνε! Κι όμως ο "Αστερίξ", για τον οποίο αδιαφορούν, έχει απίστευτη επιτυχία» παραπονιόταν το 2017 ο Αλμπέρ Ουντερζό. Και πούλησε και πολύ περισσότερα αντίτυπα, θα προσθέταμε - 230 εκατομμύρια ο Τεντέν, 375 ο Αστερίξ. Από την Τρίτη 24 Μαρτίου που ο Αλμπέρ Ουντερζό πέθανε σε ηλικία 92 χρόνων από ανακοπή (όχι από κορονοϊό, όπως διευκρίνισε η οικογένειά του) δεν πρέπει να έχει παράπονο. Όλη η ανθρωπότητα υποκλίνεται στον άνθρωπο που με το πενάκι του γέννησε το 1959 τους υπέροχους Γαλάτες, τον Αστερίξ, τον Οβελίξ και όλη την απείθαρχη κομπανία. Και τώρα έμειναν πεντάρφανοι, αφού ο άλλος τους μπαμπάς, αυτός που έγραφε τα ξεκαρδιστικά σενάρια του κόμικς, ο Ρενέ Γκοσινί, είχε φύγει πολύ νωρίτερα, ήδη από το 1977. Για να συνεχίσει έκτοτε ολομόναχος ο Ουντερζό, ακούγοντας τα πάνδεινα. Ότι δεν μπορεί να γράψει εξίσου καλά σενάρια και τέτοια. «Ο Τύπος με έλιωσε» είχε πει. «Κράτησα τις εφημερίδες. Ο Αστερίξ πέθανε μαζί με τον Γκοσινί, έγραφαν. Θίχτηκε η υπερηφάνειά μου. Αλλά, παρά τις κριτικές, οι αναγνώστες συνέχισαν να με εμπιστεύονται. Πήρα την εκδίκησή μου». Αποσύρθηκε εντελώς στα 86 του χρόνια, τα χέρια του είχαν πια μεγάλο πρόβλημα, ούτε χειραψία δεν μπορούσε να κάνει μετά από μια ζωή καταπόνησής τους. Παρέδωσε τη σκυτάλη σε δύο άλλους, τον Ζαν-Ιβ Φερί και τον Ντιντιέ Κονράντ. Γιατί ο μικρός Γαλάτης θα συνεχίσει και μετά τον θάνατό του. «Πάντα "κοντούλης, εύθραυστος, όχι απαραίτητα πανέξυπνος, ούτε όμορφος, αλλά πανούργος - εντελώς αντίθετος με την εικόνα των σούπερ ηρώων, με τους οποίους πιστεύουμε ότι ταυτίζονται τα παιδιά» έλεγε ο Ουντερζό για τον Αστερίξ του. Παραδεχόταν πάντως ότι τα πρώτα του σκίτσα τον ήθελαν πιο μεγαλόσωμο, πιο τυπικό «Γαλάτη». Αλλά ο Ρενέ Γκοσινί έβαλε το «χέρι» του, του υπέβαλε την ιδέα ενός αντιήρωα. Η συνεργασία των δύο αντρών ήταν μοναδική. «Εγώ ήμουν 24 χρόνων κι αυτός 25. Από την αρχή κράτησε ο καθένας ένα κομμάτι της δουλειάς, εγώ τα σκίτσα, αυτός το σενάριο. Θέλαμε να ξαναφτιάξουμε τον κόσμο, με όλη την άγνοια και την αθωότητα της νιότης μας» γράφει ο Ουντερζό στα απομνημονεύματά του. Ο Γκοσινί ήταν επίσης σεναρίστας και σχεδιαστής με θητεία στις ΗΠΑ. Οι δύο άντρες ξεκίνησαν την κοινή τους πορεία το 1951 σε εβδομαδιαία έντυπα. Το πρώτο κόμικς τους είχε ήρωα τον ερυθρόδερμο Oumpah-Pah. Έπρεπε όμως να δημιουργηθεί το θρυλικό περιοδικό «Pilote», στο πρώτο τεύχος του οποίου, 29 Οκτωβρίου του 1959, δημοσιεύτηκαν δύο σειρές μαζί με την υπογραφή του Ουντερζό, μία από αυτές ήταν ο «Αστερίξ». Ο θρίαμβός του μπήκε σε τροχιά. Το πρώτο άλμπουμ, με τίτλο «Αστερίξ ο Γαλάτης», κυκλοφόρησε το 1961 από τις εκδόσεις Νταργκό μόνο σε 6 χιλιάδες αντίτυπα. Αργά και σταθερά, επεισόδιο το επεισόδιο («Το χρυσό δρεπάνι», «Ο Αστερίξ και οι Γότθοι» κ.ά.) τα νούμερα εκτοξεύονταν. Και το 1966 «Ο Αστερίξ και οι Νορμανδοί» πούλησε πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα. Δεν είχαν λείψει βέβαια και οι κακές κριτικές. Θυμόταν ο Ουντερζό σε συνέντευξή του στη Μοντ το 2013. «Ακούσαμε πολλά. Ότι η σειρά χάιδευε τον εθνικισμό των Γάλλων, ότι υπερασπιζόταν την πολιτική τού Ντε Γκολ. Μια μέρα, ενώ περπατούσαμε με τον Γκοσινί, ακούσαμε έναν κύριο να φωνάζει στον σκύλο του: "Αστερίξ, έλα δω". Για κοίτα, είπαμε, συνήθως τα παιδιά δίνουν στα σκυλιά τους το όνομα ηρώων κόμικς. Ο Αστερίξ μας είχε μπει πια στις συνήθειες των Γάλλων». Και δεν ήταν κανένας από τους δημιουργούς του καθαρόαιμος Γάλλος. Ο Γκοσινί είχε γεννηθεί το 1926 στο Παρίσι από πατέρα Πολωνό και μητέρα Ουκρανή. Ο Ουντερζό το 1927, σε ενα χωριουδάκι της ανατολικής Γαλλίας, από μια οικογένεια Ιταλών που είχε εγκαταλείψει τη Λιγκουρία λίγα χρόνια πριν. Ο μικρός Αλμπέρ έζησε τον ρατσισμό απέναντι στους «βρομο-μακαρονάδες που έρχονταν να κλέψουν το ψωμί των Γάλλων», όπως διηγιόταν, και κάποια στιγμή άλλαξε το Ο του επωνύμου του (Oderzo) για να το κάνει λίγο πιο γαλλικό (Uderzo). Από μικρός είχε μανία με τα κόμικς. Μεγάλωσε στα παρισινά προάστια, όπου μετακόμισε η οικογένειά του. Ο πατέρας του αγόραζε συχνά την εφημερίδα «Le Petit Parisien», η οποία δημοσίευε τα κόμικς του Ντίσνεϊ, και συγκεκριμένα τις ιστορίες του Μίκι Μάους. Ο Μίκι έγινε το ίνδαλμά του, η «Χιονάτη και οι εφτά νάνοι» του 1937, η απόλυτη επιρροή του. Ο Ουντερζό αρνιόταν πάντα πεισματικά και με θυμό ότι ανήκει στην περίφημη βελγο-γαλλική σχολή του κόμικς, με τον Ερζέ και τους άλλους. «Τίποτα το βέλγικο δεν έχω πάνω μου. Αυτοί που με έμαθαν να σχεδιάζω είναι οι Αμερικανοί. Τα σχέδιά μου είναι βγαλμένα από τον Γουόλτ Ντίσνεϊ» είχε πει. Ο μεγάλος αδελφός του, Μπρούνο, είδε ότι ο μικρός Αλμπέρ, που προοριζόταν για μηχανικός αυτοκινήτων, σχεδίαζε με μανία και του άνοιξε τον δρόμο. Τον πήγε στις εκδόσεις Offenstadt, που έβγαζαν πολλά έντυπα για παιδιά. Το 1940, σε ηλικία 14 χρόνων, μπήκε ως μαθητευόμενος (ρετουσάρισμα φωτογραφιών, τοποθέτηση γραμμάτων στις εκτυπωτικές μηχανές) αλλά είχε και τη δυνατότητα να δημοσιεύει και κανά σχεδιάκι. Η πρώτη δουλειά του, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Junior, ήταν μια παρωδία του μύθου «Η αλεπού και το κοράκι». Το αταλάντευτο όμως όνειρό του ήταν να κάνει κόμικς. Αυτοδίδακτος σε όλα του, πέρασε επί μια δεκαετία από διάφορα περιοδικά και εφημερίδες, υπέγραψε κάποιες σειρές («Η καλλιτεχνική μου ζωή δεν ξεκίνησε με τον "Αστερίξ"» έλεγε), έγραφε σενάρια και σχεδίαζε, αγόρασε και το πρώτο του σχεδιαστήριο, που δεν το άλλαξε ποτέ. Σκυμμένος πάνω σε αυτό πέρασε μια ολόκληρη ζωή, πολλές φορές δουλεύοντας δυο σειρές ταυτόχρονα. Τα χέρια του άρχισαν από την κούραση να παρουσιάζουν πρόβλημα από τα 40-45 χρόνια του. Ο Γκοσινί έτρεμε από τον φόβο του. «Τα χέρια σου, τα χέρια σου...» του έλεγε. Ο Ουντερζό όμως δεν σταμάτησε να σχεδιάζει και να ζωγραφίζει παρά μόνο όταν ο μικρός Γαλάτης του και ο χοντρός του φίλος, ο Οβελίξ, που άλλωστε ήταν ολοδικός του - αυτός τον φαντάστηκε, τον έπλασε, τον ζωγράφισε -, έκλεισαν τα πενήντα τους χρόνια. Και το σχετικό link...
  15. Παθιασμένος με το σχέδιο και το σκίτσο από πολύ μικρή ηλικία ήταν ο Αλμπέρ Ουντερζό, ο έτερος μπαμπάς του Αστερίξ, που αποχαιρέτησε τη ζωή στα 93 του χρόνια τρέχοντας να συναντήσει τον φίλο και συνδημιουργό του διάσημου ήρωα και της παρέας του Ρενέ Γκοσινί. Αυτό που αγαπούσε περισσότερο απ’ όλα και τον έκανε να γελά ήταν, όπως συχνά ομολογούσε, να σχεδιάζει χαρακτήρες με μεγάλες μύτες. Από τους σημαντικότερους και πλέον αναγνωρισμένους και επιδραστικούς δημιουργούς κόμικ, μεγάλος θαυμαστής του Ντίσνεϊ, που ήθελε να του μοιάσει, ο Ουντερζό γεννήθηκε στο Φιμ του Νομού Μαρν, σε μια οικογένεια με ιταλική καταγωγή και τέσσερα παιδιά. Μάλιστα, ο μεγάλος του αδελφός ήταν εκείνος που τον ενθάρρυνε να πάει στο Παρίσι και να επιδιώξει να ασχοληθεί με τα κόμικ. Η συνάντηση με τον Γκοσινί Το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου βρίσκει τον Ουντερζό να εργάζεται σε μια εταιρεία παραγωγής κινουμένων σχεδίων, ενώ η κομβική συνάντηση με τον Γκοσινί συμβαίνει το 1959. Ήταν η χρονιά που το περιοδικό «Pilote» αναζητούσε να λανσάρει μια διαφορετική εικόνα της Γαλλίας ως απάντηση στη βελγική κυριαρχία των σειρών κόμικ Τεντέν και Σπιρού. Οι Γκοσινί και Ουντερζό εμπνέονται από τη γαλλική Ιστορία και την περίοδο της ρωμαϊκής κατοχής της Γαλατίας και γεννιέται η πρώτη ιστορία της σειράς που έμελλε να θριαμβεύσει στο πέρασμα των χρόνων. Όταν ρωτούσαν συχνά τον Ουντερζό για το πώς έφτασε η σειρά να γίνει τόσο λαοφιλής, απαντούσε πως κανένας από τους δύο, ούτε ο ίδιος ούτε ο Γκοσινί, είχε συνειδητοποιήσει την επιτυχία αυτού που έκαναν. Μέχρι που μια μέρα, όπως αφηγούνταν χαριτολογώντας, "εκεί που έκανα βόλτες, άκουσα έναν τύπο να φωνάζει στον σκύλο του 'Αστερίξ, έλα δω'”! Ήδη γνωστοί από τις αρχές του 1950, οι Γκοσινί και Ουντερζό συνεργάζονται για πρώτη φορά στη δημιουργία ενός χιουμοριστικού κόμικ με πειρατές και τον τίτλο «Ιωάννης Πιστολέ». Προς το τέλος της δεκαετίας δημιουργούν μια κωμική σειρά με τον τίτλο «Ούμπα-πα» και πρωταγωνιστές έναν ρωμαλέο Ινδιάνο και τον Γάλλο φίλο του, που από πολλούς θεωρείται πρόδρομος των περιπετειών του Αστερίξ. Το 1961 η πρώτη ιστορία του Αστερίξ συγκεντρώνεται σε ένα άλμπουμ, που κυκλοφορεί σε 6.000 αντίτυπα, αλλά πολύ γρήγορα η σειρά αρχίζει να γίνεται δημοφιλής και οι πωλήσεις να αυξάνονται. «Το χρυσό δρεπάνι» πούλησε 15.000 αντίτυπα, το «Ο Αστερίξ και οι Γότθοι» 30.000 και το «Ο Αστερίξ στους Βρετανούς» έφτασε τα 600.000. Η σειρά έγινε τόσο αγαπητή, που το 1965 το περιοδικό «Pilote» υιοθέτησε τον υπότιτλο «Το περιοδικό του Αστερίξ και του Οβελίξ». «Γελούσαμε πολύ» Μπορεί ο Γκοσινί να ήταν ο σεναριογράφος της διάσημης σειράς και να όριζε την πλοκή, όμως η συμμετοχή του Ουντερζό στην επιτυχία της σειράς ήταν καθοριστική, καθώς το σχέδιό του έγινε σημείο αναφοράς. Ο ίδιος ο Ουντερζό δεν έκρυβε πως τα κείμενα και οι ιστορίες του Γκοσινί τον έκαναν να διασκεδάζει και να γελάει πολύ. «Γελούσαμε πολύ όταν δουλεύαμε» συνήθιζε να λέει, εξηγώντας μάλιστα πως αν δεν γελούσε στο άκουσμα μιας ιστορίας, ο Γκοσινί αγχωνόταν. Οι δυο τους συνεργάστηκαν για 26 ολόκληρα χρόνια, έως και το 1977, οπότε ο Γκοσινί πέθανε από ανακοπή κατά τη διάρκεια τεστ κοπώσεως. Ο Ουντερζό συνέχισε μόνος του τη σειρά γράφοντας και σχεδιάζοντας εννέα άλμπουμ που συνέχισαν να σημειώνουν μεγάλη επιτυχία. Το «Και ο ουρανός έπεσε στα κεφάλια τους» πούλησε στη Γαλλία περίπου 1.300.000 αντίτυπα, ενώ το «Ο Αστερίξ και η ΛαΤραβιάτα»ξεπέρασε τα 2.000.000. Ο Ουντερζό δεν παρέλειπε να δηλώνει το πόσο του έλειπε ο Γκοσινί και συνέχιζε να δουλεύει έχοντάς τον στη σκέψη του. Η ταύτιση με τη μαχητικότητα των ηρώων Όταν τον ρωτούσαν πού απέδιδε ο ίδιος την επιτυχία της σειράς, εξηγούσε πως ο Αστερίξ και η παρέα του αντιπροσωπεύουν την αντίσταση στον κατακτητή και οι αναγνώστες μπορούν να ταυτιστούν με τους ήρωες και τη μαχητικότητά τους. Ο ίδιος δεν δίστασε σχολιάζοντας, σατιρίζοντας αλλά και τιμώντας διάσημα σύγχρονα πρόσωπα, να τα εντάσσει στις ιστορίες του κόμικ, από τον Ζακ Σιράκ και τον Κερκ Ντάγκλας, έως τον Σον Κόνερι και τους Σταν Λόρελ και Όλιβερ Χάρντι. Έτσι οι Beatles εμφανίζονται ως βάρδοι στο άλμπουμ «Ο Αστερίξ στους Βρετανούς», ενώ ο φοροεισπράκτορας στο άλμπουμ «Ο Αστερίξ και η χύτρα» θυμίζει τον τότε Υπουργό Οικονομικών της Γαλλίας Βαλερί Ζισκάρ Ντ' Εστέν. Γκοσινί και Ουντερζό ομολογούσαν πως μέσα από τον Αστερίξ και τις περιπετειώδεις ιστορίες του σατίριζαν κυρίως τους εαυτούς τους και τα γαλλικά κλισέ, αλλά και όσα οι άλλοι θεωρούσαν κλισέ για τους Γάλλους. Το 2011 ο Ουντερζό αποσύρθηκε οριστικά από τον χώρο των κόμικ και τη δημιουργία νέων άλμπουμ ανέλαβαν ο σεναριογράφος Ζαν-Ιβ Φερί και ο σκιτσογράφος Ντιντιέ Κονράντ. Και το σχετικό link...
  16. Αποχαιρετάμε τον σχεδιαστή/σεναριογράφο Albert Uderzo με ορισμένες από τις καλύτερες περιπέτειες που δημιούργησε μαζί με τον René Goscinny. O Albert Uderzo έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 92 ετών, έχοντας συν-δημιουργήσει έναν θρύλο των γαλλοβελγικών κόμιξ. Από το 1961 μέχρι σήμερα, ο Αστερίξ παρέα με τον Οβελίξ και τον Ιντεφίξ έχει κάνει το γύρο της Γαλατίας, έχει μπαρκάρει με Νορμανδούς, έχει ζήσει την απόλυτη ρουτίνα στο Βέλγιο, έχει φτάσει ως την Αίγυπτο (μένοντας αποσβολωμένος με τη μύτη της Κλεοπάτρας), έχει γνωρίσει τους Beatles (!) στην Βρετανία, έχει καταταγεί στη λεγεώνα της Ρώμης, έχει περάσει από δημόσιες υπηρεσίες που μας θυμίζουν κάτι πολύ γνώριμο και ελληνικό (12 Άθλοι του Αστερίξ) κι όλα αυτά χωρίς ποτέ να του πέσει ο ουρανός στο κεφάλι. Ο ‘μποντιμπιλντεράς’ Αστερίξ Ο Αστερίξ γεννήθηκε ως ιδέα στις αρχές στα τέλη της δεκαετίας του `50. O Uderzo επιχείρησε αρχικά να τον σχεδιάσει ως έναν μυώδη, ψηλό, ξανθομάλλη Γαλάτη. Στην πορεία, Goscinny και Uderzo κατέληξαν σε μια τελείως διαφορετική εκδοχή του βασικού ήρωα: Ο μικροκαμωμένος ξανθός μυστακιοφόρος εμφανίζεται αρχικά μόνο μαζί με τον Οβελίξ και τον Ιντεφίξ στο πρώτο τεύχος του γαλλικού περιοδικού Pilote, στις 29 Οκτωβρίου 1959. Η πρώτη ολοκληρωμένη περιπέτεια του Αστερίξ με τίτλο ‘Αστερίξ ο Γαλάτης’ κυκλοφορεί το 1961 ως μεμονωμένη έκδοση και γίνεται αμέσως ανάρπαστη. Ταυτόχρονα αποτέλεσε και το ξεκίνημα της αυτοτελούς σειράς των περιπετειών του μικροκαμωμένου Γαλάτη. Ακολουθούν ‘Το Χρυσό Δρεπάνι’, ‘Ο Αστερίξ και οι Γότθοι’, ‘Ο Αστερίξ στους Βρετανούς’, όλα τους εκδόσεις που έγιναν αμέσως ανάρπαστες και κλασσικές, με πωλήσεις εκατοντάδων χιλιάδων αντιτύπων. Ο Αστερίξ δεν φοβόταν τίποτα, ούτε καν τον κορονοϊό. Η βαριά κληρονομιά του Uderzo To 1977 o Goscinny έφυγε από την ζωή αιφνιδιαστικά, έχοντας υποστεί καρδιακή προσβολή κατά την διάρκεια τεστ κοπώσεως. Ο Uderzo – που μέχρι τότε αναλάμβανε αποκλειστικά το σχεδιαστικό μέρος – πήρε στα χέρια του τον απόλυτο δημιουργικό έλεγχο της σειράς, τόσο σε σενάρια όσο και σε σκίτσα. Ο Uderzo δημιούργησε εννέα νέες περιπέτειες, οι οποίες δεν μπόρεσαν να σταθούν στο ύψος όσων είχε φτιάξει μαζί με τον αγαπημένο φίλο και συνεργάτη του. Παρ` όλα αυτά, τίτλοι όπως το ‘Ο Αστερίξ και η Λατραβιάτα’ σημείωσαν ανέλπιστη εμπορική επιτυχία, πωλώντας περισσότερα από 1.000.000 τεύχη μόνο στην Γαλλία. Το 2009 o Uderzo πούλησε τα πνευματικά δικαιώματα των τίτλων στον γαλλικό όμιλο Hachette. Ο Αστερίξ στο σινεμά Ως λαϊκός μύθος της Γαλλίας, η μεταφορά του Αστερίξ στο σινεμά με όρους χολιγουντιανού big budget franchise ήταν αναπόφευκτη. Το ‘Astérix & Obélix contre César’ ήταν η πρώτη από τις πέντε μεγάλου μήκους ταινίες που βασίστηκαν στους ήρωες των Goscinny & Uderzo, με συμμετοχές από τους Gerard Depardieu, Monica Belucci, Roberto Benigni (τρομερός ως Καίσαρας!) και εισπράξεις στο ευρωπαϊκό box office που ξεπέρασαν τα 100 εκατομμύρια ευρώ. Πρόκειται για ταινίες που διαθέτουν χαρακτήρες γνώριμους από τους τίτλους της σειράς, αλλά με αρκετές τρανταχτές διαφοροποιήσεις ως προς τις ιστορίες των κόμικ. Απεναντίας, οι μεταφορές των τίτλων σε vintage – δεκαετίας 80-90 – καρτούν μπορεί σχεδιαστικά να μην διεκδικούν κάποιο βραβείο ποιότητας, αλλά είναι συγκινητικό το πόσο πιστά υπηρετούν τις ιστορίες των τίτλων. ‘Πιστοποιητικό Α38’: Μια απλή διαδικασία Εξίσου συγκινητικές, για όσους γεννήθηκαν στο πρώτο μισό των ’80s, είναι και οι πρώτες ελληνικές μεταγλωττίσεις των περιπετειών του Αστερίξ, με ‘τραγουδιστές’ ντοπιολαλιές και ερμηνείες #διπλής του σεναρίου που αγγίζουν ταυτόχρονα τελείως ετερόκλητες μεταξύ τους εποχής. Το παράδειγμα του ‘Οίκου της Τρελής’, της εμπειρίας του Αστερίξ από το ρωμαϊκό δημόσιο, είναι ένας από τους λόγους που ο Αστερίξ είναι επίκαιρος και θα συνεχίσει να είναι επίκαιρος για πολλές δεκαετίες ακόμα. Και το σχετικό link...
  17. Είθε ο Τουτάτης να σε υποδεχτεί όπως σου αξίζει, όσο εμείς εδώ κάτω θα φτιάχνουμε Γαλατικό Χωριό τον κόσμο όλο! Όταν πεθαίνει ένας άνθρωπος στα 93 του, μελαγχολείς, αναστενάζεις, μα δεν λυπάσαι. Έζησε μια ζωή μεγάλη, γεμάτη, χορταστική. Λυπάσαι μόνο αν αυτός που έφυγε, ήταν δικός σου άνθρωπος. Πολύ δικός σου. Ε, αυτός που έφυγε σήμερα, ήτανε άνθρωπος "δικός" ολόκληρου του κόσμου. Γιατί ήταν ο μπαμπάς των φίλων σου. Των κολλητών σου! Εκείνου του κοντού που δεν ερχόταν σπίτι σου ποτέ χωρίς να 'χει στη ζώνη το παγούρι του, και του χοντρούλη άλλου με το χαμηλό στήθος, που έφερνε πάντα ένα μενίρ πεσκέσι... Ο Άλμπερτ Ουντερζό έφυγε, και μαζί του πήρε κάτι απ' τα παιδικά μας απογεύματα. Ο Άλμπερτ Ουντερζό έφυγε, αλλ' άφησε πίσω του παιδιά ικανά να νικήσουν τον Καίσαρα, τη Ρώμη, την αυτοκρατορία και μαζί όλη τη μίζερη βαρβαρότητα του πραγματικού κόσμου. Κάθε φορά που ένιωθες άσχημα μικρός, κάθε φορά που ακόμα νιώθεις την καρδιά συννεφιασμένη, αρκεί μια βόλτα, μια εκδρομή για να ξεσκάσεις, για να ξεχάσεις, για να χαρείς. Αρκεί μια βόλτα στο χωριό... σ' ένα χωριό Γαλατικό, ανυπόταχτο κι ατρόμητο! Εκεί είχε φίλους που δεν σ' αφήσανε ποτέ. Εκεί είχες μια παρέα έτοιμη για καυγά, τσακωμούς και τσιμπούσι. Εκεί ήξερες πως τίποτα μαύρο δεν περνάει, κι ακόμα πως τίποτα δεν υπάρχει ακατόρθωτο. Φτάνει να 'χε ο δρυίδης έτοιμο το δρεπάνι και τη μαρμίτα του. Φτάνει να 'χε μια κουταλιά ζωμό για σένα (που δεν έπεσες μικρός στη χύτρα). Και πάντα είχε! Ζωμό που όσο γυρνούσαν οι σελίδες, όλο και σ' έπιανε, όλο και σ' έβαζε πιο πολύ μέσα σ' αυτό τον κόσμο των παράξενων ανθρώπων με τη μύτη "μελιτζάνα" και τα ονόματα σε -ιξ. Δεν υπήρχαν πια Ρωμαίοι ικανοί να σε πληγώσουν. Δεν υπήρχαν πια Καίσαρες ικανοί να σε κερδίσουν. Όλα ήταν ανέμελα, ήταν χαρούμενα και χρωματιστά. Και τα προβλήματα όλα λύνονταν, με το μυαλό του Αστερίξ και την αθωότητα του Οβελίξ. Με τη σοφία του Πανοραμίξ και με τις φάλτσες νότες του Κακοφωνίξ που επέμενε να τραγουδήσει, κι ας ήξερε ότι το βράδυ θα τον βρει στο δέντρο. Τι έφταιγε η τέχνη του αν οι συγχωριανοί βγήκαν ολίγον τι "άξεστοι"; Κι ωστόσο, όλοι τον αγαπούσανε κι όλους τους αγαπούσε, σ' ένα χωριό που ήταν όπως (θα 'πρεπε να) είναι ο κόσμος: Γεμάτο ξεροκέφαλους, καλόκαρδους και γελαστούς ανθρώπους! Μ' εκείνους έμαθες να γλεντάς, να χαίρεσαι τ' απλά πράγματα, να μη φοβάσαι. Εκείνοι σου 'δωσαν μαθήματα καλύτερα (δυστυχώς) από σχολεία και φροντιστήρια. Εκείνοι - τα παιδιά του Γκοσινί που τότε σου άνοιξαν την αγκαλιά τους και σου 'δωσαν αγριογούρουνο ψητό και μπύρα. Εκείνοι - τα παιδιά του Ουντερζό που σήμερα εσύ, κι εγώ, κι όλος ο κόσμος τους ανοίγουμε μια τεράστια αγκαλιά. Είμαστε όλοι ένα Γαλατικό Χωριό, και μάλλον θα 'ταν ευχή μεγάλη να μπορούσαμε να παραμείνουμε κι αύριο τέτοιο. Μα πάντα, μετά την περιπέτεια, μετά το τσιμπούσι, πάντα κάπου η ιστορία παίρνει τέλος. Τέλος; Λοιπόν... όχι ακριβώς! Γιατί, κι όταν πια το 'κλεινες το κόμικ, ο κόσμος ο δικός σου ήταν πολύχρωμος. Έβλεπες τους Γαλάτες γύρω σου, σε φίλους, σε γνωστούς, σε συγγενείς. Όταν ερχόταν πάλι Ρωμαίοι να σ' απειλήσουν, δεν τους φοβόσουν τόσο, γιατί τους είχες ήδη δει να τρώνε τις σφαλιάρες κι από την τελευταία φάπα να σκίζουν τον αέρα. Φώναζαν, μα φοβόντουσαν. Φώναζαν γιατί φοβόντουσαν. Ήθελες να γελάσεις μαζί τους. Γιατί δεν ήξεραν αυτό που ήξερες εσύ: ότι όσο κι αν χαλάσουνε τον κόσμο αυτόν εδώ, εσύ θα έχεις πάντα το χωριό. Και θα μπορείς πάντα να επιστρέφεις σ' αυτούς τους "φίλους απ' το χωριό, που δεν τους ξέρουνε" - κι όποιος θέλει ας βγει να πει ότι λες ψέματα. Πάντα, μέχρι να γίνουμε πολλοί, να γίνουμε αρκετοί, να κάνουμε Γαλατικό Χωριό τον κόσμο όλο! Και τότε πια, ένα πράγμα μόνο θα φοβόμαστε. Να μη μας πέσει στο κεφάλι ο ουρανός. Σήμερα, σαν να έπεσε, μα είπαμε: ο Ουντερζό άφησε πίσω του παιδιά ικανά να νικήσουνε. Κι όσο αυτά θα ζουν στις σελίδες και στη μνήμη σου, όσο θα ζουν μπροστά στα μάτια των παιδιών σου, ο Ουντερζό θα είναι δω, κι ο ουρανός θα μένει καρφιτσωμένος εκεί ψηλά, γι' ακόμα μία μέρα... Και το σχετικό link...
  18. Σάν σήμερα, στις 5 Νοεμβρίου του 1977, έφυγε από την ζωή σε ηλικία 51 ετών ο κατά πολλούς πατέρας την σύγχρονης ιστορίας των Γαλλικών comics, René Goscinny. Γεννημένος το 1926, κατάφερε να γίνει πασίγνωστος για την δημιουργία του Asterix, με τον εικονογράφο Albert Uderzo. Όμως η δουλειά του ήταν εξίσου σημαντική και στο Lucky Luke, σε συνεργασία με τον Morris (θεωρείται η χρυσή εποχή της σειράς), αλλά και στον Iznogoud με τον Jean Tabary. Παιδί Εβραίων μεταναστών από την Πολωνία, μετακόμισε οικογενειακώς, στα δύο του χρόνια στο Μπουένος Άιρες, όπου και έζησε μέχρι το 1945, όπου και μετακόμισε στη Νέα Υόρκη. Στην Αργεντινή έζησε μία ωραία, κατά τον ίδιο, παιδική ηλικία. Φοίτησε, στα εκεί, Γαλλικά σχολεία και θεωρούνταν ο “χαβαλές της τάξης”, πιθανόν για να αντισταθμίσει το πόσο συνεσταλμένος ήταν. Ξεκίνησε να ζωγραφίζει πολύ νωρίς, εμπνευσμένος από τις εικονογραφημένες ιστορίες που του άρεσε να διαβάζει. Στο Γαλλικό στρατό, στον οποίο κατετάγη το 1946, ήταν και το ξεκίνημα του στην επαγγελματική εικονογράφιση, όπου και έγινε ο διορισμένος καλλιτέχνης του συντάγματος, ζωγραφίζοντας εικόνες και αφίσες. Την επόμενη χρονιά εικονογράφησε το βιβλίο “Το κορίτσι με τα μάτια από Χρυσό” και επέστρεψε στη Νέα Υόρκη. Μέχρι το 1959, πέρασε κάποιες δύσκολες περιόδους της ζωής του, όντας άνεργος χωρίς καθόλου χρήματα. Όμως μέσα από την δουλειά του, άρχισε να συγγράφει για διάφορα studio και συνεργαστηκε με μεγάλους για την εποχή (και το είδος) καλλιτέχνες, όπως ο Morris, με τον οποίο από το 1955 μέχρι και το θάνατό του, έγραφαν μαζί τα Lucky Luke. Πάραλληλα από το 1956 έως και το 1958 έγραψε και έναν ακόμα πασίγνωστο Γαλλικό τίτλο, τον “Μικρό Νικόλα“. Όμως το 1959, με το ξεκίνημα του περιοδικού Pilote, ξεκίνησε και το μαγικό ταξίδι του Asterix, του μεγαλύτερου και γνωστότερου δημιουργήματος του Goscinny. (Για τους μή γνωρίζοντες…) Η σειρά ακολουθεί τις περιπέτειες ενός χωριού των Γαλατών, καθώς αντιστέκονται στη ρωμαϊκή κατοχή το 50 π.Χ. Το κάνουν με ένα μαγικό φίλτρο, που παρασκευάζεται από τον δρυίδη Panoramix (που ονομάζεται Getafix στις αγγλικές μεταφράσεις), το οποίο δίνει προσωρινά στον παραλήπτη υπεράνθρωπη δύναμη. Η πρώτη σελιδά του Asterix ο Γαλάτης του 1961 Ο Goscinny πέθανε στα 51 του, στο Παρίσι από καρδιακή ανακοπή στις 5 Νοεμβρίου 1977, κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου τεστ κοπώσεως στο γραφείο του γιατρού του. Θα μείνει για πάντα χαραγμένος στην ιστορία των comics, ως ένας από τους μεγάλους Γάλλους συγγραφείς, που μας χάρισε ιστορίες και ήρωες, όπως ο Asterix και όλο το Γαλατικό χωριό, τον Lucky Luke, τον Iznogood (!!), τον μικρό Νικόλα και πολλούς άλλους, που μας έχουν συντροφεύσει στην παιδική και όχι μόνο, ηλικία. artigo.gr
  19. Βασιλεύς των κόμικς

    ΛΟΥΚΥ ΛΟΥΚ

    Για μια ακόμα φορά ο θρυλικός κάου-μπόΰ που πυροβολά πιο γρήγορα και από την σκιά του, σε μία ακόμα έκδοση αυτή την φορά ειδική. Η ΜΑΜΟΥΘ ΚΟΜΙΞ σε συνεργασία με την ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ Α.Ε. για 6 εβδομάδες θα κυκλοφορήσει σαν ένθετο στο ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ τόμους των τριών τευχών σε πιο μικρό σχήμα από το καθιερωμένο. Ότι πρέπει για τις καλοκαιρινές διακοπές, εύχρηστο και πολυσέλιδο. Καλύτερα βέβαια να βγαίνανε σε κανονικά άλμπουμ οι τίτλοι που δεν είχαν κυκλοφορήσει απο το ΕΘΝΟΣ αλλά... Καλοφτιαγμένη έκδοση που αν και πιστεύω ότι έγινε για διαβασμα στις παραλίες άρα και να στραπατσαριστεί και τι έγινε, μπορεί να σταθεί και στα ράφια της βιβλιοθήκης μας. Οι τόμοι είναι αριθμημένοι και ο πρώτος είναι αφιερωμένος στους θρυλικούς παρανόμους: ΜΠΙΛΥ Ο ΤΡΟΜΕΡΟΣ, ΚΑΛΑΜΙΤΥ ΤΖΕΗΝ και ΤΖΕΣΣΕ ΤΖΕΗΜΣ. Την ερχόμενη Κυριακή ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΑΠΟΣΤΟΛΕΣ με τους τίτλους: ΚΑΡΑΒΑΝΙ, ΕΛΙΞΗΡΙΟ και ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ. ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ Βασιλεύς των κόμκς για το G.C. Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τον ΚΟΜΙΞ.
  20. tik

    Ο ΜΙΚΡΟΣ ΝΙΚΟΛΑΣ

    Μια ακόμη έκδοση το γνωστού ήρωα των Σανπέ-Γκοσινί. Η συγκεκριμένη σειρά αποτελεί απόδοση σε εικονογραφημένα βιβλία κάποιων επεισοδίων από την ομώνυμη σειρά κινουμένων σχεδίων. Ομαδοποίηση Μικρού Νικόλα
  21. tik

    Ο ΜΙΚΡΟΣ ΝΙΚΟΛΑΣ ΜΕ ΤΡΙΣΔΙΑΣΤΑΤΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ

    Ένα γλυκό βιβλιαράκι με πόπαπ εικόνες από 5 ιστορίες του περίφημου Μικρού Νικόλα. Κάτι τέτοιο δηλαδή: Σκληρόδετο, έχει και σλιπκέις, πρόκειται για αξιόλογη έκδοση, η οποία κατά τη γνώμη μου απευθύνεται τελικά σε νοσταλγούς και συλλέκτες και όχι σε παιδάκια, καθώς το πολύ μικρό παιδί θα το διαλύσει εντός 14”, ενώ το κάπως μεγαλύτερο παιδί θα ασχοληθεί με τα κανονικά βιβλία της σειράς, μιας και το συγκεκριμένο είναι πολυπολύ μικρό δείγμα. Και τα εξώφυλλα του σλιπκέις: Ομαδοποίηση Μικρού Νικόλα Αφιέρωμα στον Rene Goscinny
  22. GeoTrou

    Ο Τρελός και ο Πιλότος

    Ο ένας ήταν χιουμορίστας και με το περιοδικό που συνίδρυσε άλλαξε τα δεδομένα των κόμικς στη χώρα του. Ο άλλος… βασικά κι ο άλλος χιουμορίστας ήταν και έφερε επανάσταση στην κομιξική σκηνή της πατρίδας του. Ο λόγος για τους Harvey Kurtzman και René Goscinny, τεράστιες μορφές των αμερικανικών και γαλλικών κόμικς αντίστοιχα, τους οποίους έδενε μια μακρόχρονη φιλία. Ο Kurtzman βρισκόταν στο χώρο της 9ης τέχνης από το 1942 και δε σταμάτησε να σχεδιάζει ακόμα και όταν μπήκε στον στρατό το 1943 (ποτέ δε στάλθηκε στο μέτωπο βέβαια). Οι δουλειές του, ωστόσο, ήταν είτε βοηθητικές είτε πολύ μικρής αξίας και συχνά το portfolio του δε γινόταν δεκτό από τους εκδότες. Ακόμα κι έτσι, κατάφερνε να βγάζει το ψωμί του (και να πληρώνει τους λογαριασμούς). Ο Goscinny είχε μια μάλλον διαφορετική πορεία. Γεννημένος στο Παρίσι, πέρασε τα παιδικά του χρόνια στο Μπουένος Άιρες, λόγω της δουλειάς του πατέρα του. Το 1945, λίγα χρόνια αφότου αυτός πέθανε, ο Goscinny μετακόμισε με τη μητέρα του στη Νέα Υόρκη. Εξέτισε την στρατιωτική του θητεία στη Γαλλία, όπου μάλιστα φιλοτεχνούσε αφίσες για τον στρατό. Επιστρέφοντας, κάπου στα 1946 στη Νέα Υόρκη, πέρασε τη δυσκολότερη ίσως περίοδο της ζωής του, καθώς έμεινε χωρίς δουλειά για παραπάνω από έναν χρόνο. Οι Harvey Kurtzman, John Severin και René Goscinny το 1948 Το 1948 Goscinny αρχίζει να δουλεύει σε μια διαφημιστική εταιρεία, όπου γνωρίζεται με τους Harvey Kurtzman, John Severin και Will Elder. Λίγο αργότερα γίνεται μέλος του στούντιο που είχε ανοίξει ο Kurtzman και αναλάμβανε τη δημιουργία παιδικών βιβλίων για την εκδοτική Kunen Publishing. Συνεργάστηκαν μαζί για τέσσερα βιβλία, ο Goscinny ως σχεδιαστής των εσωτερικών σελίδων, ο Kurtzman φιλοτεχνώντας τα εξώφυλλα. Την ίδια περίοδο, ο Goscinny γνωρίζει τους Jijé και Morris, που τότε βρίσκονταν στις ΗΠΑ, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Έξω από το στούντιο, η επαφή μεταξύ των δύο αντρών ήταν επίσης διαρκής και γρήγορα ανέπτυξαν μια γερή φιλία. Τόσο ο Kurtzman, όσο και η σύζυγός του, Adele, απολάμβαναν την παρέα του Γάλλου. Οι επισκέψεις στα σπίτια και των δύο ήταν συνεχείς και η Adele Kurtzman είχε να το λέει για τη μαγειρική της μητέρας του Goscinny. Ο Goscinny κέρδισε πολλή εμπειρία από την εργασία του στην Αμερική («Από επαγγελματικής άποψης, είναι αυτά που έμαθα εκεί [σ.σ. ΗΠΑ] που μου επέτρεψαν να δουλέψω εδώ [σ.σ. Γαλλία]»), αλλά όχι και χρήματα. Έτσι, το 1951, μετά και από συνομιλίες με τον Georges Troisfontaines, διευθυντή του πρακτορείου τύπου World Press, εγκαθίσταται στο Παρίσι. Μπορείτε να βρείτε τον Kurtzman, τον Goscinny και τον Morris; Σιγά-σιγά, τα πράγματα και για τους δύο δημιουργούς παίρνουν τον δρόμο τους. Το 1952, ο Kurtzman έγινε ιδρυτικό μέλος και κύριος συντελεστής του Mad. Παρότι δεν είχε αμέσως μεγάλη ανταπόκριση, με τα χρόνια έγινε ένα αναπόσπαστο κομμάτι της αμερικανικής κουλτούρας χάρη στην αιχμηρή του σάτιρα. Από την άλλη, ο Goscinny αρχίζει να γράφει σενάρια για το Λούκυ Λουκ και, κυρίως, γνωρίζει τον Albert Uderzo. Γρήγορα ξεκινούν δειλά τα πρώτα τους κοινά βήματα, μέχρι το 1959, που μαζί με άλλους ιδρύουν το θρυλικό περιοδικό Pilote. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Οι δύο φίλοι συνεχίζουν, όλο αυτόν τον καιρό, να είναι σε επαφή. Παρόλα αυτά, ο Kurtzman αγνοούσε την επιτυχία του Goscinny. Όταν, το 1966, τον επισκέφτηκε με την Adele στο Παρίσι, ξαφνιάστηκε από τη μεγαλοπρεπή φιλοξενία και τα γεύματα σε πολυτελή εστιατόρια. Ώσπου είδε τις ντάνες των Αστερίξ στα καταστήματα και κατάλαβε. Μερικά χρόνια αργότερα, σε ένα βιβλίο αφιερωμένο στον Goscinny, ο Kurtzman έγραψε στον πρόλογο: «Εγώ και μόνο εγώ είμαι η αιτία του René Goscinny στον κόσμο. Αυτός κι εγώ δουλεύαμε μαζί στη Νέα Υόρκη […]. Η επιρροή μου πάνω του ήταν τόσο μεγάλη, που οτιδήποτε και αν πιάσαμε, ήταν καταστροφικό κι έτσι δεν είχε άλλη επιλογή από το να αναζητήσει την τύχη του αλλού.» Το 1977, ο Goscinny πέθανε από καρδιακή ανακοπή, ενώ έκανε τεστ κοπώσεως στον γιατρό του. Ωστόσο, η φιλία τους «συνεχίστηκε» και μετά το γεγονός αυτό. Τον Σεπτέμβριο του 1985, η σύζυγος του Goscinny, Gilberte, κάλεσε τον Kurtzman στην έκθεση προς τιμή του εκλιπόντος, στο δεύτερο επίπεδο του Πύργου του Άιφελ. Ο Τρελός Αμερικανός έφυγε από τη ζωή το 1993. Λογικά, μέχρι σήμερα σκαρώνει στριπάκια με τον Γάλλο Πιλότο, σε κάποιο λερωμένο από το μελάνι σύννεφο. Πηγές Schelly, Bill (2015). Harvey Kurtzman: The Man Who Created Mad and Revolutionized Humor in America. Seattle: Fantagraphics.
  23. Paris

    Ο ΜΙΚΡΟΣ ΝΙΚΟΛΑΣ

    Ο Μικρός Νικόλας είναι ακόμα ένας χαρακτήρας, που δημιούργησε ο "καλύτερος επαγγελματίας χιουμορίστας" Rene' Goscinnny (όποιος δεν τον ξέρει, ας πηδήξει από το παράθυρο όσο είναι ακόμα νωρίς) και εικονογράφησε ο Jean Jacques Sempe. Δημοσιεύτηκε με επιτυχία (που αλλού;) στο περιοδικό Pilote την περίοδο 1959-1965. Στην χώρα μας, εμφανίστηκε για πρώτη φορά μέσα από το παιδικό περιοδικό Η Διάπλασις των παίδων το 1960. Ενώ, η πρώτη αυτόνομη έκδοση του μικρού μας φίλου, έγινε το 1978, από τις εκδόσεις "Τεκμήριο" όπου κυκλοφόρησαν, οι εν λόγω 5 τόμοι. Η παρούσα έκδοση, ξεκίνησε το 2000 από τις εκδόσεις "ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ" και ουσιαστικά αποτελεί επανέκδοση των 5 γνωστών τόμων, σημειώνοντας ιδιαίτερη επιτυχία. Ενώ, το 2006 επανακυκλοφόρησαν σε Αναθεωρημένη Έκδοση, με διαφορετικό φορμάτ και με πιο σκληρό εξώφυλλο (προσωπικά η αγαπημένη μου από όλες τις εκδόσεις). To 2005 κυκλοφόρησαν 2 μεγάλοι τόμοι, που περιείχαν 145 αδημοσίευτες ιστορίες του Μικρού Νικόλα, με τίτλο: Ο μικρός Νικόλας σε νέες περιπέτειες και Ο μικρός Νικόλας σε νέες περιπέτειες Νο. 2. Οι οποίοι, το 2011 επανακυκλοφόρησαν ως 8 τόμοι με το φορμάτ και το σκληρό εξώφυλλο, που είχε υιοθετήσει η Αναθεωρημένη Έκδοση του 2006. (Οπότε αντί να επανεκδόσουν αυτούσιους τους δύο μεγάλους τόμους, επέλεξαν να τους "σπάσουν" σε αρκετούς μικρότερους.) Το 2009, κυκλοφόρησε για πρώτη φορά ένας νέος τόμος με τίτλο: Ο μικρός Νικόλας - το κόκκινο μπαλόνι και άλλες ανέκδοτες ιστορίες με έγχρωμα σκίτσα, που εκείνη την εποχή πρωτοδημοσιεύτηκε στην Γαλλία. Ενώ από την ίδια εκδοτική κυκλοφόρησαν και διάφορα άλλα βιβλία με τους ήρωες της σειράς. Μετά το κλείσιμο των Εκδόσεων "ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ" ο ήρωας έκανε ένα εκδοτικό διάλειμμα και πλέον, από το 2014, κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ. Ενώ και η εκδοτική ΧΑΡΤΙΝΗ ΠΟΛΗ είχε κυκλοφορήσει μερικά παιδικά βιβλιαράκια βασισμένα στην σειρά animation. Ευχαριστούμε για τα εξώφυλλα τους leonidio, Γάντζος & Dr. Paingiver. Ομαδοποίηση Μικρού Νικόλα
  24. Ο Μικρός Νικόλας Τον Μικρό Νικόλα όλοι τον ξέρετε. Είναι το πνευματικό παιδί των Rene Goscinny (ιστορίες) και Jean-Jacques Sempe'(σκίτσο). Οι ιστορίες του πρωτοδημοσιεύτηκαν μεταξύ των ετών 1959-1965 στο νεοσυσταθέν τότε περιοδικό Pilote, του οποίου την αρχισυνταξία μόλις είχε αναλάβει ο Goscinny. Στην Ελλάδα οι ιστορίες κυκλοφόρησαν, κάποιες από αυτές σε 5 τόμους από τις εκδόσεις ''Τεκμήριο'', μεταξύ των ετών 1978 και 1981. Οι υπόλοιπες το 2005 και 2007 σε δύο τόμους των 670 και 414 σελίδων αντίστοιχα από τις εκδόσεις ''Σύγχρονοι Ορίζοντες''. Αυτό όμως που πολύ λίγοι ξέρουν, είναι ότι οι ''Περιπέτειες του Μικρού Νικόλα'' δημοσιεύτηκαν μεταξύ των ετών 1960 και 1970 στις σελίδες της ''Διάπλασης των Παίδων''. Η πρώτη ιστορία δημοσιεύτηκε στις 3/12/1960 με τον τίτλο ''Ο Πιπίνος'' και έκτοτε δημοσιευόταν μία ιστορία την εβδομάδα μέχρι το 1963. Το 1964 συνέχισαν να δημοσιεύνται οι ιστορίες με τον ίδιο ρυθμό ( 1 την εβδομάδα ), αυτή την φορά όμως υπό τον τίτλο ''Ο Παπάκιας''. Η τελευταία ιστορία του Μικρού Νικόλα δημοσιεύτηκε στις 28/03/1970, δηλαδή λίγο πριν κλείσει οριστικά η Διάπλαση των Παίδων. Τα ονόματα βέβαια των Αλσέστ, Εντ, Ζοφρουά, Ανιάν Άννα Μαρία, Ιωακείμ, Ρούφους και Κλοτέρ είχαν αντικατασταθεί από άλλα ελληνικότερα, όπως Γιακουμής, Φιόγκος, Πεπονάκος, Γιακουμάκος, Μπανανάκος και άλλα. Μέχρι στγμής έχω ταυτοποιήσει τις παρακάτω ιστορίες με τις αντίστοιχες των εκδόσεων ''Τεκμήριο'' και ''Σύγχρονοι Ορίζοντες''. 1-Μπααααμ! 3/12/1960......................................Μπαμ! Σύγχρονοι Ορίζοντες τόμος 1 2-Ο Μπαμπάς μου βαραίνει 12/12/1960.............. Ο Μπαμπάς παίρνει κιλά (ΣΟ1) 3-Είμαι πρώτος 17/12/1960............................... Είμαι ο καλύτερος (ΣΟ1) 4-Χριστουγεννιάτικες προετοιμασίες 24/12/1960..Βοηθάω πάρα πολύ ( ΣΟ2) 5-Οι ανίκητοι 31/12/1960..................................Οι ανίκητοι (ΣΟ1) 6-Είδαμε κινηματογράφο...................................Η ταινία (ΣΟ2) 7-Τσουφ, Τσουουούφ 14/1/1961........................Τούουουτ (ΣΟ1) 8-Όποιος κάνει οικονομίες 21/1/1961.................Ψωνίσαμε μαζί με τον μπαμπά (Τεκμήριο 5) 9-Κλικ 28/1/1961...............................................Η φωτογραφική μηχανή (Τεκμήριο 2) 10-Παίζουμε ξύλο 4/2/1961................................Στο διάλειμμα θα χτυπηθούμε (Τεκμήριο 2) 11-Παρέλαση 11/2/1961.....................................Η παρέλαση (Τεκμήριο 2) 12-Εμπροοός 18/2/1961.....................................Εμπρός! (ΣΟ1) 13-Οι προσκαλεσμένοι 25/2/1961........................Οι καλεσμένοι (ΣΟ2) 14-Η γιαγιά μου 4/3/1961...................................Η Γιαγιά (ΣΟ2) 15-Αχ, οι μπαμπάδες 11/3/1961..........................Το ποδήλατο (Τεκμήριο 1) 16-Το ροζ βάζο στο σαλόνι 18/3/1961................. Το ροζ βάζο του σαλονιού (Τεκμήριο 2) 17-Τον περιφρονούμε 25/3/1961.........................Η καραντίνα (ΣΟ1) 18-Το ποδόσφαιρο 20/5/1967..............................Το ποδόσφαιρο (Τεκμήριο 2) Όποτε ταυτοποιώ μία ιστορία θα συμπληρώνω την παραπάνω λίστα, μέχρι να τελειώσουν όλες και να δούμε αν υπάρχουν κενά. Παλιές ιστορίες δηλαδή που δεν έχουν εκδοθεί. Ομαδοποίηση Μικρού Νικόλα
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.