Search the Community
Showing results for tags 'Jemma Press'.
-
Αν και στο Ανατολικό Μέτωπο γράφτηκαν οι πιο χρυσές σελίδες της ανθρωπότητας ενάντια στον ναζισμό κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, αυτό δεν αντανακλάται στις κινηματογραφικές ταινίες, τις τηλεοπτικές σειρές, τα κόμικς που δημιουργήθηκαν από τότε μέχρι σήμερα. Προφανώς επειδή ήταν ο Κόκκινος Στρατός της Σοβιετικής Ένωσης που, παρά τις τεράστιες απώλειές του, κατατρόπωσε τον Χίτλερ, η Δυτική Τέχνη έκτοτε αποφάσισε να παραδώσει το Ανατολικό Μέτωπο στη λήθη και να ασχοληθεί με όλα όσα συνέβησαν στη Δυτική Ευρώπη, τις ΗΠΑ, την Ιαπωνία. Σ’ αυτό το ξεχασμένο και πάντα χιονισμένο Ανατολικό Μέτωπο τοποθετούν την ιστορία τους με τίτλο «Τα Τέρατα του Ανατολικού Μετώπου» οι Gerry Finley-Day και Carlos Ezquerra, μια ιστορία που πρωτοδημοσιεύτηκε στο εμβληματικό αγγλικό περιοδικό 2000 AD το 1980 και κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Jemma Press (μετάφραση: Γαβριήλ Τομπαλίδης, 48 σελίδες). Μόνο που το θέμα τους δεν είναι οι σφοδρές συγκρούσεις μεταξύ του γερμανικού και του σοβιετικού στρατού, ούτε η αρχική προέλαση των ναζί και η αντεπίθεση του Κόκκινου Στρατού που ήταν η αρχή του τέλους για τον Χίτλερ. Οι Finley-Day και Ezquerra αφηγούνται μια φανταστική και άκρως συμβολική ιστορία τρόμου που εκτυλίσσεται στα παγωμένα χαρακώματα κατά τη διάρκεια των αρχών της Επιχείρησης Μπαρμπαρόσα το 1941, στην καρδιά του ρωσικού χειμώνα. Πρωταγωνιστής είναι ένας φιλόδοξος Γερμανός στρατιώτης που ονειρεύεται να παρασημοφορηθεί για την ανδρεία του αλλά αντί γι’ αυτό, την πρώτη νύχτα του στο μέτωπο αντικρίζει τη σκληρή πραγματικότητα του πολέμου και φτάνει μια ανάσα από τον θάνατο. Την τελευταία στιγμή θα τον σώσει όμως μια ομάδα αλλόκοτων, ανατριχιαστικών Ρουμάνων πολεμιστών που δηλώνουν σύμμαχοι των Γερμανών. Για να αποκαλυφθεί πολύ σύντομα ότι οι παράξενοι Ρουμάνοι κοιμούνται σε φέρετρα, απεχθάνονται το φως, μεταμορφώνονται σε λύκους και νυχτερίδες, τρώνε ανθρώπινη σάρκα, είναι αθάνατοι. Οι Ρουμάνοι ναζί, τα Τέρατα του Ανατολικού Μετώπου, είναι βρικόλακες! Αλλά ακόμα κι έτσι, οι ναζί θα ηττηθούν με ένα παλούκι στην καρδιά. Και όσες φορές κι αν ξαναγεννηθούν από τις στάχτες τους θα τους αξίζει το ίδιο τέλος. Και το σχετικό link...
-
- 2
-
-
- τα τέρατα του ανατολικού μετώπου
- gerry finley-day
- (and 4 more)
-
Οι περισσότεροι έφηβοι της δεκαετίας του 1970 έμαθαν σημαντικές λεπτομέρειες για το σεξ από τα φθηνά περιοδικά κόμικς ελαφράς πορνογραφίας, πολύ πριν από το internet και την ευκολία πρόσβασης σε αμέτρητα sites κλιμακούμενης χυδαιότητας με τη λέξη «porn» στον τίτλο τους. Συνήθως τα αγόρια, κάτω από τα σχολικά θρανία, περιφέρανε τα τσαλακωμένα και σχισμένα περιοδικά και τα έκρυβαν κάτω από τα κρεβάτια τους μέχρι να τα ανακαλύψουν οι δάσκαλοι και οι γονείς και να αρχίσουν οι ηθικοπλαστικές κατσάδες. Στην Ελλάδα, ίσως η πιο δημοφιλής πρωταγωνίστρια τέτοιων κόμικς να ήταν η ξανθιά βρικόλακας Ζάκουλα, της οποίας οι περιπέτειες ξεκίνησαν να δημοσιεύονται το 1977 από τις εκδόσεις Πολυεκδοτική και ολοκληρώθηκαν μετά από 196 τεύχη. Στην Ιταλία ήταν ήδη σούπερ σταρ από το 1969 στο πλαίσιο του φαινομένου των fumetti neri, των ασπρόμαυρων περιοδικών τσέπης με το φθηνό χαρτί και τις χιλιάδες πωλήσεις. Δημιουργοί της ήταν οι Renzo Barbieri και Rubino Ventura στα σενάρια και αρχικοί σχεδιαστές οι Giorgio Cambiotti και Massimo Belardinelli, ενώ η δεκαπενθήμερη έκδοση κυκλοφόρησε συνολικά 327 τεύχη με αιματοβαμμένες σέξι ιστορίες γοτθικού τρόμου στις οποίες εμφανίστηκαν αμέτρητα μυθολογικά τέρατα, φαντάσματα, ζόμπι, μάγισσες, περιβόητοι εγκληματίες και δημοφιλείς χαρακτήρες όπως ο Σέρλοκ Χολμς, ο Αρσέν Λουπέν, ο Βαν Χέλσινγκ και η Κοκκινοσκουφίτσα, αλλά και ιστορικά πρόσωπα όπως ο Σίγκμουντ Φρόιντ και ο Τουλούζ Λοτρέκ. Σε παρόμοιες ιστορίες αλλά σε ένα σκοτεινό μεσαιωνικό περιβάλλον έγινε διάσημη η Λουσιφέρα (1971-1980) ανάμεσα σε δαίμονες, ιεροεξεταστές, τέκτονες ιππότες, αριστοκράτες, δήμιους και βασανιστές, τον Δρα Φάουστ και τον Αδόλφο Χίτλερ. Ως συνεχίστρια της παράδοσης αυτής «γεννήθηκε» η Σουσπίρια του Λούκα Λάκα Μονταλιάνι, που επιχειρεί εδώ και χρόνια να αναβιώσει το είδος του ερωτικού τρόμου των μαύρων ιταλικών κόμικς. Στον τόμο «Διαβολικές Αδελφές» (εκδόσεις Jemma Press, μετάφραση: Γαβριήλ Τομπαλίδης, 80 σελίδες), με εξαιρετικά εισαγωγικά και ιστορικά κείμενα, ο Μονταλιάνι συγκεντρώνει τρεις ιστορίες με αυτές τις πρωταγωνίστριες («Ζάκουλα» σε σενάριο και σχέδια του Μονταλιάνι, «Λουσιφέρα» σε σενάριο του Fabio Celoni και σχέδια του Alex Horley και «Σουσπίρια» σε σενάριο του Μονταλιάνι και σχέδια του Franco Saudelli) και θυμίζει στους ενήλικους αναγνώστες αυτό το ενδιαφέρον είδος του συνδυασμού σεξ και τρόμου μιας άλλης εποχής. Και το σχετικό link...
-
- 1
-
-
- διαβολικές αδελφές
- jemma press
- (and 9 more)
-
1800. Τουρκοκρατία. Ελασσόνα. Δίπλα από τη Μελούνα. Εκεί που θα είναι τα όρια του Ελληνικού Κράτους μετά τη προσάρτηση της Θεσσαλίας το 1881 και κατά τον πόλεμο του 1897. Ο Δήμος Καραμάνος έχει τη φαμέλια του, έχει τα 5 παιδιά του, ζει μια φυσιολογική φτωχική ζωή. Έχει όμως ένα παρελθόν. Το οποίο τον βρίσκει. Και μαζί με αυτό το παρελθόν συναντάμε και εμείς ονόματα τόσο από το 1821, όσο κυρίως από την περίοδο λίγο πριν το 1821. Δεν τα αναφέρω για να μειώσω τα σπόιλερ Δημιουργός ο πρωτοεμφανιζόμενος (σε εμένα έστω) Θανάσης Καραμπάλιος. Από την Ελασσόνα Στη σελίδα του στο φβ έχει καμπόσες σελίδες μέσα από το κόμικ. Χωρίς μπαλονάκια και αναρτημένες το 2016. Άρα προφανώς το δουλεύει καιρό Παραθέτω μερικές για να έχετε μια ιδέα για το σχέδιο. Το κόμικ περιέχει 2σέλιδη εισαγωγή από τον Πάνο Ζαχαρη, 2 σελίδες με βιογραφικά ιστορικών χαρακτήρων που εμφανίστηκαν στον τόμο (η βιογραφία τους μέχρι το 1800 αλλά και με τα στοιχεία που εξηγούν τα όσα είδαμε στο κόμικ) και μια σελίδα με μια βιβλιογραφία που αποτελείται κυρίως από πρωτογενείς και δευτερογενείς πηγές. === Σχόλια? Με το που έμαθα πριν κανά μήνα από το τόπικ Νέα Κόμικς από την Jemma και το λαγωνικό τον GCF ότι βγαίνει και εν συνεχεία είδα τις σελίδες στο φβ του δημιουργού, έπαθα κάτι τις. Το υλικό με αφορούσε 132%. (α) Ελλαδάρα (β) Ελληνική Ιστορία (γ) μια περίοδος που δεν "πολυεπισκεπτόμαστε". Χτες είπαν από τη Jemma στο φβ ότι το παρέλαβαν (αφού σκοπεύουν να το κάνουν επίσημη πρεμιέρα στο Γαλλικό στη Θεσ/νικη το ερχόμενο ΣΚ), σήμερα με το που άνοιξαν το μαγαζί ήμουν εκεί για να το τσιμπήσω Δεν τα συνηθίζω αυτά Expectations στο Θεό λοιπόν, κάτι που συνήθως μεταφράζεται σε απογοήτευση Συνήθως. Διότι εδώ δεν απογοητεύθηκα Το σχέδιο μου άρεσε πάρα πολύ. Υπάρχουν κάποια καρέ που δε με ενθουσίασε η απουσία φόντου, υπάρχουν καρέ που με μάγεψαν με την Ελλαδάρα του 1800 που δείχνουν. Ο ρυθμός πάρα πολύ καλός. Άμα ξεκινάει τις επίσημες εκδόσεις του ο Καραμπάλιος με αυτό τον τρόπο, τι ακριβώς θα κάνει στο μέλλον? Δηλώνω πάντως φαν Σενάριο. Δεν είναι το Watchmen το 1986 ή το Batman Year One το 1987. Δεν αφηγείται μια περιπέτεια που δεν έχει ξανααφηγηθεί κανείς Τα μοτίβα είναι γνώριμα. Δεν την βρήκα όμως κλισαρισμένη. Είναι μια δετή σφιχτή περιπέτεια, έχει ρυθμό, ήταν ένα άγριο αχαλίνωτο σεξ με τον εγκέφαλό μου Συν τοις άλλοις καραγουστάρησα μέχρι εκεί που δεν πάει κάποια από τα ιστορικά πρόσωπα που εμφανίζονται. Σε τεράστιο βαθμό διότι εμφανίζονται με την ηλικία που είχαν το 1800 (και πάντα με σεβασμό στα όσα ξέρουμε από τις πηγές για τον χαρακτήρα τους). Πάρα πολύ μεγάλη απόλαυση. Συνήθως μνημονεύουμε κάποιους ανθρώπους από το 1821, χωρίς όμως να λέμε τι ηλικία είχαν ανά πάσα στιγμή. Για παράδειγμα, εκτιμώ πως το 99% εξ ημών δεν γνωρίζει εάν το 1821 στην Αλαμάνα ο Αθανάσιος Διάκος ήταν 23 ετών, 33 ετών, 43 ετών ή κάτι άλλο Τεράστια όμως η κουβέντα του Ζάχαρη όπως εμφανίζεται στο οπισθόφυλλο. "Οι πρωταγωνιστές της περιόδου, οι καπεταναίοι, οι κλέφτες και οι αρματολοί, δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν σε γοητεία από τους πολυσκιτσαρισμένους ντεσπεράντο και τους σκοτεινούς παρανόμους των μαύρων ευρωπαϊκών δασών". Τεράστια. Και 100% αληθινή Το κακό είναι ότι το τέλειωσα... Και η ιστορία συνεχίζεται. 48 σελίδες και έχω την αίσθηση πως είμαστε ακόμα στον προλογο. Έχουν εμφανιστεί πολλοί "παίχτες", έχει απλωθεί πολύς τραχανάς, θέλω τους επόμενους τόμους (που δεν ξέρω πόσοι θα είναι) ΤΩΡΑ Ελπίζω επίσης να πατήσει πολλούς κάλλους και να εκνευρίσει πολλούς Διότι υπάρχει η ιστορία, όπως συνέβη, με τα καλά της και με τα κακά της, υπάρχουν όμως και οι εθνικοί μύθοι Που, well... είναι μυθοι. Εθνικοι Καραγουστάρησα Φέρτε μου τα επόμενα λέμε Τώρα που γυρίζει Ευχαριστούμε για το υπόλοιπα εξώφυλλα τους albertus magnus, Jack62, Comichunter & albert.
- 109 replies
-
- 44
-
-
-
-
- jemma press
- θανάσης καραμπάλιος
-
(and 1 more)
Tagged with:
-
Υπάρχει ακόμα έρωτας και ρομαντισμός; Ή όλοι και όλες κλείνονται στον εαυτό τους αναζητώντας μόνο σεξ; Πώς εξελίχτηκαν οι ανθρώπινες σχέσεις από την Αρχαία Ελλάδα μέχρι τα σύγχρονα ριάλιτι; Η Λιβ Στρόμκβιστ ιχνηλατεί την έννοια της αγάπης και επιχειρεί να δώσει απαντήσεις. Με παράδειγμα τις αμέτρητες, εφήμερες και πολυδιαφημισμένες «σχέσεις» του Λεονάρντο ντι Κάπριο με μοντέλα και άλλες σελέμπριτι, η Λιβ Στρόμκβιστ συμπεραίνει πως στην εποχή μας «το συναίσθημα συναντάται ολοένα και πιο σπάνια ή και καθόλου. Όλοι μας είμαστε ο Λεονάρντο». Για να εντοπίσει τις αιτίες ανατρέχει στη φιλοσοφία, την κοινωνιολογία, την ψυχολογία, την πολιτική θεωρία, τις σχέσεις διασημοτήτων του παρελθόντος, σε έργα τέχνης και κόμικς, στον Πλάτωνα και τα Στρουμφάκια, σε τηλεοπτικά σίριαλ, κινηματογραφικές ταινίες και λογοτεχνικά έργα. Κι όσο προσεγγίζει τις απαντήσεις τόσο αυξάνονται οι ερωτήσεις. Μετά «Το Φρούτο της Γνώσης – Το Αιδοίο εναντίον της Πατριαρχίας», μια μελέτη της ανθρώπινης σεξουαλικότητας από φεμινιστική οπτική, η Σουηδή δημιουργός κόμικς, κοινωνιολόγος, πολιτική επιστήμων και διδάκτωρ του Πανεπιστημίου του Μάλμε επιστρέφει σε μια ανάλογη μελέτη για το παρελθόν και το παρόν του συναισθήματος, του έρωτα, της αγάπης με τίτλο «Το πιο Κόκκινο Τριαντάφυλλο Ανθίζει – Ο ρομαντικός έρωτας από την Αρχαία Ελλάδα έως τα ριάλιτι» (μετάφραση: Βαγγέλης Γιαννίσης, εκδόσεις Jemma Press). Κι αν το θέμα ακούγεται «βαρύ» και «δύσκολο», η Στρόμκβιστ έχει έναν μοναδικό τρόπο να το κάνει προσιτό κι ανάλαφρο τόσο μέσω της ρέουσας γλώσσας της με τις κατάλληλες παραπομπές, τις εύστοχες ερωταπαντήσεις και την έμφαση στα πιο σημαντικά σημεία όσο και μέσω της έξυπνης εικονογράφησης. Γιατί, πάνω απ’ όλα, το βιβλίο της είναι κόμικς και η Στρόμκβιστ γνωρίζει πολύ καλά τη γλώσσα του μέσου ώστε να διατηρεί διαρκώς το ενδιαφέρον του αναγνωστικού κοινού, οδηγώντας το με λογικές συνεπαγωγές από τη μια άποψη στην άλλη, από τη μια εποχή στην επόμενη, από την αρχαιότητα στους μεταμοντέρνους καιρούς του ύστερου καπιταλισμού. «Αρωγούς» στην πορεία αυτή βρίσκει μια σειρά από φιλοσόφους, επιστήμονες, συγγραφείς, τραγουδίστριες, ηθοποιούς και κόμικς χαρακτήρες που εισβάλλουν στην αφήγησή της σε κάθε σελίδα και την κάνουν ακόμα πιο ενδιαφέρουσα. Το βιβλίο χωρίζεται σε δύο κεφάλαια, με το πρώτο να καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος και να διαιρείται στις ενότητες «Οι Άλλοι έχουν εξαφανιστεί», «Η προώθηση της λογικής επιλογής», «Ο νέος τρόπος για να γίνεις επιτυχημένος άντρας», «Η απομάγευση του κόσμου» και «Δεν ξέρουμε πώς να πεθάνουμε» και το δεύτερο με τίτλο «Έναν άλλο σαν κι εσένα στο λεπτό» να ξεκινά με την Μπιγιονσέ και να συνεχίζεται με τον Κίρκεγκορ, τον Μπιουνγκ Τσουλ Χαν, την Εύα Ιλούζ, τον λόρδο Βύρωνα, τον θεό Σίβα και την πριγκίπισσα Παρβάτι, τον Θησέα και την Αριάδνη, για να καταλήξει σε έναν συγκινητικό επίλογο εν είδει συμπεράσματος της ίδιας της Στρόμκβιστ γύρω από όσα μπορούμε να κάνουμε αν θέλουμε να έχουμε σχέσεις, να γνωρίζουμε το πρόσωπο που ζει δίπλα μας, να ανοίγουμε τον εαυτό μας στους άλλους και να μοιραζόμαστε τις ζωές μας: «…αν θέλουμε αυτή η μαγεία να εξακολουθήσει να υπάρχει, θα πρέπει να συμπεριφερόμαστε σαν δύο πιστοί σε μια ιδιωτική εκκλησία οι οποίοι αφιερώνουν χρόνο μαζί για να φάνε τάπας, να θυμιατίζουμε, να γιορτάζουμε επετείους, να κοινωνάμε, να θυμόμαστε κάτι σημαντικό που μας έχει πει ο σύντροφός μας […], να ακούμε μαζί το “τραγούδι μας” για να θυμόμαστε πώς γεννήθηκε αυτό το θαύμα, να επαναλαμβάνουμε σαν μάντρα το “σ’ αγαπώ”…». Και το σχετικό link...
-
- 2
-
-
- το πιο κόκκινο τριαντάφυλλο ανθίζει
- λιβ στρόμκβιστ
- (and 2 more)
-
Η ΥΠΟΘΕΣΗ: Σε ένα παράλληλο σύμπαν, τα διάφορα είδη ανθρώπων (Homo: άνθρωπος στα Λατινικά, εξού και ο τίτλος, για να μην πάει το μυαλό σας αλλού), όπως ο Homo Sapiens, ο Άνθρωπος του Νεάντερταλ, ο Άνθρωπος της Χαϊδελβέργης και άλλα ζουν αρμονικά (ή σχεδόν), μέχρι που ο φυσιοδίφης Κάρολος Δαρβίνος ανακαλύπτει, ότι, σε αντίθεση με την κατεστημένη αντίληψη, τα ανθρώπινα είδη δεν εμφανίσθηκαν την ίδια χρονική στιγμή, αλλά κάποια προϋπήρχαν και ενδεχομένως, κάποια άλλα να είναι περισσότερο και άλλα λιγότερο εξελιγμένα. Η ανακάλυψη αυτή πυροδοτεί συγκρούσεις, που θα καταλήξουν στον αιματηρό Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, στον οποίο καθοριστικό ρόλο θα έχει, από ό,τι φαίνεται, ο Νεκρομάντης Μπάρετ. Η ΑΠΟΨΗ: Απίστευτη σεναριακή ιδέα, έτσι; Απολύτως πρωτότυπη και γεμάτη αλληγορίες. Και συνοδεύεται και από ένα εντυπωσιακό σχέδιο. Να πω ότι έμεινα απόλυτα ικανοποιημένος από τις πρώτες 24 σελίδες; Θα πω ψέματα; Να πω όμως ότι δεν θα αγοράσω και το επόμενο; Πάλι θα πω ψέματα. Δύσκολο το θέμα, είναι σαφές ότι ο δημιουργός κάπου θέλει να το πάει, πρέπει να περιμένουμε και θα δούμε. Ελπίζω να υπάρχει κάποιο σχέδιο και να μη γίνονται όλα χάριν εντυπωσιασμού. Και ελπίζω να μη βάζει πολλά καρπούζια κάτω από τη μασχάλη του, γιατί, για να πω την αμαρτία μου, μια τέτοια εντύπωση μου δόθηκε. Από την άλλη, πολλά πράγματα θέλουν μια κάποια επεξήγηση και σίγουρα θέλω να δω πώς (και εάν) θα αποσαφηνιστούν στα προσεχή τεύχη. Επιπλέον μπόνους πόντοι δίδονται για το χιούμορ και την εν γένει ανατρεπτική διάθεση. Είμαι ιδιαίτερα επιφυλακτικός και ίσως υπέρ το δέον αυστηρός, ακριβώς επειδή η ιδέα και η αρχική σύλληψη με εντυπωσίασε, αλλά θεωρώ ότι οι λεπτομέριες θέλουν δουλειά και πιθανόν και υπομονή εκ μέρους των αναγνωστών. Εύχομαι να μην προδοθεί ο δημιουργός από μια τυχόν ακανόνιστη συχνότητα έκδοσης. Η οποία έκδοση είναι φυσικά εξαιρετική, αλλά και κομματάκι ακριβή για τον αριθμό των σελίδων. Ειλικρινά εύχομαι να μακροημερεύσει η σειρά, αφού είναι σαφές ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια δυνητικά πολύ ενδιαφέρουσα εξέλιξη. Ελπίζω να την διαβάσετε και να γράψετε κι εσείς την άποψή σας. Και ελπίζω διπλά να μην σας πάρω στο λαιμό μου εάν απογοητευτείτε και με βλαστηματε μετά.. Ευχαριστούμε για τα εξώφυλλα τους The_Sandman & Indian.
- 25 replies
-
- 37
-
-
- 2013
- jemma press
-
(and 1 more)
Tagged with:
-
Από το κείμενο στο οπισθόφυλλο του βιβλίου Κάτω από τα φώτα των Ναζί κοιμάται η Σαλονίκη Ο Νεκρομάντης Άρθουρ Μπάρετ καταλήγει στην πρωτεύουσα της Άνω Γραικίας που διαθέτει Νεάντερταλ, Αυστραλοπιθήκους και πλήθος άλλους παρανθρώπους, αλλά οπωσδήποτε όχι μετρό. Ένας ντόπιος μεσεγγυούχος, μια καλλίγραμμη Αυστριακή αρχαιολόγος και ο ίδιος ο Υπερνεκρομάντης Κρώλεϊ θα τον συνοδέψουν σε μια επικίνδυνη αποστολή. Θα βρουν άραγε τον τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου ή απλά σκάβουν το λάκκο τους; Μία συνεργασία στο σενάριο του Δημήτρη Καμένου με τον σχεδιαστή Χρήστο Σταμπουλή, η οποία διαδραματίζεται στον κοσμο του "WWS" (World War Sapiens) σε 32 ασπρόμαυρες σελίδες μεγέθους 17x24. Ονομαστική τιμή 5.50€.
-
Μαύρα χρώματα, τρομακτικά σύμβολα, αντισυμβατικές συμπεριφορές. Μια μπάντα και τα μέλη της οικογένειας του ηγέτη της αποθεώνουν το heavy metal σε μια απολαυστική κι αυτοσαρκαστική σάτιρα. Μία από τις πιο γνήσιες και αγνές εκδοχές του χιούμορ είναι ο αυτοσαρκασμός. Η αδυναμία αυτοσαρκασμού είναι συχνά ένδειξη μιας ανεπιτυχούς άμυνας απέναντι στην ανασφάλεια και τη μειωμένη αυτοεκτίμηση. Αντιθέτως, ο αυτοσαρκασμός μπορεί να είναι έκφραση αυτογνωσίας και συμφιλίωσης με τις ατέλειες του εαυτού, τις ιδιαιτερότητες και τις εμμονές του. Δεν πρέπει να κρύβουμε αυτό που είμαστε, αλλά δεν χρειάζεται και να νιώθουμε (τουλάχιστον όχι πάντα) υπερήφανοι γι’ αυτό. Αρκεί να είμαστε εντάξει με τον εαυτό μας και να μπορούμε να κάνουμε πλάκα μαζί του. Κι αυτό κάνει απολύτως επιτυχημένα ο JP Ahonen στον δεύτερο τόμο του Belzebubs με υπότιτλο «Οι αμαρτωλοί δεν έχουν λυτρωμό» (εκδόσεις Jemma Press, μετάφραση Βασίλης Μπαμπούρης) και έναν γλυκό επίλογο του Mikael Akerfeldt του σουηδικού συγκροτήματος Opeth. O Φινλανδός δημιουργός, που είναι προφανές ότι λατρεύει τη metal μουσική και κουλτούρα, συστήθηκε στο ελληνικό κοινό το 2018 με τον πρώτο τόμο του Belzebubs και πρωταγωνιστές τα μέλη μιας metal μπάντας αλλά και της οικογένειας του τραγουδιστή τους σε απολαυστικές περιπέτειες καθημερινής τρέλας και άγριας μουσικής. Τα κόμικς του Ahonen σημείωναν ήδη τεράστια επιτυχία στη χώρα του όπου η heavy metal μουσική είναι ιδιαίτερα δημοφιλής, ενώ από τότε το Belzebubs ξέφυγε από τα όρια της ένατης τέχνης και αποτελεί πια ένα μεγάλο, διεθνές πρότζεκτ σε ποικίλα μέσα (μουσική, κινούμενα σχέδια, διαδίκτυο). Αυτή η επιτυχία ωστόσο δεν οφείλεται στην εξύμνηση του black metal, στη θεοποίηση των συγκροτημάτων του και την εξιδανίκευση των οπαδών του, αλλά αντιθέτως στην (αυτο)σαρκαστική διάθεση απέναντι στην κουλτούρα και τις «παραδόσεις» του και στο άφθονο χιούμορ με το οποίο περιγράφονται οι συνήθειες των θιασωτών του. Γιατί είναι σε κάθε σελίδα, σε κάθε σκίτσο, σε κάθε διάλογο ορατό ότι ο Ahonen αγαπά αυτή τη μουσική κι αυτήν την κουλτούρα αλλά δεν διστάζει να τη σατιρίσει. Τα μέλη της γκοθ οικογένειας, από τo μεγαλύτερo μέχρι το μικρότερο, ντυμένα όλα μέσα στη μαυρίλα θυμίζουν την Οικογένεια Άνταμς, τα ονόματά τους είναι βγαλμένα από ταινία τρόμου κι απόκρυφα βιβλία (Λεβιάθαν, Λίλιθ, Σλοθ, Λούσυφερ), το βαρύ make-up τους καλύπτει τα χαρακτηριστικά των προσώπων τους. Τα μωρά αντί να παίζουν με χρωματιστές μπαλίτσες και αρκουδάκια έχουν νεκροκεφαλές και κόκαλα, τα ρούχα τους στολίζουν πεντάλφες και μεταλλικά καρφιά. Ο μικρός Λεβιάθαν στο σχολείο αποκεφαλίζει ένα πρόβατο ως επίκληση στον δαίμονα Βελιάλ και η μαμά του τον υπερασπίζεται («προτιμούμε να λέμε “θυσίασε”», διορθώνει την εξοργισμένη διευθύντρια). Όλοι μαζί παραγγέλνουν φαγητά παραφράζοντάς τα για να γελούν μόνο αυτοί («κθουλουτσίνι με ντομάτα», «φούνγκι γιονγκοθίνι», «χθονιόκι με γαρίδες» κ.ά.) ενώ η γιαγιά αναπολεί την εποχή που «για κολατσιό τρώγαμε μύξες και παρωνυχίδες και τις καταπίναμε με δάκρυα απόγνωσης […] όταν μαζευόμασταν όλοι στην παγερή καλύβα που βρομούσε κάτουρο και ζεσταίναμε ο ένας τον άλλον με γερές φάπες στον πισινό! Ήταν τέλεια!». Και το σχετικό link...
-
- 4
-
-
- οι αμαρτωλοί δεν έχουν λυτρωμό
- belzebubs
-
(and 2 more)
Tagged with:
-
Ο Θανάσης Καραμπάλιος, γνωστός από την εξαιρετική best seller σειρά του “1800”, ενώνει τις δυνάμεις του με τον Νίκο Σταυριανό, γιο του εκδότη της Jemma, με πολλά fanzines στο ενεργητικό του και μαζί επιχειρούν να μας περιγράψουν μερικές ιστορίες από τα χωριά της Ελασσόνας, όπως τις άκουσαν από τους καλύτερους story tellers του κόσμου, που δεν είναι άλλοι από τους παππούδες μας. Κι όλα αυτά… Στη σκιά του Ολύμπου. Στο άλμπουμ περιέχονται τέσσερις σύντομες, αλλά απολαυστικές ιστορίες, κάποιες αληθινές, κάποιες φανταστικές και κάποιες και τα δύο, όπως μας ενημερώνει ο Θανάσης, τις οποίες τις άκουσε κατά την παιδική του ηλικία από συγγενικά του πρόσωπα. Οι ιστορίες αυτές παίρνουν τους τίτλους τους από τα χωριά στα οποία “γεννήθηκαν” και είναι οι εξής: “Καρυά” (Ένα ζευγάρι προσπαθεί να κάνει παιδιά, αλλά δεν τα καταφέρνει. Αποφασίζει, λοιπόν, να ζητήσει την βοήθεια μίας νεράιδας που κατοικεί σε μία λίμνη. Το αντίτιμο, όμως, θα είναι πολύ βαρύ.) “Κεφαλόβρυσο” (Ένα φτωχό ορφανό κλέβει φαγητό από τον μεγαλο-κτηματία της περιοχής, ο οποίος το είχε εμπιστευτεί. Όταν αυτός το μαθαίνει, η κατάληξη θα είναι πολύ άσχημη.) “Πύθιο” (Ένας Ιερέας, βλέποντας ότι το ποίμνιό του χάνει την πίστη του στον Θεό, δεν διστάζει να αναμετρηθεί με τον κόσμο της μαγείας.) “Παλαιόκαστρο” (Ένας προδότης καταδίδει τους κλέφτες και τους αρματολούς του χωριού του στην Χωροφυλακή και η ποινή που θα του επιβληθεί από τους προδομένους επαναστάτες θα είναι τρομακτική.) Επηρεασμένος από τις ιστορίες που άκουγα κι εγώ μικρός στο χωριό μου και οι οποίες με τρόμαζαν, αλλά παράλληλα με συνάρπαζαν, βρήκα την συγκεκριμένη ανθολογία του γούστου μου. Σε όλες τις ιστορίες επικρατεί το horror στοιχείο, το οποίο στήνεται εκθετικά και δημιουργεί αγωνία για την κατάληξη, που ομολογουμένως δεν μας εκπλήσσει όταν τελικά έρχεται. Ο Καραμπάλιος βρίσκεται στο στοιχείο του κι έτσι αποδεικνύει ότι διαθέτει άνεση στην περιγραφή ιστοριών που βασίζονται σε χρονικά πλαίσια μιας άλλης εποχής, παλαιότερης. Εν κατακλείδι, όλες οι ιστορίες με ικανοποίησαν και δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω κάποια. Αν, πάντως, θα έπρεπε να το κάνω αυτή θα ήταν η ιστορία από την “Καρυά”. Προτείνεται ανεπιφύλακτα στους λάτρεις των σεναρίων της αντίστοιχης θεματολογίας και φυσικά στους θαυμαστές του συγγραφέα. Πιστεύω ότι δεν θα απογοητευτούν. Αν θέλουμε να μιλήσουμε για τον εικαστικό τομέα, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο Νίκος Σταυριανός αρχίζει κι ανδρώνεται επαγγελματικά κι οπτικοποιεί τα μακάβρια σενάρια με το κατάλληλο ύφος και με σχεδιαστικά μοτίβα που θυμίζουν πολύ το στυλ του μεγάλου Mike Mignola. Η αλήθεια είναι ότι εντοπίζουμε καρέ που θα τα χαρακτηρίζαμε αρκετά αφηρημένα, αλλά υπάρχουν κι άλλα που είναι περισσότερο εύστοχα κι αληθοφανή. Οι σκιάσεις κι ο ασπρόμαυρος χρωματισμός στέκονται ιδανικά σε μία τέτοια θεματική ιστοριών, αλλά έχω την εντύπωση ότι το παρακάνει λίγο με τους τόνους του μαύρου. Η Jemma φρόντισε να δώσει στην έκδοσή της το μέγεθος ενός τυπικού BD και η κόλληση στην ράχη απαντάει στα γνωστά επίπεδά της. Το χαρτί στο εσωτερικό είναι παχύ και ματ κι έχω την αίσθηση ότι όπου θα έπρεπε να υπάρχει ένα αμιγώς λευκό χρώμα, αυτό έχει αντικατασταθεί με μία κρεμ απόχρωση. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η αντίθεση που υπάρχει με το μαύρο, να μην είναι τόσο κολακευτική για το σχέδιο. Αυτό, βέβαια, αποτελεί μία προσωπική μου εκτίμηση και σίγουρα δεν είναι κάτι που με απέτρεψε από το να απολαύσω το κόμικ. Όσον αφορά το εξώφυλλο, αυτό θα το ήθελα λίγο πιο παχύ για να αποφεύγονται τα τσαλακώματα και τα κατσαρώματα από την υγρασία. Να πούμε ότι οι ιστορίες χωρίζονται μεταξύ του με ένα μονοσέλιδο σκίτσο, που φέρει τον τίτλο της καταγωγής τους. Πέρα από ένα εισαγωγικό σημείωμα του συγγραφέα, που το βρίσκουμε στο εσωτερικό μέρος του εξώφυλλου, δεν θα βρούμε άλλο εξτραδάκι. Αφιέρωμα στην εκδοτική
- 10 replies
-
- 18
-
-
-
- 2023
- jemma press
-
(and 2 more)
Tagged with:
-
Στον δεύτερο κύκλο του περνά το «1800» του Θανάση Καραμπάλιου, με την οικογένεια του Καραμάνου να προσπαθεί να ανασυνταχθεί και την Ελλάδα να βρίσκεται ένα βήμα πιο κοντά στην Επανάσταση. «Έχουμε μια απίστευτα πλούσια ιστορία σ’ αυτόν τον τόπο. Γιατί να τη χαρίσουμε στους φασίστες;», μου είχε πει ο Θανάσης Καραμπάλιος σε μια από τις πολλές μας συζητήσεις γύρω από την Ιστορία και τους λόγους που τον ώθησαν να φιλοτεχνήσει μια μυθοπλασία με επίκεντρο τα προεπαναστατικά χρόνια των αρχών του 19ου αιώνα. Αυτή τη φράση τη χρησιμοποίησα στην εισαγωγή του έκτου τόμου του «1800» όταν ο Θανάσης Καραμπάλιος και ο Λευτέρης Σταυριανός της Jemma Press με τίμησαν ζητώντας μου να γράψω λίγα λόγια για την ολοκλήρωση του πρώτου κύκλου της σειράς. Η ίδια φράση θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και πάλι στον πρώτο τόμο του δεύτερου κύκλου που μόλις κυκλοφόρησε. Γιατί φανερώνει τη βαθύτερη αιτία της επίμονης ενασχόλησης ενός κομμουνιστή δημιουργού κόμικς με την ελληνική ιστορία. Ό,τι μαθαίναμε και εν μέρει συνεχίζουν να μαθαίνουν τα παιδιά στο σχολείο για το 1821 είναι υπερβολικά απλοποιημένο, ανυπόφορα μπολιασμένο από τους εθνικούς μας μύθους. Αντιμετωπίζουμε τα πρόσωπα της Επανάστασης σαν ιερά και αρυτίδωτα τοτέμ με πολύχρωμες φουστανέλες, ενώ είμαστε πεπεισμένοι πως τις πράξεις τους τις καθοδηγούσε ο Θεός (της Ελλάδος!) και τις καθαγίαζε κάποια μεταφυσική αφοσίωση σ’ έναν ανώτερο σκοπό. Δυστυχώς μετά το σχολείο η συντριπτική πλειονότητα παραμένει σε αυτή την επιφανειακή (μη) γνώση που υπηρετεί τη διαιώνιση της αυταρέσκειας ενός έθνους ανάδελφου. Το χειρότερο ωστόσο, είναι η αποϊστορικοποιημένη «ερμηνεία» και πρόσληψη της Επανάστασης με όρους όπως «παλλαϊκός ξεσηκωμός», «παλιγγενεσία» κ.λ.π. που παραβλέπουν και συσκοτίζουν τις αντιφάσεις της εποχής και τη σύνθετη πραγματικότητά της, θυσιάζοντας την αλήθεια στον βωμό εθνικών επιταγών. Σημαντικό μέρος αυτής της αλήθειας, χωρίς εξωραϊσμούς, απέδωσε με συναρπαστικό τρόπο ο Θανάσης Καραμπάλιος στους έξι πρώτους τόμους του «1800» («Πατέρας», «Ελένη», «Αγία Μαύρα», «Χάκι», «Μαύρα Καράβια», «Ζίχνα») και στο ίδιο πνεύμα συνεχίζει και στον πρώτο τόμο («Δροσιά») του δεύτερου κύκλου. Ο Καραμάνος μπορεί να μη ζει πια («Πάρε το μάτι του αητού και τ’ αλαφιού το βήμα και βγες απάνω στην κορφή να το βροντοφωνάξεις, ο Καραμάνος πέθανε, ο Καραμάνος πάει»), αλλά η ιστορία προχωρά «με συντροφιά τη φαμελιά του και τους συντρόφους του, οι παράλληλες ιστορίες των οποίων μας βοηθούν να νιώσουμε οικεία μια εποχή που ενώ ιστορικά είναι κοντινή, φαντάζει ξένη και μακρινή», όπως έγραφε ο Πάνος Ζάχαρης κατά την έναρξη της επικής σειράς. Πρωταγωνίστρια είναι πλέον η νύφη του Καραμάνου που καταφεύγει με το μωρό της στη Σκόπελο. Εκεί θα βρει μια απρόσμενη σύμμαχο και παρά την όχι και τόσο ενθαρρυντική γνωριμία («Έπρεπε να μείνουν στη γη τους να πολεμήσουν. Εδώ τι μας κουβαλήθηκαν; Μετά βίας μπορούμε να ταΐσουμε τους εαυτούς μας», λέει η Μαρίκα για τους ξένους, θυμίζοντας το σύγχρονο ρατσιστικό λεξιλόγιο εναντίον των μεταναστών) θα γίνουν καλές φίλες. Με τη Δροσιά να προσπαθεί να ξεπεράσει τις απανωτές τραγωδίες και την Ελλάδα που βράζει να πλησιάζει, έστω και χωρίς πυξίδα, στο 1821. Και το σχετικό link...
-
- 2
-
-
- θανάσης καραμπάλιος
- jemma press
-
(and 2 more)
Tagged with:
-
Πρόκειται για μία XXXL έκδοση που κυκλοφόρησε η JEMMA στα πλαίσια του ComicDom 2017 και το χαρακτηρίζει σαν ένα "Cult διαμάντι των fumetti της δεκαετίας του '70"...!Το βιβλίο μας περιγράφει τις περιπέτειες του "Άγνωστου",οι οποίες χωρίζονται σε επεισόδια...! Ο πρώτος τόμος περιλαμβάνει τα επεισόδια: Λίγες ώρες πριν την αυγή Η πλατεία των τριών μελισσών Θάνατος στη Ρώμη Στην αρχή του τόμου ο αναγνώστης θα βρει 9 σελίδες με ένα αφιέρωμα στον δημιουργό από τους μεταφραστές...!Το βιβλίο είναι μεν τεράστιο,αλλά κάθε σελίδα περιέχει το πολύ δύο καρέ...!Η γραφιστική επιμέλεια,το lettering και τα layouts έγιναν από την Eyeworks,ενώ τον σχεδιασμό του εξώφυλλου επιμελήθηκε ο Φραγκίσκος Ζουταλούρης...!Η έκδοση της JEMMA είναι ρετρό και μοιάζει με λογοτεχνικό βιβλίο...!Έχει ανθεκτική κόλληση στην ράχη και ματ χαρτί...! Αντιγραφή από το οπισθόφυλλο...! Ο Magnus στην Wikipedia
- 19 replies
-
- 28
-
-
-
- 2017
- jemma press
-
(and 2 more)
Tagged with:
-
Το Belzebubs είναι ένα ονλάιν κόμικ του Φιλανδού JP Ahonen, το οποίο παρουσιάζει τα έργα και ημέρες μιας οικογένειας μπλακμεταλάδων. Μετά την επιτυχία που έχει γνωρίσει σε αρκετές χώρες της Ευρώπης, ήρθε και στην χώρα μας από την Jemma Press. Αρκετά καλό στριπ, με εύκολα αναγνωρίσιμες καταστάσεις/συμπεριφορές που παρωδεί - με αγάπη και πόνο - ο δημιουργός, την όλη εικόνα - και σε κάποιες περιπτώσεις - ιδεολογία που πουλάνε τα μπλακ μέταλ συγκροτήματα. Όσοι γνωρίζουν την ιστορία της σκηνής θα καταλάβουν πολλά (αν και δεν υπάρχει εμφανής αναφορά σε κάποιο γνωστό γεγονός) αλλά και οι μη γνώστες θα περάσουν ευχάριστα. Ευτυχώς δεν μένει στην εύκολη ατάκα και πιάνει και τις προσωπικές σχέσεις των μελών της οικογένειας, αλλά και της μπάντας του πατέρ φαμίλια, που είναι σε αδράνεια. Επίσης, ο δημιουργός φροντίζει να έχει το κάθε μέλος ευδιάκριτη προσωπικότητα. Το σχέδιο δε, είναι αξιολάτρευτο και τεχνικά άρτιο αξιοθρήνιτο και δαιμονικά σάπιο. Η σειρά ξεκίνησε το 2016 και ο τόμος της Jemma - άρτιος σε όλα του - περιέχει στριπς από το 2016 μέχρι και σήμερα. Περιέχει επίσης μια από τις πρωτότυπες εισαγωγές που έχω διαβάσει εδώ και καιρό από την Μπέκυ Κλούναν. Σελίδα δείγμα (στα αγγλικά) Πρώτη διανομή στο AthensCon 2018, όπου ήρθε και ο καλλιτέχνης για αυτόγραφα και σκιτσοαφιερώσεις. Στα πλαίσια του συνέδρειου επίσης, η Jemma έδινε με την αγορά του άλμπουμ και μια πάνινη τσάντα δώρο. Trivia. Η φανταστική μπάντα του κόμικ έχει και δικιά της σελίδα, ενώ έχει συμπεριληφθεί και στην Encyclopedia Metallum. Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τον Indian.
- 12 replies
-
- 23
-
-
-
- jp ahonen
- jemma press
-
(and 1 more)
Tagged with:
-
Οι περιπέτειες του ΒΟΝΕ ξεκίνησαν να δημοσιεύονται στην Ελλάδα τον Οκτώβριο του 2006 και ολοκληρώθηκαν σε 9 τόμους στις 12 Σεπτεμβρίου 2011. Η σειρά κυκλοφορεί από την Jemma Press σε πολυτελές χαρτί με σκληρο-μαλακό εξώφυλλο. Δεν είναι Hardcover, όμως είναι πιο ανθεκτικό από τα τυπικά Paperbacks. Η μετάφραση είναι πολύ πετυχημένη και ταιριαστή επίσης. Το σκανάρισμα αδικεί τα εξώφυλλα επειδή έχουν γυαλιστερά κόκκινα γράμματα και το scanner δεν τα αναγνωρίζει. Οι σελίδες, η ονομαστική τιμή και και η αναγραφόμενη ημερομηνία κυκλοφορίας ανά τόμο ακολουθούν παρακάτω. Οι διαστάσεις των τόμων είναι 16,50 Χ 23: 1ος τόμος: Σελίδες: 144 + 4, Τιμή: 10,95€, Οκτώβριος 2006 (Η επανέκδοση κοστίζει 12,95€) 2ος τόμος: Σελίδες: 144 + 4, Τιμή: 12,95€, Σεπτέμβριος 2007 3ος τόμος: Σελίδες: 192 + 4, Τιμή: 12,95€, Ιούλιος 2008 4ος τόμος: Σελίδες: 176 + 4, Τιμή: 12,95€, Μάιος 2009 5ος τόμος: Σελίδες: 128 + 4, Τιμή: 12,95€, Νοέμβριος 2009 6ος τόμος: Σελίδες: 128 + 4, Τιμή: 12,95€, Μάιος 2010 7ος τόμος: Σελίδες: 160 + 4, Τιμή: 12,95€, Οκτώβριος 2010 8ος τόμος: Σελίδες: 144 + 4, Τιμή: 13,50€, Ιούλιος 2011 9ος τόμος: Σελίδες: 224 + 4, Τιμή: 16,00€, Αύγουστος 2011 Η ιστορία του Jeff Smith δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1991 και ολοκληρώθηκε το 2004 σε 55 τεύχη. Μπορείτε να βρείτε τα εξώφυλλα αυτών των τευχών εδώ. Με το που ολοκληρώθηκε το 2004, βγήκε όλη η ιστορία συγκεντρωμένη σε έναν τόμο περίπου 1.350 σελίδων Μέχρι τότε το Bone είχε αποσπάσει ένα σωρό βραβεία, μεταξύ άλλων 10 βραβεία Eisner και 11 Harvey. Το 2005 η Scholastic Graphics ανέλαβε να χρωματίσει και να εκδώσει εκ νέου όλη την ιστορία. Βγάζοντας έναν τόμο κάθε εξάμηνο, ολοκλήρωσε τη σειρά στα αγγλικά το 2009 σε 9 τόμους. Η ελληνική εκδοτική Jemma εξέδωσε την έκδοση της Scholastic και τελείωσε την έκδοση στα ελληνικά τον Σεπτέμβρη 2011. Η Jemma ξεκίνησε με έναν τόμο ανά χρόνο, όμως τελικά τελείωσε τη σειρά πολύ πιο γρήγορα απ' ό,τι ελπίζαμε (το 2014 δηλαδή αν συνέχιζε να βγάζει έναν τόμο ανά χρόνο). Παρακάτω παραθέτω τα εξώφυλλα των τόμων της Scholastic Graphix. Το Bone μέχρι στιγμής έχει κυκλοφορήσει σε 17 χώρες. Η Jemma εξέδωσε την ιστορία στα ελληνικά στο πλαίσιο της ταυτόχρονης έκδοσής του σε 7 ευρωπαϊκές χώρες (Ελλάδα, Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία, Γερμανία, Αγγλία, Νορβηγία) και Καναδά. Στα μέσα Δεκέμβρη 2011 για τα 20 χρόνια του Bone, θα κυκλοφορήσει από τη Scholastic Graphix η έγχρωμη έκδοση (που εξέδωσε και η Jemma), σε έναν επίτομο Hardcover τόμο. Κι αυτός θα έχει περί τις 1.350 σελίδες όπως ο προηγούμενος, όμως με σαφώς μεγαλύτερη τιμή. Αυτό οφείλεται στο ότι αυτός είναι έγχρωμος, το χαρτί πιάνει περισσότερο χώρο επειδή είναι κλάσεις ανώτερης ποιότητας και έχει σκληρό εξώφυλλο. Για να προλάβω ερωτήσεις, αναφέρω πως λόγω τιμής, αγοραστικού κοινού και της γενικότερης οικονομικής κατάστασης της χώρας μας, το να κυκλοφορήσει τέτοιο τούβλο στα ελληνικά από την Jemma (και όχι μόνο) είναι όνειρο θερινής νυκτός. Όλες οι εκδόσεις είναι πλήρεις, δεν υπάρχει κάποια έκδοση που να μην περιλαμβάνει όλη την ιστορία. Οι 9 τόμοι της Scholastic Graphix (κατ' επέκταση και της ελληνικής Jemma) περιλαμβάνουν την ίδια ακριβώς ιστορία που περιλαμβάνει και το ασπρόμαυρο επίτομο. Οι τόμοι της Jemma έχω παρατηρήσει πως περιλαμβάνουν πολλά και διάφορα illustrations που παρεμβάλλονται στα κεφάλαια, τα οποία illustrations δεν περιλαμβάνονται στο αγγλικό ασπρόμαυρο επίτομο. Το μοναδικό πράγμα που δεν είδα στους τόμους της Jemma, είναι ο χάρτης του κόσμου του Bone που περιλαμβάνεται στην τελευταία σελίδα του ασπρόμαυρου επίτομου. Σαν σύνολο όμως, η έκδοση της Jemma μου φάνηκε πιο πλήρης σε extras. Η ιστορία ξεκινάει με τα ξαδέρφια Bone να διώχνονται από την Μπόουνβιλ, το μέρος όπου έμεναν. Αντί να καταφέρουν να επιστρέψουν, χάνονται σε περιοχές που δεν τις έχει καν ο χάρτης τους. Στην συνέχεια βρίσκουν ο ένας τον άλλον αλλά γεννιόνται πολλά ερωτηματικά που έχουν να κάνουν κυρίως με τους αγριοπόντικες, οι οποίοι έχουν λάβει οδηγίες να εξοντώσουν τους Bone. Στην περιπέτειά τους θα τους βοηθήσουν η Θορν, η γιαγιά Μπεν και ένας μυστηριώδης κόκκινος δράκος. Αυτά περιληπτικά όσον αφορά την ιστορία, η συνέχεια στους τόμους Οι κύριοι χαρακτήρες που εμφανίζονται είναι: Αυτό που μου αρέσει στο Bone δεν είναι τόσο η ιστορία, όσο η φοβερή αίσθηση του χιούμορ που το διακατέχει. Είναι πραγματικά πολύ απολαυστικό να βλέπω τις γκριμάτσες του Smiley, την γαϊδουριά και το πείσμα του Phoney και την αθωότητα του Fone. Σε συνδυασμό με τον περίγυρό τους συνθέτουν μία ιστορία που με κάνει να σχηματίζω ένα χαμόγελο ικανοποίησης όποτε το πιάνω στα χέρια μου. Η αρχή όμως δεν προδίδει καθόλου την επική ιστορία που πρόκειται να επακολουθήσει, η οποία γίνεται σαφώς πιο σκοτεινή από τους πρώτους τόμους, όμως χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι ακατάλληλο για μικρές ηλικίες. Ιδού και 2 σελίδες από τον πρώτο τόμο Η άποψή μου για την ελληνική έκδοση είναι η καλύτερη και πραγματικά προτείνω να αγοράσετε τους τόμους από την Jemma αν νιώθετε πως θα σας αρέσει σαν ιστορία. Από εκεί και πέρα, υπάρχει η φθηνή λύση του ασπρόμαυρου επίτομου για όσους δεν θέλουν να ξοδευτούν, και ο "κυριλάτος" έγχρωμος hardcover τόμος της Scholastic που θα κυκλοφορήσει εντός ολίγου. Όμως προσωπικά πιστεύω πως το Bone ήταν ένα επιχειρηματικό στοίχημα του εκδότη και αξίζει να το στηρίξουμε, δεδομένου του ότι έγινε καλή δουλειά σε όλους τους τομείς (μετάφραση, έκδοση, ποιότητα χαρτιού, τιμή, συχνότητα κυκλοφορίας, κλπ). Αναμένω σχόλια απ' όσους το έχουν διαβάσει Ευχαριστούμε για τα εξώφυλλα τους Valtasar, ramirez & Yioshimitsu. Μπορείτε να βρείτε τη σειρά διαθέσιμη για ανάγνωση στη βιβλιοθήκη της Λέσχης Φίλων Κόμικς. Τον χάρτη του κόσμου μπορείτε να τον βρείτε σε μεγαλύτερη ανάλυση εδώ Τελευταίο update 18/01/2018
-
Η επίσκεψη του Σιντάρο Κάγκο στη χώρα μας στάθηκε αφορμή για μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση για τη δική του οπτική στην καλλιτεχνική δημιουργία. Ο Σιντάρο Κάγκο γεννήθηκε στο Τόκιο το 1969 και ξεκίνησε την καριέρα του ως σχεδιαστής κόμικς ήδη από την ηλικία των 19 ετών, στο περιοδικό «Comic Box» το 1988. Η έντονα σατιρική του διάθεση αναπτύσσεται άλλοτε με ευφάνταστες πλην όμως λεπτομερείς απεικονίσεις ωμής, εκτεταμένης βίας, άλλοτε με σοκαριστικά προκλητικές ερωτικές σκηνές, άλλοτε με οπτικούς πειραματισμούς που αξιοποιούν στο έπακρο τους κανόνες του μέσου για να τους σπάσουν. Το ερωτικό και το φρικιαστικό στο έργο του δεν είναι ο αυτοσκοπός, αλλά εργαλεία που μεγιστοποιούν την αντίδραση αλλά και την εμπλοκή τελικά του αναγνώστη. Η επίσκεψη του μεγάλου Ιάπωνα καλλιτέχνη στη χώρα μας, στο πλαίσιο της όγδοης διοργάνωσης του φεστιβάλ κόμικς και κινουμένων σχεδίων Chaniartoon στα όμορφα Χανιά, στάθηκε αφορμή για μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση για τη δική του οπτική στην καλλιτεχνική δημιουργία. ● Ποιες είναι οι εντυπώσεις σας από την εμπειρία σας στην Ελλάδα και ειδικότερα στα Χανιά; Πώς αισθάνεστε που τα έργα σας κυκλοφορούν σε μια μικρή ευρωπαϊκή χώρα, όπως η Ελλάδα; Η Ελλάδα, και ιδιαίτερα η Κρήτη, είναι πανέμορφη, με τη θάλασσα και τα γραφικά της τοπία, και η τοπική κουζίνα ήταν εξαιρετικά νόστιμη. Οι άνθρωποι ήταν όλοι πολύ καλοί και φιλόξενοι και η υποδοχή που μου επιφυλάχθηκε από τους Έλληνες αναγνώστες ήταν πραγματικά θερμή. Είναι η πρώτη φορά που επισκέπτομαι τη χώρα σας και είμαι εντυπωσιασμένος από την ομορφιά και τη φιλοξενία της. Εκτός από την Ελλάδα, θα ήθελα τα βιβλία μου να μεταφραστούν και να εκδοθούν σε πολλές άλλες χώρες. ● Τα έργα σας είναι εξαιρετικά διαφορετικά μεταξύ τους, ενώ μοιράζονται κάποια κοινά μοτίβα. Πώς προσεγγίζετε την αφήγηση σε σύντομες και εκτενείς ιστορίες και ποια είναι η προτίμησή σας μεταξύ των δύο; Όταν δουλεύω σε μια εκτενή ιστορία, πρέπει να δημιουργήσω έναν πλήρη και λεπτομερή κόσμο, να σχεδιάσω την πλοκή και να αναπτύξω τις σχέσεις των χαρακτήρων. Είναι μια διαδικασία που μου αρέσει πολύ, καθώς μου επιτρέπει να εμβαθύνω στις λεπτομέρειες και να εξετάσω πιο περίπλοκες καταστάσεις. Αντίθετα, οι σύντομες ιστορίες είναι πιο άμεσες και λιγότερο περίπλοκες. Οι ιδέες σε αυτές τις ιστορίες συνήθως χρησιμοποιούνται μόνο μία φορά και τελειώνουν γρήγορα. ● Τι σας ενέπνευσε να επιστρέψετε στον ιδιαίτερο, πολυσυμπαντικό χώρο του «Αέναου Κάστρου» και να τον εξερευνήσετε περισσότερο; Η ιδέα για την «Πριγκίπισσα του Αέναου Κάστρου» ήταν αρχικά μια παραγγελία από τον ιταλικό εκδοτικό οίκο Hollow Press, απ’ όπου μου ζητήθηκε να φτιάξω μια ιστορία εμπνευσμένη από το ιαπωνικό ιστορικό δράμα, αλλά σε έναν άλλο κόσμο. Η ιδέα για την «Πριγκίπισσα του Αέναου Κάστρου» επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί μόνο σε αυτό το βιβλίο, αλλά επειδή ο ίδιος εκδοτικός οίκος μού ζήτησε να γράψω μια νέα ιστορία στο ίδιο περιβάλλον, δημιούργησα μια δεύτερη ιστορία βασισμένη στην ίδια θεματική. ● Μια πτυχή της καλλιτεχνικής σας προσέγγισης είναι η ανάμιξη του ερωτικού με το γκροτέσκο, σε βαθμό που προκαλεί αμηχανία ή σοκ στον αναγνώστη. Ωστόσο, ο τρόμος και η φρίκη στο έργο σας δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά ένα όχημα για καυστική σάτιρα και σουρεαλιστικό χιούμορ. Ποιες καλλιτεχνικές ανάγκες εξυπηρετεί η κάθε σας πλευρά και πώς καταφέρνετε αυτές οι δύο να «συνομιλούν» μεταξύ τους – και τελικά με τον αναγνώστη; Τα έργα μου περιέχουν πολλά στοιχεία γκροτέσκου και βίας, κι αυτό πιστεύω ότι οφείλεται πρωτίστως στο γεγονός ότι μου αρέσουν πολύ οι ταινίες τρόμου. Ωστόσο, αυτά τα γκροτέσκα και βίαια στοιχεία συχνά λειτουργούν ως συνέχεια της κωμωδίας, όχι για να προκαλέσουν στην πραγματικότητα τρόμο. Για μένα, τα έργα μου είναι ουσιαστικά κωμωδίες, παρά ιστορίες τρόμου. Κατ’ επέκταση, όλα τα στοιχεία που παραδοσιακά συναντούμε σε μυθοπλασία τρόμου, όπως το γκροτέσκο και η βία για τα οποία έγινε λόγος, αποτελούν τελικά στοιχεία κωμικής υπερβολής. Ο τρόμος και η κωμωδία διαφέρουν ως προς την οπτική με την οποία βλέπουμε τα πράγματα. Για παράδειγμα, αν ένας περαστικός πατήσει μια μπανανόφλουδα και πέσει, αυτό μπορεί να φανεί κωμικό για έναν εξωτερικό παρατηρητή. Ωστόσο, για το άτομο που έπεσε μπορεί να είναι ένα σοβαρό περιστατικό, γεμάτο πόνο και – γιατί όχι – τρόμο. Με άλλα λόγια, το ίδιο γεγονός μπορεί να είναι κωμικό ή τραγικό ανάλογα με το πρίσμα από το οποίο το βλέπουμε, ανάλογα τη θέση μας. Σχεδόν όλα τα έργα μου τα προσεγγίζω από την οπτική της κωμωδίας. Αυτή η οπτική δεν έχει αλλάξει από την αρχή της καριέρας μου μέχρι σήμερα. ● Τα έργα σας βρίθουν πολιτικού και κοινωνικού σχολιασμού, κάτι που είναι εμφανές τόσο στις σύντομες ιστορίες σας όσο και σε έργα όπως το «Αέναο Κάστρο», που εμπνέεται τρόπον τινά από την ιαπωνική πολιτική ιστορία. Εξίσου έντονη είναι και η παρουσία στοιχείων αλληγορίας και μεταφοράς στο έργο σας. Εάν πάρουμε την έννοια της «δικαιοσύνης» σαν παράδειγμα, βλέπουμε πως η ιδέα για το τι είναι δίκαιο διαφέρει ανάλογα με τη χώρα, το άτομο και την εποχή. Υπήρξε μια εποχή που ήταν κοινωνικά αποδεκτό να περιφρονεί κανείς ή να διακρίνει αρνητικά άτομα διαφορετικής φυλής, αλλά πλέον αυτό δεν είναι αποδεκτό. Ωστόσο, αν οι εποχές αλλάξουν, κάποια στιγμή ίσως αυτό να θεωρηθεί και πάλι σωστό. Έτσι, οι πολιτικές και κοινωνικές αντιλήψεις ποτέ δεν είναι σταθερές. Το τι θεωρείται σωστό ευρέως μεταβάλλεται ανάλογα με την εποχή και τον τόπο. Πιστεύω ότι τα έργα μου κατευθύνουν πάντοτε τον αναγνώστη σε ερωτήματα όπως «Αυτό θεωρείται τώρα σωστό, αλλά είναι πράγματι σωστό;» ή «Κάτι που θεωρείται σήμερα κακό είναι πραγματικά κακό;» δίχως να δίνουν απαραίτητα την απάντηση. ♦ Ευχαριστούμε θερμά την Τζίνα Βάγια για τη μετάφραση της συνέντευξης. Και το σχετικό link...
-
Το νέο μάνγκα του Σιντάρο Κάγκο κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τη Jemma Press, με αφορμή την πρόσφατη επίσκεψη του Ιάπωνα καλλιτέχνη στην Ελλάδα. Ένας από τους πιο τολμηρούς και πειραματικούς δημιουργούς του σύγχρονου ιαπωνικού κόμικς, ο Σιντάρο Κάγκο, επανέρχεται στο σύμπαν του «Αέναου Κάστρου», για το οποίο σας μιλήσαμε σε παλιότερο Καρέ Καρέ (7.9.2024), με το πρόσφατο έργο του «Οι 12 Πριγκίπισσες του Αέναου Κάστρου» το οποίο κυκλοφόρησε ταυτόχρονα στα ιαπωνικά, τα αγγλικά και τα ιταλικά από τις εκδόσεις Hollow Press τον Σεπτέμβριο του 2021, και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Jemma Press τον Σεπτέμβριο του 2024. Αν και νοηματικά ακολουθεί το προηγούμενο έργο του, λειτουργώντας σαν συνέχεια της «Πριγκίπισσας του Αέναου Κάστρου», η πλοκή της ιστορίας στις «Δώδεκα Πριγκίπισσες» τοποθετείται χρονικά στην περίοδο των Εμφύλιων Πολέμων, γνωστή ως «περίοδος Σογκούν», δηλαδή λίγο πριν λάβουν χώρα τα περιστατικά που μας διηγείται στο προηγούμενο έργο του, δημιουργώντας έτσι ένα ενδιαφέρον παράδοξο – το οποίο άλλωστε δεν είναι το μόνο πειραματικό στοιχείο στη δουλειά του Κάγκο. Εδώ, οι παράλληλες πραγματικότητες, αποτέλεσμα των διακλαδώσεων των κάστρων που παρουσίασε στο προηγούμενο μάνγκα του, δεν αποτελούν για τον συγγραφέα αντικείμενο προς εξερεύνηση, αφού εκεί έχει ήδη θέσει τους κανόνες τους. Εισάγοντας νέες θεματικές και αφηγηματικές διαστάσεις, επεκτείνει το πολυσύμπαν των αέναων κάστρων με μια διαφορετική, οργανική προσέγγιση και, φυσικά, στοιχεία κοινωνικής σάτιρας. Στην εισαγωγή της με τίτλο «Περισσότερα κάστρα, περισσότερες πριγκίπισσες και περισσότεροι κόσμοι εντός μας», μέρος του οποίου δανειστήκαμε για τις ανάγκες του παρόντος, η επιμελήτρια της ελληνικής έκδοσης Μυρτώ Τσελέντη επισημαίνει: «Στις 12 Πριγκίπισσες, ο Κάγκο δίνει στις περίφημες διακλαδώσεις του μια πιο οργανική διάσταση. Τις παρομοιάζει με τα αιμοφόρα αγγεία και με το νευρικό σύστημα του ανθρώπινου σώματος, είτε εκτός, είτε εντός των ανθρώπων. Στα ευρύτερα δίκτυα, οργανικά και ανόργανα, υλικά και άυλα, τοποθετεί έναν από τους βασικούς θεματικούς άξονές του. Το νοητικό δίκτυο που συνδέει τις σκέψεις των ανθρώπων μεταξύ τους, στο οποίο έχει πρόσβαση η γερόντισσα Γιουνγκού με τις υπερφυσικές της δυνάμεις, ως άλλος ιδιότυπος τεχνικός δικτύων, αποτελεί μια επακόλουθη έκφανση αυτού. Προφανώς, πρόκειται για έναν παραλληλισμό και ταυτόχρονα ένα σχόλιο για το ψηφιακό διαδίκτυο που μας ενώνει πλέον όλους, μια επέκταση της νόησης και της σκέψης αλλά και της επικοινωνίας μας. Ένα διαδίκτυο που, όπως και αυτό της πραγματικής ζωής, έχει στο μάνγκα συχνά αποτελέσματα που υπερβαίνουν τον άυλο (ψηφιακό ή νοητικό) κόσμο κι έχουν απτές συνέπειες στον φυσικό κόσμο». Η οπτική υπερβολή του σοκ, άλλο ένα χαρακτηριστικό του μετρ του έρο-γκούρου, δηλαδή του συνδυασμού του ερωτικού με το γκροτέσκο, είναι περισσότερο παρούσα στην πρόσφατη δουλειά του, επαναφέροντας στο μυαλό τον επαναστατικό Κάγκο που γνωρίσαμε μέσω της ανθολογίας «Το Μολυσματικό Σύνδρομο της Στοματικής Κοιλότητας και άλλες Πειραματικές Φρικωδίες» (εκδόσεις Jemma Press, 2011), μέσω της οποίας μας συστήθηκε στα ελληνικά. Η φρίκη και η σεξουαλική διαστροφή στα έργα του Σιντάρο Κάγκο άλλωστε, δημιουργούν έναν μηχανισμό απροσδόκητα σουρεαλιστικού και ενίοτε μαύρου χιούμορ, ενώ το καθαρό σχέδιό του εντυπωσιάζει με τη λεπτομερή απεικόνιση των απαιτητικών σκηνών που δημιουργεί το ευφάνταστο μυαλό του. Και το σχετικό link...
-
- 3
-
-
- οι 12 πριγκίπισσες του αέναου κάστρου
- σιντάρο κάγκο
- (and 2 more)
-
Το «Σιμμιότο» των Σιλβέριο Πιζού και Μίλο Μανάρα (κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μαμούθ το 1982) είναι μια πολιτική αλληγορία μπολιασμένη με στοιχεία της κινεζικής μυθολογίας, αναφορές στον Μάη του ‘68 και πρωταγωνιστή έναν ανθρωπόμορφο πίθηκο που τα βάζει με κάθε μορφής εξουσία, θρησκευτική, πολιτική, στρατιωτική, οικονομική. Από την άλλη, «Η Πριγκίπισσα του Αέναου Κάστρου» του Σιντάρο Κάγκο (Jemma Press) είναι μια σουρεαλιστικά εφιαλτική και ταυτοχρόνως πολιτικά σατιρική κατάδυση στα παράλληλα σύμπαντα ενός τρομακτικού κόσμου που εκκινεί από την ιαπωνική ιστορία αλλά διαιρείται και αναδιπλασιάζεται με μικρές διαφοροποιήσεις απρόβλεπτων συνεπειών. «Σιμμιότο» Η σχεδιαστική μαεστρία του Κάγκο πλημμυρίζει το βιβλίο με διονυσιακές σκηνές αμέτρητων παραδοξοτήτων, με χώρους και τοπία που αψηφούν τους νόμους της φυσικής, «με ατέλειωτα λαβυρινθώδη, μη ευκλείδειας γεωμετρίας κτίρια» που παραπέμπουν στον Έσερ, «κάστρα που απομακρύνονται από τη στατικότητα ενός αρχιτεκτονικού σχεδίου κι αναπνέουν σαν κλαδιά, κουνιούνται και γίνονται ασταθή με την παραμικρή – εκτός των προβλεπόμενων – παρεμβολή», όπως σημειώνει εύστοχα η Μυρτώ Τσελέντη στο επίμετρό της. «Η Πριγκίπισσα του Αέναου Κάστρου» Τόσο στο «Σιμμιότο» όσο και στην «Πριγκίπισσα του Αέναου Κάστρου», οι σχεδιαστικοί πειραματισμοί είναι διαρκείς, οι άνθρωποι παραμορφώνονται και μεταλλάσσονται χωρίς τέλος, αλλόκοτα πλάσματα διασταυρώνονται μαζί τους σε ανατριχιαστικές και σαδομαζοχιστικές ερωτικές συνευρέσεις, ενώ κυριαρχούν οι μάχες με σπαθιά που δημιουργούν αιμάτινους πίδακες, αφήνοντας διάσπαρτα διαμελισμένα πτώματα και πολτοποιημένα, κομμένα κεφάλια. Και παρά τις διαφορετικές «σχολές» στις οποίες ανήκουν οι δημιουργοί τους, παρά τη χρονική διαφορά φιλοτέχνησης των έργων τους, παρά το διαφορετικό πλαίσιο των ιστοριών, υπάρχουν πολλά κοινά στοιχεία, τουλάχιστον στο σχεδιαστικό μέρος, που αποδεικνύουν ότι οι μεγαλοφυΐες συχνά συναντιούνται έστω και ασυνείδητα. Και το σχετικό link...
-
- 3
-
-
- σιμμιότο
- μαμούθ κόμικς
- (and 9 more)
-
Τα Μυστήρια Πράματα του Θανάση Πετρόπουλου ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 2018, στο socomic.gr, και ολοκληρώθηκε τον Απρίλη του επόμενου χρόνου. Το κόμικ ανήκει στο είδος του υπερφυσικού τρόμου. Πρωταγωνιστές είναι ο Φιλήμων Καρτέρης και ο Σερ Ζάκαρυ Νίκολσον -Έλληνας ακαδημαϊκός και Ιρλανδός περιηγητής αντίστοιχα-, οι οποίοι σαν άλλοι πράκτορες του BPRD, τα βάζουν με καταχθόνια πλάσματα στην ελληνική ύπαιθρο του 19ου αιώνα. Η φυσική μορφή του κόμικ, από τις εκδόσεις Jemma Press, περιλαμβάνει δύο ιστορίες από τις τρεις που έχουν δημοσιευτεί στην πλατφόρμα. Για εμένα προσωπικά ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη το γεγονός ότι ο Πετρόπουλος έκανε κάτι τελείως έξω από αυτά που τον έχουμε συνηθίσει. Μπορεί το σχέδιό του να μην προϊδεάζει για horror, αλλά το έχει τροποποιήσει αρκετά ώστε -τουλάχιστον για εμένα- να εξυπηρετεί το σενάριο, ακόμη και στις πιο gory στιγμές του. Το δυνατό σημείο βεβαια είναι σενάριο. Εξαιρετικά ενδιαφέρον. Το ελληνικό φολκλόρ είναι πλούσιο και ανεκμετάλλευτο και ο Πετρόπουλος το διαχειρίζεται πολύ καλά. Οι κεντρικοί χαρακτήρες είναι συμπαθέστατοι και έχουν χημεία, αν μπορεί να ειπωθεί αυτό για ένα κόμικ. Και μέσα σ' όλα δε λείπει το χιούμορ, προερχόμενο κυρίως από την φλεγματική ιδιοσυγκρασία του Νίκολσον. Η έκδοση είναι απλή αλλά καλαίσθητη και περιέχει επίσης pin-ups από τους Αγγελική Σαλαμαλίκη, Δημήτρη Καμένο, Αλέξια Οθωναίου, PanPan, Έφη Θεοδωροπούλου, Γιάννη Ρουμπούλια, Δήμητρα Αδαμοπούλου και Δημήτρη Κάσδαγλη. Συνολικά, θα έλεγα ότι είναι ένα απρόσμενα διασκεδαστικό τομάκι. Ίσως «λίγο», αλλά που αξίζει να διαβάσουν όσοι αρέσκονται σε τέτοιες θεματολογίες. +.||.+ Παρουσίαση του webcomic Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τους germanicus & albertus magnus.
-
Από την εκδοτική: Τέσσερα θύματα του Άρχοντα του Τρόμου διψούν για εκδίκηση! Θέλουν να δουν τον Ντιαμπόλικ να υποφέρει, όπως υπέφεραν και οι ίδιοι και καταστρώνουν υπομονετικά ένα πολύπλοκο όσο και ιδιοφυές σχέδιο προκειμένου να τον εξολοθρευόσουν! Η ιστορία: Αν και ακόμα δεν έχει έρθει το Comicdom, η Jemma κάνει κάτι τέτοιες ανεξάρτητες κινήσεις μέσα στη χρονιά και έτσι το Μάρτιο κυκλοφόρησε μία ακόμα έκδοση του Diabolik, η αναβίωση του οποίου φαίνεται να πηγαίνει καλά με νέους τόμους να κυκλοφορούν σταθερά. Η εκδοτική επέλεξε μια ιστορία του εξαιρετικού Tito Faraci και μπορώ να πω ότι συνάντησα στοιχεία που δεν θυμάμαι να συναντάω συχνά στον Diabolik. Εν προκειμένω έχουμε τέσσερις παλιούς εχθρούς του πρωταγωνιστή μας να συμμαχούν προκειμένου να τον καταστρέψουν. Οι ίδιοι όντας έξυπνοι και ισχυροί καταλήγουν σωστά στο συμπέρασμα ότι ο Diabolik διαθέτει μια κρυψώνα στην οποία κρύβει πολύ σπάνια κομμάτια τέχνης που αποτελούν τα αγαπημένα του και ανταποκρίνονται στο προσωπικό του γούστο. Μάλιστα έχει κρατήσει μυστική την ύπαρξή της ακόμα και από την Εύα. Ο Faraci δείχνει σιγά σιγά τις κινήσεις των εχθρών και αποκαλύπτει τις ιστορίες όλων με την μορφή flashback, τα οποία συμβάλλουν σε πολύ ωραία ανάλυση των κινήτρων των χαρακτήρων και πιο όμορφη αφήγηση. Αυτό που δεν περίμενα με τίποτα είναι να δω τον Diabolik να κάνει λάθη και να μην υπολογίζει σωστά τις απειλές των αντιπάλων του και αναγκάζεται φυσικά να πάρει εκδίκηση. Είναι μια αρκετά απλή ιστορία, αλλά το ταλέντο του Faraci στην αφήγηση είναι αδιαμφισβήτητο και μέσα σε όλα έχουμε και το σχέδιο του Emanuele Barison που είναι μάλλον το αγαπημένο μου απ' όσους τόμους έχουν κυκλοφορήσει έως τώρα. Πολύ ρεαλιστικά πρόσωπα, καθαρές γραμμές, υπέροχα μελάνια, εξαιρετική απόδοση της δράσης. Συνολικά με άφησε ικανοποιημένο (και) αυτή η ιστορία. Η έκδοση: Για ένα κόμικ σχεδόν 180 σελίδων, η τιμή είναι αρκετά καλή, ωστόσο συνεχίζω να έχω το ίδιο πρόβλημα που είχα στο Το Όνομά μου είναι Ντιαμπολίκ με την πολύ κακή ποιότητα του χαρτιού της Jemma. Δεν ξέρω αν γίνεται με σκοπό να θυμίζει παλιά fumetti, αλλά δε γίνεται μια εκδοτική με πολύ καλές εκδόσεις που ποτέ δεν είχαμε θέμα με το χαρτί της να επιλέγει αυτήν την ποιότητα. Κατά τ' άλλα είναι στο κλασικό μέγεθος που είχαν και τα προηγούμενα Diabolik και αν σας αρέσει ο ήρωας και απολαμβάνετε που τον βλέπουμε τακτικά μέσω των επιλογών της Jemma, τότε θα πρότεινα να το διαβάσετε. Καλό διάβασμα σε όλους λοιπόν
-
Στον τόμο «Diabolik - Τα νεανικά χρόνια» ανακαλύψαμε τα πρώτα βήματα του νεαρού Ντιαμπόλικ στο νησί του Κινγκ, τους ανθρώπους και τις καταστάσεις που τον επηρέασαν θέτοντας τα θεμέλια της εγκληματικής «σταδιοδρομίας» του! Γνωρίζουμε πως το όνομα του έγινε συνώνυμο του «Άρχοντα του Τρόμου». Αυτό που αγνοούσαμε μέχρι σήμερα, ήταν το πότε και το πώς εξαπλώθηκε η φήμη του και το πως έκανε τα πρώτα του βήματα σε ένα μέρος που του ήταν τελείως άγνωστο: το Κλέρβιλ. Τώρα, ήρθε η ώρα να αποκαλυφτεί και αυτό το μυστήριο!
- 4 replies
-
- 17
-
-
-
- diabolik: το ονομα μου ειναι ντιαμπολικ
- tito faraci
- (and 7 more)
-
Eισαγωγη: Mario Gomboli Σχεδιο στον προλογο και στον επιλογο: Giuseppe Di Bernardo Βασισμενο σε ιδεα των: Guiujepe Palumbo,Tito Faraci Εισαγωγικη εικονα 2ης ιστοριας: Sergio Zaniboni Ελάχιστα πράγματα είναι γνωστά για τα χρόνια που πέρασε ο νεαρός Ντιαμπόλικ στο νησί του Κινγκ. Σε αυτόν τον τόμο που βλέπετε ο Μάριο Γκόμπολι και ο Τίτο Φαράτσι, μαζί με τον Τζουζέπε Παλούμπο, μας ταξιδεύουν στα εφηβικά χρόνια, στη ζωή ενός αγοριού που δεν γνώριζε ότι θα γινόταν ο Ντιαμπόλικ! (Η Ιταλικη εκδοση) Δύο γεγονότα, μια επίσκεψη σε μια γκαλερί και μια έκλειψη ηλίου, θα πυροδοτήσουν τις αναμνήσεις του Ντιαμπόλικ. Γλυκές αναμνήσεις παιδικών παιχνιδιών, θλιβερές αναμνήσεις χαμένων φιλιών, πικρές αναμνήσεις απάτης και προδοσίας. Αξέχαστες εμπειρίες που βοήθησαν να σφυρηλατηθεί ο χαρακτήρας του Βασιλιά του Τρόμου!
- 6 replies
-
- 16
-
-
-
-
- diabolik
- diabolik: τα νεανικα χρονια
- (and 10 more)
-
Υπερήρωες, funny animals, εξωγήινοι, δαιμόνιοι ντετέκτιβς, απ’ όλα έχουν τα κόμικς. Πόσοι εκδότες όμως έχουν γίνει πρωταγωνιστές τους; Ο Λευτέρης Σταυριανός της Jemma Press ίσως έχει το ρεκόρ εμφανίσεων στις σελίδες τους. Εδώ και 27 χρόνια εκδίδει κόμικς σπουδαίων Ελλήνων και ξένων δημιουργών, δίνει το «παρών» σε όλα τα μεγάλα γεγονότα της ένατης τέχνης και στις προθήκες των βιβλιοπωλείων του μπορείς να βρεις όλες τις παλιές και νέες κυκλοφορίες. Ο Λευτέρης Σταυριανός μπήκε στον χώρο των κόμικς το 1997 ανοίγοντας το Jemma Books & Comics στον Πειραιά και επεκτάθηκε λίγο αργότερα στην Καλλιθέα. Αλέξια Οθωναίου Σύντομα ξεκίνησε να εκδίδει κόμικς από όλο τον κόσμο δίνοντας βήμα παράλληλα και σε πλειάδα Ελλήνων καλλιτεχνών. Εμβληματικά έργα της παγκόσμιας παραγωγής όπως η πολυτελής έκδοση των περιπετειών του Luther Arkwright του Bryan Talbot, η πολυβραβευμένη εννιάτομη σειρά Bone του Jeff Smith, το δίτομο αντιφασιστικό Eternauta του δολοφονηθέντα από τη χούντα της Αργεντινής Hector Oesterheld και του Francisco López μεταφράστηκαν και κυκλοφόρησαν στη χώρα μας από την Jemma Press. Τάσος Μαραγκός Οι περισσότεροι Έλληνες δημιουργοί έχουν βγάλει μέρος ή και το σύνολο των έργων τους με συνεργάτη τον Σταυριανό: ο Θανάσης Καραμπάλιος το «1800», ο Τάσος Μαραγκός το «Hard Rock», ο Πέτρος Χριστούλιας τον «Νυχτερίδα», ο Στιβ Στιβακτής το «Gerard» κ.ά. Αντώνης Γαλάτης Εκτός από κόμικς ωστόσο, η Jemma Press εκδίδει και λογοτεχνία τρόμου και επιστημονικής φαντασίας, μελέτες θεωρίας και ανθολογίες, εικονογραφημένες ιστορίες και χιουμοριστικά λεξικά. Εκατοντάδες βιβλία, μικρά ή μεγάλα, αυτοτελή ή σε συνέχειες, χιουμοριστικά ή δραματικά, ευπώλητα ή και λιγότερο επιτυχημένα. Το βιβλιοπωλείο της Καλλιθέας μπορεί να μην υπάρχει πια αλλά το κατάστημα του Πειραιά, στην οδό Αλκιβιάδου, εξακολουθεί να αποτελεί στέκι συνάντησης και σημείο αναφοράς των κομιξόφιλων, να διοργανώνει events και πάρτι, να διαθέτει χιλιάδες βιβλία και περιοδικά, από πολύ παλιά και σπάνια μέχρι όλες τις νέες κυκλοφορίες. Σταύρος Κιουτσιούκης Τις προσεχείς εβδομάδες μάλιστα αναμένεται και κάτι καινούργιο, πιο κεντρικά, με «αθηναϊκό αέρα» από την Jemma Press. Με τέτοια δραστηριότητα, δεν είναι τυχαίο που ο Λευτέρης Σταυριανός δεν αποτελεί πια μόνο έναν συνεπή εκδότη, βαθύ γνώστη και ρέκτη των κόμικς αλλά έχει αποκτήσει, ακουσίως, και μια ακόμη διάσταση: αυτήν του χαρακτήρα σε πλήθος ιστοριών, άλλοτε σε πρωταγωνιστικούς ρόλους και άλλοτε σε cameo εμφανίσεις. Τόμεκ Η πιο μακρά και σταθερή του παρουσία είναι αναμφίβολα στις σελίδες από «Το Κουλούρι» του Τόμεκ, καθώς από το 2011 μέχρι σήμερα «υποδύεται» τον φιλοχρήματο, φιλόδοξο, ευρηματικό και, κάποιες φορές, σατανικό εκδότη που μηχανεύεται τρόπους για να πιάσει την καλή και να πουλήσει πιο πολλά κόμικς. Σπύρος Δερβενιώτης Στο «Comic Soap» (2017) του Σπύρου Δερβενιώτη είναι ο κεντρικός πρωταγωνιστής, αφηγούμενος απολαυστικές εμπειρίες με ιδιόρρυθμους πελάτες και ποικίλα ευτράπελα από το βιβλιοπωλείο του. Το βιβλίο άλλωστε, όπως πληροφορεί ο Δερβενιώτης είναι «χαλαρά βασισμένο σε αφηγήσεις του Φραγκίσκου Ζουταλούρη», ένα από τα διάφορα ψευδώνυμα που χρησιμοποιεί ο Σταυριανός στις γραφιστικές του επιμέλειες. Θανάσης Καραμπάλιος Στη συλλογή «Τα Εικοσάχρονα» (2022) των εκδόσεων Ένατη Διάσταση για τη συμπλήρωση 20 ετών από το πρώτο φεστιβάλ Comic N' Play, «παίζει» τον γερασμένο εαυτό του καθώς η ιστορία του Θανάση Καραμπάλιου εκτυλίσσεται το 2050, ενώ στον «Καπτάν Ίγγλο» (2024) του Σταύρου Κιουτσιούκη φαίνεται να απορρίπτει τον τίτλο καθώς του θυμίζει όνομα για ψαροκροκέτες. Αντώνης Βαβαγιάννης Στα «Κουραφέλκυθρα Omnibus II» (2019) του Αντώνη Βαβαγιάννη συμμετέχει σε ένα συνεργατικό φλιπ κόμικς και μπαίνει στη θέση ενός άλλου χαρακτήρα, του Λούθερ, διά χειρός Αλέξιας Οθωναίου, ενώ από τον ίδιο τον Βαβαγιάννη παρουσιάζεται να «χαρίζει» τα βιβλία του σε διαφήμιση της Jemma Press. Δημήτρης Καμένος Σε μονοσέλιδη ιστορία του Τάσου Μαραγκού προαναγγέλλει από το 2012 το νέο κατάστημά του στην Αθήνα, στο «Homo» του Δημήτρη Καμένου (2014) γίνεται επιβάτης τρένου που ελέγχουν οι Ναζί ενώ στο «Homo – Ιστορίες από το Μέτωπο» (2016), στη συμμετοχή του Γιάννη Ρουμπούλια, φιγουράρει κορνιζαρισμένος σε ένα οχυρό των Συμμάχων του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Γιάννης Ρουμπούλιας Η πιο μυστική «εμφάνισή» του όμως βρίσκεται στους «Μεταλλάδες» (2017) του Αρη Λάμπου, όταν στην ιστορία του Αντώνη Γαλάτη τούς παρακολουθεί κρυμμένος να απολαμβάνουν τα «σατανιστικά» τραγούδια της... Μαρινέλλας. Κι αυτές είναι λίγες μόνο από τις παρουσίες του Λευτέρη Σταυριανού στα κόμικς, του μόνου ίσως εκδότη που όχι μόνο τα απολαμβάνει, τα επιμελείται και τα κυκλοφορεί αλλά έχει και την τιμή να γίνεται, ξανά και ξανά, χαρακτήρας τους. Και το σχετικό link...
-
Το μεγάλο, διακοσίων σελίδων βιβλίο του Στηβ Στιβακτή «Gérard ή Το σπαθί στην πλάτη του» (Εκδόσεις Jemma Press) ήταν μια έκπληξη για εμάς, καθώς έχουμε κάπως απομακρυνθεί από τη σύγχρονη σκηνή του ελληνικού κόμικς και δεν ήμασταν προετοιμασμένοι για κάτι τέτοιο. Είναι μια σπουδαία, σπουδαία δουλειά. Το σενάριο, δουλεμένο εξονυχιστικά, είναι ευφυές και οργανωμένο με τον καλύτερο τρόπο, η γλώσσα είναι έξοχη, η αρχιτεκτονική των σελίδων πλούσια και ελκυστική, η εναλλαγή των χρωμάτων απίθανη και απολύτως βοηθητική (γιατί άλλο χρώμα σημαίνει άλλο χρονικό ή/και αφηγηματικό επίπεδο). Και το σχέδιο είναι πραγματικά υψηλού επιπέδου· συναρπαστικό. Έχουμε να κάνουμε με ένα γενναίο, ακομπλεξάριστο και… ηρωικό κόμικς (υπερηρωικό, υπό μία έννοια), γεμάτο καθημερινή καλλιτεχνική μαγεία και ανθρωπιά. Η ιστορία έχει να κάνει με τη μετάβαση ενός τρανς ατόμου, που από μικρός συνειδητοποιεί ότι στην πραγματικότητα είναι αγόρι. Μα δεν μπορεί να το πει βέβαια — όλοι το καταλαβαίνουμε αυτό, συμβαίνει πάντα, οι ιστορίες που έχουμε ακούσει έχουν τόσα κοινά μεταξύ τους… —, του είναι τρομερά δύσκολο έστω και να το ψιθυρίσει στην καλύτερή του φίλη, την κολλητή του, με την οποία φτιάχνουν σενάρια φαντασίας — πόσο δε μάλλον να το εκμυστηρευτεί σε συμβούλους και ψυχολόγους στο σχολείο του, ή στην οικογένειά του. Και τι οικογένεια… Η μητέρα του ήρωά μας, χωρισμένη, συζεί εδώ και κάποιον καιρό με ένα παλιοτόμαρο, έναν απίστευτα φρικτό τύπο, έναν άντρα που στάζει από τους πόρους του βία και, αυτό που λέμε, «τοξική πατριαρχία». Το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζει και μεγαλώνει ο ήρωάς μας είναι αποκαρδιωτικό, εξουθενωτικό. Όμως ο Έκτορας — όπως ο ίδιος έχει βαφτίσει τον εαυτό του — δεν θα το βάλει κάτω. Για την ακρίβεια, έχει τους τρόπους του να ξεφεύγει από την πραγματικότητα. Έχει την τέχνη, έχει το φάνταζι, έχει τα Role-Playing Games, έχει τα κόμικς, έχει τη μουσική. Θα πλάσει, έτσι, με την πένα και τα μολύβια του έναν άλλο κόσμο, στον οποίο θα μπορεί να δραπετεύει. Έναν εναλλακτικό, παράλληλο κόσμο με μάγους, πολεμιστές, τέρατα… αλλά και προμάχους: ήρωες. Όπως ακριβώς είναι κι αυτός. Ένας ήρωας. Ένας πρόμαχος που πρέπει να σώσει τον εαυτό του, δηλαδή τον κόσμο. Και όλους τους άλλους που είναι σαν κι αυτόν. Να το πάρετε όσοι αγαπάτε τα κόμικς. Είναι το καλύτερο βιβλίο «για την ορατότητα των περιθωριοποιημένων ομάδων», όπως λέει και ο Στιβακτής στο επιλογικό του σημείωμα, και για το «κάμινγκ άουτ[, αυτή την] πράξη ίδρυσης του εαυτού μας», για να δανειστούμε τα ωραία λόγια του Λύο Καλοβυρνά που υπογράφει τον πρόλογο. Μια σπουδαία, σκληρή αλλά και γεμάτη συγκίνηση, και εντέλει αισιοδοξία, έκδοση από την ιστορική Jemma Press του Πειραιά, που ανέλαβε (και δεν είναι ασφαλώς η πρώτη φορά) το κόστος ενός πολύ ακριβού βιβλίου. Μακάρι ο «Gérard» να διαβαστεί πολύ, να ανατυπωθεί και, άμποτε, να μεταφραστεί και να εκδοθεί και στο εξωτερικό. Το αξίζει και με το παραπάνω. Διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο: Όλοι περνάνε ζόρια στα δεκαπέντε τους. Ο Έκτορας ίσως λιγάκι παραπάνω. Παλεύοντας ενάντια σε ένα καταπιεστικό, εχθρικό περιβάλλον, ο Έκτορας αναρωτιέται ποια είναι η θέση του σ’ αυτόν τον κόσμο. Πώς η παιδικότητα συναντά την ενηλικίωση, πώς μπορεί κανείς να χτίσει μια ταυτότητα που δεν αναγνωρίζουν οι γύρω του, τι μπορεί τελικά να σημαίνει οικογένεια, πώς η τέχνη κι οι ιστορίες μπορούν να είναι μια σανίδα σωτηρίας σε έναν κόσμο γεμάτο σκοτάδι. Μέσα από την απομόνωση και τις εντάσεις ενός καλοκαιριού στο χωριό, μέσα από τον θυμό για έναν εισβολέα και για ένα σπιτικό υπό διάλυση, ο Έκτορας κάνει ένα ταξίδι μέσα από τη δημιουργικότητα και τη φαντασία του, έχοντας στο πλάι του έναν απρόσμενο σύμμαχο, ώστε να βρει τα όπλα για να υποστηρίξει τον εαυτό του και ό,τι αγαπάει. Στηβ Στιβακτής, «Gérard ή: Το σπαθί στην πλάτη του» (208 σελίδες 16,5 x 23 εκατ., Εκδόσεις Jemma Press). Κατά το νέο αγαπημένο μας συνήθειο, στο σιντριβάνι χθες διάβασα στον σκυλάκο μου το «Βιβλίο των φόβων (και πώς να τους εξαφανίσετε)» της Φυτούλας Βακανά από τις Εκδόσεις Πατάκη, με την εικονογράφηση της Σάντρας Ελευθερίου. Ο σκυλάκος μου έχει κι αυτός ένα αρκουδάκι όπως ο πρωταγωνιστής του βιβλίου, και είναι και φοβιτσιάρης, όπως είναι και ο πρωταγωνιστής του βιβλίου. Αλλά μαζί είναι και γενναίος — όπως και πάλι ο πρωταγωνιστής του βιβλίου! Βασικά, νομίζω πως όλοι έτσι είμαστε λίγο-πολύ: φοβόμαστε ένα σωρό πράγματα· αλλά κάνουμε και ό,τι μπορούμε για να μην τα φοβόμαστε. Έτσι πάνε αυτά. Το βιβλίο είναι έξοχο, είναι αστείο, και έχει και πλάκα. Δεν ηθικολογεί, δεν λέει χαζά, λέει τα πράγματα με το όνομά τους, κάνει καλή παρέα στα παιδιά, και — βέβαια — τους δίνει θάρρος. Κάνει δηλαδή αυτό που υπόσχεται. Οι ζωγραφιές πάλι, είναι άψογες, είναι επίσης αστείες, είναι χαριτωμένες, ενώ η ατμόσφαιρα είναι τρομερά γοητευτική, και το παιχνίδι του φωτός με τις σκιές πανέξυπνο και… τρομακτικό. Συνολικά, μια έκδοση ιδανική για πολλές-πολλές νυχτερινές συν-αναγνώσεις, που θα αρέσει σε όλα τα μικρά παιδάκια — και στα μικρά ή μεγάλα σκυλάκια που επίσης φοβούνται το σκοτάδι, τις αράχνες, τις σκάλες… και τα φαντάσματα… Μόνο οι γάτες, ως γνωστόν, δεν φοβούνται τα φαντάσματα. Όμως ούτε κι εκείνα τις φοβούνται. Τα φαντάσματα φοβούνται μόνο εμάς. ΥΓ. Πολύς κόσμος διαβάζει παιδικά βιβλιαράκια στα σκυλάκια του, δεν είμαστε οι μόνοι. Και το σχετικό link...
-
- 4
-
-
- gérard ή το σπαθί στην πλάτη του
- στηβ στιβακτής
-
(and 1 more)
Tagged with:
-
Μια εξαιρετική συλλογή τεσσάρων ιστοριών από έναν νεαρό δημιουργό για όσα νιώθουμε και αδυνατούμε να εκφράσουμε, για όσα μας πνίγουν και δεν μπορούμε να πούμε. Μόλις είκοσι τεσσάρων ετών ο Αβράμ, κατά κόσμον Δημήτρης Αβραμόπουλος, έχει προλάβει να δημιουργήσει ορισμένα ιδιαίτερα και ξεχωριστά κόμικς, όπως η σειρά Stop Making Sense και το πειραματικό Nobody Laughs Here Anymore με τη συνεργασία του Μάρκου Ευλογημένου (Blessed). Η πιο πρόσφατη δουλειά του με τίτλο «Άγνωστες Λέξεις» (εκδόσεις Jemma Press, 64 σελίδες) επιβεβαιώνει το ταλέντο του και υπενθυμίζει τις επιρροές του, τις οποίες σταδιακά προσαρμόζει όλο και περισσότερο στο δικό του στιλ. Τα βουβά πρόσωπα των εφήβων χαρακτήρων του Charles Burns που υποφέρουν αλλά δεν μπορούν (και δεν θέλουν) να το δείξουν, τα πλακάτα χρώματα και οι λιγοστοί διάλογοι του Dan Clowes, η σουρεαλιστική απελπισία των πρωταγωνιστών του Chester Brown, ακόμα και η διάχυτη θλίψη που σκεπάζει κάθε καρέ του Chris Ware γίνονται τα εργαλεία του Αβράμ που τα χειρίζεται με δεξιοτεχνία και τα προσαρμόζει ιδανικά στις δικές του σύντομες αφηγήσεις. Οι τέσσερις ιστορίες που συνθέτουν τις «Άγνωστες Λέξεις» αποτελούν ένα πανέμορφο μωσαϊκό από τα παραπάνω στοιχεία. Κοινός παρονομαστής, οι αποστασιοποιημένες όψεις και εκφράσεις των ανθρώπων που βασανίζονται αλλά δεν ξέρουν πώς να αντιδράσουν, δεν βρίσκουν τον τρόπο να μιλήσουν στους άλλους ανθρώπους και γι’ αυτό επιλέγουν να βυθίζονται στις σκέψεις τους χωρίς διέξοδο, χωρίς ελπίδα. Η νέα γυναίκα στο «Μόνο Δυο Δάκτυλα Είναι…» αποφασίζει να μείνει άπραγη όταν ξυπνά με δυο δάκτυλα λιγότερα αλλά αρχίζει να παίρνει στα σοβαρά την κατάσταση όταν βλέπει να προχωρούν οι «ακρωτηριασμοί», ο έφηβος στο «Dia Maria» πασχίζει να διατηρήσει ατόφιες τις αναμνήσεις του με τίμημα τη σιωπή, η κοπέλα του «Κασκόλ» προσπαθεί να εκλογικεύσει το ανεξήγητο αποθέτοντας την ελπίδα σε μερικές νιφάδες χιονιού και η μικρή μαθήτρια στα «Αυτοκόλλητα», την πιο δυνατή ιστορία του βιβλίου, νιώθει στο πετσί της τη διάλυση της πυρηνικής οικογένειας γράφοντας μια βιωματική έκθεση γεμάτη με «άγνωστες λέξεις». Ένα από τα πιο δυνατά σημεία στις ιστορίες του Αβράμ είναι η χρήση του πικρού, μαύρου χιούμορ το οποίο, ιδιαίτερα στα «Αυτοκόλλητα», παίρνει τη μορφή του σαρκασμού και της καταγγελίας για όλα όσα γίνονται πίσω από τις διπλοκλειδωμένες πόρτες και τις κλειστές κουρτίνες των απομονωμένων διαμερισμάτων με θύματα τα παιδιά. Σε όλες τις ιστορίες επίσης, είναι εντυπωσιακή η σχεδόν πλήρης έλλειψη διαλόγων οι οποίοι υποκαθίστανται από τη χωρίς εξάρσεις αφήγηση του πρωταγωνιστικού προσώπου προσθέτοντας έτσι ακόμα ένα επίπεδο απομάκρυνσης και αποστασιοποίησης από τα γεγονότα, λες και συμβαίνουν σε κάποιον άλλον, θυμίζοντας τις παγερές περιγραφές του Adrian Tomine που ανατέμνει στο χειρουργικό κρεβάτι τους νευρωτικούς κατοίκους των σύγχρονων μεγαλουπόλεων για να διαπιστώσει (με χαιρεκακία;) τον μεταφορικό τους θάνατο, την ψυχική τους νέκρωση, την πνευματική τους ένδεια. Γιατί αυτό που τους λείπει περισσότερο από καθετί είναι οι λέξεις. Γνωστές και άγνωστες. Ίσως αυτό να ερμηνεύει και την επιλογή του τίτλου από τον Αβράμ, ο οποίος στον πρόλογό του διευκρινίζει: «Όταν πρωτοξεκίνησα να σκέφτομαι και να γράφω ιστορίες χρειαζόμουν όπως όλοι έναν χώρο, ένα σπίτι να τις φιλοξενήσω, ένα κομμάτι χαρτί, ένα τετράδιο. Στη δική μου περίπτωση ήταν ένα παλιό μπλε τετράδιο του Δημοτικού, σχεδόν άδειο, με τον τίτλο “Άγνωστες Λέξεις”. Οι λέξεις που ήταν γραμμένες μέσα; Μελαγχολία, ενσυναίσθηση, στύση. Ίσως να είναι καλύτερα που τα βιβλία δεν μιλάνε». Και το σχετικό link...
-
- 2
-
-
- δημήτρης αβραμόπουλος
- jemma press
-
(and 2 more)
Tagged with:
-
Μία συζήτηση για το… ‘‘Πτώμα’’ Μάριος Ιωαννίδης ΜΕ ΤΟΥΣ Θ. ΠΕΤΡΟΥ – Γ. ΠΑΛΑΒΟΣ – Τ. ΖΑΦΕΙΡΙΑ∆ΗΣ Οι Θανάσης Πέτρου, Γιάννης Παλαβός και Τάσος Ζαφειριάδης, δηµιουργοί του κόµικ «Το Πτώµα» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Jemma Press, µιλούν στο «Μολύβι – µελάνι» για τη συνεργασία τους, µε αφορµή την επανακυκλοφορία του… «πτώµατος». Οι δηµιουργοί θα παρουσιάσουν το βιβλίο τους το Σάββατο 28 Σεπτεµβρίου, στις 17:00 στο Θέατρο Μίκης Θεοδωράκης και παράλληλα θα εισηγηθούν δύο δωρεάν εργαστήρια στο πλαίσιο του 8ου Chaniartoon International Comic & Animation Festival. Συναντηθήκατε στο κόµικ «Γρα-Γρου» και ακόµη πιο πριν στο κόµικ «Πτώµα» που επανακυκλοφόρησε φέτος. Τι κάνει αυτή τη συνεργασία δυνατή; Ποια στοιχεία του καθένα σας νιώθετε πως εµπνέουν τον άλλον; Θ.Π.: Η γνωριµία µου µε τον Τάσο προέκυψε µέσα από τον χώρο των κόµικς, όταν εγώ δούλευα στο «9» της Ελευθεροτυπίας. Γνωριστήκαµε µε τον Γιάννη όταν προέκυψε η ιδέα της συνεργασίας των τριών µας για το «Πτώµα», το οποίο να σηµειώσω ότι ήταν η πρώτη τόσο µεγάλη δουλειά µου. Το ότι ταιριάξαµε και συνεργαστήκαµε δύο φορές είναι απόρροια πολλών παραγόντων. Ταιριάζουν τα γούστα µας σε αρκετά πράγµατα, σε βιβλία, µουσικές, ταινίες, έχουµε έναν κοντινό αισθητικό κώδικα. Βέβαια, νοµίζω µετράει και το γεγονός ότι είµαστε και οι τρεις Βορειοελλαδίτες, οπότε έχουµε κοινές παραστάσεις όσον αφορά το κλίµα και την ατµόσφαιρα που επικρατεί γενικώς στα µέρη µας. Με ιντριγκάρει πάντα η λοξή, θα έλεγα, µατιά που έχουν και οι δύο στον τρόπο που αντιλαµβάνονται στοιχεία και λεπτοµέρειες γύρω µας και τους δίνουν µορφή σε ένα γραπτό κείµενο. Το να θέλεις να συνεργαστείς µε κάποιον είναι η απαρχή. Οι συνεργασίες ευδοκιµούν και τελεσφορούν εφόσον υπάρχουν κοινοί στόχοι και κοινές αντιλήψεις, διαφορετικά τζάµπα θα παιδευτείς. Τ.Ζ.: Είµαστε φίλοι, γνωριζόµασταν από πριν και νοµίζω οι κοινές αναφορές σε αναγνώσµατα, µουσικές κ.λπ. είναι σηµαντικές τελικά και για την καλλιτεχνική συνεννόηση. Υποψιάζοµαι ακόµα ότι παίζει κάποιο ρόλο και η κοινή καταγωγή από Βόρεια Ελλάδα, αν και δεν µπορώ να το εξηγήσω ακριβώς µε λόγια. Πρέπει να πω ότι τέτοια εγχειρήµατα στην Ελλάδα πολύ σπάνια χρηµατοδοτούνται, συνεπώς αν δεν νιώθεις καλά µε τους συνεργάτες σου, τότε δεν είναι ούτε η διαδικασία ούτε το αποτέλεσµα ικανοποιητικό -εφόσον δεν υπάρχει πίεση «άνωθεν», το κίνητρο είναι πρακτικά κυρίως «εσωτερικό». Γ.Π.: Η συνεργασία µας βασίζεται στη φιλία και στο κοινό µας βλέµµα. Με τον Θανάση και τον Τάσο εκπέµπουµε σε διαφορετικές συχνότητες, οι σταθµοί µας όµως παίζουν παρόµοια µουσική και οι εκποµπές µας εκφράζουν συγγενή άποψη για τα πράγµατα. Και για τα δυο κόµικς δουλέψαµε µε τον ίδιο τρόπο: σαν να είµαστε µέλη µιας µπάντας –ένας στην κιθάρα, άλλος στο µπάσο, ο τρίτος στα τύµπανα– ή, ακόµα καλύτερα, σαν µέλη ενός τζαζ τρίο – ο καθένας, ως έκφραση της δικής του προσωπικότητας, έπαιζε τη δική του παραλλαγή ενός κοινού µοτίβου, ακολουθώντας δικούς του δρόµους (ακόµα και παίζοντας σκοπίµως φάλτσα ενίοτε), όµως και οι τρεις εκδοχές συνέκλιναν τελικά στην υπηρεσία ενός κοινού µουσικού κοµµατιού, το οποίο αποτυπώνει µεν τη συµβολή του καθενός, αλλά ως σύνολο είναι κάτι υπέρτερο από το απλό άθροισµα των τριών. Πόσο µακριά βρίσκεται η συγγραφή ενός διηγήµατος από τη συγγραφή ενός σεναρίου κόµικ; Γ.Π.: Πρόκειται για δύο τελείως διαφορετικά εγχειρήµατα. Και στις δυο περιπτώσεις έχεις να αφηγηθείς µια ιστορία, και προφανώς κάποια πράγµατα είναι κοινά – έχεις χαρακτήρες, πλοκή, αιφνιδιασµούς, πρέπει να βρεις ένα ενδιαφέρον τέλος και, κυρίως, πρέπει µε κάποιον τρόπο να παράγεται και να κοινωνείται νόηµα, βλέµµα και συγκίνηση. Μόνο που στην περίπτωση ενός διηγήµατος ο τρόπος αυτός έγκειται κατά βάση στο πώς θα βάλεις στη σειρά δυο λέξεις, από τη γειτνίαση των οποίων θα παραχθεί σπινθήρας, δηλαδή τέρψη αισθητική και ένα νόηµα που απρόσµενα φωτίζει κάτι που στον νου του αναγνώστη υπήρχε µόνο σε λανθάνουσα µορφή. Με άλλα λόγια: η λογοτεχνία γίνεται µε λέξεις. Το κόµικς, όµως, είναι µια µορφή τέχνης που γίνεται µε εικόνες, και για την ακρίβεια µε την παράταξη ακίνητων εικόνων. ∆ι’ αυτής της παράταξης υπηρετούνται οι ίδιοι στόχοι –δηλαδή αισθητική τέρψη και νόηµα, συγκίνηση και κοινώνηση της ιδιοφωνίας του δηµιουργού. Ο συγγραφέας έχει διάφορα µέσα στη διάθεσή του που δεν µπορεί να τα επιστρατεύσει όταν γράφει το σενάριο ενός κόµικς: ενώ στο διήγηµα γράφει και εκτελεί µια σονάτα στο µυαλό του αναγνώστη, όταν γράφει το σενάριο ενός κόµικς γράφει απλώς την παρτιτούρα, την οποία θα εκτελέσει ο σχεδιαστής. Πώς ήρθε η έµπνευση για την ιστορία του «Πτώµατος»; Με ποιον τρόπο συνεργαστήκατε για τη συγγραφή του σεναρίου; Τ.Ζ.: Το Πτώµα ξεκίνησε από µία ιστορία που άκουσε η µητέρα µου στο φαρµακείο της στις Συκιές Θεσσαλονίκης, από έναν πελάτη της που δούλευε σε γραφείο τελετών. Όπως και στο κόµικς, είχαν αναλάβει από το νεκροτοµείο να κηδεύσουν ένα πτώµα σε προχωρηµένη σήψη και αναγκάστηκαν να περιµένουν να επιλυθούν τα διάφορα διαδικαστικά θέµατα µέχρι να γίνει η κηδεία. Ο νεκρός είχε µία κόρη στο εξωτερικό που δεν την έβρισκαν αρχικά, και ύστερα περίµεναν να έρθει. Συνεπώς από την ανυπόφορη δυσωδία αναγκάστηκαν και τον «ξενύχτησαν» τρεις µέρες στο Σέιχ Σου. ∆εν µπορέσαµε να ξαναβρούµε εκείνον τον κύριο για να ρωτήσω περισσότερες λεπτοµέρειες, αλλά η µαγιά για το κόµικς ήταν εκεί. Στη συνέχεια προστέθηκε και η ιστορία του υπερήλικα διαχειριστή της πολυκατοικίας που έµενα στην Αθήνα που µε έστελνε να του αγοράζω λαχεία. Αργότερα έµαθα ότι είχε καταχραστεί το αποθεµατικό των κοινοχρήστων και ήλπιζε έτσι να βρει τα χρήµατα. Είχα γράψει περίπου το µισό σενάριο όταν συνειδητοποίησα ότι οι ιδέες που είχα για φινάλε δεν λειτουργούσαν και είχα φτάσει σε αδιέξοδο. Το έστειλα τότε στον Γιάννη, γιατί µου φαινόταν αισθητικά κοντά σε αυτά που έγραφε τότε, και του έδωσα ελεύθερο να το ολοκληρώσει όπως θέλει. Το ολοκλήρωσε, και ύστερα από αρκετές αλλαγές και των δυο σε όλη την έκταση του σεναρίου, το ύφος τελικά οµογενοποιήθηκε. Όταν ήρθε η ώρα του ντεκουπάζ, µε τη βοήθεια ενός φίλου µε µηχανή, κάνοντας βόλτες και φωτογραφίζοντας την πόλη βρέθηκαν οι κατάλληλες τοποθεσίες στη Θεσσαλονίκη για να χρησιµοποιηθούν για σκηνικό. Ο ήρωας «στο Πτώµα» συνοµιλεί µε ένα πτώµα. Θα λέγαµε πως κινούµαστε στα χωράφια του µαγικού ρεαλισµού στη λογοτεχνία. Κατά πόσο θεωρείς πως το κόµικ ως µέσο συµβάλλει σε µια πιο διευρυµένη ανάγνωση του «µύθου»; Γ.Π.: Τα κόµικς είναι µια µορφή αφηγηµατικής τέχνης όπως και άλλες, που έχουν πίσω τους µακρά ιστορία – η λογοτεχνία, το θέατρο, ο κινηµατογράφος, η όπερα. Κάθε µορφή αφήγησης έχει στον πυρήνα της την έννοια του µύθου, δεν γίνεται αλλιώς. Και όπως και κάθε µορφή τέχνης, για την οποία ισχύει ότι η πλειονότητα των προϊόντων της είναι ανυπόφορα κι ένα µικρό µόνο ποσοστό τους είναι αξιοσηµείωτα και προχωρούν την τέχνη αυτή ένα βήµα παρακάτω, έτσι και τα κόµικς, στα έργα τους που είναι άξια του χαρακτηρισµού «τέχνη», προχωρούν τον εκάστοτε µύθο που αφηγούνται παρακάτω, εµπλουτίζοντας τον αναγνώστη µε τον ίδιο τρόπο που τους εµπλουτίζει η ανάγνωση ενός καλού µυθιστορήµατος. Στα περισσότερα κόµικ σου δίνεις έµφαση στο ιστορικό πλαίσιο στον τόπο. Το «Πτώµα» εκτυλίσσεται στη Θεσσαλονίκη. Αν διαδραµατιζόταν σε ένα άλλο σκηνικό, θα επηρέαζε την αισθητική της εικονογράφησης; Θ.Π.: Γενικώς είµαι ευπροσάρµοστος στις απαιτήσεις που έχει κάθε κόµικς. Η διαδικασία που ακολουθώ όσον αφορά την έρευνα και τη συλλογή επικουρικού υλικού για κάθε δουλειά είναι πάντως παρόµοια. Το ότι το Πτώµα διαδραµατίζεται στη Θεσσαλονίκη µού έδινε φυσικά µια µεγαλύτερη εξοικείωση. Πάντως, όποιο και να ήταν το «σκηνικό» της ιστορίας θα προσπαθούσα να γνωρίσω και να νιώσω την ατµόσφαιρα αυτού του τόπου, ώστε να την αποδώσω όσο καλύτερα µπορώ µε βάση τις ικανότητες και την αισθητική µου. Και το σχετικό link
-
- 5
-
-
- jemma press
- το πτώμα
- (and 5 more)
-
Από το σημείωμα των συγγραφέων: Ενδιαφέρουσα ιστορία με πολύ ωραία εικονογράφηση, με αρκετά χιουμοριστικά στοιχεία που παράλληλα όμως σου αφήνει μια μελαγχολία. Αφιέρωμα στον Τάσο Ζαφειριάδη - Αφιέρωμα στον Θανάση Πέτρου _________________________________ Στα Comicdom Awards 2012, ο Θανάσης Πέτρου κέρδισε το Βραβείο Καλύτερου Εξωφύλλου για το Πτώμα
-
«Η Πριγκίπισσα του Αέναου Κάστρου» του Σιντάρο Κάγκο είναι ένα μοναδικό μάνγκα που σχολιάζει την ιαπωνική Ιστορία, την ταξική ανισότητα και τη θεωρία του πολυσύμπαντος με πειραματισμούς πάνω στο Μέσο. Είναι γεγονός πως τα ιαπωνικά μάνγκα είναι παγκοσμίως τα πιο δημοφιλή κόμικς των τελευταίων δεκαετιών, πολυποίκιλα αναγνώσματα για κάθε ηλικία και γούστο. Μέσα από την παραγωγική βιομηχανία κόμικς της Ιαπωνίας ξεχωρίζει και ένας λιγότερο βιομηχανοποιημένος μανγκάκα: ο Σιντάρο Κάγκο, ένας από τους πλέον ιδιαίτερους δημιουργούς της 9ης Τέχνης. Τα μάνγκα του περιστρέφονται γύρω από το γκροτέσκο, το σεξ, τη βία και τη σωματική παραμόρφωση, έξυπνα πλεγμένα με σουρεαλιστικό χιούμορ και κοινωνικοπολιτική σάτιρα. Το σχέδιό του είναι εμμονικά προσεκτικό στη λεπτομέρεια και πειραματίζεται συχνά με τους κανόνες της «γραμματικής των κόμικς», κάνοντας τις ιστορίες του μοναδικά αναγνωστικά ταξίδια στο σοκ. Στην Ελλάδα τον γνωρίσαμε μέσα από τη συλλογή ιστοριών του «Το Μολυσματικό Σύνδρομο της Στοματικής Κοιλότητας και άλλες Φρικωδίες» (εκδ. Jemma Press). Φέτος, η Jemma Press φέρνει και πάλι τον νοσηρό Κάγκο στα ελληνικά ράφια σε μετάφραση της Kasumi Mori με την 200 σελίδων «Πριγκίπισσα του Αέναου Κάστρου». H Πριγκίπισσα του Σρέντιγκερ Το 1582, ο άρχοντας Όντα Νομπουνάγκα δολοφονείται από τον στρατηγό του Ακέτσι Μιτσούχιντε, με τον τελευταίο να παίρνει την εξουσία. Τι θα συνέβαινε όμως εάν ο Μιτσούχιντε αποτύγχανε και ο Νομπουνάγκα παρέμενε άρχοντας; Η βάση για την «Πριγκίπισσα» είναι το περίφημο παράδοξο της «γάτας του Σρέντιγκερ» και η ερμηνεία του στη θεωρία των παράλληλων συμπάντων. Σύμφωνα με αυτήν, στον κόσμο υπάρχουν εκατομμύρια διαφορετικά σύμπαντα ανάλογα με τις διαφορετικές πιθανότητες εξέλιξης κοινών γεγονότων (ένα σύμπαν όπου η γάτα είναι νεκρή και ένα όπου είναι ζωντανή). Στο κόμικς, το κάθε σύμπαν απεικονίζεται από ένα ιαπωνικό κάστρο το οποίο προεκτείνεται πάνω από αχανή ομίχλη προς τον ουρανό. Τα σύμπαντα-κάστρα βρίσκονται δίπλα δίπλα αλλά χωρίς να επικοινωνούν μεταξύ τους, με το καθένα να διαφοροποιείται ανάλογα με το ποιον άρχοντα έχει και ποιες πιθανότητες οδήγησαν στη δημιουργία του. Ο αναγνώστης παρακολουθεί παράλληλα τα σύμπαντα-κάστρα όπου κυριάρχησαν αντίστοιχα ο Νομπουνάγκα και ο Μιτσούχιντε εστιάζοντας στο δεύτερο, όπου η γυναίκα του Νομπουνάγκα πριγκίπισσα Νο ξεκινά εξέγερση για να εκδικηθεί τον θάνατο του συζύγου της. Εκ πρώτης όψεως, πρωταγωνίστρια του μάνγκα είναι η πριγκίπισσα Νο. Αληθινοί πρωταγωνιστές όμως αποδεικνύονται τα αέναα κάστρα και οι κάτοικοί τους: τα κάστρα-σύμπαντα απεικονίζουν την ίδια την κοινωνική διαστρωμάτωση της ιαπωνικής κοινωνίας του 16ου αιώνα, με τον άρχοντα και την Αυλή του να κατοικούν στους πάνω ορόφους και τους τεχνίτες, αγρότες, φτωχούς και περιθωριακούς στα κατώτερα πατώματα. Με έξυπνα αφηγηματικά τεχνάσματα, ο Κάγκο κάνει τους πύργους μια κυριολεκτική απεικόνιση των κάθετων δομών εξουσίας, με τους εξουσιαστές να κατοικούν πάνω από τους εξουσιαζόμενους. Από την άλλη, κάθε κάστρο ως διαφορετική πραγματικότητα παρουσιάζεται και ως διαφορετική ιστορία, σαν άλλο κόμικς με τους ίδιους ήρωες. Συνεπώς, διαβάζοντας την «Πριγκίπισσα» ο αναγνώστης διαβάζει τα κάστρα ως κόμικς εγκιβωτισμένα στο κόμικς! Με το λεπτομερές του σχέδιο που πότε θυμίζει αρχιτέκτονα και πότε χειρουργό, ο Κάγκο φτιάχνει μια νοσηρή και πολυεπίπεδη – όπως τα κάστρα του – ιστορία εκδίκησης οδηγώντας το πείραμα των παράλληλων συμπάντων στα όρια των αφηγηματικών συμβάσεων του Μέσου, μια ιστορία που μόνο ως κόμικς θα μπορούσε να ειπωθεί και που κάθε λάτρης της 9ης Τέχνης αξίζει να διαβάσει. Ο Κάγκο στα Χανιά! Με αφορμή την ελληνική έκδοση της «Πριγκίπισσας», ο Σιντάρο Κάγκο θα βρεθεί στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στα Χανιά ως επίσημος καλεσμένος του 8ου Φεστιβάλ Κόμικς και Αnimation Chaniartoon σε συνεργασία με τις εκδόσεις Jemma Press. O Ιάπωνας δημιουργός θα βρίσκεται στην κρητική πόλη από τις 27 έως τις 29 Σεπτεμβρίου, σε μια σπάνια περίπτωση όπου ένας μάνγκακα θα βρεθεί σε ελληνικό έδαφος ως καλεσμένος σε φεστιβάλ κόμικς. Και το σχετικό link...
-
- 2
-
-
- η πριγκίπισσα του αέναου κάστρου
- σιντάρο κάγκο
- (and 4 more)