Jump to content

Search the Community

Showing results for tags 'Asterix'.

  • Search By Tags

    Type tags separated by commas.
  • Search By Author

Content Type


Forums

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Find results in...

Find results that contain...


Date Created

  • Start

    End


Last Updated

  • Start

    End


Filter by number of...

Joined

  • Start

    End


Group


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


City


Profession


Interests

  1. Τον Απρίλιο του 1969 κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Σπανού το πρώτο αυτοτελές άλμπουμ περιπέτειας με ήρωα τον Αστερίξ που εκδόθηκε στην Ελλάδα. Πρόκειται για το Ο Αστερίξ Ολυμπιονίκης σε μια πολυτελέστατη (για την εποχή) έκδοση με σκληρό εξώφυλλο, διπλά εσώφυλλα, 56 σελίδες, διαστάσεις 27,5 Χ 21,5 και τιμή 30 δραχμές (όταν η αντίστοιχη εβδομαδιαία έκδοση του Σπανού ετιμάτο 5 δρχ). Οι κυρίως σελίδες του τεύχους προερχόταν από συρραφή των τμημάτων της ιστορίας που είχαν δημοσιευθεί στα εβδομαδιαία τεύχη. Διαφημίσεις αναγγελίας της έκδοσης από τα οπισθόφυλλα των τευχών 16, 22 & 23 του εβδομαδιαίου Αστερίξ (scan credit: pambosgm/arxeiokomikgr) Δυστυχώς η αξιόλογη αυτή προσπάθεια δεν είχε την αναμενόμενη απήχηση, προφανώς λόγω της υπερβολικής τιμής, με αποτέλεσμα να μην υπάρξει συνέχεια, τουλάχιστον σε αυτή τη μορφή.
  2. Η ταινία ΟΙ 12 ΑΘΛΟΙ ΤΟΥ ΑΣΤΕΡΙΞ είχε βγει στους κινηματογράφους στις 20/10/1976. Για να γιορτάσει την 40η επέτειο της ταινίας, ο Albert Uderzo δημιούργησε ένα νέο άλμπουμ στο στυλ του "Πως ο Οβελίξ έπεσε στη χύτρα όταν ήταν μικρός" το οποίο κυκλοφόρησε στη Γαλλία στις 19/10/2016. Επιβλέποντας προσωπικά τη μελέτη πάνω από 1000 σχεδίων και γραφικών μοντέλων που δημιουργήθηκαν για την ταινία, ο Uderzo συνέθεσε πάνω από 40 μοναδικές εικόνες που αντιπροσωπεύουν σκηνές της ταινίας (κάποιες από αυτές βλέπετε κατωτέρω) και οι οποίες εμφανίζονται ολοσέλιδες στο νέο άλμπουμ, συνοδεία κειμένου που εξιστορεί την πλοκή της ταινίας. Επιπλέον "ξεσκόνισε" τα πινέλα του και σχεδίασε ένα νέο εξώφυλλο γι'αυτή την επετειακή έκδοση! Η έκδοση είναι εντυπωσιακά πολυτελής, χοντρό γυαλιστερό εξώφυλλο και γυαλιστερές σελίδες στο εσωτερικό. Με τις 84 σελίδες του, τα €9.80 που στοιχίζει πραγματικά τα κρατάς στο χέρι σου! Παραθέτω τα δείγματα από την γαλλική έκδοση, γιατί πραγματικά λυπάμαι να ανοίξω διάπλατα αυτό το κόσμημα στο σκάνερ μου και να το τσαλακώσω: Όπως μπορείτε να δείτε, οι πάμπολλες δισέλιδες συνθέσεις που περιέχει είναι σαν πίνακες ζωγραφικής. Καμιά σχέση με την προηγούμενη έκδοση του 1976 που περιείχε θολές εικόνες φωτογραφημένες από την ταινία. Το μόνο μειονέκτημα που μπορώ να βρω είναι ότι δεν περιέχει το παράρτημα με τα προσχέδια της Γαλλικής έκδοσης: Μικρό το κακό όμως, εφόσον η ομορφιά των ολοκληρωμένων συνθέσεων είναι όλη εδώ (εξάλλου θα ανέβαινε και η τιμή αν είχαμε περισσότερες σελίδες). Για τους λάτρεις του Asterix, συνιστάται ανεπιφύλακτα!
  3. Μετά τον "Καίσαρα", την "Κλεοπάτρα", τους "Ολυμπιακούς Αγώνες" και την "Βρετανία", οι διασημότεροι Γαλάτες της ποπ κουλτούρας πακετάρουν τώρα βαλίτσες για την Άπω Ανατολή. Κι αυτό γιατί η όμορφη και δυναμική κόρη της αυτοκράτειρας της Κίνας ταξιδεύει ως το χωριό τους για να ζητήσει βοήθεια ενάντια στους δολοπλόκους οι οποίοι έχουν αιχμαλωτίσει τη μητέρα της. Ο Αστερίξ και ο Οβελίξ προσφέρονται να βοηθήσουν, ξεκινώντας για μια περιπέτεια γεμάτο επικίνδυνα, αλλά και ρομαντικά απρόοπτα στην άλλη άκρη του κόσμου. (παρατείθενται παραπάνω ενδεικτικό"σαλόνι"από την Γαλλική εκδόση Αρχικό σενάριο των Julien Hervi και Philippe Mechelen, συμφωνα με την ταινία του Guillaume Canet "l'empire du milieu" Διασκευή διαλόγων Guillaume Canet,Julien Hervi και Philippe Mechelen Για την Ελληνικη έκδοση υπευθυνός ο Αλεξανδρός Κουτρουλάρης (ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ) Lettering η Άννα Τριανταφύλλου.Εκτύπωση Printfain ΕΠΕ. Μια πρωτη εντύπωση στα γνωστά επιπεδά ποιοτητάς που μας έχει μάθει η εταιρεία τα τελευταία χρονία (illustasion χαρτί,ζωντανά χρωμάτα,καλη βιβλιοθετησή)
  4. "Ο Αστερίξ και η λευκή ίριδα": Αν και κάποια πράγματα δεν θα αλλάξουν ποτέ, υπάρχουν και άλλα που… εξελίσσονται: Ευεξία, υγιεινή διατροφή και θετική σκέψη στο γαλατικό χωριό Καυγαδίζουν και πολεμούν, κυνηγούν αγριογούρουνα, αγοράζουν σάπια ψάρια και δέρνουν Ρωμαίους: Κάπως έτσι έχουμε γνωρίσει τους Γαλάτες, οι οποίοι κατοικούν σε ένα μικρό χωριό της Βρετάνης και επιδιώκουν να εδραιώσουν την ύπαρξή τους υπό τις ρωμαϊκές δυνάμες κατοχής. Ένα γνωστό αγκάθι για τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Ιούλιο Καίσαρα. Ό,τι δεν κατάφερε να πετύχει στα προηγούμενα τεύχη, θα επιχειρήσουν τώρα οι Ρωμαίοι με τη «λευκή ίριδα». Σχέδιό τους είναι να υπνωτίσουν τους ανυπότακτους Γαλάτες με… αγάπη, υγιεινή διατροφή και θετική ενέργεια, καθιστώντας τους έτσι ανίκανους να πολεμήσουν. Ισορροπώντας σε λεπτό σκοινί Οι ιστορίες του Αστερίξ επιδιώκουν να κινούνται πάντα στα ευρύτερα κοινωνικά πλαίσια της εποχής, με τους πρωταγωνιστές ωστόσο να παραμένουν οι ίδιοι. Το να συμβαδίζει κανείς με την εποχή του επί έξι δεκαετίες δεν είναι εύκολο. Στα τελευταία τεύχη οι αναγνώστες άρχισαν να χάνουν κάπως την επαφή με τους χαρακτήρες. Μετά το θάνατο του Ρενέ Γκοσινί το 1977, ο επί χρόνια συνεργάτης του, Αλμπέρ Ουντερζό, ανέλαβε τη θέση του κειμενογράφου - κάτι που δεν στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. Το λεπτεπίλεπτο και αιρετικό πνεύμα του Γκοσινί έδωσε εν μέρει τη θέση του σε αδέξια αστεία. Το 2013 ανέλαβε μια εντελώς νέα ομάδα συγγραφέων, με τον Ντιντιέ Κονράντ ως εικονογράφο και τον Ζαν-Ιβ Φερί ως κειμενογράφο. Ο Κονράντ αντέγραψε αριστοτεχνικά το στυλ του Ουντερζό και ο Φερί έγραψε κείμενα με χιούμορ και ευστροφία. Παρά την αρχική τους επιτυχία, με το πέρασμα του χρόνου οι χαρακτήρες έχασαν σταδιακά και πάλι την δυναμικότητά τους. Μετά τον Γκοσινί, τον Ουντερζό και τον Φερί, ο Φαμπρίς Καρό από τη νότια Γαλλία ή αλλιώς Fabcaro είναι ο τέταρτος συγγραφέας που αποφασίζει για τα λόγια και τις ατάκες των χαρακτήρων. Και ενώ τα σχέδια του Κονράντ μπορούν να θεωρηθούν «ασφαλή», το ερώτημα τώρα είναι: μπορεί ο "νέος" να προσεγγίσει τον τόνο των κλασικών ιστοριών - ή μήπως οι ιστορίες του Αστερίξ απομακρύνονται πια εντελώς από την εποχή τους; Επίκαιρα ζητήματα προβληματίζουν το γαλατικό χωριό Τρέχοντα κοινωνικά ζητήματα ενσωματώνονται στην ιστορία - χωρίς να φαντάζουν υπερβολικά. Τα ηλεκτρονικά πατίνια, οι διαμαρτυρίες για το κλίμα, η φυγή από τις πόλεις, η ξενοφοβία και η αυτοβελτίωση είναι μερικά από τα ζητήματα που θίγει ο νέος τόμος του Αστερίξ. Το νέο τεύχος εμπεριέχει ακόμη και μία αναφορά στην πετυχημένη γερμανική τηλεοπτική σειρά Babylon Berlin και το εξτραβαγκάντ κλαμπ Moka Efti (σ.σ. το οποίο παρεμπιπτόντως άνοιξε ο Έλληνας έμπορος «Τζοβάνι» Ευθυμιάδης στο Βερολίνο το 1929). «Ο Αστερίξ και η λευκή ίριδα» είναι μάλλον ένας προσεκτικός επετειακός τόμος - θέλει να επανακτήσει τους παλιούς φαν, να μην αποξενώσει περισσότερο όσους έχουν απομείνει και ιδανικά να κερδίσει καινούριους: Τα εγγόνια δηλαδή όλων εκείνων που γελούσαν με την ψυχή τους πριν από 50 χρόνια. Πηγή: Deutsche Welle Ελληνική πηγή sky.gr, εδώ
  5. Τίτλος: ALEA JACTA EST! Δημιουργός: A.UDERZO Μετάφραση: Anthea Bell-Derek Hockridge Εκδοτική: Hodder & Stoughton Πρώτη έκδοση: 1989-1991 Τεύχη: 3 Σελίδες: 72 Διαστάσεις: 21,5x28,5 Χρώμα: Έγχρωμο Τιμή: £ 3.99 ISBN: 1. ----- 2. 0-340-51422-1 3.0-340-51423-X Κείμενα: R.Goscinny Πρόκειται για την απόδοση στην αγγλική τριών εκ των τεσσάρων τευχών της πρωτότυπης γαλλικής σειράς. Στη Γαλλία κυκλοφόρησαν τα τεύχη: Le Rendez-vous du chef (1988)-The Meeting of the Chieftans (1989) La vedette Armoricaine (1988)-The Idol of the Gauls (1990) L'affaire des faux menhirs (1988)-The Roman Conspiracy (1991) Le grand jeu (1988)-(δεν μεταφράστηκε στην αγγλική) Τα βιβλία δεν είναι κόμικς, περιέχουν βέβαια μεμονωμένα σκίτσα και κόμικς στο ύφος των πρωτότυπων ιστοριών του περιοδικού Asterix, αλλά κατά κύριο λόγο είναι παιχνίδια, στα οποία ο αναγνώστης μπαίνει στη θέση του ήρωα και παίζει (με αυστηρούς κανόνες), μετακινούμενος από παράγραφο σε παράγραφο, ανάλογα με την τύχη του και τις επιλογές του, μέχρι να φτάσει στο τέλος της περιπέτειας. Το παιχνίδι του δεύτερου τεύχους στηρίζεται στο επεισόδιο “Ο Αστερίξ και οι Νορμανδοί” ενώ ήρωας στα υπ΄ αριθμ. 2 και 3 τεύχη είναι ο νεαρός με το αγγλικό όνομα Justforkix (ο γνωστός μας Γιεγιεδίξ1). Τα βρίσκω αρκετά ενδιαφέροντα σχεδιαστικά και εκτυπωτικά. Το εξώφυλλο είναι μαλακό χαρτόνι πλαστικοποιημένο, ενώ έχει χρησιμοποιηθεί ειδικό χαρτί άριστης ποιότητας. Τα παιχνίδια είναι αρκετά περίπλοκα· να σημειώσω ότι το πρώτο έχει 216 στάσεις-περάσματα για τον παίχτη και το δεύτερο 338!. ---------------------- 1 Ευχαριστώ dionik για τη βοήθεια vaios/17-1-2010
  6. Γεια σας και χαρά σας! Αυτές τις μέρες η νοσταλγία με ειχε χτυπήσει κατακεφαλα και μου 'ρθε η τάση να ξαναδιαβασω όλες τα κόμικ με Αστερίξ, Ντίσνεϊ και Λούκι Λουκ που είχα στα ράφια μου. Και κατέληξα τελικά να ζωγραφίσω όλους αυτούς τους παιδικούς μου ήρωες που μου κρατούσαν συντροφιά όταν ήμουν μικρή. Από αριστερά προς τα δεξιά: Αστερίξ, Λούκυ Λουκ, Ιντεφιξ, Ιζνογκούντ και Μπας Ριβς. Δεν ξέρω αν η ανάλυση είναι καλή. Κι επίσης, τώρα που το σκέφτομαι, ο Ιζνογκούντ δεν είναι ήρωας, περισσότερο κακός, αλλά λάτρευα το καρτούν του (κόμιξ του, δυστυχώς, δεν διάβασα ποτέ, οπότε έτσι τον γνώρισα) και η περίφημη φράση του "Θέλω να γίνω χαλίφης στην θέση του χαλίφη" έχει χαραχτεί για πάντα στο μυαλό μου. Ο Ιντεφιξ, ο γλυκούλης μου, δεν υπήρχε περίπτωση να τον αφήσω απ'έξω. Και ναι ξέρω, ο Μπας Ριβς είναι από πρόσφατο ΛΛ, αλλά μ'αρεσε πολύ το character design, και ήταν ωραίο να βλέπουμε ένα μαύρο καουμπόι για αλλαγή (ιδίως επειδή χαρακτήρες σαν αυτόν δεν είναι συχνά το επίκεντρο σε αυτό το κόμικ). Ελπίζω να σας άρεσαν! Μπαϊ!
  7. Μια μισοτελειωμένη ιστορία του Αστερίξ, του αγαπημένου ηρώα κόμικ, ανακαλύφθηκε σ’ ένα σωρό από παλιά χειρόγραφα. Αυτή αναμένεται να είναι η βάση για το νέο κεφάλαιο των περιπετειών του Γαλάτη, 40 χρόνια μετά από το θάνατο του δημιουργού του. Φήμες κυκλοφορούσαν εδώ και πολλά χρόνια πως ο Ρενέ Γκοσινί είχε φτιάξει κάποια κομμάτια της ιστορίας «Ο Αστερίξ στο Τσίρκο» προτού αφήσει την τελευταία πνοή του το 1977 σε ηλικία 51 ετών από ανακοπή καρδιάς. Η κόρη του Αν αποκάλυψε πως μεταξύ των χειρογράφων του ανακάλυψε περίπου 20 σελίδες που θα αποτελούσαν τον «πυρήνα» του – τότε – 26ου βιβλίου του Αστερίξ. Ανέφερε πως θα είναι «μια θαυμάσια περιπέτεια» να μπορέσουν να το ολοκληρώσουν και να το εκδώσουν. Η Αν Γκοσινί, 53 χρόνων πλέον, πρόσθεσε ότι η προσπάθεια ανακατασκευής της ιστορίας του «Αστερίξ στο Τσίρκο» από τις σημειώσεις του πατέρα της θα είναι δύσκολο έργο. Όπως είπε στο γερμανικό περιοδικό «Der Spiegel»: «θα χρειαστεί ένας μεγάλος αριθμός ατόμων που θα πρέπει να κάτσει μαζί στο ίδιο τραπέζι και να βυθιστεί στην ιστορία και να προσπαθήσει ν’ ανακαλύψει τη “φωνή” του πατέρα μου. Μοιάζει σαν να είναι ένας πίνακας του Γκόγια με μια τρύπα στη μέση». Οι περιπέτειες του Αστερίξ, του γενναίου πολεμιστή του τελευταίου ελεύθερου χωριού στη Γαλατία από το ζυγό των Ρωμαίων εμφανίστηκαν για πρώτη φορά το 1959 στο κόμικ «Pilote», με τα σκίτσα ν’ ανήκουν στον παλιό φίλο και συνεργάτη του Γκοσινί Αλμπέρ Ουντερζό. Σε μια έρευνα μεταξύ των Γάλλων αναγνωστών τα βιβλία του Αστερίξ βρέθηκαν στην κορυφαία 25άδα τίτλων του περασμένου αιώνα. Τα λογοπαίγνια του Γκοσινί, το ιδιαίτερο χιούμορ και το γέλιο που προκαλούν χαρακτήρες όπως ο Οβελίξ κι ο Κακοφωνίξ, έκαναν το κόμικ παγκόσμια επιτυχία. Το 1967 το 10ο βιβλίο της σειράς πούλησε 1,2 εκατομμύρια αντίτυπα μονάχα στις δύο πρώτες μέρες από την κυκλοφορία του. Μετά από το θάνατο του Γκοσινί, ο Ουντερζό ανέλαβε και τους διαλόγους και συνέχισε να παράγει νέες ιστορίες. Από το 2013 τα βιβλία τα γράφουν ο Ζαν-Ιβ Φερί σε σχέδια του Ντιντιέ Κονράντ. Η τελευταία έκδοση – την Πέμπτη (21/10) – θα είναι η 39η του saga του Αστερίξ. Και το σχετικό link...
  8. Το βασικό πρόβλημα με την τριακοστή όγδοη περιπέτεια του Αστερίξ είναι ότι έχει πέσει στην παγίδα του διδακτισμού, συχνά δανεικού από παλιότερες ιστορίες με τη σφραγίδα του Γκοσινύ, στο όνομα της πιο εξαπλουστευτικής αντίληψης για τη χειραφέτηση και την οικολογία. Κι αυτό τον κάνει προσδοκώμενο και ανιαρό. Η Αδρεναλίνη (στο κέντρο), όπως την εικονογραφεί ο Κονράντ. Κυκλοφόρησε και στα ελληνικά – με καθυστέρηση ενός έτους – η τελευταία περιπέτεια του Αστερίξ του Γαλάτη, με τίτλο Η κόρη του Βερσιζεντορίξ. Εκδοτικό γεγονός στη γηραιά ήπειρο, καθώς η έκδοσή του πέρυσι στη Γαλλία συνέπεσε με τους εορτασμούς για τα 60 χρόνια ζωής του ήρωα. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι κυκλοφόρησε σε τιράζ 5.000.000 αντιτύπων (τα 2 εκ των οποίων μόνο στη Γαλλία). Δεν γινόταν να μην ασχοληθούμε με αυτήν την κυκλοφορία καθώς ο Αστερίξ έχει ξεπεράσει προ πολλού τα στενά όρια της ένατης τέχνης, διαβάζεται ευρέως με λίγα λόγια και συνεπώς επηρεάζει κατά κόρον τον τρόπο με τον οποίο το ευρύ κοινό αντιμετωπίζει τα κόμικς ως τέχνη. Το συγγραφικό δίδυμο Φερρί-Κονράντ (σενάριο-σχέδιο) που πήρε τη σκυτάλη συνέχισης του κόμικς το 2013 από τον Αλμπέρ Ουντερζό, έδειχνε να βελτιώνεται και να εξελίσσεται διαρκώς έχοντας ήδη παραδώσει τρία άλμπουμ – με το τελευταίο, Ο Αστερίξ και ο Υπεριταλικός, να είναι καλό. Η κόρη του Βερσιζεντορίξ όμως είναι μια παταγώδης αποτυχία, από την οποία δεν ξέρουμε τι να πρωτοξεχάσουμε. Ας δούμε όμως την ιστορία. Ο Γαλάτης αρχηγός Βερσιζεντορίξ, αφού ηττήθηκε μαχόμενος ενάντια στους Ρωμαίους και αιχμαλωτίστηκε από τον Καίσαρα, άφησε την κόρη του, Αδρεναλίνη τη λένε, σε δύο Αρβέρνιους αρχηγούς για να τη μεγαλώσουν. Η Αδρεναλίνη όμως είναι ο στόχος ενός προδότη, ο οποίος έχει υποσχεθεί στους Ρωμαίους πως θα τη βρει και τους φέρει το “τορκ” της (γαλατικό κόσμημα και σύμβολο δύναμης που ανήκε στον πατέρα της). Φυσικά το – πάντα φιλόξενο – χωριό του Αστερίξ στην Αρμορική της Βρετάνης είναι ο τόπος που θα σπεύσουν οι Αρβέρνοι θετοί «μπαμπάδες» της Αδρεναλίνης για να διαφυλάξουν την ασφάλειά της. Το έργο της φύλαξης της έφηβης αναλαμβάνουν φυσικά ο Αστερίξ και ο Οβελίξ, αλλά η Αδρεναλίνη κάνει του κεφαλιού της. Το άλμπουμ όμως έχει πολλά προβλήματα. Αρχικά απουσιάζουν χαρακτήρες από την πλοκή (ο Κακοφωνίξ λέει μόνο μια πρόταση σε ένα σημείο). Τα λογοπαίγνια είναι σπάνια ή χιλιοειπωμένα και χιλιοδιαβασμένα, το σχέδιο στερείται έμπνευσης με τα πρόσωπα των εφήβων (όπου υπάρχουν) να θυμίζουν χαρακτήρες που έχουμε ξανασυναντήσει στη σειρά και η εξέλιξη του σεναρίου προβληματική έως βαρετή, θυμίζοντας τα χειρότερα καρέ της Γαλέρας του Οβελίξ (1996) ή του Και ο ουρανός έπεσε στο κεφάλι τους (2005). Η Αδρεναλίνη αντιδρά σε όλα, είναι «έτοιμη για μάχη» και έχει μόνιμο θυμό, σαν έφηβη με κοτσίδα (πού το έχετε ξαναδεί;). Στον γαλλικό Τύπο παρομοιάστηκε με την Γκρέτα Τούνμπεργκ και το άλμπουμ χαιρετίστηκε για την ανάδειξη μιας ανεξάρτητης και μαχητικής γυναικείας προσωπικότητας αλλά και για την οικολογική του συνείδηση(;). Φυσικά οι συγγραφείς, σε συνέντευξη που παραχώρησαν σε βρετανική εφημερίδα, έσπευσαν να χαρακτηρίσουν το γεγονός ευτυχή «σύμπτωση», προσθέτοντας πως ήθελαν να πρωτοτυπήσουν σε αυτό το άλμπουμ προσθέτοντας μια πρωταγωνίστρια γένους θηλυκού που να μη δίνεται έμφαση στον «υποτακτικό» της ρόλο προς τους άντρες του χωριού. Όλα αυτά μπορεί να φαίνονται πολύ προοδευτικά για τους περισσότερους αναγνώστες. Απλώς η αφήγηση προσδένεται στο ρεύμα του παγκόσμιου προοδευτισμού. Αλλά κινείται στην επιφάνεια. Δεν υπάρχει δυστυχώς τίποτα πρωτότυπο σε αυτό το άλμπουμ. Και τίποτα βαθύτερο απ’ ό,τι επιφανειακά αναπαρίσταται. Χιλιοειπωμένα αστεία Μπορεί οι γυναίκες στο Αστερίξ να παρουσιάζονται στερεοτυπικά (π.χ. εκνευριστική και με εξουσία όπως η Κλεοπάτρα, «μπίμπο» όπως η γυναίκα του Μαθουσαλίξ ή το αρχέτυπο της «καλής» και πιστής μεν, που-κάνει-κουμάντο δε, συζύγου όπως η Μπονεμίνα), όμως στερεοτυπικά παρουσιάζονται και οι άνδρες και όλοι οι λαοί που συναντάμε στο κόμικς, και αυτό αποτελεί – μαζί με τα λογοπαίγνια – συστατικό της επιτυχίας του. Σίγουρα πάντως η εικόνα της Αδρεναλίνης όταν αρνείται να φορέσει φόρεμα μπροστά στην Μπονεμίνα φαίνεται τουλάχιστον αμήχανη και αστείο. Εν τούτοις, το Ρόδο και Ξίφος (1991) όπου οι γυναίκες διοικούν μόνες τους το χωριό, έχει πολύ περισσότερα να πει για τη χειραφέτηση απ’ ότι Η κόρη του Βερσινζετορίξ. Οι έφηβοι εξάλλου που παρουσιάζονται στο τεύχος, αν και αποτελούν πολύ ενδιαφέρουσες προσθήκες, μιας και σπανίζουν τα τεύχη που δεν περιστρέφονται γύρω από ενήλικες, δεν είναι κάτι πρωτότυπο. Ίσως ο πιο ωραίος χαρακτήρας της σειράς να είναι ο Περικλής Κρεμιδόνεζ Υ Παέγια ή Πέπε από το Αστερίξ στην Ισπανία (1969), που όλως τυχαίως και αυτός ψάχνει να βρει καταφύγιο από τον Καίσαρα και επίσης του φταίνε τα πάντα και αντιδρά συνεχώς, ενώ ο χαρακτήρας εφήβου που «δεν κάνει αυτό που κάνουν οι μεγάλοι γιατί το κάνουν οι μεγάλοι και μόνο» μας είχε συντροφεύσει ως Γιεγιεδίξ ή Χαβαλεδίξ στο Αστερίξ και οι Νορμανδοί (1967). Τέλος, το ζήτημα της οικολογίας που ήθελαν να προβάλουν οι συγγραφείς περιορίστηκε σε χιλιοειπωμένα αστεία για την υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ και δεν άγγιξε καν το θέμα της κλιματικής αλλαγής. Σε παλιότερες ιστορίες όμως όπως η Κατοικία των Θεών (1971), γινόταν σημαντική νύξη και σεναριακά και σχεδιαστικά στο ζήτημα της αποψίλωσης των δασών με την παράλληλη απεικόνιση των πόλων ως άσχημων και χαοτικών τόπων, ενώ στο Αστερίξ και Χαλαλιμά (1987) θίγεται το πρόβλημα της ξηρασίας και της ανομβρίας. Δεν είπε κανείς ποτέ πως είναι εύκολη τέχνη τα κόμικς. Καμία τέχνη δεν είναι άλλωστε. Απαιτητική η ένατη τέχνη, πόσο μάλλον όταν καλείσαι ως δημιουργός να συνεχίσεις την πορεία της πιο επιτυχημένης, έξυπνης και εμπορικής ευρωπαϊκής σειράς. Οι συνεχιστές του Λούκυ Λουκ παραδείγματος χάρη, έχουν βρει τα πατήματά τους παρουσιάζοντας εξαιρετικά δείγματα δουλειάς (όπως θίξαμε και στο τεύχος 114 του Books’ Journal). Οι επιλογές είναι δύο: είτε επιλέγεις τον εύκολο δρόμο της ανάμειξης σκηνών, περιστατικών, αστείων και αναφορών από παλιές ιστορίες με το αποτέλεσμα που αναφέραμε, είτε ακολουθείς το μοτίβο των ιστοριών κάνοντας έρευνα και φέρνοντας πραγματική πρωτοτυπία στο σενάριο. Jean-Yves Ferri (σενάριο), Didier Conrad (σχέδιο), Αστερίξ (τχ. 38), Η κόρη του Βερσιζεντορίξ, μετάφραση από τα γαλλικά: Σταματίνα Στρατηγού, Μαμούθ, Αθήνα 2020, 48 σελίδες Και το σχετικό link...
  9. Στα σχέδιά του ο σπουδαίος κομιξάς, ο Αλμπέρ Ουντερζό, μετέγραψε μνημειακά έργα κορυφαίων Ευρωπαίων ζωγράφων, αποτίοντας φόρο τιμής ή σατιρίζοντας τους μάστορες της δυτικής τέχνης. Στιγμιότυπο από την έκθεση "Ο Αστερίξ στο Βέλγιο" στο μουσείο Comics Art Museum May 31, 2017 Στον πρόσφατα χαμένο Αλμπέρ Ουντερζό (έφυγε ήσυχα στον ύπνο του, σε ηλικία 92 χρόνων στις 24/3) δεν αποχαιρετούμε απλώς τον «πατέρα» του Αστερίξ. Στο πρόσωπό του – μαζί με τον Ρενέ Γκοσινί – βλέπουμε κι έναν σημαντικό ευρωπαίο δημιουργό. Και οι δυο τους αναζήτησαν έμπνευση από την ευρωπαϊκή ιστορία και μολονότι την έραψαν στα μέτρα του γαλλικού εθνοκεντρισμού, ο μικρόσωμος Αστερίξ έγινε «ήρωας» όλης της Ευρώπης. Δεν είναι τυχαίο που ο καταγόμενος από Ιταλούς Ουντερζό οραματιζόταν όπως είχε πει, να γίνει «ο Γάλλος Ντίσνεϋ». Και τα κατάφερε. Οι νεότερες γενιές των Ευρωπαίων συνολικά, νιώθουν «δικό» τους το γαλατικό χωριό, είναι μέρος της σύγχρονης λαϊκής κουλτούρας των Ευρωπαίων. Ο Αλμπέρ Ουντερζό Με έμπνευση και αφομοιωτική ικανότητα ο Ουντερζό μετέφερε στο πενάκι του πρόσωπα της γαλλικής πολιτικής σκηνής (Ζισκάρ ντ’ Εσταίν, Ζακ Σιράκ) αλλά και δημοφιλείς χαρακτήρες της εποχής, όπως τον Κερκ Ντάγκλας που ταυτίστηκε με τον ανυπότακτο θρακιώτη Σπάρτακο. Βρετανικό πόστερ Αντίστοιχα, στα σχέδιά του ο σπουδαίος κομιξάς μετέγραψε μνημειακά έργα κορυφαίων Ευρωπαίων ζωγράφων, αποτίοντας φόρο τιμής ή σατιρίζοντας τους μάστορες της δυτικής τέχνης. Όμως, ο Μπρίγκελ και ο Ρέμπραντ δεν στέκονται απλώς ψηλά στην ευρωπαϊκή ζωγραφική. Είναι ταυτόχρονα δάσκαλοι της κουλτούρας μας. Ο Ουντερζό βρήκε πρόσφορο έδαφος να μιλήσει στην ψυχή των Ευρωπαίων, μεταφέροντας την αγάπη του για περίφημα έργα που χαιρόμαστε στα μουσεία. Το έκανε με τρόπο ευρηματικό και κάποια από αυτά κυκλοφορούν σήμερα με μεγάλη απήχηση, ενώ τα αυθεντικά σχέδια πωλούνται σε τιμές αστρονομικές από οίκους δημοπρασιών. Πήτερ Μπρίγκελ – «O χωριάτικος γάμος» Πιο διαδεδομένη στο ίντερνετ είναι η σκηνή-παρωδία του περίφημου έργου του Πήτερ Μπρίγκελ «ο χωριάτικος γάμος». Στη γαμήλια γιορτή του 16ου αιώνα, ο Ουντερζό μας χαρίζει μια αναπαράσταση που αμέσως απηχεί το εορταστικό πνεύμα του πίνακα. Ο νεότερος δημιουργός κράτησε τη βασική διάταξη του έργου, αντικαθιστώντας τα απεικονιζόμενα πρόσωπα με τη φυλή των Βέλγων που κάλεσαν σε γλέντι τον Αστερίξ και τη συντροφιά του. Στην θέση των δύο μουσικών που παίζουν γκάιντα, ο Ουντερζό τους δίνει άρπα, ενώ ο σχεδιαστής κρατά ίδιο και τον αρχιτεκτονικό διάκοσμο της αίθουσας. Ακόμη και στην κεφαλή του τραπεζιού που ο Μπρίγκελ αποδίδει κάποιον επίσημο με τον ιερέα που τέλεσε τον γάμο, ο Ουντερζό τοποθετεί τον αρχηγό του γαλατικού χωριού Μαζεστίξ. Τα σάπια ψάρια του Αλβαβητίξ, αυτά που συνήθως γίνονται αιτία για να γίνουν οι Γαλάτες «μύλος», μας δίνουν ένα διαφορετικό «μάθημα ανατομίας», όχι από τον Δρα Τουλπ, αλλά από την σκοτεινή μορφή ενός δρυΐδη-μάγου. Ρέμπραντ – Μάθημα ανατομίας του Δρ. Τουλπ (The Hague, Mauritshuis) Το έργο του Ρέμπραντ φιλοτεχνήθηκε σε φυσικό μέγεθος το 1632 και αποτελεί ένα είδος ιστορικής καταγραφής των μαθημάτων που παρέδωσε τον Ιανουάριο του ίδιου έτους μια μεγάλη φυσιογνωμία της ιατρικής, ο καθηγητής ανατόμος Νικολάες Τουλπ (είχε διατελέσει μόνιμος δημοτικός σύμβουλος και τέσσερις φορές δήμαρχος). Ο Ουντερζό υποκαθιστά ευφάνταστα το εγκληματικό σώμα ενός κατάδικου με ένα από τα «εγκληματικά» ψάρια του Αλφαβητίξ. Αυτοί οι έρμοι οι πειρατές που όταν έβλεπαν Γαλάτες βύθιζαν από μόνοι τους το πλοίο, βρήκαν σωτηρία στη «σχεδία της Μέδουσας». Στο πιο φρικώδες ναυάγιο που απαθανάτισε ο Τεοντόρ Ζερικώ το 1818, σε έναν μνημειακό πίνακα διαστάσεων 491 x 716 εκατοστά! Τεοντόρ Ζερικώ – Η Σχεδία της Μέδουσας,1818-1819 Από τα πιο εμβληματικά εκθέματα στο Λούβρο, το έργο του Γάλλου ζωγράφου εξιστορεί τον πλου της σχεδίας που έγινε πραγματική κόλαση για τους επιβαίνοντες. Το ναυάγιο (1816) ξεπέρασε τα όρια μιας καταστροφής λόγω των φαινομένων κτηνωδίας και κανιβαλισμού που έλαβαν χώρα μεταξύ των επιβαινόντων. Από τους 150 περίπου ναυαγούς περισυνελέγησαν ζωντανοί μόνον δέκα. Πουθενά αλλού, ίσως, δεν είναι πιο ταιριαστοί οι μονίμως χαμένοι πειρατές στις περιπέτειές τους με τους Γαλάτες. Η Ελευθερία οδηγεί το Λαό (γαλλ. La liberté guidant le peuple) είναι πίνακας του Γάλλου ζωγράφου Ευγένιου Ντελακρουά εμπνευσμένο από την Ιουλιανή επανάσταση του 1830 (Μουσείο του Λούβρου). Το πιο απολαυστικό έργο όμως στον Αστερίξ, είναι με απόσταση η κατά Ουντερζό «Ελευθερία». Ένα έργο αναφοράς του Ευγένιου Ντελακρουά στην επαναστατημένη Γαλλία του 1830. Όμορφη, λυγερή και με γυμνό το στήθος, φορώντας τη σκούφια των Ιακωβίνων, κρατώντας ντουφέκι με ξιφολόγχη στο αριστερό χέρι και υψώνοντας την απαγορευμένη επαναστατική Τρικολόρ στο δεξί, η προσωποποίηση της Ελευθερίας ορμά μπροστά οδηγώντας τον λαό. Ο αθεόφοβος Ουντερζό έβαλε στη θέση της τη Μιμίνα να κρατά, όχι την Τρικολόρ, αλλά έναν πλάστη. Η σύζυγος του αρχηγού Μαζεστίξ και άρα πρώτη κυρία του χωριού, αν και ως γυναίκα δε λαμβάνει μέρος στις μάχες (ενίοτε βέβαια συμμετέχει στους ψαροκαβγάδες όπου μαλλιοτραβιέται με τις συγχωριανές της), δείχνει τον δρόμο προς τις αρχές της Γαλλικής Δημοκρατίας. Και το σχετικό link...
  10. Στα ελληνικά «Η Κόρη του Βερσινζετορίξ» μόλις κυκλοφόρησε, όμως οι διάδοχοι των Γκοσινί και Ουντερζό προχωρούν ήδη στην επερχόμενη 39η περιπέτεια του δημοφιλούς Γαλάτη ήρωα κόμικς, η οποία αναμένεται τον Οκτώβριο, και δίνουν τις πρώτες πληροφορίες για αυτήν… Tι κι αν ο κοροναϊός έχει κλείσει τα σύνορα των χωρών κι έχει βάλει εμπόδια στις μετακινήσεις, ο Αστερίξ, ο Οβελίξ, ο Ιντεφίξ και ο Πανοραμίξ ετοιμάζονται ήδη για ένα ακόμα ταξίδι. Όπως αποκάλυψε ο Γάλλος σκιτσογράφος Ζαν–Ιβ Φερί που μαζί με τον εικονογράφο Ντιντιέ Κονράντ συνεχίζουν να δίνουν ζωή τα τελευταία χρόνια στο γαλατικό χωριό, στις 21 Οκτωβρίου θα κυκλοφορήσει το νέο τεύχος με τις περιπέτειες του Αστερίξ και της παρέας του. Το 39ο βιβλίο θα σηματοδοτήσει την πέμπτη ιστορία που υπογράφει το καλλιτεχνικό δίδυμο από το 2013, οπότε ανέλαβαν τις τύχες του διάσημου κόμικ. Ένα χρόνο λοιπόν μετά την 38η περιπέτεια με τίτλο «Η Κόρη του Βερσινζετορίξ», που πριν από λίγες ημέρες κυκλοφόρησε στα ελληνικά έχοντας ήδη σημειώσει ρεκόρ πωλήσεων σε όλο τον κόσμο, μια νέα ιστορία θα «ταξιδέψει» τους φανατικούς του αναγνώστες. «Μπορώ να πω ότι αυτό είναι ένα άλμπουμ–ταξίδι αφού η τελευταία περιπέτεια έλαβε χώρα στο χωριό και στα πέριξ του. Οι Αστερίξ και Οβελίξ θα φύγουν για έναν προορισμό όπου δεν έχουν ξαναταξιδέψει. Είναι κάτι, ξέρετε, που γίνεται όλο και πιο δύσκολο, επειδή οι δυο τους έχουν ήδη επισκεφτεί πολλές χώρες, από την Ιταλία και την Ελλάδα, έως την Ινδία και την Αμερική. Μπορούμε να πούμε ότι αυτή η χώρα δεν υπάρχει σήμερα ως έχει. Αυτό το ταξίδι θα είναι μια ευκαιρία για να αλλάξει ελαφρώς η αφήγηση. Κάθε άλμπουμ είναι ένα μικρό βήμα για να φέρει κάτι νέο», ανέφερε ο Φερί μιλώντας στην εβδομαδιαία γαλλική εφημερίδα «Le Journal du Dimanche». Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες για την πλοκή που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, το ταξίδι θα ξεκινήσει ξαφνικά. Ενώ ο Αστερίξ και ο Οβελίξ αμφισβητούν ο ένας τον άλλο με αφορμή μια παρτίδα σκάκι, ο Πανοραμίξ που έπαιρνε τον υπνάκο του ξυπνάει ουρλιάζοντας. Ποιος θα μπορούσε να τον ενοχλήσει στον ύπνο του και γιατί είναι επείγον να φύγει για να τον βοηθήσει; Και κάπου εδώ ξεκινάει το μυστήριο για τους λάτρεις των Γαλατών. Πού θα πάει η παρέα; Και πάνω απ’ όλα, ποιος είναι αυτός που χρειάζεται τη συνδρομή τους; Η πρόκληση του Φερί Ερωτώμενος αν ο νέος «πατέρας» του Αστερίξ και του Οβελίξ θα παίξει με τις λεπτομέρειες και τα κλισέ της χώρας που οι δύο Γαλάτες θα επισκεφτούν, όπως συνήθιζαν να κάνουν στο παρελθόν, ο Φερί παραδέχτηκε ότι αυτό αποτελεί πρόκληση για τον ίδιο. «Στη δεκαετία του 1960, οι Αλμπέρ Ουντερζό και Ρενέ Γκοσινί μπορούσαν να κοροϊδέψουν τους ξένους, έκαναν καρικατούρες για τους Άγγλους με τα μεγάλα δόντια τους, τους Έλληνες με την κατατομή τους. Το κλίμα της εποχής το σήκωνε. Σήμερα χρειάζεσαι σχεδόν ένα ολόκληρο λεξικό στο γραφείο σου για να ξέρεις με τι επιτρέπεται να αστειεύεσαι και με τι όχι», σχολίασε ο δημιουργός, κάνοντας ένα έμμεσο σχόλιο για την ανοχή στη σάτιρα και το πολιτικά ορθό. «Το παιχνίδι με κλισέ είναι μέρος των κωδικών του Αστερίξ. Αλλά δεν με πειράζει να απομακρυνθώ από αυτό λίγο. Είμαι τυχερός που το προσωπικό μου χιούμορ δεν με οδηγεί σε κλασικές καρικατούρες. Στην «Κόρη του Βερσινζετορίξ» δεν έδωσα τόσο μεγάλη έμφαση στην αργκό που χρησιμοποιούν οι έφηβοι, για παράδειγμα», συνέχισε ο σεναριογράφος. Αν και η πανδημία αρχίζει να παρεισφρέει στην ιστορία πολλών άλλων έργων, από τον νέο Αστερίξ θα απουσιάζει, αφού το σχεδιαστικό του δίδυμο προτίμησε να κρατήσει το νέο τεύχος Covid free. «Ήταν δελεαστικό να μιλήσω για τον κοροναϊό που πλήττει ολόκληρο τον κόσμο, αλλά το άφησα. Η επιδημία είναι ένα θλιβερό θέμα, γεμάτο άγχος. Είναι καλύτερο να γελάσουμε με κάτι άλλο και να ευχηθούμε ότι όταν βγει το άλμπουμ τελικά θα γυρίσουμε σελίδα», υπογράμμισε ο Φερί. «Παρ’ όλα αυτά, μπορεί να βρείτε μια νύξη σε ένα φίλτρο που μοιάζει με εμβόλιο ή μερικά κλεισίματα του ματιού», πρόσθεσε ο ίδιος. Τα τελευταία επτά χρόνια που οι δημιουργοί της νέας εποχής του Αστερίξ ανέλαβαν την καλλιτεχνική του επιμέλεια, ο μικρόσωμος Γαλάτης έχει αναζητήσει την περιπέτεια σε νέες υποθέσεις. Όλες του ωστόσο είχαν κατά κάποιο τρόπο την έγκριση του αρχικού εμπνευστή του Αλμπέρ Ουντερζό, ο οποίος έως τον θάνατό του τον περασμένο Μάρτιο ασχολιόταν με τις νέες δημιουργίες των διαδόχων του. Έτσι, πριν πεθάνει, είχε προλάβει να συζητήσει με τους Φερί και Κονράντ για το καινούργιο τους ταξίδι εκτός του γαλατικού χωριού. «Ενέκρινε την ιστορία, μας ενθάρρυνε. Σε αντίθεση με αυτό που μπορεί να σκεφτεί κανείς, ο Αλμπέρ δεν στεκόταν από πάνω μας για να ελέγχει τα πάντα», σχολίασε ο σκιτσογράφος. Και το σχετικό link...
  11. Στις 37 προηγούμενες περιπέτειες του Αστερίξ και του Οβελίξ, πρωταγωνιστές ήταν Γαλάτες, Ρωμαίοι, Νορμανδοί, Αιγύπτιοι, Ισπανοί, Ελβετοί, Βέλγοι, Βρετανοί, Κορσικανοί, Έλληνες, Ινδιάνοι, πειρατές κ.ά., σε έναν διαρκή και βίαιο ανταγωνισμό μεταξύ τους. Για πρώτη φορά μια νέα κοπέλα τούς δείχνει έναν εναλλακτικό, ειρηνικό τρόπο ζωής. Στην πρώτη κιόλας σελίδα της πρώτης περιπέτειας του Αστερίξ των Rene Goscinny και Albert Uderzo από το μακρινό 1959, οι αναγνώστες μαθαίνουν για την ήττα των Γαλατών από τις ρωμαϊκές λεγεώνες το 50 π.Χ. και βλέπουν τον Αρβέρνιο αρχηγό Βερσινζετορίξ να αποθέτει τα όπλα του στον Καίσαρα. Από τότε όλη η Γαλατία τελεί υπό την κατοχή των Ρωμαίων. Όλη; Όχι όλη, καθώς το χωριό των Αστερίξ και Οβελίξ παραμένει ανυπότακτο και ανυπάκουο. Από τότε επίσης, οι Goscinny και Uderzo έφτιαξαν πολλές ακόμα ιστορίες με το μοτίβο της γαλατικής αντίστασης να κυριαρχεί. Μετά τον θάνατο του Goscinny το 1977, ο Uderzo συνέχισε μόνος του για να παραδώσει το 2013 στους Jean-Yves Ferri (σενάριο) και Didier Conrad (σχέδια) που από τότε έχουν συνεργαστεί σε τέσσερις ιστορίες. Ο Uderzo πέθανε τον περασμένο Μάρτιο, λίγο μετά την κυκλοφορία της 38ης περιπέτειας και τέταρτης των νέων δημιουργών. Μιας καταπληκτικής και διαφορετικής ιστορίας που πριν από λίγες ημέρες κυκλοφόρησε και στα ελληνικά (εκδόσεις Μαμούθ Κόμιξ) με πρωταγωνίστρια την κόρη του Βερσινζετορίξ. Μια νέα κοπέλα που, με το όνομα Αδρεναλίνη και κουβαλώντας στις πλάτες της χωρίς να ρωτηθεί και χωρίς να το επιλέξει ένα τεράστιο συμβολικό κύρος, αρνείται να γίνει μέρος του αέναου κύκλου της βίας. Και στις τρεις προηγούμενες ιστορίες τους (Ο Αστερίξ στους Πίκτους, Ο Πάπυρος του Καίσαρα, Ο Αστερίξ και ο Υπεριταλικός) οι Ferri και Conrad απέδειξαν ότι είναι άξιοι συνεχιστές των Goscinny και Uderzo. Τόσο το χιούμορ του Ferri με τους ευφυείς αναχρονισμούς, τη λεπτή ειρωνεία, τις πολιτικές αιχμές και τις έμμεσες αναφορές σε υπαρκτά πρόσωπα όσο και τα σχέδια του Conrad με τις εντυπωσιακές πολυπρόσωπες σκηνές και τις απολαυστικές μάχες με τους Ρωμαίους, αλλά και τους τρικούβερτους καβγάδες μεταξύ Γαλατών για ψύλλου πήδημα, αποδεικνύουν ότι ο μύθος του Αστερίξ μπορεί να έχει ακόμα πολλές συνέχειες και να παραμένει επίκαιρος. Κάτι που γίνεται ακόμα πιο εμφατικό με την «Κόρη του Βερσινζετορίξ» και τα νέα σεναριακά μονοπάτια που τολμούν να σκιαγραφήσουν και να διασχίσουν οι δύο Γάλλοι καλλιτέχνες. Κι αυτό γιατί η πραγματική πρωταγωνίστρια στη νέα περιπέτεια απέχει πολύ από το πρότυπο του γενναίου και ανυπότακτου πολεμιστή. Δεν είναι δυνατή, ούτε θέλει να πίνει μαγικό ζωμό για να ξυλοφορτώνει Ρωμαίους. Δεν εκπροσωπεί τον τόπο της, ούτε πασχίζει να κάνει υπερήφανο τον λαό της. Δεν τη συνδέει τίποτα με το παρελθόν της, αντιθέτως προσπαθεί να αποκοπεί από αυτό για να νιώσει ελεύθερη και να ακολουθήσει τον δρόμο της καρδιάς της και των ονείρων της. Είναι μια αναχωρήτρια που δεν διστάζει να το σκάσει από κάθε κατάσταση που την καθιστά εκμεταλλεύσιμο προϊόν λόγω του ονόματός της και του εμβληματικής σημασίας κολιέ της. Την αναζητούν ο Καίσαρας και οι προδότες που συνεργάζονται μαζί του, τη θέλουν δική τους οι Γαλάτες συμπολεμιστές του μπαμπά της, τη φυλάνε ο Αστερίξ, ο Οβελίξ κι ολόκληρο το χωριό τους. Αλλά αυτή νιώθει καλά μόνο με τους συνομηλίκους της. Κι όταν δεν τη χωρά ο τόπος, απλώς φεύγει. «Να ’χεις τον νου σου, την κοπανάει» προειδοποιούν όλοι όποιον αναλαμβάνει να την προσέχει. Μα αυτή εντέλει θα την κοπανήσει γιατί δεν θέλει να την προσέχει κανείς, προκαλώντας καταδιώξεις σε στεριά και θάλασσα και άγριο ξύλο με όλους εναντίον όλων στο γνώριμο ύφος της σειράς. Ο Βερσινζετορίξ το 1959 (αριστερά) και το 2019 (δεξιά), πατέρας της πρωταγωνίστριας της 38ης ιστορίας του Αστερίξ Ένα μοτίβο που συνεχίζεται μεν αλλά αυτοσαρκαστικά υπονομεύεται κιόλας από την έντονη συμμετοχή των εφήβων. Η Αδρεναλίνη, αντί να γίνεται αντικείμενο θαυμασμού, επιλέγει να συναντά τους έφηβους φίλους της στο απόμερο νταμάρι του Οβελίξ, μακριά από τους μεγάλους, και να συζητούν γι' αυτά που απασχολούν τα παιδιά. Με αθωότητα, ειλικρίνεια και με τους δικούς τους κώδικες, οι έφηβοι αρνούνται να βαδίσουν στα χνάρια των γονιών τους. Ο γιος του ψαρά και ο γιος του σιδερά, αντί να σκοτώνονται στο ξύλο όπως οι πατεράδες τους, κουβεντιάζουν για το μέλλον τους, για τις ανασφάλειές τους, για τα ρούχα τους, για τη διατροφή τους, για το περιβάλλον, για την καταπίεση που αισθάνονται, για τις κακές συνήθειες των γονιών τους. Και βρίσκουν σύμμαχο την ορφανή Αδρεναλίνη, που εντέλει είναι πιο ανυπότακτη από όλους, αρνούμενη να υποδυθεί έναν ρόλο που δεν της ανήκει. Αυτή θέλει μόνο να βοηθά τους συνανθρώπους της. Πασχίζει η Μιμίνα να την πείσει να ντύνεται «γυναικεία» για να αποκτήσει θηλυκότητα κι αυτή απαντά «Όχι, είναι βλακεία να ντυθώ σαν κορίτσι! Εμένα μ’ αρέσει να ντύνομαι γοτθικά. Κι έπειτα δεν θέλω να ασχολούνται μαζί μου!». Και λίγο παρακάτω: «Θα πάω να βοηθήσω τα ορφανά παιδιά όπως εγώ… Θα τα πάω σε ένα απομονωμένο νησί πέρα από τη γνωστή Γη, εκεί όπου οι Ρωμαίοι δεν θα με βρουν ποτέ». Μπορεί να φαίνεται διδακτική και ανιαρή η ιστορία των Ferri και Conrad με πρωταγωνίστρια μια κοπέλα που δεν επιθυμεί να δέρνει ούτε να δέρνονται γι’ αυτήν, και δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις προσδοκίες των υπολοίπων γιατί δεν χωρά σε καλούπια. Δεν είναι όμως. Είναι διανθισμένη με τόσα αστεία και τόσες αναφορές που θυμίζει τις καλύτερες στιγμές των πρώτων εμπνευστών της: το θέμα της ιστορίας είναι υβρίδιο των περιπετειών «Ο Αστερίξ και η Χύτρα» και «Ο Αστερίξ στην Ισπανία», μόνο που το γεμάτο λεφτά μαγειρικό σκεύος και το εγωιστικό πιτσιρίκι έχουν αντικατασταθεί από την κόρη του Βερσινζετορίξ που με τον νεανικό της αυθορμητισμό γίνεται πρότυπο, αντιστεκόμενη στα στερεότυπα, το όνομα του Βερσινζετορίξ εκφέρεται χαμηλόφωνα από όλους και γράφεται με μικρότερους χαρακτήρες γιατί θυμίζει την ήττα, παραπέμποντας στον Βόλντεμορτ του Χάρι Πότερ που το όνομά του δεν λέγεται ποτέ, ο νεαρός που θα πάρει μαζί του την Αδρεναλίνη είναι ένα ονειροπόλο παιδί των λουλουδιών που λέγεται Λετιτμπίξ κ.ά. Αυτό που εντυπωσιάζει περισσότερο στη νέα ιστορία είναι η αναβαθμισμένη θέση των παιδιών, των νέων γενικότερα. Σε μια σειρά που βασίζεται εδώ και 60 χρόνια σε συγκεκριμένη σεναριακή ιδέα, αυτήν του υπέρ πάντων αγώνα για την ελευθερία και την ανεξαρτησία, με τους ενηλίκους να λύνουν τα προβλήματά τους με τη βία ακόμα κι όταν μπορούν να την αποφύγουν, τα παιδιά εμφανίζονταν σπάνια και κυρίως για να συνεισφέρουν στο καλοπροαίρετο χιούμορ με την αφέλειά τους, την αταίριαστη με το πνεύμα της ιστορίας και τις συνήθειες των ενηλίκων, άρα και εμμέσως μη «αποδεκτή», συμπεριφορά τους. Η Αδρεναλίνη και τα παιδιά των Γαλατών έρχονται να «διορθώσουν» με τις πράξεις τους αυτή την ακούσια υπεραπλούστευση. Αντιμετωπίζουν την κατάσταση με σύνεση, έχουν επιχειρήματα, συζητούν ήρεμα, δεν καταφεύγουν στη βία, στέκονται αλληλέγγυα το ένα στο άλλο. Όταν ο Αλφαβητίξ ετοιμάζεται να δείρει τον γιο του που εργάζεται στωικά στο ψαράδικο καθαρίζοντας λέπια και μύδια, ο μικρός θα απαντήσει ήρεμα και θα βρει καταφύγιο στην παρέα του την ώρα που θα ξεσπάσει ακόμη ένας αναίτιος καβγάς, με τον Οβελίξ να καταγγέλλει τη βία ρίχνοντας στα κεφάλια αυτών που τσακώνονται ένα πελώριο μενίρ. Και όταν η Αδρεναλίνη ετοιμάζεται να αποδράσει από την καταπίεση των νουθεσιών, θα βρει συμμάχους τους νεαρούς φίλους της που θα σταθούν στο πλευρό της παραβαίνοντας τους κανόνες και αψηφώντας τους κινδύνους. Όλα αυτά με αποκορύφωμα το βαθύτατα συγκινητικό τέλος καθιστούν την 38η περιπέτεια του Αστερίξ μία από τις πιο ξεχωριστές της σειράς. Με τη φρεσκάδα των παιδιών να δίνει νέα πνοή κόντρα στους πάντα προβλέψιμους μεγάλους. Και το σχετικό link...
  12. Στο προηγούμενο τεύχος αναφερθήκαμε στο αξεπέραστο έργο του Αλμπέρ Ουντερζό, συνδημιουργού του Αστερίξ, που πέθανε πριν από λίγες μέρες. Σήμερα τον λόγο παίρνουν ο Περικλής Κουλιφέτης, ο Πάνος Ζάχαρης και ο Δημήτρης Καμένος, και καταθέτουν τη δική τους καλλιτεχνική άποψη για τον σπουδαίο χιουμορίστα. O Ουντερζό τον Σεπτέμβριο του 1985 σε ένα Bugatti του 1927 μαζί με φιγούρα του Αστερίξ Είναι το «Kαι ο ουρανός έπεσε στο κεφάλι τους» το κύκνειο άσμα του Αλμπέρ Ουντερζό; Του Περικλή Κουλιφέτη Ο πρόσφατος θάνατος του μεγάλου και αγαπημένου δημιουργού μού έφερε στη μνήμη πολλές αγαπημένες αναμνήσεις με τον Αστερίξ, τον Οβελίξ, το γαλατικό χωριό, όπως και σχεδιαστικές κορυφώσεις του Ουντερζό σε δασώδη τοπία, ρωμαϊκά αρχιτεκτονήματα, πόζες χαρακτήρων και γλαφυρών καρτουνίστικων εκφράσεων. Μεταξύ αυτών θυμήθηκα και το «Kαι ο ουρανός έπεσε στο κεφάλι τους», ένα αρκετά αλλόκοτο άλμπουμ του Αστερίξ που μπορεί να θεωρηθεί κάλλιστα το καλλιτεχνικό «αντίο» του Γάλλου σχεδιαστή. Η ιστορία αυτή σε σενάριο και σχέδιο του Ουντερζό δημοσιεύτηκε το 2005 και – παρά την επιτυχία της στις πωλήσεις – σχολιάστηκε αρκετά αρνητικά από τους κριτικούς. Και όχι πολύ άδικα. Όλοι οι φαν του Αστερίξ, νομίζω, συμφωνούν πως το σενάριο δεν ήταν ποτέ το δυνατό σημείο του Ουντερζό. Οι περισσότερες (όλες; όχι όλες!) ιστορίες του Αστερίξ που έγραψε και σχεδίασε μόνος του μετά τον θάνατο του σεναριογράφου/συνδημιουργού Ρενέ Γκοσινί είναι στην καλύτερη μέτριες: αδιάφορες πλοκές, άνοστα αστεία και αναίτια σουρεάλ στιγμιότυπα χαρακτηρίζουν τις περισσότερες από τις δέκα αυτές ιστορίες. Με το «Kαι ο ουρανός έπεσε στο κεφάλι τους» φάνηκε πως ο Αλμπέρ το τερμάτισε, μια και το γαλατικό χωριό δέχεται… επίσκεψη εξωγήινων! Το όλο κόνσεπτ αλλά και η εξέλιξη της πλοκής δεν λειτούργησαν πολύ καλά, προκαλώντας από αμηχανία έως εκνευρισμό στον πιστό αστεριξικό φαν, με πολλούς να το θεωρούν μέχρι σήμερα το χειρότερο άλμπουμ της διάσημης σειράς (ακόμα κι εγώ όταν το διάβαζα ως παιδί το 2005 θυμάμαι να νιώθω περίεργα). Όμως αυτές οι παράγραφοι δεν γράφονται για να κακολογήσουν τον αποθανόντα, αλλά για να αναλυθεί ένα άλμπουμ στο οποίο διακρίνεται ο ειλικρινής αποχαιρετισμός ενός μεγάλου δημιουργού. Το εξώφυλλο του «Και ο Ουρανός έπεσε στο Κεφάλι τους». Πρόκειται για αντιστροφή του εξωφύλλου του 1ου άλμπουμ της σειράς, του «Αστερίξ ο Γαλάτης» του 1959, και αποτελεί άλλο ένα δείγμα «κλεισίματος του κύκλου» από τον Ουντερζό. Στο «Και ο ουρανός έπεσε στο κεφάλι τους», δυο εξωγήινες φυλές επισκέπτονται το γαλατικό χωριό αναζητώντας το μυστικό όπλο των Γαλατών που τους κάνει πανίσχυρους: τον μαγικό ζωμό. Από τη μία οι φιλειρηνικοί Τατζίλβιοι και από την άλλη οι επιθετικοί Νάγκμα. Οι ομοιότητες των δυο φυλών με γνώριμους λαούς του δικού μας παρόντος είναι οφθαλμοφανείς. Οι Τατζίλβιοι με τον κοντούλη, μοβ Τουν σε σχεδιαστικό στιλ rubber hose (αλά Μίκι Μάους) και τους κλώνους-Σούπερμαν με κεφάλια Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ, είναι οι Αμερικάνοι. Οι ζηλόφθονοι και αρματωμένοι Νάγκμα, με τα ρομπότ και το στερεοτυπικό κίτρινο ασιατικό χρώμα δέρματος, είναι οι Ιάπωνες. Αλλά γιατί ο Ουντερζό να κάνει αυτήν την παρομοίωση; Πρόκειται για ρατσισμό; Όχι (εντελώς). Ο 78χρονος τότε Ουντερζό αποτυπώνει σε αυτό το άλμπουμ την παγκόσμια σκηνή κόμικς όπως την έβλεπε εκείνος. Το γαλατικό χωριό/γαλλοβελγική σκηνή βρίσκεται απέναντι στους υπεράριθμους, δυνατούς και «προηγμένους» εξωγήινους/αμερικανική και ιαπωνική σκηνή. Ακόμα και τα ονόματά τους είναι αναγραμματισμοί: ο πλανήτης Τατζίλβ του Γουόλτ Ντίσνεϊ (Tadsylwine: Walt Disney) και οι Νάγκμα των μάνγκα. Αποζητούν τον μαγικό ζωμό, την πηγή της δημιουργικότητας και πρωτοτυπίας των γαλλοβελγικών κόμικς. Τον ρόλο των «καλών» εξωγήινων θα πάρει η αμερικανική σκηνή, λόγω της επιρροής που είχε ο Ουντερζό – μα και όλοι οι Γαλλοβέλγοι δημιουργοί της γενιάς του – από αυτήν. Δεν κρύβει άλλωστε την ευγνωμοσύνη του, κλείνοντας το άλμπουμ με ένα ευχαριστήριο σημείωμα στον «μεγάλο Τατζίλβιο […] δρυΐδη» Walt Disney, στου οποίου τη «μαρμίτα με το μαγικό φίλτρο που μόνο αυτός κατείχε το μεγάλο μυστικό του» δηλώνει πως έπεσε. Οι «κακοί» εξωγήινοι είναι τα μάνγκα, οι «νέοι παίκτες» στο παγκόσμιο προσκήνιο, τα οποία από τη δεκαετία του ’90 επεκτάθηκαν ραγδαία από την Άπω Ανατολή στη Δύση, μαγεύοντας τους αναγνώστες και επηρεάζοντας τους νέους δημιουργούς. Με επιφύλαξη αλλά όχι και άτοπα, μπορεί να υποθέσει κανείς πως ο γερασμένος Ουντερζό τα είδε με αρνητικό βλέμμα: ξενόφερτα κόμικς που έρχονται να κλέψουν τη δόξα από τα ντόπια γαλλικά. Αλλά ούτε και οι Τατζίλβιοι αποτυπώνονται με απόλυτα θετική χροιά, μιας και οι προθέσεις τους να κατασχέσουν τον μαγικό ζωμό για την ασφάλεια του σύμπαντος από τους «πρωτόγονους» Γαλάτες θυμίζει τις κλασικές αμερικανικές επεμβάσεις για την «εξασφάλιση της ειρήνης». Τα δύο καρέ του άλμπουμ «Και ο Ουρανός έπεσε στο Κεφάλι τους» που συνοψίζουν την οπτική του Ουντερζό για τα παγκόσμια κόμικς και – ίσως ακόμα – προοικονομούν την αποχώρησή του από τον χώρο Και οι δύο εξωγήινες φυλές έχουν σχεδόν τα πάντα: λάμψη, τεχνολογία, φαντασμαγορία, σούπερ ήρωες και ρομπότ που θαμπώνουν τους Γαλάτες – και τους αναγνώστες. Είναι ασφαλώς οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού. Όμως ο μαγικός ζωμός δεν έχει φτιαχτεί για αυτούς. Ο Νάγκμα και ο Τουν επηρεάζονται αρνητικά από το φίλτρο του γερο-δρυΐδη και δεν αποκτούν την υπεράνθρωπη δύναμη που περίμεναν. Η μαγεία των Γαλλοβέλγων απλά δεν τους ταιριάζει κι έτσι αποχωρούν άπρακτοι, αφήνοντας στην ησυχία του το ανυπότακτο χωριό της γαλλοβελγικής σκηνής και το μυστικό της δύναμής του ασφαλές. Ο Τουν μάλιστα με μια ακτίνα αφαιρεί από τις μνήμες Γαλατών και Ρωμαίων το όλο συμβάν – η ιστορία αυτή θα μπορούσε να μην είχε καν συμβεί. Το τέλος του άλμπουμ μπορεί να συνοψιστεί με τα λόγια του δικού μας ήρωα, του Καραγκιόζη, «αυτοί το δικό τους γλέντι κι εμείς το δικό μας». Ίσως το νόημα όλου του άλμπουμ και της οπτικής του ηλικιωμένου Ουντερζό στην παγκόσμια σκηνή κόμικς συνοψίζεται στη σελίδα 27 του άλμπουμ. Έξω από την οχύρωση του χωριού, οι ανυπότακτοι Γαλάτες έχουν βγει να παρακολουθήσουν την επική σύρραξη των Τατζίλβιων κλώνων και των ρομπότ των Νάγκμα. Οι δύο αντίπαλες δυνάμεις εκτοξεύουν εκκωφαντικά πυρά ίσης δύναμης. Ο άνεμος της σύγκρουσης πετάει πίσω τους έκπληκτους Γαλάτες που κρατούν τα αυτιά τους από τη δυνατή βοή. Μόνον ο Οβελίξ λέει απαξιωτικά: «Πιφ! Πολλή φασαρία για το τίποτα! Όλα αυτά είναι αέρας κοπανιστός! Πάμε βόλτα, Ιντεφίξ!» Παίρνει τον Ιντεφίξ και απομακρύνονται. Έτσι κι ο Αλμπέρ παίρνει τα μολύβια και τα μελάνια του κι απομακρύνεται από το προσκήνιο, βετεράνος με τα παράσημά του. Το 2009 θα εκδώσει ακόμα ένα άλμπουμ Αστερίξ («Τα γενέθλια των Αστερίξ και Οβελίξ: η Χρυσή Βίβλος») και το 2011 θα παραδώσει τη δημιουργική σκυτάλη της σειράς στους Zαν-Ιβ Φερί και Ντιντιέ Κονράντ. Όμως τον τελευταίο του λόγο πιστεύω πως τον έδωσε τότε, το 2005, αφήνοντας στο κύκνειο άσμα του τη γνώμη του για τη σκηνή κόμικς (που τόσο πολύ αγάπησε και διαμόρφωσε) και τους Γαλάτες, για άλλη μια φορά, να στήνουν τσιμπούσι κάτω από τον έναστρο ουρανό… Ήταν τρελός αυτός ο Γαλάτης Του Πάνου Ζάχαρη Έχω πολλούς δασκάλους. Δασκάλους αγαπημένους που χωρίς ποτέ να τους ζητηθεί, πιάνουν το χέρι μου και το πιέζουν πάνω σε μια λευκή κόλλα ξανά και ξανά μέχρι να βγει ένα σκιτσάκι της προκοπής. Ξεκίνησα μαθήματα μαζί τους πριν καλά καλά μάθω να διαβάζω. Μου έμαθαν τα βασικά και αργότερα με έβαλαν στο τμήμα των προχωρημένων. Ακόμα σπουδάζω και χαίρομαι που δεν θα αποφοιτήσω ποτέ. Τους αγαπώ αυτούς τους δασκάλους γιατί με βοηθάνε, αλλά με εκνευρίζουν απίστευτα όταν ψάχνω να βρω πώς στο διάολο θα αποδώσω αυτό που έχω σκεφτεί κι εκείνοι έχουν ήδη βρει την πιο όμορφη κι απλή λύση. Δουλεύω πάνω από δέκα χρόνια κι όμως όσο πιο πολύ μαθαίνω τόσο συχνότερα αποζητώ τη βοήθειά τους, απαλλαγμένος από την ανώριμη αυτάρκεια που είχα όταν ξεκινούσα. Ο Ουντερζό είναι ένας από αυτούς. Δάσκαλος αλλά και θύμα. Θύμα ληστείας αφού του κλέβω σχεδιαστικές λύσεις πολύ συχνά. Τα έχει αφήσει αφύλαχτα τα σκίτσα του στη βιβλιοθήκη μου δίπλα στου Μορίς και είναι σαν να μου λέει «παρ’ τα ρε, κάν’ τα ότι θες, μόνο πείραξέ τα λίγο μη γίνεις ρεζίλι». Και τα βουτάω… Τους ρίχνω μια ματιά, τσαντίζομαι και τα αφήνω στην ησυχία τους για να επιστρέψω στη δουλειά μου. Κι αφού λιώσω μια γόμα πάνω στο χαρτί, τα ξανακοιτάω φευγαλέα μπας και μου μείνει κάτι… Ειδικά κάτι νυχτερινά πλάνα, κάτι ρωμαϊκές αρένες, πανοπλίες και κτίρια… Μόνο τα κύματα δεν μπορώ να του κλέψω. Τα προσέχει πολύ μάλλον. Μα πώς στο καλό σχεδίαζε τόσο υπέροχα τη θάλασσα; Ήταν τρελός αυτός ο Γαλάτης. Γκοσινί - Ουντερζό: μια παρτίδα πόκερ Του Δημήτρη Καμένου Πιστεύω ότι ο Αλμπέρ Ουντερζό είναι το όνειρο κάθε σεναριογράφου κόμικς. Γιατί αν μια εικόνα αξίζει χίλιες λέξεις, ο συν-δημιουργός του Αστερίξ είχε τη δύναμη να συμπυκνώσει χίλιες λέξεις σε μια εικόνα. Ήταν από τους λίγους που μπορούσαν να μεταφράσουν τις περιγραφές που δακτυλογραφούσε ο λεπτολόγος Ρενέ Γκοσινί σε ένα μεστό καρέ, αξιοποιώντας και το τελευταίο τετραγωνικό εκατοστό του χαρτιού. Ο Ουντερζό ψήθηκε πολλά χρόνια και ασχολήθηκε με πολλές άλλες δουλειές πριν καταπιαστεί με το opus magnum του, τον Αστερίξ. Αλλά αυτό που διαβάζουμε στην περίπτωση του Αστερίξ είναι μια παρτίδα πόκερ μεταξύ δύο δεινών παικτών. Ο Γκοσινί ποντάρει ιδέες κι ο Ουντερζό απαντά «τα βλέπω», έχοντας στα χέρια του μια τυχερή (αλλά καθόλου τυχαία) μοιρασιά από εμπνευσμένες εικόνες. Σε κάθε γκαγκ, σε κάθε ευφυολόγημα, σε κάθε λογοπαίγνιο του μεγάλου Γκοσινί, ο Ουντερζό έχει να αντιτάξει ένα εξίσου πετυχημένο οπτικό εύρημα. Μερικά γνωστά παραδείγματα: ο τρόπος που ο Αστερίξ αιωρείται κάθε φορά που πίνει το μαγικό φίλτρο. Το ασταμάτητο παιχνίδι με τους όγκους ανάμεσα στον γιγάντιο Οβελίξ και τον μικροσκοπικό Ιντεφίξ. Η θεαματική πτήση των Ρωμαίων έπειτα από κάθε μπούφλα. Τα μουστάκια των Βρετανών που κοιτάζουν τον ουρανό σε αντίθεση με εκείνα των Γότθων που σημαδεύουν το πάτωμα. Το στρογγυλό σουλούπι των παρακμιακών λεγεωνάριων κόντρα στη γωνιώδη κατατομή των αγέρωχων Κορσικανών. Η αντίθεση ανάμεσα στα γεωμετρικώς αψεγάδιαστα αρχιτεκτονήματα των Ρωμαίων και το αναρχικό γαλατικό χωριό που αποδίδεται με καμπύλες, σαν ένας παλλόμενος, ζωντανός οργανισμός. Ο Γκοσινί γράφει έξυπνα. Ο Ουντερζό σχεδιάζει εξίσου έξυπνα. Αλλά τελικός νικητής σε αυτή την ευτυχή αναμέτρηση είμαστε εμείς οι αναγνώστες. Αριστερά ο Αλμπέρ Ουντερζό, δεξιά ο Ρενέ Γκοσινί Για κλείσιμο έχω την εξής σκέψη. Παρόλο που στη μακρά του πορεία ο Ουντερζό δοκίμασε διάφορα στιλ, περνώντας και από πιο ρεαλιστικά ιδιώματα, ο κόσμος του Αστερίξ είναι τόσο στιλιστικά συνεπής που σχεδόν δεν φαίνονται οι ραφές. Σαν να έπλασε μια γλώσσα με πλούσιο λεξιλόγιο, με άψογη γραμματική και συντακτικό χάρη στην οποία ο επαρκής (και φυσικά ταλαντούχος) «ομιλητής» μπορεί να εκφράσει οτιδήποτε. Απόδειξη το πως όταν ήρθε ο καιρός να σχεδιαστεί ο Αστερίξ από ξένα χέρια, ο νέος καλλιτέχνης Ντιντιέ Κονράντ στάθηκε επαρκέστερος του Zαν-Ιβ Φερί που ανέλαβε το μάλλον ακατόρθωτο έργο να αντικαταστήσει τον Γκοσινί! Και το σχετικό link...
  13. Ο Αλμπέρ Ουντερζό ήταν µέχρι τον θάνατό του ο διασηµότερος δηµιουργός κόµικς της Γαλλίας, ένα «ιερό τέρας» της γελοιογραφίας. Το έτερον ήµισυ - µαζί µε τον Ρενέ Γκοσινί - της διάσηµης σειράς «Αστερίξ και Οβελίξ» αποχώρησε από τα εγκόσµια στις 24 Μαρτίου 2020, πλήρης ηµερών στα 92 του, από ανακοπή καρδιάς ενώ κοιµόταν. Ο Ουντερζό ήταν αυτός που σχεδίαζε αρχικά και κατόπιν έγραφε µόνος του και εικονογραφούσε τις περιπέτειες των ανυπότακτων Γαλατών Αστερίξ και Οβελίξ στα περίπου 325 εκατοµµύρια αντίτυπα των 34 άλµπουµ των κόµικς που αγαπήθηκαν πολύ, µεταπήδησαν στον κινηµατογράφο µε 12 ταινίες και απέκτησαν ένα µεγάλο θεµατικό πάρκο στη Γαλλία. Μαζί µε τον σεναριογράφο των περιπετειών αυτών Ρενέ Γκοσινί, ο Αλµπέρ Ουντερζό αποτέλεσε ένα αχτύπητο δίδυµο στο πλαίσιο µιας καλλιτεχνικής συνάντησης που αποδείχθηκε καρµική και τους κατέστησε τους πιο εµπορικούς Γάλλους συγγραφείς στο εξωτερικό. Σήµερα όλοι λένε ότι ο Ουντερζό πήγε επιτέλους να συναντήσει τον φίλο του. Οι Ουντερζό και Γκοσινί ήταν πολύ διαφορετικοί και όµως ταιριαστοί «πατεράδες» ενός ξεχωριστού κόσµου στην κουλτούρα των κόµικς. Ιταλός στην καταγωγή, αλλά Γάλλος µε κάθε ίντσα του ταµπεραµέντου του όπως παραδεχόταν, ο Ουντερζό έµαθε να ζωγραφίζει χάρη στους Αµερικανούς κατά το πρότυπο του Γουόλτ Ντίσνεϊ. Γεννηµένος στην πόλη Φιµ του γαλλικού Βορρά στις 25 Απριλίου 1927 από Ιταλούς γονείς µετανάστες, πήρε το όνοµα του τρίτου παιδιού της οικογένειας των Ουντερζό που έχασε τη ζωή του σε ηλικία µόλις 8 µηνών. Στα παιδικά του χρόνια στα ανατολικά προάστια του Παρισιού, στο Κλισί σου Μπουά, βίωσε τον ρατσισµό κατά των Ιταλών, αν και είχε αποκτήσει τη γαλλική υπηκοότητα από πολύ µικρός, από το 1934, την ίδια χρονολογία που γεννήθηκε και ο Μίκι Μάους. Από το 1951 Η µοίρα του Ουντερζό έµοιαζε µε εκείνη του Γκοσινί, που είχε γεννηθεί το ’26 στο Παρίσι από πατέρα Πολωνό και µητέρα Ουκρανή. Η κοινή τους καλλιτεχνική δηµιουργία από το 1951 έφερε στον κόσµο τον Γάλλο Αστερίξ, «πρόσωπο» της µετανάστευσης, µε ένα τυπογραφικό σύµβολο - τον γνωστό αστερίσκο - για όνοµα, στην αυγή της δεκαετίας του ’60. Ο Αλµπέρ Ουντερζό ασχολήθηκε µε τις τέχνες, κυρίως µε τη ζωγραφική, από µικρή ηλικία. Στα σχέδια του Ντίσνεϊ βρήκε την έµπνευση, στα µεγάλα πρόσωπα του Ποπάι είδε το δικό του όραµα των ανυπότακτων Γαλατών µε τις µεγάλες µύτες και τα έντονα χαρακτηριστικά. Μαζί µε τον Γκοσινί ο Ουντερζό δηµιούργησε σχολή γύρω από τα γαλλόφωνα κόµικς. Το κοινό τους όραµα στη µεταπολεµική Ευρώπη, αν και δεν ξεκίνησε από µια συνειδητή πολιτική στάση, ήταν εδραιωµένο πάνω σε απλές αξίες παγκόσµιου βεληνεκούς: η αντίσταση ενάντια στον κατακτητή έκανε τους αγαπηµένους φίλους και συµπολεµιστές Αστερίξ και Οβελίξ ακαταµάχητους καθώς κατατρόπωναν τους Ρωµαίους που πολιορκούσαν το µικρό γαλατικό χωριό τους από το ένα κόµικς στο άλλο. Φιλία, πίστη σε έναν κοινό στόχο, ελπίδα και µαχητικότητα, χιούµορ που τόνιζε τα προτερήµατα και των Γάλλων αλλά και τα αναγνωρίσιµα ανά τον κόσµο κουσούρια τους, ήταν τα απλά συστατικά του µαγικού φίλτρου που κατέστησαν το κόµικ των Ουντερζό και Γκοσινί δηµοφιλές, µεγαλύτερη επιτυχία στην Ευρώπη από τον «Τεντέν» του Ερζέ. O Ουντερζό αγαπούσε πολύ τον χειροδύναµο, «βραχώδη» Οβελίξ, τον ανθρώπινο υπερδύναµο κολοσσό. Ίσως γιατί ήταν δική του έµπνευση, ένας δυνατός αλλά αργόστροφος σύντροφος για τον ευφυή αλλά µικρόσωµο Αστερίξ. Και ο ίδιος, όπως ο αγαπηµένος του «Οβελίσκος» που δεν σταµατά να λαξεύει τα µενίρ τα οποία κουβαλά στις πλάτες του και εκτοξεύει προς τον εχθρό, ήταν ένας λαξευτής-σχεδιαστής του χαρτιού, επιφορτισµένος να εικονογραφεί τις ιστορίες του Γκοσινί µε τον αστειότερο τρόπο. Ο πρόδρομος του Αστερίξ Ο Αλµπέρ Ουντερζό δηµιούργησε µε τον Ρενέ Γκοσινί πρώτα τον Oumpah-Pah, πρόδροµο του Αστερίξ, κόµικ εντός των σελίδων του γαλλοβελγικού περιοδικού «Τεντέν». Η πρώτη περιπέτεια του Αστερίξ ξεπήδησε από τα πενάκια των δύο συνεργατών το 1959 στο περιοδικό «Pilote», ενώ το πρώτο άλµπουµ του «Αστερίξ του Γαλάτη» εκδόθηκε το 1961: ο Αστερίξ ήταν ένας Γάλλος ήρωας, κατά το κοινό πρότυπο του Γάλλου ήρωα και η κοινή απόφαση ήταν να τοποθετηθεί η δράση στην αρχαία Γαλατία. Η µεγάλη επιτυχία του Αστερίξ απέφερε τα επόµενα χρόνια πωλήσεις εκατοµµυρίων αντιτύπων του κόµικ και όταν ο Γκοσινί πέθανε, το 1977, ο Ουντερζό συνέχισε τις µάχες του γαλατικού χωριού γράφοντας και σχεδιάζοντας µόνος, πουλώντας τα κόµικς µέσω του εκδοτικού του οίκου Albert-Rene. Στα χρόνια που ακολούθησαν προέκυψαν δικαστικές διαµάχες για τη διεκδίκηση των δικαιωµάτων των πρώτων 24 άλµπουµ των Ουντερζό και Γκοσινί από τον Dargaud, αρχικό εκδότη της σειράς των «Αστερίξ και Οβελίξ», ενώ το 2009 ο ίδιος ο Ουντερζό πούλησε το µετοχικό του κεφάλαιο στα δικαιώµατα της πρωτότυπης σειράς που κέρδισε πίσω στον οίκο Hachette, ο οποίος ανέλαβε και τις εκδόσεις των κόµικς. Το αποτέλεσµα ήταν µια νέα δικαστική διαµάχη µε τη µοναχοκόρη του Σιλβί, που απέκτησε µε τη σύζυγό του Άντα Μιλάνι, την οποία παντρεύτηκε το 1953. Η κληρονοµιά των Αστερίξ και Οβελίξ στην ποπ κουλτούρα της εποχής µας θα συνεχιστεί και µετά τον θάνατο του Αλµπέρ Ουντερζό. Άλλωστε είχε φροντίσει ο ίδιος γι’ αυτό παραχωρώντας το πενάκι του σε νεότερους γελοιογράφους µετά τη συνταξιοδότησή του το 2011. Το 2015, στα 87 του χρόνια, είχε επανέλθει στο προσκήνιο µε ένα οργισµένο και θλιµµένο σκίτσο των Αστερίξ και Οβελίξ σε ένδειξη διαµαρτυρίας και πένθους για το τροµοκρατικό χτύπηµα στο σατιρικό περιοδικό «Charlie Hebdo» και την ελευθερία του λόγου που κόστισε τη ζωή σε συναδέλφους του γελοιογράφους. Και το σχετικό link...
  14. Και πριν πεθάνει, σίγουρα τον είχαμε σκεφτεί αρκετοί τούτες τις ζόρικες μέρες τον Αλμπέρ Ουντερζό, τον έναν από τους δύο πατέρες του Αστερίξ, του Οβελίξ και της υπόλοιπης τερπνής παρέας. Είχαμε σκεφτεί δηλαδή, έτσι εγκλωβισμένους όπως μας κρατάει η πανδημία, να ζητήσουμε και πάλι λίγη βοήθεια από τις σελίδες που ιστορούν τις περιπέτειες των ηρωικών Γαλατών επί Ιουλίου Καίσαρα. Δεν είμαστε λίγοι, στην Ελλάδα, στη Γαλλία κι αλλού στην Ευρώπη, που επιστρέφουμε στον «Αστερίξ» κάθε ένα ή δύο χρόνια, με τον ρυθμό του ο καθένας και τις ανάγκες του. Ξαναδιαβάζουμε τα παλιά τεύχη (αρχικά σε μετάφραση του Κώστα Ταχτσή και κατόπιν του Αργύρη Χιόνη) για να χρησιμοποιήσουμε το χιούμορ τους σαν αναμνηστικό εμβόλιο ή σαν αναμνηστικές συνεδρίες βελονισμού. Ίσως με τα χρόνια το άφθονο γέλιο που προκαλούσε κάποια ατάκα του Ρενέ Γκοσινί ή μια εικονογραφική λεπτομέρεια διά χειρός Ουντερζό να έγινε χαμόγελο, αλλά μια χαρά είναι κι έτσι. Είπα λίγο πριν «κι αλλού στην Ευρώπη», άφησα δηλαδή έξω τις Ηνωμένες Πολιτείες. Όσο ξέρω, οι ήρωες που πλάστηκαν από τον Ουντερζό και τον Γκοσινί δεν τα κατάφεραν ιδιαίτερα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού ούτε έντυποι ούτε κινηματογραφημένοι (σαν καρτούν ή εμψυχωμένοι από ηθοποιούς). Κι ας είχαν ανακαλύψει την Αμερική περίπου μιάμιση χιλιετία προ Κολόμβου. Είχαν ανακαλύψει τα «γλου-γλου», δηλαδή τις γαλοπούλες, που όμως όσο νόστιμες κι αν ήταν, δεν μπόρεσαν να λυτρώσουν τον βεργολυγερό Οβελίξ από το πάθος του για τα αγριογούρουνα. Το σπίρτο του γαλλικού διδύμου δεν πέρασε τον ωκεανό. Δεν έχουμε άλλωστε να κάνουμε με κόμικ που το εξαντλεί η μια κι έξω ανάγνωση. Ο Γκοσινί, ο κειμενογράφος, και ο Ουντερζό, ο σκιτσογράφος, που μετά το 1977, οπότε πέθανε το έτερόν του πνευματικό ήμισυ, έγραφε και το κείμενο, ετοίμασαν ένα τραπέζι πλούσιας φαντασίας, σκορπίζοντας πάνω του και κάμποσα ψίχουλα πειραγμένης ιστορίας. Το χιούμορ τους, στον λόγο και στην εικόνα, δεν είναι απλοϊκό και ετοιματζίδικο. Υπάρχουν φυσικά αρκετά μοτίβα, σαν μόνιμα νήματα στην εξύφανση κάθε νέας περιπέτειας (η πείνα του Οβελίξ, ο πανικός από τις μουσικές απόπειρες του Κακοφωνίξ, τα λατινικά του γερο-πειρατή), αλλά κι αυτά με τον τρόπο της έκπληξης μας τα πρόσφερε πάντα η φαντασία του διδύμου στα τεύχη που δημιούργησε η έμπνευσή τους συνεργαζόμενη. Απόδειξη και τα τεύχη του «Αστερίξ» που εμφανίστηκαν στην αγορά με την υπογραφή τρίτων. Όλα τους έμειναν μακριά από το πρότυπο. Και το σχετικό link...
  15. Με τον τρόπο που το εύχεσαι σε πρόσωπο οικείο και αγαπημένο, σε κάποιον μακρινό θείο ξεχασμένο από τον χρόνο. Με τρόπο σχεδόν τρυφερό, σχεδόν παρήγορο. Στα 92 του, στο σπίτι του, στο κρεβάτι του, από ανακοπή στον ύπνο του. Έτσι έφυγε στις 24 του Μάρτη από τη ζωή ο Αλμπέρ Ουντερζό, συνδημιουργός και ζωγράφος του Αστερίξ. Γιατί ο Ουντερζό ήταν ο μακρινός θείος όλων μας. Ο μεγάλος μας οικείος ακόμα κι αν οι περισσότεροι δεν μπορούμε να ανακαλέσουμε το πρόσωπό του στη μνήμη μας. Ανακαλούμε όμως διαρκώς τα πρόσωπα που δημιούργησε, όλους τους ήρωες που πέρασαν από τις σελίδες των Αστερίξ, πρόσωπα με τα οποία συναντηθήκαμε τόσο πολλές φορές που κατέληξαν συγγενικά. Γιατί οι ιστορίες του Γκοσινί και τα σκίτσα του Ουντερζό είναι οι εφευρέτες του άλλου χρόνου μας. Αυτό που επικρατεί στα Αστερίξ είναι μια ιστορικά ακριβής αχρονικότητα. Εκεί όπου το παρελθόν συναντιέται με τρόπο αρμονικό με τα σύγχρονα γεγονότα, τα σύγχρονα ήθη συνυπάρχουν με τρόπους παλαιούς, ενώ ιστορικά πρόσωπα διαφορετικών εποχών συναθροίζονται μέσα στη γελοιογραφία ενός χρόνου συνολικού, πέρα από τον αναχρονισμό. Ο Ιούλιος Καίσαρας και ο Βερσιζεντόριξ συναντούν τους Μπιτλς και τον Κερκ Ντάγκλας, οι γαλέρες και τα ρωμαϊκά στρατόπεδα το μποτιλιάρισμα και την ξενοφοβία. Οι ήρωες δεν γερνούν, τα γεγονότα που πέρασαν σπάνια επηρεάζουν την κατοπινή ζωή τους. Οι ήρωες και τα γεγονότα συμμετέχουν στην ιστορία με τον ίδιο τρόπο που ένα παιδί φαντάζεται τον εαυτό του στο παρελθόν όταν διαβάζει μια ιστορία. Δίπλα στα ιστορικά πρόσωπα, πρωταγωνιστής αλλά πάντοτε με διακριτική παρουσία, με το ανάστημα που μόνο τα παιδικά χρόνια μπορούν να δώσουν. Παντοδύναμος, αθώος και αγαπητός. Ακριβώς σαν τον Οβελίξ και τον Αστερίξ. Και ταυτόχρονα, παράλληλα με την παιδική υφή του κόσμου, παράλληλα με το ατελείωτο χιούμορ και με τη γελοιογραφία της ζωής απλώνεται η εμμονική συνέπεια των δημιουργών στην ιστορική ακρίβεια. Αντλώντας ιστορίες και λεπτομέρειες από τους Βίους του Πλούταρχου, τον Τάκιτο και το Bello Gallico του Ιούλιου Καίσαρα, τόσο στη ροή της αφήγησης όσο και στην αποτύπωση του σκίτσου, ο Γκοσινί και ο Ουντερζό γειώνουν τη φαντασία στην πραγματικότητα αίροντας την αντίθεση μεταξύ τους. Και εντός αυτής της άρσης περνούν μερικοί από τους πιο αγαπημένους ήρωες που αποθηκεύσαμε στον παιδικό μας χρόνο. Είναι αυτοί οι λίγοι, οι ευτυχισμένοι λίγοι. Έγκλειστοι και περιφρουρημένοι, οι Γαλάτες του μικρού χωριού είναι οι πιο ελεύθεροι άνθρωποι στον κόσμο. Περιορισμένοι, ταξιδεύουν ανελλιπώς σε κάθε μήκος και πλάτος, αν και αριθμητικά ελάχιστοι επικρατούν απέναντι στην πραγματικότητα μιας αχανούς αυτοκρατορίας και τελικά κερδίζουν παραμένοντας αθώοι. Οι ήρωες ερωτεύονται κοκκινίζοντας, βοηθούν ο ένας τον άλλο χωρίς ανταλλάγματα, καταναλώνουν την υπερβολή των ατελείωτων πιάτων και όταν καβγαδίζουν κανείς δεν παθαίνει κακό. Γιατί τα Αστερίξ δεν ηθικολόγησαν ποτέ. Οι περιπέτειες των ηρώων, οι νίκες, οι ήττες και οι εκβάσεις του κάθε μύθου ποτέ δεν ορίστηκαν από ένα απόλυτο καλό με όρους ιδανικού ή απαράβατης αλήθειας. Πίσω από τα κίνητρα των ηρώων, πίσω από την ανθρωπινότητα των πρωταγωνιστών αυτό που επικρατεί είναι η ηθική της φιλίας, οι άγραφοι κώδικες της παρέας, όπως αυτοί ενσαρκώνονται περισσότερο από οπουδήποτε στη σχέση του Αστερίξ με τον Οβελίξ. Μια σχέση που διεκδικεί μαζί τους και ο αναγνώστης στην κάθε του νέα ανάγνωση. Γιατί δίπλα στον χρόνο των ιστοριών του Αστερίξ και του Οβελίξ, δίπλα στον χρόνο των αναφορών (από τον Σπάρτακο μέχρι το rock and roll) και στον χρόνο των δημιουργών (του Γκοσινί και του Ουντερζό) έρχεται τελικά να προστεθεί και ο χρόνος του αναγνώστη, το διαρκές παρόν της ανάγνωσης. Ένα παρόν που ενώ προχωρά μέσα στις ηλικίες – από ανάγνωση σε νέα ανάγνωση – και ενώ οι αναγνώστες τελικά μεγαλώνουν, αυτό δεν αλλάζει. Ακόμα και αν κάθε ηλικία μας κατασκευάζει έναν διαφορετικό αναγνώστη με διαφορετικά φορτία και διαφορετικές απαιτήσεις, η επιστροφή στα Αστερίξ μάς επαναφέρει στην πραγματικότητα του ενός αναγνώστη. Εκεί που όλες οι ηλικίες και οι αναγνώσεις συνυπάρχουν συμφιλιωμένες. Ακόμα και μέσα στο χάος των ημερών, με την αναγγελία του θανάτου του Ουντερζό, η παιδική μας ηλικία μοιάζει να γέρασε απότομα. Και το σχετικό link...
  16. Μια συζήτηση με τον δημιουργό του Αστερίξ από το 2005, ο οποίος συνήθιζε να μιλάει με το πενάκι του και απέφευγε τις συνεντεύξεις. Σε μια από τις σπάνιες παραβιάσεις του κανόνα του η Έλγκα Νταϊφά συναντήθηκε μαζί του στο Παρίσι. Ο Αστερίξ, ο Οβελίξ και οι λάτρεις των ιστοριών τους είναι στενοχωρίξ• ούτε το µαγικό φίλτρο δεν µπορεί να τους φτιάξει τη διάθεση. Οι Ρωµαίοι δεν έχουν όρεξη για µάχες, έχουν αφήσει παράµερα τις ασπίδες τους. Τίποτε πια δεν είναι το ίδιο στη Ρωµαϊκή Αυτοκρατορία, στο µικρό γαλατικό αλλά και το παγκόσµιο χωριό. Όλοι είναι κακοκεφίξ. Στις 24 Μαρτίου, οκτώ χρόνια προτού συµπληρώσει τα 100, έφυγε από τη ζωή ο συν-µπαµπάς του πιο αγαπηµένου κόµικ, ο Αλµπέρ Ουντερζό – ή Ιντερζό για τους γαλλοµαθείς – (ο έτερος µπαµπάς, ο σεναριογράφος Ρενέ Γκοσινί, πέθανε το 1977). Στην επίσηµη ιστοσελίδα του Αστερίξ οι Γαλάτες ήρωες αποχαιρετούν τον δηµιουργό τους µε βαθιά υπόκλιση και τη λεζάντα «Μerci Maestro». Εν µέσω της πανδηµίας η οικογένειά του διευκρίνισε πως ο θάνατός του δεν οφείλεται στον κορονοϊό. Τραγική ειρωνεία; Λίγες ηµέρες πριν είχε κάνει τον γύρο του διαδικτύου ένα προφητικό τεύχος του 2017. Στο άλµπουµ µε τίτλο «Ο Αστερίξ και ο υπεριταλικός» αναφέρεται ένας Ρωµαίος λεγεωνάριος που έχει το ευφάνταστο όνοµα Κορονοϊός! Εξήντα ένα χρόνια έχουν περάσει από τότε που ο πλανήτης πρωτογνώρισε τον υπερτεράστιο Οβελίξ και τον υπερεύστροφο Αστερίξ και απόλαυσε τις πολυµήχανες τρικλοποδιές τους στους… πεντάχαζους Ρωµαίους. Από το 1959 έως σήµερα στις βινιέτες των περιπετειών τους έχουν παρελάσει 78 ήρωες. Ο Αστερίξ και ο Οβελίξ έχουν αναδειχθεί σε δυνατά brand names, σπάνε ρεκόρ και φέρνουν εκατοµµύρια ευρώ: έχουν πουληθεί 370 εκατοµµύρια άλµπουµ παγκοσµίως, οι περιπέτειές τους έχουν µεταφραστεί σε 111 γλώσσες και διαλέκτους, οι χαρακτήρες έχουν ζωντανέψει σε 13 φιλµ (live action και animation) που σπάνε ταµεία, ενώ στη µηχανή που γεννάει χρήµατα έχει προστεθεί και ένα πάρκο ψυχαγωγίας µε ετήσια κέρδη 7.000.000 ευρώ. Τα έσοδα του χρυσωρυχείου Αστερίξ φούσκωσαν τους τραπεζικούς λογαριασµούς του Ουντερζό και η περιουσία του ξεπερνάει τα 150 εκατ. ευρώ. Στη λίστα των πολυτελών αποκτηµάτων του φιγουράρουν εντυπωσιακές επαύλεις στην ειδυλλιακή γαλλική εξοχή όπως και η συλλογή του από οκτώ πανάκριβες Ferrari, κατάλοιπο ίσως της ιταλικής καταγωγής του. Στο γκαράζ του έως και το 1991 βρισκόταν και η θρυλική F40 LM (1991) που κυκλοφόρησε σε µόλις 17 αντίτυπα• τελικά ο Ουντερζό την πούλησε για 540.000 ευρώ. Κάπου εδώ το παραµύθι του ταλαντούχου, αυτοδηµιούργητου εικονογράφου που καταφέρνει να αγγίξει την κορυφή ρίχνει τίτλους τέλους και ο «δράκος» κάνει την εµφάνισή του µε τη µορφή ενός ενδοοικογενειακού εµφυλίου: Ουντερζό εναντίον Ουντερζό. Από τη µία πλευρά των χαρακωµάτων ο καλλιτέχνης, από την άλλη η κόρη του Σιλβί µε τον άντρα της και στη µέση εκατοµµύρια ευρώ. Η σύρραξη δεν θα κριθεί στις αρµατοδροµίες ούτε στη ρίψη των κορµών των δέντρων όπως συµβαίνει στην αστερίξεια πραγµατικότητα, αλλά στις αίθουσες των γαλλικών δικαστηρίων µε επιχειρήµατα που πληγώνουν και ευτελίζουν και τα δύο µέρη. Το 2007 η Σιλβί Ουντερζό αντέδρασε έντονα στην απόφαση του πατέρα της να πουλήσει το 60% των δικαιωµάτων του Αστερίξ στον εκδότη του, δίνοντάς του έτσι τη δυνατότητα να κυκλοφορεί βιβλία και µετά τον θάνατό του. Στην αγωγή της αναφέρθηκε στην «εύθραυστη κατάσταση της υγείας» του πατέρα της που «έπεσε θύµα εκµετάλλευσης». Ο Ουντερζό ανταπάντησε πως εκείνη και ο σύζυγός της «του ασκούν ψυχολογική βία» και πως «ενορχηστρωτής της επίθεσης είναι ο γαµπρός του», ενώ υποχρεώθηκε να περάσει ιατρικά τεστ για να αποδείξει την πνευµατική του διαύγεια. Οι γιατροί έκριναν ότι ήταν «διανοητικά υγιής». Το 2014, ύστερα από µια επταετία δικαστικής φαγούρας, πατέρας και κόρη έβαλαν τελεία στην άγρια αντιπαράθεση τους µε δελτίο Τύπου που συνυπέγραψαν: «Ύστερα από αµοιβαίες παραχωρήσεις συµφιλιωθήκαµε και είµαστε αποφασισµένοι να βρούµε ξανά την ευτυχία». Κανείς ποτέ δεν έµαθε πόσο πολλά ευρώ κόστισε η οικογενειακή σύµπλευση που οδήγησε στην αρµονία. Ραντεβού στο ανοιξιάτικο Παρίσι Συνάντησα τον Αλµπέρ Ουντερζό το 2005 στο Παρίσι για µια τετ α τετ συνέντευξη. Ο καιρός ήταν καθαρός, φωτεινός και εγώ ήµουν πολύ κοντά στην Αψίδα του Θριάµβου σε ένα κοµψό, παρισινό quartier. Το γραφείο του βρισκόταν σε ένα από εκείνα τα κτίρια που ξεπήδησαν µέσα από τα σχέδια του πολεοδόµου και αναµορφωτή του παρισινού αστικού τοπίου Ζορζ Εζέν Οσµάν στα τέλη του 18ου αιώνα. Το ατελιέ του θρύλου µε το πενάκι ήταν στον τρίτο όροφο• ο χώρος λευκός µε µεγάλα παράθυρα χωρίς κουρτίνες. Ολόγυρα κουκλάκια Αστερίξ και Οβελίξ, και όµως δεν κυριαρχούσαν αυτά στον χώρο, αλλά η µεγάλη του αγάπη, η συλλογή του από µινιατούρες Ferrari. Παιδικός τρόπος για να θυµίσει πως οι αληθινές Ferrari βρίσκονται στο γκαράζ του σπιτιού του! Αναρωτήθηκα αν µπαίνοντας στο γραφείο του CEO της Ferrari θα έβλεπα φατσούλες του Αστερίξ. Η εσωτερική απορία ήρθε και έφυγε αστραπιαία. Ο Αλµπέρ Ουντερζό από κοντά θύµιζε τον Λάµπρο Κωνσταντάρα. Ήταν ψηλός, κοκέτης, χαµογελαστός, άνετος, πληθωρικός. Ο αέρας της επιτυχίας ή η γαλατική ευγένεια; ∆εν το έψαξα. Το κόκκινο φωτάκι του recorder άναψε και µαζί του και η κουβέντα µας. Τα συστατικά του µαγικού ζωµού είναι µυστικά. Μπορείτε όµως να αποκαλύψετε τους λόγους της πολύ µεγάλης επιτυχίας του Αστερίξ; Είναι µια ερώτηση που απασχολεί κι εµένα αλλά ακόµη δεν έχω καταφέρει να δώσω απάντηση. Ίσως οι αναγνώστες χαίρονται όταν βλέπουν ότι οι αδύναµοι όχι µόνο αντιστέκονται στους δυνατούς αλλά επιπλέον τους κερδίζουν! Γυρνώντας τον χρόνο πίσω µπορείτε να ανακαλέσετε στη µνήµη σας πώς δηµιουργήθηκε ο Αστερίξ; Τον Αύγουστο του 1959 ο Ρενέ Γκοσινί και εγώ προσπαθούσαµε να σκεφτούµε ποια θα ήταν η καινούργια εκδοτική µας προσπάθεια. Αρχικά ο Ρενέ πρότεινε η ιστορία να εξελίσσεται στην προϊστορική εποχή. Τότε του είπα να γράψουµε για τον Νεάντερταλ και την παρέα του αλλά δεν του άρεσε η ιδέα. Αργότερα του µίλησα για τους Γαλάτες… Ενθουσιάστηκε. Το ίδιο απόγευµα ξεκινήσαµε δουλειά. Πιστέψατε τότε ότι είχατε µια δυνατή ιδέα; Θυµάµαι πόσο ξαφνιάστηκα αλλά και πόσο χάρηκα όταν στα πρώτα χρόνια του Αστερίξ κυκλοφορούσα στον δρόµο και άκουσα µια κυρία να φωνάζει τον σκύλο της Ιντεφίξ. Ο Αστερίξ και οι ιστορίες του δηµιουργήθηκαν για να χαρίζουν το χαµόγελο και όχι για να κάνουν µάθηµα. Πότε συνειδητοποιήσατε ότι οι περιπέτειες του Αστερίξ δεν είναι ένα ακόµη κόµικ αλλά γράφουν ιστορία; Πριν από πολλά χρόνια µια συµµαθήτρια της κόρης µου στην ερώτηση της δασκάλας «ποιοι είναι οι δρυΐδες» απάντησε ότι «είναι µάγοι που κόβουν γκι µε το χρυσό δρεπάνι και το χρησιµοποιούν για να παρασκευάσουν τον µαγικό ζωµό των Γαλατών». Απίστευτο; Σχηµατικά ο Αστερίξ συµβολίζει το µυαλό και ο Οβελίξ τη δύναµη. Ποιο στοιχείο είναι χρησιµότερο στις σύγχρονες µάχες, τις µάχες της καθηµερινότητάς µας; Νοµίζω ότι η ουσία κρύβεται στον συνδυασµό. Όλοι µέσα µας κρύβουµε λίγο από Οβελίξ και λίγο από Αστερίξ. Εσείς όµως σε ποιον έχετε αδυναµία; Τους αγαπάω όλους σαν παιδιά µου αλλά ξεχωρίζω τον Οβελίξ, ίσως γιατί µοιάζουµε• έχουµε και οι δύο µεγάλη κοιλιά! Ποια διαδικασία ακολουθείτε για τη δηµιουργία ενός νέου άλµπουµ; Ο κεντρικός κορµός µε παιδεύει πάρα πολύ. Μέχρι να βρω την ιστορία που θα µε ικανοποιήσει απόλυτα είµαι πολύ νευρικός και ιδιαίτερα αγχωµένος. Αφού κατασταλάξω, χρειάζοµαι έναν ολόκληρο χρόνο για να γράψω το σενάριο. Στη συνέχεια ακολουθεί το εύκολο κοµµάτι, η εικονογράφηση. Όταν έφυγε από τη ζωή ο Ρενέ Γκοσινί σκεφτήκατε να βρείτε κάποιον άλλο συνεργάτη; Πεθαίνοντας ο φίλος µου Ρενέ πίστεψα ότι ο Αστερίξ έπρεπε να σταµατήσει, να κλείσει ο κύκλος του. Από την επόµενη µέρα όµως αυτού του τόσο θλιβερού γεγονότος λάµβανα µηνύµατα από τους θαυµαστές των ηρώων µας που µου ζητούσαν – σχεδόν µε παρακαλούσαν – να συνεχίσω και έτσι πήρα το ρίσκο και δεν έβαλα τελεία. Έχετε σχέσεις µε την οικογένεια Γκοσινί; Ναι, αλλά δεν θα ήθελα να επεκταθώ. Στις ιστορίες σας οι Γαλάτες αναφωνούν: «Είναι τρελοί αυτοί οι Ρωµαίοι». Σήµερα εσείς ποιον θα βάζατε στη θέση των «τρελών Ρωµαίων»; Υπάρχουν πολλοί «τρελοί» ανάµεσά µας (γελάει πολύ και δυνατά). Ζούµε δύσκολες µέρες και µια τέτοια κουβέντα σαν αυτή που λένε οι Γαλάτες είναι απόλυτα επίκαιρη και δικαιολογηµένη. Σήµερα θα την έλεγαν σε πολλούς. Σκεφτείτε αυτούς που κυβερνούν αλλά και εκείνους που ευθύνονται για τα τροµοκρατικά χτυπήµατα. Πώς βλέπετε το µέλλον του Αστερίξ; Είναι σαν να ρωτάτε για το δικό µου µέλλον. ∆εν είµαι πια νέος, όταν λοιπόν φύγω από τη ζωή ο Αστερίξ δεν θα υπάρχει ως ιστορία αλλά θα ζει µέσα από τις ταινίες και τα άλµπουµ. Σας υπόσχοµαι όµως ότι θα ζήσω πολλά πολλά χρόνια ακόµη. Όταν ήµουν επτά χρόνων ήθελα να γίνω κλόουν για να προσφέρω γέλιο. Σήµερα µέσα από τον Αστερίξ νιώθω ότι ίσως το πέτυχα. Και το σχετικό link...
  17. Είναι σαν να διαλέγεις ένα τραγούδι από το αγαπημένο σου συγκρότημα. Ή το ομορφότερο χαρακτηριστικό ενός προσώπου που δεν χορταίνεις να κοιτάς. Κι ας μιλάμε εδώ για σκίτσα και χρώματα, για τοπία και φιγούρες, σε ιστορίες μόλις 48 σελίδων: αν γέλασες μαζί τους ως παιδί κάποιο καλοκαιρινό απομεσήμερο, αν ως ενήλικας εντόπισες ιστορικές λεπτομέρειες που σου διέφευγαν, τότε όλες οι περιπέτειες του Αστερίξ μοιάζουν τέλειες σαν τη μύτη της Κλεοπάτρας ή τα μαλλιά της Φραμπάλας. Για τα σενάρια του δαιμόνιου Ρενέ Γκοσινί, που έφυγε από τη ζωή το 1977, έχουν ήδη γραφτεί πολλά. Για την εικονογράφηση που τα συνόδευε σε ένα σπάνιο συνδυασμό αφηγηματικού ρυθμού και σχεδιαστικής απλότητας, αρκεί μια ματιά σε τεύχη όπως «Ο Αστερίξ στην Κορσική», «Η κατοικία των θεών» ή «Οι δάφνες του Καίσαρα». Οι ανθρώπινες φιγούρες αποκαλύπτουν μόνες τους τον κωμικά εκφραστικό τους πλούτο: τόσοι ψαρωμένοι λεγεωνάριοι, ματαιωμένοι πειρατές, αγανακτισμένοι πωλητές αγριογούρουνων, αλλά και κρυόμπλαστροι Βρετανοί, καταφερτζήδες Έλληνες ή μιλιταριστές Γότθοι, δείχνουν καθαρά πόσο δύσκολη αλλά διασκεδαστική υπόθεση είναι το οπτικό χιούμορ. Την περασμένη Τρίτη ο Αλμπέρ Ουντερζό, σχεδιαστής όλων των παραπάνω, συνδημιουργός και τελικά μοναχικός ενορχηστρωτής των περιπετειών του Αστερίξ, πέθανε από καρδιακή προσβολή στο σπίτι του στο Νεϊγί σε ηλικία 93 ετών. «Ήταν πολύ κουρασμένος τις τελευταίες εβδομάδες» έλεγε η μελαγχολική κατακλείδα της ανακοίνωσης του θανάτου του, λες και όλα τα σχέδια μιας ζωής τον είχαν καταπονήσει ανεπανόρθωτα. Η αλήθεια είναι ότι τα πρώτα του χρόνια ως επαγγελματίας της Ένατης Τέχνης είχαν ξενύχτι: «Το να ζεις από τα κόμικς ήταν πολύ δύσκολο εκείνες τις μέρες, έπρεπε λοιπόν να σχεδιάζω έναν αστρονομικό αριθμό σελίδων για να βγει ο μήνας», θυμόταν κάποτε. Μιλούσε για την περίοδο μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν είχε εγκαταλείψει τα όνειρα να γίνει κλόουν ή μηχανικός αεροσκαφών σαν τον μεγαλύτερο αδελφό του Μπρούνο και εργαζόταν ως εικονογράφος παιδικών ιστοριών στη Société Parisienne d’Édition, και έπειτα ως κομίστας σε μικρούς εκδοτικούς ή ως «ρεπόρτερ-σχεδιαστής» σε περιοδικά. Στα διαπλαστικά εκείνα χρόνια είχε δημιουργήσει μια παρωδία του Ταρζάν, αλλά και μια ιστορία με πρωταγωνιστές τον παντοδύναμο Άρις Μπακ και τον κοντοπίθαρο Καστανιάκ. Μέχρι που το 1951 στο βελγικό πρακτορείο ειδήσεων International Press γνωρίστηκε με τον Ρενέ Γκοσινί. Σύμφωνα με τον θρύλο, ο ήρωας με τα ξανθά μουστάκια και ο εύσωμος φίλος του με τις κόκκινες κοτσίδες γεννήθηκαν στο διαμέρισμα του Ουντερζό, ένα βράδυ με πολλά τσιγάρα και ποτήρια παστίς. «Στα πρώτα μου σκίτσα εμφανίστηκε ένας χαρακτήρας ψηλός, ταιριαστός με τη διαδεδομένη εικόνα των Γαλατών. Τότε ο Ρενέ μου έβαλε την ιδέα ενός ήρωα μικρόσωμου, αδύναμου, όχι οπωσδήποτε ευφυούς και όμορφου, αλλά πάντως ξύπνιου και επιτήδειου, κόντρα στα πρότυπα που ήθελαν πρωταγωνιστές με τους οποίους να ταυτίζονται τα παιδιά», έγραφε ο Ουντερζό στα απομνημονεύματά του. Κάπως έτσι ο Αστερίξ ο Γαλάτης έκανε το ντεμπούτο του στο περιοδικό Pilote στις 29 Οκτωβρίου του 1959. Η πρώτη ομώνυμη ιστορία του κυκλοφόρησε αυτοτελώς το 1961 από την Dargaud, ενώ σειρά είχαν το «Χρυσό δρεπάνι» και ο «Αστερίξ στους Γότθους». Γκοσινί και Ουντερζό είχαν ήδη συνεργαστεί στις περιπέτειες του ερυθρόδερμου Ούμπα-Πα, όμως εδώ χτύπησαν μια φλέβα ευρωπαϊκή, παγκόσμια: τα καμώματα των πεισματάρηδων και καβγατζήδων Γαλατών, που υπερασπίζονται το μικρό χωριό τους από τους φουκαράδες λεγεωνάριους του Ιούλιου Καίσαρα, παρουσίαζαν μεταπολεμικά την εικόνα ενός κόσμου, όπου όσες μάχες και αν ξεσπούσαν, στο τέλος δεν υπήρχε ούτε ένας νεκρός. Οι μάχες. Οι περίφημες μάχες μεταξύ μαγικού ζωμού και ρωμαϊκού ιμπεριαλισμού, μια πανδαισία από χρώματα και μπούφλες που ο Ουντερζό εμπνεύστηκε έχοντας διαβάσει ως πιτσιρικάς πολύ Ποπάι. Το σχεδιαστικό του στυλ θα εντασσόταν κατόπιν στην «καθαρή γραμμή», τη «ligne claire» των γαλλοβελγικών κόμικς, όμως ο ίδιος θα δήλωνε ότι βασική του επιρροή ήταν ο Γουόλτ Ντίσνεϊ και ταινίες όπως το «Η Χιονάτη και οι επτά νάνοι». Ο Μίκι Μάους επίσης · το 1934 ήταν η χρονιά που κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος του Journal de Mickey στη Γαλλία και που οι γονείς τού Ουντερζό, δύο Ιταλοί μετανάστες εγκατεστημένοι στα προάστια του Παρισιού, πήραν επιτέλους τη γαλλική υπηκοότητα. Η καταγωγή του μικρού Ουντερζό έκανε τους συμμαθητές του να τον φωνάζουν πειρακτικά «μακαρονά» και τον ίδιο να επιμένει ότι δεν τον λένε Αλμπέρτο αλλά Αλμπέρ. Όσο ο πατέρας του εργαζόταν ως ξυλουργός, η μητέρα του έδινε σε εκείνον και στα αδέλφια του λευκά χαρτιά και μολύβια για να περνούν τον ελεύθερο χρόνο τους. Ο Αλμπέρ φαντάστηκε τις πρώτες του ιστορίες επηρεασμένος και πάλι από τον αδελφό του Μπρούνο, που προσπαθούσε να γλιτώσει από τους ναζί στην κατεχόμενη Γαλλία. Το πιο εντυπωσιακό από όλα; Είχε γεννηθεί με έξι δάχτυλα σε κάθε χέρι και αχρωματοψία. Το πρώτο διορθώθηκε με επέμβαση. Το δεύτερο με πολλές ετικέτες κολλημένες στους μαρκαδόρους του. Σε μια συνέντευξη του 2015 έλεγε ότι λίγο μετά την κυκλοφορία του πρώτου Αστερίξ είχε ρωτήσει ένα ψηλομύτικο στέλεχος της Dargaud γιατί δεν προωθεί αρκετά το καινούργιο κόμικ. «Όταν φτάσετε τις 30.000 αντίτυπα θα το σκεφθούμε», ήταν η απάντηση. Δεκαετίες αργότερα, τα συνολικά 38 τεύχη του Αστερίξ έχουν μεταφραστεί σε περίπου 110 γλώσσες και διαλέκτους έχοντας πουλήσει σχεδόν 370 εκατομμύρια αντίτυπα. Στην Ελλάδα ήρθαν στα τέλη του ’60 από τις εκδόσεις «Σπανός», «Ψαρόπουλος» και «Μαμούθ Comix», σε μεταφράσεις του Κώστα Ταχτσή, του Αργύρη Χιόνη, της Ειρήνης Μαραντέι. Η διεθνής εκδοτική τους ιστορία δεν ήταν μόνο ρόδινη: κάτοχος μιας έπαυλης και μια συλλογής από Φεράρι, χρισμένος Ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής, ο Ουντερζό θα έφτανε στα δικαστήρια με την κόρη του Σιλβί το 2014 εξαιτίας της απόφασης να πουλήσει τα πνευματικά δικαιώματα του Αστερίξ στην Hachette. Από το 2011 την αφήγηση και τον σχεδιασμό του κόμικ έχουν αναλάβει οι Ζαν-Ιβ Φερί και Ντιντιέ Κονράντ. Τα τελευταία χρόνια ο Ουντερζό δεν ήταν απλώς «πολύ κουρασμένος» · ήταν ανήμπορος να σχεδιάσει έστω μια μικρή αφιέρωση. Τα γραπτά μένουν όμως, έτσι δεν λέμε; Τα σκίτσα και τα χρώματα ομοίως. Και στο τελευταίο καρέ θα στήνεται πάντα ένα γενναίο τσιμπούσι: οι Γαλάτες θα αγκαλιάζονται χωρίς να φοβούνται τίποτα και οι Ρωμαίοι θα μετράνε μπούφλες και αστράκια. Και το σχετικό link...
  18. Αντί οποιασδήποτε άλλης εθιμικής ψευδοείδησης, την Πρωταπριλιά του 1993 η βρετανική "Independent" ανήγγειλε στους αναγνώστες της ότι επιτέλους η ειδική αγγλο-γαλλική ομάδα αρχαιολόγων είχε βρει το χωριό του Αστερίξ! Τα ερείπια που είχαν βρεθεί επέτρεπαν το συμπέρασμα πως επρόκειτο για το πραγματικό γαλατικό χωριό που εικονιζόταν με μεγεθυντικό φακό στην αρχή κάθε νέου επεισοδίου του Αστερίξ. Επινοημένη η είδηση. Όμως αν έδειχνε κάτι πραγματικό το ψεματάκι της έγκυρης εφημερίδας, αυτό ήταν το διαρκές ενδιαφέρον ενός ευρύτατου κοινού για την Ιστορία που είχε διδαχθεί μέσα από τις εικονογραφημένες χιουμοριστικές αφηγήσεις του Ρενέ Γκοσινί και του Αλμπέρ Ουντερζό. Τρία χρόνια αργότερα,το 1996, το "Figaro Magazine" φωτογράφιζε από ψηλά το λιμάνι Erquy, με τον Ουντερζό μέσα από το ελικόπτερο να το δείχνει με το δάκτυλο... "Πήρα την τρομάρα της ζωής μου. Δεν φορούσα ζώνη ασφαλείας, τα πόδια μου κρέμονταν στο κενό, έβρεχε, και το νερό όπως το έσπρωχνε ο έλικας μου μαστίγωνε το πρόσωπο, ενώ το ελικόπτερο έπαιρνε τη μέγιστη κλίση για να φαίνεται όσο γίνεται καλύτερα το χωριό. Και βέβαια μου ζητούσαν να χαμογελώ και να έχω 'φυσικό ύφος'! Το επάγγελμα του σχεδιαστή έχει και κάποιες βρεγμένες πλευρές" σημείωνε ο Ουντερζό, που μάλλον δεν ήταν κι εντελώς άσχετος με τον εντοπισμό στο συγκεκριμένο χώρο του σκηνικού των περιπετειών του Αστερίξ. Το λιμάνι αυτό ήταν από τα πιο αγαπημένα του μέρη κατά τα χρόνια της Κατοχής όταν ήταν έφηβος. Πιθανότατα οι εφηβικές αποδράσεις του πέρασαν μέσα από τα μολύβια του σχεδιαστή και έγιναν ο φανταστικός χάρτης του ανυπότακτου χωριού των Γαλατών... Μια ανορθόδοξη "αναψηλάφηση" Ο Ρενέ Γκοσινί ήταν αναμφίβολα η κινητήρια ψυχή αυτής της επιτυχημένης αφήγησης. Δικά του τα κείμενα, όπως και πολλά άλλα διάσημα, του Μικρού Νικόλα, του Ούμπα-Πα και του Λούκυ Λουκ. Ήταν κι αυτός σχεδιαστής, όμως τα σενάριά του έγιναν μεγάλες επιτυχίες με τη συνδρομή κατά κανόνα άλλων σχεδιαστών. Με τον Αλμπέρ Ουντερζό συνεργάζονται σε κάμποσα διαφορετικά εγχειρήματα τη δεκαετία του 1950, μέχρι που το '59 ο Αστερίξ καταφέρνει να κλέψει την παράσταση. Μέσα από μια ανορθόδοξη "αναψηλάφηση" της Ιστορίας των προγόνων των Γάλλων υπό ρωμαϊκή κατοχή, με πολλά ευφυή λογοπαίγνια, με ευρηματικά ονόματα που ξεγυμνώνουν άμεσα τον ρόλο των υποκειμένων, με τον συστηματικό σαρκασμό των πολιτισμικών διαφορών... Αλλά και με την εύγλωττη παραστατικότητα των πλάνων του Ουντερζό και το ιδιαίτερα κινητικό για τα στάνταρ της εποχής εκείνης σχέδιο των χαρακτήρων και των στιγμιοτύπων από τα ομαδικά δρώμενα, χωρίς τα οποία θα ήταν οι περιπέτειες των Γαλατών μια ακόμα λογοτεχνία του φανταστικού. Χωρίς οπτική ενσάρκωση και γεωπολιτική εδαφικότητα. Δύο μαέστροι Πολλοί λάτρεις της σειράς που έχουν πέσει μικροί στη χύτρα της μαγείας της λένε πως η ψυχική ορμή της χάθηκε οριστικά με τον ξαφνικό χαμό του Ρενέ Γκοσινί το 1977. Και παρότι ο Ουντερζό συνέχισε να γράφει, να σχεδιάζει και να κυκλοφορεί ιστορίες του Αστερίξ μέχρι το 2011, αυτές δεν διατηρούσαν τη ζωντάνια των παλαιότερων. Ίσως έχουν δίκιο. Όμως είναι αληθινά αδύνατον να ξεχωρίσει κανείς σε ποσοστά την εξ αδιαιρέτου συμβολή του σεναριογράφου και του σχεδιαστή, ως των δύο γονέων της ανεπανάληπτης επιτυχίας. Διότι τα πάντα, από τα σκηνικά και τους χαρακτήρες, από το ντεκουπάζ, τον χωρισμό των καρέ και του κειμένου μέχρι τα ευρηματικά ονόματα και το πάρε-δώσε με την Ιστορία, δηλαδή τον χρόνο, τον τόπο και τη φάρσα τους, ήταν προϊόντα δυναμικής ζύμωσης μεταξύ των δύο μαέστρων. Ήταν κέντημα και των δύο οι ιστορίες που για 28 χρόνια παραδίδονταν από γενιά σε γενιά και κυκλοφορούσαν σε εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα η καθεμιά. Δημιούργημα της μεταπολεμικής περιόδου Μια και μιλάμε όμως για Ιστορία, διαλεκτική ένταση και φαντασία, ας μην περιοριζόμαστε ψάχνοντας μόνο κάποιο DNA της επιτυχημένης συνεργασίας σε κάποιο εργαστήρι. Ήταν και η εποχή που επέτρεψε, αν δεν έσπρωξε, τους δημιουργούς να ξετυλίξουν τα κόλπα τους. Να δέσει ο μαγικός τους ζωμός. Η Ευρωπαϊκή και δη η γαλλική μεταπολεμική συνθήκη. Η σκέψη, η καλλιτεχνική δημιουργία και η αναζήτηση ενός ιδιαίτερου στίγματος μέσα από την ανανέωση και τις ανατροπές των τοτέμ, των ταμπού και των... μενίρ. Το όλο και πιο εγγράμματο και αυτοκριτικό χιούμορ κέρδιζε έδαφος σε μια κοινωνία που βαριόταν, λίγες ώρες πριν ξεσπάσει ο Μάης του '68. Η φαντασία στην εξουσία, η κριτική των... Μαθουσαλίξ, οι έφοδοι στον ουρανό! Στον ουρανό; Λέτε να μας πέσει στο κεφάλι τώρα που φορτώθηκε και τον Αλμπέρ Ουντερζό; Και το σχετικό link...
  19. Ο Αλμπέρ Ουντερζό, ο οποίος έφυγε σήμερα από τη ζωή σε ηλικία 92 ετών από καρδιακή προσβολή, υπήρξε ο τρίτος πιο πολυμεταφρασμένος δημιουργός κόμικς μετά τον Γκοσινί και τον Ερζέ. Θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους δημιουργούς των γαλλοβελγικών κόμικς, με μεγάλη επίδραση στις μεταγενέστερες γενιές. Παιδί Ιταλών μεταναστών, γεννήθηκε στις 25 Απριλίου του 1927 στο Φιμ της Μαρν. Ήδη από το νηπιαγωγείο γέμιζε τα τετράδιά του με σκίτσα. Το 1942 ο αδελφός του Μπρούνο έφυγε για τη Βρετάνη και του ζήτησε να τον συνοδεύσει στο Λε Βιγιάζ. Παρότι του άρεσε η περιοχή, ο πόλεμος τον ανάγκασε να επιστρέψει στο Παρίσι. Κατά την απελευθέρωση εργάστηκε ως σκιτσογράφος σε περιοδικά. Μετά την επιστροφή του από το στρατό το 1947, συνεργάστηκε ως γελοιογράφος με δύο πρακτορεία Τύπου. Παράλληλα άρχισε να εργάζεται σε μια εταιρεία παραγωγής κινουμένων σχεδίων με στόχο να γίνει όπως έλεγε «ο Γάλλος Ντίσνεϋ». Η πρώτη προσωπική δουλειά του Ουντερζό ήταν το «Flamberge, gentilhomme gasconne», μια κόμικ περιπέτεια που δημοσιεύτηκε μεταξύ 1945 και 1946. Ακολούθησαν τα επίσης «Clopinard» (1946) και «Belloy» (1948). Για το τελευταίο, από το 1950 κι έπειτα συνεργάστηκε με τον σεναριογράφο Ζαν-Μισέλ Σαρλιέ. Με τον Ρενέ Γκοσινί γνωρίστηκαν τον χειμώνα του 1951 στο Παρίσι και γρήγορα άρχισαν να δουλεύουν μαζί για ένα βελγικό έντυπο. Ο πρώτος σημαντικός κοινός τους τίτλος είναι το «Ιωάννης Πιστολέ» (1952), ένα κόμικ με πειρατές. Το 1958 δημιούργησαν το «Ούμπα-πα», τον πρόδρομο του Αστερίξ. Παρότι βραχύβια, αυτή η κωμική σειρά με πρωταγωνιστές έναν ρωμαλέο Ινδιάνο και τον Γάλλο φίλο του, θεωρείται πλέον ένα από τα αριστουργήματα του διδύμου Γκοσινί-Ουντερζό. Το 1956 ο Ουντερζό μαζί με τον Γκοσινί, τον Σαρλιέ και τον Ζαν Εμπράρντ, δημιούργησαν τις εταιρίες Edipresse (πρακτορείο Τύπου) και της Edifrance (διαφημιστικό πρακτορείο), οι οποίες τους έδωσαν την ευκαιρία για ελεύθερη δημιουργία και έκφραση. Το 1959 ο Γκοσινί ήταν μεταξύ των συνιδρυτών του περιοδικού νεανικού περιοδικού «Pilote» το οποίο είχε τεράστια επιτυχία, μόλις την πρώτη μέρα κυκλοφορίας της πούλησε 300.000 αντίτυπα. Ο αρχισυντάκτης Φρανσουά Κλωτώ προσπαθώντας να αντισταθεί στην κυριαρχία των βελγικών σειρών «Τεντέν» και «Σπιρού» θέλησε να προωθήσει μια συγκεκριμένη εικόνα της Γαλλίας. Για το λόγο αυτό ο Γκοσινί και ο Ουντερζό αναζήτησαν έμπνευση από τη γαλλική ιστορία. Κάπως έτσι αποφάσισαν να ασχοληθούν με τη ρωμαϊκή κατοχή της Γαλατίας. Αρχικά, ο Ουντερζό είχε στο μυαλό του έναν Αστερίξ ψηλό και μυώδη, αλλά τελικά επικράτησε η ιδέα του Γκοσινί. Στις 29 Οκτωβρίου 1959, στο πρώτο τεύχος του «Pilote», έκαναν την εμφάνισή τους οι δύο εναρκτήριες σελίδες της σειράς. Μέσα στις δεκαετίες που ακολούθησαν γνώρισε τεράστια παγκόσμια απήχηση. Το 1959 έκανε επίσης ντεμπούτο το «Τανγκύ και Λαβεντύρ» σε σενάριο του Σαρλιέ και σχέδια του Ουντερζό. Σε αντίθεση με το γνωστότερο καρτουνίστικο στυλ του, εδώ ο Ουντερζό σχεδιάζει μια ρεαλιστική περιπέτεια με ήρωες δύο πιλότους της Γαλλικής Πολεμικής Αεροπορίας. Παρά το σοβινιστικό πνεύμα που τη διακατέχει, τα σενάρια του Σαρλιέ και το σχέδιο του Ουντερζό κάνουν το Τανγκύ και Λαβερντύρ μια από τις κλασικές σειρές περιπέτειας των γαλλόφωνων κόμικς. Ο Ουντερζό με τον Γκοσινί συνέχισαν να εργάζονται μαζί ή ξεχωριστά μέχρι τις 5 Νοεμβρίου 1977, όταν πάνω σε ένα τεστ κοπώσεως ο Ρενέ Γκοσινί άφησε την τελευταία του πνοή από καρδιακή ανακοπή σε ηλικία 51 χρόνων. Ο Ουντερζό από τότε ανέλαβε μόνος του τις περιπέτειες του Γάλλου ήρωα και δημιούργησε τις Éditions Albert René. Συνέχισε να δημιουργεί μέχρι το 2011 όταν αποσύρθηκε από τη σκιτσογραφία, αφήνοντας ως συνεχιστές του έργου του τον Ζαν-Υβ Φερί (κείμενα) και τον Ντιντιέ Κονράντ (σχέδιο). Η επιτυχία της σειράς 34 τόμων του «Αστερίξ και Οβελίξ» υπήρξε τόσο μεγάλη (325 εκατομμύρια αντίτυπα έχουν πουληθεί μέχρι σήμερα) ώστε οδήγησε στην προσαρμογή αρκετών βιβλίων σε 12 ταινίες: οκτώ κινουμένων σχεδίων και τέσσερις με ζωντανούς ηθοποιούς. Υπάρχει επίσης μια σειρά από παιχνίδια βασισμένα στους χαρακτήρες, και ένα θεματικό πάρκο κοντά στο Παρίσι, το Parc Αστερίξ, που είναι βασισμένο γύρω από τη σειρά. Και το σχετικό link...
  20. Ο μυθικός σχεδιαστής πέθανε στα 92 του χρόνια. Από το 1977, που είχε φύγει από τη ζωή ο δεύτερος δημιουργός του, ο σεναρίστας Ρενέ Γκοσινί, ο Ουντερζό κρατούσε ολομόναχος το βάρος του κόμικς με τις τεράστιες πωλήσεις σε όλο τον κόσμο. Με ιταλικό αίμα και αμερικανικές καλλιτεχνικές επιρροές, κατάφερε να κάνει έναν τριπίθαμο, πανούργο Γαλάτη σύμβολο της Γαλλίας. «Πρέπει να πεθάνω για να πουν καλά λόγια για μένα; Μόνο για τον Τεντέν μιλάνε! Κι όμως ο "Αστερίξ", για τον οποίο αδιαφορούν, έχει απίστευτη επιτυχία» παραπονιόταν το 2017 ο Αλμπέρ Ουντερζό. Και πούλησε και πολύ περισσότερα αντίτυπα, θα προσθέταμε - 230 εκατομμύρια ο Τεντέν, 375 ο Αστερίξ. Από την Τρίτη 24 Μαρτίου που ο Αλμπέρ Ουντερζό πέθανε σε ηλικία 92 χρόνων από ανακοπή (όχι από κορονοϊό, όπως διευκρίνισε η οικογένειά του) δεν πρέπει να έχει παράπονο. Όλη η ανθρωπότητα υποκλίνεται στον άνθρωπο που με το πενάκι του γέννησε το 1959 τους υπέροχους Γαλάτες, τον Αστερίξ, τον Οβελίξ και όλη την απείθαρχη κομπανία. Και τώρα έμειναν πεντάρφανοι, αφού ο άλλος τους μπαμπάς, αυτός που έγραφε τα ξεκαρδιστικά σενάρια του κόμικς, ο Ρενέ Γκοσινί, είχε φύγει πολύ νωρίτερα, ήδη από το 1977. Για να συνεχίσει έκτοτε ολομόναχος ο Ουντερζό, ακούγοντας τα πάνδεινα. Ότι δεν μπορεί να γράψει εξίσου καλά σενάρια και τέτοια. «Ο Τύπος με έλιωσε» είχε πει. «Κράτησα τις εφημερίδες. Ο Αστερίξ πέθανε μαζί με τον Γκοσινί, έγραφαν. Θίχτηκε η υπερηφάνειά μου. Αλλά, παρά τις κριτικές, οι αναγνώστες συνέχισαν να με εμπιστεύονται. Πήρα την εκδίκησή μου». Αποσύρθηκε εντελώς στα 86 του χρόνια, τα χέρια του είχαν πια μεγάλο πρόβλημα, ούτε χειραψία δεν μπορούσε να κάνει μετά από μια ζωή καταπόνησής τους. Παρέδωσε τη σκυτάλη σε δύο άλλους, τον Ζαν-Ιβ Φερί και τον Ντιντιέ Κονράντ. Γιατί ο μικρός Γαλάτης θα συνεχίσει και μετά τον θάνατό του. «Πάντα "κοντούλης, εύθραυστος, όχι απαραίτητα πανέξυπνος, ούτε όμορφος, αλλά πανούργος - εντελώς αντίθετος με την εικόνα των σούπερ ηρώων, με τους οποίους πιστεύουμε ότι ταυτίζονται τα παιδιά» έλεγε ο Ουντερζό για τον Αστερίξ του. Παραδεχόταν πάντως ότι τα πρώτα του σκίτσα τον ήθελαν πιο μεγαλόσωμο, πιο τυπικό «Γαλάτη». Αλλά ο Ρενέ Γκοσινί έβαλε το «χέρι» του, του υπέβαλε την ιδέα ενός αντιήρωα. Η συνεργασία των δύο αντρών ήταν μοναδική. «Εγώ ήμουν 24 χρόνων κι αυτός 25. Από την αρχή κράτησε ο καθένας ένα κομμάτι της δουλειάς, εγώ τα σκίτσα, αυτός το σενάριο. Θέλαμε να ξαναφτιάξουμε τον κόσμο, με όλη την άγνοια και την αθωότητα της νιότης μας» γράφει ο Ουντερζό στα απομνημονεύματά του. Ο Γκοσινί ήταν επίσης σεναρίστας και σχεδιαστής με θητεία στις ΗΠΑ. Οι δύο άντρες ξεκίνησαν την κοινή τους πορεία το 1951 σε εβδομαδιαία έντυπα. Το πρώτο κόμικς τους είχε ήρωα τον ερυθρόδερμο Oumpah-Pah. Έπρεπε όμως να δημιουργηθεί το θρυλικό περιοδικό «Pilote», στο πρώτο τεύχος του οποίου, 29 Οκτωβρίου του 1959, δημοσιεύτηκαν δύο σειρές μαζί με την υπογραφή του Ουντερζό, μία από αυτές ήταν ο «Αστερίξ». Ο θρίαμβός του μπήκε σε τροχιά. Το πρώτο άλμπουμ, με τίτλο «Αστερίξ ο Γαλάτης», κυκλοφόρησε το 1961 από τις εκδόσεις Νταργκό μόνο σε 6 χιλιάδες αντίτυπα. Αργά και σταθερά, επεισόδιο το επεισόδιο («Το χρυσό δρεπάνι», «Ο Αστερίξ και οι Γότθοι» κ.ά.) τα νούμερα εκτοξεύονταν. Και το 1966 «Ο Αστερίξ και οι Νορμανδοί» πούλησε πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα. Δεν είχαν λείψει βέβαια και οι κακές κριτικές. Θυμόταν ο Ουντερζό σε συνέντευξή του στη Μοντ το 2013. «Ακούσαμε πολλά. Ότι η σειρά χάιδευε τον εθνικισμό των Γάλλων, ότι υπερασπιζόταν την πολιτική τού Ντε Γκολ. Μια μέρα, ενώ περπατούσαμε με τον Γκοσινί, ακούσαμε έναν κύριο να φωνάζει στον σκύλο του: "Αστερίξ, έλα δω". Για κοίτα, είπαμε, συνήθως τα παιδιά δίνουν στα σκυλιά τους το όνομα ηρώων κόμικς. Ο Αστερίξ μας είχε μπει πια στις συνήθειες των Γάλλων». Και δεν ήταν κανένας από τους δημιουργούς του καθαρόαιμος Γάλλος. Ο Γκοσινί είχε γεννηθεί το 1926 στο Παρίσι από πατέρα Πολωνό και μητέρα Ουκρανή. Ο Ουντερζό το 1927, σε ενα χωριουδάκι της ανατολικής Γαλλίας, από μια οικογένεια Ιταλών που είχε εγκαταλείψει τη Λιγκουρία λίγα χρόνια πριν. Ο μικρός Αλμπέρ έζησε τον ρατσισμό απέναντι στους «βρομο-μακαρονάδες που έρχονταν να κλέψουν το ψωμί των Γάλλων», όπως διηγιόταν, και κάποια στιγμή άλλαξε το Ο του επωνύμου του (Oderzo) για να το κάνει λίγο πιο γαλλικό (Uderzo). Από μικρός είχε μανία με τα κόμικς. Μεγάλωσε στα παρισινά προάστια, όπου μετακόμισε η οικογένειά του. Ο πατέρας του αγόραζε συχνά την εφημερίδα «Le Petit Parisien», η οποία δημοσίευε τα κόμικς του Ντίσνεϊ, και συγκεκριμένα τις ιστορίες του Μίκι Μάους. Ο Μίκι έγινε το ίνδαλμά του, η «Χιονάτη και οι εφτά νάνοι» του 1937, η απόλυτη επιρροή του. Ο Ουντερζό αρνιόταν πάντα πεισματικά και με θυμό ότι ανήκει στην περίφημη βελγο-γαλλική σχολή του κόμικς, με τον Ερζέ και τους άλλους. «Τίποτα το βέλγικο δεν έχω πάνω μου. Αυτοί που με έμαθαν να σχεδιάζω είναι οι Αμερικανοί. Τα σχέδιά μου είναι βγαλμένα από τον Γουόλτ Ντίσνεϊ» είχε πει. Ο μεγάλος αδελφός του, Μπρούνο, είδε ότι ο μικρός Αλμπέρ, που προοριζόταν για μηχανικός αυτοκινήτων, σχεδίαζε με μανία και του άνοιξε τον δρόμο. Τον πήγε στις εκδόσεις Offenstadt, που έβγαζαν πολλά έντυπα για παιδιά. Το 1940, σε ηλικία 14 χρόνων, μπήκε ως μαθητευόμενος (ρετουσάρισμα φωτογραφιών, τοποθέτηση γραμμάτων στις εκτυπωτικές μηχανές) αλλά είχε και τη δυνατότητα να δημοσιεύει και κανά σχεδιάκι. Η πρώτη δουλειά του, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Junior, ήταν μια παρωδία του μύθου «Η αλεπού και το κοράκι». Το αταλάντευτο όμως όνειρό του ήταν να κάνει κόμικς. Αυτοδίδακτος σε όλα του, πέρασε επί μια δεκαετία από διάφορα περιοδικά και εφημερίδες, υπέγραψε κάποιες σειρές («Η καλλιτεχνική μου ζωή δεν ξεκίνησε με τον "Αστερίξ"» έλεγε), έγραφε σενάρια και σχεδίαζε, αγόρασε και το πρώτο του σχεδιαστήριο, που δεν το άλλαξε ποτέ. Σκυμμένος πάνω σε αυτό πέρασε μια ολόκληρη ζωή, πολλές φορές δουλεύοντας δυο σειρές ταυτόχρονα. Τα χέρια του άρχισαν από την κούραση να παρουσιάζουν πρόβλημα από τα 40-45 χρόνια του. Ο Γκοσινί έτρεμε από τον φόβο του. «Τα χέρια σου, τα χέρια σου...» του έλεγε. Ο Ουντερζό όμως δεν σταμάτησε να σχεδιάζει και να ζωγραφίζει παρά μόνο όταν ο μικρός Γαλάτης του και ο χοντρός του φίλος, ο Οβελίξ, που άλλωστε ήταν ολοδικός του - αυτός τον φαντάστηκε, τον έπλασε, τον ζωγράφισε -, έκλεισαν τα πενήντα τους χρόνια. Και το σχετικό link...
  21. Αν διάβαζες Αστερίξ είχες γαμάτα παιδικά χρόνια. Εντάξει, στην πραγματικότητα δεν έχω ιδέα αν είχες όντως γαμάτα παιδικά χρόνια, μπορεί να σε είχαν απαγάγει πειρατές και να δούλευες σε κάποιο ορυχείο π.χ., αλλά σίγουρα ξέρω ότι τις στιγμές που πέρασες ακολουθώντας τις περιπέτειες που δημιούργησαν αριστοτεχνικά για εσένα ο Albert Uderzo κι ο Rene Goscinny δεν τις έχεις ξεχάσει μέχρι σήμερα. Επίσης ξέρω ότι αν έχεις αυτά τα τεύχη σπίτι σου σε τακτά διαστήματα και σε διαφορετικές ηλικίες τα περνάς μια επανάληψη και διαπιστώνεις κάθε φορά το μεγαλείο τους, καθώς και τις λεπτομέρειες που πιθανώς δεν μπορούσες να εκτιμήσεις παλιότερα. Κι ας παραδεχτούμε και κάτι άλλο όλοι μαζί. Τα Αστερίξ μας έμαθαν περισσότερη ιστορία από οτιδήποτε άλλο! Πώς τιμάς λοιπόν αυτόν τον τεράστιο δημιουργό, αυτό το κομμάτι της παιδικής μας ηλικίας που έφυγε από τη ζωή πλήρης ημερών στα 93 του χρόνια; Ας επισκεφθούμε μαζί μερικές αγαπημένες δουλειές του, επιλεγμένες από 10 Έλληνες δημιουργούς κόμιξ (με τα δικά τους λόγια, φυσικά). Σταύρος Κιουτσούκης: Η ΔΙΧΟΝΟΙΑ Το να επιλέξεις το αγαπημένο σου τραγούδι των Beatles ή την σοκολάτα που θα έπαιρνες σε ένα ερημικό νησί έχοντας μία μόνη επιλογή είναι κάτι πραγματικά δύσκολο. Κάτι αντίστοιχο ισχύει και με τα κόμικς, ιδίως αν πρέπει να ξεχωρίσεις ένα τεύχος του Αστερίξ. Παρόλα αυτά στην καρδιά μου θα έχει πάντοτε ξεχωριστή θέση η «Διχόνοια», για δύο λόγους. Αφενός γιατί είναι ο πρώτος τόμος που διάβασα και μέσα απ’ αυτόν μου συστήθηκε όλο το γαλατικό χωριό, και αφετέρου λόγω της «εισβολής» του ζιζανίου που λέγεται διχόνοια μέσα στο ίδιο το απόρθητο γαλατικό χωριό. Ο παραλληλισμός του χαρακτήρα με το διασπαστικό στοιχείο και η – ευτυχώς προσωρινή - επιτυχία αυτού που δεν κατάφερναν οι ρωμαϊκές λεγεώνες με σπαθιά και γροθιές, με κάνει ακόμη και σήμερα να θεωρώ το συγκεκριμένο κόμικς ως το αγαπημένο μου Αστερίξ και Οβελίξ. Πάνος Ζάχαρης: Ο ΑΣΤΕΡΙΞ ΣΤΗΝ ΚΟΡΣΙΚΗ Γιατί είναι το πρώτο τεύχος που διάβασα ένα πρωί στη δουλειά της μητέρας μου τρώγοντας λουκανικόπιτα. Δεν είχα σχολείο και με πάρκαρε σε έναν δερμάτινο καναπέ δίνοντας μου την «Κορσική» και το πρώτο και ίσως το μοναδικό μάθημα επαγγελματικού προσανατολισμού που πήρα στη ζωή μου. Γιατί το εκλογικό σύστημα που προτείνει είναι απλό και βαθιά δημοκρατικό: Οι γεμάτες κάλπες ρίχνονται στη θάλασσα και αρχηγός γίνεται ο δυνατότερος. Γιατί θα ’θελα να αράξω κι εγώ μισή ώρα, όχι παραπάνω, με τα αιωνόβια γερόντια ή να ψαρέψω με την ησυχία μου στο ποτάμι χωρίς να χρειάζεται να σηκώνομαι κάθε έξι μήνες. Γιατί κάθε φορά που το ξαναδιάβαζω προσπαθώντας να καταλάβω τη διαφορά του άγριου γουρουνιού και του εξημερωμένου αγριογούρουνου, αυτό το λεπτό άρωμα κι ανάλαφρο άρωμα του χαρτιού κι ακόμα αυτή η ανεπαίσθητη ανάσα μελανιού και σκόνης με μεταφέρει σε εκείνον τον καναπέ. Κι εκείνη τη λουκανικόπιτα. Δήμητρα Αδαμοπούλου: Ο ΑΣΤΕΡΙΞ ΚΑΙ Η ΧΥΤΡΑ Αγαπημένη μου ιστορία είναι το “Ο Αστερίξ και η χύτρα” όπου ο Αστερίξ και ο Οβελίξ μπλέκουν σε διάφορες περιπέτειες προκειμένου να βρουν λεφτά να γεμίσουν μια χύτρα. Γελάω πολύ με τους τσακωμούς που κάνουν σε αυτό το τεύχος και με τους τρόπους που βρίσκουν για να βγάλουν τα πολυπόθητα σηστέρσια. Επίσης έχει μέσα ατακάρες όπως: “Εδώ τα καλά τα καλά τα καλά αγριογούρουνα!” και φυσικά την ατάκα ορόσημο-συμβουλή ζωής-φάρο αισιοδοξίας που λέει ο Οβελίξ στον Αστερίξ σε μια στιγμή απογοήτευσης: “Μην ανησυχείς Αστερίξ, θα τα καταφέρουμε όλα, έτσι έξυπνοι και λογικοί που είμαστε!”. Θανάσης Πετρόπουλος: Ο ΜΑΝΤΗΣ Παρόλο που πολύ θα ήθελα να κάνω ζαβολιά και να διαλέξω όλα τα άλμπουμ που δημιούργησαν μαζί ο Γκοσινί με τον Υντερζό δεν θα το κάνω – θα πω το άλμπουμ Ο ΜΑΝΤΗΣ. Πιστεύω ότι είναι ίσως μια από τις πιο ώριμες περιπέτειες του Αστερίξ, σεναριακά και σχεδιαστικά και σίγουρα η πιο “σκοτεινή” – η πρώτη σκηνή που ο μυστηριώδης μάντης φθάνει στο γαλατικό χωριό μια νύχτα με καταιγίδα έχει μια σχεδόν φολκ-χόρρορ ατμόσφαιρα, ο Πανοραμίξ λείπει σε συνέδριο δρυίδων, οι δεισιδαιμονίες των Γαλατών σε αντίθεση με τη φωνή της λογικής που αντιπροσωπεύει ο Αστερίξ οδηγούν στην εγκατάλειψη του χωριού, στην κατάληψή του από τους Ρωμαίους και για πρώτη φορά στην ιστορία του κόμικ ΟΛΗ η Γαλατία βρίσκεται υπό Ρωμαϊκή Κατοχή... για λιγουλάκι τουλάχιστον – ξέρουμε όλοι τι γίνεται στο τελευταίο καρέ… Ηλίας Κυριαζής: Ο ΓΥΡΟΣ ΤΗΣ ΓΑΛΑΤΙΑΣ Το πιο food porn από τα άλμπουμ. Ο Αστερίξ κι ο Οβελίξ μαζεύουν λιχουδιές για ένα τραπέζωμα. Από μικρός ήξερα να ξεχωρίζω τα σημαντικά πράγματα στη ζωή. Αλέξια Οθωναίου: Ο ΑΣΤΕΡΙΞ ΚΙ Η ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ Ψηφίζω Το Αστερίξ και Κλεοπάτρα γιατί έχει έξτρα μπόνους κάτι που δεν έχουν οι περισσότερες άλλες περιπέτειες του Αστερίξ, αυτό που λέμε “strong female lead”: την καταπληκτική Κλεοπάτρα! Γιώργος Γούσης: Ο ΜΑΝΤΗΣ Έχω να διαβάσω τεύχος Αστερίξ περίπου 20 χρόνια και σίγουρα η τελευταία φορά θα ήταν κάποιο προεφηβικό μου καλοκαίρι. Ακόμα και τώρα όμως, το πρώτο τεύχος που μου έρχεται στο μυαλό είναι ο «Μάντης». Έκανα μια σύντομη έρευνα για να βρω το γιατί και κατάλαβα πως αυτό το τεύχος και ειδικά αυτός ο χαρακτήρας, έχει πολλά απο τα στοιχεία που με γοητεύουν στις ιστορίες που καταναλώνω αλλά και σε αυτές που φτιάχνω. Το στοιχείο του ξένου που φτάνει σε μια κοινότητα, ο ικανός αφηγητής που ξέρει να ξελογιάζει και να γοητεύει με τα παραμύθια του, το λεπτό όριο μεταξύ του τι είναι αλήθεια και τι αυτό που θελει κάποιος να πιστέψει ως αλήθεια, αλλά και το πως χρησιμοποιεί αυτούς τους ανθρώπους η εξουσία (οι Ρωμαίοι εν προκειμένω). Οπότε μιας και μεγαλώνοντας έχω γίνει μοιρολάτρης, ζωδιάκιας και βγάζω το ψωμί μου λέγοντας ψεύτικες ιστορίες, ο «Μάντης» θα είναι το δικό μου all time classic. Γεωργία Ζάχαρη: Η ΑΣΠΙΔΑ ΤΗΣ ΑΡΒΕΡΝΗΣ ΚΡΑΖΙΑ ΚΑΙ ΚΑΡΒΟΥΝΑ! Διάβαζα Αστερίξ από (πολύ) μικρή; Εννοείται. Έγινα ένα σπασικλάκι στην ιστορία επειδή διάβαζα Αστερίξ από πολύ μικρή; Ίσως. Μου ήταν δύσκολο να διαλέξω αγαπημένο τεύχος; Καθόλου. Συνειδητοποίησα πριν λίγο ότι η Ασπίδα της Αρβέρνης είναι το αγαπημένο μου Αστερίξ επειδή είναι κάπως (ακόμα) πιο ιστορικό από τα άλλα; Πιθανότατα. Η Ασπίδα της Αρβέρνης ξεκινάει κάποια χρόνια πριν το συνηθισμένο δραματικό χρόνο του Αστερίξ, με την ήττα των Γαλατών στην Αλέζια και τον αρχηγό Βερσινζετορίξ να πετάει τα όπλα του στα πόδια του Καίσαρα. Η ασπίδα του κάπως, κάπου χάνεται και στο γνωστό 50 π.Χ. πλέον οι Αστερίξ και Οβελίξ, οι οποίοι βρίσκονται στην περιοχή συνοδεύοντας τον Μαζεστίξ που πηγαίνει για δίαιτα στα ιαματικά λουτρά, καλούνται να την βρουν πριν τον Καίσαρα, ο οποίος θέλει να παρελάσει πάνω της για να ταπεινώσει τους ανυπότακτους Γαλάτες. Είναι λοιπόν μια ιστορία που φωτίζει λίγο παραπάνω το γεγονός ότι η Γαλατία είναι μια κατεκτημένη χώρα, και που μίλησε από την αρχή στην παιδική ψυχούλα μου που υποστήριζε πάντα τους ανυπότακτους και τους ηττημένους και μισούσε τον ιμπεριαλισμό, και αυτός είναι ένας καλός λόγος να την αγαπώ ακόμα και σήμερα. Ως ενήλικη καταλαβαίνω ότι το storytelling της είναι φανταστικό και από τα πλέον δραματικά στη σειρά, χωρίς να παύει να είναι αστείο. Οι Γαλάτες γενικά και ο Μαζεστίξ σε δίαιτα ειδικά, μου θυμίζουν πάντα με κάποια τρυφερότητα τους θείους μου. Και για κάποιο λόγο το gag με την προφορά των Αρβερνιωτών που πουλάνε όλοι ΚΡΑΖΙΑ ΚΑΙ ΚΑΡΒΟΥΝΑ θα μου φαίνεται πάντα εξωφρενικά αστείο. Σπύρος Δερβενιώτης: Η ΚΑΤΟΙΚΙΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ «Κατοικία των Θεών» - ένα Μasterclass σχεδιαστικής δεινότητας. Aν (ξανα)πέθαινε ο Γκοσινύ, αυτή τη στιγμή θα έγραφα μανιφέστο Ατέρμονης Λατρείας προς κάθε ατάκα του Αστερίξ στην Κορσική. Αλλά πέθανε ο Ουντερζό, οπότε αυτό είναι ένα γράμμα Ανείπωτης Καψούρας για την «Κατοικία των Θεών». Η σχεδιαστική γκάμα του Ουντερζό ξεδιπλώθηκε εκεί σε όλο της το εύρος. Από τη λεπτομερή απεικόνιση της στιβαρής Ρωμαϊκής αρχιτεκτονικής ως την οργιαστική αποτύπωση του αντίπαλου δέους της περιρρέουσας φύσης, ήταν ένα masterclass αφήγησης μέσω του σχεδίου. Και ω θεέ μου αυτά τα νυχτερινά πλάνα στο δάσος! Τάσος Ζαφειριάδης: Η ΔΙΧΟΝΟΙΑ Ξαναδιαβάζοντας όλα τεύχη του Αστερίξ μεγάλος συνειδητοποίησα πόσες αναφορές και πόσα επίπεδα ανάγνωσης έχανα μικρός. Δύσκολο να διαλέξει κανείς από τα τόσα πολλά και τόσο εξαιρετικά τεύχη, αλλά η «Διχόνοια» μου έρχεται αμέσως στο μυαλό όταν σκέφτομαι ποιο είναι το καλύτερο. Πανέξυπνο στήσιμο καταστάσεων, διασκεδαστικότατοι διάλογοι, μορφολογικοί πειραματισμοί (τα εριστικά λόγια έχουν το δηλητηριώδες πράσινο χρώμα για φόντο), μια για πάντα σύγχρονη ακτινογραφία και μικρογραφία της κοινωνίας. Και φυσικά όλος αυτός ο αλλοπρόσαλλος θίασος αποδίδεται απολαυστικά με γκριμάτσες και καρικατουρίστικη υπερβολή από τον μάστορα Ουντερζό, ο οποίος κάνει τη δουλειά του με τόση επιδεξιότητα που ξεχνάς να προσέξεις πόσο καλός τεχνίτης είναι. Και φυσικά να μην ξεχάσουμε να αναφέρουμε και τις απαραίτητες μπούφλες: μπορεί να τις έγραφε ο Γκοσινί, αλλά ο μακαρίτης τις ζωγράφιζε πιο χορταστικά από κάθε άλλον! Υ.Γ. Κι ας μην φεύγουν συνήθως οι γομφίοι σε οδοντικό τραύμα από γροθιά, ως οδοντίατρος να το πω κι αυτό. Και το σχετικό link...
  22. Παθιασμένος με το σχέδιο και το σκίτσο από πολύ μικρή ηλικία ήταν ο Αλμπέρ Ουντερζό, ο έτερος μπαμπάς του Αστερίξ, που αποχαιρέτησε τη ζωή στα 93 του χρόνια τρέχοντας να συναντήσει τον φίλο και συνδημιουργό του διάσημου ήρωα και της παρέας του Ρενέ Γκοσινί. Αυτό που αγαπούσε περισσότερο απ’ όλα και τον έκανε να γελά ήταν, όπως συχνά ομολογούσε, να σχεδιάζει χαρακτήρες με μεγάλες μύτες. Από τους σημαντικότερους και πλέον αναγνωρισμένους και επιδραστικούς δημιουργούς κόμικ, μεγάλος θαυμαστής του Ντίσνεϊ, που ήθελε να του μοιάσει, ο Ουντερζό γεννήθηκε στο Φιμ του Νομού Μαρν, σε μια οικογένεια με ιταλική καταγωγή και τέσσερα παιδιά. Μάλιστα, ο μεγάλος του αδελφός ήταν εκείνος που τον ενθάρρυνε να πάει στο Παρίσι και να επιδιώξει να ασχοληθεί με τα κόμικ. Η συνάντηση με τον Γκοσινί Το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου βρίσκει τον Ουντερζό να εργάζεται σε μια εταιρεία παραγωγής κινουμένων σχεδίων, ενώ η κομβική συνάντηση με τον Γκοσινί συμβαίνει το 1959. Ήταν η χρονιά που το περιοδικό «Pilote» αναζητούσε να λανσάρει μια διαφορετική εικόνα της Γαλλίας ως απάντηση στη βελγική κυριαρχία των σειρών κόμικ Τεντέν και Σπιρού. Οι Γκοσινί και Ουντερζό εμπνέονται από τη γαλλική Ιστορία και την περίοδο της ρωμαϊκής κατοχής της Γαλατίας και γεννιέται η πρώτη ιστορία της σειράς που έμελλε να θριαμβεύσει στο πέρασμα των χρόνων. Όταν ρωτούσαν συχνά τον Ουντερζό για το πώς έφτασε η σειρά να γίνει τόσο λαοφιλής, απαντούσε πως κανένας από τους δύο, ούτε ο ίδιος ούτε ο Γκοσινί, είχε συνειδητοποιήσει την επιτυχία αυτού που έκαναν. Μέχρι που μια μέρα, όπως αφηγούνταν χαριτολογώντας, "εκεί που έκανα βόλτες, άκουσα έναν τύπο να φωνάζει στον σκύλο του 'Αστερίξ, έλα δω'”! Ήδη γνωστοί από τις αρχές του 1950, οι Γκοσινί και Ουντερζό συνεργάζονται για πρώτη φορά στη δημιουργία ενός χιουμοριστικού κόμικ με πειρατές και τον τίτλο «Ιωάννης Πιστολέ». Προς το τέλος της δεκαετίας δημιουργούν μια κωμική σειρά με τον τίτλο «Ούμπα-πα» και πρωταγωνιστές έναν ρωμαλέο Ινδιάνο και τον Γάλλο φίλο του, που από πολλούς θεωρείται πρόδρομος των περιπετειών του Αστερίξ. Το 1961 η πρώτη ιστορία του Αστερίξ συγκεντρώνεται σε ένα άλμπουμ, που κυκλοφορεί σε 6.000 αντίτυπα, αλλά πολύ γρήγορα η σειρά αρχίζει να γίνεται δημοφιλής και οι πωλήσεις να αυξάνονται. «Το χρυσό δρεπάνι» πούλησε 15.000 αντίτυπα, το «Ο Αστερίξ και οι Γότθοι» 30.000 και το «Ο Αστερίξ στους Βρετανούς» έφτασε τα 600.000. Η σειρά έγινε τόσο αγαπητή, που το 1965 το περιοδικό «Pilote» υιοθέτησε τον υπότιτλο «Το περιοδικό του Αστερίξ και του Οβελίξ». «Γελούσαμε πολύ» Μπορεί ο Γκοσινί να ήταν ο σεναριογράφος της διάσημης σειράς και να όριζε την πλοκή, όμως η συμμετοχή του Ουντερζό στην επιτυχία της σειράς ήταν καθοριστική, καθώς το σχέδιό του έγινε σημείο αναφοράς. Ο ίδιος ο Ουντερζό δεν έκρυβε πως τα κείμενα και οι ιστορίες του Γκοσινί τον έκαναν να διασκεδάζει και να γελάει πολύ. «Γελούσαμε πολύ όταν δουλεύαμε» συνήθιζε να λέει, εξηγώντας μάλιστα πως αν δεν γελούσε στο άκουσμα μιας ιστορίας, ο Γκοσινί αγχωνόταν. Οι δυο τους συνεργάστηκαν για 26 ολόκληρα χρόνια, έως και το 1977, οπότε ο Γκοσινί πέθανε από ανακοπή κατά τη διάρκεια τεστ κοπώσεως. Ο Ουντερζό συνέχισε μόνος του τη σειρά γράφοντας και σχεδιάζοντας εννέα άλμπουμ που συνέχισαν να σημειώνουν μεγάλη επιτυχία. Το «Και ο ουρανός έπεσε στα κεφάλια τους» πούλησε στη Γαλλία περίπου 1.300.000 αντίτυπα, ενώ το «Ο Αστερίξ και η ΛαΤραβιάτα»ξεπέρασε τα 2.000.000. Ο Ουντερζό δεν παρέλειπε να δηλώνει το πόσο του έλειπε ο Γκοσινί και συνέχιζε να δουλεύει έχοντάς τον στη σκέψη του. Η ταύτιση με τη μαχητικότητα των ηρώων Όταν τον ρωτούσαν πού απέδιδε ο ίδιος την επιτυχία της σειράς, εξηγούσε πως ο Αστερίξ και η παρέα του αντιπροσωπεύουν την αντίσταση στον κατακτητή και οι αναγνώστες μπορούν να ταυτιστούν με τους ήρωες και τη μαχητικότητά τους. Ο ίδιος δεν δίστασε σχολιάζοντας, σατιρίζοντας αλλά και τιμώντας διάσημα σύγχρονα πρόσωπα, να τα εντάσσει στις ιστορίες του κόμικ, από τον Ζακ Σιράκ και τον Κερκ Ντάγκλας, έως τον Σον Κόνερι και τους Σταν Λόρελ και Όλιβερ Χάρντι. Έτσι οι Beatles εμφανίζονται ως βάρδοι στο άλμπουμ «Ο Αστερίξ στους Βρετανούς», ενώ ο φοροεισπράκτορας στο άλμπουμ «Ο Αστερίξ και η χύτρα» θυμίζει τον τότε Υπουργό Οικονομικών της Γαλλίας Βαλερί Ζισκάρ Ντ' Εστέν. Γκοσινί και Ουντερζό ομολογούσαν πως μέσα από τον Αστερίξ και τις περιπετειώδεις ιστορίες του σατίριζαν κυρίως τους εαυτούς τους και τα γαλλικά κλισέ, αλλά και όσα οι άλλοι θεωρούσαν κλισέ για τους Γάλλους. Το 2011 ο Ουντερζό αποσύρθηκε οριστικά από τον χώρο των κόμικ και τη δημιουργία νέων άλμπουμ ανέλαβαν ο σεναριογράφος Ζαν-Ιβ Φερί και ο σκιτσογράφος Ντιντιέ Κονράντ. Και το σχετικό link...
  23. Αποχαιρετάμε τον σχεδιαστή/σεναριογράφο Albert Uderzo με ορισμένες από τις καλύτερες περιπέτειες που δημιούργησε μαζί με τον René Goscinny. O Albert Uderzo έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 92 ετών, έχοντας συν-δημιουργήσει έναν θρύλο των γαλλοβελγικών κόμιξ. Από το 1961 μέχρι σήμερα, ο Αστερίξ παρέα με τον Οβελίξ και τον Ιντεφίξ έχει κάνει το γύρο της Γαλατίας, έχει μπαρκάρει με Νορμανδούς, έχει ζήσει την απόλυτη ρουτίνα στο Βέλγιο, έχει φτάσει ως την Αίγυπτο (μένοντας αποσβολωμένος με τη μύτη της Κλεοπάτρας), έχει γνωρίσει τους Beatles (!) στην Βρετανία, έχει καταταγεί στη λεγεώνα της Ρώμης, έχει περάσει από δημόσιες υπηρεσίες που μας θυμίζουν κάτι πολύ γνώριμο και ελληνικό (12 Άθλοι του Αστερίξ) κι όλα αυτά χωρίς ποτέ να του πέσει ο ουρανός στο κεφάλι. Ο ‘μποντιμπιλντεράς’ Αστερίξ Ο Αστερίξ γεννήθηκε ως ιδέα στις αρχές στα τέλη της δεκαετίας του `50. O Uderzo επιχείρησε αρχικά να τον σχεδιάσει ως έναν μυώδη, ψηλό, ξανθομάλλη Γαλάτη. Στην πορεία, Goscinny και Uderzo κατέληξαν σε μια τελείως διαφορετική εκδοχή του βασικού ήρωα: Ο μικροκαμωμένος ξανθός μυστακιοφόρος εμφανίζεται αρχικά μόνο μαζί με τον Οβελίξ και τον Ιντεφίξ στο πρώτο τεύχος του γαλλικού περιοδικού Pilote, στις 29 Οκτωβρίου 1959. Η πρώτη ολοκληρωμένη περιπέτεια του Αστερίξ με τίτλο ‘Αστερίξ ο Γαλάτης’ κυκλοφορεί το 1961 ως μεμονωμένη έκδοση και γίνεται αμέσως ανάρπαστη. Ταυτόχρονα αποτέλεσε και το ξεκίνημα της αυτοτελούς σειράς των περιπετειών του μικροκαμωμένου Γαλάτη. Ακολουθούν ‘Το Χρυσό Δρεπάνι’, ‘Ο Αστερίξ και οι Γότθοι’, ‘Ο Αστερίξ στους Βρετανούς’, όλα τους εκδόσεις που έγιναν αμέσως ανάρπαστες και κλασσικές, με πωλήσεις εκατοντάδων χιλιάδων αντιτύπων. Ο Αστερίξ δεν φοβόταν τίποτα, ούτε καν τον κορονοϊό. Η βαριά κληρονομιά του Uderzo To 1977 o Goscinny έφυγε από την ζωή αιφνιδιαστικά, έχοντας υποστεί καρδιακή προσβολή κατά την διάρκεια τεστ κοπώσεως. Ο Uderzo – που μέχρι τότε αναλάμβανε αποκλειστικά το σχεδιαστικό μέρος – πήρε στα χέρια του τον απόλυτο δημιουργικό έλεγχο της σειράς, τόσο σε σενάρια όσο και σε σκίτσα. Ο Uderzo δημιούργησε εννέα νέες περιπέτειες, οι οποίες δεν μπόρεσαν να σταθούν στο ύψος όσων είχε φτιάξει μαζί με τον αγαπημένο φίλο και συνεργάτη του. Παρ` όλα αυτά, τίτλοι όπως το ‘Ο Αστερίξ και η Λατραβιάτα’ σημείωσαν ανέλπιστη εμπορική επιτυχία, πωλώντας περισσότερα από 1.000.000 τεύχη μόνο στην Γαλλία. Το 2009 o Uderzo πούλησε τα πνευματικά δικαιώματα των τίτλων στον γαλλικό όμιλο Hachette. Ο Αστερίξ στο σινεμά Ως λαϊκός μύθος της Γαλλίας, η μεταφορά του Αστερίξ στο σινεμά με όρους χολιγουντιανού big budget franchise ήταν αναπόφευκτη. Το ‘Astérix & Obélix contre César’ ήταν η πρώτη από τις πέντε μεγάλου μήκους ταινίες που βασίστηκαν στους ήρωες των Goscinny & Uderzo, με συμμετοχές από τους Gerard Depardieu, Monica Belucci, Roberto Benigni (τρομερός ως Καίσαρας!) και εισπράξεις στο ευρωπαϊκό box office που ξεπέρασαν τα 100 εκατομμύρια ευρώ. Πρόκειται για ταινίες που διαθέτουν χαρακτήρες γνώριμους από τους τίτλους της σειράς, αλλά με αρκετές τρανταχτές διαφοροποιήσεις ως προς τις ιστορίες των κόμικ. Απεναντίας, οι μεταφορές των τίτλων σε vintage – δεκαετίας 80-90 – καρτούν μπορεί σχεδιαστικά να μην διεκδικούν κάποιο βραβείο ποιότητας, αλλά είναι συγκινητικό το πόσο πιστά υπηρετούν τις ιστορίες των τίτλων. ‘Πιστοποιητικό Α38’: Μια απλή διαδικασία Εξίσου συγκινητικές, για όσους γεννήθηκαν στο πρώτο μισό των ’80s, είναι και οι πρώτες ελληνικές μεταγλωττίσεις των περιπετειών του Αστερίξ, με ‘τραγουδιστές’ ντοπιολαλιές και ερμηνείες #διπλής του σεναρίου που αγγίζουν ταυτόχρονα τελείως ετερόκλητες μεταξύ τους εποχής. Το παράδειγμα του ‘Οίκου της Τρελής’, της εμπειρίας του Αστερίξ από το ρωμαϊκό δημόσιο, είναι ένας από τους λόγους που ο Αστερίξ είναι επίκαιρος και θα συνεχίσει να είναι επίκαιρος για πολλές δεκαετίες ακόμα. Και το σχετικό link...
  24. Είθε ο Τουτάτης να σε υποδεχτεί όπως σου αξίζει, όσο εμείς εδώ κάτω θα φτιάχνουμε Γαλατικό Χωριό τον κόσμο όλο! Όταν πεθαίνει ένας άνθρωπος στα 93 του, μελαγχολείς, αναστενάζεις, μα δεν λυπάσαι. Έζησε μια ζωή μεγάλη, γεμάτη, χορταστική. Λυπάσαι μόνο αν αυτός που έφυγε, ήταν δικός σου άνθρωπος. Πολύ δικός σου. Ε, αυτός που έφυγε σήμερα, ήτανε άνθρωπος "δικός" ολόκληρου του κόσμου. Γιατί ήταν ο μπαμπάς των φίλων σου. Των κολλητών σου! Εκείνου του κοντού που δεν ερχόταν σπίτι σου ποτέ χωρίς να 'χει στη ζώνη το παγούρι του, και του χοντρούλη άλλου με το χαμηλό στήθος, που έφερνε πάντα ένα μενίρ πεσκέσι... Ο Άλμπερτ Ουντερζό έφυγε, και μαζί του πήρε κάτι απ' τα παιδικά μας απογεύματα. Ο Άλμπερτ Ουντερζό έφυγε, αλλ' άφησε πίσω του παιδιά ικανά να νικήσουν τον Καίσαρα, τη Ρώμη, την αυτοκρατορία και μαζί όλη τη μίζερη βαρβαρότητα του πραγματικού κόσμου. Κάθε φορά που ένιωθες άσχημα μικρός, κάθε φορά που ακόμα νιώθεις την καρδιά συννεφιασμένη, αρκεί μια βόλτα, μια εκδρομή για να ξεσκάσεις, για να ξεχάσεις, για να χαρείς. Αρκεί μια βόλτα στο χωριό... σ' ένα χωριό Γαλατικό, ανυπόταχτο κι ατρόμητο! Εκεί είχε φίλους που δεν σ' αφήσανε ποτέ. Εκεί είχες μια παρέα έτοιμη για καυγά, τσακωμούς και τσιμπούσι. Εκεί ήξερες πως τίποτα μαύρο δεν περνάει, κι ακόμα πως τίποτα δεν υπάρχει ακατόρθωτο. Φτάνει να 'χε ο δρυίδης έτοιμο το δρεπάνι και τη μαρμίτα του. Φτάνει να 'χε μια κουταλιά ζωμό για σένα (που δεν έπεσες μικρός στη χύτρα). Και πάντα είχε! Ζωμό που όσο γυρνούσαν οι σελίδες, όλο και σ' έπιανε, όλο και σ' έβαζε πιο πολύ μέσα σ' αυτό τον κόσμο των παράξενων ανθρώπων με τη μύτη "μελιτζάνα" και τα ονόματα σε -ιξ. Δεν υπήρχαν πια Ρωμαίοι ικανοί να σε πληγώσουν. Δεν υπήρχαν πια Καίσαρες ικανοί να σε κερδίσουν. Όλα ήταν ανέμελα, ήταν χαρούμενα και χρωματιστά. Και τα προβλήματα όλα λύνονταν, με το μυαλό του Αστερίξ και την αθωότητα του Οβελίξ. Με τη σοφία του Πανοραμίξ και με τις φάλτσες νότες του Κακοφωνίξ που επέμενε να τραγουδήσει, κι ας ήξερε ότι το βράδυ θα τον βρει στο δέντρο. Τι έφταιγε η τέχνη του αν οι συγχωριανοί βγήκαν ολίγον τι "άξεστοι"; Κι ωστόσο, όλοι τον αγαπούσανε κι όλους τους αγαπούσε, σ' ένα χωριό που ήταν όπως (θα 'πρεπε να) είναι ο κόσμος: Γεμάτο ξεροκέφαλους, καλόκαρδους και γελαστούς ανθρώπους! Μ' εκείνους έμαθες να γλεντάς, να χαίρεσαι τ' απλά πράγματα, να μη φοβάσαι. Εκείνοι σου 'δωσαν μαθήματα καλύτερα (δυστυχώς) από σχολεία και φροντιστήρια. Εκείνοι - τα παιδιά του Γκοσινί που τότε σου άνοιξαν την αγκαλιά τους και σου 'δωσαν αγριογούρουνο ψητό και μπύρα. Εκείνοι - τα παιδιά του Ουντερζό που σήμερα εσύ, κι εγώ, κι όλος ο κόσμος τους ανοίγουμε μια τεράστια αγκαλιά. Είμαστε όλοι ένα Γαλατικό Χωριό, και μάλλον θα 'ταν ευχή μεγάλη να μπορούσαμε να παραμείνουμε κι αύριο τέτοιο. Μα πάντα, μετά την περιπέτεια, μετά το τσιμπούσι, πάντα κάπου η ιστορία παίρνει τέλος. Τέλος; Λοιπόν... όχι ακριβώς! Γιατί, κι όταν πια το 'κλεινες το κόμικ, ο κόσμος ο δικός σου ήταν πολύχρωμος. Έβλεπες τους Γαλάτες γύρω σου, σε φίλους, σε γνωστούς, σε συγγενείς. Όταν ερχόταν πάλι Ρωμαίοι να σ' απειλήσουν, δεν τους φοβόσουν τόσο, γιατί τους είχες ήδη δει να τρώνε τις σφαλιάρες κι από την τελευταία φάπα να σκίζουν τον αέρα. Φώναζαν, μα φοβόντουσαν. Φώναζαν γιατί φοβόντουσαν. Ήθελες να γελάσεις μαζί τους. Γιατί δεν ήξεραν αυτό που ήξερες εσύ: ότι όσο κι αν χαλάσουνε τον κόσμο αυτόν εδώ, εσύ θα έχεις πάντα το χωριό. Και θα μπορείς πάντα να επιστρέφεις σ' αυτούς τους "φίλους απ' το χωριό, που δεν τους ξέρουνε" - κι όποιος θέλει ας βγει να πει ότι λες ψέματα. Πάντα, μέχρι να γίνουμε πολλοί, να γίνουμε αρκετοί, να κάνουμε Γαλατικό Χωριό τον κόσμο όλο! Και τότε πια, ένα πράγμα μόνο θα φοβόμαστε. Να μη μας πέσει στο κεφάλι ο ουρανός. Σήμερα, σαν να έπεσε, μα είπαμε: ο Ουντερζό άφησε πίσω του παιδιά ικανά να νικήσουνε. Κι όσο αυτά θα ζουν στις σελίδες και στη μνήμη σου, όσο θα ζουν μπροστά στα μάτια των παιδιών σου, ο Ουντερζό θα είναι δω, κι ο ουρανός θα μένει καρφιτσωμένος εκεί ψηλά, γι' ακόμα μία μέρα... Και το σχετικό link...
  25. Εν μέσω της πανδημίας του κορονοϊού (covid-19), τις ημέρες που οι περισσότεροι άνθρωποι στον πλανήτη μένουν σπίτι, «έφυγε» από τη ζωή στα 92 του χρόνια ο Αλμπέρ Ουντερζό. Ο Γάλλος σχεδιαστής που έφυγε από τη ζωή από καρδιακή προσβολή μαζί με τον Ρενέ Γκοσινί "γέννησαν" πριν από πολλές δεκαετίες ένα από τα θρυλικότερα κόμικ όλων των εποχών, τον Αστερίξ. Πόσες και πόσες γενιές μεγάλωσαν με τον Αστερίξ και τον Οβελίξ. Πόσα και πόσα παιδιά έμαθαν για το γαλατικό χωριό. Ο Αστερίξ που κυκλοφόρησε πρώτη φορά το 1961 έμεινε "ορφανός". Στην Ελλάδα είχε και έχει πολλούς φανατικούς θαυμαστές. Όσο πιο πίσω σκαλίσεις τα χρόνια θα βρεις παιδιά που σήμερα είναι οικογενειάρχες αλλά και κάποιοι παππούδες να περιμένουν πως και πως το νέο τεύχος να φτάσει στα περίπτερα και στα ψιλικατζίδικα της γειτονιάς. Ένα από αυτά τα παιδιά, που σήμερα είναι πατέρας 4 παιδιών, είναι και ο Νίκος Γέμελος. Είναι ο ομοσπονδιακός προπονητής της κολύμβησης, το alter ego του Σπύρου Γιαννιώτη, που μεγάλωσε στις γειτονιές του Πειραιά και λάτρευε εκτός από πολλά άλλα και τον Αστερίξ. Ο Νίκος Γέμελος, που μένει σπίτι για ημέρες μαζί με την οικογένεια του, μίλησε στο gazzetta.gr με αφορμή την απώλεια του Ουντερζό για τον Αστερίξ, τον Οβελίξ, τον Κακοφωνίξ και τους άλλους ήρωες μιας άλλης εποχής. «Θυμάμαι τον Αστερίξ από την ημέρα που γεννήθηκα. Τότε περιμέναμε κάθε εβδομάδα ή κάθε δεύτερη εβδομάδα, δεν θυμάμαι καλά, να έρθει το νέο τεύχος. Ήταν σαν βιβλίο. Όλα τα παιδιά το περίμεναν στον Πειραιά και σ' άλλες γειτονιές φυσικά. Μου άρεσε πολύ το γαλατικό χωριό. Οι κάτοικοι του ήταν ατρόμητοι. Τα έβαζαν μ' όλο τον κόσμο. Ξέρεις αυτό με το γαλατικό χωριό μου θυμίζει και την Ελλάδα. Είμαστε ένα μεγάλο γαλατικό χωριό. Ο καθένας τα δικά του αλλά η ιστορία έχει δείξει πως στα δύσκολα είμαστε όλοι μαζί. Θα πρέπει να μας συμβαίνει πιο συχνά αυτό όμως. Από ήρωες μου άρεσε ο Κακοφωνίξ. Ξέρεις αυτός που δεν τον άφηναν να τραγουδήσει και τον κρεμούσαν στο δέντρο. Δεν ξέρω γιατί αλλά μου άρεσε. Το αγαπημένο μου τεύχος ήταν «Ο Αστερίξ στους Ολυμπιακοί Αγώνες». (συμπτωματικά το τεύχος βγήκε το 1968 όταν γεννήθηκε ο Νίκος ο οποίος έχει και 6 Ολυμπιακές συμμετοχές). Έχω όλα τα τεύχη στο πατρικό μου. Τότε είχε πολλά ωραία κόμικ αλλά αυτό ήταν το αγαπημένο μου. Θυμάμαι ήταν η εποχή που κυκλοφορούσε το "Μεγάλο ρεμάλι", το "Παρα πέντε" και άλλα πολλά. Ο Αστερίξ μου άρεσε και για το μαγικό φίλτρο. Περίμενα να διαβάσω τι θα κάνει όταν το πιει. Μου άρεσε επίσης η φιλία του με τον Οβελίξ. Δυο διαφορετικοί τύποι και στον χαρακτήρα και στην φυσιογνωμία που ήταν όμως πάντα μαζί. Δεν υπήρχαν οι ιστορίες που διάβαζα. Τι να θυμηθώ; Για τον Μαζεστίξ; Για τους πειρατές που όλο κυνηγούσαν; Αξέχαστες εποχές. Δεν θα πεθάνει ποτέ ο Αστερίξ και οι ήρωες του. Μπορεί τα σημερινά παιδιά να μην τον διαβάζουν όπως εμείς αλλά τον ξέρουν. Τον έχουν δει στην τηλεόραση, στον κινηματογράφο. Πρέπει τα παιδιά να διαβάζουν κόμικ. Σου ακονίζουν το μυαλό. Πρέπει να διαβάζουν και βιβλία», μας είπε ο Νίκος Γέμελος. Και το σχετικό link...
×
×
  • Create New...

Important Information

By using this site, you agree to our Terms of Use.