Αναζήτηση στην Κοινότητα

Ο καλός φίλος και βετεράνος του φόρουμ, Θοδωρής Παπαδόπουλος (aka @ x for xepeta ), γνωστός για την συγγραφική του δεινότητα σε σενάρια που θα τα χαρακτηρίζαμε σοβαρά, όπως ο “Δεσμώτης του ονείρου” και το “Μικρές Ζωές” αποφασίζει να δοκιμάσει τις αφηγηματικές του δυνάμεις και στον τομέα του χιουμοριστικού στριπ. Κάπως έτσι, λοιπόν, ήρθε στην ζωή η σειρά “Ό,τι φάμε και ό,τι πιούμε της γιαγιάς σου”, μία δημιουργία του, σε συνεργασία με τον Χάρη Μακρυγιάννη (ο οποίος είναι υπεύθυνος για το σχέδιο) και τον Νίκο Γιαλούρη (που επιμελήθηκε τον χρωματισμό του εξώφυλλου). Η συγκεκριμένη δουλειά ξεκίνησε αρχικά σε ηλεκτρονική μορφή, μέσα από το Facebook και γνώρισε απήχηση από το κοινό. Έτσι, οι δημιουργοί αποφάσισαν να κάνουν το ένα βήμα παραπέρα και να το κυκλοφορήσουν και σε χάρτινη έκδοση, στα πλαίσια του φεστιβάλ Comic Con 2022 (και παρακαλώ διορθώστε με αν κάνω λάθος). Το κόμικ ακολουθεί τις περιπέτειες της γιαγιάς Δόμνας, μίας ηλικιωμένης γυναίκας, που βάζει κάτω πολλές μικρότερές της. Έχει κέφι για ζωή, για αχαλίνωτο σεξ, για κραιπάλη και ξεφάντωμα και γενικά ζει την ζωή της χωρίς συμβιβασμούς και όρια. Αυτή της η στάση ζωής την φέρνει αντιμέτωπη με τα εγγόνια της και οι ομηρικοί καυγάδες, οι ειρωνείες και το καυστικό χιούμορ καλά κρατούν. Προσωπική μου άποψη είναι ότι έχουμε να κάνουμε με μία δουλειά που με ικανοποίησε και πιστεύω ότι θα ικανοποιήσει τους περισσότερους αναγνώστες τέτοιου είδους κόμικ. Σίγουρα, πάντως, φανερώνεται ο άγουρος συγγραφικός χαρακτήρας του Θοδωρή σε αυτόν τον τομέα. Αν με ρωτήσετε, λοιπόν, περισσότερο προτιμώ την σοβαρή σεναριακή πένα του, που είναι δοκιμασμένη κι άκρως επιτυχής. Ο εικαστικός τομέας είναι ζωντανός και με έντονη την διάθεση για πλάκα, καθώς αναδίδει στοιχεία καρικατούρας, που ενισχύουν το κωμικό στοιχείο του σεναρίου. Κάθε καρέ έχει αρκετές λεπτομέρειες, αλλά είναι κάπως πλαστικό κι άκαμπτο. Αυτό, βέβαια, δεν ενοχλεί πολύ, μιας και η κίνηση δεν χρειάζεται τόσο σε αυτή την περίπτωση. Τα χρώματα που έχουν επιλεχθεί είναι ζωντανά, έχουν πλουραλισμό και δείχνουν όμορφα στο μάτι. Η έκδοση έχει το μέγεθος μπλοκ επιταγών και με το πρώτο ξεφύλλισμα με παραξενέψει. Νόμιζα ότι έχει ράχη κι έχει ξεκολλήσει το εξώφυλλο, για να εντοπίσω αμέσως ότι τελικά το τεύχος δεν κινδυνεύει να διαλυθεί, μιας και οι σελίδες είναι δεμένες μεταξύ τους με… καρφίτσα! Η κάθε σελίδα αποτελείται από ένα μέχρι και τρία καρέ, τόσα όσα χρειάζονται για να ολοκληρωθεί η εκάστοτε αφήγηση. Ομολογώ ότι δυσκολεύτηκα (ευτυχώς ελάχιστα) με το ξεφύλλισμα, λόγω του συγκεκριμένου φορμάτ. Συνοδευτικό υλικό δεν υπάρχει, με μοναδική εξαίρεση τα credits των δημιουργών και τα links της εκδοτικής, αλλά και του κόμικ στο Facebook, όπου βρίσκουμε ένα νέο στριπ κάθε εβδομάδα.

Το Heartstopper είναι μία σειρά πέντε βιβλίων, γέννημα της φαντασίας της Alice Oseman. Στο συγκεκριμένο διήγημα ακολουθούμε την ζωή δύο μαθητών, του Nick Nelson και του Charlie Spring, οι οποίοι φοιτούν στο ίδιο σχολείο κι ενώ στην αρχή δεν γνωρίζονται καθόλου, στην συνέχεια η μοίρα τα φέρνει έτσι ώστε να γίνουν φίλοι. Με τον καιρό αυτή η φιλία μετατρέπεται σε άδολο κι αγνό έρωτα. Έτσι ο αναγνώστης μαθαίνει την πορεία αυτής της σχέσης, μέσα από τα μάτια των δύο παιδιών, αλλά και της παρέας τους και φυσικά διαβάζει με ενδιαφέρον το πώς (και πόσο) αυτή η σχέση θα επηρεάσει τους οικείους τους. Οι δύο έφηβοι αρχίζουν σιγά-σιγά να νοιάζονται ο ένας για τον άλλο και προσπαθούν να αντιμετωπίζουν τα προβλήματα που έρχονται στον δρόμο τους με αγάπη και κατανόηση. Η Oseman μέσα από την άρτια αφηγηματική της γλαφυρότητα, δίνει μία δυνατή γροθιά στο υπογάστριο του κατεστημένου και των στερεοτύπων και το ενδιαφέρον είναι ότι αυτό το κάνει με έναν ρομαντικό, γλυκό και τρυφερό τρόπο. Έτσι, λοιπόν, η σειρά προτείνεται αυστηρά και μόνο σε εκείνους που διαθέτουν… ανοιχτά μυαλά. Ο εικαστικός τομέας, σε σύγκριση με το σενάριο νομίζω ότι έρχεται δεύτερος, χωρίς όμως να είναι κακός. Το σχέδιο αποτελείται από μεγάλα ασπρόμαυρα καρέ, που δεν διαθέτουν πολλά backgrounds και οι χαρακτήρες αποδίδονται αρκετά χοντροκομμένοι. Προσωπικά έχω την εντύπωση ότι πατάει στα χνάρια των αντίστοιχων παιδικών κόμικς. Και πάλι, όμως, αυτό που αφηγείται το σενάριο είναι πολύ δυνατό, με αποτέλεσμα να κρατά τον αναγνώστη στις σελίδες ακόμα και με αυτό το σχεδιαστικό μοτίβο. Η ελληνική έκδοση, προερχόμενη από την ΔΙΟΠΤΡΑ, είναι αξιοπρεπέστατη και πιστεύω ότι μπορεί να αναμετρηθεί επάξια με την αγγλική. Η ράχη είναι δεμένη με κόλλα η οποία συγκρατεί πάνω από 250 σελίδες στον κάθε τόμο με στιβαρότητα. Η υφή του χαρτιού στο εσωτερικό είναι ματ και το πάχος του περισσότερο αυξημένο από το κανονικό. Έτσι το συνολικό αποτέλεσμα είναι αρκετά ανθεκτικό, το οποίο είναι πολύ θετικό αν αναλογιστούμε ότι απευθύνεται κυρίως σε έφηβους αναγνώστες. Στο τέλος του (τέταρτου) βιβλίου βρίσκουμε μία σελίδα που παραθέτει διάφορες πηγές πληροφόρησης για ζητήματα ψυχικής υγείας ( ), καθώς επίσης κι ένα σημείωμα της δημιουργού η οποία αναφέρεται στο πόνημά της και δίνει και τις ευχαριστίες της. Αν θελήσουμε να παραθέσουμε μερικές πληροφορίες για το σύμπαν του Heartstopper, αυτές θα ήταν οι εξής: Τα βιβλία φέρουν τους εξής τίτλους: Ένα αγόρι γνωρίζει ένα αγόρι Φιλί Αποκάλυψη Ταξίδι ? Το πέμπτο βιβλίο της σειράς θα είναι κι αυτό που την ολοκληρώνει. Προβλέψεις αναφέρουν ότι θα κυκλοφορήσει από τις 02/02/23. Το Heartstopper ξεκίνησε αρχικά σαν ένα webcomic και στην συνέχεια πέρασε σε έντυπη μορφή με την βοήθεια της πλατφόρμας Kickstarter. Κυκλοφόρησε πρώτη φορά στο Ηνωμένο Βασίλειο το 2016 (ηλεκτρονικά) και σε έντυπη μορφή το 2018. Οι βασικοί πρωταγωνιστές της σειράς ήταν supporting characters σε μία προγενέστερη νουβέλα της δημιουργού, ονόματι Solitaire. Το Heartstopper έχει κατακτήσει και την μικρή οθόνη, καθώς έγινε σειρά, η οποία φιλοξενείται στην πλατφόρμα του Netflix. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα συνεχόμενο έργο το οποίο είναι χωρισμένο σε 5 βιβλία. Έτσι τα κεφάλαια συνεχίζουν αριθμητικά από εκεί που σταμάτησαν στο προηγούμενο βιβλίο, ενώ και η αρίθμηση των σελίδων είναι ενιαία σε όλα τα βιβλία. Πληροφοριακά να πούμε ότι ο συνολικός αριθμός των σελίδων αγγίζει τις 1259! Η επίσημη σελίδα της σειράς στο IMDB Η επίσημη ιστοσελίδα του Heartstopper Η επίσημη ιστοσελίδα της Alice Oseman Οι εσωτερικές σελίδες προέρχονται από την αγγλική έκδοση και δεν είναι σκαναρισμένες από εμένα. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του τεύχους #04.

Από το οπισθόφυλλο Φθινόπωρο του 1924. Ο Κόρτο πρόκειται να συναντήσει ξανά τον φίλο του, Στάινερ, στο Βερολίνο. Μόλις όμως φτάνει στην πρωτεύουσα της Γερμανίας, μαθαίνει ότι ο φίλος του δολοφονήθηκε. Στην καρδιά της παλιάς Ευρώπης που καταρρέει, ξεχύνεται στα ίχνη του δολοφόνου για να αποδώσει δικαιοσύνη. Η υπόθεση Το Φθινόπωρο του 1924 τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα για την Δημοκρατία της Βαϊμάρης (1919-1933) στη Γερμανία. Κομμουνιστές, ακροδεξιές οργανώσεις κτλ έθεταν σε κίνδυνο τη δημοκρατία της χώρας. Εκείνη την εποχή ο Κόρτο Μαλτέζε είχε επισκεφτεί το Βερολίνο για συναντήσει ένα φίλο του, τον καθηγητή Ιερεμία Στάινερ. Ύστερα από μία θεατρική παράσταση που παρακολούθησε μαζί με τον συγγραφέα της εποχής Γιόζεφ Ροτ ανακαλύπτει ότι ο Στάινερ είναι νεκρός. Πηγαίνει αμέσως στη αστυνομία για να μάθει τι ακριβώς έγινε, αλλά δεν καταφέρνει τίποτα. Έτσι αποφασίζει να δράσει και να ανακαλύψει τους δολοφόνους του φίλου του. Με την βοήθεια του Ροτ, του συγγραφέα μας, μαθαίνει ότι ο Στάινερ είχε επαφές με ανθρώπους μιας ερμητικής οργάνωσης με το όνομα Πρωινό Άστρο. Καταφέρνει να διεισδύσει στην οργάνωση, όπου τα μέλη της τον έχουν περάσει για κάποιον άλλον, κάποιον Μακρόπουλο και μετά από μια τελετή που θυμίζει κάλεσμα πνευμάτων, του ζητούν να γίνει ο Άγγελος Εκδικητής για τον καθηγητή. Ο Κόρτο εντωμεταξύ αναλαμβάνει να βρει και ένα τραπουλόχαρτο της τράπουλας ταρώ Βισκόντι-Σφόρτσα (μια υπαρκτή τράπουλα του 15ου αιώνα) που θα τον οδηγήσει σε ένα φάκελο που περιέχει μια έκθεση που πρέπει να παραδοθεί σε "καλά χέρια". Ύστερα από μια απόπειρα δολοφονίας εναντίον του, το τραπουλόχαρτο καταλήγει μυστηριωδώς στα χέρια του. Προς το τέλος της ιστορίας και μετά από πολλές περιπέτειες έρχεται αντιμέτωπος και με μια έκπληξη... Ο Juan Diaz Canales, άξιος συνεχιστής κατά τη γνώμη μου του Pratt, μας προσφέρει άλλη μια συναρπαστική περιπέτεια με τον γνωστό τυχοδιώκτη. Με τη βοήθεια του εικονογράφου Ruben Pellejero αναδεικνύει με επιτυχία την ατμόσφαιρα εκείνης της εποχής τόσο του Βερολίνου, όσο και της Πράγας όπου διαδραματίζεται η ιστορία μας. Η έκδοση Ο "Μικρός Ήρως" συνεχίζει να μας προσφέρει τις ιστορίες του Κόρτο Μαλτέζε, και όπως πάντα έχει κάνει πολύ καλή δουλειά τόσο στη μετάφραση όσο και στην επιμέλεια. Το εξώφυλλο αλλά και οι εσωτερικές σελίδες είναι στα στάνταρ των τελευταίων εκδόσεων της εταιρίας λόγω της κρίσης. Στα εξτραδάκια θα βρούμε στην αρχή μια εισαγωγή του συγγραφέα, επίσης ένα κείμενο του Jean-Yves Tadie και κάποια σκίτσα. Τέλος στο οπισθόφυλλο αναγράφονται όλες;; οι ιστορίες του Κόρτο Μαλτέζε με τη σειρά έκδοσης, 1-12 του Hugo Pratt, 13-16 των Ruben Pellejero - Juan Diaz Canales και Ο Μαύρος Ωκεανός των Bastien Vives - Martin Quenehen. Και δύο σελίδες από το εσωτερικό

Ο Ανώνυμος ο Αθηναίος επιστρέφει για τρίτη και τελευταία φορά στο χαρτί και γράφει ιστορία. Ο αγαπημένος ήρωας, δημιουργία του Κωνσταντίνου Σκλαβενίτη, συνεχίζει το ταξίδι του στα μονοπάτια της ιστορίας και παρέα με τους φίλους του στοχάζεται και φιλοσοφεί, πάντα με κωμικό τρόπο. Ο αγαπητός μας @ Aoua , έχοντας αποκτήσει σημαντική εμπειρία από την μέχρι τώρα καριέρα του στα γελοιογραφικά δρώμενα του Τύπου, εμπνέεται από το παρόν μας και συνθέτει μία σειρά από σπαρταριστά γκαγκ που πιστεύω ότι θα ικανοποιήσουν τους λάτρεις αυτής της θεματολογίας. Σε αυτό το βιβλίο, λοιπόν, έχουμε μαζεμένη την Τριλογία του Ανώνυμου, η οποία αποτελείται από τα δύο πρώτα βιβλία που είχαν κυκλοφορήσει το 2017 και 2019, καθώς κι ένα εντελώς αδημοσίευτο μέρος που την ολοκληρώνει. Συνεπώς πρόκειται για μία αγορά – μονόδρομο για όσους θελήσουν να αποκτήσουν το συνολικό έργο. Συγκριτικά η παρούσα έκδοση είναι ελαφρώς μεγαλύτερη από τις προγενέστερες, γεγονός ικανοποιητικό, αλλά δεν βοηθάει πολύ, μιας και τα καρέ έχουν γελοιογραφική υφή και δεν διαθέτουν πολλές λεπτομέρειες που κρίνουν επιβεβλημένο ένα μεγαλύτερο φορμάτ. Όσον αφορά την ποιότητα του τεύχους, να πούμε ότι αυτό αποτελείται από ματ χαρτί, με καλή εκτύπωση κι αξιοπρεπή απόδοση της χρωματικής παλέτας. Πριν την έναρξη του κάθε βιβλίου, έχουμε μία σελίδα που μας πληροφορεί ποιο τεύχος πρόκειται να διαβάσουμε, ενώ σαν συνοδευτικό υλικό θα μπορούσαμε να εντάξουμε μία σύντομη, αλλά περιεκτική επαγγελματική βιογραφία του δημιουργού η οποία υπάρχει στην αρχή του έργου, καθώς επίσης και δισέλιδες σημειώσεις που περιέχουν σύντομες πληροφορίες για ατάκες και πρόσωπα που βρίσκονται στην υπόθεση. Όπως και να έχει το συγκεκριμένο έργο φτάνει στο τέλος του και θεωρώ ότι κρίνεται με θετικό πρόσημο, μας διασκέδασε και πάντα περιμένουμε με ανυπομονησία την επόμενη “κομιξική” κίνηση του Κωνσταντίνου. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του τεύχους. Αφιέρωμα στον Κωνσταντίνο Σκλαβενίτη Ο Ανώνυμος ο Αθηναίος στο SoComic

Η στιγμή έφτασε! Όποιος μας παρακολουθεί εδώ και χρόνια, θα γνωρίζει πως παραδοσιακά το λόγο για την ανάδειξη των καλύτερων παιχνιδιών της χρονιάς τον δίνουμε σε εσάς. Έτσι και φέτος, λοιπόν, εσείς, το κοινό των Unboxholics, μπορείτε να αποφασίσετε ποιο είναι το καλύτερο παιχνίδι του 2022, με ψηφοφορία, δημοκρατικά και δίκαια! Η διαδικασία είναι αρκετά εύκολη και μπορείτε να ψηφίσετε σε δευτερόλεπτα, χρησιμοποιώντας την παρακάτω φόρμα. Πρέπει να σημειωθεί πως έχετε τη δυνατότητα να επιλέξετε ένα μόλις παιχνίδι, οπότε δείτε προσεκτικά τις επιλογές, σκεφτείτε το καλά και μετά ψηφίστε! Αν η λίστα, η οποία είναι αλφαβητικής σειράς, δεν σας καλύπτει, μπορείτε φυσικά να στηρίξετε οποιοδήποτε παιχνίδι θέλετε χρησιμοποιώντας την επιλογή “Άλλο” στο τέλος της φόρμας. Τι περιμένετε, λοιπόν; Επιλέξτε τον νικητή του Unboxholics' Community Choice - Game of the Year 2022! ΨΗΦΙΣΤΕ ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΕΔΩ Φυσικά, τις επιλογές των Unboxholics ως μέσο μπορείτε να τις μάθετε μέσα από το τελευταίο ειδικό Game Jazz της χρονιάς, το οποίο ακολουθεί παρακάτω! Παράλληλα, αξίζει να σημειωθεί ότι μέσα στις επόμενες ημέρες θα ακολουθήσουν πολλά ακόμη πλούσια και ενδιαφέροντα αφιερώματα για παιχνίδια, ταινίες, σειρές και πολλά ακόμη. Μείνετε, λοιπόν, συντονισμένοι! Μέχρι τότε σας ευχόμαστε καλές γιορτές, με υγεία και ευτυχία, σε εσάς και στις οικογένειές σας! ΠΗΓΗ

Η "Anubis" μετά από τρία σχεδόν χρόνια ξαναβγάζει στα περίπτερα κόμικ. Την αρχή την κάνει με το mini series που θα ολοκληρωθεί σε 5 τεύχη Fortnite X Marvel Zero War. Ένα crossover με το γνωστό ηλεκτρονικό παιχνίδι και τους ήρωες της εταιρίας όπως τον Spider-Man, τον Wolverin και άλλους. (Πέρσι τέτοια εποχή περίπου είχε γίνει άλλο crossover του παιχνιδιού αλλά με την "DC", που φυσικά δεν το είδαμε στη χώρα μας γιατί... είμαστε Ελλάδα. Ας μην γκρινιάξω πάλι ). Το συγκεκριμένο κόμικ θα κυκλοφορεί ταυτόχρονα σε πάνω από 30 χώρες. Σε κάθε τεύχος θα υπάρχει και ένας κωδικός που αφορά το παιχνίδι. Στα της έκδοσης Το τευχάκι είναι στις διαστάσεις που μας είχε συνηθίσει η εκδοτική τα τελευταία χρόνια σε εκδόσεις περιπτέρου, οι σελίδες πάνω κάτω στην ίδια ποιότητα, αλλά το εξώφυλλο λίγο πιο χοντρό. Στην 2η και στην τελευταία σελίδα υπάρχουν διαφημίσεις των εκδόσεων της εταιρίας, στην προ τελευταία διαφήμιση για το επόμενο τεύχος και στη προπρο τελευταία ο κωδικός. Το πρώτο τεύχος κυκλοφόρησε με χαρτόνι και το δεύτερο Στο επόμενο που θα κυκλοφορήσει 13 Ιουλίου θα περιέχει δώρο "ένα έξτρα κοσμητικό αντικείμενο". Ας ελπίσουμε να πάει καλά και να δούμε και άλλα κόμικ από την εκδοτική στα περίπτερα... Περιγραφή από το site της εκδοτικής To Fortnite συναντά το σύμπαν της Marvel σε μια αξέχαστη υπερδιαστατική μάχη, στη μίνι σειρά 5 τευχών που θα κυκλοφορήσει ταυτόχρονα σε 30 χώρες. Οι χαρακτήρες του Fortnite συναντούν τους υπερήρωες του Marvel Universe σε μια αξέχαστη συνεργασία, στη νέα μίνι σειρά πέντε τευχών Fortnite X Marvel: Zero War – Πόλεμος Μηδέν που θα κυκλοφορήσει ταυτόχρονα σε περισσότερες από 30 χώρες. Σε κάθε τεύχος, οι αναγνώστες θα βρίσκουν ένα μοναδικό κωδικό, τον οποίο θα μπορούν να εξαργυρώσουν δωρεάν μέσα στο παιχνίδι, αποκτώντας στολές και άλλα αντικείμενα, μία εβδομάδα νωρίτερα από την κανονική, επί πληρωμή κυκλοφορία τους στο online κατάστημα του παιχνιδιού. Εξαργυρώνοντας τους κωδικούς και από τα πέντε τεύχη, οι αναγνώστες θα κερδίσουν ως δώρο τη στολή του Fortnite X Marvel: Zero War – Πόλεμος Μηδέν. Oι Spider-Man, Iron Man και Wolverine ενώνουν τις δυνάμεις τους με τη Shuri και αρκετούς δημοφιλείς χαρακτήρες από το Fortnite σε μια μάχη με τεράστιες επιπτώσεις και για τα δύο σύμπαντα. Η ιστορία παρακολουθεί τους κατοίκους του Νησιού που είναι εγκλωβισμένοι σ’ έναν πόλεμο που μοιάζει ατελείωτος. Μόνο ένα αντικείμενο φαίνεται ότι μπορεί να αντιστρέψει τα δεδομένα: ένα κρυσταλλωμένο θραύσμα του Σημείου Μηδέν που ρίχτηκε στο σύμπαν της Marvel. Οι ήρωες των δύο κόσμων θα συνεργαστούν προκειμένου να κυνηγήσουν το ασύλληπτο Θραύσμα Μηδέν. Θα μπορέσουν να το βρουν εγκαίρως, και να αποτρέψουν την καταστροφή; Θα καταφέρουν να καθυστερήσουν το Τάγμα της Φαντασίας τόσο ώστε να έχουν πιθανότητες στην τελική μάχη; Το σενάριο της μίνι σειράς Fortnite X Marvel: Zero War – Πόλεμος Μηδέν υπογράφουν ο βετεράνος σεναριογράφος της Marvel, Christos Gage (SPIDER-GEDDON, AVENGERS ACADEMY) και ο Υπεύθυνος Δημιουργικού της Epic Games, Donald Mustard, σε εικονογράφηση του Sergio Dávila (CAPTAIN MARVEL), σε μια σειρά που θα έχει τεράστιες επιπτώσεις και στα δύο σύμπαντα! Το Fortnite αποτελεί το κορυφαίο αυτή τη στιγμή διαδικτυακό παιχνίδι παγκοσμίως, με περισσότερους από 300 εκατομμύρια χρήστες, ενώ οι 29 μέχρι σήμερα κινηματογραφικές ταινίες του Marvel Cinematic Universe έχουν ένα συνολικό παγκόσμιο box office που ξεπερνάει τα 27 δισ. δολάρια, στο πιο δημοφιλές franchise κινηματογράφου και τηλεόρασης!

Τον Απρίλιο του 2022, οι εκδόσεις "Μικρός Ήρως" προέβησαν σε ακόμα ένα σημαντικό για τον Ελληνισμό, αλλά και για όλον τον σύγχρονο κόσμο, έργο. Ο λόγος για το graphic novel "Μανώλης", μία δημιουργία του Allain Glykos (ο οποίος έχει επιμεληθεί το σενάριο) και του Antonin (που επιμελήθηκε τον εικαστικό τομέα). Το κόμικ αναφέρεται στον μαρτυρικό βίο και την πολιτεία, όπως την έχει αφηγηθεί ο πατέρας του σεναριογράφου, ο Μανώλης, ο οποίος είχε την ατυχία να περάσει την παιδική του ηλικία ξεριζωμένος από τον τόπο του, τα Βουρλά της Μικράς Ασίας και σαν άλλος Οδυσσέας να ζήσει την δική του "Οδύσσεια", μέχρι να συναντηθεί πάλι με τους δικούς του ανθρώπους, αλλά και να μετρήσει τις απώλειες που απλόχερα προσφέρει ο πόλεμος των ενηλίκων. Ο μικρός Μανώλης, ένα παιδί γεμάτο ενέργεια, περνούσε τις ημέρες του στον αγαπημένο τόπο του, πλαισιωμένος με τους αγαπημένους του φίλους, που μπορεί να είχαν άλλη εθνικότητα, άλλη θρησκεία και μιλούσαν άλλη γλώσσα, μπορούσαν όμως να συνεννοηθούν και να συζήσουν αρμονικά, χωρίς το παραμικρό πρόβλημα κι εννοείται χωρίς να φαντάζονται τι θα επακολουθήσει... Ο πόλεμος έδειξε το μοχθηρό κι αμείλικτο πρόσωπό του, όταν ο φίλος μας βρισκόταν στο σπίτι της γιαγιάς του, σε ένα χωριό δίπλα από το δικό του κι όταν οι Τσέτες τους έδιωξαν εν μία νυκτί από την περιοχή, χωρίστηκε από τους δικούς του ανθρώπους και μόνο με εκείνη μπήκαν στα καράβια για να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους και να ξεκινήσουν τα βάσανά τους. Ο Μανώλης βρέθηκε στο Ναύπλιο, πήγε στην Αθήνα, για να μεταφερθεί στην Κρήτη και στην συνέχεια στο Μπορντώ της Γαλλίας, όπου θα βρει την μικρή του Ιθάκη. Προσωπική μου αίσθηση είναι ότι πρόκειται για ένα ανάγνωσμα, που αναδίδει άκρως δυνατά συναισθήματα και καταφέρνει να συγκινεί και παράλληλα να προβληματίζει τον αναγνώστη. Αυτό που το ξεχωρίζει από τα περισσότερα κόμικς, βιβλία και δοκίμια, που περιγράφουν εκείνη την μαύρη περίοδο για την Ελλάδα, είναι ότι εδώ ο συγγραφέας δεν προσπαθεί να πάρει θέση για το ποιος ήταν με την μεριά του καλού ή του κακού, γιατί οδηγηθήκαμε σε αυτόν τον ξεριζωμό, ούτε επίσης να μας δώσει μία περιγραφή των γεγονότων από την ιστορική σκοπιά. Αντιθέτως, βλέπουμε όλον εκείνον τον χαλασμό και τις συνέπειές του, μέσα από τα μάτια ενός μικρού παιδιού και με ενδιαφέρον εξακριβώνουμε το πώς σκέφτεται, αντιδρά και γενικά ποια είναι η φιλοσοφία που διέπει τις αθώες ψυχές, από τις οποίες θα έπρεπε κάποια στιγμή να πάρουν μάθημα και οι κρατούντες. Το πόνημα, το οποίο είναι μία μεταφορά από βιβλίο, πραγματικά μίλησε στην ψυχή μου και μου ξύπνησε μνήμες, όταν μικρό παιδάκι κι εγώ, άκουγα την συχωρεμένη την γιαγιά μου να μου περιγράφει την δική της "Οδύσσεια", όταν έφευγε μαζί με την μητέρα της από την Σμύρνη το 1922. Εντόπισα πολλές ομοιότητες στην συμπεριφορά και τον τρόπο ζωής που περιγράφεται εδώ, αλλά και στο σκληρό πρόσωπο του πολέμου, από τα γεγονότα που μου αφηγούνταν κι εκείνη. Εν κατακλείδι, ακόμα ένα κόσμημα για την βιβλιοθήκη των απανταχού κομιξόφιλων, που προσφέρει άπειρη τροφή για σκέψη. Αυτό που επικρατεί στον εικαστικό τομέα είναι το ασπρόμαυρο χρώμα και οι πολλές σκιάσεις, που οπτικοποιεί, εύστοχα, το "μαύρο" που αναπόφευκτα βγάζει το σενάριο. Η αλήθεια είναι ότι λείπει η πλαστικότητα των χαρακτήρων και η κίνηση, αλλά δεν μπορώ να πω ότι με κούρασε, από την στιγμή που και το σενάριο στηρίζεται, σκηνοθετικά (στο μεγαλύτερο σημείο της πλοκής), στο στοιχείο της αφήγησης. Και μιας κι αναφέραμε τον χρωματισμό, εννοείται ότι το άσπρο και το μαύρο αποτελεί την καλύτερη επιλογή για ένα τέτοιο πόνημα. Η έκδοση είναι όπως της αξίζει. Διαθέτει πολυτέλεια, τόσο στην ποιότητα του χαρτιού και της εκτύπωσης, όσο και στο δέσιμο της ράχης της. Την έναρξη της ιστορίας προλογίζει ο επαΐων, πλέον, @ soloup , ο οποίος μας έχει χαρίσει ένα αντίστοιχο "κόσμημα", όπως είναι το "Αϊβαλί". Τα λόγια που χρησιμοποιεί, δημιουργούν ένα πανέμορφο κλίμα, πιάνει τον σφυγμό και την φιλοσοφία της ιστορίας και μας προετοιμάζει για την περιπέτεια του Μανώλη. Στο τέλος του βιβλίου, θα βρούμε δύο χάρτες με την πορεία που έκανε ο πρωταγωνιστής όταν έφυγε από την πατρίδα του το 1922, αλλά και το 1990, καθώς επίσης κι ένα χρονολόγιο των γεγονότων που δημιούργησαν εκείνη την εποχή, αλλά και μία φωτογραφία του Μανώλη με την αδελφή του, την Αγγέλα. Οι εσωτερικές σελίδες προέρχονται από το site news247.gr.

Η δημοφιλής ιστοσελίδα travel.gr, αποφάσισε να επεκταθεί και στον τομέα της έντυπης ενημέρωσης και στα μέσα του 2022 κυκλοφορεί το περιοδικό "100 EXPERIENCES". Ο λόγος για έναν πλούσιο οδηγό που μας βγάζει σεργιάνι στις γειτονιές της χώρας μας και μας φέρνει σε επαφή με τις ομορφιές της. Τα άρθρα του πλούσια κι εμπεριστατωμένα, δίνουν ιδιαίτερη βαρύτητα στην φύση, αλλά και στην Τέχνη και την Γαστρονομία που έχει να επιδείξει η κάθε περιοχή. Πρωταγωνιστικό ρόλο παίζει και το φωτογραφικό υλικό, το οποίο είναι άκρως ικανοποιητικό. Η έκδοση, είναι εξαμηνιαία, έχει μεγάλο μέγεθος και το δέσιμο έχει γίνει με κόλληση. Η εμμονή μου στο πάχος των σελίδων, εδώ έχει βρει παρηγοριά, ενώ η εκτύπωση είναι εξαιρετική κι αποδίδει στην εντέλεια τα χρώματα. Αν θέλετε την γνώμη μου, έχουμε να κάνουμε με έναν αξιόλογο τουριστικό οδηγό, που αξίζει να κοσμεί τις βιβλιοθήκες των απανταχού λατρών των ταξιδιών.

Τον Νοέμβριο του 2022 και στα πλαίσια του Athenscon, ο δημοφιλής φαρμακοποιός - κομίστας Σταύρος Κιουτσιούκης, παρουσίασε στους θαυμαστές του ακόμα μία δημιουργία του, με τον τίτλο “Η ΧΥΛΟΠΙΤΑ”. Η ιστορία ακολουθεί την ζωή του Νικόλα, ο οποίος κάθε καλοκαίρι παραθέριζε, μαζί με τους γονείς του, σε ένα νησί της Ελλάδας. Ο φίλος μας, δεκάχρονο παιδί τότε, ήταν σφόδρα ερωτευμένος με την Ζωή, μία καλλίγραμμη έφηβη, που τα καλοκαίρια δούλευε απρόθυμα στην ψαροταβέρνα του πατέρα της. Ο Νικόλας, έπλαθε όνειρα και σχέδια για το μέλλον, να μεγαλώσει και να παντρευτεί την αγαπημένη του, ώστε να την πάρει από εκεί και να ζήσουν τον έρωτά τους ανέμελοι. Εννοείται, φυσικά, ότι το πρώτο πράγμα που ερωτεύτηκε επάνω της είναι τα… πατουσάκια της και το μικρό δαχτυλίδι που φορούσε στο δάχτυλο του ποδιού της. Ο καιρός πέρασε κι όπως συνηθίζεται τα όνειρα δεν βγαίνουν πάντα πραγματικά. Έτσι η μοίρα τους χώρισε. Ο Νικόλας μεγάλωσε και ξέχασε την Ζωή, κάνοντας περιστασιακές σχέσεις και προχωρώντας κατά κάποιο τρόπο την δική του πορεία. Μία ημέρα, όμως και για να επιβεβαιωθεί το ρητό που λέει ότι ο κόσμος είναι μικρός, την συναντάει, όταν της παραδίδει (με την ιδιότητα του ντελιβερά) ένα πακέτο στο σπίτι της. Εκείνη δεν τον αναγνώρισε… Οι αναμνήσεις της παιδικής του ηλικίας ξυπνάνε, λοιπόν, κι έτσι ο Νικόλας αποφασίζει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να προσπαθήσει να την προσεγγίσει. Θα καταφέρει, άραγε, να την σαγηνεύσει και να την κατακτήσει? Προσωπική μου άποψη είναι ότι άνετα θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε την ιστορία σαν μία ρομαντική κομεντί, εννοείται με μεγάλη επιμονή στο σεξ και τον ποδο-φετιχισμό, ο οποίος αποτελεί και την υπογραφή του Θεσσαλονικιού δημιουργού. Η πλοκή είναι κλιμακωτή, εκτυλίσσεται σε δύο χρονολογικά πλαίσια, ενώ η σκηνοθεσία υιοθετεί αφηγηματικά μοτίβα, που κάνει την υπόθεση να μοιάζει με πεζογράφημα. Οι σκηνές με αχαλίνωτο σεξ είναι πανταχού παρούσες, γεγονός που κάνει το κόμικ απαγορευτικό σε αναγνώστες μικρής ηλικίας. Εν κατακλείδι, είναι μία δουλειά που την συνιστώ στους λάτρεις τέτοιων ιστοριών, καθώς και στους φανατικούς θαυμαστές του δημιουργού. Ο εικαστικός τομέας αποτελεί το σήμα κατατεθέν του Κιουτσιούκη. Ατσούμπαλα σώματα, καρικατουρίστικες εκφράσεις κι άκρως ερωτικές σκηνές, συνθέτουν ένα χαριτωμένο σχεδιαστικό αποτέλεσμα. Ο χρωματισμός αποτελείται από μία γήινη παλέτα με έμφαση στο ροζ του σώματος. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει αρκετή μονοτονία και χάνει λίγο το σχέδιο. Η έκδοση έχει μεσαίο μέγεθος, ενώ το δέσιμο έχει γίνει με την κλασική ράχη. Η υφή των σελίδων, καθώς και το πάχος τους (μαζί με τα εξώφυλλα) είναι τίμια, γεγονός που μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για μία καλή δουλειά και σε αυτόν τον τομέα. Σαν συνοδευτικό υλικό δεν θα βρούμε κάποιο κείμενο ή βιογραφία. Αντί αυτών, ο εκδότης κι ο δημιουργός θα μας χαρίσουν ένα μικρό κι άκρως πικάντικο κόμικ, που φέρει τον τίτλο “Πώς να το κάνετε σ’ ένα παλιό Φιατάκι”! Το ιδανικό εγχειρίδιο για έναν… νέο οδηγό! Αφιέρωμα στον Σταύρο Κιουτσιούκη Αφιέρωμα στην εκδοτική

Όπως και πέρσι, έτσι και φέτος, το περιοδικό "DRIVE" κυκλοφορεί μία ειδική έκδοση με τα κορυφαία αυτοκίνητα της χρονιάς, που σε λίγες ημέρες θα μας αποχαιρετήσει. Η έκδοση είναι σχετικά τίμια, με καλή κόλληση, αλλά με χαρτί γυαλιστερό μεν, φθηνό σε υφή δε. Η εκτύπωση των φωτογραφιών νομίζω ότι δεν θα δυσαρεστήσει κανέναν, το ίδιο και οι πληροφορίες που παίρνουμε για τα αυτοκίνητα που έχουν εξεταστεί μέσα στα μισά του 2022. Τέλος, αξίζει να αναφέρουμε ότι το εν λόγω περιοδικό, κυκλοφόρησε στις 03/07 με την εφημερίδα "REAL NEWS" και στην συνέχεια βγήκε αυτόνομα στα περίπτερα, στην τιμή των 4,90€.

Πρόκειται για μία ειδική έκδοση που κυκλοφόρησε με την εφημερίδα "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" τον Οκτώβριο του 2022. Ο σκοπός του περιοδικού είναι να ενημερώσει τον αναγνώστη για διάφορα ιατρικά θέματα και γενικά θέματα που άπτονται του τομέα της υγείας και της ευεξίας. Όλα τα άρθρα που παρατίθενται φέρουν τις υπογραφές διαφόρων έγκριτων επιστημόνων και είναι γραμμένα σε κατανοητή γλώσσα, κατάλληλη ακόμα και για τους μη έμπειρους, περί τα επιστημονικά, αναγνώστες. Η έκδοση είναι σαν όλες εκείνες που κυκλοφορούν με εφημερίδα. Κρύβει μία απλή πολυτέλεια, χωρίς να είναι κάτι το εξαιρετικό. Το χαρτί στο εξώφυλλο είναι αρκετά λεπτό κι επιρρεπές στα τσαλακώματα, ενώ και οι εσωτερικές σελίδες έχουν το ίδιο θέμα. Παραδέχομαι, πάντως, ότι η εκτύπωση είναι ικανοποιητική και το πλούσιο φωτογραφικό υλικό φαίνεται καλά. Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τον albertus magnus.

Οι φανς του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών» μπορούν πλέον να διανυκτερεύσουν σε μια αυθεντική τρύπα για Χόμπιτ μέσω Airbnb. Για να γιορτάσουν τα 10 χρόνια από την κυκλοφορία του spinoff της τριλογίας, «The Hobbit: An Unexpected Journey», 44 ανακατασκευασμένα σπίτια των Χόμπιτ περιμένουν να καλωσορίζουν τους επισκέπτες στη Νέα Ζηλανδία. Πακέτο για τρεις διανυκτερεύσεις για έως και τέσσερις επισκέπτες είναι πλέον διαθέσιμες έναντι 5,22 λιρών τη βραδιά. Οι κρατήσεις «ανοίγουν» στις 14 Δεκεμβρίου. «Θα προσφέρεται διανυκτέρευση στο The Millhouse, ένα σπίτι δύο υπνοδωματίων εμπνευσμένο από τα Χόμπιτ, με μία γωνιά για διάβασμα, όπως ταιριάζει στον Bilbo Baggins και σπιτική διακόσμηση που επιμελείται ο καλλιτεχνικός διευθυντής των τριλογιών Brian Massey», αναφέρει η καταχώριση της Airbnb. Οι δραστηριότητες για τους επισκέπτες θα περιλαμβάνουν επίσης «ιδιωτική πρόσβαση σε μια προσωπική τρύπα για Χόμπιτ, που έχει δημιουργηθεί για στιγμές χαλάρωσης και απογευματινού τσαγιού» καθώς και «ένα βραδινό συμπόσιο στο The Green Dragon Inn σε μια γιορτή με μοσχαρίσιο κρέας και στιφάδο, ολόκληρα ψητά κοτόπουλα, φρεσκοψημένο ψωμί και άφθονη μπύρα, συν το δεύτερο πρωινό, που σερβίρονται καθημερινά μεταξύ άλλων». Οι φανς της σειράς θα έχουν επίσης μια αποκλειστική ξενάγηση στα κινηματογραφικά σκηνικά της τριλογίας του Χόμπιτ. Ωστόσο όπως διευκρινίζει η Airbnb οι διαμονές δεν αποτελούν μέρος κάποιου διαγωνισμού και οι επισκέπτες είναι υπεύθυνοι για να ρυθμίσουν το ταξίδι τους. Με πληροφορίες του NME ΠΗΓΗ

Περιγραφή από την εκδοτική: Γεννημένος στα τέλη του 4ου αιώνα μ.Χ., ο Πατρίκιος υπήρξε ιεραπόστολος και επίσκοπος της Ιρλανδίας. Θεωρείται ο ιδρυτής του Χριστιανισμού στην Ιρλανδία, ενώ είναι ένα από τα πλέον αναγνωρίσιμα εθνικά σύμβολα της ιρλανδικής παράδοσης και ταυτότητας. Παρότι το όνομα του Πατρικίου είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την Ιρλανδία, πηγές αναφέρουν ότι ήταν γόνος εύπορης οικογένειας που ζούσε κοντά στο Καρλάιλ της σημερινής βορειοδυτικής Αγγλίας. Στην Ιρλανδία καταλήγει στα έξι του ως θύμα πειρατείας όπου και παραμένει για άλλα έξι χρόνια πριν δραπετεύσει και καταλήξει πίσω στη Βρετανία. Η περιπέτεια της διαφυγής του τον έφερε κοντά στο Χριστιανισμό, τον οποίο σπουδάζει τόσο στην πατρίδα του όσο και στη Γαλλία. Στην Ιρλανδία επιστρέφει για να κηρύξει τη νέα θρησκεία γύρω στο 430 μ.Χ. Εκατοντάδες τοπικοί θρύλοι δημιουργήθηκαν για τον Πατρίκιο και τη δράση του. Πέραν από την ευρύτατα γνωστή ιστορία για το πώς ο Πατρίκιος έδιωξε για πάντα τα φίδια από την Ιρλανδία (τα έριξε στη θάλασσα αφού του είχαν επιτεθεί κατά τη διάρκεια νηστείας του), ο θρύλος αναφέρει ότι οι τοπικοί δρυΐδες είχαν προφητεύσει την έλευσή του, εξ ου και η εχθρότητά τους απέναντί του. Τέλος, μια από τις πλέον γνωστές ιστορίες-θρύλους γύρω από τον Πατρίκιο, αφορά τη συνάντησή του με τον θρυλικό ποιητή/βάρδο, και γιο του μυθικού ήρωα Φιν μακ Κουλ, Όισιν, αφότου ο τελευταίος γύρισε στην Ιρλανδία μετά από την παραμονή του στο βασίλειο των νεραϊδών στη Σκωτία για εκατοντάδες χρόνια. Ένας τέτοιος θρύλος, που έχει μείνει γνωστός στη θρησκευτική παράδοση ως «Lorica του Αγίου Πατρικίου» και στη λαϊκή ως «Η Κραυγή του Ελαφιού», αποτελεί το θέμα αυτού του έργου. Η παρουσία και η δράση του Πατρικίου έλαβε χώρα σε μια εποχή όπου διοικητικά η Ιρλανδία ήταν χωρισμένη σε πέντε τοπικά βασίλεια, τα οποία βρισκόντουσαν σε συνεχείς πολέμους για εδαφικούς λόγους. Ο Λίρι μακ Νιλ (ο βασιλιάς της ιστορίας μας) διοικούσε από το 428 έως το 458 το βασίλειο του Κόνακτ, το οποίο βρισκόταν σε συνεχή πόλεμο με το βασίλειο του Λένστερ. Οι Ιρλανδοί θεωρείται πάντως ότι θρησκευτικά ήταν ενωμένοι· η θρησκεία τους βασιζόταν στον πολυθεϊσμό και τη λατρεία των τοπικών θεοτήτων, των Τουάθα ντε Ντανάν («Τα Παιδιά της Θεότητας Ντανού»), αλλά και στους θρύλους γύρω από τα ξακουστά κατορθώματα ηρώων όπως ο Φιν μακ Κούλ και ο Κου Χούλιν. Σχολιασμός έκδοσης: Πρόκειται για μια ελληνική προσπάθεια που μπορώ να πω ότι μου άρεσε αρκετά. Δεν ξέρω τι ακριβώς πρεσβεύει ο Άγιος Πατρίκιος πέραν του κλασικού Saint Patrick's Day που βλέπουμε ανά περιόδους και που οι παμπ έχουν προσφορές, οπότε ήταν ευκαιρία να διαβάσω μια ιστορία για τον Αγίο Πατρίκιο και να δω οπτικοποιημένη μια ιρλανδική παράδοση. Πρόκειται για μικρό, όμορφο κόμικ και οφείλω να ομολογήσω ότι το δυνατό του σημείο είναι το σχέδιο αφού είναι προσεγμένο και τα πρόσωπα είναι όμορφα και εκφραστικά. Διαβάζεται εύκολα και αρκετά γρήγορα και το βρίσκετε μέσω της red n' noir κυρίως. Καλό διάβασμα σε όλους

Το Ολοκαύτωμα και τα Graphic novel Πρώτα ήταν η επίσκεψή μου στο Νταχάου, που με συγκλόνισε. Και λίγες μέρες μετά, στο Λονδίνο, η παρουσίαση ενός θαυμάσιου πονήματος με τίτλο «Graphic novel και Ολοκαύτωμα», των πανεπιστημιακών Γεωργίας Καραντώνα και Τασούλας Τσιλιμένη, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ροπή, όπου είχα την τιμή να είμαι συντονιστής. Η παρουσίαση στο Λονδίνο έγινε με τη φροντίδα της Greek Library of London, που στην καρδιά της βρετανικής πρωτεύουσας έχει δημιουργήσει ένα κύτταρο πολιτισμού. Ομιλητές ήταν ο δρ Πάρις Παπαμίχος Χρονάκης, που διδάσκει σύγχρονη ελληνική ιστορία στο τμήμα Ιστορίας του Royal Holloway του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, η Ξένια Ελευθερίου, δρ Φιλοσοφικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και επιστημονική υπεύθυνη του Εβραϊκού Μουσείου Θεσσαλονίκης, η δρ Ράνια-Ελευθερία Κοσμίδου, που διδάσκει θεωρία και ιστορία του κινηματογράφου και αναπαράσταση των ευρωπαϊκών εμφυλίων πολέμων στον κινηματογράφο στο Πανεπιστήμιο του Salford, στο Μάντσεστερ, και οι δύο συγγραφείς. Το βιβλίο «Graphic Novel και Ολοκαύτωμα – Διδακτικές Προτάσεις και Εφαρμογές για την Πρωτοβάθμια και τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση» προσφέρει μια σύντομη εισαγωγή στο πεδίο των Πολιτισμικών Σπουδών, των Σπουδών του Τραύματος, των Λογοτεχνικών Σπουδών και των Σπουδών των Κόμικς. Επιχειρείται μια σύντομη αναφορά στο graphic novel και ειδικότερα μια ιστορική αναδρομή στο Holocaust graphic novel (graphic novel για το Ολοκαύτωμα). Η ποικιλία και η ρευστότητα αναπροσαρμογής αυτής της κατηγορίας των graphic novels την καθιστούν έναν εξελισσόμενο κλάδο της αναπαράστασης του Ολοκαυτώματος, εγκαθιδρύοντας ένα καινοτόμο μέσο σύλληψης της πολιτισμικής μνήμης. Η συγκεκριμένη κατηγορία graphic novel αξιοποιείται εκπαιδευτικά τις τελευταίες δεκαετίες για την προσέγγιση του ιστορικού θέματος του Ολοκαυτώματος και της γενοκτονίας ευρύτερα. Μπορεί, όμως, ένα συγκρουσιακό και τραυματικό γεγονός να διδαχθεί μέσω μιας πολυσημικής συνάντησης του μέσου των κόμικς και της λογοτεχνίας; Η παρούσα μελέτη αποδεικνύει τις πολυεπίπεδες δυνατότητες που αναφύονται μέσα από ένα τέτοιο εγχείρημα. Το παρόν βιβλίο, βασισμένο στη σύγχρονη βιβλιογραφία του κλάδου για τη διδασκαλία του Ολοκαυτώματος, αποτελεί ένα καινοτόμο, διεπιστημονικό εγχειρίδιο διδακτικής μεθοδολογίας για εκπαιδευτικούς και φοιτητές που επιθυμούν να το προσεγγίσουν αποτελεσματικά στη σχολική τάξη, αλλά και για αναγνώστες που αγαπούν την ιστορία, τη λογοτεχνία και τα κόμικς. Πηγή Καλή ανάγνωση, πρόκειται για άρθρο- σφηνάκι!

Το κόμικ πρέπει να το παίρνεις σπίτι σου, δεν είναι για τον τοίχο Τέσσερις δημιουργοί συζητούν για το αντικείμενο τους, τα φεστιβάλ και την ανταπόκριση του κόσμου. Τελικά, το ελληνικό κοινό έχει «κομιξοπαιδεία»; Λέξεις: Χρυσούλα Κονταράκη Η ένατη τέχνη, ή αλλιώς κόμικ, είναι από πολλούς παρεξηγημένη. Κυρίως, γιατί θεωρείται παιδική. Για κάποιους όλα είναι «μικυμάου». Κι όμως η αντίληψη αυτή φαίνεται ν’ ανατρέπεται. Φεστιβάλ, εκθέσεις, περιοδικά, μουσεία, βιβλιοπωλεία, όλα ειδικά αφιερωμένα στον κόσμο των κόμικ, δείχνουν πως η δημοφιλία τους όλο και αυξάνεται. Ποιος καταλληλότερος, όμως, να μιλήσει γι’ αυτά, από τους ίδιους τους καλλιτέχνες; Tέσσερις Έλληνες δημιουργοί, που θα βρίσκονται στο Artists’ Alley του φετινού φεστιβάλ, κάποιοι με παρουσία στον χώρο τόσο ως καλλιτέχνες, όσο και ως διοργανωτές και όλοι με τον ίδιο ενθουσιασμό και αγάπη για την τέχνη τους, συζητούν μέσα από σε τέσσερις διαφορετικές συνεντεύξεις τα κόμικ τους και την αγαπημένη τους θεματολογία, τα φεστιβάλ, που κάποιοι θα έλεγαν πως έχουν κάνει «μπαμ» τα τελευταία πέντε χρόνια, το φαινόμενο που λέγεται «λογοκρισία των social», τα δυνατά και τα αδύνατα σημεία της ελληνικής σκηνής (και όχι μόνο). Νίκος Καμπασελέ Το πρώτο μεγάλο κόμικ του Νίκου Καμπασελέ κυκλοφόρησε στο Comic n’Play του 2019 από τις εκδόσεις της Ένατης Διάστασης. Στην ερώτηση αν θα ακολουθήσει κι άλλο τεύχος της «Θύελλας» η απάντηση ήταν θετική. Ο Αλεξανδρουπολίτης δημιουργός δεν φοβάται να αντλήσει από το βυζαντινό παρελθόν στοιχεία που θα αναμίξει με βαμπίρ και επιστημονική φαντασία, για να εξερευνήσει το πόσο η θρησκεία μας επηρεάζει, συνειδητά ή ασυνείδητα, στις επιλογές που κάνουμε ή στον τρόπο που επιδρά γενικά ή στην ίδια μας την ταυτότητα. Η πρώτη μου απορία ήταν αν φοβήθηκε, μήπως λογοκριθεί. «Γι’ αυτό δεν βάλαμε τον σταυρό στο εξώφυλλο. Το original εξώφυλλο ήταν με έναν σταυρό μπροστά, κανονικά. Αυτή ήταν η μόνη παρέμβαση. Το είχα σκεφτεί και μόνος, αλλά ήθελα λίγο να δοκιμάσω τα νερά». Είναι η πλευρά που λέει ότι δεν υπάρχει η θρησκεία, είναι απλά ένα όργανο ελέγχου και επιβολής εξουσίας και είναι και η πλευρά που λέει ότι η θρησκεία είναι κάτι βαθύτερο και μυστικιστικό και σου δίνει μία ενέργεια για να αντέχεις τις δυσκολίες της ζωής. Η Θύελλα σαν ηρωίδα βρίσκεται στην μέση αυτών των δύο και είναι σαν να τα παρατηρεί εξίσου, χωρίς, όμως, να παίρνει ανοιχτά το μέρος είτε της μίας πλευράς είτε της άλλης, γιατί έχει τον δικό της σκοπό και πορεύεται με βάση αυτό. Αυτοπροσωπογραφία του Νίκου Καμπασελέ Moebius και Miyazaki ήταν οι δύο επιρροές του Νίκου στο σχέδιο. Ο Moebius πρώτη φορά ήρθε στην Ελλάδα μέσω της Βαβέλ. Στην ερώτηση, αν διάβαζε Βαβέλ, μου απάντησε: «Μα, φυσικά!». Η δημιουργική διαδικασία ενός κόμικ για τον Νίκο έχει «αυστηρά ωράρια, μεγάλα τραπέζια με πολλά μηχανήματα, πολλές αφίσες στους τοίχους και τέχνη, βασικά, για να έχεις έμπνευση και πολλή πολλή μουσική.» Η Θύελλα συγκεκριμένα σχεδιάστηκε υπό τον ήχο της death metal και ειδικά των Bolt Thrower. Για τις σχεδιαστικές του επιρροές ο Νίκος συμπληρώνει: «Ο ρεαλισμός μ’ ενδιαφέρει μέχρι εκεί που εξυπηρετεί την ιστορία. Δηλαδή δεν καίγομαι να κάνω κάτι που μοιάζει απόλυτα ρεαλιστικό, γιατί βρίσκω ότι χάνει και την γοητεία του έτσι. Μ’ αρέσει κυρίως να φαίνεται ελκυστικό και να σου προκαλεί κάτι στο μάτι, να θέλεις να εξερευνήσεις παρακάτω». Η αλήθεια είναι πως το οπτικό ερέθισμα ήταν κάτι που μου ανέφεραν και οι τέσσερις καλλιτέχνες. Η εικόνα. Παρατηρείς και οικειοποιείσαι στοιχεία που σου αρέσουν, μέχρι να φτάσεις συνθέσεις το δικό σου προσωπικό στυλ. Τα κόμικ δεν είναι αμιγώς παιδικά. Πριν ολοκληρώσω την ερώτηση μου, ο Νίκος βιάστηκε να συναινέσει. Μάλιστα, συμπλήρωσε πως τα κόμικς δεν ήταν καν παιδικά στην αρχή και έγινε ένα ολόκληρο κίνημα για να μην φτιάχνονται παιδικά κόμικς, γιατί θεωρούνταν ότι η παιδική ψυχή ήταν πολύ ευαίσθητη γι’ αυτά. Γι’ αυτό και έγινε το Comics Code Authority, για να λογοκρίνει τα κόμικς που έβγαιναν για παιδιά και να τα κάνει να είναι εντελώς αδιάφορα, στην ουσία: «οπότε το ότι τα κόμικς είναι παιδικά είναι σχεδόν πρόσφατη ιστορία, σχετικά πρόσφατη λογική». Στην Ελλάδα, τα πρώτα τεύχη από τα κλασικά εικονογραφημένα είχαν και οδηγίες που σου εξηγούσαν τι είναι το κόμικ και πώς να το διαβάζεις. Αριστερά το πρώτο μεταφρασμένο τεύχος των «Κλασικών Εικονογραφημένων». Δεξιά το πρώτο τεύχος των «Κλασικών Εικονογραφημένων» με θέμα από την ελληνική μυθολογία. Το εξώφυλλο της «Θύελλας», το δεύτερο τεύχος της οποίας θα κυκλοφορήσει στο 20ο Comic N’ Play. Ανέστης Μαυρομμάτης- Παρασίδης Ο Ανέστης Μαυρομμάτης Παρασίδης θεωρεί ότι ήταν όλα «μπαμ» για τα φεστιβάλ των κόμικ από το ’16. Η σχέση του ίδιου με τα κόμικ έχει βαθιές ρίζες. Έχοντας μία αγάπη από πολύ μικρή ηλικία για ό,τι έχει να κάνει με την εικόνα και «τα εικαστικά και οπτικά ερεθίσματα. Θυμάμαι ότι ο πατέρας μου, συλλέκτης και ο ίδιος, μού πήρε ένα «Μίκυ Μάους» σε κάτι διακοπές και είπα ότι εγώ θα κάνω συλλογή κόμικ και κάπως έτσι χτίστηκε αυτό». To 2020 ξαναέγινε το Comic dom στην Αθήνα, μετά από έναν χρόνο απουσίας, εξαιτίας της πανδημίας. «Λόγω και της απουσίας των υπόλοιπων φεστιβάλ, ήταν απίθανα πάρα πολύς ο κόσμος. Δεν μπορώ να το υπολογίσω αριθμητικά πώς ήταν, αλλά έβλεπα ότι δεν μπορούσαμε να πάρουμε ανάσα. Φεύγαμε το βράδυ και ήμασταν με κομμένα τα πόδια από την κούραση. Το πόσο είχαμε μιλήσει! Είχαμε όλοι κάτι σέξι φωνούλες μετά, βραχνιάζαμε, κάναμε, ράναμε… Υπάρχει μία τάση στήριξης. Είναι λίγο σαν το ετήσιο προσκύνημα μας. Ήταν, ας πούμε, μία τριήμερη γιορτή, γι’ αυτό και μετά είχαμε μία μίνι καταθλιψούλα τις επόμενες μέρες κι όχι μόνο για τους άλλους δημιουργούς, αλλά για τον κόσμο που σε ακολουθεί, γιατί μοιράζεσαι το ό,τι έχεις παράξει μέσα σ’ αυτό το διάστημα. Δηλαδή έχει πάντα όμορφα συναισθήματα». Φωτογραφία του Ανέστη Μαυρομμάτη- Παρασίδη από το Comic dom 2021, τραβηγμένη από τον φακό του Ορέστη Βλάχου. Πράγματι, πέρασε πολύς κόσμος τυχαία από την συγκεκριμένη πλατεία και το φεστιβάλ. Είχε πολλούς επισκέπτες και περαστικούς από το κέντρο της Αθήνας. Το «Inner Forest» του Ανέστη το πήραν και πολλοί τουρίστες, γιατί είναι χωρίς λόγια. Το έπαιρνε και κόσμος που «απλά περνούσε από εκεί. Δεν πιστεύω ότι ο κόσμος έρχεται σ’ αυτά τα φεστιβάλ, επειδή είναι αναγνώστης κόμικς. Νομίζω ότι απλά υπηρετεί μία τάση κι αυτή έχει να κάνει με την στήριξη αυτών των event και με την στήριξη των καλλιτεχνών. Μπορεί ακόμα και με το ότι είναι κουλ να πηγαίνεις σε τέτοια φεστιβάλ». Ο Ανέστης έχει συμμετάσχει και σε φεστιβάλ του εξωτερικού. Δεν πρόλαβε να πάει σε πολλά, βέβαια, λόγω κορωνοϊού, αλλά έχει πλέον και μία εικόνα της κατάστασης και εκτός Ελλάδος. Υπάρχει, απ’ ότι μου είπε, μία ιδιαιτερότητα στην Ελλάδα, που δεν υπάρχει αλλού: «ο κόσμος μάς στηρίζει και είναι πολύ όμορφο αυτό. Είναι λίγο αμφίδρομο, δηλαδή από τη μία είσαι στην Ελλάδα που δεν την παλεύεις, έτσι κι αλλιώς, αλλά από την άλλη, όλος ο κόσμος δεν την παλεύει, οπότε έρχεται και τα στηρίζει αυτά». Αντίστοιχο φεστιβάλ στο Βερολίνο δεν έχει καν κόσμο ή ακόμη και της Ανγκουλέμ, που είναι τεράστιο, «γιατί εκεί δεν έχεις αυτό με τον καλλιτέχνη, που θα πας να τον συναντήσεις στο τραπεζάκι του και να του πεις «Δεν μου αρέσει αυτό! Τι υλικά χρησιμοποιείς; Τρέχουνε οι μύξες σου πάνω στα prints σου». Είναι πιο απρόσωπα. Είναι λίγο για stars, κάπως έτσι». Και πάλι το οπτικό κομμάτι φαίνεται να παίζει ρόλο την απόφαση του Ανέστη να ασχοληθεί με τα κόμικ. Στην αρχή, διάβαζε Αστερίξ και δεν μπορούσε να ξεκολλήσει από τα δέντρα. Όταν πλέον ανακάλυψε και τους ευρωπαϊκούς καλλιτέχνες, όπως τον Moebius, τον Manara κ.α. (και πάλι μέσω της Βαβέλ), άρχισε να αντλεί στοιχεία που άμεσα ή έμμεσα τον βοήθησαν να δημιουργήσει το δικό του στυλ. «Δηλαδή μπορεί να έβρισκα κάτι που με έλκυε για κάποιο λόγο και το παρατήρησα τόσο πολύ, ώστε μετά, επίσης με κάποιο τρόπο, με διάφορες διαδικασίες, να μπήκε και στην δουλειά μου» και, κάπως έτσι, έφτασε να δημιουργήσει το «Inner Forrest», κάτι πολύ διαφορετικό σχεδιαστικά από τα «Μίκυ Μάους» που αποτέλεσαν την πρώτη του επαφή με το κόμικ. Ο Ανέστης ξεκίνησε να βλέπει πιο επαγγελματικά τα κόμικς, όταν εντάχθηκε στην ανεξάρτητη ομάδα δημιουργών κόμικ «Inkkorekt»(inkorrekt: 2006 (inkorrekt-comics.blogspot.com) στα δεκαεφτά του. Σήμερα «Inkorrekt» δεν υπάρχει. Στην θέση της δημιουργήθηκε, όμως, το Comic N’ Play από άτομα που συμμετείχαν πριν στην ομάδα αυτή των φίλων των κόμικς, από κοινού με τον σύλλογο «Ελληνικού Συλλόγου Φίλων Ιστορίας και Παιχνιδιών Στρατηγικής» και την εκδοτική Ένατη Διάσταση. Το κόμικ του Ανέστη «Inner Forest» Η γελοιογραφία δεν είναι κόμικ. Είναι συχνή παρανόηση. Ούτε τα κόμικς είναι απαραίτητα κωμικά. Εκείνο που διακρίνει τα κόμικς είναι η χρονικότητα τους, η δράση, δηλαδή κάτι γίνεται, «από εδώ- εδώ κάτι έχει συμβεί». Το κόμικ προϋποθέτει σκηνοθεσία, πλοκή, ουσιαστικά μία διαδοχή καρέ, μία αφήγηση μέσα από εικόνες. «Μια σελίδα μόνη, ακόμη κι αν έχει κείμενο και λέει: «Γεια σου Γκάρφιλντ!», δεν είναι κόμικ!» Έφη Θεοδωροπούλου Η Έφη Θεοδωροπούλου πιστεύει ότι πάντα θα υπάρχει κόσμος στα φεστιβάλ, δημιουργοί και επισκέπτες, οι οποίοι θα επιλέγουνε τα πιο mainstream. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα κόμικ μαζοποιούνται. «Υπάρχει το αντίστοιχο κοινό και είναι αρκετά μεγάλο, αλλά παρόλα αυτά υπάρχει και το άλλο κοινό που δεν θέλει το mainstream, θέλει το πιο εναλλακτικό, το πιο εικαστικό και θα ταυτιστεί μ’ αυτό. Οπότε νομίζω ότι πάντα θα υπάρχει κοινό που θα στηρίζει την οποιαδήποτε πλευρά». Πριν αγοράσω ένα κόμικ, μ’ αρέσει να διαβάζω τις πρώτες σελίδες. Η προσέγγιση της Έφης είναι κάπως διαφορετική: «στην αρχή, θα επιλέξω κάτι, γιατί θα μου κεντρίσει το ενδιαφέρον καλλιτεχνικά. Ή ακόμη και για να μάθω κι εγώ κάποια πράγματα παραπάνω που θα μπορέσω να τα βάλω και στα δικά μου σχέδια. Προσωπικά πιστεύω πιο πολύ μου κεντρίζει το ενδιαφέρον το σχέδιο και μετά το concept του βιβλίου. Παρόλ’ αυτά, την έχω πατήσει πολλές φορές, γιατί έχω δει κάποιες δουλειές οι οποίες δεν με είχανε κερδίσει εξ αρχής σχεδιαστικά, αλλά όταν τις διάβασα, ενθουσιάστηκα, όπως επίσης έχω δει πολλές δουλειές που σχεδιαστικά ήταν πολύ όμορφες, πολύ καλοδουλεμένες, αλλά σεναριακά, δεν είχανε κάτι σπουδαίο να δώσουνε». Σκίτσο της Έφης Θεοδωροπούλου που απεικονίζεται η ίδια κατά την καλύτερη μέρα της ζωής της. Αναρωτιέμαι πως είναι να ξεκινάει κανείς στον χώρο το κόμικ, ποια είναι τα πρώτα του βήματα. Άραγε, φαντάστηκες ποτέ ότι θα μπορέσεις ν’ ασχοληθείς επαγγελματικά; Είναι και μία χώρα η Ελλάδα, που δεν εύκολο να επιλέξει κανείς να γίνει καλλιτέχνης, ούτε βιοποριστικά, ούτε κοινωνικά. Η Έφη απαντάει πως πάντα ήθελε ν’ ασχοληθεί μ’ αυτό, όμως την πήγαινε λίγο πίσω αυτός ο φόβος ότι είναι δύσκολο και ότι ίσως να μην υπάρχει η εκτίμηση που θα ‘πρεπε να υπάρχει για την τέχνη, ειδικά αυτή των κόμικ: «Για πολλούς είναι αυτό το «Έλα μωρέ τι κάνεις; Ζωγραφίζεις. Σιγά!». Οπότε όταν υπάρχει αυτή η αντιμετώπιση, κομπλάρεις και λες: «τώρα που πάω εγώ;». Σιγά- σιγά, όμως, όταν άρχισε να βλέπει την πρόοδο και την ανταπόκριση του κόσμου, αποφάσισε ότι θέλει να συνεχίσει να το κάνει όλο αυτό. Η δημιουργία κόμικ είναι μία εργασία που απαιτεί κλείσιμο στο σπίτι, αρκετές ώρες στο γραφείο σου, απομόνωση. Ωστόσο, «το να δουλεύεις από το σπίτι είναι μία άνεση, αλλά είναι και μεγάλη παγίδα, γιατί, εάν δεν είσαι πολύ πειθαρχημένος, μπορεί να ξεφύγεις πολύ από τους χρόνους». Το 2020 έγιναν προσπάθειες να μην ακυρωθούν τα φεστιβάλ, αλλά να πραγματοποιηθούν online. Δεν είναι, ωστόσο, τα ίδιο. «Για την ακρίβεια, δεν έχει καμία σχέση». Είναι ένα παυσίπονο, σύμφωνα με την Έφη, αλλά δεν έχει καμία σχέση με το να παίρνεις μέρος σε φεστιβάλ. «Είναι πολύ σημαντικό να έρχεσαι σ’ επαφή με τον κόσμο που εκτιμάει την δουλειά σου, να γνωρίζεις και να σε γνωρίζει νέος κόσμος. Νομίζω τα online δίνουν μια δυνατότητα στον κόσμο να δει κάποια πράγματα, αλλά δεν είναι το ίδιο πράγμα». Τα πρώτα επεισόδια του «3isters» κυκλοφόρησαν αρχικά μέσω της πλατφόρμας socomic.gr, πριν προστεθούν κι άλλα και γίνει βιβλίο. Ήταν και υποψήφιο για τα βραβεία της κατηγορίας «Καλύτερα Ελληνικά Κόμικς του 2019» από την Ακαδημία Βραβείων των Ελληνικών Κόμικ. Στην εικόνα, το εξώφυλλο του κόμικ και μία από τις σελίδες του που δημοσιεύτηκε στο socomic.gr Σταύρος Κιουτσιούκης «Στην πορεία, γενικά, ό, τι συναντούσα από κόμικ μού τραβούσε την προσοχή και αυτό που κατανοώ τώρα, όντας, ας πούμε, μεγάλος, είναι ότι μου έπαιρνε περισσότερο χρόνο απ’ ότι στους φίλους μου να διαβάσω ένα κόμικ. Δηλαδή στεκόμουν πάρα πολύ στην εικόνα, την μελετούσα». Ο Σταύρος Κιουτσιούκης τύπωνε μέχρι και πρόπερσι περίπου τουλάχιστον μία αυτοέκδοση τον χρόνο, μέσω της imprint εκδοτικής zart_corps –ναι! zart, όπως «ο ήχος της πορδούλας». Το πήρε πιο ζεστά, όμως, όταν γνώρισε σαν φοιτητής μία παρέα που δημιουργήθηκε με πρόθεση να κάνει μία έκθεση κόμικ. Από την Φιλοσοφική σχολή του ΑΠΘ, στην Αρχιτεκτονική, για μια χρονιά στο Βασιλικό Θέατρο, στο Γαλλικό Ινστιτούτο, και έκτοτε στην Αποθήκη Γ’ του Λιμανιού Θεσσαλονίκης. Εκτός από τους χώρους που φιλοξενήθηκε η έκθεση του Comic N’ Play, κι άλλα πράγματα έχουν αλλάξει από τότε που πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά, μα κυρίως, ο κόσμος. Σκίτσο του Σταύρου Κιουτσιούκη, που απεικονίζει τον ίδιο ν’ αντιμετωπίζει ένα δίλλημα. «Τα πρώτα χρόνια ήταν πολύ «geeky» το κοινό και το υλικό μας, οπότε είχαμε ένα κοινό που έμοιαζε λίγο, σε εισαγωγικά -χαριτωμένα- περιθωριακό». Τώρα είναι πιο ευρύ το φάσμα. Βέβαια, έχει χαθεί κι ένα ποιοτικό ζήτημα, ότι εκείνο το κοινό ήξερε, για τι ερχότανε. Το κοινό που έρχεται τώρα πολλές φορές δεν γνωρίζει καν τι διαφοροποιεί το σκίτσο από τα κόμικ, «παρόλ’ αυτά, εμείς το θέλουμε, γιατί πρέπει να μάθει και να κερδίσει και να κερδίσουμε κι εμείς. Κι όχι χρήματα, να κερδίσουμε ανταλλαγή τέχνης». Το comic n play είναι η μόνη έκθεση κόμικ στην Ελλάδα που πρώτον είναι αμιγώς έκθεση με ιστορίες κόμικ. Δεν εκθέτει ένα σκίτσο ή μία σελίδα, αλλά ολόκληρη την δισέλιδη/ τετρασέλιδη ιστορία και δεύτερον στηρίζει αμιγώς του ερασιτέχνες. Γνωρίζω ήδη πως εκτός από δημιουργός, ο Σταύρος είναι και διοργανωτής του Comic N’ Play, μαζί με τους Νίκο Δαλαμπύρα και Πάνο Κρητικό, εκδότες τις Ένατης Διάστασης και φυσικά, πρώην μέλη της «Inkorrekt». Ένα ακόμη κομμάτι της σχέσης με το κόμικ, λοιπόν, μαθαίνω πως είναι η διάδοση του. «Είναι προσωπική αγωνία. Επειδή ακριβώς ξεκίνησε από τα φοιτητικά χρόνια να θέλω να ζήσω μέσα από τα κόμικ και διαπίστωνα ότι δεν υπήρχε αυτή η δυνατότητα λόγω μικρού κοινού, αποφάσισα ότι θέλω να το διαδώσω. Όταν έγινε και καθαρά επαγγελματικό, επέμεινα περισσότερο και μ’ ενδιέφερε και γιατί έχει βιοποριστικό νόημα για μένα, αλλά και επειδή έχει αξία να γνωρίσει ο Έλληνας την τέχνη. Δυστυχώς, το πρόβλημα στην Ελλάδα, το χοντρό πρόβλημα στην Ελλάδα, με το κόμικ είναι ότι ακόμα έχουν την ρετσινιά του παιδικού, τα θεωρεί ο κόσμος παιδικά. Άρα το ζητούμενο είναι να το κάνουμε γνωστό ως ενήλικο υλικό, ως κάτι που αφορά μεγάλους, ως κάτι που μπορεί να θεωρηθεί μία υψηλή τέχνη». Το ελληνικό κοινό δηλαδή δεν έχει «κομιξοπαιδεία», όπως παίρνω το θάρρος να την ονομάσω. Δεν πειράζει. Την αποκτά τώρα. Από το κοινό, περνάμε στους καλλιτέχνες. Απ’ ότι φαίνεται, στην Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια, δημιουργείται μία σχολή κόμικς. Έχει πολλά στοιχεία μιμητισμού των ευρωπαϊκών, των αμερικανικών και άλλων προτύπων: «δεν μπορώ να πω ακόμα ότι έχουμε αμιγώς μία σχολή, αλλά σίγουρα έχουμε κάποιους καλλιτέχνες, οι οποίοι φτιάχνουν κάτι δικό τους, που ίσως όλοι αυτοί μαζί δημιουργήσουν έναν χαρακτήρα». Θίγω το ζήτημα της λογοκρισίας. Η απάντηση στην αρχή φάνηκε αρνητική, αλλά δεν είχε μπει ακόμη τελεία. Μπορεί να μην υπάρχει η παραδοσιακή λογοκρισία, υπάρχει, όμως, «η λογοκρισία των social» και αφορά σε δύο επίπεδα. Το πρώτο δεν είναι άλλο από το πολιτικό σκίτσο και την γελοιογραφία. Το δεύτερο είναι, γενικότερα, το κομμάτι με τον ερωτισμό, ένα κομμάτι που απασχολεί και τον Σταύρο περισσότερο και το οποίο βρίσκει και λίγο ασαφές. «Κατά καιρούς εκτίω ποινές των social και ταυτόχρονα σκρολάρω και βλέπω έναν σκιτσογράφο ξένο, ας πούμε, που φόρα- παρτίδα όλα και λέω τι γίνεται. Δεν νομίζω ότι όλες τις θηλές τις πιάνει ένας αλγόριθμος. Τις πιάνουν άνθρωποι που δεν γουστάρουνε να βλέπουνε, κι αυτό έχει να κάνει με τον πουριτανισμό που υπάρχει στην Ελλάδα». Και τότε, γιατί να επιλέξει το ερωτικό σχέδιο; «Γιατί μ’ αρέσει πάρα πολύ να νιώθω ότι κάνω μία μικρή επανάσταση μέσα από αυτό!». Συνήθως έχουμε τον έρωτα στο μυαλό μας μ’ έναν χυδαίο τρόπο. Ο Σταύρος τον ονομάζει «ερωτισμό του στριπτιτζάδικου». «Σκέφτομαι πολύ συχνά ότι δεν μπορεί ο ηδονισμός να προκύπτει μόνο από τέλεια σώματα. Ο ερωτισμός και ο ηδονισμός ανήκουν σε όλους και όλα! Κι επειδή οι χαρακτήρες μου είναι άνθρωποι της καθημερινότητας δικαιούνται να’ χουν και πλάκα, δικαιούνται να έχουν τα νεύρα τους, δικαιούνται να πουν μια κουβέντα παραπάνω, οπότε όλο αυτό μπαίνει στο πακέτο του χιούμορ κι έτσι γίνεται το αποτέλεσμα». Λίγα από τα κόμικ του Σταύρου Κιουτσιούκη. Το «Πώς να το κάνετε σ’ ένα φιατάκι» έχει εκδοθεί από την imprint εκδοτική της 9ης Διάστασης, την Zart_Corps -ναι, zart όπως κάνει η πορδούλα! Στο πρώτο Comic n Play δεν είχε καν πάγκους, είχε μόνο το θέμα της έκθεσης στους τοίχους. «Εγώ ήμουν από αυτούς που ζητούσα να υπάρχει και bazaar, διότι θεωρώ ότι το κόμικ, καλό να εκτίθεται, απλά το κόμικ είναι κάτι που πρέπει να πάρεις σπίτι σου». Με τα χρόνια, εμφανίστηκε ένας μεγάλο πάγκος με fanzines – που δεν ήταν και πολλά στην αρχή. Κάποια ήταν δωρεάν, κάποια σε συμβολικές τιμές και «δεν κέρδιζε κανείς επί της ουσίας, κέρδιζε μόνο η τέχνη. Όμως, στην πορεία υπήρχε αυτή η ανάγκη, γιατί το κόμικ πρέπει να το παίρνεις σπίτι σου. Το κόμικ δεν είναι για τον τοίχο». *Η Χρυσούλα Κονταράκη είναι φοιτήτρια Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ στο ΑΠΘ **Οι συνεντεύξεις εκπονήθηκαν στο πλαίσιο εργασίας για το μάθημα αφηγηματικής δημοσιογραφίας της κυρίας Νικολαϊδου, για το τμήμα Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ,ΑΠΘ. Πηγή

Αστερίξ εναντίον αρχαιολόγων Aγαλμα του Βερσανζετορίξ στην Αλέσια και δεξιά, το χωριό της Γκεργκόβια |CreativeProtagon/Shutterstock Ένας νέος πόλεμος έχει ξεσπάσει στη Γαλλία για την τοποθεσία όπου ο Βερσανζετορίξ, ο γενναίος Γαλάτης που ενέπνευσε τον ήρωα του αγαπημένου γαλλικού κόμιξ, νίκησε θεαματικά τον στρατό του Καίσαρα - «Υποπτη» η τοποθέτηση ηλιακών συλλεκτών Όταν ο Ιούλιος Καίσαρ και οι ρωμαϊκές λεγεώνες του κατέκτησαν τα εδάφη που είναι τώρα γνωστά ως Γαλλία, Βέλγιο και Ελβετία, αρχηγός της αντίστασης ήταν ένας αδάμαστος γαλάτης πολεμιστής. Με άλλα λόγια, ο πραγματικός Αστερίξ, ο ήρωας των λατρεμένων γαλλικών κόμικς, ήταν ο Βερσανζετορίξ, αρχηγός της φυλής των Αρβέρνι, ο οποίος ένωσε τους Γαλάτες και κέρδισε μια θεαματική νίκη επί του Καίσαρα στη Μάχη της Γκεργκόβια, το 52 π.Χ. Σήμερα, ωστόσο, υπάρχει μικρή αίσθηση ενότητας μετά την απόφαση της κυβέρνησης του προέδρου Εμανουέλ Μακρόν να χαρακτηρίσει το πεδίο μάχης στην περιοχή της Ωβέρνης, της κεντρικής Γαλλίας, μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς, γράφει στους Times ο Ανταμ Σέιτζ, ανταποκριτής της βρετανικής εφημερίδας στο Παρίσι. Οι επικριτές λένε ότι οι υπουργοί του Μακρόν έχουν παρασυρθεί από μια «αρχαιολογική απάτη», καταγράφοντας τη λάθος τοποθεσία, και ισχυρίζονται ότι το πραγματικό πεδίο μάχης σχεδιάζεται να καλυφθεί από ηλιακούς συλλέκτες. Από την άλλη πλευρά, οι υποστηρικτές της κυβέρνησης επιμένουν ότι πρόκειται για την κατάλληλη τοποθεσία και καταγγέλλουν τους ισχυρισμούς περί του αντιθέτου ως «αφόρητη» επίθεση κατά της επιστήμης, από θεωρητικούς αρχαιολογικών συνωμοσιών. Ο «Αστερίξ» των Ρενέ Γκοσινύ & Αλμπέρ Ουντερζό είναι εμπνευσμένος από τον γενναίο γαλάτη πολέμαρχο Βερσαζετορίξ Η συζήτηση είναι ιδιαίτερα έντονη, επειδή ο Λοράν Βοκιέ, ο κεντροδεξιός επικεφαλής του περιφερειακού συμβουλίου της Οβέρν-Ρον-Αλπ, σχεδιάζει ένα Μουσείο Γαλατικού Πολιτισμού χρηματικού ύψους 40 εκατ. ευρώ στον καταγεγραμμένο χώρο. Ο 47χρονος Βοκιέ, που φιλοδοξεί να διαδεχθεί τον Μακρόν στην προεδρία, πιστεύει ότι το μουσείο του θα βοηθήσει στην ενίσχυση του πατριωτικού αισθήματος σε μια εποχή που απειλείται από την πολιτική ορθότητα, την ακύρωση του πολιτισμού και τη μετανάστευση. Η πιο λεπτομερής αφήγηση για τη Μάχη της Γκεργκόβια προέρχεται από τον ίδιο τον Καίσαρα, ο οποίος έγραψε γι’ αυτήν στον «Γαλατικό πόλεμο», τα απομνημονεύματά του για τη θριαμβευτική εκστρατεία του κατά των Γαλατών. Περίπου 36.000 Ρωμαίοι απωθήθηκαν από μια ακόμη μεγαλύτερη δύναμη υπό την ηγεσία του Βερσαζετορίξ, προσφέροντας στους Γαλάτες την καλύτερη στιγμή τους. Ωστόσο, ο Καίσαρας τους εκδικήθηκε λίγους μήνες αργότερα, στη μάχη της Αλεσίας· τους νίκησε και προσάρτησε τη Γαλατία στη Ρώμη, για αιώνες. Τα κόμιξ του Αστερίξ, γράφει ο Σέιτζ στους Times, διαδραματίζονται την περίοδο μετά τη μάχη της Αλεσίας, όταν υπήρχαν θύλακες αντίστασης προς τους κυρίαρχους Ρωμαίους. «Σκεφτόμασταν τον Βερσαζετορίξ… όταν εφηύραμε τον Αστερίξ μας», είχε πει κάποτε ο Ρενέ Γκοσινί, ο αείμνηστος δημιουργός του «χάρτινου» ήρωα. Ο Βερσαζετορίξ παραδίδει τα όπλα του στον Ιούλιο Καίσαρα μετά τη μάχη της Αλεσίας (52 π.Χ.), σε μια αμφισβητούμενη, φανταστική απεικόνιση του 1899 από τον Λιονέλ Ρουαγιέ (Wikipedia/ Musée CROZATIER du Puy-en-Velay) Το 1560, γράφει ο Στέιτζ στους Times, ο Γκαμπριέλε Σιμεόνι, ένας Φλωρεντινός ουμανιστής, ισχυρίστηκε ότι είχε εντοπίσει το πεδίο μάχης της Γκεργκόβια δίπλα στο χωριό Μερντόν, κοντά στην πόλη Κλερμόν-Φεράν. Και τώρα, ο Βοκιέ θέλει να χτίσει το μουσείο του κοντά στο χωριό, το όνομα του οποίου άλλαξε σε Ζεργκοβί τον 19ο αιώνα, για «να μεταδώσει την υπερηφάνεια της ιστορίας» στις μελλοντικές γενιές. Πρόσφατα, ένα διάταγμα που υπεγράφη από τον υπουργό Περιβάλλοντος Κριστόφ Μπεσί, κατέταξε το πεδίο της μάχης ως μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς. Ωστόσο, η Patrimoine-Environnement, μια εθνική ένωση πολιτιστικής κληρονομιάς, τρομοκρατήθηκε. Λέει πως οι αρχαιολόγοι της κυβέρνησης απέτυχαν να διερευνήσουν τους μακροχρόνιους ισχυρισμούς ότι το πραγματικό πεδίο μάχης βρισκόταν τέσσερα χιλιόμετρα μακριά, στο Κοτ-ντε-Κλερμόν. Οι επικριτές πιστεύουν ότι οι αξιωματούχοι φοβούνται να αμφισβητήσουν την επίσημη τοποθεσία των πέντε αιώνων για να μην αναστατώσουν την τοπική τουριστική οικονομία. «Είναι μια αρχαιολογική απάτη» λέει ο Κλεμπέρ Ροσιγιόν, ένας ακτιβιστής για την πολιτιστική κληρονομιά, επιμένοντας ότι «η τοποθεσία που ανακάλυψε ο Σιμεόνι δεν είναι η σωστή. Είναι αδύνατον η μάχη να έγινε εκεί». Η διάταξη των στρατευμάτων στη μάχη της Γκεργκόβια, το 52 π.Χ. Με κίτρινο χρώμα το γαλατικό στρατόπεδο, με ροζ το ρωμαϊκό (Wikimedia Commons) Ο Ροσιγιόν υποστηρίζει ότι η τοπογραφία του επίσημου πεδίου μάχης δεν ανταποκρίνεται στην αφήγηση του Καίσαρα, ενώ δεν διαθέτει παροχή νερού, απαραίτητη για όσους στρατούς θα στρατοπέδευαν εκεί. Επισημαίνει ότι το ζήτημα είναι επείγον λόγω των σχεδίων να τοποθετηθούν ηλιακοί συλλέκτες σε 120 στρέμματα γης στο Κοτ-ντε-Κλερμόν. Και τονίζει ότι «πρέπει να προστατεύσουμε το πραγματικό πεδίο μάχης». Ο Ροσιγιόν και η οργάνωση Patrimoine-Environnement έχουν προσφύγει στα δικαστήρια, σε μια προσπάθεια να ακυρωθεί το τρέχον καθεστώς πολιτιστικής κληρονομιάς, με την ελπίδα ότι θα ξαναγραφτεί, για να καλύψει αυτό που πιστεύουν ότι είναι το πραγματικό πεδίο μάχης. Στο μεταξύ, ο δήμαρχος του Κλερμόν-Φεράν, Ολιβιέ Μπιανκί, δεν είναι ευχαριστημένος: «Θα προτιμούσα να μη γίνει η δεύτερη μάχη της Γκεργκόβια» λέει. «Έχουμε τη συναίνεση των αρχαιολόγων. Είναι απαράδεκτο να αμφισβητείται διαρκώς η επιστημονική γνώση». Πηγή

Ο κορυφαίος έλληνας σχεδιαστής κόμικς τρόμου στην Ελλάδα @ Malk επιστρέφει με μια 16σέλιδη ιστορία που θα μπορούσε άνετα να είναι μέρος της ανθολογίας Ρίγη. Εδώ έχουμε τη μεταφορά σε κόμικ μιας σύντομης ιστορίας που έγραψε ο Edgar Allan Poe το μακρινό 1835 και κυκλοφόρησε στο περιοδικό Southern Literary Messenger. O κεντρικός ήρωας ετοιμάζεται να παντρευτεί την ξαδέρφη του, και όταν εκείνη αρρωσταίνει και αρχίζει να φθίνει, παθαίνει εμμονή με τα δόντια της που είναι το μόνο μέρος του σώματός της που παραμένει υγιές.

Τον Μάιο του 2022 η εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ" χαρίζει στους απανταχού καλοφαγάδες το νέο βιβλίο της Μαρίας Εκμεκτσίογλου. Η γνωστή τηλε-μαγείρισσα προτείνει στους θαυμαστές κι ακολούθους της 63 συνταγές, παρμένες από όλους σχεδόν τους τομείς της Γαστρονομίας, εμπνευσμένες από την μαγευτική Ανατολή, μία περιοχή που είναι στο στοιχείο της. Ορεκτικά, σαλάτες, πιάτα με λαχανικά, με κρέας, με ψάρια, πιλάφια, ζυμαρικά, πίτες, ζύμες, λικέρ, ροφήματα και φυσικά γλυκά, βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη και υπόσχονται να ικανοποιήσουν ακόμα και τον πλέον απαιτητικό στο φαγητό. Να πούμε, επίσης, ότι πραγματοποιείται και μία παράθεση στα σκεύη που χρησιμοποιούνται στην μαγειρική, καθώς επίσης περιγράφονται οι διαφορές τους. Η έκδοση έχει στενόμακρο φορμάτ, παραλίγο τέλειο τετράγωνο και είναι δεμένη με κόλλα, η οποία δεν φαίνεται και τόσο ανθεκτική. Οι σελίδες της είναι πολυτελείς, η περιγραφή και η παράθεση των συνταγών και των υλικών είναι άρτιες και κατάλληλα δομημένες και γίνονται απόλυτα κατανοητές από τους αναγνώστες, ενώ οι φωτογραφίες από το food styling των πιάτων προσωπικά μου έτρεξαν τα σάλια! Το κανάλι της Μαρίας Εκμεκτσίογλου στο YouTube

Τον Μάιο του 2022, η εφημερίδα "Η Καθημερινή" κυκλοφόρησε ένα περιοδικό που αναφέρεται στο γυναικείο φύλλο. Ο "Κ ΓΥΝΑΙΚΕΣ", λοιπόν, είναι ένας τίτλος, ο οποίος παρουσιάζει πολλά κι ενδιαφέροντα θέματα όσον αφορά τις γυναίκες. Έτσι, οι αναγνώστες έχουν την ευκαιρία να πληροφορηθούν για τις κατακτήσεις τους σε νευραλγικούς και τους λεγόμενους ανδροκρατούμενους εργασιακούς τομείς. Μέσα από της σελίδες του, μία πλειάδα γυναικών που έχουν αγγίξει την κορυφή στις δουλειές τους, εξομολογούνται τους κινδύνους, αλλά και το πώς κατάφεραν να επιβιώσουν, καταπολεμώντας τα στερεότυπα, κατορθώνοντας να γίνουν παράδειγμα προς μίμηση για τις υπόλοιπες. Επίσης, το περιοδικό αναφέρεται και σε θέματα γυναικείας υγείας, αλλά και στους σωστούς τρόπους αντιμετώπισης της γυναίκας στην σημερινή κοινωνία. Η έκδοση είναι τίμια σε ποιότητα. Το χαρτί στο εσωτερικό είναι ιλουστρασιόν και με καλή εκτύπωση, ενώ και το εξώφυλλο είναι αρκετά παχύ. Το δέσιμο έχει γίνει με κόλλα. Δυστυχώς κι εδώ δεν λείπουν οι πολλές στοχευμένες διαφημίσεις με προϊόντα για την γυναικεία περιποίηση.

Για να χαλαρώσουμε, αλλά και να ζηλέψουμε, ας δούμε τι έχει ετοιμάσει στους καλεσμένους της για το φετινό Halloween η Disneyland. Και η παρέλαση για το Halloween.

Ο πολύ γνωστός κι από τις τηλεοπτικές του εμφανίσεις Διατροφολόγος, Καθηγητής Δημήτρης Γρηγοράκης, ανάμεσα στα πολλά επιστημονικά βιβλία που έχει γράψει, έχει δημιουργήσει κι έναν άρτιο οδηγό, που φέρει τον τίτλο "Αυτοάνοσα, Ανοσοποιητικό & Διατροφή". Το συγκεκριμένο βιβλίο κυκλοφόρησε για πρώτη φορά από τις εκδόσεις "Μίνωας" το 2016, αλλά φαίνεται ότι ο συγγραφέας του θέλησε να το κάνει περισσότερο προσιτό στο ευρύ κοινό που ενδιαφέρεται για την υγεία του, με αποτέλεσμα να κυκλοφορήσει εκ νέου, σε υποδεέστερη ποιότητα χαρτιού και χωρισμένο σε μέρη, αυτή την φορά υπό την εκδοτική αιγίδα της "Ελευθερίας του Τύπου Εκδοτικής Α.Ε.". Μέσα από αυτό του το πόνημα, ο Καθηγητής επιχειρεί να περιγράψει την σύνδεση της σωστής διατροφής με την υγεία κι ευεξία και το κατά πόσο ο λανθασμένος τρόπος που τρώμε συμβάλει στην δημιουργία αυτοάνοσων νοσημάτων και λοιπών διαταραχών. Ο χαρακτήρας των τευχών είναι μεν επιστημονικός, αλλά η αλήθεια είναι ότι, μπορεί να έχει να περιγράψει δύσκολους όρους, παρόλα αυτά όμως το κάνει με μία γλώσσα αρκετά προσιτή στον μέσο αναγνώστη. Βέβαια, αν αυτός διαθέτει κάποια ελάχιστη κατάρτιση, σίγουρα θα δυσκολευόταν λιγότερο στην κατανόηση του κειμένου. Η παρούσα έκδοση, σε αντίθεση από το μητρικό βιβλίο, είναι η κλασική που μπαίνει ως ένθετο σε κάποια εφημερίδα. Προσωπικά δεν γνωρίζω τον τρόπο διανομής της, αλλά εικάζω ότι κάπως έτσι θα έφτανε στα χέρια των ενδιαφερομένων. Η ποιότητα του χαρτιού είναι φτηνή, είναι τρομερά λεπτό κι αυτό έχει σαν συνέπεια την εύκολη καταστροφή του (αν φυσικά δεν υπάρξει προσοχή). Εξίσου λεπτό είναι και το εξώφυλλο. Από την άλλη, η κόλληση στην ράχη είναι αρκετά τίμια.

Σύνοψη από την εκδοτική: Ο Δικαστής Ντρεντ βρίσκεται στο έλεος του πιο θανάσιμου εχθρού του. Η παρανοϊκή Δικαστής Πιν της Ειδικής Ομάδας Δικαστών, αποφασίζει να καθαρίσει το σώμα των Δικαστών, εξολοθρεύοντας όλους όσους θεωρεί ανάξιους να φέρουν το σήμα και ο μόνος που μπορεί να τη σταματήσει είναι ο Ντρεντ. Από τις καλύτερες περιπέτειες του ήρωα, από το πιο δημοφιλές δίδυμο δημιουργών της σύγχρονης ιστορίας του, τους Rob Williams και Chris Weston. Η ιστορία: Η απότομη διακοπή της κυκλοφορίας του Non Stop Comics οδήγησε την εκδοτική του Μικρού Ήρωα στο να σκεφτεί τις αυτόνομες κυκλοφορίες για τους ήρωες του περιοδικού και μιας και ο Ντρεντ ήταν ο πρώτος στις προτιμήσεις των αναγνωστών βάσει και της περίφημης πλέον δημοσκόπησης, η κυκλοφορία μιας αυτόνομης ιστορίας του Δικαστή, ήταν η πρώτη που ανακοινώθηκε. Η εκδοτική συνεχίζει και προτιμάει σύγχρονες ιστορίες και ειδικά από το πιο διάσημο δίδυμο δημιουργών τα τελευταία χρόνια δείχνοντας έτσι τις προθέσεις της για μια δυνατή κυκλοφορία. Νομίζω αυτό επιτυγχάνεται, αφού σε αντίθεση με τις διακεκομμένες ή σύντομες ιστορίες του Non Stop Comics, εδώ έχουμε μια κανονική ιστορία με αρχή, μέση και τέλος. Το σχέδιο είναι πάρα πολύ ωραίο με τις κλασικές φουτουριστικές λεπτομέρειες, ενώ το σενάριο είναι επίσης πολύ ενδιαφέρον, αφού ο Ντρεντ έρχεται ενώπιος μιας άλλης Δικαστού που κρίνει τους υπόλοιπους του σώματος ως άξιους ή μη άξιους. Νομίζω ότι αν το πιάσετε οι φανς του Ντρεντ, θα το βρείτε πραγματικά πολύ ενδιαφέρον όπως κι εγώ. Η έκδοση: Κλασική έκδοση του Μικρού Ήρωα σε μεγάλο μέγεθος 21 x 28 με αφιερώματα και κείμενα στο εσωτερικό του εξώφυλλου και του οπισθόφυλλου και την ιστορία στο εσωτερικό. Νομίζω ότι τέτοιες ανεξάρτητες περιπέτειες του Δικαστή σε μεγάλο μέγεθος και κυρίως με μεγάλο αριθμό σελίδων θα μπορούσαν να περπατήσουν, αφού υπάρχει ζήτηση, αλλά αυτό θα το δούμε από τις μελλοντικές κινήσεις των εκδόσεων Μικρός Ήρως. Επίσημα το κόμικ κυκλοφορεί το Μάιο, ωστόσο διατέθηκαν στο Comicdom αντίτυπα, ένα από αυτά είναι κι αυτό που κατέχει ο γράφων. Καλό διάβασμα σε όλους

Οι εκδόσεις “Μικρός Ήρως”, πιστές στην παράδοση του ιδρυτή τους και με έντονο το πατριωτικό αίσθημα, κυκλοφορούν και φέτος, μέσω της Εφημερίδας των Συντακτών στις 29/10/2022, ένα μικρό κόμικ με τίτλο “Ο Μικρός Ήρως: Παιδί-Φάντασμα, είσαι προδότης!”. Αυτή την φορά δεν έχουμε να κάνουμε με ένα λαϊκό ανάγνωσμα, αλλά με ένα καθαρόαιμο κόμικ, το σενάριο του οποίου το έχει επιμεληθεί ο βιρτουόζος του χώρου Γιώργος Βλάχος, ενώ το σχέδιο είναι φιλοτεχνημένο από τον Mythos της ελληνικής Ένατης Τέχνης, τον Κώστα Φραγκιαδάκη. Ο σεναριογράφος βάζει το θρυλικό Παιδί-Φάντασμα σε θανάσιμο κίνδυνο, αυτή την φορά (και) από το φίλα προσκείμενο στρατόπεδο των Ελλήνων πατριωτών, οι οποίοι έχουν απτές αποδείξεις ότι ο Γιώργος Θαλάσσης έχει δώσει απόρρητες πληροφορίες στους Ναζί για την δράση της Εθνικής Αντίστασης! Ο πρωταγωνιστής, λοιπόν, βρίσκεται ανάμεσα σε δύο πυρά και προσπαθεί απελπισμένα να γλυτώσει από τα νύχια των Γερμανών την Κατερίνα (η οποία δυστυχώς δεν παίρνει πολλά λεπτά ενεργής συμμετοχής στην υπόθεση) και παράλληλα ν’ αποκαταστήσει το όνομά του. Το έργο του δύσκολο και γεμάτο περιπετειώδεις στιγμές. Η προσωπική μου γνώμη, λοιπόν, είναι ότι πρόκειται για μία καλογραμμένη περιπέτεια, για την οποία θα ήθελα να είχε περισσότερες σελίδες στην διάθεσή της για να μπορέσει να εξελιχθεί με πιο πολλές λεπτομέρειες. Εννοείται ότι κι έτσι δεν έχω κάποιο παράπονο, αλλά πιστεύω ότι ένα τέτοιο σενάριο μπορεί να υποστηρίξει περισσότερη… “σάλτσα”. Η πλοκή αποτελείται από αρκετές σκηνές ανατροπής, ενώ το στοιχείο της δράσης βρίσκεται πανταχού παρόν, σχεδόν σε κάθε σελίδα, χαρίζοντας στον αναγνώστη όμορφες στιγμές. Το επιστημονικό (που αγγίζει τα όρια του μεταφυσικού) στοιχείο κάνει κι εκείνο την εμφάνισή του, το οποίο όμως είναι διακριτικό και χωρίς να βγάζει υπερβολή. Επίσης, το γεγονός ότι η ιστορία έρχεται υπό την μορφή κόμικ, δίνει περισσότερους πόντους στην ανάγνωση κι από τις μικρότερες ηλικίες αναγνωστών. Όπως και να το κάνουμε ένα λαϊκό ανάγνωσμα είναι λιγότερο “εύπεπτο” από μία εικονογραφημένη ιστορία. Εν κατακλείδι, μιλάμε για μία αξιόλογη δουλειά τόσο σε σενάριο, όσο και σε σχέδιο, που εξάρει το πατριωτικό φρόνημα, ενώ παράλληλα προσφέρει στον αναγνώστη όλα τα στοιχεία που συνθέτουν μία τίμια ιστορική περιπέτεια. Προτείνεται σε όλους τους φίλους του Μικρού Ήρωα, αλλά και σε όλους εκείνους που δεν θεωρούν τέτοιου είδους αναγνώσματα παρωχημένα. Στον εικαστικό τομέα αυτό που επικρατεί είναι η καθαρή γραμμή και ταυτόχρονα η εμμονή στην λεπτομέρεια. Ο κ. Φραγκιαδάκης έχει εκπονήσει μία εξαιρετική δουλειά, από αυτές που τον έχουν αναδείξει στον χώρο. Το ασπρόμαυρο χρώμα είναι ιδανικό σε μία τέτοιας τεχνοτροπίας σχέδιο, την ώρα που οι σκιάσεις είναι αριστοτεχνικές. Δυνατότερο σημείο νομίζω ότι είναι οι σκηνές δράσης και καταδιώξεων, με αποκορύφωμα εκείνες στις οποίες λαμβάνουν χώρα οι ανατινάξεις! Η έκδοση, με εξαίρεση το χαρτί, δεν έχει κάτι το αξιοσημείωτο, χωρίς όμως να είναι του πεταματού. Το χαρτί διαθέτει πολυτέλεια, είναι αρκετά παχύ (τόσο στις εσωτερικές σελίδες, όσο και στο εξώφυλλο) και είναι άρτιο στην υφή. Το δέσιμο των 28 μόλις σελίδων έχει γίνει με καρφίτσα, ενώ από συνοδευτικό υλικό θα βρούμε μερικές ενδιαφέρουσες πληροφορίες από τον κ. Βλάχο, που υπάρχουν στο εσωτερικό του εξώφυλλου και του οπισθόφυλλου, που μας ενημερώνουν για τις μεγάλες αντιστασιακές οργανώσεις της εποχής. Έτερο ουδέν.

Το συζητούσαμε τις προάλλες στο αντίστοιχο νήμα (εδώ). Για πείτε λοιπόν. Ποιος είναι ο δικός σας αγαπημένος;

Το 2019 το ταξίδι ξεκίνησε με τους “Ομήρους του Γκαίρλιτς”. Το 2020 ήταν εκεί για να μας αφηγηθεί τα καταστροφικά γεγονότα της Μικρασιατικής Καταστροφής, στο “1922: Το τέλος ενός ονείρου”. Το 2022, λοιπόν, είναι η ώρα για την συνέχεια αυτών των ιστορικών αφηγημάτων, με ένα νέο graphic novel, που φέρει τον τίτλο “1923: Εχθρική Πατρίδα”. Ο αγαπημένος κομίστας Θανάσης Πέτρου, εκπονεί ακόμα μία εξαιρετική ιστορική δουλειά, η οποία ουσιαστικά αποτελεί την συνέχεια του προηγούμενου graphic novel του. Η ιστορία αφηγείται τον ξεριζωμό των κατοίκων των παράλιων της Μικράς Ασίας, θύματα της αποτυχίας της επιχείρησης “Μεγάλη Ελλάδα” και τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν όταν πάτησαν το κουρασμένο πόδι τους στο ελλαδικό έδαφος. Άνθρωποι ρημαγμένοι, που χωρίστηκαν από τις οικογένειές τους και που για τους Τούρκους ήταν Έλληνες, ενώ για τους Έλληνες ήταν Τούρκοι. Όσον αφορά το… σενάριο του κόμικ, νομίζω ότι δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Τόσο ο ρεαλισμός των γεγονότων, όσο και το ταλέντο του βετεράνου κομίστα, αποτελούν τον καλύτερο συνδυασμό και δεν νομίζω να υπάρξει κάποιος αναγνώστης που θα δυσαρεστηθεί. Ο Πέτρου συνθέτει μία πλοκή με απόλυτη γραμμικότητα, πιάνοντας την άκρη του νήματος με την εισαγωγή δύο πρωταγωνιστών, του Γιώργου Αμπατζή και του Σπύρου Τζανέτου, δύο συμπολεμιστών, που πήραν τα απολυτήριά τους και βρέθηκαν στον Πειραιά. Ο μεν Γιώργος, Σμυρνιός κι αποκομμένος από τους δικούς του, που τους έχασε μέσα στον χαμό, ο δε Σπύρος, από την Ζάκυνθο, να μην έχει ούτε τα ναύλα να επιστρέψει στο νησί του. Μέσω αυτών των δύο κεντρικών χαρακτήρων θα αποκαλυφθεί η άθλια καθημερινότητα των προσφύγων, η καχύποπτη (στα όρια της εχθρικής) αντιμετώπισή τους από τους “γηγενείς” Έλληνες, καθώς και η εκμετάλλευσή τους από διάφορους επιτήδειους. Επίσης, γινόμαστε μάρτυρες μίας αξιόλογης παράθεσης της πολιτικής κατάστασης της εποχής, την ώρα που τα σύννεφα μίας εμφύλιας σύρραξης πλανώνται στον ορίζοντα και φυσικά δεν παραλείπεται η περιγραφή της μποέμικης ζωής. Όμορφες κι απρόσμενες προσθήκες μερικά από τα ιερά τέρατα του ρεμπέτικου τραγουδιού, όπως ο Μάρκος Βαμβακάρης κι ο Στελλάκης Περπινιάδης. Μεγάλο κεφάλαιο αποτελεί το φινάλε, το οποίο έχει μία απρόσμενη εξέλιξη και πλημμυρίζει από έντονα συναισθήματα. Ειδικότερα, η πλοκή έχει τον κλασικό χαρακτήρα, που συναντάμε και στο “1922”, ένα μοτίβο που φαίνεται να χαρακτηρίζει τον δημιουργό. Ομολογώ ότι η εναλλαγή των σκηνών γίνεται με μία μικρή ασυνέχεια, αλλά δεν μπορώ να πω σε καμία περίπτωση ότι με κούρασε. Όλες οι σκηνές έβγαζαν δυναμισμό και συγκινούν, ενώ υπάρχουν και μερικές που μου προκάλεσαν έκπληξη ( όπως η εν ψυχρώ δολοφονία ή οι πρόστυχες επιχειρηματικές “βλέψεις” του Μπάμπη). Βαθιά νοήματα δεν υπάρχουν, ο λόγος είναι αποτυπωμένος με την ντοπιολαλιά της εποχής και δεν γίνεται καμία προσπάθεια ωραιοποίησης ή λείανσης των γεγονότων. Ένας απίστευτος ρεαλισμός, έτσι όπως θα έπρεπε να υπάρχει. Εν κατακλείδι, εννοείται ότι προτείνεται σε αυτούς που έχουν διαβάσει το “1922”, αλλά κι αν δεν το έχουν κάνει, ας διαβάσουν και τα δύο. Δεν θα απογοητευτούν. Το κόμικ είναι εύπεπτο και προσφέρεται, επίσης, και σε εκείνους που θέλουν να μάθουν για την ταραγμένη περίοδο των αρχών του 20ου αιώνα στην χώρα μας, αλλά δεν έχουν διάθεση (ή χρόνο) να μελετήσουν βιβλία. Μην το χάσει κανείς. Όσοι γνωρίζουν το σχεδιαστικό στυλ του Πέτρου, θα βρουν μεγάλη ταύτιση με τα προηγούμενα κόμικς του. Ο εικαστικός τομέας είναι λιτός, αλλά σε καμία περίπτωση πρόχειρος. Όπου χρειάζεται βγάζει ένταση, αλλά τις περισσότερες φορές υποχωρεί για να αναδειχθεί το σενάριο. Ο χρωματισμός είναι όμορφος και ζωντανός, με μία ωραία τεχνοτροπία… νερομπογιάς, την οποία βρήκα ενδιαφέρουσα. Η ποιότητα της έκδοσης είναι στα υψηλά πρότυπα που μας έχει συνηθίσει ο εκδοτικός οίκος. Και φυσικά έτσι θα πρέπει να φιλοξενείται ένα τέτοιο δημιούργημα. Το χαρτί νομίζω ότι δεν θα μπορούσε να είναι πιο πολυτελές. Είναι παχύ, γυαλιστερό και φυσικά τα χρώματα αποτυπώνονται στην εντέλεια. Η κόλληση στην ράχη υπόσχεται ότι ο τόμος θα αντέξει σε πολλές αναγνώσεις, ενώ κανένα παράπονο δεν έχω κι από το εξώφυλλο. Βέβαια, βαθιά μέσα μου ήθελα να ήταν σκληρόδετη η έκδοση, αλλά μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας. Στο συνοδευτικό υλικό ξεκινάμε με μερικές γραμμές για να μάθουμε ποιοι είναι οι δύο βασικοί ήρωες, οι οποίοι έχουν αναλάβει να μας ξεναγήσουν στην ιστορία, ενώ στο τέλος του τόμου υπάρχει ένας επίλογος από τον ίδιο τον δημιουργό, ακολουθεί ένα γλωσσάρι “άγνωστων” λέξεων και φράσεων, που χρησιμοποιούσαν οι Σμυρνιοί, αλλά και τα κουτσαβάκια του Πειραιά και στην συνέχεια παρατίθεται μία σημαντική κι εκτενής βιβλιογραφία, που επιβεβαιώνει την ιστορική μελέτη που έχει εκπονήσει ο Πέτρου. Ο τόμος θα κλείσει με μερικά σκίτσα από το κόμικ, καθώς και με δύο μικρές περιλήψεις των άλλων δύο κόμικς που προανέφερα στην αρχή της φλυαρίας μου. Κάπου εδώ να πούμε ότι για όποιον ενδιαφέρεται, μπορεί να προμηθευτεί το έργο κι από την Λέσχη Φίλων Κόμικς.