Αναζήτηση στην Κοινότητα

Πρόκειται για εικονογραφημένη μεταφορά της ταινίας "Mickey's Christmas Carol" του 1983 (σκηνοθεσία Burny Mattinson), που κι αυτή με τη σειρά της βασίζεται στη νουβέλα του Charles Dickens (1843), και γνωρίζουμε ως "Χριστουγεννιάτικη Ιστορία". Ο Σκρουτζ Μακ Ντακ στο ρόλο του Εμπενίζερ Σκρουτζ, και ο Μίκυ στο ρόλο του Μπομπ Κράτσιτ, σε μια πολύ όμορφη εορταστική έκδοση. Εκδότης πρωτοτύπου Disney Press.

«Με τα πόδια και οδικώς, Πέρα Δώθε ασφαλώς». Ένα εκπαιδευτικό παραμύθι για την Οδική Ασφάλεια και Κυκλοφοριακή Αγωγή." Την εικονογραφηση ανελαβε να κανει ο Σακης Κουτσαντας.Την σελιδοποιηση η Χριστινα Γιωτη. Το ενθετο διατεθηκε μαζι με το τευχος 272 του περιοδικου Drive (06.2019) και επειτα μεμονωμενα με τιμη 9 ευρω.Μπορουσες να το βρεις και στο Ελληνικο Μουσειο Αυτοκινητου

Ο Φώτης Τσελεπατιώτης, γνωστός από την σειρά φανζίν που κυκλοφόρησε μετέπειτα με τον τίτλο ΠΕΧΡΑ, μας χάρισε το 2019 ακόμα μία δημιουργία του, που ονομάζεται ΤΖΟΝΥ ΤΕΣΛΑ ΜΠΙΓΚΙΝΣ. Το συγκεκριμένο κόμικ αφηγείται τις περιπέτειες του υπερήρωα Τζόνυ Τέσλα και του πιστού (τις περισσότερες φορές ) βοηθού του, του Πούσικατ-Μπόι. Ο Τζόνυ, ένα ορφανό παιδί το οποίο υιοθέτησε ένας μεγάλος επιστήμονας και του έδωσε το επώνυμό του, έγινε μέρος ενός πειράματος κι από τότε μετατράπηκε σε μία ανεξάντλητη πηγή ηλεκτρικής ενέργειας, ικανή να ηλεκτροδοτήσει ολόκληρη την Νότια Τσουπίλα, την πόλη του. Μεγαλώνοντας, λοιπόν, ο φίλος μας αποφάσισε να γίνει ο υπερασπιστής της περιοχής του από κάθε κακόβουλο εισβολέα του αχανούς διαστήματος. Σε αυτόν τον αγώνα έχει σύμμαχο τον Πούσικατ-Μπόι, έναν γάτο, ο οποίος δαγκώθηκε από έναν ραδιενεργό άνθρωπο κι απέκτησε πρωτόγνωρες δυνάμεις για αιλουροειδές! Σε αυτό το τεύχος, λοιπόν, περιγράφονται αρκετές διαμάχες και μονομαχίες των πρωταγωνιστών με διάφορους αδίστακτους villains που φέρουν (κι αυτοί) ευφάνταστες υπερδυνάμεις, οι οποίες μπορεί να μην προκαλούν ρίγος στους αναγνώστες, σίγουρα, όμως, προκαλούν χαμόγελα! Αν και ξεκίνησα κάπως μουδιασμένος την ανάγνωση αυτού του κόμικς, μιας και είχα διαβάσει πρώτα την ΠΕΧΡΑ, που δεν μου άφησε και την καλύτερη επίγευση, ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα ευχάριστα. Ο Φώτης χτίζει ένα τίμιο σύμπαν κι εκεί εντάσσει δύο αξιόλογες μορφές του υπερηρωικού-χιουμοριστικού χώρου, στις οποίες μάλιστα δίνει ρεαλιστικά χαρακτηριστικά, δεν τις παραθέτει απλά για να ξεκινήσει την δράση, αλλά αποδεικνύει ότι έχει δουλέψει αρκετά με αυτές πριν τις τοποθετήσει στην… αρένα. Όσον αφορά την δράση, αυτή είναι γεμάτη και συνδυάζεται άψογα με το κωμικό στοιχείο και τις αγοραίες συμπεριφορές. Εν κατακλείδι, πρόκειται για μία αυτοέκδοση που με κάλυψε και πιστεύω ότι πέτυχε τον σκοπό της, που ήταν να διασκεδάσει και να σατιρίσει τον κόσμο της Marvel και της DC. Πιστεύω, λοιπόν, ότι αξίζει να διαβαστεί από τους φίλους του είδους, αλλά κι εκείνους που θέλουν να διαβάσουν κάτι ανάλαφρο, αλλά και με συνοχή. Σε μία πρώτη ανάγνωση, αυτό που συνειδητοποιούμε από τον εικαστικό τομέα είναι τα πυκνοσχεδιασμένα καρέ που ίσως να σταθούν η αφορμή να κουράσουν το μάτι. Σε μία δεύτερη (και πιο προσεκτική) ανάγνωση αυτό που προσωπικά μου έμεινε είναι η επιμονή του δημιουργού στην λεπτομέρεια, ιδίως στην απόδοση των villains. Οι αποχρώσεις του άσπρου και του μαύρου εδώ νομίζω ότι δουλεύουν τέλεια, την ίδια ώρα που και το μελάνωμα είναι πολύ όμορφο. Προσωπικά, λοιπόν, θα ήθελα να δω το σχέδιο του Φώτη και σε κάποιο περισσότερο “σοβαρό” κόμικ. Νομίζω ότι θα έχει πολύ ενδιαφέρον. Όσον αφορά την ποιότητα η έκδοση έχει όλα α στοιχεία για να χαρακτηριστεί ένα μέτριο φανζινάκι. Το χαρτί στο εξώφυλλο μπορεί να έχει πανέμορφα χρώματα, αλλά είναι λεπτό σαν τσιγαρόχαρτό, ενώ οι εσωτερικές σελίδες είναι ματ κι εξίσου λεπτές. Τουλάχιστον η εκτύπωση είναι ικανοποιητική. Το δέσιμο των 36 σελίδων έχει γίνει με καρφίτσα, ενώ συνοδευτικό υλικό δεν θα βρούμε. Ο λογαριασμός του δημιουργού στο Facebook Ο λογαριασμός του δημιουργού στο Instagram Ο λογαριασμός της Zombiecake Comix στο Instagram Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του τεύχους.

Νομίζω ότι όλοι όσοι, λίγο πολύ, ασχολούμαστε με την Ένατη Τέχνη γνωρίζουμε την καλλιτεχνική φυσιογνωμία που ακούει στο όνομα Νίκος Γιαμαλάκης ή εν συντομία @ Malk , ο οποίος έχει συμβάλλει στα πρώτα βήματα του περιοδικού ΡΙΓΗ, αλλά είναι κι ο δημιουργός του ALONE, του ΔΡΑΚΟΥΛΑΣ: Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΤΟΥ κι ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Το 2019, λοιπόν, ο Νίκος παρουσίασε στο κοινό του ένα μικρό sketchbook, το οποίο περιέχει 20 μονοσέλιδα καρέ, πάντα στο ασπρόμαυρο στυλ που ξέρουμε ότι αγαπάει και φυσικά βασιζόμενα επάνω στο στοιχείο της προτίμησής του, αυτό του horror, του splatter, δοσμένα μάλιστα με σεξουαλική χροιά. Προσωπικά δυσκολεύτηκα πολύ να προτιμήσω κάποιο από τα σχέδια, καθώς όλα τους είναι χάρμα οφθαλμών! Ο Νίκος γι' ακόμα μία φορά διδάσκει άτυπα πώς θα πρέπει να στέκεται ένα horror σχέδιο κι ακόμα κι αν δεν το παραδέχεται, δικαίως συγκαταλέγεται ανάμεσα στους καλύτερους Έλληνες σχεδιαστές του είδους. Ας βάλουμε μία σελίδα από το εσωτερικό για να πάρετε μία ιδέα. Η έκδοση έχει στενόμακρο φορμάτ κι όσον αφορά το μέγεθός της θα την χαρακτηρίζαμε σχετικά μικροκαμωμένη. Το δέσιμο των σελίδων έχει γίνει με καρφίτσα, ενώ το χαρτί στο εσωτερικό είναι γυαλιστερό και πολυτελέστατο. Κανένα παράπονο δεν θα πρέπει να έχουμε κι από το εξώφυλλο, καθώς τόσο σε υφή, όσο και σε πάχος είναι αρκετά τίμιο. Αν θα έπρεπε να γκρινιάξω, θα το έκανα για το μέγεθος του εντύπου, το οποίο αναδεικνύει μεν την ομορφιά των σκίτσων, αλλά όχι στον βαθμό που τους αρμόζει. Συνοδευτικό υλικό δεν υπάρχει. Αφιέρωμα στον Νίκο Γιαμαλάκη Ο Νίκος Γιαμαλάκης στις Καρικατούρες

Μέσα από τα διάφορα επιστημονικά περιοδικά που ασχολούνται με τον τομέα της υγείας έρχεται κι ο ΕΤ.ΥΓΕΙΑ. Το εν λόγω περιοδικό, στο τεύχος #47, ασχολείται με την μάστιγα που ακούει στο όνομα σακχαρώδης διαβήτης και ταλαιπωρεί εκατομμύρια ανθρώπους στην Γη. Τα άρθρα του είναι επιμελημένα από ένα έγκριτο επιστημονικό επιτελείο, το οποίο περιλαμβάνει ειδικούς Διαβητολόγους, Παθολόγους, Οδοντιάτρους, Γυναικολόγους, αλλά και Διατροφολόγους-Διαιτολόγους, οι οποίοι με μία γλώσσα προσιτή για τους απλούς αναγνώστες, αναλύουν σύγχρονα θέματα, προτείνουν λύσεις για την σωστή αντιμετώπιση της ασθένειας και μας δίνουν νέα και ειδήσεις στον συγκεκριμένο τομέα. Συντονιστής της όλης αυτής προσπάθειας είναι ο Λεωνίδας Καλλιδώνης, ένας πολυγραφότατος δημοσιογράφος κι άριστος γνώστης των θεμάτων υγείας, με μεγάλη προσφορά τόσο στον έντυπο, όσο και τον τηλεοπτικό Τύπο. Η έκδοση φέρει μεσαίο μέγεθος και ράχη με μαλακό εξώφυλλο. Τόσο το εξώφυλλο, όσο και οι σελίδες στο εσωτερικό είναι αρκετά λεπτά, ενώ ειδικότερα οι σελίδες μέσα, αποτελούνται από ματ χαρτί που δεν αφήνει καλή αίσθηση κατά την αφή. Κι αν δεν θα υπήρχε πρόβλημα από την στιγμή που έρχεται δωρεάν με την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ, σίγουρα δημιουργείται ένα μικρό θέμα, όταν μαθαίνουμε ότι μετέπειτα κυκλοφορεί αυτόνομα στα περίπτερα στην τιμή των 2,50€. Σίγουρα, όμως, αποτελεί ένα πρώτης τάξης εργαλείο για όλους όσοι πάσχουν από αυτή την ύπουλη αρρώστια και γι' αυτό προτείνεται ανεπιφύλακτα. Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τον albertus magnus.

“Αν αναζητάς την ειρήνη, πρέπει να προετοιμάζεσαι για πόλεμο…” Πόλεμος. Μία λέξη που στο άκουσμά της φέρνει δυστυχία, καθώς μόνο θλίψη και καταστροφή προκαλεί. Η σατανική δίψα για διαμάχη, η οποία ανάγεται από την απαρχή του κόσμου κι όρισε σύνορα, ηγέτες κι εξουσία. Ακόμα κι ο πόλεμος αποτελεί μία διαδικασία που απαιτεί προετοιμασία, οργάνωση και… ταλέντο. Η ανάγκη, λοιπόν, να δημιουργηθεί ένα εγχειρίδιο για τον πόλεμο έκανε τον μεγάλο Κινέζο Στρατηγό Sun Tzu να γράψει “Την τέχνη του πολέμου”. Η εν λόγω πραγματεία ήρθε στο φως τον 6ο αιώνα π.Χ. κι αποτελεί ακόμα και σήμερα μία αξιόλογη και πλήρη άποψη για τον τρόπο που πρέπει να διεξάγεται μία πολεμική σύγκρουση, από τις τακτικές άμυνας κι επίθεσης, μέχρι την ψυχολογία των ηγητόρων και των στρατιωτών, αλλά και το οικονομικό σκέλος. Πολλοί σύγχρονοι Στρατηγοί, όπως ο Ναπολέων κι ο Ντάγκλας Μακάρθουρ άντλησαν έμπνευση από το έργο, ενώ το ενδιαφέρον είναι ότι η “Τέχνη του πολέμου”, μπορεί να εφαρμοστεί και στην διαμόρφωση επιχειρηματικών και διευθυντικών στρατηγικών. Η Τέχνη του Πολέμου (Πηγή: Βικιπαίδεια) Αυτό το έργο, λοιπόν, μεταφέρθηκε και στην Ένατη Τέχνη, υπό την μορφή graphic novel και εικονογράφηση του Pete Katz και μάλιστα σε μία πολυτελή κι άκρως πρωτότυπη έκδοση, το 2018. Την αποκαλώ πρωτότυπη γιατί έχει ένα περίεργο δέσιμο στην σκληρόδετη ράχη της, που είναι ένας συνδυασμός από κόλλα κι ενός κόκκινου κορδονιού, που την διαπερνά! Ακριβώς στο ίδιο εκδοτικό μοτίβο κυμάνθηκε και η ελληνική μεταφορά του κόμικ, η οποία έγινε από τις εκδόσεις ΣΑΒΒΑΛΑΣ και μας έρχεται έναν χρόνο μετά την αρχική του κυκλοφορία, το 2019. Κατά την αφηγηματική προσέγγιση που επιχειρεί το graphic novel, έχουμε δύο βασικούς πρωταγωνιστές, τον δάσκαλο Σίφου και τον Λίου (τον μαθητή). Στην προσπάθειά του, λοιπόν, να εντρυφήσει την τέχνη του πολέμου στον μαθητή, ο δάσκαλος διδάσκει έμμεσα και στον αναγνώστη το θεμελιώδες έργο του Sun Tzu. Η αφήγηση χωρίζεται σε αρκετά σύντομα κεφάλαια και εικάζω ότι έτσι θα είναι και στο πρωτότυπο κείμενο. Αυτά τα κεφάλαια είναι τα εξής: 1. Καταστρώνοντας σχέδια 2. Η κήρυξη του πολέμου 3. Στρατηγική επίθεσης 4. Τακτικές κινήσεις 5. Ενέργεια 6. Δυνατά κι αδύνατα σημεία 7. Ελιγμοί στην μάχη 8. Παραλλαγές τακτικής 9. Προελαύνοντας 10. Μορφολογία εδάφους 11. Οι εννέα θέσεις 12. Η χρήση της φωτιάς 13. Κατάσκοποι Η γλώσσα που έχει χρησιμοποιηθεί δεν είναι η μεταφορά από την αυτούσια Κινεζική, αλλά είναι δανεισμένη από τα Αγγλικά, που βοηθά περισσότερο την κατανόηση, σε βάρος της αυτολεξεί μετάφρασης. Προσωπικά εξεπλάγην με τον πλουραλισμό της γνώσης που παρέχεται για ένα τέτοιο μακάβριο και θλιβερό ζήτημα. Δεν περίμενα ότι ο πόλεμος έχει τόσες πτυχές, τόσες αποχρώσεις και τόσες λεπτομέρειες για να είναι επιτυχής η έκβασή του. Εν κατακλείδι, να πούμε ότι πρωτίστως προτείνεται στους στρατιωτικούς και σε εκείνους που ενδιαφέρονται για θέματα άμυνας, αλλά πιστεύω ότι θα ικανοποιήσει και τους αντιμιλιταριστές, που απλά θα θελήσουν να αντλήσουν πληροφορίες για την διεξαγωγή ενός πολέμου ή να διαβάσουν την σύγχρονη μεταφορά ενός ιστορικού κειμηλίου. Πολύ καλή δουλειά έχει εκπονηθεί και στον εικαστικό τομέα. Το σχέδιο είναι ολοζώντανο και ρεαλιστικό, τόσο στην απόδοση των χαρακτήρων, όσο και στα backgrounds. Κι όλο αυτό βρίσκεται πλαισιωμένο από μία μεγάλη παλέτα γήινων και ζωηρών χρωμάτων. Είναι φανερό ότι έχει γίνει μεγάλη μελέτη στις ενδυματολογικές συνήθειες της εποχής, καθώς και την αρχιτεκτονική δομή που επικρατούσε εκείνη την περίοδο στην Κίνα. Το μοναδικό μου παράπονο έγκειται στο γεγονός ότι απουσιάζει η πλαστικότητα και η σωστή περιγραφή της κίνησης… Γενικά, πάντως, το πρόσημο γέρνει κατά πολύ στα θετικά. Η ελληνική έκδοση αποτελεί πιστή μεταφορά της αντίστοιχης αγγλικής. Φέρει ακριβώς την ίδια πρωτότυπη ράχη με το κορδόνι, ενώ το εξώφυλλο είναι από τα πιο παχιά που έχω δει! Όλο αυτό μπορεί να δημιουργεί ένα στιβαρό βιβλίο, παράλληλα όμως το κάνει κάπως άκαμπτο και (λίγο) δύσχρηστο στο ξεφύλλισμα. Το χαρτί στο εσωτερικό μπορεί να είναι ματ, αλλά είναι πολύ ποιοτικό, με αποτέλεσμα τα καρέ να αποδίδονται ικανοποιητικά. Δεν λέω στην εντέλεια γιατί νομίζω ότι τους λείπει η ζωντάνια. Παρουσιάζονται κάπως ξεθωριασμένα. Όσον αφορά το συνοδευτικό υλικό, ο αναγνώστης θα βρει έναν πρόλογο που μας εισάγει στο πρωτότυπο έργο και τον δημιουργό του, ενώ ακολουθεί κι ο πίνακας των περιεχομένων. Μετά το πέρας της ιστορίας, βρίσκουμε μία σελίδα με ευχαριστίες κι ένα σύντομο βιογραφικό του εικονογράφου, ο οποίος είναι εν μέρει πατριωτάκι, μιας και είναι μισός Ιρλανδός και μισός Έλληνας! Ο επίσημος λογαριασμός του Pete Katz στο Instagram Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του κόμικ.

Η Παναγιώτα Τσιμπαλίδη, με την παρούσα αυτοέκδοσή της επιχειρεί να μας πάει βόλτα και πιο συγκεκριμένα ένα “Ταξίδι πάνω από τα άστρα”. Όλα ξεκινάνε όταν μία μητέρα με το παιδάκι της απολαμβάνουν τον περίπατό τους στο πάρκο. Κάθονται, λοιπόν, σε ένα παγκάκι και μετά από παρότρυνση της μαμάς, το παιδί συγκεντρώνεται, αφήνει την φαντασία του να καλπάσει και τότε συμβαίνει κάτι εξωπραγματικό. Το μπαλόνι που κρατάει στα χέρια του κι έχει την μορφή ενός γάτου, “ζωντανεύει” και πετάει μαζί με τον μικρό στα άστρα και στον κόσμο της φαντασίας! Ο αναγνώστης, λοιπόν, γίνεται αυτόπτης μάρτυρας αυτού του πρωτότυπου ταξιδιού κι εξερευνά μαζί τους μυθικές διαστάσεις, όνειρα, αλλά κι εφιάλτες. Αν μη τι άλλο, έχουμε να κάνουμε με μία ιστορία που διέπεται από μεγάλα (για να μην πω τεράστια) ποσά φαντασίας. Η Παναγιώτα δημιουργεί έναν ονειρικό κόσμο, που θα τον ζήλευε ακόμα κι ο Sandman, που δεν είναι πάντα υγιής και χαρούμενος, αλλά (όπως συμβαίνει με τα όνειρα) υπάρχουν και σημεία, που είναι δυσάρεστα κι αγχωτικά. Το σενάριο χρησιμοποιεί το παιδί και την γάτα-μπαλόνι σαν βασικό οδηγό για την εξέλιξη του μύθου κι από εκεί και πέρα η πλοκή δημιουργεί μία άτυπη ανθολογία από διάφορα συμβάντα που υποτίθεται ότι πραγματοποιούνται σε έναν ονειρικό-αστρικό κόσμο. Δυστυχώς, όμως, αυτές οι μίνι ιστορίες της ανθολογίας δεν έχουν κάποιο κοινό σημείο, με αποτέλεσμα να χάνεται κάπως η ροή (και ίσως και το ενδιαφέρον), αλλά και η ομαλή συνέχεια της ιστορίας. Επίσης, να πούμε ότι ένα μη ευκαταφρόνητο μέρος της ιστορίας αποτελείται από μονοσέλιδα σκίτσα, άριστα αποκυήματα φαντασίας, αλλά χωρίς κάποια συνοχή με την υπόθεση. Εν κατακλείδι, την συγκεκριμένη αυτοέκδοση την βρήκα τίμια, εκτίμησα την φαντασία και τον σκοπό της ύπαρξής της, αλλά δεν μπορώ να πω ότι ικανοποιήθηκα πλήρως κι αυτό ίσως να οφείλεται στο ότι μου αρέσει να διαβάσω πιο… επίγεια κόμικς (με εξαίρεση βέβαια τα υπέρ ηρωικά). Όσον αφορά το σχέδιο αυτό περνάει από πολλές και διάφορες βαθμίδες. Ο σχεδιασμός των καρέ στις σελίδες που έχουν κόμικς κυμαίνεται από μέτριος, μέχρι καλός. Όμως στις σελίδες με τα σκίτσα, η καλλιτεχνική μαεστρία της δημιουργού απογειώνεται και το τελικό αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό! Οι αποχρώσεις του άσπρου και του μαύρου δένουν απόλυτα με το σχέδιο, ιδίως με τα σκίτσα, τα οποία εμφανίζουν πανέμορφες σκιάσεις, κάνοντάς τα να μοιάζουν με γκραβούρες εποχής. Η ποιότητα της έκδοσης είναι αρκετά καλή για φανζίν. Η ράχη διαθέτει κόλληση, ενώ το πάχος του εξώφυλλου είναι σε ικανοποιητικά επίπεδα. Το χαρτί στο εσωτερικό εξίσου καλό σε πάχος, αλλά οι σελίδες είναι ματ. Σαν συνοδευτικό υλικό μπορούμε να θεωρήσουμε μία σελίδα που περιέχει ένα σύντομο βιογραφικό της δημιουργού, τους λογαριασμούς της στα social medias (σε διάφορες μεριές ), καθώς κι ευχαριστίες της. Ας παραθέσουμε και το portfolio της δημιουργού. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του τεύχους.

Ο Σύλλογος Προστασίας Ελλήνων Αιμορροφιλικών (ΣΠΕΑ), έπειτα από μία πρωτοβουλία της φαρμακευτικής εταιρείας ROCHE, δημιουργεί μία σειρά από κόμικς, τα οποία έχουν σαν κύριο σκοπό να διασκεδάσουν και ταυτόχρονα να ενημερώσουν τα μικρά παιδιά με αιμορροφιλία για το πώς θα πρέπει να ζουν με την ασθένειά τους και παράλληλα να μην στερούνται τις διάφορες απολαύσεις της ζωής. Κεντρικός πρωταγωνιστής της σειράς είναι ο Αιμίλιος, ένα δεκάχρονο παιδί που πάσχει από την συγκεκριμένη ασθένεια, ο οποίος κρύβει ανεξάντλητα ποσά ενέργειας κι αισιοδοξίας και προσπαθεί να βοηθήσει να νιώσει καλύτερα η νέα του φίλη, η Λίλα, ένα συνομήλικό του κορίτσι, που μόλις μετακόμισε στην πόλη του. Μαζί, λοιπόν, θα περάσουν διάφορες χαριτωμένες περιπέτειες, θα εδραιώσουν την φιλία τους και θα αφήσουν πίσω κάθε φορά τα διάφορα προβλήματα που προκύπτουν, τα οποία τα αντιμετωπίζουν με χαμόγελο και κέφι. Όπως καταλαβαίνετε, πρόκειται για μία πρώτης τάξης πρωτοβουλία, που σκοπό έχει να ενημερώσει με εύπεπτο κι ευχάριστο τρόπο τα άτομα, τα οποία παλεύουν με την αιμορροφιλία και παράλληλα να δώσει μία ευχάριστη νότα στον καθημερινό τους αγώνα. Συνολικά έχουν κυκλοφορήσει (μέχρι την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές) 9 τεύχη που φέρουν τους εξής τίτλους: 1. “ΑΣ ΓΝΩΡΙΣΤΟΥΜΕ!” 2. “ΞΕΠΕΡΝΩΝΤΑΣ ΕΝΑΝ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟ” 3. “ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΤΙΚΟ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΣΠΟΡ” 4. “ΜΙΑ ΑΞΕΧΑΣΤΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ!” 5. “ΜΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗ ΕΚΔΡΟΜΗ... ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ” 6. “ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ!” 7. “ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΕ ΦΟΡΜΑ!” 8. “ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΟΤΗΤΑ” 9. “ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ” Αν πατήσετε επάνω σε μία ιστορία, θα μεταφερθείτε στο αντίστοιχο e-book, προκειμένου να την διαβάσετε. Το σχέδιο είναι το χαρακτηριστικό “κομπιουτερίστικο”, αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι είναι περιγραφικό και συμβάλλει στον αισιόδοξο τόνο που θέλει να περάσει το σενάριο. Στα ίδια πλαίσια κυμαίνεται κι ο χρωματισμός, για τον οποίο έχει επιλεγεί μία πολύχρωμη παλέτα, που αποτελείται από έντονες και ζωηρές αποχρώσεις. Η έκδοση, η οποία διανέμεται δωρεάν στις οικογένειες με αιμορροφιλικά μέλη, είναι πέραν του δέοντος καλή. Το χαρτί στο εξώφυλλο μπορεί να είναι λίγο λεπτό, αλλά τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά γέρνουν την πλάστιγγα σε θετικό πρόσημο. Το χαρτί στο εσωτερικό είναι πολυτελές, ενώ το δέσιμο έχει γίνει με την κλασική καρφίτσα. Η επιμέλεια του επιστημονικού περιεχομένου του κειμένου έχει πραγματοποιηθεί από την Μονάδα Αιμορραγικών Διαθέσεων και το Κέντρο Αιμορροφιλίας για παιδιά / εφήβους, του Νοσοκομείου Παίδων “Αγία Σοφία”. Συνοδευτικό υλικό δεν υπάρχει και δυστυχώς δεν αναφέρεται πουθενά το όνομα του σεναριογράφου και του σχεδιαστή (αν και για τον δεύτερο κάπου πάει το μυαλό μου). Ο Αιμίλιος διαθέτει και κανάλι στο YouTube Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του τεύχους #03.

(εικόνα από inducks) Βαρέθηκες! Θες να διαβάσεις κάτι πέρα από τα τετριμμένα, κάτι διαφορετικό, κάτι εναλλακτικό, αλλά θες να είναι και Disney; Ε, τότε βγες, τρέξε, αγόρασε το ΚΟΜΙΞ #64( Β' περίοδος) και πήγαινε στη σελίδα #91. Βλέπουμε μια ιστορία του πατέρα Βαν Χορν, ονόματι Μονοκοντυλιά. Ωπ, μόνο και μόνο από το όνομα, καταλαβαίνουμε ότι πρόκειται για μια ιδιαίτερη ιστορία. Εφτασέλιδη, μα σε καμία περίπτωση τυπική- βαρετή. Στην πραγματικότητα, η συγκεκριμένη ιστορία, είναι εντελώς ανατρεπτική. Δεν έχω συναντήσει ιστορία Disney με σενάριο τέτοιας υφής. ΠΕΡΙΛΗΨΗ~ ΑΝΑΛΥΣΗ ΣΕΝΑΡΙΟΥ Τόση ώρα, μιλάω θεωρητικά. Η πλοκή είναι η εξής. Ο Ντόναλντ μια μέρα έχει πολύ καλή διάθεση κι έτσι κυκλοφορεί με μια τσάντα γεμάτη μολύβια στο κέντρο της Λιμνούπολης και ζωγραφίζει παντού. Στους δρόμους, τα φορτηγά, τα συντριβάνια, τους τοίχους, ακόμη και τις πόρτες. Ταυτόχρονα, παρατηρούμε πλήθος Λιμνουπολιτών, έξαλλους, να ζητούν εξηγήσεις από τον Ντόναλντ, που έχει γεμίσει την πόλη μολυβιές. Βέβαια, υπάρχουν και κάποιοι άλλοι πολίτες- σαφώς σαστισμένοι- μα και πιο συγκρατημένοι που απλά τον περνούν για: "Καλλιτέχνη ή τρελό" κι αποφασίζουν να καλέσουν τις αρχές. Έπειτα, ο Ντόναλντ, αποφασίζει ν' αρχίσει να ζωγραφίζει το πάρκο. Εκεί, βρίσκεται η προτομή του (ανώνυμου) δημάρχου της πόλης, παίρνει το μολύβι του, τη μουτζουρώνει. Αυτό( όπως είναι ευνόητο) τραβάει την προσοχή των αρχών αλλά και του ίδιου του δημάρχου. Χωρίς χρονοτριβή λοιπόν, αυτοί βρίσκονται στο πάρκο και λένε του Ντόναλντ( μεταφέρω αυτούσιο τον διάλογο Ντόναλντ- Δημάρχου, όπως ακριβώς δημοσιεύθηκε στα δύο τελευταία καρέ της ιστορίας): -Οφείλω να σας επαναφέρω στην τάξη κύριε Ντακ! Έχετε υπερβεί κάθε όριο! -Όχι κύριε Δήμαρχε! Εγώ απλώς σχεδίασα την γραμμή(του δείχνει τις μολυβιές, πάνω στις οποίες ο Δήμαρχος πατάει)! Έβαλα το όριο! Εσείς, είστε εκείνοι που το ξεπεράσατε! ------------------------------------------------------------------------------------------------------------- (Εναλλαγή καρέ) -Αργά ή γρήγορα, κάποιος έπρεπε να το κάνει! Σωστά; Είναι ό,τι πιο καμένο έχω διαβάσει σεναριακά. Δηλαδή, το τέλος δεν έβγαζε νόημα! Το "Σουρεαλιστικό ταξίδι" του Cavazzano, λιγότερο σουρεαλ είναι από αυτό ΣΧΕΔΙΟ Το σχέδιο, είναι το τυπικό του Βαν Χορν. Άσχημο αν με ρωτάτε. Ή αν θέλετε, πολύ μέτριο. Στην παρουσίαση του τεύχους, έχουν κάνει κάποια σχόλια οι @ Indian και @ Μενίγ Πουαγώ ( ποιοι άλλοι). Θα ήθελα να ακούσω κι άλλες απόψεις πάνω στην ιστορία. Οπότε όποιος έχει όρεξη, να βρει ένα παλιό ΚΟΜΙΞ και να διαβάσει μια ιστορία, ας το κάνει!

ΑΦΙΕΡΩΜΑ: ΓΙΑΝΝΟΥΛΗΣ ΧΑΛΕΠΑΣ (1851-1938) Ο Θανάσης Πέτρου και ο Δημήτρης Βανέλλης δημιούργησαν μια εικονογραφημένη μελέτη για τον μύθο της νεοελληνικής γλυπτικής που είναι ένα από τα πιο σημαντικά κόμικς που βγήκαν ποτέ στην Ελλάδα. Εικαστικά είναι άψογο: εξαιρετικό σχέδιο, πίνακες που λειτουργούν ως «ιντρελούδια», κτίρια, πρόσωπα, περιβάλλον, όλα μελετημένα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Από την πρώτη στιγμή που το πιάνεις στα χέρια σου, καταλαβαίνεις ότι το εικονογραφημένο μυθιστόρημα των Θανάση Πέτρου και Δημήτρη Βανέλλη με τη ζωή «του μύθου της νεοελληνικής γλυπτικής» Γιαννούλη Χαλεπά είναι ένα από τα πιο σημαντικά κόμικς που έχουν βγει ποτέ στην Ελλάδα. Εικαστικά είναι άψογο: εξαιρετικό σχέδιο, πίνακες που λειτουργούν ως «ιντρελούδια», κτίρια, πρόσωπα, περιβάλλον, όλα μελετημένα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, αλλά και εμβόλιμα αποσπάσματα από εφημερίδες της εποχής και επίσημα έγγραφα που πιστοποιούν τα γεγονότα της ζωής του Χαλεπά που αφηγούνται οι δύο δημιουργοί και το κάνουν ένα έργο ολοκληρωμένο για την πολύ ιδιαίτερη περίπτωση του σπουδαίου Έλληνα γλύπτη, που δύσκολα ξεχωρίζεις πού τελειώνει η ιδιοφυΐα και πού ξεκινάει η παράνοια. Το μικρού μεγέθους (για κόμικ) «Γιαννούλης Χαλεπάς» είναι μία πολυτελής έκδοση 176 σελίδων με σκληρό εξώφυλλο και σκίτσο ασπρόμαυρο του Θανάση Πέτρου με αποχρώσεις του γκρι που παραπέμπει στα χρώματα του σμιλεμένου μάρμαρου, χωρισμένη σε τρία κεφάλαια με τίτλους «Ελπίδες», «Άβυσσος» και «Ανάσταση». Η ιστορία ξεκινάει το καλοκαίρι του 1915, όταν ο ανώνυμος (;) αφηγητής φτάνει για πρώτη φορά στον Πύργο της Τήνου. Αφού κάνει μια μεγάλη βόλτα στα λατομεία μαρμάρου και στα μαρμαράδικα, κάθεται σε ένα καφενείο για να ξεκουραστεί κι εκεί ανακαλύπτει έκπληκτος ότι ο γέρος που στέλνουν να φέρει νερό είναι ο «σαλεμένος» μπάρμπα-Γιαννούλης, «ο κάποτε γνωστός σ' όλη την Αθήνα», ο μεγάλος γλύπτης που είχε εξαφανιστεί πριν από πολλά χρόνια και πίστευε ότι ήταν νεκρός. Το άγαλμα της «Ωραίας Κοιμωμένης», που έγινε το πιο διάσημο έργο του, ήταν η αρχή μιας εκρηκτικής κατάστασης που άρχισε να βιώνει με εκρήξεις οργής, παράνοιας και τρέλας. Όταν επιστρέφει στην Αθήνα ξεκινάει ολόκληρη έρευνα για να βάλει στη σειρά τα κομμάτια της ζωής του Χαλεπά, ψάχνει σε βιβλιοθήκες ξεθάβοντας παλιές εφημερίδες και περιοδικά τέχνης, μιλάει με καθηγητές στη Σχολή Καλών Τεχνών που ήταν κάποτε συμμαθητές του Χαλεπά και ξεκινάει να διηγείται την ιστορία του από την αρχή. Από το 1851, όταν γεννιέται στον Πύργο, ο πιο μεγάλος από έξι παιδιά. «Ο πατέρας του όπως και πρόγονοί του είχε μαρμαράδικο με καλή δουλειά. Να φανταστείτε, είχε υποκαταστήματα στην Τήνο, στο Βουκουρέστι και στον Πειραιά». Σελίδες από το κόμικ. Ο Γιαννούλης ήθελε από μικρός να γίνει γλύπτης, αλλά όταν έγινε 15 ο πατέρας του τον έστειλε με το ζόρι να γίνει έμπορος. Πήγε στην Εμπορική σχολή Ερμούπολης, τα παράτησε, μετά τον έβαλαν να δουλέψει στο κατάστημα του Λάζαρου Γαΐτη, έφυγε κι από κει και με το πείσμα του κατάφερε να πείσει τους γονείς του ότι θέλει να ασχοληθεί με την τέχνη. Έτσι, το 1869, όταν ο Γιαννούλης ήταν 18, ολόκληρη η οικογένεια μετακόμισε στην Αθήνα, στην οδό Μαυρομιχάλη. Με την επιμονή του γράφτηκε στη Σχολή Καλών Τεχνών (που τότε ονομαζόταν Το Σχολείο των Τεχνών) και είχε δασκάλους τον Νικηφόρο Λύτρα και Λωνίδα Δρόση. Τα χρόνια στο Μόναχο δεν ήταν εύκολα, οι συνθήκες που ζούσε ήταν πολύ φτωχικές, αλλά ήρθε πρώτος σε έναν διαγωνισμό με θέμα την «πριγκίπισσα του Ρήνου» και δημιουργικά είναι σε μεγάλη φόρμα. Φιλοτεχνεί έναν «Σάτυρο» και το γλυπτό «Φιλοστοργία» και εκθέτει με επιτυχία σε μεγάλη έκθεση του Μονάχου. Κι ενώ στο Μόναχο διέπρεπε, τον θαύμαζαν και τον βράβευαν, στην Ελλάδα τον απέρριπταν επιδεικτικά. Ο πρώτος «Σάτυρος» και η «Φιλοστοργία» απορρίφθηκαν από την έκθεση των Αθηνών το 1875. Το χειρότερο όμως ήταν ότι του έκοψαν την υποτροφία, δίνοντάς τη σε έναν φοιτητή μηχανικής, αναγκάζοντάς τον να γυρίσει στην Ελλάδα. Ο ίδιος ο διευθυντής της Βασιλικής Ακαδημίας του Μονάχου, ο Carl von Piloty ζήτησε από τον χορηγό, τον ναό της Ευαγγελιστρίας Τήνου, να μη διακόψει την υποτροφία στον «προικισμένο με εξαιρετικά χαρίσματα Τήνιο σπουδαστή», αλλά δεν εισακούστηκε. Ο Χαλεπάς βρέθηκε για λίγο καιρό στο Βουκουρέστι, βοηθώντας τον πατέρα του στην κατασκευή επιτάφιων αγγέλων και μετά γύρισε στην Τήνο. To εξώφυλλο του κόμικ. Κι ενώ στο Μόναχο διέπρεπε, τον θαύμαζαν και τον βράβευαν, στην Ελλάδα τον απέρριπταν επιδεικτικά. Ο πρώτος «Σάτυρος» και η «Φιλοστοργία» απορρίφθηκαν από την έκθεση των Αθηνών το 1875. Το χειρότερο όμως ήταν ότι του έκοψαν την υποτροφία, δίνοντάς τη σε έναν φοιτητή μηχανικής, αναγκάζοντάς τον να γυρίσει στην Ελλάδα. Ο ίδιος ο διευθυντής της Βασιλικής Ακαδημίας του Μονάχου, ο Carl von Piloty ζήτησε από τον χορηγό, τον ναό της Ευαγγελιστρίας Τήνου, να μη διακόψει την υποτροφία στον «προικισμένο με εξαιρετικά χαρίσματα Τήνιο σπουδαστή», αλλά δεν εισακούστηκε. Ο Χαλεπάς βρέθηκε για λίγο καιρό στο Βουκουρέστι, βοηθώντας τον πατέρα του στην κατασκευή επιτάφιων αγγέλων και μετά γύρισε στην Τήνο. Σελίδες από το κόμικ. Το 1876 νοίκιασε ένα ατελιέ στην αρχή της οδού Μητροπόλεως και ρίχνεται με τα μούτρα στη δουλειά, σύντομα όμως μετακομίζει στο σπίτι που είχε χτίσει πρόσφατα ο πατέρας του στην αρχή της οδού Μαυρομιχάλη. Εκεί τον επισκέφτηκε η κυρία Αφεντάκη για να της παραγγείλει μία προτομή για το μνήμα της κόρης της Σοφίας που είχε πεθάνει πολύ νέα. Ο Χαλεπάς δέχτηκε κι ανέλαβε την παραγγελία αντί 1.000 δραχμών. Το άγαλμα της «Ωραίας Κοιμωμένης», που έγινε το πιο διάσημο έργο του, ήταν η αρχή μιας εκρηκτικής κατάστασης που άρχισε να βιώνει με εκρήξεις οργής, παράνοιας και τρέλας. Όταν η κυρία Αφεντάκη ζήτησε να κάνει μία αλλαγή στο έργο, βγήκε εκτός εαυτού και άρχισε να το καταστρέφει. «Εγώ είμαι ο καλλιτέχνης», της είπε, «εγώ ξέρω πώς πρέπει να γίνει, αν νομίζετε ότι εσείς ξέρετε καλύτερα από μένα, κάντε το μόνη σας! Η συμφωνία ακυρώνεται!». Η εξοντωτική δουλειά, η φυγή του από το Μόναχο, η ανεκπλήρωτη δίψα για τις εξελίξεις της γλυπτικής, αλλά και ο ατυχής έρωτάς του για μία κοπέλα τον οδήγησαν σε μία άβυσσο χωρίς επιστροφή. Στο δεύτερο κεφάλαιο τα γεγονότα τα αφηγείται ο αδερφός του Χαλεπά, ο Νικόλας. Η κατάστασή του Γιαννούλη χειροτέρευε συνεχώς, τον χειμώνα του 1877 προς 1878 υπέστη νευρικό κλονισμό. Χωρίς κανέναν προφανή λόγο, άρχισε να καταστρέφει έργα του, ενώ επιχείρησε κατ' επανάληψη να αυτοκτονήσει. Οι γονείς του τον έστειλαν ταξίδι στην Ιταλία, για να συνέλθει, αλλά η θεραπεία ήταν μόνο πρόσκαιρη. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα άρχισαν ξανά τα συμπτώματα: καταβύθιση στη σιωπή, απομόνωση, παραμιλητό και αναίτιο γέλιο. Καθώς η κατάστασή του επιδεινώνονταν συνεχώς, το 1888, οι γιατροί διέγνωσαν «άνοια» και οι δικοί του αποφάσισαν να τον κλείσουν στο Δημόσιο Ψυχιατρείο της Κέρκυρας. Στο Ψυχιατρείο, ο Χαλεπάς αντιμετωπίστηκε με τον σκληρό τρόπο που αντιμετώπιζαν όλους τους ψυχασθενείς την εποχή εκείνη: οι γιατροί και οι φύλακες είτε του απαγόρευαν να σχεδιάζει και να πλάθει, είτε του κατέστρεφαν οτιδήποτε εκείνος είχε δημιουργήσει και είχε κρύψει στο ερμάριό του. Λέγεται πως από όσα προσπάθησε να δημιουργήσει μέσα στο Ψυχιατρείο ένα μόνον έργο σώθηκε, κλεμμένο από κάποιον φύλακα και παραπεταμένο στα υπόγεια του ιδρύματος, όπου ξαναβρέθηκε τυχαία το 1942. Το 1901 πέθανε ο πατέρας του και έναν χρόνο μετά η μητέρα του πήγε στο Ψυχιατρείο, για να τον πάρει πίσω μαζί της στον Πύργο της Τήνου. Στην Τήνο έζησε υπό την αυστηρή επιτήρηση της μητέρας του, η οποία πίστευε ότι ο γιος της τρελάθηκε από την τέχνη. Για τον λόγο αυτό, η μητέρα του δεν του επέτρεπε να ασχοληθεί ξανά με την γλυπτική, σε σημείο που, αν εκείνος έφτιαχνε κάτι στοιχειώδες με κάρβουνο ή πηλό, εκείνη το κατέστρεφε. Σελίδες από το κόμικ. Όταν πέθανε η μητέρα του το 1916, ο Χαλεπάς είχε ξεκόψει παντελώς από την τέχνη του. Ζούσε πάμφτωχος βοσκώντας πρόβατα και φέροντας το βαρύ στίγμα του τρελού του χωριού. Βρήκε ωστόσο το κουράγιο και άρχισε ξανά να ασχολείται με την γλυπτική. Τα μέσα που διέθετε ήταν παντελώς πρωτόγονα και το επαρχιακό περιβάλλον εχθρικό προς κάθε αλαφροΐσκιωτο, αλλά εκείνος με πείσμα άρχισε να δημιουργεί, για να κερδίσει τον χαμένο χρόνο. Το τρίτο και τελευταίο μέρος του βιβλίου είναι η ανάσταση του Χαλεπά. Όχι μόνο καλλιτεχνικά, αλλά είναι η περίοδος που τον ανακαλύπτουν εκ νέου οι καλλιτεχνικοί κύκλοι της Αθήνας και επανέρχεται πανηγυρικά, ζώντας τα τελευταία χρόνια της ζωής του μέσα στη δημιουργία και την απόλυτη αναγνώριση. Είχε βρει επιτέλους τη γαλήνη φιλοξενούμενος από την ανιψιά του. Οι συνθήκες της δουλειάς του όμως παρέμεναν κάτι παραπάνω από δύσκολες. Τα προπλάσματα έσπαζαν τα καλοκαίρια από τη ζέστη και τον χειμώνα από το κρύο. Λένε ότι μέχρι το τέλος περίμενε το κράτος να του παραχωρήσει ένα εργαστήριο. Ήθελε να δουλέψει και πάλι μεγάλες συνθέσεις. Τον τιμούσαν όλοι, το εργαστήριο όμως δεν του παραχωρήθηκε ποτέ. Ο Γιαννούλης Χαλεπάς πέθανε στις 15 Σεπτεμβρίου 1938. Τον Απρίλιο τον χτύπησε μια ημιπληγία και δεν μπόρεσε να σηκωθεί ξανά από το κρεβάτι. Το graphic novel «Γιαννούλης Χαλεπάς, ο μύθος της νεοελληνικής γλυπτικής» των Θ. Πέτρου και Δ. Βανέλλη κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη. ΠΗΓΗ

Το 2019, η εκδοτική Χάρτινη Πόλη κυκλοφορεί μία ακόμα σειρά με εικονογραφημένες περιπέτειες των αγαπημένων μας Στρουμφ, σε παρόμοιο δηλαδή μοτίβο με τις σειρές Στρουμφο-ήρωες και Στρουμφάκια, αυτή τη φορά με τον τίτλο Μίνι Στρουμφοσυλλογή. Για ακόμα μία φορά, εικονογραφούνται ιστορίες που είχαν πρωτοκυκλοφορήσει σε κόμικς. Συνολικά κυκλοφόρησαν 8 βιβλία σε μικρό μέγεθος, στα πρώτυπα παλιότερων εκδόσεων όπως οι Μίνι-Στρουμφοϊστορίες από τις εκδόσεις Μίνωας. Οι ιστορίες είναι: 1. Η Στρουμφοτούρτα 2. Η Στρουμφίτα και το Φεγγάρι 3. Ο μαγικός Στρουμφο-καθρέφτης 4. Ένα ιπτάμενο Στρουμφάκι 5. Το ψεύτικο Στρουμφάκι 6. Το Στρουμφάκι που ήθελε να γίνει μάγος 7. Το Στρουμφο-ξόρκι του ύπνου 8. Η μηχανή που Στρουμφίζει τον καιρό

Τον Σεπτέμβριο του 2019, η εκδοτική Χάρτινη Πόλη κυκλοφορεί μία ακόμα σειρά εικονογραφημένων παραμυθιών με πρωταγωνιστές τους αγαπημένους μας μπλε ήρωες. Η σειρά φέρει τον τίτλο "Στρουμφάκια", αλλά η εκδοτική την έχει καταχωρήσει στο site της ως Ιστορίες με τα Στρουμφάκια, κάτι που δεν αναφέρεται πουθενά μέσα στις σελίδες των 3 βιβλίων που κυκλοφόρησαν. Όπως συμβαίνει συνήθως με τέτοια εικονογραφημένα βιβλία, η ιστορία βασίζεται σε κάποια περιπέτεια του Peyo που είχε πρωτοκυκλοφορήσει σε κόμικ. Στη συγκεκριμένη σειρά έχουμε τους εξής τίτλους: 1. Ο Στρουμφοαγώνας ξεκινά! 2. Συνταγή για στρουμφοσούπα 3. Το θαύμα των Χριστουγέννων Σε σχέση με άλλες αντίστοιχες κυκλοφορίες της εκδοτικής όπως οι Στρουμφο-ήρωες ή η Μίνι Στρουμφοσυλλογή, η συγκεκριμένη σειρά είναι σε πιο μεγάλο μέγεθος και τα βιβλία σίγουρα πιο ευχάριστα στην ανάγνωση.

Μια εκδοση/σειρα που κυκλοφορησε στα τελη του 2019.Μεσα απο τις 32 εγχρωμες σελιδες που προσφερονται για ζωγραφικη με τους ηρωες του PEYO (Στρουμφακια).Δινονται σε καθε τευχος απο 2 σελιδες με αυτοκολλητα. Το τευχος που επεσε στα χερια μου ειναι το 38 (09.2019)

Με αφορμή τη επικείμενη κυκλοφορία του νέου άλμπουμ επιστημονικής φαντασίας με τίτλο ΘΥΕΛΛΑ, ο Πάνος Κρητικός συζητά με τον Νίκο Καμπασελέ, προσφέροντας μια πρώτη γνωριμία μ’έναν πολλά υποσχόμενο δημιουργό. Ας ξεκινήσουμε με τα πολύ βασικά: Είσαι ο και λέγεσαι (χα χα); (χεχεχε) Είμαι ο Νίκος Καμπασελέ, ζωγραφίζω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου! Είμαι απόφοιτος της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, όπου σπούδασα ζωγραφική, και είμαι επίσης πτυχιούχος της Ecole Européenne Supérieure de l’Image, όπου σπούδασα κόμικς στο μεταπτυχιακό τμήμα της σχολής. Ποια ήταν η σχέση σου με τα κόμικς πριν καταπιαστείς με αυτά ως δημιουργός; Ήδη ο παππούς μου ο Νίκος αγαπούσε πολύ τα κόμικς και την λογοτεχνία γενικότερα. Είχε ένα μεγάλο παλιό ξύλινο μπαούλο γεμάτο μέχρι απάνω με κόμικς τύπου παλιά marvel, Κλασσικά Εικονογραφημένα, Μίκυ Μάους κλπ… Οι γονείς μου κάθε φορά που επέστρεφαν από κάποιο ταξίδι στην Ευρώπη μου έφερναν σίγουρα κάποιο Τεν Τεν, Αστερίξ, Λούκυ Λουκ, Ιζνογκούντ, Θοργκάλ και άλλα πολλά… Οπότε τα κόμικς ήταν από πάντα για μένα κάτι το καθημερινό. Παρόλα αυτά, άργησα σχετικά να τολμήσω να παρουσιάσω στο ευρύ κοινό κάτι δικό μου, πιο προσωπικό, όπως η ΘΥΕΛΛΑ. Αυτή είναι και η πρώτη σου επίσημη έκδοση στον χώρο των κόμικς. Να ρωτήσω πώς αισθάνεσαι γι’αυτό; Στο χώρο των εκδόσεων συμμετέχω τα τελευταία έξι χρόνια αρκετά ενεργά σε ανθολογίες και περιοδικά. Αυτό ακριβώς ήταν που μου επέτρεψε να ονειρευτώ και να τολμήσω τη ΘΥΕΛΛΑ, που είναι εξ’ ολοκλήρου δικό μου έργο. Είμαι εντελώς ενθουσιασμένος! Καλά καλά δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμα ότι συνέβη. Τη Θύελλα τη νιώθω λίγο σαν κόρη μου. Οπότε μέσα στον ενθουσιασμό υπάρχει και λίγη αγωνία για το τι θα της συμβεί και για το πώς θα εξελιχθεί. Όπως και να ‘χει όμως, νιώθω σίγουρα πολύ χαρούμενος που έχω κάτι που πλησιάζει αρκετά την καλλιτεχνική μου ταυτότητα και που να είναι προσιτό σε όλους. Πώς και αποφάσισες να καταπιαστείς με την επιστημονική φαντασία ως δημιουργός; Δεν είναι ένα ιδιαίτερα απαιτητικό, αφηγηματικά και εικαστικά, κειμενικό είδος; Η επιστημονική φαντασία είναι για μένα ένα είδος που σου δημιουργεί δύο πολύ ουσιαστικά προβλήματα, τα οποία όμως αν τα χειριστεί κανείς σωστά, μπορούν να μετατραπούν σε πλεονεκτήματα. Ελπίζω να τα κατάφερα κάπως στη ΘΥΕΛΛΑ! Λοιπόν το πρώτο πρόβλημα είναι η δυσπιστία που έχει- ακόμη και άθελά του- ο αναγνώστης απέναντι σε ένα έργο επιστημονικής φαντασίας. Ο φόβος δηλαδή ότι μια τέτοια ιστορία δεν μπορεί να περιέχει τίποτα το οποίο να μπορεί ο αναγνώστης να συνδέσει με τη δικιά του καθημερινή ζωή: «Καλά τώρα ψέματα να κάθομαι να διαβάζω;» Είναι μια φράση που έχω ακούσει κάμποσες φορές. Οπότε σαν δημιουργός πρέπει να κατασκευάζω κρατήματα, από τα οποία να μπορεί να πιαστεί ένας αναγνώστης για να μπει στον κόσμο μου. Και μέσα στον κόσμο αυτό δημιουργώ μια συνομιλία με τον αναγνώστη μου. Μια συνομιλία που λειτουργεί μέσα από σύμβολα και αλληγορίες ενώ συζητά θέματα που για μένα είναι καθημερινά και πολύ βασικά για τη ζωή. Δεν είναι δηλαδή ψέματα, είναι πράματα που συναντάμε στη ζωή μας αλλά που μπορεί να είναι πολύ δύσκολο να τα δεις κατάματα. Αν καταφέρω να το δει αυτό ο αναγνώστης και να αρχίσει να αναρωτιέται με ενδιαφέρον για αυτά, τότε θεωρώ πως έχω κερδίσει το στοίχημα. Αν έρθει να με βρει κιόλας σε κάποιο φεστιβάλ να συζητήσουμε από κοντά, θα χαρώ ακόμη περισσότερο! Το δεύτερο πρόβλημα με την επιστημονική φαντασία είναι η λογική και η φυσική. Κάνουμε μάχες στο διάστημα με εκρήξεις και φωτιές και όλα είναι στημένα σε έναν συμβατικό χώρο και χρόνο. Στην πραγματικότητα βέβαια, δεν θα λειτουργούσαν καθόλου έτσι όλα αυτά και ο αναγνώστης το ξέρει. Πώς λοιπόν τον πείθεις να παραβλέψει αυτές τις ανακρίβειες; Αν η ιστορία είναι χτισμένη με τέτοιον τρόπο ώστε οι ανακρίβειες αυτές όχι μόνο να μην γίνονται αντιληπτές, αλλά να εμπλουτίζουν κιόλας την ιστορία, τότε πάλι έχει κερδηθεί για μένα το στοίχημα. Συγκεκριμένα τώρα, στην ιστορία της ΘΥΕΛΛΑΣ, το πλαίσιο δεν θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο πέρα από την επιστημονική φαντασία. Αφενός επειδή μου δίνει την δυνατότητα να επεξεργαστώ πιο ανώδυνα το θέμα της ιστορίας, αφετέρου επειδή μου δίνει την ελευθερία να μιλήσω συμβολικά για ζητήματα όπως η αποξένωση, ο παραλογισμός του πολέμου, ο φανατισμός, η τεχνοκρατία. Και γιατί επέλεξες το συγκεκριμένο ιστορικό πλαίσιο για να εντάξεις την ιστορία σου; Κοίτα, η Ιστορία είναι για μένα η δεύτερη μεγάλη μου αγάπη. Η βυζαντινή εποχή ειδικότερα, με τον πολυπολιτισμικό και ακραία, κατά καιρούς, θρησκευτικό χαρακτήρα της ήταν μια εποχή που μου προκαλούσε πάντα ανάμεικτα συναισθήματα: από εκνευρισμό μέχρι δέος. Επίσης είναι ένα κομμάτι της κληρονομιάς μας αλλά και της καθημερινότητάς μας, με τον τρόπο που η Ορθοδοξία επιλέγει να διαφυλάττει το παρελθόν της. Αυτό δημιουργεί βέβαια, κάποιες φορές, μια σχεδόν τρομακτική αποξένωση από την σύγχρονη πραγματικότητα. Και αυτή η ρήξη, ανάμεσα σε δύο ή και περισσότερες πραγματικότητες που μπλέκονται, συνθέτοντας το κράμα της μοντέρνας Ελλάδας ήταν κάτι που από πάντα με ενθουσίαζε. Επίσης, το βυζαντινό ύφος, όσον αφορά τα κτίρια, τα ρούχα και την εικονογραφία, είναι κάτι που πολύ σπάνια βλέπω σε μη εκκλησιαστικά έντυπα. Οπότε σκέφτηκα πως θα είχε ενδιαφέρον να το χρησιμοποιήσω, με τον απαραίτητο σεβασμό φυσικά. Απ’όσο γνωρίζω, δεν έχεις δουλέψει ξανά μια ιστορία τέτοιας έκτασης. Ποια ήταν η βασική δυσκολία που αντιμετώπισες κατά τη δημιουργία της ΘΥΕΛΛΑΣ; Ο χρόνος! Ανέπτυξα μια σχεδόν εμμονική σχέση με τον χρόνο. Προγραμμάτιζα συνεχώς τη μέρα μου λεπτό προς λεπτό. Έπαιζα συνέχεια τον ζογκλέρ ανάμεσα στη ΘΥΕΛΛΑ, την καθημερινή μου δουλειά στο Κέντρο Ημέρας Ατόμων με Αναπηρία των Παιδικών Χωριών SOS Θράκης, σε άλλες ζωγραφικές δουλειές που έρχονταν εμβόλιμες, στο Σύλλογο Παιχνιδιών Φαντασίας «Το Λημέρι του Δράκου» που έχουμε στήσει με τους φίλους μου και πάνω απ όλα στην κοπέλα μου τη Μαρία. Κατά καιρούς, απογοήτευα φίλους και συγγενείς που μπορεί να έκανα και μήνες να τους δω. Ανυπόφορος πρέπει να ήμουνα… Πολύ κλείσιμο… Νομίζω πως αυτό είναι ένα από τα αναπόφευκτα και όχι ιδιαίτερα ευχάριστα, στοιχεία αυτής της δουλειάς. Δυστυχώς! Έχοντας αφιερώσει λοιπόν τόσο χρόνο από την πλευρά σου, ποια είναι τα στοιχεία εκείνα που θεωρείς πως κάνουν την ανάγνωση της ΘΥΕΛΛΑΣ ελκυστική για τον αναγνώστη; Σίγουρα είναι κάτι πρωτότυπο. Σίγουρα είναι κάτι για το οποίο έχω δουλέψει πάρα πολύ. Βέβαια, ως δημιουργός, βλέπω πάντα τα όσα θα μπορούσαν να έχουν γίνει ακόμα καλύτερα! Αλλά είμαι πολύ ευχαριστημένος από το αποτέλεσμα, στο οποίο συνέβαλλες κι εσύ Πάνο, μαζί με τον Νίκο Δαλαμπύρα. Για μένα το κύριο πλεονέκτημα είναι οτι μιλάει για πράματα που είναι πολύ γνώριμα στον Έλληνα αναγνώστη, με έναν τρόπο που επίσης είναι οικείος. Μιλάει για τα προβλήματα, τους φόβους και τις αντιφάσεις που έχουμε ως έθνος. Αλλά αυτό δεν γίνεται με τρόπο διδακτικό. Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί στη ΘΥΕΛΛΑ. Ο καθένας προσπαθεί να επιβιώσει ακολουθώντας τα πιστεύω του. Όλοι έχουν δίκιο και άδικο ταυτόχρονα. Κάπως σαν την πραγματική ζωή, όπως τη βλέπω εγώ τουλάχιστον. Και τi σκέφτεσαι να κάνει τώρα που ολοκλήρωσες το συγκεκριμένο project; Υπάρχουν σχέδια, προσδοκίες ή ελπίδες για το μέλλον; Προσδοκίες πάρα πολλές πάντα (χαχα)! Παρόλο που η ιστορία της ΘΥΕΛΛΑΣ είναι αυτοτελής, πιστεύω πως ο κόσμος της έχει ακόμη πολύ ψωμί, μιας και βλέπουμε απλά ένα κομμάτι του στο βιβλίο αυτό. Το μέλλον θα δείξει, δεν μου αρέσει να γίνομαι βιαστικός. Γενικότερα, χαίρομαι πάρα πολύ που τα τελευταία χρόνια τα κόμικς ανεβαίνουν και στην Ελλάδα. Χαίρομαι που υπάρχουν τόσοι εκπληκτικοί δημιουργοί και τόση μεγάλη ποικιλία στις εκδόσεις! Χαίρομαι που και το κοινό συμμετέχει σε όλο αυτό και που το στηρίζει με τόσο ενθουσιασμό! Όσο ήμουν στη Γαλλία ζήλευα πάρα πολύ που δεν είχαμε κάτι αντίστοιχο του φεστιβάλ της Ανγκουλέμ. Τώρα, κάθε χρόνο ζηλεύω και λιγότερο! Χαίρομαι που το ακούω αυτό. Οπότε, νομίζω πως μπορούμε να κλείσουμε εδώ τη συζήτηση, με αυτή την ευχάριστη νότα, Σ’ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου. Εγώ ευχαριστώ και εύχομαι να πάνε όλα καλά με την έκδοση. ΠΗΓΗ

Είναι νύχτα σε μια μονάδα κι ένας βαριεστημένος στρατιώτης πηγαίνει για να κάνει την σκοπιά του. Κάποια στιγμή, θα βγάλει το κράνος του και θα ανάψει ένα τσιγάρο, για να του κρατήσει συντροφιά στο έργο του. Την ησυχία, όμως, θα την διακόψει ένα περίεργο αντικείμενο, που μοιάζει με κύβος, το οποίο αιωρείται πάνω από το κεφάλι του. Μέχρι να προσπαθήσει να καταλάβει τι είναι, το αντικείμενο εκσφενδονίζεται με δύναμη και προσγειώνεται αστραπιαία στο πρόσωπο του. Τότε, ο κύβος σπάει κι απελευθερώνεται ένα μεγάλο ποσό ενέργειας, που του προκαλεί πολλά εγκαύματα σε όλο του το σώμα. Όταν θα ξυπνήσει, θα συνειδητοποιήσει ότι βρίσκεται κλινήρης στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου, με όλο του το κορμί να είναι καλυμμένο με γάζες. Και τα προβλήματα δεν φαίνεται να σταματούν εκεί, καθώς εκτός από το σώμα του, το πλάσμα που απελευθερώθηκε από τον κύβο, φαίνεται να παίζει και με τον ψυχικό του κόσμο. Ο φίλος μας χάνεται στα βάθη του μυαλού του κι ένα επικίνδυνο παιχνίδι ξεκινά, καθώς καταδιώκεται από περίεργα όντα, που κοινό τους χαρακτηριστικό είναι ότι έχουν ένα μόνο μάτι στο κέντρο του μετώπου τους… Έτσι, λοιπόν, ξεκινάει το κόμικ του Γιώργου Κόλλια, ο οποίος το παρουσίασε στο κοινό το 2019, στα πλαίσια του Comicdom Con Athens, που διοργανώθηκε εκείνη την χρονιά. Πρόκειται για μια αυτοέκδοση, στην οποία επικρατεί ένα σενάριο φαντασίας και μεταφυσικού. Αυτό που θα πρέπει να τονίσουμε είναι ότι δεν περιέχονται τα κλασικά "μπαλονάκια" διαλόγων, με αποτέλεσμα η ιστορία να στηρίζεται εξ ολοκλήρου στο σχέδιο για να βγάλει νόημα. Ξεκινώντας την ανάγνωση της ιστορίας, δημιουργείται ένα κλίμα, που μου κίνησε την περιέργεια για την συνέχεια. Ξεκινάμε, λοιπόν, με τις κατάλληλες προϋποθέσεις για να διαβάσουμε μια πλοκή με μυστήριο κι ένταση. Στην πορεία, όμως, φοβάμαι ότι με έχασε κάπως… Από τα μισά και μετά (και μ' εμφανή πλέον την έλλειψη διαλόγων) ο συγγραφέας δημιουργεί μια απλή παράθεση καρέ φαντασίας, που δεν πηγαίνουν την ιστορία παρακάτω ή τουλάχιστον δεν το κάνουν σε ικανοποιητικό βαθμό. Έτσι, χάνεται αρκετά η συνοχή του σεναρίου και το κόμικ αρχίζει να μοιάζει με ένα καλοδουλεμένο sketchbook. Η πραγματικότητα και το μεταφυσικό είναι δύο καταστάσεις που μπλέκονται πέραν του δέοντος κι όταν το (σύντομο) κόμικ φτάνει στο φινάλε του, έμεινα με την αίσθηση του ανικανοποίητου, αλλά και με πολλές απορίες. Γενικά, είναι ένα κόμικ, που με περισσότερη φροντίδα και σελίδες (ίσως και διαλόγους) να ανέδιδε καλύτερα τα αρώματα του και να βοηθούσε πιο πολύ τον κομίστα να αποτυπώσει στο χαρτί την ζητούμενη ιδέα του σεναρίου. Αν συνέχιζε πιο συγκεντρωμένα και με λιγότερο ενθουσιασμό για “φανταχτερά” καρέ, σίγουρα θα μιλούσαμε για ένα καλύτερο αποτέλεσμα. Από την στιγμή που έχουμε να κάνουμε με ένα “βουβό” κόμικ, εύλογα περιμένουμε από τον εικαστικό τομέα να κάνει όλη την δουλειά και να είναι εκείνος που θα κερδίσει την προσοχή μας. Ε, λοιπόν, εδώ ο εικαστικός τομέας στέκεται αντάξιος των προσδοκιών μας. Το σχέδιο είναι ολοζώντανο, ενώ δουλεύει άψογα κι απρόσκοπτα σκηνοθετικά, τουλάχιστον, μέχρι να το συνεπάρει το υπερβολικά πολύ και περίπλοκο Sci-Fi στοιχείο. Και πάλι δεν είχα πρόβλημα, αλλά πλέον νομίζω ότι χάθηκε η σεναριακή δομή. Το μελάνωμα είναι εξαιρετικό και δένει όμορφα με το ασπρόμαυρο χρώμα. Πιστεύω ότι το έγχρωμο στοιχείο, θα το χαλούσε. Άνετα, λοιπόν, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο εικαστικός τομέας είναι το πιο δυνατό χαρτί του κόμικ. Η έκδοση είναι μικρή σε διαστάσεις και δεμένη με καρφίτσα. Το χαρτί στο εσωτερικό είναι γυαλιστερό και το συνολικό αποτέλεσμα είναι κάτι περισσότερο από τίμιο, πάντα για τα επίπεδα μίας αυτοέκδοσης. Σαν έξτρα υλικό θα βρούμε δύο ολοσέλιδα fan arts, το ένα από τον Φοίβο Πίκαζη και το άλλο από τον Αθανάσιο Μπαγγέα, που βρίσκονται στην εσωτερική πλευρά του εξώφυλλου και του οπισθόφυλλου αντίστοιχα. Έτερον ουδέν. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του κόμικ.

Τον Ιανουάριο του 2019 έκανε ντεμπούτο στα σημεία διανομής των free press περιοδικών, ένας τίτλος με το όνομα "Η Πατησίων ζει". Πρόκειται για ένα περιοδικό ποικίλης ύλης, το οποίο εστιάζεται περισσότερο σε άρθρα που αφορούν την πόλη της Αθήνας, χωρίς αυτό βέβαια να του στερεί το δικαίωμα να φιλοξενεί κι άλλα, γενικότερα άρθρα, από ιατρικής φύσης, μέχρι ιστορικά. Επίσης, μέσα στις σελίδες του θα βρούμε προτάσεις για βιβλία, ταινίες, θέατρα, εκθέσεις, συναυλίες εστιατόρια κι ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι υπάρχει πλουραλισμός στους αρθρογράφους που λαμβάνουν μέρος σε κάθε τεύχος. Από το τεύχος #51 κι έπειτα, το περιοδικό θα αλλάξει τίτλο, ο οποίος θα γίνει "Η πόλη ζει". Φαντάζομαι ότι ο σκοπός αυτής της αλλαγής είναι να δοθεί μία πιο γενική άποψη για την πόλη και να μην εστιάζεται σε ένα μεμονωμένο σημείο. Τα άρθρα που φιλοξενούνται έχουν ανάλαφρη γραφή, με αποτέλεσμα να γίνονται προσιτά από τον μέσο αναγνώστη, που αποτελεί και την πλειοψηφία του κοινού. Πολλές ήταν οι στιγμές που μου έφερε στο μυαλό κάτι από την "Athens Voice". Γενικά, μου αρέσουν τέτοιου είδους εκδόσεις γιατί μας ξεναγούν σε μία Αθήνα, η οποία στους περισσότερους είναι άγνωστη (ή τουλάχιστον όχι τόσο γνωστή). Η έκδοση φέρει μεγάλο σχήμα και χαρτί εφημερίδας, δεμένο με καρφίτσα. Σίγουρα δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί πολυτελής η συγκεκριμένη μορφή, αλλά από την στιγμή που μιλάμε για ένα έντυπο που παρέχεται δωρεάν και με τόσο πλούσια θεματολογία, πιστεύω ότι μπορούμε να κάνουμε τα στραβά μάτια και να ρίξουμε λίγο νερό στο κρασί μας. Το περιοδικό διαθέτει και ηλεκτρονικό σπίτι, το οποίο μπορείτε να βρείτε ΕΔΩ, καθώς επίσης διατίθεται κι ο κατάλογος με τα τεύχη που έχουν κυκλοφορήσει (καταχωρημένα και στο ISSUU) για να μπορέσει ο κάθε ενδιαφερόμενος να διαβάσει κάποιο τεύχος που δεν πρόλαβε να το βρει σε έντυπη μορφή. Το περιοδικό, τουλάχιστον μέχρι τον Μάιο του 2022 (και μέχρι την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές) εξακολουθεί να συντροφεύει τους κατοίκους της... τσιμεντούπολης.

Τον Σεπτέμβριο του 2019, η εκδοτική Χάρτινη Πόλη κυκλοφορεί 8 βιβλιαράκια σε μικρό μέγεθος με τις περιπέτειες των Στρουμφ. Κάθε βιβλίο έχει πρωταγωνιστή έναν διαφορετικό ήρωα, και συνοδεύεται από μια πανέμορφη φιγούρα με το στρουμφάκι αυτό. Πρόκειται για μετάφραση της σειράς Histoire de Schtroumpfs. Στη σειρά αυτή έχουμε λοιπόν: 1. Η Στρουμφίτα 2. Ο Μπαμπαστρουμφ 3. Ο Σπιρτούλης 4. Ο Μελένιος 5. Το Άγριο Στρουμφάκι 6. Ο Κοιμήσης 7. Ο Προκόπης 8. Ο Ντορεμί Ακόμα και στη συσκευασία έχει γίνει πολύ όμορφη δουλειά, καθώς κάθε μία έχει διαφορετικό χρώμα: Τον Απρίλιο του 2022, κυκλοφόρησαν 7 ακόμα φιγούρες με Στρουμφο-επαγγέλματα.

Μετά τα 2 τεύχη Full Phat που κυκλοφόρησαν το 2016 και 2017 από τη Jemma Press, o Βαγγέλης Χατζηδάκης κυκλοφόρησε το 2019 το 3ο του άλμπουμ (πραγματικά τρίτο αυτή τη φορά, όχι σαν το Full Phat 3) σε έκδοση της Phat Entertainment. Για ακόμα μία φορά συγκεντρώνονται στριπάκια που ο δημιουργός είχε δημοσιεύσει στο Facebook και στο socomic.gr, σε μία πολύ ωραία έκδοση με γυαλιστερό εξώφυλλο και σελίδες.

To τευχάκι αυτό περιέχει remake της πρώτης ιστορίας του Μέλανδρου Γκανά από τα 00's.. Μία αυτοέκδοση σε μικρό μέγεθος (11.5 x 16) σε 16 έγχρωμες σελίδες, από τις εκδόσεις του Κάμπου. Ευχαριστούμε τον @nikos99 για την διάθεση του τεύχους.

Η παρούσα έκδοση έρχεται να συμπληρώσει την παλαιότερη έκδοση από την ομάδα "Ενάντια Στην Λήθη", με τίτλο "The Fixer". Συγγραφέας είναι ο Joe Sacco, δημοσιογράφος αρκετά γνωστός για την ενασχόλησή του με πολύ κρίσιμες ζώνες πολέμου. Μπορούμε να ισχυριστούμε ότι μια αντίστοιχη ζώνη αποτέλεσαν οι χώρες που προέκυψαν από τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Το ελληνικό κράτος συμμετείχε στην διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, τόσο πολιτικά/υλικά χρησιμοποιώντας όλες τις απολήξεις του, όσο και επιχειρησιακά στέλνοντας παραστρατιωτική ομάδα να πολεμήσει στο πλευρό των Σέρβων φασιστών. Το κόμικ αυτό αποτελείται από δύο ιστορίες που περιγράφουν και αναδεικνύουν την μυρωδιά από την κατάσταση της περιόδου 1995-96. Στην πρώτη ιστορία με τίτλο "Soba" αποκαλύπτεται ο φιλόδοξος χαρακτήρας από την πλευρά των θυμάτων, ο οποίος κατάφερε να εμφανίζεται στον περίγυρο ως ήρωας πολέμου. Στην δεύτερη, ο Sacco παίρνει συνέντευξη από τον σέρβο διεθνή εγκληματία πολέμου Κάρατζιτς. Ο Κάρατζιτς, ο τότε πρόεδρος της «σερβικής δημοκρατίας», υπήρξε σύμμαχος των εθνικιστικών πολιτικών και του επεκτατισμού του ελληνικού κράτους, αλλά και πιστός φίλος των πολιτικών βιτρινών της εποχής, της αριστεράς συμπεριλαμβανομένης. Η έκδοση αποσκοπεί στην ανακίνηση του ελληνικού επεκτατισμού και του σέρβικου εθνικισμού. Επιδίωξή της είναι η διατήρηση της μνήμης και η εναντίωση στην κυρίαρχη ελληνική αφήγηση για τους «ορθόδοξους Σέρβους αδερφούς». Στόχος μας είναι να ενισχύσουμε πολιτικά την προσπάθεια των ολικών αρνητών στράτευσης. (Κινηματικό Αρχείο Ιωαννίνων, Ιούνιος 2019, από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου) Περιεχόμενα: -Λίγα λόγια για το Κινηματικό Αρχείο -Πρόλογος του Κινηματικού Αρχείου Ιωαννίνων: -Παρατηρώντας με το μικροσκόπιο -Παρατηρώντας με τα κυάλια -Ποια είναι η σύνδεση όμως όλων των παραπάνω παρατηρήσεων με το μικροσκόπιο αλλά και με τα κυάλια; -Soba -Christmas with Karadzic (συνέντευξη του Κάρατζιτς στον Sacco) Eυχαριστούμε για την διαθεση του κομικ τον φιλο @nikos99

Οι Περιπέτειες Ενός Καθιηγητή Εικαστικών... Ιστορίες βασισμένες σε πραγματικά περιστατικά από το μάθημα των εικαστικών σε διάφορα δημοτικά σχολεία της Ελλάδας. Συμπρωταγωνιστούν: η Μονοκερίνα, το Λυκανθρωπάκι, το Θυμωμένο Νιάου και όλο το υπόλοιπο διαβολισμένο καστ από μαθητές! Όταν ο κομίστας Διονύσης Φάκος κυκλοφόρησε πριν λίγα χρόνια σε ιδιωτική έκδοση το πρώτο «Teacherrific», με τις περιπέτειες ενός καθηγητή εικαστικών στο σχολείο, όλοι όσοι το διάβασαν αναζητούσαν τη συνέχεια. Ήρθε η ώρα της λοιπόν. Το νέο «Teacherrific» με καινούριες περιπέτειες του καθηγητή και με μια επιλογή από τις παλιότερες, κυκλοφόρησε και ήδη τόσο ο πρωταγωνιστής του όσο και οι μαθητές του έχουν φανατικούς θαυμαστές. Ο Διονύσης Φάκος είναι απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών και εργάζεται στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Ζει στην Πάτρα. Το «Teacherrific» είναι το τρίτο του κόμικ που κυκλοφορεί από το «Δόντι» Έχουν προηγηθεί τα «London» (2017) και «Transylvania» (2018). Παρουσιασης της σχετικης αυτοεκδοσης του 2017 απο το "Βασιλεύς των κόμικς" : https://www.greekcomics.gr/forums/index.php?/topic/39174-teacherrific/ Eυχαριστούμε για την διαθεση του κομικ τον φιλο @nikos99

Ένα κόμικ για τις κακές παρεμβάσεις μιας στρατιωτικής μονάδας σπουργίτιων, στις προσπάθειές τους να νικήσουν τους εισβολείς γερακιών στα εδάφη της ζούγκλας. *To LoudMouse Crew είναι μία κολεκτίβα από δημιουργούς κόμικς που ξεκίνησε μεταξύ Σκωτίας και Ελλάδας και πλέον μεταφέρεται οπουδήποτε στον κόσμο υπάρχουν άτομα με τα οποία συνεργαζόνται. Ευχαριστούμε τον @nikos99 για τη διάθεση του τεύχους

Θέλω να κάνω ένα γενικό σχόλιο που αν νομίζετε ότι αξίζει να αυτονομηθεί ας γίνει. Πλέον ΄έχω διαβάσει καμιά 20αριά από αυτούς τους τόμους με τους οποίους έκανα τα πρώτα μου βήματα στα υπερηρωικά. Η παρακάτω άποψη λοιπόν μπορεί να είναι τελείως λάθος λόγω έλλειψης πληροφοριών. Παρόλα αυτά θα διακινδυνέψω να την κάνω. Αυτοί οι τόμοι στην πλειοψηφία τους με διασκέδασαν αρκετά έως πολύ. Για αυτό και συνέχισα να τους παίρνω μετά τους 4 πρώτους. Αλλά.... Ξέροντας ότι μιλάω σε αντίστοιχους ανθρώπους με εμένα που τα κόμικ τα θεωρούν τέχνη και όχι "μικυμαου" (καημένε μου Μίκυ πόσο ρατσιστικό όλο αυτό) όπως οι υπόλοιποι έχω να κάνω το εξής σχόλιο. Τα υπερηρωικά σαν concept τα θεωρώ κατώτερα από τα υπόλοιπα είδη κόμικ που έχω διαβάσει. Το σχέδιο τους είναι κ α τ α π λ η κ τ ι κ ό αλλά ως εκεί. Τα σενάρια τους είναι (σε όσα διάβασα) σε γενικές γραμμές τα ίδια. Ένας (ή περισσότεροι) καλός (καλοί) με υπερδυνάμεις που μάχεται με κάποιον (κάποιους) κακό (κακούς) με (λιγότερες) υπερδυνάμεις κακίας. Γιατί? Για να σώσουν και καλά τον κόσμο. Που είναι μια Αμερικάνικη ιδέα του 1960. Και έχουμε 2020!!!! Ας πούμε το κυνήγι του Κρείβεν που ήταν εικαστικά μια υπέροχη ιστορία τι σενάριο είχε? Έναν κακό που ήθελε να αποδείξει ότι είναι πιο δυνατός από εναν καλό. Αυτό. Τέλος. Μπορεί να είναι σαφέστατα διασκεδαστικά και κάποιος να τα προτιμάει για αυτό. ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΚΑΝΕΙ. Πρωτίστως τα κομικ τα διαβάζουμε για να μας διασκεδάσουν. Παρόλα αυτά θα προτιμούσα το παιδί μου να διάβαζε οτιδήποτε άλλο. Ας γίνω πιο συγκεκριμένος. Το τόσο "παιδικό" και λοιδορημένο εβδομαδιαίο Μίκυ Μάους ΠΑΛΙΑ είχε ιστορίες στο ίδιο σχετικά μοτίβο όπου δεν έβγαιναν και πολλά θετικά μηνύματα από εκεί. Σήμερα όμως κάθε Παρασκευή μπορείς να βρεις ιστορίες για οικολογία, παιδεία, μπούλινγκ (μάλιστα διάβασα μια ιστορία πρόσφατα που ασχολείται με το λόγο που ένα παιδί κάνει μπούλινγκ και όχι με αυτό καθεαυτό το γεγονός) κ.λ.π. Μπορείς να βρεις ιστορίες που περιέχουν αληθινά ιστορικά γεγονότα, αληθινές περιοχές του κόσμου με τα ξεχωριστά χαρακτηριστικά τους, άλλους λαούς άλλων χωρών. Πάμε σε άλλα. Τα Γαλλοβελγικά. Σενάρια που πραγματεύονται πολύπλοκα θέματα όπως θα βρεις π.χ. στο Λάργκο Γούιντς ή στο Τεν Τεν. Ακόμα και το Αστερίξ προάγει τη φιλία και περιγράφει την Ευρώπη το 50 μ.Χ. Κόρτο Μαλτέζε: Περιγραφή ιστορίας και πολιτισμών. Λοιπά Graphic novels. Θέματα ενήλικα σοβαρά ή λιγότερο σοβαρά. Και πόσα άλλα παραδείγματα που δεν έχει νόημα να αναφέρω. Θέλω να πω ότι δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τόσος ντόρος με τα υπερηρωικά που να θεωρούνται το top των κόμικ. Για μένα απλά απευθύνονται στην τεράστια Αμερικανική αγορά, που τα έχει θεοποιήσει χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Λίγο Big Bang αν δεις το καταλαβαίνεις. Εκτιμώ την τεράστια σημασία τους στην προώθηση του είδους που τόσο αγαπάμε. Εκτιμώ τους φοβερούς καλλιτέχνες που εργάζονται εκεί. Δεν εκτιμώ το μονοδιάστατο του πράγματος. ΒΕΒΑΙΑ έχω διαβάσει μόνο αυτούς τους τόμους οπότε η άποψή μου μπορεί να είναι παντελώς λάθος. Όμως σκέφτηκα ότι είναι ένα ωραίο θέμα συζήτησης.

To 2019 οι εκδόσεις Οξύ κάνουν ένα μεγάλο βήμα και ανακοινώνουν πως θα εκδώσουν στην Ελλάδα τα Άπαντα Lovecraft ή H.P Lovecraft, μια σειρά 15 βιβλίων με ιστορίες του μεγάλου συγγραφέα τρόμου Howard Phillips Lovecraft. O Lovecraft είναι γνωστός ως ο συγγραφέας που επηρέασε σχεδόν όλους τους μεταγενέστερους συγγραφείς τρόμου μέσα από τις ιστορίες του, ενώ έχτισε τη γνωστή μυθολογία Cthulhu, η οποία έγινε αρκετά γνωστή στην ποπ κουλτούρα και επηρέασε καλλιτέχνες και εκτός του συγγραφικού φάσματος. Η σειρά περιέχει κυρίως ιστορίες τρόμου, φαντασίας και weird fiction με περίεργους χαρακτήρες και γεγονότα να διαδραματίζονται στην κάθε μία, αρκετές τελειώνουν με ανατροπές, ενώ η ατμόσφαιρα είναι πάντα μυστήρια και σκοτεινή. Πολλές εκ των ιστοριών αφορούν τη μυθολογία Ctulhu, ενώ την εμφάνισή της κάνει και η περιοχή Arkham της Μασαχουσέτης, μια φανταστική περιοχή που διαδραματίζονται πολλές ιστορίες του Lovecraft και η οποία έδωσε το όνομα της στο Arkham House, τον εκδοτικό που εξέδωσαν τις ιστορίες του Lovecraft οι August Derleth και Donald Wandrei. Η έκδοση της Οξύ δεν είναι στο σύνηθες μέγεθος, τα βιβλία είναι λίγο πιο μικρά, θυμίζοντας έτσι παλαιότερες εποχές. Τόμος 1: Ο πρώτος τόμος κυκλοφόρησε το Μάρτιο του 2019. Περιέχει την πολύ διάσημη ιστορία "Το Κάλεσμα του Κθούλου" που αποτελεί τη βάση της προαναφερόμενης μυθολογίας (και αποτελεί και έμπνευση για ένα από τα καλύτερα instrumental τραγούδια) και θεωρείται μια από τις καλύτερες ιστορίες τρόμου όλων των εποχών, την ιστορία "Η Μουσική του Έριχ Ζαν" σχετικά με έναν μουσικό που γράφει πολύ περίεργες μελωδίες και "Το Μοντέλο του Πίκμαν", την ιστορία ενός ζωγράφου που δημιουργεί μερικά απίστευτα τρομακτικά έργα. Τόμος 2: Ο δεύτερος τόμος κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 2019. Πρώτη του ιστορία "Ο Ξένος" σχετικά με κάποιον που ζει όλη του τη ζωή σε κάστρο χωρίς να έχει επικοινωνήσει με άλλον άνθρωπο. Η δεύτερη "Όνειρα στο Σπίτι της Μάγισσας" αφορά έναν φοιτητή μαθηματικών που νοικιάζει ένα διαμέρισμα σε σοφίτα γνωστό και ως "Το Σπίτι της Μάγισσας", το οποίο φημολογείται πως είναι καταραμένο. Η τελευταία "Το Κτήνος στη Σπηλιά", την οποία ο Lovecraft ολοκλήρωσε σε ηλικία 14 (!!!) ετών είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που χάνεται στο Mammoth Cave του Kentucky και καθώς προσπαθεί να βρει τους υπόλοιπους, ακούει περίεργα βήματα να τον πλησιάζουν. Τόμος 3: Ο τρίτος τόμος βγήκε στα βιβλιοπωλεία το Νοέμβρη του 2019. Πρώτη ιστορία και εκτενέστερη όλων "Το Χρώμα από το Διάστημα", η οποία λαμβάνει χώρα στο Arkham και αφορά την πτώση ενός μετεωρίτη που μελετούν οι επιστήμονες και ο οποίος φέρνει παράξενες συνέπειες στην υγεία των κατοίκων. Δεύτερη το "Ντάγκον" σχετικά με έναν εθισμένο στη μορφίνη άντρα που ανακαλεί ένα γεγονός που έζησε όταν πολέμησε στον Πρώτο Παγκόσμιο. Τρίτη και τελευταία "Η Μετάβαση του Χουάν Ρομέρο" σχετικά με ένα ορυχείο μέσα στο οποίο αποκαλύπτεται ένα πολύ βαθύ και μυστήριο χάσμα. Τόμος 4: Ο τέταρτος τόμος κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβρη του 2020. Είχε μόλις δύο ιστορίες, το εκτενές "Τρόμος στο Ντάνγουιτς", μία από τις βασικότερες και τρομακτικότερες κύριες ιστορίες της Μυθολογίας Κθούλου. Η δεύτερη είναι "Η Κατάθεση του Ράντολφ Κάρτερ", μία σχετικά αλληγορική ιστορία όπου ουσιαστικά ο Lovecraft δίνει στον εαυτό του το συγκεκριμένο ονοματεπώνυμο. Τόμος 5: Ο πέμπτος τόμος βγήκε τον Ιούνιο του 2021. Ξανά δύο ιστορίες, η πρώτη είναι το "Ό,τι Ψιθυρίζει στο Σκοτάδι" που ως ένα σημείο έχει να κάνει με Κθούλου, αλλά εμπλέκει και το στοιχείο της επιστημονικής φανατασίας. Κλείνουμε με μια πολύ μικρή, αλλά τρομακτική, την ιστορία "Ο Απαίσιος Γέρος" με 3 κλέφτες να εισβάλλουν σε ένα σπίτι όπου κατοικεί ένας παράξενος παππούς. Τόμος 6: Ο έκτος τόμος κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 2022. Είναι ο μόνος τόμος με μόνο μία ιστορία και συγκεκριμένα το κλασικό "Τα Βουνά της Τρέλας" με την οποία ο Lovecraft ενισχύει τη μυθολογία Κθούλου. Τόμος 7: Ο έβδομος τόμος βγήκε τον Ιούνιο του 2022. Επιστροφή στο φορμάτ των τριών ιστοριών και συγκεκριμένα στην πιο horror πλευρά του Lovecraft με πολύ λίγη από μυθολογία Κθούλου και έχουμε "Το Πλάσμα στο Κατώφλι", "Τρόμος στο Ρεντ Χουκ" και "Σελεφάϊς". Θα κυκλοφορήσουν: 8. Η Σκιά Πάνω Από το Ινσμουθ - Οι Γάτες της Ούλθαρ 9. Τα Ποντίκια στους Τοίχους - Πέρα Από το Τείχος του Ύπνου - Στην Κρύπτη 10. Η Ονειρική Αναζήτηση της Άγνωστης Κάνταθ 11. Περιπλανώμενος στο Σκοτάδι - Ο Αλχημιστής- Αζαθόθ - Το Βιβλίο - Ψυχρός Αέρας - Ex Oblivione - Ο Απόγονος 12. Χερμπερτ Γουεστ: Αναβίωση - Η Καταστροφή της Σάρναθ - Ύπνος - Ο Τάφος 13. Φυλακισμένος με τους Φαραώ - Ο Διαβολικός Κληρικός - Η Γιορτή - Υπερπέραν - Ibid 14. Η Περίπτωση του Τσαρλς Ντεξτερ Γουόρντ 15. Το Ασημένιο Κλειδί - Στοιχεία για τον Εκλιπόντα Άρθουρ Τζέρμιν και την Οικογένειά του - Εκείνος - Το Κυνηγόσκυλο

Πρόκειται για αυτοέκδοση περιοδικού κόμικ που ολοκληρώθηκε σε τρια 32 σελίδα τεύχη. Περίληψη: Έτος 3050 Μ. Χ. Η Γη κυριευμένη από μια φυλή εξωγήινων ενός μακρινού πλανήτη έχει πλέον φτάσει στο σημείο της εξαφάνισης. Οι άνθρωποι φτιάχνοντας μυστικά την Αντίσταση οργανώνονται σε μικρές ομάδες προσπαθώντας να πολεμήσουν τον εχθρό. Ο Τζον πρώην στρατηγός με την ομάδα του καταφέρνουν να φτιάξουν μια χρονομηχανή ώστε να τους επιτρέψει να κάνουν ταξίδια στο παρελθόν και να συναντήσουν διάφορους υπερανθρώπους. Αφού έχουν μαζέψει τους πιο φημισμένους ήρωες των παλαιών χρονών γυρίζουν στο παρόν και εκεί αρχίζει η περιπέτεια για την ανάκτηση του πλανήτη με διάφορες ανατροπές και αναπάντεχο τέλος.