Αναζήτηση στην Κοινότητα

Ψυχαλάστρας – Ένα noir fanzine με ψυχαναλυτικό θέμα Ο Ψυχαλάστρας είναι το πιο πρόσφατο fanzine του Πανάγου (κατά κόσμον Παναγιώτη Γερακάκη), τον οποίο τον γνωρίσαμε με τον περσινό fanzine του «Άσχημη Νύχτα», αλλά και μέσα απ’ τις σελίδες του Μπλε Κομήτη #4, όπου σκίτσαρε την ιστορία «Παρίσι χειμώνας 1788». Ο Πανάγος με τον Ψυχαλάστρα επιμένει στη μορφή της αυτοέκδοσης, η οποία τα τελευταία χρόνια έχει ανέβει ως είδος και στην ελληνική comic σκηνή. Πολλοί καλλιτέχνες επιλέγουν να πουν τις ιστορίες τους σε fanzines και σε αυτοεκδιδόμενα comics, αναλαμβάνοντας το κόστος της παραγωγής και τη δυσκολία της διακίνησης. Βέβαια εξασφαλίζουν με αυτό τον τρόπο την απόλυτη καλλιτεχνική ελευθερία, αφού δεν σχεδιάζουν με τα κριτήρια κάποιου εκδότη για το έργο τους, αλλά μόνο με βάση τη δικιά τους δημιουργικότητα. Έτσι λοιπόν ο Πανάγος είναι κι αυτός ένας από τους πολλούς σκιτσογράφους που επιλέγουν να εκδώσουν οι ίδιοι τα comics τους και να έρθουν πιο άμεσα σε επικοινωνία με το κοινό τους. Μάλιστα δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι παράλληλα με την αύξηση των αυτοεκδόσεων έχει βελτιωθεί αισθητά και η συνολική εικόνα των περισσότερων από τα αυτοεκδιδόμενα comics, τα οποία συχνά ξεχωρίζουν και στο κοινό, αλλά και στα βραβεία comics. Στο νέο του comic ο Πανάγος διηγείται μια ενδιαφέρουσα noir ιστορία. Ο εγκληματίας είναι ένας ψυχολόγος serial – killer, ο οποίος αντί να βοηθάει τους ασθενείς του, τους οδηγεί στην αυτοκτονία. Αντί για διαγνώσεις, εκδίδει κατηγορίες, οι οποίες μέσα απ’ τον έλεγχο που έχει ο Ψυχαλάστρας -ως ειδικός- τρελαίνουν τους πελάτες του, που τελικά οδηγούνται στην αυτοκτονία. Η αστυνομία γνωρίζει την τακτική του από τα σημειώματα αυτοκτονίας που αφήνουν τα θύματά του, όμως δεν μπορεί να τον εντοπίσει, επειδή συνεχώς αλλάζει τον τόπο του γραφείου του. Τελικά ο ντετέκτιβ που αναλαμβάνει την υπόθεση θα βρει μια λύση, αφού αποτύχει οι παρακολούθηση όλων των εναλλακτικών μεθόδων θεραπείας στις οποίες πίστευε ότι θα τον εντόπιζε. Ο Πανάγος στο comic του φτάνει στα ακραία όριά τους την επιστήμη της ψυχανάλυσης, αλλά και κάποια πολιτικά σχόλια, προκειμένου να τα χρησιμοποιήσει ως πρώτη ύλη της comic ιστορίας του. Με αυτόν τον τρόπο για παράδειγμα η φροϊδική θεωρία μπορεί να τρελάνει έναν ψυχαναλυόμενο, ο οποίος θα νιώσει ντροπή για το οιδιπόδειο σύμπλεγμά του και θα οδηγηθεί στην αυτοκτονία, ενώ το ίδιο συμβαίνει και με άλλες αντίστοιχες θεωρίες. Έτσι ο Πανάγος φτιάχνει μια ενδιαφέρουσα παρωδία ενός ψυχαναλυτή serial – killer με αυτή την πρωτότυπη σκέψη. Όμως κάπου στο τέλος της ιστορίας φαίνεται αυτό το τράβηγμα απ’ τα μαλλιά της πραγματικότητας να λειτουργεί αρνητικά στην ιστορία και αξίζει να ειπωθούν δύο λόγια γι’ αυτό (ακολουθούν spoilers!). Η λύση του ντετέκτιβ για να συλλάβει τον Ψυχαλάστρα είναι να βρει κάποιον να στείλει για δόλωμα. Όμως επειδή όσους αστυνομικούς έχει στείλει μέχρι στιγμής τους κυρίευσε η τρέλα του Ψυχαλάστρα και ή αυτοκτόνησαν ή πήγαν σε ψυχιατρείο, ο ντετέκτιβ έπρεπε να βρει κάποιον που να μην επηρεάζεται από την κριτική των άλλων. Κι εδώ είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα του comic, αφού ο Πανάγος επιλέγει να ενσαρκώσει αυτόν τον απόλυτο «σταρχιδιστή» ασθενή στον «απόλυτο δημόσιο υπάλληλο». Έτσι στο comic βλέπουμε η αντίφαση ότι ενώ υπάρχει μια αναμφισβήτητα πολιτικά ορθή κριτική για το πελατειακό κράτος του ΠΑΣΟΚ, αυτή τελικά καταλήγει να αναπαράγει το φαινομενικά αντίστροφό της, όπου στην πραγματικότητα είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, δηλαδή την νεοφιλελεύθερη αντίληψη που προσπαθεί να μας πείσει ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι όλοι τεμπέληδες και ανίκανοι και πρέπει τελικά να απολυθούν. Ας μην ξεχνάμε, δε, ότι στα χρόνια των μνημονίων έχουν χρησιμοποιηθεί πολλές φορές αντίστοιχα ρητορικά τεχνάσματα, αυθαίρετα πολιτικά συμπεράσματα και καρικατούρες της πραγματικότητας, προκειμένου να κατηγορήσουν ολόκληρους λαούς ως «τεμπέληδες» και «P.I.G.S.», ενώ τελικά ο κερδισμένος από όλα αυτά είναι το κεφάλαιο και τα αφεντικά, που έχουν κατακρεουργήσει τους μισθούς και τα δικαιώματα των εργαζομένων. Έτσι λοιπόν η λύση του comic ίσως αξίζει έναν πολιτικό προβληματισμό και στο αναγνωστικό κοινό, αλλά και στον ίδιο τον καλλιτέχνη, για τις επεκτάσεις αυτού του πολιτικού σχολίου που κάνει μέσα απ’ τις σελίδες του comic του. Πάντως αξίζει να ξαναπούμε ότι διατηρεί το ενδιαφέρον της η αρχική ιδέα του Πανάγου, ενώ και το ασπρόμαυρο καρτουνίστικο σχέδιο με τους μωβ χρωματισμούς (σε σκοτεινό νουαρικό φόντο) είναι ιδιαίτερα προσεγμένο και ίσως μπορεί να χαρακτηριστεί ως μια πολυτέλεια για ένα fanzine. Πηγή

Η δεύτερη προσπάθεια της Δήμητρα Νικολαΐδη, μετά το εξαιρετικό Guess! εμφανίστηκε στο Comicdom του 2018. Το συγκεκριμένο κόμικ κινείται σε διαφορετικό σεναριακό ύφος, αφού τα φαντασιακά στοιχεία υποχωρούν, χωρίς όμως να εκλείψουν και δίνουν τη θέση τους σε μια εκ πρώτης όψεως ρεαλιστική αφήγηση. Ηρωίδα της ιστορίας είναι η Αθηνά, χορεύτρια, η οποία δεν ικανοποιείται πλέον από την τέχνη της και επιστρέφει στο χωριό της γιαγιάς της προσπαθώντας να βρει τον εαυτό της σε ένα ταξίδι αυτογνωσίας. Καταλαβαίνετε ότι δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδιαβάσει σε σεναριακό επίπεδο, αλλά το σχέδιο της Νικολαϊδη, καθώς και τα χρώματα είναι πραγματικά υπέροχα. Θεωρώ ότι αξίζει την προσοχή σας, αν και δεν με ενθουσίασε τόσο όσο η προηγούμενη δουλειά της - απουσίαζε εξάλλου και το στοιχείο της έκπληξης. Πιστεύω πάντως, ότι η προσπάθεια διαφοροποίησης από το ντεμπούτο της είναι αξιοσημείωτη και δείχνει ότι η καλλιτέχνις επιθυμεί να εξελιχθεί. Παραθέτω ένα δείγμα από το κόμικ Μια σύντομη αναφορά στο κόμικ, μπορείτε να βρείτε σε αυτό το άρθρο. Κατά τη γνώμη μου, η Νικολαΐδη είναι μια δημιουργός, την οποία αξίζει να παρακολουθούμε

Στις αρχές της δεκαετίας του '90 είχε δημιουργηθεί στην Αθήνα το Ultra Splatter Club, με μέλη φαν ταινιών τρόμου, υπερφυσικού, φανταστικού αλλά και των ανάλογων βιβλίων φυσικά. Κάποια στιγμή τα μέλη αποφάσισαν να εκδώσουν και ένα ανάλογο φανζίν, και εγένετο Splatterzine. Με αφιερώματα σε ταινίες και δημιουργούς τρόμου αλλά και σε κάποιους serial killers, κριτικές, συνεντεύξεις κλπ. Απ' όσο γνωρίζω κυκλοφόρησαν 4 τεύχη συνολικά και σταμάτησαν εκεί, πιθανόν λόγω και του ντόρου με την υπόθεση των σατανιστών της Παλλήνης (το αναφέρει το 4ο τεύχος). Το περιοδικό είχε μια υποτυπώδη σχέση με τα κόμικς, αρχικά λόγω δύο στριπ του Φρίξου Κοκκώνη που υπήρχαν στο 1ο τεύχος (μπορείτε να τα δείτε εδώ), ενώ και το εξώφυλλο του 3ου τεύχους προέρχεται από το σκίτσο Lilith του κομίστα Russ Heath...

Να και το τελευταίο κομικσάκι του Σταύρου Κιουτσιούκη από το φετινό Comicdom. Όπως μαντεύετε από τον τίτλο, πρόκειται για οδηγίες ραντεβού σε ένα ιπποπόταμο που πρόκειται να βγει ραντεβού με ένα κορίτσι. Το οποίο ραντεβού δεν πάει και πολύ καλά, αναμενόμενο αν λάβετε υπ' όψιν πως ο ιπποπόταμος είναι κοινωνικά αδέξιος (όπως όλοι οι ιπποπόταμοι). Όσοι έχετε διαβάσει στο παρελθόν κόμικ του Κιουτσιούκη γνωρίζετε το ύφος του χιούμορ του, που δεν παραλλάσσεται ούτε εδώ. Εντάξει, περί χαζομαρούλας πρόκειται, μόνο για completists των κόμικ του Κιουτσιούκη... Αφιέρωμα στον Σταύρο Κιουτσιούκη

Η Ρέιτσελ επιστρέφει στην γενέτειρα της μητέρας της, το Shallowfirth, αναζητώντας απαντήσεις και διαπιστώνει πως αυτή η μικρή πόλη της Αγγλίας δεν είναι αυτό που φαίνεται. Η πόλη έχει μάγισσες και φαντάσματα και όλοι υποψιάζονται πως για όλα ευθύνεται ο ιδρυτής της πόλης. Αυτό είναι λίγο-πολύ το ρεζουμέ του πρώτου τεύχους της σειράς του Dennis Yatras, ο οποίος υπογράφει ως Kinmeran την δουλειά του. Μην ανησυχείτε, δεν αποκάλυψα παραπάνω απ' όσα λέει και η σύνοψη στο οπισθόφυλλο, αν και είναι η αλήθεια πως τα όσα συμβαίνουν στο πρώτο τεύχος είναι σχετικά λίγα, μιας και μέχρι να μας συστήσει τους βασικούς παίκτες ο δημιουργός, το τεύχος έχει τελειώσει. Η μίξη Twin Peaks με Supernatural όμως είναι καλογραμμένη, και σε συνδυασμό με το εξαιρετικό σχεδίο που μου θύμισε μια μίξη Terry Moore με Frank Cho, κρατάει το ενδιαφέρον και την αναμονή για το δεύτερο τεύχος ενεργή. Μόνο παράπονο το χαρτί που χρησιμοποιήθηκε, το οποίο τσακίζει υπερβολικά εύκολα.

Μια παρέα ιπποτών έχει κάνει στέκι μια μπυραρία σε ένα αδιευκρίνιστο μέρος. Με αφορμή την προσθήκη ενός νέου ιππότη στην παρέα τους ο οποίος δεν τα πάει και τόσο καλά, ξεκινάνε τις εξιστορήσεις των δικών τους περιπετειών, ως μέρος της μύησης στον κόσμο τους. Οι περιπέτειες που εξιστορούνται είναι προοδευτικά όλο και πιο ασυνήθιστες και αρκετά εκτός της συμβατικής σκέψης και αντίληψης για το τι σημαίνει το να είσαι ιππότης. Ένα αρκετά ενδιαφέρον κόμικ από την Κατερίνα Μεραμβελιωτάκη η οποία κάνει τα πρώτα της βήματα στον χώρο. Και παρόλο που έχει αρκετά από τα θεματάκια που έχουν συνήθως οι αρχάριοι, το αποτέλεσμα παραμένει αρκετά ελκυστικό, με μια δόση μυστηρίου (που τροφοδοτείται και από το ότι οι ιππότες είναι πάντα σε πλήρη περιβολή και δεν βλέπουμε τα πρόσωπα τους) καθώς και με μια συνολική feelgood διάθεση. Το σχέδιο της δημιουργού είναι αρκετά ρευστό, συνεισφέροντας στην συνολική αίσθηση. Η πρώτη σελίδα του τεύχους.

Η αυτοέκδοση που έβγαλε ο meliss στα πλαίσια της συμμετοχής του στο Comicdom Con Athens 2018 (αν και μερικά κομμάτια έφτασαν μέχρι και το 3ο Comiczineweekend. ). Όπως περιγράφει και ο δημιουργός, πρόκειται για στριπάκια βασισμένα σε διάφορες ιδέες που του έρχονταν σε άναρχη σειρά και μορφή και τα οποία αποφάσισε να τις κάνει κόμικ. Τα αποτελέσματα είναι αναλόγως χαώδη, αλλά με ευχάριστο τρόπο. Σίγουρα αρκετός κόσμος μπορεί να βρει μέσα στις σελίδες του πράγματα που έχει βιώσει, δει, σκεφτεί ή ακόμα και πράγματα που ίσως έχουν περάσει μέσω της μορφής ανεκδότων. Το κόμικ διατέθηκε σε 120 αριθμημένα αντίτυπα μόλις. Η πρώτη σελίδα του κόμικ.

Ο Ντόν Ρόσα δεν είναι ο μόνος δημιουργός που βγάζει χαμένα επεισόδια. Βγάζει και ο tasmar, ο οποίος μας πηγαίνει πίσω στον χρόνο και συγκεκριμένα, στο τέταρτο τεύχος του Krak Komiks για να μας δείξει μια ιστορία σκληρού πορνό. Ναι, ο τίτλος δεν είναι για τον χαβαλέ μόνο. Ότι υπόσχεται, το παραδίδει. Και παρόλα αυτά, συνεχίζει να έχει το χαβαλέ του, όπως ακριβώς θα περίμενε κανείς από την σειρά Krak Komiks/Hard Rock. Οπότε αν γουστάρετε Μαραγκό και τις περιπέτειες του Μάρκου, ή είστε ιδεοψυχαναγκαστικοί completionist και θέλετε και αυτό το μέρος, επενδύστε άφοβα. Αν είστε πουριτανοί ή θέλετε την τσοντίτσα σας μόνο από ρεαλιστικές πένες, ψάξτε αλλού. O Tasmar επέλεξε να βγάλει αυτό το επεισόδιο ως αυτοέκδοση. Η πρώτη εμφάνιση του τεύχους έγινε στο 3ο Comiczineweekend. Σελίδα δείγμα.

Ένα ακόμη κόμικ άλμπουμ του Μπάμπη Ιωαννίδη και σχέδιο του Σεβαστιανού Ντζόκα (Δεν είμαι σίγουρος για την ορθογραφία του επώνυμου). Μια σειρά από έγχρωμα στριπάκια γραμμένο στα αγγλικά. Επειδή δεν είναι στα ελληνικά ίσως η θέση του δεν είναι εδώ, αλλά βλέπω και άλλα αγγλικά στην ίδια ενότητα. Φαντάσματα που συμπεριφέρονται ανθρώπινα και καθρευτίζουν τη δική μας ζωή. Όμορφο σχέδιο, άσε που τα φαντάσματα θυμίζουν προφυλακτικά. Γράφει Νο1 και έτσι ίσως δούμε σύντομα και δεύτερο άλμπουμ. Θα έλεγα ότι το δεύτερο μισό ήταν πολύ καλύτερο από το πρώτο. Ήθελαν λίγο ζέσταμα.

Να ένα θέμα που δεν έχει καλυφθεί ιδιαίτερα στα κόμικς, το teen drama με δαίμονες. Ή αυτό δείχνει με μια πρώτη ματιά, που μάλλον το αδικεί ως σειρά. Γιατί για σειρά πρόκειται, παρόλο που δεν έχει πουθενά αρίθμηση και μόνο η ένδειξη συνεχίζεται στο δίνει να το καταλάβεις. Στο τεύχος αυτό λοιπόν βλέπουμε Το πως ακριβώς συμβαίνουν όλα αυτά, έχει ενδιαφέρον αλλά κάποιες φορές δεν βγάζει νόημα, ίσως ακριβώς επειδή συνεχίζεται, και μάλλον έχει αναπτυχθεί ως πλήρες έργο παρά ως κάτι που θα πρέπει να στέκεται και σε μικρές τζούρες. Το σχέδιο από τους δύο σχεδιαστές δεν το βρήκα κάτι το ιδιαίτερο ως τεχνοτροπία, αλλά πρέπει να παραδεχτώ πως από καδράρισμα και σκηνοθεσία τα πάνε πολύ καλά. Αρκετά ωραίο και πιασάρικο βρίσκω το εξώφυλλο του Δημήτρη Πανταζή ενώ η έκδοση έχει αρκετό χοντρό χαρτί και άψογη εκτύπωση. Εν αναμονή της συνέχειας λοιπόν. Σελίδα δείγμα.

Σκιτσούχτρα: Ουσι.θ ['skitsuxtra'] Πλάσμα του σκότους που ζει στους εγκεφάλους των καλλιτεχνών και ευθύνεται για όλα τα δεινά που τους συμβαίνουν. Επίσης, χαρακτήρας του Steve Stivaktis ο οποίος έχει απλώσει τα πλοκάμια του στα 4 τεύχη του ιδιοτρόπιου, την πρώτη, γραμμένη με Ελληνικούς χαρακτήρες, αυτούσια πρωταγωνιστική έκδοση, και την παρούσα, που βγήκε το 2017. Φέτος, έβαλε και χρώμα στην ζωή της. Στα ίδια στάνταρ με τα προηγούμενα, η Σκιτσούχτρα παρενοχλεί τον δημιουργό της με διάφορους, αστείους τρόπους. Σελίδα δείγμα.

Το ασπρόμαυρο δωδεκασέλιδο κόμικς της Ευαγγελίας Καλύβα είναι ένα μικρό απόσπασμα εμπνευσμένο από την συμμετοχή της στο Dungeons & Dragons campaign με το οποίο απασχολείται εδώ και δύο χρόνια. Είναι η πρώτη φορά που δουλειά της μπαίνει στο τυπογραφείο, και από ότι φαίνεται πρόκειται να ασχοληθεί με το κόμικς και τα παρεμφερή σε σταθερή βάση και όχι μια παροδική ''εκτόνωση'' γιατί είναι σπουδάστρια στο Εργαστήριο Εικονογράφησης Κόμικς και Animation και στο Εργαστήριο Γραφικών Τεχνών της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών Αθηνών. Ωραίο σχέδιο με τις απαραίτητες σκιές για να αποδοθεί το κείμενο όσο καλύτερο μπορεί. Τα έγχρωμα pin arts πολύ πιο καλύτερα σχεδιασμένα, η απόδοση στο χρώμα δουλεμένη άριστα ώστε να κάνει τα σχέδια να φαίνονται ωραιότερα. Κάτι μου λέει ότι η Ευαγγελία θα μας απασχολήσει στο μέλλον, αρκεί να βρει μία ιστορία με καλή πλοκή. Δεσποινίς Καλύβα καλή τύχη. Αν θέλετε να επικοινωνήσετε με την Ευαγγελία για σχόλια απορίες μπορείτε στο: e-mail vagelioka@gmail.com f.b. www.facebook.com/vageliokali/ ins. www.instagram.com/vageliokal Το παρών τεύχος εμφανίστηκε στο comicdom-con 2018 το τριήμερο 20-22 Απριλίου . 　 ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ Για το GreekComics: Βασιλεύς των Κομικς. Σελίδες δείγμα. Και αφιέρωση ,συμπτωματικά σχεδιασε το στέμα που προτιμώ σαν αβατταρ 　

Θα μου πεις: “άλλη μια παρωδία του Κόναν και των κόμικς ηρωικής φαντασίας”. Δεν θα έχεις δίκιο όμως! Πρώτον γιατί το σχέδιο του Κώστα Κυριακάκη πάντα τα σπάει. Δεύτερον γιατί το σενάριο είναι πολύ αστείο, χωρίς περιττά μπερδέματα και αλλανταλλισμούς. Τολμώ να πω: χτυπάει κατάμουτρα τον (όντως εξαιρετικό) Πόναν τον Μάρμαρο και τον βάζει κάτω. Τρίτον, θέλει και τρίτον; Φτάνουν τα δύο παραπάνω. Στο εξώφυλλο γράφει νάμπερ γουάν. Κάνε Θέ μου να έχει και συνέχεια!

Μια εκρηκτική συνεργασία ανάμεσα σε δύο διαμετρικά αντίθετους κομικίστες. Η Διονυσία Δεδούση με το γλυκό, παιχνιδιάρικο σχέδιό της εικονογραφεί δύο μικρά σενάρια του ανατρεπτικού Βαγγέλη Χατζηδάκη (βλ. Phat Comicz). Η σύμπραξη υπήρξε επιτυχημένη κατά τη γνώμη μου αφού απέδωσε δύο αστεία και λίγο σουρεάλ παραμύθια ιστορημένα με απαλά χρώματα και χαριτωμένα σχέδια. Στην πραγματικότητα το τευχάκι είναι άλλη μια από εκείνες τις οριακές περιπτώσεις που λες “είναι κόμικς, για δεν είναι;” αφού αποτελείται από ολοσέλιδα καρέ. Συνολικά: ωραίο, έχει την πλάκα του, πάρτε το. Η Διονυσία Δεδούση έχει βελτιωθεί στο σχέδιο. Ο Βαγγέλης Χατζηδάκης δεν επιδέχεται περαιτέρω βελτίωσης - είναι ήδη ο τέλειος άνδρας (ελπίζω να τα διαβάζει αυτά και να με ξανακάνει comicz)

Φέτος κυκλοφόρησε το αναθεωρημένο, έγχρωμο όμνιμπους της Σκιτσούχτρας. Περιέχει σχεδόν ότι έχει εκδοθεί από Σκιτσούχτρα, μερικά νέα στριπάκια, ενώ, όπως λέει ο δημιουργός, πολλά στριπ ξανασχεδιάστηκαν εξ ολοκλήρου.

Ήταν τότε που έχασε την ψυχή του. Σε μια εποχή παράξενη, σε τόπους ξένους, μόνος. Ήταν τότε που κατάλαβε: χωρίς ψυχή, ήταν όντως μόνος. --------------------------------- Από τις αυτοεκδόσεις που μου κίνησαν το ενδιαφέρον στο φετινό comicdom. Πλούσιο σχέδιο, με εκφραστικότητα στα πρόσωπα , καλή σκηνοθεσία και ροή. Το σενάριο το βρήκα ικανοποιητικό, καλύτερο από όσο περίμενα. Σίγουρα θα τιμήσω και τις άλλες δυο προσεγμένες εκδόσεις του, τις Σκέψεις και Τη Μικρή Αστερούλα Μια σελίδα από το εσωτερικό

Το νέο (ή μήπως να πω το πρώτο, σε έντυπη τουλάχιστον μορφή; ) κομιξάκι της ταλαντούχου Ειρήνης Σκούρα είναι γεγονός. Πολύ προσεγμένη έκδοση με ωραίο σχέδιο, άψογο τυπογραφικά (αν και μικρό) - ένα τευχάκι που χαίρεσαι να κρατάς στα χέρια σου. Επίσης τα αμερικάνικά που μιλάνε μου φαίνονται άψογα. Περιέχει σύντομες και αστείες περιπέτειες Αμερικανίδας (ή Αμερικάνας; ) σερβιτόρας σε diner εθνικής οδού. Τα σεναριάκια του μονοσέλιδων στριπς δεν με κέρδισαν, λίγο αναμενόμενο το χιούμορ, λίγο αμερικάνικο μου φάνηκε, κάπως έτσι. Συνολικά πάντως πολύ ωραίο. Πιστεύω ότι η δημιουργός με το ένα μάτι κοιτάζει υπερατλαντικά.

Φανζίν που έκανε την εμφάνισή του στον πάγκο των Εκδόσεων του Κάμπου στο Comicdom Con 2018. Είναι το ντεμπούτο το Θωμά Κεφαλά, ο οποίος κάνει το σενάριο και το σχέδιο. Γραφιστική επιμέλεια, ο δικός μας Βασίλης "Sandman" Φωτσεινός. Επτά ιστορίες μαύρες, κυνικές, μίζερες θα έλεγαν κάποιοι (και πιθανώς θα είχαν δίκιο), συνοδευόμενες από τρία pin-up. Όμως υπάρχει κάτι ενδιαφέρον στο εγχείρημα αυτό. Το artwork, που μεταβάλλεται λιγότερο ή περισσότερο από story σε story, είναι μια μείξη Robert Crumb και Thomas Ott. Μου φάνηκε αναπάντεχα καλό και με σημαντικά περιθώρια εξέλιξης. Σεναριακά, είναι ακριβώς το είδος του (ελληνικού) κόμικ που πολλοί λατρεύουν να κράζουν, αν και περιέχει μερικές δυνατές σκηνές, με αποκορύφωμα τη βουβή «Βόλτα». Γιατί είπα ότι παρουσιάζει ενδιαφέρον; Αν ο Κεφαλάς το προχωρήσει σοβαρά, τότε πιστεύω ότι μπορεί να κάνει εντυπωσιακά πράγματα, οπότε αυτό θα είναι το πρώτο κόμικ ενός (πολύ;) αξιόλογου δημιουργού. Αν το αφήσει ή δεν το πάρει στα σοβαρά, τότε το κόμικ αυτό θα χαθεί κάτω από τη σκόνη. Όπως και να 'χει, αξίζει να του ρίξετε μια ματιά, υπό τους ήχους του Thee Most Exalted Potentated Love των Cramps.

Πρόλογος Comicdom-con 14, 2018. Καθιερωμένη περαντζάδα στα τραπέζια των αυτοεκδόσεων. Βλέπω νεαρό δημιουργό, δεν τον αναγνωρίζω, πρώτη του φορά σκέφτομαι. Κοιτάω το φανζίν δαίμονες, απόκοσμες φάτσες, γυρίζω στο μπροστινό φύλλο και βλέπω το όνομα. Έκπληξη με καταλαμβάνει, Νίκο εσύ; τον ρωτάω, ναι εγώ είμαι μου απαντάει. Πέρσι ήσουν παιδί φέτος ολόκληρος έφηβος. Ήταν ο Νίκος Σταυριανός υιός του Λευτέρη Σταυριανού του γνωστού mister jemma. Υπόθεση Ο William Woodson είναι ερευνητής του παραφυσικού, μεγαλωμένος από μάγισσες στα βαθιά δάση της Νορβηγίας. Οι γονείς του εξαφανίστηκαν μυστηριωδώς, όταν ήταν μικρός. Κοντά στις μάγισσες που τον αναθρέψαν, έμαθε για τις σκοτεινές τέχνες και τους δαίμονες. Σκοπός της ζωής του να βοηθάει τους ανθρώπους από τα ανεξήγητο όταν κανείς άλλος δεν μπορεί να το αντιμετωπίσει. Αυτό είναι το βασικό θέμα του κόμιξ, ειδικά σε αυτό το τεύχος ένας δαίμονας απαγάγει ένα βρέφος, θα μπορέσει ο Ντετέκτιβ μας να το σώσει; Μέχρι πέρσι ο Νίκος έφτιαχνε κόμιξ προορισμένα για τους παιδικούς αναγνώστες. Πρώτα Σούπερ Σκίουρος αργότερα οι Νίντζα μαχητές. Όπως από παιδί έγινε έφηβος έτσι και τα κόμικς του από ''παιδικά'' έγιναν ''ενήλικα'' πιο σκοτεινά, απόκοσμα. Το μαύρο χρώμα έντονο σε όλο το κόμικς ώστε να προσδίδει την ατμόσφαιρα που αρμόζει, μάτια δίχως κόρες απόκοσμα, καρέ σωστά σκηνοθετημένα, το σενάριο θέλει δουλειά λίγο πιο πολύ πλοκή αλλά και τι να προλάβει σε μόλις 29 σελίδες. Το είχα πει εδώ και πριν χρόνια από τον Νίκο περιμένω πολλά αρκεί να το δουλέψει ή μάλλον να μη σταματήσει να το δουλεύει. Θα ήθελα να τον δω σε πιο μεγάλη δουλειά, σε ένα πολυσέλιδο άλμπουμ για να δω το πόσο καλά το ''έχει'' με το σενάριο και την πλοκή του. Σελίδες δείγμα : ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ

Στην Κυψέλη της δεκαετίας του 1980 συγκατοικούν ο Βαγγέλης και ο Χαρίλαος. Α και ο Πόγκο, το σκυλί με το καρφί στο κεφάλι. Τύποι περιθωριακοί, θύματα bullying στα σχολικά τους χρόνια όπως μας ενημερώνει ο πρόλογος, που περνάν τις ώρες τους σαπίζοντας μπροστά στην τηλεόραση τρώγοντας παγωτό και πίνοντας μπύρες. Στο πρώτο τεύχος περιλαμβάνονται οι ιστορίες Κυριακάτικο παζάρι του Gemo και Ο θείος από το Αμέρικα του Aldo Shabani. Η μεν έχει μια νότα υπερφυσικού τρόμου, η δε πολλές νότες άρρωστου χιούμορ. Δύσκολο να ενταχθεί σε κάποια συγκεκριμένη κατηγορία, οπότε θα έλεγα ότι είναι μια προσπάθεια των δημιουργών να βάλουν μέσα ό,τι πιο καμένο και αηδιαστικό μπορούν να σκεφτούν. Σχεδιαστικά, είναι λίγο πολύ στο γνώριμο στυλ τους, αν και το σκίτσο του Gemo είναι κάπως ξεθωριασμένο (ηθελημένα ίσως;). Σαν έκδοση μου άρεσε. Δεν είμαι γενικά φαν της DIY αισθητικής, όμως το δέσιμο με συρραπτικό, το τραχύ χαρτί και το μακρόστενο σχήμα του με κέρδισαν. Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω σε ποιους ακριβώς απευθύνεται το φανζίν αυτό. Ούτε και τι να περιμένω ήξερα, αγοράζοντάς το στο Comicdom Con. Είναι ένα κόμικ-απόβρασμα από μια άλλη εποχή, που πάντως μου τσίγκλισε το ενδιαφέρον για τα επόμενα τεύχη. Στο Comicdom Con 2019 κυκλοφόρησε το δεύτερο τεύχος. Ίδιο μέγεθος, περίπου ίδιες σελίδες, ίδιο επίπεδο καφρίλας στο εσωτερικό...

Τιμή: 10.40 € Το Bloodfest: Bad Blood αποτελεί την δεύτερη προσπάθεια της Έλενας Γώγου στον χώρο των κόμικς. Μετά το τρίτευχο Undead που πρωτοεμφανίστηκε στο Comicdom του 2015, τον περασμένο Φεβρούαριο ξεκίνησε καμπάνια συλλογής χρημάτων στην πλατφόρμα Indiegogo για να μπορέσει να τυπώσει το ήδη ολοκληρωμένο webcomic της "Bloodfest: Bad Blood" το οποίο ανέβαζε στην ηλεκτρονική πλατφόρμα Tapas από τις 3/6/2016 μέχρι 16/12/2017. Το κόμικ είναι αγγλόφωνο, έγχρωμο στις 74 σελίδες. Στην τυπωμένη έκδοση των 92 σελίδων, πέρα από την ιστορία περιέχονται κάποια extra με προσχέδια χαρακτήρων, storyboards, την διαδικασία δημιουργίας μιας σελίδας από την αρχή μέχρι το τέλος κ.α. Εδώ το topic για την καμπάνια στο φόρουμ. Το κόμικ μας τοποθετεί σε ένα κελί μαζί με τον Nate, ένα υβρίδιο ανθρώπου-βρικόλακα που κρατά τα πλεονεκτήματα και των δύο και τα μειονεκτήματα κανενός, και δύο κυνηγών βρυκολάκων, του Bernard και της Dani. Αν και αρχικά είναι καχύποπτοι οι μεν για τον δε, αναγκάζονται να συνεργαστούν για να μπορέσουν να αποδράσουν από αυτή τη "φυλακή" που ανήκει στην Vampire Mob ονόματι Brotherhood, την μεγαλύτερη εγκληματική οργάνωση βρικολάκων στον πλανήτη. Κατά την διάρκεια της απόδρασης έρχονται αντιμέτωποι με διαφόρων ειδών και δυσκολίας εχθρούς, ενώ ταυτόχρονα παρέχουν και το κατάλληλο exposition για να σε εισάγουν στην ιστορία η οποία φαίνεται πως θα συνεχιστεί σε δεύτερο τεύχος κάποια στιγμή. Ξεκάθαρες επιρροές από Blade, όπως έχει πει και η ίδια. Δεν ξετρελάθηκα. Πολυφορεμένο είδος οι βρικόλακες, θεματολογία που αποτελεί την εύκολη λύση όταν θέλεις να κάνεις τρόμο γρήγορα και εγγυημένα. Το θέμα είναι πως εν έτι 2018 πρέπει να παραδώσεις κάτι πραγματικά καλό ώστε να το κάνεις να διαφέρει από τα άπειρα μέτρια έργα εκεί έξω με δαγκανιάριδες. Δεν μπορώ να πω ότι το συγκεκριμένο καταφέρνει να ξεχωρίσει. Θα 'λεγα καλύτερο από τον μέσο όρο των ελληνικών αυτοεκδόσεων σίγουρα, μεγάλο και με μια κάποια αρχή/μέση/τέλος, αλλά δεν συγκινεί. Το σκίτσο φαίνεται υποσχόμενο αλλά θέλει μπόλικη δουλειά ακόμα, ειδικά στα συμπληρωματικά περιβάλλοντα.

Η ταλαντούχα δημιουργός Δήμητρα Αδαμοπούλου συνεχίζει με άκρως αυτοβιογραφική διάθεση και μας χαρίζει ακόμα ένα άλμπουμ βγαλμένο από την ζωή. Το τρίτο άλμπουμ του True Story είναι γεγονός και πρωτοεμφανίστηκε στο ComicDom Con Athens 2018. Από τις τρανταχτές διαφορές που μπορούμε να εντοπίσουμε είναι κατά πρώτον το μέγεθος,το οποίο επιστρέφει στο στενόμακρο φορμάτ και μοιάζει περισσότερο με το πρώτο άλμπουμ της σειράς και φυσικά η αλλαγή εκδοτικής "στέγης",καθώς δεν φέρει την σφραγίδα της JEMMA,αλλά εμφανίζεται πλέον ως αυτοέκδοση. Για τα στριπάκια που περιέχονται δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Σεναριακά είναι κεφάτα,με αρκετά να είναι kinky,ενώ το σχέδιο συμβάλει μεν στην ενίσχυση του κωμικού στοιχείου,αλλά είναι διεκπεραιωτικό. Όποιος έχει διαβάσει τα δύο προηγούμενα True Stories θα μπει αμέσως στο νόημα. Όσοι δεν έχουν ασχοληθεί με την σειρά να πούμε ότι θα βρουν σε κάθε σελίδα και μία μικρή χιουμοριστική ιστορία που πηγάζει από την καθημερινότητα της δημιουργού και σίγουρα αρκετές από αυτές τις έχουμε ζήσει κι εμείς προσωπικά. Το True Story on-line στην ιστοσελίδα του socomic.gr Η παρουσίαση των δύο προηγούμενων άλμπουμ του True Story

Με την βάρβαρη δολοφονία τριών νεαρών γυναικών σε μια βίλα, αρχίζει το αιματηρό γαϊτανάκι ενός serial killer που αφήνει σκίτσα και αλχημιστικά σύμβολα στους τόπους του εγκλήματος. Αρχίζει; Όχι ακριβώς... Μετά το εξαιρετικό Freakshow, η φαντασία του Μέλανδρου Γκανά ξανασυναντάει το πενάκι του Malk, για ένα κόμικ-tribute στη χρυσή εποχή του ιταλικού τρόμου, το αιματηρό giallo. Ως έκδοση ξεχώρισε ανάμεσα στις αυτοεκδόσεις του Comicdom Con 2018, καθότι έχει στιβαρή ράχη που επιτρέπει μεγάλο άνοιγμα, ωραίο χαρτί και ένα δισέλιδο με εξτραδάκια στο τέλος. Σχεδιαστικά, δεν έχω να πω πολλά. Ο Malk είναι στο στοιχείο του, δίνει τον καλύτερό του εαυτό, δεν αφήνει πολλά περιθώρια για την αντίθετη άποψη. Από την άλλη, το σενάριο δεν με ικανοποίησε. Γενικά ο τρόμος δεν είναι του στυλ μου, πόσο μάλλον το σχεδόν exploitation είδος του slasher. Πέραν αυτού, όμως, θεωρώ ότι η γραμμικότητα της ιστορίας και η σχεδόν αναμενόμενη ροπή που πήρε, αφαίρεσαν ένα σημαντικό κομμάτι της δυναμικής. Παρόλα αυτά, είμαι βέβαιος ότι εκεί έξω υπάρχουν αρκετά άτομα που θα το απολάμβαναν. Και είμαι ακόμα πιο βέβαιος ότι ο Dario Argento και ο Lucio Fulci, στους οποίους αφιερώνουν οι δύο δημιουργοί το κόμικ, θα ήταν υπερήφανοι.

Οι Χάρτινοι Κύκνοι είναι το τέταρτο κόμικ της Σιαδώρας Παπαθεοδώρου, στο οποίο μάλιστα συνεργάζεται με τον Σωτήρη Φράγκο στο σενάριο. Οι δυο τους μας μεταφέρουν σε ένα βασίλειο που καταρρέει: η ύπαιθρος ερημοποιείται και οι άνθρωποι πεθαίνουν από μία ανίατη αρρώστια, γνωστή ως «το σημάδι». Ο νεαρός Ισαάκ ανακαλύπτει ότι το έχει και ο ίδιος. Έτσι ταξιδεύει ως την πρωτεύουσα του βασιλείου, όπου ελπίζει να βρει κάποιες απαντήσεις... Πρόκειται για το πρώτο μέρος της ιστορίας. Το σκηνικό δεν αλλάζει ιδιαίτερα από τα άλλα κόμικς της Σιαδώρας. Fantasy με μοντέρνες πινελιές, τόσο στα ρούχα ή τα αντικείμενα όσο και στους και διαλόγους. Το σχέδιο είναι ελαφρώς πιο sketchy και πειραματίζεται σε ορισμένες σελίδες με τελείως διαφορετικό στυλ, ενώ η ατμόσφαιρα είναι κάπως πιο βαριά, χωρίς να λείπουν (κλασικά) οι ανάλαφρες στιγμές. Αυτό που θεωρώ ότι πετυχαίνει γενικά στα κόμικς της η Σιαδώρα, και το κάνει και στους Χάρτινους Κύκνους, είναι η προσοχή στη λεπτομέρεια. Όχι με την έννοια του λεπτομερέστατου σχεδίου, αλλά με την προσθήκη στοιχείων που κάνουν πιο «αληθινούς» και ενδιαφέροντες τους κόσμους της, όπως ένας αναβάτης σε άλογο με έξι πόδια και τέσσερα μάτια ή ένας τύπος με χαρακτηριστικά γάτας στο μισοσκόταδο ενός καπηλειού. Αν και δεν είναι ολοκληρωμένο για να έχω μια σαφή άποψη, θεωρώ ότι είναι must για όσους γουστάρουν τις ιστορίες της.

Ο αγαπημένος ήρωας από το πενάκι του Γιάννη Ρουμπούλια, Πόναν ο Μάρμαρος επιστρέφει δριμύτερος και με παρέα αυτή τη φορά για μια ακόμη περιπέτεια γεμάτη χιούμορ (ακόμη περισσότερο καμμένο χιούμορ) και φυσικά αναφορές σε ταινίες, καταστάσεις κτλ Η έκδοση στην ίδια ποιότητα με το περσινό τεύχος, το μέγεθος και ο αριθμός των σελίδων επίσης όπως και η τιμή (πέντε ευρώ). Μα τον Βρώμ γέλασα αρκετά ομολογώ.