JohnnyMZ

Βρε, ας πάει οπουδήποτε. Το βασικό είναι το Topolino. Αυτό λέμε. Για εκεί φτιάχνεται η ιστορία. Δεν καταλαβαίνω τι γράφεις για τον Artibani, πάντως η ιστορία που αναφέρεις είναι του 2001 και το περιοδικό στο οποίο δημοσιεύτηκε (νομίζω) δε βγαίνει πια. Έχω υπόψη μου τέτοιες περιπτώσεις και γι' αυτό φρόντισα να είμαι αρκετά σαφής στο post μου, γράφοντας επί λέξη "Δεν υπάρχει εδώ και καιρό κάποια άλλη έκδοση που δημοσιεύει καινούργιες ιστορίες". Μάλλον η πρεμούρα σου να αποδείξεις αυτό που υπογράμμισα με bold (ίσως λόγω διαφωνιών με άλλους επί του θέματος σε άλλο σημείο στο forum...; ), οδήγησε στη λοξοδρόμηση της συζήτησης... Όσες φορές και να διαβάσεις το post μου, δε θα διαβάσεις το αντίθετο, αλλά παρ' όλα αυτά μου το γράφεις σα να το είπα κάπου. Αν αυτό ήταν το επιθυμητό θέμα συζήτησης, ας ονομαζόταν το thread "Πρέπει να μπαίνουν ιστορίες 3 σειρών σε εκδόσεις μεγαλύτερες του Μίκυ Μάους;" Γιατί κατά τ' άλλα δε συζητάμε για τις πληροφορίες μας επί του θέματος, αλλά με αφορμή το Mottura γίνεται μία προσπάθεια να "αποδειχθεί" "εμπεριστατωμένα" (τα εισαγωγικά γιατί η σχετική συζήτηση είναι θέμα προσωπικών προτιμήσεων και όχι επιστημονικής απόδειξης) πως *γίνεται* να δημοσιεύονται ιστορίες του Topolino στο ΚΟΜΙΞ ("μεγαλύτερες εκδόσεις"). Ναι οκ, γίνεται, γι' αυτό και έχει γίνει, σε κάποιους αρέσει (εμού συμπεριλαμβανομένου), σε κάποιους όχι... Τι σχέση έχει όμως με το θέμα;

Το νταλαβέρι Φιν/Ρόουζ ήταν, σεναριακά, κουραστικό, αλλά και εκνευριστικό γιατί επιδεικνύει στο μεγαλείο της την εικόνα της Disney για το πολίτικαλ κορρέκτ και τον βεβιασμένο τρόπο με τον οποίο το προωθεί, κατά τη γνώμη μου, στις ταινίες της. Και εδώ θα κολλήσω μία πληροφορία που μοιράστηκε μαζί μου ο Claudio Sciarrone στο AthensCon: οι Κινέζοι, ως ανερχόμενη οικονομική δύναμη, επιδοτούν τις μεγάλες παραγωγές του Hollywood για να συμπεριλάβουν έστω κι έναν ηθοποιό ασιατικής καταγωγής. Μάλιστα έχουν μεγάλο μοχλό πίεσης αφού -λέει- παίζουν την απειλή της προβολής ή όχι της ταινίας στην Κίνα, όπου η αγορά προφανώς είναι τεράστια. Αν και γενικά δεν είμαι hardcore Star Wars φαν, η ταινία μου άρεσε πολύ, ειδικά συγκριτικά με την προηγούμενη είναι πολλά επίπεδα καλύτερη. Ισχύει ότι κωμικοποιήθηκε αρκετά περισσότερο απ' όσο θα περίμενα, αλλά δε με ενόχλησε ιδιαίτερα. Ήταν πολύ δυνατό. Ειδικά η σκηνή με την τελευταία μεταφορά σε ταχύτητα φωτός ήταν... απλά τοπ. Να δούμε τι θα κάνουν τώρα με την Carrie...

ΟΚ τα άρθρα για κονσόλες και videogames (κι εμένα μου άρεσαν φουλ την εποχή που ασχολούμουν), αλλά είναι δυνατόν να μην έχει πέραση ένα περιοδικό που δημοσίευε κατ' αποκλειστικότητα τις περιπέτειες του μασκοφόρου εκδικητή Φάντομ Ντακ;;; Εκεί είναι η απάντηση!

Έχω μπερδευτεί λίγο από τη συζήτηση εδώ πέρα. Γενικά τείνω να συμφωνήσω με τον @Kriton, εκτός από το κομμάτι που αφορά την κριτική στο "Δράκουλα", όπου διαφωνώ κάθετα: η ιστορία αποτελεί για μένα μία από τις καλύτερες ντισνεϋκές "παρωδίες". Αυτό που ήθελα να επισημάνω είναι ότι μου φαίνεται λίγο προβληματική η διατύπωση και η συλλογιστική στο πρώτο post του thread: δεν έχουμε κάποια συνολική απάντηση στο ερώτημα, ούτε έχουμε κάποια απάντηση που καλύπτει τις "παρωδίες", αν με τη χρήση του όρου θέλουν να εννοηθούν όλες οι ντισνεϋκές "παρωδίες" των τελευταίων ετών από την ιταλική σχολή. Έχουμε απάντηση ΜΟΝΟ για το πώς σχεδιάζει ο Mottura. Η οποία απάντηση, κατά πάσα πιθανότητα ανταποκρίνεται και στον τρόπο (ή καλύτερα, το μέγεθος) που σχεδιάζουν και οι άλλοι, ή πολλοί άλλοι. Αλλά ας μη βγάζουμε βιαστικά συμπεράσματα. Κατά τ' άλλα, είναι προφανές ότι όλοι οι Ιταλοί δημιουργοί Disney comics σχεδιάζουν με δεδομένο τη δημοσίευση στο Topolino. Ξέρουν ότι θα μπει εκεί, είναι σίγουρο ότι θα μπει εκεί. Δεν υπάρχει εδώ και καιρό κάποια άλλη έκδοση που δημοσιεύει καινούργιες ιστορίες, για να ισχύει κάτι διαφορετικό. Αν η εταιρεία στην οποία δουλεύεις εκδίδει μόνο ένα περιοδικό με καινούργιες ιστορίες, ε, και να μη σου το πούνε, όταν σου παραγγείλουν ιστορία, μπορείς να φανταστείς πού θα πάει... Αν πρόκειται να φτιάξουν μία ιστορία που θα δημοσιευτεί σε έκδοση διαφορετικού μεγέθους απευθείας, χωρίς να περάσει πρώτα από το Topolino, επίσης θεωρώ λογικό να το ξέρουν - όπως π.χ. ο Sciarrone με το Slam Duck. Από την άλλη, είτε γνωρίζουν εκ των προτέρων ότι η ιστορία τους θα δημοσιευτεί σε κάποια ειδική έκδοση όπως οι Deluxe, είτε απλά το πιστεύουν και το ελπίζουν σφόδρα, είτε δεν τους νοιάζει καν, δε νομίζω ότι αλλάζει το ΜΕΓΕΘΟΣ του χαρτιού στο οποίο σχεδιάζουν. Δηλαδή δεν πιστεύω ότι σε διαφορετικού μεγέθους χαρτί σχεδίασε ο Mottura το Moby Dick και σε διαφορετικού τον Κώδικα της Αρμονίας. Το μεγαλύτερο μέγεθος, εν ολίγοις, πιστεύω, και νομίζω αυτό προσπαθεί να εξηγήσει και ο Mottura με την απάντησή του, δε στοχεύει στο να είναι η ιστορία "δημοσιεύσιμη" σε μεγαλύτερα από το Topolino βιβλία, αλλά να διευκολύνει το σχεδιαστή να αναπτύξει άνετα το καλλιτεχνικό κομμάτι που του αναλογεί, να έχει άπλα να σχεδιάσει ωραία, με περισσότερες λεπτομέρειες κλπ. Προφανώς, θα ήταν αστείο να σκεφτούμε ότι οι κομίστες σχεδιάζουν π.χ. απευθείας σε μέγεθος σελίδων Topolino/Μίκυ Μάους ΟΚ, κι αυτό υπερβολή...

Εμένα μου άρεσε πολύ και το προηγούμενο εξώφυλλο... Αλλά τέλος πάντων. Θα τιμηθεί σε κάθε περίπτωση

Είναι άσχετα μεταξύ τους. Ωστόσο, κατά τη γνώμη μου, θα σε βοηθήσει αν διαβάσεις πρώτα το άλλο που έχουν βγάλει, με την έννοια ότι η ιστορία The Man Without Fear παρουσιάζει κατά κάποιον τρόπο το origin του χαρακτήρα, κι έτσι θα έχεις έναν καλύτερο μπούσουλα. Πάντως αναγκαίο ας πούμε, με την έννοια ότι χωρίς το ένα δε διαβάζεται το άλλο, σίγουρα δεν είναι.

Διάβασα κι εγώ τον Μεγάλο Ολιστικό Τόμο με τις περιπέτειες του Dirk Gently. Καταρχάς, να πω συγχαρητήρια στον Άγγελο για την πρώτη του έκδοση, και στα παιδιά που βοήθησαν για την επιμέλειά της. Υπερβολικά όμορφη και προσεγμένη, νομίζω η καλύτερη από όσες αγόρασα φέτος, σε επίπεδο έκδοσης, αλλά και περιεχομένου, τουλάχιστον απ' όσα διάβασα. Να ευχηθώ καλή συνέχεια στην εκδοτική σου πορεία @adams Είχε πάρει το μάτι μου στα social media πως ο Ηλίας Κυριαζής σχεδιάζει για τη συγκεκριμένη σειρά, όμως πιστεύω δύσκολα θα ασχολούμουν, αν δεν έβγαινε στα ελληνικά. Και, έχοντας διαβάσει τον πρώτο τόμο, ευτυχώς που βγήκε! Η ιστορία μου άρεσε φουλ, η πρώτη ίσως λίγο περισσότερο από τη δεύτερη. Ως... "ολιστικός" τόμος, συνδυάζει με άνεση χιούμορ, δράση, μυστήριο, έξυπνα αστεία (και σεχ). Δεν περίμενα ότι δε θα με ενοχλήσει καθόλου το -biased λίγο, ομολογουμένως- υπερφυσικό στοιχείο. Ωραίος χαρακτήρας, ο Dirk Gently. Θα ήθελα να διαβάσω κι άλλες περιπέτειες του. Όσον αφορά το σχέδιο... δεν έχω λόγια. Ο Ηλίας έχει φτάσει σε άλλο επίπεδο. Όαση στο μάτι, το σχέδιό του. Διατηρεί μία καρτουνίστικη... τσαχπινιά, ενώ παράλληλα σχεδιάζει "grown-up" comics. Εν προκειμένω, οι δύο αυτές όψεις του συνδυάζονται (είπαμε, "ολιστικό" είναι το κόμικ, αυτό έλειπε), καθώς οι εναλλαγές στην παροντική αφήγηση και τα flashbacks επισημαίνεται με την εναλλαγή από το "κανονικό" σχέδιο του Κυριαζή σε ένα πιο παιδικό. Ειδικά κάτι splash-pages που εξηγούσε πράγματα και "ενώνονταν" διάφορα κομμάτια του παζλ, εικαστικά ήταν απίστευτα. Το σκίτσο του Tony Akins, απ' την άλλη... δεν. Εντύπωση μου έκανε που έχει συμμετάσχει με εξώφυλλο στη σειρά και ο Rob Guillory, δημιουργός του Chew! Από τους αγαπημένους μου σχεδιαστές κόμικς. Θα ταίριαζε πολύ στο ύφος του να έχει πάρει κι αυτός μέρος στο καλλιτεχνικό team της σειράς, αφού είναι από τους μάστερ των εναλλαγών μεταξύ καρτουνίστικου και σοβαρού. Τι να πω, μόνο χαρά που μια τόσο καλή δουλειά δημοσιεύτηκε στα ελληνικά. ΥΓ. Μου κίνησε αρκετά το ενδιαφέρον, ώστε να κατεβάσω την πρώτη σεζόν της σειράς Dirk Gently's Holistic Detective Agency. Ελπίζω να αξίζει!

Αν και γενικά δεν είμαι fan του υπερηρωικού, ένας από τους λίγους ήρωες που μου έχουν φανεί ενδιαφέροντες και έχω ασχοληθεί, είναι ο Daredevil. Μη φανταστείτε, δεν έχω διαβάσει πολλά: ακολούθησα το run του Shadowland, χτύπησα τότε 2-3 παλιές σειρές, και μετά σταμάτησα πάλι. Τουλάχιστον πήρα το Man Without Fear των Miller/Romita JR, που αποτελεί ένα πιο σύγχρονο origin του χαρακτήρα, για να έχω έναν μπούσουλα. Βέβαια, βλέποντας πως και αυτό κυκλοφόρησε από την Οξύ, κρίμα που το πήρα τότε. Όταν ψαχνόμουν, αν θυμάμαι καλά πριν 5-6 χρόνια, μου είχαν προτείνει πολλοί το run του Miller, μεταξύ άλλων. Δε θυμάμαι τι άλλο μου είχε προταθεί, δε θυμάμαι τι έγινε και δεν το πήρα, τελικά, ποτέ. Αυτό που ξέρω είναι πως ήρθε η ώρα να επανορθώσω. Αφού κυκλοφόρησε κιόλας από ελληνική εταιρεία, καλά που δεν το είχα πάρει. Παρήγγειλα από χθες το κόμικ και το περιμένω με αγωνία. Περισσότερα όταν το πάρω στα χέρια μου

Και για του λόγου το αληθές

Ως παιδί και περισσότερο αναγνώστης, παρά συλλέκτης κόμικς, θυμάμαι πάντα να με κερδίζει περισσότερο το Ντόναλντ. Το 1999 είχα πάρει το πρώτο "δικό μου" Ντόναλντ, το είχε φέρει η μάνα μου στο σπίτι και είχα καταχαρεί. Κάθε μήνα, ήταν στάνταρ αγορά: εγώ Ντόναλντ και ο αδερφός μου, που ήταν λίγο μεγαλύτερος, Αλμανάκο. Και όταν άρχισα να έχω το χαρτζιλίκι μου, πάντα υπολόγιζα να παίρνω και το Ντόναλντ. Ήμουν καμένος. Με το ΚΟΜΙΞ αισθανόμουν να χάνομαι: πολλά κείμενα, κάθε τόσο αναφορές σε ιστορίες σε προηγούμενα τεύχη που δεν ήξερα πώς μπορώ να βρω, μεγαλύτερο φορμάτ και πιο "σοβαρές" ιστορίες... Δε με τραβούσε τόσο. Άσε που ήταν ακριβότερο. Το πρώτο τεύχος του ΚΟΜΙΞ που θυμάμαι να παίρνω αυτοβούλως ήταν το "Ντόναλντ για πάντα" με την ιστορία του Rosa στο Στόουνχεντζ, επειδή ήταν καλοκαίρι και ήμουν διακοπές στη γιαγιά - τα καλοκαίρια έπαιρνα όλα τα κόμικς που έβρισκα στο περίπτερο. Και θυμάμαι να παιδεύομαι φουλ για να το διαβάσω, λόγω του μεγαλύτερου μεγέθους του. Κάπου στο Γυμνάσιο, όταν άρχισα να ασχολούμαι πιο σοβαρά με το αντικείμενο, άρχισα να αγοράζω σταθερά και το ΚΟΜΙΞ, και να ψάχνω και τα παλιότερα τεύχη του. Θυμάμαι, ακόμα, όσοι φίλοι και φίλες μου διαβάζαν κόμικς στο Δημοτικό και ανταλλάζαμε τεύχη, μπορεί να είχαν σκόρπια Μίκυ Μάους, Κλασικά, ΚΟΜΙΞ κλπ., αλλά πάντα τα Ντόναλντ ήταν ο κορμός των συλλογών. Επομένως δε μου κάνει καθόλου εντύπωση που το Ντόναλντ "νικούσε" το ΚΟΜΙΞ, ίσα-ίσα μου φαίνεται πολύ φυσιολογικό. Τι σας λέω τώρα κι εγώ, ε; Πάρτε το παραπάνω ποστ σαν μια εμπειρική αποτίμηση των στοιχείων για τις πωλήσεις, και μία ευκαιρία για αναπόληση. Προσπάθησα να μεταφέρω όσο πιο καλά θυμάμαι τις σκέψεις μου για αυτά τα κόμικς, ως αναγνώστης τους που ήταν παιδί την περίοδο την οποία σχολιάζουμε. Νομίζω ότι εκεί είναι όλο το ζουμί, γιατί, καλώς ή κακώς, το βασικό target group των εκδόσεων ήταν και είναι τα παιδιά.

Κατέβασα και είδα το πρώτο επεισόδιο. Δεν έχω διαβάσει το κόμικ, για να μπορώ να συγκρίνω. Επίσης, νομίζω πως δεν έχω δει κάποια σειρά σε παρόμοιο στιλ, επίσης για να συγκρίνω γενικά. Σαν πρώτη επαφή, μου άρεσε. Έχω περιέργεια να δω τι ρόλο βαράει ο τυπάς που απήγαγε την Haley και αν θα συνδέεται με κάποιον τρόπο με το υπόλοιπο plot, μου φαίνεται λίγο χαζό αλλά άπειρα αστείο το όλο κόνσεπτ του φανταστικού μπλε αλογακιού, γενικά μου αρέσει το hard-boiled αλλά και στα @@ μου στυλάκι του πρωταγωνιστή και η (κλισέ αλλά πάντα ωραία) σχέση με την μπατσίνα, που από τη μία προσπαθεί να το παίζει σκληρή αλλά από την άλλη του έχει μεγάλη αδυναμία για να τα καταφέρει. Ελπίζω να έχουμε παρακάτω (πιο) έντονη παρουσία της μαφίας, γιατί σίγουρα αποτελούν πιο πειστική απειλή από τους μπάτσους. Για να δούμε...

Κι εγώ ενδιαφέρομαι

Το ξαναδιάβασα πρόσφατα, στο πλαίσιο ενός αφιερώματος του Σταμπουλή που πραγματοποιώ αυτήν την περίοδο. Σταδιακά έχω καταντήσει ( ) μεγάλος φαν του. Μου αρέσουν όλα. Το συγκεκριμένο όμως έχει ξεχωριστή θέση. Νομίζω είναι το δεύτερο αγαπημένο μου, μετά τη Μαύρη Φουστανέλα. Και είναι εύκολο το γιατί: το κόμικ αγγίζει μεν το fanboyism του κομιξά λόγω του υπερηρωικού theme, αγγίζει δε τον Έλληνα αναγνώστη αφού σου κάνει αστεία για την ελληνική πραγματικότητα και βάζει μία ιστορία με υπερήρωες να διαδραματίζεται στην Ελλάδα, με υπερήρωες-δημόσιους υπαλλήλους, συμβάσεις εργασίας που λήγουν και δεν ανανεώνονται, πορείες υπερκακών και ξύλο με ΜΑΤ-ρομπότ. Έχει φτιάξει μια απλή αλλά καλοδουλεμένη ιστορία, δηλαδή ξέρει τι θέλει να πει και το οργανώνει (αρχή-μέση-τέλος), δεν ξεφεύγει, δεν το χάνει, ενώ θα μπορούσε εύκολα λόγω του πολύ φλου θέματος να το κάνει. Και στη γεμίζει με gags, με αλληγορίες, παρωδεί αρκετά υπερηρωικά κλισέ, το γεμίζει αναφορές-cameos άλλων χαρακτήρων, γενικά νομίζω είναι από τα λίγα κόμικς του Σταμπουλή που ικανοποιούν και απευθύνονται σε τόσο ευρύ κοινό. Ευρύ, με την έννοια ότι δίνει πολλούς λόγους να αρέσει σε κάποιον. Χιούμορ και καφρίλα over the top. Άμα αρχίσω να αναφέρω σκηνές που γέλασα και μου έχουν μείνει, υπάρχει ο κίνδυνος να αναπαράγω όλο το κόμικ. Ήδη από τις πρώτες τρεις σελίδες, με τις exaggerated πόζες του Mars και την καταλυτική εμφάνιση του Honkman (υπερήρωας-ταρίφας που γίνεται λάστιχο για να μπορεί από το ένα παράθυρο να βγάζει το κεφάλι και να βρίζει και από το άλλο να βγάζει το χέρι και να μουτζώνει, ενώ παράλληλα κορνάρει με το Honkmobile του), έχεις αρχίσει να καταλαβαίνεις τι πρόκειται να ακολουθήσει... Επίσης (όπως αναφέρεται και παραπάνω), στο τέλος του κόμικ υπήρχε promo για 3 καινούργια κόμικς του: το Canon the Civilian (που ΄έχει κυκλοφορήσει), το Έρωτες της Μεσογείου που ουγκοπρατίζει και δεν έχουμε δει ακόμα, όπως και το (p?)uppetoid με κάτι ζωύφια που επίσης δεν έχει βγει... Εγκαταλείφθηκαν ή αναβλήθηκαν άραγε; Τον κέρδισαν οι τσόντες μου φαίνεται...

Έχει πολλή πλάκα που ο άνθρωπος βγάζει καινούργιο κόμικ και το προωθεί, και όλοι ασχολούνται με την αράδα για το Galaxia. Όσο συμπαθητικό και να είναι το The Teenies, βγάζει φουλ νόημα αυτό, αφού το Galaxia έχει ανεβάσει φουλ ψηλά τον πήχη και μας έχει αφήσει ελαφρώς ξεκρέμαστους. Πάντως, ως πιστός φαν του Λαγουβάρδου, θα τιμηθεί και το Alter-U εναντίον Νόνικας. Άλλωστε μου άρεσε αρκετά πως το The Teenies ήταν από τα λίγα ελληνικής παραγωγής "εφηβικά" κόμικς που είναι αρκετά φυσικό και αυθόρμητο, έχοντας ταυτόχρονα ενδιαφέρον και πηγαίο χαβαλέ.

Είδα σήμερα την πιο πρόσφατη ταινία του Παντελή Βούλγαρη, το Τελευταίο Σημείωμα. Ήταν μία εξαιρετική ταινία, από τις πιο ωραίες ελληνικές παραγωγές που έχω δει ποτέ. Πραγματεύεται την εκτέλεση 200 Ελλήνων Κομμουνιστών στην Καισαριανή την Πρωτομαγιά του 1944 από τους Γερμανούς Ναζί της κατεχόμενης Ελλάδας, ως αντίποινα για το φόνο ενός Γερμανού Στρατηγού και τριών συνοδών του. Συγκεκριμένα, ακολουθεί την ιστορία του Ναπολέοντα Σουκατζίδη, ο οποίος, ως γνώστης γερμανικών, είχε αναλάβει ρόλο διερμηνέα στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Χαϊδαρίου. Δε θα δώσω παραπάνω στοιχεία για την ιστορία, η οποία στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά σε πραγματικά γεγονότα: ο Ναπολέων είναι αληθινό πρόσωπο, ήταν πράγματι διερμηνέας, η άρνησή του (spoiler) ήταν γεγονός. Όταν είχα δει το trailer, πίστευα ότι το προσωπικό στοιχείο και το υφέρπον love story ήταν στοιχεία μυθοπλασίας που μπήκαν για να μην καταλήξει η ταινία ντοκιμαντέρ. Αφού είδα την ταινία, διάβασα μερικά σχετικά άρθρα και είδα 2 συνεντεύξεις του Βούλγαρη, και έμαθα ότι όλα αυτά ήταν αλήθεια. Πολύ δυνατή ταινία, σε αγγίζει φουλ. Και μου άρεσε η τόλμη του Βούλγαρη να ασχοληθεί με το συγκεκριμένο, ιδιαίτερο και ευαίσθητο ιστορικό γεγονός, αν και σε κάποια σημεία φάνηκε να "κώλωσε" (π.χ. στην επιστολή των Γερμανών που ανακοίνωνε την εκτέλεση, οι "200 Έλληνες Κομμουνιστές" έγιναν "200 Έλληνες"). Λεπτά γράμματα, θα μου πεις, άλλωστε η ιδεολογική τους ταυτότητα αναφέρεται ανά σημεία (και σε κρίσιμα) στην ταινία, πιστεύω απέφυγε να εστιάσει σε αυτό το σημείο για να μην "ερεθίσει" το ακροατήριο. Ωστόσο έτσι χάνεται εν μέρει και η ιστορική ακρίβεια. Anyway. Ωραία ταινία, σε αγγίζει, αποπειράται να αφυπνίσει τη συλλογική συνείδηση, αν υπάρχει τέτοια. Έλειπε από τον ελληνικό κινηματογράφο και χαίρομαι που σιγά-σιγά αρχίζουν και χαλαρώνουν κάποια ταμπού. Ο Βούλγαρης με το έργο του είναι πρωτοστάτης σε αυτό, έχει γράψει άλλωστε ταινία για τον Εμφύλιο (Ψυχή Βαθιά), την οποία βέβαια δεν έχω δει και έχω ακούσει ότι το κάνει λίγο απ' έξω απ' έξω και όχι σε βάθος. Δεν έχω προσωπική άποψη, αν ισχύει όμως, σίγουρα στην καινούργια του ταινία έχει ωριμάσει αρκετά. Πριν δύο εβδομάδες, είχα δει τον Αστακό του Λάνθιμου, και πριν μία εβδομάδα την τελευταία ταινία του Λάνθιμου, Ο Θάνατος του Ιερού Ελαφιού. Σιχάθηκα το Λάνθιμο ρε παιδιά. Πολλή κουλτούρα για το τίποτα. Ούτε η πλοκή με κρατάει, ούτε οι ερμηνείες, ούτε οι fail αλληγορίες και τα ντεμέκ μηνύματα που προσπαθεί να περάσει. Αισθανόμουν τελείως ξένος από την ταινία που παρακολουθούσα. Ούτε αγωνία για τη συνέχεια είχα, ούτε ενδιαφέρον για τους χαρακτήρες, ούτε μπήκα σε διαδικασία προβληματισμού. Απλά τελείωσαν οι ταινίες και ήμουν σε φάση "τι είδα ρε γαμώτο;", ειδικά για τον Αστακό. Αναρωτιόμουν έντονα πώς κατάφερε αυτή η ταινία να πάει για Όσκαρ... Στο Ελάφι κοιμήθηκα λίγο... Μου βγάζει κάτι πολύ στημένο και βιασμένο, παράλληλα με ωμές σκηνές ή συζητήσεις που δεν αντιλαμβάνομαι να προσφέρουν κάτι παραπάνω από το να προκαλέσουν και να κάνουν το θεατή να αισθανθεί λίγο... άβολα. Τέλος πάντων, πολύ τον έκραξα. Θα ήθελα πάντως κάποιον φαν των συγκεκριμένων ταινιών να μου εξηγήσει τι του άρεσε, γιατί πραγματικά αναρωτιέμαι αν είμαι εγώ περίεργος και το πήρα με πολύ κακό μάτι... Στην παρέα μου τον κράζω πολύ περισσότερο...

Το Mickey et l' Ocean Perdu φαίνεται πολύ γκράντε έκδοση. Μακάρι, πράγματι, κάποια στιγμή να μεταφραστεί στα ελληνικά. Ο Camboni μου άρεσε από παλιά σα δημιουργός, αν και γενικά είχε αραιώσει λίγο τη συμμετοχή του στην παραγωγή Disney ιστοριών, τα τελευταία χρόνια. Κάνει εξαιρετικές δουλειές στη Γαλλία, δικές του κατά βάση δουλειά, αλλά π.χ. πρόσφατα ανέλαβε το σχέδιο ιστοριών του Marsupilami. Παραθέτω μερικές εικόνες από τη σελίδα του στο facebook. Η δημιουργία του εξωφύλλου, βήμα βήμα: Λεπτομέρεια από το εξώφυλλο, πρόμο της έκδοσης και φωτογραφία από το τυπογραφείο. Κυκλοφορεί στα γαλλικά από την Glenat στις 3 Ιανουαρίου. Γενικά είναι αρκετά ευχάριστο που δημιουργούνται νέες ποιοτικές εκδόσεις Disney εκτός Ιταλίας, με πρωτότυπο υλικό και πλέον αρκετά "αντισυμβατικό", είτε αφηγηματικά είτε εικαστικά.

Πάντως σε μένα αρέσει πολύ περισσότερο η ονομασία "Μουργόλυκοι", ως πολύ ιδιαίτερη και μοναδική, συγκριτικά με την ονομασία "Λύκοι" που είναι πολύ απλή, πολύ κοινότοπη, δεν έχει αυτήν την ιδιαιτερότητα και την πιο καρτουνίστικη... τσαχπινιά των "Μουργόλυκων". Ίσως φταίει και πού εγώ τους πέτυχα απευθείας ως Μουργόλυκους, όταν ξεκίνησα να διαβάζω κόμικς. Πάντως δε θα μπορούσα να τους φανταστώ αλλιώς.

Από μικρός, απολάμβανε να διαβάζει τις περιπέτειες του «φτωχού και μόνου καουμπόη», που ακούει στο όνομα Λούκυ Λουκ, μεταξύ πολλών άλλων αναγνωσμάτων. Παρά την έμφυτη τάση του στο σχέδιο, επέλεξε να σπουδάσει Ιατρική και να εργαστεί, για αρκετά χρόνια, ως ακτινολόγος. Ευτυχώς, τόσο για εκείνον, όσο και για την 9η Τέχνη, το 1985 αποφάσισε μία θεαματική… στροφή στην καριέρα του, ξεκινώντας να εικονογραφεί τις δικές του ιστορίες: το 1988 έβγαλε την πρώτη του αυτοέκδοση (Destins Croisés) και το 1991 συνεργάστηκε με τις εκδόσεις Dargaud, την εκδοτική όπου στεγαζόταν και τα βιβλία του παιδικού, αγαπημένου του καουμπόη, για να δημιουργήσει μία σειρά από νέους τίτλους (Fort Braillard, Woker, Doc Véto, CRS=Détresse). Ο κατά κόσμον Hervé Darmenton, γνωστός στον κόσμο της 9ης Τέχνης ως Achdé, ανέλαβε στις αρχές της χιλιετίας ένα δύσκολο έργο: μετά το θάνατο του Morris, δημιουργού και επί χρόνια σχεδιαστή των περιπετειών του Λούκυ Λουκ, το 2001, ο Achdé επιλέχθηκε από τους εκδότες της Dargaud ως ο διάδοχός του, προκειμένου να συνεχίσει το μύθο του καουμπόη που «πυροβολεί πιο γρήγορα από τη σκιά του»! Όπερ και εγένετο, με την ιστορία La Belle Province (Η Ωραία Προβένς), την πρώτη περιπέτεια του Λούκυ Λουκ που ανέλαβε, ως θετός πατέρας του ήρωα, σε συνεργασία με τον Laurent Gerra, Γάλλο κωμικό, ο οποίος ανέλαβε τα κείμενα. Και από τότε, ακολούθησαν πολλές ακόμη, με τη συμβολή και άλλων σεναριογράφων. Ο Achdé, πιστός στο πνεύμα των προκατόχων του και ιδιαίτερα στην κλασική γραμμή του Morris, έχει χαρίσει στους θαυμαστές του ήρωα, αλλά και των κόμικς γενικότερα, μία σειρά από εξαιρετικές χιουμοριστικές ιστορίες με πρωταγωνιστή το Λούκυ Λουκ, τις οποίες απολαμβάνουμε στα ελληνικά από τις εκδόσεις ΜΑΜΟΥΘ ΚΟΜΙΞ. Το Μάιο του 2017, ο Achdé παρευρέθη στο THE Comic Con 2017 στη Θεσσαλονίκη, σε μία από τις πολυάριθμες επισκέψεις του στη χώρα μας. Εκεί, είχαμε την ευκαιρία να πραγματοποιήσουμε την ακόλουθη συνέντευξη. JohnnyMZ: Η ενασχόλησή σου με το αντικείμενο, πώς ξεκίνησε; Αν δεν κάνω λάθος, στην πρώτη φάση της ενήλικης ζωής σου εργαζόσουν ως ακτινολόγος…; Achdé: Πάντοτε μου άρεσε να σχεδιάζω, διάλεξα όμως την ακτινολογία επειδή, όντας ένας νεαρός χωρικός, ήθελα να υπακούσω στις παραινέσεις των γονιών μου. Συνέχισα να σχεδιάζω, παρ’ όλα αυτά, όταν μου το επέτρεπε το πρόγραμμά μου. Κάποια στιγμή, γνώρισα τη γυναίκα μου, η οποία είχε βαρεθεί να με βλέπει τα βράδια να σχεδιάζω και να μην ξαπλώνω μαζί της στο κρεβάτι. Οπότε μου είπε, άλλαξε δουλειά, γίνε σχεδιαστής, να σχεδιάζεις τη μέρα, τουλάχιστον να είσαι μαζί μου το βράδυ. Χρειάστηκα έξι χρόνια για να εδραιωθώ στο επάγγελμα, όμως τα κατάφερα. Δε θα είχα γίνει όμως σχεδιαστής αν δεν άκουγα τη γυναίκα μου και εμπιστευόμουν τους υπόλοιπους που επέμεναν πως κερδίζεις καλά χρήματα με το να βλέπεις ανθρώπους γυμνούς. (γέλια) JohnnyMZ: Είμαι σίγουρος πως σου κάνουν αυτήν την ερώτηση σε κάθε συνέντευξη που δίνεις, είναι όμως αναπόφευκτο, όταν είσαι ο διάδοχος ενός τόσο εμβληματικού χαρακτήρα κόμικς όπως ο Λούκυ Λουκ αφενός, ενός τόσο μεγάλου καλλιτέχνη όπως ο Morris, αφετέρου. Τι σημαίνει να διαδέχεται κανείς τον Morris; A: Είναι δύσκολο. Είναι μία μεγάλη ευθύνη. Και την ίδια στιγμή, είναι η εκπλήρωση ενός παιδικού ονείρου. Αν μου το έλεγαν όταν ήμουν 6 χρονών ότι θα σχεδίαζα αυτές τις ιστορίες, δε θα το πίστευα. Είναι πραγματικά εκπληκτικό να πραγματοποιείς τα παιδικά σου όνειρα. Σε αυτό το επάγγελμα, όλα είναι δυνατά. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν πολλά αντίστοιχα: για παράδειγμα, για έναν νεαρό μουσικό είναι πολύ πιο σπάνιο να φτάσει να παίξει, ξέρω ‘γω, με τους Rolling Stones. Ενώ σε μας συμβαίνουν συχνά τρελά πράγματα. Μπορούμε να σχεδιάσουμε αυτά που λατρεύαμε όταν ήμασταν μικροί. Συγκεράζει διασκέδαση και επάγγελμα. JohnnyMZ: Τι είναι για σένα ο Λούκυ Λουκ; A: Ένας χαρακτήρας που με συνοδεύει εδώ και 15 χρόνια. Βέβαια, με συντροφεύει επίσης από την ηλικία των 5 ετών. Ήταν ένα από τα πρώτα κόμικς που ανακάλυψα μέσα στο περιοδικό Spirou. Εκείνη την εποχή αγοράζαμε πολύ λίγα, καθώς ήταν πολύ ακριβά και η οικογένειά μου δεν είχε πολλά χρήματα. Παρόλα αυτά, τα αδέρφια μου είχαν μερικά Spirou. Ανακάλυψα λοιπόν το Λούκυ Λουκ στις σελίδες του Spirou και τελικά ο νεαρός εαυτός μου αγάπησε τις ιστορίες του καουμπόη, αλλά και άλλες ιστορίες με ιππότες που διάβαζα. Δεν υπήρχαν μέσα εκεί υπερήρωες, δεν υπήρχε ο Superman. Η μητέρα μου βέβαια έπαιρνε κόμικς με το Μίκυ Μάους, τα οποία διάβαζα επίσης. Μίκυ Μάους, Spirou, καθόλου υπερήρωες. Η μητέρα μου επίσης λάτρευε τον Αστερίξ. Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, με ανάγκαζε να διαβάζω τις ιστορίες του. Είχαμε κάνει ενός είδους συμβόλαιο, μου έλεγε «ΟΚ, θα σου αγοράζω κόμικς. Κάθε φορά που θα διαβάζεις τρία κανονικά βιβλία, θα σου αγοράζω ένα άλμπουμ». Και συχνά μου αγόραζε Αστερίξ, ήξερα όμως πως τα αγόραζε κατά βάση για κείνη. (γέλια) JohnnyMZ: Ο ήρωας «ζει» από το 1946, μέχρι και σήμερα. Τι είναι αυτό που, κατά τη γνώμη σου, τον καθιστά τόσο διαχρονικό; A: Ο Λούκυ Λουκ είναι ένας ήρωας ουέστερν, μονίμως τοποθετημένος σε μια εποχή πολέμου. Γι’ αυτό και μπορούμε να τον χρησιμοποιούμε διαρκώς. Αν δημιουργήσεις έναν σύγχρονο ήρωα, θα έχεις πολλές ενοχλήσεις, γιατί η καθημερινότητα αλλάζει διαρκώς, τα αυτοκίνητα αλλάζουν, τα ντεκόρ αλλάζουν… Το ουέστερν όμως παραμένει πάντα το ίδιο. Άλογα, μεγάλα καπέλα, Ινδιάνοι. Αυτός είναι και ο λόγος που το συγκεκριμένο κόμικ μπορεί και συνεχίζει. Είναι τοποθετημένο σε μία περασμένη εποχή αλλά κυρίως, σε μία εποχή που προσφέρεται για μεγάλες περιπέτειες. Επιπλέον, είναι εύκολο να συνεχίζει γιατί ανήκει σε αυτά τα κόμικς που απευθύνονται σε όλο το κοινό, αφού μπορούν να το διαβάσουν και παιδιά και ενήλικες. Και κυρίως, είναι ένα κόμικ χιουμοριστικό, το οποίο διαβάζουν ήδη εκατομμύρια άνθρωποι. Θεωρώ πολύ πιο πολύπλοκο να κάνεις καλά κόμικς με σενάριο ρεαλιστικό και σοβαρό για πολύ καιρό, δεν υπάρχουν πολλά… JohnnyMZ: Το υλικό όμως είναι απεριόριστο; Γιατί, αν το καλοσκεφτείς, και οι περιπέτειες του Λούκυ Λουκ βασίζονται σε μία πραγματική ιστορική εποχή, συγχέονται με πραγματικά ιστορικά πρόσωπα, μέρη, γεγονότα… A: Υπάρχουν πολλά πράγματα. Νομίζω ότι μπορώ ήδη να σκεφτώ υλικό για άλλα τριάντα τέτοια άλμπουμ, βρίσκουμε μόνιμα θέματα να ασχοληθούμε. Ειλικρινά, δεν είναι τόσο δύσκολο. Στην Αμερική υπάρχουν πολλές ιστορίες, που αφορούν την ίδια την Αμερική, νομίζω άρα ότι δεν υπάρχει έγνοια επί του θέματος. JohnnyMZ: Ο ήρωας είναι τοποθετημένος στην Άγρια Δύση του 19ου αιώνα και πρόκειται για έναν ήρωα αμερικανικής εθνικότητας, αποτελεί ωστόσο δημιουργία της γαλλοβελγικής σχολής κόμικς. Πώς γεφυρώνεται αυτή η «κρίση ταυτότητας»; A: Θεωρώ πως πρέπει να είσαι «εξωτερικός», να μην είσαι κάτοικος μιας χώρας, για να διασκεδάζεις πραγματικά να μιλάς για αυτή και να σπας πλάκα. Αν είσαι Αμερικανός και μιλάς για καουμπόηδες, δεν μπορείς να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου. Εφόσον πάντα θες να κοροϊδέψεις. Αντίστοιχα, ένας Γάλλος δεν μπορεί να μιλήσει για τους Γάλλους και να έχει πραγματικά πολλή πλάκα. Ένας Γάλλος όμως να μιλάει για τις περιπέτειες των Αμερικάνων, εκεί υπάρχει ζουμί. Είμαστε πάντα πιο απελευθερωμένοι όταν μιλάμε για άλλους. JohnnyMZ: Υπάρχουν πολιτικά στοιχεία στις ιστορίες του Λούκυ Λουκ; Πώς εκφράζονται; A: Μιλάμε για ιστορικά πρόσωπα, μερικές φορές και για πολιτικά πρόσωπα, για παράδειγμα υπάρχει ένα άλμπουμ με τον Πρόεδρο Hayes (L’Homme de Washington – Ο Άνθρωπος Από Την Ουάσινγκτον), που ήταν ο καλύτερος Αμερικανός πρόεδρος, ένας έντιμος τύπος, κάτι σπάνιο στο χώρο, ένας τύπος που είπε την πρώτη μέρα «θα τελέσω μία θητεία και μετά θα σταματήσω». Πέτυχε και σταμάτησε! Ο μόνος πρόεδρος που έλειψε στο λαό του, έκανε πράγματι καλή δουλειά. Η πολιτική, είναι ένα θέμα από το οποίο μπορούμε να διασκεδάσουμε, με τα θέματα που γυρίζουν γύρω από αυτή, αλλά θέλει προσοχή – εγώ προσωπικά αποφεύγω να την εκμηδενίζω. Ο Goscinny μας χάρισε μία τρομερή ιστορία του Αστερίξ, Le Grande Fossé (Η Μεγάλη Τάφρος), όπου μιλάει για την πολιτική, χωρίς να αναφέρεται στην πολιτική. Δεν πρέπει να μιλάμε για την πολιτική στεγνά ρεαλιστικά, δε θα έχει κανένα ενδιαφέρον. Στη Μεγάλη Τάφρο αυτό φαίνεται αριστουργηματικά, υπάρχουν πολλοί συμβολισμοί και χάρη στους συμβολισμούς, όπως για παράδειγμα να χωριστεί το χωριό των Γαλατών στα δύο, περνάει το πολιτικό μήνυμα της πόλωσης ανάμεσα σε «δεξιούς» και «αριστερούς». Ο Goscinny και ο Uderzo ήταν πολύ δυνατοί σε αυτό, νομίζω η συγκεκριμένη είναι μία υποδειγματική χιουμοριστική ιστορία με πολιτικά στοιχεία. JohnnyMZ: Ποια είναι, γενικότερα, η σχέση ανάμεσα στην πολιτική και την τέχνη; A: Η ερώτηση αυτή μου θυμίζει τις εξετάσεις για το απολυτήριο – πάντα μου την έδινε. Τι είναι, άραγε, η πολιτική; Στα γαλλικά, έχουμε έναν όρο, fou du roi (σσ. στα ελληνικά αποδίδεται ως γελωτοποιός, ακριβή μετάφραση «ο τρελός του βασιλιά»), δηλαδή ένας άνθρωπος που μπορούσε να κοροϊδεύει το βασιλιά, μόνο εκείνος μπορούσε να λέει και να κάνει τέτοια πράγματα. Ο βασιλιάς, κατά καιρούς, άκουγε αυτά που έλεγε ο «τρελός» του, άλλωστε ήταν ο μόνος που μπορούσε να λέει απροκάλυπτα την αλήθεια, απλά την έλεγε με χιούμορ. Προφανώς, πολλοί βασιλιάδες αποκεφάλιζαν τους «τρελούς» τους. Σαν πολίτης, όπως όλοι οι πολίτες μέσα σε μία δημοκρατία, μπορώ, αλλά δε νομίζω πως ο ρόλος μου είναι να κάνω κήρυγμα: κάνω κόμικς για να διασκεδάζουν οι αναγνώστες, όχι για να σκοτίζονται. Θέλω να χαλαρώνουν, με το θέμα για το οποίο γράφω, τα συναισθήματα που τους προκαλούνται, τις καταστάσεις που περιγράφω. Για παράδειγμα, στο τελευταίο τεύχος, La Terre Promise (Η Γη Της Επαγγελίας), θίγεται το θέμα της προσφυγιάς, χωρίς να γίνει αναφορά στο Ισλάμ. Ο βασικός μου στόχος να διασκεδάζουν οι αναγνώστες, δε στοχεύω να τους διδάξω πράγματα, δεν είμαι καθηγητής ή φιλόσοφος. Αν καταφέρω όμως να τους κάνω να προβληματιστούν για κάτι, τότε μιλάμε για απόλυτη επιτυχία! ΠΗΓΗ: https://docmz.wordpress.com/2017/10/25/achde-interview/

14 χρόνια μετά... Ελπίζω να αξίζει η αναμονή!

Εννοείται The Dark Knight! Όχι απλά τη θεωρώ την καλύτερη της τριλογίας, αλλά και μία εξαιρετική ταινία γενικώς. Το Batman Begins, από την άλλη, βαρέθηκα να το βλέπω. Νομίζω μεγαλύτερη ξενέρα με πολυδιαφημιζόμενη ταινία που τελικά μου φάνηκε πατάτα έχω φάει μόνο με τον Αστακό του Λάνθιμου. Το Rises ήταν αρκετά ωραίο και στο πνεύμα της τριλογίας, αλλά και πάλι, δε συγκρίνεται με το 2! Εν ολίγοις, 2>3>1 για μένα

Συμφωνώ με mr-d. Όταν είχα δει το trailer είχα ενθουσιαστεί, βλέποντας αρκετές αναφορές σε άλλα βιντεοπαιχνίδια, οι οποίες δε με κάλυψαν κιόλας όπως περίμενα. Ωστόσο συνολικά ήταν μια ok ταινία. Το Brave βέβαια μου άρεσε περισσότερο, οπότε δε με παραξενεύει που κέρδισε τελικά στα Όσκαρ.

Αυτό που με προβληματίζει, αναφορικά με τον κατήφορο του Αρκά, είναι πως οι σε μεγάλο βαθμό οι αντιδράσεις υπέρ ή κατά της θλιβερής μεταστροφής του καλλιτέχνη μπαίνουν αυτόματα και αναπόδραστα, πλην όμως εσφαλμένα, κάτω από την ομπρέλα της πολιτικής αντιπαράθεσης. Και εξηγούμαι: Είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί κανείς μαζί του, είναι *γεγονός* ότι μέχρι το 2015 δεν ασχολούνταν με την πολιτική γελοιογραφία. Στην αρχή βέβαια οι γαλάζιοι αναγνώστες του προσπάθησαν να πείσουν πως ο Αρκάς πάντα ήταν πολιτικός, αντί να αποδεχτούν κάτι αυταπόδεικτο στις δημόσιες επ' αυτού συζητήσεις. Είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί κανείς μαζί του, είναι *γεγονός* ότι τάχθηκε ξεκάθαρα υπέρ του κόμματος της μείζονος αντιπολίτευσης, ή καλύτερα, κατά του κυβερνόντος κόμματος: ΠΡΟΣΟΧΗ: του κόμματος, όχι της κυβέρνησης γενικά, ως φορέα εξουσίας αόριστα και διαχρονικά. Οι γαλάζιοι αναγνώστες βέβαια προσπάθησαν να πείσουν πως ο Αρκάς, όπως κάθε γελοιογράφος και σατιρικός κωμικός, οφείλει να καυτηριάζει την κάθε εξουσία, άρα αυτό γίνεται και στη συγκεκριμένη περίπτωση, χωρίς καμία στόχευση ή εμμονή... Ε, μετά αρχίσανε τα πιο έντονα δείγματα, οι αποδοκιμαστικές αναφορές σε αριστερούς, η αντιγραφή (ή μερικές φορές και υποκίνηση) της ατζέντας της αντιπολίτευσης στα σκίτσα του, άμεσος σχολιασμός συζητήσεων στη Βουλή ή συνεντεύξεων ή δηλώσεων ή νομοσχεδίων προς ψήφιση, ε ήρθε και η στήριξη στην συγκέντρωση των "Παραιτηθείτε" με τρία σκίτσα back to back, ήρθε και η συνεργασία με το Θέμα, πλέον είναι κοινώς αποδεκτό ότι ο Αρκάς είναι ένας πολιτικοποιημένος, στρατευμένος με την κακή του όρου έννοια, γελοιογράφος, με συγκεκριμένη πολιτική-κομματική ταυτότητα. Δε θα κρίνω την ανεκτικότητα του καθενός στη συγκεκριμένη κίνηση, ούτε το (λογικό σε μεγάλο βαθμό) γεγονός ότι όσοι συμφωνούν με την πολιτική άποψη που εκφράζει ο Αρκάς, ίσως όχι απλά δεν ενοχλήθηκαν αλλά ίσα-ίσα ενθουσιάστηκαν κιόλας από τη συγκεκριμένη επιλογή του καλλιτέχνη - και όλα αυτά αποτελούν σε μεγάλο βαθμό κομμάτι της πολιτικής συζήτησης, που προσπαθώ να αποφύγω, να μην κρίνω δηλαδή γιατί, κατά τη γνώμη μου πάντα, η επιλογή αυτή του Αρκά είναι σαθρή. Αυτό που με προβληματίζει, λοιπόν, όπως ξεκίνησα να λέω, είναι πως, θολωμένοι από την πολιτική διάσταση του ζητήματος, οι απόψεις συνήθως επί του θέματος συμπορεύονται με τις πολιτικές προτιμήσεις του καθενός, ενώ νομίζω πως είναι (ή θα έπρεπε να είναι; ) κοινά αποδεκτό πως είναι λογικό να ενοχληθεί το fanbase ενός δημιουργού που αλλάζει τόσο έντονα ύφος, που "βρωμίζει" την (ανεξάρτητη από πολιτική γελοιογραφία) πορεία τόσων χρόνων, με τόσο έντονο και απροκάλυπτο τρόπο. Διαβάζω "τους τσούζει, τους πονάει, γι' αυτό τα λένε". Μπορεί να ισχύει για πολύ κόσμο αυτό το σχόλιο. Κάποιος όμως που γράφει κάτι τέτοιο και αντιμετωπίζει τόσο μονοδιάστατα το ζήτημα, πιστεύοντας ότι αυτός είναι ο μόνος λόγος να ενοχληθεί κάποιος από την κατρακύλα ενός πάλαι ποτέ κορυφαίου καλλιτέχνη, αποφεύγοντας να θίξω δείκτες νοημοσύνης, σίγουρα το αντιμετωπίζει επιπόλαια και σίγουρα είναι κάποιος που αγόραζε ούτως ή άλλως Πρώτο Θέμα, που θα πήγαινε ούτως ή άλλως στους Παραιτηθείτε, που θα αναπαρήγαγε ούτως ή άλλως αυτήν τη δεξιά ρητορική καφενείου που αναπαράγει ο Αρκάς το τελευταίο διάστημα...

Δεν έχει τύχει να επισκεφτώ ποτέ το "Ι. Βελλίδης", για να ξέρω πράγματι πώς είναι η αισθητική του και ο χώρος του. Απ' ό,τι έχω ακούσει πάντως, το πρόβλημα του χώρου που υπήρχε μέχρι τώρα... "θεραπεύεται" σίγουρα. Το "παράπονό" μου είναι η αισθητική, η οποία ήταν εξαιρετική ως τώρα. Ο συγκεκριμένος χώρος στο λιμάνι, και σαν κτίριο και σαν τοποθεσία, ήταν από τις καλύτερες επιλογές. Μακάρι να γινόταν να παραμείνει εκεί η εκδήλωση, πραγματικά όμως η κατάσταση είχε καταντήσει ασφυκτική. Αν η ατμόσφαιρα στο νέο χώρο (τον οποίο έχω στο μυαλό μου σαν ένα ψυχρό, άχαρο μέρος) προσεγγίζει έστω και στο ήμισυ την ατμόσφαιρα του παλιού, θα είμαι ευχαριστημένος. Κατά τα λοιπά, αναμένουμε με αγωνία τις ανακοινώσεις

Το τελευταίο διάστημα, εν μέσω εξεταστικής Σεπτεμβρίου, έγινα ξαφνικά λίγο πιο σινεφίλ ρε παιδί μου Από σειρές, είδα επιτέλους το House of Cards. Γενικά, μου αρέσει η πολιτική και η ίντριγκα, πόσο μάλλον όταν αυτά τα δύο συνδυάζονται τόσο ωραία, δε θα μπορούσα παρά να απολαύσω το αποτέλεσμα. Είχα να δω τον Kevin Spacey να "παίζει", ξέρω 'γω, από το Usual Suspects. Σα να μην υπήρχε για εμένα ο ηθοποιός όλα αυτά τα χρόνια, να εξαφανίστηκε, ναυαγός σε κάποιο νησί, και ξαφνικά να επανεμφανίστηκε στο Δυτικό κόσμο, γέρος και ώριμος πια, ξυρίστηκε, πλύθηκε, αγόρασε μερικά κοστούμια, έγινε πρόεδρος των ΗΠΑ και μοιράζει πόνο. Για τους ντισνεϋκούς, να παρατηρήσω πως, στο επεισόδιο 5 της σεζόν 5 (απ' ό,τι θυμήθηκα με ένα γρήγορο ψάξιμο), σε έναν από τους καλύτερους μονολόγους του στη σειρά, στηρίζεται και quotάρει με περηφάνια και... επίγνωση, την ιστορία "Περί Στριφτολογίας" του Καρλ Μπαρκς. Δεν μπορώ να καταλάβω αν ο Μπαρκς στην Αμερική είναι τόοοοσο ευρέως διαδεδομένος, ή αν το quote οφείλεται σε κάποιον ψαγμένο συγγραφέα της σειράς, πάντως για τον 21χρονο Γιάννη Ιατρού της Ελλαδίτσας του 21ου αιώνα, όπου το να διαβάζει κάποιος (σε αυτή την ηλικία) κόμικς θεωρείται ιδιαιτερότητα, μία τέτοια αναφορά ενταγμένη μέσα σε κάτι τόσο "mainstream" και διαδεδομένο (νομίζω όλη η παρέα μου έχει δει τη σειρά) έδωσε μεγάλη χαρά. Και, ΧΑ!, είμαι ο μόνος που το κατάλαβε και το εκτίμησε, losers Η επίμαχη σκηνή στο youtube: FLIPISM - House of Cards Κατά τα άλλα, αναμένω πώς και πώς την 6η σεζόν, όπου ο ρόλος της Rpbin Wright (της κυρίας Underwood) θα είναι λογικά αναβαθμισμένος... Claire Underwood, κορυφαίος χαρακτήρας. Όταν πέρασα στις ταινίες, αποφάσισα να βάλω λίγο παραπάνω Spacey στη watchlist μου, έτσι κατέβασα το American Beauty που δεν είχα δει ποτέ. Νομίζω ότι διαφημίζεται ως πολύ καλύτερη από αυτό που είναι. Σε κάθε περίπτωση, μου άρεσε. Αλλά δε θα την έβαζα και σε κάποια ξεχωριστή θέση στην κατάταξη των καλύτερων ταινιών που έχω δει. Γενικά πάντως έχω την εντύπωση (μου δημιουργήθηκε και από την αντίθεση ανάμεσα στα όσα άκουγα και τις κριτικές για το Usual Suspects, το οποίο είδα πέρσι), ότι κάποιες καλές ταινίες που βγήκαν π.χ. πριν 10 ή 20 χρόνια, ενώ για τους χι ψι λόγους κάνανε μεγάλη αίσθηση τότε, πλέον δε γίνεται να καταφέρουν το ίδιο πράγμα στους νέους θεατές. Δηλαδή, δε θεωρώ ότι το Usual Suspects, επί παραδείγματι, δεν έχει, αντικειμενικά, στοιχεία πρωτοτυπίας. Θεωρώ όμως ότι, λόγω των πολλαπλών ερεθισμάτων που έχω δεχτεί, 20 περίπου χρόνια μετά την πρώτη προβολή της ταινίας, βλέποντάς την στα 20 μου είναι λογικό να μη μου φανεί τόσο πρωτότυπη, γιατί 1. έχουν υπάρξει πολλές άλλες ταινίες/σειρές/κόμικς/βιβλία με αντίστοιχα, καλύτερα ή χειρότερα, plot twists, στο διάστημα που μεσολάβησε και 2. έχω δει κάποια από αυτά ήδη, πριν δω την ταινία. Έτσι επιλέγω να εξηγήσω πώς δε με κατέπληξε η "ανατροπή" στη συγκεκριμένη ταινία (παρά τον, αριστουργηματικό, σκηνοθετικά, τρόπο με τον οποίο είναι δοσμένη), όντας πιο... "εκπαιδευμένος" ως θεατής σε τέτοιου τύπου ταινίες. Συνεχίζοντας, είδα και τη σαχλαμαρίτσα Horrible Bosses (πάλι παίζει ο Kevin), μία πασατέμπο κωμωδία (της οποίας κατέβασα και τη συνέχεια για κάποια άλλη στιγμή βαρεμάρας), είδα το Inside Out της Disney/Pixar που είχα καιρό σταμπαρισμένο, μία πολύ ωραία ταινία στη σύλληψή της και στην κεντρική ιδέα, ίσως όχι τόσο στην εκτέλεση, ευχάριστη όμως όπως και να 'χει. Είδα και την καταθλιψάρα Requiem for a Dream, και ησύχασα. Μιλάμε για μία απίστευτα δυνατή, βαριά ταινία που καλό θα ήταν να ξέρει κανείς τι πάει να δει, πριν τη δει. Μου δημιούργησε συναισθήματα που είχα καιρό να νιώσω παρακολουθώντας μία ταινία, αν έχω ξανανιώσει ποτέ έτσι... Όταν την έκλεισα, πήρα τηλέφωνο τη μάνα μου. (όσοι έχουν δει την ταινία, θα καταλάβουν γιατί ) Τέλος, ξεκίνησα DuckTales (επιτέλους!), αλλά ακόμα έχω δει αρκετά λίγο για να εκφέρω πλήρη άποψη.

γι' αυτό βάλαν στο εξώφυλλο pan pan