DJO

Είναι κάποια βιντεοκλίπς τα οποία παραμένουν ιδανικά για κάποιον. Ένα από αυτά σου εύχεται χρόνια πολλά, Δόκτωρ Μαουσίδη.

Από το Καρέ Καρέ της Εφημερίδας των Συντακτών: 14/09/14 Συνέντευξη του Soloup με αφορμή το νέο βιβλίο του Το «Αϊβαλί» στα κύματα της Ιστορίας Βιβλία για το Αϊβαλί και τα ανθρώπινα δράματα που ακολούθησαν την τραγωδία του 1922 έχουν γραφtεί πολλά. Κόμικς όμως όχι. Ο Soloup δημιουργεί το πρώτο. «Συνομιλεί» με τον Ηλία Βενέζη, τον Φώτη Κόντογλου, τον Αχμέτ Γιορουλμάζ. Ταξιδεύει στην άλλη πλευρά του Αιγαίου, εξερευνά ιστορικά αρχεία, τόπους και μνήμες ανθρώπων. Ακόμα και των δικών του. ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΛΟΥΙΖΑ ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΙΟΥ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΥΚΟΥΛΑΣ ΚΕΙΜΕΝΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΥΚΟΥΛΑΣ Συνομιλώντας με τον Φώτη Κόντογλου Ο Φώτης Κόντογλου, ένας εκ των «πρωταγωνιστών» στο «Αϊβαλί», σχεδιασμένος από τον Soloup με τη βυζαντινότροπη τεχνοτροπία που εφάρμοσε ο Κόντογλου σε πολλά από τα έργα του Ο Soloup εδώ και 25 χρόνια είναι ένας από τους πιο επιτυχημένους «επαγγελματίες» του χιούμορ με τα κόμικς και τις γελοιογραφίες του. Η νέα δουλειά του, ωστόσο, ένα μνημειώδες έργο 440 σελίδων, αφορά μια τεράστια τραγωδία: το Αϊβαλί τις μέρες του 1922 και τους ανθρώπους που βρέθηκαν στο επίκεντρο της Ιστορίας, θύματα των εκατέρωθεν εξουσιών, των απανταχού μεγαλοϊδεατισμών και των στημένων διπλωματικών παιχνιδιών. Με αφορμή την κυκλοφορία του αριστουργηματικού βιβλίου του και την ημέρα μνήμης της Μικρασιατικής Καταστροφής (14 Σεπτεμβρίου), μας εξηγεί τι σημαίνει γι’ αυτόν το «Αϊβαλί». Το «Αϊβαλί» ακροβατεί σε ένα σχοινί που συνδέει το 1922 με το 2014 και πηγαινοέρχεται στον αιώνα που μεσολάβησε. Αλλά δεν υποκύπτει ούτε στην ωραιοποίηση του παρελθόντος ούτε στη βολική αυτοθυματοποίηση των Ελλήνων. Είναι εντέλει ένα ιστορικό βιβλίο; Πετυχημένη η παρομοίωσή σου. Πράγματι, όλο το βιβλίο μοιάζει με ένα τεντωμένο σχοινί που ξεκινά από τη σημερινή Μυτιλήνη και φτάνει απέναντι, στο Ayvalik. Ομως στο πέρασμα που χωρίζει τις δυο στεριές, νιώθεις από κάτω σου το χθες να χάσκει απειλητικό. Μια θάλασσα γεμάτη από προκαταλήψεις, από πολέμους, από τον πόνο και την απελπισία του παρελθόντος. Το «Αϊβαλί» είναι βουτηγμένο στα γεγονότα του 1922, δεν είναι όμως μια… εικονογραφημένη ιστορία. Είναι η περιπέτεια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας στα κύματα της Ιστορίας. Πολλοί θα είχαν γκρεμοτσακιστεί από αυτό το σχοινί. Εσύ, όμως, «περπατάς» με άνεση και ισορροπείς ιδανικά. Η διεξοδική έρευνα των ιστορικών στοιχείων που έκανες νιώθεις ότι σε βοήθησε ή σου έθεσε εμπόδια και περαιτέρω υποχρεώσεις; Το «Αϊβαλί» δεν είναι μια «πιστή αναπαράσταση» της Ιστορίας, γιατί τέτοια, απλούστατα δεν μπορεί να υπάρξει. Φυσικά και χρειάστηκε μεγάλη έρευνα: βιβλία, μαρτυρίες, αρχεία, παλιές φωτογραφίες και καρτ ποστάλ, επιτόπια ταξίδια… Αλλωστε, πώς αλλιώς να μιλήσεις για το Αϊβαλί, που στέκει ακόμα και σήμερα σχεδόν όπως το άφησαν ο Βενέζης, η αδελφή του Αγάπη και ο Κόντογλου; Ομως όσα στοιχεία και να συλλέξεις, υπάρχει πάντα ένα τεράστιο κενό που το καλύπτεις εσύ. Και όταν πλησιάζουμε το παρελθόν, συνήθως το κάνουμε με τρόπο που να επιβεβαιώνει τις ιδέες μας. Νομίζω όμως πως, όταν έχουμε συνείδηση της υποκειμενικής μας ματιάς και δεν επαναπαυόμαστε σε στερεότυπες απαντήσεις, μπορούμε να φτάσουμε πιο κοντά σε αυτό που συνέβη πραγματικά. Πόσο βιωματικό και αυτοβιογραφικό θεωρείς ότι ήταν το ταξίδι σου στο παρελθόν; Πόσο σε επηρέασαν οι εμπειρίες σου, η καταγωγή σου κ.λπ; Οι παππούδες και οι γιαγιάδες μου ήταν από τη Μικρά Ασία. Από τη Σμύρνη, τον Τσεσμέ και το Μπαϊντίρι. Παρ’ όλα αυτά, αρχικά δεν είχα καμιά διάθεση να εμπλακώ στο σενάριο. Προέκυψε. Καθώς οι συγγραφείς αφηγούνται μέσα από τα σκίτσα τις δραματικές εμπειρίες τους σε πρώτο πρόσωπο, ένιωσα να με παρασέρνουν κι εμένα σε μια τέτοια αφήγηση, μετατρέποντας το «Aϊβαλί» και σε ένα προσωπικό ξεκαθάρισμα. Αυτή η εμμονή σου στην ιστορική τεκμηρίωση, στις πηγές, στις μαρτυρίες ήρθε σε σύγκρουση με τα λογοτεχνικά έργα που χρησιμοποίησες ή αλληλοσυμπληρώθηκαν; Η Ιστορία μοιάζει με τραμπάλα. Στη μια πλευρά βρίσκεται το σπαθί, στην άλλη ο ανθρώπινος πόνος. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στα γεγονότα του 1922 και ό,τι επακολούθησε. Στη μια πλευρά έτσι βρίσκουμε την «αναγκαιότητα» της Συνθήκης της Λωζάννης και της ανταλλαγής των πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας που έγινε σύμφωνα με τις επιδιώξεις και τα συμφέροντα της διεθνούς διπλωματίας. Από την άλλη, συναντούμε την ουσιαστική αδιαφορία για τη ζωή, τις περιουσίες, τις αντιλήψεις και τις επιθυμίες των ανθρώπων που θεωρείται πως η συνθήκη προστάτευε. Η κυρίαρχη, «ρεαλιστική» εκδοχή της Ιστορίας, κάθεται στη μια πλευρά. Την άλλη τη βρίσκεις συνήθως στην τέχνη. Τα βιβλία της Αιολικής σχολής αλλά και της Σωτηρίου, του Πρεβελάκη, του Πολίτη, του Σεφέρη και τόσων άλλων, διαχειρίζονται αυτήν ακριβώς την αγωνία της άλλης θέσης. Της εύθραυστης ανθρώπινης αξιοπρέπειας απέναντι στα σπαθιά της Ιστορίας. Χρησιμοποιώντας έργα λογοτεχνών και από τις δυο πλευρές του Αιγαίου, δεν φοβήθηκες μήπως οδηγηθείς σε αντιφάσεις και αδιέξοδα στον τρόπο που αντιμετωπίζουν την ιστορία; Μιλάς για την αναφορά μου και στο έργο του Αχμέτ Γιορουλμάζ; Μα «για να χορέψεις τανγκό», που λένε, «χρειάζονται δύο». Και όταν χορεύεις, δεν θέλεις να βάλεις τρικλοποδιά στον παρτενέρ σου. Αλλωστε μέσα στο «Αϊβαλί», προσπαθώ να μη «λογοκρίνω» τις απόψεις των συγγραφέων. Ο,τι έχω να πω εγώ, το λέω στα κεφάλαια που αναφέρονται στο σήμερα. Σχεδιάζεις τον εαυτό σου δίπλα στον Φώτη Κόντογλου και συνομιλείτε. Είναι δυνατή σήμερα αυτή η συνομιλία με το παρελθόν με όρους ισοτιμίας; Και πού μπορεί να αποσκοπεί; Δεν έχεις πιάσει τον εαυτό σου να επικοινωνεί ουσιαστικά με έναν άνθρωπο μέσω ενός βιβλίου, ακόμα κι αν αυτός έχει πεθάνει; Εμένα μου συμβαίνει συνέχεια. Με τον Πεσσόα, τον Επίκτητο, τον Καμύ… Ετσι μου συνέβη και με τον Κόντογλου σε ένα μονοήμερο ταξιδάκι στο Αϊβαλί, κρατώντας στα χέρια μου το «Αϊβαλί η πατρίδα μου». Ηταν από τις συγκλονιστικότερες αναγνωστικές εμπειρίες μου, αφού εκείνο για το οποίο διάβαζα, βρισκόταν ακριβώς μπροστά μου! Ο Κόντογλου ήταν παρών και με ξεναγούσε. Αλλωστε σ’ ετούτη ακριβώς τη «συνομιλία» οφείλεται το βιβλίο. Χρησιμοποιείς διαφορετικά σχεδιαστικά και αφηγηματικά στυλ στην ανάπτυξη των επιμέρους τμημάτων του έργου σου. Πόσο δύσκολο ήταν να προσαρμόσεις την τεχνοτροπία σου στα συμφραζόμενα κάθε εποχής; Ηταν αρκετά επίπονο. Υπήρξαν για παράδειγμα ενότητες που χρειάστηκε να ξανασκιτσάρω ακόμα και τέσσερις φορές. Ομως θεώρησα αναγκαία την εναλλαγή του σχεδίου. Με το ασπρόμαυρο σχέδιο, ας πούμε, αποδίδονται καλύτερα τα τραγικά γεγονότα του παρελθόντος. Με τα γκρι, το σήμερα. Αλλού πάλι χρειάστηκε να μελετήσω τα σχέδια του Κόντογλου και να εικονογραφήσω τις δικές του αφηγήσεις. Σε έχουμε συνηθίσει ως έναν δημιουργό χιουμοριστικών κόμικς και γελοιογράφο. Στο «Αϊβαλί» μάς συστήνεις έναν εντελώς διαφορετικό Soloup. Φταίει το θέμα για την αλλαγή ή φταίει ο Soloup που διάλεξε αυτό το θέμα; Τα κόμικς είναι ένα μέσο για να πεις κάτι, όχι αυτοσκοπός. Από την άλλη, το κάθε θέμα απαιτεί το ύφος της δικής του αφήγησης. Κάπως έτσι βρέθηκα αναπάντεχα να δουλεύω με ένα σκίτσο τελείως διαφορετικό απ’ αυτό που με είχατε συνηθίσει. Πόσο πολιτικό θεωρείς ότι είναι το βιβλίο σου; Πώς σχετίζεται με τον ορυμαγδό της σύγχρονης οικονομικής κρίσης; Δεν μας βρίσκουν τυχαία τέτοια θέματα σε περιόδους κρίσης. Από την άλλη, το βιβλίο επικεντρώνεται στην εύθραυστη αξιοπρέπεια του ανθρώπου απέναντι σε σπαθιά κι εθνικισμούς. Ενα τέτοιο βιβλίο μπορεί να μην είναι πολιτικό; ………………………………………….. Βιογραφικό Εχει σπουδάσει Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και είναι διδάκτωρ του τμήματος Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Με γελοιογραφίες, comics, comic strips (αλλά και με εικονογραφήσεις, γελοιογραφικά φωτομοντάζ και άρθρα σχετικά με τα σκίτσα) έχει εργαστεί σε αρκετές εφημερίδες και περιοδικά όπως «Βήμα της Κυριακής», «Goal News», «Βαβέλ», «Γαλέρα», «Ως3», «Σχεδία» και αλλού. Εκτός από τις εκδόσεις «Κέδρος» έχει συνεργαστεί με τους οίκους «Πατάκη», «Futura», «Μεταίχμιο», «ΚΨΜ», «Στρατής», «Τόπος» και άλλους, όπως και με το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο. Μέχρι σήμερα έχουν εκδοθεί 13 προσωπικά άλμπουμ του με γελοιογραφίες και comics, ενώ το 2012 κυκλοφόρησε η διατριβή του «Τα ελληνικά comics», η πληρέστερη μέχρι σήμερα έρευνα για την ιστορία και την εξέλιξη των ελληνικών εικονογραφηγημάτων. Σήμερα γελοιογραφεί στο «Ποντίκι». Το «Αϊβαλί» είναι το πρώτο του μεγάλο graphic novel. Τον συναντάτε και στο blog anthropolikos.wordpress.com αλλά και στο soloup.net …………………………………………. Aλλα έργα του Soloup «Μήτσος Κυκλάμινος»: Το «θρυλικό Ελληνόπουλο», ο αντιήρωας που γεννήθηκε και μεγάλωσε στις σελίδες της «Βαβέλ» τη δεκαετία του 1990, σε μια επίτομη έκδοση (εκδ. ΚΨΜ, 2007). «Ο Ανθρωπόλυκος»: Η επετειακή έκδοση (εκδ. ΚΨΜ, 2009) ενός από τα πρώτα ελληνικά κόμικς μεγάλου μήκους που πρωτοκυκλοφόρησε το 1989. «Πειρασμοί»: Ο ερημίτης Αντώνιος (alter ego του δημιουργού του; ) αντιμετωπίζει τους πειρασμούς του σε μια σειρά από απολαυστικά στριπάκια (εκδ. ΚΨΜ, 2008). «Τα ελληνικά comics»: Η εκτενέστατη μελέτη του Soloup για την ιστορία των ελληνικών κόμικς και την εξέλιξή τους από το 1974 μέχρι σήμερα (εκδ. Τόπος, 2012). Αυτοπροσωπογραφία του Soloup

Από το Καρέ Καρέ της Εφημερίδας των Συντακτών: 14/09/14 Μια εικόνα, 156 λέξεις «It’s greek to me» λένε σε πολλά μέρη του πλανήτη για κάθε τι γλωσσικά ακατάληπτο. Ακόμα χειρότερα νιώθουν όταν βλέπουν γραμμένα τα ελληνικά ή προσπαθούν να τα μιλήσουν. Απολαυστικό ήταν το «Se para collo pou eine toe bar» (Σε παρακαλώ πού είναι το μπαρ) που τραγουδούσαν οι Pink Floyd στο «Not now John». Ξεκαρδιστική η ελληνική πρόβα ερωτικής εξομολόγησης του Robert De Niro για τη Melina Kanakaredes στο «15 Minutes» που την είπε καλύτερα, άθελά του, ο Ρακιντζής αργότερα με το «S.A.G.A.P.O.». Ευφυής η τοιχογραφία των ΓΟΣΚΙΝΥ και ΥΔΕΡΖΟ στο «Ο Αστερίξ στους Ολυμπιακούς Αγώνες». Μα καλύτερη όλων η ατάκα του Ελληνα αντιπρόσωπου στα Ηνωμένα Εθνη στο «Kingdom Come» των Mark Waid – Alex Ross. Την ώρα που ο Superman ετοιμάζεται να κατεδαφίσει το κτίριο του ΟΗΕ εν μέσω μιας καταστροφικής υπερηρωικής σύρραξης επικών διαστάσεων, ο Ελλην αναφωνεί: «Θεέ μου! Θα μας σκοτώκει όλους!». Ευτυχώς δεν τους σκότωκε. Ο Θεός των Ελλήνων τούς βοήθηκε και τους έσωκε.

Πολύχρονος Cώστα RC! Ό,τι επιθυμείς! Πολύχρονη Σταυρούλα!!!

Ναι όντως. Από ότι έχω καταλάβει, ο κατάλογος περιέχει μέρος των κόμικς που εκτέθηκαν. Κάποια που δεν περιέχονται μπορείτε να διαβάσετε στο blog των εκδόσεων. Για πάμε μια λεπτομερή κριτική να δούμε τι ψάρια πιάσαμε... 0) Εξώφυλλο Ωραία στημένο, σε σχέδια Malk, αν και η ράχη απλά δεν υπάρχει. Έπρεπε να γράφει κάτι. Τον τίτλο ας πούμε, αντί να είναι κάτι τόσο σκέτο. 7/10 1) Θωμάς Βαλλιανάτος - Ιλιάδα Ενδιαφέρουσα ατμόσφαιρα, αλλά κυριολεκτικά τρικυμία εν κρανίω. Στα περισσότερα καρέ δεν καταλάβαινα τι έβλεπα. 3.283/10 2) Χρήστος Μακροζαχόπουλος & Γιώργος Γκίνης - Μαϊμούδες Εδώ έχουμε 3 διαφορετικούς χαρακτήρες από το ομώνυμο web comic και τελικά κόμικ του Λόρδου και του Καλεσμένου, οι οποίοι ψάχνουν για αρχαία κόμικς. 3.47/10 3) Δημήτριος Βενάρδος - ΕΙΡΗΣΘΩ Ωραίο σχέδιο, πάει να περάσει κάποιο μήνυμα, αποτυγχάνει λόγω κακής ροής. 3.82/10 4) Γιώργος Γούσης & Δημοσθένης Παπαμάρκος - Η Μέρα Της Κρίσης Μονοσέλιδο αριστούργημα, με το θάνατο του βασιλιά Πύρρου 10'/10 5) Γιώργος Μελισσαρόπουλος - Explorer Απόπειρα gag. X/10 6) Βασίλης Χειλάς & Άγγελος Κωνσταντίνου - Ο Νώντας Χατζηπερσίδης Και "Ο Θησαυρός Του Μεγάλου Ερωδιού" Εδώ έχουμε μια περιπετειούλα, με τους χαρακτήρες από το Ducktales-style Πεπρωμένο Του Μίλτου Περσίδη, όπου ο Καπετάνιος ψάχνει ένα αρχαίο ναυάγιο. 3.58/10 7) Βαγγέλης Ματζίρης & Γρηγόρης Σαντοριναίος - Τα Πάνω Κάτω Ααα.. gregorius in da houzzz. Και μια σουρεαλιστική, χωρίς λόγια δισέλιδη αρχαιολογική περιπέτεια! 5.68/10 8) Παναγιώτης Αγαλιώτης - Ο Προμηθέας Δεσμώτης 2014 μ.Χ. Όμορφη ιστοριούλα, από τις καλύτερες του καταλόγου, όπου 2 φίλοι φτιάχνουν κομιξική μεταφορά του Προμηθέα Δεσμώτη, στην Αθήνα του σήμερα. 6.38/10 9) Αλέξανδρος Μαρκουλάκης - Ένα Δειλινό Με Τους Θεούς W.T.F.! Δε λέω, όμορφο σχέδιο, αλλά WTF διάβασα; Σα να ήτανε διαδραστικό εκπαιδευτικό παιχνίδι όπου έβρισκες κάποια αντικείμενα σε κάθε μέρος για να προχωρήσεις στην επόμενη σελίδα!!! 7.9/10 γα το σχέδιο, Χ/10 για το σενάριο. 10) Αλεξία Λουγιάκη - Οι Ώρες Απόπειρα όμορφης σύνδεσης μυθολογίας με την τωρινή πραγματικότητα της μεγαλούπολης Αθήνας. 3.21/10 11) Βασίλειος Μισιάκας - Γόρδιος Δεσμός Μια αρχαιολόγος ανακάλυψε τον τάφο του Μέγα Αλέξανδρου. Μάλλον. Πολύ κακή ροή, 0.73/10 12) Ανδρέας Μιχαηλίδης & Βάλια Καπάδαη - ΝΕΚΥΙΑ Κοινώς, το preview τευχάκι της ομώνυμης σειράς που αναμένουμε, αλλά σε ασπρόμαυρο. 6.72/10 13) Νεκτάριος Χασσάνδρας - Νεκ Αρχαία 4 απίστευτα μέτριες γελοιογραφίες, με μυθολογικό/αρχαιολογικό υπόβαθρο. 2.01/10 14) Ανέστης Παρασίδης - Διαδούμενος Αφασία μονοσέλιδο με το γνωστό άγαλμα του Πολυκλείτου. 7.33/10 15) Παύλος Παυλίδης - Παζλ Χ/10 ενδοσκοπικό ακαταλαβίστικο μονοσέλιδο. 16) Δημήτρης Γράνδης & Παναγιώτης Τσαούσης - Τιθωνός Μια απίστευτα καλή συνεργασία ενός Επιθεωρητή κι ενός Φαίδωνα όπου ένας Άγγλος κι ένας Ιρλανδός τυμβωρυχούν στα Παλατίτσια της Ημαθίας ενώ μαίνεται ο Β' Βαλκανικός Πόλεμος (αν κατάλαβα καλά). 8.39/10! 17) Λευτέρης Καλυμιός - Ο Φύλακας Του Μυστικού «Ο ματαιόδοξος αρχαιολόγος Εντίν Φον Ντε Χαάρ προσπαθεί να αποκαλύψει το μυστικό που κρύβουν οι πυραμίδες». Και τα καταφέρνει, δυστυχώς γι'αυτόν. 2.987/10 18) Malk - Το Καταραμένο Αντικείμενο Λογικά ιστοριούλα τρόμου που θα περιλαμβάνεται και στο επερχόμενο Ρίγη #1. Εδώ φαντάζει ξεκάρφωτη αν και έχει κλασικό (sic) σχέδιο & ροή Malk που τα σπάει. Επίσης ο πρωταγωνιστής μοιάζει με τον Μάριο. 7+/10 19) Soloup - Αθανασία Καφρίλα, αλλά ωραία καφρίλα. Αρχαιολόγος ανακαλύπτει τον τάφο του Μέγα Αλέξανδρου και ο σκύλος 6.32/10 20) Παύλος Κυζιρίδης - Θεοί Ένα ωραία σχεδιασμένο pin-up. 5.36/10 21) Σταυρούλα Παπαδάκη - Η Αφροδίτη Κλασική ψυχοαναλυτική κοινωνιολογική ιστοριούλα Παπαδάκη για ελάχιστους αναγνώστες. Χ/10 22) Δημήτρης Παγώνας - Θαμμένο Μυστικό Υπέροχη ιστορία, μία από τις καλύτερες του καταλόγου. Ένα ζευγαράκι ψάχνει για το θησαυρό της γιαγιάς της κοπέλας. 9'/10 23) Κωνσταντίνος Κηπόπουλος & Γιώργος Κωνσταντόπουλος Έλα ρε geokon μόρτη! Στο καπάκι, ακόμα μια υπέροχη ιστορία, με πρωταγωνιστή έναν ανάπηρο νεαρό και θέμα τον Γόρδιο Δεσμό. 9.5/10 24) Sergio (Σέργκο Μπαντογιάν) - Θησαυρός Οκέεη... Αφασία, συμπαθητικό, έξω καρδιά. 6.57/10 25) Βασιλική Σαγκιώτη & Κυριάκος Μακρής - Το Ξίφος Ακόμα μία πολύ καλή ιστορία, με ένα αρχαίο σπαθί και το αιμοσταγές παρελθόν του. 8.9/10 26) Χρήστος Σταμπουλής - Τρεις Μοίρες Μονοσέλιδο επικό, το οποίο έχουμε ξαναδεί μέσα από τις σελίδες του FAR2 9.2/10 27) Χρήστος Σταμπουλής - Στρίβειν Δια Του Comix Ακόμα ένα επικό μονοσέλιδο, αλλά από ότι διαβάζω και αυτό έχει επαναδημοσιευθεί, στον κατάλογο Δέκα Με Τόνο. 10'''/10 και μπορείτε να το απολαύσετε εδώ. 28) Μανώλης Φραγγίδης - Παρεξηγήσεις Πολύ δυνατή ιστορία σχετικά με τον ευνουχισμό αρχαίων αγαλμάτων από τον Πάπα Παύλο IV, υπάρχει πιθανότητα να είναι και αυτό από κάποιον κατάλογο Θεσσαλονίκης. Παρόλαυτα, 8.39/10 ~ Γνωριμία Με Τους Δημιουργούς Βιογραφικά των συμμετεχόντων > Έξτρα Ενότητα για 18+ 29) Orestix Ερμείδης - Βουκοολική Ιστορία Μικρή τσοπανοπούλα χάνεται... 10'/10 30) Μανώλης Ζουλάκης - Και Οι 12 Ήταν...Υπέρογκοι Αφασία γκαγκ για τους 12 αρχαίους θεούς, με σχέδιο που θέλει 2-3 φορές για να τα καταλάβεις. 1.38/10 ~4 αφίσες του Malk για την έκθεση Overall, ένας αξιοπρεπής κατάλογος, που αξίζει τα λεφτά του, χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο. 50-50 καλές & κακές ιστορίες. 5.83/10

Επικό nsfw μονοσέλιδο του θεούλη Χρήστου Σταμπουλή, το οποίο πρώτη φορά δημοσιεύτηκε στον κατάλογο Δέκα Με Τόνο το 2010 και δεύτερη στον κατάλογο Με Πενάκι & Σκαπάνη φέτος, από όπου είναι και το scan:

Οκέεη... Αγαπάω πραγματικά τα κόμικς της Καπάδαη. Έχουν ωραίο προσωπικό στυλ και καλή ροή. Και ατμόσφαιρα. Και χρώματα. Το συγκεκριμένο είναι ένα απλό Preview που πραγματικά δεν έχει λόγο ύπαρξης και δεν αξίζει τα 2-3€. Είναι απλό sample. Ναι, είναι πανέμορφο (αν και εγώ διάβασα το ασπρόμαυρο version από τον κατάλογο του ΜΠΚΣ) ατμοσφαιρικό και ενδιαφέρον, αλλά δεν. Αχρείαστη έκδοση, Χ/10. Οπότε αναμένουμε τα πραγματικά τευχάκια. edit: Να και το fb page του κόμικ.

Kohib - The Fang Song (dA)

Τα σπάει η έκδοση! Zoo, το κόμικ είναι 100% σχεδιασμένο κόμικ, με πρωταγωνιστές κιόλας τους 2 ιππότες που δίνει δώρο! Επίσης, σε ένα επιμέρους κομιξικό αφιέρωμα σχετικό με τα κόμικς Playmobil, μας πληροφορεί ότι αυτά υπάρχουν 30 χρόνια! Btw, Καθηγητά Στρονγκ: Via Greek Toy Museum

Στην Επετειακή Έκδοση ενημερώνει ότι το Playmobil Girls θα κυκλοφορεί πλέον 2 φορές το χρόνο.

Προσθέτω και το δισέλιδο αφιέρωμα από τη Βιβλιοθήκη Disney (και Καρλ Μπαρκς λογικά) #14, για τον γενάρχη της οικογενείας, Μόργκαν/Παππού Μουργόλυκο:

Μιας και χύθηκαν άπειροι τόνοι ηλεκτρονικού μελανιού (sic) ρωτώντας και ξαναματαρωτώντας με αγωνία το εάν η Καθημερινή θα βγάλει και τους 16 τόμους Βιβλιοθήκη Καρλ Μπαρκς/Disney ή θα σταματήσει στους 14, στο σημερινό φύλλο γράφει ότι την άλλη Κυριακή θα κυκλοφορήσει και ο 15ος, όπως γράφει χαρακτηριστικά και ο King. Άρα λογικά πάμε πλέον για το 16/16. Μπράβο στην Καθημερινή που αφουγκράζεται τους αναγνώστες της, οι οποίοι από όσο έμαθα υπερβάλλουν εαυτό. Παιδιά, λίγο αυτοσυγκράτηση. Δεν κωφεύουν οι άνθρωποι.

Αντιγράφω το πιο λεπτομερές δελτίο τύπου του comicdom: Σεμινάριο Κόμικ για εκπαιδευτικούς από 22 Οκτωβρίου 2014 “Θέλουμε τα παιδιά να είναι ικανά να κυνηγούν ανεξάρτητη γνώση πάνω σε οποιαδήποτε θεματολογία και τομέα, άσχετα αν αυτά παρέχονται στο σχολικό περιβάλλον ή όχι. Θέλουμε να τους μεταδώσουμε ενθουσιασμό για τη γνώση” - Εκπαιδευτικός στη Μεγάλη Βρετανία “Έμαθα ανάγνωση πριν πάω σχολείο, γιατί ήθελα να διαβάζω μόνος μου τα comic strips στις εφημερίδες και να μαθαίνω τι γίνεται παρακάτω, χωρίς να χρειάζεται να περιμένω τον πατέρα μου να μου διαβάσει τη συνέχεια” - Jeff Smith, δημιουργός του δημοφιλούς comic Bone. Η ένταξη των comics στην εκπαιδευτική ή καλύτερα στη μαθησιακή διαδικασία μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά στην ανάπτυξη και καλλιέργεια ερεθισμάτων για την αναζήτηση γνώσης, τόσο για θέματα που σχετίζονται άμεσα με τη σχολική εκπαίδευση, όσο κυρίως για θέματα που αφορούν στην ευρύτερη κατανόηση και κοινωνική συμπεριφορά. Στο πλαίσιο αυτό το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης και η COMICDOM PRESS διοργανώνουν σεμινάριο 4 συναντήσεων με θέμα την αξιοποίηση των comics στην εκπαιδευτική διαδικασία. Το συγκεκριμένο σεμινάριο απευθύνεται σε εκπαιδευτικούς, οι οποίοι θέλουν να εξερευνήσουν τη γλώσσα των comics και να εξοικειωθούν με τη μεθοδολογία χρήσης τους εντός της σχολικής αίθουσας ως ένα αποτελεσματικό εκπαιδευτικό εργαλείο. Μέσα από το συγκεκριμένο σεμινάριο οι εκπαιδευτικοί: - θα γνωρίσουν το Μέσο των comics - θα εξοικειωθούν με τεχνικές αφήγησης και οπτικοποιομένης αφήγησης (visual storytelling) - θα καλλιεργήσουν τη δημιουργικότητά τους - θα έρθουν κοντά σε ένα Μέσο, οικείο προς τους μαθητές τους - θα δημιουργήσουν οι ίδιοι μικρές ιστορίες comics - θα συζητήσουν την εμπειρία τους με άλλους εκπαιδευτικούς - θα έρθουν σε επαφή με τη διεθνή εμπειρία και πρακτική (μέσα από παρουσίαση συγκεκριμένων case studies) - θα λάβουν βιβλιογραφία, υποστηρικτικό υλικό και ιδέες για το πώς μπορούν να εφαρμόσουν όσα έμαθαν στο σεμινάριο στις τάξεις τους Μετά την ολοκλήρωση των συναντήσεων, θα διοργανωθεί ειδική εκδήλωση προκειμένου να παρουσιαστούν οι δουλειές των εκπαιδευτικών. Η εκδήλωση θα πλαισιωθεί από ημερίδα, προβολή ντοκιμαντέρ και έκθεση. Το σεμινάριο θα ολοκληρωθεί σε 4 συναντήσεις για τους εκπαιδευτικούς της Α’ βάθμιας εκπαίδευσης και 4 αντίστοιχες συναντήσεις για τους εκπαιδευτικούς της Β’βάθμιας στις ακόλουθες ημερομηνίες και ώρες: Εισηγητές Λήδα Τσενέ, PhD Δ/νση Επικοινωνίας και Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων, Comicdom Press Βασιλεία Βαξεβάνη Αφηγήτρια Μιχάλης Διαλυνάς Δημιουργός comics Τμήματα Α’ βάθμια εκπαίδευση Τετάρτη 6.00-8.00 μμ 22 Οκτωβρίου, 29 Οκτωβρίου, 12 Νοεμβρίου και Πέμπτη 6 Νοεμβρίου Β΄βάθμια εκπαίδευση Πέμπτη 6.00-8.00 μμ 23 Οκτωβρίου, 30 Οκτωβρίου, 6 Νοεμβρίου, 13 Νοεμβρίου Κόστος συμμετοχής: 120 ευρώ (και για τις 4 συναντήσεις) Τμήματα 25 ατόμων Πληροφορίες και κρατήσεις θέσεων: 210 7239438 Το σεμινάριο θα πραγματοποιηθεί στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, Νεοφύτου Δούκα 4, Αθήνα

Αντιγράφω και το αφιέρωμα του Zampano για τη στήλη No Superheroes Allowed, του fridge.gr: Ιζνογκούντ: Χαλίφης στη θέση του Χαλίφη και άλλα σουρεαλιστικά Είναι ο χαρακτήρας που ξεπατίκωσε ο ανεκδιήγητος (για περισσότερους από έναν λόγους) Χάρης Ρώμας και έστησε ολόκληρη καριέρα πάνω του στην τηλεόραση, τον κινηματογράφο και το θέατρο — αν δεν κάνω λάθος, η πρώτη σειρά που είδα με πρωταγωνιστή αυτόν, ήταν μια στυγνή μεταφορά του κόμικ στη σύγχρονη πολιτική εποχή. Είναι εκείνος ο κοντός με την τεράστια μύτη που έκανε in τους “κακούς” ήρωες. Είναι αυτός που καθιέρωσε την ατάκα που ακούς από αμέτρητα στόματα (και λίγοι ξέρουν από πού προήλθε): “Θέλει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη“. Κυρίες και κύριοι, είναι ο ένας και μοναδικός Ιζνογκούντ. Όταν ο τρομερός και φοβερός Rene Goscinny (βλέπε Αστερίξ και Λούκυ Λουκ) αποφάσισε κάπου το 1961 να συνεργαστεί με τον κομίστα Jean Tabary, βάλανε μπρος να φτιάξουν μια σειρά από ιστορίες που ο κεντρικός πρωταγωνιστής δεν θα είναι ούτε κάποιος καλόκαρδος Γαλάτης, ούτε ένας ultra-extra cool καουμπόης που πυροβολεί πιο γρήγορα από τη σκιά του και δεν τσαλακώνεται ποτέ (αυτός και ο Στήβεν Σηγκάλ). Κι έτσι εγένετο ο βεζίρης Ιζνογκούντ, που μοιάζει να συγκεντρώνει πάνω του όλα τα κακά και άσχημα της ανθρώπινης φύσης αλλά και τις ανάλογες ποσότητες γκαντεμιάς, ώστε να μην καταφέρει να πραγματοποιήσει ποτέ τον τελικό του στόχο (μην τα ξαναλέμε: να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη) σαν ένας άλλος Wile Coyote. Οι δύο δημιουργοί του πάνω στο μαγικό χαλί Η πρώτη ιστορία κυκλοφόρησε στις 15 Ιανουαρίου 1962 στο Γαλλικό περιοδικό Record με θέμα τα κόμικ . Ο Goscinny έγραφε μικρές ιστορίες που το ιδιαίτερο σχέδιο του Tabary τις ζωντάνευε με έντονα χρώματα και πανέξυπνες λεπτομέρειες και αναχρονισμούς (σήμα κατατεθέν του τίτλου). Όταν ο διάσημος σεναριογράφος πέθανε και ο Tabary αποφάσισε να συνεχίσει μόνος του τη σειρά (μέχρι το 2011 και τον δικό του θάνατο), άλλαξε τη λογική του συνεργάτη του και διάλεξε να μεγαλώσει το μέγεθος των ιστοριών (στην ουσία μία μεγάλη ιστορία σε κάθε άλμπουμ και όχι πολλές μικρές) και να τις κάνει λίγο πιο πολύπλοκες. Τα σενάρια του Ιζνογκούντ λαμβάνουν χώρα στην εξωτική Βαγδάτη και τις γύρω περιοχές. Τον κεντρικό ήρωα περιτριγυρίζουν μια σειρά από δευτερεύοντες χαρακτήρες — που πολλοί τους έχουν χαρακτηρίσει “λίγους” σε σχέση με τον βεζίρη μας: από τον μαλθακό, άκακο και στρουμπουλό χαλίφη μέχρι τον γλοιώδη αλλά ταυτόχρονα “όχι-και-πολύ-πιστό” βοηθό του Ιζνογκούντ. Υπάρχουν και δεκάδες άλλοι που ανακατεύονται, μπουρδουκλώνονται, βοηθάνε, καταστρέφουν τα σατανικά σχέδια του Special One. ξεστομίζοντας την πιο γνωστή ατάκα Από κάποια στιγμή και μετά, στις ιστορίες γίνεται έντονο το στοιχείο του σουρεαλισμού (μέχρι τότε είχαμε μια “απλή” παρουσία της μαγείας, τζίνι των παραμυθιών κ.ο.κ.), με ταξίδια στο χρόνο που αλλάζουν το ρου των γεγονότων, αντικείμενα από το μέλλον, ταξίδια σε άλλους κόσμους. Τίποτα όμως γελοίο… όλα αστεία. Επίσημα έχουν κυκλοφορήσει 29 άλμπουμ με ιστορίες του Ιζνογκούντ. Δεν υπάρχει ξεκάθαρο τοπίο για το τι θα γίνει τώρα που και οι δύο δημιουργοί έχουν πεθάνει. Η σειρά έχει αποκτήσει ένα πολύ μεγάλο και φανατικό κοινό στο πέρασμα των δεκαετιών και θεωρείται η πιο ώριμη δουλειά του διδύμου. Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’70, η Βρετανική μετάφραση άλλαξε τον χαρακτηρισμό/αξίωμα “Χαλίφης” με αυτό του “Σουλτάνου” για να μην τσατιστεί η Μουσουλμανική κοινότητα της Αγγλίας! Έχει υπάρξει μία τουλάχιστον σειρά κινουμένων σχεδίων με ήρωα τον Ιζνογκούντ και μία κινηματογραφική ταινία του 2005. Στιβαρό, αστείο, μοναδικό εδώ που τα λέμε, το “Ιζνογκούντ” αποτελεί σημείο αναφοράς των κόμικ και αντικείμενο λατρείας για εκατομμύρια αναγνώστες. Η μετριότατη κινηματογραφική μεταφορά

Αντιγράφω και το αφιέρωμα του Zampano για τη στήλη No Superheroes Allowed, του fridge.gr: Λούκυ Λουκ: Πιο γρήγορος από τη σκιά του, πιο εμπορικός από τους πάντες Πόσοι είναι στο δωμάτιο μαζί σας αυτή τη στιγμή που διαβάζετε το άρθρο; Έστω στο σπίτι σας; Στην πολυκατοικία σας; Μην ντρέπεστε, κοινωνικοποιηθείτε. Σηκωθείτε από καρέκλες, καναπέδες, κρεβάτια και ντιβανοκασέλες και κάντε ένα μικρό γκάλοπ. Αν σας κοιτάξουν περίεργα πείτε πως είναι για το Fridge – θα το πιάσουν το υπονοούμενο. Ρωτήστε λοιπόν όποιον έχετε εύκαιρο, αν γνωρίζει το όνομα Λούκυ Λουκ. Ρωτήστε τον οκτάχρονο ανιψιό σας, την ενενηντάχρονη γιαγιά σας με το Αλτσχάιμερ (φτου-φτου, μακριά απ’ όλους μας), τον πατέρα σας που στα νιάτα του ήταν παπαδοπαίδι και τη μητέρα σας που έναν άντρα αγάπησε και άλλον δεν κοίταξε και ήταν πάντα σεμνή και χωρίς πολλά πολλά. Ρωτήστε τους όλους… μα όλους, αν έχουν ακουστά το όνομα Λούκυ Λουκ. Yap, σε ποσοστό 99,9% (ίσως της γιαγιάς με το Αλτσχάιμερ της διαφύγει), ο θρυλικός καουμπόης του Morris (και αργότερα και του Goscinny) είναι ένας από τους ελάχιστους χαρακτήρες κόμικ που ηχεί οικείος στους πάντες. Ο Λούκυ Λουκ αποτελεί πια pop icon. Μαζί με τη φιγούρα του Superman ίσως (που βέβαια εκτοξεύθηκε στα ουράνια με τις κινηματογραφικές του μεταφορές), είναι δύο σχέδια που έχουν φυτευτεί στο ασυνείδητο της δυτικής κουλτούρας. Morris και Goscinny με τα αριστουργήματα τους Το “Λούκυ Λουκ”, μαζί με το “Αστερίξ” και το “Τεν Τεν“, αποτελούν την τριάδα των πιο εμπορικών κόμικ όλων των εποχών. Ο Βέλγος Morris (Maurice De Bevere το πλήρες όνομα) εμφάνισε για πρώτη φορά τον χαρακτήρα του Λούκυ Λουκ σε ένα κόμικ του περιοδικού Spirou, με τον τίτλο “Arizona 1880” στις 7 Δεκεμβρίου του 1946. Αφού έγραψε κάποιες ιστορίες μόνος του, ήρθε η ιστορική στιγμή να συνεργαστεί με τον Rene Goscinny. Και η σειρά απλά εκτοξεύτηκε. Το αναπόφευκτο κλείσιμο του “Spirou” οδήγησε τον Λούκυ Λουκ στο περιοδικό του Goscinny, το “Pilote”. Μετά το θάνατο του Goscinny το 1977, πολλοί κάθισαν δίπλα στον Morris για να συνεχίσουν τον θρύλο του καουμπόη που πυροβολεί πιο γρήγορα από τη σκιά του. Ακόμα και μετά το θάνατο του ίδιου του Morris, ο Γάλλος σχεδιαστής Achde, σε συνεργασία με τον συγγραφέα Laurent Gerra, εξακολουθούν να δημιουργούν ιστορίες. Ομολογώ πως οι χαρακτήρες και οι ιστορίες του “Λούκυ Λουκ” μου φαινόντουσαν πάντα κατώτερες από τις αντίστοιχες του “Αστερίξ“. Και ίδιος ο Λούκυ… Θεέ μου τι σπάσιμο και τι attitude. Ατσαλάκωτος σαν τον Στίβεν Σηγκάλ, έχει στη διάθεση του το εξυπνότερο ζώο της υφηλίου (λέγε με Ντόλυ που είναι θηλυκιά και με τέτοιο όνομα υπάρχει μόνο στις ελληνικές εκδόσεις της Μαμούθκόμιξ – στην original εκδοχή έχουμε να κάνουμε με αρσενικό άλογο που ονομάζεται Jolly Jumper)… και το πιο ηλίθιο (λέγε το Ραν Ταν Πλαν), αλλά πάλι καλά, δεν έχει σημαίνοντα ρόλο στις περιπέτειες του ήρωα μας — η δημοτικότητα του όμως υποχρέωσε τον Morris να κάνει και μια spin-off σειρά για τον σκύλο που είναι πιο χαζός και από τη σκιά του. Έρχεται αντιμέτωπος με ληστές που το IQ τους συναγωνίζεται αυτό των αμοιβάδων (με κορυφαίους τους αδελφούς Ντάλτον που στις πρώτες περιπέτειες παρουσιάζονται μοχθηροί και αδίστακτοι, στη συνέχεια όμως μεταλλάσσονται σε μία τετράδα ηλίθιων ληστών, με τον Άβερελ να συναγωνίζεται στη βλακεία τον Ραν Ταν Πλαν και τον Τζοε να συναγωνίζεται σε νεύρα τον Μάικ Τάισον) και φυσικά, ποτέ, κανείς και για κανέναν λόγο δεν πεθαίνει. Λογικά ένα τέτοιο κόμικ θα μου έδινε στα νεύρα… όμως. Όμως και αυτή η δουλειά του Goscinny (γιατί ας μην κρυβόμαστε, η μαγεία ξεκινάει όταν μπαίνει στην εξίσωση ο ιδιοφυής Γάλλος με το μαγικό άγγιγμα) έχει εκείνη την αύρα του ανάλαφρου που ανήκει σε όλους. Χωρίς να ευτελίζει ποτέ το χιούμορ του, με δεύτερους χαρακτήρες που κλέβουν την παράσταση, με σκηνές στημένες από τις σλάπστικ εποχές του βωβού κινηματογράφου, με την πετυχημένη -έστω και ως παρωδία- απεικόνιση της Άγριας Δύσης, το «Λούκυ Λουκ» σε αιχμαλωτίζει με περισσότερους από έναν τρόπους. Όλη η βλακεία μαζεμένη σε μία εικόνα Οι περιπέτειες του Λούκυ Λουκ έχουν μεταφραστεί σε αμέτρητες γλώσσες (οκ, Peslac, μετριούνται αλλά βαριέμαι να ψάξω τη σχετική πληροφορία). Η πασίγνωστη φιγούρα του με τη φάτσα α λα Λαυρέντης Μαχαιρίτσας (“βαριέμαι αφόρητα αλλά κάποιος πρέπει να κάνει αυτή τη δουλειά”) και το τσιγάρο που κρέμεται νωχελικά από τα χείλη, έμελλε να συνοδέψει γενιές και γενιές… Ευρωπαίων. Στην Αμέρικα, ο Λούκυ αναγκάστηκε να πετάξει το τσιγάρο και να βάλει στο στόμα του ένα κομμάτι στάρι – yeah, ζήτω η πολιτική ορθότητα. Αν μετράω καλά έχουν εκδοθεί 78 αυτόνομα άλμπουμ με ιστορίες του Λούκυ και νομίζω πως όλα πλην ενός έχουν κυκλοφορήσει και στην Ελλάδα. Οι κινηματογραφικές μεταφορές που έχουν επιφυλαχθεί στον δημοφιλή ήρωα είναι λίαν επιεικώς απαράδεκτες και ακόμα περιμένουμε εκείνη που θα συλλάβει το πνεύμα του κόμικ. Δεν μπορεί να χωρέσει σε ένα άρθρο το μεγαλείο και η σημαντικότητα ενός κόμικ σαν το “Λούκυ Λουκ”. Ούτε καν τα δυσθεώρητα νούμερα πωλήσεων του. Το ονοματεπώνυμο αυτό θα πάρει από το χέρι την ιστορία της τέχνης και θα μνημονεύεται από τα εγγόνια των εγγόνων μας. Και όλοι θα αναρωτιούνται πώς αυτή η ψηλόλιγνη φιγούρα με το ανέμελο στιλ κατάφερε να γίνει μέρος της ζωής αμέτρητων ανθρώπων — αυτοί ναι, όντως δεν μετριούνται.

Αντιγράφω και το (επίκαιρο) αφιέρωμα του Zampano για τη στήλη No Superheroes Allowed, του fridge.gr: Το κουμπί της: o Milo Manara και η σεξουαλική απελευθέρωση στα κόμικ Δεν είναι ντροπή να το παραδεχθεί μια μεγάλη μερίδα αρσενικών του πλανήτη: τα κόμικ του Milo Manara έχουν γίνει έμπνευση όχι μόνο για την πραγματική ερωτική τους ζωή, αλλά και για εκείνη την μοναχική των εφηβικών χρόνων, που για να καλύψεις την ορμή και τα σκιρτήματα κάτω από την κοιλιά, γραπωνόσουν από τα τόσο -μα τόσο- αληθινά σχέδια της δουλειάς του μοναδικού Ιταλού κομίστα — κοινώς, πολλοί τον έχουνε κάνει λάστιχο με τις ιστορίες του Manara και, διάολε, ποιος μπορεί να τους αδικήσει. Οι πρώτες κλεφτές ματιές σε γυμνά εξώφυλλα που κρέμονταν ανενδοίαστα στο περίπτερο της γειτονιάς μου, ήταν στα άλμπουμ του Manara που κυκλοφόρησαν από την Μαμούθκόμιξ. Αυτό που πάντα με στοίχειωνε και που έγινα κάτοχος του μόλις ήμουν αρκετά μεγάλος για να το αγοράσω χωρίς να με κοιτάξει πολύ στραβά ο περιπτεράς (αλλά όχι τόσο μεγάλος ώστε να μην χρειάζεται να το κρύψω από τους γονείς μου — εκείνοι με έβλεπαν απλά να συγκεντρώνω φορτία από “Αγόρι“, “Μπλεκ” και “Βαβούρα“), ήταν ένα που ονομαζόταν “Το κουμπί της“, τίτλος φιλόδοξος και πολλά υποσχόμενος. Είχα μια αίσθηση μακαριότητας πως μέσα σε αυτό το κόμικ θα ανακάλυπτα ανομολόγητα μυστικά που θα βοηθούσαν τον σεξουαλικό μου προσανατολισμό (όλα αυτά στην ηλικία των… δεκαπέντε). Φευ, παρότι ήταν εξώφθαλμο πως είχα να κάνω με ένα από τα ρεαλιστικότερα σχέδια που είχαν πέσει (ή θα έπεφταν ποτέ) στα χέρια μου και παρ’ότι εκείνη την περίοδο τα περισσότερα παιδιά θα αυνανίζονταν (μαζί κι εγώ) μόνο στην μνήμη μιας γυναικείας γάμπας, το “Κουμπί της” κάθισα και το διάβασα ενθουσιασμένος από την ιστορία (ναι, μιλάμε τόοοοσο φλώρος). Και ύστερα το ξαναδιάβασα, και μετά και πάλι και όταν πήγα και πάλι στο περίπτερο να ζητήσω κάτι από τον ίδιο δημιουργό, ο ιδιοκτήτης με κοίταξε από μέσα και μου πρότεινε συνωμοτικά να πάω “από την πίσω μεριά που είναι τα καλά”! Ναι, αν αναρωτιέστε ποια είναι “τα καλά” θα σας καθησυχάσω ενημερώνοντάς σας πως είναι εκείνα τα πορνογραφικά περιοδικά τσέπης με τις ιστορίες τους και τα φωτορομάντζα τους και που μαζί με το δορυφορικό RTL αποτελούσαν τις μόνες πηγές “σκληρής” ερωτικής διασκέδασης την εποχή που το video ήταν σε λίγα σπίτια και το internet δεν ήταν ούτε καν στη φαντασία του Έλληνα. Για να μην τα πολυλογούμε (που το κάνουμε, αλλά η ουσία του Manara και των κόμικ του είναι αυτές οι ιστορίες των αναγνωστών τελικά), ολοκλήρωσα την τετραλογία (sic) του “Το κουμπί της” πολλά χρόνια μετά και παρ’ότι τα καθαρόαιμα ερωτικά κόμικ (όχι, αυτό π.χ. δεν είναι ερωτικό κόμικ ) δεν ήταν στις προτεραιότητες μου, τα έργα του Manara πάντα τα αναζητούσα (και τις αποκλειστικά δικές του δουλειές και τις πολυθρύλητες συνεργασίες του είτε με τον Gaiman, είτε με τον Hugo Pratt, είτε με τον Fellini, είτε με τον Almodovar, είτε με τον Jodorowsky). Ο Manara απολαμβάνει το απόλυτο respect όχι μόνο στον χώρο των κόμικ αλλά γενικότερα σε αυτόν της τέχνης. Ο τρίτος και ο τέταρτος τόμος Η ιστορία στο “Κουμπί της” (“Click!” ο αγγλικός τίτλος, “Il gioco” ο original) δεν έχει κάτι το πολύ ξεχωριστό: Η κυρία Cristiani είναι μια νεαρή κοπέλα, εξαιρετικά εντυπωσιακή, που όντας παντρεμένη με έναν πολύ μεγαλύτερο και πλούσιο άνδρα, έχει χάσει κάθε πάθος για ζωή και έρωτα. Ένας φρίκουλας επιστήμονας την απαγάγει και της τοποθετεί ένα τσιπάκι στον εγκέφαλο ελέγχοντας απόλυτα την ερωτική της διάθεση. Και φυσικά, από εκείνη τη στιγμή και μετά, η κυρία Cristiani παραδίδεται στις διεστραμμένες ορέξεις του επιστήμονα και του κουμπιού με το οποίο την ελέγχει. Τα μοτίβα της καταπιεσμένης σεξουαλικά γυναίκας, του άνδρα-αφέντη (έλα, πείτε την αλήθεια, αυτό το κουμπί υπήρξε φαντασίωση σας) και της ακόρεστης διάθεσης για σεξ ενάντια σε κάθε ταμπού ή σύμβαση, διαχέουν όλο το κόμικ (και φυσικά το μεγαλύτερο μέρος της βιβλιογραφίας του Manara), όμως με τρόπο παράξενο και παρότι έχουμε σκηνές ευφάνταστες και υπερβολικές πολλές φορές, τίποτα δεν εκχυδαΐζεται. Η χρήση του χιούμορ από μεριάς του Manara γίνεται με τέτοιο τρόπο ώστε να μην σε αποσπάσει από την ατμόσφαιρα του ερωτισμού, αλλά παράλληλα να σε κρατήσει στην πραγματικότητα που πραγματεύεται η ιστορία. Milo Manara Για το σχέδιο του Manara έχουν ειπωθεί όλα. Βρήκε αμέτρητους μιμητές, απελευθέρωσε τις πένες πολλών σχεδιαστών και τις οδήγησε στις καμπύλες του γυναικείου σώματος. Το ίδιο το σχέδιο είναι μια μορφή σύγκρουσης με τον πουριτανισμό του τότε αλλά και του τώρα. Το “Το κουμπί της” είναι ένα αρχετυπικό κόμικ, ειδικά στο είδος του Ερωτικού κόμικ. Ο Manara όμως δεν δέθηκε ποτέ σε αυτό το πράγμα. Δεν δημιουργεί με σκοπό την πρόκληση, δημιουργεί για να διηγηθεί τις ιστορίες του. Ιστορίες παράξενες, ιστορίες που τις ονειρεύτηκαν πολλοί άνθρωποι σε αυτό τον πλανήτη, ιστορίες για τις μικρές ονειρώξεις του σύμπαντος. Αφιέρωμα στον Milo Manara - Ομαδοποίηση Manara

Αντιγράφω το αφιέρωμα του Zampano για τη στήλη No Superheroes Allowed, του fridge.gr: NeverWhere: το άλλο Λονδίνο, με την υπογραφή του Gaiman Για την ιδιοφυΐα του Βρετανού συγγραφέα (και όχι μόνο) Neil Gaiman, έχουμε γράψει πολλάκις σε αυτό το site. Νομίζω πως δεν υπάρχει κάποιος εδώ μέσα που να μην ενθουσιάζεται με τουλάχιστον μία από τις πτυχές του πολύπλευρου ταλέντου του: είτε είναι τα βιβλία που γράφει, είτε οι ταινίες που βασίζονται σε ιστορίες του, είτε είναι -φυσικά- τα αξεπέραστα κόμικ του, είτε απλά η ίδια του η ζωή, ο Gaiman έχει τον τρόπο να τραβά πάνω του τα φώτα της δημοσιότητας (όντας μάλιστα ένας από τους ελάχιστους συγγραφείς που στις εμφανίσεις του στο κοινό αντιμετωπίζεται σαν ροκ-σταρ) και τις περισσότερες φορές είναι για (πολύ) καλό λόγο. Με αφορμή, λοιπόν, το καινούργιο του βιβλίο που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες, ανακαλώ ένα κόμικ που βασίστηκε σε προηγούμενη λογοτεχνική προσπάθεια του Gaiman. Το “NeverWhere” που κυκλοφόρησε το 1996, έγινε μέρος της Ένατης τέχνης το 2005 χάρη στον Mike Carey (στη δημιουργική ομάδα του “Lucifer”, που κάποια στιγμή θα εμφανιστεί στη στήλη αυτή) που έκανε την προσαρμογή και στον σχεδιαστή Glenn Fabry. Ο Mike Carey κι ο Glen Fabry Ο πρωταγωνιστής μας είναι ένας καθημερινός ανθρωπάκος στο πολύβουο Λονδίνο, πιστός στη διαδρομή σπίτι-δουλειά-σπίτι, σε μία σχέση που τον καταπιέζει ακόμα και στα πιο απλά πράγματα. Η ζωή αυτού του άτολμου ανθρώπου θα αλλάξει όταν θα επιλέξει να βοηθήσει μια γυναίκα στο δρόμο που μοιάζει πληγωμένη (και παρά τις παραινέσεις της κοπέλας του να την παρατήσει για να μη βρει τον μπελά του). Όταν θα ανακαλύψει (με άκρως δυσάρεστο τρόπο) πως εκείνη που έσωσε δεν ανήκει στον κόσμο τον δικό του, θα καταδυθεί σε ένα ταξίδι στο “Άλλο Λονδίνο“, μια πόλη που κρύβει μυστικές πόρτες σε κάθε της γωνιά, που έχει ένα τεράστιο παζάρι που πωλούνται “πράγματα” όπως εφιάλτες, καταραμένα όπλα, μισθοφόροι· μια πόλη που διαθέτει σκοτεινές γέφυρες που ζητάνε θυσίες για να σου επιτρέψουν να τις διασχίσεις… και μέσα σε όλα αυτά, μια τρομακτική ιστορία εξυφαίνεται γεμάτη ίντριγκα και μυστήριο, με τους παράξενους ήρωές της να παίζουν το παιχνίδι της προδοσίας στα όρια του. Ο Carey ακολουθάει πιστά το έργο και τις ιδέες του Gaiman (τυχαίνει να έχω διαβάσει και το βιβλίο) κι αυτό μάλλον είναι για καλό. Οι όποιες αλλαγές έχουν γίνει μόνο με το σκεπτικό της μικρής έκτασης των διαλόγων. Αυτός που κάνει πραγματικά φανταστική δουλειά είναι ο Fabry, που συλλαμβάνει τα όνειρα και τους εφιάλτες του συγγραφέα και τους οπτικοποιεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Χωρίς υπερβολές, με καθαρές γραμμές αλλά και αρκετή φαντασία, οπτικοποιεί ένα σύμπαν που σε κάθε του σημείο κάτι συμβαίνει. Από ‘κει και πέρα, τα πάντα αναλαμβάνει η υπόθεση: η χρήση του συνηθισμένου-καταπιεσμένου ανθρώπου φέρνει στοιχεία ταύτισης με τον αναγνώστη. Το Άλλο Λονδίνο όμως, πόλη οικεία αλλά ταυτόχρονα τόσο ξένη πια, οι χαρακτήρες, που παρότι είναι εξωφρενικά “εκτός λογικής“, έχουν τα δικά τους ταπεινά (ή όχι και τόσο ταπεινά) ένστικτά, τους δικούς τους πόθους, τα δικά τους μεγάλα “Εγώ” που τρέφονται με ακόμα πιο μεγάλα “Θέλω” — και εκεί καταλήγει η ιστορία: θεοί, άνθρωποι και μαγικά πλάσματα, όλοι ίσοι είμαστε όταν φτάνουμε να διεκδικούμε όσα αναζητάμε μια ζωή. Οι Carey και Fabry δεν έπρεπε να κάνουν πολλά για να μη χάσει το “NeverWhere” τη λογοτεχνική του μαγεία. Και τα κατάφεραν. Σεβάστηκαν σε μεγάλο βαθμό τη δουλειά του Gaiman και οι δικές τους πινελιές απογείωσαν ένα έργο που, να πω την αλήθεια, είχα τις αμφιβολίες μου αν θα μπορούσε να γίνει κόμικ ή ταινία (ΠΡΟΣ ΘΕΟΥ, μη δείτε την τηλεοπτική μεταφορά του BBC. Παίζει να είναι μια από τις χειρότερες ever). Όλα όμως πήγαν καλά και να ‘μαι εδώ για να σας μιλάω για ένα κόμικ που αξίζει να διαβαστεί. Μπορεί να μην είναι original Gaiman, όλα τα κομμάτια όμως της ευφυΐας του είναι στις σελίδες αυτού του album. Πώς λέμε Game of Thrones - ε, καμία σχέση...: http://www.youtube.com/watch?v=6HnmVS6XtWw

+ ένα ηττοπαθές τραγούδι: ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ σσ.ΠΑΜΕ ΡΕ ΣΚΩΤΙΑ ΔΥΝΑΤΑ!!!

Αυτό το... πράμα συνεχίζεται στη Γαλλία: 2. Le Piège machiavélique (3/2011) 3. S.O.S. Météo (9/2014) Ευτυχώς δε συνεχίστηκε εδώ. Περιττή κυκλοφορία, η οποία βγήκε τότε που βγαίναν ακόμα σχετικά σύντομα τα Μ&Μ. Τώρα καλύτερα να συνεχίσουν το ίδιο το Μ&Μ.

Πέρυσι το Γενάρη η σειρά έφτασε αισίως τα 53 (!!!) άλμπουμ, με το τελευταίο που τιτλοφορείται "Dans les griffes de la vipère":

> 12/5/2010 το imprint της Μαμούθ «Χίμαιρα», έβγαλε το τρίτο και τελευταίο βιβλίο, ολοκληρώνοντας τη σειρά, με τίτλο "Favole 3: Ψυχρό Φως". Από Χίμαιρα κυκλοφόρησε και ένα ακόμα artbook, η Νεκρή Σελήνη του Luis Royo.

Λοιπόν, το third time's the charm είναι πιστεύω η ιδανική έκφραση που περιγράφει ιδεατά το Star Comics vol.3. Το πρώτο SC που είχε ανοίξει το 2009 ήταν μια όαση στα Βόρεια Προάστια. Μόνο το Comicworld υπήρχε, Χαλάνδρι μεριά. Και μάλλον ένα άλλο αλλά αρκετά παλιότερα στην Αγία. Ήταν στο τέλος ενός αδιέξοδου πεζοδρόμου, στο οποίο σε κατηύθυνε μια πινακίδα μετά το εμπορικό. Την πρώτη φορά που πήγαμε πρώτα είδαμε την γιγαντοαφίσα κινητής τηλεφωνίας που ανήκε στο γειτονικό κατάστημα αλλά ήταν στην ταράτσα και μετά το Star. Ένα αστεράκι στο βάθος κήπος. Περνάνε τα χρόνια, ανεβαίνει την ανηφόρα και πάει περίπου στα μισά του πεζοδρόμου. Αυτή τη φορά φαίνεται. Και είναι και μεγαλύτερο. Όμως πάλι χρειάζεται η πινακίδα στον κεντρικό για να το βρει κάποιος που δεν ξέρει. 5 χρόνια μετά το πρώτο κατάστημα, ήρθε η ώρα να βγει μετά από τόσο σκαρφάλωμα στον κεντρικό της Αγίας, μες στο εμπορικό, σε σκιερό μέρος, δίπλα σε καφετέρια, κόσμο και άνετο πλέον μέρος. Με πολύ τοίχο πίσω από το ταμείο και επική κομιξοκουρτίνα δίπλα. Ναι, ο χώρος είναι μικρότερος, αλλά το αστέρι του SC πλέον λάμπει και πιστεύω θα λάμπει για αρκετά χρόνια ακόμα, σε προσιτό μέρος για όλο τον κόσμο αυτή τη φορά. Άγγελε και ξανά ματά καλορίζικο!

Αν και το ανεβάζω τελευταία στιγμή: Via fanzines.gr

Έουμ... μιας και το sequel σιγοψήνεται, αποφασίσαμε να το τιμήσουμε. Ένα trailer με είχε ανατριχιάσει, όμως κάτι στην ατμόσφαιρα με χάλαγε. Τελικά, 2 ώρες και μετά... /10 Ειλικρινά εύχομαι το sequel να είναι καλύτερο από αυτό το πιο σοβαροφανές πεθαίνεις πράμα! 5-6 αστεία και όλα αποτυχημένα! ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΠΑΤΜΑΝ, Ο ΣΟΥΠΕΡΜΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΟΛΕ!!!!! EDIT: EVERYTHING WRONG WITH MAN OF STEEL