Kurdy Malloy

7. (5) O τελευταίος Σπαρτιάτης (Le Dernier Spartiate) Η 7η ιστορία του Αλίξ, προδημοσιεύτηκε στο βελγικό Τεντέν από τις 2/8/1966 και ολοκληρώθηκε μαζί σε Γαλλία και Βέλγιο στις 23/2/1967. Μέσα στο 1967 τα δύο περιοδικά συγχρονίστηκαν και εν τέλει ενώθηκαν. Για να πάρουμε μία ιδέα, έκανε πρεμιέρα μαζί με την Πτήση 714 προς Σύδνεϋ. Εκδόθηκε σε τεύχος το 1967. O εκδότης δίνει 1/1/1967 γεγονός αδύνατον αφού δεν είχε ολοκληρωθεί ακόμα η προδημοσίευση, άρα είμαστε κάπου το 1967. Μαζί με την αρχική γνώρισε 23 επανεκδόσεις. Ο Αλίξ ξυπνάει σε μία ακτή της Ελλάδας πηγαίνοντας στη Νικόπολη μαζί με τον Ενάκ να επισκεφτούν τον έπαρχο πλέον Οράτιο (#5-6). Εκεί καταλαβαίνει ότι έχουν πέσει θύματα ναυαγιστών και αυτός τη γλίτωσε επειδή τον ξέβρασε η θάλασσα σε διπλανή ακτή. Προσπαθεί να βρει τους αιχμαλώτους συντρόφους του και τον Ενάκ και καταλήγει σε μία κρυφή πόλη που είναι δομημένη σε Σπαρτιάτικη δομή με βασίλισσα και βασισμένη σε δουλεία ειλώτων. Προφανώς μέσα από σαράντα κύματα θα προσπαθήσει να απελευθερώσει τον Ενάκ και τους άλλους και να επαναφέρει την Pax Romana στη βάρβαρη Ελλάδα. Η ιστορία είναι μία υπόθεση απελευθέρωσης και δραπέτευσης. Η υπόθεση αυτού του άλμπουμ δεν ξέρω κατά πόσο θα γίνεται να κριθεί με αντικειμενικότητα από έναν Έλληνα που έχει συγκεκριμένη και διαμορφωμένη εικόνα από τα σχολικά του χρόνια. Οι Έλληνες προσπαθούν να κάνουν πυρήνα απελευθέρωσης από τη Ρώμη. Και αν στο προηγούμενο άλμπουμ λες ότι ΟΚ οι Γαλάτες και οι Γερμανοί τρώγανε βαλανίδια, εδώ τουλάχιστον στα μάτια μου τα πράγματα είναι σχετικά ουδέτερα. Και αν σκεφτούμε ότι ο Αλίξ (και οι υπόλοιποι σκλάβοι) εκπροσωπεί έναν κατακτητή, θα περίμενα να έχει λίγο πιο χαμηλά τη μπάλα. Καταλαβαίνω ότι υπάρχει μία σχετικά δύσκολη θέση να πρέπει να αφηγηθείς μία ιστορία με οπτική γωνία του κατακτητή και θα πρέπει να μην ξεχνάμε ότι είναι ένα κόμικ από μία αποικιοκρατική δύναμη και ακόμα νομίζω πως η κατοχή εδαφών δεν είναι κάτι που θεωρείται αυτόματα κακό. Επίσης ναι καταλαβαίνω πως οι είλωτες ήταν σκλάβοι με ιδιαίτερη βάναυση συμπεριφορά, αλλά ελάχιστες δεκαετίες μετά την εξέγερση του Σπάρτακου, δεν μπορώ να καταλάβω πως αυτό θα μπορούσε να σοκάρει έναν Ρωμαίο και μάλιστα πρώην σκλάβο. Κατά τα άλλα η ιστορία είναι πολύ δεμένη, με πολλές ανατροπές, δυνατές στιγμές και γκράντε φινάλε. Ένα από τα κλασσικά BD όλων των εποχών. Ο Αλίξ ως χαρακτήρας έχει εξελίξει πλέον όλα του τα στοιχεία. Είναι δυνατός και ατρόμητος και το κυριότερο έχει γίνει πιο Ρωμαίος από τους Ρωμαίους. Στο παρατήριο Ενάκ έχουμε (προφανώς) μία ακόμα περιπέτεια στην οποία ο Αλίξ προσπαθεί να τον απελευθερώσει. Θα τα είχε καταφέρει αν δεν αντιδρούσε αψυχολόγητα ο Ενάκ, θα το είχαν σκάσει αν δεν ήταν τόσο ψοφίμι και γενικώς όταν επέστρεψε στο "δεν κάνω τίποτα" κατάφερε και απελευθερώθηκε ο Αλίξ και οι Ρωμαίοι σκλάβοι. Έχουμε επίσης στις τελευταίες σελίδες την εμφάνιση για τρίτο σερί άλμπουμ του Οράτιου (του μοναδικού ανθρώπου που πήρε προαγωγή επειδή τα σκάτωσε) και του Γκάλβα. Το σημαντικό όμως στο άλμπουμ δεν είναι αυτό. Το σημαντικό είναι ότι έχουμε μία τεράστια "πρώτη". Ο πρώτος γυναικείος βασικός χαρακτήρας. Η βασίλισσα Αντρέα (αν θυμάμαι καλά) που εκτός από το να μας θυμίσει ότι υπήρχαν και γυναίκες στον αρχαίο κόσμο, την πέφτει και στο ξανθό αγόρι μας. Άλλες φορές καλυμένα, άλλες όχι τόσο. Ο Αλίξ φυσικά δε μασάει από κάτι τέτοια. Ρώμη, Ενάκ και ξερό ψωμί (ή ότι τρώγανε τότε). Επίσης στο τέλος του εμπιστεύεται και τον γιο της, Ηράκλειο, να δούμε πως θα εξελιχθεί αυτό το παιδάκι στο μέλλον. Το σχέδιο είναι στα καλύτερά του. Ο Αλίξ είναι πλέον σταθερός, ο Ενάκ όμως για άλλη μια φορά είναι η πραγματική έμπνευση και πραγματικά ο Μαρτέν δείχνει ότι χαιρόταν να τον σχεδιάζει σε στιγμές πόνου και βασάνου. Γενικώς ο Μαρτέν όμως μας δείχνει ότι έχει μία διάθεση αλλά και ικανότητα να σχεδιάζει ημίγυμνους άνδρες. Κατά τα άλλα αυτό το άλμπουμ μας δίνει πολύ ωραία τόσο αρχαίους Έλληνες και τις στολές τους, αλλά και μία ενυπωσιακή και καλαίσθητη πόλη. Οι Έλληνες ακόμα και μέσα στο κατσάβραχο, στην εξορία, δεν παρέλειψαν να κάνουν κάτι εντυπωσιακό, όμορφο και επιβλητικό Α suivre

Ελπίζατε ότι βαρέθηκα, αλλά να που συνεχίζω 6. (4) Οι χαμένες λεγεώνες (Les légions perdues) Η 6η ιστορία του Αλίξ προδημοσιεύτηκε στο βελγικό (και γαλλικό με μικρή καθυστέρηση) Τεντέν από τις 20/11/1962 και ολοκληρώθηκε στις 18/6/1963. Μεσολάβησαν 3,5 περίπου χρόνια από την προηγούμενη ιστορία του Αλίξ, περίοδος κατά την οποία ο Μαρτέν δεν ήταν και ιδιαίτερα παραγωγικός, έχοντας δημοσιεύσει μόλις μία ιστορία του Λεφράνκ. Πάντως η επιστροφή του ήρωα χαιρετίστηκε με εξώφυλλο από το περιοδικό που τον φιλοξενεί. Το 1965 δημοσιεύτηκε και σε τόμο από τον Casterman και ήταν η πρώτη ιστορία του Αλίξ που δεν άλλαξε εκδοτικό οίκο. Εκεί γνώρισε 27 επανεκδόσεις και ένα εναλλακτικό εξώφυλλο. Για άλλη μια φορά έχουμε μία συμπαγή και δομημένη ιστορία που με εξαίρεση την αγωνία του κάτω δεξιά καρέ δε θυμίζει ιστορία που δημοσιεύεται σε εβδομαδιαίο περιοδικό. Βασισμένος ο δημιουργός στο συμβάν με το σπαθί του Βρέννου, φτιάχνει μία περιπέτεια που έχει λίγο κατασκοπία, λίγο καταδίωξη, λίγο πόλεμο, γενικά πολύ δυνατή. Εν συντομία: ένας γαλάτης σκλάβος μαθαίνει πως το ιστορικό σπαθί του Βρέννου θα χρησιμοποιηθεί από τον Πομπήιο ώστε να συσπειρώσει Γερμανούς αλλά και κάποιους Γαλάτες εναντίον του Καίσαρα και να τον αποκόψουν στη Γαλατία, όπου και θα τον νικούσαν προς όφελος του Πομπήιου. Ο Αλίξ προσπαθεί να τους εμποδίσει ενημερώνοντας τον Καίσαρα και στην πορεία από την πόλη που σήμερα είναι το Τορίνο θα τον βοηθήσουν (όχι χωρίς απρόοπτα) δύο λεγεώνες οι οποίες όμως θα χαθούν στις Άλπεις όπως υποδηλώνει και ο τίτλος αλλά και το εξώφυλλο του άλμπουμ. Ενδιαφέρουσα υπόθεση και με αρκετά πλούσια και πυκνή δράση δεν μπορώ να πω ότι αφήνει παραπονεμένο τον αναγνώστη. Για λίγο πιο παθιασμένους με τη ρωμαϊκή ή/και στρατιωτική ιστορία, μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι το όλο στρατηγικό πλάνο ήταν το λιγότερο που θα πούμε, επιπόλαιο. Έρχεται όμως στο τέλος η αυτού μεγαλειότης ο Ιούλιος Καίσαρας και πρακτικά μας λέει το ίδιο, άρα υποθέτουμε ότι σκοπίμως ο στρατηγός Οράτιος έκανε ένα πλάνο σαν τα μούτρα του. Αυτό που με εντυπωσιάζει όμως είναι ο εκθειασμός της ρωμαϊκής επιρροής στη Γαλατία από όλο το δημοκρατικό τόξο, εεεε από τους "καλούς" Γαλάτες, ελεύθερους και σκλάβους. Παρουσιάζεται μία ρωμαϊκή επιρροή σύμφωνα με την οποία η Γαλατία έγινε πολιτισμένο κέντρο μέσα σε ελάχιστα χρόνια και όλοι οι σώφρονες Γαλάτες ήταν με το κίνημα "Μένουμε Ρώμη". Ενάντια στη ρωμαϊκή κατοχή και επιρροή είναι μόνο ραδιούργοι ρωμαίοι κατσαπλιάδες γερμανοί και κάτι βλαμμένοι. Χωρίς να διαφωνώ επί της ουσίας, έχω πολύ έντονες αμφοβολίες ότι η ρωμαϊκή επιρροή ήταν τόσο έντονη, τόσο σύντομα και με προβλημάτισε ο λόγος αυτής της θέσης. Χωρίς να μπορώ να καταλήξω ασφαλώς, νομίζω ότι ο Μαρτέν προσπαθεί να εξισορροπήσει έναν πιθανό μηδενισμό της σημασίας της Ρώμης στη σύγχρονη Γαλλία, που προέρχεται από το διπλανό περιοδικό και έναν άλλο γαλάτη ήρωα (δεν ξέρω αν έχετε ακουστά κάτι). Άλλωστε τον Γαλάτη σκλάβο τον λένε Αγερίξ (γκουχ γκουχ) έτσι για να μας θυμίσει ότι σε αυτή τη σειρά είχε ονομαστεί ο πατέρας του πρωταγωνιστή Αστορίξ. Όσον αφορά την εξέλιξη και τους χαρακτήρες υπάρχει μία σαφέστατη αλλαγή πλεύσης. Εκτός από τον Αλίξ και τον Ενάκ που παραμένει μετά τη 2η ιστορία, είναι η πρώτη περιπέτεια στην οποία βλέπουμε γνωστούς χαρακτήρες να επιστρέφουν. Επιστρέφει μετά τις αρχικές ο Πομπήιος σαν ένας σκιώδης arch-enemy, επιστρέφουν δύο δευτερεύοντες χαρακτήρες από την αμέσως προηγούμενη ιστορία, ο λεγεωνάριος Γκάλβα και ο (νυν) στρατηγός Οράτιος (Γκάφας) και φυσικά μετά το ξεκίνημα της 2ης ιστορίας επιστρέφει ο Καίσαρας αυτοπροσώπως, αλλά και το ξαδερφάκι από το χωριό ο Βανίκ. Ο Αλίξ εισάγεται με το καλημέρα στην ιστορία με το φιδίσιο αλλά αγορίστικο κορμί του, ο δε συμπρωταγωνιστής Ενάκ λέει μια καλησπέρα στη σελίδα 13 και μετά παραλίγο να τον τσιμπήσει αράχνη στη σελίδα 24. Δυνατή υποψηφιότητα για το Χρυσό βατόμουρο Β' Ανδρικού (λέμε τώρα) ρόλου, αγαπημένη δραστηριότητα μου είναι να προσέχω τι (δεν) κάνει σε κάθε περιπέτεια. Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες έχουν πιο σαφή ρόλο, ειδικά ο Γκάλβα που παίζει τον γενναίο σύντροφο (γιατί αν περιμένουμε από τον Ενάκ, προκόψαμε), ενώ ο Οράτιος είναι ο καλόκαρδος αλλά πανίβλακας στρατηγός. Απορώ με ποια λογική καταδίκασε τον Αλίξ επειδή κάποιος του είπε κάτι και τελικά τον αθώωσε επειδή έτσι είπε ένας γαλάτης σκλάβος . Στο τέλος ο Καίσαρας είπε αυτό που όλοι καταλάβαμε. Δεν κάνει το παιδί. Ο δε Βανίκ είναι ο τίμιος ξάδερφος, το άλλοθι του Αλίξ ότι δεν πειράζει που είναι πλέον Ρωμαίος οι Γερμανοί Ρωμαίοι είναι φίλοι μας. Στο σχέδιο τέλος έχουμε επίσης πολύ μεγάλη αλλαγή. Όχι στην τεχνοτροπία που πλέον έχει σταθεροποιηθεί στην παραλλαγή της καθαρής γραμμής με αρκετές σκιές, αλλά στο μέγεθος και το πλήθος των καρέ. Πλέον είναι μεγαλύτερα, ευκρινέστερα και λιγότερα. Υπάρχουν πολλές σελίδες με τρεις σειρές καρέ και γενικότερα η σελίδα είναι πολύ πιο ευανάγνωστη (όπως μου αρέσει) Για το φινάλε ένα μικρό ανάγνωσμα πάνω στην ιστορία που έδωσε το έναυσμα https://el.wikipedia.org/wiki/Ουαί_τοις_ηττημένοις Α suivre

Αν θεωρείς ότι ένα BD πρέπει να έχει πρωτότυπη γλώσσα τα γαλλικά, έχεις δίκιο. Αλλιώς δεν έχεις, είναι BD εικαστικά, από δομή, από τεχνοτροπία, ακόμα και από θεματολογία. Μία φορά του είχα πει ότι μου αρέσει το σχέδιό του γιατί θυμίζει τον Μαρίνι και μου είπε πως είναι η μεγάλη του επιρροή.

Θυμίζει παλιό υπερηρωικό. Αν είναι ένα είδος από οποίο μπουχτίσαμε το τελευταίο διάστημα

5. (3) Τα μαύρα νύχια (La griffe noire) Η 5η ιστορία του Αλίξ ξεκίνησε να δημοσιεύεται ανήμερα Χριστούγεννα του 1957 και η προδημοσίευσή της στο βελγικό Τεντέν ολοκληρώθηκε στις 25/2/1959. 7 μήνες αργότερα εκδόθηκε και σε άλμπουμ από τον Le Lombard που ήταν ο πρώτος εκδότης του Αλίξ (η ελληνική έκδοση ακολουθεί τις εκδόσεις Casterman όπως φαίνεται και από τα εξώφυλλα). H συνοχή της ιστορίας και ο ένας χρόνος κενού που μεσολάβησε αποδεικνύουν ότι πλέον τα Αλίξ γράφονται ολοκληρωμένα και στη συνέχεια δημοσιεύονται. Η ιστορία είναι πλέον πολύ καλή. Με ένα βασικότατο πρόβλημα. Πρέπει να μην έχεις διαβάσει Τεντέν και αυτό είναι κομματάκι δύσκολο, δεν ξέρω άνθρωπο που να έχει διαβάσει Αλίξ χωρίς να έχει προηγηθεί ο Τεντέν. Και αυτό γιατί το όλο conspet της υπόθεσης είναι σχεδόν πλήρης αντιγραφή της υπόθεσης του "7 κρυστάλλινες μπάλες". Όχι ακριβώς, αλλά εντάξει. Ένας ιερέας και κάποιοι Καρχηδόνιοι προσπαθούν να πάρουν εκδίκηση για την άδικη και ολοκληρωτική καταστροφή της πόλης Ικάρα. Και το κάνουν με έναν τρόπο ανάλογο, θέτοντάς του σε παραλυσία με μία δηλητηριασμένη αρπάγη. Από λάθος του ο Αλίξ προκαλεί την ίδια παράλυση και στο γιο του ενός οπότε ξεκινάει ένα ταξίδι στην Αφρική να βρεθεί το αντίδοτο. Μία ωραία περιπέτεια που αν αγνοήσεις την αρχική επιρροή μπορείς άνετα να την απολαύσεις, χωρίς κενά και χωρίς παρανοϊκές σεναριακές ευκολίες. Η ιστορία δημοσιεύτηκε το 1957. Ήδη από το 1956 η περιοχή της Καρχηδόνας και της φανταστικής πόλης Ικάρα είναι ανεξάρτητη για πρώτη φορά μετά από πολλούς αιώνες, αλλά δεν είναι αυτή η ανοιχτή πληγή στη Γαλλία. Από το 1954 η Αλγερία που σημειωτέο δεν είναι αποικία αλλά κομμάτι της France Metropolitaine σφαδάζεται από τον πόλεμο της Ανεξαρτησίας της (που δεν επιτεύχθηκε παρά το 62). Και αν τα κίνητρα του Ερζέ ήταν ο σεβασμός στις ντόπιες κουλτούρες και μνημεία, εδώ τα πράγματα είναι πολύ πιο συγκεκριμένα. Όσο και αν στα μεταγενέστερα Αστερίξ η Ρώμη είναι ο κακός αντίπαλος, εδώ στα εγκλήματα της Ρώμης, νομίζω ότι δεν είναι δύσκολο να εντοπίσουμε αποικιοκρατικά εγκλήματα, θα πω της Γαλλίας λόγω context, αλλά και γενικότερα. Ο Μαρτέν κάνει εξαιρετική δουλειά να μην αφήσει συμπάθεια σε κανέναν. Ούτε στα θύματα ούτε στον Αλίξ που καταδίκασε το παιδάκι (έστω και όπως εύκολα φανταζόμαστε προσωρινά). Είναι όλοι ένοχοι και η εκδίκηση δικαιολογημένη, δεν είναι οι αφελείς επιστήμονες που απλά διψούσαν για γνώσεις ανακαλύψεις (και αρχαιοκαπηλεία θα προσθέσω εγώ). Αλλά όπως είπα και πριν βρισκόμαστε στο 1957 και μερικά σημεία είναι προβληματικά με τα σημερινά δεδομένα. Η απαγορευμένη λέξη από "ν" χρησιμοποιείται διαρκώς όσο και αν εμένα δε μου βγάζει προσβλητική χροιά. Πιο προσβλητικό μου φαίνεται το κλισέ των μαύρων ευκολόπιστων που εύκολα κάποιος επιτήδειος μάγος τους μανιπουλάρει με κολπάκια και δεισιδαιμονίες. Στους χαρακτήρες έχουμε επίσης εξέλιξη. Σε μία εποχή που όλοι οι ήρωες ακόμα και όταν πάνε τουαλέτα βγάζουν άρωμα λεβάντας, ο Αλίξ θέτει σε θανάσιμο κίνδυνο τη ζωή ενός μικρού παιδιού. Παρόλα αυτά παραμένει νεαρός και παράτολμος, αλλά γενναίος και έξυπνος όπως θα όφειλε κάθε ήρωας. Ο Ενάκ παραμένει το ίδιο ζωντόβολο που ήταν ίσως λίγο λιγότερο, μάλιστα στη σελίδα 17 κάνει το πρώτο χρήσιμο πράγμα στη σειρά. Ο Μαρτέν δε βιάζεται να βάλει τους ήρωες στην υπόθεση, προηγούνται 4 σελίδες build up ενώ το πρώτο πορτραίτο του Αλίξ βρίσκεται μόλις στην 8η σελίδα. Δεν έχουμε κάποιον χαρακτήρα από προηγούμενη ιστορία και είναι σαφής η προσπάθεια του Μαρτέν να αποκολληθεί από τον archenemy Αρβάκιο, αλλά βρήκε στήριγμα στους συναδέλφους του. Εκτός από την υπόθεση και ο βασικός αντίπαλος μάγος είναι μία μείξη του ιερέα του Χόρους με δυνατότητες του υπνωτιστή στα Πούρα του Φαραώ. Υπάρχουν και άνθρωποι λεοπαρδάλεις όπως στο Τεντέν στο Κονγκό, αλλά αυτή ήταν μία γενική επιρροή στο Βέλγιο της εποχής, σαν κάτι αφρικάνικες ειδικές δυνάμεις, ΛΟΚ. Υπάρχουν οι στολές από παλιά και δε θα το αποδώσω σε άμεση αντιγραφή. Για το σχέδιο όμως αυτό το άλμπουμ σηματοδοτεί μία μεγάλη (για τους ειδικούς) αλλαγή, η οποία φαίνεται και στο εξώφυλλο. Χωρίς να έχει αλλάξει ιδιαίτερα την τεχνική του ο Μαρτέν παρέβη ένα βασικό κανόνα του Ερζέ και της καθαρής γραμμής. Άρχισε να βάζει σκιές στα σώματα των ανθρώπων κάνοντας ένα μικρό βήμα προς το ρεαλισμό. Δε διαφοροποιείται σε κάτι άλλο, αλλά και αυτό είναι αρκετά σημαντικό. Εννοείται πως τοπία και μερικά καρέ είναι υψηλοτάτου επιπέδου. Γενικώς μιλάμε για ένα πολύ στιβαρό BD αν αγνοήσουμε τη βασική επιρροή είναι σίγουρα το πιο ολοκληρωμένο της σειράς ως τώρα. Και αν το δείτε στο γεωπολιτικό κλίμα της εποχής νομίζω να το βρείτε πιο ενδιαφέρον. Και μια και μιλάμε για επιρροή πάρτε κι άλλη μία. Με δεδομένο ότι εκτός από νύχι η λέξη griffe σημαίνει και υπογραφή (είναι η ίδια ετυμολογία από τα αράβικα που σε μας τη λέμε τζίφρα), εγώ βλέπω και αντιστοίχιση του τίτλου La Griffe Noire με το La Marque Jaune στο Blake et Mortimer A suivre

Μάλλον, λογικά είναι πάνω από 1000

Εδώ κάνεις λάθος. Το 1800 είναι BD. Ξεκάθαρα. Θεωρώ αδιανόητο κάποιος να διαβάζει BD και να μην έχει τιμήσει το 1800. Και οι Νύφες του Δράκουλα, επίσης.

Υπήρχε η Βαβέλ και το Παρά Πέντε. Διαβάσαμε αρκετά πράματα τόσο στο σενάριο όσο και το σχέδιο, για προκλητικότητα δεν το συζητάω καν. Το μόνο που τους έλειπε ήταν το χρώμα.

4. (2) Η τιάρα του Οριμπάλ (La tiare d'Oribal) Η 4η ιστορία του Αλίξ ξεκίνησε να δημοσιεύεται στις 19/10/1955 στο βελγικό Τεντέν, ενώ σύμφωνα με την πάγια τακτική ξεκίνησε να δημοσιεύεται στο γαλλικό αδερφάκι του ένα μήνα μετά. Ολοκληρώθηκε στις 19/12/1956 και δημοσιεύτηκε σε άλμπουμ τον 8/1958. Ακολουθείται βέβαια η πολιτική της έκδοσης μίας σελίδας εβδομαδιαίως αλλά η ιστορία πλέον είναι εντελώς συμπαγής και ακολουθούμε συγκεκριμένη πλοκή από την αρχή ως το τέλος. Μεσολάβησαν πάνω από τρία χρόνια από την προηγούμενη ιστορία, το μισό διάστημα ήταν λόγω της συγγραφής της πρώτης περιπέτειας του Λεφράνκ στα ίδια περιοδικά και το άλλο μισό πέρασε χωρίς κάποια δημοσίευση. Η υπόθεση είναι ένα escort mission. Το πρώτο που αναλαμβάνει ο ήρωας. Μετά από μία καταστροφή ενός ρωμαϊκού στρατοπέδου στου διαβόλου τη μάνα κάπου κοντά στη Μεσοποταμία, ο Αλίξ με τον Ενάκ αναλαμβάνουν να συνοδέψουν το νεαρό διάδοχο του θρόνου Οριμπάλ μαζί με το θησαυρό του στην χώρα του και την φανταστική πόλη του Ζουρ-Μπακάλ, η οποία έχει αγάλματα και αρχιτεκτονική που θυμίζουν έντονα Ασσυρία. Εκεί η ντόπια ολιγαρχία θέλουν να αντικαταστήσουν τον νεαρό διάδοχο και να βάλουν χέρι στη μαγική του τιάρα. Πίσω από αυτή συνομωσία βρίσκεται για 4ο συνεχόμενο άλμπουμ ο Έλληνας Αρβάκιος (Arbacès) o οποίος έχει καταλάβει τη θέση του Μεγάλου Βεζίρη. Ακολουθεί ένα κυνηγητό στις εκτάσεις της χώρας μεταξύ των πρακτόρων του Αρβάκιου και των πιστών του νόμιμου βασιλιά για την τιάρα και τα υπόλοιπα δε θα τα πω, διαβάστε κάτι και μόνοι σας. Η υπόθεση πλέον είναι πολύ στιβαρή, έχει βέβαια μερικές παιδικές ασθένειες της εποχής, όπως η απαραίτητη ύπαρξη του ίδιου ανταγωνιστή, αλλά πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω πως ένας Έλληνας τυχοδιώκτης έγινε μεγάλος Βεζίρης σε ένα μεσοποταμιακό βασίλειο κυριολεκτικά στην άλλη άκρη του τότε γνωστού κόσμου από πνιγμένος και καταστραμμένος. Και φυσικά από σατανική σύμπτωση έπεσε και πάλι στο δρόμο του Αλίξ. Αλλά ΟΚ δεν είχαμε 2024, είχαμε 1955 και αυτά ήταν πιο λογικά τότε. Το σχέδιο έχει φτάσει σε ένα εκπληκτικό στάδιο. Μιλάμε για άψογο σχέδιο της καθαρής γραμμής, έχουν επιστρέψει και κάποιες λεπτομέρειες που στο τέλος του #3 είχαν αφαιρεθεί. Το δε τοπίο της Μέσης Ανατολής και Μεσοποταμίας είναι πραγματικά εκπληκτικό σου δίνεται η εντύπωση ότι πραγματικά ταξιδεύεις σε τόπο και χρόνο. Ενώ κάποια καρέ θυμίζουν έργο τέχνης. Στην εξέλιξη πλοκής και χαρακτήρων έχουμε μόνο για άλλη μια φορά μόνο τρεις χαρακτήρες που επανέρχονται. Ο Αλίξ και ο Αρβάκιος για 4η φορά και ο Ενάκ για 3η. Ο Αλίξ είναι ένας νεαρός θαρραλέος αξιωματικός, ενώ ο ρόλος του Ενάκ είναι πιο σημαντικός. Είναι η κινητήρια δύναμη της υπόθεσης. Μόλις πάει κάτι να λυθεί ή να κερδηθεί ο Ενάκ θα πάθει κάτι, θα κάνει κάποιο λάθος ή θα αιχμαλωτιστεί για να περιπλέξει την κατάσταση. Δεν προσφέρει κάτι στη λύση της υπόθεσης, κάθε άλλο, μιλάμε για κανονικό βαρίδι. Το ενδιαφέρον είναι ότι και σχεδιαστικά ελάχιστες φορές έχει σχεδιαστεί ανφάς σε πρώτο πλάνο, απλά υπάρχει, αλλά αν δεν υπήρχε η υπόθεση θα ήταν 20 σελίδες λιγότερη. Ο δε Αρβάκιος έχει γίνει ένας πιο πεζός, στριμμένος κακός κάκιστος. Δε νομίζω ότι πλέον προσφέρει κάτι και μπορεί εύκολα να αντικατασταθεί, όπως και έγινε. A suivre

3. (1) Το καταραμένο νησί (L'île maudite) H τρίτη ιστορία του Αλίξ ξεκίνησε να δημοσιεύεται στις 6/2/51 στο βέλγικο Τεντέν. Εκδόθηκε σε τόμο το 1957 και στην πορεία άλλαξε εκδότη (και εξώφυλλο) για να καταλήξουμε το 1984 στο εξώφυλλο που είχαμε και στην Ελλάδα. Αυτή τη φορά αν και η προηγούμενη ιστορία τελείωσε μόλις στο προηγούμενο τεύχος, η νέα ιστορία ανακοινώθηκε με τον τίτλο της και αφιερωμένο εξώφυλλο. Γεγονός που μας δείχνει ότι πλέον έχουμε μπει καθαρά σε διάρθρωση βάσει ιστοριών και όχι όπως βγει και μίας αυξανόμενης δημοφιλίας του χαρακτήρα. Παρόλα αυτά η δομή είναι στη βάση της σελίδας και έχουμε κάτι σαν υποχρέωση να συμβαίνει κάτι "σημαντικό" κάθε σελίδα με την απαραίτητη αγωνία του κάτω δεξιά καρέ. Αυτό βέβαια βλάπτει το build up των υποθέσεων κατά τη γνώμη μου. Η ιστορία είναι και πάλι λίγο εμείς για αλλού τραβήξαμε κι αλλού η ζωή μας πάει. Ξεκίνησε ο Αλίξ να εξιχνιάσει μία περίεργη κατάσταση στη ρωμαϊκή πλέον Καρχηδόνα και καταλήξαμε να έχουμε πάρει μέρος σε έναν φοινικοαιγυπτιακό ανταγωνισμό σε κάποια νησιά που θυμίζουν τα Κανάρια και κάτι τέτοια. Εκεί φυσικά βρίσκουμε έναν ανταγωνιστή της Ρώμης που προσπαθεί με steam punk μέσα και τεχνικές να κατακτήσει τον κόσμο. Η υπόθεση είναι βασισμένη σε υπαρκτές εφευρέσεις ή ιδέες του Αρχιμήδη φυσικά με μπόλικη δημιουργική φαντασία, κανένα πρόβλημα εκεί. Εννοείται πως στη μέση του Ατλαντικού βρέθηκε ως βοηθός του ηγέτη των "κακών" ο Αρβάκιος. Δε χρειάζεται να σποϊλάρουμε την υπόθεση και την κατάληξη περεταίρω αν και το εξώφυλλο του τεύχους στα ελληνικά (το τρίτο κατά σειρά) είναι από μόνο του μέγα σπόιλερ To σχέδιο έχει σαφώς μεγαλύτερο ενδιαφέρον από την υπόθεση. Πλέον μιλάμε για ένα από τα κλασσικότερα έργα της καθαρής γραμμής. Αν και στο παραπάνω εξώφυλλο αυτό δε γίνεται άμεσα αντιληπτό, ειδικά προς το τέλος της ιστορίας, έχουμε όλα τα στοιχεία της τεχνικής αυτής. Καθαρά πρόσωπα, εξαιρετικά τοπία. Πολύ όμορφη εικονογράφηση αν και ακόμα δεν έχει ισορροπήσει, είναι αυτή τη φορά προς το απλοποιημένο. Τώρα όσον αφορά τους χαρακτήρες, ο Αλίξ παρουσιάζεται ως Αλίξ Γράκχος κανονικότατος Ρωμαίος αν και νεαρός. Ο Ενάκ παράτησε την Αίγυπτο μετά τον θάνατο του κηδεμόνα του και ήρθε να βρει τον Αλίξ για να ζήσουν μαζί από ότι υποθέτουμε. Και υπάρχει και ο ανταγωνιστής Αρβάκιος που μάλιστα στο τέλος της υπόθεσης παρουσιάζεται νεκρός. Προσοχή, δεν το άφησε αμφιλεγόμενο, τον παρουσιάζει πνιγμένο. Άλλοι χαρακτήρες δεν επανέρχονται. Επίσης υπάρχει ένας χαρακτήρας ο Απόλλων που έχει θέση comic relief για πρώτη φορά στη σειρά. A suivre

Δεν τα συνέκρινε κανείς, στο θέμα εξέλιξης χαρακτήρων όμως πρακτικά δεν υπάρχει και στο σχέδιο είναι προφανώς συγκρίσιμα. Βέβαια εγώ δεν περίμενω ούτε απαιτώ να εξελίσσονται οι χαρακτήρες σε a suivre παιδικό (κατά βάση) BD, αλλά αφού αναφέρθηκε.

Υπάρχει το μικρό μέγεθος και μετά στα BD υπάρχει το νορμαλ μέγεθος (Αστερίξ) και το Grand format (Lanfeust, Blake & Mortimer). O Blacksad είναι grand format κανονικά (το πρωτότυπο και της Ελευθεροτυπίας), νομίζω ότι του Μικρού Ήρωα είναι σε νορμάλ

Την Ελευθεροτυπία;

Θα ήθελα να τα αναπτύξω στην πορεία αλλά ας πούμε ορισμένα πράγματα. 1. Ο Μαρτέν έχει πολύ καλύτερο character development από όλους τους άλλους σύγχρονούς του. Τόσο ο Ερζέ, όσο και ο Γιάκομπς έχουν πρακτικά ανύπαρκτο, ο Μαρτέν έφτιαξε ενδιαφέροντες χαρακτήρες με αλληλεπιδράσεις. Τόσο ο Αξελ Μποργκ όσο και Αρβάκιος ήταν κάτι παραπάνω από rivals, o Αρβάκιος λιγότερο και για αυτό κόπηκε και σχετικά γρήγορα. Ο Αλίξ και ο Ενάκ είχαν τέτοια εξέλιξη που έφτασαν να θεωρούνται ως gay σύμβολο σε μία περίοδο σαφώς πιο δύσκολη. Οπότε δεν θα συμφωνήσω, με δεδομένο ότι μιλάμε για ένα BD a suivre σε παιδικό περιοδικό. 2. Τα σενάρια είναι αρκετά άνισα. Είναι λίγο hit or miss η σειρά. Αλλά οι ευκολίες και οι συμπτώσεις ήταν σε κάθε περίπτωση η νόρμα μέχρι τα 90ς ή έστω τα 80ς. Δεν είναι κάτι που το καταλογίζω σε αυτή τη σειρά ιδιαίτερα. Κάτι όμως που διάβασα και μου άρεσε είναι ότι ενώ ο Αλίξ είχε και εκπαιδευτικό χαρακτήρα και έδινε παράλληλα πολλές πληροφορίες για την εποχή (εξ ου και το spin off Τα ταξίδια του Αλίξ) δεν το κάνει δασκαλίστικα. Ο Αλίξ είναι ένας νέος που ανακαλύπτει τον κόσμο του και μαζί του τον ανακαλύπτουμε κι εμείς. Ή τον εξηγεί στον μικρότερο Ενάκ και μαζί και σε μας. 3. Τα τεύχη μεταξύ τους έχουν πολλές φορές άλματα ποιότητας από το ένα στο άλλο. Ο λόγος είναι ότι ο Μαρτέν έγραφε εναλλάξ Αλίξ και Λεφράνκ οπότε διαδοχικά τεύχη Αλίξ μπορεί να έχουν και 2 χρόνια εξέλιξης ανάμεσά τους.

Μπα, δε θα το έλεγα. Οι ιστορίες μου αρέσουν. Δε μου αρέσει η παλαιακή αφήγηση με τα ατελείωτα captions που εξηγούν αυτό που έτσι κι αλλιώς βλέπεις, αλλά αυτό είναι θέμα και των Blake et Mortimer. Και φυσικά μου αρέσει πάρα πολύ η ligne claire γι αυτό και οι πρώτες ιστορίες δε μου έκατσαν καλά. Γενικά θα ήθελα να έβλεπα τη συνέχεια στα ελληνικά, πολύ περισσότερο από κάτι Φάντομ ή Ελ Ζαμπάτο ή Κάπταιν Μίκι που είδαμε. Ειδικά γιατί η ligne claire είναι η πιο διαχρονική τεχνική της εποχής, διαβάζεις κόμικς των 40ς και είναι λες και βγήκαν πρόσφατα.

Ξεκίνησα πρόσφατα να διαβάζω πάλι αυτή τη σειρά με σκοπό να διαβάσω και ότι βγήκε ως τώρα (πρέπει να το έχω αφήσει στο 25). Από το 1. Τα 1 και 2 δεν είναι αυτής της έκδοσης οπότε τα διάβασα από τον Σαμούχο. Σιγά σιγά να γράψω 2 κουβέντες λοιπόν. Παμ! 1. Αλίξ ο Ατρόμητος & 2. Η Χρυσή Σφίγγα - Η σειρά ξεκίνησε να δημοσιεύεται στο περιοδικό Tintin 16/9/48 στο Βέλγιο, ενώ βρισκόταν και στο πρώτο γαλλικό Tintin που ξεκίνησε περίπου ένα μήνα αργότερα. Για να πάρουμε μία ιδέα, στην πρεμιέρα του γαλλικού Tintin ξεκίνησε με Τεντέν στη χώρα του Μαύρου Χρυσού, Το μυστικό του ξιφία, Το Στρατόπλοιο Η22 και την Οδύσσεια του Κορεντέν Φελντοέ του Πολ Κυβελιέ. Και άλλες σειρές που ούτε εμένα ούτε σε κανέναν άλλο δε θα λένε κάτι. Αυτό που μου προξένησε εντύπωση είναι ότι πλέον μαζί με τον Ερζέ και τον Γιάκομπς, ο Μαρτέν θεωρείται από τους βασικούς εκφραστές της ligne claire, αλλά στην πρώτη του δουλειά δεν έχει καμία σχέση με αυτό το στυλ, περισσότερο θυμίζει τον Κυβελιέ και τον Κορεντέν. Επίσης παρά το ότι είχε έναν γενικό τίτλο η ιστορία, δε φαίνεται να έχει κάποια συνοχή. Υπάρχει μία γενική πλοκή που θα φέρει τον Αλίξ στη Ρώμη, αλλά αυτό είναι συρραφή μονοσέλιδων ή δισέλιδων περιπετειών μικρής συνοχής. Η πρώτη ιστορία δημοσιεύτηκε σε τόμο μόλις το 1956 άρα δεν υπήρχε αρχικά στο μυαλό του δημιουργού να βγει μία ιστορία με συνοχή. Η δεύτερη ιστορία μοιάζει να ακολουθεί το μοτίβο το ίδιο. Θα ήθελα να δω αν εξ αρχής δημοσιεύτηκε ως Χρυσή Σφίγγα γιατί οι πρώτες σελίδες περιγράφουν την μάχη της Αλέσιας (δεν ξέρω που είναι αυτό το μέρος) ώσπου ξαφνικά ο Καίσαρας αποφασίζει να στείλει τον Αλίξ στην Αίγυπτο να λύσει μία υπόθεση (τρέχα γύρευε). Από την Αίγυπτο και μετά η υπόθεση μοιάζει να συμμαζεύεται και αποκτά το κόμικ κάποια δομή. Η υπόθεση έχει τα χαρακτηριστικά της εποχής. Κάκιστοι κακοί, απίστευτες συμπτώσεις και ένας arch enemy ο οποίος έχει μερικά θετικά, όπως δηλαδή ότι έχει λόγο ύπαρξης και δεν είναι ο δαιμονικός και εμμονικός κακός που κάνει τη ζωή του πρωταγωνιστή δύσκολη. Ο Σαμούχος τον είπε Αρβάκιο, μετά Αρβασή (Arbaces το πρωτότυπο), η Μαμούθ κράτησε το πρώτο. Στη δεύτερη ιστορία ο Αλίξ γνωρίζει και τον Ενάκ, σύντροφο στις περιπέτειες ή και κάτι παραπάνω σύμφωνα με αρκετή κουβέντα την οποία δεν ξέρω πως θα αξιολογήσω, βρίσκω πιο λογικό να υπήρχε ένα sidekick στα πρότυπα της εποχής, όπως ο Μιλού, ο Ρόμπιν ή ο Μπάκι. Συμπέρασμα: Νομίζω ότι καλώς η Μαμούθ τα παρέλειψε αυτά τα 2 άλμπουμ, όσο και να με εκνεύριζαν οι παραπομπές σε αυτά στα επόμενα τεύχη. ΟΚ μαθαίνουμε πως ο Γαλάτης σκλάβος έγινε πλούσιος ρωμαίος, πως μπήκε στη ζωή του ο Αρβάκιος και πως ο Ενάκ, αλλά μέχρι εκεί. Προχωράμε από το 3.

Να ρωτήσεις για τον Λάργκο δε σημαίνει ότι ρωτάς για τον Λάργκο. Ο Λάργκο βγήκε 22/4/23 δηλαδή πριν από ένα ακριβώς χρόνο και δεν έχουμε κάτι ούτε καν στα προσεχώς. Και όταν λέμε Λάργκο τι εννοούμε; Ένα από τα ποιοτικότερα και πιο επιτυχημένα BD της ιστορίας. Και βλέπεις ότι δεν τσουλάει. Ενώ αντιθέτως μπορεί να πιστεύω ότι η αγάπη και επιμονή που έχει ο Μικρός Ήρως με τα φουμέτια είναι παθολογική και μεταφυσική, αλλά η λογική λέει ότι αν έβγαζε περισσότερα από τον Λάργκο ή τον Μισέλ Βαγιάν (βάζω τις δύο προσπάθειες για BD που έκανε) από ότι από τον Ζαγκόρ, θα έβγαζε περισσότερο Λάργκο και λιγότερο Ζαγκόρ. Ή έστω περισσότερο Λάργκο και το ίδιο Ζαγκόρ, αλλά περισσότερο Λάργκο σίγουρα. Και κάπου εδώ έρχεται και ο Μπλέικ με τον Μόρτιμερ. Πέρα από το ότι είναι η πιο ενεργή σειρά της Μαμούθ άρα σίγουρα δεν είναι κάτι παρατημένο όπως πχ ο Θόργκαλ (και άλλες 15 σειρές, ας μην τις αναφέρω) είναι σε ένα τομέα που ο οίκος προσεγγίζει με επιφυλακτικότητα, οπότε είναι άσκοπο να περιμένουμε κάτι. Άρα η ερώτηση που φαινομενικά είναι για τον Λάργκο έχει την εξής ανάγνωση: αν βγάλεις ένα 4τομο κάθε 6 μήνες, έχεις μία καλή βάση και για κάτι άλλο. Αν το πας στη διετία και βλέπουμε, μην περιμένετε. Ο Λάργκο είναι το καναρίνι του μεταλλωρύχου.

Η άβολη απάντηση είναι πάντα η ίδια. Εσείς δεν έχετε όλα τα δεδομένα, εμείς τα έχουμε. Αν πιστεύαμε ότι θα μπορούσε να βγει κερδοφόρα έκδοση του Μπλούμπερι, του Θόργκαλ, των Μπλέικ & Μόρτιμερ, θα τη βγάζαμε. Γιατί δεν κάνετε μία πιο απλή ερώτηση που μπορεί να κρύβει πολλές απαντήσεις μη προφανείς; Η πιο απλή ερώτηση θα ήταν: Θα βγει ο επόμενος Λάργκο; Και αν ναι, πότε;

Από το Wayne Shelton - Son Altesse Honesty (2010) - σενάριο Van Hamme Στο πάνω καρέ λέει η γυναίκα στον Σέλτον ότι θα τη βοηθήσει άρα έχει τελικά αίσθηση καθήκοντος και τιμής για να απαντήσει ο Σέλτον στο κάτω ότι το κάνει για 2 εκατομμύρια δολάρια. "Δεν είμαστε στο Σκήπτρο του Οτοκάρ και εγώ δεν είμαι ο Τεντέν"

Δεν πιστεύω να αμφισβητείς ότι υπήρχαν πεταμένα σκάφανδρα στα σοβιετικά κελιά; Ή πριόνια στα αμερικανικά ταξί.

Δεν πιστεύω να αμφιβάλλεις ότι γίνεται να μιλήσεις ελεφαντίστικα με μία αυτοσχέδια καραμούζα!

Ξεκινάω από το τέλος. Ο μόνος χαμένος είναι κάποιοι βορειοελλαδίτες επισκέπτες του The Comic Con που δε θα έχουν την ευκαιρία να δούνε και να μιλήσουνε με αγαπημένους Έλληνες δημιουργούς και λιγότερο χαμένοι είναι αυτοί οι Έλληνες δημιουργοί αφού οι πωλήσεις στο τραπεζάκι τους, τους συμφέρουν απείρως περισσότερο από τις πωλήσεις στα βιβλιοπωλεία. Αλλά τολμώ να πω ότι οι Αθηναίοι εκτός από την επαφή με τον κόσμο δεν ξέρω αν κερδίζουν σε χρηματική άποψη, δηλαδή τα κέρδη υπερβαίνουν τα έξοδα (τραπεζάκι, ξενοδοχείο, μεταφορά, φαγητά κλπ). Οι δύο εκθέσεις δε νομίζω ότι θα έχουν κέρδη ή ζημίες, ελάχιστα θα επηρεαστεί η προσέλευση, πιστεύω. Τώρα αν έχουν beef ή pork δεν ξέρω (μέτριο χούμορ), ξέρω όμως ότι όπου υπάρχει ελληνική κοινότητα σε λίγο ή περισσότερο καιρό θα γίνει σχίσμα. Και εδώ δεν είμασταν πολλοί και τελικά γίναμε λιγότεροι; Τέλος επειδή μάλλον όπως γράφω δεν έχει γίνει σαφές. ΚΑΛΑ έκανε το Comicdom και έβαλε αυτή την ημερομηνία. Τότε ήθελαν, τότε την έβαλαν και καλά έκαναν. Εμένα δεν μπορώ να πω ότι με ενδιέφερε ποτέ σαν διοργάνωση που ήταν λίγο πάνω ή λίγο κάτω σε αντίκτυπο από μία Έκθεση Βιβλίου, ανεξαρτήτως ημερομηνίας. Που αυτή τη στιγμή που μιλάμε το πρόγραμμα εκδηλώσεων είναι άδειο και των guests επίσης. Προσπαθώ να υπογραμμίσω μόνο μερικά στοιχεία που όχι απλά συνηγορούν ότι δεν ήταν σύμπτωση, αλλά εμένα με έχουν πείσει ότι έγινε σκόπιμα. Γιατί; δεν ξέρω και δε με νοιάζει.

Η περίπτωση να μην ήξεραν ότι έχει εκείνες τις ημερομηνίες The Comic Con είναι μηδέν. Όχι σχεδόν μηδέν. Απολύτως μηδέν. Επειδή από περιέργεια είδα το ερχόμενο ΣΚ τι εκδηλώσεις έχει το Γκάζι. Να το πάρει το ποτάμι; Σωστά το μαντέψατε. Καμία. Με 2 μέρες διαφορά η ημερομηνία του 2022. Αυτό.

Δεν έχεις δίκιο. Το λες και το ξαναλές, αλλά δεν έχεις δίκιο. Η περίπτωση απλά να μην τους νοιάζει είναι πολύ μικρή. Το θεωρώ δεδομένο ότι θα συμπίπτουν στο εξής οι ημερομηνίες σχεδόν πάντα. Όλα τα άλλα κράτη σέβονται τις εκδηλώσεις που γίνονται εκτός πρωτεύουσας. Σέβονται το Κόμο, την Ανγκουλέμ, το Σαν Ντιέγκο. Βέβαια, βασικός υπεύθυνος είναι το ίδιο το The Comic Con από τη στιγμή που δεν έχει ανοιχτή επικοινωνία με τους Έλληνες επιχειρηματίες του χώρου ώστε να συντονιστούν καλεσμένοι, εκδόσεις και παρουσία, αλλά ακόμα κι έτσι παντού υπάρχει σεβασμός στις εκτός πρωτεύουσας καθιερωμένες εκδηλώσεις. Οι καλλιτέχνες ειδικά οι Αθηναίοι καλλιτέχνες κλήθηκαν να πάρουν μία πανεύκολη απόφαση, τι θες να σου πει ο Βαβαγιάννης; Θέλω να κάνω τις μισές πωλήσεις αρκεί να είμαι παραδίπλα από τον Μοτούρα; Αστεία πράματα.