thor77

Αν εξαιρέσεις το Υπόθεση Φράνσις Μπλέικ, ο Μπλέικ επισκιαζεται από τον Μόρτιμερ σε κάθε ιστορία.

Απλα θέλουν λιγο χρόνο μόνα τους για να σκεφτούν

Το ξέρω αυτό, αυτό που λέω είναι ότι και το Σπάιντερ-Μαν ας πούμε είναι παρατσούκλι/ψευδώνυμο που απέκτησε ο Πίτερ Πάρκερ μετά την συνάντησή του με την διάσημη αράχνη, ή το Άιρον Μαν το παρατσούκλι του Αντώνη Σταρκ (της γνωστής χειμερινής οικογένειας) μετά την συνάντησή του με τα κομμούνια. (και βασικά για το Ο Έκτρωμας πλάκα έκανα)

Είναι παρατσούκλι το οποίο όμως εν πολλοίς αντικαθιστά το όνομα (άλλωστε τα περισσότερα επώνυμα από παρατσούκλια-ιδιότητες εξελίχθηκαν σε ονόματα)

Αφου όμως είναι όνομα, έπρεπε να γράφει έρχεται ο Εκτρωμας

μετά απο 25 χρόνια... P(x)=0

Οχι εξακολουθούν να έχουν τον Χουλκ μεσα

Η σκληρόδετη σειρά της καθημερινής περιλαμβάνει 6 συγκεντρωτικούς τόμος με τις διασκευές των 6 πρώτων ταινιών Star Wars (την αρχική τριλογία και την τριλογία των πρίκουελ). Αυτή εδώ η (μίνι) σειρά είναι η διασκευή της τρίτης ταινίας των πρίκουελ. Όλη η σειρά συμπεριλαμβάνεται (σαν ένας τόμος, ο 6ος) στην σειρά της Καθημερινής αλλά προφανώς είναι άλλες εκδόσεις.

Το 3 είναι ιερός αριθμός (πχ οι 3 σωματοφύλακες που τελικά ήταν 4). Το 2 όχι και τόσο (πχ αι 2 ορφαναί)...

Θα τιτλοφορούνταν Η αίθουσα με τους χώρους (γιατί αν θυμάστε ήταν ευρύχωρη), αλλά μπερδεύτηκε ο τύπος που έκανε το λετερινγκ

Στα Κόρτο Μαλτέζε της πρώτης περιόδου, όταν επανεκδόθηκαν άλλαξαν κάποιοι τίτλοι. Αλλά ποτέ δεν έχουν επανεκδοθεί Μπλέικ και Μόρτιμερ

Γιατί η Αίθουσα του Χόρους είναι καλύτερη; Πάντως οκ ο Ώρος δεν ήταν γνωστός στον μεταφραστή με το ελληνικό του όνομα (κακώς αλλά δεν είναι τραγικό, ειδικά στην προ ίντερνετ εποχή) οι Μετεωρίτες τι δείχνουν; ξεκίνησαν να μεταφράζουν από τον τίτλο και βαρέθηκαν να τον διορθώσουν μετά; Μετέφραζαν λέξη λέξη και δεν πρόσεξαν τι έλεγε η ιστορία; άλλος μετέφρασε τον τίτλο κι άλλος το κυρίως κόμικ;

Αντι για δαχτυλίδι του Ουρομπρος, θα προτιμούσα του Ουροβορου. Αφού φαίνεται οτι το δαχτυλίδι παριστάνει τον Ουροβόρο όφι

Περίμενα να βγει και το δεύτερο μέρος για να τα διαβάσω μαζί. Απέκτησα το δεύτερο μέρος την προηγούμενη βδομάδα και τα διάβασα και τα δύο μέσα στο Σαββατοκύριακο. Ήθελα να μου αρέσει, πραγματικά ήθελα να μου αρέσει, όμως με λίγα λόγια χωρίς να είναι για πέταμα, δεν νομίζω ότι είναι ένα έργο που θα μείνει. Ξεκίνησα να διαβάζω λογοτεχνία με Ιούλιο Βερν (με τα Ο Γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες και 20.000 λεύγες κάτω από την θάλασσα όταν πήγαινα τετάρτη δημοτικού (το μακρινό 1987) ακόμα και σήμερα ο Βερν είναι ο συγγραφέας που έχω διαβάσει περισσότερα βιβλία του (πάνω από 40) και οκ δεν παίρνω πια την ίδια ικανοποίηση που έπαιρνα στα παιδικά-εφηβικά μου χρόνια αλλά εξακολουθώ να διαβάζω πότε πότε κανένα μυθιστόρημά του (πιο πρόσφατα στις αρχές του 2021 είχα διαβάσει το Η διαθήκη ενός εκκεντρικού). Το Αιγαίο στις φλόγες το είχα διαβάσει περίπου στα 1989-1990 (υπό τον τίτλο το Αιγαίο ανάστατο) οπότε η υπόθεση δεν μου ήταν άγνωστη, ούτε το στιλ του συγγραφέα έχει περάσει αρκετός καιρός όμως ώστε να μην θυμάμαι με απόλυτη λεπτομέρεια την διήγηση, άλλωστε πιθανά η έκδοση που είχα διαβάσει τότε δεν αποκλείεται να είναι συντετμημένη σε σχέση με το αρχικό κείμενο (όπως συμβαίνει συχνά με κλασσικά βιβλία που στοχεύουν την αγορά παιδικού βιβλίου). Η υπόθεση (όπως είναι φανερό) διαδραματίζεται στον ευρύτερο ελληνικό χώρο κατά το 1828 κυρίως μετά την ναυμαχία του Ναβαρίνου, ιστορικά πρόσωπα και γεγονότα εμφανίζονται να πλαισιώνουν την αφήγηση η οποία όμως επικεντρώνεται στους (φανταστικούς) πρωταγωνιστές της και κατά βάση σε φανταστικά γεγονότα. Το γεγονός ότι μιλάμε για ένα βιβλίο πολύ γνωστού συγγραφέα με ρετρό αξία και τοποθετημένο στην επαναστατημένη Ελλάδα δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε γιατί επιλέγεται να διασκευαστεί σε κόμικς από Έλληνες δημιουργούς στα 200 χρόνια από την επανάσταση. όμως... Θεωρώ ότι ο ανυποψίαστος που θα το πιάσει στα χέρια του θα περιμένει να διαβάσει μια ιστορία με ηρωικούς Έλληνες να πολεμάνε όχι και τόσο ηρωικού Τούρκους (τουλάχιστον αυτό περίμενα εγώ όταν το πρωτοδιάβασα). Στο βιβλίο (και την διασκευή του) όμως έχουμε έναν καλό Γάλλο που πολεμάει για την Ελλάδα κι έναν κακό Έλληνα που πολεμάει με το μέρος των Τούρκων. Η πλάστιγγα της αφήγησης γέρνει με το μέρος των Ελλήνων, όμως δεν θα δούμε πολλούς Έλληνες ηρωικούς μαχητές. Ο καλός Γάλλος κι ο κακός Έλληνας πέρα από το ότι ανήκουν σε αντίθετα στρατόπεδα, έχουν και τα προσωπικά τους καθώς μάχονται και για το χέρι της όμορφης κόρης του εγκατεστημένου στην Κέρκυρα (τότε υπό βρετανική αρμοστεία), ο Γάλλος γιατί αγαπά την ίδια, ο Έλληνας γιατί αγαπά την προίκα της. Η κόρη τώρα που στο βιβλίο λέγεται Χατζίνα αλλά στο κόμικς Αντζελίνα, στο βιβλίο φέρεται να είναι από πατέρα Δαλματό (που προφανώς εγκαταστάθηκε στην Κέρκυρα κατά την περίοδο της βενετοκρατίας) και μητέρα Ελληνίδα (νεκρή ήδη από καιρό), ενώ στο κόμικς η καταγωγή της δεν διασαφινίζεται. Πιστός της ακόλουθος ο ομογάλακτος αδερφός της μητέρας της Χάρης (στο βιβλίο) ή Κωσταντής (στη διασκευή). Αυτές οι αλλαγές ονομάτων προσωπικά μου φαίνονται αχρείαστες και ενοχλητικές. Εκτός από αυτό το βασικό κουαρτέτο που θα κυριαρχήσει στην αφήγηση έχουμε επιπλέον την Ανδρονίκη Στάρκου, μητέρα του Νικόλα Στάρκου (του κακού Έλληνα) που μάχεται ηρωικά ενάντια στους Τούρκους (στο βιβλίο νομίζω ότι θέλει να εξιλεωθεί για την προδοσία του γιου της, αλλά στο κόμικς λόγω του ότι οι Τούρκοι σκότωσαν τον άντρα της, όμως δεν είμαι σίγουρος σ'αυτό το σημείο) και ο πατέρας της Χατζίνας/Αντζελίνας που έχει υπόγειες δοσοληψίες με τους πειρατές του Αιγαίου και εκβιάζεται γι'αυτό από τον Νικόλα. να προσθέσω ότι στα δύο άλμπουμ της διασκευής στο πρώτο κυριαρχεί η παρουσία του Νικόλα ενώ στο δεύτερο του Ερρίκου, ο χωρισμός λοιπόν των δυο μερών νομίζω ότι έγινε στο σωστότερο σημείο). Το πρώτο πρόβλημα που εντοπίζω λοιπόν είναι ότι ήδη το πρωτογενές υλικό είναι πιθανό να δυσαρεστήσει τον Έλληνα αναγνώστη, αν δεν ξέρει τι πάει να διαβάσει. Ακολούθως το σενάριο πάσχει. Κατανοώ ότι προσπαθεί να δώσει μια πλήρη εικόνα του λογοτεχνικού έργου όμως συχνά μου έδινε την εντύπωση ότι απλά γράφτηκε μια περίληψη του μυθιστορήματος που στην συνέχεια εικονογραφήθηκε. Πολλές σελίδες με αφήγηση χωρίς καθόλου διαλόγους συνοδευόμενες από γενικές εικόνες και γενικά ένοιωθα ότι είχε πρόβλημα στην ροή της αφήγησης. Επιπλέον το σκούρο χρώμα των πλαισίων της αφήγησης σε συνδυασμό με την πολύ λεπτή γραμματοσειρά δυσχέρανε αρκετά την ανάγνωση (έχουμε πια και κάποια ηλικία), ενώ στους διαλόγους η χρήση ιδιωματισμών φαντάζομαι ότι αποσκοπούσε να δώσει έναν πιο αυθεντικό τόνο στην εξιστόρηση αλλά εμένα μου φαινόταν μάλλον απωθητικό (ειδικά όταν τους έλεγε ο Γάλλος ήρωας). Το σκίτσο ήταν αρκετά σκοτεινό (πράγμα που χρειαζόταν νομίζω) αλλά και άνισο. Υπήρχαν όμορφα καρέ αλλά και άλλα που μου έδιναν την εντύπωση του βιαστικά δουλεμένου και του άψυχου. Το φόντο συνήθως ήταν μουντό και αδούλευτο, με την κατάσταση να βελτιώνεται στις θαλασσινές εικόνες ή μέσα στον οικισμό της Οίτυλου στις πρώτες σελίδες του 1ου άλμπουμ. δεν μου άρεσε κάποιες φορές (νομίζω μόνο στο 2ο άλμπουμ) που η σειρά των σκίτσων συνεχιζόταν και στο άλλο φύλλο. Το συγκεκριμένο στιλ βιβλιοδεσίας δεν ενδείκνυται για αυτό τον τρόπο σχεδίασης με αποτέλεσμα να χαθώ 1-2 φορές στην ανάγνωση, Τελικά: Για μένα είναι μια μέτρια δουλειά. Δεν μετάνιωσα που το πήρα, μου ξύπνησε αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια, ήθελα να στηρίξω τον εκδότη και τον σκιτσογράφο, έχει όμως κάποια θέματα κυρίως στο σενάριο.

Το αγόρασα την Παρασκευή, οπότε δεν έχω προλάβει να το διαβάσω για να ξέρω στα σίγουρα, (σύμφωνα πάντως με τον θρύλο τα παιδιά πουλήθηκαν σαν σκλάβοι στην Β. Αφρική από τους ναυτικούς που θα τα μετέφεραν στην Παλαιστίνη). Μπορεί ο τίτλος να μπήκε απλά γιατί ακούγεται επιβλητικός και γιατί η ιστορία έχει να κάνει με νεαρά άτομα (που ενδεχομένως να παρασύρονται από τους καθοδηγητές τους σε πράξεις ακραίες που τα βλάπτουν) αλλά μόνο υποθέσεις μπορώ να κάνω αφού δεν το έχω διαβάσει.

Βασικά η Σταυροφορία των παιδιών είναι μεσαιωνικός θρύλος (με κάποια ιστορική βάση) σχετικά με κάποιες χιλιάδες παιδιών στα 1212 που ακολουθώντας έναν νεαρό που έβλεπε οράματα πίστεψαν ότι αν πάνε στους Αγίους Τόπους με την δύναμη της πίστης τους θα πείσουν τους Μουσουλμάνους να γίνουν Χριστιανοί οδηγώντας τον Χριστιανισμό (Καθολικισμό) στην τελική επικράτηση επί του Ισλάμ. ...Δεν έπιασε... (στους αιώνες που ακολούθησαν με τον όρο "Σταυροφορία των Παίδων ή Παιδιών" χαρακτηρίστηκαν διάφορα στρατιωτικά ή και πολιτικά γεγονότα όπου προταγωνίστισαν νεαρά άτομα ή είχαν σαν στόχο τα δικαιώματα των νεαρών ατόμων. Φυσικά ο τίτλος χρησιμοποιήθηκε και στην λογοτεχνία, αφού έναν καλό τίτλο δεν τον αφήνεις με ελαφριά την καρδιά ανεκμετάλλευτο)

...και κομμουνιστικό και παραλήρημά...

Άντρας είναι. Στο λινκ είναι μια συνέντευξή του.

Γενικά σειρές που συνεχίζονται για 60-70-80 χρόνια διαφοροποιούνται. Τα σύγχρονα Μπλέικ & Μόρτιμερ είναι κραυγαλέο παράδειγμα. Υπάρχουν περισσότεροι γυναικείοι χαρακτήρες, που απουσίαζαν από τα αυθεντικά, εμφανίζονται στοιχεία από το παρελθόν τους (που επίσης δεν υπήρχαν στα αυθεντικά) και εμφανίζονται να έχουν συναισθηματική ζωή, που αυτό κι αν απουσίαζε στο αυθεντικό. Στα Αστερίξ ο Πάπυρος του Καίσαρα δεν είχε πολιτικό μήνυμα με όλο το άλμπουμ να είναι χτισμένο πάνω στην υπόθεση των WikiLeaks; Και η κόρη του Βερσισεντορίξ έχει ένα κοινωνικό μήνυμα με την κόρη να αποφασίζει να ζήσει την δικιά της ζωή και τα δικά της όνειρα και όχι την ζωή που οι άλλοι περιμένουν από αυτήν σαν κόρη του μεγάλου Βερσισεντορίξ. Πολιτικό μήνυμα υπήρχε και σε παλιότερα Λούκυ Λουκ, πέρα από την αυτοεκπληρούμενη ρήση του ότι και η απουσία πολιτικού μηνύματος είναι πολιτικό μήνυμα, δεν νομίζω ότι χρειάζεται κανείς πτυχίο στις πολιτικές επιστήμες για να καταλάβει ότι είναι πολιτικοκοινωνικό μήνυμα η ιδέα που υπάρχει στο Μπίλυ ο Τρομερός (του Γκοζινί) ότι οι απλοί (δειλοί) πολίτες της πόλης πρέπει να αναλάβουν οι ίδιοι δράση για να υπερασπιστούν τα δικαιώματα τους και όταν το συνειδητοποιούν αυτό δεν τολμά ούτε ο Τζέσε Τζέημς να τα βάλει μαζί τους (δεν είναι πολιτικό μήνυμα αυτό και είναι στην κιβωτό το ότι δεν αφήνει ο Λούκυ Λουκ τους κατοίκους να κρεμάσουν τον φιλόζωο οκ). Σε νεώτερα χρόνια ο άνθρωπος από την Ουάσινγκτον (σε σενάριο του Ζερά) είναι ευθεία αναφορά στην εκλογή του νεώτερου Μπους, ενώ το επόμενό του άλμπουμ Λούκυ Λουκ εναντίον Πίνκερτον (σε σενάριο Πενάκ & Μπενακουίστα) κι αυτό είναι μια άμεση κριτική στον τρόπο λειτουργίας των υπηρεσιών ασφαλείας. Για το αν αλλάξει ο Ζουλ ή όχι, προσωπικά τον θεωρώ τον καλύτερο σεναριογράφο του Λούκυ Λουκ της τελευταίας 25ετίας (ε δεν είχε και τον φοβερό ανταγωνισμό). Παρόλα αυτά συνηθισμένος από την συνεχή εναλλαγή σεναριογράφων κατά την μετά τον Γκοζινί εποχή, μου είναι μάλλον αδιάφορο το αν θα μείνει ή όχι, ελπίζω όμως ο επόμενος (όποιος κι αν είναι, όποτε κι αν έρθει) να είναι ένας έμπειρος σεναριογράφος (βλέπω πάντως ότι μετά τον θάνατο του Γκοζινί είναι ο πρώτος σεναριογράφος που γράφει 4 συνεχόμενα άλμπουμ).

Ο νόμος περί ενιαίας τιμής προβλέπει ότι ένα έντυπο πριν περάσουν 2 χρόνια από την έκδοσή του δεν επιτρέπεται να πωληθεί με διαφορά πάνω από 10% σε σχέση με την τιμή καταλόγου του εκδότη. (το γεγονός ότι ειδικά μεγάλα βιβλιοπωλεία βρίσκουν τρόπους και προφάσεις να το παρακάμπτουν είναι άλλο θέμα). Δηλαδή στο συγκεκριμένο παράδειγμα με 5,80 ευρώ αρχική τιμή, όχι απόκλιση πάνω από 0,58. Άρα το 6,24 ήταν εντός του εύρους των νόμιμων τιμών, βέβαια αυτός που θα πουλήσει το βιβλίο με τιμή πάνω από την τιμή καταλόγου εκδότη προφανώς θα βγει εκτός ανταγωνισμού ειδικά αν δεν μιλάμε για μονοπωλιακές/ολιγοπωλιακές αγορές (αλλά αυτές μπορούν ήδη εξαρχής να καθορίζουν ψιλά την τιμή καταλόγου). Το διάβασα σήμερα και το βρήκα τόσο ικανοποιητικό, όσο μπορούσε να είναι η 80η περιπέτεια ενός ήρωα με ιστορία σχεδόν 80 ετών. Δεν ήταν η καλύτερη περιπέτεια του Λούκυ Λουκ, απέχει πολύ όμως από την χειρότερη, όπως πολύ απέχει και από τις ιερεμιάδες που διαβάσαμε από την alt right του φόρουμ για το ότι θα γινόταν ο φτωχός και μόνος καουμπόης woke και βίγκαν-τροτσκιστής-ομοφυλόφιλος. ακολουθεί μεγάλο κείμενο χωρίς εικόνες: Για να επιστρέψω στην ερώτηση του φίλου @ Manitou . Είπα παραπάνω από 2 κουβέντες. Το αγόρασα σήμερα και το διάβασα σχεδόν αμέσως. Σε γενικές γραμμές θα συμφωνήσω με την κριτική σου, όπως και αυτή του @ φλοκ δεν ήταν κακό, αλλά δεν ήταν και αξιομνημόνευτο. Γενικά νομίζω ότι το θέμα της σειράς είναι ότι έχει πιάσει τα όριά της, δεν έχει μείνει κάτι άλλο να κάνει ο Λούκυ Λουκ για άλλη μια φορά κάνει αυτό που έκανε πάντα (υπερασπίζεται τους αδύνατους βετζετέριαν και μη) αλλά νομίζω ότι απλά είναι άλλη μια προσθήκη στη σειρά.

Σσς! Θα σε βγαλουν woke! Σοβαρά τωρα σίγουρα είναι παλιότερα 2-3 Τεντέν, και πιθανόν ο πρίγκιπας Βάλιαν που είχε βγάλει η Modern Times στην αλλαγή του αιώνα (από αυτά που έχω στην συλλογή μου). Προσωπικά, αν και δεν το έχω πάρει ακόμα, θα το παραγγείλω τις επόμενες μέρες κυρίως λόγω του δημιουργού του.

Αν θυμάμαι καλά, καπου αναφέρθηκε οτι αυτή η έκδοση θα είναι κομικ κι όχι εικονογραφημενο αφήγημα, όπως οι άλλες εκδόσεις σχετικά με ταινίες, οπότε προσωπικά μου φαίνεται πιο ενδιαφέρουσα εκ των προτέρων. Μένει να δούμε αν σχετικά με έκδοση αυτού του άλμπουμ είπε ο νεοπας στο αλάνι που προσπαθησε να μας μεταφέρει...

Ο Φαμπκαρο εννοείς;

Δεν ξέρω, Βλέποντας το βιογραφικό του Φαμπκαρό, δεν μου γέμισε το μάτι. Είχε συμμετάσχει σαν σεναριογράφος και σε μια (ακόμα) προσπάθεια αναβίωσης του Αχιλλέα Ταλόν που απέδωσε 3 τεύχη (το 2014-2017) και ουσιαστικά είναι στον πάγο από το 2017. Η υπόλοιπη εργοβιογραφία του καταλαμβάνεται από μεμονωμένα άλμπουμ αποτελούμενα κυρίως από σύντομες χιουμοριστικές ιστορίες. Θα περιμένω να κρίνω το τελικό αποτέλεσμα, όμως πραγματικά δεν θα ήθελα να γίνει και ο Αστερίξ όπως ο Λούκυ Λουκ που όποιος περάσει έξω από τα γραφεία μπαίνει και γράφει ένα σενάριο με αποτέλεσμα την (περίπου 20ετία 1980-2002 να έχουμε δει 8 σεναριογράφούς και την επόμενη (2002-2022) άλλους 5.

Θεωρητικά ναι, πόσοι από αυτούς ζούσαν όμως όταν βγήκαν τα ελβετικά;