10+ must-read περιπέτειες του Batman [Δημητρόπουλος Θοδωρής, oneman.gr, 01/09/2013]

[ramirez]

Αφού ηρεμήσαμε με τον Ben Affleck, ας θυμηθούμε γιατί είναι τόσο σπουδαίος αυτός ο χαρακτήρας.

 

 

 

 

Eίναι κάτι που βάζουν οι κακοί στα φονικά αέρια της Γκόθαμ; Είναι το οικογενειακό δράμα; Είναι η -κάπου, βαθιά- ελκυστική ιδέα ενός πλούσιου πλεϊμπόι που έχει μια τεράστια σπηλιά γεμάτη προχωρημένα γκάτζετ με τα οποία πολεμάει τους εχθρούς του;

 

Η ουσία είναι πως ακόμα και πολύ πριν ο Μπάτμαν γίνει, στα χέρια του Christopher Nolan, ο διασημότερος των υπερηρώων χάρη στην τριλογία του Σκοτεινού Ιππότη, πάντοτε διατηρούσε τα σκήπτρα και στο χαρτί. Διότι για δεκαετίες όλοι οι συγγραφείς που ήταν Κάποιοι, έκαναν ένα τουλάχιστον πέρασμα από τον σκοτεινά παρανοϊκό κόσμο της Γκόθαμ Σίτι. Δε μπορείς να είσαι κάποιος αν δεν έχεις γράψει μια μεγάλη ιστορία Μπάτμαν.

 

Είναι ακόμα προφανώς πολύ νωρίς για να ξέρουμε τι είδους ιστορία θα διαδραματιστεί στην Αφλέκειο εκδοχή του νυχτεριδοφορώντος τιμωρού, όμως έχουμε τουλάχιστον την αφορμή να θυμηθούμε μερικές από τις σημαντικότερες εξ αυτών. Γιατί να προτείνουμε μόνο ένα κόμικ Μπάτμαν όταν τόσο ξεκάθαρα, έχουν αφήσει εδώ το στίγμα τους οι σπουδαιότεροι των σπουδαιότερων;

 

Να 10 ιστορίες με τον Σκοτεινό Ιππότη που πρέπει να διαβάσεις.

 

 

Arkham Asylum

 

 

Οι τρελοί καταλαμβάνουν το τρελάδικο! Να ένα concept. Η απειλή είναι πως θα αρχίσουν να σκοτώνουν κόσμο αν ο Μπάτμαν δε μπει με τη θέλησή του κι εκείνος στο Άρκαμ. Ο Dave McKean βοηθά τον Grant Morrison να προσεγγίσει αυτή την αυτοτελή ιστορία ως art project, με κάθε πιθανή τεχνική να επιστρατεύεται για να εικονογραφήσει την κατάδυση του ήρωα στην παράνοια - εκεί όπου πιθανώς έτσι κι αλλιώς πάντα ανήκε.

 

 

Batman: Black and White

 

 

Τις βαριέμαι συνήθως τις ανθολογίες αν δεν έχουν όντως κάποια καλή συνδετική ιδέα, επειδή μπορεί να είναι υπερβολικά τυχαίο τόσο το επίπεδο των ιστοριών, όσο και η προσέγγιση του κάθε σεναριογράφου. Αυτό δεν ισχύει εδώ. Το B&W είναι μια φανταστική συλλογή ιστοριών του πιο πολυεπίπεδου χαρακτήρα της DC, με μια σειρά από μεγάλα ονόματα να δίνουν μια μικρή συνεισφορά επιλέγοντας ο καθένας τι περιπέτεια θέλει να πει και σε τι genre. Όμως ο τόνος παραμένει κοινός. Αληθινή κατάθεση στο πόσα πράγματα μπορείς να κάνεις με αυτό τον χαρακτήρα και μια πολύ δυνατή συλλογή ιστοριών που δεν υπακούν σε continuity ή εξωτερικούς κανόνες, παρά μόνο στους δικούς τους.

 

 

The Killing Joke

 

 

Η απόλυτη ιστορία του Τζόκερ, και σαφέστατη επιρροή στο “Dark Knight” του Nolan. Ιστορία δύο ταχυτήτων, με το παρελθοντικό κομμάτι να παρουσιάζει το origin story του Τζόκερ, και το σημερινό να ακολουθεί τον παρανοϊκό εγκληματία καθώς προσπαθεί να συμπαρασύρει τον Επιθεωρητή Γκόρντον στην τρέλα μαζί του. Για να αποδείξει έτσι πως μια άτυχη στιγμή, “μια κακή μέρα”, αρκεί ώστε ένας άντρας να χάσει τα λογικά του. Τελικά η ιστορία του Alan Moore προτείνει την ιδέα πως από τα ίδια υλικά, δύο άκρως αντίθετες δυνάμεις μπορούν να σχηματιστούν. Ο Μπάτμαν κι ο Τζόκερ έχασαν κι οι δύο τα λογικά τους ύστερα από μια κακή μέρα, κι ενώ ο ένας προσπαθεί να αφαιρέσει το νόημα από τα πάντα, ο άλλος προσπαθεί να βρει τη λογική στο χάος.

 

 

Knightfall

 

 

Εκείνο που ο Μπέιν του σπάει την πλάτη.

 

 

Hush

 

 

Περισσότερο ελκυστικό σαν ιδέα παρά ως εκτέλεση (και με ανούσιο φινάλε), αλλά δεν πειράζει πολύ. Αυτή η ιστορία φέρνει τον Μπάτμαν αντιμέτωπο με έναν προς έναν τους σημαντικότερους εχθρούς του, καθώς ένας μυστηριώδης υπερ-villain αγνώστου ταυτότητας τους χρησιμοποιεί όλους για τους κρυφούς σκοπούς του. Απολαυστικό να βλέπεις να παρελαύνουν οι πάντες, ακόμα πιο απολαυστικό που αυτό συμβαίνει με το καλύτερο από ποτέ σχέδιο του Jim Lee. Σοβαρά, η ιστορία αξίζει για το οπτικό κομμάτι και μόνο.

 

 

The Dark Knight Returns

 

 

Δύο ειδών ιστορίες είχαν κι έχουν ακόμα τεράστια επιρροή στην ανάπτυξη ενός τέτοιους χαρακτήρα. Η παρελθοντική (τύπου “Year One”, πώς φτάσαμε ως εδώ κλπ) και η μελλοντική. Εκείνη όπου ζούμε σε ένα μουντό μέλλον κι ο ήρωας πρέπει να επιστρέψει για μια τελευταία φορά να βάλει τάξη. Όταν ο Frank Miller ήξερε ακόμα τι έκανε, έγραψε την απόλυτη ιστορία της δεύτερης κατηγορίας. Μια νουάρ κραυγή αγωνίας μιας κοινωνίας που βουλιάζει, η εμβληματικότερη των Μπατ-ιστοριών θέλει τον 55χρονο Μπάτμαν να επιστρέφει για να βάλει τάξη. Επίσης, διαθέτει μια σπουδαία ενόητα όπου ο γέρος Μπάτμαν μάχεται με τον ξεπουλημένο γέρο Σούπερμαν. Χλωμό να αποτελέσει έμπνευση για το “Batman Vs. Superman”, αλλά διασκεδαστικό σαν σκέψη όπως και νά’χει.

 

 

Batman: Year 100

 

 

Η προσέγγιση είναι κοντά στη λογική του “Returns”, αλλά με έναν τρόπο πολύ πιο αναρχικό και indie. Ο απίστευτος Paul Pope αναλαμβάνει να δώσει τη δική του σκοτεινή-εκδοχή-σε-δυστοπικό-μέλλον του ήρωα, και το κάνει με στυλ: Πετά στα σκουπίδια κάθε δεσμό με το υπόλοιποι σύμπαν και ιστορίες του παρόντος ή του παρελθόντος, φαντάζεται έναν Μπάτμαν 100 χρόνια μετά τη δημιουργία του, δίχως Άλφρεντ, δίχως Μπρους Γουέιν, μόνο με το πνεύμα του χαρακτήρα παρόν, και κάθε ακραία ιδέα του σφηνωμένη στην αφήγηση. Η ιστορία είναι χιλιοειπωμένη, αλλά ο τρόπος που παρουσιάζεται (και με τι art), την κάνει σημαντική και ολότελα διαφορετική από κάθε άλλη παρόμοια εκδοχή του φουτουριστικού Μπάτμαν.

 

 

Year One

 

 

Η ‘άλλη’ εμβληματική ιστορία από τον Miller, αυτή τη φορά μας πηγαίνει πίσω, στο ξεκίνημα. Ή τελοσπάντων ένα ξεκίνημα. Η DC ανέθεσε στον Miller την αποστολή της επανεκκίνησης, τρόπον τινά, του χαρακτήρα, κι εκείνος παρέδωσε μια ιστορία δίχως πολλά-πολλά. Αντί να πήξει το στόρι με αναγνωρίσιμα στοιχεία φτιάχνοντας ουσιαστικά ένα κολλάζ από στιγμές-κλεισίματα του ματιού, συλλαμβάνει την ουσία του χαρακτήρα και τον πιάνει απ’την αρχή. Το σχέδιο του David Mazzucchelli είναι ό,τι καλύτερο έχει συμβεί ποτέ στον Μπάτμαν, παιδιά. Απλό, πανέμορφο, σαφές, σκοτεινό, αληθινό.

 

 

Gothic

 

 

Και τρόμος και θρίλερ και αστυνομική ιστορία. Ο Morrison (πάλι αυτός) εμπνέεται από Poe και Faust, σε μια ιστορία που ξεκινά από μια φαινομενικά πεζή έρευνα (κάποιος ξεκάνει μαφιόζους) και φτάνει μέχρι τις μεταφυσικές ρίζες μιας παλιάς τραγωδίας, προσωπικής και όχι μόνο. Δεν έχει τη φήμη του Απαραίτητου, όμως διαθέτει τόσα τρελά πράγματα που αποκλείεται να μην αρέσει σε κάποιον.

 

 

The Long Halloween

 

 

Ο Jeph Loeb είναι πολύ άνισος συγγραφέας αλλά έχει δώσει ψυχούλα στον χαρακτήρα. Αυτή εδώ είναι αναμφίβολα η κορυφαία στιγμή του, με μια φανταστική πλοκή που φέρνει στο νου τις μεγαλύτερες στιγμές χολιγουντιανού νουάρ, με μια συναρπαστική εξερεύνηση της σχέση του Μπάτμαν με τον Γκόρντον, και πάνω απ’όλα με μια καθηλωτική ματιά στο πώς ο Two-Face αναδύθηκε μέσα από έναν έντιμο άντρα σαν τον Χάρβεϊ Ντεντ. Τεράστια επιρροή για την νολανική εκδοχή του χαρακτήρα. Επίσης, απλά πανέμορφο art από τον Tim Sale.

 

 

ΜΠΟΝΟΥΣ ΜΕΓΑ-ΙΣΤΟΡΙΑ

 

 

Δεν ξέρω αν μπορείς να το μετρήσεις για ένα (αν και πρέπει), αλλά επειδή δεν γίνεται να κατηγοριοποιηθεί εύκολα ως Μια Ακόμα Μπάτμαν ιστορία, τη δίνουμε ως έξτρα. Το πολυετές έπος του Grant Morrison είναι ίσως ό,τι πιο πλήρες έχει γραφτεί για τον χαρακτήρα. Απλώνεται σε δεκάδες τεύχη, 6-7 διαφορετικές σειρές, παρουσιάζει πολλαπλές εκδοχές του χαρακτήρα, τον ακολουθεί από το διαβολικό μέλλον ως τις απαρχές τις ιστορίας (με αυτή τη σειρά) και ξανά ως το σήμερα, καθώς αναγεννάται και επαναπροσδιορίζεται.

 

Δεν είναι εύκολο να περιγράψεις εύκολα σε κάποιον τι συμβαίνει σε αυτό το έπος, αλλά ας πούμε απλά πως όλα ξεκινούν όταν ο Μπάτμαν μαθαίνει πως έχει γιο, στο πλαίσιο μιας περιπέτειας όπου η Γκόθαμ απειλείται από δύο ( ή τρεις; ) διαφορετικές εκδοχές του Σκοτεινού Ιππότη. Στη συνέχεια ο Μπάτμαν θα πεθάνει, μετά θα γεννηθεί ξανά, και στην πορεία η ίδια του η ιδέα θα γίνει παγκόσμιο franchise.

 

Είναι παρανοϊκό, αδιανόητα φιλόδοξο, και κανονικά απαιτεί ένα ολόκληρο διαφορετικό κείμενο απλώς και μόνο για να μπορέσουμε να εξηγήσουμε με τι σειρά διαβάζεται. (Ευτυχώς κάποιοι άνθρωποι έχουν όντως φτιάξει τέτοια κείμενα.) Αν τελειώσεις με τα παραπάνω, αξίζει τον κόπο να αφοσιωθείς και σε αυτό.

 

 

 

 

 

 

Και το σχετικό link...

[Dark Chris]

Έξτρα ρισπέκτ στην λίστα επειδή όχι μόνο έβαλε το Gothic, μία από τις καλύτερες και πιο υποτιμημένες ιστορίες του ήρωα, αλλά και επειδή έβαλε την μέγα-ιστορία του Morrison. Με παραξενεύει που δεν την λατρεύουν περισσότεροι.

[GreekComicFan]

Οι περισσότερες περιγραφές του δείχνουν πως έχει πιάσει το ακριβές νόημα πίσω από κάθε ιστορία.

 

Να μην έλεγε και την βλακεία πως ο Νόλαν  έκανε τον Μπάτμαν τον διασημότερο υπερήρωα, καλά θα ήταν. Μερικοί είναι τόσο δέσμιοι των ρυθμών της εποχής τους που αδυνατούν να κατανοήσουν την επίδραση που είχαν κάποιες γνωστές ενέργειες παλιότερα.

[Dark Chris]

Οι περισσότερες περιγραφές του δείχνουν πως έχει πιάσει το ακριβές νόημα πίσω από κάθε ιστορία.

 

Να μην έλεγε και την βλακεία πως ο Νόλαν  έκανε τον Μπάτμαν τον διασημότερο υπερήρωα, καλά θα ήταν. Μερικοί είναι τόσο δέσμιοι των ρυθμών της εποχής τους που αδυνατούν να κατανοήσουν την επίδραση που είχαν κάποιες γνωστές ενέργειες παλιότερα.

 

Πιο πολύ το εξέλαβα ως "έχει κάνει δύο δημοφιλέστατες ταινίες και ξαφνικά έγινε ο αγαπημένος όλων (ή τουλάχιστον των νέων)". Γιατί οι περισσότεροι δεν διαβάζουν κόμικς και έχουν ως κύριο μέσο προβολής τις ταινίες, οι οποίες ήταν παλιές και σιγά μην τους καθόντουσαν καλά. 

 

Και όπως συζητούσα κιόλας χθες με την παρέα μου, στους περισσότερους δεν αρέσει ο Superman επειδή τον ήξεραν κυρίως από τις ταινίες (και από το Smallville ) και τους πρότεινα να δούμε το Man of Steel. Σύγχρονο, πιο κοντά σε αυτό που θέλουν. 

[Blackbeard]

To Man Of Steel δεν ειναι Σουπερμαν.

[GreekComicFan]

Ο Μπάτμαν έγινε αντικείμενο της ποπ κουλτούρας από την σειρά του '66, με την ταινία του '89 έδιωξε την ρετσινιά του αστείου που του είχε αφήσει η σειρά και με το ανιμέισον του '92 μπήκε για τα καλά στην συνείδηση όλων και είναι αυτό που επιβιώνει της σύγχρονης κριτικής ματιάς καλύτερο από τα άλλα δύο.Τα Dark Knight απλά διατηρούν τον μύθο. Τα άλλα το έχτισαν (στο ευρύ κοινό πάντα, για να μην παρεξηγούμαστε). Μπορεί να μην είναι αρεστά σε όλους αλλά μην παραγνωρίζουμε και το τι προσέφεραν. Χάρη σε αυτά, ο Μπάτμαν δεν χρειαζόταν συστάσεις για το ποιος είναι και χωρίς αυτά δεν θα υπήρχε αρκετός κόσμος για να κάνει την δεύτερη και τρίτη ταινία μεγάλες εισπρακτικές επιτυχίες.  

Επεξεργασία Σεπτεμβρίου 2, 2013 από GreekComicFan

[Dark Chris]

Εγώ μιλούσα πιο πολύ για Ελλάντα ΚΑΙ για τους πιο νέους (παγκοσμίως). Οι οποίοι νέοι, όπως είπα δεν θα κάτσουν να δουν τις ταινίες των 90's, ούτε το παλιό κινούμενο και σίγουρα όχι την σειρά του '66. Δηλαδή πλέον και η γιαγιά μου ξέρει τον Batman. Πριν ήταν Spider-Man και Superman. 

 

Φυσικά μιλούσα για το ευρύ κοινό που δεν έχει και πολύ επαφή με την pop culture. 

[GreekComicFan]

Η ποπ κουλτούρα μας περιβάλει για τα καλά πλέον, είτε το θέλουμε είτε όχι. Και οι παλιοί αντιπρόσωποι είναι δημοφιλής και στις πέτρες. Δεν χρειάζεται να τους παρακολουθείς για να τους ξέρεις.

 

Παρεμπιπτόντως, έχει το Superman Doomsday μεταγλωττισμένο στο Star αυτή την στιγμή.

[Indian]

Όποιες ιστορίες του Batman έχω διαβάσει είναι ωραίες εκτός φυσικά του Arkham Asylum,το οποίο δεν μου άρεσε καθόλου...! 

[zade]

Όποιες ιστορίες του Batman έχω διαβάσει είναι ωραίες εκτός φυσικά του Arkham Asylum,το οποίο δεν μου άρεσε καθόλου...! 

 

Πες τα ! Κι εγώ το ίδιο πιστεύω για το arkham asylum. Τι π@π@ριά ιστορία που όμως την βάζουν πάντα σε κάτι τέτοιες λίστες.

[Blackbeard]

Ειστε μικροι ακομη ρε. Γι'αυτο δε σας αρέσει.

[Indian]

Ειστε μικροι ακομη ρε. Γι'αυτο δε σας αρέσει.

 

Θα το διαβάσω τότε όταν θα πάρω σύνταξη...!

 

 

Και σιγά μην πάρω ποτέ σύνταξη...!

 

[Darth21]

Respect στην περιγραφή του Knightfall, λιτή και απέριττη