ΣΟΒΑΡΑ ΤΩΡΑ

[dionik]

 

Τόμος που περιλαμβάνει 100 στριπάκια του Helm κοινωνικού και πολιτικού περιεχομένου, τα οποία πρωτοδημοσιεύθηκαν στην εφημερίδα "Η Ελλάδα Αύριο". Κάτω από κάθε στριπ, υπάρχουν σχόλια του δημιουργού σχετικά με την πηγή έμπνευσης, τον τρόπο δημιουργίας κλπ. Αντιγράφω από την εισαγωγή:

Το καλοκαίρι του 2012 προσλαμβάνομαι από τη νεοσύστατη εφημερίδα "Η Ελλάδα Αύριο" για να τους κάνω πολιτικά και κοινωνικά στριπάκια σε καθημερινή βάση. Με το αφεντικό είχαμε συνεργαστεί στο παρελθόν σε εικονογραφήσεις πολιτικών κειμένων σε παλαιότερο περιοδικό. Η θέση στην ύλη (σελίδα 2) με αγχώνει και φοβάμαι πολύ για το πόσο μπορώ να παράγω πολιτικό λόγο, αλλά έχω ανάγκη για δουλειά, οπότε λοιπόν καταπίνω τις αμφιβολίες μου και ξεκινάω την ίδια ακριβώς μέρα της άτυπης πρόσληψής μου να σχεδιάζω.

 

Ένα χαρακτηριστικό στριπάκι

 

[Paliakoudis]

Από που το αγόρασες; Και σε τι τιμή;

[germanicus]

Οι γελοιογραφίες του Helm έχουν πολύ τεχνική στο σκίτσο. Περισσότερη απ'όση χρειάζεται ΙΜΗΟ και κολλάει καλύτερα σε κόμικ. Δεν μου άρεσε επίσης που είχε πληροφορίες-εξηγήσεις κάτω από κάθε σκίτσο. Αυτό είναι οκ ως τακτική όταν το κάνει ένας επιμελητής μιας έκδοσης, μου χτυπάει άσχημα όταν το κάνει ο δημιουργός.

 

Και θα κάνω και ένα μικρό faux-pas.... Θα κάνω μια σύγκριση με τον πατέρα του (Στάθης), καθαρά όμως διότι θέλω να δείξω το κατ'εξοχήν κατ'εμέ ελάττωμα σε αυτά τα στριπάκια (ο καθένας στην τελική είναι αυτόνομος δημιουργός και ομολογουμένως είναι σε μεγάλο βαθμό ατόπημα αυτή μου η πράξη). Ο πατέρας του αγαπάει τον άνθρωπο και φαίνεται στο χιούμορ και στο σχέδιο του. Το καδράκι που έχουμε στη Λέσχη όπου είναι ένα ζευγάρι σε ένα σπίτι και ο ένας λέει "αγάπη μου εγώ θα σου πληρώνω το δάνειο και εσύ θα μου πληρώνεις τους φόρους. τίποτα δεν θα μας χωρίσει" και η γυναίκα απαντάει με κάτι αντίστοιχο, και οι δύο έχουν ένα γλυκόπικρο χαμόγελο με χτυπάει πάντα στην καρδιά Ο Helm αντιθέτως μάλλον κουβαλάει την οργή της νιότης και αυτό δεν βγαίνει όμορφα ή ευχάριστα... 

 

[dionik]

Από που το αγόρασες; Και σε τι τιμή;

 

Δεν το αγόρασα, το δανείστηκα από την βιβλιοθήκη της Λέσχης για να κάνω την παρουσίαση, οπότε δεν ξέρω τιμή.

 

 

[ramirez]

Αν θυμάμαι καλά 9 ή 10 ευρώ στο Comicdom...

[Tightwad]

Οι γελοιογραφίες του Helm έχουν πολύ τεχνική στο σκίτσο. Περισσότερη απ'όση χρειάζεται ΙΜΗΟ και κολλάει καλύτερα σε κόμικ.

Προσωπικά νομίζω ότι το στυλ είναι μια χαρά. Η υπερβολική πχ λεπτομέρεια δεν το βλάπτει.

 

Και θα κάνω και ένα μικρό faux-pas.... Θα κάνω μια σύγκριση με τον πατέρα του (Στάθης),

Κάτι τέτοιες συγκρίσεις γίνονται και ξεκινάνε τα Skywalkerιστικα κόμπλεξ.

 

Ο Helm αντιθέτως μάλλον κουβαλάει την οργή της νιότης και αυτό δεν βγαίνει όμορφα ή ευχάριστα...

Συμφωνώ. Είχα ανακαλύψει τα στριπάκια πριν μερικούς μήνες, και μου είχαν αφήσει ένα γενικά αρνητικό συναίσθημα, το οποίο τώρα (με αυτό που ανέφερες) το εντοπίζω. Ίσως φταίει ότι το γεγονός ότι παίρνει την γελοιογραφία ως πολιτικό σχολιασμό υπερβολικά σοβαρά.

[DJO]

Αντιγράφω από Luben:

Σοβαρά Τώρα

Μία συλλογή κόμικς για ανθρώπους όλων των επαγγελμάτων

18.04.2013, Normo Gin

Από τον Μποστ μέχρι σήμερα, η γελοιογραφία έχει εξελίξει αδιαμφισβήτητα τη μορφή της. Απέκτησε χρώμα (ψηφιακό ή μη), έχει ενσωματώσει τεχνικές των κόμικς και έχει αλλάξει σε αμεσότητα, με το μήνυμά της πια να δίνεται μέσα από σύντομους διαλόγους, μονολόγους ή ακόμα και από σκέτες λεζάντες που σχολιάζουν την εικόνα. Να θυμίσουμε ότι χρειάζεται κανείς 5 λεπτά για να διαβάσει όλο το κείμενο σε μία γελοιογραφία του Μποστ, η οποία συνήθως είναι μία μοναδική εικόνα, ενώ πλέον στη θέση της συνηθίζεται περισσότερο το κόμικ στριπ, μία μικρή ιστορία με σύντομη ανταλλαγή διαλόγων σε μερικά πάνελ (π.χ. Αρκάς).

Η γελοιογραφία ως τέχνη προσαρμόστηκε στους νέους ρυθμούς του ανθρώπινου πολιτισμού, ανοίγοντας δύο δρόμους: κάποιοι επιλέγουν να χρησιμοποιήσουν την ταχύτητα ως ευκαιρία να κάνουν κάτι ρηχό που δεν θα χρειαστεί τεκμηρίωση ή υπεράσπιση, ενώ άλλοι προτιμούν να δουν αυτή την απλότητα ως πρόκληση να ανακαλύψουν την ελάχιστη χιουμοριστική μορφή αυτού που θέλουν να πουν, να βρουν πώς μπορούν να αναδιατάξουν το μήνυμά τους ώστε να γίνει προσιτό στο ευρύ κοινό, συγκεντρωμένο σε μία και μόνο αιχμή. Χάρη σ' αυτήν τη δύσκολη προσέγγιση παρουσιάζεται και η ανάγκη να εγκαταλείψουμε τον κάπως υποτιμητικό όρο «γελοιογραφία» και να προτιμήσουμε το δικαιότερο «κόμικ στριπ».
 

 
Τον Helm οι αναγνώστες μας θα τον ξέρουν από τα τρία εξαιρετικά του κείμενα που έχουμε δημοσιεύσει εδώ, για τα Adventure Games, για το Technothrash και για το Bioshock: Infinite. Προσωπικά τα θεωρώ απ' τα καλύτερα πράγματα που μπορεί να βρει κανείς στο παρόν σάιτ και ενθουσιάζομαι από το γεγονός ότι ένας άνθρωπος τέτοιας βαθύτητας, προτιμάει να εκφράζεται με λιτό, σαφή και μετριοπαθή τρόπο, χωρίς φανφάρες και υπερβολές.
Για τον ίδιο λόγο, ενθουσιάστηκα και με την ανάγνωση του λευκώματος «Σοβαρά Τώρα», που συγκεντρώνει τα πρώτα 100 στριπ για τη δουλειά του στην εφημερίδα «Ελλάδα, Αύριο». Ο Helm είναι – μεταξύ άλλων – κομίστας, έχει βρεθεί στο εμπόριο ξανά με τις προηγούμενες δουλειές του «Εκτός Θέματος» και «ΖΧ», και όπως δηλώνει στο οπισθόφυλλο επέζησε από τη συνεργασία του με διάφορες εφημερίδες και περιοδικά.
 

Το σατιρικό κόμικ γνώρισε μία άνθηση τη δεκαετία του '90, με τον ΚΥΡ, τον Στάθη, τον Καλαϊτζή και τον Ιωάννου, και έκτοτε, μέσω του Αρκά, του Δερβενιώτη, του Soloup και άλλων, έχει πια καθιερωθεί ως εκτιμητέα μορφή τέχνης. Ο Helm, στην επιλογή του να δουλέψει πάνω στο είδος, δεν εισέβαλε ως λαθρεπιβάτης στο βαγόνι της επιτυχίας. Μόνο από τα δείγματα του λευκώματος μπορεί κάποιος να διακρίνει ότι έχει δουλέψει πολύ πάνω σε ένα δικό του προσωπικό στυλ, τόσο στο εικαστικό κομμάτι, όσο και στο χιουμοριστικό. Οι φιγούρες του, ακόμα και στις εξάρσεις συναισθημάτων όπως η οργή ή η λύπη, φαίνονται διστακτικές, νευρωτικές μέχρι το κόκκαλο, παγιδευμένες στο οιδιπόδειο τρίπτυχο, μπλεγμένες πάντα ανάμεσα σ' αυτά που θέλουν να πουν κι αυτά που λένε, αντανακλώντας την αιώνια συνθήκη της ελληνικής πραγματικότητας. Το χιούμορ προκύπτει συνήθως απ' την αμήχανη κατάσταση στην οποία τους οδηγεί ο δρόμος που επέλεξαν, οι μεγαλοστομίες που άρθρωσαν για να ευχαριστήσουν το φάντασμα κάποιου συμβολικού Πατέρα.
 

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Πέρα από την εξαιρετική δουλειά, το λεύκωμα έχει και μία επιπρόσθετη αξία στον σχολιασμό του κάθε στριπ που πραγματεύεται την τεχνική εξέλιξη του Helm, αλλά και την καθημερινή του πορεία ως εργαζόμενος σ' αυτό το επάγγελμα. Εκεί, ο κάθε εργαζόμενος και μη άνθρωπος θα νιώσει συμπάθεια, καθώς η ειλικρίνειά του είναι αποστομωτική. Στα σχόλια, βλέπουμε έναν άνθρωπο που παίρνει απ' τη δουλειά του χαρές και λύπες, που νιώθει περηφάνεια σε στιγμές και προβληματίζεται σε άλλες. Ο Helm δεν ηρωοποιεί τον εαυτό του ή το επάγγελμά του, δεν ντρέπεται να κάνει δίκαιη αυτοκριτική (και όχι αυτομαστίγωμα), και γι' αυτό το λεύκωμα μετατρέπεται σε μία ωραία ανθρώπινη αφήγηση μίας εργασιακής συνθήκης. Όχι με τον δημοσιογραφικό τρόπο της μαρτυρίας, όχι με τον κοινωνιολογικό της ανάλυσης, αλλά με το σύντομο καθημερινό σχόλιο που κάνει ο καθένας στις παρέες του: τι ρόλο έπαιξε η κοπέλα του, η γάτα του, οι φίλοι και οι συνάδελφοί του, και τι σκεφτόταν κάθε απόγευμα για το πέρασμα της μέρας.