ΠΑΛΙΕΣ ΠΟΥΤΑΝΕΣ

[Indian]

  

 

Αντιγραφή από το οπισθόφυλλο 

 

Παράθεση

Λέγεται συχνά ότι η ιστορία γράφεται από τους νικητές. Αν αυτό αληθεύει, εδώ θα βρείτε το “Bonus Material”: όλες τις κομμένες σκηνές που θεωρήθηκε σκόπιμο να μείνουν εκτός της κύριας αφήγησης της ιστορίας της χώρας, που όμως φωτίζουν καλύτερα το πεπρωμένο του έθνους μέσα από την διαχρονική δράση μιας κλειστής κάστας διαπλεκόμενων τυχοδιωκτών που οι μοίρες τους συναντώνται στον Κεραμεικό.

 

 

Είμαι σίγουρος ότι και μόνο στο άκουσμα του τίτλου το μυαλό σας πήγε στο πονηρό. Τουλάχιστον το δικό μου εκεί πήγε. Κι ενώ περίμενα να διαβάσω το όνομα κάποιου άλλου κόμιστρα στο εξώφυλλο (πχ του Κιουτσιούκη) βλέπω να φιγουράρει φαρδύ πλατύ εκείνο του Σπύρου Δερβενιώτη (aka @ derveniotis )! Όπως και να το κάνουμε επήλθε μία αρχική σύγχυση, αλλά τελικά όλα μπήκαν στην σωστή τους θέση.  

 

Το παρόν άλμπουμ είναι, λοιπόν, το νέο πόνημα του βετεράνου κι αγαπημένου δημιουργού, ο οποίος επιστρέφει κι επιχειρεί να ρίξει χιουμοριστικό φως σε πολλές πτυχές του πολιτικού σκηνικού που έφερε η έλευση του 20ου αιώνα. 

 

 

 

Πρωταγωνιστές σε αυτό το ταξίδι είναι τα μέλη μίας οικογένειας, από αυτές που θα τις χαρακτηρίζαμε από τζάκι και πάντα βρισκόταν στα κατάλληλα σημεία του πολιτικού ενδιαφέροντος. Γινόμαστε, λοιπόν, μάρτυρες της πορείας της συγκεκριμένης οικογένειας και την θέση που εκείνη επέχει σε πολλά μεγάλα γεγονότα του αιώνα που μας πέρασε και μέσω αυτής καταλαβαίνουμε τον τρόπο που λειτουργεί η πολιτική στην πιο αηδή της μορφή. 

 

 

 

 

Το κόμικ είναι δομημένο με την μορφή μονοσέλιδων ή δισέλιδων στριπ, τα οποία είχαμε γνωρίσει στο περιοδικό "Unfollow" και που τώρα οι καιροί ωρίμασαν, ώστε να έχουμε μία αυτόνομη έκδοση, η οποία περιέχει 90% καινούργιο υλικό, δημοσιευμένο για πρώτη φορά. Όλα ξεκινούν το 2021, όταν ο γιος του Ερμόλαου Κολετζντήρη παρουσιάζει μερικές φωτογραφίες από το οικογενειακό άλμπουμ κι έτσι οι αναπολήσεις ξεκινούν, αρχής γενομένης από το μακρινό 1821. Έπειτα ο αναγνώστης θα ακολουθήσει μία πορεία στην σύγχρονη πολιτική ιστορία της Ελλάδας, η οποία δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα. Το αντίθετο θα έλεγα. Θα δούμε σκηνές από την μικρασιατική καταστροφή, από το Β' Παγκόσμιο, από τον Εμφύλιο, για να συνεχίσουμε με τις δεκαετίες του 1950 και 1960, την χούντα, την έλευση του Καραμανλή, την δημιουργία του ΠΑΣΟΚ, το σκάνδαλο Κοσκωτά, την έλευση της ιδιωτικής τηλεόρασης, το βαλκανικό ζήτημα, τους ολυμπιακούς αγώνες, τα εγκαίνια του Μετρό, το κλείσιμο της ΕΡΤ και φυσικά δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα μνημόνια, η ομοφοβία, ο ρατσισμός, ο εθνικισμός και το προσφυγικό. Όλα τοποθετημένα σε μια ευθεία χρονική γραμμή. 

 

 

 

Το χιούμορ του Δερβενιώτη είναι βιτριολικό κι αριστοτεχνικά δίνει μία κωμική και συνάμα ειρωνική υφή, που μας κάνει να χαμογελάμε και να προβληματιζόμαστε. Κι αυτό γιατί μπορεί να είναι μία απλή σάτιρα, αλλά δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι από το συγκεκριμένο είδος κόμικ βγαίνουν οι μεγαλύτερες αλήθειες. Κι ο βετεράνος δημιουργός αποτελεί εγγύηση σε αυτό. Μέσα από τις σελίδες του κόμικ, ο παλιός αναγνώστης θα θυμηθεί τις “μεγάλες” στιγμές του έθνους μας, ενώ ο μικρότερος ηλικιακά, θα πάρει τροφή για σκέψη και περαιτέρω έρευνα. 

 

 

 

Εν κατακλείδι, η παρούσα δουλειά πιστεύω ότι θα αρέσει στους φανατικούς φίλους του δημιουργού, στους λάτρεις της πολιτικής διακωμώδησης και τους…ανοιχτόμυαλους. Αντενδείκνυται στους ομοφοβικούς και τους Χρυσαυγίτες.  

 

 

Ο εικαστικός τομέας είναι άμεσα συνυφασμένος με το κλίμα της σάτιρας του σεναρίου, με αποτέλεσμα να αναδίδει αρώματα καρικατούρας, που συμπληρώνουν εύστοχα το τελικό αποτέλεσμα. Ο χρωματισμός κυμαίνεται στην κλίμακα του μαύρου και του λευκού, στον οποίο επικρατεί ένα σκούρο φόντο, που όμως δεν κουράζει τα μάτια, δεδομένου ότι το μελάνωμα είναι αρκετά ήπιο. Σαν λάτρης του ασπρόμαυρου, μπορώ να πω ότι με ικανοποίησε η συγκεκριμένη τεχνοτροπία.  

 

 

Η έκδοση είναι τίμια, με διαστάσεις που αναδεικνύουν το σχέδιο, χωρίς ν’ απαιτείται μεγαλύτερο μέγεθος. Το δέσιμο είναι στιβαρό, ενώ το χαρτί είναι πολυτελές και πέραν του δέοντος παχύ. Στον τομέα του έξτρα υλικού, έχουμε έναν πρόλογο, επιμελημένο από τον Αυγουστίνο Ζενάκο, τον πρώην υπεύθυνο σύνταξης του περιοδικού “Unfollow”, ο οποίος μπορεί να χειρίζεται την ελληνική γλώσσα με δεξιοτεχνία, αλλά προσωπικά αδυνατούσα να τον κατανοήσω σε όλα τα σημεία του. Επίσης, υπάρχει και μία μικρή εισαγωγή από τον ίδιο τον δημιουργό. Και μετά από μία σελίδα που περιγράφει, σχεδιαστικά, τους χαρακτήρες που πρωταγωνιστούν, μπαίνουμε κατευθείαν στο κόμικ. 

 

 

Αφιέρωμα στον Σπύρο Δερβενιώτη

Κι ένα βίντεο, αλιευμένο από το YouTube που αφορά το κόμικ

 

 

 

[derveniotis]

Eυχαριστώ πολύ για την παρουσίαση!

Θεωρώ ωστόσο απαραίτητη τη διόρθωση δύο ανακριβειών:

α) To υλικό δεν είναι "συλλογή της σειράς". Πρόκειται για 90% καινούργιο υλικό, δημοσιευμένο για πρώτη φορά και φτιαγμένο για το παρόν άλμπουμ. (κάτι προφανές και από το ότι η ιστορία ξεκινάει το 2021, τουλάχιστο τέσσερα χρόνια από το κλείσιμο του περιοδικού).

β) με εξαίρεση δύο καρέ, κανένα από τα επιλεγμένα καρέ που συνοδεύουν τη δημοσίευση δεν ανήκουν στο άλμπουμ. Εικάζω ότι αλιέυτηκαν από το διαδίκτυο, από τα πριβιού που ανέβαζε το περιοδικό κάθε μήνα.

Επίσης δεν είναι "γελοιογραφίες" αλλά είπα να διορθώσω τα χονρά μόνο

Και πάλι ευχαριστώ για την παρουσίαση και τα καλά λόγια!

 

υ.γ. επίσης η αφήγηση αρχίζει από το 1821, όχι το 1910, και ο Κωνσταντίνος είναι γιός του Ερμόλαου, όχι του Αναξίμαρχου που είναι ο παππούς του :)))))

[Indian]

@ derveniotis  Ευχαριστώ πολύ για τις επισημάνσεις, τις οποίες και διόρθωσα.

 

Όσον αφορά τα καρέ, όντως ήταν αλιευμένα από το ίντερνετ. Τα κατέβασα για ν' αποφύγω να τσακίσω το αντίτυπό μου με το να σκανάρω τις εσωτερικές σελίδες. Τελικά δεν την γλίτωσε κι έτσι τις σκανάρισα.  

 

 

[derveniotis]

Διπλοευχαριστίες λοιπόν! Και την επόμενη φορά, για να μένει άθικτο το αντίτυπό σου, ζήτα ελεύθερα να σου στέλνω κατ ευθείαν τα ψηφιακά ορίτζιναλ! Γι αυτή τη φορά, όποτε με πετύχεις σε con, έχεις κερασμένο από μένα ένα αντίτυπο με υπογραφή!

[Indian]

16 λεπτά πριν, derveniotis είπε:

Διπλοευχαριστίες λοιπόν! Και την επόμενη φορά, για να μένει άθικτο το αντίτυπό σου, ζήτα ελεύθερα να σου στέλνω κατ ευθείαν τα ψηφιακά ορίτζιναλ! Γι αυτή τη φορά, όποτε με πετύχεις σε con, έχεις κερασμένο από μένα ένα αντίτυπο με υπογραφή!

 

Ω, σ' ευχαριστώ πολύ.

 

Με τιμά η στάση σου.  

 

 

[albertus magnus]

Αγοραστηκε και διαβαστηκε και αυτο γιατι και γουσταρω Δερβενιωτη αλλα και γουσταρω πολιτικη διακωμωδηση (αν και πρεπει να κλαιμε παντως κανονικα με αυτα που περιγραφει το κομικ). Γελασα παρα πολυ ομολογω και σιγουρα θα ξαναδιαβαστει στο μελλον. Μια ωραια δουλεια συνολικα.

[Argail]

το τσίμπησα και αυτό και το διάβασα.

 

Εντάξει μάλλον περίμενα κάτι άλλο, πιο αστείο, δεν είναι κακό καθόλου, αλλά θες γιατί εγώ περίμενα κάτι άλλο? θες γιατί είχα διαβάσει πολλά ωραία σχόλια εδώ και είχα ανεβάσει τον πήχη? θες γιατί ασχολούμαι με την πολιτική και δεν μου έκανε φοβερή εντύπωση αυτός ο τρόπος καταγραφής? Δεν μου έκανε κάπου κλικ.

Ξαναλέω δεν είναι κακό, αλλά περίμενα να γελάσω δυνατά και αυτό δεν συνέβει.

[nikolas12]

Το Παλιές Πουτάνες το έπιασα κυρίως γιατί ήθελα να πιάσω διάφορες δουλειές του Σπύρου Δερβενιώτη που είχα αγοράσει τελευταία και επειδή είχα δει κάποια επεισόδια της σειράς στο Unfollow και ήξερα ότι είναι νέο υλικό, είπα να ξεκινήσω από εδώ. Γνωρίζοντας ότι το κόμικ είναι ιδεολογικά τοποθετημένο σε έναν χώρο που κινούμαι και εγώ, έχω να πω πως η σάτιρα και το πολιτικό σχόλιο του Δερβενιώτη είναι ώρες ώρες απολαυστικό. Ουσιαστικά είναι μια βαθιά κριτική σε διάφορες φάσεις της ελληνικής ιστορίας και πως οι διάφοροι ήρωες που ανήκουν στο χώρο του ακραίου κέντρου (γόνοι, πολιτικοί, παρατρεχάμενοι) αντιλαμβάνονταν την εκάστοτε κρίση.

 

Ο δημιουργός είναι πραγματικά καταπέλτης. Όχι μόνο με το να συγκρίνει παλιές καταστάσεις με το σήμερα (π.χ. τη στήριξη των δοσίλογων στους ναζί σε σύγκριση με όσους υποστήριζαν με θέρμη την τρόικα), αλλά και με το να αναλύει το πως η κοινωνική αυτή τάξη και ο πολιτικός αυτός χώρος, έβρισκε στις εκάστοτε κρίσεις πολλούς τρόπους να ανελιχθεί, να εξασφαλίσει ύπουλα τα συμφέροντά της, να τις εκμεταλλευτεί μικροπολιτικά και κυρίως να προσπαθήσει να τις καρπωθεί τα επόμενα χρόνια με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το Πολυτεχνείο. Αν και μικρό σε μέγεθος, το άλμπουμ κάνει μια μεγάλη ιστορική αναδρομή και με βιτριολική σάτιρα, αρκετή ειρωνεία και καλά αστεία, χαρτογραφεί ιδανικά όχι μόνο τον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, αλλά και την Ελλάδα και τη νοοτροπία των κατοίκων της σε κρίσιμες καμπές της ιστορίας. Ένα πραγματικά δυνατό πολιτικό άλμπουμ.