MANARA MILO [ (1945-) ]

[GeoTrou]

 

«Ένας φορτηγατζής δεν κρεμάει στο φορτηγό έργα του Rauschenberg ή του Jasper Johns, κρεμάει ένα ωραίο pin-up. Στα pin-ups μου οφείλω το ότι μπορώ ακόμα να ψυχαγωγώ, να είμαι κοντά στους ανθρώπους: στρατιώτες, φορτηγατζήδες, κρατούμενους…»

 

Ο Maurilio Manara, γνωστός ως Milo Manara, είναι Ιταλός δημιουργός κόμικς και εικονογράφος. Αποτελεί έναν από τους πιο αναγνωρίσιμους Ευρωπαίους καλλιτέχνες και ίσως τον διασημότερο ερωτικό σχεδιαστή παγκοσμίως.

 

Ο Manara γεννήθηκε το 1945 στο Luson, μια μικρή, γερμανόφωνη κωμόπολη της Βόρειας Ιταλίας, το τέταρτο από έξι παιδιά. Ήδη από μικρή ηλικία είχε δείξει την αγάπη του για την τέχνη: παιδί ακόμα, το έσκασε από το σπίτι για να παρακολουθήσει μια έκθεση του Giorgio di Chirico, ενώ στην εφηβεία του αναλάμβανε με τ’ αδέλφια του διακοσμήσεις επί πληρωμή. Τελειώνοντας ένα ιδιωτικό καλλιτεχνικό σχολείο, μετακόμισε στη Βερόνα. Εκεί υπήρξε βοηθός του Ισπανού γλύπτη Miguel Ortiz Berrocal, ενώ παράλληλα σπούδαζε αρχιτεκτονική στη Βενετία, χωρίς ποτέ να πάρει πτυχίο.

 

Κάπου εκεί, τη δεκαετία του 1960 δηλαδή, ο Manara ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με τα κόμικς, χάρη στη Γαλλίδα σύζυγο του Berrocal. Έτσι, θα μάθει ονόματα όπως ο Hugo Pratt, ο Sergio Toppi, ο Dino Battaglia και ο Guido Crepax. Όπως έχει πει ο ίδιος, ιδιαίτερα η ανάγνωση του προκλητικού για την εποχή του Barbarella του Jean-Claude Forest ήταν πραγματικό σημείο καμπής, καθώς αποφάσισε τι ήθελε να κάνει στη ζωή του.

 

 

 

Ο Manara έκανε την εμφάνισή του στον χώρο των κόμικς το 1969, σχεδιάζοντας για το Genius, μια σειρά στο στυλ του δημοφιλούς Diabolik. Λίγο αργότερα, συνεργάστηκε με τον Fransisco Rubino για το αρκετά επιτυχημένο Jolanda de Almaviva (1971-1973) και δούλεψε για το παιδικό περιοδικό Corriere dei Ragazzi. Σε σενάριο του Silverio Pisu σχεδίασε δύο κόμικς, το Alessio, Il Borghese Rivoluzionario (1977) και το πιο γνωστό Lo Scimmiotto (1976-1977).

 

  

 

Η φήμη του Manara όλο και μεγάλωνε, ξεπερνώντας τα σύνορα της Ιταλίας. Αρχικά, συστήνεται στο γαλλικό κοινό μέσω κάποιων ιστορικών κόμικς για την Larousse. Το 1978 δημιουργεί έναν από τους σημαντικότερους χαρακτήρες του, τον Giuseppe Bergman, ο οποίος κάνει για πρώτη φορά την εμφάνισή του στο βελγικό περιοδικό (À Suivre), ένα από τα πλέον πρωτοποριακά ευρωπαϊκά έντυπα της εποχής. Κεντρικό ρόλο στο κόμικ αυτό παίζει και ο HP, ένας ξεκάθαρος φόρος τιμής στον Hugo Pratt, με τον οποίο ήδη είχε επαφές. Ο Bergman θα εμφανιστεί συνολικά σε έξι άλμπουμ, το τελευταίο εκ των οποίων το 2004. Μεταξύ 1981 και 1982 δημοσιεύεται στο Pilot, το λυρικό western Quatre Doigts – L’Homme de Papier.

 

  

 

Στη συνέχεια, δημιούργησε ένα από τα γνωστότερα έργα του, το Il Gioco. Πρόκειται για μια εύθυμη ερωτική ιστορία, που πρωτοκυκλοφόρησε το 1983 μέσα από τις σελίδες του περιοδικού Playmen. Γνώρισε τεράστια επιτυχία σε Ιταλία και Γαλλία και μπορούμε να πούμε ότι καθιέρωσε τον Manara στο ευρωπαϊκό στερέωμα. Το 1983, κυκλοφόρησε επίσης η πρώτη κοινοπραξία του Manara με τον μέντορά του Hugo Pratt. Το Tutto Ricominciò con un'Estate Indiana βραβεύτηκε ως το καλύτερο ξένο άλμπουμ στο Φεστιβάλ της Ανγκουλέμ και σήμερα συγκαταλέγεται στα κορυφαία έργα και των δύο δημιουργών.

 

  

Το 1986 ήρθε το Il Profumo dell’Invisibile, ένα ερωτικό κόμικ εμπνευσμένο από το κλασικό The Invisible Man του H.G. Wells. Λίγα χρόνια πριν, είχε γνωριστεί με τον Federico Fellini και έφτιαξαν ένα πολύ ενδιαφέρον δίδυμο. Το πρώτο τους κόμικ, Viaggio a Tulum (1986), κυκλοφόρησε αρχικά ως εικονογραφημένη ιστορία και στη συνέχεια ως κανονικό κόμικ, ενώ μερικά χρόνια αργότερα ακολούθησε το Il Viaggio di G. Mastorna, detto Fernet (1992). Αξίζει να σημειωθεί ότι και για τα δύο αυτά έργα, ο Manara δούλεψε πάνω σε storyboards του μεγάλου σκηνοθέτη.

 

  

 

Μεταξύ 1991 και 1994, ο Manara ξανασχεδιάζει σενάριο του Hugo Pratt και έτσι γεννιέται το El Gaucho. Γενικά, κατά τη δεκαετία του 1990, επικεντρώθηκε στα ερωτικά κόμικς (Il Gioco 2 και 3, Il Gioco di Kamasutra, κ.ά.). Ακόμα και αυτά που δεν θεωρούνται αμιγώς ερωτικά, όπως τα Gulliveriana (1996) ή το L'Âne d'Or (1999) έχουν σημαντικές δόσεις αισθησιασμού. Μάλιστα, το 1992 συνεργάζεται με έναν ακόμη σπουδαίο σκηνοθέτη, τον Pedro Almodóvar, για το άλμπουμ  Le Feu aux Entrailles.

 

  

 

Από το 2000 περίπου κι έπειτα, ο Manara αραιώνει αρκετά τις δουλειές του, αλλά συνεχίζει με αξιόλογα κόμικς. Το 2003 κάνει την είσοδό του στην αμερικανική σκηνή, συνεργαζόμενος με τον Neil Gaiman για μια εκ των ιστοριών της ανθολογίας The Sandman: Endless Nights, ενώ τον επόμενο χρόνο δημουργεί, μαζί με τον Alejandro Jodorowsky, τη σειρά Borgia (2004-2010). Το 2006, ολοκληρώνει το Quarantasei, όπου πρωταγωνιστής και συνδημιουργός είναι ο διάσημος μοτοσικλετιστής Valentino Rossi.

 

  

 

Σε σενάριο του Vincenzo Cerami, συνσεναριογράφο του πολυβραβευμένου La Vita è Bella, ο Manara σχεδίασε το Les Yeux de Pandora (2007). Το 2010, συνεργεί με έναν από τους ιστορικότερους δημιουργούς της Marvel, τον Chris Claremont, για το X-Women, ενώ το 2013 ξεκίνησε να κάνει variants για τεύχη της ίδιας εταιρείας (Spider-Woman, Guardians of the Galaxy κ.ά.). Το πιο πρόσφατο κόμικ του είναι το Le Caravage (2015-…), μια σειρά για τη ζωή του μεγάλου μπαρόκ ζωγράφου Caravaggio.

 

 

Εκτός αυτής της πλουσιότατης βιβλιογραφίας, ο Milo Manara έχει προσφέρει και πολλά εντυπωσιακά portofolio και «περίπου κόμικς». Δύο από τα πιο γνωστά είναι το Bolero (1999), όπου εξιστορεί την ανθρώπινη ιστορία μέσα από παρέλαση χαρακτήρων, από τον άνθρωπο των σπηλαίων, μέχρι το σήμερα, και ο πρώτος τόμος του Aphrodite (1999-2000), μια εικονογράφηση έργων του ερωτικού ποιητή Pierre Louÿs.

 

 

Η υπογραφή του Manara έχει μπει και σε πληθώρα άλλων αντικειμένων, από τράπουλες ταρώ, μέχρι ταμπακέρες. Έχει σχεδιάσει τις αφίσες των ταινιών Intervista και La Voce della Luna του Fellini καθώς κι ένα από τα κράνη του Valentino Rossi. Μέχρι και σειρά κρασιών, ονόματι Vini da Maestro, ξεκίνησε το 2015, με δικές του ετικέτες προφανώς.

 

  

[Indian]

Καταπληκτικός και ταλαντούχος καλλιτέχνης...!

 

Όταν σκέφτομαι γυμνή γυναίκα σε κόμικ,είναι ο πρώτος δημιουργός που μου έρχεται στο μυαλό...!Το μόνο του ελάττωμα είναι ότι σχεδίαζει το ίδιο όλα τα πρόσωπα των γυναικών,αλλά είναι όμορφα...!

 

 

[germanicus]

Ξεκίνησε αυτό το μήνα να δημοσιεύεται σε συνέχειες στο ιταλικό Linus διασκευή του βιβλίου "Το Όνομα του Ρόδου" του Ουμπέρτο Έκο από τον Μίλο Μανάρα. Όταν ολοκληρωθεί, θα εκδοθεί και σε ενιαίο τόμο. Επί του παρόντος, 2 καρέ αλιευθέντα από το φβ. Ένα από τη σελίδα του Μανάρα και ένα από τη σελίδα του Linus.

 

 

 

[Valtasar]

Και μια πρόσφατη φωτογραφία του δημιουργού