Εμείς που γεμίζαμε ντουλάπες με τεύχη κόμικς [Πολυγένη Μαριάμ & Πανέρη Πωλίνα, pillowfights.gr, 28/03/2016]

[leonidio]

Δεν είναι ακριβώς άρθρο, αλλά πιο πολύ ανάμνηση, ίσως υπέρ το δέον νοσταλγική, αλλά δεν πειράζει . Το ποστάρω όμως εδώ, επειδή πιστεύω ότι ταιριάζει καλύτερα σε αυτή την ενότητα. Δεν ξέρω εάν το κείμενο έχει δημοσιευθεί κι αλλού πιο πριν, αλλά το βρήκα στην ιστοσελίδα την οποία αναφέρω. 

 

 

 

Εμείς που γεμίζαμε ντουλάπες με τεύχη κόμικς

 

Λένε πως όσοι γυρνάνε στα παλιά είναι «παλιάνθρωποι».  Όσοι όμως έχουν γεννηθεί τις δεκαετίες 70 και 80 θα ξέρουν καλά πως τα παλιά χρόνια, δεν μπορούν να βγουν από τη ζωή τους τόσο εύκολα. Είναι που οι αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων, καταλαμβάνουν πολύ χώρο. Κυριολεκτικά!

 

Σε αντίθεση με τη σημερινή ζωή των νέων που μπορούν να χωρέσουν όλες τους τις αναμνήσεις και τις εφηβικές τους ανησυχίες μέσα σ’ ένα φλασάκι ή έναν σκληρό δίσκο, οι δικές μας, γεμίζουν ντουλάπες ολόκληρες. Αρκεί μια βόλτα στο πατρικό μας σπίτι, το σπίτι των παιδικών μας χρόνων, για να διαπιστώσουμε πως δύο πράγματα ήτανε εκείνα που καταλάμβαναν το μεγαλύτερο χώρο στα εφηβικά μας δωμάτια. Τα λούτρινα κουκλάκια και τα έντυπα κόμικς. Μεγαλώσαμε και τα αρκουδάκια δε μας λείπουν, αλλά δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για τα κόμικς.

 

Με τα κόμικς, ταξιδέψαμε σε ιστορίες, που μέχρι και σήμερα θυμόμαστε. Στις ιστορίες του Ποπάυ, του Μικρού Ήρωα, του Λούκι Λουκ, του Μπλεκ, του Μίκυ Μάους, του Τιραμόλα και πολλών ακόμη ηρώων. Ήρωες τυπωμένοι σε σελίδες, να ζουν μέσα σε μικρές ιστορίες που εξελισσότανε σε τρία ή τέσσερα καρέ και που οι ατάκες τους ήτανε κλεισμένες, μέσα σε συννεφάκια κειμένου. Μικρές, μα τόσο διασκεδαστικές!

 

Ζει ακόμη μες στο κεφάλι μας ο Σεραφίνο. Δεν ήταν υπερήρωας με υπερσύγχρονα όπλα, ούτε καν όμορφος, έξυπνος ή δυνατός. Ήταν φτωχός, λίγο τεμπέλης και περιπλανιόταν στα σοκάκια της πόλης του, μονίμως πεινασμένος. Όταν τελικά κατάφερνε να βρει κάτι φαγώσιμο, το μοιραζόταν μαζί με τους άστεγους φίλους του και στήνανε γλέντια σε πεζοδρόμια και γέφυρες. Φτωχός μα ηθικός. Ένας ήρωας που ζούσε την κάθε του μέρα σαν τελευταία και κάθε πρωί ξεκινούσε ξανά για την επιβίωση. Σας θυμίζει κάτι;

 

Ο Ποπάυ από την άλλη, ο μονόφθαλμος ναύτης και δημοφιλής «χάρτινος ήρωας» εκείνων των δεκαετιών, με την άσβεστη αγάπη του για την ψηλόλιγνη Όλιβ, μας έκανε όλους σαν παιδιά ν’ αναθεωρήσουμε την άποψή μας για το σπανάκι. Ήμασταν όλοι πεπεισμένοι πως το σπανάκι μας κάνει πιο δυνατούς και πιο καλλιεργημένους αφού τον Ποπάυ τον προίκιζε με ικανότητες, όπως αυτές ενός χορευτή ή ενός μουσικού. Στην Αμερική μάλιστα, οι πωλήσεις στο σπανάκι αυξήθηκαν κατά 30%.

 

Συλλέγαμε σαν τρελοί όσο το δυνατόν περισσότερα τεύχη από κόμικς μπορούσαμε και προτιμούσαμε να θυσιάσουμε το χαρτζιλίκι του σχολείου, κρατώντας το καθημερινά για να μαζέψουμε εκείνες τις 100 δραχμές που χρειαζότανε για ν’ αποκτήσουμε ένα ακόμη τεύχος.

 

Ποιος γονιός δεν αναφώνησε «Θα τα πετάξω, αν δεν βρεις μέρος να τα βάλεις» αγανακτισμένος από το χώρο που έπιαναν στο δωμάτιό μας; Εμείς όμως αγοράζαμε κι άλλα! Κάθε φορά που ανοίγαμε με το χέρι μας, εκείνο το μανταλάκι που κρατούσε το νέο τεύχος, στο περίπτερο της γειτονιάς νιώθαμε ενθουσιασμένοι που η ντουλάπα μας, θα γέμιζε κι άλλο. Κι ακόμη νιώθουμε.

 

Νιώθουμε ευγνωμοσύνη που πέρασαν από τα χέρια μας αυτά τα έντυπα. Μας φαίνεται απίστευτο, που κάποιοι τα θεωρούν παιδικές ασχολίες, ενώ εμείς κάθε φορά που βρισκόμαστε μπροστά στην παιδική μας ντουλάπα, αρπάζουμε ένα και ξεκινώντας να το ξεφυλλίζουμε διαπιστώνουμε πως δεν έχουμε ξεχάσει ούτε μία από εκείνες τις ιστορίες.

 

Κάποιοι μάλιστα παραμένουν μέχρι και σήμερα λάτρεις, αλλά και συλλέκτες των κόμικς και κάποιοι άλλοι, εμπνευσμένοι από την «ένατη τέχνη» όπως την αποκαλούν, συνεχίζουν να επιμένουν να δημιουργούν ιστορίες και νέους ήρωες σε χαρτί.

 

Οι νεότεροι από εμάς, μπορούν να πάρουν μια γεύση από τα «ξεπερασμένα» πια κόμικς, αν τα αναζητήσουν στο διαδίκτυο, αφού οι συλλέκτες τους  έχουν δημιουργήσει ψηφιακές βιβλιοθήκες γεμάτες από τα εξώφυλλα των πιο διάσημων κόμικς εκείνων των δεκαετιών.

 

Τίποτα όμως δεν μπορεί να συγκριθεί με την αίσθηση του να κρατάς ένα τεύχος στο χέρι σου, να το ξεφυλλίζεις, να βυθίζεσαι σε κάθε ιστορία όπου κι αν βρίσκεσαι. Να θυμάσαι πως τα συννεφάκια γεμάτα από τις ατάκες των χάρτινων ηρώων ήτανε εκείνα που σ’ έκαναν όταν ήσουν παιδί να ξεχνιέσαι, να ονειρεύεσαι, να ελπίζεις.

 

Οι  ζωγραφισμένοι σε χαρτί ήρωες, που δε μας αφήνουν να ξεκολλήσουμε από εκείνη την κιτς ντουλάπα του δωματίου μας στο πατρικό μας σπίτι, γεμάτη από αυτοκόλλητα, αφίσες και κόμικς, πολλά κόμικς, που συνεχώς θα βρίσκουμε δικαιολογίες για να μην πετάξουμε ποτέ.

 

«Παλιάνθρωποι» είναι εκείνοι που δεν κρατούν οτιδήποτε αποδεικνύει πως οι ήρωες μιας εποχής, υπήρξαν απλοί, ηθικοί και γεμάτοι αθωότητα.

 

 

Επιμέλεια Κειμένου Μαριάμ Πολυγένη: Πωλίνα Πανέρη

 

Δείτε και το βιντεάκι που είναι στην ιστοσελίδα. 

 

https://youtu.be/ebXB0lBoaQ0

 

Πηγή

 

[archon]

Σαν γνήσιος ρετρολάγνος, δε μπορώ παρά να συμφωνήσω με όλα όσα διαβασα...

[GreekComicFan]

Θα περίμενε κανείς πάντως η εικόνα που συνοδεύει το κείμενο να δείχνει τα κόμικς που αναφέρονται ή έστω κάποιες Ελληνικές εκδόσεις και όχι πρόσφατα Αμερικάνικα τεύχη της Bongo παρμένη από κάποια τυχαία σελίδα του διαδικτύου.

[Marvel Duck]

Καλά, τι να λέμε τώρα... Εγώ που μένω ακόμα στο πατρικό και κάνω πως δεν ακούω τις φωνές μέσα μου και γύρω μου για να σταματήσω να παίρνω κόμικς; Και ας μην έχω χώρο, και ας συσσωρεύονται τα κόμικς σε κουτιά, και ας κάνω σχέδια για κανούργιες βιβλιοθήκες και αλλαγή διακόσμησης στο σαλόνι για να χωράνε τα κόμικς και τα βιβλία μου!

Αγάπη μόνο ρε! Ζήτω οι κούτες με τα κόμικς! Ζήτω τα λούτρινα! λολ

[Βασιλεύς των κόμικς]

 

 

 

Σε αντίθεση με τη σημερινή ζωή των νέων που μπορούν να χωρέσουν όλες τους τις αναμνήσεις και τις εφηβικές τους ανησυχίες μέσα σ’ ένα φλασάκι ή έναν σκληρό δίσκο, οι δικές μας, γεμίζουν ντουλάπες ολόκληρες. 

 

Συλλέγαμε σαν τρελοί όσο το δυνατόν περισσότερα τεύχη από κόμικς μπορούσαμε και προτιμούσαμε να θυσιάσουμε το χαρτζιλίκι του σχολείου, κρατώντας το καθημερινά για να μαζέψουμε εκείνες τις 100 δραχμές που χρειαζότανε για ν’ αποκτήσουμε ένα ακόμη τεύχος.

 

Ποιος γονιός δεν αναφώνησε «Θα τα πετάξω, αν δεν βρεις μέρος να τα βάλεις» αγανακτισμένος από το χώρο που έπιαναν στο δωμάτιό μας; Εμείς όμως αγοράζαμε κι άλλα! Κάθε φορά που ανοίγαμε με το χέρι μας, εκείνο το μανταλάκι που κρατούσε το νέο τεύχος, στο περίπτερο της γειτονιάς νιώθαμε ενθουσιασμένοι που η ντουλάπα μας, θα γέμιζε κι άλλο. Κι ακόμη νιώθουμε.

 

Νιώθουμε ευγνωμοσύνη που πέρασαν από τα χέρια μας αυτά τα έντυπα. Μας φαίνεται απίστευτο, που κάποιοι τα θεωρούν παιδικές ασχολίες, ενώ εμείς κάθε φορά που βρισκόμαστε μπροστά στην παιδική μας ντουλάπα, αρπάζουμε ένα και ξεκινώντας να το ξεφυλλίζουμε διαπιστώνουμε πως δεν έχουμε ξεχάσει ούτε μία από εκείνες τις ιστορίες.

 

Κάποιοι μάλιστα παραμένουν μέχρι και σήμερα λάτρεις, αλλά και συλλέκτες των κόμικς και κάποιοι άλλοι, εμπνευσμένοι από την «ένατη τέχνη» όπως την αποκαλούν, συνεχίζουν να επιμένουν να δημιουργούν ιστορίες και νέους ήρωες σε χαρτί.

 

Οι νεότεροι από εμάς, μπορούν να πάρουν μια γεύση από τα «ξεπερασμένα» πια κόμικς, αν τα αναζητήσουν στο διαδίκτυο, αφού οι συλλέκτες τους  έχουν δημιουργήσει ψηφιακές βιβλιοθήκες γεμάτες από τα εξώφυλλα των πιο διάσημων κόμικς εκείνων των δεκαετιών.

 

Τίποτα όμως δεν μπορεί να συγκριθεί με την αίσθηση του να κρατάς ένα τεύχος στο χέρι σου, να το ξεφυλλίζεις, να βυθίζεσαι σε κάθε ιστορία όπου κι αν βρίσκεσαι. Να θυμάσαι πως τα συννεφάκια γεμάτα από τις ατάκες των χάρτινων ηρώων ήτανε εκείνα που σ’ έκαναν όταν ήσουν παιδί να ξεχνιέσαι, να ονειρεύεσαι, να ελπίζεις.

 

Οι  ζωγραφισμένοι σε χαρτί ήρωες, που δε μας αφήνουν να ξεκολλήσουμε από εκείνη την κιτς ντουλάπα του δωματίου μας στο πατρικό μας σπίτι, γεμάτη από αυτοκόλλητα, αφίσες και κόμικς, πολλά κόμικς, που συνεχώς θα βρίσκουμε δικαιολογίες για να μην πετάξουμε ποτέ.

 

«Παλιάνθρωποι» είναι εκείνοι που δεν κρατούν οτιδήποτε αποδεικνύει πως οι ήρωες μιας εποχής, υπήρξαν απλοί, ηθικοί και γεμάτοι αθωότητα.

 

 

Επιμέλεια Κειμένου Μαριάμ Πολυγένη: Πωλίνα Πανέρη

 

 

Πόσο αλήθεια στις παραπάνω παραγράφους,εγω συγκινήθηκα και ελπίζω και όλοι της γεννιάς μου.Αναμνήσεις που γεμίζουν μία ντουλάπα απο την μία,αναμνήσεις που γεμίζουν ένα φλασάκι απο την άλλη.Και αν είμαι παλιανθρωπος γιατι διαβάζω κομικς και συλλέγω αναμνησεις συλλέγωντας Μικυ μάους και Κοκορίκο χίλιες φορές να είμαι.

 στην Πωλίνα και Μαριάμ που είμαι σίγουρος ότι είναι ''δικές'' μας 

[Dr Paingiver]

Πιό σωστός τίτλος θα ήταν "εμείς που γεμίσαμε διαμερίσματα με ντουλάπες για να βάλουμε μέσα τεύχη κόμικς".

 

[Ion]

Πιό σωστός τίτλος θα ήταν "εμείς που γεμίσαμε διαμερίσματα με ντουλάπες για να βάλουμε μέσα τεύχη κόμικς".

 

Ή "εμείς που πετάξαμε τα ρούχα απ' τις ντουλάπες για να μπούνε τα κόμικς"

 

Στη δική μου περίπτωση πάντως, στη ντουλάπα έχω βάλει τα δευτέρας διαλογής κόμικς. Στα καλά κόμικς θέλω εύκολη πρόσβαση.

 

[Dr Paingiver]

Δεν έβαλα ποτέ ρούχα στις ντουλάπες μου...

 

[totally_wired]

Νομίζω γνωστό μέλος (της χρονιάς ) έβγαλε τα ρούχα στο μπαλκόνι...