Jump to content

Search the Community

Showing results for tags 'walt disney'.

  • Search By Tags

    Type tags separated by commas.
  • Search By Author

Content Type


Forums

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Find results in...

Find results that contain...


Date Created

  • Start

    End


Last Updated

  • Start

    End


Filter by number of...

Joined

  • Start

    End


Group


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


City


Profession


Interests

  1. 15 Μαΐου 1928 Ο Μίκυ Μάους κάνει το ντεμπούτο του στο Χόλιγουντ. Σε ένα καρτούν εμπνευσμένο από την ηρωική σόλο πτήση με την οποία ο Τσαρλς Λίντμπεργκ διέσχισε τον Ατλαντικό, το Plane Crazy, παρουσιάζεται με τη μορφή μιας δοκιμαστικής προβολής. Όμως η ταινία δεν καταφέρνει να εξασφαλίσει διανομή. Η δεύτερη ταινία του Μίκυ Μάους έχει την ίδια τύχη. Ένας διανομέας είπε τότε στον Γουόλτ Ντίσνεϊ «δεν σε ξέρουν και δεν ξέρουν το ποντίκι σου». Όμως η τρίτη προσπάθεια πέτυχε, καθώς η ταινία Steamboat Willie έκανε πρεμιέρα στο Colony Theatre της Νέας Υόρκης στις 18 Νοεμβρίου του 1928, την ημέρα που γιορτάζονται έως και σήμερα τα γενέθλια του Μίκυ Μάους. «Ξεπετάχθηκε από το μυαλό μου σε ένα μπλοκ πριν από 20 χρόνια σε ένα ταξίδι με το τρένο από το Μανχάταν στο Χόλιγουντ, σε μία εποχή που η επιχειρηματική τύχη η δική μου και του αδερφού μου βρισκόταν στο χειρότερο σημείο της και η καταστροφή έμοιαζε να μας περιμένει στη γωνία», θα έγραφε το 1949 ο Γουόλτ Ντίσνεϊ. Ποια ήταν αυτή η καταστροφή; Ο ανταγωνιστής του Τσάρλι Μιντζ του είχε κλέψει τον επιτυχημένο ήρωα καρτούν Όσγουαλντ το Τυχερό Κουνέλι, αλλά και τους περισσότερους από τους καλλιτέχνες της Walt Disney Studios. Με τη γέννηση του Μίκυ Μάους, η επιχείρηση σώθηκε. Ο Γουόλτ Ντίσνεϊ. Το διασημότερο ποντίκι όλων των εποχών εμφανίστηκε σε περισσότερες από 130 ταινίες, μεταξύ των οποίων και η θρυλική Fantasia του 1940. Και βέβαια, σε άπειρα επεισόδια σειρών και βιβλία κόμικ. Δέκα καρτούν του Μίκυ Μάους προτάθηκαν για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων Μικρής Διάρκειας. Το Lend a Paw κέρδισε το χρυσό αγαλματάκι το 1941. Το 1978 ο Μίκυ έγινε ο πρώτος ήρωας καρτούν με το δικό του αστέρι στο Hollywood Walk of Fame. Μέχρι και σήμερα, ο Μίκυ Μάους είναι ένα πανίσχυρο σύμβολο. Στα 80α γενέθλια του Μίκυ το 2008, το περιοδικό Time τον ανακήρυξε ως έναν από τους πιο αναγνωρίσιμους χαρακτήρες στον κόσμο, συγκρίνοντάς τον ακόμα και με τον Άγιο Βασίλη. Σύμφωνα με στοιχεία της Disney, το 98% των παιδιών ηλικίας από 3 έως 11 ετών σε όλο τον κόσμο γνωρίζουν τον Μίκυ Μάους. Και το σχετικό link...
  2. Τίτλος:ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΝΤΙΣΝΕΫ Εκδοτική:ΤΕΡΖΟΠΟΥΛΟΣ Λίστα εκδόσεων Hμερ. έκδοσης:13.11.70 Εξώφυλλα:1 + 1 Οπισθόφυλλα ΕΔΩ ΛΙΣΤΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ Τεύχη:1 Κατηγορία:Αυτοτελές Είδος εντύπου:Ημερολόγιο Βιβλιοδεσία:Κολλητη στερεωμενη με καρφιτσες Περιεχόμενο:Χιουμοριστικό Σελιδες:14 Μέγεθος:21 x 19 Χρώμα:Έγχρωμο (ΕΓΧ) Ονομαστική τιμή:20 Δρχ. Δώδεκα postcards συν μια που έπαιζε το ρόλο τού εξωφύλλου με τον Μίκυ και τον Ντόναλντ σε πράσινο φόντο,δινόνταν για το έτος 1971 από τον Τερζοπουλο που είχε το περιοδικό Μίκυ Μάους (κ αλλά Ντίσνεϊκα έντυπα φυσικά). (Ολες οι περιεχομενες καρτ ποσταλ που περιειχε το ημερολόγιο σε παράταξη-Πηγη Vendora) Η διαφημιστική καταχώρηση πρωτο-μπήκε στο τεύχος Μικυ Μαους 229 (13.11.70), και από κει θα διανεμηθεί στο ποσό των 20 Δραχμών απο τα κεντρικά γραφεία του περιοδικού στην Ερμού και σε 3-4 καταστήματα (Δραγωνας,Ελευθερουδακης,Τσιτσοπουλοι,Πάλλης) και φυσικά σε όλη την Ελλάδα έναντι ταχυδρομικής επιταγής. (διαφημιστική καταχώρηση που εξαγγελει την κυκλοφορία του ημερολογίου ΜΜ 229 (13.11.70)) (Το εξώφυλλο του τευχους ΜΜ 0053 (30.06.67)-ανεστραμενο- ως κεντρικη ιδεα και το εξώφυλλο Γερμανικου ημερολογίου του 1966- (c)1965 εκδοτικός οίκος Orania οπου αφαιρέθηκε το ανιψάκι του Ντόναλντ και οι αποσκευές..) (Εξωφυλλο ΜΜ 0130 (20.12.68) σε σχέδιο του Paul Murry που χρησιμοποιήθηκε -όπως διαφενεται παραπάνω-ότι χρησιμοποιήθηκε για τις ανάγκες τού ημερολογίου) Τα εξώφυλλα σε 2 περιπτώσεις τα είχαμε ξαναδεί.Τα εξώφυλλο ανεστραμενο είχε νωρίτερα κυκλοφορήσει πριν κάποια χρόνια Μίκυ Μάους 0053 (30.06.67) και το Χριστουγεννιάτικο θέμα που ειχε -λογικά- ο μήνας Δεκεμβρης το είχαμε νωρίτερα δει στο Mίκυ Μαους 130 (20.12.68)σε σχεδιο του Paul Murry.. Αγνοώ τους υπόλοιπους σχεδιαστες των υπόλοιπων μηνών,ωστόσο φρόντισα να πάρετε μια ιδέα από το υλικό του συγκεκριμένου όμορφου ημερολογίου σε καρτ ποστάλ καλυτερης αναλυσης...
  3. Διαθέσιμος προς χρήση και πώληση από κάθε ενδιαφερόμενο θα είναι από την 1η Ιανουαρίου 2024 ο πρώτος Μίκυ Μάους της Ντίσνεϊ, καθώς τα πνευματικά δικαιώματα που τον προστάτευαν επί 95 χρόνια παύουν να ισχύουν. Η εξέλιξη δεν αφορά την παγκοσμίως διαδεδομένη εκδοχή του διάσημου ποντικού, αλλά εκείνη που πρωτοεμφανίστηκε στην ασπρόμαυρη ταινία κινουμένων σχεδίων «Steamboat Willie» που σκηνοθέτησαν το 1928 ο Γουόλτ Ντίσνεϊ και ο Ουμπ Άϊβερκς. Στιγμιότυπο από τη «Steamboat Willie» που σκηνοθέτησαν το 1928 ο Γουόλτ Ντίσνεϊ και ο Ουμπ Άϊβερκς. Η απώλεια της αποκλειστικότητας του αρχικού Μίκυ δεν αναμένεται να κλονίσει συθέμελα την Ντίσνεϊ. Ωστόσο, όπως σημειώνει ο Guardian, είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι η εταιρεία έκανε εδώ και δεκαετίες νομικούς ελιγμούς, με στόχο να διατηρήσει τα πνευματικά δικαιώματα της αρχικής μορφής του διασημότερου ήρωά της. Ενδεικτικά, το 1998 η Ντίσνεϊ άσκησε τέτοιες πιέσεις στο νομοθετικό σώμα των ΗΠΑ προκειμένου να επεκταθεί χρονικά η ισχύς των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας, που ο σχετικός νόμος έμεινε γνωστός ως «Mickey Mouse Protection Act». Το 1989 η εταιρεία είχε απειλήσει τρεις παιδικούς σταθμούς στη Φλόριντα ότι θα κινηθεί νομικά αν δεν αφαιρούσαν αυτοσχέδια πορτρέτα των ηρώων της από τους τοίχους τους. Ενώ επίσης η Ντίσνεϊ συμπλήρωσε το 2023 εκατό χρόνια ζωής, η επέτειος τη βρήκε να αντιμετωπίζει προβλήματα όπως απώλειες εσόδων από την πλατφόρμα Disney+, φιλμ με χαμηλές εισπράξεις, εντάσεις με πολιτικούς που δεν καλοβλέπουν το συμπεριληπτικό χαρακτήρα των ταινιών της κ.ά. Όσον αφορά τις νέες πιθανές χρήσεις του παλιού Μίκυ, το στούντιο Fumi κυκλοφόρησε ήδη το τρέιλερ ενός βίντεο γκέιμ με τίτλο «Mouse», όπου μια παρόμοια φιγούρα παρουσιάζεται ως αιμοδιψής γκάνγκστερ. Η ίδια η Ντίσνεϊ ανακοίνωσε ότι «οι πιο σύγχρονες εκδοχές του Μίκυ θα παραμείνουν ανεπηρέαστες από τη λήξη των πνευματικών δικαιωμάτων του «Steamboat Willie» και ο Μίκυ θα συνεχίσει να έχει ηγετικό ρόλο ως παγκόσμιος πρεσβευτής της Walt Disney Company στις αφηγήσεις μας, τα θεματικά πάρκα και τα προϊόντα μας». Και το σχετικό link...
  4. Σαν αύριο, 28 Οκτωβρίου του 1940, η Ελλάδα μπήκε και επίσημα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έναν πόλεμο που ήταν καταστροφικός και κόστισε εκατομμύρια ζωές σε ολόκληρο τον κόσμο. Νωρίτερα βέβαια είχαν μπει άμεσα ή έμμεσα στον πόλεμο και μια σειρά από άλλες χώρες της Ευρώπης. Ήδη από το 1939 η Γερμανία είχε εισβάλει στην Πολωνία και είχε δείξει ξεκάθαρα ποιες ήταν οι προθέσεις της, οι οποίες λίγο αργότερα έγιναν πράξη. Οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης θα έπεφταν η μία μετά την άλλη, άλλες με μεγαλύτερη αντίσταση, άλλες με μικρότερη και άλλες με μηδενική. Αυτή την αμφιθυμία με την οποία αντιμετωπίστηκε η χιτλερική επέλαση από τις ηγεσίες αλλά και από μεγάλο μέρος του πληθυσμού ορισμένων ανατολικών κρατών, σατιρίζει με πικρό χιούμορ η γελοιογραφία του Bernard Partridge με έναν σχεδόν προφητικό τρόπο από το 1938. Έναν χρόνο νωρίτερα είχε μαγέψει τους κινηματογραφόφιλους η Χιονάτη του Walt Disney, ένα σπάνιο τεχνικό και αισθητικό επίτευγμα του animation για την εποχή του. Λέγεται μάλιστα ότι η Χιονάτη μαζί με τον Κινγκ Κονγκ ήταν οι αγαπημένες ταινίες του Χίτλερ. Ε, δεν θέλει και πολύ. Ο Partridge αποδίδει τη Χιονάτη ως Χίτλερ να επιδεικνύει το καθρεφτάκι της σαν χάντρα σε ιθαγενείς. Μόνο που το καθρεφτάκι έχει πάνω του τη σβάστικα και οι ιθαγενείς είναι οι Επτά Νάνοι. Σε πρώτο πλάνο φαίνεται η Πολωνία (Γκρινιάρης) ενώ η Χιονάτη-Χίτλερ κρατά από το χεράκι την Τσεχία (Χαζούλης). Ανάμεσά τους κοιτούν με περιέργεια και απορία η Ουγγαρία, η Γιουγκοσλαβία, η Βουλγαρία, η Ρουμανία και η Λιθουανία. Πολύ σύντομα θα καταλάβαιναν με τον πιο σκληρό τρόπο ποιες ήταν οι πραγματικές επιδιώξεις των ναζιστών. Και το σχετικό link...
  5. Walt Disney: Η ζωή του δημιουργού κινουμένων σχεδίων, επιχειρηματία και παραγωγού ταινιών, και η ιστορία του θρυλικού στούντιο. Η Walt Disney, η εταιρεία παραγωγής ταινιών του ανθρώπου που έχει χαρίσει σε τόσες γενιές ανθρώπων μερικές από τις τρυφερότερες παιδικές τους αναμνήσεις, έκλεισε στις 16 Οκτωβρίου τα 100 χρόνια από την ίδρυσή της το 1923. Ο Αμερικανός δημιουργός κινουμένων σχεδίων, επιχειρηματίας και παραγωγός ταινιών Γουόλτ Ντίσνεϊ, γεννήθηκε το 1901 στο Σικάγο από Ιρλανδούς γονείς σε μια οικογένεια με συνολικά πέντε παιδιά, εκ των οποίων εκείνος γεννήθηκε τέταρτος. Όταν ο Γουόλτ ήταν μόλις πέντε χρονών, η οικογένειά του μετακόμισε σε μια φάρμα στο Μιζούρι όπου ο θείος του είχε αγοράσει γη. Εκεί ήταν που το ενδιαφέρον του μικρού Ντίσνεϊ στράφηκε για πρώτη φορά στη ζωγραφική, όταν του ζητήθηκε να σχεδιάσει ένα άλογο για έναν γείτονά τους, επί πληρωμή. Η καθημερινότητα μέσα σε μια τόσο μεγάλη οικογένεια, με μικρές ηλικιακές διαφορές μεταξύ τους, αλλά και η ζωή στη φύση που καλλιέργησε την αγάπη του για τα ζώα, επηρέασαν τον δημιουργικό νέο και διαμόρφωσαν την τόσο χαρακτηριστική πια σε όλους μας αισθητική του. Όταν η οικογένεια μετακόμισε και πάλι το 1911 στο Κάνσας Σίτι, ο Γουόλτ γνώρισε τον κόσμο του βοντβίλ, ενός θεατρικού είδους με κωμικά νούμερα το οποίο υπήρξε εξαιρετικά δημοφιλές εκείνη την εποχή. Από τότε κιόλας, ο Ντίσνεϊ διέθετε το επιχειρηματικό δαιμόνιο και λίγα χρόνια αργότερα αγόρασε μετοχές μιας εταιρίας ζαχαρωτών στο Σικάγο, που σύντομα απέκτησαν αξία. Παράλληλα κάθε Σάββατο ο Ντίσνεϊ παρακολουθούσε μαθήματα στο Kansas City Art Institute, όπου διδάχτηκε την τέχνη του να σχεδιάζει καρτούν. Η παραγωγική αυτή περίοδος του νεαρού επιχειρηματία σταμάτησε για λίγο, όταν το 1918 θέλησε να υπηρετήσει στον στρατό των Ηνωμένων Πολιτειών κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, για να πολεμήσει κατά των Γερμανών. Οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι επηρέασαν βαθιά την ψυχοσύνθεση του Ντίσνεϊ. Στον Α’ Παγκόσμιο, όπου τελικά υπηρέτησε σαν οδηγός ασθενοφόρου, άρχισε να σκιτσάρει μανιωδώς καρτούν με πολεμική θεματολογία και οι επιρροές του αυτές διαφαίνονται σε όλες τις μεταγενέστερες ταινίες της Disney που έχει επιμεληθεί εκείνος. Το 1919, όταν πια επέστρεψε στο Κάνσας, άρχισε να εργάζεται ως κομίστας για μια διαφημιστική δείχνοντας για πρώτη φορά το ταλέντο του στο ευρύ κοινό. Στις αρχές της μεσοπολεμικής δεκαετίας του 1920, ο 20χρονος τότε Ντίσνεϊ απέκτησε με δική του εταιρεία που δημιουργούσε κινούμενα σχέδια κυρίως για διαφημίσεις. Τα καρτούν «Laugh-O-Gram», που πρόβαλλε το γειτονικό του Newman Theater και είχαν ήδη αρχίσει να αποκτούν κάποιο κοινό, έγιναν σταδιακά οι βασικοί πελάτες του. Ο Walt Disney με τον «Μίκι Μάους» Η πρώτη ταινία με τον Μίκι Μάους ήταν το «Steamboat Willie» (1928), μια ασπρόμαυρη ταινία μικρού μήκους, σκηνοθετημένη από τον ίδιο και τον Ουμπ Άιγουερκς, μαζί με τον οποίο δημιούργησε το θρυλικό χαρακτήρα. Πρόκειται για το πρώτο καρτούν με σύγχρονο ήχο, το οποίο αναφέρεται σε μια ταινία του κωμικού Μπάστερ Κίτον (το «Steamboat Bill, Jr.», που προβλήθηκε την ίδια χρονιά) και γνωρίζει στο κοινό για πρώτη φορά, όχι μόνο τον Μίκι, αλλά και τη Μίνι Μάους και τον Μαύρο Πιτ, τον κεντρικό ανταγωνιστή του ήρωα, σε όλα τα καρτούν που ακολούθησαν. Μετά την επιτυχία που γνώρισε η ταινία, ακολούθησε μια σειρά ταινιών μικρού μήκους, τα «Silly Symphonies», με μουσική του Καρλ Στάλινγκ. Συνάπτοντας συνεργασίες με διάφορα κινηματογραφικά στούντιο, όπως την Columbia Pictures και τη United Artists, ο Ντίσνεϊ συνέχισε να δημιουργεί δημοφιλή κινούμενα σχέδια και να εισαγάγει στην ποπ κουλτούρα χαρακτήρες όπως τον Ντόναλντ Ντακ και τον σκύλο του Μίκι, τον Πλούτο. Αξιοσημείωτη ταινία εκείνης της περιόδου «αναζήτησης» για τον παραγωγό ήταν το «Flowers and Trees» (1932), μια ακόμα ταινία μικρού μήκους με ανθρωπόμορφα δέντρα, επιχρωματισμένη με τη νέα τότε τεχνική Technicolor, η οποία αποτελεί το πρώτο έγχρωμο καρτούν του σινεμά. Η πραγματική βέβαια εκτόξευση της καριέρας του Ντίσνεϊ ήρθε με την πρώτη ταινία μεγάλου μήκους της εταιρίας παραγωγής, που πλέον έφερε τη δική του επωνυμία, τη «Χιονάτη και τους Επτά Νάνους» (1938), η οποία γυρίστηκε σε διάρκεια τεσσάρων χρόνων. Η ταινία, βασισμένη στο γνωστό παραμύθι του 19ου αιώνα των αδελφών Γκριμ, χρησιμοποιεί πολλές πρωτοπόρες για την εποχή τεχνικές για να αφηγηθεί τη γλυκόπικρη ιστορία της ορφανής Χιονάτης, η οποία ζει με τη ζηλόφθονη και κακιά μητριά της που θέλει να τη σκοτώσει για να είναι εκείνη η πιο όμορφη της χώρας. Η Χιονάτη τελικά, χάρη στην καλοσύνη του κυνηγού που στέλνει η μητριά της να τη σκοτώσει, ξεφεύγει και βρίσκει καταφύγιο σε ένα σπίτι όπου μένουν επτά καλοκάγαθοι (και λιγάκι κωμικοί) νάνοι. Σε πολλές στιγμές της, όπως εκείνη όπου η Χιονάτη χάνεται στο δάσος, η ταινία γίνεται εφιαλτική, κάτι που σίγουρα αποτελούσε καθρέφτη της σκληρής εποχής κατά την οποία γυρίστηκε, όταν δηλαδή στην Ευρώπη ξέσπασε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Μέσα στη γενική θλίψη της δεύτερης αυτής πολεμικής περιόδου για όλη την ανθρωπότητα, στην Αμερική, που ο κόσμος δεν είχε ακόμα συνέλθει από τη Μεγάλη Ύφεση της προηγούμενης δεκαετίας, ο Ντίσνεϊ έκανε μερικές από τις καλύτερες ταινίες του. Η «Φαντασία» (1940), μια τόσο πρωτοποριακή σύλληψη που ακόμα και με τα σημερινά μέσα θα ήταν πολύ δύσκολο να εκτελεστεί με τέτοια αρτιότητα, ακολούθησε λίγο μετά την επιτυχία της «Χιονάτης» και αποτελεί συλλογικό έργο διαφόρων δημιουργών και σκηνοθετών. Βασικοί συντελεστές της ταινίας ήταν, εκτός από τον Ντίσνεϊ, ο σκηνοθέτης Μπεν Σάρπστιν, ενώ όσο αφορά τη μουσική, συντονιστής ήταν ο μαέστρος Λέοπολντ Στοκόφσκι. Η ταινία, που αποτελεί μια σειρά από επεισόδια κινουμένων σχεδίων που συνοδεύουν διαφορετικές κλασικές συνθέσεις, δεν γνώρισε εμπορική επιτυχία αμέσως, έγινε όμως διάσημη στα επόμενα χρόνια. Παράλληλα με τη «Φαντασία», ο Ντίσνεϊ κυκλοφόρησε μια μεταφορά του παραμυθιού του Κάρλο Κολόντι «Πινόκιο» (1940), και μόλις ένα χρόνο μετά την ταινία «Ντάμπο» (1941), για ένα ελεφαντάκι με ασυνήθιστα μεγάλα αυτιά που γεννιέται σε ένα τσίρκο. Οι δύο ταινίες κινουμένων σχεδίων, σκοτεινές και ταυτόχρονα συγκινητικές, όσο και η εποχή τους, γνώρισαν απήχηση με παιδιά στρατιωτών και άλλων που έχασαν τους γονείς τους στον πόλεμο, να τα βλέπουν και να ταυτίζονται με τους χαρακτήρες. Εκτός από τα δεκάδες καρτούν που ο Ντίσνεϊ είχε αρχίσει να εισαγάγει στον κοινωνικό διάλογο, υπήρχαν και πολλά τραγούδια από τις ταινίες αυτές που είχαν γίνει στάνταρ της τζαζ ή τα τραγουδούσαν «βεντέτες» της εποχής, για να εμψυχώσουν τους στρατιώτες και τις οικογένειές τους. Ο Δρ. Achmed Sukarno, Πρόεδρος της Ινδονησίας, με τον γιο του πάνω στον «Dumbo» στη Disneyland (1956). Μετά τα χρόνια του Πολέμου, όταν ο κόσμος βίωνε τις δυστυχίες που φέρνουν συγκρούσεις τέτοιας μεγάλης κλίμακας, η οικονομία δεν ήταν καλή και ο Ντίσνεϊ άργησε να σημειώσει καινούργια επιτυχία. Ο «Μπάμπι» (1942), μια εξίσου συγκινητική ιστορία με ένα ελαφάκι που χάνει τη μητέρα του από λαθροκυνηγούς, ήταν η τελευταία επιτυχία του για όλη τη δεκαετία του 1940. Όμως με την οικονομική άνθιση στη δεκαετία του 1950, αλλά και λόγω της δίψας του κοινού για πιο χαρούμενες ιστορίες με αίσιο τέλος, ο Ντίσνεϊ βρήκε ξανά την όρεξη και το κουράγιο να συνεχίσει τη λαμπρή καριέρα του. Στη δεκαετία του 1950 που κυκλοφόρησαν επιτυχίες όπως η «Σταχτοπούτα» (1950), η «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» (1951) και ο «Πίτερ Παν» (1953). Εκτός από ταινίες κινουμένων σχεδίων, η Walt Disney κυκλοφόρησε ντοκιμαντέρ αλλά και ταινίες με ηθοποιούς, όπως το «Νησί των Θησαυρών» (1950) και την «Ιστορία του Ρομπέν των Δασών και των Ανδρών του» (1952). Όμως ο Ντίσνεϊ, στα τέλη της δεκαετίας άφησε προς στιγμήν στην άκρη τον κινηματογράφο για να ασχοληθεί με ένα άλλο μεγάλο του όνειρο, την Ντίσνεϊλαντ. Ως πρότζεκτ στο μυαλό του επιχειρηματία, η Ντίσνεϊλαντ ήταν πάντα κάτι παραπάνω από ένα μεγάλο λούνα παρκ. Στόχος του ήταν να δημιουργήσει ένα μέρος όπου μικροί και μεγάλοι θα μπορούσαν να περάσουν καλά μαζί, κάτι σαν μια λιγότερο διεστραμμένη εκδοχή της Πόλης των Παιχνιδιών, όπου ο Πινόκιο μεταμορφώνεται σε γάιδαρο στην ομώνυμη ταινία. Ο Ντίσνεϊ είδε τοποθεσίες όπως το Γκρίφιθ Παρκ στο Λος Άντζελες όπου θα μπορούσε να χτίσει την ουτοπία του, αλλά τελικά το πρότζεκτ ξεκίνησε στο Άναχαϊμ στην Καλιφόρνια, όπου στέκεται μέχρι σήμερα η πρώτη Ντίσνεϊλαντ που άνοιξε τις πόρτες της το 1955. Το φιλόδοξο σχέδιο του Ντίσνεϊ, ήδη εξαιρετικά πετυχημένου στο Χόλιγουντ, προκάλεσε τη φήμη πως είχε γίνει μεγαλομανής, ξενίζοντας το κοινό που τον είχε γνωρίσει και αγαπήσει ως δημιουργό κινουμένων σχεδίων. H πρώτη Ντίσνεϊλαντ άνοιξε τις πόρτες τις το 1955 στο Άναχαϊμ στην Καλιφόρνια. Καταλαβαίνοντας μάλλον πως κάτι τέτοιο είχε αρχίσει να συμβαίνει, κατά τη δεκαετία του 1960 ο Ντίσνεϊ επέστρεψε στη βιομηχανία που γνώριζε καλύτερα από κάθε άλλη και έφτιαξε ταινίες όπως τη «Μαίρη Πόππινς» (1964), με τη Τζούλι Άντριους και τον Ντικ Βαν Ντάικ, και άλλες κινουμένων σχεδίων όπως η «Λαίδη και ο Αλήτης» (1955), η «Ωραία Κοιμωμένη» (1959) και τα «101 Σκυλιά της Δαλματίας» (1961), που παραμένουν κλασικές εξήντα και πλέον χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία τους. Στα τέλη της δεκαετίας, ο Ντίσνεϊ (δεινός καπνιστής για όλη του τη ζωή) αρρώστησε με καρκίνο του πνεύμονα και στα τελευταία χρόνια της ζωής του η μεγαλομανία του επέστρεψε για να μείνει, βάζοντας στον νου του δύο μεγάλα πρότζεκτ, ένα χιονοδρομικό κέντρο και ένα τεραστίων διαστάσεων πάρκο, την «Disney World». Η αρρώστια τελικά τον πρόλαβε και ο Ντίσνεϊ πέθανε προτού δει με τα μάτια του κάποιο από αυτά να υλοποιούνται. Εκείνο που χτίστηκε μετά το θάνατό του ήταν ένα πολύ μικρότερο έργο, το «Walt Disney World Resort» στη Φλόριντα. Η εμμονή του με το όνειρο μιας τέτοιας θηριώδους «ουτοπίας» δημιούργησε τον μύθο πως ο Ντίσνεϊ, πριν πεθάνει, ζήτησε το σώμα του να διατηρηθεί με τη νέα τότε μέθοδο της κρυογονικής, ούτως ώστε οι γιατροί να τον επαναφέρουν όταν βρεθεί θεραπεία για τον καρκίνο, προκειμένου να γίνει καλά και να ολοκληρώσει τα έργα του. Walt Disney World Resort Η τελευταία ταινία που επιμελήθηκε προσωπικά ο Ντίσνεϊ ήταν το «Βιβλίο της Ζούγκλας» (1967), η ιστορία δηλαδή του Μόγλη, ενός παιδιού που μεγάλωσε στη ζούγκλα με γονείς έναν πάνθηρα και μια αρκούδα, βασισμένη στο βιβλίο του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ. Ύστερα από αυτή την ταινία, το στούντιο υπό την εποπτεία του αδερφού του Γουόλτ, Ρόι Ντίσνεϊ, προσπάθησε με νύχια και με δόντια να κρατηθεί κυκλοφορώντας ταινίες όπως οι «Αριστογάτες» (1970). Ο Ρόι σύντομα πέθανε και εκείνος το 1971, και την Disney ανέλαβε ο γιος του κυκλοφορώντας μικρότερες επιτυχίες όπως τον «Ρομπέν των Δασών» (1973). Με την παραίτηση τελικά και του Ρόι Τζούνιορ το 1977, το κενό που δημιουργήθηκε χωρίς κάποιον με το ισχυρό επώνυμο των Ντίσνεϊ στο τιμόνι, η εταιρεία κόντεψε να χρεοκοπήσει, ιδιαίτερα κατά τη δύσκολη δεκαετία που ακολούθησε. Με τους μεγαλύτερους σχεδιαστές, όπως για παράδειγμα τον Ντον Μπλουθ, να αποχωρούν ένας-ένας από τη Disney εξαιτίας προσωπικών ερίδων και κακής διαχείρισης της επιχείρησης γενικότερα, το στούντιο δεν γνώρισε άλλη επιτυχία μέχρι την «Αλεπού και το κυνηγόσκυλο» το 1981. Ύστερα ήρθε το «Τρον» (1982) με τον Τζεφ Μπρίτζες, μια ταινία κατά το ήμισυ κινουμένων σχεδίων και κατά το ήμισυ με ηθοποιούς, που γνώρισε επιτυχία χάρη στο μοντέρνο της λουκ· ωστόσο, οι ημέρες της δόξας είχαν γίνει πια παρελθόν. Το «Μαύρο Καζάνι» του 1984 πήρε μέτριες προς κακές κριτικές και η Disney άρχισε να γίνεται δεύτερο όνομα στη βιομηχανία. Η πραγματική αναβίωση ήρθε στη δεκαετία του 1990, πρώτα με τη «Μικρή Γοργόνα» (1989) που πρόσθεσε την Άριελ στο πάνθεο των Πριγκιπισσών της Disney, και στη συνέχεια με την «Ωραία Και το Τέρας» (1991), τον «Αλαντίν» (1992) και βέβαια τον «Βασιλιά των Λιονταριών» (1994) που «έσπασε ταμεία». Η επιτυχημένη αυτή ροή της αρχής της δεκαετίας δεν σταμάτησε, καθώς τις ταινίες αυτές ακολούθησαν η «Ποκαχόντας» (1995), η «Παναγία των Παρισίων» (1996), ο «Ηρακλής: Πέρα από τον μύθο» (1997), η «Μουλάν» (1998) και ο «Ταρζάν» (1999), με το τραγούδι του Φιλ Κόλινς που κέρδισε Όσκαρ. Μέσα στη δεκαετία του 1990 όμως κυκλοφόρησε και μια άλλη ταινία, εξαιρετικά σημαντική για την εξέλιξη της Disney τις επόμενες δεκαετίες: το «Toy Story» (1995). Όντας μια συμπαραγωγή της Disney και της Pixar, η ταινία είναι η πρώτη γυρισμένη εξολοκλήρου με «computer animation». Το «Toy Story» κέρδισε το ευρύ κοινό με τη συγκινητική ιστορία των παιχνιδιών του Άντι που ζωντανεύουν όταν εκείνος δεν τα βλέπει και τον προστατεύουν όσο τα προστατεύει κι εκείνος, με το χιούμορ της, με τις διάσημες φωνές των χαρακτήρων (Τομ Χανκς και Τιμ Άλεν) και με το επιτυχημένο της σάουντρακ. Το «Toy Story», που σήμερα έχει άλλα τρία σίκουελ, άνοιξε μεν την πόρτα προς το μέλλον για το στούντιο, αφήνοντας πίσω μια για πάντα το παραδοσιακό «animation». Η Walt Disney, στα 100 χρόνια της ύπαρξής της έχει περάσει από όλα τα στάδια που θα μπορούσε να περάσει μια επιχείρηση παραγωγής ταινιών. Γλίτωσε τη διάλυση μετά τον θάνατο του ιδρυτή της, τη χρεοκοπία κατά τη δεκαετία του 1980 και ξαναγνώρισε άνθιση, μέχρι που στη δεκαετία του 2000 έγινε ο πραγματικός κολοσσός που είναι σήμερα, με σειρές ταινιών όπως οι «Πειρατές της Καραϊβικής» με τον Τζόνι Ντεπ οι οποίες της απέφεραν δισεκατομμύρια. Και το σχετικό link...
  6. Casty και Michela Frare βρέθηκαν στη Θεσσαλονίκη, στο πλαίσιο του The Comic Con 7 και μίλησαν στην «Εφ.Συν.». O Casty και η Michela Frare κατά τη διάρκεια του The Comic Con 7 Ένας εκ των κορυφαίων Ιταλών δημιουργών κόμικς με τους ήρωες του Ντίσνεϊ βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη στο πλαίσιο του The Comic Con 7, συνοδεία της ταλαντούχας συνεργάτιδάς του. Ο λόγος για τον Casty, κατά κόσμον Andrea Castellan, και τη Michela Frare, η οποία τα τελευταία χρόνια συνεργάζεται μαζί του στο στάδιο της μελάνωσης των ιστοριών του πρώτου. Συνεχίζοντας την παράδοση του Αμερικανού Φλόιντ Γκότφρεντσον και του Ιταλού «μαέστρου» Ρομάνο Σκάρπα, ο Casty αναβάθμισε με το ταλέντο και τη φαντασία την εμφάνιση του διασημότερου ποντικού στον κόσμο, του Μίκι Μάους, προσδίδοντας εκ νέου βάθος στον χαρακτήρα. Μεταξύ άλλων η σειρά ιστοριών με τον Μίκι, τον Γκούφι και την πρωτότυπη ηρωίδα που επινόησε ο ίδιος, την αρχαιολόγο Κλάρα Λοφτ, συνδέουν τον καλλιτέχνη δημιουργικά με την ελληνική Ιστορία. Σε ένα άλλο πλαίσιο η Michela Frare, εκτός από το απαιτητικό έργο της μελανώτριας στις κλασικές ιστορίες του μεγάλου σχεδιαστή, υπογράφει και τα δικά της έργα τόσο εικονογραφώντας ιστορίες με τους κλασικούς ήρωες όσο, κυρίως, μεταφέροντας τις περιπέτειες των δημοφιλών κινηματογραφικών ηρώων της Disney και της Pixar. ● Έχεις εμπνευστεί πολλάκις από την ελληνική Ιστορία, ειδικά στις περιπέτειες της Κλάρας Λοφτ, όπως «Ο Κολοσσός της Ρόδου». Casty: Πάντοτε ήμουν μεγάλος θαυμαστής των ιστοριών που μπλέκουν την αρχαιολογία με την καλλιτεχνική φαντασία. Προσπαθώ πάντα να προσθέτω κάτι καινούργιο, ενώνοντας πολλές φορές διαφορετικούς πολιτισμούς – γι’ αυτό τον λόγο, κάθε φορά που γράφω μια ιστορία κάνω έρευνα προκειμένου να δώσω μία ρεαλιστική βάση στις ιστορίες μου. Για παράδειγμα, στον «Κολοσσό της Ρόδου» παρουσιάζω ένα από τα Επτά Θαύματα του Αρχαίου Κόσμου ως ένα γιγαντιαίο ρομπότ. Δεν ήταν μια τυχαία επιλογή. Μελέτησα πρώτα τα είδη τεχνολογίας που ήταν ήδη γνωστά εκείνη την εποχή. Στην ιστορία εξηγώ πώς το ρομπότ λειτουργεί χάρη σε μία τεράστια μπαταρία. Στην πραγματικότητα, υπάρχει η υπόθεση πως οι Αιγύπτιοι ήδη από τότε γνώριζαν να χρησιμοποιούν τον ηλεκτρισμό, αξιοποιώντας πήλινα αγγεία και σύρματα χαλκού. Η ιστορία «Ο Κολοσσός της Ρόδου» (2005) σε σενάριο Casty και σχέδιο Giorgio Cavazzano δημοσιεύτηκε στα ελληνικά στο περιοδικό Αλμανάκο #210. Η επίσκεψη στη Θεσσαλονίκη και στους αρχαιολογικούς χώρους της Μακεδονίας μού έδωσε τη δυνατότητα να οπτικοποιήσω κατά κάποιον τρόπο το περιβάλλον στο οποίο θα τοποθετηθεί μία από τις επόμενες ιστορίες μου, με την περιπετειώδη αρχαιολόγο στην αναζήτηση της Χαμένης Ατλαντίδας, η οποία θα διαδραματίζεται στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου. ● Θεωρείσαι ένας από τους δημιουργούς που ανανέωσε την εικόνα του Μίκι Μάους στα σύγχρονα ευρωπαϊκά κόμικς. Casty: Ο Μίκι στο παρελθόν υπήρξε ένας από τους πιο συμπαθείς χαρακτήρες. Ιδίως στα κόμικς του Γκότφρεντσον και του Σκάρπα ήταν αξιολάτρευτος. Δεν ήταν υπερήρωας ή εκνευριστικά τέλειος. Ο Γκούφι τον πλαισίωνε πάντοτε με έναν πιο διασκεδαστικό τρόπο, ενώ η Μίνι στις κλασικές ιστορίες δεν είχε τα χαρακτηριστικά της σικ αντιπαθούς κυρίας αλλά της συντρόφου του Μίκι, η οποία ενίοτε παρουσιαζόταν σνομπ καθαρά για χιουμοριστικούς λόγους. Σταδιακά, ο ήρωας παρερμηνεύτηκε από πολλούς συναδέλφους μου για μεγάλο χρονικό διάστημα. Το μοτίβο με τον ιδιωτικό ντετέκτιβ που βοηθάει τον Επιθεωρητή Ο’ Χάρα στην επίλυση αστυνομικών υποθέσεων έγινε κυρίαρχο και σε μεγάλο βαθμό μονότονο. Ο κλασικός Μίκι βουτούσε σε κάθε λογής περιπέτειες οι οποίες τον ξεπερνούσαν κατά πολύ σε μέγεθος, υπογραμμίζοντας έτσι το θάρρος του. Δεν ήταν ξερόλας ή ανίκητος, αλλά ξεπερνούσε τον εαυτό του και αναζητούσε βοήθεια από τους φίλους του για να αντεπεξέλθει. Αυτός ήταν πάντοτε ο Μίκι Μάους που μου άρεσε και αυτόν προσπάθησα να ξαναφέρω στο προσκήνιο. ● Θα έλεγες ότι ήταν παραμελημένος από τους ομότεχνούς σου νωρίτερα; Έγιναν αρκετές αξιόλογες προσπάθειες, αναμφίβολα. Εγώ ξεκίνησα την καριέρα μου στο χώρο του σχεδίου και των κόμικς, εικονογραφώντας άλλους ήρωες όπως ήταν ο Cattivik και ο Lupo Alberto. Το όνειρό μου όμως ήταν πάντοτε ο Μίκυ Μάους. Όταν επιχείρησα να απευθυνθώ για πρώτη φορά στην Disney, έστειλα,δείγμα δουλειάς μου τόσο με το σύμπαν των παπιών όσο και με αυτό των ποντικιών – για καλή μου τύχη προτίμησαν το δεύτερο και, εδώ που τα λέμε, εκεί υπήρχε έλλειψη, αφού στους περισσότερους άρεσε να φτιάχνουν ιστορίες με τους Ντακ. Μου δόθηκε έτσι η δυνατότητα να φτιάξω έναν Μίκυ συμπαθητικό και να τον τοποθετήσω στο επίκεντρο μυστηριωδών ιστοριών. ● Ιστορίες του Γκότφρεντσον και του Σκάρπα θα μπορούσαν να κυκλοφορήσουν σήμερα; Casty: Ενδεχομένως ούτε οι πρώτες δικές μου ιστορίες θα μπορούσαν, ιδίως όσες σχετίζονται με ευαίσθητες θεματικές που με απασχολούν και για τις οποίες θέλησα να μιλήσω στις ιστορίες μου, όπως για παράδειγμα το κυνήγι της φάλαινας ή η μόλυνση. Θεωρώ πως για να μιλήσεις ουσιαστικά για ένα πρόβλημα σε κάποιον πρέπει πρώτα απ’ όλα να του το δείξεις. Φυσικά δεν θα σχεδίαζα ποτέ θανάτους ζώων σε παιδικά κόμικς, αλλά κάπως πρέπει να το υπονοήσεις. Στην περίπτωση της μόλυνσης κάποιος θα πρέπει να μολύνει – γι’ αυτό υπάρχουν οι «κακοί», ώστε να παρεμβαίνει και μια ηθική αξιολόγηση των συμπεριφορών που στηλιτεύεις. ● Κατά τη γνώμη σου, υπάρχει χώρος για εισαγωγή στοιχείων διαφορετικότητας στα κόμικς με τους κλασικούς ήρωες του Ντίσνεϋ, όπως επιχειρεί σταδιακά να κάνει η εταιρεία στις κινηματογραφικές της παραγωγές; Αισθάνομαι πως οι βασικοί ήρωες με τους οποίους ασχολούμαι, δηλαδή ο Μίκυ, ο Γκούφυ και η υπόλοιπη παρέα του Μίκυ Σίτυ, δεν θα μπορούσαν να λειτουργήσουν με τον ίδιο τρόπο σε ένα τέτοιο πλαίσιο. Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες πάντα δίνουν τη δυνατότητα να μιλήσεις για ζητήματα που οι πρωταγωνιστές ενδεχομένως δε θα μπορούσαν χωρίς κάποιο εξωτερικό ερέθισμα, αλλά ταυτόχρονα με έναν αβίαστο τρόπο που εξυπηρετεί την ιστορία. Όταν δημιουργώ δικούς μου, πρωτότυπους ήρωες, πάντοτε πυξίδα μου είναι οι αφηγηματικές ανάγκες, σε συνδυασμό με τις κοινωνικές εξελίξεις. Υπήρξε μία περίοδος που ένιωσα την ανάγκη να εκμοντερνίσω την εικόνα της γυναίκας στα σύγχρονα κόμικς, γι’ αυτό δημιούργησα μία σειρά από πρωτότυπους θηλυκούς χαρακτήρες. Ήθελα να ξεφύγουμε από την στερεοτυπική απεικόνιση της Μίννι που έπινε τσάι ή πήγαινε για ψώνια με την Κλάραμπελ. Έχουμε την Κλάρα Λοφτ, η οποία είναι μία ηρωίδα μορφωμένη και παράλληλα δυναμική, ψυχικά και σωματικά, την Ρίτσα Πεσκανδρίτσα, η οποία εμφανίζεται περισσότερο μελετηρή, φοράει γυαλιά και λατρεύει τις βιβλιοθήκες, αλλά είναι έτοιμη να ριχτεί σε νέες περιπέτειες και να ταξιδέψει, καθώς και την Ούμα, η οποία είναι μέλος μίας ομάδας ταξιδευτών στο χρόνο, οπλοφορεί και είναι πολύ ζόρικη. Προσπάθησα να αποφύγω τα στερεότυπα και να έρθω πιο κοντά στην εποχή μας. Πάντοτε όμως θα υπάρχει περισσότερος χώρος. «Η Disney έκανε βήματα τόσο μεγάλα όσο αυτό του ανθρώπου στο φεγγάρι» ● Όχι μόνο επισκέφθηκες για πρώτη φορά την Ελλάδα, αλλά έκανες και την παρθενική σου εμφάνιση σε εκδηλώσεις του είδους στη Θεσσαλονίκη! Θα ήθελα να μοιραστείς λίγα λόγια για την εμπειρία σου μαζί μας. Όχι μόνο αυτό, αλλά είναι και η πρώτη φορά που δίνω συνέντευξη για τη δουλειά μου! Αυτές τις μέρες βίωσα ένα λουτρό ενθουσιασμού! Η Θεσσαλονίκη μου άρεσε πολύ, το ίδιο και οι άνθρωποί της! Οι αγαπημένες μου στιγμές ήταν όταν ερχόμουν σε επαφή με τα μικρά παιδιά, τα οποία εκρήγνυνταν από χαρά όταν έπαιρναν στα χέρια τους τα σχέδια που τους έκανα. Τα παιδιά δεν έχουν φίλτρα κι αυτό είναι υπέροχο. Μπορεί το έργο μας να διαδίδεται σε ανεξέλεγκτο αριθμό ανθρώπων και περιοχών στον κόσμο, αλλά εμείς εργαζόμαστε κλεισμένοι στο γραφείο μας – σπάνια γινόμαστε κοινωνοί αυτού. Είναι πολύ ευχάριστο συναίσθημα όταν αντιλαμβάνεσαι έμπρακτα πως μπορεί να προσφέρεις, έστω για λίγη ώρα, χαρά σε τόσο πολλά μικρά πλάσματα που κάνουν όνειρα και μαγεύονται από τις ιστορίες μας. ● Μεταφέροντας στο χαρτί κινηματογραφικούς ήρωες της Disney και της Pixar, έρχεσαι αντιμέτωπη με περιορισμούς στην απόδοση των πολλών διαφορετικών χαρακτήρων; Frare: Όταν καλείσαι να γράψεις μια ιστορία που σχετίζεται με αυτά τα έργα, οφείλεις να είσαι απόλυτα συνεπής στα βασικά χαρακτηριστικά του εκάστοτε χαρακτήρα, ακολουθώντας κάποιες κατευθυντήριες γραμμές που υπαγορεύονται κεντρικά από την εταιρεία. Σε ότι αφορά το σχέδιο, παρ’ όλο που όλα εντάσσονται στην ευρύτερη κατηγορία του χιουμοριστικού, πρέπει να είσαι αρκετά προσαρμοστικός ώστε να κινείσαι με ευκολία από τους χαρακτήρες του «Cars» σε αυτούς του «Frozen». Κάθε μέρα είναι μια πρόκληση. Υπάρχουν πολλά στάδια ελέγχου πριν από την τελική έγκριση, αφενός δημιουργικά (μολύβια, μελάνια, χρώμα) και αφετέρου ιεραρχικά (από την Ιταλία στην Αμερική και από το εκδοτικό τμήμα στο τμήμα παραγωγής κινουμένων σχεδίων). Η διαδικασία είναι χρονοβόρα και συχνά διορθώσεις για κάποιο προηγούμενο στάδιο έρχονται ενώ έχει ολοκληρωθεί ήδη το επόμενο, με αποτέλεσμα να καταβάλλεις αρκετή επιπλέον δουλειά. Εξώφυλλο της σειράς Ducktales στο οποίο η Michela Frare υπογράφει το μελάνι (σχέδιο: Marco Ghiglione). ● Πρόσφατα έχει ανοίξει έντονα η συζήτηση περί εισαγωγής στοιχείων διαφορετικότητας στις ταινίες της εταιρείας. Frare: Σε αυτόν τον τομέα η Disney έκανε βήματα τόσο μεγάλα όσο αυτό του ανθρώπου στο φεγγάρι. Εισήγαγε τη σεξουαλική διαφορετικότητα στις νέες ταινίες της ξεκινώντας δειλά με το «Lightyear» και φτάνοντας, ειδικά με το «Strange World», να μιλήσει με τέτοια σαφήνεια για μια κοινωνική πραγματικότητα που νωρίτερα μόνο υπαινικτικά προσέγγιζε. Η στροφή προς αυτήν την κατεύθυνση είναι αναγκαία και θεμελιώδης στην εποχή μας. Και το σχετικό link...
  7. Η απόφαση της Walt Disney Company να αποκηρύξει δύο από τις σημαντικότερες ιστορίες του κορυφαίου Ντον Ρόσα έχει προκαλέσει ενόχληση στους αναγνώστες, έκρηξη στις τιμές των συλλεκτικών εκδόσεων με τα έργα του και ζωηρές συζητήσεις για την έκταση και την ένταση της πολιτικής ορθότητας στην Τέχνη. Ο μάγος Φούλα Ζούλα αντιστέκεται στις προσπάθειες του θείου Σκρουτζ να εξαγοράσει τη γη της φυλής του, στην ιστορία του Ντον Ρόσα «Ο Μεγιστάνας της Καλισότα», 1994 (στα ελληνικά ΚΟΜΙΞ Α’ περιόδου #110, 1997). Τα τελευταία χρόνια πληθαίνουν οι αφορμές για συζητήσεις γύρω από την πολιτική ορθότητα και τη σχέση της με τις Τέχνες. Οι υπέρμαχοί της προκρίνουν με ζέση την πλατιά εφαρμογή της, μερικές φορές με απόλυτους όρους, σε κάθε έκφανση της κοινωνικής ζωής, ενώ οι πολέμιοι συχνά-πυκνά κρύβονται πίσω από αντικειμενικά εύλογες ενστάσεις, όπως η αυθεντικότητα στις απεικονίσεις ιστορικών δεδομένων και η ενίοτε προβληματική επίδρασή της στις τέχνες, με αιχμή του δόρατος την κωμωδία. Ασχέτως πού τοποθετείται κανείς στη σχετική συζήτηση, είναι δεδομένο ότι στη σύγχρονη εποχή δύσκολα μπορεί να εναντιωθεί με πειστικά επιχειρήματα στην επικράτηση «ασφαλών ζωνών» για μια σειρά κοινωνικών ομάδων ή/και καταστάσεων. Από την άλλη, κανείς δεν πρέπει να δαιμονοποιεί ακόμα και την απλή αναφορά στα παραπάνω, εν είδει ταμπού. Το χιούμορ και η σάτιρα είναι χρήσιμα εργαλεία – μερικές φορές πολύ ισχυρότερα από τα συμβατικά – για την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης σε πιο λεπτά ζητήματα. Αλλά ακόμα και στις περιπτώσεις που δεν χρησιμεύουν σε αυτό, δεν είναι εκ προοιμίου μεμπτό το να αξιοποιούνται ως σατιρικοί αυτοσκοποί – αρκεί να γίνεται με σεβασμό. Η Walt Disney Company είναι μία από τις μεγαλύτερες εταιρείες του χώρου η οποία υπηρετεί την προάσπιση της πολιτικής ορθότητας με εντυπωσιακή συνέπεια την τελευταία δεκαετία, αν όχι περισσότερο. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις στις οποίες η σχετική πολιτική της εταιρείας επιβάλλει την παρουσία της βεβιασμένα και επιφανειακά, ρίχνοντας νερό στον μύλο των επικριτών της – αλλά το αποτύπωμα είναι σε κάθε περίπτωση θετικό. Μάλιστα, πηγαίνοντας ακόμα ένα βήμα παραπέρα, στην αποκλειστική streaming πλατφόρμα «Disney+», δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που κλασικό περιεχόμενο της εταιρείας όπως «Οι Αριστόγατες», ο «Ντάμπο», ο «Πήτερ Παν», ο «Αλαντίν» και «Το Βιβλίο της Ζούγκλας», συνοδεύεται από ένα σύντομο μήνυμα που αναφέρει: «Το συγκεκριμένο πρόγραμμα περιλαμβάνει σκηνές που απεικονίζουν ή/και αντιμετωπίζουν με αρνητικό τρόπο άτομα ή κουλτούρες. Τα εν λόγω στερεότυπα ήταν και είναι εσφαλμένα. Αντί να καταργήσουμε αυτό το περιεχόμενο, αναγνωρίζουμε ότι έχει αρνητικό αντίκτυπο, μαθαίνουμε από αυτόν και πυροδοτούμε συζητήσεις, ώστε να δημιουργήσουμε μαζί ένα μέλλον που δεν θα αποκλείει κανέναν. Η Disney δεσμεύεται να δημιουργεί ιστορίες με θέματα που εμπνέουν και αποτυπώνουν την πλούσια διαφορετικότητα της ανθρώπινης εμπειρίας σε όλο τον πλανήτη». «Το Όνειρο Μιας Ζωής» κυκλοφόρησε το 2002 (στα ελληνικά ΚΟΜΙΞ Α’ περιόδου #196, 2004) και αποτελεί μία ντισνεϊκή εκδοχή της ταινίας «Inception», αρκετά χρόνια πριν από την προβολή της τελευταίας Ισορροπώντας επιδέξια μεταξύ της ελεύθερης καλλιτεχνικής έκφρασης και της πολιτικής ορθότητας, η παραπάνω προσέγγιση αποτελεί μία χρυσή τομή και φανερώνει την ειλικρινή συναίσθηση της βαρύτητας και των δύο. Εντούτοις, φαίνεται πως η εταιρεία επιφύλασσε διαφορετική αντιμετώπιση στις ιστορίες κόμικς που φέρουν το λογότυπό της. Ένας συνεργαζόμενος εκδότης ενημέρωσε πρόσφατα τον κορυφαίο δημιουργό κόμικς με ήρωες του Disney, τον Αμερικανό Ντον Ρόσα, δημιουργό του πολυβραβευμένου έργου «Ο Βίος και η Πολιτεία του Σκρουτζ Μακ Ντακ», για τη διαφορετική προσέγγιση της εταιρείας σε ότι αφορά τις ιστορίες του: «Στο πλαίσιο της διαρκούς προσήλωσης στη διαφορετικότητα και τη συμπερίληψη, η Walt Disney Company βρίσκεται σε διαδικασία αναθεώρησης της βιβλιοθήκης με ιστορίες της. Συνεπώς, μερικές ιστορίες που δεν συμβαδίζουν με τις αξίες της δεν θα δημοσιεύονται πια. Αυτό επηρεάζει δύο κλασικές ιστορίες σου, τον “Μεγιστάνα της Καλισότα” και “Το Όνειρο Μιας Ζωής”. Αυτές οι ιστορίες δεν θα αναδημοσιεύονται ούτε θα συμπεριλαμβάνονται σε συλλεκτικές εκδόσεις». Η απόφαση της εταιρείας πυροδοτεί μια σειρά από ερωτήματα. Κατ’ αρχάς, προσβάλλουν πράγματι τη «διαφορετικότητα και τη συμπερίληψη» οι εν λόγω ιστορίες; «Ο Μεγιστάνας της Καλισότα», το ενδέκατο επεισόδιο του «Βίου και Πολιτείας», αποτελεί μία από τις πιο ενήλικες και ίσως από τις πιο διδακτικές ιστορίες τού Ρόσα. Ο νεαρός Σκρουτζ, για μία και μοναδική φορά στη ζωή του, αγνοεί στιγμιαία την ηθική του πυξίδα και διώχνει με ατιμία μια φυλή της Αφρικής από τη γη της. Για εκδίκηση, ο μάγος της φυλής, Φούλα Ζούλα, εξαπολύει ένα ισχυρότατο ξόρκι ενάντια στον ήρωα, θέτοντας ένα ζόμπι στο κατόπι του – ο Μπόμπι το Ζόμπι θα τον ακολουθεί με σκοπό να τον καταραστεί, στον αιώνα τον άπαντα. Από την άλλη, στην ιστορία «Το Όνειρο Μιας Ζωής», ο Ρόσα μάς ξεναγεί σε λίγες σελίδες στα σημαντικότερα σημεία της ζωής του πιο πλούσιου παπιού του κόσμου, σε μια ντισνεϊκή εκδοχή του «Inception». Το κοινό σημείο των δύο ιστοριών; Μα φυσικά η εμφάνιση του Μπόμπι του Ζόμπι! Ο Μπόμπι το Ζόμπι συναντά τον νεαρό Σκρουτζ Η ιστορία και η αναφορά στον Φούλα Ζούλα και τον Μπόμπι αποτελούν φόρο τιμής του δημιουργού στο έργο του Καρλ Μπαρκς, δημιουργού του Σκρουτζ Μακ Ντακ, και συγκεκριμένα στην ιστορία «Βουντού Χουντού». Περιλαμβάνεται και αυτή η κλασική ιστορία του 1949 στην «απαγορευμένη λίστα» της Disney; Γιατί να γίνεται λόγος για «απαγόρευση» των ιστοριών και δεν ακολουθήθηκε μια πιο μετριοπαθής τακτική, α λα Disney+; Τέλος, αποκηρύσσοντας ένα από τα δώδεκα κεφάλαια του έργου, πρακτικά αποκηρύσσεται συνολικά ένα εκ των πιο αναγνωρίσιμων έργων κόμικς της εταιρείας, αφού πλέον δεν θα είναι δυνατόν να δημοσιεύεται ολοκληρωμένο – οι κερδοσκόποι στην αγορά μεταχειρισμένων ήδη τρίβουν τα χέρια τους. Και το σχετικό link...
  8. Η εταιρεία του Γουόλτ Ντίσνεϊ, που φέτος γιορτάζει τα 100 της χρόνια, αποφάσισε να «επαναφέρει στη ζωή» τον δημιουργό της με ένα εντυπωσιακό ολόγραμμα. Στην πραγματικότητα επέστρεψε τους εργαζομένους της στο 1923. Αρκετές γενιές (συμπεριλαμβανομένης της δικής μου) μεγάλωσαν ακούγοντας έναν αστικό μύθο για τον Γουόλτ Ντίσνεϊ. Το σώμα του, λένε, έχει καταψυχθεί με ειδικές τεχνικές κρυογονικής ώστε όταν η επιστήμη το επιτρέψει να τον επαναφέρουν στη ζωή. Στις πιο εξελιγμένες θεωρίες συνωμοσίας μαθαίνουμε ότι η Disney δημιούργησε την ταινία «Frozen» («Ψυχρά και Ανάποδα») ώστε να μην εμφανίζονται πλέον στις πρώτες θέσεις των μηχανών αναζήτησης ιστοσελίδες που αποκαλύπτουν την «αλήθεια» για το σώμα του δημιουργού της – το οποίο φυσικά όλοι γνωρίζουν ότι είναι καλά κρυμμένο κάτω από ένα roller coaster στην Disney World της Καλιφόρνιας. Ο Γουόλτ Ντίσνεϊ βέβαια «νεκραναστήθηκε» πράγματι αυτό το Σάββατο, αλλά όχι με τον τρόπο που περίμεναν οι ψεκασμένοι οπαδοί του. Για τον εορτασμό των εκατό χρόνων από την ίδρυσή της, η Walt Disney χρησιμοποίησε εφαρμογές τεχνητής νοημοσύνης για να δημιουργήσει ένα εξαιρετικό ολόγραμμα. Σαν την ηρωίδα της ταινίας «Goodbye Lenin» λοιπόν ο Γουόλτ Ντίσνεϊ επανέρχεται στη «ζωή», σχεδόν έξι δεκαετίες μετά τον θάνατό του, για να συναντήσει έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο για τον ίδιο, την εταιρεία του και όλη την ανθρωπότητα. Ή μήπως όχι; Στα χρόνια της ακμής του ο πατέρας τού Ντόναλντ Ντακ και του Μίκι Μάους αποτελούσε μία από τις πιο αντιδραστικές φιγούρες της αμερικανικής βιομηχανίας του θεάματος. Ρουφιάνος με όλη τη σημασία της λέξης, κατέδωσε αρκετούς υπαλλήλους και στενούς συνεργάτες του ως κομμουνιστές στην επιτροπή αντιαμερικανικών υποθέσεων του γερουσιαστή Μακάρθι προκειμένου να σπάσει τις απεργίες και τα συνδικάτα στην εταιρεία του. Οι επικριτές του δεν του έχουν συγχωρέσει επίσης ότι φιλοξένησε και ξενάγησε στα στούντιο της Disney τη σκηνοθέτρια του Χίτλερ, Λένι Ρίφενσταλ, δικαιολογούμενος με το αστείο επιχείρημα ότι δεν είχε καταλάβει ποια είναι. Όσο για τους ήρωές του, όπως εξηγούσαν ήδη από τη δεκαετία του '70 οι κοινωνιολόγοι Ματλάρ Αρμάν και Ντορφμάν Αριέλ στο περίφημο βιβλίο τους «Ντόναλντ ο Απατεώνας» (εκδόσεις Ύψιλον), «αποτελούν ακόμη ένα πρόσωπο του ιμπεριαλισμού και γενικότερα της κυρίαρχης ιδεολογίας στον πολιτιστικό τομέα». Αυτός ο αντιδραστικός επιχειρηματίας λοιπόν θα ζούσε σήμερα ένα αντεστραμμένο «Goodbye Lenin» αν μάθαινε ότι το ολόγραμμά του γεννήθηκε σε μια εποχή που η αμερικανική Ακροδεξιά αντιμετωπίζει την εταιρεία του σχεδόν σαν γιάφκα κομμουνιστών. Ο ακροδεξιός σχολιαστής και πρώην συνεργάτης του Ρόναλντ Ρίγκαν, Μάρκ Λεβίν, υποστήριξε ότι η Disney «κάνει μαρξιστική κατήχηση» στα παιδιά, ενώ το δίκτυο Fox News παρουσίαζε ανώνυμες καταγγελίες εργαζομένων οι οποίοι, όπως έλεγε, αισθάνονται να βρίσκονται υπό διωγμό για τις συντηρητικές ιδέες τους. Το αποκορύφωμα της αντιπαράθεσης ήρθε τους τελευταίους μήνες όταν o κυβερνήτης της Φλόριντα, Ρον Ντεσάντις, κήρυξε τον πόλεμο στην Disney με αφορμή την κριτική που άσκησε η τελευταία στον περίφημο νόμο Don’t Say Gay – ένα πακέτο ομοφοβικών ρυθμίσεων που μεταξύ άλλων απαγορεύει τα μαθήματα σεξουαλικού προσανατολισμού στα σχολεία. Ο Ντεσάντις τελικά κέρδισε τη μάχη, αφού πρώτα απείλησε να διακόψει τις φοροελαφρύνσεις που απολαμβάνει η εταιρεία στην Πολιτεία του και στη συνέχεια απέκτησε τον απόλυτο πολιτικό έλεγχο της ειδικής οικονομικής ζώνης στην οποία δραστηριοποιείται η εταιρεία. Παρόμοιες πολιτικές αντιπαραθέσεις είχε προκαλέσει και η πρωτοβουλία της Disney να οικοδομήσει κατοικίες χαμηλού ενοικίου για τους εργαζομένους της στο Ορλάντο της Φλόριντα, δηλαδή στην πλησιέστερη πόλη στο θεματικό πάρκο της Disney World. Η τραμπική Δεξιά έκανε και πάλι λόγο για «σοσιαλιστικές επιλογές», υπενθυμίζοντας μάλιστα με νόημα ότι η Walt Disney αύξησε πρόσφατα το κατώτατο ωρομίσθιο από τα 10 στα 15 δολάρια. Μήπως τελικά ακόμη και η μετενσάρκωση του Γουόλτ Ντίσνεϊ σε ολόγραμμα θα αρχίσει να δυσφορεί με την «αριστερή» πολιτική της εταιρείας που ο ίδιος ίδρυσε πριν από έναν αιώνα, τον Οκτώβριο του 1923; Δυστυχώς όχι. Όλες οι φαινομενικά προοδευτικές επιλογές της Disney κινούνται στον αστερισμό της κερδοφορίας και όχι της προστασίας των εργαζομένων ή των πελατών. H αύξηση του ημερομισθίου από τα 10 στα 15 δολάρια ήταν αποτέλεσμα σκληρών εργατικών διεκδικήσεων, ενώ οι «εργατικές κατοικίες» ήταν ο μοναδικός τρόπος για την Disney World να διατηρήσει τους εργαζομένους της σε μια περιοχή όπου το ενοίκιο για ένα δυάρι έχει εκτοξευτεί σχεδόν στα 2.000 δολάρια. Σύμφωνα με οργανώσεις που μάχονται για βιώσιμα ενοίκια, οι υπάλληλοι που ντύνονται κάθε ημέρα Μίκι Μάους και Ντόναλντ Ντακ θα έπρεπε να βγάζουν τουλάχιστον 30 δολάρια την ώρα για να μπορούν να αντεπεξέλθουν στα ενοίκια της περιοχής. Και ύστερα έρχονταν οι απολύσεις. Στο αποκορύφωμα της πανδημίας, όταν η τιμή της μετοχής της Disney έφτασε στο υψηλότερο σημείο της ιστορίας της στα 204 δολάρια, η εταιρεία απέλυσε 32.000 εργαζομένους. Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε και πριν από μερικές μέρες, όταν ακόμη ένα ράλι στην τιμή της μετοχής συνοδεύτηκε από την απόλυση άλλων 7.000 εργαζομένων. Όσο για την αναμφισβήτητα αξιέπαινη προσπάθεια να υπερασπιστεί τα δικαιώματα ομάδων με διαφορετική σεξουαλική ταυτότητα, μοιάζει βγαλμένη από το φιλελεύθερο πολιτικό εγχειρίδιο της Χίλαρι Κλίντον: προασπιζόμαστε τα κοινωνικά δικαιώματα μειονοτήτων, αδιαφορώντας αν οι συνθήκες εργασίας και οι γιγαντιαίες οικονομικές ανισότητες εξανδραποδίζουν τους ίδιους ακριβώς ανθρώπους που υποτίθεται ότι προστατεύουμε. O Γουόλτ Ντίσνεϊ, είτε σαν ολόγραμμα, είτε στον τάφο του στο Λος Άντζελες (ή ακόμη και αν περιμένει την ανάσταση σε έναν καταψύκτη κάτω από κάποιο ρόλερ κόστερ), μπορεί να κοιμάται ήσυχος ότι η εταιρεία του «εκσυγχρονίστηκε», αλλά δεν άλλαξε. Και το σχετικό link...
  9. Ο Μίκυ Μάους, το διασημότερο ποντίκι του κόσμου γίνεται 93 ετών! Αχαιοί μιλούν στην εφημερίδα «Πελοπόννησος» για ένα από τα πιο δυνατά χαρτιά του αμερικανικού πολιτιστικού ιμπεριαλισμού. Ο Μίκυ Μάους γίνεται 93 ετών σήμερα Παρασκευή 13/01/2023 και δεν έχει γκρίζα μαλλιά στο κεφάλι του. Σίγουρα, είναι λίγο πιο σκανδαλιάρης και φοράει τα ίδια ρούχα εδώ και δεκαετίες, αλλά η γενική του εικόνα είναι σχεδόν ίδια! Η ιστορία του Μίκυ ωστόσο ξεκινά με ένα κουνέλι το 1927, όταν ο Walt Disney δημιούργησε έναν χαρακτήρα που ονομάζεται «Oswald the Lucky Rabbit». Με το στρογγυλό, λευκό πρόσωπό του, τη μεγάλη μύτη του με κουμπιά και τα μαύρα μακριά αυτιά του, ο χαμογελαστός Oswald έγινε αμέσως επιτυχία και η Universal «παρήγγειλε» μια σειρά από σορτς. Όταν τα στελέχη της Disney συναντήθηκαν μίκρυναν λίγο τα αφτιά, προσέθεσαν επιπλέον επένδυση γύρω από τη μέση και μετέτρεψαν το κουνέλι σε ποντίκι. Ονομάστηκε Mortimer. Το παρατσούκλι δεν κράτησε. Υπάρχουν πολλές ιστορίες που προσπαθούν να εξηγήσουν πώς και γιατί – η πιο δημοφιλής είναι ότι η γυναίκα του Disney μισούσε το όνομα και πρότεινε την αντικατάστασή του – σύντομα ήταν έτοιμος για το ντεμπούτο του ως Μίκυ. Ο Μίκυ γεννήθηκε στην Αμερική την εποχή της κατάθλιψης, έγινε – και διαμορφώθηκε για να γίνει – ένας ήρωας για τον απλό άνθρωπο, ένας αισιόδοξος ποντικός που αντιμετώπιζε χαρούμενα τις δυσκολίες που έρχονταν στον δρόμο του και ως χαρούμενο καρτούν κατακτούσε τις αντιξοότητες. Ένα ποντίκι, ντυμένο σαν τον αεροπόρο Τσαρλς Λίντμπεργκ, κατασκευάζει ένα αεροπλάνο και ονειρεύεται να γίνει σπουδαίος πιλότος. Παίρνει μαζί του την κοπέλα του στην πρώτη του πτήση. Αλλά μετά έρχεται εμπόδιο μετά από εμπόδιο – η κοπέλα του παρασύρεται και απομακρύνεται, πλησιάζει μια καταιγίδα και το ποντίκι καταλήγει σε ένα έρημο νησί, όπου οι ντόπιοι αποφασίζουν να τον μαγειρέψουν. Ο Μίκυ τούς πολεμά όλους μόνος του. Αυτό ήταν το πρώτο κόμικ του Μίκυ Μάους, που τυπώθηκε στο «The New York Daily Mirror» πριν από 93 χρόνια, στις 13 Ιανουαρίου 1930. Παρόλο που το «Steamboat Willie», η πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων με το ποντίκι, έκανε το ντεμπούτο στη Walt Disney το 1928, το κόμικ στριπ ήταν αυτό που προκάλεσε διεθνή φήμη για τον Μίκυ Μάους – κυρίως λόγω της πολύ περιορισμένης εμβέλειας των ταινιών τότε. Το κουβάρι του απόλυτου μύθου των κινουμένων σχεδίων ξετυλίγεται σήμερα στην εφημερίδα «Πελοπόννησος» από τρεις αχαιούς συμπολίτες που έχουν να πουν ο καθένας τη δική του ιστορία για το απόλυτο σύμβολο της αμερικανικής αισιοδοξίας, επινοητικότητας και ενεργητικότητας: Κώστας Γιαννακόπουλος, διευθυντής mycomics.gr - συλλέκτης: «Ο Μίκυ είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού» Ο Μίκυ Μάους είναι ο πιο διάσημος χαρακτήρας κόμικς. Και δεν το λέει αυτό όποιος-όποιος, αλλά η ίδια η Google, καθώς μέσα σε ένα χρόνο έγιναν πάνω από 34 εκατομμύρια αναζητήσεις για αυτόν. Χιλιάδες καλλιτέχνες έχουν δημιουργήσει ιστορίες με τον Μίκυ. Αυτές οι ιστορίες έχουν εκδοθεί σε πάνω από 120 χώρες στον κόσμο. Στην Ελλάδα μόνο, συνολικά, υπάρχουν καταγεγραμμένες πάνω από 260 εκδόσεις με ιστορίες χαρακτήρων της Ντίσνεϋ προεξάρχοντος του Μίκυ. Είναι απλά αδύνατο κάποιος αναγνώστης τους να μην βρει μια έστω ιστορία που μεγαλώνοντας θα έχει να την θυμάται ως την «αγαπημένη» του ιστορία. Στην πραγματικότητα όμως ο Μίκυ Μάους δεν είναι ένας ήρωας. Ο Μίκυ είναι δεκάδες διαφορετικοί χαρακτήρες που απλά μοιάζουν στην εμφάνιση του Μίκυ. Το κατόρθωμα της Ντίσνεϋ είναι ότι μπόρεσε να μετατρέψει το μικρό σκανδαλιάρικο ποντίκι των πρώτων σχηματικών ταινιών κινουμένων σχεδίων σε ένα χαρακτήρα ήρωα για όλες τις εποχές και όλους τους αναγνώστες. Πιστεύω πως όλοι όσοι είστε τώρα μαζί μας σε αυτή σελίδα έχετε διαβάσει ιστορίες με τον Λούκυ Λουκ, Τον Αστερίξ, τον Τεν Τεν, τον Ποπάυ, τον Σπάιντερ Μαν. Όλοι αυτοί οι πετυχημένοι ήρωες πρακτικά κάνουν μόνο μια δουλειά. Την κάνουν σίγουρα καλά για αυτό και είναι διάσημοι στο αντικείμενό τους (!) αλλά είναι και στην ουσία μονοδιάστατοι. Έχουν έναν τυποποιημένο χαρακτήρα και χαρακτηριστικά και πάνω σε αυτά χτίζονται οι ιστορίες τους. Αντίθετα, ο Μίκυ στην καριέρα του έχει κάνει σχεδόν τα πάντα – έχει παρουσιαστεί με διαφορετικούς χαρακτήρες, ιδιότητες και ασχολίες. Αυτό βέβαια, εξαιτίας των χιλιάδων δημιουργών και εκδόσεων που όπως είπαμε έχουν δημιουργήσει και δημοσιεύσει ιστορίες με τον Μίκυ. Ο Μίκυ, ανάλογα την ιστορία, μπορεί να παρουσιαστεί σαν ξεροκέφαλος, τεμπελάκος, γενναίος, επιπόλαιος, ο πιστός φίλος του Γκούφη, αιώνιος αρραβωνιαστικός της Μίνι Μάους (συνεπωνυμία απλή), ο πιστός θείος στα ανίψια του και το αγαπημένο αφεντικό του σκύλου του Πλούτο. Στην Ελλάδα, η πιο γνωστή ίσως περσόνα του Μίκυ είναι αυτή του κυνηγού της περιπέτειας. Οι ελληνικές εκδόσεις, καθοδηγούμενες από αλάνθαστο ένστικτο ή… τύχη επέλεξαν και πρόσφεραν στους αναγνώστες μερικές από τις πιο καλογραμμένες και σχεδιασμένες ιστορίες κόμικς με τον Μίκυ. Σε αυτές, ο ήρωάς μας είναι ντετέκτιβ που λύνει τα πιο σκοτεινά μυστήρια και καταδιώκει άπιστους εγκληματίες. Περιστασιακά γίνεται εξερευνητής αρχαιολόγος (τρέμε Ιντιάνα Τζόουνς) μέχρι και σερίφης στην άγρια Δύση. Δεν υπάρχει περίπτωση το παιδί αναγνώστης να μην βρει μια πλευρά με την οποία θα ταυτιστεί. Αρκεί το παιδί να βρει χρόνο, κίνητρο και όρεξη να ασχοληθεί με την ανάγνωση των κόμικς. Κάτι που δυστυχώς πλέον σπάνια συμβαίνει με τα παιδιά. Η κατάληξη είναι σήμερα στην εποχή του Internet και του tiktok οι αναγνώστες να είναι κυρίως μεσήλικες που προσπαθούν να επαναφέρουν κομμάτια του παρελθόντος τους και αγαπημένες αναμνήσεις. Η ανάγνωση των κόμικς έχει μετασχηματιστεί σε συλλογή κόμικς. Ακόμα και έτσι όμως ο Μίκυ είναι και εδώ ο κυρίαρχος του παιχνιδιού, καθώς τα τεύχη του Μίκυ Μάους είναι τα πιο συλλεκτικά και ακριβά ανάμεσα στις ελληνικές εκδόσεις. Αυτή είναι μια ωραία ιστορία που θα αναλύσουμε ίσως σε ένα προσεχές αφιέρωμα. Δήμητρα Φραγκούλη, συγγραφέας: «Ο νους μου τρέχει σ’ εκείνο το μικρό κορίτσι με τον αγαπημένο φίλο τον Μίκυ» Μεσημέρι Αυγούστου 1989. Στο ενοικιαζόμενο επικρατεί ησυχία. Ο μόνος ήχος που ακούγεται είναι ο ελαφρύς κυματισμός της θάλασσας καθώς σκάει στο ακρογιάλι. Ένα απαλό αεράκι μπαίνει από το ανοιχτό παράθυρο και κουνώντας την κουρτίνα, προσπαθεί να σπάσει για λίγο τη ζέστη που επικρατεί. Η μαμά και ο μπαμπάς έχουν ξαπλώσει, αλλά εγώ όχι, δε θέλω να κοιμηθώ. Τα μαλλιά μου είναι ακόμα βρεγμένα από το λούσιμο – η μαμά μάς λούζει πάντα μετά τη θάλασσα. Βάζω ένα μαξιλάρι στην πλάτη του κρεβατιού και μισοξαπλώνω. Πάνω στο ξύλινο, χαμηλό κομοδίνο είναι ακουμπισμένα τα δύο τελευταία τεύχη του Μίκυ Μάους. Ένα από χθες και ένα από την περασμένη Παρασκευή που δεν είχα προλάβει να πάρω. Τα έφερε ο μπαμπάς το πρωί από την Πάτρα. Πιάνω στα χέρια το πρώτο τεύχος, αυτό της περασμένης εβδομάδας. Η ανυπομονησία δεν περιγράφεται. Απ’ έξω με κοιτάζει ο Μίκυ με ένα τεράστιο χαμόγελο, μέσα στο μπλε αμάξι του, υποσχόμενος μεγάλες περιπέτειες. Ανοίγω την πρώτη σελίδα, την έγχρωμη. Με τις γνώσεις της απόφοιτου της Α’ δημοτικού, χώνομαι συλλαβιστά μέσα στην ιστορία. Ο Μίκυ είναι ντετέκτιβ! Προσπαθεί να λύσει το μυστήριο μιας πολύ περίεργης ληστείας. Τα μάτια μου πετάνε στα συννεφάκια με τα γράμματα, και από εικόνα σε εικόνα, γίνομαι μέλος της ομάδας. Γυρίζω σελίδα, είναι το ασπρόμαυρο μέρος της ιστορίας. Έτσι είναι όλες οι ιστορίες, μια χρωματιστές, μια ασπρόμαυρες. Τις βαρετές Κυριακές του χειμώνα, όταν τελειώνω το διάβασμα, βάζω χρώμα με τις ξυλομπογιές μου και σε αυτές τις σελίδες. Τώρα όμως δε με νοιάζει. Να και ο Γκούφη, που τον βοηθάει στη λύση του μυστηρίου. Η μια ιστορία διαδέχεται την άλλη καθώς τα μάτια μου γίνονται βαριά και το κεφάλι γέρνει στο μαξιλάρι. Ο ύπνος έρχεται κι εγώ παίρνω μαζί μου τον αγαπημένο ήρωα με την παρέα του, στον κόσμο των ονείρων. Μετά τις διακοπές, τα τεύχη του Μίκυ Μάους τοποθετούνται με ευλάβεια στο μεγάλο κουτί πίσω από το κρεβάτι, μαζί με πολλά άλλα. Από πάνω τους ένα λούτρινο ζευγάρι, ο Μίκυ και η Μίνι, στέκονται φύλακες των αξέχαστων εικονογραφημένων ιστοριών. Με τα χρόνια, και προσπαθώντας να το παίξω μεγάλη, αδιαφόρησα για το ποντίκι με τα λευκά γάντια και δυστυχώς η συλλογή του Μίκυ Μάους χάθηκε. Πολλά δόθηκαν, άλλα πετάχτηκαν, ελάχιστα έμειναν. Ύστερα ήρθε η σκληρή εκλογίκευση της ενηλικίωσης. Τα ποντίκια δε μιλούν, δε φορούν γάντια και κόκκινο σορτσάκι, είναι μόνο μικρά, βρομερά τρωκτικά. Καμιά φορά όμως, ο νους μου τρέχει σ’ εκείνο το μικρό κορίτσι με τη μεγάλη φαντασία και τον αγαπημένο φίλο. Και παραμένει εκεί, καθώς τοποθετώ τον λούτρινο φίλο μου με το κορίτσι του, δίπλα από μερικά – κλασικά πλέον – Μίκυ Μάους, στο δωμάτιο των παιδιών μου. Κώστας Νταλιάνης, σκηνοθέτης - συλλέκτης: «Ο Μίκυ Μάους αντιπροσωπεύει όλα όσα ήθελε να εκφράσει ο Γουόλτ Ντίσνεϋ» «Ο Μίκυ Μάους είναι, για μένα, ένα σύμβολο ανεξαρτησίας. Ήταν ένας τρόπος για την εξάλειψη όλων των δυστυχιών», απάντησε ο Γουώλτ Ντίσνεϋ, όταν ρωτήθηκε τι σήμαινε ο Μίκυ για αυτόν.Το ποντίκι του Ντίσνεϋ έγινε το κυρίαρχο σύμβολο της εταιρείας «Γουώλτ Ντίσνεϋ», αποτελώντας την μασκότ της. Το χαρούμενο πρόσωπό του παραμένει μια από τις πιο αναγνωρίσιμες εικόνες στον κόσμο, ξεπερνώντας ακόμη και τον Άγιο Βασίλη. Ο Ντίσνεϋ τον δημιούργησε το 1928. Το ενδιαφέρον παρασκήνιο έγκειται στο ότι πριν δημιουργήσει τον Μίκυ Μάους, ο Ντίσνεϋ σχεδίασε τον Όσβαλντ, το τυχερό κουνέλι. Αλλά κατά τη διάρκεια μιας διαφωνίας με τον επιχειρηματικό του συνεργάτη στην εταιρία «Γιουνιβέρσαλ», ο Ντίσνεϋ έχασε τα πνευματικά δικαιώματα του Όσβαλντ. Το 1932 ο Ντίσνεϋ έλαβε ένα ειδικό βραβείο από την Ακαδημία Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών για τη δημιουργία του Μίκυ Μάους. Ο Μίκυ έχει λάβει δέκα υποψηφιότητες για το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων μικρού μήκους και αποτέλεσε τον πρώτο χαρακτήρα κινουμένων σχεδίων που κέρδισε ένα αστέρι στη Λεωφόρο της Δόξας του Χόλιγουντ. Τα αφτιά του εξακολουθούν να είναι μια από τις πιο διάσημες πολιτιστικές εικόνες του 20ού και 21ου αιώνα. Επίσης, κατέχει την πρωτοπορία στο να είναι ο πρώτος χαρακτήρας κινουμένων σχεδίων που μίλησε ποτέ στην οθόνη. Η περίφημη ντροπαλή, φαλτσέτο φωνή του αποτελεί ένα από τα πιο γνωστά χαρακτηριστικά του. Μάλιστα, ο ίδιος ο Ντίσνεϋ δάνεισε τη φωνή του στον Μίκυ, πράγμα για το οποίο ο δημιουργός του ένιωθε ξεχωριστή περηφάνια. Ο Μίκυ Μάους αντιπροσωπεύει όλα όσα ήθελε να εκφράσει ο Γουώλτ Ντίσνεϋ – ευτυχία, διασκέδαση, όνειρα και την ικανότητα να φέρει κοντά τις οικογένειες. Ο Μίκυ έχει τη δύναμη να προκαλεί θετικά συναισθήματα και να δημιουργεί αξέχαστες εμπειρίες, διαμορφώνοντας έτσι ένα ισχυρό και διαχρονικό παγκόσμιο σύμβολο. Η στενή σχέση του Μίκυ με τα παιδιά επέβαλλε να παραμείνει πάντα σεβαστός και ηθικός. Με το πέρασμα του χρόνου, ο Μίκυ Μάους μετατράπηκε από καρτούν σε αναντικατάστατο κομμάτι της παιδικής ηλικίας όλων. Και το σχετικό link...
  10. Αλμπουμ (μάλλον των αρχών του 60) με τιτλο "ΑΛΜΠΟΥΜ ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ-ΛΑΧΕΙΟΦΟΡΟΣ ΤΣΙΚΛΑ ΚΑΡΑΜΕΛΛΑ". Το άλμπουμ και τα χαρτάκια δεν έχουν καμία άλλη πληροφορία. Αγνωστες διαστασεις γιατι δεν το χω μπροστα μου.. Από ένα σπάνιο περιτύλιγμα που υπάρχει βλέπουμε ότι ήταν της βιοτεχνίας ζαχ. προϊόντων "Λέων" η οποία είχε εκδώσει την ίδια περίπου εποχή και ένα άλλο αλμπουμ με ζώα. Σίγουρα 72 είναι το μεγαλύτερο σε αριθμό (διαπιστωμενο) Ελληνικης-πιθανον-παραγωγης Ονομαστικη τιμη αλμπουμ: 3δρχ Πηγη: Retro χαρτάκια αγαπημένα ελληνικών εταιρειών
  11. Ο Nick Rennison σε ένα απροσδόκητα επίκαιρο βιβλίο εξιστορεί γιατί το έτος 1922 σημάδεψε την παγκόσμια ιστορία. Η ιστορία της Laugh-O-gram και το ξεκίνημα ενός νεαρού που θα όριζε για πάντα, την ιστορία των καρτούν. Το βιβλίο του Nick Rennison, "1922 - Η χρονιά που άλλαξε τον κόσμο", ζωντανεύει ξανά το έτος - ορόσημο του '22 εστιάζοντας στην ιδιαίτερη σημασία του. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία κατέρρευσε έπειτα από έξι αιώνες. H Βρετανική Αυτοκρατορία άρχισε να κλυδωνίζεται. Η Σοβιετική Ένωση ιδρύθηκε την ώρα που η Ιταλία του Μουσολίνι γινόταν το πρώτο φασιστικό κράτος. Η Ελλάδα βυθίστηκε στο πένθος με τη Μικρασιατική Καταστροφή. Ο τάφος του Τουταγχαμών ήρθε στο φως, η χρήση της ινσουλίνης προκάλεσε επανάσταση. Στις 320 σελίδες της έκδοσης, θα περιδιαβείτε μήνα - μήνα στα πιο σημαντικά γεγονότα που σημάδεψαν την εποχή τους, αλλά και τις εξελίξεις που καθόρισαν τη παγκόσμια πραγματικότητα μέσα στις δεκαετίες που ακολούθησαν. Στα πρώτα χρόνια του animation, το στούντιο ήταν το σπίτι πολλών από τους πρωτοπόρους του animation, που έφερε εκεί ο Walt Disney, μεταξύ αυτών ήταν και ο Αμπ Άιγουερκς (Ub Iwerks). Η εταιρεία είχε οικονομικά προβλήματα και μέχρι το τέλος του 1922, ο Disney ζούσε στο γραφείο του. Διαβάστε παρακάτω το αποκλειστικό απόσπασμα από το "1922 - Η χρονιά που άλλαξε τον κόσμο": Μάιος Οι ταινίες της Laugh-O-gram Στις 23 Μαΐου έλαβε χώρα στο Κάνσας Σίτι του Μιζούρι ένα σημαντικό γεγονός στην ιστορία του αμερικανικού κινηματογράφου, που εν πολλοίς πέρασε απαρατήρητο από τον πολύ κόσμο. Ένας νεαρός σχεδιαστής κινουμένων σχεδίων ίδρυσε την πρώτη του εταιρεία παραγωγής, την οποία ονόμασε Laugh-O-gram Films. Δεν είχε άμεση οικονομική επιτυχία και ο είκοσι ενός ετών επικεφαλής της έκλεισε τη χρονιά ζώντας στο γραφείο της Laugh-O-gram, επειδή δεν μπορούσε να αντέξει οικονομικά μια πιο πολυτελή δια­μονή. Ωστόσο, είχε δημιουργήσει μια σειρά από μικρού μήκους ασπρόμαυρες ταινίες βασισμένες σε γνωστά παραμύθια, ξεκινώντας με την Κοκκινοσκουφίτσα. Το όνομα του σχεδιαστή ήταν ­Γουόλτ Ντίσνεϊ. Ο Ντίσνεϊ, αν και είχε γεννηθεί στο Σικάγο, έζησε στο Κάνσας Σίτι όταν ήταν μικρός και επέστρεψε στη γενέτειρά του μόλις το 1917, όταν παρακολούθησε μαθήματα στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Σικάγο. Έπειτα από ένα διάστημα στη Γαλλία, όπου εργάστηκε ως οδηγός ασθενοφόρου για τον Ερυθρό Σταυρό, επέστρεψε στο Κάνσας Σίτι, με σκοπό να κάνει καριέρα ως σκιτσογράφος. Ενώ εργαζόταν στο καλλιτεχνικό στούντιο των Πέσμεν και Ρούμπιν, έγινε φίλος με έναν άλλο νεαρό καλλιτέχνη, τον Αμπ Άιγουερκς, και οι δυο τους δημιούργησαν το δικό τους στούντιο το 1920. Αυτό δεν απέφερε κέρδη και ο Ντίσνεϊ και ο Άιγουερκς αναγκάστηκαν να ενταχθούν στην «Εταιρεία Κινηματογραφικών Διαφημίσεων του Κάνσας Σίτι», όπου και οι δύο γοητεύτηκαν από τις δυνατότητες της νεοσύστατης τέχνης των κινηματογραφικών ταινιών κινουμένων σχεδίων. Το 1921 ο Ντίσνεϊ προσέγγισε τον κινηματογράφο «Νιούμαν» στο Κάνσας Σίτι παρουσιάζοντας ένα δείγμα ταινίας κινουμένων σχεδίων. Στον διευθυντή του κινηματογράφου άρεσε αυτό που είδε και ανέθεσε στον νεαρό σχεδιαστή να φτιάξει μια σειρά ταινιών κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους, που θα ονομάζονταν Newman’s Laugh-O-grams. Τον επόμενο χρόνο, ο Ντίσνεϊ χρησιμοποίησε τα λίγα χρήματα που είχαν απομείνει από την εταιρεία την οποία είχε δημιουργήσει με τον Αμπ Άιγουερκς, καθώς και επιπλέον 15.000 δολάρια από άλλους επενδυτές, για να δημιουργήσει τη Laugh-O-gram Films. Ο Άιγουερκς και άλλοι, όπως ο Χιου Χάρμαν και ο Φριτς Φρίλενγκ, οι οποίοι έκαναν λαμπρές καριέρες στον χώρο των αμερικανικών κινουμένων σχεδίων, συνεργάστηκαν μαζί του για τη δημιουργία δώδεκα ταινιών κινουμένων σχεδίων βασισμένων σε παραμύθια. Εκτός από την Κοκκινοσκουφίτσα, άλλα έργα που σώζονται είναι ο Παπουτσωμένος Γάτος, η Σταχτοπούτα και Οι τέσσερις μουσικοί της Βρέμης. Δυστυχώς, το συμβόλαιο που είχε υπογράψει ο Ντίσνεϊ με τον διευθυντή του «Νιούμαν» ωφέλησε πολύ περισσότερο τον κινηματογράφο γενικά και όχι τη Laugh-O-gram. Μέχρι το καλοκαίρι του 1923 η εταιρεία αντιμετώπιζε σοβαρά οικονομικά προβλήματα. Ο Ντίσνεϊ, έχοντας μαζί του τις μπομπίνες της τελευταίας ταινίας που γυρίστηκε στο στούντιο (ένας συνδυασμός αληθινών ηθοποιών και κινουμένων σχεδίων με τίτλο Η Χώρα των Θαυμάτων της Αλίκης), κατευθύνθηκε στο Χόλιγουντ για να δοκιμάσει εκεί την τύχη του. Στα μεταγενέστερα χρόνια, ο Ντίσνεϊ έλεγε μια ιστορία, ότι την έμπνευση για τον Μίκι Μάους τού την είχε δώσει ένα ποντίκι που τον επισκεπτόταν στο στούντιο της Laugh-O-gram. Το είχε βάλει σε ένα κλουβί πάνω στο γραφείο του και το είχε συμπαθήσει ιδιαίτερα. «Χτυπώντας το στη μύτη με το μολύβι μου, το εκπαίδευσα να τρέχει μέσα σε έναν μαύρο κύκλο που ζωγράφισα στο σχεδιαστήριό μου. Όταν έφυγα από το Κάνσας Σίτι… δεν ήθελα να το αφήσω πίσω. Έτσι, το μετέφερα προσεκτικά σε μια αυλή, αφού βεβαιώθηκα ότι η γειτονιά εκεί ήταν ωραία, και ο ήμερος μικρούλης έτρεξε σε ασφαλές μέρος». Πέντε χρόνια αργότερα, οι αναμνήσεις από το ποντίκι που είχε για κατοικίδιο στο Κάνσας Σίτι ήταν το μυστικό πίσω από τη δημιουργία του πιο εμβληματικού χαρακτήρα στην ιστορία των κινουμένων σχεδίων. Ανεξάρτητα από το αν η ιστορία του Ντίσνεϊ είναι αληθινή – και φαίνεται πιο πολύ ψεύτικη παρά απόλυτα ακριβής–, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι ταινίες της Laugh-O-gram ήταν σημαντικές για την πορεία της δικής του καριέρας. Χωρίς αυτές, πιθανότατα δεν θα υπήρχαν τα Στούντιο Γουόλτ Ντίσνεϊ και η αμερικανική κινηματογραφική βιομηχανία θα ήταν πολύ διαφορετική. ΠΗΓΗ
  12. Πρόκειται για μεταφορά του ενός από τα τρία βιβλία μιας εκπαιδευτικού περιεχομένου ιταλικής σειράς, που πρωτοκυκλοφόρησε το 1964 από τις εκδόσεις Arnoldo Mondadori. Η ελληνική έκδοση κυκλοφόρησε 10 χρόνια μετά, το 1974, από τον Νίκο Ράπτη. Δεν γνωρίζω αν η πρωτότυπη έκδοση έφερε αρίθμηση, η ελληνική πάντως όχι. Το παρόν βιβλίο, όπως φαίνεται κι από τον τίτλο του, επιχειρεί να κάνει μια αναδρομή από την προϊστορική εποχή μέχρι την σύγχρονη, έχοντας σαν στόχο να μας παρέχει πληροφορίες για τα πάσης φύσεως πλεούμενα που χρησιμοποιήθηκαν κατά καιρούς από τον άνθρωπο. Αυτό το επιτυγχάνει με έξυπνο τρόπο, βάζοντας τον Ντόναλντ να προσπαθεί να βρει ένα κατάλληλο μέσο για τον θείο Σκρουτζ, ώστε ο τελευταίος να καταφέρει να πραγματοποιήσει τις διακοπές του στη θάλασσα, με ελάχιστα έξοδα. Έτσι ο Ντόναλντ συζητάει με τον Μίκυ και τα ανιψάκια, ενώνοντας όλοι μαζί τις γνώσεις τους και χρησιμοποιώντας, φυσικά, τη βοήθεια του Βιβλίου των Μικρών Εξερευνητών. Η όλη προσπάθεια συμπληρώνεται με πλούσιο φωτογραφικό υλικό, αλλά και όμορφα σχέδια που θυμίζουν έντονα το στυλ του Giovan Battista Carpi. Δυστυχώς οι δημιουργοί δεν αναφέρονται μέσα στο βιβλίο, οπότε δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τον αν όντως είναι αυτός ο σχεδιαστής. Την απόδοση στα Ελληνικά έκανε ο Κώστας Τριανταφύλλου. Παρακάτω μερικές ενδεικτικές σελίδες της έκδοσης. Την πληροφορία για την ιταλική έκδοση που ανέφερα στην αρχή, δεν την εντόπισα - όπως εύκολα θα υπέθετε κάποιος - στο I.N.D.U.C.K.S. (για κάποιο περίεργο λόγο οι Ιταλοί δεν φαίνεται να την έχουν καταχωρημένη), αλλά σε δύο άλλες παρουσιάσεις φίλων του GreekComics (θα αναφερθώ στη συνέχεια σε αυτές). Η ιταλική σειρά λοιπόν, αποτελείται από τους παρακάτω τόμους : 1) Ruote Macchine Motori (05.1964) 2) Dal Remo Al Transatlantico (06.1964) 3) Da Icaro all Astronave (09.1964) Στη χώρα μας κυκλοφόρησε ο πρώτος (κατά χρονολογική σειρά έκδοσης στην Ιταλία) τόμος από τις εκδόσεις ΧΡΥΣΗ ΠΕΝΝΑ το 1980, με τον τίτλο ΤΡΟΧΟΙ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ ΜΗΧΑΝΕΣ (παρουσίαση από dionik). Μέσα στην ίδια παρουσίαση, ο albert μας πληροφορεί ότι αυτός ο τόμος είχε βγει και νωρίτερα το 1974 από τον Νίκο Ράπτη (όπως φαίνεται και από φωτογραφικό υλικό που ανέβασε, αντλώντας το από το διαδίκτυο). Για την έκδοση του Ράπτη δεν υπάρχει ακόμα σχετική παρουσίαση, απλά από την φωτογραφία του εξωφύλλου διαπιστώνουμε ότι είχε λίγο διαφορετικό τίτλο (ΤΡΟΧΟΙ ΜΗΧΑΝΕΣ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ). Ο δεύτερος ιταλικός τόμος είναι αυτός της παρούσας παρουσίασης. Ο τρίτος ιταλικός τόμος κυκλοφόρησε στη χώρα μας πάλι το 1974 από τον Νίκο Ράπτη, με τον τίτλο ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΚΑΡΟ ΣΤΟΥΣ ΑΣΤΡΟΝΑΥΤΕΣ (παρουσίαση από albert). Επομένως οι εκδόσεις ΡΑΠΤΗ, φαίνεται ότι προχώρησαν τελικά στη έκδοση και των τριών τόμων τις αντίστοιχης ιταλικής σειράς, 10 χρόνια μετά από αυτή. Παραθέτω παρακάτω τους ιταλικούς τόμους και τους αντίστοιχους ελληνικούς. Προσπαθώντας, τέλος, να βρω περισσότερες πληροφορίες για τους δημιουργούς του τόμου της παρουσίασης, έπεσα πάνω σε αυτήν ΕΔΩ την ξένη ιστοσελίδα πωλήσεων, όπου από φωτογραφίες διαπίστωσα ότι η ιταλική έκδοση έχει παρόμοιο εξώφυλλο, αλλά διαφορετικό οπισθόφυλλο από την ελληνική. Σε μια φωτογραφία μάλιστα αχνοφαίνεται και ο συγγραφέας του κειμένου της ιταλικής έκδοσης, δυστυχώς όμως δεν μπόρεσα να καταλάβω ποιος είναι. Παραθέτω και το συγκεκριμένο υλικό, που ίσως βοηθήσει κάποιον για να τον βρει. --------------------------------------- *EDIT* : Μετά από επισήμανση του φίλου Mandrake και λίγο περισσότερο ψάξιμο, επιβεβαιώθηκε από μια άλλη ξένη ιστοσελίδα πωλήσεων ότι ο συγγραφέας του κειμένου είναι ο Aldo Chiaruttini! Η πληροφορία φαίνεται στην παρακάτω φωτογραφία. ------------------------------------------ Πολλές ευχαριστίες στους φίλους dionik και albert για όλο το υλικό που δανείστηκα από τις παρουσιάσεις τους!
  13. Φέτος, ολόκληρος ο κόσμος γιόρτασε διαφορετικά την αλλαγή του χρόνου. Μπορεί αυτές οι μέρες αλληλεγγύης και αγάπης να μας βρήκαν όλους κλεισμένους στο σπίτι, αλλά η ανθρωπότητα δεν παραιτήθηκε! Τα Χριστούγεννα μπήκαν στις καρδιές μας φέρνοντας την αισιοδοξία και την ελπίδα ότι σύντομα θα έρθουν καλύτερες μέρες… Και η μέρα της Πρωτοχρονιάς πέρασε ήρεμα, με λίγα άτομα στο τραπέζι, μια καλή ταινία και το αγαπημένο μας κατοικίδιο στην αγκαλιά μας. Προς μεγάλη μας αγαλλίαση, σχεδόν όλα τα ιδιωτικά κανάλια είχαν εντάξει στο πρόγραμμά τους κλασικές ταινίες της Ντίσνεϊ! Έτσι, με φόντο το χριστουγεννιάτικο δέντρο και τα φωτάκια του, η Ντίσνεϊ μας έβαλε σ’ έναν κόσμο γεμάτο υπέροχα σχέδια, χαρακτήρες, τραγούδια που τα γνωρίζουν μικροί και μεγάλοι, χρωματιστά τοπία, σε κόσμους γεμάτους μαγεία και… happy end! Η Ντίσνεϊ που ιδρύθηκε στις 16 Οκτωβρίου του 1923 από τους αδερφούς Walt και Roy Disney, υπό την επωνυμία Disney Brothers, άλλαξε αρκετές φορές όνομα και το 1986 κατέληξε στο γνωστό μας πλέον The Walt Disney Company, με έδρα την Αμερική. Μέχρι το 1928, η Ντίσνεϊ και ο ιδιοφυής Γουώλτ ανακάλυπταν την ταυτότητά τους και τον χαρακτήρα των ταινιών τους, ενώ έγιναν πειραματισμοί και με τον βουβό κινηματογράφο. Η εκτόξευση στην κορυφή έγινε με το γνωστό και αγαπημένο σε όλους μας ποντίκι, τον Μίκυ Μάους, που «γεννήθηκε» το 1928. Έκτοτε, ο Γουώλτ Ντίσνεϊ έδωσε ζωή στις πανέμορφες πριγκίπισσες των παραμυθιών, έδωσε φωνή στα ζώα, χάρισε μιαν ανεπανάληπτη καλλιτεχνική ποιότητα στην παγκόσμια κινηματογραφία. Έπειτα από τα τραγικά επεισόδια στην Αμερική με τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ και τη θύελλα αντιδράσεων που προκλήθηκε κατά της ρατσιστικής βίας, αρκετές εταιρείες αναγκάστηκαν να επανεξετάσουν κάποιες αναφορές στις ιστορικές τους ταινίες για υποτιθέμενες ρατσιστικές αιχμές. Τρανταχτό παράδειγμα, το «Όσα παίρνει ο άνεμος», ταινία την οποία κατέβασε από την πλατφόρμα της η HBO για μικρό χρονικό διάστημα εξαιτίας «ρατσιστικών» – όπως κρίθηκαν – αναφορών. Ανάμεσα σ’ αυτές τις εταιρείες ήταν και η Ντίσνεϊ, η οποία από τον Οκτώβριο προσέθεσε επεξηγηματικό μήνυμα πριν από την έναρξη ορισμένων ταινιών της. Υπεύθυνοι της εταιρίας διευκρινίζουν πως δεν έχει αλλαχθεί κάτι στις ταινίες, όμως μπορεί να εμπεριέχονται ξεπερασμένες πολιτικές αναφορές. Έτσι, με μια επισήμανση, ο τηλεθεατής ενημερώνεται για τυχόν αρνητικές απεικονίσεις άλλων πολιτισμών ή αναφορές σε «μη πολιτικώς ορθά» στερεότυπα. Τέτοιες επισημάνσεις έγιναν στις ταινίες Ντάμπο (1941), Πήτερ Παν (1953), Η Λαίδη κι ο Αλήτης (1955), Το βιβλίο της Ζούγκλας (1967) και Αριστόγατες (1970). Πολλές ταινίες της Ντίσνεϊ είναι πάνω από 70 ετών και όπως γνωρίζουμε, τα παραμύθια αποτελούν συμπύκνωμα αντιπροσωπευτικών πολιτισμικών και ιστορικών στοιχείων της εποχής στην οποία δημιουργήθηκαν. Με σημαία την πολιτική ορθότητα όμως, ένα κύμα λογοκρισίας σαρώνει όπως φαίνεται κι αυτά τα αριστουργήματα. Η τέχνη, ακόμα κι εκείνη του παρελθόντος, δεν έχει το δικαίωμα να είναι ελεύθερη, πρέπει να είναι πολιτικά ορθή! Τα κινούμενα σχέδια της Ντίσνεϊ ήταν και θα είναι πάντα κλασικά αριστουργήματα. Τα μηνύματα τα οποία διαπερνούν κάθε μια από τις ιστορικές της ταινίες, είναι πολύ πιο ισχυρά από μιαν αναφορά που μπορεί να μην εκλαμβάνεται ως πολιτικώς ορθή. Όλοι οι ήρωές της μπορεί να είναι καλοί, αλλά κάνουν λάθη, οι κακοί μερικές φορές αλλάζουν αν τους δοθεί η ευκαιρία, μια πανέμορφη γυναίκα μπορεί να ερωτευτεί ένα τέρας, η καλοσύνη ανταμείβεται, η κακομεταχείριση όλων των πλασμάτων καταγγέλλεται, οι ήρωες απελπίζονται αλλά δείχνουν υπομονή, κουράγιο και γενναιότητα και οι πιο απλοί και ταπεινοί χαρακτήρες αποθεώνονται στο τέλος! Ο Γουώλτ Ντίσνεϊ είναι ο πρώτος δημιουργός που έδωσε φωνή και ανθρώπινα χαρακτηριστικά στα ζώα, ευαισθητοποιώντας γενιές παιδιών και ενηλίκων εναντίον της κακοποίησης των ζώων και δίνοντας τεράστια ώθηση παγκοσμίως στην ζωοφιλία. Εδώ και αρκετόν καιρό η Ντίσνεϊ έχει εντάξει ομοφυλοφιλικούς χαρακτήρες στις ταινίες της. Ο Λι Σανγκ από τη Μουλάν λόγου χάρη, μπορεί να χαρακτηριστεί ως bisexual, υπάρχει κάποιο φλερτ ανάμεσα στον Λε Φου και τον Γκαστόν στο έργο «Η Πεντάμορφη και το Τέρας», στην ταινία Finding Dory κάνει μια γρήγορη εμφάνιση ένα ομόφυλο ζευγάρι, ενώ τώρα στην ταινία Onward εισάγεται ο πρώτος καθαρά γκέι χαρακτήρας. Εν ολίγοις, η ιστορία είναι αυτή που έχτισε τον κόσμο του σήμερα και η τέχνη που είναι μία αναπαράσταση, ένας καθρέφτης των ιστορικών εξελίξεων δεν μπορεί να υπόκειται σε λογοκρισία. Οι σπασμωδικές καταδίκες έργων τέχνης ή ταινιών στον αντίκτυπο φρικτών εγκλημάτων, δεν αφορούν το πραγματικό πρόβλημα.. Αντίθετα, ελλοχεύει ο κίνδυνος, το «φάρμακο» του πολιτικώς ορθού να γίνει μια καινούργια και πολύ ισχυρή μορφή καταπίεσης της ελεύθερης έκφρασης. Και το σχετικό link...
  14. Γουόλτ Ντίσνεϊ: Ο «σκοτεινός βασιλιάς» ενός θαυμαστού κόσμου link: https://tvxs.gr/news/kosmos/goyolt-ntisnei-o-skoteinos-basilias-enos-thaymastoy-kosmoy Το ημερολόγιο έδειχνε 16 Οκτωβρίου 1923. Σ’ ένα γκαράζ στην Καλιφόρνια, ο Walt Disney ιδρύει την κινηματογραφική εταιρεία «Disney» και ξεκινά το στούντιο Disney Brothers Cartoon. Έτσι, αρχίζει η θρυλική πορεία των κινουμένων σχεδίων που κυριαρχούν έως και σήμερα στον κόσμο της φαντασίας, του παραμυθιού και του θεάματος σε ολόκληρο τον πλανήτη. Η Walt Disney Company από τότε είναι ο μεγαλύτερος όμιλος μέσων ενημέρωσης στον κόσμο από πλευράς εσόδων, που ξεπερνούν τα 30 δισεκατομμύρια δολάρια, και η Walt Disney Pictures είναι σήμερα ένα από τα μεγαλύτερα και πιο γνωστά στούντιο ταινιών στο Χόλιγουντ. Η Disney κατέχει, επίσης, και λειτουργεί το ABC (πασίγνωστο και μεγάλο τηλεοπτικό κανάλι στις ΗΠΑ) όπως επίσης και το καλωδιακό αθλητικό κανάλι ESPN. Αξίζει να σημειωθεί ότι εκτός από την μεγάλη της επέκταση και καταξίωση στον τηλεοπτικό χώρο η Disney κατέχει και άδειες σε 14 θεματικά πάρκα σε όλον τον κόσμο. Ο δε Γουόλτ Ντίσνεϊ ως παραγωγός ταινιών, κατέχει ρεκόρ για τα περισσότερα Βραβεία Ακαδημίας που απέσπασε ποτέ ένα άτομο, έχοντας κερδίσει συνολικά 26 Όσκαρ από 59 υποψηφιότητες. Κέρδισε τρεις Χρυσές Σφαίρες, δύο εκ των οποίων στην κατηγορία Σπουδαίο Επίτευγμα και ένα Βραβείο Έμμυ, μεταξύ άλλων τιμών. Αρκετές από τις ταινίες του συμπεριλαμβάνονται στο Εθνικό Μητρώο Κινηματογράφου της Βιβλιοθήκης του Κογκρέσου. Ο Γουόλτ Ντίσνεϊ, ο κορυφαίος παραμυθάς Ο Γουόλτ Ντίσνεϊ, το τελευταίο αγόρι μιας πολύτεκνης οικογένειας, γεννήθηκε στο Σικάγο στις 5 Δεκεμβρίου 1901. Στην παιδική του ηλικία πουλούσε εφημερίδες στο επαρχιακό πρακτορείο διανομής του πατέρα του, στο Κάνσας. Μεγαλώνοντας δοκιμάστηκε σε μια σειρά επαγγελμάτων. Στη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου υπηρέτησε ως οδηγός ασθενοφόρου και το 1920 πήρε την απόφαση που θα άλλαζε ριζικά τη ζωή του γράφοντας τη δική του, γεμάτη επιτυχίες, ιστορία στον κινηματογράφο. Ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα στον χώρο των κινουμένων σχεδίων κερδίζοντας 40 δολάρια την εβδομάδα. Έναν χρόνο αργότερα, δανειζόμενος ένα κεφάλαιο, ιδρύει την πρώτη δική του εταιρεία παραγωγής κινουμένων σχεδίων, τη Laugh-Ο-gram. Το 1923 μετακομίζει στο Λος Άντζελες και στήνει το δικό του στούντιο σ’ ένα γκαράζ. Εκεί εμπνέεται και σχεδιάζει τους πρώτους ήρωές του. Ο Όσβαλντ, ο Τυχερός Λαγός, είναι ο πρώτος επιτυχημένος χαρακτήρας του. Έπειτα από 26 ταινίες, η τύχη φαίνεται να εγκατέλειψε τον λαγό και μαζί με αυτόν και τον δαιμόνιο και πάντα ανήσυχο Γουόλτ. Μπροστά στη διαφαινόμενη καταστροφή ο Ντίσνεϊ δεν δίστασε να παραχωρήσει τα δικαιώματα του λαγού στον Γουόλτερ Μιντζ και να επικεντρώσει το ενδιαφέρον του στη δημιουργία ενός νέου ήρωα. Ήξερε ήδη ότι ο χώρος της σόουμπιζ ήταν αδηφάγος και δεν συγχωρούσε καμία ολιγωρία. Έτσι ο Ντίσνεϊ επανήλθε στον κόσμο του θεάματος με έναν νέο ήρωα, αυτή τη φορά με έναν ανθρωπόμορφο ποντικό, που έμελλε να γίνει η πιο γνωστή και οικεία φιγούρα στον κόσμο σε μικρούς και μεγάλους. Ο θρυλικός Μίκυ Μάους. Η μεγάλη επιτυχία αυτή τη φορά θα είχε μακρύ δρόμο να διανύσει, έναν δρόμο που συνεχίζει ώς τις μέρες μας. Ο Μίκυ, ο Ντόναλντ, ο Γκούφι και οι άλλοι ήρωες Ο Μίκυ αποδείχτηκε ο πιο διαχρονικός ήρωας του Ντίσνεϊ, αφού ακόμα και στις μέρες μας ενθουσιάζει μικρούς αλλά και μεγάλους. Γεννήθηκε το 1928 από τον Γουόλτ Ντίσνεϊ και τον Ουμπ Άιγουερκς. Λέγεται μάλιστα πως ο Ντίσνεϊ συνέλαβε την ιδέα να χρησιμοποιήσει ένα ποντίκι ως πρωταγωνιστή, ταξιδεύοντας από τη Νέα Υόρκη στο Χόλιγουντ μαζί με τη γυναίκα του Λίλιαν. Ο Μίκυ έχει εμφανιστεί σε περισσότερες από 120 ταινίες, πέντε από τις οποίες είναι μεγάλου μήκους. Το κινηματογραφικό ντεμπούτο του Μίκυ Μάους έγινε το 1928 στην ταινία «Ατμόπλοιο Γουίλι», διάρκειας επτά λεπτών, που προβλήθηκε στη Νέα Υόρκη στις 18 Νοεμβρίου του 1928 και ήταν η πρώτη ομιλούσα ταινία στην ιστορία του κινηματογράφου. Σ’ αυτήν την ταινία ο Μίκυ υποδυόταν τον καπετάνιο ενός πλοίου. Κέρδισε τρεις υποψηφιότητες και ένα ειδικό Όσκαρ, το οποίο απονεμήθηκε στον δημιουργό του, τον Γουόλτ Ντίσνεϊ. Ο άλλος πολύ γνωστός και αγαπημένος χαρακτήρας της Ντίσνεϊ είναι ο περίφημος Ντόναλντ Ντακ, το πιο διάσημο παπί που υπήρξε ποτέ. Πρωτοεμφανίστηκε το 1934 και σχεδιάστηκε από τους Αρτ Μπάμπιτ και Ντικ Χουέμερ. Μέχρι το 1995 ο Ντόναλντ έπαιξε σε περισσότερες από 175 ταινίες, διατηρώντας το ρεκόρ συμμετοχών από όλους τους ήρωες του Ντίσνεϊ. Στην αμερικανική ονομασία «Goofy» η ετυμολογία προέρχεται από το «goof», που σημαίνει ανόητος. Έτσι ο γνωστός σκύλος Γκούφι παρουσιάζεται ως γκαφατζής, χαζούλης και αδέξιος. Στις περισσότερες ταινίες ο Γκούφι είναι στο πλευρό του επιστήθιου φίλου του Μίκυ. Ο Γκούφι σχεδιάστηκε από τον Αρτ Μπάμπιτ. Η περίφημη και διαχρονική, όπως αποδείχτηκε, Χιονάτη άρχισε να σχεδιάζεται το 1934 για να ολοκληρωθεί τρία χρόνια αργότερα. Η μεγάλη εμπορική επιτυχία αποδείχτηκε αποφασιστικής σημασίας τόσο για τον ίδιο τον Ντίσνεϊ όσο και για την εταιρεία του. Παρά το γεγονός ότι δεν έλειψαν οι επικρίσεις από τον Τύπο, η «Χιονάτη» κέρδισε 8 Όσκαρ, τα οποία απένειμε στον Ντίσνεϊ η Σίρλεϊ Τεμπλ. Το Χόλιγουντ δεν μπορούσε να κρύψει τον θαυμασμό του για τον ταλαντούχο δημιουργό που έλαμπε με την παρουσία του. Από τη μεριά του ο Ντίσνεϊ συνέχισε απτόητος. Ακολουθεί ο Πινόκιο, που για πολλούς είναι η καλύτερη ταινία του και μια άκρως φιλόδοξη παραγωγή με τίτλο «Φαντασία», όπου γίνεται μια προσπάθεια να εικονογραφηθούν με κινούμενα σχέδια μερικά από τα δημοφιλέστερα μοτίβα της κλασικής μουσικής. Το αποτέλεσμα υπήρξε εντυπωσιακό, ο Ντίσνεϊ με τη «Φαντασία» δημιούργησε το πρώτο βίντεο κλιπ στην ιστορία της μουσικής. Ωστόσο και εδώ δεν έλειψαν οι ισοπεδωτικές επικρίσεις. Ο Σαντούλ ισχυρίστηκε ότι ο Ντίσνεϊ με αυτό το εγχείρημα «ποδοπάτησε τη μουσική με την αλαζονική βαρύτητα και αυτάρκεια των ιπποποτάμων, που τους έντυνε σαν χορεύτριες για να διακωμωδήσουν ένα παλιό ιταλικό μπαλέτο του Πονκιέλι». Το ίδιο επικριτικός και οξύς υπήρξε ο θεωρητικός της μουσικής Ερνεστ Λίνγκρεν όταν έγραφε: «Η μεταχείριση της Ποιμενικής από τον Ντίσνεϊ ήταν τόσο καταστρεπτική για το μουσικό μου αίσθημα, ώστε για καιρό φοβόμουν ότι δεν θα μπορούσα να σβήσω απ’ το μυαλό μου τις εικόνες του και ότι η χαρά που ώς τότε δοκίμαζα όταν άκουγα τον Μπετόβεν θα είχε καταστραφεί για πάντα». Ωστόσο αυτές οι επικρίσεις δεν μπόρεσαν να σκιάσουν την τεράστια επιτυχία που γνώριζε κάθε ταινία του Ντίσνεϊ, ο οποίος στη διάρκεια της ζωής του πρόλαβε να γυρίσει συνολικά 600 ταινίες και να κερδίσει 22 Όσκαρ. Επίσης σπουδαίες ταινίες υπήρξαν οι: «Μπάμπι», «Η Λαίδη και ο αλήτης», «Το βιβλίο της ζούγκλας» και η «Σταχτοπούτα». Ο γίγαντας…Walt Disney Pictures Η διάσημη ενεργή και κερδοφόρα Walt Disney Pictures, είναι πλέον ένας γίγαντας στον τομέα της ψυχαγωγίας με τζίρο δεκάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων. Διατηρεί προσωπικό 133.000 υπαλλήλων και εξακολουθεί να καταγράφει σημαντικές επιτυχίες. Η δεκαετία από το 1989 μέχρι το 1999 θεωρείται μια από τις πιο επιτυχημένες στην ιστορία της εταιρείας. Στη διάρκεια αυτής της περιόδου η Disney δημιούργησε μια σειρά ταινιών που γνώρισαν παγκόσμια επιτυχία. Οι ταινίες αυτές ήταν οι εξής: «Η Μικρή Γοργόνα» (1989), «Μπερνάρ και Μπιάνκα – Περιπέτειες στην Άκρη της Γης» (1990), «Η Πεντάμορφη και το Τέρας» (1991), «Αλαντίν» (1992), «Ο Βασιλιάς των Λιονταριών» (1994), «Ποκαχόντας» (1995), «Η Παναγία των Παρισίων» (1996), «Ηρακλής: Πέρα από τον μύθο» (1997), «Μουλάν» (1998) και «Ταρζάν» (1999). Ακολούθησαν το «Toy Story» και οι «Πειρατές της Καραϊβικής», η πρώτη ακατάλληλη ταινία (Κ-13) στην ιστορία της Disney. Η εταιρεία από την πρώτη μέρα της λειτουργίας της ώς και σήμερα έχει δημιουργήσει χιλιάδες κινούμενα σχέδια μικρού και μεγάλου μήκους, αλλά πολύ λιγότερες έχουν προβληθεί αυτοτελείς στον κινηματογράφο, ενώ μόνο 44 ταινίες χαρακτηρίστηκαν ως κλασικές (Walt Disney Classics). Το αμερικανικό όνειρο του Γουόλτ Στη διάρκεια της μεγάλης του καριέρας στο Χόλιγουντ, που κράτησε 43 χρόνια, αναδείχτηκε κορυφαία φυσιογνωμία της σόουμπιζ. Υπήρξε ο δημιουργός της λαϊκής ψυχαγωγίας και της μαζικής κουλτούρας. Πειραματίστηκε με τις νέες τεχνολογίες, ασχολήθηκε με το κόμικς, που το θεωρούσε ως τον κινηματογράφο των φτωχών, οραματίστηκε και δημιούργησε το πρώτο τεράστιο πάρκο διασκέδασης, ένα μέρος όπου οι μικροί επισκέπτες που θα συνόδευαν οι μεγάλοι θα έβρισκαν αποκλειστικά αναφορές στο σύμπαν του κινηματογραφικού του κόσμου και του αντίστοιχου των κόμικς. Το πάρκο άνοιξε τις πύλες του το 1955 και θα ήταν το πρώτο από μια σειρά ομοειδών που θα ακολουθούσαν σε διάφορα μέρη του κόσμου, τα οποία έγιναν γνωστά με την ονομασία «Ντίσνεϊλαντ». Πρόκειται ίσως για τον ευφυέστερο εκφραστή του Αμερικανικού Ονείρου, όπως αυτό εκφράζεται μέσα από τις ταινίες που λάτρεψαν σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Ο Ντίσνεϊ πέθανε στις 15 Σεπτεμβρίου του 1966 σε ηλικία 65 ετών από καρκίνο του πνεύμονα. Τα λεγόμενα περί παγώματος του μέχρι να ανακαλυφθεί θεραπεία είναι αστικός μύθος. Εκτός από αυτόν το μύθο όμως, υπήρξαν πολλές ακόμη φήμες που φαίνεται να είναι αληθινές. Οι «σκοτεινές πλευρές» και οι «μαύρες αλήθειες» Μια φήμη που επιμένει λέει πως ο Ντίσνεϊ απαγόρευε στις γυναίκες να προσλαμβάνονται στο στούντιό του, εκτός μόνο από το τμήμα χρωματισμού. Ενδεικτικά περί αυτού, έχει δημοσιοποιηθεί μια επιστολή που έλαβε μια καρτουνίστρια, η Μέρι Φορντ, το 1938, όπου αναφέρονται οι λόγοι απόρριψής της: «Οι γυναίκες δεν κάνουν καμία από τις δημιουργικές δουλειές αναφορικά με την προετοιμασία των κινούμενων σχεδίων για την οθόνη, καθώς αυτή η δουλειά εκτελείται αποκλειστικά από νεαρούς άντρες». Ο Ντίσνεϊ μάλλον δεν ήθελε να επενδύσει χρόνο και χρήμα στην εκπαίδευση ενός νέου καρτουνίστα για να τον δει μετά να τον εγκαταλείπει για να παντρευτεί και να κάνει παιδιά. Έτσι, η γυναικεία εργασία δεν του έκανε. Αν πάντως η γυναίκα ήταν εξαιρετικό ταλέντο στο σχέδιο, ο Γουόλτ ήταν πρόθυμος να κάνει μια εξαίρεση, όπως στην περίφημη Μέρι Μπλερ. Στο Τμήμα Μελανιών και Βαφών εξάλλου, εκεί που χρωματίζονταν τα καρτούν δηλαδή, δούλευαν εξάλλου πολλές γυναίκες κάνοντας την κοπιώδη λεπτοδουλειά του επιχρωματισμού των καρέ. Μάλιστα, σκληρή κριτική στον Γουόλτ Ντίσνεϊ για αντισημιτισμό και σεξισμό άσκησε και η Μέριλ Στριπ σε εκδήλωση που έγινε το 2014 από την Εθνική Ένωση Κριτικών προς τιμήν της Έμα Τόμσον. Η Μέριλ Στριπ κατηγόρησε τον Γουόλτ Ντίσνεϊ για μισογυνισμό, αναφέροντας ότι υπήρξε και μέλος αντισημιτικού λόμπι. Διάβασε στους προσκεκλημένους επιστολή του, στην οποία ο δημιουργός του Μίκι Μάους ανέφερε ότι «οι γυναίκες δεν κάνουν τη δημιουργική δουλειά που σχετίζεται με την προετοιμασία των καρτούν για τη μεγάλη οθόνη, καθώς αυτή είναι μια δουλειά που πραγματοποιείται εξ ολοκλήρου από νεαρούς άνδρες». Μάλιστα, αναφέρθηκε σε δήλωση του συνεργάτη του Ντίσνεϊ, Γουόλτερ Κίμπαλ, σύμφωνα με την οποία το αφεντικό του «δεν εμπιστευόταν τις γυναίκες και τις γάτες. Φαίνεται ότι ο Ντίσνεϊ δεν συμπαθούσε ιδιαίτερα τις γυναίκες». Μια από τις «μαύρες» αλήθειες είναι ότι ο Ντίσνεϊ απεχθανόταν τους κομμουνιστές. Μάλιστα σύμφωνα με τα δημοσιεύματα έφτασε στο σημείο να καταδίδει ακόμα και τους έμπιστους υπαλλήλους του στις ομοσπονδιακές αρχές αν υποπτευόταν σχέσεις με τη μαρξιστική ιδεολογία. Ειδικά μετά τη γενικευμένη απεργία του 1941 που λίγο έλειψε να τον φαλιρίσει, κανείς δεν ήταν στο απυρόβλητο. Ο Ντίσνεϊ υπήρξε από τους πιο πρόθυμους συνεργάτες της Επιτροπής Αντιαμερικανικών Ενεργειών του Μακάρθι. Επίσης, κατηγορήθηκε για μισογυνισμό και αντισημιτισμό, όπως και για την πρόσκληση στη Λένι Ρίφενσταλ, σκηνοθέτιδα και κινηματογραφίστρια του Χίτλερ, να επισκεφθεί το στούντιό του λίγο μετά τη Νύχτα των Κρυστάλλων. Στις 24 Οκτωβρίου 1947 καταθέτει ενώπιον της Επιτροπής Αντιαμερικανικών Δραστηριοτήτων, καταδεικνύοντας ως κομμουνιστές καλλιτέχνες του Χόλλυγουντ για λογαριασμό του Edgar Hoover. Μυστικός πράκτορας και πληροφοριοδότης του FBI ήδη από το Νοέμβριο του 1940, ο Ντίσνεϊ αποδείχτηκε ακραίος αντισημίτης κι αντικομμουνιστής. Με τη συνδρομή του αρκετοί καλλιτέχνες μπήκαν στη «μαύρη λίστα» της Επιτροπής και παρακολούθησαν την καριέρα τους να καταστρέφεται. Και μάλιστα το 1950 καταδικάστηκαν δέκα σεναριογράφοι και σκηνοθέτες για προσβολή προς το Κογκρέσο, επειδή τρία χρόνια νωρίτερα είχαν αρνηθεί να εμφανιστούν ενώπιον της Επιτροπής, επικαλούμενοι το συνταγματικό δικαίωμα της ελεύθερης γνώμης. Τέλος, βαριά είναι η σκιά στο «μαγικό βασίλειο», καθώς μια σειρά από απόπειρες αυτοκτονίας αλλά και περιστατικά αυτοχειρίας υπαλλήλων της Disneyland του Παρισιού, φανερώνουν μια σκοτεινή όψη, την οποία έχει καταγγείλει και η Εθνική Ένωση των Εργατικών Συνδικάτων στη Γαλλία. Στη Disneyland του Παρισιού, έναν από τους δημοφιλέστερους τουριστικούς προορισμούς της Ευρώπης με συνολικά 49 αξιοθέατα και 16 εκατομμύρια επισκέπτες ετησίως, μόνο 2010 είχαν σημειωθεί δυο αυτοκτονίες μαγείρων, μάλιστα ο πρώτος, που είχε καταθέσει δύο προσφυγές εναντίον των προϊσταμένων του για προσβλητική μεταχείριση, έπεσε στις γραμμές του τρένου ενώ επέστρεφε στη δουλειά ύστερα από αναρρωτική άδεια ενώ ο δεύτερος απαγχονίστηκε την ημέρα που επρόκειτο να γυρίσει στην εργασία του, επίσης ύστερα από αναρρωτική άδεια.
  15. Ξεκίνησε από χαμηλά και τώρα σκηνοθετεί τη δική της σειρά Disney. Η Ελληνίδα animator ήρθε στη Σύρο για το Φεστιβάλ Animasyros και το PopCode μίλησε μαζί της. Screencap από το επεισόδιο 'Mickey Mouse: Eau de Minnie' της Θεοφιλόπουλος Δεν είναι και λίγο να είσαι animator και να ξεκινάς την καριέρα σου εν μέσω της Αναγέννησης της Disney. Λίγα χρόνια πριν, το είδος έπνεε τα λοίσθια αλλά στα μέσα των ‘90s ζούσε τη μεγαλύτερη εποχή δόξας του. Κάπου εκεί βρέθηκε στη Disney η Αλίκη Θεοφιλόπουλος, η Ελληνίδα animator που πάντα είχε βλέψεις να φτάσει να δημιουργήσει το δικό της έργο. Αυτό είναι ακόμα πιο δύσκολο από ότι ακούγεται: Όπως μπορείς να διαβάσεις στην παρακάτω κουβέντα μας, η δομή του συνεργείου μιας animation ταινίας είναι αληθινά τεράστια έως χαώδης, με ολόκληρα τμήματα αφιερωμένα στην ανάπτυξη και τον σχεδιασμό ενός μόνο χαρακτήρα σε ένα μόνο στάδιο της ζωής του. Για να πας από εκεί στο να γυρίζεις κάτι αληθινά δικό σου, χρειάζεται επιμονή και ταλέντο και ένστικτο. Δούλεψε στον “Ηρακλή” και τη “Μουλάν”, στον “Ταρζάν” και τη “Φαντασία 2000”. Επιβίωσε της μεγάλης αλλαγής από το παραδοσιακό στο ψηφιακό animation και σήμερα εργάζεται στο τηλεοπτικό τμήμα της Disney, όπου αφού δούλεψε στο επιτυχημένο “Phineas and Ferb”, σκηνοθετεί τώρα τo “Descendants: Wicked World”, μια σειρά που ακολουθεί τους απογόνους των διασημότερων villains της Disney. Η Θεοφιλόπουλος επισκέφθηκε την Ελλάδα πριν λίγες μέρες ως καλεσμένη του Φεστιβάλ animation Animasyros, που έγινε για 8η χρονιά φέτος στη Σύρο. Εκεί ήταν μέλος της Κριτικής Επιτροπής του Φεστιβάλ Κινουμένων Σχεδίων και Αγορά Animasyros 8, παρέδωσε masterclass για τη δουλειά της, στην οποία έγινε αφιέρωμα, και παρακολούθησε δείγματα δουλειάς Ελλήνων animators. Φεύγοντας, μίλησε με το ΟΝΕΜΑΝ για την εμπειρία της στη Σύρο, για το σύστημα της Disney, για το Ελληνικό "Game of Thrones" που την εντυπωσίασε, και για το μεγάλο της όνειρο. Δούλεψες σε πολλά κλασικά animation της Disney μετά το 1995, όπως τον “Ηρακλή” και τον “Ταρζάν”. Τι ακριβώς έκανες τότε για τις ταινίες και τι κάνεις πλέον σήμερα; Η δουλειά μου στις ταινίες της Disney ήταν αρχικά ως ενδιάμεσος, αυτό που λέμε “rough inbetweener”. Υπάρχουν κι εκείνοι οι ενδιάμεσοι που παίρνουν τις πρόχειρες αρχικές ζωγραφιές των animators και τις καθαρίζουν, αλλά η δουλειά μου εμένα ήταν άλλη. Βοηθούσα τους animators με τις σκηνές της ενδιάμεσης κίνησης ανάμεσα στις βασικές πόζες των χαρακτήρων. Αυτή είναι μια θέση που θεωρείται κάτι σαν εκπαιδευτικής σημασίας, ώστε μια μέρα να πάρεις προαγωγή σε lead animator. Αυτό σημαίνει πως τεστάραμε διαρκώς τις δεξιότητές μας, είχαμε μέντορες που μας έδιναν μικρές σκηνές για να κάνουμε το animation μόνοι μας, ακόμα κι αν ο τίτλος μας ήταν αυτός του ‘ενδιάμεσου’. Είναι δύσκολο να το εξηγήσω ακριβώς! Στην περίπτωσή μου, ήμουν στο τμήμα των ταινιών animation στις τελευταίες μέρες του δισδιάστατου animation, όταν και έγιναν μαζικές απολύσεις. Παρατήρησα πως οι άνθρωποι που είχαν μόλις ‘αποφοιτήσει’ από τη θέση του ενδιάμεσου ήταν συχνά οι πρώτοι που έδιωχναν, επειδή ήταν ακόμα άγουροι και απαίδευτοι και είχαν μικρή εμπειρία σε τελικό υλικό. Οπότε προτίμησα να μείνω ως ενδιάμεσος για περισσότερο καιρό και να συνεχίσω να έχω μέντορες. Όταν το τμήμα των ταινιών ανακοίνωσε πως δε θα έκανε άλλες ταινίες παραδοσιακού animation, είχα την τύχη να κάνω μια επιτυχημένη μετάβαση στο τηλεοπτικό τμήμα, όπου άρχισα να ασχολούμαι περισσότερο με τα storyboards και την συγγραφή των σεναρίων. Άρχισα παράλληλα να κάνω και τις δικές μου μικρές ταινίες και τα δικά μου πιλοτικά επεισόδια και να δουλεύω στην ανάπτυξη δικών μου ιδεών. Δούλεψα σε δημοφιλείς σειρές σαν το “Phineas and Ferb” και το “Mickey Mouse Shorts”. Τώρα είμαι πια executive producer σε μια καινούρια σειρά που λέγεται “Descendants: Wicked World” και παράλληλα αναπτύσσω έναν δικό μου, καινούριο πιλότο στη Disney. Ποια ήταν η αγαπημένη σου ταινία από όσες δούλεψες; Ο “Ταρζάν”. Ήταν πριν αρχίσουν να σκάνε οι μαζικές απολύσεις και ήταν ακόμα μια περίοδος γεμάτη όνειρα και αμέτρητες πιθανότητες. Επίσης τότε δούλεψα και με έναν μέντορα που λεγόταν Τζον Ρίπα (ήταν επίσης μισός Έλληνας!) στον οποίον χρωστάω τα πάντα. Μου έμαθε τόσα πολλά για το animation αλλά και την αξία του μέντορα, όπως και το να παραμένω πάντα ανοιχτή σε νέα μάθηση. Θα του χρωστάω πάντα. Δούλεψα μαζί του στον τομέα του “νεαρού και μωρού Ταρζάν”. Επίσης δούλεψα λίγο και πάνω στην Τζέιν όταν δεν ήμουν εντελώς απασχολημένη με τον Ταρζάν. Έχεις κάποια προτίμηση ανάμεσα στο παραδοσιακό και στο ψηφιακό animation; Θεωρώ πως υπάρχει θέση και για τα δύο και η ιστορία και το πλαίσιο που διαδραματίζεται η ιστορία στο κάθε πρότζεκτ θα πρέπει να κατευθύνει το στυλ. Προσωπικά έχω μια μικρή προτίμηση προς την “heart to hand” αίσθηση του σχεδίου στο χαρτί. Αλλά σε κάθε περίπτωση, υπάρχει και πανέμορφο CG animation επίσης. Όπως στο “Descendants: Wicked World” φυσικά! Είδες ποτέ κάποια live-action ταινία και σκέφτηκες πως θα έκανε ένα τέλειο animation; Ναι, ξέρω πως σίγουρα το έχω σκεφτεί αυτό αλλά έχω υπερβολικά μεγάλο jet-lag αυτή τη στιγμή για να θυμηθώ σε ποια ταινία! (γελάει) Αλλά νομίζω πως ανεξαρτήτως του είδους της ιστορίας που προσπαθείς να πεις, είτε αφορά την προσχολική ηλικία είτε μεγαλύτερο σε ηλικία κοινό, η ιστορία είναι πάντα ο βασιλιάς. Όπως ακριβώς και με τις live-action ταινίες, μπορεί να έχεις τρομερούς ηθοποιούς, οπτικά εφέ, κουλ αισθητική κλπ. Αλλά αν η δομή της ιστορίας δεν είναι σωστή, τα πάντα καταρρέουν. Θα έλεγα πως είμαι τζάνκι για ιστορίες. Με την Ελλάδα ποια είναι η σχέση σου; Λατρεύω την Ελλάδα και είμαι πολύ περήφανη που είμαι Ελληνίδα. Η μητέρα μου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και ο πατέρας μου στην Πάτρα, αλλά γνωρίστηκαν στις ΗΠΑ. Η μητέρα μου έφυγε σε μικρή ηλικία επειδή η μάνα της παντρεύτηκε ξανά, έναν υπέροχο άντρα που δούλευε στην Αμερικάνικη Πρεσβεία, αλλά ο πατέρας μου δεν έφυγε παρά σε πολύ μεγαλύτερη ηλικία, για μια ιατρική υποτροφία. Δυστυχώς, επέλεξαν να μη μάθουν Ελληνικά στα παιδιά τους. Νομίζω ήταν ένα σχέδιο για να μπορούν να μιλούν για εμάς χωρίς να τους καταλαβαίνουμε! (γελάει) Αλλά μεγαλώσαμε με πολλούς Έλληνες πάντα μες στο σπίτι, πολλές βραδιές με φίλους των γονιών μου που τραγουδούσαν Ελληνικά τραγούδια ως το πρωί, και φυσικά ατελείωτο φαγητό. Πώς ήταν η εμπειρία σου στο Animasyros; Φανταστική. Υπήρχε ένας τεράστιος όγκος ταλέντου διαφόρων ειδών. Με συγκίνησε το Ελληνικό πνεύμα… Σε μια εποχή τόσο μεγάλων δυσκολιών, η κοινότητα του animation συγκεντρώθηκε και δημιούργησε μια τόσο δημιουργική, γεμάτη έμπνευση και ζωή εμπειρία για όλους όσους εμπλέκονται. Το νησί της Σύρου μου έκοψε την ανάσα. Έκανα και masterclass όπου είχα την τιμή να μοιραστώ την εμπειρία μου με όσους ενδιαφέρονταν να ακούσουν για αυτήν. Η μοντέρνα Ελληνική παραγωγή animation πώς σου φάνηκε; Ξεχώρισες κάποια δουλειά; Πήρα στην προβολή του Ελληνικού Πανοράματος και διασκέδασα πάρα πολύ με τις δουλειές των Ελλήνων animators. Μου κέντρισε την περιέργεια για να μάθω για τη δουλειά που γίνεται εδώ. Μου άρεσε πολύ ένα φιλμάκι-αναφορά στο “Game of Thrones” του Αρίσταρχου Παπαδανιήλ και με ενδιέφερε πολύ που άκουσα για τα μελλοντικά του σχέδια. Επίσης είδαμε την παρουσίαση ταινιών που βρίσκονται στο στάδιο του development από άλλους Έλληνες δημιουργούς σε ένα brainstorming δείπνο, όπως και στο roundtable των σκηνοθετών. Υπήρξαν πολλές συναρπαστικές ιδέες. Πάνω σε τι δουλεύεις αυτή τη στιγμή; Περνάω τρομερά αυτή τη στιγμή! Δουλεύω για το τμήμα animation της Disney TV ως executive producer και σκηνοθετώ το “Descendants: Wicked World”. Το πιο συναρπαστικό πράγμα με αυτό το πρότζεκτ είναι πως είναι κομμάτι ενός ευρύτερου franchise που συμπεριλαμβάνει μια πετυχημένη live-action ταινία, ένα best-seller βιβλίο, apps, μέχρι και σειρά από φιγούρες. Η δική μας σειρά ταιριάζει πολύ όμορφα σε αυτό τον κόσμο, με τρόπο που στηρίζει όλες τις πτυχές αυτού του κόσμου Disney κληρονομιάς που δημιουργήσαμε. Επίσης αναπτύσσω τώρα έναν πιλότο για την Disney TV και ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ εύχομαι να μπορούσα να μιλήσω για αυτό αλλά πραγματικά ακόμα δε μπορώ. Αλλά νομίζω είναι ένα πρότζεκτ που θα κάνει τους Έλληνες πολύ περήφανους. Δεδομένου του πόσο άλλαξε η δουλειά σου από πριν μερικά χρόνια, πού βλέπεις τον εαυτό σου σε 10 χρόνια από τώρα; Ελπίζω ως τότε να έχω καταφέρει να δημιουργήσω μια δική μου πετυχημένη σειρά animation, ώστε να μπορέσω να αγοράσω μια πανέμορφη βίλα σε κάποιο Ελληνικό νησί και να περνάω εκεί τα καλοκαίρια μου. Αυτό είναι το όνειρό μου. Και το σχετικό link...
  16. 13 Μαρτίου, 1928. Ο Walt Disney ετοιμάζεται να επιστρέψει στο Λος Άντζελες από τη Νέα Υόρκη. Πριν φύγει πρέπει να προλάβει να στείλει ένα τηλεγράφημα στον ανήσυχο αδερφό του. Του είχε μιλήσει στο τηλέφωνο την προηγούμενη μέρα και εκείνος ως μεγαλύτερος τον είχε συμβουλεύσει να μην τσακωθεί με κανέναν εκεί που ήταν. «Μην ανησυχείς», έγραφε το σύντομο μήνυμα. «Όλα καλά. Θα σου πω λεπτομέρειες όταν γυρίσω». Τίποτα δεν ήταν καλά. Ο ‘δεύτερος μήνας του μέλιτος’ όπως είχε ονομάσει ενθουσιασμένος το ταξίδι μετά της συζύγου του στο Big Apple, είχε αποδειχθεί φιάσκο. Η τεταμένη σχέση του με τον Charles Mintz, τον διανομέα της σειράς ταινιών μικρού μήκους ‘Alice Comedies’ που δημιουργούσε εκείνον τον καιρό, μάλλον θα έπρεπε να τον είχε προϊδεάσει. Η αρχική συμφωνία των δύο αδελφών για την ‘Alice’ είχε γίνει με την Margaret J. Winkler. H Winkler ήταν η πρώτη γυναίκα που ασχολήθηκε με το βωβό animation και η πρώτη που θα γινόταν μέλος στην Ένωση Παραγωγών (για να μην αποκαλυφθεί το φύλο της υπέγραφε ως M. J. Winkler). Η συνεργασία μαζί της ήταν εξαιρετικά ομαλή μέχρι που έμεινε έγκυος. Την εταιρεία της θα αναλάμβανε ο άντρας της, Charles. Ο Mintz είχε τις δικές του ιδέες για την ‘Alice’, οι περισσότερες πιο ακριβές απ’ ότι άντεχε το στούντιο των Disney. Το δεσμευτικό τους συμβόλαιο όμως δεν τους επέτρεπε να κάνουν πίσω. Ακόμα κι αν ο Walt ήθελε να απομακρυνθεί πια από τον συνδυασμό live-action/animation που επιστράτευαν οι συγκεκριμένες κωμωδίες και να αφοσιωθεί εντελώς στην εικονογράφηση. Στην πορεία ο Mintz, δυσαρεστημένος με τα υψηλά κόστη της ‘Alice’ και με αφορμή τη νέα συνεργασία του με τη Universal Pictures, ζήτησε από τον Disney να δημιουργήσει έναν νέο χαρακτήρα. Το αίτημα μεταμορφώθηκε γρήγορα στον Oswald the Wild Rabbit. Κάρτα του Walt Disney σε έναν από τους ιδρυτές της Universal, Carl Laemmle Επιθυμία του Walt ήταν να μην εξαντληθεί μαζί του μονάχα σε γρήγορες φαρσοκωμωδίες, όπως ήταν η μόδα της εποχής. Ήθελε έναν ενεργό χαρακτήρα που θα υποκινούσε την πλοκή. Το χιούμορ θα ερχόταν επειδή θα προκαλούσε ο ίδιος τις αστείες καταστάσεις αντί απλώς να αντιδρά σ’ αυτές. Και πράγματι, η προσέγγιση αυτή έκανε τον Oswald να πετύχει. Αρκετά για να δώσει στα δυο αδέλφια από ένα νέο σπίτι και στη Disney Brothers τριπλασιασμό υπαλλήλων και τα νέα τους - τότε - γραφεία στην Hyperion Avenue. Μόνο που ο Mintz είχε άλλα πλάνα όταν καλούσε τον Walt στη Νέα Υόρκη. Αφού του έκλεισε δωμάτιο σε πολυτελές ξενοδοχείο όπου σύχναζαν επιφανείς άνθρωποι της βιομηχανίας, και αφού φρόντισε να τον συστήσει ως πετυχημένο animator σε όσους τους διέκοπταν στο μεσημεριανό τους, ο Mintz του ζήτησε να περάσει από το γραφείο του την επόμενη ημέρα. Ο καλύτερός του φίλος και βασικός animator του Disney, Ub Iwerks, τον είχε προειδοποιήσει λίγες μέρες νωρίτερα ότι ο ευεργέτης τους τον είχε πλησιάσει για να του προτείνει διαφορετική δουλειά. Ο αφελής τότε Disney είχε συγχύσει τον φίλο του. Δεν είχε πάρει στα σοβαρά τους φόβους του και μάλιστα έφυγε για το ραντεβού με σκοπό να ζητήσει παραπάνω χρήματα για τα shorts του Oswald. Ο Mintz τελικά θα του ανακοίνωνε ότι είχε σκοπό να ανοίξει δικό του στούντιο animation στο Χόλιγουντ και, προφανώς, θα έπαιρνε τον Oswald μαζί του. Ή θα ακολουθούσε μαζί με τον αδερφό του έναντι ικανοποιητικών μισθών, ή θα ξέμενε στα αζήτητα. Α ναι, και οι animators του είχαν ήδη υπογράψει μαζί του. Πάρε τηλέφωνο και ρώτα, του είπε δίνοντάς του το ακουστικό, δες σε ποιους ανήκουν οι δημιουργοί σου. Ο Disney δεν το περίμενε. Ήταν φίλος με τους υπαλλήλους του. Τους περισσότερους τους είχε προσλάβει κατευθείαν από τη σχολή τους. Αφού άλλαξε δέκα χρώματα και προειδοποίησε τον Mintz ότι θα κάνουν τον ίδιο και σ’ αυτόν, έφυγε βροντώντας την πόρτα. Μόλις είχε χάσει τα δικαιώματα του βασικού του χαρακτήρα και όλους τους animators τους εκτός από Iwerks και δύο βοηθούς. Εάν αποτύγχανε και η Disney Brothers, το δεύτερο στούντιό τους μετά τη χρεοκοπία του αρχικού Laugh-O-Gram Studio, τα δυο αδέρφια θα χρειαζόταν να ξεκινήσουν για τρίτη φορά από την αρχή. Έπρεπε να βρει έναν ήρωα και γρήγορα. Ο Walt και η Lillian ποζάρουν με τον Mickey Mouse στο Λονδίνο, τον Ιούνιο του 1935. Το ζευγάρι γιόρτασε εκεί τα 10 χρόνια γάμου του. Η σύζυγός του, Lillian, τον είχε παρομοιάσει με ‘μαινόμενο λιοντάρι’ στη διαδρομή της επιστροφής. Επαναλάμβανε σε τόσο έξαλλη κατάσταση και για τόσες πολλές ώρες ότι δεν θα ξαναδούλευε για κανέναν όσο ζούσε, που την είχε τρομάξει. Κάπου μέσα στους μονολόγους, τη μουρμούρα και τις φωνές, η Lillian θα θυμόταν ότι ο άντρας της άρχισε να της μιλάει για ένα ποντίκι και ένα αεροπλάνο. Η έκρυθμη συμπεριφορά του την είχε βάλει σε κατάσταση σοκ κι έτσι δεν μπορούσε να συγκρατήσει τίποτα απ’ όσα της έλεγε. Τίποτα εκτός από το όνομα του χαρακτήρα που σκεφτόταν - το Mortimer. Το βρήκε τόσο αποκρουστικό για ποντίκι, που το άκουσμά του διαπέρασε τις παρωπίδες της. Προφανώς το Mortimer θα ζούσε και θα πέθαινε σε εκείνο το βαγόνι. Γιατί το όνομα αυτού θα ήταν τελικά Mickey Mouse. Ο Disney, ως μέγας πωλητής, δεν ήταν ποτέ εκείνος που θα αρνιόταν ένα καλό τσιτάτο στον Τύπο. Ήξερε τι θα έκανε μια ιστορία πιασάρικη και κακομάθαινε με τέτοιες το κοινό του. Γι’ αυτό και η σύλληψη του Mickey πήρε με τα χρόνια διαστάσεις αστικού μύθου. Τον εμπνεύστηκε από ένα ποντίκι που είχε μικρός; Τον σκέφτηκε όταν είδε ένα ποντίκι να σέρνει μια κονσέρβα και τον έκανε να γελάσει; Είχε εκπαιδεύσει ποντικάκια να παίζουν στο drawing board του και τον διαμόρφωσε σύμφωνα με αυτά; Τον σχεδίασε επιτόπου στο τρένο; Η πιο κοντινή στην πραγματικότητα βερσιόν της αλήθειας ήρθε χωρίς στολίσματα από το στόμα του, στο American Magazine το 1931. Ο Mickey πράγματι γεννήθηκε στο τρένο και η Lillian όντως ανατρίχιασε με το Mortimer. Ο Walt όμως θα περίμενε να φτάσει στην Καλιφόρνια για να τον βάλει μπροστά. Μαζί με τον αδερφό του και τον Iwerks, κάθισαν γύρω από ένα τραπέζι και απέκλεισαν τα ανθρωπόμορφα ζώα που κυριαρχούσαν τότε (οι γάτες, ας πούμε, είχαν καπαρωθεί από κάμποσα στούντιο). Κατέληξαν στην αρχική ιδέα του Disney και ο Iwerks άρχισε να τη σχεδιάζει. Τις περισσότερες φορές κρυφά κιόλας. Απέμεναν τρεις ταινίες ‘Alice’ στο συμβόλαιό τους και έτσι μέχρι να τις τελειώσουν έπρεπε να συνεργαστούν σε ψυχροπολεμική ατμόσφαιρα με τους animators που είχαν υπογράψει με τον Mintz. O Iwerks δούλευε πάνω στον Mickey και κάλυπτε τις ζωγραφιές του με ζωγραφιές του Oswald. «Όταν ο Mickey ήρθε στον Walt σ’ εκείνο το ταξίδι με το τρένο από τη Νέα Υόρκη στο Λος Άντζελες, νομίζω πως έψαχνε έναν ήρωα. Για εκείνον, όπως και για πολλούς αργότερα, θα ήταν μια δημιουργία που θα έφερνε έμπνευση, καινοτομία και επινοητικότητα», μοιράστηκε μαζί μας η Elizabeth Spatz. Είναι αρχειονόμος και επικεφαλής του τμήματος Consumer Products της Disney. Δεν ξέρω πόσο πιο βαρετή μπορεί να φαντάζεσαι μια δουλειά και πόσο πιο έξω μπορείς να πέσεις. Μαζί με τη Becky Cline, τη διευθύντρια των Walt Disney Archives - των παλαιότερων αρχείων ψυχαγωγίας του πλανήτη - και τον Fox Carney, διευθυντή της Animation Research Library όπου φυλάσσεται όλο το art του στούντιο, είναι οι πραγματικοί κλειδοκράτορες της Disney. Οι last men standing αν η εταιρεία ανακοινώσει αύριο λουκέτο. «Το πρώτο καρτούν με τον Mickey λεγόταν ‘Plane Crazy’ και φτιάχτηκε αποκλειστικά από τον Walt και τον Ub. Όπως και το δεύτερο όμως, το ‘Gallopin’ Gaucho’, δεν κυκλοφόρησε στις αίθουσες», τόνισε η Cline. Ο Mickey είχε παρουσιαστεί σε πριβέ προβολές σε διάφορους διανομείς, αλλά δεν τους είχε πείσει ότι θα κέρδιζε το κοινό. Δεν ξέρουν εσένα και δεν ξέρουν το ποντίκι σου, έλεγαν στον Disney. «Εκείνη την περίοδο τα καρτούν ήταν ακόμη βωβά. Αλλά κάτι σημαντικό συνέβη το 1927. Κυκλοφόρησε το ‘Jazz Singer’ της Warner Bros. και οι ταινίες απέκτησαν ήχο. Ο Walt είπε, ξέρετε κάτι; Λέω να βάλουμε ήχο στο επόμενο καρτούν του Mickey. Και το σχεδίασαν συγκεκριμένα για να αναδείξουν τον ήχο. Το έκαναν μιούζικαλ με πολλά ηχητικά εφέ - ήχους ζώων, τραγούδι, ντραμς. Ήθελαν να παρουσιάσουν τη νέα τους τεχνολογία. Έτσι το ‘Steamboat Willie’ κυκλοφόρησε και μέσα σε μια νύχτα έκανε πάταγο». Η Becky Cline ανοίγει προσεκτικά το πρωτότυπο σενάριο του ‘Steamboat Willie’ (Walt Disney Archives) «Αυτό είναι το πρωτότυπο σενάριο, τυπογραφημένο από τον ίδιο τον Walt, εικονογραφημένο από τον Ub Iwerks. Ο λόγος που το έχουμε είναι επειδή ο Walt το κρατούσε στο πρώτο συρτάρι στο γραφείο του. Ήταν μεγάλης συναισθηματικής αξίας γι’ αυτόν. Είναι το πιο εμβληματικό κειμήλιό μας από τον Mickey Mouse». Αν αναλογιστεί κανείς ότι το σενάριο φυλάσσεται στα Walt Disney Archives μαζί με εκατομμύρια άλλα αρχεία, όλα τους αρκετά σημαντικά για να έχουν περάσει το τεστ αξιολόγησης που τα καθόρισε άξια να φυλαχτούν μακριά από το ευρύ κοινό, αντιλαμβάνεται πόσο πολύτιμο είναι. Εάν δεν δουλεύεις στη Disney, εάν δεν είσαι εκεί στα πλαίσια κάποιου συγκεκριμένου event και εάν δεν κάνεις κάποιο σχετικό ντοκιμαντέρ ή βιβλίο, δεν θα το δεις ποτέ. «Σε live action ταινίες, σε κινούμενα σχέδια, σε διαφημίσεις, σε πλάνα για θεματικά πάρκα - οτιδήποτε έχει κάποια αφήγηση πίσω του γίνεται storyboard.Με αυτό το χαρτί, το Walt Disney Studio επινόησε την τέχνη του storyboarding που χρησιμοποιείται στα πάντα σήμερα». H Cline είναι με τη Disney εδώ και 30 χρόνια, αλλά τα Walt Disney Archives είχαν ξεκινήσει πριν τη δική της πρόσληψη. Η Spatz, πάλι, είχε έναν άθλο μπροστά της. Το τμήμα αρχείων για τα Consumer Products που ανέλαβε να στήσει πριν 12 χρόνια έπρεπε να αποκτήσει σιγά-σιγά όσα περισσότερα προϊόντα είχε παράξει το στούντιο, με κριτήριο την ιστορικότητα και μοναδικότητά τους. Εκτός από τα χειροπιαστά αντικείμενα που μας έχουν κρατήσει παρέα ανά τις δεκαετίες, από τη λούτρινη κούκλα που παίρναμε αγκαλιά το βράδυ μέχρι το DVD που χαζεύαμε μετά το μεσημεριανό, η Spatz πρέπει να είναι σε θέση να επιβεβαιώσει ή να διαψεύσει αν κάποια ατάκα ταινίας, σειράς ή κόμικ της εταιρείας είναι αυθεντική. Ακόμη και ποιες φράσεις από τις άπειρες ψεύτικες που κυκλοφορούν (βλ. “If we can dream it, we can do it’) είπε όντως ο Walt Disney ή άλλοι επιφανείς εργαζόμενοι της εταιρείας. Δεν είναι μόνο τα σημερινά εμπορεύματα του στούντιο που κρέμονται από τη δουλειά της, αλλά η ιστορία της δημιουργίας ενός κολοσσού. «Το τμήμα των Consumer Products δεν είχε κάποιον να βουτήξει στον σκελετό του, την ιστορία του. Οι περισσότεροι ξέρουν το τμήμα του animation, τους Nine Old Men ας πούμε, τους ανθρώπους που έπλασαν τις ταινίες του στούντιο. Και οι λάτρεις των θεματικών πάρκων γνωρίζουν εκείνους που σχεδίασαν και κατασκεύασαν όλες τις ατραξιόν, όπως τον Bob Gurr ή τον Mark Davis. Αυτοί οι άνθρωποι είναι θρύλοι αλλά κανείς δεν ξέρει τίποτα γι’ αυτούς που έφτιαξαν τα προϊόντα μας. Αν ρωτήσω ποιος έφτιαξε το αγαπημένο σου παιχνίδι της Disney, τον γνωρίζεις; Οπότε όταν ήρθα έπρεπε να κατανοήσω πώς διαμορφώθηκε το επιχειρηματικό μοντέλο μας. Ποιοι ήταν οι επιδραστικοί ηγέτες, ποια ήταν τα μεγάλα πρότζεκτ, πώς πήγαν οι χαρακτήρες μας από το τίποτα σε αυτό που είναι σήμερα». Τα Mickey gloves είναι παράδοση ανάμεσα στους αρχειοθέτες της Disney Φανατική της Disney από μικρή - η μητέρα της την πήγαινε στη Disneyland τουλάχιστον τέσσερις φορές τον χρόνο - η Spatz κάνει συνεχώς συνεντεύξεις με δημιουργούς εμπορευμάτων και συλλέκτες προϊόντων, τριγυρνάει στο Ίντερνετ και σε παγκόσμιες εκθέσεις αναζητώντας αυτά που της έχουν ξεφύγει και είναι επιλεκτική σε αυτά που τελικά αγοράζει για να μπουν στη συλλογή των αρχείων. Στην πραγματικότητα, η ζωή της είναι ένα λουτρό νοσταλγίας Disney. Και ο ρόλος της είναι αυτός της αφηγήτριας σε μια βιομηχανία όπου τα πάντα γυρίζουν γύρω από την αφήγηση. Κάθε μέρα εξυπηρετεί 60 με 80 άτομα της εταιρείας. Δημιουργούς που ψάχνουν την έμπνευση της επόμενης μεγάλης καμπάνιας. «Προσωπικά το σκέφτομαι σαν να κοιτάς το μέλλον κοιτώντας το παρελθόν», εξήγησε φορώντας τα λευκά της γάντια. Λευκά μέχρι να προσέξεις τις μαύρες γραμμές που έχουν ζωγραφιστεί ανάμεσα στα δάχτυλά της. Τα γάντια Mickey όπως τα ονομάζει χαϊδευτικά, είναι παράδοση ανάμεσα στους αρχειοθέτες της εταιρείας. Θα τα χρειαστεί γιατί πολλά από αυτά που θα μας παρουσιάσει φλερτάρουν επικίνδυνα με τη διάλυση. Όπως οι διάσημες κούκλες Mickey της Charlotte Clark. «Τις έφτιαξε μόνη της. Είχε γείτονα ένα αγόρι, τον Bob Clampett. Ο Bob θα γινόταν animator, αλλά το 1930 ήταν ακόμη στο Λύκειο. Ο μικρός πήγε στο τοπικό του σινεμά, πήρε ένα τετράδιο, ζωγράφισε τον Mickey Mouse και τον έδειξε στην Charlotte. Εκείνη τον έκανε πατρόν και έφτιαξε μια κούκλα. Αυτή, ο Bob και ο πατέρας του μπήκαν στ’ αμάξι, έφτασαν στο στούντιο που τότε ήταν ακόμα στη λεωφόρο Hyperion και ζήτησαν να μιλήσουν με τον Disney». Το Hyperion Bungalow σήμερα Τα στούντιο στη Hyperion είναι πια ιστορικά. Και την εποχή εκείνη πολύ μικρά. Τα λίγα τους κτίρια ήταν καλιφορνέζικα μπάνγκαλοου και απόλυτα προσβάσιμα. Ένα από αυτά, το Hyperion Bungalow, επιβιώνει ακόμα στα γραφεία της εταιρείας στο Burbank που επισκεφθήκαμε και διατηρείται ως το τελευταίο δείγμα της κλασικής αρχιτεκτονικής που απέμεινε από τα πρώτα χρόνια της Disney. Υπήρξε animation studio, music studio, γραφείο Τύπου, λογιστήριο και ταχυδρομείο, και - μονάχα για τη διάρκεια της επίσκεψής μας - χώρος φιλοξενίας και εστίασης αλά 1930s. Τη μέρα που η Clarke αποφάσισε να δελεάσει τα αδέρφια Disney με την κούκλα της, το μπάνγκαλοου θα φιλοξενούσε μια ιδέα που, σε συνδυασμό με την τρομακτική δημοτικότητα του Mickey, θα έκανε ποδαρικό σε μια αυτοκρατορία. «Όταν o Roy και ο Walt είδαν την κούκλα είπαν, αυτή είναι! Είχαν μια συμφωνία με μια εταιρεία, τη George Borgfeldt, και προσπαθούσαν να φτιάξουν κούκλες αλλά το προϊόν δεν αποτύπωνε την ουσία του Mickey που οραματίζονταν. Χωρίς τη δυνατότητα να κάνουν δική τους μεγάλη παραγωγή, σκέφτηκαν να δώσουν απλά το πατρόν στη McCall’s (εταιρεία που πουλά πατρόν) για να μπορεί όποιος θέλει να κάνει το ράψιμο στο σπίτι του. Τα πατρόν πάνω γράφουν ‘μόνο για ράψιμο’. H έμφαση αυτή έδειχνε ότι δεν κοίταζαν να κλείνουν συμβόλαια, ήθελαν απλά να φτάσει ο Mickey στους φαν του». Όσο ήταν ακόμα δημοφιλές το ‘Steamboat Willie’ και τα πρώτα, απορριφθέντα καρτούν του Mickey κυκλοφορούσαν πια με ήχο, η βρετανική εταιρεία Dean Rag Book Co. θέλησε να φτιάξει δικές της κούκλες. Απρόθυμοι να περιμένουν μέχρι να φτάσει σ’ αυτούς το πατρόν από τους Disney, έστειλαν κάποιον στο σινεμά για να δει και να σχεδιάσει τον ήρωα. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ο καλύτερος χειρότερος εφιάλτης στην ιστορία του merchandising. Μέχρι τα δύο αδέρφια να τους πείσουν να σταματήσουν την παραγωγή έως ότου να φτάσει το σωστό πατρόν στα χέρια τους, οι αλλόκοτες κούκλες είχαν γίνει ένα από τα πιο ευπώλητα παιχνίδια στη Μεγάλη Βρετανία για το 1932. Είχαν μάλιστα και μια καινοτομία - με τη βοήθεια ενός σύρματος που ξεκινούσε από το πέλμα και έφτανε μέχρι το σβέρκο του Mickey, μπορούσες να τον ενώσεις με το αγαπημένο σου βινύλιο και να τον βλέπεις να χορεύει πάνω του όσο έπαιζε το γραμμόφωνο. Οι κούκλες της Charlotte Clark (αριστερά) πέτυχαν, αλλά το ίδιο και οι ατυχείς κούκλες της Dean Rag Book Co. (δεξιά). Η πραγματική δύναμη κρυβόταν απλά στην εμπορική ισχύ του Mickey Mouse. Όσο για τις κούκλες της Clark, αυτές έγιναν τόσο δημοφιλείς μέσω του πατρόν που η δημιουργός τους, ακόμα κι αν άνοιγε επιχείρηση, δεν θα μπορούσε να ανταποκριθεί στη ζήτηση. Ο Walt τής έστησε έναν χώρο ειδικά για να κατασκευάζει κούκλες που δίνονταν στους VIP καλεσμένους του στούντιο, αλλά όταν η Disney βρήκε τους κατάλληλους συνεργάτες για να κάνουν μαζική παραγωγή, η Clark θα επέβλεπε την κατασκευή των δικών τους Mickey για τα επόμενα 30 χρόνια της επαγγελματικής της καριέρας. Οι διάσημες κούκλες της όμως δεν ήταν το πρώτο επίσημο προϊόν της Disney. Την ίδια χρονιά, ένας άντρας αναζήτησε τον Walt Disney σε ένα ξενοδοχείο της Νέας Υόρκης και έτρεξε καταπάνω του στο λόμπι με 300 δολάρια στο χέρι. Άσε με να βάλω τον Mickey σε ένα σχολικό σημειωματάριο, του είπε, και τα λεφτά είναι δικά σου επιτόπου. Ο Disney μέχρι τότε, παρότι ήταν αφοσιωμένος στις ταινίες, είχε σύντομα αντιληφθεί τις δυσκολίες που ακολουθούσαν όταν βασιζόσουν καθαρά και μόνο στο box office. Είπε αμέσως ναι και πήρε τα χρήματα την ίδια στιγμή. Αυτή θα ήταν και η έναρξη του Mickey ως φίλος, ή σύντροφος ακόμα καλύτερα, των παιδιών έξω από τις σκοτεινές αίθουσες. Αυτή την περίοδο, ένας νεαρός πωλητής καπέλων από τη Βαλτιμόρη είχε αρχίσει να σκέφτεται σοβαρά τη μεταπήδησή του στη διαφήμιση ως επόμενό του βήμα. Δύο χρόνια μετά, ο Kay Kaymen αποφάσισε να κάνει ένα τηλεφώνημα στον Walt Disney. Δεν είχε τίποτα να χάσει. Και ήταν σίγουρος ότι θα μπορούσε να πουλήσει τον Mickey με τρόπους εκτός των τετριμμένων επιχειρησιακών πλάνων. Μαζί με τον συνεργάτη του, Streeter Blair, πήραν το τρένο για την Καλιφόρνια. Λίγες μέρες μετά θα υπέγραφαν ένα αποκλειστικό συμβόλαιο με τον Roy Disney, ως οι μοναδικοί licensing εκπρόσωποι της εταιρείας. Μέσα στα επόμενα χρόνια, οι συμφωνίες που θα πετύχαιναν οι τρεις τους, θα μετέτρεπαν τους ήρωες της Disney σε megastars. Ο πρώτος απ’ αυτούς βέβαια που θα ίδρωνε τη φανέλα, ήταν ο Mickey. Η διείσδυση του χαρακτήρα ήταν τέτοια που θα έσωζε κυριολεκτικά εταιρείες από το φαλίρισμα. Ένα από τα πρώτα Ingersoll Mickey Mouse ρολόγια Η αρχή έγινε με την εταιρεία ρολογιών Ingersoll Waterbury και την υλοποίηση της πρώτης υπερπετυχημένης πρότασης του Kaymen. Το 1933, στην έκθεση Chicago World’s Fair με θέμα το αμερικανικό εμπόριο, η Ingersoll που τότε είχε φτάσει στα κόκκινα κατασκεύασε ένα ρολόι Mickey για το περίπτερό της. Μπορούσες μάλιστα να το κάνεις και πιο προσωπικό, διακοσμώντας το με μικρά γούρια. Μέχρι το τέλος της έκθεσης τα ρολόγια είχαν εξαντληθεί και ήταν εμφανές ότι θα έπρεπε να προσλάβουν νέους υπαλλήλους για να συνεχίσουν την παραγωγή τους (το κεντρικό κατάστημα των Macy’s στη Νέα Υόρκη πούλησε 11.000 κομμάτια σε μία ημέρα και το εργοστάσιο της Ingersoll πήγε από 300 άτομα σε 3.000). Η δεύτερη εκδοχή του ρολογιού - πήρε 10 χρόνια στη Spatz να το εντοπίσει και να το εντάξει στην συλλογή των αρχείων - είχε κάποιες μικροαλλαγές στη φιγούρα του Mickey και ένα διαφορετικό κουτί που ενίσχυε την αναγνωρισιμότητα της σχέσης των δύο εταιρειών. Μέχρι το τέλος της χρονιάς είχαν πουληθεί πάνω από 900.000 ρολόγια. Μέχρι το τέλος της δεύτερης χρονιάς πάνω από 2.5 εκατομμύρια. To 1948 ο Kaymen θα έδινε τιμητικά στον Disney το ρολόι που έκλεινε τις 5 εκατομμύρια πωλήσεις. Η Ingersoll δεν είχε σωθεί απλά. Υπάρχει ακόμα και εξακολουθεί να συνεργάζεται με τη Disney. Άλλος ένας σημερινός συνεργάτης της Disney που χρωστά την επιβίωσή του στο τρωκτικό είναι η Lionel Train Company. «Το 1933 ήταν πολύ κοντά στη χρεοκοπία. Τους πλησίασε τότε ο Kaymen και τους είπε, κοιτάξτε την επιτυχία που είχαμε με το ρολόι. Γιατί δεν φτιάχνετε ένα τρενάκι; Θα ήταν η τελευταία προσπάθεια της εταιρείας. Το διαφήμισαν στον χριστουγεννιάτικό τους κατάλογο και μέχρι τα Χριστούγεννα του ‘34 είχαν αποφύγει την πτώχευση, είχαν πληρώσει το χρέος του που υπερέβαινε τα 125.000 δολάρια, είχαν βγάλει όλα τα λεφτά τους πίσω και είχαν αποφασίσει να φτιάξουν άλλο ένα τρενάκι. Είχε έναν Άη Βασίλη και από τον σάκο του ξεπρόβαλε το κεφαλάκι μιας κούκλας Mickey. Ο Mickey τους έστρωσε πραγματικά το χαλί της επιτυχίας τους», μας εξηγούσε η Spatz με το δικό της συλλεκτικό ρολόι Mickey να κοσμεί τον καρπό της. Η αξία του ρολογιού όμως, και κάθε μικρού παιχνιδιού της εποχής, δεν εστιαζόταν μόνο την τιμή πώλησής του. Ως προϊόντα της Μεγάλης Ύφεσης, συμβόλιζαν και κάτι παραπάνω. Στο ιστορικό του πλαίσιο, το ρολόι του Mickey κόστιζε περισσότερο από ένα μπουκάλι γάλα. Περισσότερο από μια φραντζόλα ψωμί. Περισσότερο από τις οικονομίες μίας εβδομάδας. Δύσκολο να το φανταστεί κανείς για τα 3 δολάρια και 75 σεντς που ήταν η αρχική του τιμή (ακόμα και για τη δεύτερη, μειωμένη τιμή του στα $2.95), αλλά αυτές οι γνώριμες θυσίες γονιών σε δυσχερέστατες οικονομικά συνθήκες έβρισκαν ανταπόδοση στην ίδια την ψυχολογία των παιδιών τους. Τα δημητριακά Post Toasties έκαναν θραύση με τον Mickey και τη Minnie στο κουτί τους Στην κορύφωση της κρίσης το 1934, η General Foods έδωσε στη Disney το πρώτο της συμβόλαιο του 1 εκατομμυρίου δολαρίων για να βάλει τον Mickey στο πίσω μέρος των Post Toasties δημητριακών τους. Τα παιδιά μπορούσαν να κόψουν τη μορφή του και να τη χρησιμοποιήσουν ως παιχνίδι, ή και να την κολλήσουν κάπου ως διακοσμητική. Μπορούσαν επίσης να φτιάξουν δικά τους σενάρια, να απαντήσουν σε κουίζ, να φτιάξουν παζλ και να μαθαίνουν φρέσκα trivia για τον αγαπημένο τους ήρωα. Εάν είχες να διαλέξεις μεταξύ δύο brands δημητριακών παρόμοιας τιμής, το ένα με τον Mickey και το άλλο χωρίς, ποια θα διάλεγες για το παιδί σου; Η κάπως αυτονόητη απάντηση επιβεβαιώθηκε και σε μια μεταγενέστερη, παγκόσμια καμπάνια του Kaymen κάπου μεταξύ του ‘36 και του ‘37. Η προσέγγισή του αφορούσε αποκλειστικές συμφωνίες licensing για φούρνους και γαλακτοπωλεία τις οποίες φρόντιζε να κλείνει ο ίδιος με ένα τηλέφωνο στο χέρι, αλλά και με επισκέψεις από πόρτα σε πόρτα στην αμερικανική και όχι μόνο επαρχία. «Αν ήσουν φούρναρης ή γαλακτοπώλης, είχες την ευκαιρία να είσαι ο μοναδικός επιχειρηματίας στην περιοχή σου με την άδεια της Disney να βάζεις τον Mickey στα προϊόντα σου. Τα παιδιά μπορούσαν να γραφτούν στο newsletter του καταστήματός σου και έπαιρναν ένα γράμμα, μία κονκάρδα και έναν χάρτη. Μετά πήγαιναν στο κατάστημα για να βρουν τα συλλεκτικά κομμάτια του χάρτη που έδειχνε τον Mickey να τρέχει μακριά από τον Κακό Λύκο. Τα έβαζες στον χάρτη και ακολουθούσες τον Mickey στην Ινδία καβάλα σε γαϊδούρι, σε καμήλα στην Αίγυπτο και ούτω καθεξής, με πληροφορίες για τις τοποθεσίες και τις δραστηριότητές του. Ήταν τόσο δημιουργικό και τα παιδιά το ζωγράφιζαν. Όταν ένας γονιός πηγαίνει στον φούρνο και έχει την επιλογή μιας φραντζόλας χωρίς τον Mickey και μία με τον Mickey που εισάγει τα παιδιά στη γεωγραφία, στην αφήγηση, σε έναν χαρακτήρα με ηθικές αξίες - η επιλογή είναι εύκολη. Σε δύσκολους καιρούς, προσπαθείς να κάνεις όσο καλύτερες επιλογές μπορείς». Μια ακόμη καλή επιλογή ήταν και τα μικρά αγαλματίδια με τον Mickey που φτιάχνονταν από σελουλόιντ στην Ιαπωνία κατά τη διάρκεια των ‘30s. Ήταν τρομερά δημοφιλή, αλλά υπάρχει άραγε χειρότερο υλικό για τα χέρια ενός παιδιού; Δεν επιβιώνει κανένα μέχρι στιγμής στα αρχεία. Οι χώροι όμως ήταν γεμάτοι από άλλες καλές επιλογές. Εύθραυστα παιδικά βιβλία της Whitman Publishing, κιτρινισμένα, ραγισμένα στο εξώφυλλο, με σπασμένη ράχη. Ίσως θα είχαν καλύτερη τύχη σε κάποια ειδική αποθήκη, αλλά τα αντικείμενα στο ιερό της Spatz είναι εκεί για να εμπνεύουν αυτούς που αναζητούν ιδέες και όχι για να μένουν στο σκοτάδι. Έπειτα κι άλλες κούκλες, τρενάκια, κουτιά από δημητριακά. Ακόμα και ένα κυπελάκι παγωτού των Southern Dairies Ice Creams από το καλοκαίρι του ‘33 με τον Mickey στο καπάκι. «Ένας θεός ξέρει υπό ποιες συνθήκες επιβίωσε τούτο!», αναρωτιέται γελώντας η Spatz. Μια συνοδευτική φωτογραφία δείχνει τους υπαλλήλους της Disney να απολαμβάνουν το παγωτό τους στον προαύλιο χώρο των παλιών γραφείων. Η Southern Dairies θα πουλούσε 10 εκατομμύρια τέτοια κυπελάκια. Ορίτζιναλ Mouseketeer cap Και φυσικά σε περίοπτη θέση, τα Mickey Mouse caps. Τα συγκεκριμένα καπέλα βλέπουν ακόμη παραλλαγές τους να πωλούνται στα πάρκα ανά εκατοντάδες χιλιάδες τον χρόνο. Κι αυτά χώρια από τους απογόνους τους - τα κλασικά αυτιά του Mickey που έχουν βγει σε κυριολεκτικά χιλιάδες εκδοχές και φοριούνται από νεογνά μέχρι υπερήλικες. Η καταγωγή τους όμως ήταν πιο ταπεινή. Και όπως οι περισσότερες ευφυείς συλλήψεις, ήταν όσο απλή χρειαζόταν για να εξαπλώσει επιδημία. Το 1930, στη Venice της Καλιφόρνια, ο μάνατζερ του Fox Dom Theater, Roy Williams, βλέποντας τα παιδιά να μαζεύονται κάθε απόγευμα στην αίθουσά του για να δουν τα καρτούν του Mickey, κοντοστάθηκε. Γιατί να μην έχουμε ένα σταθερό ραντεβού με τα παιδιά; Ένα κλαμπ με πιστοποιητικά για τα παιδιά, κονκάρδες, δραστηριότητες, μάσκες, θεματικά events και δωράκια. Όσο δούλευε την ιδέα ενός Mickey Mouse Club στο μυαλό του, χώθηκε σε μία από τις προβολές του ‘Karnival Kid’. Το συγκεκριμένο short έγινε διάσημο γιατί είναι το πρώτο όπου ακούγεται η φωνή του Mickey. Η φωνή του Walt Disney στην πραγματικότητα - ο δημιουργός θα τη δάνειζε στην αγαπημένη του δημιουργία μέχρι και το 1957. Το μόνο που θα τον ακούγαμε να λέει ως ιδιοκτήτης πλανόδιου street cart ήταν ‘Hot dogs! Hot dogs!’. Η στιγμή που εντυπώθηκε όμως στον Williams ήταν η μικρή υπόκλιση του Mickey σε ένα πελάτη του. Το ποντίκι τον ευχαρίστησε με χάρη, βγάζοντας το καπέλο του. Δηλαδή τα αυτιά του. Η κίνηση αυτή του έδωσε την ιδέα των caps. Και οργάνωσε το μικρό του κλαμπ, αλλά το είδε να μεγαλώνει τόσο γρήγορα που σκέφτηκε να ενημερώσει τους Disney. Όταν τους βρήκε στο τηλέφωνο και τους εξήγησε το όραμά του, ο Roy τον κάλεσε να δουλέψει μαζί τους. Μέσα στα επόμενα 5 χρόνια τα Mickey Mouse Clubs θα ξετρύπωναν σε κάθε γωνιά της Αμερικής. Το 1932, την κορύφωσή τους, μετρούσαν πάνω από 1 εκατομμύριο μέλη, ξεπερνώντας σε αριθμούς τους προσκόπους. «Τα αγαπημένα μου ευρήματα είναι συνήθως αυτά που σχετίζονται με λέσχες», εκμυστηρεύτηκε η Spatz κάπως ένοχα. Θα νόμιζες ότι της είχαμε ζητήσει να διαλέξει ανάμεσα στα παιδιά της. «Μία κονκάρδα, ένα γιλεκάκι, ένα καπέλο. Γιατί είναι όλα τόσο συνδεδεμένα με ένα γεγονός και ένα συγκεκριμένο χρονικό σημείο. Κάποιος τα φορούσε τα απογεύματα του Σαββάτου που πήγαινε να δει τα αγαπημένα του καρτούν στο τοπικό σινεμά. Λατρεύω τις ιστορίες τους, αυτές είναι που με αγγίζουν. Όλοι αυτοί οι θησαυροί που θα ονόμαζε premium κανείς. Ταχυδρόμησέ μας αυτό το καπάκι και θα πάρεις πίσω μια κονκάρδα, ας πούμε. Λατρεύω τα αντικείμενα που παράχθηκαν με σκοπό ένα διαφορετικό εύρος δέσμευσης. Υπήρχε στη Μεγάλη Βρετανία ένα κλαμπ, το 1936 νομίζω ήταν, όπου αν ήσουν μέλος ονομαζόσουν Mickey Mouse Chum. Οι Chums, λοιπόν, είχαν τις δικές τους καρφίτσες, το δικό τους εβδομαδιαίο περιοδικό, τις δικές τους χάρτινες φιγούρες που τις έκοβαν και έφτιαχναν το δικό τους μικρό θέατρο. Τόσο μεγάλο μέρος από αυτές τις δραστηριότητες έχει καταστραφεί. Γιατί είναι πολύ σπάνιο για ένα παιδί που θα πει θέλω αυτό το πράγμα και θα το αποκτήσω, αλλά θα το κρύψω κάπου και δεν θα το αγγίξω για να μην το χαλάσω, και αργότερα κάποιος θα με εκτιμήσει που το κράτησα (γέλια). Έχω βρει όμως ένα set από Mickey Mouse Chum και το λατρεύω. Τα αγαπώ όλα αυτά για το πλαίσιο και την αφήγηση που παρέχουν». Αυτά τα κλαμπ έδωσαν αργότερα ζωή στο τηλεοπτικό Mickey Mouse Club που έκανε πρεμιέρα το 1955, αλλά και στις παγκόσμιες βερσιόν του που ακολούθησαν τις επόμενες δεκαετίες. Έτσι έμαθε και η Spatz να λέει την ώρα. Η εκπομπή ξεκινούσε στις 3 το μεσημέρι κι εκείνη έπρεπε να έχει το νου της στο ρολόι και τους δείκτες του. Το παιδικό καστ του Mickey Mouse Club ετοιμάζεται για τα ιδιαίτερα μαθήματά του στο σετ (1955) Ο Disney ήταν ο πρώτος από τους μεγάλους κινηματογραφικούς παραγωγούς που αγκάλιασε την τηλεόραση όταν οι υπόλοιποι τη μάχονταν. Ήταν το νέο μέσο που θα τους στερούσε εισιτήρια. Ή, όπως είχε ο ίδιος εικάσει διστακτικά, θα ήταν το μέσο που θα έβαζε τις δημιουργίες τους σε κάθε σπίτι. Το Mickey Mouse Club εκτός από τα caps επιστράτευσε και ορίτζιναλ τραγούδια, παρτιτούρες για να τα παίζεις μόνος σου και κιθάρες ειδικά σχεδιασμένες για το show. Ως πρώτο τηλεοπτικό στοίχημα της Disney έφερε πίσω ένα μεγάλο συμβόλαιο με τη Mattel για παιχνίδια εμπνευσμένα από την εκπομπή. Δεν ήταν μόνο τα παιδιά όμως που ήθελαν να έχουν κάτι από τον Mickey. Ο Disney ήθελε ο χαρακτήρας του να αγγίζεις τους πάντες, ανεξαρτήτως ηλικίας και φύλου. Εμπορικά βοήθησαν από νωρίς σε αυτό τεράστιοι παίκτες όπως Macy’s, Cartier, Levi’s και Coca Cola. Brands που επέτρεπαν στους ενήλικες πελάτες τους να τα βρουν με το παιδί μέσα τους. «Ήταν εύκολο για τις μάρκες αυτές να ενσωματώσουν τον Mickey στα προϊόντα τους, γιατί τον αγαπούσαν πάντα και οι μεγάλοι», τόνισε η Spatz. «Μάλλον γιατί δεν άλλαξε ποτέ. Αυτή η σταθερότητα, η γνώση, η παρηγοριά κατά κάποιον τρόπο, εξηγεί το γιατί. Κάθε γενιά έχει μια σύνδεση με τον Mickey που φτιάχτηκε όσο μεγάλωνε. Έχεις την ίδια που έχουν και οι υπόλοιποι της γενιάς σου, αλλά μπορείς να βρεις τη γοητεία και στον Mickey κάποιας άλλης γενιάς». Πριν από τα περισσότερα απ’ τα παραπάνω όμως, είχε προηγηθεί ένα παλαβό στοίχημα που, χωρίς εύκολες υπερβολές, θα άλλαζε το σινεμά και το marketing τελείως και για πάντα. Μέχρι το 1937, το επιχειρηματικό μοντέλο έλεγε πως έβγαζες την ταινία σου και αν πήγαινε καλά, τότε έβγαζες και κάποια προϊόντα στα ράφια για να ενισχύσουν τον κουμπαρά. Βέβαια μέχρι το 1937, δεν υπήρχαν και μεγάλου μήκους ταινίες animation. Σύντομα η ‘Χιονάτη’ θα γελούσε χαρακτηριστικά για όλα αυτά. Όταν ο Disney ανακοίνωσε την παραγωγή της στους New York Times το 1934, το εγχείρημά του θα μετονομαζόταν στους κύκλους της βιομηχανίας σε ‘παράνοια του Disney’. Ποιος θα έφτιαχνε μεγάλου μήκους ταινία με σχεδιάκια και ζωγραφιές; Και ποιος γνωστικός άνθρωπος θα φανταζόταν πως κάτι τέτοιο θα πετύχαινε; Ο Walt αντιστάθηκε στον αδερφό και τη σύζυγό του που προσπαθούσαν να τον πείσουν να μην το προχωρήσει και έβαλε υποθήκη το σπίτι του για να χρηματοδοτήσει την ταινία. Το αρχικό εκτιμώμενο κόστος των 250.000 δολαρίων - που ήταν ήδη 10 φορές μεγαλύτερο από το μπάτζετ του μέσου short στα ‘Silly Symphonies’ - τελικά εκτινάχθηκε στο αδιανόητο για την εποχή κόστος του 1,5 εκατομμυρίου δολαρίων. Η ‘Χιονάτη’ θα έφερνε τελικά πίσω τέσσερις φορές τα έσοδα της αμέσως μεγαλύτερης live action ταινίας της χρονιάς (Maytime, Robert Z. Leonard). Θα γινόταν επίσης η πιο επιτυχημένη ταινία με ήχο, λατρεία όλων των κριτικών, και νικήτρια ενός τιμητικού Όσκαρ ως ‘καινοτομία που γοήτευσε εκατομμύρια θεατές εγκαινιάζοντας ένα νέο πεδίο στην ψυχαγωγία’. O Walt Disney στο εξώφυλλο του TIME με έναν χαμογελαστό Γκρινιάρη Η εκρηκτική της πορεία πυροδότησε την ολοκλήρωση της παραγωγής του ‘Πινόκιο’ και της ‘Φαντασίας’, αλλά και την έναρξη της παραγωγής των ‘Dumbo’, ‘Bambi’, ‘Alice in Wonderland’ και ‘Peter Pan’. Το μαγικό της χέρι όμως είχε φτάσει στα καταστήματα πριν την πρεμιέρα της. «Ο Kaymen αποφάσισε να βάλει εμπόρευμα στα ράφια πριν τη ‘Χιονάτη’. Ένα από τα πιο συλλεκτικά υλικά της ταινίας είναι τα αγαλματίδια των Επτά Νάνων που έφτιαξε η Seiberling Company, μια εταιρεία που έκανε κυρίως λάστιχα αυτοκινήτων. Οι Νάνοι ήταν ζωγραφισμένοι στο χέρι, φτιαγμένοι από γύψο με έγχυση καουτσούκ. Οι ζωγραφιές που θα δίνονταν ως παραδείγματα στη Seiberling φτιάχτηκαν από τον Sowell. Αλλά δεν μπορούσε να βρει καλή φωτογραφία του Γκρινιάρη. Προσπάθησε να τον κάνει όσο καλύτερα μπορούσε, αλλά η ταινία δεν είχε βγει ακόμη και του είχαν δώσει μόνο κάποια stills. Έφτιαξε κάποια mock-ups και όταν πέρασε ο Walt για επίσκεψη, είδε τι είχε φτιάξει και πρόσεξε ότι ο Γκρινιάρης χαμογελούσε. Ρώτησε τι στο καλό συμβαίνει και ο Sowell του ζήτησε συγνώμη, απλά δεν είχε το σωστό artwork. Μήνες αργότερα επισκέφθηκε τον Walt και έφερε τα επτά κουκλάκια με ένα σημείωμα που έλεγε: ‘Συγνώμη που είναι έτσι ο Γκρινιάρης, αλλά σκέφτηκα ότι ίσως τον θες. Τον έχω διορθώσει τώρα’. Κάποια στιγμή χάζευα το εξώφυλλο του Walt στο περιοδικό TIME αγκαλιά με τους Νάνους και αν το κοιτάξεις από πολύ κοντά, θα δεις ότι ο Γκρινιάρης χαμογελάει. Τον ήθελε κι αυτόν στη φωτογραφία. Το επίτευγμα όμως ήταν η προώθηση προϊόντων πριν την ταινία. Το χτίσιμο της αναμονής, του hype, του awareness. Αυτό άλλαξε εντελώς τη βιομηχανία». Η ‘Χιονάτη’ έδωσε στους Disney τη δυνατότητα να αγοράσουν μια τεράστια έκταση στο Burbank όπου στεγάζεται μέχρι και σήμερα η εταιρεία. Στην ανακαίνιση του 1985, το κεντρικό κτίριο ονομάστηκε Team Disney και σχεδιάστηκε προς τιμήν της ταινίας, υπό την επίβλεψη του John Hench. Από τότε οι Επτά Νάνοι κρατούν όρθιο το στούντιο. Ο John Hench ήταν animator, σχεδιαστής, γραφιάς, δάσκαλος των μικρότερων εικονογράφων της εταιρείας και στην πορεία αντιπρόεδρος του Imagineering (δημιουργία, σχεδιασμός, κατασκευή των πάρκων). Ως μαθητής του Disney ακολουθούσε τη συμβουλή του μέντορά του και επισκεπτόταν τα πάρκα δυο φορές τον μήνα. Έμπαινε από τη μπροστινή πόρτα, παρίστανε τον επισκέπτη, καθόταν στις ουρές και παρατηρούσε τους υπόλοιπους. Όταν γυρνούσε στο γραφείο του είχε πάντα ένα τετράδιο γεμάτο σημειώσεις. «Δες πώς αντιδρά ο κόσμος στη δουλειά που έχεις κάνει», του έλεγε ο Disney και μέχρι τον θάνατό του ο Hench δεν είχε σταματήσει στιγμή. Στην πορεία έγινε και επίσημος ζωγράφος των πορτρέτων του Mickey στις επετείους του χαρακτήρα. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Disney διάλεγε κάποιον αγαπημένο του για να εμπιστευτεί τον Mickey. Λίγα χρόνια νωρίτερα - και αφού είχε αποδείξει τις δυνάμεις του με το animation των Επτά Νάνων - το φρέσκο, φυσικό ταλέντο του Fred Moore είχε αναλάβει να επανασχεδιάσει το τρωκτικό που τα ξεκίνησε όλα. Ο δικός του Mickey των ‘30s απέκτησε τη ρευστότητα και την κίνηση που αντιπροσωπεύει και σήμερα την ουσία του animation. Έπειτα ο Floyd Gottfredson, ο άνθρωπος πίσω από τα κόμικ της Disney, θα γινόταν ο αφανής ήρωας που θα διατηρούσε αναλλοίωτη την προσωπικότητά του ποντικού στο χαρτί όταν στην οθόνη έχανε σιγά-σιγά τη νοστιμάδα του. Ο Mickey είχε αποκτήσει τους δικούς του Avengers. Και ως υπερήρωας μπορούσε να σώσει και ζωές καμιά φορά. «Ο John Hench μου είχε πει μια ενδιαφέρουσα ιστορία που του είχε πει ο Walt», θυμήθηκε η Cline. «Υπήρχε ένας άνδρας, ο Dr. Tom Dooley (Thomas Anthony Dooley III), γιατρός και φιλάνθρωπος. Πήγαινε στις ζούγκλες της Ινδοκίνας και εμβολίαζε τα παιδιά εκεί για βαριές ασθένειες. Του ήταν πάρα πολύ δύσκολο όμως να πείσει τα παιδιά αυτά να βγουν από τους ποταμούς και την πυκνή βλάστηση. Ήταν φοβισμένα. Δεν είχαν ξαναδεί κάποιο μεγάλο, λευκό καράβι με έναν κόκκινο σταυρό πάνω σαν του Ερυθρού Σταυρού. Και δεν ήξερε τι να κάνει. Ήθελε να τα βγάλει έξω αλλά ήταν κατατρομαγμένα. Οπότε έγραψε στον Walt και του ζήτησε την άδεια να βάλει το πρόσωπο του Mickey στα πλαϊνά του πλοίου. Ο Walt, φυσικά, είπε ναι. Ο Dooley του είπε αργότερα πως όταν τα πλοία έφταναν σε απόμερες περιοχές που κανείς δεν είχε δει τον Mickey Mouse, τα παιδιά ερχόντουσαν τρέχοντας. Ήθελαν να δουν τον Mickey και να βρεθούν κοντά του. Οπότε δεν μιλάμε απλά για την αναγνωρισιμότητα ενός brand - και εδώ μιλάμε για ένα από τα πιο αναγνωρισμένα brands στον κόσμο. O Mickey είναι έμφυτα ελκυστικός. Από το μικρότερο παιδί που τον ψάχνει στα πάρκα μας, μέχρι εκείνα τα παιδιά που δεν είχαν ξαναδεί ποτέ τους πλοίο». Ο Mickey έγινε από νωρίς σύντροφος των παιδιών Όταν πλησιάζοντας στα ‘50s η λογοκρισία και η γιγαντιαία δημοτικότητά του ανέβασαν τον Mickey στο βάθρο του συμβόλου, ο Disney απογοητευόταν όταν δεν μπορούσε να του βρει πια ιστορίες που θα τον τσαλάκωναν λίγο παραπάνω. Πέρα από οτιδήποτε άλλο που μπορεί να αντιπροσώπευε για τους θεατές, για τον ίδιο συμβόλιζε την ανεξαρτησία. Τον είχε βρει στο χειρότερο σημείο της καριέρας του και του έδωσε τα εργαλεία για να φτιάξει μια αυτοκρατορία. Η ευγνωμοσύνη του αποτυπώθηκε καλύτερα στην έκδοση του περιοδικού Modern Screen το 1948, σε ένα άρθρο του με τίτλο ‘Τι Σημαίνει για Μένα ο Mickey’. Για μας θα είναι ο ιδανικός επίλογος: «Γεννημένος από τις ανάγκες μας, ο μικρός φίλος μας απελευθέρωσε από τις πιο άμεσες ανησυχίες μας και μας παρείχε τα μέσα για να διευρύνουμε τον οργανισμό μας στις σημερινές του διαστάσεις και να επεκτείνουμε το μέσο του animation σε νέα επίπεδα ψυχαγωγίας [...] Εξαρχής τον είχα συλλάβει ως μια ξεχωριστή μονάδα, όχι απλά ένα καρτούν για κωμικές ρουτίνες. Τον κράτησα μακριά από τους συνηθισμένους συμβολισμούς και καταστάσεις. Τον εκθέσαμε σε κοντινά πλάνα. Αντί να χρησιμοποιήσουμε την ταχύτητα που ήταν τότε στη μόδα, δεν φοβηθήκαμε να ρίξουμε τους ρυθμούς και να τον αφήσουμε να δείξει συναίσθημα. Ο Mickey έφτασε σύντομα σε στάδιο όπου έπρεπε να είμαστε πολύ προσεκτικοί σε όσα τον αφήναμε να κάνει. Δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει αρουραίος. Ήταν ήρωας στα μάτια του κόσμου και ειδικά των παιδιών [...]. Όπως είναι φυσικό, είμαι πολύ ευχαριστημένος από τη διαρκή δημοτικότητά του, εδώ και στο εξωτερικό. Με την εκτίμηση που έχει κερδίσει ως όνομα στην ψυχαγωγία, σε νέους και μεγαλύτερους. Με τις τιμές που έφερε στο στούντιό μας. Με την υψηλότατη φιλοφρόνηση που του απονεμήθηκε όταν το όνομά του επιλέχθηκε ως κωδικός για την επιδρομή στη Γαλλία και με την επιλογή του ως έμβλημα σε τόσα μαχητικά στη διάρκεια του πολέμου. Αυτοί είναι φόροι τιμής που δεν περιγράφονται με λόγια [...] Ο Mickey ήταν το παιδί θαύμα του στούντιο και το κατοικίδιό μας. Και του φερθήκαμε ανάλογα [...] Μιλάει ακόμα με τη δική μου φωνή, όπως έκανε εξαρχής [...] Καμιά φορά εκπλήσσομαι ακόμα με όσα ειπώνονται για τον τρομερό μας Mickey, που δεν ήταν ποτέ πραγματικά ένα ποντίκι, ποτέ του όμως και άνθρωπος - πάντα όμως ανθρώπινος. Ψυχαναλυτές τον εξέτασαν. Σοφοί τον επεξεργάστηκαν. Αρθρογράφοι έσπασαν πλάκα μαζί του. Θαυμαστές τον χαιρέτιζαν. Η Κοινωνία των Εθνών του έδωσε μετάλλιο ως σύμβολο παγκόσμιας καλής θελήσεως. Ο Hitler τον μίσησε και απαγόρευσε εκκωφαντικά στους ανθρώπους του να φορούν την καρφίτσα του στο πέτο τους αντί της σβάστικας. Αλλά εμείς το μόνο που θέλαμε γι’ αυτόν ήταν να κάνει τον κόσμο παντού να γελάσει με αυτόν και μαζί του [...] Νιώθω μεγάλη νοσταλγία μέσα σε αυτές μου τις σκέψεις [...] Η ζωή και οι εκστρατείες του είναι πολύ στενά δεμένες με την προσωπική και επαγγελματική ζωή μου. Είναι κατανοητό λοιπόν ότι θα είχα μια συναισθηματική εξάρτηση από αυτήν την προσωπικότητα που έπαιξε τόσο σημαντικό ρόλο στην πορεία της Disney Productions και που έχει ζήσει την αποδοχή τόσο ζεστά ως διασκεδαστικός φίλος οπουδήποτε στον κόσμο έχουν προβληθεί οι ταινίες του [...] Κατά κάποιον τρόπο, δεν ήταν ποτέ του μικρός. Κατά τον ίδιο τρόπο, δεν μεγαλώνει ποτέ στα μάτια μας». Το άγαλμα Partners στη Disney Legends Plaza Στον προαύλιο χώρο των γραφείων της Disney, στον γνωστό και ως Legends Plaza, στέκεται επιβλητικά ένα μπρούτζινο άγαλμα που ονομάζεται Partners. Αναπαριστά εύστοχα τον Disney να κρατά το χέρι του Mickey. Τα τέσσερα αντί για πέντε δάχτυλα που έχει ο ποντικός, είχαν ζορίσει τη γλύπτρια όσο το κατασκεύαζε. Τελικά όμως κατάφερε να τα πλέξει με αυτά του δημιουργού του. Ο Walt δεν θα τα άφηνε ποτέ. *** Στο κινηματογραφικό πρόγραμμα της COSMOTE TV, ανήκουν ταινίες Α’ τηλεοπτικής προβολής των Walt Disney Studios, οι πρόσφατα βραβευμένες με Oscar ταινίες κινουμένων σχεδίων, όπως το COCO, αλλά και κλασικές παραγωγές από την ταινιοθήκη του κορυφαίου κινηματογραφικού στούντιο, όπως τα Η Παναγία των Παρισίων, Η Χιονάτη και οι Επτά Νάνοι, Mulan, Peter Pan. Τα Walt Disney Studios έχουν συνδέσει το όνομά τους με παγκοσμίως επιτυχημένα franchise ταινιών που διανέμονται από τις θυγατρικές εταιρείες των στούντιο, όπως την Walt Disney Pictures με μοναδικές ταινίες και διαχρονικά αριστουργήματα κινουμένων σχεδίων, τα Marvel Studios, την Lucasfilm και τα Pixar Animation Studios, με τις παραγωγές τους να χαρακτηρίζονται από μοναδική τεχνική.   Και το σχετικό link...
  17. Για βιομηχανία που λατρεύει να αναπολεί τις χρυσές της εποχές, το Χόλιγουντ βιάζεται πολύ να ξεφορτωθεί τα ασημικά του. Με εξαίρεση ελάχιστα κομμάτια που επιβιώνουν είτε σε μουσεία και πριβέ συλλογές, είτε ως επισκέψιμες τουριστικές τοποθεσίες, μετά το πέρας των γυρισμάτων τα κινηματογραφικά σετ υποκύπτουν στην εφήμερη ζωή τους. Και τίποτα δεν μισούν περισσότερο οι σκηνογράφοι από τη στιγμή που πρέπει να αποσύρουν όσα ξόδεψαν ιδρώτα και αμέτρητες εργατοώρες για να δημιουργήσουν. Υπάρχει όμως ένα μέρος στον πλανήτη που δεν θα τους χαλούσε χατίρι. Κάτω από τις αυλές, τα κτίρια και τους δρόμους που διαμορφώνουν τη λιλιπούπολη των γραφείων της Disney στην Καλιφόρνια, υπάρχει ένας λαβύρινθος που φτιάχτηκε για να φιλοξενεί τα υδραυλικά και ηλεκτρικά συστήματα ενός μικρόκοσμου που δεν σβήνει ποτέ τα φώτα. Οι χαμηλοτάβανοι, φιδωτοί διάδρομοί του φωτίζονται από νοσοκομειακές λάμπες. Οι σκουρόχρωμοι τοίχοι του κρύβουν επιμελώς τα κρυφά δωμάτια που τους συνδέουν. Οι σωλήνες που προσγειώνονται απότομα στο κεφάλι σου ολοκληρώνουν ένα σκηνικό βγαλμένο από τη φαντασία κάποιου σίριαλ κίλερ. Δεν είναι να απορείς δηλαδή που ενίοτε χρησιμοποιείται ακριβώς ως τέτοιο για τις ανάγκες γυρισμάτων. Εκεί, κάτω από το υπεράνω πάσης υποψίας κτίριο του Ink & Painting, πίσω από μια πόρτα σαν όλες τις άλλες, έκρυβε επί δεκαετίες το όπλο του ο Walt Disney. Η ταμπέλα έγραφε Νεκροτομείο. (Credit: Rebloggy/Tumblr) Στο Νεκροτομείο της Disney όμως, η τέχνη δεν πήγε ποτέ για να πεθάνει. «Είμαστε το καταφύγιο όλης της τέχνης του animation που ανήκει στη Disney, από τα 1920s μέχρι και σήμερα. Μιλάμε πραγματικά για τον κρυμμένο θησαυρό της κληρονομιάς του Disney animation», μας ενημέρωσε ο Fox Carney όσο φορούσε τα λευκά του γάντια. Όταν διέκρινε ότι προσπαθούσαμε να μη γελάσουμε, γέλασε πρώτος. Τα γάντια του σε συνδυασμό με το μαύρο κοστούμι του, ήταν αναμφίβολα ταιριαστά με την περίσταση. «Είμαι σαν εργολάβος κηδειών, έτσι;» Fox Carney, Animation Research Library Manager Ο Carney μας υποδέχτηκε στο βασίλειό του με αφορμή τα 90 χρόνια που κλείνει φέτος ο πρώτος bona fide σταρ του στούντιο. Χωρίς τον Mickey Mouse η αυτοκρατορία της Disney θα είχε μείνει απλώς ένα μεγαλεπήβολο όραμα στο μυαλό του δημιουργού του. Το τρωκτικό συνέβη όμως, και μαζί του έφερε εκατοντάδες εκατομμύρια έργα animation art που φυλάσσονται μακριά από επισκέψεις και δημοσιότητα. «Ακούγεται κάπως φρικιαστικό, αλλά αυτό το τμήμα λεγόταν Νεκροτομείο τον παλιό καιρό. Οι καλλιτέχνες του στούντιο είδαν την αξία της διατήρησης του υλικού αυτού. Οι νέοι μας artists και όποιος άλλος δουλεύει στην εταιρεία μπορεί να το επισκεφτεί για λόγους εκμάθησης ή έμπνευσης. Σε κάποιες περιπτώσεις ακόμα και για λόγους επαναχρησιμοποίησης του art. Έχουμε ζωγραφιές από τον Oswald the Rabbit που προηγήθηκε του Mickey. Έχουμε ακόμα και μερικές ζωγραφιές από τις κωμωδίες ‘Alice’ που έκαναν οι Disney πριν κι από τον Oswald. Είναι τεράστια τιμή να συντηρούμε τέτοιο κληροδότημα». Μιλάμε για όπλο τέτοιας ισχύος που δεν θα μπορούσε να είχε μείνει κρυφό για πολύ. «Αυτή τη στιγμή η Dreamworks και άλλες εταιρείες διατηρούν το artwork τους. Αλλά κάποτε στη Warner Bros. ας πούμε, κάποιος που δεν θα αναφέρω με το όνομά του είχε ρωτήσει πόσο θα κόστιζε η αποθήκευση μιας τέτοιας ποσότητας υλικού. Αποφάσισε τελικά να το ξεφορτωθούν. Νομίζω ήταν στα ‘70s ή νωρίς στα ‘80s. Τώρα μιλάμε για πληροφορίες που ακούς γύρω-γύρω, για θρύλους της βιομηχανίας κατά κάποιον τρόπο. Αλλά ναι, ξεφορτώθηκαν πάρα πολλά. Τα μοναδικά που επιβιώνουν είναι μέρος της περιουσίας μεγάλων καλλιτεχνών που τα πήραν σπίτι τους». Ο Walt Disney μας υποδέχεται στο Νεκροτομείο μέσα από τη τηλεοπτική σειρά ‘Disneyland’ το 1957 Το σεντούκι του Carney μετράει 65 εκατομμύρια χειροπιαστά κομμάτια - σκετς, storyboards, animation concepts, μακέτες, γλυπτά, test paints, μαριονέτες και set pieces. Μέχρι και γυάλινες επιφάνειες που χρησιμοποιούνταν κάποτε στη multiplane camera - μια καινοτομία του Ub Iwerks, συνδημιουργού του Mickey, συνεργάτη και καλύτερου φίλου του Walt Disney, που κατάφερε να εξασφαλίσει το βάθος και την προοπτική ενός tracking shot στο animation. Αυτά χώρια από τα δεκάδες εκατομμύρια κομμάτια που αποκτώνται ετησίως μέσω του τμήματος του σημερινού animation της Disney και της Pixar. Συνολικά μιλάμε για μια συλλογή άνω των 100 εκατομμυρίων κομματιών που κάθε χρόνο γιγαντώνεται. Δεν θα είχε επιβιώσει όμως στο σύνολο και στην ποιότητά της, αν δεν είχε μεσολαβήσει μια δραστική αλλαγή στις αρχές των ‘90s. Η πρόσληψη του Carney - που ως τελειόφοιτος με πτυχίο film production βρέθηκε να κάνει pitch μια ιδέα για την τηλεοπτική Άριελ στη Disney - συνοδεύτηκε με τη μεταφορά του Νεκροτομείου εκτός του γκροτέσκ υπογείου. Εκείνη την εποχή και για όλες τις προηγούμενες δεκαετίες, οι εργαζόμενοι της Disney μπορούσαν απλά να περάσουν από το Νεκροτομείο και να δανειστούν όποιο art θα τους ήταν χρήσιμο για το πρότζεκτ τους. Τα προστατευτικά γάντια δεν ήταν καν φευγαλέα σκέψη. Το υλικό πήγαινε από χέρι σε χέρι, παραχωνόταν σε συρτάρια, γινόταν ένα με βουνά από φρέσκο art, και κιτρίνιζε κάτω από τα άγρυπνα φώτα των animators. Κάθε κόκκος αστερόσκονης στη ‘Σταχτοπούτα’ έμπαινε σε ξεχωριστό καρέ για να δημιουργηθεί το εφέ της σταδιακής λάμψης Στην ίδια κίτρινη απόχρωση περίπου κινήθηκε και ο ίδιος ο Carney όταν μας περιέγραφε την πρότερη κατάσταση και διαχείριση της συλλογής. Με κάθε ανάμνηση που μοιραζόταν, οι φλέβες στο μέτωπό του προετοίμαζαν κάποια επικείμενη συμφόρηση. «Όσο περνά ο καιρός, συνειδητοποιείς ότι όσο πιο πολλοί άνθρωποι χειρίζονται το art, τόσο περισσότερο κινδυνεύει να καταστραφεί. Η αποστολή μας εδώ είναι να το διατηρήσουμε όσο καλύτερα γίνεται και ταυτόχρονα να το κρατάμε προσβάσιμο. Οπότε τα τελευταία 20 με 25 χρόνια το διαχειριζόμαστε σε στάνταρντ μουσείου. Αυτή τη στιγμή φοράω βαμβακερά γάντια για παράδειγμα, ενώ για άλλου τύπου κομμάτια πρέπει να φοράω λαστιχένια γάντια χωρίς λάτεξ γιατί ακόμα και το βαμβάκι μπορεί να τα ενοχλήσει. Ψηφιοποιούμε τη συλλογή ώστε να μπορεί κανείς να απευθυνθεί στα ψηφιακά αρχεία. Τη σκανάρουμε, τη σταθεροποιούμε και δημιουργούμε και το εφέ του ξεφυλλίσματος για να μη χρειάζεται να την πιάνουν συνεχώς οι artists μας». Η Disneyland ανοίγει για πρώτη φορά και οι επισκέπτες τρέχουν προς τις πύλες. Όσοι ήθελαν μπορούσαν να αγοράσουν σελιλόιντ των ταινιών έναντι 1,5 δολαρίου. Λίγα ακόμα χρόνια από τη ζωή του έχασε και όταν αναλογίστηκε τα κενά της συλλογής. «Μέχρι και ο Walt συνήθιζε να δωρίζει artwork. Αν μπορούσα θα του έλεγα, Walt! Άνθρωπέ μου, μην τα χαρίζεις! Ή στα εγκαίνια της Disneyland το ‘55 ας πούμε, μπορούσες να αγοράσεις ένα κομμάτι σελιλόιντ για 1,5 δολάριο. Άλλες φορές μιλάμε για πράγματα που απλώς καταστράφηκαν. Ακούμε ιστορίες για σωλήνες που έσταζαν στο υπόγειο από το κτίριο του Ink & Painting. Τι να τα κάνουμε τώρα που βράχηκαν, σκέφτονταν. Και τα πετούσαν. Κάποιες φορές όμως μπορεί να δουλεύουμε σε κάποιο πρότζεκτ και να ψάχνουμε για κάτι συγκεκριμένο, αλλά να βρίσκουμε κάτι άλλο που μας εκπλήσσει και δεν ξέραμε καν ότι είχαμε. Δεχόμαστε και τηλεφωνήματα για artwork που ανακαλύφθηκε κάπου και, παρότι θα θέλαμε πολύ να μας κάνουν δωρεές, κατανοούμε απολύτως το γεγονός ότι οι περισσότεροι περιμένουν χρήματα ως αντάλλαγμα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν δεχόμαστε και δωρεές. Έξι περίπου χρόνια πριν, μας ήρθε ένα πακέτο. Χωρίς διεύθυνση. Μέσα υπήρχαν πράγματα από τη ‘Χιονάτη’, μέχρι κομμάτια παραγωγής του ‘Winnie the Pooh’ στα ‘60s. Θεέ μου, σκεφτήκαμε, από πού ήρθαν αυτά; Και τι είναι αυτά; Γιατί έπρεπε να επιβεβαιώσουμε ότι ήταν δικά μας. Ήταν όλα αυθεντικά. Δεν μάθαμε ποτέ ποιος τα έστειλε». Τώρα πια, βέβαια, το Νεκροτομείο δεν χρειάζεται να ανησυχεί για σωλήνες. Οι εγκαταστάσεις του έχουν μεταφερθεί στον κόσμο των θνητών. Συγκεκριμένα στο πρώην animation studio που δημιουργήθηκε η ‘Μικρή Γοργόνα’. Στο φωτεινό lobby του χώρου βρίσκεις το πιάνο όπου έγραφαν τα τραγούδια τους συχνά οι Αδελφοί Sherman, την Αλίκη ζωγραφισμένη στον τοίχο να πέφτει ξανά και ξανά στη Χώρα των Θαυμάτων, διάφορα αντίγραφα από ορίτζιναλ artwork κρεμασμένα, και το γεμάτο σκαλισμένες σημειώσεις και ζωγραφιές γραφείο του Pres Romanillos σε προνομιακή θέση. Ο Romanillos έχασε τη μάχη του με τη λευχαιμία μόλις στα 47 του, αλλά ως τότε είχε προλάβει να δώσει πνοή ως animator σε χαρακτήρες των ‘Pocahontas’, ‘Η Παναγία των Παρισίων’, ‘Mulan’ και ‘Η Πριγκίπισσα και ο Βάτραχος’. Και να αφήσει επίσης πίσω του σκαλισμένη μία συμβουλή. «Το ζητούμενο δεν είναι οι όμορφες ζωγραφιές. Είναι οι δυνατές ιδέες. Οι δυνατές ιδέες γίνονται δυνατές ζωγραφιές». Priscillano ‘Pres’ Antonio Romanillos (1963-2010) Στο κτίριο όπου φιλοξενούνται τα 11 θησαυροφυλάκια του Νεκροτομείου, το προσωπικό συντηρεί τη συλλογή, ταξιδεύει μαζί της σε όλη την υδρόγειο για παγκόσμιες εκθέσεις (εκτός από τις αμερικανικές εκθέσεις που γίνονται αυτή τη στιγμή με αφιέρωμα στον Mickey Mouse, έτρεξαν φέτος εκθέσεις σε Ισπανία και Ιαπωνία), εξυπηρετεί όσους χρειάζονται βοήθεια με την έρευνά τους και ψηφιοποιεί τα αρχεία. Σε μια πολύ καλή τους ημέρα, οι φωτογράφοι του τμήματος φωτογραφίζουν 1.000 περίπου κομμάτια πριν τα στείλουν για ψηφιοποίηση - 400 αν μιλάμε για τα κατά κανόνα μεγαλύτερα backgrounds και storyboards. Τα τελευταία 9 χρόνια έχουν ψηφιοποιηθεί περίπου 1,2 εκατομμύρια art pieces. Δεν χρειάζεται κανείς μαντικές ιδιότητες για να προβλέψει ότι έχουν πολύ, μα πολύ μέλλον μπροστά τους. Πριν τον ερχομό του Carney όμως, είχε γίνει ακόμα μία επίσημη αλλαγή. Αντίο Νεκροτομείο, καλώς ήρθες Animation Research Library. «Στα ‘70s αλλάξαμε ονομασία. Αρέσει στον Don Hahn, τον παραγωγό της ‘Πεντάμορφης’ και του ‘Lion King’, να παίρνει τα εύσημα για το καινούριο όνομα - το Animation Research Library (ARL). Μία από τις πρώτες του δουλειές ήταν στο Νεκροτομείο, οπότε έπρεπε κάπως να εξηγήσει στην οικογένειά του τι ακριβώς κάνει χωρίς να ακούγεται τόσο ανατριχιαστικό. Τον ρωτούσαν, πού δουλεύεις; Δουλεύω σε ένα μέρος, έλεγε, που μοιάζει με βιβλιοθήκη για ανθρώπους που κάνουν έρευνα για animation. Εμείς όμως έχουμε βρει έγγραφα από τα ‘50s όπου υπήρχε ο όρος και αναφερόταν κυρίως στη δημιουργία καινούριου animation για τηλεοπτικές σειρές». Τώρα, οι πιο προσωπικές υποθέσεις του Carney με τη Disney είναι το ‘Βιβλίο της Ζούγκλας’ - η πρώτη ταινία που θυμάται να βλέπει - και η ‘Mary Poppins’. Τον Μόγλη τον είδε σε drive-in γιατί τον έσυραν μαζί οι γονείς του που, ως φαν του swing, ήθελαν να ακούσουν τον Louis Prima. Τη Mary την εκτίμησε λίγο αργότερα, όταν κατάλαβε ότι η ιστορία της δεν αφορούσε τη σωτηρία των παιδιών αλλά του πατέρα τους. Μετά την πρόσληψή του όμως, και παρότι έπεσε πάνω στην επαναφορά του εισπρακτικού θριάμβου του στούντιο, δεν ήταν ούτε οι αγαπημένες του ταινίες, ούτε η πιο πρόσφατη ιστορία της Disney που τον έριξε στο ψάξιμο στη βιβλιοθήκη. Η περιέργειά του τον οδήγησε πολύ πιο πίσω. Όταν λίγο αργότερα θα μας οδηγούσε σε δύο από τα θησαυροφυλάκια της ARL, όσο πλησίαζε τους μοχλούς που θα ίδρωνε για να γυρίσει, το βήμα του ελάφραινε. «Ο Einstein λέει πως δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω στον χρόνο», μας είπε προετοιμάζοντας τη μικρή του παράσταση που έχει σπάνια την ευκαιρία να δώσει σε επισκέπτες εκτός Disney. «Εγώ μπορώ να το κάνω γυρνώντας απλά έναν μοχλό». «Όταν πρωτοήρθα άρχιζα να σκαλίζω τα backgrounds των shorts που είχαν γίνει στα 1950s. Τα κοιτούσα και σχεδόν φωσφόριζαν. Ήταν τόσο στυλιζαρισμένα. Όπως στο ‘Pigs Is Pigs’, ας πούμε. Αν ποτέ δείτε αυτό το short, είναι ουσιαστικά ένα κατηγορητήριο κατά της εταιρικής κουλτούρας. Αυτή προσπαθεί να αποφασίσει αν τα ινδικά χοιρίδια είναι γουρούνια ή απλώς κατοικίδια, λίγο πριν κάποια μεταφερθούν με τρένο. Από την απόφαση αυτή θα εξαρτηθεί η χρέωση που θα επιβάλλει ο υπάλληλος της σιδηροδρομικής γραμμής. Μέχρι να αποφασίσουν όμως, τα χοιρίδια έχουν πολλαπλασιαστεί σε κάποιες χιλιάδες. Έχεις συνηθίσει τόσο πολύ το στιλ της ‘Χιονάτης’, αυτό το παραμυθένιο στιλ, που σκέφτεσαι… η Disney το έκανε αυτό; Είναι η ίδια εταιρεία που έκανε το ‘Πινόκιο’. Ανοίγει το μυαλό σου κατά κάποιον τρόπο. Και την εποχή εκείνη που δεν υπήρχαν DVD και Blu-ray το χρώμα δεν περνούσε σωστά στο VHS. Ήταν όλα κοκκώδη και επίπεδα. Οπότε αυτό έκανα στην αρχή, τριγυρνούσα στα θησαυροφυλάκια, άνοιγα backgrounds και έμενα με το στόμα ανοιχτό». Πράγματι τίποτα δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τη μεγαλοπρέπεια που έχει από κοντά ακόμα και του μικρότερο κομμάτι artwork. Απόδειξη οι κομμένες ανάσες που ακούστηκαν όταν ξετύλιξε ένα background του ‘Πινόκιο’ με το εργαστήριο του Τζεπέτο. Βρισκόμασταν στο Θησαυροφυλάκιο 11. Εκεί όπου φυλάσσεται στους 15°C το υλικό των ταινιών που δημιουργήθηκαν από το 1937 έως το 1967 - από τη ‘Χιονάτη’ μέχρι το ‘Βιβλίο της Ζούγκλας’. Όσο δηλαδή ήταν ακόμη ζωντανός ο Disney. Ο χώρος ονομάζεται εναλλακτικά και Walt’s Vault. Η μορφή του μεγάλου αφεντικού ορθώνεται χάρτινη πίσω από την πόρτα. Το βλέμμα του είναι αυστηρό και το δάχτυλό του προτάσσεται επιτακτικά προς το μέρος σου. Μοιάζει να σε προειδοποιεί. Κάνε πως του ανακατεύεις τα χαρτιά. Χάθηκες. O Carney τακτοποίησε τον ‘Πινόκιο’ και μας έβγαλε προσεκτικά μια ορίτζιναλ ζωγραφιά της ‘Χιονάτης’. Κάθε κομμάτι καταχωρείται με την ταυτότητα παραγωγής του και την περιγραφή της αντίστοιχης σκηνής. Εάν λοιπόν κάποιος αναζητά τη Χιονάτη να ρωτά διστακτικά ‘maybe you know where I can stay?’, το προσωπικό θα βρει αυτήν ακριβώς τη σκηνή χωρίς να ταλαιπωρήσει τα αρχεία. “Maybe you know where I can stay?” Κάπου εκεί δοκίμασα να ζητήσω να δούμε κάποιο από τα backgrounds της ‘Ωραίας Κοιμωμένης’. Ήταν η μοναδική ταινία που θυμάμαι να πατάω pause, συγκεκριμένα για να χαζέψω το περιβάλλον της. Το κοκκώδες, επίπεδο έστω, περιβάλλον που μου εξασφάλιζε η βιντεοκασέτα. Αφού μου είπε ότι θα ήθελε πολύ να υπήρχε αρκετός χρόνος για κάτι τέτοιο και έκανε μερικά βήματα προς τον διπλανό διάδρομο, γύρισε πίσω. ‘What the hell, θα στο δείξω!’. Σύντομα σήκωνε ένα τεράστιο background από τις σκηνές στο δάσος. «Έχουν δοκιμαστεί τόσα διαφορετικά αισθητικά στιλ στη Disney. Όταν μιλάς για τη ‘Χιονάτη’ ή το ‘Πινόκιο’, σκέφτεσαι παραμύθι. Όταν μιλάς για την ‘Αλίκη’ ή τον ‘Πίτερ Παν’, σκέφτεσαι χαρούμενη, καρτουνίστικη εικονογράφηση. Όταν μιλάς για την ‘Ωραία Κοιμωμένη’, σκέφτεσαι πολύπλοκες, περίτεχνες εικονογραφήσεις επηρεασμένες από πομπώδεις ταπετσαρίες και περσική τέχνη. Ένα μέσο background έπαιρνε περίπου 2 μέρες για να φτιαχτεί. Της ‘Ωραίας Κοιμωμένης’ πήραν 10 μέρες το καθένα». Όταν το στούντιο έλαβε ανάμικτες κριτικές για το ‘Πίτερ Παν’ και το ‘Η Λαίδη και ο Αλήτης’, ο Disney σκέφτηκε ότι είχε έρθει η ώρα να επιστρέψει στα princess movies. Κατέληξε στο γνωστό κλασικό παραμύθι με την ελπίδα ότι το αδράχτι του θα υπνώτιζε τους θεατές όσο και την ηρωίδα του. Σε αυτό όμως θα έπαιζε ρόλο και μια διαφορετική αισθητική προσέγγιση.Σε εκείνη τη φάση ήξερε ότι θα απομακρυνόταν από τις Rococo επιρροές της ‘Σταχτοπούτας’, η αρχική ιδέα όμως ήρθε από τον John Hench. Ο Hench, animator, imagineer και μακροβιότερος υπάλληλος του στούντιο ως τον θάνατό του το 2004, τα ‘χασε μπροστά στις Unicorn Tapestries του Metropolitan Museum της Νέας Υόρκης και αγόρασε αντίγραφά τους για να τις παρουσιάσει στον Disney. Είχαν μόλις βρει το στιλ της ‘Ωραίας Κοιμωμένης’. Τη σκυτάλη από τον Hench θα έπαιρνε ο Eywind Eale, καλλιτέχνης του στούντιο με επιβλητικές επιρροές από τις γκόθικ και μεσαιωνικές τέχνες. Για την ‘Ωραία Κοιμωμένη’ συγκεκριμένα, εμπνεύστηκε από την Ιταλική Αναγέννηση, την περσική τέχνη και διάφορα ιαπωνικά prints. Όλοι οι καλλιτέχνες που θα δούλευαν στα backgrounds της ταινίας εκπαιδεύτηκαν από τον Eale και υιοθέτησαν το στιλ του. Η έμφασή του στα backgrounds ήταν τέτοια που τελικά οδήγησε σε δημιουργικές διαφορές με τον σκηνοθέτη, Clyde Geronimi, και στην αποχώρηση του Eale από το πρότζεκτ. Ο Geronimi ένιωθε ότι τα backgrounds των σκηνών είχαν αρχίσει να γίνονται πιο σημαντικά κι από το animation. Ήταν φανταστικά, αλλά ποιος θα τα κοιτούσε; ‘Εγώ από τη βιντεοκασέτα μου’, θα μπορούσε να λέει μία σχετική απάντηση. Μόνο που σε αντίθεση με τον Carney εγώ δεν διαθέτω χρονομηχανή. Original painting της ‘Ωραίας Κοιμωμένης’, Eywind Eale Μετά την απομάκρυνση του Eale η μεσαιωνική διάσταση των backgrounds μαλάκωσε, χωρίς όμως να χάσει την ευδιάκριτη λάμψη της. Η ταινία θα έπαιρνε εννέα χρόνια να τελειώσει. «Η ποσότητα του art που έχουμε από κάθε ταινία - και συνήθως μιλάμε για εκατοντάδες χιλιάδες κομμάτια ανά ταινία- εξαρτάται από το ίδιο το φιλμ και το πόσο πολύπλοκο είναι. Ο ‘Dumbo’ ας πούμε έγινε μέσα σε 18 μήνες. Χρειάστηκε να κάνουν κάτι γρήγορα και φθηνά γιατί η ‘Fantasia’ και ο ‘Πινόκιο’ δεν είχαν φέρει χρήματα πίσω. Αλλά ταινίες όπως η ‘Ωραία Κοιμωμένη’ μπορεί να πάρουν 7, 8, 9 χρόνια. Κάποιες δεν κυκλοφορούν και ποτέ. Έχουμε συλλογές από ταινίες που δεν προχώρησαν ποτέ στην παραγωγή. Τις δούλεψαν αλλά δεν ένιωσαν πως έβγαινε το πράγμα και τις έβαλαν στο συρτάρι. Εάν κάποιος θέλει ποτέ να το ξανασκεφτεί, εμείς είμαστε εδώ». O Richard Anthony δουλεύει πάνω στα backgrounds του ‘Bambi’ με ελαιοχρώματα Δεν είναι ανεδαφική ως προοπτική η τελευταία. Μια τέτοια παρατημένη, άλλωστε, ταινία είναι εξ ολοκλήρου υπεύθυνη για τη δεύτερη νιότη του στούντιο. Την Αναγέννηση της Disney. «Η ‘Μικρή Γοργόνα’ ξεκίνησε ως κόνσεπτ το 1938 ως μέρος ενός πακέτου live action/animation που είχε κλείσει το στούντιο για μια βιογραφία του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Το 1940 ο Kay Nielsen (σημείωση: Δανός illustrator, διάσημος στις αρχές του 20ου αιώνα) έκανε κάποια σκετς γι’ αυτήν, αλλά τα έβαλαν στο ράφι. Τα έβγαλαν το 1956, τα έστησαν σε boards, τα ξαναέβαλαν πίσω στο ράφι. Κάποια στιγμή νωρίς στη δεκαετία του ‘80, ο Ron Clements χάζευε σε ένα βιβλιοπωλείο και έπεσε πάνω σε μια συλλογή παραμυθιών του Άντερσεν. Την ξεφύλλισε, την αγόρασε και σκέφτηκε, κάτσε, γιατί δεν κάνουμε κάτι σχετικό; Η δική του εκδοχή βέβαια, ήταν μια καθολικού ενδιαφέροντος οικογενειακή ιστορία, μια ιστορία πατέρα-κόρης. Και έδεσε. Μέλη της ομάδας των εφέ από την παραγωγή επισκέφτηκαν τη βιβλιοθήκη και μελέτησαν τα σκετς του Kay Nielsen από τη σκηνή της καταιγίδας. Τα σκετς αυτά επηρέασαν τρομερά την τελική σεκάνς της ταινίας. Κάτι που ζωγράφισε κάποιος το ‘40 δηλαδή, έφτασε να εμπνεύσει κάποιους άλλους 40 χρόνια μετά. Γι’ αυτό κρατάμε το artwork. Αυτή είναι η μαγεία της τέχνης». Concept art, The Little Mermaid, Kay Nielsen (1940) Περνώντας στο Θησαυροφυλάκιο 5, ο Carney αστειεύτηκε ότι είναι ο μοναδικός χώρος του Νεκροτομείου όπου επιτρέπει τη μούχλα. Αναφέρεται στα γύψινα καλούπια που μας περιτριγυρίζουν. Όσο σκύβουμε για να δούμε την Άριελ και τον Έρικ να μας κοιτούν παιχνιδιάρικα, ο ενήλικος Σίμπα στο επάνω ράφι αιφνιδιάζεται και ετοιμάζεται να επιτεθεί. Και σήμερα θα βρεις καλούπια πάνω στα γραφεία των animators. Τους βοηθούν να αποδώσουν μια πιο σωματική διάσταση στους χαρακτήρες τους. Στα 95 χρόνια του, το στούντιο έχει προσλάβει πολλούς γλύπτες. Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα, οι δουλειές τους έδιναν πέρα από έμπνευση και πρακτικές λύσεις. Για παράδειγμα, ανάμεσα στα μοντέλα του θησαυροφυλακίου, μπορείς να εντοπίσεις τη βάρκα της Madam Medusa από το ‘Μπερνάρ και Μπιάνκα’ (1977). Κατά την παραγωγή της ταινίας, οι animators την έσυραν σε πραγματικό νερό και την αποτύπωσαν σε υψηλής αντίθεσης φιλμ για να μπορέσουν αργότερα να εκτυπώσουν τα καρέ και να τα μεταφέρουν στο σελιλόιντ. Είχαν βρει έναν τεχνικό τρόπο να απεικονίζουν κατασκευές πριν την εποχή του digital animation. «Ζούμε στον κόσμο του digital animation πλέον, αλλά κι αυτοί οι καλλιτέχνες προσπαθούν να συγχωνεύσουν το παραδοσιακό animation με τη δική τους δουλειά. Οι computer animators προσπαθούν να αναπαράξουν τα pencil tests και τα ορίτζιναλ exposure sheets με βάση το υλικό μας εδώ. Μαθαίνουν πώς συγχρόνιζαν οι παραδοσιακοί animators τους χαρακτήρες τους. Κοιτούν τις γραμμές και μελετούν τις βασικές αρχές του animation, όπως squash and stretch ή το secondary action. Γι’ αυτό και για πολύ καιρό αυτό το τμήμα ήταν γνωστό στη βιομηχανία ως ‘το κρυφό όπλο της Disney’. Γιατί κρατούσαμε τη δουλειά μας και μπορούσες πάντα να την αναζητήσεις. Αν η μοναδική σου αναφορά είναι οι ταινίες, έχεις τη μισή εικόνα. Εδώ οι καλλιτέχνες μπορούν να δουν τα μολύβια, τις σκιές, τα highlights, τις μπογιές. Βλέπεις τη διαδικασία, τους λόγους που αποφάσιζαν τι λειτουργούσε και τι όχι, και αυτό είναι το πιο σημαντικό για τον σημερινό artist. Είναι πολυτιμότερο από κάποιο τελικό καρέ σε μια οθόνη». Για τον Byron Howard, τον σκηνοθέτη του οσκαρικού ‘Zootopia’, διάφορα σχέδια από το ‘Robin Hood’ έγιναν για μια περίοδο το δεξί του χέρι. Για τους παραγωγούς του ‘Wreck-it Ralph Breaks the Internet’ που κυκλοφορεί τώρα στις αίθουσες, ο Carney ανέσυρε σκετς με close-ups από τις πριγκίπισσες της Disney για να βοηθήσει την πολυαναμενόμενη κοινή σκηνή τους με προτάσεις. Και στο ‘Mary Poppins Returns’ που θα μας σερβίρει άλλη μια κουταλιά ζάχαρη αυτά τα Χριστούγεννα, η ομάδα του live action συμβουλεύτηκε την ψηφιακή βιβλιοθήκη για φωτογραφίες της ταινίας του ‘64, ενώ η ομάδα του animation μελέτησε τα σχέδια της διάσημης σκηνής των πιγκουίνων που χάρισε στην ταινία ένα Όσκαρ για τα εφέ της. Vault 11 - Animation Research Library «Ο Glen Keane (Pocahontas, Tarzan, Dear Basketball) συνήθιζε να πηγαίνει στο Νεκροτομείο και να κοιτάει τα σχέδια του Fred Moore. Ο Moore έκανε το πρώτο redesign του Mickey Mouse στο τέλος των ‘30s και ήταν πολύ καλός στο να δίνει όγκο και γοητεία στους χαρακτήρες του. Το ίδιο έκανε και για τον Mickey. Ο Glen λοιπόν, έπαιρνε 3-4 σχέδιά του, τα έβαζε στο board του, τοποθετούσε πάνω τους ένα κομμάτι χαρτί και προσπαθούσε να μαντέψει την επόμενη κίνηση του Moore». Μέσα από την περιβόητη διαδικασία των παλιών όμως, δεν αποκωδικοποιείς μονάχα τα τρικ τους. Ανοίγεται μπροστά σου και μια πραγματική κλειδαρότρυπα. «Επειδή πολύ από το υλικό που φωτογραφίζουμε ανήκε κάποτε στη φάση της επεξεργασίας, βρίσκεις πάνω του και διάφορα μικρά διαμαντάκια. Μια φορά φωτογραφίζαμε μια εικόνα και στη γωνία της είδαμε μια πολύ μικρή μαύρη τελίτσα. Στην επόμενη ζωγραφιά η τελίτσα μεγάλωνε. Στην επόμενη ακόμη περισσότερο. Μεγάλωνε, και μεγάλωνε, και μεγάλωνε. Ήταν κάψιμο από τσιγάρο! Και σε ένα από σχέδια αυτά υπήρχε μια σημείωση με κεφαλαία: DO NOT INK THIS. Δηλαδή μην το μεταφέρεις στο σελιλόιντ γιατί θα καταλήξει στην ταινία! Άλλες φορές βλέπεις κάποιον αριθμό και μια σημείωση που λέει ‘hey, πάρε με τηλέφωνο’». Το τελευταίο είναι δείγμα ενός κοινού μυστικού που μάλλον μοιράζονται όλες οι εταιρείες του πλανήτη, αλλά ας κάνουμε ότι το αποκαλύπτουμε. Οι γυναίκες animators είναι γνωστό ότι σπάνιζαν στο στούντιο και στη βιομηχανία γενικότερα. Εξαιρέσεις όπως η Retta Scott (Bambi, Dumbo, Fantasia) έκαναν απλώς πιο βροντερό τον κανόνα. Ο Disney πίστευε ότι μέχρι να τις εκπαιδεύσει θα εγκατέλειπαν τη δουλειά για να κάνουν οικογένεια. Οι inkers και οι painters όμως ήταν σχεδόν εξ ολοκλήρου γυναίκες. Η δική τους διαδικασία, αυτή που απαιτούσε πειράματα, χημικές φόρμουλες αναλόγως την εποχή και τον καιρό, το κόψιμο του ποτού, του τσιγάρου, ακόμη και του bowling ή οποιασδήποτε δραστηριότητας θα μπορούσε να προκαλέσει τρέμουλο στα χέρια τους, αυτή η διαδικασία που έπαιρνε ως δεδομένη την εμμονή σου με την ακρίβεια γιατί αλίμονο αν σου ξέφευγε κάποιο από τα 27 (κι όμως!) χρώματα του Jiminy Cricket όταν περνούσες τα σχέδια στο σελιλόιντ πριν πάνε στο στάδιο του Technicolor, ήταν για πολλούς το υπόλειμμα. Τα αναλώσιμα υλικά. Η φύρα πίσω από το τμήμα των animators. Σ’ αυτές τις αφανείς ηρωίδες όμως χρωστάει η πλούσια παλέτα της Disney την έντασή της, και στην αλχημεία που έδεσε τη δική τους δουλειά με αυτή των animators. Και μπορεί τυπικά να υπήρχε ο άγραφος κανόνας στο στούντιο που έλεγε ‘μη βουτάς την πένα σου στο μελάνι της εταιρείας’ (όχι αλήθεια, αυτή ήταν η προειδοποίηση), αρκετοί animators όμως κατέληξαν παντρεμένοι με μία από τις κοπέλες από το τμήμα του Ink & Painting. Ο Ward Kimball. Ο Ollie Johnston. Ο ίδιος ο Walt Disney. Το φλερτ μεταξύ των δύο τμημάτων γινόταν συνήθως με ραβασάκια. Ή, όπως αποδείχτηκε, και με σημειώσεις πάνω σε σκετς που μετακόμιζαν από δωμάτιο σε δωμάτιο. «Υπάρχουν σημειώσεις τύπου ‘ουπς, σόρι’ αν κάπου έχει χυθεί μπογιά. Στο ‘Μπερνάρ και Μπιάνκα 2’ υπάρχει μια σκηνή με τον Marahute the Eagle όπου τα φτερά του απλώνουν και σηκώνονται. Πάνω στα σκετς της σκηνής, οι animators είχαν δώσει όνομα σε κάθε φτερό. Τότε είναι που σκέφτεσαι ότι η τέχνη είναι μεν απίθανη, αλλά έχει δημιουργηθεί από τους χιλιάδες καλλιτέχνες που έχουν βρεθεί στο στούντιο μέσα στα χρόνια. Τη χάνουμε την αίσθηση αυτή καμιά φορά. Βλέπουμε ένα short και ξεχνάμε ότι το έφτιαξαν άνθρωποι». Υπάλληλος του Ink & Paint δουλεύει πάνω στην ‘Αλίκη’ Στον πάπυρο των ατέλειωτων trivia που είναι ικανός να απλώσει ο Carney στο τραπέζι, ανήκει και ένα φανταστικό ντοκουμέντο από τα ‘90s. Τα McDonald’s έτρεχαν τότε τον δικό τους διαγωνισμό με trivia της Disney. Οι νικητές κέρδιζαν δώρα από το στούντιο και εισιτήρια για τη Disneyland. Για μερικές εβδομάδες το προσωπικό της βιβλιοθήκης είχε βαρεθεί να απαντάει σε τηλέφωνα ερωτήσεων που ξεκινούσαν κάπως έτσι: Ναι, καλησπέρα σας, έχω μια μερίδα πατάτες μπροστά μου και έχω σπάσει το κεφάλι μου, μήπως μπορείτε να με βοηθήσετε σε κάτι; «Είναι όμως τόσο μεγάλη χαρά όταν βλέπεις ότι βρήκες αυτό που έψαχνε κάποιος. Έχω δει συγγραφείς και animators να κλαίνε επειδή βρήκαν αυτό ακριβώς που ήθελαν». Άλλα πρότζεκτ του τμήματος περιλαμβάνουν βιβλία της Taschen και, σαφώς, τα Blu-ray. Η κυκλοφορία ενός Blu-ray συνήθως σημαίνει 1.000 περίπου εικόνες από τη συλλογή. Μέχρι και για επετειακά γραμματόσημα πρέπει να βρίσκουν τους κατάλληλους χαρακτήρες, στις κατάλληλες πόζες, στο κατάλληλο μέγεθος. Στην επερχόμενη, δε, streaming πλατφόρμα της Disney, είναι σίγουρο ότι θα βρουν τον δρόμο τους μικρές βινιέτες με behind-the-scenes υλικό που θα ξεθάψει το προσωπικό. Τώρα απλώνονται μπροστά μας τα πραγματικά βαρύτιμα κειμήλια του στούντιο. Ο Mickey του ‘Plane Crazy’ - το πρώτο short του χαρακτήρα που απέρριψαν οι διανομείς. Ο Mickey του Freddie Moore - ανανεωμένος, ρευστός, στο απόγειο της δημοτικότητάς του. Ο Mickey της ‘Φαντασίας’ - θρασύς, δημιουργικός, λουσμένος στην αστερόσκονη. «Μας αρέσει να λέμε ότι κάθε εικόνα είναι σημαντική», αναλογίστηκε κλείνοντας ο Carney. «Όταν όμως σκέφτεσαι πώς ξεκίνησαν όλα, το μυαλό σου σε αυτά θα πάει. Βλέπεις τα σχέδια από το ‘Plane Crazy’ και αναρωτιέσαι, πόσα χρόνια είπαμε έχουν περάσει από τότε; Ενενήντα; Δεν μοιάζουν τόσα πολλά». *** Στο κινηματογραφικό πρόγραμμα της COSMOTE TV, ανήκουν ταινίες Α’ τηλεοπτικής προβολής των Walt Disney Studios, οι πρόσφατα βραβευμένες με Oscar ταινίες κινουμένων σχεδίων, όπως το COCO, αλλά και κλασικές παραγωγές από την ταινιοθήκη του κορυφαίου κινηματογραφικού στούντιο, όπως τα Η Παναγία των Παρισίων, Η Χιονάτη και οι Επτά Νάνοι, Mulan, Peter Pan. Τα Walt Disney Studios έχουν συνδέσει το όνομά τους με παγκοσμίως επιτυχημένα franchise ταινιών που διανέμονται από τις θυγατρικές εταιρείες των στούντιο, όπως την Walt Disney Pictures με μοναδικές ταινίες και διαχρονικά αριστουργήματα κινουμένων σχεδίων, τα Marvel Studios, την Lucasfilm και τα Pixar Animation Studios, με τις παραγωγές τους να χαρακτηρίζονται από μοναδική τεχνική.   Και το σχετικό link...
  18. Πριν από λίγες ημέρες συμπληρώθηκαν 90 χρόνια από την πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση του Μίκυ Μάους. Το γεγονός γιορτάζεται σε ολόκληρο τον κόσμο με σειρά εκδηλώσεων προς τιμήν του δημοφιλούς ποντικού. Ο Μίκυ, όμως, εκτός από αμέτρητους φίλους είχε και αρκετούς «εχθρούς» που τον έβαλαν στο στόχαστρο και τον παρώδησαν ανελέητα. Εδώ και 90 χρόνια αποτελεί έναν από τους πιο δημοφιλείς χαρακτήρες των κόμικς και των κινουμένων σχεδίων. Πρωτοεμφανίστηκε τον Νοέμβριο του 1928 στην ταινία «Steamboat Willie», μια χιουμοριστική προσαρμογή της κινηματογραφικής ταινίας «Steamboat Bill, Jr» με τον Μπάστερ Κίτον και από τότε οι επιτυχίες διαδέχονταν η μία την άλλη. O Μίκυ Μάους έγινε το σήμα κατατεθέν του Ντίσνεϊ, γυρίστηκαν αμέτρητες ταινίες, μεταφέρθηκε σε κόμικς που δημοσιεύονταν σε εφημερίδες και περιοδικά, λατρεύτηκε από μικρούς και μεγάλους για την τσαχπινιά και τη χαριτωμένη φατσούλα του. Σύντομα μετατράπηκε σε ένα πανίσχυρο brand name ενός συγκεκριμένου προτύπου ψυχαγωγίας και διασκέδασης και ταυτόχρονα σύμβολο της ολοένα αυξανόμενης αμερικανικής διείσδυσης στο παγκόσμιο πολιτιστικό γίγνεσθαι. Οι αντιδράσεις δεν άργησαν. Tijuana Bibles Από τη δεκαετία του 1930 κιόλας, ο Μίκυ πρωταγωνίστησε στα «βρόμικα» κόμικς των Tijuana Bibles, απολύτως παράνομα αλλά ευρέως διαδεδομένα αναγνώσματα με σεξουαλικές συνευρέσεις σταρ του Χόλιγουντ, προσωπικοτήτων της εποχής, πολιτικών προσώπων και διάσημων χαρακτήρων της ένατης τέχνης. Στην ιστορία «Μίκυ και Ντόναλντ», αγνώστου δημιουργού, ο Ντόναλντ μπαίνει απρόσμενα στο σπίτι του Μίκυ την ώρα που αυτός κάνει σεξ με τη Μίνι. Ο καβγάς που πάει να δημιουργηθεί τελειώνει αμέσως με την προθυμία της Μίνι να κάνει σεξ και με τον Ντόναλντ ώστε να του κατευνάσει τον θυμό. Και ο απατημένος ποντικός μένει εμβρόντητος μπρος σ’ αυτή τη συζυγική απιστία. Eduardo Paolozzi Αν τέτοιου είδους παρωδίες είχαν χιουμοριστικό περιεχόμενο και λειτουργούσαν και ως μαθήματα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης, πολλοί εικαστικοί καλλιτέχνες που ακολούθησαν, προχώρησαν σε πιο βαθείς πολιτικούς σχολιασμούς. Ο Eduardo Paolozzi ήταν ένας από τους πρώτους που από τη δεκαετία του 1940 φιλοτέχνησε κολάζ με καταναλωτικά προϊόντα, ένα εκ των οποίων ήταν και ο Μίκυ, μια πρακτική που αποθέωσε αργότερα ο Andy Warhol με τα πολλαπλά πορτρέτα προσώπων όπως ο χαμογελαστός ποντικός. Harvey Kurtzman - Will Elder Το περιοδικό «MAD», ένα έντυπο καθ’ ολοκληρίαν αφιερωμένο στην παρωδία, συχνά-πυκνά «στοχοποιούσε» τους χαρακτήρες του Ντίσνεϊ τοποθετώντας τους σε ανοίκεια περιβάλλοντα και προσδίδοντάς τους λιγότερο αθώες από τις συνηθισμένες συμπεριφορές. Στην ιστορία «Mickey Rodent» των Harvey Kurtzman και Will Elder, το 1955, ο Μίκυ παρουσιάζεται αγνώριστος. Αξύριστος και μοχθηρός, εκδικείται τον Ντόναλντ επειδή είναι πιο δημοφιλής από αυτόν και τον κλείνει σε έναν ζωολογικό κήπο με πραγματικές πάπιες. Robert Armstrong Καλλιτέχνες του underground ρεύματος, επηρεασμένοι από τις «διδασκαλίες» του Kurtzman και την ασέβεια του «MAD», στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και στις αρχές της επόμενης, ασχολήθηκαν αρκετά με τον Μίκυ, κυρίως για να αντιδράσουν στην παντοκρατορία του ντισνεϊκού μοντέλου. Στο «The Disney Memorial Orgy», το 1967, λίγους μήνες μετά τον θάνατο του Ντίσνεϊ, o Wally Wood σε μια πολυπληθή σύνθεση παρουσίασε τον Μίκυ ως τοξικομανή με ένα τσιγάρο στο στόμα, να τρυπιέται την ώρα που η Μίνι έκανε σεξ με τον Γκούφυ, ενώ ο Robert Armstrong εγκαινίασε το 1972 τη σειρά «Mickey Rat» με πρωταγωνιστή έναν μισάνθρωπο ποντικό με διεσταλμένο κώδικα ηθικών αξιών που αναζητά μόνο τη βόλεψη και την καλοπέρασή του, υπηρετώντας τα ακριβώς αντίθετα ιδανικά από αυτά που (υποτίθεται πως) πρέσβευε ο Μίκυ Μάους. Lee Savage - Milton Glaser Είχε προηγηθεί η μικρού μήκους ταινία «Mickey Mouse in Vietnam» (1969) των Lee Savage και Milton Glaser, δύο ακτιβιστών του αντιπολεμικού κινήματος. Στην ταινία, ένας χαζοχαρούμενος Μίκυ πείθεται από μια αφίσα να καταταγεί στον στρατό για να πολεμήσει στο Βιετνάμ. Γεμάτος χαρά, παίρνει τ’ όπλο του, φορά το κράνος του, ταξιδεύει και μόλις αποβιβάζεται τρώει μια σφαίρα στο κεφάλι και πεθαίνει. Η ταινία τελειώνει με το αίμα να κυλά αργά στο πρόσωπό του. Στο ίδιο κλίμα, αφοσιωμένος στον αντιντισνεϊκό αγώνα, ο Dan O’ Neill μαζί με την καλλιτεχνική ομάδα των Air Pirates, επί σειρά ετών τη δεκαετία του 1970, παρωδούσαν τους χαρακτήρες του Ντίσνεϊ σε κάθε ευκαιρία και κυρίως μέσω του περιοδικού «Air Pirates Funnies». Η Disney δεν έμεινε απαθής και οδήγησε τον O’ Neill στα δικαστήρια. Οι καταδίκες ήταν διαδοχικές και ο επίμονος δημιουργός έφτασε να χρωστά εκατομμύρια δολάρια, τα οποία φυσικά ούτε διέθετε ούτε ήταν διατεθειμένος να πληρώσει. Τελικά, αφού οι υπεύθυνοι της εταιρείας του Ντίσνεϊ είδαν κι απόειδαν, απέσυραν τις κατηγορίες, μια και το μόνο που πετύχαιναν ήταν να κάνουν τον O’ Neill όλο και πιο συμπαθή και να «διαφημίζουν» τα βλάσφημα έργα του. Leo Ortolani Λιγότερο παρωδιακός ως προς τον Μίκυ Μάους και περισσότερο ως προς το υπερηρωικό είδος ήταν ο Rat-Man (1989-2017) του Leo Ortolani, με μάσκα που παρέπεμπε στον ντισνεϊκό χαρακτήρα και, φυσικά, ένα λιγότερο δάχτυλο στα χέρια, ενώ ο Rickey Rat στο «Three Fingers» (2002) του Rich Koslowski ήταν μια έντονα κριτική παρωδία του Μίκυ που, γηρασμένος και ξεχασμένος, αναπολεί τα παλαιά μεγαλεία και τις μέρες δόξας που γνώρισε στα χέρια του Dizzy Walters, άμεση παραπομπή στον Γουόλτ Ντίσνεϊ. Rich Koslowski Εξίσου κριτικές και συχνά αιχμηρά πολιτικές είναι οι χρήσεις του Μίκυ από σύγχρονους εικαστικούς καλλιτέχνες όπως ο Μπάνκσυ. Στο «Napalm» (2004), ο Βρετανός καλλιτέχνης του γκράφιτι συνθέτει ένα κολάζ με το γυμνό κοριτσάκι από τους βομβαρδισμούς στο Βιετνάμ του 1972 δίπλα στον Ronald McDonald, έμβλημα των McDonald's, και τον Μίκυ Μάους ως διαχρονικά πολιτισμικά σύμβολα αυτών που έριχναν τις ναπάλμ. Banksy Ο Ron English, που έχει σχεδιάσει δεκάδες φορές τον Μίκυ σε έργα–παρωδίες, επιλέγει να τον μεταφέρει στην Γκερνίκα και να τον αποδώσει ως πιλότο του βομβαρδιστικού που κατέστρεψε την ισπανική πόλη και έδωσε την έμπνευση στον Picasso για ένα από τα πιο γνωστά έργα της ιστορίας της τέχνης. Ron English Με θρησκευτικές συμπαραδηλώσεις, ο Alexander Savko τοποθετεί τον Μίκυ στη θέση του Ιησού, σε ένα έργο που αντιμετώπισε έντονες αντιδράσεις όταν πρωτοπαρουσιάστηκε το 2007 στη Ρωσία, ενώ ο Alexander Kosolapov στο «Hero, Leader, God» παρουσιάζει τον Μίκυ ανάμεσα στον Ιησού και τον Λένιν, σε ένα έργο που σε κάνει να αναρωτιέσαι για το ποιος απ’ όλους είναι ο Ήρωας, ποιος ο Ηγέτης και ποιος ο Θεός. Alexander Savko Γιατί ο Μίκυ Μάους, παρά τα 90 του χρόνια, είναι ένας ήρωας των κόμικς, ένας ηγέτης στη βιομηχανία της ψυχαγωγίας και λατρεύεται ως θεός από εκατομμύρια πιστούς πιτσιρίκους. Ένας ποντικός που όσο κι αν προκαλεί δέος η (ανεξήγητη;) επιτυχία του, άλλο τόσο προκαλεί τους καλλιτέχνες να τον παρωδήσουν και να του τσαλακώσουν έστω και λίγο το διαρκές (και επίσης ανεξήγητο) χαμόγελο. «Hero, Leader, God» του Alexander Kosolopov Και το σχετικό link...
  19. Καμία, μα καμία από τις μεγάλες εταιρείες παραγωγής που έχτισαν το Χόλιγουντ δεν έχουν τόσο άρρηκτα συνδεδεμένη την ταυτότητά τους με τους ιδρυτές τους όσο η Disney Company. Η Universal, η 20th Century Fox, η Paramount - όλες ξεκίνησαν μια δημιουργική επανάσταση σε μια κοινή περίπου δεκαετία. Αλλά πέρα από το εύλογο συμπέρασμα ότι τη Warner Bros. την είχαν κάποια αδέλφια που τα λέγανε Warner, πόσα πραγματικά γνωρίζεις για τους ανθρώπους που έβαλαν τα σκαριά της βιομηχανίας ψυχαγωγίας; Για τη Disney όμως, ο Walt και το ποντίκι του είναι το brand του στούντιο. Τα αυτιά του Mickey Mouse, το εύχαρο σφύριγμα της φωνής που του δανείζει ο ίδιος ο Disney κάθε φορά που ξεκινά ένα μπλοκμπάστερ της εταιρείας, η εύπλαστη φιγούρα του - όλα ανήκουν στο εικονογραφικό DNA του κολοσσού όσο ο Walt Disney στην αφήγηση του αληθινού Αμερικανικού Ονείρου. Τέτοια έγινε η σύνδεση του Mickey με το στούντιό του τελικά, που του απαγορεύτηκαν τα λάθη. Σε συνδυασμό με τις τρομακτικές απαιτήσεις που ακολουθούν πάντα ένα είδωλο - μια θέση που το τρωκτικό έλαβε φοβερά άμεσα το 1928 μετά την εκτόξευση του short ‘Steamboat Willie’ - η ταύτιση του Mickey με την επίδραση της μαμάς-εταιρείας τού φόρεσε την υποχρέωση να είναι πάντα τέλειος. Ποτέ πολύ τσαλακωμένος. Ο Walt Disney είχε φτιάξει ένα τέρας επιτυχίας που, όταν δεν του χάριζε τον κόσμο απλόχερα, του έβαζε τρικλοποδιές. Μετά το ‘53 λοιπόν, και ενώ στα κόμικ του Floyd Gottfredson και στις ευρωπαϊκές εκδόσεις κατάφερε να διατηρήσει την αρχική του ιδιοσυγκρασία, ο Mickey απομακρύνθηκε από τη μεγάλη οθόνη που τον έκανε σούπερσταρ και υιοθέτησε απόλυτα την εταιρική του στάμπα. Ήταν εκεί για να σε υποδεχτεί στο Mickey Mouse Club, σε περίμενε πίσω από τις πύλες της Disneyland, πουλούσε γύρω στα 5 εκατομμύρια προϊόντα διακοσμημένα με τα αυτιά του ανά ημέρα και, φυσικά, βρισκόταν πάντα στο πλευρό του πατέρα του. Μέχρι και το τέλος. Χρειάστηκε η επιμονή του Burny Mattinson, του θρυλικού storyboarder που γιόρτασε πρόσφατα τα 65 του χρόνια στη Disney Company ως ο μακροβιότερος πια υπάλληλος του στούντιο, για να επαναφέρει τον Mickey στο κινηματογραφικό του σπίτι, με το παρολίγον οσκαρικό ‘Mickey’s Christmas Carol’ το 1983. Ακολούθησε μια συνάντηση πεπρωμένου με τον Bugs Bunny στο ‘Who Framed Roger Rabbit’ το 1988, και αμέσως μετά το υπέροχο και υποτιμημένο ‘The Prince and the Pauper’ το 1990. Adieu à Walt Disney: Το Paris Match ήταν ένα από τα πολλά έντυπα που αποχαιρέτησαν τον Walt Disney με graphics του Mickey Mouse. Το δίκαιο comeback του όμως θα γινόταν το 2013. Και ναι, η λέξη comeback μόνο κάπως πρόχειρα μπορεί να χρησιμοποιηθεί για έναν σταρ που δεν σταμάτησε ποτέ να ιδρώνει τη φανέλα του στην πραγματικότητα, αλλά δικαιούται και ο Mickey μια αναγέννηση από τις στάχτες του. Το 2013 λοιπόν, και μετά από την επιτυχία σειρών που περιστρέφονταν γύρω του όπως το ‘Mickey Mouse Works’, το ‘House of Mouse’ και το πολλαπλών σεζόν ‘Mickey Mouse Clubhouse’, ο Mickey έζησε και τη δική του επιστροφή στις ρίζες. Στο υποψήφιο για Όσκαρ ‘Get a Horse!’ που συνόδευσε το ‘Frozen’, το θαυματουργό χέρι του Eric Goldberg έφτιαξε τον ποντικό τόσο κοντά στην εκδοχή του από το ‘28, που στις δημοσιογραφικές προβολές του short η Disney χρειάστηκε να ενημερώνει τους θεατές ότι όλο το animation είναι φρέσκο. Εμείς συναντήσαμε τον Goldberg στα γραφεία της Disney με αφορμή τα 90 χρόνια που γιορτάζει φέτος η μασκότ του στούντιο και γίναμε μάρτυρες ενός νέου προσωπικού του ρεκόρ. Μέσα σε 30’ μας είχε σχεδιάσει όλη την ιστορική αναδρομή του χαρακτήρα. Το old school στιλ που χρησιμοποίησε στο ‘Get a Horse!’ ενισχύθηκε μοναδικά από εκρήξεις χρώματος και 3D, και κολάκευσε το νευρικό slapstick του σεναρίου σε ένα εκτυφλωτικό, ξεκαρδιστικό αποτέλεσμα. Το making of του ‘Get a Horse!’ Το ποδαρικό όμως είχε γίνει νωρίτερα την ίδια χρονιά με τη σειρά ‘Mickey Mouse’ στο Disney Channel. Τα τρίλεπτα επεισόδια έχουν από τότε κερδίσει 7 βραβεία Emmy και 16 βραβεία Annie, τα μεγαλύτερα βραβεία αφιερωμένα στο animation, ενώ φτάνουν σε εκατοντάδες εκατομμύρια θεατές με κάθε νέο κύκλο. «Με έφεραν στο στούντιο με σκοπό να εξερευνήσω διαφορετικούς τρόπους αφήγησης για κλασικούς χαρακτήρες της Disney», μοιράστηκε μαζί μας ο Paul Rudish όταν τον βρήκαμε κι αυτόν στα γραφεία της εταιρείας. Ο Rudish δεν ήταν ξένος ούτε με τις βραβεύσεις, ούτε με τα μακρόπνοα πλάνα όταν τον τσίμπησε η Disney. Η δουλειά του στα ‘Powerpuff Girls’, το ‘Samurai Jack’, το ‘Dexter’s Laboratory’ και το ‘Star Wars: Clone Wars’, τού είχε φτιάξει γερό όνομα στη βιομηχανία κινουμένων σχεδίων. Κυρίως λόγω της ευελιξίας του μέσα σε τελείως διαφορετικά κόνσεπτ χαρακτήρων και αισθητικής. «Όπως κοιτούσα τα αγαπημένα μου πράγματα της Disney σκεφτόμουν συνεχώς… wow, πόσο πολύ μου αρέσουν τα παλιά καρτούν του Mickey. Κυρίως τα ασπρόμαυρα των ‘20s και ‘30s, ήταν πολύ αστεία. Σκέφτηκα θεέ μου, πόσο τέλειο θα ήταν να φτιάχναμε καινούρια. Ο Mickey ήταν το πιο επιδραστικό καρτούν για μένα καθώς μεγάλωνα και δεν είχαμε πια πολλά καρτούν του. Όταν πρωτοπήγα στη Disneyland είχαν μια μεγάλη οθόνη στη Main Street και έδειχναν τα πρώτα του καρτούν. Είχα μαγευτεί. Δεν θα μπορούσα να τα είχα δει αλλιώς γιατί μιλάμε για την προ-VHS εποχή. Οπότε έπρεπε να περιμένω την προβολή τους στην τηλεόραση. Ήμουν 13 ετών και λέω ωπ, είναι όλα εδώ! Με ρωτούσαν αν ήθελα να πάω στα rides και έλεγα όχι, θέλω να δω τα καρτούν. Μιλάμε για τον ορίτζιναλ σταρ του στούντιο και έναν από τους πιο αστείους χαρακτήρες του. Τι στο καλό, πρέπει να φτιάξουμε κι άλλα! Αλλά σκέφτηκα πως δεν θα με αφήσουν ποτέ να τον αγγίξω. Παραείναι πολύτιμος». Ο Paul Rudish μας εξηγεί τη διαδικασία του Τόσο πολύτιμος που για χάρη του αλλάζει κάθε φορά η νομοθεσία του copyright. Σύμφωνα με τους νόμους που ίσχυαν το 1928 όταν κυκλοφόρησε το ‘Steamboat Willie’ (1909 Copyright Act), η ιδιοκτησία της Disney για τον Mickey Mouse θα ίσχυε μέχρι και το 1984. Αμέσως μετά το ‘Steamboat Willie’ θα περνούσε στη δημόσια ιδιοκτησία, όπως λόγου χάρη ο Ροβινσώνας Κρούσος, ο Πίτερ Παν, ο Πινόκιο, οι Αραβικές Νύχτες, ο Μάγος του Οζ και άλλες κλασικές ιστορίες. Η Disney όμως δεν θα το άφηνε να περάσει έτσι. Η ταινία δεν έχτισε μόνο μια ολόκληρη αυτοκρατορία πέτρα-πέτρα, αλλά είχε και τη μεγαλύτερη συναισθηματική αξία για τον ιδιοκτήτη της. Το σενάριο της που φυλάσσεται στα Walt Disney Archives μάς παρουσιάστηκε ως το σημαντικότερο κειμήλιο της εταιρείας. Δακτυλογραφημένο από τον ίδιο τον Disney και εικονογραφημένο από τον συν-δημιουργό του Mickey, Ub Iwerks, αυτό το κομμάτι χαρτί δεν έφευγε ποτέ από το πρώτο συρτάρι του μεγάλου αφεντικού. Με το ορίτζιναλ σενάριο του 'Steamboat Willie', η Disney επινόησε την πρακτική του storyboarding Έτσι το στούντιο ξεκίνησε να ασκεί παρασκηνιακά πολιτική πίεση για την επέκταση του χρονικού πλαισίου, πετυχαίνοντας τον σκοπό του το 1976. Τότε το Κογκρέσο αποφάσισε να ακολουθήσει το παράδειγμα της Ευρώπης και να δώσει 50 έξτρα χρόνια στα έργα μεμονωμένων δημιουργών. Στην περίπτωση, δε, έργων προερχόμενων από εταιρείες, εξασφαλίστηκε αναδρομική παράταση. Η προστασία του Mickey πήγε αυτόματα από το 1984 στο 2003. Φτάνοντας όμως στο 1990, η Disney άρχισε ξανά πιέσεις για μία ακόμη προέκταση. Μαζί με τη στήριξη κι άλλων ακόμη στούντιο, το νέο Copyright Act υπογράφηκε τελικά από τον Bill Clinton το 1998 (Sonny Bono Copyright Term Extension Act) και επέκτεινε την in-house ζωή του ποντικού έως το 2023. Οι επικριτές του νέου νόμου αναφέρονταν χλευαστικά σε αυτόν ως Mickey Mouse Act. Στο παρακάτω graphic, γνωστό και ως Mickey Mouse Curve, παρατηρεί κανείς την επιρροή που είχε ο χαρακτήρας στη νομοθεσία από τα 1930s και μετά. The Mickey Mouse Curve Και αν σε πέντε χρόνια το Κογκρέσο δεν εγκρίνει κάποια ακόμη προέκταση, αυτό σημαίνει ότι ο καθένας θα μπορεί να χρησιμοποιήσει τον Mickey Mouse σε δουλειά του; Όχι ακριβώς. Το ‘Steamboat Willie’ πρακτικά θα είναι μεν μέρος της δημόσιας ιδιοκτησίας, όμως επειδή η Disney έχει κατοχυρώσει τον Mickey ως εμπορικό σήμα (trademark), το μόνο που χρειάζεται να κάνει για να μην μπορεί να τον υιοθετήσει κάποιος άλλος είναι να τον χρησιμοποιεί συνεχώς. Η χρήση αυτή προφανώς και είναι δεδομένη όταν μιλάμε για τέτοια σύμβολα. Δεν χρειάζεται να είναι όμως κονσέρβα, τυποποιημένη διαδικασία. Enter Rudish. «Όσο σκεφτόμουν ότι δεν θα με αφήσουν να πειράξω τον Mickey, ήρθε ο πρόεδρος του Television Animation στο γραφείο μου και μου λέει ‘άκουσα ότι σου αρέσει ο Mickey Mouse’. Τώρα την κάτσαμε, είπα μέσα μου. Μου είπε όμως ότι υπάρχει μια εντολή για διάφορα τμήματα από τον Bob Iger, τον Πρόεδρο του Διοικητικού Συμβουλίου, να δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό με τον Mickey. Ωραία, του είπα, γιατί να μην κάνουμε ξανά καρτούν του;». Ακολούθησαν, φυσικά, συζητήσεις για εκμοντερνισμό του χαρακτήρα. Τι αρέσει στα παιδιά σήμερα; Αυτή ήταν η ερώτηση που έπεφτε στο τραπέζι. Ευτυχώς για πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Οι διοικητικοί του development θα υποστήριζαν τελικά τη γνώμη του Rudish. «Δεν έχει χαλάσει ο Mickey. Και δεν χρειάζεται να διορθώσω κάτι που δεν έχει χαλάσει. Τα μοντέρνα καρτούν γίνονται μοντέρνα επειδή τα φτιάχνουμε σε μοντέρνα εποχή με μοντέρνους καλλιτέχνες. Δεν χρειάζεται να βάλουμε τον Mickey να δουλεύει στην Apple και να έχει όλα τα τελευταία γκάτζετ. Ίσα-ίσα έτσι θα γινόταν παρωχημένος πολύ γρήγορα. Οπότε συμβουλεύτηκα τα πιο παλιά καρτούν και τα κόμικ - ο Floyd Gottfredson είχε πάντα αυτές τις πολύ γοητευτικές ερμηνείες για τους χαρακτήρες. Πήρα ότι χρειαζόμουν, έφτιαξα storyboards και τα παρουσίασα σε όλους τους υψηλά ιστάμενους. Ενθουσιάστηκαν τόσο πολύ που μου είπαν τέλεια, θέλουμε 100 τέτοια! Τους λέω, μήπως να ξεκινούσαμε με 20; Οπότε μαζέψαμε τους κατάλληλους συνεργάτες, κάναμε brainstorming και να ‘μαστε τώρα στην 5η σεζόν». Επεισόδιο ‘Stayin’ Cool’, Mickey Mouse TV series Οι αναφορές του στον Gottfredson διατρέχουν όλη τη σειρά. Στην αναζήτηση του αυθεντικού Mickey, ο δρόμος σε βγάζει ούτως ή άλλως υποχρεωτικά στον θρυλικό καρτουνίστα. Όσο ο ποντικός αποστειρωνόταν κινηματογραφικά και τηλεοπτικά από τα ‘50s και μετά, ο Gottfredson διατηρούσε την περιπετειώδη φύση του στο χαρτί χωρίς να του στερεί το προφίλ του everyman. Μπορείς να πεις και ότι τον έσωζε με κάθε νέο τεύχος. Και στη σειρά του Rudish, ο Mickey είναι ένας θαρραλέος κατεργάρης με καλές προθέσεις που δεν είναι υπεράνω ύποπτων μεθόδων για να πετύχει τους στόχους του. Οι οποίοι κιόλας συνήθως είναι φανταστικά απλοϊκοί και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο γίνονται ιδανικό φόντο για τα θεοπάλαβα άκρα στα οποία φτάνει για χάρη τους. Γιατί ας πούμε να μην πετάξει - κυριολεκτικά - σε όλο το Παρίσι πάνω στο σκούτερ του, όταν το καφέ της Minnie έχει ξεμείνει από κρουασάν και του ζητάει να της φέρει μερικά φρέσκα; Στο βραβευμένο ‘Croissant de Triomphe’, ο Mickey οδηγεί πάνω στα άλλα αυτοκίνητα, κάνει τις άμοιρες μοναχές που βρέθηκαν στο διάβα του ιπτάμενες, σπινιάρει πάνω στην Παναγία των Παρισίων υπό τα χειροκροτήματα των γκάργκοϊλ, ξεπουπουλιάζει κότες, καβαλάει αρνιά, πετάει πίτες στους αστυνομικούς που τον κυνηγούν και διαλύει τον αρραβώνα της Σταχτοπούτας με τον Πρίγκιπα. Και όλα αυτά επειδή θέλει να εντυπωσιάσει το κορίτσι του. To ‘Croissant de Triomphe’ έχει βραβευτεί με 3 Emmys Ο Mickey και όλοι του οι φίλοι - ο Rudish χρησιμοποιεί μέχρι και την παραγκωνισμένη Clarabelle από το κλασικό καστ του ήρωα - περιπλανώνται στο Παρίσι, τη Βενετία, τη Νέα Υόρκη, το Τόκιο. Δεν έχουν και δεν θα πρέπει να έχουν ποτέ τους σύνορα. Έρχονται σε επαφή με άπειρους άλλους ήρωες της Disney σε ένα εσωτερικό σύμπαν. Αυτοσαρκάζονται και αναφέρονται στην ίδια τους την ιστορία με πανέξυπνους τρόπους. Τα σοφιστικέ visuals που τους πλαισιώνουν εκδηλώνουν την ειλικρινή αγάπη των δημιουργών για την πειραματική αισθητική της Disney βρίσκοντας τις ρίζες τους στα classics. «Παίρνουμε πολλή έμπνευση από τα backgrounds των ταινιών και των shorts της Disney από τα μέσα του περασμένου αιώνα. Και τα αλλάζουμε κιόλας μία στο τόσο όταν το σηκώνει μια ιστορία. Υπάρχουν, ας πούμε, επιρροές από τα backgrounds του Walt Peregoy στα ‘101 Σκυλιά της Δαλματίας’ και τα απίστευτα backgrounds της Mary Blair από τα 1950s». Ο ίδιος ο Mickey τώρα, υπέστη κι αυτός το δικό του makeover και αυτή τη φορά είναι σαφώς πιο δραστικό από προηγούμενά του. Ταιριάζει όμως απόλυτα στην άτακτη, σημερινή εκδοχή του. «Όσο ήμουν ακόμα στο development, ένας από τους φίλους μου ανάμεσα στα στελέχη ήρθε από το γραφείο μου. Είχα παντού model sheets και μελετούσα τα διαφορετικά στιλ του χαρακτήρα. Και μου λέει ναι, μπράβο, πολύ ωραία όλα αυτά. Τώρα βάλτα όλα στην άκρη και ζωγράφισέ τον όπως θα τον ζωγράφιζες. Χωρίς να σκέφτεσαι. Άλλον Mickey νόμιζα ότι έφτιαχνα σ’ εκείνη τη φάση, αλλά δεν έχω τον καρπό του Gottfredson, έχω τον δικό μου. Και όλα όσα ήξερα μέσα μου γι’ αυτόν βγήκαν κάπως απ’ το χέρι μου». Και τι ακριβώς ήξερε; «Σίγουρα έχει μια αισθητική γοητεία το σχέδιό του. Είναι πολύ απλό, πολύ φιλικό στα σχήματά του. Είναι εμβληματικό. Είναι έντονος σχηματικά, αλλά έχει περιορισμένο χρώμα. Θα τον κολλήσει πάνω σε οτιδήποτε και θα τραβήξει τον κόσμο. Αλλά το θέμα είναι η προσωπικότητά του. Ο κόσμος τον αγαπάει γιατί γεφυρώνει ένα κενό. Έχει την κατάπληξη ενός παιδιού, αλλά την επιδεξιότητα ενός ενήλικα. Δεν έχει σοφία όμως ακόμα. Νομίζω ότι μέρος της γοητείας του είναι το ελάττωμά του - η αφέλεια. Είναι τόσο θετικός, τόσο εξωστρεφής, που βρίσκει τον εαυτό του στις πιο τρελές καταστάσεις και δεν το παίρνει είδηση μέχρι να είναι πολύ αργά. Θες να τον βλέπεις να ξεπερνά τις δυσκολίες με τον σουρεάλ του τρόπο. Μόνο ο Mickey μπορεί να βρει αυτόν τον τρόπο». Η συνάντηση του Mickey με τους Επτά Νάνους στο ‘Wish upon a coin’ είναι επεισοδιακή *** Στο κινηματογραφικό πρόγραμμα της COSMOTE TV, ανήκουν ταινίες Α’ τηλεοπτικής προβολής των Walt Disney Studios, οι πρόσφατα βραβευμένες με Oscar ταινίες κινουμένων σχεδίων, όπως το COCO, αλλά και κλασικές παραγωγές από την ταινιοθήκη του κορυφαίου κινηματογραφικού στούντιο, όπως τα Η Παναγία των Παρισίων, Η Χιονάτη και οι Επτά Νάνοι, Mulan, Peter Pan. Τα Walt Disney Studios έχουν συνδέσει το όνομά τους με παγκοσμίως επιτυχημένα franchise ταινιών που διανέμονται από τις θυγατρικές εταιρείες των στούντιο, όπως την Walt Disney Pictures με μοναδικές ταινίες και διαχρονικά αριστουργήματα κινουμένων σχεδίων, τα Marvel Studios, την Lucasfilm και τα Pixar Animation Studios, με τις παραγωγές τους να χαρακτηρίζονται από μοναδική τεχνική.   Και το σχετικό link...
  20. Κατά παράδοση στα παραμύθια - και αργότερα στην κλασική Disney που πήρε τη σκυτάλη από τη γιαγιά και τον παππού - όταν ο κεντρικός χαρακτήρας έφτανε στον πάτο, η καλή του νεράιδα ήταν ο μοντέρνος από μηχανής θεός που τον βοηθούσε να βρει ξανά τη δύναμή του. Στην πραγματικότητα, αυτό που έκανε ήταν να του δείξει τον τρόπο να κυνηγήσει τα όνειρά του μένοντας πιστός στον αληθινό του εαυτό. Για τον Mickey Mouse, αυτή η νεράιδα δεν ήταν φτιαγμένη από αστερόσκονη και δεν κρατούσε μαγικό ραβδί. Είχε τη φήμη gentleman, τη δύναμη ενός μολυβιού και το πιο μικρό γραφείο στη Walt Disney Company. Ο Floyd Gottfredson παρέα με τα κλασικά strips του Ο Floyd Gottfredson ήρθε στον κόσμο το 1905 σε μια στάση τρένου στο ερημικό Kaysville της Utah. Θα μεγάλωνε στο ακόμη ερημικότερο Sigurd. Γεννημένος σε οικογένεια Μορμόνων, ο Floyd συνόδευε συχνά τον πατέρα του για κυνήγι στα αχανή τοπία της γύρω περιοχής. Σε ένα από αυτά τα σύντομα ταξίδια, θα τον χτυπούσε κατά λάθος μια σφαίρα στο χέρι. Το ατύχημα θα τον καθήλωνε για πολύ καιρό στο κρεβάτι, μακριά από την αλάνα. Ανήμπορος να παίξει με τα άλλα παιδιά, ο μικρός χώθηκε με τα μούτρα στα καρτούν των εφημερίδων. Σύντομα θέλησε και να τα σχεδιάσει. Με 180 μίλια να τον χωρίζουν από τη μητροπολιτική Salt Lake City, αποφάσισε στα 13 του να ξεκινήσει μαθήματα cartooning δια αλληλογραφίας σε μια σχολή στο Cleveland. Θα διαπίστωνε ότι η κακή φυσική κατάσταση του χεριού του τον ανάγκαζε να εικονογραφεί με τη δύναμη ολόκληρου του μπράτσου του. Δεν το έβαλε κάτω και στα 21 του συνέχισε την εκπαίδευση από απόσταση σε μια σχολή στη Μινεάπολη. Την ίδια χρονιά θα έβλεπε τις δουλειές του να φιλοξενούνται σε περιοδικά και εφημερίδες της Utah. Όταν στα 23 του κέρδισε τη δεύτερη θέση σε έναν διαγωνισμό, αποφάσισε να μετακομίσει στην Καλιφόρνια με τη γυναίκα του πριν τους πιάσουν τα Χριστούγεννα. Αρματωμένος με τα σχέδιά του σε έναν χαρτοφύλακα, χτύπησε την πόρτα των επτά μεγαλύτερων εφημερίδων του Λος Άντζελες. Όλες οι απαντήσεις αρνητικές. Σαν νεαρός πατέρας δεν έχασε χρόνο και έπιασε δουλειά ως μηχανικός προβολής σε αίθουσα κινηματογράφου για 65 δολάρια την εβδομάδα. Όταν όμως έμαθε ότι η Disney έψαχνε καρτουνίστες, ξανασήκωσε τον χαρτοφύλακα και ζήτησε ραντεβού. Ο Walt Disney τον προσέλαβε την ίδια μέρα. Τα δολάρια θα ήταν μόνο 18, αλλά και η υπόσχεση για το μέλλον στο στούντιο ήταν μεγάλη. Τις μέρες εκείνες ο Disney είχε ήδη κάνει προετοιμασία έξι μηνών για το comic strip που θα ξεκινούσε στα έντυπα του King Features Syndicate. Ο Mickey είχε κάνει πρεμιέρα στο σινεμά δύο χρόνια πριν και είχε μετατραπεί αστραπιαία σε σούπερσταρ. Το επόμενο βήμα ήταν η εισβολή του στον έντυπο Τύπο, αλλά ο Disney δεν ήθελε να βάλει τον Gottfredson να ασχοληθεί με αυτό το κομμάτι. Ήταν μεγάλη ρουτίνα, του είπε, και το είχε αναλάβει ο ίδιος και ο συν-δημιουργός του Mickey, Ub Iwerks. Ας αφοσιωνόταν, λοιπόν, στο animation και αν τον χρειαζόταν σαν back-up για τα strips θα τον ενημέρωνε. Ο Floyd δέχτηκε με βαριά καρδιά και άρχισε να δουλεύει στη σειρά κινουμένων σχεδίων ‘Silly Symphony’. Πάνω που κεραυνοβολήθηκε με το animation όμως, ο Walt του ζήτησε να βάλει πλάτη στην εφημερίδα. Βλέποντας τον Floyd διστακτικό, ο Disney του είπε ότι θα ήταν δύο εβδομάδες δουλειά μονάχα, μέχρι να βρει κανονικό αντικαταστάτη. Ήξερε όμως τι έκανε. Και κυρίως τι ήθελε πραγματικά ο νεαρός του υπάλληλος. Ο Gottfredson θα πλάναρε, θα εικονογραφούσε και θα έγραφε τα comic strips του Mickey για τα επόμενα 45 χρόνια. Το drawing board του Gottfredson «Αυτό είναι το drawing board του… αυτά είναι τα model sheets του. Υπάρχουν 45 χρόνια από το DNA του Mickey Mouse σε αυτό το γραφείο», μας είπε ο Ken Shue, αντιπρόεδρος του Disney Creative, χαμηλόφωνα. Βρισκόμασταν στα κεντρικά γραφεία του στούντιο με αφορμή τα 90 χρόνια που κλείνει φέτος ο Mickey και στεκόμασταν μπροστά σε μια προστατευτική τζαμαρία που μας εμπόδιζε να χωρέσουμε στο ασφυκτικά μικρό γραφείο του Gottfredson. Ο Shue σχεδόν ψιθύριζε. Σαν να μην ήθελε να διαταράξει το φάντασμα του δημιουργού. «Σκεφτείτε το. Πριν την τηλεόραση και πριν το VHS, αν ήθελες να έρθεις σε επαφή με τον Mickey είχες τα ασπρόμαυρα shorts στο σινεμά και μετά τα ασπρόμαυρα comic strips. Και έφταναν σε όλο τον κόσμο. Όλα αυτά που έκανε [ο Gottfredson] κυκλοφορούσαν παγκοσμίως. Και από τη δουλειά του, το στούντιο έβγαζε κατά καιρούς δείγματα για εσωτερική και εξωτερική χρήση. Θυμηθείτε ότι μιλάμε για έναν κόσμο που είχε μόνο έντυπα - τα δείγματα αυτά λοιπόν ήταν σαν τα emojis. Παρουσίαζαν στιγμές και συναισθήματα. Είναι πραγματικά αδύνατον να περιγράψεις την αληθινή σημασία του Floyd». Emojis από τα 1930s Σε συνδυασμό με τις απίστευτα δημοφιλείς μικρού μήκους ταινίες του Mickey που απογειώθηκαν μετά την επιτυχία της πρώτης, τα strips έβαλαν τον ήρωα στον παγκόσμιο χάρτη. Για να συλλάβει κανείς τη δόξα του ας σημειωθεί το εξής - τρία μόλις χρόνια μετά την πρεμιέρα του ‘Steamboat Willie’ και έναν χρόνο μετά το ντεμπούτο του στις εφημερίδες, ο Mickey είχε ήδη γίνει λήμμα στην Encyclopedia Britannica. Η άφιξή του διέτρεξε την κουλτούρα μας με συνοπτικές διαδικασίες και ο Gottfredson θα επηρέαζε όλους τους μεγάλους Αμερικανούς και Ευρωπαίους δημιουργούς κόμικ που θα καταπιάνονταν στην πορεία μαζί του. Ο δικός του Mickey είχε κότσια, μια τεράστια καρδιά και ενέργεια αρκετή για να ηλεκτροδοτήσει μια μικρή πόλη. Ήταν επίσης αναμφίβολα, όπως και οι φίλοι του, προϊόν της Μεγάλης Οικονομικής Ύφεσης. Επινοητικός, ανυπόμονος να τα φέρει βόλτα, γρήγορος στις εύκολες μηχανορραφίες. Γινόταν ρομαντικός παρτενέρ, λόγιος, αγρότης, ιππέας και αεροπόρος, αψηφώντας τους νόμους της φυσικής, του χωροχρόνου και του διαστήματος. Από τον πατέρα του, Walt, είχε κληρονομήσει την εφευρετικότητα, την όρεξη για περιπέτεια, το θάρρος μπροστά στο ρίσκο, την έμφυτη περιέργεια. Και φυσικά, το βουκολικό χιούμορ. Μπορεί ο Disney να έγινε κολοσσός αλλά όπως δηλώνουν όσοι τον γνώρισαν καλά - ακόμη κι αυτοί που δεν τα βρήκαν ποτέ μαζί του - στο βάθος ήταν ένα εργασιομανές country boy με βαθιά αγάπη για slapstick, επαρχιώτικα αστεία. Όταν γνωστός πια θα προσπαθούσε να χωρέσει στη χολιγουντιανή ελίτ, συχνά θα τραβούσε κι από κοντά έναν άνθρωπο ντυμένο Mickey μέσα σε φράκο, με την ουρά κρυμμένη στα πόδια. Ο ήρωάς του αφόπλιζε τους πάντες και του παρείχε προσωπική ασφάλεια. Όταν δεν κυκλοφορούσε με ζωντανό Mickey, ο Walt Disney είχε για backup τις κούκλες του Στα ‘50s και ‘60s όμως, το ειδυλλιακό χαλάκι θα έφευγε κάτω απ’ τα πόδια του. Ήδη μέσα στην πρώτη πενταετία κυκλοφορίας του, ο Mickey θα έπεφτε θύμα της τεράστιας και γρήγορης δημοτικότητάς του. Στις 16 Φεβρουαρίου του ‘31, το περιοδικό TIME θα τον ανέφερε σε άρθρο του ως «ελεγχόμενο τρωκτικό του Walt». Η λογοκρισία είχε αρχίσει να τα βάζει με τις ιστορίες του. Στο short ‘Shindig’ του ‘30, η φίλη του Clarabelle θα διάβαζε στο κρεβάτι της το ερωτικό ‘Three Weeks’, ένα βιβλίο της Elinor Glyn που θα σκανδάλιζε επί δύο δεκαετίες τη λίστα των best-sellers. Όπως δεν ήταν αναμενόμενο για τον Disney, οι λογοκριτές θα χτυπούσαν καμπανάκι. Είχαν χτυπήσει και νωρίτερα με αφορμή τους μαστούς της Clarabelle. Γι’ αυτό και στο ίδιο short, η αγελάδα θα φορούσε μακριά φούστα για να τους κρύψει. Κι αυτά είναι μονάχα δύο από τα πολλά παραδείγματα που περιόριζαν τους δημιουργούς. Είκοσι χρόνια σχεδόν μετά, ο Disney θα έλεγε στο περιοδικό Collier ότι η ηρωική φύση του Mickey τον είχε πια κάνει τόσο μεγάλο θρύλο που δεν ήταν εύκολο να αστειευτείς μαζί του. Ακόμα και η δημοφιλής slapstick βία που τον πρώτο καιρό περνούσε εύκολα, στην πορεία θα γινόταν κίνδυνος για τα 5 εκατομμύρια Mickey προϊόντα που πουλούσε ημερησίως. Σταδιακά πολλές από τις ιστορίες που αρχικά ξεκινούσαν με τον Mickey για πρωταγωνιστή δίνονταν στον Donald Duck ως πιο εύκολη λύση. Η διδακτική φύση του ποντικού, ειδικά για τα πολύ νεαρά παιδιά, αλλά και η ίδια η λατρεία που του είχε ο Disney, τον εμπόδιζαν απ’ το να του βρίσκει συνεχώς νέο υλικό. Ειδικά με το χιούμορ που προτιμούσε. Από τη μία έπρεπε να προσέχει να μην τον κάνει κακεντρεχή, από την άλλη δεν του πήγαινε καρδιά να τον βλέπει και δαρμένο. To πάλαι ποτέ ριψοκίνδυνο ποντίκι είχε εξημερωθεί. Αυτό οδήγησε στη συγκέντρωση πολλών ανολοκλήρωτων shorts με τον Mickey - για παράδειγμα το ‘Plight of Bumblebee’ τελείωσε κατά 90% από τον θρύλο Fred Moore και σύμφωνα με τον Gottfredson είναι ο καλύτερος Mickey που δεν είδαμε ποτέ - αλλά και στην πικρία του ίδιου του Disney για την κατάσταση, την οποία έστρεφε κάποιες φορές και εναντίον του αγαπημένου του ήρωα. Μετά το ‘Simple Things’ του ‘53, θα έβαζε τον Mickey στα μετόπισθεν κινηματογραφικά, μέχρι τη θριαμβευτική αναβίωσή του με το υποψήφιο για Όσκαρ ‘Mickey ’s Christmas Carol’ του 1983. Mickey painting από τον Gottfredson Το πνεύμα της ντισνεϊκής μασκότ όμως έμενε ζωντανό, απλά σε άλλον όροφο. Και δεν επιβίωνε απλά. Έχτιζε και μια διαφορετική κληρονομιά. Το τμήμα των comic strips και comic books που επέβλεπε ο Gottfredson ήταν κυριολεκτικά παραχωνιασμένο σε μια γωνιά. Θα μπορούσες να το μπερδέψεις και με πολύχρωμο λογιστήριο. Οι σούπερσταρ του animation δεν ήξεραν καλά-καλά την ύπαρξή του. Αυτό ήταν όμως που του χάρισε και τους εντυπωσιακά ελεύθερους, δημιουργικούς ελιγμούς του. Εκεί ο Mickey του είχε δράση, εξωτικές τοποθεσίες, ταραχώδη cliffhangers, πειρατές και τρελούς επιστήμονες. Και δεν χρειάστηκε να χάσει τον εαυτό του για να τους υποστηρίξει. Απλώς ήταν ο Indiana Jones που είχε σχεδιαστεί να είναι. «Αν όντως κράτησα τον πραγματικό Mickey ζωντανό, είναι γιατί έκανα ότι καλύτερο μπορούσα για να μείνει πιστός ως προέκταση του Walt και του ονείρου του». Αυτή ήταν η ταπεινή εκδοχή του Gottfredson σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του. Η ίδια που τον έκανε να βρίσκει το ταλέντο του λιγοστό. Τα σχέδια που έκανε στα ‘30s τα έβρισκε βαριά, με σοβαρά ανατομικά λάθη. Και για όσα ακολούθησαν ακόμα, είχε πει ότι θα προτιμούσε να μην ανατυπώνονταν ποτέ γιατί δεν άντεχε να βλέπει ότι δεν είχε φτιάξει τους τελευταίους έξι μήνες. Ευτυχώς δεν του πέρασε. Η Disney εκδίδει τακτικά collections του. Και με τους λογοκριτές δεν τα πήγε κι άσχημα. Του χτύπησαν ελάχιστες φορές την πόρτα. Όπως και ο ίδιος ο Walt άλλωστε, που του έστελνε μόνο πού και πού κάποια memos για να του θυμίζει να μην πήζει τα backgrounds. Ή για να του προτείνει κάποιες φορές και ιδέες που μαρτυρούσαν τις άτακτες προθέσεις του. Ο Mickey πήρε το όπλο του Το 1920 ο Disney, ως φαν της βαριετέ, είχε παρακολουθήσει το ‘Haunted Spooks’ του Harold Loyd. Σ’ αυτό ο πρωταγωνιστής προσπαθούσε αποτυχημένα να αυτοκτονήσει, με κωμικές συνέπειες. Το 1930 ο παραγωγός είπε στον Gottfredson να δοκιμάσει το ίδιο με τον Mickey. «Walt! Αστειεύεσαι! Τι θα πει το Syndicate; Οι εκδότες; Οι αναγνώστες;», ρώτησε εύλογα ο καρτουνίστας. Αλλά ο Disney επέμεινε. Το χιούμορ περί αυτοκτονίας ήταν διαδεδομένο τότε και πίστευε ότι το αποτέλεσμα θα έβγαινε πολύ αστείο. Πράγματι, ο Mickey προσπαθεί με όπλο, προσπαθεί με πτώση, προσπαθεί με κρεμάλα, προσπαθεί αφήνοντας το γκάζι ανοιχτό. Τελικά, κοιτώντας τους χαρούμενους σκίουρους που τον έχουν περικυκλώσει στο φινάλε, νιώθει ντροπιασμένος από τις σκέψεις του και ξέρει πια ότι δεν θα μπορούσε να πάρει τη ζωή του όταν υπάρχει τόση καλοσύνη ακόμα στον κόσμο. Το strip πήγε καλά χωρίς να ανοίξει μύτη. Ο Disney ένιωσε δικαιωμένος. Δεν θα μπορούσε να είχε βρει καλύτερο φύλακα για τον Mickey. Η πηγαία αισιοδοξία του Gottfredson, η διάθεσή του να υπομείνει τις πρακτικές δυσκολίες του τραύματός του, οι συχνές επευφημίες στις οποίες ξεσπούσε σύμφωνα με τους συνεργάτες του, μπόλιασαν τον Mickey με την καλή του θέληση και τον έκαναν τον τέλειο κηδεμόνα. Από όλους τους πρώτους υπαλλήλους της Disney σύμφωνα με τον Dave Smith, τον ιδρυτή των Walt Disney Archives, θυμόταν τον Gottfredson ως τον σπουδαιότερο gentleman. Και ως gentleman θα παρέδιδε μαζί με τον υπεύθυνο των κυριακάτικων τευχών, Manuel Gonzalez, αυτούσια την ουσία του Mickey και στην Ευρώπη. «Η υποδοχή του Mickey στην Ευρώπη ήταν ασύλληπτη», μας είπε παίρνοντας τη σκυτάλη ο Gianfranco Cordara, αντιπρόεδρος του Consumer Products and Interactive Media τμήματος της εταιρείας. «Η Ιταλία ήταν η πρώτη χώρα που ξεκίνησε να βγάζει το ‘32 μια έκδοση που λεγόταν Topolino, είναι η μετάφραση του Mickey Mouse για το ‘μικρό ποντίκι’. Ακολούθησε το Le Journal de Mickey στη Γαλλία το ‘34, το Mickey Mouse Weekly το ‘36, και μέσα στα επόμενα 15 χρόνια σχεδόν όλες οι χώρες της Ευρώπης είχαν τη δική τους βερσιόν του Mickey. Σε μορφή κόμικ, όχι ως strip δηλαδή αλλά ως ιστορία. Τα πρώτα κόμικ που κυκλοφόρησαν στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν strips που είχαν χρωματιστεί. Ως τότε στην Ευρώπη είχαμε ήδη αναπτύξει κάποιες πολύ σημαντικές ιστορίες για τον Mickey και εξαιρετικούς καλλιτέχνες». «Και το τρομερό ήταν πως δεν επανατύπωναν μόνο τις ιστορίες του Gottfredson για τον Mickey, τον Donald και τους άλλους που δημιουργούνταν και κυκλοφορούσαν στην Αμερική, αλλά είχαν ξεκινήσει και τοπικές παραγωγές. Ο τρόπος που οι τοπικοί μας συνεργάτες δημιουργούσαν περιεχόμενο που έμενε πιστό στον κόσμο του Mickey ήταν να διατηρούν τον χαρακτήρα του, αλλά να τον τοποθετούν σε καταστάσεις που θα ταίριαζαν καλύτερα στο δικό τους κοινό. Για παράδειγμα, ένα από τα αριστουργήματα που φτιάχτηκαν στην Ιταλία ήταν η ‘Θεία Κωμωδία’, ειπωμένη ξανά από τον Mickey και τον Goofy. Ή ας πούμε, ιστορίες όπως το ‘Casablanca’ που ήταν απίστευτη επιτυχία και επανεκδίδεται ακόμη στην Ιταλία. Ο Mickey δεν είναι ηθοποιός στις ιστορίες του. Είναι ένα αρχέτυπο που καταλαμβάνει την όποια ιστορία λέει. Μένει πιστός στον εαυτό του και φέρνει το όραμά του στον κόσμο. Το όραμα ενός χαρακτήρα που δεν το βάζει ποτέ κάτω». Οι οδηγίες του Gottfredson κυκλοφόρησαν σε όλους τους Ευρωπαίους δημιουργούς και εξασφάλισαν έναν αυθεντικό Mickey Η ώθηση που έδωσε στον Mickey - και αργότερα στους φίλους του - το φορμά των κόμικ που προτίμησε η Ευρώπη, καθώς και η πιο προσωπική, τοπική γεύση που άφηναν στις πλοκές οι artists του, έβαλαν τον δικό μας Mickey σε δική του κατηγορία. Στην Ιταλία για παράδειγμα, ο επηρεασμένος από τον Gottfredson, τεράστιος Romano Scarpa, ήταν γνωστός ως Mickey Guy. Ο βοηθός του, Giorgio Cavazzano, θα γινόταν στην πορεία ένας από τους διασημότερους καρτουνίστες στον πλανήτη. Κάθε καλλιτέχνης κρατούσε τον Mickey αληθινό, αλλά του έδινε και τη δική του ταυτότητα. Στην πιο πρόσφατη επταετή ιστορία των κόμικ της Disney στην Κίνα, η εταιρεία είχε σκοπό αρχικά να κυκλοφορήσει τις ήδη υπάρχουσες ιστορίες, αλλά το ενδιαφέρον από τοπικούς εκδότες ήταν τέτοιο που έστειλαν artists να τους εκπαιδεύσουν και τώρα δουλεύουν επισήμως για το digital περιεχόμενο που προτιμά η χώρα. Και στην Ελλάδα, αρχικά μέσω του περιοδικού Γέλιο και Χαρά στα ‘50s μέχρι τα ΚΟΜΙΞ, τα Κλασικά, το Αλμανάκο, και το Μίκυ Μάους έως και σήμερα, τα κόμικ της Disney είναι για πολλούς οι πρώτες τους αναμνήσεις από τις δημιουργίες του στούντιο. Τα κόμικ της Disney είναι μερικά από τα μακροβιότερα κόμικ σε κυκλοφορία στην Ελλάδα «Στην Αμερική ο Mickey είναι animation, ένα έμβλημα. Στην Ευρώπη είναι αφηγητής. Είναι ο αστείος εξερευνητής που μπορεί να ταξιδέψει στον χρόνο και τον χώρο. Αυτή είναι η επιρροή του [...] Σε σημείο που στις περισσότερες χώρες, όπως στην Ιταλία που μεγάλωσα εγώ ως παιδί, νόμιζες στην αρχή ότι ο Mickey είναι Ιταλός. Είναι ένας παγκόσμιος, κοσμοπολιτικός χαρακτήρας που φέρνει τη χαρά και την περιπέτεια σε ότι κάνει. Και τόσα χρόνια στις εκδόσεις αυτές, επειδή οι περισσότερες ήταν και είναι όπως το Topolino εβδομαδιαίες, ήταν κάτι σαν ραντεβού των γονιών με τα παιδιά τους. Θυμάμαι ότι το πρώτο μου τεύχος μου το έδωσε ο πατέρας μου στα ‘70s. Μετά το έδωσα εγώ στα παιδιά μου. Αυτός ήταν ο τρόπος που γινόταν η μετάδοση, από τη μία γενιά στην άλλη». Μπροστά μας έχουν απλώσει ένα παμπάλαιο flip book που επιβιώνει μετά βίας. Γράφει Volume 1, #01, October 1940 και στο εξώφυλλό του και μέσα υπάρχουν stills από τις μικρού μήκους ταινίες του Mickey με τη Minnie. Εσωτερικά η αφιέρωση λέει «στην αγαπημένη μας μικρή Janet, με πάρα πολλή αγάπη από τον Θείο Frank και τη Θεία Elsie. «Λίγοι γνωρίζουν ότι τα πιο ευπώλητα κόμικ στην ιστορία της Αμερικής είναι κόμικ της Disney. Ο Θείος Σκρουτζ του Ιουνίου του 1960 είχε πουλήσει 1,1 εκατομμύριο αντίτυπα, μόνο εκείνο το τεύχος. Κανένα άλλο κόμικ δεν το έχει πετύχει αυτό, με εξαίρεση τίτλους με εναλλακτικά εξώφυλλα που πουλήθηκαν ως συλλεκτικά. Αλλά αν σκεφτεί κανείς ότι ο Mickey Mouse το ‘98 έφτασε συνολικά το ένα δισεκατομμύριο αντίτυπα στη Γερμανία, και ακόμα και σε μέρη όπως η Φινλανδία, μία μικρή χώρα, η διείσδυση αυτών των ιστοριών είναι τόσο μεγάλη που 1 στους 5 διαβάζει Mickey, καταλαβαίνετε. Αυτοί οι χαρακτήρες δεν είναι μόνο διάσημοι, είναι μέρος της κουλτούρας. Χρησιμοποιούνται ως μεταφορά. Ο Θείος Σκρουτζ χρησιμοποιείται όταν μιλάς για κάποιον που έχει χρήματα. Ο Mickey είναι μεταφορά για τη θετική σκέψη. Ο Donald, φυσικά, είναι άτυχος. Είναι μέρος της κοινής μας κουλτούρας και του τρόπου που μεγαλώνουμε. Όταν επανατυπώνουμε ιστορίες και εκδίδουμε νέες, τα μικρά παιδιά δεν βλέπουν διαφορά. Διαβάζουν κάτι στο Topolino και μετά διαβάζουν κάτι από τα 1960s και είναι το ίδιο γι’ αυτά». «Στην Αμερική ο Mickey είναι animation. Στην Ευρώπη είναι αφηγητής» Μαζί μας βέβαια, μεγάλωσε και ωρίμασε και ο κόσμος. Και διαμορφώνεται πολύ διαφορετικός από τον κόσμο των ‘20s που γέννησε τον Mickey. Αναρωτηθήκαμε, λοιπόν, αν θα υπάρξει ποτέ χώρος στα κόμικ για εξελίξεις όπως ο γάμος μεταξύ κάποιου ομόφυλου ζευγαριού. Η γραμμή της εταιρείας είναι συγκεκριμένη και τη χάραξε ο ιδρυτής της. Ο Disney δεν ήθελε ποτέ να πολιτικοποιήσει τον Mickey ως φερέφωνο απόγνωσης ή σάτιρας. «Υπάρχει ένας σημαντικός κανόνας για τον Mickey Mouse που μάθαμε όλοι από την αρχή», εξήγησε ο Shue. «Ο Mickey ζει στον δικό του κόσμο. Δεν υπάρχουν άνθρωποι, δεν υπάρχει πολιτική, δεν υπάρχει θρησκεία. Είναι όλα τους ζώα με ανθρωπομορφικό χαρακτήρα. Ξέρουμε ότι αυτά είναι σημαντικά θέματα, αλλά αυτός είναι ένας κόσμος στημένος εδώ και δεκαετίες. Γίνεται μοντέρνος, φυσικά, και πάντα προσπαθούμε να βρίσκουμε τρόπους να εξηγούμε πράγματα. Αν θέλουμε, για παράδειγμα, να μιλήσουμε στους αναγνώστες μας για διαφορετικές κουλτούρες -- δεν υπάρχουν διαφορετικές κουλτούρες, είναι ποντίκια και πάπιες. Αλλά εάν μιλήσουν λόγου χάρη σε εξωγήινους, αυτός είναι ένας τρόπος να μιλήσουμε κι εμείς για διαφορετικές κουλτούρες στον κόσμο των κόμικ. [...] Τα πάντα είναι προϊόντα του καιρού τους. Το βλέπεις όταν προχωράς αυτό. Είναι δύσκολο να αποφύγεις παγίδες στην πορεία, οπότε προφανώς και πρέπει να προσέχουμε». Το τελευταίο σχόλιο έδωσε αφορμή στο γκρουπ μας για την υπεράσπιση της τιμής της Minnie Mouse. H Minnie ήταν από την πρώτη στιγμή στο πλευρό του συντρόφου της ως συνεπιβάτης του στο ‘Steamboat Willie’, αλλά αντίθετα με τον Mickey που είδε το αστέρι του στο Hollywood Walk of Fame το 1978, το δικό της ήρθε φέτος - σαράντα χρόνια μετά. Όπως και να ‘χει όμως, θα είναι ξανά κοντά του όταν στα εορταστικά ορίτζιναλ κόμικ που κυκλοφόρησαν (Mickey Mouse: The Quest for the Missing Memories), ο Mickey θα νικήσει τον Phantom Blot. Για να το πετύχει αυτό όμως θυσιάζει όλες του τις αναμνήσεις. Η Minnie, ο Pluto, ο Goofy, ο Donald, ο Uncle Scrooge και ο Hewy, o Lewy και ο Dewy, ακόμα και ο Κακός Pete, θα πρέπει ένας-ένας να του θυμίσουν ποιος είναι και τι σημαίνει γι’ αυτούς. Ξέρουν ότι εκείνος θα έκανε το ίδιο. Γιατί μπορεί ο Mickey να κρατάει πια smartphone αντί για μολύβι και χαρτί, αλλά όπως έχει αποδείξει εδώ και 90 χρόνια, κάποια πράγματα δεν αλλάζουν. Φροντίζουν οι καλές του νεράιδες γι’αυτό. Ο φύλακας του Mickey Mouse στο γραφείο του *** Στο κινηματογραφικό πρόγραμμα της COSMOTE TV, ανήκουν ταινίες Α’ τηλεοπτικής προβολής των Walt Disney Studios, οι πρόσφατα βραβευμένες με Oscar ταινίες κινουμένων σχεδίων, όπως το COCO, αλλά και κλασικές παραγωγές από την ταινιοθήκη του κορυφαίου κινηματογραφικού στούντιο, όπως τα Η Παναγία των Παρισίων, Η Χιονάτη και οι Επτά Νάνοι, Mulan, Peter Pan. Τα Walt Disney Studios έχουν συνδέσει το όνομά τους με παγκοσμίως επιτυχημένα franchise ταινιών που διανέμονται από τις θυγατρικές εταιρείες των στούντιο, όπως την Walt Disney Pictures με μοναδικές ταινίες και διαχρονικά αριστουργήματα κινουμένων σχεδίων, τα Marvel Studios, την Lucasfilm και τα Pixar Animation Studios, με τις παραγωγές τους να χαρακτηρίζονται από μοναδική τεχνική.  Και το σχετικό link...
  21. Ο Μίκυ Μάους είναι ίσως η πιο διάσημη φιγούρα κινουμένων σχεδίων στον κόσμο Για πρώτη φορά εμφανίστηκε στη μεγάλη οθόνη πριν ακριβώς 90 χρόνια στην επτάλεπτης διάρκειας ταινία «Ατμόπλοιο Γουίλι». Η συγκεκριμένη ταινία ήταν η πρώτη στην ιστορία του κινηματογράφου, ταινία κινουμένων σχεδίων που είχε ήχο. Ο Μίκυ είχε τη μορφή ποντικιού και οι δημιουργοί του ήταν ο Ουώλτ Ντίσνεϋ και ο Ουμπ Άιγουερκς. Ο θρύλος λέει πως ο Ντίσνεϊ συνέλαβε την ιδέα να χρησιμοποιήσει ένα ποντίκι ως πρωταγωνιστή ταξιδεύοντας κάποτε με τρένο από τη Νέα Υόρκη στο Χόλιγουντ μαζί με τη γυναίκα του Λίλιαν. Ο Άιβερκς δημιούργησε επίσης το πρώτο στριπ του Μίκυ ήταν η εκδοχή σε κόμικ της ταινίας κινουμένων σχεδίων Plane Crazy- που εκδόθηκε στις 13 Ιανουαρίου 1930, καθώς και την πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων, για την οποία παρήγε 700 σχέδια την ημέρα. Ο Μίκυ έχει εμφανιστεί σε περισσότερες από 120 ταινίες, οι 5 από τις οποίες ήταν μεγάλου μήκους. Το 1928 πρωταγωνίστησε σε 4 ταινίες, την επόμενη χρονιά σε άλλες 10 και την επόμενη δεκαετία σε 91. Το Όσκαρ Ο Μίκυ Μάους κέρδισε τρεις υποψηφιότητες και ένα ειδικό Όσκαρ, το οποίο απονεμήθηκε στον δημιουργό του, τον Ουώλτ Ντίσνευ (Walt Disney). Ο Μίκυ, ήταν ακόμη γνωστός για τα έγχρωμα κινούμενα σχέδια του και την σειρά κινουμένων σχεδίων - μιούζικαλ, "Silly Symphonies". Στο μικρού μήκους επεισόδιο Μια Μικρή Σοφή Κότα, έκανε πρεμιέρα ο Ντόναλντ Ντακ, ο οποίος αργότερα πρωταγωνιστούσε σε δικά του κινούμενα σχέδια. Ο Μίκυ έγινε αργότερα δημοφιλής για τον ρόλο Του Μαθητευόμενου Μάγου στην Φαντασία του Ουώλτ Ντίσνευ και της Ορχήστρας της Φιλαδέλφιας με τον Λεοπόντ Στοκόφσκι. Αργότερα, συμμετείχε στο μεγάλου μήκους επεισόδιο Το θαύμα των Χριστουγέννων, βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Κάρολου Ντίκενς το 1983 και αργότερα στον πρίγκιπα και τον φτωχό, το 1990. Η επιστροφή στην τηλεόραση Το 1999, ο Μίκυ επιστρέφει στην τηλεόραση με την σειρά "Mickey Mouse Works", στην οποία οι χαρακτήρες του Ντίσνευ συμμετέχουν σε μερικά καινούρια επεισόδια. Αν και είχε λίγα επεισόδια, έγινε αμέσως γνωστή σε όλον τον κόσμο, καθώς υπήρχε και στην τηλεόραση της τότε ΕΤ1, στην Ελλάδα. Αργότερα, μερικά επεισόδια της σειράς χρησιμοποιήθηκαν το 2001-2003 για την σειρά " Η παρέα του Μίκυ", μια σειρά με όλους τους επώνυμους χαρακτήρες της Disney και την παρέα του Μίκυ. Το 2000, συμμετείχε στην ταινία Μίκυ: Μια φορά κι έναν Καιρό. Μερικά χρόνια μετά, δημιουργήθηκε η σειρά "Η Λέσχη του Μίκυ", μια προσχολική σειρά, που σήμερα ανήκει στο Disney Junior. Τέλος, μέχρι το 2013, έχουν παιχτεί στο Disney Channel μερικά ολοκαίνουργια 3λεπτα επεισόδια με τον Μίκυ και την παρέα του, καθώς οι χαρακτήρες έχουν μοντέρνα εμφάνιση, η οποία μοιάζει με αυτή του 1928. Η ζωή του Μίκυ Μάους Ο χαρακτήρας του Μίκυ μένει στην ομώνυμη πόλη Μίκυ Σίτυ. Ανήκει στο Mickey Mouse Universe Είναι αρραβωνιασμένος με τη Μίνι, ενώ καλύτερος φίλος του είναι ο Γκούφυ, ένας γκαφατζής και αδέξιος σκύλος. Το κατοικίδιό του είναι ο αγαπημένος του Πλούτο. Δουλεύει σαν ντεντέκτιβ λύνοντας διάφορες μυστηριώδεις αστυνομικές υποθέσεις. Τις υποθέσεις αυτές τις αναθέτει ο Ο' Χάρα, αρχηγός της αστυνομίας. Εχθροί του είναι κυρίως ο Μαύρος Πητ και το Μαύρο Φάντασμα. Ο Μίκυ σχεδιάζεται συνήθως με κοντό κόκκινο παντελόνι, μεγάλα κίτρινα παπούτσια και γιγαντιαία άσπρα γάντια στα χέρια. Το 1941 υπήρξε καθοριστικό έτος για τον Μίκυ ο οποίος, αφού πέρασε τη δεκαετία του 1930 με κοντό παντελόνι, στην ταινία κινουμένων σχεδίων Little Whirlwind άλλαξε ύφος. Μεταξύ 1942 και 1944, στις ταινίες και στα κόμικ, το παντελόνι μάκρυνε και ο Μίκυ άρχισε να φορά επίσης σακάκι, γραβάτα, καπέλο και άλλα αξεσουάρ,που τον έκαναν να φαίνεται πιο μοντέρνος και ώριμος. Ωστόσο, στον 21ο αιώνα, ανάμεσα στους πολυάριθμους σχεδιαστές των ιστοριών του ανά τον κόσμο, ορισμένοι εξακολουθούν να προτιμούν την αλλοτινή του εμφάνιση. Είναι η περίπτωση της δανέζικης σχολής, της οποίας ωστόσο ηγούνται Ισπανοί και Νοτιοαμερικανοί δημιουργοί όπως ο Φρανσίσκο Ροντρίγκες Πεϊνάντο, ο Χόρχε Νταβίντ Ρέντο, ο Χοακίν Κανισάρες Σάντσες, ο Χαβιέ Βίβες Ματέους και ο Σέζαρ Φεριόλι Πελάες, οι οποίοι έως σήμερα σχεδιάζουν συχνά τον Μίκυ με κοντό παντελόνι. Υπογραμμίζουν ότι με την πάροδο του χρόνου, πέρα από τον τρόπο ένδυσης του, έμεινε απαράλλαχτος ο αυθόρμητος και παρορμητικός χαρακτήρας του, και αποτελεί φόρο τιμής στην παράδοση. Πηγή.
  22. Ο θρύλος της Disney, Eric Goldberg, μας σχεδιάζει την ιστορία του πρώτου πραγματικού σταρ του Χόλιγουντ. Έχει πια μεσημεριάσει. Το ημερολόγιο γράφει κάποιον καλοκαιρινό μήνα του 1990. Το πάρκινγκ στα γραφεία της Disney είναι μισοάδειο. Ακούς κάποιον να αγκομαχάει, αλλά δεν φταίει ο καυτός ήλιος της Καλιφόρνιας γι’ αυτό. Αν ακολουθήσεις τον ήχο και μισοκλείσεις τα μάτια σου, ανάμεσα στα κιγκλιδώματα θα διακρίνεις μια φρενήρη, πολύχρωμη τελεία που σιγά-σιγά μεγαλώνει. Δεν είναι κάποια ψευδαίσθηση που ξέφυγε από τους κοντινούς φράχτες της Disneyland. Είναι η καρτουνίστικη φιγούρα ενός ημιφαλακρού άνδρα με κυρτούς ώμους, τραμπαλιστό βήμα και παρδαλό πουκάμισο που προσπαθεί να ξεκλειδώσει το αμάξι του. Ο Eric Goldberg μόλις είχε κλείσει τη μεγαλύτερη συμφωνία της ζωής του. «Η γυναίκα μου είναι art director και στα 1980s με γνώρισε σε κάποιους από τους φίλους της από την Cal Arts (California Institute of Arts, σχολή ίδρυσης του Walt Disney και του Roy O. Disney). Τύπους σαν τον John Musker και τον Tim Burton. Ξέρετε μωρέ, αυτούς εκεί (γέλια). Και κράτησα μια σχέση με τον John τα επόμενα χρόνια, πήγα πίσω στο Λονδίνο αλλά μιλούσαμε ακόμα στο τηλέφωνο. Μου είχε πει και για τη ‘Μικρή Γοργόνα’, ότι έβγαινε. Α τέλεια, λέω, κρατήσατε την εκδοχή του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν; ‘Disney είναι, μου λέει, έχει ψάρια’(γέλια). Ε, και ήρθε κάποια στιγμή που έψαχναν animator για το ‘Aladdin’. Σκέφτηκα ότι θα ήταν καλή ευκαιρία». Βρισκόμαστε στα γραφεία της Disney με αφορμή τα 90 χρόνια του Mickey Mouse και ο Αμερικανικός animator μάς τα περιγράφει όλα πολύ ταπεινά. Στην πραγματικότητα, είχε ήδη ανοίξει την Pizazz! Pictures στη μητρόπολη της Μεγάλης Βρετανίας και έκανε διαφημίσεις για την τηλεόραση. Από όταν όμως ο Charlie Fink - Head of Development τότε στη Disney - είδε ένα commercials reel του στα πλαίσια ενός φεστιβάλ animation το προηγούμενο καλοκαίρι, τον έπαιρνε τηλέφωνο τουλάχιστον μια φορά τον μήνα. Κυρίως για να τον ρωτήσει πότε θα γυρίσει στην πατρίδα. Όταν ένα βράδυ βρέθηκε να κυνηγά ένα τρένο μετά από μια δραματική μέρα στην Pizazz!, ένιωσε ότι είχε έρθει η ώρα για το εισιτήριο της επιστροφής. Δεν το ήξερε ακόμα, αλλά αν δεν το τολμούσε θα έχανε το νέο κύμα αγάπης που ξυπνούσε στην Αμερική για τις δουλειές του στούντιο. Όταν το έμαθε ο φίλος του και animator στη Disney, Tom Sito, γέλασε. «Έρχεσαι στη Disney για να αποφύγεις το στρες;!». Μετά το δεύτερο ραντεβού του πάντως με τον Musker και τον Ron Clements, τους δύο σκηνοθέτες του ‘Aladdin’, η πανικόβλητη εικόνα του στο πάρκινγκ τον είχε ήδη προδώσει. «Δεν ήξερα καν ποιον χαρακτήρα θα αναλάμβανα. Αλλά ο John ήταν φαν του animation μου, το ίδιο και ο Ron, και είχαν ρίξει πολλή δουλειά παρασκηνιακά για να με φέρουν. Την πρώτη εβδομάδα που τους είδα, μου δίνουν ένα σενάριο. Μου λένε κοίτα, διάβασέ το και δες αν υπάρχει κάποιος χαρακτήρας που σου αρέσει ιδιαίτερα. Μία από τις επιδεξιότητές τους είναι να γράφουν στη φωνή του ηθοποιού που θέλουν να προσλάβουν, ακόμα κι αν δεν τον έχουν κλείσει ακόμα. Ήταν ξεκάθαρο διαβάζοντας το σενάριο ότι ήθελαν τον Robin Williams για το Τζίνι. Το Τζίνι κυριολεκτικά ξεπηδούσε από τις σελίδες και εγώ σκεφτόμουν πόσο το ήθελα. Ας μου δώσουν το Τζίνι! Οπότε πηγαίνω την επόμενη εβδομάδα και μου λένε ότι σκέφτονται να μου δώσουν το Τζίνι. Και λέω ναι αμέ, μια χαρά. Αλλά ήμουν τόσο ενθουσιασμένος που κλείστηκα έξω από το νοικιασμένο μου αμάξι και αναγκάστηκα να καλέσω την ασφάλεια της Disney για να το διαρρήξει και να με βάλει μέσα». Το ‘Aladdin’ αποδείχτηκε ποδαρικό μιας πολυετούς, γόνιμης σχέσης. Ανάμεσα σε άλλα ακολούθησαν η ‘Mrs. Doubtfire’, το ‘Hercules’, η ‘Pocahontas’ και το ‘Fantasia/2000’ από την καρέκλα του σκηνοθέτη, το ‘Emperor’s New Groove’, το ‘Princess and the Frog’, ο ‘Winnie the Pooh’ του 2011, το οσκαρικό short ‘Paperman’, το ‘Get a Horse!’, το ‘Wreck-It Ralph’ και, μόλις πέρυσι, η ‘Moana’. Ταινίες που αγάπησε σχεδόν όσο τους χαρακτήρες τους. Αυτούς καταλαβαίνεις πόσο τους αγαπάει από τον τρόπο που σείεται όταν μιμείται τις κινήσεις τους. Ξέρεις μέσα σε δευτερόλεπτα πού βρήκε τέτοιο νεύρο το Τζίνι. «Δουλεύω με πολλούς άλλους animators και τους αρέσει να με τραβούν βίντεο όταν τους κάνω brief για τις σκηνές. Σιχαίνομαι να το βλέπω, αλλά τους βοηθάει. Καταρχάς πρέπει να νιώσεις στο σώμα σου τι κάνει ο χαρακτήρας. Δεύτερον, να νιώσεις τι σκέφτεται και αισθάνεται ο χαρακτήρας. Και να πιστέψεις ότι υπάρχει, αυτό είναι το τρίτο. Πρέπει να πιστέψεις ότι ζωγραφίζεις μια προσωπικότητα. Φτιάχνεις ένα ζωντανό ον που υπάρχει και αναπνέει. Ο Chuck Jones - ένας από τους μεγάλους σκηνοθέτες animation της Warner Bros. - έλεγε μια ιστορία. Τον σύστησαν στον νεαρό γιο ενός φίλου ως ‘ο άνθρωπος που ζωγραφίζει τον Bugs Bunny’. Ο μικρός τους διόρθωσε λέγοντας, ‘ζωγραφίζει τον Bugs Bunny σε εικόνες’. Έτσι πρέπει να σκεφτόμαστε τους χαρακτήρες μας. Ζωγραφίζουμε εικόνες τους». Από όλες τις εικόνες που βγήκαν από το μολύβι του λοιπόν, μία ήταν η δυνατότερη κι ας φαινόταν απλοϊκή. Και θυμάται ακόμα πώς ένιωσε όταν καταπιάστηκε μαζί της για πρώτη φορά. «Είχα ξαναζωγραφίσει τον Mickey, αλλά δεν είχα συγκεντρωθεί στις λεπτομέρειές του. Κάναμε όμως μια παρουσίαση για τον Τύπο στη Νέα Υόρκη για το ‘Aladdin’ ως work in progress. Ήταν εκεί και ο Roy E. Disney (σημείωση: γιος του αδελφού του Walt, Roy O. Disney, senior executive στο στούντιο, τελευταίο ενεργό μέλος της οικογένειας Disney στην εταιρεία και ο πιο δημοφιλής συνεργάτης ανάμεσα στους animators). Μιλούσα στο συνεργείο και στους δημοσιογράφους και τόνιζα τις ομοιότητες μεταξύ του Τζίνι, ενός οργανικού Mickey φτιαγμένου από τον Freddie Moore, και την τέχνη του καρικατουρίστα Al Hirschfeld. Για να τις εξηγήσω ζωγράφισα ένα Τζίνι και μετά έναν Mickey σαν του Freddie Moore - όσο τον ζωγράφιζα σκεφτόμουν, ‘Θεέ μου, κάνω τον Mickey μπροστά στον Roy Disney. Ας μην τα σκατώσω!’. Ίδρωσα εκείνη τη φορά αλλά ανταπεξήλθα. Και τώρα που τον ζωγραφίζω… είναι ακόμα ο αγαπημένος μου χαρακτήρας της Disney. Νομίζω είναι το πνεύμα του που αγαπάω πιο πολύ όταν τον εικονογραφώ». Όταν τον συναντήσαμε μας είχε βάλει ένα στοίχημα. Θα προσπαθούσε να μας φτιάξει όσους περισσότερους Mickey μπορούσε σε τριάντα λεπτά, σε μια αναδρομή του ήρωα ως το πρόσφατο παρελθόν του. Και κατάφερε να κάνει πάρα πολλούς - περισσότερους απ’ ότι θα έπρεπε να είναι νόμιμο για έναν και μοναδικό άνθρωπο, με ένα και μοναδικό χέρι να ζωγραφίζει. Δεν θα μπορούσε να φτάσει βέβαια, το ρεκόρ του Ub Iwerks. Του ανθρώπου που μαζί με τον Disney δημιούργησε τον Mickey. Ο Walt Disney με τον Ub Iwerks Κολλητός του Walt και σχεδόν μόνιμος συνεργάτης του, o Iwerks ήταν συνδημιουργός και του Oswald the Lucky Rabbit που είχε φτιαχτεί πριν τον Mickey. Όταν το budget για τη δουλειά τους μειώθηκε δραματικά στη Universal και αργά ή γρήγορα ήξεραν ότι έπρεπε να φύγουν, ο Iwerks δούλευε κρυφά και μανιωδώς πάνω στον Mickey Mouse. Τον νέο τους ήρωα. Ως παιδί φρονίμων, ο Iwerks προσπαθούσε να τελειοποιήσει τον Mickey και κάλυπτε τα σχέδιά του με σχέδια του Odwald για να μην τον πάρουν είδηση. Τη συνέχεια την έγραψε η ιστορία. Όπως έγραψε και το διαζύγιό του με τον Disney. Όταν στην εικόνα μπήκε ο Pat Powers, ένας επιχειρηματίας που τους είχε τάξει $2.500 για κάθε καρτούν με τον Mickey αλλά δεν τους έδωσε ποτέ ολόκληρα τα ποσά, η ολοένα και αυξανόμενη αγανάκτηση του Walt επηρέαζε αρνητικά τον Iwerks. Και προσωπικά και τη δουλειά του. Τελικά οι δυο τους τα ‘σπασαν και ο Iwerks άνοιξε δικό του στούντιο. Υπήρξε επιτυχία στο νέο του βήμα, αλλά όχι αρκετά ικανοποιητική. Τεράστιας σημασίας όμως σε αυτό το διάστημα ήταν η κατασκευή της πρώτης multiplane κάμερας που πέτυχε. Η μηχανή που φτιάχτηκε από μέρη μιας παλιάς Chevrolet, έδινε βάθος στην κίνηση και έκανε δυνατό το tracking shot στο animation. Όταν τελικά επέστρεψε στη Disney μετά από έκκληση του Disney - μιλάμε για μία από τις εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις που ο Walt ένιωσε την ανάγκη να επαναπροσλάβει άνθρωπο - ο Iwerks έγινε επικεφαλής των εφέ και εξέλιξε την κάμερα. Η ‘Χιονάτη’, ο ‘Πινόκιο’, η ‘Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων’, η ‘Πεντάμορφη’ και ο ‘Peter Pan’ τον ευχαριστούν ακόμη. Δεν θα υπήρχε κανείς τους όμως, αν δεν είχε προηγηθεί ένα μικρό τρωκτικό. «Δεν μπορείς να μιλήσεις για τον πρώτο Mickey χωρίς να μιλήσεις για τον πιο παραγωγικό συνεργάτη του Walt εκείνες τις μέρες. Τον Ub Iwerks. Ήταν πάρα, πάρα πολύ ουσιαστικής σημασίας η συμβολή του στον σχεδιασμό του Mickey - είναι το σχέδιο που βλέπετε στο ‘Steamboat Willie’. Δεν ήταν η πρώτη μικρού μήκους για τον χαρακτήρα, ήταν η τρίτη - η πρώτη όμως που κυκλοφόρησε δημόσια. Κοιτώντας αυτόν τον Mickey - και το κάνω κάπως πιο πρόχειρα τώρα - διαπιστώνεις ότι είχε πολλές γωνίες τότε. O Walt και ο Ub τον έφτιαχναν πολύ σχηματικό τότε. Είχε μέχρι και στόμα που δεν χωρούσε στη μουσούδα του. Ένα από τα πράγματα που έκαναν ήταν να βάλουν μπροστά τη γλώσσα του σε ένα κεφάλι που γυρνούσε τρία τέταρτα - αυτό τον κρατούσε πολύ παραστατικό. Η κατασκευή του ήταν σαν μπάρα σχεδόν, δύο ευθείες στη μέση, ένας κύκλος εδώ και ένας κύκλος εκεί. Τα πόδια του ήταν συνήθως λυγισμένα στα γόνατα και τα πέλματά του σαν τούβλα με παπούτσια. Και δεν ζωγράφιζαν δάχτυλα - δάχτυλα; Ξεχάστε το, παλαβώσατε! Και αυτός ήταν ο Mickey του 1928». Σύντομα μέσα στα επόμενα χρόνια, ο Mickey έγινε πιο κυκλικός, πιο εύκαμπτος. Το στόμα χώρεσε στη μουσούδα, τα μάτια του έγιναν πίτες, τα γόνατά του λύγισαν περισσότερο, τα παπούτσια του κύρτωσαν, τα αυτιά του μεγάλωσαν και φόρεσε τα λευκά του γάντια. Ο Mickey των 1930s είχε καταφτάσει. «Τα ‘30s ήταν πραγματικά η εκτόξευση της δημοτικότητας του Mickey. Είχαν μάλιστα και μια κοινή φράση για όταν πήγαινες στον κινηματογράφο και απογοητευόσουν από το έργο. Έλεγαν, ‘Τι! Δεν έχει Mickey Mouse;’. Υπήρχε μάλιστα κι ένα τραγούδι τότε που είχε ηχογραφηθεί με τον τίτλο ‘What! No Mickey Mouse’ που συνέχιζε λέγοντας ‘μα τι είδους πάρτι είναι αυτό;’. Ήταν στ’ αλήθεια απίστευτα δημοφιλής. Ήταν σούπερσταρ. Κανείς δεν μπορούσε να τον αγγίξει». Κανείς εκτός από τον Fred Moore. Ο Fred ‘Freddie’ Moore που αναφέρει και νωρίτερα ο Goldberg, θα γινόταν συνώνυμος με το ‘personality animation’. Σύμφωνα με τον Marc Davis, έναν από τους θρυλικούς Nine Old Men του Walt Disney - τους επικεφαλείς εικονογράφους δηλαδή που έτρεχαν για δεκαετίες τις ταινίες του στούντιο και βελτίωσαν τις 12 βασικές αρχές του animation του - ο Moore ήταν οι ζωγραφιές της Disney. Έγινε η βάση όσων θα σήμαινε η εταιρεία από εκεί και πέρα, μια αφετηρία εικονογράφησης. Στα 19 του βέβαια που έπιασε δουλειά στο στούντιο, δεν θα μπορούσε να είχε φανταστεί αυτή την τιμή. Τότε είχε απλά αποφασίσει να αντικαταστήσει έναν φίλο του που είχε προγραμματισμένη συνέντευξη με τον Disney, αλλά τον έπιασε πονόδοντος. O Freddie Moore στο γραφείο του Η μοναδική επίσημη εκπαίδευσή του ήταν κάποια νυχτερινά καλλιτεχνικά μαθήματα που είχε κάνει λίγο νωρίτερα, με αντάλλαγμα την εργασία του ως καθαριστής στο Chouinard Art Institute. Σε λιγότερο από 24 ώρες στα γραφεία όμως, είχε ψαρώσει τους πάντες. Καθόταν για ένα λεπτό με τα χέρια σταυρωμένα κοιτάζοντας τον άδειο καμβά και έπαιρνε μπρος. Όταν στην πορεία θα βοηθούσε τους υπόλοιπους με διάφορα σκετς τους, θα τους θύμιζε συνεχώς πως δεν ήξερε να μιλήσει με κανόνες. Ήξερε μόνο τι βγαίνει καλά στο χαρτί. «Το 1938 ο Freddie σκέφτηκε ότι έπρεπε να κάνουν τον Mickey πιο ελκυστικό. Και έτσι τον επανασχεδίασε. Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να του δώσει περισσότερες καμπύλες. Και κάτι πολύ σημαντικό - έβαλε κόρη στα μάτια του. Ήταν εκπληκτικός στο να κάνει τα πάντα πάνω του να συντονίζονται με τρόπο οργανικό, στην ίδια πόζα. Αν, ας πούμε, του έδινε ουρά θα την ανέβαζε μέχρι πάνω στη φιγούρα του οργανικά, τα πόδια του θα γύριζαν πιο στενά προς τα έξω και θα ακολουθούσαν και τα παπούτσια. Του έδωσε έναν ρευστό σωματικό ρυθμό που δεν είχε πρώτα. Σχεδιάστηκε έτσι γιατί χρειαζόταν μεγαλύτερο συναισθηματικό εύρος, με στόχο το ‘Fantasia’ το 1940. Αναπτυσσόταν σταδιακά ως τότε, αλλά χρειαζόταν ο Freddie για να γίνει κάτι δυναμικό που θα μπορούσε να υλοποιήσει το στούντιο». Η υπερφυσική ικανότητα του Moore να διαχέει γοητεία και προσωπικότητα στα σχέδιά του, είχε κερδίσει από το ‘33 τον μεγαλύτερο έπαινο που θα μπορούσε να του είχε δώσει ποτέ ο φειδωλός Disney. Αφορμή ήταν η δουλειά του στα ‘Τρία Μικρά Γουρουνάκια’. «Επιτέλους πετύχαμε προσωπικότητα σε ολόκληρη ταινία», είχε δηλώσει ο παραγωγός πριν του αναθέσει τους Νάνους της ‘Χιονάτης’. Της πρώτης απόπειρας για ταινία animation μεγάλου μήκους στην ιστορία. Οι απευθείας αναθέσεις που θα του έδινε έκτοτε ο Disney και η απουσία κλασικής εκπαίδευσης ή σκληρής δουλειάς για αυτοβελτίωση, είχαν προκαλέσει τη ζήλια συνεργατών του που ξόδευαν ατέλειωτες ώρες για να δώσουν ρευστότητα στους χαρακτήρες τους που σε εκείνον ερχόταν ενστικτωδώς. Παρέμενε ωστόσο δημοφιλής ανάμεσα στους συναδέλφους του γιατί ήταν πάντα πρόθυμος να βοηθήσει. Δεν υπήρχαν μυστικά στο animation του παρά τη γοητευτική του έπαρση. Μοιραζόταν τα πάντα. Ο Freddie Moore ζωγραφίζει τον Mickey με τον Ward Kimball των Nine Old Men Η κληρονομιά του όμως, δεν θα έμενε αψεγάδιαστη. Τη ροκάνισε γοργά ο αλκοολισμός του. Τις μέρες εκείνες η αδυναμία στο ποτό δεν ήταν ασθένεια, αλλά ψεγάδι του χαρακτήρα. Έτσι όσο ο Moore ήταν ακόμη λειτουργικός, η ασυνέπειά του περνούσε πάνω από το κεφάλι των γύρω του. Όταν χειροτέρεψε όμως, άρχισαν να δημιουργούνται τριγμοί. Ο τεράστιος animator Frank Thomas σταμάτησε να του μιλάει για χρόνια. Ο βοηθός του παραλίγο να μπλέξει με τον Disney γιατί ο Moore του ζητούσε να του φέρνει μπύρες και να επιστρέφει τα μπουκάλια (όταν το πήρε είδηση ο Disney κάλεσε τον Moore στο γραφείο του - αυτή θα ήταν η τελευταία μέρα που θα έστελνε τον βοηθό του για μπύρες). Στο εορταστικό πάρτι που οργάνωσε ο Disney μετά την επιτυχία της ‘Χιονάτης’, οι υπάλληλοί του σήκωσαν ένα ολόκληρο ξενοδοχείο στο πόδι με τα γυμνά μπάνια τους στην πισίνα και την απίστευτη κατανάλωση αλκοόλ. Κανείς τους όμως δεν ξέφυγε όσο ο εκλεκτός του Disney. Ο Moore είχε μεθύσει τόσο πολύ που δοκίμασε να πέσει από ένα απ’ τα μπαλκόνια των υψηλότερων ορόφων νομίζοντας ότι βρίσκεται ακόμα στο ισόγειο. Κατέληξε σε ένα δέντρο χωρίς ιδιαίτερους τραυματισμούς. Σύμφωνα με τον Bill Justice, animator στο ‘Bambi’ και την ‘Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων’, o Walt αποχώρησε αναστατωμένος από το ξενοδοχείο το επόμενο πρωί και δεν ανέφερε ξανά το πάρτι. Κι αν ήθελες να κρατήσεις τη δουλειά σου καλά θα έκανες να μην του το θύμιζες ποτέ. Την επόμενη χρονιά θα έκανε τον Moore αρχιτέκτονα του Mickey και πνευματικό του πατέρα στα 1940s. «H αγαπημένη μου χρονιά για τον Mickey είναι το 1941», μας εξήγησε ο Goldberg όσο ζωγράφιζε τον Mickey του ‘Little Whirlwind’. Για πρώτη φορά κιόλας όπως θα μας εκμυστηρευόταν λίγο αργότερα. Είναι τόσο τέλειος στο συγκεκριμένο short που του εντυπώθηκε. «Ο Freddie Moore και συνεργάτες του όπως ο Ward Kimball άρχισαν να τον εικονογραφούν τόσο ελεύθερα. Δεν έχω δει ποτέ τον Mickey όσο εντυπωσιακά ρευστό όσο τότε. Έκαναν και το πρόσωπό του ακόμη πιο οβάλ. Εκείνη την περίοδο κιόλας - αν και δεν είχε διάρκεια - του έδωσαν και τρισδιάστατα αυτιά. Είχαν ένα εσωτερικό αυτί σε ένα πολύ, πολύ βαθύ μπλε για να μην είναι ευδιάκριτο σε όσους είχαν συνηθίσει να βλέπουν τα αυτιά του μαύρα. Έπαιζαν και με το σχήμα του σώματός του όπως με τις υπέροχες, μεγαλύτερες πατούσες του. Ταινίες όπως το ‘Little Whirlwind’ και το ‘Nifty Nineties’, αυτή είναι για μένα η καλύτερη περίοδος του Mickey». Παρά το ταλέντο του, ο Moore απολύθηκε από το στούντιο το 1946. Ήταν μια απόπειρα να αφυπνιστεί και να κόψει το ποτό. Τον επαναπροσέλαβαν το 1948. Όπως είχε συμβεί και με τον Iwerks νωρίτερα, ο Disney μπορεί να μην ήταν γνωστός για τις δεύτερες ευκαιρίες που (δεν) έδινε, αλλά δεν μπορούσε και να αντισταθεί στους ανθρώπους του Mickey. «Τώρα στα ‘50s, υπήρξε ένα κίνημα που ξεκίνησε από ένα στούντιο animation, το UPA (United Productions of America). Σε μεγάλο ποσοστό, ήταν καλλιτέχνες της Disney που ήθελαν να κάνουν κάτι πιο μοντέρνο. Πιο σχηματικούς χαρακτήρες, πιο επίπεδους, επηρεασμένους από τη μοντέρνα τέχνη. Τόσο πανταχού παρόντα ήταν τα καρτούν του που όλα τα στούντιο του Xόλιγουντ το εντόπισαν και άρχισαν να προσαρμόζουν αντίστοιχα τα σχέδιά τους. Ο Mickey δεν ήταν εξαίρεση», συνέχισε ο Gordberg με το μολύβι του κάπως να κοπάζει. Αναφερόταν στους ανθρώπους της Disney που εγκατέλειψαν την εταιρεία μετά την περιβόητη απεργία του Μαΐου το ‘41. Κράτησε πέντε περίπου εβδομάδες, οδήγησε στην αναγνώριση των σωματείων των εργαζομένων, άφησε το στούντιο με 694 υπαλλήλους από τους 1.200 που απασχολούσε πριν, και άλλαξε ριζικά και για πάντα την ψυχολογία του μεγάλου αφεντικού. Ο Moore όμως δεν αλλαξοπίστησε. «Μιλάμε ακόμα για τον Freddie Moore καταρχάς, θα περάσει λίγος καιρός ακόμα για να μπει στην εικόνα κάποιος άλλος. Αυτό που έκανε με συναδέλφους του ήταν να προσθέσουν γωνίες στον Mickey. Και είχε ακόμη την ελκυστική του παρουσία. Το άλλο που του συνέβη εκείνη την περίοδο ήταν ότι έγινε επαρχιώτης! Φορούσε το κοντομάνικό του, έμενε στα προάστια και είχε ράντσο (γέλια). Συνήθως το πουκάμισό του έβγαινε απ’ έξω και φορούσε μακριά παντελόνια. Συχνά δεν έδειχναν και την ουρά του. Απέκτησε ματόκλαδα. Έσπαγαν τη σιλουέτα του σε διάφορα σημεία για να του δώσουν γωνίες [...]. Είναι λεπτές οι διαφορές, αλλά είναι όλες ο Mickey. Αυτό που δεν άλλαξε είναι η προσωπικότητά του. Ναι, ήταν περισσότερο σαματατζής στα ‘30s απ’ ότι στα ‘50s, αλλά ήταν ο ίδιος Mickey Mouse και αυτό ακόμα δεν έχει αλλάξει». Κόντρα με τις συνθήκες γύρω του όπως συμβαίνει συνήθως. Στις 22 Νοεμβρίου του 1952, ο Freddie Moore έφευγε με τη γυναίκα του από το φιλικό σπίτι ενός συνεργάτη animator. Είχαν μαζευτεί εκεί να δουν ένα παιχνίδι κολεγιακού football. Όταν χάθηκαν στον δρόμο της επιστροφής και δοκίμασαν να γυρίσουν, ένα αμάξι τους χτύπησε με ταχύτητα. Στην περίπτωση του Moore, θανάσιμα. Αντίθετα με κακεντρεχείς φήμες που κυκλοφόρησαν αργότερα και αναπαράγονται ενίοτε ατυχώς ως σήμερα, ο ταλαντούχος animator δεν οδηγούσε υπό την επήρεια αλκοόλ. Ήταν πια νηφάλιος και στο τιμόνι βρισκόταν η σύζυγός του. Κατέληξε τελικά την επόμενη ημέρα σε ηλικία 41 ετών, λόγω εγκεφαλικής αιμορραγίας και ενός σοβαρού χτυπήματος στο στήθος. Την περίοδο εκείνη είχε ήδη ξεκινήσει το animation για τα Lost Boys και τις γοργόνες του ‘Peter Pan’, ενώ μέρος των σχεδίων του θα έβρισκε τη θέση του στα καρτούν της Disney για πολλές δεκαετίες ακόμα. Πιο πρόσφατη χρήση του στο ‘Fantasia 2000’. Και κάπως έτσι, εκτός από επιτομή του Disney animation style, ο Freddie Moore θα έμενε στη μνήμη, κυρίως λόγω του νεαρού της ηλικίας του, και ως το μεγαλύτερο what if του στούντιο. Τα σχέδια του Tom Oreb Ο Mickey όμως δεν προλάβαινε να βυθιστεί στο πένθος. «Κάποιες φορές μπορεί και να το παρακάνεις. Στα μέσα των ‘50s, υπήρχε ένας σχεδιαστής στο στούντιο, ο Tom Oreb. Αποφάσισε ότι ήθελε να εκμοντερνίσει τον Mickey, με αφορμή μια διαφήμιση για τα αμάξια της Nash Rambler. Και πραγματικά, δείτε τον. Είχε ένα καπέλο που δεν καθόταν στο κεφάλι του, τα αυτιά του έγιναν κουπιά, είχε παπιγιόν, γωνιώδη χέρια… Ο Walt τον είδε στη διαφήμιση και είπε όχι. Αυτός ο Mickey διήρκησε όσο η ίδια η διαφήμιση. Αυτό ήταν! Δεν έκαναν τίποτε άλλο με αυτό το σχέδιο». Η απόκλιση του συγκεκριμένου σχεδίου μας έπιασε απροετοίμαστους. Με κάθε νέα, άγρια γραμμή του Goldberg που έσκιζε τον καμβά, άκουγες επιφωνήματα. Στην πραγματικότητα βέβαια, ως σχέδιο είχε ενδιαφέρον και ένταση. Απλά δεν ήταν ο Mickey. Μετά το πρώτο στραβοπάτημα λοιπόν που επέφερε ο χαμός του μεταρρυθμιστή του, ο Mickey έπρεπε ξανά να εκσυγχρονιστεί. Αυτή τη φορά ξεχύθηκε στις ντίσκο. Glam! «Στα 1970s είχαμε τον Disco Mickey. Ήταν ντυμένος σαν τον John Travolta. Είχε το τζάκετ και είχε και το κολάρο του. Μα κοιτάξτε τον, δεν είναι τέλειος; Ο τρόπος που τον έφτιαξαν σε αυτή την προσέγγιση ήταν πολύ fun. Είναι λίγο άκαμπτος, αλλά εξυπηρέτησε τον σκοπό του. Είχε και η Minnie το δικό της disco outfit, φυσικά. Τώρα, όταν τελειώσαμε με τα ‘70s και τις ντισκομπάλες, πήγαμε πίσω στον κλασικό Mickey. O Mickey ζει το Saturday Night Fever του Μία από τις πρώτες νέες εκδοχές του ήταν ο ‘Christmas Carol’ Mickey. Ήταν σε σκηνοθεσία του Burny Mathison που γιόρτασε την 65η χρονιά του στη Disney την περασμένη εβδομάδα - είναι ο μακροβιότερος υπάλληλος στην ιστορία του στούντιο! Μέσα στα ‘80s, τα ‘90s και το σήμερα, νομίζω αυτή είναι η εκδοχή που αναγνωρίζουν οι περισσότεροι. Είναι ουσιαστικά ο Mickey του Freddie Moore από το 1938, με λίγη ακόμη παραπάνω ρευστότητα. Και αυτός είναι ο Mickey που ευχαριστιέμαι να κάνω κι εγώ περισσότερο. Έχει τόση λάμψη στην κίνησή του. Είναι οι ίδιες ιδέες του Freddie Moore, αλλά με περισσότερη καρικατούρα που κάνει τον χαρακτήρα ακόμη πιο ρευστό για το animation του σήμερα». Το animation του σήμερα όμως χρησιμοποιεί κυρίως CGI. Όταν το 2013 η Disney αποφάσισε να αφήσει πίσω το hand-drawn animation, ο Goldberg ήταν ένας από τους πραγματικά ελάχιστους παραδοσιακούς εικονογράφους που απέμειναν στην εταιρεία. Μόλις την προηγούμενη χρονιά, το πόνημά του στο ‘Paperman’ (σε σκηνοθεσία John Kahrs) είχε κερδίσει Όσκαρ Καλύτερης Μικρού Μήκους. Το short ανέδειξε μία ακόμη τεχνολογική καινοτομία του στούντιο. Ήταν μεν φτιαγμένο με CGI, αλλά πάνω από κάθε σχέδιο είχαν περαστεί στρώσεις παραδοσιακού animation. Το αποτέλεσμα τεχνικά δεν έμοιαζε με τίποτα που είχαμε ξαναδεί. Το Paperman είναι το μέλλον του animation Το βραβευμένο πια εργαλείο Meander που κατασκεύασε η Disney και μας έδωσε το ‘Paperman’ μπήκε στην άκρη για 2 περίπου χρόνια. Είναι ακόμη αδύνατον να το εφαρμόσεις σε ταινία μεγάλου μήκους. Βγήκε από τη ντουλάπα όμως για το ‘Moana’ και τον παραδοσιακού animation πρόλογό της. Και κυρίως για τα ζωντανά τατουάζ του θεού Maui που πέρασαν από τα χεράκια του Goldberg. «Η ‘Moana’ ήταν εξαιρετική εμπειρία γιατί όλοι μας νιώθαμε σαν ένα συνεργείο. Οι παραδοσιακοί animators έπρεπε να συνεργαστούν με τους CG animators ώστε να αλληλεπιδρούν σωστά ο Maui και ο mini Maui, όπως ονομάσαμε το κινούμενο τατουάζ του. Όταν έπεσε η ιδέα να πειράξει ο Maui τον mini Maui στην κοιλιά, εγώ έπρεπε να φτιάξω μια ζωγραφιά του Maui με ένα X στον αφαλό και ο Justin Weber την πέρασε στην σκηνή. Μετά που κοιτούσαμε το rough blocking, παρατηρήσαμε ότι το δάχτυλό του πείραζε τον mini Maui στο ένατο καρέ. Οπότε έπρεπε σε αυτό το καρέ να τον εικονογραφήσω ξανά σαν να του είχαν μόλις πειράξει τον αφαλό. Υπάρχει μια πολύ, πολύ γόνιμη παλινδρόμηση μεταξύ μας και είναι αυτή ακριβώς η ατμόσφαιρα που πρέπει να υπάρχει στο στούντιο. Εμείς που συνεχίζουμε να κάνουμε hand-drawn animation όπως εγώ, ο Mark Henn και ο Randy Haycock, όλοι μας συμβουλεύουμε σε όλες τις CG ταινίες, το στούντιο μας έχει να διδάσκουμε μαθήματα, και κατά τη διάρκεια της διαδικασίας κάνουμε draw-overs. Ο Randy Haycock που έκανε draw-overs για τη ‘Moana’ έβλεπε το υλικό της ημέρας και μετά καθόταν με το μπλοκ του και έκανε τις ζωγραφιές δυνατότερες. Είμαστε όλοι συνδεδεμένοι. Δεν είμαστε οι Sharks και οι Jets, δεν έχουμε πόλεμο. Έχουμε όλοι τον ίδιο στόχο κι αυτός είναι να φτιάχνουμε πολύ καλές ταινίες». Model sheets του Get a Horse! Αυτή την περίοδο κάνει πολλή animation με τον Mickey για τα πάρκα του στούντιο. Με τον χαρακτήρα τα είχαν ξαναπεί πρόσφατα στο ‘Get a Horse!’ του 2013 - ένα short που βρέθηκε υποψήφιο στα Όσκαρ της επόμενης χρονιάς. Ήταν το πρώτο ορίτζιναλ short του Mickey που θα προβαλλόταν στις αίθουσες μετά το ‘Runaway Brain’ του 1995. Στόχος του Goldberg ήταν να πλησιάσει όσο μπορούσε στον κλασικό Mickey των 1920s. Τελικά το έκανε τόσο πιστά που στα screenings της ταινίας για τους δημοσιογράφους, η Disney χρειάστηκε να τους επιβεβαιώσει ότι το υλικό ήταν όλο καινούρια παραγωγή. «Τον μαθαίνω ακόμα. Ο Mickey είναι από αυτούς τους χαρακτήρες που αν έστω μία γραμμή του μπει λάθος, δεν είναι πια ο Mickey», μας εξήγησε ζωγραφίζοντας ακόμη μια φιγούρα του. «Αν έκανα αυτό το μάτι εδώ έστω και μισή ίντσα πιο μακριά από το άλλο, δεν θα ήταν ο ίδιος. Μέρος του κόλπου είναι να τον οραματίζεσαι τρισδιάστατο. Μπορεί να μην τις ζωγραφίζω, αλλά ξέρω πού πάνε οι κατασκευαστικές γραμμές του. Τις γνωρίζω απ’ έξω». Δεν ήθελα να τον διακόψω, αλλά είχα παρατηρήσει κάτι από την πρώτη στιγμή που τον βρήκαμε ντυμένο με ένα κίτρινο πουκάμισο με τον Mickey του ‘Plane Crazy’ (του το είχε ράψει η γυναίκα του, όπως και όλα) να σκύβει πάνω στα χαρτιά του. Κάθε φορά που έφτανε στο τελευταίο βήμα - τα αυτιά του Mickey - ο χαρακτήρας έμοιαζε να βρίσκει αμέσως τον εαυτό του. «Είναι αλήθεια. Λένε ότι το σχήμα που του δίνουν τα αυτιά του τον έχουν κάνει μία από τις πιο αναγνωρίσιμες καλλιτεχνικές φιγούρες στην ιστορία. Δεν αμφιβάλλω καθόλου γι’ αυτό!». Αλλά όταν λέμε βρίσκει τον εαυτό του, τι ακριβώς εννοούμε; Έχουμε καταλάβει κι εμείς οι ίδιοι; «Πολλοί λένε ότι ο Mickey παραέγινε corporate και κάπως χλιαρός στα ‘50s. Αλλά ο Mickey που έχουν οι περισσότεροι στο μυαλό τους είναι ο πιο χαρούμενος Mickey, ο πιο ενθουσιώδης. Αυτός είναι ο εμβληματικός Mickey. Πολλοί ρωτούν ποια είναι η προσωπικότητά του. Και μπορείς να πεις πολλά. Ότι είναι εφευρετικός, λίγο σαματατζής ώρες-ώρες, σκανταλιάρης αλλά καλόψυχος, και προσπαθεί να κάνει πάντα το καλό. Μπορείς να τα πεις όλα αυτά και θα είναι όλα πέρα για πέρα αλήθεια. Αλλά εγώ νομίζω ότι ο Mickey είναι ο τρόπος που κινείται. Αυτό είναι που τον καθορίζει. Θα δώσω ένα παράδειγμα - το ‘Little Whirlwind’. Υποτίθεται πρέπει να καθαρίσει τα φύλλα από την αυλή της Minnie. Και τον βλέπουμε με το ψάθινο καλάθι του να χοροπηδάει στο κεφάλι του. Και μετά κάνει μια κωλοτούμπα για να βάλει κάτω το καλάθι και προσγειώνεται σε μπαλετική πόζα. Και μετά αρχίζει να μαζεύει τα φύλλα και να τα βάζει στο καλάθι, αλλά δεν ξέρει ότι είναι εκεί ο μικρός ανεμοστρόβιλος που τα φυσάει έξω. Και έχει όλες αυτές τις απίστευτες πόζες που τον κάνουν τόσο ζωντανό! Είναι ο τρόπος που κάνει τα πάντα. Αν πάρει έναν κουβά με μπογιά και μια βούρτσα και μια σανίδα για να τα κάνει κάτι, θα βάλει τη σανίδα στον ώμο του, τον κουβά στο κεφάλι, μάλλον θα κρατήσει στα χέρια τη βούρτσα, και όταν φτάσει εκεί που πηγαίνει, λογικά θα την αναποδογυρίσει στον ώμο του, θα την κλωτσήσει με το πόδι και θα την προσγειώσει στον κουβά. Αυτός είναι ο Mickey για μένα. Είναι η καλύτερη ενσάρκωση αυτού που θα ορίζαμε ως κίνηση animation. Πιο πολύ από οποιονδήποτε άλλον χαρακτήρα». Αυτή η αέναη ενέργειά του θα του είναι πολύ χρήσιμη τώρα που κλείνει τα 90. Η παιδιάστικη άγνοια και η μόνιμη κατάπληξη που τον χαρακτηρίζουν τόσο πολύ, το έχουν σταματήσει το ρολόι. «Έχει ένα γόητρο που είναι αθάνατο. Οι ελκυστικοί χαρακτήρες… αυτοί δεν μεγαλώνουν ποτέ. Η σωματικότητά του είναι ένα προσόν που θα χαίρεσαι πάντα να βλέπεις. Mickey σημαίνει ψυχαγωγία. Και η ψυχαγωγία δεν θα γεράσει ποτέ». *** Στο κινηματογραφικό πρόγραμμα της COSMOTE TV, ανήκουν ταινίες Α’ τηλεοπτικής προβολής των Walt Disney Studios, οι πρόσφατα βραβευμένες με Oscar ταινίες κινουμένων σχεδίων, όπως το COCO, αλλά και κλασικές παραγωγές από την ταινιοθήκη του κορυφαίου κινηματογραφικού στούντιο, όπως τα Η Παναγία των Παρισίων, Η Χιονάτη και οι Επτά Νάνοι, Mulan, Peter Pan. Τα Walt Disney Studios έχουν συνδέσει το όνομά τους με παγκοσμίως επιτυχημένα franchise ταινιών που διανέμονται από τις θυγατρικές εταιρείες των στούντιο, όπως την Walt Disney Pictures με μοναδικές ταινίες και διαχρονικά αριστουργήματα κινουμένων σχεδίων, τα Marvel Studios, την Lucasfilm και τα Pixar Animation Studios, με τις παραγωγές τους να χαρακτηρίζονται από μοναδική τεχνική. Και το σχετικό link...
×
×
  • Create New...

Important Information

By using this site, you agree to our Terms of Use.