Αναζήτηση στην Κοινότητα

Μια από τις πιο δυσάρεστες εκπλήξεις που μπορεί να περιμένει ένας φανατικός αναγνώστης κόμικς είναι η διακοπή της σειράς την οποία με ευλάβεια παρακολουθεί. Έχει συμβεί αρκετές φορές κατά το παρελθόν και για ποικίλους λόγους, οι οποίοι όσο κι αν γίνονται κατανοητοί μέσα σε ένα βαρύ κλίμα οικονομικής δυσπραγίας και αναγκαστικών εκδοτικών αποφάσεων που ξεπερνούν τη θέληση και τις καλές προθέσεις, δεν παύουν να έχουν ως αποτέλεσμα μια βαθιά ενόχληση του αναγνώστη, στα όρια της προδοσίας και του αισθήματος της εγκατάλειψης. Αντιθέτως, όταν μια σειρά προχωρά απρόσκοπτα έστω και σε αυτοτελείς ιστορίες, και γνωρίζεις ότι σε τακτά διαστήματα ο αγαπημένος σου τίτλος θα επιστρέψει για να τον απολαύσεις μέχρι την ολοκλήρωση της σειράς, χτίζεται ένα κλίμα εμπιστοσύνης και, σε κάποιο βαθμό, αλληλεγγύης και συνευθύνης απέναντι στον εκδότη που είναι συνεπής. Ακόμα πιο έντονο είναι το ευχάριστο αίσθημα όταν η σειρά είναι «δύσκολη» και ο εκδότης δεν προσδοκά πως θα μετατραπεί σε μπεστ σέλερ αλλά, αντιλαμβανόμενος την ευθύνη του, παίρνει το ρίσκο και, στο μέτρο του δυνατού, αναλαμβάνει το κόστος. Μια τέτοια περίπτωση είναι αναμφίβολα η σειρά Diabolik που εκδίδει με συνέπεια εδώ και μερικά χρόνια η Jemma Press. Ο Diabolik, προϊόν της έμπνευσης των Angela και Luciana Giusani, άσος των μεταμφιέσεων και πολυμήχανος κακοποιός αλλά με απαράβατες ηθικές αρχές στις πράξεις του, είναι ένας από τους πιο δημοφιλείς χαρακτήρες στην Ιταλία από το 1962 που πρωτοκυκλοφόρησαν οι ιστορίες του. Στην Ελλάδα αργήσαμε να τον γνωρίσουμε αλλά από τότε που η Jemma Press ξεκίνησε να δημοσιεύει τους ογκώδεις τόμους με τις περιπέτειές του, η γνωριμία έγινε φιλία και εξελίσσεται με συνέπεια και περιοδικότητα. Η πιο πρόσφατη ιστορία του έχει τίτλο «Χρόνια πνιγμένα στο αίμα» και βασίζεται σε μια ιδέα των Mario Gomboli και Tito Faraci, σε σενάριο του τελευταίου και σχέδια των Giuseppe Palumbo και Pierluigi Cerveglieri (μετάφραση: Γαβριήλ Τομπαλίδης, 176 σελίδες). Και είναι ιδιαιτέρως πρωτότυπη και ενδιαφέρουσα καθώς εκτυλίσσεται στα βάθη και στις ζούγκλες της Ανατολής κι όχι σε πολυτελείς επαύλεις και απαστράπτοντα σαλόνια, σε ένα σκοτεινό περιβάλλον που βαραίνει από τις πολιτικοοικονομικές ίντριγκες και τα μυστικά του παρελθόντος που βγαίνουν στην επιφάνεια. Και σύντομα ακολουθεί η επόμενη! Και το σχετικό link...

Το πρώτο βιβλίο κόμικς της DocMZ Publishing είναι γεγονός! Και το όνομα αυτού... ¡Infierno! Απευθείας από τον Άλλο Κόσμο, ο απαγορευμένος καρπός των ιταλικών κόμικς έρχεται στην Ελλάδα! Μία ιστορία που έγραψε ο Tito Faraci και σχεδίασε η Silvia Ziche, ένα καλλιτεχνικό δίδυμο που αποτελεί εγγύηση για την διασκέδαση των αναγνωστών. Η πρώτη ιστορία κυκλοφόρησε το 1999 και η συνέχεια δεκαπέντε χρόνια αργότερα, το 2014. Η DocMZ Publishing στην πρώτη της έκδοση, συλλέγει και τα δύο κεφάλαια, μαζί με πλούσιο, ανέκδοτο υλικό, σε ένα βιβλίο κόμικς που θα θέλετε... κολασμένα! Από το οπισθόφυλλο: Δεν θα πω περισσότερα για την ιστορία, μόνο ότι είναι όσο αστεία και διασκεδαστική όσο ευλόγως περιμένει κανείς, όταν ακούει τα ονόματα Tito Faraci και Silvia Ziche! Ήταν ένα από τα πρώτα μη ντισνεϋκά κόμικς της Ziche που είχα διαβάσει με αφορμή την επίσκεψή της στο AthensCon του 2015 και με κέρδισε ήδη από τις πρώτες σελίδες. Παρεμπιπτόντως, ανεβάζω ενδεικτικά εν είδει προδημοσίευσης τις πρώτες οκτώ: Σε ό,τι αφορά την έκδοση, προσπαθήσαμε να την φέρουμε όσο πιο κοντά στα μέτρα της ιταλικής, προσθέτοντας όμως ένα έγχρωμο 16σέλιδο, σε αντίθεση με το εντελώς ασπρόμαυρο πρωτότυπο ιταλικό βιβλίο, το οποίο έχει εμπλουτιστεί με 8 σελίδες εισαγωγικά άρθρα. Εκτός των κειμένων που συνεπιμελήθηκα με τον Γιώργο @ PhantomDuck , με την βοήθεια του Βασίλη @ The_Sandman ανακατασκευάσαμε την ευφάνταστη εισαγωγή του ιταλικού βιβλίου, δηλαδή τους διαλόγους των δημιουργών κατά τη δημιουργία του δεύτερου μέρους της ιστορίας, μεταφρασμένους στα ελληνικά και με χρώμα. Ενδεικτικά αποσπάσματα: Ελπίζω να σας αρέσει και να το απολαύσετε όσο κι εμείς! Κυκλοφορεί στο AthensCon 6-7-8 Δεκεμβρίου 2024 - θα το βρείτε στο περίπτερο Β14 των εκδόσεών μας, όπου θα μπορείτε να συναντήσετε και τους δημιουργούς του για να σας υπογράψουν και να τους γνωρίσετε από κοντά! Το αμέσως επόμενο διάστημα θα μπορείτε να το βρείτε και στο -υπό κατασκευή- site μας ( docmzpublishing.gr ), αλλά και στα συνεργαζόμενα βιβλιοπωλεία και κομιξάδικα. ΥΓ. Δεν είθισται νομίζω να κάνει τις παρουσιάσεις στο forum ο ίδιος ο... εκδότης (δεν έχω συνηθίσει ακόμη τον χαρακτηρισμό), αλλά μετά την προτροπή του @ Valtasar μου φάνηκε πολύ καλή ιδέα και σίγουρα ταιριαστό, αφού όπως συχνά υπενθυμίζω, σε μεγάλο βαθμό εδώ ξεκίνησαν όλα. Δεν είναι τυχαίο ότι με τα παιδιά που συνυπογράφουμε την επιμέλεια της έκδοσης, τον @ PhantomDuck και τον @ The_Sandman γνωριστήκαμε εδώ μέσα - και δεν είναι λίγο ότι όλα αυτά τα χρόνια συνεχίζουμε να κρατάμε επαφές και να ασχολούμαστε (και) επαγγελματικά, ο καθένας με τον τρόπο του, με τα κόμικς. Ευχαριστούμε για τα εξώφυλλα τον Ion.

Το κόμικ “Infierno” επαναπροσδιορίζει τις δυναμικές των κόμικς, συνδυάζοντας τη σιωπή με το χιούμορ και την υπερφυσική δράση. Οι δύο υπερταλαντούχοι δημιουργοί του Tito Faraci και Silvia Ziche μιλούν στο NEWS 24/7 για τη δημιουργία του, την “Κόλαση” και τη δύναμη της εικόνας. Οι ιστορίες έχουν τη δύναμη να μας ταξιδεύουν. Μπορούν να μας οδηγήσουν σε μαγικούς κόσμους, να μας κάνουν να γελάσουμε, να μας συγκινήσουν, ή ακόμα και να μας δώσουν το έναυσμα να σκεφτούμε διαφορετικά. Το “¡Infierno!” είναι ακριβώς αυτό: ένα βουβό κόμικ που μέσα από τη σιωπή του, αναζωπυρώνει τη φαντασία του αναγνώστη και τον παρασύρει σε έναν κόσμο όπου το χιούμορ και η περιπέτεια ενώνονται με την υπερφυσική διάσταση της Κόλασης. Δημιουργοί του είναι ο σεναριογράφος Tito Faraci και η σκιτσογράφος Silvia Ziche, δύο διάσημοι Ιταλοί καλλιτέχνες με βαθιά αγάπη για την ένατη τέχνη. Η συνεργασία τους στο παρελθόν έχει προσφέρει ώριμους κι επιτυχημένους καρπούς και τώρα έρχεται να μας δώσει μια ιστορία γεμάτη ευρηματικότητα, ανατροπές και, πάνω απ’ όλα, μια εναλλακτική τολμηρή οπτική να βλέπουμε τη ζωή και τον θάνατο. Το “Infierno” δεν είναι απλώς ένα κόμικ χωρίς λόγια. Είναι μια βουβή ιστορία που φωνάζει δυνατά, αποδεικνύοντας πως οι εικόνες μπορούν να μιλήσουν πιο δυνατά από τις λέξεις. Σε έναν κόσμο όπου το άγχος και η υπερπληροφόρηση κυριαρχούν, η σιωπή του γίνεται μια πολύτιμη ανάσα. Και όπως κάθε έργο τέχνης, το “Infierno” προσφέρει κάτι περισσότερο από διασκέδαση: είναι μια πρόσκληση να αγκαλιάσουμε το χιούμορ ακόμα και στις πιο σκοτεινές στιγμές. Το “¡Infierno!” είναι ένα κόμικ γεμάτο αντιθέσεις. Από τη μία μας παρουσιάζει την Κόλαση, έναν κόσμο γεμάτο φωτιές και δαίμονες, και από την άλλη, μας καλεί να γελάσουμε με τις περιπέτειες δύο ατζαμήδων διαβολόμπατσων που προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα σε αυτό το χαοτικό περιβάλλον. Μια χιουμοριστική περιπέτεια γεμάτη εγκλήματα, τοποθετημένη σε ένα υπερφυσικό περιβάλλον που θυμίζει κάτι από γιγαντιαία φυλακή. Η πρωτοτυπία του “¡Infierno!” έγκειται στην έλλειψη διαλόγων. Ο εκδότης Daniele Brolli προκάλεσε τους δημιουργούς να φτιάξουν ένα κόμικ όπου οι χαρακτήρες και οι εικόνες θα μεταφέρουν όλη την αφήγηση χωρίς “μπαλονάκια”. Το αποτέλεσμα είναι μαγευτικό: Η Silvia Ziche με το χαρακτηριστικό της κι έντονα γραμμικό σχέδιο, αποδίδει μοναδικά τους χαρακτήρες δίνοντάς τους μια ζωντάνια που κάνει κάθε τους κίνηση να μιλά από μόνη της. Ο Tito Faraci από την άλλη, φρόντισε η πλοκή να ρέει φυσικά, αναδεικνύοντας το χιούμορ και τις δυναμικές των χαρακτήρων χωρίς την ανάγκη λόγου. Το στόρι Στο “¡Infierno!” πρωταγωνιστούν οι δύο διαβολόμπατσοι με το τερατάκι τους στο λουράκι, σε μία ιστορία που ξεκινάει από τα Τάρταρα και συνεχίζει άλλοτε πιο ψηλά και άλλοτε πιο χαμηλά. Στην πρώτη περίπτωση θα πρέπει να αντιμετωπίσουν έναν νεκρό μαφιόζο, ο οποίος καταφέρνει να κάνει άνω-κάτω την Κόλαση και τον Παράδεισο, μέχρι να επέλθει μία θεία παρέμβαση σαν από μηχανής Θεός. Στη δεύτερη, έχοντας τιμωρηθεί σε καταναγκαστική εργασία στο Καθαρτήριο, καταφέρνουν να μπλεχτούν σε έναν χοντρό μπελά και για να βγουν θα πρέπει να εμπλακούν σε ένα επικίνδυνο ανθρωποκυνηγητό μίας γυναίκας. Ανακαλύπτοντας μυστικά που τσουρουφλίζουν περισσότερο και από τις Πύλες της Κολάσεως. Όταν έμαθα ότι οι δύο Ιταλοί δημιουργοί θα δώσουν το παρών στο φετινό AthensCon, άδραξα την ευκαιρία και ζήτησα να τους μιλήσω για τη νέα τους αυτή δημιουργία, την “Κόλαση” και τη δύναμη της εικόνας. Θεωρώ αυτό που έχει ενδιαφέρον να μαθαίνει κανείς για τους μεγάλους δημιουργούς είναι πότε πρωτοάναψε η “σπίθα” για να ενασχοληθούν επαγγελματικά με την τέχνη τους. Η ιστορία του Tito Faraci όπως μου τη διηγήθηκε έχει ως εξής: «Η σχέση μου με τα κόμικς ξεκίνησε από την παιδική μου ηλικία. Θυμάμαι ότι στο σπίτι μας υπήρχαν διάφορα κόμικς, και κυρίως το “Topolino”. Καθοριστικό. Θεμελιώδες. Το πρώτο κόμικς που αγόρασα μόνος μου στο περίπτερο επειδή με σαγήνεψε το εξώφυλλο, ήταν ένα τεύχος του “Daredevil” (στην Ιταλία εκείνη την εποχή ονομαζόταν σκέτο Devil), το οποίο με επηρέασε πάρα πολύ. Μετά ξεκίνησα να καταβροχθίζω τα Marvel κόμικς της χρυσής εποχής του Σταν Λι – Υπήρξε τεράστια πηγή έμπνευσης για εμένα ο Λι, προτού ακόμα φανταστώ τι δουλειά θα έκανα μεγαλώνοντας. Όταν ήμουν πολύ νέος λίγο μετά τα 20, δεν υπήρχε η αντίληψη ότι για να ασχοληθείς με τα κόμικς μπορούσες «απλά» να γράφεις το σενάριο, δίχως να χρειάζεται να τα σχεδιάζεις ο ίδιος. Ήμουν κακός στο σχέδιο, γι’ αυτό το παράτησα. Ακολούθησα έναν άλλο δρόμο, σε καμία περίπτωση άσχημο, αυτόν της δημοσιογραφίας με αντικείμενο τη μουσική. Επάγγελμα που έκανα για σχεδόν δέκα χρόνια. Για καλή μου τύχη, μετά κατέληξα να δουλεύω σε ένα δημοσιογραφικό πρακτορείο που είχε άριστες σχέσεις με την Disney… Και μια μέρα ο ιδιοκτήτης, γνωρίζοντας ότι θα με βόλευε να βγάζω μερικά περισσότερα χρήματα, μου πρότεινε να δοκιμάσω να προτείνω μια ιστορία για το “Topolino”. Ήταν η σπίθα από την οποία ξεκίνησαν όλα. Η πρότασή μου εγκρίθηκε και σε εκείνο το σημείο έπρεπε να μάθω εν τάχει να γράφω σενάρια. Μελετώντας σενάρια άλλων και βάζοντας την επινοητικότητά μου σε δράση. Ήμουν πολύ τυχερός». Τον ρωτώ για το “Infierno”, ποια ήταν η πηγή έμπνευσης για τους δύο διαβολόμπατσους και ποιο το μήνυμα που θέλει να επικοινωνήσει: «Πάντα μου άρεσαν τα ζευγάρια ηρώων που είναι φίλοι αλλά και λίγο εχθροί, και αντίστροφα. Ισχύει ακόμα και για τον Μίκυ Μάους και τον Μαύρο Πητ, με τον δικό τους τρόπο. Η ιδέα να τοποθετηθεί η δράση στην Κόλαση ήρθε στη Σίλβια, ελαφρώς εμπνευσμένη από το “Spawn” το οποίο εκείνη την εποχή, στα τέλη της δεκαετίας του ’90, ήταν στα φόρτε του. Εγώ σκέφτηκα ότι η Κόλαση είναι σαν μία κολοσσιαία φυλακή, με διαβόλους σαν δεσμοφύλακες και αστυνομικούς. Η βασική ιδέα ήταν αυτή. Μία χιουμοριστική ιστορία εγκλήματος σε περιβάλλον φυλακής, αλλά και με υπερφυσικά στοιχεία. Ένα μεγάλο crossover με λίγα λόγια. Δεν εφηύρα την ιστορία για να στείλω κάποιο μήνυμα. Δεν το κάνω ποτέ. Οι ιστορίες μου γεννιούνται από την επιθυμία μου να διηγηθώ. Αν μετά, όπως συνήθως συμβαίνει, προκύπτει αυθόρμητα μία θεώρηση για τον κόσμο, ένα μήνυμα, είμαι χαρούμενος. Σίγουρα υπάρχει τουλάχιστον ένα μήνυμα στο Infierno: Η ζωή πρέπει να λαμβάνεται με χιούμορ για να βγάζει νόημα. Και όχι μόνο η ζωή…» Η Silvia Ziche και ο Tito Faraci Η Silvia Ziche δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις: Αποτελεί μία από τους πιο σημαντικές εκπροσώπους της ιταλικής σχολής κόμικς με ήρωες του Ντίσνεϊ. Και η γνωριμία της με την ένατη τέχνη έγινε ακριβώς εκεί: «Δεν θυμάμαι ακριβώς ποιο ήταν το πρώτο κόμικ που έπιασα στα χέρια μου, αλλά ήταν μία από εκείνες τις φανταστικές και πολύ δυναμικές ιστορίες με τον Ντόναλντ και τον Φέθρυ που σχεδίαζε ο Τζόρτζιο Καβατσάνο τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του εβδομήντα τον περασμένο αιώνα. Ήταν κεραυνοβόλος έρωτας. Αυτοί οι χαρακτήρες ήταν διασκεδαστικοί, νευρωτικοί. Με γοήτευσε η μαγεία του σχεδίου που τους έκανε ζωντανούς. Βούτηξα κυριολεκτικά μέσα σε αυτές τις εικόνες, και νομίζω ότι δεν έχω βγει ακόμη. Δεν ήταν συνειδητή η απόφαση να ασχοληθώ επαγγελματικά με τα κόμικς. Απλά ήταν πάντοτε ο στόχος μου, από πολύ μικρή. Ποτέ δεν έλαβα υπόψη μου την ιδέα ότι θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο στη ζωή μου. Η πρώτη μου επιρροή ήταν, όπως είπα, ο Καβατσάνο. Μετά, αργότερα, ο Αλμπέρ Ουντερζό, η Κλαιρ Μπρετεσέρ, ο Σουλτς, ο Κίνο, ο Σίλβερ, ο Μπιλ Γουότερσον… Αλλά φυσικά υπάρχουν πολλοί άλλοι». Τη ρωτώ για τη συνεργασία της με τον Faraci και πώς προσεγγίζει τους χαρακτήρες που της αναθέτουν: «Κάθε φορά που εγώ και ο Τίτο έχουμε δουλέψει μαζί πάντα μιλάμε πολύ και συζητάμε τα πάντα. Συνήθως η τελική δουλειά είναι καρπός επιλογών αμφότερων. Συνήθως ο χαρακτήρας που περιγράφεται από τον σεναριογράφο μου δίνει ήδη μία κατεύθυνση. Τα κόμικς – σε όλες τις περιπτώσεις, αλλά πόσο μάλλον στην περίπτωση του Infierno! – είναι λίγο σαν βουβές ταινίες. Ο ήρωας πρέπει να αναπαριστάνει τον χαρακτήρα του, να τον ερμηνεύει, με τρόπο που να είναι κατανοητός. Συνήθως αφήνω να με οδηγεί το κείμενο, το οποίο ήδη από την πρώτη ανάγνωση δίνει έναν προσανατολισμό στην φαντασία μου». Όσο για το εάν θα σχεδίαζε ποτέ υπερήρωες, η απάντησή της με αιφνιδίασε: «Το αγαπημένο μου είναι να σχεδιάζω κωμικούς χαρακτήρες και δευτερευόντως να σχεδιάζω την κωμική πλευρά των σοβαρών ηρώων. Επομένως ναι, θα σχεδίαζα υπερήρωες, δίχως κανέναν ενδοιασμό, αλλά θα τους σχεδίαζα με τον δικό μου τρόπο. Δυστυχώς (για αυτούς) όταν σχεδιάζω πρέπει να διασκεδάζω, αλλιώς βαριέμαι». Γρήγορος γύρος ερωτήσεων Η κουβέντα μου με τους δύο κορυφαίους δημιουργούς που επεκτάθηκε εκτός των ορίων της… κόλασης. Faracci και Ziche μού μίλησαν για τον ρόλο της ένατης τέχνης σήμερα, τη δημοφιλία των κόμικ που παρουσιάζουν ανθρώπινες ιστορίες, καθώς και την επικερδή σήμερα μεταφορά πολλών τίτλων στη μικρή και μεγάλη οθόνη… Ποιος θεωρείτε είναι ο ρόλος των κόμικ σήμερα; Έχει αλλάξει το αναγνωστικό κοινό και τι πιστεύετε αποζητά; T.F.: «Ένα πράγμα σίγουρα έχει αλλάξει, αν το αναλογιστούμε με σημείο εκκίνησης το Infierno. Στην εποχή της πρώτης κυκλοφορίας, πολύς κόσμος με ρωτούσε “Μα αν δεν υπάρχουν διάλογοι, εσύ τι ακριβώς έγραψες;”. Σήμερα αυτήν την ερώτηση δε θα μου την έκαναν πια (πιστεύω, ελπίζω). Ο κόσμος έχει μεγαλύτερη επίγνωση του πώς φτιάχνονται τα κόμικς και του ρόλου εκείνου που γράφει τα σενάρια. Οι αναγνώστες είναι πιο προσεκτικοί και έμπειροι. Το κοινό είναι πιο ειδικευμένο». S.Z.: «Πιστεύω ότι ο ρόλος των κόμικς είναι να διηγείται ιστορίες, να παρέχει μία εναλλακτική οπτική γωνία. Οι αναγνώστες αλλάζουν συνεχώς, αν μη τι άλλο επειδή μεγαλώνουν, εξελίσσονται. Ψάχνουν κυρίως ιστορίες για να αποσπαστούν από την καθημερινότητα, να διασκεδάσουν. Αλλά αν η διασκεδαστική ιστορία τους κάνει και να σκεφτούν, να καταλήξουν σε συμπεράσματα που δεν περίμεναν, πιστεύω ότι το ευχαριστιούνται. Το να τίθενται ερωτήματα στους αναγνώστες τους οδηγεί στην αναζήτηση απαντήσεων, και στο τέλος σε μια ικανοποίηση για τον κόπο που έκαναν για να δώσουν λογικές απαντήσεις». Γιατί επιλέξατε το βουβό κόμικ – Ποια τα πλεονεκτήματα αυτής της αφήγησης και ποιες οι δυσκολίες; S.Z.: «Ήταν ρητό αίτημα του εκδότη που μας ανέθεσε το συγκεκριμένο κόμικς, του Ντανιέλε Μπρόλι. Ανταποκριθήκαμε μετά χαράς. Δεν μπορώ να απαντήσω για τον Τίτο, αλλά σε εμένα η ιδέα να υπερβάλλω με την ερμηνεία των χαρακτήρων για να την κάνω κατανοητή ακόμα και χωρίς κείμενα ήταν μία απολαυστικότατη πρόκληση. Δεν συνάντησα δυσκολίες». T.F.: «Η επιλογή ήταν του Ντανιέλε Μπρόλι, του πρώτου εκδότη. Είχε στήσει μία σειρά ιστοριών κόμικς δίχως λέξεις. Έτσι, όταν στράφηκε σε εμένα και την Σίλβια η πρόκληση ήταν ήδη αυτή. Το μειονέκτημα του να γράφεις σενάριο για μία “βουβή” ιστορία είναι η προφανής δυσκολία της, αλλά μαθαίνεις τόσο πολλά πράγματα που μετά χρησιμεύουν και στις “κανονικές” ιστορίες. Μερικές φορές στηριζόμαστε στους διαλόγους εν είδει τεμπελιάς, όταν το να τους μειώσεις – ή να τους εξαλείψεις – προσφέρει μία μεγαλύτερη αμεσότητα στην αφήγηση». Σήμερα, όλο και περισσότερα κόμικς μεταφράζονται σε ταινίες ή τηλεοπτικές σειρές. Είστε υπέρ αυτής της τάσης; Τις παρακολουθείτε: T.F.: «Ήταν ήδη στην ατμόσφαιρα την δεκαετία του ’90. Μάλιστα ο Ντανιέλε Μπρόλι έλεγε από τότε ότι τα κόμικς θα γίνονταν μία μεγάλη «διάταξη ιδεών» για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Κι έτσι έγινε. Μπορείς να εκτιμήσεις την οπτική αποτελεσματικότητα μία ιστορίας η οποία μπορεί να είναι μάλιστα και πολύ θεαματική, δίχως να επενδύσεις ένα σωρό λεφτά σε ειδικά εφέ, σκηνογραφίες, καστ… Εν ολίγοις, αντί για “τάση” θα το χαρακτήριζα “ευκολία”. Ήταν φυσικό και λογικό να συμβεί. Και είναι φυσικό και λογικό, για όποιον κάνει τη δουλειά μας, να παρατηρεί αυτό το φαινόμενο με συμπάθεια και αισιοδοξία». S.Z.: «Δεν τις βλέπω, όχι. Παραμένω σφόδρα πεπεισμένη πως η ανάγνωση δίνει την δυνατότητα να αλληλεπιδράσεις περισσότερο με την ιστορία. Η ανάγνωση απαιτεί φαντασία, κάτι που οι τηλεοπτικές σειρές δεν απαιτούν και δεν διεγείρουν με κανέναν τρόπο». Ένας ήρωας κόμικ που θα θέλατε πολύ να γράψετε / σχεδιάσετε και δεν έχει ακόμα συμβεί; S.Z.: «Όλους όσους δεν έχω σχεδιάσει ακόμη». T.F.: «Δύσκολο να απαντήσω. Έχω βιώσει αρκετές ικανοποιήσεις, με αυτήν την έννοια. Ίσως… χμ, ο Σούπερμαν. Μία πρόκληση δύσκολη και, ίσως ακριβώς για αυτό, συναρπαστική». Ποιο είναι το επόμενο πρότζεκτ σας; S.Z.: «Αυτήν την περίοδο εργάζομαι σε μία μεγάλη ιστορία για το “Topolino” σε κείμενα ενός άλλου σεναριογράφου, του Σέρτζιο Μπαντίνο. Και μετά έχω τουλάχιστον έξι ή επτά πρότζεκτ σε αναμονή. Πρέπει μόνο να βρω τον τρόπο για να αφοσιωθώ σε όλα». T.F.: «Πολλά πρότζεκτ στα σκαριά, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να μιλήσω για αυτά. Υποχρεώσεις εχεμύθειας. Δουλεύω και λίγο εκτός του κόσμου των κόμικς αυτήν την περίοδο: μία σειρά “true crime” για την τηλεόραση και ένα docufilm. Μια ωραία εμπειρία, αλλά για πάντα θα προτιμώ να γράφω κόμικς: είναι ένα σημαντικό μέρος της ζωής μου, της προσωπικότητάς μου». Δύο λόγια για τους δημιουργούς TITO FARACI Ένας από τους πιο διακεκριμένους Ιταλούς σεναριογράφους κόμικς, έχοντας γράψει ιστορίες που έχουν κυκλοφορήσει σε πολλές χώρες στον κόσμο, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα. Έχει δουλέψει σε ιστορικούς τίτλους και χαρακτήρες όπως ο Μίκυ Μάους, ο Φάντομ Ντακ, ο Ντύλαν Ντογκ, ο Τεξ, ο Ντιαμπολίκ και ο Σπάιντερ-Μαν. Έχει λάβει πολυάριθμες διακρίσεις, μεταξύ των οποίων το Βραβείο Gran Guinigi στο μεγάλο φεστιβάλ Lucca Comics & Games ως Καλύτερος Σεναριογράφος. Μεταξύ άλλων, έχει δημιουργήσει τον χαρακτήρα Μπραντ Μπάρον για τις Εκδόσεις Sergio Bonelli. Εκτός από κόμικς, το καλλιτεχνικό εύρος του Φαράτσι επεκτείνεται και στη λογοτεχνία και τη μουσική, ενώ τα τελευταία χρόνια επιμελείται τις εκδόσεις κόμικς της ιταλικής Feltrinelli Comics. Στην Ελλάδα, εκτός από τις ξεχωριστές ιστορίες με τους ήρωες του Ντίσνεϋ όπως ο Β’ Κύκλος της σειράς Μίκυ Μυστήριο (Εκδόσεις Νέα Ακτίνα), υπογράφει το σενάριο σε πρόσφατες ιστορίες του Ντιαμπολίκ (Εκδόσεις Jemma Press), αλλά και σε υπερηρωικές ιστορίες του Σπάιντερ-Μαν (Το Μυστικό Του Κρυστάλλου), του Ντερντέβιλ και του Κάπταιν Αμέρικα (Διπλός Θάνατος) ή κλασικές περιπέτειες του Ζαγκόρ (Εκδόσεις Μικρός Ήρως). SILVIA ZICHE Μία ιστορική πλέον υπογραφή της ιταλικής σχολής κόμικς με ήρωες του Ντίσνεϊ. Στη διάρκεια της καριέρας της έχει καταγράψει σημαντικό αριθμό συνεργασιών: Έχοντας περάσει από το θρυλικό περιοδικό κόμικς Linus το 1987, συνεργάστηκε με τα ιταλικά περιοδικά Cuore, Smemoranda, Topolino, Comix, Musica (ένθετο της ιταλικής εφημερίδας Repubblica) και από το 2006 συνεργάζεται με το περιοδικό Donna Moderna. Μεγάλη παρουσία έχει και στα ράφια των βιβλιοπωλείων, αφού έχουν κυκλοφορήσει αμέτρητες εκδόσεις με σχέδιό της καθιστώντας τη μία από τις σημαντικότερες εκπροσώπους των ιταλικών κόμικς, με την προσωπική της ηρωίδα Lucrezia να καταγράφει μία πετυχημένη εκδοτική πορεία τα τελευταία είκοσι χρόνια. Στην Ελλάδα, πέρα από τις ξεκαρδιστικές ιστορίες της με τους χαρακτήρες του Ντίσνεϊ όπως η σειρά Μεγάλα Σήριαλ των Εκδόσεων Νέα Ακτίνα (Παπιομυστήριο, Φθόνος & Απληστία, Ο Μεγάλος Σπλας, Η Ληστεία του Αιώνα), έχουμε δει τη συμμετοχή της στην ανθολογία Diabolik: με το Βλέμμα των Άλλων από τις Εκδόσεις Jemma Press. H DocMZ Publishing Η DocMZ Publishing αποτελεί τον εκδοτικό βραχίονα της DocMZ Entertainment, μίας εταιρείας ψυχαγωγίας με επίκεντρο τα κόμικς και την ποπ κουλτούρα. Μία έμπνευση του Γιάννη Ιατρού, ιδρύθηκε το 2024 στον Βόλο και φιλοδοξεί να διαδραματίσει κεντρικό ρόλο στην περαιτέρω διάδοση των κόμικς στην Ελλάδα, προτείνοντας τόσο κλασικούς όσο και σύγχρονους τίτλους με την υπογραφή των σημαντικότερων ονομάτων του διεθνούς στερεώματος της 9ης Τέχνης. Αποσκοπώντας σε έναν ενδιαφέροντα και δημιουργικό καλλιτεχνικό διάλογο, η DocMZ Publishing επιχειρεί να συστήσει – ή να… ξανασυστήσει – μερικούς από τους πιο επιδραστικούς καλλιτέχνες του Μέσου, μέσω του έργου τους αλλά και πέρα από αυτό. Περισσότερες πληροφορίες στο site της DocMZ Publishing. Info: ¡Infierno! Σενάριο: Tito Faraci Σχέδιο: Silvia Ziche Σελίδες: 112 Μέγεθος: 17 x 24 Χρώμα: Ασπρόμαυρο (έγχρωμη εισαγωγή) Μαλακό εξώφυλλο ISBN: 978-618-87492-0-7 Και το σχετικό link...

Το πρώτο βιβλίο της DOCMZ PUBLISHING είναι γεγονός! Η συγκεκριμένη δουλειά αποτελεί μία δημιουργία των εξαιρετικών Ιταλών καλλιτεχνών (γνωστοί από τις δουλειές τους στα Disney) Tito Faraci και Silvia Zicke και κυκλοφόρησε αυτόνομη στην χώρα μας, στο Athenscon που μας πέρασε. Υπεύθυνος γι' αυτό είναι ο δικός μας @ JohnnyMZ , σε συνεργασία με τους (επίσης δικούς μας) @ PhantomDuck και @ The_Sandman . Η παρουσίαση του κόμικ είναι ΕΔΩ. Όπως ήταν φυσικό, η Λέσχη Φίλων Κόμικς δεν θα μπορούσε να μείνει αμέτοχη κι έτσι κληρώνει δύο αντίτυπα και μάλιστα ενυπόγραφα κι από τους δύο δημιουργούς! Όποιος θέλει, μπορεί να δηλώσει συμμετοχή εδώ. Η κλήρωση θα διεξαχθεί την Δευτέρα το απόγευμα. Καλή επιτυχία σε όλη την παρέα!

Παρουσίαση της πρώτης έκδοσης της DocMZ Publishing, του βιβλίου κόμικς ¡Infierno! που έγραψε ο Tito Faraci και σχεδίασε η Silvia Ziche. Οι δύο κορυφαίοι Ιταλοί καλλιτέχνες θα βρίσκονται στην παρέα μας, με αφορμή την επίσκεψή τους στο φεστιβάλ κόμικς AthensCon, προκειμένου να μοιραστούν την εμπειρία τους από τη δημιουργία ενός... βουβού κόμικς, να απαντήσουν στις ερωτήσεις σας και να υπογράψουν αντίτυπα της δουλειάς τους. Την συζήτηση θα συντονίζει ο υπεύθυνος των εκδόσεων, Γιάννης Ιατρού. Facebook event

To Infierno, ένα εμβληματικό έργο χωρίς λόγια των Τίτο Φαράτσι και Σίλβια Τζίκε, κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις νέες και φιλόδοξες εκδόσεις DocMZ του «δικού μας» Γιάννη Ιατρού. «Βουβά κόμικς και εικονοβιβλία (συμπεριλαμβανομένων και των graphic novels) διέπονται από κειμενικότητα, παρουσιάζουν δηλαδή όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που τα καθιστούν “κείμενα” δομημένα με εικόνες που συμπαρατίθενται σε αλληλουχία […] Η απουσία λέξεων σε κάθε βουβή αφήγηση αντικαθίσταται από εκφράσεις και κινήσεις του προσώπου και του σώματος των χαρακτήρων, λειτουργώντας ως ένα είδος λεξιλογίου» γράφει η Μαριάννα Μίσιου στην εξαιρετική της μελέτη με τίτλο «Βουβά Κόμικς και Εικονοβιβλία» (εκδ. Καλειδοσκόπιο, 2020). Αυτή η απουσία λέξεων δεν κοστίζει τίποτα όταν αντισταθμίζεται από πλούσια σχέδια τα οποία είναι ικανά να συνθέσουν ολοκληρωμένες αφηγήσεις. Τέτοια είναι τα σχέδια στο Infierno του Τίτο Φαράτσι (σενάριο) και της Σίλβια Τζίκε (σχέδια), ένα διονυσιακό «πανηγύρι» ξέφρενων καταδιώξεων μεταξύ Κόλασης και Παραδείσου, κατά την «ανάγνωση» του οποίου αργείς να αντιληφθείς ότι δεν υπάρχουν λέξεις. «Ίσως ακριβώς η απουσία κειμένου να δίνει στον αναγνώστη την ευκαιρία να εμπλακεί περισσότερο, παρατηρώντας κάθε λεπτομέρεια σε ένα βιβλίο κόμικς που χρειάζεται πολλές αναγνώσεις για να αποκαλυφθεί πλήρως στον κάτοχό του» τονίζει ο Γιάννης Ιατρού στον πρόλογό του, επισημαίνοντας την ουσιαστική ιδιαιτερότητα αυτών των βιβλίων. Το πρώτο μέρος του έργου κυκλοφόρησε στην Ιταλία το 1999 στο πλαίσιο της σειράς No Words του Ντανιέλε Μπρόλι, με καινοτόμο χαρακτηριστικό την αφήγηση χωρίς λόγια. Όλα τα έργα της πρωτότυπης σειράς σημείωσαν μεγάλη επιτυχία και τη μεγαλύτερη απ’ όλα το Infierno, γεγονός που οδήγησε τους δημιουργούς της το 2014 να επιστρέψουν στους χαρακτήρες της για το δεύτερο μέρος. Βασικοί πρωταγωνιστές είναι δυο ατζαμήδες αστυνομικοί διάβολοι με το κατοικίδιο τερατάκι τους δεμένο σε λουράκι που διαβαίνουν τις Πύλες της Κολάσεως για να επισκεφθούν τον Παράδεισο σε ειδική αποστολή ή για να αναμιχθούν με τον πραγματικό κόσμο και να τον κάνουν άνω-κάτω. Οι Φαράτσι και Τζίκε φαίνεται να το διασκεδάζουν σε κάθε καρέ, σε κάθε σελίδα, με τους δυο απορημένους και εκφραστικότατους διαβόλους να πέφτουν σε απανωτές γκάφες, να αποτυγχάνουν αλλά να επιμένουν, να προσπαθούν να εφαρμόσουν τις εντολές του Σατανά-αφεντικού τους αλλά να παρασύρονται από τα πάθη τους και να αφήνονται στις εφήμερες απολαύσεις της ζωής ή να μπλέκουν σε πολιτικά παιχνίδια, σε σεξουαλικά σκάνδαλα και σε ουρές δημόσιων υπηρεσιών. Εκτός από τον ξέφρενο ρυθμό όμως που απαιτεί απολαυστικά μπρος-πίσω στην ανάγνωση, ο προσεκτικός αναγνώστης μπορεί να διακρίνει και τις πολλές αναφορές των δημιουργών σε άλλες εικόνες αλλά και σε γνωστά έργα τέχνης όπως το American Gothic του Grant Wood ή το Νησί των Νεκρών του Άρνολντ Μπέκλιν που παρεμβάλλονται παραλλαγμένα σε ένα έξυπνο παιχνίδι ανακάλυψης. Οι δυο τους άλλωστε έχουν συνεργαστεί πολλές φορές, κυρίως για την Disney, αλλά και σε άλλες ιστορίες όπως οι περιπέτειες του Diabolik και η πιο πρόσφατη σειρά Quei Due. Το άψογα επιμελημένο και πολύ όμορφο Infierno με πλούσια ιστορικά στοιχεία, βιογραφίες των δημιουργών κ.ά. είναι το πρώτο βιβλίο των νέων εκδόσεων DocMZ που ίδρυσε ο συνεργάτης μας Γιάννης Ιατρού, ο οποίος υπόσχεται πολλές ακόμα σπουδαίες εκδόσεις το προσεχές διάστημα. Κρίνοντας από την πρώτη του επιλογή και από τη βαθιά του αγάπη για την ένατη τέχνη είμαστε βέβαιοι ότι θα το πετύχει! Στο Athens Con, οι Τίτο Φαράτσι και Σίλβια Τζίκε θα παρουσιάσουν το έργο τους την ερχόμενη Παρασκευή στις 19.30 και θα πραγματοποιήσουν το καλλιτεχνικό εργαστήρι «Πώς να σχεδιάσεις κόμικς χωρίς λόγια» την Κυριακή στις 13.30. Την Τρίτη 10/12 στις 19.00 θα βρίσκονται στο βιβλιοπωλείο-καφέ Κομπραί στα Εξάρχεια για μια χαλαρή συζήτηση με τους φίλους των κόμικς τους. Η γάτα-τιμωρός επιστρέφει Η σειρά του Τάσου Μαραγκού με πρωταγωνίστρια τη γάτα του συνεχίζεται! Η θρυλική Κούρο, μετά τα βραβεία Καλύτερης Αυτοέκδοσης που κατέκτησε τα δυο τελευταία χρόνια στα Ελληνικά Βραβεία Κόμικς, μεταμορφώνεται σε νίντζα-τιμωρό και κατευθύνεται στην Παλαιστίνη για να βάλει μερικά πράγματα στη θέση τους, φυσικά από την σωστή πλευρά της Ιστορίας. Οι νέες περιπέτειες της Κούρο θα κάνουν ντεμπούτο αυτές τις ημέρες στο Comic N’ Play στη Θεσσαλονίκη και από τις 6 Δεκεμβρίου στο περίπτερο του δημιουργού στο Athens Con 2024. Και το σχετικό link...

Στον τόμο «Diabolik - Τα νεανικά χρόνια» ανακαλύψαμε τα πρώτα βήματα του νεαρού Ντιαμπόλικ στο νησί του Κινγκ, τους ανθρώπους και τις καταστάσεις που τον επηρέασαν θέτοντας τα θεμέλια της εγκληματικής «σταδιοδρομίας» του! Γνωρίζουμε πως το όνομα του έγινε συνώνυμο του «Άρχοντα του Τρόμου». Αυτό που αγνοούσαμε μέχρι σήμερα, ήταν το πότε και το πώς εξαπλώθηκε η φήμη του και το πως έκανε τα πρώτα του βήματα σε ένα μέρος που του ήταν τελείως άγνωστο: το Κλέρβιλ. Τώρα, ήρθε η ώρα να αποκαλυφτεί και αυτό το μυστήριο!

Eισαγωγη: Mario Gomboli Σχεδιο στον προλογο και στον επιλογο: Giuseppe Di Bernardo Βασισμενο σε ιδεα των: Guiujepe Palumbo,Tito Faraci Εισαγωγικη εικονα 2ης ιστοριας: Sergio Zaniboni Ελάχιστα πράγματα είναι γνωστά για τα χρόνια που πέρασε ο νεαρός Ντιαμπόλικ στο νησί του Κινγκ. Σε αυτόν τον τόμο που βλέπετε ο Μάριο Γκόμπολι και ο Τίτο Φαράτσι, μαζί με τον Τζουζέπε Παλούμπο, μας ταξιδεύουν στα εφηβικά χρόνια, στη ζωή ενός αγοριού που δεν γνώριζε ότι θα γινόταν ο Ντιαμπόλικ! (Η Ιταλικη εκδοση) Δύο γεγονότα, μια επίσκεψη σε μια γκαλερί και μια έκλειψη ηλίου, θα πυροδοτήσουν τις αναμνήσεις του Ντιαμπόλικ. Γλυκές αναμνήσεις παιδικών παιχνιδιών, θλιβερές αναμνήσεις χαμένων φιλιών, πικρές αναμνήσεις απάτης και προδοσίας. Αξέχαστες εμπειρίες που βοήθησαν να σφυρηλατηθεί ο χαρακτήρας του Βασιλιά του Τρόμου!

Δημιουργήθηκε πρώτη φορά το 1962 από τις Angela και Luciana Giussani και θεωρείται ο πιο δημοφιλής χαρακτήρας των ιταλικών Fumetti Neri και ένας από τους πιο γνωστούς αντιήρωες των ευρωπαϊκών κόμικς. Παρά την εγκληματική του δράση, ο Diabolik ή αλλιώς γνωστός ως ο Βασιλιάς του Τρόμου, με τις εκατοντάδες περιπέτειές του έχει γοητεύσει γενιές και γενιές αναγνωστών και αναγνωστριών. Εφευρετικός, άσος στις μεταμφιέσεις, άριστος χειριστής των όπλων και μαέστρος των πολεμικών τεχνών, ο μασκοφόρος κακοποιός κατάστρωνε πάντα μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας παράτολμα σχέδια που πάντα ολοκληρώνονταν με επιτυχία, δίπλα στην αιώνια αγαπημένη του και συνεργάτιδά του, Eva Kant. Στην πιο πρόσφατη περιπέτειά του που κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Jemma Press με τίτλο «Ο θησαυρός του Ντιαμπόλικ (μετάφραση: Γαβριήλ Τομπαλίδης, 176 σελίδες) σε σενάριο του Tito Faraci και σχέδια του Emanuele Barison, έρχεται αντιμέτωπος με τέσσερα πρώην θύματά του που διψούν για εκδίκηση με επίκεντρο την μεγάλη και μυστική συλλογή έργων τέχνης που κρύβει βαθιά κάτω από τη Γη. «Το μουσείο μου… Κάθε φορά νιώθω αυτό το παράξενο συναίσθημα. Πολύ σημαντικό για μένα. Μια αίσθηση γαλήνης… Έχω κλέψει τόσα πράγματα στη ζωή μου. Κοσμήματα, διαμάντια, πακτωλούς χρημάτων. Ξεπερνώντας ολοένα και μεγαλύτερες προκλήσεις. Όσα όμως έχω συγκεντρώσει εδώ μέσα είναι τα μόνα πράγματα στα οποία δίνω αξία. Και θα μείνουν για πάντα δικά μου… Δικά μου μονάχα» σκέφτεται καθώς θαυμάζει τα αποκτήματά του. Ένας στυγνός εγκληματίας φαίνεται για πρώτη φορά να λυγίζει συναισθηματικά μπροστά στα αριστουργήματα της ιστορίας της τέχνης, σε πίνακες και γλυπτά από αρχαίους πολιτισμούς και εξωτικούς τόπους. Για να συνειδητοποιήσει γρήγορα ότι το συναίσθημα όπως και η εκδίκηση δεν είναι επιλογές. Μπορεί να οδηγήσουν στην αδυναμία και η αδυναμία να μετατραπεί σε αχίλλειο πτέρνα. Και το ερώτημα που ανακύπτει, σε μια ιστορία που μόνο φαινομενικά πρόκειται για μια αστυνομικού τύπου περιπέτεια αλλά ουσιαστικά είναι φορτωμένη από πολύ βαθύτερους στοχασμούς, είναι αν τελικά ο Diabolik θα θυσιάσει την τέχνη για να σώσει τη ζωή του και την τιμή του… Και το σχετικό link...

Εδώ και μερικές δεκαετίες, ο Τίτο Φαράτσι έχει συνδέσει το όνομά του όχι μόνο με κορυφαίους σχεδιαστές κόμικς με τους οποίους έχει συνεργαστεί κατά την πολυετή καριέρα του, αλλά και με διάσημους ήρωες όπως ο Ντόναλντ Ντακ και ο Μίκυ Μάους, ο Σπάιντερ Μαν, ο Ντερντέβιλ και ο Κάπτεν Αμέρικα, ο Ντιαμπολίκ και ο Ντύλαν Ντογκ. Αν υπάρχει πεπρωμένο, τότε σίγουρα στην περίπτωση του Τίτο Φαράτσι στο υφαντό της Μοίρας του υπήρχε με μεγάλα γράμματα η λέξη «κόμικς». Γεννημένος το 1965 στο Γκαλάρτε της ιταλικής Λομβαρδίας, ασχολήθηκε για χρόνια με τη μουσική ως ντράμερ, δημοσιογράφος και συντελεστής σχετικών φανζίν, πριν τον κερδίσει η συγγραφή ιστοριών κόμικς με ήρωες του Ντίσνεϊ το 1996. Δεν έφερε μόνο την ανεξάντλητη φαντασία του και το όραμά του για τη νέα γενιά των σχετικών κόμικς, αλλά μία αφηγηματική αρτιότητα που παραμένει αξιοζήλευτη μέχρι και σήμερα. Η φρεσκάδα των ιστοριών του γρήγορα τον έκανε να ξεχωρίσει, ανοίγοντάς του τον δρόμο για συνεργασίες στα πιο σημαντικά πρότζεκτ και πλάι στους μεγαλύτερους σχεδιαστές της ντισνεϊκής παράδοσης στη γείτονα. Συμμετείχε στις «Νέες Περιπέτειες του Φάντομ Ντακ», εισήγαγε στοιχεία νουάρ κωμωδίας στις ιστορίες του Μίκυ Μάους, δίνοντας χώρο σε ήρωες όπως ο Χειροπαίδαρος και ο Ροκ Νταμάρης, τον οποίο συνδημιούργησε με τον κορυφαίο Τζόρτζιο Καβατσάνο, έναν σχεδιαστή με τον οποίο συνδέθηκε στενά, προσωπικά και καλλιτεχνικά. Μαζί δημιούργησαν το γκράφικ νόβελ «Jungle Town», μία πρωτότυπη ιστορία με ζωόμορφους χαρακτήρες, αλλά και «Το Μυστικό του Κρυστάλλου» (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μικρός Ήρως), την πρώτη ιταλικής παραγωγής ιστορία με τον Σπάιντερ Μαν, τοποθετώντας τη δράση στη γνώριμη για το καλλιτεχνικό δίδυμο Βενετία, καθώς και αμέτρητες ακόμα ιστορίες για διάφορους εκδότες. Στη σχεδόν τριακονταετή καριέρα του, ο πολυβραβευμένος δημιουργός κόμικς έχει γράψει ιστορίες για τους πιο γνωστούς χαρακτήρες των υπερηρωικών κόμικς της Marvel, αλλά και για τους περισσότερους πρωταγωνιστές των ιταλικών εκδόσεων όπως ο Τεξ, ο Ζαγκόρ, ο Ντύλαν Ντογκ, ο Ντιαμπολίκ και άλλοι. Τα τελευταία χρόνια, μεταξύ άλλων, επιμελείται των εκδόσεων της Feltrinelli Comics. Αυτός ήταν και ο λόγος που το ενδιαφέρον της παρουσίας του στο φετινό Comicdom Con Athens ήταν αυξημένος, αφού συναντήθηκε υπό την ιδιότητα του εκδότη με Έλληνες δημιουργούς και εκδότες κόμικς που επιθυμούσαν να δειγματίσουν το έργο τους. Με αφορμή την επίσκεψή του στην Αθήνα, είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε για την αλληλεπίδρασή του με την ελληνική σκηνή κόμικς και, φυσικά, το έργο του. ● Θα ήθελα να ξεκινήσουμε από τις εντυπώσεις που σου άφησε η επίσκεψη στην Ελλάδα. Ήταν μια πολύ όμορφη έκπληξη, δεδομένου ότι οι αναμνήσεις που είχα ήταν από την Αθήνα που επισκέφτηκα ως τουρίστας αρκετά χρόνια πριν ήταν πολύ διαφορετικές. Η ελληνική σκηνή κόμικς δυστυχώς δεν είναι ακόμα αρκετά γνωστή στην Ιταλία. Κάθε τόσο βλέπω ότι διάφορα έργα μου μεταφράζονται στα ελληνικά και ήταν μεγάλη τιμή να συναντώ ανθρώπους οι οποίοι γνωρίζουν τη δουλειά μου για την Disney, την Bonelli, τη Marvel. Το φεστιβάλ ήταν πολύ φιλικό, πολύ ζωηρό, πολύ ευχάριστο, όπως και οι Έλληνες. Η σειρά «Μίκυ Μυστήριο Β' Κύκλος» κυκλοφόρησε στα ελληνικά το 2002 από τις εκδόσεις Νέα Ακτίνα. ● Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Διηγήσου μας με λίγα λόγια το ταξίδι σου στον μαγικό κόσμο των κόμικς. Πρόκειται για ένα ταξίδι που ξεκίνησε όταν ήμουν παιδί και φανατικός αναγνώστης κόμικς. Από μικρός ήθελα να κάνω τα δικά μου, αλλά δεν τα πήγαινα καλά με το σχέδιο. Εκείνη την εποχή, πολύ περισσότερο απ’ ότι σήμερα, ήταν κοινός τόπος ότι κόμικς κάνει μόνο όποιος ξέρει να σχεδιάζει. Μεγαλώνοντας και παρακολουθώντας τον χώρο από διάφορους ρόλους, κυρίως αυτόν του δημοσιογράφου, συνειδητοποίησα ότι δεν είναι απαραίτητο να σχεδιάζεις για να γράφεις καλά κόμικς – για καλή μου τύχη, βρέθηκαν κι άλλοι που πίστευαν το ίδιο και μου έδωσαν ευκαιρίες. Κάπως έτσι, από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 ξεκίνησα να γράφω ιστορίες για την Disney, για την Bonelli, για τον Lupo Alberto και τον Ντιαμπολίκ, συνεχίζοντας απτόητος μέχρι σήμερα να εξερευνώ αυτόν τον ενδιαφέροντα και πραγματικά μαγικό κόσμο. ● Από τις συνεργασίες σου στον χώρο ξεχωρίζει αναμφίβολα αυτή με τον Τζόρτζιο Καβατσάνο, όχι μόνο για την καλλιτεχνική και αφηγηματική αρτιότητα των ιστοριών σας, αλλά για το σπάνιο γεγονός δύο άνθρωποι να συνεργάζονται τόσο συχνά και να δημιουργούν τόσο διαφορετικά μεταξύ τους πράγματα. Ο Τζόρτζιο Καβατσάνο είναι πολλά πράγματα για μένα. Με βοήθησε στα πρώτα μου βήματα, σχεδίασε μία από τις πρώτες ιστορίες μου στο περιοδικό «Topolino», με σύστησε στην εκδοτική εταιρεία Bonelli με τα καλύτερα λόγια, μου έμαθε πολλά. Ταυτόχρονα, η επικοινωνία στη συνεργασία μας είναι τέτοια που λειτουργούμε τόσο συντονισμένα λες και είμαστε ένας καλλιτέχνης, παρά καλλιτεχνικό δίδυμο – συμβαίνει και με άλλους καλλιτέχνες, όπως η Σίλβια Τζίκε. Με τον Τζόρτζιο όμως είχαμε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε πολλά διαφορετικά μονοπάτια, εκτός από τα κλασικά κόμικς της Disney: Ντιαμπολίκ, Σπάιντερ Μαν, Ντύλαν Ντογκ, Lupo Alberto, «Jungle Town», εκ των οποίων τα περισσότερα, αν και ανήκουν σε διαφορετικές σχολές ή παραδόσεις, φέρουν τα υφολογικά γνωρίσματα που χαρακτηρίζουν τη συγκεκριμένη καλλιτεχνική σύμπραξη. Από τις πρώτες σελίδες της ιστορίας «Σκοτεινή Πόλη» (Μίκυ Μυστήριο). Η ατμόσφαιρα είναι διαφορετική σε σχέση με τις συνηθισμένες ιστορίες των κόμικς της Ντίσνεϋ. ● Η συμμετοχή σου στην ανατρεπτική σειρά «Μίκυ Μυστήριο Β’ Κύκλος» εξακολουθεί σχεδόν 25 χρόνια μετά να παραμένει μία από τις καλύτερες στιγμές σου, καθώς και μία από τις πιο ενδιαφέρουσες προσπάθειες ανανέωσης του ήρωα. Πράγματι, η συγκεκριμένη σειρά γεννήθηκε από την επιθυμία να κάνω κάτι με τον πιο διάσημο χαρακτήρα της εταιρείας, το οποίο θα μπορούσε να έχει την επιτυχία που είχε την ίδια περίοδο η σειρά με τις «Νέες Περιπέτειες του Φάντομ Ντακ» στην Ιταλία. Ο Ντόναλντ είχε ήδη ένα υπερηρωικό άλτερ έγκο, ο Μίκυ όμως δεν είχε αυτήν την προσαρμοστικότητα. Εκείνη την περίοδο, περί τα τέλη της χιλιετίας, τα αστυνομικά μυστήρια ήταν ένα πολύ διαδεδομένο και επιτυχημένο είδος μυθοπλασίας σε όλα τα σχετικά μέσα, λογοτεχνία, τηλεόραση, κινηματογράφος. Μια και τύχαινε να μου αρέσει κι εμένα ιδιαίτερα, δέχτηκα να συντονίσω μια ομάδα εργασίας για τη διαμόρφωση του νέου σύμπαντος του «Μίκυ Μυστηρίου». Μαζί μου ήταν και ο Τζόρτζιο Καβατσάνο, με τον οποίο ήδη είχαμε βρει έναν κοινό κώδικα επικοινωνίας. Για μια σειρά λόγων, δεν πρόκειται για ένα «φυσιολογικό» έργο αλλά για ένα κράμα ιδεών και καλλιτεχνικού αυθορμητισμού. Ενώ η κατεύθυνση που πήρε ήταν σωστή, κατά τη γνώμη μου έχει στοιχεία ανερμάτιστα και δίχως συνοχή, διαδοχικά τέλη και νέες αρχές, έπασχε σε θέματα συντονισμού. Παραμένει όμως μία καλή απόδειξη των κρυφών δυνατοτήτων του ήρωα, τις οποίες αναδείξαμε απολαμβάνοντας κάθε στιγμή, ειδικά στο επεισόδιο #0 της εισαγωγής στην Νταρκ Σίτι που συνυπογράφω με τον Καβατσάνο. Ο Φραντσέσκο Αρτιμπάνι ήταν ο άλλος κεντρικός συγγραφέας της σειράς, ο οποίος συνέβαλε στη δημιουργία ενός continuity που μπορούσε να σταθεί στα πόδια του. Οι πωλήσεις όμως δεν ήταν τόσο καλές για να συνεχίσει και ολοκληρώθηκε πολύ σύντομα, σε μόλις 12 τεύχη. Spider-Man: Το Μυστικό του Κρυστάλλου. Κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μικρός Ήρως (2021 – μετάφραση Γαβριήλ Τομπαλίδης). ● Πώς εμπνέεσαι; Μια ερώτηση που φαίνεται απλή, αλλά η απάντηση είναι αρκετά δύσκολη. Πρόκειται για κάτι το οποίο με απασχολεί από διάφορες πλευρές – για παράδειγμα, εσχάτως προσπαθώ να το διδάξω σε νέους φερέλπιδες συγγραφείς παραδίδοντας μαθήματα δημιουργικής γραφής. Δεν αφορά μόνο τα κόμικς, αλλά και τη λογοτεχνία, την πεζογραφία, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, τα βιντεοπαιχνίδια, ένα εύρος αναφορών και ερεθισμάτων που μεταβολίζονται και συνεπικουρούν στην τελική έμπνευση. Συχνά πηγή έμπνευσης είναι οι άνθρωποι που συναναστρέφομαι. Σχεδόν ποτέ δεν έχει τύχει να μου φέρουν μια ιστορία που «θα μπορούσε να γίνει ωραίο κόμικς» και να ισχύει πράγματι αυτό, ωστόσο είναι σύνηθες να εμπνέεσαι παρατηρώντας τις ζωές των άλλων, ακούγοντας τις εμπειρίες και τις ιστορίες τους, ειδικά όταν μιλάμε για κόμικς όπως τα ντισνεϊκά όπου υπάρχει η δυνατότητα να γράφουμε απλές, καθημερινές ιστορίες. Αλλά και στις μεγαλύτερες ιστορίες συμβαίνει το κλειδί να βρίσκεται σε μια απλή ιδέα, έναν βασικό μηχανισμό όπως η αλληλεπίδραση και η σχέση δύο χαρακτήρων, κάτι μικρό που λειτουργεί εξίσου καλά ανεξαρτήτως αν γράφεις μια ιστορία τρόμου, ένα γουέστερν ή ένα αστυνομικό δράμα. Οι ιδέες που προέρχονται από την καθημερινή ζωή είναι πάντοτε αυτές που λειτουργούν καλύτερα. Και το σχετικό link...

Με ένα πρόγραμμα πιο πλούσιο από ποτέ, το Comicdom Con Athens μας υποδέχεται το τριήμερο 12-13-14 Μαΐου στη 17η διοργάνωσή του, στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων. Ενώ η χώρα βρίσκεται σε πυρετό εκλογών, χιλιάδες φίλοι και φίλες των κόμικς στην Αθήνα αλλά και σε όλη την Ελλάδα, περιμένουν παράλληλα με ανυπομονησία ένα άλλο γεγονός. Και αυτό γιατί λιγότερο από μία εβδομάδα μας χωρίζει από το μεγαλύτερο, κεντρικότερο και μακροβιότερο φεστιβάλ κόμικς της Αθήνας: το Comicdom CON Athens, το οποίο φέτος μετράει τη 17η διοργάνωσή του. Με μια ιδιαιτερότητα, καθώς πρόκειται για πρώτη φορά να διεξαχθεί σε έναν τελείως διαφορετικό χώρο από τις προηγούμενες χρονιές, στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων. Όπως δηλαδή αρμόζει σε ένα τέτοιου βεληνεκούς διεθνές φεστιβάλ. Το πρόγραμμα της μεγάλης γιορτής των κόμικς αναμένεται πιο πλούσιο από ποτέ, με τη συμμετοχή 170 καλλιτεχνών (το μεγαλύτερο Artists Alley που έχει φιλοξενηθεί ποτέ σε εγχώριο φεστιβάλ), σχεδόν 40 καταστήματα και εκδοτικές, διεθνείς και ελληνικές εκθέσεις κόμικς και εικονογράφησης, προβολές animation, workshop για όλες τις ηλικίες, sketch events, διαγωνισμό cosplay, ομιλίες και πάνελ, καθώς και την Απονομή των Ελληνικών Βραβείων Κόμικς. Και όλα αυτά βέβαια με ελεύθερη είσοδο. Ας δούμε όμως πιο αναλυτικά τι μας επιφυλάσσει το τριημέρο 12 έως 14 Μαΐου στην Τεχνόπολη. Με άρωμα Ιταλίας Στο φετινό φεστιβάλ την τιμητική της θα έχει η Ιταλία. Η φιλοξενία δύο σημαντικών εκθέσεων, σε συνεργασία με το Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο Αθηνών, σκοπεύει να αναδείξει στο ελληνικό κοινό τον πλούτο της καλλιτεχνικής παραγωγής της γειτονικής μας χώρας. Η πρώτη έκθεση (Calvino Immaginario) θα είναι αφιερωμένη στα 100 χρόνια από τη γέννηση ενός από τους πιο γνωστούς συγγραφείς, δοκιμιογράφους και δημοσιογράφους της Ιταλίας, του Italo Calvino. Θα περιλαμβάνει κόμικς, εικονογραφήσεις και γελοιογραφίες, εμπνευσμένες από τους φανταστικούς κόσμους του διάσημου συγγραφέα, με συμμετοχές καταξιωμένων δημιουργών όπως οι Giorgio Cavazzano, Sara Colaone, Lorenzo Mattotti και Vittorio Giardino. Η δεύτερη έκθεση (Fumetti dal Mare – Κόμικς από τη Θάλασσα), η οποία φιλοξενήθηκε το περασμένο φθινόπωρο στο Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο, θα παρουσιάσει τα έργα έξι διεθνών καλλιτεχνών (μεταξύ των οποίων της δικής μας Έλενας Γώγου) εμπνευσμένων από τη θάλασσα: το αρχέγονο και ζωτικής σημασίας στοιχείο που αποτελεί χώρο συνάντησης διαφορετικών λαών και πολιτισμών. Του Vittorio Giardino, από την έκθεση «Calvino Immaginario» Στο ίδιο πλαίσιο θα φιλοξενηθεί ο Tito Faraci, ένας από τους σημαντικότερους και πιο πολυβραβευμένους Ιταλούς σεναριογράφους κόμικς, ένας από τους πρώτους Ιταλούς συγγραφείς που εργάστηκαν σε χαρακτήρες αμερικανικών comics όπως ο Spider-Man, ο Daredevil και ο Captain America. Ο Faraci, ο οποίος έχει αφήσει το στίγμα του σε εμβληματικά κόμικς όπως Dylan Dog, Tex, Diabolik, Magico, Vento και Zagor, θα παραδώσει workshop και θα παραστεί σε ειδική εκδήλωση συζήτησης με το κοινό, όπου θα παραλάβει βραβείο για τη Συνολική Προσφορά του στην Τέχνη των Comics. Ελληνικές εκθέσεις Από τις ελληνικές εκθέσεις, ξεχωρίζει αναμφισβήτητα η έκθεση εικονογράφησης «LGBT Art – Η Άνθηση της Εγχώριας Queer Εικονογράφησης» με τη συμμετοχή 14 εγχώριων καλλιτεχνών (Δημήτρης Αναστασίου, Δημήτρης Γαβαλάς, Ντέννις Γιατράς, Γώγου, Μιχάλης Διαλυνάς, Αύγουστος Κανάκης, Δημήτρης Κάσδαγλης, Θεμιστοκλής Λιονέτης, Σμαράγδα Μάγκου, Σιαδώρα Παπαθεοδώρου, Αριάδνη Τζουνάκου, Degphilip, Harry Saxon και Steve Stivaktis), οι οποίοι παρουσιάζουν έργα με ελεύθερο μεν θέμα, αλλά επικεντρωμένα στην αγάπη, τη σεξουαλικότητα και την αποδοχή της ετερότητας. Ενώ η έκθεση «Spotlight on: Αγγελική Σαλαμαλίκη» είναι αφιερωμένη στη γνωστή δημιουργό, η οποία φιλοτέχνησε το εικαστικό για το φετινό φεστιβάλ. Μια εξαιρετική καλλιτέχνιδα με αξιοπρόσεκτη πορεία στον χώρο των κόμικς, της εικονογράφησης και του animation, την οποία η εν λόγω έκθεση αναδεικνύει μέσα από σημαντικά έργα της. Του Δημήτρη Γαβαλά, από την έκθεση «LGBT ART» Ακόμη δύο – ψηφιακές – εκθέσεις ολοκληρώνουν το εκθεσιακό πρόγραμμα του Comicdom Con Athens: η μία (10 Χρόνια «Σχεδία» – Οι Εικονογραφήσεις) παρουσιάζει για πρώτη φορά τις δημιουργίες που πρόσφεραν αφιλοκερδώς σκιτσογράφοι και δημιουργοί κόμικς για το περιοδικό δρόμου «Σχεδία», το οποίο εδώ και μια δεκαετία δίνει τη δυνατότητα σε εκατοντάδες άστεγους συμπολίτες μας να εργαστούν και να σταθούν στα πόδια τους με ένα αξιοπρεπές εισόδημα. Η δεύτερη ψηφιακή έκθεση με τίτλο «Κλασσικά Εικονογραφημένα: Οι Αθάνατες Ελληνικές Δημιουργίες», θα παρουσιάσει δείγματα από την ελληνική παραγωγή κόμικς της σειράς για τα οποία δούλεψαν κορυφαίοι Έλληνες σχεδιαστές και συγγραφείς, μεταξύ των οποίων οι Γιώργος Βακαλό, Μποστ, Κώστας Γραμματόπουλος και Νίκος Καστανάκης, στο πλαίσιο της θεματικής «Από τη Μυθολογία και την Ιστορία της Ελλάδος». Και οι δύο αυτές εκθέσεις θα είναι προσπελάσιμες στο Ψηφιακό Μουσείο Comics (comicsmuseum.gr) και θα παραμείνουν διαθέσιμες για το κοινό και μετά το πέρας του φεστιβάλ. Προβολές animation Οι φίλες και οι φίλοι του animation θα μπορούν να παρακολουθήσουν ένα ενδιαφέρον πρόγραμμα με προβολές ταινιών κινουμένων σχεδίων εγχώριας παραγωγής. Ξεχωρίζει η προβολή επιλεγμένων ελληνικών έργων animation από την περσινή 15η διοργάνωση του Animasyros. Θα προβληθεί επίσης για πρώτη φορά σε φεστιβάλ η «Λυσιστράτη», το έργο των Τάσου Αποστολίδη και Γιώργου Ακοκαλίδη, της διεθνώς αναγνωρισμένης σειράς «Κωμωδίες του Αριστοφάνη σε Κόμικς» το οποίο έγινε animation 20 χρόνια πριν. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει και στην προβολή της βιντεοσκοπημένης μουσικοθεατρικής μεταφοράς του κόμικ «Musicoma» της Μαρίας-Όλιας Ντακογιάννη, μιας τρυφερής ιστορίας που συνδυάζει αφήγηση, τζαζ μουσική και video-art. Τέλος, θα υπάρχει πρόγραμμα σπουδαστικών ταινιών animation μικρού μήκους από το Τμήμα Γραφιστικής και Εικαστικής Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής. Αφίσα της ταινίας animation «Mine» της Δάφνης Ξουράφη Φέτος θα εγκαινιαστεί επίσης για πρώτη φορά ο θεσμός της Agora, ο οποίος φιλοδοξεί να συμβάλει στην εξωστρέφεια της ελληνικής σκηνής κόμικς: εγχώριοι δημιουργοί και εκδότες θα έχουν τη δυνατότητα να παρουσιάσουν τα έργα τους σε εκδότες από χώρες όπως η Ιταλία, η Γαλλία, το Βέλγιο και η Ισπανία, αυξάνοντας τις πιθανότητες για την έκδοσή τους στο εξωτερικό. Παράλληλα με όλα τα παραπάνω θα υπάρξει πρόγραμμα ειδικά διαμορφωμένο για παιδιά (σε επιμέλεια της Athens Comics Library), διαγωνισμός Cosplay, Sketch Event (με θεματική: Avengers VS X-Men), θεματικές συζητήσεις και εργαστήρια/masterclasses από έμπειρους σκιτσογράφους, απευθυνόμενα τόσο σε αρχάριους όσο και σε πιο απαιτητικό κοινό. Τελετή Απονομής Ελληνικών Βραβείων Κόμικς Όπως τις προηγούμενες χρονιές, έτσι και φέτος το ενδιαφέρον όλων αναμένεται να στραφεί στην τελετή Απονομής Ελληνικών Βραβείων Κόμικς, κατά την οποία θα βραβευτούν τα κόμικς της προηγούμενης χρονιάς στις παρακάτω κατηγορίες: Καλύτερου Κόμικ, Σχεδίου, Πρωτότυπου Σεναρίου, Διασκευασμένου Σεναρίου, Εξωφύλλου, Καλλιτεχνικής Επιμέλειας, Αυτοέκδοσης, Ένθετου, Πρωτοεμφανιζόμενου Καλλιτέχνη, Μεταφρασμένης Έκδοσης, Βραβείου Κοινού. Οι υποψήφιοι τίτλοι προέκυψαν από τις ψήφους των μελών της Ελληνικής Ακαδημίας Κόμικς, αποτελούμενης από άτομα που δραστηριοποιούνται (ως καλλιτέχνες, σεναριογράφοι, αρθρογράφοι, θεωρητικοί κ.ο.κ.) στον χώρο της Ένατης Τέχνης. Τις πεντάδες των υποψήφιων έργων, που έχουν ήδη διακριθεί στον πρώτο γύρο ψηφοφορίας των μελών της Ακαδημίας, μπορείτε να τις βρείτε στο www.ebk.gr. Οι φετινοί νικητές και νικήτριες θα ανακοινωθούν στην τελετή των ΕΒΚ την Παρασκευή 12/5 στις εγκαταστάσεις της Τεχνόπολης, ενώ την επόμενη ημέρα (Σάββατο 13/5) θα λάβει χώρα εκδήλωση παρουσίασης και συζήτησής τους με το κοινό. Comicdom CΟΝ Athens 2023 Διοργάνωση: Comicdom Press Πότε: Παρασκευή 12, Σάββατο 13 και Κυριακή 14 Μαΐου, 11.00-21.30 Πού: Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων (Πειραιώς 100). Είσοδος από ΜΕΤΡΟ Στάση Κεραμεικός (Οδός Ιάκχου) Πόσο: Είσοδος Ελεύθερη Για πιο αναλυτικές πληροφορίες σχετικά με το πρόγραμμα, καθώς και για εξασφάλιση θέσεων στα workshop, επισκεφθείτε το www.comicdom-con.gr Και το σχετικό link...

Μάσκες, στολές και κοσμοπλημμύρα. Όταν θέλεις να ξεφύγεις απ’ όλα αυτά, το βενετσιάνικο καρναβάλι δεν είναι η καλύτερη επιλογή. Η πρεμιέρα της νέας ταινίας «Spider-Man: No Way Home», της τρίτης κατά σειρά με πρωταγωνιστή τον Τομ Χόλαντ κάτω από την κόκκινη-μπλε στολή τις τελευταίες ημέρες του 2021, προκάλεσε εκστατικές αντιδράσεις στους θαυμαστές του διασημότερου ήρωα της Marvel. Σε αυτή τη χρονική συγκυρία, ανήμερα της κινηματογραφικής πρεμιέρας κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Μικρός Ήρως μία από τις πιο ιδιαίτερες περιπέτειες του Ανθρώπου Αράχνη. Ο λόγος για το «Spider-Man: Το μυστικό του κρυστάλλου», την πρώτη ιστορία ιταλικής παραγωγής με τον δημοφιλέστατο χάρτινο υπερήρωα. Η προέλευση της ιστορίας δεν αποτελεί απλά μια τυπική καταγραφή, μια αναφορά για τους λάτρεις της στατιστικής. Απεναντίας έχει βαθιές ουσιαστικές προεκτάσεις στην ίδια την ιστορία, αφού όταν πρωτοκυκλοφόρησε το 2003, μετά από παρασκηνιακές συνομιλίες του αρχισυντάκτη της ιταλικής Panini Ενρίκο Φορναρόλι με τα μεγάλα κεφάλια της Marvel, αποτέλεσε ένα πρωτότυπο υφολογικό πείραμα, μια ενδιαφέρουσα ανάμιξη δύο διακριτών καλλιτεχνικών σχολών. «Το Μυστικό του Κρυστάλλου αντιπροσωπεύει [...] ένα πρώτο, επιτυχημένο [...] παράδειγμα για το πώς οι μεγάλοι ήρωες του αμερικανικού κόμικς μπορούν να αποκτήσουν νέα πνοή διαμέσου των δασκάλων του ιταλικού κι ευρωπαϊκού κόμικς», επισημαίνει ο Φορναρόλι στην εισαγωγή. Πράγματι, οι δυο Ιταλοί δημιουργοί δεν μπήκαν στη διαδικασία να μιμηθούν τους συναδέλφους του από την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού Ωκεανού. Μιλάμε άλλωστε για δυο βετεράνους με μακρά ιστορία στον χώρο της 9ης Τέχνης: τους Τίτο Φαράτσι (σενάριο) και Τζόρτζιο Καβατσάνο (σχέδιο), γνωστοί αμφότεροι από τις ιστορίες τους για την Disney Ιταλίας. Ανάμεσα στις συνεργασίες τους ξεχωρίζει η «Σκοτεινή Πόλη» (Μίκυ Μυστήριο Β’ Κύκλος) και η «Αληθινή Ιστορία του Χίλια Εννιακόσια», διασκευή της κλασικής ταινίας «Novecento». Η αποτύπωση του παρασκηνίου δεν δυσκόλεψε τον Καβατσάνο ο οποίος είναι γέννημα-θρέμμα Βενετός. Εκείνος μάλιστα έδωσε την ιδέα για τη δημιουργία του «κακού» αφού γνώριζε καλά τους τοπικούς μύθους. Από εκεί και πέρα, τη σκυτάλη πήρε ο Φαράτσι, ο οποίος ισορρόπησε το τοπικό στοιχείο με τα βασικά μιας περιπέτειας με τον Πίτερ Πάρκερ στο προσκήνιο – εσωτερικός μονόλογος, πνευματώδεις ατάκες και ένας επιβλητικός αντίπαλος που αρχικά βγάζει τον ήρωα εκτός μάχης. Ο Πίτερ Πάρκερ ταξιδεύει στη Βενετία για οδοιπορικό κατ’ εντολή του Τζ. Τζόνα. Παρά τις ελπίδες του για χαλάρωση, τελικά θα βρεθεί αντιμέτωπος με ένα μυστήριο που έχει τις ρίζες του στο νησί Μουράνο, γνωστό για την τέχνη της υαλουργίας, και τον απόκοσμο κόμη Αλεβίζε Τζάνους. Παρά τη μικρή έκταση, «Το μυστικό του κρυστάλλου» αποτελεί ένα σημείο αναφοράς τόσο στην Ιστορία της 9ης Τέχνης όσο και σε αυτήν του ήρωα. Και το σχετικό link...

Στην ιστορία Αρχιτεκτονική Κληρονομιά των Tito Faraci, Giorgio Salati και Roberto Vian του 2010 (βλέπε Νέο Μίκυ Μάους 267), υπάρχουν μερικές ενδιαφέρουσες κρυμμένες πληροφορίες (easter eggs στη νεοελληνική καθομιλουμένη των 30χρονων και κάτω νεαρών) τις οποίες θα εξετάσουμε λεπτομερώς. Στην αρχή της ιστορίας, καθώς ο Ντόναλντ προσπαθεί να γκρεμίσει το σπίτι του με τις κλωτσιές, εμφανίζεται ο μεσίτης υπερπολυτελείας Ρούμπικ Σφαιροκιούμπικ (ιταλικό όνομα: Dorick Sferocubik, βάσει του paperpedia) και μας πληροφορεί ότι το σπίτι του Ντόναλντ είναι έργο του Πάολο Μακέτο, εκπρόσωπου της οργανοπαικτικής αρχιτεκτονικής, δηλαδή συνταξιούχος οργανοπαίκτης που στράφηκε στην αρχιτεκτονική! Κοιτάζοντας στο inducks, η ιταλική περίληψη της ιστορίας αναφέρει ότι το ιταλικό όνομα του Πάολο Μακέτο είναι Alvar Baasso. Εδώ πρέπει να πούμε ότι η λέξη basso (όχι Baasso) στα ιταλικά σημαίνει 'χαμηλός' ή 'μπάσο' = 'βαθύφωνο', δηλαδή 'χαμηλός ήχος'. Ο όρος αυτός χρησιμοποιείται εκτενώς στην όπερα (και στην ηχητική μηχανική) για τους βαθύφωνους ήχους ή τύπους φωνής. Τι γίνεται τώρα εάν ανταλλάξουμε τη λέξη βαθύφωνο/μπάσο (basso στα ιταλικά), η οποία βρίσκεται στη μια πλευρά του εύρους της φωνητικής κλίμακας, με την αντίστοιχη λέξη που περιγράφει την αντίθετη πλευρά της φωνητικής κλίμακας; Έχουμε τη λέξη άλτο (alto στα ιταλικά, το οποίο σημαίνει και ψηλός). Αν προσθέσουμε και ένα έξτρα 'άλφα' στην ιταλική λέξη, όπως έγινε για το επίθετο Baasso, έχουμε το αντίστοιχο επίθετο Aalto. Προσθέτοντας και το όνομα Alvar, καταλήγουμε στο ονοματεπώνυμο Alvar Aalto. Ο οποίος, φυσικά, είναι ο διάσημος Φινλανδός αρχιτέκτονας και βιομηχανικός σχεδιαστής Alvar Aalto! (τι οργανοπαίκτης, τι βιομηχανικός σχεδιαστής...) Έτσι λύθηκε το (ιταλικό) μυστήριο του υπό εξέταση ονόματος! Αν κοιτάξουμε τις φωτογραφίες των αρχιτεκτόνων, του πραγματικού και του φανταστικού, βλέπουμε και την ομοιότητα: Φυσικά παραμένει το ερώτημα, γιατί στα ελληνικά να μεταφραστεί το όνομα του σε Πάολο Μακέτο...? Το μόνο που μπορεί να περάσει από το μυαλό μου είναι ότι χρησιμοποιήθηκαν το όνομα και το επίθετο από κάποιους ιταλούς δημιουργούς, π.χ. του Augusto Macchetto και του Paolo Mottura ή του Paolo De Lorenzi. Αλλά δεν βλέπω να βγάζει και πολύ νόημα μια τέτοια εξήγηση, αφού η μετάφραση έγινε μάλλον από έλληνα μεταφραστή. Αν έχει κάποιος άλλη γνώμη, είναι ευπρόσδεκτος να σχολιάσει. @PhantomDuck ...??? Πριν να κλείσουμε την έρευνα μας, να πάμε πίσω στον υπερπολυτελή μεσίτη Ρούμπικ Σφαιροκιούμπικ/Dorick Sferocubik. Φαντάζομαι ότι όλοι μας γνωρίζουμε τον κύβο του Ρούμπικ. Πιο κάτω βλέπουμε τον δημιουργό του κύβου, Έρνο Ρούμπικ, και τις ομοιότητες με τον ντισνεϋκό Ρούμπικ Σφαιροκιούμπικ (κασκόλ, κινήσεις των χεριών, μαλλιά, κλπ): (μη με ρωτήσετε γιατί το μικρό ιταλικό όνομα είναι Dorick... δεν έχω ιδέα...) Αυτά εν ολίγης. Επόμενη έρευνα όταν και εάν το επιτρέψουν οι συνθήκες της καθημερινότητας (τώρα με την καραντίνα, έχω ακόμα λιγότερο ελεύθερο χρόνο). Καλά να περνάτε και προσοχή στους παντός είδους κορονοϊούς!

Yποθέσεις διαφθοράς, πολιτικά σκάνδαλα, πληρωμένοι δολοφόνοι, συνέργειες δικαστικών, πολιτικών, μπάτσων, επιχειρηματιών, σε ένα νέο, σκοτεινό περιβάλλον, την Νταρκ Σίτυ. Το «Μίκυ Μυστήριο Β' Κύκλος» (Mickey Mouse Mystery Magazine) κυκλοφόρησε 20 χρόνια πριν, σπάζοντας κάθε συγγραφικό ταμπού και ακροβατώντας στο λεπτό σχοινί της λογοκρισίας μίας Disney υπερευαίσθητης, ειδικά όταν μεταχειρίζεσαι τον ήρωα-σήμα κατατεθέν της. Ένα βήμα πριν εκπνεύσει η προηγούμενη χιλιετία, το κατά είκοσι χρόνια μακρινό πλέον 1999, η καλλιτεχνική ομάδα της παραγωγής κόμικς με τους ήρωες του Disney στη γειτονική Ιταλία, το μυθικό σχεδόν επιτελείο του Topolino, έπλεε στον αφρό ενός ορμητικού κύματος δημιουργικού οίστρου. Μετά την τεράστια επιτυχία της επαναστατικής μεταμοντέρνας υπερηρωικής σειράς επιστημονικής φαντασίας με πρωταγωνιστή τον Ντόναλντ Ντακ και το alter ego του, Φάντομ Ντακ, γνωστή στα ελληνικά με τον τίτλο «Οι Νέες Περιπέτειες του Φάντομ Ντακ» (Paperinik New Adventures - PKNA), τα μεγάλα μυαλά του Topolino αποφάσισαν να δοκιμάσουν ένα πιο... ώριμο reboot, αυτή τη φορά με πρωταγωνιστή τον ήρωα-ναυαρχίδα της Disney: τον Μίκυ Μάους. Κι έτσι δημιουργήθηκε το Mickey Mouse Mystery Magazine, ή αλλιώς, όπως το μάθαμε στα ελληνικά, το Μίκυ Μυστήριο Β' Κύκλος. Μια πολύ ιδιαίτερη ιστορία και μάλλον μια από τις πιο σημαντικές χάρτινες στιγμές του πιο διάσημου ποντικού στον κόσμο. Τα νουάρ στοιχεία επικρατούν, όχι μόνο στο σεναριακό σκέλος αλλά και στη σκηνοθεσία των καρέ Η ιδέα ήταν απλή. Για παραπάνω από μισό αιώνα, ο Μίκυ είχε καθιερωθεί – ιδιαίτερα στις χάρτινες περιπέτειές του – ως ένας καταφερτζής ντετέκτιβ, του οποίου τη βοήθεια για την επίλυση μερικών εκ των δυσκολότερων υποθέσεων που βασανίζουν την Αστυνομία του Μίκυ Σίτυ ζητά τακτικά ο επικεφαλής της, επιθεωρητής Ο’ Χάρα. Με τον καιρό, όμως, θα έλεγε κανείς πως οι ιστορίες του ποντικού ντετέκτιβ άρχισαν να γίνονται στάσιμες και επαναλαμβανόμενες, δίχως τρομερές σεναριακές εμπνεύσεις, δίχως ιδιαιτέρως απειλητικούς αντιπάλους – ανέμενες πάντα τη νικηφόρα για τον ήρωα κατάληξη, και δεν αμφέβαλες στιγμή για αυτή. Οι επανεκδόσεις ιστοριών των βετεράνων του είδους Bill Walsh και Floyd Gottfredson, των Guido Martina και Romano Scarpa, δεν αρκούσαν για να καλύψουν το κενό και να ικανοποιήσουν τους αναγνώστες, αλλά και τους επιτελείς των εκδόσεων των ιστοριών με τον ήρωα. Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει πως δεν υπήρχαν αξιόλογες, φιλότιμες προσπάθειες. Διατηρούσαν, ωστόσο, τα χαρακτηριστικά της εξαίρεσης στον κανόνα. Ένας από τους... συνήθεις ύποπτους της νέας γενιάς υπήρξε, αναμφίβολα, ο Tito Faraci, ένας φιλόδοξος και ταλαντούχος συγγραφέας ιστοριών κόμικς με τους χαρακτήρες του Disney, ο οποίος ξεκίνησε τη συνεργασία του με το περιοδικό την κατάλληλη στιγμή, για να βρεθεί στο επίκεντρο μιας καλλιτεχνικής επανάστασης, την οποία παράλληλα ώθησε με τις ιδέες του. Το 1996. Εκείνη την περίοδο, οι παλαιότεροι συνάδελφοι του Faraci τα έδιναν όλα σε ένα πειραματικό πρότζεκτ που έβαζε στο μπλέντερ διαφορετικά αφηγηματικά μοτίβα - κυρίως επιστημονική φαντασία και υπερηρωική δράση - με κυρίαρχο συστατικό τον ντισνεϊκό χαρακτήρα. Το ίδιο έκανε, σε μικρότερο βαθμό, και εκείνος, μόνο που επέλεξε να πειραματιστεί συνδυάζοντας την παράδοση του Μίκυ Σίτυ με εμπνευσμένο, εκρηκτικό χιούμορ και στοιχεία καθαρόαιμης αστυνομικής, ντετεκτιβικής δράσης. Η πρωτοτυπία της συγγραφής του Faraci δεν πέρασε απαρατήρητη από τους υπεύθυνους του περιοδικού, οι οποίοι εμπιστεύονταν όλο και περισσότερο τον ταλαντούχο νεαρό, δίνοντάς του μάλιστα μια θέση στην ομάδα τους. Εκεί, όπου οι Alessandro Sisti, Ezio Sisto και Francesco Artibani, κάτω από την καθοδήγηση του Simone Stenti, έπλαθαν μέρα με τη μέρα ένα νέο φαινόμενο. Οι καλλιτεχνικές ανησυχίες του Simone Stenti του κάρφωσαν στο μυαλό την εξής ιδέα: «Γιατί να μην κάνουμε κάτι αντίστοιχο με τον Μίκυ;» Κι έτσι, μαζί με τους προαναφερθέντες, αλλά και τους Giorgio Cavazzano, Claudio Sciarrone, Silvio Camboni, Gianfranco Cardara, Davide Catenacci, υπό την εποπτεία του τότε διευθυντή του περιοδικού, Paolo Cavaglione, άρχισαν να πέφτουν ιδέες με ρυθμό οπλοπολυβόλου. Σεναριακά ευρήματα, σχεδίαση νέων χαρακτήρων, χρωματικές επιλογές, ακόμα και αρχιτεκτονική μελέτη για τη νέα πόλη στην οποία θα τοποθετούνταν ο χαρακτήρας πήραν μορφή έπειτα από πολλές ώρες ομαδικής δουλειάς. Μια ασυνήθιστη ιστορία Ποια είναι όμως τα χαρακτηριστικά της νέας αυτής ιστορίας; Τι ήταν αυτό το τόσο πρωτότυπο, αυτός ο αέρας ανανέωσης που έφερε στην κληρονομιά του εμβληματικού χαρακτήρα μιας εταιρείας-κολοσσού; Ήδη από τις πρώτες σελίδες, γίνεται αντιληπτό πως αυτή δεν είναι μια ιστορία σαν όλες τις άλλες. Οι καθιερωμένες πρακτικές αφήγησης των κλασικών κόμικς με ζωόμορφους χαρακτήρες παραβιάζονται τόσο στο επίπεδο της οπτικής απεικόνισης, με κινηματογραφικά πλάνα και χρήση βουβών, υπαινικτικών καρέ που προσκαλούν τον αναγνώστη να παρακολουθεί με προσοχή, όσο και στο επίπεδο της εξιστόρησης, αφού το πρώτο επεισόδιο μας δίνεται υπό τη μορφή μιας εξαντλητικής ιστορικής αναδρομής, επ’ ευκαιρία μιας ανάκρισης. Κι αν τα παραπάνω δεν ήταν ήδη αρκετά ανατρεπτικά, η εικόνα του Μίκυ Μάους να φωτίζεται από τον ανακριτικό φακό στην αίθουσα ανακρίσεων είναι το λιγότερο ασυνήθιστη. Ο Μίκυ Μάους καλείται στο Νταρκ Σίτυ για να αναλάβει το ιδιωτικό γραφείο ερευνών του παλιού συμφοιτητή του, Σόνυ Μίτσελ, ο οποίος αγνοείται αφού το αυτοκίνητό του βρέθηκε εκτός δρόμου. Εκεί, βρίσκεται ξαφνικά μπλεγμένος σε καταστάσεις που δεν έχει ξανασυναντήσει στο Μίκυ Σίτυ. Πληρωμένοι δολοφόνοι, διεφθαρμένοι πολιτικοί, πουλημένοι δικαστές, αστυνομικοί χωρίς ηθικούς φραγμούς. Ο Μίκυ Μάους εκεί είναι ένας ξένος, μια παραφωνία στη μελωδία του υποκόσμου, ο οποίος κινεί τα νήματα. Γι’ αυτό και δεν αργεί να βρεθεί στο μάτι του κυκλώνα. Η αστυνομία, αντί να ζητά τη βοήθειά του για τη διαλεύκανση δύσκολων υποθέσεων, τον παρακολουθεί στενά. Την ίδια στιγμή, η φυσική τάση του χαρακτήρα να μπλέκεται σε υποθέσεις και να αναζητά την αλήθεια και το δίκαιο, τον τοποθετεί πολύ γρήγορα στο στόχαστρο όλου του υποκόσμου του Νταρκ Σίτυ. Για το λόγο αυτό, υπήρχε η ανάγκη να δημιουργηθούν νέοι χαρακτήρες. Ο Γκούφυ, η Μίννι, ο Μαύρος Πητ, δεν έχουν θέση σε αυτό το περιβάλλον. Είναι ήρωες που αποπνέουν την ασφάλεια της κανονικότητας, η οποία στο Νταρκ Σίτυ έχει δώσει τη θέση της στη διαρκή επιφυλακή, την αγωνία – όταν ο ήρωας απειλείται από τα όπλα των κακοποιών, αισθάνεσαι την ένταση του κινδύνου. Όπως και για τον Μίκυ, έτσι και για τον αναγνώστη, το νέο περιβάλλον είναι εντελώς αχαρτογράφητο. Όπως είναι εύκολα αντιληπτό, πρόκειται για μια ιστορία που είναι αντιδιαμετρικά αντίθετη με το «ντισνεϊκό» modus operandi. Γι’ αυτό και αποτελεί ταυτόχρονα μια από τις σειρές που φλέρταραν περισσότερο με το λογοκριτικό ψαλίδι της μαμάς εταιρείας, αλλά και το πιο τολμηρό εγχείρημα για μια «ενήλικη» ιστορία Disney με νουάρ στοιχεία. Από τη δεκαετία του ’90 κι έπειτα, το κέντρο ελέγχου της ευρωπαϊκής παραγωγής ιστοριών με τους χαρακτήρες της Walt Disney Company ήταν στο Παρίσι. Όλες οι ιστορίες έπρεπε να πάρουν την έγκριση από τα κεντρικά, πριν τυπωθούν. Κι εκεί ξεκινάνε τα προβλήματα για κάθε τέτοιου είδους τολμηρό εγχείρημα, αφού η Disney είναι γνωστή για τους αυστηρούς της όρους και τις λογοκριτικές της τάσεις. Κι αν το PKNA κατάφερε να επιτρέψει τους δημιουργικούς πειραματισμούς, όταν μιλάμε για τον ήρωα-ναυαρχίδα της εταιρείας η προσοχή πρέπει να είναι πολύ μεγαλύτερη και οι χειρισμοί πολύ πιο λεπτοί. Στην πρώτη ιστορία που σχεδίασε ο Giorgio Cavazzano, σε μια ανταλλαγή πυρών του Μίκυ με έναν απειλητικό κακοποιό, ένας περαστικός ηλικιωμένος βρίσκει τον θάνατο από μια αδέσποτη σφαίρα. Οπως είναι λογικό, το καρέ αυτό έπρεπε να ανασκευαστεί. Σκηνές βίας, όπως η απόπειρα ξυλοδαρμού του Μίκυ Μάους από τους μπράβους ενός μεγάλου κεφαλιού του υποκόσμου, έπρεπε να αναπροσαρμοστούν ώστε η βία να γίνει περισσότερο υπαινικτική παρά να φαίνεται. Ακόμα κι έτσι, η ιστορία παρέμενε ένα μεγάλο αγκάθι στο μάτι των γραφειοκρατών της Disney. Γι’ αυτό κι επινοήθηκε ένα άλλο εύρημα, προκειμένου να μετριάσει τον αντίκτυπο της ιστορίας στους νεαρούς αναγνώστες των κόμικς: στο τέλος κάθε ιστορίας, από το δεύτερο τεύχος και μετά, υπήρχε μια σελίδα που έδειχνε τον Μίκυ Μάους να βγαίνει από έναν κινηματογράφο. Με αυτό, επιχειρούνταν η αποστασιοποίηση του ήρωα από την ιστορία του: όσα παρακολουθήσατε δεν είναι η «πραγματικότητα» του ήρωα, αλλά μια ταινία στην οποία πρωταγωνιστεί ως ηθοποιός. Αν και μετριάζει λίγο το τολμηρό του εγχειρήματος, ήταν μια ικανοποιητική μέση λύση, η οποία επέτρεψε στην ιστορία να συνεχίσει και να φτάσει τα 12 τεύχη, προσφέροντας μια από τις καλύτερες στιγμές του Μίκυ Μάους, αλλά και των κόμικς με τους ήρωες της Disney εν γένει. Και το σχετικό link...

Το σημερινό Μίκυ Μάους (Νο 2367) δημοσίεψε αυτή την ιστορία, που αποτελεί συνέχεια ενός παλιότερου στριπ του Φλόυντ Γκότφρεντσον! Για να καταλάβουν οι αναγνώστες το ιστορικό που κρύβεται στις σελίδες του κόμικ, στην ύλη του περιοδικού προστέθηκε αυτό το μονοσέλιδο άρθρο: Inducks