Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'jacques tardi'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.

  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος

Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος

Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος

Ομάδα

Member Title

MSN

Website URL

Yahoo

Skype

Πόλη

Επάγγελμα

Ενδιαφέροντα

Βρέθηκε 21 αποτελέσματα

  1. germanicus

    ΤΟ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΑΚΤΗΣ

    germanicus δημοσίευσε ένα θέμα στην ενότητα 2000-09

    Μεταφορά σε κόμικ του γνωστού αστυνομικού/νουάρ του Jean-Patrick Manchette από τον Jacques Tardi. Ως εκ τούτου λογίζεται ότι μεταφέρθηκε στα Ελληνικά σε συνεργασία του Άγρα (που βγάζει τα μυθιστορήματα του Manchette) και της Βαβέλ (που το 86 είχε μεταφράσει ένα Νέστωρ Μπούρμα του Tardi). Πολυτελής έκδοση απ'τον Οκτώβρη του 2006. Σκληρό εξώφυλλο, ιλλουστρασιόν σελίδες, μεγάλο μέγεθος (άρα πάλι joins για τα εξώφυλλα ) 21χ32 εκ, 88 α/μ σελίδες. Τίτλος πρωτότυπου: Le Petit bleu de la côte ouest Bedetheque
  2. The_Sandman

    Hotel de la gare - Tardi/Prudon (Βαβέλ τ.68)

    The_Sandman δημοσίευσε ένα θέμα στην ενότητα ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ

    Hotel de la gare σχέδιο: Tardi σενάριο: Prudon Βαβέλ τ.68 (Δεκέμβριος 1986) Αφιέρωμα στον Jacques Tardi. Άλλα κόμικ του στα ελληνικά: Ομίχλη στη γέφυρα του Τολμπιάκ Το μελαγχολικό κομμάτι της δυτικής ακτής Η κραυγή του Λαού Griffu (scan) Ο Δαίμονας των Πάγων (scan) It's so hard... (scan)
  3. The_Sandman

    It's so hard... - Grange / Tardi (Παρά Πέντε #48)

    The_Sandman δημοσίευσε ένα θέμα στην ενότητα ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ

    It's so hard... Dominique Grange / Jacques Tardi Παρά Πέντε τ.48 (Φεβρουάριος 1990) Άλλα κόμικ του Tardi στα ελληνικά: Ομίχλη στη γέφυρα του Τολμπιάκ Το μελαγχολικό κομμάτι της δυτικής ακτής Η κραυγή του Λαού Griffu (σκαναριμένο εδώ) Ο Δαίμονας των Πάγων (σκαναρισμένο εδώ)
  4. germanicus

    ΟΜΙΧΛΗ ΣΤΗ ΓΕΦΥΡΑ ΤΟΥ ΤΟΛΜΠΙΑΚ

    germanicus δημοσίευσε ένα θέμα στην ενότητα 1980-89

    Σειρά : Noir Άλλος ένας τίτλος για ψυλλιασμένους. Το όνομα "Νέστωρ Μπούρμα" δεν υπάρχει καν στο οπισθόφυλλο (η ράχη είναι κενή στοιχείων). Στη πραγματικότητα είναι ο πρώτος τόμος επί συνόλου 7 (ο 7ος μόλις κυκλοφόρησε στη Γαλλία). Συγχωρείται όμως η Βαβέλ γιατί εκείνη την εποχή είχε κυκλοφορήσει μόνο ο πρώτος. Όλη η σειρά είναι σε σενάριο Léo Malet, οι 5 πρώτοι τόμοι (και αυτός φυσικά) σε σκίτσο Jacques Tardi, οι 2 τελευταίοι σε σκίτσο Emmanuel Moynot. Έκδοση της βαβέλ NOIR του Γενάρη 1986 σε μετάφραση Βαρβάρας Δεληβοριά. 74 α/μ σελίδες με μια περιπέτεια του πρώην αναρχικού, νυν αστυνομικού Νέστωρα Μπούρμα σε 21χ28 εκ. διαστάσεις. Πρωτότυπος τίτλος: Brouillard au pont de Tolbiac Είναι μια περιπέτεια του πρώην αναρχικού ντετέκτιβ Νέστωρ Μπουρμά, ο οποίος λαμβάνει στο γραφείο του ένα αινιγματικό σημείωμα. Ενας άγνωστος σε αυτόν αποστολέας, ο οποίος στη συνέχεια αποδεικνύεται πως είναι παλιός σύντροφός του, θαμώνας σε ένα κέντρο φανατικών χορταροφάγων στην οδό Τολμπιάκ, ο Αλμπέρ Λεναντέ, ένας ονειροπόλος αναρχικός ρακοσυλλέκτης, τον καλεί να τον επισκεφθεί στο νοσοκομείο όπου νοσηλεύεται, ύστερα από μια επίθεση με μαχαίρι, ώστε να σωθούν μερικοί φίλοι του. Φθάνοντας όμως εκεί ο τραυματισμένος είναι ήδη νεκρός και ο Μπουρμά με τη βοήθεια της Μπελίτα Μοράλες, μιας όμορφης νεαρής τσιγγάνας, προστατευομένης του μυστηριώδους ασθενούς, προσπαθεί να εξιχνιάσει την υπόθεση, με την οποία ασχολείται παράλληλα και η επίσημη παρισινή αστυνομία με τον επιθεωρητή Φαμπρ και τον αρχηγό Φαρού. Ερευνώντας και ψάχνοντας τα αποκόμματα παλιών εφημερίδων ο Μπουρμά ανακαλύπτει ότι το θύμα μαζί με κάποιους αναρχικούς συντρόφους του σχεδίαζαν μια γερή μπάζα, που ίσως ήταν η ληστεία μιας χρηματαποστολής που έγινε το 1936 και οδήγησε στην εξαφάνιση ή στον θάνατο του υπαλλήλου που μετέφερε τα χρήματα. H νεαρή τσιγγάνα είναι το κλειδί στην υπόθεση, χάρη σε αυτήν ο Μπουρμά φθάνει στο ξετύλιγμα της πλοκής, η παρουσία της όμως δίνει στον συγγραφέα την ευκαιρία να δημιουργήσει ένα σύντομο ειδύλλιο ανάμεσα σε αυτήν και στον ήρωα. Ωστόσο το κύριο μέλημα του Μαλέ είναι να αφηγηθεί μια ιστορία με κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις, δεδομένου ότι οι παλιοί σύντροφοι του νεκρού ρακοσυλλέκτη δεν είναι τόσο σύντροφοι ούτε τόσο έντιμοι όσο θα επέβαλλαν οι ιδέες τους ......... Ευχαριστούμε τον mOeBiUs για τα επιπλέον στοιχεία.
  5. ramirez
    Ο σκιτσογράφος Ζακ Ταρντί ζωγραφίζει ένα από τα μεγάλα έργα του τρομερού παιδιού του νεο-πολάρ. O Ζαν-Πατρίκ Μανσέτ, τρομερό παιδί του νεο-πολάρ, αναδύθηκε απ’ τις στάχτες του ’68, έλαμψε δυνατά και χάθηκε σχετικά γρήγορα. Περιέγραψε το χάος ή, αν θέλετε, το κενό που δημιουργήθηκε στη γαλλική κοινωνία μετά την εξέγερση, τότε που οι από πάνω κατέλυαν κάθε μορφή αντίστασης και αμφισβήτησης. Ανέδειξε μια σειρά αντιήρωες χαμένους από χέρι καθώς πουλούσαν ακριβά το τομάρι τους. Το «Μελαγχολικό κομμάτι της Δυτικής Ακτής» – σε μετάφραση Θοδωρή Τσαπακίδη – εκδόθηκε και επανεκδόθηκε από την Άγρα, ενώ πριν από λίγους μήνες ο ιστορικός οίκος κυκλοφόρησε το βιβλίο ως κόμικ, με πρόλογο του Φρανσουά Γκερίφ. Ο πολυβραβευμένος σκιτσογράφος Ζακ Ταρντί, γνωστός στην Ελλάδα από την «Κραυγή του λαού» (Εκδ. ΚΨΜ) – για την Κομμούνα του Παρισιού, του Ζαν Βοτρίν – σέβεται απόλυτα το κείμενο καθώς το διασκευάζει σε γκριζόμαυρες εικόνες. Ο σπουδαίος κομίστας, έχοντας ζωγραφίσει όλα τα μυθιστορήματα του Μανσέτ, ενσωματώνει στην πένα του τον σκληρό κόσμο του συγγραφέα, σκηνογραφεί την επωαζόμενη δυστοπία της κοινωνίας με παγωμένα καρέ που επιταχύνονται συχνά πυκνά. «Το μελαγχολικό κομμάτι της Δυτικής Ακτής» δημοσιεύτηκε πριν από σαράντα περίπου χρόνια και δεν έχει χάσει τίποτε από την κοινωνική ματιά και τη φρεσκάδα του. Ούτε από τη μουσική του υπόκρουση με τζαζ της Δυτικής Ακτής των 50’s. Σε αυτή την αιματηρή ιστορία πρωταγωνιστεί ο Ζορζ Ζερφό, πρώην στασιαστής και νυν ανερχόμενος χαρτογιακάς, με γυναίκα και παιδιά, με ωράριο και διακοπές. Ο προσωπικός κόσμος του Ζερφό περιλαμβάνει ποσότητες Cutty Shark, μπέρμπον και τσιγάρων· πάνω απ’ όλα κουλ τζαζ: Τζέρι Μάλιγκαν, Τσίκο Χάμιλτον, Τζίμι Τζιούφρε και αρκετούς άλλους. Η πρώτη αφηγηματική σεκάνς είναι ακριβώς ίδια με την τελευταία: «Και συνέβαινε καμιά φορά αυτό που συμβαίνει τώρα: ο Ζορζ Ζερφό τρέχει με το αμάξι του στον εξωτερικό περιφερειακό. Μπήκε στην Πορτ ντ’ Ιβρί. Είναι δύο και μισή το πρωί, ίσως τρεις και τέταρτο... Τα Ι.Χ. κινούνται με μεγάλη ταχύτητα, πολύ πάνω από το επιτρεπτό όριο. Αρκετοί οδηγοί είναι μεθυσμένοι. Ο Ζορζ Ζερφό είναι... Στο μυαλό του Ζορζ Ζερφό υπάρχει σκοτάδι και σύγχυση· ασαφώς μπορούμε να διακρίνουμε κάποιες αριστερές ιδέες... Μέσα από δύο ηχεία – ένα κάτω από το ταμπλό, ένα στο πίσω μέρος – ακούγεται σε χαμηλή ένταση η μουσική που παίζει το κασετόφωνο, τζαζ στο στιλ West Coast». Στο ενδιάμεσο ο μικροαστός υπάλληλος Ζερφό έχει σκοτώσει μερικούς σκληρούς τύπους, έχει χτυπηθεί άγρια, τον έχουν κλέψει, έχει κάνει έρωτα με μια καλοφτιαγμένη πλούσια διανοούμενη· τη δολοφόνησαν· και έχει πάρει εκδίκηση από τον πλαδαρό δικτατορίσκο Αλόνζο Έμεριχ, εξόριστο απ’ τον Άγιο Δομήνικο, για το λουτρό αίματος που επέβαλε εκεί. Η ίντριγκα εν είδει road movie μπλέκει από καθαρή τύχη τον Ζερφό σε περιπέτειες απ’ το Παρίσι μέχρι τις Άλπεις και πάλι πίσω: «Δεν υπάρχει τρόπος να πούμε συγκεκριμένα πού θα καταλήξουν τα πράγματα για τον Ζορζ Ζερφό... Στον ευρύτερο κύκλο θα ανατραπούν οι σχέσεις παραγωγής στις οποίες πρέπει να αναζητήσουμε την αιτία...». INFO Ζαν-Πατρίκ Μανσέτ «Το μελαγχολικό κομμάτι της Δυτικής Ακτής» Εκδόσεις Άγρα Σελ.: 80 Τιμή: 14 ευρώ Και το σχετικό link...
  6. Θρηνωδός
    Γαλλία, αρχές 20ου αιώνα. Ο Arthur Même, ή όπως είναι στην αγγλική έκδοση Arthur There, είναι ο τελευταίος απόγονος μιας ξεπεσμένης αριστοκρατικής γαλλικής οικογένειας. Πλέον μισότρελος, είναι υπεύθυνος των τειχών και των πυλών ενός τεράστιου κτήματος που ανήκει σε 5-6 οικογένειες. Η τραγική ειρωνεία; Η τεράστια αυτή έκταση με ότι υποστατικά περιέχει άνηκε μέχρι πρότινος στον πατέρα του αλλά με δόλια μέσα, λιγδερούς δικηγόρους και πουλημένη δικαιοσύνη πέρασε στα χέρια των τωρινών του αφεντικών. Παρόλα αυτά προσπαθεί μέσω των δικών του ανίκανων δικηγόρων να πάρει την περιουσία του πίσω και να σταματήσει να ζει στην φτώχεια ανοίγοντας και κλείνοντας τις πόρτες παίρνοντας φραγκοδίφραγκα ως διόδια. Όλα θα αλλάξουν όταν ο πρωθυπουργός της Γαλλίας, βλέποντας την επικείμενη πτώση στις εκλογές, ξαφνικά αποκτά έντονο ενδιαφέρον για το κτήμα του Mornemont όπου δουλεύει ο Arthur, έχοντας ανακαλύψει ένα χαρτί του 1784 που φέρει την βασιλική σφραγίδα και το κηρύσσει ως ανεξάρτητο κράτος μέσα στην καρδιά της γαλλικής επαρχίας. Στο επίκεντρο όλων, η νεαρή Julie, κόρη του αρχηγού της μίας από τις 5 οικογένειες και κρυφός πόθος του Arthur. Το 1979 ο Forest με τον Tardi "σοκάρουν" την γαλλική σκηνή με αυτό το υπερσουρεαλιστικό σατιρικό κόμικ που ήταν από τα πρώτα που έφεραν τον τίτλο graphic novel και άτυπα θεωρείται ότι εισήγαγε το ευρωπαϊκό κόμικ στην Graphic Novel Era. Υπό την έκδοση της casterman, το ασπρόμαυρο άλμπουμ των 170 σελίδων αποτελεί από τις χαρακτηριστικότερες προσαρμογές του Tardi και το σκίτσαρε την ίδια περίοδο που έκανε το Griffu με τον Manchette και το 4ο τεύχος της Adele Blanc-Sec. Σχεδιαστικά ήταν σε πολύ καλό επίπεδο σε εκείνη τη φάση, αν και το όλο περιβάλλον του You are There δεν είχε απαιτήσεις σε τοπία και με μόνο 4 κύριους χαρακτήρες δεν θύμισε έντονα το υπαρκτό πρόβλημα του Ταρντί σε διακριτά πρόσωπα. Μην περιμένετε βέβαια το σχεδιαστικό έπος του Le démon des glaces, αλλά κάτι ικανοποιητικά ατμοσφαιρικό και ζοφερό. Αν με ρωτήσει κανείς τι διαπραγματευόταν το σενάριο δεν έχω συγκεκριμένη απάντηση να δώσω. Η ιστορία από τις πρώτες δέκα σελίδες σου κάνει ξεκάθαρο ότι είναι υπερβολικά περίεργη και αλλοπρόσαλλη, χωρίς να φέρνει σε οτιδήποτε άλλο έχεις διαβάσει. Κάποιος θα έλεγε ότι αποτελεί κριτική του Forest στην πολιτική σκηνή των late '70s και την διαφθορά της που οδηγούσε σε σπασμωδικές κινήσεις, άλλος ότι κριτικάρει τον υλισμό του σύγχρονου ανθρώπου και το παθητικό του δέσιμο με την περιουσία του. Παρόλα αυτά στον επίλογο ο ίδιος γράφει πως ο πολιτικός σχολιασμός, η σχέση ανθρώπου και υλικών αγαθών, το σεξ, η ανηθικότητα που έχει στο κόμικ αποτελούν όργανα της πλοκής και όχι ο τελικός προορισμός της υπόθεσης, παραλείποντας το να μας πει ποιος ήταν αυτός. Ίσως το άφησε να αιωρείται εσκεμμένα, ίσως τον κυρίευσε η συγγραφική δειλία και το δέλεαρ του πάντα εύκολου και εύπεπτου ανοιχτού φινάλε. Σε κάθε περίπτωση, αξίζει 1+ αναγνώσεις. Η σκληρόδετη έκδοση της Fanta, ή μάλλον η επανέκδοση με το νέο εξώφυλλο που έχω παραπάνω, δεν χρειάζεται κανένα παίνεμα. Είναι άψογη όπως πάντα παρόλο τα 1-2 ορθογραφικά και με εθιστική μυρωδιά.
  7. Θρηνωδός
    Ήταν μια από αυτές τις στιγμές που κάθεσαι αμέριμνος στον καναπέ σου και ψάχνεις τα κομιστικά δρώμενα που μπορείς να επισκεφτείς, όταν ανακαλύπτεις πως ένα μουσείο κόμικς στην Βασιλεία φιλοξενεί μια έκθεση με αυθεντικές σελίδες και σκίτσα ενός από τους αγαπημένους σου κομίστες, ίσως του αγαπημένου σου εν ζωή. Ο λόγος για τον Jacques Tardi, τον ογκόλιθο του Γαλλοβελγικού νουάρ/πολάρ και πολιτικού κόμικ. Με συνοπτικές διαδικασίες βγήκαν εισιτηριάκια με το τραίνο και το προχθεσινό παρασκευιάτικο απόγευμα εγώ και η Μαριάννα κατηφορίσαμε προς το cartoonmuseum της Βασιλείας για να ζήσουμε ίσως το πιο επεισοδιακό απόγευμα της μέχρι τώρα εμπειρίας μας βλέποντας λάιβ διάσημους δημιουργούς. Ήταν μια ευκαιρία που δεν θα άφηνα με τίποτα να πάει χαμένη, ειδικά όταν σκεφτόμουν πως ο άνθρωπος είναι 72 χρονών και αρκετά πεσμένος οπότε δεν ήξερα αν θα είχα ξανά ευκαιρία να τον δω. Φτάνουμε στις 5 στο μουσείο και ένας υπάλληλος που καθάριζε τον χώρο μας είπε ότι οι πόρτες θα άνοιγαν 6:30. Κάναμε μια βόλτα και γυρίσαμε εκεί στις 6:10, βλέποντας με λύπη πως ο χώρος ήταν ήδη τίγκα στον κόσμο. Αφού παραπονεθήκαμε στον βλαμμένο υπάλληλο που μας έδωσε λάθος πληροφορίες (και δεν ήταν η τελευταία φορά μέσα στην μέρα) πήγαμε στον δεύτερο όροφο και κάτσαμε όρθιοι για να ακούσουμε την ομιλία. Η έκθεση θα διαρκέσει ~4 μήνες και την πρώτη μέρα ήρθε ο ίδιος ο δημιουργός να πει δυο λόγια και να γνωρίσει το κοινό του εις τας Ελβετίας. Η ομιλία δυστυχώς στο μεγαλύτερο μέρος της ήταν από την υπεύθυνη της γκαλερί που διάβαζε ένα φτιαχτό μονόλογο σχετικά με τις αρετές του Ταρντί στα Γερμανικά, με τον ίδιο να ανεβαίνει μόνο 5 λεπτά να πει δύο λόγια. Παρόλα αυτά πέταξε μια φοβερή ατάκα (στα Γαλλικά πάντα) όπου έδειξε μια αυθεντική σελίδα από την Διαφθορά (La Debauche) λέγοντας "αν προσέξετε πολύ, θα δείτε που έχω γ@μhσει τελείως το σχέδιο". video-1541935137.mp4 Η ομιλία τελειώνει και μεις χαζεύουμε γύρω γύρω έχοντας στην πλάτη 5-6 Ταρντικά κόμικς, μπας και καταλάβουμε αν θα υπογράψει ή όχι. Τρώμε μια τεράστια ξενέρα για μια ακόμα φορά όταν μαθαίνουμε εκ των υστέρων πως στο ισόγειο έδιναν εισιτήρια για signing (προφανώς δεν ενημέρωσαν από την αρχή). Ο αριθμός; 10 για τον Ταρντί και 20 για την γυναίκα του Ντομινίκ Γκρανζ, η οποία ήρθε μαζί του για να προωθήσει έναν καινούργιο της δίσκο που θα παιζόταν το Σάββατο στο Volkshaus της Βασιλείας. Όταν όμως υπάρχουν στον χώρο 100+ άτομα για υπογραφές καταλαβαίνετε πως τα περιορισμένα 10 χαρτάκια έκαναν φτερά σε δευτερόλεπτα. Εν τέλει πήρα ένα για την Ντομινίκ, έκατσα στην ουρά και περίμενα καρτερικά για μια ευκαιρία που ίσως καθόταν για να δω τον ίδιο. Στα χέρια κρατούσα το Ici Meme και η Μαριάννα την πρώτη Γαλλική έκδοση του πρώτου τεύχους της Adele Blanc Sec. Η αναμονή στην ουρά ξεπέρασε τις 2 ώρες, σε έναν μικρό χώρο με κάκιστο εξαερισμό. Επιτέλους εμφανίζεται ο Ταρντί μετά το τέλος μιας συνέντευξης που έκανε στον τρίτο όροφο για ένα τοπικό κανάλι και προς τεράστια μου έκπληξη όχι μόνο υπογράφει αλλά σκιτσάρει στον καθένα από ένα σκίτσο σχετικό με το κόμικ που του έφερναν. Αρχίζουν να με ζώνουν τα φίδια γιατί είδα πως η γκαλερίστα που καθόταν δίπλα του μάζευε στο χέρι τα εισιτήρια, καταλαβαίνοντας πως οι πιθανότητες μου έστω για μια υπογραφή μειώνονταν με το λεπτό. Αφού υπογράφει και σκιτσάρει για τους 9 από τους 10 που είχαν το μαγικό χαρτάκι (προφανώς όλοι γνωστοί της γκαλερί, το βύσμα υπάρχει τελικά παντού) μένει μια ουρά από άτομα που είχαν χαρτάκι είτε για την Γκρανζ είτε καθόλου. Εμείς ήμασταν 3οι σε αυτή την ομάδα και βλέπουμε τους μπροστινούς να αρχίζουν τις εντάσεις με την γκαλερίστα, φωνάζοντας στα Γερμανικά και τα Γαλλικά πως ήρθαν από όλες τις γωνιές της χώρας για να τον δουν και πως είναι ανεπίτρεπτο που έβγαλαν μόνο 10 χαρτάκια όταν ήξεραν πως θα γινόταν ο χαμός. Εν τέλει η ένταση χτύπησε κόκκινο, έπεσαν φωνές και οι μισοί της ουράς έφυγαν αγανακτισμένοι και βρίζοντας. Ο μέσος όρος ηλικίας του κόσμου ξεπερνούσε τα 65, και εκεί που θα περίμενες πως οι "πολιτισμένοι" Ελβετοί δεν θα δημιουργούσαν τέτοια θέματα, οι από πίσω μας άρχισαν (μετά από δύο ώρες αναμονής και φιλικής κουβέντας) να φωνάζουν πως είχαμε έρθει μόλις πριν και πως τους πήραμε την θέση. Καθαρά επειδή μας είδαν ξένους και πίστεψαν πως μπορούσαν να παίξουν το χαρτάκι του ντόπιου για να μας κάνουν να φανούμε τζαμπατζίδες. Δυστυχώς για αυτούς έπεσαν στο λάθος άτομο, γιατί όταν έχεις φάει Ελληνική ουρά στην μούρη πάμπολλες φορές (όλοι ξέρουμε πως ανάβουν τα αίματα σε τέτοιες περιπτώσεις) δεν υπάρχει περίπτωση να ενδώσεις σε κάτι τόσο αρχάριο Το λοιπόν, δεν πήγαμε πουθενά, η γκαλερίστα τελικά αναγκάστηκε να υποχωρήσει και να αφήσει άλλους δέκα να πάρουν υπογραφή και σκίτσο. Μέσα σε αυτούς και εμείς Αποτίμηση; Ο Ταρντί είναι τρομερά αξιόλογος άνθρωπος και υπομονετικός όσο δεν πάει. Ανέβηκε φουλ στα μάτια μου που έκατσε στην ηλικία του 2+ ώρες να υπογράφει και να σχεδιάζει πάνω από 20 σκίτσα, όντας φιλικός σε όλους (όσο φιλικός του επέτρεπε να είναι η ιδιοσυγκρασία του και ο σχετικά στρυφνός του χαρακτήρας). Ρώταγε σε ποιο όνομα να υπογράψει, έβλεπε ποιο κόμικ του έφερνες και σχεδίαζε στην εσωτερική σελίδα κάτι σχετικό. Και αυτός και η Ντομινίκ μου άφησαν καλή εντύπωση, δεδομένων των συνθηκών και της αποπνικτικής ατμόσφαιρας που επικρατούσε. Μακάρι να μπορέσω να τους ξαναδώ και να είναι καλά για χρόνια ακόμα να δημιουργούν. Δεν μπορώ δυστυχώς να πω το ίδιο για το όλο event, αφού για δεύτερη φορά σε μικρό διάστημα που πήγα σε ελβετική διοργάνωση (η άλλη μια συναυλία των Uriah Heep τέλη Οκτώβρη) το στήσιμο της εκδήλωσης ήταν κάκιστο. Μηδέν οργάνωση και διαχείριση του κόσμου, κακή συμπεριφορά των υπεύθυνων αλλά και του κοινού που πιστέψτε με, μπορεί να γίνει πιο ζωώδες και από το Ελληνικό που το θεωρούμε ίσως απολίτιστο σε τέτοιες περιπτώσεις. Όταν καταλάγιασε ο χαμός της μάχης, κατάφερα και ξέκλεψα δύο κουβέντες μαζί του συζητώντας για το νέο του κόμικ I, Rene Tardi (Stalag Ib) βγάζοντας και μια σέλφι (στην οποία με κοίταγε καλά καλά μέχρι να καταλάβει τι κάνω με το κινητό ). Είπε πως θα ήθελε να έρθει στην Ελλάδα, αν βρεθεί κάποιος να τον καλέσει...
  8. GeoTrou

    TARDI JACQUES [ (1946) ]

    GeoTrou δημοσίευσε ένα θέμα στην ενότητα ΞENOI

    Ο Jacques Tardi είναι Γάλλος σχεδιαστής και σεναριογράφος κόμικς. Αποτελεί έναν από τους δημοφιλέστερους και πιο πολυβραβευμένους δημιουργούς της γαλλοβελγικής σχολής, όχι μόνο στην πατρίδα του, αλλά και σε διεθνές επίπεδο. Αειθαλής και παραγωγικότατος, έχει κινηθεί σε διάφορους χώρους, αλλά είναι κυρίως γνωστός για τα ιστορικά και νουάρ κόμικς του. Γεννήθηκε το 1946 στην πόλη Valence της νοτιοανατολικής Γαλλίας. Πέρασε ένα μεγάλο μέρος της παιδικής του ηλικίας στην κατεχόμενη από τις Συμμάχους Γερμανία, καθώς ο πατέρας του ήταν στρατιωτικός. Φοίτησε στο École nationale des Beaux-Arts στη Λυόν και αργότερα στο περίβλεπτο École nationale supérieure des arts décoratifs του Παρισιού. Η καριέρα του ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετία του 1970, στο περιοδικό Pilote, όπου σχεδίασε ιστορίες των Moebius και Serge de Beketch. Ένα απ' τα πρώτα αυτόνομα έργα του που διακρίθηκαν, ήταν το Le Démon des glaces (1974), που σήμερα συγκαταλέγεται στα καλύτερά του. Το 1976 συνεργάστηκε με τον Pierre Christin, για το άλμπουμ Rumeurs sur le Rouergue και την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε το πρώτο άλμπουμ του Les Aventures Extraordinaires d' Adèle Blanc-Sec. Η σειρά αυτή συνεχίζεται ακόμη, με 9 τόμους μέχρι σήμερα, αποτελώντας ένα από τα γνωστότερα κόμικς του. Το 1979 σχεδίασε το Ici Même, ένα σατυρικό graphic novel σε σενάριο του Jean-Claude Forest. Τα επόμενα χρόνια ήταν επίσης πολύ γεμάτα για τον Tardi. Το 1982 κυκλοφόρησε ο πρώτος τόμος των περιπετειών του Nestor Burma, Brouillard au pont de Tolbiac. Όλη η σειρά συνιστά μεταφορά των αστυνομικών βιβλίων του Léo Malet και συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας με άλλους σχεδιαστές. Το Le Trou d'obus (1984) αποτελεί ένα από τα πολλά κόμικς του που καταπιάνονται με τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ το Tueur de Cafards (1984), σε σενάριο του Benjamin Legrand, αποτελεί μια πρωτότυπη νουάρ ιστορία. Στη δεκαετία του 1990 ξεχωρίζουν τα Jeux pour mourir (1992), C'était la guerre des tranchées (1993) και Le Der des Ders (1997). Τα κόμικς αυτά συγκαταλέγονται από τους Γάλλους ανάμεσα στις κορυφαίες του στιγμές. Ωστόσο, αρκετά από τα άλλα κόμικς της ίδιας περιόδου είναι ελάχιστα γνωστά στο ευρύ κοινό. Ο 21ος αιώνας έφερε πολλά σημαντικά κόμικς, όπως τα La Débauche (2000), Le cri du peuple (2001-2005), Le petit bleu de la côte ouest (2005) και Putain de guerre! (2008-2009). Ταυτόχρονα, όμως, έφερε και την αναγνώριση του αμερικανικού κοινού, αφού από το 2003 κι έπειτα μεταφράστηκαν μερικά από τα γνωστότερα έργα του. Στα πιο πρόσφατα άλμπουμ του περιλαμβάνονται το La position du tireur couché (2010), μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου του Jean-Patrick Manchette, και η σειρά Moi René Tardi, prisonnier de guerre au Stalag IIB (2012-σήμερα). Το σχέδιο του Tardi είναι εξαιρετικά αναγνωρίσιμο. Έχει υιοθετήσει τη λεγόμενη καθαρή γραμμή (ligne claire) του Hergé, αλλά με μια δική του, ξεχωριστή πινελιά. Τον έχουν αποκαλέσει «βιρτουόζο του ασπρόμαυρου», αλλά είναι εξίσου ικανός και στο έγχρωμο σχέδιο. Όσον αφορά το σενάριο, πολλές από τις ιστορίες του έχουν πολιτική χροιά ή κάποιο κοινωνικό σχόλιο, άλλοτε υπόγεια κι άλλοτε εμφανέστατα. Ποτέ δεν έκρυψε τις αριστερές του πεποιθήσεις, που συχνά αποτυπώνονται στα έργα του. Ο Tardi έχει λάβει έναν εντυπωσιακό αριθμό βραβείων, ήδη από την αρχή της καριέρας του. Έχει βραβευτεί επανειλημμένως στο Διεθνές Φεστιβάλ της Ανγκουλέμ, ενώ φέρει και πολλές υποψηφιότητες. Επιπλέον, έχει τιμηθεί σε φεστιβάλ της Γερμανίας, του Βελγίου και της Σουηδίας. Το 2004 η αμερικανική έκδοση του 120, rue de la Gare (αγγλιστί The Bloody Streets of Paris) έλαβε υποψηφιότητα για Harvey Award και το 2011 κέρδισε δύο βραβεία Eisner για το C'était la guerre des tranchées (αγγλιστί It was the War of the Trenches). Πίσω στο 1985 είχε γίνει μέλος του Ordre des Arts et des Lettres, αλλά το 2013 αρνήθηκε για ιδεολογικούς λόγους την βράβευσή του με το μετάλλιο της Λεγεώνας της Τιμής, που αποτελεί την ύψιστη τιμή του γαλλικού κράτους. Άλλα κόμικς του Tardi: THE MAMMOTH BOOK OF CRIME (συμμετοχή) NEW YORK MI AMOR Ô DINGOS, Ô CHÂTEAUX! Στο φόρουμ, μπορείτε να βρείτε σκαναρισμένα τα: GRIFFU HOTEL DE LA GARE IT'S SO HARD... Ο ΔΑΙΜΟΝΑΣ ΤΩΝ ΠΑΓΩΝ ΔΙΑΦΘΟΡΑ
  9. BladeRunner1992

    Η ΠΡΗΝΗΣ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΣΚΟΠΕΥΤΗ

    BladeRunner1992 δημοσίευσε ένα θέμα στην ενότητα 2010-19

    Πρόκειται για τη μεταφορά του γνωστού ομότιτλου νουάρ μυθιστορήματος του καταπληκτικού Ζαν-Πατρίκ Μανσέτ. Το μυθιστόρημα το διάβασα το Δεκέμβριο του 2010, οπότε δεν θυμόμουν και πολλά πράγματα από την πλοκή και τους χαρακτήρες. Καλό αυτό, γιατί απόλαυσα την ιστορία σαν να τη διάβαζα για πρώτη φορά. Φυσικά εδώ δεν θα σχολιάσω το μυθιστόρημα -το οποίο είναι καταπληκτικό και απαραίτητο ανάγνωσμα για κάθε φανατικό των σκληρών νουάρ θρίλερ-, αλλά το κόμικ: Μιας και μιλάμε για τον Ταρντί, η μεταφορά κρίνεται άκρως επιτυχημένη και αντάξια του μυθιστορήματος. Η ιστορία αυτή καθαυτή είναι πολύ ικανοποιητικά δοσμένη, κρατάει τον αναγνώστη στην τσίτα από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα, χάρη στην όλη δράση, την ωμή βία, την τρέλα, την ένταση και την αγωνία που υπάρχει για την κατάληξη του πρωταγωνιστή. Και ποιος είναι ο πρωταγωνιστής; Ένας πληρωμένος εκτελεστής, ο Μαρτέν Τεριέ, ο οποίος θέλει επιτέλους να σταματήσει τους σκοτωμούς και να πάρει το κορίτσι που άφησε πίσω, πριν από αρκετά χρόνια. Όμως η Εταιρεία δεν πρόκειται να τον αφήσει να φύγει έτσι απλά, γιατί έχει άλλα σχέδια γι'αυτόν. Ο Τεριέ θα υποχρεωθεί να συνεχίσει για μια ακόμα δουλειά. Όμως, μήπως του την έχουν στημένη; Μήπως τελικά είναι απλά το ασήμαντο πιόνι ενός διεφθαρμένου συστήματος; Το σχέδιο είναι το γνωστό που μας έχει συνηθίσει ο Ταρντί, σίγουρα πολύ καλό και απόλυτα ταιριαστό με το ύφος και την ατμόσφαιρα της ιστορίας του Μανσέτ. Οι σκηνές βίας είναι δοσμένες με την απαραίτητη ωμότητα, τα διάφορα σκηνικά -τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά- είναι εξαιρετικά και μεταφέρουν τον αναγνώστη σ'έναν ασπρόμαυρο κόσμο βίας και διαφθοράς. Με λίγα λόγια, ο Ταρντί καταφέρνει με χαρακτηριστική ευκολία να μεταδώσει στους λάτρεις των κόμικς τον κυνισμό, την τρέλα και τη μαυρίλα που χαρακτηρίζουν τα μυθιστορήματα του Ζαν-Πατρίκ Μανσέτ. 8.5/10 ------------------------------------------------------ Τώρα, όσον αφορά την έκδοση, θα την χαρακτήριζα σίγουρα ικανοποιητική, με καλή βιβλιοδεσία, γκοφρέ εξώφυλλο και γενικά ωραίο χαρτί, ενώ και η εκτύπωση είναι και αυτή μια χαρά. Επίσης, υπάρχουν καμιά δεκαριά σελίδες με αφιερώματα στον Ταρντί και τον Μανσέτ, αλλά και ένα κείμενο για το μυθιστόρημα "Η Πρηνής θέση του σκοπευτή" και το κοινωνικοπολιτικό του υπόβαθρο. Βέβαια υπάρχουν κάποια λαθάκια επιμέλειας (όχι και τόσο σημαντικά για να χαλάσουν την αναγνωστική απόλαυση), ενώ πρέπει να ενημερώσω ότι η μετάφραση έγινε από τα αγγλικά, και όχι από τα γαλλικά. Το κόμικ το βρήκα στο βιβλιοπωλείο "Αλφειός", με κόστος 9€. Πιθανολογώ ότι θα υπάρχουν και άλλα αντίτυπα εκεί, αλλά και σε διάφορα μικρά βιβλιοπωλεία/κομιξάδικα στο Κέντρο. Επίσης μπορεί να το βρει κανείς και στο βιβλιοπωλείο της "Λέσχης Κατασκόπων του 21ου αιώνα".
  10. GeoTrou
    Εκδήλωση της ομάδας Σανγκάη με αφορμή την κυκλοφορία του κόμικ Η πρηνής θέση του σκοπευτή του Jacques Tardi. Μετά την παρουσίαση, θα ακολουθήσει η προβολή της γερμανικής ταινίας Messer im Kopf (1978) και έκθεση έργων του Ταρντί, ενώ στον χώρο θα υπάρχουν και πάγκοι με βιβλία και περιοδικά. Στην εκδήλωση συνδράμουν και λαμβάνουν μέρος: οι εκδόσεις της Λέσχης Κατασκόπων του 21ου αιώνα, Βιβλιοπωλείο Ναυτίλος, οι εκδόσεις Apopeira και δημιουργοί φανζίν από το Athenszine festival. Και μερικές εικόνες που ανέβηκαν σήμερα στη σελίδα της εκδήλωσης στο Facebook:
  11. GeoTrou
    Το Ô dingos, ô châteaux! (κατά λέξη «Ω ντίνγκο, ω κάστρα!») είναι ένα γαλλικό άλμπουμ σε σενάριο και σχέδιο του Jacques Tardi. Όπως τα περισσότερα νουάρ κόμικς του Tardi, έτσι κι αυτό βασίζεται σε κάποιο μυθιστόρημα. Πρόκειται για το ομώνυμο βιβλίο του Jean-Patrick Manchette, που κυκλοφόρησε το 1972 και βραβεύτηκε με το σημαντικότερο γαλλικό βραβείο αστυνομικής λογοτεχνίας, το Grand Prix de Littérature Policière. Όσον αφορά το ίδιο το κόμικ, βγήκε το 2011 από την Futuropolis και το 2015 κυκλοφόρησε στ’ αγγλικά από την Fantagraphics, υπό τον τίτλο Run Like Crazy Run Like Hell. Να σημειωθεί ότι τη μετάφραση από τα γαλλικά έκανε ο γιος του Manchette, Doug Headline. Ο κύριος Hartog, ένας ζάπλουτος κληρονόμος προσλαμβάνει την Julie, πρώην τρόφιμο ενός ψυχιατρικού ιδρύματος, ως νταντά του ορφανού ανιψιού του. Στην πρώτη τους κιόλας βόλτα, η Julie και ο μικρός Peter, θα πέσουν θύματα απαγωγής. Μόνο που η κοπέλα αποδεικνύεται σκληρό καρύδι και καταφέρνει να το σκάσει με τον μικρό. Ξωπίσω της θ' αρχίσουν να τρέχουν όχι μόνο οι απαγωγείς, μεταξύ των οποίων ένας αδίστακτος Βρετανός φονιάς, αλλά και η αστυνομία που τη θεωρεί ένοχη. Αν ένα πράγμα με ενθουσίασε περισσότερο απ' όλα στο εν λόγω κόμικ, είναι το κεντρικό τρίδυμο. Από τη μία, η πρωταγωνίστρια, όχι ακριβώς φυσιολογική, έχει γνώσεις ψυχανάλυσης και κατεβάζει τα χάπια της με ουίσκι ή μπράντι. Από την άλλη, ο δολοφόνος Thompson, ημίτρελος αλλά επαγγελματίας, ταλαιπωρείται από στομαχικά προβλήματα και πραγματικά είναι από τους κακούς που γουστάρεις να μισείς. Και στη μέση ο μικρός Peter, που μέσα στην αφέλεια της ηλικίας του, αποτελεί την κυριότερη πηγή comic relief. Με το γνωστό, ιδιαίτερο σκίτσο του, ο Tardi μας μπάζει σε αυτή την κυνική ιστορία καταδίωξης, που κορυφώνεται σε μια αιματηρή μάχη στα βουνά. Κάνει δε εξαιρετική χρήση των captions, προσθέτοντας ωραίες πινελιές που οι διάλογοι ή το σχέδιο δεν μπορούν να δώσουν. Όσο για την ίδια την πλοκή, θα αρκεστώ στα λόγια ενός βιβλιοκριτικού για το πρωτότυπο έργο του Manchette: «τόσο σκοτεινό, που επαναπροσδιορίζει το νουάρ». Βαθμολογία: 9,3/10.
  12. Θρηνωδός
    Το New York Mon Amour αποτελεί ανθολογία τεσσάρων ιστοριών σε σχέδιο του Tardi και σενάριο των Legrand/Grange/Tardi και κυκλοφόρησε το 2012 από την Fantagraphics ως ένας από τους τόμους της Tardi Collection. Η κύρια ιστορία ονομάζεται "Tueur de Cafards" ("Cockroach Killer") και οι τρεις μικρές ιστορίες "Manhattan", "Its So Hard" και "The Killing of Hung". Όλες οι ιστορίες διαδραματίζονται κατά μέρος ή εξολοκλήρου στη Νέα Υόρκη (εξού και ο τίτλος της ανθολογίας) αλλά επέλεξα ως τίτλο της παρουσίασης να βάλω αυτόν της κύριας ιστορίας που καταλαμβάνει και το μεγαλύτερο μέρος. Συγκεκριμένα, το "Cockroach Killer" πρωτοκυκλοφόρησε με τον τίτλο "Tueur de Cafards" στο περιοδικό A Suivre το 1983 και στη συνέχεια ως graphic novel από την Casterman ένα χρόνο μετά. Σε Αμερικάνικο έδαφος, η Dark Horse εξέδωσε την ιστορία σε συνέχειες υπό τον τίτλο "Roach Killer" στο περιοδικό Cheval Noir το 1990 ενώ η NBM έβγαλε και το αντίστοιχο graphic novel το 1992. Στην έκδοση της fantagraphics έχουμε νέα μετάφραση και lettering. Το "Its so hard" εκδόθηκε το 1981 σε μια ειδική έκδοση του A Suivre αφιερωμένη στον John Lennon και εμφανίστηκε για πρώτη φορά στα Αγγλικά σε αυτή της Fantagraphics. Το "Manhattan" εκδόθηκε αντίστοιχα σε μια έκδοση του A Suivre με θέμα την Νέα Υόρκη το 1979 και στα Αγγλικά από το RAW το 1980. Τέλος, το "Hung's Murderer" βγήκε το 1982 στο περιοδικό L'Echo des Savanes καθώς συμπεριλήφθηκε και στην ανθολογία "The Mammoth Book of Best Crime Comics" του 2008. Όλες οι ιστορίες περιέχονται στην ανθολογία "New York Mi Amor" της Casterman του 2008 η οποία αποτέλεσε βάση για αυτή της Fantagraphics καθώς δανείστηκε και το εξώφυλλο. Όλες οι ιστορίες έχουν σκοτεινή αισθητική με διάχυτο το πνεύμα αποσύνθεσης και παράδοσης. Επικεντρώνονται σε μικρούς, ασήμαντους ανθρώπους που μέσα από τις πράξεις τους καθορίζουν το αν είναι όντως τόσο μικροσκοπικοί όσο δηλώνουν. Κοινός παράγοντας ο πόλεμος, ο οποίος και εμφανίζεται είτε ως κατάλοιπο του WWII είτε ως πόλεμος του Βιετνάμ. Ακόμα και στις δύο ιστορίες που δεν γίνεται άμεση αναφορά στο θέμα αυτό, είναι ξεκάθαρο πως η ακραία συμπεριφορά των πρωταγωνιστών είναι επηρεασμένη από την περιρρέουσα πολεμική ατμόσφαιρα. Είναι γνωστό πόση έμπνευση έχει αντλήσει ο Tardi από τον όλεθρο του πολέμου σε πολλά του κόμικ, όπως συμβαίνει και εδώ. Όλα αυτά έχοντας ως υπόβαθρο την κατεστραμμένη Νέα Υόρκη των τελών '70 - αρχές '80 που βουλιάζει στον βόθρο της εγκληματικότητας, του άμετρου ρατσισμού καλυμμένου με το πέπλο του αντιμιλιταρισμού αλλά και κάθε ζοφερό επακόλουθο που επέφερε η "νίκη" των ΗΠΑ στο Βιετνάμ. Ο εξολοθρευτής κατσαρίδων είναι ένας άχρωμος και ασέξουαλ τύπος γεννημένος στα στερνά του δευτέρου παγκοσμίου και υιοθετημένος από Αμερικάνους γονείς που, προσπαθώντας να καταπολεμήσει την ανιαρή ζωή του, γίνεται μέρος μιας πλεκτάνης που εμπλέκει μαφιόζους, δολοφόνους, ισχυρούς πολιτικούς και λατινοαμερικάνους γκάνγκστερ. Το "Manhattan" είναι μια ιστορία για την ψυχολογική κατάρρευση, την κατάθλιψη και την τρέλα που οδηγεί στην αυτοκτονία, ενώ ακολουθούν οι "It's so Hard" και "The Killing of Hung", ιστορίες αφιερωμένες στον δολοφόνο του Lenon και σε μια Βιετναμέζα μάνα που ψάχνει τον δολοφόνο του γιου της στα σοκάκια του Brooklyn. Όλες οι ιστορίες εστιάζουν σεναριακά στην εκδίκηση και την εξιλέωση αλλά αυτό που θα διαρκέσει στο μυαλό του αναγνώστη είναι το άπιαστο σχέδιο, ότι καλύτερο έχει δημιουργήσει ο μεγάλος Γάλλος απ'ότι έχω διαβάσει μέχρι στιγμής. Ένα στοιχείο που ο Tardi είναι μίλια μπροστά, είναι η χρωματική σύνδεση. Παρόλο που είναι κυρίως Α/Μ σχεδιαστής, παίζει με ένα ή το πολύ δύο χρώματα για να δώσει την έμφαση και την βαρύτητα εκεί που θέλει. Στην πρώτη ιστορία, δεν θα μπορούσα να σκεφτώ καλύτερη απεικόνιση των κατσαρίδων, του βαν και της στολής απεντόμωσης με κόκκινο χρώμα σε ένα γκρι μοτίβο, ένα σαρκαστικό παραλληλισμό στο κόκκινο της Ναζιστικής σημαίας. Δεν λείπουν και τα easter eggs μιας και σε ένα κτήριο υπάρχει μια διαφημιστική πινακίδα που γράφει Spiegelman ως φόρο τιμής στον δημιουργό του Maus αλλά και ένας Alack Sinner σχεδιασμένος στο πλήθος. Βίντεο της έκδοσης από την Fantagraphics Jacques Tardi Εργογραφία του Tardi μεταφρασμένη στα Ελληνικά Άλλα κόμικ του Tardi The Mammoth Book of Best Crime Comics
  13. germanicus

    Η ΚΡΑΥΓΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

    germanicus δημοσίευσε ένα θέμα στην ενότητα 2010-19

    Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Jean Vautrin (1998) ένα πραγματικό θηρίο. Στην Γαλλία κυκλοφόρησε σε 4 τόμους (1. Les canons du 18 mars (2001), 2. L'espoir assassiné (2002), 3. Les heures sanglantes (2003), 4. Le testament des ruines (2004)), εδώ όμως η εκδοτική επέλεξε να το βγάλει μπαμ και κάτω. Διασκευασμένο και σκιτσαρισμένο από τον Ταρντί, γνωστό μας από τον Νέστωρ Μπούρμα: Ομίχλη στη γέφυρα του Τόλμπιακ και το Μελαγχολικό Κομμάτι της Δυτικής Ακτής. Το μυθιστόρημα (και κατ'επέκταση το κόμικ) διαδραματίζεται (και κατ'επέκταση αφηγείται και την ιστορία) στο Παρίσι κατά την Παρισινή Κομμούνα της άνοιξης του 1871. Ήταν η πρώτη φορά που η εργατική τάξη κατέλαβε την εξουσία στη διάρκεια της βιομηχανικής επανάστασης και αποτέλεσε (και αποτελεί) κομβικό σημείο τόσο στην ιστορία της αριστεράς όσο και του αναρχικού χώρου. Μετά την υπερβιαία καταστολή της, επήλθε το 1872 και η διάσπαση των Μπακουνινιστών (ήτοι αναρχικοί) από τους Μαρξιστές. Ως κόμικ, δεν το έχω τελειώσει για να το κρίνω συνολικά. Το σκίτσο είναι το γνώριμο σκίτσο του Ταρντί το οποίο πραγματικά ζωντανεύει την περίοδο. Το σενάριο είναι ζόρικο και απαιτεί τη συνεχόμενη προσοχή σου. Μεγάλο πλήθος χαρακτήρων και επειδή πηγάζει μέσα από την γαλλική ιστορία μερικές φορές με κάνει να θέλω να ανοίξω μια wikipedia για να κατανοήσω ποιος είναι ποιος. Οι ρίζες του σε ένα λογοτεχνικό έργο νομίζω ότι είναι εμφανείς. Οι πουριτανοί ίσως να στραβοκοιτάξουν πολλές φράσεις... Η παρακάτω ατάκα είναι καλτ, αλλά δεν είναι για όλους Αυτό όμως είναι μια μικρή παρανυχίδα Ή μάλλον είναι μέρος της ζωντανής ανάπλασης του όλου περιβάλλοντος. Σημειώνω το ότι ενώ έχει κυκλοφορήσει τόσο καιρό, η παρουσίαση του γίνεται μόλις τώρα Προφανώς είναι δύσκολοι καιροί για πρίγκηπες και για κόμικ των 38 ευρώ. Ασχέτως που βγαίνει 1,1 ευρώ το κάθε δεκασέλιδο (και μου ακούγεται για οκ αναλογία). Τιμή: 37,80€
  14. GeoTrou

    ΔΙΑΦΘΟΡΑ [ La Debauche ]

    GeoTrou δημοσίευσε ένα θέμα στην ενότητα Γαλλία/Βέλγιο

    Η Διαφθορά (γαλλιστί La Débauche) είναι ένα κόμικ των Daniel Pennac (σενάριο) και Jacques Tardi (σχέδιο, χρώμα), που δημοσιεύτηκε το 2004 σε συνέχειες από το περιοδικό 9 (#195-199). Σε αντίθεση με άλλα κόμικς του περιοδικού όμως, δεν υπήρξε μεταγενέστερη αυτοτελής έκδοση. Το πρωτότυπο έργο κυκλοφόρησε το 2000 ως one shot από την Futuropolis. Πρόκειται για την πρώτη απόπειρα του Pennac στον χώρο των κόμικς, αν και είχε ξανασυνεργαστεί με τον Tardi για ένα παιδικό εικονογραφημένο βιβλίο. Παρότι κατηγοριοποιείται ως νουάρ κόμικ, πρόκειται περισσότερο για ένα έργο που σατιρίζει διάφορες πτυχές της σύγχρονης κοινωνίας. Ε, κι επειδή έχουμε μερακλήδες ανθρώπους εδώ μέσα, ο φανταστικός Sandman το σκάναρε και μας το πρόσφερε στο πιάτο. Ο Justin είναι ένας νεαρός επιθεωρητής της αστυνομίας, ξεμυαλισμένος με την Lili, την κτηνίατρο ενός μεγάλου ζωολογικού κήπου. Η σχέση τους διαταράσσεται όταν σε ένα από τα κελιά εμφανίζεται, σαν ακόμα ένα ζώο προς έκθεση, ένας άστεγος άντρας. Ο κόσμος στριμώχνεται για να τον δει, τα κανάλια σπεύσουν να μεταδώσουν το ανθρώπινο δράμα και οι καλόγριες προσεύχονται για την τύχη του. Όταν βρίσκεται κρεμασμένος λίγο παραπέρα, ο Justin θα αναλάβει να διαλευκάνει το μυστήριο. Ξεκινάω με τα ευνόητα. Το σχέδιο του Tardi είναι εξαιρετικό, ίσως ένα κλικ κάτω από το προσωπικό του τοπ. Ο χρωματισμός μπορεί να φανεί παράταιρος, αλλά εξυπηρετεί τέλεια το σκοπό του σεναρίου. Ο Pennac, ένας πολύπλευρος και βραβευμένος συγγραφέας, αγγίζει με ιδιαίτερη δηκτικότητα θέματα όπως η ανεργία, τα ΜΜΕ και κυρίως ο άκρατος καπιταλισμός. Καταφέρνει ωστόσο να μην το κάνει σε βάρος της ίδιας της πλοκής, που στο κάτω-κάτω είναι μια ευφάνταστη ιστορία μυστηρίου. Το καλό, ολίγον τι κουφό χιούμορ είναι διάχυτο και οι «πολύχρωμοι» χαρακτήρες (με προσωπικό αγαπημένο τον κοσμογυρισμένο Πλοίαρχο) σου καρφώνονται στο μυαλό. Ένα κόμικ απ’ αυτά που σκάνε απροσδόκητα και σε αλλάζουν –έστω και λίγο– σαν αναγνώστη. Βαθμολογία: 9,5/10
  15. GeoTrou
    Ανθολογία του Jacques Tardi, ένα από τα πολλά έργα του που σχετίζονται με τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι ιστορίες που περιέχονται, εμφανίστηκαν αρχικά στο περιοδικό (À Suivre), αρχής γενομένης το 1982, και το 1993 συγκεντρώθηκαν σ' έναν τόμο από την Casterman. Το 2010 μεταφράστηκε στ' αγγλικά από την Fantagraphics, υπό τον τίτλο It was the War of the Trenches, κερδίζοντας μάλιστα δύο Eisner Awards. Τόσο στη γαλλική, όσο και στην αμερικανική έκδοση περιλαμβάνονται είκοσι σελίδες από ένα άλλο άλμπουμ του Tardi, το Le Trou d'obus (1983). Δεν υπάρχει κάποια κεντρική πλοκή. Αντιθέτως, διαβάζουμε πολλές σύντομες ιστορίες από τα χαρακώματα, χωρίς να διαχωρίζεται η μία από την άλλη. «Πρωταγωνιστές» είναι οι απλοί στρατιώτες, αυτοί που βίωναν όλα τα βάσανα του τρελού αυτού πολέμου. Κι ενώ το κόμικ επικεντρώνεται στους Γάλλους, στις σελίδες του παρελαύνουν μεταξύ άλλων Γερμανοί, Άγγλοι, Βέλγοι, αλλά και Ινδοί και Σενεγαλέζοι και Βιετναμέζοι, που πολέμησαν για λογαριασμό των Ευρωπαίων αφεντικών τους. Από την ημέρα κήρυξης της γενικής επιστράτευσης, μέχρι τη βύθιση ενός στρατιώτη στην τρέλα, ο Tardi μας αφηγείται πολλές θλιβερές ιστορίες. Το σχέδιο είναι στο γνωστό στυλ του μεγάλου αυτού δημιουργού. Ταυτόχρονα, όμως, είναι και πιο βρώμικο, ώστε να ταιριάζει με την ατμόσφαιρα του κόμικ. Αυτό που παρουσιάζει μεγαλύτερο ενδιαφέρον, είναι το σεναριακό κομμάτι. Η αφήγηση γίνεται ποικιλοτρόπως, άλλοτε σαν ντοκιμαντέρ, με παραλλαγές, κι άλλοτε με απλή αφήγηση. Οι δε ιστορίες, βασισμένες σε αληθινές ιστορίες που είχε διηγηθεί στον Tardi ο παππούς του, αφήνουν ένα μεγάλο βάρος και σοβαρά ερωτήματα για την ανθρώπινη ηλιθιότητα. Δεν είναι ένα ευχάριστο ανάγνωσμα, αλλά είναι ένα σπουδαίο ανάγνωσμα. Βαθμολογία: 9,9/10
  16. totally_wired
    Η Adele είναι μια συγγραφέας βιβλίων όπου θέλει-δεν θέλει, βρίσκεται μπλεγμένη σε εγκληματικές και μεταφυσικές ιστορίες αντλώντας έτσι θέματα για τα βιβλία της. Ζει στο Παρίσι του 1910(+) και είναι μια γυναίκα της εποχής της. Σίγουρα δεν είναι Σέρλοκ ούτε Πουαρό αλλά έχει τον τρόπο της. Μια σελίδα από το 3ο τεύχος The Mad Scientist. Η πλοκή είναι έντονη με δράση. Πολλά πρόσωπα, μυστικές συνεργασίες, ιδιαίτεροι χαρακτήρες και αρκετή βία και χωρίς πάντα καλό τέλος για αρκετούς από αυτούς... Γενικά, υπάρχουν αρκετές αναφορές σε προηγούμενες ιστορίες και εάν θες να έχεις μια ολοκληρωμένη εικόνα της σειράς θα πρέπει να έχεις διαβάσει και τα προηγούμενα. Αυτό όμως δεν είναι απαραίτητο για να ευχαριστηθείς και τις μεμονωμένες ιστορίες. Από αυτά που έχω διαβάσει έχει και χιουμοριστικά στοιχεία ενώ γίνονται και πολλές επεξηγηματικές αφηγήσεις από τους χαρακτήρες έτσι ώστε να ξέρεις ότι αυτό που κατάλαβες είναι όντως έτσι. Βοηθάει αλλά κουράζει μετά από λίγο. Αυτή η επεξηγηματική αφήγηση ίσως να γίνεται για ορισμένες ιστορίες βγήκαν σε συνέχειες ή και για μικρότερες ηλικίες. Το σχέδιο είναι πολύ καλό (ταρντίσιο) ενώ τα τοπία του Παρισιού αποδίδονται εξαιρετικά. Χωρίς είμαι 100% σίγουρος νομίζω πως χρωματισμός υπάρχει μόνο στην τελευταία έκδοσης της Fantagraphics και είναι γενικά στο πνεύμα του κόμικ. Ένα έγχρωμο καρέ από την έκδοση της Fantagraphics με μια επεξηγηματική αφήγηση. Η σειρά κόμικ με την Adele Blanc-Sec αποτελεί τη μοναδική σειρά εξ ολοκλήρου από τον Jacque Tardi. Ξεκίνησε το 1976 και μέχρι σήμερα έχουν κυκλοφορήσει 9 ιστορίες ενώ αναμένεται και μια ακόμα. Adèle and the Beast The Demon of the Eiffel Tower The Mad Scientist Mummies on Parade The Secret of the Salamande The Drowned Man with Two Heads Monsters All The Mystery of the Depths The Infernal Labyrinth The Baby of Buttes-Chaumon Η πρώτη γαλλική έκδοση είναι από τον Casterman ενώ στα αγγλικά έχουν εκδοθεί στο παρελθόν από NBM/Darkhorse (~1990) και τώρα εκδίδονται και από την Fantagraphics σε τόμους με 2 ιστορίες. Ως τώρα έχουν βγει 2 τόμοι από Fantagraphics. Εδώ η πρώτη αγγλική έκδοση: Δεν πω ψέματα.. Περίμενα περισσότερα από άποψη σεναρίου... Το 2010 γυρίστηκε και η ομώνυμη ταινία από τον Luc-Besson με την Louise Bourgoin στον ομώνυμο ρόλο. Η ταινία βασίζεται κυρίως στην 1η και τη 4η ιστορία. πηγές: wikipedia, imdb Περισσοτερα κομικς απο τον Jacques Tardi : ΤΟ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΑΚΤΗΣ Η ΚΡΑΥΓΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΟΜΙΧΛΗ ΣΤΗ ΓΕΦΥΡΑ ΤΟΥ ΤΟΛΜΠΙΑΚ MAMOOTH BOOK OF CRIME COMICS(συμμετοχή)
  17. leonidio
    Η λογοτεχνική εφημερίδα έκανε ένα αφιέρωμα στα 100 χρόνια από την έναρξη του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου και τα κόμικς δεν μπορούσαν να λείπουν.
  18. leonidio
    Πολύ ωραίο άρθρο, αξίζει να το διαβάσετε προσεκτικά.
  19. leonidio
    Η πολύ ενδιαφέρουσα κριτική για το έργο των Ταρντί και Βωτρέν Η Κραυγή του Λαού, Ιατορίες από την Παρισινή Κομμούνα. Ευχαριστώ πολύ, για μια ακόμα φορά, τον crc, που έκανε το σκανάρισμα.
  20. DJO
  21. ramirez
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.

  I accept