Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'achdé'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Δημοσκόπηση για τα καλύτερα Λούκυ Λουκ του Morris έχει γίνει. Συζήτηση για το ποια άλμπουμ της μετα-Goscinny εποχής αξίζουν και ποια όχι, μπορείτε να την παρακολουθήσετε εδώ Και ήρθε η στιγμή να διαλέξουμε τα καλύτερα άλμπουμ απ΄όταν ανέλαβε το σκίτσο ο Achde. Τη δημοσκόπηση θα την κάνουμε βαθμολογώντας κάθε άλμπουμ ξεχωριστά. Απ΄το μέσο όρο των βαθμών θα προκύψει και η κατάταξη. H κλίμακα βαθμολογίας είναι από 1 έως 10. Θερμή παράκληση. Όσοι δεν έχετε διαβάσει ή δεν θυμάστε καθόλου ένα άλμπουμ, να επιλέξτε το κατάλληλο κουτάκι και μη βάλετε βαθμό στην τύχη Πριν βάλω τις βαθμολογίες να πω κάτι γενικό για τα άλμπουμ του Achde. Καταρχάς έχουν εκπληκτικό σχέδιο που θυμίζει αυτό της χρυσής εποχής των Λούκυ Λουκ. Ειδικά τα πρώτα είναι πολύ ευχάριστα στο μάτι. Kαι λέω τα πρώτα γιατί έτσι όπως τα διάβασα σερί, παρατήρησα ότι στα 2-3 τελευταία αρχίζουν και λιγοστεύουν οι λεπτομέρειες στο backround, αλλά μπορεί και να είναι ιδέα μου Όσον αφορά τις ιστορίες θεωρώ ότι το επίπεδο τους δεν έχει μεγάλη διαφορά. Όπως θα δείτε κιόλας, οι βαθμολογίες μου παίζουν από 5 έως 7. Ενώ στα Λούκυ Λουκ του Morris είχαμε μεγάλες διακυμάνσεις. Σχεδόν όλα τα ΛΛ του Goscinny είναι 8 με 10, τα χειρότερά του 7, ενώ στη μετα-Goscinny εποχή υπάρχουν κάποια που με το ζόρι θα τα έβαζα ένα 4(Προφήτης, Zωγράφος), ένα 3(Θρύλος της Δύσης) ή κάτω του 3(κάτι Σεϊχηδες στο Φαρ-Ουέστ, Μακ στους Ινδιάνους και δε συμμαζεύεται). Και πάμε αναλυτικά: Η Ωραία Προβένς Θυμάμαι την 1η φορά που το διάβασα κουράστηκα απ΄την πλοκή και τους πολλούς διαλόγους. Πολύ μπέρδεμα και πολλά ονόματα που έπρεπε να θυμάμαι. Συν κάτι τύποι που εμφανίζονται χωρίς λόγο στην ιστορία(ο Λεβιστράους για παράδειγμα). Όταν όμως το ξαναδιάβασα άρχισα να εξοικειώνομαι με τα ονόματα και κατάλαβα πολύ καλύτερα την υπόθεση. Η οποία παρεμπιπτόντως δεν είναι κακή. Μόνο το σημείο του έρωτα του Ντόλυ(ναι είναι αρσενικό τελικά) με την Προβένς με ξενέρωσε. Κατά τ΄άλλα η εξάρθρωση της σπείρας του Μακ Άμπαν είχε το χαβαλέ της. Λείπει το χιούμορ όμως. To καλό χιούμορ εν πάση περιπτώσει. Η αλήθεια είναι ότι ελάχιστες φορές γέλασα. Πάντως δεν το θεωρώ κακό άλμπουμ. Είναι απλά πολύ μέτριο. Βαθμολογία: 5/10 Οι Ντάλτον στην Κρεμάλα Εδώ η υπόθεση είναι καλύτερη και πιο κοντά στο ύφος των ιστοριών επί Morris. Σίγουρα βέβαια παίζει ρόλο ότι το άλμπουμ αυτό μοιάζει, σε σκανδαλώδη βαθμό θα έλεγα, με το "Οι Ντάλτον στους Ινδιάνους". Aν δηλαδή ερχόταν ο Gerra και μου έλεγε πως όταν το έγραφε δεν είχε υπόψιν του το εν λόγω άλμπουμ του Goscinny, θα γελούσαν και τα μουστάκια μου. Διαβάστε τα στο καπάκι το ένα μετά το άλλο και θα το διαπιστώσετε. Καλύτερο πάντως απ΄το προηγούμενο(Προβένς). Αν και το χιούμορ του Gerra εξακολουθεί να επιδέχεται μεγάλη βελτίωση. Βαθμολογία: 6/10 Ο Άνθρωπος απ΄την Ουάσινγκτον Κάτι παρόμοιο ισχύει κι εδώ. Συμπαθητική ιστορία που θυμίζει τα παλιά, για το λόγο ότι έχει δανειστεί πολλά στοιχεία από παλιά άλμπουμ. Έχουμε το κλασικό escort mission μιας προσωπικότητας στην Άγρια Δύση κι έναν προδότη ανάμεσα στα μέλη της αποστολής. Ουσιαστικά είναι μια μείξη από Άμαξα, Σάρα Μπερνάρ και σε ορισμένα σημεία(εκεί με τον προεκλογικό αγώνα στο Τέξας) μου θύμησε τον Τζος Τζέημον που ήθελε να γίνει Δήμαρχος. Διαβάζεται ευχάριστα πάντως, αλλά όσο να ΄ναι η έλλειψη πρωτοτυπίας δεν μ΄αφήνει να βάλω ιδιαίτερα υψηλό βαθμό. Ένα ακόμα φάουλ είναι η δίχως νόημα παρουσία του Μπίλυ δε Κιντ. Δεν κολλάει πουθενά. Εμφανίζεται για λίγο στο άσχετο και λέει τα δικά του(θέλω γλειφιτζούρια, θα σε καθαρίσω Λούκυ Λουκ κτλ). Ή βαλ΄τον να έχει κεντρικό ρόλο(αλλά εξέλιξέ τον σαν χαρακτήρα) ή ακόμα καλύτερα μην τον βάζεις καθόλου απ΄τη στιγμή που υπάρχει ο βασικός κακός της υπόθεσης, ο Κάμπυ(ο πολιτικός αντίπαλος του Χέηζ) και το τσιράκι του ο Σαμ Πάλιν. Βαθμολογία: 6/10 Λούκυ Λουκ Εναντίον Πίνκερτον Το έγκλημα περνάει σε άλλο επίπεδο, αναπόφευκτα και η αντιμετώπισή του. Οι παραδοσιακές μέθοδοι του Λούκυ Λουκ δείχνουν ξεπερασμένες μπροστά σ΄αυτές του πρακτορείου Πίνκερτον, που έχει βάλει την καχυποψία εθνική προτεραιότητα και κάθε πολίτης αποκτά τον προσωπικό του φάκελο. Όταν όμως η κατάσταση ξεφεύγει, αποδεικνύεται ότι ο μόνος νόμος που μπορεί να επιβληθεί στην Άγρια(ακόμα) Δύση, είναι αυτός του περίστροφου που τόσο καλά γνωρίζει ο ήρωάς μας. Μια ωραία και αρκετά πρωτότυπη υπόθεση, στο καλύτερο κατ΄εμέ άλμπουμ του Achde. Το μόνο που έχω να προσάψω είναι ότι το βρήκα αρκετά σοβαρό για Λούκυ Λουκ. Θα προτιμούσα να έχει παραπάνω χιούμορ, χωρίς να λέω ότι δεν υπήρξαν στιγμές που γέλασα. Βαθμολογία: 7/10 Μοναχικός Καβαλάρης Η 2η απόπειρα των Pennac-Benacquista δεν ήταν το ίδιο επιτυχημένη με την 1η(Πίνκερτον). Η ιστορία ok, συμπαθητική σε γενικές γραμμές και δεν θύμιζε κάποια άλλη. Μ΄άρεσε ειδικά εκεί με τον Λούκυ Λουκ να μεταμφιέζεται σε μασκοφόρο παράνομο. Εδώ όμως τελειώνουν τα θετικά. Το χιούμορ ήταν κι εδώ εντελώς απών(και όταν έχεις Ντάλτον στην υπόθεση, αυτό είναι έγκλημα). Επίσης το βρήκα αρκετά αραιογραμμένο(διαβάζεται άνετα σ΄ένα τέταρτο) και σε κάποια σημεία δεν υπήρχε ομαλή σύνδεση στην υπόθεση(σε πετάει απ΄το ένα μέρος στο άλλο απότομα και χωρίς να εξηγεί). Κι εδώ έρχεται στο μυαλό μου η δήλωση του Achde στο φετινό Comic Con της Θεσσαλονίκης για τους συγγραφείς, που μας μετέφερε ο Kurdy("Ο ένας δεν έχει χιούμορ, ο άλλος δεν ξέρει να γράφει"). Κι αν στον Πίνκερτον το πρόβλημα ήταν μόνο η έλλειψη χιούμορ, στον Καβαλάρη πιστεύω τ΄αντιμετωπίσαμε και τα δύο. Επίσης το φινάλε το ήθελα καλύτερο. Εμφανίζεται απ΄το πουθενά η Μαμά Ντάλτον, λέει ότι ο πιο προικισμένος απ΄τους γιους της είναι ο Τζόε και λήγει απότομα(και ξενέρωτα) το θέμα αρχηγίας των αδερφών που είχε τεθεί και αποτελεί ουσιαστικά τη βάση της ιστορίας. Βαθμολογία: 6/10 Οι Ντάλτον... Θείοι Θα το έλεγα τυπικό Λούκυ Λουκ με Ντάλτον της μετα-Goscinny εποχής. Δηλαδή.... σούπα. Εντάξει, οι Ντάλτον αποκτούν ανιψάκι, δεν έχουμε ξαναδεί κάτι τέτοιο. Αλλά όλα τα υπόλοιπα τα έχουμε δει. Τα ίδια αστεία ξανά και ξανά, που απ΄τη στιγμή που επαναλαμβάνονται παύουν να είναι αστεία. Η όλη ιστορία δεν μπορώ να πω ότι ήταν άσχημη. Μ΄άρεσε η προσπάθεια που κατέβαλαν ο ΛΛ, ο Μπλαντσίνι και η Μαμά Ντάλτον να βάλουν το "χαμίνι" στον ίσιο δρόμο. Το φινάλε όμως θα το προτιμούσα καλύτερο και πιο εμπνευσμένο. Επίσης σε κάποια σημεία μου φάνηκε ότι δεν υπήρχε συνοχή. Σαν να έλειπαν καρέ ή διάλογοι. Συνολικά το θεωρώ πολύ μέτριο άλμπουμ, ίσως και κάτω του μετρίου, αλλά σίγουρα όχι χάλια όπως το παρουσίαζαν οι κριτικές στο εξωτερικό. Επιεικώς 5άρι. Βαθμολογία: 5/10 Η Γη της Επαγγελίας Πάμε και στο πλέον πρόσφατο. Λοιπόν, έχουμε κι εδώ ένα escort mission με όλα τα παραδοσιακά συστατικά του(εμπόδια, κακοποιοί, ενέδρες, Ινδιάνοι κτλ). Ευτυχώς λείπει το κλασικό κλισέ να υπάρχει προδότης στα μέλη της αποστολής. Πάντως η προσθήκη Εβραίων στην υπόθεση δίνει μια νέα νότα στην ιστορία. Το χιούμορ δεν λείπει, τα αστεία με Εβραίους είναι πολλά και κάποιους ίσως τους κουράσουν. Εμένα πάντως όχι. Δεν το θεωρώ ιδιαίτερα πρωτότυπο ή σπουδαίο Λούκυ Λουκ, αλλά είναι καλογραμμένο και το διάβασα ευχάριστα. Βαθμολογία: 6/10 Συνολικά έχω να πω ότι τα Λούκυ Λουκ του Achde είναι απλώς... διεκπεραιωτικά. Δεν έχουμε δει κάποιο χάλια, αλλά ούτε και κάποιο πολύ καλό. Είναι από πολύ μέτρια έως απλώς συμπαθητικά και μόνο ο Πίνκερτον είναι πραγματικά αξιόλογο. Έχω την εντύπωση ότι γράφονται απλά για να συνεχιστεί η σειρά και οι πωλήσεις. Δεν χάνω όμως την ελπίδα μου. Ελπίζω στο μέλλον να βρεθεί ένας ταλαντούχος συγγραφέας και ο Λούκυ Λουκ να επιστρέψει στη θέση που του αξίζει
  2. Ο Ασντέ, ο Γάλλος σχεδιαστής του αγαπημένου καουμπόη, μιλάει στην «Κ». Όταν στο τέλος της συνέντευξής μας ο Ασντέ, ο σχεδιαστής και συν-σεναριογράφος του Λούκυ Λουκ εδώ και είκοσι χρόνια, πρότεινε ευγενικά να μου αφιερώσει ένα μικρό σκίτσο με τον φτωχό και μόνο καουμπόη, η αντίδρασή μου δεν ήταν ακριβώς ενήλικη: αφού ψέλλισα ένα τρεμάμενο «ευχαριστώ» και περίμενα να ολοκληρωθεί το σχέδιο, το παρέλαβα δήθεν ψύχραιμα, ευχαρίστησα τον δημιουργό του και έπειτα απομακρύνθηκα κοιτώντας το άναυδος. Ήταν λες και εκείνος ο αγαπημένος ήρωας, χάρτινος, αλλά τόσο αγαπημένος, βρισκόταν εκεί και χαμογελούσε γενναιόδωρα μόνο σε εμένα, όπως ένας παλιός, λίγο πιο έμπειρος φίλος. Την ίδια αποκλειστικότητα βίωναν πιθανότατα πολλοί ακόμη. Εκείνη η συνέντευξη, στο πλαίσιο του πρόσφατου 7ου The Comic Con στη Θεσσαλονίκη, ξεκίνησε με τον Ασντέ να δηλώνει πόσο εντυπωσιάζεται κάθε φορά από τη δημοφιλία του ήρωα που σχεδιάζει. «Όλοι τον γνωρίζουν», έλεγε με θαυμασμό, «είτε βρίσκομαι στις σκανδιναβικές χώρες είτε στην Πορτογαλία, στην Ελλάδα ή στην Κίνα. Για μένα, είναι πάντα μαγικό». Οι απαρχές αυτής της μαγείας εντοπίζονται ίσως δεκαετίες πριν, όταν ο 61χρονος σήμερα Γάλλος κομίστας συνεργάστηκε με τον «πατέρα» του Λούκυ Λουκ, τον σπουδαίο Μορίς, σε μια σειρά ιστοριών του Ραντανπλάν (ως γνωστόν, «το πιο χαζό σκυλί στο σύμπαν»). Όταν ο Μορίς πέθανε το 2001, η χήρα του, κατά παραγγελία του Βέλγου δημιουργού, ζήτησε από τον Ασντέ να συνεχίσει το έργο του. «Βίωσα ταυτόχρονα μεγάλη τιμή και τον απόλυτο εφιάλτη!» θυμάται γελώντας τρανταχτά ο Γάλλος. Καθόλου παράξενο: ένα εμβληματικό κόμικς θα συνεχιζόταν από το πενάκι του. Να όμως που ο Ασντέ (του οποίου το παρατσούκλι προέκυψε από τη γαλλική προφορά των αρχικών του ονόματός του, Hervé Darmenton) έφτασε να έχει συνυπογράψει, μαζί με σεναριογράφους όπως ο Λορέντ Γκερά και εσχάτως ο Ζιλ, περί τα δέκα επιτυχημένα τεύχη, χώρια το spin off «Λούκυ Κιντ» (στα ελληνικά από τη Μαμούθ Κόμιξ). Πλέον νιώθει να ανήκει στο σύμπαν του Λούκυ Λουκ. «Και μετά από εμένα», προσθέτει σοβαρά αυτή τη φορά, «θα συνεχίσει κάποιος άλλος. Ο Λούκυ Λουκ είναι αθάνατος». Ο Λούκυ Λουκ είναι βέβαια και γενναίος, ατάραχος, δίκαιος και επινοητικός, ανίκητος στο σημάδι και αξιοποιεί τις ικανότητές του για να κυνηγήσει τους Ντάλτον, για να αναλάβει μαζί με την Ντόλυ κάποια αποστολή στις εσχατιές των Ηνωμένων Πολιτειών κ.ά. Οι ιστορίες του αποτίουν φόρο τιμής και ταυτόχρονα παρωδούν τα γουέστερν και αν τα βασικά συστατικά τους παραμένουν σταθερά, δεν ισχύει το ίδιο για τα δευτερεύοντα. «Στην αρχή υπήρχαν οι καλοί και οι κακοί», εξηγεί ο Γάλλος κομίστας. «Πλέον κάτι τέτοιο δεν είναι αποδεκτό. Θέλησα λοιπόν να παρουσιάσω βήμα βήμα ένα χαρακτήρα πιο σύνθετο. Με όρους γουέστερν, ο Λούκυ Λουκ δεν ήταν Τζον Γουέιν αλλά Τζέιμς Στιούαρτ, και τώρα είναι σαν τη σειρά “Deadwood”. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει είναι καινούργια. Ή μάλλον, ενώ και στον 19ο αιώνα υπήρχαν θέματα δικαιοσύνης, ρατσισμού, ανισοτήτων, οικονομικά και άλλα, τώρα τα προσεγγίζουμε για να φωτίσουμε τη δική μας εποχή». Ας πάρουμε, για παράδειγμα, τον «Άνθρωπο από την Ουάσιγκτον» του 2008. Ο Λούκυ Λουκ συνοδεύει τον υποψήφιο πρόεδρο Ράδερφορντ Χέιζ στην προεκλογική του εκστρατεία και στο ταξίδι τους συναντούν μαύρους μουσικούς που κινδυνεύουν με λιντσάρισμα από μια οργάνωση με άσπρες κουκούλες, Kινέζους εργάτες που διεκδικούν σεβασμό στις… διατροφικές τους συνήθειες και έναν διεφθαρμένο πολιτικό αντίπαλο, φτυστό ο Τζορτζ Μπους. «Καμιά φορά, αυτή η λοξή οδός είναι ο καλύτερος τρόπος για να περάσεις ένα ευθύ μήνυμα», λέει ο Ασντέ κάνοντας μια πλάγια κίνηση με το χέρι του, για να εικονοποιήσει αυτή την παλιά παράδοση των cameo, που τόσο διασκεδαστικά αξιοποιούσε ο Μορίς και ο σημαντικότερος σεναριογράφος του, ο τρομερός Ρενέ Γκοσινί. «Κάποιοι αναγνώστες το βρίσκουν πολύ αστείο», συνεχίζει ο Ασντέ ξεκαρδισμένος, «αλλά εμείς το κάναμε και γιατί δεν γουστάραμε καθόλου τον Μπους!». Ο κομίστας Ερβέ Νταρμεντόν, γνωστός ως Ασντέ. Μια άλλη παράδοση είναι οι πινακίδες στις εισόδους πόλεων, χωριών ή αγροκτημάτων, που συμπυκνώνουν τη φιλοσοφία των κατοίκων και των ιδιοκτητών τους. «Ξένε, εμείς δεν είμαστε τόσο γρήγοροι, όμως οι σφαίρες μας είναι», διάβαζε όποιος έφτανε στο Ποκοπόκο Πουέμπλο «Οι Ντάλτον στους Ινδιάνους». «Θα φυτέψω δέντρα σε αυτή τη γη και μολύβι σε όποιον την πατήσει», έγραφε ο Πίστολ Πιτ έξω από το χωράφι του «Προς την Οκλαχόμα». Στον «Άνθρωπο από την Ουάσιγκτον», η πινακίδα στην είσοδο του Τέξας γράφει: «Έχουμε πετρέλαιο, αγελάδες, τράπεζες και καθόλου χιούμορ». Ο Ασντέ γελάει με τα παραδείγματα και εξηγεί: «Ναι, είναι μια παράδοση. Οι αναγνώστες χρειάζονται κάποιες σταθερές αναφορές – είναι πολύ σημαντικό. Τρεις γενιές διαβάζουν Λούκυ Λουκ και έρχεται η τέταρτη. Παππούδες και πατεράδες μεταφέρουν τις ιστορίες του στα παιδιά τους. Παράλληλα βέβαια, τους εξηγούν και γιατί ο Λούκυ Λουκ σταμάτησε να καπνίζει ή γιατί δεν χρησιμοποιεί το όπλο του για ψύλλου πήδημα». Ενώ πάντως ο καουμπόης έκοψε το τσιγάρο στη δεκαετία του ’80 για να αρέσει στο αμερικανικό κοινό, ο Ασντέ σήμερα θεωρεί ότι η «woke culture» είναι απλώς κάτι «ηλίθιο». Κάποτε του είπαν ότι δεν μπορεί να σχεδιάζει μαύρους, γιατί δεν είναι και ο ίδιος μαύρος. «Αν συνεχίσουμε έτσι», σχολιάζει, «τότε καθένας θα περιορίζεται στην ταυτότητά του και κανείς δεν θα μιλάει σε κανέναν». Το τελευταίο τεύχος του Λούκυ Λουκ «L’ Arche de Rantanplan» (Η κιβωτός του Ραντανπλάν) καταπιάνεται με τα δικαιώματα των ζώων. Ο Γάλλος κομίστας δεν αφηγείται όλη την ιστορία. Σημειώνει όμως ότι υπάρχει ένας βίγκαν ντεσπεράντο με το όνομα «Κινόα Μπομπ», ότι στο φινάλε «όλα είναι τέλεια όπως πάντα», ενώ υπογραμμίζει και τη διαχρονική ανεξιθρησκία του Λούκυ Λουκ. «Με τον σεβασμό του, μπορεί να βγάλει το καλύτερο στοιχείο από τον καθένα», λέει ο Ασντέ λίγο πριν προτείνει να μου αφιερώσει εκείνο το σκίτσο. «Σε όλους μπορεί να βρει κάτι καλό. Είμαι σίγουρος ότι μπορεί να το κάνει ακόμη και για τον Τζο Ντάλτον». Και το σχετικό link...
  3. Η Θεσσαλονίκη μέσα από τα μάτια 22 Ελλήνων σχεδιαστών κόμικς που συμμετέχουν στην 7η διοργάνωση «The Comic Con». Το έργο της σκιτσογράφου Βαρβάρας Μουρατίδου για την Ανω Πόλη. Τι ευτυχής συγκυρία! Δύο από τις μεγαλύτερες φεστιβαλικές διοργανώσεις της Θεσσαλονίκης συμπίπτουν τόσο σε ημερομηνίες όσο και στον ίδιο χώρο. Η γιορτή του βιβλίου και η κουλτούρα των κόμικς στην πιο «υπερ-ηρωική» διοργάνωση της ένατης τέχνης, επιστρέφουν ταυτόχρονα και δυναμικά στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Σχεδιασμένο πάνω στα αμερικανικά πρότυπα αλλά προσαρμοσμένο στα ελληνικά δεδομένα το «Thessaloniki Comic Con» είναι ένα από τα πιο δημοφιλή φεστιβάλ. Από την πρώτη διοργάνωση του 2015 στις αποθήκες του Λιμανιού κέρδισε την εμπιστοσύνη σχεδιαστών και κοινού και έγινε θεσμός, όπως αναφέρει στην «Κ» ο Λεόντιος Παπαδόπουλος, ένας εκ των συνδιοργανωτών του φεστιβάλ. Ακόμη και το Βελλίδειο Συνεδριακό Κέντρο της ΔΕΘ όπου διοργανώνεται τα τελευταία χρόνια, αποδεικνύεται μικρό για να καλύψει τον συναρπαστικό δημιουργικό κόσμο των κόμικς. Εκεί πάντως θα συναντηθούν και φέτος 200 επιδραστικοί καλλιτέχνες και σεναριογράφοι, Έλληνες και ξένοι, για να ξετυλίξουν το πλούσιο πρόγραμμα με αφιερώματα, εκθέσεις, εργαστήρια, καλλιτεχνικές δράσεις και τις νέες τάσεις στον χώρο. Ειδική εκδήλωση και έκθεση για τον Λούκυ Λουκ θα πραγματοποιηθεί στο πλαίσιο του φεστιβάλ κόμικς. Από τη γιορτή δεν θα μπορούσε να απουσιάζει το δημιουργικό δυναμικό της ελληνικής σκηνής κόμικς με σχεδιαστές που δραστηριοποιούνται εκτός συνόρων και νεότερα ταλέντα δίπλα στους γνώριμους Αργύρη Παυλίδη, που έχει δανείσει τη φωνή του σε μερικούς από τους πιο γνωστούς ήρωες κινουμένων σχεδίων, και Τάσο Αποστολίδη με τις γνωστές «Κωμωδίες του Αριστοφάνη» που συμπληρώνουν φέτος σαράντα χρόνια συνεχούς κυκλοφορίας. Την παράσταση ωστόσο κλέβει η φρέσκια πινελιά Ελλήνων καλλιτεχνών που εμπνεύστηκαν από τη Θεσσαλονίκη για να μας την προσφέρουν εικονογραφημένη με διαφορετική οπτική σε μια πρωτότυπη ομαδική έκθεση. «Η ιδέα ξεκίνησε από τις προηγούμενες διοργανώσεις όταν ζητούσαμε από τους ξένους σχεδιαστές κόμικς να σχεδιάσουν με το δικό τους πενάκι τη Θεσσαλονίκη», εξηγεί ο κ. Παπαδόπουλος. «Περισσότερα από 50 σχέδιά τους με τους φανταστικούς γνώριμους ήρωες έχουν δημοσιευθεί έως σήμερα στο συλλεκτικό περιοδικό μας, το έντυπο κάθε διοργάνωσης. Είναι η προίκα του Thessaloniki Comic Con», σημειώνει. Φέτος αποφάσισαν να στραφούν σε καταξιωμένους Έλληνες κομίστες για να αποτυπώσουν τη Θεσσαλονίκη είτε ως κάτοικοι είτε ως επισκέπτες. Η ανταπόκριση ήταν εντυπωσιακή. Είκοσι δύο σχεδιαστές κόμικς και illustrators μας «ξεναγούν» σε γνωστές και άγνωστες γωνιές της Θεσσαλονίκης και μας συστήνουν μνημεία και αξιοθέατα με την προσωπική πινελιά του καθενός. O σχεδιαστής Γιώργος Καλτσούδας και τα «πλάσματα» της Θεσσαλονίκης καταλαμβάνουν το Σιντριβάνι. Ορισμένοι εικονογράφοι, αντλώντας στοιχεία από την ιστορία της πόλης, παντρεύουν το παρελθόν με το παρόν αναδεικνύοντας το αρχιτεκτονικό της παλίμψηστο. Ανάμεσα στους καλλιτέχνες που υπογράφουν σχέδια μεγάλων διαστάσεων είναι οι Γιώργος Δεστέφανος, Έφη Θεοδωροπούλου, Γιώργος Καλτσούδας, Βάλια Καπάδαη, Θανάσης Καραμπάλιος, Κωνσταντίνος Σκλαβενίτης, Ειρήνη Σκούρα, Βούλα Χατζοπούλου κ.ά. Αποτελεί το επίκεντρο της φετινής εικονογραφικής γιορτής με συνδιοργανωτή τον Δήμο Θεσσαλονίκης. Οι λάτρεις των κόμικς, μικροί και μεγάλοι, από σήμερα Παρασκευή έως και την Κυριακή θα έχουν την ευκαιρία να συναντήσουν κάποιον από τους αγαπημένους τους ήρωες μέσα από τους cosplayers αλλά και τους δημιουργούς των Λούκυ Λουκ, του Μίκυ Μάους, του Μικρού Ήρωα, του κόσμου του Αστερίξ κ.ά. Μεταξύ άλλων θα βρεθούν στη Θεσσαλονίκη ο Casty (κατά κόσμον Andrea Castellan), ο Ιταλός σεναριογράφος ιστοριών της Disney, ο Γάλλος σκιτσογράφος και σεναριογράφος Hervé Darmenton που υπογράφει τις νέες ιστορίες του μοναχικού καουμπόι Λούκυ Λουκ μετά τον θάνατο του θρυλικού Morris, ο Brian Azzarello που έχει γράψει ιστορίες των Μπάτμαν και Σούπερμαν, η Michela Frare, εικονογράφος της Disney Pixar και σχεδιάστρια του νέου κόμικ του Ντόναλντ Ντακ, ο Βρετανός συγγραφέας ιστοριών κόμικς παιχνιδιών και κινουμένων σχεδίων Simon Furman που έχει συνδέσει το όνομά του με την ιστορία των Transformers και πολλοί άλλοι. «H Θεσσαλονίκη μέσα από τα μάτια τους», Συνεδριακό Κέντρο «Ιωάννης Βελλίδης», 5-7 Μαΐου. Και το σχετικό link...
  4. Κόμικς, δημιουργοί, cosplay, ταινίες δράσης, βίντεο, board και card games από τις 5 έως τις 7 Μαΐου. Το Heroes του David Bowie ταιριάζει κουτί με όλα αυτά που θα συμβούν στο The Comic Con vol. 7, που επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη: I will be king/ And you, you will be queen/ Though nothing will drive them away/ We can beat them just for one day/ We can be heroes just for one day. Χρήσιμη παρεμβολή-παραλλαγή: Όχι για μια, αλλά… just for three days, αφού από τις 5 έως τις 7 Μαΐου 2023 στο συνεδριακό κέντρο «Ιωάννης Βελλίδης», το φεστιβάλ για τα κόμικς, το cosplay, τις ταινίες δράσης, τα βίντεο και τα board και card games φέρνει στην πόλη πράματα και θάματα. Έχοντας μεγαλουργήσει από την πρώτη μέρα που έσκασε, φέρνοντας στη Θεσσαλονίκη ορισμένους από τους πιο επιδραστικούς καλλιτέχνες και σεναριογράφους, όπως ο Frank Miller, ο Don Rosa και ο Giorgio Cavazzano, η φετινή διοργάνωση υπόσχεται ακόμα περισσότερες εκπλήξεις, αν κρίνω από τη φετινή γκεστ λιστ. Το φεστιβάλ φέτος πυροβολεί πιο γρήγορα και από τη σκιά του, φράση δανεική από τον Λούκι Λουκ, κι έτσι αποκαλύπτουμε τον πρώτο φετινό καλεσμένο: Achdé. Ο συγγραφέας και comic artist (κατά κόσμον Hervé Darmenton, με ψευδώνυμο που βασίζεται στη γαλλική προφορά των αρχικών του, «H» και «D»), είναι ο καλλιτέχνης που μετά τον θάνατο του Morris, του δημιουργού του Λούκυ Λουκ, το 2003, ανέλαβε τον σχεδιασμό των νέων ιστοριών του μοναχικού καουμπόη. Η πιο πρόσφατη ιστορία του Λούκυ Λουκ, την οποία επιμελήθηκε ο Achdé, έχει τίτλο «A Cowboy in Paris», σε σενάριο του Jul. Ακολουθεί ο Casty: Ο Ιταλός σεναριογράφος (κατά κόσμον Andrea Castellan) είναι ένας από τους πιο γνωστούς συγγραφείς ιστοριών της Disney. Έκανε το ντεμπούτο του τη δεκαετία τού 1990 στο διάσημο ιταλικό μηνιαίο «Cattivik», από το 2003 γράφει και σχεδιάζει για το εβδομαδιαίο «Topolino», ασχολείται κυρίως με τον κόσμο του Μίκυ Μάους και των φίλων του και αναδημιουργώντας τη μυστηριώδη και περιπετειώδη ατμόσφαιρα των αρχικών εκδόσεων του αγαπημένου ποντικού, σκορπίζει μόνο χαρά. Επόμενος καλεσμένος ο Simon Furman. Ο βρετανός συγγραφέας ιστοριών κόμικς, παιχνιδιών και κινουμένων σχεδίων έχει συνδέσει το όνομά του με την ιστορία των Transformers, καθώς το 2012 μπήκε στο επίσημο «Hall of Fame Transformers» της Hasbro. Αυτήν την περίοδο ο Furman γράφει το «The Leopard From Lime Street» για τη Rebellion, καθώς και το Astrobots – μια ολοκαίνουργια σειρά mecha από τη Whatnot Publishing, σχεδιασμένη από τον Hector Trunnec και βασισμένη σε σχέδια παιχνιδιών του Aaron Thomas. Ο Dean Ormston όχι μόνο τα σπάει αλλά και αποτελεί φωτεινή πηγή αισιοδοξίας και παράδειγμα ζωής: Ο πολυβραβευμένος καλλιτέχνης μπήκε στο άθλημα μέσα από το Judge Dredd Megazine, συνεχίζοντας να δουλεύει για πολλούς τίτλους της DC Vertigo. Το 2015, ενώ σχεδίαζε το πρώτο τεύχος του «Black Hammer», ο Dean υπέστη εγκεφαλική αιμορραγία που παρέλυσε τη δεξιά πλευρά τού σώματός του και πέρασε έξι μήνες μαθαίνοντας να περπατάει και να ζωγραφίζει ξανά. Σήμερα συνεχίζει το «Black Hammer», σε συνεργασία με τον συγγραφέα Jeff Lemire κι αν αυτό δεν αξίζει χειροκρότημα, τότε ποιο; Η Michela Frare εργάζεται ως εικονογράφος, σχεδιάστρια και inker για τη Walt Disney Ιταλίας και Αμερικής και τη Disney Pixar από το 2000. Στη δουλειά της περιλαμβάνονται τίτλοι όπως οι «Topolino», «Cars», «Frozen», «Mickey Mouse & friends». Σχεδίασε για τα graphic novels «Wreck-It Ralph» και «Ralph Breaks the Internet». Αυτήν την περίοδο σχεδιάζει κόμικς του Ντόναλντ Ντακ για την Egmont, ενώ συνεργάζεται και με άλλους σημαντικούς εκδοτικούς οίκους. Το ίδιο γίγας και ο Philippe Fenech: Ανακάλυψε τα κόμικς χάρη στον Αστερίξ και δεν εγκατέλειψε ποτέ την ιδέα να κάνει τη δημιουργία τους επάγγελμα. Η καριέρα του, που ξεκίνησε από μια καθημερινή τοπική εφημερίδα, περιλαμβάνει μεταξύ άλλων ιστορίες του Μίκυ Μάους και του Scooby Doo, βραβεία, αλλά και ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα: να ζωγραφίζει ιστορίες από τον κόσμο τού Αστερίξ. Έχει αναλάβει τη σειρά «Idéfix et les Irréductibles» (Εκδόσεις Albert René), της οποίας ο 4ος τόμος θα εκδοθεί σύντομα. Έμπαινε Tony Sandoval: Κατάγεται από το βορειοδυτικό Μεξικό και στο ενεργητικό του έχει δεκάδες κυκλοφορίες, οι οποίες έχουν μεταφραστεί σε πολυάριθμες γλώσσες. Έχει κερδίσει τρεις υποψηφιότητες για βραβείο Eisner, ενώ η πιο πρόσφατη δουλειά του έχει τίτλο «If I was your music» και θα είναι διαθέσιμη κατ’ αποκλειστικότητα στη διάρκεια του «The Comic Con vol. 7». Η Zoe Thorogood έκανε το ντεμπούτο της το 2020 με το «The Impending Blindness Of Billie Scott», έχει εικονογραφήσει ανθολογίες για τη Marvel & τη DC, καθώς και το «Rain» του Joe Hill και η πιο πρόσφατη δουλειά της είναι το αυτοβιογραφικό graphic novel «It's lonely at the centre of the Earth», που κυκλοφόρησε από την Image Comics τον περασμένο Νοέμβριο. Μορφή είναι και o Yoann: γάλλος δημιουργός έγινε ιδιαίτερα γνωστός για τη δουλειά του στο φημισμένο κόμικ «Spirou & Fantasio», έχοντας ως συνεργάτη τον συγγραφέα Fabien Vehlmann. Μαζί έχουν επίσης δημιουργήσει το «Supergroom», μια υπερηρωική εκδοχή του Spirou που απευθύνεται σε νεότερους αναγνώστες. Το τρίτο άλμπουμ αυτής της συνεργασίας θα κυκλοφορήσει το 2024. Ας περάσουν οι επόμενοι: ο Emiliano Santalucia, εικαστικός, concept artist και toy designer από την Ιταλία ξεκίνησε την καριέρα του ως βασικός καλλιτέχνης του κόμικ «Masters of the Universe» για τη Mattel. Εργάστηκε ως concept artist για τις ταινίες Transformers 3, 4 και 5 ενώ συνεργάζεται με τη Hasbro ως σχεδιαστής φιγούρων Transformers. Είναι πρόεδρος του ιδρύματος «The Power and The Honor», ενός μη κερδοσκοπικού οργανισμού που έχει ως αποστολή να συλλέγει, να αρχειοθετεί, να διατηρεί και να μοιράζεται έργα τέχνης «Masters of the Universe» και «Princess of Power». Ο Brian Azzarello πάλι, ένας από τους σημαντικότερους αμερικανούς συγγραφείς ιστοριών κόμικς, έχει γράψει μεταξύ άλλων το σενάριο για αρκετές από τις περιπέτειες του Batman, του Superman και της Wonder Woman, ενώ έγινε ευρύτερα γνωστός για τη δουλειά του στο «100 Bullets» και στο «Dark Knight III – The Master Race». Αυτήν την περίοδο ασχολείται με το πολυσυζητημένο «Batman: Damned», σε συνεργασία με τον Lee Bermejo. Η Stephanie Phillips είναι αμερικανίδα συγγραφέας, γνωστή για μια σειρά από σημαντικούς τίτλους όπως οι «Harley Quinn», «Wonder Woman: Evolution», «Batman: Legends of the Dark Knight» και «We only kill each other». Οι ιστορίες και τα κόμικς της έχουν εκδοθεί στη DC Comics, τη Marvel, την AfterShock Comics, τη Dark Horse, την Oni Press, την Top Cow/Image Comics και πολλές ακόμη. Ο Thierry Capezzone, αγαπημένος καλλιτέχνης των παιδιών άρχισε να σχεδιάζει για το περιοδικό «Spirou» και το «Strumfaki» στα τέλη τού 1980. Το 1987 μάλιστα μετακόμισε για έναν χρόνο στη Θεσσαλονίκη, το 2003 δημιούργησε το πρώτο κόμικ τής σειράς «Andersen Junior», όπου ο νεαρός παραμυθάς επισκέπτεται χαρακτήρες από παραμύθια του όπως τη Μικρή Γοργόνα, και από το 2010 σχεδιάζει τον Petzi (Rasmus Klump), μια πασίγνωστη σειρά κόμικ στη Δανία. Και η λίστα των καλεσμένων από το εξωτερικό κλείνει με τον William Simpson: Ξεκίνησε την καριέρα του σχεδιάζοντας για τα βρετανικά περιοδικά κόμικ «2000 AD» και «Warrior», δουλεύοντας πάνω σε πολύ γνωστούς χαρακτήρες όπως ο Judge Dredd και ο Roque Trooper. Στη συνέχεια έκανε το μεγάλο άλμα δουλεύοντας για τις δύο μεγαλύτερες εταιρείες αμερικανικών κόμικς, τη Marvel και τη DC Comics. Τα τελευταία χρόνια εργάζεται ως storyboard artist έχοντας στο ενεργητικό του συμμετοχή σε πολλές ταινίες, ενώ ήταν ο storyboard and conceptual artist της τηλεοπτικής σειράς-φαινόμενο «Game of Thrones». Ελλάς Ελλήνων Σχεδιαστών, άνευ Βουλής και εκλογών Πάμε ματιές και στις εγχώριες δυνάμεις, αφού εκτός από τους ήδη καταξιωμένους έλληνες σχεδιαστές που δραστηριοποιούνται εντός και εκτός συνόρων και θα δώσουν το παρών, η διοργάνωση φιλοξενεί και νέο αίμα. Ειδικά φέτος θα δείτε έναν πρωτόγνωρο αριθμό συμμετοχών που ξεπερνά κάθε προηγούμενο, ενώ παράλληλα τα σπέσιαλ αφιερώματα στις ελληνικές δυνάμεις του Καλού, συνεχίζονται με τον Αργύρη Παυλίδη να καταφθάνει για να μοιράσει συγκίνηση: μία από τις πιο δημοφιλείς φωνές στον χώρο τού voice acting, ο αγαπημένος ηθοποιός που έχει δανείσει τη φωνή του σε μερικούς από τους πιο γνωστούς ήρωες κινουμένων σχεδίων όπως ο Γιούγκι Μούτο, ο Αστερίξ, ο Τεν Τεν, ο Σάγκι Ρότζερς, ο Φρέντι Τζόουνς και ο Λεονάρντο, θα μοιραστεί μυστικά της δουλειάς του και θα ζωντανέψει χαρακτήρες που τόσο αγαπάμε. Βαθιά υπόκλιση και για τον Θεσσαλονικιό Τάσο Αποστολίδη: Φέτος οι «Κωμωδίες τού Αριστοφάνη» του συμπληρώνουν σαράντα χρόνια συνεχούς κυκλοφορίας και αυτό από μόνο του συνιστά άθλο και κατόρθωμα που πρέπει να τιμηθεί. H φετινή διοργάνωση περιλαμβάνει και μια μεγάλη έκπληξη για τους φίλους των video games: η Ubisoft, μία από τις κορυφαίες εταιρείες ανάπτυξης του είδους στον πλανήτη, θα συμμετάσχει με περίπτερο και ανθρώπους από τη δημιουργική της ομάδα, οπότε οι επισκέπτες του «The Comic Con 7» θα έχουν την ευκαιρία να θυμηθούν τα παιχνίδια «Odyssey» και «Valhalla» τής αγαπημένης σειράς «Assassin's Creed» και να παρακολουθήσουν την παρουσίαση «From the moodboard to the screen: How we bring life into the art of Assassin’s Creed worlds». Μη χάσετε ακόμα την πρωτότυπη ομαδική έκθεση με τίτλο «Η Θεσσαλονίκη μέσα από τα μάτια τους», που περιλαμβάνει έργα ορισμένων από τους σημαντικότερους και πλέον καταξιωμένους έλληνες σχεδιαστές κόμικς και illustrators. Οι δημιουργοί επέλεξαν από μία προσωπική γωνιά της Θεσσαλονίκης και σε συνεργασία με την Αντιδημαρχία Πολιτισμού του Δήμου Θεσσαλονίκης, την παρουσιάζουν καθένας με την προσωπική τους ματιά – αυτήν που τον καταξίωσε στον χώρο του. Μαζί με το «The Comic Con» επιστρέφει και το αγαπημένο section με τα διοράματα και τα χόμπι: οι Playmofriends και ο Σύλλογος LEGO Βορείου Ελλάδος «thebrick.gr» θα παρουσιάσουν τα φετινά τους διοράματα, η Hot Wheels-Greece θα στήσει τις πίστες όπου θα κοντραριστούν τα αυτοκινητάκια τους ενώ το Panorama Subbuteo Club θα μάθει μπάλα στους λάτρεις του επιτραπέζιου ποδοσφαίρου. Thessaloniki Comic Convention «The Comic Con 7» 5 ως τις 7 Μαΐου, συνεδριακό κέντρο «Ιωάννης Βελλίδης»/ ΔΕΘ Helexpo. Ώρες λειτουργίας: 10:00-20:00. Εισιτήρια: €8 (ημέρας), €16 (τριημέρου). Η είσοδος είναι ελεύθερη για παιδιά ηλικίας έως 8 ετών που συνοδεύονται από ενήλικο. Ελεύθερη είσοδος σε ΑμΕΑ, με την επίδειξη του σχετικού αποδεικτικού. Για περισσότερες πληροφορίες: www.thecomiccon.gr H Athens Voice είναι χορηγός επικοινωνίας. Και το σχετικό link...
  5. Στην τελευταία του ιστορία ο Λούκι Λουκ επιχειρεί να αποκαταστήσει τη θέση των μαύρων χαρακτήρων στην ιστορία των γαλλοβελγικών κόμικς. Πριν από μερικά χρόνια ο Ζιλιέν Μπερζό, αφού είχε κλείσει έναν σύντομο επαγγελματικό κύκλο ως καθηγητής κινεζικής ιστορίας στο Παρίσι και είχε ξεκινήσει να δημοσιεύει ως σκιτσογράφος τις ιστορίες του στον γαλλικό Τύπο, έλαβε μία από τις πιο τιμητικές προτάσεις: να αναβιώσει το κλασικό κόμικ του Λούκι Λουκ. Το τρίτο του άλμπουμ, το οποίο υπογράφει ως Jul, κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2019 στη Γαλλία με τίτλο «Un Cow-Boy dans le coton». Πρόσφατα μεταφράστηκε στα αγγλικά και στα ελληνικά κυκλοφόρησε το 2020 με τίτλο «Μπελάδες στις φυτείες» από τις εκδόσεις Μαμούθ Κόμιξ. Ο μοναχικός καουμπόι, χάρη στον νέο δημιουργό του, αποδίδει δικαιοσύνη στην κοινότητα των μαύρων αποκαθιστώντας τη θέση τους στην ιστορία των γαλλοβελγικών κόμικς. Ο Jul υπογράφει το «Μπελάδες στις φυτείες» παρουσιάζοντας στο εξώφυλλο – για πρώτη φορά ανάμεσα στα συνολικά 80 άλμπουμ Λούκι Λουκ – τον μαύρο συμπρωταγωνιστή του. Στη δική του ιστορία ο Λούκι Λουκ βρίσκεται απροσδόκητα ιδιοκτήτης μιας φυτείας βαμβακιού στη Λουιζιάνα. Οι προοδευτικές του απόψεις όμως τον φέρνουν αντιμέτωπο με τις συνήθειες των ντόπιων γαιοκτημόνων και της Κου Κλουξ Κλαν. Για να καταφέρει να ξεφύγει βρίσκει βοήθεια από τον μαύρο ομοσπονδιακό αστυνομικό, τον οποίο ο Jul τοποθετεί στην ιστορία ισότιμα με τον Λούκι Λουκ. Είναι υπαρκτό πρόσωπο, ο Μπας Ριβς, ο πρώτος μαύρος βοηθός σερίφη που υπηρέτησε τον νόμο στα δυτικά του ποταμού Μισισιπή. Σε όλες τις προηγούμενες ιστορίες του καουμπόι οι χαρακτήρες των μαύρων είχαν εμφανιστεί μόνο στο άλμπουμ «En Remontant le Mississippi» (στα ελληνικά «Η κούρσα του Μισισιπή»), το 1961. Οι δημιουργοί του Λούκι Λουκ, Μορίς και Γκοσινί, τους είχαν απεικονίσει ακολουθώντας ρατσιστικά στερεότυπα. Αντιδράσεις Το νέο άλμπουμ κυκλοφόρησε την εποχή που στη Γαλλία γινόταν έντονη συζήτηση για τη φυλή, την αστυνομική βία και την αποικιοκρατία, καθώς τμήματα του γαλλικού κατεστημένου επέκριναν το φυλετικό ζήτημα θεωρώντας ότι αποτελεί αμερικανική επίδραση. Και η προσπάθεια του Jul για μια αποαποικιοποίηση της ιστορίας του Λούκι Λουκ προκάλεσε οργισμένες αντιδράσεις. Μπας Ριβς Το δεξιάς ιδεολογίας περιοδικό «L' Incorrect» κατηγόρησε το νέο άλμπουμ ότι «εκπορνεύει τον μοναχικό καουμπόι με τις εμμονές του παρόντος» και μετατρέπει μία από τις σημαντικότερες φιγούρες των γαλλοβελγικών κόμικς και της παιδικής φαντασίας σε μια φιγούρα «τόσο φουσκωμένη με προοδευτικό δόγμα όσο μια σειρά του Netflix». Το έντυπο «Valeurs Actuelles», προσκείμενο στην πολιτική του προέδρου Εμανουέλ Μακρόν, παραπονέθηκε ότι οι λευκοί χαρακτήρες του βιβλίου ήταν «τραγελαφικά άσχημοι» και απεικονίζονταν να υποφέρουν από «χυδαία ηλιθιότητα και κακία». Ωστόσο το «Un Cow-Boy dans le coton» συγκέντρωσε ευνοϊκές κριτικές και ήταν το κόμικ με τις μεγαλύτερες πωλήσεις του περασμένου έτους – πουλώντας σχεδόν μισό εκατομμύριο αντίτυπα, επισημαίνουν οι «New York Times». Ενώ ορισμένοι εξέχοντες μαύροι Γάλλοι το επαίνεσαν ως σημαντική πολιτιστική στιγμή. Αμαρτίες του παρελθόντος Αξίζει να επισημάνουμε το εξής: στα κόμικς της γαλλοβελγικής σχολής δεν είναι τυχαίο ότι όλοι οι μαύροι έχουν την ίδια σωματική διάπλαση (εύσωμοι και με σαρκώδη χείλια) και τις περισσότερες φορές είναι σκλάβοι και δεν ξέρουν ανάγνωση. Για παράδειγμα, στο άλμπουμ του Αστερίξ «Ο Πάπυρος του Καίσαρα» που κυκλοφόρησε το 2015, δεν άλλαξε κάτι. Οι λίγοι μαύροι χαρακτήρες είναι πανομοιότυποι με αυτούς που δημιουργήθηκαν πριν από 54 χρόνια από τους Ουντερζό και Γκοσινί. Μια παράδοση για κάποιους, ένα αδίκημα για τους άλλους, θα σκεφτεί ο σύγχρονος αναγνώστης κόμικς. Αυτοί οι βουβοί μαύροι χαρακτήρες σχεδιάζονται κατά την κλασική αποικιακή παράδοση, με τον τρόπο του Ερζέ στο άλμπουμ «Ο Τεντέν στο Κονγκό» του 1931. Το συγκεκριμένο άλμπουμ θεωρείται ότι εκπροσωπεί την πιο χαρακτηριστική ρατσιστική αναπαράσταση των μαύρων χαρακτήρων στα κλασικά κόμικς. Άποψη που ο Πιερ Κρα, γάλλος ειδικός της ιστορίας των κόμικς, εξηγεί στο «L' Express»: «Η παραδοσιακή απεικόνιση των μαύρων ως "άγρια" και "νωθρή" είχε ως στόχο να δικαιολογήσει την "πολιτισμένη αποστολή" του αποικισμού στην Αφρική». Για τον Κρα αυτή η αναπαράσταση, η οποία διαρκεί περισσότερο από 60 χρόνια μετά την ανεξαρτησία των πρώην γαλλικών αποικιών, αντικατοπτρίζει την ψυχή ενός έθνους που πρέπει ακόμα να αντιμετωπίσει πλήρως το αποικιακό του παρελθόν. Και το σχετικό link...
  6. ΟΛΕΣ ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΛΟΥΚΥ ΛΟΥΚ Πιο κάτω παρουσιάζεται ένας περιεκτικός κατάλογος με όλες τις ιστορίες του Λούκυ Λουκ, οι οποίες δημοσιεύθηκαν κάπου στον κόσμο μέχρι σήμερα. Ο συνολικός αριθμός των ιστοριών ανέρχεται στις 230, εκ των οποίων μόνο οι 135 έχουν δημοσιευθεί στην Ελλάδα. Στον κατάλογο δεν περιλαμβάνονται ιστορίες του Λούκυ Κιντ, του Ράντανπλαν και του Ρόκυ Λουκ. Για κάθε ιστορία δίνονται πληροφορίες για την ελληνική της έκδοση, δηλ. από τις εκδοτικές του Στρατίκη/Ψαρόπουλου και της Μαμούθκομιξ (με μία μόνο εξαίρεση δύο μόνο εξαιρέσεις!). Οι εκδόσεις του Στρατίκη/Ψαρόπουλου, περιλαμβανομένης και της σειράς 16/22, σταμάτησαν πριν την έκδοση της ιστορίας 'Σάρα Μπερνάρ'. Όπου οι πληροφορίες δεν είναι διασταυρωμένες, θα συναντήσετε μερικά ερωτηματικά. Όποιος είναι σε θέση να παρέχει σχετικές πληροφορίες, μπορεί να βοηθήσει ώστε να ενημερώσουμε πλήρως τον κατάλογο. (κάποιες μικρολεπτομέρειες που λείπουν σχετικά με τις εκδόσεις του Στρατίκη/Ψαρόπουλου θα τις συμπληρώσω όταν ξεθάψω τα σχετικά τεύχη από το αρχείο της συλλογής.) Ο κατάλογος παρουσιάζει και την αρίθμηση των σελίδων του Morris στις πρώτες του ιστορίες, η οποία συνεχίζεται μέχρι και την ιστορία 'Ο Δικαστής' (σύνολο 566 σελίδες + 20). Ακολούθως, η κάθε ιστορία έχει τη δική της αρίθμηση ξεκινώντας από το 1. Εξαίρεση της αρχικής αρίθμησης, αποτελεί η πρώτη ιστορία 'Αριζόνα 1880', της οποίας η αρίθμηση των σελίδων της (1-20) δεν συνεχίζεται στη δεύτερη ιστορία. Σαρώσεις για τις γερμανικές ιστορίες (αύξων αριθμοί 121 μέχρι 193 στον κατάλογο πιο κάτω) μπορείτε να βρείτε εδώ (ευχαριστούμε constantinople!). Συνοπτικός κατάλογος των αδημοσίευτων ιστοριών του Λούκυ Λουκ στην Ελλάδα παρουσιάζεται εδώ, όπου μπορείτε να βρείτε και τις σχετικές σαρώσεις. Ο κατάλογος παρουσιάζεται στις πιο κάτω καταχωρήσεις χωρισμένος σε χρονολογικές περιόδους (το σύστημα δεν δεχόταν ολόκληρο τον κατάλογο σε μία μόνο καταχώρηση, φαντάζομαι λόγω μεγέθους).
  7. Στο τελευταίο Λούκυ Λουκ, που κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 2020 στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μαμούθ Κόμιξ με τίτλο «Μπελάδες στις φυτείες», ο Λούκυ Λουκ, ο καουμπόι που «πυροβολεί πιο γρήγορα κι απ’ τη σκιά του», έρχεται αντιμέτωπος με έναν από τους πιο δύσκολους εχθρούς που έχει συναντήσει μέχρι σήμερα: τον φυλετικό ρατσισμό. Θέτοντας στο επίκεντρο ένα δυστυχώς διαχρονικά επίκαιρο κοινωνικοπολιτικό ζήτημα, το δημιουργικό δίδυμο των Achde’ (σχέδιο) και Jul (σενάριο) γράφει μία από τις καλύτερες μέχρι σήμερα ιστορίες με τον φτωχό και μόνο καουμπόι, με φόντο την ιδιαίτερη νότια πολιτεία της Λουιζιάνα, με τους βάλτους με πεινασμένους κροκόδειλους, τα μεγαλόπρεπα κυπαρίσσια με τους φαλακρούς αετούς και τα κοκκινόφτερα κοτσύφια, το άρωμα μανόλιας και το κατάλευκο βαμβάκι, το «άσπρο χρυσάφι». Κάνοντας ένα διάλειμμα από την κουραστική ζωή του καουμπόι, ο Λούκυ Λουκ βρίσκεται σε διακοπές στην ήσυχη Νιτσεβονάτντα, «το πιο ήσυχο μέρος σε όλο το Κάνσας». Από την αρχή της ιστορίας, ο έγχρωμος πληθυσμός της Αμερικής του 19ου αιώνα τοποθετείται στο προσκήνιο και ενσαρκώνεται σε μία από τις πιο λαμπρές εκφάνσεις του: οι δημιουργοί επιλέγουν τον Μπας Ριβς, τον πρώτο μαύρο βοηθό μάρσαλ που διορίστηκε δυτικά του Μισισιπή και δεινό σκοπευτή, του οποίου τα κατορθώματα αποτελούν διαχρονική πηγή έμπνευσης για τη μυθιστοριογραφία του Φαρ Ουέστ – πάνω του στηρίχτηκε άλλωστε εν πολλοίς και ο κινηματογραφικός Τζάνγκο του Ταραντίνο –, ως το υπαρκτό πρόσωπο που θα συμμετέχει εν είδει συμπρωταγωνιστή στην ιστορία τους. Η θρυλική μορφή του Μπας Ριβς χαίρει της εκτίμησης του εξίσου θρυλικού, πλην όμως φανταστικού πρωταγωνιστή μας, αφού εκμυστηρεύεται πως έχει μάθει πολλά χάρη σε εκείνον. Από την αρχή της ιστορίας, ο σερίφης Μπας έχει συλλάβει τους Ντάλτον στη θέση του Λούκυ Λουκ, αναδεικνύοντας με αυτόν τον τρόπο τη θέση των δύο ανδρών ως ίσων. Κάπου εκεί ο Λούκυ Λουκ πληροφορείται πως έχει κληρονομήσει την πλούσια κυρία Πινκγουότερ, την ιδιοκτήτρια της μεγαλύτερης φυτείας βαμβακιού στη Λουιζιάνα. Η πραγματικότητα έρχεται να αναιρέσει τη μόνιμη επωδό του «φτωχού και μόνου καουμπόι» με την οποία συνηθίζεται να κλείνει κάθε τεύχος της σειράς, όντας πλέον «ο πιο πλούσιος άνθρωπος της Λουιζιάνα»! Μεταφερόμαστε έτσι στον αμερικανικό Νότο σε μια εποχή λίγο μετά τον εμφύλιο και τη νομοθετική κατάργηση της δουλείας, ένα πρώτο βήμα προς την εξισορρόπηση των δικαιωμάτων μεταξύ μαύρων και λευκών. Όμως δυστυχώς δεν έχουν αλλάξει και πολλά. Οι μαύροι, οι οποίοι τα προηγούμενα χρόνια μεταφέρονταν από την Αφρική ως σκλάβοι για να εργάζονται στα καπνά, το ζαχαροκάλαμο και το βαμβάκι, συνεχίζουν να αντιμετωπίζονται από την αριστοκρατική ελίτ των λευκών γαιοκτημόνων ως «κατώτερη φυλή». Ένα τέτοιο καθεστώς δεν αλλάζει έτσι εύκολα. Σε όλες τις σκηνές χλιδής των μεγάλων σαλονιών υπάρχει ένας έγχρωμος υπάλληλος – εργάτης, σερβιτόρος, υπηρέτης, σομελιέ. Στην καθημερινότητα, οι μαύροι αλληλεπιδρούν φοβικά με τους λευκούς πολίτες, ακόμα και μετά την ψήφιση της 13ης Τροπολογίας. Έτσι, όταν ο Λούκυ Λουκ έρχεται σε επαφή με τους μαύρους εργάτες της νεοαποκτηθείσας βαμβακοφυτείας του, ταράζει τα νερά της λουιζιάνικης «κανονικότητας». Όταν ο καουμπόι προσφέρει μια απλόχερη χειραψία στον μαύρο επιστάτη που τον υποδέχεται, γινόμαστε μάρτυρες ενός πολιτισμικού σοκ που συνοψίζεται στη φράση του: «Πρώτη φορά μου σφίγγει το χέρι λευκός». Όταν μια μαύρη εργάτρια εξανίσταται εξ ονόματος όλων για την εξαθλίωση, όλοι περιμένουν ως λογική εξέλιξη ότι θα ξυλοφορτωθεί ή θα εκτελεστεί, έχοντας συμφιλιωθεί με την τραγική μοίρα που τους επιφυλάσσει ο «πολιτισμός» των λευκών. Ο σκοπός του Λούκυ Λουκ είναι να παραλάβει την κληρονομιά και να μοιράσει τη γη στους εργάτες της, κάτι που αντιμετωπίζεται με εύλογη επιφύλαξη από τους έγχρωμους εργάτες και αναστάτωση για το status quo από την «άρχουσα τάξη» της περιοχής. Χαρακτηριστικότερη αποτύπωσή της είναι ο φανατισμένος ρατσιστής Κούκου, ο οποίος συνηθίζει να χαράζει τα αρχικά του στο πετσί όλων των σκλάβων με πυρωμένο σίδερο. Όταν πλησιάζει όλοι τρέχουν πανικόβλητοι. Αποτελεί την πρώτη επαφή με την αφρόκρεμα της λουιζιάνικης ελίτ, των ξιπασμένων λευκών αστών οι οποίοι περιφρονούν τους μαύρους θεωρώντας τους υπανθρώπους, ενώ αναφέρονται σε ξυλοδαρμούς, λιντσαρίσματα και απαγχονισμούς σαν να είναι φυσιολογικά! Ο ήρωάς μας γίνεται μάρτυρας των βαθιά ρατσιστικών αντιλήψεων που φωλιάζουν στα προβληματικά, μισάνθρωπα μυαλά όσων επιλέγουν να υποβιβάζουν την ανθρώπινη αξία και υπόσταση μιας μερίδας του πληθυσμού με γνώμονα... το χρώμα του δέρματός τους! Δεν σιωπά, αλλά επιλέγει να αντιδράσει: «Εγώ, ξέρετε, ποτέ δεν ξεχώριζα χρώματα...». Μια φράση που για τους παρευρισκόμενους και τη ρατσιστική κανονικότητά τους δεν μπορεί παρά να σημαίνει ότι... υποφέρει από δυσχρωματοψία! Η άρνησή του να δεχτεί αυτόν τον παραλογισμό και η πρόθεσή του να αναδιανείμει την περιουσία του στους μαύρους εργάτες της φυτείας, δεν αργούν να τον θέσουν στο στόχαστρο της νεοσύστατης τότε Κου Κλουξ Κλαν. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Λούκυ Λουκ τάσσεται υπέρ των αδύναμων. Από την εποχή του Μορίς και του Γκοσινί, στην «Κληρονομιά του Ραντανπλάν» παίρνει το μέρος των Κινέζων της Βιρτζίνια Σίτι, ενώ στην ιστορία «Σύρματα στα Λιβάδια» συνδράμει τους φτωχούς αγρότες έναντι των πλούσιων κτηνοτρόφων. Είναι ωστόσο η πρώτη φορά που οι δημιουργοί του επιλέγουν να θέσουν με τέτοια ένταση ένα κοινωνικοπολιτικό ζήτημα, όπως αυτό του ρατσισμού, στον πυρήνα της ιστορίας και να πάρουν τόσο ξεκάθαρη θέση. Η επιλογή τους αυτή όχι μόνο δεν λειτουργεί εις βάρος της ιστορίας αλλά εξηγείται απόλυτα αν λάβει κανείς υπόψη του πως, αιώνες μετά, δεν φαίνεται να έχουν αλλάξει τόσα πολλά. Οι μαύροι εξακολουθούν να βιώνουν διακρίσεις και η ρατσιστική ρητορική συνεχίζει να βρίσκει όλο και περισσότερα ευήκοα ώτα, διοχετευόμενη από την κλιμακούμενη άνοδο της Ακροδεξιάς ή της εκμοντερνισμένης εκδοχής της alt-right. Ακόμα σε πολλές περιπτώσεις, όπως συνέβη πρόσφατα στην Αμερική, να αντικατοπτρίζεται στην αντιμετώπιση των έγχρωμων πολιτών όπως ο Τζορτζ Φλόιντ από τις αστυνομικές αρχές. Στον απόηχο του κινήματος «Black Lives Matter» και της έντονης ανησυχίας του δημοκρατικού κόσμου για την επιμονή αντίστοιχων φαινομένων, το νέο άλμπουμ του Λούκυ Λουκ, που βρίθει ιστορικών και λογοτεχνικών αναφορών όπως ο Τομ Σόγιερ και ο Χάκλμπερι Φιν, και αναχρονισμών όπως για παράδειγμα η αναφορά στον Μπαράκ Ομπάμα και την Όπρα, τοποθετείται με σαφήνεια στη σωστή μεριά της Ιστορίας και αποδεικνύει τον διδακτικό ρόλο που συνεχίζει – και οφείλει – να παίζει η 9η Τέχνη στις σύγχρονες κοινωνίες. Και το σχετικό link...
  8. Είναι ένας θρύλος της Άγριας Δύσης. Αλλά τα καταφέρνει εξίσου καλά και στα υπερατλαντικά ταξίδια του. Οι Jul και Achdé, στο πνεύμα του Morris, μεταφέρουν τον Λούκυ Λουκ στο Παρίσι σε μια αρκετά διαφορετική και τολμηρή περιπέτεια με τον «φτωχό και μόνο καουμπόυ». Ο εμπνευστής και σχεδιαστής του Λούκυ Λουκ, Morris, πέθανε το 2001. Ο René Goscinny που υπέγραψε πολλά από τα σενάρια των περιπετειών του δημοφιλούς καουμπόυ είχε πεθάνει από το 1977. Ωστόσο «ο άνθρωπος που πυροβολεί πιο γρήγορα κι από τον ίσκιο του» δεν έμεινε ορφανός. Από το 2003 τις σχεδιαστικές τύχες του ανέλαβε ο Achdé σε συνεργασία με διάφορους σεναριογράφους και τα αποτελέσματα μέχρι τώρα είναι εντυπωσιακά. Τα 13 άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει μετά τον θάνατο του Morris, χωρίς να υστερούν σε τίποτα σε σχέση με το ένδοξο παρελθόν, ανανεώνουν διαρκώς το ενδιαφέρον για τον Λούκυ Λουκ διατηρώντας τον διαρκώς στην επικαιρότητα των κόμικς. Αν, μάλιστα, σε αυτά προστεθούν και τα εξαιρετικά άλμπουμ εκτός σειράς «Ποιος Σκότωσε τον Λούκυ Λουκ» του Matthieu Bonhomme και «Ο Ντόλης δεν Απαντάει Πια» του Guillaume Bouzard, ο μύθος του μοναχικού καουμπόυ διαιωνίζεται και αποκτά όλο και περισσότερες, πιο ενήλικες προεκτάσεις. Το «Ένας Καουμπόυ στο Παρίσι» των Jul στο σενάριο και Achdé στα σχέδια (εκδόσεις Μαμούθ Κόμιξ, μετάφραση: Βασίλης Πουλάκος) είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση της νέας εποχής του Λούκυ Λουκ. Γιατί μπορεί να ξεκινά με τον Λούκυ Λουκ να οδηγεί τους αδελφούς Ντάλτον στη φυλακή, τον Άβερελ να ονειρεύεται φαγητά και τον Τζόε εκτός εαυτού να κοκκινίζει από την οργή του, αλλά στη συνέχεια η ιστορία ξεμακραίνει από κάθε πεπατημένη. Ο Λούκυ Λουκ συναντά τον Αύγουστο Μπαρτολντί, γλύπτη του Αγάλματος της Ελευθερίας που μεταφέρει το χέρι με τον πυρσό μέσα στις ερήμους της Άγριας Δύσης, προσπαθώντας να συγκεντρώσει χρήματα για την αποπεράτωση του έργου του και αποφασίζει να τον βοηθήσει. Έτσι, θα ταξιδέψει μαζί του σε ένα απολαυστικό Παρίσι, θα παραξενευτεί από την ύπαρξη μιας «μικρής πορσελάνινης λεκάνης στο μπάνιο», θα θαυμάσει τα gargoyles στους γοτθικούς ναούς, θα εκπλαγεί από τους ιμπρεσιονιστές ζωγράφους που ζωγραφίζουν «τα χρώματα πιο γρήγορα κι από τον ίσκιο τους», θα περπατήσει στη Σορβόννη, θα γίνει μάρτυρας ληστείας με δράστες τον Βερλέν και τον Ρεμπό. Το χιούμορ του Jul είναι συχνά αυτοσαρκαστικό και ιδιαίτερα τολμηρό, όπως στην περίπτωση που ο Λούκυ Λουκ δίνει την ταυτότητά του σε έναν φρουρό και αυτός τον επιπλήττει λέγοντας: «Μα αυτή η φωτογραφία είναι παλιά! Είστε ακόμα με τσιγάρο!» ή όταν βγάζει τα παπούτσια του για να αντικρίσει ο αναγνώστης τις τεράστιες τρύπες στις κάλτσες του. Αντίθετα από τα συνηθισμένα ο «κακός» της υπόθεσης είναι ένας ραδιούργος διευθυντής φυλακών, συγγραφέας του βιβλίου «50 Αποχρώσεις του Γκρι Τοίχου» σε μια φυλακή – κολαστήριο, ενώ το Άγαλμα της Ελευθερίας τελικά θα στηθεί στην είσοδο της Νέας Υόρκης αντί για μια τεράστια «πρότυπη» φυλακή. Μπορεί η Ελευθερία να μη φωτίζει και τόσο πολύ πια τον σύγχρονο κόσμο, αλλά γι’ αυτό δεν φταίει ο Μπαρτολντί. Ούτε, φυσικά, ο Λούκυ Λουκ. Και το σχετικό link...
  9. Ο Achdé έρχεται στο Public Συντάγματος Πέμπτη 9 Μαΐου στις 19.00 Στα βήματα του Morris, δημιουργού του ΛΟΥΚΥ ΛΟΥΚ, ο συνεχιστής της σειράς Achdé, θα βρεθεί για δεύτερη φορά στην Αθήνα, στην παρουσίαση της ελληνικής έκδοσης του τελευταίου άλμπουμ του, σε κείμενα Jul και μετάφραση από τον Βασίλη Πουλάκο με τίτλο: «Λούκυ Λουκ – Ένας καουμπόυ στο Παρίσι», την Πέμπτη 9 Μαΐου, στις 19:00, στο Public Συντάγματος. Με αφορμή την δωρεά του Αγάλματος της Ελευθερίας από την Γαλλία στις ΗΠΑ, ο γνωστός μας μοναχικός καουμπόυ, εκτός από τις συνήθεις αναφορές στο Ουέστ θα μας φέρει σε επαφή με τον θαυμαστό κόσμο της γαλλικής πρωτεύουσας, με τις διάσημες προσωπικότητες της και τους απλούς κατοίκους της στο τέλος του 19ου αιώνα.
  10. Κάτι που είχε μπει, πριν 12 χρονάκια...μόνο! Οι καταδικασμένοι της ασφάλτου, του Achde, από το Komics της Καθημερινής, #98. Γιατί ο κάλος καλός οδηγός, από το πόσο καλά ξέρει την διαδρομή, φαίνεται. Ακούς @Indian;
  11. Ο Λούκι Λουκ για πρώτη φορά στο Παρίσι Στο νέο βιβλίο «Ένα καουμπόης στο Παρίσι» που θα κυκλοφορήσει στις αρχές Νοεμβρίου Ο Λούκι Λουκ, ο άνθρωπος που πυροβολεί πιο γρήγορα κι από τον ίσκιο του, θα εγκαταλείψει για πρώτη φορά τις μεγάλες πεδιάδες του Φαρ Ουέστ για να επισκεφθεί το Παρίσι, ανακοίνωσε σήμερα ο εκδότης του. Το επόμενο άλμπουμ του Λούκι Λουκ, που θα τιτλοφορείται «Ένας καουμπόης στο Παρίσι» θα κυκλοφορήσει στις 7 Νοεμβρίου. Ο διάσημος ήρωας που δημιούργησαν οι Μορίς και Γκοσινί θα ανακαλύψει «τη μεγαλοπρέπεια της πόλης του φωτός και τον τρόπο ζωής των αυτοχθόνων, των Παριζιάνων», σύμφωνα με τη Lucky Comics, θυγατρική των εκδόσεων Dargaud. Όπως και το προηγούμενο άλμπουμ, τη «Γη της επαγγελίας» που κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 2016, και το νέο υπογράφεται από τους Γάλλους Ασντέ (σχέδιο) και Ζιλ (κείμενα). «Άρχισα να αναρωτιέμαι ποιο μεγάλο γεγονός έγινε μεταξύ 1860 και 1886, τα χρόνια που αντιστοιχούν στις ιστορίες των άλμπουμ του Λούκι Λουκ. Και ανακάλυψα το Άγαλμα της Ελευθερίας», εξήγησε ο Ζιλ, τονίζοντας ότι διασκέδασε πολύ και ο ίδιος γράφοντας το σενάριο αυτής της ιστορίας. Όλα ξεκινούν όπως πάντα στο Φαρ Ουέστ. Ο Γάλλος γλύπτης Ογκίστ Μπαρτολντί πραγματοποιεί μια περιοδεία στις ΗΠΑ για να συγκεντρώσει χρήματα προκειμένου να ολοκληρώσει το Άγαλμα της Ελευθερίας. Όπως το έργο και ο ίδιος ο καλλιτέχνης απειλούνται και ο Λούκι Λουκ αναλαμβάνει να τον συνοδεύσει πίσω στο Παρίσι για να τον προστατεύσει. Μέχρι σήμερα, οι αναγνώστες των περιπετειών του Λούκι Λουκ έβλεπαν Ευρωπαίους να ανακαλύπτουν τον Νέο Κόσμο, όπως για παράδειγμα τον Ρώσο πρίγκιπα στον «Μεγάλο Δούκα», ένα Άγγλο αριστοκράτη στο «Τρυφερό πόδι» ή τον Βιεννέζο ψυχαναλυτή στη «Θεραπεία των Ντάλτον». Κάθε άλμπουμ του «φτωχού και μόνου καουμπόη» συνιστά σημαντικό γεγονός στον εκδοτικό χώρο. Η «Γη της επαγγελίας» πούλησε περισσότερα από 500.000 αντίτυπα. Πηγή
  12. Από το Κόμικς της Καθημερινής #50, Ιατρός Πανίδας, των Christian Godard και Herve' Darmenton (Achde).
  13. Από μικρός, απολάμβανε να διαβάζει τις περιπέτειες του «φτωχού και μόνου καουμπόη», που ακούει στο όνομα Λούκυ Λουκ, μεταξύ πολλών άλλων αναγνωσμάτων. Παρά την έμφυτη τάση του στο σχέδιο, επέλεξε να σπουδάσει Ιατρική και να εργαστεί, για αρκετά χρόνια, ως ακτινολόγος. Ευτυχώς, τόσο για εκείνον, όσο και για την 9η Τέχνη, το 1985 αποφάσισε μία θεαματική… στροφή στην καριέρα του, ξεκινώντας να εικονογραφεί τις δικές του ιστορίες: το 1988 έβγαλε την πρώτη του αυτοέκδοση (Destins Croisés) και το 1991 συνεργάστηκε με τις εκδόσεις Dargaud, την εκδοτική όπου στεγαζόταν και τα βιβλία του παιδικού, αγαπημένου του καουμπόη, για να δημιουργήσει μία σειρά από νέους τίτλους (Fort Braillard, Woker, Doc Véto, CRS=Détresse). Ο κατά κόσμον Hervé Darmenton, γνωστός στον κόσμο της 9ης Τέχνης ως Achdé, ανέλαβε στις αρχές της χιλιετίας ένα δύσκολο έργο: μετά το θάνατο του Morris, δημιουργού και επί χρόνια σχεδιαστή των περιπετειών του Λούκυ Λουκ, το 2001, ο Achdé επιλέχθηκε από τους εκδότες της Dargaud ως ο διάδοχός του, προκειμένου να συνεχίσει το μύθο του καουμπόη που «πυροβολεί πιο γρήγορα από τη σκιά του»! Όπερ και εγένετο, με την ιστορία La Belle Province (Η Ωραία Προβένς), την πρώτη περιπέτεια του Λούκυ Λουκ που ανέλαβε, ως θετός πατέρας του ήρωα, σε συνεργασία με τον Laurent Gerra, Γάλλο κωμικό, ο οποίος ανέλαβε τα κείμενα. Και από τότε, ακολούθησαν πολλές ακόμη, με τη συμβολή και άλλων σεναριογράφων. Ο Achdé, πιστός στο πνεύμα των προκατόχων του και ιδιαίτερα στην κλασική γραμμή του Morris, έχει χαρίσει στους θαυμαστές του ήρωα, αλλά και των κόμικς γενικότερα, μία σειρά από εξαιρετικές χιουμοριστικές ιστορίες με πρωταγωνιστή το Λούκυ Λουκ, τις οποίες απολαμβάνουμε στα ελληνικά από τις εκδόσεις ΜΑΜΟΥΘ ΚΟΜΙΞ. Το Μάιο του 2017, ο Achdé παρευρέθη στο THE Comic Con 2017 στη Θεσσαλονίκη, σε μία από τις πολυάριθμες επισκέψεις του στη χώρα μας. Εκεί, είχαμε την ευκαιρία να πραγματοποιήσουμε την ακόλουθη συνέντευξη. JohnnyMZ: Η ενασχόλησή σου με το αντικείμενο, πώς ξεκίνησε; Αν δεν κάνω λάθος, στην πρώτη φάση της ενήλικης ζωής σου εργαζόσουν ως ακτινολόγος…; Achdé: Πάντοτε μου άρεσε να σχεδιάζω, διάλεξα όμως την ακτινολογία επειδή, όντας ένας νεαρός χωρικός, ήθελα να υπακούσω στις παραινέσεις των γονιών μου. Συνέχισα να σχεδιάζω, παρ’ όλα αυτά, όταν μου το επέτρεπε το πρόγραμμά μου. Κάποια στιγμή, γνώρισα τη γυναίκα μου, η οποία είχε βαρεθεί να με βλέπει τα βράδια να σχεδιάζω και να μην ξαπλώνω μαζί της στο κρεβάτι. Οπότε μου είπε, άλλαξε δουλειά, γίνε σχεδιαστής, να σχεδιάζεις τη μέρα, τουλάχιστον να είσαι μαζί μου το βράδυ. Χρειάστηκα έξι χρόνια για να εδραιωθώ στο επάγγελμα, όμως τα κατάφερα. Δε θα είχα γίνει όμως σχεδιαστής αν δεν άκουγα τη γυναίκα μου και εμπιστευόμουν τους υπόλοιπους που επέμεναν πως κερδίζεις καλά χρήματα με το να βλέπεις ανθρώπους γυμνούς. (γέλια) JohnnyMZ: Είμαι σίγουρος πως σου κάνουν αυτήν την ερώτηση σε κάθε συνέντευξη που δίνεις, είναι όμως αναπόφευκτο, όταν είσαι ο διάδοχος ενός τόσο εμβληματικού χαρακτήρα κόμικς όπως ο Λούκυ Λουκ αφενός, ενός τόσο μεγάλου καλλιτέχνη όπως ο Morris, αφετέρου. Τι σημαίνει να διαδέχεται κανείς τον Morris; A: Είναι δύσκολο. Είναι μία μεγάλη ευθύνη. Και την ίδια στιγμή, είναι η εκπλήρωση ενός παιδικού ονείρου. Αν μου το έλεγαν όταν ήμουν 6 χρονών ότι θα σχεδίαζα αυτές τις ιστορίες, δε θα το πίστευα. Είναι πραγματικά εκπληκτικό να πραγματοποιείς τα παιδικά σου όνειρα. Σε αυτό το επάγγελμα, όλα είναι δυνατά. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν πολλά αντίστοιχα: για παράδειγμα, για έναν νεαρό μουσικό είναι πολύ πιο σπάνιο να φτάσει να παίξει, ξέρω ‘γω, με τους Rolling Stones. Ενώ σε μας συμβαίνουν συχνά τρελά πράγματα. Μπορούμε να σχεδιάσουμε αυτά που λατρεύαμε όταν ήμασταν μικροί. Συγκεράζει διασκέδαση και επάγγελμα. JohnnyMZ: Τι είναι για σένα ο Λούκυ Λουκ; A: Ένας χαρακτήρας που με συνοδεύει εδώ και 15 χρόνια. Βέβαια, με συντροφεύει επίσης από την ηλικία των 5 ετών. Ήταν ένα από τα πρώτα κόμικς που ανακάλυψα μέσα στο περιοδικό Spirou. Εκείνη την εποχή αγοράζαμε πολύ λίγα, καθώς ήταν πολύ ακριβά και η οικογένειά μου δεν είχε πολλά χρήματα. Παρόλα αυτά, τα αδέρφια μου είχαν μερικά Spirou. Ανακάλυψα λοιπόν το Λούκυ Λουκ στις σελίδες του Spirou και τελικά ο νεαρός εαυτός μου αγάπησε τις ιστορίες του καουμπόη, αλλά και άλλες ιστορίες με ιππότες που διάβαζα. Δεν υπήρχαν μέσα εκεί υπερήρωες, δεν υπήρχε ο Superman. Η μητέρα μου βέβαια έπαιρνε κόμικς με το Μίκυ Μάους, τα οποία διάβαζα επίσης. Μίκυ Μάους, Spirou, καθόλου υπερήρωες. Η μητέρα μου επίσης λάτρευε τον Αστερίξ. Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, με ανάγκαζε να διαβάζω τις ιστορίες του. Είχαμε κάνει ενός είδους συμβόλαιο, μου έλεγε «ΟΚ, θα σου αγοράζω κόμικς. Κάθε φορά που θα διαβάζεις τρία κανονικά βιβλία, θα σου αγοράζω ένα άλμπουμ». Και συχνά μου αγόραζε Αστερίξ, ήξερα όμως πως τα αγόραζε κατά βάση για κείνη. (γέλια) JohnnyMZ: Ο ήρωας «ζει» από το 1946, μέχρι και σήμερα. Τι είναι αυτό που, κατά τη γνώμη σου, τον καθιστά τόσο διαχρονικό; A: Ο Λούκυ Λουκ είναι ένας ήρωας ουέστερν, μονίμως τοποθετημένος σε μια εποχή πολέμου. Γι’ αυτό και μπορούμε να τον χρησιμοποιούμε διαρκώς. Αν δημιουργήσεις έναν σύγχρονο ήρωα, θα έχεις πολλές ενοχλήσεις, γιατί η καθημερινότητα αλλάζει διαρκώς, τα αυτοκίνητα αλλάζουν, τα ντεκόρ αλλάζουν… Το ουέστερν όμως παραμένει πάντα το ίδιο. Άλογα, μεγάλα καπέλα, Ινδιάνοι. Αυτός είναι και ο λόγος που το συγκεκριμένο κόμικ μπορεί και συνεχίζει. Είναι τοποθετημένο σε μία περασμένη εποχή αλλά κυρίως, σε μία εποχή που προσφέρεται για μεγάλες περιπέτειες. Επιπλέον, είναι εύκολο να συνεχίζει γιατί ανήκει σε αυτά τα κόμικς που απευθύνονται σε όλο το κοινό, αφού μπορούν να το διαβάσουν και παιδιά και ενήλικες. Και κυρίως, είναι ένα κόμικ χιουμοριστικό, το οποίο διαβάζουν ήδη εκατομμύρια άνθρωποι. Θεωρώ πολύ πιο πολύπλοκο να κάνεις καλά κόμικς με σενάριο ρεαλιστικό και σοβαρό για πολύ καιρό, δεν υπάρχουν πολλά… JohnnyMZ: Το υλικό όμως είναι απεριόριστο; Γιατί, αν το καλοσκεφτείς, και οι περιπέτειες του Λούκυ Λουκ βασίζονται σε μία πραγματική ιστορική εποχή, συγχέονται με πραγματικά ιστορικά πρόσωπα, μέρη, γεγονότα… A: Υπάρχουν πολλά πράγματα. Νομίζω ότι μπορώ ήδη να σκεφτώ υλικό για άλλα τριάντα τέτοια άλμπουμ, βρίσκουμε μόνιμα θέματα να ασχοληθούμε. Ειλικρινά, δεν είναι τόσο δύσκολο. Στην Αμερική υπάρχουν πολλές ιστορίες, που αφορούν την ίδια την Αμερική, νομίζω άρα ότι δεν υπάρχει έγνοια επί του θέματος. JohnnyMZ: Ο ήρωας είναι τοποθετημένος στην Άγρια Δύση του 19ου αιώνα και πρόκειται για έναν ήρωα αμερικανικής εθνικότητας, αποτελεί ωστόσο δημιουργία της γαλλοβελγικής σχολής κόμικς. Πώς γεφυρώνεται αυτή η «κρίση ταυτότητας»; A: Θεωρώ πως πρέπει να είσαι «εξωτερικός», να μην είσαι κάτοικος μιας χώρας, για να διασκεδάζεις πραγματικά να μιλάς για αυτή και να σπας πλάκα. Αν είσαι Αμερικανός και μιλάς για καουμπόηδες, δεν μπορείς να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου. Εφόσον πάντα θες να κοροϊδέψεις. Αντίστοιχα, ένας Γάλλος δεν μπορεί να μιλήσει για τους Γάλλους και να έχει πραγματικά πολλή πλάκα. Ένας Γάλλος όμως να μιλάει για τις περιπέτειες των Αμερικάνων, εκεί υπάρχει ζουμί. Είμαστε πάντα πιο απελευθερωμένοι όταν μιλάμε για άλλους. JohnnyMZ: Υπάρχουν πολιτικά στοιχεία στις ιστορίες του Λούκυ Λουκ; Πώς εκφράζονται; A: Μιλάμε για ιστορικά πρόσωπα, μερικές φορές και για πολιτικά πρόσωπα, για παράδειγμα υπάρχει ένα άλμπουμ με τον Πρόεδρο Hayes (L’Homme de Washington – Ο Άνθρωπος Από Την Ουάσινγκτον), που ήταν ο καλύτερος Αμερικανός πρόεδρος, ένας έντιμος τύπος, κάτι σπάνιο στο χώρο, ένας τύπος που είπε την πρώτη μέρα «θα τελέσω μία θητεία και μετά θα σταματήσω». Πέτυχε και σταμάτησε! Ο μόνος πρόεδρος που έλειψε στο λαό του, έκανε πράγματι καλή δουλειά. Η πολιτική, είναι ένα θέμα από το οποίο μπορούμε να διασκεδάσουμε, με τα θέματα που γυρίζουν γύρω από αυτή, αλλά θέλει προσοχή – εγώ προσωπικά αποφεύγω να την εκμηδενίζω. Ο Goscinny μας χάρισε μία τρομερή ιστορία του Αστερίξ, Le Grande Fossé (Η Μεγάλη Τάφρος), όπου μιλάει για την πολιτική, χωρίς να αναφέρεται στην πολιτική. Δεν πρέπει να μιλάμε για την πολιτική στεγνά ρεαλιστικά, δε θα έχει κανένα ενδιαφέρον. Στη Μεγάλη Τάφρο αυτό φαίνεται αριστουργηματικά, υπάρχουν πολλοί συμβολισμοί και χάρη στους συμβολισμούς, όπως για παράδειγμα να χωριστεί το χωριό των Γαλατών στα δύο, περνάει το πολιτικό μήνυμα της πόλωσης ανάμεσα σε «δεξιούς» και «αριστερούς». Ο Goscinny και ο Uderzo ήταν πολύ δυνατοί σε αυτό, νομίζω η συγκεκριμένη είναι μία υποδειγματική χιουμοριστική ιστορία με πολιτικά στοιχεία. JohnnyMZ: Ποια είναι, γενικότερα, η σχέση ανάμεσα στην πολιτική και την τέχνη; A: Η ερώτηση αυτή μου θυμίζει τις εξετάσεις για το απολυτήριο – πάντα μου την έδινε. Τι είναι, άραγε, η πολιτική; Στα γαλλικά, έχουμε έναν όρο, fou du roi (σσ. στα ελληνικά αποδίδεται ως γελωτοποιός, ακριβή μετάφραση «ο τρελός του βασιλιά»), δηλαδή ένας άνθρωπος που μπορούσε να κοροϊδεύει το βασιλιά, μόνο εκείνος μπορούσε να λέει και να κάνει τέτοια πράγματα. Ο βασιλιάς, κατά καιρούς, άκουγε αυτά που έλεγε ο «τρελός» του, άλλωστε ήταν ο μόνος που μπορούσε να λέει απροκάλυπτα την αλήθεια, απλά την έλεγε με χιούμορ. Προφανώς, πολλοί βασιλιάδες αποκεφάλιζαν τους «τρελούς» τους. Σαν πολίτης, όπως όλοι οι πολίτες μέσα σε μία δημοκρατία, μπορώ, αλλά δε νομίζω πως ο ρόλος μου είναι να κάνω κήρυγμα: κάνω κόμικς για να διασκεδάζουν οι αναγνώστες, όχι για να σκοτίζονται. Θέλω να χαλαρώνουν, με το θέμα για το οποίο γράφω, τα συναισθήματα που τους προκαλούνται, τις καταστάσεις που περιγράφω. Για παράδειγμα, στο τελευταίο τεύχος, La Terre Promise (Η Γη Της Επαγγελίας), θίγεται το θέμα της προσφυγιάς, χωρίς να γίνει αναφορά στο Ισλάμ. Ο βασικός μου στόχος να διασκεδάζουν οι αναγνώστες, δε στοχεύω να τους διδάξω πράγματα, δεν είμαι καθηγητής ή φιλόσοφος. Αν καταφέρω όμως να τους κάνω να προβληματιστούν για κάτι, τότε μιλάμε για απόλυτη επιτυχία! ΠΗΓΗ: https://docmz.wordpress.com/2017/10/25/achde-interview/
  14. Παρακολουθήσαμε τη μεγάλη γιορτή των κόμικς στη Θεσσαλονίκη και μιλήσαμε με διοργανωτές, δημιουργούς, και τον καλεσμένο storyboard artist του 'Game of Thrones'. Μία φιγούρα με προσπερνά με ιλιγγιώδη ταχύτητα στην είσοδο του Λιμανιού. Φοράει μαύρα, κοιτάει επιδεικτικά και φτάνει γρήγορα στην Αποθήκη Γ. Εκεί όπου για τρίτη συνεχόμενη χρονιά το Comic Con φιλοξένησε για ένα τριήμερο διάσημες φιγούρες, σπαθιά, πανοπλίες, τόξα και γενναιόδωρα χαμόγελα. Όπως αυτό με το οποίο με υποδέχτηκε ο Λεόντιος Παπαδόπουλος, δίπλα σε ένα Ελφ (!) στη μεγάλη σκάλα της Αποθήκης. Ο ίδιος μαζί με τον Τάσο Λαζαρίδη αποφάσισαν το 2015 να δώσουν στο κοινό της πόλης την ευκαιρία να μπει στις σελίδες των κόμικς. Και το τελευταίο ψάχνει ακόμα τον τρόπο να μη βγει. Φωτογραφίες: Αναστάσης Μαυρογιάννης – Κατερίνα Τζούρου Η γέννηση της ιδέας, ο Achde και το νέο ρεύμα στην πόλη «Το Comic Con της Θεσσαλονίκης το δημιούργησε η ανάγκη να γνωρίσουμε από κοντά τους ανθρώπους που διαβάζαμε (σχεδιαστές και σεναριογράφους) μέσα από τις ιστορίες των αγαπημένων μας ηρώων. Ο Achde, της φετινής διοργάνωσης για παράδειγμα, είναι ένας από αυτούς. Κάθε παιδί ήθελε να πυροβολεί όπως ο Λούκυ Λουκ, να κυνηγά τους Ντάλτον ή να γυρίσει την άγρια δύση πάνω στην Ντόλυ. Θα ήμασταν ευτυχισμένοι αν μπορούσαμε να φέρουμε τον Morris, τον δημιουργό του μοναχικού κάουμπόι που μας άφησε πριν από περίπου δεκαπέντε χρόνια. Φέραμε όμως τον (άξιο) συνεχιστή της δουλειάς του. Είναι εντυπωσιακό να γνωρίζεις ότι μόνο δύο άνθρωποι έχουν σχεδιάσει τον συγκεκριμένο χαρακτήρα στα 70 χρόνια της ζωής του και εσύ να έχεις φέρει στη Θεσσαλονίκη τον άνθρωπο που διαβάζουν αρκετά εκατομμύρια αναγνώστες σε όλο τον κόσμο», αναφέρει ο Λεόντιος και στέκεται στις αρχικές σκέψεις πριν το μεγάλο εγχείρημα. «Όταν σχεδιάζαμε την πρώτη διοργάνωση, πιστεύαμε ότι το κοινό της Θεσσαλονίκης θα περάσει -έστω και από περιέργεια- για να δει ένα comic convention. Δεν μπορούσαμε, όμως, να φανταστούμε τη χαρά που θα είχαν τα πρόσωπά των επισκεπτών όταν ξαναέβλεπαν τους παλιούς τους φίλους: τον Αστερίξ, τον Τεν Τεν, τον Ιζνογκούντ. Είναι σαν να ανοίγεις την πόρτα και σου κάνει έκπληξη ο φίλος σου που είχες να τον δεις χρόνια! Δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι υπάρχει κοινό που διαβάζει κόμικς στην πόλη, υπάρχουν νέοι σχεδιαστές που προσπαθούν να δείξουν τη δουλειά τους βγάζοντας fanzine κι άλλοι που χάρη στη νέα τεχνολογία συνεργάζονται με μεγάλες εταιρείες του εξωτερικού, χωρίς να χρειαστεί να αφήσουν τη Θεσσαλονίκη. Μπορεί η ελληνική σκηνή να είναι εξαιρετικά περιορισμένη, αλλά διαθέτει λαμπρές παρουσίες», επισημαίνει. Δίπλα μας ο Χρήστος Φερεντίνος ετοιμάζεται για ένα από τα ομορφότερα event του τριημέρου, ένα ιδιαίτερο κινηματογραφικό παιχνίδι γνώσεων πάνω στα κόμικς. Στην αίθουσα τον περιμένουν 230 παίκτες, που θα διαγωνιστούν ταυτόχρονα για το μεγάλο δώρο. «Κάθε χρόνο προσπαθούμε να προσθέσουμε κι ένα νέο κομμάτι. Πέρσι, ήταν το παράλληλο κινηματογραφικό φεστιβάλ animation, ενώ φέτος αυτό το ξεχωριστό παιχνίδι με το κοινό. Προσπαθούμε πάντα να δημιουργούμε εμπειρίες στους επισκέπτες μας. Μην ξεχνάς ότι αυτή την τριετία έχουμε φιλοξενήσει ονόματα όπως οι Giorgio Cavazzano, Esad Ribic, Paolo Mottura, Achde, Dave McKean, Cameron Stewart και φυσικά ο 'μόνιμος καλεσμένος' William Simpson του Game of thrones». O storyboard artist του Game of Thrones Η παρουσία του William Simpson ξεχωρίζει από μακριά. Κυρίως για τα δεκάδες άτομα που τον έχουν πολιορκήσει. Για τα σκίτσα του, τις δουλειές του ανά τον κόσμο, αλλά κυρίως για τη συνέχεια του δημοφιλούς 'Game of Thrones'. Ο ίδιος, storyboard artist της σειράς, αποφεύγει να απαντήσει ευγενικά. Δεσμεύεται με συμβόλαιο. Στέκεται μόνο στο ότι η 8η σεζόν θα είναι και η τελευταία, χωρίς να αποκλείει ένα prequel με όσα συνέβησαν πριν από όσα έχουμε ήδη δει στην οθόνη μας. Η φιγούρα από το Μπέλφαστ είναι ευδιάθετη και αφοπλιστικά απλή. Χαιρετά με ένα αγωνιστικό νεύμα το τελευταίο ζευγάρι φοιτητών που αγόρασαν μία πρόσφατη δημιουργία του και αναλύει πόσο έχει αγαπήσει την πόλη της Θεσσαλονίκης. «Η πρώτη μου επαφή με την πόλη ήταν το 2012 και έκτοτε έρχομαι ανελλιπώς κάθε χρόνο. Έχω κυριολεκτικά ερωτευτεί τη Θεσσαλονίκη. Τα πρόσωπα των κατοίκων της είναι πανέμορφα, λουσμένα στον ήλιο. Σαν «τα παιδιά της Αφροδίτης» σε ένα έργο τέχνης. Όλα ξεκίνησαν με μία επίσκεψή μου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της πόλης, ενώ στη συνέχεια μπήκε στη ζωή μου το Comic Con. Είναι τόσο σημαντικό να βλέπεις ότι κάθε χρόνο το κοινό αγκαλιάζει όλο και περισσότερο το συγκεκριμένο εγχείρημα και νέους καλλιτέχνες να ξεπηδούν και να γεμίζουν όλους αυτούς τους πάγκους με φοβερές δημιουργίες. Σημαντικό, αλλά και αισιόδοξο», θα τονίσει, πριν απαντήσει αρνητικά σε μία κυρία που τον ρωτούσε αν μπορεί να της αποκαλύψει αν πεθαίνει ένας συγκεκριμένος ήρωας στην πολυαναμενόμενη νέα σεζόν. «Στην αρχή όλοι έρχονται και σε ρωτάνε: “Τι θα συμβεί με αυτό, τι θα συμβεί με το άλλο. Μήπως θα επικρατήσουν αυτοί; Αυτή είναι η τελευταία σεζόν του τάδε; Πρόκειται να πεθάνει, έτσι;”. Το κατανοώ γιατί η σειρά είναι ένα πραγματικό φαινόμενο, αλλά δεν μπορώ να αποκαλύψω κάτι. Οπότε μετά την αρχική απογοήτευση, μιλάμε για αυτό που αγαπούν περισσότερο εδώ μέσα, τα κόμικς!», προσθέτει, ενώ του ζητώ να μου αναλύσει το πώς εμπνεύστηκε την πανοπλία των Λάνιστερ. «Οι πανοπλίες των Λάνιστερ και των Μπαράθεον, που είναι επηρεασμένες από την ιαπωνική κουλτούρα, πρέπει να έχουν πλούτο και μεγαλοπρέπεια. Έτσι, στο σπαθί του Τζέιμι, αν και μικρό, υπάρχουν στολίδια και πιο ποιοτικά χαρακτηριστικά για να ταιριάζει με τον οίκο του. Τα ίδια κριτήρια ισχύουν και με τα υπόλοιπα σπαθιά και τις πανοπλίες, ώστε να ταιριάζουν στη γενικότερη φιλοσοφία που εκπέμπουν και να αφομοιώνει καλύτερα το κοινό την ταυτότητά τους», καταλήγει. Το σκίτσο του Spiderman στη Θεσσαλονίκη που έκανε τον γύρο του διαδικτύου Μία εβδομάδα πριν ξεκινήσει η διοργάνωση, ένα σκίτσο που απεικονίζει τον Spiderman να περιφέρεται με τον ιστό του μπροστά από το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου με έναν φραπέ στο χέρι έγινε viral, λειτουργώντας σαν την καλύτερη αντίστροφη μέτρηση για τη μεγάλη γιορτή. Απέναντί μου στέκεται ο εμπνευστής του, Δημήτρης Πανταζής, έτοιμος να απλώσει τον… ιστό του και να με εγκλωβίσει στον δικό του δημιουργικό κόσμο. «Το συγκεκριμένο σκίτσο έχει μια ιδιαιτερότητα, καθώς συνδυάζει τον χαλαρό χαρακτήρα της πόλης (με την ύπαρξη του φραπέ), τον κλασικό κόσμο των κόμικς (με την παρουσία του Spiderman) και την ιστορία της πόλης (με την παρουσία του αγάλματος του Μεγάλου Αλεξάνδρου στο φόντο). Πρόκειται ουσιαστικά για μία σύμπραξη του σύγχρονου με το παραδοσιακό», εξηγεί και στέκεται σε αυτά που του έχουν κάνει εντύπωση στη φετινή διοργάνωση. «Το πρώτο πράγμα που με εντυπωσίασε είναι η ίδια η Αποθήκη. Ο χώρος είναι εξαιρετικός και ενδείκνυται για κάτι τέτοιο. Το κυριότερο είναι, όμως, το πάθος που βγάζουν τα νέα παιδιά με το αντικείμενο. Όλοι αυτοί οι δημιουργοί που από τόσο μικρή ηλικία φτιάχνουν, σκιτσάρουν, πειραματίζονται και δείχνουν ότι μπορούν να συνδυάσουν το παραδοσιακό στοιχείο του κόμικ με τις νέες τεχνολογίες, γεννώντας απίστευτες ιδέες και σχέδια». Manga Parkour μέσω Kickstarter «Πάω στοίχημα ότι το μικρό μου όνομα θα το γράψεις (κι εσύ) λάθος», ήταν τα πρώτα λόγια του Φύλλη Χατζόπουλου, προτού με γνωρίσει στον Ραφαήλ Βουτσίδη, συνοδοιπόρο του στον κόσμο των Mangatellers. Δεν έκανε λάθος. Όπως και το κοινό που χρηματοδότησε στην παγκόσμια πλατφόρμα του Kickstarter την ιδέα των παιδιών να κατασκευάσουν ιστορίες που συνδυάζουν το Manga με το Parkour! «Σίγουρα είναι ρίσκο να διεκδικήσεις το όνειρό σου μέσα σε μία παγκόσμια πλατφόρμα όπως το Kickstarter, οπότε όταν κατορθώσεις να συγκεντρώσεις το απαιτούμενο ποσό η χαρά σου είναι τεράστια. Μην ξεχνάμε ότι τέτοιες πλατφόρμες είναι ο ορισμός της άμεσης δημοκρατίας, όπου το κοινό είναι αυτό που αποφασίζει με τη χορηγία του αν θα υλοποιηθεί μία ιδέα ή όχι. Στη δική μας περίπτωση, μάλιστα, υλοποιήθηκαν με τον τρόπο αυτό και οι δύο εκδοτικές μας προσπάθειες!», τονίζει ο Φύλλης, την ώρα που ο Ραφαήλ εξηγεί γιατί προτίμησαν το Parkour ως πεδίο δράσης για τον Manga κόσμο τους. «Αρχικά, δεν υπήρχε κάτι παρόμοιο στην παγκόσμια αγορά των Manga, οπότε σκεφτήκαμε ότι θα ήταν καλό να φέρουμε κοντά αυτούς τους δύο κόσμους. Υπάρχει μία παρεξήγηση γύρω από το Parkour, καθώς πολλοί το έχουν συνδέσει με το πήδημα από ταράτσα σε ταράτσα. Το Parkour είναι περισσότερο μία συνταγή που περιέχει τέσσερα ιδιαίτερα συστατικά: τον δρόμο, την Street Life, τη γυμναστική και την παρέα. Και με τέτοια συστατικά πώς να μην πετύχει το αποτέλεσμα;», καταλήγει και με αποχαιρετά με μία Manga υπόκλιση! Φεύγοντας, η μαύρη φιγούρα ξαναπέρασε με ιλιγγιώδη ταχύτητα από μπροστά μου, κατευθυνόμενη προς την πλατεία Αριστοτέλους. Αυτή τη φορά, η ταυτότητά της ήταν περισσότερο ευδιάκριτη και λιγότερο τρομακτική. Κυρίως γιατί ο Zoom θα βλέπει για πάντα την πλάτη του αγαπημένου μου Flash! Και το σχετικό link...
  15. Πεθαίνουν ποτέ οι ήρωες των κόμικς; Μπορούν να... αλλάξουν κοστούμι και να ασχοληθούν με ζητήματα που απασχολούν το σύγχρονο κόσμο ή είναι "καταδικασμένοι" να υπηρετούν την εικόνα που έχουν φτιάξει γι' αυτούς οι δημιουργοί τους; «Το κοινό κρατά "ζωντανούς" τους ήρωες των κόμικς», απαντά ο Γάλλος σκιτσογράφος Ασντέ (Achdé, κατά κόσμο Hervé Darmenton), ο άνθρωπος που μετά το θάνατο του Μορίς (του Βέλγου καρτουνίστα, "πατέρα" του θρυλικού Λούκυ Λουκ) ανέλαβε να κρατήσει στην... ενεργό δράση τον "μοναχικό καουμπόι". Ο Γάλλος σκιτσογράφος βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη προσκεκλημένος του Thessaloniki Comic Convention "The Comic Con 3", μια γιορτή για τους φίλους των κόμικς -και όχι μόνο- που φιλοξένησε από 5-7 Μαΐου η Αποθήκη Γ' στο Λιμάνι. Το ΑΠΕ-ΜΠΕ τον συνάντησε να σχεδιάζει με το πενάκι του σκίτσα "ποικίλης ύλης" και να υπογράφει τεύχη του Λούκυ Λουκ για τους φαν του χάρτινου ήρωα όλων των ηλικιών! Πώς μεταπήδησε από τον χώρο της Ιατρικής στο θαυμαστό κόσμο των κόμικς; "Ήμουν... παιδί της μαμάς μου. Αλλά σήμερα κάνω αυτό που θέλω, δηλαδή να σχεδιάζω καρτούν. Πάντα ήθελα να το κάνω αυτό, αλλά η γενιά μου ακολουθούσε τις συμβουλές των γονιών της. Η μητέρα μου θεωρούσε πως τα καρτούν δεν μπορεί να είναι επάγγελμα. Ήθελε να ακολουθήσω κάτι που θα μου εξασφάλιζε μια σταθερή πορεία. Η σύζυγός μου ήταν αυτή που με ώθησε να ακολουθήσω το όνειρό μου. Μού είπε, έχεις ένα επάγγελμα, σταμάτα το και κάνε αυτό που θέλεις και αν δεν πετύχεις μπορείς να επιστρέψεις σ’ αυτό που κάνεις τώρα. Στην αρχή δεν ήταν καθόλου εύκολο. Δεν έβγαζα αρκετά χρήματα, και καθώς περνούσε ο καιρός και οι οικονομίες μας τελείωναν, έπρεπε να πάρω μια απόφαση για το τι θα κάνω. Ήταν τότε που μαζί με τη γυναίκα μου αποφασίσαμε να βάλουμε ένα τέλος στη... μποέμικη ζωή. Έστειλα δυο ντοσιέ με τη δουλειά μου σε κάποιους μεγάλους εκδότες και σ’ αυτό το κομβικό σημείο ήρθε και η στροφή [...]. Συνάντησα κάποια στιγμή τον Μορίς και μου ζήτησε να δουλέψω μαζί του πάνω στον Ρανταπλάν και, όταν ο Μορίς πέθανε, μού ζητήθηκε -και από τη σύζυγό του- να συνεχίσω τον Λούκυ Λουκ". Οι περιπέτειες του Λούκυ Λουκ θα μπορούσαν να "αγγίζουν" σύγχρονα ζητήματα; "Ο Λούκυ Λουκ, όπως και ο Αστερίξ, έχει πολλά επίπεδα ανάγνωσης. Κατ’ αρχάς είναι αστεία (ως κόμικς), εν δευτέροις είναι μια περιπέτεια, σε τρίτο επίπεδο διαπραγματεύονται ένα θέμα και σε τέταρτο προσπαθούν ν’ αφήσουν κάτι στο τέλος, δηλαδή ένα ηθικό δίδαγμα. Ωστόσο, προτεραιότητά τους δεν είναι να ηθικολογήσουν αλλά να διασκεδάσουν το κοινό τους. Ο Λούκυ Λουκ δεν είναι λογοτεχνία για διανοούμενος, είναι ένα κόμικ, το οποίο μπορεί να διαβάσει ένα παιδί 8 ετών κι ένας ενήλικας 88 ετών. Το τελευταίο τεύχος, το οποίο τιτλοφορείται La Terre Promise (Η γη της επαγγελίας) πραγματεύεται το θέμα της μετανάστευσης, αλλά από μία άλλη οπτική γωνία. Είναι μία οικογένεια μεταναστών που φτάνει στην Αμερική, αλλά αυτοί οι μετανάστες είναι Εβραίοι. Στην αρχή υπήρξαν αντιδράσεις καθώς μού είπαν πως ενδέχεται να κατηγορηθώ για αντισημιτισμό, αλλά εγώ επέμεινα πως απλώς θέλω να καταδείξω τη διαφορετικότητα. Όταν ο Λούκυ Λουκ συναντά αυτή την οικογένεια έρχεται αντιμέτωπος με την ετερότητα. Τους φέρνει αρχικά έναν λαγό που απαγορεύεται (ως τροφή) στον ιουδαϊσμό και μέσα απ’ αυτό καταδεικνύει το δικαίωμα στην ετερότητα. Η οικογένεια αυτή έρχεται επίσης σε επαφή και με μια οικογένεια ινδιάνων και η όλη ιστορία καταδεικνύει πως κάποιοι μπορεί να είναι διαφορετικοί, αλλά είναι ταυτόχρονα όμοιοι. Δηλαδή, καταλήγουμε στο κοινό ανθρώπινο στοιχείο". Lucky Luke avec Charlie: Πεθαίνουν κάποτε οι ήρωες των κόμικς; "Το κοινό το αποφασίζει αυτό! Χαρακτήρες όπως ο Λούκυ Λουκ και ο Αστερίξ συνεχίζουν γιατί το κοινό το επιθυμεί. Στην ουσία δεν επιτρέπει το κοινό να πεθάνουν γιατί πρόκειται για χαρακτήρες (δι)αχρονικούς. Αν φτιάχναμε ένα κόμικ με ήρωες τωρινούς δεν θα είχε την ίδια διαχρονικότητα. Αν ανοίξουμε ένα από τα πρώτα Λούκυ Λουκ θα έχουμε έναν καουμπόι, ένα σαλούν κι ένα άλογο, αν ανοίξουμε ένα από τα τωρινά Λούκυ Λουκ θα έχουμε πάλι έναν καουμπόι, ένα σαλούν κι ένα άλογο. Αν κάναμε ένα σύγχρονο κόμικ τα αυτοκίνητα δεν θα ήταν ίδια, δεν θα υπήρχαν κινητά τηλέφωνα... Δεν θα υπήρχε η ίδια διαχρονία [...]. Χάρη στον Λούκυ Λουκ ταξιδεύω στον κόσμο και οι άνθρωποι μού λένε: α, ο Λούκυ Λουκ!". Πηγή: ΑΜΠΕ Σκίτσα του Achdé μπορείτε να βρείτε εδώ. Και το σχετικό link...
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.