Jump to content

Search the Community

Showing results for tags 'Peanuts'.

  • Search By Tags

    Type tags separated by commas.
  • Search By Author

Content Type


Forums

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Calendars

  • Εκδηλώσεις

Find results in...

Find results that contain...


Date Created

  • Start

    End


Last Updated

  • Start

    End


Filter by number of...

Joined

  • Start

    End


Group


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


City


Profession


Interests

  1. Η αξεπέραστη σειρά κόμικς με τον Σνούπυ και την παρέα του έρχεται τον Ιανουάριο στην «Καθημερινή» και η «μαμά» της οικογένειας, Τζιν Σουλτς, χήρα του δημιουργού Τσαρλς Σουλτς, μιλάει στο «Κ». Στο πρωτοχρονιάτικο φύλλο της εφημερίδας θα βρείτε ένα συλλεκτικό ημερολόγιο τοίχου που θα σας φέρνει χαμόγελο στα χείλη κάθε πρώτη του μήνα για όλο το 2022, ενώ τις τέσσερις επόμενες Κυριακές του μήνα θα ακολουθήσουν τέσσερις τόμοι της ανθολογίας Peanuts – κάθε Κυριακή, με «στριπάκια» Peanuts που δημοσιεύονταν σε χιλιάδες εφημερίδες στις ΗΠΑ και στον υπόλοιπο κόσμο από το 1952. ΠΗΓΗ
  2. Πιστή στο ραντεβού της κι αυτή την χρονιά, η "Καθημερινή" κυκλοφόρησε με το Κυριακάτικο φύλλο τής 31ης Δεκεμβρίου 2023 το καθιερωμένο ημερολόγιο τοίχου των "Peanuts", του θρυλικού Charles M. Schulz. Το συγκεκριμένο ημερολόγιο διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά που είχε κι εκείνο του 2023, με την διαφορά ότι είναι ελαφρώς πιο μεγάλο στην διάσταση του πλάτους. Από εκεί και πέρα φέρει ένα σχετικά παχύ χαρτί που μοιάζει με χαρτόνι και υπάρχει στο κάτω μέρος της κάθε σελίδας από μία τρύπα για να κρεμιέται στον τοίχο. Η διάταξη των σελίδων δεν έχει αλλάξει. Έτσι στις αριστερές (ή στις επάνω αναλόγως πώς κρατάμε το έντυπο) έχουμε τα γελοιογραφικά στριπ του Snoopy και της παρέας του, ενώ στις δεξιές (ή στις κάτω) έχουμε ένα συνοπτικό ημερολόγιο χωρισμένο ανά μήνα. Το δέσιμο έχει γίνει με καρφίτσα κι όλα τα στριπ που φιλοξενούνται εμφανίζονται στο οπισθόφυλλο. Γενικά πρόκειται για μία όμορφη προσθήκη στο "σύμπαν" των Peanuts στην Ελλάδα και πιστεύω ότι δεν θα απογοητεύσει τους λάτρεις του είδους, αλλά και των ημερολογίων τοίχου γενικότερα.
  3. Την τελευταία ημέρα, πριν το 2022 μας αφήσει (που να φύγει και να μην έρθει ξανά ), η εφημερίδα “Η Καθημερινή” χάρισε στους κομιξόφιλους αναγνώστες της ένα ημερολόγιο τοίχου, εμπνευσμένο από τα θρυλικά “Peanuts”, του Charles M. Schulz. Η παρούσα δουλειά έχει στενόμακρο φορμάτ και στις αριστερές της σελίδες φιλοξενεί ένα πλήρες γελοιογραφικό γκαγκ, με πρωταγωνιστές τον Snoopy, τον Charlie Brown και την παρέα τους, όπως αυτά που απολαύσαμε στην σειρά “Peanuts κάθε Κυριακή”, ενώ στις δεξιές φέρει ένα μηνιαίο ημερολόγιο. Εκδοτικά έχουμε να κάνουμε με μία καλή δημιουργία, που δεν θα απογοητεύσει κανέναν, αλλά και δεν θα εντυπωσιάσει κιόλας με την ποιότητά της. Το χαρτί έχει σκληρή υφή, μοιάζει με χαρτόνι και είναι αρκετά παχύ. Η εκτύπωση είναι ικανοποιητική και δεν θα αντιμετωπίσουμε προβλήματα κατά την ανάγνωση. Από την άλλη, το τμήμα του ημερολογίου είναι πολύ “στεγνό” από χρώμα, γεγονός που το καθιστά μονότονο. Η μικρή οπή που φέρει ψηλά στην μέση της η κάθε σελίδα, υπόσχεται αυτό για το οποίο είναι προορισμένο το συγκεκριμένο ημερολόγιο. Να κοσμεί, δηλαδή, έναν τοίχο. Εν κατακλείδι, πρόκειται για μία τίμια προσθήκη για εκείνους που θέλουν να περνούν κάθε ημέρα του μήνα παρέα με τα αγαπημένα τους “Peanuts”.
  4. Ξεκίνησε λοιπόν η πολυαναμενόμενη σειρά των Peanuts από την Καθημερινή, με τον πρώτο τόμο που περιλαμβάνει τα Κυριακάτικα στριπ των ετών 1952-53. Όμορφη μεγάλη έκδοση, με μαλακό αλλά ανθεκτικό εξώφυλλο και ματ χαρτί μέσα που θα μπορούσε να είναι λίγο πιο παχύ, αλλά νομίζω πως κι έτσι είναι αρκετά ικανοποιητικό. Στο περιεχόμενο τώρα, αυτά είναι τα αρχικά σχέδια κι έτσι οι περισσότεροι ήρωες διαφέρουν λίγο από τις τελικές τους μορφές που γνωρίζουμε κι αγαπάμε, ενώ και η πλοκή και το χιούμορ είναι λίγο βασικά και απλοϊκά. Καλή αρχή λοιπόν και όλοι νομίζω ευχόμαστε να μην μείνει η έκδοση στους τέσσερις, ήδη ανακοινωμένους , τόμους του Ιανουαρίου, αλλά να επεκταθεί στο σύνολο της . ΥΓ . Είναι η πρώτη μου παρουσίαση, παρακαλώ τους mods να προβούν σε διορθώσεις.
  5. Υπολογίζεται πως 15 εκατομμύρια σπίτια στην Αμερική παρακολούθησαν αυτό το πρώτο επεισόδιο των «Peanuts» την πρώτη μέρα της προβολής του. Ίσως, το 1949, το μιούζικαλ του Ντάνι Κέι «A Song Is Born» να φρόντιζε ώστε οι Benny Goodman, Louis Armstrong, Lionel Hampton και ο Tommy Dorsey να κάνουν το jazzy πέρασμά τους από τη μεγάλη οθόνη. Ήταν όμως ο Τσάρλι Μπράουν που σύστησε τον ήχο της τζαζ σε μια ολόκληρη γενιά παιδιών, στα μέσα της δεκαετίας του ’60, μέσα από ένα μικρού μήκους animation. Μια ταινία, μια εποχή Η ταινία «Τα Χριστούγεννα του Τσάρλι Μπράουν», με σπόνσορα πολύ γνωστή παγκόσμια εταιρεία αναψυκτικού, βασίστηκε στο πώς ήθελε να παρουσιάσει τους ήρωες του στο τηλεοπτικό κοινό ο δημιουργός των «Peanuts» ο Charles Schulz. Επέμενε η μουσική να είναι τζαζ, να μην υπάρχουν ηχογραφημένα γέλια και να χρησιμοποιηθούν αποκλειστικά παιδιά ηθοποιοί για τις φωνές των πρωταγωνιστών. Και ήταν 9 Δεκεμβρίου του 1965 όταν προβλήθηκε – για πρώτη φορά στην αμερικανική τηλεόραση – η κλασική πλέον χριστουγεννιάτικη ταινία με τίτλο «Τα Χριστούγεννα του Τσάρλι Μπράουν». Όλοι οι συντελεστές είχαν τεράστια αγωνία για το αν η μεταφορά του κόμικ στριπ στη μικρή οθόνη θα είχε επιτυχία. Όμως ο Τσάρλι, ο Σνούπι και η παρέα τους ήταν... σκληρά φιστίκια! (sic) Υπολογίζεται πως 15 εκατομμύρια σπίτια στην Αμερική παρακολούθησαν αυτό το πρώτο επεισόδιο των «Peanuts» την πρώτη μέρα της προβολής του. Καθώς δε μόλις 30 εκατομμύρια σπίτια στην Αμερική είχαν τότε τηλεόραση, τα μισά από αυτά έβλεπαν τον Τσάρλι Μπράουν. Αστρονομική τηλεθέαση! Η υπόθεση του φιλμ Το 25 λεπτών animation δεν είναι και η πιο συνηθισμένη χριστουγεννιάτικη ιστορία. Είναι η μελαγχολική «εσωτερική» μάχη του μικρού και αξιαγάπητου Τσάρλι Μπράουν, που απεγνωσμένα προσπαθεί να βρει το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων δικαιώνοντας όλους όσοι δεν βλέπουν τα Χριστούγεννα ως μια χαρούμενη γιορτή. Χαρακτηριστική είναι η φράση: «Το ξέρω ότι κανένας δεν με συμπαθεί. Γιατί πρέπει να έχουμε μια ολόκληρη περίοδο διακοπών να το τονίζει;». Ο Τσάρλι Μπράουν, ο διάσημος χαρακτήρας των «Peanuts», ενός από τα πιο γνωστά comic strips των εφημερίδων της εποχής, που έγινε πιο γνωστός από τον διάσημό του φίλο, τον τετράποδο Σνούπι, στη διάρκεια των γιορτών είναι μελαγχολικός. Όταν η φίλη του η Λούσι του προτείνει να σκηνοθετήσει μια χριστουγεννιάτικη παράσταση, αυτός χλευάζεται από τους συνομηλίκους του. Κάποιος όμως του μιλάει για το νόημα των Χριστουγέννων. Τελικά ο Τσάρλι αλλάζει διάθεση και η παρέα γιορτάζει εν χορώ αυτή την ξεχωριστή ημέρα. Soundtrack και παρασκήνιο Θα μπορούσε να είναι ένα χριστουγεννιάτικο παραμύθι, όμως είναι η αληθινή ιστορία του εξαιρετικού τζαζ δίσκου «A Charlie Brown Christmas» του Vince Guaraldi Trio. Γράφτηκε για την ταινία που προβλήθηκε τον Δεκέμβριο του 1965, με ήρωες την απίθανη παρέα των «Peanuts». Ήταν καλοκαίρι του 1965 όταν το τηλέφωνο του Lee Mandelson χτύπησε και στην άλλη άκρη της γραμμής βρισκόταν ένας από τα μεγαλύτερα κεφάλια της Coca-Cola. O Mendelson δύο χρόνια νωρίτερα είχε κάνει ένα αποτυχημένο εμπορικά ντοκιμαντέρ για τον καρτουνίστα Charles M. Schulz, «μπαμπά» του Τσάρλι Μπράουν και της παρέας του. Ο υπεύθυνος της Coca-Cola ρωτούσε τον Lee Mandelson αν είχε σκεφτεί ποτέ την παραγωγή ενός χριστουγεννιάτικου επεισοδίου των «Peanuts». Ο Mandelson απάντησε με απόλυτη φυσικότητα: «Μα βέβαια!» – κι έκλεισε το τηλέφωνο. Αμέσως μετά κάλεσε τον Charles M. Schulz ανακοινώνοντάς του ότι μόλις πούλησε έναν χριστουγεννιάτικο Τσάρλι Μπράουν! O Schulz ρώτησε τι ήταν αυτό κι ο Mandelson του απάντησε: «Αυτό που θα γράψεις αύριο»! Έτσι, σε μια νύχτα, γεννήθηκε ο χριστουγεννιάτικος Τσάρλι Μπράουν. Το να καταφέρει να γράψει ο Schulz μια τόσο αντισυμβατική και κυρίως αντιεμπορική ιστορία δεν το περίμενε σίγουρα ούτε η Coca-Cola, ούτε το τηλεοπτικό δίκτυο CBS, που είχε συμφωνήσει να προβάλει το animation. Απογοήτευση και αποστροφή. Θεώρησαν ότι δεν εξυπηρετεί σε τίποτα, αλλά δεν μπορούσαν και να μην το προβάλουν μετά τη διαφήμιση που είχαν κάνει! Ο ντράμερ Jerry Granelli από το Vince Guaraldi Trio δήλωσε στο Rolling Stone: «Ούτε η μουσική τους άρεσε. Ήθελαν κάτι πιο “εταιρικό”. Κάτι που να εξυψώνει το συναίσθημα. Μόλις είδαν το animation είπαν ότι ήταν πολύ αργό. Καθόλου δεν τους άρεσε ότι ένα παιδί αναζητάει το νόημα των Χριστουγέννων και δεν το βρίσκει ούτε στα ψώνια και τα δώρα. Και η μουσική του ήταν τζαζ. Αυτοσχέδια, με μελωδίες των 30 δευτερολέπτων μέσα στην ιστορία. Ούτε αυτό τους άρεσε». Κι όμως. Το «A Charlie Brown Christmas» γνώρισε την απόλυτη τηλεοπτική και δισκογραφική επιτυχία! 3 εκατομμύρια αντίτυπα Το soundtrack σήμανε μια νέα εποχή για την τζαζ, καθώς την έκανε αγαπητή σε νέους κύκλους ακροατών, νεότερους ηλικιακά, αλλά και κόσμο που δεν θα συμπεριλάμβανε ποτέ την τζαζ στα ακούσματά του, τονίζοντας ότι πιθανά να είναι ένας τζαζ δίσκος που γνωρίζει περισσότερος κόσμος απ’ ότι δίσκους του Miles Davis και του John Coltrane. Ο Granelli – ο τελευταίος επιζών του τρίο, που έφυγε στις 20 Ιουλίου 2021 – το 1965 ήταν μόλις 24 ετών. «Μπήκαμε στο στούντιο και το βγάλαμε όλο σε τρεις ώρες. Μόνο έτσι ηχογραφούνταν τότε οι τζαζ δίσκοι. Αυθόρμητα. Νομίζω πως το ίδιο βράδυ παίζαμε και σε ένα club». Ωστόσο, τα κομμάτια είχαν δουλευτεί για να ταιριάζουν απόλυτα στην ανατρεπτική αυτή χριστουγεννιάτικη ιστορία. Η εκδοχή του Guaraldi, του Granelli και του μπασίστα τους Fred Marshall στο γερμανικό «O Tannenbaum» του 1824 θεωρήθηκε υποδειγματική και αποδεικνύει ακριβώς το πόσο ταιριαστό ήταν το μουσικό θέμα με την ταινία. Το ορχηστρικό θέμα παίζει ενώ ο Τσάρλι Μπράουν και ο Linus ψάχνουν για χριστουγεννιάτικο δέντρο, όταν ο Τσάρλι διαλέγει το μικρότερο, πιο αδύναμο και λιγότερο εντυπωσιακό δέντρο που θα μπορούσε, ανάμεσα στα άλλα. Το πιάνο του κομματιού συνοδεύει με έναν συγκινητικά αστείο τρόπο τις βελόνες του δέντρου που πέφτουν σε κάθε άγγιγμα των παιδιών. Από το 1987 που πρωτοεμφανίστηκε στο Christmas Albums sales chart του Billboard το άλμπουμ του Vince Guaraldi Trio «A Charlie Brown Christmas» δεν έχει λείψει ποτέ, φτάνοντας μέχρι την έκτη θέση το 2001. Το 2006 έγινε τρεις φορές πλατινένιο. Στις ΗΠΑ μόνο πούλησε περισσότερα από 3 εκατομμύρια αντίτυπα. Και το σχετικό link...
  6. Ένα μήνυμα φροντίδας του εαυτού μας, των συνανθρώπων των κοινοτήτων μας καθώς και του πλανήτη μας από τον Σνούπι, τον Τσάρλι Μπράουν και την υπόλοιπη παρέα των Peanuts. Τα Peanuts είναι ένα από τα πιο επιτυχημένα comic strip στον κόσμο. Με αναγνώστες από κάθε μεριά του πλανήτη από το 1950 έως σήμερα, οι περιπέτειες των χαρακτήρων τους όπως ο Σνούπι, ο Τσάρλι Μπράουν, η Πέπερμιντ Πάτι, η Λούσι Βαν Πελτ τα έχουν αναγάγει σε ένα διαχρονικό φαινόμενο στον κόσμο των κόμικς. Οι ήρωες που δημιούργησε ο Τσαρλς Σουλτς, έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές, κατέχοντας πρωταγωνιστικό ρόλο στις αναμνήσεις αμέτρητων ανθρώπων διαφορετικής ηλικίας. Τώρα λοιπόν τα Peanuts ξεφεύγουν από το δημιουργικό τους σύμπαν κι επιχειρούν να ευαισθητοποιήσουν το κοινό τους, υιοθετώντας την πρωτοβουλία «Take Care with Peanuts». Η δράση αυτή αποσκοπεί στο να μεταδώσει σε όλους μας ένα μήνυμα φιλίας και αλληλεγγύης, τονίζοντας το πόσο σημαντικό είναι να φροντίζουμε τον εαυτό μας, τους συνανθρώπους και τον πλανήτη μας. Γι’ αυτό και μέσω της πρωτοβουλίας, τα αγαπημένα πρόσωπα των χαρακτήρων του Σουλτς αναδεικνύουν τις έννοιες της φροντίδας και της μέριμνας προς όφελος μιας καλής ζωής για όλους. Οι βασικοί πυλώνες του «Take Care with Peanuts» είναι τρεις: «Φροντίζουμε τον Εαυτό μας», «Φροντίζουμε ο Ένας τον Άλλον» και «Φροντίζουμε τον Πλανήτη». Ως προς τον πρώτο, το «Φροντίζουμε τον εαυτό μας», εκκινεί από τη σκέψη ότι η φροντίδα ξεκινάει από εμάς για εμάς τους ίδιους. Φροντίζουμε την προσωπική μας υγεία και ευεξία, τόσο την σωματική όσο και την πνευματική. Οι χαρακτήρες των Peanuts δείχνουν σε όλους μας πόσο σημαντικό είναι για την προσωπική μας εξέλιξη το να διατηρούμε μια καλή σωματική κατάσταση, έναν υγιεινό τρόπο ζωής και διατροφής αλλά και μια καλή ψυχική κατάσταση, μια εσωτερική ηρεμία και ισορροπία. Περνώντας στον δεύτερο, το «Φροντίζουμε ο Ένας τον Άλλον» υπενθυμίζουν πως εκτός από τον εαυτό μας δεν παύουμε να νοιαζόμαστε και να φροντίζουμε τους συνανθρώπους μας αλλά και όλους όσους το έχουν ανάγκη, συμπεριλαμβανομένων των ζώων. Η πρωτοβουλία «Take Care with Peanuts» μας ενθαρρύνει μέσα από μηνύματα όπως «Κάνε σε κάποιον ένα κομπλιμέντο» και «Δώσε μία χείρα βοηθείας» ώστε να κατανοήσουμε τη σημασία του να δημιουργούμε φιλίες, να χτίζουμε κοινότητες και να προσφέρουμε στους άλλους τη βοήθεια μας, όταν την χρειάζονται. Κατ’ αυτό τον τρόπο, ενισχύουμε την αλληλεγγύη μεταξύ μας. Ο τρίτος και τελευταίος πυλώνας, το «Φροντίζουμε τον Πλανήτη» στέκεται στην ιδέα πως όπως φροντίζουμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας, έτσι οφείλουμε να φροντίζουμε και το σπίτι μας, τον χώρο που ζούμε δηλαδή τον πλανήτη και το περιβάλλον μας. Η δράση «Take Care with Peanuts» διαδίδει ένα ισχυρό οικολογικό μήνυμα, τη σημασία που έχει η προστασία και η βιωσιμότητα του περιβάλλοντος μας. Προσδίδει μεγάλη αξία στις συνήθειες της ανακύκλωσης, της επαναχρησιμότητας των προϊόντων, του σεβασμού των φυσικών πόρων, με μηνύματα, όπως «Σταματήστε και μυρίστε τα τριαντάφυλλα», «Κάντε τις αγορές σας σε ντόπια μαγαζιά» ή «Καλλιέργησε και εκτίμησε». Η πρωτοβουλία του «Take Care with Peanuts» έχει παγκόσμιο και πολύπλευρο χαρακτήρα. Εκφράζεται σε διαφορετικές χώρες, μέσω φιλανθρωπικών δραστηριοτήτων, εκδηλώσεων, ψηφιακών και μη δράσεων και διαφημίσεων. Στην Ελλάδα, εκφράζεται μέσα από συνεργασίες των Peanuts με διάφορα brands, όπως η Affidea. Στη σημερινή εποχή, όπου η φροντίδα του εαυτού, των συνανθρώπων μας και του περιβάλλοντος είναι ιδιαίτερα σημαντικές, η πρωτοβουλία «Take Care with Peanuts» έρχεται να μεταδώσει σε όλους μας μηνύματα σχετικά με τη σημασία της αλληλεγγύης και της ενσυναίσθησης, αξίες απαραίτητες για την ευημερία και την εξέλιξη μιας κοινωνίας. Και το σχετικό link...
  7. Ο Charlie Βrown, o Snoopy και οι φίλοι τους είναι η παρέα με την οποία θα ταυτιζόμαστε, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Στον κόσμο των Peanuts, οι ενήλικες υπάρχουν μεν, αλλά σπάνια φαίνονται. Ίσως γι’ αυτό να έχουν αγαπηθεί τόσο τα κόμικς του Charles Schulz και οι χαρακτήρες που δημιούργησε – αν και είναι παιδιά, μπορεί κανείς να ταυτιστεί μαζί τους, ανεξάρτητα από την ηλικία του. Όλοι τους, έχουν ολοκληρωμένες και πολύπλευρες προσωπικότητες, ενώ η μεταξύ τους σχέση παραμένει διαχρονική. Άλλωστε, σ’ αυτήν επικεντρώθηκε ο καλλιτέχνης. Όπως έχει δηλώσει, αντιμετωπίζει το κόμικ «σαν το πληκτρολόγιο του πιάνο: αν παίζεις την ίδια νότα ξανά και ξανά, σύντομα θα καταντήσει βαρετό, αλλά αν χρησιμοποιείς όλα τα πλήκτρα, μπορείς να παράγεις ένα μεγάλο εύρος μελωδιών». Ο Snoopy, ο Charlie Brown, η Lucy Van Pelt και η παρέα τους, εμφανίστηκαν για πρώτη φορά το 1950 και, μέχρι σήμερα, εξακολουθούν να μοιράζουν χαρά στους αναγνώστες. Όλοι τους σε κάνουν να νιώθεις οικεία, ίσως εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο διαχειρίζονται τις καταστάσεις, ίσως λόγω των χαρακτηριστικών της προσωπικότητάς τους. Στο πρόσωπό τους βλέπεις είτε τον εαυτό σου, είτε κάποιον γνωστό, φίλο ή συγγενή σου. Ο Charlie Brown κάνει τα πάντα για να είναι καλά ο σκύλος του, ο Snoopy. Είναι αποφασιστικός κι επίμονος, δεν τα παρατά ποτέ, ακόμη κι αν θα έπρεπε. Ο πατέρας του είναι κουρέας – ακριβώς όπως κι εκείνος του Schulz. Είναι πραγματικός φίλος και του αρέσει να βοηθά τους άλλους - παρόλα αυτά, όσο κι αν προσπαθεί, συχνά δεν μπορεί να βοηθήσει τον ίδιο του τον εαυτό. O Snoopy, από την πλευρά του, είναι πολλά περισσότερα από ένα απλό beagle. Του αρέσει να διαβάζει βιβλία - κάθε μέρα, διαβάζει μία λέξη του «Πόλεμος και Ειρήνη» του Tolstoi, είναι συλλέκτης έργων τέχνης και η φαντασία του τον καθιστά ασταμάτητο – ωστόσο, δεν αγαπά τίποτα περισσότερο από τον ύπνο στο σκυλόσπιτό του. Η Lucy είναι η φεμινίστρια της παρέας και βιώνει παρόμοιες καταστάσεις με τη σύγχρονη γυναίκα. Tην αποκαλούν αυταρχική επειδή έχει αυτοπεποίθηση, υπερασπίζεται τις απόψεις της και είναι δυναμική. Μιλά συχνά για τα δικαιώματα των γυναικών και ελπίζει πως μία μέρα, θα γίνει Πρόεδρος των ΗΠΑ, ή Βασίλισσα. Ο Linus είναι η φωνή της λογικής σ’ αυτήν την παρέα. Του αρέσει η φιλοσοφία και, παρότι έχει πάντα μαζί του την κουβέρτα του και πιπιλά το δάχτυλό του, είναι πραγματικά σοφός. Εξίσου έξυπνος, σε ό,τι αφορά στη μουσική αυτήν τη φορά, είναι o Schroeder. Λατρεύει το πιάνο – παίζει από πάντα, πριν καν μάθει να περπατά. Είδωλό του, είναι ο Beethoven – κι αυτό γιατί ο Shultz πίστευε ότι οι λέξεις που ξεκινούν με το λατινικό «Β» είναι αστείες. Επειδή περιέργεια και η φαντασία του Snoopy ξεπερνάει τα όρια του πλανήτη Γη, είναι διαχρονική πλέον η συνεργασία των Peanuts με τη NASA. Η μεταξύ τους σχέση, μάλιστα, ξεκίνησε τη δεκαετία του ’60 με τον Snoopy να συνοδεύει τις αποστολές «Apollo» και συνεχίζεται ως τώρα, με την «Artemis». Γεννήθηκαν ως ημερίσιο κόμικ, έγιναν εβδομαδιαίο και, τελικά, οδηγήθηκαν στο Apple TV+. Εκεί, πέρα από το παλιό content των Peanuts, μπορείς να βρεις και τις νέες ιστορίες τους, οι οποίες απευθύνονται σε όλη την οικογένεια. Ανάμεσά τους, θα συναντήσεις και τις καινούργιες σειρές «ΤΟ ΣΟΟΥ ΤΟΥ SNOOPY» και «Ο SNOOPY ΣΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ», που έχουν κερδίσει υποψηφιότητες για βραβεία Emmy, ενώ προβάλλονται σε τουλάχιστον 100 χώρες, μεταγλωττισμένες ή υποτιτλισμένες σε 61 γλώσσες. Η παγκόσμια απήχηση του κόμικ, οδήγησε κορυφαία brands στη δημιουργία των δικών τους προϊόντων Peanuts, όπως οι Zara, Levi's και Swatch. Όσον αφορά στην Ελλάδα, πρωτοπόροι είναι εδώ και πολλά χρόνια η Nef Nef, που συνεχώς ανανεώνει την υψηλής ποιότητας βρεφική και παιδική σειρά λευκών ειδών που διαθέτει αλλά και τα καταστήματα Jumbo με βρεφική και γυναικεία ένδυση. Από το 2020 μέχρι και σήμερα έχει αναπτυχθεί μία σειρά νέων συνεργασιών που όλο και διευρύνεται. Χάρη στις εκδόσεις της Καθημερινής όλοι οι χαρακτήρες και οι ιστορίες τους μας επανασυστήνονται μέσα από μια ολοκληρωμένη σειρά βιβλίων, που κυκλοφόρησε στα ελληνικά για πρώτη φορά τον Ιανουάριο 2022, και έχει μέλλον ακόμη. Παράλληλα, o Snoopy και τα Peanuts έχουν γίνει πρόσωπα προϊόντων στο myikona, όπου θα βρεις από κούπες και ρούχα, μέχρι planners, πίνακες σε καμβά, ημερολόγια, τετράδια, σημειωματάρια και planners. Στην Alouette μπορεί να βρει κάποιος ρούχα, αξεσουάρ για την παραλία, σακίδια, κασετίνες και παγούρια. Η Rachel, από την πλευρά της, έχει Snoopy πιτζάμες και homewear για όλη την οικογένεια, ενώ οι Snoopy παντόφλες της Parex καλύπτουν κάθε προτίμηση. To Backmeup.gr κυκλοφόρησε μοναδικά σχολικά αξεσουάρ Peanuts, και η Stamion, παιδικά καπέλα, σαγιονάρες, πετσέτες θαλάσσης αλλά και ρούχα, σκουφιά και γάντια – κάτι για κάθε εποχή του χρόνου. Δεν κάνει ακόμη συχνά τις εμφανίσεις του αλλά η φιλοξενία της μασκότ του Snoopy τον Απρίλιο 2022 στο Museum of Illusions, σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα είχε εντυπωσιακή αποδοχή και ενθουσιασμό από μικρούς και μεγάλους. Τα Peanuts ήταν, είναι και θα παραμείνουν η αγαπημένη κόμικ παρέα όλων μας. Το μόνο που μένει, είναι να μάθουμε τι σχεδιάζει για την επέτειο των 75 χρόνων της, το 2025. Μπορείτε να μάθετε περισσότερα για τα Peanuts εδώ ΠΗΓΗ
  8. Η αξεπέραστη σειρά κόμικς με τον Σνούπυ και την παρέα του έρχεται τον Ιανουάριο στην «Καθημερινή» και η «μαμά» της οικογένειας, Τζίνι Σουλτς, χήρα του δημιουργού Τσαρλς Σουλτς, μιλάει στο «Κ». Η στιχομυθία δεν αποτελεί μόνο ένα χαρακτηριστικό δείγμα του χιούμορ του δημιουργού των Peanuts, του αξεπέραστου Τσαρλς Σουλτς, αλλά περιγράφει και ένα υπαρκτό ψυχολογικό σύνδρομο, το «Σύνδρομο Τσάρλυ Μπράουν» που συναντάται στα πρόσωπα που ζουν αγκαλιά με την απαισιοδοξία. Δείχνει πόσο κοντά στον ενήλικο κόσμο βρίσκεται ο παιδόκοσμος του Σνούπυ και της παρέας του, παρόλο που κανένας «μεγάλος» δεν πάτησε ποτέ το πόδι του στα καρεδάκια των κόμικς που ο Σουλτς σχεδίαζε καταθέτοντας την ψυχή του. Εξηγεί γιατί τα Peanuts, ως καθρέφτης της ανθρώπινης κατάστασης, είναι πάντοτε επίκαιρα υπερβαίνοντας γεωγραφικά σύνορα και πολιτιστικές διαφορές, και δικαιολογεί φράσεις διάσημων προσωπικοτήτων που τα λάτρεψαν, όπως αυτήν του Μπαράκ Ομπάμα: «Όπως εκατομμύρια άλλοι Αμερικανοί, μεγάλωσα με τα Peanuts αλλά δεν τα ξεπέρασα ποτέ». Αν και ο Σουλτς μισούσε τον τίτλο Peanuts* (που είχε δώσει στη σειρά το «συνδικάτο» που διαχειριζόταν τις δημοσιεύσεις του κόμικ) λάτρευε τους χαρακτήρες του, στους οποίους είχε δώσει διαφορετικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του. Ήταν ευέξαπτος σαν τη Λούσυ, εσωστρεφής όπως ο Τσάρλυ Μπράουν, στοχαστικός σαν τον Λάινους, λάτρης της κλασικής μουσικής σαν τον μικρό πιανίστα Σρέντερ και της πολεμικής ιστορίας όπως ο… Σνούπυ. Για πάνω από πενήντα χρόνια, με εξαίρεση μια περίοδο αναγκαστικής αδείας μερικών εβδομάδων, σχεδίαζε καθημερινά κλεισμένος στο ατελιέ του με στρατιωτική πειθαρχία: σε ένα κίτρινο μπλοκ, με μια πένα Esterbrook Radial, σκάλιζε σκιτσάκια ξανά και ξανά και ξανά, μέχρι να γίνει κάτι αστείο. Μπορούσε να ολοκληρώσει ένα κόμικ την ώρα μέχρι έξι την ημέρα, αλλά κάποια στιγμή έβαζε φρένο – πάντως βρισκόταν πάντα τρεις μήνες μπροστά στον προγραμματισμό των καθημερινών δημοσιεύσεων. Τα περίπου 18 χιλιάδες στριπάκια που γέννησε το μυαλό του αποτελούν, όπως λέγεται, τη μεγαλύτερη σε έκταση ιστορία που αφηγήθηκε ποτέ ένας δημιουργός. Μια ιστορία μόνο εκ πρώτης όψεως παιδική, με κεντρικό θέμα τη φιλία. Τόμοι ολόκληροι έχουν γραφεί από φιλοσόφους, ακαδημαϊκούς και ψυχολόγους για τα «κρυφά» νοήματα των Peanuts, με τον Ουμπέρτο Έκο να του… δίνει να καταλαβαίνει στην ανάλυση, προλογίζοντας τον πρώτο τόμο Peanuts που είχε κυκλοφορήσει στην Ιταλία. Mε αναφορές στον Φρόιντ, τον Μπέκετ, τον Άντλερ και τον Τόμας Μαν, ανέφερε ότι τα παιδιά των Peanuts μάς αγγίζουν τόσο γιατί, από μία άποψη, είναι οι «άγουρες, τερατώδεις αφαιρέσεις όλων των νευρώσεων ενός ανθρώπου του μοντέρνου, βιομηχανικού πολιτισμού». Μ’ αυτά και μ’ αυτά, ο Τσαρλς Μονρό Σουλτς, γιος κουρέα, γεννηθείς στις 26 Νοεμβρίου του 1922 στη Μινεάπολη, έμεινε στην ιστορία ως ένας από τους κορυφαίους μάστορες της τέχνης του. Όπως είχε γράψει ο θαυμαστής του και σπουδαίος κριτικός κινηματογράφου στις ΗΠΑ Λέοναρντ Μάλτιν, «ήταν ένας εκπαιδευμένος εμπορικός καλλιτέχνης που ήξερε τι πρέπει να παραλείψει για να κατακτήσει την τέλεια απλότητα του κόμικ του. Ήξερε ότι η ιστορία δεν είναι μόνο αυτό που λες, αλλά και αυτό που δεν λες. Αυτό είναι τέχνη». Με τα χρόνια επίσης έγινε ένας πολύ πλούσιος άνθρωπος. Τα δικαιώματα των δημοσιεύσεων, οι ταινίες κινούμενων σχεδίων, τα χιλιάδες εμπορικά προϊόντα με τις μορφές των χαρακτήρων του και κυρίως του Σνούπυ «έχτισαν» ένα brand δισεκατομμυρίων, με τον ίδιο να κατατάσσεται στη λίστα των εκλιπόντων καλλιτεχνών με τα υψηλότερα έσοδα. Το πιο συγκινητικό όμως, είναι ότι πριν από τον θάνατό του από καρκίνο τον Φεβρουάριο του 2000, είχε γράψει τον επίλογο που έκρινε σωστό για τα «παιδιά» του. «Όλα κάποτε τελειώνουν. Αυτοί οι χαρακτήρες είναι ο λόγος της ύπαρξής μου. Κανένας άλλος δεν θα τους αγγίξει». Έτσι και έγινε. «Μητέρα» και θεματοφύλακας των Peanuts είναι η δεύτερη σύζυγος του Σουλτς Τζίνι Κλάιντ, που άνοιξε τον δρόμο για υπέροχες συλλεκτικές ανθολογίες, διευθύνει το Μουσείο και Ερευνητικό Κέντρο Peanuts στην Καλιφόρνια (ένα δεύτερο μουσείο άνοιξε προ ετών και στην Ιαπωνία) και υποστηρίζει ενεργά την τέχνη των κόμικς. Κατά τη συνομιλία μας μάλιστα, στην οποία συμμετείχε και η Mελίσα Μάντα, αντιπρόεδρος Μάρκετινγκ και Επικοινωνίας στην Peanuts Worldwide, μου μετέφερε χαιρετισμούς στην ομάδα του Comicdom Con Athens, της οποίας τη δράση παρακολουθεί και θαυμάζει! © Sacramento Bee, CBS via Getty Images/ Ideal Image Ποια είναι η δική σας αγαπημένη ανάμνηση από τα Peanuts; Νομίζω κάθε φορά που έμπαινα στο ατελιέ και ο Σπάρκυ** καθόταν σκυμμένος στο γραφείο του και σχεδίαζε και, χωρίς να σηκώσει το βλέμμα του από το χαρτί, μου μιλούσε, ρωτούσε πώς πήγε η μέρα μου ή κάτι τέτοιο. Τον παρακολουθούσα να σχεδιάζει και στα αριστερά του είχε μια στοίβα χαρτιά με στριπάκια, τα διάβαζα και του έλεγα: «Αυτό είναι πολύ αστείο!». Κι εκείνος αποκρινόταν κάπως αιφνιδιασμένος: «Αλήθεια; Σε ευχαριστώ, χαίρομαι που το λες, εγώ ποτέ δεν είμαι σίγουρος». Το είχε αναφέρει και σε ομιλίες του, πως όταν βρισκόταν ανάμεσα στο κοινό σε κάποια προβολή του "Υou’re a Good Man, Charlie Brown", άκουγε τους θεατές να γελάνε με τις ατάκες και στ’ αυτιά του αυτό ακουγόταν σαν κάτι πρωτόγνωρο γιατί στο στούντιό του επικρατούσε σιωπή, κανείς δεν έβλεπε τι σχεδίαζε, κανείς δεν γελούσε. Μπορεί δύο μήνες μετά, αφού το στριπάκι είχε κυκλοφορήσει, κάποιος να του έλεγε ότι το είχε λατρέψει, αλλά εκείνος είχε ήδη σχεδιάσει δεκάδες άλλα. Είχε αμφιβολίες τόσα χρόνια μετά νομίζετε; Στο μυαλό του; Νομίζω ότι σ’ αυτή την ερώτηση ο ίδιος θα απαντούσε: «Εγώ ζωγραφίζω αυτό που θεωρώ αστείο και ελπίζω ότι οι αναγνώστες θα συμφωνήσουν». Η λέξη-κλειδί δεν είναι η αμφιβολία, είναι η ελπίδα ότι θα τους αρέσει. Λένε πως μέρος της απήχησης των Peanuts είναι ότι ανάμεσα σε τόσους χαρακτήρες ο καθένας βρίσκει κάποιον να ταυτιστεί. Εσείς έχετε αγαπημένο; Δεν έχω κάποιον που συμπαθώ, αλλά όταν με ρωτούν επίμονα απαντώ ότι ίσως «είμαι» η Σάλλυ Μπράουν. Γιατί κάποια στιγμή φώναζα τον Σπάρκυ «My sweet babboo» κι εκείνος το έβαλε στο κόμικ – έτσι αποκαλεί η Σάλλυ τον έρωτά της, τον Λάινους. Kαι γιατί έχει αυτή την πολύπλοκη, αλλοπρόσαλλη προσωπικότητα – είναι καλοσυνάτη, γλυκιά, χαριτωμένη, αισιόδοξη, αστεία, αλλά ενίοτε και εμμονική, άπληστη, εγωκεντρική, αφελής. Μερικές φορές δεν ξέρει τι της γίνεται και παραπονιέται για τα πάντα, οπότε ίσως κάπου να μου ταιριάζει (γελάει). Καθώς ανατρέχετε σ’ αυτό το τεράστιο έργο ζωής, περισσότερο σας φέρνει χαμόγελο ή δάκρυ; Μόνο χαμόγελο. Τίποτα λυπητερό δεν υπάρχει για μένα στα κόμικς. Χάρη στο μουσείο επιστρέφω σ’ αυτά και τα μελετώ ξανά και ξανά και διαρκώς ανακαλύπτω ενδείξεις της ιδιοφυΐας του την οποία, δυστυχώς, θεωρούσα δεδομένη όσο βρισκόταν εν ζωή. Μου λείπει να ξέρω τι θα φανταζόταν, μου λείπει να φαντάζομαι τι θα σκεφτόταν ή τι θα ζωγράφιζε τώρα, αλλά γυρνάω στα στριπάκια και συνέχεια βρίσκω νέα πράγματα. Μία από τις αγαπημένες μου ιστορίες φέρ’ ειπείν, είναι ότι ο Σνούπυ αποφασίζει να διαβάσει το Πόλεμος και Ειρήνη μία λέξη τη μέρα, και οι άλλοι χαρακτήρες περνάνε μπροστά του και κάτι του λένε – μ’ αρέσει τόσο που αυτά τα στριπάκια τα έχω κάνει πλακάκια για το μπάνιο μου! Συνειδητοποίησα λοιπόν ότι τα παιδιά και ο Σνούπυ δεν συνομιλούν – εκείνος δεν τους κοιτάζει καν, απλώς σκέφτεται. Ο Σπάρκυ ήξερε ότι οι άνθρωποι μιλούν στα κατοικίδιά τους αλλά εκείνα δεν απαντούν – απλώς εμείς προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε τι νιώθουν ή τι γαβγίζουν. Ο μόνος άλλος χαρακτήρας στον οποίο απευθύνει τον λόγο ο Σνούπυ είναι ο Γούντστοκ, το πουλάκι. Είναι ένα μοτίβο συμπεριφοράς τόσο ευφυώς διακριτικό που μου πήρε 20 χρόνια να το καταλάβω. © Bettmann/ Getty Images/ Ideal Image Σε ποια άλλα στοιχεία θεωρείτε ότι οφείλεται η διαχρονική δημοφιλία τους; Η Μελίσα λέει ότι το «κλειδί» είναι η ανθρωπιά τους και πιστεύω ότι έχει απόλυτο δίκιο. Κάτι άλλο που θεωρώ σημαντικό είναι ο κωμικός συγχρονισμός τους, κάτι που το ευρύ κοινό δεν συνειδητοποιεί απόλυτα. Στην κλασική τους μορφή τα στριπάκια Peanuts είχαν τέσσερα «πάνελ». Το πρώτο μάς έβαζε στην ιστορία, το δεύτερο μας επιφύλασσε μια εμπλοκή όπως κάθε μυθιστόρημα, στο τρίτο είχαμε μισή απάντηση… Και το τελευταίο τετραγωνάκι ήταν αυτό που χαρακτήριζε τα Peanuts. Όπως έλεγε ο Σπάρκυ, πολλοί καρτουνίστες θα σταματούσαν στο τρίτο. Θα ήταν το τέλος της ιστορίας τους. Αλλά στα Peanuts το τέταρτο πάνελ έφερνε πάντα μια ανατροπή και αρκετές φορές έπρεπε να έχεις παρακολουθήσει όλη την ιστορία για να «πιάσεις» το νόημα. Όπως στην περίπτωση του Πόλεμος και Ειρήνη, όταν ο Σνούπυ στο τελευταίο καρέ λέει: «Αυτή η ιστορία κυλάει πιο γρήγορα απ’ ότι νόμιζα». Γιατί δεν τον νοιάζει τι λένε οι άλλοι. Είναι ο Σνούπυ. Αν και αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της αμερικανικής ποπ κουλτούρας, τα Peanuts έχουν αποδειχθεί οικουμενικά με δεκάδες μεταφράσεις και επανεκδόσεις. Ποιο είναι το «μυστικό;» Μελίσα: Θεωρώ πως είναι κάτι σαν τα σόσιαλ μίντια πριν από την εποχή τους. Σύντομα μηνύματα που «στέκονται» σε κάθε γλώσσα και μεταφέρουν ένα ανθρώπινο συναίσθημα με το οποίο καθένας στον κόσμο μπορεί να συσχετιστεί. Γι’ αυτό και λειτουργούν τόσο καλά στο Instagram. Δεν χρειάζεται να σου αρέσουν τα διαστημόπλοια ή οι υπερήρωες, ούτε είναι προϋπόθεση να ζεις σε μια συγκεκριμένη χώρα για να σου αρέσουν τα Peanuts. Αρκεί να είσαι άνθρωπος. Οι διάφορες ενσαρκώσεις των Peanuts σε κινούμενα σχέδια, όπως η τελευταία που προβάλλεται από το Apple TV+, είναι απαραίτητες για να τα γνωρίσει μια νέα γενιά που δεν έχει επαφή με τα έντυπα; Mελίσα: Πιστεύω πως ναι, γιατί η νεότερη γενιά «συνομιλεί» περισσότερο με το βίντεο, με την κινούμενη εικόνα. Γι’ αυτό και το Σόου του Σνούπυ, του οποίου η πρώτη σεζόν στριμάρεται φέτος, ή το Ο Σνούπυ στο Διάστημα που προβάλλεται από το 2019 και στο YouTube, είναι ένας τρόπος να προσελκύσουμε μια γενιά που περνά τον περισσότερο χρόνο μπροστά σε μια οθόνη, κινητού ή άλλη. Δεν λέω ότι δεν θα διάβαζαν ένα κόμικ, αλλά το ερέθισμα της κινούμενης εικόνας είναι ελκυστικό. Τζίνι: Πήρες την απάντησή σου, Τζορτζ. Η Μελίσα εκπροσωπεί τη νέα γενιά! (γελάει) Ο Τσαρλς, η Τζίνι και τα παιδιά, Κρεγκ και Τζιλ, στο αστέρι του Σουλτς στη Λεωφόρο της Δόξας στο Χόλιγουντ. © Frank Trapper/ Getty Images/ Ideal Image Ο θρυλικός Αμερικανός καρτουνίστας Τζουλς Φάιφερ είχε πει ότι οι χαρακτήρες των Peanuts αντέχουν στον χρόνο γιατί ήταν τα πρώτα αληθινά παιδιά στις σελίδες των κόμικς, παιδιά με προβληματισμούς και ανησυχίες. Τα σημερινά παιδιά έχουν νομίζετε τις ίδιες ανησυχίες; Έχουν πολύ περισσότερες, επειδή τα «βομβαρδίζουμε» με περισσότερα πράγματα. Εγώ ως παιδί είχα να αντιμετωπίσω μόνο τον κόσμο των ενηλίκων – τους γονείς μου βασικά και μερικούς άλλους. Ούτε που φαντάζομαι τι περνούν τα σημερινά παιδιά. Έχουν για αρχή να αντιμετωπίσουν τον κόσμο των σόσιαλ μίντια και δεν ξέρω πώς το καταφέρνουν. Θα είχε νόημα να βγαίνουν νέα στριπάκια Peanuts στην εποχή μας ή καλά έπραξε ο δημιουργός τους και έβαλε «τελεία» με τον θάνατό του; Τζίνι: Τη δεκαετία του ’90, όταν ο Σπάρκυ γιόρταζε τα 75α του γενέθλια, το συνδικάτο που διαχειριζόταν τα δικαιώματα των Peanuts του έδωσε άδεια πέντε εβδομάδων και κάποιος άλλος ανέλαβε να σχεδιάζει τα στριπάκια. ΟΚ ήταν, αλλά δεν είχαν ζωή. Κάτι τέτοιο μπορείς να το αντιγράψεις, αλλά όχι να το δημιουργήσεις. Για μένα είναι καλύτερα που σταμάτησαν και απόδειξη είναι ότι τόσοι άνθρωποι συνεχίζουν να τα παρακολουθούν. Παραμένουν επίκαιρα. Πιστεύω ότι περίπου το 80% θα μπορούσε να έχει γραφτεί σήμερα. Για παράδειγμα, πόσο καίρια είναι τα στριπάκια Peanuts της δεκαετίας του ’60 υπέρ του εμβολίου της ιλαράς; Μελίσα: Ας μην ξεχνάμε ότι για 50 ολόκληρα χρόνια ένα νέο στριπ δημοσιευόταν κάθε μέρα. Μιλάμε για πολλές χιλιάδες. Σήμερα στις εφημερίδες στην Αμερική μπορεί να δημοσιευτεί κάτι που είχε δημιουργηθεί το 1978 και για τους περισσότερους ανθρώπους θα είναι κάτι φρέσκο, κάτι που δεν έχουν ξαναδεί. Και αυτοί οι κύκλοι θα συνεχίζονται. Στα Peanuts, έχουν γράψει οι κριτικοί, τα παιχνίδια μπέιζμπολ πάντα χάνονται, η αγάπη είναι πάντα ανεκπλήρωτη, κοινώς η έννοια της αποτυχίας στη ζωή είναι συνυφασμένη με την πλοκή τους. Άλλα μαθήματα που μπορούμε να «διαβάσουμε» μέσα από τα καρεδάκια; Όσο τετριμμένο κι αν ακούγεται, νομίζω ότι το βασικό δίδαγμα των Peanuts είναι ότι προχωράμε μπροστά. Η ζωή συνεχίζεται. Διασχίζεις μια δύσβατη χαράδρα και περνάς στην άλλη πλευρά. Ο Τσάρλυ Μπράουν συχνά απογοητεύεται, λέει «good grief», αλλά την επόμενη φορά που τον βλέπεις, στο επόμενο στριπάκι, είναι άλλος άνθρωπος. Ό,τι κι αν του συμβαίνει, το αντιμετωπίζει και προχωρά. Φιλόσοφοι, ψυχολόγοι, αναλυτές των μίντια έχουν γράψει τόμους ολόκληρους αναλύοντας τα Peanuts. Μήπως αυτή η υπερανάλυση καταστρέφει τη μαγεία; Δεν είναι υπερανάλυση, γιατί τα Peanuts σημαίνουν κάτι διαφορετικό για τον καθένα και όλοι αυτοί θέλουν να καταθέσουν τη δική τους θεώρηση. Γράφοντας αυτά τα ερμηνευτικά δοκίμια, που προσωπικά δεν καταλαβαίνω (γελάει), μπορεί να υπεραναλύουν για μένα που έχω πιο απλοϊκό μυαλό, αλλά όχι για τους ίδιους. Πρόσφατα πάντως ήμουν στην Αγγλία για μια έκθεση και στον κατάλογο υπήρχαν δύο σχετικά άρθρα, και όντως σκέφτηκα ότι δεν έχω ιδέα σε τι αναφέρονται… Εν μέρει θα έλεγα να αφήσουμε τη μαγεία στην ησυχία της χωρίς θεωρίες, αλλά δεν μπορείς να απαγορεύσεις σε κάποιον να βάλει τη δική του σφραγίδα σε κάτι που αγαπά. Εδώ και πολλά χρόνια τα Peanuts θεωρούνται ένας από τους πυλώνες της βιομηχανίας εμπορικών προϊόντων που βασίζονται σε κόμικς. Βοηθά αυτό τη δημοφιλία τους; Τζίνι: Όποτε κάποιος έλεγε στον Σπάρκυ ότι η εμπορευματοποίηση καταστρέφει την τέχνη, εκείνος απαντούσε ότι εξ ορισμού ο ρόλος των κόμικς είναι εμπορικός: να πουλάνε εφημερίδες. Δεν είναι μια «αληθινή» μορφή τέχνης. Ως οικογένεια Peanuts χαιρόμαστε όταν οι καταναλωτές μπορούν να βρουν κάτι που φοριέται ή κρατιέται και έχει πάνω χαρακτήρες που τους δίνουν λίγη χαρά. Το βασικό μας μέλημα είναι ο κόσμος να μη μένει στον Σνούπυ, που είναι αναμφίβολα ο πιο αναγνωρίσιμος και δημοφιλής, αλλά να γνωρίσει και τους άλλους χαρακτήρες. Μελίσα: Υπάρχουν πολλά προϊόντα, αλλά μας κάνει υπερήφανους ως «οικογένεια» το ότι είναι πιστά στη φιλοσοφία μας. Δεν δεχόμαστε άκριτα κάθε κατηγορία προϊόντων, κάθε φίρμα ή κατασκευαστή, κάθε έμπορο. Με ρώτησαν πρόσφατα ποιο πιστεύω ότι θα είναι το πιο δημοφιλές χριστουγεννιάτικο προϊόν Peanuts φέτος. Δεν έχω απάντηση. Εξαρτάται από τον καθένα. Και υπάρχει κάτι για τον καθένα. Θα μπορούσε να προβλέψει ο δημιουργός ότι τόσα χρόνια μετά, τα Χριστούγεννα του 2021, τόσοι ενήλικες (και όχι μόνο) θα ήθελαν να φορέσουν ένα πουλόβερ με τον Σνούπυ; Δεν νομίζω ότι σκεφτόταν με όρους merchandise, άρα όχι. Αλλά σίγουρα, πιστεύω, ήλπιζε ότι σχεδίαζε κάτι που οι άνθρωποι θα εκτιμούσαν και θα ήθελαν να διαβάζουν 20, 30, 50 χρόνια μετά. Σας είπα, δεν θεωρούσε τον εαυτό του καλλιτέχνη αλλά περισσότερο χειροτέχνη – και σαφώς υπάρχουν χειροτεχνήματα που μπορούν να αντέξουν στον χρόνο. Η πεμπτουσία της δουλειάς του γι’ αυτόν δεν ήταν τα προϊόντα αλλά τα τυπωμένα κόμικς. Γι’ αυτά νοιαζόταν. Η ταινία "Τα Χριστούγεννα του Τσάρλυ Μπράουν", 55 χρόνια μετά προβάλλεται και στριμάρεται ανελλιπώς και παραμένει ένα από τα πιο αγαπημένα γιορτινά φιλμ όλων των εποχών. Σας συγκινεί ακόμα; Είχα κάποια χρόνια να το δω γιατί δεν είχα τηλεόραση. Το ξέρω σχεδόν απέξω. Και με εξέπληξε, όταν κάθισα να το παρακολουθήσω ξανά, ότι ένιωσα δάκρυα να τρέχουν στο πρόσωπό μου. Όντως άγγιξε μια ευαίσθητη χορδή. Φέτος δεν ξέρω τι θα γίνει γιατί θα το δω την Κυριακή, οπότε περίμενε να σου πω! (γελάει). * Peanuts: κυριολεκτικά σημαίνει «φιστίκια», αλλά στην αμερικανική αργκό οι πιο φθηνές θέσεις στους εξώστες ενός θεάτρου. ** Σπάρκυ: To παρατσούκλι που έδωσε στον Σουλτς ένας θείος του προέρχεται από το άλογο Spark Plug στη σειρά κόμικς Barney Google που του άρεσε να διαβάζει όταν ήταν μικρός. ☞ σε αριθμούς 17.897 στριπάκια κόμικ σχεδίασε ο Τσαρλς Σουλτς σε διάστημα 50 ετών → 1.000 εξουσιοδοτημένοι κατασκευαστές προϊόντων Peanuts δραστηριοποιούνται παγκοσμίως, παράγοντας από ευχετήριες κάρτες μέχρι ενδύματα → Μακροβιότερος συνεργάτης είναι η εταιρεία καρτών Hallmark, που μετράει 61 χρόνια → 17,4 εκατομμύρια ακολούθους απ’ όλο τον κόσμο έχουν τα Peanuts στα σόσιαλ μίντια → Το 2020, το υπέροχο σάουντρακ της ταινίας A Charlie Brown Christmas του 1965 ανέβηκε για πρώτη φορά στο top 10 του Billboard! Και το σχετικό link...
  9. Η δημοφιλής εταιρία ρολογιών SWATCH λάνσαρε μία νέα σειρά, αποτελούμενη από 6 ρολόγια, εμπνευσμένη από τα θρυλικά Peanuts! Η αλήθεια είναι ότι οι τιμές τους είναι λίγο τσιμπημένες για τα δεδομένα της εποχής (τόσο περίπου κοστίζουν κι αρκετά smart watches ), αλλά σίγουρα αυτό δεν θα σταθεί αφορμή στους λάτρεις του Snoopy και της παρέας του, να βάλουν το χέρι στην τσέπη και να τα αποκτήσουν. Ρίξτε μία ματιά σε μερικά από τα σχέδια. ΕΔΩ θα βρείτε περισσότερες πληροφορίες, αλλά και να κάνετε τις παραγγελίες σας.
  10. Carlo Giordanetti: Συνέντευξη με τον δημιουργικό διευθυντή της Swatch για τη σειρά Peanuts, το νέο υλικό bioceramic της εταιρείας και ό,τι έρχεται μελλοντικά. O Carlo Giordanetti, ο Δημιουργικός Διευθυντής της Swatch O Carlo Giordanetti είναι ο Δημιουργικός Διευθυντής της Swatch και ένας άνθρωπος πραγματικά απολαυστικός να μιλάς μαζί του γιατί καταφέρνει, χωρίς να ξεφεύγει καθόλου από τον άξονα της Swatch και του παιχνιδιού με τον χρόνο, να σου παρουσιάζει και μία σύγχρονη ματιά στην ποπ κουλτούρα, στον κοσμο-πολιτισμό της Ευρώπης, πάντα με ένα λεπτό και κομψό χιούμορ. Ο C. Giordanetti βρέθηκε στην Αθήνα με αφορμή την κυκλοφορία από την Swatch της υπέροχης σειράς ρολογιών Peanuts, ρολογιών που φέρνουν ξανά στην επικαιρότητα την παρέα των comic strip χαρακτήρων των Peanuts, του Charles M. Schulz, αυτά τα cartoon πιτσιρίκια που όλοι έχουμε μάθει να τα ονομάζουμε πια “η παρέα του Snoopy”, του πιο δημοφιλούς σκύλου beagle στον κόσμο ίσως. Συναντήσαμε τον κ. Giordanetti σε μία ωραία ατμόσφαιρα γιορτής που διοργάνωσε η Swatch, ανάμεσα στους ήρωες των Peanuts και μας εξήγησε το τι, το πως και το τι έρχεται. Carlo Giordanetti Πριν 8 χρόνια στη Βασιλεία σας είχα ρωτήσει πώς μεταφράζετε την ποπ κουλτούρα σήμερα, σε σχέση με εκείνη του 1983 και μου είχατε απαντήσει “Μισό λεπτό, έχουμε φτάσει ως εδώ γιατί είχαμε μία πολύ καλή ιδέα. Και τώρα είμαστε πάλι εδώ με μία ακόμα πολύ καλή ιδέα”. Οπότε, σήμερα ποια είναι η σπουδαία νέα ιδέα που μας φέρνετε; Σήμερα υπάρχουν δύο καλές ιδέες. Η πρώτη είναι αρκετά συναισθηματική – αν θέλετε να την πείτε έτσι – γιατί η Swatch πάντα βρισκόταν ανάμεσα στην ισορροπία του συναισθήματος με τη λογική. Η πρώτη λοιπόν είναι η ιστορία με τη σειρά που έχουμε βγάλει με τους ήρωες από τα Peanuts. Με αυτήν δεν τιμούμε μόνο μία εμβληματική εικόνα της ποπ κουλτούρας, γιατί τα Peanuts είναι απόλυτα μέσα σε αυτό, αλλά τιμούμε και την ιδέα της “συμμορίας”, της παρέας. Μας άρεσε η ιδέα ότι τα Peanuts είναι ένα σετ χαρακτήρων. Η δεύτερη ιδέα μας είναι το νέο μονοπάτι που παίρνει η Swatch με την επένδυση και αναζήτηση νέων υλικών, κι έτσι έχουμε σήμερα το bioceramic, το bio-source plastic, έτσι ώστε με κάποιο τρόπο η γλώσσα μας σήμερα να γίνεται πιο πλούσια. Μέχρι πριν δύο χρόνια είχαμε απεριόριστα χρώματα και απεριόριστες εικόνες και μόνο ένα υλικό – υπήρχε βέβαια και το irony αλλά ας πούμε ένα υλικό – και τώρα ο στόχος μας είναι να έχουμε απεριόριστα χρώματα και εικόνες αλλά και πολλά υλικά. Από εκεί και πέρα αρχίζεις να σχεδιάζεις το πώς θα φτιάξεις το προϊόν σου με βάση το design, το υλικό κλπ. Είναι ένας διαφορετικός τρόπος σκέψης. Και το ενδιαφέρον είναι ότι μας επιτρέπει ακόμα, αυτό, να κάνουμε το “τρελό”προϊόν αλλά να αναπτύξουμε και το νέο και να απευθυνθούμε σε διαφορετικούς ανθρώπους. Έχουμε δει ότι κάποιοι πελάτες ενδιαφέρονται για την καινοτόμο πλευρά της Swatch, δηλαδή το βιοκεραμικό. Μού έχει κάνει εντύπωση η επιτυχία του bioceramic. Είδα ανθρώπους που δεν θα φορούσαν ποτέ Swatch, να φορούν στο χέρι τους από τα μοντέλα αυτά. Αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον. Αν το σκεφτείς, πρόκειται και πάλι για μία πρόκληση στον χώρο της ωρολογοποιίας. Το κεραμικό φυσικά προϋπήρχε όπως π.χ. στην Rado, αλλά ήταν πάντα συνδεδεμένο με κάτι ακριβό, με την πολυτέλεια, κάτι το αστραφτερό, και φυσικά εμείς θέλαμε να το κάνουμε διαφορετικά. Οπότε, πρώτον, το κάναμε προσιτό στην τιμή, χάρη στην ανάμειξή του με το βιο-πλαστικό και δεύτερον δώσαμε μία ξεχωριστή υφή, μία μεταξένια αίσθηση. Έτσι λοιπόν, όπως το System 51 ήταν μία πρόκληση, έτσι και το bioceramic είναι μία νέα ιδέα. Υπάρχουν μάρκες ακόμα και μέσα στο γκρουπ της Swatch αλλά ακόμα και άλλες, που λένε κατά κάποιο τρόπο στον κύριο Hayek (ιδιοκτήτη του Swatch Group), ελάτε αφήστε μας κι εμάς να το κάνουμε. Πρέπει όμως να μείνει ένα χαρακτηριστικό υλικό της Swatch. Πιστεύετε ότι η σειρά με τα Peanuts θα συγκινήσει περισσότερο τους boomers ή θα αγγίξει και τη νεότερη γενιά; Καταρχάς διαλέξαμε αυτή τη συνεργασία γιατί είχαμε μία βαθιά αίσθηση ότι ο κόσμος χρειαζόταν να χαμογελάσει. Χαμόγελο και ελαφρότητα. Κάτι που να μπορεί να φορέσει κάτι γλυκό, κάτι τρυφερό, με αίσθηση του χιούμορ. Φυσικά στους baby boomers θα λειτουργήσει σαν μνήμη. Σαν να πηγαίνουμε πίσω στον χρόνο. Αλλά και για τη νεότερη γενιά είναι ένας τρόπος να ανακαλύψουν όχι μόνο τη διασκεδαστική πλευρά των Peanuts αλλά και τη φιλοσοφική προσέγγιση της ζωής που έχει αυτό το κόμικ. Μερικά από τα πράγματα που λένε, ειδικά ο Charlie Brown και ο Linus, μπορείς να τα πάρεις σοβαρά – όχι με τη βαρετή έννοια – αλλά να σε κάνουν να σκεφτείς. Εδώ ακόμα και η Lucy χρεώνει 5 σεντς για ψυχολογικές συμβουλές! (γέλια) Αυτό που μου αρέσει πιο πολύ από όλα με τα Peanuts, είναι ότι είναι διαχρονικά. Το σχέδιό τους φυσικά εξελίχθηκε – αν δεις τα παλιά της δεκαετίας του ‘50 το καταλαβαίνεις – αλλά δεν αλλάζουν οι χαρακτήρες ούτε και οι ιστορίες τους. Για παράδειγμα, ο Μίκι Μάους ή ο Ντόναλντ Ντακ ζουν πολλές διαφορετικές ιστορίες. Τα Peanuts είναι πιστά στους χαρακτήρες και στην πολύ ισχυρή εικόνα που έχει το σχέδιό τους. Για εμάς ήταν super-fun να πάμε πίσω στα αρχεία των Peanuts και να βρούμε τις εικόνες του κάθε ήρωα. Επίσης η ιστορία συνεχίζεται, εκτός από τη σειρά Peanuts, και στο Christmas Special που κυκλοφόρησε στις 2 Δεκεμβρίου. Οπότε έχουμε: τα 6 της σειράς Peanuts, τα 3 της σειράς Swatch By You που επιλέγει ο πελάτης επάνω σε καμβά Peanuts ποιο δικό του προσωπικό σχέδιο θέλει (αυτά είναι πολύ όμορφα: ένας καμβάς έχει μόνο τον Woodstock και τον Snoopy, είναι ένα πολύ κίτρινο-μαύρο-άσπρο στόρι, ένας άλλος καμβάς έχει όλους τους πιθανούς και απίθανους χαρακτήρες που έχουν περάσει από τα Peanuts και ο τρίτος καμβάς είναι πιο ποπ θα έλεγα, με γκράφικς κλπ), και τέλος έχουμε το Christmas Special που βγαίνει σε περιορισμένη έκδοση. Είναι ένα ρολόι “πολύ αφιερωμένο” στον Snoopy, με πολύ ιδιαίτερη συσκευασία που είμαι σίγουρος ότι θα λατρέψει ο κόσμος: ένα μπολ για το φαγητό του σκύλου τους. Παλιότερα, και πάλι, μου είχατε πει ότι προσπαθείτε να έχετε ένα twist σε κάθε ιστορία και ότι χρησιμοποιείτε λέξεις-κλειδιά. Οπότε, ποια πιστεύετε ότι θα είναι η λέξη-κλειδί για το 2022; Ω, μάλιστα. Κατά την προσωπική μου άποψη, μία “λέξη” θα είναι σίγουρα η ανάγκη μας να έχουμε μία στιγμή καθαρής σκέψης. Όλοι φτάνουμε στο τέλος του 2021 με πολύ αναστάτωση, πολλή πίεση και αγώνα. Ο κόσμος αυτά τα Χριστούγεννα θέλει διασκέδαση. Για αυτό τον λόγο και πιστεύω ότι το πρώτο μισό της νέας χρονιάς θα είναι λίγο πιο “μαλακό”. Υπάρχει μεγάλη ανάγκη για αυτοεκτίμηση και για ασφαλείς αξίες. Επίσης πρέπει να δώσουμε πολλή προσοχή στην Φύση όχι μόνο στη μεγάλη εικόνα, τα δάση κλπ αλλά και στον δικό μας κόσμο, στον δικό μας κήπο. Αυτό που ακόμα θα είναι σπουδαίο, κι εμάς στη Swatch μας αρέσει πολύ, θα είναι η ιδέα της επανασύνδεσής μας με την τέχνη, τον ανθρωπισμό, τη δημιουργικότητα. Αυτές θα είναι οι αξίες του ‘22. Το βιοκεραμικό, καταλαβαίνω πόσο σημαντικό είναι σαν υλικό για την εταιρεία. Ποιο όμως είναι το μεγαλύτερο ατού του για έναν σχεδιαστή; Καλή ερώτηση. Θα είδατε και από τον τρόπο που το λανσάραμε, πιο “γυμνό”, είναι το ότι σου δίνει την ευκαιρία να προσδιορίσεις το design πολύ καλά. Έχει αυτή τη σκληρότητα την οποία δεν έχει το πλαστικό. Έτσι λοιπόν έχει πιο καθαρές, κοφτές γραμμές. Είναι θέμα απόλαυσης των λεπτομερειών. Το δεύτερο σημείο του είναι σίγουρα η αφή του. Θα δείτε, γιατί έχουμε σκοπό να το δώσουμε σε πολλά χρώματα, ότι η τονικότητα των χρωμάτων που διαλέγουμε ταιριάζει με την αφή. Προς το παρόν δεν έχουμε σκοπό να κάνουμε κάτι σαν ένα χτυπητό κόκκινο α λα Φεράρι ή ένα σούπερ φωτεινό μπλε. Όχι γιατί δεν μπορούν να γίνουν σε αυτό το υλικό αλλά παίζει ρόλο η αφή. Ακόμα και τους designers είναι μία καλή άσκηση γιατί θα πρέπει να σκέφτονται διαφορετικά. Είναι θέμα αποσαφήνισης μίας γλώσσας. Γιατί, ας πούμε, με το βιοκεραμικό δεν θα μπορούμε ποτέ να έχουμε διαφάνεια. Αλλά θα γίνει το χαρακτηριστικό υλικό της Swatch. Προς το παρόν θα έχουμε biosource πλαστικό και bioceramic. Το επόμενο βήμα μας όμως τώρα θα είναι να ψάξουμε να βρούμε το επόμενο νέο υλικό – γνωρίζετε δα την εταιρεία, γνωρίζετε τον Πρόεδρο. Η μεγάλη μας πρόκληση είναι το τι μπορούμε να φέρουμε σε αυτή την επόμενη γενιά του βιο-κόσμου. Έχω δει μερικές φωτογραφίες από τις νέες κεντρικές εγκαταστάσεις της Swatch στην Biel, και είναι πραγματικά πολύ εντυπωσιακές. Θα λέγατε ότι η ίδια νοοτροπία που ισχύει για τα νέα υλικά σας, ίσχυσε και στην επιλογή των υλικών των εγκαταστάσεων; Αυτό φαίνεται καθαρά από το γεγονός ότι μεγάλο μέρος των εγκαταστάσεων είναι από ξύλο, το οποίο είναι ζωντανό υλικό. Άρα έπρεπε να έχει κάποια χαρακτηριστικά για να ταιριάξει με αυτή την πελώρια κατασκευή. Το αρχικό πλάνο ήταν να χρησιμοποιήσουμε ξύλο από κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Όταν παρουσιάστηκαν τα σχέδια, η κυρία και ο κύριος Hayek είπαν “όχι, θέλουμε να έχουμε Ελβετικό ξύλο”. Αυτή η ποιότητα ξύλου που χρειαζόταν το σχέδιο βρίσκεται σε υψόμετρο πάνω από 1.100 μ. στα βουνά. Έτσι μπορούμε να λέμε ότι είναι Swiss made. Υπάρχει μεγάλη σκέψη πίσω από αυτό το σχέδιο, δεν είναι μόνο το αρχιτεκτονικό νόημα. Για παράδειγμα, κάθε στοιχείο αυτής της οροφής που είδατε έχει μία λειτουργία, δεν είναι εκεί απλώς για να βρίσκεται. Κάποια από αυτά τα στοιχεία είναι συσσωρευτές ενέργειας, κάποια είναι panels που ρυθμίζουν τις αλλαγές της θερμοκρασίας, κάποια δίνουν ηχομόνωση, και μετά υπάρχει ένα ολόκληρο “κρυμμένο” μέρος – κάπως σαν το bioceramic, που γνωρίζει κανείς την ιστορία αλλά δεν ξέρει όλες τις λεπτομέρειες – ένα μέρος λοιπόν, όπου παίρνουμε ενέργεια από το νερό από κάτω. Σε αυτό το κτίριο παράγουμε περισσότερη ενέργεια από όση χρειαζόμαστε. Οπότε μπορούμε ακόμα και να ανακυκλώσουμε αυτή την ενέργεια. Είναι απόλυτα βιώσιμο. Σαν μάρκα αλλά και σαν άτομα μας αρέσει να λέμε ότι το να είσαι βιώσιμος είναι ένας φιλόδοξος στόχος και πιθανώς κανένας δεν μπορεί να ζει με πλήρως βιώσιμο τρόπο, για πολλούς λόγους. Γι’αυτό και εμείς προτιμούμε να ονομάζουμε τις επιλογές μας “υπεύθυνες”. Να νοιώθουμε υπεύθυνοι ώστε να μη δημιουργούμε κάτι που να είναι “εναντίον” των ανθρώπων, του περιβάλλοντος κλπ. Στις εγκαταστάσεις αυτές στεγάζονται όλα τα τμήματα του Ομίλου; Όχι, τα ρολόγια κατασκευάζονται αλλού. Αλλά σε αυτό το κτίριο έχουμε όλα τα άλλα: την αποθήκη, τους σχεδιαστές, τις ομάδες παραγωγής, ακόμα και το μουσείο απέναντί μας – κατά κάποιο τρόπο το παρόν, το μέλλον και το παρελθόν. Ποια είναι τα στοιχεία της δουλειάς του Ιάπωνα αρχιτέκτονα Shigeru Ban που σας έκαναν να συνεργαστείτε και πάλι μαζί του; Σίγουρα τρία. Το ένα είναι το ασυνήθιστο, το ανατρεπτικό, το αναπάντεχο στοιχείο της δουλειάς του. Γιατί οτιδήποτε δικό του βλέπεις αναρωτιέσαι, πώς στηρίζεται αυτό; Το δεύτερο είναι ότι πολλά από τα αρχιτεκτονήματά του δίνουν διαφάνεια. Αυτό για την Swatch είναι πολύ σημαντικό. Στο πρότζεκτ που μας έκανε στο Τόκιο, δεν είναι – αλλά σου δίνει την αίσθηση ότι είναι – απόλυτα διαφανές. Υπάρχει σίγουρα και ένα τρίτο στοιχείο που είναι η χρήση των υλικών του. Είχα την τύχη να τον ακούσω και να δουλέψω με την ομάδα του, αν και εμείς δουλεύαμε εκεί για τον εσωτερικό σχεδιασμό. Η προσοχή του στα υλικά ακόμα και όταν δεν έκανε απαραίτητα ο ίδιος την επιλογή ήταν να καθορίζει λεπτές γραμμές που θα έπρεπε να ακολουθήσουμε ή όχι. Πιστεύω ότι αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο Ιαπωνικό του background. Τον ενδιαφέρει πολύ η ενέργεια του χώρου και αυτό σημαίνει ακόμα και το χρώματα θα χρησιμοποιήσει. Μάθαμε πολλά από αυτόν. Μου άρεσε πολύ που διάβασα ότι στις εγκαταστάσεις σας υπάρχει η Σκάλα Ανάγνωσης, the Reading Stairs, που δεν οδηγεί πουθενά. Πηγαίνετε κι εσείς εκεί για ανάγνωση και έμπνευση; Χαχα, κοιτάξτε. Η ομορφιά όλου αυτού του κτιρίου είναι ότι είναι πολύ ανοιχτό και το εσωτερικό του διευκολύνει την ανταλλαγή ιδεών, την επικοινωνία, τη συνεργασία. Ενώ λοιπόν έχουμε τους παραδοσιακούς χώρους, δηλαδή ο καθένας έχει το γραφείο του ας πούμε, υπάρχουν και πολλά διαφορετικά σημεία που μπορείς, χωρίς τυπικότητες, χωρίς απαραίτητα να έχεις meeting, να καθίσεις, να ανταλλάξεις ιδέες και όλα αυτά. Νομίζω ότι αυτό είναι μία μεγάλη αλλαγή του τρόπου σκέψης. Το ενδιαφέρον με αυτή τη σκάλα είναι ότι όταν οι άνθρωποι έχουν να συζητήσουν κάτι, ας το πούμε, σημαντικό με την έννοια του να αναπτύξουν μία νέα ιδέα για παράδειγμα, έχουν την τάση να πηγαίνουν εκεί. Πρώτον γιατί δεν κάθονται όλοι στο ίδιο επίπεδο άρα υπάρχει μεγαλύτερη δυναμική να κυκλοφορεί, πολύ περισσότερη από ένα στρόγγυλο τραπέζι. Δεύτερον νοιώθεις πιο ήρεμος. Αλλά και τρίτον, πιστεύω ότι οι άνθρωποι σέβονται το γεγονός ότι βρίσκονται εκεί. Είναι σαν να δίνεται ένα μήνυμα ότι “κάτι” πρόκειται να συμβεί εκεί. Κάτι σαν Thinking Spot. Πρέπει πάντως να πω και για τα δέντρα που, κατά τη γνώμη μου, είναι υπέροχο ότι τα έχουμε μέσα στις εγκαταστάσεις. Μερικές φορές δεν σταματάς εκεί απαραίτητα για έμπνευση αλλά σταματάς σχεδόν για περισυλλογή. Είναι ένα μέρος που μπορεί να σε ηρεμήσει. Και επιπλέον, είναι πραγματικά fun να έχεις τέτοιους ζωντανούς οργανισμούς, όπως τα δέντρα, σε ένα κτίριο. Είμαι σίγουρος ότι συμβάλλουν με κάποιο τρόπο στην ενέργεια του χώρου. Δεν ξέρω πώς, αλλά συμβαίνει. Πώς είναι ο δικός σας προσωπικός χώρος στην Swatch; Είμαι πολύ χαρούμενος γιατί τώρα μοιράζομαι έναν χώρο μαζί με έναν άλλο συνεργάτη με τον οποίο δουλεύουμε μαζί δημιουργικές ιδέες σε προϊόντα, μάρκετινγκ κλπ. Έχουμε την τύχη να είμαστε σε μεγάλο χώρο, να έχουμε μπαλκόνι με τη δυνατότητα να μπορούμε να βγαίνουμε έξω, το οποίο είναι φανταστικό – επίσης για τον λόγο ότι αυτός καπνίζει (γελάει), βλέπουμε τα Βαλκάνια στο βάθος, έχουμε το φως από Βορρά και είναι λίγο σαν να είμαστε “οn spot” για να πω την αλήθεια. Ακόμα και το ότι δεν έχει πόρτα είναι καλό, είναι σαν να προσκαλεί τους ανθρώπους να μπουν κι εκείνοι να νοιώθουν καλά εκεί μέσα. Πίσω μου καθώς κάθομαι έχω έναν μεγάλο τοίχο γεμάτον βιβλία, γιατί μου αρέσει το χαρτί, και γύρω μας έχουμε διάφορα funky αντικείμενα από την ιστορία της Swatch. Το σπουδαίο είναι ότι είμαστε στον τρίτο όροφο όπου υπάρχει μία γέφυρα που μας ενώνει με το μουσείο και αυτό είναι καλό γιατί μερικές φορές πραγματικά νοιώθεις την ανάγκη να πας πίσω, για να σχεδιάσεις το μέλλον. Τελευταία ερώτηση: τι είναι το επόμενο project που θα παρουσιάσετε; Χαχα, δεν μπορώ να σας πω. Αλλά μετά τα Peanuts και το Christmas Special, στις αρχές του χρόνου θα έχουμε μία μεγάλη γιορτή για να τιμήσουμε ένα από τα πιο εμβληματικά κομμάτια της ιστορίας της Swatch. Μετά θα κάνουμε μία έντονη παρουσία ξανά με το bioceramic γιατί θα συνεχίσουμε να εξελίσσουμε αυτή τη γλώσσα, και μετά κάτι πραγματικά τρελό και απροσδόκητο αλλά και ζεστό, κάτι που θα έλεγες “αυτό είναι πραγματικά Swatch”. Στην ουσία όμως όλο το ‘22 θα είναι προετοιμασία για το 2023 που κλείνουμε τα 40 χρόνια μας. Και ποιο είναι το υλικό που γιορτάζουμε την επέτειο των 40 χρόνων; (γέλια) Ελπίζω ένα νέο υλικό! Και το σχετικό link...
  11. Το πρώτο τους στριπάκι κυκλοφόρησε το 1950 στον αμερικανικό Τύπο. Μέχρι το 2000, οπότε δημοσιεύθηκε το τελευταίο, είχαν μεσολαβήσει άλλες 17.895. Ήταν στα αλήθεια δημοφιλή τα Peanuts του Τσαρλς Σουλτς, η σειρά κόμικς που σύστησε στον κόσμο τον αξιαγάπητα άτυχο Τσάρλι Μπράουν, τον ονειροπόλο Σνούπι, την οξύθυμη Λούσι και τους φίλους τους. Αν και επρόκειτο για ένα κόμικς με παιδιά, αποτύπωνε, σύμφωνα με τον Ουμπέρτο Έκο, τις «τρομακτικές, εφιαλτικές προβολές όλων των νευρώσεων του σύγχρονου πολίτη της βιομηχανικής εποχής». Το ενδιαφέρον είναι ότι ο Τσαρλς Σουλτς δοκίμασε κάποτε την τύχη του με ενήλικους ήρωες. Στα μέσα του ’50 σχεδίασε επτά μικρές ιστορίες με κεντρικό χαρακτήρα τον μετριοπαθή Έλμερ Χάγκμαϊερ, που δεν δημοσιεύθηκαν ποτέ. Η σειρά «Hagemeyer» διαδραματιζόταν σε εργασιακό περιβάλλον, ένα χαρακτηριστικό που στον διανομέα του έργου του Σουλτς δεν άρεσε καθόλου. Και όμως, ο πρωταγωνιστής είχε την αισιόδοξη μελαγχολία του Τσάρλι Μπράουν. Μία ακόμα ηρωίδα, η κυρία Χάμχοκ, εκνευριζόταν τόσο εύκολα όσο και η Λούσι. Στις 17 Ιουνίου, το Μουσείο «Τσαρλς Σουλτς» στη Σάντα Ρόζα της Καλιφόρνιας εγκαινιάζει την έκθεση «Adults by Schulz», που παρουσιάζει τη σειρά «Hagemeyer» για πρώτη φορά και κάνει τους φαν να αναρωτιούνται: ήθελε ο Σουλτς να απεικονίσει τους χαρακτήρες του ως ενηλίκους; Σε κάθε περίπτωση, γιατί το εγχείρημά του δεν είχε γίνει γνωστό μέχρι σήμερα; Αν ο κομίστας Τομ Μπάτιουκ είχε δίκιο όταν έλεγε για τα Peanuts ότι μια φαινομενικά παιδική σειρά «μας φανέρωσε τις κρίσιμες όψεις των κοινών ανθρωπίνων ιδιοτήτων», τότε η συγκυρία μοιάζει ιδανική για το ενδεχόμενο της ενηλικίωσης των ηρώων της. Η απόφαση του Τσάρλι Μπράουν «να φοβάμαι μόνο για μία μέρα τη φορά» δεν μας είναι άγνωστη στη συνθήκη της πανδημίας. Εξίσου πικρή πάντως, αλλά και κάπως αισιόδοξη, ακούγεται η εξήγηση που ο ίδιος ο Σουλτς είχε δώσει κάποτε για την έμφασή του στους παιδικούς χαρακτήρες: «Οι ενήλικοι δεν είναι απαραίτητοι στα Peanuts», έλεγε. «Θα εισέβαλλαν σε έναν κόσμο όπου μόνο άβολα θα ένιωθαν». Και το σχετικό link...
  12. Στο τεράστιο σε όγκο και ποιότητα έργο του Ουμπέρτο Έκο τα κόμικς είχαν πάντα ξεχωριστή θέση. Τα μελέτησε εις βάθος και πρότεινε εργαλεία και τρόπους για την ερμηνεία και την κατανόηση της γλώσσας και των τεχνικών τους. Δεν δίσταζε όμως να εκφράσει και τις προτιμήσεις του. Αφιερώνουμε τον χώρο μας σήμερα σε λίγα από τα γραπτά του πάνω στα κόμικς που αγαπούσε. Η παρουσία του ήταν καταλυτική στα παγκόσμια γράμματα και στις τέχνες. Ασχολήθηκε με δεκάδες επιστημονικά αντικείμενα, από την κριτική και θεωρία της Λογοτεχνίας μέχρι τη Σημειωτική και από τη Μαζική Κουλτούρα μέχρι τη Φιλοσοφία και την Κοινωνιολογία. Οξυδερκής πολιτισμικός αναλυτής, είχε μια μοναδική ικανότητα να συσχετίζει ετερόκλητες έννοιες από διαφορετικά πεδία και να προτείνει πρωτοποριακές ερμηνείες της σύγχρονης κουλτούρας και της ιστορίας των πολιτισμών. Η διακειμενικότητα χαρακτήριζε πάντα τη γραφή του, τόσο την επιστημονική-ακαδημαϊκή όσο και τη λογοτεχνική και κατόρθωνε με έναν ιδιαίτερο τρόπο να συνδυάζει κείμενα και εικόνες συνθέτοντας υβριδικά έργα σπάνιας γοητείας. Στο έργο του, τα κόμικς είχαν πάντα μια ξεχωριστή θέση και συχνά-πυκνά επανερχόταν σε αυτά για να τα μελετήσει και μέσω αυτών να εξαγάγει γενικότερα συμπεράσματα. Ποτέ δεν ήταν όμως αποστασιοποιημένος από τα έργα που εξέταζε και δεν ερευνούσε τα αντικείμενά του στο χειρουργικό τραπέζι, αλλά άφηνε πάντα την προσωπική του γνώμη να παρεισφρέει στα γραπτά του. Krazy Kat Στους «Κήνσορες και Θεράποντες», ένα πρωτοποριακό βιβλίο του 1964 πάνω σε έργα της μαζικής κουλτούρας που θεωρείται πια κλασικό (στα ελληνικά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γνώση σε μετάφραση Έφης Καλλιφατίδη), περιέλαβε ως μελέτες περίπτωσης τα «Peanuts» του Charles Schulz, μίλησε για την αμφισεξουαλική γάτα «Krazy Kat» του George Herriman, ανέλυσε τον μύθο του «Σούπερμαν», ανέπτυξε στοιχεία της σημειολογικής του θεωρίας με αφορμή τον «Στιβ Κάνιον». Για τη γάτα του Herriman έγραφε: «Στο Krazy Kat η ποίηση γεννιόταν από ένα λυρικό πείσμα του δημιουργού, που επανελάμβανε επ’ άπειρον την ιστορία του, με συνεχείς παραλλαγές στο θέμα, και μόνο μ’ αυτόν τον όρο η αλαζονεία του ποντικού, η χωρίς ανταλλάγματα ευσπλαχνία του σκύλου και ο απελπισμένος έρωτας του γάτου έφταναν σ’ ένα σημείο που από πολλούς κριτικούς θεωρήθηκε πραγματικός όρος της ποίησης, αδιάκοπη ελεγεία φτιαγμένη από οδυνηρή αθωότητα[…]. Έτσι αναπαραγόταν σε κάποιο βαθμό ο μύθος της Σεχραζάτ: η σύζυγος, που ο σουλτάνος την παντρεύτηκε για να τη χρησιμοποιήσει για μία νύχτα και κατόπιν να τη σκοτώσει, άρχιζε να διηγείται μια ιστορία και ο σουλτάνος ξεχνούσε τη γυναίκα για την ιστορία, ανακάλυπτε δηλαδή έναν άλλο κόσμο αξιών και τέρψεων». Krazy Kat Από την Krazy Kat περνά στο επόμενο λατρεμένο του στριπ που δεν είναι άλλο από τη σειρά Peanuts, μια σειρά που επί 50 ολόκληρα χρόνια στηρίχτηκε σε ένα βασικό μοτίβο: τα επαναλαμβανόμενα προβλήματα «επιβίωσης» ενός καλόκαρδου, άτυχου και γκαφατζή πιτσιρίκου σε έναν κόσμο που δεν υπάρχουν μεγάλοι αλλά τα παιδιά αναπαράγουν τον κόσμο τους. «Τα παιδιά αυτά μας αγγίζουν βαθύτατα γιατί κατά μία έννοια είναι τέρατα: είναι τερατώδεις παιδικές αναγωγές όλων των νευρώσεων ενός σύγχρονου πολίτη του βιομηχανικού πολιτισμού. Μας αγγίζουν βαθιά διότι αντιλαμβανόμαστε ότι είναι τέρατα, επειδή εμείς οι μεγάλοι τα κάναμε. Στα παιδιά αυτά ξαναβρίσκουμε τα πάντα, τον Φρόιντ, τη μαζικοποίηση, την κουλτούρα που συσσωρεύσαμε μέσα από διάφορες επιλογές, τον απεγνωσμένο αγώνα για επιτυχία, την αναζήτηση συμπαθειών, τη μοναξιά, την αλαζονική αντίδραση, την παθητική συναίνεση και τη νευρωτική διαμαρτυρία. Κι όμως, όλα αυτά τα στοιχεία δεν ανθούν έτσι όπως τα ξέρουμε από τα στόματα μιας ομάδας αθώων: έχουν μελετηθεί και επαναληφθεί αφού έχουν περάσει από το φίλτρο της αθωότητας». Charlie Brown, «Peanuts» Ο κεντρικός πρωταγωνιστής Τσάρλι Μπράουν αποτέλεσε ένα εμβληματικό πρόσωπο των κόμικς και μαζί με τον σκύλο του τον Σνούπι έγιναν παγκοσμίως αναγνωρίσιμες φιγούρες. Ο Ουμπέρτο Έκο φαίνεται ότι τον συμπαθούσε βαθιά και, ίσως, τον λυπόταν: «Αφελής, κεφάλας, πάντοτε αδέξιος και επομένως προορισμένος για την αποτυχία[…]. Αποτυγχάνει διαρκώς. Η μοναξιά του γίνεται αβυσσαλέα, το σύμπλεγμα κατωτερότητας που έχει τον διαπερνά (και ενισχύεται από τη διαρκή υποψία, που φτάνει και στον αναγνώστη, ότι ο Τσάρλι Μπράουν δεν έχει κανένα σύμπλεγμα κατωτερότητας, αλλά είναι πράγματι κατώτερος). Η τραγωδία είναι ότι ο Τσάρλι Μπράουν δεν είναι κατώτερος. Ακόμη χειρότερα: είναι απόλυτα φυσιολογικός. Είναι όπως όλοι μας. Γι’ αυτό βαδίζει συνεχώς στο χείλος της αυτοκτονίας ή μάλλον της κατάρρευσης: διότι ψάχνει τη σωτηρία με τις βολικές φόρμουλες που του προτείνει η κοινωνία όπου ζει[…]. Όμως καθώς το κάνει με απόλυτα αθώα καρδιά και χωρίς καμία πονηριά, η κοινωνία είναι έτοιμη να τον απωθήσει, εκπροσωπούμενη από τη Λούσι, μητριαρχική, πονηρή, γεμάτη αυτοπεποίθηση, που δανείζει με σίγουρα κέρδη, έτοιμη να ξεπουλήσει με αυθάδεια κάθε είδους ψευτιά αρκεί να φέρει αποτέλεσμα[…]. Τα παιδιά του Σουλτς εκπροσωπούν έναν μικρόκοσμο όπου προσωποποιείται όλη η τραγωδία ή η κωμωδία μας». Απόσπασμα από τη σελίδα του Steve Canyon που αναλύει ο Ουμπέρτο Έκο στο «Κήνσορες και Θεράποντες» Αν όμως για τα προαναφερθέντα κόμικς ο Έκο προβαίνει σε μια θεματική ανάλυση και περιγραφή, ο «Στιβ Κάνιον» γίνεται το παράδειγμά του για μια δομική ανάλυση που τον οδηγεί σε συμπεράσματα όπως, μεταξύ άλλων, το ακόλουθο: «Αν από μια άποψη τα κόμικς θέτουν σε κυκλοφορία πρωτότυπες τεχνοτροπίες και αν από αυτή την άποψη μελετηθούν όχι απλώς ως αισθητικά συμβάντα, αλλά και ως παράγοντες μεταβολής των ηθών – από την άλλη, επιτελούν δράση ομολογοποίησης και διάδοσης λημμάτων ύφους, είτε ως απλή εξασθένησή τους είτε ως ανάκτησή τους. Η κριτική αυτής της διαδικασίας δεν μπορεί να γίνει κατά γενικό τρόπο· απαιτείται ιστορική, κριτική και παιδαγωγική αξιολόγηση κάθε περίπτωσης». Στο ίδιο βιβλίο περιλαμβάνεται και το κεφάλαιο «Ο Μύθος του Σούπερμαν» γύρω από τις διαδικασίες μυθοποίησης στη μαζική κουλτούρα με παραδείγματα των κόμικς όπως ο Ντικ Τρέισι, ο Τέρι και οι Πειρατές και φυσικά ο ίδιος ο Σούπερμαν. «Κήνσορες και Θεράποντες», «Η μυστηριώδη φλόγα της βασίλισσας Λοάνα» και «Ο Υπεράνθρωπος των Μαζών» Σε εκλεπτύνσεις και επεκτάσεις πάνω στους ίδιους προβληματισμούς και στοχασμούς προέβη ο Ουμπέρτο Έκο το 1978 στο βιβλίο του «Ο Υπεράνθρωπος των Μαζών» (εκδόσεις Γνώση, μετάφραση Έφης Καλλιφατίδη). Ανάμεσα σε ηρωικές μορφές της παγκόσμιας λογοτεχνίας ο Έκο τοποθετεί και μελετά και τον Ταρζάν. Τον παρομοιάζει μάλιστα με άλλους «ήρωες» που παρήγαγε σε πλεόνασμα η δυτική κουλτούρα παρουσιάζοντάς τους ως εκπολιτιστές ή/και θριαμβευτές επί της άγριας φύσης λόγω της λευκής καταγωγής τους: «Το πρώτο ρεύμα είναι του Ρουσό. Ταρζάν ή η επιστροφή στη φύση. Το ζήτημα δεν είναι καινούργιο, αναφέρεται στον Μόγλη του Κίπλινγκ, ο οποίος επαναλάμβανε τις εθνογραφικές πραγματείες για το παιδί-λύκο και τα παιδιά που τα εγκατέλειψαν μετά τη γέννησή τους και ανατράφηκαν από ζώα (ρεύμα που το ξαναβρίσκουμε με διαφορετικό τρόπο στον μύθο του Κάσπαρ Χάουζερ και που φτάνει ως το πρωτοποριακό θεατρικό piece του Πέτερ Χάντκε). Η δύναμη και η αγνότητα της επαφής με τα χόρτα, με το νερό, τα ατμοσφαιρικά φαινόμενα, το ωμό κρέας, τα ζώα και ούτω καθεξής. Όλα τα στοιχεία είναι εδώ. Μόνο που συντίθενται με την αγγλοσαξονική εκδοχή τής κατά Ρουσό επιστροφής, όπως είχε διαφανεί στον Ροβινσώνα Κρούσο του Ντεφόε, ο οποίος επιστρέφει στη φύση, αλλά τη μεταβάλλει επινοώντας εκ νέου τον πολιτισμό». Κόρτο Μαλτέζε Όμως και στα δικά του μυθιστορήματα τα κόμικς παίζουν, άμεσα ή έμμεσα, καθοριστικό ρόλο στην πλοκή. Όπως ο ίδιος περιγράφει το 2003 στο βιβλίο του «Εμπειρίες Μετάφρασης» (εκδ. Γνώση, μετάφραση Έφης Καλλιφατίδη) αναφερόμενος στο μυθιστόρημά του «Το Νησί της Προηγούμενης Ημέρας», οι οδηγίες που έδινε στους μεταφραστές του σε διάφορες γλώσσες ως προς την επιλογή ονόματος για τον χαρακτήρα του με το όνομα Τζιμ της Κάνναβης ήταν ότι έπρεπε να αποτελεί «ένα κράμα του Λόρδου Τζιμ, του Κόρτο Μαλτέζε (σ.σ.: του δημοφιλούς τυχοδιώκτη ναυτικού των κόμικς του Ούγκο Πρατ), του Gauguin, του Stevenson και του Σάντερς του Ποταμού». Περισσότερο από ότι σε οποιοδήποτε άλλο μυθιστόρημα του Ουμπέρτο Έκο όμως, τα κόμικς βρίσκονται στο επίκεντρο της πλοκής στη «Μυστηριώδη Φλόγα της Βασίλισσας Λοάνα» (2004, εκδ. Ελληνικά Γράμματα, μετάφραση Έφης Καλλιφατίδη). Το Κεφάλαιο 5 φέρει τον τίτλο «Ο Θησαυρός της Κλάραμπελ», της γνωστής αγελάδας των κόμικς του Ντίσνεϊ, ενώ το Κεφάλαιο 11 αποτελεί ένα «πανηγύρι» των κόμικς γεμάτο αναφορές σε παλιά περιοδικά και χαρακτήρες όπως ο Μίκι Μάους, ο Φέλιξ ο Γάτος, ο Φλας Γκόρντον, ο Ποπάι και η Όλιβ, ο Φάντομ, ο Μαντρέικ ο Μάγος, ο Λιλ Αμπνερ κ.ά. μαζί με τις εικόνες τους που παρεμβάλλονται στο μυθιστόρημα και συνδιαμορφώνουν την ιστορία. Σελίδα από τη «Μυστηριώδη Φλόγα της Βασίλισσας Λοάνα» Αξίζει κανείς να διαβάσει το σύνολο του έργου του Ουμπέρτο Έκο σε όλους τους τομείς όπου δραστηριοποιήθηκε. Παραμένει πάντα συναρπαστικό και επίκαιρο παρά τις επιμέρους διαφωνίες που μπορεί να ανακύπτουν σε ζητήματα θεωρίας και ερμηνείας. Ειδικότερα οι αναγνώστες των κόμικς, διαβάζοντας τόσο τα μυθιστορήματα όσο και τα δοκίμια του Ιταλού διανοητή και ανατρέχοντας σε αυτά, μπορούν να κατανοήσουν καλύτερα τη γλώσσα της ένατης τέχνης. Και να θυμηθούν παλιά κι αγαπημένα αναγνώσματα της παιδικής ηλικίας που, έστω κι αν χρειάστηκε να περάσουν πολλές δεκαετίες, εν τέλει αναγνωρίστηκαν ως άξια προσοχής και μελέτης. Από μόνο του θα αρκούσε αλλά υπάρχουν αμέτρητοι ακόμα λόγοι για να επιστρέφει κανείς διαρκώς στη σπουδαία λογοτεχνική και επιστημονική εργογραφία ενός μεγάλου συγγραφέα. Και το σχετικό link...
  13. Σε αυτά τα στριπς, τα οποία συλλέχθηκαν στα ελληνικά από το άλμπουμ "Αγαπητέ μου Εκδότη...", ο Σνούπι προσπαθεί να γίνει συγγραφέας. Σε scan του tzac
  14. Ένα αποχαιρετιστήριο άρθρο, για τον θάνατο του Charles Schulz, δημιουργού των Peanuts, που δημοσιεύτηκε το 2000, στο 11ο τεύχος του περιοδικού Ανατολικός.
  15. Στριπ από τα Peanuts (του Charles M. Schulz βεβαίως-βεβαίως) που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το μακρινό 1957.
  16. Ο Ουμπέρτο Έκο μιλά για την ποιητική δύναμη του Σνούπι – και τα λέει υπέροχα Ανθρωπολογία, αυθεντίες, μεσαιωνική αισθητική, μέσα ενημέρωσης, θεωρία της λογοτεχνίας, θεωρίες συνωμοσίας, σημειωτική και ασχήμια: ο Ουμπέρτο Έκο είχε τεράστια γκάμα ενδιαφερόντων όπως μπορεί εύκολα να διαπιστώσει όποιος διαβάσει έστω και τμήμα της βιβλιογραφίας του, η οποία περιλαμβάνει λόγια αλλά άκρως ενδιαφέροντα μυθιστορήματα όπως ‘Το όνομα του Ρόδου’ και ‘Το Εκκρεμές του Φουκώ’. Η ατελείωτη λίστα ενδιαφερόντων του φτάνει μέχρι και τα κόμικς και ιδιαίτερα το Peanuts του Charles Μ. Schulz, που ενθουσίασε λογοτέχνες πολλών διαφορετικών παραδόσεων γράφει το Open Culture. Πριν από περίπου 30 χρόνια, ο Ιταλός δοκιμιογράφος, κριτικός και φιλόσοφος, είχε γράψει ένα άρθρο όπου εξηγούσε γιατί αυτό το κόμικ είναι ίσως το πιο συναρπαστικό του 20ου αιώνα.. «Οι χαρακτήρες είναι απλοί», γράφει ο Έκο, αναλύοντας τα ονόματα και απαριθμώντας τις έντονες αρετές στον χαρακτήρα του Charlie Brown, της Lucy, της Violet, της Patty, της Frieda, του Linus, του Schroeder, του Pig Pen και του Snoopy, που μπλέκεται στα παιχνίδια και τις κουβέντες τους. «Από αυτόν τον απλό σχεδιασμό προκύπτει μια πλούσια και περίπλοκη εμπειρία ανάγνωσης. Σ’αυτό το βασικό σχήμα, υπάρχει μια σταθερή ροή εναλλαγών η οποία ακολουθεί ένα ρυθμό που βρίσκει κανείς μόνο σε ορισμένα πρωτογενή έπη. Πρωτογενές είναι και το συνήθειο να αναφέρει τους πρωταγωνιστές με ολόκληρα τα ονόματά τους. Ακόμη και η μητέρα του Charlie Brown τον αποκαλεί ‘Charlie Brown’, σαν να είναι κάποιος επικός ήρωας. Γι αυτό, δεν μπορεί κανείς να συλλάβει την ποιητική δύναμη του έργου του Schulz διαβάζοντας μόνο ένα ή δυο ή δέκα επεισόδια, πρέπει να αντιληφθεί εκτενώς τους χαρακτήρες και τις καταστάσεις επειδή η χάρη, η τρυφερότητα και το γέλιο γεννιούνται από την αδιάκοπη εναλλαγή μοτίβων και την πίστη στην αρχική έμπνευση. Απαιτεί από τον αναγνώστη μια συνεχή συμμετοχή στην εσωτερική ζέση που προηγείται των γεγονότων.» «Με αυτή τη λογική, το Peanuts βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με το Krazy Kat, το σχεδόν παράλογο αλλά πολύ καλλιτεχνικό και σεβαστό έργο του George Herriman που δημοσιευόταν από το 1913 ως το 1944. Η αλαζονεία του ποντικιού, η συμπόνια του σκύλου και η απελπισμένη αγάπη της γάτας φτάνουν σε αυτό που πολλοί κριτικοί θα περιέγραφαν ως ειλικρινή κατάσταση της ποίησης. Μια αδιάκοπη ελεγεία βασισμένη στη λυπηρή αθωότητα.» Αλλά οι παιδικοί χαρακτήρες του Peanuts προσθέτουν και μια άλλη διάσταση: «Η ποιητικότητα αυτών των παιδιών βρίσκεται στο γεγονός ότι τα βλέπουμε αντιμέτωπα με όλα τα προβλήματα και τα βάσανα των μεγάλων, οι οποίοι είναι απόντες. Μας επηρεάζουν επειδή είναι, σε ένα βαθμό, τέρατα. Είναι οι τερατώδεις παιδικές εκφάνσεις όλων των νευρώσεων του ανθρώπου του βιομηχανικού πολιτισμού. Μας επηρεάζουν επειδή συνειδητοποιούμε ότι αν είναι τέρατα, είναι επειδή εμείς, οι ενήλικες, τα κάναμε. Σ’αυτά τα παιδιά βρίσκουμε τα πάντα: Freud, μαζική κουλτούρα, αποτυχημένη μάχη για την επιτυχία, λαχτάρα για αγάπη, μοναξιά, παθητική συναίνεση και νευρωτική αντίδραση. Αλλά όλα αυτά τα στοιχεία δεν ανθίζουν κατευθείαν από τα στόματα των παιδιών: γίνονται αντιληπτά και εκφράζονται μέσα από το φίλτρο της αθωότητας. Τα παιδιά του Schulz δεν είναι ένα ύπουλο όργανο για να διαχειριστούμε τα προβλήματά μας ως ενήλικες. Βιώνουν αυτά τα προβλήματα σύμφωνα με την παιδική ψυχολογία και γι αυτό το λόγο φαίνονται σε μας ευαίσθητα και ανέλπιδα, σαν να αντιλαμβανόμαστε ξαφνικά ότι όλα μας τα δεινά έχουν μολύνει τα πάντα, ως το κόκαλο.» Ο Charles Μ. Schulz, Αλλά το ευρύχωρο μυαλό του Έκο βρίσκει και άλλα στοιχεία στην εξωστρεφώς ταπεινή δουλειά του Schulz. Αν διαβάσουμε αρκετά συνειδητοποιούμε ότι «έχουμε ξεφύγει από τον αδιάκοπο κύκλο της κατανάλωσης και της αποφυγής και φτάσαμε σχεδόν στην πηγή της αυτοσυγκέντρωσης.» Και πραγματικά λειτουργεί με όλα τα κοινά. Το Peanuts γοητεύει εξίσου τους ενήλικες και τα παιδιά με την ίδια ένταση, σαν κάθε αναγνώστης να βρίσκει κάτι για τον εαυτό του. Και έτσι με δυο πινελιές ο Schulz, 16 χρόνια μετά το θάνατό του, συνεχίζει να μας δείχνει στο πρόσωπο του Charlie Brown την δική του εκδοχή για την ανθρώπινη υπόσταση. Πηγή
  17. Σνούπι, ο διάσημος σκύλος – καρτούν που κοιμόταν στη στέγη του σπιτιού του και έδωσε το όνομά του στο διαστημικό σκάφος της αποστολής Απόλλων 10 . Ο σκιτσογράφος του μέσα από τις ιστορίες του βρήκε διέξοδο από την κατάθλιψη... Ο πιο διάσημος σκύλος καρτούν του κόσμου έκανε την εμφάνισή του για πρώτη φορά τον Οκτώβριο του 1950 μέσα από το δημοφιλές κόμικ «Πίνατς» του σπουδαίου σκιτσογράφου Τσαρλς Σουλτς. Ο Σνούπι ήταν ένας από τους πολλούς ήρωες της παρέας του κόμικ, αλλά έμελλε να γίνει πιο αγαπητός και πιο δημοφιλής ακόμα και από το αφεντικό του, τον Τσάρλι Μπράουν, που κατείχε την πρωταγωνιστική θέση. Ο Τσαρλς Σουλτς, γεννήθηκε στη Μινεάπολη στις 26 Νοεμβρίου 1922 από πατέρα Γερμανό και μητέρα Νορβηγή και πέθανε στην Καλιφόρνια στις 12 Φεβρουαρίου του 2000. Έλαβε μέρος στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο μετά τη λήξη του οποίου εργάσθηκε σαν καθηγητής στη σχολή «Art Instruction Inc», ενώ οι σπουδές του περιορίζονταν σε μαθήματα σχεδίου δια αλληλογραφίας. Η παρέα των «Πίνατς» εμφανίσθηκε αρχικά με το όνομα Li’l Folks το οποίο διατήρησαν μέχρι τις 2 Οκτωβρίου 1950, οπότε και ξαναβαφτίστηκαν βλέποντας το φως της δημοσιότητας. Όλοι οι χαρακτήρες του κόμικ ήταν βγαλμένοι από την προσωπική ζωή του σκιτσογράφου. Ήταν άνθρωποι που διαδραμάτισαν κάποιο ρόλο στη ζωή του μεγάλου δημιουργού ο οποίος, σύμφωνα με τη βιογράφο του Ρίτα Τζόνσον, έβρισκε με αυτό τον τρόπο διέξοδο από την κατάθλιψη. Για παράδειγμα, ο Σουλτζ εμπνεύστηκε τον Σνούπι από τον σκύλο της οικογένειας του, που λεγόταν Σπάικ.... O Σνούπι άρχισε να σκέφτεται και να εμφανίζει τις σκέψεις του σε μπαλόνι δύο χρόνια από τότε που εμφανίστηκε στο στριπ. Το χαρακτηριστικό του ήταν ότι κοιμόταν πάνω στην στέγη του σπιτιού του και όχι μέσα, παρόλο που το σπίτι του στο εσωτερικό παρουσιαζόταν πολύ άνετο με τέσσερα δωμάτια. Βοηθός του και σύντροφος στις περιπέτειές του, ήταν ένα μικρό κίτρινο πουλί που δεν πετούσε πολύ καλά. Ο Γούντστοκ, όπως λεγόταν, προσγειώθηκε για πρώτη φορά στην μύτη του την δεκαετία του ’60 και ο Σνούπι αντί να τσαντιστεί, τον έκανε φίλο του. Στην αρχή δεν είχε όνομα και ο Σουλτζ τον βάφτισε στις 22 Ιουνίου του 1970 από το διάσημο ροκ φεστιβάλ. Ο Σνούπι είναι σκύλος νάρκισσος και ονειροπόλος. Βαριέται την ζωή του, δεν είναι ευχαριστημένος που είναι ένα απλό αγγλικό λαγωνικό, για αυτό υποδύεται με την φαντασία του διάφορες προσωπικότητες. Από αστροναύτης γίνεται μπαλαρίνα, διάσημος πιλότος του πρώτου παγκόσμιου πολέμου που έχει ως αεροπλάνο το σπίτι του μέχρι και συγγραφέας που ξεκινάει πάντοτε τα μικρά διηγήματα του με την πρόταση «It was a dark and stormy night», όπως ο Βρετανός συγγραφέας Έντουαρντ Μπούλβερ-Λύττον. Το κόμικ έγινε πολύ διάσημο με αποτέλεσμα ο δημιουργός του να κερδίσει δύο φορές (μία το 1955 και μία το 1964) το βραβείο «Reuben», που θεωρείτο το «Όσκαρ» των κόμικς. Η δημοτικότητα της σειράς απογειώθηκε το 1965, όταν εμφανίσθηκε ο φανταστικός αντίπαλος του Σνούπι, ο Κόκκινος Βαρώνος. Μεγάλα περιοδικά όπως το «Τime», το «Life»,το «Newsweek», του αφιέρωναν εξώφυλλα και εκτενείς παρουσιάσεις. Η παγκόσμια «δόξα» ήρθε το 1969, όταν οι αστροναύτες της αποστολής Απόλλων 10, έδωσαν στα διαστημικά οχήματά τους, τα ονόματα Σνούπι και Τσάρλι Μπράουν.... Το κόμικ έχει δημοσιευθεί συνολικά σε 2.600 εφημερίδες, 75 χωρών, ενώ συνολικά έχει μεταφραστεί σε 21 γλώσσες. Στην Ελλάδα η γνωριμία έγινε τη δεκαετία του ’70, χάρη στο περιοδικό «Ταχυδρόμος» και έγινε γνωστό με τον τίτλο «Σνούπι», από τον κεντρικό χαρακτήρα του σκύλου. Κατά την δεκαετία του ’80 η παρέα των «Πίνατς» μεταφέρθηκε στην μικρή και μεγάλη οθόνη. Οι σκέψεις του Σνούπι ως κινούμενο σχέδιο δεν γράφονταν αλλά μεταφέρονταν μέσα από γρυλίσματα και παντομίμα. Το 2005, πέντε χρόνια μετά το θάνατό του, ο σκιτσογράφος βρέθηκε να κατέχει τη δεύτερη θέση στη λίστα Φόρμπς με 35 εκ. δολάρια, μετά τον Έλβις Πρίσλευ, ενώ ο «Σνούπι» κατάφερε να αποκτήσει το δικό του αστέρι στη «Λεωφόρο της δόξας» στο Χόλιγουντ, στις 2 Νοεμβρίου του 2015... Δείτε εδώ ένα απόσπασμα από την σειρά κινουμένων σχεδίων:... https://youtu.be/gKxXAwBRuVo Πηγή
  18. Τιμή: 14 ευρώ Ένα πρόσφατο και ενδιαφέρον βιβλίο σχετικά με τα κόμικς, που κυκλοφόρησε σχετικά πρόσφατα. Η συγγραφέας (την οποία έχω την ευχαρίστηση να γνωρίζω [έστω και λίγο] και προσωπικά, χωρίς να ξέρω ότι τα κόμικς περιλαμβάνονται στα άμεσα ενδιαφέροντά της), καθηγήτρια Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης στο νομό Κορινθίας και κάτοχος μεταπτυχιακού στη Δημιουργική Γραφή, ασχολείται με το πώς οι μικροί σε ηλικία ήρωες του Quino, του Charles Sculz και του Αρκά (Μαφάλντα, Τσάρλι Μπράουν και Σπουργίτι αντίστοιχα) αμφισβητούν τον κόσμο των μεγάλων. Το βιβλίο χωρίζεται σε έξι ενότητες. Στην πρώτη ("Εικονογραφήματα") παρουσιάζεται μια σύντομη επισκόπηση της ιστορίας των κόμικς, αλλά και της εκδοτικής παρουσίας τους στην Ελλάδα και γίνεται αναφορά στο χιούμορ μέσω των κόμικς, αλλά και στους μηχανισμούς του χιούμορ γενικότερα (αυτό το κομμάτι ήταν το πιο ενδιαφέρον για εμένα και θεωρώ ότι θα έπρεπε να είχε περισσότερη ανάπτυξη, τη στιγμή μάλιστα που γίνεται αναφορά σε βιβλία που δεν κυκλοφορούν στα ελληνικά και είναι και πολύ δυσεύρετα), καθώς και στη σχέση μεταξύ κόμικς και εκπαίδευσης αφενός και κόμικς και λογοκρισίας αφετέρου) Στη δεύτερη, τρίτη και τέταρτη ενότητα η συγγραφέας παρουσιάζει τα Peanuts, τη Μαφάλντα και τις Χαμηλές Πτήσεις του Αρκά αντίστοιχα, δίνοντας ένα σύντομο ιστορικό των εκδόσεων και αρκετά διεξοδική παρουσίαση των κύριων και δευτερευόντων χαρακτήρων κάθε σειράς. Στην πέμπτη ενότητα η συγγραφέας επιχειρεί μια σύγκριση των τριών σειρών, όσο αφορά στα τεχνικά χαρακτηριστικά, στη γλώσσα, στο περιβάλλον, στη θεματολογία και στους χαρακτήρες. Τέλος, στην έκτη ενότητα επιχειρείται η σύνδεση και η ερμηνεία της αμφισβήτησης μέσω του αιτήματος για αγάπη και αποδοχή (άλλη μια ενότητα, που πιστεύω ότι θα ήθελε λίγο περισσότερη ανάπτυξη) Το βιβλίο κλείνει με ένα κόμικ που έφτιαξε η ίδια η συγγραφέας, τη "Μνημόνικα". Νομίζω ότι ο τίτλος και μόνο σας προδιαθέτει για το περιεχόμενο, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να σκανάρω έστω και μια σελίδα για να πάρετε μια γεύση, επειδή θα καταστραφεί το βιβλίο. Συμπερασματικά, πρόκειται για ένα βιβλίο, που ενώ δεν μας λέει κάτι πραγματικά ρηξικέλευθο, διαβάζεται ευχάριστα και απευθύνεται κυρίως σε ανθρώπους που δεν έχουν μεγάλη σχέση με τα κόμικς ή τα θεωρούν υποδεέστερη μορφή τέχνης. Η συγγραφέας προσπαθεί με απλά και κατανοητά επιχειρήματα να δείξει ότι αυτό δεν ισχύει και ότι τα κόμικς μπορούν να προσφέρουν τροφή για σκέψη και ειδικά αφορμές για αμφισβήτηση και σύγκρουση με τον κόσμο των μεγάλων και την καθεστηκυία τάξη (κάτι, που προφανώς, είναι και το κεντρικό θέμα του βιβλίου). Αξίζει να επισημανθεί, ότι υπάρχουν αρκετές αναφορές στο βιβλίο του Scott McCloud "Κατανοώντας τα κόμικς", και στο βιβλίο του Soloup "Τα ελληνικά κόμικς" ενώ η συγγραφέας αντλεί συστηματικά πληροφορίες και θεωρίες από το έργο του Μαρτινίδη (κυρίως από το Κόμικς: Τέχνη και Τεχνικές της Εικονογράφησης, αλλά και από άλλα), κάτι που καθίσταται εμφανές από τις πολλές παραπομπές στα βιβλία του - εξάλλου υπάρχουν και προσωπικές ευχαριστίες προς το Μαρτινίδη στις αρχικές σελίδες του βιβλίου. Ευτυχώς, όλα αυτά οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η συγγραφέας έχει μελετήσει αρκετά πράγματα, τα έχει κατανοήσει και τα έχει ενσωματώσει εποικοδομητικά στο βιβλίο της. Και, ναι, θεωρώ ότι το συγκεκριμένο βιβλίο αξίζει οπωσδήποτε μια ανάγνωση, εύχομαι να πάει καλά και ευελπιστώ σε μια δεύτερη, πιο εμπλουτισμένη έκδοση στο μέλλον.
  19. Το πρόσωπο πίσω από το κινούμενο σχέδιο Πέθανε η «μικρή κοκκινομάλλα» του Τσάρλι Μπράουν Η «μικρή κοκκινομάλλα», με την οποία είναι τρελά ερωτευμένος ο Τσάρλι Μπράουν και στην οποία ουδέποτε τόλμησε να εξομολογηθεί τον έρωτά του, έφυγε από την ζωή. Η Ντόνα Μέι Γουόλντ, η γυναίκα με τα κόκκινα μαλλιά που ενέπνευσε στον Τσάρλς Σουλτς τον χαρακτήρα για τον οποίο ο Τσάρλι Μπράουν «θα έδινε τα πάντα» για να έρθει να κάτσει πλάι του, απεβίωσε στις αρχές Αυγούστου από καρδιακή ανεπάρκεια και διαβήτη, σύμφωνα με σημερινό δημοσίευμα της εφημερίδας Star Tribune. Ήταν 87 ετών. Ο πατέρας του Σνούπι και η Ντόνα Τζόνσον -το πατρικό της όνομα- έκαναν παρέα για πολλά χρόνια και ο Τσαρλς Σουλτς την είχε ζητήσει μάλιστα σε γάμο, αλλά εκείνη είχε αρνηθεί, σύμφωνα με την Washington Post. Το αληθινό όνομα της μικρής κοκκινομάλλας είχε αποκαλυφθεί μόλις το 1989, σε μια εγκεκριμένη βιογραφία του Τσαρλς Σουλτς, γραμμένη από τη Ρέτα Γκρίμσλεϊ Τζόνσον. «Είχα μια καλή ζωή. Μια πολύ καλή ζωή» είχε πει στην Washington Post. Είχε τρεις κόρες, επτά εγγόνια και 13 δισέγγονα, σύμφωνα με την Star Tribune. Η «μικρή κοκκινομάλλα» -ένα πρόσωπο που επέτρεψε στον Τσαρλς Σουλτς να υπογραμμίσει το πόσο υπερβολικά ντροπαλός και χωρίς αυτοπεποίθηση ήταν ο Τσάρλι Μπράουν- δεν εμφανίζεται ποτέ στο κόμικς. Είναι αντίθετα παρούσα σε πολλές ταινίες κινούμενων σχεδίων, η πιο πρόσφατη από τις οποίες είναι «Ο Σνούπι και ο Τσάρλι Μπράουν - Πίνατς» που έκανε πρεμιέρα το 2015. ΠΗΓΗ: in.gr
  20. Ένα μουσείο αφιερωμένο στο έργο του Charles M. Schulz, δημιουργού του κόμικς Peanuts και του αγαπημένου ήρωα Σνούπι, άνοιξε στην Ιαπωνία. Προσωρινή έδρα του μουσείου είναι το Τόκιο και είναι το πρώτο επίσημο μουσείο-δορυφόρος έξω από τις ΗΠΑ, του μουσείου Charles M. Schulz, που έχει έδρα την Καλιφόρνια και ξεκίνησε με μια έκθεση που έχει ως θέμα «Αγαπημένο μου Peanuts». Τα αρχικά καρτούν, αλλά και τα κινούμενα σχέδια του Schulz, παρουσιάζονται στο μουσείο Σνούπι του Τόκιο. Ήρωες που αγαπήθηκαν σε όλο τον κόσμο όπως ο Τσάρλι Μπράουν, η Λούσι, ο Λίνους και φυσικά ο Σνούπι είναι εκεί και περιμένουν τους αμέτρητους θαυμαστές τους να τους δουν από κοντά. «Ο ιαπωνικός πολιτισμός έχει ιδιαίτερη εκτίμηση για τα κόμικς και κατά πάσα πιθανότητα βοήθησε κάποιους», είπε η Paige Braddock, δημιουργικός διευθυντής στο Charles M. Schulz Creative Associates. Η καριέρα του Schulz ξεκίνησε το 1950 και διήρκεσε μέχρι τις 13 Φεβρουαρίου του 2000 · μία ημέρα μετά ο σκιτσογράφος πέθανε σε ηλικία 77 ετών. Τα σκίτσα του τα έχουν φιλοξενήσει περισσότερες από 2.600 εφημερίδες σε όλο τον κόσμο. Ο Σνούπι είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στην Ιαπωνία και ανταγωνίζεται με άλλους χαρακτήρες κινουμένων σχεδίων, όπως τη Hello Kitty και τους ήρωες των κόμικς manga. Το μουσείο του Σνούπι στο Τόκιο άνοιξε τις πύλες του στις 23 Απριλίου και θα δέχεται τους επισκέπτες του μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2018. Και το σχετικό link...
  21. Τα χίλια πρόσωπα του Ουμπέρτο Έκο, από τον Daniel Cuello, σε ένα έξυπνο λογοπαίγνιο ανάμεσα στο επίθετό του και το ιστορικό ιταλικό περιοδικό Linus Οι θεωρίες γύρω από την αισθητική των κόμικς, την ερμηνεία τους, το εικαστικό και γλωσσικό λεξιλόγιό τους γνωρίζουν τα τελευταία χρόνια μια πρωτοφανή εξέλιξη. Πριν από μισό αιώνα τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά. Σε ακαδημαϊκό και επιστημονικό επίπεδο, σχεδόν κανείς δεν ασχολούνταν μαζί τους. Μέχρι που έκανε την αρχή ο Ουμπέρτο Έκο (1932-2016). Όταν το 1964, σε ηλικία μόλις 32 ετών, ο Ουμπέρτο Έκο συνέγραφε τους «Κήνσορες και Θεράποντες» (πρωτότυπος τίτλος: «Apocalittici e Integrati», που σημαίνει «Αποκαλυπτικοί και Ενταγμένοι», στα ελληνικά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γνώση, σε μετάφραση Εφης Καλλιφατίδη) έφερνε στο προσκήνιο μια κόντρα που έμελλε τα επόμενα χρόνια να πάρει μεγάλες πολιτικές και ιδεολογικές διαστάσεις: αυτήν ανάμεσα στους θεματοφύλακες των αποκαλούμενων υψηλών τεχνών, που δεν χάνουν την ευκαιρία να στηλιτεύσουν τη μαζική κουλτούρα ως άξεστο και κιτς λογοτεχνικό και ψυχαγωγικό παραπροϊόν, και στους απολογητές της, που την αποδέχονται ως έχει, χωρίς να κριτικάρουν τον τρόπο και τον λόγο της γιγάντωσής της. Οι πρώτοι «αποκαλύπτουν» τη λειτουργία της μαζικής κουλτούρας καθώς και τα συμφέροντα που αυτή εξυπηρετεί, ενώ οι δεύτεροι, έχοντας «ενταχθεί» πλήρως στο σύστημα της διάδοσης και κατανάλωσής της, απλώς την απολαμβάνουν και την προωθούν. Με διαλεκτικό τρόπο, ο Ουμπέρτο Έκο επιχειρεί να γεφυρώσει αυτό το χάσμα. Αναδεικνύοντας όχι τόσο τα σημεία που θα μπορούσαν να επιτρέψουν τη σύγκλιση αλλά καυτηριάζοντας την παθητικότητα της επανάπαυσης σε ένα προκαθορισμένο και τάχα στέρεο και άκαμπτο μοντέλο ερμηνείας του φαινομένου της μαζικής κουλτούρας που δεν λαμβάνει υπόψη του τον πραγματικό κόσμο. Ως προς τούτο, επικαλείται τον Μαρξ σύμφωνα με τον οποίο: «Εφόσον ο άνθρωπος διαμορφώνεται από τις συνθήκες, οφείλουμε να καταστήσουμε τις συνθήκες ανθρώπινες». Ένα από τα βασικά εργαλεία και παραδείγματα του Έκο είναι και τα κόμικς, για τα οποία προτρέπει τους πανεπιστημιακούς και διανοούμενους της εποχής του να μελετήσουν μια σειρά από ανεξερεύνητους και αχαρτογράφητους, έως τότε, τομείς: «Κινηματογραφική διαδοχή των strips. Ιστορικές καταβολές. Επιδράσεις του κινηματογράφου. Ενδεχόμενες διαδικασίες διδασκαλίας. Σχετικές αφηγηματικές δυνατότητες. Ενότητα λόγου-δράσης που πραγματοποιείται με γραφιστικά τεχνάσματα. Ο παράγωγος νέος ρυθμός και νέος αφηγηματικός χρόνος. Νέοι τρόποι για την απεικόνιση της κίνησης (οι σχεδιαστές των κόμικς απομιμούνται τη μουβιόλα˙ δεν ξεκινούν από ακίνητα πρότυπα, αλλά από φωτογράμματα που ορίζουν μια στιγμή της κίνησης). Καινοτομίες στην τεχνική της ονοματοποιίας. Επιδράσεις των προηγούμενων ζωγραφικών εμπειριών. Γέννηση ενός νέου ρεπερτορίου εικονογραφίας και τυποποιήσεων, που λειτουργούν πλέον ως τόποι για το κοινό των νομέων και που προορίζονται να καταστούν στοιχεία κεκτημένου τρόπου ομιλίας για τις νέες γενιές. Οπτικοποίηση της γλωσσικής μεταφοράς. Καθορισμός τύπων χαρακτήρων, όριά τους, παιδαγωγικές τους δυνατότητες, μυθοποιητική τους λειτουργία». Η σελίδα αυτή του Milton Caniff από τη σειρά Steve Canyon έγινε αντικείμενο εξονυχιστικής σημειωτικής μελέτης από τον Έκο Και εφαρμόζοντας ο ίδιος αυτήν την προτροπή, εξετάζει με εξονυχιστικό, σχεδόν χειρουργικό-ανατομικό τρόπο μια σελίδα του Milton Caniff από τη σειρά Steve Cannyon και καταλήγει σε μια σειρά από συμπεράσματα για την αφηγηματική λειτουργία, τις συμβάσεις, τη διατήρηση του σασπένς, το ρεπερτόριο των συμβολισμών κ.ά., που συνιστούν αυτό που ο Έκο χαρακτηρίζει «σημαντική» των κόμικς και για την οποία διευκρινίζει ότι: «ο όρος “σημαντική” των κόμικς είναι απλώς μεταφορικός, εφόσον τα κόμικς χρησιμοποιούν τον κοινό τρόπο ομιλίας και οι αναφορές των ποικίλων σημείων αναλύονται ως προς αυτόν τον τρόπο. Κυρίως, όμως, τα κόμικς δεν μεταχειρίζονται ως σημαίνοντα μόνον τους γλωσσικούς όρους, αλλά όπως είδαμε, και εικονογραφικά στοιχεία που διαθέτουν μονοσήμαντο σημαινόμενο. Κατά δεύτερον, από τη στιγμή που οι όροι του κοινού τρόπου ομιλίας εμφανίζονται έγκλειστοι στο μπαλονάκι, αποκτούν σημαινόμενα που συχνά έχουν ισχύ μόνον στο πλαίσιο του κώδικα των κόμικς. Μ’ αυτήν την έννοια λοιπόν, το μπαλονάκι δεν είναι απλώς ένα συμβατικό στοιχείο που ανήκει σ’ ένα ρεπερτόριο στοιχείων, αλλά ένα στοιχείο μετα-γλώσσας ή μάλλον ένα είδος προκαταρκτικού σήματος που επιβάλλει την αναφορά σ’ έναν συγκεκριμένο κώδικα για να αποκρυπτογραφηθούν τα σήματα που περιέχονται στο εσωτερικό του». Ωστόσο, η διαλεκτική του συλλογισμού του δεν αποθεώνει τα κόμικς αλλά διατηρεί και κάποιες επιφυλάξεις, απολύτως λογικές το 1964. Όπως γράφει: «Το γεγονός ότι το είδος αυτό εμφανίζει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά ύφους δεν αποκλείει το ότι μπορεί να βρίσκεται σε παρασιτική σχέση με άλλα καλλιτεχνικά φαινόμενα. Από την άλλη πλευρά, το γεγονός ότι σε ορισμένα επίπεδα μπορούν να εντοπιστούν σχέσεις παρασιτισμού, δεν αποκλείει το ότι σε άλλα επίπεδα το είδος αυτό βρίσκεται σε σχέσεις προώθησης και προπόρευσης». Στα παραδείγματα, όμως, που αναφέρει καταφεύγει σε μια πιθανώς λανθασμένη εκτίμηση: «Στο επίπεδο του κάδρου, τα κόμικς προφανώς οφείλουν στον κινηματογράφο κάθε τους δυνατότητα και χάρη». Κι αυτό γιατί τα κόμικς ως μέσο προηγούνται του κινηματογράφου και το ντεκουπάζ σε αυτά έχει επινοηθεί ως μέθοδος κατακερματισμού του χρόνου και διάρρηξης του χρονικού continuum πριν από το κινηματογραφικό μοντάζ. Η σειρά Krazy Kat του George Herriman εκθειάστηκε, απολύτως δικαιολογημένα, από τον Ουμπέρτο Έκο παρά τις κάποιες πιθανές ανακρίβειες στις περιγραφές του Ένα παρόμοιο «λάθος» του Έκο έγκειται στην άποψή του για τη σειρά Krazy Kat του George Herriman για την οποία αναφέρει ότι «το σχέδιο ήταν πρωτότυπο με κάποιες σουρεαλιστικές αποχρώσεις, ιδιαίτερα στα σεληνιακά και απίθανα τοπία, που είχαν σκοπό να αφαιρέσουν κάθε αληθοφάνεια από την ιστορία». Η ιστορική έρευνα απέδειξε ότι τα περισσότερα από τα -φαινομενικά εξωπραγματικά- τοπία στις ιστορίες του Αμερικανού δημιουργού δεν ήταν παρά καλλιτεχνικές ελεύθερες αποδόσεις των ασυνήθιστων γεωμορφολογικών σχηματισμών στην έρημο της Αριζόνα την οποία συχνά επισκεπτόταν. Στο ίδιο κεφάλαιο ο Έκο καταφεύγει και σε μια ισοπεδωτική κριτική λέγοντας πως «η καλύτερη απόδειξη του ότι το κόμικ είναι βιομηχανικό προϊόν απλής κατανάλωσης είναι ότι, έστω κι αν ένας ήρωας επινοείται από κάποιον ιδιοφυή δημιουργό, μετά από λίγο ο δημιουργός αντικαθίσταται από μια equipe, η ιδιοφυΐα του γίνεται αντικαταστατή, η επινόησή του προϊόν εργαστηρίων». Στη συνέχεια, όμως, προχωρά σε μια πρωτοποριακή και διεξοδική ερμηνεία μιας εμβληματικής σειρά κόμικς, των Peanuts του Charles Schulz, με πρωταγωνιστές τον Τσάρλι Μπράουν, τη Λούσι, τον Λάινους, τους συμμαθητές του και τον Σνούπι, για την οποία επισημαίνει τη δεξιοτεχνική μεταφορική της αναφορά στον κόσμο των ενηλίκων. «Η ποίηση των εν λόγω παιδιών γεννιέται από το γεγονός ότι σ’ αυτά ξαναβρίσκουμε όλα τα προβλήματα, όλα τα παθήματα των ενηλίκων, οι οποίοι μένουν στα παρασκήνια […] Τα παιδιά αυτά μας αγγίζουν βαθύτατα γιατί κατά μια έννοια είναι τέρατα: είναι τερατώδεις παιδικές αναγωγές όλων των νευρώσεων ενός σύγχρονου πολίτη του βιομηχανικού πολιτισμού. Μας αγγίζουν βαθιά διότι αντιλαμβανόμαστε ότι είναι τέρατα, επειδή εμείς οι μεγάλοι τα κάναμε. Στα παιδιά αυτά ξαναβρίσκουμε τα πάντα, τον Φρόυντ, τη μαζικοποίηση, την κουλτούρα που συσσωρεύσαμε μέσα από διάφορες επιλογές, τον απεγνωσμένο αγώνα για επιτυχία, την αναζήτηση συμπαθειών, τη μοναξιά, την αλαζονική αντίδραση, την παθητική συναίνεση και τη νευρωτική διαμαρτυρία». Στη συμπεριφορά των πρωταγωνιστών της σειράς Peanuts του Charles Schulz, ο Έκο εντοπίζει όλες τις νευρώσεις και τα προβλήματα του κόσμου των ενηλίκων Στο ίδιο βιβλίο περιλαμβάνεται και το ιδιαίτερα επιδραστικό κείμενο του Έκο για τον Σούπερμαν, στο οποίο ο Ιταλός σημειολόγος αναλύει τη μυθοποιητική διάσταση των υπερηρώων, την ομοιότητα και τις διαφορές σε σχέση με τους μυθικούς ήρωες παλαιών εποχών και πολιτισμών (Ηρακλής, Ζίγκφριντ, Ορλάνδος, Πανταγκρουέλ, Πίτερ Παν κ.ά.), τη διαχρονική δομή των μύθων, το σχήμα της επανάληψης, την έννοια της ανάλωσης κ.λπ. Στους «υπερήρωες» και το «λαϊκό μυθιστόρημα», μάλιστα, θα επιστρέψει το 1976 με τον «Υπεράνθρωπο των Μαζών» (εκδ. Γνώση) όπου, με σημειωτικές μεθόδους, αναπτύσσει περισσότερο κάποιες προγενέστερες ιδέες του Γκράμσι και αναλύει τις δομές συγγένειας μεταξύ χαρακτήρων όπως ο Μάκβεθ, ο Μοντεχρίστος, ο Αρσέν Λουπέν, ο Ταρζάν, ο Τζέιμς Μποντ κ.ά. Αντίστοιχες αναφορές σε χαρακτήρες των κόμικς θα κάνει, αλλού εκτενέστερα και αλλού πιο σύντομα, και σε άλλα βιβλία του, όπως το Περί Λογοτεχνίας (εκδ. Ελληνικά Γράμματα), αλλά και σε μυθιστορήματά του, όπως «Η μυστηριώδης φλόγα της βασίλισσας Λοάνα» (εκδ. Ελληνικά Γράμματα). Γενικότερα, το έργο του πανεπιστημιακού, συγγραφέα και σημειολόγου Ουμπέρτο Έκο είναι διάσπαρτο από αναφορές σε κόμικς. Με την τόλμη του να τα εντάξει ως είδος στην ακαδημαϊκή έρευνα συνέβαλε στη «νομιμοποίησή» τους ως έργων τέχνης στους κύκλους της διανόησης, στην περαιτέρω εξέλιξή τους όσο και στην εξέλιξη των θεωρητικών αναζητήσεων περί αυτά. Ο θάνατός του πριν από λίγες μέρες αφήνει φτωχότερους τους φίλους των κόμικς και δίνει την αφορμή για μια ακόμη ανάγνωση των πολύτιμων γραπτών του. Και το σχετικό link...
  22. Ο Σνούπι και τα τρισδιάστατα... φιστίκια Με αρχηγό τον Τσάρλι Μπράουν και το διάσημο μπιγκλ του, τα διάσημα κόμικς «Peanuts» του Τσαρλς Σουλτς εξορμούν και στη μεγάλη οθόνη εδώ το βίντεο με υπότιτλους Με έναν πρωτότυπο, χαριτωμένο αλλά και εκπαιδευτικό τρόπο αποφάσισε η 20th Century Fox να ξεκινήσει την καμπάνια της για την προώθηση της ταινίας «Ο Σνούπι και ο Τσάρλι Μπράουν - Πίνατς: Η ταινία», που αναμένεται να διανεμηθεί στην Ελλάδα τον προσεχή Νοέμβριο. Στο βίντεο που παρουσιάζουμε εδώ, ο σκηνοθέτης της, Στιβ Μαρτίνο, «διδάσκει» πώς να ζωγραφίσεις το πιο διάσημο και αξιαγάπητο μπιγκλ του κόσμου. Και προτείνει στους θεατές να ζωγραφίσουν τον δικό τους Σνούπι για να τον μοιραστούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με το hashtag #DrawSnoopy. Ολα αυτά δε γίνονται λίγο πριν από τα γενέθλια του λευκού σκύλου που είναι στις 10 Αυγούστου, όπως μαθαίνουμε για πρώτη φορά στο κόμικ της 10ης Αυγούστου 1968. Πρόκειται φυσικά για το ευφάνταστο, πανέξυπνο σκυλάκι του Τσάρλι Μπράουν, κεντρικού ήρωα της σειράς κόμικς «Peanuts» του Τσαρλς Σουλτς, το οποίο εμφανίστηκε στη σειρά στις 4 Οκτωβρίου του 1950, μόλις δύο ημέρες μετά την πρώτη έκδοση του κόμικ. Θυμίζουμε ότι αρχικώς τα «Peanuts» φιλοξενήθηκαν σε ημερήσια βάση σε εννέα εφημερίδες, ανάμεσα στις οποίες οι «Washington Post», «Chicago Tribune» και «The Boston Globe». Σύμφωνα με τον Σουλτς, ο Σνούπι ήταν εμπνευσμένος από τον δικό του σκύλο, Σπάικ, που είχε ως παιδί. Η σχέση ανάμεσα στον Σνούπι και στον ιδιοκτήτη του είναι ιδιαίτερη, καθότι ο Σνούπι σνομπάρει τον Τσάρλι, θεωρώντας τον εαυτό του υπεράνω. Ο Τσάρλι Μπράουν είναι αυτό που λέμε αξιαγάπητος loser. Μάχεται συνέχεια, δεν εγκαταλείπει ποτέ και σχεδόν ποτέ δεν... κερδίζει. Είναι ο μάνατζερ της χειρότερης ομάδας μπέιζμπολ στον κόσμο. Κι όμως, είναι εκεί σε κάθε παιχνίδι. Δεν βρίσκει το κουράγιο να μιλήσει στη Μικρή Κοκκινομάλλα... Παρ' όλα αυτά, ακόμη ελπίζει. Αν και οι φίλοι του, το δέντρο του, ακόμη και το σκυλί του, τον πειράζουν, ο Τσάρλι Μπράουν είναι πάντα ο αφοσιωμένος ήρωας. Από τους υπόλοιπους χαρακτήρες δεν πρέπει, φυσικά, να ξεχνάμε την γκρινιάρα και δεσποτική Λούσι που συχνά μοιράζει συμβουλές από τον αυτοσχέδιο θάλαμο ψυχολόγου που έχει φτιάξει (5 σεντ η συμβουλή) και τον αδελφό της τον Λάινους ή αλλιώς το παιδάκι με την «κουβέρτα ασφαλείας». Φωνή της λογικής στη γειτονιά, ο Λάινους είναι ο καλοπροαίρετος φιλόσοφος που πάντα κρατά την κουβερτούλα του, έχει έναν καλό λόγο για όλους... ακόμη και για την αυταρχική Λούσι. Αν ο Τσάρλι Μπράουν είναι η καρδιά του σύμπαντος των «Peanuts», τότε ο Λάινους είναι η ψυχή του και η Πέπερμιντ Πάτι μια ατρόμητη φυσική ηγέτις και αθλήτρια, που μπορεί να τα βάλει με οποιαδήποτε πρόκληση, εκτός από το... διάβασμα. Υπάρχει επίσης το αμόρε της Λούσι, ο Σρέντερ, μια μίνι μουσική ιδιοφυΐα που σπάνια αποχωρίζεται το μικρό πιάνο του ή το είδωλό του, τον Μπετόβεν, ο Πίγκπεν, πέρα για πέρα άνετος με τον - μονίμως σκονισμένο - εαυτό του και η Σάλι, μικρή αδελφή του Τσάρλι Μπράουν, η οποία πιστεύει ότι ο κόσμος τής χρωστά μία απάντηση για μερικά από τα πιο μπερδεμένα προβλήματά του. Προσωπική αδυναμία μου ωστόσο είναι ο Γούντσοκ, ένα μικροσκοπικό κίτρινο πουλάκι που πεταρίζει και τραυλίζει εδώ και εκεί και είναι δεξί χέρι του Σνούπι, είτε ως πιστός μηχανικός για τον Ιπτάμενο Ασο και ηγέτη των Μπιγκλ Προσκόπων, ή αφοσιωμένος γραμματέας στον επικεφαλής Μπιγκλ. Με το «Ο Σνούπι και ο Τσάρλι Μπράουν - Πίνατς: Η ταινία» οι Τσάρλι Μπράουν, Σνούπι, Λούσι, Λάινους και η υπόλοιπη αγαπημένη συμμορία κάνουν το τρισδιάστατο ντεμπούτο τους στη μεγάλη οθόνη. Βασικό θέμα της ταινίας είναι η προσπάθεια του Σνούπι, που μέσα σε όλα είναι και άριστος... πιλότος, να αντιμετωπίσει τον αιώνιο αντίπαλό του, τον Κόκκινο Βαρόνο. πηγή
  23. Μουσείο Snoopy στην Ιαπωνία Θα λειτουργήσει στο Τόκιο για δυο χρόνια Μουσείο Σνούπι, Τόκυο Στην Ιαπωνία ανοίγει ένα νέο μουσείο αφιερωμένο στο αγαπημένο κόμικς του Charles Schulz. Το Μουσείο Snoopy του Τόκιο έχει προγραμματιστεί να ανοίξει τον Μάρτιο του 2016. Ο φιλοπερίεργος ήρωας Τσάρλι Μπράουν που έγινε φέτος 65 ετών και η παρέα του έχουν ήδη ένα μουσείο αφιερωμένο σε αυτούς στο Charles M. Schulz Museum και Ερευνητικό Κέντρο στην Santa Rosa, Καλιφόρνια. Mουσείο Σνούπι,Santa Rosa, Καλιφόρνια Την περασμένη εβδομάδα γιόρτασε και τα 47α γενέθλιά του ένα άλλος χαρακτήρας των Peanuts, ο Franklin, ο πρώτος αφροαμερικανικός χαρακτήρας σε μεγάλο αμερικανικό κόμικ. Ο Φράνκλιν έκανε το ντεμπούτο του κατά τη διάρκεια του κινήματος πολιτικών δικαιωμάτων μετά τη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ, το 1968. Το νέο μουσείο θα βρίσκεται στην περιοχή Roppongi της πόλης, γνωστή για τα καταστήματά της και το Μουσείο Τέχνης Mori. Το μουσείο θα λειτουργήσει μόνο για δύο έτη και έξι μήνες, έως τον Σεπτέμβριο 2018 παρά τις προβλέψεις για 800.000 επισκέπτες ετησίως. πηγή
  24. Οι Avengers της Marvel συνασπίζονται για να υπερασπιστούν τα θύματα του σχολικού bullying Πολύς λόγος γίνεται τον τελευταίο καιρό για το bullying και ειδικότερα για τη βίαιη συμπεριφορά των νέων απέναντι στα πιο «αδύναμα», στα πιο «ευαίσθητα», στα διαφορετικά παιδιά. Στη χώρα μας, που το πρόβλημα δεν είναι ακόμη τόσο έντονο όσο σε άλλες χώρες, ιδιαίτερα της «αναπτυγμένης» Δύσης, μαθαίνουμε διαρκώς για περιστατικά κακοποίησης παιδιών από ομάδες νταήδων. Στον κόσμο των κόμικς το bullying και κυρίως η άμεση και η έμμεση καταδίκη του έχουν μακρά ιστορία. Και απ’ ό,τι φαίνεται, όσο στεκόμαστε απαθείς, θα έχουν και μέλλον. Ο μικρός Craig είναι ένα λεπτοκαμωμένο, ευγενικό, κλειστό και ευαίσθητο παιδί που μεγαλώνει μαζί με τον αδερφό του σε ένα καταπιεστικό και βίαιο οικογενειακό περιβάλλον. Συχνά πέφτει θύμα της πατρικής βαναυσότητας και στο σχολείο γίνεται στόχος της ειρωνείας της δασκάλας. Μέχρι που θα τον περιλάβουν οι νταήδες του σχολείου. Σαν αγέλη από πεινασμένα ζώα θα του επιτεθούν και θα τον «κατασπαράξουν» επειδή είναι αδύνατος, επειδή ο μπαμπάς του μοιάζει με Μεξικάνο, επειδή η μαμά του είναι θρησκευόμενη, επειδή ο αδερφός του έχει αχτένιστα μαλλιά και αστεία φωνή, επειδή, επειδή, επειδή... Ολα αυτά συμβαίνουν στο Blankets (εκδ. ΚΨΜ) του Craig Thompson, ένα εικονογραφημένο μυθιστόρημα, όπως το αποκαλεί ο δημιουργός του, κρατώντας έτσι κάποιες αποστάσεις από την αυτοβιογραφία· ένα κόμικς που, ωστόσο, έχει αυτοβιογραφικά στοιχεία, όπως έχει κατ’ επανάληψη δηλώσει ο ίδιος. Ο Craig του Blankets και κάθε Craig είναι πάντα το εύκολο θύμα για bullying λόγω της διαφορετικότητάς του που στα μάτια τού νταή είναι ύποπτη, ενοχλητική, εχθρική και, ως εκ τούτου, πρέπει να παταχθεί για να επικρατήσει η ομοιομορφία των πολλών. Αυτή η θέση του πρωταγωνιστή ως θύματος σε τρυφερή ηλικία, θα τον στοιχειώνει για πάντα - φυσικά μαζί με άλλες τραυματικές εμπειρίες μιας παιδικότητας που απώλεσε την αθωότητά της. Ο Craig, εντούτοις, θα καταφέρει να χειραφετηθεί και να ξεπεράσει τη βία των συνομηλίκων του, τις θρησκευτικές αγκυλώσεις της οικογένειάς του, τις φοβίες του και τις ενοχές του και θα βρει στον έρωτα και στην τέχνη τις διεξόδους από το ασφυκτικό περιβάλλον του. Δεν είναι όλα τα παιδιά εξίσου τυχερά. Ούτε εξίσου δυνατά. Αλλά αυτό δεν θα έπρεπε να είναι πρόβλημα. Θα έπρεπε να είναι η λύση. Οι νταήδες επιτίθενται στο Blankets του Craig Thompson Παρόμοια προβλήματα επί πενήντα ολόκληρα χρόνια είχε και ένας από τους πιο διάσημους χαρακτήρες στην ιστορία των κόμικς: ο μικρός Τσάρλι Μπράουν, στη σειρά Peanuts του Charles Schulz, γνώρισε στο πετσί του, στο σώμα του και, περισσότερο, στην ψυχή του τη βάναυση συμπεριφορά φίλων και συμμαθητών και κυρίως της Λούσι, μιας κομψευόμενης πιτσιρίκας που λες κι έχει βαλθεί να ισοπεδώσει τον, ούτως ή άλλως, εύθραυστο ψυχικό κόσμο του. Ο Ουμπέρτο Εκο, στους «Κήνσορες και Θεράποντες» (εκδ. Γνώση) γράφει για τον κόσμο των Peanuts: «Στο κέντρο του βρίσκεται ο Τσάρλι Μπράουν: αφελής, κεφάλας, πάντοτε αδέξιος και επομένως προορισμένος για την αποτυχία. Ενώ χρειάζεται μέχρι νευρώσεως την επικοινωνία και τη “δημοτικότητα”, οι μητριαρχικές και κουτοπόνηρες πιτσιρίκες που τον περιβάλλουν τον ξεπληρώνουν με περιφρόνηση, με σχόλια για το στρογγυλό του κεφάλι, με κατηγορίες για βλακεία, με μικρές κακίες που τον πληγώνουν καίρια… »Η τραγωδία είναι ότι ο Τσάρλι Μπράουν δεν είναι κατώτερος. Ακόμη χειρότερα: είναι απόλυτα φυσιολογικός. Είναι όπως όλοι μας. Γι’ αυτό βαδίζει συνεχώς στο χείλος της αυτοκτονίας ή μάλλον της κατάρρευσης: διότι ψάχνει τη σωτηρία με τις φόρμουλες που του προτείνει η κοινωνία όπου ζει (η τέχνη να κατακτάς τους φίλους, πώς θα γίνεις απαραίτητος στις συγκεντρώσεις, πώς θα μορφωθείς με τέσσερα μαθήματα, η αναζήτηση της ευτυχίας, πώς θα γίνεις αρεστός στα κορίτσια)… »Όμως, καθώς το κάνει με απόλυτα αθώα καρδιά και χωρίς καμία πονηριά, η κοινωνία είναι έτοιμη να τον απωθήσει, εκπροσωπούμενη από τη Λούσι, μητριαρχική, πονηρή, γεμάτη αυτοπεποίθηση, που δανείζει με σίγουρα κέρδη, έτοιμη να ξεπουλήσει με αυθάδεια κάθε είδους ψευτιά, αρκεί να φέρει αποτέλεσμα… Τα παιδιά αυτά μας αγγίζουν βαθύτατα γιατί κατά μία έννοια είναι τέρατα: είναι τερατώδεις παιδικές αναγωγές όλων των νευρώσεων ενός σύγχρονου πολίτη του βιομηχανικού πολιτισμού. Μας αγγίζουν βαθιά, διότι αντιλαμβανόμαστε ότι είναι τέρατα, επειδή εμείς οι μεγάλοι τα κάναμε». Θύμα της διαφορετικότητάς του είναι και ο μικρός πρωταγωνιστής τού Pop Gun War του Farel Dalrymple. Σε μια βρόμικη και σκοτεινή Νέα Υόρκη ένας ανήλικος Αφροαμερικανός με φτερά στην πλάτη δεν είναι ό,τι πιο συνηθισμένο - και μάλιστα όταν προστατεύει τους άστεγους από τις συμμορίες των νταήδων της γειτονιάς. Η ευαισθησία του, η ανθρωπιά του και τα δύο φτερά του θα προκαλέσουν την οργή των παλικαράδων, αλλά θα καταφέρει να ξεφύγει, ακριβώς χάρη στα δύο παράξενα, πουπουλένια μέρη του σώματός του. Ακόμα πιο έντονες είναι οι σωματικές ιδιαιτερότητες και δυσμορφίες του Μικρού Κθούλου (εκδ. O2H) του Γιώργου Τσούκη. Ο πρωταγωνιστής του Ελληνα δημιουργού, με εμφάνιση βγαλμένη από τη λογοτεχνία τρόμου τού H. P. Lovecraft, είναι αποκρουστικός μόνο κατ’ όψιν γιατί κατά βάθος είναι ένα ευαίσθητο και γλυκό παιδί-τέρας που απλώς προσπαθεί να ζήσει μια κανονική ζωή σαν όλα τα παιδιά. Δεν τα καταφέρνει όμως, αφού βρίσκεται συνεχώς στο επίκεντρο των πειραγμάτων, της ενδοσχολικής αλλά και της ενδοοικογενειακής βίας και αποτελεί τον «ιδανικό» αποδιοπομπαίο τράγο. Τη λύτρωση θα τη βρει μόνο στον θάνατο, αλλά θα προλάβει να αφήσει ένα σύντομο σημείωμα: «Για εσάς, τους συμμαθητές μου, η καρδιά μου λέει πως η συμπεριφορά σας απέναντί μου δεν ήταν και η καλύτερη. Το αντίθετο μάλιστα. Ομως παρά την κοροϊδία, τον χλευασμό, την απομόνωση, τον πόνο, προτιμώ να μη σας θυμάμαι σαν τα κακά παιδιά που θέλαν' να “παίξουν” σε βάρος μου… αλλά σαν τους μπάσταρδους που μου κατέστρεψαν τη ζωή!». Βία και εκφοβισμός εναντίον παιδιών στο The Acme Novelty Library του Chris Ware Τα τραύματα που αφήνει πίσω της η παιδική ηλικία αφηγείται συχνά και ο Chris Ware στο πολυβραβευμένο The Acme Novelty Library. Σε ένα μελαγχολικό κόμικς, που θα μπορούσε να αποτελεί εγχειρίδιο για την ψυχολογική βία σε όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης ζωής, συχνά οι χαρακτήρες τού Ware σε παιδική ηλικία, μεταξύ τους και ο πρωταγωνιστής Jimmy Corrigan, δέχονται τις οδυνηρές επιθέσεις των συνομηλίκων τους και κλείνονται ακόμη πιο βαθιά στους εαυτούς τους συσσωρεύοντας προβλήματα που θα μεταφερθούν στην ενήλικη ζωή με σπαρακτικό τρόπο. Τέλος, μερικά πρόσφατα εγχειρήματα δημιουργών κόμικς είναι το Avengers: No More Bullying από την εταιρεία-κολοσσό Marvel με συμμετοχές των Gerry Duggan, Sean Ryan, Carlo Barberi, Gustavo Duarte κ.ά. στο οποίο ακόμα και ο Spider-Man αναλαμβάνει δράση ενάντια στον εκφοβισμό των παιδιών, το Rise Above του βετεράνου Stan Goldberg, το Rise με υπότιτλο «Comics Against Bullying» από τους Howard Chaykin, Marc Guggenheim κ.ά., αλλά και μια σειρά εξωφύλλων της Marvel με υπερήρωες να στέκονται στο πλάι παιδιών-θυμάτων του bullying και να τους συμπαραστέκονται. Απόσπασμα της ιστορίας με τον Spider-Man από το one-shot τεύχος που κυκλοφόρησε πριν από δύο μήνες η Marvel ενάντια στο bullying Το σύνολο, σχεδόν, των προαναφερθέντων κόμικς αφορούν μια προσπάθεια να καταπολεμηθεί και να εξαλειφθεί ο εκφοβισμός και η βία εναντίον των παιδιών και των νέων στο σχολικό περιβάλλον. Το bullying δεν εξαντλείται, όμως, μόνο εκεί. Είναι εξίσου απάνθρωπο, επικίνδυνο και καταδικαστέο όταν ασκείται εναντίον οποιουδήποτε, ιδιαίτερα εναντίον ευπαθών κοινωνικών ομάδων, και όταν συνδυάζεται με (ή απορρέει από) ρατσιστικά κίνητρα, ομοφοβία, ξενοφοβία κ.λπ. Θα επανέλθουμε, λοιπόν, στο θέμα καθώς υπάρχουν κόμικς που αξίζει να διαβαστούν για κάθε περίπτωση. Και το σχετικό link...
  25. Παρουσίαση του βιβλίου Κήνσορες και θεράποντες του Ουμπέρτο Έκο.
×
×
  • Create New...

Important Information

By using this site, you agree to our Terms of Use.