Jump to content

Search the Community

Showing results for tags 'Alan Moore'.

  • Search By Tags

    Type tags separated by commas.
  • Search By Author

Content Type


Forums

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Find results in...

Find results that contain...


Date Created

  • Start

    End


Last Updated

  • Start

    End


Filter by number of...

Joined

  • Start

    End


Group


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


City


Profession


Interests

  1. Το Crossed ξεκινησε το 2008 ως ενα δεκατευχο mini series απο τους Garth Ennis και Jacen Burrows και εκδιδεται απο την Avatar Press. Στο συμπαν του κομικ, ενας ιος φαινεται να επηρεαζει τους ανθρωπους απελευθερωνοντας τα πιο αγρια ενστικτα τους, μετατρεπωντας τους ουσιαστικα σε φονικες μηχανες. Τα ατομα που εχουν νοσησει ξεχωριζουν απο τον αιματινο σταυρο που εμφανιζεται στο προσωπο τους μετα την μολυνση και επιδιδονται σε καθε ειδους διαστροφη : φονους, βιασμους, κανιβαλισμο, διαμελισμους και ο,τι αλλο αποτροπαιο βαζει ο νους σας. Συντομα η επιδημια εξαπλωνεται παντου και οι επιζωντες αποτελουν την μειοψηφια. Στην πρωτη ιστορια της σειρας παρακολουθουμε την προσπαθεια μιας ομαδας επιζωντων να επιβιωσει μετακινουμενη βορεια περα απο τον Καναδα, στην Αλασκα, οπου πιστευουν οτι το κρυο θα τους προστατευσει απο τους Crossed οι οποιοι δειχνουν να αδιαφορουν παντελως για την δικη τους υγεια απορροφημενοι εντελως απο το κυνηγι των ακομη υγειων ατομων. Οσοι εχουν διαβασει Preacher, Punisher ή κατι αλλο απο Ennis ξερουν τι να περιμενουν, ποσο μαλλον οταν το κομικ εκδιδεται απο μια εταιρεια που ειναι γνωστο οτι δεν φαινεται να θετει αυστηρους περιορισμους στο τι θα γραφεται και θα σχεδιαζεται. Oι υπολοιποι προετοιμαστε τα στομαχια σας. Οποτε εχουμε πολυ εντονο το gore στοιχειο, αλλα και το σασπενς διατηρειται αμειωτο. Οι χαρακτηρες παρολο που δεν μπορεσαν να με κανουν να τους συμπαθησω ιδιατερα, εξαιρωντας την αρχηγο της ομαδας Cindy, εχουν αρκετο ενδιαφερον ωστε να θες να δεις τι θα απογινουν στο τελος. Το σχεδιο απο τον Jacen Burrows (τον εχουμε ξαναδει στο Courtyard) θα το χαρακτηριζα πολυ καλο οταν προκειται για τις βιαιες σκηνες και απλως oκ στο υπολοιπο κομματι. Το Crossed προοριζονταν αρχικα για mini series, παρολα αυτα το 2011 ο Garth Ennis εδωσε την αδεια να ασχοληθουν και αλλοι συγγραφεις με το κομικ αρκει να τους ενεκρινε για την δουλεια και να μην πειραζαν τους χαρακτηρες που ο ιδιος δημιουργησε. Ετσι θα ακολουθησουν δυο ιστοριες ακομα απο τον David Lapham πριν ο Ennis επιστρεψει στον τιτλο για αλλη μια μικρη ιστορια των τριων τευχων. Στν πρωτη ιστορια του Lapham ( Family Values ) η υποθεση επικεντρωνεται σε μια οικογενεια ραντσερηδων που μετα την επιθεση που δεχτηκαν απο μια ορδη Crossed καταφευγουν βορειοτερα προσπαθωντας να προσαρμοστουν στις νεες συνθηκες. Ολα θα ηταν καλα αν δεν εμπαιναν στην μεση μερικα ζητηματα οπως το γεγονος της θρησκοληψιας αλλα και το οτι ο πατερας ειναι ενας χειραγωγος με ψευδαισθησεις μεγαλειου που βιαζει τις κορες του πιστευωντας οτι ειναι προφητης. Για μενα αυτη ειναι η καλυτερη ιστορια απο το Crossed που εχω διαβασει, καθως εχει δυναμικους χαρακτηρες που συγκρουονται αλλα επισης και πολλες σκηνες - γροθιες στο στομαχι, πραγματικα disturbing. Η δευτερη ιστορια του Lapham με τιτλο Psychopath περιστρεφεται γυρω απο εναν ψυχοπαθη που προσπαθει να παραπλανησει μια ομαδα ανθρωπων ωστε να σωσει τα κομματια της αγαπημενης του απο τους Crossed, οι οποιοι φαινεται πια να εχουν αναπτυξει καποια νοημοσυνη παραπανω και να μαζευονται σε συμμοριες. Μετα το περας της τριτης ιστοριας ξεκινησε μια σειρα με τιτλο Crossed - Badlands οπου διαφοροι δημιουργοι ( Ennis, Delano, Lapham, Hine κ.α. ) γραφουν μικρες ιστοριες στο συμπαν του κομικ. Αυτη την στιγμη το Badlands αριθμει πανω απο 70 τευχη. Επισης στα τελη του 2014 ξεκινησε αλλη μια σειρα με τιτλο Crossed : +100 οπου στο σεναριο βρισκεται ο Alan Moore. Ενταγμενο στο ιδιο συμπαν ειναι και το Webcomic Wish You Were Here, ενω συντομα αναμενεται και τηλεοπτικη σειρα με τιτλο Crossed : Dead Or Alive. Προτεινεις λοιπον ? Εξαρταται. Αν η πολλη βια σας χαλαει μαλλον δεν θα σας αρεσει. Αν το γραψιμο του Ennis σας χαλαει παλι δεν θα σας αρεσει ( λεω του Ennis γιατι παρολο που γραφουν και αλλοι, ολοι κινουνται στο ιδιο υφος ), Αν ομως σας αρεσουν τα ζομπια ( και δεν εννοω απαραιτητα το Walking Dead που ειναι κομπαρσοι ) , η post apocalyptic θεματολογια και αντεχετε και λιγες ακροτητες παραπανω, τοτε πιστευω οτι θα σας αρεσει. Σιγουρα δεν ειναι το αριστουργημα που θα σας αλλαξει την ζωη αλλα διαβαζεται πολυ ευχαριστα και περνας καλα, σε 2 μερες διαβασα πανω απο 35 τευχη. kwtsoκλιμακα 7,5/10 Aφιερωμα στον Garth Ennis ΕΔΩ Ελληνικη εργογραφια του Garth Ennis ΕΔΩ Ξενες Εκδοσεις : PREACHER FURY PUNISHER (ΜΑΧ) HELLBLAZER (#034-#046) : DANGEROUS HABITS CHRONICLES OF WORMWOOD HELLBLAZER (#078-#083) : RAKE AT THE GATES OF HELL ADVENTURES IN THE RIFLE BRIGADE Aφιερωμα στον Alan Moore ΕΔΩ
  2. Οι εκλογές της περασμένης Κυριακής είχαν πολλά σαφή μηνύματα και τα αποτελέσματά τους θα τα αισθανθούμε στις ζωές μας με τον πιο επώδυνο τρόπο. Όσο κι αν διαφέρουν οι ερμηνείες, ένα σαφέστατο και αναμφισβήτητο συμπέρασμα είναι η άνοδος της Ακροδεξιάς, η κανονικοποίηση του λόγου της και η εκ του αποτελέσματος νομιμοποίησή της εντός ενός κατ’ επίφαση δημοκρατικού συστήματος. Ακόμα χειρότερα, η υιοθέτηση του λόγου και, οσονούπω, των πρακτικών της από ευρεία τμήματα πληθυσμού, τα οποία όχι μόνο επιβράβευσαν καταδικασμένους εγκληματίες, μισαλλόδοξους φανατικούς και θρησκόληπτους ρατσιστές, αλλά φάνηκε σαν να αδημονούσαν για κάτι τέτοιο και μόλις τους δόθηκε η ευκαιρία την άρπαξαν από τα μαλλιά. Δεν ήταν όμως ένα big bang η έκρηξη της Ακροδεξιάς. Οι σπίθες άναβαν και φούντωναν χρόνια τώρα. Ο Χίτλερ δεν εμφανίστηκε ως παρθενογένεση. Επωάστηκε επί χρόνια και εντός των κατάλληλων συνθηκών. Αυτή τη διαδικασία της γέννησης του φασισμού και πιο εμφατικά της διαμόρφωσης των συνθηκών που μπορούν να οδηγήσουν έναν άνθρωπο στην όχθη της τυφλής βίας, της εκδικητικότητας, του ανορθολογισμού και της επινόησης συλλογικών ενόχων με ποικίλα κριτήρια διαφορετικότητας, περιέγραψαν γλαφυρά και με σπαρακτικό τρόπο δύο κόμικς που κυκλοφόρησαν την ίδια χρονιά, το 1986, εν μέσω του πιο σκληρού θατσερισμού και ριγκανισμού. Οι μοναχικοί vigilantes των Watchmen των Alan Moore – Dave Gibbons, με πιο χαρακτηριστική περίπτωση τον αυτονομημένο Rorschach αλλά και τον διαπλεκόμενο Comedian, και σε πιο δραματικούς τόνους ο ψυχικά κατεστραμμένος Batman του Dark Knight Returns του Frank Miller, υπήρξαν μοναδικά καμπανάκια για τη φασιστικοποίηση των κοινωνιών και των συνθηκών που ευνοούν την απαξίωση του συλλογικού υποκειμένου. Θεωρήσαμε αυτά τα καμπανάκια ενοχλητικό θόρυβο που προκαλούσαν κάποιοι «γραφικοί». Τώρα, οι μισοί με την αυταρέσκεια της ιδεολογικής μας καθαρότητας και οι άλλοι μισοί στρίβοντας διαρκώς δεξιά για να μη στενοχωρήσουμε τα πλήθη, θα λουστούμε Κασιδιάρηδες και Βελόπουλους χωρίς καμιά δικαιολογία. Και το σχετικό link...
  3. Το έργο του Alan Moore είχε βαθιά επίδραση στη μετέπειτα εξέλιξη του είδους του κόμικς. Όταν το 1986 ο Alan Moore έγραφε το Watchmen, από τη μια σκόπευε να σαρκάσει την υπερηρωική μανιέρα και να ασκήσει κριτική στα μανιχαϊστικά δίπολα των υπερηρωικών συμπάντων, αλλά από την άλλη δεν μπορούσε να φανταστεί τη βαθιά επίδραση που θα είχε το έργο του στη μετέπειτα εξέλιξη του είδους. Από τότε, εν πολλοίς, άλλαξε ριζικά ο τρόπος με τον οποίο η ίδια η βιομηχανία των κόμικς, οι δημιουργοί του είδους και το αναγνωστικό κοινό αντιλαμβάνονται την υπερηρωική «φύση». Παράλληλα όμως, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, αναπτύχθηκε υπέρμετρα η σχετική με τους υπερήρωες κινηματογραφική και τηλεοπτική βιομηχανία, με αποτέλεσμα δεκάδες ταινίες και σειρές οι οποίες σύστησαν γνωστούς και νεότερους χαρακτήρες σε ένα πολυπληθές κοινό, περιπλέκοντας περισσότερο τα ήδη πολυδαίδαλα σενάρια. Ο υπερπληθωρισμός αυτός έφερε αντιδράσεις. Και κάποιες από αυτές διατυπώθηκαν από τον ίδιο τον Alan Moore. Σε πρόσφατη συνέντευξή του στον Sam Leith για τον Guardian, ο εξηνταεννιάχρονος Άγγλος δημιουργός μίλησε με σκληρή γλώσσα για τα σύγχρονα υπερηρωικά κόμικς και τις μεθόδους που ακολουθεί η βιομηχανία. «Δεν έχω γράψει κανένα (σενάριο για υπερηρωικά κόμικς) τα τελευταία πέντε χρόνια. Θα αγαπώ πάντα, θα λατρεύω το μέσο των κόμικς, αλλά η βιομηχανία των κόμικς και καθετί που σχετίζεται με αυτήν έχει γίνει πια ανυπόφορο» δήλωσε. Έχοντας απαρνηθεί κάθε σχέση με τη μεταφορά των κόμικς, ακόμα και των δικών του, σε κινηματογραφικές ταινίες, κρατά μια πολύ επιφυλακτική στάση, που πολλές φορές γίνεται εχθρική. «Είχα δηλώσει γύρω στο 2011 ότι πίστευα πως θα είναι σοβαρές και ανησυχητικές οι μελλοντικές συνέπειες αν εκατομμύρια από ενηλίκους σχημάτιζαν ουρές για να παρακολουθήσουν ταινίες του Μπάτμαν. Κι αυτό γιατί ένα τέτοιο είδος παλιμπαιδισμού, ο οποίος παραπέμπει σε πιο αθώες εποχές, σε πιο απλές πραγματικότητες, μπορεί πολύ συχνά να είναι ένας προάγγελος του φασισμού» συνέχισε ο Alan Moore. Από την άλλη όμως κατέθεσε και την ικανοποίησή του για τη χρήση της μάσκας του πρωταγωνιστή του από το V for Vendetta ως συμβόλου αντίστασης και ανυπακοής: «Παίρνω θάρρος βλέποντας ότι έχει υιοθετηθεί ευρέως από κινήματα διαμαρτυρίας σε ολόκληρο τον κόσμο. Γιατί ακριβώς τώρα χρειαζόμαστε τα κινήματα διαμαρτυρίας περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή». Και το σχετικό link...
  4. Αχ, και εγώ όταν διάβασα τον μεταφρασμένο τίτλο που έδωσε το 9 σε αυτό το έργο με είχε πιάσει κλαυσίγελος . Χάθηκε ένα "Ο συνασπισμός των εξαίρετων αριστοκρατών" ή ένα "Η ομάδα των εξαίρετων κυρίων" ; Το "λεγεώνα των εξαίρετων" ακούγεται πολύ πιασάρικα. Τέλος πάντων αυτή η "συντροφιά" το κάνει λίγο χίπικο αλλά δεν μαμιέται θα το καταπιούμε Στα του κόμικ τώρα. Το League of Extraordinary Gentlemen, που από δω και πέρα θα το αναφέρω ως LoEG επειδής βαριέμαι να γράφω το μακρινάρι κάθε λίγο, είναι το μπάσταρδο παιδί του μουσάτου πασίγνωστου αηδονιού του Northamptonshire (a.k.a. Alan Moore) και του πάμφτωχου σωσία του Τιντορέττο που διαπρέπει στις σατυρικές ομοιότητες (a.k.a. Kevin O'Neill). Μέσα από τα ψήγματα των δύο αυτών γραμμών μαρτυρείται ο σουρεαλισμός που αγκαλιάζει το LoEG (τσιτάτο ακρωνύμιο, προσπάθησε να το προφέρεις, Λοέγκ) σαν μάνα που προστατεύει το νεογέννητο παιδί της. Ψέματα δεν λέω ούτε χρησιμοποιώ λέξεις των 5 ευρώ για το γ@μώτο αλλά γιατί αν πάρεις μια, ας το πούμε αρκετά διαδικαστική έκδοση του ορισμού, θα διαβάσεις "σουρεαλισμός = ουσιαστικό που χαρακτηρίζει οποιοδήποτε προϊόν, έκφραση, κύμα, ιδέα που βρίσκεται πάνω ή πέρα από την πραγματικότητα". Και ναι φίλε μου, φίλη μου και φίλοι μου, δεν θα ήταν καθόλου υπερβολή αν κάποιος πει ότι το "Εξαίρετοι κύριοι και συντροφιά" βρίσκεται πάνω και πέρα από την πραγματικότητα. Καθόλου όμως. Αριστερά το εξώφυλλο του πρώτου τεύχους του Α' τόμου της Ελληνικής έκδοσης, δεξιά το εξώφυλλο του πρώτου Αγγλικού τόμου Ας το πάμε βήμα βήμα. Στο εξώφυλλο του πρώτου τόμου (έχουν βγει της παναγιάς τα μάτια αλλά ας μην μπλέξουμε με τις εκδόσεις αφού είμαστε ακόμα αγνοί και παρθένοι), βλέπουμε ένα πορτραίτο. Το στυλ του θυμίζει έντονα τα οικογενειακά πορτραίτα της βικτοριανής εποχής, αυτά τα ιδιαιτέρως ανατριχιαστικά που όλοι είχαν ένα χαμόγελο ΝΑ με το συμπάθιο (#not). Η μάνα κάθεται στην μοναδική καρέκλα του πλάνου, ο πατέρας από πίσω μαρτυρώντας μια προστατευτική στάση (πατέρας φαμίλιας) και τα μούλικα γύρω γύρω να θυμίζουν την fertility του μπαμπά και της μαμάς. Στο δικό μας πορτραίτο βλέπουμε 4 χαρακτήρες, ή για την ακρίβεια 5.5 χαρακτήρες. Τι; Δεν ακούγεται λογικό; Μήπως δεν διάβασες την προηγούμενη παράγραφο ρε φίλε; Τέλος πάντων. Φάτσα κάρτα έχουμε μια σικάτη κυρία της αστικής Αγγλικανικής τάξης του 1890, αριστερά της έναν μεσόκοπο εξερευνητή που κρατάει μια καραμπίνα πιο σφιχτά απ'ότι κράτησε ποτέ γυναίκα, στο κέντρο έναν νευρασθενικό χλιμίντζουρα που φαίνεται έτοιμος να πεθάνει, δεξιά έναν μουσάτο (hint hint) Ινδό by the looks of it που θυμίζει μετενσάρκωση της Adi Parashakti στο αρσενικό της και ακόμα πιο δεξιά ένα κουστούμι που φαινομενικά αιωρείται. Πόσους μετράς μέχρι στιγμής; Τέσσερις και κάτι; Καλά πάμε. Αυτό το κάτι κάνε το 0.5 γιατί αυτό το τσιγάρο που μισοκαίγεται καταλήγει σε ένα αόρατο στόμα ενός αόρατου ανθρώπου. Και ο 5ος; Ποιος είναι ο 5ος θα πεις αγαπητέ αναγνώστη. Μη φοβού, θα το λύσουμε μαζί το μυστήριο του πιο πυροβολημένου κόμικ της 1ης,2ης,3ης και 4ης διάστασης αυτού του σύμπαντος και όλων των υπολοίπων. Αν προσέξουμε καλά μέσα στον καθρέφτη που στέκεται ο χλεμπονιάρης υπάρχει η φάτσα ενός πιθηκάνθρωπου που κοιτάει με νόημα προς το μέρος μας και δείχνει να φοράει τα ίδια ρούχα με τον ζορισμένο διπλανό του. Γίνεται λίγο πιο ξεκάθαρο τώρα; Το ωραίο με αυτό το κόμικ είναι ότι μπορείς να του δώσεις χιλιάδες διαφορετικούς χαρακτηρισμούς και πάντα να πέφτεις μέσα. Εδώ μας βολεύει να το ονομάσουμε horror b-movie monster mash up. Γιατί οι πρωταγωνιστές του πορτραίτου δεν είναι άλλοι από τέρατα/χαρακτήρες/πεςτοοπωςθες των κλασικότερων έργων της βικτοριανής λογοτεχνίας. Η φλογερή κυρία δεν είναι άλλη από την Miss Mina Murray, γυναίκα του Jonathan Harker από την πασίγνωστη νουβέλα του κυρίου Stoker, "Dracula" ( μα δεν παρατηρήσατε το και καλά τυχαία τοποθετημένο φουλάρι στον λαιμό της; ). Ο δισυπόστατος κύριος του καθρέφτη είναι - drumroll - ο Mr. Hyde και ο σχεδόν σε κώμα έτερος, ο Dr. Jekyll του ομότιτλου μυθιστορήματος "The strange case of Dr. Jekyll and Mr. Hyde" του Σκοτσέζου Robert Stevenson. Ο μουσάτος master του Κάμα Σούτρα είναι ο κλασσικότερος καπετάνιος της νιότης μας, ο Captain Nemo από το "Vingt mille lieues sous les mers: Tour du monde sous-marin" ("Twenty Thousand Leagues Under the Seas: An Underwater Tour of the World" ) του Γάλλου Jules Verne. Το "κουστούμι με προσωπικότητα" όπως μου αρέσει να το αποκαλώ, ή αλλιώς ο αόρατος άνθρωπος, ή αλλιώς ο κύριος Griffin, είναι ο πρωταγωνιστής της νουβέλας επιστημονικής φαντασίας του H.G. Wells με τίτλο "The Invisible Man". Τέλος ο μαραμένος εξερευνητής με την φάτσα "περασμένα μεγαλεία να τα θυμάσαι και να κλαις" ονομάζεται Allan Quatermain και είναι ο ήρωας της σειράς βιβλίων του H. Rider Haggard με πρώτο το "King Solomon's Mines". Οι εξώφυλλα των πρώτων εκδόσεων των βιβλίων Όπως θα έχετε καταλάβει μέχρι τώρα, μιλάμε για πολλά υποσχόμενη δουλειά με τέτοια εκρηκτική κομπανία. Ο Moore δεν έκρυψε ποτέ την αγάπη του για την λογοτεχνία τρόμου της εικοσαετίας 1880-1900 και το 1999 ήρθε η ώρα για αυτόν να φτιάξει κάτι με θεματολογία αποκλειστικά παρμένη από εκεί. Τουλάχιστον τώρα είναι πιο κατανοητός ο τίτλος μιας και όντως μιλάμε για μια κομπανία εξαιρετικών κυρίων. Ο κυρ Moore δεν έμεινε εκεί όμως αλλά επέκτεινε ακόμα παραπάνω τον κάθε χαρακτήρα δίνοντας ξεχωριστά χαρακτηριστικά αλλά πάντοτε κρατώντας τον σε σκιές του γκρι, αποφεύγοντας να τοποθετεί κανέναν από τους χαρακτήρες του στο άσπρο ή μαύρο. Βρισκόμαστε λοιπόν στο καλοκαίρι του 1898 και η κυρία Murray προσεγγίζεται από έναν shady χαρακτήρα εν ονόματι Campion Bond που της προτείνει να δουλέψει γι'αυτόν και τον εργοδότη του, τον κύριο Μ. υπηρετώντας το μεγάλο έθνος της Γηραιάς Αλβιώνας που βρίσκεται σε τρομερό κίνδυνο. Πρώτο βήμα είναι να πάει στο Κάιρο και να φέρει πίσω έναν ξεπεσμένο Άγγλο εξερευνητή, που εθισμένος πλήρως στο όπιο έχει γίνει σκιά του εαυτού του αλλά ακόμα θεωρείται χρήσιμος για το στέμμα. Έτσι ξεκινάει η στρατολόγηση της πιο περίεργης ομάδας ανθρώπων, από τον Hyde που αιχμαλωτίζεται στο Παρίσι ενώ βιάζει και δολοφονεί πόρνες μέχρι τον Griffin που έχει εγκατασταθεί σε ένα παρθεναγωγείο και γκαστρώνει νεαρές κορασίδες ενώ αυτές πιστεύουν ότι είναι το άγιο πνεύμα. Ποιος είναι ο κίνδυνος; Εν αρχή το μόνο που γνωρίζουμε είναι για έναν επικίνδυνο μυστήριο Κινέζο με το ψευδώνυμο "The Doctor" που έχει κλέψει μια σπάνια ουσία ονόματι cavorite που του δίνει την δυνατότητα να πετάει και αποτελεί άμεση απειλή για την Βρεταννική κυβέρνηση. Ένα τόσο δα δείγμα της εξαιρετικής πένας του O'Neill Προφανώς και δεν είναι τόσα απλά τα πράγματα. Μέσα εμπλέκονται και χαρακτήρες από το σύμπαν του Sherlock Holmes του Arthur Conan Doyle και ο Auguste Dupin του Edgar Allan Poe (αν και έχει πολύ μικρή συμμετοχή), μασόνοι, κυβερνητική αντικατασκοπία και υπερφυσικό σε μια άριστη μείξη. Το έργο έχει χιλιάδες αναφορές και χρειάζεται πάρα πολλές αναγνώσεις για να μπορέσει να τις πιάσει όλες το μάτι, μόνο βέβαια αν έχει διαβάσει κάποιος και τα αντίστοιχα βιβλία. Η σκηνοθεσία είναι υπέροχη και παρατήρησα λεπτομέρειες στα σκίτσα στην σελίδα π.χ. 5 που μαρτυρούν κάτι που συμβαίνει στη σελίδα 200 και πάντα γυρνάς πίσω λέγοντας "ναι ρε φίλε είχε δώσει hint από τόσο πριν". Πραγματικά αριστουργηματικό. Μια άλλη τεχνική που απόλαυσα ιδιαίτερα είναι αυτή των στατικών καρέ που από πάνελ σε πάνελ υπάρχει μια μικρή αλλαγή, το μειδίαμα ενός προσώπου ή το βλέμμα που αλλάζει στόχο. Το σκίτσο του O'Neill σου προκαλεί ανάμεικτα συναισθήματα, τουλάχιστον εμένα γιατί σε κάποιες φάσεις τα πρόσωπα κάνουν σπασίματα στις γωνίες υποδηλώνοντας προχειρότητα αλλά μετά από 2-3 σελίδες έχει ένα καρέ που πιάνει μια ολόκληρη σελίδα (ή και δύο) φαντασμαγορικό και εξαιρετικό που απλά σου βουλώνει το στόμα και καταλαβαίνεις ότι τίποτα δεν το σχεδιάζει τυχαία. Αριστερά ο Inc. Dupin στο κόμικ και δεξιά σε γκραβούρα εποχής για την ιστορία "The Purloined Letter" Στον δεύτερο τόμο (ως εκεί έχω διαβάσει μέχρι στιγμής) το μοτίβο είναι παρμένο από το βιβλίο "The War of the Worlds" του H.G. Wells (έτος έκδοσης 1897). Αυτή τη φορά οι ήρωες έχουν να αντιμετωπίσουν μια εισβολή Αρειανών στην Αγγλία αλλά και μια εσωτερική προδοσία που πονάει πολύ περισσότερο απ'όσο αφήνουν να εννοηθεί. Πλέον είναι ξεκάθαρη η στροφή στην επιστημονική φαντασία αλλά και η εντονότερη steampunk αισθητική του σκίτσου. Υπήρχαν πολλοί που θεώρησαν το Vol. 2 αρκετά κατώτερο από το πρώτο αλλά προσωπικά το απόλαυσα εξίσου γιατί η ιδέα της έμπνευσης από μια εκ των αγαπημένων μου εποχών της ανθρώπινης ιστορίας με εξιτάρει ακόμα και αν το κύριο plotline είναι σχετικά αδύναμο. Συνέχεια στο επόμενο ποστ...
  5. Αν και η καριέρα του Alan Moore έχει συνδεθεί με τον όρο των γράφικ νόβελ, στην πραγματικότητα μόνο μια ιστορία του μπορεί να περιγραφεί με αυτό τον όρο, αφού όλες οι υπόλοιπες κυκλοφόρησαν σε συνέχειες. Ο λόγος λοιπόν για το παραγνωρισμένο «A Small Killing» για το οποίο θα μιλήσουμε στην (αργοπορημένη) συνέχεια του αφιερώματος μας για τον εκκεντρικό, μουσάτο κύριο που έχει επηρεάσει όσο λίγοι την ένατη τέχνη. Τη δεκαετία του ’80 ο Moore ήταν ένα από τα δυνατότερα χαρτιά της DC, παραδίδοντας την μια εκπληκτική ιστορία μετά την άλλη. Η συνεργασία τους φάνταζε ιδανική προσφέροντας στο κοινό κλασικές ιστορίες, ωστόσο στα τέλη της δεκαετίας συνέβη το απροσδόκητο – ήρθε το ξαφνικό διαζύγιο. Ειρωνικά, η αφορμή για το ρήγμα στη σχέση τους αποτέλεσε το Watchmen και η συμφωνία που είχαν συνάψει οι δημιουργοί με την εταιρία. Βλέπετε, εκείνα τα χρόνια η ανατύπωση ιστοριών ήταν ανήκουστη, οπότε όλα τα συμβόλαια προέβλεπαν πως αν ένα κόμικ δεν επανακυκλοφορήσει για ένα έτος, τότε τα δικαιώματα θα περάσουν στους δημιουργούς. Το συγκεκριμένο κόμικ όμως έκανε πρωτόγνωρη επιτυχία, οπότε η εταιρία προφανώς δεν ήθελε να το αποχωριστεί, προκαλώντας τον εκνευρισμό του Moore ο οποίος αποχώρησε άμεσα από την εταιρία, ορκιζόμενος να μην ξανασυνεργαστεί μαζί της. Έκτοτε ακολούθησε έναν πολύ πιο ήσυχο και προσωπικό δημιουργικό δρόμο, μένοντας εμμονικά πιστός στην υπόσχεση του με αποτέλεσμα καμιά από τις κινηματογραφικές και τηλεοπτικές μεταφορές των διασημότερων έργων του να μην αναγράφει το όνομα του στους συντελεστές (και λογικά στερώντας από τον τραπεζικό του λογαριασμό αξιόλογα χρηματικά ποσά). Και κάπως έτσι κατέληξε να μοιάζει με ανέκδοτο, να αντιμετωπίζεται από το αναγνωστικό κοινό ως ένας γεροξεκούτης που δεν αντέχει άλλους να πειράζουν τις δουλειές τους, παρ’ ότι – θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς – έκτισε μια ολόκληρη καριέρα κάνοντας ακριβώς το ίδιο. Προτού αρχίσετε να αναρωτιέστε προς τι όλη αυτή η εισαγωγή, ας περάσουμε σιγά σιγά στο θέμα του σημερινού άρθρου, το A Small Killing, με την ελπίδα πως οι προηγούμενες παράγραφοι σύντομα θα βγάλουν περισσότερο νόημα. Έχοντας μόλις ολοκληρώσει το σημαντικότερο υπερηρωικό κόμικ της εποχής ο Moore έψαχνε κάτι διαφορετικό, κάτι το οποίο βρήκε στο πρόσωπο του καλλιτέχνη Oscar Zarate με τον οποίον γνωρίζονταν ήδη από τη συμμετοχή του δεύτερου στο Aargh!, μια ανθολογία με ιστορίες διάφορων καλλιτεχνών ενάντια στην ομοφοβική πολιτική της Thatcher. Κάποια στιγμή ο Oscar μοιράστηκε με τον Moore μια ιδέα για έναν άντρα που τον κυνηγά ένα πιτσιρίκι. Πάνω σε αυτή την ιδέα και βασιζόμενος σε εκτενείς συζητήσεις, όπου κατέληξαν πως η πλοκή θα έπρεπε να τοποθετηθεί σε πολύ συγκεκριμένα μέρη (ένα αεροπλάνο, μια πόλη, ένα αυτοκίνητο κ.λ.π), ο Moore άρχισε να πλάθει μια ιστορία που ξέφευγε απ’ ότι είχε κάνει μέχρι τότε, αποτελώντας μάλιστα την πρώτη (και μοναδική) φορά που βασίστηκε σε ιδέα άλλου για να γράψει σενάριο. Πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο Timothy Hole, ένας διαφημιστής που μόλις ανέλαβε το σημαντικότερο πρότζεκτ της καριέρας του: τη διαφημιστική καμπάνια ενός αναψυκτικού στη Σοβιετική Ρωσία, η οποία βιαζόταν να ικανοποιήσει την υπερκαταναλωτική της δίψα. Παρ’ ότι ικανότατος στη δουλειά του ο Timothy δεν μπορεί να βρει την ιδανική ιδέα, διότι η βασική του έγνοια είναι να ανακαλύψει τον λόγο που ένα πιτσιρίκι τον έχει πάρει στο κατόπι, οδηγώντας τον λίγο λίγο στην παράνοια. Αυτή η αναζήτηση όμως θα αποτελέσει την αφορμή για έναν εσωτερικό αναστοχασμό που θα επαναφέρει ξεχασμένες αναμνήσεις από όλες τις αποτυχίες του σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο, καταλήγοντας στην πρώτη συνειδητά ανήθικη πράξη του, εκείνη τη στιγμή που ξεκίνησε να προδίδει λίγο λίγο τις προσωπικές του ιδέες, άρα και τον ίδιο του τον εαυτό. Τελικά η κλιμάκωση της ιστορίας θα τον οδηγήσει στην γενέτειρά του, την «σοσιαλιστική» πόλη της Βρετανίας, το Sheffield, όπου θα υποχρεωθεί να αποδεχθεί την σκληρή αλήθεια και να βγει από αυτή την εσωτερική σύγκρουση ως ένας άλλος, αναγεννημένος άνθρωπος. Απ’ όλες τις ιστορίες του Moore με τις οποίες έχουμε καταπιαστεί μέχρι τώρα, τούτη εδώ είναι μάλλον η πιο ιδιαίτερη – η πιο εσωτερική, η πιο δύστροπη - και αυτό λέει πολλά για έναν δημιουργό σαν τον Moore. Από την πρώτη μέχρι και την τελευταία σελίδα ο Βρετανός συγγραφέας μας βυθίζει στις σκέψεις, τις ανησυχίες και τις ανασφάλειες του πρωταγωνιστή του, ακολουθώντας μια συνειρμική, σχεδόν ονειρική αφήγηση που μεταπηδά σε διάφορες χρονικές στιγμές, παραδίδοντας σκηνές βγαλμένες από την καθημερινότητα αλλά ενισχυμένες με μπόλικες δόσεις σουρρεαλισμού, που συνεχίζουν το γνώριμο παιχνίδι του συγγραφέα ανάμεσα στις λέξεις και τις εικόνες. Η σπουδαιότερη όμως αρετή του κόμικ είναι πως καταφέρνει να αποδώσει με αφηγηματικά δύσβατο αλλά συναισθηματικά προσβάσιμο τρόπο την αναμέτρηση του μέσου ανθρώπου με τον παρελθοντικό του εαυτό, με τα ιδανικά και τα όνειρα που χρειάστηκε να προδώσει προκειμένου να ακολουθήσει ένα μονοπάτι που ίσως να μην τον καλύπτει πλήρως, αποτελώντας έτσι μια από τις πιο ανθρώπινες ιστορίες του Moore. Μάλιστα είναι αυτή η βαθειά ανθρώπινη ιστορία που σώζει το σενάριο από την σχετικά προβλέψιμη κατάληξη, η οποία αν προσεγγιζόταν ως η ουσία της ιστορίας θα μείωνε αισθητά τη δυναμική της. Όπως σχεδόν σε κάθε ιστορία με την συγγραφική υπογραφή του Moore, έτσι και εδώ το σχέδιο είναι εξίσου επιδραστικό για το τελικό αποτέλεσμα. Ωστόσο στην προκειμένη περίπτωση, όπως και σε πολλές από τις μεταγενέστερες δουλειές του συγγραφέα, η δουλειά του Zarate ίσως ξενίσει αρχικά αφού το κονστρουκτιβιστικό του ύφος μοιάζει εξωγήινο συγκριτικά με τα σχέδια των υπερηρωικών ιστοριών του Moore. Ωστόσο το ιδιαίτερο στυλ του με τις τετραγωνισμένες φιγούρες και ο πολύχρωμος, ανά στιγμές απόκοσμος και έντονα δραματικός χρωματισμός, ταιριάζουν ιδανικά στην ονειρική αφήγηση του σεναρίου καταφέρνοντας να υποστηρίξουν τη γραφή του Moore. Οι διαφημίσεις και τα logo διάφορων πολυεθνικών αποτελούν ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο που στοιχειώνει τον άλλοτε ιδεαλιστή διαφημιστή. Η ρήξη του Moore με την DC μπορεί να τον απομάκρυνε από τα φώτα της σκηνής των κόμικ, ωστόσο δεν συνοδεύτηκε από κάποια καλλιτεχνική πτώση (τουλάχιστον στα πρώτα χρόνια), αφού ο Βρετανός συγγραφέας συνέχισε να παραδίδει αφηγηματικά τολμηρές ιστορίες που αναδεικνύουν τις ικανότητες του μέσου. Μια από αυτές είναι και το «A Small Killing», το οποίο αν και μάλλον έχει στοιβαχτεί στις σκονισμένες γωνιές της βιβλιογραφίας του Moore, δεν έχει να ζηλέψει πολλά από τις υπόλοιπες, σαφώς πιο αναγνωρισμένες δουλειές του συγγραφέα. Και το σχετικό link...
  6. Το όνομα Alan Moore είναι φαντάζομαι λίγο-πολύ γνωστό σε πολλούς φίλους της φανταστικής λογοτεχνίας. Ακόμα και αν δεν έχετε διαβάσει κάποιο από τα graphic novel του (Watchmen, V for Vendetta, From Hell, κλπ) πολύ πιθανά να έχετε δει τις ταινίες που έχουν βασιστεί σε αυτά ή έστω να τις έχει πάρει κάπου το μάτι σας ρε αδερφέ. Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της γραφής του Moore είναι η ικανότητά του να παίρνει κάτι που προϋπάρχει, όπως οι υπερήρωες στο Watchmen, και να το κάνει να φαίνεται δικό του, να δημιουργεί κάτι καθαρά προσωπικό ακόμα και αν η πρώτη ύλη που χρησιμοποίησε ήταν "δανεική". Κάποιες φορές ίσως να μην το πετυχαίνει και απόλυτα (όσοι έχετε διαβάσει το Lost Girls καταλαβαίνετε τι λέω), αλλά το σερί που έχει είναι ως τώρα πολύ καλό. Η εν λόγω τριλογία είναι ίσως ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της δουλειάς του Alan Moore, ο οποίος όχι μόνο παίρνει τα γραπτά του Howard Phillips Lovecraft ως έμπνευση και σημείο αναφοράς, αλλά μάλιστα τα αποδομεί και στην ουσία προσφέρει την δικιά του ερμηνεία των γραπτών αυτών ως πιο ουσιαστική σε σχέση με αυτά. Υπάρχει μάλιστα μια σχετική ατάκα από έναν κεντρικό χαρακτήρα στο Neonomicon, αλλά δεν θέλω να επεκταθώ παραπάνω. Αν μη τι άλλο, ακόμα και το όνομα Neonomicon δεν σας δημιουργεί μια τέτοια αίσθηση; Σχεδόν σα να λέει "νέο Necronomicon, καλύτερο από ποτέ!" Αυτή θα ήταν η πιο παράξενη διαφήμιση απορρυπαντικού ever! Αυτό το σπάσιμο του τέταρτου τοίχου είναι μια αρκετά συνήθης τακτική διαφόρων συγγραφέων, και ο Alan Moore σίγουρα δεν αποτελεί εξαίρεση, θα έλεγε κανείς μάλιστα οτι το συνηθίζει. Στο Watchmen υπάρχουν χαρακτήρες που διαβάζουν ένα κόμικ -όπως ακριβώς και εμείς στον "πραγματικό κόσμο" (σ.σ. διάολε ποιος έβαλε αυτά τα εισαγωγικά εδώ;) ενώ έχει βάλει ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό στην ιστορία του Promethea. Κάτι που αξίζει να τονίσουμε είναι ότι ενώ οι τρεις ιστορίες συνδέονται άμεσα μεταξύ τους, γράφτηκαν με μεγάλη χρονική διαφορά η μία με την άλλη. Το Courtyard είναι του 2004, το Neonomicon του 2010, ενώ το τελευταίο τεύχος του Providence κυκλοφόρησε το 2017. Ομολογώ ότι δεν έψαξα το γιατί, αλλά αν έπρεπε να μαντέψω θα έλεγα ότι δεν ήταν λόγω οξείας George R.R. Martin-ίασης από πλευράς Alan Moore, αλλά επειδή για να αποδομήσεις κάτι χρειάζεται να το μελετήσεις σε βάθος, να το κατανοήσεις ίσως καλύτερα και από τον ίδιο του τον δημιουργό, και μετά από όλα αυτά χρειάζεται να γράψεις και μια καλή ιστορία! Για να δούμε λοιπόν τις ιστορίες αυτές, μία-μία. To Courtyard είναι το πιο "βρόμικο" από όλα, είναι κατ' αρχάς πλήρως ασπρόμαυρο από την αρχή ως το τέλος του. Την ιστορία την βλέπουμε κυρίως ως μια αφήγηση από την πλευρά του πρωταγωνιστή, Aldo Sax, σε μια προφανή αναφορά στα film noir. Ακόμα και η Νέα Υόρκη όπως μας την παρουσιάζει ο σκιτσογράφος Jacen Burrows θυμίζει πολύ τη γνωστή μαυρίλα των αγαπημένων (μιλώντας προσωπικά, τουλάχιστον) noir, ενώ η γλώσσα που χρησιμοποιεί ο Moore είναι υπέροχα γλαφυρή. Μέχρι και η διάλεκτος που χρησιμοποιεί ο Sax ακόμα - ακόμα είναι γεμάτη ιδιωματισμούς του βόρειου New Jersey, για να καταλάβετε πόση λεπτομέρεια έχει ρίξει στον κόσμο του ο συγγραφέας. Ένα άλλο στοιχείο που κινεί το ενδιαφέρον είναι το πόσα πολλά φαίνεται να ξέρει ο πρωταγωνιστής σχετικά με την κλασική μουσική και τη ζωγραφική. Ο Sax είναι γενικά λίγο ελιτιστής και εξυπνάκιας, οπότε η κλασική του παιδεία φαίνεται να ενισχύει αυτή την πλευρά της προσωπικότητάς του. Μέχρι και η κουρτίνα είναι σα να χαμογελά σαρδόνια Στα πιο βασικά της ιστορίας, ο Aldo Sax είναι ένας πράκτορας του FBI που μελετάει μια σειρά τελετουργικών δολοφονιών, οι οποίες όχι μόνο δεν βγάζουν κανένα νόημα, αλλά μάλιστα αρχίζουν να τις αντιγράφουν και άλλοι άνθρωποι που φαινομενικά δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Όπως κάθε καλή ιστορία λαβκραφτικού τρόμου, λοιπόν, ξεκινάμε από μία κατάσταση ναι μεν παράξενη αλλά συνηθισμένη, και όσο περνάνε οι σελίδες τα πράγματα ξεφεύγουν. Το πως ξεφεύγουν, είναι καλύτερο να το δείτε μόνοι σας, αλλά αυτό που ο Sax νομίζει ότι είναι ένα νέο ναρκωτικό που ωθεί τον κόσμο στις δολοφονίες, είναι τελικά κάτι πολύ, πολύ διαφορετικό. Πάνω στο θέμα των ναρκωτικών, κάτι που βρήκα τρομερά ενδιαφέρον είναι πως ο (μικρό spoiler) έμπορος ναρκωτικών που βλέπουμε κάποια στιγμή μένει με τη μάνα του. Αυτό ήταν ολόκληρο κεφάλαιο στο βιβλίο Freakonomics... το οποίο όμως κυκλοφόρησε το 2005, σχεδόν ένα χρόνο μετά το Courtyard, αν και το αρχικό άρθρο πάνω στο θέμα κυκλοφόρησε το 2003. Απλή σύμπτωση ή απόδειξη του πόσο πολύ το έψαξε ο Moore; Το αφήνω στην κρίση σας. Κάπου εδώ τελειώνει το Courtyard, με τρόπο ταιριαστό για λαβκραφτική ιστορία αλλά με αρκετά κενά ώστε να μπορεί να υπάρξει συνέχεια. Η συνέχεια αυτή ήταν βεβαίως το Neonomicon, το οποίο λαμβάνει χώρα πολλά χρόνια μετά την υπόθεση που ερευνούσε ο Aldo Sax, η οποία πλέον θεωρείται "κρύα" το 2010 που διαδραματίζεται το Neonomicon. Δύο νέοι πράκτορες του FBI έρχονται σε επαφή αρχικά με τον Sax και έπειτα συνεχίζουν την έρευνά του, αλλά αυτή τη φορά το FBI φαίνεται να το έχει πάρει πιο ζεστά το θέμα. Το γιατί περίμεναν έξι χρόνια να το κάνουν αυτό; Έχουν εμφανιστεί ξανά νέοι μιμητές του ίδιου δολοφόνου που μελετούσε ο Sax στο Courtyard. Αν όμως το Courtyard είχε κάποιες πολύ φευγαλέες αναφορές στον HPL και τα γραπτά του, έτσι με ένα περιπαικτικό κλείσιμο στο μάτι προς τον αναγνώστη, στο Neonomicon δεν μιλάμε για αναφορές αλλά για το πλέον κομβικό κομμάτι της ιστορίας, και το κλείσιμο στο μάτι έχει πλέον αντικατασταθεί με φωτεινές νέον επιγραφές που πάνω γράφουν "fhtagn”. Οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές της ιστορίας αναφέρονται στα άμεσα γραπτά του Lovecraft και προσπαθούν να καταλάβουν πως μπορεί να επηρεάζουν τον κόσμο τους, και πολλές φορές κοιτάνε κατευθείαν προς τα εμάς τους αναγνώστες, στέλνοντας έτσι τον τέταρτο τοίχο κατευθείαν στην R’Lyeh. Κάτι που μου άρεσε πολύ είναι το γεγονός ότι όντως οι χαρακτήρες καταλαβαίνουν, έστω στο περίπου, τι συμβαίνει (αν κάτι με ενοχλεί στις ταινίες με ζόμπι όσο καλές και αν είναι, είναι ότι οι πρωταγωνιστές ποτέ δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει την πρώτη φορά που βλέπουν ένα ζόμπι). Τηλεόραση στο σύμπαν σας δεν έχετε ρε μάγκες; Αντιπαρέρχομαι τα προσωπικά κολλήματα για να αναφερθώ λίγο παραπάνω στο metaness του όλου θέματος. Ένα κύριο χαρακτηριστικό όλων των πρωταγωνιστών στις ιστορίες του Lovecraft είναι ότι δεν μπορούν να αντιληφθούν τι ακριβώς συμβαίνει γύρω τους. Ο Moore παίζει πάρα πολύ όμορφα πάνω σε αυτόν τον κανόνα, δίνοντας τη δυνατότητα στους χαρακτήρες του να καταλάβουν αρκετά γύρω από το τι συμβαίνει, με το να ξέρουν για τον Lovecraft και τα γραπτά του, αλλά όχι αρκετά για να καταλάβουν και πως να το αντιμετωπίσουν. Αυτό δημιουργεί μια θεσπέσια κοσμική ειρωνεία, και το φέρνει ακόμα πιο κοντά στον αναγνώστη -και εμείς, αν βρισκόμασταν σε μια αντίστοιχη θέση θα σκεφτόμασταν "ρε σαν Lovecraft είναι αυτή η φάση τελείως", αλλά δεν θα ξέραμε τι να κάνουμε με αυτή τη γνώση, κάτι που αποτελεί ίσως τον πιο πετυχημένο τρόπο σπασίματος εκείνου του περίφημου τέταρτου τοίχου ως τώρα, καθώς δημιουργεί μια ταύτιση πρωταγωνιστή και αναγνώστη. Δεν θα μπορούσα να αναφερθώ στο Neonomicon όμως χωρίς να αναφερθώ στον έντονο σεξουαλισμό που το χαρακτηρίζει, αλλά και τις σκηνές σεξουαλικής βίας στη μέση της ιστορίας. Η σεξουαλικότητα είναι κάτι που λείπει τελείως από τα γραπτά του Lovecraft, κάτι που αναφέρουν και οι ίδιοι οι χαρακτήρες του Neonomicon, ενώ ένας πολύ εύλογα τονίζει ότι πολλά πράγματα στον κόσμο του HPL θυμίζουν έστω και πολύ έμμεσα την σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης σεξουαλικότητας -ίσως ακόμα και ο ίδιος ο Lovecraft να το έκανε υποσυνείδητα αυτό, ποιος να ξέρει; Όπως και να έχει, το Neonomicon φέρνει τη σεξουαλικότητα στον Λαβραφτικό τρόμο, και το κάνει με έναν τρόπο που σε πείθει πως πάντα ήταν έμμεσα κομμάτι του και ίσως εμείς δεν το είχαμε προσέξει. Δεν υπάρχει τίποτα έμμεσο όμως στο Neonomicon. Ήδη από τη στιγμή που στις πρώτες σελίδες του πρώτου τεύχους βρισκόμαστε στο εσωτερικό ενός sex shop με πλοκάμια παντού, οτιδήποτε το έμμεσο έχει πάει να κάνει παρέα στον τέταρτο τοίχο. Γυμνά σώματα βρίσκονται συχνά στις σελίδες του Neonomicon, όμως το μεγάλο σημείο τριβής είναι οι σκηνές σεξουαλικής βίας που αναφέρω παραπάνω. Οι σκηνές αυτές είναι έτσι φτιαγμένες για να κάνουν τον αναγνώστη να νιώσει άβολα, να καταλάβει πραγματικά πόσο σκοτεινός, βίαιος και τρομακτικός είναι ο κόσμος στον οποίο διαδραματίζεται η ιστορία αυτή... γιατί είναι μια ιστορία τρόμου, και ο τρόμος είναι φτιαγμένος για να μας κάνει να καταλαβαίνουμε το πόσο εύθραυστη είναι η ανθρώπινη ύπαρξη και το πόσο τυχεροί είμαστε που ζούμε τις συνηθισμένες και βαρετές ζωές μας. Πολύς ντόρος έχει γίνει για το αν ο Alan Moore είναι μισογύνης με βάση το πως συμπεριφέρεται στους γυναικείους χαρακτήρες του, αλλά με βάση καθαρά το Neonomicon, και κατά την κρίση του υπογράφοντος, ο Moore σκοπό έχει να δημιουργήσει τον φόβο και τον τρόμο, χρησιμοποιώντας μια πράξη η οποία είναι -δυστυχώς- κομμάτι του κόσμου μας. Τίποτα παραπάνω. Εν ολίγης, το Neonomicon αποτελεί μια ιστορία η οποία έχει ως σημείο αρχής τα γραπτά του Lovecraft, αλλά χρησιμοποιεί τον ένα σχεδόν αιώνα που πέρασε ενδιάμεσα για να τα φέρει στο "σήμερα" και να πει μια ιστορία ίσως πιο ενδιαφέρουσα από ότι μπορούσε ο ίδιος ο HPL. Οι φίλοι της δουλειάς του συγγραφέα θα χορτάσουν αναφορές στα γραπτά του, αλλά ακόμα και οι όχι τόσο γνώστες δεν θα έχουν πρόβλημα να καταλάβουν την ιστορία του. Κάτι που όμως δεν ισχύει στο τελευταίο μέρος της τριλογίας, το Providence. Ενώ στα δύο πρώτα μέρη είχαμε κάποιες έξυπνες αναφορές εδώ και εκεί, κάποια ονόματα μια στο τόσο και μια γενικότερη προσέγγιση στον κόσμο του Μέγα Κθούλου, το Providence είναι τόσο πνιγμένο στις αναφορές που μου φαίνεται ότι αν κάποιος δεν ασχολείται ημι-επαγγελματικά με τα βιβλία του Lovecraft, θα χάσει περίπου τα 4/7 των αναφορών που γίνονται και πιθανότατα και πολλά σεναριακά στοιχεία δεν θα βγάζουν και πολύ νόημα. Ίσως μία παρενέργεια της πολύχρονης ενασχόλησης, πάνω από δέκα χρόνια τότε, του Alan Moore με τη δουλειά του Lovecraft; Ποιος ξέρει. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι το Providence δεν είναι αξιόλογο, είναι και παραείναι. Ταυτόχρονα prequel αλλά και sequel στις δυο προηγούμενες ιστορίες, το Providence ξεκινάει στη δεκαετία του 1920 στη Νέα Υόρκη, όπου άλλη μια περίεργη σειρά φόνων λαμβάνει χώρα, φόνοι που σχετίζονται με το βιβλίο The King in Yellow. Σας βλέπω εσάς που χαμογελάτε πονηρά εκεί στο βάθος, να ξέρετε. Αυτή τη φορά όμως η ιστορία δεν ακολουθεί κάποιον πράκτορα του νόμου (το FBI δεν είχε ιδρυθεί καν ακόμα τότε, τουλάχιστον όχι με αυτό το όνομα) αλλά έναν δημοσιογράφο ο οποίος παράλληλα νιώθει την ανάγκη να γράψει αυτό που πολλοί έχουν ονομάσει the great American novel, το μεγάλο αμερικανικό λογοτεχνικό αριστούργημα σε ελεύθερη μετάφραση. Αυτή του η ενδόμυχη ανάγκη τον οδηγεί στην πόλη του Providence, καθόλου συμπτωματικά ιδιαίτερη πατρίδα του Howard Phillips Lovecraft (μπορεί να τον έχετε ακουστά) και με όνομα το οποίο κυριολεκτικά σημαίνει Θεία Πρόνοια. Όπως ανέφερα παραπάνω, το Providence είναι γεμάτο σε αναφορές πάνω στο έργο του Lovecraft, και θα συναντήσετε πρόσωπα, τόπους αλλά και... άλλα όντα κατευθείαν από το Λαβκραφτόκοσμο. Είναι η πιο απαιτητική από τις τρεις ιστορίες του Alan Moore, και για να πω την πάσα αλήθεια κάποιες στιγμές γίνεται τόσο αφαιρετική που δυσκολεύεσαι να την ακολουθήσεις. Την κατάσταση δεν βοηθάει το γεγονός ότι πολλά από τα δευτερεύοντα -αλλά εξίσου σημαντικά- κομμάτια της ιστορίας τα περιγράφει ο πρωταγωνιστής στα χειρόγραφα γράμματα που βρίσκονται στο τέλος κάθε τεύχους. Αυτό είναι μια λεπτομέρεια που δεν έβαλε τυχαία στην ιστορία του ο Moore, μιας και πολλά από αυτά που ξέρουμε για τον ίδιο τον Lovecraft τα μάθαμε μέσα από την αλληλογραφία του με άλλους. Δεν είναι ότι πιο... φυσιολογικό, αλλά σέβομαι την απόφασή αυτή του συγγραφέως. Θα ήθελα επίσης να τονίσω ότι ο πρωταγωνιστής μας μάλλον κακώς έγινε δημοσιογράφος, με τέτοιο γραφικό χαρακτήρα θα μπορούσε να είχε γίνει εξαιρετικός ιατρός! Αντιπαρέρχομαι ξανά αυτό που μόλις έγραψα για να πω ότι η σεξουαλική βία δεν μειώνεται στο Providence, αντίθετα είναι χειρότερη. Ειλικρινά και χωρίς ίχνος ειρωνείας θα πω ότι αν αυτό είναι κάτι που σας ενοχλεί, μείνετε μακριά από αυτές τις ιστορίες. Δεν είναι κακό να έχουμε όρια τα οποία δεν θέλουμε να ξεπερνάμε. Δεν σας κρύβω ότι το Providence δοκίμασε τα δικά μου όρια. Ενώ λοιπόν το Providence έχει φαινομενικά πολλά πράγματα εναντίον του, καταφέρνει με έναν φοβερό τρόπο -και μέσω του καταπληκτικού σκίτσου του Barrows- να δέσει τρεις διαφορετικές ιστορίες στο τέλος του, και να δώσει ένα πολύ ταιριαστό τέλος ατόφιου κοσμικού τρόμου. Δεν μπορώ να πω παραπάνω, προφανώς, αλλά πολλές λεπτομέρειες και από τις τρεις ιστορίες αποδεικνύονται σημαντικότατες για το φινάλε. Ένα φινάλε που, κατά ένα βαθμό, δικαιολογεί όλη τη βία που έχει διαδραματιστεί σε όλες τις σελίδες που μας οδήγησαν σε αυτό. Βλέπετε, για τον Howard Phillips Lovecraft από το Providence της Virginia, ο ίδιος ο κόσμος στον οποίο ζούσε ήταν ένα πάρα πολύ τρομακτικό, παράδοξο και φαινομενικά ακατανόητο πράγμα που είχε ως σκοπό του να τον πληγώνει. Αυτό είναι και κάτι το οποίο άλλωστε φαίνεται και στη γραφή του. Για τον Alan Moore, τουλάχιστον μέσω όσων μας παρουσιάζει στην εν λόγω τριλογία του, αυτό που είναι τρομακτικό, ακατανόητο και ξέρει μόνο να πληγώνει άλλους, είναι ο άνθρωπος... https://www.lefalok.gr/Η-lovecraftική-Τριλογία-του-alan-moore
  7. Ευρέως γνωστός ως ο σχεδιαστής που έδωσε μορφή στο αριστουργηματικό κόμικς Watchmen σε σενάριο του Alan Moore, ο Βρετανός δημιουργός Dave Gibbons βρέθηκε στην Ελλάδα στο πλαίσιο του AthensCon 2019, γεγονός που στάθηκε αφορμή για μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση μαζί του. Ο συγχρονισμός δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερος, αφού η μεταφορά του σημαντικότερου έργου του βετεράνου καλλιτέχνη σε τηλεοπτική σειρά ξεκίνησε να προβάλλεται τον Οκτώβρη στο Netflix. Γεννημένος το 1949 στο Λονδίνο, ο Dave Gibbons θεωρείται σήμερα ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους δημιουργούς κόμικς. Αν και ξεκίνησε από τα βρετανικά underground περιοδικά και συνέχισε στο ιστορικό 2000AD, σύντομα άρχισε να συνεργάζεται με σπουδαίους σεναριογράφους στις μεγαλύτερες εταιρείες. Έχει συνυπογράψει ορισμένα από τα πιο δημοφιλή κόμικς των τελευταίων ετών σε σενάρια των Alan Moore, Frank Miller, Mark Waid, Mark Millar κ.α. Παρά τα 70 χρόνια του παραμένει παραγωγικότατος και, όπως τον γνώρισαν οι επισκέπτες τού The Athens Con την περασμένη εβδομάδα, ευγενέστατος και με ρηξικέλευθες απόψεις για τη γλώσσα και την τέχνη των κόμικς. Αναπόφευκτα ξεκινάμε με τους «Watchmen». Πριν από λίγες μέρες ξεκίνησε η τηλεοπτική σειρά. Έχουν υπάρξει επίσης τα τελευταία χρόνια ατελείωτα prequels, sequels, spinoffs... Τι πιστεύετε ότι σημαίνουν σήμερα οι «Watchmen» για τους αναγνώστες κόμικς και τι για εσάς; Τι διατηρείται από το εμβληματικό αυτό έργο και την αίγλη του 34 χρόνια μετά; Ο Άλαν κι εγώ φτιάξαμε το «Watchmen» πολλά χρόνια πριν ως γκράφικ νόβελ: μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος, ήταν δηλαδή αυτοτελές. Τα prequels και τα sequels κάπως το ξεχειλώνουν. Αν το «Watchmen» είναι ένα ανέκδοτο, τα prequels το εξηγούν ουσιαστικά... σκοτώνοντάς το, αφού αναλύονται κομμάτια που λάμβανες σαν δεδομένα, χωρίς να χρειάζεσαι τόσο ενδελεχή επεξήγηση, ενώ τα sequels συνθέτουν το σύμπαν των «Watchmen» με το υπόλοιπο σύμπαν της DC, κάτι το οποίο προσωπικά βρίσκω ανούσιο. Φυσικά όλες οι δουλειές ξεχειλίζουν από ταλέντο, τα βιβλία φαίνονται υπέροχα, απλά δεν βρίσκω κάποιο λόγο να ξεχειλωθεί τόσο, πέρα από τα χρήματα. Και για να είμαι ειλικρινής, δεν πιστεύω καν πως φέρνουν και τόσο πολλά χρήματα. Πάντοτε πιστεύαμε ότι θα ήταν υπέροχο να γίνει ταινία, φαντάσου πόσο συναρπαστικό μάς φαινόταν εκείνη την εποχή. Παρά τις δυσκολίες, η σημαντικότερη εκ των οποίων ήταν πως το έργο δεν ήταν «όχημα» για έναν ήρωα-σταρ, μετά την απήχηση των ταινιών του Batman άνοιξε ο δρόμος για τη μεταφορά του «Watchmen», κάτι που ανέλαβε ο Zack Snyder. Τους πρώτους τρεις μήνες αφότου προβλήθηκε το τρέιλερ της ταινίας, πουλήσαμε περισσότερα αντίτυπα απ’ ότι είχαν πουληθεί τα προηγούμενα 25 χρόνια – αν το δεις δηλαδή αποκλειστικά ως διαφήμιση για τη δουλειά μας, τότε τα πήγε περίφημα! Απόσπασμα από το «Watchmen» Η τηλεοπτική σειρά όμως είναι το κάτι άλλο! Μου αρέσει η δουλειά του Ντάνιελ Λίντελοφ όπως και να ‘χει. Η «μετάφραση» είναι πάλι διαφορετική, αφού έχουμε το μακρόσυρτο σπάσιμο σε επεισόδια, πρόκειται όμως για κάτι το οποίο, ως φαν των πλατφορμών streaming, λατρεύω να καταναλώνω. Νομίζω ότι η κρίσιμη επιλογή του Λίντελοφ να απομακρυνθεί όσο χρειαζόταν από το πρωτότυπο υλικό οδηγεί ουσιαστικά σε μια παρέκταση του αυθεντικού έργου. Αν το δικό μας «Watchmen» είναι μια πέτρα που πέφτει στο νερό, αυτό που βλέπουμε στις οθόνες μας είναι το κελάρυσμα που αυτή προκαλεί, κάτι πολύ φρέσκο και καινούργιο. Ως θεατής αγωνιώ για το νέο επεισόδιο κάθε εβδομάδα. Δεν έχω δει ακόμα το τελευταίο γιατί είμαι στην Ελλάδα και ανυπομονώ να γυρίσω σπίτι και να το δω με την ησυχία μου. Σήμερα, όποιος έχει δει μια ταινία της Marvel και ίσως ενδιαφέρθηκε για τα κόμικς, αν μπει σε ένα κομιξάδικο και πει «ενδιαφέρομαι για γκράφικ νόβελ, από πού να ξεκινήσω;», θα του πουν «ξεκίνα από το Watchmen». Γιατί είναι αυτοτελές, η αφήγηση είναι απλή και παρά την πολυπλοκότητά της, πρόκειται για ένα κόμικς ικανό να φέρει νέο κόσμο. Κι αυτό γίνεται πολλά χρόνια, μερικές φορές όμως με λάθος προσέγγιση. Ο Άλαν κι εγώ φτιάξαμε το «Watchmen» με πολλή αγάπη για αυτού του είδους τους χαρακτήρες, αλλά ένα μεγάλο κομμάτι της βιομηχανίας κόμικς σκέφτηκε «είναι ζοφερό, σκληρό και σκοτεινό, ας τα κάνουμε όλα έτσι». Με τον Άλαν οφείλουμε ένα μεγάλο συγγνώμη που καταδικάσαμε τα κόμικς της εποχής να είναι ζοφερά, σκληρά και σκοτεινά. «Watchmen», σε σενάριο του Alan Moore και «The Secret Service» από τη συνεργασία του με τον Mark Millar Έχετε εργαστεί στα underground κόμικς, στα υπερηρωικά αλλά και σε κόμικς που αναθεώρησαν τα υπερηρωικά στερεότυπα. Τι σας συγκινεί περισσότερο σήμερα και τι πριν από 40 χρόνια; Αυτό που πάντα αγαπούσα στα κόμικς ήταν το κομμάτι της αφήγησης, η ικανότητα να διηγείσαι – από παιδί, ζωγράφιζα πολύ και έφτιαχνα τους δικούς μου ήρωες, πάντοτε όμως στα πλαίσια ιστοριών. Στις διάφορες εκδηλώσεις βλέπω καλλιτέχνες που έρχονται να μου δείξουν σχέδιά τους, και τα περισσότερα είναι απλά... pin-ups. Αυτό δεν είναι κόμικς για μένα, τα κόμικς είναι η σχέση των εικόνων μεταξύ τους, η σχέση των σελίδων μεταξύ τους, ακόμα και μία ολοσέλιδη εικονογράφηση όπως ένα εξώφυλλο πρέπει να δένει αρμονικά με το σύνολο του έργου. Προσωπικά πάντοτε δίνω ιδιαίτερα σημασία στην προοπτική και στην αρμονία του σχεδίου με το logo. To Watchmen είναι, μεταξύ άλλων, μία προσπάθεια εξερεύνησης των αφηγηματικών τεχνικών των κόμικς και παράλληλα ένας φόρος τιμής, όχι μόνο στους χαρακτήρες αλλά και στα τεράστια αφηγηματικά ταλέντα του παρελθόντος. Θα έλεγα, λοιπόν, ότι το πιο ελκυστικό πράγμα για μένα στα κόμικς είναι το παιχνίδι της αφήγησης. Για παράδειγμα, στο Mr. Miracle, έναν παλιό ήρωα του Jack Kirby, στο Hawkeye για τη Marvel, στον David Aja, ήρθα αντιμέτωπος με καταπληκτικά αφηγηματικά πλαίσια. Και σήμερα ακόμα βλέπω πολλά νέα κόμικς που διατηρούν την αίγλη των κλασικών, και φυσικά μπορείς πάντα να διαβάσεις κάποια από τις πολλές συλλογές κλασικών έργων και να βρεθείς στο παρελθόν. Από τους αγαπημένους μου δημιουργούς είναι ο Alex Todd, ακριβώς για το λόγο που περιγράφω παραπάνω. Φυσικά αδυνατώ να ακολουθώ ότι κυκλοφορεί, όταν όμως το βιώνω από τη θέση του αναγνώστη, αυτές είναι οι αρετές που αναζητώ ακόμα και σήμερα. Οι Watchmen, η Martha Washington, ο Σούπερμαν με τον Άλαν Μουρ και άλλες δουλειές σας αμφισβήτησαν τις παραδόσεις του υπερηρωικού είδους. Πόσο πιστεύετε ότι συμβάλλατε στη σύγχρονη κατάσταση της αποδόμησης; Ή μήπως δεν έχει αλλάξει τίποτα και οι υπερήρωες πουλάνε ακόμα ματσίλα και ανδρισμό; Ένα από τα ενδιαφέροντα πράγματα που συμβαίνουν στα σημερινά κόμικς είναι πως υπάρχει όλο και μεγαλύτερη ποικιλία. Φυσικά υπάρχουν βρετανικά κόμικς, όπως υπάρχουν και ελληνικά, ευρωπαϊκά και αμερικανικά. Όταν βρεθείς σε ένα αμερικανικό συνέδριο κόμικς, θα περιτριγυρίζεσαι από πολλά αμερικανικά, αλλά πάντοτε θα υπάρχουν και πολλά ευρωπαϊκά κόμικς. Αισθάνομαι πως οι διαφορετικές βιομηχανίες κόμικς έχουν τρόπον τινά συμπτυχθεί. Την εποχή που μεγάλωνα διαβάζοντας αμερικανικά κόμικς είχαν τραβήξει το ενδιαφέρον μου τα λεγόμενα indie κόμικς, τα οποία όμως χρησιμοποιούσαν πολύ συχνά Ευρωπαίους καλλιτέχνες: Ιταλούς, Ισπανούς, αλλά και Λατινοαμερικανούς. Πάντοτε απολάμβανα αυτήν την ποικιλομορφία. Παράλληλα αυξάνεται και το πλήθος των αναγνωστών αλλά και τα διαφορετικά χαρακτηριστικά τους. Στο παρελθόν ήταν ένα σχεδόν ανδροκρατούμενο χόμπι, οπότε δεν υπήρχε μεγάλη ευχέρεια να δεις διαφορετικές όψεις του ίδιου χαρακτήρα. Πιστεύω πως σε αυτό το επίπεδο το «Watchmen» συνέβαλε με την έννοια πως ασχοληθήκαμε με τους χαρακτήρες, χτίσαμε τα προφίλ τους σαν να ήταν πραγματικοί άνθρωποι. Το ίδιο και με τη Martha Washington. Δεν είναι υπερήρωας – παραμένει ήρωας, αλλά έφερε από νωρίς στο προσκήνιο το ζήτημα της αναγκαιότητας να μην είναι όλοι οι ήρωες αρρενωποί λευκοί άντρες, έδειξε πως υπάρχουν εναλλακτικές. Είναι μία από τους αγαπημένους μου χαρακτήρες. Κατά κάποιον τρόπο η ιστορία της έχει στοιχεία σάτιρας, όχι με τη φιλοσοφική έννοια, αλλά σε επίπεδο... πολιτικού ανέκδοτου. Μου αρέσει όταν οι γραμμές δεν είναι τόσο κρυστάλλινες και κατά κάποιον τρόπο θολώνουν και αλληλοκαλύπτονται. «Martha Washington - Give me Liberty» σε σενάριο του Frank Miller και «Superman» από ακόμη μια συνεργασία του με τον Alan Moore Έχετε συνεργαστεί με τεράστια ονόματα όπως ο Άλαν Μουρ και ο Φρανκ Μίλερ. Ήταν εύκολο; Πόσο ακολουθήσατε τα θέλω τους και τα τεράστια εγώ τους; Και πόσο... Dave Gibbons βάλατε σε αυτές τις δουλειές; Πρέπει να πω ότι κι εγώ έχω ένα αρκετά μεγάλο «εγώ». Πιστεύω πως στα κόμικς, οι καλύτερες επαγγελματικές συνεργασίες είναι όταν καλείσαι να σχεδιάσεις ένα έργο που είναι ακριβώς αυτό που θα ήθελες να διαβάσεις ο ίδιος, ένα ιδανικό κόμικ. Και όταν δουλεύεις με φίλους – γιατί και ο Άλαν και ο Φρανκ είναι φίλοι – τότε με οτιδήποτε και να καταπιαστείτε, γίνεται διασκεδαστικό. Στις περιπτώσεις των Watchmen και της Martha Washington ήμασταν εντελώς μόνοι, δεν υπήρχε ο εκδότης πάνω από τα κεφάλια μας να μας υπαγορεύει τι να κάνουμε. Πιστεύω πως ο Άλαν και ο Φρανκ είναι οι δύο ιδιοφυΐες των σύγχρονων κόμικς. Αλλά ο τρόπος που δουλεύουν είναι εξαιρετικά διαφορετικός. Ο Άλαν γράφει πολύ λεπτομερή σενάρια, και τα γράφει μετά από μακρόχρονες συζητήσεις. Όπως θα διαπίστωσες και από αυτήν τη συνέντευξη, κι εγώ βρίσκω μεγάλη απόλαυση στις συζητήσεις, οπότε καταλήγαμε να μιλάμε για ώρες και στο πέρας των συζητήσεων, έγραφε ένα λεπτομερέστατο σενάριο. Ωστόσο πάντοτε ήταν ανοιχτός σε αλλαγές, ποτέ δεν είπε «κάνε αυτό, κάνε το άλλο» αλλά «μπορείς να κάνεις αυτό, μπορείς να κάνεις το άλλο, αν σου έρθει κάτι καλύτερο πες μου να το αλλάξουμε». Με τον Φρανκ, από την άλλη, συναντιόμαστε και εκείνος πετάει διάσπαρτες ιδέες, τις οποίες εγώ οπτικοποιώ με βιαστικά σκίτσα. Αργότερα γράφει το σενάριο – πολύ λιγότερο λεπτομερές απ’ ό,τι του Άλαν – το οποίο διαμορφώνεται στην πορεία. Αισθάνομαι μεγάλη χαρά και ευγνωμωσύνη που έχω συνεργαστεί με αυτούς τους δύο δημιουργούς. Από τα πρώτα χρόνια σας στα κόμικς και από το 2000AD περάσατε στα mainstream αμερικάνικα διατηρώντας όμως πάντα μια εναλλακτική αύρα. Πόσο εύκολο είναι να ελίσσεστε ανάμεσα στα είδη; Τα underground κόμικς ήταν ένα σημείο καμπής. Ήταν τότε που κατάλαβα ότι μπορώ να κάνω πράγματα με τα κόμικς που δε χρειάζονται να απευθύνονται στα παιδιά. Κι αυτό γιατί επικρατεί παραδοσιακά η αντίληψη πως τα κόμικς απευθύνονται σε παιδιά, ενώ τα underground κόμικς είχαν σαφώς μεγαλύτερο κοινό και θέματα τα οποία δε συνηθίζονταν, γι’ αυτό και προσέφεραν τόσο πολύ ενθουσιασμό. Το πιο κοντινό πράγμα που είχα δει ήταν το περιοδικό MAD, το οποίο λάτρευα ως παιδί. Μου άρεσε το στοιχείο της υπονόμευσης, που δε δέχονταν τα πράγματα ως είχαν, η διαρκής αποδόμηση. Το MAD και ο εμπνευστής του, Harvey Kurtzman, αποτέλεσαν μία από τις μεγαλύτερες επιρροές μου. Ήταν μία ιδανική γέφυρα μεταξύ των παιδικών και των ενήλικων κόμικς. Από την άλλη, πάντοτε μου άρεσε να αλλάζω το στυλ μου, έχω περίπου 7 διαφορετικά, ένα πολύ καθαρό και αυστηρό, ένα λίγο πιο τσαπατσούλικο, ένα καρτουνίστικο και αστείο... Προφανώς, ο τρόπος με τον οποίο σχεδιάζω εξαρτάται από το θέμα που πραγματεύεται η ιστορία. Τα underground κόμικς ήταν το σημείο όπου κατάλαβα ότι κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει, αλλά και η περίοδος που έμαθα να κάνω σοβαρή δουλειά. Οι απαιτήσεις ήταν υψηλότατες και η αίσθηση όταν έβλεπες το τελικό αποτέλεσμα, τη δουλειά σου, τυπωμένη, ήταν μοναδική. Γίνατε διάσημος επί θατσερισμού και ριγκανισμού και φαντάζομαι ότι εκείνες οι σκληρές εποχές έπαιξαν ρόλο και στις δικές σας επιλογές. Σήμερα, επί Τραμπ και επικείμενου Brexit, πόσο επηρεάζει η πολιτική τα έργα σας; Γινόμαστε αναπόφευκτα πολιτικοί από τη στιγμή που ζούμε στον κόσμο και επηρεαζόμαστε από τον ρου του. Όλοι οι άνθρωποι έχουν την τάση να έχουν μια άποψη. Θεωρώ όμως πως η προπαγάνδα παραείναι βαρετή, αφού είναι σαν να κοιτάς μόνιμα σε μια κατεύθυνση και να χάνεις οτιδήποτε υπάρχει γύρω σου. Νομίζω ότι με το «Watchmen» εξερευνήσαμε σε έναν βαθμό τον αυταρχισμό και γενικότερα τη δεξιά αντίληψη της πολιτικής, κάτι που έκανε πολύ πιο έντονα ο Άλαν στο «V For Vendetta», όπου μιλούσαμε για ένα απολυταρχικό, φασιστικό πλαίσιο. Αυτό που θεωρώ εκπληκτικό είναι πως έργα που έχουν γραφτεί 30 ή και 40 χρόνια πριν μπορούν να εκφράσουν απόλυτα καταστάσεις που βιώνουμε και σήμερα: άλλος ένας τρελός πρόεδρος, ένας πρόεδρος της σόου μπιζ. Αυτό ακριβώς ήταν και ο Ρίγκαν. Επί Τραμπ είχα περάσει μια περίοδο που περίμενα μανιωδώς την πτώση του. Κάθε φορά που έκανε κάποια απαράδεκτη χοντράδα σκεφτόμουν «αποκλείεται να τη γλιτώσει με αυτό», αλλά κάθε φορά τα κατάφερνε! Όσο περήφανος Βρετανός κι αν αισθάνομαι, παραμένω βαθιά Ευρωπαίος και διαφωνώ κάθετα με το Brexit. Από τη μια όμως αισθάνομαι πως πλέον είναι όλα χαμένα, και από την άλλη παραμένω αθεράπευτα αισιόδοξος. Απόσπασμα από το «Martha Washington Dies» σε σενάριο του Frank Miller Πριν λίγα χρόνια είχατε συμμετάσχει ενεργά στην έκθεση Image Duplicator με έναν απόλυτα καταγγελτικό λόγο ενάντια στις πρακτικές καλλιτεχνών όπως ο Ρόι Λίχτενσταϊν αναφορικά με τα κόμικς. Σήμερα που τα κόμικς έχουν διαχυθεί τόσο πολύ σε κινηματογράφο, τηλεόραση και ποπ κουλτούρα, υπάρχουν ανάλογοι κίνδυνοι απώλειας της αυθεντικότητάς τους; Δεν το πιστεύω. Δε μου αρέσει αυτό που κάνουν άνθρωποι σαν τον Ρόι Λίχτενσταϊν, στα μάτια μου φαίνεται σαν κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας κατά κάποιον τρόπο, πρακτικές που ουσιαστικά περιφρονούν μία ιδιαίτερη αξιόλογη μορφή τέχνης. Κατά κάποιον τρόπο καταλαβαίνω τι προσπαθεί να κάνει, αλλά δεν το κάνει καθόλου καλά, εκεί είναι που εντοπίζω μία έλλειψη τεχνογνωσίας και κυρίως αυθεντικότητας. Κατά τ’ άλλα, η διάχυση των κόμικς σε διάφορα μέσα προσωπικά είναι μια θετική τροπή των πραγμάτων, αφού φέρνει διαρκώς νέο αίμα στον κόσμο μας. Κάποιοι μπορεί να περάσουν και να μην ακουμπήσουν, αλλά αξίζει ακόμα και για αυτούς τους λίγους που εν τέλει θα μυηθούν σε αυτήν την όμορφη τέχνη. Επιπλέον, πολλές από αυτές τις ταινίες έχουν γράψει ιστορία στο Hollywood, όπως για παράδειγμα οι ταινίες της Marvel, οι οποίες μάλιστα παραμένουν όσο το δυνατόν πιο πιστές στο πρωτότυπο υλικό. Και παρά τις αλλαγές που φέρνει ο καιρός, όπως για παράδειγμα τη μαζική ψηφιοποίηση των κόμικς – κι εγώ διαβάζω τα περισσότερα ψηφιακά πλέον – το έντυπο δε θα σταματήσει να είναι ελκυστικό στον μέσο αναγνώστη. Εν ολίγοις, θεωρώ πως η χρήση των κόμικς από διαφορετικά μέσα μόνο θεραπευτικές ιδιότητες μπορεί να έχει για την 9η Τέχνη. Πώς σας φάνηκε το φεστιβάλ κόμικς στην Ελλάδα; Πόσο νόημα έχουν αυτές οι εκδηλώσεις για τη δουλειά σας και για την τέχνη των κόμικς; Όταν ήμουν 10 χρονών, ζούσα σε έναν κόσμο όπου τα κόμικς ήταν μια μοναχική ασχολία, αφού ελάχιστοι από τους φίλους μου διάβαζαν, πόσο μάλλον φανατικά. Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να βρεθώ σε φεστιβάλ κόμικς, όπως το San Diego, και να δω με τα μάτια μου πως υπάρχουν τόσοι πολλοί που μοιράζονται το ίδιο πάθος με μένα, απλώς στην καθημερινή ζωή είναι διασκορπισμένοι. Αυτές οι εκδηλώσεις, οι οποίες διαρκώς αυξάνονται και πληθαίνουν και γίνονται πλέον σε διάφορα μέρη σε όλον τον κόσμο, είναι μια καλή ευκαιρία λοιπόν να συναντηθούν όλοι αυτοί: παθιασμένοι πιτσιρικάδες, φανατικοί συλλέκτες, γηραιότεροι άνθρωποι που κάποτε διάβαζαν κόμικς και νοσταλγούν. Στη γειτονιά σου μπορεί να είσαι ο μοναδικός κομιξάκιας, εκεί όμως είσαι μια σταγόνα στο νερό. Κάθε χρόνο δέχομαι μερικές χιλιάδες προσκλήσεις για αντίστοιχες εκδηλώσεις, καταλήγω όμως να πηγαίνω σε 3 ή 4. Ο λόγος που βρίσκομαι στην Αθήνα είναι επειδή ρώτησα μερικούς από τους φίλους μου που έχουν φιλοξενηθεί εδώ τα προηγούμενα χρόνια και με διαβεβαίωσαν πως η διοργάνωση, η ομάδα, ο χώρος, η φιλοξενία θα είναι εξαιρετικά – το οποίο και διαπίστωσα ιδίοις όμμασι. Το ξενοδοχείο ήταν εξαιρετικό, το φαγητό προσεγμένο, οι διοργανωτές ευγενείς και γνώστες του αντικειμένου. Πάνω απ’ όλα όμως το κοινό ήταν τόσο θερμό, τόσο ενθουσιώδες... Επίσης τυχαίνει συχνά να συναντάς φίλους σου. Όταν πηγαίνεις σε τέτοιες εκδηλώσεις, είναι σαν να ταξιδεύεις με ένα υπερωκεάνιο το οποίο βυθίζεται και ξαφνικά καλείσαι να πηδήξεις σε μια σωσίβια λέμβο, όπου δεν ξέρεις με ποιους θα είσαι. Και αυτό θα κάνει τη διαφορά. Μερικές φορές δεν θέλεις να βγεις από εκεί, ακόμα κι αν φτάσεις στον προορισμό σου και άλλες θα ήθελες να βγεις από τη λέμβο και να συνεχίσεις κολυμπώντας. Η εμπειρία μου εδώ ήταν μία από τις καλύτερες και θέλω να ευχαριστήσω άπαντες για την αντιμετώπιση που μου επιφύλαξαν. Και το σχετικό link...
  8. Maxwell the Magic Cat, μια από τις πρώτες δουλειές του Alan Moore (τέλη της δεκαετίας του 1970), την οποία υπέγραφε ως Jill de Ray
  9. Το Another Suburban Romance των Alan Moore και Juan Jose Ryp, είναι από αυτά τα ο,τι να'ναι κόμικ που κάθε φτασμένος δημιουργός βγάζει κάποια στιγμή που έχει φτάσει σε ένα επίπεδο που να του επιτρέπεται και μια τεράστια κουλαμάρα χωρίς να "δικαστεί" από το κοινό. Πόσο μάλλον στην περίπτωση του Μουρ που είναι γενικά κουλός στις ιστορίες του και τον τρόπο γραφής του. Το συγκεκριμένο έχει τρεις μικρές ιστορίες, μια για γκάνγκστερ, μία με πρωταγωνιστή τον ίδιο που περπατά στους δρόμους ενός δυστοπικού Λονδίνου και μία με έναν τύπο που ζει την καθημερινότητα του εν μέσω μια αστικής αποκάλυψης. Δεν νομίζω ότι οι ιστορίες είχαν κάποιο νόημα, τουλάχιστον όχι κάτι που εγώ μπόρεσα να καταλάβω. Γενικά όταν ο Μουρ ξεφεύγει και αφήνει το χέρι του να οργιάσει, νομίζω λίγοι μπορούν να τον ακολουθήσουν σωστά και δεν ανήκω σε αυτούς. Αυτό που κρατάω από το συγκεκριμένο είναι ο ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΣ Ισπανός σκιτσογράφος. Αυτό το υπερ-λεπτομερές σκίτσο είναι ταμάμ για τα γούστα μου και η κάθε μια από τις 64 σελίδες του Α/Μ σχεδίου απαιτούσε τρελό χάζεμα. Σίγουρα θα ψάξω και άλλες δουλειές του, θέλω να αυτή τη σχεδιάρα και με χρώμα και εν μέρει γι'αυτό μπήκα στον κόπο να γράψω παρουσίαση, για να δουν το ταλέντο του περισσότεροι. Το Another Suburban Romance είναι για πολύ σκληροπυρηνικούς φαν του μπαμπά του μοντέρνου κόμικ. Μην τσιμπήσετε από το όνομα στο εξώφυλλο και το πάρετε περιμένοντας κανένα γκράντε σενάριο από τα συνηθισμένα του, θα απογοητευτείτε. Βαριά κουβέντα το "κακό κόμικ", λιγότερο βαριά το "μέτριο και διαφορετικό κόμικ" στην προκειμένη. Κάτι σαν το small killing που έκανε με τον Zanote. Αμφότερα βγήκαν από την Avatar Press, το παρόν τον Ιούλιο του 1999.
  10. Αφορμή για αυτό το άρθρο αποτέλεσε το πρώτο τεύχος του BATMAN: DAMNED των Lee Bermejo και Brian Azzarello. Χωρίς να μπω σε λεπτομέρειες (εξάλλου, τα είπε πολύ ωραία η Τόνια στην κριτική της) θα αναφέρω απλά ότι, όπως και το JOKER των ίδιων δημιουργών, το comic αποτελεί ένα ακόμη τρανό παράδειγμα του πώς να δημιουργήσεις hype για τη δουλειά σου, χρησιμοποιώντας shock value, nudity, splatter, κ.λπ. ως υποκατάστατο ικανοτήτων γραφής και βασικών κανόνων storytelling. Το πέος του Batman, εκτός από ένα άκρως επιτυχημένο publicity stunt, αποτελεί απλώς την (κάπως μαλακή, οφείλω να ομολογήσω) κορυφή του παγόβουνου μιας σειράς ατυχών επιλογών, τόσο για τη DC, όσο και για τη Marvel. Και αυτή ξεκινά από την ιδεοληψία στην οποία δείχνουν να είναι εγκλωβισμένες οι δύο εκδοτικές, η οποία θεωρεί δεδομένο ότι τα superhero comics, προκειμένου να είναι πιο “προχωρημένα”, θα πρέπει να είναι σκοτεινά και ρεαλιστικά. Η άποψη αυτή δεν είναι καινούργια. Οι ρίζες της πιθανόν να μπορούν να εντοπιστούν στην πιο “down to earth” επανεφεύρεση του superhero genre από την Marvel, τη δεκαετία του 1960, που κατέστησε την εταιρία δημοφιλή και σε ανθρώπους που δεν ανήκαν στο παραδοσιακό παιδικό αναγνωστικό κοινό. Από την άλλη, η DC, την ίδια περίοδο, μπορεί να έμοιαζε προσκολλημένη στο παρελθόν, όμως η συνταγή που ακολουθούσε ήταν απολύτως πετυχημένη, μέσα κι έξω από τα comics. Ας μην ξεχνάμε ότι, παρ’ όλο που σήμερα είναι της μόδας να κοροϊδεύει κανείς την τηλεοπτική σειρά BATMAN, με πρωταγωνιστή τον Adam West, όταν προβαλλόταν ήταν φοβερά δημοφιλής και γι’ αυτό, εξάλλου, έμεινε στην ιστορία ως ένα από τα “τρία Bs των ’60s” (τα άλλα δύο αφορούν έναν πράκτορα που πίνει μαρτίνι και το σημαντικότερο, ίσως, συγκρότημα όλων των εποχών). Με την αλλαγή της δεκαετίας, η DC άρχισε να προσπαθεί να μοιάσει περισσότερο στη Marvel, ενσωματώνοντας στα comics της διάφορα κοινωνικά ζητήματα και βάζοντας τους ήρωές της αντιμέτωπους με καθημερινά και επίκαιρα διλήμματα. Και φυσικά, τη δεκαετία του 1980, τα πράγματα κορυφώθηκαν, μέσα από τα comics του Alan Moore, του Frank Miller και πολλών άλλων. Θα ήταν άδικο, βέβαια, και απολύτως άστοχο, να κατηγορήσουμε τέσσερις-πέντε δημιουργούς για τη σημερινή κατάσταση, όμως ένα είναι σίγουρο: Η εμπορική επιτυχία comics όπως το WATCHMEN, καθώς και η σχεδόν καθολική αποδοχή τους ως αριστουργήματα, δημιούργησε τις βάσεις για όσα ακολούθησαν. Και φυσικά, με τους αναγνώστες να έχουν μέρος της ευθύνης, οι εταιρίες θεώρησαν ότι πήραν ένα σαφές μήνυμα. Τα comics πλέον πρέπει να είναι σοβαρά! Αρκετά με αυτές τις παράξενες ιστορίες, όπου γραφικοί ήρωες με κολάν παλεύουν με νοήμονες γορίλες. Το κοινό θέλει βία, αίμα, βιασμούς, ταλαιπωρημένους πρωταγωνιστές και δράμα. Πολύ δράμα! Για να μην παρεξηγηθώ, να ξεκαθαρίσω ότι δεν έχω καμία διάθεση να μειώσω τη σημασία έργων όπως το WATCHMEN (για να μείνουμε στο πιο γνωστό και κλασικό παράδειγμα). Όμως, όπως σωστά έχουν σημειώσει και άλλοι στο παρελθόν, πρέπει να έχουμε υπόψη μας πως αυτό που, κυρίως, το κάνει τόσο σημαντικό, πέρα από την αρτιότητα του τεχνικού σκέλους, είναι το πώς προσεγγίζει και αποδομεί το superhero genre. Αν, όμως, απογυμνώσουμε το έργο από το context του είδους και της εποχής, τότε το WATCHMEN είναι λίγο φτωχότερο από αυτό που νομίζουμε ότι είναι. Ακόμη χειρότερα, όταν οι εκδοτικές πάρουν ως δεδομένο ότι μπορούν να εφαρμόσουν τη συνταγή του WATCHMEN, ή του THE DARK KNIGHT RETURNS, στα πάντα, καταλήγουμε με κάτι που δεν έχει απολύτως καμία σχέση με το προϊόν το οποίο υποτίθεται ότι πουλάνε. Και κάπως έτσι, τη δεκαετία του 1990, η βιομηχανία έδειξε να πιάνει πάτο. Σήμερα, βέβαια, ξέρουμε ότι αυτό που τότε έμοιαζε με πάτο, ήταν μόνο η αρχή… Η τελευταία εικοσαετία, πλην κάποιων πολύ σημαντικών εξαιρέσεων, υπήρξε απολύτως καταστροφική για τα superhero comics, για πάρα πολλούς λόγους. Εδώ, όμως, θα συζητήσουμε για τον ένα και, κατά τη γνώμη μου, κυριοτέρο λόγο. Για το γεγονός ότι, σε αυτή την περίοδο, έχει αλλοιωθεί σε τρομαχτικό βαθμό το τι είναι και τι πραγματεύονται τα superhero comics. Τις προηγούμενες δεκαετίες, υπήρξαν ιστορίες όπου οι ήρωες αναγκάζονταν να καταφύγουν σε ανορθόδοξες, ή ίσως και ανήθικες μεθόδους, ενώ παράλληλα μπορεί να αντιμετώπιζαν σοβαρά προβλήματα, να έπεφταν χαμηλά, να έχαναν σε μάχες με τους αντιπάλους τους, ή ακόμη και να πέθαιναν. Σε αυτές, όμως, τις ιστορίες, κύριο στοιχείο αποτελούσε το ότι, παρά τις όποιες αδυναμίες τους, αυτό που τους κάνει ήρωες είναι το πως μπορούν να διαχειριστούν μία τραγική εμπειρία και να επιστρέψουν καλύτεροι, ή και δυνατότεροι, μέσα από αυτή. Ο Batman, ο Spider-Man και πολλοί άλλοι χαρακτήρες, βγάζουν νόημα μόνο ως άνθρωποι οι οποίοι, κάποια στιγμή στη ζωή τους, βίωσαν κάτι τραγικό και αυτό τους όπλισε με μια πανίσχυρη ηθική και με τέτοια αποφασιστικότητα, ώστε να μην επιτρέψουν αυτό να επαναληφθεί. Αντίστοιχα, ο Superman δεν έχει λόγο ύπαρξης χωρίς τον ηθικό κώδικα της οικογένειας Kent, χωρίς τον θαυμασμό του και την πίστη του προς το ανθρώπινο είδος και χωρίς, στην ουσία, να συμβολίζει την πιο φωτεινή εκδοχή καθενός από εμάς. Όταν απογυμνώνεις αυτούς τους χαρακτήρες από όλα αυτά τα χαρακτηριστικά τους, καταλήγεις με βασανισμένες καρικατούρες, που δεν απέχουν και πάρα πολύ από τους αντίπαλους τους οποίους υποτίθεται ότι προσπαθούν να σταματήσουν. Το βασικό πρόβλημα, όμως, είναι ότι αυτό φαίνεται να είναι, εν τέλει, και ο σκοπός των εκδοτικών. Αυτό που θα ονόμαζα “κληρονομιά του KILLING JOKE“, όπου ο Batman και ο Joker συμβολίζουν, ουσιαστικά, τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, αποτελεί μία από τις πιο στρεβλές απεικονίσεις του superhero genre, αλλά και, αντίστοιχα, μία από τις πιο επιδραστικές. Λεπταίνοντας σταδιακά τη γραμμή που χωρίζει τον ήρωα από τον villain, σήμερα έχουμε καταλήξει να είναι σχεδόν αδύνατο να ξεχωρίσουμε τον ένα από τον άλλο. Εξάλλου, δεν είναι τυχαίο ότι, σταδιακά, οι αντιήρωες, που έκαναν την εμφάνιση τους τη δεκαετία του 1970, εκθρόνισαν τους ήρωες. Ούτε ότι οι ίδιοι οι ήρωες άρχισαν να γίνονται πιο σκοτεινοί και βασανισμένοι, ενώ παράλληλα οι villains άρχισαν να γίνονται πιο συμπαθείς, αφού ίσως να μην χρειάζεται κάτι παραπάνω από “μια κακή μέρα”, για να καταλήξεις μανιακός δολοφόνος. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι αυτές οι απλοποιημένες υποθέσεις σχετικά με την ύπαρξη και τη φύση του καλού και του κακού, συνδυαστικά με μια επιτηδευμένα intellectual γραφή, άρχισαν να περνιούνται και να γίνονται αποδεκτές ως υψηλή φιλοσοφία, που απευθύνεται σε πιο “καλλιεργημένους” και “ώριμους” αναγνώστες. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, άνθρωποι που, επί της ουσίας, δεν έχουν καμία σχέση με το superhero genre, όπως ο Brian Michael Bendis και ο Brian Azzarello, αναδείχθηκαν σε μεσσίες του είδους. Και κάπως έτσι, φτάσαμε από αριστουργήματα όπως το MOONSHADOW και το SWAMP THING, στο BATMAN: DAMNED. Προσθέτοντας, μάλιστα, σε αυτή την εξίσωση και το στοιχείο του σοκ, εύκολα μπορεί κανείς να καταλάβει πώς, την τελευταία δεκαπενταετία, προέκυψαν ιστορίες όπως το IDENTITY CRISIS, το ULTIMATUM (και γενικά πολλά πράγματα από το Ultimate Universe), το ALL-STAR BATMAN AND ROBIN, το JUSTICE LEAGUE: CRY FOR JUSTICE, το “Sins Past”, το CIVIL WAR, το SUPERIOR SPIDER-MAN και πάει λέγοντας. Φυσικά, αντίστοιχο ρόλο έπαιξε στον κινηματογράφο η τριλογία του Christopher Nolan, με πρωταγωνιστή τον Batman, χωρίς την οποία εκτιμώ ότι δεν θα μπορούσε να υπάρξει το νοσηρό κινηματογραφικό σύμπαν του Zack Snyder, όπου είναι ΟΚ για τον Superman και τον Batman να δολοφονούν τους αντιπάλους τους, είτε ελλείψει άλλων επιλογών, είτε επειδή έχουν απλά απογοητευτεί από τον κόσμο. Άλλωστε, η βασική αρχή του THE DARK KNIGHT είναι το “you either die a hero or you live long enough to see yourself become the villain”. Το τρομαχτικό αυτής της κυνικής ομολογίας, είναι η ευκολία με την οποία οι ίδιοι οι δημιουργοί θεωρούν ότι, αργά ή γρήγορα, ο κάθε ήρωας, ακόμη και αν έχει τις καλύτερες προθέσεις, θα παραδοθεί στην σκοτεινή πλευρά. Αυτή η άκρως πεσιμιστική αντίληψη, που παίρνει ως δεδομένη τη σκοτεινή, βίαιη και απολύτως σκατόψυχη φύση του ανθρώπου, δυστυχώς είναι αρκετά δημοφιλής στις μέρες μας και φυσικά δεν περιορίζεται αποκλειστικά στον χώρο των comics (μια ματιά σε πετυχημένες σειρές όπως το BLACK MIRROR, το επιβεβαιώνει). Αυτό, λοιπόν, το ιδεολογικό αφήγημα, που προτιμά όλοι οι χαρακτήρες των comics να περιορίζονται στα θολά πλαίσια των γκρι ηθικών αποχρώσεων, έρχεται σε ευθεία αντιπαράθεση με την ίδια τη φύση των superhero comics, τα οποία, για πολλές δεκαετίες, κατάφεραν να μιλήσουν για πάρα πολύ σημαντικά ζητήματα, μέσα από μια αφοπλιστική απλότητα, χωρίς να χάσουν τον χαρακτήρα τους. Και μπορεί πολλοί να τα έχουν κατηγορήσει για την μανιχαϊστική λογική τους, όμως η πλήρης ισοπέδωση των διαφορών μεταξύ του τι είναι καλό και τι είναι κακό, in my book τουλάχιστον, δεν συνεπάγεται απαραίτητα κάποιου είδους προοδευτισμό. Ίσα-ίσα που αυτή η φοβική αντίληψη για τους ήρωες, αλλά και γενικότερα για τον κόσμο, έτσι όπως αποτυπώνεται στα comics την τελευταία εικοσαετία, περισσότερο αντανακλά τα πιο συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας. Ευτυχώς, βέβαια, ακόμη και σήμερα, υπάρχουν εκεί έξω καλογραμμένα superhero comics (έστω και λίγα), τα οποία παίρνουν πολύ σοβαρά τον εαυτό τους χωρίς να είναι σοβαροφανή, μιλάνε για σημαντικά ζητήματα χωρίς να διαφημίζονται ως “σημαντικά” και έχουν πολλά περισσότερα να μας πουν για τον εαυτό μας και τον κόσμο, απ’ ότι οι φλύαρες και κυνικές ασυναρτησίες του κυρίου Azzarello. Φυσικά, ως γνωστόν, ο καθένας έχει το δικαίωμα να διαβάζει και να βλέπει ό,τι θέλει και να μην δίνει λογαριασμό σε κανέναν για αυτό. Όμως, καλό είναι να έχουμε υπόψη μας ότι αυτό που για κάποιους είναι αριστούργημα, στην πραγματικότητα αποτελεί το ακριβώς αντίθετο απ’ όλα όσα, στην ουσία, θα έπρεπε να είναι. Και πως, στην τελική, τα αμερικάνικα superhero comics είναι ένα πολύ συγκεκριμένο πράγμα. Μπορεί οι εκδοτικές να έχουν χάσει τη μπάλα και να μην ξέρουν τι είναι αυτό που υποτίθεται ότι πουλάνε, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι και όλοι οι αναγνώστες έχουμε ξεχάσει τι είναι αυτό που απολαμβάνουμε σε αυτά. Και όσο οι εταιρίες θα επιμένουν σήμερα να μας βομβαρδίζουν με κακά comics και άλλες, ακόμη χειρότερες, μεταφορές τους σε άλλα Μέσα, εμείς μπορούμε πάντα να τους γυρίσουμε την πλάτη και να ανατρέξουμε στο παρελθόν, για να εντοπίσουμε χιλιάδες φανερά και κρυμμένα διαμαντάκια παλιότερων δεκαετιών. Και εδώ το λινκ.
  11. Κάθε χρόνο στις ΗΠΑ, δεκάδες βιβλία κάθε είδους αντιμετωπίζουν λόγω του περιεχομένου τους προβλήματα κυκλοφορίας, διακίνησης, παρουσίας σε βιβλιοθήκες κ.λ.π. Ανάμεσά τους και πολλά κόμικς. Με αφορμή την «Εβδομάδα Απαγορευμένων Βιβλίων», που ολοκληρώθηκε πριν από λίγες ημέρες, το CBLDF (Ίδρυμα Νομικής Υπεράσπισης των Κόμικς) καταδεικνύει το πρόβλημα και προτείνει λύσεις. Η «Εβδομάδα Απαγορευμένων Βιβλίων» πραγματοποιήθηκε φέτος κατά το διάστημα 24-30 Σεπτεμβρίου. Όπως κάθε χρόνο, σε δεκάδες εκδηλώσεις σε διάφορες πόλεις των ΗΠΑ, οι άνθρωποι που εμπλέκονται με την παραγωγή, τη διακίνηση και την πώληση του βιβλίου υπεραμύνθηκαν των δικαιωμάτων των δημιουργών στο καλλιτεχνικό έργο και των αναγνωστών στην πρόσβαση σε αυτό, ιδιαίτερα λόγω του αυξημένου αριθμού κρουσμάτων λογοκρισίας ή απόπειρας άσκησης λογοκρισίας. Σημαντικό ρόλο στη φετινή σειρά εκδηλώσεων έπαιξε το CBLDF, που με την πολυετή πείρα του και παρουσία του στον χώρο των κόμικς, περιέγραψε με μελανά χρώματα την κατάσταση ως προς την αυθαιρεσία διαφόρων αρχών, κρατικών, πολιτειακών και κοινοτικών παραγόντων, σχολικών και πανεπιστημιακών βιβλιοθηκών κ.λ.π. απέναντι στην ένατη τέχνη. Το εγχειρίδιο του CBLDF προστατεύει βιβλία όπως το «Sex Criminals» και το «This One Sumer» από τις απόπειρες λογοκρισίας Σε μια ειδική έκδοση-εγχειρίδιο («Banned Books Week Handbook 2017»), που διανέμεται δωρεάν, το CBLDF παρουσιάζει όλα τα πρόσφατα κρούσματα, φιλοξενεί απόψεις διάσημων δημιουργών που έχουν πέσει θύματα λογοκρισίας, προτείνει ενέργειες και πρωτοβουλίες αυτοπροστασίας στους δημιουργούς και τους αναγνώστες και προτρέπει σε ενεργό δράση το κοινό ώστε να αρθούν οριστικά και δια παντός οι απαγορεύσεις και οι περιορισμοί στην έντυπη (και σε κάθε άλλη, φυσικά) έκφραση του λόγου και της τέχνης. Για τον σκοπό αυτόν, έχει θεσμοθετηθεί ένας οργανισμός που καταγράφει τις περιπτώσεις απόπειρας και άσκησης λογοκρισίας και δημοσιοποιεί κάθε χρόνο τη λίστα με τα κόμικς που «ενοχλούν» περισσότερο και δέχονται τις περισσότερες επιθέσεις. «Είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι υπάρχουν ακόμα βιβλία που απαγορεύονται στις Ηνωμένες Πολιτείες και ότι κάθε χρόνο καταγράφονται εκατοντάδες περιστατικά […] Το δικαίωμα στην ανάγνωση απλώνεται σε όλο το πολιτικό, κοινωνικό κ.λ.π. φάσμα. Καλούμε τις κοινότητες να συζητήσουν τις διαφορές τους και να σφυρηλατήσουν δεσμούς πλησιάζοντας η μία την άλλη στη βάση της κοινής αγάπης για την ανάγνωση», τονίζει ο εκτελεστικός διευθυντής του CBLDF, Charles Brownstein, προλογίζοντας το εγχειρίδιο· στο οποίο αναφέρονται όλες οι λεπτομέρειες για την περασμένη χρονιά. Ορισμένα ακόμη από τα βιβλία που απειλήθηκαν με λογοκρισία ή απαγορεύτηκαν σε συγκεκριμένους χώρους το 2016 «Οι περιπτώσεις απόπειρας λογοκρισίας αυξήθηκαν κατά 17% το 2016. Καθώς, όμως, οι περισσότερες περιπτώσεις δεν καταγράφονται, ο πραγματικός αριθμός είναι κατά πολύ μεγαλύτερος. Ακόμα πιο ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι ενώ μόνο το 10% των περιπτώσεων που αναφέρθηκαν στο Γραφείο Πνευματικής Ελευθερίας (OIF) του Οργανισμού Αμερικανικών Βιβλιοθηκών κατέληξαν σε απαγορεύσεις βιβλίων, τα μισά από τα βιβλία που βρίσκονται στην κορυφή της λίστας και δέχονται τις περισσότερες επιθέσεις αποσύρθηκαν από σχολεία και βιβλιοθήκες το 2016», αναφέρει το CBLDF στην ετήσια έκθεσή του. Και συνεχίζει: «Τα κόμικς αποτελούν ένα από τα πιο συνηθισμένα είδη βιβλίων που δέχονται επιθέσεις, με απόπειρες λογοκρισίας και απαγορεύσεις κάθε χρόνο. Το 2016, τα βιβλία που δέχτηκαν τις περισσότερες επιθέσεις ήταν τα “This One Summer” των Jillian και Mariko Tamaki και “Drama” της Raina Telgemeier. Και τα δύο graphic novels, μπήκαν στο στόχαστρο λόγω του LGBTQIA περιεχομένου τους, ενώ το “Big Hard Sex Criminals” των Matt Fraction και Chip Zdarsky ήταν ένα ακόμα βιβλίο που δέχτηκε πολλές επιθέσεις». Στο κλίμα αυτό, το CBLDF συμπυκνώνει σε ένα τρίπτυχο τις συμβουλές προς τους φίλους των κόμικς και τους υπέρμαχους της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών: «Μάθε τα δικαιώματά σου! Αντιμετώπισε τις προκλήσεις! Προγραμμάτισε τις ιδέες σου!» Βιβλία που απειλήθηκαν με λογοκρισία ή απαγορεύτηκαν σε συγκεκριμένους χώρους το 2016 Σ’ αυτό το πλαίσιο δίνει συμβουλές και ενημερώνει επαγγελματίες και κοινό για τις πράξεις στις οποίες πρέπει να προβούν σε περιπτώσεις λογοκρισίας. Ειδικά για τους αναγνώστες αναφέρει: «Μείνε πληροφορημένος! Να είσαι σε επαφή με τους τοπικούς βιβλιοθηκάριους και εκπαιδευτικούς ώστε να γνωρίζεις τις περιπτώσεις απόπειρας λογοκρισίας στην περιοχή σου. Γράψου συνδρομητής σε έντυπα που υπερασπίζονται την Πρώτη Τροποποίηση και την ελευθερία έκφρασης όπως το mail newsletter του CBLDF. Ανάφερε τη λογοκρισία! Δημοσιοποιώντας τις απόπειρες λογοκρισίας όταν συμβαίνουν βοηθάς τους νομικούς που αγωνίζονται για την ελευθερία της έκφρασης να συγκεντρώσουν τις απαραίτητες πληροφορίες γύρω από το ποιο υλικό κινδυνεύει. Ακόμα και αν το απειλούμενο βιβλίο δεν είναι κόμικς, κοινοποίησε στο CBLDF τις απόπειρες να λογοκριθούν βιβλία στην κοινότητά σου. Μίλα! Οι προσπάθειες να απαγορευτούν βιβλία σπάνια επιτυγχάνουν όταν οι άνθρωποι αντιδρούν εναντίον τους. Είτε στο σχολικό συμβούλιο είτε στον Σύλλογο Γονέων είτε σε μια συνάντηση στη βιβλιοθήκη είτε σε μια δημόσια ακρόαση, να είσαι εκεί για να μιλήσεις για την Πρώτη Τροποποίηση και το δικαίωμα στην ανάγνωση. Γράψε γράμματα στους τοπικούς αξιωματούχους, στους πολιτικούς και στις εφημερίδες υποστηρίζοντας το δικαίωμα στην ανάγνωση. Υπενθύμισε στους συμπολίτες σου και στις αρχές ότι κανείς δεν έχει το δικαίωμα να περιορίζει την πρόσβαση στα βιβλία και προετοιμάσου να υπερασπιστείς όλα τα βιβλία, ακόμα κι αυτά που δεν σου αρέσουν. Κάθε επιτυχής απαγόρευση βιβλίου ανοίγει τον δρόμο για περισσότερη λογοκρισία». Βιβλία που απειλήθηκαν με λογοκρισία ή απαγορεύτηκαν σε συγκεκριμένους χώρους το 2016 Τι είναι το CBLDF; Εδώ και πολλές δεκαετίες, το CBLDF αγωνίζεται για τα αυτονόητα δικαιώματα δημιουργών και αναγνωστών. Μέλη του είναι εξέχουσες προσωπικότητες του χώρου των κόμικς (Neil Gaiman, Dennis Kitchen, Matt Groening, Frank Miller, Jim Lee, Jeff Smith κ.ά.) με βασική προτεραιότητά τους την αβίαστη και ανεμπόδιστη δυνατότητα του κοινού να έχει πρόσβαση σε έργα τέχνης, όπως τα κόμικς. Σύμφωνα με τη διακήρυξή του, «το Comic Book Legal Defense Fund είναι ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός αφοσιωμένος στην προστασία των δικαιωμάτων που απορρέουν από την Πρώτη Τροποποίηση του Συντάγματος αναφορικά με την τέχνη των κόμικς και όσων εμπλέκονται με αυτά (βιβλιοπώλες, δημιουργούς, εκδότες, βιβλιοθηκάριους, εκπαιδευτικούς και αναγνώστες). Το CBLDF παρέχει νομικές συστάσεις, εκπροσώπηση, συμβουλές, βοήθεια και εκπαίδευση για την προώθηση αυτού του στόχου». Το εγχειρίδιο του CBLDF Στο «Banned Books Week Handbook» τα μέλη του CBLDF συλλέγουν από διάφορες πηγές απόψεις και δηλώσεις δημιουργών κόμικς σχετικά με τη λογοκρισία που έχουν υποστεί τα έργα τους. ■ Alison Bechdel, δημιουργός του «Θανατάδικου» και του «Μήπως Είσαι Μάνα Μου;» (εκδ. Γράμματα) Η πρώτη μου αντίδραση στην απαγόρευση ήταν: Τι μεγάλη τιμή! Η δεύτερη ήταν πως αυτό πρόκειται για μια πολύ ενδιαφέρουσα κατάσταση και έχει να κάνει με τη δύναμη των εικόνων, κάτι που νομίζω πως πρέπει να απασχολήσει τους ανθρώπους. Μπορώ να καταλάβω το γιατί οι άνθρωποι δεν θα ήθελαν να πέσει το βιβλίο μου κατά λάθος στα χέρια των παιδιών τους αν αυτά νομίσουν πως πρόκειται για ένα αστείο κόμικς, το διαλέξουν και δουν εικόνες από ανθρώπους που κάνουν σεξ. Μπορώ να το καταλάβω. Πιστεύω όμως πως η απαγόρευση βιβλίων είναι λανθασμένη προσέγγιση. ■ Alan Moore, σεναριογράφος των «Watchmen», «V for Vendetta» κ.ά. (εκδ. Anubis) Αν οι γονείς πάρουν την απόφαση ότι τα παιδιά τους μπορούν ή δεν μπορούν να διαβάσουν κάποιο βιβλίο στο σπίτι, όλα καλά. Οι γονείς μπορούν να αναλάβουν την ευθύνη για κάτι τέτοιο. Αυτό δεν θα σταματήσει απαραιτήτως τα παιδιά από το να διαβάσουν το βιβλίο αλλά, τουλάχιστον, είναι μια συμφωνία μεταξύ γονέα και παιδιού, με τον γονέα να αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Εγώ προτιμώ να αφήνω τα παιδιά μου να διαβάζουν τα πάντα αρκεί να ξέρω τι ακριβώς διαβάζουν ώστε, αν έρθουν αντιμέτωπα με κάτι που μπορεί να τα ενοχλήσει, να είμαι έτοιμος να το συζητήσω μαζί τους. Για μένα, αυτή είναι μια υπεύθυνη συμπεριφορά. ■ Ariel Schrag, δημιουργός του «Stuck in the Middle» Κάθε γονέας έχει το δικαίωμα να ελέγχει τι διαβάζει το παιδί του, τι παρακολουθεί στην τηλεόραση, ποιες ταινίες βλέπει κ.λ.π. Και αν δεν επιθυμεί να διαβάσει το παιδί του το «Stuck in the Middle», σέβομαι απολύτως την επιλογή του. Ωστόσο, υπάρχει τεράστια απόσταση μεταξύ του να παίρνεις μια απόφαση για το δικό σου παιδί και να παίρνεις μια απόφαση για κάθε παιδί. Η απαγόρευση βιβλίων επιτυγχάνει το δεύτερο. ■ Marjane Satrapi, δημιουργός του «Persepolis» (εκδ. Ηλίβατον) Το καλό είναι πως οι άνθρωποι που απαγορεύουν διάφορα πράγματα δεν έχουν καμία απολύτως γνώση για το τι είναι η ανθρώπινη ύπαρξη. Αν θέλεις να κάνεις τους εφήβους να διαβάσουν ένα βιβλίο, απαγόρευσέ το! Τότε, όλοι θα θέλουν να το διαβάσουν. Έτσι δρουν επαναστατικά. Γιατί, απλώς, να μην τους εξηγήσεις; Τα παιδιά δεν είναι ηλίθια. Και το σχετικό link...
  12. Όσοι τον ξέρετε μόνο ως μουσικό, ετοιμαστείτε να διαβάσετε κάτι εντελώς διαφορετικό: o Γιώργος Καρανικόλας, ιδρυτικό μέλος των Last Drive και ιδιοκτήτης του Tilt Comics (Ασκληπιού 37) γράφει αποκλειστικά για το Rocking.gr για τα αγαπημένα του κόμικς, τo παράλληλo με τους Drive πάθος του. «Μου είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσω τα πιο σημαντικά graphic novels, comic series και single issues απ' όλο αυτόν τον όγκο που κυκλοφόρησε μέσα σε έναν αιώνα σχεδόν (γιατί σε πρωτόλεια μορφή από τότε ξεκίνησαν τα comics). Αυτό που μπορώ να κάνω είναι να μιλήσω για μερικά από τα πιο σημαντικά για μένα σε κάποιες περιόδους της ζωής μου, χωρίς να κάνω κάποιο αρχειακό κατάλογο, καθαρά συναισθηματικά. Όμως δεν παύω να τα θεωρώ masterpieces μιας νέας τέχνης. Αν ορίσουμε σαν σημείο εκκίνησης των μοντέρνων graphic novels το "A Contract With God" του Will Eisner που κυκλοφόρησε το 1978 αυτό σημαίνει ότι όλες μου οι επιλογές είναι από αυτό το χρονικό σημείο και μετά. Όταν ξεκίνησα να διαβάζω το "Stray Bullets" από το πρώτο τεύχος ήταν για μένα αποκάλυψη (κυρίως σεναριακά) στο πώς προσέγγιζε ο David Lapham ένα μεταμοντέρνο νουάρ με τις απαραίτητες δόσεις σουρεαλισμού και αφαίρεσης, και στο πώς η ζωή μπορεί να ξεπερνά τη φαντασία. Ανυπομονούσα κάθε μήνα για το επόμενο. This means pleasure! Το "Black Hole" του Charles Burns ήταν ένα ρέκβιεμ στην teenage wasteland και εικαστικά το τέλειο, χωρίς καμία δόση υπερβολής. Το "MW" του Osamu Tezuka, γραμμένο μισό αιώνα πριν, ένα graphic novel 780 σελίδων με έκαψε. Το τελείωσα σε μια μέρα. Κάψουλα αδρεναλίνης στη μεταπολεμική Ιαπωνία. Το "Jimmy Corrigan" του Chris Ware δεν επιτρέπει καμία αποσυμπίεση. Όλα (χρώματα, γραμμές, αρχιτεκτονική) εξυπηρετούν έναν σκοπό: να εξορύξουν το υποσυνείδητο, και είναι πολύ πιθανό να σκαλώσεις άσχημα. "Johnny The Homicidal Maniac": σάπιο. Ο μηδενισμός, ο κυνισμός και ο σαρκασμός σε σάρκα μία. Και πιθανόν ματωμένη. Stand alone comic series. Ο Jhonen Vasquez τώρα κάνει αρκετά video clip και πρόσφατα το smash hit Invader Jim. "Hate" του Peter Bagge: fun, bullying, suck my dick attitude και fun, fun, fun. Ο Bagge έχει κάνει αρκετά εξώφυλλα δίσκων στη Sub Pop. "Invisibles": ψυχεδελικό, εξωτικό και ιδιωματικό, όπως και ο Grant Morrison. Ο Morrison αρρώστησε βαριά όταν το έγραφε και η σειρά ξεκίνησε το 1994 και τελείωσε το 2000. Το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας γράφτηκε στο Κατμαντού ενώ πειραματιζόταν με διάφορα. Όπως λέει και ο ίδιος το μεγαλύτερο μέρος του το είπαν οι εξωγήινοι όταν τον είχαν απαγάγει. Οι ιστορίες λογοκρίθηκαν σκληρά λόγω πιθανών αναφορών σε παιδοφιλία και κακοποίηση ανηλίκων. Μαγεία, meditation, ταξίδια στο χρόνο και φυσική βία. Moebius: άπαντα. Όλη η σειρά της Humanoids καλύπτει από τα πρώιμα σχέδια έως τις μικρές ιστορίες προς το τέλος. "Arkham Asylum - Joker": μια διαφορετική προσέγγιση στον Batman που χρησιμοποιεί βαριά συμβολικές αναφορές και διαδραματίζεται στην ψυχιατρική κλινική όπου νοσηλεύονται οι πιο επικίνδυνοι supervillains στη Gotham City. Μια από τις καλύτερες ιστορίες ever και τον Dave McKean στο peak του. Το "Arkham Asylum" με οδηγεί στο Joker των Azzarello/ Bermejo. Δεν υπήρξε ποτέ πιο τρομακτικός Joker. Οι crime - noir μίξεις είναι το καυτό πράγμα. "Habibi" του Craig Thompson: η σύλληψη του οπτικού σχεδιασμού ενώνεται με μία ιστορία που ξεδιπλώνει διάφορες πτυχές που είναι ρωγμές για να κατανοήσεις το Ισλάμ και να εστιάσεις στην ομορφία της αραβικής και ισλαμικής κουλτούρας. Η έμπνευση σχεδιαστικά έρχεται προφανώς από την ισλαμική καλλιγραφία και νουμερολογία και κυρίως από τα οριεντάλ έργα του Jean-Leon Gerome. Κάθε σελίδα του βιβλίου θα μπορούσε να είναι μια προσευχή. "Asterios Polyp" του David Mazzucchelli: το περίγραμμα της ιστορίας βασίζεται στον μύθο του Ορφέα, την αρχαία ελληνική τραγωδία, όπου όντας αυτοβιογραφικό graphic novel, ο Asterios (Mazzucchelli) παίρνει τον ρόλο του Ορφέα και η πρώην γυναίκα του Hana τον ρόλο της Ευριδίκης. Με πολλές αναφορές από την Οδύσσεια, όλα όμως υπηρετούν στο να εμπλουτίσουν το ταξίδι αυτογνωσίας του Asterios. Ένα graphic novel που χρειάζεται πολλές αναγνώσεις. "Patience" του Daniel Clowes: ένα ταξίδι θανάτου και η αιώνια αγάπη. Το μεγαλύτερο σε διάρκεια graphic novel του Clowes. Ένας συνεχής πειραματισμός με σχήματα, χρώματα, προοπτική. Το κίτρινο χρώμα είναι σημείο αναφοράς: επιθυμία, ευτυχία, πειρασμός, έμπνευση, ελπίδα, αλλά σε ισχυρή σύνδεση με αρρώστια, κίνδυνο, δειλία. "Watchmen", "V For Vendetta", "League Of Extraordinary Gentlemen" του Alan Moore: από ένα δυστοπικό μέλλον στους less-than-perfect superheroes της μεταψυχροπολεμικής εποχής και από εκεί στους φανταστικούς χαρακτήρες από γνωστές νουβέλες της βικτωριανής εποχής, ο Alan Moore παραμένει για μένα ο κορυφαίος συγγραφέας στα comics. Έχει καθορίσει τα standard και ενώσει μαγεία και προφητεία σε ένα. Τα spoken words του με μουσικό background ολοκληρώνουν την αγάπη μου σε αυτόν. Καλό σημείο εκκίνησης για νέους αναγνώστες.» Οι Last Drive επιστρέφουν στο Gagarin για το πρώτο τους ηλεκτρικό σετ μετά από δύο χρόνια το Σάββατο 20 Μαΐου. Μαζί τους, οι Bazooka. Και το σχετικό link...
  13. Στο Strange #63, στη στήλη Strange Art, έχει την τιμητική του ο Superman και το κόμικ The Escapist. Παραθέτει και κάποια βιογραφικά στοιχεία των δημιουργών του Superman που ομολογώ δεν τα ήξερα.
  14. Όλα όσα χρειάζεται να ξέρεις για τον Bill Sienkiewicz υπάρχουν στο παρακάτω βιντεάκι. Μετά από αυτό, δεν χρειάζεται να διαβάσεις το υπόλοιπο αφιέρωμα. το εν λόγω βιντεάκι Συνέχισες βλέπω, οπότε ας πούμε μερικές έξτρα πληροφορίες: Ο Bill Sienkiewicz γεννήθηκε το 1958 στο Blakely της Pennsylvania. Επηρεασμένος από τα κόμικς του Jack Kirby και Curt Swan αρχίζει να σχεδιάζει τα δικά του από τα τέσσερά του χρόνια. Σε ηλικία 19 ετών, χτυπάει την πόρτα των γραφείων της DC και συγκεκριμένα του art director της εταιρίας Vince Colletta, o οποίος τον παραπέμπει στον super star της εποχής Neal Adams κι αυτός με την σειρά του στον Jim Shooter της Marvel μιας και στην DC “δεν είχαν κάποια δουλειά για μένα, αλλά δεν με πείραζε. Σκεφτόμουν πως αν δεν ασχολούμουν με τα κόμικς θα στρεφόμουν στην διαφήμιση ή την εικονογράφηση.” Σύντομα αναλαμβάνει τον μηνιαίο τίτλο Moon Knight μέσω του οποίου ξεχωρίζει και σιγά σιγά αρχίζει να γίνεται γνωστός. Τέσσερα χρόνια αργότερα, και μετά από ένα σύντομο πέρασμα 11 τευχών από τους Fantastic Four, αναλαμβάνει τους New Mutants. Το σχέδιο του έχει γίνει πλέον τρομερά αναγνωρίσιμο, πιο εξπρεσιονιστικό, ενώ για τα εξώφυλλα της σειράς αρχίζει και χρησιμοποιεί διάφορες μεθόδους εικονογράφησης, δημιουργώντας κανονικά έργα τέχνης. Με αυτή τη δουλειά του γίνεται ένας από τους επιδραστικότερους σχεδιαστές, ο οποίος επηρέασε ολόκληρη την αμερικάνικη και όχι μόνο σκηνή των κόμικς. Και αυτό είναι μόνο η αρχή. Σύντομα περάσματα από τίτλους όπως Rom, Dazzler και Mighty Thor απλά εκτόξευαν την φήμη του. Και κάπου εκεί, έρχεται η συνεργασία με τον Frank Miller. Και οι δύο στο απόγειο της καριέρας τους με τον Miller να έχει μόλις ολοκληρώσει το κόμικ-σταθμό Dark Knight Returns, δημοσιεύουν αρχικά το Daredevil: Love and War και στην συνέχεια την οκτάτευχη σειρά Elektra: Assassin. Λίγο οι σελίδες - πίνακες ζωγραφικής που παρέπεμπαν σε κόμικς του περιοδικού Heavy Metal, λίγο το βίαιο σενάριο με πολιτικές τις προεκτάσεις, έκαναν την σειρά ακατάλληλη να φέρει το σηματάκι Comics Code Authority, θεωρήθηκε πως απευθύνεται σε πιο ενήλικο κοινό και ανάγκασε την Marvel να το κυκλοφορήσει μέσω του imprint της Epic Comics και να διατίθεται μόνο μέσω συγκεκριμένων καταστημάτων (και όχι σε newsstands όπως τα υπόλοιπα κόμικς της.) Από κει και πέρα ο Sienkiewicz δεν έχει να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν. Έτσι, το 1988, με την δύναμη που είχε πια το όνομά του, εκδίδει πάλι μέσω της Epic Comics την πρώτη του προσωπική δουλειά, το Stray Toasters. Εσωστρεφές και αρκετά δυσνόητο, δεν κατάφερε να κερδίσει το κοινό, αν και οπτικά αρτιότατο. Το 1990 ακολουθεί άλλη μια συνεργασία, αυτή τη φορά με τον Alan Moore. Το όνομα του νέου πρότζεκτ, Big Numbers. Το αρχικό πλάνο ήταν για ένα graphic novel 500 σελίδων, χωρισμένο σε 12 τόμους από τους οποίους, δυστυχώς, μόνο οι δύο κατάφεραν να εκδοθούν (μέσω της εταιρίας του Moore, Mad Love.) Γίνεται μια προσπάθεια για συνέχεια, αλλά ο φόρτος εργασίας για τον Sienkiewicz ήταν τεράστιος και ναυαγεί. Έτσι η σειρά παραμένει για πάντα ανολοκλήρωτη. Οι δουλειές και οι συμμετοχές του σε μεγάλες αλλά και σε ανεξάρτητες εταιρίες, άπειρες μέχρι και σήμερα (Batman, Sandman: Endless Nights, The Shadow, Superman, Black Widow, Captain America, Daredevil: End of Days, Galactus The Devourer, The Hulk magazine, Spectacular Spider-Man, Uncanny X-Men, Wolverine και πολλά πολλά άλλα), τόσο ως interior όσο και ως cover artist αλλά και inker, αποτελεί έναν από τους πιο επιδραστικούς καλλιτέχνες των κόμικς και όχι μόνο. Έργα του έχουν συμπεριληφθεί σε εκθέσεις σε διάφορα μουσεία σε όλο τον κόσμο, έχει σχεδιάσει διαφημιστικές καμπάνιες, εξώφυλλα δίσκων και περιοδικών, αφίσες, συλλεκτικές κάρτες, χαρακτήρες για animated σειρές. Το 1995 εικονογραφεί την βιογραφία του Jimi Hendrix, Voodoo Child: The Illustrated Legend of Jimi Hendrix (κείμενα του Martin I. Green) ενώ το 2006 σε συνεργασία με τον Neal Adams δημιουργούν το artwork το οποίο οπτικοποιείται και προβάλλεται ως βίντεο κατά την διάρκεια του τραγουδιού "Leaving Beirut" στις live εμφανίσεις του Roger Waters. Το εξπρεσιονιστικό του στιλ με τις abstract επιρροές και η άνεσή του να χρησιμοποιεί και να συνδυάζει διάφορες μεθόδους εικονογράφησης (από λάδια και νερομπογιές, μέχρι κολάζ και ακρυλικά) που ξέφευγαν από το κλασικό μολύβι-μελάνι των αμερικάνικων κόμικς, τον έκανε εξαιρετικά αναγνωρίσιμο και του χάρισε πολλά βραβεία. website twitter facebook
  15. Who watches the watchmen? Το μεταμοντέρνο αριστούργημα του Alan Moore μας δείχνει έναν κόσμο πιο κοντά στην Αποκάλυψη (και στον δικό μας) Έχουμε ξαναγράψει ότι η δεκαετία του ’80 αποτελεί περίοδο τομής για τα κόμικ γενικά αλλά και, ειδικότερα, για το υπέρ-ηρωικό κόμικ. Παραδείγματα αυτής της «σκοτεινή», όπως χαρακτηρίστηκε από πολλούς, στροφής είναι το Killing Joke, το Dark Knight Rises, το Sin City και πολλά άλλα. Δεν υπάρχει, όμως, πιο χαρακτηριστικό και, από κάθε άποψη, αριστουργηματικό παράδειγμα από το Watchmen που κυκλοφόρησε σε δώδεκα τεύχη από το Σεπτέμβριο του 1986 μέχρι τον Οκτώβριο του 1987 και φέτος συμπληρώνονται τριάντα χρόνια από κυκλοφορία του πρώτου τεύχους. Ο Alan Moore, που είχε ήδη τότε γράψει το V for Vendetta και το Swamp Thing, διακρίθηκε για άλλη μια φορά για αυτό το κόμικ. Αλλά ο συγγραφεάς δεν θα τα είχε καταφέρει ποτέ χωρίς τον κατάλληλο σχεδιαστή, τον Dave Gibbons, που ξεχώρισε για τη σελίδα των 9 καρέ, τη λεπτομερή δουλειά του και τα μοτίβα και τις συμμετρίες που χαρακτηρίζουν όλο το κόμικ και, ιδίως, το πολυσυζητημένο πέμπτο κεφάλαιο. Το Watchmen διέπρεψε ως μια ριζικά διαφορετική οπτική για τους υπερ-ήρωες, αλλά και τη σύγχρονη ιστορία των ΗΠΑ και τον Ψυχρό Πόλεμο. Αποτελεί ένα πρωτόγνωρο μείγμα δράσης, ανάπτυξης χαρακτήρων και παρουσίασης μιας ιδιαίτερα απαισιόδοξης οπτικής για την πορεία της αμερικάνικης κοινωνίας. Το σενάριο του Watchmen βασίζεται σε μια εναλλακτική πορεία της ιστορίας, η οποία προκύπτει από την παρέμβαση των υπέρ-ηρώων. Η δράση των Watchmen, της ομάδας των υπέρ-ηρώων που δημιουργείται μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οδηγεί στην επικράτηση των ΗΠΑ στο Βιετνάμ και την παράταση της προεδρίας Νίξον, ενώ αξιοποιούνται και στην τήρηση της εσωτερικής ειρήνης με την πάταξη ταραχών. Χάρη στον Doctor Manhattan, τον ισχυρότερο από τους Watchmen, η Σοβιετική Ένωση πιέζεται από τις ΗΠΑ και οδηγείται στην επέμβαση στο Αφγανιστάν το 1985, 6 χρόνια αργότερα από ότι στην πραγματικότητα. Η ένταση κλιμακώνεται καθώς οι ΗΠΑ θεωρούν ότι έχουν το πάνω χέρι και τη δυνατότητα να τελειώσουν απότομα τον Ψυχρό Πόλεμο με την εξολόθρευση του εχθρού τους. Στο μεταξύ, στο εσωτερικό των ΗΠΑ, οι πολίτες αγανακτούν με τους υπέρ-ήρωες, με αποτέλεσμα να τεθούν εκτός νόμου και να απαγορευτεί η δράση τους. Οι περισσότεροι το αποδέχονται αυτό και επιστρέφουν στις κανονικές ζωές τους, με εξαίρεση τον Dr. Manhattan, τον Comedian και τον Rorsach, τον πιο γνωστό ήρωα του κόμικ, που επιλέγει την παρανόμία, και όχι την ένταξη στον κρατικό μηχανισμό καταστολής, όπως οι άλλοι δύο. Η ιστορία ξεκινά με την έρευνα της δολοφονίας του αδίστακτου Comedian, η οποία φέρνει ξανά κοντά τους, μεσήλικες πλέον, Watchmen σε έναν κόσμο που έχει αλλάξει πάρα πολύ… Με flashbacks, και αλλεπάληλες αλλαγές στην αφήγηση, το κόμικ μας δίνει να καταλάβουμε ότι δεν ακολουθεί τις συμβάσεις των υπέρ-ηρώων που είχαν καθιερωθεί μέχρι τότε. Οι υπέρ-ήρωες δεν κινούνται ελεύθερα, σώζοντας τον κόσμο, αλλά δρουν στα πλαίσια του αμερικάνικου κράτους και προς όφελος του. Οι πολίτες δεν τους αποθεώνουν αλλά ενοχλούνται από την παρουσία τους μέχρι που γίνονται διαδηλώσεις και ταραχές (τις οποίες βλέπουμε στο 2ο τεύχος) με αίτημα να ανατεθεί ξανά η φύλαξη της δημόσιας τάξης στην αστυνομία. Οι ίδιοι οι ήρωες απογοητεύονται με το ρόλο τους και βλέπουμε τον Nite Owl, έναν ήρωα που θυμίζει εξωτερικά τον Batman, να κλονίζεται διαβάζοντας το διάσημο πλεόν σύνθημα στον τοίχο : “ Who watches the Watchmen?» Αποδέχονται, σχεδόν με ικανοποίηση, τη διάλυση τους και επιστρέφουν πρόθυμα σε καθημερινές, συνηθισμένες ζωές. Από την άλλη, ο Rorsach, τείνει όλο και περισσότερο προς την παράνοια, βλέπει παντού εχθρούς και έχει δυσπιστεί στην καλοσύνη της ανθρωπότητας ή ακόμα και στην δυναντότητα της να επιβιώσει.Δεν υπάρχει κάτι το «ηρωικό» σε κανέναν τους, ούτε στον Dr. Manhattan, ο οποίος συνδυάζει υπερ-δυνάμεις με μια πολύ εξελιγμένη νοημοσύνη που σταδιακά τον οδηγεί στην αποξένωση από την κοινωνία, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που δυσκολεύεται πολύ να διατηρήσει το ενδιαφέρον του για την ανθρωπότητα. Το μόνο που τον κρατάει σε επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο είναι η μνηστή του, Laurie, πρώην Silk Spectre, που βλέπει τη σχέση μαζί του όλο και περισσότερο ως ένα φορτίο, μια ευθύνη που φέρει προς τον υπόλοιπο κόσμο. Όσο εξελίσσεται η ιστορία, βλέπουμε τα προσωπικά αδιέξοδα στα οποία έχει έρθει κάθε ήρωας. Ο δεύτερος μεγάλος κλονισμός του «ηρωισμού» είναι το γεγονός ότι οι υπέρ-ήρωες, πλην του Dr. Manhattan, γερνάνε. Κάποιοι είναι μεσήλικες και κάποιοι ηλικιωμένοι, στα πρόθυρα του θανάτου. Νοσταλγούν όλοι τις περιπέτειες τους και απογοητεύονται από έναν κόσμο που τους ξεπέρασε και δυσκολεύονται να τον κατανοήσουν. Όταν ο Rorsach θα τους μαζέψει για μια τελευταία περιπέτεια, πεπεισμένος ότι κάποια σκοτεινή συνομωσία κρύβεται πίσω από τη δολοφονία του παλιού συντρόφου τους, Comedian, θα τον ακολουθήσουν ψάχνοντας διέξοδο από την ανία και την κρίση της μέσης ηλικίας. Καθώς βγάζουν από τις αποθήκες τα παλιά κουστούμια και τα γκάτζετ τους, είναι περισσότεροι άνθρωποι και λιγότερο υπέρ-ήρωες, και μάλιστα σε έναν βαθμό που ποτέ μέχρι τότε δεν είχαμε δει. Μαζί με αυτούς έχουν γεράσει και οι super-villains εχθροί τους, είναι πλέον ακίνδυνοι και φιλήσυχοι πολίτες που εξοργίζονται όταν τους κατηγορούν ότι έχουν επιστρέψει στις παλιές συνήθειες τους. Αυτή η πορεία «εξανθρωπισμού» των υπέρ-ηρώων σφράγισε μια «σκοτεινή» εποχή των κόμικ που χαρακτηρίστηκε ως περίοδος ενηλικίωσης και απομάκρυνσης από απλοϊκά σχήματα «καλό-κακό» και από χαρακτήρες που είναι πρότυπα ηθικής και γενναιότητας. Σε αυτά τα πλαίσια, εντάσσεται και ο Ψυχρός Πόλεμος που είναι πλέον πιο κοντά στην πραγματικότητα, ως πραγματική αντιπαράθεση που βαραίνει στη σκέψη όλων και όχι μια ακόμα ευκαιρία των ηρωών για να αναδειχθούν, συλλαμβάνοντας σοβιετικούς πράκτορες. Το Watchmen υπηρετεί αυτή την πορεία με πολύ περισσότερο βάθος από ότι θα μπορούσε μια σάτιρα των υπέρ-ηρώων. Διατηρεί βασικές αρχές του είδους, αλλά τις διαστρεβλώνει σε όλη την ιστορία για να φτιάξει κάτι νέο και καθηλωτικό. Διανθίζει κάθε τεύχος με κείμενα και σχέδια που παρουσιάζονται μετά το τέλος των καρέ και εμβαθύνουν σε κάποια πτυχή του παρελθόντος κάθε ήρωα. Έχουμε, έτσι, για πρώτη φορά χαρακτήρες με παρελθόν, κίνητρα και επιδιώξεις, φόβους και σκοτεινές πλευρές. Η κορυφαία στιγμή αυτής της διαδικασίας είναι το 6ο κεφάλαιο και η παρουσίαση της σχέσης του Rorsach με τον ψυχαναλυτή του κατά τη σύντομη προφυλάκιση του, λόγω της άρνησης του να εγκαταλείψει το ρόλο του υπέρ-ήρωα. Ο ψυχωτικός χαρακτήρας αναδεικνύεται σε αυτό ως ο κατεξοχήν αντί-ήρωας της νέας εποχής, στον οποίο θα βασιστούν πάρα πολλοί συγγραφείς μέσα στα επόμενα χρόνια για να δημιουργήσουν νέους χαρακτήρες ή να αναπροσαρμόσουν τους παλιούς. Όλη αυτή η διαδικασία κορυφώνεται στο αμφιλεγόμενο τέλος του Watchmen που είναι εξίσου πρωτότυπο με όλη την εξέλιξη της ιστορίας και παραμένει μέχρι σήμερα υπόδειγμα σεναριακής ανατροπής. Ο πρωτοποριακός χαρακτήρας του κόμικ δεν εξαντλείται, βέβαια, στο σενάριο και τους χαρακτήρες τους. Οι Moore και Gibbons συνεργάστηκαν με στόχο να αποδώσουν ένα καινοτόμο αισθητικό αποτέλεσμα. Από τη μία, επιδιώκουν τη συμμετρία και το συμβολισμό, χρησιμοποιώντας συνθήματα στους τοίχους, τα σημάδια στη μάσκα του Rorsach που αλλάζουν συνέχεια, χρώματα και σχέδια και την εξαιρετική αναλογία των καρέ ανάμεσα στην αρχή και το τέλος, όπως πχ στο του 5ο κεφαλαίο, που έχει γράψει τη δική του ιστορία. Ταυτόχρονα, όμως εισάγουν νέα στοιχεία που αμφισβητούν τη συμμετρία και τη συνοχή της ιστορίας. Για πρώτη φορά «σπάνε» την ενότητα ανάμεσα στο σχέδιο και στο διάλογο, εισάγοντας τη δημιουργία ενός «κόμικ μέσα στο κόμικ», βάζοντας την ιστορία του πειρατικού κόμικ να παρεμβάλλεται στους Watchmen, πότε «κλέβοντας» το διάλογο και πότε το σχέδιο του καρέ, διατηρώντας, για να μπερδέψει ακόμα περισσότερο τον αναγνώστη, χαλαρή σύνδεση με την τρέχουσα ιστορία. Η επιλογή αυτή έδωσε στο Watchmen το χαρακτηρισμό του πρώτου μεταμοντέρνου κόμικ, όπου η αποδόμηση της σχέσης σχεδίου-κειμένου συνοδεύει την αποδόμηση των κατεστημένων συμβάσεων του υπερ-ηρωικού κόμικ αλλά και την εικόνα ενός ασταθούς και επίφοβου κόσμου, όπου η τελική επικράτηση του καλού δεν είναι καθόλου βέβαιη. Εμφανίζει, έτσι, κάποια από τα βασικά μοτίβα του μεταμοντερνισμού σε μορφή και περιεχόμενο. Εν τέλει, ο Rorsach έχει δίκιο : αυτά που συμβαίνουν δεν είναι τυχαία. Αλλά τι μπορούν να κάνουν για να το αποτρέψουν οι μεσήλικες ήρωες σε έναν κόσμο που δεν τους αποδέχεται και δεν τον καταλαβαίνουν; Στην τελική θέλουν να προστατέψουν τον κόσμο; Η απάντηση δεν είναι ίδια για όλους. Σε μια εποχή «σιδερου» και σκοταδιού για τα κόμικ, ο Alan Moore μας παρουσιάζει μια πραγματικότητα πιο ανθρώπινη από όσο είχαμε τολμήσει να φανταστούμε, πιο ενήλική, αλλά ταυτόχρονα και πιο ζεστή, πιο οικεία. Και ειδικά σε εποχές όπως η σημερινή, που ένας ακροδεξιος κρατά στα χέρια του ένα πυρηνικό οπλοστάσιο, τα πράγματα είναι ακόμα πιο κοντά στον υπαρξιακό εφιάλτη των Watchmen… Πηγή Παρουσίαση της ελληνικής έκδοσης Αφιέρωμα στον Alan Moore
  16. V for Vendetta: Η κορυφαια συναντηση comic και πολιτικής Ο Alan Moore αποτελεί, μαζί με τον Neil Gaiman και τον Frank Miller την μεγάλη Τριάδα των σπουδαιότερων δημιουργών της 9ης Τέχνης και επηρέασαν, ο καθένας με διαφορετικό τρόπο, την μαζική κουλτούρα περισσότερο από όσο φανταζόμαστε. Ο Moore, σε αντίθεση με τον σκοτεινό και gritty ρεαλιστή Miiller και τον ψυχαναλυτικό ονειρισμό του Gaiman, επέλεξε μια πιο πλουραλιστική προσέγγιση, η οποία, ακόμα και όταν έγραφε υπερηρωικές ιστορίες, όπως το Killing Joke, πάντα ήταν από μια πλευρά που το κοινωνικό είχε βαρύνουσα σημασία, πολλές φορές επισκιάζοντας την πλοκή αυτή καθεαυτή. Όταν λοιπόν αυτό το κοινωνικό και πολιτικό στοιχείο ήταν ελεύθερο να αναπτυχθεί χωρίς συμβάσεις, τότε το έργο του Moore εξελισσόταν σε κάτι εντελώς μοναδικό, βαθύ και πραγματικα αριστουργηματικό. Το V for Vendetta (1988) είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για το παραπάνω. Μπορεί να παρουσιάζει έναν ήρωα με δυνάμεις πάνω από το κανονικό, ωστόσο δεν είναι κατα βάση ένα υπερηρωικό comic. Μάλιστα, δεν διστάζει να αναφερθεί με μια ελαφριά υποτίμηση στο υπερηρωικό είδος, τουλάχιστον σε κάποιες πλευρές του που ο Moore βίωσε πολύ καλά δουλεύοντας για τις μεγάλες εταιρίες τους χώρου. Aντίθετα, αποτελεί ένα έργο το οποίο εξερευνά ζητήματα πολιτικής, κοινωνικών ελευθεριών και δικαιωμάτων, το οποίο προκάλεσε (μέσω μιας ιδιαίτερης κινηματογραφικής αναφοράς) αντιδράσεις και στον πραγματικό κόσμο, πολλές από αυτές θετικές. Οι ιστορίες των ανθρώπων που μας παρουσιάζονται μέσα στις σελίδες, του V, της Evey Hammond, ακόμα και του Eric Finch είναι η ιστορία μιας κοινωνίας που βυθίστηκε στον πόλεμο και την καταστροφή για χάρη των εθνικισμών και των συμφερόντων και μετά, τα ίδια ακριβώς συμφέροντα και εθνικισμοί επανήλθαν στο προσκήνιο, πιο επιθετικά και πεινασμένα από ποτέ για να τραφούν από τα απομεινάρια των κοινωνιών που οι ίδιοι κατέστρεψαν. Μέσα από το αλληγορικό σχήμα των Norsefire γινόμαστε μάρτυρες της απανθρωποίησης μιας κοινωνίας. Βλέπουμε πως η πείνα και η απόγνωση εξαθλιώνει ολόκληρα κομμάτια που πληθυσμού, πως ο φασισμός, παρόλη την τεχνολογική του ανάπτυξη, δεν παύει ποτέ να είναι ένα σύστημα που καθιστά το άτομο κτήνος, ένα απάνθρωπο και απρόσωπο τέρας που νοιάζεται περισσότερο για αριθμούς παρά για ζωές. Και εδώ τίθεται το δίλημμα: Είναι χειρότερο πράγμα μια τέτοια κτηνώδης πολιτική βρισκει συνεχώς πρόθυμους συνεργούς και ζηλωτές για να το πετύχει, άτομα που δείχνουν με το δάχτυλο (fingermen) τους ανθρώπους που είναι διαφορετικοί, ή πως οι κοινωνίες πολλές φορές όχι μόνο το ανέχονται, αλλά το επιθυμούν κιόλας; Ο Μοοre σκιαγραφεί,με έναν έντονο αέρα noir και τρομερή γλαφυρότητα ένα τέτοιο σύστημα, απάνθρωπο και ανίκανο να συνεργαστεί ακόμα και με τον εαυτό του. Μεγάλο μέρος του comic αφιερώνεται, τις προδοσίες και την πάλη των κομματιών του Κεφαλιού μεταξύ τους για μια καλύτερη και πιο κεντρική θέση το πλέγμα εξουσίας. Περνά μέσα από το μικροσκόπιο ανθρώπους που στελεχώνουν τις κρατικές μηχανές και μας αποκαλύπτει πως την φρίκη που ήδη βλέπουμε να μας κυβερνά: Παιδεραστές να κρύβονται πίσω από την θρησκεία, βασανιστές να βαυκαλίζονται με το life style αποτελούν τους ηγέτες. Οι άνθρωποι που τους ακολουθούν όμως δεν είναι λιγότερο ή περισσότερο αποτρόπαιοι από τον άνθρωπο που στέκεται δίπλα μας. Καθημερινοί άνθρωποι, που ¨κάνουν απλά την δουλειά τους». Θα ήταν ταιριαστό για ένα απρόσωπο σύστημα να υποταχθεί σε έναν απρόσωπο άνθρωπο. Ο V δεν έχει πρόσωπο, ούτε όνομα ( κεντρική ιδέα που έμπνευσε τους Anonymous χρόνια αργότερα), έχει όμως μίσος απέναντι στον φασισμό. Η εκδίκηση του είναι προσωπική ταυτόχρονα όμως και πολιτική, καθώς κατευθύνεται σε πρόσωπα δημόσια, σύμβολα και ιδέες.Την ίδια στιγμή δεν αποσκοπεί μόνο στο να λύσει μια προσωπική βεντέτα, αλλά στο να πρωτοστατήσει σε ένα πολιτικό κίνημα ανατροπής, να γίνει η πρωτοπορία που θα αντιπαλέψει την βία και την καταπίεση του κράτους. Και ως πρωτοπορία δομείται και ο χαρακτήρας του. Πείραμα των φυλακών, καλλιτέχνης,αναρχικός. transexual (στις πρώτες εκδοχές της ιστορίας) θεατρίνος, (οι περισσότερες ατάκες του είναι σε σαιξπηρικό ιαμβικό πεντάμετρο), αποτελεί ουσιαστικά το αμάλγαμα πολλών και αντιθετικών μεταξύ τους επιρροών, από τον Orwell και τον Max Ernst μέχρι τον… Judge Dredd και τον Vincent Price, τις οποίες ο Moore και οι συνεργάτες συνέθεσαν σε έναν μοναδικό και ταυτόχρονα κοινό χαρακτήρα. Ο V χρησιμοποιεί βία και δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία στο μυαλό του για την ορθότητα των πράξεων του. Δρα ως πρωτοπορία, όχι όμως ως ηγέτης, Προτάσσει έναν βαθύ ατομικισμό, πολύ κοινό στην αγγλική παραδοσιακή λογοτεχνία και απόλυτα ταιριαστό με τον αναρχισμό του. Είναι ο συνοδοιπόρος και ο βοηθός, έναν ρόλο που μετά την αυτοθυσία του, αναλαμβάνει η Evey. Τεχνικά, στο V for Vendetta κυριαρχούν οι λογοτεχνικές αναφορές, η ποίηση, η μουσική, η ιστορία. Ακόμα και στα καρέ που κυριαρχούν τα υπερηρωικά κατορθώματα και δράση, ο Moore τα στολίζει με αποσπάσματα από τον Σαίξπηρ και διάφορους άλλους ποιητές, δημιουργώντας έναν ακατάπαυστο ρυθμό και συνέχεια που διαπνέει όλο το έργο. Από την άλλη, οι διάλογοι είναι άμεσοι, δυναμικοί και ζωντανοί και εμποδίζουν το comic να χαθεί σε μονοπάτια μονομανίας και αυτοαναφορικότητας. Προσδίδουν μια τρομερή πλαστικότητα και υφή στο σχέδιο των χαρακτήρων, κάνοντας τον αναγνώστη να βιώνει τις ιστορίες, τον πόνο και τον ρόλο τους μέσα στην πλοκή, η οποία με την σειρά της αποτελείται από πολλά μικρότερα subplots, που όλα μαζί οδηγούν στο μεγάλο φινάλε. Το V for Vendetta δεν θα ήταν πραγματικότητα αν δεν υπήρχε ο έτερος μεγάλος καλλιτέχνης, ο David Lloyd, που ανέλαβε το εικαστικό κομμάτι και ήταν και η αφορμή για ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας. Ο Lloyd, μαθημένος από την εμπειρία του στο κλασσικό και τρομερά υποτιμημένο Night Raven και βαθιά επηρεασμένος από τους pulp χαρακτήρες της δεκαετίας του 1930, δίνει έναν σκοτεινό αλλά συγχρόνως πολύχρωμο χαρακτήρα στο comic. Κυριαρχούν οι απλοί συνδυασμοί χρωμάτων, οι έντονες σκιές και περιγράμματα, ενώ το εκρηκτικό μοντάζ του έργου το κάνει να φαίνεται πως όλα ρέουν, όλα αλλάζουν γύρω από τους χαρακτήρες, μια αίσθηση που θυμίζει την δουλειά τoυ Moore στο Swamp Thing. Επιπλέον, ο Lloyd κατάφερε να αυξομειώνει την ένταση των καρέ του, πότε τονίζοντας τις λεπτομέρειες και πότε αφήνοντας την φαντασία του αναγνώστη να συμπληρώσει τα κενά, αποδίδοντας έτσι μια πανέμορφη ατμόσφαιρα μυστηρίου την οποία, ανά σημεία, θαρρείς πως μπορείς να κόψεις με το μαχαίρι… Το V for Vendetta, παρά την απόπειρα απολιτικοποίηση του από την ταινία, ήταν και θα παραμείνει ένα κορυφαίο αριστούργημα πολιτικού ύφους και χαρακτήρα, ένα έναυσμα για παραγωγικές συζητήσεις, τσακωμούς και συγκρούσεις, και, πάνω από όλα, μια αφορμή για τον κόσμο να σκεφθεί και, ίσως, να αποτρέψει την ρήση του ίδιου του Moore: Όσο οι άνθρωποι γίνονται πιο απελπισμένοι, η ιστορία δείχνει πως θα εξεγερθούν σε μια μεγάλη, προλεταριακή παλίρροια που θα συνθλίψει τους καταπιεστές τους. Θα στραφούν ο ένας ενάντια στον άλλον… Πηγή Παρουσίαση της ελληνικής έκδοσης
  17. Τα κόμικς που άλλαξαν τα κόμικς Στην «Επιστροφή του Σκοτεινού Ιππότη», ο Batman είναι περισσότερο «σκοτεινός» και λιγότερο «ιππότης» Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Είναι πολύ συνηθισμένο να αναφερόμαστε σε έργα τέχνης του παρελθόντος χαρακτηρίζοντάς τα «ιστορικά» ή «ορόσημα», συχνά με μια δόση υπερβολής. Για τον χώρο των κόμικς, όμως, το 1986 ήταν μια χρονιά που, χωρίς καμιά υπερβολή, σημαδεύτηκε ανεξίτηλα από την κυκλοφορία δύο ανεπανάληπτων τίτλων. Που με τη σειρά τους επηρέασαν καθοριστικά το μέλλον της ένατης τέχνης Ακριβώς πριν από τριάντα χρόνια, τον Φεβρουάριο του 1986, ένας από τους εκατοντάδες τίτλους των μηνιαίων, υπερηρωικών comic books που κυκλοφόρησαν ήταν το πρώτο τεύχος μιας ακόμη εκδοχής του Batman. Το όνομά του δεν τον ξεχώριζε από τον σωρό των ατέλειωτων, συχνά τυποποιημένων περιπετειών με macho αυτόκλητους χαρακτήρες που επιδίδονται σε πράξεις αυτοθυσίας: The Dark Knight Returns. Το περιεχόμενό του, ωστόσο, ήταν για τα δεδομένα της εποχής επαναστατικό. Στους «Watchmen», η δράση της υπερηρωικής ομάδας όχι μόνο δεν αποσοβεί την καταστροφή αλλά σε μεγάλο βαθμό την προκαλεί Ο Batman του Frank Miller διέφερε πολύ από αυτό που οι αναγνώστες των κόμικς είχαν συνηθίσει. Δεν ήταν ο αειθαλής, γενναίος και πάντα ετοιμοπόλεμος, μυώδης και πολυμήχανος διώκτης του εγκλήματος. Ηταν ένας ψυχικά κατεστραμμένος πενηνταπεντάρης, αποσυρμένος από τα εγκόσμια σε μια Gotham που λυμαίνονταν οι κακοποιοί και οι διεφθαρμένοι πολιτικοί. Οι αναγνώστες, που αν και ώς τότε είχαν διαβάσει αρκετές υπερηρωικές παρωδίες και ορισμένες «βλάσφημες» εκδοχές των «αρχέγονων» μύθων, δεν είχαν έρθει αντιμέτωποι, σε έναν, κατά τα άλλα, mainstream τίτλο, με την παρακμή του ειδώλου τους, με το ρυτιδιασμένο του πρόσωπο, με τα αραιωμένα και άσπρα του μαλλιά, με τον εύθραυστο ψυχικό του κόσμο. Και παράλληλα, με μια ιστορία αποδόμησης όλων των πρωταγωνιστών της: με τον Superman να παίζει τον ρόλο του λακέ και του πειθήνιου οργάνου του Αμερικανού προέδρου και την Catwoman-Selina Kyle να είναι προαγωγός και ιδιοκτήτρια πολυτελούς πορνείου που πλασάρει κορίτσια-συνοδούς σε αριστοκράτες. Επιπλέον, οι βίαιες μάχες ακόμα και ανάμεσα στον Batman και τον Superman, η απόλυτη παράνοια του Joker, το ξεμπρόστιασμα της υποκρισίας των media, τα πολιτικά συμφέροντα, η ωμή αστυνομική βία, οι συμμορίες των νεοναζιστών σε κόντρα με τη φασίζουσα κυβέρνηση (του Ρόναλντ Ρέιγκαν) συνέθεταν ένα σκηνικό πρωτόγνωρο στους μύστες του υπερηρωικού είδους. Η σχετική ασφάλεια του καθιερωμένου happy end έδινε τη θέση της σε πιο σύνθετες ερμηνείες, τα μανιχαϊστικά δίπολα ανάμεσα στο καλό και το κακό αποφορτίζονταν ή άλλαζαν πολικότητες, η αμφισημία του νοήματος κυριαρχούσε επί της προκάτ και νομοτελειακής υπερίσχυσης του αδέκαστου πρωταγωνιστή με τον οποίο όφειλες να ταυτιστείς. Η κηδεία του πρώτου νεκρού vigilante στους «Watchmen» γίνεται αφορμή για να σχολιαστεί η φθαρτή και ευάλωτή τους φύση, σε ένα βιβλίο που αμφισβητεί και υποσκάπτει όλα τα υπερηρωικά στερεότυπα Αν, όμως, στο The Dark Knight Returns, ο πρωταγωνιστής Batman και ο άσπονδος φίλος (ή μισητός εχθρός Superman αποκάλυπταν μια αθέατη, ώς τότε, δυνητική πτυχή του χαρακτήρα τους, λίγους μήνες αργότερα μια ολόκληρη ομάδα γκρέμιζε με πάταγο τα θέσφατα και τις παραδόσεις δεκαετιών. Οι Watchmen των Alan Moore-Dave Gibbons τοποθετούσαν νέα όρια στο υπερηρωικό είδος ή, καλύτερα, καταργούσαν τα όρια. Σε μια εναλλακτική εκδοχή της μεταπολεμικής Ιστορίας και μεσούντος του συνεχιζόμενου ψυχρού πολέμου, οι ΗΠΑ με πρόεδρο τον, ουδέποτε παραιτηθέντα, Ρίτσαρντ Νίξον ετοιμάζονται για το πυρηνικό ολοκαύτωμα σε μια ισορροπία τρόμου με τη Σοβιετική Ενωση για το ποιος θα πατήσει πρώτος το κουμπί. Και οι υπερήρωες άνθρωποι είναι... Πέντε αμφιλεγόμενα πρόσωπα αναλαμβάνουν δράση: ένας μοναχικός τιμωρός που ενδιαφέρεται μόνο για την επιβολή των δικών του ηθικών αξιών (Rorschach), ένας πανέξυπνος ραδιούργος δισεκατομμυριούχος (Ozymandias), ένας απογοητευμένος και αποσυρμένος μεσήλικας με αστεία στολή κουκουβάγιας (Nite Owl), ένας μπλαζέ γίγαντας που πράγματι μπορεί να σώσει την κατάσταση αλλά επιλέγει να αυτοεξοριστεί στον Αρη και να κοιτά αφ’ υψηλού τα προβλήματα της ανθρωπότητας (Dr. Manhattan) και η ερωμένη του, μια γυναίκα-κομπάρσος με μικρές δυνατότητες (Silk Spectre), θορυβημένοι από τη δολοφονία ενός αμοραλιστή, κυνικού και στυγνού δολοφόνου και μέλους παραστρατιωτικών οργανώσεων (Comedian), συνασπίζονται υπό καθεστώς παρανομίας καθώς η υπερηρωική δραστηριότητα είναι διά νόμου απαγορευμένη. Ομως είναι τόσο επιρρεπείς στα ανθρώπινα λάθη και κατακυριευμένοι από τα πάθη τους, τις εμμονές τους, τις φιλοδοξίες τους και τον ανταγωνισμό τους με αποτέλεσμα όχι μόνο να μη λειτουργούν ως σωτήρες αλλά, αντιθέτως, να προκαλούν το δημόσιο αίσθημα και να γίνονται η αιτία για ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα. «Who Watches the Watchmen?», αναρωτιούνται απεγνωσμένα οι Νεοϋορκέζοι και σε ένα flashback φωνάζουν στον Comedian: «Αποκαλείς τον εαυτό σου “κωμικό”; Είσαι γουρούνι και βιαστής». Κι όταν αυτός επιμένει ότι θα «προστατεύσουμε την κοινωνία για όσο χρειαστεί», ο Nite Owl τού απαντά: «Προστασία; Και από ποιον ακριβώς την προστατεύουμε;». Τόσο το The Dark Knight Returns (τέσσερα τεύχη) όσο και οι Watchmen (δώδεκα τεύχη) σημείωσαν μεγάλη επιτυχία που έγινε ακόμα μεγαλύτερη στα χρόνια που ακολούθησαν όταν κυκλοφόρησαν ως ενιαίοι τόμοι, καταφέρνοντας να μπουν στα ράφια γενικών βιβλιοπωλείων και βιβλιοθηκών, προσελκύοντας ενήλικο κοινό. Στο επίκεντρό τους βρισκόταν η απομυθοποίηση των υπερηρώων και η διαλεκτική αναψηλάφηση της φύσης και του ρόλου τους. Η απόδοσή τους ως ευάλωτων και φθαρτών προσώπων με ανθρώπινες ατέλειες που υποπίπτουν σε λάθη ήταν ένας ακόμη κρίκος στην αλυσίδα της αμφισβήτησης των «ιερών τοτέμ» του παρελθόντος. Αυτή η τάση γενικεύτηκε και εξαπλώθηκε στις τρεις τελευταίες δεκαετίες. Οι υπερήρωες δεν είναι πια οι ίδιοι. Και οι ιστορίες τους δεν είναι, κατά μέσο όρο, τόσο «ασπρόμαυρες» και προβλέψιμες. Γι’ αυτό και είναι ακόμα ενδιαφέρουσες. Γιατί αφορούν όχι μόνο «θεούς» και «ήρωες» αλλά και ανθρώπους. Πηγή
  18. Το From Hell ξεκινησε να εκδιδεται το 1989 μεσω του πολυθεματικου κομικ Taboo , που με editor τον Stephen Bissette δημοσιευε ενηλικα κομικς που οι μεγαλοι εκδοτικοι οικοι θα απεριπταν. Μετα απο μια Οδυσσεια εναλλαγων εκδοτικων οικων και καθυστερησεων το εργο θα ολοκληρωθει το 1996, αποτελουμενο απο 14 κεφαλαια και εναν επιλογο και θα εκδοθει ολο μαζι για πρωτη φορα το 1999. Tο κομικ λογοκριθηκε αρκετα και απαγορευτηκε η κυκλοφορια του σε ορισμενες χωρες, μεταξυ αυτων και η Αγγλια, λογω των ερωτικων σκηνων του. Σχολιαζοντας το ο Μουρ ειχε δηλωσει οτι μαλλον ειναι πιο σοκαριστικο το συναινετικο σεξ μεταξυ δυο ατομων απο οτι ενα κατακρεουργημενο γυναικειο σωμα. Το κομικ πραγματευεται την ιστορια του Τζακ του Αντεροβγαλτη. Σαν πηγη εμπνευσης παιρνει το βιβλιο του Stephen Knight Jack The Ripper: The Final Solution, χωρις αυτο να σημαινει οτι το ακολουθει κατα γραμμα. Η ιστορια διαδραματιζεται πισω στην Βικτοριανη Αγγλια, στο δευτερο μισο του 19ου αιωνα εχει ως εξης : Ο πριγκιπας Edward , εγγονος της Victoria , παντρευεται κρυφα την Annie Crook, μια απλη κοπελα που ανηκει στην εργατικη ταξη της εποχης και αποκτουν ενα κοριτσι. Το παιδι αυτο ομως αφενος αποτελει διαδοχο του θρονου και αφ ετερου ειναι νoθο. Πεντε πορνες που γνωριζουν το μυστικο αποφασιζουν να εκβιασουν την βασιλικη οικογενεια δημοσιοποιωντας το σκανδαλο ετσι ωστε να αποκομισουν τα απαραιτητα χρηματα για να μην μεινουν αστεγες. Οταν τα νεα θα φτασουν στα αυτια της Βικτορια, αυτη θα καλεσει τον Sir William Gull, βασιλικο γιατρο και υψηλα ισταμενο Μασονο να φροντισει ωστε καποια στοματα να κλεισουν. Για παντα. Ετσι ο Gull , το ετος 1888, θα διαπραξει τους περιφημους φονους που εμειναν στην ιστορια. Η εικονογραφηση απο τον Campbell, που τον καιρο εκεινο δουλευε για μικροτερους εκδοτικους οικους και στον χωρο των underground comics ειναι φοβερη. Δεν μοιαζει καθολου με το σκιτσο που συνηθιζεται στα αμερικανικα κομικς , βρωμικο , ακαμπτο και ψυχρο πολλες φορες, αποδιδει ιδανικα το κλιμα της εποχης. Ο Campbell αλλαζει πολλες φορες σχεδιαστικα στυλ και πειραματιζεται με διαφορες τεχνοτροπιες. Προτιμαει να σχεδιαζει αδρα και "προχειρα" τις ανθρωπινες φιγουρες , αλλα πολυ λεπτομεριακα τα κτιρια. Ειδικα σε ορισμενα σημεια ειναι λες και βλεπει κανεις φωτογραφιες τους. Βεβαια σε αυτο ειχε την βοηθεια και αλλων καλλιτεχνων που εργαστηκαν ως guest artists σε καποια τευχη. Καθε σελιδα σχεδον αποτελειται απο εννεα καρε, αφηγηματικη τεχνικη που ειχε χρησιμοποιησει ο Moore και στο Watchmen. Συχνα μεσα στο εργο επαναλαμβανονται καρε, λεξεις και ολοκληρες φρασεις που εχουν συμβολικο χαρακτηρα ενω μερικες σελιδες μπορουν να διαβαστουν ακομη και διαγωνια ! Τι ειναι ομως το From Hell ; Eιναι μια προσπαθεια ανευρευσης της ιστορικης αληθειας σχετικα με τους φονους στο Whitechapel ; Οχι. Το From Hell ειναι ενα εργο πολυεπιπεδο. Πισω απο το πρωτο στρωμα της κυριας πλοκης που εχει να κανει με τους φονους των 5 γυναικων εξεταζει και αλλα ζητηματα. Κυριως τις ταξικες διαφορες που παρατηρουνταν στην Βικτωριανη Αγγλια αμεσως μετα την βιομηχανικη επανασταση, πρωτου η εξουσια περασει εξ ολοκληρου στην αστικη ταξη. Eπιλεγοντας τον εναν πρωταγωνιστη να ανηκει στην νεοεμφανιζομενη τοτε αστικη ταξη και την κυρια πρωταγωνιστρια , την Mary Kelly , μια απο τις πορνες , να ανηκει στην εργατικη ταξη εχει το ιδανικο διδυμο για την δουλεια αυτη. Kαι φυσικα στο προσωπο του αστυνομου Abberline αναγνωριζουμε εναν αντιπροσωπο της μεσαιας ταξης. Χωρις ποτε να το τονιζει ιδιαιτερα, δεν κανει κυρηγμα, αλλα μεσα απο την περιγραφη των ζωων τους, βλεπει κανεις τις αντιθεσεις τους. Ενα αλλο θεμα που εξεταζεται στο From Hell ειναι οι θεωριες της εποχης για τα δυο φυλα. Ο Gull λειτουργει ως εκπροσωπος της πατριαρχιας, την εκθειαζει μεσα απο μυστικιστικες αντιληψεις για τον κοσμο και στο τελος δολοφονει τις πορνες - εκπροσωπους του γυναικειου φυλου. Εξεταζεται επισης η πραξη του φονου και το τι ειναι αυτο που ωθει εναν ανθρωπο στο να παρει την ζωη ενος αλλου. Να σημειωθει επισης οτι για την συγγραφη και την εικονογραφηση του συγκεκριμενου κομικ εγινε εκτενης ερευνα απο τους δημιουργους , κυριως απο τον Moore , που επισκεφτηκε τους τοπους που διαδραματιζεται η ιστορια και εψαξε αρκετα σε ιστορικα αλλα και σε λιγοτερο αποδεκτα βιβλια για τα γεγονοτα. Μετα το τελος της ιστοριας, υπαρχει εκτενεστατο appendix οπου ο Moore εξηγει απο που πηρε το υλικο του. Το From Hell χρειαστηκε να το διαβασω δυο φορες και μια φορα διαγωνια για να το εκτιμησω. Την πρωτη φορα μου ειχε φανει λιγο βαρετο. Αλλα αυτο σου κανει η αναγνωση απο το pc ενος τετοιου εργου. Χρειαστηκε να το παρω στα χερια μου και να το διαβασω αργα και με υπομονη , ακομα και στα σημεια που φαινεται οτι κανει κοιλια για να πειστω για την αξια του. Εκτος απο το βιβλιο κυκλοφορει επισης απο την Top Shelf, το From Hell Companion που περιεχει μεγαλα κομματια απο το σεναριο που παρεδωσε ο Moore στον Campbell, σχολια του σχεδιαστη καθως και κομματια απο συνεντευξεις. Παραθετω σκαναρισμενα μερικες σελιδες που μου φανηκε οτι εχουν ενδιαφερον. Συνεντευξη του Alan Moore : Συγκριτικες φωτογραφιες και σκιτσα απο τα αξιοθετα του κεφαλαιου 4 οπου ο Gull ξεναγει τον αναγνωστη σε διαφορα μνημεια εξηγωντας την κατα τον Gull, μασονικη τους προελευση και ιστορια. Καθε χρονο η Top Shelf κανει προσφορες σε πολλους τιτλους της, μεταξυ αυτων και το From Hell και το Companion. Την επομενη φορα δωστε τα 23$ σας και θα εχετε επενδυσει σωστα. Προτεινεται ανεπιφυλακτα. Eπισης ψαχνοντας στο internet σχετικα με το From Hell βρηκα και αυτο το pdf που περιεχει μια μελετη πανω στις κοινωνικες ταξεις και το φυλο. Ειναι αρκετα ενδιαφερον. from_hell.pdf Αφιερωμα στον Alan Moore Αλλα εργα του Alan Moore : Πληρης εργογραφια στα ελληνικα Watchmen V for Vendetta Saga Of The Swamp Thing The Courtyard Neonomicon Top 10
  19. Θα γίνει και αυτό. Το κανάλι FOX παρήγγειλε πιλότο για τηλεοπτική σειρά βασισμένη στο κόμικ των Alan Moore & Kevin O'Neill. Στην παραγωγή ακούγονται ονόματα συντελεστών των Heroes και Matrix. Το κόμικ εκδόθηκε το 1999 με μεγάλη επιτυχία και η ταινία προβλήθηκε το 2003 με μεγάλη αποτυχία. Το πόνημα του Moore κατακρεουργήθηκε αβυσσαλέα στον κινηματογράφο όσο λίγα πράγματα. Τα βραβεία του κόμικ δεν ακολούθησαν την ταινία. O James Robinson, σεναριογράφος της ταινίας του 2003, γνωστός μας από το STARMAN και αρκετά JSA τεύχη, δηλώνει ότι του ήταν δύσκολη η δουλειά που του είχε ανατεθεί τότε. Θεωρούσε ότι το πρότζεκτ θα είχε καλύτερη τύχη αν αντιμετωπιζόταν σαν σειρά του BBC ίδιας φιλοσοφίας με το Doctor Who & Torchwood. Δεν άξιζε να φτιαχτεί ως ταινία μπλοκμπάστερ με τρελά εφέ. Δοκιμασμένοι βρετανοί ηθοποιοί με χτίσιμο ωραίων χαρακτήρων με βάθος θα ήταν η σωστή κίνηση. “Even when I was writing the best version [of the movie] I could with more of the darkness and nuance and the feel of Alan Moore’s comic, I remember saying a summer movie is not — I wanted to write that film because it was an opportunity for me, but this is not the way these characters should be portrayed. The perfect version of League of Extraordinary Gentlemen would have been a British BBC series with great character actors, where it doesn’t rely on them being handsome or a box office draw and special effects, along the lines of Torchwood and Doctor Who. With League, it isn’t so much the epic effects, it’s the characters. The idea that they’ve come around and are trying to do a TV show doesn’t surprise me. I think it’s a smart move. We’ll see how good it is.” Υπάρχει και ένα βιντεάκι που μιλά για διάφορα. Περισσότερα εδώ. Σύντομα και άλλα. Σελίδα του IMDB για την ταινία εδώ. Σελίδα του Rotten Tomatoes για την ταινία εδώ.
  20. Ένας ακόμη τίτλος που έπρεπε να βγει, όπως αποφάσισαν τα πορτοφόλια της DC Comics. Ένα origin του χαρακτήρα των Watchmen, του αριστουργήματος του Alan Moore. Άξιζε να βγει; Και ναι και όχι. Σε πρώτη ανάγνωση δεν έχει να προσφέρει και πολλά. Εξτρά λεπτομέρειες ενός κόμικ που διαπραγματεύεται τον επίλογο των σουπερηρώων του 1980-1990 είναι κάτι που δεν έχει νόημα. Σε μια δεύτερη ανάγνωση, αφού συνειδητοποιήσουμε ότι μιλάμε για την πιο πάλπ τέχνη του 20ου αιώνα βλέπουμε ότι είναι ένα διασκεδαστικό κόμικ ελαφριάς ανάγνωσης που χαρακτηρίζεται από ένα συγκεκριμένο επίπεδο. Η ιστορία διαπραγματεύεται τη ζωή του Daniel Dreiberg, ενός κολαούζου του μεταπολεμικού νυχτερινού εκδικητή Nite Owl. Προερχόμενος από μια δυσλειτουργική οικογένεια (πολύ ελαφριά λέξη για να δηλώσει το τι ακριβώς είναι) βρίσκει καταφύγιο ως μαθητευόμενος του πρώτου μασκοφόρου Nite Owl. Η σχέση τους είναι πολύ πιο τίμια από τη σχέση που έχει ο Dreiberg με τον κανονικό του πατέρα και οδηγείται στη στέψη του ως δεύτερου Nite Owl. Και έτσι δημιουργείται ένας διαφορετικός Batman, με μια αδέξια προσωπικότητα τύπου Clark Kent – Peter Parker. Συνοδοιπόρος και φίλος, όσο γίνεται σε μια τέτοια κάστα ανθρώπων, είναι ο Rorschach, ένας τιμωρός στο στυλ του Punisher, που, ενώ συνεργάζονται αρκετά συχνά, διαπληκτίζονται συνεχώς για τους ηθικούς φραγμούς των πράξεών τους. Μια σειρά δολοφονιών ιεροδούλων τους αναγκάζει να δραστηριοποιηθούν με μια άλλη «πόρνη» σουπερηρωίδα την Twilight Lady, πολέμαρχος των δικαιωμάτων του πεζοδρομίου. Η δουλειά της αρέσει, αλλά οι συνθήκες είναι που πιστεύει ότι θέλουν άλλαγμα. Οι ερωτικές περιπτύξεις της με τον Nite Owl είναι τόσο διασκεδαστικές που προκαλούν γέλιο. Η υπόθεση δεν είναι ιδιαίτερα πρωτότυπή. Πολλοί από εσάς έχετε δει και διαβάσει κάτι παρόμοιο. Είναι όμως ένα καλογραμμένο ευχάριστο κόμικ που αξίζει να το διαβάσετε. Πιστέψτε με έχετε διαβάσει πολλά σκουπίδια που τα θεωρείτε από τα αγαπημένα σας. Ένα παραπάνω που ίσως τελικά να το χαρείτε δε θα χαλάσει τον κόσμο. Το σκίτσο των Andy Kubert με μελάνια του πατέρα Joe Kubert είναι πολύ ευχάριστο στο μάτι. Δεν χρησιμοποιήσανε τα σταθερά ισομεγέθη 9 καρέ ανά σελίδα όπως το αυθεντικό Watchmen, αλλά είχαν ένα πιο ελεύθερο στήσιμο. Τα μελάνια του πατέρα Kubert είναι γεμάτα κίνηση, και δένουν πολύ όμορφα με τα μολύβια του γιού του. Λίγο χοντρά και σταθερά σε μέγεθος θυμίζουν του Scott Kolins. Στα μέσα του 3ου τεύχους ο Joe Kubert αφήνει τον κόσμο μετά από προβλήματα υγείας (καρκίνο στο αίμα). Το κύκνειο άσμα του σπουδαίου δημιουργού ολοκλήρωσε αξιοπρεπώς ο Bill Sienkienwitch. Σαν μια ιστορία στέκει. Κάτι έχει να μας πει για το χαρακτήρα. Δε νομίζω όμως ότι θα μπορούσε να επιβιώσει ένας ongoing τίτλος με συνεχόμενες περιπέτειες, εγκλωβισμένος στα δυο σενάρια των J.M. Straczynski και Moore. Πιστεύω ότι οι δημιουργοί , συμπαθέστατοι για τα δικά μου γούστα, με υποχρέωσαν να το αγαπήσω. Πράγμα που δε με απασχολεί. Πολλά θετικά σχόλια για το κόμικ αυτό τυπώθηκαν στο διαδίκτυο. Και τα αξίζει. Όσο αντέχει βέβαια ο εγωισμός μας και η υποστήριξη στο έργο και τη γνώμη του Alan Moore. Σχόλια για την ελληνική έκδοση του Watchmen εδώ. Το επίσημο site του κόμικ Watchmen εδώ. Σχόλια για την ταινία εδώ. Σελίδα της Wikipedia για τα Before Watchmen εδώ. Αλλα εργα του STRACZYNSKI που εχουν παρουσιαστει στο GC : Superman Earth One The Amazing Spider-man : Civil War Thor The Amazing Spider-man : Back In Black Spider-man The Other : Εξελιξη ή Θανατος Silver Surfer : Requiem Rising Stars Midnight Nation Supreme Power Bullet Points Αφιερωμα στην τηλεοπτικη σειρα Babylon 5
  21. Το FX ετοιμαζει νέα μινι σειρά που θα βασίζεται στο ομότιτλο διασημο κόμικ του Alan Moore. Η σειρά φιλοδοξεί να ειναι πιστότερη στο κόμικ, μακρια απο τη λογική της (απαράδεκτης για μενα ) ταινιας με τον Τζοννυ Ντεπ. Τη διασκευη του σεναριου της σειράς ανελαβε ο David Arata («Children Of Men»), που θα συμμετεχει και στην παραγωγη, μαζί με τον Don Murphy, τον παραγωγό της ομοτιτλης ταινίας. παρουσίαση του κόμικ From Hell στο GC πηγη: deadline --------------------------------------- Παρά το ότι ο David Arata μου ειναι συμπαθης, φοβαμαι ότι το αποτελεσμα θα ειναι εξαιρετικά κακό. Η εμπλοκή του Don Murphy (Transformers, From Hell, League of the Extraordinary Gentlemen) μου δημιουργει επιπλέον επιφυλάξεις για το τι μελλει να δουμε
  22. Μία από τις πολλές σειρές που πλαισιώνουν το αριστουργηματικό Watchmen του Alan Moore. Αρκετοί γνωρίζετε τις αντιδράσεις των αναγνωστών όταν οι εκδότες αποφάσισαν να δώσουν τους χαρακτήρες που δημιούργησε ο Moore σε διάφορους δημιουργούς για να παίξουν με τα παιχνίδια του και άλλοι. Εμπορικά είχε σχετικά μεγάλη επιτυχία. Καλλιτεχνικά αμφισβητείται. Τουλάχιστον τα έδωσαν προς εκμετάλλευση σε αρκετά μεγάλα ονόματα. To Silk Spectre ήταν ο τίτλος που έδωσαν στο συγγραφέα Darwyn Cooke και στη σκιτσογράφο Amanda Conner και περιγράφει τις εφηβικές περιπέτειες της ομώνυμης ηρωίδας. Ο μητέρα της, μέλος της παλιάς ομάδας Minutemen, προσπαθεί να εκπαιδεύσει το παιδί της ώστε να γίνει μια αντάξια συνεχιστής του ονόματός της και να μπει στο σύλλογο των Watchmen. Ενώ η μικρή ενδιαφέρεται πώς θα χαρεί την εφηβεία της στο Λύκειο και πώς θα βρει τον έρωτα της ζωής της, αναγκάζεται να συμμετέχει σε σκληρά γυμνάσια ώστε να γίνει μια σούπερ σουπερηρωίδα. Το παρελθόν της μητέρας της γνωστό, και η πολύχρωμη ερωτική της ζωή έχει γίνει μέχρι και κόμικ που κυκλοφορεί από χέρι σε χέρι. Η τρομερή ψυχολογική πίεση της έφηβης την ωθεί να δραπετεύσει από το σπίτι της και να ζήσει μια ελεύθερη ζωή. Να προκαλέσει τη μητέρα της, να βρει τον εαυτό της, έναν μεγάλο έρωτα, και τα καταφέρνει. Μας παρουσιάζεται η χίπικη ζωή της τη δεκαετία του 1970, μέχρι που γνωρίζει τα ναρκωτικά και παρεκτρέπεται. Ο ανήσυχος γονιός ζητά τη βοήθεια των «γραφικών» σούπερ φίλοων της, και ο καθένας αντιδρά με το δικό του τρόπο. Όλη αυτή η περιπέτεια την οδηγεί στο επόμενο κεφάλαιο της ζωής της. Το σενάριο είναι εύπεπτο. Διαβάζεται άνετα, αλλά του λείπει το κάτι. Οι δημιουργοί δεν έκαναν ένα διασκεδαστικό κόμικ. Θέλεις η πίεση ότι παίζεις με τα καλύτερα παιχνίδια του Alan Moore, θέλεις η ρεμπουμπλικανική γραμμή της DC, είναι ένα κόμικ που προσπαθεί χωρίς να είναι ελεύθερο να ανθίσει. Το σεξ και τα ναρκωτικά ενώ έχουν μια ελεύθερη παρουσίαση δείχνει ότι είναι κάπως επιτηδευμένα στο σενάριο, και χάνουν πολύ. Όλα αυτά έπαιξαν το ρόλο τους. Πάντως αν ήταν κόμικ της Marvel, θα ήταν πολύ πιο ζωντανό. Αν ήταν ένα κόμικ με άγνωστους χαρακτήρες από μια μικρή εταιρία, θα είχαμε ένα κόμικ που θα τραβούσε τα βλέμματα των αρθρογράφων. Εμπορικά έβγαλε τα λεφτά του και με το παραπάνω. Το σκίτσο της Amanda Conner είναι αρκετά όμορφο. Σε πολλές σελίδες κρατάει το στήσιμο των 9 καρέ με τις συγκεκριμένες διαστάσεις. Με τον ίδιο τρόπο είναι χτισμένο και το πρωτότυπο υλικό, το Watchmen. Την Conner την έχουμε δει και σε πιο τρελό σκίτσο. Εδώ είναι μια ιδέα πιο φυσιολογικό με λιγότερες παρανοϊκές εκφράσεις και σουρεαλιστικά καρέ. Εν κατακλείδι είναι ένα καλούτσικο κόμικ, αμφιβάλλω όμως αν θα καταδεχόταν ο Moore να το αγγίξει, πολύ περισσότερο να το διαβάσει. Δεν απαιτείται η ανάγνωσή του για κάποιον που αγάπησε το πρώτο κόμικ, και οι λεπτομέρειες ίσως να είναι και λίγο άχρηστες. Καθαρά κοριτσίστικο ανάγνωσμα, που μπορεί να διαβαστεί από αγόρια, αλλά οι προβληματισμοί είναι λίγο μακριά από τις ανησυχίες τους. Προσωπικά ο λόγος ύπαρξής του είναι ένα μυστήριο, θεωρώντας όμως ως δεδομένο την σημαντική του εμπορική του επιτυχία το ξεπερνώ. Καλλιτεχνικά αν το σενάριο χρησιμοποιούνταν για έναν καινούριο χαρακτήρα θα είχαμε κάτι όμορφο, χωρίς την πίεση του παλιού υλικού. Και δε θα το παίρναμε χαμπάρι βέβαια. Ένα κόμικ είναι και τίποτα παραπάνω. Σχόλια για την ελληνική έκδοση του Watchmen εδώ. Το επίσημο site του κόμικ Watchmen εδώ. Σχόλια για την ταινία εδώ. Σελίδα της Wikipedia για τα Before Watchmen εδώ.
  23. YUGGOTH CULTURES AND OTHER GROWTHS Τον Σεπτέμβρη του 2003 κυκλοφόρησε από την Avatar Press το πρώτο από τα 3 τεύχη της μίνι-σειράς Yuggoth Cultures and other growths, που περιείχε μικρές ιστορίες τρόμου γραμμένες από τον Alan Moore και εμπνευσμένες από το έργο του H. P. Lovecraft. Στο σχέδιο συναντάμε δουλειά των Juan Jose Ryp, Bryan Talbot, Mike Wolfer, Val Semeiks, Jacen Burrows, Hunt Emerson, Oscar Zarate και Marat Mychaels. Tον Οκτώβρη και τον Νοέμβρη της ίδιας χρονιάς κύκλοφόρησαν και τα δύο επόμενα τεύχη. Τα 3 εξώφυλλα της σειράς Yuggoth Cultures and other growths Το 2004 η Avatar κυκλοφορεί μια ακόμα μίνι-σειρά 3 τευχών, αυτή τη φορά σε σενάριο του Antony Johnston, εμπνευσμένη από τη δουλειά του Alan Moore. Η σειρά αυτή είχε τον τίτλο Yuggoth Creatures και περιείχε μικρές ιστορίες τρόμου. Σχεδιαστές των ιστοριών είναι οι Sebastian Fiumara, Andres Guinaldo, Wellington Alves, Juan Jose Ryp, Mike Wolfer και Jacen Burrows. Τα 3 εξώφυλλα της σειράς Yuggoth Creatures Το 2006 κυκλοφόρησε και πάλι από την Avatar Press μια έκδοση που περιέχει το σύνολο των ιστοριών και άρθρων από τα τρία τεύχη του 2003 και από τα 3 τεύχη του 2004. Επιπλέον, στην ασπρόμαυρη αυτή έκδοση των 340 σελίδων, περιέχονται αρκετές συνεντέυξεις του Alan Moore και ένα κείμενο του NG Christakos που αφορά το έργο του H. P. Lovecraft. Στα έξτρας υπάρχουν και τα script του Antony Johnston για όλες τις ιστορίες του Yuggoth Creatures (κάτι αρκετά περιττό κατά τη γνώμη μου). Η τελευταία σελίδα απ' την ιστορία "The Thing in the Graveyard" απ' το Yuggoth Creatures # 1 Πηγές: Wikipedia Yuggoth Cultures Αφιερωμα στον Alan Moore Αλλα εργα του Alan Moore : Πληρης εργογραφια στα ελληνικα Watchmen V for Vendetta Saga Of The Swamp Thing From Hell Μαζι με τον Burrows συνεργαστηκαν και στο : The Courtyard & Neonomicon
×
×
  • Create New...

Important Information

By using this site, you agree to our Terms of Use.