Αναζήτηση στην Κοινότητα

Για να βρίσκεστε σε αυτό το φόρουμ και να διαβάζετε αυτή την παρουσίαση σίγουρα θα ανήκετε στην κατηγορία εκείνων που αρέσκονται στα κόμικς. Αν, λοιπόν, είστε και λάτρεις των (μηχανοκίνητων) δύο τροχών, τότε το συγκεκριμένο κόμικ είναι για εσάς! Οι “Μηχανόβιοι” είναι μια σειρά που περιγράφει την καθημερινότητα μιας ομάδας μοτοσικλετιστών, η οποία είναι γεμάτη ευτράπελες καταστάσεις, πολύ πόνο, άπειρες ζημιές σε λαμαρίνες και… κόκαλα, αλλά πάντα δοσμένες με έναν άρτιο χιουμοριστικό τρόπο, που κάνει την ανάγνωση απολαυστική. Το κόμικ στην πλειοψηφία του αποτελείται από μονοσέλιδες αυτοτελείς ιστορίες, αλλά υπάρχουν και μερικές που διαρκούν λίγο περισσότερο. Οι πρωταγωνιστές έχουν τις δικές τους ξεχωριστές προσωπικότητες κι ο καθένας είναι φύλα προσκείμενος σε μία συγκεκριμένη μάρκα μηχανής. Οι κόντρες ανάμεσα τους είναι επικές κι έχουν σαν βάση τις αιώνιες αναμετρήσεις για το ποια μοτοσυκλέτα είναι η πιο ισχυρή και ποιος οδηγός είναι ο πιο έμπειρος. Το τοπικό πλαίσιο εννοείται ότι είναι οι δρόμοι της πόλης και της επαρχίας, αλλά υπάρχουν και στιγμές που τους απολαμβάνουμε σε πίστες αγώνων. Δεν λείπουν, φυσικά, και οι σκηνές σε νοσοκομεία, σπίτια και καταστήματα. Αν κι έχουμε δει στα λημέρια μας κι άλλες παρόμοιες δουλειές κι έτσι υπάρχει μέτρο σύγκρισης, εντούτοις κι εδώ ο αναγνώστης περνάει καλά, διασκεδάζει και πολλές φορές το χαμόγελο πλαταίνει και μετατρέπεται σε γέλιο. Προσωπικά πιστεύω ότι όλοι θα ευχαριστηθούν με τις ιστορίες, αλλά περισσότερο εκείνοι που είναι φαν του αθλήματος. Εν κατακλείδι μιλάμε για μια καλογραμμένη σειρά που αξίζει να ασχοληθεί κάποιος μαζί της, αφού πρώτα έχει διαβάσει την θρυλική “Joe Bar Team” και τα (δικά μας) “Μπαντιλίκια”. Από τον εικαστικό τομέα έμεινα απόλυτα ικανοποιημένος. Το σχέδιο περιγράφει την γλαφυρότητα του σεναρίου και βοηθάει τα μέγιστα στην απόδοση του χιούμορ, το οποίο θα μπορούσαμε να πούμε ότι το ενισχύει κιόλας. Οι χαρακτήρες είναι καρικατουρίστικοι, ενώ εντύπωση κάνει ο όμορφος τρόπος που περιγράφεται οι κίνηση και οι εντάσεις των σκηνών. Εξαιρετικά, τέλος, είναι σχεδιασμένα τα διάφορα μοντέλα των μοτοσυκλετών, σε βαθμό να ξεχωρίζουν απόλυτα ακόμα και στο λιγότερο έμπειρο μάτι. Τα χρώματα που έχουν επιλεγεί είναι γήινα, γλυκά στο μάτι και με μεγάλη ποικιλία στην παλέτα. Η έκδοση είναι πολύ προσεγμένη κι ανώτερη από το περιεχόμενο. Το βασικότερο στοιχείο που θα πρέπει να μνημονεύσουμε είναι το σκληρό εξώφυλλο, αλλά και το ποιοτικό χαρτί στο εσωτερικό. Το δέσιμο ολοκληρώνει την στιβαρότητα του εντύπου το οποίο, σε συνδυασμό με τις διαστάσεις BD που έχει, καθιστούν την παρούσα έκδοση μία όμορφη προσθήκη στην βιβλιοθήκη. Συνοδευτικό υλικό δεν υπάρχει, παρά μόνο η υπόσχεση ότι οι “Μηχανόβιοι” θα επιστρέψουν τον Μάρτιο του 2024 και δύο σελίδες που διαφημίζουν μερικές από τις άλλες εκδόσεις της εταιρείας.

Σύνοψη από την εκδοτική: «Είμαι θεά του πολέμου και του έρωτα. Θέλεις να με σώσεις, νεαρέ ποιμένα; Τότε πρέπει να κατέβεις στην κόλαση στη θέση μου.» Φθινόπωρο 2002. Τη στιγμή που ένας νέος πόλεμος ετοιμάζεται στο Ιράκ, οι λαθρέμποροι γιορτάζουν στη Βενετία. Ο Κόρτο βρίσκεται εκεί, μαζί με τη Σεμίρα και τη βοσνιακή συμμορία της, για να το παίξει πειρατής. Όταν όμως ο έρωτας, η τιμή και η τύχη συγκρούονται, η ατυχία είναι βέβαιο ότι θα χτυπήσει... Από την Αδριατική ως τον Περσικό Κόλπο και από τα Βαλκάνια ως τη Βαβυλώνα, ανάμεσα σε σκύλους και λύκους, ο Κόρτο θα πρέπει για άλλη μια φορά να χαράξει την πορεία του, να αγαπήσει, να πολεμήσει και να ανακαλύψει ότι η περιπέτεια είναι μια κατάρα που τον εμποδίζει να επιστρέψει στο λιμάνι... Η ιστορία: Το Κόρτο Μαλτέζε: Ο Μαύρος Ωκεανός πριν δύο χρόνια μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση γιατί το να δούμε τον Κόρτο να ζει σε μια σύγχρονη εποχή θα ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Η Βασίλισσα της Βαβυλώνας μας φέρνει στο 2002 και μάλιστα ξεκινάει από την Βενετία, μια πόλη που συχνά βλέπουμε στις ιστορίες του Pratt. Εκεί λοιπόν βλέπουμε πως ο Κόρτο έχει σχέση με μια κοπέλα, τη Σεμίρα η οποία έχει φύγει από τη Βοσνία σε καιρό πολέμου. Μέσα από flashbacks βλέπουμε λίγο από το παρελθον της Σεμίρας και γρήγορα καταλαβαίνουμε ότι οι δύο έχουν μια βαθιά ερωτική και προσωπική σύνδεση. Στη Βασίλισσα της Βαβυλωνίας ο ρυθμός είναι πραγματικά πολύ γρήγορος. Ο Κόρτο μαζί με τη Σεμίρα και τον αδερφό της τον Τσέλο (ο οποίος μάλιστα όπως διαβάζουμε στο άρθρο υπήρξε και στην πραγματικότητα) λειτουργούν σαν πειρατές και κάνουν μία ληστεία, αλλά αφότου καταφεύγουν προς Βοσνία, οι σχέσεις τους σπάνε. Ο Κόρτο θα γνωρίσει τον αμερικάνικο στρατό και συνεχίζοντας να βλέπει flashbacks από τη Σεμίρα θα βρεθεί εκεί που βρισκόταν η παλιά Βαβυλώνα και ζει μια ακόμα περιπέτεια στα άκρα. Δεν είμαι πολύ φαν αυτού του πολύ γρήγορου σεναρίου και θεωρώ ότι η πλοκή άνοιγε συνεχώς θέματα στα οποία δεν προσέφερε κάποιο επαρκές κλείσιμο. Ένιωσα ότι το κόμικ περνάει από 2-3 διαφορετικά θέματα χωρίς να αφηγείται το τέλος κανενός. Διαβάζεται μονορούφι αφού οι διάλογοι είναι μικροί και τα καρέ αρκετά μεγάλα. Το σχέδιο του Vives είναι αρκετά αφαιρετικό και θα ήθελα λίγη περισσότερη λεπτομέρεια, ειδικά στις λίγες σκηνές δράσης μου έλειψε πολύ το να δω μεγαλύτερα πάνελ, πιο ευκρινή και πλούσια. Ο χρωματισμός δεν είναι ακριβώς ασπρόμαυρος, αλλά διατηρεί αυτό το περίεργο στυλ του Μαύρου Ωκεανού με αποχρώσεις του άσπρου, του μαύρου και γεμίζει αρκετά πλαίσια με γκρίζο. Η έκδοση έχει αρκετά μεγάλο μέγεθος και είναι στα συνήθη ποιοτικά στάνταρ της εκδοτικής του Μικρού Ήρωα. Συνολικά το βρήκα μια συμπαθή ιστορία που όμως της έλειπε κάτι από το σενάριο και το σχέδιο για να γίνει καλύτερη. Πάντως το concept ενός σύγχρονου Κόρτο που δίνει το παρόν σε σύγχρονους πολέμους και ζει τον πόλεμο στο Ιράκ ή ξέρει για τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβια, συνεχίζω να το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον. Καλό διάβασμα σε όλους

Σύνοψη από την εκδοτική: Ο μικρός ορφανός Λάργκο Γουίντσλαβ, γεννήθηκε στο Μαυροβούνιο και υιοθετήθηκε κρυφά από τον δισεκατομμυριούχο Νέριο Γουίντς, για να τον διαδεχτεί μετά θάνατον στη διαχείριση της οικονομικής αυτοκρατορίας του. Όταν λοιπόν ο Νέριο δολοφονείται, ο εικοσιεξάχρονος Λάργκο, μέσα σε μια νύχτα, γίνεται ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο. Ο αγώνας για τη διατήρηση αυτής της περιουσίας, σε συνάρτηση με την αντικομφορμιστική και επαναστατική του φύση, θα οδηγήσει τον Λάργκο σε μεγάλες μάχες με κρυφούς εχθρούς και ανταγωνιστές. Έτσι, θα οδηγηθεί συχνά σε επικίνδυνες περιπέτειες που, όχι λίγες φορές, θα τον φέρουν αντιμέτωπο με τον θάνατο και την αυτοκρατορία του —τον πανίσχυρο οικονομικά Όμιλο W— στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Ο τόμος περιλαμβάνει τα παρακάτω άλμπουμ της γαλλικής σειράς: #9. Δες τη Βενετία… #10. …Και Πέθανε #11. Χρυσή Πύλη #12. Σάντοου Πως φτάσαμε στον αυτόνομο Λάργκο Γουίντς Είναι γεγονός φίλες και φίλοι του GreekComics. Αυτό που ζητούσαμε για πάρα πολύ καιρό, αυτό που θέλαμε να δούμε διακαώς, δηλαδή το Λάργκο Γουίντς να αποκτά δικό του αυτόνομο άλμπουμ πήρε σάρκα και οστά. Ως γνωστόν το Λάργκο δημοσιευόταν αρχικά στο ΜΠΛΕΚ με κάθε ένα άλμπουμ της σειράς να σπάει σε δύο τεύχη και στη συνέχεια το είδαμε επιτέλους σε μεγαλύτερο και ομορφότερο φορμάτ στο περιοδικό Non Stop Comics, το οποίο όμως έκλεισε τον κύκλο του κάπως άδοξα. Υπάρχει μια μεγάλη συζήτηση γενικά στο φόρουμ για τον Λάργκο. Οι περισσότεροι αναγνώστες γράφουν σχετικά με τη σειρά, το ότι τη βρίσκουν ποιοτική, ότι την αγαπάνε, ότι θέλανε να τη δουν αυτόνομα. Και η αλήθεια είναι ότι στις δημοσκοπήσεις της εκδοτικής ο Λάργκο δεν έχαιρε ανάλογης εκτίμησης οπότε πολλοί φοβηθήκαμε για το αν και πότε θα δούμε τη συνέχεια. Οι εκδόσεις Μικρός Ήρως πήραν βάσει και των δημοσκοπήσεων ένα μεγάλο ρίσκο. Στο στυλ του Kill or Be Killed έφτιαξαν έναν απίστευτο υπερμεγέθη και χορταστικό τόμο με όχι ένα, όχι δύο, αλλά τέσσερα άλμπουμ της σειράς. Η ιστορία έως τώρα Ο Μικρός Ήρωας σε όλες του τις εκδόσεις μας προσφέρει εκτενή αφιερώματα σχετικά με την έκδοση, αλλά στο Λάργκο κάνει κάτι πολύ καλύτερο. Μας κάνουν μια μικρή ανασκόπηση της ιστορίας έως τώρα γενικά και ύστερα μας βάζουν μια σύντομη περίληψη για το τι έγινε σε κάθε ζευγάρι άλμπουμ. Και τι εννοώ με το ζευγάρι; Ο Λάργκο με έναν νοητό τρόπο μπορεί να είχε σε κάθε άλμπουμ μια ιστορία, αλλά συνολικά οι ιστορίες του ανά δύο άλμπουμ συνδέονταν μεταξύ τους ή ήταν μια ενιαία (βλέπε στο Οχυρό Μακίλινγκ και την Ώρα της Τίγρης). Έτσι μπορεί ακόμα και κάποιος που δεν έχει ξαναδιαβάσει Λάργκο να βρει σε ποια τεύχη είναι τα προηγούμενα άλμπουμ και τι έχει γίνει περίπου σε κάθε ιστορία έως τώρα. Επίσης μας παρουσιάζει εν συντομία (με κλασικό τρόπο γαλλοβελγικού θα έλεγε κάποιος) τους τέσσερις χαρακτήρες που μένουν σταθεροί στις ιστορίες του ήρωα, δηλαδή τον Λάργκο, τον κακοποιό Οβρονάζ που είναι ο κολλητός του και τα δύο σημαντικότερα άτομα του W Group, τον κύριο Κόκρεν και την Μις Πένυγουικλ. Από εκεί και πέρα, αν θέλετε ένα σύντομο recap της ιστορίας, ο Λάργκο είναι ένα ορφανό που έχει υιοθετηθεί από τον Νέρο Γουίντς που κατέχει το W Group, έναν όμιλο επιχειρήσεων με αξία 10 δις. Ο Λάργκο κληρονομεί τον όμιλο, γρήγορα όμως θα δει ότι έχει εχθρούς εντός και εκτός αυτού και μάλιστα κάποιοι έχουν κάνει κακό στο θετό πατέρα του. Οι κακοί σε κάθε άλμπουμ προσπαθούν να ξεφορτωθούν τον Λάργκο είτε στριμώχνοντας το W Group οικονομικά είτε κατηγορώντας τον για φόνο και πάντα ο Λάργκο μέσα από τις περιπέτειες του σε κάθε μέρος του κόσμου βρίσκει έναν τρόπο να ξεπερνάει τις δυσκολίες. Οι ιστορίες του τόμου Όπως είπαμε αυτός ο υπερμεγέθης τόμος έχει τέσσερα άλμπουμ, κοινώς ιστορίες που θα διαβάζαμε σπαστά σε 8 τεύχη ΜΠΛΕΚ ή 8-10 Non Stop Comics ανά δίμηνο, άρα υπολογίστε περίπου δύο χρόνια δημοσίευσης. Συνεπώς αφού το Non Stop Comics σταμάτησε τον Απρίλιο του 2022, στερηθήκαμε μεν τον Λάργκο για ένα χρόνο αλλά έχουμε το ελεύθερο να διαβάσουμε όποτε και όπως θέλουμε τις ιστορίες του ολοκληρωμένες ενώ σπαστά θα τις διαβάζαμε σε 16-20 μήνες! Καθόλου άσχημα αντανακλαστικά. Όσον αφορά τα άλμπουμ θα μου επιτρέψετε να μην πλατειάσω κι άλλο στην παρουσίαση και να σας τα αναλύσω ξεχωριστά σε ποστ. Το πρώτο εξ αυτών (και ένατο της σειράς) είναι το Δες τη Βενετία… όπου ο Λάργκο Γουίντς λαμβάνει από έναν άγνωστο άντρα ένα φαξ. Ο άντρας στέλνει το φαξ ενώ προσπαθεί να ξεφύγει από μυστήριους διώκτες του και τελικά σκοτώνεται πριν το ολοκληρώσει. Αυτό που προειδοποιεί τον ήρωα είναι να προσέχει τον Δόγη. Και όταν κατευθύνεται προς Ιταλία, τον καλεί σε ένα πάρτυ κάποιος Δόγης... Στο δεύτερο το …Και Πέθανε η ιστορία συνεχίζεται στην Ιταλία με δύο υπαλλήλους του Λάργκο να έχουν σκοτωθεί στα κεντρικά γραφεία του W Group, ενώ έχουν απαγάγει και την Τσάριτυ. Στο τρίτο, το Χρυσή Πύλη, ο φίλος του Λάργκο, ο Σάϊμον προσλαμβάνεται στη σειρά Χρυσή Πύλη όπου την παραγωγή κάνει μια θυγατρική του W Group. Ωστόσο ο Κόκρεν έχει κάποια ερωτήματα σχετικά με το πως εκτελείται ο προϋπολογισμός και στέλνει έναν ερευνητή που εξαφανίζεται. Λόγω του Σάϊμον ο Λάργκο αποφασίζει να ασχοληθεί ο ίδιος με την υπόθεση και να δει αν πρόκειται για κακή διαχείριση, φορολογική απάτη ή κάτι πολύ σημαντικό που θα χτυπήσει ανεπανόρθωτα τον όμιλο του. Στο τελευταίο άλμπουμ, το Σάντοου θα τον βρούμε ξανά μπλεγμένο και με κατηγορίες στην πλάτη του και θα δούμε πως για ακόμα μία φορά ο ορφανός δισεκατομμυριούχος θα κάνει το comeback. Η έκδοση Δεν είναι μόνο το ρίσκο του Μικρού Ήρωα με τον Λάργκο. Είναι όλο το πακέτο που προσφέρει. Ένας μεγάλος και χορταστικός τόμος με τέσσερα φοβερά γαλλοβελγικά άλμπουμ δεν είναι εύκολο. Γνώμη μου ότι η τιμή καταλόγου στα 24 ευρώ, δηλαδή 21,60 με την έκπτωση του 10% για διακόσιες σελίδες περιεχόμενο και Λάργκο στο υπέροχο μεγάλο φορμάτ που αναδεικνύει το τρομερά λεπτομερές σχέδιο, είναι ένα πολύ σεβαστό και λογικό ποσό. Μακάρι ο κόσμος να στηρίξει την έκδοση, μακάρι να επανεκδοθούν και οι προηγούμενες ιστορίες σε αυτό το υπέροχο φορμάτ, μακάρι να δούμε και άλλα αυτόνομα άλμπουμ του Λάργκο. Γιατί αυτό το κόμικ το αξίζει 100%! Καλό διάβασμα σε όλους

Η τελευταία ημέρα (που τυγχάνει να ήταν Κυριακή) του 2023 ξημερώνει και η εφημερίδα "Η Καθημερινή", μαζί με τις υπόλοιπες προσφορές της (συμπεριλαμβανομένου και του ημερολογίου τοίχου των "Peanuts"), χαρίζει στους αναγνώστες της και το βιβλίο "Καραγκιόζης: Μια Φιγούρα από το Χθες στο Σήμερα - 100 Χρόνια από τη Γέννηση του Ευγένιου Σπαθάρη". Πρόκειται για ένα εξαιρετικό ιστορικό εγχειρίδιο, που μας ταξιδεύει στον μαγευτικό κόσμο του Καραγκιόζη και φυσικά όπου κι όποτε ακούγεται αυτός ο ήρωας, το όνομά του είναι πλέον ταυτόσημο με εκείνο του συμπαθούς παππούλη που όλοι αγαπήσαμε, που δεν είναι άλλος από τον θρυλικό Ευγένιο Σπαθάρη. Το καθ' ομολογίαν ογκώδες αυτό βιβλίο χωρίζεται σε 5 θεματικές ενότητες. Αυτές είναι οι εξής: Εισαγωγή 100 χρόνια από τη γέννηση του Ε. Σπαθάρη Ο Καραγκιόζης στον χρόνο και τον χώρο Μεγάλες μορφές Μια τέχνη αιώνων ζωντανή στο παρόν, με το βλέμμα στο μέλλον Νομίζω ότι αντί ν' αναλύω και να φλυαρώ (κι άλλο) στο τι περιέχει η κάθε ενότητα, ας παραθέσω την σελίδα με τα περιεχόμενα για να πάρετε μία ιδέα για τον πλούτο των πληροφοριών οι οποίες συνθέτουν το βιβλίο. Εκτός από το σπάνιο πληροφοριακό υλικό διάφορων ειδικών και μελετητών του χώρου, που βρίσκουμε στις σελίδες του βιβλίου, φιλοξενείται κι ένας ανεκτίμητος θησαυρός φωτογραφιών αλλά και πολύχρωμοι διαφημιστικοί καμβάδες (ρεκλάμες) από σκηνές παραστάσεων, φιλοτεχνημένες από διάφορους καλλιτέχνες του Θεάτρου Σκιών, με εκείνους του αείμνηστου Σπαθάρη να διεκδικούν την μερίδα του λέοντος. Ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να κάνουμε στην υποενότητα "Από το θέατρο Σκιών στα λαϊκά φυλλάδια", όπου επιχειρείται μία ιστορική αναδρομή στην παρουσία του Καραγκιόζη στο χαρτί, επιμελημένη από τον γνωστό στους κύκλους της Ένατης Τέχνης στην Ελλάδα, Λευτέρη Ταρλαντέζο, χωρίς να παραλείπεται το αντίστοιχο φωτογραφικό υλικό. Ένα ελάχιστο δείγμα και της δικής μας συνεισφοράς, μπορείτε να δείτε στην ομαδοποίηση του Καραγκιόζη ΕΔΩ. Εν κατακλείδι, μιλάμε για ένα υποδειγματικό αφιέρωμα στον βίο και την πολιτεία ενός ήρωα τόσο διαχρονικού, αλλά και των βασικών "μαστόρων" που τον κράτησαν ακμαίο και τόσο επίκαιρο όλες αυτές τις δεκαετίες. Όσοι αρέσκεστε, λοιπόν, στον συγκεκριμένο χαρακτήρα, θεωρώ ότι θα έπρεπε να έχετε ήδη το παρόν βιβλίο στην συλλογή σας. Η έκδοση έχει μεσαίο προς μεγάλο μέγεθος και φέρει ένα μέτριου πάχους, γυαλιστερό χαρτί, πιασμένο σε μία στιβαρή κι ανθεκτική ράχη. Το εξώφυλλο είναι αρκετά γερό, ενώ η εκτύπωση είναι υποδειγματική κι αποδίδει άψογα τα μελάνια. Ένα βιβλίο που διανεμήθηκε δωρεάν, αλλά πιστεύω ότι θα μπορούσε να σταθεί μία χαρά και στα ράφια των βιβλιοπωλείων. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ Mandrake που μου υπενθύμισε αυτή την υπέροχη δουλειά.

Από το οπισθόφυλλο ΣΤΡΟΥΜΦΟ-ΠΟΛΕΜΟΣ Τα αυθεντικά, κλασικά κόμικ με τα Στρουμφάκια, που μεγάλωσαν γενιές και γενιές, επιστρέφουν και προσφέρουν ατέλειωτες ώρες διασκέδασης! ΤΡΕΙΣ ΣΤΟΥΜΦΟ-ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΤΡΟΥΜΦ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΣΤΡΟΥΜΦ Κάποτε, όλα τα Στρουμφάκια ζούσαν ειρηνικά και αγαπημένα. Όμως, τώρα στο Στρουμφοχωριό επικρατεί μεγάλη αναστάτωση. Οι Στρουμφοβόρειοι και οι Στρουμφονότιοι έχουν ξεκινήσει έναν πόλεμο των λέξεων... Όσο κι αν προσπαθεί ο Μπαμπαστρούμφ να φέρει την ειρήνη στο χωριό, δεν τα καταφέρνει. Και τώρα πια, η μόνη λύση που έχει, είναι να ζητήσει βοήθεια από τον στρουμφοεχθρό του... τον σατανικό Δρακουμέλ! ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΊΣΗΣ: Η ΜΑΓΙΚΗ ΜΠΟΓΙΑ: Ο Δρακουμέλ φτιάχνει μια μαγική μπογιά που τον κάνει αόρατο και επιτίθρται στο Στρουμφοχωριό Πώς θα καταφέρουν τα Στρουμφάκια να γλιτώσουν; ΣΤΡΟΥΜΦΟΔΙΑΚΟΠΕΣ: Τα σΣτρουμφάκια αποφασίζουν να πάνε διακοπές στη θάλασσα Φέτος την Άνοιξη οι εκδόσεις "Χάρτινη Πόλη" αποφάσισαν να βγάλουνε κόμικ με τα αγαπημένα μας Στρουμφάκια. Έτσι εκδώσανε το Κόμικ Άλμπουμ 1 (όπως γράφει και στο εξώφυλλο, άρα θέλω να πιστεύω ότι θα υπάρχει και συνέχεια), που περιέχει 3 ιστορίες. Η πρώτη 30 σελίδων με τίτλο Στρουμφ Εναντίον Στρουμφ, η δεύτερη 8 σελίδων με τίτλο Η Μαγική Μπογιά (The PainterSmurf) και η τρίτη 8 πάλι σελίδων με τίτλο Στρουμφοδιακοπές (The Smurf Vacation). Ακολουθεί την Αμερικάνική έκδοση της σειράς The Smurfs Graphic Novels που είναι το 12ο τεύχος της από τα 26 που έχει βγάλει, αν δεν κάνω λάθος. Η Ελληνική έκδοση έχει σκληρό εξώφυλλο, καλής ποιότητας χαρτί και εκτύπωση με ζωντανά χρώματα. Γενικά η ποιότητα που μας προσφέρει τα τελευταία χρόνια η εκδοτική. Καλή μετάφραση και επιμέλεια (αν και δεν αναφέρει όνομα μεταφραστή). Τους μόνους συντελεστές που γράφει είναι: Προσαρμογή εξώφυλλου: Αναστασία Ρομανού και Σελιδοποίηση: Έφη Τσούτη. Ορίστε και οι δυο πρώτες σελίδες της κεντρικής ιστορίας Εύχομαι καλή αρχή και καλή συνέχεια...

Βρισκόμαστε στο έτος 1176 μ.Χ., στο Βυζάντιο. Ο Αυτοκράτορας Μανουήλ Κομνηνός εκστρατεύει εναντίον των Σελτζούκων Τούρκων, αλλά εκείνοι στήνουν ενέδρα, με αποτέλεσμα να ακολουθήσει σφαγή στην περιοχή του Μυριοκέφαλου, στις 17 Σεπτεμβρίου. Εκεί, ο Κατάφρακτος ιππότης, Νικηφόρος Ακροπολίτης, πέφτει νεκρός. Μετά από λίγες ημέρες ένας συστρατιώτης του επισκέπτεται την γυναίκα του και της ανακοινώνει, γεμάτος λύπη, αλλά κι έναν αδιόρατο φόβο, τα άσχημα νέα. Πριν προλάβει εκείνη να θρηνήσει, ο ιππότης την παρακαλεί να τον βοηθήσει ώστε ο κύρης της να τον αφήσει ήσυχο, καθώς ο ίσκιος του τον ακολουθεί συνέχεια! Κάπως έτσι ξεκινάει ακόμα ένα ταξίδι μας στο παρελθόν του Βυζαντίου, δια χειρός Νίκου Παπαμιχαήλ, ο οποίος έχει επιμεληθεί το σενάριο και το σχέδιο της ιστορίας και την Byzantine Tales, η οποία μας έχει συνηθίσει στα ποιοτικά αναγνώσματα που έχουν σαν εφαλτήριο την συγκεκριμένη ιστορική εποχή. Το σενάριο, το οποίο δεν είναι αυτοτελές (το πρώτο μέρος φέρει τον τίτλο “Γυρισμός”), αλλά μας υπόσχεται μία ενδιαφέρουσα συνέχεια, βρίθει στοιχείων και λεπτομερειών ιστορικού χαρακτήρα (για την έκτασή του), ενώ παράλληλα διατηρεί μία ατμόσφαιρα άκρως μεταφυσική. Ένας εξαιρετικός συνδυασμός, αν θέλετε την γνώμη μου! Ο Παπαμιχαήλ στήνει μία πλοκή που βάζει τον αναγνώστη στον Μεσαίωνα και παράλληλα δημιουργεί εξαιρετικές σκηνές τρόμου. Σε αυτό στέκεται αρωγός η γραμματοσειρά, αλλά και οι έντονοι διάλογοι. Σχεδόν η πλειοψηφία των χαρακτήρων που παρατίθενται είναι άκρως ενδιαφέρουσες προσωπικότητες και οι επιλογές που αποφασίζουν να ακολουθήσουν είναι δύσκολες (για να μην πω σκληρές και δυσβάσταχτες), δίνοντας, με αυτόν τον τρόπο, μία άγρια ομορφιά στην ιστορία. Εν κατακλείδι, πρόκειται για μία ιστορία που καλύπτει πολλά από τα γούστα του αναγνωστικού κοινού, αλλά πρωτίστως θα πρέπει να διαβαστεί από τους λάτρεις της συγκεκριμένης εποχής (το ακούς @ germanicus ?) και του horror στοιχείου. Νομίζω ότι δεν θα απογοητευτούν. Όσο ευχαριστημένος έμεινα από τον συγγραφικό, άλλο τόσο ευχαριστημένος έμεινα κι από τον εικαστικό τομέα. Έχουμε ένα σχέδιο που σέβεται και υπηρετεί και τους δύο ρόλους του σεναρίου, με αποτέλεσμα να ενισχύει τον ιστορικό, αλλά και τον μεταφυσικό χαρακτήρα της ιστορίας. Σε κάθε καρέ βρίσκουμε πολλές λεπτομέρειες, οι οποίες, αν και το φορμάτ του κόμικ είναι μικρό, δεν φλυαρούν και δεν παραφορτώνουν τα καρέ. Επίσης, ο χρωματισμός εμπνέεται από τους τόνους του μαύρου κι έχει σκούρα παλέτα. Η έκδοση (όπως έγραψα και πιο πάνω) έχει μικρό φορμάτ, αλλά η ιστορία “αναπνέει” άνετα μέσα της. Τόσο τα εξώφυλλα, όσο και οι εσωτερικές σελίδες είναι ποιοτικά πολυτελείς, ενώ είναι δεμένες μεταξύ του με θερμοκόλληση. Σαν συνοδευτικό υλικό εντάσσουμε λίγα λόγια για τους Κατάφρακτους, τα οποία παρατίθενται στην εσωτερική πλευρά του εξώφυλλου, καθώς και μία σελίδα που αναφέρει το ιστορικό γεγονός της μάχης που προηγήθηκε της ιστορίας. Επίσης, κάπου στα μισά του εντύπου ο αναγνώστης βρίσκει ένα απόσπασμα από την προσευχή του εξορκισμού από τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο κι ένα έγχρωμο σκίτσο του Μιχάλη Κεχαγιά. Τέλος, στην εσωτερική όψη του οπισθόφυλλου, βρίσκουμε ένα εξαιρετικά σύντομο βιογραφικό του δημιουργού. Να πούμε, επίσης, ότι την επιμέλεια την έχει κάνει η Χρυσαυγή Σακελλαροπούλου. Η επίσημη ιστοσελίδα της εκδοτικής

Το "ΚΟΝΤΑ ΣΤΙΣ ΡΑΓΙΕΣ" είναι κόμικ από τις δημιουργούς Στέλλα Στεργίου και Γεωργία Ζάχαρη που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2023 από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Είναι διασκευή του ομώνυμου μυθιστορήματος από την σπουδαία συγγραφέα μας Άλκη Ζέη που είχε πρωτοκυκλοφορήσει το 1977. Οι ίδιες δημιουργοί έχουν διασκευάσει σε κόμικ και "ΤΟ ΚΑΠΛΑΝΙ ΤΗΣ ΒΙΤΡΙΝΑΣ", επίσης της Άλκης Ζέη που έχει κυκλοφορήσει από τις ίδιες εκδόσεις και έχει παρουσιαστεί στο φόρουμ μας εδώ. Η ιστορία μας λοιπόν εξελίσσεται στην προεπαναστική Ρωσσία κάπου στο έτος 1895 και πρωταγωνίστρια μας είναι η μικρή Σάσα ή Κουκούτσι όπως την φωνάζει ο πατέρας της. Ο πατέρας της Ίγκορ ή Σουσάμης όπως τον φωνάζει η ίδια είναι γιατρός και καλός άνθρωπος καθώς θεραπέυει τους φτωχούς χωρίς να ζητάει χρήματα αλλά και χωρίς να κάνει διακρίσεις καθώς στην περιοχή που μένουν ζούνε εκτός από Ρώσσους, Εβραίοι, Πολωνοί, Λιθουανοί και άλλοι. Στην αρχή της ιστορίας μας, κάνει μαθήματα σπίτι και βλέπουμε πως επηρεάζεται από τους δασκάλους της και ιδιαίτερα από τον Πάβελ Γκρηγκόρεβιτς φοιτητή της ιατρικής και πρόσφατα αποφυλακισμένο από εξορία στην Σιβηρία όπου είχε πάει για αντιτσαρική δράση. Αργότερα θα πάει και στο σχολείο όπου θα δούμε και εκεί τη ζωή της και τις νέες τις συμμαθήτριες καθώς θα αρχίσει να μαθαίνει καλύτερα την κοινωνία με τις αδικίες της. Συγχρόνως θα δούμε ένα μωσαικό χαρακτήρων, φίλους των γονιών της, γείτονες, ασθενείς του πατέρα της και άλλους πολλούς όπου θα μας δώσουν μια γενικότερη αίσθηση του κλίματος της εποχής. Το είχα αγοράσει εδώ και λίγο καιρό και αφού κατάφερα και βρήκα χρόνο και το διάβασα το σαββατοκύριακο ομολογώ ότι μου άρεσε πολύ και ενθουσιάστηκα με μια ακόμα πολύ καλή μεταφορά ενός ωραίου λογοτεχνικού μας βιβλίου. Είτε έχετε διαβάσει Άλκη Ζέη είτε όχι πιστεύω είναι μια δουλειά που αξίζει της προσοχής σας.

Jigsaw, Ma Gnucci, ο «Ρώσος» – o Frank Castle αντιμετώπισε τρομερούς εχθρούς στην εποχή του∙ όμως κανείς δεν ήταν τόσο σάπιος μέχρι το κόκαλο όσο ο Barracuda. Είναι μεγάλος, είναι μοχθηρός, και το τελευταίο πράγμα που θέλεις, είναι να τον δεις να χαμογελάει… O πρωτοποριακός Ιρλανδο-Αμερικανός συγγραφέας κόμικς, Garth Ennis, και ο διάσημος Κροάτης εικονογράφος, Goran Parlov, συνθέτουν μια τρομερή περιπέτεια γεμάτη αγωνία. "Μεταξύ 2004 και 2008, η Marvel δημοσίευσε μια σειρά Punisher με την ετικέτα MAX, η οποία απευθυνόταν μόνο σε ενήλικες αναγνώστες. Αυτή η έκδοση του Punisher γράφτηκε από τον Garth Ennis, διάσημο για το έργο του στο Preacher και το Hellblazer, δύο βιβλία που εκδόθηκαν με το αποτύπωμα Vertigo της DC, το οποίο έχει παρόμοιο σκοπό με το MAX της Marvel. Το Punisher του Ennis ήταν, όπως ήταν αναμενόμενο, το πιο βίαιο βιβλίο που κυκλοφόρησε η Marvel εκείνη την εποχή, και έφτασε στο αποκορύφωμά του με την εισαγωγή του Barracuda, ενός διαταραγμένου πρώην Green Beret που έγινε βάναυσος μισθοφόρος, τον οποίο πολλοί θαυμαστές εξακολουθούν να θεωρούν τον πιο αξέχαστο εχθρό του Frank Castle. Ο Barracuda εμπλέκονταν συνεχώς σε συγκλονιστικό σεξ και βία, και μάλιστα είχε γραμμένη μια άσεμνη στα μπροστινά του δόντια. Η πρώτη του αντιπαράθεση με τον Τιμωρό είδε τον Φρανκ να τον πετάει σε έναν καρχαρία και ακόμη και αυτή αποδείχθηκε η λιγότερο αιματηρή από τις συναντήσεις τους."

Από το οπισθόφυλλο... Έρχονται τα λαχανάκια από τις Βρυξέλλες; Τί ώρα περάνει το λεωφορείο; Ξεχωρίζει ένα εγγόνι το φαγητό της γιαγιάς του; Μπορούν μερικές γριές να ληστέψουν μια τράπεζα; Που πάνε οι γριές όταν δεν πάνε εκκλησία; Πλέκουν σεμεδάκια ή μήπως... όχι; Μια σουρεάλ ιστορία, με πρωταγωνίστριες ένα τσούρμο γριές, ξεχασμένες στην πόλη, περικυκλωμένες από τα στερεότυπα της κοινωνίας. Βελονάκι, κέντημα και Άγιος ο Θεός. Απέναντί τους ο παπάς της ενορίας που έχει χάσει το ποίμνιό του. Όμως η ζωή δε σταματά στα 85... και οι γριές δε θα κάτσουν με σταυρωμένα χέρια. Δεν έχουν χρόνο να χάσουν. Δεν έχουν αναστολές. Είναι άγριες. Αυτοέκδοση με ιδιαίτερο σχέδιο και έντονα χρώματα σε ολίγον τι σκοτεινό περιβάλλον. Το σενάριο μου φάνηκε αρκετά καλό και το διάβασα με ενδιαφέρον. Περιλαμβάνεται βιογραφικό της δημιουργού με εύθυμες πινελιές... Ευχαριστούμε τον @ nikos99 για την διάθεση του τεύχους...

Από το οπισθόφυλλο... Σε μία πόλη κάπου στη Γη, το 2090, η τεχνολογική πρόοδος έχει αλλάζει ριζικά τη ζωή των ανθρώπων. Η τεχνητή νοημοσύνη δεσπόζει σε ηγετικές θέσεις, η παρακολούθηση από κάμερες αποτελεί μία καθημερινότητα, τα ανδροειδή αποτελούν φτωχά εργατικά χέρια ενώ οι συνέπειες της οικολογικής καταστροφής είναι ολέθριες. Οι άνθρωποι έχουν απομακρυνθεί από την ανάγνωση βιβλίων, που δεν υπάρχουν πια σε έντυπη μορφή και τη βαθύτερη γνώση, αφού αυτά έχουν αντικατασταθεί από τις εξαίρετες λειτουργίες της τεχνολογίας. Οι σχέσεις των ανθρώπων έχουν γίνει απρόσωπες και μηχανικές. Ο Ιγκόρ και η Έλσα, δύο συνάδελφοι και συγκάτοικοι, που αποτελούν τη μειοψηφία του ανθρώπινου δυναμικού μιας αρχιτεκτονικής εταιρείας, εξαιτίας μιας ήπιας ηλιακής καταιγίδας, που διακόπτει τη λειτουργία όλων των ηλεκτρονικών συσκευών, έρχονται αντιμέτωποι με μια πρωτόγνωρη γι' αυτούς αποστολή. Τους ανατίθεται η ολοκλήρωση ενός έργου, που απαιτεί τη σχεδίαση "χρυσών ορθογωνίων". Το σχέδιο πρέπει να παραδοθεί σε 2 ημέρες και να υλοποιηθεί με τα χέρια. Το άγχος τους κυριεύει. Η αναζήτηση των απαραίτητων εργαλείων και γνώσεων για την πραγματοποίηση της αποστολής τους θα τους οδηγήσει στην ανακάλυψη βιβλίου που αναφέρεται στη "χρυσή τομή". Θα έρθουν σε επαφή με την ομάδα των "Αντισυμβατικών" κι ένα παιδάκι θα τους ανοίξει τα μάτια στο θαυμαστό κόσμο του Πυθαγόρα. Θα τους επηρεάσουν συναισθηματικά οι πρωτόγνωρες εμπειρίες που ζουν; Θα καταφέρουν τελικά να σχεδιάσουν τα "χρυσά ορθογώνια" με το χέρι; Στα της έκδοσης... Αρκετά ενδιαφέρουσα έκδοση με καλή ποιότητας χαρτί και έντονα αλλά απαλά χρώματα. Η κόλληση στην ράχη είναι πολύ καλή. Σαν έξτρα έχουμε τα βιογραφικά των συντελεστών καθώς και πολυσέλιδο μαθηματικό παράρτημα.... Ευχαριστούμε τον @ nikos99 για την διάθεση του τεύχους...

Σύνοψη από την εκδοτική: ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΞΕΚΙΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΉΡΩΑ ΤΗΣ MARVEL! Ο ΜΟΡΛΟΥΝ ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ — ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ! ΕΧΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΟΥ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΙΟ ΙΣΧΥΡΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΡΑΧΝΟ-ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ, ο πιο τρομακτικός αντίπαλος του Σπάιντι είναι και πάλι εδώ — και καμία Αράχνη δεν είναι ασφαλής! Κι αυτό ισχύει περισσότερο για την περίπτωση του “εκλεκτού”, του Πίτερ Πάρκερ! Καθώς οι ήρωες με αραχνοδυνάμεις ετοιμάζονται για τη σύγκρουση – και ο ένας μετά τον άλλο γνωρίζει την ήττα — ο Μόρλουν δεν είναι το μοναδικό τους πρόβλημα! Η Σάθρα κάνει την επανεμφάνισή της, πιο δυνατή από ποτέ, και στο μυαλό της έχει μόνο ένα σκοπό: να εξοντώσει όλες τις αράχνες! Η επέτειος των 60 χρόνων από την πρώτη εμφάνιση του Σπάιντι θα μείνει στην ιστορία, καθώς δύο από τους σπουδαιότερους δημιουργούς του, ο σεναριογράφος Dan Slott κι ο εικονογράφος Mark Bagley, συνεργάζονται για πρώτη φορά σε έναν τίτλο του Αραχνάκια! Η ιστορία: Μετά το Spider-Verse: Μάχη Επιβίωσης (παρουσίαση φουλ ιστορίας και εδώ), ο Dan Slott είχε ανοίξει τον ασκό του Αιόλου με το ευφάνταστο Αραχνοσύμπαν. Το 2022 λοιπόν αρκετά χρόνια μετά το τρομερό run του Slott, η Marvel αποφάσισε να εκδώσει την τελευταία ιστορία του Spider-Verse και μάλιστα με σχεδιαστή τον επίσης θρυλικό Mark Bagley του Amazing Spider-Man στα 90s και του Ultimate Spider-Man στα 00s. Ο Slott εδώ δε δίνει τόση σημασία στα διαφορετικά Multiverses ούτε στο να έχει ένα τεράστιο πάνελ χαρακτήρων που να έχει ο καθένας τις στιγμές του. Αντιθέτως εστιάζει στην Earth-616 και μαζί με τον Peter Parker, φέρνει ένα ωραίο καστ χαρακτήρων, τους Miles Morales, Jessica Drew, Silk, Night-Spider (που μοιάζει στην Black Cat), Hunter-Spider (που είναι Kraven the Hunter σε Spider-Man), Sun-Spider και Princess Spinstress. Παράλληλα οι ήρωές μας έχουν την αναπάντεχη στήριξη του Morlun ο οποίος μαθαίνουμε γιατί πολεμάει την Shathra καθώς και το backstory του. Από την άλλη πλευρά βλέπουμε ότι η Shathra έχει καταλάβει πλήρως της Earth-001 και έχει μετατρέψει σε σφήκες πάρα πολύ γνωστές εκδοχές του Spider-Man που είχαμε δει στην προηγούμενη ιστορία όπως τον Spider-Man Noir, τον Spider-Punk και άλλους, οι οποίοι μάχονται τη μικρή μας ομάδα. Η ιστορία συνεχίζει με περισσότερο βάθος στην ιστορία της Shathra, αποστολές για αντικείμενα που ίσως είναι χρήσιμα και απομακρύνεται από τον βασικό Peter Parker με τους Slott-Bagley να ξαναγράφουν μια εναλλακτική εκδοχή του που έχει ενδιαφέρον. Συνολικά τη βρήκα αρκετά πιο σφιχτή δομικά από το πρώτο Spider-Verse χωρίς όμως να εντυπωσιάζει όσον αφορά το σενάριο και η μεγάλη της δύναμη είναι στο σχέδιο. Το σχέδιο: Για μένα ο Mark Bagley δεν είναι ένας απλά φοβερός σχεδιαστής, αλλά ίσως ο καλύτερος και επιδραστικότερος σχεδιαστής του Αραχνάκια τα τελευταία τριάντα χρόνια και όπως στο Η Ζωή μου, έτσι και εδώ ο Bagley θριαμβεύει με το σχέδιο του σε μια ιστορία με σύγχρονο σχέδιο, τεράστια πάνελ μάχης, εντυπωσιακά καρέ δράσης και φυσικά ένα πραγματικά τεράστιο εύρος από διαφορετικές εκδοχές του Spider-Man να εμφανίζονται και τον σχεδιαστή να τους αποδίδει υπέροχα. Αξίζει πάρα πολύ να το κρατήσετε, να το διαβάσετε και μετά απλώς να χαζέψετε τα καρέ του Bagley ειδικά στο τελευταίο τεύχος. Η έκδοση: Μόλις τέσσερις μήνες μετά την κυκλοφορία του τελευταίου τεύχους, η Anubis έφερε στα ελληνικά το End of the Spider-Verse, ένα μεστό σεναριακά και άψογο εικαστικά κόμικ, ένα δυνατό κύκνειο άσμα για το Spider-Verse που σκέφτηκε, έχτισε και έγραψε ο Dan Slott. Η έκδοση είναι πολύ καλή στο κλασικό μέγεθος και χαρτί της Anubis και για μένα αν είστε των ιστοριών με πολλούς Spider-Man, της μυθολογίας της Αράχνης και του Multiverse τότε πρέπει να αποτελέσει αγορά σας. Καλό διάβασμα σε όλους

Απρίλιος του 2023 κι ο Χρήστος Καρακίτσος δημιουργεί μία όμορφη αυτοέκδοση με θέμα ένα λογοτεχνικό έργο του Edgar Allan Poe, που φέρει τον τίτλο “Never Bet the Devil Your Head”. Το έργο περιγράφει την περιπετειώδη ζωή του Toby Dammit, ενός μποέμ χαρακτήρα, μέσα από τα μάτια του στενού του φίλου, ο οποίος προσπάθησε να τον φέρει στον δρόμο της αρετής, αλλά αυτό στάθηκε αδύνατο. Ο Toby Dammit, λοιπόν, λόγω της βιαιότητας που γνώρισε στην παιδική του ηλικία από την αυταρχική μητέρα του, απόκτησε πολλές κακές συνήθειες, με την μεγαλύτερη να είναι το πάθος του για τον στοιχηματισμό. Έβαζε στοίχημα για τα πάντα, από το πιο απλό μέχρι το πιο σύνθετο. Τα στοιχήματά του έφταναν σε τέτοιο σημείο εξάρτησης, που πολλές φορές προκαλούσε τους γνωστούς του προφέροντας την φράση “Στοιχηματίζω το κεφάλι μου στον διάβολο”! Ξεχνάει, όμως, ότι όταν προκαλείς τον δαίμονα, πάντα το πληρώνεις… Ομολογώ ότι ο Χρήστος έχει φτιάξει μία όμορφη μεταφορά του έργου και φάνηκε από την αρχή κιόλας του κόμικ ότι υπάρχει σεβασμός προς αυτό. Η πλοκή είναι κλιμακούμενη, εισάγει στον αναγνώστη τους πρωταγωνιστές κι έχει αφηγηματικό χαρακτήρα, καθώς όλες τις πληροφορίες τις παίρνουμε από τα “χείλη” του φίλου του Dammit. Αν και ριψοκίνδυνη μία τέτοια πρακτική γιατί το κόμικ κινδυνεύει να χάσει την πλαστικότητά του, παρόλα αυτά πιστεύω ότι δούλεψε άψογα, διατηρώντας το γκροτέσκο κλίμα της εποχής και των συνθηκών του έργου. Πολλά μπράβο στον δημιουργό. Εν κατακλείδι, πρόκειται για μία πολύ αξιόλογη προσπάθεια που νομίζω ότι αξίζει να διαβαστεί από τους λάτρεις των ιστοριών τρόμου εποχής, καθώς επίσης και τους φαν του θρυλικού Πόε. Το σχέδιο μοιάζει με γκραβούρα κι αποτελείται από μονοσέλιδα καρέ σχεδόν στην συντριπτική πλειοψηφία του έργου. Οι χαρακτήρες είναι δυσανάλογα δομημένοι, με έμφαση στην υπερβολή των κεφαλιών τους, αλλά αυτό συμπεραίνω ότι δεν οφείλεται σε έλλειψη ταλέντου του Καρακίτσου, αλλά στην προσπάθεια αποτύπωσης της αίσθησης του τρόμου που θέλει να περιγράψει το σενάριο. Έξυπνη κίνηση, αν θέλετε την γνώμη μου. Έξυπνη κίνηση, επίσης, είναι και η επιλογή των τόνων του άσπρου και του μαύρου που ενισχύει το σκοτεινό τοπίο του 19ου αιώνα. Το πιο δυνατό σημείο του εικαστικού τομέα, πιστεύω ότι είναι το μελάνωμα και οι σκιάσεις που έχουν επιτευχθεί! Ακόμα και η γραμματοσειρά είναι το ίδιο καλόγουστη και πιστή στο όλο concept! Η έκδοση έχει μεγάλο μέγεθος και είναι δεμένη με την καθιερωμένη καρφίτσα. Οι σελίδες στο εσωτερικό αποτελούνται από ματ χαρτί, που όμως έχει μία εξαιρετική εκτύπωση, που σε συνδυασμό με τα ολοσέλιδα καρέ-γκραβούρες, δημιουργούν ένα τέλειο αποτέλεσμα. Το εξώφυλλο έχει τίμιο πάχος, αλλά προσωπικά θα το ήθελα λίγο πιο παχύ για να αποφεύγονται τα τσαλακώματα στις άκρες από την υγρασία. Συνοδευτικό υλικό δεν υπάρχει. Κι αν αναρωτιέστε πού οδηγεί το QR code που υπάρχει στο οπισθόφυλλο, οδηγεί στον λογαριασμό του δημιουργού στο Facebook. Κλείνοντας να πούμε ότι η μακάβρια ιστορία του Toby Dammit έχει προσελκύσει το ενδιαφέρον και της Έβδομης Τέχνης. Μπορείτε να απολαύσετε την ταινία μικρού μήκους και στο YouTube. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του τεύχους.

Από την εκδοτική: Ορκισμένος να μη γελάσει αν δεν ελευθερωθεί η Κρήτη, ο Καπετάν Μιχάλης ζει στο Μεγάλο Κάστρο στα τέλη του 19ου αιώνα, με τη φήμη του αγριμιού να τον συνοδεύει σε κάθε του στιγμή. Ο ίδιος όμως δείχνει να χάνει τη συγκέντρωσή του και να απομακρύνεται από τις αξίες του όταν γνωρίζει την Εμινέ, σύζυγο του αδερφοχτού του Νουρήμπεη, σαν να τον κυριεύει ένας «δαίμονας» άγνωστος σε εκείνον μέχρι τότε. Καθώς η τεταμένη κατάσταση ανάμεσα σε Οθωμανούς και Χριστιανούς στο νησί καταλήγει σε μια σειρά γεγονότων που θα οδηγήσει στην επανάσταση του 1889, ο Καπετάν Μιχάλης βρίσκεται να αναζητά την ελευθερία σε έναν ακόμη τομέα… Η ιστορία: Έχει γίνει αρκετά δημοφιλής η μεταφορά σπουδαίων έργων της ελληνικής λογοτεχνίας και πεζογραφίας σε κόμικ και οι εκδόσεις Διόπτρα δεν μένουν εκτός παιχνιδιού. Ο Παναγιώτης Πανταζής, γνωστός και στα μουσικά ως PAN PAN έχει ήδη δουλέψει σε μια παρόμοια ιστορία με τα Μυστικά του Βάλτου της Πηνελόπης Δέλτα και γενικότερα έχει μια πολύ αξιοσέβαστη πορεία με δουλειές σε πολλές εκδοτικές καθώς και περιοδικά όπως ο Μπλε Κομήτης. Αν και ήταν γνωστός ως ο σχεδιαστής των ιστοριών, ειδικά στις εκδόσεις της Polaris, εδώ αναλαμβάνει και το σενάριο, το οποίο επιμελείται ο Γιώργος Γούσης. Η ιστορία λοιπόν είναι μια μεταφορά του κλασικού μυθιστορήματος του Νίκου Καζαντζάκη με πρωταγωνιστή τον Καπετάν Μιχάλη. Ο Πανταζής αποδίδει άψογα τον σκυθρωπό και αγριωπό πρωταγωνιστή του. Το κόμικ βλέπει μέσα από τα μάτια του Καπετάν Μιχάλη τις πολύ τεταμένες σχέσεις μεταξύ των Χριστιανών Κρητικών και των Οθωμανών μουσουλμάνων με τους δεύτερους να φοβούνται ιδιαίτερα τον ήρωα μας και να μη μπορούν να του πάνε κόντρα σε τίποτα. Όμως τα πράγματα δεν πάνε καλά και το αποτέλεσμα είναι το ξέσπασμα της Κρητικής Επανάστασης του 1889, καθώς όπως λέει ο Καπετάν Μιχάλης θα χαμογελάσει μόνο όταν ελευθερωθεί η Κρήτη. Η ιστορία κυλάει πολύ όμορφα και μελετάει πολύ τη σχέση του Καπετάν Μιχάλη με τον Νουρήμπεη που έδωσαν όρκο αίματος να μη σκοτώσουν ο ένας τον άλλον, αλλά ο ίδιος έχει σαν πειρασμό τη γυναίκα του, ενώ και ο Νουρήμπεης δε θα φερθεί σωστά στην οικογένεια του Καπετάν Μιχάλη. Επίσης βλέπουμε την κόντρα των μπέηδων και του τοπικού Πασά με την ηγεσία της Χριστιανικής Εκκλησίας της περιοχής και το πως για πολύ λίγο συνέχεια αποφεύγεται η κόντρα και η τελική μάχη. Το σενάριο έχει αρκετούς ιδιωματισμούς και ωραία γλώσσα σε γενικές γραμμές αποτίοντας φόρο τιμής στη γραφή του Καζαντζάκη. Το σχέδιο: Πιστεύω ότι αν δεν ήξερα τον Πανταζή θα ήμουν σίγουρος ότι το δυνατό του σημείο δημιουργικά είναι το σενάριο και όχι το σχέδιο. Όχι πως είναι κακό, σίγουρα είναι όμορφο, αλλά μοιάζει λίγο ερασιτεχνικό ώρες ώρες και κάπως όχι και τόσο δουλεμένο ανά σημεία προκειμένου να τελειοποιηθεί. Μου έλειψε η λεπτομέρεια και ξέρω πως αυτές οι ιστορίες που αφορούν παλιότερες εποχές χρειάζονται τέτοιου τύπου χωρίς την παραμικρή λεπτομέρεια ή έντονα μελάνια, αλλά για μένα αυτό το έχει τελειοποιήσει ο Θανάσης Πέτρου στα εξαιρετικά του graphic novels και εδώ κάτι μου έλειψε. Η έκδοση: Έβαλε μεράκι στην έκδοση η Διόπτρα και αυτό φαίνεται αφού συνολικά έχουμε ένα όμορφο αποτέλεσμα. Ωραίο εξώφυλλο, παχύ και με τα χαρακτηριστικά "αυτάκια" για έξτρα πληροφορίες, ωραίο χαρτί και προσεγμένη δουλειά σε ένα κόμικ που βρίθει κρητικής λεβεντιάς, θανάτου, πόνου και όλα αυτά με ένα πάρα πολύ καλό σενάριο και αρκούντως ικανοποιητικό σχέδιο. Συνολικά η προσπάθεια παίρνει θετικότατο πρόσημο και χαίρομαι που δίνονται ευκαιρίες να βγαίνουν τέτοιες δουλειές από μεγάλους εκδοτικούς όπως η Διόπτρα. Καλό διάβασμα σε όλους

Το Ινκάλ (Incal) ήταν σειρά κόμικς επιστημονικής φαντασίας σε σενάριο Αλεχάντρο Χοδορόφσκι και σχέδιο Μόμπιους (Moebius). Θεωρήθηκε μπροστά από την εποχή του και επηρέασε αρκετές γενιές σχεδιαστών και σεναριογράφων. Το κεντρικό πρόσωπο είναι ο Τζον Ντιφούλ (John Difool), ένας ντετέκτιβ τελευταίας κατηγορίας στο πολύ μακρινό μέλλον, που άθελά του μπλέκεται σε μια συνωμοσία γαλαξιακών διαστάσεων και -πάλι ενάντια στη θέλησή του- καλείται να γίνει σωτήρας της ανθρωπότητας. Όλα ξεκινάνε όταν πέφτει στα χέρια του το Ινκάλ, ένας κρύσταλλος με κοσμικές ιδιότητες. Η ένωση του Μαύρου Ινκάλ με το Ινκάλ του Φωτός που έχει ο Ντιφούλ θα δώσει στον κάτοχό τους τα κλειδιά του Σύμπαντος: στους εξωγήινους Μπεργκ την ευκαιρία για εκδίκηση στους ανθρώπους, στους επαναστάτες του Αμόκ την εξουσία και στους Τεχνοπάπες, κάστα που παράγει και διαχειρίζεται την τεχνολογία του Γαλαξία, τη δυνατότητα να καταστρέψουν το Σύμπαν με τα Αυγά της Σκιάς, που σβήνουν το φως των Ήλιων. Ο Ντιφούλ θα γίνει κάτοχος και του Μαύρου Ινκάλ, παίρνοντάς το απ' τους Τεχνοπάπες, και, με την ένωσή τους, θα ξεκινήσει μια περιπέτεια αναμέτρησης με το ίδιο το Σκότος, τη δύναμη που θέλει την καταστροφή του Σύμπαντος. Στα ταξίδια του ο Ντιφούλ έχει πλάι του την Τανάτα και την Άνιμα (δίδυμες αδελφές, φύλακες των Ινκάλ), τον Μεταβαρόνο (τον καλύτερο πολεμιστή του Γαλαξία), τον Σολούν (γύνανδρο παιδί της Άνιμα και του Ντιφούλ, που τελικά αποκαλύπτεται ότι είναι το ίδιο το Ινκάλ), τον "τσιμεντένιο παπαγάλο" Ντίππο (κατοικίδιο του Ντιφούλ που απ' το Ινκάλ απόκτησε το χάρισμα να μιλάει) και τον Κιλ Ντόγκχεντ, στην υπηρεσία της Τανάτα. Μετά από περιπέτειες σε πολλούς κόσμους, μεταφυσικές καταστάσεις, χιλιάδες νεκρούς και πολλές ανατροπές, η ιστορία παίρνει ένα απρόσμενο όσο και μεγαλοπρεπές τέλος. Το σενάριο αναμειγνύει πολλά στοιχεία, όπως τα Ταρώ, τη θρησκεία, την ψυχεδέλεια, τη space opera, τη διαλεκτική, την πολιτική. Συνδυασμένο με το εντυπωσιακό σχέδιο του Μόμπιους, έκανε το Ινκάλ να θεωρείται μια απ' τις πιο σημαντικές κυκλοφορίες στην ιστορία των κόμικς και πηγή έμπνευσης για γενιές σεναριογράφων και σχεδιαστών. Το Ινκάλ κυκλοφόρησε στη Γαλλία απ' τις εκδόσεις Les Humanoides Associes το 1980 και ολοκληρώθηκε σε έξι τεύχη το 1988. Στην Ελλάδα κυκλοφόρησε σε συνέχειες στο περιοδικό "Μικρό Παρά Πέντε" τη δεκαετία του '80 και αργότερα εκδόθηκε σε έξι τεύχη (ΜΑΜΟΥΘ 1998) με τίτλους: Το Μαύρο Ινκάλ (L'Incal Noir) - 1981 Το Ινκάλ του Φωτός (L'Incal Lumière) - 1982 Αυτό εκεί κάτω (Ce qui est en bas) - 1984 Αυτό εκεί πάνω (Ce qui est en haut) 1985 Η πέμπτη ουσία - Ο γαλαξίας που ονειρεύεται (La cinquième essence - Galaxie qui Songe) - 1988 Η πέμπτη ουσία - Πλανήτης Ντιφούλ (La cinquième essence - La planète Difool) - 1989 Το 1989 εκδόθηκε απ' τους ίδιους δημιουργούς και το βιβλίο Τα μυστήρια του Ινκάλ, που εξηγούσε μερικά σημεία της πλοκής. Ο Χοδορόφσκι συνέχισε αργότερα τη σειρά των Ινκάλ με άλλους σχεδιαστές. Με τον Zoran Janjetov δημιούργησε την ιστορία του Ντιφούλ πριν το Ινκάλ και με τον Χουάν Χιμένες Το Έπος των Μεταβαρόνων. ( Το Πέμπτο Στοιχείο του Λυκ Μπεσόν,1997) Στοιχεία απ' την αισθητική και την πλοκή του Ινκάλ υπάρχουν και στην ταινία Το Πέμπτο Στοιχείο του Λυκ Μπεσόν, στην οποία ο Μόμπιους συνεργάστηκε στην καλλιτεχνική επιμέλεια. Πήγή:wikipedia

Ο "ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΣ ΚΟΣΜΟΣ" είναι μεταφορά σε κόμικ του ομώνυμου βιβλίου του Aldous Haxley. Την διασκευή και το σχέδιο τα έκανε ο Fred Fordham (που τον έχουμε ξαναδεί στα ελληνικά στη μεταφορά του "Όταν Σκοτώνουν τα Κοτσύφια", παρουσίαση εδώ ) και κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις ΟΞΥ/ Brainfood τον Σεπτέμβρη του 2023. Πρωτοκυκλοφόρησε στα αγγλικά το 2022 από την Harper-Collins. Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 1932 και είναι από τα πιο επιδραστικά όσον αφορά ιστορίες με δυστοπίες και θεωρείται από τα πιο σημαντικά και γνωστά λογοτεχνικά βιβλία. Η ιστορία μας εξελίσσεται στο μέλλον κάπου στο έτος 2,500 μ.Χ. και η κοινωνία έχει αλλάξει πάρα πολύ από αυτήν που ξέρουμε εμεις. Οι άνθρωποι γεννιόυνται με τεχνητούς τρόπους σε εργαστήρια και από την γέννηση τους ήδη χωρίζονται σε τάξεις ή καστες. Ανάλογα με την κάστα στην οποία ανήκει ο καθένας εκπαιδέυεται από μωρό ώστε να αποκτήσει τις κατάλληλες ικανότητες για την εργασία του. Αυτή η εκπαίδευση γίνεται μέσω υπνοπαιδείας, με ψυχολογικούς τρόπους, με μαθήματα κτλ Οικογένειες δεν υπάρχουν πλέον αφού γεννιούνται τεχνητά και τα παιδιά μεγαλωνουν μαζί με παιδαγωγούς. Οι ρομαντικές μονογαμικές σχέσεις απαγορεύονται και αντίθετα πιέζουν τους ανθρώπους να έχουν πολλούς ερωτικούς συντρόφους καθώς "όλοι ανήκουν σε όλους". Όλα τα παλιά έργα της τέχνης και της νόησης είναι απαγορευμένα ώστε να μην θυμούνται ή επηρεάζονται από τις παλιές ιδέες. Η υπερκατανάλωση αγαθών προωθείται ήδη απο την παιδική ηλικία καθώς δεν επιδιορθώνουν τίποτα αλλά αντίθετα μαθαίνουν να αγοράζουν συνέχεια καινούρια πράγματα. Τέλος για να διατηρείται η ευδαιμονία υπάρχει ένα χαπάκι ναρκωτικό που κυκλοφορεί ελεύθερα και σε κάνει χαρούμενο. Σε αυτόν λοιπόν το "θαυμαστό" κόσμο εξελίσσεται η ιστορία μας. Βασικοί μας ήρωες η Λενίνα μια δημοφιλής κοπέλα απόλυτα προσαρμοσμένη στον κόσμο αυτό, ο Μπερνάρντ ένας ψυχολόγος της ανώτερης κάστας που όμως δεν αισθάνεται καλά και αμφισβητεί τον κόσμο αυτό και έχει προβλήματα με τους ανωτέρους του και ο φίλος του συγγραφέας Χέλμοτζ που επίσης αμφισβητεί το κόσμο αυτό. Τη περιπέτεια μας θα πυροδοτήσει μια επίσκεψη των ηρώων μας σε ένα καταυλισμό "αγρίων" δηλ κάποιους ανθρώπους που δεν καταφέραν να εντάξουν στην κοινωνία τους προγόνους τους και μένουν εκτοπισμένοι σε μια έκταση με δικούς τους νόμους πιο αρχαίους (έχουν οικογένειες, είναι μονογαμικοί, διαβάζουν λογοτεχνία, ακολουθούν θρησκείες κτλ). Η επαφή μαζί τους και ιδιάιτερα με τον "άγριο" Τζών (επίσης βασικό ήρωα της ιστορίας μας ) θα αλλάξει πολλά. Σαν ιστορία εμένα μου άρεσε αρκετά και κατάλαβα απόλυτα γιατί το βιβλίο ήταν και είναι τόσο πετυχημένο και θεωρείται κλασικό. Ο δημιουργός Fred Fordham νομίζω κάνει μια αρκετά καλή και πιστή μεταφορά πιάνοντας την ουσία και τα νοήματα του βιβλίου. Γενικα μια καλή δουλειά νομίζω αξίζει της προσοχής σας ειδικά αν αγαπάτε την λογοτεχνία και την μεταφορά λογοτεχνικών σε κόμικ. Τέλος να πώ οτι η εκδοτική έκανε μια αξιοπρεπή δουλειά στην μετάφραση και στην έκδοση (με μαλακό χαρτονένιο εξώφυλλο) και μπράβο της που έφερε στα ελληνικά αυτή την όμορφη δουλειά. Στο site της για όποιον ενδιαφέρεται έχει σε ελεύθερη πρόσβαση τις 30 πρώτες σελίδες του κόμικ ώστε να πάρετε μια καλή ιδέα για το σχέδιο κτλ

Όσο κι αν ο ψηφιακός κόσμος κερδίζει έδαφος καθημερινά, ενώ η τεχνητή νοημοσύνη προβάλλει ως κάτι δεδομένο πια, η υλικότητα του χαρτιού αλλά και η αυθεντικότητα της δημιουργίας από ανθρώπινο χέρι, όχι μόνο διατηρούν τη γοητεία τους αλλά και διεκδικούν μια θέση στο μέλλον. «Είναι άλλη αίσθηση το μολύβι όπως και το βιβλίο», σημειώνει ο εικονογράφος και κομίστας Degphilip (κατά κόσμον Φίλιππος Ντεγίδης), ο οποίος, μεταξύ άλλων, διδάσκει digital art στη Θεσσαλονίκη, και τον οποίο συναντήσαμε στο περιθώριο του φεστιβάλ Chaniartoon. Απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών της Φλώρινας και της Comink, ο Φίλιππος εργάζεται επαγγελματικά τα τελευταία χρόνια ως εικονογράφος, δημιουργώντας πορτραίτα, animations, εξώφυλλα, και εικονογραφίσεις παιδικών βιβλίων, ενώ έχει λάβει μέρος σε πολλές εκθέσεις και φεστιβάλ. Μαζί του μιλήσαμε για το σύγχρονο τοπίο των κόμικ στην Ελλάδα αλλά και τις αλλαγές που φέρνει η τεχνητή νοημοσύνη στην τέχνη που υπηρετεί. Πώς βλέπεις την τέχνη του κόμικ στην Ελλάδα; Πού βρισκόμαστε; Πριν 10 χρόνια νομίζω ότι ήταν κάτι που αφορούσε λίγους ανθρώπους. Ακόμα και οι άνθρωποι των τεχνών το υποτιμούσαν ότι είναι κάτι ευτελές. Νομίζω με τα Comic Con άρχισε να εξελίσσεται η κατάσταση. Μέσα από αυτά γνώρισα κι εγώ τους νεότερους Έλληνες κομίστες. Πλέον μοιάζει να πηγαίνει καλά, κάθε πόλη σχεδόν κάνει ένα φεστιβάλ και ο κόσμος έχει επαφή με αυτή την τέχνη. Πράγματι έχουν αυξηθεί τα Φεστιβάλ και ιδίως τα περιφερειακά. Τι προσφέρουν τα Φεστιβάλ στους νέους δημιουργούς; Την επαφή με τον κόσμο. Την ευκαιρία να δεις τις αντιδράσεις του κοινού. Παλαιότερα δούλευα μέσω ίντερνετ και δεν είχα άμεση επαφή με τον κόσμο. Λάμβανα μηνύματα, αλλά δεν είναι όπως όταν βρίσκεσαι από κοντά με τον άλλο και ανταλλάσσεις απόψεις. Είναι αλλιώς να βλέπεις την αντίδραση κάποιου που έχει διαβάσει τη δουλειά σου κι αλλιώς να σού πατάει κάποιος λάικ. Όσα λάικ κι αν είναι αυτά. Παράλληλα, τα φεστιβάλ σε βάζουν σε μια δημιουργική ψυχολογία και διαδικασία. Αισθάνεσαι ότι πρέπει να ετοιμάσεις κάτι, ανταλλάσσεις απόψεις με συναδέλφους κ.λπ. Κάθε φεστιβάλ είναι και μια γιορτή… Δεν είναι σε όλα τα φεστιβάλ γιορτινό το κλίμα. Στο Chaniartoon αλλά και στη Θεσσαλονίκη ισχύει αυτό. Είναι πολύ ευχάριστο το κλίμα. Είναι εύκολο να ζήσει ένας εικονογράφος – κομίστας από τη δουλειά του; Παλαιότερα ήταν πιο δύσκολα. Πλέον με το ίντερνετ είναι πιο εύκολο να στέλνεις κάπου τη δουλειά σου, να φαίνεται η δουλειά σου. Πιο παλιά χρειάζονταν να έχεις γνωστούς, να σε συστήσουν κ.λπ. Πλέον, όταν επενδύσεις χρόνο να φτιάξεις ένα portfolio, μπορείς να βρεις δουλειές. Η τεχνολογία διευκολύνει τις συνεργασίες και την επικοινωνία. Ως προς την ίδια την τέχνη του κόμικ πώς νομίζεις ότι επηρεάζουν οι εξελίξεις στην τεχνολογία; Απειλείται η μαστοριά; Αυτό το ερώτημα με απασχολεί από τη στιγμή που αναπτύχθηκε το AI (η τεχνητή νοημοσύνη). Η δουλειά που κάνει το AI είναι πράγματι πολύ ωραία. Είναι βέβαια μια κλεμμένη δουλειά, αφού στην πραγματικότητα παίρνει από τους καλλιτέχνες τα έργα τους και τα συνδυάζει κάνοντας ένα μιξ. Πιστεύω ότι είναι στα αλήθεια μια απειλή αυτή η εξέλιξη. Πολλοί θα χάσουν τη δουλειά τους. Όμως το ίδιο ίσχυε κι όταν βγήκε το photoshop. Πολλοί έχασαν και τότε τις δουλειές τους, αλλά άνοιξαν άλλες. Ελπίζω ότι έτσι θα γίνει και τώρα. Το θέμα είναι ότι εμείς ζούμε στη μεταβατική περίοδο και δεν γνωρίζουμε πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα. Από εκεί και πέρα, πιστεύω ότι ευνοημένοι θα είναι αυτοί που δουλεύουν παραδοσιακά, στο χέρι δηλαδή, με νερομπογιές κ.λπ. Εκεί θέλω να επιστρέψω κι εγώ. Από τη στιγμή που με την τεχνολογία πια είναι πολύ εύκολο με το πάτημα ενός κουμπιού να δημιουργηθεί μια ωραία εικόνα, δεν νομίζω ότι εγώ δουλεύοντας ψηφιακά μια εβδομάδα θα μπορέσω να εντυπωσιάσω κάποιον. Αντίθετα ο παραδοσιακός τρόπος, έχοντας μια αυθεντικότητα, θα έχει θέση, θα είναι κάτι ξεχωριστό. Στις μέρες μας λόγω των ρυθμών ζωής αλλά και της υπερπροσφοράς που υπάρχει σε όλους σχεδόν τους τομείς, μοιάζει περισσότερο να καταναλώνουμε τέχνη όπως καταναλώνουμε κι άλλα πράγματα. Πώς βλέπεις εσύ αυτή τη σχέση κοινού – καλλιτέχνη; Μέσα στο περιβάλλον που ζούμε το κοινό των κόμικ έχει γίνει πιο μεγάλο. Η πλειονότητα ίσως επιζητά κάτι γρήγορο κι αυτή την υπερπροσφορά. Όμως πάντα υπάρχουν κι εκείνοι που αναζητούν κάτι πιο ουσιαστικό. Το ίδιο συμβαίνει και με τον κινηματογράφο. Υπάρχει υπερπροσφορά ταινιών μέσα από συνδρομητικές πλατφόρμες αλλά παρόλα αυτά ο κόσμος θα πάει να δει στον κινηματογράφο μια καλή ταινία. Το ότι αφήνουμε πίσω μας το χαρτί και περνάμε όλο και περισσότερο σε ψηφιακές μορφές επικοινωνίας πώς το βλέπεις; Διδάσκω ψηφιακές τεχνικές σε μια σχολή στη Θεσσαλονίκη αλλά αυτό που διαπιστώνω είναι ότι έρχονται πολλά παιδιά για το μάθημα του σχεδίου στο χέρι. Κι ο λόγος είναι ότι έχουν μάθει από μικρά παιδιά να ζωγραφίζουν στο τάμπλετ! Ζωγραφίζουν δηλαδή εξαιρετικά ψηφιακά αλλά δεν γνωρίζουν να το κάνουν με το χέρι. Αυτό μου κάνει τόση εντύπωση! Κάνουν το αντίστροφο από ό,τι έκανε η δικά μας γενιά. Σε κάθε περίπτωση, είναι άλλη αίσθηση το μολύβι όπως και το βιβλίο. Πόσα βιβλία αλήθεια έχεις διαβάσει σε έντυπη μορφή και πόσα σε ηλεκτρονική; Εγώ πάντως που έχω ένα σωρό pdf κόμικ στον υπολογιστή δεν τα έχω ανοίξει ποτέ. Απλά τα έχω ως αρχείο. ΓΡΑΜΜΟΣΚΙΑΣΕΙΣ ΜΑΡΙΟΥ ΙΩΑΝΝΙΔΗ ΠΗΓΗ

«Η τέχνη ανήκει σε όλους και είναι για όλους, αφού όλοι έχουν ανάγκη να εκφράζονται», δηλώνει με σιγουριά ο Κώστας Ζυγούρης ή αλλιώς ο γνωστός καλλιτεχνικά ως Zgur, ο οποίος όμως δεν θεωρεί τον εαυτό του καλλιτέχνη, αλλά απλώς εραστή της τέχνης. Λίγες μέρες μετά τη συμμετοχή του στο 7ο Chaniartoon, ο γνωστός σκιτσογράφος, πολιτικός μηχανικός στο επάγγελμα, μιλά στο “Μολύβι μελάνι” για το σκίτσο που θυμάται να βρίσκεται από πάντα στη ζωή του, για την τέχνη που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του δρόμου αλλά και για την σύγχρονη πολιτική σκηνή κι επικαιρότητα στο χαρτί. – Πότε μπήκε το σκίτσο στη ζωή σου; Θυμάσαι το πρώτο σου σχέδιο; Η αλήθεια είναι ότι ζωγραφίζω – χωρίς υπερβολή – από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου. Αν και μεταξύ μας, όλοι ζωγραφίζουν από όσο θυμούνται τον εαυτό τους, απλά μετά κάποια στιγμή σταματάνε… Δεν θυμάμαι το πρώτο μου σχέδιο, αλλά για κάποιο λόγο μου έχει μείνει ανεξίτηλο στη μνήμη το πρώτο σχέδιο που δημιούργησα όταν ήρθαμε από τη Λαμία στην Πάτρα, κάπου στα πέντε μου έτη, όπου έκατσα στην πόρτα του σπιτιού μου να ζωγραφίσω μια χαρακτηριστική πέτρινη βρύση που βρισκόταν στο απέναντι πεζοδρόμιο. Η μητέρα μου έχει ακόμα να το λέει! – Η τέχνη τελικά είναι για όλους; Θεωρείς τον εαυτό σου περισσότερο καλλιτέχνη ή… πολιτικό μηχανικό; Η τέχνη είναι απλά ένα μέσο έκφρασης κι ο κάθε άνθρωπος θέλει να εκφράζεται. Συνεπώς, η τέχνη είναι για όλους αφού όλοι έχουν την ανάγκη να εκφράζονται. Και αφού υπάρχει σαν βάση η παραπάνω θέση, μοιραία δεν θεωρώ τον εαυτό μου καλλιτέχνη. Κάνω αυτό που όλοι θα ήθελαν να κάνουν, απλά ορισμένοι – κακώς – έχουν πειστεί ότι η έκφραση μέσω της τέχνης δεν είναι για όλους. Κοινώς, εργάζομαι ως πολιτικός μηχανικός και ως εραστής της τέχνης, κι όποτε νιώθω την ανάγκη βρίσκω μια διέξοδο για την έκφραση των συναισθημάτων μου μέσω των τεχνών. – Πρόσφατα επισκέφθηκες λόγω δουλειάς την πλημμυρισμένη Θεσσαλία. Τι αντίκρισες εκεί; Με τη ματιά του σκιτσογράφου θα το δούμε κάποια στιγμή; Όχι μόνο την Θεσσαλία αλλά και την Φθιώτιδα στην Στερεά Ελλάδα. Είναι ένα θλιβερό θέαμα καθώς καταστρέφονται κυριολεκτικά οι ζωές πολλών ανθρώπων. Σίγουρα υπάρχει μια σκέψη για τον ανθρώπινο παράγοντα και την υπερτίμηση του ρόλου του απέναντι στην φύση, αλλά στην παρούσα φάση είναι τόσο δραματική η κατάσταση των κατοίκων που οποιαδήποτε ανάλυση περνάει προσωρινά σε δεύτερο στάδιο στο μυαλό μου. Το περίεργο είναι ότι συναισθηματικά δεν μου έχει βγει καθόλου η διάθεση να εκφράσω κάτι μέσω των σκίτσων μου για αυτά που είδα. Είναι και λίγο η κούραση που παίζει ρόλο, συν το γεγονός ότι δεν θα ήθελα να θίξω κάτι απλά για να το θίξω. Σε αυτήν την φάση, με την φύση να είναι ανελέητη, είναι μια φράση που θεωρώ πως ταιριάζει: Καπιταλισμό θέλαμε; Ιδού τα αποτελέσματα της απληστίας μας. Και όπως συμβαίνει πάντα, την “πατάνε” κατά κύριο λόγο οι τελευταίοι τροχοί της αμάξης. – Πολιτική και σκίτσο. Θεωρείς ότι η σύγχρονη πολιτική σκηνή προσφέρεται για καλές γελοιογραφίες και σκίτσα; Σίγουρα, κι όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό. Το μόνο που σκέφτομαι και μερικές φορές με κάνει να απέχω είναι ότι αν δεν υπάρχει κάτι ουσιαστικό να πω, καλύτερα να μην σκιτσάρω. Ειδικά στην Ελλάδα, η κατάσταση είναι για γέλια και για κλάματα, κάτι που αποτελεί ταυτόχρονα μια τέλεια μαγιά για άφθονο σκιτσογραφικό υλικό. – Το ιδανικό σκίτσο που θα “περιέγραφε” – ζωγράφιζε τον Zgur πώς θα ήταν; Καλύτερα να απαντήσω με ένα σκίτσο, το οποίο θεωρώ το πλέον αντιπροσωπευτικό για μένα: -Τι είναι ο δρόμος για σένα; Η αλήθεια είναι ότι για μένα τα πάντα είναι δρόμος. Οι αγώνες, οι συναναστροφές μας, οι δράσεις μας και πάνω από όλα… το απόλυτο πεδίο έκφρασης! Ως εκ τούτου, η τέχνη δεν θα μπορούσε να μην είναι αναπόσπαστο κομμάτι του δρόμου. Για την ακρίβεια, κάθε φορά που είτε ανοίγω πάγκο σε κάποιον κοινόχρηστο χώρο είτε απλά κάνω τοιχοκόλληση των πόστερ μου στον δρόμο, πάντα σκέφτομαι το εξής ρητό: Εκθέτω στην μεγαλύτερη γκαλερί του κόσμου, η οποία ανήκει σε όλους. Όπως και η τέχνη εξάλλου. – Πώς ήταν η εμπειρία σου στο τελευταίο Chaniartoon -στο οποίο εμφανίζεσαι σταθερά πια στο artist alley; Αν και θα ακουστεί τετριμμένο, πραγματικά κάθε χρόνο το φεστιβάλ με αφήνει άφωνο. Είναι πολύ ζεστό το κλίμα και υπάρχει μια τέλεια ισορροπία στην ταξινόμηση των δημιουργών, ενώ φέτος ήταν και πολύ σημαντική η προσθήκη των δύο Ιταλών δημιουργών από την Ντίσνεϊ. Το γεγονός ότι φέτος παρά τις αντίξοες συνθήκες λόγω δουλειάς και οικογενειακών υποχρεώσεων δεν σκέφτηκα ούτε στιγμή να μην έρθω, δείχνει πραγματικά πόσο αξεπέραστη είναι η εμπειρία στο συγκεκριμένο φεστιβάλ. Τέλος, θα ήθελα να επισημάνω πως η σειρά με τον αστροναύτη έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου γιατί προέκυψε από τη φετινή θεματολογία της έκθεσης του φεστιβάλ και κατέληξε σε μια σελίδα στην τοπική εφημερίδα, στα “Χανιώτικα νέα”, και κάθε μου στριπ το κάνω πραγματικά με πολλή λαχτάρα και αγάπη. ΓΡΑΜΜΟΣΚΙΑΣΕΙΣ ΓΙΑΝΝΗ ΚΥΡΙΤΣΗ ΠΗΓΗ

Κυκλόφορία με εφήμεριδα (Ελευθερός Τύπος) που συγκέντρώνει τις καλύτερές ιστορίες του Μκρού Κάου-Μπόϋ απο την εκδότική ΑΓΡΙΑ ΔΥΣΗ.Μετά κυκλοφόρει και αυτόνομά στα περίπτερα. Το παραπάνω εξώφυλλο κυκλοφόρησε τον Απριλιο του 2023 με τον ΕΤ Το εξώφυλλο είναι καινούριο. Η ιστορία "ΑΣΣΟΣ ΜΠΑΣΤΟΥΝΙ" έχει ήδη δημοσιευθεί στο 1ο τεύχος της ΑΓΡΙΑΣ ΔΥΣΗΣ ενώ η δεύτερη "Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΣΤΑΖΕ ΚΕΡΙ", του Γ. Κοσκινά, δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά. (thanks @ tsarouxas ) Παρουσιάση του ΝΕΟΣ ΜΙΚΡΟΣ ΚΑΟΥ-ΜΠΟΫ / EPIC ΜΙΚΡΟΣ ΚΑΟΥ-ΜΠΟΫ / NOIR ΜΙΚΡΟΣ ΚΑΟΥ-ΜΠΟΫ / VINTAGE ΜΙΚΡΟΣ ΚΑΟΥ-ΜΠΟΫ του 2018 απο την ΑΓΡΙΑ ΔΥΣΗ στον παρακάτω σύνδεσμο https://www.greekcomics.gr/forums/index.php?/topic/40835-νεοσ-μικροσ-καου-μποϋ-epic-μικροσ-καου-μποϋ-noir-μικροσ-καου-μποϋ-vintage-μικροσ-καου-μποϋ/ Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τους Indian & albertus magnus.

Μετά τον "Καίσαρα", την "Κλεοπάτρα", τους "Ολυμπιακούς Αγώνες" και την "Βρετανία", οι διασημότεροι Γαλάτες της ποπ κουλτούρας πακετάρουν τώρα βαλίτσες για την Άπω Ανατολή. Κι αυτό γιατί η όμορφη και δυναμική κόρη της αυτοκράτειρας της Κίνας ταξιδεύει ως το χωριό τους για να ζητήσει βοήθεια ενάντια στους δολοπλόκους οι οποίοι έχουν αιχμαλωτίσει τη μητέρα της. Ο Αστερίξ και ο Οβελίξ προσφέρονται να βοηθήσουν, ξεκινώντας για μια περιπέτεια γεμάτο επικίνδυνα, αλλά και ρομαντικά απρόοπτα στην άλλη άκρη του κόσμου. (παρατείθενται παραπάνω ενδεικτικό"σαλόνι"από την Γαλλική εκδόση Αρχικό σενάριο των Julien Hervi και Philippe Mechelen, συμφωνα με την ταινία του Guillaume Canet "l'empire du milieu" Διασκευή διαλόγων Guillaume Canet,Julien Hervi και Philippe Mechelen Για την Ελληνικη έκδοση υπευθυνός ο Αλεξανδρός Κουτρουλάρης (ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ) Lettering η Άννα Τριανταφύλλου.Εκτύπωση Printfain ΕΠΕ. Μια πρωτη εντύπωση στα γνωστά επιπεδά ποιοτητάς που μας έχει μάθει η εταιρεία τα τελευταία χρονία (illustasion χαρτί,ζωντανά χρωμάτα,καλη βιβλιοθετησή)

Βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα και οι περισσότερες από τις οικοσκευές που χρησιμοποιούμε γίνονται όλο κι εξυπνότερες, προσφέροντας στους χρήστες τεράστια βοήθεια στην καθημερινότητά τους. Αλήθεια, όμως, έχετε αναρωτηθεί πώς αισθάνονται αυτές για την, πολλές φορές βίαιη, χρήση που αναγκάζονται να υποστούν, καθώς και για τους χειριστές τους? Αυτή την σκέψη έκανε ο/η Pliatsiko (δυστυχώς δεν γνωρίζω το πραγματικό του/της όνομα) κι έφτιαξε ένα φανζίν, αφιερωμένο στις “Οικοσκευές”. Σε αυτή την αυτοέκδοση θα βρούμε 16 μικρές ιστορίες, 100% σουρεαλιστικές, με πρωταγωνιστές διάφορες οικοσκευές, όπως ηλεκτρική σκούπα, φρυγανιέρα, σεσουάρ για τα μαλλιά, τηλεόραση, κλιματιστικό, ακόμα και σόμπα αλογόνου, να επικοινωνούν πρωτίστως με τον αναγνώστη και καμιά φορά και με τον κάτοχό τους. Προσωπικά η συντριπτική πλειοψηφία των ιστοριών με άφησε ικανοποιημένο. Υπήρχαν, φυσικά, και κάποιες που τις βρήκα ότι υστερούσαν χιουμοριστικά. Είναι γρήγορες, ευφάνταστες και αυτή τους η πρωτοτυπία νομίζω ότι συμβάλλει στο κωμικό στοιχείο. Το σενάριο και η όλη πλοκή της κάθε περιπέτειας μίας συσκευής έχει το στυλ του στριπ, όχι στην δομή των καρέ, αλλά στο χιούμορ, καθώς η πλακατζίδικη ατάκα έρχεται κυριολεκτικά στην εκπνοή, στο τελευταίο καρέ. Εν κατακλείδι, μιλάμε για μία ικανοποιητική προσπάθεια στο σενάριο, το οποίο βασίζεται επάνω σε μία έξυπνη ιδέα. Πρόκειται για ένα γρήγορο ανάγνωσμα, που δεν θα σας κάνει να χάσετε τον χρόνο σας και πιστεύω ότι θα διασκεδάσει τους περισσότερους. Προτείνεται σε αναγνώστες που αρέσκονται σε αστείες, πρωτότυπες και γρήγορες ιστορίες. Ο εικαστικός τομέας στηρίζεται σε ένα σχέδιο περιγραφικό και κάπως αφηρημένο, το οποίο θα ήθελα να έχει περισσότερη δομή και ρεαλισμό. Παρόλα αυτά βγάζουμε άκρη και δεν στερεί το κωμικό στοιχείο του σεναρίου. Το ασπρόμαυρο χρώμα μού άρεσε, αλλά όσο και να είμαι προσκείμενος στους τόνους του άσπρου και του μαύρου, εδώ πιστεύω ότι θα μπορούσε να υπάρχει κι άλλο χρώμα. Από σκιάσεις και μελάνωμα έμεινα ικανοποιημένος. Εντύπωση κάνει το lettering, το οποίο δεν χρησιμοποιεί μία γραμματοσειρά, αλλά υιοθετεί πολλών ειδών, ανάλογα με την συσκευή. Πχ οι ηλεκτρονικές συσκευές χρησιμοποιούν την κλασική “ψηφιακή” γλώσσα. Πολύ καλό! Η έκδοση, που τυπώθηκε τον Μάιο του 2023 και είδε για πρώτη φορά τα φώτα των προβολέων στα πλαίσια του 17ου Comicdom CON Athens, κυκλοφόρησε σε 300 αριθμημένα αντίτυπα. Πρόκειται για την πρώτη καλλιτεχνική εμπειρία του/της Pliatsiko. Το μέγεθος του εντύπου είναι μικρό και το χαρτί στο εσωτερικό, αλλά και στα εξώφυλλα, είναι ματ κι αρκετά παχύ, που έχει υφή χαρτονιού χαρτοκοπτικής. Η εκτύπωση είναι τίμια, ενώ το χαρτί στο εξώφυλλο έχει πάχος, ικανό να αντέξει τα απότομα ξεφυλλίσματα και την κακομεταχείριση. Συνοδευτικό υλικό δεν βρίσκουμε, παρά μόνο δύο σελίδες στο τέλος του κόμικ, που περιέχουν μόνο τα κείμενα όλων των ιστοριών, μεταφρασμένα στα Αγγλικά. Μία πρακτική που προσωπικά δεν έχω συναντήσει ξανά!. Πολλές ευχαριστίες στον @ nikos99 για την διάθεση του τεύχους. Η επίσημη ιστοσελίδα του/της δημιουργού

Σύνοψη από την εκδοτική: O Κόναν έχει αντιμετωπίσει πολλούς εχθρούς από τότε που άφησε την Κιμμέρια, αλλά η μεγαλύτερη πρόκληση βρίσκεται εμπρός του, στη μυστηριώδη Ουτάρα Κούρου, στα ανατολικά σύνορα, πιο μακριά απ’ ό,τι έχει ταξιδέψει ποτέ ο νεαρός βάρβαρος! Όταν ο Κόναν συμφωνεί ακούσια να είναι ο τελευταίος που θα συμμετάσχει στη Μεγάλη Κάμινο, ο λαός της πόλης υποστηρίζει τον ξένο πρωταθλητή της. Τι θανάσιμους κινδύνους κρύβει, όμως, η Κάμινος; Και τι θα θυσιάσει ο Κόναν για να ξεπεράσει αυτή τη δοκιμασία; Ο Κόναν πρέπει να επιβιώσει από μια σειρά θανάσιμων παγίδων και από έναν στρατό δολοφονικών εχθρών που θέλουν να βάλουν τέλος στη συμμετοχή του μια για πάντα! Και για να τιμήσει μια συμπολεμίστρια που έπεσε στο πεδίο της μάχης, ο Κόναν θα διασχίσει το Κιτάι για να επιστρέψει τη θανάσιμη λεπίδα που ονομάζεται Δόντι του Άστρου της Νύχτας στον δικαιωματικό κάτοχό της. Θα φέρει, όμως, η λεπίδα τον θάνατο στον βάρβαρο, προτού ολοκληρώσει το ταξίδι του; H συνέχεια της ιστορίας του Jason Aaron Όταν ο Κόναν επέστρεψε στη Marvel, ο τεράστιος φαν του ήρωα και πρωτοκλασάτος συγγραφέας της εταιρίας Jason Aaron αποφάσισε να ασχοληθεί ο ίδιος γράφοντας μια εξαιρετική σειρά 12 τευχών που είχε επίσης φανταστική εικονογράφηση από τους Mahmud Asrar και Gerardo Zaffino. Παρά το τέλος της ιστορίας, η Marvel ανέθεσε τη συνέχεια της στον Jim Zub και έτσι η Οξύ, αφού είχε βγάλει πρώτα την ιστορία του Aaron σε δύο μέρη, αποφάσισε να επενδύσει και στη συνέχεια της. Μια μικρή υποσημείωση. Τα εξώφυλλα είχαν ανέβει στην άλλη παρουσίαση ως τρίτο τεύχος και συνέχεια και περάστηκαν στη βάση, ωστόσο πιάνοντας το κόμικ, είδα ότι αν και συνέχεια του ξένου κόμικ, δεν αποτελεί και συνέχεια σαν έκδοση. Δεν έχει αρίθμηση και έχει τελείως άλλο τίτλο αφού κάθε έκδοση έχει ακόμα έναν τίτλο με την ιστορία που παρουσίαζει. Στα πρότυπα λοιπόν που το Αποστολή Αυτοκτονίας είναι συνέχεια του Σύγκρουση στο Γκόθαμ, αλλά παρά τον Batman στον τίτλο έχουν άλλες παρουσιάσεις έτσι και το Μέσα στην Κάμινο αυτονομήθηκε. Ο Κόναν γυρίζει σε κλασικές ιστορίες που θυμίζουν Robert Howard Το κόμικ χωρίζεται σε δύο βασικές ιστορίες, με την πρώτη να τελειώνει και τη δεύτερη να συνεχίζεται σε επόμενο τεύχος (λογικά θα την εκδώσει η Οξύ). Το στυλ σεναρίου και σχεδίου θυμίζουν πιο κλασικό Κόναν σε σχέση με τον Aaron. Το Μέσα στην Κάμινο είναι μια πολύ όμορφη ιστορία με τον ήρωα μας να βρίσκεται στην Κάμινο, ένα μέρος όπου ο θεός μιας μακρινής πόλης δοκιμάζει τους καλύτερους πολεμιστές της ώσπου να επιζήσει μόνο ένας εξ αυτών. Μεγάλες μάχες με εντυπωσιακά τέρατα, μυστήριο αφού ανάμεσα τους υπάρχει ένας προδότης και μια ερωτική ιστορία για τον Κόναν με μια συμπολεμίστρια του. Η ιστορία συνεχίζει με τον Κόναν να θέλει να επιστρέψει το σπαθί της γυναίκας που αγάπησε και εν τέλει να αντιμετωπίζει νέους εχθρούς με τον τόμο να τελειώνει με ένα καλό cliffhanger. Βλέπουμε πιο παραδοσιακή γραφή και σχεδιαστές που δεν προσθέτουν τις σύγχρονες πινελιές όπως έκανε ο Asrar στα δικά του τεύχη, αλλά παρ' όλα αυτά το Μέσα στην Κάμινο είναι ένα πολύ ενδιαφέρον τομάκι Κόναν και ελπίζω σύντομα να βγει η συνέχεια από την Οξύ για να μπορούμε να το απολαύσουμε ολοκληρωμένο. Η έκδοση είναι στα κλασικά ποιοτικά στάνταρ της Οξύ όσον αφορά το μέγεθος και το χαρτί. Καλό διάβασμα σε όλους

Το 2023 κυκλοφορεί το πέμπτο βιβλιοπαιχνίδι/κόμικ της Κάισσα μετά τα Η Απαγωγή, Τέσσερεις Υποθέσεις του Σέρλοκ Χολμς, Σέρλοκ Χολμς & Μοριάρτυ: Συνεργάτες και Η Σχολή των Ιπποτών. Πρόκειται για μετάφραση του "Le Defi d'Irene Adler", που είναι μέρος της σειράς "La BD dont vous etes le heros" των εκδόσεων Makaka, που αυτή τη στιγμή αριθμεί πάνω από 25 άλμπουμ. Από αυτά τα άλμπουμ, τα 8 ανήκουν στην υποσειρά Sherlock Holmes, και το βιβλίο αυτό είναι το νούμερο 4 (το Τέσσερεις Υποθέσεις είναι το 2ο και το Συνεργάτες το 3ο, ενώ το 1ο δεν το έχουμε δει μεταφρασμένο ακόμα). Ως βιβλιοπαιχνίδι, ο αναγνώστης καλείται να κάνει τις επιλογές του σε συγκεκριμένα καρέ του κόμικ, και βάσει αυτών θα εξελιχθεί ανάλογα και η υπόθεση. Φυσικά σε πολλές περιπτώσεις ο αναγνώστης θα ξαναβρεθεί σε προηγούμενα καρέ όπου έχει την ευκαιρία να διαλέξει άλλη απάντηση (ίσως σωστότερη αυτή τη φορά), οδηγώντας τον κάπου αλλού. Στο συγκεκριμένο βιβλίο, ο αναγνώστης/παίχτης καλείται να επιλέξει αν θέλει να πάρει το ρόλο του Σέρλοκ Χολμς ή της Ιρένε Άντλερ και να λύσει έναν φόνο και μία απαγωγή. Το βιβλίο συνοδεύεται από δύο φύλλα έρευνας, ανάλογα με το ποιον από τους δύο παίχτες θα επιλέξει ο αναγνώστης. Το παρακάτω είναι του Σέρλοκ Χολμς: Να αναφέρω επίσης ότι το βιβλίο αυτό κυκλοφορεί σε χάρτινη συσκευασία/κουτί, που διαφέρει ελαφρά από το κανονικό εξώφυλλο:

Κυκλοφόρησε λοιπόν το πρώτο τεύχος της νέα τετράτευχης σειρά Μίκυ Μάους με αφορμή τα 100 χρόνια από τη δημιουργία της Ντίσνευ. Μεγαλύτερο μέγεθος από τα εβδομαδιαία Μίκυ, σχεδόν ίδιο με άλλα τεύχη της σειράς Editor's Choice όπως π.χ. τα Χρονικά των τεράτων, αλλά με πιο σκληρό εξώφυλλο και λιγότερες σελίδες, που και αυτές είναι πιο λεπτές από το σύνηθες των Editor's Choice. Ίσως στις λιγότερες και πιο λεπτές σελίδες να οφείλεται και το δυνατό δέσιμο που σε κάνει να φοβάσαι να ανοίξεις μέχρι τέρμα το περιοδικό μην τυχόν και του κάνεις ζημιά στη ράχη. Ιδιαίτερη και η τεχνοτροπία στο σκίτσο, ενδεχομένως να μην κάνει "κλικ" σε κάποιους. Θέλω να δω το στυλ που θα έχουν και τα υπόλοιπα τεύχη της σειράς για να βγάλω τελικό συμπέρασμα...

Την χρονιά που μας πέρασε κυκλοφόρησαν 8 υπερηρωικές ταινίες συνολικά. 3 από το MCU, 1 από το animated αραχνο-σύμπαν της Sony και 4 (!) από το νεκρό σύμπαν ονόματι DCEU (DC Extended Universe). Ποια από αυτές είναι η καλύτερη υπερηρωική ταινία του 2023 για το GreekComics (και ποια η χειρότερη); Ας ψηφίσουμε για να το μάθουμε .

Πάνω – κάτω η Μαρία Ελισάβετ Κοτίνη συνόψισε άψογα τα περιεχόμενα του κόμικ της, το οποίο στρέφεται γύρω από ένα περίεργο ζώο, με το όνομα Διπολυκάκι, το οποίο ζει μέσα σε μία χωματερή και το μοναδικό του πάθος είναι να βρει ένα κομμάτι ροκφόρ, να το αλείψει με βούτυρο και μυρίζοντάς το δυνατά, να μεταφερθεί σε κόσμους ονειρικούς, όπου ελεύθερο μπορεί να διαλογιστεί, να πετάξει και να ζήσει. Η αλήθεια είναι ότι αφού διάβασα τις πρώτες αράδες ένιωσα μία μικρή απογοήτευση από το περιεχόμενο, αλλά όσο κυλούσαν οι σελίδες συνειδητοποίησα ότι το κόμικ διαθέτει κάποιο ενδιαφέρον. Το Διπολυκάκι, θα μπορούσαμε να πούμε ότι περνάει ένα αλληγορικό νόημα με την συμπεριφορά του, αυτό που νιώθει ένας πιεσμένος άνθρωπος που θέλει να ζήσει ελεύθερος. Από εκεί και πέρα το τεύχος παρουσιάζει επίσης ενδιαφέρον, μιας και δεν κάνει μία στείρα παρουσίαση ενός κόμικ, αλλά μέσα από τις σελίδες του πετάγονται διάφορα σκίτσα, πάντα με θέμα το Διπολυκάκι, καθώς κι ένα αυτοσχέδιο επιτραπέζιο παιχνίδι που υπάρχει στο σαλόνι του. Το έξτρα κόμικ, το Doomed to live, μπορώ να πω ότι μου άρεσε αρκετά, καθώς περιγράφει αλληγορικά την πορεία του ανθρώπου από την γέννηση ως τον θάνατο. Εν κατακλείδι, πρόκειται για μία δουλειά που είχε κάτι να δείξει, αλλά παραδέχομαι ότι δεν ήταν 100% του γούστου μου. Προτείνεται στους λάτρεις των φανζίν (κι ας μην είναι) και των underground κόμικς. Οι υπόλοιποι μπορούν να το διαβάσουν από περιέργεια, αλλά με δική τους ευθύνη. Το σχέδιο σίγουρα δεν αποτελεί το δυνατότερο σημείο του κόμικ. Το βρήκα πολύ αόριστο, ίσα – ίσα να περιγράφει οπτικά το σενάριο. Κάθε σελίδα του κόμικ είναι στην κυριολεξία “μπουκωμένη” με καρέ, καθώς διαθέτει μέχρι και 24! Όσον αφορά τον χρωματισμό, τα χρώματα που επικρατούν είναι το άσπρο, το μαύρο και το ροζ – φούξια. Μου άρεσε ο τρόπος που αξιοποιούνται. Η έκδοση, εκ πρώτης όψεως, δεν μοιάζει ότι είναι εμπορική, αλλά φέρνει σε ένα περιποιημένο φανζίν. Το χαρτί στο εσωτερικό είναι ματ και σχετικά παχύ, ενώ το εξώφυλλο έχει χαρτονένια υφή και φαίνεται ανθεκτικό. Το δέσιμο έχει γίνει με καρφίτσα, ενώ το συνοδευτικό υλικό έρχεται σε μία αποσπώμενη σελίδα τύπου κάρτας, που στην μία όψη της αναφέρει την ταυτότητα της έκδοσης και τους καλλιτέχνες που χάρισαν τα σκίτσα τους στο παράρτημα, ενώ στην άλλη όψη έχουμε μία βιογραφία της δημιουργού. Αναρωτιέμαι γιατί δεν ενσωματώθηκε αυτή η σελίδα στο έντυπο. Ίσως να τίθεται ζήτημα εκτύπωσης. Όπως και να έχει, πάντως, αποτελεί μία πρωτότυπη κίνηση. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του κόμικ. Αφιέρωμα στο κόμικ