Αναζήτηση στην Κοινότητα

Απρίλιος του 2023 κι ο Χρήστος Καρακίτσος δημιουργεί μία όμορφη αυτοέκδοση με θέμα ένα λογοτεχνικό έργο του Edgar Allan Poe, που φέρει τον τίτλο “Never Bet the Devil Your Head”. Το έργο περιγράφει την περιπετειώδη ζωή του Toby Dammit, ενός μποέμ χαρακτήρα, μέσα από τα μάτια του στενού του φίλου, ο οποίος προσπάθησε να τον φέρει στον δρόμο της αρετής, αλλά αυτό στάθηκε αδύνατο. Ο Toby Dammit, λοιπόν, λόγω της βιαιότητας που γνώρισε στην παιδική του ηλικία από την αυταρχική μητέρα του, απόκτησε πολλές κακές συνήθειες, με την μεγαλύτερη να είναι το πάθος του για τον στοιχηματισμό. Έβαζε στοίχημα για τα πάντα, από το πιο απλό μέχρι το πιο σύνθετο. Τα στοιχήματά του έφταναν σε τέτοιο σημείο εξάρτησης, που πολλές φορές προκαλούσε τους γνωστούς του προφέροντας την φράση “Στοιχηματίζω το κεφάλι μου στον διάβολο”! Ξεχνάει, όμως, ότι όταν προκαλείς τον δαίμονα, πάντα το πληρώνεις… Ομολογώ ότι ο Χρήστος έχει φτιάξει μία όμορφη μεταφορά του έργου και φάνηκε από την αρχή κιόλας του κόμικ ότι υπάρχει σεβασμός προς αυτό. Η πλοκή είναι κλιμακούμενη, εισάγει στον αναγνώστη τους πρωταγωνιστές κι έχει αφηγηματικό χαρακτήρα, καθώς όλες τις πληροφορίες τις παίρνουμε από τα “χείλη” του φίλου του Dammit. Αν και ριψοκίνδυνη μία τέτοια πρακτική γιατί το κόμικ κινδυνεύει να χάσει την πλαστικότητά του, παρόλα αυτά πιστεύω ότι δούλεψε άψογα, διατηρώντας το γκροτέσκο κλίμα της εποχής και των συνθηκών του έργου. Πολλά μπράβο στον δημιουργό. Εν κατακλείδι, πρόκειται για μία πολύ αξιόλογη προσπάθεια που νομίζω ότι αξίζει να διαβαστεί από τους λάτρεις των ιστοριών τρόμου εποχής, καθώς επίσης και τους φαν του θρυλικού Πόε. Το σχέδιο μοιάζει με γκραβούρα κι αποτελείται από μονοσέλιδα καρέ σχεδόν στην συντριπτική πλειοψηφία του έργου. Οι χαρακτήρες είναι δυσανάλογα δομημένοι, με έμφαση στην υπερβολή των κεφαλιών τους, αλλά αυτό συμπεραίνω ότι δεν οφείλεται σε έλλειψη ταλέντου του Καρακίτσου, αλλά στην προσπάθεια αποτύπωσης της αίσθησης του τρόμου που θέλει να περιγράψει το σενάριο. Έξυπνη κίνηση, αν θέλετε την γνώμη μου. Έξυπνη κίνηση, επίσης, είναι και η επιλογή των τόνων του άσπρου και του μαύρου που ενισχύει το σκοτεινό τοπίο του 19ου αιώνα. Το πιο δυνατό σημείο του εικαστικού τομέα, πιστεύω ότι είναι το μελάνωμα και οι σκιάσεις που έχουν επιτευχθεί! Ακόμα και η γραμματοσειρά είναι το ίδιο καλόγουστη και πιστή στο όλο concept! Η έκδοση έχει μεγάλο μέγεθος και είναι δεμένη με την καθιερωμένη καρφίτσα. Οι σελίδες στο εσωτερικό αποτελούνται από ματ χαρτί, που όμως έχει μία εξαιρετική εκτύπωση, που σε συνδυασμό με τα ολοσέλιδα καρέ-γκραβούρες, δημιουργούν ένα τέλειο αποτέλεσμα. Το εξώφυλλο έχει τίμιο πάχος, αλλά προσωπικά θα το ήθελα λίγο πιο παχύ για να αποφεύγονται τα τσαλακώματα στις άκρες από την υγρασία. Συνοδευτικό υλικό δεν υπάρχει. Κι αν αναρωτιέστε πού οδηγεί το QR code που υπάρχει στο οπισθόφυλλο, οδηγεί στον λογαριασμό του δημιουργού στο Facebook. Κλείνοντας να πούμε ότι η μακάβρια ιστορία του Toby Dammit έχει προσελκύσει το ενδιαφέρον και της Έβδομης Τέχνης. Μπορείτε να απολαύσετε την ταινία μικρού μήκους και στο YouTube. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του τεύχους.

Από την εκδοτική: Ορκισμένος να μη γελάσει αν δεν ελευθερωθεί η Κρήτη, ο Καπετάν Μιχάλης ζει στο Μεγάλο Κάστρο στα τέλη του 19ου αιώνα, με τη φήμη του αγριμιού να τον συνοδεύει σε κάθε του στιγμή. Ο ίδιος όμως δείχνει να χάνει τη συγκέντρωσή του και να απομακρύνεται από τις αξίες του όταν γνωρίζει την Εμινέ, σύζυγο του αδερφοχτού του Νουρήμπεη, σαν να τον κυριεύει ένας «δαίμονας» άγνωστος σε εκείνον μέχρι τότε. Καθώς η τεταμένη κατάσταση ανάμεσα σε Οθωμανούς και Χριστιανούς στο νησί καταλήγει σε μια σειρά γεγονότων που θα οδηγήσει στην επανάσταση του 1889, ο Καπετάν Μιχάλης βρίσκεται να αναζητά την ελευθερία σε έναν ακόμη τομέα… Η ιστορία: Έχει γίνει αρκετά δημοφιλής η μεταφορά σπουδαίων έργων της ελληνικής λογοτεχνίας και πεζογραφίας σε κόμικ και οι εκδόσεις Διόπτρα δεν μένουν εκτός παιχνιδιού. Ο Παναγιώτης Πανταζής, γνωστός και στα μουσικά ως PAN PAN έχει ήδη δουλέψει σε μια παρόμοια ιστορία με τα Μυστικά του Βάλτου της Πηνελόπης Δέλτα και γενικότερα έχει μια πολύ αξιοσέβαστη πορεία με δουλειές σε πολλές εκδοτικές καθώς και περιοδικά όπως ο Μπλε Κομήτης. Αν και ήταν γνωστός ως ο σχεδιαστής των ιστοριών, ειδικά στις εκδόσεις της Polaris, εδώ αναλαμβάνει και το σενάριο, το οποίο επιμελείται ο Γιώργος Γούσης. Η ιστορία λοιπόν είναι μια μεταφορά του κλασικού μυθιστορήματος του Νίκου Καζαντζάκη με πρωταγωνιστή τον Καπετάν Μιχάλη. Ο Πανταζής αποδίδει άψογα τον σκυθρωπό και αγριωπό πρωταγωνιστή του. Το κόμικ βλέπει μέσα από τα μάτια του Καπετάν Μιχάλη τις πολύ τεταμένες σχέσεις μεταξύ των Χριστιανών Κρητικών και των Οθωμανών μουσουλμάνων με τους δεύτερους να φοβούνται ιδιαίτερα τον ήρωα μας και να μη μπορούν να του πάνε κόντρα σε τίποτα. Όμως τα πράγματα δεν πάνε καλά και το αποτέλεσμα είναι το ξέσπασμα της Κρητικής Επανάστασης του 1889, καθώς όπως λέει ο Καπετάν Μιχάλης θα χαμογελάσει μόνο όταν ελευθερωθεί η Κρήτη. Η ιστορία κυλάει πολύ όμορφα και μελετάει πολύ τη σχέση του Καπετάν Μιχάλη με τον Νουρήμπεη που έδωσαν όρκο αίματος να μη σκοτώσουν ο ένας τον άλλον, αλλά ο ίδιος έχει σαν πειρασμό τη γυναίκα του, ενώ και ο Νουρήμπεης δε θα φερθεί σωστά στην οικογένεια του Καπετάν Μιχάλη. Επίσης βλέπουμε την κόντρα των μπέηδων και του τοπικού Πασά με την ηγεσία της Χριστιανικής Εκκλησίας της περιοχής και το πως για πολύ λίγο συνέχεια αποφεύγεται η κόντρα και η τελική μάχη. Το σενάριο έχει αρκετούς ιδιωματισμούς και ωραία γλώσσα σε γενικές γραμμές αποτίοντας φόρο τιμής στη γραφή του Καζαντζάκη. Το σχέδιο: Πιστεύω ότι αν δεν ήξερα τον Πανταζή θα ήμουν σίγουρος ότι το δυνατό του σημείο δημιουργικά είναι το σενάριο και όχι το σχέδιο. Όχι πως είναι κακό, σίγουρα είναι όμορφο, αλλά μοιάζει λίγο ερασιτεχνικό ώρες ώρες και κάπως όχι και τόσο δουλεμένο ανά σημεία προκειμένου να τελειοποιηθεί. Μου έλειψε η λεπτομέρεια και ξέρω πως αυτές οι ιστορίες που αφορούν παλιότερες εποχές χρειάζονται τέτοιου τύπου χωρίς την παραμικρή λεπτομέρεια ή έντονα μελάνια, αλλά για μένα αυτό το έχει τελειοποιήσει ο Θανάσης Πέτρου στα εξαιρετικά του graphic novels και εδώ κάτι μου έλειψε. Η έκδοση: Έβαλε μεράκι στην έκδοση η Διόπτρα και αυτό φαίνεται αφού συνολικά έχουμε ένα όμορφο αποτέλεσμα. Ωραίο εξώφυλλο, παχύ και με τα χαρακτηριστικά "αυτάκια" για έξτρα πληροφορίες, ωραίο χαρτί και προσεγμένη δουλειά σε ένα κόμικ που βρίθει κρητικής λεβεντιάς, θανάτου, πόνου και όλα αυτά με ένα πάρα πολύ καλό σενάριο και αρκούντως ικανοποιητικό σχέδιο. Συνολικά η προσπάθεια παίρνει θετικότατο πρόσημο και χαίρομαι που δίνονται ευκαιρίες να βγαίνουν τέτοιες δουλειές από μεγάλους εκδοτικούς όπως η Διόπτρα. Καλό διάβασμα σε όλους

Το Ινκάλ (Incal) ήταν σειρά κόμικς επιστημονικής φαντασίας σε σενάριο Αλεχάντρο Χοδορόφσκι και σχέδιο Μόμπιους (Moebius). Θεωρήθηκε μπροστά από την εποχή του και επηρέασε αρκετές γενιές σχεδιαστών και σεναριογράφων. Το κεντρικό πρόσωπο είναι ο Τζον Ντιφούλ (John Difool), ένας ντετέκτιβ τελευταίας κατηγορίας στο πολύ μακρινό μέλλον, που άθελά του μπλέκεται σε μια συνωμοσία γαλαξιακών διαστάσεων και -πάλι ενάντια στη θέλησή του- καλείται να γίνει σωτήρας της ανθρωπότητας. Όλα ξεκινάνε όταν πέφτει στα χέρια του το Ινκάλ, ένας κρύσταλλος με κοσμικές ιδιότητες. Η ένωση του Μαύρου Ινκάλ με το Ινκάλ του Φωτός που έχει ο Ντιφούλ θα δώσει στον κάτοχό τους τα κλειδιά του Σύμπαντος: στους εξωγήινους Μπεργκ την ευκαιρία για εκδίκηση στους ανθρώπους, στους επαναστάτες του Αμόκ την εξουσία και στους Τεχνοπάπες, κάστα που παράγει και διαχειρίζεται την τεχνολογία του Γαλαξία, τη δυνατότητα να καταστρέψουν το Σύμπαν με τα Αυγά της Σκιάς, που σβήνουν το φως των Ήλιων. Ο Ντιφούλ θα γίνει κάτοχος και του Μαύρου Ινκάλ, παίρνοντάς το απ' τους Τεχνοπάπες, και, με την ένωσή τους, θα ξεκινήσει μια περιπέτεια αναμέτρησης με το ίδιο το Σκότος, τη δύναμη που θέλει την καταστροφή του Σύμπαντος. Στα ταξίδια του ο Ντιφούλ έχει πλάι του την Τανάτα και την Άνιμα (δίδυμες αδελφές, φύλακες των Ινκάλ), τον Μεταβαρόνο (τον καλύτερο πολεμιστή του Γαλαξία), τον Σολούν (γύνανδρο παιδί της Άνιμα και του Ντιφούλ, που τελικά αποκαλύπτεται ότι είναι το ίδιο το Ινκάλ), τον "τσιμεντένιο παπαγάλο" Ντίππο (κατοικίδιο του Ντιφούλ που απ' το Ινκάλ απόκτησε το χάρισμα να μιλάει) και τον Κιλ Ντόγκχεντ, στην υπηρεσία της Τανάτα. Μετά από περιπέτειες σε πολλούς κόσμους, μεταφυσικές καταστάσεις, χιλιάδες νεκρούς και πολλές ανατροπές, η ιστορία παίρνει ένα απρόσμενο όσο και μεγαλοπρεπές τέλος. Το σενάριο αναμειγνύει πολλά στοιχεία, όπως τα Ταρώ, τη θρησκεία, την ψυχεδέλεια, τη space opera, τη διαλεκτική, την πολιτική. Συνδυασμένο με το εντυπωσιακό σχέδιο του Μόμπιους, έκανε το Ινκάλ να θεωρείται μια απ' τις πιο σημαντικές κυκλοφορίες στην ιστορία των κόμικς και πηγή έμπνευσης για γενιές σεναριογράφων και σχεδιαστών. Το Ινκάλ κυκλοφόρησε στη Γαλλία απ' τις εκδόσεις Les Humanoides Associes το 1980 και ολοκληρώθηκε σε έξι τεύχη το 1988. Στην Ελλάδα κυκλοφόρησε σε συνέχειες στο περιοδικό "Μικρό Παρά Πέντε" τη δεκαετία του '80 και αργότερα εκδόθηκε σε έξι τεύχη (ΜΑΜΟΥΘ 1998) με τίτλους: Το Μαύρο Ινκάλ (L'Incal Noir) - 1981 Το Ινκάλ του Φωτός (L'Incal Lumière) - 1982 Αυτό εκεί κάτω (Ce qui est en bas) - 1984 Αυτό εκεί πάνω (Ce qui est en haut) 1985 Η πέμπτη ουσία - Ο γαλαξίας που ονειρεύεται (La cinquième essence - Galaxie qui Songe) - 1988 Η πέμπτη ουσία - Πλανήτης Ντιφούλ (La cinquième essence - La planète Difool) - 1989 Το 1989 εκδόθηκε απ' τους ίδιους δημιουργούς και το βιβλίο Τα μυστήρια του Ινκάλ, που εξηγούσε μερικά σημεία της πλοκής. Ο Χοδορόφσκι συνέχισε αργότερα τη σειρά των Ινκάλ με άλλους σχεδιαστές. Με τον Zoran Janjetov δημιούργησε την ιστορία του Ντιφούλ πριν το Ινκάλ και με τον Χουάν Χιμένες Το Έπος των Μεταβαρόνων. ( Το Πέμπτο Στοιχείο του Λυκ Μπεσόν,1997) Στοιχεία απ' την αισθητική και την πλοκή του Ινκάλ υπάρχουν και στην ταινία Το Πέμπτο Στοιχείο του Λυκ Μπεσόν, στην οποία ο Μόμπιους συνεργάστηκε στην καλλιτεχνική επιμέλεια. Πήγή:wikipedia

Ο "ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΣ ΚΟΣΜΟΣ" είναι μεταφορά σε κόμικ του ομώνυμου βιβλίου του Aldous Haxley. Την διασκευή και το σχέδιο τα έκανε ο Fred Fordham (που τον έχουμε ξαναδεί στα ελληνικά στη μεταφορά του "Όταν Σκοτώνουν τα Κοτσύφια", παρουσίαση εδώ ) και κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις ΟΞΥ/ Brainfood τον Σεπτέμβρη του 2023. Πρωτοκυκλοφόρησε στα αγγλικά το 2022 από την Harper-Collins. Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 1932 και είναι από τα πιο επιδραστικά όσον αφορά ιστορίες με δυστοπίες και θεωρείται από τα πιο σημαντικά και γνωστά λογοτεχνικά βιβλία. Η ιστορία μας εξελίσσεται στο μέλλον κάπου στο έτος 2,500 μ.Χ. και η κοινωνία έχει αλλάξει πάρα πολύ από αυτήν που ξέρουμε εμεις. Οι άνθρωποι γεννιόυνται με τεχνητούς τρόπους σε εργαστήρια και από την γέννηση τους ήδη χωρίζονται σε τάξεις ή καστες. Ανάλογα με την κάστα στην οποία ανήκει ο καθένας εκπαιδέυεται από μωρό ώστε να αποκτήσει τις κατάλληλες ικανότητες για την εργασία του. Αυτή η εκπαίδευση γίνεται μέσω υπνοπαιδείας, με ψυχολογικούς τρόπους, με μαθήματα κτλ Οικογένειες δεν υπάρχουν πλέον αφού γεννιούνται τεχνητά και τα παιδιά μεγαλωνουν μαζί με παιδαγωγούς. Οι ρομαντικές μονογαμικές σχέσεις απαγορεύονται και αντίθετα πιέζουν τους ανθρώπους να έχουν πολλούς ερωτικούς συντρόφους καθώς "όλοι ανήκουν σε όλους". Όλα τα παλιά έργα της τέχνης και της νόησης είναι απαγορευμένα ώστε να μην θυμούνται ή επηρεάζονται από τις παλιές ιδέες. Η υπερκατανάλωση αγαθών προωθείται ήδη απο την παιδική ηλικία καθώς δεν επιδιορθώνουν τίποτα αλλά αντίθετα μαθαίνουν να αγοράζουν συνέχεια καινούρια πράγματα. Τέλος για να διατηρείται η ευδαιμονία υπάρχει ένα χαπάκι ναρκωτικό που κυκλοφορεί ελεύθερα και σε κάνει χαρούμενο. Σε αυτόν λοιπόν το "θαυμαστό" κόσμο εξελίσσεται η ιστορία μας. Βασικοί μας ήρωες η Λενίνα μια δημοφιλής κοπέλα απόλυτα προσαρμοσμένη στον κόσμο αυτό, ο Μπερνάρντ ένας ψυχολόγος της ανώτερης κάστας που όμως δεν αισθάνεται καλά και αμφισβητεί τον κόσμο αυτό και έχει προβλήματα με τους ανωτέρους του και ο φίλος του συγγραφέας Χέλμοτζ που επίσης αμφισβητεί το κόσμο αυτό. Τη περιπέτεια μας θα πυροδοτήσει μια επίσκεψη των ηρώων μας σε ένα καταυλισμό "αγρίων" δηλ κάποιους ανθρώπους που δεν καταφέραν να εντάξουν στην κοινωνία τους προγόνους τους και μένουν εκτοπισμένοι σε μια έκταση με δικούς τους νόμους πιο αρχαίους (έχουν οικογένειες, είναι μονογαμικοί, διαβάζουν λογοτεχνία, ακολουθούν θρησκείες κτλ). Η επαφή μαζί τους και ιδιάιτερα με τον "άγριο" Τζών (επίσης βασικό ήρωα της ιστορίας μας ) θα αλλάξει πολλά. Σαν ιστορία εμένα μου άρεσε αρκετά και κατάλαβα απόλυτα γιατί το βιβλίο ήταν και είναι τόσο πετυχημένο και θεωρείται κλασικό. Ο δημιουργός Fred Fordham νομίζω κάνει μια αρκετά καλή και πιστή μεταφορά πιάνοντας την ουσία και τα νοήματα του βιβλίου. Γενικα μια καλή δουλειά νομίζω αξίζει της προσοχής σας ειδικά αν αγαπάτε την λογοτεχνία και την μεταφορά λογοτεχνικών σε κόμικ. Τέλος να πώ οτι η εκδοτική έκανε μια αξιοπρεπή δουλειά στην μετάφραση και στην έκδοση (με μαλακό χαρτονένιο εξώφυλλο) και μπράβο της που έφερε στα ελληνικά αυτή την όμορφη δουλειά. Στο site της για όποιον ενδιαφέρεται έχει σε ελεύθερη πρόσβαση τις 30 πρώτες σελίδες του κόμικ ώστε να πάρετε μια καλή ιδέα για το σχέδιο κτλ

Όσο κι αν ο ψηφιακός κόσμος κερδίζει έδαφος καθημερινά, ενώ η τεχνητή νοημοσύνη προβάλλει ως κάτι δεδομένο πια, η υλικότητα του χαρτιού αλλά και η αυθεντικότητα της δημιουργίας από ανθρώπινο χέρι, όχι μόνο διατηρούν τη γοητεία τους αλλά και διεκδικούν μια θέση στο μέλλον. «Είναι άλλη αίσθηση το μολύβι όπως και το βιβλίο», σημειώνει ο εικονογράφος και κομίστας Degphilip (κατά κόσμον Φίλιππος Ντεγίδης), ο οποίος, μεταξύ άλλων, διδάσκει digital art στη Θεσσαλονίκη, και τον οποίο συναντήσαμε στο περιθώριο του φεστιβάλ Chaniartoon. Απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών της Φλώρινας και της Comink, ο Φίλιππος εργάζεται επαγγελματικά τα τελευταία χρόνια ως εικονογράφος, δημιουργώντας πορτραίτα, animations, εξώφυλλα, και εικονογραφίσεις παιδικών βιβλίων, ενώ έχει λάβει μέρος σε πολλές εκθέσεις και φεστιβάλ. Μαζί του μιλήσαμε για το σύγχρονο τοπίο των κόμικ στην Ελλάδα αλλά και τις αλλαγές που φέρνει η τεχνητή νοημοσύνη στην τέχνη που υπηρετεί. Πώς βλέπεις την τέχνη του κόμικ στην Ελλάδα; Πού βρισκόμαστε; Πριν 10 χρόνια νομίζω ότι ήταν κάτι που αφορούσε λίγους ανθρώπους. Ακόμα και οι άνθρωποι των τεχνών το υποτιμούσαν ότι είναι κάτι ευτελές. Νομίζω με τα Comic Con άρχισε να εξελίσσεται η κατάσταση. Μέσα από αυτά γνώρισα κι εγώ τους νεότερους Έλληνες κομίστες. Πλέον μοιάζει να πηγαίνει καλά, κάθε πόλη σχεδόν κάνει ένα φεστιβάλ και ο κόσμος έχει επαφή με αυτή την τέχνη. Πράγματι έχουν αυξηθεί τα Φεστιβάλ και ιδίως τα περιφερειακά. Τι προσφέρουν τα Φεστιβάλ στους νέους δημιουργούς; Την επαφή με τον κόσμο. Την ευκαιρία να δεις τις αντιδράσεις του κοινού. Παλαιότερα δούλευα μέσω ίντερνετ και δεν είχα άμεση επαφή με τον κόσμο. Λάμβανα μηνύματα, αλλά δεν είναι όπως όταν βρίσκεσαι από κοντά με τον άλλο και ανταλλάσσεις απόψεις. Είναι αλλιώς να βλέπεις την αντίδραση κάποιου που έχει διαβάσει τη δουλειά σου κι αλλιώς να σού πατάει κάποιος λάικ. Όσα λάικ κι αν είναι αυτά. Παράλληλα, τα φεστιβάλ σε βάζουν σε μια δημιουργική ψυχολογία και διαδικασία. Αισθάνεσαι ότι πρέπει να ετοιμάσεις κάτι, ανταλλάσσεις απόψεις με συναδέλφους κ.λπ. Κάθε φεστιβάλ είναι και μια γιορτή… Δεν είναι σε όλα τα φεστιβάλ γιορτινό το κλίμα. Στο Chaniartoon αλλά και στη Θεσσαλονίκη ισχύει αυτό. Είναι πολύ ευχάριστο το κλίμα. Είναι εύκολο να ζήσει ένας εικονογράφος – κομίστας από τη δουλειά του; Παλαιότερα ήταν πιο δύσκολα. Πλέον με το ίντερνετ είναι πιο εύκολο να στέλνεις κάπου τη δουλειά σου, να φαίνεται η δουλειά σου. Πιο παλιά χρειάζονταν να έχεις γνωστούς, να σε συστήσουν κ.λπ. Πλέον, όταν επενδύσεις χρόνο να φτιάξεις ένα portfolio, μπορείς να βρεις δουλειές. Η τεχνολογία διευκολύνει τις συνεργασίες και την επικοινωνία. Ως προς την ίδια την τέχνη του κόμικ πώς νομίζεις ότι επηρεάζουν οι εξελίξεις στην τεχνολογία; Απειλείται η μαστοριά; Αυτό το ερώτημα με απασχολεί από τη στιγμή που αναπτύχθηκε το AI (η τεχνητή νοημοσύνη). Η δουλειά που κάνει το AI είναι πράγματι πολύ ωραία. Είναι βέβαια μια κλεμμένη δουλειά, αφού στην πραγματικότητα παίρνει από τους καλλιτέχνες τα έργα τους και τα συνδυάζει κάνοντας ένα μιξ. Πιστεύω ότι είναι στα αλήθεια μια απειλή αυτή η εξέλιξη. Πολλοί θα χάσουν τη δουλειά τους. Όμως το ίδιο ίσχυε κι όταν βγήκε το photoshop. Πολλοί έχασαν και τότε τις δουλειές τους, αλλά άνοιξαν άλλες. Ελπίζω ότι έτσι θα γίνει και τώρα. Το θέμα είναι ότι εμείς ζούμε στη μεταβατική περίοδο και δεν γνωρίζουμε πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα. Από εκεί και πέρα, πιστεύω ότι ευνοημένοι θα είναι αυτοί που δουλεύουν παραδοσιακά, στο χέρι δηλαδή, με νερομπογιές κ.λπ. Εκεί θέλω να επιστρέψω κι εγώ. Από τη στιγμή που με την τεχνολογία πια είναι πολύ εύκολο με το πάτημα ενός κουμπιού να δημιουργηθεί μια ωραία εικόνα, δεν νομίζω ότι εγώ δουλεύοντας ψηφιακά μια εβδομάδα θα μπορέσω να εντυπωσιάσω κάποιον. Αντίθετα ο παραδοσιακός τρόπος, έχοντας μια αυθεντικότητα, θα έχει θέση, θα είναι κάτι ξεχωριστό. Στις μέρες μας λόγω των ρυθμών ζωής αλλά και της υπερπροσφοράς που υπάρχει σε όλους σχεδόν τους τομείς, μοιάζει περισσότερο να καταναλώνουμε τέχνη όπως καταναλώνουμε κι άλλα πράγματα. Πώς βλέπεις εσύ αυτή τη σχέση κοινού – καλλιτέχνη; Μέσα στο περιβάλλον που ζούμε το κοινό των κόμικ έχει γίνει πιο μεγάλο. Η πλειονότητα ίσως επιζητά κάτι γρήγορο κι αυτή την υπερπροσφορά. Όμως πάντα υπάρχουν κι εκείνοι που αναζητούν κάτι πιο ουσιαστικό. Το ίδιο συμβαίνει και με τον κινηματογράφο. Υπάρχει υπερπροσφορά ταινιών μέσα από συνδρομητικές πλατφόρμες αλλά παρόλα αυτά ο κόσμος θα πάει να δει στον κινηματογράφο μια καλή ταινία. Το ότι αφήνουμε πίσω μας το χαρτί και περνάμε όλο και περισσότερο σε ψηφιακές μορφές επικοινωνίας πώς το βλέπεις; Διδάσκω ψηφιακές τεχνικές σε μια σχολή στη Θεσσαλονίκη αλλά αυτό που διαπιστώνω είναι ότι έρχονται πολλά παιδιά για το μάθημα του σχεδίου στο χέρι. Κι ο λόγος είναι ότι έχουν μάθει από μικρά παιδιά να ζωγραφίζουν στο τάμπλετ! Ζωγραφίζουν δηλαδή εξαιρετικά ψηφιακά αλλά δεν γνωρίζουν να το κάνουν με το χέρι. Αυτό μου κάνει τόση εντύπωση! Κάνουν το αντίστροφο από ό,τι έκανε η δικά μας γενιά. Σε κάθε περίπτωση, είναι άλλη αίσθηση το μολύβι όπως και το βιβλίο. Πόσα βιβλία αλήθεια έχεις διαβάσει σε έντυπη μορφή και πόσα σε ηλεκτρονική; Εγώ πάντως που έχω ένα σωρό pdf κόμικ στον υπολογιστή δεν τα έχω ανοίξει ποτέ. Απλά τα έχω ως αρχείο. ΓΡΑΜΜΟΣΚΙΑΣΕΙΣ ΜΑΡΙΟΥ ΙΩΑΝΝΙΔΗ ΠΗΓΗ

«Η τέχνη ανήκει σε όλους και είναι για όλους, αφού όλοι έχουν ανάγκη να εκφράζονται», δηλώνει με σιγουριά ο Κώστας Ζυγούρης ή αλλιώς ο γνωστός καλλιτεχνικά ως Zgur, ο οποίος όμως δεν θεωρεί τον εαυτό του καλλιτέχνη, αλλά απλώς εραστή της τέχνης. Λίγες μέρες μετά τη συμμετοχή του στο 7ο Chaniartoon, ο γνωστός σκιτσογράφος, πολιτικός μηχανικός στο επάγγελμα, μιλά στο “Μολύβι μελάνι” για το σκίτσο που θυμάται να βρίσκεται από πάντα στη ζωή του, για την τέχνη που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του δρόμου αλλά και για την σύγχρονη πολιτική σκηνή κι επικαιρότητα στο χαρτί. – Πότε μπήκε το σκίτσο στη ζωή σου; Θυμάσαι το πρώτο σου σχέδιο; Η αλήθεια είναι ότι ζωγραφίζω – χωρίς υπερβολή – από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου. Αν και μεταξύ μας, όλοι ζωγραφίζουν από όσο θυμούνται τον εαυτό τους, απλά μετά κάποια στιγμή σταματάνε… Δεν θυμάμαι το πρώτο μου σχέδιο, αλλά για κάποιο λόγο μου έχει μείνει ανεξίτηλο στη μνήμη το πρώτο σχέδιο που δημιούργησα όταν ήρθαμε από τη Λαμία στην Πάτρα, κάπου στα πέντε μου έτη, όπου έκατσα στην πόρτα του σπιτιού μου να ζωγραφίσω μια χαρακτηριστική πέτρινη βρύση που βρισκόταν στο απέναντι πεζοδρόμιο. Η μητέρα μου έχει ακόμα να το λέει! – Η τέχνη τελικά είναι για όλους; Θεωρείς τον εαυτό σου περισσότερο καλλιτέχνη ή… πολιτικό μηχανικό; Η τέχνη είναι απλά ένα μέσο έκφρασης κι ο κάθε άνθρωπος θέλει να εκφράζεται. Συνεπώς, η τέχνη είναι για όλους αφού όλοι έχουν την ανάγκη να εκφράζονται. Και αφού υπάρχει σαν βάση η παραπάνω θέση, μοιραία δεν θεωρώ τον εαυτό μου καλλιτέχνη. Κάνω αυτό που όλοι θα ήθελαν να κάνουν, απλά ορισμένοι – κακώς – έχουν πειστεί ότι η έκφραση μέσω της τέχνης δεν είναι για όλους. Κοινώς, εργάζομαι ως πολιτικός μηχανικός και ως εραστής της τέχνης, κι όποτε νιώθω την ανάγκη βρίσκω μια διέξοδο για την έκφραση των συναισθημάτων μου μέσω των τεχνών. – Πρόσφατα επισκέφθηκες λόγω δουλειάς την πλημμυρισμένη Θεσσαλία. Τι αντίκρισες εκεί; Με τη ματιά του σκιτσογράφου θα το δούμε κάποια στιγμή; Όχι μόνο την Θεσσαλία αλλά και την Φθιώτιδα στην Στερεά Ελλάδα. Είναι ένα θλιβερό θέαμα καθώς καταστρέφονται κυριολεκτικά οι ζωές πολλών ανθρώπων. Σίγουρα υπάρχει μια σκέψη για τον ανθρώπινο παράγοντα και την υπερτίμηση του ρόλου του απέναντι στην φύση, αλλά στην παρούσα φάση είναι τόσο δραματική η κατάσταση των κατοίκων που οποιαδήποτε ανάλυση περνάει προσωρινά σε δεύτερο στάδιο στο μυαλό μου. Το περίεργο είναι ότι συναισθηματικά δεν μου έχει βγει καθόλου η διάθεση να εκφράσω κάτι μέσω των σκίτσων μου για αυτά που είδα. Είναι και λίγο η κούραση που παίζει ρόλο, συν το γεγονός ότι δεν θα ήθελα να θίξω κάτι απλά για να το θίξω. Σε αυτήν την φάση, με την φύση να είναι ανελέητη, είναι μια φράση που θεωρώ πως ταιριάζει: Καπιταλισμό θέλαμε; Ιδού τα αποτελέσματα της απληστίας μας. Και όπως συμβαίνει πάντα, την “πατάνε” κατά κύριο λόγο οι τελευταίοι τροχοί της αμάξης. – Πολιτική και σκίτσο. Θεωρείς ότι η σύγχρονη πολιτική σκηνή προσφέρεται για καλές γελοιογραφίες και σκίτσα; Σίγουρα, κι όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό. Το μόνο που σκέφτομαι και μερικές φορές με κάνει να απέχω είναι ότι αν δεν υπάρχει κάτι ουσιαστικό να πω, καλύτερα να μην σκιτσάρω. Ειδικά στην Ελλάδα, η κατάσταση είναι για γέλια και για κλάματα, κάτι που αποτελεί ταυτόχρονα μια τέλεια μαγιά για άφθονο σκιτσογραφικό υλικό. – Το ιδανικό σκίτσο που θα “περιέγραφε” – ζωγράφιζε τον Zgur πώς θα ήταν; Καλύτερα να απαντήσω με ένα σκίτσο, το οποίο θεωρώ το πλέον αντιπροσωπευτικό για μένα: -Τι είναι ο δρόμος για σένα; Η αλήθεια είναι ότι για μένα τα πάντα είναι δρόμος. Οι αγώνες, οι συναναστροφές μας, οι δράσεις μας και πάνω από όλα… το απόλυτο πεδίο έκφρασης! Ως εκ τούτου, η τέχνη δεν θα μπορούσε να μην είναι αναπόσπαστο κομμάτι του δρόμου. Για την ακρίβεια, κάθε φορά που είτε ανοίγω πάγκο σε κάποιον κοινόχρηστο χώρο είτε απλά κάνω τοιχοκόλληση των πόστερ μου στον δρόμο, πάντα σκέφτομαι το εξής ρητό: Εκθέτω στην μεγαλύτερη γκαλερί του κόσμου, η οποία ανήκει σε όλους. Όπως και η τέχνη εξάλλου. – Πώς ήταν η εμπειρία σου στο τελευταίο Chaniartoon -στο οποίο εμφανίζεσαι σταθερά πια στο artist alley; Αν και θα ακουστεί τετριμμένο, πραγματικά κάθε χρόνο το φεστιβάλ με αφήνει άφωνο. Είναι πολύ ζεστό το κλίμα και υπάρχει μια τέλεια ισορροπία στην ταξινόμηση των δημιουργών, ενώ φέτος ήταν και πολύ σημαντική η προσθήκη των δύο Ιταλών δημιουργών από την Ντίσνεϊ. Το γεγονός ότι φέτος παρά τις αντίξοες συνθήκες λόγω δουλειάς και οικογενειακών υποχρεώσεων δεν σκέφτηκα ούτε στιγμή να μην έρθω, δείχνει πραγματικά πόσο αξεπέραστη είναι η εμπειρία στο συγκεκριμένο φεστιβάλ. Τέλος, θα ήθελα να επισημάνω πως η σειρά με τον αστροναύτη έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου γιατί προέκυψε από τη φετινή θεματολογία της έκθεσης του φεστιβάλ και κατέληξε σε μια σελίδα στην τοπική εφημερίδα, στα “Χανιώτικα νέα”, και κάθε μου στριπ το κάνω πραγματικά με πολλή λαχτάρα και αγάπη. ΓΡΑΜΜΟΣΚΙΑΣΕΙΣ ΓΙΑΝΝΗ ΚΥΡΙΤΣΗ ΠΗΓΗ

Για να βρίσκεστε σε αυτό το φόρουμ και να διαβάζετε αυτή την παρουσίαση σίγουρα θα ανήκετε στην κατηγορία εκείνων που αρέσκονται στα κόμικς. Αν, λοιπόν, είστε και λάτρεις των (μηχανοκίνητων) δύο τροχών, τότε το συγκεκριμένο κόμικ είναι για εσάς! Οι “Μηχανόβιοι” είναι μια σειρά που περιγράφει την καθημερινότητα μιας ομάδας μοτοσικλετιστών, η οποία είναι γεμάτη ευτράπελες καταστάσεις, πολύ πόνο, άπειρες ζημιές σε λαμαρίνες και… κόκαλα, αλλά πάντα δοσμένες με έναν άρτιο χιουμοριστικό τρόπο, που κάνει την ανάγνωση απολαυστική. Το κόμικ στην πλειοψηφία του αποτελείται από μονοσέλιδες αυτοτελείς ιστορίες, αλλά υπάρχουν και μερικές που διαρκούν λίγο περισσότερο. Οι πρωταγωνιστές έχουν τις δικές τους ξεχωριστές προσωπικότητες κι ο καθένας είναι φύλα προσκείμενος σε μία συγκεκριμένη μάρκα μηχανής. Οι κόντρες ανάμεσα τους είναι επικές κι έχουν σαν βάση τις αιώνιες αναμετρήσεις για το ποια μοτοσυκλέτα είναι η πιο ισχυρή και ποιος οδηγός είναι ο πιο έμπειρος. Το τοπικό πλαίσιο εννοείται ότι είναι οι δρόμοι της πόλης και της επαρχίας, αλλά υπάρχουν και στιγμές που τους απολαμβάνουμε σε πίστες αγώνων. Δεν λείπουν, φυσικά, και οι σκηνές σε νοσοκομεία, σπίτια και καταστήματα. Αν κι έχουμε δει στα λημέρια μας κι άλλες παρόμοιες δουλειές κι έτσι υπάρχει μέτρο σύγκρισης, εντούτοις κι εδώ ο αναγνώστης περνάει καλά, διασκεδάζει και πολλές φορές το χαμόγελο πλαταίνει και μετατρέπεται σε γέλιο. Προσωπικά πιστεύω ότι όλοι θα ευχαριστηθούν με τις ιστορίες, αλλά περισσότερο εκείνοι που είναι φαν του αθλήματος. Εν κατακλείδι μιλάμε για μια καλογραμμένη σειρά που αξίζει να ασχοληθεί κάποιος μαζί της, αφού πρώτα έχει διαβάσει την θρυλική “Joe Bar Team” και τα (δικά μας) “Μπαντιλίκια”. Από τον εικαστικό τομέα έμεινα απόλυτα ικανοποιημένος. Το σχέδιο περιγράφει την γλαφυρότητα του σεναρίου και βοηθάει τα μέγιστα στην απόδοση του χιούμορ, το οποίο θα μπορούσαμε να πούμε ότι το ενισχύει κιόλας. Οι χαρακτήρες είναι καρικατουρίστικοι, ενώ εντύπωση κάνει ο όμορφος τρόπος που περιγράφεται οι κίνηση και οι εντάσεις των σκηνών. Εξαιρετικά, τέλος, είναι σχεδιασμένα τα διάφορα μοντέλα των μοτοσυκλετών, σε βαθμό να ξεχωρίζουν απόλυτα ακόμα και στο λιγότερο έμπειρο μάτι. Τα χρώματα που έχουν επιλεγεί είναι γήινα, γλυκά στο μάτι και με μεγάλη ποικιλία στην παλέτα. Η έκδοση είναι πολύ προσεγμένη κι ανώτερη από το περιεχόμενο. Το βασικότερο στοιχείο που θα πρέπει να μνημονεύσουμε είναι το σκληρό εξώφυλλο, αλλά και το ποιοτικό χαρτί στο εσωτερικό. Το δέσιμο ολοκληρώνει την στιβαρότητα του εντύπου το οποίο, σε συνδυασμό με τις διαστάσεις BD που έχει, καθιστούν την παρούσα έκδοση μία όμορφη προσθήκη στην βιβλιοθήκη. Συνοδευτικό υλικό δεν υπάρχει, παρά μόνο η υπόσχεση ότι οι “Μηχανόβιοι” θα επιστρέψουν τον Μάρτιο του 2024 και δύο σελίδες που διαφημίζουν μερικές από τις άλλες εκδόσεις της εταιρείας.

Από το οπισθόφυλλο ΣΤΡΟΥΜΦΟ-ΠΟΛΕΜΟΣ Τα αυθεντικά, κλασικά κόμικ με τα Στρουμφάκια, που μεγάλωσαν γενιές και γενιές, επιστρέφουν και προσφέρουν ατέλειωτες ώρες διασκέδασης! ΤΡΕΙΣ ΣΤΟΥΜΦΟ-ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΤΡΟΥΜΦ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΣΤΡΟΥΜΦ Κάποτε, όλα τα Στρουμφάκια ζούσαν ειρηνικά και αγαπημένα. Όμως, τώρα στο Στρουμφοχωριό επικρατεί μεγάλη αναστάτωση. Οι Στρουμφοβόρειοι και οι Στρουμφονότιοι έχουν ξεκινήσει έναν πόλεμο των λέξεων... Όσο κι αν προσπαθεί ο Μπαμπαστρούμφ να φέρει την ειρήνη στο χωριό, δεν τα καταφέρνει. Και τώρα πια, η μόνη λύση που έχει, είναι να ζητήσει βοήθεια από τον στρουμφοεχθρό του... τον σατανικό Δρακουμέλ! ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΊΣΗΣ: Η ΜΑΓΙΚΗ ΜΠΟΓΙΑ: Ο Δρακουμέλ φτιάχνει μια μαγική μπογιά που τον κάνει αόρατο και επιτίθρται στο Στρουμφοχωριό Πώς θα καταφέρουν τα Στρουμφάκια να γλιτώσουν; ΣΤΡΟΥΜΦΟΔΙΑΚΟΠΕΣ: Τα σΣτρουμφάκια αποφασίζουν να πάνε διακοπές στη θάλασσα Φέτος την Άνοιξη οι εκδόσεις "Χάρτινη Πόλη" αποφάσισαν να βγάλουνε κόμικ με τα αγαπημένα μας Στρουμφάκια. Έτσι εκδώσανε το Κόμικ Άλμπουμ 1 (όπως γράφει και στο εξώφυλλο, άρα θέλω να πιστεύω ότι θα υπάρχει και συνέχεια), που περιέχει 3 ιστορίες. Η πρώτη 30 σελίδων με τίτλο Στρουμφ Εναντίον Στρουμφ, η δεύτερη 8 σελίδων με τίτλο Η Μαγική Μπογιά (The PainterSmurf) και η τρίτη 8 πάλι σελίδων με τίτλο Στρουμφοδιακοπές (The Smurf Vacation). Ακολουθεί την Αμερικάνική έκδοση της σειράς The Smurfs Graphic Novels που είναι το 12ο τεύχος της από τα 26 που έχει βγάλει, αν δεν κάνω λάθος. Η Ελληνική έκδοση έχει σκληρό εξώφυλλο, καλής ποιότητας χαρτί και εκτύπωση με ζωντανά χρώματα. Γενικά η ποιότητα που μας προσφέρει τα τελευταία χρόνια η εκδοτική. Καλή μετάφραση και επιμέλεια (αν και δεν αναφέρει όνομα μεταφραστή). Τους μόνους συντελεστές που γράφει είναι: Προσαρμογή εξώφυλλου: Αναστασία Ρομανού και Σελιδοποίηση: Έφη Τσούτη. Ορίστε και οι δυο πρώτες σελίδες της κεντρικής ιστορίας Εύχομαι καλή αρχή και καλή συνέχεια...

Κυκλόφορία με εφήμεριδα (Ελευθερός Τύπος) που συγκέντρώνει τις καλύτερές ιστορίες του Μκρού Κάου-Μπόϋ απο την εκδότική ΑΓΡΙΑ ΔΥΣΗ.Μετά κυκλοφόρει και αυτόνομά στα περίπτερα. Το παραπάνω εξώφυλλο κυκλοφόρησε τον Απριλιο του 2023 με τον ΕΤ Το εξώφυλλο είναι καινούριο. Η ιστορία "ΑΣΣΟΣ ΜΠΑΣΤΟΥΝΙ" έχει ήδη δημοσιευθεί στο 1ο τεύχος της ΑΓΡΙΑΣ ΔΥΣΗΣ ενώ η δεύτερη "Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΣΤΑΖΕ ΚΕΡΙ", του Γ. Κοσκινά, δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά. (thanks @ tsarouxas ) Παρουσιάση του ΝΕΟΣ ΜΙΚΡΟΣ ΚΑΟΥ-ΜΠΟΫ / EPIC ΜΙΚΡΟΣ ΚΑΟΥ-ΜΠΟΫ / NOIR ΜΙΚΡΟΣ ΚΑΟΥ-ΜΠΟΫ / VINTAGE ΜΙΚΡΟΣ ΚΑΟΥ-ΜΠΟΫ του 2018 απο την ΑΓΡΙΑ ΔΥΣΗ στον παρακάτω σύνδεσμο https://www.greekcomics.gr/forums/index.php?/topic/40835-νεοσ-μικροσ-καου-μποϋ-epic-μικροσ-καου-μποϋ-noir-μικροσ-καου-μποϋ-vintage-μικροσ-καου-μποϋ/ Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τους Indian & albertus magnus.

Μετά τον "Καίσαρα", την "Κλεοπάτρα", τους "Ολυμπιακούς Αγώνες" και την "Βρετανία", οι διασημότεροι Γαλάτες της ποπ κουλτούρας πακετάρουν τώρα βαλίτσες για την Άπω Ανατολή. Κι αυτό γιατί η όμορφη και δυναμική κόρη της αυτοκράτειρας της Κίνας ταξιδεύει ως το χωριό τους για να ζητήσει βοήθεια ενάντια στους δολοπλόκους οι οποίοι έχουν αιχμαλωτίσει τη μητέρα της. Ο Αστερίξ και ο Οβελίξ προσφέρονται να βοηθήσουν, ξεκινώντας για μια περιπέτεια γεμάτο επικίνδυνα, αλλά και ρομαντικά απρόοπτα στην άλλη άκρη του κόσμου. (παρατείθενται παραπάνω ενδεικτικό"σαλόνι"από την Γαλλική εκδόση Αρχικό σενάριο των Julien Hervi και Philippe Mechelen, συμφωνα με την ταινία του Guillaume Canet "l'empire du milieu" Διασκευή διαλόγων Guillaume Canet,Julien Hervi και Philippe Mechelen Για την Ελληνικη έκδοση υπευθυνός ο Αλεξανδρός Κουτρουλάρης (ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ) Lettering η Άννα Τριανταφύλλου.Εκτύπωση Printfain ΕΠΕ. Μια πρωτη εντύπωση στα γνωστά επιπεδά ποιοτητάς που μας έχει μάθει η εταιρεία τα τελευταία χρονία (illustasion χαρτί,ζωντανά χρωμάτα,καλη βιβλιοθετησή)

Η τελευταία ημέρα (που τυγχάνει να ήταν Κυριακή) του 2023 ξημερώνει και η εφημερίδα "Η Καθημερινή", μαζί με τις υπόλοιπες προσφορές της (συμπεριλαμβανομένου και του ημερολογίου τοίχου των "Peanuts"), χαρίζει στους αναγνώστες της και το βιβλίο "Καραγκιόζης: Μια Φιγούρα από το Χθες στο Σήμερα - 100 Χρόνια από τη Γέννηση του Ευγένιου Σπαθάρη". Πρόκειται για ένα εξαιρετικό ιστορικό εγχειρίδιο, που μας ταξιδεύει στον μαγευτικό κόσμο του Καραγκιόζη και φυσικά όπου κι όποτε ακούγεται αυτός ο ήρωας, το όνομά του είναι πλέον ταυτόσημο με εκείνο του συμπαθούς παππούλη που όλοι αγαπήσαμε, που δεν είναι άλλος από τον θρυλικό Ευγένιο Σπαθάρη. Το καθ' ομολογίαν ογκώδες αυτό βιβλίο χωρίζεται σε 5 θεματικές ενότητες. Αυτές είναι οι εξής: Εισαγωγή 100 χρόνια από τη γέννηση του Ε. Σπαθάρη Ο Καραγκιόζης στον χρόνο και τον χώρο Μεγάλες μορφές Μια τέχνη αιώνων ζωντανή στο παρόν, με το βλέμμα στο μέλλον Νομίζω ότι αντί ν' αναλύω και να φλυαρώ (κι άλλο) στο τι περιέχει η κάθε ενότητα, ας παραθέσω την σελίδα με τα περιεχόμενα για να πάρετε μία ιδέα για τον πλούτο των πληροφοριών οι οποίες συνθέτουν το βιβλίο. Εκτός από το σπάνιο πληροφοριακό υλικό διάφορων ειδικών και μελετητών του χώρου, που βρίσκουμε στις σελίδες του βιβλίου, φιλοξενείται κι ένας ανεκτίμητος θησαυρός φωτογραφιών αλλά και πολύχρωμοι διαφημιστικοί καμβάδες (ρεκλάμες) από σκηνές παραστάσεων, φιλοτεχνημένες από διάφορους καλλιτέχνες του Θεάτρου Σκιών, με εκείνους του αείμνηστου Σπαθάρη να διεκδικούν την μερίδα του λέοντος. Ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να κάνουμε στην υποενότητα "Από το θέατρο Σκιών στα λαϊκά φυλλάδια", όπου επιχειρείται μία ιστορική αναδρομή στην παρουσία του Καραγκιόζη στο χαρτί, επιμελημένη από τον γνωστό στους κύκλους της Ένατης Τέχνης στην Ελλάδα, Λευτέρη Ταρλαντέζο, χωρίς να παραλείπεται το αντίστοιχο φωτογραφικό υλικό. Ένα ελάχιστο δείγμα και της δικής μας συνεισφοράς, μπορείτε να δείτε στην ομαδοποίηση του Καραγκιόζη ΕΔΩ. Εν κατακλείδι, μιλάμε για ένα υποδειγματικό αφιέρωμα στον βίο και την πολιτεία ενός ήρωα τόσο διαχρονικού, αλλά και των βασικών "μαστόρων" που τον κράτησαν ακμαίο και τόσο επίκαιρο όλες αυτές τις δεκαετίες. Όσοι αρέσκεστε, λοιπόν, στον συγκεκριμένο χαρακτήρα, θεωρώ ότι θα έπρεπε να έχετε ήδη το παρόν βιβλίο στην συλλογή σας. Η έκδοση έχει μεσαίο προς μεγάλο μέγεθος και φέρει ένα μέτριου πάχους, γυαλιστερό χαρτί, πιασμένο σε μία στιβαρή κι ανθεκτική ράχη. Το εξώφυλλο είναι αρκετά γερό, ενώ η εκτύπωση είναι υποδειγματική κι αποδίδει άψογα τα μελάνια. Ένα βιβλίο που διανεμήθηκε δωρεάν, αλλά πιστεύω ότι θα μπορούσε να σταθεί μία χαρά και στα ράφια των βιβλιοπωλείων. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ Mandrake που μου υπενθύμισε αυτή την υπέροχη δουλειά.

Βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα και οι περισσότερες από τις οικοσκευές που χρησιμοποιούμε γίνονται όλο κι εξυπνότερες, προσφέροντας στους χρήστες τεράστια βοήθεια στην καθημερινότητά τους. Αλήθεια, όμως, έχετε αναρωτηθεί πώς αισθάνονται αυτές για την, πολλές φορές βίαιη, χρήση που αναγκάζονται να υποστούν, καθώς και για τους χειριστές τους? Αυτή την σκέψη έκανε ο/η Pliatsiko (δυστυχώς δεν γνωρίζω το πραγματικό του/της όνομα) κι έφτιαξε ένα φανζίν, αφιερωμένο στις “Οικοσκευές”. Σε αυτή την αυτοέκδοση θα βρούμε 16 μικρές ιστορίες, 100% σουρεαλιστικές, με πρωταγωνιστές διάφορες οικοσκευές, όπως ηλεκτρική σκούπα, φρυγανιέρα, σεσουάρ για τα μαλλιά, τηλεόραση, κλιματιστικό, ακόμα και σόμπα αλογόνου, να επικοινωνούν πρωτίστως με τον αναγνώστη και καμιά φορά και με τον κάτοχό τους. Προσωπικά η συντριπτική πλειοψηφία των ιστοριών με άφησε ικανοποιημένο. Υπήρχαν, φυσικά, και κάποιες που τις βρήκα ότι υστερούσαν χιουμοριστικά. Είναι γρήγορες, ευφάνταστες και αυτή τους η πρωτοτυπία νομίζω ότι συμβάλλει στο κωμικό στοιχείο. Το σενάριο και η όλη πλοκή της κάθε περιπέτειας μίας συσκευής έχει το στυλ του στριπ, όχι στην δομή των καρέ, αλλά στο χιούμορ, καθώς η πλακατζίδικη ατάκα έρχεται κυριολεκτικά στην εκπνοή, στο τελευταίο καρέ. Εν κατακλείδι, μιλάμε για μία ικανοποιητική προσπάθεια στο σενάριο, το οποίο βασίζεται επάνω σε μία έξυπνη ιδέα. Πρόκειται για ένα γρήγορο ανάγνωσμα, που δεν θα σας κάνει να χάσετε τον χρόνο σας και πιστεύω ότι θα διασκεδάσει τους περισσότερους. Προτείνεται σε αναγνώστες που αρέσκονται σε αστείες, πρωτότυπες και γρήγορες ιστορίες. Ο εικαστικός τομέας στηρίζεται σε ένα σχέδιο περιγραφικό και κάπως αφηρημένο, το οποίο θα ήθελα να έχει περισσότερη δομή και ρεαλισμό. Παρόλα αυτά βγάζουμε άκρη και δεν στερεί το κωμικό στοιχείο του σεναρίου. Το ασπρόμαυρο χρώμα μού άρεσε, αλλά όσο και να είμαι προσκείμενος στους τόνους του άσπρου και του μαύρου, εδώ πιστεύω ότι θα μπορούσε να υπάρχει κι άλλο χρώμα. Από σκιάσεις και μελάνωμα έμεινα ικανοποιημένος. Εντύπωση κάνει το lettering, το οποίο δεν χρησιμοποιεί μία γραμματοσειρά, αλλά υιοθετεί πολλών ειδών, ανάλογα με την συσκευή. Πχ οι ηλεκτρονικές συσκευές χρησιμοποιούν την κλασική “ψηφιακή” γλώσσα. Πολύ καλό! Η έκδοση, που τυπώθηκε τον Μάιο του 2023 και είδε για πρώτη φορά τα φώτα των προβολέων στα πλαίσια του 17ου Comicdom CON Athens, κυκλοφόρησε σε 300 αριθμημένα αντίτυπα. Πρόκειται για την πρώτη καλλιτεχνική εμπειρία του/της Pliatsiko. Το μέγεθος του εντύπου είναι μικρό και το χαρτί στο εσωτερικό, αλλά και στα εξώφυλλα, είναι ματ κι αρκετά παχύ, που έχει υφή χαρτονιού χαρτοκοπτικής. Η εκτύπωση είναι τίμια, ενώ το χαρτί στο εξώφυλλο έχει πάχος, ικανό να αντέξει τα απότομα ξεφυλλίσματα και την κακομεταχείριση. Συνοδευτικό υλικό δεν βρίσκουμε, παρά μόνο δύο σελίδες στο τέλος του κόμικ, που περιέχουν μόνο τα κείμενα όλων των ιστοριών, μεταφρασμένα στα Αγγλικά. Μία πρακτική που προσωπικά δεν έχω συναντήσει ξανά!. Πολλές ευχαριστίες στον @ nikos99 για την διάθεση του τεύχους. Η επίσημη ιστοσελίδα του/της δημιουργού

Σύνοψη από την εκδοτική: O Κόναν έχει αντιμετωπίσει πολλούς εχθρούς από τότε που άφησε την Κιμμέρια, αλλά η μεγαλύτερη πρόκληση βρίσκεται εμπρός του, στη μυστηριώδη Ουτάρα Κούρου, στα ανατολικά σύνορα, πιο μακριά απ’ ό,τι έχει ταξιδέψει ποτέ ο νεαρός βάρβαρος! Όταν ο Κόναν συμφωνεί ακούσια να είναι ο τελευταίος που θα συμμετάσχει στη Μεγάλη Κάμινο, ο λαός της πόλης υποστηρίζει τον ξένο πρωταθλητή της. Τι θανάσιμους κινδύνους κρύβει, όμως, η Κάμινος; Και τι θα θυσιάσει ο Κόναν για να ξεπεράσει αυτή τη δοκιμασία; Ο Κόναν πρέπει να επιβιώσει από μια σειρά θανάσιμων παγίδων και από έναν στρατό δολοφονικών εχθρών που θέλουν να βάλουν τέλος στη συμμετοχή του μια για πάντα! Και για να τιμήσει μια συμπολεμίστρια που έπεσε στο πεδίο της μάχης, ο Κόναν θα διασχίσει το Κιτάι για να επιστρέψει τη θανάσιμη λεπίδα που ονομάζεται Δόντι του Άστρου της Νύχτας στον δικαιωματικό κάτοχό της. Θα φέρει, όμως, η λεπίδα τον θάνατο στον βάρβαρο, προτού ολοκληρώσει το ταξίδι του; H συνέχεια της ιστορίας του Jason Aaron Όταν ο Κόναν επέστρεψε στη Marvel, ο τεράστιος φαν του ήρωα και πρωτοκλασάτος συγγραφέας της εταιρίας Jason Aaron αποφάσισε να ασχοληθεί ο ίδιος γράφοντας μια εξαιρετική σειρά 12 τευχών που είχε επίσης φανταστική εικονογράφηση από τους Mahmud Asrar και Gerardo Zaffino. Παρά το τέλος της ιστορίας, η Marvel ανέθεσε τη συνέχεια της στον Jim Zub και έτσι η Οξύ, αφού είχε βγάλει πρώτα την ιστορία του Aaron σε δύο μέρη, αποφάσισε να επενδύσει και στη συνέχεια της. Μια μικρή υποσημείωση. Τα εξώφυλλα είχαν ανέβει στην άλλη παρουσίαση ως τρίτο τεύχος και συνέχεια και περάστηκαν στη βάση, ωστόσο πιάνοντας το κόμικ, είδα ότι αν και συνέχεια του ξένου κόμικ, δεν αποτελεί και συνέχεια σαν έκδοση. Δεν έχει αρίθμηση και έχει τελείως άλλο τίτλο αφού κάθε έκδοση έχει ακόμα έναν τίτλο με την ιστορία που παρουσίαζει. Στα πρότυπα λοιπόν που το Αποστολή Αυτοκτονίας είναι συνέχεια του Σύγκρουση στο Γκόθαμ, αλλά παρά τον Batman στον τίτλο έχουν άλλες παρουσιάσεις έτσι και το Μέσα στην Κάμινο αυτονομήθηκε. Ο Κόναν γυρίζει σε κλασικές ιστορίες που θυμίζουν Robert Howard Το κόμικ χωρίζεται σε δύο βασικές ιστορίες, με την πρώτη να τελειώνει και τη δεύτερη να συνεχίζεται σε επόμενο τεύχος (λογικά θα την εκδώσει η Οξύ). Το στυλ σεναρίου και σχεδίου θυμίζουν πιο κλασικό Κόναν σε σχέση με τον Aaron. Το Μέσα στην Κάμινο είναι μια πολύ όμορφη ιστορία με τον ήρωα μας να βρίσκεται στην Κάμινο, ένα μέρος όπου ο θεός μιας μακρινής πόλης δοκιμάζει τους καλύτερους πολεμιστές της ώσπου να επιζήσει μόνο ένας εξ αυτών. Μεγάλες μάχες με εντυπωσιακά τέρατα, μυστήριο αφού ανάμεσα τους υπάρχει ένας προδότης και μια ερωτική ιστορία για τον Κόναν με μια συμπολεμίστρια του. Η ιστορία συνεχίζει με τον Κόναν να θέλει να επιστρέψει το σπαθί της γυναίκας που αγάπησε και εν τέλει να αντιμετωπίζει νέους εχθρούς με τον τόμο να τελειώνει με ένα καλό cliffhanger. Βλέπουμε πιο παραδοσιακή γραφή και σχεδιαστές που δεν προσθέτουν τις σύγχρονες πινελιές όπως έκανε ο Asrar στα δικά του τεύχη, αλλά παρ' όλα αυτά το Μέσα στην Κάμινο είναι ένα πολύ ενδιαφέρον τομάκι Κόναν και ελπίζω σύντομα να βγει η συνέχεια από την Οξύ για να μπορούμε να το απολαύσουμε ολοκληρωμένο. Η έκδοση είναι στα κλασικά ποιοτικά στάνταρ της Οξύ όσον αφορά το μέγεθος και το χαρτί. Καλό διάβασμα σε όλους

Το 2023 κυκλοφορεί το πέμπτο βιβλιοπαιχνίδι/κόμικ της Κάισσα μετά τα Η Απαγωγή, Τέσσερεις Υποθέσεις του Σέρλοκ Χολμς, Σέρλοκ Χολμς & Μοριάρτυ: Συνεργάτες και Η Σχολή των Ιπποτών. Πρόκειται για μετάφραση του "Le Defi d'Irene Adler", που είναι μέρος της σειράς "La BD dont vous etes le heros" των εκδόσεων Makaka, που αυτή τη στιγμή αριθμεί πάνω από 25 άλμπουμ. Από αυτά τα άλμπουμ, τα 8 ανήκουν στην υποσειρά Sherlock Holmes, και το βιβλίο αυτό είναι το νούμερο 4 (το Τέσσερεις Υποθέσεις είναι το 2ο και το Συνεργάτες το 3ο, ενώ το 1ο δεν το έχουμε δει μεταφρασμένο ακόμα). Ως βιβλιοπαιχνίδι, ο αναγνώστης καλείται να κάνει τις επιλογές του σε συγκεκριμένα καρέ του κόμικ, και βάσει αυτών θα εξελιχθεί ανάλογα και η υπόθεση. Φυσικά σε πολλές περιπτώσεις ο αναγνώστης θα ξαναβρεθεί σε προηγούμενα καρέ όπου έχει την ευκαιρία να διαλέξει άλλη απάντηση (ίσως σωστότερη αυτή τη φορά), οδηγώντας τον κάπου αλλού. Στο συγκεκριμένο βιβλίο, ο αναγνώστης/παίχτης καλείται να επιλέξει αν θέλει να πάρει το ρόλο του Σέρλοκ Χολμς ή της Ιρένε Άντλερ και να λύσει έναν φόνο και μία απαγωγή. Το βιβλίο συνοδεύεται από δύο φύλλα έρευνας, ανάλογα με το ποιον από τους δύο παίχτες θα επιλέξει ο αναγνώστης. Το παρακάτω είναι του Σέρλοκ Χολμς: Να αναφέρω επίσης ότι το βιβλίο αυτό κυκλοφορεί σε χάρτινη συσκευασία/κουτί, που διαφέρει ελαφρά από το κανονικό εξώφυλλο:

Κυκλοφόρησε λοιπόν το πρώτο τεύχος της νέα τετράτευχης σειρά Μίκυ Μάους με αφορμή τα 100 χρόνια από τη δημιουργία της Ντίσνευ. Μεγαλύτερο μέγεθος από τα εβδομαδιαία Μίκυ, σχεδόν ίδιο με άλλα τεύχη της σειράς Editor's Choice όπως π.χ. τα Χρονικά των τεράτων, αλλά με πιο σκληρό εξώφυλλο και λιγότερες σελίδες, που και αυτές είναι πιο λεπτές από το σύνηθες των Editor's Choice. Ίσως στις λιγότερες και πιο λεπτές σελίδες να οφείλεται και το δυνατό δέσιμο που σε κάνει να φοβάσαι να ανοίξεις μέχρι τέρμα το περιοδικό μην τυχόν και του κάνεις ζημιά στη ράχη. Ιδιαίτερη και η τεχνοτροπία στο σκίτσο, ενδεχομένως να μην κάνει "κλικ" σε κάποιους. Θέλω να δω το στυλ που θα έχουν και τα υπόλοιπα τεύχη της σειράς για να βγάλω τελικό συμπέρασμα...

Σύνοψη από την εκδοτική: «Είμαι θεά του πολέμου και του έρωτα. Θέλεις να με σώσεις, νεαρέ ποιμένα; Τότε πρέπει να κατέβεις στην κόλαση στη θέση μου.» Φθινόπωρο 2002. Τη στιγμή που ένας νέος πόλεμος ετοιμάζεται στο Ιράκ, οι λαθρέμποροι γιορτάζουν στη Βενετία. Ο Κόρτο βρίσκεται εκεί, μαζί με τη Σεμίρα και τη βοσνιακή συμμορία της, για να το παίξει πειρατής. Όταν όμως ο έρωτας, η τιμή και η τύχη συγκρούονται, η ατυχία είναι βέβαιο ότι θα χτυπήσει... Από την Αδριατική ως τον Περσικό Κόλπο και από τα Βαλκάνια ως τη Βαβυλώνα, ανάμεσα σε σκύλους και λύκους, ο Κόρτο θα πρέπει για άλλη μια φορά να χαράξει την πορεία του, να αγαπήσει, να πολεμήσει και να ανακαλύψει ότι η περιπέτεια είναι μια κατάρα που τον εμποδίζει να επιστρέψει στο λιμάνι... Η ιστορία: Το Κόρτο Μαλτέζε: Ο Μαύρος Ωκεανός πριν δύο χρόνια μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση γιατί το να δούμε τον Κόρτο να ζει σε μια σύγχρονη εποχή θα ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Η Βασίλισσα της Βαβυλώνας μας φέρνει στο 2002 και μάλιστα ξεκινάει από την Βενετία, μια πόλη που συχνά βλέπουμε στις ιστορίες του Pratt. Εκεί λοιπόν βλέπουμε πως ο Κόρτο έχει σχέση με μια κοπέλα, τη Σεμίρα η οποία έχει φύγει από τη Βοσνία σε καιρό πολέμου. Μέσα από flashbacks βλέπουμε λίγο από το παρελθον της Σεμίρας και γρήγορα καταλαβαίνουμε ότι οι δύο έχουν μια βαθιά ερωτική και προσωπική σύνδεση. Στη Βασίλισσα της Βαβυλωνίας ο ρυθμός είναι πραγματικά πολύ γρήγορος. Ο Κόρτο μαζί με τη Σεμίρα και τον αδερφό της τον Τσέλο (ο οποίος μάλιστα όπως διαβάζουμε στο άρθρο υπήρξε και στην πραγματικότητα) λειτουργούν σαν πειρατές και κάνουν μία ληστεία, αλλά αφότου καταφεύγουν προς Βοσνία, οι σχέσεις τους σπάνε. Ο Κόρτο θα γνωρίσει τον αμερικάνικο στρατό και συνεχίζοντας να βλέπει flashbacks από τη Σεμίρα θα βρεθεί εκεί που βρισκόταν η παλιά Βαβυλώνα και ζει μια ακόμα περιπέτεια στα άκρα. Δεν είμαι πολύ φαν αυτού του πολύ γρήγορου σεναρίου και θεωρώ ότι η πλοκή άνοιγε συνεχώς θέματα στα οποία δεν προσέφερε κάποιο επαρκές κλείσιμο. Ένιωσα ότι το κόμικ περνάει από 2-3 διαφορετικά θέματα χωρίς να αφηγείται το τέλος κανενός. Διαβάζεται μονορούφι αφού οι διάλογοι είναι μικροί και τα καρέ αρκετά μεγάλα. Το σχέδιο του Vives είναι αρκετά αφαιρετικό και θα ήθελα λίγη περισσότερη λεπτομέρεια, ειδικά στις λίγες σκηνές δράσης μου έλειψε πολύ το να δω μεγαλύτερα πάνελ, πιο ευκρινή και πλούσια. Ο χρωματισμός δεν είναι ακριβώς ασπρόμαυρος, αλλά διατηρεί αυτό το περίεργο στυλ του Μαύρου Ωκεανού με αποχρώσεις του άσπρου, του μαύρου και γεμίζει αρκετά πλαίσια με γκρίζο. Η έκδοση έχει αρκετά μεγάλο μέγεθος και είναι στα συνήθη ποιοτικά στάνταρ της εκδοτικής του Μικρού Ήρωα. Συνολικά το βρήκα μια συμπαθή ιστορία που όμως της έλειπε κάτι από το σενάριο και το σχέδιο για να γίνει καλύτερη. Πάντως το concept ενός σύγχρονου Κόρτο που δίνει το παρόν σε σύγχρονους πολέμους και ζει τον πόλεμο στο Ιράκ ή ξέρει για τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβια, συνεχίζω να το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον. Καλό διάβασμα σε όλους

Jigsaw, Ma Gnucci, ο «Ρώσος» – o Frank Castle αντιμετώπισε τρομερούς εχθρούς στην εποχή του∙ όμως κανείς δεν ήταν τόσο σάπιος μέχρι το κόκαλο όσο ο Barracuda. Είναι μεγάλος, είναι μοχθηρός, και το τελευταίο πράγμα που θέλεις, είναι να τον δεις να χαμογελάει… O πρωτοποριακός Ιρλανδο-Αμερικανός συγγραφέας κόμικς, Garth Ennis, και ο διάσημος Κροάτης εικονογράφος, Goran Parlov, συνθέτουν μια τρομερή περιπέτεια γεμάτη αγωνία. "Μεταξύ 2004 και 2008, η Marvel δημοσίευσε μια σειρά Punisher με την ετικέτα MAX, η οποία απευθυνόταν μόνο σε ενήλικες αναγνώστες. Αυτή η έκδοση του Punisher γράφτηκε από τον Garth Ennis, διάσημο για το έργο του στο Preacher και το Hellblazer, δύο βιβλία που εκδόθηκαν με το αποτύπωμα Vertigo της DC, το οποίο έχει παρόμοιο σκοπό με το MAX της Marvel. Το Punisher του Ennis ήταν, όπως ήταν αναμενόμενο, το πιο βίαιο βιβλίο που κυκλοφόρησε η Marvel εκείνη την εποχή, και έφτασε στο αποκορύφωμά του με την εισαγωγή του Barracuda, ενός διαταραγμένου πρώην Green Beret που έγινε βάναυσος μισθοφόρος, τον οποίο πολλοί θαυμαστές εξακολουθούν να θεωρούν τον πιο αξέχαστο εχθρό του Frank Castle. Ο Barracuda εμπλέκονταν συνεχώς σε συγκλονιστικό σεξ και βία, και μάλιστα είχε γραμμένη μια άσεμνη στα μπροστινά του δόντια. Η πρώτη του αντιπαράθεση με τον Τιμωρό είδε τον Φρανκ να τον πετάει σε έναν καρχαρία και ακόμη και αυτή αποδείχθηκε η λιγότερο αιματηρή από τις συναντήσεις τους."

Την χρονιά που μας πέρασε κυκλοφόρησαν 8 υπερηρωικές ταινίες συνολικά. 3 από το MCU, 1 από το animated αραχνο-σύμπαν της Sony και 4 (!) από το νεκρό σύμπαν ονόματι DCEU (DC Extended Universe). Ποια από αυτές είναι η καλύτερη υπερηρωική ταινία του 2023 για το GreekComics (και ποια η χειρότερη); Ας ψηφίσουμε για να το μάθουμε .

Πάνω – κάτω η Μαρία Ελισάβετ Κοτίνη συνόψισε άψογα τα περιεχόμενα του κόμικ της, το οποίο στρέφεται γύρω από ένα περίεργο ζώο, με το όνομα Διπολυκάκι, το οποίο ζει μέσα σε μία χωματερή και το μοναδικό του πάθος είναι να βρει ένα κομμάτι ροκφόρ, να το αλείψει με βούτυρο και μυρίζοντάς το δυνατά, να μεταφερθεί σε κόσμους ονειρικούς, όπου ελεύθερο μπορεί να διαλογιστεί, να πετάξει και να ζήσει. Η αλήθεια είναι ότι αφού διάβασα τις πρώτες αράδες ένιωσα μία μικρή απογοήτευση από το περιεχόμενο, αλλά όσο κυλούσαν οι σελίδες συνειδητοποίησα ότι το κόμικ διαθέτει κάποιο ενδιαφέρον. Το Διπολυκάκι, θα μπορούσαμε να πούμε ότι περνάει ένα αλληγορικό νόημα με την συμπεριφορά του, αυτό που νιώθει ένας πιεσμένος άνθρωπος που θέλει να ζήσει ελεύθερος. Από εκεί και πέρα το τεύχος παρουσιάζει επίσης ενδιαφέρον, μιας και δεν κάνει μία στείρα παρουσίαση ενός κόμικ, αλλά μέσα από τις σελίδες του πετάγονται διάφορα σκίτσα, πάντα με θέμα το Διπολυκάκι, καθώς κι ένα αυτοσχέδιο επιτραπέζιο παιχνίδι που υπάρχει στο σαλόνι του. Το έξτρα κόμικ, το Doomed to live, μπορώ να πω ότι μου άρεσε αρκετά, καθώς περιγράφει αλληγορικά την πορεία του ανθρώπου από την γέννηση ως τον θάνατο. Εν κατακλείδι, πρόκειται για μία δουλειά που είχε κάτι να δείξει, αλλά παραδέχομαι ότι δεν ήταν 100% του γούστου μου. Προτείνεται στους λάτρεις των φανζίν (κι ας μην είναι) και των underground κόμικς. Οι υπόλοιποι μπορούν να το διαβάσουν από περιέργεια, αλλά με δική τους ευθύνη. Το σχέδιο σίγουρα δεν αποτελεί το δυνατότερο σημείο του κόμικ. Το βρήκα πολύ αόριστο, ίσα – ίσα να περιγράφει οπτικά το σενάριο. Κάθε σελίδα του κόμικ είναι στην κυριολεξία “μπουκωμένη” με καρέ, καθώς διαθέτει μέχρι και 24! Όσον αφορά τον χρωματισμό, τα χρώματα που επικρατούν είναι το άσπρο, το μαύρο και το ροζ – φούξια. Μου άρεσε ο τρόπος που αξιοποιούνται. Η έκδοση, εκ πρώτης όψεως, δεν μοιάζει ότι είναι εμπορική, αλλά φέρνει σε ένα περιποιημένο φανζίν. Το χαρτί στο εσωτερικό είναι ματ και σχετικά παχύ, ενώ το εξώφυλλο έχει χαρτονένια υφή και φαίνεται ανθεκτικό. Το δέσιμο έχει γίνει με καρφίτσα, ενώ το συνοδευτικό υλικό έρχεται σε μία αποσπώμενη σελίδα τύπου κάρτας, που στην μία όψη της αναφέρει την ταυτότητα της έκδοσης και τους καλλιτέχνες που χάρισαν τα σκίτσα τους στο παράρτημα, ενώ στην άλλη όψη έχουμε μία βιογραφία της δημιουργού. Αναρωτιέμαι γιατί δεν ενσωματώθηκε αυτή η σελίδα στο έντυπο. Ίσως να τίθεται ζήτημα εκτύπωσης. Όπως και να έχει, πάντως, αποτελεί μία πρωτότυπη κίνηση. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του κόμικ. Αφιέρωμα στο κόμικ

Δεκέμβριος 2023 κι ο αγαπητός μας Σταύρος Κιουτσιούκης, σε συνεργασία με την, επίσης αγαπητή, Jemma, κυκλοφορούν, στα πλαίσια του AthensCon, ένα “Βουκολικό Ειδύλλιο”. Η υπόθεση επικεντρώνεται γύρω από τον χαρακτήρα της Στελλίτσας, μίας έφηβης χωριατοπούλας, που έζησε στην Θεσσαλία, στα χρόνια των τσιφλικάδων και των κολίγων, η οποία μεθάει από την ερωτική άνθηση του κορμιού της, ενώ παράλληλα εκτονώνει τις πρωτόγνωρες (για εκείνη) ορμές της. Η Στελλίτσα, λοιπόν, επισκέπτεται συχνά πυκνά το δάσος που βρίσκεται κοντά στο χωριό της για να περάσει μερικές “υγρές” στιγμές πάθους με τον εαυτό της. Για κακή της τύχη το ίδιο δάσος το επισκέπτονται πολλά παράνομα ζευγάρια συγχωριανών της, που επιδίδονται σε ποικίλες… ασκήσεις εδάφους! Τρομαγμένη κι αγνή, η φίλη μας νομίζει ότι βλέπει οράματα κι έτσι το πρώτο πρόσωπο που εμπιστεύεται για να του εξομολογηθεί το δράμα της είναι ο παπάς της ενορίας. Από τότε, όμως, τα βάσανα κι ο Γολγοθάς της αρχίζουν. Το μόνο παρήγορο είναι ότι στο ποτάμι θα γνωρίσει τον Αστέρα, τον νεαρό και νεοδιορισθέντα ταχυδρόμο της περιοχής, ο οποίος θα την αγαπήσει, θα την μυήσει στις απολαύσεις του έρωτα και θα την βοηθήσει στο μαρτύριο που θα περάσει. Έχουμε να κάνουμε με μία ακόμη όμορφη δουλειά του Θεσσαλονικιού πρώην Φαρμακοποιού, ο οποίος εδώ έχει χτίσει ένα σενάριο με σκηνές περισσότερο πικάντικες κι αισθησιακές από ότι συνηθίζει. Παράλληλα, βλέπουμε ότι υπάρχει ένας καυστικός σχολιασμός των ηθών και των εθίμων της εποχής και των μελών μιας κλειστής κοινωνίας που θεωρούν εαυτούς αναμάρτητους, αλλά προσπαθούν να ξεφύγουν για λίγο από τα μάτια του Θεού και των συγχωριανών τους, προκειμένου να χορτάσουν τις ορέξεις τους. Η μικρή Στελλίτσα, παρουσιάζεται σαν ένας χαρακτήρας αγαθός, που μόλις αρχίζει να καταλαβαίνει, δειλά - δειλά, το ερωτικό κάλεσμα της φύσης και μετατρέπεται σε έρμαιο των σατανικών “καθώς πρέπει” γειτόνων της που θέλουν να κρύψουν τις πομπές τους. Στην υπόθεση ο αναγνώστης παρατηρεί έντονες στιγμές ερωτισμού, που μπορούμε άνετα να χαρακτηρίσουμε κάτι περισσότερο από αισθησιακές, όπως είναι ο αυνανισμός και σεξ. Εννοείται, φυσικά, ότι και το χιούμορ δηλώνει “παρών” με αποκορύφωμα το φινάλε της ιστορίας, που με έκανε και γέλασα. Πανέξυπνη συγγραφική ιδέα ήταν η εμφάνιση του ίδιου του δημιουργού σε διάφορα σημεία της πλοκής, που αναλαμβάνει την αφήγηση. Ο Σταύρος, λοιπόν, εκτός από την κοινωνική σάτιρα, που μπορεί να αναφέρεται 100 χρόνια πριν αλλά είναι τρομερά επίκαιρη ακόμα και στις ημέρες μας, αφήνει ανεξίτηλα το σήμα κατατεθέν του και σε αυτή του την δημιουργία. Εν κατακλείδι, πρόκειται για μία δουλειά που ενδείκνυται στους θαυμαστές του Κιουτσιούκη και τους λάτρεις του ερωτικού κόμικ. Εδώ, μάλιστα, θα διαπιστώσουν ότι εκτός από την… τσόντα και το χιούμορ, υπάρχει και μία έξυπνη κοινωνική προσέγγιση. Ο εικαστικός τομέας δεν κρύβει εκπλήξεις από εκείνους που έχουν διαβάσει παλαιότερες δουλειές του δημιουργού. Το σχέδιο είναι καρτουνίστικο, με δυσανάλογα σώματα και κωμικούς μορφασμούς, ενώ παράλληλα υπάρχει αρκετή λεπτομέρεια στα backgrounds. Οι ακατάλληλες δι’ ανηλίκους σκηνές αναδίδουν αρώματα αισθησιασμού, χωρίς να αφήνουν παραπονεμένο και το στοιχείο του χιούμορ. Ο χρωματισμός χρησιμοποιεί μία γήινη παλέτα παλ χρωμάτων, με επικρατέστερους τους τόνους του πράσινου, του κόκκινου και του ροζ. Η έκδοση έχει μεσαίο μέγεθος και κόλληση στην ράχη. Το χαρτί στο εσωτερικό είναι ματ, αλλά με καλή εκτύπωση. Προσωπικά θα ήθελα το εξώφυλλο να ήταν περισσότερο παχύ για να αντέχει στα τσαλακώματα από το ξεφύλλισμα ή από την υγρασία. Το συνοδευτικό υλικό λάμπει διά της απουσίας του. Αφιέρωμα στον δημιουργό Αφιέρωμα στην εκδοτική

Ο Θανάσης Καραμπάλιος, γνωστός από την εξαιρετική best seller σειρά του “1800”, ενώνει τις δυνάμεις του με τον Νίκο Σταυριανό, γιο του εκδότη της Jemma, με πολλά fanzines στο ενεργητικό του και μαζί επιχειρούν να μας περιγράψουν μερικές ιστορίες από τα χωριά της Ελασσόνας, όπως τις άκουσαν από τους καλύτερους story tellers του κόσμου, που δεν είναι άλλοι από τους παππούδες μας. Κι όλα αυτά… Στη σκιά του Ολύμπου. Στο άλμπουμ περιέχονται τέσσερις σύντομες, αλλά απολαυστικές ιστορίες, κάποιες αληθινές, κάποιες φανταστικές και κάποιες και τα δύο, όπως μας ενημερώνει ο Θανάσης, τις οποίες τις άκουσε κατά την παιδική του ηλικία από συγγενικά του πρόσωπα. Οι ιστορίες αυτές παίρνουν τους τίτλους τους από τα χωριά στα οποία “γεννήθηκαν” και είναι οι εξής: “Καρυά” (Ένα ζευγάρι προσπαθεί να κάνει παιδιά, αλλά δεν τα καταφέρνει. Αποφασίζει, λοιπόν, να ζητήσει την βοήθεια μίας νεράιδας που κατοικεί σε μία λίμνη. Το αντίτιμο, όμως, θα είναι πολύ βαρύ.) “Κεφαλόβρυσο” (Ένα φτωχό ορφανό κλέβει φαγητό από τον μεγαλο-κτηματία της περιοχής, ο οποίος το είχε εμπιστευτεί. Όταν αυτός το μαθαίνει, η κατάληξη θα είναι πολύ άσχημη.) “Πύθιο” (Ένας Ιερέας, βλέποντας ότι το ποίμνιό του χάνει την πίστη του στον Θεό, δεν διστάζει να αναμετρηθεί με τον κόσμο της μαγείας.) “Παλαιόκαστρο” (Ένας προδότης καταδίδει τους κλέφτες και τους αρματολούς του χωριού του στην Χωροφυλακή και η ποινή που θα του επιβληθεί από τους προδομένους επαναστάτες θα είναι τρομακτική.) Επηρεασμένος από τις ιστορίες που άκουγα κι εγώ μικρός στο χωριό μου και οι οποίες με τρόμαζαν, αλλά παράλληλα με συνάρπαζαν, βρήκα την συγκεκριμένη ανθολογία του γούστου μου. Σε όλες τις ιστορίες επικρατεί το horror στοιχείο, το οποίο στήνεται εκθετικά και δημιουργεί αγωνία για την κατάληξη, που ομολογουμένως δεν μας εκπλήσσει όταν τελικά έρχεται. Ο Καραμπάλιος βρίσκεται στο στοιχείο του κι έτσι αποδεικνύει ότι διαθέτει άνεση στην περιγραφή ιστοριών που βασίζονται σε χρονικά πλαίσια μιας άλλης εποχής, παλαιότερης. Εν κατακλείδι, όλες οι ιστορίες με ικανοποίησαν και δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω κάποια. Αν, πάντως, θα έπρεπε να το κάνω αυτή θα ήταν η ιστορία από την “Καρυά”. Προτείνεται ανεπιφύλακτα στους λάτρεις των σεναρίων της αντίστοιχης θεματολογίας και φυσικά στους θαυμαστές του συγγραφέα. Πιστεύω ότι δεν θα απογοητευτούν. Αν θέλουμε να μιλήσουμε για τον εικαστικό τομέα, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο Νίκος Σταυριανός αρχίζει κι ανδρώνεται επαγγελματικά κι οπτικοποιεί τα μακάβρια σενάρια με το κατάλληλο ύφος και με σχεδιαστικά μοτίβα που θυμίζουν πολύ το στυλ του μεγάλου Mike Mignola. Η αλήθεια είναι ότι εντοπίζουμε καρέ που θα τα χαρακτηρίζαμε αρκετά αφηρημένα, αλλά υπάρχουν κι άλλα που είναι περισσότερο εύστοχα κι αληθοφανή. Οι σκιάσεις κι ο ασπρόμαυρος χρωματισμός στέκονται ιδανικά σε μία τέτοια θεματική ιστοριών, αλλά έχω την εντύπωση ότι το παρακάνει λίγο με τους τόνους του μαύρου. Η Jemma φρόντισε να δώσει στην έκδοσή της το μέγεθος ενός τυπικού BD και η κόλληση στην ράχη απαντάει στα γνωστά επίπεδά της. Το χαρτί στο εσωτερικό είναι παχύ και ματ κι έχω την αίσθηση ότι όπου θα έπρεπε να υπάρχει ένα αμιγώς λευκό χρώμα, αυτό έχει αντικατασταθεί με μία κρεμ απόχρωση. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η αντίθεση που υπάρχει με το μαύρο, να μην είναι τόσο κολακευτική για το σχέδιο. Αυτό, βέβαια, αποτελεί μία προσωπική μου εκτίμηση και σίγουρα δεν είναι κάτι που με απέτρεψε από το να απολαύσω το κόμικ. Όσον αφορά το εξώφυλλο, αυτό θα το ήθελα λίγο πιο παχύ για να αποφεύγονται τα τσαλακώματα και τα κατσαρώματα από την υγρασία. Να πούμε ότι οι ιστορίες χωρίζονται μεταξύ του με ένα μονοσέλιδο σκίτσο, που φέρει τον τίτλο της καταγωγής τους. Πέρα από ένα εισαγωγικό σημείωμα του συγγραφέα, που το βρίσκουμε στο εσωτερικό μέρος του εξώφυλλου, δεν θα βρούμε άλλο εξτραδάκι. Αφιέρωμα στην εκδοτική

Η παρουσίαση της έκδοσης συνοδεύεται από τα εγκαίνια της έκθεσης «Reading Room», με πρόσφατα έργα του καλλιτέχνη. Η έκδοση συνοδεύεται από την έκθεση με τίτλο «Reading Room», με πρόσφατα έργα του Ανδρέα Αγγελιδάκη. Το Σίσσυ είναι το εβδομαδιαιό φανζίν του καλλιτέχνη Ανδρέα Αγγελιδάκη, που διατίθεται αποκλειστικά στο βιβλιοπωλείο Hyper Hypo. Κάθε τεύχος του Σίσσυ περιέχει την προσωπική αφήγηση του Αγγελιδάκη για την Αθήνα, αναμειγνύοντας αναφορές όπως το γκέι κλαμπ Factory, το παλάτι της Κνωσού, τη χρήση ναρκωτικών, την ιστορία της οδού Ξούθου αλλά και τη σημασία της μπαζοκολόνας, ως ενός ρυθμού αρχιτεκτονικής που αντιπροσωπεύει τη σύγχρονη Ελλάδα. Τα κείμενα είναι συμπυκνωμένα σε μικρές φράσεις σαν κι αυτές που βλέπουμε στο TikTok ή στα Instagram stories. Το Σίσσυ είναι εμπνευσμένο από τα περιοδικά Μανίνα και Κατερίνα, για τα οποία Αγγελιδάκης τσακωνόταν με τους περιπτεράδες της δεκαετίας του '70 «επειδή δεν ήταν περιοδικά για αγόρια». «Εκ των υστέρων κατάλαβα ότι το ν’ αγοράζω αυτά τα περιοδικά ήταν σαν να λέω δημόσια ότι είμαι γκέι, που δεν ήξερα καν τι σημαίνει, αλλά ήξερα ότι είμαι». Το Σίσσυ είναι μία αρχαιολογική εκσκαφή του εαυτού. Ξεκίνησε να διατίθεται στο βιβλιοπωλείο Ηyper Ηypo στις 12/12, για 12 τεύχη στην τιμή των €12, σαν αναφορά στην ημέρα που αυτοκτόνησε η μητέρα του, 12/12/12. Το κάθε τεύχος κυκλοφορεί σε 40 αντίτυπα, σαν αναφορά στη φράση της «Μαρία Κάλλας», υπηρέτριας του Αλεξάνδρου Ιολα, η οποία πούλησε στην Αυριανή την ιστορία της λέγοντας «Θα τον κάψω με 40 κασέτες». Το Σίσσυ είναι γεμάτο από τέτοιες κρυμμένες αφανείς αναφορές, που «όπως και στην Αθήνα, όποια πέτρα σηκώσεις ανακαλύπτεις ένα μυθιστόρημα». Η έκδοση συνοδεύεται από την έκθεση με τίτλο «Reading Room», με πρόσφατα έργα του Ανδρέα Αγγελιδάκη από τη σειρά «κέντρο κριτικής Ανασκαφής της αρχαιότητας. Ο καλλιτέχνης όταν αναφέρεται στην αρχαιότητα, το χρησιμοποιεί κυριολεκτικά αλλά και σαν μεταφορά για τα παιδικά του χρόνια. «Σίσσυ σημαίνει αδερφούλα, πουστράκι, λουγκρίτσα και αναφέρεται στα παιδιά που έχουν το θάρρος να είναι ο εαυτός τους». H παρουσίαση του fanzine «Σίσσυ» και τα εγκαίνια της έκθεσης «Reading Room» θα πραγματοποιηθούν στο βιβλιοπωλείο Ηyper Ηypo (Boρέου 10, Αθήνα) την Τρίτη 19 Δεκεμβρίου στις 8 μ.μ. Η έκθεση με τίτλο «Reading Room» θα διαρκέσει από τις 19/12/23 έως τις 5/1/24. ΠΗΓΗ

Έναν χρόνο μετά την πρώτη μας συνάντηση με τους δύο φίλους, ο Στέλιος κι ο Ρένος επιστρέφουν με μία ακόμα περιπέτειά τους, αυτή την φορά με πρωταγωνιστή τον Μπούκι, έναν συμπαθέστατο σκυλάκο, ο οποίος χάθηκε! Όλα ξεκινούν όταν ο καλοσυνάτος και λίγο αφελής Στέλιος φέρνει στο σπίτι τον Μπούκι, έναν σκύλο που βρήκε στον δρόμο. Ο Ρένος, γνωστός τζόρας, γίνεται πυρ και μανία με την άφιξη αυτή κι ο λόγος είναι ότι αφενός δεν θα μπορούν να τον συντηρήσουν κι αφετέρου ότι θα βρουν μπελά από την σπιτονοικοκυρά τους, της οποίας, σημειωτέον, της χρωστάνε δύο ενοίκια! Βγαίνοντας, λοιπόν, έξω από το σπίτι, ο Ρένος πέφτει επάνω σε μία αφίσα που φέρει την φωτογραφία του Μπούκι κι ο ιδιοκτήτης του υπόσχεται να δώσει 2000€ σε εκείνον που θα τον φέρει πίσω! :wow: Χωρίς να χάσει καιρό, επιστρέφει στο σπίτι, παίρνει τον Στέλιο και τον Μπούκι και… η περιπέτεια μόλις άρχισε. Όποιος διάβασε την προηγούμενη ιστορία των δύο φίλων, εύκολα θα καταλάβει το σεναριακό μοτίβο που προσπαθεί να εδραιώσει ο δημιουργός. Ο Στέλιος κι ο Ρένος, στην προσπάθειά τους να εξοικονομήσουν μερικά χρήματα που θα τους επιτρέψουν να επιβιώσουν, μπλέκουν σε τραγικές καταστάσεις, αλλά με γνώμονα πάντα την τιμιότητα και τον αλτρουισμό τους, επιλέγουν τον δύσκολο, αλλά σωστό δρόμο! Η πλοκή κυλάει χωρίς καμία κοιλιά, αλλά ούτε και βιασύνη, είναι κλιμακούμενη και θα λέγαμε ότι έχει και τις ανατροπές της. Δίνεται το στίγμα των προβλημάτων της κοινωνίας μας, ουσιαστικά και χωρίς τυμπανοκρουσίες και ψευτοεπαναστατισμούς. Και πάλι ο αφελής και βλοσυρός Αστυφύλακας, που είχαμε δει και στην προηγούμενη ιστορία, διαδραματίζει κομβικό κι άκρως χιουμοριστικό ρόλο (ιδίως στο φινάλε) και είναι αυτός που κουβαλά στις πλάτες του το περισσότερο κωμικό στοιχείο του κόμικ. Το φινάλε το βρήκα εξαιρετικά δίκαιο και δίνει τον σωστό τόνο για το πώς πρέπει να συμπεριφέρεται ένας πολίτης με κοινωνικές ευαισθησίες κι ένας σωστός άνθρωπος! Συμπερασματικά κι αυτή η ιστορία ήταν του γούστου μου και προτείνεται ανεπιφύλακτα σε όλους. Όσοι έχετε διαβάσει τους “Τσαντάκηδες” και σας άρεσε, τότε η ανάγνωση αυτής της ιστορίας αποτελεί μονόδρομο για εσάς. Όσοι πάλι δεν είχατε την τύχη να γνωρίσετε τον Στέλιο και τον Ρένο, τότε… καλό θα είναι να το κάνετε. Ο εικαστικός τομέας έχει το ίδιο στυλ με την προηγούμενη ιστορία. Το σχέδιο είναι καρικατουρίστικο, δίνει σημασία στην λεπτομέρεια και η απόδοση των χαρακτήρων και των τοπίων είναι άψογη. Επίσης, μου άρεσε πολύ και η πλαστικότητα που δίνεται στις κινήσεις. Οι τόνοι του άσπρου και του μαύρου ταιριάζουν τέλεια με το σχέδιο και το μελάνωμα (κι εδώ) είναι πανέμορφο! Η έκδοση είναι μεγάλη σε μέγεθος και δεμένη με καρφίτσα. Το χαρτί στο εσωτερικό είναι παχύ, πολύ απαλό στην υφή και τα καρέ είναι καλοτυπωμένα. Προσωπικά εξακολουθώ κι εδώ να προτιμώ λίγο πιο παχύ το χαρτί του εξώφυλλου, καθώς με αυτό το πάχος είναι επιρρεπές στα τσαλακώματα. Συνοδευτικό υλικό, εκτός από τα social media του δημιουργού και λίγες πληροφορίες για την επιμέλεια του κόμικ, δεν υπάρχει. Βιογραφικό σημείωμα του δημιουργού Ο λογαριασμός του δημιουργού στο Facebook Ο λογαριασμός του δημιουργού στο Instagram

Το Comic N’ Play επιστρέφει για 21η χρονιά! Η μακροβιότερη έκθεση κόμικς στην Ελλάδα θα φιλοξενηθεί για μια ακόμη χρονιά στην Αποθήκη Γ΄ στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης και, όπως κάθε χρόνο, θα πλαισιωθεί από πλήθος εκδηλώσεων για μικρούς και μεγάλους, λάτρεις των κόμικς και μη. Πάντα σε συνεργασία με τον Ε.Σ.Φ.Ι.Π.Σ. και με την δημοφιλή έκθεση παιχνιδιών φαντασίας και στρατηγικής και πάντα με ελεύθερη είσοδο! Περισσότεροι από 20 εκθέτες, ισάριθμες συλλογικότητες, δημιουργικές ομάδες και δεκάδες καλλιτέχνες, μαζί με τους περισσότερους από 4.000 μεμονωμένους επισκέπτες της μοναδικής αυτής τριήμερης πολυεκδήλωσης, ανακάλυψαν πέρυσι εμπνευσμένες ιδέες για δώρα, βιβλία, περιοδικά κόμικς, παιχνίδια και χόμπι. Φέτος, ακόμα πλουσιότερο σε αριθμό συμμετοχών και με τιμώμενο καλλιτέχνη τον δημιουργό κόμικς και εικονογράφο Πέτρο Χριστούλια, η Comic N’ Play έχει «ηρωϊκό» χαρακτήρα και φιλοδοξεί να εξερευνήσει την ιδέα της υπέρβασης της ανθρώπινης φύσης μέσα στο χρόνο. Εξήντα νέοι (και όχι και τόσο νέοι) δημιουργοί κόμικς, από διάφορες περιοχές της Ελλάδας, καταγράφουν και εικονογραφούν ΕΠΟΧΕΣ ΓΙΑ ΗΡΩΕΣ, σε μια απόπειρα να αποτυπώσουν τις πολλαπλές διαστάσεις «μεγάλων» δράσεων και γεγονότων. Πριν λοιπόν τις φετινές γιορτές των Χριστουγέννων η Θεσσαλονίκη γιορτάζει στο Comic N’ Play! Μείνετε συντονισμένοι για περαιτέρω ανακοινώσεις και λεπτομέρειες! Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφτείτε: την επίσημη ιστοσελίδα μας: https://www.comic-n-play.gr την επίσημη σελίδα μας στο f/b: https://www.facebook.com/comicnplay.gr

To 2017 o Δημήτρης Αγκαράι κυκλοφορεί υπό την μορφή αυτοέκδοσης τον Σύμβουλο Ερωτικών Υποθέσεων, ένα κόμικ που εμπνέεται τόσο από το Αθηναϊκό τοπίο, όσο κι από τα διάφορα γεγονότα και καταστάσεις που υπήρχαν στην Αθήνα την περίοδο της βαθιάς κρίσης. Ένα νουάρ σενάριο με λογοτεχνική υφή (όχι σε όλα τα σημεία) κι αξιόλογο τρόπο αφήγησης, που θυμάμαι ότι μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση όταν το διάβασα. Η έκδοση (όπως ήταν φυσικό) εξαντλήθηκε και ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να επανακυκλοφορήσει αυτή την φορά υπό την μορφή μιας πιο επαγγελματικής δουλειάς, υπό την αιγίδα μίας μεγάλης εταιρίας στον χώρο, της Jemma. Αυτό που κάνει εντύπωση είναι ότι δεν αποδόθηκε αυτούσιο το κόμικ, αλλά έχει επιδεχθεί αλλαγές σε πολλά σημεία. Από το σενάριο και τους διαλόγους, μέχρι και το σχέδιο, το οποίο αποτελεί και την μεγαλύτερη έκπληξη του κόμικ. Το φινάλε μάλιστα είναι δικαίως... έγχρωμο. Ο δημιουργός στους λογαριασμούς του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχει ανεβάσει εικόνες με διαφορές ανάμεσα στην παρούσα έκδοση και την προηγούμενη. Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, οι αλλαγές είναι κάτι περισσότερο από αισθητές Αν και το φανζίν αποτελούσε κι εκείνο μία εξαιρετική εκδοτική προσπάθεια, εντούτοις και η έκδοση της Jemma κυμαίνεται στα γνωστά στάνταρ της. Το μέγεθός της θυμίζει BD, η ράχη είναι πολύ στιβαρή, ενώ οι εσωτερικές σελίδες αποτελούνται από ματ χαρτί, αλλά με καλής απόδοσης εκτύπωση. Σαν συνοδευτικό υλικό μπορούμε να εντάξουμε μία σελίδα με λίγα λόγια για το κόμικ και μία σελίδα με μία σύντομη βιογραφία του δημιουργού. Τέλος, οφείλουμε να αναφέρουμε ότι την γραφιστική επιμέλεια την έχει κάνει η Ελευθερία Σκλάβου. Ο λογαριασμός του δημιουργού στο Facebook Ο λογαριασμός του δημιουργού στο Instagram