Αναζήτηση στην Κοινότητα

Οι βιογραφίες καλλιτεχνών και διασήμων πάσης φύσεως είναι πολύ δημοφιλείς τα τελευταία χρόνια, τόσο στα κόμικς, όσο και στα βιβλία και τον κινηματογραφο. Προσωπικά δεν είμαι φαν του είδους. Συνήθως είναι είτε αγιογραφίες, είτε δαιμονοποιήσεις, είτε βαρετές. Ευτυχώς η συγκεκριμένη δεν ήταν! Ήταν ένα παράξενο γοητευτικό μείγμα από τραγούδια, αναμνήσεις, στιγμιότυπα της ζωής ενός καταραμένου ποιητή και θραύσματα μύθων . To κόμικ κυκλοφόρησε με αφορμή τα 60α γενέθλια του Cave και κυκλοφόρησε λίγο καιρο πριν την συναυλία του στην Αθήνα. Εξαιρετική κίνηση της εκδοτικής να μας δώσει αυτό το ξεχωριστό κόμικ , που - πιστέψτε με - μπορούν να το απολαύσουν όχι μόνο οι φανς του Cave, αλλά και πολλοί άλλοι -όσοι αγαπούν τέτοιου ειδους κόμικς γενικά, κί οχι τα βιογραφικά συγκεκριμένα. Ο Kleist ζωντανεύει τα τραγούδια του Cave στο χαρτί με μεγάλη ευρηματικοτητα και ευαισθησία και μας κάνει κοινωνούς ενός κόσμου όμορφα δαιμονικά πλασμένου Σας συμβουλεύω να το διαβάσετε υπό τους ήχους των Folsom Prison Blues, Shivers, Jangling Jack, Pleasure Is The Boss, Junkyard, King Ink, A Dead Song, Love Letter, Cabin Fever, Mutiny In Heaven, Tupelo, Swampland, The Mercy Seat, Mercy, Hallelujah, Red Right Hand και Higgs Boson Blues που ακούγονται και στο κομικ. Έχει περάσει η εποχή που ήμουν μεγάλη φαν του Cave - ακόμα γουστάρω τα τραγούδια του φυσικά, αλλά δεν πωρώνομαι πλέον τοσο. Ως ακραία προσωπικότητα είχε σίγουρα υλικό να δώσει - ήταν όμως κι ο Kleist που με εντυπωσίασε σ'αυτό το κόμικ με το ταλεντο του, εξίσου με τον Cave. Ωρα να εξερευνήσω τις υπόλοιπες δημιουργίες του - κυκλοφορούν ήδη στα ελληνικά ο Johnny Cash κι ο Μποξερ, η Αβάνα (που δε μου είχε κανει τόση εντύπωση - θα την ξανατσεκαρω ομως) κι ο Κάστρο Συνέντευξη του Ράϊνχαρτ Κλάϊστ Σχετικό άρθρο

Συνέντευξη του Ράϊνχαρτ Κλάϊστ στην Ξένια Κουναλάκη (Καθημερινή) Ράινχαρντ Κλάιστ: «Ο Νικ Κέιβ είναι ένα είδος Θεού» Ο Ράινχαρντ Κλάιστ είναι Γερμανός συγγραφέας κόμικς και αγαπάει τον Νικ Κέιβ. Μετά τον Τζόνι Κας και τον Ελβις Πρίσλεϊ αποφάσισε να αφιερώσει το επόμενο βιβλίο του στον Αυστραλό μουσικό, ο οποίος έδωσε τις –ροκ– ευλογίες του στο εγχείρημα. Το «Mercy on me» μεταφράστηκε από τον Γιώργο - Ικαρο Μπαμπασάκη και κυκλοφορεί στη χώρα μας από τις εκδόσεις Οξύ. Στη γραπτή συνέντευξή του με την «Κ», ο Κλάιστ εξηγεί αν πρόκειται για βιογραφία, αγιογραφία ή επιστημονική φαντασία. – Τι είναι στο βιβλίο σας αληθινό, τι είναι αποκύημα της φαντασίας σας και ποιο υλικό έχετε αντλήσει από τα τραγούδια του; Παίζει κάποιο ρόλο αυτή η αναλογία; – Στην πραγματικότητα καμία: το ροκ εν ρολ ανέκαθεν αναφερόταν σε θρύλους και μύθους. Υπάρχουν πραγματικά γεγονότα στο βιβλίο αλλά και πολλά τα οποία εμπνεύστηκα. Οταν διηγούμαι κάτι για τον Νικ Κέιβ, πρέπει να δείξω από πού προέρχεται και πώς εξελίχθηκε σε αυτό που είναι σήμερα. Εικονογραφημένα τραγούδια του αφηγούνται κομμάτια της βιογραφίας του. Ετσι πετυχαίνω κάποια απόσταση. Ο αναγνώστης, όμως, παίρνει μια αίσθηση της ιστορίας. Νομίζω πως έτσι προσεγγίζω περισσότερο τον Κέιβ από ό,τι αν αράδιαζα μία σειρά από γεγονότα. – Γνωριστήκατε με τον Νικ Κέιβ; Πώς σας φάνηκε σε προσωπικό επίπεδο; – Ναι, ο Νικ ήταν εξαρχής θετικός. Αγαπάει τα κόμικς και είχε διαβάσει το graphic novel μου για τον Τζονι Κας. Με βοήθησε πάρα πολύ. Ειδικά στην ανάπτυξη των πρώτων ιδεών και σκέψεων, συνέβαλε διαρκώς να απομακρύνομαι από τα αδιάφορα γεγονότα. Μου είπε κάποια στιγμή: Κάνεις κόμικς, μπορείς να κάνεις τα πάντα, να εκτοξευθείς στο Διάστημα. Κι αυτό έκανα. – Ζηλεύετε λίγο τη μετα-πανκ περίοδο που έζησε ο Κέιβ στο Δυτικό Βερολίνο πριν από την πτώση του Τείχους; – Ηρθα για πρώτη φορά στο Βερολίνο το 1996. Εκείνη την εποχή το Βερολίνο περιβαλλόταν από μυθική αίγλη. Προσγειώθηκα στην τέκνο σκηνή, επομένως ο Κέιβ και οι φίλοι του ήταν πολύ μακριά μου. Τώρα βλέπω την περίοδο εκείνη με πόνο, αφού όλα ήταν δυνατά, υπήρχε μια έκρηξη δημιουργικότητας και στο Βερολίνο μπορούσε κανείς να ζήσει τσάμπα. Ολα αυτά έχουν παρέλθει. Ξέρω, όμως, από φίλους μου που έζησαν τη συγκεκριμένη εποχή: Δεν ήταν όλα υπέροχα. Πολλοί έφυγαν καθ’ οδόν. – Θα δίνατε το Νομπέλ Λογοτεχνίας στον Νικ Κέιβ; Ή μήπως ακολουθεί ένα κόμικ για τον Μπομπ Ντίλαν; – Οχι, το παραδέχομαι δημοσίως, ο Ντίλαν δεν είναι πολύ του γούστου μου. Ακόμη κι αν είναι ένας έξοχος αφηγητής ιστοριών όπως και ο Κέιβ. Δεν θα έδινα, όμως, ούτε το Νομπέλ στον Κέιβ. Νομίζω ότι θα το μισούσε. – Πώς σκεφτήκατε να εικονογραφήσετε μια βιογραφία για τον Κέιβ; Πιστεύετε ότι είναι τόσο σημαντικός όσο ο Ελβις ή ο Τζονι Κας; Ή μήπως κρύβεται πίσω από αυτά τα ονόματα το προσωπικό μουσικό σας γούστο; – Φυσικά είμαι οπαδός. Ωστόσο, δεν ήταν ο μοναδικός λόγος. Ο Νικ Κέιβ είναι ένας υπέροχος αφηγητής στη μουσική του, η οποία είναι ιδιαίτερα παραστατική. Οταν μάλιστα είχα την ευκαιρία να του προτείνω προσωπικά το εγχείρημα και συμφώνησε, η απόφαση ελήφθη. – Ακούτε ακόμη και τα νέα του άλμπουμ (π.χ. το «Skeleton tree»); Ή αγαπάτε μόνο το πρώιμο έργο του; – Ακούω τα πάντα εκτός από το παλιό υλικό των Birthday Party. Στη διάρκεια της δουλειάς μου, όμως, δεν μπορώ να ακούσω πολύ Κέιβ. Η μουσική του μού αποσπάει την προσοχή, δεν μπορώ να την ακούω παράλληλα. – Σε πόσες συναυλίες του έχετε πάει και ποια ήταν η καλύτερη; – Νομίζω επτά, η καλύτερη ήταν σίγουρα στο Greenville Festival το 2013. Ημουν με μερικούς φίλους εκεί. Ξαφνικά ξέσπασε κακοκαιρία και η συναυλία έπρεπε να διακοπεί. Κατάφερα, όμως, να συναντήσω για πρώτη φορά τον Νικ Κέιβ backstage με φόντο τη θεομηνία. Ετσι πρέπει να ξεκινήσει το κόμικς με τον Νικ Κέιβ, σκέφτηκα. – Δεν πολυκατάλαβα το τέλος του κόμικς. Εννοείτε ότι μέσω CERN πραγματοποιεί ένα ταξίδι στον χρόνο και καταλήγει στο μέλλον; – Είναι ένα ταξίδι στην απαρχή της καλλιτεχνικής δημιουργίας, στην οποία βασίζεται ο κόσμος. Εκείνος, ως καλλιτέχνης, δημιουργεί κόσμους, ανθρώπους και όταν μιλάει για τον εαυτό του, διαμορφώνει και αυτόν. Στο κόμικς μου λοιπόν οι ήρωές του ζωντανεύουν και αντιπαρατίθενται μαζί του, τον ρωτούν γιατί τους σκότωσε. Ως δημιουργός του κόσμου ο Κέιβ, όπως και κάθε καλλιτέχνης, είναι ένα είδος Θεού στο δικό του σύμπαν. Το μποζόνιο του Χιγκς, το οποίο αποκαλείται και σωματίδιο του Θεού, όπως περιγράφω στο βιβλίο μου, είναι η πρώτη σπίθα της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Ο Νικ αναζητεί και μπαίνει στον επιταχυντή των σωματιδίων τη στιγμή που γύρω του ξεσπά η Αποκάλυψη. Οπως συμβαίνει και στο ομώνυμο τραγούδι. – Κάποιες στιγμές το βιβλίο σας θυμίζει ταινία του Τζιμ Τζάρμους. Οι δυο τους είναι, άλλωστε, φίλοι. Μήπως επηρεαστήκατε από τον σκηνοθέτη; – Λιγότερο από τον Τζάρμους, αν και οι ταινίες του μου αρέσουν πολύ. Περισσότερο από τον Κρίστοφερ Νόλαν, όσον αφορά την ασυνήθιστη αντιμετώπιση του χρόνου. Εμπνέομαι συχνά από ταινίες και τις αναλύω για να βρω πώς μπορώ να αφηγηθώ ορισμένες σκηνές. Τα κόμικς μου θέλω να προβάλλονται στο μυαλό των αναγνωστών σαν καλή ταινία. ΠΗΓΗ: Καθημερινή

Τιμή καταλόγου: 16,10€ Η ίδια εκδοτική που το 2010 κυκλοφόρησε το Ποιος Σκότωσε τον Κύριο Χ; μας παρουσιάζει ένα ακόμα graphic novel εκπαιδευτικού περιεχομένου. Σε σχέση με το προαναφερθέν κόμικ του οποίου οι λύσεις βασίζονται στα μαθηματικά, σε αυτό το graphic novel αντικείμενο μελέτης είναι η Πληροφορική και ο Προγραμματισμός. Μια παρέα 5 φοιτητών, προσκαλούνται από τον Δρα. Τom Cat στο εργαστήριό του, το Cryptonus, προκειμένου να λύσουν διάφορους γρίφους πληροφορικής. Όπως συμβαίνει και με τα escape rooms, αφού λύσουν έναν γρίφο περνούν στο επόμενο δωμάτιο, όπου καλούνται να λύσουν τον επόμενο, και ούτω καθεξής. Αν καταφέρουν να λύσουν και τον τελευταίο γρίφο, ο Δρ. Cat θα τους μάθει τα μυστικά της Πληροφορικής και του Προγραμματισμού. Το βιβλίο διαβάζεται μεν και χωρίς να έχει κανείς γνώσεις πληροφορικής, αφού αν δεν θέλει να λύσει τα προβλήματα μπορεί απλά να προχωρήσει στο επόμενο κεφάλαιο, αλλά αν κάποιος είναι γνώστης του πεδίου αυτού μάλλον είναι καλύτερα γιατί συμμετέχει περισσότερο στη πλοκή. Στο τέλος του βιβλίου υπάρχουν οι λύσεις για όλα τα προβλήματα, ενώ στο τέλος κάθε κεφαλαίου υπάρχει ένα QR CODE ώστε αν θέλει κανείς να λάβει μερικές παραπάνω ειδικές γνώσεις στο κινητό του. ellinoekdotiki.gr

ΑΡΚΑΣ "Ζωή Μετά Χαμηλών Πτήσεων" Σκηνοθεσία: Δημήτρης Αγοράς 2ος χρόνος Θέατρο Σημείο Από 5 Οκτωβρίου 2017 Γιαγιά Ιουλία «Τα έχω 400! Η φίλη μου η Ελπινίκη είναι δέκα χρόνια μικρότερη μου και δε θυμάται ούτε το όνομα του άντρα της.» Στέλλα «Αλτσχάιμερ;» Γιαγιά Ιουλία «Οχι, Χαρίλαος» Οι ήρωες του ΑΡΚΑ, μετά τις sold out εμφανίσεις τους, ξεπηδούν για 2η χρονιά μέσα από τις σελίδες των κόμικς και ανεβαίνουν από τις 5 Οκτωβρίου στο θέατρο Σημείο, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Αγορά. Η "Ζωή Μετά", ο "Ισοβίτης", οι «Χαμηλές Πτήσεις», ο "Καστράτο", το "Μαλλί με Μαλλί" πρωταγωνιστές στην ξεκαρδιστική παράσταση «Ζωή Μετά Χαμηλών Πτήσεων», που θα φέρει λυτρωτικό γέλιο στα χείλη κάθε πικραμένου. Ο Μπαμπάς Σπουργίτης προσπαθεί να ξεπεράσει την προδοσία της σπουργιτίνας, να βρει καινούργια σύντροφο και να χαλιναγωγήσει το "τέρας" που έχει για γιο. Ο Ισοβίτης βρίσκει παρηγοριά στο μοναδικό πλάσμα που του προσφέρει τη φιλία του με το αζημίωτο, τον βρωμερό ποντικό Μοντεχρήστο, ενώ ο Θανατοποινίτης γράφει την αυτοβιογραφία του περιμένοντας χάρη. Η Λουκρητία θέλει απελπισμένα σεξ, μα η σκληρή μοίρα είναι το μόνο σκληρό πράγμα που συναντά, καθώς συγκάτοικος της είναι ο ευνούχος Καστράτο. Σ' ένα κομμωτήριο, οι γλώσσες κόκαλα δεν έχουν και κόκαλα σπάνε, με τις πελάτισσες να είναι έτοιμες να πιαστούν μαλλί με μαλλί. Τέλος, στην κόλαση και στον παράδεισο τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως μας τα είπαν. Ζωή μετά υπάρχει, αλλά κάτι μας θυμίζει από τα πριν. Στη «Ζωή Μετά Χαμηλών Πτήσεων», τα κείμενα και οι χαρακτήρες του αγαπημένου σκιτσογράφου ζωντανεύουν, σχολιάζοντας με λιτό αλλά καυστικό τρόπο την καθημερινότητα του σύγχρονου Έλληνα, τις ανθρώπινες σχέσεις, τους φόβους, τους πόθους και τις μεταφυσικές του ανησυχίες. Μια παράσταση που απευθύνεται με τόλμη σε όλους όσοι αγαπούν τον ΑΡΚΑ και δε φοβούνται να κοιτάξουν με σαρκασμό το πρόσωπό τους στον καθρέφτη. ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ Συγγραφέας: ΑΡΚΑΣ Θεατρική Διασκευή / Σκηνοθεσία: Δημήτρης Αγοράς Πρωτότυπη Μουσική Σύνθεση: Μάνος Αντωνιάδης Κοστούμια: Κωνσταντινιά Βαφειάδου Σκηνικά: Δημήτρης Αγοράς - Μαρία Κακάρογλου Κίνηση: Αντιγόνη Γύρα Φωτισμοί: Anti Steve Βοηθός Σκηνοθέτη: 'Ελενα Τυρέα Γραφιστική Επιμέλεια/ Σχεδιασμός Αφίσας: Σοφία Αποστολοπούλου Φωτογραφίες: Νίκος Πανταζάρας Κομμώσεις: Γιώργος Νικολαΐδης Με τους: Δημήτρη Αγορά, Έλενα Αρβανίτη, Αλέξη Βιδαλάκη, Δημήτρη Κανέλλο, Στέφανο Κοσμίδη, Μαρία Μπαλούτσου, Χαρά Τσιτομενέα Μέρες και ώρες παραστάσεων Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21:15 Κυριακή στις 18:15 Διάρκεια: 90 λεπτά (χωρίς διάλειμμα) Τιμές Εισιτηρίων Γενική είσοδος: 15,00 ευρώ Μειωμένο: 12,00 ευρώ (Φοιτητές/ Μαθητές / Σπουδαστές/ Κάτοχοι Κάρτας Πολυτέκνων/ ΑμΕΑ) Κάτοχοι Κάρτας Ανεργίας (ΟΑΕΔ): 10 ευρώ Ατέλειες: 5,00 ευρώ ΠΡΟΦΟΡΑ ΠΡΟΠΩΛΗΣΗΣ αγοράστε τα εισιτήριά σας στην εκπτωτική τιμή προπώλησης: 12€ URL: http://arkas-theatro.gr/ FB: Ζωή Μετά Χαμηλών Πτήσεων/ΑΡΚΑΣ Παραγωγή κινητήρας Ερεχθείου 22, Ακρόπολη | Τηλ: 2109248328 | www.kinitiras.com Email: info@kinitiras.com FB: Kinitiras ΠΗΓΗ

Μία εκδοτική που δεν έχει άλλο κόμικ στον κατάλογό της, μας έδωσε προσφάτως αυτό το άλμπουμ του Ριαντ Σατούφ, γνωστού κυρίως από το πολυβραβευμένο του αυτοβιογραφικό έργο L'Arabe du Futur. To άλμπουμ αποτελείται από ολοσέλιδα στριπάκια που περιγράφουν τη ζωή μίας 10χρονης κοπέλας της Εστέρ. Καθημερινότητα μιας μαθήτριας, σχέσεις με φίλες, τα αγόρια, η λατρεία για τον πατέρα, η αντιπαλότητα για τον αδερφό. Τα στριπάκια βέβαια ενώνονται σε μία μεγαλύτερη ιστορία, αλλά εν τέλει είναι αυτοτελή με δικό τους τίτλο. Έτσι είχαν δημοσιευτεί κιόλας εβδομαδιαία στο L'Obs (παλιότερα γνωστό ως Nouvel Observateur). Το έργο είναι ωραίο. Δεν ξέρω πως θα το εκτιμήσει κάποιος που δεν είναι γονιός ή μαθητής/έφηβος, αλλά εμένα μου άρεσε. Γέλασα σε αρκετά σημεία και γενικά το βρήκα αρκετά χαριτωμένο. Το στυλ του είναι το γνωστό στυλ του Ριαντ Σατούφ. Σχεδιάζει ασπρόμαυρο και χρωματίζει με κάποια μονοχρωμία τα καρέ. Τα χρώματα είναι από ότι αισθάνομαι με κάποια συγκεκριμένη σημασία, αλλά δεν έκατσα να τα αποκρυπτογραφήσω όλα, δεν ήταν όσο εύκολο ήταν στον Άραβα του μέλλοντος. Και ξανά γεμίζει τα καρέ του με επεξηγηματικά βελάκια που κάνουν την ανάγνωση πολύ διασκεδαστική και ευχάριστη. Το προτείνω μεν, αλλά αντιλαμβάνομαι ότι κάποιες ηλικίες θα το βρούν εντελώς αδιάφορο. Παρόλα αυτά δεν μπορώ να μην κάνω μία κριτική ή να μην εκφράσω την απορία μου για την επιλογή του τίτλου. Ο ίδιος δημιουργός, στον ίδιο εκδότη, έχει δημοσιεύσει ένα έργο που έχει σαρώσει βραβεία και πωλήσεις. Απευθύνεται σε όλους, έχει ενδιαφέρον θέμα, έχει μεταφραστεί παντού. Επιλέχθηκαν τα Ημερολόγια της Εστέρ για ποιο λόγο; Για να τα πάρουν μαθητές και έφηβοι και να τα βάλουν δίπλα στα ημερολόγια του Σπασίκλα και της Ξενέρωτης; Επειδή μπορεί να κάνει γκελ στους μικρότερους; Είναι σα να προτιμάς να δείξεις τις ιστορίες του Μπάρμπα αντί για το Cars, επειδή τα πιτσιρίκια σπάνε περισσότερη πλάκα με τον Μπάρμπα. Τέλος πάντων, επιλογές είναι αυτές, εύχομαι τα καλύτερα και ειδικά σε κάποιους θα αρέσει και ελπίζω να πουλήσει κιόλας για να δούμε όλα τα τεύχη και ενδεχομένως και το κυρίως έργο, τον Άραβα του μέλλοντος. ΤΙΜΗ: 17 ευρώ

Νόμιζα πως υπήρχε ήδη θέμα για την συνέχεια του Secret Service, αλλά είχαμε μείνει στην ανακοίνωση πως θα γυριστεί η συνέχεια. Έρχεται στις 16 Ιουνίου του 2017 η συνέχεια της αναπάντεχης επιτυχίας Kingsman: The Secret Service που βασίστηκε στο κόμικ των Μαρκ Μιλάρ και Ντέιβ Γκίμπονς. Η υπόθεση της νέας ταινίας (σύμφωνα με το Deadline): ''The Golden Circle" picks up from where 2014's "Kingsman: The Secret Service" left off, with Egerton's Eggsy heading to the United States to join forces with the "Statesman," the Kingsman agency's American counterpart, following the destruction of Kingsman HQ by evil mastermind Poppy (Moore).'' Την σκηνοθεσία την ανέλαβε πάλι ο Μάθιου Βον, ενώ η ταινία έχει προσθέσει στο καστ της τους: Channing Tatum, Julianne Moore, Halle Berry Pedro Pascal (Ο Όμπεριν Μαρτέλ του GOT) και τον Jeff Bridges που μόλις ανακοινώθηκε. http://www.comicbookresources.com/article/elton-john-confirms-kingsman-golden-circle-role http://www.comicbookresources.com/article/channing-tatum-joins-kingsman-sequel-kingsman-the-golden-circle http://www.comicbookresources.com/article/jeff-bridges-joins-kingsman-the-golden-circle http://www.comicbookresources.com/article/kingsman-poster-teases-major-characters-return Υ.Γ. Και για όσους στεναχωρήθηκαν [imdb=tt4649466]

Ακόμα μια αυτοέκδοση από το φετινό AthensCon (δεν γνωρίζω αν έχει κυκλοφορήσει και πιο πριν). Τεύχος 32 σελίδων, ασπρόμαυρο, σε σενάριο και σχέδιο του Παναγιώτη Βλάμη. Σε διαστάσεις 17x26 εκ. Το τεύχος είναι στα αγγλικά, και η ιστορία αναφέρεται σε μια ομάδα μεταλλωρύχων σε κάποιον ξένο πλανήτη. Αποτελεί ουσιαστικά prequel από το ομώνυμο webcomic που δημοσιεύεται στη σελίδα landsweepers.com

Ημερομηνία κυκλοφορίας: Δευτέρα 20/2

Στα εξωτικά Εξάρχεια δεν φυτρώνουν μόνο νεράντζια Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Τα Εξάρχεια για τους αμύητους φαντάζουν τόπος εξωτικός και μαγεμένος. Μύθοι και θρύλοι αλλά και τερατολογίες τα συνοδεύουν στις αφηγήσεις και τα παραμύθια. Μέχρι να τα επισκεφτείς. Και να νιώσεις ζεστά και οικεία, αν το θες. Αντικρίζοντας ενδιαφέροντες ανθρώπους και μέρη ποτισμένα από μια άγραφη εναλλακτική Ιστορία. Και από δακρυγόνα Ο λόφος του Στρέφη, η πλατεία, η Τσαμαδού, η Μεθώνης, η Βαλτετσίου, η Αραχώβης, τα κατειλημμένα κτίρια, το Βοξ, το Πάρκο Ναυαρίνου, το Πολυτεχνείο, ο Λυκαβηττός στο βάθος να ρίχνει τη σκιά του, η λαϊκή αγορά και το Αστυνομικό Τμήμα στην Καλλιδρομίου, ο Αστέρας Εξαρχείων, τα σουβλατζίδικα και τα καφέ, τα βιβλιοπωλεία και τα τυπογραφεία. Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες, οι πολιτικοί ακτιβιστές, οι παλαιοπώλες, οι τοξικοεξαρτημένοι. Ο μικρόκοσμος της ιστορικής περιοχής της Αθήνας αποτελεί το επίκεντρο στα «Εξάρχεια – Το Πικρό Νεράντζι» των Δημήτρη Μαστώρου και Nicolas Wouters (εκδόσεις Χαραμάδα, μετάφραση Μαρία Χρίστου). Με την, κατά πώς φαίνεται, απολύτως εσκεμμένη επιλογή των δημιουργών να εστιάσουν το ενδιαφέρον τους, και συνεκδοχικά να στρέψουν την προσοχή των αναγνωστών, στα πρόσωπα και όχι στον τόπο ή στα γεγονότα. Ωστόσο, στην πιο παρεξηγημένη γειτονιά της Αθήνας, οι πιο απλές και καθημερινές ανθρώπινες ιστορίες επηρεάζονται καθοριστικά από τον τόπο εντός του οποίου εκτυλίσσονται. Τα γκράφιτι στους τοίχους, οι διαδηλώσεις, οι γείτονες, τα κτίρια, τα αδέσποτα σκυλιά, οι μουσικές και τα τραγούδια, οι συνελεύσεις και οι επιτροπές των κατοίκων, οι εντάσεις και οι καβγάδες, οι πολιτικές συζητήσεις και δράσεις, τα πάντα δείχνουν να καλύπτονται από την αύρα που αναδίδει ένα παρελθόν (και παρόν) πλημμυρισμένο από πολιτική και πολιτισμό. Και με την ευωδιά των πανταχού παρόντων νεραντζιών που αν τολμήσεις να τα δοκιμάσεις, γεύεσαι μια μοναδική πίκρα. Αυτήν την όψη των Εξαρχείων παρουσιάζει με απόλυτη επιτυχία το βιβλίο των Μαστώρου και Wouters. Εχοντας όμως για πρωταγωνιστή έναν νέο που επιστρέφει στην περιοχή μετά από μακρόχρονη απουσία στο εξωτερικό και προσπαθεί να προσαρμοστεί, να θυμηθεί, να ταιριάξει, να κατανοήσει τις αλλαγές και, αν τα καταφέρει, να ξαναδεθεί με πρόσωπα και πράγματα. Αυτό είναι και το δυνατό σημείο της αφήγησης στα «Εξάρχεια», η εμπλοκή του κεντρικού χαρακτήρα, δηλαδή, με την πραγματικότητα ως ενεργού μέρους της και όχι ως παντεπόπτη και κριτή ή αποστασιοποιημένου και τουρίστα. Δεν κάνουν ντοκιμαντέρ ούτε δημοσιογραφική έρευνα οι δημιουργοί των «Εξαρχείων». Αφηγούνται μια ιστορία και όχι την Ιστορία. Τα σχέδια του Μαστώρου είναι συναρπαστικά, εξπρεσιονιστικά και γκροτέσκα κάποιες στιγμές, «φωτογραφικά» κάποιες άλλες, με γωνίες λήψης που καταγράφουν τα Εξάρχεια από κάθε πιθανή θέση, από μπαλκόνια και πεζοδρόμια, από ταράτσες, από εδάφους και αέρος. Επηρεασμένα πιθανώς από το καρναβαλικό στοιχείο δημιουργών όπως ο Γιάννης Καλαϊτζής στην «Τσιγγάνικη Ορχήστρα» ή οι Munoz και Sampayo στις σκηνές μητροπολιτικής, αστικής παράνοιας των κόμικς τους, τα ασπρόμαυρα σκίτσα των προσώπων που παραμορφώνονται, ιδρώνουν, ξεφυσούν, κραυγάζουν, αγκομαχούν, γίνονται τόσο εκφραστικά που θαρρείς πως νιώθεις την ανάσα τους και ακούς τις φωνές τους. Με αποκορύφωμα το συγκλονιστικό εξασέλιδο, χρωματισμένο με το κόκκινο της φωτιάς, που εικονογραφείται από την οπτική γωνία του ανάπηρου σκύλου, μια τεχνική που είχε χρησιμοποιήσει παλαιότερα και ο Matt Fraction στο «Hawkeye» αφιερώνοντας ένα ολόκληρο τεύχος στα μάτια και στα αυτιά του σκύλου–πρωταγωνιστή και στον τρόπο που αντιλαμβάνεται τον κόσμο γύρω του. Πρόσφατα, στο «Εδώ Ελεύθερα Εξάρχεια» (Εκδόσεις των Συναδέλφων, 2015), οι Νίκος Κουφόπουλος και Νικόλας Αγάθος φιλοτέχνησαν σε κόμικς μια σπουδαία ιστορική καταγραφή και διαδρομή της περιοχής, με πολλές και ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες και δεκάδες αναφορές σε ονόματα και γεγονότα που τη στιγμάτισαν. Παλαιότερα, στο αφιέρωμα για τα Εξάρχεια του περιοδικού «Γαλέρα» (2008), δημοσιογράφοι, δημιουργοί κόμικς, γελοιογράφοι, αρθρογράφοι και εικαστικοί είχαν σχηματίσει ένα μοναδικό κολάζ γνώσεων και εμπειριών για την περιοχή. Τα Εξάρχεια, όμως, των Μαστώρου και Wouters είναι πιο προσωπικά, δεν επιδιώκουν την ακρίβεια της επιστημονικής έρευνας ούτε την επαλήθευση των τεκμηρίων και των αποδείξεων, δεν αξιώνουν να κριθούν στο επίπεδο της πληρότητας ή της ολότητας του θέματος. Το έργο τους είναι μια fiction ιστορία που θα μπορούσε να είναι αληθινή. Κι αυτό είναι που δίνει και τα «ελαφρυντικά» στους δημιουργούς του για τον «εξωτισμό» και τον «οριενταλισμό» με τον οποίο πιθανώς αντιμετωπίζουν σε ορισμένα σημεία της ιστορίας το θέμα τους. Χωρίς να έχουν κακές προθέσεις, δεν αποφεύγουν σε κάποιες περιπτώσεις άθελά τους να αναπαράξουν τα κακώς καθιερωμένα στερεότυπα, που με τη σειρά τους ανακυκλώνουν προκαταλήψεις και δημιουργούν τεχνητές αφηγήσεις θεωρώντας τα Εξάρχεια μια συνάθροιση μελών τριών – τεσσάρων υποτιθέμενων αρχετυπικών «φυλών» που συμβιώνουν σε μια εύθραυστη ισορροπία με φόντο πολεμικές σκηνές από αμάξια που καίγονται, από επεισόδια κ.λπ. Τέτοιου τύπου απλοποιημένες περιγραφές διαιωνίζουν τον φόβο και την επιθετικότητα των «νοικοκυραίων», των κυρ Παντελήδων και των Κορκονέων ενάντια στην πιο ζωντανή περιοχή της Αθήνας. Αλλωστε, τα Εξάρχεια δεν είναι τα ίδια για όλους. Παραφράζοντας το γνωστό σύνθημα, υπάρχουν «Ενα, δύο, τρία, πολλά Εξάρχεια». Τα Εξάρχεια των Μαστώρου και Wouters είναι μία από τις εκδοχές που μπορούν να υπάρξουν για την εμβληματική γειτονιά. Αυτή η εκδοχή είναι θαυμάσια αποδοσμένη στο εικαστικό επίπεδο και άρτια αφηγημένη. Δεν είναι, όμως, η μοναδική. Πηγή

To Moύfa είναι μια συλλογή με τα καλύτερα μονοσέλιδα στριπάκια της ομότιτλης σειράς του Γιώργου Κομιώτη, που δημοσιευόταν στο περιοδικό 9 της Ελευθεροτυπίας. Τα στριπ είναι αυτοτελή και ανεξάρτητα μεταξύ τους, κι ας εμφανίζονται κάποιοι ήρωες σε αρκετά από αυτά: ο χαζός μαθητής που δίνει πάντα τη λάθος απάντηση στη δασκάλα, ο Herr Doctor Pastourmas, ο Σέρλοκ με τον Γουάτσον και άλλοι. Η αρχική ενημέρωση για την κυκλοφορία αυτή είχε γίνει εδώ, απ' όπου "εκλάπη" και η παρακάτω σελίδα-δείγμα που ανέβασε ο GeoTrou ώστε να ξέρετε τι να περιμένετε:

Τιμή: 5 ευρώ Απρίλη του 2017 έκανε την εμφάνιση του στο Comicdom το πρώτο τεύχος του EARTH PLUS του Γιάννη Νικολούζου. Αν και παλιός στο χώρο ο Γιάννης με πολλές συμμετοχές σε διάφορα κόμικς, αυτή είναι η πρώτη του ατομική ολοκληρωμένη δουλειά. Το τεύχος αυτό μας εισάγει στον κόσμο του Earth+ με την ομάδα υπερκακών που ονομάζεται "Criminal Empire" να έχει κυριαρχήσει στη Γη και θέτει τις βάσεις για τη συνέχεια της ιστορίας που δείχνει αρκετά ενδιαφέρουσα. Το κόμικ είναι στα αγγλικά, σε μέγεθος 23x15,5 εκ. έγχρωμο με 28 σελίδες και το εξώφυλλο έχει ζωγραφίσει η Ελένη Τριγκατζη.

Τι γίνεται όταν μιά νυχτερίδα εισβάλλει στο σπίτι ενός καθηγητή και του διαταράσσει την κανονικότητά του; Και ακόμα τι γίνεται όταν η νυχτερίδα δέχεται επίθεση από τον καθηγητή χωρίς να καταλαβαίνει το γιατί; Δύο αλληλοσυνδεόμενα γεγονότα που σηματοδοτούν την έναρξη ενός πανέξυπνου υπαρξιακού διαλόγου μεταξύ των δύο με συνεχείς ανατροπές επιχειρημάτων του ενός από τον άλλο. Ο Σπύρος Δερβενιώτης αναπτύσσει πολύ όμορφα την ιστορία του Χρήστου Νάτση και μας χαρίζει ένα φανζινάκι με μιά ιστορία από αυτές που μόνο εκείνος ξέρει να φτιάχνει. Πέρασα πολύ όμορφα διαβάζοντάς το, οπότε, επειδή το ίδιο επιθυμώ και για σας, το συνιστώ σε μεγάλες δόσεις.

Τιμή καταλόγου: 5€ Στα πλαίσια του 3ου Athenscon που διοργανώθηκε το 2017,η JEMMA σε συνεργασία με τον βραβευμένο κομίστα Τάσο Μαραγκό,κυκλοφόρησε ένα πρωτότυπο sketchbook.Το εν λόγω sketchbook δημιουργήθηκε σύμφωνα με τα πρότυπα του Inktober,μιας ιδέας που ξεκίνησε το 2009 στην Αμερική.Κατά την ιδέα αυτή ο εκάστοτε κομίστας φτιάχνει ένα σκιτσάκι για κάθε ημέρα του μήνα (και συγκεκριμένα τον Οκτώβριο) και το ανεβάζει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.Όταν τελειώσει ο μήνας,όλα αυτά τα σκίτσα παίρνουν χάρτινη μορφή. Στο τομάκι αυτό,ο Μαραγκός δανείζεται στοιχεία από την διεθνή σκηνή (πολιτική,κινηματογραφική κα),καθώς επίσης αντλεί την έμπνευσή του από λέξεις που υπάρχουν σε μία promt list.Η δομή του τόμου περιέχει το σκίτσο στην δεξιά σελίδα,ενώ στην αριστερή απέναντι,ο αναγνώστης θα βρει ένα μικρό κείμενο που επεξηγεί αυτό το σκίτσο. Από καλλιτεχνικής άποψης το κόμικ παρουσιάζει ενδιαφέρον,λόγω της πρωτοτυπίας που το διακρίνει.Από εκεί και πέρα δεν προσφέρει χιούμορ ή κάποια σάτιρα του στυλ του Αρκά. Προσωπικά δεν μου έκανε ούτε κρύο,ούτε ζέστη.Οφείλω να ομολογήσω όμως ότι μερικά σκιτσάκια είναι πολύ επιτυχημένα. Η έκδοση της Jemma είναι μικρού μεγέθους,με κόλληση και παχύ χαρτί.Το εξώφυλλο είναι σαγρέ,ενώ διαθέτει και "αυτάκια".Στο ένα υπάρχουν πληροφορίες για το Inktober,ενώ στο άλλο ένα σύντομο βιογραφικό του δημιουργού.Επίσης,στις εσωτερικές σελίδες των εξώφυλλων,ο Μαραγκός μάς συστήνει τις δύο γάτες του. Παραθέτω δύο σελίδες από το εσωτερικό. Αφιέρωμα στον Τάσο Μαραγκό

Εφιάλτης ή πραγματικότητα; Η ανάγνωση των έργων του Λάβκραφτ δεν είναι εύκολη υπόθεση. Πρέπει να το πάρεις απόφαση ότι θα έχεις εφιάλτες. Αντίστοιχους με αυτούς των βασανισμένων πρωταγωνιστών του, αλλά και του ίδιου του συγγραφέα στην ταραγμένη ζωή του. Στη «Σκιά πέρα από τον χρόνο», ένας καθηγητής πανεπιστημίου ζει έναν τέτοιο εφιάλτη. Οχι μόνο στον ύπνο του. Από τους μεγαλύτερους συγγραφείς στην ιστορία της λογοτεχνίας τρόμου, ο Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ δημιούργησε ένα μοναδικό σύμπαν από αλλόκοτα τέρατα, φανταστικά πλάσματα, πολλαπλές διαστάσεις, ανατριχιαστικές καταστάσεις και απαγορευμένα βιβλία (το «Νεκρονομικόν» μνημονεύεται για ακόμη μια φορά). Συχνά στα έργα του, που εντάσσονται στη «Μυθολογία Κθούλου», ανυποψίαστοι και αθώοι άνθρωποι γίνονται έρμαιο υπερφυσικών και ανεξήγητων δυνάμεων που διαφεντεύουν τον κόσμο από τα βάθη του παρελθόντος. Οταν κάποιος ή κάτι διαταράξει την εύθραυστη αδράνειά τους, επιστρέφουν και σκορπούν τον τρόμο στοιχειώνοντας τα ανθρώπινα μυαλά που αδυνατούν να αντιληφθούν τη σκληρή πραγματικότητα που κρύβεται πίσω από τη βιτρίνα της ύπαρξης. Πολλές φορές, ωστόσο, όλα αυτά συμβαίνουν μόνο στο ανθρώπινο μυαλό. Αλλά μπορεί και όχι. «Συνέχισα να καταγράφω τα όνειρά μου… Ονειρα που έμοιαζαν τόσο με αναμνήσεις… Που γίνονταν ολοένα πιο ζωηρά και πιο αληθοφανή. Μετά από λίγον καιρό άρχισα να βλέπω ζωντανά όντα» αφηγείται ο πρωταγωνιστής του βιβλίου, καθηγητής στο πανεπιστήμιο Μισκατόνικ του Αρκαμ, Ναθάνιελ Πίζλι. Η «Σκιά πέρα από τον χρόνο», η τελευταία μακροσκελής ιστορία του Αμερικανού συγγραφέα, γραμμένη την περίοδο 1934-1935, συνδυάζει όλα αυτά τα βασικά συστατικά της επιτυχημένης συνταγής της λαβκραφτικής μανιέρας. Και η εκδοχή της σε κόμικς από τον I.N.J. Culbard (εκδόσεις Αίολος, μετάφραση: Θωμάς Μαστακούρης) επιχειρεί με αρκετά επιτυχημένο τρόπο να τα προσαρμόσει όλα σε μια πιο αφαιρετική μορφή ως προς τον λόγο, αλλά ιδιαιτέρως πλούσια ως προς την εικονοποίηση. Κεντρικό θέμα της «Σκιάς» είναι η προσπάθεια του καθηγητή να λύσει το μυστήριο της πενταετούς αμνησίας του και να βρει τις απαντήσεις στα ερωτήματα που τον βασανίζουν. Τι απ’ όσα θυμάται συνέβη στην πραγματικότητα και τι στη φαντασία του; Γιατί επέλεξαν αυτόν οι σκοτεινές δυνάμεις; Τι σκοπούς έχουν; Ποια η δυνατότητά του να παρέμβει και να αλλάξει τη ροή των γεγονότων; Στην αγωνιώδη έρευνά του θα έρθει αντιμέτωπος με αρχαίες οντότητες που εξουσιάζουν τον κόσμο (και το ανθρώπινο μυαλό) και θα βυθιστεί όλο και πιο βαθιά στην άβυσσο μιας απαγορευμένης γνώσης που είναι χρησιμότερο να αγνοεί κάποιος αν επιθυμεί να διατηρεί τα λογικά του. Ο Culbard, βραβευμένος στο παρελθόν με British Fantasy Award για ακόμη ένα έργο του Λάβκραφτ, τα «Βουνά της Τρέλας», και συνεργάτης μεγάλων εταιρειών όπως η DC, η Dark Horse και η Self Made Hero, κάνει φιλότιμες προσπάθειες να μεταφέρει στα σχέδιά του λίγη, έστω, από την αίσθηση της ανάγνωσης του πρωτοτύπου. Αν και κάτι τέτοιο είναι εξαιρετικά δύσκολο, ο Culbard τα καταφέρνει, τουλάχιστον σε δύο τομείς: στην απόδοση της μορφής των αποκρουστικών τεράτων και στην καταγραφή της άθλιας ψυχολογικής κατάστασης του σοκαρισμένου καθηγητή Πίζλι, που βρίσκεται παγιδευμένος ανάμεσα σε δυνάμεις που δεν μπορεί ούτε κατ’ ελάχιστο να ελέγξει. Κατά τα άλλα, «Η Σκιά πέρα από τον χρόνο» σε κόμικς δεν δείχνει ότι έχει να προσφέρει και πολλά στους φανατικούς και πιστούς αναγνώστες του Λάβκραφτ. Μπορεί όμως να παρακινήσει κάποιους άλλους να ασχοληθούν περαιτέρω με το έργο του και να βυθιστούν σε φανταστικούς τρομακτικούς κόσμους πέρα από κάθε λογική. Και, επιπλέον, να προκαλέσει στον αναγνώστη ανατριχίλες, να τον αναγκάσει να ανάψει όλα τα φώτα, να κοιταχτεί στον καθρέφτη, να αναρωτηθεί για την προέλευση των ονείρων του και να αναθεωρήσει τον εγωκεντρισμό και τον ναρκισσισμό του. Πηγή

Γέφυρα μεταξύ παράδοσης και φαντασίας Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Ενα τοξωτό γεφύρι της Μακεδονίας και ένα εστιατόριο με το παράξενο όνομα «Γρα-Γρου» (εκδόσεις Ικαρος) γίνονται τόποι συνάντησης των ετερόκλητων περαστικών που μόνο τυχαία δεν βρίσκονται εκεί, σε μια ατμοσφαιρική ιστορία των Τάσου Ζαφειριάδη – Γιάννη Παλαβού (σενάριο) και Θανάση Πέτρου (σχέδια), που συνοδεύεται από ένα εξαιρετικό σάουντρακ του Μιχάλη Σιγανίδη Ο ηλικιωμένος εστιάτορας, ιδιοκτήτης του «Γρα-Γρου», παραμένει ένας τυπικός επαγγελματίας ακόμα και τη στιγμή που βρίσκεται μια ανάσα από την οικονομική καταστροφή. Ο νέος δρόμος που εγκαινιάζεται θα παρακάμψει το χωριό του και οι πελάτες θα μειωθούν δραματικά. Αυτός, όμως, δεν πτοείται. Γιατί βρίσκεται εκεί για άλλον λόγο. Ως φύλακας-κλειδοκράτορας ενός βυθισμένου στην ομίχλη παράξενου γεφυριού που συνδέει την Κεντρική με τη Δυτική Μακεδονία, καλωσορίζει τους επισκέπτες που έχουν φτάσει εκεί από μια ανεξήγητη παρόρμηση, ένα όνειρο που είδαν, μια σκοτεινή επιθυμία, μια τάση φυγής από κάτι που τους στοιχειώνει, ένα βαθιά κρυμμένο μυστικό. Αναχωρητές όλοι από τον κόσμο «εκεί έξω» και μετοικούντες σε ένα ατέρμονο, άχρονο και επαναλαμβανόμενο «τώρα» πασχίζουν να κρυφτούν στην ομίχλη που σκεπάζει το χιονισμένο Βέρμιο για να κρύψουν το παρελθόν τους και να ξεφύγουν από τους προσωπικούς τους δαίμονες. Το γεφύρι στέκεται δίπλα τους αγέρωχο για να χωρίζει το «εδώ» από το «εκεί», περισσότερο για να αποτρέπει τη διέλευση παρά για να γεφυρώνει το χάσμα. Χαμένο κι αυτό σε μια ομίχλη από μύθους, θρύλους και δοξασίες του παρελθόντος. Ποιος το έχτισε και πότε; Και πάνω απ’ όλα γιατί; Ποιοι θυσιάστηκαν για να στεριώσει (θαυμάσιες, τόσο σεναριακά όσο και σχεδιαστικά οι σελίδες του παρελθόντος που αναφέρονται στην Τουρκοκρατία); Ποιο ρόλο εξυπηρετεί σήμερα; Πώς αντέχει τόσα χρόνια; Γιατί το βλέπουν μόνο όσοι είναι προορισμένοι να το δουν; Είναι μονόδρομος για όσους επιχειρήσουν το απονενοημένο και τολμήσουν να το διασχίσουν ή επιτρέπει και την αντίθετη διαδρομή; Τα ερωτήματα διαδέχονται το ένα το άλλο σε μια ατμοσφαιρική αφήγηση που εξελίσσεται εσκεμμένα υποτονικά για να συμβαδίζει με τη σιωπή των χιονισμένων βουνών και τους κοφτούς, λιτούς, χαμηλόφωνους διαλόγους των θαμώνων του «Γρα-Γρου». Η ένταση και η αγωνία βρίσκονται μέσα τους και εντείνονται καρέ με το καρέ, σελίδα με τη σελίδα. Το τοπίο παραμένει ανεπηρέαστο από τα πάθη και τα λάθη των ανθρώπων και κάποιοι από αυτούς χρίζονται φύλακες και προστάτες του για να διασκεδάσουν τη μικρότητά τους μπρος στο Υψηλό που τους περικυκλώνει και την ανεξήγητη δύναμη της αυτοσυντηρούμενης φύσης. Και οι μέρες περνούν ώσπου η Σοφία, η νεαρή καθηγήτρια-πρωταγωνίστρια να πάρει μια απόφαση, συντροφιά με τον αδέσποτο σκυλάκο, τον Φόρη. Οι αποφάσεις σε τέτοια μέρη, όμως, δεν παίρνονται εύκολα. Η ιστορία του «Γρα-Γρου» μπορεί να είναι φανταστική αλλά βασίζεται σε κάποια πραγματικά στοιχεία. Το ομώνυμο εστιατόριο, παλαιότερα χάνι, λειτουργούσε έξω από την Καστανιά Ημαθίας μέχρι το 2004 όταν και άνοιξε η Εγνατία Οδός. «Σήμερα ελάχιστοι περνούν από κει, ωστόσο οι Βορειοελλαδίτες θυμούνται την ατέλειωτη διαδρομή με τις φιδωτές στροφές. Βυθισμένο στην ομίχλη επί μήνες κάθε χρόνο, το τοπίο μεταδίδει μια ασυνήθιστη ένταση, που επιτείνεται από την αίσθηση ότι το σημείο είναι ουσιαστικά μια διάβαση, ένα σύνορο, κι ότι το «Γρα-Γρου» ήταν το φυλάκιο. Δεν πρέπει να είναι τυχαίο ότι το εκκλησάκι που χτίστηκε απέναντι από το εστιατόριο αφιερώθηκε στον προστάτη των ταξιδιωτών, τον Αγιο Χριστόφορο, που ενίοτε απεικονίζεται ως κυνόμορφος», επισημαίνουν οι Τάσος Ζαφειριάδης και Γιάννης Παλαβός στο επιλογικό τους σημείωμα. Οι δυο σεναριογράφοι είχαν και κατά το παρελθόν συνεργαστεί με τον Θανάση Πέτρου στο «Πτώμα» (εκδόσεις Jemma Press, 2011), μια σαρκαστικά μακάβρια ιστορία που έχει μεταφραστεί ήδη και στα γαλλικά. Στο «Γρα-Γρου» όμως, στρέφουν το επίκεντρό τους στη σκοτεινή και αχαρτογράφητη ελληνική επαρχία, συνδυάζοντας την παράδοση, την τοπικότητα, τη γοητεία της μικροκλίμακας με τη φαντασία, το ιδιοσυγκρασιακό και το μεταφυσικό στοιχείο, παρεμβάλλοντας παράλληλα εγκιβωτισμένες αφηγήσεις για το παρελθόν που ερμηνεύουν το παρόν και μπολιάζοντάς τες με γλώσσες και ντοπιολαλιές που αντί να ξενίζουν τον αναγνώστη τον προκαλούν να τις «μεταφράσει». Αναρωτώμενοι ουσιαστικά για τη σχέση της Ιστορίας με τις μικρές ανθρώπινες, προσωπικές ιστορίες. Οπως τονίζουν και οι ίδιοι: «Αυτή η ένταση που σηματοδοτεί το πέρασμα από τον έναν τόπο στον άλλο, από τη μια κατάσταση στην άλλη, ήταν η αφετηρία για το κόμικς. Για τις ανάγκες της ιστορίας μας, επινοήσαμε ένα γεφύρι, μονίμως μισοχαμένο στην ομίχλη, όπως είναι συχνά το καθετί στην περιοχή. Εμπνευση για την ιστορία της γέφυρας ήταν η βεροιώτικη γέφυρα Καραχμέτ, που αποδίδεται λανθασμένα στον Μιμάρ Σινάν, τον σπουδαίο αρχιτέκτονα της εποχής του Σουλεϊμάν Α'. Στα παράλληλα επεισόδια που αφηγούνται την περιπλάνηση του αρχιτέκτονα και το χτίσιμο της γέφυρας, οι μάστορες μιλούν τα λεγόμενα “κουδαρίτικα”, τη συνθηματική γλώσσα των τεχνιτών της πέτρας». Το πολυεπίπεδο «Γρα-Γρου», όμως, δεν εξαντλείται στις σελίδες της έντυπης έκδοσης. Γίνεται ακόμη πιο απολαυστικό συνοδεία του «εικονικού σάουντρακ» που συνέθεσε ο Μιχάλης Σιγανίδης και μπορεί να απολαύσει ο αναγνώστης σκανάροντας το QR code του εσωφύλλου ή επισκεπτόμενος τη σελίδα των εκδόσεων Ικαρος. Αποκομίζοντας εντέλει μια μοναδικά πλούσια εμπειρία και απολαμβάνοντας μια εξαιρετική και πρωτότυπη δουλειά. Οι στίχοι Η γέφυρα του «Γρα-Γρου» παίζει τον ρόλο, μεταξύ άλλων, κι ενός διαχρονικού σημείου αποχωρισμού, φορτισμένου με μνήμες και ποτισμένου με δάκρυα. «Κλαψόδεντρε, Κλαψόδεντρε, πάνω στην κλαψοράχη, Γιατ’ είν’ στυφά τα μήλα σου, Τ’ άνθη σου μαραμένα; Στις ρίζες μου αγκαλιάζουνε τους γιους τους οι μανάδες, που παίρνουνε τη δημοσιά στα μακρινά να πάνε. Μαστόρ’ είναι οι άντρες τους κι εδώ αποχαιρετιούνται. Πέρα μακριά στην ξενιτιά Την πέτρα πελεκούνε. Στη σκιά μου αποχωρίζονται οι ξενοπαντρεμένες, στερνή φορά που βλέπουνε το πατρικό οι κόρες. Στις ρίζες πέφτουν δάκρυα, νοτίζουν τα κλαδιά μου. Γι’ αυτό είν’ στυφά τα μήλα μου τ’ άνθη μου μαραμένα». Οπως επισημαίνει ο Τάσος Ζαφειριάδης στο επίμετρο της έκδοσης, οι στίχοι του αυτοί είναι «εμπνευσμένοι από μια συνήθεια που επιβίωσε στα μαστοροχώρια της Δυτικής Μακεδονίας έως τα μέσα του εικοστού αιώνα: όταν οι χτίστες έφευγαν για να δουλέψουν σε άλλες περιοχές, οι συγγενείς και οι φίλοι τούς συνόδευαν μέχρι ένα ορισμένο σημείο στην άκρη του χωριού, όπου γινόταν ο αποχωρισμός. Το σημείο ονομαζόταν «Κλαψόδεντρος», «Κλαψογκορτσιά», «Κλαψοράχη», «Πικροκέρασος» κ.λπ. Εκεί οι οικείοι αποχαιρετούσαν και όσους επρόκειτο να ξενιτευτούν». Παρουσίαση Η πρώτη επίσημη παρουσίαση του «Γρα-Γρου» θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 29 Νοεμβρίου στις 19.00, στο MatchPoint café (Αινιάνος 1, πλατεία Βικτωρίας). Για το βιβλίο θα μιλήσουν ο εικαστικός και διευθυντής του Τμήματος Kόμικς του ΑΚΤΟ Γιώργος Μπότσος, ο συγγραφέας Αβραάμ Κάουα και οι δημιουργοί του «Γρα-Γρου». Στον εκθεσιακό χώρο MatchPoint Arts N’ More θα λειτουργεί από τις 27 ώς τις 29 Νοεμβρίου έκθεση με σελίδες του κόμικς. Πηγή

Ένα φανζίν από τον Μάρκο Ευλογημένο, μάλλον το πρώτο του, σχετικά με ένα κατά συρροήν δολοφόνο ο οποίος θυμάται την πορεία της ζωής του μετά θάνατον. Η έκδοση με πήγε από θέμα ποιότητας και σχεδίου πίσω στις αρχές του '90, όπου μεσουρανούσαν τα heavy metal φανζίνς. Εντελώς ίδια αισθητική... Σεναριακά τώρα, η σύνοψη στο οπισθόφυλλο είναι σημαντικότατη για να καταλάβετε τι διαβάζετε, οπότε ξεκινήστε από εκεί. Το κείμενο τώρα, παρόλο που είναι απλωμένο στα καρέ, είναι στην ουσία ποιητικά γραμμένο με συχνή ομοιοκαταληξία. Ίσως ο δημιουργός είχε στο νου την στιχουργική απόδοση του σε ένα ενδεχόμενο κομμάτι.

Επιθεωρητής της αστυνομίας που βασανίζεται από τις υποθέσεις που δεν κατάφερε να λύσει και με τους προσωπικούς του δαίμονες, αναλαμβάνει μια νέα υπόθεση τελετουργικού φόνου που φέρνει στοιχεία από το παρελθόν. Τυπική υπόθεση, πλέον, αλλά καλοδοσμένη και καλογραμμένη. Μόνο η μετάβαση από την εισαγωγή στην γνωριμία μας με τον βασικό χαρακτήρα είχε κάποια προβληματάκια, μάλλον γιατί ο σεναριογράφος είχε στο νου του τηλεοπτικά δεδομένα. Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά αυτή την εντύπωση μου έδωσε. Αρκετά καλό και το σχέδιο του Παντούλα, ελαφρώς διαφορετικό επίσης. Θα ήθελα να δω συνέχεια από αυτό τον τίτλο. Πρέπει να κυκλοφόρησε στο ComicDom Con Athens Con 2017, μαζί με το Dead and Forgotten. Πρώτη σελίδα του πρώτου τεύχους, εδώ. Το δεύτερο τεύχος κυκλοφόρησε στο 2ο Comiczineweekend που διοργανώθηκε στον χώρο της ΛΕΦΙΚ στις 04-11-2017 Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τον Indian.

Ένα ακόμα one-shot της Anubis, που κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ λίγο καιρό πριν και φτάνει πολύ γρήγορα εδώ. Η επετειακή αυτή έκδοση βγήκε για να τιμήσει τα 25 χρόνια εκδοτικής παρουσίας της Harley Quinn. Περιέχει 4 ιστορίες της συμπαθούς εγκληματία, γραμμένες και σχεδιασμένες από ισάριθμους συγγραφείς και σκιτσογράφους. Οι ιστορίες είναι ελαφρώς χιουμοριστικές και μάλλον απευθύνονται σε άτομα που δεν έχουν ιδιαίτερη επαφή με την ηρωίδα ή την πρωτογνώρισαν μέσω της ταινίας. Ωραία έκδοση από την Anubis, περιέχει και γκαλερί με σχέδια. Λογικά, έχουν μεταφέρει αυτούσια την αμερικανική έκδοση.

Σκληρό εξώφυλλο, μυρωδιά ξεχασμένης παιδικότητας όταν το ανοίγεις και χρώματα που σε βάζουν μέσα στην ιστορία. «Οφείλουν να μας βοηθήσουν. Είμαστε άνθρωποι» αναφωνεί ο κεντρικός ήρωας του εξαιρετικά καλοφτιαγμένου graphic novel «Πρόσφυγες» των Όουεν Κόλφερ και Άντριου Ντονκιν, που εξιστορούν με τον πιο αληθινό τρόπο το επικό ταξίδι ελπίδας και επιβίωσης του δωδεκάχρονου Όμπο από την κεντρική Αφρική με προορισμό την Ευρώπη. Η Ευρώπη, στην εποχή μας περισσότερο από ποτέ, μοιάζει σαν τη γη της επαγγελίας. Άνθρωποι που είναι πιο πιθανό να έχουν smartphone παρά πρόσβαση σε καθαρό νερό, βλέπουν μέσα από μια οθόνη τις εξωραϊσμένες ζωές των Ευρωπαίων στα social media. «Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να αγνοούμε την ανισότητα» γράφει ο Stephen Hawking στην εφημερίδα Guardian, σε ένα άρθρο για «την πιο επικίνδυνη εποχή στην ανάπτυξη της ανθρωπότητας». «Γιατί έχουμε την τεχνολογία για να καταστρέψουμε τον κόσμο που ζούμε, αλλά όχι τον τρόπο για να φύγουμε από αυτόν» σχολιάζει ο θεωρητικός φυσικός. Οι μετακινήσεις πληθυσμών συνέβαιναν πάντοτε στην ανθρώπινη ιστορία με σκοπό την εύρεση μιας καλύτερης ζωής. Κι όμως, ακόμη σήμερα θεωρούμε ότι υπάρχουν λαθραίοι άνθρωποι. «Εσείς, που σας αποκαλούν λαθρομετανάστες, πρέπει να γνωρίζετε ότι κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος. Είναι αντίφαση. Οι άνθρωποι μπορεί να είναι όμορφοι ή πιο όμορφοι, μπορεί να είναι παχουλοί ή κοκαλιάρηδες, μπορεί να έχουν δίκιο ή άδικο, αλλά λαθραίοι; Πως γίνεται ένας άνθρωπος να είναι λαθραίος;» γράφει ο Έλι Βιζέλ, βραβευμένος με Νόμπελ Ειρήνης και επιζών του Ολοκαυτώματος, στην πρώτη σελίδα του κόμικ. Η ιστορία του Ίμπο σε συνδυασμό με την τρομερή εικονογράφηση του Τζιοβάννι Ριγκάνο σε κάνει να θες να τελειώσεις το κόμικ με μια ρουφηξιά. Η αφήγηση ξεκινάει με το απέραντο, σκοτεινό μπλε. Ένα παιδί 12 ετών, ο Ίμπο, έχει μπει σε μια από τις αμέτρητες φουσκωτές λέμβους που κατευθύνονται προς την Γηραία Ήπειρο, με μέγιστο φορτίο 6 άτομα κι όμως κουβαλάει 14 επιβάτες. «Στη φωτογραφία μας είχαν δείξει καλύτερη βάρκα. Αστραφτερή και καινούργια, με χώρο για όλους» σκέφτεται ο Ίμπο, αλλά όπως παρατηρούν όλοι στη βάρκα αργότερα, αφού οι έμποροι τους πήραν τα λεφτά, δίνοντάς τους ένα μικρό φουσκωτό, δεν τους νοιάζει τι θα απογίνουν. Το δεύτερο κεφάλαιο γυρνάει πίσω στο χρόνο, συγκεκριμένα 19 μήνες νωρίτερα. Ο Ίμπο είναι στο χωριό του και μαθαίνει ότι ο αδερφός του έχει φύγει χωρίς καν να τον χαιρετήσει. Έτσι, ξεκινάει να πάει να τον βρει, και μαζί να ψάξουν να βρουν τη Σίσι, την αδερφή τους που είχε φύγει νωρίτερα. Συνεχίζει έτσι η παράλληλη αφήγηση, εντείνοντας το ενδιαφέρον και την αγωνία του αναγνώστη, μέχρι και το τέλος της αφήγησης. «Φοβάμαι που φεύγω, αλλά φοβάμαι και να μείνω» λέει ο Ίμπο στον μεγάλο του αδερφό, αφού πέρασαν την έρημο και δούλευαν από πόλη σε πόλη για να μαζέψουν λεφτά, ώστε να βρουν μια θέση στο πλοίο «μιας καλύτερης ζωής». Συνοψίζει έτσι τα αντιφατικά συναισθήματα που πλημμυρίζουν αθώες ψυχές, οι οποίες αναγκάζονται να ακολουθήσουν επικίνδυνες διαδρομές για να γλιτώσουν από πόλεμο, φτώχεια, υποσιτισμό ή κάθε είδους κακοποιήσεις και βασανιστήρια στην χώρα όπου έτυχε να γεννηθούν, παίζοντας κορόνα-γράμματα την ζωή τους. Χάνοντάς την πολλές φορές από ψεύτικες υποσχέσεις ανθρώπων που κοιτούσαν μόνο πως να γεμίσουν την τσέπη τους, μην λογαριάζοντας καθόλου την αξία της ανθρώπινης ζωής. Η συγκινητική ιστορία του Ίμπο σε βάζει στην θέση του (άλλου) και δεν σε αποστασιοποιεί, όπως πιθανόν κάνουν τα δελτία ειδήσεων. Γι’ αυτό συνιστά μια πολύ καλή επιλογή για μικρούς αλλά και μεγάλους αναγνώστες, ώστε να έρθουν σε επαφή με το τι συμβαίνει δίπλα τους. Αυτές οι ιστορίες πρέπει να ακουστούν. Εύστοχα σημειώνουν οι τρεις δημιουργοί του κόμικ «Πρόσφυγες» στην τελευταία σελίδα: «Δεν είναι ταξίδι που πραγματοποιείται αψήφιστα. Όποιος κάνει την επιλογή να ξεκινήσει αυτό το ταξίδι έχει τους δικούς του προσωπικούς λόγους. Και όλοι τους είναι άνθρωποι.» ΠΗΓΗ

Το νέο graphic novel «Nick Cave, Mercy On Me», από την πένα του διάσημου Γερμανού κομίστα Reinhard Kleist, μια ιδιαίτερη και ασυνήθιστη βιογραφία του μεγάλου μουσικού, στιχουργού και συγγραφέα Nick Cave, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ηλίβατον και Οξύ (συνέκδοση). Τη μετάφραση από τα γερμανικά έχει κάνει ο Γιώργος - Ίκαρος Μπαμπασάκης. Για τη δημιουργία της έκδοσης, ο ίδιος ο Cave ήταν αυτός που έδωσε στον Γερμανό κομίστα βιογραφικές πληροφορίες και δημιουργικές συμβουλές, ενώ σε δήλωσή του, σχολιάζοντας το τελικό αποτέλεσμα, είπε: «ο Reinhard ξέφυγε από τις συμβάσεις του graphic novel, δημιουργώντας ένα περίπλοκο, ψυχρό και απολύτως περίεργο ταξίδι στο σύμπαν του Cave. Είναι πιο κοντά στην αλήθεια απ’ ό, τι κάθε άλλη βιογραφία, αυτό είναι σίγουρο!». Το βιβλίο καλύπτει την παιδική ηλικία του διάσημου μουσικού, την εποχή με τους «The Birthday Party» και εκείνη με τους «The Bad Seeds» αλλά και τη μάχη του με τα ναρκωτικά. Ωστόσο, δεν είναι η ακρίβεια απόδοσης των γεγονότων, αλλά η πίστη με την οποία υπηρετεί την αφήγηση μιας ιστορίας αυτό που ξεχωρίζει στη δουλειά του Kleist. Επιπλέον, καταλυτικό ρόλο παίζει η ιδιαίτερη σχέση του Kleist με τη μουσική γενικότερα, πράγμα που αποδεικνύεται μέσα από τα πολλά εξώφυλλα δίσκων που κατά καιρούς έχει επιμεληθεί. Η κυκλοφορία του βιβλίου γίνεται λίγο πριν από τη μεγάλη συναυλία του θρυλικού Αυστραλού τραγουδοποιού και του συγκροτήματός του «The Bad Seeds» που θα γίνει στην Αθήνα, στις 16 Νοεμβρίου. ΠΗΓΗ

Φρέσκια κυκλοφορία των εκδόσεων Πατάκη, το "Πρόσφυγες" έρχεται από την ομάδα πίσω από τα πασίγνωστα μυθιστορήματα παιδικής λογοτεχνίας "Αρτέμης Φάουλ". Ο Eoin Colfer συνεργάζεται με τον Andrew Donkin στο σενάριο και με το σκίτσο του Giovanni Rigano μας προσφέρει μια - όχι και τόσο - παιδική ιστορία με κοινωνικό περιεχόμενο όπου διαπραγματεύεται την πορεία ενός μικρού πρόσφυγα, του Ίμπο, και το ταξίδι του για επιβίωση στην Βόρεια Αφρική. Η έκδοση του Πατάκη είναι σκληρόδετη με βαρύ χαρτί. Πέρα από δύο εισαγωγικά σημειώματα από τους Έλι Βιζέλ (Βραβευμένος με Νόμπελ Ειρήνης και επιζών του ολοκαυτώματος) και Μυρσίνη Ζορμπά (Μέλος του δικτύου για τα δικαιώματα του παιδιού) καθώς και ένα μονοσέλιδο επίλογο των δημιουργών, περιέχεται μια πεντασέλιδη παρόμοια θεματολογικά ιστορία με τίτλο "Η ιστορία της Έλεν", πέντε σελίδες προσχέδια και σύντομα βιογραφικά της δημιουργικής ομάδας. Ο εκδότης δίνει στο σάιτ ονομαστική τιμή στα 11,10 αλλά βρίσκεται με 6,60 στην πρωτοπορία. Άρθρο της Guardian για το κόμικ Προσωπική ιστοσελίδα του Eoin Colfer

Πεθαίνοντας στη Μεσόγειο Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Το ταξίδι ενός ανήλικου πρόσφυγα από τα βάθη της Αφρικής μέχρι τις ακτές της Νότιας Ευρώπης είναι δύσκολο. Και συχνά διακόπτεται απότομα κατά μήκος της διαδρομής. Ενα τέτοιο φανταστικό ταξίδι, που θα μπορούσε να είναι πέρα για πέρα αληθινό, καταγράφουν με σπαρακτικό τρόπο οι «Πρόσφυγες» των Οουεν Κόλφερ, Αντριου Ντόνκιν και Τζοβάνι Ριγκάνο. Η δραματική κατάσταση που διαμορφώνεται τα τελευταία χρόνια με τους ατέρμονους πολέμους και τις απανωτές ανθρωπιστικές κρίσεις σε χώρες της Αφρικής και της Ασίας έχει αυξήσει ραγδαία τα μεταναστευτικά και προσφυγικά κύματα προς την Ευρώπη. Εκατομμύρια άνθρωποι τολμούν το μεγάλο ταξίδι με κίνδυνο της ζωής τους. Με τα ελάχιστα μέσα που διαθέτουν, πληρώνουν τους διακινητές και ξεκινούν μια διαδρομή χιλιάδων χιλιομέτρων. Μέσα σε εξευτελισμούς, εκβιασμούς, πολέμους, ερήμους και φουρτουνιασμένες θάλασσες. Για να φτάσουν σε μια νέα φυλακή. Αν φτάσουν. «Πρόσφυγες, ξεριζωμένοι από πολέμους, δικτατορίες, φτώχεια, λιμούς. Η προσφυγιά δεν είναι επιλογή, είναι ακραία ανάγκη που προκύπτει από απελπισία. Είναι μια ανθρώπινη συνθήκη που πλήττει κατά καιρούς ηπείρους, χώρες, περιοχές. Είναι η κοινή μοίρα μικρότερων ή μεγαλύτερων ομάδων πληθυσμού. Αλλά κάθε πρόσφυγας -άντρας, γυναίκα, έφηβος ή παιδί- βιώνει ως άνθρωπος ξεχωριστά τον αποχωρισμό από τη γη του και τους δικούς του ανθρώπους, τις κακουχίες του ταξιδιού, την απώλεια αγαπημένων προσώπων, την απόρριψη και τον αποκλεισμό. Εμείς στην Ευρώπη έχουμε την επιλογή να είμαστε φιλόξενοι οικοδεσπότες ή σκληροί και αδιάφοροι εγωιστές. Ας μη διαλέξουμε την εύκολη λύση, δεν είναι η καλύτερη για μας και για κείνους. Γνωρίζοντας από κοντά έναν πρόσφυγα, ανακαλύπτεις περισσότερο τον εαυτό σου, μιλώντας μαζί του μαθαίνεις πολλά που δεν ήξερες, κι αν γίνετε φίλοι, διαπιστώνεις πόσα έχετε να μοιραστείτε» αναφέρει η Μυρσίνη Ζορμπά, μέλος του Δικτύου για τα Δικαιώματα του Παιδιού, στο εισαγωγικό σημείωμα των «Προσφύγων» των Οουεν Κόλφερ και Αντριου Ντόνκιν (σενάριο) και Τζοβάνι Ριγκάνο (σχέδια), που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη (μετάφραση: Σπύρος Γιαννακόπουλος). Για τους πρόσφυγες, το επικίνδυνο ταξίδι τους προς την Ευρώπη, τις συνθήκες διαβίωσής τους στις χώρες προέλευσής τους και τις αντιξοότητες στις χώρες προορισμού τους έχουν δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια πολλά κόμικς. Οι Δήμητρα Αδαμοπούλου, Θανάσης Πέτρου και Γιώργος Τραγάκης περιέγραψαν τέτοια ταξίδια στο αφοπλιστικά πειστικό «Το πιο κρύο καλοκαίρι» (εκδόσεις Ιδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ), η Kate Evans αφηγήθηκε την εμπειρία της από τη «Ζούγκλα» του Καλέ στη Γαλλία στο «Threads – From the Refugee Crisis» (εκδόσεις Verso), πολλοί Ελληνες δημιουργοί υπό την επιμέλεια του Soloup μίλησαν για τους πρόσφυγες χρησιμοποιώντας ως πρώτη ύλη τους «Γλάρους» του Ηλία Βενέζη (εκδόσεις ΕΤΑΛ), ενώ αμέτρητα ακόμη κόμικς της πρόσφατης παραγωγής τοποθετούν την προσφυγική κρίση στο επίκεντρο των ιστοριών τους. «Αλλοι επιζούν. Αλλοι όχι» Το ξεχωριστό στους «Πρόσφυγες» των Κόλφερ, Ντόνκιν και Ριγκάνο είναι η μεγάλη έκταση της αφήγησης και η μυθιστορηματικού τύπου περιγραφή του ταξιδιού του μικρού Ιμπο από την Αφρική προς την Ιταλία. Επιπλέον, το έργο των Βρετανών σεναριογράφων και του Ιταλού σχεδιαστή αποτελεί μια μυθοπλασία, βασισμένη ωστόσο σε πραγματικά στοιχεία μετά από ενδελεχή και μακρόχρονη τεκμηρίωση και έρευνα που δεν αγνοεί το παρελθόν και τις αιτίες που αναγκάζουν ανθρώπους να ξεριζωθούν και να ρισκάρουν τη ζωή τους. Η αφήγηση πραγματοποιείται σε δύο χρόνους, με τα κεφάλαια που αφορούν την εφιαλτική διαδρομή στο «σήμερα» και τις αιτίες που την καθιστούν μονόδρομο στο «τότε» να τοποθετούνται εναλλάξ, δίνοντας στον αναγνώστη, ακόμα και στον πιο κακοπροαίρετο ρατσιστή, την ευκαιρία να ανακαλύψει μόνος του τις πραγματικές ρίζες του προβλήματος, πέρα από ευχολόγια και αφορισμούς. «Οι μετανάστες προέρχονται από διαφορετικές χώρες και ταξιδεύουν για διαφορετικούς λόγους. Κάποιοι είναι πρόσφυγες που τρέπονται σε φυγή από ρημαγμένες από τον πόλεμο χώρες όπως η Συρία. Αλλοι, όπως ο Ιμπο, ακολουθούν μέλη της οικογένειάς τους στην αναζήτηση μιας νέας ζωής με καλύτερες ευκαιρίες στην Ευρώπη. Οι περισσότεροι από αυτούς που προσπαθούν να διασχίσουν τη Μεσόγειο Θάλασσα έχουν ήδη υποστεί ένα μακρύ κι επικίνδυνο ταξίδι. »Το να διασχίσουν την έρημο Σαχάρα είναι το ίδιο επικίνδυνο με το να διασχίσουν τη Μεσόγειο Θάλασσα. Χαλασμένα φορτηγά και ψεύτικες υποσχέσεις έχουν ως αποτέλεσμα πολλοί μετανάστες να χάνουν τη ζωή τους στην άμμο της ερήμου. Πολλοί ακόμη μετανάστες θα χάνονταν στη Μεσόγειο χωρίς τις καθημερινές επιχειρήσεις διάσωσης που οργανώνουν οι φιλανθρωπικές οργανώσεις. Δεν είναι ένα ταξίδι που πραγματοποιείται αψήφιστα. Οποιος κάνει την επιλογή να ξεκινήσει αυτό το ταξίδι έχει τους δικούς του προσωπικούς λόγους. Και όλοι τους είναι άνθρωποι» επισημαίνουν οι δημιουργοί των «Προσφύγων» στο επιλογικό τους σημείωμα. Που συνοδεύεται επικουρικά από μια μικρού μήκους αυτοβιογραφική κατάθεση με την «Ιστορία της Ελεν», μιας νεαρής κοπέλας από την Ερυθραία, όπως την αφηγήθηκε στην ακτιβιστική και δραστήρια οργάνωση «Women for Refugee Women». Τόσο η βασική ιστορία του τόμου, με τις απανωτές δυσκολίες των ανήλικων φίλων και τα συνεχή φλας-μπακ, όσο και η συμπληρωματική ιστορία με τον μονόλογο της Ελεν εστιάζουν στο ανθρώπινο στοιχείο, στο παρελθόν, στις ανθρώπινες σχέσεις, στα όνειρα αυτών των ανθρώπων, στις οικογένειές τους, με τρόπο που -είτε είναι φανταστικές ιστορίες είτε πραγματικές- να προσωποποιούν τις περιπτώσεις και να μην αναφέρονται σε «μάζες» ή «ρεύματα» ή «ανώνυμα θύματα». Δίνουν στα πρόσωπα τη σάρκινη υπόστασή τους που τα καθιστά εντελώς ξεχωριστά και μοναδικά και τα διαφοροποιεί από ακόμη έναν «όμοιο μεταξύ ομοίων», αριθμό ενός στατιστικού δείγματος με αβέβαιο παρελθόν, που θα καταφέρει να εισχωρήσει στην Ευρώπη ή θα αφήσει την τελευταία του πνοή στη θάλασσα. Ως προς τούτο, η δεξιοτεχνία στην αφήγηση και στο ντεκουπάζ σε συνδυασμό με την προϊούσα δραματικότητα κατά την πορεία προς την κορύφωση και το ανάμικτο των συναισθημάτων τέλος συνθέτουν ένα έργο που θα ήταν εξαιρετικό ακόμη κι αν αποτελούσε μια απόλυτα φανταστική ιστορία. Η τραγικότητά του πολλαπλασιάζεται από το γεγονός ότι, δυστυχώς, δεν είναι φανταστική. Και αποτελεί ένα ιδανικό εγχειρίδιο με πλούσια εκπαιδευτική διάσταση, που θα μπορούσε να διδάξει σε κάθε αθώο παιδί αλλά και σε κάθε δύσπιστο ενήλικο τι ακριβώς κρύβεται πίσω από τις «ανιαρές» και επαναλαμβανόμενες ειδήσεις για τα βυθισμένα πλοιάρια, τα ξεβρασμένα πτώματα και τις ξεριζωμένες οικογένειες. Πηγή Άλλο ένα άρθρο για το κόμικ

Αυτόνομα στριπάκια με τις ιδιοτροπίες μιας Ελληνίδας μάνας, από τον Δημήτρη Φράγκο. Χαβάλέ είχε, αλλά το δείγμα είναι πολύ μικρό για να βγει συμπέρασμα. Ήθελε περισσότερο. Στο οπισθόφυλλο όμως τάζει και συνέχεια. Υ.Γ. Κρίμα που δεν έχουμε και μονοχρωματικό στο πινακάκι, για να το καταχωρήσω έτσι.

Manga του Φίλιππου Κωνσταντάκη που ακολουθεί την πορεία ενός δαίμονα που θέλει να κλέψει τα φτερά ενός Άγγελου. Σχηματικό σεναριακά, δείχνει όμως τις δυνατότητες του δημιουργού στο σχέδιο. Απ' ότι καταλαβαίνω από τα σχόλια του Φίλιππου εδώ, η σειρά έχει βγει και ολοκληρωθεί ήδη σε τρία τεύχη στα Αγγλικά, ξεκινώντας από το 2012 και ολοκληρώνοντας την φέτος. Το τεύχος που παρουσιάζεται εδώ είναι απλά η μετάφραση του στα Ελληνικά που τυπώθηκε φέτος. Η σειρά έχει και ένα prequel, το οποίο έχει μεγαλύτερες διαστάσεις παραδόξως από το Broken Paradise. Καλή ποιοτικά έκδοση, που υιοθετεί και τον τρόπο ανάγνωσης των manga, εκτός από το σχέδιο. Υπάρχει και σχετικό σημείωμα που δείχνει τον τρόπο που πρέπει να διαβαστεί, για όσους δεν είναι εξοικειωμένοι. Μόνο κάτι ορθογραφικά λάθη μου χτύπησαν άσχημα, που ελπίζω σε επόμενες εκδόσεις του Φίλιππου, να αποφευχθούν. Κόστιζε 3€ στο 2ο ComicZineWeekend.

4 διαφορετικοί σχεδιαστές, με εντελώς διαφορετικό στυλ, από το πιο άτεχνο μέχρι και το πιο τεχνικό, αφηγούνται μια ιστορία γραμμένη από το Δημήτρη Γακηλάζο, χωρισμένη σε τέσσερα μέρη, η οποία σε αυτό το πρώτο τεύχος, στο μεγαλύτερο μέρος της δείχνει να είναι ασύνδετο, αλλά υπάρχουν ψήγματα συνδετικού ιστού. Η ίδια η ιστορία κινείται σε πολλά ύδατα: υπερφυσικό μάνγκα, αστυνομικό με κατά συρροή δολοφόνους (ή όχι ) και λεκτικές αναμετρήσεις ουράνιων πλασμάτων με θέμα το καλό και το κακό. Κάπου δείχνει να το πάει, αλλά αυτό δεν θα το βρείτε στο πρώτο τεύχος, μιας και η ιστορία μας αφήνει στην φράση "συνεχίζεται" και κυριολεκτικά στην μέση, παρόλες τις πολλές σελίδες που είχαν στην διάθεση τους (49 σελίδες ιστορίας). Γενικά, δείχνει ενδιαφέρον και αξίζει να περιμένει κανείς για την συνέχεια, αλλά λίγη καλύτερη κατανομή της ιστορίας για να σου δώσει κάτι πιο απτό στο πρώτο τεύχος, το χρειαζόταν. Από τους σχεδιαστές ξεχωρίζει σίγουρα ο Ιωσήφ Φαντέλ (ο πιο τεχνικός που λέγαμε), ο οποίος έκανε και το σχέδιο του εξώφυλλου, το οποίο ως εικόνα κλείνει και την ιστορία του τεύχους. Καλή ιδέα και εκτέλεση έχουν επίσης και τα βιογραφικά των δημιουργών στο τέλος του τεύχους Καλή και η έκδοση στα εκτυπωτικά της με χαρτί που μάλλον είναι ρυζόχαρτο, αφήνοντας την ανάλογη αίσθηση στην αφή. Το μόνο κακό είναι πως είναι πολύ λεπτό και έχει έντονα είδωλα από την άλλες σελίδες. Τα παιδιά το έδιναν στα 4€ στο 2ο Comiczineweekend.