Αναζήτηση στην Κοινότητα

Ένα πολύ μικρούτσικο-γλυκούτσικο φανζίν/παιχνίδι από τη Σοφία Σπυρλιάδου, το οποίο μας γυρίζει -λόγω μορφής- στα μαθητικά μας χρόνια. Το περιεχόμενο έχει να κάνει (όπως λέει και ο τίτλος άλλωστε) με τις ζωίτσες ορισμένων κυρίων και κυριών. Όπως μας ενημερώνει η δημιουργός στο blog Frogs and Dogs, το φανζινάκι πρωτοκυκλοφόρησε στο Comicdom 2013. Προσωπικά το βρήκα στον πάγκο των φανζίν στην πρόσφατη έκθεση Τα παίξαμε! στη Θεσσαλονίκη (όπου έψαχνα και τη δημιουργό, μήπως και μου το μπογιάτιζε λιγάκι- αν με ακούει η κ. Σπυρλιάδου να ξέρει ότι ακόμη την αναζητώ). Έχω όμως την εντύπωση ότι το είχα δει και στην περσινή αντίστοιχη έκθεση στη Θεσσαλονίκη, το Φθινόπωρο του 2012 -μπορεί να κάνω και λάθος. Μερικές φωτογραφίες καθώς το ξεδιπλώνω. Και μερικές από τη δημιουργό καθώς το ξεδιπλώνει (κλεμμένες από το προαναφερθέν μπλογκ. Και μία συγκριτική για να καταλαβετε τις διαστάσεις. Επειδή μπορεί και να μην καταλάβατε, βάζω άλλη μία. Πολύ καλό! Βρείτε το και πάρτε το! (50 λεπτά κοστίζει)

Τον Οκτώβριο του 2013, οι εκδόσεις Μεταίχμιο εκδώσαν την Ελληνική μετάφραση του Mickey's Christmas Carol της Paraggon Books, το οποίο ανήκε στη σειρά Disney Classics και είχε κυκλοφορήσει στη Μεγάλη Βρετανία στις 6 Οκτωβρίου 2010. Πρόκειται για εικονογραφημένο βασισμένο στην ομώνυμη κλασσική ταινία κινουμένων σχεδίων. Εκδοτικά, είναι υπέροχο. Μιλάμε για κλασσικό σκληρόδετο με ενίσχυση για τα μικρά παιδιά και πολύ καλή ποιότητα εκτύπωσης, αλλά και απόδοσης. Δεν είναι απλά screens από το κινούμενο ενωμένα. Πολύ όμορφη δουλειά, συνίσταται ανεπιφύλακτα. Και περίπου ίδια τιμή με το αντίστοιχο ξένο. Τιμή από την εκδοτική: 7,70€

Η ομιλία του Ευγένιου Τριβιζά στο TEDxAthens 2013 Για τη φαντασία, το βασικό συστατικό του παραμυθιού, ξεκίνησε να μιλάει ο Ευγένιος Τριβιζάς, ο αγαπημένος συγγραφέας των παιδιών, στο TEDxAthens 2013. Πιο συγκεκριμένα, μίλησε για το πόσο απεριόριστη και… φτηνή είναι η φαντασία και το εξήγησε μέσα από διάφορα παραδείγματα. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά “Ο Έντισον είπε πως για να εφεύρεις κάτι, χρειάζεσαι φαντασία και ένα σωρό σκουπίδια”! Μάλιστα, στη συνέχεια αναφέρει ότι “μαθαίνουμε τα παιδιά να εξυπηρετούν την πραγματικότητα και όχι να την ξεπερνάνε”, όταν εξηγούσε ότι μεγαλώνοντας δεν εξελίσσουμε περισσότερο τη φαντασία μας. Ο ίδιος καταλήγει στο ότι ο μύθος προηγείται, ενώ η πραγματικότητα έπεται και γι’ αυτό είναι τόσο σημαντικό το παραμύθι! Το βίντεο: Ομιλία του Ευγένιου Τριβιζά_TEDxAthens 2013 Διαθέτουμε ικανότητες τις οποίες αντί να τις αναπτύξουμε στο εκπαιδευτικό σύστημα, τις στραγγαλίζουμε, τις χάνουμε. Μαθαίνουμε στα παιδιά να υπηρετούν την πραγματικότητα αντί να την ξεπερνάνε. ~ Ε. Τριβιζάς Η φαντασία είναι σπουδαιότερο εφόδιο από την γνώση επειδή γνώση περιορίζεται σε αυτό που καταλαβαίνουμε μια συγκεκριμένη ιστορική στιγμή ενώ η φαντασία αγκαλιάζει όλα αυτά που θα κατανοήσουμε στο μέλλον. ~ Αίνστειν πηγή0: neolaia.gr πηγή1: flogit.gr

Συλλογή από γελοιογραφίες-φωτογραφίες που δημοσιεύτηκαν τα τελευταία χρόνια στην Εφημερίδα ΠΟΝΤΙΚΙ, με θέμα το γνωστό μνημόνιο. Επέμβαση στις φωτογραφίες από τον Πάνο Ζαχάρη και το γνωστό μας Soloup. Δινόταν μαζί με το φύλλο της 19/12/2013. Πολλά πετυχημένα, μερικά έχουν την αξία τους την εποχή που δημοσιεύτηκαν.

Περιεχόμενο: Ταξιδιωτικό Τιμή: 2,5 € Φανζινακι που περιεχει καποια διηγηματα και τις αναμνησεις των δημιουργων απο ταξιδια που εκαναν στο εξωτερικο καθως και καποιες μικρες ιστοριες σε κομικ. Το σχεδιο ειναι καρτουνιστικο και συμπαθητικο οπτικα. Τα διηγηματα , αρκετα πομπωδη , προσωπικα με αφησαν αδιαφορο εκτος απο το πρωτο που ηταν καπως καλυτερο απο τα υπολοιπα . Οποιος επιθυμει μπορει να το προμηθευτει απο τη Λεσχη edit : Να σημειωσω οτι το φανζινακι ειναι γραμμενο στα αγγλικα

Το COMIX DVD είναι ακόμα ένα ερωτικού περιεχομένου περιοδικό απο την TIME OUT εκδοτική εταιρία του ΓΙAΝΝΗ ΣΕΒΑΣΤΟΥ που έχει ασχοληθεί και στο παρελθόν με τέτοιου είδους κομικς όπως το VIAGRA κ.λ.π. πριν μερικά χρόνια.Η εν λόγω εταιρία κυκλοφορεί αρκετά ερωτικά σκληρού τύπου-περιοδικά–όχι μόνο κόμικς-πρόσχημα γιά να πουλάει ΧΧΧ D.V.D. έτσι και εδώ σε κάθε τεύχος υπάρχουν και 3 τετράωρα δισκάκια διπλής όψεώς .Μπορεί να ζούμε σε δύσκολούς καιρούς αλλά τα τσοντοπεριοδικά και οι τσοντοεφημερίδες όχι μόνο δεν σταματήσαν να κυκλοφορούν αλλά έχουν αυξηθεί οι τίτλοι τους.Αρκει μια ματιά στις καθημερινές κυκλοφορίες για να δείτε πόσους τέτοιους τίτλους πάνε στα περίπτερα κάθε μέρα.Κρίση,κρίση ας αρχίσει το...διάβασμα.Το παρόν περιοδικό έκανε πρεμιέρα την 1-4-του 2013 μαζί με το δεύτερο κατά σειρά (3o γιά φέτος) τίτλο το Χ D.V.D.-MAX comics ο τρίτος και αρχικά η τιμή του έκανε 4,5 ευρω και αργότερα 5,9. Περιέχει μικρές αυτοτελείς ιστορίες ή μεγάλες σε συνέχειες.Πλάκα έχουν τα μονοσέλιδα σεξοανεκδοτάκια, ΤΙΡ: Απο ότι κατάλαβα πρόκειται για ξεστοκάρισμα των παλιών περιοδικών VIAGRA με βγαλμένο τα εξωφυλλα τους και περασμένα το καινούργια.Το τεύχος 6 του Χ D.V.D δεν ήταν καν...τεύχος αλλά ‘ενα χάρτι-εξώφυλλο που σκέπαζε το 3ο τεύχος του COMIX DVD που είχε άλλες ιστορίες από το τευχος που είχα αγοράσει. Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τον ftsgr.

Το Hommeless είναι η "καινούργια" δουλειά του Κώστα Μανιατόπουλου. Καινούργια μέσα σε εισαγωγικά, γιατί όπως αναφέρεται μέσα πρωτοεκτέθηκε το 2012 στο 14ο Φεστιβάλ Κόμικς Αθήνας, άρα σε κάποιους θα είναι ήδη γνωστή δουλειά. Το σκέφτηκα πολύ να το κατατάξω στην ενότητα κόμικς. Όμως η συνολική δομή του το κάνει από μόνο του ένα υπέροχο Artbook. Σε πρώτη ματιά πιστεύεις ότι είναι γελοιογραφίες. Μετά από δύο αναγνώσεις όμως κατάλαβα ότι όλες μαζί αυτές οι μονοσέλιδες ιστοριούλες, αποτελούν ένα μεστό 84σέλιδο θέμα γύρω από την σημερινή πραγματικότητα. Ο Μανιατόπουλος είναι πολύ σκοτεινός καλλιτέχνης (κάτι που του το είπα στην ολιγόλεπτη συνάντησή μας), όμως με εντυπωσίασε. Η έκδοση είναι πολύ προσεγμένη σε γυαλιστερό χοντρό χαρτί που αναδεικνύει την δουλειά που έχει κάνει. Από τις λίγες φορές που πλήρωσα 10€ για ελληνικό κόμικ και δεν έκλαψα τα λεφτά μου, αντίθετα τα ευχαριστήθηκα. Κυκλοφόρησε σε 100 αντίτυπα με προοπτική να βγει και το νο #2 σε άλλα 100. Αν πάει καλά ενδέχεται να βγει και το τελευταίο το #3. Εγώ εύχομαι να βγει γιατί είναι δουλειά που αξίζει. Η έκθεσή του επίσης που επισκέφτηκα είναι εξίσου εντυπωσιακή, αλλά πρέπει να ξέρει κανείς τι περιμένει να δει. Ενδέχεται να επηρρεαστεί αρνητικά στην αρχή (όπως εγώ) στην ανάγνωση του Homeless, ακριβώς λόγω του πόσο πεσιμιστής και σκοτεινός φαίνεται εκ πρώτης όψεως ο Μανιατόπουλος. Η ποιότητα της έκδοσης δεν βοηθάει στο να σκανάρω εσωτερική σελίδα και γι αυτό το παρακάτω δείγμα είναι σχετικά κακής ποιότητας. Ευχαριστούμε για το εξώφυλλο του #2 τον Djo.

Ακόμα μία αυτοτελής έκδοση της Anubis. Σε ένα τεύχος 6 περιπέτειες του Ντακ Ντότζερς. Η έκδοση απευθύνεται περισσότερο σε κοινό μικρής ηλικίας, είναι όμως προσεγμένη, όπως άλλωστε και όλες οι εκδόσεις της Anubis. Αρκετοί θα το διασκεδάσουν, αρκετούς δεν θα τους αφορά, κανένας όμως δεν θα μείνει δυσαρεστημένος από το τελικό αποτέλεσμα. Γενικότερα πάντως, το σκίτσο των Looney Tunes έχει χάσει εκείνη την παλιά του μαγεία. Ευχαριστούμε για το οπισθόφυλλο τον ftsgr.

Η μνήμη του Πολέμου μέσα από τα κινούμενα σχέδια (Ιαπωνία) Οι καταστροφικές συνέπειες που είχε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος για την Ιαπωνία, με τον διπλό πυρηνικό όλεθρο που προκάλεσε η ρίψη των ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, αποτέλεσαν τη βασική πηγή έμπνευσης για αρκετές μεταπολεμικές ταινίες animation (και όχι μόνο). Από τις ταινίες αυτές, όπως άλλωστε συμβαίνει και με τα λογοτεχνικά και κινηματογραφικά έργα, εμφανής είναι κατά βάση η απουσία κάθε αυτοκριτικής για τις «αμαρτίες» που είχαν προηγηθεί από τον ιαπωνικό μιλιταρισμό, αλλά και ο μονοδιάστατος ρόλος του «θύματος» που κατά κανόνα προορίζεται για την Ιαπωνία. Βασισμένη σε μια ιαπωνική αυτοβιογραφική σειρά μάνγκα κόμικς, από τον συγγραφέα Κέιτζι Νακαζάουα, η ταινία μεγάλου μήκους «Ο ξυπόλητος Γκεν» καταπιάνεται με τη ρίψη τής ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα, όπως αυτή καταγράφηκε μέσα από τα μάτια ενός νεαρού αγοριού, τού Γκεν. Η ταινία αυτή, παραγωγής 1983 (το σίκουελ τής οποίας προβλήθηκε τρία χρόνια αργότερα), είναι αρκετά ενδιαφέρουσα, επειδή ασχολείται με θέματα-ταμπού για την επίσημη ιστορία τής Ιαπωνίας: τις συνθήκες συμμετοχής της στον πόλεμο ή τη στάση που κράτησαν οι υπήκοοί της απέναντι στην ηγεσία τους. Ο «ξυπόλητος Γκεν» δίνει επίσης μια εναλλακτική προοπτική για τον ρόλο των ΗΠΑ και το πώς αυτός λειτούργησε κατά την ρίψη της ατομικής βόμβας, ιδίως στην περίπτωση της Χιροσίμα, στις 6 Αυγούστου 1945. Αυτή η εναλλακτική ματιά έχει θέσει πολλές φορές, στη σφαίρα τού δημόσιου διαλόγου, το ερώτημα τού ποιος τελικά πρέπει να θεωρηθεί πραγματικός «εχθρός» για την ιαπωνική κοινωνία τής πολεμικής περιόδου: οι ΗΠΑ ή η ιαπωνική κυβέρνηση; Στην ταινία «Ακίρα» τού 1988, παρελθόν και μέλλον διαπλέκονται. Σε αυτή τη μελλοντολογική περιπέτεια δράσης τού Κατουσίρο Οτόμο, βασισμένη στο ομότιτλο κόμικ μάνγκα, εξυφαίνεται το σενάριο ότι το έτος 1988, το Τόκιο καταστράφηκε από μια έκρηξη παρόμοια με εκείνη μιας πυρηνικής βόμβας. Αυτή η έκρηξη οδήγησε τελικά στην έναρξη τού Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου. Οι ομοιότητες και οι συσχετισμοί με τους ατομικούς βομβαρδισμούς τής Ιαπωνίας τον Αύγουστο τού 1945 είναι ηθελημένοι. Το φιλμ μάς μεταφέρει 31 χρόνια μετά, όταν το Τόκιο έχει ανακατασκευαστεί από τους αντιπάλους με φουτουριστικά πρότυπα και ονομάζεται Νεο-Τόκιο, όντας τελείως διαφορετική από την πόλη που υπήρχε κάποτε εκεί. Ο τόπος αυτός θα γίνει, σύμφωνα με την ταινία, το επίκεντρο μιας τεράστιας κοινωνικοπολιτικής αναταραχής. Άλλη σημαντική ταινία animation με θέμα τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο από την ιαπωνική σκοπιά, είναι ο «Τάφος των Πυγολαμπίδων» (Hotaru no Haka), τού 1988. Με τον πατέρα τους να υπηρετεί στο Πολεμικό Ναυτικό, ο έφηβος Σάιτα και η μικρή αδερφή του, Σετσούκο, προσπαθούν να ζήσουν όσο πιο φυσιολογικά μπορούν. Μια μέρα, κατά τη διάρκεια του βομβαρδισμού της πόλης Kabo, η μητέρα υφίσταται θανατηφόρα τραύματα και τα δυο αδέλφια πηγαίνουν να ζήσουν με έναν συγγενή. Σύντομα όμως, μετά την ταλαιπωρία από την απάνθρωπη μεταχείριση τής θείας τους, αποφασίζουν να φύγουν και να αποσυρθούν σε ένα εγκαταλελειμμένο καταφύγιο. Η καθημερινότητα γίνεται ολοένα και δυσκολότερη, ενώ στη συνέχεια, όταν η Σετσούκο αρρωσταίνει, ο Σέιτα αρχίζει να συνειδητοποιεί πόσο εύθραυστη είναι η ζωή… πηγή: war of cartoons λινκς GC Barefoot Gen [Keiji Nakazawa] AKIRA [Katsuhiro Otomo]

Έξι νέοι δημιουργοί ΚΟΜΙΚΣ σε μια έκθεση-γεγονός του Κολλεγίου Βακαλό Το Κολλέγιο Βακαλό Art & Design παρουσιάζει έξι αποφοίτους του Ελεύθερου Εργαστηρίου Κόμικς. Τα εγκαίνια της έκθεσης θα γίνουν την Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου, 8:00 μ.μ., στον εκθεσιακό χώρο του Κολλεγίου. Οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να δουν ολοκληρωμένα έργα και προσχεδιακές μελέτες διαφόρων τεχνοτροπιών, που αναδεικνύουν το δημιουργικό παρασκήνιο αυτής της σημαντικής τέχνης της εποχής μας, καθώς και το μεθοδικό, υψηλών προδιαγραφών έργο που πραγματοποιείται στο Ελεύθερο Εργαστήριο Κόμικς. Στην έκθεση παρουσιάζουν έργα τους οι Κρίστελ Πεντ, Φίλιππος-Εμμανουήλ Κωνσταντάκης, Ελεονώρα-Άννα Μαυροφρύδη, Μαριάννα Μουχλιανίτη, Ανδριάννα Μπαλτά και Γεωργία-Μυρτώ Πειρουνάκη. Το Κολλέγιο Βακαλό εγκαινίασε πριν ένα χρόνο τη λειτουργία του μονοετούς Εργαστηρίου Κόμικς, με σκοπό να απαντήσει στη μακρόχρονη έλλειψη σοβαρής συστηματικής σπουδής της συγκεκριμένης τέχνης. Έθεσε επικεφαλής τον Νίκο Κούτση, έναν από τους λίγους διεθνώς αναγνωρισμένους έλληνες καλλιτέχνες στον συγκεκριμένο χώρο, και περιέβαλλε το Εργαστήριο με την εκπαιδευτική εμπειρία και τεχνογνωσία της Βακαλό, τα υψηλά ποιοτικά κριτήρια, και τη γνωστή φιλοσοφία της, που αποσκοπεί στην ταυτόχρονη τεχνική, καλλιτεχνική και πνευματική πλαισίωση του ταλέντου. Χώρος: Κολλέγιο Βακαλό, Λ. Κατσώνη 26, Λυκαβηττός Εγκαίνια: 20 Δεκεμβρίου 2013, 8:00 μ.μ. Διάρκεια: 20/12/2013-31/1/2014 Ωράριο: 9 π.μ.-9 μ.μ., καθημερινά, εκτός Σαββάτου και Κυριακής πηγή

Οι 10 καλύτερες υπερηρωικές ταινίες που γυρίστηκαν ποτέ Δεν χωρά συζήτηση ότι ένα καινούργιο είδος ταινιών ακμάζει τα τελευταία χρόνια στο Χόλιγουντ. Οι υπερηρωικές περιπέτειες έχουν περάσει πλέον στον πυρήνα της κινηματογραφικής βιομηχανίας, αποτελώντας την απόλυτη δικαίωση -ή μήπως την πληρωμένη εκδίκηση;- των κόμικς, της σύγχρονης αμερικανικής μυθολογίας που για δεκαετίες αντιμετώπιζε την περιφρόνηση της mainstream παραγωγής. Ο «Σούπερμαν» του 1978 ήταν αυτός που έφτιαξε πρώτος την επιτυχημένη συνταγή της μεταφοράς ενός υπερηρωικού μύθου στην οθόνη, με ενήλικη αφήγηση και σταρ όπως ο Μάρλον Μπράντο στο καστ του. Το κακό, βέβαια, ήταν ότι η κινηματογραφική τεχνολογία της εποχής δεν μπορούσε να υποστηρίξει την απαιτούμενη φαντασμαγορία. Στα τέλη των ’80s και στις αρχές των ’90s το είδος θα περάσει στη φάση του πειραματισμού, όπου σπουδαίοι δημιουργοί (βλ. Τιμ Μπάρτον ) θα προσπαθήσουν να εμποτίσουν τις κόμικς μεταφορές με υψηλή αισθητική και καλλιτεχνική αρτιότητα. Η δεκαετία των ’00s, όμως, θα προσφέρει απλόχερα όλα τα πολύτιμα τεχνολογικά εργαλεία για να οργιάσει η ανθρώπινη φαντασία στην οθόνη, κάνοντας τα κινηματογραφικά αδύνατα δυνατά με τη βοήθεια των πανίσχυρων ειδικών εφέ - κυριότερα του CGI, που πολλαπλασίασε τη δημιουργική ικανότητα των σκηνοθετών. Η υπερβολή στη χρήση των οπτικών εφέ που ακολούθησε ήταν αναμενόμενη αλλά και απαραίτητη ως προϋπόθεση για να κατακτηθεί η σοφία της οικονομίας από το νέα γενιά των σκηνοθετών του μπλοκμπάστερ υπερθεάματος. Ο «Σκοτεινός Ιππότης» του Κρίστοφερ Νόλαν υπήρξε ένα ξεκάθαρο σημάδι ενηλικίωσης του είδους, όπου η φαντασμαγορία συνδυάστηκε με σύγχρονους προβληματισμούς για την πορεία των δυτικών κοινωνιών, οι οποίες -για όσους δεν το έχουν καταλάβει- βρίσκονται στην κόψη του ξυραφιού. Σήμερα, λοιπόν, έχουμε το προνόμιο να ζούμε την απόλυτη ακμή ή μάλλον τη χρυσοφόρα άνοδο της εν λόγω κατηγορίας ταινιών. Εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια δαπανώνται κάθε χρονιά από τα μεγάλα στούντιο για τη μεταφορά υπερηρωικών ιστοριών στην οθόνη, τα οποία, βέβαια, επιστρέφουν πολλαπλάσια στα ταμεία τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το ότι το «Iron Man 3», το οποίο κόστισε 200 εκατ. δολάρια περίπου, έχει κάνει μέχρι στιγμής 1,2 δισ. δολάρια εισπράξεις παγκοσμίως, αποτελώντας την πέμπτη πιο εμπορική ταινία όλων των εποχών! Μέσα στην εισπρακτική παραζάλη, η αμερικανική βιομηχανία είναι αποφασισμένη να εκμεταλλευτεί στο έπακρο την κυριαρχία των κόμικς στην παγκόσμια ποπ κουλτούρα, αποκομίζοντας αστρονομικά κέρδη. Δεκάδες είναι τα υπερηρωικά projects που είτε βρίσκονται είτε ετοιμάζονται να περάσουν άμεσα στην παραγωγή. Η θεαματική επιστροφή του Γουλβερίν είναι αναμφίβολα ένα από αυτά. Ο Χιου Τζάκμαν ερμηνεύει, λοιπόν, για μια έκτη φορά το πιο ατίθασο μέλος της παρέας των Χ-Men σε ένα ρόλο που εκτόξευσε την καριέρα του και τον έβαλε στις πρώτες θέσεις της λίστας με τους αγαπημένους υπερήρωες. Πάμε να δούμε το top 10 των super hero movies όλων των εποχών, τις στιγμές που ο Γουλβερίν, ο Μπάτμαν, ο Σούπερμαν και οι υπόλοιποι κόμικς χαρακτήρες κατάφεραν να τιθασεύσουν την 7η Τέχνη με τις υπερφυσικές τους δυνάμεις. 10. Darkman (1990) Όταν ο Σαμ Ράιμι είδε ότι δεν μπορεί να αποκτήσει τα δικαιώματα αγαπημένων του κόμικς («The Shadow», «Batman» ) για να τα μεταφέρει στον κινηματογράφο, αποφάσισε να γράψει τη δική του υπερηρωική περιπέτεια... Το αποτέλεσμα ήταν ένα υπερκινητικό ποπ παραλήρημα που παρέπεμπε καλλιτεχνικά στο «Φάντασμα της Όπερας», τον παλαιομοδίτικο κινηματογραφικό τρόμο, στις καλτ ταινίες των ’60s, σε εξπρεσιονιστικούς πίνακες και δευτεροκλασάτες τηλεοπτικές σειρές. Όλα αυτά πασπαλισμένα με γερή δόση ειρωνείας και αυτοσαρκασμού, από έναν σκηνοθέτη που γνωρίζει όσο λίγοι τα μυστικά της 9ης Τέχνης. 9. X-Men 2 (2003) Ελάχιστες φορές είδαμε στην οθόνη μια υπερηρωική ιστορία τόσο πιστή στην πηγή. Μέσα σε μια ταινία δύο και κάτι ωρών ο Μπράιαν Σίνγκερ θα σκηνοθετήσει χωρίς ίχνος μπλοκμπάστερ αλαζονείας λίγες και μικρές σε διάρκεια σκηνές δράσης, διαθέτοντας τον υπόλοιπο χρόνο σε μια λεπτομερή ψυχαναλυτική προσέγγιση των χαρακτήρων των μεταλλαγμένων του, των παρείσακτων στην κοινωνία των φυσιολογικών X-Men. Πέρα, όμως, από την αισθητική αυθεντικότητά του, το φιλμ είναι ένα από τα ελάχιστα που άσκησαν κριτική στην τρομοϋστερία που ακολούθησε την –ακόμη νωπή τότε– τραγωδία της 11ης/9. 8. Iron Man (2008) Ο βασικότερος λόγος για την επιτυχημένη κινηματογραφική μεταφορά του ατσάλινου σούπερ ήρωα έχει όνομα και επώνυμο: Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ. Ο αναγεννημένος σταρ χάρισε στον Τόνι Σταρκ σαρκασμό που σκοτώνει, γοητεία που σκλαβώνει τις γυναίκες και τσαμπουκά που πωρώνει τους πιτσιρικάδες φαν των κόμικς. Μέχρι σήμερα, ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ καταγράφεται ως κορυφαίος ερμηνευτής υπερήρωα, κάτι που φαντάζει εξαιρετικά δύσκολο να ανατραπεί στο άμεσο μέλλον. 7. Το Κοράκι (1994) Αυθεντικό παιδί των διαφημίσεων και της βιντεοκλιπίστικης MTV γενιάς, ο Αυστραλός Άλεξ Πρόγιας θα γίνει γνωστός με τη μεταφορά του ήρωα που γέννησε ο Τζέιμς Ο’Μπαρ. Το απόκοσμο κινηματογραφικό αποτέλεσμα θα αποτελέσει ένα από τα σημεία αναφοράς στο είδος. Διαστροφικά σκοτεινό, εσωστρεφές, γκοθ και γοητευτικά νιχιλιστικό, το «Κοράκι» θα μπολιάσει τους πιο όμορφους καρπούς του αμερικανικού underground με την αδρεναλίνη της ατόφιας περιπέτειας. 6. Kick-Ass (2010) Ο αντιήρωας με την πρασινοκίτρινη στολή θα σατιρίσει λυτρωτικά κάθε σύμβαση και κλισέ που συνοδεύει τους μασκοφόρους εκδικητές τις τελευταίες δεκαετίες. Ταυτόχρονα, όμως, θα φανερώσει το λόγο για τον οποίο αγαπάμε και παθιαζόμαστε με τους υπερήρωες, προσφέροντας μια τελευταία σεκάνς εκδίκησης-μπόμπα. Ο Φρόιντ θα είχε πολλά να πει γι’ αυτό το φινάλε… 5. Οι Απίθανοι (2004) Στο δημιουργικό ζενίθ της, η Pixar θα βάλει το δικό της λιθαράκι στην ενηλικίωση του είδους. Ο βιρτουόζος Μπραντ Μπερντ θα σκηνοθετήσει ένα πρωτοπόρο animation με αφηγηματική δεινότητα, σκηνές δράσης και εμπνευσμένο χιούμορ που ελάχιστες υπερηρωικές περιπέτειες κατάφεραν ποτέ να πετύχουν. 4. Οι Εκδικητές (2012) Οι υπερήρωες ξαπλώνουν επιτέλους στο ντιβάνι... Και ο Τζος Γουέντον, ένας από τους κορυφαίους δεξιοτέχνες που ανέδειξε τα τελευταία χρόνια η αμερικανική τηλεόραση, τους εικονογραφεί με περισσή χάρη. Η πρώτη ώρα των «Εκδικητών» αποτελεί ένα δωρεάν σεμινάριο ψυχανάλυσης, όπου κάθε σκιά στο χαρακτήρα των κατά τα άλλα ατρόμητων μασκοφόρων πρωταγωνιστών βγαίνει ξεκαρδιστικά στη φόρα. 3. Μπάτμαν (1989) Τα στριπάκια που έχουν για φόντο τους την Γκόθαμ Σίτι θα μετατραπούν στα χέρια του δεξιοτέχνη Τιμ Μπάρτον σε σκοτεινές γκοθ γκραβούρες, πατώντας την ίδια ακριβώς στιγμή στην αυθεντική παράδοση των κόμικς του Μεσοπολέμου. Ο Τζακ Νίκολσον θα ζωντανέψει ιδανικά τη στιλιζαρισμένη κατά Μπάρτον φιγούρα του Τζόκερ σε μια αξεπέραστη ερμηνεία. 2. Σούπερμαν (1978) Κάθε είδος έχει μια ταινία που το θεμελίωσε. Για τις υπερηρωικές περιπέτειες αυτή είναι η μεταφορά του πιο δημοφιλούς χάρτινου ήρωα στην οθόνη από τον Ρίτσαρντ Ντόνερ. Μπορεί τα οπτικά εφέ από τον Κρίπτον να μοιάζουν σήμερα ελαφρώς αστεία -ποιος μπορεί να ξεχάσει τη σκηνή του εξορισμού του Ζοντ με το πιξελιασμένο τετράγωνο;-, όμως ο «Σούπερμαν» ήταν αυτός που χάραξε πάνω σε λευκό χαρτί το καλλιτεχνικό μονοπάτι πάνω στο οποίο θα πατούσε η υπερηρωική περιπέτεια. 1. Σκοτεινός Ιππότης (2008) Ο Κρίστοφερ Νόλαν είναι σήμερα ο απόλυτος μαέστρος της απόδρασης από την πραγματικότητα, ξέροντας καλύτερα από τον καθέναν να φτιάχνει φανταστικούς κόσμους που είναι την ίδια στιγμή αρχιτεκτονικά φαντασμαγορικοί και απόλυτα πειστικοί, γλυκά απατηλοί και οδυνηρά γνώριμοι, ζοφερά άκαμπτοι και ηλεκτρισμένα φοβικοί. Ο Βρετανός σκηνοθέτης κατάφερε να μεταμορφώσει τον Μπάτμαν σε μια εικονογράφηση της μετα-καπιταλιστικής πραγματικότητας, ποτισμένη με την απαισιοδοξία της 11ης Σεπτεμβρίου, την απληστία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, τη φρενίτιδα των μεγαλουπόλεων και την πτώση αξιών που μέχρι σήμερα θεωρούσαμε δεδομένες. Masterpiece... πηγή

’90s comics - Μέρος 2ο: Η Αναγέννηση μετά τον Μεσαίωνα Στο προηγούμενο μέρος του αφιερώματος ρίξαμε μια ματιά στην κακόγουστη και υπερβολική πλευρά των comic στα ‘90s. Δεν ήταν όμως όλα τα superhero comics ήταν απλά φτηνιάρικη υπερβολή. Ο comic artist Alex Ross ήταν ο πρώτος που τόλμησε να παρουσιάσει μέσα από comic σελίδες, εικαστικά ρεαλιστικές απεικονίσεις ηρώων. Μαζί με τον συγγραφέα Kurt Busiek, επιμελήθηκαν το αριστουργηματικό Marvels όπου δείχνει μέσα από τα μάτια του απλού κόσμου πως αντιμετωπίστηκε ο ερχομός των υπερηρώων της Marvel που μέχρι τότε δεν είχαν ξαναδει. Το Marvels ήταν η ιστορία που καθιέρωσε τον Alex Ross ως έναν από τους πιο σημαντικούς comic artists όλων των εποχών. Μια εξίσου σημαντική συνεργασία τους ήταν και το Astro City όπου παρουσιάζουν τις χρυσές μέρες των υπερηρώων, χωρίς όμως να χρησιμοποιούν γνωστούς χαρακτήρες αλλά αρκετά στοιχεία τους ώστε να είναι οικείο για τους fans του είδους αλλά και προσβάσιμο για νέους αναγνώστες. Όπως το Marvels προσπάθησε να πει την ιστορία της αρχής του Marvel Universe, έτσι και το Kingdom Come ήταν η απόπειρα του Alex Ross και του Mark Waid για το κύκνειο άσμα του DC Universe. Βιβλικές αλληγορίες και κριτική σκέψη προς όντα που φαντάζουν θεόπλαστα, αν όχι θεϊκά και πως το τέλος του κόσμου ορίζει τις ακραίες αποφάσεις που καλούνται να παρθούν τόσο από αυτούς όσο και τους απλούς θνητούς που νομίζουν πως κινούν τα νήματα. Μπορεί το Kingdom Come να μην είναι μέρος του continuity του DC Universe, είναι όμως μία από τις κορυφαίες στιγμές του. Στο πρώτο μέρος του αφιερώματος αναφέρθηκα και στο κατά πόσο ο comic artist, Rob Liefeld κατηγορείται από πολλούς για τον ξεπεσμό των comics στα 90’s. Αυτό που δεν του αναγνωρίζουν όμως αρκετά συχνά είναι ότι μαζί με άλλους 6 σκιτσογράφους και συγγραφείς, έδειξαν τον δρόμο για τους comic artists του μέλλοντος μέσω της εταιρείας τους, Image Comics. Ουσιαστικά απέδειξαν πως δεν χρειάζεται να είσαι μέρος της Marvel ή της DC για να είσαι επιτυχημένος στον χώρο των comics και μπορείς να προστατεύεις τα πνευματικά δικαιώματα των χαρακτήρων και των ιστοριών που δημιουργείς. Ο Todd McFarlane συγκεκριμένα είχε φτάσει σε επίπεδο δημοτικότητας rockstar κατά την θητεία του στην Marvel εξαιτίας της επιτυχίας του με τον Spider-Man. Η κίνησή του να αφήσει την Marvel για να φτιάξει την Image Comics τον αντάμειψε πλήρως και σύστησε στο κοινό τον θρυλικό beyond-awesome χαρακτήρα Spawn, μεταξύ άλλων. Badass σχέδιο πλημμυρισμένο με ασταμάτητη δράση, μάχες μεταξύ δαιμόνων και αγγέλων και με πρωταγωνιστή έναν τραγικό χαρακτήρα στο ταξίδι για την λύτρωση του, πώς να μην φτάσει το πρώτο τεύχος εκατομμύρια πωλήσεις παγκοσμίως; Τα υπόλοιπα είναι ιστορία καθώς η Image συνεχίζει ακόμα να μας χαρίζει εξαιρετικούς τίτλους όπως τα Chew, Walking Dead, Invincible και Hack/Slash. Καμία εταιρεία όμως δεν άλλαξε περισσότερο τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει το κοινό τα comics όσο η Vertigo. Λειτουργώντας ως θυγατρική της DC, προσέφερε μία τελείως διαφορετική εναλλακτική πρόταση από αυτή των υπολοίπων εταιρειών με ιστορίες horror, υπερφυσικού, βίαιου, ερωτικού και βλάσφημου χαρακτήρα που μέχρι και τώρα φιγουράρουν στις λίστες με τα κορυφαία comics όλων των εποχών. Ρωτήστε όποιον fan θέλετε ποια είναι τα αγαπημένα του comics και δεν υπάρχει περίπτωση να μην σας πει κάποιο από τα Sandman, Preacher, Hellblazer, The Enigma, Death: The Cost of Living, Animal Man, Swamp Thing, Invisibles (ακόμα δεν το έχω καταλάβει όσες φορές και αν το διαβάσω) και Transmetropolitan. Η Vertigo αποτέλεσε το άρμα της “Βρετανικής εισβολής” με τους συγγραφείς Alan Moore, Neil Gaiman, Garth Ennis, Warren Ellis, Grant Morrison κ.α συγγραφείς και comic artists, να αλλάζουν για πάντα τον τρόπο με τον οποίο τα mainstream comics ενσωματώνονται στην μοντέρνα λογοτεχνία και έφτασαν την εμπορική επιτυχία του σήμερα αλλά και την πολιτιστική αναγνώριση που τους αξίζει. πηγή λινκ για το 1ο μέρος: ’90s comics - Μέρος 1ο: Υπερβολή & Κακογουστιά [Σωφρονάς Βαγγέλης, rouamat.com, 11/12/2013]

’90s comics - Μέρος 1ο: Υπερβολή & Κακογουστιά Άμα τα 80’s για τα comics ήταν ένα τεράστιο πάρτι ανανέωσης και πρωτοπορίας που οδήγησε το είδος σε ολοκαίνουργιους δρόμους τότε τα 90’s ήταν η μεθυσμένη επιστροφή με το αμάξι που κατέληξε σε τράκα πάνω στην πόρτα του γκαράζ. Το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο των superhero comics των 90’s ήταν αδιαμφισβήτητα η υπερβολή που χαρακτήριζε τα πάντα. Στον τομέα του σχεδίου κάθε κάθε ίχνος ρεαλιστικής ανατομίας πετάχτηκε απ΄το παράθυρο, τα όπλα άμα δεν ήταν κωμικά τεράστια δεν έμπαιναν στο καρέ και κάθε χαρακτήρας έπρεπε να φοράει γιγαντιαίες βάτες και κάποιο jacket με τουλάχιστον 30 τσέπες στο καθένα. Πολλοί κατηγορούν για την πορεία που πήραν τα 90’s τον γνωστό comic artist Rob Liefeld και την καλλιτεχνική φιλοσοφία που εφάρμοσε κατά την θητεία του. Μία τέτοια κατηγορία όμως πιστεύω πως είναι άδικη αφού αφενός ο Liefeld τουλάχιστον δημιούργησε μερικούς από τους πιο σημαντικούς χαρακτήρες των comics και αφετέρου, τέτοιο ναυάγιο είναι σίγουρα συλλογική προσπάθεια. Στο πρώτο μέρος του αφιερώματος θα δούμε μερικές από τις πιο μελανές στιγμές της εποχής που πολλοί χαρακτηρίζουν ως τον Μεσαίωνα των comics. Η DC προσπαθούσε απεγνωσμένα να επαναφέρει το ενδιαφέρον του κόσμου για τον Superman. Έπειτα από ένα σερί μετριότατων ιστοριών, αποφάσισαν να κάνουν την απόλυτη κίνηση που θεωρούνταν ταμπού μέχρι τότε: να σκοτώσουν τον Superman. Το storyline Death of Superman ήταν ένα συμβάν τόσο μεγάλο και σημαντικό που ήταν σε κάθε εφημερίδα και δελτίο ειδήσεων. Μέχρι που αποφάσισαν να τα αναιρέσουν όλα με το Reign of Supermen και το Return of Superman όπου ο Supes επέστρεψε πιο γ%$@#ος και kewl από πότε έχοντας μάλιστα χαίτη. Χαίτη! Χαίτη Δεν ήταν όμως μόνο ο Superman που έπεσε θύμα της μόδας των 90’s όπου κάθε βασικός χαρακτήρας έπρεπε να σοκάρει το κοινό με κάποιο τρόπο ώστε να τραβήξει το ενδιαφέρον του. Ο Bruce Wayne, ηττημένος και με σπασμένη πλάτη από τον Bane, αποφασίζει να πασάρει τον τίτλο του Batman σε έναν ψυχοπαθή, βίαιο, φανατικό χριστιανό που δεν συμμερίζεται την non-lethal φιλοσοφία του Bruce, τον Jean-Paul Valley. Επειδή ο μαθητευόμενος και χρόνια έμπιστος του, Robin, για κάποιο λόγο δεν του έκανε. Φουλ λογικό! Τουλάχιστον οι fans έδειξαν ενοχλημένοι και σύντομα ο Valley πήρε τα μπούλα του και όλα έγιναν όπως πριν. Μία αντίστοιχη αλλαγή υπέστη και ο Wolverine στο Onslaught storyline όπου ο Magneto του έβγαλε όλο το αδαμάντιο από το σώμα, μετατρέποντας τον σιγά-σιγά σε μία ζωώδη εκδοχή του χωρίς μύτη, με κτηνώδη χαρακτηριστικά και μία μπλε μπαντάνα στο κεφάλι. Κάπου εκεί πρέπει να τους τέλειωσε η κόκα στα γραφεία της Marvel, να αντίκρισαν νηφάλιοι τον Logan και να αναφώνησαν “Ok, we fucked up”, αναιρώντας ό,τι ηλίθια αλλαγή είχαν σκεφτεί για τον κακομοίρη τον Wolverine. Οφείλω να παραδεχτώ όμως πως η ιδέα ότι οι αδαμάντινες λεπίδες από κάτω είχαν κόκαλο ήταν αρκετά ωραία. Αξίζει να αναφερθεί πως μετά το Onslaught storyline, οι Avengers και οι Fantastic Four φαινομενικά πέθαναν στην μάχη αλλά τελικά είχαν τηλεμεταφερθεί σε ένα παράλληλο σύμπαν που δημιούργησε ο Franklin Richards, γιος του Mr. Fantastic και εκεί που…ζζζζζζ. Μετά η Marvel απορούσε γιατί παραλίγο να κηρύξει πτώχευση. Τίποτε από αυτά δεν συγκρίνεται όμως με Clone Saga του Spider-Man, το πιο κακόφημα πολύπλοκο και εκνευριστικό storyline στον κόσμο των superhero comics. Το όλο concept περιστρέφεται γύρω από το ότι ο Peter Parker ανακαλύπτει πως είναι κλώνος του original Spider-Man, Ben Reilly και πλήρως απογοητευμένος με τη ζωή του που ήταν βασισμένη σε ένα ψέμα, παρατάει το σουπερηρωιλίκι ενώ ο Reilly αναλαμβάνει τον τίτλο του Spider-Man. Μετά έσκασε μύτη και ένας άλλος κλώνος, ο Kain, νομίζω πέθανε και η Aunt May σε κάποια φάση, ξαναγίνεται ο Peter Parker Spider-Man και γενικά κάθε τεύχος ήταν ένα τεστ μνήμης και υπομονής με την σύγχυση που επικρατούσε. Πόσο άχτι τον έχουν τον καημένο τον Peter Parker στην Marvel ρε γαμώτο, συνέχεια τον σκοτώνουν, τον διώχνουν, τον θάβουν, του κλέβουν το σώμα μόνο και μόνο για να αναλάβουν άλλοι τον ρόλο του Spider-Man αλλά τουλάχιστον σε σαφώς ανώτερες ιστορίες (Kraven’s Last Hunt, Ultimate Spider-Man, Superior Spider-Man κ.α). Μέχρι και ο ίδιος ο Peter Parker έδωσε αυτή τη συμβουλή στον Ultimate Spider-Man, Miles Morales, όταν συναντήθηκαν. Όσο και να παραπονιέμαι για τι έκαναν τα 90’s στα comics, παραμένει πάντα η δεκαετία που γέννησε μερικούς από τους αγαπημένους μου τίτλους και η δεκαετία που ξεκίνησα κι εγώ να ασχολούμαι με το είδος. Με την φωτεινή πλευρά όμως αυτής της δεκαετίας θα ασχοληθούμε στο 2ο μέρος του αφιερώματος. πηγή λινκ για το 20 μέρος: ’90s comics - Μέρος 2ο: Η Αναγέννηση μετά τον Μεσαίωνα [Σωφρονάς Βαγγέλης, rouamat.com, 14/12/2013]

Η εκδοση αυτη περιεχει δυο ιστοριες χαλαρα συνδεδεμενες μεταξυ τους . Αρχικα βρισκομαστε πισω στο 1889 . Ο Μπρους Γουεϊν εχει ολοκληρωσει τα ταξιδια του στην Ευρωπη , οπου μαθητευσε κοντα σε σπουδαιους αντρες της εποχης του, οπως ο Ζιγκμουντ Φροϊντ και επιστρεφει πισω στο Γκοθαμ Σιτυ για να βρει τον δολοφονο των γονιων του. Oμως τωρα , πεντε ολοκληρα χρονια μετα την αποχωρηση του , το Γκοθαμ στοιχειωνει ο Τζακ ο Αντεροβγαλτης ο οποιος συνεχιζει πλεον το εργο του μακρια απο το Whitechapel. Καλη αστυνομικη ιστορια που δενει ωραια ολα τα κομματια της πλοκης και που μεταφερει ατμοσφαιρικα το κλιμα της εποχης στην οποια διαδραματιστηκε. Υπαρχουν αναφορες και στην πραγματικη ιστορια του Τζακ του Αντεροβγαλτη κρυμμενες μεσα στο κομικ , οπως το κοκκινο φουλαρι ή το ονομα του ζωγραφου William Sickert . Το σχεδιο ειναι απο το Mike Mignola για τον οποιο δεν χρειαζονται συστασεις και ο χρωματισμος απο τον Greg Russel. Η δευτερη ιστορια τοποθετειται τρια χρονια μετα την επιλυση του πρωτου μυστηριου. Ο Batman εχει αποσυρθει και ο Μπρους διαγει μια ανετη ζωη , ειναι μαλιστα αρραβωνιασμενος . Ομως η ελευση ενος παραξενου προφητη ο οποιος προφητευει την καταστροφη που θα φερει στην ανθρωποτητα ο εικοστος αιωνας και απειλει την πολη με αφανισμο , αναγκαζει τον Mπρους Γουεϊν να ξαναφορεσει την στολη του. Το σχεδιο εδω απο τον Eduardo Barreto καλο και αρκετα λεπτομερες. Σαν ιστορια ειναι καλη αν και η επιλυση του μυστηριου απο τον αναγνωστη ειναι μαλλον ευκολη. Στα της εκδοσης τωρα . Προκειται για μια αξιοπρεπη εκδοση χωρις καθολου extras ομως. Την τιμη την θεωρω πολυ καλη . Ειδικα αν αναλογιστει κανεις οτι κοστιζει ελαχιστα παραπανω απο την αμερικανικη εκδοση , η οποια κυκλοφορησε πολυ προσφατα. Σας το προτεινω

Αντί να σας ζαλίζω μεταφέροντάς σας την υπόθεση του νέου πονήματος του Pat Mills, ιδού η εισαγωγή στο έργο με δικά του λόγια, έτσι όπως θα τη βρείτε στις πρώτες σελίδες του τόμου. Προσωπική μου άποψη: δεν τρελάθηκα, παρά το εντυπωσιακό σχέδιο και τα εξαιρετικά χρώματα. Έτσι κι αλλιώς, θα ήμουν επιφυλακτικός απέναντι στη νιοστή διασκευή του βαμπυρικού μύθου. Εντάξει, πρώτος τόμος είναι, θεωρητικά υπάρχει πολύ περιθώριο για βελτίωση. Οι φίλοι των βρυκολάκων και οι οπαδοί του Mills μπορούν να επενδύσουν άφοβα. Υποδειγματική ελληνική έκδοση: σωστή μετάφραση, εξαιρετική ποιότητα χρώματος και χαρτιού, σωστό μέγεθος, όλα προσεγμένα στην εντέλεια. Η αλήθεια είναι ότι σε σχέση με αυτά η εκδοτική μας έχει καλομάθει. Στην τιμή μας τα χαλάει λίγο ή μάλλον αρκετά. Υπάρχει και καταχώρηση για τον δεύτερο τόμο στην προτελευταία σελίδα, άρα αυτοί θέλουν να το συνεχίσουν. Στο χέρι μας είναι αν θα τον δούμε.

Τιμή: 22€ Το κόμικ αυτό το είχα πετύχει από τις 15 Νοεμβρίου στο Public της Κέρκυρας. Μάλλον σπάει το ρεκόρ αργοπορίας παρουσίασης μιας καινούργιας έκδοσης. Μιας και μου το χάρισαν προχτές, ας κλείσουμε λοιπόν το κενό αυτό. Βασίζεται, όπως φαίνεται και από τον τίτλο, στο ομώνυμο αυτοβιογραφικό βιβλίο του Χρόνη Μίσσιου. Πρωτοεκδόθηκε τον Απρίλιο στη Γαλλία από την Futuropolis, διασκευασμένο από τον Sylvain Ricard και τη Μυρτώ Ράις, εικονογραφημένο από τον Daniel Casavane. Η ελληνική έκδοση κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο σε έναν γερό σκληρόδετο τόμο. Μπορείτε να διαβάσετε τις πρώτες σελίδές της εδώ. Αντιγράφω το οπισθόφυλλο και την εισαγωγή: Το πρωτότυπο βιβλίο είναι ένα ενιαίο κομμάτι κειμένου, χωρίς κεφάλαια ή ενότητες, και με πολλές αναδρομές στο παρελθόν ή το μέλλον του συγγραφέα. Αν δεν διαβαστεί προσεκτικά, μπερδεύει τον αναγνώστη. Στο κόμικ, τώρα, έχουν γίνει προσπάθειες ώστε να βελτιωθεί η δομή. Κάθε φορά που αλλάζει η τοποθεσία στην οποία βρίσκεται ο ήρωας, μια ολοσέλιδη σελίδα παρουσιάζει την περιοχή: Βίδο, Κέρκυρα, Αθήνα, Κασσαβετεία, Μακρόνησος... Ακόμα, έχουν μειωθεί τα διάφορα περιστατικά που αναφέρονται στο βιβλίο (και δεν έχουν άμεση σχέση με την κύρια πλοκή), όπως γράφει και η εισαγωγή παραπάνω. Το σχέδιο επίσης αποδίδει τις προηγούμενες δεκαετίες και τις διάφορες περιοχές ρεαλιστικά. Θεωρώ πως το κόμικ αποτελεί μια πολύ καλή διασκευή. Νομίζω όμως πως αν κάποιος το ευχαριστηθεί, αξίζει να διαβάσει και το βιβλίο. Υπάρχουν σκέψεις και αισθήματα που δύσκολα αποτυπώνονται σε εικονογραφημένη μορφή. Προαναγγελία της ελληνικής έκδοσης

’80s comics: Σκοτεινοί ιππότες και αμφιβολίες για το μέλλον Ο κώδικας ηθικής που παρουσίαζαν οι χαρακτήρες των προηγουμένων δεκαετιών, δεν μπορούσε να πείσει πλέον το κοινό των 80’s. Μία νέα εποχή που απαιτούσε συναισθηματικό ρεαλισμό ακόμα και από φανταστικούς ήρωες ώστε να αντικατοπτρίσουν πλήρως τις υποψίες και τις φοβίες του κόσμου για το όλο και πιο αβέβαιο μέλλον, έπρεπε να σχηματιστεί. Αν υπάρχει ένας comic συγγραφέας που καθόρισε τα 80’s και “ώθησε ” το είδος στα όρια του, αυτός είναι ο Alan Moore. Το αδιαμφισβήτητο αριστούργημα του, Watchmen, ήταν το πρώτο comic που μέχρι και τώρα αποτελεί ένα κομβικό σημείο της πορείας των comics ως δείγματα λογοτεχνίας. Μία ιστορία που δεν υπάρχουν ξεκάθαροι καλοί-κακοί, οι υπερήρωες μόνο υπερήρωες δεν είναι καθώς δεν έχουν καν δυνάμεις (σχεδόν) και μία παράλληλη ιστορία πειρατών που λειτουργεί όπως ακριβώς ο Χορός στο αρχαίο ελληνικό θέατρο. Δεν έμεινε όμως μόνο στο Watchmen και μας χάρισε και άλλες θρυλικές ιστορίες όπως τα V for Vendetta, Swamp Thing, Batman: The Killing Joke και Whatever Happened to the Man of Tomorrow. Μετά βέβαια ο Alan Moore τρελάθηκε και μέχρι και σήμερα απασχολεί τα media με τις γελοίες δηλώσεις του σχετικά με το πόσο ανώριμοι είναι οι αναγνώστες των superhero comics. Για να υπερασπιστώ εμένα και τους ομοϊδεάτες μου, θα του απαντήσω με ένα “όποιος το λέει είναι”. Που θα μας πει και ανώριμους. Έναν αντίστοιχο ρόλο με αυτό του Alan Moore έπαιξε και ο Frank Miller. Μέχρι τότε, τα superhero comics είχαν δείξει πως παρέμεναν “ιστορίες για παιδιά”. Όλα όμως άλλαξαν με το The Dark Knight Returns όπου ο Frank Miller απέδειξε πως αντιλαμβάνεται 100% την ψυχοσύνθεση του Batman και τον επανασύστησε στο κοινό ως έναν γερασμένο, ταλαιπωρημένο, ψυχικά ασταθές σύμβολο της εκδίκησης. Αργότερα έγραψε και το Batman: Year One που ακόμα θεωρείται το καλύτερο origin story του ήρωα, όλα αυτά όμως δεν θα είχαν συμβεί άμα δεν είχε εκτελέσει την θητεία του ως συγγραφές του Daredevil. Άλλες πολύ σημαντικές στιγμές των 80’s στα superhero comics ήταν το Kraven’s Last Hunt του Mike Zeck . Εκεί είδαμε για πρώτη φορά τον –περίπου- θάνατο του Spider-Man και τον Kraven ως νικητή να αναλαμβάνει να συνεχίσει τον ρόλο του άνθρωπου αράχνη που θεωρούσε το σημαντικότερο θήραμα του. Ίσως ο καλύτερος τίτλος του Spider-Man μέχρι σήμερα. Οι X-Men με τις ιστορίες του Days of Future Past και του Dark Pheonix Saga, κάνουν ποδαρικό στο να καταστρέφουν τον κόσμο κάθε λίγο και λιγάκι, μπλέκοντας κιόλας ταξίδια στο χρόνο με καταστροφικές συνέπειες. Παρόλα αυτά, γι’αυτό τους αγαπάμε. Γιατί είναι η δικιά μας σαπουνόπερα. Αλησμόνητα είναι βέβαια και τα cartoon που κυριαρχούσαν στις τηλεοράσεις των 80’s. Transformers, GI Joe, Thundercats, Silverhawks, Teenage Mutant Ninja Turtles, Tigersharks, Voltron, He-Man & She-Ra, ήταν μόνο μερικοί από τους λόγους που άξιζε να ξυπνάς από νωρίς το πρωί το σαββατοκύριακο (στην Ελλάδα ήρθαν λίγο αργότερα) και να καμπερωθείς μπροστά στην τηλεόραση και να λιώσεις το VHS σου. Έθιμο βέβαια που συνέχισε μέχρι την επόμενη δεκαετία αλλά αυτό θα το δούμε καλύτερα την επόμενη εβδομάδα με το αφιέρωμα στα 90’s. πηγή

Το έχω πετύχει σε ψιλικά & περίπτερα, αλλά ήταν πάντα σε ζελατίνα. Έτσι υπάρχει η περίπτωση να μην είναι καν κόμικ, εξού και βάζω την ανακοίνωση με βάση κυρίως το ποστ της Comicoupolis: Νικηφόρος Γκανιάτσας εικονογράφηση: Νικηφόρος Γκανιάτσας Δρόμων, 2013 64 σελ. ISBN 978-960-694-179-5 Από τα βάθη του χρόνου αλλά και σύγχρονο εικονογραφημένο και συναρπαστικό, περιπετειώδες και διδακτικό. Για να γίνουμε λίγο σοφότεροι εμείς, τα παιδιά από εννέα ως και ενενήντα εννέα ετών, διαβάζουμε και ταξιδεύουμε "το ταξίδι προς την ελευθερία". Θέμα του δεν είναι κάποια πρόσωπα, ούτε μια εποχή ή κάποια έθνη. Είναι η συνείδηση και ο αγώνας της. Είναι ο χωροχρόνος του ανθρώπου. Το ταξίδι προς την ελευθερία, είναι ο ιερός αγώνας για την ελευθερία. Τους τύραννους τους κουβαλούμε μέσα μας. Εμείς τους στήνουμε μπροστά μας, εμείς τους δυναμώνουμε και τους οπλίζουμε εναντίον μας. Όταν δεν τους στήνουμε εμπρός μας, ελεύθεροι βρίσκουμε τον αληθινό μας εαυτό, την Ιθάκη μας. Το τόπικ κλειδώνεται, η συνέχεια στην παρουσίαση.

'60: Comics - Οι πρώτοι "προβληματισμένοι" ήρωες και μπικίνι στο διάστημα Τα 60’s ήταν η δεκαετία που έδωσε πνοή στην πρώτη μορφή μοντέρνας ζωής στήνοντας αυτά που θεωρούμε δεδομένα όσον αφορά τις επιλογές που έχει ένας νέος άνθρωπος για τη ζωή του. Αντίστοιχα ήταν και η δεκαετία που συνέβησαν οι πρώτες σημαντικές αλλαγές στον χώρο των comics, εισάγοντας στοιχεία στο είδος που για τότε ήταν έτη φωτός μπροστά. Κατά την διάρκεια των 60’s, το αναγνωστικό κοινό στο οποίο συστήθηκαν για πρώτη φορά τα comics μερικά χρόνια πιο πριν, έφτασε στην πρώτη ενήλικη γενιά του με αποτέλεσμα να ψάχνουν για πιο σύνθετες και ανθρώπινες ιστορίες και όχι τόσο παιδικές όσο είχαν συνηθίσει. Ο πρωτοστάτης αυτού του κινήματος ήταν ο Spider-Man, ο πρώτος υπερηρώας ο οποίος είχε καθημερινά προβλήματα αλλά και ηθικές αμφιβολίες. Το concept ενός τέτοιου χαρακτήρα που δεν άγγιζε τον τέλειο άνθρωπο (όπως είχαν μάθει με ήρωες όπως ο Superman) αλλά ήταν ένας ντροπαλός φοιτητής της διπλανής πόρτας, ήταν πραγματικά επαναστατικό και αμφιβάλλω άμα οι δημιουργοί του, οι κύριοι Stan Lee και Steve Ditko, θα μπορούσαν να μαντέψουν την επιτυχία του αγαπημένου πλέον ήρωα. Η λεγόμενη Silver Age of Comics αντιπροσωπεύτηκε επίσης και από τις πρώτες superhero ομάδες ηρώων, τους Fantastic Four για την Marvel και την JLA για την DC. Η μόδα των πιο “προβληματισμένων” ηρώων που ξεκίνησε με τον Spidey, βρήκε συνεχιστές σε χαρακτήρες όπως ο Hulk και οι X-Men που ειδικά οι τελευταίοι, αντιπροσωπεύουν πλήρως μία περίοδο έντονης πολιτικής και φυλετικής ανακατάταξης και μία νεολαία που σιγά σιγά μπολιάζει οδηγώντας στην κοινωνική επανάστασή της και στα 70’s. Αυτή η αντίδραση προφανώς δεν επηρέασε μόνο το superhero είδος. Ο Fritz the Cat του Robert Crump ήταν το πρώτο lolcat πριν τα lolcats. Περίπου δηλαδή. Σε αντίθεση με τα υπόλοιπα ζώα cartoons της Disney και της Warner Bros, ήταν ο πιο αλήτης γάτος που είχε εμφανιστεί εμφανίζοντας τον να πίνει, να καπνίζει, να τσιλιμπουρδίζει με άλλες γατούλες (και όχι μόνο). Βασικά, ήταν ο Bender των 60’s και λίγο πολύ, κάθε χαρακτήρας του Seth MacFarlane πριν αυτός γεννηθεί. Στην Ευρώπη όμως, επειδή ήμασταν πάντα πιο kinky, ανακαλύψαμε για πρώτη φορά μέσα από τα comics την Barbarella, μία χαρακτήρα που είχε εμφανέστατες ομοιότητες με την υπερδιαγαλαξιακή κουκλάρα Brigite Bardot και πολεμούσε εξωγήινους στο διάστημα φορώντας τα απολύτως απαραίτητα. Πολλές φορές δεν πολεμούσε καν και προτιμούσε να ακολουθεί το mantra “make love not war” με τους εξωγήινους εχθρούς της. Και με μερικά ρομπότ. Makes sense. Ο δημιουργός της, Jean-Claude Forest, έθεσε έτσι τα θεμέλια για τα πρώτα comic που μπλέκουν αισθησιακά στοιχειά με pop art και ψυχεδέλεια, δείχνοντας τον δρόμο για μετέπειτα σχεδιαστές όπως ο Milo Manara. πηγή

Πρόκειται για τη μεταφορά σε κόμιξ του ομότιτλου έργου του Αλέξανδρου Δουμά. Εντάσσεται στη σειρά Κόμικς από κλασικά κείμενα των εκδόσεων Πατάκη. Έχουν προαναγγελθεί άλλα δύο άλμπουμ: Όλιβερ Τουίστ και Το νησί των θησαυρών. Ο σκιτσογράφος είναι απίθανος! Το σχέδιο χορεύει, οι καρικατούρες των προσώπων αν και γωνιώδεις φαίνονται ευέλικτες, έτοιμες να βγουν από τα καρέ. Οι γυναίκες του!!! Και υποτίθεται ότι πρόκειται για παιδικό βιβλίο. Θαυμάσιο! Να το επιλέξετε για τις γιορτές! Άλλες κόμιξ εκδοχές της ίδιας ιστορίας: http://www.greekcomics.gr/forums/index.php?showtopic=11928 http://www.greekcomics.gr/forums/index.php?app=covers&cov_id=204 VAIOS

Από όλους τους ήρωες των Looney Tunes, πάντα μ' αρέσαν περισσότερο τα Μπιπ-Μπιπ και ο Κογιότε. Τρελαινόμουν με τα γκαγκς που έβλεπα. Στη μνήμη μου έχει χαραχθεί μόνιμα η σκηνή με το αμόνι που πέφτει από το πουθενά πάνω στον Κογιότε ακριβώς την ώρα που νόμιζε ότι έπιασε ένα Μπιπ-μπιπ. Έτσι μόλις είδα αυτή την έκδοση την αγόρασα με τη μία. Χωρίς να με ξετρελάνει βέβαια όπως παλιά, διασκέδασα αφάνταστα. Και μ' έκανε να ξεθάψω όλα εκείνα τα DVD με τις ιστορίες τους που έχω για να τα ξαναδώ. Η έκδοση στην εξαιρετική ποιότητα της Anubis. Δεν κατάλαβα μόνο αν θα είναι περιοδική ή ένα και τέλος. Κλείνω προς το δεύτερο όμως. Η παρουσίαση αυτή αφιερώνεται στον φίλο Χρήστο (ΚΟΙΟΤΕ). Ευχαριστούμε για το οπισθόφυλλο τον ftsgr.

Τίτλος: ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 2014 – ΟΙ 365 ΑΠΟΧΡΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΓΚΡΙ (ΧΙΟΥΜΟΡ) Σκίτσα: Στάθης Σταυρόπουλος Εκδοτική: ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ Hμερ. έκδοσης:2013 Εξώφυλλα:1+1 (ΠΛΗΡΕΣ) Τεύχη:1 Κατηγορία: Γελοιογραφία Είδος εντύπου: Άλμπουμ μαλακό Περιεχόμενο: Χιουμοριστικό Μέγεθος: 12,00x16,50 Σελίδες: 228 Χρώμα: Ασπρόμαυρο Προέλευση: Ελληνική ISBN: 978-960-569-002-1 Ο εκδοτικός οίκος ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ για τα 30 χρόνια προσφοράς στα ελληνικά γράμματα εξέδωσε αυτό το ημερολόγιο. Ο Στάθης είναι «δικός μας» άνθρωπος και θα θεωρηθεί διαφήμιση, αλλά το καλό πρέπει να λέγεται. Όσοι αγαπάτε τη γελοιογραφία μην το αφήσετε. Το ημερολόγιο είναι κατά βάση ένα μικρό άλμπουμ γελοιογραφιών του Στάθη. VAIOS

Αντιγράφω από Τα Νέα: Χαντζόπουλος: Σκίτσα που «δίνουν έκφραση σε αυτό που βιώνουμε και δεν μπορούμε να βάλουμε σε σειρά» Το πάνελ της παρουσίασης του βιβλίου-άλμπουμ «Στο Τούνελ - Σκίτσα 2010-2013» (εκδόσεις Αγρα) στον «Ιανό». Από δεξιά, ο δημιουργός του, γελοιογράφος των «ΝΕΩΝ» Δημήτρης Χαντζόπουλος, ο σκιτσογράφος Ανδρέας Πετρουλάκης, οι καθηγητές Πέτρος Μαρτινίδης του ΑΠΘ και Βάσω Κιντή του ΕΚΠΑ, ο διευθυντής των «ΝΕΩΝ» Χρήστος Μεμής και ο εκδότης Σταύρος Πετσόπουλος «Ο Χαντζόπουλος είναι διανοούμενος, όχι όμως στρυφνός αλλά ευαίσθητος και διεισδυτικός: Με το πενάκι - λεπίδι συνδέει και αποσυνδέει τα νοήματα, παίζει με τις λέξεις και τα γράμματα, κάνοντας ιδιοφυείς αναλύσεις με αισθητική λιτότητα». Με αυτά τα λόγια η καθηγήτρια Βάσω Κιντή επιχείρησε να συμπυκνώσει, το βράδυ της Τρίτης στον «Ιανό», τη δουλειά του γελοιογράφου των «ΝΕΩΝ» Δημήτρη Χαντζόπουλου, το έργο του οποίου ο ίδιος επιχείρησε να... συμπυκνώσει σε ένα λεύκωμα. Το βιβλίο «Στο Τούνελ - Σκίτσα 2010-2013» (εκδ. Αγρα) συμπεριλαμβάνει περισσότερες από 250 γελοιογραφίες του Χαντζόπουλου, οι οποίες δημοσιεύτηκαν στα «ΝΕΑ» την τελευταία τριετία και θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν ως μια καλειδοσκοπική - και άρα πιο αναλυτική - εικονογράφηση των χρόνων της κρίσης. Γιατί ο γελοιογράφος «δεν άφησε σε τρία χρόνια κανέναν σε χλωρό κλαρί από όλους τους πολιτικούς χώρους και είναι απόλυτα πολυφωνικός», όπως επισήμανε στην παρουσίαση του βιβλίου ο διευθυντής των «ΝΕΩΝ» Χρήστος Μεμής ο οποίος άνοιξε - μετά τον σύντομο πρόλογο του εκδότη της Αγρας, Σταύρου Πετσόπουλου - τη βραδιά στον «Ιανό» Η Βάσω Κιντή συμπλήρωσε πως ο Χαντζόπουλος «δίνει έκφραση σε αυτό που βιώνουμε και εμείς δεν μπορούμε να βάλουμε σε σειρά». Ο πανεπιστημιακός Πέτρος Μαρτινίδης από την πλευρά του χαρακτήρισε με ακρίβεια τον γελοιογράφο: Χαρτογράφος αδιεξόδων. Ο συνάδελφος του Δημήτρη Χαντζόπουλου, τέλος, ο Ανδρέας Πετρουλάκης της «Καθημερινής» υπενθύμισε πως το επάγγελμα του γελοιογράφου είναι «το πιο μοναχικό επάγγελμα μετά από αυτό του φαροφύλακα». ++ Γελοιογραφίες στην άκρη του τούνελ Μπήκαμε το 2010 και δεν ξέρουμε αν και πότε θα βγούμε. Μέσα στο σκοτάδι του τούνελ της κρίσης, το χιούμορ μοιάζει ίσως με τη μοναδική σανίδα σωτηρίας. Και ιδανικότερος για να μας απλώσει τη σανίδα αυτή δεν υπάρχει, ίσως, από τον δικό μας, Δημήτρη Χαντζόπουλο. Για πρώτη φορά ο σκιτσογράφος των «ΝΕΩΝ» συγκέντρωσε σε ένα βιβλίο υπό τον τίτλο «Στο Τούνελ» (εκδόσεις Αγρα) περισσότερες από 250 γελοιογραφίες του, οι οποίες έχουν δημοσιευθεί στην εφημερίδα από την ψήφιση του Μνημονίου το 2010 έως και σήμερα. Γελοιογραφίες που πέρα από τη λιτή αλλά πάντοτε καίρια λεζάντα τους δεν χρειάζονται καμία περαιτέρω εξήγηση. Και είναι τόσο επίκαιρες, που χωρίς να γνωρίζουμε πότε γεννήθηκε η καθεμία, θα μπορούσε χωρίς δεύτερη σκέψη να πιστέψει ο αναγνώστης ότι δημοσιεύτηκαν την προηγούμενη ημέρα. Ισως επειδή οι μνήμες από την αρχή της κρίσης είναι νωπές. Ισως επειδή δεν έχουμε ακόμη καταφέρει να βγούμε από το τούνελ. Το βιβλίο με τις 250 πολιτικές γελοιογραφίες κυκλοφόρησε πριν από λίγες ημέρες από τις εκδόσεις Αγρα. Εκδήλωση Η παρουσίασή του πραγματοποιείται στο βιβλιοπωλείο Ιανός (Σταδίου 24) την προσεχή Τρίτη (10 Δεκεμβρίου) στις 18.00. Θα μιλήσουν οι: Βάσω Κιντή, αναπληρώτρια καθηγήτρια του Τμήματος Μεθοδολογίας, Ιστορίας και Θεωρίας της Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών, Πέτρος Μαριτινίδης, αρχιτέκτονας και συγγραφέας, καθηγητής στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Ανδρέας Πετρουλάκης, γελοιογράφος στην εφημερίδα «Καθημερινή», και Χρήστος Μεμής, διευθυντής της εφημερίδας «ΤΑ ΝΕΑ». Σχετικό άρθρο: Η γελοιογραφία που έφερε πολιτική θύελλα

Η ετήσια συλλογή γελοιογραφιών του ΚΥΡ, με την οποία ευελπιστεί να μας κάνει να γελάσουμε, όταν γύρω μας όλα είναι ζοφερά. Καλή προσπάθεια! VAIOS

Τα κόμικς είναι η αιτία του κακού Τη δεκαετία του '50 ήταν συνώνυμο της απείθαρχης ζωής! Σήμερα όλοι πιστεύουν ότι ξέρουν τι φταίει για τη βίαιη συμπεριφορά παιδιών και εφήβων. Φταίνε τα παιχνίδια βίας, οι ταινίες, τα πορνό στο διαδίκτυο, το περιεχόμενο των παιδικών σειρών αλλά και οι πολλές ώρες στην τηλεόραση. Παλιότερα, βέβαια, εκεί γύρω από τη δεκαετία του 50 για την "κατρακύλα" της νεολαίας ήταν αποκλειστικά υπεύθυνα τα κόμικς: Ο αποδιαοπομπαίος τράγος μιας ολόκληρης εποχής, ο σατανάς που τρύπωνε στα μυαλά των νέων, η πιο κακιά επιρροή. Μαζί με το ροκ εντ ρόλ ήταν οι δύο εύκολες εξηγήσεις για όλα. Σε μια κοινωνία που απέφευγε την αυτοκριτική και αναζητούσε πιο απλοϊκές απαντήσεις για να λύσει τα πολύπλοκα κοινωνικά της προβλήματα. Ηταν βέβαιο, ότι αν είχε κάτω από το κρεβάτι του κανείς καμιά δεκαριά περιοδικά, είχαν βρεθεί μαζί τους και τα αίτια της απείθαρχης συμπεριφοράς του. Στο σκληροπυρηνικό του βιβλίο με τίτλο "Seduction of the Innocent" ("Η Αποπλάνωση του Αθώου") του Dr. Φρέντρικ Ουέρταμ τα καταθέτει όλα με λεπτομέρειες. Και το χειρότερο: ο Αμερικανογερμανός γιατρός με το βιβλίο του αυτό το 1954 έγινε η αιτία για την παράλυση αν όχι τη θανάτωση των τίτλων κόμικς της εποχής. Αργότερα βέβαια κι έπειτα από σφοδρές διαμάχες με τον χώρο προέκυψαν αποδεικτικά στοιχεία που έδειχναν ότι τα λεγόμενά του ήταν κατασκευασμένα, όχι είχε γράψει ψέματα επανειλημμένα, ότι λειτούργησε ως όργανο του κράτους, ότι είχε υπερεκτιμηθεί». Phantom Lady Η σεξουαλική διέγερση έρχεται μεσα από μια "σπάνια" φαντασίωση: να δέσειςς μια γυναίκα. Meet Corliss Archer Εντυπο για εφηβους αβλαβές στην πρώτη ματιά αλλά στην πραγματικότητα υπήρξε τολμηρό και σέξι καθώς σχεδόν σε κάθε εικόνα υπήρχαν προεξέχοντα στήθη. Κι αυτός από μόνος του ήταν ένας πολύ επιτυχημένος τρόπος για την σεξουαλική τόνωση ενός αγοριού Jon Juan Η εικόνα μιλά από μόνη της: ο σπουδαίος κατακητής πολεμά, αγαπά, τολμά. Κι έπειτα οι γυναίκες πέφτουν σαν τις μύγες. Reform School Girl Λεζάντα αποπλάνησης: τα κόμικς υποτίθεται ότι είναι σαν τα παραμύθια. Weird Mysteries "Εχω πολλά να σου προσφέρω". Οι υποσχέσεις είναι η αρχή της πρόκλησης. Και άγγιγμα και αίμα. Πρόκληση βαρβάτη. Μερικές από τα πιο συνήθη κόμικς έχουν "κρυφές" εικόνες που αποκαλύπτουν σεξουαλικές λεπτομέρειες. Στο λαιμό ο συγκεκριμένος άνδρας φορά ένα κόκκινο φουλάρι αλλά ο ώμος του παραπέμπει αλλού. Αυτές οι γυναίκες προχωρούν πολύ γρήγορα: είναι δραστήριες, αντιμετωπίζουν τους άνδρες επί ίσοις όροις, δεν είναι νοικοκυρές, δεν υπάρχει αναφορά στην παραδοσιακή οικογένεια. Black Cat Στην καθημερινή ζωή η Black Cat είναι ένα νεαρό κορίτσι όπως όλα τα άλλα. Αλλά όταν φορά τη στολή και ετοιμάζεται για δράση, όχι μόνο δεν φοβάται αλλά δίνει στα κορίτσια και συμβουλές για αυτοάμυνα. Rulah Μπορούν και εικόνες από τη ζούγκλα να εμπειέχουν σεξουαλικούς και άλλους βασανιστικούς υπαινιγμούς. Planet Ενίοτε οι ίδιοι υπαινιγμοί μπορούν να μεταφέρονται από την ζούγκλα στο διάστημα. Η τοποθεσία αλλάζει μόνο. Brenda Starr v.2 Η σκηνή που απεικονίζεται στο εξώφυλλο είναι βίαιη. Σκοπός της είναι να κεντρίσει την προσοχή του παιδιού και να του ανοίξει την όρεξη... Superman Και ο Superman στην πυρά. Διότι εκτός όλων των άλλων δίνει στα παιδιά μια εντελώς λανθασμένη ιδέα των βασικών φυσικών νόμων: σηκώνει κτίρια, δεν στέκεται στο έδαφος, σταματά τα αεροπλάνα στον αέρα. ***** πηγή:lifo