Search the Community
Showing results for tags 'το βημα'.
-
Μηνιαίο αντρικό περιοδικό, που κυκλοφορούσε μαζί με την Κυριακάτικη έκδοση του Βήματος. Η ύλη του ποικίλη, αυτοκίνητα, gadget,γυναίκες, ταξίδια και ότι άλλο αφορά τον άνδρα. Το παρόν τυχαίνει να είναι συλλεκτικό τεύχος, καθότι ο υποφαινόμενος είχε μαζευτεί με τα φιλαράκια του και φωτογραφήθηκαν όλοι μαζί, στα στούντιο του ΔΟΛ, με αφορμή τα 40 χρονιά των Playmobil! Το δημοσίευμα και ηλεκτρονικά. Γατάκια! Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τους Mario81 & nikos ka.
- 12 replies
-
- 10
-
- δημοσιογραφικός οργανισμός λαμπράκη α.ε.
- το βήμα
-
(and 1 more)
Tagged with:
-
Το 2024 έκανε την εμφάνισή του κι όπως ήταν φυσικό δεν μπορεί να πάει καλά η χρονιά χωρίς το καθιερωμένο ημερολόγιο τοίχου του Αρκά! Στις 31/12/2023 η εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ κυκλοφόρησε μαζί με το κυριακάτικο φύλλο της το κλασικό ημερολόγιο τοίχου, το οποίο έχει για πρωταγωνιστή τον θρυλικό (πλέον) Θανασάκη και την παρέα του. Η δομή του ημερολογίου δεν φαίνεται να διαφοροποιείται από εκείνα των προηγούμενων χρόνων. Είναι Το δέσιμό του είναι με καρφίτσα, ανοίγει κάθετα και στο επάνω (ή το κάτω, αναλόγως πώς το βλέπει κανείς ) μέρος της κάθε σελίδας υπάρχει μία τρύπα για να κρεμιέται στον τοίχο. Κρατώντας το κάθετα, βλέπουμε ότι στην επάνω σελίδα φιλοξενείται ένα γκαγκ του Αρκά, το οποίο μπορεί να κυμαίνεται από ένα μέχρι και τρία καρέ, ενώ στην κάτω σελίδα βρίσκουμε το ημερολόγιο του κάθε μήνα ξεχωριστά. Τα σκίτσα του βετεράνου δημιουργού συγκεντρώνονται στο οπισθόφυλλο του έντυπου. Και του χρόνου! Αφιέρωμα στον Αρκά
-
- 6
-
- 2024
- ημερολόγιο
-
(and 3 more)
Tagged with:
-
Τέλος του χρόνου κι όλες οι εφημερίδες ξεκινούν να φιλοξενούν διάφορα ημερολόγια κι ατζέντες, που θα μας κρατούν συντροφιά την νέα χρονιά. Έτσι και φέτος, λοιπόν, η εφημερίδα “ΤΟ ΒΗΜΑ”, πιστή στο ραντεβού της, έδωσε σαν ένθετο, στις 23/12/2022 το κλασικό πλέον “Ημερολόγιο τοίχου του Αρκά”. Πρωταγωνιστής κι αυτή την χρονιά είναι ο χαρακτήρας που μεσουρανεί τα τελευταία χρόνια στο σύμπαν του βετεράνου κομίστα, ο Θανασάκης, ο οποίος μαζί με την λιλιπούτεια παρέα του (αλλά και μόνος του μερικές φορές), συμμετέχει σε απολαυστικά καρέ, που φέρνουν γέλιο. Η έκδοση αποτελεί ένα τέλειο τετράγωνο αρκετά μεγάλου μεγέθους (30cm) και φέρει την κλασική τρύπα για να μπορεί να κρεμαστεί στον τοίχο. Η μία σελίδα του κάθε “σαλονιού” του εντύπου έχει ένα ξεκαρδιστικό γκαγκ, που εκτείνεται από ένα μέχρι και τέσσερα καρέ, ενώ στην απέναντι σελίδα φιλοξενείται το ημερολόγιο του εκάστοτε μήνα. Η υφή του χαρτιού είναι ματ και μοιάζει περισσότερο με χαρτόνι, ενώ το πάχος του είναι αρκετά ανθεκτικό, υποσχόμενο να αντέξει το βάρος του επάνω στον τοίχο. Αφιέρωμα στον Αρκά
- 11 replies
-
- 12
-
- 2022
- ημερολόγιο
-
(and 3 more)
Tagged with:
-
Ένα μεγάλο δώρο στους Έλληνες λάτρεις των “Beatles”, έκανε λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 2022 η εφημερίδα “ΤΟ ΒΗΜΑ”, η οποία σε συνεργασία με την εκδοτική “ΟΞΥ” κυκλοφόρησαν ένα περιοδικό που αποτελεί την απόλυτη βιογραφία του θρυλικού συγκροτήματος από την Γηραιά Αλβιόνα. Το περιοδικό είναι χωρισμένο σε ενότητες, που η κάθε μία αναφέρεται σε έναν τομέα της πορείας του συγκροτήματος. Όπως είναι αυτονόητο, η αρχή γίνεται με την περιγραφή των βιογραφιών των τεσσάρων “σκαθαριών”, για να συνεχίσει με πληροφορίες από το backstage μερικών από τα πασίγνωστα τραγούδια τους. Έπειτα μαθαίνουμε για τα χρόνια που ηχογράφησαν τα μεγαλύτερα hits τους και το περιοδικό θα ολοκληρωθεί με την διάλυση του συγκροτήματος, τις solo καριέρες που ακολούθησαν τα μέλη τους και φυσικά την μεγάλη παρακαταθήκη που άφησαν στην μουσική βιομηχανία και την συνείδηση των μουσικόφιλων απανταχού. Όλα τα άρθρα συνοδεύονται κι από μία πληθώρα φωτογραφικού υλικού, τις περισσότερες φορές σπάνιου, γεγονός που μετατρέπει το παρόν έντυπο και σε ένα πρώτης τάξης λεύκωμα του συγκροτήματος. Συμπερασματικά, αυτό που μένει να πούμε είναι ότι μιλάμε για μία εξαιρετική δουλειά η οποία είναι αδύνατο να μην ικανοποιήσει ακόμα και τον πιο απαιτητικό λάτρη των “Beatles”. Εννοείται, λοιπόν, ότι θα πρέπει να κοσμεί τις βιβλιοθήκες των “σκαθαρόφιλων”, αλλά και των φίλων της μουσικής γενικότερα. Η έκδοση παρουσιάζει μία πολυτέλεια, αντάξια στο περιεχόμενό της. Έχει μεγάλο μέγεθος και γερή κόλληση στην ράχη της, ενώ το χαρτί είναι ικανοποιητικό, αλλά σίγουρα έχουμε δει και καλύτερα. Η εκτύπωση, πάντως, είναι αξιοπρεπής. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι το όλο project έχει πραγματοποιηθεί με την βοήθεια της Avopolis, μίας ιστοσελίδας που ασχολείται με την μουσική και τον κινηματογράφο.
-
Το 2013 οι υπεύθυνοι της εφημερίδας "ΤΟ ΒΗΜΑ" αναλαμβάνουν την πρωτοβουλία να επανακυκλοφορήσουν μερικά τεύχη ενός τίτλου που άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στην προπολεμική, αλλά και μεταπολεμική Ελλάδα, ενημέρωσε και διασκέδασε τα λαϊκά στρώματα, σε μία εποχή που η τηλεόραση ήταν ακόμα κάτι ουτοπικό. Ο λόγος για το "Ρομάντσο", ένα περιοδικό που είδε την έξοδο από το τυπογραφείο το πολύ μακρινό 1934, εγκαινιάζοντας την Α' Περίοδό του, για να συνεχίσει στην Β' Περίοδο από το 1942 στην οποία έμελλε να μακροημερεύσει. Τα ανάτυπα τεύχη σε αυτή την έκδοση διατηρούν αναλλοίωτο τον χαρακτήρα και συμφωνούν με τα τεχνολογικά και γραφιστικά μέσα εκείνης της εποχής. Έτσι έχουμε μία πανομοιότυπη εκδοτική μεταφορά τόσο στο χαρτί, όσο και στην εκτύπωση. Τα τεύχη δίνονταν δωρεάν με το Βήμα της Κυριακής για τις τέσσερις Κυριακές του Δεκεμβρίου του 2013. Την αυλαία... άνοιξε η Εθνικής μας Σταρ, η Αλίκη Βουγιουκλάκη, η οποία φιγουράρει όλο νάζι στο τεύχος #1052. Στο φύλλο της 8ης Δεκεμβρίου του Βήματος, φιλοξενείται ένα άρθρο που αναγγέλλει την εκδοτική αυτή προσπάθεια, καθώς επίσης περιέχει αρκετές πληροφορίες για την ιστορία του περιοδικού. Άρθρο για το Ρομάντσο στην Μηχανή του Χρόνου
-
Σειρα βιβλιων για διασημους ζωγραφους σε βιβλια λιγο πιο μεγαλα απο τα βιβλια περιπτερου. Προσφιλή με τις εικονογραφησεις κ τα συνοδευτικά κειμενα να διαβαστουν και να προσεγγισουν και μικροτερες ηλικιες.Σε 100 σελιδες περιπου γινεται η παρουσιαση των σταθμων που σηματοδοτησαν το εργο των σημαντικων αυτων καλλιτεχνων.Μεχρι στιγμης κυκλοφορησαν σε εβδομαδιαια βαση μαζι με την εφημεριδα το "ΒΗΜΑ" οι βιογραφιες των :ΠΑΜΠΛΟ ΠΙΚΑΣΟ (21.05.23),ΣΑΛΒΑΔΟΡ ΝΤΑΛΙ (28.05.23)και ΒΙΝΣΕΝΤ ΒΑΝ ΓΚΟΓΚ (03.06.23). Αγνωστο αν η σειρα θα συνεχιστει.. Στα των συντελεστων της εκδοσης την συγγραφη εχει αναλαβει ο PHILIP OSBOURNE στα της εικονογραφησης εχουμε την ROBERTA PROCACCI με την συνεργασια του MARTIN STEEL.Την μεταφραση στην γλωσσα μας εκανε η Κελλυ Δημοπουλου. Τα της επιμελειας ανελαβε η Α.Κουβιδη κ την ηλεκτρονικη επεξεργασια η Μαρια Παπαδακη.
-
- 7
-
- οσα δεν ξερεις για τον
- το βημα
- (and 5 more)
-
Είναι η έκτη επανέκδοση των έντεκα γνωστών κωμωδιών του Αριστοφάνη σε κόμικς πάνω σε κείμενα Τάσου Αποστολίδη και σκίτσα Γιώργου Ακοκαλίδη. Η πρώτη έκδοση το 1983 (σαν κόμιξ περιπτέρου)από τις Α.Σ.Ε., μετά 14 χρόνια από τις εκδόσεις ΓΡΑΜΜΑΤΑ, κατόπιν απο την ΚΩΜΟΣ,τηνΜΕΔΟΥΣΑ/ΣΕΛΑΣ και η τελευταία που χαρακτηρίζεται ώς αναθεωρημένη απο τις εκδόσεις Μεταίχμιο.Στην ειδική 6η έκδοση του Βήματος,έχει πιστα αναπαραχθεί η ανανεωμένη έκδοση του αλμπουμ απο Μεταίχμιο (Μαρτιος 2007) Θα κυκλοφορεί κάθε Κυριακή μαζί με το ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ.Οποιος δεν την έχει στην βιβλιοθήκη του αυτή την σειρά,αξίζει τον κόπο να την απόκτησει γιατι προκειται για μία αξιόλογη σειρά. Μαζί με την εφημερίδα δίνεται και το αντίστοιχο ομώνυμο βιβλίο σε απόδοση και σχολιασμό του ΚΩΣΤΑ ΒΑΡΝΑΛΗ.Αναπαραγωγή απο τις εκδόσεις των Ελληνικων Γραμμάτων. Το επόμενο αλμπουμ και βιβλίο<<ΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΖΟΥΣΕΣ>> Ευχαριστούμε γιά τα εξώφυλλα τους ramaya & GeoTrou.
- 33 replies
-
- 33
-
Στις 28 Ιουνίου του 1914 δολοφονήθηκε ένας άντρας. Όμως δεν ήταν ένας οποιοσδήποτε άντρας, αλλά ο αρχιδούκας Φραγκίσκος Φερνιδάνδος, και η δολοφονία του πυροδότησε έναν από τους πιο φονικούς πολέμους που έχει ζήσει η ανθρωπότητα, παρασέρνοντας στη δίνη του χώρες από όλο τον κόσμο. Ήταν ένα γεγονός που άλλαξε τον ρου της ιστορίας. Ξεφυλλίζοντας το Σαν Σήμερα στην Ιστορία θα ανακαλύψετε άλλες 365 μέρες σαν κι αυτήν. Μέρες που αποκάλυψαν το ανθρώπινο μεγαλείο αλλά και το βαθύ σκοτάδι που κρύβει μερικές φορές η ανθρώπινη ύπαρξη. Μέρες που ήρθαν στη ζωή ή έφυγαν από τον μάταιο τούτο κόσμο προσωπικότητες που άφησαν το σημάδι τους για πάντα. Μέρες που ξημέρωσαν τις πιο αιματηρές μάχες, τους μεγαλύτερους θριάμβους και τις πιο πικρές ήττες. Αν λοιπόν θέλετε να ζήσετε αυτό το συναρπαστικό ταξίδι στον χρόνο, το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να γυρίσετε σελίδα… Με αυτόν τον τρόπο παρουσιάζεται στο αναγνωστικό κοινό το περιοδικό "Σαν σήμερα στην ιστορία", μία δουλειά που προήλθε από την γνωστή σε όλους τους κομιξόφιλους, "ΟΞΥ" και κυκλοφόρησε μέσω της εφημερίδας "ΤΟ ΒΗΜΑ". Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, το βιβλίο είναι ένα σύγχρονο αλμανάκ, το οποίο παραθέτει κατά μήνα, όλα τα γεγονότα που άφησαν ανεξίτηλο το στίγμα τους στα χρόνια που αφήσαμε πίσω. Τα άρθρα είναι σύντομα, αλλά άκρως ενημερωτικά, ενώ περιέχονται και φωτογραφίες από το κάθε γεγονός. Η έκδοση στέκεται γενναιόδωρη με το φορμάτ της, το οποίο είναι αρκετά μεγάλο, ενώ η κόλληση των σελίδων είναι ανθεκτική. Το εξώφυλλο είναι σχετικά παχύ, αλλά η αλήθεια είναι ότι έχουμε δει και πιο στιβαρά. Δυστυχώς, δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για την εσωτερική της δομή, η οποία αποτελείται από πολύ λεπτό χαρτί, επιρρεπές στα σκισίματα κι ευαίσθητο στην ταλαιπωρία. Άγνωστο αν έχουν κυκλοφορήσει κι άλλα τέτοια τεύχη.
-
Μια ειδική έκδοση γιά την εφημερίδα Το Βήμα της Κυριακής. Το άλμπουμ αυτό, με πιό μαλακό εξώφυλλο και χωρίς ράχη σε σύγκριση με το πρωτότυπο είναι φωτογραφική αναπαραγωγή του βιβλίου που κυκλοφόρησε το 1986 απο τις εκδόσεις ΚΙΩΝ βασισμένο σ έργο του ενος απο τους καλύτερους συγγραφείς της Ελλλάδος του Ν.Τσιφόρου. Περισσότερα μπορείτε να μάθετε στην πολύ ωραία παρουσίαση Αξίζει να διαβάσετε τα εξής έργα του ιδίου. Ιστορία της Αγγλίας • Ιστορία της Γαλλίας • Ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών • Η Ιστορία της Αθήνας • Σταυροφορίες Ωπου με γλαφυρό τρόπο μας αφηγείται με σατυρική γραφή ιστορικά γεγονότα. • Ο κόσμος κι ο κοσμάκης • Παραμύθια πίσω από τα κάγκελα Τα παλιόπαιδα τ' ατίθασα Τα δύο τελευταία έχουν γίνει και τηλεσειρές • Στηβ το χαρούμενο κάθαρμα Έχει γίνει κόμικς άλμπουμ. Η σελίδα 25 που στο τελευταίο καρέ βλέπουμε τη αυτοπροσωπογραφία του σχεδιαστή. Στον δρόμο που χάραξε ο Αστερίξ. Ελπίζω μόλις τελειώσουν τα 3 αυτά άλμπουμ να συνεχιστεί αυτή η ωραία προσπάθεια με κάτι άλλο το ίδιο αξιόλογο. Ο ΜΥΘΟΛΟΓΟΣ ΒΑΣΙΛΕΑΣ ΤΩΝ ΚΟΜΙΚΣ Ευχαριστούμε για τα εξώφυλλα τον Retroplaymo.
-
Από τις 8 Μαρτίου 2009 το Βήμα προσφέρει στους αναγνώστες της εφημερίδας ένα δωρεάν τεύχος της σειράς Κλασικά Εικονογραφημένα. Το πρώτο τεύχος κυκλοφόρησε με το Βήμα της Κυριακής και ήταν ο Αχιλλέας . Ακολούθως η προσφορά συνεχίστηκε από το καθημερινό Βήμα (από 10/3). Μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται για την καλύτερη και πολυτελέστερη μέχρι σήμερα έκδοση των Κλασικών. Πρόκειται για την επανεμφάνιση στα περίπτερα των Κλασικών μετά από 5 έτη και αυτή την έκδοση (τεύχη 2000-2050). Είναι η δεύτερη φορά που τα Κλασικά Εικονογραφημένα των Εκδόσεων Ατλαντίς γίνονται ένθετη προσφορά με κάποια εφημερίδα αφού είχε προηγηθεί η Καθημερινή (βλέπε εδώ σχετικά). Σχετικά με τα Κλασικά Εικονογραφημένα βλ. και τη λίστα κυκλοφορίας της πρωτότυπης σειράς. Επίσης τα άρθρα: Τα εικονογραφημένα τριών γενεών Ελλήνων / Μαργωμένου, Μαριλή - Bήμα, 25-08-1996 Η λογοτεχνία στο περίπτερο: κλασικά εικονογραφημένα/ Μαλανδράκης, Άρης - Έψιλον, circa 1991 Σημείωση της Δ.Ο. Η αρίθμηση στα εξώφυλλα έγινε βάσει της σειράς κυκλοφορίας των τευχών και όχι βάσει των αναγραφόμενων αριθμών στα τεύχη Ευχαριστούμε για τα εξώφυλλα τους Dr. Paingiver & GreekComicFan. Ένα πολύ χρήσιμο ποστ από τον φίλο SpiroSym για τις περιόδους των Κλασσικών Εικονογραφημένων, μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ.
- 13 replies
-
- 18
-
-
- 5
-
- λούκυ λουκ
- το βήμα
-
(and 1 more)
Tagged with:
-
Είχε στρογγυλά γυαλιά, μούσι και αλογοουρά. Οδηγούσε μια παλιά μηχανή. Αφετηρία και κατάληξή του, πάντα, ήταν η Ρόδος. Διέθετε χέρι σταθερό και τεράστια υπομονή όταν δούλευε τις πένες με τη σινική μελάνη προκειμένου να υπερτονίσει τα γελοιογραφικά χαρακτηριστικά των μορφών που απαθανάτιζε. Ονομαζόταν Βαγγέλης Παυλίδης και επαγγελματικό αντικείμενό του είχε την καρικατούρα. Εξειδικεύτηκε, μάλιστα, στα πορτρέτα δημόσιων προσώπων. Κυρίως προσώπων της πολιτικής. Ο Βαγγέλης Παυλίδης, γνωστός στους αναγνώστες κυρίως του «Βήματος» (αλλά και της κομματικής εφημερίδας του ΠΑΣΟΚ, της «Εξόρμησης», την εποχή της σοσιαλιστικής μυθολογίας που διαμόρφωσε τον ελληνικό μεταπολιτευτικό μοντερνισμό, την ίδια στιγμή που εξύφαινε και τις σταθερές τής μεταπολιτευτικής κοινοτοπίας η οποία τελικά κυριάρχησε), ξεχωριστός γελοιογράφος κυρίως πορτρέτων, πέθανε σε ηλικία 74 ετών ανήμερα Κυριακή του Πάσχα, έπειτα από επιπλοκές μιας εγχείρησης ρουτίνας. Στη ζωή του, δεν επέτρεπε στη ρουτίνα να του χαλάσει την έφεση στην περιπέτεια. Ίσως γι' αυτό, η πολύ γεμάτη ζωή του τού επιφύλαξε όχι μόνο θριάμβους, αλλά και αρκετές επαγγελματικές ήττες. Συνήθως, επέστρεφε και διεκδικούσε τη ρεβάνς. Αυτή τη φορά, ρεβάνς δυστυχώς δεν υπάρχει. Ήταν Ροδίτης γέννημα - θρέμμα. Εκεί γεννήθηκε, εκεί έμαθε γράμματα. Εκεί έμαθε και να σχεδιάζει. Ο ίδιος αναφερόταν στο «δελτίον ατομικότητος» που διατηρούσε η δασκάλα του, όταν εκείνος πήγαινε στην τρίτη τάξη του Προτύπου Δημοτικού Σχολείου της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Ρόδου, το σχολικό έτος 1951-52. Ήταν παιδί ιδιότροπο, απότομο, απείθαρχο, αλλά είχε θάρρος, αυτοπεποίθηση, εξυπνάδα και, κυρίως, έφεση στα καλλιτεχνικά μαθήματα - ιδίως στην ιχνογραφία, όπως έλεγαν τότε τα καλλιτεχνικά μαθήματα. Η παιδική έφεσή του, πάντως, στην ιχνογραφία έκανε τον Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, στην ως συνήθως τυπικά αμετροεπή αναφορά του στον θανόντα, να περιγράψει τις απεικονίσεις του σαν «ευρηματικές ιχνογραφίες». Αλίμονο, ο Βαγγέλης Παυλίδης δεν παρέμεινε ιχνογράφος. Αντίθετα, με γνώση και πολλή δουλειά, εξέλιξε το παιδικό του ταλέντο στο σχέδιο σε ανεπανάληπτη δεξιοτεχνία στη σύλληψη και την απόδοση όχι απλώς των εξωτερικών χαρακτηριστικών όσων, πολιτικών κυρίως, απεικόνιζε, αλλά πρωτίστως της ιδιοτυπίας καθενός και καθεμιάς, της ψυχικής και ιδεολογικής ταυτότητάς τους. Κάτι που χρειάζεται ικανότητα, οξυδέρκεια και πολιτική κρίση. Στοιχεία που ο Βαγγέλης Παυλίδης τα διέθετε και με το παραπάνω. Τα είχε αποκτήσει στην πνευματική περιπέτεια της ζωής του. Ο Παυλίδης, ως χίπις, πέρασε επιδερμικά από τον κοσμοπολιτισμό του τουρισμού, που ως εξωτισμός είχε αρχίσει να εμφανίζεται στα ελληνικά νησιά, και στη Ρόδο, τη δεκαετία του 1960. Αλλά η χούντα οδηγούσε τους ανήσυχους σχεδόν αναπότρεπτα στα μονοπάτια της πολιτικής στράτευσης. Μέσα στη χούντα είχε αρχίσει να βιοπορίζεται ως σκιτσογράφος. Η πρώτη του δουλειά ήταν αρχικά στην αθλητική εφημερίδα «Ομάδα» και στη συνέχεια στο «Βήμα» - εκεί του δόθηκε η δυνατότητα να καλλιεργήσει και να τελειοποιήσει το ιδιαίτερο στυλ του: αποκλειστικά με σινική μελάνη σε χαρτί, τραβώντας πολλές γραμμές, δούλευε τα πορτρέτα - καρικατούρες με τα οποία έγινε δημοφιλής. Η δουλειά ήταν επίπονη, τα προσχέδια συχνά έπρεπε να πεταχτούν και να γίνουν νέα, ενώ ο χρόνος της έκδοσης είναι συχνά εχθρός της τελειοθηρικής δουλειάς. Κι όμως. Ο Βαγγέλης Παυλίδης ασκήθηκε στην τελειοθηρία, φέρνοντας έναν νέο αέρα στην ελληνική γελοιογραφία. Ως την εμφάνισή του κυριαρχούσαν οι αφαιρετικές γραμμές - ο Δημητριάδης, ο Μποστ, ο Αρχέλαος, ο ΚΥΡ, ο Βλάχος, ο Χριστοδούλου και οι Μητρόπουλοι, ο Κώστας και ο Βασίλης. Ο Παυλίδης εισήγαγε το στυλ Ονορέ Ντομιέ, του γάλλου καρικατουρίστα που έζησε το διάστημα 1808 έως 1879, το οποίο ήδη στην εποχή του το τιμούσαν σπουδαίοι αμερικανοί κυρίως γελοιογράφοι, όπως ο Λιούρι του «Time» και του «Life», ο Ντέιβιντ Λιβάιν του «New York Review of Books», αλλά και η κυρίαρχη σχολή του περιοδικού «Mad». Στο «Βήμα» χειραφετήθηκε γρήγορα. Και άρχισε να προσθέτει συστατικά στις εικόνες του, που στη συνέχεια μετατράπηκαν σε αναγνωρίσιμα στοιχεία ταυτότητας. Ένα τέτοιο χαρακτηριστικό στα σκίτσα του Παυλίδη ήταν η κουκουβάγια, οι γκριμάτσες της οποίας, σε κάποια γωνιά των σχεδίων του, ισοδυναμούσαν με μια γελοιογραφία μέσα στη γελοιογραφία. Πώς επινόησε την κουκουβάγια; Αφηγείται ο ίδιος: «Στις 6 του Μάρτη 1973, σ' ένα σκίτσο που δημοσιεύτηκε στο "Βήμα" με τίτλο "Νεοελληνικά προβλήματα" η Μαμά Ελλάς - ιδέα του Μποστ - εμφανιζόταν να συλλογάται το μόνο που φαινόταν να απασχολεί τον τόπο την εποχή εκείνη: το ποδόσφαιρο. Η κουκουβάγια, σύμβολο της σοφίας και της Αθηνάς, θεωρήθηκε κατάλληλος σύντροφος της Μαμάς Ελλάδος. Επειδή όμως ήταν η εποχή που η δημοκρατία είχε καταλυθεί, η Σοφία - αυτό ήταν το όνομά της - είχε τα μάτια κλειστά. Έτσι γεννήθηκε η Σοφία, η Κοιμωμένη Γλαυξ, που από τότε φιγουράρει στα πολιτικά σκίτσα μου». Τα χρόνια πέρασαν. Οι καρικατούρες του έγιναν ο αγαπημένος καθρέφτης των πολιτικών της εποχής του - οι πολιτικοί είναι φιλάρεσκοι, ακόμα και όταν τους σατιρίζεις, πόσο μάλλον όταν η δεξιοτεχνία του γελοιογράφου είναι διαχρονικότερη από την ενδεχόμενη επικαιρική κριτική του. Τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν μια επαγγελματική, πολιτική και καλλιτεχνική περιπέτεια. Ο Βαγγέλης Παυλίδης άλλαξε εφημερίδες (πέρασε από την «Ελευθεροτυπία», τις «24 Ώρες», αλλά από το 1989 επέστρεψε στο «Βήμα» ως το 2010), πρόλαβε να δει κριτικά το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, πρόσθεσε χρώμα στα σκίτσα του, χρησιμοποίησε και τις τεχνικές ευκολίες των υπολογιστών. Ασχολήθηκε με τις εικονογραφήσεις παιδικών βιβλίων, έκανε ποιητικά σκίτσα, λατρεύτηκε και βραβεύτηκε σε πολλά φεστιβάλ. Επίσης ευτύχησε να έχει διαδόχους υποδειγματικούς πορτρετίστες - τον Θύμη Καπετζώνη (πέθανε νέος), τον Σπύρο Ορνεράκη, τον Γήση Παπαγεωργίου, την Έφη Ξένου, αρκετούς ακόμα. Αλλά, όπως συμβαίνει πάντα και παντού, έρχεται το τέλος. Κάτω τα μολύβια. Είναι η ώρα των επιγόνων. Και το σχετικό link...
-
Ο Σνούπι και τα τρισδιάστατα... φιστίκια Με αρχηγό τον Τσάρλι Μπράουν και το διάσημο μπιγκλ του, τα διάσημα κόμικς «Peanuts» του Τσαρλς Σουλτς εξορμούν και στη μεγάλη οθόνη εδώ το βίντεο με υπότιτλους Με έναν πρωτότυπο, χαριτωμένο αλλά και εκπαιδευτικό τρόπο αποφάσισε η 20th Century Fox να ξεκινήσει την καμπάνια της για την προώθηση της ταινίας «Ο Σνούπι και ο Τσάρλι Μπράουν - Πίνατς: Η ταινία», που αναμένεται να διανεμηθεί στην Ελλάδα τον προσεχή Νοέμβριο. Στο βίντεο που παρουσιάζουμε εδώ, ο σκηνοθέτης της, Στιβ Μαρτίνο, «διδάσκει» πώς να ζωγραφίσεις το πιο διάσημο και αξιαγάπητο μπιγκλ του κόσμου. Και προτείνει στους θεατές να ζωγραφίσουν τον δικό τους Σνούπι για να τον μοιραστούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με το hashtag #DrawSnoopy. Ολα αυτά δε γίνονται λίγο πριν από τα γενέθλια του λευκού σκύλου που είναι στις 10 Αυγούστου, όπως μαθαίνουμε για πρώτη φορά στο κόμικ της 10ης Αυγούστου 1968. Πρόκειται φυσικά για το ευφάνταστο, πανέξυπνο σκυλάκι του Τσάρλι Μπράουν, κεντρικού ήρωα της σειράς κόμικς «Peanuts» του Τσαρλς Σουλτς, το οποίο εμφανίστηκε στη σειρά στις 4 Οκτωβρίου του 1950, μόλις δύο ημέρες μετά την πρώτη έκδοση του κόμικ. Θυμίζουμε ότι αρχικώς τα «Peanuts» φιλοξενήθηκαν σε ημερήσια βάση σε εννέα εφημερίδες, ανάμεσα στις οποίες οι «Washington Post», «Chicago Tribune» και «The Boston Globe». Σύμφωνα με τον Σουλτς, ο Σνούπι ήταν εμπνευσμένος από τον δικό του σκύλο, Σπάικ, που είχε ως παιδί. Η σχέση ανάμεσα στον Σνούπι και στον ιδιοκτήτη του είναι ιδιαίτερη, καθότι ο Σνούπι σνομπάρει τον Τσάρλι, θεωρώντας τον εαυτό του υπεράνω. Ο Τσάρλι Μπράουν είναι αυτό που λέμε αξιαγάπητος loser. Μάχεται συνέχεια, δεν εγκαταλείπει ποτέ και σχεδόν ποτέ δεν... κερδίζει. Είναι ο μάνατζερ της χειρότερης ομάδας μπέιζμπολ στον κόσμο. Κι όμως, είναι εκεί σε κάθε παιχνίδι. Δεν βρίσκει το κουράγιο να μιλήσει στη Μικρή Κοκκινομάλλα... Παρ' όλα αυτά, ακόμη ελπίζει. Αν και οι φίλοι του, το δέντρο του, ακόμη και το σκυλί του, τον πειράζουν, ο Τσάρλι Μπράουν είναι πάντα ο αφοσιωμένος ήρωας. Από τους υπόλοιπους χαρακτήρες δεν πρέπει, φυσικά, να ξεχνάμε την γκρινιάρα και δεσποτική Λούσι που συχνά μοιράζει συμβουλές από τον αυτοσχέδιο θάλαμο ψυχολόγου που έχει φτιάξει (5 σεντ η συμβουλή) και τον αδελφό της τον Λάινους ή αλλιώς το παιδάκι με την «κουβέρτα ασφαλείας». Φωνή της λογικής στη γειτονιά, ο Λάινους είναι ο καλοπροαίρετος φιλόσοφος που πάντα κρατά την κουβερτούλα του, έχει έναν καλό λόγο για όλους... ακόμη και για την αυταρχική Λούσι. Αν ο Τσάρλι Μπράουν είναι η καρδιά του σύμπαντος των «Peanuts», τότε ο Λάινους είναι η ψυχή του και η Πέπερμιντ Πάτι μια ατρόμητη φυσική ηγέτις και αθλήτρια, που μπορεί να τα βάλει με οποιαδήποτε πρόκληση, εκτός από το... διάβασμα. Υπάρχει επίσης το αμόρε της Λούσι, ο Σρέντερ, μια μίνι μουσική ιδιοφυΐα που σπάνια αποχωρίζεται το μικρό πιάνο του ή το είδωλό του, τον Μπετόβεν, ο Πίγκπεν, πέρα για πέρα άνετος με τον - μονίμως σκονισμένο - εαυτό του και η Σάλι, μικρή αδελφή του Τσάρλι Μπράουν, η οποία πιστεύει ότι ο κόσμος τής χρωστά μία απάντηση για μερικά από τα πιο μπερδεμένα προβλήματά του. Προσωπική αδυναμία μου ωστόσο είναι ο Γούντσοκ, ένα μικροσκοπικό κίτρινο πουλάκι που πεταρίζει και τραυλίζει εδώ και εκεί και είναι δεξί χέρι του Σνούπι, είτε ως πιστός μηχανικός για τον Ιπτάμενο Ασο και ηγέτη των Μπιγκλ Προσκόπων, ή αφοσιωμένος γραμματέας στον επικεφαλής Μπιγκλ. Με το «Ο Σνούπι και ο Τσάρλι Μπράουν - Πίνατς: Η ταινία» οι Τσάρλι Μπράουν, Σνούπι, Λούσι, Λάινους και η υπόλοιπη αγαπημένη συμμορία κάνουν το τρισδιάστατο ντεμπούτο τους στη μεγάλη οθόνη. Βασικό θέμα της ταινίας είναι η προσπάθεια του Σνούπι, που μέσα σε όλα είναι και άριστος... πιλότος, να αντιμετωπίσει τον αιώνιο αντίπαλό του, τον Κόκκινο Βαρόνο. πηγή
-
- 13
-
- Peanuts
- Charles Schulz
-
(and 3 more)
Tagged with:
-
Η ψυχολογία πίσω από τα αποκτήματα του Michael Bond, Το Βήμα 31/8/2014 Ένα άρθρο που δεν αφορά τα κόμικς, αφορά όμως όλους τους συλλέκτες προσπαθώντας να ερμηνεύσει τη μανία συλλογής ... Επενδύουμε τα αντικείμενα που μας ανήκουν με συναισθήματα και αναμνήσεις αποδίδοντάς τους βαθύ νόημα, αυτό όμως δεν μας κάνει απαραίτητα ευτυχισμένους. Αντιθέτως, μπορεί και ελαφρώς να μας τρελαίνει. «Μην έχετε στα σπίτια σας τίποτε που να μην ξέρετε ότι είναι χρήσιμο ή που να μην πιστεύετε ότι είναι ωραίο». Αυτός ήταν ένας χρυσός κανόνας για όσους πολεμούσαν να επιπλώσουν ή να ανακαινίσουν το σπίτι τους διατυπωμένος από τον Γουίλιαμ Μόρις, διάσημο βρετανό σχεδιαστή υφασμάτων του 19ου αιώνα. Οσο και αν ακούγεται εμπνευσμένη η συμβουλή του Μόρις αποδεικνύεται ανεφάρμοστη. Οπως όλοι γνωρίζουμε, η σχέση μας με τα πράγματα που μας ανήκουν πηγαίνει πολύ πιο πέρα από τη χρησιμότητα και την αισθητική. Για να το θέσουμε απλά, αγαπάμε τα πράγματά μας. Ενας σύγχρονος του Μόρις, ο ψυχολόγος Γουίλιαμ Τζέιμς, είχε μια ιδέα σχετικά με το γιατί. Τα αποκτήματά μας, υποστήριζε, καθορίζουν το ποιοι είμαστε: «Ανάμεσα σε αυτό που ο άνθρωπος αποκαλεί εγώ και εκείνο που αποκαλεί δικό μου η γραμμή είναι πολύ δύσκολο να τραβηχτεί» έλεγε. Προέκταση του εαυτού μας Εκτός του ότι είναι χρήσιμα, τα κτήματά μας αντιπροσωπεύουν μια προέκταση του εαυτού μας. Παρέχουν μια αίσθηση του παρελθόντος και μας λένε «ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε και ίσως πού πηγαίνουμε» λέει ο Ράσελ Μπελκ, ο οποίος μελετά τον καταναλωτισμό στο Πανεπιστήμιο Γιορκ στο Τορόντο του Καναδά. Τα πράγματά μας είναι «αρχεία του εαυτού μας» λέει η Κάθριν Ρόστερ από το Πανεπιστήμιο του Νιου Μέξικο στην Αλμπουκέρκη. «Μπορεί να είναι ένα πουλόβερ, μια λάμπα, μια ομπρέλα - ένα αντικείμενο δεν χρειάζεται να έχει υλική αξία για να έχει συναισθηματική αξία». Η ικανότητά μας να εμποτίζουμε τα πράγματα με πλούσιο νόημα αποτελεί ένα οικουμενικό ανθρώπινο χαρακτηριστικό το οποίο αναπτύσσεται πολύ νωρίς στη ζωή μας και αναπτύσσεται επίσης καθώς γερνάμε. Μια έρευνα που είχε γίνει το 1977 σε πολλές γενιές οικογενειών στο Σικάγο είχε αποκαλύψει ότι τα πιο ηλικιωμένα άτομα έτειναν να θεωρούν πολύτιμα τα αντικείμενα που ξυπνούν αναμνήσεις και σκέψεις, ενώ τα νεαρότερα άτομα έδιναν αξία σε πράγματα με διάφορες χρήσεις, όπως το τραπέζι της κουζίνας και οι καρέκλες. Αυτό ίσως ισχύει και στην ψηφιακή εποχή. Ο κοινωνιολόγος Γιουτζίν Χάλτον, ο οποίος είχε κάνει εκείνη την έρευνα, υποπτεύεται ότι τα νεαρότερα άτομα σήμερα θα τείνουν να θεωρούν πολύτιμο το έξυπνο κινητό τους, είναι όμως απίθανο το συγκεκριμένο αντικείμενο να παραμείνει ξεχωριστό για αυτά για πολύ καιρό. «Δεν υπάρχουν σήμερα πολλοί άνθρωποι που συλλέγουν τους παλιούς υπολογιστές τους ή τα κινητά τηλέφωνά τους ως κτήματα με νόημα» λέει. Η τάση μας να δίνουμε στα πράγματα που μας ανήκουν μεγαλύτερη αξία από όσο οι άλλοι νομίζουν ότι αξίζουν είναι γνωστή στην ψυχολογία ως το «φαινόμενο της κτητικότητας» (endowment effect). Εξηγεί γιατί είναι πιθανότερο να αγοράσουμε ένα παλτό από τη στιγμή που το έχουμε δοκιμάσει ή ένα αυτοκίνητο από τη στιγμή που το έχουμε οδηγήσει σε test drive - απλώς το να φανταζόμαστε ότι κάτι είναι δικό μας το κάνει να φαίνεται περισσότερο πολύτιμο. Η ικανότητά μας να φανταζόμαστε τον τρόπο με τον οποίο τα καινούργια πράγματα μπορεί να αλλάξουν τη ζωή μας είναι αυτό που μας ωθεί στο να τα αποκτήσουμε κατ' αρχάς, λέει η Μάρσα Ρίτσινς από το Πανεπιστήμιο του Μιζούρι στην Κολούμπια. Διαπίστωσε ότι έχουμε «προσδοκίες μετασχηματισμού» από τα καινούργια πράγματά μας. Περιμένουμε ότι τα πράγματα θα κάνουν τη ζωή μας καλύτερη και ότι θα βελτιώσουν τον τρόπο με τον οποίο μας βλέπουν οι άλλοι. Είναι μια τάση την οποία εκμεταλλεύονται επιδέξια οι διαφημιστές, λέει. Η κουλτούρα μας του υπερκαταναλωτισμού ενδέχεται να καθιστά δύσκολο να προσδιοριστεί σε ποιο σημείο τελειώνει η φυσιολογική συμπεριφορά και αρχίζει ο ψυχαναγκασμός. Ευτυχία... ταχείας λήξης Φυσικά όλοι είμαστε υλιστές σε κάποιον βαθμό - άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο - και πραγματικά παίρνουμε μια δόση ευτυχίας όταν αγοράζουμε πράγματα. Αυτή όμως δεν διαρκεί. Και ακριβώς επειδή είναι τόσο φευγαλέα πολλοί άνθρωποι γρήγορα αισθάνονται την επιθυμία να συνεχίσουν με μια άλλη αγορά, και μία ακόμη - και συχνά είμαστε έτοιμοι και να χρεωθούμε προκειμένου να κάνουμε κάτι τέτοιο. Μελέτες δείχνουν ότι όσοι επιζητούν σε μόνιμη βάση υλικά πράγματα για να τους κάνουν ευτυχισμένους ενδέχεται να δυσκολεύονται να βρουν την ολοκλήρωση σε άλλες πλευρές της ζωής τους όπως οι σχέσεις. Το ενδιαφέρον όμως είναι ότι η ορμή μας για τα πράγματα αυτή καθαυτή ίσως να μην είναι η αιτία αυτής της αίσθησης ανικανοποίητου: μια μελέτη από τον Ρικ Πίτερς από τον Πανεπιστήμιο του Τίλμπουργκ στην Ολλανδία έδειξε ότι η μοναξιά τείνει να κάνει τους ανθρώπους περισσότερο υλιστές, αλλά το αντίθετο δεν ισχύει απαραίτητα. Ενας άλλος λόγος για να απέχουμε από τη «θεραπεία του λιανικού εμπορίου» (retail therapy) είναι η σημαντική επιβάρυνση που ο καταναλωτισμός επιφέρει στο περιβάλλον. Σε έναν βαθμό προκειμένου να κάνουν χώρο για καινούργια πράγματα οι Αμερικανοί πετούν κατά μέσον όρο 30 κιλά ρούχα και άλλα είδη από ύφασμα κάθε χρόνο. Επίσης αποδεικνύεται ότι όσο περισσότερο κάποιος δίνει αξία στα κτήματα τόσο πιθανότερο είναι να αφήνει κατά μέρος τις περιβαλλοντικές ανησυχίες. Ενίσχυση της ταυτότητας Παρ' όλα αυτά, η λύση δεν είναι να απορρίψουμε το ένστικτό μας για τη συσσώρευση κτημάτων. Τα πράγματά μας έχουν σημαντικό ρόλο στην ενίσχυση της ταυτότητάς μας. Κάτι το οποίο γίνεται περισσότερο εμφανές όταν αναγκαζόμαστε να τα αφήσουμε. Αυτό μπορεί να είναι δύσκολο, ακόμη και τραυματικό, εφόσον είναι σαν να αφήνουμε τμήματα του εαυτού μας. Ιδρύματα όπως οι φυλακές και τα στρατόπεδα προσπαθούν να επιτύχουν ακριβώς αυτό το αποτέλεσμα αφαιρώντας τα ρούχα και άλλα προσωπικά αντικείμενα από τους ανθρώπους που εισέρχονται σε αυτά και παρέχοντάς τους έναν τυποποιημένο εξοπλισμό προκειμένου να μειώσουν την ατομικότητά τους. Γίνονται σαν πηλός έτοιμος να ξαναπλαστεί. Οι άνθρωποι που έχουν χάσει τα σπίτια τους και όλα όσα είχαν μέσα σε αυτά εξαιτίας μιας φυσικής καταστροφής αναφέρουν συχνά ότι αισθάνονται μια βαθιά σύγχυση ταυτότητας. Μετά τις τεράστιες πυρκαγιές στο Οκλαντ Χιλς στην Καλιφόρνια το 1991 που είχαν αφήσει άστεγους περισσότερους από 5.000 ανθρώπους η Σέι Σέιρ από το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Φούλερτον κατέγραψε τα αισθήματα των επιζώντων. Ενας της είπε: «Γίναμε ορφανοί, χωρίς παρελθόν. Σαν να πάθαμε αμνησία, σαν να μην υπήρχαμε πριν από τη φωτιά». Οταν οι άνθρωποι χάνουν τα κτήματά τους, σκέφτηκε η κυρία Σέιρ, τα ζητήματα του εαυτού γίνονται κρίσιμα γιατί αν είμαστε αυτά που έχουμε, ποιοι είμαστε όταν δεν έχουμε τίποτε; Η αίσθηση του εαυτού μας δεν είναι ο μόνος λόγος για τον οποίο συσσωρεύουμε πράγματα ή εμμένουμε πεισματικά σε αυτά. Τα αποκτήματα αποτελούν επίσης σύμβολα κοινωνικής θέσης και κύρους. Αρκετές πρόσφατες μελέτες δείχνουν ότι οι σημερινοί 20άρηδες ως 35άρηδες έχουν πολύ μεγαλύτερη τάση από τις προηγούμενες γενιές στο να προσπαθούν να αποκτήσουν κοινωνική θέση ή κύρος μέσω του να αγοράζουν πράγματα όπως τσάντες δημοφιλών σχεδιαστών ή αντικείμενα υψηλής μόδας. Σε έναν βαθμό αυτό μπορεί να οφείλεται στο ότι έχουν μεγαλύτερο εισόδημα να διαθέσουν από ό,τι οι γονείς τους ή ότι έχουν πιο εύκολη πρόσβαση στις πιστωτικές κάρτες. Η διαθεσιμότητα αυτού του «εύκολου χρήματος» μπορεί ίσως να εξηγήσει ένα άλλο πρόσφατο εύρημα: διερευνώντας τις υλιστικές τάσεις στους μεγαλύτερης ηλικίας εφήβους στις Ηνωμένες Πολιτείες ερευνητές από το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Σαν Ντιέγκο στην Καλιφόρνια διαπίστωσαν ότι από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 υπήρξε ένα αυξανόμενο χάσμα ανάμεσα στην επιθυμία των νεαρών ατόμων να κατέχουν ακριβά πράγματα και στην προθυμία τους να κάνουν τη δουλειά που χρειάζεται για να τα αποκτήσουν - κάτι το οποίο αποκαλούν «χάσμα της φαντασίας». Ο περίγυρος υπαγορεύει τα «θέλω» Οι υλιστικές επιθυμίες μας συνήθως υπαγορεύονται όχι από αυτά που χρειαζόμαστε αλλά από εκείνα που έχουν αυτοί που βρίσκονται γύρω μας. Ο φθόνος είναι μια κινητήρια δύναμη της αγοράς. Σε ένα βαθύ επίπεδο όλα έχουν να κάνουν με τη δικαιοσύνη και την αξιοπρέπεια, λέει ο Εντουαρντ Φίσερ, ανθρωπολόγος στο Πανεπιστήμιο Βάντερμπιλτ στο Νάσβιλ του Τενεσί: «Είναι δίκαιο να έχω λιγότερα από τους άλλους; Και τι σημαίνει αυτό για την αίσθηση της αυτοαξίας μου;». Οπως προσθέτει, αυτό δεν αποτελεί χαρακτηριστικό μόνο των πλούσιων κοινωνιών. «Ισχύει επίσης στους γεωργούς των αγροτικών κοινοτήτων των Μάγιας, στους εργάτες του Καΐρου και σε όλον τον κόσμο. Οι κανόνες αυτών των ομάδων ποικίλλουν πολύ, η επιρροή όμως της θέσης σε σχέση με τους άλλους είναι σημαντική παντού». Μπορεί να μην είμαστε ικανοί να απαλλαγούμε από την ορμή μας για την απόκτηση πραγμάτων ούτε από την τάση μας να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους. Μπορούμε όμως να αλλάξουμε το μέγεθος της ευτυχίας που αντλούμε από τα πράγματα που αγοράζουμε. Είναι γνωστό ότι από τη στιγμή που κάποιος κερδίζει αρκετά ώστε να διατηρεί έναν άνετο τρόπο ζωής, τα επιπλέον χρήματα δεν συνεχίζουν να βελτιώνουν την ποιότητα της ζωής του. Αυτό όμως μπορεί να συμβαίνει επειδή οι άνθρωποι τα ξοδεύουν με λάθος τρόπο. Ερευνες από την ψυχολόγο Ελίζαμπεθ Νταν από το Πανεπιστήμιο της Βρετανικής Κολομβίας στο Βανκούβερ του Καναδά έχουν διαπιστώσει ότι το να ξοδεύουμε τα χρήματά μας για εμπειρίες και άλλους ανθρώπους προσφέρει ένα διαρκέστερο όφελος από το να τα σπαταλάμε σε άλλα πράγματα. Το αν θα αγοράσετε στον ανιψιό σας τα πιο εντυπωσιακά ποδοσφαιρικά παπούτσια ή ένα απλό ζευγάρι μετράει λιγότερο από το αν θα τον πάρετε να πάτε μαζί στο πάρκο για να τα δοκιμάσει, λέει. Μια άλλη στρατηγική είναι να σκεφτόμαστε το πώς οι αγορές μας θα επηρεάσουν το πώς περνάμε την καθημερινότητά μας. Αν και περιμένουμε από τα καινούργια πράγματα να φέρουν κάποια αλλαγή, στην πραγματικότητα αυτό είναι συχνά μια ομιχλώδης αντίληψη η οποία, ακριβώς εξαιτίας της νεφελώδους φύσης της, εξατμίζεται ακόμη πιο εύκολα από τη στιγμή που έχουμε αποκτήσει αυτό το καινούργιο πράγμα. Προτού λοιπόν πάτε να τινάξετε την πιστωτική σας κάρτα στον αέρα, η κυρία Νταν προτείνει να σταθείτε για να σκεφθείτε τι θα μπορέσετε πραγματικά να κάνετε διαφορετικά από τη στιγμή που θα έχετε το καινούργιο πράγμα σας και αν αυτό πραγματικά θα αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο περνάτε τον χρόνο σας - το πολυτιμότερο αγαθό σας. ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ Ψυχαναγκαστικά ψώνια Αντίθετα με τη συσσώρευση πραγμάτων, η «ψυχαναγκαστική διαταραχή αγορών» («compulsive buying disorder») δεν περιλαμβάνεται στο DSM-5, τα πρόσφατα νούμερα όμως υποδηλώνουν ότι πλήττει το 6% του πληθυσμού των Ηνωμένων Πολιτειών. Παρ' όλα αυτά, κανείς δεν συμφωνεί σχετικά με το αν έχει κοινή βάση με τον εθισμό, τον έλεγχο των παρορμήσεων ή την ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή. Υπάρχει επίσης μια όλο και πιο λεπτή γραμμή ανάμεσα στη φυσιολογική συμπεριφορά αγορών και στον ψυχαναγκασμό η οποία θολώνεται κατά κόρον από τους διαφημιστές. Αν και λογικά θα μπορούσε να υπάρχει σχέση ανάμεσα στη συσσώρευση πραγμάτων και στις ψυχαναγκαστικές αγορές, οι δύο διαταραχές είναι διαφορετικές. Περίπου 60% των ατόμων με διαταραχή της συσσώρευσης είναι και ψυχαναγκαστικοί αγοραστές, το αντίστροφο όμως ισχύει μόνο για το 40% των ψυχαναγκαστικών αγοραστών. Επίσης η συσσώρευση πραγμάτων υπάρχει σε όλες τις κουλτούρες, αλλά ο εθισμός στα ψώνια δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς πολύ συγκεκριμένες κοινωνικές συνθήκες: μια οικονομία της αγοράς, διαθεσιμότητα μιας ποικιλίας αγαθών, διαθέσιμο εισόδημα και ελεύθερος χρόνος. Οπως το θέτει ο Ντόναλντ Μπλακ, καθηγητής Ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Αϊόβα: «Αν οι ευκαιρίες για τζόγο δεν υπάρχουν, ειναι εξαιρετικά απίθανο να υπάρχει εθισμός στον τζόγο». Ο εθισμός στα ψώνια λοιπόν είναι πραγματικά ένα προϊόν του υλιστικού κόσμου μας. - Sally Adee ΕΜΜΟΝΗ «Μαζώχτρες» λόγω... τελειομανίας Περίπου ένας στους 20 ανθρώπους υποφέρει από μια εμμονή για την απόκτηση πραγμάτων και την αδυναμία να τα αποχωριστεί - ορισμένοι σε βαθμό ώστε το σπίτι τους καταντά αδιαχώρητο. «Το πρόβλημα δεν είναι μόνο η ακαταστασία» λέει ο ψυχίατρος Ντέιβιντ Τόλιν από τη Σχολή Ιατρικής του Πανεπιστημίου Γέιλ. «Φθάνει να γίνεται αναπηρία». Αυτή η νέα διάγνωση - απέκτησε τη δική της κατηγορία στην τελευταία έκδοση του διαγνωστικού εγχειριδίου της ψυχιατρικής «DSM-5» - μπορεί να φαίνεται μια κατηγορία που αρμόζει σε μια σύγχρονη κοινωνία η οποία έχει εμμονή με τα πράγματα και το κοινωνικό κύρος. Η ιδέα δεν είναι όμως τελείως λανθασμένη. Η συσσώρευση πραγμάτων δεν είναι κάτι καινούργιο. Αναφέρεται στην «Κόλαση» του Δάντη από το 1300. Μόνο πρόσφατα όμως έγινε η διάκρισή της από την ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή (ΙΨΔ). Σε μια απεικονιστική μελέτη του εγκεφάλου το 2012, π.χ., ο κ. Τόλιν και οι συνεργάτες του είχαν ζητήσει από εθελοντές να κρατήσουν ένα αντικείμενο που τους ανήκε και να αποφασίσουν αν θα το πετούσαν. Αντίθετα με τα άτομα με ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή, οι «μαζώχτρες» εμφάνιζαν υπερδραστηριότητα στον πρόσθιο φλοιό του προσαγωγίου και τον φλοιό της νήσου - περιοχές του εγκεφάλου οι οποίες συμβάλλουν στον προσδιορισμό της σημασίας, της σχετικότητας και του προέχοντος. Εκδηλώνεται σαν τελειομανία - λέξη που δύσκολα θα συνδύαζε κανείς με τις εκπομπές ριάλιτι που δείχνουν ψόφιες γάτες κάτω από βουνά από αφόρετα ρούχα. Παρ' όλα αυτά, όλο και περισσότεροι ειδικοί συμφωνούν: τα άτομα με μειωμένη ικανότητα λήψης αποφάσεων ανησυχούν τόσο πολύ σχετικά με τη λήψη λανθασμένων αποφάσεων ώστε κρατάνε το αντικείμενο προκειμένου να εκτιμήσουν αργότερα την κατάσταση. «Μοιάζει αντίθετο στη λογική» λέει ο κ. Τόλιν «αλλά είναι απολύτως λογικό». Η συσσώρευση πραγμάτων δεν περιορίζεται στη δυτική κοινωνία. Οι πολιτισμικές ιδιαιτερότητες μπορεί να διαμορφώνουν το πώς θα εκδηλωθεί, όμως «η συσσώρευση πραγμάτων υπάρχει κυριολεκτικά σε κάθε κουλτούρα» λέει ο ψυχολόγος Ράντι Φροστ από το Κολέγιο Σμιθ στο Νορθάμπτον της Μασαχουσέτης. Ολοι μπορεί να είμαστε απρόθυμοι να αποχωριστούμε τα αποκτήματά μας. Για τους «μαζώχτρες» όμως αυτό γίνεται μια «εμμονή να μη χάσεις ούτε ένα κομματάκι της ζωής σου». -Sally Adee
- 3 replies
-
- 13
-
- Michael Bond
- Το Βήμα
-
(and 1 more)
Tagged with:
-
Ένα περσινό (αλλά ενδιαφέρον) άρθρο από το Βήμα. Οι σύνδεσμοι προς το Inducks και τη Wikipedia, που υπάρχουν σποραδικά στο κείμενο, είναι τοποθετημένοι από τον αρθρογράφο (ο οποίος δείχνει να γνωρίζει καλά το θέμα του ). ___________________________________________ Το πλήρωμα του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού ετοιμάζεται να πειραματιστεί με αγροτικές καλλιέργειες. Άλλοι το έκαναν πολύ πιο νωρίς. - Καλύτερα να βάλεις μπρόκολα (REUTERS/Sergei Remezov) Ο αγαπητός Σατόσι Φουρουκάβα, ο ιάπωνας αστροναύτης που αναχωρεί στις 8 Ιουνίου με το επόμενο Σογιούζ για τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό φιλοδοξώντας να είναι ο πρώτος που θα καλλιεργήσει αγγουράκια σε συνθήκες έλλειψης βαρύτητας ως πιθανά τρόφιμα για μελλοντικές αποστολές, θα στενοχωρηθεί αν μάθει ότι έρχεται δεύτερος και καταϊδρωμένος. Τον έχει προλάβει εδώ και 30 χρόνια ο Σκρουτζ Μακ Ντακ. Σε αντίθεση με το αμερικανικό, το ιταλικής προέλευσης υλικό του Μίκυ Μάους που αναδημοσιευόταν στα ελληνικάυπήρξε πάντα πολύ κοντύτερα στην κοινωνική πραγματικότητα. Εκεί που η Λιμνούπολη του κλασικού Καρλ Μπαρκς και του εμπνευσμένου συνεχιστή του, Ντον Ρόσα, έχει ως απαράβατο χρονολογικό όριο τα τέλη της δεκαετίας του ’50, εκείνη των Ρομάνο Σκάρπα, Γκουΐντο Μαρτίνα, Τζιόρτζιο Πετσίν είναι θεμελιωμένη στη σύγχρονη της εποχής της ευρωπαϊκή καθημερινότητα. Στο Διαστημικό Αγρόκτημα του Πετσίν (Μίκυ Μάους 789, εκδ. Τερζόπουλος, 14/8/1981) ο πρωθυπουργός της ακαθόριστης παπιοχώρας, μητρόπολη της οποίας αποτελεί η Λιμνούπολη, προβαίνει σε έκτακτο τηλεοπτικό διάγγελμα τονίζοντας τη δραματική κατάσταση του ισοζυγίου πληρωμών. Ως αποτέλεσμά της είναι υποχρεωμένος να επιβάλει ακραία λιτότητα που συνίσταται στην κατάργηση της κατανάλωσης κρέατος: εν μία νυκτί οι Λιμνουπολίτες οφείλουν να γίνουν χορτοφάγοι. Μετά τις αρχικές διαμαρτυρίες, ο Ντόναλντ Ντακ και τα ανιψάκια αποφασίζουν να επιτελέσουν το πατριωτικό τους καθήκον, πλην όμως τα καταστήματα έχουν ήδη λεηλατηθεί από αφιονισμένους οπαδούς λαχανικών. Καταφεύγοντας, όπως είθισται σε περιπτώσεις εκτάκτου ανάγκης, στην εμπορική αυτοκρατορία του Θείου Σκρουτζ τον βρίσκουν να κλαίει και να οδύρεται για τις καιρικές αντιξοότητες που κατέστρεψαν τις σοδειές του την πιο ακατάλληλη στιγμή. Πρόβλημα, πρόβλημα – πες μου πώς το λύνεις. Για να ξεπεράσει την αγροτική παραγωγή του Τζον Ρόμπαξ και να επωφεληθεί από τις νέες πραγματικότητες της οικονομίας ο εφευρετικός μεγιστάνας θα καταφύγει στη λύση ενός τροχιακού αγροκτήματος, από όπου πύραυλοι με κολοκυθάκια, καρότα, αγγούρια και λοιπά ζαρζαβατικά θα προσγειώνονται με αλεξίπτωτα εν είδει διαστημικών λεωφορείων στις πόρτες των μανάβικών του. Στην πορεία της ιστορίας ο Θείος Σκρουτζ θα αναμετρηθεί με μετεωρίτες, θα συναντήσει εξωγήινους, θα βγάλει χρήμα με ουρά και θα αναδειχθεί νικητής στην καθιερωμένη μέτρηση περιουσιών με τον Ρόμπαξ. Η προβληματική κατάσταση της ιταλικής οικονομίας, οι ευρωπαϊκοί πανικοί των σούπερ-μάρκετ, η έκδηλη ανησυχία για την ποιότητα της διατροφής, η ακρίβεια και ο πληθωρισμός (όπως και ο απόηχος των διαστημικών προγραμμάτων των υπερδυνάμεων) περνούν αριστοτεχνικά στο background των 34 σελίδων του story ως ρεαλιστικό αλατοπίπερο του φαντασιακού στοιχείου. Η ιταλική σχολή των δεκαετιών του ’70 και του ’80 δεν παραλείπει να σχολιάσει υπαινικτικά τον Ψυχρό Πόλεμο (δια της απαγωγής ενός καθηγητή από το παπιοαντίστοιχο του «σιδηρού παραπετάσματος» – Το Μυστήριο των Παστών Γαρίδων, Κόμιξ 211, Ιανουάριος 2006) ή την ενεργειακή κρίση (δια της εφεύρεσης ενός αυτοκινήτου που κινείται με ουράνιο – Ο χιλιομετροφάγος, Μίκυ Μάους 736, 8/8/1980). Εξ ου και 30 χρόνια μετά, εκτός από το να κάνει τον Ρόμπαξ να φάει το καπέλο του, ο Σκρουτζ Μακ Ντακ μπορεί άνετα να αναγκάσει τον Φουρουκάβα να ροκανίσει το σκάφανδρό του. Πηγή: www.tovima.gr
-
Άρθρο του 2006 για αυτή την έκδοση. Οι εικονογραφημένες ιστορίες, η καταγωγή τους, η εξέλιξή τους και το παρόν τους Σύμφωνα με το χρονολόγιο των κόμικς με το οποίο κλείνει το ογκώδες και πλούσιο σε πληροφορίες και εικόνες βιβλίο του Λευτέρη Ταρλαντέζου H ιστορία των κόμικς, ένα από τα πρώτα επίσημα κόμικς είναι ελληνικός πάπυρος με θέμα τον Ηρακλή ο οποίος χρονολογείται περί το 300 μ.X. Οσο για την καταγωγή τoυ εικονογραφημένου, βρίσκεται στις προϊστορικές ζωγραφιές των σπηλαίων, στα 35.000 π.X.! «Αν είναι έτσι», εύστοχα σημειώνει ο συγγραφέας, «τότε δικαιούμαστε να υποθέσουμε πως το πρώτο κινούμενο σχέδιο δημιουργήθηκε με την περιστροφή της περίφημης ασπίδας του Αχιλλέα, αυτή στην οποία ο Ηφαιστος είχε φιλοτεχνήσει διαδοχικά στιγμιότυπα από μεγαλειώδεις σκηνές μάχης, θερισμού και εορτασμών». H προϊστορία Κατά κάποιον τρόπο, λοιπόν, τέτοιου τύπου πληροφορίες ανοίγουν από μόνες τους πόρτες στη φαντασία των απληροφόρητων αναγνωστών για τους οποίους τα κόμικς είναι μια πολύ πιο σύγχρονη υπόθεση που πιθανόν να αρχίζει από τον Σνούπι και να τελειώνει στον Σούπερμαν. Αυτή ακριβώς είναι και η βασική αρετή της Ιστορίας των κόμικς. Δεν πρόκειται για ένα βιβλίο γραμμένο από έναν ειδικό που απευθύνεται αποκλειστικά σε ειδικούς και μη «μανιακούς» της Ενάτης Τέχνης, όπως τα κόμικς επίσης αποκαλούνται. Αντιθέτως, μέσα σε 660 σελίδες ο Ταρλαντέζος προσπάθησε να συμπυκνώσει και να ταξινομήσει ένα ολόκληρο σύμπαν από γνωστές και λιγότερο γνωστές φιγούρες εικονογραφημένων ηρώων και να διευκολύνει τους μη ειδικούς να κατανοήσουν (και ίσως να αγαπήσουν) την εικονογραφημένη λογοτεχνία. H ταξινόμηση έγινε με κέφι και αγάπη από έναν παθιασμένο εξπέρ που είχε στην κατοχή του έναν τεράστιο αριθμό φυλλαδίων και κόμικς, άρθρα και ρεπορτάζ από εφημερίδες και περιοδικά και στο ενεργητικό του αναρίθμητες βουτιές στο Διαδίκτυο. H Ιστορία των κόμικς είναι μοιρασμένη σε ευανάγνωστα κεφάλαια που αρχίζουν από το μηδέν και καταλήγουν στις ημέρες μας. H «Καταγωγή των κόμικς» ξεκινά από τα σπήλαια των πρωτογόνων και τους αρχαιοελληνικούς αμφορείς, περνά στον Δίσκο της Φαιστού, προχωρεί στις αναπαραστάσεις της ζωής του Ιησού και των αγίων, κάνει μια στάση στο «Edelstein», το πρώτο εικονογραφημένο βιβλίο (του βαυαρού τυπογράφου Αλμπερχτ Πφίστερ), και αφήνει αρκετές γεύσεις από τους Σατιρικούς της Μεγάλης Βρετανίας (1700-1878) και των Chapbooks, μικρών βιβλίων που περιείχαν εικονογραφημένες ιστορίες δημοφιλών ηρώων, διάσημων εγκλημάτων και ιστοριών από τη Βίβλο. Το κεφάλαιο «H γένεση μιας νέας τέχνης» έχει τις ρίζες του στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού, στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ελάχιστοι ίσως γνωρίζουν ότι ένα φαλακρό παιδί ονόματι The Yellow Kid (καθ' ότι ντυμένο με ένα τεράστιο κίτρινο νυχτικό) σήμανε τη γέννηση του νέου κόμικ ως διακεκριμένου μέσου επικοινωνίας. Το φαλακρό παιδί Το Yellow Kid, σχεδιασμένο από τον Ρίτσαρντ Φέλτον Αουτκλολτ, δημοσιεύθηκε τον Ιούλιο του 1895 και υπήρξε το αποτέλεσμα μιας αρχικώς αποτυχημένης ιδέας του Τζόζεφ Πούλιτζερ, ο οποίος για να αυξήσει τις πωλήσεις της εφημερίδας του «New York World» σκέφτηκε τη δημοσίευση στην κυριακάτικη έκδοσή της ολοσέλιδων έγχρωμων αναπαραγωγών έργων τέχνης. H παταγώδης αποτυχία αυτής της ιδέας είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία του Yellow Kid που δεν συντελέστηκε από τον Πούλιτζερ αλλά από τον μεγάλο ανταγωνιστή του Γουίλιαμ Ράντολφ Χερστ (τον ευφυή μεγαλοεκδότη, γνωστό και ως «Πολίτη Κέιν» από την ταινία του Ορσον Γουέλς) που μόλις είχε αγοράσει τη «Morning Journal» από τον Αλμπερτ Πούλιτζερ, αδελφό του Τζόζεφ. Οπως το περιμέναμε, το αμερικανικό κόμικ εμφανίζεται σε αρκετά κεφάλαια του βιβλίου, με σημαντικότερο εκείνο των ιστορικών περιόδων (εποχές) των αμερικανικών κόμικς: Σκοτεινή ή Λίθινη, που αρχίζει από την προϊστορία και καταλήγει στα τέλη του 19ου αιώνα, Πλατινένια (1896-1938), Χρυσή (1938-1949), με την εμφάνιση του Superman, του Flash Gordon, του Batman και τη γέννηση των αυτοκρατοριών της Marvel Comics και DC Comics, Σκιώδης (1950-1955), που ονομάστηκε έτσι επειδή επισκιάστηκε από την εμφάνιση του γερμανού ψυχολόγου Φρίντριχ Βέρτμαν, ο οποίος επηρέασε την εξέλιξη των κόμικς υποστηρίζοντας την επικινδυνότητά τους για τα παιδιά, Ασημένια (1956-1969), με την εμφάνιση του Flash, Χάλκινη (1970-1986), με τη γέννηση αντιηρώων όπως ο Wolverine, και Σύγχρονη, που συνεχίζεται στις ημέρες μας. Το Manga Από την έκδοση δεν απουσιάζουν κεφάλαια σχετικά με τα κόμικς χωρών όπως (ανάμεσα σε άλλες) η Κίνα, η Χιλή, η Ινδία, η Κολομβία, η Γερμανία, η Γιουγκοσλαβία και το Περού, την ώρα που κάτι παραπάνω από 50 σελίδες είναι αφιερωμένες στα σπουδαία ιαπωνικά Manga. Ευχάριστη νοστιμιά για τους μη ειδικούς βρήκαμε το γλωσσάρι των όρων των κόμικς όπου γίνεται αναλυτική περιγραφή-ερμηνεία όρων τους οποίους οι περισσότεροι θεωρούν δεδομένους χωρίς να γνωρίζουν τη ρίζα τους. Comic strip, π.χ., είναι η ακολουθία κόμικς στη μορφή strip (που αποδίδεται ως λουρίδα) και balloon (μπαλόνι) ονομάζεται το σύννεφο, ο κύκλος ή το τετράγωνο που εσωκλείει τους διαλόγους των ηρώων. Εκπληξη ωστόσο σε μια τόσο ογκώδη δουλειά μας προκάλεσε η απουσία ευρετηρίου ονομάτων, τίτλων κ.ο.κ., το μόνο κρίμα στο κατά τα άλλα θαυμάσιο αυτό βιβλίο. Γιατί η Ιστορία των κόμικς είναι, χωρίς αμφιβολία, η πιο χορταστική ελληνική έκδοση για την ιστορία αυτής της (παρεξηγημένης τέχνης απέναντι στην οποία η ελληνική βιβλιογραφία μέχρι στιγμής έχει υπάρξει τσιγκούνα. Πηγή: tovima.gr
-
Έργα τέχνης τα καρέ των καρτούν [?, Το Βήμα, 19/8/1990]
chris posted a topic in ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ εκτός GC