Jump to content

Search the Community

Showing results for tags 'τεντέν'.

  • Search By Tags

    Type tags separated by commas.
  • Search By Author

Content Type


Forums

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Find results in...

Find results that contain...


Date Created

  • Start

    End


Last Updated

  • Start

    End


Filter by number of...

Joined

  • Start

    End


Group


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


City


Profession


Interests

Found 17 results

  1. Τι κοινό έχουν οι γνωστές μας παιδικές φιγούρες Πίπη η φακιδομύτη και Μαίρη Πόπινς; Και οι δύο χαρακτήρες έχουν υποβληθεί τελευταία σε άκαμπτη και σκληρή λογοκρισία συμπεριφορών και φρονημάτων. Για την πολιτική ορθότητα της εποχής μας τα μέτρα και τα κριτήρια του παρόντος είναι τα ίδια για όλα τα πράγματα, ακόμα και γι’ αυτά που έρχονται από το μακρινό πολιτισμικό μας παρελθόν και την ευρωπαϊκή ιστορία περασμένων αιώνων. Αποτελούν πλέον Αρχαιότητα και Αναγέννηση μια αισθητική και ηθική παρέκκλιση; Πρόκειται για έναν νέο φονταμενταλισμό με “ηθικά” μέσα και την παρουσία “αστυνομίας των φρονημάτων”; Είναι καιρός πάντως για μια εκ βαθέων και ασυμβίβαστη απογραφή και αξιολόγηση της ευρωπαϊκής υψηλής και ποπ κουλτούρας. Ο γνωστός στη χώρα μας “Τεντέν” ανήκει σίγουρα στα πιο σοβαρά παραδείγματα μιας δυτικής-ανδρικής-αλαζονικής νοοτροπίας και των αισθητικών της μορφών έκφρασης. Από το Blackfacing (The Arumbaya Fetish) μέχρι την πολιτιστική ιδιοποίηση (The Blue Lotus, The Seven Crystal Balls), από τα αντισημιτικά στερεότυπα (The Mysterious Star) μέχρι τη ρατσιστική αλαζονεία (Ο Τεντέν στο Κονγκό, 1930-31), ο Βέλγος σκιτσογράφος καρτούν Ερζέ (1907-1983) διέπραττε για πολλές δεκαετίες κάθε ατόπημα κατά της πολιτικής ορθότητας. Πώς πρέπει να αντιμετωπιστεί αυτό σήμερα; Η πρόωρη εξαφάνιση ολόκληρης της σειράς (αυτού του) κόμικ θα ήταν μια πιθανή επιλογή, προκειμένου να αποφευχθούν μακροχρόνιες και δαπανηρές νομικές διαδικασίες. Διότι έρχονται ακόμη χειρότερα! Ακόμη, και οι δευτερεύοντες χαρακτήρες (του εν λόγω κόμικ) έχουν τα θέματά τους. Το καλειδοσκόπιο των κοινωνικά παθολογικών χαρακτήρων φτάνει από τον μεθυσμένο Κάπτεν Haddock και τους πλουτοκράτες που διακινούν λαθραία όπιο, μέχρι έναν ξετρελαμένο Κινέζο. Μια ξεκάθαρη υπόθεση για την προστασία των ανηλίκων, ή για το υπουργείο Εξωτερικών! Είναι παρήγορο πάντως που ο δημιουργός του Τεντέν Ερζέ, εντελώς προφητικά, δεν έκρυψε τα αντιρωσικά του αισθήματα (Ο Τεντέν στη χώρα των Σοβιέτ, 1929-1930). Έτσι, τουλάχιστον θα ήταν ένας καλός τρόπος στην παρούσα κατάσταση να κερδίσει πόντους. Η μεγάλη εκκαθάριση ξεκίνησε Εν ολίγοις, στον Ερζέ όλοι οι χαρακτήρες που δεν είναι Ευρωπαίοι, που δεν ανήκουν στο κατεστημένο και δεν είναι αστοί βρίσκονται σε χαμηλότερο υπαρξιακό επίπεδο. Αυτοί πρέπει είτε να σωθούν από τον Τεντέν είτε να νικηθούν με πανουργία. Σήμερα βρίσκουμε τη βασική θέση που εκφράζεται στο κόμικ γελοία και αφόρητη, σκανδαλώδη και άξια καταδίκης! Συγχρόνως, αυτή η θέση εκφράζει σχεδόν ακριβώς τη λεγόμενη, “καθοδηγούμενη από αξίες της εποχής μας” εξωτερική πολιτική. Αυτό όμως μόνο παρεμπιπτόντως. Ειλικρινά: Όλη η παγκόσμια λογοτεχνία είναι μια πρόκληση για τους καλοπροαίρετους ανθρώπους. Ο πόλεμος, ο φόνος, η ζήλια, η απάτη, η καταπίεση και η σκληρότητα όλων των ειδών παρέχουν εύγλωττη μαρτυρία για ανθρώπινες αποτυχίες, τις οποίες οι άνθρωποι σήμερα δεν θέλουν πλέον να γνωρίζουν. Ο Τολστόι σκάβει μέσα στην ταραχώδη εσωτερική ζωή μιας μοιχαλίδας – του επιτρέπεται να το κάνει αυτό; Ως απόγονος ιδιοκτητών λευκών φυτειών, ο Φώκνερ γράφει για τις πολιτισμικές και ατομικές συνέπειες της δουλείας – θράσος! Στον “Έμπορο της Βενετίας”, ο Σαίξπηρ σχεδιάζει μια καρικατούρα ενός Εβραίου τοκογλύφου – μια ξεκάθαρη περίπτωση αντισημιτισμού. Σε αυτό το πλαίσιο δε θέλει να μιλήσει κανείς για τον Σάυλοκ. Βέβαια, στην Αυτοκρατορία της Τέχνης υπάρχουν και πολλά άλλα που πρέπει να κάνουν οι αστυνομικοί φρονημάτων. Όλοι αυτοί οι Ολλανδοί δημοτικοί σύμβουλοι (17ος αιώνας) με τους λευκούς γιακάδες από μυλόπετρα δεν είναι άλλο παρά σύμβολα της πρώιμης καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Ο Τζόσουα Ρέινολντς ζωγράφισε ένα οικογενειακό πορτρέτο Βρετανών αποικιοκρατών, μαζί με μια Ινδή νταντά – Εξύμνηση της λευκής υπεροχής! Παρακαλώ ξεκρεμάστε τον πίνακα. Ας βουλιάξει η Βενετία Ναι, γενικά υπάρχουν λίγα πράγματα που πρέπει να ωραιοποιήσουμε στην ευρωπαϊκή ιστορία και ειδικότερα στην ιστορία της τέχνης. Τώρα που σε δημόσιους χώρους ανατρέπονται ξανά τα αγάλματα θα πρέπει με ησυχία να συνεχίσουμε με τα μουσεία! Τι είναι όλα αυτά τα αιμομικτικά κρανία των Φαραώ, οι προτομές του Καίσαρα και οι εικόνες έφιππων αιμοδιψών πολέμαρχων; Τα λάφυρα θέτουν σε κίνδυνο την εύθραυστη ψυχική μας υγεία! Αυτό που χρειαζόμαστε εμείς εδώ στη Δύση είναι μια πολιτιστική επανάσταση με το σύνθημα του Χάινε: «Μετά τους ήρωες έρχονται οι κλόουν». Ας αντιμετωπίσουμε τις συνέπειες της δυτικής ιστορίας. Γιατί, τι είναι μερικά αποκαταστημένα μπρούντζινα (αγαλματίδια) του Μπενίν όταν όλη η δυτική τέχνη και λογοτεχνία είναι έκφραση αποκλεισμού, ρατσισμού, δομικής βίας, σεξισμού και κοινωνικής ανισότητας! Αυτή η υπερεκπροσώπηση ευγενών, στρατηγών και εστεμμένων κεφαλών είναι ενοχλητική. Δεν θα μπορούσε ο Βατώ να απεικονίσει έναν γενναίο αγρότη και ο Ρέμπραντ έναν τίμιο καθαριστή αποχετεύσεων; Άδικος κόπος! Αντίθετα, υπάρχουν παντού στα μουσεία αυτές οι θεές και θεοί που δολοφονούν άντρες, κλέβουν γυναίκες και που προβαίνουν σε αιμομιξία. Αρχαιότητα και Αναγέννηση – μια αισθητική και ηθική παρέκκλιση; Ευτυχώς, παραδόθηκαν και ένας ή δύο ερμαφρόδιτοι, διαφορετικά τα πράγματα θα έμοιαζαν πολύ ζοφερά για την ευρωπαϊκή κληρονομιά. Μιλώντας για πολιτιστική κληρονομιά, η Βενετία δεν έγινε ισχυρή και φιλότεχνη μέσα από την ανηλεή εξερεύνηση-εκμετάλλευση της Ανατολικής Μεσογείου; Αφήστε την να βυθιστεί στη λάσπη της λιμνοθάλασσας, μαζί με τη Βασιλική του Αγίου Μάρκου και τα χάλκινα άλογά του, αυτήν τη μεγαλομανή έκφραση της χριστιανικής-δυτικής ύβρεως! Αυτό θα ήταν τουλάχιστον μια καθυστερημένη ικανοποίηση! Μέσα στην αλαζονεία σημερινών (ορθοπολιτικών) θέσεων αποκαλύπτεται ολόκληρη η παραφροσύνη ενός πολιτισμικού αυτονόητου που θέλει μονίμως να εξαλείψει την αισθητική με ηθικά μέσα. Ο ευρωπαϊκός, πολιτιστικός κανόνας εκκαθαρίζεται για να μπορούν όσοι γεννήθηκαν αργότερα να κάνουν το χλιαρό μπάνιο τους στο καλλιτεχνικό τοπίο με ήσυχη τη συνείδησή τους! Το μέτρο του παρόντος είναι το μέτρο όλων των πραγμάτων – Ώρα μηδέν. Νομίζω ότι αυτό λέγεται φονταμενταλισμός. Πρόσφατα ένας τόμος του Νίτσε έπεσε κάτω από το “δηλητηριώδες ντουλάπι” – «η ύπαρξη και ο κόσμος δικαιολογούνται αιώνια μόνο ως αισθητικό φαινόμενο». Ο Ναός της Τέχνης θα παραμείνει ανοιχτός μέχρι νεοτέρας. Τουλάχιστον στο πνεύμα. Άρθρο του καθηγητή επικοινωνίας στο πανεπιστήμιο του Αμβούργου Dominik Pietzcker που δημοσιεύτηκε στο έγκριτο περιοδικό CICERO στις 13 Μαρτίου 2024. Μετάφραση από τα γερμανικά Βασίλης Στοϊλόπουλος. Πηγή: https://slpress.gr/anadimosieuseis/ora-miden-ston-politismo-prepei-na-apagoreftei-o-tenten/
  2. To Βέλγιο είναι μία χώρα που λατρεύει τα κόμικς. Όχι απλά έχει γεννήσει μερικούς από τους πιο διάσημους ήρωες του Μέσου, αλλά τους αγαπά και τους τιμά με κάθε ευκαιρία. Η πιο πρόσφατη ήρθε στις 14 Μαρτίου με την παρουσίαση της νέας φανέλας της Εθνικής Βελγίου η οποία θα φέρει τα χρώματα των ρούχων του Τεντέν: γαλάζια φανέλα με λευκό γιακά και καφέ σορτς θα είναι από εδώ και στο εξής η ενδυμασία των «Κόκκινων Διαβόλων»! Το πρώτο τους παιχνίδι με αυτήν θα παίξουν απόψε 23/3 απέναντι στην Ιρλανδία στο πλαίσιο του φετινού Euro. «Ως μεγάλος οπαδός του Τεντέν, χαίρομαι που οι Κόκκινοι Διάβολοί μας θα κατακτήσουν την Ευρώπη με μια φανέλα βασισμένη σε έναν από τους μεγαλύτερους ήρωες του Βελγίου» δήλωσε με μεγάλες προσδοκίες ο πρόεδρος της Βασιλικής Βελγικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας Piet Vandendriessche. «Είμαστε ενθουσιασμένοι που αποτίουμε φόρο τιμής σε ένα πραγματικά παγκόσμιο είδωλο: τον Ερζέ. Δεν αιχμαλώτισε μόνο σε μένα την καρδιά και το μυαλό μεγαλώνοντας, αλλά και σε τόσες πολλές γενιές». Ο Ερζέ, δημιουργός του Τεντέν, σίγουρα θα ήταν περήφανος... Και το σχετικό link...
  3. Το εικαστικό πείραμα του σχεδιαστή Adam Murphy στο ίντερνετ συνδυάζει τις περιπέτειες του Ιντιάνα Τζόουνς με το σκίτσο του Ερζέ, δημιουργού του Τεντέν. «O Τεντέν είναι ένας Ιντιάνα Τζόουνς για παιδιά» φέρεται να είχε δηλώσει ο Στίβεν Σπίλμπεργκ για τη δημοφιλή σειρά κόμικς που και ο ίδιος θαύμαζε. Και είναι ολοφάνερο πως ο κινηματογραφικός αρχαιολόγος Ιντιάνα Τζόουνς και ο κομικσικός δημοσιογράφος Τεντέν φέρουν κοινά γνωρίσματα: λάτρεις της περιπέτειας και του μυστηρίου, δεν διστάζουν να διασχίσουν τον κόσμο για να βρουν κάποιο μυθικό, χαμένο αντικείμενο. Πρόκειται για δύο ήρωες της ποπ κουλτούρας που δρουν χρονικά την ίδια περίοδο και αντιπροσωπεύουν την «παλιά καλή περιπέτεια». Το 2011 ο Σπίλμπεργκ παρουσίασε την κινηματογραφική του μεταφορά του Τεντέν, το μπλοκμπάστερ «Οι περιπέτειες του Τεντέν». Πώς θα ήταν όμως το αντίθετο, ένας Ιντιάνα Τζόουνς σε κόμικς από τον Ερζέ; Την απάντηση έδωσε φέτος το καλοκαίρι ο Αυστραλός σχεδιαστής Adam Murphy. «Ο Ίντι και οι κυνηγοί της χαμένης κιβωτού» α λα Ερζέ Ο Murphy, καλλιτέχνης που έχει δουλέψει ως storyboard artist για τις Disney, Nickelodeon και Netflix, με αφορμή τη νέα ταινία του περιπετειώδους – και γερασμένου πια – αρχαιολόγου ανέβασε στον λογαριασμό του στο instagram σκηνές από την ταινία «Οι κυνηγοί της χαμένης κιβωτού» σχεδιασμένες από τον ίδιο στο στιλ του Ερζέ. Κι ας μην πρόκειται για ένα ολοκληρωμένο κόμικς, τα σκίτσα του Ίντι σε γαλλοβελγική «καθαρή γραμμή» έκαναν τον γύρο του διαδικτύου. Ο δημιουργός συνέχισε σχεδιάζοντας τέσσερις σκηνές από την κάθε ταινία του περιπετειώδους αρχαιολόγου, συμπεριλαμβανόμενης της φετινής, φτιάχνοντας στο instagram μια σειρά σχεδίων «Ιντιάνα Τζόουνς α λα Ερζέ». Ο ίδιος δηλώνει θαυμαστής και των δύο ηρώων και πως τα σκίτσα δημιουργήθηκαν για τη δική του χαλάρωση και διασκέδαση. Μέσα από τα σχέδιά του μπορούμε να δούμε πώς θα ήταν ο Χάρισον Φορντ, ο Σον Κόνερι, το κρυστάλλινο κρανίο και πολλά ακόμα αν ο Βέλγος δημιουργός τα αποτύπωνε με το πενάκι του σε καρέ. Ο Ιντιάνα Τζόουνς και ο Τεντέν επιτέλους συναντιούνται! Σε μία από τις τελευταίες του αναρτήσεις, ο Murphy σχεδίασε τον ίδιο τον Τεντέν με το μπλοκάκι του να παίρνει συνέντευξη από τον Τζόουνς στους δρόμους του Καΐρου (μια πόλη που και οι δύο ήρωες έχουν βρεθεί στην ίδια χρονολογία), πραγματοποιώντας ένα μεγάλο γεγονός στην ιστορία της ποπ κουλτούρας: δύο περιπετειώδεις ήρωες του κινηματογράφου και των κόμικς να συναντιούνται στις αχανείς πλατφόρμες του ίντερνετ. Και το σχετικό link...
  4. «Επειδή ο Τεντέν συγχωνεύει δυο αντίθετες όψεις στην προσωπικότητά του, την εφηβεία και την ενηλικίωση, είναι ένας συμφιλιωτικός μύθος. Ρόλος του είναι να συνενώσει δυο γενιές με τα δεσμά της εμπιστοσύνης η οποία χάθηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου 1914-18 στην Ευρώπη. […] Χωρίς λοιπόν να το έχει αποφασίσει σαφώς, ο Hergé σφυρηλάτησε έναν καινούργιο μύθο, χαρακτηριστικό του 20ού αιώνα, τον οποίο ονοματίζω υπερπαιδί». Αυτά είχε γράψει για τον Τεντέν ο Ελληνογάλλος Ζαν-Μαρί Αποστολίδης (Jean-Marie Apostolidès) στο μοναδικό του δοκίμιο που βρίσκεται μεταφρασμένο στα ελληνικά «Τεντέν και ο Μύθος του Υπερπαιδιού» (εκδ. Μαμούθκομιξ, μετάφραση Δημήτρης Καραγιάννης). Ο Αποστολίδης, που πέθανε στις 24 Μαρτίου σε ηλικία 79 χρόνων, ήταν ένας πολυγραφότατος πανεπιστημιακός, δοκιμιογράφος, μελετητής του Γκι Ντεμπόρ και των καταστασιακών, θεατρικός συγγραφέας και σκηνοθέτης. Ο μελετητής με ρίζες από τη Μικρά Ασία ήταν από τους πρώτους ακαδημαϊκούς που ασχολήθηκαν συστηματικά με τα κόμικς του Hergé. Μέσα σε τέσσερα βιβλία του, ανέλυσε τη σημασία του Τεντέν αλλά και του ίδιου του Hergé για την κουλτούρα του 20ού αιώνα. Εκτός από τα δοκίμιά του, ο Αποστολίδης άγγιξε σε ακόμα πιο πρακτικό πεδίο την 9η Τέχνη, γράφοντας το σενάριο του κόμικς «Konoshiko» σε σχέδιο Luc Giard. Τώρα πια, ο μεγάλος «Τεντενολόγος» έφυγε και άφησε παρακαταθήκη ανάμεσα στα έργα του, τα δοκίμια και την αγάπη του για το «υπερπαιδί» Τεντέν. Και το σχετικό link...
  5. Όταν παιδικοί ήρωες "ξαναζωντανεύουν" ως "όπλα" στη μάχη των πολιτικών ιδεών. Ο καθείς και τα όπλα του στην ιδεολογική διαπάλη. Τι γίνεται όμως όταν αυτά τα όπλα δεν είναι αυτόφωτα αλλά «δανεικά»; Και μάλιστα «δανεικά» από χώρους φαινομενικά ξένους προς την ιδεολογική διαπάλη, όπως είναι για παράδειγμα εκείνος των παιδικών καρτούν; Μούμιν εναντίον ΤενΤεν: Την εν λόγω «περιπέτεια» δεν θα τη βρείτε στα κομιξάδικα. Κι όμως, εκείνη ήδη «παίζεται» ατύπως στη δημόσια σφαίρα, στους δρόμους και στο διαδίκτυο, ως μια από τις πολλές «συμβολικές» πτυχές του «πολέμου» μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς. Τα φινλανδικά τρολ και ο Βέλγος ρεπόρτερ Για όσους χρειάζονται διευκρινίσεις, τα Μούμιν είναι κάτι χαριτωμένα πλασματάκια που θυμίζουν δίποδους ιπποπόταμους και ζουν σε μια κοιλάδα, δημιούργημα της Φινλανδής Τούβε Γιάνσον (Tove Jansson), μιας συγγραφέας-εικονογράφου γνωστής για την αμφιφυλοφιλία της, που είχε σατιρίσει σφόδρα τον Χίτλερ τις δεκαετίες του 1930 και ’40 μέσα από τις σελίδες του περιοδικού Garm (που κυκλοφορούσε στα σουηδικά αλλά εκδίδετο στο Ελσίνκι). Ο Τεντέν από την άλλη, είναι ένας ξανθομάλλης γαλλόφωνος Βέλγος ρεπόρτερ που μπλέκεται σε περιπέτειες ανά την υφήλιο, δημιούργημα του Βέλγου κομίστα Ερζέ (Hergé, πραγματικό όνομα Ζορζ Προσπέρ Ρεμί), ενός καλλιτέχνη που, αν και δεν θεωρείται ακροδεξιός, είχε εργαστεί τις δεκαετίες του 1930 και του ’40 για συντηρητικές εφημερίδες της δεξιάς: πρώτα για την «Le Vingtième Siècle» και εν συνεχεία κατά την περίοδο της ναζιστικής κατοχής για τη «Le Soir» την οποία όμως τότε ήλεγχαν οι ναζί, ενώ ο ίδιος λέγεται πως διατηρούσε και προσωπικούς-φιλικούς δεσμούς με στελέχη του βελγικού φασιστικού κόμματος «Rex», του οποίου ωστόσο ποτέ δεν υπήρξε μέλος. Η Τούβε Γιάνσον και ο Ερζέ Ο Ερζέ πέθανε το 1983 και η Γιάνσον το 2001 (έχοντας εν τω μεταξύ απορρίψει και πρόταση που της είχε κάνει η Walt Disney για να αποκτήσει τα δικαιώματα των Μούμιν). Τα πλάσματα που εκείνοι δημιούργησαν ωστόσο, συνεχίζουν να «ζουν» όχι μόνο ως καρτούν που ενθουσιάζουν μικρούς και μεγάλους αλλά και ως σύμβολα στη μάχη των πολιτικών ιδεών. Τα Μούμιν από την πλευρά τους έχουν αξιοποιηθεί μεταξύ άλλων και ως αντιφασιστικό-αντιναζιστικό σύμβολο στα χέρια πλήθους ακτιβιστών της Αριστεράς. Η ταυτότητα της (αμφιφυλόφιλης, προοδευτικής για την εποχή της, εχθρικής απέναντι στον ναζισμό και τον φασισμό) Φινλανδής δημιουργού τους αλλά και ο ίδιος ο (αλληλέγγυος προς τους άλλους, δεκτικός, φιλικός, υπεράνω χρημάτων, αταξικός) χαρακτήρας τους έχουν συμβάλει ώστε εκείνα να αντιμετωπίζονται ως σύμβολο υπέρ της δημοκρατίας, των ανοιχτών κοινωνιών και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Τα Μούμιν και οι Rage Against the Machine «Η καρδιά τους ανοιχτή στα πάντα – Τα παράπονα όλα στη μπάντα – Τρέχουν πάντα και γελούν – Την παρέα σας ζητούν – Να οι Μούμιν», όπως έλεγε και το τραγούδι που συνόδευε τη μεταγλωττισμένη στα ελληνικά έκδοση της ομώνυμης τηλεοπτικής σειράς της δεκαετίας του 1980. Σημειωτέον πως τα Μούμιν έχουν φιγουράρει τις περασμένες δεκαετίες, με τις ευλογίες της δημιουργού τους, και σε αφίσες της Διεθνούς Αμνηστίας, του Ερυθρού Σταυρού καθώς και της UNICEF όπως μας υπενθυμίζει το περιοδικό Huck, ενώ και ο Τομ Μορέλο, κιθαρίστας των Rage Against the Machine, είχε εμφανιστεί την άνοιξη του 2019 να φορά μπλούζα με στάμπα ένα Μούμιν που ανεμίζει αντιφασιστική σημαία. Για του λόγου το αληθές, αρκεί να ανατρέξει κανείς σε εκείνο το βίντεο με τα εκατομμύρια views όπου οι κ.κ. Τομ Μορέλο, Σκοτ Ίαν (Anthrax), Νούνο Μπέτενκορτ (Extreme) και Μπραντ Πέισλι τζαμάρουν όλοι μαζί παίζοντας το theme song της τηλεοπτικής σειράς Game Of Thrones. Ανατρέχοντας σε πρακτικές παλαιότερων δεκαετιών, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι οι ακτιβιστές παίρνουν φαινομενικώς απολίτικα σύμβολα και τα οικειοποιούνται εντάσσοντάς τα στις εκστρατείες τους. Εάν αυτό κάποτε (κυρίως από τον Μάιο του 1968 και έπειτα) γινόταν από τον χώρο της Αριστεράς, πλέον ωστόσο γίνεται και από τον χώρο της ακροδεξιάς και πολλών εκ των alt-right παραφυάδων της. Η γαλλική ακροδεξιά και ο Τεντέν Η Ακροδεξιά επί παραδείγματι στη Γαλλία επιχειρεί εδώ και χρόνια να «στρατολογήσει» ως «δικό της» τον γαλλόφωνο Βέλγο ήρωα-ρεπόρτερ Τεντέν. Υποστηρικτές του Εθνικού Μετώπου του Ζαν Μαρί Λεπέν (που πλέον οδεύει προς τις γαλλικές προεδρικές εκλογές του 2022 ως Εθνικός Συναγερμός, υπό την κόρη του Ζαν Μαρί, Μαρίν Λεπέν) είχαν παρουσιάσει ήδη από τη δεκαετία του 1990 δικές τους παραλλαγμένες ιστορίες κόμικ με πρωταγωνιστή τον Τεντέν, όπως μας υπενθυμίζει το περιοδικό Wired. Το σενάριο… απλό: ο Τεντέν βλέπει τη Γαλλία να μεταμορφώνεται σε «ισλαμιστική αποικία» και εντάσσεται στο Εθνικό Μέτωπο έπειτα από παρότρυνση του καπετάνιου Χάντοκ, αφού όμως εν τω μεταξύ αραβόμορφοι ξένοι του έχουν κλέψει το σπίτι και το αυτοκίνητο… Υπάρχουν, πράγματι, ορίτζιναλ περιπέτειες του Τεντέν που είχαν στοιχεία αντικομμουνιστικά (βλ. «Ο Τεντέν στη Χώρα των Σοβιέτ» του 1930), στερεοτυπικά φυλετικά-ρατσιστικά (βλ. «Ο Τεντέν στο Κονγκό» του 1931) ή ακόμη και αντισημιτικά (βλ. «Το Πεφταστέρι» του 1941). Σχεδόν 80 χρόνια μετά, Γάλλοι ακροδεξιοί παίρνουν καρέ και στριπ από τις εν λόγω ιστορίες και τα επαναπροωθούν υπό νέες λεζάντες κατά πως τους συμφέρει, προβάλλοντας για παράδειγμα μια δική τους εκδοχή στην οποία δεν πάει ο Τεντέν στο Κονγκό… αλλά αντιθέτως έρχεται το Κονγκό (βλ. μετανάστευση) στη Γαλλία… Αυτό που επιλέγουν να αγνοούν βέβαια οι ακροδεξιοί είναι όλες εκείνες τις… ουκ ολίγες περιπέτειες του Τεντέν που δεν «κουμπώνουν» ακριβώς στο αφήγημά τους. Ο Τεντέν ήταν άλλωστε, μέσα σε όλα τα άλλα, και ένας… πολίτης του κόσμου, που στις περιπέτειές του έχει ταξιδέψει παντού, από την Αμερική και τη Σοβιετική Ένωση έως την Αφρική, τη Λατινική Αμερική και την Κίνα (στη Σαγκάη στον «Μπλε Λωτό»), συνεργαζόμενος με ανθρώπους από ολόκληρο τον κόσμο. Ο Γουίνι που εξόργισε το Πεκίνο Εάν απομακρυνθούμε ωστόσο από την Ευρώπη, όπως συνήθιζε να κάνει και ο Τεντέν, τότε οι ανησυχίες αλλάζουν. Για το κινεζικό καθεστώς επί παραδείγματι, ο παιδικός ήρωας που προκαλεί τη μεγαλύτερη ανησυχία δεν είναι κάποιος «υπερκακός» αλλά ένα φαινομενικά αθώο και άκακο πλάσμα: ο Γουίνι το Αρκουδάκι (Winnie the Pooh). Δημιούργημα του Άγγλου συγγραφέα Άλαν Αλεξάντερ Μιλν, ο Γουίνι έκανε την πρώτη του εμφάνιση τη δεκαετία του 1920. Για περίπου… ενενήντα χρόνια, ο συμπαθής αρκούδος δεν είχε καμία εμπλοκή με τον χώρο της διεθνούς πολιτικής. Όλα θα άλλαζαν ωστόσο τον Ιούνιο του 2013, όταν ο πρόεδρος της Κίνας Σι Τζινπίνγκ επισκέφθηκε τις ΗΠΑ και συνάντησε από κοντά τον Μπαράκ Ομπάμα. Βλέποντας τους δυο ηγέτες, τον ψιλόλιγνο Ομπάμα από τη μία πλευρά και τον πιο «κοντόχροντρο» Σι από την άλλη να περπατούν δίπλα-δίπλα, κάποιοι θα τους παρομοιάζαν με τον Γουίνι και τον φίλο του τον Τίγρη (Tigger). Και έναν χρόνο αργότερα, τον Νοέμβριο του 2014, όταν ο Σι Τζινπίνγκ βρέθηκε επί κινεζικού εδάφους να ανταλλάσσει χειραψία με τον Ιάπωνα τότε πρωθυπουργό Σίνζο Άμπε μπροστά στις κάμερες, πολλοί θα έβλεπαν στο μεν πρόσωπο του Σι τον Γουίνι, στον δε πρόσωπο του Ιάπωνα ηγέτη έναν άλλο ήρωα της ίδιας σειράς: τον Γκαρή (Eeyore) τον γάιδαρο. Ομπάμα και Άμπε δεν φάνηκε να ενοχλούνται από τους εν λόγω παραλληλισμούς. Δεν ισχύει ωστόσο το ίδιο και για το κινεζικό καθεστώς που θα έφτανε στο σημείο λίγα χρόνια αργότερα να απαγορεύσει όλα (τα παιχνίδια, τις ταινίες, τα βιβλία, τα μιμίδια) όσα θυμίζουν τον Γουίνι το Αρκουδάκι. Κι αυτό με την αιτιολογία ότι «υπονομεύουν την αξιοπρέπεια της προεδρίας και του ιδίου του προέδρου». Εν τω μεταξύ ωστόσο, στα χέρια των επικριτών του Σι Τζινπίνγκ ο Γουίνι είχε γίνει όντως ένα σύμβολο μέσω του οποίου εκείνοι ένιωθαν ότι μπορούσαν να ειρωνευτούν και να χλευάσουν την κινεζική ηγεσία. Ο Κινέζος πρόεδρος δεν είναι βέβαια ο μοναδικός ηγέτης στον κόσμο τον οποίο οι επικριτές του έχουν ταυτίσει με κάποιον παιδικό ήρωα. Ουκρανοί επικριτές του Ρώσου προέδρου Βλάντιμιρ Πούτιν τον έχουν για παράδειγμα παρουσιάσει σαν τον Ντόμπι: το ξωτικό από τις περιπέτειες του Χάρι Πότερ. Ενώ για όσους δεν συμπαθούσαν την Βρετανίδα πρώην πρωθυπουργό Τερέζα Μέι, εκείνη έμοιαζε με την βγαλμένη από «Τα 101 σκυλιά της Δαλματίας» Κρουέλα ντε Βιλ. Ο Πέπε ο Βάτραχος Ενδιαφέρον παρουσιάζει όμως και η περίπτωση του ανθρωπόμορφου βατράχου Πέπε (Pepe the Frog) ο οποίος ξεπήδησε μεν μέσα από τη μάλλον απολίτικη αμερικανική σειρά κόμικ «Boy ’s Club» του Ματ Φιούρι αλλά στην πορεία προσέλαβε άλλες, πολιτικά φορτισμένες – και αντιθετικές μεταξύ τους – διαστάσεις. Διότι ο Πέπε ο Βάτραχος έχει τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιηθεί και ως σύμβολο ρατσιστικού-ναζιστικού μίσους από την αμερικανική alt-right ακροδεξιά (ξεκινώντας από το site 4chan), αλλά παράλληλα και ως σύμβολο δημοκρατικής άμυνας και ελπίδας από όσους διαδήλωναν το 2019 στο Χονγκ Κονγκ ενάντια στον κινεζικό αυταρχισμό… Και το σχετικό link...
  6. Το σπάνιο εξώφυλλο του Ερζέ που σχεδίασε το 1936 δημοπρατήθηκε στην υψηλότερη μέχρι σήμερα τιμή, θυμίζοντας τη «χρυσή αγορά» του χώρου. Τρυπώνει μέσα σε ένα κινέζικο βάζο φορώντας ασιατικά ρούχα αγκαλιά με τον σκύλο του Μιλού προκειμένου να ξεφύγουν και οι δύο από έναν κόκκινο δράκο. Πρόκειται για το εξώφυλλο μιας περιπέτειας του Τεντέν που δημοπρατήθηκε την περασμένη Πέμπτη στο Παρίσι έναντι του αστρονομικού ποσού των 3,2 εκατομμυρίων ευρώ. Η ιστορία που υπάρχει πίσω από το πολύτιμο και σπάνιο εξώφυλλο του δημοφιλούς ήρωα κόμικ, σύμφωνα με τον οίκο Artcurial o oποίος ανέλαβε τη δημοπρασία, πάει πίσω στο μακρινό 1936. Τότε ο βέλγος δημιουργός του Τεντέν Ζορζ Ρεμί φιλοτέχνησε το τεύχος που είχε τίτλο ο «Μπλε Λωτός» (The blue Lotus). Η εικόνα όμως του Ρεμί – που ήταν διάσημος με το ψευδώνυμο Ερζέ – δεν έπεισε τον εκδότη του, αφού το απέρριψε για οικονομικούς λόγους. Τα χρώματα που απαιτούνταν για την εκτύπωση ήταν πάρα πολύ ακριβά. Συγκεκριμένα, ο δημιουργός πρότεινε ινδική μελάνη, γκουάς και ακουαρέλα. Τα πολλά χρώματα ήταν απαγορευτικά για τη μαζική παραγωγή. Αντί του συγκεκριμένου σχεδίου στο τεύχος του εξωφύλλου χρησιμοποιήθηκε μια άλλη ζωγραφιά, ασπρόμαυρη με κάποιες κόκκινες λεπτομέρειες, η οποία βεβαίως ήταν λιγότερο δαπανηρή από την αρχική. Την πρώτη ο Ερζέ τη δώρισε στον κληρονόμο του εκδοτικού οίκου Ζαν-Πολ Καστερμάν, ο οποίος δημοσιεύει ό,τι έχει σχέση με τον δημοφιλή ήρωα κόμικ. Ο Καστερμάν φύλασσε στο συρτάρι του διπλωμένο το πολύτιμο εξώφυλλο και αρνιόταν να το πουλήσει απορρίπτοντας όλες τις γενναιόδωρες προσφορές των συλλεκτών που ονειρεύονταν να το έχουν στην κατοχή τους. Για τον Καστερμάν ήταν το ανεκτίμητο δώρο του Ερζέ και κανένα χρηματικό ποσό δεν ήταν αρκετό. Το δίπλωσε στα έξι και το έβαλε στο συρτάρι του μέχρι το 1981, χρονιά που ζήτησε από τον Ερζέ να υπογράψει το πολύτιμο σχέδιο. Αυτός ήταν ο λόγος, όπως εξηγεί ο υπεύθυνος για τα βιβλία κόμικς του οίκου δημοπρασιών Artcurial Ερίκ Λερόι, που το συγκεκριμένο έργο δεν είχε δημοπρατηθεί. Ερζέ Αγαπημένο κόμικ Τα παιδιά του Καστερμάν το διέθεσαν προς πώληση έχοντας μάλιστα εκτιμήσεις από ειδικούς που προέβλεπαν ότι η εικόνα που αποτύπωνε την περιπέτεια του Τεντέν στη μακρινή Κίνα με τον τετράποδο φίλο του Μιλού θα άγγιζε τα 2 εκατομμύρια ευρώ. Τελικά η διαδικασία ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα έφτασε τα 2 εκατομμύρια ευρώ κλείνοντας τελικά στα 3,2 εκατομμύρια ευρώ. Τα στοιχεία του αγοραστή, ως είθισται σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν έχουν αποκαλυφθεί. Στην ίδια δημοπρασία της προηγούμενης Πέμπτης πωλήθηκε μια λιθογραφία του «Μπλε Λωτού» – η οποία είχε δημιουργηθεί το 1981, υπογεγραμμένη μάλιστα από τον Ερζέ ο οποίος πέθανε το 1983 – προς 6.000 ευρώ, διπλάσια τιμή από την εκτιμώμενη αξία. Ο Τεντέν εμφανίστηκε για πρώτη φορά σε ταινία κινουμένων σχεδίων το 1929, ενώ οι έντυπες περιπέτειές του βρίσκονται σε 24 βιβλία. Σίγουρα είναι εντυπωσιακό το νούμερο της δημοπρασίας, αλλά δεν είναι η μοναδική που μετρά την αξία του αγαπημένου κόμικ. Το 2014 η αρχική εικονογράφηση του πρώτου εξωφύλλου του Τεντέν, η οποία κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 1930, πωλήθηκε σε δημοπρασία στο Ντάλας μέσω του αμερικανικού οίκου Heritage Auctions αντί του ποσού των 1.125.000 δολαρίων, δηλαδή 992.000 ευρώ. Το συγκεκριμένο σκίτσο δείχνει τον Τεντέν να βρίσκεται για ρεπορτάζ στη Σοβιετική Ενωση και να πελεκίζει μέσα σε ένα κορμό δέντρου έναν αυτοσχέδιο έλικα για το αεροπλάνο του, ενώ ο σκύλος του ο Μιλού τον παρατηρεί τυλιγμένος με γάζες. Το σκίτσο που πωλήθηκε στο Ντάλας το 2019 έγινε με σινική μελάνη και η επεξεργασία με γκουάς. Ήταν υπογεγραμμένο από τον δημιουργό του, ο οποίος το είχε δώσει στην εφημερίδα για να τυπωθεί. Τον Ιανουάριο του 1929 Οι περιπέτειες του «Τεντέν στη χώρα των Σοβιέτ» άρχισαν να κυκλοφορούν από τον Ιανουάριο του 1929 – κάθε εβδομάδα στο «Le Petit Vingtieme». Μετά την επιτυχία του κόμικ ο Τεντέν από τις 8 σελίδες επεκτείνει τις ιστορίες του στις 16. Τα περισσότερα παλιά εξώφυλλα του Τεντέν βρίσκονται στο μουσείο Ερζέ στη Λουβέν-λα-Νεβ του Βελγίου. Το άλλο μεγάλο επεισόδιο στη ροή των ειδήσεων που αφορούν τις δημοπρασίες του Τεντέν καταγράφηκε πριν από έναν χρόνο περίπου. Τον Μάιο του 2014 βγήκαν σε δημοπρασία στο Παρίσι από τον οίκο Artcurial δύο σπάνιες σελίδες του 1937 με περισσότερες από 34 εικόνες του Τεντέν. Σε αυτές εικονίζεται με το πιστό φοξ τεριέ του, τον Μιλού, και είχαν χρησιμοποιηθεί ως εσώφυλλα σε τόμους με τις περιπέτειες του βέλγου δημοσιογράφου τις δεκαετίες του ’30, του ’40 και του ’50. Ένα μάλιστα από αυτά τα καρέ τον δείχνει να φοράει βαρύ παλτό σε χιονισμένο σκηνικό, δεν θυμίζει κάποια από τις γνωστές ιστορίες του ήρωα του Ερζέ. Οι Περιπέτειες του Τεντέν περιλαμβάνουν 23 τόμους κόμικς. Μέχρι το 2007 είχαν πουληθεί περισσότερα από 200 εκατομμύρια αντίτυπα και είχαν μεταφραστεί σε περισσότερες από 70 γλώσσες. Marvel και άλλοι θησαυροί Η αγάπη και η αφοσίωση για τους ήρωες των κόμικς από του λάτρεις του είδους πολλές φορές έχει αποδειχθεί πολυδάπανη. Οι εραστές των χάρτινων ειδώλων δεν δίστασαν πολλές φορές να αποδείξουν πόσο σοβαρή υπόθεση είναι για εκείνους η συλλογή αντιτύπων με τις περιπέτειες των αγαπημένων τους ηρώων. Το 2019 στην Αμερική δημοπρατήθηκε το πρώτο τεύχος που κυκλοφόρησε η Marvel. Το ποσό που έδωσε ο αγοραστής για να αποκτήσει το πρώτο κόμικ άγγιξε το ποσό των 1,26 εκατομμυρίων δολαρίων. Πρόκειται για το τεύχος που βγήκε το 1939 και στο οποίο εμφανίζεται για πρώτη φορά ο γνωστός «Ανθρώπινος Πυρσός». Τα στοιχεία του μανιώδους συλλέκτη δεν αποκαλύφθηκαν από τον οίκο δημοπρασιών Heritage Auctions του Ντάλας. Σύμφωνα με τον αντιπρόεδρο του οίκου Εντ Τζάστερ, επρόκειτο «για ένα ιστορικό αντίτυπο ενός ιστορικού κόμικ». Το Ντάλας ήταν η τελική διαδρομή του τεύχους αυτού. Η εκκίνηση της περιπέτειάς του αρχίζει από την Πενσιλβάνια. Συγκεκριμένα από το Γιούνιονταουν, εκεί όπου το είχε αγοράσει για πρώτη φορά ένας ταχυδρόμος. Έκτοτε άλλαξε χέρια λίγες φορές. Ένα άλλο σημαντικό ρεκόρ που σημειώθηκε σε κόμικ της Marvel ήταν το 1962. Τότε έκανε την εμφάνισή του για πρώτη φορά ο αγαπημένος υπερήρωας Spider-Man. Το τεύχος αυτό δόθηκε έναντι του ποσού των 1,1 εκατομμυρίων δολαρίων το 2011. Το 2014, ένα τεύχος Superman στο οποίο πρωταγωνιστεί ο πιο διάσημος σούπερ ήρωας στον κόσμο, ο Κλαρκ Κεντ, το οποίο εκδόθηκε το 1938 (της DC Comics), αγοράστηκε έναντι του ποσού των 3,4 εκατομμυρίων δολαρίων στο eBay. Στον κατάλογο των ανεκτίμητων κόμικς με τις περιπέτειες των υπερηρώων βρίσκεται και εκείνο των X-Men που πωλήθηκε το 2012 έναντι του ποσού των 492.937 δολαρίων. Πρόκειται για το τεύχος του Jack Kirby και στο οποίο άρχισαν να εμφανίζονται οι Cyclops, Beast και ο Magneto. Το ποσό των 567.625 δολαρίων άγγιξε το πρώτο τεύχος του σκοτεινού και δημοφιλούς ήρωα Batman το 2013. Πρόκειται για τη σειρά που παρουσιάζει τις παρθενικές εμφανίσεις των περιβόητων εχθρών του, του Joker και της Catwoman. Να σημειωθεί ότι ήταν από τα λίγα κόμικς στην ιστορία των δημοπρασιών που ξεπέρασε την τιμή πώλησης των 500.000 δολαρίων. Επίσης το 2013 ένα αντίτυπο πωλήθηκε περισσότερο από 600.000 χιλιάδες δολάρια μπαίνοντας στη λίστα με τα πιο ακριβά κόμικς στο κόσμο. Στην ίδια λίστα βρίσκεται και το τεύχος All-Star Comics, το οποίο πωλήθηκε 936.223 δολάρια το 2017 στο ebay. Το τεύχος αυτό είναι σημαντικό για τους οπαδούς της Wonder Woman, καθώς εδώ κάνει την πρώτη της εμφάνιση. Και το σχετικό link...
  7. Πρόσφατα είχαμε μια συζήτηση για την αρίθμηση των τευχών του Τεντεν Ψαρόπουλου ( παρουσίαση της έκδοσης θα βρείτε εδώ). Επειδή υπάρχει ένα μεγάλο μπέρδεμα, είπαμε να κάνουμε μια λίστα κυκλοφορίας, ώστε αν κάποιος μπορεί, να μας βοηθησει να ξεμπλέξουμε το γνωστό κουβάρι (το οποίο εμφανίζεται συχνά-πυκνά στο Γκρικόμικς). Η μικρή αυτή ανάλυση περιλαμβάνει υπαρκτά τεύχη κυρίως από δύο συλλογές: τη μεγάλη του Dr Paingiver και τη μικρή δική μου. Πιθανώς να υπάρχουν κι άλλα εμβόλιμα τεύχη τα οποία δεν γνωρίζουμε. Να σημειώσω ότι όταν πρωτογράφτηκε η λίστα προ ημερών θεωρούσαμε ότι είναι δύσκολο να υπάρχουν κι άλλα τεύχη και στην πορεία εμφανίστηκαν τουλάχιστον 5-6 νέα. Κι έτσι συνεχίζουμε το ψάξιμο! Οπότε: Αν κάποιος έχει στην κατοχή του τεύχη που δεν αναφέρονται παρακάτω, ας τα σημειώσει για να οριστικοποιήσουμε τη λίστα κυκλοφορίας. Το ίδιο ισχύει αν βρείτε κάποιο λάθος σε όσα γράφω. ΛΙΣΤΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΗΝ ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ ΕΚΔΟΣΗΣ 1- Τα πούρα του Φαραώ Σεπτέμβρης 1979 50 δρχ 2- Ο μπλέ λωτός Άνευ ημερομηνίας 50 δρχ 3- Το σπασμένο αυτί Ιανουάριος - Φεβρουάριος 1980 50 δρχ 4- Το μαύρο νησί Μάρτιος - Απρίλιος 1980 60 δρχ 5- Το σκήπτρο του Οττοκάρ Μάϊος - Ιούνιος 1980 60 δρχ 6- Ο κάβουρας με τις χρυσές δαγκάνες Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 1980 60 δρχ 7- Το μυστηριώδες άστρο Νοέμβριος Δεκέμβριος 1980 70 δρχ 8- Το μυστήριο του Μονόκερου Ιούνιος Ιούλιος 1981 70 δρχ 9- Ο θησαυρός του Ρεντ Ράκαμ Δεκέμβριος 1981 Ιανουάριος 1982 80 δρχ 10- Αποστολή στη σελήνη Δεκέμβριος 1982 100 δρχ 11- Εξερεύνηση στη σελήνη Ιανουάριος 1983 120 δρχ Σημ: Αρχίζουν οι επανακυκλοφορίες 12- Τα πούρα του Φαραώ. Φεβρουάριος-Μάρτιος 1983 120 δρχ (από Constantinople) 13- Ο μπλε λωτός 130 δρχ (από Valtasar) 14- ΝΕΟ Οι εφτά κρυστάλλινες μπάλες Άνευ ημερομηνίας 150 δρχ 15- Το σπασμένο αυτί Αυγ-Σεπτ 1983 150 δρχ 16- Το σκήπτρο του Όττοκαρ Οκτ 1983 150 δρχ 17- ΝΕΟ Οι αιχμάλωτοι του ήλιου Νοέμβριος 1983 150 δρχ 18- Το μυστηριώδες άστρο Δεκ 1983 (σε αυτοκόλλητο και από κάτω Φεβ-Μαρ 1982) 150 δρχ 19- Ο κάβουρας με τις χρυσές δαγκάνες Ιαν 1984 150δρχ 20- ΝΕΟ Στη χώρα του μαύρου χρυσού Φλεβάρης 1984 δρχ. 150 21-Το μαύρο νησί Απρ 1984 150δρχ 22- ΝΕΟ Υπόθεση Κάλκιουλους Σεπτ 1984 200 δρχ Σημ: Αλλάζει η αρίθμηση (βλ. ανάλυση) 8- Το μυστήριο του Μονόκερου Νοέμβρης 1984 δρχ 200 16- ΝΕΟ Τεν τεν στο Θιβέτ Δεκέμβρης 1984 200 δρχ 17- ΝΕΟ Οι καρχαρίες της ερυθράς θάλασσας Μάρτης 1985 250 δρχ 18- ΝΕΟ Το σμαράγδι της Κασταφιόρε Ιούλιος 1985 250δρχ 9- Ο θησαυρός του Ρεντ Ράκαμ Σεπτέμβριος 1985 δρχ 250 19- ΝΕΟ Πτήση 714 Γενάρης 1986 350 δρχ 14- Στη χώρα του μαύρου χρυσού Απρίλης 1986 350 δρχ 15- Υπόθεση Κάλκιουλους Σεπτ 1986 350 δρχ 20- ΝΕΟ Στο Κονγκό Ιούλης 1988 550 δρχ Ο Ψαρόπουλος κυκλοφόρησε από τον Σεπτέμβρη του 1979 έως τον Ιούλιο του 1988, 20 διαφορετικούς τίτλους του Τεντεν σε συνολικά περίπου 30 τεύχη. Αρχικά ακολουθούσε κανονική αρίθμηση δηλαδή κάθε καινούριο τεύχος ήταν αδημοσίευτη περιπέτεια. Αυτό έγινε μέχρι και το τεύχος #11. Στη συνέχεια ίσως του τέλειωσαν οι έτοιμες (μεταφρασμένες ; αγορασμένες; ) ιστορίες και από το τεύχος #12 άρχισε να επανακυκλοφορεί περιπέτειες που ήδη είχαν δημοσιευθεί, συνεχίζοντας ωστόσο την υπάρχουσα αρίθμηση. Όποτε κυκλοφορούσε νέα, αδημοσίευτη περιπέτεια την πρόσθετε κι αυτή στη σειρά συνεχίζοντας την αρίθμηση. Έτσι, όπως βλέπουμε στη λίστα κυκλοφορίας που παραθέτω, στο #12 ξαναδημοσιεύεται η ιστορία Τα πούρα του Φαραώ που είδαμε και στο #1. Ακολουθεί το #13 Ο μπλε λωτός, ίδια ιστορία με το #2 Στο τεύχος #14 εμφανίζεται νέα περιπέτεια Οι 7 Κρυστάλινες μπάλες Στα τεύχη 15 και 16 έχουμε αναδημοσιεύσεις Στο τεύχος #17 έχουμε νέα ιστορία Οι αιχμάλωτοι του ήλιου Στα τεύχη 18 και 19 έχουμε αναδημοσιεύσεις Στο τεύχος #20 έχουμε νέα ιστορία Στη χώρα του μαύρου χρυσού Στο τεύχος #21 έχουμε αναδημοσίευση Στο τεύχος #22 εμφανίζεται νέα περιπέτεια Υπόθεση Καλκιουλους Κάπου εκεί εικάζω ότι τα μπέρδεψε κι ο ίδιος ο Ψαροπούλος. Γενικά πιστεύω ότι το μετάνιωσε που δεν τοποθέτησε τις αδημοσίευτες ιστορίες στην κανονική τους θέση συνεχίζοντας την αρίθμηση των νέων περιπετειων από το #11 όπου είχε σταματήσει (αυτό δηλαδή που είχε κάνει παλιοτερα και ο Στρατίκης με δύο τεύχη της πρώτης σειράς Λούκυ Λουκ ). Και θέλησε (εικάζω και πάλι) να αριθμήσει τις νέες αδημοσίευτες περιπέτειες συνεχίζοντας από εκείνο το σημείο, ώστε να έχει μια τακτοποιημένη συλλογή με διαφορετικές ιστορίες από το 1 έως το 20 όπως φαίνεται στα οπισθόφυλλα των τευχών. Οπότε αρίθμησε (στο μυαλό του) τα ως τότε νέα (μετά το 11) τεύχη ως εξής (επαναλαμβάνω ότι αυτό είναι ένα πιθανό σενάριο) Οι επτα κρυσταλινες μπάλες ως #12 (αρχική αρίθμηση #14) Οι αιχμάλωτοι του ήλιου ως #13 (αρχική αρίθμηση #17) Στη χώρα του μάαύρου Χρυσού ως #14 (αρχική αρίθμηση #20) Υπόθεση Καλκιουλους ως #15 (αρχική αρίθμηση #22) Αφού τα έβαλε (στο μυαλό του είπαμε) σε τάξη, συνέχισε την έκδοση νέων περιπετειων διατηρώντας αυτή την αρίθμηση. Επίσης, από εδώ και πέρα, όποτε επανακυκλοφορούσε κάποια περιπέτεια την αριθμούσε αυστηρά με βάση τη λίστα που φαίνεται στο οπισθόφυλλο. Έτσι ακολούθησαν τα τεύχη 8- Το μυστήριο του Μονόκερου Νοέμβρης 1984 δρχ 200 16- ΝΕΟ Τεν τεν στο Θιβέτ Δεκέμβρης 1984 200 δρχ 17- ΝΕΟ Οι καρχαρίες της ερυθράς θάλασσας Μάρτης 1985 250 δρχ 18- ΝΕΟ Το σμαράγδι της Κασταφιόρε Ιούλιος 1985 250δρχ 9- Ο θησαυρός του Ρεντ Ράκαμ Σεπτέμβριος 1985 δρχ 250 19- ΝΕΟ Πτήση 714 Γενάρης 1986 350 δρχ 14- Στη χώρα του μαύρου χρυσού Απρίλης 1986 350 δρχ (αναδημοσίευση με την νέα αρίθμηση) 15- Υπόθεση Κάλκιουλους Σεπτ 1986 350 δρχ (αναδημοσίευση με την νέα αρίθμηση) 20- ΝΕΟ Στο Κονγκό Ιούλης 1988 550 δρχ Η σειρά έκλεισε (; ) με το νέο τεύχος 20 Ο Τεντεν στο Κογκό. Δεν γνωρίζουμε προς το παρόν αν εμφανίστηκε άλλο τεύχος σε επανακυκλοφορία μετά το #20. Αυτά λοιπόν είναι τα διαφορετικά τεύχη που έχουμε συγκεντρώσει μέχρι τώρα. Και θα επαναλάβω ότι αν κάποιος έχει να προσθέσει κάποιο το οποίο δεν αναφέρεται παραπάνω, είναι ευπρόσδεκτος!
  8. Πριν απο μερικά χρόνια είχα διαβάσει το μη κανονικό άλμπουμ "Η λίμνη με τους καρχαρίες" το οποίο με είχε αφήσει αδιάφορο.Τώρα σκέφτομαι να ξαναπιάσω το θέμα "Τεντέν" οπότε θα ήθελα να μου προτείνετε με ποιά τεύχη να αρχίσω?
  9. Πριν από 10 χρόνια είχε ανοίξει μια δημοσκόπηση για το ποιο είναι το καλύτερο Τεντεν. Ωραία ήταν, πλάκα είχε, αλλά είχε κάποιους περιορισμούς της εποχής. Τόσο σε επίπεδο λογισμικού, όσο και σε επίπεδο γνώσεων/άποψης της χρησιμότητας τέτοιων δημοσκοπήσεων. Πρώτον δεν έβλεπες ποιος ψήφισε τι. Κακό αυτό διότι σου στερεί τη δυνατότητα να φέρεις το ατράνταχτο επιχείρημα "α πάγαινε ρε, μιλάς κι εσύ που δεν σου άρεσε το τάδε". Δεύτερο και σημαντικότερο όμως είναι ότι ψήφιζε κανείς μόνο ένα άλμπουμ-μια ιστορία. Με αυτό τον τρόπο κάποια πήραν πολλές ψήφους (και δικαίως διότι είναι καλά κόμικ), κάποια όμως πήραν ελάχιστες ή και καμία. Αυτό δεν σημαίνει πως ήταν κακά κόμικ. Απλώς οι περισσότεροι θεωρούσαν ότι κάποιο άλλο είναι καλύτερο. Στόχος λοιπόν αυτής της δημοσκόπησης είναι να ξεχωρίσουμε την ήρα από το στάρι. Να δούμε ποια θεωρούμε καλά κόμικ. Ποια προτείνουμε ως σύνολο σε κάποιον για να δοκιμάσει για ξεκίνημα και ποια να αποφύγει. Τα άλμπουμ έχουν παρατεθεί με χρονολογική σειρά και κάποια που συνεχίζονται έχουν μπει παρέα. Δεν έχει μπει η Λίμνη με τους Καρχαρίες, που δεν είναι κανονικό άλμπουμ αλλά καρέ από την ομώνυμη ταινία και το Αλφ-Αρτ που δεν το ολοκλήρωσε ποτέ ο Herge. Fire away
  10. Πολλά χρόνια μετά το Μυστήριο της μεγάλης πυραμίδας (1950), ο Edgar Jacobs επιστρέφει στην Αίγυπτο, αυτή τη φορά όχι στην Πυραμίδα του Χέοπος, αλλά στον τάφο του Τουταγχαμόν. Τον Απρίλιο του 1964 δημοσιεύεται στο Βελγικό ΤενΤεν ένα 4σέλιδο κόμικ του στο οποίο διηγείται πολύ συνοπτικά την μεγάλη ανακάλυψη του τάφου του Τουταγχαμόν από τον Αιγυπτιολόγο Χάουαρντ Κάρτερ το 1922. Η ίδια ιστορία επαναδημοσιεύτηκε και το 1965 στο τεύχος 848 του Γαλλικού ΤενΤεν. Έχει τίτλο "Ο θησαυρός του Τουταγχαμόν" (Le Tresor de Tout-Ankh-Amon). Και από ένα από τα δύο, μας έρχεται και στην Ελλάδα. Τον Σεπτέμβριο του 1969 η ιστορία δημοσιεύεται και στο τεύχος 47 του Ελληνικού ΤενΤεν. Παρακάτω λοιπόν η 4σέλιδη αυτή ιστορία. Μιά μικρή αμφιβολία έχω για το "επιστρέφει". Γιατί στο Βελγικό ΤενΤεν, τον Απρίλο του 1946 υπάρχει δημοσιευμένη μια ιστορία πάλι του Jacobs με τίτλο "La decouverte de la tombe de Tout-Ankh-Amon" που πολύ πιθανόν να είναι η ίδια, οπότε μιλάμε ότι ο Jacobs "ταξίδεψε κομικιστικά" στην Αίγυπτο πριν το Μυστήριο της μεγάλης πυραμίδας και δεν επέστρεψε εκεί το 1964. Αλλά δυστυχώς για την ιστορία του 1946 δεν μπόρεσα να βρω καμία πληροφορία.
  11. Εικάζω αρχές δεκαετίας 1970(από ποιότητα έκδοσης), οι εκδόσεις ΤΕΝΤΕΝ (του Σ.ΔΑΜΟΥΛΑΡΗ), κυκλοφορούν ένα άλμπουμ ονόματι ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΤΕ ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ Μεγάλο μέγεθος(20Χ27), σκληρό χαρτονένιο εξώφυλλο, πλήρες έγχρωμο(!), 92 σελίδες(!), Δρχ 25(!!!). Εχουν βρεθεί μέχρι τώρα 4 τεύχη Ένα είχε τίτλο οι 3 ΚΟΣΜΟΝΑΥΤΕΣ και περιείχε 4 ιστορίες με πρωταγωνιστές 3 κοσμοναύτες, 1 ιστορία με τον Φερνάν τον ατσίδα, μία με τον Ποθητούλη τον ανεπιθύνητο, μία πολεμική και μία με την τιμωρία του κακού Μορφουά. Το δεύτερο είχε τίτλο το "13" ξεκινά και περιείχε 1 ιστορία με αγώνες κούρσας, 1 ιστορία με τον ΜΑΡΤΕΝ ΜΙΛΑΝ, 1 ιστορία με τον ΙΟΥΓΟΥΡΘΑ και 1 ιστορία με τον ΤΑΚΑ ΤΑΚΑΤΑ Δεν γνωρίζω αν βγήκε άλλο τεύχος αλλά θα μου φαινόταν απίθανο(άκου 25 δρχ!!) Παραθέτω τις πρώτες σελίδες από τις ιστορίες του ενός τεύχους.. Ευχαριστούμε για το εναλλακτικό εξώφυλλο τον archon. - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - Μερικές πληροφορίες για τους δημιουργούς της σειράς και τα κομικ που περιλαμβάνει : Στο post#4 αναφέρεται οτι η Τιμωρία του Κακού Μορφρουά είναι μετάφραση του Amik των Claude Moliterni και Claude le Gallo που υπήρχε μέσα στο Journal de Tintin τουλάχιστον στο διάστημα 69-71. Ποθητούλης ο Ανεπιθύμητος είναι Indésirable Désiré του Mittéï (Hao). Πάλι έχει δημοσιευτεί στο JdT. Απτο 60 έως το 69 (ενίοτε και σε συνεργασία με τον Godard και μερικούς ακόμα) Στο post#11 μαθαίνουμε οτι στο (ΤΕΝ ΤΕΝ ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟΣ 1968) αποδυκνείεται ότι όντως οι 3 Κοσμοναύτες είναι του Dan Cooper και για την ακρίβεια το 9ο της σειράς (στη Γαλλία) που λεγόταν 3 Cosmonautes και κυκλοφόρησε σε τόμο εκεί το 1966! Στο post#13 αναφέρεται οτι η ιστορία "το 13 ξεκινά" είναι Μισέλ Βαγιάν. Επίσης σε ότι έχει να κάνει με το υλικό της σειράς όλα δείχνουν οτι πρόκειται για μια συρραφή των ιστοριών (και μάλιστα με τον αριθμό σελίδας που είχαν) από το Εβδομαδιαίο ΤΕΝ-ΤΕΝ. Στο συμπέρασμα αυτό συνηγορούν και οι πληροφορίες στα posts#13 , 15 , 23 , 25 . Tέλος πρέπει να αναφερθεί οτι υπήρξαν και variant εξώφυλλα στη σειρά όπως βλέπουμε στα posts#16 και 19 .
  12. Σκεφτόμουν από καιρό να κάνω αυτή τη δημοσκόπηση και όλο τα ανέβαλα γιατί μου φαινόταν πολύ δύσκολη η επιλογή απάντησης. Είναι δύο σειρές που ανακάλυψα πρόσφατα και αμέσως έγιναν απ΄τις αγαπημένες μου. Μόλις πριν λίγες μέρες ολοκλήρωσα τη 2η ανάγνωση, τόσο των ΤενΤεν όσο και των Μπλέικ και Μόρτιμερ. Σίγουρα θ΄ακολουθήσουν πολλές ακόμα. Όσον αφορά το ερώτημα τώρα. Οι σειρές έχουν αρκετές ομοιότητες αλλά και σημαντικές διαφορές. Δεν θα μπω στη διαδικασία να κάνω ανάλυση ή σύγκριση, γιατί θα μ΄έπαιρνε το βράδυ Σαν επίπεδο τις έχω περίπου στα ίδια. Αν δεν είχα πολύ χρόνο ή διάθεση και ήθελα να περάσω ένα ευχάριστο μισάωρο, θα προτιμούσα να διαβάσω ένα ΤΤ, που είναι πιο μικρό και "ανάλαφρο". Αν είχα περισσότερο χρόνο και ήθελα να διαβάσω μια μεγάλη και "βαριά" ιστορία, θα έπιανα ένα Μ&Μ. Και η ουσιαστική διαφορά εκεί έγκειται κατ΄εμέ. Το ένα είναι πιο ανάλαφρο ανάγνωσμα, το άλλο πιο βαρύ. Αλλά το καθένα έχει τη χάρη του. Και φτάνω στην ώρα της απόφασης. Επιλέγω οριακά τα Μπλέικ και Μόρτιμερ, μόνο και μόνο επειδή συνεχίζονται και ξέρω ότι θα διαβάσω κι άλλες ωραίες και καινούριες ιστορίες στο μέλλον, ενώ στα ΤενΤεν οι επιλογές μου περιορίζονται στα 23 άλμπουμ που έχουν βγει
  13. Τιμή καταλόγου: 12,50 Ένα ακόμη δοκίμιο που κυκλοφόρησε η ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας. Aντίστοιχα βιβλία είχαν κυκλοφορήσει για τον Αστερίξ αλλά και γενικότερα για τα BD. Το εν λόγω βιβλιο είναι μια ανάλυση του χαρακτήρα του Τεντέν, αλλά και των υπολοίπων πρωταγωνιστών της σειράς, σε σχέση με την εποχή στην οποία δημιουργήθηκαν. Οι χαρακτήρες παρουσιάζονται σαν προσωπικότητες-αρχέγονα σύμβολα και εποιχειρείται μια σχηματοποίηση του συνολικού μύθου στον οποίο συμμετέχουν, αλλά και μια προσπάθεια ερμηνείας της επιτυχίας που σημείωσε η σειρά εξαιτίας αυτού ακριβώς του μύθου. Να σημειώσω ότι γίνεται εκτενης αναφορά και στην άλλη σειρά του Ερζέ στην οποία πρωταγωνιστούν παιδιά, δηλαδή στο Οι περιπέτειες των Jo και Zette που δεν έχει εκδοθεί στη Ελλάδα. Γενικά, είναι δοκίμιο. Οπότε όποιος δεν διαβάζει δοκίμια να μην επιχειρήσει να το πλησιάσει. Το βιβλίο είναι μια ωραία έκδοση μικρού σχήματος. Οι σελίδες είναι γυαλιστερές και τα καρέ που περιέχονται από τα άλμπουμ του Τεντεν είναι τυπωμένα έγχρωμα (σε αντίθεση με τα δύο αντίστοιχα βιβλία για τον Αστερίξ). Για τον συγγραφέα βλέπε Βικιπαιδεία. Ο ίδιος είχε ξανασχοληθεί με τον Τεντεν το 1984 με το βιβλιο Les Metamorphoses de Tintin. Επίσης μπορείτe να τον δείτε να μιλάει για το βιβλίο του και για τον Τεντέν εδώ.
  14. Το επιτραπέζιο αυτό παιχνίδι δοθηκε μαζί με το τεύχος #5 του περιοδικού Φωτοπεριπέτειες Τεν Τεν που κυκλοφόρησε στις 15/12/1969. Αν διαβάσετε τις οδηγίες όμως, θα δείτε ότι δεν έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα από τότε. ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΟΥ ΣΚΙΤΣΟΓΡΑΦΟΥ. Ευχαριστώ πολύ τον Βασίλη The_Sandman για το merge των σελίδων.
  15. Περιμένοντας τη "Δημοκρατία". Όταν η αρχαιότητα γίνεται κόμικς Οι περιπέτειες του El Jabato, του ήρωα που δημιούργησε το 1958 ο ισπανός Βίκτορ Μότα σε συνεργασία με τον σχεδιαστή Φρανθίσκο Νταρνίς, ήταν μια από τις δημοφιλέστερες σειρές ελληνορωμαϊκής περιπέτειας στην Ελλάδα. Η Δημοκρατία του Αλέκου Παπαδάτου, του Αβραάμ Κάουα και της Αννί ντι Ντονά μόλι κυκλοφόρησε. Ώσπου να βυθιστούμε στην εικονογραφημένη αφήγηση των απαρχών του δημοκρατικού πολιτεύματος, αξίζει τον κόπο μια μικρή επανάληψη στα κόμικς που φιλοξενούν στα καρέ τους εικόνες και κείμενα εμπνευσμένα από τον κόσμο της αρχαιότητας. Αναδημοσίευση από το Books' Journal, 58. Το αγαπημένο βιβλίο της Ελίζαμπεθ Μάρστον Χολογέυ ήταν μια κριτική έκδοση των ποιημάτων της Σαπφώς του 1885, σε μετάφραση και επιμέλεια του Χένρυ Θόρντον Ουώρτον. Το είχε πάντα μαζί της ώς το τέλος της ζωής της και διάβαζε τους στίχους της αρχαίας ποιήτριας στα ελληνικά, που είχε διδαχθεί στο ιστορικό κολέγιο θηλέων Μάουντ Χόλυοουκ. Η συμβολή της στη διαμόρφωση της Γουώντερ Γούμαν, που δημιούργησε ο ιδιόρρυθμος σύζυγός της, Ουίλλιαμ Μούλτον Μάρστον, το 1941, δεν θα πρέπει να ήταν αμελητέα, όμως μάταια θα αναζητήσει κανείς κάποιον σοβαρό απόηχο της παιδείας της στις περιπέτειες της ηρωίδας, πέρα από μάλλον γραφικά επιφωνήματα του τύπου «Suffering Sappho!» Η σύντομη προσωπική ενασχόλησή της με τα κόμικς, όταν επιχείρησε να αναλάβει την επίβλεψη των περιπετειών της ηρωίδας μετά το θάνατο του συζύγου της το 1947, θα μπορούσε να θεωρηθεί η πιο μεγάλη χαμένη ευκαιρία για μια γόνιμη συνάντηση της Ένατης Τέχνης με την κλασική παιδεία. Πάνω από εβδομήντα χρόνια αργότερα, η προοπτική μιας τέτοιας συνάντησης φαντάζει πιο ουτοπική από ποτέ. Κανείς δεν φαίνεται να περιμένει πια κάτι τόσο εντυπωσιακό σαν τη δημιουργία μιας ηρωίδας του μεγέθους της Γουώντερ Γούμαν, με πρώτη ύλη μια στέρεη φιλολογική παιδεία παλαιάς κοπής. Δύσκολα φτιάχνονται τόσο μεγάλοι ήρωες και οι κλασικές σπουδές έχουν αλλάξει πολύ από εκείνη την εποχή. Και μέσα σ’ αυτές τις εφτά δεκαετίες, τα κόμικς εξερεύνησαν την αρχαιότητα με πολύ διαφορετικούς τρόπους, όχι απαραίτητα λιγότερο ενδιαφέροντες. THE RUINS OF ONE’ A THEM ANCIENT THEATERS… Οι κανόνες του παιχνιδιού συνοψίζονται εύστοχα σε ένα καρέ μιας περιπέτειας του Λοχία Φιούρυ, με τίτλο The Grandeur that was Greece –δανεισμένο από ένα ποίημα του Ε.Α. Πόε–, η οποία δημοσιεύτηκε τον Αύγουστο του 1966. Στην ιστορία αυτή, σε κείμενα του Ρόυ Τόμας και σχέδιο του Ντικ Άγιερς, οι ριψοκίνδυνοι κομάντος έρχονται στην κατεχόμενη Ελλάδα για να δώσουν ένα χεράκι στους ντόπιους αντιστασιακούς. Φτάνοντας στο μέρος όπου θα συναντήσουν τους αντάρτες, ένας από τους άντρες της μονάδας αναφωνεί με έντονα αμερικάνικη προφορά: «Ε, λοχία... Τι σόι μέρος είν’ αυτό; Πού μας πάνε αυτοί οι τύποι; Αυτά τα ερείπια μοιάζουν μ’ εκείνα τα αρχαία θέατρα, για τα οποία διάβαζα στο γυμνάσιο!» Αν η Έβδομη Τέχνη, από τα πρώτα της κιόλας βήματα, αναζήτησε έμπνευση στην ιστορία του ελληνορωμαϊκού κόσμου, η Ένατη στάθηκε πολύ πιο επιφυλακτική. Για το σύντροφο του Λοχία Φιούρυ, ο οποίος ανήκει στη γενιά που μεγάλωσε στα χρόνια του μεσοπολέμου, τα αρχαία ερείπια δεν παραπέμπουν στην Καμπίρια, τους άθλους του Μασίστα ή τον Ραμόν Νοβάρο στο ρόλο του Μπεν Χουρ, αλλά σε διαβάσματα από τα μαθητικά του χρόνια· και μάλιστα, όχι τόσο στην αρχαία γραμματεία, αλλά στα σχολικά εγχειρίδια και στους πιο πρόσφατους συγγραφείς και ποιητές που, όπως ο Ε.Α. Πόε, έγραψαν για τη «δόξα» της Ελλάδας και το «μεγαλείο» της Ρώμης. Ίσως γι’ αυτό ακριβώς, ακόμα και σήμερα, οι δημιουργοί που καταπιάνονται με τα κόμικς ελληνορωμαϊκής θεματολογίας νιώθουν την ανάγκη να αναφερθούν στη διδακτική τους διάσταση, ακόμα και όταν θέλουν, απλά και μόνο, να υπογραμμίσουν την απουσία της. Η γενιά αυτή, η πρώτη γενιά που μεγάλωσε διαβάζοντας κόμικς, ήταν σχετικά εξοικειωμένη με την κλασική παιδεία, όμως φαίνεται πως προτίμησε να αναζητήσει αλλού τους ήρωες και τους μύθους της. Η περίπτωση του Τεντέν, ενός από τους πιο εμβληματικούς ήρωες του μεσοπολέμου, είναι χαρακτηριστική. Έπειτα από τα πρώτα του ταξίδια στη Χώρα των Σοβιέτ, στην Αμερική των γκάνγκστερ και των καουμπόυδων και στο Κονγκό της αποικιοκρατίας, ο ήρωας του Ερζέ ξεκινά για μια μεγάλη περιπέτεια που θα τον οδηγήσει από την Ευρώπη στην Άπω Ανατολή, στο δίπτυχο που απαρτίζεται από τα Πούρα του Φαραώ και τον Μπλε Λωτό: παρ’ όλο που το πρώτο μέρος περιλαμβάνει ένα πέρασμα από την Αίγυπτο –μια σεκάνς η οποία αποτελεί ίσως την αρχετυπική περιπέτεια αρχαιολογικής φαντασίας στα κόμικς–, ο Τεντέν αγνοεί τον ελληνορωμαϊκό κόσμο. Στην επόμενη περιπέτειά του, Το Σπασμένο Αυτί, που άρχισε να δημοσιεύεται τον Δεκέμβριο του 1935, θα σαλπάρει για τη Νότια Αμερική αναζητώντας ένα είδωλο της –φανταστικής– πρωτόγονης φυλής των Αρουμπάγια, που έχει κλαπεί από το «Εθνογραφικό Μουσείο». Πρόκειται για απλή σύμπτωση, όμως ο Ερζέ και ο ήρωάς του έχουν πολύ ευαίσθητες κεραίες: λίγους μήνες νωρίτερα, ο Κλωντ Λεβί-Στρως είχε σαλπάρει κι εκείνος για τη Βραζιλία. Για τη γενιά του Τεντέν, το χτες ήταν αλλού, όμως οι ήρωες της επόμενης γενιάς θα νιώσουν σαφώς πιο άνετα στον ελληνορωμαϊκό κόσμο. Η Γουώντερ Γούμαν, η οποία υποτίθεται ότι είναι κόρη της Βασίλισσας των Αμαζόνων, αποτελεί μια ιδιαίτερη περίπτωση, αφού, για το δημιουργό της, η αναφορά στην ελληνική μυθολογία ήταν μόνο μια επίφαση λογιοσύνης για τη διάδοση, με δήθεν διδακτικό ύφος, των ιδιότυπων φεμινιστικών απόψεών του: στη δεκαετία του 1970, η Γκλόρια Στάινεμ αναγνώρισε την προσφορά της ηρωίδας, όχι στη διάδοση της αρχαιογνωσίας, αλλά στην ιστορία του φεμινιστικού κινήματος, με ένα αφιέρωμα στο πρώτο τεύχος του Ms. και την έκδοση μιας ανθολογίας από τις κλασικές της περιπέτειες. Λιγότερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι περιπέτειες δημοφιλών ηρώων, όπως ο Σούπερμαν ή οι Ντακ του Γουώλτ Ντίσνεϋ, σε αρχαιοπρεπές ντεκόρ, ή κάποιες διασκευές των ομηρικών επών χωρίς ιδιαίτερες αξιώσεις. Αξίζει, πάντως, τον κόπο να επισημάνουμε τη βίαιη και αισθησιακή αρχαιότητα που απεικονίζει, με σχεδιαστικό στυλ το οποίο χρωστάει πολλά στον Άλεξ Ρέυμοντ και τον Μπερν Χόγκαρθ, ο Αλ Γουίλλιαμσον στις ιστορίες που φιλοξένησε στις σελίδες του το βραχύβιο Valor της EC Comics το 1955, αλλά και τις δύο διασκευές του Μπεν Χουρ από τον Τζο Ορλάντο για τη σειρά των Classics Illustrated το 1958 και τον Ρας Μάνινγκ για τον πολυσυλλεκτικό τίτλο FourColorComics το 1959: αν όχι για άλλο λόγο, επειδή η ταινία του Γουίλλιαμ Γουάιλερ είναι ένα σημαντικό σημείο αναφοράς στα ευρωπαϊκά περιπετειώδη κόμικς με φόντο την αρχαιότητα. Η ΕΠΕΛΑΣΗ ΤΩΝ ΓΑΛΑΤΩΝ Στην Ευρώπη, τα πράγματα ήταν σαφώς καλύτερα. Το 1948, άρχισαν να δημοσιεύονται στο Tintin οι περιπέτειες του νεαρού Γαλάτη Αλίξ, σε κείμενα και σχέδια του Ζακ Μαρτέν. Η πορεία του έφηβου ήρωα είναι αντίστροφη από την πορεία του Τεντέν: η πρώτη του περιπέτεια είναι μια οδύσσεια που τον οδηγεί από τις εξωτικές ανατολικές παρυφές του αρχαίου κόσμου στη Ρώμη του Καίσαρα, λίγο μετά την κατάκτηση της Γαλατίας. Αποδίδοντας ιδιαίτερη σημασία στη ρεαλιστική απεικόνιση του ρωμαϊκού κόσμου, ο Ζακ Μαρτέν καταφέρνει να κάνει την αρχαιότητα των σχολικών εγχειριδίων να φαντάζει τουλάχιστον εξ ίσου εξωτική και συναρπαστική με τον κόσμο του Τεντέν – και σαφώς πιο σκοτεινή. Η διδακτική διάσταση της σειράς αναδείχτηκε κυρίως σε παράλληλες εκδόσεις όπως τα Ταξίδια του Αλίξ στη δεκαετία του 1990, όμως ο επιφανειακός ακαδημαϊσμός της λεγόμενης καθαρής γραμμής είναι λιγότερο παρωχημένος απ’ όσο φαίνεται: το 2010, η σειρά τουριστικών οδηγών Lonely Planet επέλεξε τον Αλίξ ως ξεναγό των αναγνωστών στη Ρώμη. Το 1959, μια δεκαετία μετά το ντεμπούτο του Αλίξ, ο Ρενέ Γκοσινύ και ο Αλμπέρ Υντερζό κινήθηκαν σε διαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση με τις περιπέτειες του Αστερίξ. Η ακρίβεια στην αναπαράσταση της ίδιας ιστορικής περιόδου είναι εντελώς προσχηματική, αφού η σειρά είναι προσανατολισμένη στην παρωδία και τη σάτιρα: οι ιστορίες του Αστερίξ υποτίθεται ότι διαδραματίζονται στην εποχή του Αλίξ, όμως ο κόσμος του είναι ο κόσμος των δημιουργών και των αναγνωστών του. Κορυφαία στιγμή σ’ αυτό το παιχνίδι δεξιοτεχνικών αναχρονισμών είναι ίσως η Ασπίδα της Αρβέρνης του 1967, μια περιπέτεια στην οποία οι ήρωες αναζητούν την ασπίδα του Βερκιγγετόριγα, η τύχη της οποίας αγνοείται μετά την ήττα του στην Αλεσία και την ολοκλήρωση της ρωμαϊκής κατάκτησης της Γαλατίας. Ένας αγώνας δρόμου ξεκινά για την ανεύρεση ενός κειμηλίου που έχει διαμετρικά αντίθετη σημασία για τους νικητές και για τους ηττημένους: για τους μεν, η ασπίδα συμβολίζει ένα θρίαμβο, για τους δε το πνεύμα της αντίστασης, ενώ τα πράγματα περιπλέκονται επειδή οι Γαλάτες δεν θέλουν ούτε καν να θυμηθούν πού βρίσκεται το μέρος όπου υπέστησαν την οριστική ήττα τους... Η πλοκή παραπέμπει πρωτίστως στην ιστοριογραφική και αρχαιολογική διαμάχη γύρω από τον εντοπισμό της Αλεσίας, η οποία ξεκίνησε από τα μέσα του 19ου αιώνα και τις έντονα ιδεολογικά φορτισμένες ανασκαφές υπό την αιγίδα του Ναπολεοντα Γ’, και συνεχίζει να αναζωπυρώνεται σε τακτά χρονικά διαστήματα. Δύσκολα, όμως, μπορεί κανείς να αντισταθεί στον πειρασμό να μην αναγνωρίσει μια χιουμοριστική αναφορά στο πρόσφατο παρελθόν και σε μια συμφιλιωτική ανάγνωση της ιστορίας του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, από τη στιγμή, μάλιστα, που αφετηρία της αφήγησης είναι η επίσκεψη του αρχηγού του γαλατικού χωριού στο Βισύ, μια πόλη που δεν φημίζεται μόνο για τα ιαματικά λουτρά της: οι Γαλάτες του Γκοσινύ προτιμούν να γιορτάζουν τη νίκη τους στη Γκεργκοβία παρά να θυμούνται την ήττα τους στην Αλεσία, όπως ακριβώς οι σύγχρονοί του προτιμούν να γιορτάζουν τη νίκη τους στην πρώτη παγκόσμια σύρραξη παρά να θυμούνται την ήττα τους στη δεύτερη. Οι δημιουργοί δεν φαίνεται πως είχαν την πρόθεση να κάνουν τίποτα περισσότερο από το να σπάσουν πλάκα, όμως το χιούμορ τους είναι πιο καίριο από όσο φαντάζονταν. Ένα χρόνο νωρίτερα, το 1966, ο αμερικανός ιστορικός Ρόμπερτ Πάξτον είχε εκδώσει στο Πρίνστον τη διδακτορική του διατριβή με θέμα το καθεστώς του Βισύ, η οποία πυροδότησε έντονο δημόσιο διάλογο στη Γαλλία και συνέβαλλε στην ανάπτυξη μιας πιο κριτικής προσέγγισης εκείνης της περιόδου. Η Ασπίδα της Αρβέρνης έχει ελάχιστα να διδάξει στους μαθητές οποιασδήποτε βαθμίδας για την αρχαιότητα, μπορεί, όμως, να αποτελέσει ένα εξαιρετικά χρήσιμο ερέθισμα για προβληματισμό πάνω στον τρόπο με τον οποίο γράφεται η ιστορία. ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΙΣΑΡΑ ΣΤΟΝ ΠΕΤΡΩΝΙΟ Τρεις δεκαετίες αργότερα, η αφήγηση της μάχης των Θερμοπυλών στους 300 του Φρανκ Μίλλερ, που κυκλοφόρησαν σε συνέχειες το 1998, θα μπορούσε, αν όχι να δικαιώσει τους χειρότερους φόβους όσων ανησυχούν για την κρίση της κλασικής παιδείας, τουλάχιστον να δώσει την εντύπωση μιας θεαματικής οπισθοδρόμησης. Αν μη τι άλλο, η προσέγγισή του αμερικανού δημιουργού απέχει παρασάγγας από την ευφυέστατη σάτιρα της Ασπίδας της Αρβέρνης, η οποία, σε τελική ανάλυση, αφορά την ανάμνηση μιας ηρωικής ήττας σαν τις Θερμοπύλες... Ευτυχώς, όμως, πρόκειται μάλλον για μεμονωμένο περιστατικό, αφού λίγο νωρίτερα είχαν κυκλοφορήσει στη Γαλλία δύο πολύ διαφορετικές δουλειές που ανανέωσαν ριζικά τα κόμικς ελληνορωμαϊκής θεματολογίας, με απρόσμενο κοινό παρονομαστή το Σατυρικόν του Πετρώνιου. Το 1997, λίγους μήνες πριν από την κυκλοφορία των 300, στον πρώτο τόμο του Μουρήνα, σε σχέδιο του Φιλίπ Ντελαμπύ, ο οποίος πέθανε πρόωρα το 2014, ο παραγωγικότατος Ζαν Ντυφώ άρχισε να αφηγείται μια περιπέτεια που διαδραματίζεται έναν αιώνα μετά την εποχή του Αλίξ, στα χρόνια του Νέρωνα, δίνοντας στο συγγραφέα του Σατυρικού το ρόλο ενός έμπιστου φίλου τού κεντρικού ήρωα. Οι οχτώ πρώτοι τόμοι καλύπτουν την άνοδο του Νέρωνα στην εξουσία και την καταστροφή της Ρώμης, ενώ, στις τελευταίες σελίδες του ένατου, που κυκλοφόρησε το 2013, οι ήρωες ξεκινούν για το συμπόσιο που παραθέτει κάποιος γνωστός του Πετρώνιου, ονόματι Τριμαλχίων... Την προηγούμενη χρονιά, το 1996, ο Μπλυτς άρχισε να δημοσιεύει στο (À Suivre), το Péplum, ένα αφήγημα εντελώς διαφορετικό από την προηγούμενη δουλειά του για το αμιγώς χιουμοριστικό Fluide Glacial. Ο τίτλος –που δηλώνει, στα γαλλικά, την κινηματογραφική υπερπαραγωγή ελληνορωμαϊκής περιπέτειας– είναι εν μέρει παραπλανητικός: με κύριο άξονα το Σατυρικόν, ο γάλλος δημιουργός παρασέρνει τον αναγνώστη σε μια ζοφερή οδύσσεια, ελάχιστα επική και όχι ιδιαίτερα αρχαιοπρεπή, με επεισόδια εμπνευσμένα από πολλές κι ετερόκλητες πηγές. Με τον Μουρήνα, το ιστορικό εικονογραφημένο αφήγημα με φόντο τον ελληνορωμαϊκό κόσμο στο ύφος του Ζακ Μαρτέν γίνεται πιο βίαιο και πιο σκοτεινό. Με το Péplum, η αρχαιότητα των κόμικς μπολιάζεται με την ανάμνηση από αναγνώσματα και θεάματα που ξεπερνούν κατά πολύ τα όρια της αρχαίας γραμματείας, για να γίνει όχημα για την έκφραση μιας καθαρά προσωπικής ευαισθησίας. ΠΑΛΙΟΙ ΚΑΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΙ ΗΡΩΕΣ Τα τελευταία χρόνια, έχουν κυκλοφορήσει αρκετά κόμικς που εμπνέονται με πολύ διαφορετικούς τρόπους από την ιστορία και τη λογοτεχνία της αρχαιότητας, από την Atalante του Κρις (2000-2015), μια σειρά ηρωικής φαντασίας που ξεκίνησε στο πλαίσιο της Αργοναυτικής Εκστρατείας, ή τη βίαιη GreekStreet (2009-2010) του Πήτερ Μίλιγκαν και του Νταβίντε Τζανφελίτσε, όπου μεταφέρεται το καστ της μυθολογίας στο σύγχρονο Λονδίνο, ώς την εικονογραφημένη εκδοχή του πλατωνικού Συμποσίου από τον Ζοάν Σφαρ (2002), τα μάνγκα ευρωπαϊκής κοπής SaveMePythie (2014) της Έλσα Μπραντς και την πολύ προσωπική αφήγηση της επιστροφής του Οδυσσέα στην Ιθάκη από τον Ζαν Αραμπάτ στο Ulysse. Les Chants du retour (2014). Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν δυο δουλειές που υπογράφουν δημιουργοί με γερές και σύγχρονες κλασικές σπουδές. Η Βαλερί Μανζέν, που έχει σπουδάσει παλαιογραφία στην EcoledesChartes, είχε στο ενεργητικό της, μεταξύ άλλων, τον κύκλο των Χρονικών της Γαλαξιακής Αρχαιότητας, μια σειρά αφηγηματικών αυτοσχεδιασμών πάνω σε μοτίβα δανεισμένα από την αρχαία ιστορία και γραμματεία, με φόντο ένα ντεκόρ διαστημικής όπερας. Χάρη στις σπουδές και τις προηγούμενες δουλειές της, ήταν το ιδανικό πρόσωπο για να γράψει τα σενάρια για νέες περιπέτειες με πρωταγωνιστή τον εμβληματικό ήρωα του Ζακ Μαρτέν στη σειρά Alix Senator (2012-2014), σε εικονογράφηση του Τιερύ Ντεμαρέ, ο οποίος έχει εργαστεί και ως σκηνογράφος στην Comédie-française. Αν τις περισσότερες φορές, οι ήρωες των κόμικς γεννιούνται ενήλικοι και, μόνο στην συνέχεια, ο δημιουργός τους ή κάποιος ομότεχνός του καταπιάνεται με την αφήγηση των νεανικών τους περιπετειών, αυτή τη φορά συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: ο έφηβος ήρωας είναι πλέον ένας ώριμος συγκλητικός στα χρόνια του Αυγούστου. Η σεναριογράφος είναι αρκετά εξοικειωμένη με τους αφηγηματικούς κώδικες του είδους και καταφέρνει να δώσει πιο σύγχρονο τόνο στις ώριμες περιπέτειές του, χωρίς εν τούτοις να τη μετατρέψει σε απομίμηση μιας πιο «ενήλικης» σειράς, όπως ο Μουρήνας. Και ταυτόχρονα, η παιδεία της τής επιτρέπει να εντάξει τον ώριμο Αλίξ σε ένα νέο ιστορικό πλαίσιο, αρκετά διαφορετικό από εκείνο της σειράς του Ζακ Μαρτέν. Από την πλευρά της, η Μπλαντίν Λε Καλέ, λέκτορας λατινικών στο πανεπιστήμιο Paris-Est Créteil και συγγραφέας γνωστή στο ελληνικό από το Σκηνικό Γάμου και τη Μπαλάντα της Λίλας Κ. (κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Πόλις), άρχισε να αφηγείται, το 2013, σε συνεργασία με τη σχεδιάστρια Νάνσυ Πένια, μια εικονογραφημένη βιογραφία της Μήδειας, ο δεύτερος τόμος της οποίας κυκλοφόρησε τον περασμένο Ιανουάριο. Η διπλή της ιδιότητα της επιτρέπει μια πλήρη εποπτεία των αρχαίων πηγών και της υπαγορεύει μια ενδιαφέρουσα αφηγηματική προσέγγιση: η Μήδεια της είναι μια γερασμένη γυναίκα, πολλές φορές αιωνόβια, που αφηγείται την ιστορία της ζωής της, αλλά και τη γέννηση του ίδιου της του μύθου, με φόντο έναν αρχαϊκό κόσμο πριν από τον Τρωικό Πόλεμο και τα ομηρικά έπη. Χωρίς την παραμικρή διδακτική πρόθεση ή ακαδημαϊκή φιλοδοξία, η Μπλαντίν Λε Καλέ δεν διστάζει να αφήσει τη φαντασία της να συμπληρώσει τα διαβάσματά της, για να δώσει μια νέα και προσωπική εκδοχή του μύθου. Το κοινό σημείο ανάμεσα στον Alix Senator και τη Μήδεια είναι πως οι δημιουργοί τους ξεφυλλίζουν με την ίδια άνεση μια κριτική έκδοση κάποιου αρχαίου κειμένου και ένα εικονογραφημένο αφήγημα. Οι δύο αυτές δουλειές μάς θυμίζουν ότι οι εικονογραφημένες σελίδες ελληνορωμαϊκής έμπνευσης είναι κάτι περισσότερο από μια υποκατηγορία του ιστορικού κόμικς: από τις πιο σαχλές ώς τις πιο λόγιες, από τις πιο κεφάτες μέχρι τις πιο σκοτεινές, οι σελίδες αυτές βασίζονται σε αναγνώσματα και εικόνες που δημιουργοί και αναγνώστες –όπως άλλωστε η σύζυγος του δημιουργού της Γουώντερ Γούμαν– γνώρισαν στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο και όχι μόνο· οι σελίδες αυτές αναπαριστούν έναν κόσμο για τον οποίο δημιουργοί και αναγνώστες έχουν διαβάσει πολλά. Δεν είναι ανάγκη να θυμίσουμε τα αμέτρητα παραθέματα από την αρχαία και τη σύγχρονη γραμματεία, αλλά και από τον κινηματογράφο, στις περιπέτειες του Αστερίξ. Στο τέλος κάθε τόμου του Μουρήνα, όπου οι μορφές του Σενέκα, του Πετρώνιου και του Πέτρου κινούνται σε ένα ντεκόρ που θυμίζει τον Μπεν Χουρ και τον Μονομάχο, ο Ζαν Ντυφώ νιώθει την ανάγκη να παραθέσει τη βιβλιογραφία που χρησιμοποίησε για να αντλήσει πληροφορίες για το στήσιμο ενός πειστικού ιστορικού σκηνικού. Πιο διακριτικός, ο Μπλυτς δεν επισημαίνει ρητά τις πηγές του όταν εικονογραφεί μια σκηνή από τον Ιούλιο Καίσαρα του Σαίξπηρ ή όταν παραθέτει αυτούσια τα αποσπάσματα από το Σατυρικόν στα οποία στηρίζονται τα καρέ του, όμως ο σχετικά πληροφορημένος αναγνώστης δεν δυσκολεύεται να παρακολουθήσει το διάλογο του δημιουργού με τα κείμενα και τις εικόνες που μοντάρισε για να αφηγηθεί την οδύσσεια του ήρωά του. Η Μπλαντίν Λε Καλέ δεν παραλείπει να ευχαριστήσει, μεταξύ άλλων, τον Ευριπίδη, τον Οβίδιο και τον Σενέκα, ενώ, από την πλευρά της, η Νάνσυ Πένια δεν κρύβει το χρέος της στον Όουεν Τζόουνς και την Grammar of Ornament και παραδέχεται την επίδραση της Άρ Νουβώ ή και του Μπερν Χόγκαρθ στις σελίδες της. Κι ο Ζαν Αραμπάτ, που προσκαλεί τον Ζαν-Πιερ Βερνάν στο ρόλο ενός σοφού σχολιαστή στην εικονογραφημένη αφήγηση της επιστροφής του Οδυσσέα, κλείνει τον Ulysse του με τα λόγια του Όθωνα, του βιβλιοθηκάριου στο Βαθύ της σύγχρονης Ιθάκης: Ξέρετε ποιος είναι ο πραγματικός τόπος του Οδυσσέα; Πού είναι στ’ αλήθεια η θέση του; Σε μια βιβλιοθήκη! Στις καλύτερες στιγμές τους, αυτά τα κόμικς είναι –αναπόφευκτα κι απροσδόκητα– διακειμενικά παιχνίδια με αναμνήσεις από ένα τεράστιο σώμα κειμένων και εικόνων, που ξεπερνά κατά πολύ την αρχαία γραμματεία. Είναι, με άλλα λόγια, ίσως ό,τι πιο συναρπαστικό και πιο φιλόδοξο μπορεί να πετύχει μια τέχνη που στηρίζεται στο παιχνίδι με τις λέξεις και τα σχέδια. Πηγή
  16. Κυκλοφόρησε το επόμενο τεύχος και δεν έχω σκανάρει το προηγούμενο; Πάμε! Οι 4 πρώτες από τις 10 σελίδες άρθρων που υπήρχαν στο διπλό τεύχος. Είναι σχετικές με "τις περιπέτειες των παπιών του Μπαρκς σε απάτητες βουνοκορφές συναντώντας ξεχασμένους λαούς ,εκκεντρικούς ερημίτες και επικίνδυνες μάγισσες". Clopy - paste από το Inducks : Από το ΚΟΜΙΞ του μήνα (Ιανουάριος του 2012). Inducks ________________ Τα υπόλοιπα άρθρα του ΚΟΜΙΞ βρίσκονται εδώ.
  17. Πού πάει διακοπές ο Μίκυ Μάους; Πώς διασκεδάζει η Μαφάλντα στην παραλία; Παίρνει άδεια ο Σούπερμαν; Σε όλα αυτά τα σοβαρότατα ερωτήματα απαντά το παρακάτω άρθρο!
×
×
  • Create New...

Important Information

By using this site, you agree to our Terms of Use.