Jump to content

Search the Community

Showing results for tags 'σταυρος κιουτσιούκης'.

  • Search By Tags

    Type tags separated by commas.
  • Search By Author

Content Type


Forums

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Find results in...

Find results that contain...


Date Created

  • Start

    End


Last Updated

  • Start

    End


Filter by number of...

Joined

  • Start

    End


Group


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


City


Profession


Interests

  1. Αν και είναι οξύμωρο το σχήμα να παρουσιάζουμε, στην καρδιά του χειμώνα, ένα κόμικ που μιλάει για το καλοκαίρι, με τον πρωταγωνιστή ν’ αναφωνεί, γεμάτος αγανάκτηση: “Φέτος θα πάω διακοπές”, εντούτοις λέω να το τολμήσω. Τον Ιούνιο του 2021, ο Σταύρος Κιουτσιούκης ξαναχτυπά με ένα κόμικ ερωτικού περιεχομένου, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις “Ένατη Διάσταση”. Όσοι γνωρίζουμε τον συμπαθέστατο Θεσσαλονικιό κομίστα, σίγουρα θα έχουμε καταλάβει το περιεχόμενο (και) του συγκεκριμένου πονήματος, το οποίο πραγματεύεται μερικές πολύ όμορφες στιγμές ανάμεσα σε ένα αγόρι και δύο κορίτσια, με φόντο το αθάνατο ελληνικό καλοκαίρι σε ένα απομονωμένο νησάκι. Το αγόρι του έργου δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον δημιουργό, δίνοντας, με αυτόν τον τρόπο, έναν χαρακτήρα αυτο - αφηγηματικό στο κόμικ. Μένει, μόνο, να μάθουμε αν οι καταστάσεις που περιγράφει, συνέβησαν στα αλήθεια ή ήταν αποκυήματα της φαντασίας του. Όλα ξεκινούν στην Θεσσαλονίκη, μέσα στον Ιούλη, όπου ο Σταύρος καλείται να γράψει ένα κόμικ, αλλά η καλοκαιρινή του διάθεση δεν τον αφήνει να συγκεντρωθεί. Αποφασίζει, λοιπόν, να πάει σε ένα ερημικό νησί, χωρίς ίντερνετ και πολλές από τις σύγχρονες ανέσεις, με σκοπό τίποτα να μην μπορέσει να τον αποσπάσει από το έργο του. Ούτε καν τα όμορφα κορίτσια, που αυτή την εποχή ντύνονται πιο ανάλαφρα, προς… έξαψη των απανταχού ανδρών. Μαζεύει, λοιπόν, τα μπογαλάκια του, παίρνει τα χαρτιά και τα πενάκια του και μπαίνει στο πλοίο. Σε όλη την διαδρομή ο πειρασμός τον γυροφέρνει, αλλά εκείνος στέκεται στο ύψος του… καταβάλλοντας μεγάλη προσπάθεια. Φτάνοντας, μετά κόπων και βασάνων, στο νησάκι, θα διαπιστώσει ότι κι ένα όμορφο κορίτσι θα κάνει την εμφάνισή του και κατά σατανική σύμπτωση, θ΄ αναγκαστούν να συγκατοικήσουν! Ο Σταύρος θα προσπαθήσει να μην ενδώσει στην μοίρα, αλλά κάτι το καυτό μακρύ καλοκαίρι, κάτι τα κάλλη της κοπέλας, κάτι το αδύναμο του χαρακτήρα του, τον φέρνουν σε δύσκολη θέση. Και σαν μην έφτανε αυτό, στο νησί κάνει την εμφάνισή της και μία δεκαοκτάχρονη φίλη του κοριτσιού, που έχει πολλές… ορέξεις! Και φυσικά αυτό στέκεται η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι. Αν και θα περιμέναμε να δούμε ένα υλικό φετιχιστικό και με έμφαση στα… πατουσάκια, εντούτοις ο ταλαντούχος κομίστας διεισδύει πιο βαθιά στην ανθρώπινη σεξουαλικότητα, δημιουργώντας μία δουλειά άκρως ακατάλληλη για αναγνώστες κάτω των 18 ετών. Το σενάριο, περιγράφει στην εντέλεια την καλοκαιρινή ραστώνη, αλλά και την έξαψη των συναισθημάτων και των ορμών, που συνήθως συμβαίνουν την συγκεκριμένη εποχή του χρόνου, ενώ η πλοκή δεν βιάζεται να μας δείξει το… επίμαχο, αλλά δημιουργεί μία γλυκιά ατμόσφαιρα προσμονής. Προσωπικά, μου θύμισε κάτι από τις calt πορνό ταινίες της δεκαετίας του ‘80, αλλά (για να μιλήσουμε και για κόμικς) και τα κλασικά fumetti που κυκλοφόρησαν εκείνη την εποχή. Σίγουρα, όμως, εδώ έχει καταβληθεί περισσότερη φροντίδα σε σύγκριση με τα προαναφερθέντα κόμικς. Τα στοιχεία του ερωτισμού είναι διάσπαρτα σε όλο το κόμικ, ενώ παίρνουμε απτά δείγματα σεξ όσο πλησιάζουμε προς το φινάλε. Στο δε φινάλε, έχουμε και την κορύφωση των σεξουαλικών φαντασιώσεων και φυσικά την υπόταξη στην μοίρα και την αδυναμία των ανθρώπων. Προσωπικά, πάντως, θα προτιμούσα να υπήρχαν 2-3 σελίδες ακόμα που να ολοκλήρωναν πιο ομαλά (και ίσως και με έναν τόνο ρομαντισμού) την ιστορία. Εν κατακλείδι, μιλάμε για ένα ενήλικο κόμικ, που αξίζει να διαβαστεί από τους φανατικούς του είδους, αλλά κι εκείνους που αποζητούν μία ένοχη απόλαυση. Προτείνεται να διαβαστεί, κατά προτίμηση, την περίοδο των καλοκαιρινών διακοπών, παρέα με τον/την σύντροφο. Ο εικαστικός τομέας δεν κρύβει εκπλήξεις από τον υποψιασμένο αναγνώστη. Είναι εκείνος που χαρακτηρίζει τον δημιουργό. Η απόδοση των ηρώων βγάζει κάτι καθαρά καρτουνίστικο και παιδικό, ενώ αντιθέτως οι σκηνές του σεξουαλικού περιεχομένου και η περιγραφή τόσο της γενετήσιας πράξης, όσο και των γεννητικών οργάνων διακρίνονται από ρεαλισμό. Όσον αφορά τον χρωματισμό, έχουμε να κάνουμε με ήπιους τόνους, που είναι παρμένοι από το ελληνικό καλοκαίρι. Άλλο ένα γνώρισμα του καλλιτεχνικού στυλ του Κιουτσιούκη. Πριν κλείσουμε, καλό είναι να πούμε και δύο λόγια για την έκδοση. Το τευχάκι είναι καλαίσθητο κι αρκετά ανθεκτικό, με αποτέλεσμα να αντέχει τις πολλές αναγνώσεις. Η κόλληση τής ράχης είναι στιβαρή, ενώ το χαρτί είναι ματ και σχετικά παχύ. Βασικό μειονέκτημα της έκδοσης είναι το συνοδευτικό υλικό, το οποίο έλαμψε δια της απουσίας του. Δυστυχώς, δεν περιέχεται κανένα εξτραδάκι, ούτε καν μία τυπική βιογραφία του δημιουργού. Αφιέρωμα στον Σταύρο Κιουτσιούκη Αφιέρωμα στην εκδοτική
  2. Πώς περνούν οι ώρες ενός φαροφύλακα; Πόσο ασφυκτικά είναι τα ντέντλαϊν των κόμικς που φιλοτεχνεί για να ξορκίσει τους δαίμονές του στην ατέλειωτη μοναξιά του; Τι συζητά με το πρόβατό του; Τελικά, ο μπούσουλας είναι που στρέφει ή ο φάρος; Ο Σταύρος Κιουτσιούκης αποτελεί μια ξεχωριστή περίπτωση των ελληνικών κόμικς. Εδώ και περισσότερο από δύο δεκαετίες δημιουργεί ακατάπαυστα βιβλία και σειρές με χιουμοριστικά κατά κανόνα θέματα και παρά την τεράστια παραγωγικότητά του δεν χάνει ποτέ την πνευματώδη, σκωπτική του ματιά. Από τις πιο ιδιαίτερες στιγμές τής μέχρι τώρα πορείας του ήταν η συγκινητική τετραλογία μαύρου χιούμορ του «Yellow Boy» με πρωταγωνιστή ένα ετοιμοθάνατο παιδί αντιμέτωπο με τον κυνισμό ενός εσμού περαστικών από το κρεβάτι του πόνου του, αλλά και το «Έχεις πεθάνει για μένα», μια πειραματική αφηγηματική άσκηση αυτοσχεδιασμού με πολλά ζόμπι. Δεν είναι λίγα επίσης τα κόμικς ερωτικού περιεχομένου του Κιουτσιούκη, πάντα όμως με μια γενναία δόση παρωδίας και με τα γνωστά του θεματικά και εικονογραφικά φετίχ (οι vintage βέσπες, οι πατούσες κ.ά.) να επανέρχονται και να δίνουν τον τόνο. Η πιο πρόσφατη δουλειά του ωστόσο, αποτελεί έναν πανέμορφο σταθμό της πλούσιας διαδρομής του καθώς στο κατά τα άλλα μικρό της μέγεθος συμπυκνώνει πολλές από τις αρετές του, υπερβαίνοντας κάθε προηγούμενη επιτυχημένη απόπειρα «καμένου» χιούμορ και αφαιρετικά εικονογραφημένης αφήγησης. Ο «Καπτάν Ίγγλος» (εκδόσεις Jemma Press, 32 σελίδες) με υπότιτλο «Στιγμιότυπα της ζωής ενός κομιξά φαροφύλακα» είναι μια πανέξυπνη, συγκινητική και ξεκαρδιστική μέσα στην εσκεμμένη αυτοαναφορικότητά της συλλογή από μονοσέλιδα στριπάκια. Πρωταγωνιστής είναι ένας μοναχικός φαροφύλακας που αυτοπροσδιορίζεται και ως ναυτικός καθώς (φαντάζεται ότι;) ο φάρος του ταξιδεύει σε φουρτουνιασμένες θάλασσες και άγρια πελάγη. Μόνη του συντροφιά και αποδέκτης των υπαρξιακών φιλοσοφικών μονολόγων του, φορτωμένων με όλα τα βαρύγδουπα κλισέ της ταξιδιωτικής λογοτεχνίας και των αφηγήσεων των ναυτικών, ένα στρουμπουλό πρόβατο που αποκρίνεται με βαριεστημένα «μπεε» ανάμεσα στις ατέλειωτες ώρες της κατά μόνας δημιουργίας κόμικς με αντίπαλο ένα ολόλευκο χαρτί και της προσμονής για ένα καράβι ανεφοδιασμού, για μια αχτίδα φωτός μετά την καταιγίδα, για κάτι που θα σπάσει τη ρουτίνα. Αρκεί να μην είναι ένα πλοίο που έπεσε πάνω στον φάρο επειδή ο Καπτάν Ιγγλος απορροφημένος στις σκέψεις του ξέχασε να ανάψει τη λάμπα. Μαζί με το πρόβατο ο κομιξάς φαροφύλακας απολαμβάνει ντολμαδάκια γιαλαντζί, τηγανιτά αυγά και παγωτό φιστίκι παλεύοντας να κουμαντάρει τον φάρο, να αποφύγει τα παγόβουνα και να σηκώσει την άγκυρα που έχει πιαστεί σε ένα σεντούκι θησαυρού, σε ένα ναυάγιο, σε ένα βιολοντσέλο. Όλα μπορούν να συμβούν στη ζωή και στη φαντασία ενός φαροφύλακα όταν αναπολεί «τα μαλλιά της» και χαζεύει μαγεμένος τα αποδημητικά σκυλιά να σκίζουν τους ουρανούς ταξιδεύοντας για πιο θερμά κλίματα. Φιλοτεχνώντας (ο Καπτάν Ίγγλος και ο Κιουτσιούκης) ένα υπέροχο σουρεαλιστικό ημερολόγιο για τη μοναξιά, τη δημιουργία, τη φιλία και την αχαλίνωτη φαντασία που κάποιες φορές γίνεται πραγματικότητα. Και το σχετικό link...
  3. Γυμνό, χιούμορ και πολύς ερωτισμός κυριαρχούν στα έργα του. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τον έχετε δει να δημοσιεύει τακτικά σειρές strip και σκίτσα, εμπνεόμενος πάντα από την καθημερινότητα των κοριτσιών και τις… φαντασιώσεις του! Ο δημιουργός κόμικς Σταύρος Κιουτσιούκης, με αφορμή την καλλιτεχνική εμφάνισή του απόψε βράδυ στην πόλη μας, ξεδιπλώνει στο “Μολύβι μελάνι” το προσωπικό του ύφος, μιλά για τα θολωμένα νερά που προκαλούν τα social media, για τον πουριτανισμό που καλά κρατεί στην Ελλάδα του 2024, ενώ μας εξηγεί και πώς προκύπτουν οι ιδιαίτερες ιστορίες του. Τα κόμικς έχουν φύγει προ πολλού από τη λογική του “παιδικού”. Παρόλα αυτά διατηρούν τη ζωντάνια και “φρεσκάδα” πιο νεανικών αναγνωσμάτων. Αυτό οφείλεται στη θεματική ή στο ίδιο το είδος; Είναι αλήθεια πως ο συνδυασμός εικόνας και λόγου σε αυτό το είδος μοιάζει συχνά “παιχνιδιάρικος” και ίσως εκεί οφείλεται αυτή η αίσθηση. Αλλά και πάλι υπάρχουν αρκετά πιο “βαριά” κόμικς πλέον. Τα έργα σου είναι κατά βάση ερωτικά, χιουμοριστικά και πολύ προσωπικά. Ο αναγνώστης αποκτά πρόσβαση στον προσωπικό κόσμο του Σταύρου έτσι; Θα επιμείνεις στο ερωτικό στοιχείο ή σκέφτεσαι άλλη θεματική; Μου αρέσει αυτό το κρυφοκοίταγμα των αναγνωστών στον “κόσμο μου” και γι αυτό συχνά συμμετέχω και ο ίδιος ως καρτούν σε σκίτσα ή ιστορίες μου. Νοιώθω ότι με κάποιον τρόπο επικοινωνώ με τους αναγνώστες των κόμικς μου, ενώ ταυτόχρονα εκφράζω με ειλικρίνεια αυτά που με απασχολούν. Προφανώς ο έρωτας, τα βαμπίρ και το χιούμορ είναι οι θεματικές μέσα από τις οποίες ξεδιπλώνομαι καλύτερα και προς το παρόν νομίζω θα συνεχίσω να βουτάω σε αυτές. Πώς ήταν η καλλιτεχνική σου ζωή πριν τα “φευγαλέα” μεν, αλλά απαραίτητα όπως καταλαβαίνουμε social media; Σίγουρα ήταν όλα πολύ διαφορετικά, όπως και για όλη την σκηνή και ειδικά εμάς τους μεγαλύτερους που προλάβαμε δημιουργικά τις εποχές προ social media. Τότε, απευθυνόσουν σε ένα πολύ μικρότερο κοινό, το οποίο ήταν εκεί για τα κόμικς και όχι για την καθημερινή τριβή με τα εφήμερα σκίτσα. Στην εποχή μας αυτό έχει αλλάξει πολύ! Αμέτρητα σκίτσα από πολλούς δημιουργούς εμφανίζονται καθημερινά, ενίοτε θολώνοντας τα νερά του τι είναι τελικά κόμικς σε μια χώρα απαίδευτη γύρω από το αντικείμενο. Στον αντίποδα, όμως, οι πωλήσεις κόμικς έχουν μοιραία αυξηθεί και φυσικά ο κόσμος πλέον αναγνωρίζει καλύτερα τους δημιουργούς. Το μόνο που θεωρώ επικίνδυνο είναι τα θολά σημεία γύρω από το ποιος είναι και ποιος δεν είναι “κομιξάς”. Αλλά αυτά είναι μια τεράστια κουβέντα… Στην Ελλάδα συχνά ο κόσμος σοκάρεται από το γυμνό ακόμη και στην τέχνη. Θεωρείς ότι συντηρητικά κατάλοιπα εξαλείφονται σιγά – σιγά ή καλά κρατούν; Δυστυχώς, ο πουριτανισμός στην Ελλάδα καλά κρατεί… Ακόμη κι αν τα ελεύθερα μυαλά αυξάνονται γύρω μας, οι συντηρητικοί άνθρωποι ισχυροποιούνται από την άνοδο αντίστοιχων χώρων ιδεολογικά. Το γυμνό και ο έρωτας ακόμη δαιμονοποιούνται και παρά την χρυσή ευκαιρία που έχουμε ως λαός να δούμε αυτό το είδος με σωστή ματιά (χωρίς αντικειμενοποίηση κ.λπ.), εμείς προσπαθούμε να το ρίξουμε πιο βαθιά στο σκοτάδι. Είσαι επηρεασμένος από τα ευρωπαϊκά-γαλλοβελγικά κόμικς; Σκέφτεσαι μελλοντικά κάποια άλλη σχεδιαστική προσέγγιση από αυτή που ήδη έχεις; Θεωρώ πως έχω κατακτήσει τα τελευταία χρόνια μια πολύ προσωπική και αναγνωρίσιμη γραμμή, την οποία όφειλα όχι μόνο στις γαλλικές αναφορές μου, αλλά και στα υλικά και τα μέσα που χρησιμοποιώ. Οι καλλιτέχνες δεν είμαστε μόνο αποτέλεσμα άλλων δημιουργών, αλλά και των προσωπικών μας επιλογών. Γενικά ελπίζω να συνεχίσω να βελτιώνω αυτό το ύφος. Μια από τις τελευταίες σου δουλειές ήταν σαν σεναριογράφος πια, σε εικονογράφηση της Έφης Θεοδωροπούλου. Πώς είναι η δημιουργία από αυτήν την καλλιτεχνική μεριά; Πώς σκέφτεσαι τις ιστορίες σου; “Πατάς” πάνω σε κλασικές και τις προσαρμόζεις σε ερωτική παρωδία π.χ.; “Το έπος της Δόνας Κικατριδίνης της Ολαρτάνης” δεν είναι η πρώτη μου συνεργασία με την Έφη (ούτε η τελευταία ελπίζω) και είναι μια μαγική διαδικασία, γιατί όποτε γράφω κάτι για εκείνην η ιστορία πραγματικά λειτουργεί εξ αρχής στο δικό της ύφος. Είναι θα λέγαμε ιστορίες που θα έφτιαχνα αν σχεδίαζα σαν την Έφη. Αλλά δεν χρειάζεται τελικά. Γι’ αυτό και ποτέ δεν της δίνω οδηγίες. Έχουμε μια μοναδική χημεία μεταξύ μας που δεν ξέρω αν θα έβρισκα αλλού. Γενικά γράφω αφού πρώτα μου καρφωθεί μια ιδέα. Ένα πολύ γενικό πλαίσιο δηλαδή. Αφού κρατήσω την αρχική ιδέα, φτιάχνω έναν σκελετό της ιστορίας και ξεκινάω χωρίς να υπάρχουν ακριβείς διάλογοι, οι οποίοι εν τέλει γεννιούνται σελίδα-σελίδα… Φυσικά, έχω κάνει και παρωδία! Στο “Έγκλημα στο Πάρτυ Ανταλλαγής Ερωτικών Συντρόφων” κάνω ουσιαστικά έναν Ηρακλή Πουαρό. Αλλά αυτό δεν είναι το σύνηθες για μένα. Το “Βουκολικό ειδύλλιο” ειδικά είναι μια ιστορία έρωτα που απλώς έχει αναφορές στην εποχή και τον τόπο στον οποίο διαδραματίζεται. ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΤΑ ΧΑΝΙΑ Ο Σταύρος Κιουτσιούκης απόψε Σάββατο, 24 Φεβρουαρίου, θα βρίσκεται στα Χανιά για μια μοναδική live-sketching βραδιά. Ο αγαπημένος καλλιτέχνης θα σκιτσάρει τα γυμνά του σε μια γιορτινή εκδήλωση στο Comixadiko, στις 20.00, στην οδό Ξέπαπα 15. Πηγή: https://www.haniotika-nea.gr/stayros-kioytsioykis-to-gymno-ki-o-erotas-akomi-daimonopoioyntai/
  4. Δεκέμβριος 2023 κι ο αγαπητός μας Σταύρος Κιουτσιούκης, σε συνεργασία με την, επίσης αγαπητή, Jemma, κυκλοφορούν, στα πλαίσια του AthensCon, ένα “Βουκολικό Ειδύλλιο”. Η υπόθεση επικεντρώνεται γύρω από τον χαρακτήρα της Στελλίτσας, μίας έφηβης χωριατοπούλας, που έζησε στην Θεσσαλία, στα χρόνια των τσιφλικάδων και των κολίγων, η οποία μεθάει από την ερωτική άνθηση του κορμιού της, ενώ παράλληλα εκτονώνει τις πρωτόγνωρες (για εκείνη) ορμές της. Η Στελλίτσα, λοιπόν, επισκέπτεται συχνά πυκνά το δάσος που βρίσκεται κοντά στο χωριό της για να περάσει μερικές “υγρές” στιγμές πάθους με τον εαυτό της. Για κακή της τύχη το ίδιο δάσος το επισκέπτονται πολλά παράνομα ζευγάρια συγχωριανών της, που επιδίδονται σε ποικίλες… ασκήσεις εδάφους! Τρομαγμένη κι αγνή, η φίλη μας νομίζει ότι βλέπει οράματα κι έτσι το πρώτο πρόσωπο που εμπιστεύεται για να του εξομολογηθεί το δράμα της είναι ο παπάς της ενορίας. Από τότε, όμως, τα βάσανα κι ο Γολγοθάς της αρχίζουν. Το μόνο παρήγορο είναι ότι στο ποτάμι θα γνωρίσει τον Αστέρα, τον νεαρό και νεοδιορισθέντα ταχυδρόμο της περιοχής, ο οποίος θα την αγαπήσει, θα την μυήσει στις απολαύσεις του έρωτα και θα την βοηθήσει στο μαρτύριο που θα περάσει. Έχουμε να κάνουμε με μία ακόμη όμορφη δουλειά του Θεσσαλονικιού πρώην Φαρμακοποιού, ο οποίος εδώ έχει χτίσει ένα σενάριο με σκηνές περισσότερο πικάντικες κι αισθησιακές από ότι συνηθίζει. Παράλληλα, βλέπουμε ότι υπάρχει ένας καυστικός σχολιασμός των ηθών και των εθίμων της εποχής και των μελών μιας κλειστής κοινωνίας που θεωρούν εαυτούς αναμάρτητους, αλλά προσπαθούν να ξεφύγουν για λίγο από τα μάτια του Θεού και των συγχωριανών τους, προκειμένου να χορτάσουν τις ορέξεις τους. Η μικρή Στελλίτσα, παρουσιάζεται σαν ένας χαρακτήρας αγαθός, που μόλις αρχίζει να καταλαβαίνει, δειλά - δειλά, το ερωτικό κάλεσμα της φύσης και μετατρέπεται σε έρμαιο των σατανικών “καθώς πρέπει” γειτόνων της που θέλουν να κρύψουν τις πομπές τους. Στην υπόθεση ο αναγνώστης παρατηρεί έντονες στιγμές ερωτισμού, που μπορούμε άνετα να χαρακτηρίσουμε κάτι περισσότερο από αισθησιακές, όπως είναι ο αυνανισμός και σεξ. Εννοείται, φυσικά, ότι και το χιούμορ δηλώνει “παρών” με αποκορύφωμα το φινάλε της ιστορίας, που με έκανε και γέλασα. Πανέξυπνη συγγραφική ιδέα ήταν η εμφάνιση του ίδιου του δημιουργού σε διάφορα σημεία της πλοκής, που αναλαμβάνει την αφήγηση. Ο Σταύρος, λοιπόν, εκτός από την κοινωνική σάτιρα, που μπορεί να αναφέρεται 100 χρόνια πριν αλλά είναι τρομερά επίκαιρη ακόμα και στις ημέρες μας, αφήνει ανεξίτηλα το σήμα κατατεθέν του και σε αυτή του την δημιουργία. Εν κατακλείδι, πρόκειται για μία δουλειά που ενδείκνυται στους θαυμαστές του Κιουτσιούκη και τους λάτρεις του ερωτικού κόμικ. Εδώ, μάλιστα, θα διαπιστώσουν ότι εκτός από την… τσόντα και το χιούμορ, υπάρχει και μία έξυπνη κοινωνική προσέγγιση. Ο εικαστικός τομέας δεν κρύβει εκπλήξεις από εκείνους που έχουν διαβάσει παλαιότερες δουλειές του δημιουργού. Το σχέδιο είναι καρτουνίστικο, με δυσανάλογα σώματα και κωμικούς μορφασμούς, ενώ παράλληλα υπάρχει αρκετή λεπτομέρεια στα backgrounds. Οι ακατάλληλες δι’ ανηλίκους σκηνές αναδίδουν αρώματα αισθησιασμού, χωρίς να αφήνουν παραπονεμένο και το στοιχείο του χιούμορ. Ο χρωματισμός χρησιμοποιεί μία γήινη παλέτα παλ χρωμάτων, με επικρατέστερους τους τόνους του πράσινου, του κόκκινου και του ροζ. Η έκδοση έχει μεσαίο μέγεθος και κόλληση στην ράχη. Το χαρτί στο εσωτερικό είναι ματ, αλλά με καλή εκτύπωση. Προσωπικά θα ήθελα το εξώφυλλο να ήταν περισσότερο παχύ για να αντέχει στα τσαλακώματα από το ξεφύλλισμα ή από την υγρασία. Το συνοδευτικό υλικό λάμπει διά της απουσίας του. Αφιέρωμα στον δημιουργό Αφιέρωμα στην εκδοτική
  5. “Φάε το γατάκι μου”, λοιπόν. Ένας τίτλος που κάποιοι θα τον θεωρούσαν περίεργο, άλλοι, μακάβριο, άλλοι kinky. Όπως και να έχει, όμως, αυτός είναι ο τίτλος που έχει δώσει στο νέο του κόμικ, ο Σταύρος Κιουτσιούκης. Ο δημοφιλής, πρώην Φαρμακοποιός από την Συμπρωτεύουσα, συγκέντρωσε πολλά από τα στριπάκια που είχε ποστάρει στους προσωπικούς του λογαριασμούς στα κοινωνικά δίκτυα τα τελευταία τρία χρόνια και με μία ακόμα συνεργασία του με τον Νίκο Δαλαμπύρα της Ένατης Διάστασης, τα πέρασε και στο χαρτί. Τα εν λόγω στριπ ως επί το πλείστον διαθέτουν από ένα μέχρι τέσσερα καρέ, είναι αυτοτελή κι όπως όλοι οι φαν του δημιουργού γνωρίζουν, έχουν ερωτική – σεξουαλική διάθεση, με φετιχιστικές αποχρώσεις. Επομένως, είναι κατανοητό ότι δεν απευθύνονται σε άτομα κάτω των 18 ετών. Από την στιγμή που πρόκειται για καθημερινά στριπάκια, λογικό είναι να υπάρχει μία ανισορροπία, όσον αφορά το κωμικό στοιχείο. Κάποια, λοιπόν, τα βρήκα ιδιαιτέρως χιουμοριστικά, κάποια λιγότερο και μερικά (ευτυχώς όχι πολλά) απλά τα προσπέρασα. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι μέσα από αυτά βλέπουμε τις εναλλαγές των εποχών, από την άνοιξη, στο καλοκαίρι και τον χειμώνα. Εν κατακλείδι, πρόκειται για μία δουλειά που προτείνεται πρωτίστως στους λάτρεις του Κιουτσιούκη και στους kinky χαρακτήρες. Ο εικαστικός τομέας έχει φροντίσει να διατηρήσει αναλλοίωτο τον χαρακτήρα του δημιουργού. Υπάρχει διάχυτο το κωμικό στοιχείο, σαν καρικατούρα, ενώ παράλληλα αποτυπώνει και τα σεξουαλικά μοτίβα του σεναρίου. Ο χρωματισμός είναι χαρούμενος και φωτεινός. Αυτό που επικρατεί είναι οι τόνοι του ροζ, που ίσως να είναι λίγο μονότονοι στο μάτι, αλλά σίγουρα δεν κουράζουν. Η έκδοση μοιάζει με ένα μικρό τετράγωνο, έχει μπόλικες σελίδες και είναι δεμένες με κόλληση στην ράχη τους. Το χαρτί στο εσωτερικό είναι παχύ και γυαλιστερό και υπόσχεται να αντέχει στα πολλά ξεφυλλίσματα. Συνοδευτικό υλικό δεν θα βρείτε. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του κόμικ. Αφιέρωμα στον Σταύρο Κιουτσιούκη Αφιέρωμα στην εκδοτική
  6. Το κόμικ πρέπει να το παίρνεις σπίτι σου, δεν είναι για τον τοίχο Τέσσερις δημιουργοί συζητούν για το αντικείμενο τους, τα φεστιβάλ και την ανταπόκριση του κόσμου. Τελικά, το ελληνικό κοινό έχει «κομιξοπαιδεία»; Λέξεις: Χρυσούλα Κονταράκη Η ένατη τέχνη, ή αλλιώς κόμικ, είναι από πολλούς παρεξηγημένη. Κυρίως, γιατί θεωρείται παιδική. Για κάποιους όλα είναι «μικυμάου». Κι όμως η αντίληψη αυτή φαίνεται ν’ ανατρέπεται. Φεστιβάλ, εκθέσεις, περιοδικά, μουσεία, βιβλιοπωλεία, όλα ειδικά αφιερωμένα στον κόσμο των κόμικ, δείχνουν πως η δημοφιλία τους όλο και αυξάνεται. Ποιος καταλληλότερος, όμως, να μιλήσει γι’ αυτά, από τους ίδιους τους καλλιτέχνες; Tέσσερις Έλληνες δημιουργοί, που θα βρίσκονται στο Artists’ Alley του φετινού φεστιβάλ, κάποιοι με παρουσία στον χώρο τόσο ως καλλιτέχνες, όσο και ως διοργανωτές και όλοι με τον ίδιο ενθουσιασμό και αγάπη για την τέχνη τους, συζητούν μέσα από σε τέσσερις διαφορετικές συνεντεύξεις τα κόμικ τους και την αγαπημένη τους θεματολογία, τα φεστιβάλ, που κάποιοι θα έλεγαν πως έχουν κάνει «μπαμ» τα τελευταία πέντε χρόνια, το φαινόμενο που λέγεται «λογοκρισία των social», τα δυνατά και τα αδύνατα σημεία της ελληνικής σκηνής (και όχι μόνο). Νίκος Καμπασελέ Το πρώτο μεγάλο κόμικ του Νίκου Καμπασελέ κυκλοφόρησε στο Comic n’Play του 2019 από τις εκδόσεις της Ένατης Διάστασης. Στην ερώτηση αν θα ακολουθήσει κι άλλο τεύχος της «Θύελλας» η απάντηση ήταν θετική. Ο Αλεξανδρουπολίτης δημιουργός δεν φοβάται να αντλήσει από το βυζαντινό παρελθόν στοιχεία που θα αναμίξει με βαμπίρ και επιστημονική φαντασία, για να εξερευνήσει το πόσο η θρησκεία μας επηρεάζει, συνειδητά ή ασυνείδητα, στις επιλογές που κάνουμε ή στον τρόπο που επιδρά γενικά ή στην ίδια μας την ταυτότητα. Η πρώτη μου απορία ήταν αν φοβήθηκε, μήπως λογοκριθεί. «Γι’ αυτό δεν βάλαμε τον σταυρό στο εξώφυλλο. Το original εξώφυλλο ήταν με έναν σταυρό μπροστά, κανονικά. Αυτή ήταν η μόνη παρέμβαση. Το είχα σκεφτεί και μόνος, αλλά ήθελα λίγο να δοκιμάσω τα νερά». Είναι η πλευρά που λέει ότι δεν υπάρχει η θρησκεία, είναι απλά ένα όργανο ελέγχου και επιβολής εξουσίας και είναι και η πλευρά που λέει ότι η θρησκεία είναι κάτι βαθύτερο και μυστικιστικό και σου δίνει μία ενέργεια για να αντέχεις τις δυσκολίες της ζωής. Η Θύελλα σαν ηρωίδα βρίσκεται στην μέση αυτών των δύο και είναι σαν να τα παρατηρεί εξίσου, χωρίς, όμως, να παίρνει ανοιχτά το μέρος είτε της μίας πλευράς είτε της άλλης, γιατί έχει τον δικό της σκοπό και πορεύεται με βάση αυτό. Αυτοπροσωπογραφία του Νίκου Καμπασελέ Moebius και Miyazaki ήταν οι δύο επιρροές του Νίκου στο σχέδιο. Ο Moebius πρώτη φορά ήρθε στην Ελλάδα μέσω της Βαβέλ. Στην ερώτηση, αν διάβαζε Βαβέλ, μου απάντησε: «Μα, φυσικά!». Η δημιουργική διαδικασία ενός κόμικ για τον Νίκο έχει «αυστηρά ωράρια, μεγάλα τραπέζια με πολλά μηχανήματα, πολλές αφίσες στους τοίχους και τέχνη, βασικά, για να έχεις έμπνευση και πολλή πολλή μουσική.» Η Θύελλα συγκεκριμένα σχεδιάστηκε υπό τον ήχο της death metal και ειδικά των Bolt Thrower. Για τις σχεδιαστικές του επιρροές ο Νίκος συμπληρώνει: «Ο ρεαλισμός μ’ ενδιαφέρει μέχρι εκεί που εξυπηρετεί την ιστορία. Δηλαδή δεν καίγομαι να κάνω κάτι που μοιάζει απόλυτα ρεαλιστικό, γιατί βρίσκω ότι χάνει και την γοητεία του έτσι. Μ’ αρέσει κυρίως να φαίνεται ελκυστικό και να σου προκαλεί κάτι στο μάτι, να θέλεις να εξερευνήσεις παρακάτω». Η αλήθεια είναι πως το οπτικό ερέθισμα ήταν κάτι που μου ανέφεραν και οι τέσσερις καλλιτέχνες. Η εικόνα. Παρατηρείς και οικειοποιείσαι στοιχεία που σου αρέσουν, μέχρι να φτάσεις συνθέσεις το δικό σου προσωπικό στυλ. Τα κόμικ δεν είναι αμιγώς παιδικά. Πριν ολοκληρώσω την ερώτηση μου, ο Νίκος βιάστηκε να συναινέσει. Μάλιστα, συμπλήρωσε πως τα κόμικς δεν ήταν καν παιδικά στην αρχή και έγινε ένα ολόκληρο κίνημα για να μην φτιάχνονται παιδικά κόμικς, γιατί θεωρούνταν ότι η παιδική ψυχή ήταν πολύ ευαίσθητη γι’ αυτά. Γι’ αυτό και έγινε το Comics Code Authority, για να λογοκρίνει τα κόμικς που έβγαιναν για παιδιά και να τα κάνει να είναι εντελώς αδιάφορα, στην ουσία: «οπότε το ότι τα κόμικς είναι παιδικά είναι σχεδόν πρόσφατη ιστορία, σχετικά πρόσφατη λογική». Στην Ελλάδα, τα πρώτα τεύχη από τα κλασικά εικονογραφημένα είχαν και οδηγίες που σου εξηγούσαν τι είναι το κόμικ και πώς να το διαβάζεις. Αριστερά το πρώτο μεταφρασμένο τεύχος των «Κλασικών Εικονογραφημένων». Δεξιά το πρώτο τεύχος των «Κλασικών Εικονογραφημένων» με θέμα από την ελληνική μυθολογία. Το εξώφυλλο της «Θύελλας», το δεύτερο τεύχος της οποίας θα κυκλοφορήσει στο 20ο Comic N’ Play. Ανέστης Μαυρομμάτης- Παρασίδης Ο Ανέστης Μαυρομμάτης Παρασίδης θεωρεί ότι ήταν όλα «μπαμ» για τα φεστιβάλ των κόμικ από το ’16. Η σχέση του ίδιου με τα κόμικ έχει βαθιές ρίζες. Έχοντας μία αγάπη από πολύ μικρή ηλικία για ό,τι έχει να κάνει με την εικόνα και «τα εικαστικά και οπτικά ερεθίσματα. Θυμάμαι ότι ο πατέρας μου, συλλέκτης και ο ίδιος, μού πήρε ένα «Μίκυ Μάους» σε κάτι διακοπές και είπα ότι εγώ θα κάνω συλλογή κόμικ και κάπως έτσι χτίστηκε αυτό». To 2020 ξαναέγινε το Comic dom στην Αθήνα, μετά από έναν χρόνο απουσίας, εξαιτίας της πανδημίας. «Λόγω και της απουσίας των υπόλοιπων φεστιβάλ, ήταν απίθανα πάρα πολύς ο κόσμος. Δεν μπορώ να το υπολογίσω αριθμητικά πώς ήταν, αλλά έβλεπα ότι δεν μπορούσαμε να πάρουμε ανάσα. Φεύγαμε το βράδυ και ήμασταν με κομμένα τα πόδια από την κούραση. Το πόσο είχαμε μιλήσει! Είχαμε όλοι κάτι σέξι φωνούλες μετά, βραχνιάζαμε, κάναμε, ράναμε… Υπάρχει μία τάση στήριξης. Είναι λίγο σαν το ετήσιο προσκύνημα μας. Ήταν, ας πούμε, μία τριήμερη γιορτή, γι’ αυτό και μετά είχαμε μία μίνι καταθλιψούλα τις επόμενες μέρες κι όχι μόνο για τους άλλους δημιουργούς, αλλά για τον κόσμο που σε ακολουθεί, γιατί μοιράζεσαι το ό,τι έχεις παράξει μέσα σ’ αυτό το διάστημα. Δηλαδή έχει πάντα όμορφα συναισθήματα». Φωτογραφία του Ανέστη Μαυρομμάτη- Παρασίδη από το Comic dom 2021, τραβηγμένη από τον φακό του Ορέστη Βλάχου. Πράγματι, πέρασε πολύς κόσμος τυχαία από την συγκεκριμένη πλατεία και το φεστιβάλ. Είχε πολλούς επισκέπτες και περαστικούς από το κέντρο της Αθήνας. Το «Inner Forest» του Ανέστη το πήραν και πολλοί τουρίστες, γιατί είναι χωρίς λόγια. Το έπαιρνε και κόσμος που «απλά περνούσε από εκεί. Δεν πιστεύω ότι ο κόσμος έρχεται σ’ αυτά τα φεστιβάλ, επειδή είναι αναγνώστης κόμικς. Νομίζω ότι απλά υπηρετεί μία τάση κι αυτή έχει να κάνει με την στήριξη αυτών των event και με την στήριξη των καλλιτεχνών. Μπορεί ακόμα και με το ότι είναι κουλ να πηγαίνεις σε τέτοια φεστιβάλ». Ο Ανέστης έχει συμμετάσχει και σε φεστιβάλ του εξωτερικού. Δεν πρόλαβε να πάει σε πολλά, βέβαια, λόγω κορωνοϊού, αλλά έχει πλέον και μία εικόνα της κατάστασης και εκτός Ελλάδος. Υπάρχει, απ’ ότι μου είπε, μία ιδιαιτερότητα στην Ελλάδα, που δεν υπάρχει αλλού: «ο κόσμος μάς στηρίζει και είναι πολύ όμορφο αυτό. Είναι λίγο αμφίδρομο, δηλαδή από τη μία είσαι στην Ελλάδα που δεν την παλεύεις, έτσι κι αλλιώς, αλλά από την άλλη, όλος ο κόσμος δεν την παλεύει, οπότε έρχεται και τα στηρίζει αυτά». Αντίστοιχο φεστιβάλ στο Βερολίνο δεν έχει καν κόσμο ή ακόμη και της Ανγκουλέμ, που είναι τεράστιο, «γιατί εκεί δεν έχεις αυτό με τον καλλιτέχνη, που θα πας να τον συναντήσεις στο τραπεζάκι του και να του πεις «Δεν μου αρέσει αυτό! Τι υλικά χρησιμοποιείς; Τρέχουνε οι μύξες σου πάνω στα prints σου». Είναι πιο απρόσωπα. Είναι λίγο για stars, κάπως έτσι». Και πάλι το οπτικό κομμάτι φαίνεται να παίζει ρόλο την απόφαση του Ανέστη να ασχοληθεί με τα κόμικ. Στην αρχή, διάβαζε Αστερίξ και δεν μπορούσε να ξεκολλήσει από τα δέντρα. Όταν πλέον ανακάλυψε και τους ευρωπαϊκούς καλλιτέχνες, όπως τον Moebius, τον Manara κ.α. (και πάλι μέσω της Βαβέλ), άρχισε να αντλεί στοιχεία που άμεσα ή έμμεσα τον βοήθησαν να δημιουργήσει το δικό του στυλ. «Δηλαδή μπορεί να έβρισκα κάτι που με έλκυε για κάποιο λόγο και το παρατήρησα τόσο πολύ, ώστε μετά, επίσης με κάποιο τρόπο, με διάφορες διαδικασίες, να μπήκε και στην δουλειά μου» και, κάπως έτσι, έφτασε να δημιουργήσει το «Inner Forrest», κάτι πολύ διαφορετικό σχεδιαστικά από τα «Μίκυ Μάους» που αποτέλεσαν την πρώτη του επαφή με το κόμικ. Ο Ανέστης ξεκίνησε να βλέπει πιο επαγγελματικά τα κόμικς, όταν εντάχθηκε στην ανεξάρτητη ομάδα δημιουργών κόμικ «Inkkorekt»(inkorrekt: 2006 (inkorrekt-comics.blogspot.com) στα δεκαεφτά του. Σήμερα «Inkorrekt» δεν υπάρχει. Στην θέση της δημιουργήθηκε, όμως, το Comic N’ Play από άτομα που συμμετείχαν πριν στην ομάδα αυτή των φίλων των κόμικς, από κοινού με τον σύλλογο «Ελληνικού Συλλόγου Φίλων Ιστορίας και Παιχνιδιών Στρατηγικής» και την εκδοτική Ένατη Διάσταση. Το κόμικ του Ανέστη «Inner Forest» Η γελοιογραφία δεν είναι κόμικ. Είναι συχνή παρανόηση. Ούτε τα κόμικς είναι απαραίτητα κωμικά. Εκείνο που διακρίνει τα κόμικς είναι η χρονικότητα τους, η δράση, δηλαδή κάτι γίνεται, «από εδώ- εδώ κάτι έχει συμβεί». Το κόμικ προϋποθέτει σκηνοθεσία, πλοκή, ουσιαστικά μία διαδοχή καρέ, μία αφήγηση μέσα από εικόνες. «Μια σελίδα μόνη, ακόμη κι αν έχει κείμενο και λέει: «Γεια σου Γκάρφιλντ!», δεν είναι κόμικ!» Έφη Θεοδωροπούλου Η Έφη Θεοδωροπούλου πιστεύει ότι πάντα θα υπάρχει κόσμος στα φεστιβάλ, δημιουργοί και επισκέπτες, οι οποίοι θα επιλέγουνε τα πιο mainstream. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα κόμικ μαζοποιούνται. «Υπάρχει το αντίστοιχο κοινό και είναι αρκετά μεγάλο, αλλά παρόλα αυτά υπάρχει και το άλλο κοινό που δεν θέλει το mainstream, θέλει το πιο εναλλακτικό, το πιο εικαστικό και θα ταυτιστεί μ’ αυτό. Οπότε νομίζω ότι πάντα θα υπάρχει κοινό που θα στηρίζει την οποιαδήποτε πλευρά». Πριν αγοράσω ένα κόμικ, μ’ αρέσει να διαβάζω τις πρώτες σελίδες. Η προσέγγιση της Έφης είναι κάπως διαφορετική: «στην αρχή, θα επιλέξω κάτι, γιατί θα μου κεντρίσει το ενδιαφέρον καλλιτεχνικά. Ή ακόμη και για να μάθω κι εγώ κάποια πράγματα παραπάνω που θα μπορέσω να τα βάλω και στα δικά μου σχέδια. Προσωπικά πιστεύω πιο πολύ μου κεντρίζει το ενδιαφέρον το σχέδιο και μετά το concept του βιβλίου. Παρόλ’ αυτά, την έχω πατήσει πολλές φορές, γιατί έχω δει κάποιες δουλειές οι οποίες δεν με είχανε κερδίσει εξ αρχής σχεδιαστικά, αλλά όταν τις διάβασα, ενθουσιάστηκα, όπως επίσης έχω δει πολλές δουλειές που σχεδιαστικά ήταν πολύ όμορφες, πολύ καλοδουλεμένες, αλλά σεναριακά, δεν είχανε κάτι σπουδαίο να δώσουνε». Σκίτσο της Έφης Θεοδωροπούλου που απεικονίζεται η ίδια κατά την καλύτερη μέρα της ζωής της. Αναρωτιέμαι πως είναι να ξεκινάει κανείς στον χώρο το κόμικ, ποια είναι τα πρώτα του βήματα. Άραγε, φαντάστηκες ποτέ ότι θα μπορέσεις ν’ ασχοληθείς επαγγελματικά; Είναι και μία χώρα η Ελλάδα, που δεν εύκολο να επιλέξει κανείς να γίνει καλλιτέχνης, ούτε βιοποριστικά, ούτε κοινωνικά. Η Έφη απαντάει πως πάντα ήθελε ν’ ασχοληθεί μ’ αυτό, όμως την πήγαινε λίγο πίσω αυτός ο φόβος ότι είναι δύσκολο και ότι ίσως να μην υπάρχει η εκτίμηση που θα ‘πρεπε να υπάρχει για την τέχνη, ειδικά αυτή των κόμικ: «Για πολλούς είναι αυτό το «Έλα μωρέ τι κάνεις; Ζωγραφίζεις. Σιγά!». Οπότε όταν υπάρχει αυτή η αντιμετώπιση, κομπλάρεις και λες: «τώρα που πάω εγώ;». Σιγά- σιγά, όμως, όταν άρχισε να βλέπει την πρόοδο και την ανταπόκριση του κόσμου, αποφάσισε ότι θέλει να συνεχίσει να το κάνει όλο αυτό. Η δημιουργία κόμικ είναι μία εργασία που απαιτεί κλείσιμο στο σπίτι, αρκετές ώρες στο γραφείο σου, απομόνωση. Ωστόσο, «το να δουλεύεις από το σπίτι είναι μία άνεση, αλλά είναι και μεγάλη παγίδα, γιατί, εάν δεν είσαι πολύ πειθαρχημένος, μπορεί να ξεφύγεις πολύ από τους χρόνους». Το 2020 έγιναν προσπάθειες να μην ακυρωθούν τα φεστιβάλ, αλλά να πραγματοποιηθούν online. Δεν είναι, ωστόσο, τα ίδιο. «Για την ακρίβεια, δεν έχει καμία σχέση». Είναι ένα παυσίπονο, σύμφωνα με την Έφη, αλλά δεν έχει καμία σχέση με το να παίρνεις μέρος σε φεστιβάλ. «Είναι πολύ σημαντικό να έρχεσαι σ’ επαφή με τον κόσμο που εκτιμάει την δουλειά σου, να γνωρίζεις και να σε γνωρίζει νέος κόσμος. Νομίζω τα online δίνουν μια δυνατότητα στον κόσμο να δει κάποια πράγματα, αλλά δεν είναι το ίδιο πράγμα». Τα πρώτα επεισόδια του «3isters» κυκλοφόρησαν αρχικά μέσω της πλατφόρμας socomic.gr, πριν προστεθούν κι άλλα και γίνει βιβλίο. Ήταν και υποψήφιο για τα βραβεία της κατηγορίας «Καλύτερα Ελληνικά Κόμικς του 2019» από την Ακαδημία Βραβείων των Ελληνικών Κόμικ. Στην εικόνα, το εξώφυλλο του κόμικ και μία από τις σελίδες του που δημοσιεύτηκε στο socomic.gr Σταύρος Κιουτσιούκης «Στην πορεία, γενικά, ό, τι συναντούσα από κόμικ μού τραβούσε την προσοχή και αυτό που κατανοώ τώρα, όντας, ας πούμε, μεγάλος, είναι ότι μου έπαιρνε περισσότερο χρόνο απ’ ότι στους φίλους μου να διαβάσω ένα κόμικ. Δηλαδή στεκόμουν πάρα πολύ στην εικόνα, την μελετούσα». Ο Σταύρος Κιουτσιούκης τύπωνε μέχρι και πρόπερσι περίπου τουλάχιστον μία αυτοέκδοση τον χρόνο, μέσω της imprint εκδοτικής zart_corps –ναι! zart, όπως «ο ήχος της πορδούλας». Το πήρε πιο ζεστά, όμως, όταν γνώρισε σαν φοιτητής μία παρέα που δημιουργήθηκε με πρόθεση να κάνει μία έκθεση κόμικ. Από την Φιλοσοφική σχολή του ΑΠΘ, στην Αρχιτεκτονική, για μια χρονιά στο Βασιλικό Θέατρο, στο Γαλλικό Ινστιτούτο, και έκτοτε στην Αποθήκη Γ’ του Λιμανιού Θεσσαλονίκης. Εκτός από τους χώρους που φιλοξενήθηκε η έκθεση του Comic N’ Play, κι άλλα πράγματα έχουν αλλάξει από τότε που πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά, μα κυρίως, ο κόσμος. Σκίτσο του Σταύρου Κιουτσιούκη, που απεικονίζει τον ίδιο ν’ αντιμετωπίζει ένα δίλλημα. «Τα πρώτα χρόνια ήταν πολύ «geeky» το κοινό και το υλικό μας, οπότε είχαμε ένα κοινό που έμοιαζε λίγο, σε εισαγωγικά -χαριτωμένα- περιθωριακό». Τώρα είναι πιο ευρύ το φάσμα. Βέβαια, έχει χαθεί κι ένα ποιοτικό ζήτημα, ότι εκείνο το κοινό ήξερε, για τι ερχότανε. Το κοινό που έρχεται τώρα πολλές φορές δεν γνωρίζει καν τι διαφοροποιεί το σκίτσο από τα κόμικ, «παρόλ’ αυτά, εμείς το θέλουμε, γιατί πρέπει να μάθει και να κερδίσει και να κερδίσουμε κι εμείς. Κι όχι χρήματα, να κερδίσουμε ανταλλαγή τέχνης». Το comic n play είναι η μόνη έκθεση κόμικ στην Ελλάδα που πρώτον είναι αμιγώς έκθεση με ιστορίες κόμικ. Δεν εκθέτει ένα σκίτσο ή μία σελίδα, αλλά ολόκληρη την δισέλιδη/ τετρασέλιδη ιστορία και δεύτερον στηρίζει αμιγώς του ερασιτέχνες. Γνωρίζω ήδη πως εκτός από δημιουργός, ο Σταύρος είναι και διοργανωτής του Comic N’ Play, μαζί με τους Νίκο Δαλαμπύρα και Πάνο Κρητικό, εκδότες τις Ένατης Διάστασης και φυσικά, πρώην μέλη της «Inkorrekt». Ένα ακόμη κομμάτι της σχέσης με το κόμικ, λοιπόν, μαθαίνω πως είναι η διάδοση του. «Είναι προσωπική αγωνία. Επειδή ακριβώς ξεκίνησε από τα φοιτητικά χρόνια να θέλω να ζήσω μέσα από τα κόμικ και διαπίστωνα ότι δεν υπήρχε αυτή η δυνατότητα λόγω μικρού κοινού, αποφάσισα ότι θέλω να το διαδώσω. Όταν έγινε και καθαρά επαγγελματικό, επέμεινα περισσότερο και μ’ ενδιέφερε και γιατί έχει βιοποριστικό νόημα για μένα, αλλά και επειδή έχει αξία να γνωρίσει ο Έλληνας την τέχνη. Δυστυχώς, το πρόβλημα στην Ελλάδα, το χοντρό πρόβλημα στην Ελλάδα, με το κόμικ είναι ότι ακόμα έχουν την ρετσινιά του παιδικού, τα θεωρεί ο κόσμος παιδικά. Άρα το ζητούμενο είναι να το κάνουμε γνωστό ως ενήλικο υλικό, ως κάτι που αφορά μεγάλους, ως κάτι που μπορεί να θεωρηθεί μία υψηλή τέχνη». Το ελληνικό κοινό δηλαδή δεν έχει «κομιξοπαιδεία», όπως παίρνω το θάρρος να την ονομάσω. Δεν πειράζει. Την αποκτά τώρα. Από το κοινό, περνάμε στους καλλιτέχνες. Απ’ ότι φαίνεται, στην Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια, δημιουργείται μία σχολή κόμικς. Έχει πολλά στοιχεία μιμητισμού των ευρωπαϊκών, των αμερικανικών και άλλων προτύπων: «δεν μπορώ να πω ακόμα ότι έχουμε αμιγώς μία σχολή, αλλά σίγουρα έχουμε κάποιους καλλιτέχνες, οι οποίοι φτιάχνουν κάτι δικό τους, που ίσως όλοι αυτοί μαζί δημιουργήσουν έναν χαρακτήρα». Θίγω το ζήτημα της λογοκρισίας. Η απάντηση στην αρχή φάνηκε αρνητική, αλλά δεν είχε μπει ακόμη τελεία. Μπορεί να μην υπάρχει η παραδοσιακή λογοκρισία, υπάρχει, όμως, «η λογοκρισία των social» και αφορά σε δύο επίπεδα. Το πρώτο δεν είναι άλλο από το πολιτικό σκίτσο και την γελοιογραφία. Το δεύτερο είναι, γενικότερα, το κομμάτι με τον ερωτισμό, ένα κομμάτι που απασχολεί και τον Σταύρο περισσότερο και το οποίο βρίσκει και λίγο ασαφές. «Κατά καιρούς εκτίω ποινές των social και ταυτόχρονα σκρολάρω και βλέπω έναν σκιτσογράφο ξένο, ας πούμε, που φόρα- παρτίδα όλα και λέω τι γίνεται. Δεν νομίζω ότι όλες τις θηλές τις πιάνει ένας αλγόριθμος. Τις πιάνουν άνθρωποι που δεν γουστάρουνε να βλέπουνε, κι αυτό έχει να κάνει με τον πουριτανισμό που υπάρχει στην Ελλάδα». Και τότε, γιατί να επιλέξει το ερωτικό σχέδιο; «Γιατί μ’ αρέσει πάρα πολύ να νιώθω ότι κάνω μία μικρή επανάσταση μέσα από αυτό!». Συνήθως έχουμε τον έρωτα στο μυαλό μας μ’ έναν χυδαίο τρόπο. Ο Σταύρος τον ονομάζει «ερωτισμό του στριπτιτζάδικου». «Σκέφτομαι πολύ συχνά ότι δεν μπορεί ο ηδονισμός να προκύπτει μόνο από τέλεια σώματα. Ο ερωτισμός και ο ηδονισμός ανήκουν σε όλους και όλα! Κι επειδή οι χαρακτήρες μου είναι άνθρωποι της καθημερινότητας δικαιούνται να’ χουν και πλάκα, δικαιούνται να έχουν τα νεύρα τους, δικαιούνται να πουν μια κουβέντα παραπάνω, οπότε όλο αυτό μπαίνει στο πακέτο του χιούμορ κι έτσι γίνεται το αποτέλεσμα». Λίγα από τα κόμικ του Σταύρου Κιουτσιούκη. Το «Πώς να το κάνετε σ’ ένα φιατάκι» έχει εκδοθεί από την imprint εκδοτική της 9ης Διάστασης, την Zart_Corps -ναι, zart όπως κάνει η πορδούλα! Στο πρώτο Comic n Play δεν είχε καν πάγκους, είχε μόνο το θέμα της έκθεσης στους τοίχους. «Εγώ ήμουν από αυτούς που ζητούσα να υπάρχει και bazaar, διότι θεωρώ ότι το κόμικ, καλό να εκτίθεται, απλά το κόμικ είναι κάτι που πρέπει να πάρεις σπίτι σου». Με τα χρόνια, εμφανίστηκε ένας μεγάλο πάγκος με fanzines – που δεν ήταν και πολλά στην αρχή. Κάποια ήταν δωρεάν, κάποια σε συμβολικές τιμές και «δεν κέρδιζε κανείς επί της ουσίας, κέρδιζε μόνο η τέχνη. Όμως, στην πορεία υπήρχε αυτή η ανάγκη, γιατί το κόμικ πρέπει να το παίρνεις σπίτι σου. Το κόμικ δεν είναι για τον τοίχο». *Η Χρυσούλα Κονταράκη είναι φοιτήτρια Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ στο ΑΠΘ **Οι συνεντεύξεις εκπονήθηκαν στο πλαίσιο εργασίας για το μάθημα αφηγηματικής δημοσιογραφίας της κυρίας Νικολαϊδου, για το τμήμα Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ,ΑΠΘ. Πηγή
  7. Ο πολυγραφότατος, ταλαντούχος και πάντα προσηλωμένος στην αγαπημένη του θεματολογία, Θεσσαλονικιός κομίστας Σταύρος Κιουτσιούκης, ξαναχτυπά με ακόμα ένα μικρό άλμπουμ, που φέρει τον τίτλο “Δρακουλίτσα: Μακάβρια στριπάκια με μία εσάνς απέθαντου ερωτισμού…” και κατά κάποιον τρόπο μάς συστήνει έναν νέο χαρακτήρα, που μπορεί να είναι απέθαντος, διατηρεί, όμως, τα kinky χαρακτηριστικά που διέπουν συνήθως τους ζωντανούς. Όπως αποκαλύπτει κι ο ίδιος ο τίτλος, το κόμικ κινείται στον τομέα των βαμπίρ, τα οποία έχουν κι εκείνα δικαίωμα στην σεξουαλική απόλαυση, και ουσιαστικά παραθέτει μία σειρά από στριπάκια, τα περισσότερα μονοσέλιδα, που εκτείνονται από ένα, μέχρι και τέσσερα καρέ το πολύ. Αν και δηλώνω προσκείμενος στο ρεύμα, πάνω στο οποίο κινείται ο δημιουργός, εντούτοις εδώ δεν μπορώ να πω ότι έμεινα απόλυτα ικανοποιημένος. Ομολογώ ότι η ιδέα να συνδυαστεί ένα φετίχ, με το μακάβριο στοιχείο που προκαλούν οι απέθαντοι, είναι αρκετά εμπνευσμένη και θα μπορούσε να δουλέψει με πρωτοτυπία. Δυστυχώς, όμως, τα στριπ που παρατίθενται ήταν κάπως ανέμπνευστα και στερούνταν του ποιοτικού κωμικού στοιχείου, που μας έχει συνηθίσει ο Κιουτσιούκης. Λίγα ήταν εκείνα που κατάφεραν να κερδίσουν το χαμόγελό μου, ενώ τα περισσότερα τα βρήκα κάπως επίπεδα κι άνοστα. Βέβαια, αυτή είναι μία προσωπική εκτίμηση και σε καμία περίπτωση δεν προσπαθώ να αποτρέψω κάποιον από το να διαβάσει το παρόν άλμπουμ. Άξιο λόγου είναι, επίσης, το γεγονός ότι βλέπουμε (κι εδώ) τον ίδιο τον δημιουργό να συμμετέχει μέσα στο κόμικ του. Εν κατακλείδι, είναι ένα κόμικ, το οποίο θα το πρότεινα στους φίλους του δημιουργού, ο οποίος νομίζω ότι εδώ δεν ήταν στα… κέφια του. Οι υπόλοιποι ας το διαβάσουν με δική τους ευθύνη. Να αναφέρουμε ότι το κόμικ έχει χαρακτηριστεί από την εκδοτική (ή από τον δημιουργό) κατάλληλο για αναγνώστες άνω των 18 ετών. Ο εικαστικός τομέας δεν έκρυβε εκπλήξεις στον υποψιασμένο αναγνώστη. Το σχέδιο είναι αυτό που χαρακτηρίζει την γραμμή του δημιουργού, είναι καθαρό, ενώ βοηθάει στην κωμική αποτύπωση του σεναρίου (του στριπ στην προκειμένη περίπτωση). Όσον αφορά τον χρωματισμό, έχει υιοθετηθεί (κι εδώ) μία όμορφη παλέτα από απαλά χρώματα, που είναι απολύτως ξεκούραστα στο μάτι. Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι κάνει μία αντίθεση, σε σχέση με το μακάβριο θέμα που είχε να διαχειριστεί. Θα το ήθελα λίγο πιο dark για να ταιριάζει με το σύνολο. Η έκδοση έχει μικρό μέγεθος και στενόμακρο φορμάτ, ό,τι πρέπει για να φιλοξενήσει μία τέτοια σειρά από στριπ. Το χαρτί είναι ματ και σχετικά παχύ, το εξώφυλλο είναι ανθεκτικό, πλαισιωμένο με ένα κίτρινο χρώμα που μου άρεσε αρκετά, ενώ κανένα παράπονο δεν έχω κι από την κόλληση στην ράχη. Την ονομαστική τιμή των 7,50€ την βρήκα λίγο “αλμυρή” για ένα τέτοιο έντυπο, αλλά αν αναλογιστούμε τις αυξήσεις που έχουν γίνει στο χαρτί την τελευταία περίοδο, θα την δικαιολογήσω. Το συνοδευτικό υλικό λάμπει δια της απουσίας του. Αφιέρωμα στον Σταύρο Κιουτσιούκη Αφιέρωμα στην εκδοτική
  8. Το πρωταγωνιστικό ζευγάρι είναι δύο απέθαντα, αιμοβόρα βαμπίρ με κοφτερούς κυνόδοντες. Η Δρακουλίτσα και ο παρτενέρ της απολαμβάνουν τον απέθαντο έρωτά τους στο δεύτερο 18+ αλμπουμάκι της ομώνυμης σειράς που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Jemma Press. Δημιουργός, βέβαια, της ανεπιτήδευτα αισθησιακής Δρακουλίτσας και του τρυφερού παρτενέρ της, ο δημοφιλής στο σοσιαλμιντιακό κοινό Σταύρος Κιουτσιούκης. Ο Κιουτσιούκης δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Παραγωγικότατος και ευρηματικός, έχει συνδεθεί όσο κανείς άλλος στην Ελλάδα με το ερωτικό χιουμοριστικό κόμικς. Εδώ και πάνω από μια 15ετία μάς έχει προσφέρει κόμικς όπως το «Yellow Boy», ο «Δεξιοτέχνης», «Το Μεγάλο Μπανιστήρι», τα «Πατουσάκια» κ.ά., ενώ από τεχνοτροπικής άποψης το ιδιαίτερο καρτουνίστικο στιλ του είναι αμέσως αναγνωρίσιμο. Θεματολογικά, τα σκίτσα και τα στριπάκια του Σαλονικιού σκιτσογράφου κινούνται ανάμεσα στο γλυκά συναισθηματικό από τη μια πλευρά και στο σοφτ πορνογραφικό από την άλλη, χωρίς όμως ποτέ να γίνονται χυδαία. Και πάντα με σεβασμό στο γυναικείο φύλο, στη γυναικεία επιθυμία και σε όλους τους τύπους των σωμάτων, στο πλαίσιο της συμπερίληψης. Το πρωταγωνιστικό ζευγάρι που εμφανίζεται στα δύο (μέχρι στιγμής) άλμπουμ με τον τίτλο «Δρακουλίτσα», φαινομενικά είναι ένα ανέμελο ζευγαράκι δύο πολύ ερωτευμένων στρέιτ νέων ανθρώπων, που χαίρονται ισότιμα τον έρωτά τους και περνάνε την καθημερινότητά τους κάνοντας σεξ, χουχουλιάζοντας στο κρεβάτι, βλέποντας πορνό και ξανακάνοντας σεξ. Η διαφορά με εμάς τους κοινούς θνητούς είναι ότι πρόκειται για… βαμπίρ. Δύο απέθαντα, αιμοβόρα βαμπίρ με κοφτερούς κυνόδοντες που, όταν δεν κάνουν σεξ, βγαίνουν τις νύχτες για να πιουν αίμα, ακούνε… Γιάννη Βαμπάριο (!) και στα… Δρακούλουμα πετάνε χαρταετό! Ποια είναι όμως η εκδοτική ιστορία της Δρακουλίτσας; Πάνε περίπου δύο χρόνια από όταν η ηρωίδα μετακόμισε στο κάστρο. Ήδη όμως πριν μπορούσες να τη δεις στα καρτούν και τα στριπάκια του Κιουτσιούκη, χωρίς πάντοτε έκδηλη τη βαμπιρική της ιδιότητα. Την πρώτη της ουσιαστικά εμφάνιση την έκανε τον Δεκέμβριο του 2020 στο κόμικς «Τρόμος» (Ένατη Διάσταση). Τα όριτζινς του θρύλου της θα τα ανακαλύψουμε στις πέντε τελευταίες σελίδες του τωρινού άλμπουμ. Όσο για το μέλλον των αισθησιακών περιπετειών της; «Η Δρακουλίτσα ήρθε για να μείνει. Ως παντοτινή αγάπη θα συνεχίζεται στο διηνεκές», μας αναφέρει ο δημιουργός της. Η «Δρακουλίτσα» είναι αξιολάτρευτη, ακριβώς γιατί είναι ακομπλεξάριστη. Είναι γλυκιά, ρομαντική, συχνά διψασμένη για αίμα και ακόμη συχνότερα… για σεξ. Με την προτροπή «Δάγκωσέ με», το αλμπουμάκι απευθύνεται, εκτός των άλλων, και στους φαν των αναπάντεχα καμένων λογοπαίγνιων με τα οποία ο Σταύρος Κιουτσιούκης δεν έχει πάψει να μας ξαφνιάζει. Και το σχετικό link...
  9. Ο Σταύρος Κιουτσιούκης έκανε το ντεμπούτο του στον άπονο αυτό κόσμο το 1978, παιδί της κομιξομάνας Θεσσαλονίκης. Έπιασε το μολύβι από μικρή ηλικία, προσπαθώντας να αντιγράψει τους ήρωες της Disney. Μια μέρα, ενώ διάβαζε απορροφημένος το πιο πρόσφατο τεύχος της Βαβέλ, μπήκε κατά λάθος στο ΑΠΘ. Όταν βγήκε μετά από μερικά χρόνια, κρατούσε στα χέρια του ένα πτυχίο φαρμακοποιού. Ποτέ όμως δεν άφησε εκείνο το μολύβι και στα 19 του έγινε μέλος μιας ομάδας νέων δημιουργών, που αργότερα εξελίχτηκε στην εκδοτική 9η Διάσταση, μέσω της οποίας συμμετείχε στο συλλογικό Ανόργανη Ύλη. Άλλα πρώιμα έργα του είναι τα 0 (2002), με τον Γιώργο "Trashman" Τσούκη, και το ΛΑ.ΛΟΥΜ (2003). Το πρώτο «επίσημο» κόμικ του εν τω μεταξύ ιδιοκτήτη φαρμακείου ήρθε το 2005. Ήταν ένα αισιόδοξο, χαρωπό στριπάκι, με τίτλο εμπνευσμένο από το θρυλικό Yellow Kid του Richard F. Outcault. Το Yellow Boy, μέχρι την ώρα που πληκτρολογούνταν αυτές οι υψηλής λογοτεχνικής αξίας αράδες, μετρούσε τέσσερα άλμπουμ και είναι αναμφίβολα ο γνωστότερος χαρακτήρας του Κιουτσιούκη. Στο φαρμακείο είχε πλέον μπει λουκέτο και ο Κιουτσιούκης είχε καβαλήσει μια από τις 12 βέσπες του για να κατακτήσει τον κόσμο των κόμικς. Από τις δημιουργίες/συμμετοχές των επόμενων χρόνων, ξεχωρίζουν οι Ιππότες (2009), σε σχέδιο του Κώστα Τζωρτζακάκη. Ακολούθησαν τα πρώτα του ερωτικά κόμικς, ήτοι τα Βυζιά (2013) και ο Δεξιοτέχνης (2014). Τα κόμικς αυτά και πολύ περισσότερο τα πιο πρόσφατα Νικολέτ (2016) και Πατουσάκια (2018), τον έχουν κάνει γνωστό σε ένα ευρύτερο κοινό. Ο Κιουτσιούκης έχει μια από τις μεγαλύτερες βιβλιογραφίες της εγχώριας σκηνής και συνεχίζει να σκαρφίζεται ιστορίες διαρκώς. Στα πιο πρόσφατα πονήματά του συμπεριλαμβάνονται Η τσαλακωμένη ουρά (2016), ένα κάπως διαφορετικού ύφους κόμικ σε σχέδιο της Έφης Θεοδωροπούλου, και το ζομπιάρικο Έχεις πεθάνει για μένα (2018). Α, και ένα web-strip με το διασημότερο κρανίο της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Σύμφωνα με συνέντευξή του, οι μεγαλύτερες επιρροές του έρχονται από μια μεγάλη γκάμα ξένων και Ελλήνων δημιουργών, όπως οι Γιάννης Καλαϊτζής, Γιώργος Τσούκης, Édika, Will Eisner, Gotlib και Reiser.
  10. Την χρονιά που μας πέρασε έκανε κόμικ, έκανε γελοιογραφικό sketchbook, συνέβαλλε στην δημιουργία ενός “μουσικού” ημερολογίου, καθώς επίσης επιμελήθηκε και μία σειρά από πόστερ (τα οποία δεν τα χωράει το σκάνερ μου για να τα παρουσιάσω ). Ε, ήρθε η ώρα να κάνει κι ένα δικό του ημερολόγιο γραφείου. Ο ταλαντούχος Θεσσαλονικιός δημιουργός Σταύρος Κιουτσιούκης, δημιουργεί, λοιπόν, ένα καλαίσθητο κι άκρως πικάντικο μηνιαίο ημερολόγιο, το οποίο είναι εμπνευσμένο από τις λάγνες ορέξεις δώδεκα νέων κοριτσιών, οι οποίες αναζητούν την ηδονή μακριά από τα αντρικά βλέμματα. Πρόκειται, δηλαδή, για τον απόλυτο φόρο τιμής στην αυτοϊκανοποίηση. Κάθε σελίδα είναι κι ένας μήνας, χωρισμένος σε εβδομάδες, με μία καλαίσθητη κομιξική γραμματοσειρά, ενώ δίπλα του έχει ένα κορίτσι που επιδίδεται σε κάπως πιο… προσωπικές ενέργειες και σκέφτεται άκρως αισθησιακά. Σχεδιαστικά το στυλ του δημιουργού δεν κρύβει εκπλήξεις. Τα κορίτσια είναι έτσι όπως ακριβώς περιμέναμε να είναι. Με γήινα χαρακτηριστικά κι όχι κατηγορίας μοντέλου. Κορίτσια της διπλανής πόρτας. Με αυτόν τον τρόπο αποδίδεται το σωστό ρεαλιστικό στοιχείο. Εν κατακλείδι, μιλάμε για ένα ημερολόγιο που σίγουρα δεν απευθύνεται σε ανήλικα άτομα, οπότε θέλει ιδιαίτερη προσοχή πού θα τοποθετηθεί. Από εκεί και πέρα προτείνεται στους λάτρεις της δουλειάς του δημιουργού, αλλά και σ’ εκείνους ή εκείνες που έχουν kinky διάθεση. Η έκδοση είναι τίμια και υπόσχεται ότι δεν θα πάθει τίποτα όλο τον χρόνο που θα μας κάνει συντροφιά. Το χαρτί είναι πολυτελές και παχύ, ενώ το δέσιμο των σελίδων γίνεται με σπιράλ, για να είναι εφικτό το γύρισμα υπό γωνία 360°. Τέλος, το χαρτόνι που βρίσκεται στο οπισθόφυλλο είναι κατασκευασμένο με τέτοιον τρόπο, ώστε να μπορεί να τσακίζει για να δημιουργεί την απαραίτητη βάση που απαιτείται για να σταθεί το ημερολόγιο σε οποιαδήποτε λεία επιφάνεια. Αυτό που κάνει εντύπωση είναι το γεγονός ότι δεν αναφέρονται επιπλέον στοιχεία της εκδοτικής, που μας οδηγεί στο (επισφαλές) συμπέρασμα ότι πρόκειται γι’ αυτοέκδοση. Βέβαια, αν συγκρίνουμε το συγκεκριμένο ημερολόγιο με το άλλο… το “άθλιο” ( ) οι ομοιότητες είναι εκπληκτικές. Υποψιάζομαι, λοιπόν, ότι μπορεί να έχει βάλει το χεράκι της και η “Ένατη Διάσταση”. Αφιέρωμα στον Σταύρο Κιουτσιούκη
  11. Οι ψαγμένοι του χώρου των κόμικς, αλλά και της rock σκηνής, σίγουρα θα γνωρίζετε την “Ένατη Διάσταση” και τον ιντερνετικό ραδιοφωνικό σταθμό “1055Rock”. Ο Νίκος (Δαλαμπύρας) κι ο Αλέξης (Αναστασιάδης), δύο "Άθλιοι Γιοι", θέλοντας να επισφραγίσουν και να γιορτάσουν την εικοσαετή τους γνωριμία, αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν ένα καλαίσθητο ημερολόγιο γραφείου, το οποίο και θεωρούν “Το πιο άθλιο ημερολόγιο για το 2022”. Εμείς, φυσικά, έχουμε αντίθετη άποψη. Σκοπός τους είναι να συνδυάσουν την αγάπη τους για τα κόμικς, με μερικά τραγούδια που έμειναν στην ιστορία. Έτσι, επιστράτευσαν το πενάκι του ταλαντούχου Θεσσαλονικιού δημιουργού Σταύρου Κιουτσιούκη, ο οποίος είναι υπεύθυνος για τον εικαστικό τομέα του ημερολογίου. Τώρα, εύλογα, θα με ρωτήσετε πού κολλάει η rock μουσική σκηνή και θα έχετε και δίκιο. Κολλάει στο ότι κάθε μήνας παρουσιάζει, εκτός από τις ημέρες του (γιατί μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για ημερολόγιο ) κι ένα κλασικό rock τραγούδι, το οποίο αναφέρεται στον συγκεκριμένο μήνα. Μία πολύ έξυπνη και πρωτότυπη κίνηση, θα έλεγα. Έτσι, λοιπόν, τα τραγούδια που παρατίθενται για τον κάθε μήνα συγκεκριμένα είναι τα εξής: Ιανουάριος Φεβρουάριος Μάρτιος Απρίλιος Μάιος Ιούνιος Ιούλιος Αύγουστος Σεπτέμβριος Οκτώβριος Νοέμβριος Δεκέμβριος Προσωπική μου αίσθηση είναι ότι το συγκεκριμένο ημερολόγιο κάθε άλλο παρά άθλιο μπορεί να θεωρηθεί. Νομίζω ότι είναι must have για τους λάτρεις της καλής rock μουσικής και των κόμικς. Εννοείται, λοιπόν, πως προτείνεται σε αυτούς κι όχι μόνο. Η έκδοση είναι δεμένη με σπιράλ, ενώ το χαρτόνι που υπάρχει στο πίσω μέρος της μπορεί να τσακίσει, ώστε να μπορεί το ημερολόγιο να σταθεί επάνω σε μία λεία επιφάνεια. Η ποιότητα του χαρτιού είναι πολυτελής, ενώ το ίδιο το χαρτί είναι αρκετά παχύ. Στα δεξιά κάθε σελίδας βρίσκονται οι ημέρες του κάθε μήνα, χωρισμένες σε εβδομάδες (με μία όμορφη και κομιξική γραμματοσειρά), ενώ στα αριστερά υπάρχει το αντίστοιχο καρέ που αφορά το τραγούδι που αναφέρεται στον εκάστοτε μήνα. Και για όσους δεν το γνωρίζουν, οι υπεύθυνοι της έκδοσης αναφέρουν τα στοιχεία του άλμπουμ, από το οποίο προέρχεται, στο κάτω μέρος του κάθε καρέ. Αφιέρωμα στην εκδοτική Αφιέρωμα στον Σταύρο Κιουτσιούκη
  12. Όπως προαναγγέλλει το οπισθόφυλλο (λες κι εμείς δεν το υποψιαστήκαμε ) ο αγαπητός δημιουργός από την Συμπρωτεύουσα, ο Σταύρος Κιουτσιούκης, επανέρχεται στην σκηνή, δίνοντας στην δημοσιότητα (ακόμα) ένα φετιχιστικό άλμπουμ, το οποίο δίνει έμφαση στο αγαπημένο σημείο του σώματος των γυναικών (σύμφωνα με τις προτιμήσεις του ίδιου), που δεν είναι άλλο από τα… πατουσάκια. Το συγκεκριμένο πόνημά του κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2021 και δεν έχει την μορφή ενός κόμικ, πρόκειται για μία σειρά από μονοσέλιδα καρέ, τα οποία περιγράφουν με γλαφυρότητα το γυναικείο κορμί και ιδιαίτερα τα πόδια. Το κείμενο είναι ελάχιστο, καθώς περισσότερη βάση δίνεται στο εικαστικό κομμάτι, παρά στο συγγραφικό. Δικαιολογημένο, αν θέλετε την δική μου άποψη, από την στιγμή που δεν μιλάμε για ένα κανονικό σενάριο, αλλά περισσότερο για μία μορφή sketchbook - γελοιογραφίας. Και μιας κι αναφερθήκαμε στον εικαστικό τομέα, αυτός φέρει, φαρδιά – πλατιά, την υπογραφή του δημιουργού, καθώς δεν αλλάζει στο ελάχιστο από το καλλιτεχνικό του στυλ, το οποίο έχει υιοθετήσει όλα αυτά τα χρόνια που δραστηριοποιείται στον τομέα αυτό. Ο αναγνώστης θ’ απολαύσει καλοφτιαγμένες κοπέλες, μακριά από τα κόμπλεξ των επιταγών της εποχής, που θέλουν την γυναίκα να είναι αψεγάδιαστη, οι οποίες μπορεί ν’ ασχολούνται με “ενήλικες” δραστηριότητες, παράλληλα, όμως, βγάζουν προς τα έξω έναν χαρακτήρα που θα τον λέγαμε και καρτουνίστικο. Συμπερασματικά, το παρόν άλμπουμ, από την στιγμή που δεν αποτελεί ένα καθαρόαιμο κόμικ, προτείνεται στους θαυμαστές του δημιουργού (που θέλουν να έχουν όλες του τις δουλειές) και σε εκείνους που συμμερίζονται το φετίχ της ποδολαγνείας. Οι υπόλοιποι σίγουρα θα βρουν κάτι άλλο από τον Κιουτσιούκη να διαβάσουν. Αυτό που χτυπάει αμέσως στο μάτι όταν πιάνουμε στα χέρια μας την παρούσα έκδοση, είναι το μικρό της μέγεθος, το οποίο προσδίδει στο ανάγνωσμα μία αμαρτωλή αίσθηση. Αν και θα μπορούσε να είναι δεμένο με καρφίτσα, εντούτοις έχουμε θερμοκολλημένη ράχη, αρκετά στιβαρή. Το χαρτί είναι ματ και σχετικά παχύ, ενώ η εκτύπωση είναι τίμια, δεδομένου ότι τα χρώματα (λόγω της παλ υφής τους) δεν χρειάζονται μεγάλη πιστότητα. Όσον αφορά το συνοδευτικό υλικό, αυτό είναι εντελώς ανύπαρκτο, γεγονός που δημιουργεί αρνητική εντύπωση σε όλους εμάς τους ψυχαναγκαστικούς με το συγκεκριμένο θέμα. Αν και δεν συνηθίζω να γκρινιάζω για την τιμή ενός κόμικ, εδώ θα κάνω μία εξαίρεση και θα πω ότι την βρήκα σχετικά υψηλή. Προσωπικά πιστεύω ότι τα 6,50€ είναι ένα κόστος αρκετά “αλμυρό” για ένα τέτοιο άλμπουμ (που δεν είναι καθαρό κόμικ, που είναι μικρή έκδοση, που δεν έχει εξτραδάκια κ.ά.). Εννοείται, επίσης, ότι δεν χρειάζεται ν΄ αναφέρουμε ότι η παρούσα δουλειά ΔΕΝ απευθύνεται στις μικρές ηλικίες του αναγνωστικού κοινού. Αφιέρωμα στον Σταύρο Κιουτσικούκη Αφιέρωμα στην εκδοτική
  13. Τα αγαπημένα τραγούδια ξεχειλίζουν από εικόνες. Διαφορετικές για κάθε ακροατή. Εννιά δημιουργοί κόμικς περνούν από τη θέση του ακροατή στη θέση του σχεδιαστή τέτοιων εικόνων προσθέτοντας τη δική τους ενδιαφέρουσα καλλιτεχνική οπτική. «Δεν είναι λίγες οι φορές που ακούγοντας ένα αγαπημένο τραγούδι σκαρφιζόμαστε τη δική μας ιστορία που θα μπορούσε να το συνοδεύει. Ιστορίες που δεν είναι ποτέ ίδιες μεταξύ τους. Οι πολλαπλές ερμηνείες που δίνουμε σε ένα τραγούδι σε συνδυασμό με το μίνιμαλ στοιχείο του είναι και το γοητευτικό. Κάτι όμως ακόμα πιο γοητευτικό είναι η εικονοποίησή τους!», γράφει ο Λεωκράτης Ανεμοδουράς στο εντιτόριαλ του νέου περιοδικού «Μουσικά Καρέ» (εκδόσεις Μικρός Ήρως). Και κρίνοντας από το περιεχόμενο του περιοδικού, η εικονοποίηση δεν είναι μόνο γοητευτική αλλά και πανέμορφη και πανέξυπνη. «Τράβα βρε μάγκα» από την Αγγελική Σαλαμαλίκη Η ιστορία της σχέσης των κόμικς με τη μουσική βέβαια δεν είναι σημερινή αλλά κρατάει χρόνια. Την περιδιαβαίνει ο Θοδωρής Μανίκας στον πρόλογό του επισημαίνοντας τις πολλαπλές μορφές και εκφάνσεις αυτής της σχέσης: «Κόμικς ως artwork εξωφύλλων δίσκων αλλά και πολυσέλιδα κόμικς ως ένθετα σε δίσκους βινυλίου (από το θρυλικό εξώφυλλο του μέγιστου Crumb για το Cheap Thrills της Janis Joplin ώς το πόνημα του designer Στέργιου Δελιαλή για το δεύτερο και τελευταίο άλμπουμ των Poll). Κόμικς με βιογραφίες μουσικών και φανταστικές περιπέτειες που έχουν ως ήρωες σταρ της μουσικής (από τον Bob Dylan και τους Kiss ως τον Elvis και τον Αργεντινό σαξοφωνίστα Gato Barbieri). Ουκ ολίγα κόμικς και graphic novels, σχεδιασμένα ή/και σεναριογραφημένα από μουσικούς (από τον Charlie Watts ως τον Glenn Danzig και από όλους σχεδόν τους Grateful Dead ώς τον Nick Cave). Καλλιτέχνες που επιλέγουν ως εικόνα τους μια κομικσοειδή καρικατούρα […] Αφίσες, flyers συναυλιών και φεστιβάλ, προωθητικά διαφημιστικά υλικά κ.λ.π. Περιοδικά κόμικς και φανζίν, με μουσικές (συνήθως ροκ) θεματικές. Σειρές κινουμένων σχεδίων με πλείστες μουσικές αναφορές αλλά με συχνές “παρουσίες” διάσημων μουσικών στα καρέ των επεισοδίων τους (κορυφαίες, οι αμερικανικές σειρές The Simpsons και Beavis and Butt-Head)». «Don’t stop me now» των Queen από την Αρινέλλα Κοτσίκο Από όσα γράφει ο Θοδωρής Μανίκας, εξάγεται το συμπέρασμα ότι το επόμενο και πολύ αποφασιστικό βήμα προς την ολοκλήρωση αυτής της σχέσης δεν μπορεί να είναι άλλο από τη μεταφορά/προσαρμογή των κόμικς σε τραγούδια και το αντίθετο. Αυτό το δεύτερο υλοποιούν με μεγάλη επιτυχία οι εννιά δημιουργοί κόμικς που συμμετέχουν στα «Μουσικά Καρέ». Τον Μαύρο Γάτο του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, ένα τραγούδι «ανυπακοής» που σιγοψιθύρισαν ή βροντοφώναξαν πολλές γενιές νέων σε συναυλίες, πάρτι, πλατείες και πορείες, επιλέγει ο Θανάσης Καραμπάλιος που ακολουθεί κατά γράμμα τους στίχους του συνεπώνυμου του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Θανάση, με αποκορύφωμα τη σύλληψη του μποέμ Γάτου όταν «βγήκε σεργιάνι το χαφιεδοτσουρμό, αυτοί που αποτελούνε τον εθνικό κορμό». Ο «Μαύρος γάτος» του Βασίλη Παπακωνσταντίνου από τον Θανάση Καραμπάλιο Τους στίχους και τη μουσική του Freddie Mercury από το «Don’t stop me now» των Queen εικονογραφεί η Αρινέλλα Κοτσίκο επιτυγχάνοντας να αποδώσει ιδανικά τις στιγμές έκστασης και απόλαυσης μιας κοπέλας που νιώθει σαν «sex machine, ready to reload, like an atom bomb about to explode». Σε ένα από τα πιο γνωστά τραγούδια του Διονύση Σαββόπουλου, το «Δημοσθένους Λέξις», προσφέρει τις εικόνες του ο Περικλής Κουλιφέτης τοποθετώντας τον αφηγητή σε μια έρημη πόλη όπου «οι δρόμοι θα ´ναι αδειανοί κι η πολιτεία μου πιο ξένη, τα καφενεία όλα κλειστά κι οι φίλοι μου ξενιτεμένοι», για να σταθεί αμέσως μετά μπρος στην πύλη του ΕΑΤ-ΕΣΑ «με τις κουβέρτες στη μασχάλη, χωρίς Βουλή, χωρίς Θεό, σα βασιλιάς σ' αρχαίο δράμα». «Δημοσθένους Λέξις» του Διονύση Σαββόπουλου από τον Περικλή Κουλιφέτη Ο Νικόλας Κούρτης με την ιστορία του δίνει μορφή στην αγωνία, το ξεπέρασμα του φόβου, την ανάκτηση της αυτοεκτίμησης, την απελευθέρωση και την απογείωση του εαυτού από το «I am the Fire» των Halestorm, ενώ ο Σταύρος Κιουτσιούκης πλάθει μια δική του ιστορία με τίτλο «Το Λάιβ» που εκτυλίσσεται σε ένα μπαρ της Θεσσαλονίκης υπό τους ήχους του «Are you gonna be my girl?» των Jet. Στο ασπρόμαυρο Πασαλιμάνι που ομορφαίνει με λίγες προσεκτικά επιλεγμένες κόκκινες πινελιές, της Ρόζας Εσκενάζυ από το «Τράβα βρε μάγκα», σε στίχους και μουσική του Κώστα Σκαρβέλη, μας ταξιδεύει η Αγγελική Σαλαμαλίκη δίνοντας τη δική της εκδοχή στα λόγια του τραγουδιού. Μια εκδοχή που ολοκληρώνεται με ένα απολύτως αιτιολογημένο φονικό, λίγο κόκκινο αίμα και μερικά κόκκινα άνθη που ξεφυτρώνουν από τα κεραμίδια. Τη σπουδαία, γεμάτη συναίσθημα ποίηση από τα Υπόγεια Ρεύματα μετατρέπει σε κόμικς ο Κωνσταντίνος Σκλαβενίτης στο «Σαν Έρημα Καράβια», εικονογραφώντας τη θλίψη και τη μοναξιά μιας ανολοκλήρωτης σχέσης ενώ ο Νικόλας Στεφαδούρος δίνει εικόνες σε ένα από τα πιο γνωστά τραγούδια των Oasis, το «Wonderwall» σε στίχους και μουσική του Noel Gallagher. Σε ένα από τα πιο τρανταχτά και όμορφα παραδείγματα του πόσο αποτελεσματική και γοητευτική μπορεί να είναι η προσαρμογή ενός έργου τέχνης σε μια άλλη τέχνη που χρησιμοποιεί άλλη γλώσσα, άλλα μέσα και εντελώς διαφορετικά εργαλεία. Ιδιαίτερα όταν το πρωτότυπο έργο είναι εσκεμμένα αφαιρετικό ως προς τα νοήματά του αφήνοντας τον ακροατή να συμπληρώνει αυτός την αφήγηση, αλλά αναπόφευκτα συγκεκριμενοποιείται και αποκτά μία από τις πιθανές ερμηνείες και διαστάσεις του όταν εικονοποιείται, χωρίς αυτό να απαγορεύει την ύπαρξη άλλων, αμέτρητων εκδοχών, προσλήψεων, αναπλαισιώσεων και προσαρμογών. «Camouflage» του Stan Ridgway από τον Κώστα Φραγκιαδάκη Τελευταίο μουσικό κομμάτι του περιοδικού είναι το «Camouflage» του Stan Ridgway που αφηγείται φιλοτεχνώντας τη δική του ιστορία ο Κώστας Φραγκιαδάκης σε χρώμα του Μιχάλη Τόρη και ιστορική επιμέλεια του Γιάννη Μονογυιού. Το «Camouflage» αποτελεί και τη μεγαλύτερη σε έκταση ιστορία των «Μουσικών Καρέ» καθώς ο Φραγκιαδάκης δεν αρκείται στην εικονογράφηση των στίχων, αλλά με βάση αυτούς πλάθει μια δική του εκδοχή των φανταστικών περιστατικών που περιγράφονται στο τραγούδι. Με αποτέλεσμα ένα έτσι κι αλλιώς πολύ φορτισμένο με νοήματα και συναισθήματα τραγούδι για τον αγώνα επιβίωσης ενός Αμερικανού φαντάρου στις ζούγκλες του Βιετνάμ να αποκτά εικόνες. Και η «σωτηρία» του που σύμφωνα με το τραγούδι αποδίδεται στην αυταπάρνηση και τους ηρωισμούς του «Camouflage» να παραμένει ένα άλυτο αίνιγμα. Το εξώφυλλο του άλμπουμ «Μουσικά Καρέ» από τον Νίκο Κούτση Τα «Μουσικά Καρέ», μια έκδοση που αναμένεται να έχει πολλές συνέχειες, με το πρώτο τεύχος τους εξερεύνησαν και παρουσίασαν τη δυνατότητα εικονοποίησης των τραγουδιών καθώς και τη μεταφορά τους σε κόμικς. Η πολύπλευρη αυτή σχέση μεταξύ των κόμικς και της μουσικής δεν εξαντλείται όμως σε αυτό. Τα επόμενα τεύχη θα είναι αφιερωμένα σε άλλες πτυχές της σχέσης αυτής με επίκεντρο τους στίχους, τη μουσική και τις εικόνες που γεννούν τα τραγούδια. Μια άλλη διάσταση της σχέσης της μουσικής με τα κόμικς έδωσε η συλλογή ιστοριών με τίτλο «Song Stories» (εκδόσεις Ένατη Διάσταση, 2019). Σε αυτήν επτά δημιουργοί κόμικς (Έφη Θεοδωροπούλου, Άρης Λάμπος, Κλήμης Κεραμιτσόπουλος, Γιώργος Καμπάδαης, Σοφία Σπυρλιάδου, Νικόλας Στεφαδούρος και Σταύρος Κιουτσιούκης) εικονογραφούν τις αληθινές ιστορίες που κρύβονται πίσω από τα τραγούδια αγαπημένων καλλιτεχνών και δημοφιλών συγκροτημάτων (Παύλος Παυλίδης, Rotting Christ, Nightstalker, 12ος Πίθηκος, Στίχοιμα, Social Waste), «απαντώντας» στα συνήθη ερωτήματα που το κοινό θέτει στους καλλιτέχνες, όπως «Μα πού βρίσκετε όλες αυτές τις ιδέες; Από πού αντλείτε την έμπνευσή σας; Ποιοι είναι οι καλλιτέχνες που σας έχουν επηρεάσει;». Και το σχετικό link...
  14. Ο Σταύρος Κιουτσιούκης δηλώνει δημιουργός κόμικς του ελαφρού ρεπερτορίου. Λατρεύει το ερωτικό κόμικ και τα φανζίν, είναι ένας πολυτάλαντος δημιουργός που βλέπει τα σκίτσα του να γίνονται viral, φυσικά και έχει φάει report αλλά τα κορίτσια του μόνο πρόστυχα δεν είναι. Ερώτηση γροθιά στο κατεστημένο: είναι τα κόμικς σου βγαλμένα από τη ζωή; Δεν ήταν τυχαία τίτλος σειράς μου. Κι όταν δεν είναι, τότε προσπαθώ να είναι η ζωή μου βγαλμένη από τα κόμικς μου. Πιστεύεις ότι η πολιτική ορθότητα είναι κάτι ανεφάρμοστο στα κόμικς; Έχεις πλέον δεύτερες σκέψεις πριν βάλεις την τελική πινελιά; Προσπαθώ να μην βάζω την σκέψη μου σε νόρμες που επιβάλλουν άλλοι. Παρόλα αυτά έχω δεύτερες σκέψεις ενίοτε, γιατί πολύ απλά δεν θα ήθελα να προσβάλλω ή να πατήσω δικές μου αρχές με κάποιο εύκολο αστείο. Φυσικά έχω και εμπειρία λάθους στα σόσιαλ. Δις. Στην μία περίπτωση συμφώνησα κι ο ίδιος πως ήταν λάθος και κατέβασα το σκίτσο. Ποιο είναι το πιο προσβλητικό σχόλιο που έχεις λάβει και πώς αντέδρασες; Μια φορά με είπανε μυτόγκα και μιαν άλλη ότι κάνω ερωτική τέχνη γιατί (πολύ ευγενικά) δεν έχω ερωτική ζωή. Και τουλάχιστον στο ένα από τα δύο είχαν δίκιο… Ο δημιουργός είναι μια εντελώς διαφορετική ταυτότητά από την δική σου ως άνδρα; Ταυτίζεστε; Είμαστε σε γενικές γραμμές το ίδιο άτομο. Είμαι εγώ και το άβατάρ μου που σχεδιάζω σε ράντομ στριπάκια να ζει "στον κόσμο μου. Τι κάνει τις γυναίκες που ζωγραφίσεις ερωτικές; Οι ίδιες είστε. Ξεπερνιέται ο Μίλο Μανάρα; Δεν βρίσκω τον λόγο να προσπαθεί κάποιος να ξεπεράσει έναν άλλον καλλιτέχνη. Αυτό θα τον μετέτρεπε απλά σε ένα φτηνό κακέκτυπο. Το ζητούμενο είναι η μοναδικότητα και η ταυτότητα του έργου. Σε κάθε περίπτωση πάντως, αναφορικά με καλλιτέχνες σαν τον Μανάρα, μόνο να διδαχθείς μπορείς. Αρκεί να μην αντιγράφεις στείρα, πράγμα που θεωρώ θλιβερό και φτηνό. Ποια είναι η πιο σέξι ύπαρξη στο σύμπαν της Disney; “Α local girl, in a smaller town” που λένε κι οι Beach Boys στο Disney Girls. Πιστεύεις ότι έχει ποινικοποιηθεί το σέξι τα τελευταία χρόνια; Ή μήπως το Instagram το εκδημοκράτισε και το απενοχοποιεί καθημερινά; Το καλλιτεχνικό σέξυ παραδοσιακά φλερτάρει με το να κατατάσσεται στο περιθώριο, ακριβώς γιατί παραδοσιακά υπάρχουν χυδαίοι τρόποι για να περιγραφεί και τότε φυσικά παύει να είναι τέχνη. Είναι κάτι που χαρακτηρίζω ως "αισθητική του στριπτιτζάδικου" και δεν με εκφράζει καθόλου. Σέξυ μπορεί να είναι ένα υπέροχο αυστηρό σταυροπόδι με ένα σκούρο μαύρο καλσόν και όχι μια αναπαράσταση ερωτικής πράξης που προσπαθεί να με πείσει να ερεθιστώ. Είναι σαν αυτούς που γύρω από ένα μέτριο meme βάζουν φατσάκια να γελάνε, μη και δεν πείστηκες να γελάσεις. Όλο αυτό δυστυχώς ποινικοποιεί το σέξυ, που μετατρέπεται σε κάτι κακώς εννοούμενα πρόστυχο. Ο ερωτισμός είναι παιχνίδι του μυαλού, εμπεριέχει το ελεύθερο γυμνό σώμα, τις λέξεις, τις ματιές και οφείλει να εκφράζεται με σεβασμό και χιούμορ. Ας "ποινικοποιούμε"λοιπόν όλη αυτή την κουλτούρα μερίδας του κόσμου που θεωρεί μια σέξυ πόζα στα σόσιαλ ως ερωτικό κάλεσμα προς άπαντες τους θεατές της και όχι την ίδια την τέχνη της απεικόνισης του γυμνού. Ποιο είναι το πιο χαρακτηριστικό σου σχέδιο για το 2020; Δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα, αλλά μάλλον ένα στο οποίο έκανα μια ζεστή αγκαλιά σε μια μπάρα ενός μπαρ. Γιατί αγαπάς τα φάνζιν τόσο πολύ; Πώς ξεκίνησε η σχέση σας; Αγαπώ την underground αισθητική τους, τον πειραματισμό τους και κυρίως την ελευθερία που σου δίνουν να κάνεις ότι θες, χωρίς κατευθύνσεις και δεσμεύσεις. Άρχισα να τα υποψιάζομαι στα 18 μου και έκτοτε διάγουμε σταθερή σχέση και μέσα από την zart_corps, την "φανταστική» μου αυτοεκδοτική. Ποιες ηρωίδες σου έχουν μεγαλύτερη απήχηση στο κοινό σου; Ποια καρτούν; Τα αναγεννησιακά κορίτσια μου σίγουρα και όλα όσα με τα οποία μπορούν να ταυτιστούν οι πραγματικές γυναίκες. Πολύ συχνά και τα κορίτσια που εμφανίζονται στα κόμικ στριπς μου ή στα ερωτικά κόμικς μου, όπου η ταύτιση είναι πιο συχνή, αφού προλαβαίνουν να ξεδιπλώνονται οι χαρακτήρες τους. Τι είναι τα αναγεννησιακά καρτούν; Είναι καρτούν αναπαραστάσεις γυμνών γυναικών, σε πόζες νωχελικές, βουτηγμένες στην ματαιότητα ενός κρεβατιού γεμάτο πίτσες και αναψυκτικά. Ουσιαστικά είναι καρτούν, όπως θα ήταν αν υπήρχε ο όρος και η τέχνη αυτή στην Αναγέννηση. Μπορεί να ζει ένας εικονογράφος από τη δουλειά του άνετα το 2020; Μπορεί να ζει, κάνοντας κάποιες εφαρμογές της τέχνης του, όπως εικονογραφήσεις κατά παραγγελία κλπ. Για εμάς τους δημιουργούς κόμικς πάντως που μπορώ να μιλήσω με βεβαιότητα, είναι σχεδόν άθλος να ζεις από τις πωλήσεις των κόμικς σου. Έτσι μοιραία στρεφόμαστε συχνά σε εικονογραφήσεις ή άλλες εφαρμογές. Πώς κάνουμε δουλίτσα τελικά; Έχεις καμία συμβουλή; "Χαχαχα! Υποθέτω ότι ο καθένας βρίσκει τον τρόπο του με το σώμα του. Αρκεί να μην το ξέρω". Τι σε έπιασε κι έκανες ένα πρωτοχρονιάτικο ερωτικό δράμα; "Απλά με βασάνιζε η σκέψη της κοπέλας που επιστρέφει στους γονείς προσωρινά και χάνει κάποιες ελευθερίες, όπως αυτή του αυνανισμού". Πώς είναι η μέση Ελληνίδα στην καραντίνα; Και την έχεις σχεδιάσει; "Ε, νομίζω σκασμένη! Εγώ είμ’ εδώ για να σχεδιάζω τις πιο όμορφες ή αστείες στιγμές σας. Και φυσικά τις Φαντασιώσεις σας". Και το σχετικό link...
  15. Ένα κλασσικό χιουμοριστικό τσοντάκι του Κιουτσιούκη. Μια μελέτη που θέτει τον δάχτυλον επί τον τύπον των ήλων και όχι μόνο εκεί, γύρω από την ευτυχία του να έχεις τον δικό σου χώρο, γύρω από την ανεξαρτησία των 20αρηδων, τη μνήμη, τις εμπειρίες αλλά και τα στραβά του καπιταλισμού στον χώρο της σχεδόν τυποποιημένης εστίασης. Μια μελέτη επίσης που δείχνει το πόσο βλαμμένα είναι τα μικρά αδερφάκια (και ξαδερφάκια για όσους δεν είχαμε αδερφάκια, είτε διότι δεν αφήσαμε τους γονείς μας να κάνουν το λάθος, είτε διότι αυτοκτόνησαν πέφτωντας από την Ακρόπολη με το μαχαίρι μπηγμένο στην πλάτη). Με λίγα λόγια, ένα κλασσικό χιουμοριστικό τσοντάκι του Κιουτσιούκη. I did say that ως φαν πέρασα μια χαρά δεν σκανάρω σελίδες. Τυπικός Κιουτσιούκης. Όσοι δεν τον ξέρετε, να πάρετε να μάθετε. Ή να πάτε στο fb του να κάνετε χάζι
  16. Από τα σπουδαιότερα και πιο αληθινά σκίτσα του IMNSHO Αλιευθέν από το fb του τω όντι. ΔΕΝ είναι καρπούζι
  17. Ένα χιουμοριστικό τσοντάκι από τον άνθρωπο που μας έδωσε αυτό εδώ το σκιτσάκι. το σκιτσάκι δεν είναι μέσα από το κόμικ, αλλά όπως τσέκαρα το φβ για να βρω σκαν από αυτό το κόμικ, ξαναέπεσα σε αυτό, το ξαναλάτρεψα και θέλησα να το βάλω κάπου. Απαντώντας έτσι τρόπον τινά και στο ερώτημα που να το βάλω που τίθεται μέσα στο κόμικ διότι είναι τεράστια αλήθεια ότι χρειάζονται συγκεκριμένες χωροτεχνικές μελέτες για κάποια πράγματα μέσα σε ένα αμάξι. Ποσώς μέσα σε ένα Φιατάκι. Παρά τον τίτλο του, δεν είναι εγχειρίδιο Είναι ένας φόρος τιμής, ένα γράμμα αγάπης, στην εποχή που δεν είχαμε king size κρεβάτια στα δικά μας σπίτια, προκειμένου να διασκεδάσουμε αστεφάνωτοι Όσοι αγαπάτε Κιουτσιούκη, ξέρετε τι παίρνετε Αυτό εδώ ανήκει στα κομιξάκια του που ξεφεύγουν καμπόσο από το πικάντικο και πηγαίνουν σε πιο χύμα καταστάσεις. Η λέξη χύμα δεν είναι καθόλου τυχαία Οπότε άμα είστε φαν σαν εμένα να το πάρετε και να το βάλετε Είναι καλό πράγμα να το βάζετε Διαιωνίζει το είδος και ξελαμπικάρει τον εγκέφαλο εδιτ καταγγέλω πως το τσίμπησα με ζελατινούλα που είχε μέσα κι ένα αυτοκόλλητο. Και ενώ θεωρητικά πρέπει να βάλω το αυτοκόλλητο κάπου, δεν μου πάει η καρδιά
  18. Ο πιο αντισυμβατικός σκιτσογράφος της πόλης, ο Σταύρος Κιουτσιούκης, παρουσιάζει τα κορίτσια του και μιλά για τα έργα και τα φετίχ του... Έβαψαν τα νύχια τους, διάβασαν ότι είχαν πρόχειρο στη βιβλιοθήκη τους, ακόμη και ιστορίες με τον Δράκουλα ή βιβλία με λευκές σελίδες, χαϊδεύτηκαν με το σκυλάκι τους και βαρέθηκαν πολλές φορές. Κάπως έτσι πέρασαν τα κορίτσια στην καραντίνα, μέσα από το πενάκι του Σταύρου Κιουτσιούκη, του πιο αντισυμβατικού σκιτσογράφου της Θεσσαλονίκης, όπως τον έχουν χαρακτηρίσει άνθρωποι του χώρου. Πρώην και «αποτυχημένος», σύμφωνα με την δική του άποψη φαρμακοποιός, ο Σταύρος Κιουτσιούκης έφτιαχνε σκίτσα από μικρός και στα 16 του χρόνια προχώρησε στην πρώτη αυτοέκδοση, από τον… οίκο του Zart (ο γνωστός ήχος που σας έρχεται στο νου)_corps. Έκτοτε έχει γίνει γνωστός για τις ιστορίες του με το Κίτρινο Αγόρι, τα Πατουσάκια και τα κορίτσια στην πιο ερωτική τους εκδοχή, ενώ παρουσιάζει στο «Έθνος της Κυριακής» μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά σκίτσα που δείχνουν «Πώς πέρασαν τα κορίτσια στην καραντίνα». «Δημιουργός κόμικ του ελαφρού ρεπερτορίου». Έτσι συστήνεται ο Στ. Κιουτσιούκης, που από όταν θυμάται τον εαυτό του σχεδιάζει cartoons, ενώ επιδίδεται στην ερωτική θεματολογία. «Ο ερωτικός φετιχισμός είναι κάτι που με απασχολεί πολύ. Υπάρχουν ερωτικοί φετιχισμοί που δεν συζητιούνται. Θέλω η δουλειά μου να αποπνέει ερωτισμό και χιούμορ. Υπάρχουν φορές που αυτολογοκρίνομαι, αλλά αυτό βοηθάει γενικά στην τέχνη μου. Στόχος μου είναι οι ιστορίες μου να προβληματίζουν και να διασκεδάζουν, δεν με απασχολεί η αισθητική του στριπτιτζάδικου», λέει ο δημιουργός στο «Έθνος της Κυριακής». Ο άνθρωπος που βιοπορίζεται από το φετίχ του είναι ένας πανέξυπνος τύπος, πρώην φαρμακοποιός, που τα πέντε χρόνια των σπουδών του βοήθησαν ώστε να δίνει σήμερα ονόματα στους ήρωές του. Όπως για παράδειγμα η Δόνα Κικατριδίνη της Ολατράνης – φαρμακευτικοί όροι, συστατικά φαρμάκων. Ο Σταύρος Κιουτσιούκης (φωτ. Νόπη Ράντη) Το motto του είναι «Χωρίς κορίτσι δεν υπάρχει ιστορία». Τα κορίτσια του Σταύρου Κιουτσιούκη είναι όμορφα, παθιάρικα, αγαπούν το σώμα τους, επιδεικνύουν τα απόκρυφα σημεία τους με τρόπο που δεν προκαλεί και κάποιες φορές τσαντίζονται. Και τότε όμως είναι όμορφα τα κορίτσια του. Το ημερολόγιο του 2019 ήταν «Το πιο τσαντισμένο ημερολόγιο της χρονιάς» και μέσα του είχε 12 κορίτσια τσαντισμένα και 12 καλούς λόγους, γιατί «η Marie Claire είναι μια γυναίκα με νεύρα. Εσύ…» Το πρώτο του κόμικ το έκανε στα 20 του χρόνια και ήταν το Κίτρινο Αγόρι, εμπνευσμένο από το Yellow Kid, ένα από τα πρώτα κόμικ που δημοσιεύτηκαν διεθνώς, στην Αμερική του 1895. Το Κίτρινο Αγόρι ήταν μια τριλογία 4 τόμων, οι τρεις ασπρόμαυροι και ο τέταρτος έγχρωμος. Σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου το Κίτρινο Αγόρι αντιμετωπίζει τη ζωή με πρωτόφαντη αισιοδοξία, – «Πολύ σκληρός για να πεθάνει», είναι ο τίτλος μιας ιστορίας – και όλη η σειρά έχει αρκετό μαύρο χιούμορ. Ωστόσο εκείνο που τον σύστησε ακόμη περισσότερο στο ευρύ κοινό είναι τα «Πατουσάκια», μικρά, ερωτικά, φετιχιστικά σχέδια για τις πατούσες των γυναικών, τις οποίες και λατρεύει – όπως και ο Quentin Tarantino. «Είμαι πελματολάγνος, τι να κάνω; Δεν το έκρυψα ποτέ», ομολογεί. Η «Πίτσα Πεπερόνι» είναι μια ενδιαφέρουσα έκδοση που και αυτή σχολιάστηκε πολύ. Ο Στ. Κιουτσιούκης αποδόμησε έξι γνωστά παραμύθια για σύγχρονες πριγκίπισσες που δεν ζουν σε κάστρα, ούτε τις κυνηγούν δράκοι, αλλά επίσης δεν αποζητούν τον πρίγκιπα με το άσπρο άλογο. Η Κοκκινοσκουφίτσα είναι μια κοπέλα που κάνει delivery με το μηχανάκι της φορώντας κόκκινο κράνος, η Ωραία Κοιμωμένη είναι σούπερ ήρωας, η Χιονάτη κρύβεται από την κακιά μητριά της που βρίσκει νέα δηλητήρια για να την εξοντώσει και ο Πήτερ Παν… δεν υπήρξε ποτέ. Είναι δημιουργός παραδοσιακός όχι μόνο ως προς την θεματική του, αλλά και ως προς την τεχνική, αφού σχεδιάζει τα σκίτσα πρώτα σε χαρτί με πινέλο και μετά τα χρωματίζει στον υπολογιστή. Πριν και από αυτό βέβαια γράφει τα κείμενα. Του αρέσει να παίρνει ιδέες από την καθημερινότητα, από μικρά και μεγάλα γεγονότα, αλλά σχεδόν ποτέ δεν υιοθετεί ιδέες που του δίνουν οι άλλοι. Γενικά δεν τα πάει καλά με τα… κατά παραγγελία. Γι΄ αυτό και σε κάποιες δουλειές του, όπως την «Πίτσα Πεπερόνι», αναθέτει την εικονογράφηση σε άλλους – την συγκεκριμένη σε 6 κοπέλες. «Μου αρέσει να στέλνω κρυφά μηνύματα, διασκεδάζω αφάνταστα να σκέφτομαι αυτούς που τους αφορά και θα τα διαβάσουν. Μου αρέσει επίσης να μιλάω για μεγάλα γεγονότα και σημαντικά πράγματα υπογείως. Έχει μια γοητεία όλο αυτό» μας λέει, προσθέτοντας πως ιδανικά θα ήθελε να έχει ζήσει την γαλλο-βελγική σχολή κόμικ των δεκαετιών ΄70-΄80. Άλλωστε χρωστάει το ότι ασχολήθηκε με το κόμικ στον Γάλλο Μαρσέλ Γκοτλίμπ, τον δημιουργό των δύο κορυφαίων γαλλικών σατιρικών περιοδικών κόμικ για ενηλίκους, του Fluide Glacial και του Hara Kiri. Υπό έκδοση βρίσκεται το νέο του κόμικ που με τίτλο «Φέτος θα πάω διακοπές» – είχε κλείσει πριν την πανδημία του κορωνοϊού –, αφορά σε ένα ερωτικό τρίγωνο με ένα αγόρι και δύο κορίτσια, που ναυαγούν σε ένα ερημονήσι. «Αγαπώ πολύ τα κορίτσια. Τα σέβομαι και θέλω να τα αποθεώνω. Προσπαθώ μέσα από τη δουλειά μου να δείξω τα θέλω τους, απέναντι στα δικά μας θέλω, αλλά και να σεβαστώ τις επιθυμίες τους. Όχι, δεν μου αρέσει να μου λένε ότι τα κόμικς μου είναι girly. Προτιμώ να τα χαρακτηρίζουν girls friendly», αναφέρει ο δημιουργός. Και το σχετικό link...
  19. Indian

    ΝΙΚΟΛΕΤ

    Άλλο ένα "πονηρό" κόμικ,αυτή την φορά με τις περιπέτειες της Νικολέτ, από τον ειδικό στο είδος Σταύρο Κιουτσιούκη, ο οποίος πιστεύω ότι άνετα μπορεί να θεωρηθεί ως ο Σειρηνάκης των κόμικς...! Αντιγραφή από το εξώφυλλο : Την γενική βοήθεια πρόσφερε η Θάλεια Φωτάκη, ενώ το λέττερινγκ είναι της Σοφίας Βαϊραμίδου...! Στο εσωτερικό οπισθόφυλλο υπάρχει και το εξώφυλλο που απορρίφθηκε και,κατά την άποψή μου,καλά έκανε...! Η έκδοση είναι πολύ στιβαρή...!Έχει θερμοκόλληση στην ράχη,σκληρό εξώφυλλο και ματ χαρτί...! Τέλος,να πούμε ότι το συγκεκριμένο κόμικ χαρακτηρίζεται ως "αυστηρώς ακατάλληλο δια ανηλίκους"...! Το γράφει και στο οπισθόφυλλο...!
  20. Η καραντίνα είναι ζόρι, έχει μοναξιά, μπορεί να σε κάνει να τα δεις μαύρα. Όμως, φίλε ή φιλενάδα μας, το Provocateur είναι δω για σένα. Σ' αυτές τις ζόρικες ώρες που το σπίτι σου μοιάζει απελπιστικά ίδιο μέρα τη μέρα, και που θες να φωνάξεις: "λίγο αέρα και κόσμο, το βασίλειό μου για λίγο αέρα και κόσμο", εμείς βρήκαμε τους κατάλληλους ανθρώπους για να γεμίσουν τα μάτια σου χρώματα και να την παλέψεις μες στο σπίτι (εκεί που πρέπει να παραμείνεις για το καλό όλων, δηλαδή). Ιδού λοιπόν, 5 σκίτσα για την καραντίνα, σκιτσαρισμένα αποκλειστικά για το Provo, από 5 τύπους που τους αγαπάμε, μας αγαπάνε, κι έρχονται να σκάσουν χρώμα στη μουντίλα του δωματίου μας. Έχουμε και λέμε λοιπόν... Ο Κωνσταντίνος Μοσχονάς σκιτσάρει το Άγαλμα της Ελευθερίας Καραντινοφοβίας: Ο Σταύρος Κιουτσιούκης σκιτσάρει ένα απ' τα κορίτσια του, ατρόμητο μες στο σπίτι: Ο Κωνσταντίνος Κάτσος σκιτσάρει το καλό μες στο κακό: Ο Άρης Λάμπος σκιτσάρει τη φαντασία και την πραγματικότητα: Ο Gordon Blacksmith σκιτσάρει απευθείας απ' τον Κήπο του Προφήτη: Και το σχετικό link...
  21. Άλλη μια αυτοέκδοση του Σταύρου Κιουτσιούκη που μας έρχεται το 2019. Περιέχει μια ανθολογία με στριπάκια, που δημοσιεύτηκαν στο διαδίκτυο το διάστημα 2015-2018. Ευχαριστούμε τον @nikos99 για τη διάθεση του τεύχους.
  22. Να και το τελευταίο κομικσάκι του Σταύρου Κιουτσιούκη από το φετινό Comicdom. Όπως μαντεύετε από τον τίτλο, πρόκειται για οδηγίες ραντεβού σε ένα ιπποπόταμο που πρόκειται να βγει ραντεβού με ένα κορίτσι. Το οποίο ραντεβού δεν πάει και πολύ καλά, αναμενόμενο αν λάβετε υπ' όψιν πως ο ιπποπόταμος είναι κοινωνικά αδέξιος (όπως όλοι οι ιπποπόταμοι). Όσοι έχετε διαβάσει στο παρελθόν κόμικ του Κιουτσιούκη γνωρίζετε το ύφος του χιούμορ του, που δεν παραλλάσσεται ούτε εδώ. Εντάξει, περί χαζομαρούλας πρόκειται, μόνο για completists των κόμικ του Κιουτσιούκη... Αφιέρωμα στον Σταύρο Κιουτσιούκη
  23. Τον Απρίλιο του 2019 και στα πλαίσια του 14ου Comicdom Con, ο Σταύρος Κιουτσιούκης μάς παρουσιάζει ακόμα ένα πονηρό άλμπουμ, με τίτλο "Το μεγάλο μπανιστήρι". Πρωταγωνιστές είναι οι καθιερωμένοι πλέον χαρακτήρες του, που βρίσκονται στην κρίσιμη περίοδο της εφηβείας κι εξερευνούν το σώμα τους, προσπαθώντας παράλληλα να πραγματοποιήσουν τις διάφορες ερωτικές τους φαντασιώσεις. Ακολουθούν δύο εσωτερικές σελίδες, οι οποίες είναι ακατάλληλες για ενηλίκους. Δεν έχω κρύψει ότι μου αρέσει αυτού του είδους η θεματολογία από το πενάκι του συγκεκριμένου δημιουργού. Έτσι κι εδώ έμεινα ικανοποιημένος. Προσωπικά με αναζωογονεί αυτό το kinky στοιχείο και το αίσθημα ενοχής που μου προκαλεί. Σεναριακά, εκτός από σκηνές ηδονής, υπήρχε υπόθεση και βρήκα ευφυές το άνοιγμα και το κλείσιμο της πλοκής. Εννοείται βέβαια ότι δεν θα πρέπει να αναζητήσετε κάτι βαθυστόχαστο στις σελίδες του. Όσον αφορά το σχέδιο, κι αυτό φώναζε από μακριά το όνομα του δημιουργού, καθώς είχε την δική του σφραγίδα. Το βρήκα αρκετά καρτουνίστικο, ενώ δεν γίνονταν περικοπές στις επίμαχες και πονηρές σκηνές. Αυτό το γεγονός καθιστά το κόμικ κατάλληλο για άτομα άνω των 18 ετών (και στο σώμα και στο πνεύμα). Το χρώμα ήταν ελαφρύ κι ανοιχτό κι έκανε την ανάγνωση ακόμα πιο άνετη. Η έκδοση είναι πολύ προσεγμένη. Η κόλληση στην ράχη νομίζω ότι κάνει το κόμικ ανθεκτικό στις συνεχείς αναγνώσεις. Το χαρτί είναι παχύ ματ και η εκτύπωση των καρέ (και ιδιαιτέρως των χρωμάτων) επάνω του ήταν πολύ καλή. Από έξτρα υλικό εντοπίζουμε μόνο ένα εισαγωγικό σημείωμα από τον κωμικό-ραδιοφωνικό παραγωγό Αλέξανδρο Χαριζάνη, το οποίο είναι εξαιρετικά χιουμοριστικό. Τουλάχιστον εύχομαι να είναι, διότι σε διαφορετική περίπτωση προβλέπω να τον κυνηγάει ο Κιουτσιούκης με καραμπίνα.
  24. Μια ιδιαίτερη έκδοση, για καλό σκοπό. Σε αυτό το άλμπουμ, 16 γνωστοί σεφ μοιράζονται τις συνταγές τους και ο Κιουτσιούκης τις παρουσιάζει με τη μορφή κόμικς. Όλα τα έσοδα των δημιουργών από την πώληση του άλμπουμ θα δοθούν για την κάλυψη των αναγκών του Οργανισμού των Παιδικών Χωριών SOS. Συμμετέχουν με συνταγές τους οι σεφ: Ηλίας Μαμαλάκης, Ιάκωβός Απέργης, Στέλιος Παρλιάρος, Διονύσης Αλέρτας, Κωνσταντίνος Κωβαίος, Αλέξανδρος Παπανδρέου, Φίλιππος Μπαντής, Ρήγας Ρηγόπουλος, Νίκος Γαϊτάνος , Βασίλης Τσίογκας, Αλέξανδρος Τσιοτίνης, Παύλος Σάφτης, Αντώνης Κουρκούτας, Κώστας Αραμπατζής, Vital Hyka και Μάνος Δημητρούλης. Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να δείτε στο xortastemetinpsixisas.gr
  25. Η συνεργασία του Κιουτσιούκη με την Ένατη Διάσταση συνεχίζεται, με την δημοσίευση του Yorick, που περιέχει στριπάκια που είχε αναρτήσει σταδιακά στην ιστοσελίδα του ως webcomic ο δημιουργός στις αρχές του 2018. Ο υπότιτλος είναι πιστός σε αυτά που τάζει. Όντως είναι μέτρια δουλειά σε σύγκριση με άλλα άλμπουμ του Κιουτσιούκη, αλλά δεν περνάς και άσχημα. Ευχαριστούμε τον @nikos99 για την παραχώρηση του αντίτυπου του για τις ανάγκες της παρουσίασης.
×
×
  • Create New...

Important Information

By using this site, you agree to our Terms of Use.