Αναζήτηση στην Κοινότητα

Τιμή καταλόγου: 14,99€ Από το εσωτερικό του τεύχους: Από το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο: ************** Πρόκειται για συγκεντρωτική έκδοση του UNWORTHY THOR #1-5. Το σκίτσο είναι εξαιρετικό, η έκδοση της Οξύ άψογη ως συνήθως. Η έκδοση συμπληρώνεται με έντεκα διάσπαρτες σελίδες με εναλλακτικά εξώφυλλα και σκίτσα. Συστήνεται ανεπιφύλακτα!

Είναι το παρελθόν που καθορίζει το μέλλον ή συμβαίνει το ανάποδο; Το εξώφυλλο της «Υπομονής», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οξύ. DANIEL CLOWES Υπoμονή μτφρ. Δημήτρης Πολιτάκης εκδ. Οξύ, 2018, σελ. 184 Στη σελίδα 17, το πράσινο μάτι της γυναίκας μένει ακίνητο και η ιστορία ξεκινά. Κάποιος δολοφονεί την Υπομονή, τη σύζυγο του Τζακ Μπάρλοου, και ο Τζακ κυνηγά τον δολοφόνο της, ταξιδεύοντας στον χρόνο. Η Υπομονή είναι έγκυος και το μάτι της είναι μια δίνη που μεταφέρει τον Τζακ σε διαφορετικές χρονολογίες, σε μία σειρά από οδυνηρές ενήλικες γεννήσεις που τον προσγειώνουν στην επικράτεια του άλυτου φόβου: από το οικείο 2012, στο 2029 –μια ωμή, μα δίκαιη, εκδοχή του μέλλοντος–, κι από το 2006, στο τεχνολογικά αργό 1985· για να επιστρέψει στο 2012, ανακαλύπτοντας, μαζί με τους αναγνώστες, πως δεν είναι το παρελθόν που καθορίζει το μέλλον, αλλά το ανάποδο. Αν τα χρώματα στα σχέδια του Ντάνιελ Κλόουζ έχουν μια πένθιμη ευφορία, υλοποιώντας ένα σταυροδρόμι αντιφατικών τόνων (ελπίδα, όνειρο, εφιάλτης), αυτό ίσως να οφείλεται στο γεγονός πως, παρά τον ίλιγγο που προκαλεί ο χρόνος, ο οποίος σπρώχνει τον Τζακ να εκτελέσει την αποστολή του –μια αποστολή που ο ίδιος έχει υφάνει για τον εαυτό του, σαν ένα μανδύα που τον έχει παγιδεύσει παντοτινά–, όλα δείχνουν παγωμένα, απολιθωμένα. Ο κόσμος είναι νεκρός και μόνο ο Τζακ είναι ζωντανός «με σάρκα και οστά, καθ’ οδόν προς μια οικογενειακή επανένωση», παρασέρνοντας τον αναγνώστη, που βλέπει τα καρέ του Κλόουζ, λες και είναι η κάτοψη μιας ζωής που δεν έχει: εγκιβωτισμένος στην καθημερινότητά του, λυτρώνεται χάρη στην ευλογημένη ακινησία του, διατηρώντας την εξουσία ενός ματιού που διαρκώς εποπτεύει. Αντιθέτως, ο Τζακ δεν έχει υπομονή, περιπλανιέται στα έτη, όπως ένα σώμα γεμάτο στάχτες που σιγοκαίουν ερήμην του, και καθώς αγωνίζεται ν’ αποτρέψει τη στιγμή του θανάτου της συζύγου του, προστατεύοντας τη γέννηση του παιδιού του, που τόσο λαχταρά, φαίνεται να μη ζυγίζει σωστά τη συνάντηση μ’ εκείνο το αγόρι, κάτω από το χιόνι, ένα απόγευμα του ’85. Σε τεντωμένο σκοινί Μια ανατριχιαστική συνάντηση ενός πενηντάρη με την παιδική του ηλικία, με το ανήλικο σώμα του: ο κορμός του δένδρου, οι νιφάδες που πέφτουν, η μπάλα που κρατά το αγόρι ισορροπούν παρέα πάνω σ’ ένα τεντωμένο σκοινί. Αν κάποιος το τραβήξει από τη μία ή την άλλη άκρη, το σκοινί θα σπάσει. Μέσα στο πέρασμα του χρόνου και των εποχών, τα πράγματα, οι άνθρωποι και τα γεγονότα δένονται μεταξύ τους, γδέρνοντας το ένα το όριο το άλλου. Ο Μπάρλοου θυμίζει τον απελπισμένο ήρωα στο «La Jetée» (1962) του Κρις Μαρκέρ. Στο φιλμ –μια μισάωρη διαδοχή από ασπρόμαυρες φωτογραφίες, πρωτόγονη και φουτουριστική–, ο άνδρας δεν μπορεί να ξεφύγει από το πεπρωμένο του. Μια εικόνα τον έχει στιγματίσει στην παιδική του ηλικία και είναι τόσο ισχυρή που παραμένει ανεξίτηλη στη μνήμη του: η γαλήνη που εκπέμπεται από το γλυκό πρόσωπο μιας γυναίκας στην αποβάθρα του αεροδρομίου Ορλί, άξαφνα αντικαθίσταται από μια σκηνή χάους. Ο κόσμος ουρλιάζει, κάποιος σωριάζεται και πεθαίνει. Ο άνδρας διαπιστώνει, ύστερα από ένα αναγκαστικό ταξίδι στον χρόνο, οργανωμένο από τους νικητές του Γ΄ Παγκοσμίου Πολέμου, πως αυτό που είχε δει ήταν η στιγμή του θανάτου του, η δολοφονία του, ενορχηστρωμένη από τους διώκτες του· το νεκρό σώμα ενός ανθρώπου που είναι ενήλικας και ταυτόχρονα παιδί. Το παρελθόν διαρκώς ανανεώνεται. Ή, όπως είχε γράψει ο Ελιοτ: «Ο τωρινός χρόνος κι ο περασμένος χρόνος/ Eίναι ίσως και οι δυο παρόντες στον μελλούμενο χρόνο,/ Kι ο μελλούμενος χρόνος περιέχεται στον περασμένο χρόνο./ Αν όλος ο χρόνος είναι αιώνια παρών/ Ολος ο χρόνος δεν μπορεί να εξαγοραστεί». Γλιστρώντας από το ένα καρέ στο επόμενο, ο Τζακ φτάνει στο σημείο όπου το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον τέμνονται, και δεν είναι παρά η πράσινη ίριδα ενός ματιού, γεμάτη στάχτες από το μουσείο της μνήμης του: «Κατάλαβε ότι δεν υπήρχε διέξοδος από τον Xρόνο», συμπεραίνει αφοπλιστικά ο αφηγητής στην ταινία του Μαρκέρ. Ο χρόνος δεν εξαγοράζεται. Η σπείρα του μας περικυκλώνει. Η αγάπη και ο θάνατος αγκαλιάζονται σφιχτά και το ταξίδι δεν τελειώνει. Πηγή

Με αφορμή το The New 52, η DC Comics είχε εκδώσει μεταξύ 2011-2013, και ένα νέο origin για το άλλοτε αντίπαλο... στις πωλήσεις του Σούπερμαν, του Κάπτεν Μάρβελ (Shazam ως τίτλος για νομικούς λόγους). Μόνο που προφανώς μιας και ο χαρακτήρας είχε προ πολλού πάψει να είναι δημοφιλής λόγω σποραδικής χρήσης και κακομεταχείρισης του, δεν του είχαν εμπιστευτεί έναν δικό του τίτλο. Αντί αυτού, είχαν παρουσιάσει την ιστορία του μέσα στις σελίδες του Justice League που έγραφε ο τοπ συγγραφές της εταιρίας (και μεγάλο-παράγοντας έκτοτε) Τζεφ Τζονς. Αυτή την έκδοση βγάζει και στην χώρα μας φέτος η Οξύ, με μια άλλη αφορμή, αυτής της ταινίας που βγήκε τον Απρίλιο του 2019 με πρωταγωνιστή τον Zachary Levi (Chuck, Thor's Fandral). Με καταπληκτικό σχέδιο από τον Gary Frank, μπορεί να μην το έχω διαβάσει ακόμα, αλλά η συνεργασία Johns/Frank μας έχει δώσει καλά πράγματα στο παρελθόν, οπότε αναμένω (δείτε το edit). Η έκδοση είναι στα τυπικά στάνταρ της Οξύ. Λίγο πιο σφικτή η ράχη με τα άκρα του σχεδίου να καλύπτονται ελαφρώς, αλλά σαφώς καλύτερα από άλλες πρόσφατες εκδόσεις της. edit 15-04-2019: Τώρα που το διάβασα, μπορώ να πω πως όντως είναι ένα μεστό origin. Όχι το πιο αβανταδόρικο, αλλά σίγουρα ένα που λαμβάνει υπόψη τις εποχές που ζούμε. Η επιλογή του Μάγου π.χ. δεν μπορεί να είναι βασισμένη στις ίδιες αξίες με αυτές του κόμικ της δεκαετίας του '40, ούτε η Marvel family να έχει την ίδια σύνθεση με αυτή εκείνης της εποχής. Ακολούθως, οι κακοί έχουν κάπως διαφορετικές συμπεριφορές, αλλά σε βαθμό που δεν ενοχλεί ή αφαιρεί κάτι. Συνολικά, είναι ένας τίτλος που διαβάζεται ευχάριστα και αξίζει για αυτό που προσπαθεί. Σαφώς και δεν είναι η απόλυτη ιστορία του Captain Marvel (που τεχνηέντως δεν αναφέρεται πουθενά ως όνομα μέσα), αλλά μια καλή εισαγωγή στον κόσμο του.

Οι εκδόσεις Οξύ, σε συνεργασία με το φόρουμ μας και την Λέσχη Φίλων Κόμικς, θα διαθέσουν ένα (1) δωρεάν αντίτυπο του Υπομονή σε έναν τυχερό. Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να δηλώσετε ενδιαφέρον συμμετοχής μέσα στο θέμα που έχει ανοίξει στο φόρουμ greekcomics.gr και μόνο εκεί. Οι απαντήσεις στο facebook και τα υπόλοιπα social media της λέσχης, δεν λαμβάνουν μέρος στον διαγωνισμό. Σημείωση: Θα πρέπει να αναφέρετε ρητά πως δηλώνετε συμμετοχή, για να μπορούμε να ξεχωρίσουμε την δήλωση από τις λοιπές συζητήσεις που θα προκύψουν στα σχόλια. Ο διαγωνισμός θα κρατήσει μέχρι τις 15 Απριλίου του 2019, και ο νικητής θα επιλεχθεί με ένα από τα προγράμματα τυχαίας παραγωγής αποτελεσμάτων που υπάρχουν στο net. Ο νικητής θα παραλάβει το αντίτυπο από την έδρα της Λέσχης (Ιερά οδός 14) αν είναι από την Αθήνα, ενώ αν είναι από την επαρχεία θα το παραλάβει χωρίς επιβάρυνση στο σπίτι του. Σε αυτή την περίπτωση, θα πρέπει να μας προμηθεύσει το συντομότερο δυνατόν με την διεύθυνση του μέσω προσωπικού μηνύματος στον γραφών για να προωθηθεί η αποστολή. Καλή επιτυχία σε όλους! -------------- edit 17-04-2019 Νικητής του διαγωνισμού είναι ο @Blackbeard

Ο Hellboy επιστρέφει στον κινηματογράφο και η Odeon σε συνεργασία με τις εκδόσεις Οξύ, το φόρουμ greekcomics.gr και την Λέσχη Φίλων Κόμικς, μοιράζουν 8 διπλές προσκλήσεις για την πρεμιέρα της ταινίας Hellboy: Ξαναγύρισα από την Κόλαση την Τετάρτη, 10-04-2019, στους κινηματογράφους Odeon STARCITY (Λ. Συγγρού 111 & Λεοντίου, Νέος Κόσμος). Η προβολή είναι στις 20:00 μμ. Ο διαγωνισμός θα κρατήσει μέχρι της 06-04-2019. Εσείς, το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να δηλώσετε συμμετοχή στα σχόλια του θέματος στο φόρουμ greekcomics.gr. Οι νικητές θα παραλάβουν την πρόσκληση από το ταμείο του κινηματογράφου την μέρα της προβολής. Οι νικητές θα επιλεχθούν με ένα από τα προγράμματα τυχαίας παραγωγής αποτελεσμάτων που υπάρχουν στο net. Σημείωση: Θα πρέπει να αναφέρετε ρητά πως δηλώνετε συμμετοχή, για να μπορούμε να ξεχωρίσουμε την δήλωση από τις λοιπές συζητήσεις που θα προκύψουν στα σχόλια. Περίληψη Ο Hellboy επιστρέφει από την κόλαση στην Αγγλία, όπου πρέπει να νικήσει την παντοδύναμη μάγισσα Νίμουε, σύντροφο του Μέρλιν και γνωστή ως «Βασίλισσα του Αίματος» ή «Κυρά της Λίμνης» από τον μύθο του Αρθούρου. H Νίμουε, βρίσκεται φυλακισμένη ως τη μέρα που θα καταφέρει να απελευθερωθεί και να συγκρουστεί σε μια επική μάχη με τον Hellboy, μια μάχη ικανή να φέρει το τέλος του κόσμου. Στόχος της η καταστροφή της ανθρωπότητας και ο μόνος που μπορεί να την σταματήσει είναι ο Hellboy. Πιο βίαιος, πιο αιμοδιψής και πιο σαρκαστικός από ποτέ. Πληροφορίες Σκηνοθεσία: Νιλ Μάρσαλ Ηθοποιοί: Ντέιβιντ Χάρμπουρ, Ίαν ΜακΣέιν, Σάσα Λέιν, Μίλα Γιόβοβιτς, Ντάνιελ Ντάε Κιμ Διάρκεια: 125 λεπτά Είδος ταινίας: ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ Καταλληλότητα ταινίας: ΑΝΑΜΕΝΕΤΑΙ Όσοι δηλώνουν εδώ συμμετοχή, μπορούν να περάσουν από τη Λέσχη να πάρουν και την πολύ ωραία αφίσα (δωρεάν φυσικά ! ) ------- Νικητές του διαγωνισμού είναι οι @AndreasD, @batigoal, @Kabuki, @Dredd, @albertus magnus, @saveapenguin, @fotdim, @nikolas12

Ο ΑΝΑΞΙΟΣ ΘΟΡ «Με θεωρούν αδύναμο επειδή είμαι ανάξιος. Ας το κάνουν.» Ανίκανος να σηκώσει το σφυρί του και με κάποιον άλλο να κραδαίνει τώρα τη δύναμη του Θορ, η απεγνωσμένη αναζήτηση του Γιου του Όντιν να επανακτήσει την αξία του τον φέρνει στην άκρη του σύμπαντος – όπου έμαθε για την ύπαρξη ενός μυστηριώδους άλλου Μιόλνιρ! Αυτό το απόλυτο όπλο, ένα απομεινάρι ενός νεκρού σύμπαντος, είναι το κλειδί για την εξιλέωσή του – αλλά κάποιοι από τους μεγαλύτερους εγκληματίες του Σύμπαντος της Marvel αδημονούν να το πάρουν στα χέρια τους, μεταξύ των οποίων ο Συλλέκτης και ο Θάνος! Μπορεί ο Γιός του Όντιν να διεκδικήσει ξανά την τιμή του; Ή η δύναμη του κεραυνού θα υπηρετήσει το κακό; Ας αρχίσει η μάχη για το σφυρί! Μια συναρπαστική ιστορία του Θορ, σε σενάριο Jason Aaron και σχέδιο του καταπληκτικού Olivier Coipel, που σας φέρνει τον αγαπημένο σας Θεό του Κεραυνού όπως δεν τον έχετε ξαναδεί ποτε!

Οι εκδόσεις Οξύ, σε συνεργασία με το φόρουμ μας και την Λέσχη Φίλων Κόμικς, θα διαθέσουν ένα (1) δωρεάν αντίτυπο του Ο Θάνατος του Στάλιν σε έναν τυχερό. Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να δηλώσετε ενδιαφέρον συμμετοχής μέσα στο θέμα που έχει ανοίξει στο φόρουμ greekcomics.gr και μόνο εκεί. Οι απαντήσεις στο facebook και τα υπόλοιπα social media της λέσχης, δεν λαμβάνουν μέρος στον διαγωνισμό. Σημείωση: Θα πρέπει να αναφέρετε ρητά πως δηλώνετε συμμετοχή, για να μπορούμε να ξεχωρίσουμε την δήλωση από τις λοιπές συζητήσεις που θα προκύψουν στα σχόλια. Ο διαγωνισμός θα κρατήσει μέχρι τις 22 Μαρτίου του 2019, και ο νικητής θα επιλεχθεί με ένα από τα προγράμματα τυχαίας παραγωγής αποτελεσμάτων που υπάρχουν στο net. Ο νικητής θα παραλάβει το αντίτυπο από την έδρα της Λέσχης (Ιερά οδός 14) αν είναι από την Αθήνα, ενώ αν είναι από την επαρχεία θα το παραλάβει χωρίς επιβάρυνση στο σπίτι του. Σε αυτή την περίπτωση, θα πρέπει να μας προμηθεύσει το συντομότερο δυνατόν με την διεύθυνση του μέσω προσωπικού μηνύματος στον γραφών για να προωθηθεί η αποστολή. Καλή επιτυχία σε όλους! ------------------------ Update 23-03-2019: Νικητής του διαγωνισμού βγήκε ο @Λύκος του Οντάριο.

Από την σύνοψη του εκδότη: ------------------------------------------------------ Πρόκειται για το πρώτο μέρος της Αγγλικής έκδοσης ORIGINAL SIN, η οποία εκτός από τα Point One #1 και Original Sin #0-8 που συναντάμε εδώ περιέχει επιπλέον τα Original Sin Annual 1, Original Sins #1-5 και Original Sin: Secret Avengers Infinite Comic #1-2, τα οποία φαντάζομαι πως μπορεί να δούμε σε έναν ακόμη τόμο αν τα δικαιώματα τους αγοράστηκαν όλα μαζί. Αν λοιπόν σας αρέσουν τα... ντετεκτιβικά μυστήρια και η ατμόσφαιρα παράνοιας, έλλειψης εμπιστοσύνης και υποψιών προς κάθε κατεύθυνση, θα τα βρείτε σε αυτό το graphic novel πλαισιωμένα από μπόλικες μάχες μεταξύ υπερηρώων, σε μια ακόμα άψογη έκδοση της Οξύ! Στις σελίδες του εμφανίζονται μεταξύ άλλων οι: Νόβα, Μαύρη Χήρα, Κάπταιν Αμέρικα, Πράγμα, Γούλβεριν (Λυκομάτης για τους παλιούς), Θωρ, Σπάιντερμαν, Νικ Φιούρι (ο άσπρος!), Ατρόμητος, Λουκ Κέιτζ, Άιρον Μαν, Χουλκ, Θύελλα, Άισμαν, Κίτυ Πράιντ, Γεράκι, Δρ. Στρέιντζ, Τιμωρός, Μαύρος Πάνθηρας, Έμμα Φροστ, Άντμαν, Στρατιώτης του Χειμώνα, Γκαμόρα, Ρόκετ Ρακούν, Ιππότης της Σελήνης. Ως έξτρα υλικό θα βρείτε συνολικά 15 ολοσέλιδα εξώφυλλα ή εναλλακτικά εξώφυλλα, τα οποία δημοσιεύονται ανά 1 ή 2 ανάμεσα σε καθένα από τα 10 τεύχη που περιλαμβάνονται στον τόμο, κάτι που θεωρώ καλύτερο από το να δημοσιευόταν όλα μαζί στο τέλος του τόμου όπως έχει γίνει σε άλλες εκδόσεις.

Οι εκδόσεις Οξύ, σε συνεργασία με το φόρουμ μας και την Λέσχη Φίλων Κόμικς, θα διαθέσουν ένα (1) δωρεάν αντίτυπο του επερχόμενου Original Sin σε έναν τυχερό. Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να δηλώσετε ενδιαφέρον συμμετοχής μέσα στο θέμα που έχει ανοίξει στο φόρουμ greekcomics.gr και μόνο εκεί. Οι απαντήσεις στο facebook και τα υπόλοιπα social media της λέσχης, δεν λαμβάνουν μέρος στον διαγωνισμό. Ο διαγωνισμός θα κρατήσει μέχρι τις 4 Μαρτίου του 2019 και ο νικητής θα επιλεχθεί με ένα από τα προγράμματα τυχαίας παραγωγής αποτελεσμάτων που υπάρχουν στο net. Το αντίτυπο θα διατεθεί μόλις το παραλάβουμε από την εκδοτική. Η παραλαβή θα γίνει στον χώρο της λέσχης. ------------- Edit 05-03-2019: Ο διαγωνισμός ολοκληρώθηκε και ο νικητής είναι ο @Dredd. -------------------------------- Original sin Ποιος σκότωσε τον Παρατηρητή; «ΑΝ ΠΕΡΙΜΕΝΑΤΕ ΜΕΡΙΚΕΣ ΚΑΛΕΣ, ΠΑΛΙΟΜΟΔΙΤΙΚΕΣ ΜΑΧΕΣ ΜΕΤΑΞΥ ΥΠΕΡΗΡΩΩΝ, ΤΟΤΕ ΣΙΓΟΥΡΑ ΘΑ ΤΟ ΑΠΟΛΑΥΣΕΤΕ». —ComicVine.com Η ΠΙΟ ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ MARVEL! Ο Ουάτου, ο μυστηριώδης διαστημικός θεός που παρατηρεί όλη την ανθρωπότητα από το φεγγάρι, είναι… νεκρός. Ποιος σκότωσε τον Παρατηρητή; Ενώ ο Νικ Φιούρι ηγείται των ηρώων της Marvel σε μια έρευνα, άλλες δυνάμεις επιστρατεύονται και καινούρια ερωτήματα εγείρονται. Ποιος είναι ο Αθέατος; Τι έκλεψαν από την εστία του Παρατηρητή; Γιατί ετοιμάζει ο Μαύρος Πάνθηρας μια μυστική, δική του ομάδα, που περιλαμβάνει την Έμμα Φροστ, τον Τιμωρό και τον Δόκτορα Στρέιντζ; Το κοσμικό ανθρωποκυνηγητό του Φιούρι οδηγεί στο απώτερο άκρο του σύμπαντος, αλλά τη στιγμή που οι Εκδικητές νομίζουν ότι έχουν στριμώξει τον δολοφόνο τους, τα πάντα εκρήγνυνται. Τα μεγαλύτερα μυστικά του Σύμπαντος της Marvelαπελευθερώνονται, συγκλονίζοντας τους ήρωες μέχρι τα τρίσβαθα της ψυχής τους! Τι είδε ο Παρατηρητής; Ποιος τράβηξε τη σκανδάλη; Ποιο ήταν το Προπατορικό Αμάρτημα; Ανακαλύψτε τα όλα εδώ! Περιλαμβάνονται τα Original Sin #0-8 και υλικό από το Point One #1, γραμμένα από την πένα των Jason Aaron, Mark Waid και Ed Brubaker, και σχεδιασμένα από τουςMike Deodato Jr. με τους Jim Cheung και Javier Pulido. «ΜΙΑ ΣΚΟΤΕΙΝΗ, ΤΑΞΙΔΙΑΡΙΚΗ, ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΟΛΑ ΟΣΑ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΖΗΤΗΣΩ ΑΠΟ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΕΙΔΟΥΣ». —Comicosity.com 16,5x25 240 σελίδες Συγγραφέας: Jason Aaron Σχέδιο: Mike Deodato

Το Saga αποτελεί ένα από τα διασημότερα και πιο πολυβραβευμένα κόμικ της τελευταίας δεκαετίας. Συνολικά έχει στη συλλογή του 12 βραβεία Eisner και 17 βραβεία Ηarvey. Όμως τι ακριβώς έκανε για να διακριθεί τόσο; Είναι το έργο των Brian K. Vaughan (σενάριο) και της Fiona Staples(σχέδιο) μια συνωμοσία ή ένα βαρετό κόμικ με μια ιστορία αγάπης και εντυπωσιακό σχέδιο, που απλά έπεισε το νεότερο κοινό και οι μεγαλύτεροι δε μπορούσαν να κατανοήσουν; Η αλήθεια είναι πως το Saga μπορεί να μοιάζει, αλλά δεν είναι (μόνο) μια ιστορία αγάπης. Μάλιστα πολλές φορές αδικείται από κριτικές που το περιορίζουν σε αυτή τη διάσταση. Ωστόσο τα βραβεία του τα άξιζε γιατί το Saga καταφέρνει και δίνει φωνή (και εικόνα) στις ανησυχίες μιας διαφορετικής γενιάς δημιουργών. Εκει παρατηρούμε τις σκέψεις μια γενιάς που πια δεν επιθυμεί ήρωες, που δεν την νοιάζει η επιστροφή στη παιδικότητα, αλλά αντίθετα η έξοδος από αυτή, όσο κι αν τα ίδια τα παιδικά χρόνια γυρνούν τα πλοκάμια τους για αντεπίθεση. Το Saga (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Οξύ) με το ταυτόχρονα προσγειωμένο και διαστημικό του σενάριο, τα ζεστά, ρευστά χρώματα αλλά και τις ξεκάθαρες γραμμές του, χρησιμοποιεί σαν όχημα μια οικογένεια (προσφύγων ουσιαστικά) που με όπλα τις τύψεις και τον λόγο, μας ξεναγεί σε έναν γαλαξία που θυμίζει πολύ τη μικρή μπλε σφαίρα μας. Οι σούπερνόβες του ιμπεριαλισμού, μια μόνιμη σύγκρουση μεταξύ Κέντρου (Στεριάς) και Περιφέρειας (Στεφάνη) αντηχούν παντού γύρω μας και οι εκρήξεις τους δημιουργούν αθώους νεκρούς, ένοχους ζωντανούς -νεκρούς, ραγισμένες (ρομποτικές) συνειδήσεις, παιδιά σκλάβους και καταπιεσμένους. Ο Vaughan στήνει πολύ έξυπνα ένα αντιπολεμικό σενάριο και την ίδια στιγμή αφήνει ανοιχτό για τον ίδιο τον αναγνώστη το ερώτημα των ίσων αποστάσεων απέναντι στις δύο αντιμαχόμενες πλευρές. Ενώ η βαρβαρότητα κυριαρχεί, η αμφιβολία υπάρχει πάντα για το αν η μία πλευρά -η Στεφάνη ή Wreath στο πρωτότυπο- έχει το δίκιο με το μέρος της. Παράλληλα το Saga μας ταξιδεύει γύρω από άστρα και πρίσματα σεξουαλικότητας, όπου αναδυόμενες συνθήκες προσπαθούν να βρουν τη φόρμα τους και οι παλαιότερες, ετοιμόρροπες αλλά Επίμονες, κάτι να στηριχθούν, όσο και αν δε το θέλουν. Το τεράστιο σύμπαν του Saga θυμίζει το δικό μας: ένας κόσμος σε σύγκρουση και σε μία επίπονη διαδικασία μετάβασης που συνυπάρχουν μεγάλες ελπίδες για ένα καλύτερο μέλλον με το φόβο για ένα σκοτάδι δίχως τέλος. Και μέσα σε όλα αυτά μια οικογένεια και μια ιστορία αγάπης κόντρα στις πολιτικές, θρησκευτικές, ιδεολογικές αντιθέσεις, όχι όμως κόντρα στις ταξικές ομοιότητες τους. Η Αλάνα και ο Μάρκο αποτελούν τελικά τους τελευταίους τροχούς της αμάξης, δυο άνθρωποι που μονάχα για συμβολικούς λόγους κυνηγιούνται τόσο. Μαζί με αυτούς, το Saga φέρνει στο προσκήνιο και όλους τους άλλους ανθρώπους που ποτέ δεν ακούγονται, πιάνοντας τις θεματικές των ανθρώπινων δικαιωμάτων και εκπροσώπησης με τις οποίες η comic κοινότητα φαίνεται πως ακόμα προβληματίζεται, όσο και αν πληθαίνουν τα ποιοτικά παραδείγματα γύρω της που να φέρνουν μια άλλη φωνή. Ταυτόχρονα βέβαια οφείλει κανείς να αναγνωρίσει πως μια τέτοια ιστορία απέχει πολύ από το να θεωρηθεί πρωτότυπη, ακόμα και υπό το διαστημικό/ μαγικό πλαίσιο, ακόμα και με τα κέρατα και τα φτερά και τους παραδοσιακούς συμβολισμούς που φέρουν. Η μείξη στοιχείων από Star Wars και Game of Thrones με την κλασική φόρμα του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας παρουσιάζει ενδιαφέρον και έχει πολλά να δώσει. Ωστόσο πάντα στον πυρήνα της έχει μία ιστορία αγάπης με κάποια δεδομένα μοτίβα και δυναμικές. Επιπρόσθετα, η μείξη στοιχείων sci-fi και καθαρόαιμου high fantasy στο format της πλοκής αλλά κυρίως στο σχέδιο αποτελούν το πάτημα για τις καλύτερες στιγμές του comicκυρίως οπτικά. Η Staples έχει απόλυτο έλεγχο της κινησιολογίας των χαρακτήρων και οι άφθονες σκηνές δράσης είναι έντονες, με ρυθμό και ζωντάνια. Επιπλέον oι δημιουργοί μεταχειρίζονται στο έπακρο τις δυνατότητες που τους δίνει το διάστημα, εισάγοντας κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες, ακόμα και εξωφρενικές εξωγήινες μορφές. Παράλληλα όμως, όσο ελεύθερη και αν είναι η φαντασία στο κομμάτι της απεικόνισης, οι προσωπικότητες των χαρακτήρων, όσα χέρια ή κεφάλια ή παράδοξες ιδιότητες και αν διαθέτουν, πατούν γερά στο έδαφος ενός συναισθηματικού ρεαλισμού και μάλιστα ιδιαίτερα προσγειωμένου. Σε αυτό βοηθάει πάρα πολύ ο πεζός σε σημεία διάλογος, που διανθίζεται ελεύθερα με βρισιές και αργκό. Αυτό είναι και το σημείο που εκτιμάται δεόντως η μετάφραση του Βασίλη Μπαμπούρη, που φέρνει χωρίς απρόοπτα το έργο και τις διαστάσεις του στα ελληνικά. Σε κάθε περίπτωση όμως, πρέπει να αναφερθεί πως o πρώτος τόμος που κυκλοφορεί έχει ως επί το πλείστον εισαγωγικό χαρακτήρα, να δωσει το κοινό μια γεύση από το διαστημικό έπος του Brian K. Vaughn και της Fiona Staples. Η εξέλιξη του είναι ακόμα καλύτερη και όσο περισσότερο αναπτύσσεται ο γαλαξίας που μας υπόσχονται οι δημιουργοί, τόσο καλύτερο γίνεται το ίδιο το έργο, επομένως μιας και είδαμε πως μια μεταφορά είναι παραπάνω από εφικτή, ανυπομονούμε για τη συνέχιση του project απ’ τις εκδόσεις Οξύ. Πηγή

Τιμή καταλόγου: 23,00€ --------------------------------------------- Μια ιστορία αναγνωρισμένης αξίας που δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, με εκπληκτική εικονογράφηση, στα γνωστά υψηλά standards των εκδόσεων Οξύ. Οι 232 σελίδες (!) περιέχουν τα 8 τεύχη του ομώνυμου mini series και πλούσιο έξτρα υλικό: 10 σελίδες με εναλλακτικά εξώφυλλα και 7 σελίδες με σχέδια και προσχέδια χαρακτήρων. Η τιμή παρότι φαινομενικά υψηλή, είναι πραγματικά πολύ καλή για το υλικό που προσφέρεται. Συστήνεται ανεπιφύλακτα!

Βρισκόμαστε σε ένα θλιβερό συνεργείο, σε έναν ακόμη πιο θλιβερό πλανήτη. Ο Μάρκο -από την Στεφάνη- βοηθάει την Αλάνα -από τη Στεριά- να φέρει στον κόσμο τον καρπό του έρωτά τους. Ταυτόχρονα, όμως, δυνάμεις από τις πατρίδες τους, τους ψάχνουν μανιασμένα, γιατί τα φιλιά τους θεωρούνται προδοσία, καθώς οι δυο λαοί βρίσκονται σε πόλεμο μεταξύ τους. Σε έναν πόλεμο που έχει εξαπλωθεί σε όλο το γαλαξία. Κάποιοι λαοί έχουν συμμαχήσει με έναν εκ των «παικτών», κάποιοι άλλοι, εξαφανίστηκαν κάτω από το μένος τους. Ο Μάρκο και η Αλάνα αποφασίζουν να αλλάξουν σκέψη, να ζήσουν μακριά απ' όλα αυτά, μακριά από την ανήθικη πολιτική και τα ανόητα θρησκευτικά πιστεύω των αδερφών τους, να ταξιδέψουν στο σύμπαν... ενώ ξωπίσω τους ξεχύνονται ρομπότ από αριστοκρατική γενεά και παραδόξως ηθικοί μισθοφόροι... Το Saga των Brian K. Vaughan (σενάριο) και Fiona Staples (artwork) είναι ένα από τα πιο πολυβραβευμένα κόμικς στην ιστορία των κόμικς και αρκεί να ρίξετε μια ματιά στο εξώφυλλο. Οι εκδόσεις Οξύ -σε μια μάλλον απρόσμενη κίνηση, καθώς οι μεγάλες αμερικανικές σειρές δεν έχουν ευοδώσει στην Ελλάδα- μας προσφέρουν το πρώτο trade, που περιέχει τα τεύχη 1-6 της σειράς. Η έκδοση είναι προσεγμένη, με πολύ ζωντανή μετάφραση από τον έμπειρο Βασίλη Μπαμπούρη και σύμφωνα με πληροφορίες, η περιοδικότητα έχει οριστεί στους έξι μήνες. Προσωπική άποψη; Υπέροχο κόμικ. Είμαι φαν της επιστημονικής φαντασίας και εδώ έχουμε ένα κόμικ στα πρότυπα του Ινκάλ ή του Star Wars, όπου η «φαντασία» υπερνικά το «επιστημονική». Η γραφή του Vaughan -αν κι έχω μια πολύ μικρή ένσταση στους διαλόγους- είναι εξαιρετική. Γενικά δε μου αρέσει η ανάμειξη του sci-fi με το fantasy, αλλά εδώ το ανακάτεμα γίνεται με τρόπο που δεν ενοχλεί. Ο δε κόσμος που έχει φανταστεί, είναι γοητευτικός και -δυστυχώς- όχι πολύ μακριά από τον δικό μας. Κάτω, δηλαδή, από το εντυπωσιακό, πολύχρωμο περιτύλιγμα, μπορεί να δεις κανείς θέματα που ταλαιπωρούν την ανθρωπότητα, κυρίως ο Πόλεμος και οι τραγικές συνέπειες σε «νικητές» και «νικημένους». Το σχέδιο της Staples είναι επίσης σε υψηλά επίπεδα: αδρό, φρέσκο, ξεκούραστο, αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο τις ιδέες του Vaughan και, μαζί, έχουν προσδώσει φοβερό ρυθμό στην ιστορία. Η αισθητική του είναι αρκετά pop, ίσως πολύ pop για αρκετούς από εδώ μέσα. Από την άλλη, ωστόσο, θεωρώ ότι επειδή είναι (καλλι)τεχνικά αρτιότατο, μπορεί να διαβαστεί από άτομα διαφορετικών ηλικιών και προτιμήσεων. Εγώ, πάντως, δηλώνω ήδη φαν. Και κλείνω με την ευχή, αυτή η σειρά, να συνεχιστεί και να ολοκληρωθεί στα ελληνικά...

Από την σύνοψη του εκδότη: ------------------------------------------------------ H ιστορία του graphic novel είναι εξαιρετική, το σκίτσο υπέροχο, η έκδοση της Οξύ στα γνωστά υψηλά standards! Ως έξτρα υλικό περιέχει 5 σελίδες αναλυμένες σε σενάριο - α/μ σκίτσα - χρώμα. To εξώφυλλο αδικεί το περιεχόμενο και ίσως θα έπρεπε να επιλεγεί κάτι καλύτερο. Συστήνεται ανεπιφύλακτα στους fans των μεταλλαγμένων και όχι μόνο...

24 χρόνια μετά την κυκλοφορία της σειράς στα Ελληνικά από τις εκδόσεις Τρίτων, οι εκδόσεις Οξύ πήραν τα δικαιώματα για την σειρά Τα βιβλία του Αίματος, τον τίτλο με τον οποίο ο συγγραφέας συστήθηκε στους αναγνώστες. Με νέα μετάφραση και νέα σύνθεση εξώφυλλων, οι νεότεροι αναγνώστες του μπορούν να προσθέσουν και αυτοί στην συλλογή τους την εδώ και χρόνια εξαντλημένη σειρά. Οι επόμενοι 4 τόμοι αναμένονται να κυκλοφορήσουν μέσα στο 2019-2020. Στο εξωτερικό βέβαια η σειρά πλέον κυκλοφορεί μόνο ως δίτομο omnibus, με τον κάθε τόμο να συλλέγει τρία βιβλία της σειράς, έκδοση που καλό θα ήταν να δούμε και στην χώρα μας, αλλά προφανώς ο εκδότης προτιμάει τις εκδόσεις 200 σελίδων ως οικονομικότερες.

Τιμή καταλόγου: 10€ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΜΠΕΣΤ ΣΕΛΕΡ ΤΩΝ NEW YORK TIMES Κυκλοφόρησε και ο τρίτος τόμος της νεανικής και όχι μόνο σειράς Secret Hero Society! Περιγραφή αυτού του τόσο ζεστού και συμπαθητικού κόμικ θα βρείτε στο θέμα του πρώτου τόμου. Και εδώ ένας σύνδεσμος προς το θέμα του δεύτερου τόμου. Πλέον έχουν βγει κι εδώ όσα έχουν κυκλοφορήσει και στο εξωτερικό... (Ο 4ος τόμος αναμένεται να κυκλοφορήσει στο εξωτερικό τον Δεκέμβριο του 2019)

Το Τρέξιμο: Το Μαρτύριο και η Ηδονή – Μια κόμικ δικαιολογία για να πάρετε τα βουνά Εάν το μοναδικό έργο που σας έρχεται στο μυαλό σχετικά με το τρέξιμο είναι το «Η Μοναξιά του Δρομέα Μεγάλων Αποστάσεων» (είτε στη μορφή διηγήματος από τον Alan Sillitoe, είτε ταινίας από τον Tony Richardson, είτε metal ύμνου από τους Iron Maiden) ετοιμαστείτε να προσθέσετε και το Τρέξιμο: Το Μαρτύριο και η Ηδονή, (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Braidfood) του δημοφιλούς και βραβευμένου με Eisner Ιnman Mathew (ίσως τον ξέρετε ως Oatmeal), ένα κόμικ όπου, με χιουμοριστικό τρόπο προσπαθεί να δικαιολογήσει την χαρά που νιώθουν κάποιοι με το βγαίνουν και να τρέχουν. Η αλήθεια είναι πως το τρέξιμο και, κατά επέκταση η εμπορική και εταιρικά καλλιεργημένη κουλτούρα γύρω από αυτό μπορεί να μην είναι ξένη στην media-κή και social media-κή μας καθημερινότητα, είναι όμως κάτι παράδοξο για τα ελληνικά δεδομένα, το οποίο αγγίζει τα όρια του οξύμωρου. Προς τι τελικά η όλη τρέλα για το τρέξιμο, προς τι οι μαραθώνιοι, η ήμιμαθαρώνιοι και τα δεκάδες events που μας πολιορκούν συχνά-πυκνά; Τι εξυπηρετούν πέρα από την αυταρέσκεια του καθενός και, τελικά, την δημιουργία κοινού για τα προϊόντα των αθλητικών εταιρειών; Ο Ιnman αποπειράται να απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα με μια απόπειρα χιούμορ. Υποτιμά τις αντιρρήσεις, σαρκάζει τον εαυτό του και τον Χ’ δρομέα στον οποίο αναφέρεται, για να κερδίζει στην χαμηλωμένη αντίσταση του μη-δρομέα. Αναμετριέται με τα στερεότυπα, άλλοτε ξεπερνώντας τα άλλοτε αναπαράγοντας τα, ωστόσο μέσα σε αυτά καταφέρνει να περιγράψει έναν άνθρωπο που δεν μοιάζει σε αυτό που βλέπουμε στις διαφημίσεις ή στους δρομείς- πρόσωπα των εν λόγω events. Ο σχεδιαστής, με αυτή την ειλικρίνεια με την οποία μπορεί ένας απλός άνθρωπος να αγαπά ένα προϊόν, σαν γνήσιος nerd, αλλά του τρεξίματος, καταφέρνει και τελικά μας δίνει μια εικόνα καθημερινή και, όσο πιο κοντά μπορεί στην διαθλασμένη μας πραγματικότητα. Η μη γραμμικότητα, η αυτοαναφορικότητα και η αμεσότητα που αυτή κερδίζει είναι έντονα παρούσες στο κόμικ και είναι αυτές που κερδίζουν τον αναγνώστη, είτε πειστεί να πάρει τα βουνά, κυνηγώντας τις ενδορφίνες της άσκησης, είτε όχι. Αυτά ο δημιουργός όμως τα αποδίδει με ένα διεκπαιρεωτικό σχέδιο, το οποίο όμως το έχουμε συνηθίσει στα διάφορα listicles του Διαδικτύου και, κυρίως, στις παλαιότερες δουλειές του Oatmeal, ο οποίος έχει μακρά θητεία στο απαιτητικό μετερίζι του webcomic. Ωστόσο, όσο καλά και αν ανταποκρίνεται το στυλ αυτό στον πεινασμένο για relevance διαδικτυακό τρόπο προσέγγισης, στο γραπτό, στο οποίο ο αναγνώστης έχει όλη την άνεση να διαθέσει χρόνο για την πολυτέλεια της λεπτομέρειας, η λογική του webcomic κάποιες φορές δεν ευδοκιμεί. Το Τρέξιμο: Το Μαρτύριο και η Ηδονή, μπορεί να μην ανταποκρίνεται πλήρως σε αυτό που υπόσχεται και είναι ίσως αμφίβολο αν μπορούσε να το κάνει εξ αρχής. Ωστόσο, πλέον, στους κύκλους μας όλοι έχουμε έναν δρομέα ή και παραπάνω, ο οποίος ίσως καταφέρει το χρησιμοποιήσει σαν συμπλήρωμα του βιώματος του. Για αυτόν θα είναι ένα καλό δώρο, ενόψει μάλιστα και εορτών. Πηγή

Τιμή καταλόγου: 14,99€ Προβοκατόρικος τίτλος, έτσι; Ιδίως αν δει κανείς ποιος είναι ο Αγγλικός. Η παρούσα έκδοση είναι κόμικ. Δεν τις φαίνεται, ούτε στο στήσιμο ούτε θεματολογικά. Σχεδιαστικά είναι ανεπαρκές, ενώ καταστρατηγεί οποιοδήποτε κανόνα του είδους, σεναριακά και σχεδιαστικά και στο στήσιμο πολλές φορές θυμίζει απλό εικονογραφημένο διήγημα. Αλλά... Σεναριακά έχει κάτι να πει. Ο τίτλος μιλάει για το τρέξιμο και την ιεροτελεστία του πράγματος, αλλά δεν γράφτηκε για το κοινό του γυμναστηρίου και τους τρέντυ χιπστεράδες που το παίζουν δρομείς. Αντίθετα είναι μια αυτοβιογραφική ματιά του δημιουργού, στο τρέξιμο. Στο γιατί ξεκίνησε να τρέχει και στο γιατί συνεχίζει να το κάνει. Το τι έμαθε ως άτομο για τον εαυτό του κάνοντας το. Στο πως, παρόλο το πόνο που προκαλεί, είναι προτιμότερο από το να κάθεται να απλά να χλαπακιάζει. Το ότι συνεχίζει να χλαπακιάζει παρόλο την σοβαρή ενασχόληση του με το τρέξιμο και τους κάθε λογής μαραθώνιους. Χωρίς να ωραιοποιεί τίποτα αλλά με μπόλικο χιούμορ, αυτό το βιβλίο απευθύνεται στο καθημερινό άνθρωπο, δρομέα ή όχι. Και αξίζει να του ρίξετε μια ματιά και να μην το κρίνετε από το φαίνεσθαι. Παρόλο που το φαίνεσθαι δεν μπορεί να τραβήξει ένα κανονικό αναγνώστη κόμικ χωρίς παρότρυνση, σε αντίθεση με τους κάζουαλ αναγνώστες που δεν πιστεύω να έχουν τέτοια προβλήματα Και φυσικά θα μάθετε πολλά αχρείαστα (να είναι) εγκυκλοπαιδικά στοιχεία για τις Ιαπωνικές σφήκες και μέλισσες. Σελίδες δείγμα (στα Αγγλικά) από το σάιτ του δημιουργού. Υ.Γ. Το κόμικ βγήκε στις αρχές του Οκτώβρη, παρόλο που μέσα στην έκδοση αναφέρει πως βγήκε τον Σεπτέμβρη.

Παραθέτω παρακάτω κείμενό μου - κριτική στο comic για το Smassing Culture: Ο Frank Castle «κανονίζει» το κύκλωμα των εμπόρων λευκής σαρκός Οι Marvel σειρές του Netflix αποτελούν ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει το superhero είδος τηλεοπτικών σειρών (με εξαίρεση το φανταστικό Legion). Στον απόηχο του ντόρου που έχει κάνει αυτό τον καιρό η 3η σεζόν του Daredevil, οι εκδόσεις Οξύ επέλεξαν να γυρίσουν λίγο πίσω το χρόνο και να ξανασυστήσουν στο ελληνικό κοινό έναν παλιό γνώριμο, τον Punisher, έναν anti-hero που εντυπωσιάζει με τον ηθικό του κώδικα, είτε τον συμπαθεί, είτε τον αντιπαθεί κανείς. Τον Punisher (τηλεοπτικά) τον είχαμε δει παλιότερα στη 2η σεζόν του Daredevil, αλλά και πιο πρόσφατα στη δικιά του solo σειρά, η οποία γρήγορα κέρδισε τις εντυπώσεις. Το comic, το οποίο επιλέγουν να μεταφράσουν στα ελληνικά οι εκδόσεις Οξύ ονομάζεται «Δουλέμποροι» και αποτελεί μέρος του πολύ δυνατού run του Garth Ennis, του σεναριογράφου του θρυλικού Preacher, αλλά και άλλων πολύ αξιόλογων comics, όπως τα The Boysκαι του Ghost Rider (απ’ τον κόσμο της Marvel).Συγκεκριμένα, ο τόμος «Δουλέμποροι» εμπεριέχει μία ολοκληρωμένη ιστορία, η οποία εκτυλίσσεται στα τεύχη 25-30 εκείνης της περιόδου του ήρωα της Marvel, η οποία μέτρησε συνολικά 60 τεύχη και έχει σημαδέψει την πορεία του χαρακτήρα. Πιο συγκεκριμένα το comic προέρχεται από μια περίοδο όπου ο Garth Ennis είχε ασχοληθεί συστηματικά με τον ήρωα της Marvel για 8 ολόκληρα χρόνια. Είχε ξεκινήσει το 2000δημιουργώντας τον τίτλο «Marvel Knights: The Punisher», τον οποίο διαδέχτηκαν άλλοι τίτλοι όλα τα επόμενα χρόνια μέχρι και το 2008. Η σειρά απ’ την οποία προέρχεται το συγκεκριμένο comic είναι η «Punisher MAX», η οποία εκδιδόταν απ’ το 2004 έως το 2008. Μέσω αυτής ο Ennis αναδιαμόρφωσε τον Frank Castle δίνοντας πολλά νέα στοιχεία στον σκληροτράχηλο ήρωα, τα οποία τον χαρακτηρίζουν μέχρι και σήμερα. Ο Punisher είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση anti-hero. Ο Frank Castle έχοντας χάσει την οικογένειά του αποφασίζει να αντιμετωπίσει το άδικο αποτελεσματικότερα απ’ την αστυνομία και τους «νομοταγείς» superheroes. Βασισμένος στον προσωπικό του ηθικό κώδικα επιλέγει να πολεμήσει τη φωτιά με φωτιά και να αντιμετωπίσει με τον πιο σκληρό τρόπο την εγκληματικότητα. Έτσι, στο ηθικό δίλημμα που έχει ταλανίσει κατά καιρούς κάθε αξιοπρόσεκτο superhero, το οποίο είναι αν θα θέσει σαν όριο στη δράση του την αφαίρεση της ζωής του αντιπάλου τους, ο Castle απαντά αρνητικά. Ο Punisher προτίθεται να τιμωρήσει με τον πιο σκληρό τρόπο το έγκλημα. Φυσικά, αυτή η απόφαση του Castle είναι τουλάχιστον αμφιλεγόμενη, τόσο στον πραγματικό κόσμο, όσο και στον φανταστικό κόσμο των superheroes. Δεν είναι τυχαίο ότι το ερώτημα αν οιsuperheroes μπορούν να σκοτώνουν έχει αποτελέσει τη βάση ιστοριών, ορισμένες απ’ τις οποίες θεωρούνται απ’ τα αριστουργήματα των comics, όπως το Injustice: Gods among us, στο οποίο ο Superman εγκαθιστά τη δικιά του τάξη πραγμάτων, στην οποία απειλεί τους εχθρούς του ακόμα και με θάνατο. Αντίστοιχα διλήμματα έχουν προβληματίσει κατά καιρούς και άλλους superheroesπρώτης γραμμής, όπως ο Batman, ο Arrow και ο Daredevil. Βέβαια υπάρχουν απ’ την άλλη και anti-heroes όπως ο Deadpool, αλλά και οι Kick-Ass και Hit Girl, οι οποίοι χρησιμοποιούν σκληρή βία στις περιπέτειές τους και γι’ αυτό τα comics τους απευθύνονται κυρίως στο ενήλικο κοινό. Ποιος μπορεί να ξεχάσει την αδιανόητη βία με την οποία ο Deadpool είχε εξαφανίσει ολόκληρο το Marvel Universe; Οι «Δουλέμποροι» είναι μια χαρακτηριστική ιστορία ενήλικου comic. Είναι χαρακτηριστική του brandname «Max Comics», το οποίο συνοδεύει τον τίτλο και δόθηκε απ’ τους δημιουργούς για να τονίσει τη διαφορά σε σχέση με τη συνηθισμένη λογική των Marvel Comics. Με τα «Max Comics» η Marvel ήθελε να εγκαινιάσει μια ενήλικη comic σειρά με πολύ περισσότερη βία, αλλά και πιο κοινωνική θεματολογία. Ήταν μια αντίστοιχη προσπάθεια με εκείνη της DC που είχε ιδρύσει τα comics Vertigo, η οποία (πριν αυτονομηθεί) ήδη μας είχε χαρίσει φοβερές στιγμές, όπως το Preacher και το Transmetropolitan. Το συγκεκριμένο comic αφορά ειδικότερα μια δραματική ιστορία εμπνευσμένη απ’ την πιο σκληρή πραγματικότητα του εγκληματικού κόσμου, απ’ το εμπόριο λευκής σαρκός. Θύματα της ιστορίας είναι νεαρές αλλοδαπές, προερχόμενες απ’ την Ευρώπη, τις οποίες δουλέμποροι τις εξαπατούν υποσχόμενοι ένα καλύτερο μέλλον στην Αμερική, στην οποία με το που φτάνουν τις παγιδεύουν σε σπίτια και τις αναγκάζουν με τις πιο βάναυσες μεθόδους να εκπορνευτούν. Οι εγκληματίες που διευθύνουν το συγκεκριμένο κύκλωμα έχουν επιρροή στα υψηλά κλιμάκια της αστυνομίας, η οποία την ίδια περίοδο ξεκινά να καταδιώκει τον Punisher σκηνοθετώντας δήθεν επιθέσεις του σε αστυνομικούς, προκειμένου να προστατευτούν οι μαφιόζοι. Πρόκειται για μια πολύ σκοτεινή υπόθεση, η οποία γίνεται ακόμα πιο θλιβερή αν σκεφτεί κανείς ότι όλα αυτά που συμβαίνουν στο comic λίγο μόνο απέχουν απ’ την πραγματικότητα του εγκληματικού κόσμου. Σε αυτό το σημείο είναι αναγκαίο να σημειωθεί, ότι το χαρακτήρα της ενήλικης θεματολογίας ακολουθούν τόσο οι βίαιες σκηνές, όσο και η σκληρή γλώσσα του comic. Εδώ πάντα δημιουργείται ο κίνδυνος για τον μεταφραστή, ο οποίος καλείται να μεταφράσει στα ελληνικά την αμερικάνικη αργκό και αν δεν βρει τον κατάλληλο τρόπο να το κάνει κινδυνεύει πάντα να δημιουργήσει ένα παιδιάστικο αποτέλεσμα. Γνωρίζοντας, προφανώς αυτούς του κινδύνους ο Σάββας Αργυρού μας προσφέρει μια εξαιρετική απόδοση του ύφους του πρωτότυπου κειμένου, η οποία είναι εμφανώς δουλεμένη και προσεγμένη, όπως μας έχουν συνηθίσει με τα comics τους οι εκδόσεις Οξύ (και που δυστυχώς δεν είναι πάντα δεδομένο για ελληνικές μεταφράσεις comics, αφού όλοι έχουμε συναντήσει το φαινόμενο να μην δίνεται η απαραίτητη επιμέλεια και σημασία στο κείμενο ορισμένων comics από άλλους εκδοτικούς οίκους). Επιστρέφοντας στο σχολιασμό του σεναρίου, αξίζει να παρατηρήσουμε ότι το σκηνικό που στήνει ο Garth Ennis είναι ιδανικό για να δοκιμαστούν και να νομιμοποιηθούν κοινωνικά οι αμφιλεγόμενες μέθοδοι που χρησιμοποιεί ο Punisher. Σίγουρα κανένας δεν θα κλάψει για τους αιμοσταγείς δουλέμπορους και αυτό δίνει το πλεονέκτημα στον Punisher να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο, όσο βάρβαρο κι αν είναι, προκειμένου να εξοντώσει την συμμορία τους και να προστατέψει τα θύματά τους. Ο Garth Ennis χειρίζεται εξαιρετικά την ιστορία του, βυθίζοντάς μας στον σκοτεινό κόσμο της εγκληματικότητας, της διαπλοκής της αστυνομίας, αλλά και στην αιματηρή πορεία εκδίκησης του Frank Castle. Ο Ennis, ο οποίος έχει μακρά θητεία στα comics με ενήλικη και κοινωνική θεματολογία, μας διηγείται μια σκληρή ιστορία, βυθισμένη στο σκοτάδι των πιο βάρβαρων ενστίκτων της ανθρωπότητας, η οποία μάλιστα είναι απ’ τις κλασσικότερες ιστορίες του Punisher. Βέβαια, αξίζει ένας περαιτέρω προβληματισμός στο συγκεκριμένο comic. Αν προσπαθήσουμε να εκλογικεύσουμε τον ηθικό κώδικα του Punisher και να τον εντάξουμε στις συνθήκες της πραγματικής ζωής, θέτοντας τον προβληματισμό για τα όρια των αντεγκληματικών μεθόδων (εν προκειμένω για τα όρια της δράσης των superheroes), μάλλον θα πρέπει να συμφωνήσουμε περισσότερο με τον Batman (ή τον Captain America) και όχι με τον Punisher. Ο Frank Castle, θυμίζει με τη δράση του διάφορους άλλους αυταρχικούς χαρακτήρες, οι οποίοι υπηρετούν συνήθως ολοκληρωτικά καθεστώτα, όπως είναι ο Judge Dredd ή ο Superman του Injustice. Πράγματι, μπορεί εύκολα να εξοργιζόμαστε όλοι και να επιζητούμε εκδίκηση από ειδεχθείς εγκληματίες, όπως οι δουλέμποροι του εμπορίου λευκής σαρκός. Όμως πώς θα κρίναμε τις σκληρές μεθόδους του Punisher απέναντι σε διαφορετικούς τύπους εγκλημάτων; Με βάση ποιανού το συμφέρον κρίνεται το πόσο σοβαρό είναι ένα έγκλημα; Λογικά του κράτους, το οποίο θέλει να επιβάλλει το νόμο (του) και την τάξη. Όμως, πώς θα έπρεπε να αντιμετωπίσει ο Punisher «εγκληματίες» για παράδειγμα σαν αυτούς του Casa de Papel, οι οποίοι θέλουν να στείλουν ένα κοινωνικό μήνυμα με το σχέδιό τους, που (κατά τα άλλα) χτυπά στην καρδιά του το κράτος; Ή αλλιώς η μηδενική ανοχή του Punisher θα ήταν εξίσου νομιμοποιημένη αν αντιμετώπιζε τη νεανική παραβατικότητα ή αν ενίσχυε την αστυνομία στις επιθέσεις της σε κινήματα, όπως το Black Lives Matter (που έχουν δημιουργηθεί εξαιτίας δολοφονικών επιθέσεων της ίδιας της αστυνομίας); Και τι γίνεται με τους πολέμους που εξαπολύουν ανά τον κόσμο οι ΗΠΑ (σε αυτό το ζήτημα μας έχει δώσει κάποιες απαντήσεις με άλλη ευκαιρία ο Venom); Οι απαντήσεις σε αυτά δεν μπορούν να δοθούν με την ευκολία του άσπρου – μαύρου. Γι’ αυτό και ο Punisher είναι ένας πολύ ιδιαίτερος anti-hero. Οι «Δουλέμποροι» είναι μια ιστορία που έχει γραφτεί ακριβώς στα μέτρα του από τον Garth Ennis, ο οποίος αναδεικνύει τα δυνατά χαρτιά του ηθικού κώδικα που ακολουθεί ο Frank Castle. Όμως δεν είναι κάθε ιστορία του Punisher ιδανική για να εφαρμοστούν οι πεποιθήσεις του. Σε άλλες συνθήκες (οι οποίες είναι και οι συνηθέστερες) δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα και έτσι εξηγείται για παράδειγμα η στάση του Frank Castle στα γεγονότα του Secret Empire, όπου έγινε εύκολα εκτελεστικό όργανο του Captain America/Hydraκαι τότε αυτή η συστράτευση δεν είχε εκπλήξει κανέναν μας (όπως αντίστοιχα δεν μας είχε παραξενέψει και η -ότι να ‘ναι- λογική με την οποία διάλεξε στρατόπεδο ο έτερος αιμοσταγής ήρωας, ο Deadpool). Βέβαια, αξίζει να σημειωθεί, ότι ο Garth Ennis, πρώτος ο ίδιος αναμετράται στα comics του, με πρωταγωνιστή τον Punisher, με αυτά τα ερωτήματα. Γι’ αυτό είναι δεδομένη η επιθυμία μας οι εκδόσεις Οξύ να συνεχίσουν με την έκδοση και της υπόλοιπης σειράς του Punisher, δια χειρός Garth Ennis, προκειμένου να αποκτήσουμε μια ολοκληρωμένη εικόνα ενός απ’ τα κλασσικότερα runτου θρυλικού anti-hero της Marvel. Όμως, παρά τα όποια μελλοντικά σχέδια, είναι σαφές ότι οι «Δουλέμποροι» είναι μια εξαιρετική έκδοση ενός κλασσικού ενήλικου comic, το οποίο αποτελεί μια πολύ ψαγμένη και αξιέπαινη πρόταση απ’ τις εκδόσεις Οξύ.

Ο Spidey συνεργάζεται με την μαύρη γάτα, σε μια υπόθεση που μας βάζει μέσα στον κόσμο των ναρκωτικών. Ένα από τα λίγα κόμικ που έχει γράψει ο γνωστός σκηνοθέτης Κέβιν Σμιθ, σε ένα τίτλο που βγήκε σε μια περίοδο που η προσέλκυση αστέρων του Χόλυγουντ για την δημιουργία ιστοριών ήταν ακόμα καινοτομία. Είναι επίσης ένα κόμικ που «στιγματίστηκε» από καθυστερήσεις μιας και ουσιαστικά ο σκηνοθέτης το είχε παρατήσει για τέσσερα χρόνια, πριν αποφασίσει να το ολοκληρώσει στις αρχές του 2006. Παραμένει όμως μια από τις δημοφιλείς μίνι σειρές του Σπάιντυ. Η έκδοση είναι στα γνωστά στάνταρ της Οξύ, όπως συνήθως. Πρώτη διανομή στον μήνα Οξύ (Νοέμβριος 2018) , στην Λέσχη Φίλων Κόμικς. Ευρεία διανομή στις 07-11-2018.

Τιμή καταλόγου: 17,99€ 27 χρόνια μετά την τελευταία φορά που κυκλοφόρησε στην χώρα μας έκδοση αφιερωμένη αποκλειστικά στον Τιμωρό, η Οξύ προσθέτει στον κατάλογο της μια ιστορία παρμένη μέσα από την καταξιωμένη θητεία του Garth Ennis στον τίτλο, με τα καταπληκτικά εξώφυλλα του Tim Bradstreet. Το Punisher Max φτιάχτηκε ακριβώς για να δώσει στον συγγραφέα την άνεση για να δώσει τις πιο ενήλικες ιστορίες που ήθελε να πει, μακριά από τον υπερηωικό κομμάτι της εταιρίας, πιο ρεαλιστικό και με θέματα που θα απασχολούσαν υπό κανονικές συνθήκες έναν μη υπερήρωα, αυτόκλητο τιμωρό. Και τι πιο καυτό για αρχή, ώστε να μπούμε και εμείς στο κλίμα, από την εμπορία ανθρώπων; Για την υπόθεση έχει μιλήσει ήδη αναλυτικά ο kwtsos εδώ, οπότε δεν θα σας κουράσω με επαναλήψεις. Η έκδοση είναι στα γνωστά στάνταρ της Οξύ, οπότε επίσης δεν έχω να προσθέσω κάτι παραπάνω. Η συγκεκριμμένη ιστορία αναμένεται να αποτελέσει την βάση για την δεύτερη σεζόν του Punisher του Netflix.

«Ο κόσμος είχε τρελαθεί. Όχι εγώ!» Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Ενας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους των σύγχρονων εναλλακτικών κόμικς, ο Dan Clowes, στην τριαντάχρονη καριέρα του ασχολείται συστηματικά με την αποξένωση, τη μοναξιά, την αποστασιοποίηση, την τέχνη. Στο νέο του βιβλίο που τιτλοφορεί με το όνομα της πρωταγωνίστριάς του («Υπομονή») όλα αυτά παραμερίζονται για να αποθεωθεί η Αγάπη Λένε πως όσο σπουδαίος και όσο παραγωγικός κι αν είναι ένας καλλιτέχνης, όταν πια τα χρόνια περάσουν, στη συλλογική μνήμη καταγράφεται ένα και μοναδικό έργο του, ίσως όχι το σημαντικότερο, άλλωστε αυτό είναι σχετικό, αλλά αυτό που τον ξεχώρισε, αυτό που είχε κάτι διαφορετικό από τα άλλα σε βαθμό που να το καθιστά μοναδικό και ικανό να ανακαλείται πάντα ως πρώτο, να έρχεται πάντα στο μυαλό στο άκουσμα του ονόματος του δημιουργού του. Στο πρώτο άκουσμα του ονόματος Κάφκα, όλοι σκέφτονται τη «Δίκη», ο Κιούμπρικ θα μείνει στην Ιστορία για την «Οδύσσεια του Διαστήματος», οι Πινκ Φλόιντ για το «The Wall», o Art Spiegelman για το «Maus», ο Καβάφης για την «Ιθάκη» και ο Μικελάντζελο για την «Καπέλα Σιξτίνα». Αν ισχύει κάτι τέτοιο, τολμώ να πω, με σοβαρό κίνδυνο να πέσω έξω, πως για τον 57χρονο Dan Clowes, ενεργό και παραγωγικότατο με πολλά ακόμα χρόνια δημιουργίας μπροστά του, το magnum opus της καριέρας του θα είναι η «Υπομονή» (εκδόσεις Οξύ, μετάφραση: Δημήτρης Πολιτάκης). Γιατί είναι μια τόσο ολοκληρωμένη ιστορία (χωρίς αυτό να υποβαθμίζει με κανέναν τρόπο όλες τις προγενέστερες δουλειές του Clowes) που τα λέει όλα, περιλαμβάνοντας κάθε προβληματική των προηγούμενων έργων του και δίνοντας απαντήσεις σε ερωτήματα που ο ίδιος ο καλλιτέχνης έθετε στους αναγνώστες εδώ και περίπου τρεις δεκαετίες. Ακόμα και οι προσεκτικοί μονόλογοι του πρωταγωνιστή μπορούν να λειτουργήσουν μεταφορικά επιβεβαιώνοντας έναν τέτοιο ισχυρισμό: «Στον δρόμο για το σπίτι νιώθω μεγάλο κορόιδο που πίστεψα κάτι τόσο ανόητο και γελοίο. Και τότε πήρα την απόφασή μου. Να τα παρατήσω όλα και να αυτοκτονήσω», λέει απελπισμένος ο πρωταγωνιστής Τζακ Μπάρλοου στις αρχές του βιβλίου. Και σχεδόν 150 σελίδες αργότερα, έχοντας ζήσει ό,τι πιο παράξενο μπορεί ποτέ να σκεφτεί κανείς, με μια επιμονή που γίνεται εμμονή και, πιθανώς, αυτοσκοπός, ξεσπά: «Τα κατάφερα! Τα κατάφερα!». Κατάφερε να ξαναέρθει κοντά στον έναν και μοναδικό έρωτα της ζωής του που είναι και αυτός πάντα ένας, όπως και το έργο του προλόγου. Είναι ο έρωτας που όταν κλείνεις τα μάτια για τελευταία φορά θα είναι εκεί, δίπλα σου και θα σου θυμίζει ό,τι καλύτερο ή ό,τι χειρότερο σου έχει ποτέ συμβεί. Και ο Τζακ Μπάρλοου στην απέλπιδα προσπάθειά του να ξαναβρεί αυτόν τον έρωτα θα κινδυνεύσει πολλές φορές να κλείσει για τελευταία φορά τα μάτια του. Αλλά η Υπομονή, ο απόλυτος και μοναδικός έρωτας των πολλών και αντιφατικών ζωών του Τζακ Μπάρλοου, θα είναι πάντα εκεί όταν, κόντρα σε όλα τα προγνωστικά και τις πιθανότητες, τα ξανανοίγει. Είναι όμως και για κάτι ακόμα ξεχωριστή η «Υπομονή». Γιατί, αντίθετα με την τακτική του Dan Clowes, μάστορα των εναλλακτικών κόμικς μιας θλιμμένης και καταπιεσμένης οργής που βιώνεται βουβά και εσωτερικά σχεδόν στο σύνολο των έργων του, έχει ένα τέλος που κάνει τον αναγνώστη να αναθαρρήσει. Ενώ καθ’ όλη την εξέλιξή του, παρεμβάλλονταν με τρόπο πότε δηλωμένο και άρα ως μικρά appropriations από το παρελθόν του εαυτού του (η σκηνή του μασκοφόρου και οπλισμένου με ένα φουτουριστικό ακτινοπίστολο Τζακ είναι υπόμνηση του «The Death Ray» που επιπλέον δομείται με συνεχή flash-back όπως και η «Υπομονή», o τραυματίας, με επιδέσμους Τζακ του τέλους που παραπέμπει στον Clay του «Γαντιού από Βελούδο», το ντουέτο που συνθέτει η κομμώτρια μαζί με την Υπομονή ως ενήλικες εκδοχές των κοριτσιών του «Ghost World» κ.λπ.) και πότε ως πιθανές παραπομπές σε αυτό, στιγμιότυπα που θύμιζαν κάτι από τα παλιά, δημιουργώντας ένα κλίμα αναμενόμενης τραγικής κατάληξης, το πραγματικό τέλος διαψεύδει τη δυσοίωνη ατμόσφαιρα. Ανατρέποντας ό,τι ξέραμε για τον Dan Clowes και για τη γενιά των εναλλακτικών κόμικς της αποστασιοποίησης (Adrian Tomine), της αποξένωσης (Chris Ware), της ψυχικής κατάρρευσης (Ivan Brunetti), της μοναξιάς (αδερφοί Hernandez), της αρρώστιας που καιροφυλακτεί (Charles Burns), της διάρρηξης κάθε κοινωνικού ιστού (Peter Bagge). Δύο από τα πιο σπουδαία και πολυβραβευμένα βιβλία του Dan Clowes είναι το «Ghost World» που έγινε ταινία από τον Terry Zwigof και το τελεολογικό «David Boring» Στο «David Boring», ο Clowes, αρκετά ειρωνικά, σχολίασε την παροιμιώδη απάθεια μιας ομάδας ετερόκλητων επιζησάντων μιας υποτιθέμενης ανείπωτης καταστροφής και ταυτόχρονα την ατελέσφορη προσπάθεια ενός νεαρού να βρει την τέλεια γυναίκα της ζωής του. Στο «Ghost World» βρήκε την ευκαιρία να μιλήσει για τα αδιέξοδα της εφηβείας σε έναν κόσμο όπου όλοι οι άλλοι λειτουργούν σαν φαντάσματα. Στο «Σαν Σιδερένιο Ομοίωμα Γαντιού από Βελούδο» ταξίδεψε σε κόσμους του ασυνειδήτου που μοιάζουν ασυνάρτητοι αλλά καταλήγουν στον ακρωτηριασμό (σωματικό ή/και πνευματικό) και σε έναν ανεπιθύμητο έρωτα/στήριγμα. Με την τέχνη και την υποκρισία των φιλόδοξων σπουδαστών μιας καλλιτεχνικής σχολής καταπιάστηκε στο «Art School Confidential», ενώ στο «Wilson», σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση, όπως και στην «Υπομονή», που υπαινίσσεται αυτοσαρκασμό και μια πιθανότητα παρουσίας αυτοβιογραφικών στοιχείων, η προσωπική αποξένωση και η σταδιακή απομάκρυνση από κάθε κοινωνικό ενδιαφέρον βρέθηκαν και πάλι στη σκιά ενός μεγάλου αλλά οριστικά χαμένου έρωτα. Το παραληρηματικό «Σαν Σιδερένιο Ομοίωμα Γαντιου από Βελούδο» κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Inkpress Στην «Υπομονή», όλα επιστρέφουν, με πρώτο και καλύτερο τον έρωτα που διακόπτεται βιαίως. Για να αρχίσει ένας αγώνας επανόρθωσης μαζί με έναν αγώνα εκδίκησης. Μπορεί όμως να γυρίσει ο χρόνος πίσω; Η απάντηση είναι προφανώς αρνητική, αλλά αυτό δεν πτοεί τον Τζακ που θα ψάξει κάθε τρόπο για να γυρίσει αυτός πίσω στον χρόνο. Και θα τα καταφέρει! Δίνοντας την αφορμή στον Clowes να θέσει όλα τα γνωστά οντολογικού και υπαρξιακού τύπου ερωτήματα που σχετίζονται με τη φύση του χρόνου, τη φύση του εαυτού στο πέρασμα του χρόνου κ.λπ. «Αν γύρναγες πίσω στον χρόνο θα σκότωνες τον Χίτλερ;», «Θα μπορούσες να σκοτώσεις τον παππού σου;», «Θα συναντούσες τον εαυτό σου σε νεότερη ηλικία;». Κι αν ταξίδευες στο μέλλον «θα είχες δικαίωμα να μεταφέρεις και να χρησιμοποιήσεις στο παρελθόν τις πληροφορίες που θα μάθεις;». Τέτοια ερωτήματα ανακύπτουν από την εμμονική ανάγκη του Τζακ να ξαναδεί την Υπομονή. Τα ξεπερνά όλα για να τα καταφέρει. Εστω κι αν λίγο-πολύ όλοι γνωρίζουμε ότι αυτά δεν συμβαίνουν στην πραγματικότητα. «Ο κόσμος είχε τρελαθεί. Οχι εγώ», μονολογεί η Υπομονή, γιατί αυτό είναι που έχει σημασία. Και τότε συνειδητοποιεί ο αναγνώστης πως όλα αυτά είναι προφάσεις, περιτύλιγμα, ασήμαντα γεγονότα. Πάνω απ’ όλα βρίσκεται ο έρωτας, ο ένας και μοναδικός, ο ανεπανάληπτος που τα υπερβαίνει όλα. Λογική και νόμους της φύσης. Οπως αναφέρει και ο υπότιτλος του βιβλίου, πρόκειται «για ένα συμπαντικό χωροχρονικό ταξίδι θανάτου στο αρχέγονο άπειρο της παντοτινής αγάπης». Η τελευταία λέξη είναι η κινητήριος δύναμη αυτού του ταξιδιού στο πριν και στο μετά. Και η αφορμή για ένα ανεπανάληπτο βιβλίο που είναι το αποκορύφωμα της καριέρας του Clowes. Μέχρι να δημιουργήσει το επόμενο. Πηγή

Ένα από τα γνωστότερα και κατά τη γνώμη μου καλύτερα run του Μαύρου Πάνθηρα κυκλοφορεί και στη χώρα μας. Πρόκειται για μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, όπου ο διάσημος υπερήρωας υπερασπίζεται τη χώρα του απέναντι σε μια πολυεθνική συμμαχία κακοποιών, που θέλουν τα πλούτη της χώρας του. Με δεδομένο το πότε δημοσιεύτηκε το κόμικ στις ΗΠΑ (2005) μπορούμε να μιλήσουμε για μια αλληγορία του πολέμου και της εισβολής στο Ιράκ, ενώ ταυτόχρονα μπορούμε να το δούμε και ως απροκάλυπτη κριτική απέναντι στην αποικιοκρατία, τόσο την παλιά, αλλά και τη σύγχρονη, που κρατά δέσμιες πολλές χώρες της Αφρικής. Σε κάθε περίπτωση, λοιπόν, πρόκειται για ένα πολιτικά φορτισμένο κόμικ και αυτό είναι που ίσως το κάνει ενδιαφέρον και σε αναγνώστες που δεν τρελαίνονται για υπερηρωικά κόμικ. Δεν θα χάσετε καθόλου χρόνο να του ρίξετε μια ματιά, όταν το βρείτε. Με εντυπωσίασε και ο επίλογος του συγγραφέα, ο οποίος είναι τόσο πολύ φορτισμένος πολιτικά και με τόσες πολλές βωμολοχίες, (αλλά και με αρκετή έπαρση) που ειλικρινά απορώ πώς του επέτρεψε η Marvel να τον δημοσιεύσει. Το μόνο αρνητικό του κόμικ είναι ότι το σχεδιάζει ο John Romita Jr. Ζητώ συγγνώμη από τους θαυμαστές του, αλλά δεν κρατήθηκα να μην το γράψω Η έκδοση και η μετάφραση είναι πολύ καλή, όπως μας έχει συνηθίσει η εκδοτική. Για τους φίλους των υπερηρωικών είναι απαραίτητο ανάγνωσμα.

Ο Daniel Clowes σχεδιάζει τα πιο γοητευτικά κόμικς της ζωής του στην «Υπομονή» Το καινούργιο του εικονογραφημένο μυθιστόρημα διηγείται μια βαθιά συγκινητική ιστορία Το νέο graphic novel του Daniel Clowes δικαιώνει τη διαχρονική κομίστικη αίγλη του. Είκοσι κάτι χρόνια μετά το «Ghost World» και μια ολόκληρη εποχή έπειτα από το «Eightball» και τα στριπάκια της Fantagraphics, ο δημιουργός των «David Boring», «Like A Velvet Glove Cast In Iron», «Lloyd Llewellyn» και των τόσων άλλων λαμπρών δειγμάτων της φόρμας της ένατης τέχνης στην υπέρτατη εκδοχή της, αποδεικνύει γιατί παραμένει όχι μονάχα μια ξεχωριστή φωνή στην κουλτούρα του κόμικ, αλλά και στο σύνολο της σύγχρονης λογοτεχνίας. Η προμετωπίδα του τελευταίου του έργου, «ένα συμπαντικό χωροχρονικό ταξίδι θανάτου στο αρχέγονο άπειρο της παντοτινής αγάπης» δίνει το κλίμα μιας ιστορίας που διαβάζεται ταυτόχρονα σαν τεχνο-θρίλερ, ερωτική μπαλάντα και υπαρξιακή περιπλάνηση στις ομιχλώδεις λεωφόρους των what-ifs. «Να με λοιπόν εδώ, μια ολόκληρη ζωή μακριά από τον αγαπημένο μου άγγελο και το κτήνος που τη σκότωσε», δηλώνει ο Τζακ Μπάρλοου, ενόσω ταξιδεύει στους λαβύρινθους του χρόνου επιδιώκοντας να δώσει διαφορετικούς τίτλους τέλους στο πικρό του φλερτ με την ευτυχία. Τζακ και Υπομονή, αυτός δεν θέλει παρά να γίνει ένας καλός μπαμπάς και σωστός σύζυγος, αυτή αναλογίζεται το παρελθόν της σαν φρικτό ριάλιτι. Όταν η Υπομονή βρίσκεται δολοφονημένη στο διαμέρισμά τους, ο Τζακ αποφασίζει να εντοπίσει το κτήνος που κυκλοφορεί ελεύθερο και ταξιδεύει στο Γουάιτ Όουκ, όπου εκείνη μεγάλωσε, προκειμένου να ξετυλίξει το νήμα που τον χωρίζει από την αιτία του θανάτου της. Επιπλέον, καταστρώνει ένα σχέδιο σύμφωνα με το οποίο θα κατορθώσει να ανατρέψει τη ροή των γεγονότων, έστω και αν αναρωτιέται: «Τι υποτίθεται ότι κάνω ακριβώς; Θέλω πράγματι να σώσω εκείνο το μωρό και να επιστρέψω στην παλιά μου ζωή ή έχω γίνει ένα αιμοδιψές πλάσμα που διεκδικεί τον χαμένο ανδρισμό του; Το μόνο που ξέρω είναι ότι, αν δεν είχα αυτή την ανίερη δύναμη να με ωθεί, το θλιβερό σαρκίο μου θα είχε καταρρεύσει σ’ ένα σωρό από συντρίμμια». Το δράμα εκτυλίσσεται σε τέσσερις πράξεις: 2012, 2029, 2006, 1985. Σε κάθε κεφάλαιο, ο Τζακ, κάτοχος πλέον μιας συσκευής η οποία του επιτρέπει να ταξιδεύει στον χρόνο, γίνεται γνώστης μιας νέας αλήθειας γύρω από το παρελθόν της Υπομονής, ένα παρελθόν με κοινό θλιβερό παρονομαστή τη φτώχεια, την κακοποίηση, την εκμετάλλευση. Σύμφωνα με την εμμονική αποστολή του, o δρόμος για την εξιλέωση ακολουθεί σαφείς συντεταγμένες: «Αφού πήρα τον έλεγχο της συσκευής και αυτό που ο Μπέρνι αποκαλούσε “χυμό”, κάθισα να σιγουρευτώ ότι όλα ήταν ξεκάθαρα στο μυαλό μου. Αποφάσισα ότι θα χρειαζόταν ένα μόνο ταξίδι, ένας μόνο στόχος, κι αυτός θα ήταν να εξασφαλίσω τη γέννηση του μωρού μου. Αν συνέβαινε αυτό, τα πάντα θα ήταν εντάξει». Η διαδρομή του ωστόσο θα είναι γεμάτη εκπλήξεις και η «Υπομονή» είναι μια από αυτές τις ιστορίες που ξέρεις ότι δεν πρόκειται να έχουν χάπι εντ. Tο graphic novel του Daniel Clowes, το οποίο πέρασε 19 εβδομάδες στη λίστα των μπεστ σέλερ των New York Times, ενώ ήδη ετοιμάζεται η μεταφορά του στη μεγάλη οθόνη, κατακτά δίκαια μια θέση στα πάνω ράφια των κομιξάδικων. Στις σελίδες του σκιτσάρεται με πλούσια χρώματα το καρδιογράφημα της αγάπης, όσο και τα δεινά της ψυχής που υποφέρει από θλίψη, οργή, ενοχή, μετάνοια. Είναι μια οικουμενική αφήγηση που στηρίζεται στην επιθυμία του καθενός μας να δώσει διαφορετική κατεύθυνση στο παρελθόν του και στα γεγονότα που αναμασώνται με την οδύνη της εκ των υστέρων γνώσης. Όπως το διατυπώνει ο ήρωάς του, «δεν μου λες φίλε, αν μπορούσες να πας πίσω στον χρόνο και να σκοτώσεις τη μάνα του Χίτλερ, θα το έκανες, έτσι;». Η τέχνη του Daniel Clowes φτάνει στην κορύφωσή της και στην «Υπομονή» μετατρέπει τη μελαγχολία του σε δύναμη. Daniel Clowes, «Υπομονή», 184 σελίδες, εκδόσεις Οξύ, μετάφραση Δημήτρης Πολιτάκης Πηγή

Ότι χρειάζεται να ξέρεις για αυτό το κόμικ, το γράφει στο οπισθόφυλλο: "Ένα συναρπαστικό χωροχρονικό ταξίδι θανάτου στο αρχέγονο άπειρο της παντοτινής αγάπης" Κι όμως. Όταν φτάσεις στο τέλος, η παραπάνω φράση βγάζει απόλυτα νόημα. Εντάξει, ο Κώτσος, εδώ είναι σαφέστατα πιο διαφωτιστικός... Συνοπτικά, το "Υπομονή" είναι η πιο πρόσφατη δουλειά του (κάαπως υπερεκτιμημένου κατά την άποψή μου) Daniel Clowes -στα ελληνικά έχουμε δει επίσης το "Σαν Σιδερένιο Ομοίωμα Γαντιού από Βελούδο". Η έκδοση, χωρίς να έχω πιάσει στα χέρια μου αυτήν της Fantagraphics για να συγκρίνω τα δύο βιβλία, με άφησε απόλυτα ικανοποιημένο: άψογη εκτύπωση και δέσιμο, ιδανική επιλογή χαρτιού, μετάφραση καλοδουλεμένη, που σε κανένα σημείο δεν σε ξενίζει που δεν το διαβάζεις στη μητρική του γλώσσα*, σωστό lettering. Με μία λέξη, η έκδοση είναι υποδειγματική! Στ' αλήθεια χαίρομαι που αυτό το κόμικ έχει πλέον (λίγες περισσότερες) πιθανότητες να μπει σε σπίτια ελλήνων αναγνωστών. * Αξίζει να αναφερθεί πως η μετάφραση είναι του Δημήτρη Πολιτάκη, τη διόρθωση έκανε η Μαρία Παναγοπούλου, ενώ η προσαρμογή είναι της Ελένης Κυριακίδου.

ΠΡΟΣΟΧΗ: ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΠΕΡΙΕΧΕΙ SPOILERS ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΤΟ ΚΟΜΙΚ Venom- Ήμασταν κάποτε (και) στρατιώτες Το Venom από τις εκδόσεις Οξύ είναι ουσιασικά η πρώτη (oλοκληρωμένη) ιστορία του run του Nick Remender με τον εμβληματικό κακό της Marvel, το σχετικά μακρινό πλεόν 2011. Το run αυτό, παρόλο που δεν έφτασε ποτέ τα επίπεδα του ΚΟΛΟΣΣΙΑΙΟΥ γεγονότος που διαφημιζόταν, κατάφερε και έδωσε μια διαφορετική, φρέσκια και, κυρίως, πρωτότυπη εκδοχή ενός τόσο αγαπημένου κακού όσο ο Venom, όπου επιτέλους κατάφερε να ξεφύγει από τον χαρακτηρισμό Anti- Spiderman. Ταυτόχρονα, ο Remender προικίζει τον χαρακτήρα του με μια ιδιαίτερα πολιτική χροιά. Η πρωτη ιστορία από αυτή την νέα εποχή δεν είναι η καλύτερη του run, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν είναι καλή. Είναι μια επαρκής ιστορία. Ωστόσο, η αξία δεν βρίσκεται στην ποιότητα της per se, αλλά στο ότι βρίσκεται στο σημείο καμπής μεταξύ δύο εποχών. Eίναι ο συνδετικός κρίκος μεταξύ του τέρατος Venom και του Venom στρατιώτη (Agent Venom). H εποχή του Eddie Brock σε αντιδιαστολή με αυτή του Flash Thompson. Μέσα στην ιστορία, με σύντομα αλλά περιεκτικά panel, flash backs και αλληπεπιδράσεις ο Remender σκιαγραφεί υποδειγματικά τον χαρακτήρα του Flash Thompson ως πρόθυμου στρατιώτη που παλεύει με τρία τέρατα, τον Venom, το παρελθόν του ως αλκοολικό, ως απογοήτευση στους ανθρώπους που τον στηρίζουν, κυρίως την κοπέλα του Betty αλλά και την αναπηρία του. Έτσι βλέπουμε τον Flash να αποτυγχάνει στην πάλη ενάντια και στα 3, άφού για να πολεμήσει το ένα, ζητά βοήθεια από τα άλλα δύο: για να νικήσει τον Venom θυμάται την Betty, για να σώσει την Betty ζητά την βοήθεια του Venom και για την αναπηρία του βρίσκεται στην ανάγκη και των δύο. Ο ίδιος δεν μπορεί να βρει λύση σε αυτό το τρίγωνο αναγκών/ θέλω/ καταστάσεων. Σαν την τέταρτη γωνία ενός τριγώνου, δεν υπάρχει θέση για τον ίδιο ούτε μέσα στην ίδια του την ζωή. Παρόλα αυτά, το μεγαλύτερο μέρος του κόμικ, εκτός των σκηνών δράσης είναι οι εσωτερικοί του μονόλογοι/ διάλογοι με το τέρας που τον περικλείε. Αυτό είναι άλλωστε, χωρίς αμφιβολία, και το καλύτερο κομμάτι του κόμικ. Ο Flash Thompson είναι ένας εντελώς διαφορετικός φορέας από τον Eddie Brock. Δεν έβαλε την στολή/ συμβιωτικό για να καταστρέψει ή να εκδικηθεί, αλλά για να προστατέψει (ακόμα και ξένες χώρες που δεν το ζήτησαν, πιστός στο ιμπεριαλιστικό δογμα και την θέσπιση καταστάσεων εκτάκτου ανάγκης που τηρούν οι ΗΠΑ). Έτσι ο δικός του έλεγχος πάνω στο συμβιωτικό οργανισμός είναι εντελώς άλλου τύπου: δεν έχουμε ταύτιση όπως στον Brock, που δεν φορούσε απλά τον Venom, αλλά ήταν ο Venom. Εδώ υπάρχει συνεχόμενη αντίθεση. Αποτελεί μια έξοχη ψυχαναλυτική αναπαράσταση της διαμάχης (ενός) Εγώ να κυριαρχήσει πάνω σε ένα (φαντασιακό) σώμα με ανάγκες και θέλω δικά του, το οποίο αναπλάθεται ελεύθερα βάσει αυτών των διαφορετικών επιθυμιών. Μέσα σε όλο αυτό το ούτως η άλλως περιοριστικό πλαίσιο πάλης, υπάρχει σε σημαντικό ρόλο και το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα που επιθυμεί να τον ελέγξει συνδιαστικά ως Flash-Venom (ή καλύτερα Agent Venom) ως Υπερεγώ. Το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα γίνεται ο φορέας που όχι μόνο διαπλάθει αλλά και διαμορφώνει την ατζέντα του Agent Venom: παρεμβάσεις σε τρίτες χώρες, παρεμπόριο όπλων, διαμάχες με άλλους ήρωες όπως ο Spiderman είναι πλέον στις δραστηριότητες του άλλοτε πράκτορα της καταστροφής. Μια παγκόσμια κατάσταση εξαίρεσης όπου ο νόμος αναιρείται και δικαιολογείται η χρήση μυστικών όπλων, υπερστρατιωτών πίσως από τις γραμμές ενός (αιώνιου) εχθρού και το πυρ σε πολίτες. Μέσα σε όλο αυτό, η αιτιολογία δίνεται ξεκάθαρα, πίσω όμως από το προσωπείο της τρέλας (άρα με διατήρηση του δικαιώματος αναίρεσης της): Δόξα σοι ο Καπιταλισμός. Όσον αφορά το σχέδιο, ο Tony Moore ( Walking Dead) κάνει μια πολύ καλή δουλειά. Οι γραμμές του χαρίζουν πλαστικότητα και κίνηση, ενώ καταφέρνει να αποτυπώσει την ρευστότητα (κυριολεκτική και μεταφορική) του Agent Venom, ο οποίος συνεχώς διχάζεται μεταξύ θυμού και καθήκοντος, πολύ καλά. Ωστόσο δεν λείπουν και οι αμέλειες, λόγου χάρη η επιμονή John Raunch στα σκοτείνα χρώμα πολλές φορές σκιάζουν που ο αναγνώστης δε μπορεί να παρακολουθήσει τα πάνελ και το μοντάζ που έχει γίνει στις μάχες. Άλλο σημαντικό θέμα είναι η Υπερβολή των μαχών, η οποία έρχεται σε ευθεία αντίθεση με το κλειστοφοβικό και ψυχολογικό πλαίσιο στο οποίο κινούνται οι χαρακτήρες. Όμως αυτό δεν είναι τόσο ελάττωμα όσο συνειδητή επιλογή. Απλά κάποιες φορές δουλεύει και κάποιες άλλες όχι. Αυτό ήταν το πλαίσιο του τότε Venom. Στην πορεία ακολούθησαν μερικές πολύ δυνατές στιγμές, όμως όλα ξεκίνησαν από εδώ. πηγή