Αναζήτηση στην Κοινότητα

Το γέλιο είναι εξασφαλισμένο για κάθε ημέρα της νέας χρονιάς. Το ημερολόγιο του Αρκά για το 2019 είναι πιο αστείο και πιο καυστικό από ποτέ. Όλοι οι αγαπημένοι ήρωες, σε μεγάλη φόρμα, παρελαύνουν σε 200 σπαρταριστά σκίτσα! Πιστός στο ετήσιο ραντεβού με τους θαυμαστές του αστείρευτου χιούμορ του, ο Αρκάς παρουσιάζει το καθιερωμένο ημερολόγιο για την καινούργια χρονιά. Σε αποκλειστική συνεργασία με το Πρώτο ΘΕΜΑ ο κορυφαίος Έλληνας δημιουργός κόμικ υποδέχεται το 2019 με ένα πολυτελές, σκληρόδετο ημερολόγιο. Το οποίο λειτουργεί σαν ένα κανονικό άλμπουμ -και μάλιστα «best of»: Το Σπουργίτι, ο Προφήτης, ο Καρχαρίας, το ζευγάρι των αιωνόβιων, και ο πιο βαριεστημένος σκύλος του κόσμου από τους Συνομηλίκους, μαζί με ένα πλήθος αγαπημένων ηρώων από το πάνθεον του Αρκά χαρίζουν απλόχερα το γέλιο, κυριολεκτικά σε κάθε σελίδα του Ημερολογίου 2019. Η σάτιρα του μεγάλου κομίστα επιφυλάσσει... θερμή υποδοχή στο νέο έτος, ως εκλογική χρονιά. Και -κουίζ: ποιος είναι σύμφωνα με τον Αρκά ο μήνας των εκλογών; Θα το μάθετε ξεφυλλίζοντας το μοναδικό και ανεπανάληπτο, συλλεκτικό Ημερολόγιο του Αρκά για το 2019. Και το βίντεο ΠΗΓΗ

Αρκάς: Η Ζωή Μετά το Χιούμορ Η Λίνα Ρόκου αναζητά τον κομίστα που μας «μεγάλωσε γερά παιδιά». Και πια βρίσκει έναν κουρασμένο δημιουργό, παγιδευμένο στην ευκολία που χάρισε την υπογραφή του στη βαρετή πολιτική αντιπαράθεση. Το 2000 στο Διεθνές Φεστιβάλ Κόμικς που γινόταν τότε στο Γκάζι είχα βρεθεί σε μια μεγάλη αίθουσα που ήταν αφιερωμένη στον Αρκά, με αφορμή τα είκοσι χρόνια παρουσίας του. Θυμάμαι που η αίθουσα είχε πολύ κόσμο –ο Αρκάς τότε βρισκόταν στο αποκορύφωμα της αναγνώρισης μετά την θριαμβικά παραγωγική δεκαετία του ’90-, ότι το πλήθος διάβαζε σιωπηλά τα μεγάλα στριπ που ήταν αναρτημένα στους τοίχους, με τον Κόκορα, τον Ισοβίτη, τη Θέκλα και το μόνο που άκουγες ήταν δυνατά γέλια. Και θυμάμαι ότι ήταν μια στιγμή σχεδόν ευδαιμονική, να νιώθεις ότι σε συνδέει κοινή αίσθηση χιούμορ με παντελώς άγνωστους σου ανθρώπους και ταυτόχρονα ευγνωμοσύνη προς τον δημιουργό που με το πενάκι και τις λέξεις του δημιουργεί ένα αόρατο νήμα, ένα προστατευτικό κουκούλι προσφέροντας γέλιο, ανακουφιστικό αλλά κι ενίοτε γλυκόπικρο. Γιατί αυτό ήταν το γέλιο που προκαλούσε ο Αρκάς. Τότε. 2019 κι αναρωτιέμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που γέλασα με καινούριο σκίτσο του Αρκά. Δεν θυμάμαι. Κι όπως φαίνεται δεν είμαι η μόνη. Τα τελευταία χρόνια προσπαθώ να πιάσω το αστείο σε ό,τι παρουσιάζει, κι όσο περνάει ο καιρός όλο και δυσκολεύομαι. Τα πρώτα πυρά εναντίον του ξεκίνησαν όταν ο Αρκάς άρχισε να παίρνει ξεκάθαρη πολιτική στάση, αντιπολιτευτική την τελευταία τετραετία. Οι ΣΥΡΙΖΑίοι ενοχλήθηκαν: «Μα τώρα τον έπιασε για πρώτη φορά ο πόνος να σχολιάσει την πολιτική επικαιρότητα;». Δεν έχουν δίκιο. Ο κάθε δημιουργός, ειδικά ο κάθε σατιρικός δημιουργός, έχει το απόλυτο δικαίωμα να διαλέγει ποιο θα είναι κάθε φορά το αντικείμενο της σάτιρας του. Και ποιο το timing της. Ο Αρκάς, για τους δικούς του λόγους, διάλεξε να είναι το κυβερνών κόμμα κι αυτή η τετραετία η αφορμή και η στιγμή για να γίνει απροκάλυπτα πολιτικός. Το θέμα είναι ότι ενώ η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ (πια σκέτο ΣΥΡΙΖΑ) έχει δώσει πάμπολλες αφορμές για ανελέητο τρολάρισμα αλλά και για σαρκαστικό σχολιασμό των κινήσεων της ο Αρκάς δεν κινείται προς καμία από τις δύο κατευθύνσεις. Με έναν υπεραπλουστευτικό λαϊκίστικο λόγο στρέφεται κακόγουστα, και καθόλου ευφάνταστα, όχι εναντίον της κυβέρνησης αλλά εναντίον του κοινοβουλευτισμού. Κι όχι με αντίλογο αναρχικό και πικρό, αλλά με έναν συντηρητικό, σχεδόν φοβικό, λόγο. Όμως εμένα δε με ενδιαφέρει η πολιτική του τοποθέτηση. Ο πρώτος Αρκάς που διάβασα ήταν ο Ισοβίτης. Είχε κάτι αληθινά μαύρο αυτή η ιστορία ενός ανθρώπου που δεν ήταν απλά φυλακισμένος, αλλά φυλακισμένος εφ’ όρου ζωής, και η μοναδική του παρέα ήταν ένα κυνικό ποντίκι που δεν έμοιαζε να αντιλαμβάνεται την τραγικότητα της κατάστασης του φίλου του, ή ακριβώς επειδή την αντιλαμβανόταν κυλιόταν πάνω της με όλη τη βρωμιά του όπως ακριβώς κυλιόταν πάνω της αργότερα το Γουρούνι, που δεν αντιλαμβανόταν το υπαρξιακό αδιέξοδο του Κόκορα. Δεν ήταν όλα τα αστεία του Αρκά «σοφιστικέ», ούτε είχαν αναγκαστικά υπόβαθρο κάποια ουσιαστικότερη αναζήτηση. Ο Αρκάς έκανε και πλάκα πιο χοντροκομμένη, το είχε αποδείξει στο Ξυπνάς μέσα μου το Ζώο ή στον Καστράτο του με τη σεξουαλική απελπισία της Λουκρητίας. Όμως, όταν τα διάβαζες, ένιωθες ότι ο δημιουργός ήταν ξεκάθαρα με το μέρος της που ακόμη και στα χερούλια των τηγανιών έβλεπε έναν δονητή ή στον βασιλικό της γλάστρας έβρισκε αφορμή για να τριφτεί ερωτικά. Όταν διαβάζαμε τη Λουκρητία νιώθαμε την ασφυξία της μέσα στο αποστειρωμένο, κλινικό, ασέξουαλ περιβάλλον της. Το χιούμορ του Αρκά, εκείνη την περίοδο, δεν είχε, ευτυχώς, τίποτα το πολιτικά ορθό, έβαζε στο στόχαστρο του τις οικογενειακές σχέσεις με τις Χαμηλές Πτήσεις, το θάνατο με το Η Ζωή Μετά. Και γι’ αυτό δεν μπορώ να εκλάβω παρά ως φτηνή δικαιολογία το παρακάτω σκίτσο με το οποίο απάντησε, σχετικά πρόσφατα, σε όσους του ασκούν όψιμη κριτική… Συγγνώμη αλλά για μένα το πρόβλημα είναι ακριβώς το αντίθετο. Ο Αρκάς έχασε την αίσθηση του χιούμορ μπαίνοντας σε εύκολα, προβλέψιμα, βαρετά ως κι ανόητα μονοπάτια, αποφεύγοντας κάθε τι που μπορεί να προκαλέσει όχι μια επανάσταση –ας είμαστε ρεαλιστές ποτέ δεν το έφτανε ως εκεί –αλλά μια έστω αμυδρή κινητοποίηση των φαιών κυττάρων. Πώς φτάσαμε από την έξαλλη και όλο ζωή Λουκρητία που δεν σεβόταν τη γριά αφεντικίνα της κι έριχνε τολμηρά υπονοούμενα για τον νεκρό άντρα της στην γελοιογραφία που ο σύζυγος συγκρίνει το σαγόνι της γυναίκας του με ρακέτα του τένις επειδή αρνείται να του κάνει πίπα; Σίγουρα όχι από τη μια στιγμή στην άλλη. Όμως ακόμη και τώρα, παρότι ο Αρκάς έχει δώσει αρκετά παρόμοια δείγματα το τελευταίο διάστημα δεν μπορώ να νιώθω μέσα στο κεφάλι μου «φασαρία» με κάθε του καινούριο ατόπημα. Ατόπημα για μένα φυσικά, η σελίδα του Αρκά έχει (τώρα που γράφω) 915.910 likes. Δεν μπορεί να υποστηρίξει κανείς, σε social media όρους, ότι το κοινό του έχει στρέψει την πλάτη. Όμως νιώθω ότι το πιο δραστήριο τωρινό κοινό του Αρκά είναι κατά κύριο λόγο αυτό που τον ανακάλυψε τα τελευταία χρόνια στο Facebook (είτε του ασκούν κριτική, είτε υιοθετούν το λόγο του), ενώ οι φίλοι από την εποχή των πρώτων άλμπουμ μάλλον έχουν ξεμείνει αδρανείς στη σελίδα παρά τον παρακολουθούν στ’ αλήθεια. Εκτός κι αν έχουν γεράσει κι αυτοί, δεν εννοώ ηλικιακά. Δεν είναι τυχαίο που πολλές φορές ακούω ή διαβάζω την άποψη «Δεν είναι ο Αρκάς που τα σχεδιάζει πια. Έχει ομάδα που το κάνει γι’ αυτόν». Υπάρχουν ακόμη και εκείνοι που υποστηρίζουν ότι «δεν ζει καν», δίνοντας στον θρύλο του Αρκά –που ούτως ή άλλως είχε καλλιεργηθεί λόγω του ότι ποτέ δεν μάθαμε την ταυτότητα του- σχεδόν Presley-κές διαστάσεις και μας κάνει να τον φανταζόμαστε να βρίσκεται στο τροπικό νησί που ονειρευόταν ο Κόκορας παρέα με όλους τους παλιούς του ήρωες. Ακόμη πάντως κι αυτή η άποψη «αποκλείεται να είναι ο ίδιος άνθρωπος που έχει σκιτσάρει εκείνα “τα παλιά” κι αυτά “τα καινούρια”» δείχνει πόσο κι εμείς δεν έχουμε αποδεχθεί ότι οι άνθρωποι γίνεται με τα χρόνια συχνά πυκνά να παρουσιάζουν μια στάση και μια συμπεριφορά που θεωρούμε (εμείς γι’ αυτούς) ότι δεν τους αρμόζει καθόλου. Ο Παναγιώτης Μένεγος είχε καταθέσει εδώ μια παρόμοια νοσταλγία για τον Τζιμάκο αλλοτινών εποχών, μαζί με τον προβληματισμό του για τις απόψεις στα τελευταία χρόνια του. Ξέρω ανθρώπους που έκλαιγαν σαν μικρά παιδιά όταν ο Μίκης πήρε μέρος στο συλλαλητήριο για το Μακεδονικό πέρσι τον χειμώνα, βλέποντας το αριστερό είδωλο των νεανικών τους χρόνων να απευθύνεται και να συντάσσεται με χρυσαυγίτες. Ο Αρκάς δεν είναι Πανούσης και σίγουρα δεν είναι Μίκης. Ποτέ δεν έφτασε σε τόσο υψηλό βάθρο. Όμως υπήρχε η εποχή που νιώθαμε εκείνη την ευδαιμονία ενός ιερόσυλου, τουλάχιστον στο πλαίσιο της ελληνικής κοινωνίας, σαρκασμού ενώ γελούσαμε τόσοι άγνωστοι παρέα σε μια μεγάλη αίθουσα ενός φεστιβάλ κόμικ. Τώρα μένουμε παγωμένοι μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή μας να αναρωτιόμαστε πόσο ασφυκτικά φυλακισμένος θα ένιωθε ο Ισοβίτης του μπροστά σε αυτό το σκίτσο: Πηγή

Μόλις κυκλοφόρησε το δεύτερο άλπμουμ του Αρκά από τη σειρά Ναπολέων και Ασημίνα με τίτλο "Αχώριστοι Εχθροί". Σπαρταριστός Αρκάς όπως πάντα σε αυτό το δεύτερο αλμπουμάκι της σειράς "Ναπολέων και Ασημίνα" που κατά τη γνώμη μου σε μερικά χρόνια θα γίνει κλασικό όπως έγινε "Ο Ισοβίτης" ή ο "Κόκκορας". Εν αναμονή λοιπόν και του τρίτου άλμπουμ πάρτε μία γέυση: Μπορούν δυο άνθρωποι που μισούνται να παραμένουν μαζί για μια ολόκληρη ζωή; Μπορούν! Ο Ναπολέων και η Ασημίνα, το αιωνόβιο ζευγάρι του Αρκά, είναι η καλύτερη απόδειξη γι’ αυτό. Τα δυο γερόντια έχουν περάσει προ πολλού από τον μήνα του μέλιτος στις δεκαετίες του όξους και της χολής. Τα γλυκόλογα της μνηστείας τα έχουν διαδεχτεί τα θανατηφόρα σχόλια και η δηλητηριώδης γκρίνια του μίσους και της αποστροφής. Κι όμως, τίποτα δεν φαίνεται να μπορεί να τους χωρίσει. Ευτυχώς για μας! Γιατί σ’ αυτή την άχαρη και εχθρική συμβίωση οφείλουμε μια σειρά από τις πιο πικρές, αλλά και πιο σπαρταριστές ατάκες του Αρκά.

Μετά το καθιερωμένο Ημερολόγιο του Αρκά, που κυκλοφόρησε στις 19 Δεκεμβρίου 2018, το Πρώτο Θέμα φαίνεται ότι δεν θα το επανακυκλοφορήσει, όπως το συνηθίζει. Αντί γι'αυτό, δημιούργησε ένα μηνιαίο ημερολόγιο, το οποίο περιέχει και χώρο για σημειώσεις, πλαισιωμένο με στριπάκια των πρωταγωνιστών του αγαπημένου μας Αρκά. Στις 27 Ιανουαρίου 2019 κυκλοφόρησε το σημειωματάριο του Φεβρουαρίου (που ξεκινάει την σειρά, μιας και δεν έχει κυκλοφορήσει του Ιανουαρίου) κι όπως μας ενημερώσει η εφημερίδα θα κυκλοφορεί ένα τέτοιο σημειωματάριο-ημερολόγιο κάθε μήνα. Εξωτερικά το τομάκι είναι σκληρόδετο, με υφασμάτινο σελιδοδείκτη, ενώ έχει κι ενσωματωμένο λάστιχο στα πρότυπα των νέων σημειωματάριων που κυκλοφορούν στην αγορά. Ας δούμε λίγο το εσωτερικό του. Με ένα πρώτο ξεφύλλισμα θα βρούμε τις κλασικές πρώτες σελίδες με τον τίτλο, για να συνεχίσουμε με την σελίδα στην οποία μπορούμε να βάλουμε τα προσωπικά μας στοιχεία. Στην συνέχεια θα βρούμε το εορτολόγιο του Φεβρουαρίου. Κι έπειτα τις Παγκόσμιες Ημέρες που έχουν καθιερωθεί τον μήνα αυτό. Ακολουθεί ένα συνοπτικό ημερολόγιο του 2019 και του 2020, για να συνεχίσουμε με ένα (σαν) συνοπτικό ημερολόγιο του Φεβρουαρίου. Έπειτα, υπάρχει το αναλυτικό ημερολόγιο που έχει μία ημέρα ανά δύο σελίδες και φυσικά είναι διανθισμένο με τα σχέδια του Αρκά, στα πρότυπα του κλασικού ημερολογίου που δίνεται τα τελευταία χρόνια. Μόλις τελειώσει, θα βρεθούμε στο τμήμα του σημειωματάριου... ...όπου υπάρχουν κενές σελίδες με παράλληλες, οριζόντιες γραμμές. Όσον αφορά την θεματολογία των σκίτσων, δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο μοτίβο. Η επιλογή έχει γίνει από μία μεγάλη γκάμα των τίτλων που έχει κυκλοφορήσει ο δημιουργός. Το σημειωματάριο του Μαρτίου Το σημειωματάριο του Απριλίου Το σημειωματάριο του Μαΐου Το σημειωματάριο του Ιουνίου Το σημειωματάριο του Ιουλίου Το σημειωματάριο του Αυγούστου Το σημειωματάριο του Σεπτεμβρίου Το σημειωματάριο του Οκτωβρίου Αφιέρωμα στον Αρκά

Σελίδα από το τρίτο άλμπουμ της σειράς Επικίνδυνα Νερά του Αρκά.

Τιμή καταλόγου: 7,50 Η νέα εκδοτική προσπάθεια του, προφανώς, ακούραστου Αρκά έχει ως πρωταγωνιστή το γνωστό και συμπαθή (: ) σκύλο Ζαχαρία από τους Συνομήλικους. Το άλμπουμ περιέχει κάποια στριπάκια, που μάλλον δεν χώρεσαν στους Συνομήλικους, και αρκετές γελοιογραφίες με το Ζαχαρία να σχολιάζει κάποιες από τις πτυχές της καθημερινότητας. Διαβάζοντας το άλμπουμ, μου φάνηκε πόσο μεγάλη είναι η διαφορά από τους Συνομήλικους μέχρι το σημερινό Αρκά. Σε γενικές γραμμές, δεν βρήκα το άλμπουμ αστείο, ούτε καν τόσο κυνικό όσο περίμενα. Ακόμα κι έτσι βέβαια, υπάρχουν μερικές καλές στιγμές, αφού, όπως φαίνεται το χιούμορ του Αρκά δεν έχει εξαντληθεί ακόμα. Περιμένω να διαβάσω και άλλες απόψεις από όσους το διαβάσουν. Ορίστε ένα μικρό δείγμα από το Ίντερνετ:

Ένα (θα έλεγα) ομοφοβικό σκίτσο του Αρκά, παλιότερο, ανέβηκε στη σελίδα του όλως τυχαίως την ημέρα του Athens Pride. Και προφανώς ήταν τέτοια η αντίδραση του κόσμου που ανάγκασε τον Αρκά να βγάλει μία ανακοίνωση, επιεικώς, για κλάματα: «Το σκίτσο με το πολύχρωμο σκάκι του Αρκά είναι παλιό, περιλαμβάνεται στο βιβλίο ΧΑΜΕΝΗ ΠΑΡΤΙΔΑ και φυσικά δεν έχει καμία σχέση με το gay pride. Το ότι ανέβηκε ξανά χθες είναι τυχαίο, αλλά απέδειξε για άλλη μια φόρα το πώς μπορεί σκόπιμα να παρερμηνευτεί οτιδήποτε στα σόσιαλ μήντια προκειμένου να συκοφαντηθεί οποιαδήποτε φωνή κριτικάρει την κυβέρνηση» έγραψαν οι διαχειριστές της σελίδας του στο Facebook. Το «ανέβηκε ξανά χθες είναι τυχαίο» το αφήνω στην κρίση σας, δεν θα το σχολιάσω. Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πώς συνδέεται ένα ομοφοβικό σκίτσο με τη συκοφάντηση «οποιαδήποτε φωνής κριτικάρει την κυβέρνηση»; Αλλά έστω και παρερμηνεύτηκε το σκίτσο και δεν είναι ομοφοβικό, πώς μπαίνει στο κάδρο η κυβέρνηση; Για το Athens Pride μιλάμε και την επιλογή του Αρκά να δημοσιεύσει την ημέρα διεξαγωγής του το συγκεκριμένο σκίτσο. Ξέχασα, τυχαία έγινε... Ποιος μπλέκει τα πολιτικά σε αυτό; Εκτός από την ανακοίνωση (για γέλια) του Αρκά ανέβηκε σήμερα και το παρακάτω σκίτσο. Δέχεται εμμέσως και ο ίδιος, αν καταλαβαίνω καλά, πως το (παλιότερο) σκίτσο του είναι ομοφοβικό. Σωστά; Και δείχνει πως δεν κατάλαβε τίποτε... Και το σχετικό link...

Νέα σειρά από τον Αρκά με πρωταγωνιστες ένα υπερήλικο ζευγάρι γεμάτο μουρμούρα που θυμίζει λίγο τα παλιά του. Περισσότερα στην γνωστή σελίδα του στο Facebook.

Τα περιοδικά Γρίφος και Κουίζ, φιλοξένησαν αντίστοιχα τις "Χαμηλές Πτήσεις" και το "Η Ζωή μετά" του Αρκά, στο εσωτερικό μέρος των εξώφυλλων τους. Περισσότερα μπορείτε να δείτε στην Gallery, εδώ και εδώ.

Η Ανατολική Σήραγγα στην άκρη της Αποικίας Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Εσφαλμένα, μια μερίδα αναγνωστών είχε ταξινομήσει και κατατάξει κάποτε τον Αρκά στην ευρεία Αριστερά. Λίγο τα έντυπα στα οποία δημοσιεύονταν τα έργα του («Βαβέλ», «Παρά Πέντε», «Ελευθεροτυπία» κ.ά.), λίγο η θεωρούμενη ως εναλλακτική κουλτούρα των κόμικς, λίγο το ιδιότυπο χιούμορ του, και ο Αρκάς, αυθαίρετα, είχε γίνει «δικός μας» σε έναν κόσμο μανιχαϊστικών διπόλων. Τα τελευταία χρόνια αυτός κάνει ό,τι μπορεί για να αποτινάξει από πάνω του αυτή τη «ρετσινιά». Σε σημείο που έγινε, άθελά του ίσως, σημαία της «άλλης πλευράς» (πόσο αστεία ακούγεται η διάκριση σε αυτές τις πλευρές όταν οι πόλοι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ…) Ωστόσο, η έννοια του διπόλου ήταν πάντα το βασικό εργαλείο των απολαυστικών ιστοριών του. Ο σεξουαλικά καταπιεσμένος Κόκκορας και το ακόλαστο Γουρούνι μπον βιβέρ, ο διανοούμενος Ισοβίτης και ο κυνικός Μοντεχρήστος, ο μπαμπάς-σπουργίτι και ο σκληρός γιος του, ο αφελής Καστράτο και η επαναστάτρια Λουκρητία… Σε κάθε ιστορία του Αρκά υπήρχε ένα δίπολο και ανάμεσα στους πόλους στηνόταν ένας ολόκληρος μύθος, τέτοιος που να ταυτίζεσαι με το θύμα και να το λυπάσαι, αλλά να ζηλεύεις ενοχικά τον θύτη. Στην «Αποικία» (εκδόσεις Γράμματα), το δίπολο άλλαξε. Ο ένας πόλος, ο Λαυρέντης, είναι ο ευκολόπιστος και άοκνος εργάτης που καταπίνει αμάσητα όλα όσα του σερβίρει το καθεστώς, πιστεύοντας πως υπηρετεί κάποιον ανώτερο σκοπό, και ο άλλος πόλος, ο Προκόπης, είναι ο αντικαθεστωτικός και υποψιασμένος μέρμηγκας που ειρωνεύεται τον Λαυρέντη, αμφισβητεί ανοιχτά τις εντολές της Μεγάλης Μητέρας, που συμβολίζει τον πατερούλη Στάλιν, και των φερέφωνών της, που παρουσιάζονται μόνο ως «φωνές» από διάσπαρτα μέσα στις σήραγγες μεγάφωνα, και προσδοκά την ανατροπή. Οι παραλληλισμοί με τη Σοβιετική Ενωση επί σταλινισμού είναι παραπάνω από προφανείς και η ευκολία με την οποία ο Αρκάς προβαίνει στην έμμεση πολιτική κριτική του εκπλήσσει τον εξοικειωμένο με το έργο του αναγνώστη που είχε συνηθίσει, στην πλειονότητα των περιπτώσεων, σε πιο πολυσύνθετους χαρακτήρες και πιο ενδιαφέροντα κοινωνικά σχόλια, που δεν εξαντλούνται στην πολυφορεμένη τα τελευταία χρόνια αναθεωρητική εξομοίωση του κομμουνισμού με τον ναζισμό ως -τάχα- δυο όψεων των ίδιων ολοκληρωτικών πρακτικών και μεθόδων. Με δεδομένη, ωστόσο, τη μαεστρία του Αρκά στα λογοπαίγνια και στις φαρμακερές ατάκες αλλά και την αξία που αποκτά η σιωπή συνδυασμένη με τις γκριμάτσες των χαρακτήρων, η «Αποικία» έχει και σημεία που θυμίζουν το παλιό, καλό χιούμορ του Αρκά. Μέχρι εκεί όμως. Για όσους, πιθανώς, ελπίζουν ότι θα ανακαλύψουν νέα «όπλα» στην αντικομμουνιστική εκστρατεία τους, δεν θα τα βρουν εδώ. Είναι όλα παλιά και μεταχειρισμένα, με ωραίο περιτύλιγμα όμως. Επιλεκτικές ευαισθησίες ↳ Πάνω: Η Πύλη του Αουσβιτς γίνεται Ανατολική Σήραγγα στην «Αποικία» του Αρκά και από ναζιστικό κολαστήριο μετατρέπεται σε τόπο εξορίας των αντιφρονούντων εργατών. Κάτω, από αριστερά: Η Πύλη από τον Κ. Γρηγοριαδη («Εφ. Συν.») και από τον Soloup (εφημερίδα «Ποντίκι») σε σκίτσα που προκάλεσαν αντιδράσεις Απ’ ό,τι φαίνεται, παραφράζοντας τον Οργουελ, «όλες οι αποστάσεις είναι ίσες αλλά μερικές είναι πιο ίσες από τις άλλες». Ταιριάζει απόλυτα στην επιλεκτική ευαισθησία όσων θίγονται από τη χρήση εικόνων του Ολοκαυτώματος για σκοπούς που δεν σχετίζονται άμεσα με αυτό. Πολλοί ισχυρίζονται ότι καμιά χρήση τέτοιας εικόνας δεν είναι επιτρεπτή γιατί σχετικοποιεί το απόλυτο έγκλημα και το συγκρίνει με άλλα, ανόμοια, διαφορετικής κλίμακας. Κρατούν, λοιπόν, τις ίδιες αποστάσεις από κάθε τέτοια εικόνα που έχει ενταχθεί τροποποιημένη σε νέα συμφραζόμενα, ανεξαρτήτως σκοπού. Ισως μπορεί κανείς να συμφωνήσει ως προς το ότι η γελοιογραφική εγγενής υπερβολή, ορισμένες φορές, μπορεί να ξεπεράσει τα ανεκτά όρια κάποιων -χωρίς φυσικά αυτό να στερεί το δικαίωμα του εκάστοτε δημιουργού να ξεπερνά τα «όρια», εσκεμμένα ή μη- καθώς και ότι η πύλη του Αουσβιτς είναι μια τόσο έντονα χαραγμένη στη συλλογική μνήμη εικόνα που πολύ δύσκολα μπορεί να αξιοποιηθεί out of context, αλλά θα ήταν αναμενόμενη αυτή η ευαισθησία αν επιδεικνυόταν σε κάθε περίπτωση. Το 2015, για παράδειγμα, ο Soloup στο «Ποντίκι» μετέτρεψε την πύλη σε είσοδο για Ελληνες που ετοιμάζονταν να τη διαβούν υπό την απειλή του περίστροφου του Σόιμπλε, με την επιγραφή να έχει αλλάξει από το ναζιστικό και εφιαλτικό «Η Εργασία Απελευθερώνει» σε «There is No Alternative». Τότε, κάποιοι είχαν ξεσπαθώσει και η εφημερίδα «Bild» είχε βρει την ευκαιρία να επιτεθεί στον γελοιογράφο και σε όσους διαπράττουν αντίστοιχα «εγκλήματα». Για άγνωστους λόγους, ίσως γιατί δεν το πήραν χαμπάρι, δεν είχε συμβεί κάτι αντίστοιχο, ωστόσο, όταν ο ίδιος δημιουργός στο πολυβραβευμένο βιβλίο του «Αϊβαλί» είχε εντάξει την πύλη του Αουσβιτς σε μια σπαρακτική σύνθεση μαζί με εικόνες του Γκόγια από τη συγκλονιστική σειρά χαρακτικών «Οι Συμφορές του Πολέμου» και εικόνες που παραπέμπουν στις φρικαλεότητες του Γκουαντάναμο. Τον περασμένο Ιούλιο, επίσης, ο γελοιογράφος Κώστας Γρηγοριάδης, για ένα έργο του που δημοσιεύτηκε στην «Εφ.Συν.», βρέθηκε στο στόχαστρο της Ισραηλιτικής Κοινότητας Αθηνών γιατί παρουσίασε την καγκελόπορτα με την επιγραφή να έχει αλλάξει για ακόμη μία φορά και να έχει γίνει «Το 12ωρο Απελευθερώνει», ως ένα ειρωνικό σχόλιο για την απόφαση της αυστριακής κυβέρνησης να θεσμοθετήσει τη δωδεκάωρη ημερήσια εργασία. Δεν υπήρξε καμιά αντίδραση, όμως, για την ανιστόρητη χρήση της πύλης από τον Αρκά στην «Αποικία». Ανιστόρητη γιατί, αν μη τι άλλο, μετατρέπει την επιγραφή της σε «Ανατολική σήραγγα», τόπο όπου στέλνονται τα αντικαθεστωτικά μυρμήγκια του ιδιότυπου «κομμουνιστικού» καθεστώτος της αποικίας. Κι έτσι, κατά τον Αρκά, οι κομμουνιστές που φυλακίζονταν μαζί με τους Εβραίους, τους ομοφυλόφιλους και άλλες ομάδες στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης εξισώνονται με τους θύτες τους. Και σαν να μην έφτανε αυτό, οι κοιτώνες των μυρμηγκιών-εργατών, όχι μόνο των αντιφρονούντων αλλά όλων, παραπέμπουν επίσης στους απάνθρωπους θαλάμους όπου στοιβάζονταν οι μελλοθάνατοι στα ναζιστικά κολαστήρια. Αυτό φυσικά δεν ενόχλησε ορισμένους από τους θιγμένους σε προηγούμενες περιπτώσεις, γιατί στο πλαίσιο του ιστορικού αναθεωρητισμού τους, είναι πολύ βολική η εξομοίωση του ναζισμού με τον κομμουνισμό. Σε τέτοιες περιπτώσεις, οι ευαισθησίες και οι ευθιξίες περί σχετικισμού και εργαλειοποίησης του Ολοκαυτώματος πάνε περίπατο. Η κριτική της συμφοράς στην Αριστερά Σε πρόσφατο άρθρο-βιβλιοπαρουσίαση με τον «στρατευμένο», πιασάρικο και ισοπεδωτικό τίτλο «Η αριστερά ως συμφορά» στο «The Athens Review of Books» (τεύχος Ιουνίου 2018), ο Πέτρος Μαρτινίδης, καθηγητής πανεπιστημίου, συγγραφέας και ένας από τους πρώτους Ελληνες που ασχολήθηκαν με τη θεωρία των κόμικς («Συνηγορία της Παραλογοτεχνίας», «Κόμικς - Τέχνη και Τεχνικές της Εικονογραφήγησης», «Πώς Πάνε στον Παράδεισο του Αρκά;» κ.ά.), κατορθώνει σε λίγες σελίδες και με αφορμή την «Αποικία» του Αρκά να περιγράψει ολόκληρη την ιστορία της Σοβιετικής Ενωσης με έναν δικό του, απολύτως αυθαίρετο, τρόπο ανάγνωσης, να αποθεώσει τον Αρκά και τα αυτοσαρκαστικά ανέκδοτα των Σοβιετικών πολιτών για τη χώρα τους, να συμπεράνει ούτε λίγο ούτε πολύ ότι η Αριστερά είναι συνώνυμο της συμφοράς, να τα συνδέσει όλα αυτά με τον ΣΥΡΙΖΑ, η επίθεση στον οποίο απ’ ό,τι φαίνεται είναι και ο βασικός στόχος του άρθρου, το οποίο τελικά «καταφέρνει» να ενοχοποιήσει τον Λένιν για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και να βγάλει λάδι τους ναζί. «Κανείς δεν μπορεί να πει αν η τύχη της Ρωσίας θα ήταν καλύτερη στην περίπτωση που ο Λένιν συνέκλινε σε μια κυβέρνηση με τους σοσιαλδημοκράτες Εσέρους και τους Μενσεβίκους, με τους οποίους άλλωστε είχε ξεκινήσει από κοινού, αντί να ανατρέψει την κυβέρνηση Κερένσκι. Ισως, τότε, ο εκσυγχρονισμός της τεράστιας και βαθιά συντηρητικής χώρας να είχε πάρει άλλους δρόμους. Μαζί και του υπόλοιπου κόσμου. Αντ’ αυτών, η υπόσχεση ευδαιμονίας και ειρήνης έφερε μια νέα συμφορά κι έναν ακόμη πόλεμο – τον τρομερότερο όλων», αναφέρει στον επίλογό του ο Πέτρος Μαρτινίδης. Με άλλα λόγια, αν ο Λένιν είχε συμβιβαστεί τα πρώτα χρόνια της επανάστασης, δεν θα γινόταν ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος! Ποιος Χίτλερ και ποιοι ναζί, ποια Βαϊμάρη και ποιος φασισμός; Ο Λένιν έφταιγε! Ο παραλληλισμός, μάλιστα, με το σήμερα αφορά ευθέως τον ΣΥΡΙΖΑ που κατά τον αρθρογράφο θα μπορούσε να συνεργαστεί με Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ και άλλες δυνάμεις παλαιότερα ώστε να αποφευχθεί η σημερινή κατάσταση. Με δυσθυμία, δυσκολεύεται να αποφασίσει ο Πέτρος Μαρτινίδης αν όλα αυτά τα δεινά οφείλονται στο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι «αριστερό» κόμμα και άρα έφερε την έμφυτη στην Αριστερά «συμφορά» ή αν πρέπει να τον εγκαλέσει γιατί είπε ψέματα και δεν φέρθηκε «αριστερά». Πέρα του ασυνάρτητου της σκέψης και της κριτικής του αρθρογράφου στο συγκεκριμένο θέμα, εδώ γίνονται ορατές και αντιληπτές οι αφανείς ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ που στο όνομα της Αριστεράς, εφάρμοσε μια τέτοια πολιτική που δίνει λαβές σε κάποιους να ξιφουλκούν όχι μόνο εναντίον του υπαρκτού σοσιαλισμού αλλά και κάθε αριστερής προοπτικής. Στο πλαίσιο αυτό ο Μαρτινίδης αν και προχωρεί σε μια «μεγαλόψυχη» αναγνώριση του αυταρχισμού και της διαφθοράς της εξουσίας, βρίσκει την ευκαιρία με αφορμή τον ΣΥΡΙΖΑ να τσουβαλιάσει την Αριστερά σε πρακτικές που μόνο έξω από τις διακηρύξεις της βρίσκονται. Γράφει: «Για μια ακόμη φορά, η αριστερά λειτούργησε ως συμφορά. Επειδή αρνήθηκε το μόνο πεδίο στο οποίο έχει πράγματι διαπρέψει ιστορικά: τον έλεγχο του εγγενούς αυταρχισμού και της μόνιμης διαφθοράς της εξουσίας.» Ολα αυτά με αφορμή την «Αποικία» του Αρκά… Φυσικά ο δημιουργός κόμικς δεν ευθύνεται για τις αυθαίρετες ερμηνείες των δυνατοτήτων και των επιδόσεων της Αριστεράς από τρίτους, ούτε για τα λογικά χάσματα της σκέψης τους. Φέρει όμως έμμεσα την ευθύνη των «διδαγμάτων» που προκύπτουν από την ανάγνωση του έργου του και μόνο αυτού. Αν και πολύ φοβάμαι, ότι αυτά τα «διδάγματα» είναι αποτελέσματα ανάλογων λογικών χασμάτων και αυθαιρεσιών. Πηγή

Είναι ο Αρκάς ο καλύτερος Έλληνας; Κράτησε στάση λογικής και ευαισθησίας σε όλες τις κρίσιμες στιγμές Εμπνεύστηκα τον τίτλο από ένα κομμάτι του Μάνου Βουλαρίνου για τον κ. Αμβρόσιο. Και επειδή τις τελευταίες μέρες συνέβησαν πολύ άσχημα πράγματα, θέλησα να γράψω λίγες αράδες για κάποιον που μου φαίνεται ο καλύτερος από όλους μας. Τα σκίτσα του για την πρόσφατη συμφορά είχαν την απλότητα και τη δύναμη που διακρίνουν το μεγάλο ταλέντο και το ακλόνητο ήθος. Όχι ότι είχα καμιά αμφιβολία· δεν είχα. Ο Αρκάς, τον οποίον δεν γνωρίζω προσωπικά, μας συνόδευσε στη ζωή για περισσότερα από τριάντα πέντε χρόνια: του οφείλουμε ― του οφείλω― γέλια μέχρι δακρύων· σκηνές χαράς, φιλίας και συντροφικότητας. (Με θυμάμαι να χτυπιέμαι κυριολεκτικά στο πάτωμα· θυμάμαι άλλους να χτυπιούνται κυριολεκτικά στο πάτωμα.) Γουρούνια, κόκορες, ισοβίτες, καλοί λύκοι (και, υποθέτω, αμαρτωλές Κοκκινοσκουφίτσες), θεοί, προφήτες και άγγελοι, δύστροπα πουλάκια και ερωτομανείς γάτες· όλες οι υπέροχες ανατροπές που μας θύμιζαν, ξανά και ξανά, ότι δεν ήμασταν μόνοι κι ότι ο κόσμος δεν περπατούσε ανάποδα. Και προπάντων μάς πρόσφεραν εκείνο το καθησυχαστικό αίσθημα ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν μονάχα οι μοχθηροί και οι ανόητοι που κάνουν τόσο θόρυβο (και τόσο κακό), αλλά και οι ευφυείς, οι αστείοι, οι ανθρώπινοι, οι γεμάτοι φαντασία που μεταμορφώνουν τη ζωή μας σε κάτι άξιο να βιωθεί. Ο Αρκάς κράτησε στάση λογικής και ευαισθησίας σε όλες τις κρίσιμες στιγμές· έβλεπε και βλέπει ό,τι άλλοι απλώς κοιτάνε. Δεν ξέρω αν απολαμβάνει της τιμής που αξίζει· έτσι κι αλλιώς, πιστεύω ότι δεν δίνει δεκάρα. Αν έχει όμως κάποια σημασία για όλους εμάς και για την ίδια την υπόθεση της αξιοκρατίας ― αν έχει κάποια σημασία ― θα ήθελα να μάθει ότι, εκτός από τα προαναφερθέντα γέλια, υπήρξε καταλύτης μεγάλης φιλίας και μεγάλων ερώτων· σημείο αναφοράς και imaginary friend. Για όλα τούτα, τον ευχαριστώ· δεν είμαι φυσικά η μόνη· εκφράζω το συναίσθημα πολλών, πάρα πολλών, ανθρώπων που πασχίζουν, άλλοτε με ελπίδα κι άλλοτε αποκαμωμένοι, να βρουν τη φωτεινή ρωγμή. Πηγή

Από το τεύχος #96

H περίπτωση του Αρκά και το τέλος της γελοιογραφίας όπως την ξέραμε Δεν είναι ο μόνος που κατέληξε στην οδό της μονόπαντης και βασανιστικά προβλέψιμης ατζέντας, αυτός είναι ο κανόνας εδώ και καιρό για τους περισσότερους γελοιογράφους πάσης ιδεολογικής προαίρεσης Υπάρχουν και όρια όμως (όχι ηθικού αλλά αισθητικού τύπου) και νομίζω ότι ο Αρκάς τα υπερέβη με την πρόσφατη ανάρτησή του που φανερώνει και κάποια ανησυχητικά συμπτώματα μανίας καταδιώξεως, στην οποία εμφανίζεται επιβλητικό (και φλύαρο) το σλόγκαν «Απαγορεύονται αστεία: ρατσιστικά, σεξιστικά, ομοφοβικά, politically incorrect, fat shaming, body shaming» Θυμάμαι κάποτε που μπορεί να διαφωνούσαμε με κάποιους για τα πάντα, υπήρχαν όμως κάποιες ελάχιστες και πολύτιμες σταθερές αξίες υπεράνω κριτικής και υπεράνω υποκειμενικών, αισθητικών και (μικρο)πολιτικών, κριτηρίων. Μία από αυτές ήταν τα κόμικς, τα καρτούν, οι γελοιογραφίες, το έργο, το πνεύμα και η αντίληψη του Αρκά από την εποχή της «Βαβέλ» ακόμα. Είχε να κάνει και λίγο, υποθέτω, με το πέπλο μυστηρίου γύρω από τη «μυστική» του ταυτότητα (αλάνθαστο τρικ ανά τους αιώνες, που σε γλιτώνει από τις φθορές της διασημότητας), κυρίως όμως είχε να κάνει με το διεισδυτικό, αβίαστο και ανέμελα ασεβές χιούμορ, τη δημιουργία και τη συντήρηση εμπνευσμένων αρχετυπικών χαρακτήρων και με την αίσθηση ενός εικονογραφικού/αφηγηματικού σύμπαντος που παρέμενε οικουμενικό χωρίς να είναι «αλλού», διαφεύγοντας ως διά μαγείας σχεδόν από το εσωστρεφές και κλειστοφοβικό νεοελληνικό σύστημα παραγωγής σάτιρας. Μεγάλη δουλειά αυτό το τελευταίο, αν μπορείς να το καταφέρεις χωρίς ίχνη κανιβαλισμού ξένων επιρροών. Ως γνωστόν, τα τελευταία χρόνια ο Αρκάς έχει επιλέξει, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι που παραδόθηκαν για λόγους προσωπικούς ή βιοποριστικούς στους αφόρητους περιορισμούς που επιβάλλει ένα ακραία διχαστικό κλίμα, την οδό της στράτευσης και της απολύτως προβλέψιμης κατεύθυνσης στις ατάκες των κεντρικών χαρακτήρων του, και ειδικά αυτού του μέσου καθημερινού τυπάκου που κουνάει το δάχτυλο, «καυτηριάζοντας» αποκλειστικά τις κωμικοτραγικές ανακολουθίες της εξουσίας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Δεν έχει και πολλή πλάκα αυτό όμως και, όπως και να το κάνουμε, αντικειμενικά είναι εντελώς άχαρο να χαϊδεύεις τα πιο στοιχειώδη αντιπολιτευτικά ένστικτα, χωρίς καν τον κόπο μιας λίγο πιο βαθιάς υπονόμευσης, έστω και μόνο του συγκεκριμένου στόχου. Περνάνε από μπροστά μου στα social media τα καρτούν του, τα κοιτάω, υπομειδιώ και λίγο, όχι λόγω ευθυμίας αλλά μάλλον λόγω συγκατάβασης για τη –μη χαρακτηριστική κάποτε για τον ίδιο– λαϊκίστικη κοινοτοπία που συχνά τα διακρίνει (ούτε ο Κώστας Μητρόπουλος στα πιο πασοκοσυντηρητικά του τέτοιο πράγμα, που κάποτε εκπροσωπούσε ακριβώς το αντίθετο από τον Αρκά ή τον Γ. Ιωάννου), και συνεχίζω τη μέρα μου πιο κατηφής. Μπορεί να το έχει πάρει προσωπικά αυτό με την παρούσα κυβέρνηση (κακό πράγμα όμως η λογική του ξεκαθαρίσματος λογαριασμών για έναν καρτουνίστα), η οποία σαφώς έχει οδηγήσει πολύ καλό κόσμο στα κάγκελα. Τέλος πάντων, με γεια του με χαρά του, και δικαίωμά του. Δεν είναι ο μόνος που κατέληξε στην οδό της μονόπαντης ατζέντας, αυτός είναι ο κανόνας εδώ και καιρό για τους περισσότερους γελοιογράφους πάσης ιδεολογικής προαίρεσης. Έχω κρατήσει μια λίγο παλιότερη (4-5 χρόνια;) γελοιογραφία του Ηλία Μακρή στην «Καθημερινή», όπου απεικονίζεται χωρίς λόγια ο Τσίπρας στο κρεβάτι του ψυχαναλυτή που έχει τη μορφή του Μαρξ και έχει σηκώσει το περίστροφο στον κρόταφό του, όχι επειδή είναι τόσο ιδιοφυής ή σπαρταριστή αλλά επειδή προσκαλεί στο αστείο έναν μέσο κοινό παρονομαστή που δεν έχει παραδοθεί σε κάποια αεροστεγή ατζέντα, όπως έκαναν και οι γελοιογραφίες του ΚΥΡ κάποτε. Το ίδιο το είδος της γελοιογραφίας έτσι κι αλλιώς έχει περιθωριοποιηθεί τα τελευταία χρόνια, έρμαιο της γενικής παθογένειας των έντυπων μέσων, και λειτουργεί πλέον ως συλλογή από προμελετημένα memes, συχνά ανέμπνευστα, κακόβουλα και μοχθηρά. Οι ατέλειωτες γελοιογραφίες με τη Μέρκελ ή τον Σόιμπλε σε κατάσταση λυσσασμένου παροξυσμού και ντυμένους με ζαρτιέρες και στολή Ες-Ες (που θύμιζαν το σκετς του Σεφερλή με τίτλο «Αδέλφω Χίτλερ») είναι μόνο ένα παράδειγμα και ίσως το πιο ήπιο στην πραγματικότητα. Υπάρχουν και όρια όμως (όχι ηθικού αλλά αισθητικού τύπου) και νομίζω ότι ο Αρκάς τα υπερέβη με την πρόσφατη ανάρτησή του που φανερώνει και κάποια ανησυχητικά συμπτώματα μανίας καταδιώξεως, στην οποία εμφανίζεται επιβλητικό (και φλύαρο) το σλόγκαν «Απαγορεύονται αστεία: ρατσιστικά, σεξιστικά, ομοφοβικά, politically incorrect, fat shaming, body shaming», ενώ δίπλα ο τυπάκος επιχειρεί να αρθρώσει ανέκδοτο που και καλά δεν προσβάλλει δυνητικά κανέναν («είσαι πολύ ξινός, είπε η ντομάτα στο λεμόνι»). Τι να πεις... Ούτε ως γενικό σχόλιο περί επιδερμικού και υποκριτικού δικαιωματισμού δεν στέκεται. Εξάλλου, τα ρατσιστικά, σεξιστικά κ.λπ. αστεία δεν τα απαγορεύει κάποια σύγχρονη Ιερά Εξέταση (βρομάει ο τόπος από δαύτα), απλώς είναι «εύκολα», κακόβουλα, μαλακισμένα και φανερώνουν παντελή έλλειψη χιούμορ. Και επίσης, ήθελα να 'ξερα, όλοι αυτοί που τυραννιούνται τόσο βάναυσα στη χώρα μας από τις στυγνές επιταγές της «πολιτικής ορθότητας» έχουν κοιτάξει τα πρωτοσέλιδα των εθνοχριστιανικών ξεκωλοφυλλάδων που κρέμονται στα περίπτερα και στάζουν ξεφτίλα, παρακμή και χουντίλα; Έχουν χαζέψει τη «δημόσια» –μη συνδρομητική, τέλος πάντων– τηλεόραση (κρατικοδίαιτη και ιδιωτική, αλλά εν προκειμένω κυρίως τη δεύτερη, η ΕΡΤ κουβαλά άλλου τύπου βαριές αμαρτίες) για να διαπιστώσουν ιδίοις όμμασι το μήνυμα που περνά το μέσο στον κόσμο, που, ελλείψει άλλων επιλογών, παρακολουθεί εκπομπές απίστευτης χυδαιότητας, τρομολαγνείας, μικροαστικής ηθικολογίας μετεμφυλιακού τύπου και εκφασισμού; Πηγή

Τιμή: 5 ευρώ Το νέο άλμπουμ από τη Μικρή Σειρά του Αρκά έφτασε, αν και ο ντόρος που έχει προκαλέσει με ορισμένες γελοιογραφίες έχει προηγηθεί της κυκλοφορίας του. Σίγουρα είναι πολύ πιο καυστικό και πιο πετυχημένο από τα πρόσφατα άλμπουμ του και εικάζω ότι και βοηθούσης της φασαρίας που έχει γίνει, θα έχει αναλογικά μεγαλύτερη επιτυχία. Για περισσότερα, παραπέμπω στα άρθρα που έχουν ανεβεί στο φόρουμ μας κατά σειρά καταχώρησής τους: Άρθρο του Άρη Δημοκίδη Άρθρο της Λίλας Σταμπούλογλου Άρθρο του Χρήστου Δεμέτη Άρθρο του Γιάννη Κουκουλά ΥΓ Το έχω ξαναγράψει: Νομίζω ότι πρέπει να σκεφτούμε πολύ σοβαρά το ενδεχόμενο να βάλουμε όλα τα αλμπουμάκια της Μικρής Σειράς κάτω από μια ενιαία υπερσειρά. Ο εκδότης πάντως, αυτό κάνει στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου.

Από το "Γιατρέ έχω ένα βάρος" του Ισοβίτη του Αρκά.

Από τον Ισοβίτη του Αρκά

Από τις Χαμηλές πτήσεις, του Αρκά.

Ο Αρκάς άλλαξε για μια ακόμη φορά στέγη μετακομίζοντας στο Πρώτο θέμα. Ήταν θέμα χρόνου η εφημερίδα να εκμεταλλευτεί τον δημιουργό που απέκτησε. Έτσι από αυτήν την Κυριακή 30/7/17 θα δίνει και από ένα άλμπουμ. Πέντε χρόνια περάσαν από τότε που έκανε το ίδιο και το Έθνος. Σκληρόδετο με γυαλιστερό εξώφυλλο, σε μεγαλύτερες διαστάσεις από τα κανονικά άλμπουμ, με όμορφα χρώματα, αλλά αν θυμάμαι καλά γιατί αυτήν την στιγμή δεν έχω μπροστά μου την έκδοση του Έθνους, δεν έχει τις ιλουστρασιόν σελίδες, αλλά χοντρές σελίδες.Το κακό είναι βέβαια ότι δεν έβαλε καινούργιο άλμπουμ αλλά αυτό με το οποίο ξεκίνησε η προηγούμενη σειρά. Έπρεπε να συνεχίσει την σειρά και όχι να την επαναλάβει. Είναι αμφίβολο αν έχει απήχηση αφού ήδη το κοινό που αγαπά Αρκά την έχει ήδη στην βιβλιοθήκη του. Πρέπει στα σίγουρα να συμπληρωθούν τα υπόλοιπα άλμπουμ που λείπουν. Ένα από τα θετικά αυτής της εκδόσεως είναι ότι το λογότυπο της εφημερίδος είναι στο οπισθόφυλλο και όχι μπροστά όπως του Έθνους. Παρουσίαση των άλμπουμ που εκδόθηκαν από το Έθνος εδώ Στο επόμενο από την ίδια σειρά ΧΑΜΗΛΕΣ ΠΤΗΣΕΙΣ το ΣΠΟΥΡΓΙΤΙ ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΦΑΙΝΕΣΑΙ . Από ότι φαίνεται ίσως ακολουθήσει την σειρά που κυκλοφόρησαν την πρώτη φορά, υπάρχει λοιπόν η δυνατότητα να κυκλοφορήσουν και αυτά που δεν εκδόθηκαν από την έκδοση του 2012 . Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα την Lilian.

Από την επίτομη έκδοση του Ισοβίτη, του Αρκά.

Από το επετειακό Άλμπουμ της ΒΑΒΕΛ, 20 χρόνια Αρκάς.

Ένατο άλμπουμ του Αρκά μέσα σε 14 μήνες. Τα έχουμε ξαναγράψει, ας μην τα γράψω ξανά. Κάποιες, λίγες, γελοιογραφίες είναι καλές, κάποιες άλλες μέτριες. Νομίζω ότι ο Αρκάς πρέπει να επαναπροσδιορίσει την πορεία του. Ορίστε και δύο δείγματα από το Ίντερνετ: Ονομαστική τιμή: 5,00 ευρώ

ΑΡΚΑΣ "Ζωή Μετά Χαμηλών Πτήσεων" Σκηνοθεσία: Δημήτρης Αγοράς 2ος χρόνος Θέατρο Σημείο Από 5 Οκτωβρίου 2017 Γιαγιά Ιουλία «Τα έχω 400! Η φίλη μου η Ελπινίκη είναι δέκα χρόνια μικρότερη μου και δε θυμάται ούτε το όνομα του άντρα της.» Στέλλα «Αλτσχάιμερ;» Γιαγιά Ιουλία «Οχι, Χαρίλαος» Οι ήρωες του ΑΡΚΑ, μετά τις sold out εμφανίσεις τους, ξεπηδούν για 2η χρονιά μέσα από τις σελίδες των κόμικς και ανεβαίνουν από τις 5 Οκτωβρίου στο θέατρο Σημείο, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Αγορά. Η "Ζωή Μετά", ο "Ισοβίτης", οι «Χαμηλές Πτήσεις», ο "Καστράτο", το "Μαλλί με Μαλλί" πρωταγωνιστές στην ξεκαρδιστική παράσταση «Ζωή Μετά Χαμηλών Πτήσεων», που θα φέρει λυτρωτικό γέλιο στα χείλη κάθε πικραμένου. Ο Μπαμπάς Σπουργίτης προσπαθεί να ξεπεράσει την προδοσία της σπουργιτίνας, να βρει καινούργια σύντροφο και να χαλιναγωγήσει το "τέρας" που έχει για γιο. Ο Ισοβίτης βρίσκει παρηγοριά στο μοναδικό πλάσμα που του προσφέρει τη φιλία του με το αζημίωτο, τον βρωμερό ποντικό Μοντεχρήστο, ενώ ο Θανατοποινίτης γράφει την αυτοβιογραφία του περιμένοντας χάρη. Η Λουκρητία θέλει απελπισμένα σεξ, μα η σκληρή μοίρα είναι το μόνο σκληρό πράγμα που συναντά, καθώς συγκάτοικος της είναι ο ευνούχος Καστράτο. Σ' ένα κομμωτήριο, οι γλώσσες κόκαλα δεν έχουν και κόκαλα σπάνε, με τις πελάτισσες να είναι έτοιμες να πιαστούν μαλλί με μαλλί. Τέλος, στην κόλαση και στον παράδεισο τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως μας τα είπαν. Ζωή μετά υπάρχει, αλλά κάτι μας θυμίζει από τα πριν. Στη «Ζωή Μετά Χαμηλών Πτήσεων», τα κείμενα και οι χαρακτήρες του αγαπημένου σκιτσογράφου ζωντανεύουν, σχολιάζοντας με λιτό αλλά καυστικό τρόπο την καθημερινότητα του σύγχρονου Έλληνα, τις ανθρώπινες σχέσεις, τους φόβους, τους πόθους και τις μεταφυσικές του ανησυχίες. Μια παράσταση που απευθύνεται με τόλμη σε όλους όσοι αγαπούν τον ΑΡΚΑ και δε φοβούνται να κοιτάξουν με σαρκασμό το πρόσωπό τους στον καθρέφτη. ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ Συγγραφέας: ΑΡΚΑΣ Θεατρική Διασκευή / Σκηνοθεσία: Δημήτρης Αγοράς Πρωτότυπη Μουσική Σύνθεση: Μάνος Αντωνιάδης Κοστούμια: Κωνσταντινιά Βαφειάδου Σκηνικά: Δημήτρης Αγοράς - Μαρία Κακάρογλου Κίνηση: Αντιγόνη Γύρα Φωτισμοί: Anti Steve Βοηθός Σκηνοθέτη: 'Ελενα Τυρέα Γραφιστική Επιμέλεια/ Σχεδιασμός Αφίσας: Σοφία Αποστολοπούλου Φωτογραφίες: Νίκος Πανταζάρας Κομμώσεις: Γιώργος Νικολαΐδης Με τους: Δημήτρη Αγορά, Έλενα Αρβανίτη, Αλέξη Βιδαλάκη, Δημήτρη Κανέλλο, Στέφανο Κοσμίδη, Μαρία Μπαλούτσου, Χαρά Τσιτομενέα Μέρες και ώρες παραστάσεων Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21:15 Κυριακή στις 18:15 Διάρκεια: 90 λεπτά (χωρίς διάλειμμα) Τιμές Εισιτηρίων Γενική είσοδος: 15,00 ευρώ Μειωμένο: 12,00 ευρώ (Φοιτητές/ Μαθητές / Σπουδαστές/ Κάτοχοι Κάρτας Πολυτέκνων/ ΑμΕΑ) Κάτοχοι Κάρτας Ανεργίας (ΟΑΕΔ): 10 ευρώ Ατέλειες: 5,00 ευρώ ΠΡΟΦΟΡΑ ΠΡΟΠΩΛΗΣΗΣ αγοράστε τα εισιτήριά σας στην εκπτωτική τιμή προπώλησης: 12€ URL: http://arkas-theatro.gr/ FB: Ζωή Μετά Χαμηλών Πτήσεων/ΑΡΚΑΣ Παραγωγή κινητήρας Ερεχθείου 22, Ακρόπολη | Τηλ: 2109248328 | www.kinitiras.com Email: info@kinitiras.com FB: Kinitiras ΠΗΓΗ

Από το 3ο μέρος του Ισοβίτη (Γιατρέ έχω ένα βάρος) του Αρκά.

Από τον Ισοβίτη στον Παναγιώταρο Για τη συντηρητική μεταστροφή και τη γενικότερη ηθική κατρακύλα του Αρκά έχουν γραφτεί αρκετά καλά άρθρα (ενδεικτικά: Αρκάς: η θλιβερή κατάπτωση μιας μεγαλοφυΐας) και δεν χρειάζεται να ασχοληθούμε εκ νέου. Ο μεγάλος δημιουργός δεν παύει να μας εκπλήσσει. Κάθε φορά που νομίζουμε ότι κάποιο σκίτσο του έχει πιάσει πιάτο, επιστρέφει πάντα με ένα καινούργιο, ακόμη πιο χαμηλής ποιότητας, για να μας διαψεύσει. Όμως το πιο πρόσφατό του είναι η επιτομή της ακροδεξιάς ρητορικής. Για τον Αρκά, όψιμα στρατευμένο πολιτικό γελοιογράφο, ένα νομοσχέδιο-σταθμός για τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως ήταν αυτό για την ταυτότητα φύλου και ένα άλλο νομοσχέδιο για την ιατρική νομιμοποίηση της κάνναβης (με τεκμηριωμένα θεραπευτικές ιδιότητες για συγκεκριμένες ασθένειες), είναι αντιπερισπασμός για τα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης. Αφήνουμε στην άκρη ότι ο Αρκάς ανακάλυψε τη ληστρική πολιτική των μνημονιακών κυβερνήσεων μόλις το 2015, όταν αυτή έχει βυθίσει την κοινωνία στη φτωχοποίηση ήδη από το 2010. Επίσης προσπερνάμε τις φωνές εκείνων που αναπολούν εμμονικά τον παλιό Αρκά, διαμαρτυρόμενοι για την κατρακύλα του καλλιτέχνη. Σαφώς και ο Αρκάς δεν θα δώσει λόγο σε κανέναν για τις πολιτικές του απόψεις και θα συνεχίσει να εκφράζεται όπως αυτός πιστεύει. Άλλωστε η καπιταλιστική κρίση, και ειδικά η περίοδος διαχείρισής της από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ήταν μια καλή ευκαιρία για να πέσουν οι μάσκες όλων μας, δεξιών κι αριστερών, βγάζοντας τον πραγματικό μας εαυτό: τον καλύτερο ή τον χειρότερο. Και η ελευθερία της έκφρασης πρέπει να συνεχίσει να ισχύει για όλους, ακριβώς για να ξεχωρίζει η ήρα από το στάρι και να μην υποκρινόμαστε άλλο μεταξύ μας. Σε αυτό που θέλουμε να σταθούμε είναι στην υποδοχή που επιφύλαξε στο τελευταίο σκίτσο του Αρκά, αυτός εδώ: Θα αντιτείνει κάποιος ο Αρκάς δεν είναι άμεσα υπεύθυνος για το ποιοι αναπαράγουν και διαφημίζουν τα σκίτσα του, θεωρώντας πως έτσι προμοτάρουν την ατζέντα τους. Άλλωστε οι φασίστες έχουν καπηλευτεί πολύ σημαντικότερα πράγματα από ένα επιεικώς άστοχο σκιτσάκι, για να "δικαιώσουν" τις ιδέες τους. Όταν όμως οι νοσταλγοί του Άουσβιτς ταυτίζονται με ένα σκίτσο του δημιουργού του Ισοβίτη και της Σόου Μπίζνες, τότε ο δημιουργός πρέπει να αναρωτηθεί τι δεν πάει καλά. Ας ευχηθούμε τουλάχιστον ολόψυχα η συνεργασία του να περιοριστεί στο Πρώτο Θέμα και να μην επεκταθεί στον Στόχο και τη Χρυσή Αυγή! Πηγή

Η διαρκής πτώση του Αρκά Συντάκτης: Δημήτρης Κανελλόπουλος Ίσως να ενοχλήθηκε ο γνωστός σκιτσογράφος από το γεγονός πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης αναφέρθηκε σε εξωγήινους αυτή τη φορά στη Βουλή αγνοώντας τον, με αποτέλεσμα να το τερματίσει με το τελευταίο του σκίτσο. Ο Αρκάς λοιπόν που δουλεύει πλέον για το Πρώτο Θέμα (λογικό) θεωρεί πως είναι αντιπερισπασμός ένας νόμος για τα ανθρώπινα δικαιώματα (ταυτότητα φύλου) κι ένας άλλος για την ιατρική ανακούφιση των ασθενών (ινδική κάνναβις με τεκμηριωμένα θεραπευτική ένδειξη για συγκεκριμένες ασθένειες). Ερχονται δύο προοδευτικά νομοσχέδια, κάτι όχι και τόσο σύνηθες ακόμα και γι' αυτή την κυβέρνηση δυστυχώς, και βγαίνει ο Αρκάς να μας δείξει το... κλεμμένο πορτοφόλι. Τόσο χάλι ακόμα και για τα αυτονόητα. Από το σπουργίτι, τον ισοβίτη και τον κόκκορα, στον Κυριάκο και τον Αδωνι. Δεν το λες και εξέλιξη, Αλλά περί ορέξεως ουδείς λόγος. Πολλώ δε μάλλον περί εμπνεύσεως. Χώρια που το συγκεκριμένο σκίτσο το επαναφέρει ανά εξάμηνο αλλάζοντάς του απλώς τα λόγια. Είπαμε, περί εμπνεύσεως... Είναι κακό ένας σκιτσογράφος να στρέφεται στην πολιτική; Φυσικά και όχι. Είναι αλήθεια πως τα στερνά τιμούν τα πρώτα; Φυσικά και ναι. Πηγή