JohnnyMZ

Η συνέντευξη αυτή πραγματοποιήθηκε με αφορμή την επικείμενη συμπλήρωση 30 χρόνων από τη δημιουργία του εμβληματικού "Bone", και αποτελεί παράλληλα την εκπλήρωση ενός παιδικού ονείρου και μία από τις πιο ιδιαίτερες στιγμές του σύντομου δημοσιογραφικού βίου μου. Εν μέσω πανδημίας, κατάφερα να κλέψω λίγο χρόνο από το αρκετά πιεσμένο, όπως αποδείχθηκε μετά από 6 μήνες συνεννοήσεων, πρόγραμμα του Τζεφ Σμιθ, για μία συνέντευξη 1 ώρας και 40 λεπτών, η οποία στην πραγματικότητα επρόκειτο για μία ενθουσιώδη συζήτηση ανάμεσα σε έναν φανατικό θαυμαστή με τον παιδικό του ήρωα. Το "Bone" υπήρξε το πρώτο μη-ντισνεϋκό κόμικ που με συνεπήρε τόσο, όταν το ανακάλυψα περί τα 12 μου έτη, και άνοιξε διάπλατα το δρόμο μου προς την εξερεύνηση άλλων κομιξικών μονοπατιών, πέραν των παπιών και των ποντικιών. Υπό αυτήν την έννοια, αντιλαμβάνεστε τον ενθουσιασμό και τη συγκίνησή μου να "ανακρίνω" για αρκετή ώρα έναν άνθρωπο που, αν και έβλεπα πρώτη φορά, αισθανόμουν ότι γνώριζα χρόνια - νομίζω το ίδιο κι εκείνος, αφού από ένα σημείο και μετά, μιλώντας μου είτε για παλιά είτε για νέα πρότζεκτ, συμπεριφερόταν σα μικρό παιδί! Συζητήσαμε για τα πάντα, πολλά από τα οποία δε χώρεσαν στην τελική μορφή της συνέντευξης (επιφυλάσσομαι για εκτενέστερη αγγλική βερσιόν), και θα μπορούσαμε να συζητάμε άλλες τόσες ώρες. Εκτός των άλλων, πρόκειται για την πρώτη συνέντευξη που πραγματοποιώ μέσω τηλεδιάσκεψης, μία πρωτόγνωρη και αμήχανη αλλά αρκετά πρακτική εμπειρία, πόσο μάλλον στις συνθήκες που ζούμε. Ελπίζω να την απολαύσετε όσο εγώ!

Ενδιαφέρομαι για τις παραπάνω φιγούρες. Στέλνω πμ για τα περαιτέρω.

Όπως ενδεχομένως κάποιοι από εσάς γνωρίζετε, εδώ και 2 χρόνια τρέχω στο facebook τη σελίδα των Εικοσάχρονων που κλαίνε διαβάζοντας την ιστορία του Σκρουτζ Μακ Ντακ, μία σελίδα με κεντρικό της στόχο να χρησιμοποιεί τα καρέ των αγαπημένων μας ιστοριών εκτός πλαισίου. Πέρα από αυτό, όμως, καταπιανόμαστε ευρύτερα με κάθε λογής θέμα γύρω από τα Disney comics. Έτσι, εν μέσω καραντίνας αποφασίσαμε με τον έτερο και συνέταιρο 20χρονο (στην ψυχή) @PhantomDuck να τρέξουμε ένα μεγάλο τουρνουά με τους σημαντικότερους δευτερεύοντες χαρακτήρες στην Ιστορία των Disney comics! Για να ευνοήσουμε τον ανταγωνισμό, δε συμπεριλάβαμε ήρωες όπως ο Φέθρυ, ο Γκαστόνε, ο Κύρος ή ο Θείος Σκρουτζ, οι οποίοι θα μπορούσαν να θεωρηθούν δευτερεύοντες, θα ήταν όμως τα απόλυτα και ανίκητα φαβορί. Όσοι λοιπόν έχετε facebook και το επιθυμείτε, μπορείτε να λάβετε μέρος στο εν λόγω τουρνουά, το οποίο ξεκίνησε σήμερα. Είμαστε σίγουροι πως θα έχει πολύ ενδιαφέρον και συγκίνηση για κάθε φαν των ντισνεϋκών χαρακτήρων. Ο γύρος #1, όπως ακολουθεί: Γνώμες, παρατηρήσεις, σχόλια, όλα καλοδεχούμενα. Στο μέλλον ίσως πραγματοποιήσουμε κι άλλα παρεμφερή ιβεντάκια!

Οι περισσότεροι δημιουργοί άλλων "σχολών" δεν κάνουν καν σχέδιο. Από Disney τουλάχιστον δεν έχω ακούσει κάποιος να ζήτησε και να μην πήρε. Μακάρι να είχατε την ίδια πολυτέλεια, να συζητάτε αν σας άρεσε περισσότερο το σκίτσο του Gibbons ή του Miller. Από αυτό όμως, μέχρι να φτάσει να θίγεται το μέγεθος του καλλιτέχνη επειδή δεν έκατσε αυτό που είχα στο μυαλό μου, το θεωρώ συμπεριφορά 5χρονου. Τι συγκριτικά; Να κλαίγεστε κάθε χρόνο για όποιον υπερηρωά έρχεται "γιατί, εντάξει, δεν είναι και Frank Miller"... Η Τζίκε πχ. κάνει απλά σχέδια, αλλά αν έλεγε κανείς ότι είναι μέτριο όνομα, επικαλούμενος μάλιστα επιχειρήματα τύπου "το συζήτησα με άλλους και το είπαν κι αυτοί", βγάζοντας προσωπική πικρία επειδή ήρθε στο κλείσιμο του κον και δεν την πρόλαβε, ε, θα ήταν για γέλια. Όπως είναι και τώρα. Εν τω μεταξύ, ο Καβατσάνο έκανε ελάχιστα σκίτσα, ο Μοτούρα ήταν με το ζόρι 3 ώρες τη μέρα στο κον και ο Ρόσα δεν έκανε ούτε μισό σχέδιο. Το AthensCon έχει φέρει Silvia Ziche, Fabio Celoni, Claudio Sciarrone, Roberta Migheli και Andrea Freccero. Με εξαίρεση ίσως τη Ρομπέρτα, οι υπόλοιποι είναι τον τελευταίο καιρό ό,τι πιο hot στην Ιταλία, δημιουργικά και επαγγελματικά στην καλύτερη φάση τους! Όσον αφορά τα λεφτά, κοινό και καλλιτέχνης συνδιαμορφώνουν την τιμή. Με τιμή στα 30€ ο Φρετσέρο δε σταμάτησε να σχεδιάζει. Σε περίπτωση που δεν το ξέρετε, ας το μάθετε μετά το con: Ο Φρετσέρο εδώ και λίγους μήνες είναι καλλιτεχνικός διευθυντής του Topolino. Έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο για την εικαστική προσέγγιση όλων των ιστοριών όλων των δημιουργών της ιταλικής παραγωγής. Ελέγχει, θα έλεγε κανείς, και τους "καλύτερούς" του. Πόσο πιο καλό timing να έρθει λοιπόν, αν όχι τώρα; Ή τελικά αυτό που προτείνετε είναι να αντιμετωπίζουμε και εμείς, οι και καλά σχετικοί και μυημένοι στο αντικείμενο, τους καλλιτέχνες Disney ξερά ως ένα σκιτσάκι και πέρα από αυτό δεν υπάρχει τίποτα...; Ο κόσμος που ασχολείται σοβαρά με τα Disney κόμικς -αλλά και όχι μόνο- φαντάζομαι είχε μεγάλο ενδιαφέρον να ακούσει και να μάθει πώς λειτοτργεί το Topolino, ειδικά υπό το νέο καθεστώς, και τι σημασία έχει για την παραγωγή (δηλαδή για τις ιστορίες που διαβάζουμε) η επαναθεσμοθέτηση του art director από την Panini. Από εκεί και πέρα, έχει σχεδιάσει άπειρες ιστορίες κι εξώφυλλα, συμμετέχοντας στο PK, συνδημιουργώντας το σύμπαν του Doubleduck και όντας βασικός επιμελητής του Donald Quest. Εδώ και πολλά χρόνια συνεργάζεται ως βασικός εξωφυλλάς με τις γερμανικές εκδόσεις Disney, ενώ πιο πρόσφατα το ίδιο συμβαίνει και με τις αμερικάνικες (IDW). Γι'αυτό και το workshop του επικεντρώθηκε στα εξώφυλλα, ένα θέμα πρωτότυπο για δημιουργό Disney.

Είναι γνωστό ότι στα παπιά επικρατεί πολλή μίρλα. Φυσικά ο καθένας έχει τη γνώμη του για τα σκίτσα - το γούστο του καθενός είναι προσωπική υπόθεση. Αλλά ότι ο Freccero δεν είναι μεγάλο όνομα... Το διάβασα κι αυτό.

Εξαιρετική επιλογή για να εγκαινιαστεί η σειρά αφιερωμάτων στους Έλληνες δημιουργούς, οι οποίοι πρέπει να "τιμούνται" με κάθε αφορμή. Ο Αντώνης Βαβαγιάννης, με τα Κουραφέλκυθρα, έχει καθορίσει τη σύγχρονη ελληνική "κομικσική" (αν υπάρχει τέτοια) κουλτούρα. Χιουμοριστικό ύφος με ξεκαρδιστικές ατάκες, λογοπαίγνια, σουρεάλ καταστάσεις που προκαλούν αυθόρμητο και τρανταχτό γέλιο, έχει καταφέρει πολλές από τις ατάκες και τους χαρακτήρες που έχει δημιουργήσει να αποτελούν σημείο αναφοράς για αυτή τη γενιά, μυημένη ή μη στα βαθιά νερά της nerd κουλτούρας, ιδίως ανάμεσα στους χρήστες των social media, εκμεταλλευόμενος στο έπακρο και από τους πρώτους τα προνόμια της ιντερνετικής παρουσίας. Από τους νέους καλλιτέχνες που έχουν προσφέρει πολύ καλές υπηρεσίες στην ελληνική 9η Τέχνη και διατηρεί το χιουμοριστικό "είδος" σε υψηλά επίπεδα με την αυθεντικότητά του. Μακάρι να μπορούσα να έρθω, δυστυχώς η μαμά πατρίδα θα χρειαστεί τις υπηρεσίες μου εκείνη την εβδομάδα.

Δυστυχώς δεν κρατάω σημειώσεις για το πόθεν των καρέ, ειδικά τώρα που ανέβασα πολλά μαζί μου είναι δύσκολο να θυμηθώ τους τίτλους των ιστοριών - θα πρέπει να κάνω πολύ ψάξιμο. Η συγκεκριμένη με τη Χαβανέζα είναι του Μάρκο Ρότα, από το ΚΟΜΙΞ #157 "Το Εξωτικό Κελεπούρι". Κάποια καρέ είναι από τον Μεγάλο Σπλας στη Σίλβια Τζίκε, το καρέ με τον καπνό είναι από "Το Κυνήγι της Χρυσής Ντομάτας" του Romano Scarpa, αυτό με το windsurf από το Ντόναλντ #68 "Ο Βασιλιάς της Ιστοσανίδας", τα αντι-φεμινιστικά από την ιστορία "Η Επιστροφή της Μάρβελ Ντακ", η ιστορία με το παντελόνι του Γκούφυ ονομάζεται "Τάρτα με μήλα" (Μίκυ Μάους #1763). Σε επόμενη φάση ίσως βρω κι άλλους τίτλους (έχω εξεταστική αυτήν την περίοδο), ανεβάζοντας κι άλλα ενδιαφέροντα καρέ.

Μερικές επιλογές από τους Εικοσάχρονους: Μερικές φορές ο Γκούφυ είναι ασυγκράτητος... ...μόρτης... ...αλλά και έντεχνος... Τα Disney comics δε γνωρίζουν πολιτική ορθότητα. Από fatshaming... ... και πατριαρχικά πρότυπα... ...σε παροτρύνσεις βίας... Κατά τ' άλλα, τα σεξουαλικά υπονοούμενα είναι ασταμάτητα στον κόσμο του Ντίσνεϋ: Ωστόσο δε λείπουν και τα κοινωνικά μηνύματα, π.χ. κατά του καπνίσματος ή υπέρ της κοινωνικής ασφάλισης

Από την ημέρα της ανακοίνωσης του αφιερώματος σε άλλο thread, είδα άτομα που χρωματίζουν το forum με πολιτική χροιά σε διάφορες αναρτήσεις, βγάζοντας προσωπικά απωθημένα σε άσχετα σημεία, σε έναν διαδικτυακό χώρο για κόμικς, να δωρίζουν απλόχερα την αντίδραση "Διαφωνώ". "Διαφωνούν", λοιπόν, που η Λέσχη Φίλων Κόμικς, και συνακόλουθα το greekcomics, παρουσιάζεται σε μία μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα πανελλήνιας εμβέλειας; Αν αισθάνεται έτσι κανείς, μάλλον κακώς βρίσκεται εδώ μέσα. "Διαφωνούν" ακόμα, και μάλλον κυρίως, που η παρουσίαση αυτή γίνεται στην "Εφημερίδα των Συντακτών"; Οι πολιτικές αγκυλώσεις του καθενός είναι δικό του πρόβλημα. Το γεγονός ότι προσωπικά θεωρώ τη συγκεκριμένη εφημερίδα από τις πιο αξιόλογες, τις πιο έντιμες όσον αφορά την άποψή της και την τήρηση της δεοντολογίας, επίσης, μάλλον, είναι δικό μου, οφείλω όμως να το καταθέσω σαν άποψη. Σε κάθε περίπτωση, μεταξύ άλλων, η Εφημερίδα των Συντακτών είναι και η μοναδική εφημερίδα που έχει, εδώ και 5 χρόνια, μόνιμη εβδομαδιαία στήλη για την κοινή αγάπη -υποτίθεται όλων- μας, μία στήλη για τα κόμικς: το καρέ-καρέ. Αν "διαφωνούν" που υπάρχει, κάποιοι φίλοι των κόμικς, προσωπικά εύχομαι να (και πιστεύω πως) αποτελούν μία κακή εξαίρεση που μολύνει το χώρο, με το φανατισμό και την ιδεοληψία τους. Γιατί μάλλον κρίνουν καλύτερο το ενδεχόμενο να μη γινόταν το συγκεκριμένο αφιέρωμα που προωθεί τη Λέσχη, αφού βρίσκεται στις σελίδες μιας εφημερίδας με το περιεχόμενο της οποίας διαφωνούν. Το γιατί διαφωνούν και τι θα προτιμούσαν, είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο - προσωπικά θα πάρω το ρίσκο να υποθέσω πως αν δημοσιευόταν στην Καθημερινή, το Πρώτο Θέμα ή το... Μακελειό, θα πατούσαν διπλή καρδούλα. Από εκεί και πέρα, ως συντάκτης του άρθρου και εξωτερικός συνεργάτης της Εφημερίδας των Συντακτών, οφείλω να δώσω ορισμένες διευκρινίσεις - όχι σε όσους κακοπροαίρετους αισθάνονται την ανάγκη να εκφράσουν τα συμπλέγματά τους, αλλά σε όσους θα διαβάσουν αυτή τη δημοσίευση και τα θλιβερά σχόλια που την ακολούθησαν: 1. Ως εξωτερικός συνεργάτης της Εφημερίδας των Συντακτών, δεν έχω δεχθεί ποτέ την παραμικρή παρέμβαση στο περιεχόμενο των άρθρων μου. Είναι όλα αποκλειστικά δική μου δουλειά, δεν καθοδηγούνται από κανέναν και δεν αλλοιώνονται από κανέναν. 2. Οι φωτογραφίες που έλαβα προκειμένου να εντάξω στο αφιέρωμα ήταν συγκεκριμένες, και πράγματι οι εν λόγω φωτογραφίες, όπως εξήγησε ο Valtasar παραπάνω, "δείχνουν" καλύτερα τους εν λόγω χώρους (εσωτερικό και μπαλκόνι). 3. Στην περίπτωση, λοιπόν, που κάποιος μισάνθρωπος ρατσιστής έχει πρόβλημα με την πολυπολιτισμικότητα και του χαλάει την αισθητική, ας γνωρίζει, τουλάχιστον, πως πρέπει να κατηγορήσει για την επιλογή τον Valtasar και κυρίως εμένα που επιμελήθηκα του αφιερώματος, και όχι την Εφημερίδα των Συντακτών που το δέχτηκε ακριβώς έτσι όπως της το έστειλα. 4. Προσωπικά, όσο προετοίμαζα το αφιέρωμα δε σκέφτηκα ούτε στιγμή πως υπάρχει το ενδεχόμενο να κριθεί κάτι τέτοιο. Στα μάτια μου δεν υπήρχε κάτι το... "παράξενο". Μέχρι που είδα αυτά τα προβληματικά σχόλια. Από αυτήν την άποψη, η αντιπαράθεση που προηγήθηκε μου προκαλεί την προσωπική ικανοποίηση πως δεν είμαι σαν αυτούς. 5. Το γεγονός ότι το 2019 κάποια άτομα κρίνουν άξιο σχολιασμού - οριακά χλευασμού, για να είμαστε ακριβείς - το ότι στην κοινωνία μας μπορούν να συνυπάρχουν άνθρωποι από διαφορετικές φυλές και θρησκείες και αυτό δεν είναι κάτι κακό, περίεργο ή παράξενο, πραγματικά μου δημιουργεί θλίψη, η οποία μεγεθύνεται όσο αισθάνομαι την ανάγκη να απαντήσω και αντιλαμβάνομαι ότι όχι, κάποια πράγματα δεν είναι αυτονόητα τελικά. Ειδικά όταν βρισκόμαστε σε έναν χώρο που έχει στο επίκεντρό της μία μορφή τέχνης και αποδεικνύεται, τελικά, ότι για κάποιους δεν ισχύει το "η Τέχνη όλους μας ενώνει". Θα κλείσω, εκφράζοντας την ευχή αυτοί να αποτελούν τη μειοψηφία και να παραμένουν απομονωμένοι από μια κοινότητα που στόχο (θα έπρεπε να) έχει να συνθέτει, και όχι να προβαίνει σε διακρίσεις τέτοιου είδους. Ας μείνουν με τον Αρκά - τον οποίο πολλοί τελευταία όψιμα επικαλούνται - και τις εσχάτως εκπεφρασμένες απόψεις του, πως οι μειονότητες απειλούν τη δημοκρατία τους. Κι ας αφήσουν ήσυχη τη δική μας.

Δηλώνω συμμετοχή

Ένα Saga για μένα, ευχαριστώ

Ό,τι χειρότερο

το θέλω!

Ναι, αυτό ξέχασα να το αναφέρω - πραγματικά δε με ενόχλησε καθόλου, παρ' όλο που το είδα στη σχετικά μεγάλη οθόνη του laptop (σε σχέση με κινητά/τάμπλετς που αναφέρθηκαν) με άλλα 3 άτομα (άρα σε μια σχετική απόσταση κιόλας). Ειδικά βλέποντάς το υπό το πρίσμα της προσπάθειας μεταφοράς του θεατή στην ατμόσφαιρα της μάχης, παίρνει πολλά bonus. Κάτι άλλο που δε σχολίασα, ήταν ότι το επεισόδιο ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕ. Κουνούσα και ξανακουνούσα το ποντίκι και ακόμα είχε πράμα... Οπότε κι ας είμαστε mid season, έχουμε ακόμα πράμα να μας χορτάσει. Απλά θέλω τα άλλα 3 επεισόδια να είναι κι αυτά φουλ δυνατά και όχι meh, κι ας μην είναι τόσο καλά όσο το τελευταίο.

Τρομερό επεισόδιο! Ξεκάθαρα το καλύτερο της σεζόν. Η αλήθεια είναι πως είχα αρχίσει να απογοητεύομαι από το Game of Thrones, ειδικά από τη στιγμή που ξέφυγαν από το πρωτότυπο υλικό και φτιάξαν κάτι άλλο, κάτι πιο εφετζίδικο, πρόχειρο και κακογραμμένο, χωρίς το βάθος και την πολυπλοκότητα του Martin, τόσο σε επίπεδο δολοπλοκιών και παιχνιδιών εξουσίας, όσο και σε επίπεδο εξέλιξης των χαρακτήρων. Κι αυτός είναι ο λόγος που μου άρεσε αυτό το επεισόδιο. Γιατί επικεντρώθηκε στη μάχη. Έχω αποδεχτεί ότι η σειρά πλέον είναι μια μηχανή fanservice και δε θα μου δώσει αυτό που μου υποσχέθηκε στην αρχή, οπότε προσπαθώ να απολαύσω αυτό που πραγματικά έχω απέναντί μου, απεκδυμένο από τις φαντασιώσεις που (εύλογα) είχα στο μυαλό μου. Τα πρώτα δύο επεισόδια της σεζόν ήταν κάτω του μετρίου. Οι ήρωες πλέον συμπεριφέρονται εντελώς ακούρδιστα, οι διάλογοι είναι φτηνοί και ανούσιοι, ειδικά στο δεύτερο επεισόδιο κρίντζαρα εντελώς, λέω ρε φίλε με δουλεύουνε, δε γίνεται τελευταία σεζόν να τρομπάρουν έτσι. Κι όμως, ήρθε η λύτρωσις. Ένα επεισόδιο που πραγματικά σε κρατούσε συνεχώς σε αγωνία, παρά τα άπειρα plot holes που δημιουργούσε ή μεγέθυνε. Όταν σκάσανε οι δράκοι οι παλμοί μου χτυπήσανε κόκκινο, και ειδικά στο τέλος απλά τινάχτηκα όρθιος και ζητωκραύγαζα. Τουλάχιστον ας μας χορτάσουνε fanservice μέχρι το τέλος, να διαβάσουμε μετά τα βιβλία να ευχαριστηθούμε καλή πλοκή. (πολύ διπολικό ποστ, το ξέρω, θα μας στείλει ψυχίατρο αυτή η σειρά ΓΤΠΜ)