nihilio

Η επαφή μου με το Dylan Dog ήταν η πρώτη και με άφησε πολύ ευχαρηστημένο. Είχα διαβάσει κάποτε για το πως το comic επιρέασε τους δημιουργούς της ταινίας Dellamore Dellamorte, και πράγματι, το κλίμα ήταν παρόμοιο, με το κυνικό μαύρο χιούμορ του. Πραγματικά εξαιρετικό. Το Dhampyr ήταν κι αυτό καλή δουλειά, αν και δε με τρέλανε. Παίζει ωραία με το μύθο του βρυκόλακα αλλά ως εκεί, κάτι με άφησε με χλιαρή εντύπωση, ίσως σε επόμενα τεύχη να μου αρέσει περισσότερο.

Τα Dragon πράγματι διαβάζονται καλύτερα μαζεμένα. Αν και από ένα σημείο και μετά τείνουν να είναι πολύ "γεμάτα" ως αυτοτελή τεύχη (ειδικά κάτι 100-σέλιδα που βγάζει ο Larsen όποτε του καπνίσει) είναι πιο εύκολο να πιάσεις όλα τα subplots που τρέχουν ανάμεσά τους σε μηνιαία βάση (σε έναν τίτλο μόνο έχει χωθεί πολύ μεγάλο καστ και χάνεσαι λίγο με το πού είχες αφήσει τον καθένα - όχι ότι αυτό εμποδίζει την ανάγνωση, κάθε άλλο). Εντάξει, τα πρώτα είναι λίγο "early image", αλλά τα essentials είναι πραγματικά μια πολύ καλή επιλογή.

Γνωστό.

Για τον Άνουβι πάντως, σε γενικές γραμμές ψάχνουν άτομα που έχουν επαφή με το χώρο για μεταφράσεις. Και από όσα έχω δει ως τώρα (Conan, Ultimate Spider-man) το επίπεδο είναι πολύ καλό.

Καλωσήρθες.

Καλωσήρθες και καλά ποστ.

Το σκέφτομαι να το πάρω, λόγω Nihei. Πάντως προηγούνται άλλα αυτόν τον καιρό...

Daredevil σε director's cut βλέπεται, δε λέω, αλλά η ταινία που είδαμε στο σινεμά ήταν μετριότατη. Spiderman 1+2 (εντάξει, εμένα μου άρεσε και το 3 αλλά είμαι εξαίρεση), X-men 1+2, Punisher ήταν μια χαρά ταινίες ΥΓ: Ταινία Spawn απλά δεν υπάρχει. Είναι μια μαζική παραίσθηση. Για το Hulk τώρα, αναμένουμε. Η πρώτη ταινία μου είχε φανεί τόσο μα τόσο αδιάφορη σε όλους τους τομείς (εκτός από τον τομέα που λεγόταν Jennifer Connely)

To "θεωρητικά", το "έπρεπε", το "μαζική" και "εναλλακτική" σηκώνει πολλή κουβέντα. Για παράδειγμα, ποιο είναι πιο "μαζικό" κόμικ, τα "Χρονικά του Δρακοφοίνικά" ή το "Μανιφέστο"; Με τη λογική της αμερικάνικης κόμικ σκηνής το πρώτο, με τη λογική οποιασδήποτε άλλης σκηνής (κόμικ και μη) το δεύτερο. (επίσης πώς γίνεται το "indie" Μανιφέστο να το βγάζει τεράστιος εκδοτικός οίκος και τα "mainstream" Χρονικά ένας μικρός εκδοτικός). Γενικά όλα είναι ταμπέλες. Η αλήθεια είναι πως όλα χρειάζονται: Και "παιδικά", και "δράσης", και "εναλλακτικά" και "καλλιτεχνικά" και "ενήλικα" και πάει λέγοντας. Όλα χρειάζονται και κατά προτίμηση να είναι και καλές δουλειές, κάτι που δε βλέπουμε και τόσο συχνά εδώ που τα λέμε, όχι τουλάχιστον αν βγάλουμε το "για ελληνικό" από τον χαρακτηρισμό "καλό είναι". Αλλά για αυτό χρειάζεται και (έμπρακτη) υποστήριξη από τους αναγνώστες, έτσι δεν είναι; Δεν φτιάχνεται καλή σκηνή από τη μία μέρα στην άλλη.

Το στυλ της πρώιμης Image Comics είναι νομίζω γνωστό: άνδρες με τεράστια μούσκουλα, γυναίκες με τεράστιο στήθος, πολύ ξύλο, σεξ και βία. Το Savage Dragon του Erik Larsen (Spiderman) είναι ακριβώς έτσι. Αυτό όμως που το κάνει να διαφέρει από όλες τις υπόλοιπες σειρές της περιόδου εκείνης είναι το πόσο διασκεδαστικό είναι, καθώς και το ότι, 15 χρόνια και 131 τεύχη μετά ο δημιουργός του συνεχίζει να το γράφει και να το σχεδιάζει μόνος του. Ο Dragon, ένας πράσινος μυώδης άντρας με ένα πτερύγιο στο κεφάλι του, ξυπνάει σε ένα φλεγόμενο οικόπεδο στο Σικάγο. Δεν θυμάται τίποτα από το παρελθόν του. Τελικά καταλήγει αστυνομικός που κυνηγάει τον "Φαύλο Κύκλο" (Vicious Circle) μια οργάνωση "υπερφρικιών" (Ναι, αυτοί με τις υπερδυνάμεις λέγονται έτσι, φρικιά) και τον αρχηγό τους, τον Overlord. H σειρά εξελίσσεται σε πραγματικό xρόνο (και μέσα στο κομικ έχουν περάσει 15 χρόνια). Για ποιο λόγο να διαβάσετε τη σειρά; Επειδή είναι απίστευτα διασκεδαστική. Ο Larsen πραγματικά αγαπάει τα υπερηρωικά κόμικ, ενώ καταλαβαίνει και απίστευτα καλά το πόσο μη-σοβαρά είναι. Υπάρχουν δραματικές στιγμές αλλά και στιγμές που δε διστάζει να μας δείξει πόσο γελοία μπορεί να γίνουν, και όλα αυτά χωρίς το κόμικ να καταλήγει παρωδία. Οι ατάκες που λέγονται πραγματικά σκοτώνουν, οι χαρακτήρες αναπτύσσονται πετυχημένα, ενώ κανένας τους δεν είναι άτρωτος, πολλοί μάλιστα πεθαίνουν, ακρωτηριάζονται και άλλα τέτοια ευχάριστα (και ναι, υπάρχει κάμποσο gore και αρκετό ημίγυμνο). Η ιστορία από την άλλη τρέχει. Πολλά καρέ ανα σελίδα, λίγα splashes, άπειροι χαρακτήρες, τόνοι από υποπλοκές, πολλές αλλαγές στη ζωή των ηρωών - σε κάποια φάση μάλιστα αλλάζει και ολόκληρος ο κόσμος -όχι, δεν κάνω πλάκα - πολλοί μεγάλοι κακοί, πραγματικά η δουλειά που έχει ρίξει ο Larsen φανερώνει μεράκι και αγάπη για τον ήρωά του (και φυσικά μια δόση τρέλας που είναι ευπρόσδεκτη). Ο δημιουργός μάλιστα δε διστάζει να δείξει την αγάπη του σε παλιότερους δημιουργούς, όπως τον Jack Kirby και τον Frank Miller, αποδίδοντας φόρους τιμής και χωρίς να τους αντιγράφει στυγνά. Πέρα από την κυρίως σειρά έχουν βγει και κάμποσες μίνι σειρές (νομίζω 5 μαζί με την αρχική μίνι σειρά που ξεκίνησε την ιστορία), κάμποσα spin-offs (μία ongoing σειρά freak force, άλλη μία μίνι σειρά τους - λεπτομέρειες για αυτά στο ξεχωριστό τόπικ που έχω κάνει για αυτούς-, 4 μίνι σειρές με ήρωα τον Superpatriot, 1 σειρά με την Dart και άλλη μία με το Deadly Duo) ενώ συχνά τα τεύχη τα συνοδεύουν και backup ιστορίες με ήρωες άλλους χαρακτήρες του κόμικ.

Το 9 το παίρνω που και που γιατί συνήθως είναι αδιάφορο. Ε, το σημερινό είναι μια από τα ίδια νομίζω. Ή αυτό ή κατάφερα να χάσω το βαθύτερο νόημα και στις 5 δουλειές των Ελλήνων δημιουργών, κάτι που μάλλον το θεωρώ δύσκολο. Τώρα ξεθάβω σκελετούς, αλλά αυτό ισχύει σε κάθε τομέα της τέχνης στην Ελλάδα, κινηματογράφο, βιβλίο, θέατρο, μουσική, πόσο μάλλον στα κόμιξ, που ανέκαθεν υπάρχουν ενοχικά σύνδρομα τόσο σε αναγνώστες όσο και δημιουργούς. Έτσι το να φωτοτυπήσεις 20 φορές το ίδιο πάνελ, με τον πρωταγωνιστή να κάθεται στο δωμάτιό του, γεμίζοντας captions με αυτόματη γραφή τύπου: "Ο εκφοβιστικός εκμαβλισμός (γιατί όχι, ο καλλιτέχνης δεν μπορεί να αφήνει ανόητα πράγματα όπως η ορθογραφία να επεμβαίνει στο όραμά του) ωθεί το εγώ μου σε μια άτακτη φυγή προς τα ενδότερά μου" είναι ένα θαραλέο νέο βήμα στην καλλιτεχνική έκφραση, ένα άνοιγμα ψυχής και διάφορα τέτοια. Αν όμως ο δημιουργός κάτσει και κάνει ένα 100-σέλιδο superhero με σχέδιο "όπως Αμερική", pacing για ολυμπιακό βάδην, σενάριο σφιχτοδεμένο και χαρακτήρες που σπαρταράνε, πιαθνότατα θα ακούσει ένα "οι σουπερήρωες είναι τόσο ξεπερασμένοι". (τα παραπάνω παραδείγματα ουδεμία σχέση έχουν με υπαρκτά πρόσωπα, μόνο με υπαρκτές καταστάσεις). Για ποιο λόγο λοιπόν να μην κάνει ο κάθε ένας "καλλιτεχνικές" ή "εναλλακτικές" ιστορίες; Έχουν το κοινό τους και πού ξέρεις, με λίγη τύχη ίσως το "ψαγμένο" στριπάκι να τους κάνει εγχώριους "σουπερσταρ". Αυτιά.

Υπάρχει και αυτό: http://www.imdb.com/title/tt0101486/ που το είχα πετύχει κάποτε στη βραδυνή ζώνη, θριλεράκι με μία σχεδιάστρια κόμιξ που καταλλήγει σε μια μικρή πόλη να παρενοχλείται από έναν μανιακό. Για το βιβλίο δε θα σχολιάσω, αφού δεν το έχω διαβάσει, αν και τα αποσπάσματα για την ελληνική σκηνή είναι τόοοοσο πετυχημένα.

Έχω διαβάσει New Avengers, Hellspawn, Alias&Pulse και τα Civil War του κυρίου (και λίγο ultimate spiderman). Πολύ καλός συγγραφέας, καταφέρνει να δώσει πολύ έξυπνα characterisations και πλοκές που έχουν ενδιαφέρον. Ειδικά το Alias είναι ότι πρέπει για όσους σνομπάρουν τα υπερηρωικά κόμιξ.

To μόνο "σπάνιο" κόμικ που διαθέτω είναι το Spawn #10 (το crossover με Cerebus). Και δεν έχω φωτογραφική μηχανή.

Ευχαριστώ για το καλωσόρισμα παιδιά. Όσο για τις μπύρες, ελπίζω να υπάρχει και stout ale, όχι μόνο ξανθιές lagger...

Έχω τα Spawn και τα Sandman της modern times, όχι, δεν τα λογοκρίνει καθόλου.

Δεν έχω διαβάσει ούτε το Back in Black ούτε το One more Day, (τα περίμενα σε TPBs) αλλά έχω διαβάζει τα spoilers και... JMS's run: Γενικά mixed eggs. Από τη μια τα actions arcs του ήταν όχι μόνο μετριότατα αλλά και εντελώς out of character (Azrael, The Other) για τον Spidey, που γενικά είναι ψιλοάσχετος με κοσμικές συγκρούσεις. Από την άλλη όμως, κατάφερε κάτι που ελάχιστοι συγγραφείς το πέτυχαν από τα 90's και μετά: να γράψει έναν Peter Parker για τον οποίο νοιαζόσουν. Επανέφερε πολλούς δευτερεύοντες χαρακτήρες, έβαλε τη Θεία Μέυ να μάθει για τη μυστική του ταυτότητα (ειδικά η ατάκα: "I was afraid you were gay" ήταν επική), έβαλε στο καστ τους New Avengers και γενικά δημιούργησε ένα από τα καλύτερα sit-coms που βγήκαν σε κόμικ. Αυτό που έγινε πάλι στο Civil War ήταν μια ακόμα γεννάια αλλαγή, αφού προχωρούσε τον χαρακτήρα ένα βήμα πιο πέρα, δίνοντας την ευκαιρία για μια σειρά από νέες ιστορίες πολύ διαφορετικές από τα κλισέ του παρελθόντος. Το πισωγύρισμα δείχνει ατολμία και αδυναμία των συγγραφέων να γράψουν κάτι το ενδιαφέρον με τον Spider-man ενώ το preview του BND μας δείχνει έναν PP/SM που είναι ένα ρεμάλι και μισό, Loser και κάτι-σαν-πηδίκουλας, ότι δηλαδή δεν είναι ο χαρακτήρας (αν και φαίνεται να έχει χαβαλέ ως alternate timeline). Χαλαρά σε δύο χρόνια το κόβω να γίνεται ένα mega crossover όπου όλο το Marvel Universe πλακώνει στις φάπες τον Spidey για τη βλακεία που έκανε και μετά πάνε να πολεμίσουν τον... αυτόν που τον βοήθησε τέλος πάντων για να επαναφέρουν τον κόσμο στο κανονικό του continuity (μπορεί και να το λένε και Infinity Web ή κάτι σχετικό, αφού για να γίνει αυτό που έγινε κάτι ινφινιτατζίδικο είχε ο Μ, χαλαρά...)

Μιχάλης, μένω Αθήνα.

Το 1602 ήταν αυτό που θα περίμενε κανείς από Gaiman: μια ευφάνταστη μεταφορά του MU σε έναν άλλο κόσμο (ουσιαστικά εναλλακτικό timeline πρέπει να είναι - για όσους το έχουν διαβάσει μέχρι τέλους). Αρκετά διασκεδαστικό, με ωραία puns (ειδικά αυτά του Peter Parker). Το New World είναι για τα μπάζα.

Γεια σας, νέο μέλος εδώ. Με λένε Μιχάλη, είμαι 24 χρόνων, μένω Αθήνα και είμαι μελλοντικός απόφοιτος πανεπιστημίου. Διαβάζω κόμιξ (λίγο απ' όλα, αλλά προτιμώ τα αμερικάνικα), λογοτεχνεία (με έμφαση στη φανταστική λογοτεχνεία), προσπαθώ να γράφω στον ελεύθερο χρόνο μου. Επίσης βλέπω ταινίες, ακούω μουσική και να σερφάρω στο διαδίκτυο. Αυτά για τώρα.