x for xepeta

All New Miracleman Annual #1 (2015) Μετά από σχεδόν 25 χρόνια έχουμε νέες ιστορίες Miracleman. Από τον Grant Morrison και Joe Quesada. 11 σελίδες έκτρωμα. Όχι θα το χάριζα. Δεν υπάρχει ιστορία. Κάτι μονόλογοι χωρίς νόημα, το στιλ της εποχής. Ο σατανικός Kid Miracleman αντιμετωπίζει έναν παπά στην παραλία (που δε θυμάμαι το χαρακτήρα αν υπήρχε και αν ήταν σημαντικός στο βασικό τίτλο του 1986). Η σκηνή είναι εμβόλημα στις ιστορίες του Alan Moore την οποία δεν επέτρεψε να δημοσιευτεί. Μετά από χρόνια, δυστυχώς, τη διαβάσαμε. Unfortunately, Grant Morrison's script, written decades ago, is not the mark of what he's capable of these days. It's little more than a character study but, more importantly, it's a boring and trite one. The dialogue here is awful, cliche after cliche, and the narration leading up to it is so overwrought that it's hard to think of this being by anyone but a novice who has not yet learned to show rather than tell. This story is one where it's better to just look at the images, not read the words, because there is nothing at all to recommend about the script, save for that it gave Quesada something to draw. Και πολύ ευγενικός ήταν ο αρθρογράφος. Ακολουθεί μια 10σέλιδη ιστορία του Peter Milligan και Mike Allred στο γνωστό στιλ του σκιτσογράφου. Εδώ έχουμε το άλλο εκνευριστικό. Σελίδες με σκηνές του ενός καρέ. Δεν καταλαβαίνω την αξία τους. Η οικογένεια Miracleman αντιμετωπίζει κακιασμένα δελφίνια. Ξαφνικά η ιστορία σταματάει στη μέση (Αλήθεια! Σταματάει σα να κόβεται το ρεύμα! Ποιος άπειρος αφήνει την ιστορία στη μέση; Δε θα προλάβουν το Artist Alley του Athenscon; ) και συνεχίζει με μια περιπέτεια που συνέβη πριν μια βδομάδα. Οι Miraclemen ξεχνούν τη μαγική λέξη που τους μεταμορφώνει, και μετά τη θυμούνται. Και αποφασίζουν να πολεμήσουν κακούς. Και τελειώνει. Εδώ είναι να πάρεις το περιοδικό και να τους το κοπανάς στο κεφάλι φωνάζοντας σαν το Στάθη Ψάλτη "Αη στο @#$%^@ ρε, αη στο @#$^@# από δω!"

Ξαναείδα τις πρώτες σεζόν, που δε θυμόμουν και πολλά, και ολοκλήρωσα την τρίτη. Όλοι οι προηγούμενοι έχουν δίκιο. Απορώ πώς επιβίωσε τον πρώτο χρόνο. Από το 2ο γίνεται καλκύτερο, έχει ροή και ταχύτητα και εκεί που λες σου θυμίζει την τάδε ταινία κάνει την υπέρβαση και πρωτοτυπεί. Το τι είναι το νέο "σώμα", πώς μεταλλάσεται, πού θέλει να φτάσει και τι ακριβώς θέλει αλλάζει συνέχεια, τόσο που σε εκνευρίσζει. Σε ξεπληρώνει όμως. Η τρίτη σεζόν είχε πολλούς νέους χαρακτήρες και νέα σκηνικά-διαστημόπλοια. Ίσως αυτό τους γονάτισε; Μπορεί αν άπλωνε σε 20 επεισόδια πλήρης σεζόν να βγάζανε καλύτερα λεφτάκια. Θέλω να δω και άλλο. Και έτσι όπως το χτίζουν μπορεί να κρατήσει δεκάδες χρόνια χωρίς να γίνει βαρετό. Μου θυμίζει ένα άλλο σίριαλ

Είδα τα πρώτα έξι επεισόδια. Δεν είναι άσχημα. Νομίζω ότι είναι λίγο οικονομικά. Πρέπει να είχανε περισσότερα λεφτά για ξόδεμα τα προηγούμενα χρόνια. Τώρα η She-Who πείθει δεν πείθει. Θέλει κάτι ακόμη. Περιέργως δεν κάνει σχεδόν ποτέ σχόλια για το νέο της σώμα. Μου δίνει την εντύπωση για doctor Who Universe, αλλά αν δε δεις Dalek ή Cybermen δεν είναι Doctor. Το καστ γύρω της είναι καλό, και τα σενάρια έχουν μια θεματική σπιρτάδα. εκείνο που μου άρεσε τα πρώτα χρόνια ήταν ότι είχαμε Star Wars. Στα σόλο χρόνια του Moffat είχαμε Star Trek. Έχει διαφορά. Και εγώ δε χωνεύω το Star Trek. Όχι ότι τα Star Wars της 15ετίας αξίζουν, αλλά αυτό είναι συζήτηση για άλλη σελίδα.

Inside Llewyn Davis (2013) Των αδερφών Κοέν. Θεωρήθηκε μία από τις καλύτερες ταινίες των τελευταίων 20 ετών. Το παράτησα στα πρώτα 30 λεπτά. Καιρό είχα να αφήσω ταινία στη μέση. Η καθημερινότητα ενός άγνωστου τραγουδιστή το 1960. Έχει αποκτήσει κατά λάθος μια γάτα, τη χάνει... δεν αντέχω άλλο. Monty Python and the Holy Grail Το είδα και γω ξανά την προηγούμενη βδομάδα. Τρελή ταινία, αλλά δύσκολα να γινόταν αποδεκτή στην εποχή μας. Πρωτότυπη τότε, θα χανόταν τώρα. Ώρες ώρες αφελές χιούμορ, και ξαφνικά το αλλάζει στο πιο εγκεφαλικό. Συμφωνώ ότι το Life of Brian είναι ίσως το καλύτερό τους. Απορώ πώς δε σκοτώθηκε κόσμος στα γυρίσματα! Τόσο άγαρμποι στα βουνά και στα λαγκάδια πώς δε σκόνταψαν σε κάνα ρυάκι να πάθουν ζημιά; Αγαπώ John Cleese

"Δεν μεγάλωσα διαβάζοντας υπερηρωικά κόμικ, αλλά μεγαλώνοντας μελέτησα την ιστορία των αμερικάνικων κόμικ" E και; To έσωσε η διαφορά; Ακόμη χειρότερα. Ούτε καν με το είδος ασχολήθηκαν. Πιο μακρυα βρίσκονται! Σωστό και το δεύτερο.

Τι να πω για τη σειρά. Πραγματικά λειτουργεί και δεν το περίμενα. Καλή ηθοποιία, καλοί διάλογοι, πλοκή με ροή, το ξύλο είναι να γουστάρεις. Όλα λειτουργούνε. Ακόμη και ψυχαναγκαστικά χαρούμενη οικογένεια κακοποιών που θυμίζει Αμερική του 1950 έχει κάτι να πει. Πολύ καλύτερο από το Cloak and Dagger, που κάνει κάτι κύκλους χωρίς να προχωράει. Ακόμη και πιο ενδιαφέρον από το Runaways. Τα σύγκρινα με τα άλλα εφηβικά-μετεφηβικά σίριαλ. Στα αρνητικά, η αλλόκοτη Starfire, και το βρισίδι που δείχνει αστείο. Περιέργως δεν κάνανε ομοφυλόφιλο τον Beast Boy, για τον οποίο γράφτηκε πολύ μελάνι τους τελευταίους μήνες ότι επιβάλλεται να αλλάξει σεξουαλικές προτιμήσεις. Οι ελεγχόμενες δυνάμεις του που για οικονομικούς λόγους δεν έχουν πλήρης ισχύ δείχνει μια χαρά στο σενάριο. Να αναφέρω ότι οι Titans ήταν περισσότερο αντιγραφή των Fantastic Four και πολύ λιγότερο των X-Men.

Μ' αρέσει που γράφουν σχόλια χωρίς να έχουν διαβάσει καμιά από τις δουλειές του. Και το παραδέχονται. Μεταφέρουν σχόλια άλλων. Σα να σχολιάζω το έργο του Αγγελόπουλου χωρίς να έχω δει ταινία του αλλά έχω διαβάσει τι λένε γι' αυτόν. Τις τελευταίες μέρες έχω διαβάσει άρθρα για τον Stan Lee σα να τα έγραψε ο χασίστας γιός του Δανίκα-Κοέλιο που επέστρεψε από εβδομαδιαίο όργιο. Και μόλις θυμήθηκα ότι δεν εχω καπνίσει χασισί ποτέ μου. Ήταν και το σχόλιο για το ντύσιμό του που απορώ πώς δε γράφτηκαν κείμενα γι' αυτό παλιότερα.

Περίπου τα ίδια μεταφέρει και αυτό το ποστ. Εν συντομία το βίο και πολιτεία του Vincent Fago. Και αυτό με αφορμή του ποιος είχε αντικαταστήσει τον Stan Lee στα χρόνια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου.

Σήμερα η Nestle μου έστειλε ένα πακέτο με δώρα αποζημίωση για μια κάμπια που βρήκα σε ένα προϊόν τους. Πήγα να μαγειρέψω ένα φακελάκι φιδέ Ανοιξιάτικη Σούπα. Μέσα είχε μια αποξηραμένη κάμπια, την οποία την έβγαλα αμέσως από την κατσαρόλα. Βέβαια μετά από 5 μέρες συρρικνώθηκε. Μου έστειλαν ως αποζημίωση ΔΥΟ φακελάκια Ανοιξιάτικη Σούπα! Σας καλώ για δείπνο.

Δυο σκέψεις που με στεναχωρούνε. Ο Stan Lee δε δούλευε και έβαζε τους σκιτσογράφους να κάνουν την πολύ δουλειά. Αυτό είναι άδικο. Δούλεψε και με άλλους σκιτσογράφους. Έμμεσα (γιατί έχουμε μαρτυρίες από τρίτους) κατηγορήθηκε για την κακή συνεργασία του με τους Kirby και Ditko. Δεν υπήρξε κάποιο τρίτο όνομα που να τον κατηγόρησε για το ίδιο πράγμα. Για τεμπελία και για το ότι καρπωνότανε σενάρια όχι δικά του. Από αυτούς ο ένας ήταν μεγαθήριο, ο άλλος ήταν ιδιοφυία σε μεσαία όμως κυβικά. Θα μου πείτε, ξέρω λεπτομέρειες; Όχι, δεν ήμουν εκεί. Αλλά νοιώθω ότι αδικείται. Μας έλεγε ο Lobdell ότι όταν συνεργαζότανε με τον Madureira του έδινε πολύ λίγα επεξηγηματικά κείμενα και λειτουργούσανε ρολόι. "Δεν είχαμε ανάγκη να ανταλλάξουμε περισσότερες πληροφορίες". Το θέμα ήταν ότι οι εκδότες του έκαναν παρατήρηση: "Θέλεις να πληρωθείς για τόση λίγη δουλειά;" Δεν καταλάβανε ότι τα έλάχιστα κέιμενά του ήταν όσο χρειαζόντουσαν. Καλά οι εκδότες δε θέλανε να πληρώσουνε σενάρια του Jim Steranko γιατί έκανε σελίδες χωρίς λόγια. Αυτό που θέλω να πω είναι αφού αυτοί γράφανε τα σενάρια, γιατί δεν προκόψανε μακρυά από τον Stan Lee; Συμπαθάτε με αλλά το New Gods δε διαβάζεται. Υπέροχες ιδέες αλλά στην εκτέλεσή τους οι διάλογοι είναι artist alley ελληνικού comic convention. O Lee συνεργάστηκε με τον Buscema και τον Moebius. Αν βρεθούν λόγια τους για την ξεδιάντροπα άνιση συνεργασία τους θα δεχτώ ότι ο Lee ήταν τεμπέλης. Για μένα ότι δεν προκόψανε μακρυά του μου δείχνει το πόσο ικανός ήταν ο Stan Lee. Όπως είπε και ο Russell Crowe στο Gladiator "Your lines are garbage, but I'm the greatest actor in the world, and I can make even garbage sound good". Παραφράζοντας: Τα σενάριά σας θα τα αναδείξω. Ο Russell Crowe δεν είναι ο greatest actor in the world αλλά μια χολοσκασμένη μετριότητα. Ο Stan Lee έκανε συμβόλαια για πάρτι του μακρυά από τους Jack Kirby και Steve Ditko. Το έκανε! Απόδειξη πώς έζησαν απλά και φτωχά (μάλλον) χωρίς να χορτάσουνε λεφτάκια, όπως αυτός. Το έκανε, φαίνεται! Τρέλη περιουσία, αν και την έφαγε, και ήταν άδικος! Μακάρι οι τρεις τους να τα βρούνε, για χάρη μας. Να ζήσουμε ξέροντας ότι δεν είναι μαλωμένοι. Γιατί φάγαμε το χαρτζηλίκι μας στα περίπτερα με τα περιοδικά τους. Γιατί περάσαμε όμορφα μαζί τους. Γιατί το διάβασμα το κάνανε διασκέδαση και γιατί μας μάθανε το σωστό και το λάθος με τρόπους απίθανους.

Νομίζω ανακοινώθηκε ο θάνατός του. Περιμένω να το επιβεβαιώσουμε και από άλλες σελίδες. Είναι γεγονός. Σε ευχαριστώ που έκανες διασκεδαστικά τα παιδικά μου χρόνια.

The Green Lantern #1 Αυτό με τον Grant Morrison. Στα κλασικά μονοπάτια του συγγραφέα. Γεμάτο μονόλογους που μοιάζουν για εξετάσεις θεατρικής σχολής, χωρίς πολλά νοήματα χωρίς να αλληλεπιδρούν οι χαρακτήρες μεταξύ τους φυσιολογικά. Καταδικασμένο να πετύχει λόγω γνωστων ονομάτων, και σχολίων τύπου "μα είναι υπέροχος". Οι παραλληλισμοί με τον τρόπο γραφής του 2000AD δε γίνονται αντιληπτοί από μένα. Ίσως γιατί έμεινα στη χρυσή εποχή του.

Όπως βλέπεις το ;eχω δώσει το Camelot 6 εδώ και καιρό στον Cassidy. Έσβησα την ανάρτηση και την τιμή που το έδινα στο πρώτο ποστ αλλά ξέχασα και δεν έσβησα την εικόνα. Δεν την πειράζω για να δεις τις ημερομηνίες. Έχω όμως το Storm #2 και αν σε ενδιαφέρει και το Camelot #2 στις ίδιες τιμές.

Σήμερα ο ανηψιός μου έκανε ένα κόμικ για το Πολυτεχνείο και τη 17 Νοέμβρη. Ορίστε το εξώφυλλο. Τα καρέ είναι λίγο μπερδεμένα. Στη δεύτερη σελίδα πάνε από κάτω προς τα πάνω. Σε ένα καρέ μπερδεύουν τη Χούντα με τη φούντα!

Μικιμάο είναι το αυτοκίνητό σου!

Σε υψηλή ανάλυση ένα τεύχος. Ελπίζω αν τα ανοίξετε σε νέο παράθυρο να φανούν μεγενθυμένα. Μα τί είναι αυτή η πούδρα;; Εδώ δε φαίνεται στο σκανάρισμα αλλά έχει κάτι ανάγλυφες στάμπες. Στο υπόλοιπο περιοδικό φαίνονται τα ξεθωριάσματα στις άκρες. Μα είναι και πολύ βρόμικα!

Μου είπε ότι θα έβαζε τα περιοδικά σε φάκελο με φυσαλίδες. Του ζήτησα χαρτόνι για να μη χτυπηθούν στις γωνίες. Μου έβαλε κάτι χαρτονάκια, που δεν ξέρω τι υποτίθεται κάνουν. Τα περιοδικά είχαν καψαλιστεί στις γωνίες, και είχαν μια ασβεστοειδή πούδρα που είχε μια οξύτητα. Σα να ζαρώσανε οι σελίδες. Μερικές κολλούσαν. Πάω να πλύνω τα χέρια μου με διάφορα απολυμαντικά. Όλα είναι απελπησία αλλά είπα να σκανάρω ως εδώ.

Μια γυναίκα αυτοκτονεί πέφτοντας από μια πολυκατοικία. Τα στοιχεία δείχνουν ότι είναι φόνος και τρεις διαφορετικοί άνθρωποι που δε γνωρίζονται μεταξύ τους προσπαθούν να φτάσουν στην άκρη της υπόθεσης. Κάποιες στιγμές συναντιούνται αλλά δε συνεργάζονται ιδιαίτερα. Ίσως και να αντιμετωπίζει εχθρικά ο ένας τον άλλον, πράγμα επικίνδυνο όταν οι πραγματικοί δολοφόνοι κοντεύουν και τις τρεις πλευρές. Αρκετό σύγχρονο κυνηγητό, πιστολίδι, και γκανγκστερικές καταστάσεις που θα αγαπήσουν οι λάτρεις του νεονουάρ (αν μου πει κάποιος δεν είναι νεονουάρ μπορεί και να μην έχει άδικο). Η ιστορία κυλάει πολύ άνετα. Τα στοιχεία ποιος είναι ποιος και τι θέλει σε αυτήν την υπόθεση δίνονται λίγα σε κάθε σκηνή, ώστε να θες να συνεχίσεις να διαβάσεις και να μάθεις περισσότερα. Το στήσιμο είναι αρκετά κινηματογραφικό, ο σεναριογράφος Jay Faerber το κατέχει. δημιουργός με πολύ πλούσια βιβλιογραφία αλλά μικρών σειρών και one shots. Ειδικευμένος σε ιστορίες μετεφηβικών περιπετειών όπως Titans, Generation X και New Warriors. Έχει κάνει αρκετές δουλειές και σε τηλεοπτικές παραγωγές. Σημαντικά του προσωπικά πονήματα είναι τα Noble Causes και Dynamo 5 από την Image comics. Στο πρώτο είδαμε δουλειά του Yildiray Cinar, o οποίος το σύστησε στον Koray Kuranel, το σκιτσογράφο του Point of Impact. Το σκίτσο καθαρό και ασπρόμαυρο (για οικονομικούς λόγους όπως δηλώσανε) δείχνει το ταλέντο του σκιτσογράφου σε διάφορες σκηνές δράσης. Όχι ότι δε θέλει δουλειά το στιλ του, έχει όμως αυτό που λέμε sequential art. Το μόνο περίεργο του σεναρίου είναι ότι ... Διασκεδαστικό κόμικ που αξίζει να το διαβάσετε. Τέσσερα τεύχη που κυκλοφόρησαν το 2012, και μπορείτε πια να τα βρείτε σε ένα κομψό paperback. Η πρώτη σκηνή μου θύμισε αυτήν την υπόθεση. Σελίδα του συγγραφέα στο Wiki. Σελίδα για το κόμικ στο Wiki. Για τους ανυπόμονους το κόμικ εδώ.

Ανατριχιαστικό.

Κακά μαντάτα για τη σειρά. Ενώ δεν έχουν ανακοινωθεί τηλεθεάσεις, υπολογίζεται ότι η σειρά έχει χάσει τους μισούς θεατές.

Αυτό δεν το περίμενα. Όχι για την ταινία αλλά για τους συντελεστές. Ταινία με θέμα το γνωστό ήρωα του Hugo Pratt. Ακούγονται ονόματα όπως Tom Hughes και Milla Jovovich. Σκηνοθέτης ο Christopher Gans. Δικό του το Brotherhood of the Wolf αρκετά ατμοσφαιρικό, αλλά σαν γαλλική ταινία σε μπερδεύει λίγο το ασαφές σενάριο. Πάντως σαν το Βαλεριάν δεν έχει! Ο σκηνοθέτης είναι ενθουσιασμένος δίνοντας ως ημερομηνία που αρχίζουν την παραγωγή τον Ιανουάριο του 2019. "Corto Maltese has been a dream project for me since I was a boy reading comics," said Gans. "Now that I have the opportunity to bring this incredible story to the big screen, I can think of no better actor to play the adventurous Corto after meeting with Tom Hughes, whom I followed in the TV series Victoria, and who has emerged as one of Britain’s truly top actors." Οι δημιουργοί φιλοδοξούν να χτίσουν φραντσάιζ τύπου Ιντιάνα Τζόουνς και Πειρατές της Καραϊβικής. [imdb=tt8694596]

Και ένα άρθρο από τη σελίδα http://www.thebest.gr Στο τέλος του κειμένου δίνει και τις επόμενες κινήσεις τους με τον ίδιο ήρωα και την ίδια θεματολογία. «Μήνυμα από τα άστρα» είναι ο τίτλος του πρώτου τόμου της τριλογίας κόμικ που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις της καλλιτεχνικής εταιρείας Πολύμνια σε συνεργασία με την Ένωση Ελλήνων Φυσικών (ΕΕΦ), με κείμενο του Κωστή Παπαϊωάννου και εικονογράφηση της Ελένης Τσάμπρα. Το κόμικ ξεδιπλώνει τη ζωή και το έργο του Γαλιλαίου (Galileo Galilei), που υιοθετώντας την ηλιοκεντρική θεωρία του Κοπέρνικου ήρθε σε σύγκρουση με τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και καταδικάστηκε το 1633 για το έργο του «Διάλογος περί των δύο μεγίστων συστημάτων του κόσμου» (είχε τυπωθεί έναν χρόνο νωρίτερα). Ο Γαλιλαίος κατόρθωσε να γλιτώσει την πυρά, αποκηρύσσοντας τις θέσεις του για την κίνηση της γης περί τον ήλιο, με την κρίσιμη διαφορά πως δεν έπαψε ποτέ να πιστεύει τη θεωρία του, που υπονόμευε την προτεραιότητα την οποία έδινε η Εκκλησία στη θεία παντοδυναμία εν σχέσει προς την επιστημονική γνώση. Το κόμικ έχει παιδαγωγικό και διαφωτιστικό χαρακτήρα αλλά δεν πάσχει από ακαδημαϊσμό και διδακτισμό. Οι δημιουργοί του είναι πεπεισμένοι πως σε μια εποχή κατά την οποία η τέχνη, ο πολιτισμός, η έρευνα και η επιστήμη τείνουν να αποτελέσουν ένα αδιαίρετο σύνολο, τα γνωστικά αντικείμενα δεν πρέπει να παραμένουν κατατεμαχισμένα, αλλά, αντιθέτως, χρειάζεται να αποκτήσουν ενιαία έκφραση και να συμβάλουν με πολύπλευρο τρόπο στην ανάπτυξη των παιδιών και των νέων. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, η επιστήμη και η τέχνη δεν αποτελούν μόνο επιστημονική και καλλιτεχνική δημιουργία: μπορούν να ενσωματωθούν στην εκπαιδευτική διαδικασία και να υποβοηθήσουν την ενίσχυση της φαντασίας, όπως και την απόκτηση μιας ευρύτερης, ουμανιστικής παιδείας, παρέχοντας ένα ζωτικό κίνητρο για την ενασχόληση με τις φυσικές επιστήμες, που προβάλλονται έτσι στο κοινωνικοπολιτισμικό πεδίο εντός του οποίου γεννήθηκαν και εξελίχθηκαν. Η ζωή και το έργο του Γαλιλαίου, που συνέβαλε στην ίδρυση της σύγχρονης επιστήμης μέσα από τη μαθηματικοποίηση της φυσικής, με φόντο τις μεγάλες αλλαγές της ύστερης Αναγέννησης, αποδεικνύεται σε μιαν ανάλογη προοπτική ιδανική. Γράφει χαρακτηριστικά στον πρόλογό του ο Κωστής Παπαϊωάννου: «Αξίζει να διασφαλίσουμε ότι στο εκπαιδευτικό σύστημα δεν θα πρέπει να παραμελούνται έννοιες και αξίες από την εποχή που η επιστήμη ήταν κλάδος της φιλοσοφίας και συνδεόταν με την ηθική και τα υπαρξιακά προβλήματα του ανθρώπου. Για ένα πιο ευοίωνο μέλλον, ας αναλογιστούμε αυτό που είπε ο μεγάλος Ινδός στοχαστής και ειρηνικός επαναστάτης, ο Μαχάτμα Γκάντι, ότι ‘’γνώση χωρίς χαρακτήρα και επιστήμη χωρίς ανθρωπιά είναι οι ρίζες της δυστυχίας’’». Ο Γαλιλαίος δεν ήταν εύκολος άνθρωπος: από τη μια πλευρά έξυπνος και φιλέρευνος, από την άλλη ευερέθιστος και οργίλος. Στο κόμικ τον παρακολουθούμε από τη γέννησή του στην Πίζα το 1564 (μεγάλωσε υπό την επιρροή του πατέρα του Βιτσέντσο Γκαλιλέι, που ήταν λαουτίστας, τραγουδιστής, θεωρητικός της μουσικής και δάσκαλος) και τις σπουδές του στο πανεπιστήμιο της γενέτειράς του, όπου γράφτηκε στην Ιατρική Σχολή, μέχρι τη εισαγωγή του στην Ακαδημία Σχεδίου της Φλωρεντίας (πρόδρομος των κατοπινών ευρωπαϊκών πολυτεχνικών σχολών), όπου ανακαλύπτει τη μαγεία των μαθηματικών. Ακολουθούν η περίοδος της φοίτησής του στο Ρωμαϊκό Κολλέγιο της Ρώμης, το ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα των Ιησουιτών, και η επιστροφή του στο Πανεπιστήμιο της Πίζας, όπου θα αρχίσει να διδάσκει μαθηματικά ύστερα από έγκριση του Φερδινάνδου των Μεδίκων, Δούκα της Τοσκάνης (προηγήθηκαν διαλέξεις περί φυσικής στο Πανεπιστήμιο της Πάντοβας). Λίγο αργότερα ο πατέρας του Γαλιλαίου θα πεθάνει - κι έτσι θα κοπούν και οι τελευταίοι δεσμοί με την ιατρική (αποτελούσαν σφοδρή πατρική επιθυμία) και ο δρόμος προς τα αστέρια θα ανοίξει διάπλατα. Η πορεία του Γαλιλαίου θα συνεχιστεί στους δύο επόμενους τόμους της τριλογίας, η οποία εντάσσεται στη σειρά κόμικ «Βιογραφίες καλλιτεχνών και επιστημόνων». Οι τόμοι θα κυκλοφορήσουν με την επιμέλεια της Πολύμνιας και της ΕΕΦ (στην εκδοτική ομάδα της τελευταίας συμμετέχουν ο Ευστράτιος Θεοδοσίου, αστροφυσικός, και ο Παναγιώτης Φιλντίσης, εκπαιδευτικός). Να σημειωθεί ότι το βιβλίο είναι αυτοχρηματοδοτούμενο και τα έσοδα θα διατεθούν σε εκπαιδευτικές δράσεις επιστήμης και τέχνης.

Ένα ελληνικό κόμικ με θέμα τη ζωή του γνωστού αστροφυσικού. Αξιοπρεπέστατο. Δύσκολα να σκανάρω εσωτερική σελίδα λόγω του δεσίματος του. Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο: Οι φυσικές θεωρίες -από τις θεμελιώδεις τους έννοιες, μέχρι τις τελικές διατυπώσεις τους- είναι εν γένει μαθηματικές θεωρίες. Τούτο σημαίνει ότι η γλώσσα της θεωρητικής φυσικής είναι τα μαθηματικά. Ωστόσο, δεν είναι αμελητέα η συνεισφορά της φιλοσοφίας στη φυσική και αντίστροφα. Ο Γαλιλαίος είναι η πρωτοπόρα φυσιογνωμία της σύγχρονης φυσικής, ο πρώτος φυσικός με τη σύγχρονη έννοια του όρου: αυτός που μέσω του πειράματος σε συνδυασμό με την αντίστοιχη μαθηματική διατύπωση έδωσε την ώθηση στην ανάπτυξη αυτής της επιστήμης. Ήταν εκείνος, ο πρώτος φυσικός και αστρονόμος που παρατήρησε με το τηλεσκόπιό του "αόρατα" με το γυμνό μάτι άστρα στον έναστρο ουρανό, αλλά και ταυτόχρονα αυτός που οριοθέτησε τον κλάδο της μηχανικής. Ακολουθώντας τα βήματα του νεαρού Γαλιλαίου, ο συγγραφέας Κωστής Παπαϊωάννου σε συνεργασία με τη σκιτσογράφο Ελένη Τσάμπρα μάς οδηγούν πίσω στην Τοσκάνη, στην Πίζα, στη Ρώμη και στη Φλωρεντία της Αναγέννησης. Μέσα από την ένταση των συναισθημάτων του, των αποριών του, αλλά και της θέλησής του για μάθηση, διδασκόμαστε κι εμείς την εξήγηση των διαφόρων φυσικών φαινομένων. Ας εμπλουτίσουμε λοιπόν τις γνώσεις μας, διαβάζοντάς το... (Για την εκδοτική ομάδα της Ε.Ε.Φ. Ο Πρόεδρος Στράτος Θεοδοσίου, Αστροφυσικός - Ο Αντιπρόεδρος Παναγιώτης Φιλντίσης, Εκπαιδευτικός) Στο τέλος του βιβλίου υπάρχει υπόμνημα 26 σελίδων με πληροφορίες για τη ζωή του και το έργο του.

Δεν είναι ελληνικό τραγούδι αλλά ελληνικός δίσκος που στο εξώφυλλό του ποζάρει ένα περίπτερο με Τιραμόλα, Σεραφίνο και Μπλεκ.

Η κατάσταση έχει ξεφύγει. Και η άλλη πλευρά ζητάει τα χρήματα του κόσμου για να αλληλομηνυθούνε. Mέσω του Ethan Van Sciver χτίζεται λογαριασμός για να αντιμετωπίσουν τα έξοδα της μήνυσης που έκανε o Mark Waid στον Richard C. Meyer, ο οποίος Mark έχει λογαριασμό και ζητάει τα χρήματά μας για να πληρώσουμε εμείς τα έξοδα παραστάσεως, στη δίκη που τον μήνυσε ο Richard C. Meyer για τη γνωστή υπόθεση.