nikolas12

Σύνοψη από την εκδοτική: To περίφημο βιβλίο του Ιουλίου Βερν μεταφέρεται σε κόμικς. Ο Γιώργος Βλάχος προσαρμόζει το σενάριο και ο Θανάσης Καραμπάλιος σκιτσάρει με τον δικό του μοναδικό τρόπο τα γεγονότα που διαδραματίζονται το 1827, την εποχή της ναυμαχίας του Ναβαρίνου, η οποία έγειρε την πλάστιγγα προς την πλευρά της ανεξαρτησίας του νεοελληνικού κράτους από την οθωμανική αυτοκρατορία. Στο κόμικς αυτό η ιστορία συναντά τις μνήμες. Μια συναρπαστική περιπέτεια έρωτα και προδοσίας από τη Μάνη μέχρι την Κρήτη, που εξυμνεί τη συμμετοχή των Φιλελλήνων στον Αγώνα του '21, τονίζοντας αξίες όπως η τιμή, η φιλία και η ανιδιοτέλεια. 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821 η ιστορία είναι εδώ για να μας διδάξει και να μας εμπνεύσει. Η ιστορία και το σχέδιο: Σαν κεραυνός εν αιθρία έσκασε η είδηση ότι ο Θανάσης Καραμπάλιος, ιδιαίτερα γνωστός από το κόμικ 1800, ετοιμάζει ένα νέο τίτλο αυτή τη φορά για το Μικρό Ήρωα. Έτσι μετά τη συμμετοχή του στα Μουσικά Καρέ, ο Καραμπάλιος αναλαμβάνει το σχέδιο για την προσαρμογή του μυθιστορήματος του Ιούλιου Βερν "Το Αιγαίο στις Φλόγες" σε σενάριο του Γιώργου Βλάχου. Η ιστορία μας ξεκινά δύο μέρες πριν τη ναυμαχία του Ναυαρίνου το 1827 και διαδραματίζεται σε μεγάλο μέρος της ελληνικής επικράτειας, από την Κρήτη και τη Μάνη μέχρι την Κέρκυρα. Οι δύο δημιουργοί φροντίζουν πριν την έναρξη της ιστορίας να μας παρουσιάσουν τους βασικούς χαρακτήρες, ποιοι είναι και ποιες οι σχέσεις τους, κάτι που μου άρεσε ιδιαίτερα γιατί με έβαλε κατ' ευθείαν στο κλίμα. Όλοι τους είναι αρκετά καλογραμμένοι, από τον διαβόητο πειρατή Νικόλα Στάρκο μέχρι τον Γάλλο αξιωματικό και φιλέλληνα Ανρί ντ' Αλμπαρέ, μου άρεσε ιδιαίτερα το πως συγκεκριμένοι χαρακτήρες χρησιμοποιούν γλώσσα και καταλήξεις της ελληνικής επαρχίας, η αφήγηση που συνδυάζεται με όμορφο lettering και φυσικά το πως χτίζονται οι σχέσεις τους και πως προετοιμαζόμαστε για το δεύτερο άλμπουμ. Το σχέδιο του Θανάση Καραμπάλιου το έχω εξυμνήσει αρκετές φορές, σε μεγάλο βαθμό βρίσκεται στο στοιχείο του αφού θυμίζει 1800, ενώ μετά τον πέμπτο τόμο της σειράς, καταπιάνεται και εδώ με πειρατές και πλοία, νομίζω όμως ότι έχει εξελιχθεί αρκετά, οι γραμμές του, τα μελάνια και οι σκιές του είναι αρκετά πιο έντονα, ενώ και ο χρωματισμός είναι πάρα πολύ καλός, πλούσιος και κάνει κάθε καρέ να φαίνεται πεντακάθαρο και όμορφο. Γενικά πιστεύω πως ο Καραμπάλιος ήταν εξαιρετική επιλογή στο σχέδιο. Σχετικά με την προσαρμογή του μυθιστορήματος στο κόμικ δε μπορώ να γνωρίζω γιατί δεν το έχω διαβάσει, αλλά η ιστορία έως εδώ μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα. Η έκδοση: Κλασική έκδοση των εκδόσεων Μικρός Ήρως στο μεγάλο μέγεθος, το εξώφυλλο δεν είναι γυαλιστερό όπως στα Κόρτο Μαλτέζε, αλλά σαν αυτό στα Μουσικά Καρέ, ενώ πριν την έναρξη της ιστορίας, ο συγγραφέας Γιώργος Βλάχος μας προσφέρει ένα πολύ ωραίο αφιέρωμα πέντε σελίδων σχετικά με τον Ιούλιο Βερν, τη συγγραφική του πορεία και λίγα λόγια για την ιστορία που διασκευάζουν. Συνολικά λοιπόν, έμεινα πολύ ικανοποιημένος και περιμένω να βγει το επόμενο μέρος της ιστορίας. Καλή ανάγνωση σε όλους Ευχαριστούμε τον @ hudson για την διάθεση του δεύτερου τεύχους.

Τόμος 50: Fantastic Four - Το Τέλος Τσακ μπαμ αγοράστηκε και διαβάστηκε ο τόμος 50 οπότε τώρα λέω να γράψω κάποιες σκέψεις μου πάνω σε αυτόν. Το σενάριο - Ιστορία εκτός του κύριου σύμπαντος της Marvel Όπως είπαμε στο σενάριο και το σχέδιο έχουμε Alan Davis και ξεκινάμε από το πρώτο. Το ανέφερα και στην κρυστάλλινη σφαίρα, στο preview του τόμου ότι ουσιαστικά η ιστορία δεν έχει καμία σχέση με το main universe της Marvel, ούτε το επηρεάζει, είναι δηλαδή non canon. Αποτελεί επίσης μέρος μίας μεγάλης σειράς ιστοριών όπου ουσιαστικά βλέπαμε το τέλος του κάθε χαρακτήρα στο σύμπαν αυτό, για άλλους αισιόδοξο, για άλλους απαισιόδοξο. Ο Alan Davis λοιπόν αποφασίζει να γράψει μία ιστορία που μπορεί να αφορά τους Fantastic Four σε πρώτο πλάνο, αλλά έμεινα έκπληκτος όταν είδα ότι ουσιαστικά συμμετέχει στο μεγαλύτερο μέρος του τόμου σχεδόν όλο το Marvel Universe όπως ανέφερε και ο @ olyssesmoore . Από τον Doctor Strange και τους Avengers μέχρι και τους Inhumans. Αχ ωραία περίοδος εκείνη που η Marvel δεν προσπαθούσε να χώσει τους Inhumans σε ό,τι crossover, event και σημαντικό τίτλο είχε για να ανέβουν σε δημοτικότητα. Τέλος πάντων ουσιαστικά για μένα είναι περισσότερο ιστορία όλων των ηρώων της Marvel με τους Τέσσερις Φανταστικούς στο προσκήνιο. Μία ολοκαίνουρια κοινωνία στο μέλλον Αυτό που κάνει ο συγγραφέας είναι να μας ταξιδέψει σε μία μελλοντική και σίγουρα φουτουριστική κοινωνία με την εγκληματικότητα στη Γη να έχει εξαφανιστεί και τους ήρωες να έχουν μετοικήσει σε νέους πλανήτες. Επίσης έχει κάνει αλλαγές σε χαρακτήρες και μικρά redesigns αφού οι αλλαγές οφείλονται είτε στο πέρασμα των χρόνων, είτε στην ανάπτυξη της τεχνολογίας σε αυτήν την καινούρια κοινωνία. Χαρακτηριστικά ο Strange έχει γεράσει και ο ήρωας είναι η κόρη του, ο Iron Man ζει ως συνείδηση μέσα στη στολή, αφού ο Tony Stark έχει πεθάνει, ο Black Panther έχει γιο και πολλά άλλα, ενώ και εμφανισιακά ο Reed είναι πιο γερασμένος με λίγα μούσια 3 ημερών για πενηντάρη, η Sue έχει κοντό μαλλί και ο Ben αλλάζει μορφή. Ανά σημεία ακούγονται διάφορες ατάκες περί γαλαξιακής συμμαχίας και άλλα Star Warsικές ονομασίες που δείχνουν ότι έχουμε ουσιαστικά πάει σε πιο cosmic επίπεδο και οι κακοί είναι ανάλογοι. Εμφανίζονται τρεις από τους μεγαλύτερους κακούς των Fantastic Four, ενώ έχουμε και μεγάλες μάχες με εχθρούς όπως οι Kree και άλλους μικρότερου βεληνεκούς κακούς. Η ιστορία αφηγείται τη διάλυση των F4 μετά από μία τραγική μάχη με τον Doom και αργά και σταθερά στο τελευταίο τεύχος καταφέρνουν να βρουν πως να το αντιστρέψουν και επανενώνονται για μια τελευταία περιπέτεια. Μην πω ψέματα, περίμενα να την απολαύσω πιο πολύ την ιστορία. Δεν είναι 100% Fantastic Four όπως οι προηγούμενοι δύο τόμοι, αλλά Fantastic Four feat. Marvel, υπάρχουν ολόκληρα subplots για τους υπόλοιπους ήρωες της ιστορίας, ενώ επίσης ένιωσα πως ο ρυθμός ήταν λίγο περίεργος, ήταν αρκετά πυκνογραμμένο και δεν έσπαγε συχνά για μεγάλες μάχες. Γενικά δεν μπορώ να πω ότι είναι μια ιστορία που θα μου μείνει στο 100%. 00s σχέδιο με γεύση από 80s και 90s Το σχέδιο του Davis είναι πάρα πολύ καλό. Καμία σχέση με του Captain Britain που ήταν πιο παλιό, πλέον έχει εκσυγχρονιστεί πολύ, κρατώντας όμως τεχνοτροπίες που φέρνουν σε 80ίλα. Μου αρέσει ιδιαίτερα ο τρόπος που μοιράζει τα καρέ σε κάθε σελίδα, κάνει αυτά τα περίεργα διαγώνια λεπτά καρέ που κάποιες φορές έχουν από πίσω μία μεγάλη εικόνα, έχει κάποια δισέλιδα πάνελ και αρκετά ολοσέλιδα και γενικότερα λόγω και του cosmic σεναρίου το σχέδιο είναι επιβλητικό και όλοι ήρωες είναι καλοσχεδιασμένοι. Τελικός απολογισμός και σε ποιους προτείνεται Δεν έχω να πω πολλά περισσότερα, αν σας αρέσουν οι F4 να το αγοράσετε, αλλά γενικά δεν είναι ιστορία για μη Μαρβελάκηδες δεδομένου το πόσοι διαφορετικοί ήρωες εμφανίζονται και αναφορές που γίνονται σε παλιότερα γεγονότα. Ίσως δε μου ταιριάζουν οι τόμοι του Alan Davis, δεν ξετρελάθηκα με τη συγκεκριμένη ιστορία, προς το τέλος ένιωσα απλά ότι ήθελα σιγά σιγά να φτάσουμε στο conclusion το οποίο βέβαια το βρήκα αρκετά συγκινητικό και λυτρωτικό βάσει των όσων πέρασαν ήρωες. Κακά τα ψέματα, 4 τόμοι στους 60 για F4 καλά είναι και βάσει ξένων επιλογών δε βρίσκω άλλη ιστορία που θα μπορούσε να μπει στη θέση της. Αυτά από μένα και θα τα ξαναπούμε σύντομα με preview του νέου τόμου και ίσως κάποιο review ακόμα.

Το Γρα-Γρου το έπιασα σήμερα να το διαβάσω, καθώς μου είχε κινήσει καιρό το ενδιαφέρον. Αποτελεί μέρος του συνεχούς ενδιαφέροντος μου να επεκτείνω λίγο τους κομιξικούς μου ορίζοντες και να γνωρίσω καλύτερα την ελληνική σκηνή. Θα πω ότι από το τελικό αποτέλεσμα έμεινα πάρα πολύ ικανοποιημένος. Στις περίπου 90 σελίδες, αυτό το graphic novel σου κρατάει συνεχώς το ενδιαφέρον. Η ιστορία διαδραματίζεται στην ελληνική επαρχία και συγκεκριμένα σε ένα μικρό χωριό και από εκεί εννοείται κερδίζει πολλούς πόντους, μου αρέσουν πολύ ιστορίες που διαδραματίζονται σε γραφικά χωριά της επαρχίας. Αυτό που καταφέρνουν εξαιρετικά οι κύριοι Ζαφειριάδης και Παλαβός είναι να συνδυάσουν πολλές και διαφορετικές θεματικές με ιδιαίτερα έξυπνο τρόπο, μου άρεσε που είχε ενδιαφέροντες χαρακτήρες, αλλά και που έπλεκε την ελληνική ιστορία της Τουρκοκρατίας (μέσω flashbacks) με τη σύγχρονη σκοπιά, καθώς και όλο το μυστήριο που απέπνεε η ιστορία της γέφυρας, δίπλα στο Γρα-Γρου και πως έβλεπε ο κάθε χαρακτήρας αυτό το πέρασμα. Το σχέδιο του Θανάση Πέτρου είναι με μία λέξη φανταστικό. Αυτό που μου άρεσε περισσότερο είναι το πόσο καρέ χρησιμοποιεί σε κάθε σελίδα, επιλέγει συνήθως να βάλει πολλά στην κάθε μία και να απλώσει αρκετά την αφήγηση με αποτέλεσμα να υπάρχει εξαιρετική ροή και να νιώθεις συνεχώς τη ζωντάνια και τις κινήσεις των χαρακτήρων στο χώρο. Δεν είναι πολύ πυκνογραμμένο, αλλά πολλές φορές η αφήγηση εξυπηρετείται εξαιρετικά από τα πολλά, σιωπηλά πάνελ που σχεδιάζει ο Πέτρου και κάνει ομαλότερα το κλείσιμο μίας σκηνής ή τη μετάβαση σε μία άλλη. Στα θετικά εννοείται και η έκδοση, μεγάλο μέγεθος που βοηθάει εννοείται το σχέδιο στο να φαίνεται ομορφότερο και ωραίο χαρτί, γενικά το Γρα-Γρου είναι μία πολύ άρτια δουλειά που σε κερδίζει από τις πρώτες σκηνές του και φεύγει μονορούφι, έχω μόνο θετικά να πω και ίσως το ξαναδιαβάσω για να κατανοήσω σε περισσότερο βάθος κάποια σημεία του.

Μη βαρεθείς μία μέρα να σηκωθείς πιο πρωί, να πας να πάρεις τόμο, να πας στη δουλειά νωρίτερα, να πας σε άλλο όροφο, να κάτσεις να ρυθμίσεις σκάνερ, να σκανάρεις, να μεταφέρεις εσωτερικά τα αρχεία και να ανεβάσεις στη βάση, αλλά να έχεις θέμα και απογευματιάτικα με το σκάνερ του σπιτιού Λίγο πιο αργά από το συνηθισμένο λοιπόν ήρθε ο νέος τόμος με εξώφυλλο οπισθόφυλλο στη βάση! Επόμενος τόμος το Jessica Jones: Uncaged και μην ανησυχείτε για Bendis, είναι στις καλές του εποχές

Εγώ όταν διαβάζω ξανά παράπονα για ΚΟΜΙΞ και Καθημερινή:

Από δημοσίευση στο Facebook του εκδοτικού: Το πολυσυζητημένο graphic novel είναι διαθέσιμο για pre-order! Απόκτησε το αντίτυπό σου πρώτος/η! Το σπαθί του, φέρνει την καταιγίδα! Ο «Μυθομάχος» είναι η επική ιστορία του Αριστόμαχου, ενός αθάνατου ήρωα που ταξίδεψε μέσα στους Ωκεανούς του Χρόνου πολεμώντας ηρωικά μοχθηρούς εχθρούς και σκοτεινά πλάσματα. Το πρώτο graphic novel με ήρωα το Μυθομάχο, διαδραματίζεται το 1821, λίγο πριν ξεσπάσει η Επανάσταση των Ελλήνων κατά του Τουρκικού ζυγού. The most buzz-worthy upcoming graphic novel release is finally available for pre-order! Don't miss out! Secure your copies now before they are released to the general public. His sword brings the storm! Mythomachus is the never-ending, epic tale of Aris, an immortal hero, and hunter of mythical creatures through history. The first series takes place in 1821 AD, on the bring of the Greek Revolution of 1821 A.D. against the Ottoman Empire. Created & Illustrated by The Art of Rubus Script by Haris Gioulatos Published by Nerdula Creative Lab Επισυνάπτεται και το λινκ της προπαραγγελίας που θα βρείτε και στη δημοσίευση: https://nerdula.net/product/mythomachus-1821-efchi-kai-katara/ Η δική μου γνώμη είναι ότι πρόκειται για ενδιαφέροντα τίτλο, μίξη ιστορικού κόμικ και του 1821 με fantasy και σκοτεινά τέρατα. Όπως βλέπω στο λινκ, βγαίνει Οκτώβρη, το μέγεθος θα είναι μεγάλο και το εξώφυλλο μαλακό. Περιμένω να δω την ποιότητα της εκτύπωσης, η τιμή πάντως φαίνεται καλή. Θα δείξει...

Γενικά για την ιστορία Ένα ακόμα event της DC, το Justice League vs Suicide Squad θα αναλύσουμε σήμερα. Το συγκεκριμένο crossover κυκλοφόρησε το 2017 όταν το νέο λανσάρισμα τίτλων της DC, το DC Rebirth είχε γίνει μόλις ένα χρόνο πριν και νέες δημιουργικές ομάδες είχαν μπει στο παιχνίδι. Επίσης το 2017 η Suicide Squad είχε ανεβάσει πολύ τη δημοτικότητα της ως ομάδα λόγω της ομώνυμης ταινίας του DCEU που ανεξαρτήτως αν ήταν καλή ή κακή έκανε τους χαρακτήρες πιο περιζήτητους, ενώ ταυτόχρονα όλοι προετοιμαζόντουσαν για το Justice League πριν καταλήξει το πετσοκομμένο αποτέλεσμα που είδαμε στους κινηματογράφους. Παρ' όλα αυτά η ιδέα της DC Comics ήταν να φέρει τις δύο ομάδες σε σύγκρουση με μία μίνι σειρά έξι τευχών που βγήκαν από το Φεβρουάριο έως το Μάρτιο του 2017 με τον Joshua Williamson, γνωστό κυρίως για τη δουλειά του στον τίτλο του Flash να αναλαμβάνει το σενάριο και διαφορετικά δυνατά ονόματα της εταιρείας όπως ο Jason Fabok και ο Jesus Merino το σχέδιο. Η υπόθεση και το σενάριο Ουσιαστικά αυτό που έχουμε είναι το κλασικό μοτίβο σύγκρουσης δύο ομάδων, όταν και οι δύο πλευρές είναι σε θεωρητικό βαθμό καλές. Το μοτίβο αυτό που ακολουθείται και σε κόμικ και σε ταινίες όπως το Batman v Superman λέει ότι οι δύο αντίπαλοι συγκρούονται μέχρι να καταλάβουν πως πίσω από όλα κρύβεται μία ακόμα μεγαλύτερη απειλή. Έτσι στα δύο πρώτα τεύχη, έχουμε νωρίς νωρίς τη μάχη μεταξύ της Λεγεώνας και της Ομάδας Αυτοκτονίας, γρήγορα όμως οι δύο ομάδες θα δουν πως πίσω από όλα κρύβεται ο μυστηριώδης Max Lord που έχει μαζέψει τη δική του ομάδα υπερκακών όπως ο Lobo και ο Johnny Sorrow με την Amanda Waller να αποκαλύπτει ακόμα περισσότερες πληροφορίες για εκείνους. Το σενάριο δυστυχώς είναι πάρα πολύ basic από την αρχή μέχρι το τέλος. Η βασική πλοκή ακολουθεί την κλασική πεπατημένη, ενώ ο Williamson ρίχνει το βάρος του στη δράση και αφήνει στην άκρη τους πολλούς διαλόγους. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μην εξελίσσει τους καλούς του και ταυτόχρονα να μην υποστηρίζει αρκετά και τους κακούς κάνοντας τους να φαίνονται περισσότερο απειλητικοί. Προσπαθεί με κάποιες ανατροπές να αντιστρέψει το κλίμα, αλλά πιο πολύ μοιάζει με προσπάθεια διεύρυνσης της ιστορίας παρά σαν φυσική ροή της. Βέβαια δε θα κρύψω ότι ο Williamson κρύβει μία πάρα πολύ καλή τελευταία ανατροπή στο τέλος του τόμου, αλλά δε φτάνει για να εντυπωσιαστείς, περισσότερο σετάρει ιστορίες της Suicide Squad. Σχέδιο από διαφορετικούς συντελεστές Χωρίς να θέλω να περιαυτολογήσω, θεωρώ ότι έχω διαβάσει αρκετά κόμικ της DC, ώστε να μπορώ να διαπιστώσω την ανισότητα μεταξύ των σχεδιαστών που βρίσκονται εδώ. Και γενικά στα crossovers είμαι υπέρ ενός καλού σχεδιαστή που τους σχεδιάζει όλους καλά ή έστω 2-3 με κοινή αισθητική παρά διαφορετικός σχεδιαστής σε κάθε τεύχος. Όταν λοιπόν ξεκινάει το πρώτο τεύχος και είναι σχεδιασμένο από τον Jason Fabok, πιθανώς τον καλύτερο penciller της DC αυτή τη στιγμή, μετά όταν πας στον συμπαθή μεν, αλλά κατώτερο Tony S. Daniel λογικό να σου φανεί αμέσως η διαφορά. Προς το τέλος πάντως εξισορροπεί αυτό και δεν καταλαβαίνεις τόσο τις διαφορές. Η μεγάλη βαρύτητα έχει δοθεί στις μάχες μεταξύ Justice League, Suicide Squad και κακώς και όλοι οι pencillers παραδίδουν κάτι πολύ όμορφο σαν αποτέλεσμα με πολλούς ήρωες να παίρνουν το spotlight, πολλά εντυπωσιακά δισέλιδα καρέ και μεγάλα, πεντακάθαρα πάνελ που εντυπωσιάζουν τον αναγνώστη. Από αυτήν την άποψη, δεν έχω κανένα παράπονο πραγματικά. Τελικός απολογισμός Δεν ενθουσιάστηκα και επειδή πρόσφατα βγήκε από την Anubis, θεωρώ ότι πραγματικά υπήρχαν πολύ καλύτερες πρόσφατες ιστορίες της DC που μπορούσε να διαλέξει αντί αυτής. Δεν είναι κακή, αλλά το εκπληκτικό σχέδιο δεν το υποβοηθά το υποτονικό και ανά σημεία προβλέψιμο σενάριο του Williamson που γενικά είναι ένας πολύ καλός συγγραφέας και καταλαβαίνω γιατί τον επέλεξαν. Από εκεί και μετά, περί ορέξεως, ο καθένας διαβάζει και κρίνει αν του άρεσε ή όχι.

Συνέντευξη στον Μενέλαο Κατσαμπέλα Μεταξύ των θεμάτων που κέντρισαν το ενδιαφέρον του μεγάλου παραμυθά και οραματιστή – συγγραφέα, Ιούλιου Βερν, τόσο ώστε να γράψει ένα από τα φανταστικά μυθιστορήματά του, ήταν και η Ελληνική Επανάσταση του 1821. Με αφορμή των αγώνα για την απελευθέρωση, έγραψε την ιστορία «Το Αιγαίο στις Φλόγες». Το στόρι αρχίζει λίγο πριν την καθοριστική ναυμαχία του Ναυαρίνου, όπου οι Μεγάλες Δυνάμεις έβαλαν τέλος στη ναυτική κυριαρχία του οθωμανικού στόλου στα ελληνικά παράλια. Με τα σκηνικά της δράσης να εναλλάσσονται από το μανιάτικο Οίτυλο, την αγγλοκρατούμενη Κέρκυρα, τα ανελέητα κυνηγητά και τα φοβερά σκλαβοπάζαρα, εκτυλίσσεται μια ναυτική περιπέτεια στο Αρχιπέλαγος που κυριολεκτικά φλέγεται από τις ομοβροντίες των κανονιών και τα ρεσάλτα των πειρατικών τσούρμων. To βιβλίο του Ιουλίου Βερν «Το Αιγαίο στις Φλόγες» μεταφέρεται σε κόμικς για πρώτη φορά παγκοσμίως. Ο Γιώργος Βλάχος προσαρμόζει το σενάριο και ο Λαρισαίος κομίστας Θανάσης Καραμπάλιος σκιτσάρει με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Ας μας τα πει ο ίδιος, με τον δικό του τρόπο, στη συνέντευξη που ακολουθεί: Πώς προέκυψε αυτή η έκδοση; Το χειμώνα που μας πέρασε και εν μέσω καραντίνας, επικοινώνησε μαζί μου ο Λεωκράτης Ανεμοδουράς των εκδόσεων Μικρός Ήρως και μου είπε ότι σκέφτεται να μεταφέρει σε κόμικς το συγκεκριμένο βιβλίο και αν θα με ενδιέφερε θα κάνω την εικονογράφηση. Μου φάνηκε αρκετά ενδιαφέρον και έτσι ξεκίνησε η συνεργασία μας. Πώς ήταν η συνεργασία με τον Γιώργο Βλάχο; Λόγω καραντίνας και της όλης κατάστασης με τον covid, καθώς και το γεγονός ότι εγώ μένω Λάρισα, δεν έχουμε βρεθεί από κοντά. Η επικοινωνία μας ήταν και παραμένει, δυστυχώς, τηλεφωνική. Η συνεργασία μας όμως ήταν καλή και ελπίζω να φανεί στο βιβλίο. Εικόνες από τον πρώτο τόμο της έκδοσης Διάβαζες τα μυθιστορήματα του Ιουλίου Βερν μικρότερος; Ναι, διάβασα αυτά που είχαμε στη σχολική βιβλιοθήκη στο Παλιόκαστρο. Δεν ήταν πλούσια αλλά είχε τα περισσότερα του Βερν, όπως τον «Γύρο του κόσμου σε 80 μέρες», το «200 λεύγες κάτω από τη θάλασσα» , «Ταξίδι στο κέντρο της γης» και άλλα. Είχες υπόψιν σου το βιβλίο πάνω στο οποίο βασίστηκε το «Αιγαίο στις φλόγες»; Το συγκεκριμένο βιβλίο του Βερν δεν το ήξερα και με εντυπωσίασε το γεγονός ότι είχε ασχοληθεί με τα γεγονότα της ελληνικής επανάστασης και από αυτό φαίνεται πόσο σημαντική ήταν αυτή για την εποχή. Είναι γεγονός ότι παραμένει το καλλιτεχνικό σου ενδιαφέρον σε συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Πώς εξελίσσεται η πορεία της σειράς «1800»; Είναι γεγονός ότι δεν προλαβαίνω να κάνω πολλά περισσότερα πράγματα και γι’ αυτό φαίνεται να έχω εγκλωβιστεί με τη συγκεκριμένη θεματολογία και εποχή. Ευτυχώς, σιγά σιγά ετοιμάζω και κάποιες άλλες δουλειές, για τις οποίες δεν μπορώ να μιλήσω ακόμα, που κινούνται σε διαφορετικό πλαίσιο. Το θέμα όμως είναι ένα, ότι πάντοτε με ενδιαφέρει η πτυχή του ανθρώπου και ο τρόπος με τον οποίο διαδρά με την εποχή του, όποια και αν είναι αυτή. Ειδικά το «1800» είναι μία δουλειά για την οποία είμαι υπερήφανος και πάρα πολύ χαρούμενος για την αποδοχή που έχει από το κοινό. Κυκλοφορεί ήδη το 5ο μέρος και τον Δεκέμβριο θα βγεί το 6ο, το οποίο θα κλείνει και τον πρώτο κύκλο της σειράς. Όταν το ξεκίνησα ήταν ένα ρίσκο και για μένα προσωπικά – μιας και θα ήταν η δουλειά με την οποία θα πρωτοεμφανιζόμουνα – και για τον εκδότη μου, Λευτέρη Σταυριανό. Μετά από τρία χρόνια και πέντε βιβλία πιστεύω ότι το όραμα που είχα για την συγκεκριμένη σειρά έχει αρχίσει να πραγματοποιείται. Εικόνες από τον πρώτο τόμο της έκδοσης Με τις εκδόσεις Μικρός Ήρωας διατηρείς μια ευρύτερη συνεργασία, καθώς νωρίτερα φέτος κυκλοφόρησαν τα Μουσικά Καρέ, όπου «ερμήνευσες» με το δικό σου τρόπο τον «Μαύρο Γάτο» του Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία; Όντως φέτος έκανα αρκετά πράγματα με τις εκδόσεις Μικρός Ήρως- έκανα και μια τρισέλιδη ιστορία του δικαστή Ντρεντ για το Μπλεκ Μαΐου- που με βοήθησαν να δείξω και μια άλλη σχεδιαστική μου «πλευρά». Θεωρώ τη μουσική την κορυφαία τέχνη και όντως ζορίζομαι που δεν μπορώ να παίξω κανένα μουσικό όργανο και ούτε να τραγουδήσω μέσα στο ρυθμό. Οπότε χάρηκα πολύ που μου δόθηκε η δυνατότητα να αποτυπώσω στο χαρτί τις εικόνες που μου δημιουργούσε ένα από τα αγαπημένα τραγούδια της εφηβείας μου. Ο «Μαύρος γάτος» αποτελεί μία ιστορία στη ανθολογία «Μουσικά Καρέ». Εννοείται ότι για να πάρω μέρος σ’ αυτή τη δουλειά έπαιξαν σημαντικό ρόλο και οι συνάδερφοι με τους οποίους συμμετείχα. Εικόνες από τον πρώτο τόμο της έκδοσης Μιας μορφής κανονικότητα επιστρέφει και αυτό φαίνεται από τα φεστιβάλ κόμικς που επαναλαμβάνονται, στη Λάρισα αλλά και σε Αθήνα – Θεσσαλονίκη. Ως τακτικός συνεργάτης ανάλογων φεστιβάλ, πως είναι να επικοινωνείς ξανά με το κοινό; Είναι γεγονός και επιτέλους έχουμε αρχίσει να ξαναβρισκόμαστε και μεταξύ μας οι δημιουργοί αλλά και με το κοινό μας. Εδώ στη Λάρισα ευτυχώς έχουμε τον ΙΠΠΟΚΑΜΠΟ, ο οποίος αποτελεί σημείο συνάντησης και κάνει πολλές δράσεις. Η επικοινωνία με το κοινό είναι ζωτικής σημασίας για έναν καλλιτέχνη. Είναι η στιγμή που το έργο σου (όποια και αν είναι η τέχνη σου) συνομιλεί μαζί σου μέσω του κοινού. Εικόνες από τον πρώτο τόμο της έκδοσης INFO: To Αιγαίο Στις Φλόγες Δημιουργοί: Γιώργος Βλάχος, Καραμπάλιος Θανάσης, Ιούλιος Βέρν Εκδόσεις: Μικρός Ήρως ISBN:978-618-2060-43-8 Σελίδες:56 Τιμή: 8,90€ Το πρώτο μέρος του κόμικς «Το Αιγαίο Στις Φλόγες» είναι ήδη διαθέσιμο στο site των εκδόσεων για προπαραγγελίες, ενώ από τις 29 Ιουλίου θα βρίσκεται στα βιβλιοπωλεία, κομιξάδικα και τα περίπτερα όλης της Ελλάδας! Πηγή: ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET Το λινκ της συνέντευξης.

https://www.greekdubdb.com/ https://www.facebook.com/greekdubdb/ Εκτός από το greekcomics, υπάρχουν στη χώρα αυτή κι άλλες βάσεις δεδομένων με πάρα πολύ σημαντικές πληροφορίες για διαφορετικά θέματα. Πριν από κάποιο καιρό ανακάλυψα τη Greek Dub Databse, η οποία είναι μία βάση δεδομένων με πληροφορίες για ελληνικές μεταγλωττίσεις. Εκτός από τα πλήρη casts με σειρές και ταινίες, είτε κινουμένων σχεδίων είτε live-action, ο κάθε ηθοποιός έχει δική του σελίδα με μία τεράστια και πλήρη εργογραφία όπου αναφέρεται ο ρόλος, ο σκηνοθέτης και το στούντιο. Μπορείς να βρεις από πασίγνωστους ηθοποιούς που δεν ήξερες ότι έκαναν μία φωνή σε αγαπημένη σου εκπομπή μέχρι πλήρως άγνωστα ονόματα που σε σημάδεψαν με ρόλους τους. Εκτός ηθοποιών και ταινιών, έχουμε επίσης εργογραφίες σκηνοθετών, ηχοληπτών, μεταφραστών, τραγουδιστών και κάθε άλλου συντελεστή που συμμετέχει σε ελληνικές μεταγλωττίσεις. Εκτός της βάσης, υπάρχει και ένα εξαιρετικό κανάλι στο Youtube με πάρα πολλές συνεντεύξεις ηθοποιών, τραγουδιστών και ηχοληπτών με τους ανθρώπους της βάσης να έχουν δηλώσει πως θέλουν να κάνουν συνέντευξη με όλους όσους έχουν συμμετέχει σε ελληνικές μεταγλωττίσεις. Παραθέτω μερικά από τα βίντεο και σας προτείνω οπωσδήποτε να το ξεψαχνίσετε, κρύβει πολλά διαμάντια.

«Στα κόμικς μου, προσπαθώ να έχω ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας προς όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτου καταγωγής, φύλου, εθνικότητας» Στον απόηχο της έκδοσης τριών κόμικς – άλμπουμ από τις εκδόσεις Παρατηρητής μίλησε στο Ράδιο Παρατηρητής 94fm για την ζωή του και για τον λόγο που τον ώθησε στην συγγραφή κόμικ ο Νίκος Καμπασελέ, συγγραφέας, απόφοιτος Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών. Σύμφωνα με τον κ. Καμπασελέ τα κόμικς απευθύνονται σε όλες τις ηλικίες και συγκεκριμένα τα κόμικς του έχουν ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας προς όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτου καταγωγής, φύλου, εθνικότητας. Νίκος Καμπασελέ όμως… ΠτΘ: Πες μας λίγα πράγματα για σένα. Ν.Κ.: Γεννήθηκα στην Αθήνα, όμως η οικογένειά μου μετακόμισε στην Αλεξανδρούπολη το ’93, όταν ήμουν 7 χρονών, επομένως μεγάλωσα στην Αλεξανδρούπολη. Επέστρεψα στην Αθήνα για τις σπουδές μου στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, και αφού εκπλήρωσα και τη στρατιωτική μου θητεία πήγα στο εξωτερικό για μεταπτυχιακές σπουδές στην École Εuropéenne Supérieure de l’Ιmage (Ανωτάτη Ευρωπαϊκή Σχολή της Εικόνας), που είναι μια δημόσια σχολή με μεταπτυχιακό τμήμα, το οποίο εξειδικεύεται στα κόμικς και βρίσκεται στην πόλη της Ανγκουλέμ. Είναι μια πόλη αφιερωμένη στα κόμικς, όπου γίνεται και ένα από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ της Ευρώπης κάθε χρόνο εκεί. Τελειώνοντας τις σπουδές μου κατάλαβα ότι ήθελα να επιστρέψω στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Αλεξανδρούπολη, γιατί θεωρώ ότι ο τόπος μας έχει πολλές δυνατότητες για να μπορούμε να δουλέψουμε. Τουλάχιστον εγώ στο δικό μου κομμάτι έτσι ένοιωθα και είναι ένα τόπος που πάντα μας είχε στηρίξει και οικογενειακά και συγκεκριμένα εμένα. ΠτΘ: Πώς ξεκίνησε η δική σου ενασχόληση με αυτό το κομμάτι; Ν.Κ.: Πάντα πηγαίναμε στο χωριό μας, στη Ρούμελη τα καλοκαίρια οικογενειακώς, όπου ο παππούς είχε μια κασέλα ξύλινη η οποία ήταν γεμάτη με κόμικς. Είχε κόμικς τα «Κλασικά Εικονογραφημένα», αλλά και παλιότερες εκδόσεις υπερηρώων όπως ο Spiderman, οι Πέντε Φανταστικοί, κλπ, αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή και μου έκανε φοβερή εντύπωση που ο παππούς μου συνέλεγε τέτοια κόμικς. Με τα χρόνια αυτό αναπτύχθηκε. Βοήθησαν πολύ και οι γονείς μου σε αυτό, για παράδειγμα όποτε επέστρεφαν από κάποιο ταξίδι στη Γαλλία, που έχει μια τρομερή παράδοση με τα κόμικς, μας έφερναν πάντα ένα «Αστερίξ», ένα «Λούκι Λουκ», ένα «Τεν Τεν», αυτά τα κλασικά της γαλλοβελγικής σχολής. Όταν ήρθε η ώρα και αποφάσισα ότι ήθελα να ασχοληθώ επαγγελματικά με αυτό το κομμάτι και να το σπουδάσω, το πιο φυσικό για μένα ήταν κατευθυνθώ προς τη Σχολή Καλών Τεχνών. «Πράγματα που με απασχολούν είναι πράγματα που απασχολούν και την κοινωνία γύρω μου» ΠτΘ: Η «ΘΥΕΛΛΑ » είναι η ιστορία της καπετάνισσας η οποία ζει ανάμεσα σε εξωγήινους κατάδικους. Πόσο δύσκολο είναι για σένα να μπεις σε αυτή τη διαδικασία; Αποφεύγεις να ζωγραφήσεις κάτι που έχεις στο μυαλό σου υπό τον «φόβο» των όποιων αντιδράσεων ή θεωρείς ότι το κοινό του κόμικ είναι λίγο πιο ανοιχτόμυαλο; Ν.Κ.: Πάντα έχεις ένα φίλτρο, αλλά είναι ένα φίλτρο που στόχο έχει να φτιάξει μια ιστορία η οποία να είναι όσο το δυνατόν πιο κατανοητή και με όσο καλύτερη ροή γίνεται. Δηλαδή ένα σύστημα που χρησιμοποιώ συνήθως είναι να σκέφτομαι έναν χαρακτήρα ή ένα διάλογο και να φαντάζομαι την ιστορία χωρίς αυτούς τους διαλόγους. Εάν η ιστορία στέκεται χωρίς αυτά, σημαίνει ότι αυτά είναι περιττά, οπότε πρέπει να τα βγάλω, όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό. Αυτή είναι η πιο δύσκολη διαδικασία για μένα, γιατί πολλές φορές μπορεί να έχεις όρεξη να ζωγραφίσεις κάτι συγκεκριμένο, απλά για την ευχαρίστηση της ζωγραφικής, χωρίς να ταιριάζει πολύ καλά στην ιστορία σου. Οπότε να πρέπει να το παραλείψεις. Αυτή κυρίως είναι η δυσκολία μου. Το να ξέρω τι είναι απαραίτητο για την ιστορία και τι είναι περιττό. Όσον αφορά τα μηνύματα, είναι ανησυχίες που λίγο πολύ όλοι τις μοιραζόμαστε. Είμαι ένας άνθρωπος του καιρού μου. Πράγματα που με απασχολούν είναι πράγματα που απασχολούν και την κοινωνία γύρω μου. Δεν θεωρώ ότι είμαι αποκομμένος από τη Θράκη και από την Ελλάδα ή τον κόσμο. Είμαι κομμάτι της. «Ο Σκελε-τούλης είναι μια προσπάθεια να αντιμετωπίσω καταστάσεις που με προβλημάτιζαν μέσω του χιούμορ» ΠτΘ: Θέλουμε να μας πει για τον «Σκελε-τούλη και την παρέα του». Ν.Κ.: Με τον «Σκελε-τούλη» ήθελαν να κάνω μικρές χιουμοριστικές ιστορίες. Είχε ξεκινήσει κάπως αυθόρμητα αυτό, πάλι από τα φεστιβάλ του Comic ‘N’Play. Εκεί είχα ξεκινήσει να κάνω μια τέτοια ιστορία για ένα τέτοιο φεστιβάλ. Τελικά δεν πρόλαβα, αλλά επειδή ό,τι φτιάχνω το δείχνω στους φίλους μου και τους γνωστούς για να πάρω γνώμες, είχε αρέσει πολύ και μου κάνανε το εξής σχόλιο: «μα εσύ συνήθως δεν κάνεις αστείες ιστορίες, τώρα πώς το έπαθες;». Θεωρώ ότι το χιούμορ είναι πιο δύσκολο απ’ ό,τι η περιπέτεια ή το δράμα. Θέλει ένα άλλο χτίσιμο. Έπαιρνα στοιχεία από πράγματα που με ενδιέφεραν ή που με προβλημάτιζαν και τα έβαζα όμως σε ένα περιβάλλον χιούμορ. Είναι μια προσπάθεια κάπως να αντιμετωπίσω καταστάσεις που με προβλημάτιζαν μέσω του χιούμορ. Γι’ αυτό και ο «Σκελε-τούλης» κάνει σχόλια γύρω από το πώς είναι η ζωή του καλλιτέχνη, γύρω από τη φύση της αγάπης, γύρω από την απώλεια γενικότερα, αλλά πάντα με έναν τρόπο πιο εύθυμο. «Το πιο δύσκολο στάδιο είναι το χτίσιμο της ιστορίας» ΠτΘ: Τι σε δυσκολεύει περισσότερο, η συγγραφή, οι διάλογοι που αποτυπώνονται στο κόμικ ή το σχέδιο; Ν.Κ.: Είναι περίεργο γιατί το ένα συμπληρώνει το άλλο. Μπορεί να κάνεις μια εικόνα που να δείχνει ένα ηλιοβασίλεμα, δεν θα πρέπει το κείμενο να λέει «Α, τι ωραίο ηλιοβασίλεμα». Θα πρέπει να λέει κάτι που να μην φαίνεται στην εικόνα. Για παράδειγμα: «Αύριο πρέπει να ξυπνήσω νωρίς». Κάτι που να σου υποδηλώνει τι νοιώθει ο χαρακτήρας ή σε ποιο πλαίσιο βρίσκεται η ιστορία, κάπως έτσι λειτουργούν δηλαδή. Είναι μια οντότητα και τα δύο. Το πιο δύσκολο στάδιο είναι το χτίσιμο της ιστορίας. Δηλαδή το να πάρεις αυτή την ιδέα, αυτό το συναίσθημα που έχεις μέσα σου και να το στριμώξεις σε αυτές τις δύο διαστάσεις. Το μυαλό όμως δεν έχει όρια, οπότε από τη στιγμή που περνάς κάτι που έχεις στο μυαλό σου στο χαρτί, κάτι χάνεται, κάτι καινούργιο δημιουργείται, απρόβλεπτα πράγματα συμβαίνουν πάντα, και είναι καλό αυτό. Αυτό είναι το πιο δύσκολο, το αρχικό προσχέδιο. Μετά, το ίδιο το σχέδιο και το φιξάρισμα των διαλόγων είναι υπόθεση δουλειάς. ΠτΘ: Πού μπορεί κανείς να βρει τα άλμπουμ-κόμικς σου; Ν.Κ.: Προς το παρόν μπορεί να τα βρει από τις εκδόσεις του Παρατηρητή της Θράκης και σύντομα πιστεύω ότι θα βρίσκονται και σε διάφορα βιβλιοπωλεία της περιοχής και της χώρας γενικότερα. ΠτΘ: Είναι ο χώρος του κόμικ το βιβλιοπωλείο; Ν.Κ.: Θεωρώ ότι είναι. Έχει αλλάξει κάπως το σύστημα της διάθεσης του τύπου στην Ελλάδα, ειδικά στην Αλεξανδρούπολη έχει περιοριστεί πολύ, ενώ παλιά είχαμε το Κέντρο Τύπου, ήταν το μέρος που μπορείς να πας και να βρεις κόμικς, εφημερίδες, κλπ, τώρα πλέον έχει αλλάξει. Έχει συρρικνωθεί αρκετά. Τα βιβλιοπωλεία όμως φαίνεται να έχουν όλο και μεγαλύτερο ενδιαφέρον και ειδικά οι εκδόσεις στο κόμικ, γιατί είναι ένας εναλλακτικός τρόπος, ο οποίος φαίνεται να έχει ένα κοινό που μεγαλώνει συνέχεια, επειδή υπάρχει και ο φόβος ότι το βιβλίο μπορεί να μειωθεί. «Το κόμικ δεν είναι μόνο για παιδιά» ΠτΘ: Τα φεστιβάλ αποτυπώνουν την αυξανόμενη ζήτηση και από πλευράς του ίδιου του κοινού; Ν.Κ.: Ναι και την αυξάνουν ακόμη περισσότερο. Θυμάμαι από το ’15 που είχα πάει πρώτη φορά σε ένα φεστιβάλ στην Αθήνα, έχει τεράστια διαφορά με το σήμερα. Συμμετέχουν πολύ περισσότεροι δημιουργοί, έχει περισσότερο κόσμο και πολύ περισσότερες εκδόσεις. Χαρακτηριστικό είναι ότι και πολλοί από τους μεγαλύτερους εκδοτικούς οίκους της χώρας ασχολούνται με κόμικ ή με το graphic novel, όπως το λένε μερικοί και αυτό είναι κάτι πολύ θετικό. Πλέον σπάει αυτό το κομμάτι που υπήρχε παλιότερα ότι το κόμικ είναι κάτι ευτελές, για παιδιά, που δεν έχει μεγάλη σημασία. Το σε ποιο κοινό απευθύνεται ήταν για μένα πολύπλοκο στην αρχή. Νόμιζα ότι απευθύνομαι σε ένα πολύ συγκεκριμένο κοινό. Αλλά ειδικά από την παρουσίαση της «ΘΥΕΛΛΑΣ» που κάναμε με το βιβλιοπωλείο Δημητριάδης και τις εκδόσεις «Ένατη Διάσταση» στη Δημοτική Βιβλιοθήκη της Αλεξανδρούπολης, αυτή η αντίληψή μου άλλαξε εντελώς γιατί ήρθαν σε εκείνο το χώρο πραγματικά όλες οι ηλικίες και το αγόραζαν άνθρωποι από όλα τα backgrounds πραγματικά. Και ηλικιωμένοι αγόρασαν τη «ΘΥΕΛΛΑ» και παιδιά, και άτομα στην ηλικία μας και ήταν φοβερό. Οπότε νομίζω ότι απευθύνεται σε όλους. Και γενικότερα στα κόμικς μου, προσπαθώ να έχω ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας προς όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτου καταγωγής, φύλου, εθνικότητας. ΠτΘ: Κάνεις εργαστήρια κόμικς στην Αλεξανδρούπολη. Υπάρχει ενδιαφέρον από τους συμπολίτες μας; Ν.Κ.: Ναι, υπάρχει. Τα εργαστήρια που κάνω στην Αλεξανδρούπολη είναι και για ενήλικες και για παιδιά. Υπάρχει ενδιαφέρον. Φοβόμουν στην αρχή ότι δεν θα υπήρχε ενδιαφέρον, αλλά εκεί διαψεύστηκα ευχάριστα. Διαπιστώνω ότι υπάρχει μεγάλη δίψα για μάθηση στους ανθρώπους και ειδικά δίψα για πράγματα τα οποία να μην τα έχουν ξαναδοκιμάσει. Τα κορίτσια είναι συνήθως πιο θαρραλέα στο να δοκιμάζουν, ειδικά όσον αφορά το καλλιτεχνικό κομμάτι. Βέβαια το κόμικ, δυστυχώς θεωρείται ακόμα σχετικά ανδροκρατούμενος χώρος, κι αυτό είναι κάτι που επίσης πρέπει να αλλάξει. Είχα πάει πρόσφατα στο Comic and beer Kipseli Festival. Τα φεστιβάλ είναι γενικά στην Ελλάδα ένας χώρος όπου μπορείς να βρεις δημιουργούς κόμικς και να αγοράσεις απευθείας τα έργα τους από τους ίδιους, να μιλήσεις μαζί τους, να πάρεις πρόσθετο υλικό, το οποίο δεν μπορείς να βρεις σε βιβλιοπωλεία, όπως αφίσες, αυτοκόλλητα, κάρτες, διάφορο συνοδευτικό υλικό των κόμικς τους και είναι αυτό που εμένα προσωπικά με κινητοποιεί να συνεχίζω να δημιουργώ, γιατί μέσα από αυτή τη συνάντηση κυρίως με άλλους δημιουργούς, αλλά και με το κοινό που σε διαβάζει, αποκτάς περισσότερη όρεξη για αυτό που κάνεις. Το επόμενο στο οποίο θα πάω είναι το LAComics Festival, στη Λάρισα στις 28 Αυγούστου. Θα διαρκέσει 5 μέρες στη Λάρισα, από τις εκδόσεις του «Κάμπου». ΠτΘ: Έχεις ξεκινήσει ήδη κάτι για το επόμενο διάστημα; Ν.Κ.: Η «ΘΥΕΛΛΑ 2» είναι το επόμενο που θα βγει. Παράλληλα δουλεύω και διάφορα μικρότερα κόμικς, τα οποία παρουσιάζονται σε ανθολογίες διαφόρων εκδόσεων. Και το λινκ.

Τι θα δούμε στον τόμο 50: Fantastic Four Το Τέλος Κάποια στιγμή η Marvel είχε μία ιδέα από αυτές που έχουν αρκετές εκδοτικές και αυτή ήταν να λανσάρουν μία σειρά ιστοριών σε κοινό σύμπαν ή και με κοινό τίτλο, οι οποίες θα αφορούσαν αυτόνομα graphic novels για ήρωες της εταιρείας και θα είχαν την ίδια θεματική. Το έχουμε στη DC με το Earth One, το έχουμε δει και στη Marvel και ένα τέτοιο εγχείρημα είναι το The End. Το The End λοιπόν είναι μια σειρά από κόμικ, τα οποία λαμβάνουν χώρα εκτός του main continuity και ουσιαστικά αφηγούνται την τελευταία ιστορία ενός ήρωα. Έτσι λοιπόν βγήκαν από σειρές έξι τευχών και τριλογίες μέχρι one-shots με τον τίτλο του εκάστοτε ήρωα και δίπλα το The End, το οποίο σήμαινε ότι είναι η τελευταία του ιστορία. Να πούμε εδώ ότι το αποτέλεσμα δεν ήταν πάντα απαισιόδοξο, υπήρχαν σκοτεινές, υπήρχαν και πιο αισιόδοξες ιστορίες. Ίσως η πιο γνωστή από αυτή τη σειρά ήταν το Fantastic Four: The End ή Fantastic Four Το Τέλος όπως μεταφράστηκε στα ελληνικά και θα αποτελέσει τον τόμο 50 της συλλογής μας. Το σενάριο και το σχέδιο είναι του Alan Davis, ο οποίος ήταν και σχεδιαστής του τόμου του Captain Britain και θα περιέχει έξι τεύχη, άρα μιλάμε για τόμο με τυπικό μέγεθος. Η ιστορία όπως είπαμε εκτυλίσσεται εκτός του κύριου continuity και ουσιαστικά αφορά την τελευταία περιπέτεια των Fantastic Four. Η ομάδα αποφασίζει να διαλυθεί μετά από μία μεγάλη τραγωδία και τα μέλη της αποφασίζουν ο καθένας να χαράξει το δικό του μονοπάτι. Αυτός όμως τους αφήνει εκτεθειμένους σε παλιότερους εχθρούς που βρίσκουν τρόπο να απειλήσουν τη ομάδα, αλλά και ολόκληρο το γαλαξία και έτσι οι F4 επανενώνονται για να αποτρέψουν μία ακόμη τραγωδία από το να συμβεί, ωστόσο αυτή θα είναι και η τελευταία φορά που θα δράσουν μαζί σαν ομάδα. Αν και είναι κόμικ που βγήκε σχετικά κοντά, συγκεκριμένα το 2006, αυτό που έχω δει στο σχέδιο και αυτό που έχω διαβάσει σε αρκετές κριτικές είναι ότι έχει μία 100% retro αισθητική με σύγχρονες τεχνοτροπίες. Ο Davis χρησιμοποιεί πολύ αφηγηματικά μοτίβα και στοιχεία της Silver και Bronze Age των κόμικς αποτίοντας φόρο τιμής και σε κλασικούς δημιουργούς της ομάδας όπως ο Stan Lee, o Jack Kirby και ο John Byrne. Σε γενικές γραμμές πρόκειται για μία ωραία σειρά έξι τευχών που δε χρειάζεται να έχεις προηγούμενες γνώσεις για να καταλάβεις τι γίνεται, ούτε να ξέρεις πολλά για τη μυθολογία των χαρακτήρων. Μία elseworlds ιστορία για το κύκνειο άσμα τεσσάρων ηρώων και το αν το τέλος θα είναι αισιόδοξο ή τραγικό θα το δούμε σε λίγες μέρες

Τελικά θα γίνει σε ένα τριήμερο 10-12 Σεπτεμβρίου ταυτόχρονα στην Ελληνοαμερικάνικη Ένωση και την Κλαυθμώνος. Update που έγινε πριν λίγο:

Λες και ξέρουν πόσο εθισμένος είμαι στα memes από σειρές του Χάρη Ρώμα εκεί στην Καθημερινή.

Χρόνια πολλά φίλτατοι @ guskoin , @ PhantomDuck , @ mr-d ό,τι επιθυμείτε και με ακόμα περισσότερα κόμικς στη συλλογή σας!

Η τιμή καταλόγου είναι στα 12,50. Στα 11,25 παρέχεται με το 10% της έκπτωσης που σου κάνουν σε e-shops και κάποια βιβλιoπωλεία, ωστόσο τα 12,50 είναι η επίσημη που περνάμε στη βάση ή που πληρώνουμε στη λιανική χωρίς τη συνήθη έκπτωση

Η εκδοτική έστειλε newsletter ότι κυκλοφορεί τη σειρά Χελωνονιντζάκια σε τόμο και με τα 7 τεύχη μαζί. Θα έχει 196 σελίδες και η τιμή είναι αρκετά καλή στα 12,5 ευρώ. Μπορείτε να το αγοράσετε από εδώ: https://www.mikrosiros.gr/xelwnonintzakia/tomos-xelwnonintzakia

Τόμος 41: Οίκος του Μ Ο συγκεκριμένος τόμος αποτελεί ένα από αυτά τα παράδοξα που έχω ξαναπάθει και με άλλους, δηλαδή είναι μία ιστορία που ήθελα πολύ να διαβάσω, που καταχάρηκα που μεταφράστηκε στα ελληνικά και παρ' όλα αυτά συνεχώς καθυστερώ το διάβασμά της γιατί μπορεί να πιάσω κάτι άλλο ή γιατί θέλω να την απολαύσω με την ηρεμία μου. Επιτέλους λοιπόν διαβάστηκε και ορίστε οι εντυπώσεις μου. Παλιός, καλός Bendis των 00s Έχει ακούσει πολλά ο Bendis εδώ μέσα, αλλά δεν αμφισβητεί κανείς ότι στα μέσα των 00s εκτός από εμπορικός, είχε βγάλει και κάποιες φανταστικές ιστορίες. Στο House of M λοιπόν δεν καταπιάνεται με την ιστορία κάποιου χαρακτήρα ή μιας ομάδας και σε καμία περίπτωση δεν είναι ιστορία της Scarlet Witch, αντιθέτως αφορά ολόκληρο το σύμπαν της Marvel και όλες τις ομάδες ή τους μοναχικούς ήρωες που το απαρτίζουν. Η ιδέα είναι φανταστική, ουσιαστικά οι Avengers και οι X-Men έρχονται με το ηθικό δίλημμα αν θα πρέπει να σκοτώσουν ή όχι τη Wanda δεδομένης της πνευματικής της αποσταθεροποίησης και της πρόκλησης πολλών ψυχολογικών προβλημάτων. Στα πρώτα 1-2 κεφάλαια υπάρχει αυτή η ηθική κόντρα με τον Professor X και άλλους ήρωες να προβληματίζονται, να διχάζονται και να διαφωνούν έντονα. Ύστερα η κεντρική ιδέα αφορά το πως μία εναλλακτική πραγματικότητα δημιουργείται από τη Wanda με την οικογένεια της να είναι ο οίκος του Μ σαν μία παγκόσμια βασιλική παρουσία με τους υπόλοιπους ήρωες να έχουν πλέον την ευτυχία και την ηρεμία που αποζητούν στη ζωή τους. Και εδώ ο συγγραφέας το χειρίζεται πάρα πολύ καλά, αφού μας δείχνει το πως σιγά σιγά ένας ήρωας που θυμάται την παλιά ζωή καταφέρνει να κάνει τους πάντες να θυμηθούν, το πόσο είναι μπερδεμένοι ηθικά και πολλοί από αυτούς τραυματίζονται ψυχικά είτε λόγω αυτού που τους έκανε η Wanda είτε λόγω του ότι συνειδητοποιούν ότι θέλουν τη ζωή τους πίσω. Κεντρικός χαρακτήρας ουσιαστικά δεν υπάρχει και ο Bendis δίνει ελάχιστα spotlights σε κάποιους, ίσως ο Wolverine να είναι ο MVP των ηρώων, γιατί εκείνος ξεκινάει την επανάσταση και τη διεκδίκηση των ζωών τους. Το έργο τελειώνει με πολλά να έχουν αλλάξει πλέον και ήρωες να γυρίζουν στη ζωή τους διαφορετική και σου αφήνει μία μικρή αίσθηση cliffhanger αφού ουσιαστικά το House of M αναδιαμορφώνει σε μεγάλο βαθμό το σύμπαν της Marvel. Ένα αρνητικό στοιχείο που θα έκανε την ιστορία καλύτερη Το House of M έχει ένα αρνητικό που μαστίζει πολλά κόμικ των 10s πλέον. Είναι καλό αν διαβάζει τη main σειρά, αλλά η απόλαυση του event σαν σύνολο εξαρτάται από τα tie-ins. Τα tie-ins είναι τεύχη που κουμπώνουν στην ιστορία, χωρίς να απαιτούνται για την πλήρη κατανόηση της, αλλά και πάλι δημιουργούν πολλά έξτρα αφηγηματικά επίπεδα που κάνουν την κύρια σειρά ακόμα καλύτερη. Το έχω πει και στον οδηγό διαβάσματος του Metal, ότι το event πάντα ανεβαίνει στα μάτια σου αν διαβάζεις tie-ins και το House of M δεν έχει 26 τεύχη όπως το Metal, αλλά περίπου 55-60 βάσει όσων έχω δει σε online οδηγούς. Αν και τα έχω σε ηλεκτρονική μορφή και θέλω πολύ να διαβάσω την πλήρη ιστορία, η στοίβα με τα αδιάβαστα παραείναι μεγάλη και αυτό είναι project 2-3 ημερών σίγουρα. Είμαι σίγουρος πάντως ότι αν και μου άρεσε ο τόμος, θα τον απολάμβανα ακόμα περισσότερο με τα τεύχη αυτά. Εγγύηση Coipel στο σχέδιο Σε άλλους αρέσει ο Coipel, σε άλλους όχι. Έχει όντως μία περίεργη τεχνοτροπία στα πρόσωπα, αλλά για μένα είναι από τους ιδανικούς σχεδιαστές ενός τέτοιου event. Όταν έχεις τόσους πολλούς ήρωες, θες Coipel που σχεδιάζει όμορφα τους πάντες. Χρησιμοποιεί μεγάλα πάνελ, κάποια με πανοραμική, σχεδόν κινηματογραφική εικόνα όπως είχαμε πει και για τον Hitch στο Ultimates, ενώ το ότι ανά σημεία δεν είναι πυκνογραμμένο, τον βοηθάει πολύ στο να φτιάχνει μεγάλα, αναλυτικά καρέ που βοηθούν πολύ στην καλύτερη ροή της ιστορίας. Εμένα γενικά το σχέδιο μου φάνηκε φανταστικό και ανά σημεία το χάζευα, αλλά θα καταλάβω και κάποιον που δε θα τον ενθουσιάσει. Αν και η ιστορία αποπνέει πεσιμισμό, τα χρώματα είναι έντονα και φωτεινά και συνδυάζονται τέλεια με τα μολύβια του Γάλλου. Για ποιους προτείνεται και τελικός απολογισμός Είναι πολύ δυνατή ιστορία; Σίγουρα. Προτείνεται στους πάντες; Δε νομίζω. Θέλει να έχεις κάποιες γνώσεις του σύμπαντος της Marvel, των ηρώων, των ομάδων, των σχέσεων και των αλληλεπιδράσεων τους, προκειμένου να μπορείς να τη νιώσεις στο 100%. Σίγουρα πάντως είναι ένα πολύ καλό event και όπως είπα στο μυαλό μου είναι να το ξαναδιαβάσω στο 100% του. Αυτά λοιπόν και για το House of M και σύντομα ελπίζω να πούμε πέντε πράγματα για το τι θα δούμε στο Fantastic Four: The End.

Προστέθηκαν τα εξώφυλλα και οπισθόφυλλα των τευχών 3 και 4, τα οποία κλείνουν τη σειρά (εκτός αν σκαναριστούν τεύχη που θα ανεβάσουν τα διαπιστωμένα). Ευχαριστούμε πάρα πολύ τον @ hudson για την παροχή των τευχών για το σκανάρισμα.

Προστέθηκαν εξώφυλλα και οπισθόφυλλα των τευχών 3, 4, 5, 7, 15, 16, 21, 22. Ευχαριστούμε πάρα πολύ τον @ hudson για την παροχή των τευχών προς σκανάρισμα.

Χρόνια πολλά στον φίλο και φανατικό Disneoλόγο @Μενίγ Πουαγώ και τον φαντάρο που ο τιμημένος ΕΣ του στερεί τα κόμικς και τη συλλογή της Marvel @O Φρατζάτος, να έχετε υγεία, ό,τι επιθυμείτε και να εμπλουτίζετε συνεχώς τη συλλογή σας με νέα κόμικς.

Με μόλις τρεις ιστοριούλες, το Young Donald Duck, την κεντρική και μία του Μίκυ που καταλαμβάνει πάνω από το μισό τεύχος ολοκληρώθηκε το 370ο Μίκυ Μάους. Μου άρεσε πάρα πολύ η κεντρική ιστορία με τους θησαυρούς του Σκρουτζ, ειδικά από το γεγονός ότι διαδραματίζεται στην υπέροχη γειτονική Ιταλία. Είναι πολύ ανώτερη από αυτήν της προηγούμενης εβδομάδας, έχοντας μυστήριο, χάρτες, υποθαλάσσιες περιπέτειες, θησαυρούς και εκπλήξεις, πολύ δυνατή για ξεκίνημα. Το Young Donald Duck στα συνηθισμένα επίπεδα, είχε την πλάκα της η αποκάλυψη του διευθυντή πως και εκείνος ήταν απρόσεκτος, όπως και το τελευταίο καρέ, πάνω από όλα όμως μένει το αίσθημα της παρέας και της φιλίας που έχει ο Ντόναλντ με τα υπόλοιπα παιδιά που σε μία ακόμα γκάφα τον βοήθησαν σε μεγάλο βαθμό. Στη μέση λοιπόν και σε τέσσερα κομμάτια έχουμε μία ιστορία ενός βασιλιά, προγόνου του Μίκυ που μετά από ένα ξόρκι αλλάζει θέσεις με το σημερινό Μίκυ. Έχει αρκετό γέλιο στην αρχή, η προσαρμογή των δύο στις νέες ζωές τους, το πως τους άρεσε τελικά ο ένας να είναι βασιλιάς, ενώ ο άλλος απαλλαγμένος από τα καθήκοντά του για να καταλήξουν τελικά να κάνουν το παν να γυρίσουν στην παλιά τους ζωή. Αν και σε αρκετά κομμάτια, την ένιωσα ανά σημεία στάσιμη και χωρίς πολλές εξελίξεις, οπότε το πρόσημο είναι θετικό χάρη στο σχέδιο κυρίως. Συνολικά, ένα λίγο μινιμάλ τεύχος όπως το εξέλαβα με 1-2 μονοσέλιδες και μετά ελάχιστες ιστορίες, δε θυμάμαι άλλη φορά μόνο τρεις, τον τελευταίο ενάμιση χρόνο που άρχισα να ξαναγοράζω το περιοδικό σε σταθερή βάση.

To Loki ήρθε μετά τις προηγούμενες δύο φετινές σειρές της Marvel προκειμένου όχι μόνο να πει μία αυτόνομη ιστορία ενός εκ των πιο αγαπημένων κακών του MCU, αλλά όπως και οι προηγούμενες για να τις πλαισιώσει σαν μετάβαση στο Phase 4 του σύμπαντος. Γενικότερα η ιστορία είναι αρκετά συμπαθητική με τον Tom Hiddleston να είναι αναμενόμενα απολαυστικός, ωστόσο νιώθω πως η ερμηνεία του γίνεται ακόμα πιο πολύπλευρη σε αυτή τη σειρά που είχε χώρο δικό του, ενώ και οι χαρακτήρες που έχει δίπλα του, εκτός ενός δεν κλέβουν το spotlight, αλλά βοηθούν πολύ στην εξέλιξη του. Κάπου στη μέση κάνει μία κοιλιά, αλλά μετά επιστρέφει και με το παραπάνω. Αναμενόμενο, αλλά έχει εξαιρετικά visuals και πολύ ωραία εφέ. Αν εντοπίζω κάτι αρνητικό είναι ότι ενώ έχει ωραίο concept με το TVA και τους variants που κλείνει plot holes (και ίσως ανοίγει κάποια) είναι ότι στο τέλος συνειδητοποιείς ότι ουσιαστικά αυτό που έκανε ήταν ότι φτιάχτηκε μόνο και μόνο για το ντεμπούτο του επόμενου (μάλλον) μεγάλου κακού της Marvel τύπου Thanos. Αν και στο πρώτο επεισόδιο έχουμε ένα tease για Mephisto όπως στο Wandavision, τελικά μία εναλλακτική εκδοχή του επόμενου μεγάλου κακού της Marvel κάνει την εμφάνιση της. Όπως είπαμε, είναι μία διαφορετική εκδοχή, η ερμηνεία του ηθοποιού μου φάνηκε υπερβολικά χιουμοριστική και ευελπιστώ να είναι διαφορετική όταν τον δούμε στην κανονική μορφή του. Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι η σειρά τελικά επιθυμεί περισσότερο να είναι ένα πρόγευμα για το τρίτο Ant Man και το Phase 4 παρά μία 100% αυθεντική περιπέτεια του Loki. Πάντως το όλο concept με τους variants είναι πολλά υποσχόμενο και μακάρι να φτιάξουν και μία ακόμα σειρά απαλλαγμένη από το βάρος συνέχισης του Universe. Συνολικά λοιπόν, το Loki με εξαιρέσεις ανά σημεία, έρεε σχετικά ευχάριστα με τα καλά του και τα κακά του και περιμένω να δω αν και πότε θα επανεμφανιστεί ο αγαπημένος Hiddleston στο ρόλο αυτό.

Άντε καλή αρχή στα φετινά Cons! Πολύ ευχάριστη έκπληξη το Comicdom στην πλατεία Κλαυθμώνος, όντως θα δυσκολέψει άτομα από την επαρχία, αλλά δε γινόταν να διεξαχθεί στην Ελληνοαμερικάνικη Ένωση, ο χώρος είναι πολύ μικρός και κλειστός και τα υγειονομικά πρωτόκολλα θα ήταν δύσκολο να τηρηθούν. Επίσης ευελπιστώ φέτος να έχουμε και περισσότερους εκθέτες και πιο πολλές επιλογές για αγορές, καθώς τα Comicdom εδώ και χρόνια ήταν καρμπόν, οπότε περισσότεροι εκθέτες μόνο καλό θα μας έκαναν.

Σύνοψη από την εκδοτική Καλώς ήλθατε στο μακρινό μέλλον και στον πλανήτη των ερήμων Αρράκις, όπου ο Πάρντοτ Κάινς αναζητά τα μυστικά του μέρους που είναι γνωστό και ως Ντιουν. Την ίδια στιγμή, ο γιος του Αυτοκράτορα Έλρουντ οργανώνει την ανατροπή του πατέρα του, ενώ ο οχτάχρονος σκλάβος Ντάνκαν Άινταχο προσπαθεί να ξεφύγει από τους αμείλικτους αφέντες του και ένας νεαρός ονόματι Λίτο Ατρείδης ξεκινά ένα μοιραίο ταξίδι. Αυτοί οι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους χαρακτήρες σύντομα θα ανακαλύψουν πως η μοίρα έχει αποφασίσει γι’ αυτούς ότι θα αλλάξουν την ίδια τη ροή της ιστορίας. Σχετικά με την έκδοση: Μετά το περσινό Frank Herbert's Dune: The Graphic Novel, η Anubis συνεχίζει να εκδίδει ακάθεκτη τις μεταφορές του γνωστού κόσμου των μυθιστορημάτων σε κόμικ, μόλις λίγους μήνες αφού εκδοθούν στο εξωτερικό. Ο Οίκος των Ατρείδων αποτελεί prequel ιστορία της κυρίως σειράς με τις περιπέτειες να μεταφέρονται στον πλανήτη Αρράκις. Το πρώτο τεύχος βγήκε από τη BOOM Studios τον περασμένο Οκτώβρη, ενώ ο συγκεντρωτικός τόμος τον Ιούνιο με το Vol. 2 να αναμένεται τον ερχόμενο Οκτώβρη. Είναι μικρό σχετικά σε αριθμό σελίδων και μου αρέσει πολύ το σχέδιο, κλασικό, ωραίο sci-fi σχέδιο με τεχνοτροπίες μοντέρνου αμερικάνικου κόμικ. Η έκδοση είναι η κλασική της Anubis με το γνωστό μέγεθος και το γυαλιστερό εξώφυλλο, ενώ γενικά έγινε η επιλογή να κυκλοφορήσει με μαλακό εξώφυλλο, ενώ στο εξωτερικό κυκλοφορούν με σκληρό. Σίγουρα δεν είμαι μεγάλος οπαδός του Dune προκειμένου να μπορώ να το κρίνω 100% σωστά, πιστεύω πάντως ότι η εκδοτική δε θα αφήσει ημιτελή την ιστορία και θα κυκλοφορήσει και τις συνέχειες της τόσο για τον Οίκο των Ατρείδων όσο και για την κύρια σειρά Dune, της οποίας το δεύτερο volume αργεί ακόμη. Καλό διάβασμα σε όλους Ευχαριστούμε πάρα πολύ τον @hudson για την παροχή του τεύχους προκειμένου να σκαναριστεί και να γίνει η παρουσίαση για τη βάση μας!

Δεν πολυασχολήθηκα έως τώρα με το θρεντ, πόσοι τόμοι θα κυκλοφορήσουν κτλ, αλλά θα τολμήσω να πω πως το τρολάρισμα που έκανε ο @Βασιλεύς των κόμικς ήταν πάρα πολύ καλό! Από εκεί και μετά, καλή μας αρχή και με τους φετινούς τόμους, απ' όσο φαίνεται σταθεροποιηθήκαμε επιτέλους στο μικρό μέγεθος και την καλή ποιότητα χαρτιού, οι χρωματισμοί αποτυπώνονται πολύ όμορφα. Προφανώς διορθώσεις τύπου περιεχόμενα, αρίθμηση ή να βρεθεί τρόπος να διορθωθεί η ανομοιομορφία με το μέγεθος στο ράφι τις έχω ξεχάσει σαν πιθανότητα, οπότε είμαι ευχαριστημένος που φτάσαμε σε ένα οκ επίπεδο έκδοσης χωρίς χαρτοπολτό και περιμένω και τους υπόλοιπους.