Sgt.Rock

Ανέφερες άθελα σου ένα πολύ σημαντικό ζήτημα που με προβληματίζει. Πόσες σειρές μπορεί να στηρίξει το κοινό της εκδοτικής που υπάρχει αυτήν την στιγμή στην Ελλάδα.

Ένα ενδιαφέρον άρθρο που βρήκα με τίτλο "Γιατί η Ελλάδα γιορτάζει την έναρξη κι όχι τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου;". Είχα ξαναδιαβάσει παρόμοιες απόψεις απλά εδώ είναι αρκετά πιο εμπλουτισμένες με ιστορικό υλικό.

Εννοείται ότι είναι διαφορετικό, αυτό ακριβώς είπα. Μπορεί η εκδοτική να ελέγξει καλύτερα τις κινήσεις της χωρίς να παίρνει τόσο μεγάλα ρίσκα. Σκέψου το και αλλιώς, πόσοι θα αγόραζαν ένα τομάκι 15-20€ από τις σειρές αυτές και πόσοι θα έπαιρναν για δοκιμή το πρώτο τεύχος; Στην Ελλάδα τα κομικ που πουλάνε (πουλούσαν μάλλον) περισσότερο είναι αυτά του περιπτέρου. Ντισνευ, Μαμουθ, Αρκάς, άντε και κανα υπερηρωικό, Μπλεκ κτλ. Δεν υπάρχουν αρκετοί αναγνώστες ώστε να στηρίξουν δυστυχώς κάτι μεγαλύτερο.

Δεν νομίζω στο Οξύ να θέλουν να χτίσουν βίλες, ούτε κάτι το τρομερό. Λογικά είδαν κάποια ανταπόκριση με το Fight club και είπαν να επεκταθούν λίγο. Το να έβγαιναν σε τομάκια θα βόλευε από την μία αρκετούς αλλά δύσκολα να το κάνει μια εκδοτική που θέλει να ελέγχει τα έξοδα της και κάνει προσεκτικές κινήσεις. Έτσι αν δει ότι δεν υπάρχουν αναγνώστες μπορεί όποτε θέλει να κόψει την ανάλογη σειρά. Μην ξεχνάμε ότι τα μεταφρασμένα κομικς στην Ελλάδα κατά κύριο λόγο σε τεύχη πουλιούνται και όχι σε τόμους.

Σε καμία περίπτωση δεν υποτίμησα την σημασία του καλλιτέχνη απλά προσωπικά πιστεύω ότι αν το σχέδιο είναι αυτό που θα σε κάνει να αγοράσεις ένα κόμικ, ενώ το σενάριο είναι αυτό που θα σε κάνει να πας τον επόμενο μήνα να πάρεις το επόμενο. Αυτό εννοείται είναι προσωπική άποψη. Δεν είναι πολλές οι σειρές που έχουν κάνει επιτυχία όταν βασίζονται κυρίως στον καλλιτέχνη(εκτός ίσως από τα horror manga). Μου αρέσει να χαζεύω το σχέδιο σε κομικ όταν είναι τόσο καλό, απλά όποτε βασίστηκα σε αυτό και μόνο απογοητεύτηκα

Μόλις τελείωσα Stranger Things και έχω μείνει μ@... Πόσο υπέροχη σειρά; Πόσο τέλεια; Μιλάμε για αριστούργημα έτσι; Δεν ξέρω αν έχω ξαναδεί τέτοια κινηματογραφικά σε σειρά. Εντομεταξύ είναι τόσο μικρό που ίσα-ίσα προλαβαίνει να σε πορώσει και μετά τελειώνει. Άντε να περιμένεις για τη δεύτερη σεζον τώρα Από που να αρχίσεις και που να τελειώσεις με αυτή τη σειρά; Το μόνο που θα πω είναι ότι έχει ακριβώς όσο horror χρειάζεται ώστε να μην είναι ούτε γελοίο αλλά και ούτε "μεχ". Μακάρι να δούμε περισσότερες τέτοιες. Έχω ενθουσιαστεί!

Ψήφισα Το σενάριο είναι πιο σημαντικό αλλά θέλω και υποφερτό σχέδιο ( Σενάριο 60% - Σχέδιο 40% ) . Δίνω περισσότερη σημασία στην ιστορία σε οποιοδήποτε μέσο. Βέβαια αν το σχέδιο δεν βλέπετε τότε όσο καλή και να είναι το κομικ πάλι δεν διαβάζετε. Ισχύει και το αντίθετο φυσικά. Πιστεύω ότι το κυριότερο στοιχείο ενός κόμικ είναι η ιστορία που περιέχει. Το σχέδιο είναι εκεί για να συμπληρώσει το σενάριο και να το ενισχύσει.

Μπράβο στην εκδοτική που κάνει προσπάθεια, μακάρι να βρει ανταπόκριση. Προσωπικά μου φαίνονται αδιάφορες οι σειρές αλλά θα προσπαθήσω να πάρω τα Σερλοκ και από κει και πέρα βλέπουμε. Την τιμή δεν θα την έλεγα τόσο υψηλη.

Ιανουάριος 1933, Κλίβελαντ. Οι Τζέρι Σίγκελ (Jerry Siegel) και Τζο Σάστερ (Joe Shuster) ήταν ακόμα μαθητές στο λύκειο, όταν δημιούργησαν τον χαρακτήρα του Σούπερμαν (Superman), ο οποίος θεωρείται ο πρώτος υπερήρωας που παρουσιάστηκε στο κοινό ως κόμικ. Οι 2 έφηβοι είχαν μεγάλη φαντασία. Ο Σίγκελ σε ένα διάλειμμα στο σχολείο, εμπνεύστηκε από έναν συμμαθητή του, τον Σάστερ και έγραψε μια μικρή ιστορία, με τίτλο «The Reign of The Superman», που σήμαινε «Η Κυριαρχία του Σούπερμαν». Την επόμενη μέρα, ο Σίγκελ το δημοσίευσε σε ένα μικρό περιοδικό που εξέδιδε και λεγόταν «Science Fiction». Η πρώτη εκδοχή του Σούπερμαν... Προσχέδιο για το »The Reign of the Superman» Ο ήρωας της ιστορίας, ο Σούπερμαν παρουσιαζόταν ως ένας περιπλανώμενος άνδρας, ο οποίος απέκτησε υπερδυνάμεις, ύστερα από την έκθεσή του σε ένα πειραματικό χημικό φάρμακο. Ο νεαρός, ενθουσιασμένος με την εξέλιξη της ζωής του, άρχισε να χρησιμοποιεί τις δυνάμεις του για προσωπικό όφελος και για ψυχαγωγία. Στην πορεία έχασε τις δυνάμεις του, έμεινε άστεγος και ζούσε ντροπιασμένος, αφού όλοι τον ήξεραν ως «κακό» (villain). Το περιοδικό δεν πούλησε και το κοινό δεν ενθουσιάστηκε, ούτε με τον πρωταγωνιστή, ούτε με την κατάληξη του. Οι 2 συμμαθητές όμως συνέχισαν να γράφουν μικρές παρόμοιες ιστορίες, τις οποίες κυκλοφόρησαν σε ένα βιβλίο που έφερε την ονομασία «Popular Comics». Το δίδυμο ονειρευόταν πως μια μέρα θα γίνονταν διάσημοι και επαγγελματίες συγγραφείς. Η εμπειρία τους ωστόσο ήταν μικρή. Η μεταγενέστερη εκδοχή του ήρωα Το πρωτοσέλιδο του κόμικ »Action Comics #1» (1938). Το 1934, ο Σίγκελ δημιούργησε έναν καινούργιο χαρακτήρα, αλλά του έδωσε την ίδια ονομασία με τον προηγούμενο. Σούπερμαν. Αυτή τη φορά, ο Σούπερμαν ήταν ένας ηρωικός άνδρας, δεν είχε υπερδυνάμεις και φορούσε απλά και καθημερινά ρούχα. Ο Σίγκελ έδειξε το έργο του στο Σάστερ και αποφάσισαν να το μετατρέψουν σε κόμικ. Του έδωσαν την ονομασία «The Superman» και το παρουσίασαν σε αντιπρόσωπο του εκδοτικού οίκου «Humor Publishing». Αν και στην αρχή έδειξε κάποιο ενδιαφέρον για το βιβλίο, η εταιρεία αποσύρθηκε από τη βιομηχανία των κόμικς και έτσι η συμφωνία δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Ο Σίγκελ ήταν πεπεισμένος ότι κανείς δεν θα δεχόταν να αναλάβει το βιβλίο, επειδή εκείνος και ο Σάστερ ήταν νέοι, άπειροι και άσημοι. Η λύση ήταν μια. Να διακόψει τη συνεργασία με τον φίλο του και να βρει έναν επαγγελματία καλλιτέχνη για να τον αντικαταστήσει. Όταν όμως ο Σάστερ έμαθε τι σκόπευε να κάνει ο Σίγκελ, εξοργίστηκε. Πήρε το κόμικ και το έκαψε. Το μόνο που απέμεινε ήταν το εξώφυλλο. Η φιλία τους έληξε άδοξα και ο Σίγκελ αναζήτησε άλλους σχεδιαστές. Το 1935, ήρθε σε επαφή με το Ράσελ Κίτον, με τον οποίο εξέλιξαν τον χαρακτήρα του Σούπερμαν. Στις ιστορίες τους υπήρχαν κατακλυσμοί, καταστροφή πλανητών, εκρήξεις, ενώ ο Σούπερμαν είχε πλέον υπερδυνάμεις και είχε ταξιδέψει στον χρόνο. Ήταν ρωμαλέος και είχε αλεξίσφαιρο σώμα. Είχε υιοθετηθεί από τον Σαμ και τη Μόλι Κέντ, οι οποίοι τον παρότρυναν να χρησιμοποιεί τις δυνάμεις του για το καλό των ανθρώπων. Το έργο τους απορρίφθηκε από τους εκδοτικούς οίκους. Ο Κίτον απογοητεύτηκε και παραιτήθηκε. Η τελική διαμόρφωση του γνωστού χαρακτήρα Ο Σίγκελ συμφιλιώθηκε με τον παιδικό του φίλο, το Σάστερ και αποφάσισαν να προσπαθήσουν ξανά και να γράψουν από την αρχή την ιστορία του Σούπερμαν. Η επιμονή τους ήταν τόσο μεγάλη, που ξενυχτούσαν για μεγάλο χρονικό διάστημα μέχρι να τα καταφέρουν. Η ιστορία άλλαξε και πάλι ριζικά. Αυτή τη φορά, ο Σούπερμαν έγινε εξωγήινος. Ο πλανήτης καταγωγής του λεγόταν Κρύπτον (Krypton) και φορούσε ένα ιδιαίτερο κοστούμι, με μια κόκκινη κάπα, που στο στήθος αναγραφόταν ένα «S». Ο Κλάρκ Κέντ, όπως ήταν το γήινο όνομά του, ήταν δημοσιογράφος, ενώ προσποιούνταν πως ήταν δειλός και άτολμος. Ήταν ερωτευμένος παράφορα με τη συνάδελφό του Λόις Λέιν, η οποία δεν μπορούσε όμως να αντιληφθεί, ότι ο Σούπερμαν και ο Κέντ ήταν το ίδιο πρόσωπο. Το ερωτικό ειδύλλιο ήταν πάντα μια αποτελεσματική συνταγή. Ο Σίγκελ και ο Σάστερ έγραψαν πολλές περιπέτειες με το Σούπερμαν, ενώ υπέγραψαν συμβόλαιο με την «National Allied Publications». Ο εκδοτικός οίκος ωστόσο, ήθελε να τις δημοσιεύσει σε εφημερίδες και όχι σαν κόμικ. Για ακόμη μια φορά τους απέρριψαν. Η συνεργασία με τη «DC Comics» Ο Σούπερμαν ως μέλος της »Justice League» Τότε υπήρξε η σκέψη να στραφούν στην εταιρεία «Detective Comics», τη γνωστή «DC Comics» και να δείξουν τη δουλειά τους. Το Μάρτιο του 1938, οι Σάστερ και Σίγκελ πούλησαν όλα τα δικαιώματα του χαρακτήρα στη «DC», για 130 δολάρια. Είχαν πλέον απογοητευτεί και πίστευαν ότι ο Σούπερμαν δεν θα γινόταν ποτέ επιτυχία. Τουλάχιστον θα έβλεπαν τον χαρακτήρα που είχαν δημιουργήσει με τόσο κόπο, επιτέλους να δημοσιεύεται. Ο Σούπερμαν έκανε το ντεμπούτο τους ως κόμικ τον Απρίλιο του 1938 στην ανθολογία «Action Comics #1». Η σειρά έγινε αμέσως μεγάλη επιτυχία. Ένα χρόνο αργότερα, η «DC Comics» κυκλοφόρησε κι άλλη σειρά, που ήταν αφιερωμένη αποκλειστικά στον Σούπερμαν και ονομαζόταν «Superman». Η ζήτηση από το κοινό ήταν πρωτοφανής. Με το πέρασμα των χρόνων, ο Σούπερμαν έγινε αγαπημένος ήρωας και εκτός από τα δικά του κόμικ, εμφανίστηκε και σε σειρές με ομάδες υπερηρώων, όπως ήταν η «Justice League of America» και η «World’s Finest Comics» Τη δεκαετία του 1950, τα κόμικς με το Σούπερμαν παρουσίασαν μια μικρή πτώση στις πωλήσεις, αλλά το 1987 υπήρξε ανάκαμψη. Το «Superman #75», έχει πουλήσει περισσότερα από 6 εκατομμύρια αντίτυπα και θεωρείται ένα από τα καλύτερα όλων των εποχών. Από το 1938, μέχρι και το 2008 υπήρξαν πολλές δικαστικές διαμάχες του Σίγκελ με τη «DC Comics» σχετικά με τα πνευματικά δικαιώματα του Σούπερμαν. Η εταιρεία έχει προσφέρει πολλές χιλιάδες δολάρια για να διευθετηθεί το ζήτημα. Η «DC» τελικά δικαιώθηκε και έχει εξασφαλίσει τα δικαιώματα για το Σούπερμαν μέχρι το 2033. Ο μόνος περιορισμός είναι, ο χαρακτήρας να μην υποστεί αλλοιώσεις, αλλά να απεικονίζεται ακριβώς έτσι, όπως παρουσιάστηκε στο κοινό το 1938. Η φιγούρα του Σούπερμαν της εταιρείας »Hot Toys» Η διεύρυνση του Σούπερμαν και σε άλλους τομείς Η «DC» έχει διευρυνθεί, εκτός από τα κόμικς, στον κινηματογράφο, στην τηλεόραση, ενώ έχει συνάψει συμφωνία και με την εταιρεία «Hot Toys», η οποία παρασκευάζει συλλεκτικές φιγούρες και αντίγραφα χαρακτήρων από το σινεμά. Καθόλου άσχημα για μια ιστορία που δημιούργησαν δυο πιτσιρικάδες και απορρίφθηκε τόσες φορές. Πηγή

H Syura Yuki είναι μια νεαρή πανέμορφη γυναίκα με εξαιρετικό ταλέντο να σκοτώνει. Έχει αφιερώσει την ζωή της στην εκδίκηση. Εκδίκηση σε μια συμμορία τεσσάρων ανθρώπων που αν και δεν την γνωρίζουν ούτε την έχουν δει ποτέ , συνδέονται μαζί της. Ο πατέρας της δολοφονείται από τρεις άνδρες και μια γυναίκα χωρίς λόγο. Η μητέρας της αφιερώνει την υπόλοιπη ζωή της στο να τους βρει και να τους κάνει να πληρώσουν γι'αυτό. Καταφέρνει να σκοτώσει έναν από τους τέσσερις στόχους της, όμως φυλακίζεται πριν προλάβει να κάνει οτιδήποτε άλλο. Εκεί, καταλαβαίνοντας ότι δεν έχει ελπίδες να αποδράσει και όχι πολύ χρόνο ζωής, γίνεται οικειοθελώς θύμα συνεχόμενων βιασμών από διάφορους άνδρες μεταξύ των οποίων και οι δολοφόνοι του άνδρα της. Αυτό το κάνε με σκοπό να μείνει έγκυος, κάτι που τελικά καταφέρνει. Η κόρη της γεννιέται μια νύχτα με χιόνι, την ονομάζει Yuki (χιόνι). Στην Yuki λοιπόν-ή Lady Snowblood- περνάει η αποστολή να σκοτώσει τους υπόλοιπους τρεις δολοφόνους του πατέρα της. Για να το πετύχει αυτό θα χρησιμοποιήσει κατασκοπία, εξαιρετικές πολεμικές τέχνες, την ομορφιά της και όποιο άλλο μέσο έχει στη διάθεση της. To manga γράφτηκε από τον Kazuo Koike και σχεδιάσθηκε από τον Kazuo Kamimura. Για τον πρώτο δεν νομίζω να χρειάζεται να πούμε κάτι, το Lone Wolf and Cub να έκανε μόνο πάλι θα ήταν τεράστιος, αλλά στην καριέρα του έχει πολλές και αξιόλογες σειρές παρόμοιου τύπου. Ο Kazuo Kamimura έχει εργαστεί σε μικρότερες σειρές που δεν μεταφράστηκαν στα αγγλικά οπότε είναι σχετικά άγνωστος. Δημοσιεύθηκε από το 1972 ως το 1973 στο περιοδικό Weekly Playboy, το οποίο απ' ότι κατάλαβα πρέπει να είναι κάτι σαν το Playboy που έχουμε στην δύση απλά εμπλουτισμένο με ενημερωτικά άρθρα και κομικς. Η Dark Horse το μετέφρασε το 2005-2006 σε τέσσερις τόμους, τους οποίους βρίσκει κάποιος σχετικά εύκολα για 10-15€. Η σειρά είναι αρκετά καλή, και θα ήταν ακόμα καλύτερη αν δεν έμοιαζε τόσο στο Lone Wolf and Cub. Κινείται στην ίδια ευθεία απλά έχει λιγότερη φιλοσοφία και ιστορία και πολύ περισσότερη δράση, χωρίς όμως να λύπει η ιστορία που σου μαθαίνει και η επαφή με τον ιαπωνικό πολιτισμό. Το μεγαλύτερο μέρος της είναι ιστορίες που δεν έχουν κάποια σχέση με τους δολοφόνους του πατέρα της, είναι απλά ιστορίες που εμπλουτίζουν τον χαρακτήρα της Yuki και μόνο. Δεν είναι βαρετές, είναι απλά διασκεδαστικές. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Οι μάχες είναι έτσι σχεδιασμένες ώστε να μην προκαλούν αλλά ταυτόχρονα έχουν ένταση. Υπάρχουν επίσης πολλές ερωτικές σκηνές και γυμνό, κάτι λογικό για το περιοδικό που δημοσιεύθηκε. Απευθύνεται σε ενήλικο κοινό. Μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον το γεγονός ότι ο κεντρικός χαρακτήρας δεν είναι άντρας. Στις περισσότερες φορές που έχουμε περιπλανώμενο δολοφόνο (ronin για τότε) είναι άντρες. Εδώ έχουμε μια όμορφη και μυστηριώδη γυναίκα και μπορούμε έτσι να δούμε τον τρόπο που τις αντιμετώπιζε η τότε κοινωνία αλλά και πως ξεπερνά τις δυσκολίες που μπορεί να έχει μια γυναίκα στην τότε κοινωνία. Τόμος1: The Deep-Seated Grudge (Part 1) Κεφάλαιο 1: Sumida River Loincloth Cutting Board Κεφάλαιο 2: Stylish Woman and Umbrella over rain of Blood Κεφάλαιο 3: Love, Hate, String of Blood, and Confession Κεφάλαιο 4: Dead Cherry Blossoms and the dance of short sleeve with white blade Κεφάλαιο 5: Rokumeikan Murder Panorama Τόμος 2: The Deep-Seated Grudge (Part 2) Κεφάλαιο 6: Hojicho and Precious Flowers Κεφάλαιο 7: Harsh Training and a Blooming Countenance Κεφάλαιο 8: Love, Pawnshop of Life and Merciless Disposal Κεφάλαιο 9: Blackmailer Genjirô and the song of the phantom, Part 1 Τόμος 3: Retribution (Part 1) Κεφάλαιο 9: Blackmailer Genjirô and the song of the phantom, Part 2 Κεφάλαιο 10: Unveiling of a Pretty Woman and a Strange Story Κεφάλαιο 11: Master Crook, the Wanderer Τόμος 4: Retribution (Part 2) Κεφάλαιο 12: Bloom of Youth, White Uniform, and Song of Tears Κεφάλαιο 13: Indecent Photographer's confession Κεφάλαιο 14: An Account of How Gishiro Strikes Back Κεφάλαιο15: Bamboo's Tears Μετά το original run της σειράς βγήκαν δυο μικρότερα sequels που δεν δημοσιεύθηκαν ποτέ στα αγγλικά, και δεν νομίζω να γίνει. Η ιστορία έχει μεταφερθεί τρεις φορές στην μεγάλη οθόνη, όλες με ιαπωνική παραγωγή και ηθοποιούς. Το 1973 με τίτλο Lady Snowblood και το 1974 η συνέχεια Love Song of Vengeance με την ίδια ηθοποιό. Τα δυο αυτά έργα έκαναν μια σχετική επιτυχία αλλά έφτασαν και μέχρι την δύση ακολουθώντας το ρεύμα της τότε εποχής. Το 2001 έχουμε μια ακόμα ιαπωνική ταινία με τίτλο The Princess Blade. Η Yuki είναι επίσης απ'ότι φαίνεται η έμπνευση της ταινία Kill Bill του Tarantino. Αν θεωρείται ένα από τα καλύτερα samurai manga; Μπα, δεν θα το λεγα.Αν θα την πρότεινα σε κάποιον καινούργιο στο είδος; Εννοείται. Βασικά είναι το πρώτο που θα πρότεινα από Koike. Καταρχάς είναι πολύ πιο μικρό σε σχέση με τις υπόλοιπες σειρές του. Επιπλέον, η Dark Horse έχει προσπαθήσει να μεταφράσει πολλές από τους ιαπωνικούς όρους που είναι αμετάφραστοι στα αγγλικά. Αυτό από την μια είναι κακό γιατί μπορεί να χαθείς στε μικρές λεπτομέρειες της ιστορίας, αλλά από την άλλη σίγουρα δεν θα χαθείς στο λεξικό του τόμου ή το ίντερνετ. Ο Koike στα περισσότερα έργα του κάνει δύσκολη την ζωή των μεταφραστών, αλλά εδώ έχουν κάνει καλή δουλειά. Γενικά, αποτελεί μια όμορφη και μικρή σειρά ιδανική για κάποιον που θέλει να έρθει σε πρώτη επαφή με τα manga αυτού του είδους και τον Kazuo Koike. [mal type=manga id=1672]

Ναι αλλά η εκδοτική Γράμματα ανήκει στην Πρωτοπορία, οπότε δεν θα βασιζόμουν και πολύ σε αυτό.

Ξέρουμε από καμία πηγή πως πάνε τα μιρκότερα αυτά άλμπουμ; Μου φαίνεται παράξενο να "πουλάνε" τόσο μικρά και πρόχειρα που είναι.

Ενδιαφέρουσα έρευνα πάνω σε κάτι με το οποίο όλοι έχουμε καθημερινή επαφή. Το να παρομοιάζεις τους έλληνες με τους αρχαίους και τους γερμανούς με τους ναζί είναι τόσο άστοχο που εκπλήσομαι όταν τα συναντάω ακόμα. Απλά δεν βγάζει κανένα νόημα. Οι γελοιογράφοι αυτοί ,εκτός από το να μας δείχνουν πόσο λίγο ταλέντο έχουν, ενισχύουν την διχόνοια και τα στερεότυπα εκπληρώνοντας απλά την πολιτική αυτών που τους ταίζουν. Κανένα μήνυμα. Η γελοιογραφία χάνει την ουσία της και τον σκοπό της.

Βροχερές μέρες στην Θεσσαλονίκη οπότε τι καλύτερο από λίγο japanese horror; Ξαναδιαβάζω το Uzumaki αυτές τις μέρες και το συνδυάζω με setlists από αντίστοιχες ιαπωνικές ταινίες. Πολύ διαφορετική εμπειρία! Για τον Junji Ito τι να πει κανείς; Αξεπέραστος στον τομέα του. Αυτό που μου αρέσει με αυτόν τον άνθρωπο είναι ότι πέφτει κατευθείαν με τα μούτρα στην πλοκή και δεν σ'αφήνει σελίδα να ηρεμήσεις.Απλά τσεκάρετε λίγο το σχέδιο στο google να δείτε για πόσο άρρωστο άνθρωπο μιλάμε! Μέχρι τώρα δεν έχω βρει αξιόλογο μη-manga που να με κάνει να τρομάξω όπως τα δικά του.

Συγχαρητήρια παιδιά! Πολύ μου αρέσει να διαβάζω τέτοια νέα!