Kurdy Malloy

6. Astérix et Cléopâtre - Ο Αστερίξ και η Κλεοπάτρα Astérix et Cléopâtre (Αστερίξ και Κλεοπάτρα) ονομάζεται η 6η ιστορία του Αστερίξ του Γαλάτη. Δημοσιεύτηκε σε συνέχειες στο περιοδικό Pilote στα τεύχη 215-257 από τον 12/1963 έως και τον 9/1964. Σε άλμπουμ δημοσιεύτηκε το 1965 στα πλαίσια της Collection Pilote. Η σειρά Asterix αναφέρεται από τη δεύτερη έκδοση. ΥΠΟΘΕΣΗ Διαφωνίες μεταξύ Καίσαρα και Κλεοπάτρας με θέμα την παρούσα δόξα των Αιγυπτίων οδηγεί την Κλεοπάτρα να αναθέσει σε τοπικό αρχιτέκτονα να κατασκευάσει παλάτι εντός τριμήνου. Εκείνος μη έχοντας άλλη βιώσιμη επιλογή προστρέχει στον Πανοραμίξ για βοήθεια. Εκείνος φτάνει στην Αλεξάνδρεια με όλη την παρέα όπου και αναλαμβάνει μέσω του μαγικού φίλτρου την αποπεράτωση του έργου παρά τις αντίθετες προσπάθειες των Ρωμαίων και ενός τοπικού ανταγωνιστή ΣΕΝΑΡΙΟ (Goscinny) Τα ταξίδια συνεχίζονται και επόμενος στόχος είναι η Αίγυπτος. Λιγότερο από 2 μήνες μετά την επίσημη πρεμιέρα του Χολιγουντιανού μπλοκμπάστερ «Κλεοπάτρα» οι Γκοσινί & Υντερζό φτιάχνουν τη δική τους εκδοχή της ιστορίας. Με πολλές επιρροές και αναφορές στην ταινία, ένα θέμα αρκετά οικείο στους Γάλλους λόγω και της πρώτης εκστρατείας εκεί του Ναπολέοντα που έφερε τους Γάλλους σε πιο άμεση επαφή με τον αιγυπτιακό πολιτισμό. Η ιστορία είναι απλή μεν, χωρίς βαθύτερα νοήματα ή μηνύματα, αλλά λίγο η ωρίμανση του Γκοσινί, λίγο το σκηνικό στην Αίγυπτο, λίγο οι σατιρικές αναφορές στην ταινία, έχουν σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός από τα κλασσικότερα έργα της σειράς, ίσως το πλέον αναγνωρίσιμο. ΕΞΕΛΙΞΗ ΙΣΤΟΡΙΑΣ – ΧΑΡΑΚΤΗΡΩΝ Η τριάδα των πρωταγωνιστών οριστικοποιείται. Ο Ιντεφίξ ήρθε για να μείνει και δεν είναι απλά το κατοικίδιο ενός ήρωα (όπως πχ ο Σπιπ) αλλά ούτε και ο εξυπνάκιας πανίσχυρος σκύλος όπως ο Μιλού. Πλέον η παντοδυναμία των Γαλατών είναι κάτι αποδεκτό από όλους, ενώ και η φήμη τους είναι αδιαμφισβήτητη καθώς ο Καίσαρας αντιλαμβάνεται την ύπαρξή τους και μόνο από κάποιες περιγραφές, ενώ οι πειρατές αυτοβυθίζονται μόνο και μόνο για να γλιτώσουν λίγο ξύλο. Κατά τα άλλα οι δημιουργοί ακόμα πειραματίζονται με το πρωταγωνιστικό καστ και κυρίως με το ρόλο του Πανοραμίξ. Ενώ αντιλαμβάνονται ότι δεν μπορεί να ακολουθεί σε περιπέτειες, εδώ έφτιαξαν έτσι την πλοκή ώστε να μπορεί να ακολουθήσει. ΣΧΕΔΙΟ (Uderzo) Ο Uderzo βρήκε ευκαρία να δείξει το ταλέντο του. Αρχαία Αίγυπτος, πυραμίδες, Χόλιγουντ. Παίζει με γνωστά στους Γάλλους μοτίβα (οβελίσκος, οκλαδόν σχεδιαστής, ιερογλυφικά) και δίνει ένα αποτέλεσμα όπου το γέλιο, ίσως για πρώτη φορά στη σειρά, βγαίνει περισσότερο από το σχέδιο. Κλασσικό παράδειγμα το άρμα της Κλεοπάτρας ή το κόψιμο της τούρτας. Στους χαρακτήρες, ο Καίσαρας έχει καταλήξει σε σχέδιο, η Κλεοπάτρα είναι μία Λιζ Τέιλορ με μύτη, ενώ και το σχέδιο πλέον του Αστερίξ και Οβελίξ δείχνει πλέον σταθερό. Ο νέος χαρακτήρας, ο Ιντεφίξ καταλήγει πιο αδύνατος και πιο ανοιχτομάτης από το προηγούμενο άλμπουμ, ενώ διατηρεί το γαλατικό του μουστάκι. Φαίνεται να δημιουργείται αγαπημένο μοτίβο στον Ουντερζό, οι αντιδράσεις του Ιντεφίξ σε διάφορες καταστάσεις. Φυσικά δε λείπουν και οι αναχρονισμοί το απαραίτητο αλατοπίπερο κάθε άλμπουμ. Η εξέλιξη της απεικόνισης των βασικών Γαλατών: ΕΥΡΗΜΑΤΑ – CONCEPTS - Εισάγεται διαφωνία Οβελίξ και Αστερίξ, ως προς το μέγεθος του Ιντεφίξ και εάν μπορεί να ακολουθεί τα ταξίδια - Όλα τα μοντέρνα αιγυπτιακά οικήματα έχουν κακή αρχιτεκτονική και κατασκευή (δεν έχω καταλάβει αν υπάρχει κάποια αναφορά σε αυτό ή είναι απλά ένα χιουμοριστικό concept). - Οι Αιγύπτιοι μιλάνε με ιερογλυφικά. ΑΝΑΦΟΡΕΣ - Πάμπολες αναφορές στην ταινία του 1963. Το εξώφυλλο, ο θρόνος της Κλεοπάτρας κάτω από το γεράκι-θεό και το άρμα της είναι εμπνευσμένα από την ταινία. - Η ιστορία με το διαλυμένο μαργαριτάρι στο ξίδι αναφέρεται από τον Πλίνιο τον πρεσβύτερο. - Υπάρχει και αναφορά στην πρώτη απεργία της ιστορίας που έγινε στην αρχαία Αίγυπτο, πολύ παλιότερα βέβαια από τη Ρωμαϊκή εποχή. - Αναφέρεται το γαλλικό παιχνίδι με ζάρια «421». - O Φάρος, ένα από τα 7 θαύματα της αρχαιότητας. ΚΡΙΤΙΚΗ Με μία λέξη: Κλασσικό. Πλήρες καστ πρωταγωνιστών, αναφορές σε ιστορικά πρόσωπα, ενδιαφέρον σκηνικό, δυνατή ιστορία που δεν κρεμάει, δράση, χιούμορ. Τα έχει όλα. Δεν είναι το καλύτερο άλμπουμ, αλλά και μόνο που ήταν το άλμπουμ που μετά την έκδοσή του αποφασίστηκε η αυτονόμηση του Αστερίξ από την Collection Pilote, τα λέει όλα. Απαραίτητο για κάθε βιβλιοθήκη. Notes - Στο εξώφυλλο είναι σάτιρα για την ταινία Κλεοπάτρα του 1963 με την Ε. Τέιλορ, τον Ρ. Μπάρτον και τον Ρεξ Χάρισον. Σελ 1 - Ιούλιος Καίσαρας (#1 & 4) και Κλεοπάτρα μαλώνουν για τη δόξα της Αιγύπτου Σελ 2 - Numerobis (=Numero bis). Αιγύπτιος αρχιτέκτονας. Η Κ λέει ότι όλοι οι αιγύπτιοι αρχιτέκτονες είναι αίσχος - Οι Αιγύπτιοι μιλάνε με ιερογλυφικά. Τους βάζει να μιλάνε γαλλικά με κακό lipsync, ειρωνία για τις μεταγλωττίσεις. - Αστερίξ, Πανοραμίξ και Οβελίξ στο γαλάτικο χωριό. - Α & Π παίζουν με τα ζάρια 421 Σελ 3 - Ο Ο έχει κρατήσει το σκυλάκι από το #5. Σελ 4 - Ο σκύλος ονομάζεται Ιντεφίξ - Ο Ο τον παίρνει στο ταξίδι παρά την αντίθετη γνώμη του Α. Σελ 5 - Καπετάνιος Tumeheris (= tu me herisses) - Αναφέρεται αντίπαλος αρχιτέκτονας Amonbonfis (À mon beau fils) - Οι πειρατές (#4-5) - Ο γιος του Κοκκινογένη, Ερίξ έμεινε στο λιμάνι ως ενέχυρο για το καράβι Σελ 6 - Οι πειρατές βουλιάζουν το σκάφος τους για να γλιτώσουν το ξύλο. - Φαίνεται ότι ο ναύτης που δε λέει το «ρ» είναι ο μαύρος. Σελ 7 - Δοκιμαστής της Κλεοπάτρας. - Η Κ πίνει ξίδι με πέρλες. Αναφορά σε ανέκδοτη ιστορία της εποχής. Σελ 8 - Misenplis (όπως τα μαλλιά). Γραφέας του Ν. Προσομοιάζει ελαφρώς με τον Γκοσινί Σελ 9 - Εμφανίζεται ο Amonbonfis. - Μονίμως στο σκίτσο τονίζεται η κακή αρχιτεκτονική Σελ 10 - Αναφορά στο γεγονός ότι στην Αίγυπτο οι Πυραμίδες δε φτιάχτηκαν από σκλάβους, αλλά από ελεύθερους εργάτες. Σελ 14 - Tournevis (κατσαβίδι). Βοηθός του Αμονμπονφις. Σελ 17 - Εξήγηση γιατί η Σφιγγα δεν έχει μύτη - Γύρω από τη Σφίγγα τουριστική ανάπτυξη με αγαλματάκια (όπως σύγχρονα) Σελ 19 - Σάτιρα του γαλλικού σωβινισμού. Τα μενίρ είναι καλύτερα από τις πυραμίδες Σελ 20 - Ο Ο πίνει 3 σταγόνες μφ! Πρώτη φορά στη σειρά. Σελ 21 - Ο Ι τους σώζει από την πυραμίδα. Πρώτη συνεισφορά του στην πλοκή. Σελ 22 - Ο Ο θέλει να μεταφέρουν τον οβελίσκο του Λούξορ στην πλατεία του χωριού. Ο Α διαφωνεί. Σήμερα ο οβελίσκος αυτός βρίσκεται στο κέντρο της Place de la Concorde στο Παρίσι. Σελ 26 - Αστείο με το προφίλ στο οποίο είναι σχεδιασμένες όλες οι αιγυπτιακές τοιχογραφίες. Σελ 31 - Ginfis (όπως το ποτό). Αιγύπτιος κατάσκοπος του ΙΚ. Σελ 33 - Pacotéalargus (= Pas coté à l’Argus, δεν καταχωρήθηκε στο περιοδικό Argus). O δυνατότερος λεγεωνάριος. Σελ 40 - Ο ΙΚ αν και έχει τη στρατιωτική δύναμη υπακούει στην Κ. Σελ 42 - Η Κ λέει στον ΙΚ, Να! Ελληνικά. Σελ 43 - Οι πειρατές είναι κωπηλάτες στη γαλέρα. Σελ 44 - Το τσιμπούσι γίνεται μεσημέρι και δεν είναι το τελευταίο καρέ. Ο Κ είναι δεμένος χωρίς τη λύρα του. - Ο Ο προσπαθεί να κάνει τα μενίρ σαν οβελίσκους. Ο Μ αρνείται. Η ιστορία δεν είχε αναφορές σε τραγούδια οπότε βάζω εγώ ένα που μου είχε αρέσει πριν από σχεδόν 40 χρόνια στο σινεμά. Τόσο που το σφυρίζω ακόμα αρκετές φορές:

Το μόνο πραγματικά καλό σε σενάριο Uderzo είναι η Οδύσσεια. και _ Τα άλλα 3 που αναφέρεις laz απλά διαβάζονται (γιατί τα άλλα ... δεν...). Ο Πάπυρος είναι σαφώς κάτω από την Οδύσσεια και στο επίπεδο της Ινδίας και της Τάφρου. Καλύτερο από όλα τα άλλα τα μετά-Gosciny. Στους Πίκτους το μόνο που αναγνωρίζω είναι ότι σταμάτησαν την κατηφόρα και επανάφεραν τη σειρά. Και καλώς την επανάφεραν εφόσον η σειρά δεν έκλεισε σε εκείνη τη θλιμμένη βέλγικη γιορτή.

Αν δεν ξέρεις γαλλικά, μπορώ να πω ότι δεν τα πήγες άσχημα. Αν ξέρεις τα πήγες χάλια

Αφού είναι έτσι, ερώτηση/απορία: Γιατί να δώσω σημασία στην υπόθεση όταν είναι μία έτσι κι αλλιώς εξωφρενική υπόθεση που θα κατέληγε σε αδιέξοδο αν δε γινόταν κάτι εξίσου ή και περισσότερο εξωφρενικό; Και δε μιλάω απλά για σουρεαλισμό αλλά γενικότερα. Αν η υπόθεση θα μου δώσει τα ίδια είτε τη διαβάσω είτε όχι, είτε προσπαθήσω να καταλάβω είτε όχι, ε απλά θα χαζέψω το σχέδιο, θα προσπαθήσω να έχω μία γενικότερη αντίληψη της υπόθεσης και αυτό ήταν. Σίγουρα πάντως θα το σκεφτόμουν διπλά και τρίδιπλα να το αγοράσω

Roll & move αηδίες. Η ντροπή των επιτραπεζίων

Τα ποστ εμπλουτίστηκαν με τα βίντεο κλιπ. Θα σας πρότεινα όταν και εάν επανέλθετε στην ανάγνωση των αφιερωμάτων να πατάτε πρώτα τα γαλλικά τραγουδακια της εποχής να μπαίνετε στο κλίμα. Δυστυχώς με περιορίζει το φόρουμ στα 2 κλιπ ανά ποστ, έτσι αδικείται ο Μονομάχος. Επίσης να σημειώσω ότι είναι εδώ και μέρες έτοιμη η Κλεοπάτρα αλλά δεν αξιώθηκα να κάνω το στοιχειώδες φινίρισμα για δημοσίευση.

Αφού ξεθάφτηκε το παρόν λέω και δημόσια κάτι που σας είχα πει όταν είχα πρόσβαση στα ένδον: Απελευθερώστε τα βίντεα. Πρέπει να είναι το μόνο φόρουμ παγκοσμίως που δεν το κάνει

Όλοι ξέρουν και φοβούνται το μεγάλο κακό λύκο. Τι γίνεται όμως με τη μεγάλη κακιά αλεπού; Τρομοκρατεί τα πλήθη; Εξαφανίζονται οι πάντες στο πέρασμά της; Ή δε φοβίζει κανέναν και περιμένει μερικά γογγύλια από ελεημοσύνη για να μην ψοφήσει της πείνας; Αυτό είναι το θέμα ενός από τα πλέον επιτυχημένα άλμπουμ του 2015 στη Γαλλία. Ο Benjamin Renner μέχρι τώρα γνωστός μόνο ως εκ των σκηνοθετών του Ernest & Celestine και χωρίς καμμία άλλη εμπειρία στο BD δίνει μία ελαφριά και πολύ γλυκιά ιστορία για παιδιά κάθε ηλικίας. Το σχέδιο δε λέει και πάρα πολλά ούτε έχει συνοχή η ιστορία τόσο απόλυτη. Σε έναν Έλληνα θα δώσει μάλλον την εντύπωση ενός έργου ωριμότητας του Αρκά, εάν αυτός δεν είχε προτιμήσει τα λογοπαίγνια, το φτηνό χιούμορ, την ποσότητα και τις αρπαχτές. Να δώσει μία ολοκληρωμένη δουλειά αντί για σκόρπια στριπάκια. Δεν έχει νόημα να πω παραπάνω, απλά θα πω ότι σίγουρα δεν είναι κάτι που θα διάβαζα κατά πρώτη προτεραιότητα, παρόλα αυτά με το που το τελείωσα, αναβάλλω τον ύπνο μου για λίγο, για να γράψω αμέσως την παρουσίαση. Ένα πολύ όμορφο παραμύθι που θα ξυπνήσει συναισθήματα σε όποιον το διαβάσει. Εκτός από μένα βέβαια, το έργο κέρδισε τόσο τους κριτικούς, όσο και το κοινό: Βραβείο για παιδικό έργο στην Angouleme 2016 Βραβείο για BD Fnac 2016 Μεγάλο βραβείο αναγνωστών του Journal Mickey 2015 Βραβείο BD της πόλης Tours 2015 2η θέση στα BDGest'Arts στην κατηγορία σεναρίου 2015 4,5 σε goodreads και ανάλογες βαθμολογίες σε όλα τα site αξιολόγησης βιβλίων Μαζί με αυτά έχει ήδη ετοιμαστεί και σειρά DA (καρτούν στο ελληνικότερο), υπάρχει μάλιστα και trailer. Eκδόθηκε στα γαλλικά στις 21/01/2015 από τον Delcourt στα πλαίσια της σειράς Shampooing. Στην βαρβαρικήν πέρα από τη Μάγχη θα εκδοθεί από την First Second τον προσεχή Ιούνιο με τίτλο Big Bad Fox, ενώ έχει ήδη μεταφραστεί στα Ιταλικά και προβλέπω μεταφράσεις σε δεκάδες γλώσσες. Αν ήμουν επιχειρηματίας του χώρου θα ήταν η πρώτη μου προτεραιότητα για μετάφραση, χωρίς πλάκα. Links Στη σελίδα του εκδότη Παιχνιδάκι στη σελίδα του εκδότη Στο bedetheque Βίντεο συνέντευξη του δημιουργού(στα γαλλικά) με αρκετό υλικό μέσα.

Τα κουΐζ είναι περίεργη υπόθεση. Θέλει μεγάλη μαεστρία να φτιάξεις ερωτήσεις που να αντανακλούν τις γνώσεις των συμμετεχόντων και όχι τις δικές σου. Αυτό βέβαια γενικότερα και όχι σε τέτοιο περιβάλλον που δεν ξέρεις τίποτα απαντάς και δε σε νοιάζει. Εδώ χαβαλέ, διασκέδασα περισσότερα με την όλη διαδικασία να γράψω αιτιολόγηση σε απαντήσεις που δεν είχα ιδέα, τουλάχιστον να προσφέρουμε θέαμα Πάντως στα τεστ του Tightwad λίγο που είδα τώρα από τον λύνξ του Γερμάνικους ξέρω πάνω από τις μισές απαντήσεις με μία απλή ματιά στις ερωτήσεις (δεν άνοιξα τις απαντήσεις, αλλά για τις μισές είμαι απόλυτα σίγουρος), εδώ η μοναδική απάντηση που ήξερα ήταν η χρονολογία που βγήκε το Once upon a time in the West και πάλι όσο σίγουρος μπορεί να είναι κάποιος με τις χρονολογίες. Και το 1/20 σίγουρος σε σχέση με το 20/30 στις σημαίες δεν αντικατοπτρίζει τη διαφορά των γνώσεων που έχω στις σημαίες ή τις γλώσσες και το σινεμά. Μέχρι το 2000 έβλεπα τα πάντα απλά αδιαφορω για το box office ή τους σκηνοθέτες κινουμένων σχεδίων (νταφούκ ). Και δεν το αναφέρω για το αποτέλεσμα, αλλά πιο πολύ για την επιτυχία ενός διαγωνισμού. Όταν κάποιος βλέπει 10 άγνωστες ερωτήσεις πιθανότατα δε θα ασχοληθεί, αν δει μισές-μισές θα παλέψει και τα υπόλοιπα. Τέλος (ουφ) @Tightwad: Υπάρχει ένας κανόνας: Σε multiple choice όταν δεν υπάρχει αρνητική βαθμολογία ευνοούνται οι τυχεροί σε περίπτωση πολύ δύσκολων θεμάτων (επαγγελματική εμπειρία αυτό). Eυχαριστώ πολύ πάντως Γάντζε για τον κόπο σου. Στον κόσμο υπάρχουν 2 ειδών άνθρωποι: Αυτοί που μαγειρεύουν και αυτοί που τρώνε. Εγώ τρώω και μάλιστα πολύ, οπότε σέβομαι πάντα τον κόπο και την προσπάθεια αυτών που μαγειρεύουν κάθε είδους "τροφή" μου.

Nαι αλλά τα Κότον Κιντ δε βγήκανε την εποχή Γκοσινί. Βγηκανε την εποχή Προφήτης. FWIW κατά τη διάρκεια που γράφτηκε το Κότον Κιντ βγήκανε τα: Ο προφήτης Ο ζωγράφος Ο θρύλος της Δύσης Αν βάλουμε και την πρώτη περίοδο του Κιντ Λούκι με τους ίδιους δημιουργούς έχουμε και τα: Μπελ Σταρ Κλοντάικ ΟΚ Κοράλ Μαρσέλ Ντάλτον παίζει να είναι καλύτερα από όλα.

Αν θες μία φιλική παρατήρηση: Οι ερωτήσεις είναι κάπως ανισοβαρείς. Δηλαδή μου θυμίζει ένα παλιό σκετσάκι του Μπένι Χιλ. Τηλεπαιχνίδι ο Μπένι παρουσιαστής. Ρωτάει την πρώτη παίκτρια που έγινε ο τελικός κυπέλου Αγγλίας. Τον δεύτερο παίκτη πόσους θεατές είχε και τον καραφλό γεράκο να του πει ονόματα και διευθύνσεις. Αναφέρομαι φυσικά στις ερωτήσεις πόσες και ποιες. Πρακτικά είναι μόνο ποιες γιατί εν τέλει το πόσες δε μετράει κάπου. Όχι πως δε θα ήμουν πάτος βέβαια

Tα Κόττον Κιντ είναι καλύτερα από τουλάχιστον 10 canon ΛΛ. Το βασικό τους μειονέκτημα είναι το κλισέ τύπου Αστυνόμος Σαΐνης, δηλαδή ο ντετέκτιβ που δεν κάνει τίποτα σωστά και τον ξελασπώνει κάποιος άλλος εν αγνοία του.

Aρχικά μία πώληση που ενδέχεται να είναι και αναζήτηση (μάλλον πώληση όμως προτιμάω): Ή κάποιος μου παίρνει τα πρώτα 6 τεύχη από το Game of Thrones του Έθνους για 12 ευρώ ή κάποιος μου δίνει για 5 ευρώ τα άλλα 2 τεύχη. Η σειρά όμως δε μου πολυάρεσε και προτιμάω να τη σκοτώσω. Κατάσταση 9 Κατά τα άλλα μερικές νέες ανακαλύψεις στα υπόγεια: - Salammbo: εκδόσεις Βαβέλ. Κατάσταση 9 καπλαντισμένο. 8 ευρώ, συζητήσιμη. - Giant Size Fascists No1 (το άσπρο): εκδόσεις ΧΑΡΑΜΑδΑ. Κατάσταση 9, 2,5 ευρώ - Στηβ το χαρούμενο κάθαρμα. Εκδόση Direction. (όχι Βήμα). Κατάσταση 9, 2 ευρώ - Λούκι Λουκ (Έθνος). Νταίηλυ Σταρ, Οι Ντάλτον σε Γάμο. Κατάσταση 9-10. 1,5 ευρώ - Κomics. τευχη 2,3,4,5 (ενδεχομένως και το 1 - πρέπει να το ψάξω λιγουλάκι). Κατάσταση 8, 1 ευρώ - Dylan Dog (ιταλικό). HC, Collezione Book. τεύχη 2, 15, 19, 20. Kατάσταση 9. 2 έκαστο, 6 ευρώ όλα μαζί

Διαβάστηκε και η 2η ιστορία με συνολικό τίτλο Le Testament Zarkoff (Η διαθήκη Ζαρκόφ). Η σκατόγρια της πρώτης ιστορίας είναι ετοιμοθάνατη και ο Σίλας Κόρεϊ μπλέκεται με το αζημίωτο στη διαδοχή της. Τα χαρακτηριστικά της σειράς έχουν επαρκώς αναλυθεί παραπάνω, ας μην επαναλαμβάνω τα ίδια και τα ίδια. Η πρώτη ιστορία ήταν αρκετά περίπλοκη και φορτωμένη για τα γούστα μου. Αυτή είναι ότι πρέπει. Όχι αχρείαστες αρκουδιές, πέραν των απαραίτητων σε μία περιπέτεια κατασκοπίας. Σταθερός και επαρκής ρυθμός. Σχετικά λίγοι πρωταγωνιστές και φυσιολογικά objectives για να παρακολουθείς, ιστορικές πινελιές (αυτό δεν είμαι σίγουρος ότι μου αρέσει και τόσο, πάντως δίνει πρόσθετο ενδιαφέρον). Αυτή τη στιγμή δεν έχω αντιληφθεί να υπάρχει στα εγγλέζικα, φαντάζομαι όμως ότι αυτό δε θα αργήσει να συμβεί, η σειρά είναι από τις αγαπημένες κοινού και κριτικών στη Γαλλία. Αυτό που δε βλέπω να σχολιάστηκε ιδιαίτερα είναι το πάρα πολύ καλό σκίτσο του Alary. Είναι σαφώς dessin comique παρά τα υπέροχα αστικά κυρίως τοπία και τις λεπτομέρειές τους. Εδώ ένα ρεαλιστικό σχέδιο δε θα βοηθούσε πιστεύω. Είναι απολύτως ταιριαστό με το σενάριο και συμβάλλει καθοριστικά στο άψογο αποτέλεσμα. To οποίο είναι ένας Γάλλος Bond του τέλους του Α'ΠΠ. ΥΓ Στη genesis υπάρχει το γαλλικό για όποιον θέλει απλά να το χαζέψει.

Εντάξει όλοι την έχουνε πατήσει έτσι και αρχικά προσπάθησαν να παρακολουθήσουν την πλοκή στην Ντρουουνα. Το πρόβλημα είναι αν κάποιος φτάσει σε τίποτα Μανδραγόρα και εξακολουθεί να διαβάζει τα μπαλονάκια

Οι Σαρκοφάγοι είναι για τον π.... Δηλαδή έλεος:

Eρχομαι να καπαρώσω την τελευταία θέση. Πρέπει κάποιος να προσπαθήσει πολύ για να τον περάσω

http://www.europecomics.com/history-belgian-comics/ Σειρά άρθρων για τα βέλγικα κόμικς στη Europe Comics. Δεν την είχα προσέξει νωρίτερα, αλλά περιέχει θησαυρό στοιχείων ειδικά για τα πρώτα βήματα. Αν το έχετε λάβει υπόψη σας, σόρι

Mία από τα ίδια. Κι εγώ σνόμπαρα τη Modern Times, μου την έσπαγαν οι αντιαισθητικές της διαφημίσεις στο Alter και τον Επενδυτή, εκνευριζόμουν με την αυτόματη σύνδεση με τα Ζουζούνια και τις Candy Girls και τώρα έχω μείνει ψάχνοντας (καλά όχι και τόσο φανατικά βέβαια). Βέβαια τη γνώμη μου την άλλαξαν οι Μπλε όταν τους διάβασα αργότερα και λιγότερο ο Σπιρού (για τον οποίο ουδέποτε κατάλαβα την τόση δημοφιλία)

Εικάζεται ότι αναφέρεται στην Αλσατία, αλλά δεν καθορίζεται επακριβώς

Σε ακαθόριστο χωριό της Ευρώπης, λίγο μετά τον Β'ΠΠ ένας άνδρας μπαίνει στο πανδοχείο του χωριού για να ζητήσει βούτυρο. Εκεί βρίσκει τους υπόλοιπους άνδρες του χωριού να έχουν δολοφονήσει έναν μυστηριώδη ξένο, που αποκαλούν στην τοπική διάλεκτο Anderer. Ζητάνε από τον Μπροντέκ να γράψει μία αναφορά πάνω στα γεγονότα που να τα εξηγεί και να τα εξιστορεί, ως έχοντα εμπειρία. Και αυτός γράφει μία γενικότερη αναφορά πάνω στο χωριό, τον πόλεμο, τους ανθρώπους, τον Άντερερ, τον εαυτό του, τις αντιδράσεις μας σε δύσκολες συνθήκες, τη ξενοφοβία. Το μυθιστόρημα του Φιλίπ Κλοντέλ έχει γνωρίσει άμεση αναγνώριση και ανταπόκριση τόσο από το κοινό, όσο και από τους κριτικούς στα 9 χρόνια που κυκλοφορεί, γνωρίζοντας μεταξύ άλλων και μεταφράσεις σε πάμπολλες γλώσσες, συμπεριλαμβανομένης και της δικιάς μας (εκδ. Ψυχογιός). Ο αγαπημένος από τα εξαιρετικά Le Combat Ordinaire, Retour a la Terre, Blast, Manu Larcenet ανέλαβε να το απεικονίσει και να το μεταφέρει σε κόμικ. Πριν συνεχίσω δύο διευκρινήσεις: - Με πάρα πολύ μεγάλη δυσπιστία προσεγγίζω μεταφορές λογοτεχνικών έργων σε κόμικ. Ίσως με εκνευρίζει ο τρόπος που αυτά προτιμώνται από τους έλληνες εκδότες για μετάφραση, ίσως τα θεωρώ εύκολη λύση και θεωρώ ότι όποιος πάει για την εύκολη λύση βάζει χαμηλά τον πήχη με ανάλογη επίπτωση στο αποτέλεσμα - Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο του Κλοντέλ. Το αποτέλεσμα κρίνεται ως εξαιρετικό. Η υπόθεση είναι πάρα πολύ ενδιαφέρουσα και τα θέματα που διαπραγματεύεται είναι διαχρονικά και επίκαιρα ταυτόχρονα. Η χρήση και η κατάχρηση ισχύος και εξουσίας, οι ανθρώπινες αντιδράσεις σε χαλεπούς καιρούς είναι θέματα που ποτέ δε φεύγουν από το προσκήνιο δυστυχώς. Το δε σχέδιο είναι αυτό που πρέπει. Είναι πασιφανές ότι πλέον ο Λαρσνέ έχει ωριμάσει πολύ ως σχεδιαστής, μπορείτε απλά να αντιπαραβάλετε το σχέδιο αυτού του έργου με τις παλιότερες δουλειές του στα παραπάνω λινκ ή και να ψάξετε για το στυλ του σε χιουμοριστικά στριπάκια όπως ο Bill Baroud, Pedro le Coati κλπ. Σκοτεινό με έντονα μολύβια δίνει την ατμόσφαιρα που πρέπει. Στα συνηθισμένα πλέον σε όλα του τα έργα όμως κομμάτια χωρίς διαλόγους ή περιγραφές δίνει ρέστα. Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι υπάρχει ένα θέμα με τα ανδρικά πρόσωπα γιατί όντως τους χαρακτήρες εκτός από τον Μπροντέκ και τον Άντερερ δύσκολα τους ξεχωρίζεις μεταξύ τους, αλλά νομίζω ότι αυτό ήταν θέμα άποψης και όχι κακοτεχνίας. Η μάζα και αυτός που είναι εκτός μάζας. Ο ξένος, ο άντερερ. Ελπίζω να το πάρει γραμμή κάποιος στη χώρα μας και όπως οι αποδόσεις λογοτεχνίας έχουν πολύ καλύτερης τύχης από τους εκδοτικούς οίκους (γιατί όχι και ο ίδιος ο Ψυχογιός στα πρότυπα του Μιλένιουμ) μακάρι να το δούμε στα μέρη μας. Θεωρώ δεδομένο πάντως ότι η Europe θα το μεταφράσει στα Αγγλικά αργά ή γρήγορα. Μου δημιούργησε έντονη την επιθυμία να αγοράσω και το βιβλίο αν αυτό λέει κάτι. Κυκλοφορεί από τον Dargaud σε δύο τόμους L'Autre (Ο άλλος ή το άλλο - στα γαλλικά δεν ξεχωρίζει έτσι). 2015 L'Indicible (Το ανείπωτο) 2016 Links Στον εκδότη Bedetheque Βίντεο από συνέντευξη όπου φαίνονται κομμάτια της δουλειάς του. Είναι πολυβόλο παρλαπίπας, έπιανα μία λέξη στις 10, δεν ξέρω με αυτόματη μετάφραση τι γίνεται

Αν σε απογοητεύει κάποιος ενδεχόμενα θα έπρεπε να πάψει να θεωρείται αγαπημένος. πχ ο Χόντο με τα Πριν, Μετά, Κατά, Παραδίπλα από το Ίνκαλ με έκανε να τον σιχτιρίσω. Πλέον δεν τον θεωρώ αγαπημένο δημιουργό άρα δεν ξέρω αν εμπίπτει στην περίπτωση. Πιο συνηθισμένο είναι κάποιος δημιουργός να σε κάνει να τον βαρεθείς όταν μεγαλώνοντας έχει αρχίσει και μανιερίζει επικίνδυνα (παράδειγμα ο Hermann στο Jeremiah)

Η πλάκα είναι ότι μπορεί η εν λόγω έκθεση μπορεί να έχει λήξει ήδη, αλλά δεν το είχα πάρει κι εγώ είδηση και ο εκεί ανταποκριτής δεν είχε ενημερώσει. Γράφει ότι έγινε στα πλαίσια της Ονειρούπολης, αλλά το μπάνερ έλεγε ότι θα είναι Δεκ. 2016 - Ιαν. 2017 Η έκθεση έχει όλα τα εξώφυλλα των τευχών των σχεδιασμένων από τον Ουντερζό, με διαφορετικό θέμα στην αφίσα του καθενός και μερικές αφίσες. Κατά την άποψή μου αξίζει αν κάποιος βρεθεί εκεί γιατί με 1 ευρώ που είναι το εισητήριο, βλέπεις και ένα αρκετά προσεγμένο και ενδιαφέρον αρχαιολογικό μουσείο που καλύπτει όλη την ιστορία της Δράμας και την έκθεση.

O Φαν Χάμε είναι συνολικά ο δεύτερος καλύτερος σεναριογράφος του BD μετά τον Γκοσινί. Θα τους έβαζα δίπλα δίπλα επειδή ήταν εντελώς διαφορετικού στυλ, αλλά δίπλα στον Γκοσινί δε βάζω κανέναν. Θα ξεπεραστεί κάποτε από τον Νουρύ, τον Λουπανό ή τον Ντοριζόν; Πιθανόν. Αυτή τη στιγμή όμως κωλύομαι να τον συγκρίνω με οποιονδήποτε, τη στιγμη που έχει δώσει το ΧΙΙΙ, τον Λάργκο και τον Θόργκαλ, 3 από τις πλέον κλασσικότερες σειρές στην ιστορία του ευρωπαϊκού κόμικ και όχι απλά κάποιες ενδιαφέρουσες δουλειές μεσα σε μία δεκαετία. Βάζουμε σε αυτά και 2 από τα σημαντικότερα One shots (Chninkel, Western), το θέμα για μένα λήγει κάπου εδώ. Και όλα αυτά χωρίς να έχω προλάβει ακόμα να διαβάσω τα Lady S. & Les Maîtres de l'orge που επίσης έχουν πολύ καλές κριτικές. Θα συμφωνήσω ότι ο Λαργκο είναι μισό κλικ καλύτερος γιατί και οι 10 ιστορίες του είναι στο ίδιο υψηλότατο επίπεδο σε αντίθεση με τον ΧΙΙΙ που η πρώτη 8αδα τευχών (αυτά που υπάρχουν και στα ελλήνικος) είναι καλύτερα από αρκετά επόμενα, ιδιαίτερα μετά την επανέναρξη της σειράς όπου η σειρά έχει γίνει να τραβάς τις πωπότριχές σου (συνωμοσίες και δολοφονίες για το τι έγινε στο Μayflower πριν από 400 χρόνια wtf δηλαδή). Ο Θόργκαλ είναι ένα βήμα πίσω μόνο και μόνο γιατί έχω ένα θέμα με τις νεκραναστάσεις. Τώρα όσον αφορά το Β&Μ και τη σύγκριση Φαν Χάμε με Γιάκομπς; Ε εντάξει δεν είναι κακό να πούμε ότι ο υπερπεριγραφικός Γιάκομπς με τις ατελείωτες πρόζες είναι πλέον ξεπερασμένος και παρωχημένος. Δεν μπορεί ευθέως να συγκριθεί με σημερινούς δημιουργούς, άρα και με τον Φαν Χάμε 40 χρόνια μετά τον Ξιφία. Αλλά καλό είναι κάθε έργο να κρίνεται στην εποχή του, οπότε και ο Ερζέ και ο Γιάκομπς είναι και παραμένουν κορυφαίοι για μένα και αρνούμαι να τους συγκρίνω

Εγώ θα πρόσθετα και αυτά που έχουν δημοσιευθεί στο Komics (Κλίφτον πχ) αλλά δεν έχουν βγει σε τόμο, καθώς τα έξοδα εδώ είναι πολύ μικρότερα εφόσον όλη η δουλειά έχει ήδη γίνει. Βάσκο, Αλίξ, Σάκβιλ, είναι τα πρώτα που μου έρχονται από αυτά που δε γράφονται στη λίστα και φυσικά επανεκδόσεις Κόρτο μπας και βρω επιτέλους την *%#*&% τη Σαμαρκάνδη