Σήμερα έκανα αυτό που έχεις κάτι σημαντικό να κάνεις, αλλά βαριέσαι και ταυτόχρονα νιώθεις άσχημα να κάνεις κάτι άλλο που απολαμβάνεις συνήθως, οπότε επιλέγεις να κάνεις κάτι άσχετο που δεν θα έκανες υπό νορμάλ συνθήκες, αλλά δεν είναι χειρότερο από αυτό το σημαντικό κάτι που έχεις να κάνεις.
Σήμερα, τέλος πάντων, είδα το τελευταίο επεισόδιο του The Strain.
Γενικά ως σειρά την είχα πάντα στις ουδέτερες. Δηλαδή χωρίς να με πωρώνει, καταφέρνει να με κρατάει τόσο όσο χρειάζεται ώστε να μην την παρατήσω (ή να συνεχίσω να τη βλέπω θάβοντάς την ).
Θεωρώ πως έχει πολύ ωραίο lore, αλλά αμφιταλαντεύεται τόσο πολύ μεταξύ δράματος και φαντασίας - πράγμα πολύ εμφανές σε αυτό το επεισόδιο που δείχνει μια την εξέλιξη της βασικής υπόθεσης και μία ενός προσωπικού δράματος - που δεν μπορώ να την πάρω στα σοβαρά. Ταυτόχρονα, έχει ορισμένες γελοίες εκτελέσεις που μου θυμίζουν πολύ φθηνότερη παραγωγή. Παράδειγμα του 13ου επεισοδίου είναι
Είχα μήνες να δω τη σειρά, οπότε όσα λέω είναι καθαρά οι εντυπώσεις που μου άφησε το φινάλε, μαζί με όσα θυμάμαι από πριν. Πιστεύω πως το επεισόδιο θα μπορούσε να στέκεται μια χαρά (προφανώς όχι από άποψη διάρκειας) δείχνοντας μόνο τα της μιας πλευράς. Κάτι που περιμένω για την επόμενη σεζόν είναι πως θα εξελιχθεί ο Πάλμερ ως χαρακτήρας.