GeoTrou

Μα δεν είπα ότι πρόκειται για κακό ή ακριβό τεύχος. Απλά ανέφερα ότι έκανα μια (αποτυχημένη) προσπάθειά να διαβάσω κόμικς που απέχουν έτη φωτός από το προσωπικό μου γούστο. Και συμφωνώ 100% με αυτό που λες, η τιμή σε σχέση με την ποιότητα των κόμικς είναι τιμιότατη

Το άνοιξα προ ολίγου, με σκοπό να το ξεκοκαλίσω. Ντάξει προφανώς τα πρατικά τμήματα με ενδιέφεραν, αλλά είπα να δώσω μια ευκαιρία. Η υπομονή μου σώθηκε στην ιστορία του Μπλεκ (αλήθεια, θεωρείται καλή ή όχι;), οπότε και πήγα κατευθείαν στα κόμικς του Pratt. Η πρώτη είναι απλά οκ, θα είχε τη δυνατότητα να εξελιχθεί σε κάτι καλύτερο, ενώ ο «Επίλογος στα Κέλτικα» δεν μπορεί να κριθεί με τα συνήθη κριτήρια. Και τα δύο πάντως είναι, πιστεύω, για τους completists. Το διαμαντάκι βλεβαια είναι η συνέντευξη της Zanotti. Πολλά πολλά γι' αυτό. Διάβασα επίσης τις ιστορίες των Ορνεράκη και Κούτση. Η μεν είναι καλοσχεδιασμένη, αλλά εμφανώς γερασμένη σεναριακά. Η δε σαφώς πιο μοντέρνα (έχουν πολλά χρόνια διαφορά) σε κάθε επίπεδο, αλλά πολύ σύντομη. Αυτά από εμένα. Ακούω πάντως καλά λόγια για το περιεχόμενο από τους φίλους των κόμικς και εύχομαι να μακροημερεύσει το εγχείρημα

Τριγύρω ανάβουν όλο και περισσότερα λαμπάκια*, οπότε λέω να βάλω τα γιορτινά μου εκ του στριπ *

Ένα από πρώτα στριπ με τον Superlópez, χαρακτήρα του Ισπανού Jan που παρωδεί πρωτίστως τον Superman

Πολύ καλό αλμπουμάκι. Θα έλεγα ότι τα στριπάκια κυμαίνονται σε ένα ευρύ φάσμα «αστειοσύνης»: ορισμένα, κυρίως όσα προωθούν την υποτυπώδη υπόθεση δεν δημιουργούν κάτι παραπάνω από ένα χαμόγελο, ενώ ορισμένα* είναι ξεκαρδιστικά. Το σχέδιο του Ahonen, παρότι αρκετά λεπτομερές για στριπ, λειτουργεί εξαιρετικά και παρά το α/μ και το μακιγιάζ των χαρακτήρων (με Hex Factor ) είναι εκφραστικότατο. Συνολικά, είναι ένα κόμικ που αξίζει να έχουν όχι μόνο οι μεταλάδες, αλλά και όσοι αρέσκονται σε καλά στριπ. * Υ.Γ.: Άκουσα Rotting Christ μετά από δεν-ξέρω-κι-εγώ-πόσα χρόνια Υ.Γ.2: Εκτίμησα επίσης την καφρίλα που έβγαζαν ορισμένα από τα στριπ, της οποίας την αυθεντικότητα σίγουρα θα καταλάβουν οι μεταλάδες

Θερμά και απο εμένα σε ένα μέλος με εξαιρετική και διαρκή παρουσία. Σε περιμένουμε εντός, για τα περαιτέρω

Δες πότε δημοσιεύτηκε ωρέ ζαγάρι

Σχεδόν 6 χρόνια μετά τον θάνατο του Moebius, κατά κόσμον Jean Giraud, δηλαδή ενός από τους σπουδαιότερους δημιουργούς στην ιστορία των comics, η Dark Horse επιτέλους μεταφράζει και εκδίδει στα αγγλικά τον πρώτο τόμο από το ογκώδες αυτοβιογραφικό του έργο Inside Moebius – την τελευταία ουσιαστικά μεγάλη δουλειά του πριν εγκαταλείψει αυτόν τον κόσμο. Στις σελίδες του Inside Moebius, ο Giraud σκιτσάρει και βάζει τον εαυτό του να συνομιλήσει με τους αγαπημένους χαρακτήρες που δημιούργησε – όπως οι Mike Blueberry, Arzak και Major Grubert – αναστοχαζόμενος πάνω στην ίδια την δημιουργική διαδικασία και το πώς ο εξωτερικός κόσμος επικοινωνεί με το τεράστιο έργο του. Ο Moebius γεννήθηκε στην Γαλλία στις 8 Μαΐου του 1938 και για πολλές δεκαετίες σημάδεψε όσο λίγοι την κουλτούρα των comics με το αφηρημένο και υπερρεαλιστικό στυλ του, δουλεύοντας κυρίως πάνω σε sci-fi και fantasy ύφος. Πέρα από το κλασικό του έργο, το αλλόκοτο western Blueberry, ο Moebius μας χάρισε επίσης τα Arzach και Airtight Garage – αλλά και το αριστούργημα The Incal σε συνεργασία με τον σπουδαίο σκηνοθέτη Alejandro Jodorowsky. Τέλος, η σχέση του Giraud με τον κινηματογράφο κινήθηκε παράλληλα με την αγάπη του για τα comics, αφού πέρα από την υπέροχα αποτυχημένη απόπειρά του με τον Jodorowsky να κινηματογραφήσουν το Dune στα 70s, εργάστηκε επίσης σε κλασικές ταινίες, όπως τα Alien, Tron και Fifth Element. ^-|''|-^ Πηγή Παρουσίαση του κόμικ στο GC

Τα εξώφυλλα περάστηκαν στη βάση και ενημερώθηκε το πρώτο ποστ.

Προλαβαίνεις να ραφτείς; Τελευταία στιγμή το ανακοινώνουν κι αυτοί...

Μερικές φωτογραφίες κι από εμένα None shall pass! Tis but a scratch κλπ κλπ Οι πυλώνες του φόρουμ και της λέσχης Εδώ ο @Jack62 ενώ προσπαθεί με φιλάκια στα μάγουλα και λοιπές γαλιφιές, να μεταβεί από New Member σε Member. Τα κατάφερε προφανώς Φωτογραφία με την personal favourite φετινή cosplayer. I want to break freeeee

Αυτά τα ολίγα Φέτος με τράβηξαν ιδιαίτερα τα Funkopop (κυρίως ένα Meeseeks :P) αλλά προτίμησα να διοχετευσω τα λεφτά μου τελευταίο τόμο Inside Moebius

Dilbert, το πολυβραβευμένο στριπ του Scott Adams και ένα από τα σημαντικότερα των 90's. Μετάφραση της αφεντιάς μου

Γενικά δεν ειπώθηκαν και πολλά πάνω στα μελλοντικά σχέδια. Ανέκαθεν ήταν κάπως «κρυψίνοες» πάνω σε αυτό το κομμάτι. Το βασικό που μου έρχεται στο μυαλό είναι ότι οι ιστορίες που περιέχονται έχουν την προοπτική της αυτόνομης επανέκδοσης (δεν είμαι σίγουρος αν αναφερόταν και στις ελληνικές και στις ξένες ή μόνο στις πρώτες). Η συζήτηση επικεντρώθηκε κυρίως στο τρέχον τεύχος θα έλεγα. Το πιο ενδιαφέρον ήταν κάποια λόγια πάνω στο κόμικ Ληστές Υ.Γ.: Ο Γούσης είπε ότι οικονομικα πάει πολύ καλύτερα από το αναμενόμενο. Σκέφτηκα να ρωτήσω για τι πωλήσεις μιλάμε, αλλά πήγε αλλού η κουβέντα και είπα άστο

Για πρώτη φορά πήγα μόνο τη μία από τις δύο ημέρες, την Κυριακή συγκεκριμένα. Ξεκίνησα με μικροαγορές και τζίφρες από Waid, Ahonen και Κούτση. Μετά παρακολούθησα την ομιλία του PK (μπράβο ρε μαν ) και ακολούθησε το (προσωπικό) highlight του φεστιβάλ, το ασμπέτε που κατέληξε σε πειράγματα, μπαναρίσματα, λίγο φαΐ και πολλά άλλα. Μια μεγάλη σε όσους παρευρέθηκαν, νομίζω όλοι περάσαμε σούπερ. Από εκεί και πέρα, βολτούλες, μερικές αγορές ακόμη (αγόρασα λιγότερα πράγματα από άλλες φορές, αλλά οικονομικά μου βγήκε το ίδιο περίπου ) και η αρκετά ενδιαφέρουσα ομιλία για τον Μπλε Κομήτη. Προς το τέλος, κατασκήνωσα στο περίπτερο της Λέσχης, όπου έφαγα καψόνια από τον διοικητή μου (Σχης @ikarukani ) και προσποιήθηκα ότι βοηθούσα, ενώ στην πραγματικότητα μπάνιζα τριγύρω... Το μάζεμα στο τέλος ήταν κάτι πρωτόγνωρο και είχε τη φάση του να βλέπεις ανθρώπους να τρέχουν τριγύρω με κούτες και παλέτες, στον ημιάδειο χώρο που λίγο πριν γεμάτος. Δυστυχώς το χειρότερο ήταν το ξεφόρτωμα στη Λέσχη: έλειπε ο Επίσημος Τσιγαροστάτης του Προέδρου (call me @φλοκ), οπότε ο Πρόεδρος μας μαστίγωνε από τα νεύρα του. Αλλά δεν πειράζει, περάσαμε καλά κι αυτό βγαίνει προς τα έξω. Σημείωση 1: τα αποκτήματα αύριο γιατί τώρα είμαι πτώμα Σημείωση 2: μου φάνηκε εξαρχής ότι φέτος είχε λιγότερο κόσμο και μου το επιβεβαίωσαν αρκετοί Και του χρόνου μπίτσιζζζζ

Parenting done right

Διάβασα επιτέλους το Vol. II. Αρκετά καλό, θεωρώ όμως ότι η υπόθεση έμεινε ουσιαστικά πολύ πίσω και ο Moore επικεντρώθηκε στους πρωταγωνιστές, στις μεταξύ τους σχέσεις κλπ. Δεν είναι κακό αυτό, αλλά εντείνει το «πρόβλημα» που είχα και με τον πρώτο τόμο: όλα γίνονται εύκολα. Όπως και να 'χει, το ευχαριστήθηκα

Ξεκίνησα να διαβάζω το Immortal Hulk. Με αρέ, τόσο που σκέφτομαι να τσιμπήσω το πρώτο trade. Από σεναριακής τουλάχιστον άποψης είναι αρκετά σκαλοπάτια πάνω από το μέσο υπερηρωικό κόμικ. Πιστεύω θα αρέσει σε άτομα που δεν είναι φίλοι του είδους εδιτ: το τεύχος #3 είναι από τα καλύτερα πράγματα που έχουν πέσει ποτέ στα χέρια μου

Δισέλιδο από το Λεονάρντο #3

Πάλι καλά που μου το θύμησες: πρέπει να αγοράσω για τον Iggy Pop

Πόσο καμένο

Με κάθε αγορά, δώρο μια Duff! Προλαβαίνεις να διαβάσεις μερικές σελίδες ή έστω μια από τις σύντομες ιστορίες. Εντάξει, για τα μυτερά σου αυτιά και την παχιά μύτη, κάτι θα κάνουμε. Θα σε διαφημίσουμε ως cosplayer

Θα μπορούσε Αλλά τα λεγόμενά του ταιριάζουν με όσα στριπάκια έχω διαβάσει. Πχ ο Μάμετ το πρόβατο είναι αλαζόνας και φιλόδοξος, όπως αυτοί που αντιστοιχούν στην κίτρινη χολή.

DeFlocked του Jeff Corriveau, ένα στριπ που δημοσιεύεται σε πολλές αμερικανικές εφημερίδες. Μετάφραση και lettering δικά μου. Ενδιαφέρουσα σημείωση: σύμφωνα με τον Corriveau, πηγή έμπνευσης ήταν το δόγμα του Ιπποκράτη περί των τεσσάρων χυμών (αίμα, φλέγμα, κίτρινη και μαύρη χολή), των οποίων η αναλογία στον οργανισμό καθορίζει την ιδιοσυγκρασία του ατόμου και οδηγεί τελικά στην εμφάνιση τεσσάρων βασικών τύπων ανθρώπων και συμπεριφορών. Οι τέσσερις πρωταγωνιστές του στριπ (δύο σκυλιά, ένα αγόρι μεγαλωμένο από τα σκυλιά κι ένα πρόβατο) έχουν συμπεριφορές που αντιστοιχούν στους τύπους αυτούς

Ντάξει, αν σου άρεσε τόσο το 2001, θα φάω κράξιμο Μπάι δε γουέι, εγώ σήμερα είδα το Dogman. Εξαιρετική ταινία εκδίκησης, όχι τόσο με την υπερβίαιη αισθητική των Κορεατών, όσο με το αίσθημα ασφυξίας που οδηγεί σε τέτοιες αποφάσεις. Καλό καστ (δεν έχω λόγια για τον πρωταγωνιστή), λιτή σκηνοθεσία και γενικά πολύ υψηλού επιπέδου από εικαστικής πλευράς. Αν ήταν αμερικάνικη, θα έτρωγε φουλ προμοτάρισμα.